หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน โดย aoikyosuke

[wisky]

ร้องไห้ตั้งแต่ต้นยันจบเรื่องT^Tรักรันทดแต่นี้แหละพิสูจน์ว่ารักแท้มีอยู่จริง ซาบซึ้ง

[zackphaipong]

   ตอนแรกคิดว่า จาตีกาน  ซะแระ

แต่สุดท้ายก้อ   

[fayala]

เรื่องนี้เป็นหนึ่งในเรื่องที่ดราม่ามากที่่สุดของคุณเท็นเลย แต่ก็ชอบบบบบบบ... อ่านมาหลายรอบละ อิอิ

[tippy]

เป็นเรื่องเศร้าที่จบได้น่ารักจังเลยจ้า...รู้สึกจะมาม่าสุดในซีรี่ย์ช่างนะจากที่อ่านของคุณเท็นมาเนี่ย 

[sazzy_pee]

อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในซีรีย์ช่าง เดี๋ยวจะตามไปอ่านให้ครบนะคะ

ชอบมาก ตัวละครน่ารัก แสดงให้เห็นถึงความสับสนและภาระหน้าที่ได้น่าเชื่อถือดีค่ะ ชอบๆๆ

ขอบอกว่า ตอนที่ปูบอกให้ฝนแต่งงาน แล้วก้ต้องแยกไปแต่งงาน เราน้ำตาไหลเลยอะ

แบบ โอ๊ยย ไม่อยากอ่านต่อไปเลย ปวดใจสุดๆ แต่ดีใจที่มีตอนพิเศษ น่ารักมากๆๆๆ

เดี่ญวอ่านครบทุกตอนแล้วจะมาติชมใหม่นะคะ ว่าชอบภาคไหนสุด

[NIMME]

เศร้าสุดๆอ่ะ
เล่นเอาน้ำตาพรากไปหลายตอนเหมือนกัน

แต่แบบอ่านแล้วมันอบอุ่น ได้ใจอ่ะ
ชอบ~~~~

[buff89]

อิจฉาน้ำฝน มีปูให้กินตลอดปี 

[chaoyui]

อ่านตอนจบแล้วเศร้ามาก ดีนะมีต่อ

[ekuto]

เห็นเรื่องนี้หลายรอบแล้ว(รวมถึงหลายภาค)แต่ว่าไม่รู้จะหาอ่านทุกภาคได้อย่างไงจนไปเจอที่หัวข้อ. รวมผลงานที่จบแล้วของนักเขียนa-n
กำลังอ่านภาคอื่นต่อด้วย
        ขอบคุณที่แบ่งปันสิ่งดีๆให้ครับ
        ขอบคุณ คุณoaw_eang ที่รวมทุกภาคไว้ให้ได้อ่านครับ

[agava1313]

นึกว่าจะจบด้วยความเศร้าซะแล้ว ดีจริงๆ ที่นักเขียนยังใจดี ให้จบแบบแฮปปี้แอนดิ้ง

[wanmai]

พี่ปูทำเขาร้องไห้T^T

ตอนจบนะร้องไห้ยังกับก็อกแตกตอนตี1(ไม่หลับไม่นอนกันล่ะ)

ยิ่งมีเพลง"ยอมจำนนฟ้าดิน"มาบิ้วล์นะ โอ้ย!!ไหลพราก

          แต่!!

ตอนพิเศษช่วยคุณได้(เหรอ?)

จะบอกว่าตอนพิเศษก็ร้องเบาๆเพราะตื้นตัน...อินไปไหมมม

ปรกติไม่ชอบเรื่องดราม่านะแต่ยกให้ปู ฝน เป็นเดอะเบสท์ในใจเลย ชอบสุดในปรัชญาฯเลย

ขอบคุณ(คุณเท็น)ผู้เขียน ขอบคุณผู้โพส ขอบคุณเล้าเป็ด ที่ทำให้เราได้อ่านนิยายดีๆ

ขอบคุณค่ะ

[mint_852]

อ่านทีเดียวจบค่ะ
น้ำตาตกไปกี่รอบแล้วก้อไม่รุ
เนื้อเรื่องหลักมันเศร้าอ่ะ
เพิ่งมาแฮปปี้ก้อตอนพิเศษเนี่ยแหละ
ยังคงไม่กล้าไปอ่านภาคอื่นๆอ่ะ
กลัวน้ำตาตกใน
ขอนั่งทำใจก่อนละกาน

[imissyou]

เรื่องนี้กลมกล่อมเหลือเกิน ชอบจัง

[อาคิรา]

 

[LYNN]

ขอจิ้มยาวตั้งแต่คนอ่านไปยัน คนโพสต์ และ เจ้าของเรื่องเลยค่ะ...

บอกตามตรงก่อนว่า..เห็นชื่อเรื่องตอนแรกไม่ค่อยอยากอ่านเลย...
คิดว่าคงเป็นประเภทยกพวกตีกันเหมือนที่เคยๆอ่านมา... พอลองกดเข้ามาจริงๆ ผิดคาดมากๆ

เนื้อหาในช่วงแรกๆทำเอาเราหมด สก็อตเอ็กซ์ตร้าหนานุ่มพิเศษไปสิบสองม้วนเศษ...
เอามาซับน้ำตากันแทบไม่ทัน... เศร้าซึ้งจนหัวใจกระตุกวูบเลยจริงๆขอบอก
ช่วงแรกๆนี่นับอีโมได้เลย... จะเจอแต่...
นี่ นี่ นี่ แล้วก็  5555+ (และอาจจะมีอื่นๆอีก)

ดำเนินเนื้อเรื่องดีมากค่ะ... อ่านแล้วอยากอ่านต่อ..อยากให้มีตอนต่ออยู่ตลอดเวลา
ราวกับติดละครหลังข่าวกันเลยทีเดียว.... ลองคิดเล่นๆว่าถ้าเป็นละครขึ้นมาจริงๆ คนคงติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง

ส่วนตัวแล้วคิดอยู่ว่า น้ำฝนคงไม่มีทางขัดใจที่บ้านแน่ๆ คงไม่หักมุมตรงที่พากันหนีจริงๆ ก็เป็นอย่างที่คิดค่ะ...
แต่ผิดคาดนิดหน่อย! คิดว่าภริยาคุณน้ำฝนจะสิ้นชีวา(วาย)เสียอีก...ที่แท้ก็หย่ากันเท่านั้นเอง...555+

ฉากเรทอ่านแล้วลื่นไหลจริงๆ เจ็บหัวใจจี๊ดๆ จุกแน่นหน้าอกไปหมด คาดว่าหลายๆคนคงเป็นเช่นกัน....

สุดท้ายนี้..ขอขอบคุณทุกๆคนที่ทำให้เกิดนิยายดีดีเรื่องนี้ขึ้นมา...
ไม่ว่าจะคนแต่ง คนโพสต์ หรือแม้แต่เล้า... 555+ พูดซะเว่อร์ราวกับแต่งเองอย่างนั้นแหละ
 

[srikoon]

กลับมาหา... คิดถึง

[karn49]

อ่านตอนแรก ๆ เป็นอะไรที่ปวดใจมากกก TT
แต่สุดท้ายก็ลงเอยกันด้วยดี

[witchhound]

ถึงตอนจบจะเศร้า
แต่ก็มีตอนพิเศษทำให้เราอุ่นใจ

ฝนกับปูน่ารักมากอะ
ไม่มีอะไรมาขวางแล้ว ได้อยู่ด้วยซะที

[reborn]

 

[sazzy_pee]

กลับไปอ่านเม้นตัวเอง

จำได้ว่า เคยบอกว่า อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก

นี่เป็นการกลีบมาอ่านใหม่รอบที่สามสี่ระมั้ง

สรุปว่า ตอบไม่ได้ ว่าในปรัชญาช่างกล เรื่องไหนสนุกสุด

เพราะชอบมันแม่งทุกเรื่อง ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ทำให้ตามไปสิงบอร์ดพี่เท็นและเรื่องอื่นๆต่อเรื่ิอยมา

ต้องขอบคุณเวลาว่าง ที่ทำให้เรามารู้จักเรื่องนี้ เพราะคิดว่าว่าง แล้วชื่อเรื่องก้ไม่น่าอ่าน

เลยอ่านฆ่าเวลาเล่นๆ

ที่ไหนได้ เป็นการฆ่าเวลาที่ติดงอมแงม แถมอิ่มอกอิ่มใจมาก

ขอบคุณปู ฝน ที่เป็นจุดเริ่มต้นให้เริ่มอ่านนิยายพี่เท็น

ขอบคุณคนโพส ขอบคุณเล้าเป็ด

สุดท้าย

ขอบคุณพี่เท็น กำลังใจของเรา

ปล. แนะนำให้อ่าน Running ฟินนาเล่ม๊ากกกก

[srikoon]

คิดถึงครับ

อ่านแล้วมีความสุข

[ppaozz]

อ่านตอนแรกๆร้องไห้เลย  คุณฝนไม่ยอมเชื่อคุณปูจ๋า แงแง
แต่พอตอนหลัง ว้าววมากๆเลย เลือดไหนหมดตัว  ชอบๆ

[funland]

ขอบคุณค่ะ  ดีใจที่นิยายจบแบบ มีความสุข  แอบลุ้นจนน้ำตาร่วง

[srikoon]

ช่วยเพิ่มเติมครับของคุณ aoikyosuke

ปู+ฝน เรื่องของคนรักกัน

"อย่าทำอย่างนี้อีก ขอร้องได้มั้ย อย่าทำขอร้องเถอะ" จำได้ว่านานมาแล้วเคยได้ยินคำพูดนั้นแล้วก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำเป็นหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยินอะไร ไม่ได้หรอก ไม่อยากรับปากถ้าทำอะไรไม่ได้ก็ไม่อยากรับปาก

จะให้บอกได้ยังไง ขอเงินใครไม่เป็น ทำแบบนั้นไม่ได้ ยิ่งตอนนี้ยิ่งทำไม่ได้

"ฝนขอ ปูอย่าทำอีก ขอได้มั้ย" น้ำเสียงสั่น ๆ ท่าทางในยามที่จ้องมองใบหน้ายิ่งทำให้ปูได้แต่ก้มหน้าและหลับตานิ่ง ๆ ก่อนจะปรือตาขึ้น และได้ยิ้มเหงา ๆ กับตัวเอง

ไม่ได้หรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกันถึงขั้นที่จะต้องมาดูแลกันขนาดนั้น ไม่มีเงินก็ต้องหา ไปให้เขาต่อยสองสามทีเองเดี๋ยวก็ได้เงินค่าขึ้นชก ไม่ยากหรอกเจ็บตัวเล็กน้อย บางครั้งมันก็คุ้มบางครั้งก็ต้องรักษากันนานหลายวัน แต่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เพราะว่ายังไงซะมันก็ชินแล้ว

"ทำให้ไม่ได้หรอก ขอโทษด้วยแล้วกัน" ปูยังคงตอบคำถามแบบเดิม ๆ พร้อมกับการที่น้ำฝนถึงกับนิ่วหน้าด้วยความขัดใจ นั่งลงข้าง ๆ กับคนที่ดื้อรั้นไม่ฟังเหตุผล

ปูควรจะคิดดูบ้างว่าถ้าตัวเองเจ็บหลายวันแล้วกุ้งจะทำยังไง ไม่มีเงินฝนหาให้ได้ แต่ไม่ว่ากี่ครั้งก็ไม่เคยรับ ทำแบบนี้อีกแล้ว ทำให้เสียใจ เห็นคนที่ตัวเองห่วงเจ็บตัวกลับมาโดยที่เจ้าตัวชอบทำเป็นนิ่งเงียบไม่ยอมบอก แล้วสภาพแบบนี้จะให้ทำยังไง จะให้พูดยังไง ก็พูดได้คำเดียวว่าทำแบบนี้อีกแล้วใช่มั้ย
อยากได้เงินทำไมไม่ยอมบอก มีเท่าที่อยากได้ ไม่ได้มากมายแต่ก็พอหาให้ได้ ไม่ใช่ทำแบบนี้
ไม่ใช่ไปให้เขาซ้อมเล่นแบบนี้ ปูไม่เคยคิดถึงใจคนที่ห่วงเลยใช่มั้ย

"ปูก็รู้ว่าเราใช่ว่าจะได้อยู่ด้วยกันอีกนาน แค่ช่วงนี้ แค่ช่วงนี้เท่านั้น แล้วฝนขอแค่นี้ทำไมให้ไม่ได้"

เราทะเลาะกันบ่อย ๆ บ่อยครั้งที่เราทะเลาะกัน ทั้งที่พยายามจะเข้าใจแต่ก็มีหลายครั้งที่ไม่อยากจะเข้าใจ เพราะเรารู้อีกไม่นานเราก็ต้องจากกัน จากกันด้วยหน้าที่และเหตุผล รู้ว่าอีกไม่นานเราจะทำสิ่งที่อยากทำไม่ได้ รู้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน อยากให้เวลาที่อยู่กันไม่ต้องทุกข์ทรมานและเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำที่ดีที่สุด



"ใครรู้เข้าก็หาว่าเกาะอะเด่ะ แผลแค่นี้เดี๋ยวสองวันก็หายแล้ว ไปอาบน้ำนอนดีกว่า ง่วงแล้วเหนื่อยด้วย"
เป็นการตัดบทที่ดีที่สุด การลุกขึ้นเดินหนี และตรงดิ่งเข้าไปอาบน้ำเป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายที่สุดที่จะใช้เป็นวิธีเลี่ยงการถูกถามซักไซ้ให้มากความ

"ปู...ฝนไม่เข้าใจปูเลยจริง ๆ ว่ะ" ได้แต่ยิ้มรับกับคำพูดนั้นและรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงจะยืนทำหน้ามุ่ยและส่ายหน้าไปมา ยังไม่จบหรอกเรื่องนี้ยังไม่จบ คงได้ยาวกว่านี้แน่ แต่ต้องอาบน้ำให้เรียบร้อย แผนต่อไปคือต้องแกล้งง่วงนอนแล้วหลับไปเลย ถึงจะได้ไม่โดนว่า โดนพูด โดนบ่น

ไม่ใช่อะไร ก็ไอ้ฝนมันบ่นเก่งจะตาย ก็บอกแล้วว่าแผลแค่นี้เรื่องเล็กยังจะบังคับให้สัญญาจะไม่ให้ไปต่อยมวยอยู่ได้ ทำไม่ได้หรอกเรื่องแบบนั้น ข้าวก็ต้องซื้อ ไหนจะเรื่องค่าทงค่าเทอมค่าหนังสือค่านั่นค่านี่จิปาถะแล้วจะให้แบมือขอเงินที่ฝนหรือไง.........ทำได้ที่ไหนเรื่องแบบนั้น

"แอ่ะ มา....คิดว่าอาบน้ำเสร็จก็จะแกล้งหลับเหมือนเดิมใช่มั้ย มานี่เลย"

โดนดักทางเข้าให้ จอดไม่เป็นท่าแล้วก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ เกาหัวแกรก ๆ ไปสองสามทีและทำหน้ายุ่งเหยิงเหมือนอยากจะบอกว่า อย่าบ่นเลยน่ะ ขี้เกียจฟังเต็มทนแล้ว

"เออ ไม่ทำหรอก เดี๋ยวยังไงค่อยคุยได้มั้ยล่ะ ง่วง" หาทางหนีทีไล่ได้ทันแล้วก็เตรียมเดินหนีแต่เพราะถูกรั้งแขนเอาไว้และรู้สึกถึงไออุ่นจากร่างกายของคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

ไม่ได้โดนบ่นไม่ได้ถูกว่า ไม่มีอะไรที่ทำให้ต้องคิดอีก นอกจากรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่ซอกคอ และเสียงถอนหายใจยาวเหยียดของคนที่ยืนกอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

"เราจะได้อยู่กันนานแค่ไหนเชียว...แค่ที่ได้นี้ก็ดีแล้วใช่มั้ย....แล้วเราต้องเลิกกันไปจริง ๆ เหรอ"

ท้ายประโยคของคำพูด.....น้ำเสียงที่แผ่วลง......ทำให้ปูต้องยืนก้มหน้านิ่ง ๆ และคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองต่อไป

ไม่รู้สิ มันตอบไม่ได้......แค่ที่เป็นอยู่ก็ดีแล้วงั้นเหรอ

แค่ที่เป็นอยู่แค่นี้งั้นเหรอ ทำใจไม่ได้ก็ต้องทำให้ได้ ต้องทำให้ได้ แต่ไม่คิดจะตัดใจ ทั้งที่คิดว่าควรต้องทำ
แต่ทำไม่ได้

วันนั้นคนสองคนยืนร้องไห้กันเงียบ ๆ สองคน และไม่คิดจะพูดอะไรอีก น้ำตามันไหล จำได้ว่าวันนั้นเป็นอีกหนึ่งวันที่ร้องไห้ด้วยกันทั้งที่คิดว่าไม่ควรจะร้องอีก เพราะรู้ว่าเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมันน้อยเต็มทน แต่ก็หยุดร้องไม่ได้ ต่างฝ่ายต่างคิดจะเลิกรักกันให้ได้จริง ๆ บางครั้งหาเรื่องทะเลาะกัน อยากจะโกรธกันแต่ทำไม่ได้ สุดท้ายความรู้สึกที่คิดว่าควรจะต้องตัดให้ออกไปจากชีวิตให้ได้ กลับยิ่งฝังแน่นภายในใจมากขึ้นจนแม้วันนี้ก็ไม่สามารถลบเลือนออกไปได้แม้สักวินาทีเดียว




โชคดีเหลือเกิน โชคดีที่วันนั้นไม่ได้ตัดใจ โชคดีที่วันหนึ่งในอีกหลายปีต่อมาเราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง
โชคดีที่เราได้มีวันนี้

"ฝนขอได้มั้ย....อย่าทำงานขนาดนี้อีกได้มั้ย ขอร้อง" วันนี้ได้ยินคำพูดแบบนั้นอีกครั้ง พร้อมกับการที่ใครบางคนทำหน้ายุ่งเหยิงเหมือนที่เคยได้เห็นเมื่อหลายปีก่อน

"ก็ขนมเขาสั่งเยอะ นอนแค่สี่ชั่วโมงไม่เป็นไรหรอก เนี่ยอดนอนแค่สองเดือนเอง เป็นไข้แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกน่า"

พูดอย่างนั้นออกไป และจำใจต้องเดินหนีเลี่ยงไปอีกทางเพราะรู้ว่าจะต้องโดนใครบางคนตามมายืนใกล้ ๆ และคงพูดอะไรที่ทำให้ต้องเดินหนีอีกแน่ ๆ

"นั่น พูดไปก็เท่านั้นฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ดีนะ ดีจริง ๆ ฝนจะได้รวยเร็ว ๆ ปูรวยฝนก็รวยด้วย ดีจริง ๆ"

คำพูดประชดประชันและคน ๆ นั้นก็เดินบ่นอีกชุดใหญ่ ก่อนจะยอมรามือด้วยการเดินหนีเข้าห้อง

บ่นทำไม บ่นไปก็เท่านั้น ก็รู้อยู่ว่าไม่เคยทำตามที่ขอยังจะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมา

ปูยืนยิ้มกับตัวเองเงียบ ๆ ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่าง ฝนมัน งอน......
ไม่ทำตามก็งอน......เออ เออ ก็ได้วะ

ก่อนที่จะงอนไปมากกว่านี้........ยอมให้สักครั้งก็ได้วะ

"ฝน...มีอะไรจะบอก"

เดินเข้าไปหาและเขย่าแขนเรียกให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมารับฟัง แต่ก็รู้ว่าฝนเองก็แกล้งหลับเหมือนกัน ให้มันได้อย่างนี้สิน่า โดนเอาคืนบ้างแล้วไง

"ฝน พรุ่งนี้จะนอนอยู่บ้านนะ ถ้าปูจนจะเป็นไรมั้ย" แกล้งก้มหน้าลงไปบอกใกล้ ๆ กับคนที่แกล้งหลับแล้วก็เห็นว่าคน ๆ นั้นรีบปรือตาตื่นขึ้นในทันที ไม่มีทีท่าเหมือนคนนอนหลับเลยสักนิด

"เชื่อได้แน่นะ" คนตัวโตทำหน้ายินดีออกนอกหน้าก่อนจะคว้าคอลงไปหาและกดปลายจมูกหนัก ๆ ลงที่ข้างแก้มเหมือนดีใจที่ได้ยินคำพูดนี้ ก่อนจะยอมผละใบหน้าออกห่างอย่างช้า ๆ

"งั้นคืนนี้ก็ว่างสิ.....ว่างแล้วงั้นก็.........." ดวงตาระยิบระยับ ร่างกายที่ถูกพลิกให้ลงนอนด้านล่างตามด้วยการที่ร่างทั้งร่างถูกทาบทับจากคนตัวโตที่ยิ้มระรื่นเกินหน้าเกินตา

"......................" ไม่ได้ตอบ ไม่ได้เบือนหน้าหนี แต่ก็มีเขินบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ

ก็เอา ว่างแล้วก็........ก็ได้

ปูยิ้มอย่างนึกเขินและหันกลับมาสบตากับเจ้าของดวงตาร้อนแรงคู่นั้น

"อย่าหนักมากแล้วกัน.....เดี๋ยวลุกไม่ขึ้น" หลบสายตาแล้วก็ได้แต่หลับตาลงช้า ๆ เมื่อปลายจมูกของใครคนนั้นก้มลงมาหา

ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ทั้งที่ควรตัดใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก แต่ก็ได้เจอ

บางครั้งสิ่งที่ได้รับจากการรอคอย มันก็คุ้มค่าสมกับที่ต้องรอมานานแสนนาน

Fin...

[malula]

เป็นเรื่องที่เสียน้ำตาให้เยอะมาก
ตอนแรกก็เพราะสงสารปู ชีวิตรันทดเหลือแสน
ต่อมาก็ร้องเพราะสงสารทั้งปูและน้ำฝน
รักกันมากเหลือเกินแต่ต้องตัดใจลาไปทำหน้าที่ของแต่ละคน
บีบคั้นสุด ๆ ขอบคุณทั้งคนเขียนคนโพสนะคะ

[annly]

อ่านจบแล้วทำให้คิดว่าความหวังความฝันยังไม่จบสิ้นถ้าเรายังมีกำลังใจและแรงกาย
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราอ่านแล้วรู้สึกบีบมากจะร้องให้ก็ร้องแต่ไม่ที่สุดเพราะมันยังมีอารมณ์ของความหวังเล็กๆหล่อเลี้ยงว่าความรักของคู่นี้ต่อไป
ต้องสมหวังหรือดีกว่านี้แน่และในที่สุดก็สมหวังในตอนสุดท้าย
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากๆค่ะ  

[zuu_zaa]

ทั้งเศร้า ซึ้ง น่ารักมาก ชอบสุดๆ

[kungfoopungpon]

ขอบคุณมาก ๆ นะครับ สนุกดี น่ารักมากด้วย
 

[pnr17]

อ่านตอนแรกๆบีบหัวใจ สงสารทั้งคูเลย แต่จบน่ารักมากก นึกว่าจะดราม่าซะแล้วว ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีดีน่ารักๆให้อ่านนะคะะ

[monsterkim]

ลูกปู พ่อฝน และ แม่ปู!?!? 55+

รอลูปูหลับก่อนนะแล้วพ่อฝนจะกินปูแหละ