วินเซอร์พาผมลงมาที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ผมเงยสังเกตสังกามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวสูงกว่า อืม มองไม่ออกว่าตอนนี้เจ้าหมอนี้กำลังรู้สึกยังไงอยู่กันแน่ ดูไม่เครียดเหมือนตอนแรกที่เจอ คิ้วก็ไม่ขมวดไม่มีปัญหาอะไรที่ได้ขบคิด ตกลงไอ้ปัญหาที่ว่านั้นแก้ไขได้แล้วงั้นเหรอ? ผมก็ไม่ใช่พวกที่บังคับเซ้าซี้ถามซะด้วยสิ ไอ้อยากรู้มันก็อยากรู้แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่บอกก็ต้องเลยตามเลย
“เป็นอะไรไป? ทำหน้าอย่างกับมีปัญหาหนักอกหนักใจ”
มันไม่ถามเปล่าแถมยังทำท่าทางจับอกยกขึ้นยิ้มเยาะทะเล้น ผมเหร่มองนิดหน่อยแล้วไม่ตอบ วินเซอร์ถอนหายใจเบาสอดแขนรัดเอวของผมแล้วดึงเข้าไปใกล้ ไอ้ใกล้ชิดสนิทสนมกันท่ามกลางสายตาคนทั่วไปแบบนี้มันชวนให้รู้สึกแปลกๆ ชอบกล ผมกวาดสายตาสำรวจซ้ายขวาอย่างหวั่นใจแต่ก็ไม่เจอสายตามองหยามหรือรังเกียจ พวกเขามองด้วยสายตาที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ ทั้งอิจฉา ทั้งชื่นชม เอ๊ะ? มันยังไงกันหว่า?
ไม่นานผมก็เข้าใจว่าตอนนี้กำลังปลอมตัวเป็นผู้หญิงอยู่นี่น่า มิน่าล่ะถึงไม่เห็นปฏิกิริยาที่คาดว่าจะมีให้เห็นจากคนทั่วๆ ไป ผมหรุบตาด้วยความรู้สึกบางอย่าง มันคล้ายจะโล่งอกท่ามกลางความเสียใจเล็กๆ ทำไมกันนะ แค่เพราะผมชอบกับคนเพศเดียวกันมันถึงได้ลำบากลำบนแบบนี้ แค่เพราะเราเพศเดียวกันอย่างนั้นเหรอ? ให้ตายเถอะ ช่างเป็นเหตุผลไม่เข้าท่าเอาซะเลย
“นี่ คิดอะไรอยู่นะ?” วินเซอร์ถามด้วยน้ำเสียงห้วนสั้นเหมือนจะอารมณ์คุกรุ่นไม่พอใจ เพราะผมไม่สนใจเขา เขาบีบหัวไหล่ของผมเบาๆ สายตาคาดคั้นเอาคำตอบ ผมเอียงศีรษะมองไปทางเขาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ตอบเหมือนเดิม วินเซอร์ยื่นปากอย่างไม่พอใจ เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเผด็จการ
“อยู่กับฉันก็ต้องคิดเรื่องฉันเท่านั้น ห้ามคิดถึงเรื่องอื่น!”
“ฟังเหมือนเป็นคำสั่ง ไม่ใช่ขอร้อง” ผมส่ายหน้ากับน้ำเสียงกระเง้ากระงอดทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจของอีกฝ่าย อดจะขำกับสีหน้าเอาจริงเอาจังของเจ้าเด็กโข่งตัวสูงชะลูดไม่ได้
“แน่ซี นี่คือคำสั่งนะครับ” วินเซอร์ยิ้มตามผม เขาพยักหน้าเอ่ยเสียงแหบนุ่มนวลชวนฝัน มากพอที่จะทำให้สาวๆ ทั้งหลายชีพกายยอมทำตามคำสั่งของเขา เฮอะ! ผมเบะปากอย่างรวดเร็ว มันใช้กับสาวๆ ได้ผล แต่นั้นแหละผมไม่ใช่สาวๆ สักหน่อย!
“ขี้โกง” วินเซอร์เบ้ปากประท้วง เขาเคลื่อนไหวรวดเร็ว อ้อมไปกอดทั้งตัวผมจากด้านหลังแล้วซุกหน้าจูบที่ต้นคอ บ้าเอ๊ย ต่อไปผมจะไม่แต่งเป็นผู้หญิงมาเดินกับเจ้าหมอนี้อีกแล้ว! พอไม่เป็นเป้าสายตา มันก็จ้องหากำไรจากผมทุกที่เมื่อมีโอกาสเอื้ออำนวยให้!
ผมหน้าแดงแต่ไม่ได้ขัดขืน แฮะๆ เพราะนานๆ ทีเราจะได้กะหนุงกะหนิง ไม่ต้องแคร์สายตาของคนอื่น ฮักน้อยในใจยืนก้มหน้าที่แดงๆ แล้วใช้นิ้วชี้จิ้มเข้าหากันพร้อมทั้งริมฝีปากเผยยิ้มเอียงอาย นานๆ ทีจริงๆ นะ!
“ว่าแต่เราจะไปไหนกันต่อเหรอ?” ผมเงยหน้าขึ้นถามวินเซอร์ที่ง่วนอยู่กับการซุกไซ้มือเข้าไปแตะต้องผิวกายของผมอย่างแนบเนียน วินเซอร์ก้มลงมามองเผยรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากอย่างลึกลับ ให้ตายเถอะ! หมอนี้หล่อระเบิดสุดๆ! ขนาดหนวดเขียวครึ้มขนาดนี้ก็ยังไม่วายเชิญชวนสายตาชื่นชมจากสาวๆ ได้เป็นกระตัก
“สองวันนี้นายว่างสินะเพราะฉะนั้นเราค่อยๆ ใช้เวลาว่างแบบนี้อยู่กันให้คุ้มค่ากับที่ไม่ได้เจอกันเสียตั้งนาน นายมีที่อยากไปหรือเปล่า? หืม?”
เสียงทุ้มต่ำที่แหบพร่าฟังเซ็กซี่เร้าใจเป็นบ้า ผมกัดริมฝีปากล่าง สาบานได้ว่าไอ้หมอนี้จงใจจะทำแบบนี้แน่ๆ ใช้ปลายจมูกคลอเคลียแก้มของผมแผ่วเบา ยั่วยุบางสิ่งบางอย่างที่ค่อยๆ ถูกปะทุจุดขึ้นมาด้วยมือและกลิ่นกายของเขา โอย ให้ตายเถอะ ผมชำเหลืองสายตามองปาดกลุ่มสาวๆ ที่จ้องเราเขม็ง พวกนั้นรีบหันหน้าหนีด้วยความกระดากอายจนผมงุนงงกับท่าทางตอบสนองของพวกเธอ แต่แล้วผมก็เข้าใจในทันที
ไอ้บ้ากามนี่!
ผมเม้มปากแน่นคิ้วกระตุกหน่อยๆ ก่อนจะใช้มือดึงชายกระโปรงที่ค่อยๆ เลิกขึ้นเรื่อยๆ จากฝีมือไอ้กัปปะลามกด้านหลัง บ้าเอ๊ย! รู้สึกถึงสัมผัสใกล้ๆ ชั้นในอีกต่างหาก ไอ้หมอนี้มันรู้ตัวหรือเปล่าว่าอยู่ในที่สาธารณะน่ะ! ถึงจะเป็นลานจอดรถที่ไม่ค่อยมีคนก็ตามเถอะ พอถูกขัดก็ทำเสียงครางไม่พอใจได้น่าหมั่นไส้ชวนถวายหมัดสักสองสามหมัด
“ฉันไม่รู้ว่าอยากไปที่ไหน แต่พอจะรู้ว่านายอยากไปไหน”
“เห ฉันอยากไปไหนเหรอ?” กัปปะลามกผู้ยังทำเป็นไร้เดียงสาน่าถีบ เขาเงยหน้าจากลาดไหล่ของผมทำหน้าสนใจเอ่ยถามเสียงใส
“ม่านรูด” ผมตอบด้วยน้ำเสียงขั้วโลกเย็นชาจนอีกฝ่ายต้องยกมือยอมแพ้ในทันที แทบจะดีดตัวออกห่างเลยล่ะ แต่ไม่ยอมทิ้งลายเสือง่ายๆ วินเซอร์ทำหน้าทะเล้นจุ๊ปากตาโต
“รู้ใจจังที่รัก ไม่แปลกเลยที่นายทำให้ฉันหลงขนาดนี้”
“รู้จักสันดานดีน่ะสิ”
“เฮ้อๆ ก็มีแต่เมียเรานี่แหละหนาที่รู้จักสันดานผัวดีขนาดนี้” วินเซอร์ทำท่าถอดถอนหายใจราวกับหนักอกหนักใจจริงๆ มันน่าถีบไหมเล่า!
“...” ผมกัดฟัน เหลืออดกับศัพท์แสงน่าอาย เจ้าตัวพูดซะเป็นเรื่องธรรมดา ผมหุบปาก เถียงกับหมอนี้ก็เหมือนต่อยกับลม ไม่เคยชนะสักที วินเซอร์ทำหน้ายียวนกวนประสาทให้กับผมก่อนจะอมยิ้มชอบใจที่เห็นผมเถียงกลับไปไม่ได้ ฮึ
ผมยืนเงียบและคอยดีดนิ้วให้หนวดปลาหมึกที่เผลอทีไรเป็นต้องมานัวเนียทุกที ผมขึงตาดุใส่ทำให้คนที่กลายเป็นปลาหมึกยักษ์ มันทำหน้าเซ็งใส่พร้อมกับทำปากยื่นปากยาวแต่ท้ายสุดก็ยอมอยู่นิ่งๆ จนได้ แต่อย่าเพิ่งวางใจครับ! ผมรู้จักสันดานของมันดี ตอนนี้คงจะจ้องตะครุบเหยื่ออยู่แน่ๆ แล้วเรื่องบ้าอะไรที่ผมต้องเป็นเหยื่อมันด้วยเล่า!
“เรารออะไรอยู่เหรอ?”
ยืนที่ลับตาผู้คนนานๆ มันก็เข้าทางไอ้โรคจิตนี้น่ะสิครับ ขืนยืนนานอาจจะโดนลากเข้าลืบไหนสักลืบแน่! วินเซอร์กอดอกแกล้งทำหน้าบึ้งตึงแต่ตานี่วาววับปากหยักขำขันรู้ทันความคิดของผม
“รอรถอยู่”
ไอ้คำตอบมันก็ธรรมดาอยู่หรอกนะ แต่สายตาที่ลึกลับกับเสียงที่จงใจทำให้สูงผิดปกติ มันน่าขัดใจเป็นบ้า เหมือนตั้งใจจะบอกผมเป็นนัยๆ ว่า ‘อยู่ที่ไหนก็ไม่รอดหรอกจ้ะ’ อะไรแบบนั้น เฮอะ! รู้อยู่หรอกว่ามันเป็นเรื่องจริงแต่อดเคืองไม่ได้อยู่ดี! ไม่นานก็มีรถคันหรูโออ่าแล่นมาจอดตรงหน้าของเราทั้งสองคน ผมหันไปมองวินเซอร์
“เอาล่ะ ไปกันเถอะครับคุณผู้หญิง”
วินเซอร์เอียงหน้าลงมาที่ผมโค้งตัวพร้อมกับเผยมือเชิญชวนด้วยมาดโอสต์หนุ่มผู้คร่ำหวอดในวงการ ไอ้เรื่องม่อขอให้บอกมันเถอะ เชี่ยวจัด! ผมอดที่จะตีสีหน้าเอือมระอาใส่มันไม่ได้ เจ้านั้นยิ้มกว้างสว่างไสวไม่สนใจสีหน้าของผมเลยสักนิด วินเซอร์เดินไปเปิดประตูรถด้านหลัง เผยมือให้เกียรติผมมุดเข้าไปก่อนแล้วค่อยตามเข้ามา ผมที่เข้ามานั่งก่อน ได้เห็นหน้าของคนขับรถกับคนที่จับจองเบาะด้านหน้า ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
“หวัดดีครับลูกพี่”
ชายหนุ่มสองเชื้อชาติหันมาทักทายผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส โดยเฉพาะเจ้ารีเบคโก้ที่จงใจฉีกยิ้มกว้างออกแนวทะเล้นๆ หลิ่วตามองผมอย่างกรุ้มกริ่มจนโดนฝ่ามือจาก ‘นายท่าน’ ผู้ขี้หวงขั้นสูงสุดไปจังๆ ผมพยักหน้ารับไม่ลืมเอ่ยทักตอบ ไม่ได้เจอเจ้าสองคนนี้นานเลยทีเดียว เจ้าลูกน้องตัวป่วนของวินเซอร์!
“เราจะไปไหนกัน?”
“นายอยากไปไหนล่ะ?”
“ไม่รู้สิ”
“อืม งั้นก็ดีเลย ฉันนัดสาวสวยเอาไว้ นอกเมือง” วินเซอร์หันไปสั่งกับลูกน้องคนสนิท
“เยสเซอร์!” อับดัลพยักหน้ารับเข้าใจจุดหมายของเจ้านายรวดเร็ว โดยไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติม เขาหันตัวกลับแล้วบังคับเคลื่อนรถให้ทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว นุ่มนวล
วินเซอร์หันมาส่งยิ้มให้กับผมที่เผลออ้าปากหน่อยๆ นั้นก็เพราะไอ้ประโยคที่ว่านัดสาวสวยไว้ของเจ้าคนยิ้มระรื่นนี่น่ะสิ ทำเอาเอ๋อไปชั่วคราว แถมเจ้าตัวการยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้น่าตบบ่องหูเป็นที่สุด ผมงับปากสะบัดหน้ามองตรงไปไม่วอกแวก แม้จะถูกสะกิดสะเกายังไงก็ไม่เหลียวไปมองแม้แต่องศาเดียว ถึงจะรู้ว่าล้อเล่นก็เถอะ แต่ถ้าขืนยอมมันง่ายๆ ตลอด เจ้าบ้านี้มันจะเหลิงได้ใจตลอดน่ะสิ ถึงตอนนี้มันจะเหลิงจนไม่รู้จะเหลิงยังไงแล้วก็เถอะ!
“นี่” วินเซอร์พึมพำเบาๆ ใช้นิ้วจิ้มต้นแขนของผมเบาๆ ทำอย่างกับว่าถ้าจิ้มแรงกว่านี้ผมจะกระโจมไปงับคอมันอย่างนั้นแหละ พอผมไม่สนใจ หน้าระรื่นหกนิ้วของมันพลันเปลี่ยนเป็นสลดหดเหลือสองนิ้วครึ่งทันที ผมกอดอกหน้านิ่ง ในใจเชิดหน้าทำเสียงขึ้นจมูกอย่างสาแก่ใจ ซึ่งนานๆ ทีจะมีโอกาสได้ทำสักครั้ง
จงสำนึกไว้เถอะ!
ผมเหลือบสายตาไปมอง ‘นายท่าน’ ผู้กลายเป็นคนง่อยเหงาเศร้าซึมแล้วอดจะใจอ่อนไม่ได้ มันก้มหน้าลงพื้นเงียบๆ ส่งออร่าสำนึกผิดรุนแรงอย่างกับนักโทษประหารที่รอวันลงทัณฑ์ รู้สึกผิดนิดๆ แฮะ วินเซอร์แค่พูดเล่นอยากทำให้บรรยากาศผ่อนคลายเท่านั้นเองแต่ผมกลับโกรธเขาจริงจังไปได้ ผมเอ่ยเสียงนุ่มนวลเพื่อคลายบรรยากาศหดหู่ที่อยู่ล้อมรอบตัวเขา
“โทษที เมื่อกี้ไม่ได้โกรธจริงๆ หรอก”
พอผมพูดออกไปจบแค่เสี้ยวของเสี้ยววินาที เจ้านั้นก็กระเด็นตัวขึ้นแล้วหันมายิ้มราวกับเป็นผู้ชนะให้กับผม นั้นทำให้ผมรู้ตัวว่าได้หลงกลเจ้ากลับกลอกนี้เข้าให้แล้ว... บ้าเอ๊ย!
“เหรอ งั้นก็ดีแล้ว” ตัวคนเสแสร้งทำหน้าเหมือนโล่งอกเสียเต็มประดา ซาบซึ้งน้ำใจของผมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่มุมปากของมันกลับกดลึกลงราวกับขบขัน ดวงตาสีดำประกายระยิบระยับราวกับจะล้อผมว่า ‘เชื่อคนง่ายจัง’ ทำเอาผมฉุนกึก ไม่ทันจะได้โกรธนาน เจ้าตัวก็ถลามาเกลือกกลิ้งบนตักของผม ทำหน้าออดอ้อนเป็นเด็กๆ ผมเม้มปากตัวสั่นกลั้นหัวเราะ
เจ้าบ้านี่!
ตัวก็ใหญ่เป็นยักษ์แต่ดันทำท่าอ้อนน่ารักน่าหยิก เสียจนผมทำใจร้ายโกรธมันไม่ลงเลยล่ะครับ สาบานได้ว่านี่คงจะเป็นท่าพิฆาตสาวขั้นสูงแหงๆ ต่อให้ใจดำแค่ไหน มาเจอไอ้วินเซอร์ทำหน้าออเซาะใส่ เป็นต้องดับดิ้นทุกรายแหงๆ เฮอะ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันใช้ท่านี้บ่อยเสียจนเชี่ยวชาญแน่ๆ ผมเหลือบมองไปข้างหน้า ทันเห็นสีหน้าสะพรึงกลัวของรีเบคโก้ก็อดแปลกใจไม่ได้ เจ้านั้นทำหน้าเหมือนเห็น ‘นายท่าน’ มีเขางอกอยู่มาบนหัวอะไรเถือกนั้น
ปึง!
เท้า ‘นายท่าน’ กระตุกลอยสูงไปเตะเบาะด้านหน้าที่บังเอิญเป็นที่นั่งของไอ้รีเบคโก้ ลูกน้องทำหน้าเหมือนเห็นผีกลางวันแสกๆ สะดุ้งตัวโหยงแทบตัวลอยจากเบาะ และ ‘นายท่าน’ ก็ถามด้วยน้ำเสียงทั้งราบทั้งเรียบ
“มองอะไร?”
ผมสัมผัสถึงรังสีอันตรายที่แฝงมากับคำถามสั้นๆ นั้นได้ถนัดเต็มสองรูหู รีเบคโก้ก็รู้สึกถึงเหมือนกันถึงหน้าซีด พึมพำปฏิเสธ
“เปล่าครับ ตามสบาย”
“มาที่รัก อย่าไปสนใจ คิดซะว่าไม่มีใครนอกจากเรา” ‘วินเซอร์’ เปลี่ยนยิ้มแย้มให้กับผมแบบหน้ามือเป็นหลังมือ ผมเหลือบสายตาไปมองด้านหน้าที่นั่งทำตัวเงียบกริบประดุจจะผันตัวเป็นอากาศ อับดัลฉลาดหน่อยกดเลื่อนกระจกด้านหลังเลื่อนลงมาแทน
“ไม่ทำตั้งแต่แรก” ‘นายท่าน’ ตำหนิ
ผมยกริมฝีปากเหมือนจะขำ ‘นายท่าน’ ไอ้วินเซอร์เงยหน้ามามองเห็นเข้าพอดี เขาทำหน้าบูดแล้วยื่นปากต่อว่า
“ขำอะไร?”
“ขำนั้นขำนี้ไปทั่ว” ผมไหวไหล่ตอบกลับไม่ยอมรับหรอกว่าขำอะไร วินเซอร์ยกตัวขึ้นจากตักของผม เขาจับหัวไหล่หันตัวผมมาเผชิญหน้า ผมเลิกคิ้วรับ วินเซอร์ทำหน้าจริงจัง เขาขมวดคิ้วแล้วค่อยๆ ถามผมด้วยความลังเลใจ
“นายจะไม่ถามอะไรเลยเหรอ?”
ผมมองเข้าไปในดวงตาสีดำ ครั้งแรกเลยสินะที่ผมมองตาจริงๆ จังๆ ของวินเซอร์ เขาใส่คอนแทกเลนส์? สายตาสั้นเหรอ? หรือว่าใส่บิ๊กอายเพื่อตาโต? โอเค นี่มันไม่ใช่เวลาขำขัน ผมสูดอากาศเข้าแล้วคลี่ยิ้มน้อยๆ คลายความกังวลของเขา ก็ดูสิพ่อหนุ่มเครียดจนตัวเกร็งไปหมด
“ถามอะไร?”
“ก็อย่างเช่น สภาพของฉันวันนี้?”
เชื่อขนมกินได้ เขาไม่อยากให้ผมถามคำถามนั้นหรอก ฟันเฟิร์มร้อยเปอร์เซ็นต์!
“เดาว่ากำลังติสต์แตก” ผมพูดด้วยน้ำเสียงชวนขำนิดหน่อย วินเซอร์มองผมนิ่งก่อนจะค่อยๆ ส่งเสียงหัวเราะตาม ผ่อนคลายกว่าเมื่อกี้ เยี่ยม รู้อะไรไหม การที่จะเริ่มคุยกันในเรื่องชวนเครียด อันดับแรกต้องทำให้คู่กรณีผ่อนคลายซะก่อนครับ เขาจะได้ไม่ระแวงและปิดบังข้อมูลที่เราจะล้วงในขั้นต่อไป หึๆ
“เปล่าเลย กำลังลงแดงคิดถึงนายอยู่ต่างหาก”
“เลี่ยนได้ใจ”
“พูดจริงจากใจ ไม่ได้ทำเพื่อไว้เคลมวันสองวัน ชะเอิงเอย”
“ลิเกหลงโรงหรือไง?” ผมถอนหายใจ ดันหน้าของวินเซอร์ที่เริ่มกลายร่างเป็นไอ้กัปปะหนุ่มกลัดมัน กระโดดเข้ามากะจะขย้ำผมกิน หัวเราะคิกคักซุกไซ้กรามที่มีเคราแหลมๆ ทิ่มลำคอของผมจนเป็นจุดแดงเป็นจ้ำๆ มันจั๊กจี้และคันระคายยิกๆ
วินเซอร์เงยหน้าขึ้น ดึงตัวผมเข้าไปใกล้ เขายิ้มก้มหน้าลงแตะริมฝีปากเบาๆ มือข้างหนึ่งรั้งสะโพกของผมอย่างนุ่มนวล อีกข้างรวบผมไปด้านหลังอย่างอ่อนโยน แตะหลังของผมดันเบาๆ จนตัวของผมแอ่นเข้าหาเขา จูบที่เริ่มอย่างแผ่วเบานุ่มนวลเริ่มทวีความเร่าร้อน ลิ้นสอดเข้าไปในปากของผมบรรจงสร้างความปั่นป่วน ผมยกมือลูบไหล่กว้างอันแข็งแรงของเขา เผยอปากจูบตอบ ใกล้ส่วนต้นขาเต้นตุ้บๆ เหมือนกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่าง ผมอดจะเหลือบสายตาไปมองข้างหน้ารถเป็นกังวล แต่ทั้งสองก็ทำตัวเหมือนด้านหลังไม่มีอะไรใดๆ เกิดขึ้น
“อืม สำหรับนายฉันคงไม่มีวันอิ่ม...ฮัก” วินเซอร์พึมพำเสียงพร่าแหบกับริมฝีปากของผมแล้วขบริมฝีปากล่างของผมเบาๆ ละเอียดสัมผัสจูบครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจับท้ายทอยของผมแล้วหมุนปรับมุมดื่มด่ำกับกลีบนุ่มนิ่มสีแดงสด วินเซอร์จูบอ้อยอิ่งก่อนจะผละจากทำหน้าบึ้งนิดๆ อย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ ผมอ้าปากนิดๆ อย่างเสียดายไม่ต่างกัน
“อีกนานกว่าจะถึง นายนอนก่อนไหม? ยังไม่ได้นอนเลยนี่” วินเซอร์ลูบหน้าของผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนใส่ใจ ผมพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง อันที่จริงผมก็ล้าๆ เหมือนกัน ตั้งแต่เมื่อวานพักผ่อนไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ ผมถอนหายใจหลับตาจะนอน วินเซอร์รวบตัวผมเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน ผมเอนตัวผิงร่างกายอบอุ่นของเขา กลิ่นหอมของเขาทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยผ่อนคลาย ผมลืมตาขึ้นเงยหน้ามองใบหน้าเขียวครึ้มไปด้วยเครา หนวดนั้นทิ่มผิวของผมจนแสบไปหมดแล้ว
“นายต้องโกนเครานะ” ผมพึมพำเสียงเบา วินเซอร์ก้มหน้าลงมองผมที่จ้องเขาตาแป๋วแล้วพยักหน้ายิ้มขำๆ
“ครับ เดี๋ยวโกนทิ้งกลับเป็นสุดหล่อหน้าใสกิ๊งให้ มีอะไรอีกหรือเปล่า?”
ผมส่ายหน้า วินเซอร์ทำหน้าเข้มขึง
“งั้นก็หลับตา นอนซะ”
ผมหลับตาลงแล้วลืมตาโพล่งขึ้นเมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากแตะหน้าผากของผมเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มอยู่ใกล้แทบจะได้ยินเสียงลมหายใจ ริมฝีปากได้รูปสวยขยับสั่งอย่างอ่อนโยน
“นอนซะ”
ผมมุดหน้าซุกตัวนอนบนร่างที่อุ่นแน่น สบายอย่างกับนอนบนเตียงดีๆ สักหลัง ผมนอนพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ว้าว เป็นวินเซอร์ที่หวานจังเลย หัวใจของผมเต้นตุบตับไปเป็นจังหวะที่เต็มไปด้วยทำนองแห่งความสุขใจ ผมฝันว่าตัวเองจับมือเดินกับวินเซอร์บนถนนที่มีผู้คนพุ่งพล่าน เสียงรถราเดินจอกแจก ผมไม่ได้แต่งเป็นผู้หญิง ผมเป็นผมเอง วินเซอร์ก็เหมือนกันไม่ได้เป็นเจ้าคนเคราเขียวครึ้มแต่เป็นวินเซอร์ยามปกติ ที่สำคัญเราสองคนจับมือเดินยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ไม่มีใครสนใจ ไม่มีมองมาที่เรา ราวกับว่าพวกเราสองคนเป็นคู่รักธรรมดาๆ ทั่วไป อ่า นี่แหละ นี่ไงล่ะ สิ่งที่ผมต้องการ!
“ฮัก ฮักครับ~”
ผมรู้สึกว่าตัวเองยังหลับไปไม่นานเท่าไรเลยนะ อาจจะเป็นเพราะความฝันที่ทำเอาผมไม่อยากตื่นขึ้นมาก็เป็นไปได้ ผมได้ยินเสียงวินเซอร์เรียกให้ตื่น ถึงแล้วงั้นเหรอ?
“ยังไม่ตื่นอีก ต้องให้ปลุกด้วยจูบเหมือนเจ้าหญิงออโรร่าเลยใช่ไหม ฮึ?”
“เอาสิ” ผมลืมตาขึ้นแล้วพยักหน้ารับแล้วหลับตารอคอยเจ้าชายมาปลุก ผมได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆ ของวินเซอร์ การเคลื่อนไหวระมัดระวังเหมือนกลัวว่าผมจะแตกสลายไป เขาประคองตัวของผมเอาไว้แล้วก้มลงจูบ
“เอาล่ะ ตื่นได้หรือยังครับคุณเจ้าหญิงนิทรา?”
“ทำจริงๆ ด้วย” ผมลุกขึ้นมานั่งตัวตรงพร้อมกับใช้หลังมือถูปากของตัวเอง หน้าแดงนิดๆ ด้วยความอาย ไม่คิดว่าเขาจะทำมันจริงๆ นี่น่า มันดูงี่เง่าเหมือนเด็กสองสามขวบเลย วินเซอร์ตีสีหน้าใสซื่อใส่แต่ตากลับวิบวับล้อเลียน เขามุดออกไปจากรถแล้วยื่นมือเข้ามาให้ผม ผมจับมือนั้นแล้วก้าวลงไปจากรถคันหรู
ทัศนียภาพรอบข้างวิ่งเข้าสู่สายตาของผม สีเขียวของต้นไม้และพื้นหญ้ากว้างเป็นสิ่งแรกที่ผมรับรู้ สายลมพัดผ่านเบาแผ่วหอบอุ้มกลิ่นป่าไม้จางๆ มาด้วย อ่าฮะ ที่นี้มันที่ไหนกันล่ะ? ผมมองไปรอบๆ ด้วยความสนใจ หันหลังมาสะดุดเข้ากับบ้านไม้ท่อนซุงสีน้ำตาลอมแดงหลังใหญ่ที่ตกแต่งอย่างฟู่ฟ่าอลังการ มันไม่ได้หลังใหญ่เหมือนคฤหาสน์แต่ก็ไม่ได้เล็ก รอบด้านเป็นสวนเขียวขจี ถ้ามองไปไกลกว่านั้นเหมือนอยู่ในฟาร์มเมืองนอกเลย มันพอดีน่าอยู่มากแถมยังมีลักษณะอบอุ่นน่าอยู่อาศัยมากๆ เป็นบ้านที่แจ๋วสุดๆ
“เป็นไง?” วินเซอร์เข้ามายืนด้านหลังของผมก้มมากระซิบถามใกล้หู ผมกะพริบตาพยักหน้าแบบมึนงงหน่อยๆ
“มันสวยมาก น่าอยู่มาก”
“ใช่ไหมล่ะ?”
“ที่นี้ที่ไหนเหรอ?”
“กรี๊ดดด~~ พี่ฮอยฮัก! ยินดีต้อนรับค่า~~”
หา?ยังไม่ทันที่ผมจะได้คำตอบว่าที่นี้คือที่ไหน ก็มีจักรยานคันหนึ่งแล่นเข้ามาปาดหน้าพร้อมกับการโจมตีอันรวดเร็วของหญิงสาวสวยร่างเพรียว ผมถูกวินเซอร์กระชากเหวี่ยงไปอยู่ด้านหลัง สาวสวยที่กำลังการกระโจนโผเข้าหาผมนั้นปะทะเข้ากับวินเซอร์แทน ทำเอาร่างบอบบางของหญิงสาวกระเด็นถอยหลังไปคลุกกับพื้นดิน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนผมจับต้นชนปลายไม่ถูก
“บ้าเอ๊ย!” วินเซอร์สบถอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวคนนั้นผุดลุกขึ้นมายืนแอ่นหน้าอกอันเด้งดึ๋งแล้วเชิดหน้าสวยๆ นั้นขึ้นชี้ฟ้า เธอตวาดเสียงดัง
“พี่ทำบ้าอะไรย่ะ!?”
“แล้วแกจะทำอะไร?”
“กอดทักทายอย่างอบอุ่นไง!” เธอทำหน้าทะเล้นตอบกลับอย่างน่ารักน่าชัง ผมมองหน้าเธอชัดๆ แล้วหน้าซีดเมื่อนึกได้ว่าเคยเจอเธอที่ไหน หญิงสาวลูกครึ่งใบหน้าสวยขนาดนี้ไม่ใช่จะเจอกันง่ายๆ ผมสีน้ำตาลทองเป็นลอนสลวยงดงามตรึงตา มากขนาดทำให้อับดัลมองตาค้าง น้ำลายไหลเยิ้ม ผมขมวดคิ้ว เม้มปากแน่น
‘...ฉันนัดสาวสวยเอาไว้...’
สาวสวยที่ว่านี่ หรือว่าจะคือ... คู่หมั้นคนสวย คนนี้งั้นเหรอ!? ผมยืนนิ่งทำหน้าเรียบเฉย อารมณ์คุกรุ่นอยู่ข้างใจ พยายามจะไม่แสดงอาการโทสะออกไป ถ้าจำไม่ผิดเธอชื่อว่า ‘ริบบิ้น’ ล่ะมั้ง? ผมสังเกตท่าทางของทั้งสองที่ดูสนิทสนมจนชวนให้หงุดหงิดใจ คู่หมั้น! ยิ่งตอกย้ำผมให้เจ็บจี๊ด บ้า! บ้าเอ๊ย นี่มันบ้าอะไรกัน!? ยิ่งคิดยิ่งทำให้ผมส่งรังสีความหึงขึ้นมาเรื่อยๆ สาวสวยริบบิ้นที่กำลังเถียงกับไอ้วินเซอร์เอียงตัวมาโบกมือให้กับผมแต่โดนไอ้วินเซอร์เอาตัวบังผมเอาไว้
“พี่! แบ่งปันน้องนุงหน่อยสิ!”
“แบ่งบ้านแกน่ะสิ ของของฉันไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้อง!” ไอ้วินเซอร์ประกาศก้องอย่างหนักแน่นทำเอาสาวน้อยริบบิ้นเบ้หน้าใส่ สถานการณ์ของทั้งสองเริ่มทำเอาผมงงหนักขึ้น บรรยากาศไม่ได้เหมือนคู่รักคู่หมั้นสวีตหวานแหววเลยสักนิด มันออกจะเหมือนพี่น้องแย่งของเล่นกันมากกว่า ผมจ้องพวกเขาที่กำลังทำสงครามเขม็ง
“แกมาเสนอหน้าที่นี้ได้ยังไง?”
“บู่! เรื่องอะไร ให้กอดพี่ฮอยฮักก่อนถึงจะบอก”
“ฝัน!” วินเซอร์สะบัดหน้าตอบแบบไม่เสียเวลาคิด ฟังแล้วแทบจะเป็นคำสบถ
“งั้นก็อย่ารู้เลย เฮอะ!”
อย่างกับผมกำลังดูเสือหนุ่มปะทะสิงห์สาวอย่างไรอย่างนั้น อีกอย่างทำไมต้องเอาผมไปมีเอี่ยวด้วยล่ะวะ? ยัยน้องคนนั้นเจาะจงจะลวนลามลูกเดียว ไอ้วินเซอร์ก็สู้ยิบตาไม่ยอมให้อีกฝ่ายใกล้ผมได้ในระยะสองเมตร นี่มันอะไรกันน่ะ ตกลงแล้วเสือสาวนี่คือใครกัน หยุดเถียงกันแล้วมาอธิบายแทนจะได้ไหม!?
“ขอโทษนะครับนายท่าน นี่ใครอะ?” อับดัลที่จ้องตาถลนอยู่นานก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยปนงุนงง คู่หูอย่างรีเบคโก้ยักไหล่ไม่สนใจ ท่าทางจะรู้ว่าสาวสวยคนนี่เป็นใคร เพราะปกติแล้วถ้ามีสาวสวยหมอนี้จะเป็นคนแรกที่พุ่งเข้าใส่! วินเซอร์กับริบบิ้นชะงักแล้วหันมามองพวกผมที่จ้องรอคำตอบ วินเซอร์เหล่มองมาที่ผม ผมก็เชิดหน้าถามเสียงเย็น
“นั้นสิ จะไม่แนะนำให้รู้จักหน่อยเหรอ?”
“เอ๊ะ? ฮัก?” เหมือนเจ้างั่งนี้จะรับรู้จากน้ำเสียงของผมแล้วว่าตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ดี วินเซอร์มองผมเหลอหลาไม่เข้าใจ มัวแต่ละลังละล้าจนริบบิ้นรวบรวมแรงที่มีกระแทกเขาเสียกระเด็นออกไปจากด้านหน้าของผม สาวสวยลูกครึ่งยิ้มร่าเข้ามาหาผม คว้าตัวผมไปกอดเสียเต็มรัก หนำซ้ำยังจับผมหอมแก้มฟอดๆ เดี๋ยวๆ ได้ข่าวว่าเราไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันขนาดนี้เลยนะ ตอนนั้นเธอยังสวมบทเป็นนางร้ายละครน้ำเน่าใส่ร้ายป้ายสีผมอยู่เลย มาตอนนี้นี่มันอะไรกันน่ะ!?
“ไอ้บิ้น! หยุดนะโว้ย ไปไกลๆ!” วินเซอร์รีบรี่เข้ามาดึงผมกับริบบิ้นแยกกัน ใบหน้าเถื่อนยิ่งดูโหดกว่าเดิมเมื่อมันขมวดคิ้วแทบจะเป็นเส้นตรง ขึงตาเหี้ยมใส่สาวสวยผู้บอบบางที่ไม่ยอมแพ้ถลึงตาตอบกลับ ไม่หวาดกลัวสักนิด รีเบคโก้ที่ยืนดูอย่างเอือมระอาก็อดสายตาเว้าวอนของเพื่อนไม่ได้ จำใจเดินเข้ามาแนะนำสาวสวยโคตรแกร่งให้ผมรู้จัก
“ลูกพี่ครับ นี่ ‘ริบบิ้น’ ลูกพี่ลูกน้องของผมกับนายท่านเองครับ”
ลูกพี่ลูกน้อง? ในใจของผมเอ่ยทวนเสียงสูงปรี๊ดพร้อมกับกระทืบเท้าโครมๆ คู่หมั้น? ลูกพี่ลูกน้อง? ผมค่อยๆ บรรลุถึงความจริง ตวัดสายตาเอาเรื่องมาที่เจ้ามหาโจรที่อ้าปากเหวอเหมือนเพิ่งคิดได้ ก่อนจะทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอย่างรู้เนื้อรู้ตัว ลูกน้องสองตัวทำหน้าตื่นกลัวรีบถอยห่างจากนายท่าน ส่วนสาวสวยหนึ่งเดียวก็หัวเราะเสียงดังแบบไม่เกรงเดช ‘นายท่าน’ วินเซอร์ต้องหันไปวางหน้าเข้มใส่แต่มันไม่ค่อยได้ผลเท่าไร
“วินเซอร์”
“ครับ!?”คนรู้ตัวว่าผิดหันกลับมาทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอีกครั้งเมื่อผมเรียก วินเซอร์เหลือบตาลอบมองหน้าผมด้วยความระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าผมไม่ได้โกรธอะไรจริงจังก็ออกลายยืดตัวยืนเท้าสะเอวมั่นอกมั่นใจ เห็นมาดของมันก็ชักอยากจะโกรธขึ้นมาจริงๆ เลยแฮะ อะไรจะน่าหมั่นไส้ปานนั้น!
“โอเคที่รัก ตอนนั้นนายก็สาดน้ำใส่หน้าฉันแก้วหนึ่งแล้วนี่นะ ถือว่าเจ๊ากันไป?”
“เสียดายที่ไม่ใช่น้ำร้อน” ผมปรายมองแล้วพึมพำกับตัวเอง เจ้าคนหูนรกยังได้ยิน มันขมวดคิ้วทำปากบุ้ยไม่พอใจ
“เออ ถ้าเป็นน้ำร้อนจริง นายคงไม่มีสามีที่หล่อเหลาสุดแสนจะเพอร์เฟ็กท์ขนาดนี้หรอก”
“แหม ดูไม่ออกเลยว่าตอนนี้ก็มีคนแบบนั้นอยู่!” ผมเถียงตอบกลับไปทันทีทำเอาวินเซอร์หน้าบูดยิ่งกว่าเดิม
“แล้วอะไรที่ยืนอยู่ตรงนี้ล่ะ ฮึ!”
“เห็นแค่องคุลีมาลเท่านั้นแหละ”
“ไม่เอ๊า! องคุลีมาลตัดนิ้วแต่จะให้ฉันกล้าตัดอะไรจากฮักได้ยังไง โดยเฉพาะตัดใจ!” วินเซอร์ส่ายหน้าดิกก่อนจะเผยยิ้มกวนๆ ตามแบบฉบับวินเซอร์เท่านั้นที่ทำแล้วดูดีและชวนใจเต้น มุกกะทันหันบวกกับรอยยิ้มกวนๆ ทำเอาผมหัวเราะออกมา ส่วนคนอื่นๆ ก็พากันล้มครืนตายกับมุกองคุลีมาล คิดได้เร็วสมกับเป็นไอ้กะหล่อนตัวจริงเสียงจริง ผมพยายามหยุด หัวเราะส่ายหน้าเอือมระอา เจ้าตัวต้นเหตุพยายามทำจริงจังแต่ปากอมยิ้มกริ่ม
“ละครลิงพอแค่นั้นแหละ ขึ้นบ้านอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว ตอนเย็นจะทำบาร์บีคิวทานกันนะจ้ะเพราะฉะนั้นต้องช่วยกันทำถึงจะได้ทานกันเร็วๆ” สาวสวยในชุดคาวบอยสุดเปรี้ยวยืนกอดอกบนระเบียงบ้านหรี่ตามองมาที่พวกเราแล้วเอ่ยสั่ง น้ำเสียงเข้มงวดแต่อ่อนโยนในที ผมหันไปมองแล้วเผยยิ้มทันที
อ่า! คุณย่ากานต์นี่น่า!!
TBC.อย่า! อย่าเพิ่งโวย! เค้าขึ้นปีสี่แล้วนะ *O*
มันต้องยุ่งกันบ้างแหละ นี่ทยอยแต่งวันละเล็กวันละน้อย 
กว่าจะเป็นตอนได้มันต้องนานหน่อยจ้ะ!
ขอบคุณคำโตๆ สำหรับการรอคอยของทุกๆ ท่าน!
บ่องตงว่าการแต่งนิยายเป็นอะไรที่เพลิดเพลิน
อยากจะนั่งอยู่อย่างนั้น นั่งทำมันทั้งวันแต่คงจะเป็นไปไม่ได้ 
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้ะที่รักทั้งหลายยยยยย 
Chapter 31 Coming (not) soon
หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<< (อ่าน 1484890 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก