หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[eddiam]

นายเอกนี่ห้าวจิงๆ 55+

[from_mars]

โอ้...นี่ตอนแรก ก็จะทดลอง(ใช้)งาน กันเลยเรอะพ่อคู้น....
แต่ก็...นะ ไม่ลองไม่รู้ กร้ากกก (บร้า พูดได้ เขิลล)
+1 และรออ่านตอนหน้าจ๊ะ

[malula]

ยังไม่ทันแก้ผ้า คุณพี่ระฟ้าก็แอบกลืนน้ำลาย
ถ้าได้ทดลองงาน มีหวังจองคิวยาวแน่ ๆ เลย อิอิ

[nuewanda]

What is it? อะไรกันเนี่ย นี่ถอดผ้ากันตั้งแต่ตอนแรกเลยรึ ชอบๆๆๆ    อุ๊บส์

[Ottomechan]

มารอคอยตอนต่อไป อิอิ ทดลองงานกันแบบไหนน้ออออ

[iota]

แค่ตอนแรก..ก็ชวนให้รออ่านตอนต่อไปแล้ว
เตรียมเก็บเงินไว้รอหนังสือเรื่องนี้อีกเล่ม^^

[Choiaop]

เปิดเรื่องมาไม่กี่ตอน
น้องโลมจะเสร็จพี่ระฟ้าแล้วหรอ??

พี่ระฟ้าจะปล่อยให้น้องโลมไปขายตัวเรอะ??
ม่ายยยยยยยยยยยยยนะ

พี่ชายน้องโลมเป็นใคร หาเรื่องเดือดร้อนให้น้องจริงๆ
น่าสงสารน้องโลมที่สุด
พี่ระฟ้าจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ไหมเนี่ย
น้องโลมยังเอ๊าะเกิน แต่แอบแรงใช่ย่อย อิๆ

ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะ

[chaoyui]

นายโลมนี่ชื่อคนหรอกเหรอ หลงเข้าใจผิด

[Ciin]

omg!!! น่าอ่านมากมายยย
ทดลองงานยังไงนี่
มาไวๆนะคะ

อยากแอบดูเค้าทดลองงานกันฮี่ๆๆๆๆๆ

[ณ ที่เดิม™]

เรื่องใหม่ๆ   

[BeeRY]

ปกตินายใหญ่ต้องทดลองงานลูกน้องเองเลยเรอะ
แอร๊ยยยย น้องลมน่ารักขนาดนี้ เป็นใครก้อยากลองมั้ง เอิ้กๆๆๆ

[nopkar]

ดื้อรั้นกันขนาดนี้..ท่าทางสนุกแน่ๆ หุหุ

[YunNie]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เรื่องใหม่ 

น่าติดตามมากค่ะ โดยเฉพาะ.....ตอนทดลองงาน 



ขอบคุณสำหรับตอนแรกนะคะ จะรอคอยต่อไปค่ะ แค่ตอนเดียวก็เริ่มทุรนทุรายแล้วง่ะ 

ป.ล. ลุงสิงห์พ่อกุมภ์ก็ยังรักและคิดถึงเสมอนะคะ

[hikaru00]

กรี๊ดดดดด กดเข้ามาอ่านโดยไวเมื่อเห็นชื่อพี่ ได้อ่านเรื่องใหม่แล้ว ดีใจเจ้าค้า

สรุประฟ้าจะได้กินเด็กรึเปล่าน้อ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

ปูเสื่อรอตอนต่อไปหน้าเวทีเลยค่า

[MimZiiz]

ปูเสื่อรอนายโลมทดลองงานจ้า ๆ

หวังว่าคุณระฟ้าคงจะติดใจไม่ยอมให้ทำงานเลยล่ะ><"

[2pmui]

วันนี้จะมาไหมหนอ  เรื่องใหม่ไฉไลเช่นเดิม

[aft22423]

เรื่องใหม่สนุกค่ะ ช๊อบชอบ รออ่านนะจ้ะ

[l2ockyou_l3ody!]

มาปูเสื่อรอเค้าลองงาน ♥

[TinyB]

เรื่องใหม่มาแ้ล้ววว เย้ ๆ 

ระฟ้ากับนายเอก ปากจัดกันทั้งคู่ 

รอ รอ ตอนต่อไป ทดลองงาน 

[tamekung]

น้องโลมของเราปากดีซะขนาดนี้
แล้วจะรอดมือคุณลุงระฟ้าไปได้ยังไง ง 


ขอบคุณสำหรับเรื่องใหม่ค่ะ 

[qq_oo]

หุๆๆๆๆ
แค่เริ่มก็สนุกแล้ว
จะรอตอนต่อไปน้า

[kukkukku]

สนุกมากๆเลยคร่า


^^


 

[@BUA@]

เค้าทดลองงานกันยังไงน๊า 

[pp4]

ว้าววววววววว!! น่าสนุกเหมือนเดิม
น่าติดตามเหมือนเคย ตอนต่อไปนี่ยังไงต่อน้อ~อิๆ
รอตอนต่อไปนะคะ

[sasa]

เขาจะทดลองงานกันยังไงน้า...

[hahn]

รอทดลองงานด้วยคน

[myapril]

มาซุ่มดูเขาจะทดลองงานกันค๊า
อยากเห็นคุณระฟ้าอกแตกตายตอนนายโลมมันจะต้องรับแขก

ปูลู ในความเป็นจริงแล้ว การบริการ/ทำงานแบบนี้
เขาต้องให้คนที่มาสมัครงานแก้ผ้าดูรูปร่างผิวพรรณกันจริงๆอย่างที่คุณระฟ้าทำ
เพราะแต่ละคนค่าตัวไม่เท่ากัน แต่ไม่รู้หมือนกันว่าต้อง......กันด้วยหรือเปล่า 

[andy_kwan]

แปลงร่างเป็นจิ้งจกบนเพดาน  แอบดูเขาจะทดลองงานกัน  อิอิ

[JA(e)jung]

อร๊ายยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านตอนฝึกงานแล้วอ่ะคนเขียน
ไม่รู้ว่าระฟ้าจะฝึกหนักรึป่าว
ยังไงๆก็เพลาๆกับน้องหน่อยนะ
น้องยังไม่เคยยยยยยยยยยย
ฮี้ววววววว

[Seiki]

ตอนที่ 2,,,นายโลมกับรักจนตรอก

เคร้ง!!
‘ผอมไปหน่อยนะ’
เคร้ง!! เคร้ง!!
‘กระดำกระด่างแบบนี้ใช้ไม่ได้หรอก ต้องไปขัดตัว’
เคร้ง!! เคร้ง!! เคร้ง!!
‘แข็งทื่อ ไม่เร้าใจ ทำอะไรไม่เป็น’
เคร้ง!! เคร้ง!! เคร้ง!! เคร้ง!!
‘แบบนี้ขายตัวทั้งชีวิตก็ใช้หนี้ไม่ได้หรอก ไม่ต่างอะไรกับเป็นช่างในอู่ซ่อมรถเลย’

“เฮ้ยๆ อาโลม นี่ลื้อกะจะถอดอะไหล่รถลูกค้าทิ้งทุกชิ้นเลยรึไง มังแค่เพลามีปังหาม่ายช่ายเหรอ ลื้อดูเหม่อลอยนา”
“ขอโทษครับเถ้าแก่ ผมหงุดหงิดไปหน่อย”
“หน่อยเดียวของลื้อ รถแทบจะแยกชิ้นขายเป็นอะไหล่ ถ้าลื้อหงุดหงิดเย๊อะ อั๊วต้องเอาดินใส่ปลูกสาระแหน่เลยม๊าย ตั้งใจทำงานหน่อย”
“ครับ”
แม่งเอ๊ย!! เป็นลูกจ้างเค้าก็ต้องลำบากมากพออยู่แล้ว โชคก้อนใหญ่หล่นใส่กบาลเป็นหนี้อีกสามล้านห้า แล้วเวลาที่ไอ้พ่อเล้านั่นมันบอกไว้แค่สามสิบวัน ถ้าไม่ถูกรางวัลที่หนึ่งงวดนี้ ต่อให้ก้นบานเป็นจานทรูก็คงจะใช้หนี้ได้ไม่ถึงครึ่งเลยมั้ง คิดแล้วก็เจ็บใจ ทดลองงานของมันคือการให้โลมยืนแก้ผ้า แล้วมันก็เดินวนรอบตัวไปมาเพื่อวิจารณ์เนี่ยนะ
ไอ้รากหญ้ามันโรคจิต วิปริต ตอนนี้นึกคำจำกัดความมันออกแค่นี้ มันเองนั่นแหละที่แกล้งลืมเองว่าโลมเป็นช่างซ่อมรถ ไม่ใช่นายโลมแห่งหอโคมม่วงที่ไหน จะให้เพอร์เฟคพร้อมใช้งานได้ยังไงกันเล่า
“โลม เย็นนี้กินหมูกะทะกันมั้ยวะ”
“ไม่อะเหน่ง กูมีงานต้องทำต่อ”
“งานอะไรของมึงวะ แค่มึงนอนให้รถคร่อมอยู่วันทั้งวันนี่ยังไม่พออีกเหรอ”
“ขายตัว กูต้องไปขายตัวใช้หนี้ให้พี่เกียรติ”
“ฮ่าๆ อย่างมึงเนี่ยนะ ขายตัวได้ด้วย”
“เออ กูก็เพิ่งรู้นี่แหละ”
“นะ นี่ มึงพูดจริงเหรอวะโลม เริ่มไม่ขำแล้วนะเว้ย”
“แล้วที่กูหน้าดำคร่ำเครียดเหมือนโดนผีสิงนี่มึงคิดว่ากูขำหรือไง”
“ไอ้พี่ระยำของมึง มันก็ขยันสร้างเรื่องจังเลยนะ”
“อย่าไปพูดถึงมันเลย พูดไปก็แค่นั้น มันเปลี่ยนแปลงเรื่องที่กูต้องทำไม่ได้หรอก”
“โลม เท่าที่มึงทำทุกวันนี้ มันไม่พอเหรอวะ มึงต้องทำแค่ไหนถึงจะเรียกว่าสำนึกบุญคุณวะโลม”
“มึงคิดว่ากว่าเค้าจะเลี้ยงกูมาได้โตขนาดนี้ มันเยอะขนาดไหนล่ะ เค้าไม่ได้ไปขอกูมานะเว้ย แต่แม่กูตั้งใจมาคลอดแล้วทิ้งเอาไว้ เค้าตัดสินใจเลี้ยงกูมา กูก็ต้องทดแทนสิ”
“พูดถึงเรื่องนี้แล้วทะเลาะกันทุกที ยังไงมึงก็หลาน แม่มึงทิ้ง เค้าเลี้ยงมึงมาก็สมควรแล้วนี่หว่า มึงทำทุกวันนี้ก็ตอบแทนเค้าแล้ว พี่ชายส้นตีนมึงล่ะ ลูกเค้าแท้ๆแต่ทำอะไรเพื่อเค้าบ้าง กูเห็นสร้างแต่เรื่อง แล้วพี่มึงไปก่อเรื่องอะไรไว้วะ”
“แพ้พนันดิ บ่อนไฮโซนั่นอะ ที่ใหญ่ๆตรงหัวมุมถนนฝั่งโน้น”
“พี่มึงเข้าไปที่นั่นได้ไงวะ ตาสีตาสาเอาเงินใส่กระสอบปุ๋ยเข้าไปก็ใช่ว่าจะเข้าคาสิโนหรือเข้าไปฟาดกะหรี่ได้ง่ายๆนะเว้ย ต้องเป็นสมาชิกต้องเป็นพวกมีเงินมีหน้ามีตาไม่ใช่เหรอ”
“มันตามเจ้านายเข้าไปมั้ง กูไม่รู้ มารู้อีกทีตอนพ่อบอกให้ไปทำงานที่นั่นใช้หนี้แล้ว”
“โลม กูเป็นห่วงมึงว่ะ ถึงที่นั่นมันจะดูดีแค่ไหน แต่โรคสมัยนี้มันเยอะนะเว้ย กูไม่ได้รังเกียจงานแบบนั้นหรอก แต่กูกลัวโรคมากกว่า”
“เอาน่าเหน่ง อีกฝ่ายเค้าก็ต้องกลัวเหมือนกันแหละน่า คนเราเกิดมาต้องตายอยู่ดีแหละ จะช้าจะเร็วแค่นั้น ถ้าตายเร็วก็ดี หมดทุกข์”
“สาธุบุญครับหลวงพ่อโลม บรรลุธรรมแล้วจริงๆนะมึง”
แดดตอนเที่ยงวันสาดไอร้อนเข้ามาแบบไม่เกรงใจคนหาเช้ากินค่ำที่ต้องเดินตากแดดไปหาข้าวกินบ้างเลย เหงื่อที่ขับออกมาผสมกับกลิ่นน้ำมันเครื่องส่งกลิ่นชวนปวดหัว ถึงมันจะเป็นอาชีพ ถึงจะอยู่กับมันทุกวัน แต่ก็คงจะทำตัวให้ชินได้ยาก ถึงโลมจะล้างเนื้อล้างตัวนอกร่มผ้าก่อนออกมาแล้ว แต่กลิ่นก็ยังลอยฉิวเข้าจมูก เหมือนมันซึมเข้าไปอยู่ในรูขุมขนเสียแล้ว
“อุ๊ย”
เสียงอุทานร้องดังขึ้นมาตอนที่รู้สึกว่าตัวเองปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง
“ขอโทษครับ คุณเจ็บหรือเปล่า”
เมื่อตวัดเสื้อชอปลงจากการพึ่งพามันแทนร่มบังแดดแล้วพบว่าคนที่โลมเดินชนเป็นหญิงสาวรูปร่างบอบบาง สวย และทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบอยู่บนร่างกายผู้หญิงคนนี้ ต่างชั้นกับโลมแน่ๆ เธอไม่ได้ร้องตอบกลับมาว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ไม่มีคำต่อว่าต่อขาน แต่สีหน้าเธอก็บอกว่าไม่พอใจหรือจะตีความไปว่าเธอรังเกียจที่ต้องมาเดินชนกับผู้ชายมอมแมมอย่างโลมเป็นเรื่องน่ารังเกียจก็ได้ ก้มหัวเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจที่จะขอโทษอีกครั้งแล้วกำลังจะเดินเลี่ยงหนีไปก็ต้องหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นเมื่อเสียงที่ลอยมาจากเบื้องหลังนั้นคุ้นหูซะเหลือเกิน
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณจ๋า หรือว่าโต๊ะไม่ว่างครับ”
ไม่ใช่เสียงเท่านั้นที่คุ้นหู แต่ใบหน้าและท่าทาง โดยเฉพาะตอนกลางวันที่มีแสงแดดจ้าขนาดนี้ โลมยิ่งจำเจ้านายหมาดๆคนใหม่ของตัวเองได้ กิริยาไอ้พ่อเล้าตอนกลางวันกับคนที่โลมเคยเจอตอนกลางคืนแตกต่างกันลิบลับ เสื้อสูทพอดีตัวเนี๊ยบกริบจรดเท้า เสื้อเชิ๊ตสีคลาสสิคบ่งบอกรสนิยมคนใส่ว่าดีเลิศแค่ไหน น้ำเสียงและสายตาที่ทอดมองคนที่มาด้วยอ่อนโยนและนุ่มนวลหน้ามอง ถ้าไม่คิดว่านี่คือชีวิตคนจริงๆ โลมก็อาจติ๊ต่างให้ผู้ชายคนนี้คือคู่แฝดไอ้พ่อเล้าใจร้ายปากเสียนั่นก็ได้
“จ๋าเดินไม่ระวังน่ะค่ะระฟ้า เลยชนกับน้องเค้านิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมาก”
ในเมื่อคนสวยคนนี้เค้าลำดับเหตุการณ์และบอกเล่าทุกอย่างแทนตัวเองไปแล้ว ก็คงไม่จำเป็นอะไรที่จะต้องเอ่ยปากพูดขึ้นมาอีก และคงไม่จำเป็นที่จะต้องทักทาย เพราะนี่ไม่ใช่เวลางาน และไอ้รากหญ้านี่ก็ไม่ได้อยู่ในฐานะผู้บังคับบัญชาโลมในตอนนี้
“ผมขอตัวนะครับ ขอโทษอีกที”
“คุณจ๋าเดินไม่ระวังหรือเพราะคนบางคนมัวแต่มองทางแต่ไม่ได้มองคนกันแน่ครับ”
ชิ๊!! คนมาทีหลังทำเป็นรู้ดี คนไม่เคยลำบากไม่รู้หรอกว่านอกห้องทำงานที่แอร์เย็นเฉียบนั้นร้อนกบาลแค่ไหน ถึงโลมจะประมาทไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครเดือดร้อน
“ผมไม่ระวังเองครับ ดีใจที่คุณผู้หญิงไม่เป็นอะไรนะครับ”
ตอกกลับแค่พอเป็นพิธีและเลี่ยงที่จะเสวนากับมันโดยตรง เลือกที่จะพูดกับอีกคนที่ดูจะเข้าใจง่ายกว่า เริ่มรู้สึกว่ารากหญ้าตอนกลางวันกันรากหญ้าตอนกลางคืนไม่มีอะไรที่แตกต่างกันเสียแล้ว ตัดบทด้วยการสาวเท้าออกมาจากตรงนั้น แต่เพราะโลมไม่มีตาหลังจึงปัดป้องจากการดึงรั้งของอีกฝ่ายไม่ได้
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนเล่า”
“เพื่อนผมรออยู่ครับ”
ปากตอบออกไปแบบนั้นก็จริง แต่ในใจแอบด่ามันออกไปว่าจะตอแยอะไรกูนักหนา คนสวยที่มาด้วยกับมันเองถึงจะไม่ต่อต้านอะไร แต่ดูก็รู้ว่าเค้าไม่เต็มใจที่จะเสวนากับคนชั้นล่างตัวสกปรกและคลุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำมันอย่างโลมเท่าไหร่หรอก ปล่อยกูไปเสียที
“ระฟ้ากับน้องคนนี้รู้จักกันเหรอคะ”
“ก็นิดหน่อยครับ เพิ่งรู้จักกัน ว่าไงนายกึกก้อง เรารู้จักกันใช่มั้ย”
สะดุดเพราะชื่อเรียกที่ได้ยิน สบตากับมันเพราะสงสัยว่ามันรู้จักชื่อจริงของตัวเองได้ยังไง แต่พอมองเห็นรอยยิ้มร้ายๆที่บอกว่าตัวเองเหนือกว่าตรงมุมปากแล้วอยากจะเตะผ่าหมากมันไปสักที โทษฐานที่มันทำหน้ากวนบาทา
“ครับ ผมรู้จักคุณระฟ้าผิวเผินมากครับ”
ไม่รู้ว่าผู้ดีแต่ภายนอกอย่างมันจะรู้มั้ยว่าโลมต้องการบอกมันว่า คนอย่างตัวเองนั้นไม่สอดรู้เรื่องส่วนตัวของใครเหมือนที่อีกฝ่ายทำและอาจจะรู้ข้อมูลเชิงลึกของโลมมากกว่าชื่อจริง แต่มันคงไม่แปลก เพราะนอกจากโลมจะเป็นพนักงานชั่วคราวของซ่องมันแต่เป็นลูกหนี้ของมันด้วย ก็ถือว่ารอบคอบดีสำหรับเจ้าหนี้อย่างมัน
“จ๋าหิวแล้ว เราเข้าไปข้างในได้หรือยังคะ”
“ครับ......แล้วเจอกันนะกึกก้อง”
“ครับ”
กัดฟันตอบมันไปตามมารยาท แต่ในใจได้แต่คิดว่าไม่น่าเจอและไม่อยากเจอไอ้พ่อเล้าโรคจิตนี่อีกเลย
.
.
.
“โลม มึงคลานมาเหรอวะ ช้า แล้วจะกินอะไร ไปทำงานช้าเดี๋ยวเถ้าแก่ก็ให้ทำล่วงเวลาหรอกมึง”
“โทษที เจอโจทก์นิดหน่อยว่ะ เอากระเพราะตับเผ็ดๆไข่ดาว”
สั่งเมนูสำหรับตัวเองเสร็จก็ทิ้งตัวลงนั่งดื่มน้ำผสมอุทัยทิพย์หอมเย็นทำให้อารมณ์กรุ่นๆค่อยๆหายไป
“มึงเป็นช่างซ่อมรถนะโลม ไม่ใช่เด็กช่าง ไปสร้างศัตรูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“กูไม่ได้สร้างเองตั้งแต่ต้นหรอก รับมรดกมาอีกทีน่ะ”
“จากพี่มึงอีกแล้วใช่มะ”
“ไม่เชิงหรอก ผลพลอยได้ที่กูไม่รับก็ต้องรับ”
ทุกเรื่องเล่าเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาๆ แต่เพื่อนก็คงจะรู้ว่าโลมแกล้งทำให้มันเป็นเรื่องชาชิน เพราะถึงจะหดหู่หรือจมดิ่งอยู่กับความรู้สึกรันทดในชีวิตยังไง โลมก็ต้องเดินต่อไปอยู่ดี ในเมื่อต้องเผชิญกับมัน สู้ทำให้ทุกอย่างในชีวิตเป็นเรื่องธรรมดาซะ เราก็จะรู้สึกว่าขวากหนามที่โรยอยู่บนทางนั้นไม่ได้คมอย่างที่คิด อาจจะแปลบปลาบบ้างแต่ก็เป็นความเจ็บปวดที่ทนไหว
เวลาเลิกงานคือเวลาที่โลมปรารถนามากที่สุด มันคือช่วงเวลาส่วนตัวที่อยากทำอะไรก็ได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนนอน แต่นับจากวันนี้จนถึงอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ตัวเองจะไม่มีเวลาส่วนตัวอีกต่อไปแล้ว
“เอ้านี่ เอาไปใช้ซะ นายสั่งมา”
ผู้หญิงหุ่นอวบอัดวัยกลางคนที่แต่งตัวจัดจ้านและแต่งหน้าเข้มจนแทบมองไม่เห็นผิวเนื้อจริงโยนกระดาษอะไรสักอย่างมาให้ฟ่อนหนึ่ง
“อะไรครับเจ้”
เรียกตามที่คนอื่นๆในนี้เค้าเรียกกัน ถึงจะไม่เต็มใจมาที่นี่แต่ก็ต้องจำเอาไว้ว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม
“วอยเชอร์ขัดตัว ต้องไปทำตึกโน้นตอนกลางวันนะ”
“ห๊า ผมเนี่ยนะต้องขัดตัว”
“แน่สิยะ ตัวนายน่ะมีแต่กลิ่นน้ำมันเครื่อง แขกที่ไหนเค้าจะเรียกใช้ละยะ มาขายตัวนะไม่ได้มาหยอดน้ำมันจักรเย็บผ้า”
นึกถึงคำว่าสปาหรือขัดตัวแล้วชวนให้ขนลุก ของพวกนี้มันเป็นเรื่องของผู้หญิง ผู้ชายกร้านแดดกร้านลมอย่างโลมไม่เคยเฉียดไปรับรู้ว่าต้องมีขั้นตอนอะไรบ้าง เคยได้ยินมาว่า การดูแลผิวพรรณของพวกผู้หญิงใช้เวลาร่วมวัน โลมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ขาดงานหนึ่งวันเถ้าแก่หักเงินไป 200 เสียเวลาทำมาหากิน
“เออ แล้วช่วงนี้นะ พ่อหนุ่มน่ะ เรียนรู้งานเรียนรู้กฎระเบียบของที่นี่ไปก่อนนะ จนกว่านายจะมีคำสั่งให้รับแขก”
“อะไรนะ หมายความว่าวันนี้ผมยังไม่ต้องทำงานเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิยะ”
“นายคุณแกล้งผมหรือเปล่า ผมมาที่นี่เพราะจะรีบมาทำงานใช้หนี้ให้มันจบๆ ถ้าผมทำงานไม่ได้ผมก็เสียเวลาสิ”
“นี่ พ่อหนุ่ม เธอรู้หรือเปล่าว่าที่นี่ไม่ใช้ข้างถนนหรือหน้าห้องน้ำในห้างสรรพสินค้านะจ๊ะ เดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามาไม่ใช่ว่ารับแขกได้เลย ที่นี่มีระดับ เด็กที่นี่ทุกคนจะต้องผ่านมาตรฐานถึงจะรับแขกได้ ไม่งั้นใครๆเค้าถึงปรารถนาจะเรียกเด็กจากที่นี่ไปบริการสักคืนได้ยังไง”
งานทุกประเภทย่อมได้รับการฝึกฝน อันนี้ไม่เถียง แต่ไม่เข้าใจว่ามาตรฐานที่ว่านี่วัดจากอะไร แล้วต้องทำแบบไหน เวลาที่ต้องใช้หนี้มีกำหนดของมัน ลำพังพ่อกับแม่หรือไอ้พี่ตัวปัญหาเองก็คงจะหวังพึ่งมาใช้หนี้ตรงนี้ไม่ได้หรอก ที่ต้องกัดฟันรับสภาพน่าอดสูนี้ เพราะถ้าไม่มีบ้าน โลมเองก็ไม่มีที่ซุกหัวนอนเหมือนกัน มันเป็นรูปธรรมกว่าคำกล่าวขานว่าอกตัญญูเยอะ
“ผมอยากพบนาย”
“ห๊ะ นายนะไม่ใช่ไอ้แหยมการ์ดหน้าคลับที่นึกอยากจะพบก็พบ นายกับเรามันคนละชั้นกันย่ะ นายก็คือนาย ลูกน้องก็คือลูกน้อง จะพองขนขึ้นไปเสมอเท่านายได้ยังไง”
ถ้ารอยายคางคกปากคาบพริกนี่แจกแจงคงไม่ได้การแน่ๆ เคยเจอไอ้นายรากหญ้านั่นมาแล้วครั้งหนึ่ง ถึงที่นี่จะกว้างขวาง มีหลายโซน มีหลายตึก แต่มันก็ยังเล็กกว่าสนามหลวงอยู่ดี ให้มันรู้ไปสิว่าคืนนี้จะเดินหาไอ้พ่อเล้านั่นไม่เจอ มันจงใจจะแกล้งแน่ๆ
สถานที่แห่งนี้ไม่ได้พลุกพล่านอย่างที่คิด ทุกอย่างถูกจัดเป็นสัดส่วนและเดาไม่ถูกว่าส่วนไหนคืออะไร ทุกห้องมีประตูหรูหราและมีพนักงานต้อนรับอยู่ทุกหน้าประตู ไม่มีส่วนไหนที่นึกจะบุ่มบ่ามเปิดเข้าไปสำรวจได้ง่ายๆ แค่เพียงเดินผ่านไปมาทุกคนก็อยู่ในท่าที่เตรียมพร้อมรักษาความปลอดภัยและจำกัดบริเวณเพื่อรักษาหน้าที่ของตัวเอง ต่อให้อยู่ในชุดฟอร์มที่นี่ก็ไม่มีข้อยกเว้น หากอยากจะเข้าไปในห้องไหน โลมต้องตอบคำถามพนักงานหน้าห้องให้ได้
“พี่ครับ นายอยู่ห้องไหนพี่ทราบมั้ยครับ”
“ตามหานายมีอะไรเหรอ ทำไมไม่ให้ฟร้อนต์ติดต่อผ่านการ์ดนายให้ล่ะ”
“เอ่อ ที่ฟร้อนต์ยุ่งๆน่ะครับ ผมเลยมาเดินตามหาเอง รีบน่ะครับ กลัวเสียเวลา”
ทำหน้าใสๆไร้เดียงสาแบบเด็กใหม่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องใส่ อีกฝ่ายเลยยิ้มเอ็นดูออกมา ท่าทางเกาท้ายทอยแบบไม่รู้เดียงสาจริงๆทำให้น่าเชื่อถือเข้าไปใหญ่
“ลองเดินไปดูในสวนสิ บางทีนายอาจจะยืนสูบบุหรี่อยู่ที่นั่นก็ได้ รู้จักสวนใช่มั้ย”
“ถ้าสวนที่อยู่ตรงกลางตึก ผมรู้จักครับ”
“นั่นแหละ สวนนั้น แต่ปีกไหนไม่รู้เหมือนกันนะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมหาเอง ขอบคุณนะครับ”
อาณาจักรหื่นกามบำเรอโลกีย์คนมีเงินแห่งนี้มีด้วยกันสี่ตึก ตอนนี้โลมยังไม่รู้ว่าแต่ละตึกมีอะไรบ้าง แต่ทุกตึกเชื่อมกันด้วยทางเดิน ระหว่างตึกมีสวนอยู่ตรงกลาง มันเป็นสิ่งเดียวที่นึกชื่นชมตั้งแต่แรกเห็น ถ้าไม่ติดว่าที่นี่มีไว้สำหรับทำอะไร ก็รู้สึกอยากจะไปนั่งเล่นที่นั่นนานๆเหมือนกัน
มัวแต่เดินหาตัวพ่อเล้าเรื่องมากนั่นจนลืมพิจารณาว่าสวนที่ว่านี่มีจุดดึงดูดที่สำคัญอะไร รู้แต่ว่ามีกลิ่นหอมเย็นๆลอยตามจมูกไปตลอดทาง แสงไฟสีเหลืองนวลตาส่องสว่างตลอดทางเดิน แต่มุมสวนสลัวๆจนแยกพรรณไม้แทบไม่ออก
สุดปลายทางปีกหนึ่งของสวนเป็นทางตันที่เจอแนวพุ่มไม้สูงเป็นแนวบังสายตาถัดมาจากรั้วทึบสูง สองฟากฝั่งทางเดินเป็นบันไดทางขึ้นสองตึกซ้ายขวา กำลังจะหันหลังเดินย้อนกลับไปทางเดิม หากไม่ได้ยินเสียงหอบกระเส่าดังมาจากแนวพุ่มไม้ด้านหลังสลับกับเสียงซี๊ดซ๊าดเหมือนคนที่อยู่ตรงนั้นกำลังกินอาหารรสจัดจ้าน เสียงอ๊ะอ๊าดังมาให้ได้ยินตลอดเวลาเมื่อสาวเท้าเข้าไปใกล้ เสียงบางอย่างกระทบกันเป็นจังหวะแหวกเสียงกระเส่าแหบโหยออกมาเรียกความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างให้คนได้ยิน ความรู้สึกนึกคิดกำลังตีกันอย่างบ้าคลั่งระหว่างอยากรู้กับความกลัวเสียงและแรงสั่นไหวของพุ่มไม้หลังรั้วนั่น แต่สองเท้าก็ยังสืบเข้าไปใกล้ไม่ลดละ เสียงสวบสาบของใบไม้แห้งไม่มีผลต่อเสียงที่ดังฝ่าออกมาจากแนวพุ่มไม้เลยสักนิด ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าการมาเยือนของตัวเองเป็นสิ่งรบกวน ทว่า
“คิดว่าที่นี่คือสวนสาธารณะให้นายมาเดินเล่นหรือไง”
“คุณ”


๐ สวัสดีค่ะ ดูเหมือนนายโลมจะมีอิมเมจของพี่ดินออกมาให้หลายคนคิดถึงเนอะ แอบสารภาพว่าคนเขียนไม่ค่อยถนัดนายเอกแนวอ่อนหวาน อ่อนโยน หรือบอบบางสักเท่าไหร่ค่ะ รู้สึกว่ามันไม่ใช่ผู้ชาย (ความเห็นส่วนตัวนะคะ อย่าใส่ใจคนเขียนมาก คนเขียนเองเพี้ยนๆเหมือนกันค่ะ)
๐ ถามว่าดราม่ามั้ย มันก็คงมีมาให้ได้ลุ้นบ้าง แต่อย่างที่รู้ นิยาย TRomance จะจบแบบรันทดหดหู่ไม่ได้ สแกนเนอร์มีเยอะเหลือเกิน 
๐ รู้สึกว่าพล็อตเรื่องนิยายน้ำเน่าเห็นเงาจันทร์จัง    แต่เค้าหมดมุกแล้วนะคนอ่าน ฮือ
๐ ตอนนี้กำลังเร่งมือทำเด็กป๋าออกมาเป็นตัวอย่างนะคะ ติดขัดธุระส่วนตัวหลายประการเหลือเกิน แต่จะเร่งให้ค่ะ อยากเห็นของจริงของป๋าโจมเหมือนกัน 
๐ ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามกันมาโดยตลอดนะคะ ขอบคุณจริงๆสำหรับความสม่ำเสมอในทุกๆเรื่อง รวมถึงคนที่ช่วยดูแลคำผิดให้ด้วยนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก!!
๐ เจอกันใหม่เรื่องพ่อเดือนแปดรักน้องเดือนสองนะคะ....(จะมีใครงงมั้ย) ขอบคุณค่ะ TRomance