ตอนที่ 27 กุนซือพรีสต์ผมรู้สึกลำบากใจสุดๆ มองเจ้าน้องข้าวโพดที่นั่งตาเป็นประกายมองไอ้ฮัก ท่าทางน้องเขาจะคลั่งไอ้ฮักมันจริงๆ นั้นแหละครับ นั่งมองแล้วยิ้มกว้างแถมยังทำหน้าเขินเมื่อไอ้ฮอยฮักมันหันมามองอีกแน่ะ อาการหนักวะไอ้น้อง!
พวกเรานั่งจิบไปกินกับแกล้มไปเรื่อยๆ พวกที่เหลือก็ทยอยขึ้นเวทีไปร้องเพลง โดยเฉพาะไอ้แซมเนี่ยร้องระบายอาการอกหักเต็มที่ แหกปากยึดไมค์ไปครองไว้คนเดียว แต่ละเพลงเนี่ยบ่งบอกสุดๆ ไอ้บู๊ลิ้มมันก็ร่วมแจมกับเพื่อนมันไปซะชิบ สงสัยไอ้บ้านั้นเมาแล้วแหงๆ วะ!
ไอ้ชุบกับไอ้ชินเนี่ยหน้าฮ้างครับพี่น้อง!! ไอ้พวกนี้มันเมาแล้วจะชอบลุกไปเต้นแล้วแหกปากร้องเพลง ดูท่าแต่ละคนมันเมาไปเรียบร้อยแล้วล่ะครับ แต่ที่ผมแปลกใจสุดๆ ก็คือไอ้หมอหมูเนี่ยแหละ!! ไอ้คุณหมอผู้ภูมิฐานสุดในกลุ่มกลับกลายเป็นไอ้บ้าที่เอาแต่หัวเราะไม่รู้อะไรไปจี้เส้นมันนักหนา เห็นใครทำอะไรแม่งหัวเราะหมด!! เพื่อนของไอ้โซโล่สติไม่ดีสักคนเลยวะ!
“คิดถึงที่รักปากน้ำโพพพพ~”
ไอ้แซมและไอ้บู๊ลิ้มกอดคอร้องเพลงคู่ดูโอลูกแพรไหมไทยไปซะแล้วล่ะครับบรรยากาศวันเกิดของไอ้บู๊ลิ้มมันโคตรจะหลุดโลกไปแล้ววะ!! มองไปแล้วก็เหลือแค่ผม ไอ้โซโล่ ไอ้วินเซอร์ ไอ้ฮอยฮัก ไอ้สตางค์ น้องข้าวโพดกะน้องลูกหว้า ส่วนไอ้โจ้น่ะเหรอ มันไปก่อนใครเพื่อนแล้วล่ะครับ นอนหน้าฟุบกับโต๊ะไปเรียบร้อย!
“ฮ่าๆๆๆ! บ๊ะ!! สุดๆ เลยวะ”ไอ้ชินกับไอ้ชุบมันก็เดินกลับมามานั่งเหมือนเดิมเมื่อเพลงจบเรียบร้อยแล้ว ส่วนไอ้บู๊ลิ้มมันก็ปล่อยให้ไอ้แซมครวญเพลงกล่อมนางของมันต่อไป มันกลับเดินมานั่งข้างๆ ไอ้สตางค์เหมือนเดิม ไอ้แซมที่แหกปากร้องจนลูกคอสั่นสะท้านก็ขอพักยกมานั่งแดกเหล้าเพิ่มลูกคอ พวกเรานั่งมองหน้ากันก๊งเหล้ากันไปจนกระทั่งไอ้ชินมันยกมือขึ้นพรึบแล้วส่งเสียงดัง
“มาเล่นเกมกันดีกว่า ถ้าปากขวดชี้ไปหาใครคนๆ นั้นก็ต้องพูดความลับของใครก็ได้มาหนึ่งอย่าง!! เล่นเปล่าๆ”
“แหม น่าสนใจดีนะ”ไอ้โซโล่มันพยักหน้ายิ้มๆ กับความคิดของไอ้ชิน พอเพื่อนเห็นด้วยไอ้ชินมันก็หน้าบานได้ใจใหญ่ยิ้มกว้างภาคภูมิใจในตัวเองสุดๆ แค่นี้มันก็ดีใจงั้นเหรอวะ? โธ่! น่าสงสารวะ!! เมื่อคนอื่นๆ ตกลงโอเคกับเกมแฉกลางวง(เหล้า)ของไอ้ชินก็เริ่มหมุนขวดครั้งแรกเลยครับ
ผมนั่งกินไก่นึ่งแล้วมองขวดที่กำลังหมุนติ้วๆ อย่างสนใจแล้วมันก็ค่อยๆ หยุดลงปากขวดชี้ไปที่ไอ้หมอหมูที่ส่งเสียงหัวเราะอย่างสมใจมาก มันลุกขึ้นแล้วชี้หน้าไอ้โซโล่พรึบ! คนถูกชี้ทำหน้านิ่งแต่พอไอ้หมอหมูมันแสยะยิ้มเท่านั้นแหละไอ้โซโล่ถึงกับซีด
“ไอ้โซโล่ตอนเด็กๆ อ้วนขนาดนี้แน่ะ!! น่าเกลียดชิบหาย!!”
“อ้วนงั้นเหรอ?”น้องข้าวโพดหันขวับมามองไอ้โซโล่มันอย่างแปลกใจ คนอื่นๆ ที่ยังไม่รู้ก็ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อว่าหนุ่มหุ่นล้ำแอนด์แฮนซั่มอย่างไอ้โซโล่ตอนเด็กๆ จะอ้วน! ไอ้หมอหมูทำหน้าพึงพอใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้แฉมันก็นั่งลงหัวเราะเสียงน่าเกลียดโดยมีไอ้โซโล่เหลือบมองไปทำหน้าอย่างกับกำลังคิดแผนลอบฆ่าอย่างไงอย่างนั้น
ไอ้ชินหมุนขวดอีกครั้ง คราวนี้ปากขวดมันหยุดอยู่ที่ไอ้ฮอยฮัก ไอ้บ้านั้นทำหน้านิ่งไม่รู้ว่ามันจะโจมตีใคร ไอ้เวรนั้นเสือกเหลือบมาหาผมก่อนจะเหลือบไปมองไอ้สตางค์ ผมใจเต้นตึกตัก หวังว่าจะไม่ใช่กูหรอกนะ!!? ผมมองไอ้ฮักอย่างเป็นกังวล อย่านะมึง!! มึงแฉมากูแฉกลับจริงๆ ด้วย!!
“พรีสต์...”
เฮ้ยๆ!!!!“ตอนเด็กๆ น่ะน่ารักมากเลยล่ะนะต่างจากตอนนี้ลิบลับเลย”มันเอ่ยหน้าตายแล้วเหลือบมามองผม ไม่ต้องเหลือบมามองกู!! อย่าให้ถึงทีกูล่ะกัน มึงจะหนาว!! ผมยิงฟันใส่ไอ้ฮอยฮักแล้วตบหลังไอ้โซโล่ที่คอยพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้ฮอยฮักด้วยสีหน้าเสียดายจริงจัง มึงเสียดายความใสซื่อโนเนะของกูขนาดนั้นเลยหรือไง!?
“คิดไม่ออกว่าไอ้น่ารักนั้นเป็นอย่างไงวะ”ไอ้วินเซอร์มันประชดด้วยหน้าดูถูกกูสุดๆ ผมมองมันเขม็ง ไอ้บ้าเอ๊ย!! สมัยนั้นกูน่ารักจริงๆ!!! ไอ้ชินไม่พูดไม่จามันหมุนขวดนั้นอีกครั้งแล้วคนที่ถูกหวยก็คือตัวมันเองนั้นแหละ! ไอ้ชินยิ้มกว้าง
“ตอนเด็กๆ พรีสต์จะน่ารักขนาดไหนก็คงจะน่ารักไม่สู้ไอ้วินเซอร์มันหรอก! ตอนเด็กๆ น่ะไอ้วินเซอร์อ่ะน่ารักน่าร้าก!!! แบบโฮกๆ อ่ะ ตัวเล็กๆ อ่อนแอๆ ไม่เชื่อดูรูปนี้เป็นหลักฐาน!!”ไอ้ชินไม่โม้เปล่าครับควักรูปออกมาจากกระเป๋าตังส์ของตัวเอง เอ่อ...ว่าแต่ทำไมมึงพกรูปตอนเด็กๆ ของไอ้วินเซอร์ด้วยวะ!!! ไม่แปลกไปหน่อยหรือไงเฟ้ยไอ้ชิน!
“ไหนๆ”แต่ละคนเนี่ยให้ความสนใจกันออกหน้าออกตา ไอ้โซโล่มันก็พยักหน้ายืนยันว่ามันน่ารักจริงๆ ส่วนเจ้าตัวน่ะเหรอ? นั่งทำหน้าไร้อารมณ์แคะหูแบบไม่สนใจ ผมกำลังจะโน้มตัวไปดูบ้างแต่แล้วกลับมีคนชิงรูปถ่ายนั้นไปเสียนี่!! คนอื่นๆ ก็ประท้วงกันทันทีเพราะยังไม่เห็นรูปนั้นเลย
“โห นี่มันใช่ไอ้วินเซอร์จริงๆ เหรอวะ?”ไอ้โจ้ที่ไม่รู้ลุกขึ้นมาตอนไหนคว้ารูปนั้นมาดูแล้วเงยหน้ามองตัวจริงในปัจจุบันทำหน้าแหยงๆ ใส่อีกต่างหาก ไอ้วินเซอร์ทำเสียงขึ้นจมูก พวกผมก็แย่งมันมาดูทีละคนจนกระทั่งมาถึงมือของผม ผมมองรูปนั้นแล้วงงเป็นไก่ตาแตก
อะไรกันวะเนี่ย!!!?นี่คงจะไม่ได้อำกูอยู่ใช่ไหม? เจ้าเด็กตัวเล็กๆ กอดตุ๊กตาหมีทำท่าจะร้องไห้ดูออดแอ้นบอบบางชิบหาย นี่มันใช่ไอ้เปรตวินซอร์ตอนเด็กจริงๆ งั้นเหรอ!!? สมองของผมกำลังถูกทำให้เสียศูนย์ครั้งใหญ่อีกครั้ง!! มันจะเปลี่ยนไปเกินไปแล้วโว้ย เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าได้เลย! แต่ว่ามันคุ้นๆ น่ะเนี่ย เหมือนเคยเห็นไอ้เด็กคนนี้มาก่อนแล้วอีกอย่างไอ้ตุ๊กตาหมีทำหน้ากวนตีนติดโบว์แดงยักษ์นั้นก็เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนอีกด้วย!! ที่ไหนวะ? คิดไม่ออกแฮะ อืม...
“ไอ้แว่นดูสิวะ ไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ ไง น่ารักใช่ไหมล่ะ!?”ไอ้ชุบมันแย่งรูปไปจากมือของผมแล้วไปโชว์ไอ้ฮอยฮักที่นั่งนิ่ง มันเหลือบมองรูปนั้นไร้ความรู้สึกใดๆ หน้าเนี่ยเฉยสนิท ผมก็ยกยิ้มแกล้งถามมันไป
“เป็นไงวะฮัก ระหว่างกูกับไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ ใครน่ารักกว่ากัน?”
“...”ไอ้ฮักมันนิ่งไม่ยอมตอบครับ ฮิๆ ไอ้บ้านี่มันเถรตรงครับ! ถามอะไรไปมันก็ชอบตอบกลับมาตรงๆ ซะคนถามหงายคว่ำ คราวนี้คงจะตอบยากอยู่ล่ะนะ! ที่เงียบเพราะกูน่ารักกว่าใช่ไหมล่ะ ไม่กล้าตอบให้ไอ้วินเซอร์ที่จ้องมึงเขม็งแบบนั้นเสียใจใช่ไหมล่ะ!? ใครบอกให้มึงว่าแฉเรื่องกูก่อน ได้ทีผมก็กดดันมันเข้าไปอีกครับ!
“ว่าไงวะ? กูหรือไอ้วินเซอร์?”
“ไอ้พรีสต์น่ารักกว่า”ไอ้ฮอยฮักมองมาที่ผมแล้วเอ่ยขึ้น วุ้ย! ไอ้บ้านี่มันก็ยังเถรตรงเหมือนเดิมครับ!! ผมแอบตกใจเล็กน้อยแต่ไอ้วินเซอร์น่ะสิทำหน้าไม่พอใจในคำตอบของไอ้ฮักมันอย่างแรง เห็นแบบนั้นแล้วตูที่เป็นคนดีมีคุณธรรมต้องตามตอกย้ำ!
“ไงล่ะไอ้วินเซอร์! ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้วินเซอร์ถลึงตามองผมอย่างน่ากลัว นี่ถ้ามันลุกมาต่อยผมได้มันคงจะทำไปแล้วล่ะ แต่มันทำไม่ได้เพราะฉะนั้นผมก็ทำหน้าเยาะเย้ยสะใจแบบไม่กลัวตาย เหอะๆ! แล้วไอ้ชินมันก็เรียกความสนใจมาที่มันอีกครั้ง ไอ้ชินจัดการหมุนขวดอีกรอบ ขวดนั้นหมุนติ้วๆ ไปหยุดที่หน้าไอ้ชุบ มันดีใจอย่างกับมันถูกรางวัลที่หนึ่งแน่ะ! แล้วมันก็ยิ้มๆ ชี้ไปที่ไอ้ชิน
“รักแรกของไอ้ชินน่ะคือไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ ล่ะ ก๊ากกกกก!!!”
“ไอ้เวรชุบ!! ไอ้บ้า!!”ไอ้ชินมันโวยวายทันทีเมื่อโดนไอ้ชุบแฉความลับนี้ ขนาดไอ้วินเซอร์ยังทำหน้าตกใจ ไอ้โซโล่เนี่ยแอบหัวเราะตัวสั่นเลยล่ะครับ ไอ้ชินมันหน้าแดงแปร๊ดพยายามปฏิเสธโบกไม้โบกมืออย่างจริงจัง ปริศนาที่ไอ้ชินพกรูปของไอ้วินเซอร์ตอนเด็กๆ ก็ไขกระจ่างแล้วครับ!! นี่มึงชอบแบบนี้เหรอวะไอ้ชิน โห...
“ระวังไอ้แว่นตามฆ่ามึงน่ะโว้ยไอ้ชิน!”ไอ้หมอหมูมันกลั้นหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้นมาขำๆ ไอ้แว่นชินมันดันกลัวจริง รีบทำหน้าสงสารเป็นหมาน้อยร้องหงิงๆ มองไอ้ฮอยฮักละห้อย เห็นแบบนั้นแล้วมันน่าฆ่าให้ตายมากกว่าจะน่าสงสารวะ!
“ไม่ล่ะ แค่เรื่องตอนเด็กๆ ฉันไม่แคร์”ไอ้ฮักมันโบกมือปฏิเสธไปอย่างรวดเร็วเสียจนไอ้วินเซอร์เนี่ยทำหน้าไม่ถูกว่าควรดีใจหรือเสียใจดีแล้วมันก็ถอนหายใจยกเหล้าซดเอาๆ แบบไม่สนใจใครหน้าไหน มึงต้องทำใจไว้เยอะๆ เพราะไอ้ฮอยฮักน่ะมันไม่เหมือนชาวบ้านเขาหรอก! แล้วจู่ๆ น้องข้าวโพดที่นั่งไม่มีบทอยู่นานก็ยกมือขึ้นเอ่ยเสียงใส
“ผมอยากรู้ความลับของพี่ฮอยฮักน่ะครับ!”
“น้องข้าวโพดครับ ไอ้ฮอยน่ะมันยิ่งกว่าบุรุษผู้ลึกลับ พวกพี่ไม่รู้หรอกครับความลับมันน่ะ! ใครรู้ความลับมันล่ะก็ช่วยบอกกูที จะขอบพระคุณมาก!!”ไอ้โจ้เอ่ยด้วยใบหน้าจริงจังสุดๆ มันก็ไม่ได้ลึกลับขนาดนั้นหรอก ความลับของไอ้ฮักน่ะกูรู้ตั้งหลายข้อต้องขอบคุณพี่ยิ้มและพี่เฮอร์มิตที่ทำให้ผมรู้ความลับพวกนี้! น้องข้าวโพดหันมาจ้องผม อะไรครับน้อง? อย่าให้พี่แฉเลยไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้ฮอยฮักมันจะเตรียมลับมีดไว้หั่นศพพี่หรือเปล่าก็ไม่รู้!
“พี่พรีสต์~ พี่รู้หรือเปล่าครับ?”
“เอ่อ...แบบว่า...”
“มึงรู้เหรอวะ?”
อย่ากดดันกู!!! พวกมึงไม่เห็นเหรอว่าไอ้ฮักมันจ้องมาทางกูตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว อยากให้กูกลายเป็นศพภายในสิบวินาทีหรือไง!!? ผมมองคนอื่นๆ ที่เบิ่งตามองมาที่ผมอย่างกดดัน แต่ละคนอยากจะรู้ความลับของไอ้ฮักมันทั้งนั้น คงจะอยากรู้จุดอ่อนมันล่ะสิ เหอะๆ ไอ้ฮอยฮักเนี่ยมองผมนิ่งผมสบตากับมันอย่างอึดอัดใจ สายตามันประมาณว่า ‘มึงพูดไปมึงตาย’! แบบนั้นแล้วกูจะกล้าพูดได้อย่างไงล่ะ!!?
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากแบบชั่วๆ ไงไม่รู้ นี่มึงตั้งใจจะฆ่ากูใช่ไหม!!? ไอ้วินเซอร์มันหันไปมองไอ้ฮอยฮักแล้วยิ้มให้ก่อนจะหันมาพูดกับผม
“ความลับของฮอยฮักคืออะไรวะ?”
ผมมองไอ้ฮอยฮักอีกครั้ง มันมองผมแล้วหันหน้าไปทางอื่น บ๊ะ!! ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยชอบที่จะโดนแฉ แต่จากการประเมินสถานการณ์เมื่อกี้แล้วไอ้ฮอยฮักมันดูท่าจะแพ้ไอ้รอยยิ้มเมื่อกี้ไปเสียซะสนิทเลยล่ะครับ!! อะไรกันวะ ก็แค่ไอ้วินเซอร์มันยิ้มเท่านั้นทำไมมึงถึงใจอ่อนง่ายๆ แบบนั้นวะ ทีเพื่อนอย่างกูอ่ะไม่เคยยอมให้สักครั้งแล้วไอ้วินเซอร์มันดีกว่ากูตั้งไหนกัน!!? ชิ! อิจฉามันอ่ะ อิจฉาไอ้วินเซอร์โว้ย!!
“กูไม่รู้!”
เรื่องอะไรที่ผมจะต้องบอกไอ้พวกนี้ด้วยวะ! หึ!! ไอ้วินเซอร์เนี่ยมองผมนิ่งเชียว เหอะๆ น้ำหน้าอย่างมึงน่ะกูไม่บอกให้โง่หรอกโว้ย แล้วไอ้แซมมันก็โวยวายว่าผมน่ะรู้ไม่จริง ใครบอกว่ากูรู้ไม่จริงกันวะ กูน่ะรู้ลึกรู้จริงโว้ย!! คบมันมาตั้งแต่อนุบาลได้ ถ้าไม่รู้ก็ไม่รู้จะว่าอย่างไงแล้วล่ะครีบ
แต่ละอย่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเท่าไรแต่มันก็ไปแล้วจริงๆ ไม่เชื่อล่ะสิอย่างไอ้ฮอยฮักเนี่ยเป็นเจ้าพ่อน้ำตา ทำไมน่ะเหรอ? แค่ดูหนังเศร้ามันก็ร้องไห้เป็นเผาเต่าอย่างไม่อายด้วยล่ะครับ และที่เด็ดกว่านั้นน่ะตอนมันร้องไห้ล่ะนะ มันน่ารักสุดๆ เลยล่ะ เข้าใจเลยว่าทำไมพี่ยิ้มกับพี่เฮอร์มิตถึงชอบชวนพวกผมดูหนังเศร้ากันนักแต่พอหนังจบมันก็ทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น! ความลับของฮอยฮักที่ไม่น่าเป็นไปได้ยังมีอีกเยอะแยะแน่ะ!
“เอาความลับที่มันเจ๋งๆ หน่อยซี แบบนี้มันไม่เห็นจะสนุกเลยวะ”ไอ้ชินมันบ่นพึมพำทำหน้าไม่สนุกแล้วไอ้ชุบมันก็หัวเราะหึๆ
“ความลับเจ๋งๆ อย่างเช่น รักแรกของมึงเป็นไอ้วินเซอร์ใช่ไหมไอ้ชิน?”
“...”ไอ้ชินมันก็เงียบไปเลยครับ สมน้ำหน้า! อยากจะแฉความลับของคนอื่นดีนักโดนซะมั้ง! ไอ้ชินมันบ่นงึมงำแล้วหมุนขวดอีกครั้ง มันจ้องไอ้ชุบเขม็งอยากจะแฉความลับของเพื่อนที่เอาความลับระดับชาติของมันมาขาย แล้วปากขวดนั้นก็ชี้ไปที่ไอ้สตางค์ ไอ้เตี้ยมันก็ยิ้มแฉ่งแล้วมองมาที่ผม เฮ้ยๆ คงจะไม่ใช่กูอีกใช่ไหม!!? ไม่เอาแล้วนะ ไม่อาวววว!
“รักแรกของไอ้พรีสต์คือเพื่อนสมัยเด็กๆ ของมัน!”
“แถมยังเป็นผู้ชายด้วย”
“...”
ไอ้ฮักกกกกก!! มึงจะพูดต่อทำไมฟ่ะไอ้บ้า!!? “อะไรนะ รักแรกของไอ้พรีสต์เป็นผู้ชาย!!?”ไอ้สตางค์และไอ้แซมประสานเสียงกันอย่างโอเว่อร์ยิ่งกว่าวงคอรัส คนอื่นๆ เนี่ยมองไอ้ฮักที่พยักหน้าหงึกๆ ด้วยใบหน้านิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ก็มันอกหักจากคนๆ นั้นถึงได้มั่วผู้หญิงเป็นว่าเล่นไงล่ะ”
“อะไรวะเนี่ย ทำไมมึงรู้วะไอ้ฮอย!? พวกกูไม่เคยรู้มาก่อนเลยน่ะเนี่ย!!”ไอ้โจ้มันเอ่ยเสียงดังแปลกใจ มันจะไม่รู้ได้อย่างไง ก็ไอ้คนที่ให้กูนิสัยผิดเพี้ยนไปแบบนี้ไม่ใช่ไอ้ที่ทำหน้านิ่งเล่าเรื่องคนอื่นหน้าตาเฉยนั้นหรือไง!? ผมกัดยิงฟันใส่ไอ้พวกที่มองผมด้วยสายตาแคลงใจ
“มองอะไรของพวกมึงวะ!?”
“เปล่า~~”
จะให้กูเชื่อได้อย่างไงฟ่ะ ตอบกันเสียงสูงแบบนั้นน่ะ!! ไอ้สตางค์มันมองผมแล้วบุ้ยปากไปที่ไอ้คนนั่งข้างๆ ผม ผมก็เหลือบมองไป ไอ้โซโล่เนี่ยนิ่งซะ เมื่อกี้มันยังหัวเราะร่ากับเพื่อนแหม็บๆ แล้วไงกลายเป็นรูปปั้นนิ่งเงียบแบบนั้นได้วะ!?
“ใคร?”
“หา?”
“มันคือใคร!!?”ไอ้โซโล่ถามขึ้นเสียงดังเมื่อครั้งแรกผมได้ยินไม่ถนัด ไม่เห็นต้องเสียงดังขนาดนั้นเลยฟ่ะ คนอื่นๆ เนี่ยเงียบฉี่เมื่อไอ้โซโล่มันลงไม้ลงมือกับโต๊ะดังปัง ผมมองไอ้โซโล่แล้วกะพริบตาปริบๆ หันไปมองไอ้ตัวต้นเหตุทั้งสองคน คนหนึ่งมองทางอื่นไม่ขอมีเอี่ยวด้วย อีกคนหนึ่งก็ยกเป๊บซี่จิบแบบไม่ยี่หระใดๆ พวกมึงจะไม่รับผิดชอบอะไรเลยหรือไงวะ ทำให้กูงานเข้าแท้ๆ!
“ก็แค่อดีตน่ามึง คิดเล็กคิดน้อยไปทำไมกันฟ่ะ เดี๋ยวก็หัวล้านกันพอดี”หมอหมูพยายามที่จะช่วยผมแก้สถานการณ์แต่ไอ้โซโล่กลับไม่สนใจคำพูดของไอ้หมูแม้แต่น้อยมันจ้องผมเขม็ง ทำไมมึงอยากจะรู้ขนาดนั้นด้วยวะ!? เรื่องมันก็ผ่านมานานนมจนกูลืมไปแล้วด้วย!
“มึงรู้ไปก็ไม่ได้อะไรหรอกน่า”
“บอกกูมา! อย่าลีลาสิวะ”
“ไอ้บ้าโซโล่ มึงจะหึงอะไรก็ให้มันพอดีหน่อยสิฟ่ะ แค่นี้อย่าทำเป็นโวยได้ป่ะ หมดอารมณ์กินเหล้ากันพอดี”ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยแทรกขึ้นมาโต้งๆ ไอ้โซโล่มันหึงงั้นเหรอ!? เปล่านะ ผมไม่ได้ยิ้มสักหน่อย แฮะๆ ก็แค่ดีใจเล็กน้อยกับอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงของไอ้โซโล่ พอไอ้วินเซอร์มันว่าแบบนั้นไอ้โซโล่มันก็นิ่งแล้วก็หันหน้าหนีไปทางอื่น
“เวร กูไม่ได้หึงโว้ย!”
“ถุย!!”พวกเพื่อนๆ ของมันก็สามัคคีกันถุยอย่างพร้อมเพรียง ไอ้โซโล่มองเพื่อนของมันอย่างหมั่นไส้ มันหันมามองผมแล้วขมวดคิ้ว
“ยิ้มอะไรของมึงวะ?”
“เปล๊า มึงหน้าแดงอยู่อ่ะ”ผมตอบไปแล้วใช้นิ้วจิ้มแก้มของไอ้โซโล่ ไอ้บ้านั้นยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่แต่ไม่วายจะแก้ตัวแบบเอาสีข้างแถพื้น
“กูก็แค่เมา!”
ผมหัวเราะในลำคออย่างสุขสุดๆ ไอ้โซโล่มันก็ทำหน้าบึ้ง อะไรอ่ะ นี่มันน่ารักสุดๆ ไปเลยไม่ใช่เหรอวะเนี่ย? ขี้หึงแบบไม่บันยะบันยั้งแต่พอเขินมันก็น่ารักดีนะ พออภัยให้ได้แหละ! ผมก็จิ้มแก้มมันยิ้มล้อๆ มันอยู่สักพัก ไอ้โซโล่ก็หันมางับนิ้วของผม เหวอ!!! ไอ้บ้าโซโล่ลิ้นของมึงอ่ะ!!! ผมหน้าแดงระเรื่อเมื่ออีกฝ่ายจับมือของผมแล้วเลียแผล่บๆ
“ขอประทานโทษนะครับไอ้คุณมึงทั้งสอง ถ้าจะทำกันโปรดย้ายไปทำที่บ้านเลยเฟ้ย!! อายพวกกูที่นั่งเป็นหัวหลักหัวตอบ้าง!!?”ไอ้คุณแซมตวาดแง่งๆ ทันที ผมสะบัดมือมาเช็ดๆ ใส่เสื้อตัวเองแล้วถลึงตาใส่ไอ้โซโล่ที่ยิ้มอย่างไม่มียางอายเลยสักนิด ชิ! ผมนั่งจิบเหล้าที่ไอ้แซมชงให้สุดฝีมือต่อ
“ไอ้ฮอยฮัก ขอถามอะไรหน่อยได้ป่ะวะ?”เมื่อทุกคนเงียบไอ้สตางค์มันเอ่ยขึ้นมองไอ้ฮักเขม็ง คนอื่นๆ ก็หันมาสนใจว่าไอ้สตางค์มันจะถามอะไร สีหน้ามันลำบากใจที่จะเอ่ยแต่สุดท้ายมันก็ถามขึ้นมา
“มึงกับวินเซอร์น่ะ...เอ่อ...คบกันเหรอวะ?”
“...”
เป็นคำถามที่ผมโดนใจอย่างแรง!! ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าไอ้สองคนนี้มันไปคบกันได้อย่างไง เมื่อไม่กี่วันมานี้ไอ้วินเซอร์ยังเสียงแข็งต่อให้ตายกูก็ไม่เอามึงแบบนั้นน่ะ แล้วทำไมตอนนี้มันถึงเป็นได้นั่งข้างกันกระซิบกระซาบกันให้บรรยากาศชมพูปิ๊งๆ แบบนั้นไปได้!! ไอ้วินเซอร์มันไม่ได้ตอบอะไรครับนั่งทำเหมือนว่ามันไม่มีส่วนรู้เห็นใดๆ ไอ้ฮอยฮักมองไอ้สตางค์แล้วตอบเสียงเรียบๆ
“เปล่า ไม่ได้คบกัน”
“อ้าว! แล้วทำไมพวกมึงถึง...”
“มันเรื่องของพวกกู อย่าเสือก”ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยดักไอ้หมอหมูที่กำลังเอ่ยมองเพื่อนด้วยสายตาที่ชวนขนลุก ผมมองไอ้ฮอยฮักที่นั่งนิ่ง เมื่อกี้มันตอบเป็นความจริงแน่ๆ ล่ะครับก็อย่างที่บอกไอ้ฮักมันเป็นประเภทเถรตรง ถามอะไรก็ตอบเขาไปซะหมดทุกอย่าง แล้วทำไมพวกมึงถึงทำตัวสวีตหวานแบบนั้นถ้าไม่ได้คบกันน่ะ!! ไอ้ฮักเหลือบมามองผมเล็กน้อย บรรยากาศเงียบสงัดน่าอึดอัดใจก็เข้ามาปกคลุม แต่ละคนไม่พูดจาอะไรสักคำจนกระทั่งผมทนไม่ไหวลุกขึ้นพรวด
“จะไปไหน?”ไอ้โซโล่มันจับผมไว้แล้วเอ่ยถาม ผมถอนหายใจ
“ไปห้องน้ำ!”พอผมตอบไปแบบนั้นไอ้โซโล่มันก็ปล่อยผมไปแต่โดยดี ผมเดินอ้อมมาแล้วดึงไอ้ฮอยฮักลุกขึ้นวิ่งปรู้ดเดียวถึงห้องน้ำไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่ไล่ตามหลังมา พอถึงจุดหมายผมก็นั่งยองๆ ไอ้ฮอยฮักนั่งยองๆ ตรงหน้าผม
“ทำบ้าอะไรของมึงวะไอ้ฮัก!!?”
“อะไร?”
“มึง...ไม่ได้คบกับมันแล้วทำไมถึงไปนั่งข้างมันวะ?”
“เพราะชอบน่ะสิ”มันตอบกลับมาอย่างรวดเร็วจนผมพูดอะไรไม่ออก ชอบมันก็เลยอยากจะนั่งข้างๆ งั้นเหรอ? โอเค กูเข้าใจ! แล้วทำไมไอ้บ้าวินเซอร์นั้นถึงยอมให้มึงนั่งข้างๆ ได้ทั้งๆ ที่ไม่ได้คบกัน? เหี้ยอะไรวะ! กูไม่เข้าใจ!!
“กูรู้ว่ามึงชอบมัน แต่มันล่ะ ชอบมึงหรือเปล่า?”
“กูไม่รู้”
“ฮัก...”ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับเพื่อนคนนี้จริงๆ นี่แกมีความสุขงั้นเหรอวะ ไอ้วินเซอร์มันมีดีตรงไหนกัน!? แกทำไมยอมมันถึงขนาดนั้นด้วย เวรเอ๊ย!! นี่คงไม่ใช่ว่าแกเป็นมาโซคิสม์หรอกนะไอ้ฮัก!! ไอ้ฮักมันมองหน้าผมแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย
“ขอบใจที่เป็นห่วงแต่กูไม่เป็นไรหรอก แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ”
“ไอ้บื้อ! มันจะดีได้อย่างไงวะ!? มึงอ่อนหัดเกินไปแล้ว!!”ผมอารมณ์ขึ้นจนเผลอตัวเขกกบาลไอ้ฮักมันไปหนึ่งที เวรล่ะสิ!! กูลืมตัวไปเลยอ่ะ ไอ้ฮักมันจ้องผมเขม็งเชียว อย่างนี้ต้องหาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อน!
“ถามจริง มึงเสร็จมันยังวะ?”
“...อืม”
ฉะ!!!! กูถามเองเขินเอง ไอ้คนตอบเสือกตอบตรงๆ มาอีก ผมเงียบไอ้ฮักมันก็เงียบ ย๊ากกกกก!!! ไอ้ฮักหน้าแดงด้วยเว้ยเฮ้ย!!! ตกลงมึงเสร็จมันแทนที่มันจะเสร็จมึงใช่ไหม!!?
“ไหนมึงบอกว่าจะรุกมันวะ ไหงมึงเสร็จมัน”
“กูแค่ยุมึงเล่นๆ”
เวรฮัก!!! มึงยุกูเล่นๆ เนี่ยนะ ดีที่กูฉลาดไม่บ้าจี้ไปตามมึงน่ะ!! ถึงจะเคยรุกผู้หญิงมาเยอะแต่ระหว่างผู้หญิงกะไอ้โซโล่ แน่นอนว่ามันไม่เหมือนกัน ไอ้โซโล่มันแรงควายจะตาย! ดีไม่ดีกูถูกลงโทษฐานเล่นพิเรนทร์กับมันอีกน่ะสิ!! ผมมองไอ้ฮักที่ทำหน้านิ่งแล้วเอ่ยถามไปอย่างใคร่รู้ ก็แหงล่ะ! ไอ้ฮักมันไม่เคยมีแฟนกะเขา มั่วผู้หญิงก็ไม่เคย แสดงว่าครั้งแรกของมันก็ผู้ชายน่ะสิ!
“เป็นไงวะครั้งแรกน่ะ?”
“...ก็ดี”
“ลีลาเหี้ยวินเซอร์เด็ดเปล่าวะ?”
“อืม”
“มึงเสร็จมันไปกี่ครั้งแล้ววะ”
“ไม่ได้นับ”
อ๊ากกกกก!!! กูชักจะโรคจิต! แต่พอเห็นหน้าไอ้ฮักมันเขินๆ แบบนี้แล้วรู้ว่าทำไมถึงอยากจะแกล้งมัน ก็หน้าแบบนั้นมันน่ารักเป็นบ้าเลยนี่หว่า!! ยิ่งถามยิ่งหน้าแดงหลบตาลุกลิก โอ๊ย!!! ดูๆ ไปท่านเทพเขาก็มีมุมน่ารักแบบที่ผมคาดไม่ถึงเหมือนกันน่ะเนี่ย!!
“มึง...ที่บอกไม่ได้นับหมายถึงเยอะจนไม่นับเหรอวะ?”
“ใครจะว่างนับจำนวนครั้งกันล่ะวะ!”ไอ้คุณฮอยฮักเริ่มตีรวน จะว่าไปกูก็ไม่เคยนับเหมือนกันวะ โอเค ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เรื่องนี้(แค่อยากรู้เฉยๆ แฮะๆ)
“แล้วมึงก็ยอมมันเนี่ยนะเจ้าโง่ฮัก!!?”
“...มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ กูไม่ใช่ผู้หญิง”
“มึงไม่เสียหายก็จริงแต่มึงไม่เสียใจเหรอวะ?”
มันเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ต้องเสียใจไม่ใช่หรือไงที่มีสัมพันธ์ทางกายแต่ในทางใจน่ะไม่มีสิทธิ์ข้องเกี่ยวกัน อย่าบอกกูว่ามึงไม่ได้เสียใจเพราะกูไม่เชื่อหรอก มึงไม่ได้ดีใจกับสถานะตอนนี้ของมึงนักหรอกไอ้ฮอยฮัก ดูหน้ามึงตอนนี้กูก็รู้แล้ว! อย่างไงมึงก็เพื่อนกูทำไมกูจะไม่รู้ ไอ้ซื่อบื้อเอ๊ย เรื่องอื่นน่ะเก่งไปหมดแต่พอเป็นเรื่องนี้กลับโง่แบบไม่ลืมหูลืมตา เพราะอย่างนั้นแหละถึงถูกไอ้วินเซอร์หลอกเอาน่ะ! ผมเงียบไอ้ฮอยฮักมันก็ไม่ได้พูดอะไร
“...ความรักไม่จำเป็นต้องได้มาครอบครองเสมอไปก็จริงแต่ถ้าใจเรามันทุกข์มากก็ควรจะวางมันไว้เถอะ ไม่ได้บอกให้มึงเลิกชอบมันทันทีแต่มึงห่างๆ มันไว้ดีกว่านะไอ้ฮัก”
“ไม่”
ผมเอ่ยด้วยใบหน้าจริงจังกล่อมไอ้ฮักที่ซึมมะทื่อแต่จู่ๆ มันก็มองผมแล้วปฏิเสธอย่างหนักแน่น ไอ้บ้าเอ๊ย! สงสัยมึงจะเป็นมาโซจริงๆ นั้นแหละวะ!! ชอบทรมานตัวเองนักหรือไง? ผมไม่เข้าใจมันสักนิด ทำไมถึงได้ยึดติดกับไอ้วินเซอร์ขนาดนั้นกัน! แต่เอาเถอะ!! ในเมื่อมันปฏิเสธหนักแน่นขนาดนั้นผมก็ไม่มีอะไรจะโน้มน้าวให้มันเปลี่ยนใจได้อีก ผมถอนหายใจแล้วตบไหล่ไอ้ฮักเบาๆ
“กูว่าแล้วมึงต้องปฏิเสธ เอาเหอะ กูจะช่วยมึงเอง!”
“ไม่ต้องวะ เกรงใจ”
เหี้ยฮัก!!! ไม่ต้องปฏิเสธความหวังดีของกูเร็วขนาดนี้ก็ได้!! กูอุตส่าห์จะจัดเต็มช่วยมึงเต็มที่ ไม่ได้หวังว่าจะได้เห็นอะไรเด็ดๆ สักหน่อย จริงๆ นะ จริงๆ!! ไอ้เราก็เป็นเพื่อนกันมานมนาน อีกอย่างมึงช่วยกูมาตลอด คราวนี้กูช่วยมึงบ้าง มันจะเป็นอะไรไป!!
“เหอะน่า เชื่อฝีมือกูได้”ผมกำหมัดแล้วชูขึ้นอย่างมั่นใจ ไอ้ฮักมันก็ทำหน้าไม่เชื่อผมอยู่ดี บ๊ะ! อย่างไงกูก็เคยเป็นเสือมาก่อนจะเชื่องกับไอ้โซโล่นะโว้ย! ไม่นานไอ้ฮักมันถอนหายใจแล้วพยักหน้า
“อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ”
“ไว้ใจกูได้เลยฮัก!”
เอาล่ะ...ได้เวลาของกุนซือพรีสต์แล้ว!!!!TBC.จะดีเหรอฮักที่ปล่อยให้พรีสต์มันจัดการน่ะ? เอิ่ก!
ขอโทษที่หายไปสิบกว่าวันแน่ะ แค่อาทิตย์เดียวเอ๊ง~ 
บ้านไม่ได้น้ำท่วม แต่งานท่วมหัวน่ะสิ!! 
อาจารย์สั่งงนยิ่งกว่าสั่งน้ำมูก ป๊าดดดดดดดด!!!
หายใจหายคอไม่ทันเลยทีเดียว เฮ้อ!
มาตอนนี้แล้วก็ขอตัวแวบหายไปสักพักล่ะเน้อ
ไม่ไหวจะเคลียร์ งานและเรียนหนักกว่าเทอมที่แล้วอีก!
อย่างไงก็อย่าเพิ่งลืมคนแต่งคนนี้ล่ะกัน ฮี่ๆ 
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1527635 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก