- 2 - กลางห้องสายตาพระลักษมณ์จับนิ่งยังร่างของเด็กหญิงแสนคุ้นตา คือหนูผาซึ่งนั่งซุกตัวบนตัก
ของสิตาซึ่งโอบกอดเด็กหญิงไว้ปลอบโยนให้คลายจากความหวาดกลัว พระลักษมณ์กวาดสายตาโดยรอบ
ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มห้าวดังขึ้นว่า
“มาแล้วสินะ หึหึ” สิ้นเสียงพูด ร่างหนุ่มใหญ่ไว้หนวดเครารุงรัง สวมเสื้อม่อฮ่อมกางเกงขาก๊วย
สะพายถุงย่ามรองเท้าแตะสาน เดินออกจากหลังโขดหินที่กลมกลืนไปกับผนังถ้ำ
จึงทำให้พระลักษมณ์ไม่ทันสังเกตแต่แรก
“อึม...กูมาแล้ว ปล่อยตัวประกันได้หรือยัง” พระลักษมณ์ตอบใจเย็น สิตากับหนูผาต่างมอง
พระลักษมณ์อย่างดีใจ โดยเฉพาะเด็กน้อยน้ำตารื้นคลอเบ้า คงหวาดกลัวร้องไห้มากแน่ๆ ดูหน้าไอ้ระยำ
ก็แสนจะโคตรโจรซะขนาดนี้ ไม่ข่มขวัญเด็กหญิงให้ตกใจกลัวก็แปลกล่ะ
“มึงเอาของมาด้วยหรือเปล่า” มันถาม ร่างโปร่งค่อยชูกล่องใสในมือให้มันดู หัวใจมารสีคล้ำทำเอามัน
จ้องตาไม่กระพริบ ก่อนเอ่ยปากมาว่า
“ส่งหัวใจมารให้กู” พระลักษมณ์ยกยิ้มมุมปาก ก่อนตอบกลับไปว่า
“หึ..มึงปล่อยผู้หญิงกับเด็กมาก่อนสิ” มันจ้องพระลักษมณ์ตาวาวโรจน์
“ได้ไม่มีปัญหา สมแล้วที่มึงมีกลิ่นอายแห่งไสยขาว โง่จริงที่จับสัมผัสไม่ได้ตอนมึงอยู่ในเรือนไทย” มันพูด ก่อนจะเดินเข้าไปยังสิตาและหนูผานั่งอยู่ บริกรรมคาถาเพียงชั่วครู่ ก็พูดขึ้นว่า
“เธอกับเด็กไปได้แล้ว” พูดจบ สิตาค่อยพยุงตัวลุกยืน โดยไม่ลืมดึงหนูผาลุกตามขึ้นด้วย
เด็กน้อยเห็นพระลักษมณ์รีบวิ่งมาหาน้ำตาร่วงพรูอาบแก้มใส สะอื้นไห้โผเข้าหาพระลักษมณ์ละล่ำละลัก
พูดเหมือนลูกนกเสียขวัญ กำลังต้องการการปลอบโยนอย่างมาก พระลักษมณ์จำต้องนั่งยองเข่ากางแขนรวบกอด
หนูน้อยตัวสั่นเทาซบอกแกร่งมือคอยประคองลูบผมนุ่มปลุกปลอบไปพร้อมกัน
“ฮึก...ฮืออออ..อาลักษมณ์ขา..หนูกลัว” พระลักษมณ์สงสารหนูน้อยจับใจลำพังเจ้าตัว
มีภาวะทางร่างกายที่ไม่ค่อยสมบูรณ์เป็นทุนอยู่แล้ว นี่หากตนมาช้ากว่านี้ไม่แน่ว่าเด็กหญิงอาจช็อกได้
“จุ๊ๆๆ คนเก่งของอา หนูไม่เป็นไรแล้วนะคะคนดี อาอยู่ตรงนี่แล้วไม่มีใครทำอะไรหนูได้หรอกค่ะ” เสียงทุ้มนุ่มหู ที่คอยกระซิบปลอบอย่างอ่อนโยน สะกดให้หนูน้อยที่ขวัญผวารู้สึกปลอดภัยขึ้นทันตา สำหรับหนูผาไม่รู้ทำไม
อ้อมกอดอบอุ่นของพระลักษมณ์ช่างอ่อนโยนปลอดภัยจนหนูน้อยสัมผัสได้ ภายใต้วงแขนนี้ตนจะไม่มีอันตรายใดๆ
แผ้วพานเลยแม้แต่น้อย จึงค่อยผ่อนคลายและสงบลงในที่สุด
“เอาล่ะ ส่งหัวใจมารมาให้กูได้แล้ว อย่ามัวแต่ปลอบเด็ก” พูดจบไอ้หน้าเหี้ยก็ตะคอกเสียงห้วน
ให้ส่งหัวใจมารให้มัน พระลักษมณ์ลองหยั่งเชิงไปว่า
“ถ้ากูไม่ให้มึงละ จะเกิดอะไรขึ้น” คำตอบไม่ทันจาง มันสวนกลับทันควันว่า
“มึงคิดว่าจะรอดเหรอ แน่ใจว่าจะดูแลทั้งผู้หญิงและเด็กได้พร้อมกัน” มันตอบอย่างมั่นใจ
พระลักษมณ์ชั่งน้ำหนักดูแล้วจริงอย่างมันพูด จึงเงียบแทนการยอมรับ
“เธอเป็นคนเอากล่องนั่นมาให้ฉัน” ไอ้หน้าโจร เอ่ยปากสั่งสิตา ซึ่งเธอถึงกับชะงักไปทันที
แต่พระลักษมณ์พยักหน้าให้ สิตาจำใจต้องยื่นมือรับกล่องใส่หัวใจมารถือไปให้ไอ้โจรห้าร้อย จังหวะที่กำลังยื่นกล่อง
ส่งให้มัน ทุกคนอึ้งไปตามกันจู่ๆ หัวใจมารสีคล้ำก็วับแวมเรืองแสงขึ้นมาเหมือนที่เห็นในห้องพิธีซะงั้น
ไอ้โจรมันยื่นมือเพื่อจะรับหัวใจมารจากสิตา แต่แล้วทันใดนั้น...
“เปรี้ยง!” เสียงปืนดังขึ้นมาหนึ่งนัด มือที่ยื่นไปชะงักค้าง ก่อนมันจะตาเบิกโพลง สิตาเองก็ตกใจใบหน้าสวยซีดเผือด
พระลักษมณ์รีบจับศีรษะหนูผาซบไหล่ตนแน่น เพื่อกันไม่ให้หนูน้อยเห็นภาพน่ากลัวแล้วจดจำติดตา
ไม่ถึงอึดใจ มุมปากไอ้โจรตัวแสบกระตุกยิ้มนิดหนึ่ง ตาดุกร้าวโกรธค้างเติ่งเข่าทรุดล้มตึง
นอนหงายสิ้นใจในที่สุด แม่นเหมือนจับวางฝีมือยิงปืนขั้นเทพ พระลักษมณ์แหงนขึ้นมองยังปล่องกว้าง
ร่างทะมึนทาบแสงจันทร์ที่เห็นเป็นเงายืนตระหง่านเหนือศีรษะคุ้นตายิ่งนัก กำยำสูงใหญ่เป็นใครไปไม่ได้
นั่นคือปีศาจรูปงามผู้ซึ่งใช้กระสุนเงินสังหารจิตมารดับไปเรียบร้อยแล้ว
กระสุนเงินเจาะกลางกระหม่อมหมดโอกาสยื้อชีวิตได้ต่อไป ศพมันนอนตายลืมตาโพลงอยู่ตรงพื้น
เป็นการปิดฉากคดีฆาตกรโหดเสียที สิตายืนนิ่ง ก่อนจะหันหน้าที่มีแต่คราบน้ำตามายังพระลักษมณ์ ใบหน้าสวยเย็น
ดวงตาวาวม่านน้ำตา พระลักษมณ์รู้สึกสงสารเห็นใจเธอยิ่งนัก ที่ต้องมาพบการตายต่อหน้าต่อตา จึงตัดสินใจจูงมือหนูผา
เดินเข้าไปหาทันที พร้อมกับพูดปลอบเธอไปว่า
“ฝันร้ายจบลงแล้วคุณสิตา” คำพูดปลอบของพระลักษมณ์สิ้นเสียงลง ให้รู้สึกเสียวแปลบยังชายโครง
ก่อนจะเซถอยหลังไปสองก้าว ทั้งที่มือขวายังกุมมือหนูผาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ส่งผลให้หนูน้อยเซหลุนๆ ตามติดไปด้วย
เด็กหญิงตกใจร้องไห้โฮ
“ฮือๆๆๆ...อาพระลักษมณ์ อาอย่าเป็นอะไรนะคะ..ช่วยด้วย พ่อขาช่วยคุณอาด้วย...ฮือๆๆๆ
น้าสิตาแทงคุณอาทำไม..ทำร้ายคุณอาทำไม?” หนูน้อยตะโกนเรียกพ่อดังลั่น เสียงเล็กๆ สะท้อนก้องไปทั่วโพรงถ้ำ
ทำเอาเงาทะมึนด้านบนชะงักกึกจ้องมองลงมายังพื้นด้านล่างด้วยความกระวนกระวาย ความสูงขนาดสามสิบเมตร
ไม่สามารถที่ตนจะกระโดดลงไปได้แน่ ในขณะที่มือของสิตา มีมีดพกปลายแหลมอาบเลือดสีแดงสด ทุกอย่างรวดเร็ว
เกินคาดหมาย ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะเป็นแบบนี้ ซ้ำร้ายบัดนี้ ทั้งเงาร่างของสิตาและพระลักษมณ์หายลับไปจากมุม
ที่ตนสามารถมองเห็นได้ ความกว้างของปากโพรงเป็นอุปสรรคเสียแล้ว เมื่อคนด้านล่างอยู่มุมอับแบบนี้
ใจกระวนกระวายร้อนรุ่มอย่างไม่เคยรู้สึกกังวลมาก่อน
“ฝันร้ายยังไม่จบ แกต้องตายตามพี่ชายฉันไปถึงจะถือว่าจบแล้วต่างหาก” เสียงเย็นเยือกจับขั้วหัวใจ
ของสิตา ดวงตาซึ่งเคยหวานซึ้งจนพระลักษมณ์ยังแอบปลื้ม บัดนี้วาวโรจน์แดงก่ำน่ากลัวพิลึก
หัวใจมารในมือเปล่งแสงวูบวาบตลอดเวลา นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“หยุดนะ..สิตา คุณคิดจะทำอะไร” เสียงทุ้มเข้ม ตะคอกดังลั่นจากด้านบนทำให้ขาที่กำลังก้าว
เข้าหาพระลักษมณ์และหนูผาชะงัก ก่อนจะหัวเราะลั่นถ้ำเหมือนเย้ยหยันโชคชะตาเสียมากมาย
“ฮะๆๆๆ..ฮ่าๆๆๆๆ...รักมันมากสินะ ถ้าฉันรู้ว่าคุณมีรสนิยมแบบนี้แต่แรก คงไม่ทนเก็บความรู้สึก
ไว้ตั้งสามสี่ปี เอาสิ..ยิ่งรักมันมากฉันจะทำให้มันตายอย่างทรมาน” สิตาพูดออกมานิ่งๆ สายตาคมวาวจ้องจับใบหน้าใส
ของพระลักษมณ์อย่างโกรธแค้น พระลักษมณ์จ้องตอบเธอนิ่ง ในหัวพาลคิดว่าสิตาคงเห็นตนกับปาจาออกมาจากห้องด้วยกัน
ในเช้าวันนั้น และคงรู้ถึงความสัมพันธ์พวกตนแล้วแน่นอน อารมณ์ริษยาเพราะรักของผู้หญิงมันร้ายกาจถึงปานนี้เชียวสินะ
มือซ้ายที่ว่าง พยายามปิดปากแผลถูกแทงไว้นิ่งๆเพื่อห้ามเลือด แม้จะรู้สึกไม่โดนจุดสำคัญ
ด้วยสัญชาติญาณของนักสู้ที่มีติดตัว ทำให้ตนเบี่ยงตัวบิดองศาของปลายมีดที่แทงชายโครงพ้นจุดสำคัญไปอย่างฉิวเฉียด
แต่ปากแผลฉกรรจ์ก็ทำให้เลือดไหลไม่หยุด อย่างน้อยต้องมีเวลาพันผ้าห้ามเลือดเอาไว้ก่อนที่จะไหลจนหมดตัว
คงได้ตายเพราะสาเหตุนี้เสียมากกว่า
ชั่วโมงนี้ไม่เหลือทางเลือกให้ทำตามใจนึก หนูผาเด็กน้อยที่ขวัญเสียร้องไห้
กระชับมือตนไว้แน่นนี่อีก หนำซ้ำแววตาที่ปล่อยรังสีอำมหิตของสิตานั่นด้วย ช่างผิดกันลิบลับกับดวงตาสวยซึ้งเย็นนิ่ง
ของสาวสวยนามว่าสิตาที่ตนคุ้นเคย พระลักษมณ์นึกหาวิธีถ่วงเวลาเอาไว้ สัญชาตญาณทำให้รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าคนนี้
เป็นคนที่ไม่ธรรมดา รังสีอำมหิตใช่จะมีกันง่ายๆ แต่กับเธอคนนี้ตอนนี้มันสัมผัสได้จนน่ากลัว
ปีศาจรูปงามไม่มีเวลาให้ต้องตัดสินใจอีกแล้ว หันหลังสาวเท้าวิ่งลงจากสันเขา
ตรงมายังปากถ้ำอย่างเร็วจี๋ ใจตอนนี้อยากให้ตนสามารถก้าวกระโดดไปโผล่ในถ้ำทันที อยากปกป้องคนรัก
และลูกสาวตัวน้อยเอาไว้ หวังว่าพระลักษมณ์คงยื้อถ่วงเวลาไว้ได้ รอตนก่อนนะ อย่าพึ่งเป็นอะไรไปเด็ดขาด....
ในใจปีศาจรูปงาม รำพันตลอดเวลา...
รอผมนะพระลักษมณ์..รอผมก่อน..??????มาต่อให้แล้วนะคะ
พรุ่งนี้จะมาลงของน้องจอมต่อให้อีกค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่าน ขอบคุณทุกเป็ดบวก ทุกเม้นท์ที่มีให้
เพราะกำลังใจจากคนอ่านที่มีตลอดมา คนเขียนจึงต้องมาต่อนิยาย
อย่างต่อเนื่องไม่กล้าทิ้งนาน รักคนอ่านทุกคนเช่นกันค่ะ
Luk.
หัวข้อ: @@โดยLuk {มนต์มาร} ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลักษมณ์ สายลับหน้าใส (อ่าน 592553 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก