หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<<

[kny]

 

[wapview]

มันค้าง มันคาใจ อยากให้เธอมาไขข้อข้องใจของฉันหน่อย 555+

วินมาเจอประโยคเด็ด เข้าป่าวเนี่ยยย

โอ้ยลุ้น ทุกตอนนนน

[SuperMai]

เคลียอะไรอ่า ค้างนะเนี่ย
มาต่อต่อให้เคลียเลย 5555

[yang]

ชอบทุกอย่างแหละจ้า ไม่ว่าจะวินเซอร์รึ ฮอยฮัก

ค้างคา  มาต่อด่ีวนนะคะ

[TanyaPuech]

   ฮักเยี่ยมมาก

แต่เคลียร์อะไรหรือได้เวลาตาสว่างสักทีพ่อคุน

[KoROGeFeE]

ท่านเทพ เทพมว๊าาาาาาาาก
อยากเห็นฮอยฮักโชว์เจ๋งให้วินเซอร์ดูจังเลย

[powvera]

เฮ้ย!!!!  นี่มัน  8 ลุม 1 เลยอ่ะ

พวกนี่ไม่รู้อะไรเสียแล้ว  เจอท่านเทพฮักเข้าไปไม่ต้องแจวเลยจอดสนิท        


ขอยกนิ้ว        ให้ท่านเทพฮอยฮักเลยอ่ะ  สยบพวกหาเรื่องตั้ง 8 คน

หัวใจแทนนู๋ฮอยฮักอ่ะ  ที่วินเซอร์เป็นห่วงนู๋ฮักของเจ่           

แต่ว่าจะเคลียร์อะไรกันอ่ะ   งานนี้นู๋ฮักโดนซักจนขาวแน่   หึหึ

[Nus@nT@R@]

เคลียร์อะไรยังไง อยากรู้

[Rhythm]

รออ่านนะคะ

[gupalz]

ฮักจะโดนอะไรบ้างเนี่ย   

[silent_loner]

ฮักเท่ห์มากอ่ะ 
อยากรู้จังว่าต้องเคลียร์อะไรนะคู่นี้

รอพาร์ทวินเซอร์อยู่นะ คนอ่านชอบเพราะส่วนใหญ่นิยายจะดำเนินเรื่องด้านนายเอก
การที่พระเอกบรรยายมั่งมันทำให้เห็นในมุมมองที่ต่างกันออกไป
และอีกอย่างความคิดของวินเซอร์มันดันหื่นเหมือนคนอ่านซะด้วย 
ส่วนเรื่อง NC ก็คิดไว้แล้วว่าคุณปอยยังไม่ปล่อยให้น้องฮักหลวมตัวหลงคารมตาวิน
แต่ในใจก็อยากให้มีไวๆนะ 

[maminto]

วินเซอร์ สงสัยอะร๊ายยยยยยยยยยยย ><

ตื่นเต้นนนนนน

ปลล. ลืมโซโล่พรีสต์ไปแล้วเหรออ ><

[ratnalin]

เคลียร์เลย เคลียร์นานๆด้วยนะ 555 ฮอยฮักเขาแรงจริง แต่วินเซอร์ก็เริ่มทำตัวน่ารักแล้วน้าาาา >< (จะน่ารักได้นานแค่ไหนล่ะฟะ  )
เริ่มใกล้จะแฮปปี้แล้วววว(รึเปล่า?)
 
ปอลิง ชอบตอนวินเซอร์บรรยายเหมือนกันค่า อารมณ์จะฮาสติแตกจริงๆน่ะแหละ ^^
 

[Sorso]

ถามว่าวินเซอร์คือใครน่ะเหรอ? แหม แน่นอนว่าวินเซอร์ก็ต้องเป็นผัวกูสิวะ!!<< ชอบประโยคนี้จัง ><!!!

[U_Ton]

   ไม่ชอบ(นัง)เดียร์เลย... ดูแก่เเรดมากกกกกกก

วินหวังว่าคงไม่เคยมีซัม(ซั่ม)ติงกับยัยนั้นนะ<<<อนาคตก็อย่าให้มี

(อย่าให้ชั้นใส่ส้นสูงเป็นนะ... จะเอาส้นเข็มเจาะหน้าให้พรุนเลย)

สงสารฮักอ่ะ รักวินเซอร์นี่เหมือนต้องฝ่าด้านอรหันต์เลย พี่ยิ้มไม่ปลื้มหนึ่งเเล้ว

ไหนจะบรรดาแฟนคลับอีก แล้วยังพวกกิ๊กอีก... ยังไม่ได้รวมพวกที่จ้องจะงาบวินนะ

ยังมีพวกที่จะเข้าวงการใหม่อีก แค่คิดก็ม้ามปลิ้นตับตีลังกาแล้วอ่ะ...

วินจะเคลียร์อะไรกับฮักอ่ะ... ระวังเจอเคลียร์แบบที่พวกแฟนคลับวินโดนนะ (สะใจมาก)

วินจ้ารีบๆทำให้ฮักเป็นของวินไวๆนะ รู้ความจริงไวๆ แล้วก็อย่าเจ้าชู้(นะเว้ย!!!!! :X )

[silverphoenix]

อะไรอ๊าาาา  งงหลายยยยย

[yang]

อ๊ายยยย เห็นชื่อตอนใหม่ มานอนรอจ้า    

[greensoda]

“ถามว่าวินเซอร์คือใครน่ะเหรอ? แหม แน่นอนว่าวินเซอร์ก็ต้องเป็นผัวกูสิวะ!!”
น้องฮักแรงงงงงงง อย่างนี้สิถูกใจ 

ว่าแต่วินจะเคลียร์อะไรอ่ะ
ขอแบบลากฮักไปเคลียร์กันสองต่อสองได้ป่าวว 

[vk_iupk]

อะไร ช่วงนี้อัพถี่ๆๆ ต้อนรับปีใหม่ใช่มั๊ย
ถูกใจ อยากได้แบบนี้เรื่อยๆๆ คริคริ
คิดถึงน้องฮักสุดใจขาดดิ้นแล้ว รอๆๆ คืนนี้นอนไม่หลับอีกตามเคย
เมื่อคืนก็รอจนกว่าจะได้อ่านแล้วค่อยนอน เอิ๊กๆๆๆๆๆ ^  ^

[soullve]

วินเซอร์แพ้ใจแว่นหรอ
นั่งรอนะคะ

[-~iK@iZ_KunG~-]

มาลงชื่อรอครับ อิอิ

[miya_pp]

“ถามว่าวินเซอร์คือใครน่ะเหรอ? แหม แน่นอนว่าวินเซอร์ก็ต้องเป็นผัวกูสิวะ!!”


โหยยยยยยยยยยยยยย ได้ใจอ่า

[soda]

ปูเสื่อถ้าลมเย็นรออออ
ว่าแต่ใครแพ้อะไรอ่ะ?

[oomossoo]

รอ ร๊อ รอ...

วะฮ่ะฮ่าาาา

^^

[ratnalin]

รอคร้าบ

[kms]

รอค๊าาาาา 

[kanchara]

รอ ๆๆ ~

[wolfram]

โซโล่พาวินไปหาหมอด้วยนะก็แพ้...ใจนี่เนอะ!! 

เป็นไปตลอดไม่ต้องหายแหละดี!! 

[poypoy]

ตอนที่ 16



< Winzer’s Mode >



ผมถอนหายใจเฮือกมองไอ้แว่นนั้นเดินออกไป มึงเนี่ยขี้งอนได้โล่อ่ะแว่น แค่นี้ก็เดินหนีไปแหละ ไม่คิดจะถามเลยล่ะว่ากูทำอะไรอยู่ เต็มใจหรือเปล่า? ผมดันริวที่กอดผมแน่นออกจากตัวเองอย่างใจเย็น มองริวแล้วถอนหายใจ เรื่องนี้ผมไม่รู้ว่าริวไปได้ยินมาจากไหน แต่ผมผิดหวังจริงๆ ที่คนดีๆ อย่างหมอนี้กลายเป็นแบบนี้ไป นั้นก็เพราะผมด้วยล่ะมั้ง



“ไม่รู้ว่านายได้ยินมาจากใครหรอกนะริว แต่นายทำแบบนี้มันทำให้ฉันผิดหวังในตัวนายมาก”



“วินเซอร์ แต่ผมรักคุณจริงๆ นะ!”ริวตกใจหน้าซีดแต่เขาก็เอ่ยออกมาด้วยริมฝีปากซีดที่สั่นๆ ดูน่าสงสารนะครับ ไม่น่าเลย คนดีๆ ต้องมาทำชั่วเพราะผมเป็นเหตุเนี่ย ผมรู้อยู่แล้วว่าคนๆ นั้นใคร รู้มานานแล้วด้วยแต่ก็แค่ไม่พูด ไม่ยอมรับเท่านั้นเอง ผมถอนหายใจเบาๆ



“ขอโทษ แต่ฉันน่ะไม่ได้รักเธอหรอก และอาจจะรักคนอื่นไปแล้วล่ะมั้ง”ผมยิ้มให้กับริวแล้วตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ ริวมองผมนิ่งก่อนจะยิ้มออกมามันดูเศร้าๆ



“ผมก็คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นแหละ ให้ตายเถอะ แล้วนี่คุณไปชอบใครเข้าล่ะครับ?”



“อ่า หึๆ ไอ้จืดๆ ธรรมดาแต่ไม่ธรรมดาคนหนึ่งน่ะนะ ขอตัวก่อนนะริว อย่าเสียใจไปเลย ดีขนาดไหนที่เธอปล่อยคนเลวๆ แบบฉันไปน่ะ”



“จะไม่เสียดายเลยถ้าคุณเลวจริง”



“หึๆ ฉันน่ะยิ่งกว่าที่นายคิดไว้อีกนะ หึๆ”ผมมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมาในแบบที่ผมนั้นเท่านั้นคนเดียว ริวถอนหายใจแล้วพยักหน้าแล้วก้มศีรษะ



“ขอโทษด้วยนะครับ แล้วก็โชคดี”ผมรู้ว่าริวเข้มแข็งพอไม่งั้นเขาจะมาได้ขนาดนี้อย่างไง ผมเดินเข้ามาในงานเหมือนเดิม เห็นไอ้โซโล่ยืนรออยู่ ผมก็เดินมาที่มัน



“เมื่อกี้นี้...”มันกำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับผม แต่ผมรู้แล้วล่ะว่ามันจะพูดอะไร ผมยกมือห้ามมันแล้วขอแก้วไวน์ในมือไอ้โซโล่คืน ผมมองไวน์ในแก้วแล้วยกจิบเล็กน้อย



“โซโล่ กูคงจะแพ้แล้ววะ”



“ตัดสินใจแน่แล้วเหรอ?”ไอ้โซโล่มันไม่ได้ถามอะไรมากก็สามารถเข้าใจได้ว่าผมหมายถึงอะไร ผมยิ้มให้กับมันแล้วพยักหน้า ไอ้เพื่อนเสือยิ้มยากก็พยักหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น



“ไม่ตามไปเหรอวะ?”



“ไม่หรอก ปล่อยไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวมันจะได้ใจ”



“หึ ไอ้นิสัยแย่ๆ ของมึงเนี่ยน่าเดี๋ยวจะโดนดัดเข้าสักวัน”



“ถ้าดัดได้ก็ดัดไป”ผมยิ้มรับแล้วจิบไวน์ ผมรู้ว่าไม่ต้องตามไปเดี๋ยวไอ้แว่นมันก็จะมาเองนั้นแหละครับ หึๆ ก็ดูจากนิสัยแบบนั้นคงจะรั้นน่าดู อ่า รู้สึกตื่นเต้นอย่างไงไม่รู้แฮะ หึๆ ชอบแกล้งอ่ะ พรุ่งนี้ไม่รู้ว่ามันจะทำหน้าอย่างไงนะถ้าผมจะเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ แค่คิดผมก็สนุกแล้ว!



ผมตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือหลังจากงานเลี้ยงรวมรุ่น รุ่นพี่ลากพวกผมไปเลี้ยงต่อเนื่องกันกว่าจะนอนก็เกือบจะตีสี่นู้นแหละครับ นี่กะจะโต้รุ่งเลยนะแต่เมียพี่แกโทรมาเรียกเสียก่อนไม่งั้นจัดหนักต่อแน่ๆ เสียงกริ่งหน้าห้องทำให้ผมหัวเราะเล็กน้อย เห็นไหมล่ะ ไอ้แว่นมันมาตรงเวลาทุกวันนั้นแหละ ผมพูดผิดซะที่ไหนกันล่ะ?



ผมเดินไปเปิดประตูให้กับมันมองหน้าจืดๆ นั้นอีกครั้ง ดูๆ ไปมันก็โอเคอยู่นั้นแหละ ถ้าไปแต่งทำดีๆ หน่อยก็คงจะดูได้ วันนี้พามันไปตัดแต่งขน เอ๊ย พามันเข้าร้านเสริมสวยหน่อยล่ะกัน ผมเลิกคิ้วมองเจ้าแว่นที่กวาดสายตาเหมือนหาอะไรสักอย่าง นั้น แถมเดินตามมาที่ห้องนอนอีกแน่ะ ไม่ได้ซ่อนอีหนูหรอกน่า ถ้าซ่อนไว้ล่ะก็นู้นโรงแรมมีถมไปนะแว่นแล้วถ้ามีจริงๆ กูก็ไม่ทำให้มึงจับได้หรอกน่า! ผมล้มตัวนอนลงบนเตียงเหลือบมองไปหน้าประตูแล้วอดขำไม่ได้กับหน้าตาโล่งอกของมัน



นอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนเต็มอิ่มผมก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินกลับมานอนลงบนเตียงอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาที่หน้าห้อง ผมหลับตาแล้วเงี่ยหูฟังเสียงประตูเปิด ไม่นานฝีเท้านั้นก็เดินมาหยุดที่ข้างเตียง อืม เอาไงดีวะ? ผมซ่อนยิ้มของตัวเองแล้วนอนรออีกฝ่ายว่าจะทำอะไร



“วินเซอร์...เฮ้ย!!!?”



ผมลืมตาขึ้นแล้วดึงแขนอีกฝ่ายที่กำลังจะจับผมเขย่า ไอ้แว่น ตอนเช้าแบบนี้เขาก็ปลุกกันด้วยจูบหวานๆ สักจ๊วบหนึ่งสิฟ่ะ จะมาเขย่ากันทำไม ไม่ได้มู้ดเลย! คิดแล้วขำ อย่างไอ้แว่นเนี่ยนะจะจูบผมก่อน มันคงจะไม่รู้ว่าแค่ผมเดินเข้าใกล้ก็ตัวแข็งทื่อสั่นเป็นเจ้าเข้า ปากเก่งแต่ไม่ดูตัวเองเล๊ย



“ว่าไง?”ผมยกยิ้มมองมันที่ทำหน้าเหวอเล็กน้อยแต่นั้นล่ะสุดขีดของมันแล้วล่ะครับ แล้วเจ้านั้นก็ดิ้นรนจะออกจากผม ไม่ยอมเฟ้ย ผมกอดมันไว้แล้วหาทางลวนลามมัน ไอ้แว่นแมร่งทำเป็นพยศ อะไรของมันเนี่ย แค่จูบนิดๆ หน่อยๆ ยอมๆ มาซะ ไม่ให้กูจับปล้ำเลยนะโว้ย หลอกล่อมันไปมาจนได้จูบมันจนได้ ไอ้บ้านั้นก็ทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อนความอาย เฮ้อ รู้ทันหรอกนะ แต่เอาเถอะ แค่นี้ไอ้แว่นมันก็งงเป็นไก่ตาแตกว่าเกิดอาเพศอะไรที่ดลบันดาลผมให้เป็นแบบนี้ ก็ไม่มีอะไร แค่เห็นปฏิกิริยามันแล้วแบบว่า...



น่ารักอ่ะ!!



หยอกนิดหยอกหน่อยก็ทำเป็นงอน ขี้หึงเนี่ยที่หนึ่งเลยวะ มีครบ ขี้งอน ขี้หึง! มองมันนานๆ แล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับยิ้ม อะไรวะ น่ารักอ่ะ! สงสัยเมื่อคืนผมจะเมาจนหัวกระแทกพื้นวันนี้ไอ้แว่นมันทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดในสายตาของผม มันอดไม่ได้จนเกือบเผลอตัวบอกไปแต่ก็ตั้งสติไว้ได้เหลือบเห็นหนังสือภาษาเขมรที่สั่งซื้อมาก็เลยบอกแบบเบลอๆ มึนๆ ไป เห็นหน้าไอ้แว่นมันงง หน้ามันถามผมกลับ ‘ส้นตีนอะไรของมึง’ เห็นแล้วฮา ผมก็เดินหนีไปขำจนปวดกรามในห้องนอนของตัวเอง ไม่ไหววะ!! อะไรดลบันดาลกูบอกรักภาษานี้วะ โคตรแนวอ่ะกู!! พอหยุดหัวเราะก็มาคิดๆ ดู มันเร็วไปที่จะบอกมัน ยังหรอก มันยังไม่ถึงเวลา ให้ผมแน่ใจกว่านี้ ไม่นานผมต้องพูดออกไปแน่ๆ



มันอาจจะไม่รู้ว่าเวลาผมอยู่กับมันแล้วรู้สึกว่าผมเป็นตัวของตัวเอง ไม่เห็นต้องเก๊กอะไรมากมายถึงมันจะทำหน้าตาเอือมระอากับท่าทางของผมแต่มันก็ไม่พูดอะไร ขนาดผมกินมูมมาม หัวเราะเสียงดังลั่นขนาดไหนก็ไม่เป็นไร ผมชอบนะ ผมชอบตัวเองที่อยู่กับมัน รู้สึกมีความสุขดี



ผมแต่งเพลงไปเกือบจะเสร็จหันไปมองไอ้แว่นอีกทีมันก็นอนหลับบนโซฟาไปแล้ว แถมยังใส่แว่นอีก ถ้านอนทับแว่นหักขึ้นมาจะทำอย่างไงวะ ผมลุกขึ้นเดินมานั่งลงตรงหน้าของมันแล้วถอดแว่นออก มองหน้ามันแล้วใจเต้นแปลกๆ อ่า บ้าไปแล้วกู ก็แค่คนนอนก็มาใจเต้นอะไร! นั่งจ้องคนนอนแล้วจิ้มแก้มมันเล่น อากาศเย็นๆ มันน่านอนนี่นะ ช่วยไม่ได้ ผมลูบแก้มมันเล่นแล้วก้มตัวประทับริมฝีปากเบาๆ



“ห๊ะ”



แว๊กกกกกกก!!!! ทำได้เป็นธรรมชาติสุดๆ อ่ะกู!! โอ๊ยยยยย ทำไมไปทำแบบนั้นวะ ชักจะเป็นเอามาก!!! ผมลุกขึ้นกุมหน้าตัวเองแบบไม่ไหวแหละต้องหาอะไรมาเบนความสนใจ ไม่งั้นกูจะปล้ำคนนอนแน่ๆ เดินวนหาแล้วหยิบหนังสือมานั่งอ่าน เสือกนั่งมองคนนอนหนังสือไม่ได้เข้าหัวกูเล๊ย เวร! ไอ้วินเซอร์ จืดๆ ชืดๆ แบบนั้นมีเสน่ห์ตรงไหนวะ? ทำไมกูมองแล้วเอาแต่ยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว!!



ผมจ้องเจ้านั้นแล้วเลิกคิ้วขึ้น ผมปกหน้าปกตายุ่งเหยิงยิ่งกว่ารังนกซะอีก เฮ้อ ผมยกหนังสือมาท่องจำคำศัพท์ เดี๋ยววันจันทร์นี้ผมก็จะไปเที่ยวกัมพูชากับเพื่อนน่ะครับ จำคำศัพท์ไปซื้อของพูดคุยสื่อสารกับคนที่นั้นมันเป็นความได้เปรียบอย่างหนึ่งนะครับ หึๆ



เหลือบไปเห็นเจ้าแว่นขยับตัวแล้วลืมตาตื่นขึ้นมา ผมก็ทำเป็นอ่านหนังสือไปไม่สนใจอะไร เจ้าแว่นก็งัวเงียตื่นเหมือนเด็กๆ ตื่นนอนเลยนะ ผมแอบยิ้มมองมันต่อ ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าผมนั่งอยู่ตรงหน้านี้ หมอนั้นเสยผมขึ้นผมขมวดคิ้วทันที หือ? เมื่อกี้มันเหมือนใครนะ คุ้นๆ หน้า ไอ้ท่าเสยผมเนี่ย เออ ช่างเถอะ พอเจ้าหมอนั้นหาแว่นผมก็บอกมันไป ดูเหมือนตกใจนิดๆ นะ?



แล้วผมก็ลากไอ้แว่นมาห้างด้วย จะมาเปลี่ยนโฉมมันตามที่ตั้งใจไว้นั้นแหละครับ เดินไปเดินมาพวกปากหอยปากปูก็พูดกันซุบซิบกันไป รำคาญวะ! ผมน่ะไม่เป็นไร ชินแล้วแต่ไอ้แว่นน่ะสิ แถมยังโดนดูถูกซะไม่มีอะไรดี ผมแอบมองหน้ามันอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่เห็นมันจะสนใจอะไรพวกนั้น นี่ตกลงมันไร้ความรู้สึกไม่สนใจรอบข้างขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ขนาดผมยังโมโหแทนเลย! แต่เอาเถอะเดี๋ยวเข้าร้านแปลงโฉมมาให้ไอ้พวกนี้อึ้งหงายหลังไปเลย ครับก็ได้แต่คิดนั้นแหละครับ เจ้าตัวมันไม่เอาด้วย เฮ้อ! ผมไม่รู้จะทำอย่างไงอยากจะจับมันโยนกลิ้งเป็นโบว์ลิ้งให้พวกพนักงานจับไปเปลี่ยนหน้าซะใหม่



คิดไปคิดมาผมก็ปิ๊งไอเดียเด็ด ทำเป็นสะดิ้งงอนมันหน่อย แค่นั้นแหละเสร็จโจร ฮ่าๆ! ไอ้แว่นมันทนความเหงา(?)หรือไม่รู้ว่ามันรำคาญกันแน่แต่มันก็เปลี่ยนชุดที่ผมซื้อให้ หวีผมอย่างเรียบร้อย เออ ผมมึงมันก็หวีได้นี่หว่า ทำไมไม่หวีให้เรียบร้อยปล่อยยุ่งเป็นรังนกอยู่ได้! แล้วไอ้ท่าทางเขินอายก้มหน้าก้มตานะกระชากใจป๋ามาก!! เหมือนกูเป็นเสี่ยบังคับขืนใจเด็กไงไม่รู้!!! ผมพยายามที่จะมองหน้ามันชัดๆ ไม่รู้มันจะอายอะไรนักหนา เริ่มรำคาญผมก็กระชากมัน ไม่ทันใจอ่ะ  ผมเนี่ยแทบจะช็อก เกือบจะอุทานออกมา



โอ้ มายก็อดดดดด!!!!



นี่มันเลิฟมีใช่ไหม!!!?



เจ้าแว่นก็รีบผลักผมออกแล้วหันหลังให้ทำตัวอย่างกับเสียเวอร์จิ้นให้กับผมแล้วอย่างไงอย่างนั้น แค่กูเห็นหน้ามึงเองนะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมต้องเสียใจขนาดนั้นด้วยวะ!? ผมมองเจ้านั้นนิ่งไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้มันงงจับต้นชนปลายไม่ถูกครับ เอาเถอะ ไม่คิดว่าเจ้าบ้านี่มันจะหน้าตาดี เออ! หน้าตาระดับเลิฟมีเลยนะเฟ้ย ผมเคยเห็นคนหน้าตาเหมือนเลิฟมีมาแล้วก็เลยไม่ค่อยจะตกใจสักเท่าไร โลกนี้มันมีคนที่เหมือนกันอยู่เยอะล่ะมั้งเนี่ย?



ให้ตายเถอะ!!!!



ใครจะว่าผมบ้าก็ว่าเลย แต่ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนเลิฟมีจริงๆ นะครับ! ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็เลิฟมีชัดๆ! นี่มึงเป็นเลิฟมีปลอมตัวมาหรือเปล่าวะ? ยิ่งมองผมก็ยิ่งสับสนในตัวเอง เลิฟมีจะมาทำอะไรแบบนี้ได้อย่างไง! ปัญญาอ่อนวะ!! หมอนั้นน่ะไม่ชอบขี้หน้าผมจะตายแล้วจะมายุ่งกับผมทำไม ตกลงแมร่งมึงเป็นฝาแฝดที่พ่อแม่ของเลิฟลืมทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลหรือเปล่าวะ!!?



“แมร่ง เหมือนจริงๆ”



“นี่ นายอยากให้ฉันเป็นเขามากหรือไง?”ไอ้แว่นพูดอย่างเหลืออด ผมสังเกตเห็นมันดูเหมือนจะหงุดหงิด ผมยักไหล่



“เปล่า”



“ถ้าอย่างนั้นก็หยุดพูดได้แล้ว มันน่ารำคาญ!”



“อะไร้ อย่าบอกนะว่าหึงน่ะ?”ผมมองเจ้าแว่นนั้นแล้วเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะหัวเราะแล้วลุกขึ้นไปกอดมันจากด้านหลัง หึงเหรอ? ขี้หึงจริงๆ นะมึงเนี่ย ไอ้แว่นสะดุ้งโหยงเมื่อผมเข้ามากอด ผมก้มตัวแล้วกระซิบมันข้างหู



“ไม่พูดล่ะ อย่างอนนะครับ”



ผมแอบหัวเราะเมื่อเห็นหมอนั้นตัวแข็งทื่อหน้าเนี่ยเหวอไปเลยครับ ไงล่ะ ตอนกูทำแบบนี้เคลิ้มล่ะสิ ไม่มีใครขัดใจกูได้อยู่แล้ว ผมมองเจ้าแว่นแล้วเรียกอีกฝ่าย จะว่าไปแมร่งไอ้แว่นเนี่ยมันชื่ออะไรวะ? หรือว่าจะชื่อแว่น? เรียกว่าแว่นๆ มันก็ไม่ปฏิเสธนี่หว่า สงสัยจะชื่อแว่นจริงๆ แฮะ



“แว่น”



“ฉันก็มีชื่อ”มันถอนหายใจแล้วเอ่ยเอือมๆ ออกมา



“อ้าว ไม่ได้ชื่อแว่นเหรอ? หึๆ”ผมหัวเราะเมื่อมันตอบกลับมาแบบนั้น ไม่ได้ชื่อแว่นงั้นเหรอ? ก็ไม่เห็นเคยบอกว่ามีชื่อ เวลาเรียกก็ไม่เห็นจะปฏิเสธสักนิด กูก็นึกว่ามึงชื่อแว่นสิวะ ไอ้แว่นก็เงียบไปเลยครับ ดูท่าจะงอนอีกแหละวะ งอนโคตรบ่อยเหอะมึงอ่ะ



“โอ๋ๆ งอนอีกแหละ โคตรขี้งอนอ่ะมึง ตกลงชื่ออะไรวะ?”



“ฮอยฮัก”



“ฮือ? อะไร?”



“ชื่อฮอยฮักไงเล่า”



เหี้ย!!!!!



ฮอยฮัก!!!?



“หา!! ฮอยฮัก!!? ฮอยฮักจริงดิ!”ผมอุทานสุดเสียงแล้วหมุนเจ้านั้นมามองตาแทบตาถลน ฮอยฮัก!!? ฮอยฮักที่กูรู้จักเปล่าวะ!!!? ฮอยฮักคนนั้นน่ะเหรอ? เฮ้!! มันจะเป็นไปไม่ได้อย่างไง!! หมอนั้นหน้าตาดีนะ!! หน้าไร้อารมณ์!! แล้วก็ชอบทำตัวเกินเด็ก!!! เฮ้ย!! ที่พูดมามันก็ใช่ไอ้หมอนี่หมดเลยนี่หว่า!!! จริงดิ!!! ไม่อยากจะเชื่อ!!!




“ชื่อแปลกแบบนี้มันมีซ้ำกันด้วยเหรอวะ? เฮ้!! อย่าบอกนะว่ามึงอ่ะเป็นลูกของโซล่าดาราดังคนนั้นน่ะ?”ผมถามออกไปอย่างสงสัยสุดขีด ใช่แล้ว เพื่อนพ่อคนนั้นชื่อว่าโซล่า เป็นดาราที่พ่อของผมเป็นผู้จัดการให้ก็เลยสนิทกันมากเพราะเริ่มต้นเข้าวงการพร้อมๆ กัน และพ่อกับเพื่อนคนนั้นก็ช่วยเหลือกันมาตลอดจนพ่อของผมได้เปิดบริษัทและเพื่อนคนนั้นของพ่อเป็นดาราแนวหน้าของวงการ เจ้าแว่นมองผมนิ่งก่อนจะยิ้มให้เล็กน้อย ท่าทางแบบนี้มันเป็นคำตอบแล้วใช่ไหม?



“จริงเหรอวะ? ไม่อยากจะเชื่อ!!”



“ไม่เชื่อก็เรื่องของนาย”มันยักไหล่ไม่มายด์แล้วหันไปล้างจานต่อไม่สนใจผมที่สติแตกคิดนั้นคิดนี้สับสนอยู่คนเดียว บ่นพึมพำกับตัวเอง จริงดิ! ก็ตอนเด็กน่ะมึงอ่ะปฏิเสธกูแล้วทำไมตอนนี้มึงมาไล่จีบกูฟ่ะ!!? ผมอดจะยิ้มออกมาไม่ได้ เหอะ ไงล่ะมึง ตอนเด็กน่ะปฏิเสธกูนัก สมน้ำหน้า! กรรมตามสนอง มึงเป็นฝ่ายมาชอบกูก่อน!! ผมฉวยเอวเล็กๆ ของอีกฝ่ายหันมาแล้วก้มประกบปาก ถึงอีกฝ่ายจะตกใจที่ผมจูบโดยไม่ทันตั้งใจแต่ก็ตามผมมาได้ ผมถอนจูบแล้วกอดร่างนั้นไว้



“ปล่อย ฉันล้างจานอยู่นะ”



“อ่า โทษๆ”ผมปล่อยฮอยฮัก(เปลี่ยนสรรพนาม รู้ชื่อแล้วครับ)ให้ไปล้างจานต่อ แล้วผมก็เดินวนมากอดคออีกฝ่ายจากด้านหลัง ตอนเด็กๆ เจ้าหมอนี้สูงกว่าผมแต่ตอนนี้ผมสูงกว่าเยอะด้วย! ก๊ากกกกก!!! การยัดนมในตอนเด็กของผมส่งผลแล้ว เย้!!! แถมผมยังหล่อกว่าอีก เย้!!! ตัวใหญ่กว่าตั้งเยอะ เย้!!! ชนะทุกอย่างครับ! อืม...ผมเปลี่ยนไปตั้งเยอะหมอนี้จะจำผมได้หรือเปล่านะ?



“นี่ จำได้ไหมว่าตอนเด็กน่ะ...”



“นายน่ะเหรอ? ทำไมจะจำไม่ได้ ไอ้ขี้แย”ฮอยฮักบอกเบาๆ แต่ทำเอาผมบุ้ยปากทันที มันจำอะไรไม่จำนะมาจำว่าผมเป็นเด็กขี้แย ชิบ! นั้นมันตอนเด็ก ตอนนี้ไม่ขี้แยแล้ว!



“จำอะไรไม่จำนะมึง”ผมหัวเราะในลำคอแล้วเขกหัวมันเบาๆ ไปทีหนึ่ง โทษฐานจำอะไรบ้าๆ ฮอยฮักล้างจานเสร็จแล้วจะกลับบ้าน ผมจึงปล่อยตัวเขาแล้วมองท่าทางที่คล่องแคล่วว่องไวนั้น ตอนเด็กน่ะจำได้หรือเปล่านะมีเรื่องเยอะแยะเกิดขึ้นระหว่างมึงกับกู สำหรับผมจำได้ทุกอย่าง แน่ล่ะ หมอนั้นเหมือนเป็นไอดอลผมเลยนะ



“แล้วจำเรื่องนั้นได้ไหม ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน...”



“นายทะเลาะกับไอ้พรีสต์เพื่อขอฉันแต่งงาน...ใช่ไหมล่ะ?”ฮอยฮักตอบสวนมาแทบจะทำเอาผมหน้าแดงเขิน เอ่อ...ถึงจะเป็นเรื่องตอนเด็กแต่กูก็อาย มึงพูดออกมาหน้าตาเฉยมากเลยอ่ะ อายแบบกูบ้างเหอะ! ตอนนั้นแมร่งเพ้ออ่ะครับ ดันไปขอมันแต่งงานต่อหน้าต่อตาผู้หลักผู้ใหญ่ พ่อแม่ของเจ้านี้ก็หัวเราะครืน พ่อแม่ของผมก็ยิ้มๆ ไม่มีใครใส่ใจยกเว้นไอ้เด็กผมทองนั้น



ไอ้พรีสต์!!!?



นี่มันยังอยู่อีกเหรอวะ!!? หนอยยย!!! ไอ้สาวดุ้นตอนแรกก็นึกว่ามันเป็นผู้หญิงแต่ที่ไหนได้ตกใจแทบช็อกตอนที่มันเข้าห้องน้ำไปฉี่เนี่ยแหละ!! ผมงี้เกลียดมันสุดๆ ชอบมาขัดขวางผมกับฮอยฮัก จะเล่นอะไรก็มาแย่งทุกที!! สมัยนั้นไอ้บ้านี่เหมาะกับบทบาทตัวอิจฉาชะมัด!! แล้วก็ชอบพูดว่าฮักเป็นแฟนพรีสต์ (ไอ้ฮักก็จะปฏิเสธอย่างว่องไวชัดเจนตลอด) หมั่นไส้มัน!!! แล้วตอนนี้มันเป็นอย่างไงบ้างวะ อย่าบอกนะว่ายังวิ่งตามก้นฮอยฮักเหมือนเดิมน่ะ เจ้าหมอนี้ก็จริงๆ เลยมีคนแย่งกันตั้งแต่เด็กๆ นู้น แถมยังได้ยินมาว่าถูกลักพาตัวก็หลายครั้ง แล้วไปทำอย่างไงให้กลายเป็นแบบนี้วะ?



“ทั้งๆ ที่ตอนเด็กๆ มึงก็ออกจะดูดีแล้วทำไมตอนนี้ถึง...”



“ดาร์ลิ้ง!”



ฮอยฮักเรียกผมอย่างโมโหอย่างไงไม่รู้แฮะ ผมก็ชะงักตัวมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตกใจ จู่ๆ ก็มาเรียกชื่อกันแบบกะทันหัน ตกใจน่ะสิ!



“แล้วเจอกัน”หมอนั้นก็เปิดประตูลาไปแล้วปิดประตูดังปัง สิ้นเสียงปังนั้น ผมก็ยืนนิ่งหน้าเนี่ยแดงแปร๊ดยิ่งกว่าสีลูกมะเขือเทศสุก บ้าเอ๊ย!! ก็แค่หมอนั้นเรียกเพื่อตัดบทเพราะรำคาญที่ถามเซ้าซี้แต่ทำไมตัวกูถึงไปกระดี๊กระด๊าใจเต้นตูมตามไปด้วยล่ะเนี่ย โอ๊ยยยย!!!! บทนี้ผมควรจะต้องโกรธสิ! ใครอนุญาตให้เรียกได้!! กูให้พ่อกะเมียเท่านั้นเรียก เพราะฉะนั้นมึงกลับมาก่อนนนน!!!



ต้องเป็นเมียกูตามพฤตินัยนะโว้ยถึงเรียกได้!!!



ผมเป็นเอามากอ่ะ ขนาดไปเที่ยวกับเพื่อน มองรูปปั้นตามผนังยังคิดถึง มองต้นไม้ใบหญ้ายังคิดถึง เฮ้อ นี่เขาเรียกว่าพิษรักใช่ไหม? ทำไมต้องเป็นแต่กับคนนี้ด้วยนะ นี่กูจะหนีมึงไม่พ้นเลยใช่ไหม? ตั้งแต่เด็กแล้ว เฮ้อ~ พอมาคิดๆ ดูเรื่องที่หมอนี้หน้าตาดีก็ไม่แปลกนะครับ ก็พ่อแม่หน้าตาดีขั้นเทพเลยนิ ไม่แปลกเท่าไรที่จะหน้าตาดีแต่ทำไมถึงทำตัวแบบนั้นได้ฟ่ะ? แต่ช่างเถอะ เรื่องนี้ผมรู้คนเดียวก็พอ เดี๋ยวจะมีคนมาแย่งมาตามจีบ ยิ่งผมเป็นพวกขี้หวงจัดซะด้วย



แล้วเรื่องที่ฮอยฮักเหมือนเลิฟมีเนี่ยก็ยังไม่เคลียร์เท่าไรหรอกครับ ผมคิดๆ ดูแล้วมีคนที่เหมือนเลิฟมีอยู่เยอะแล้วพวกนี้น่ะไปศัลยกรรมมาน่ะสิ เพราะฉะนั้นเลิฟมีเนี่ยต้องผ่านมีดหมอมาแล้วแหงๆ อ่า! หน้าเนี่ยตึงเป๊ะ มิน่าถึงไม่ค่อยแสดงอารมณ์คงจะไปทำมาเยอะล่ะสิ แต่ฮอยฮักเนี่ยต้องของจริงสิ พ่อแม่เขาดูดีจะตาย!



ไม่นานจะวันเกิดของผมแล้วครับ ตรงกับวันคริสต์มาสทุกปี แต่ปีนี้ผมจะจัดก่อนวันหนึ่งแล้ววันเกิดจริงๆ ค่อยไปฉลองกับ... อ่า! ฉลองกับฮอยฮักล่ะกัน นี่ผมก็กลับมาจากเที่ยวแล้วนะ ทำไมทำไม๊หมอนั้นถึงไม่โผล่มาให้เห็นหน้าเลย ที่คณะก็ไม่ไป ที่ห้องของผมก็ไม่มา อะไรวะ? ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!!!



หมอนั้นเบื่อผมแล้ว?



ไม่ๆ หมอนั้นไม่ได้มีนิสัยที่จะเบื่ออะไรง่ายๆ หรอกมั้ง?  หมอนั้นชอบผมจะตาย ไม่งั้นจะมาตามจีบแบบนี้เหรอ? อืม แล้วทำไมแมร่งไม่โผล่มาเลยวะ ผมรอแล้วรออีกกลายเป็นว่าผมต้องนั่งแหงกตั้งหน้าตั้งตารอมันเอง แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่เห็นแม้เงา ฮอยฮักอะไรของมึงเนี่ย!! หายไปไหนวะ!!!? หงุดหงิดก็แล้ว โมโหก็แล้ว งอนก็แล้ว โกรธก็แล้ว มันก็ยังไม่โผล่มา จะโทรหาก็โทรไม่ได้ลืมไปว่าผมไม่เคยให้เบอร์หมอนั้นไว้ อะไรกันวะเนี่ย!!!



นี่ก็ใกล้จะถึงวันเกิดของผมแล้วด้วย หมอนั้นก็ไม่โผล่หน้ามาเลย ตกลงมึงเบื่อกูจริงๆ เหรอวะ!! ไปถามหาที่คณะสถาปัตแบกหน้าไปเสี่ยงตายเข้าไป เพราะตอนนี้คณะของผมกับคณะสถาปัตกำลังเล่นสงครามเย็นกันน่ะครับ นี่มันเพราะไอ้โซโล่ไปจีบเด็กไอ้เพ้นต์แท้ๆ ช่างเรื่องของไอ้โซโล่มันเถอะครับ ผมมาหาฮอยฮักถึงคณะแต่ปรากฏว่ามันเสือกลายาวซะงั้น เป็นอะไรวะ? หรือว่าไม่สบายหนัก ป่วยเข้าโรงบาล ถามไอ้นักสืบปัญญาอ่อนนั้นมันก็บอกว่าไม่รู้ เวร! ตกลงฮอยฮักเป็นอะไรฟ่ะ!!? หายไปแบบไม่มีใครรู้เลย ผมงงมาก คนทั้งคนน่ะเฮ้ย หายไปไม่มีใครรู้ได้อย่างไงวะ!!? พวกเพื่อนๆ ก็พยายามจะทำให้ผมอารมณ์ดีกันแต่ยิ่งทำก็ยิ่งทำให้ผมอารมณ์เสียมากขึ้น



ผมแบกหน้าแบบยักษ์วัดแจ้งมาที่บริษัททีไอเอ็มเพื่อเอาบัตรเชิญไปร่วมปาร์ตี้วันเกิดไปให้พวกพี่ลอนดอนน่ะครับ มาเจออาทิมที่กำลังเดินออกมาจากบริษัท ผมก็รีบเอาบัตรไปให้อาทิมทันที แต่ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าเหมือนอาทิมแกจะเหม็นขี้หน้าผมอย่างไงไม่รู้ ช่วงนี้ผมก็ทำตัวดีไม่ได้เกี้ยวพาราสีดาราบริษัทอาเลยนะ!



“อ้าว วินเซอร์”



“สวัสดีครับพี่บอส นี่ครับ อย่าลืมไปงานปาร์ตี้วันเกิดผมนะครับ”



“ขอบใจๆ”



ผมเดินเข้ามาในบริษัทโทรเช็คพี่ลอนดอนแล้วว่าอยู่ที่ไหนเดินมาก็เจอะเข้ากับพี่บอสผู้จัดการประจำตัวเลิฟมีเข้า ผมกับพี่บอสก็รู้จักกันพอสมควรตามมารยาทผมก็ให้บัตรเชิญกับพี่บอสไปแล้วชวนเลิฟมีไปด้วย ตามมารยาทครับ ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย อืม จริงๆ นะ!



“ช่วงนี้ยุ่งเลยสินะครับ งานละครเวทีด้วยแบบนี้”



“ก็ไม่ยุ่งเท่าไรหรอก ถ้าประธานไปโยนใส่เลิฟมีแบบแน่นเอี๊ยดแบบนี้นะ”



“คนกำลังดังนี่ครับ”



“ดังอย่างไงก็ไม่ควรทำงานหนักขนาดนี้ นี่เล่นตารางเต็มไม่มีพักจนถึงปีหน้าเลยนะวินเซอร์ สงสารเลิฟมันน่ะ ทำงานจนจะหัวฟูอยู่แล้ว”ผมหัวเราะออกมา ถ้าเลิฟมีหัวฟูแมร่งก็กลายเป็นฮอยฮักสองแล้วล่ะ! ผมยืนคุยกับพี่บอสต่อนิดหน่อยจนกระทั่งพี่บอสเรียกเลิฟมีนั้นแหละครับ ผมหันไปมองหมอนั้นแล้วชะงัก เฮ้อ~ ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนแฮะ เหมือนใครน่ะเหรอ?



ก็เหมือนฮอยฮักน่ะสิ!!!



ผมมองอีกฝ่ายนิ่ง เฮ้ย คนสวยมีไว้มองครับแต่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แค่คิดว่าเหมือนกันจังเลย แค่นั้นเอง เหมือนคนเดียวกันเลยแฮะ แต่คงจะเป็นไม่ได้หรอกมั้ง ดูนั้นสิ เลิฟมีเป็นน้ำแข็งพันปีมาเชียว ฮอยฮักน่ารักกว่านี้เยอะ (ผลข้างเคียงเนื่องจากไม่ได้เจอมาหลายวัน) ผมทักทายเลิฟมีตามมารยาทเขาก็พยักหน้ารับแบบเฉยชาเหมือนเดิม พอเดินผ่านกันมาผมก็หันกลับไปมองเขาพร้อมกับขมวดคิ้ว แมร่ง เมื่อกี้เดินผ่านแทบจะฉิวกันได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นส้มชัดๆ!! หมอนั้นไม่ได้ใช้กลิ่นแตงโมเหรอวะ!!? แล้วทำไมถึงใช้กลิ่นส้มเหมือน...



“เฮ้ย วินเซอร์! ยืนเหม่ออะไรตรงนั้น”พี่ลอนดอนตะโกนผ่าความคิดของผม ผมก็หันไปมองแล้วเดินไปหาพี่ลอนดอน เมื่อกี้กำลังคิดอะไรได้อยู่เนี่ย ผมขมวดคิ้วนิดๆ ครุ่นคิดต่อ ชักจะได้กลิ่นแปลกๆ วะ เจอปัญหาค้างคาใจแบบนี้ผมก็ชักจะอยากทำตัวเป็นนักสืบล่าหาความจริงซะแล้วสิ



ฮอยฮักกับเลิฟมี?



สองคนนี้ต้องมีอะไรเกี่ยวโยงกันแน่ๆ!!!





TBC.

หนาวๆ ก็ต้องเนื้อย่างล่ะนะ ไปกินเนื้อย่าง เพื่อนบอกว่าอาหารสิ้นคิด เออวะ =-=
ถามว่า...ลืมโซโล่พรีสต์แล้วเหรอ? ยังไม่ลืมมมมม!! ยังคิดอยู่ว่าไปเดทไงดีวะ 555
มีคนเข้าใจผิดว่ามันผ่านชนคณะไปหรือยัง อยากบอกว่ามันยังไม่ถึงด้วยซ้ำอ่ะ!

อยากบอกว่าเวลามาแต่งย้อนเนี่ย แต่งลำบากอ่ะ ที่คิดๆ ไว้ลืมหมดดดด~
ตอนนี้หนักใจอยู่เรื่องเดียวก็คือ...Nc จะให้หนูวินเล่าหรือจะให้ฮักเล่าดีน้อ?

ปล.ช่วงนี้อัพบ่อยสุดๆ อ่ะ ตกใจตัวเอง ทำได้ไง 555 กำลังใจจากคนอ่านดีหรือเปล่า~
ปล.1 นี่ยังมีคนไม่รู้เหรอว่าปอยเรียนที่มอขอ ฮิๆ ตึกเพียรจิตไม่รู้จะเอาชื่อไรแล้วเอาชื่อ
ที่มันมีอยู่จริงๆ มาเพี้ยนนิดหน่อย ตึกนี้มันโผล่มาตั้งแต่คู่กัดในตอนแรกแล้วนะ~

[cocoaharry]

วินมันเพิ่งมาเอะใจอะไรตอนนี้เนี่ย
ซื่อจนบื้อ แล้วยังไม่รู้อีกเรอะ ว่าไอคนที่โซโล่จีบน่ะคือพรีสต์
โอ๊ย ขำอะ
อยากอ่านตอนชนคณะไวๆจัง

ช่วงนี้พี่ปอยปอยอัพบ่อยดีจัง ไม่ได้เข้ามาสักพัก ตามอ่านสนุกเลย