^
^
^
พี่ว่านตอนที่ 7“สัดอ๋อม มึงจะรักใคร มั่วคนไหนกูก็อยู่ในใจนะ แต่มึงไปพูดดีกับไอ้โรคห่าเฟี๊ยตเนี่ย มึงอยากให้กูโกรธมึงใช่มั้ย”
ทูทำท่าเข่นเขี้ยว เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องเรียน ทั้งสีหน้า และน้ำเสียง ที่จริงจังทำให้เพื่อนร่วมห้องพากันหันมามอง
...แต่นะ...รู้สึกเหมือนกันใช่มั้ยว่าประโยคของทูเนี่ยมันมีอะไรพิกลอยู่ ผ่านไปก่อนละกัน อย่าเพิ่งสนใจมัน..
อ๋อมนั่งกระดิกเท้า หมุนปากกาในมือ ท่าทางเหมือนเป็นเรื่องปกติที่ทูจะโกรธ
“มึงรำคาญที่มันตามแกล้งมึง มึงก็น่าจะพูดกันให้ดี”
...ใช่ จากที่เห็นและเป็นอยู่ในตอนนี้ หนุ่มเฟี๊ยตจากมนุษยศาสตร์ จู่ๆก็เลื่อนขั้นจากการตามแซว และแกล้งเมื่อพบเจอกัน เปลี่ยนเป็นการเดินเดี่ยวมาถึงถิ่นนิติศาสตร์เพื่อถามว่า ทำไมทู หนุ่มสำอางค์เจ้าระเบียบแห่งนิติศาสตร์ถึงได้ไปออกค่ายสร้างโรงเรียนที่ยะลา
อย่างนี้มันเรียกว่าแกล้งหรือเปล่าเนี่ย
แกล้ง....มั้ง...จริงรื้อ..
“ไม่รู้กูไปเหยียบตาปลามันตอนไหน มันถึงได้ชอบมาวุ่นวายกับกูนัก”
“แล้วตกลงมึงเคยคุยกับมันดีๆมั้ย ว่าทำไม อะไร ยังไง มึงไม่ชอบที่มันตามกวนไม่เลิกน่ะ” โอยื่นหน้ามาถาม
“คุย” ทูที่นั่งทางซ้ายของอ๋อมยอมรับ “แต่ได้คำ 2 คำกูก็รำคาญเลิกคุย”
“อ่าว คุยตอนไหนวะ” อ๋อมงุนงง ก็เมื่อกี้เฟี๊ยตมันบอกว่าเพิ่งได้เบอร์ทูเองนี่หว่า หรือฟังอะไรผิดพลาดอีกวะเนี่ย
“ก็แถวๆนี้แหละ ห้องสมุดมั่ง ไรมั่ง”
“อ่อ...” 2 หนุ่มพยักหน้ารับรู้
รับรู้ว่ามีเรื่องอะไรที่ไม่รู้เยอะแยะเหมือนกันนี่หว่า...
แต่ตอนนี้อาจารย์เข้าสอนก็ฟังอาจารย์ก่อน พอพักเที่ยงเดินไปกินข้าวโรงอาหารคนกำลังแน่นคึก กลุ่มแก๊งค์ของเฟี๊ยตยังอุตส่าห์เห็น
ไอ้ทูก็เห็นเหมือนกัน ทำปากขมุบขมิบด่าทันที
“สัดอ๋อม ชวนเหี้ยมากินข้าวทำไมไม่รู้”
“ก็คุยๆกันดีๆ มันจะได้เลิก...ตามแกล้งมึงไง”
..ใช่มั้ย..เค้าแกล้งกันเนอะๆๆ..
“สัดอ๋อม” ทูหันมาทำตาแข็งใส่ แต่ว่าเฟี๊ยตเดินตรงมาถึงโต๊ะแล้ว
“กินจะเสร็จแล้วเหรอ”
“เออ พวกมึงให้ไว” อ๋อมบอก
เฟี๊ยตวางหนังสือไว้ข้างทูแล้วเดินไปร้านอาหาร ส่วนเพื่อนคนอื่นๆของเฟี๊ยตแยกไปนั่งโต๊ะที่ว่าง
ทูหันมาชี้หน้าเพื่อนรัก 2 คนทันที “บอกซะก่อนนะ กูไม่ใช่ผู้หญิง มึงอย่ามาทำเป็นจับคู่ผู้ชายให้กู”
“เปล๊า” โอทำเสียงสูง “มึงออกจะแมนมากๆๆๆ ก็เห็นว่ามึงรำคาญที่ไล่มันไม่ไปซะที แล้วมันก็ตามแกล้งตามกวนอย่างนี้ ถ้าลอง....เป็นเพื่อนกันเผื่อมันจะเลิกแกล้งมึงไง”
...ก็ทูมันบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าเฟี๊ยตตามแกล้ง แล้วมาตอนนี้กลับมาบอกไม่ให้เพื่อนจับคู่กับผู้ชาย เอาไงเนี่ยเพื่อนกู...
ทูไม่เชื่อโอโดยสิ้นเชิง เลยหันมาขอความมั่นใจจากอ๋อมรูปหล่อ
“อ๋อม”
“เออ อย่างที่โอมันว่าน่ะแหละ มีเพื่อนดีกว่ามีศัตรู มันตามมึงอย่างนี้ เกิดวันหนึ่งมันหน้ามืด เอ๊ย! ไม่ใช่เกิดมึงฟิวส์ขาด ชกมันขึ้นมา เรื่องยาวแน่ทีนี้”
ทูหันไปมองคนที่กำลังซื้อข้าว ซื้อน้ำแล้วได้แต่ส่ายหน้า
“สัดเอ๊ย”
โอทำเป็นพูดลอยๆ “โบราณเค้าว่ายิ่งเกลียดก็ยิ่งเจอ”
“สัดโอ แดกๆไปเลย
โอหันมายักค้วกับอ๋อม ...เออ มันจะอ้อมกันไปถึงโลกไหนก็ช่างแมร่งเหอะ ตอนนี้กู 2 คนกำลังสนุกที่ได้เล่นเกม “ไม่รู้เรื่อง” กับมึง..
กินข้าวเสร็จ อ๋อมกับโอ ทำท่าจะนั่งเล่นต่อในโรงอาหารที่นักศึกษาเริ่มบางตาลง แต่ทูกลับลุกขึ้น
โอถึงกับหันมาซุบซิบกับอ๋อม “เชื่อมั้ยว่าก่อนนี้กูไม่รู้สึกว่าไอ้แบบนี้น่ะมันผิดปกติ เพราะคิดแค่มันเป็นของมันแบบนี้ ยกเว้นวันนี้”
“โอ”
“อะไร”
“มึงนินทาเรื่องนี้กับกูไปแล้ว”
“เหรอ” โอหันมาหาเพื่อน “กูแค่ย้ำว่า กูกำลังคิดๆๆๆๆ”
“แล้วไง ถ้ากูกับทูเป็นแบบนี้”
“อ่า....” โอยกมือ “อันนี้คำตอบเหมือนเดิม ว่ามันเป็นเรื่องของมึง 2 คน แต่เนื่องจากกูเป็นเพื่อนที่ดี กูกำลังห่วงที่ไอ้ทูแมร่งยังไม่ยอมรับตัวเอง ส่วนมึงก็เพิ่งอกหักหมาดๆ”
“งั้นขอร้องอย่าง”
“ได้เสมอเพื่อน”
“อย่าย้ำนักว่ากูอกหัก เพราะมันจะทำให้อาการกำเริบรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ”
อ๋อมยิ้มแห้งแล้งประกอบคำพูด ทำให้โอกอดคอให้กำลังใจเดินกลับมาที่ตึกเรียน
“เอาน่า ให้กำลังใจตัวเอง ด้วยการที่บอกกับตัวเองว่าอย่างน้อยมึงก็ยังได้เห็นหน้า ได้คุยกับไอ้ต้อนมันทุกเช้าเย็น มันไม่กดสายมึงทิ้ง ส่งแมสเซจหามึง”
ทูมองผ่านคนที่เดินอยู่ข้าง จนเลยกลับไปมองคนที่เดินตามมา
2 คนนั่นกอดคอคุยกันได้ทุกเรื่อง คุยกันตลอดเวลาจนน่าโมโห
นั่งยันยืนยันว่าไม่ใช่เกย์ ไม่ใช่ตุ๊ด ไม่ใช่กระเทย แต่ไม่ชอบที่อ๋อมสนิทกับโอมากกว่าเท่านั้นเอง
“ทู” เฟี๊ยตเรียก
“เออ มีไร” ห้วนสุดละคุณชายทู
“คุยได้หรือยัง”
“เออ เร็วด้วย เดี๋ยวก็เข้าเรียนอีกละ”
“ทำไมทูถึงไปค่ายที่ใต้”
“ก็กูอยากไป”
“แต่มันอันตราย”
“แล้วไง กูไป แล้วกูก็กลับมาแล้วนี่ไง”
“งั้นถ้าทูจะไปอีก บอกผมนะ ผมไปด้วย”
ทูหน้าคว่ำ “ไปตอนไหน เดี๋ยวเรียนจบก็แยกย้ายกันแล้ว”
“ช่วงปิดเทอมชมรม มีคิวไปทำห้องสมุดที่โรงเรียนชายแดนอีสานไม่ใช่เหรอ ผมเห็นป้ายที่หน้าห้องชมรม”
ทูทำตาโต หันไปหาอ๋อม “อ๋อม ปิดเทอมไปค่ายอีสานส่งท้ายหรือเปล่า”
ที่จริงคนที่เป็นสมาชิกชมรมนี้คือโอ แต่ทูกลับถามอ๋อม
“ไปมั้ย” อ๋อมหันไปถามโอ
“กูไปอยู่แล้ว มึง 2 คนเหอะไปเปล่า”
โอถามวนกลับมาที่อ๋อมอีกที
ที่ผ่านมาโอมันอยากทำอะไรก็ทำ ไม่เห็นจะเคยถามความเห็น แต่ครั้งนี้เสือกถาม
ทีนี้พอโอถามกลับ นอกจากทูจะมองหน้าอ๋อมอย่างตั้งใจแล้ว ยังมีเฟี๊ยตกับเพื่อนๆมันด้วย
...อะไรวะ เหมือนกำลังได้รับการสถาปนาเป็นหัวหน้าแก๊งค์ไงงั้น..
แล้วมาถามตอนที่กูกำลังอกหักเนี่ยนะ
“ทีแรกกูคิดว่าสอบเสร็จจะกลับบ้าน แล้วกลับมาช่วงซ้อมรับปริญญาเลย”
อ๋อมบอกขณะที่มองออกไปที่สนามหน้าอาคารเรียน
“แปลว่าไม่ไปใช่มั้ย”
“ไป”
“อ้าวสัด ตกลงมึงดราม่ามั้ยเนี่ย” ทูชักเริ่มรำคาญ
“ทีแรกกะว่าไปใต้ ทำความดีส่งท้ายก่อนเรียนจบไง แต่มาวันนี้ นาทีนี้ สถานการณ์เปลี่ยน” อ๋อมพยายามหาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง
“สรุปคือ” ทูถามย้ำอีกครั้ง
“ไป”
มัธยมสอบเสร็จก่อนมหาวิทยาลัย ต้อนกับเกมคงอยู่บ้านอ่านหนังสือด้วยกัน
ก็ดี....มันอาจทำให้อะไรๆดีขึ้น
โอกอดคออ๋อมมาขึ้นตึกเรียน แต่เฟี๊ยตกลับดึงมือทูไว้
“ทู”
“กูไม่ใช่เกย์”
เฟี๊ยตยิ้มแปลกๆ ที่ทำให้ทูอยากถีบหน้าสักที
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ”
“เออ แค่นั้น”
“เย็นนี้กลับบ้านพร้อมกัน”
“สัด กูจะกลับพร้อมมึงทำไม กูติดรถไอ้อ๋อมไปต่อรถเมล์ได้”
..อะไรของมึงเนี่ยกูบอกว่ากูไม่ใช่เกย์ กูเกลียดเกย์ด้วยซ้ำ กูก็แค่คนเรียบร้อยระเบียบจัด ปากจัด ชอบจับผิดคนอื่น จะอะไรกับกูนักหนาวะเนี่ย!!
“ผมมีธุระแถวบ้านทู”
“มึงรู้จักบ้านกูด้วยเหรอ” ทูท่าทางหาเรื่องมากกว่าประหลาดใจ
เฟี๊ยตยิ้มกว้าง
“ไอ้หน้าด้าน ไอ้ห่า ไอ้โรคจิต”
ทูด่าเสียงดังจนโอต้องร้องตือน “เฮ่ย ไอ้อ๋อมมันเพิ่งบอกไปเอง”
“ก็ดูมัน” ทูหันมาฟ้องเพื่อน “แมร่งกูว่าแล้วว่าพูดกับมันไม่รู้เรื่อง”
“มึงไม่มีเรียนหรือไง” อ๋อมถาม
“มี”
“เออ แยกย้าย แล้วค่อยเจอกัน”
แต่เฟี๊ยตยังไม่ไป หันมาหาทู “ว่าไง”
“กูกลับเอง มึงมีธุระก็เรื่องของมึง” ทูบอกแล้วเดินหน้าคว่ำผ่านอ๋อมกับโอไปที่ลิฟท์
“สัดเอ๊ย มีเพื่อนก็ชอบมีความลับ แล้วยังมาเจอไอ้หน้าด้านอีก อะไรของกูวะเนี่ย”
เลิกเรียนเข้าบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้า กำลังทำความสะอาดบ้านชุดใหญ่ รถมอเตอร์ไซค์รับจ้างก็มาจอดที่ข้างบ้าน
ปวดหัวใจชมัด
“ยู๊ฮู คุณเพื่อนบ้านคร๊าบบบบบบ”
ถอนหายใจแรงกลั้นยิ้มขำ บอกกับตัวเองว่าเขามีเจ้าของแล้ว แต่พอเดินออกมาเห็นหน้าคนที่เกาะรั้วมองเข้ามา...หน้าเราเองมันก็บาน.....หัวใจมันก็ฟู..
“คร๊าบ คุณเพื่อนบ้านมีอะไรให้รับใช้ครับ”
“บ้านอยู่ดีมั้ยครับ”
“ดีครับ ขอบคุณมากครับที่ช่วยดูแล”
“งั้น....กินราดหน้ามั้ย”
“หือ.. ต้อนซื้อมาเหรอ”
“เปล่า แต่ในตู้เย็นมีคะน้ากับข้าวโพดอ่อน พี่ทำให้กินหน่อยดิ”
หน้าบานกว่าเดิม กำลังทำอะไรอยู่ไม่รู้ลืมไปแล้ว ก็น้องบอกให้ไปทำราดหน้าให้กินไง ดังนั้นจงรีบไปทำให้ว่อง
แล้วก็....กำลังอกหัก โปรดจำไว้…
===========จบตอนที่ 7===========
วันนี้ป๋าไม่อยู่ มีภารกิจสำคัญเพื่อเด็กน้อยอนุบาลน่ารักแต่เช้า ผมมาลงแทน ไม่ได้ตัดอะไรเลยนะจะบอก ป๋ามาแค่ 4 หน้ากว่าๆเอง น้อยจัีงเนอะ 
ขอบคุณ "เฟี๊ยต" ที่ทำให้คุณผู้อ่านมีความสุข บวกก็มา เป็ดก็เดินเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ชอบๆๆ 6 ตอนผ่านไปติดหน้าแรกตลอด 
ป๋าสั่งเด็ดขาด ว่าห้ามขอเป็ดคุณผู้อ่าน เพราะมันคือคะแนนโหวต ผมเปล่าขอแค่พูดถึงเป็ดน้อยน่ารักเฉยๆ
(ปิดท้ายตามสไตล์ป๋า)
ขอบคุณทุกความเห็น ทุกคำแนะนำ ทุกคะแนนบวก และเป็ดทุกตัว พบกันวันศุกร์ครับ
ไจฟ์กับทีครับ
แต่ว่า..อีกนิดนะ...พี่ที่ขอแอดเฟสบุ๊คมา โปรดบอกใส่ pm มานิดนะครับว่าพี่แิอดมาจากบ้านบอย เพราะถ้าเป็นแอดแบบต่อๆกันมาแล้วถามว่า "คุณเป็นใคร" ป๋าจะกริ้ว 
tea ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
