FLIGHT 18 : เกมเทวดา
การกลับมาภายในคฤหาสน์ซึ่งเป็นที่อยู่ของหนุ่มหน้าขาวอีกครั้ง... หากแต่การกลับมาครั้งนี้มันแตกต่างจากเดิมมากเหลือเกิน... หากเพราะคฤหาสน์หลังนี้..ต้องเสียผู้อาศัยที่แสนน่าสงสารคนหนึ่งไป..โดยที่ไม่มีใคร..ตั้งรับและทำใจได้ในเวลาที่สั้นและรวดเร็วเหลือเกินอย่างนี้เลย ค่ำคืนที่แสนทรมานนั้นมันไม่ยอมผ่านพ้นไปง่ายๆ.. ขึ้นอยู่กับจิตใจคนที่ยังเหลืออยู่เท่านั้นที่จะพร้อมหรือไม่กับการเผชิญหน้าบนโลกที่ไม่ยุติธรรมเหล่านี้ต่อไป..หากแต่ถ้าจะถามทิมมี่ในเวลานี้..อาจจะยังไม่มีคำตอบดีๆจากเขาคนนี้เป็นแน่
ก๊อก ก๊อก...
เสียงประตูห้องถูกเคาะดังเพียงสองครั้ง..หนุ่มหน้าขาวก็สะดุ้งตื่น.. บนเตียงหนานุ่มในชุดเสื้อผ้าตัวเดิมของเมื่อวาน และสภาพร่างกายและสีหน้าที่ดูโทรมลงไปเพียงข้ามคืน ใช่..เขาดูอิดโรยเหลือเกิน... ชายหนุ่มหน้าหยกค่อยๆลุกตัวไปเปิดประตูเมื่อแสงแดดในห้องนี้แยงตาและปลุกให้เขาตื่นเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง...
“.... เทลิซ่า....” หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าห้องในเวลานี้...สีหน้าและทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ ก็ไม่ได้ดูดีไปกว่าผู้เป็นพี่สักเท่าไหร่กันเลย...
“....ฉันนึกว่านายหายไปไหนทั้งคืน...ที่แท้... ก็มานอนห้องเทเลอร์...นั่นเอง...” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอและขาดช่วง
เมื่อสายตาของเธอกวาดมองเข้ามาภายในห้องที่ก่อนหน้าไม่กี่วันนี้.. เธอยังเห็นผู้ที่เป็นเจ้าของห้อง.. นอนอยู่ในห้องนี้ และยิ้มให้เธออยู่ไม่นานนี้เอง...
“....แล้วเธอล่ะ.... หายไปไหนมาทั้งคืน?...” ผู้เป็นพี่ถามด้วยน้ำเสียงอิดโรย..
“...ไม่ได้ไปไหนหรอก.....ฉันแค่... กลับมานอน...ที่มุมรับแขกน่ะ......หึ..... แม้แต่จะเดินขึ้นบันไดมานอนบนห้อง... ฉันยังแทบไม่มีแรงเลย.....คิดดูสิ” เทลิซ่าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่สายตาเหม่อลอยไปในห้อง... ขณะที่ผู้เป็นพี่เดินสวนออกมา
พลางเงยหน้ากลั้นน้ำใสใสเอาไว้..ไม่ยอมให้มันไหลออกมารับอรุณที่จะทำให้เขาหม่นหมองตลอดทั้งวันแบบนี้แน่
“....กี่โมงนะ ที่เราจะไปสุสานน่ะ... เมื่อคืนฉันก็ลืมถามบาทหลวงกับคุณเอ็มม่าเลย” ทิมมี่ถามขึ้น
“........เห็นคุณเอ็มม่าบอกเมื่อคืน....ว่าวันนี้ตอนเก้าโมงเช้า.... นี่ก็จะแปดโมงแล้ว...ฉันว่านายรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”
“อ่าวแล้ว...แล้วเธอเปลี่ยนเรียบร้อยแล้วหรือเนี่ย...เร็วดีนะ...” เทลิซ่ายิ้มบางๆก่อนตอบ
“หึ... ฉันหลับไปแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ...พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง... ฉันก็นอนไม่หลับอีกเลย.....” ทิมมี่พยักหน้ารับรู้ราวกับเข้าใจความรู้สึกนั้น
“...อืม... งั้นเดี๋ยวเสร็จฝังเทเลอร์แล้ว...เราคงได้พักกันสักระยะล่ะ... เรื่องลาไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวฉันจะโทรติดต่อคุณซินดี้ให้อีกที...”
“คงไม่เป็นไรแน่นะ...ฉันเพิ่งทำงานได้รอบเดียวเองซะด้วย..”
“ไม่เป็นไรหรอก..คุณซินดี้คงจะเข้าใจ...”
++++++++++++ร้อยเล่ห์...เหลี่ยมเทวา++++++++++++
“ขอพระเจ้าโปรดจงเมตตา นำพาหญิงสาว ผู้มีนาม เทเลอร์ ดรอว์เยอร์... สู่สรวงสวรรค์ พ้นทุกข์จากทุกสิ่งและขอพรพระองค์ทรงอวยพระพรให้แก่ครอบครัวดรอเยอร์ ขอพระหัตถ์จากพระองค์จงอยู่กับข้าพระองค์และขอพระองค์ทรงรักษาครอบครัวดรอว์เยอร์ และลูกๆทั้งหลายให้พ้นจากเหตุร้าย เพื่อไม่ให้พวกเขาเหล่านั้น ได้เจ็บปวดกาย เจ็บปวดหัวใจ..และลูกทุกคน จะนำพระพรไปสู่คนรอบข้างและอยู่ภายใต้การทรงสถิตและพิทักษ์รักษาพระองค์ตลอดไป"
(ที่มา : Catholicthailand .คอม)
สิ้นสุดคำกล่าวของบาทหลวง..หลุมฝังศพก็ถูกกลบด้วยผืนดินเสร็จสิ้นพอดี.. ท่ามกลางความเศร้าโศกของสองพี่น้องที่ต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างอดกลั้นเสียไม่ได้ ในขณะที่อีกมุมหนึ่ง... กัปตันหนุ่มลูคัสที่ยืนอยู่หลังสุดของกลุ่มคนที่มาไว้อาลัย... เขาเองก็เป็นคนที่ต้องเสียน้ำตาให้กับคนตรงหน้าเช่นกัน..
“....ทานอะไรบ้างหรือยัง?” น้ำเสียงอ่อนทุ้มทักขึ้นจนทำให้หนุ่มหน้าขาวสะดุ้งตัวเล็กน้อย..ในขณะที่เขาเองกำลังยืนเหม่อมองสนามหญ้าผืนกว้างภายในสวนสาธารณะใกล้ๆกับสุสาน ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนักในก่อนหน้านี้
“...ยัง...” น้ำเสียงอ่อนกว่าตอบสั้นๆ พลางหันไปมองกัปตันหนุ่มที่เดินเข้ามาทักด้วยสีหน้าที่ไม่ต่างกันกับเขาเท่าไหร่นัก
“ไปหาอะไรกินกันมั้ย... ท่าทาง... นายจะไม่ไหวอยู่แล้ว” กัปตันหนุ่มถามคนที่ยืนหันหลังให้ ทิมมี่.. สูดหายใจเข้าปอดลึก
ก่อนที่จะหันมาทางร่างสูงใหญ่ที่ยืนตัวตรงอยู่ด้านหลัง.. บุคลิกที่ไม่ตกแม้จะอยู่ในสภาพที่เสียใจไม่แพ้กันกับหนุ่มหน้าขาวตรงหน้า
“...คุณคิดว่าเวลาแบบนี้... ผมจะมีอารมณ์นึกอยากทานอะไร... เหมือนคุณหรือไงครับ?”
“ทิมมี่! นายเลิกพูดแบบนี้กับฉันได้มั้ย!” เสียงตอบโต้ทันควันของกัปตันหนุ่มราวกับกรอบความอดทนบางอย่างของเขาแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ
“ผมควรจะพูดยังไงกับคุณล่ะครับ.... ในเมื่อคุณ.... เป็นคนที่ชอบปิดบังอะไรคนอื่นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว.....หึ... คิดกลับไปกลับมาอีกครั้ง..... ผมก็อดเจ็บใจไปไม่ได้.....ผมไม่น่าปล่อยให้น้องสาวของตัวเองเดินมาในเส้นทางนี้ที่มีคุณเลย!! ต่อให้คุณจะพยายามทำตัวให้ดีขึ้นอย่างที่ปากคุณว่า... หรือแม้กระทั่งใจคุณจะพยายามทำตามอย่างที่คิดก็ตาม... แต่คุณรู้มั้ย!! คุณแก้ไขวันพรุ่งนี้ได้ ทั้งๆที่เมื่อวานคุณยังไม่ได้สะสางอะไรเลย!!”
“นายกำลังพูดเรื่องอะไรของนาย.. ฉันงงไปหมดแล้ว!”
“ก็เรื่องคนรักของคุณไง...ผมเห็นสายตาของเธอวันนั้น.... วันที่เธอขับรถตรงเข้ามาทางผมกับคุณ!! ผมเห็นสายตาของเธอแล้วน่าแปลกดีที่ผมสามารถเห็นภาพเทเลอร์ถูกตามรังควานในอดีตได้เป็นช็อตๆ! ทั้งๆที่เวลานั้นผมไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยซ้ำไป!! แต่ผมรับรู้ได้ดี...หล่อนทำทุกอย่างเพื่อคุณได้จริงๆ!! แล้วสิ่งที่หล่อนทำทุกอย่าง... ต้นเหตุมันก็คือคุ...!!!” ยังไม่ทันที่หนุ่มหน้าขาวจะพูดได้ครบประโยคนั้น...ริมฝีปากเรียวบาง กลับถูกหักห้ามคำพูดร้ายกาจนั้น.. ด้วยริมฝีปากของคนตรงข้ามอย่างที่หนุ่มหน้าขาวไม่ทันตั้งตัว!
สัมผัสแห่งความร้อนแรงภายใต้อารมณ์ของคนทั้งคู่ที่ยังไม่ดับสิ้น...ทิมมี่แม้มือไม้จะพยายามบ่ายเบี่ยงเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อาจแข็งขืนหรือต่อต้านร่างสูงที่กอดรัดร่างที่บางกว่าเอาไว้จนแน่น...พร้อมกับใบหน้าทั้งสองที่เสียดสีกันอย่างแนบชิด..
จนทิมมี่แทบจะหายใจไม่ออก...มีเพียงอากาศจากลมหายใจของกัปตันหนุ่มผู้นี้เท่านั้นที่ถ่ายทอดไออุ่นมาให้จนหนุ่มหน้าขาวแทบตัวอ่อนทรุดลงไป... หากฝ่ามือและอ้อมแขนอันแข็งแกร่ง ไม่เหนี่ยวรั้งเอาไว้เช่นนี้...
“...ป..ปล่อย.....ปล่อยสิ....” เสียงที่อ่อนแรงลงเพราะสัมผัสอุ่นก่อนหน้านี้ส่งเสียงดื้อดึงให้ร่างสูงออกห่างจากตัวของเขา.. หากแต่อ้อมกอดนี้กลับแน่นขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับสีหน้าของกัปตันหนุ่มที่เริ่มปรากฏรอยยิ้มบางๆออกมา พาให้หนุ่มหน้าขาวตรงหน้าอดหวั่นใจกับดวงหน้าของคนตรงข้ามนี้ไม่ได้..
“ไปกับฉันนะ... แล้วฉันจะปล่อย...”
“ป...ไปไหน!?...” น้ำเสียงอ่อนแรงถามกลับทันควัน
“ก็ไปทาน.............ท..ทิมมี่........ทิมมี่!!” ทิมมี่.. ทนฝืนร่างกายของตนเองต่อไปไม่ได้อีกแล้ว... หนุ่มหน้าขาวหมดสติลงบนอกแกร่งของกัปตันหนุ่มในที่สุด...ร่างสูงอุ้มทิมมี่ออกมาจากสวนสาธารณะแห่งนี้และตรงไปที่รถของเขาทันที...
“ทนก่อนนะทิมมี่! ทนก่อน!” กัปตันหนุ่มพาร่างบางนั่งรถเฟอร์รารี่คันหรูของตัวเองออกมาจากที่นั่นในเวลาต่อมา.. ท่ามกลางสายตาของใครบางคนที่กำลังแอบยืนซุ่มอยู่บริเวณพุ่มไม้ไม่ไกลจากจุดเดิมที่ทั้งคู่ยืนก่อนหน้านี้... “เธอ” คือคนที่ทำให้เรื่องทุกอย่าง.. เดินทางเข้าสู่วังวนแห่งไฟเข้าไปทุกที
“..ไม่จริง..... คุณลูคัส...... ไม่จริง! นั่นมัน....”
++++++++++++ร้อยเล่ห์...เหลี่ยมเทวา++++++++++++
เทลิซ่า.. เดินออกมาจากสุสานเป็นคนสุดท้าย.. หากแต่หล่อนต้องหยุดฝีเท้าชะงักไปทันทีเมื่อเห็นใครบางคน ยืนพิงอยู่ที่ประตูใหญ่ทางเข้าของสุสานแห่งนี้..สีหน้าของเขาดูไม่สบอารมณ์ แต่ก็เริ่มคลายลงอย่างรวดเร็วเมื่อเขาคนนั้นสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่ของเทลิซ่าในเวลานี้...อารมณ์คุกรุ่น.. บนสีหน้าเมื่อครู่ของชายหนุ่ม กลับหายไปกับตา.. หญิงสาวถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เธอรู้ดีว่าเธอกำลังจะเจอกับอะไร..
“...... มาทำไม..........” เทลิซ่าถามด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า หากแต่ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกหัวเสียเหมือนก่อนหน้านี้ที่เขาคิดตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น
“....เธอเป็นอะไร...” หนุ่มหน้ากวน ถามออกมาขัดกับบุคลิกของเขา ราวกับคนละคน
“......ฉันจะไปเป็นอะไร....”
“ก็หน้าเธอบอกอยู่...จะถามย้อนทำไม?”
“ขอร้องนะ.... ฉัน... ฉันยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืน...ฉันง่วงมาก...เหนื่อยด้วย”
“....หึ... ทำไมเธอชอบอ้างว่าเธอเหนื่อยจัง?”
“ก็ฉันเหนื่อยจริงๆนี่!!!” น้ำเสียงตะคอกลั่นของเทลิซ่า พาให้ชายหนุ่มสะอึกไป...
“.... เป็นอะไรรึเปล่า?...” สีหน้าที่ไม่สะทกสะท้านกลับถามออกมาอย่างไม่เข้าใจในที่สุด... หญิงสาวก็ไม่อาจอดกลั้นน้ำตาของตัวเองได้อีกครั้ง...เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดบังใบหน้าของตัวเอง..พลางร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด ราวกับบาเรลล์จะเริ่มฉลาดขึ้นบ้าง เมื่อสายตาของเขามองชุดเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ สีดำทั้งตัว และยังสวมถุงมือหนาสีดำพร้อมกับหมวกใบใหญ่บนศีรษะในเวลานี้อีกด้วย
“....ใครเป็นอะไรรึ....” เทลิซ่ายังไม่มีคำตอบให้เขา แต่หล่อนยังคงยืนร้องไห้อย่างเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
“ฉันไปส่งนะ...” ไม่มีปฏิกิริยาใดใดตอบรับ...บาเรลล์เดินมาตรงหน้าหญิงสาว.. และฝ่ามือที่ไม่เคยทำให้ใครรู้สึกดี กลับเอื้อมขึ้นมาประคองร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขน... เทลิซ่า..ได้แต่เดินตามแรงผลักเบาๆของชายหนุ่มออกไปจากตรงนี้.. หากเพราะเธอยังคงไม่มีสติที่จะคิดเกลียดคิดชังกับใคร... ในช่วงเวลา ณ ขณะนี้ที่เธอเป็นอยู่.. สิ่งที่เดียวที่เธอรู้สึกได้ก็คือ... เธอกำลังเสียใจ... และก็อยากให้ใครสักคน.. อยู่เป็นเพื่อนเธอ... ในเวลานี้เป็นที่สุด
++++++++++++ร้อยเล่ห์...เหลี่ยมเทวา++++++++++++
รถหรูสีแดงเพลิงขับเคลื่อนออกมาจากสวนสาธารณะ...เข้าสู่ถนนเล็กๆหน้าสวน.. หญิงสาวในชุดเครื่องแบบยังคงครุ่นคิดถึงภาพเหตุการณ์ที่หล่อนเองนั้นไม่เข้าใจว่า.. เรื่องราวทั้งหมดในภาพนั้นมันเกิดขึ้นได้ยังไง! กัปตันหนุ่มผู้เพียบพร้อม และดูดีตั้งศีรษะจรดปลายเท้า...กับหนุ่มหน้าขาวที่ไม่เคยมีทีท่าว่าเขาคนนั้นจะได้ยืนในอยู่สภาพนั้นกับคนอย่างกัปตันลูคัสได้... ความสับสนพาให้อารมณ์คุกรุ่น...แต่กลับในช่วงเวลาที่หล่อนเหยียบเต็มเหนี่ยวนั้น... หล่อนก็ต้องชะงัก! เมื่อมีรถของใครบางคน กำลังเลี้ยวเข้ามาเส้นทางเดียวกันกับเธอ! และรถคันนั้นก็เหมือนจะตีวงกว้าง เกือบเสยหน้ารถของเธอเข้า! หากแต่ถึงจะเกือบเฉียดให้ตื่นตกใจ... รถทั้งสองคันก็จอดลงกะทันหันเหมือนกันทั้งคู่.. ราวกับว่าทั้งสอง จะลงมาตรวจดูความเรียบร้อยว่า เมื่อกี้นี้...ไม่มีอะไรเฉี่ยวชนกันจริงๆใช่หรือไม่..
วีว่า เลอคอติส ก้าวลงจากรถสีแดงเพลิงของตัวเอง...สายตาของหล่อนมองเหยียดไปทางรถสีดำตกรุ่นที่จอดอยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่นักกับบริเวณที่รถของเธอจอด.... แต่สิ่งที่ทำให้วีว่า ต้องเหลือกตามองด้วยความไม่คาดคิดอีกครั้ง... เมื่อคนขับรถคันนั้นเอง.. ก้าวลงออกมา... ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า..
“...น..นั่นมัน!?” ดูเหมือนชายหนุ่มผู้ที่ก้าวลงมาจะทำหน้าตกใจเล็กน้อยเหมือนกัน ที่เห็นวีว่ามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่
“...ค..คุณวีว่า....ส..ส..สวัสดี..ครับ”
“...นายเป็น...”
“....ผม.. โรเจอร์ ซินแคลร์ครับ..” วีว่าถอนใจเมื่อนึกขึ้นได้พลางกลับเข้าสู่สีหน้าในโหมดเหยียดหยันเช่นเคย
“เฮ้อ... นึกว่าใคร... คุณซินแคลร์นั่นเอง.... หึ...แปลกดีนะ... วันนี้พวกแอร์ฯกับสจ๊วตดานอสซี่.. ว่างกันนักหรือไง....ถึงได้เห็นพวกลูกเรือชั้นประหยัดแห่กันมาในงานไว้อาลัยแอร์โฮสเตสกระจอกๆกันเต็มไปหมด...ฮึ... ฉันว่าน่าจะปิดศูนย์ลูกเรือ หรือไม่ก็หยุดบินไปเลยสักวันนะ...แล้วก็กวาดพนักงานทุกคนมาร่วมงานให้กับลูกเรือกระจอกๆนั่นให้หมดทุกคน....ฮึ~! ให้ความสนใจกันจัง” โรเจอร์ได้ยินแล้วรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับคำพูดดังกล่าว... เขารู้สึกว่าเขาเองก็ถูกเหมารวมและถูกเสียดสีไปกับคำพูดนั้นของเธอด้วย
“...ค..คือ... ผมเข้างานตอนเย็นน่ะครับ.. แต่ผมแวะมา..เพราะผมรู้จากคุณซินดี้ว่า..”
“ช่างเถอะๆ!~ ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องของคุณหรอกนะคุณซินแคลร์...เอ้อนี่....แล้วจะบอกให้เอาบุญนะจ้ะ..สงสัยเพิ่งจะได้ขับรถใช่มั้ยเนี่ย..” โรเจอร์ทำหน้าเจื่อน..
“ค..ครับ..”
“ว่าแล้วเชียว..หึ.... คราวหน้าคราวหลังนะจ้ะ...จะเลี้ยวจะเข้าซอยซ่องที่ไหนน่ะ ..หัดชิดเลนขวาเอาไว้ซะบ้าง.. ไม่ทราบว่าอยู่ต่างประเทศรึไงจ้ะ?... ถึงได้ไม่รู้ว่าปารีสเนี่ยเค้าใช้ถนนกันเลนไหน!” วีว่า เลอคอติส สวมวิญญาณเป็นจราจรหญิงชั่วครู่ ก่อนที่จะหันกลับไปที่รถแล้วเธอก็แล่นรถออกไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเป็นสองเท่า พาให้โรเจอร์ยืนมึนกับบรรยากาศก่อนหน้านี้...และไม่เข้าใจว่า.. ทำไมเธอถึงเป็นคนที่ร้ายกาจทั้งท่าทางและคำพูดแบบนี้กันนะ..
ภายในรถกบเขียวเยอรมันคันหรูของบาเรลล์..แน่นอน..ป้ายแดงใหม่เอี่ยมราวกับเพิ่งถอยออกมาในไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้... เทลิซ่าซึ่งนั่งเหม่อลอยอยู่ที่เบาะข้างคนขับ..พลางมองทิวทัศน์โดยรอบของกรุงปารีสที่ตัวเองคุ้นเคย เมื่อชายหนุ่มผู้ทำหน้าที่เป็นโชเฟอร์ขับร่อนไปร่อนมารอบเมืองอย่างไม่มีจุดหมายปลายทางในเวลานี้..
“...มาหาฉัน...มีธุระอะไร....” น้ำเสียงเรียบนิ่งของหญิงสาวอดให้บาเรลล์แอบหันไปทางกระจกแล้วถอนใจออกมาอย่างเซ็งๆไม่ได้
“....จริงๆก็มี... แต่คิดว่าไม่พูดจะดีกว่า...มันไม่ใช่เรื่องเดือดร้อนอะไรมากนักหรอก...”
“เดือดร้อน?... อะไร?...” เทลิซ่าราวกับจะนึกไม่ออก หากเป็นเพราะสถานการณ์ในปัจจุบัน ทำให้เธอลืมอะไรบางอย่าง.. ที่เธอไม่น่าจะลืมได้... ใช่แล้ว... สิ่งที่เธอลืม..ก็คือการกระทำบางอย่าง ของตัวเธอเองก่อนหน้านี้
“...อย่ารู้เลย... ว่าแต่อยากกินอะไรมั้ย...”
“ถามก็ตอบสิ..” หญิงสาวจะคาดคั้น บาเรลล์มองหล่อนด้วยสายตาหงุดหงิด.. เทลิซ่าในเวลานี้ช่างโง่งี่เง่าเสียเหลือเกิน
“แล้วเธอไปทำอะไรใครเขาไว้หรือเปล่าล่ะ!!” ในที่สุด..น้ำเสียงหนักขึ้นก็เริ่มตอบเข้าใกล้คำถาม
“....................” ดูเหมือนหญิงสาวจะทำหน้าครุ่นคิด
“...ใคร?...”
“โอ้ย!! ช่างแม่X เฮอะ!! เอ้า! อยากกินอะไร!” บาเรลล์เริ่มฉุนได้ที่
“......ไม่.... ไม่หิวอะไรทั้งนั้น.....” หญิงสาวตอบเสียงเรียบ
“ขอร้องเถอะ...จะกินอะไรแม่คุณ... มันใช่เรื่องของฉันมั้ยเนี่ยที่จะต้องพูดจาดีๆกับเธอเนี่ย ฮะ!”
“แล้วนายจะลากฉันขึ้นรถมาทำไมเล่า!!”
“ก็เธอปล่อยให้ฉันลากมาทำไมล่ะ!!”
“งั้นก็จอดตรงนี้เลยแล้วกัน!”
“เออ!!” ช่างง่ายดายเหลือเกิน...ชายหนุ่มหักเลี้ยวจอดเข้าริมทางทันที..พาให้หญิงสาวชะงักตกใจกับแรงบรกของตัวรถ..โชคดีที่หล่อนคาดเข็มขัดเอาไว้..ไม่เช่นนั้นล่ะก็... เธอคงได้เข้าโรงพยาบาลทำแผลที่หน้าผากเป็นแน่
“เอ้า! ลงไปสิแม่คุณ! ขอบคุณนะที่เลือกร้านเสียที พูดมากอยู่ได้!”
“ฮะ!?” หญิงสาวหันไปมองด้านนอก..บริเวณตรงหน้าที่รถคันหรูของบาเรลล์จอดอยู่นี้..หากแต่มันคือห้องอาหารหรูหราขนาดใหญ่ตรงหน้า ..เทลิซ่าไม่คิดว่าที่เขาขับมาจอดที่นี่ เพราะเป็นคำพูดโมโหของเธอหรอก
“เอ้า! ลง!!”
++++++++++++ร้อยเล่ห์...เหลี่ยมเทวา++++++++++++
TBC.
19 จะมาต่อประมาณทุ่มสองทุ่มนะคะ ^^
ตอนนี้พอจะหวานดับเศร้าได้มั้ยอ่า 5555+