วันเกิดครบรอบ20ปีของผมแต่แฟนตัวดีไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน เฮ้อ มีแฟนเด็กแถมอินดี้อีกต้องทำใจครับ
“และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้นก็วนเวียน~”
จู่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับเบอร์ที่ผมไม่คุ้นเอาซะเลย
“สวัสดีครับ”
(นั่นตองใช่ไหมลูก)
“ครับ ว่าแต่ เอ่อคุณเป็นใครครับ”
(แม่เป็นแม่ของน้องโอนะลูก) แม่ของโอ??? แม่ของโอโทรมาได้ยังไงไหนไอ้โอบอกว่ามันไม่มีญาติที่ไหน
“ผม งง ไปหมดแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
(หนูอย่าเพิ่งถามตอนนี้ได้ไหมลูก ตอนนี้หนูรีบมาที่โรงพยาบาลAเดี๋ยวนี้เลยนะลูก)
“ไปทำไมครับ”
(คือว่า….น้องโอถูกรถชนตอนนี้อาการสาหัสมากแม่อยากให้หนูมาดูน้องได้ไหมลูก ฮึกๆๆ ฮื่อๆๆ)
ไม่จริงใช่ไหม มันไม่จริงหรอกใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าเรื่องที่ผมได้ยินเมื่อกี้มันไม่จริง ไอ้โอของผมไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม ผมไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากห้องได้ยังไง ไม่รู้ว่าวางโทรศัพท์ตอนไหนรู้ตัวอีกทีผมก็อยู่หน้าโรงพยาบาลAแล้ว ผมรีบวิ่งไปที่แผนกฉุกเฉินทันที ก่อนจะเจอผู้หญิงวัยกลางคนคนนึงนั่งอยู่หน้าห้อง
“หนูตองใช่ไหมลูก”
“ครับ..แล้วโอเป็นไงบ้างครับ ”
“ฮึกๆๆ ” แม่ของโอไม่ตอบแต่กลับร้องไห้ขึ้น
“ป้าครับบอกผมเถอะครับโอ อยู่ที่ไหน โอปลอดภัยใช่ไหมครับ”
“น้องอยู่ข้างในน่ะลูก ไปเถอะน้องคงดีใจนะที่หนูมา”
ผมรับวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันทีร่างของโอนอนนิ่งไม่ต่างจากคนนอนหลับแต่เนื้อตัวกลับขาวซีด ซีดจนเหมือนไร้ลมหายใจ!!!!!
“โอครับ ที่รักตื่นได้แล้วนะตองมารับกลับบ้านเราแล้วนะครับ” ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหูของโออย่างที่โอชอบทำเวลาปลุกผม
“ฮึกๆๆ โอ เลิกเล่นได้แล้วนะ ตองไม่ขำนะที่รัก ตื่นเถอะนะ” ผมพูดพลางซบหน้าลงกับร่างของโอ
“โอตื่นเซ่!!!!!” ฮื่อๆๆๆๆ
“ทำไมนายผิดสัญญา ไหนบอกจะไม่ทิ้งกันไปไหนไง ไอ้เด็กบ้าตื่นเดี๋ยวนี้นะ” ผมฟูมฟายก่อนจะเขย่าตัวโออย่างแรงไม่จริง ผมไม่เชื่อว่าไอ้เด็กบ้ามันจะทิ้งผมไป ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าเรื่องทุกอย่างมันล้อผมเล่นใช่ไหม
“หนูตองพอเถอะลูก โอเขาไปดีแล้วนะลูก” แม่โอพูดก่อนจะดึงผมออกมา
ฮึกๆๆๆฮื่อๆๆ เราสองคนร้องไห้กอดกันอยู่หน้าห้องเพื่อให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลจัดการเรื่องศพของโอ
7วันผ่านไป
ผมยืนมองควันที่ลอยไปสู่อากาศอย่างช้าๆชีวิตคนเราก็เท่านี้สินะ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วผมยังตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของคนที่ผมรักแต่ตอนนี้ผมไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว น้ำตาผมค่อยๆไหลออกมาช้าๆผมขอร้องไห้วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วผมจะกลับไปเข้มแข็งอย่างเดิม
“ตองกลับเถอะลูก แม่ว่ามันถึงเวลาแล้วที่ลูกควรจะรู้ทุกอย่าง”
“ครับ” ผมตอบ วันนี้แล้วสินะทุกอย่างที่ผมสงสัยจะได้รับคำตอบสักที
แม่ของโอซึ่งผมรู้ทีหลังว่าชื่อป้าอรพาผมขึ้นรถยนต์ยี่ห้อหรูออกมาจากวัดและสิ่งที่ผมรับรู้มาคือ โอไม่ได้กำพร้าหรือจนอย่างที่ผมคิด โอมีทุกอย่างทั้งพ่อ แม่ และพี่ชาย ไอ้เด็กบ้าของผมรวยขนาดนี้ แล้วโอทิ้งทุกอย่างไปอยู่ในหอพักรังหนูกับผมทำไม
“ลงมาสิลูก” ป้าอรเรียกผมลงทันทีที่รถจอดเทียบประตูบ้านหลังหนึ่งซึ่งมันควรจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า
“ครับ” ผมรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างกลัวๆป้าอรพาผมมาที่ห้องรับแขกใหญ่ของบ้านซึ่งไม่บอกก็คงรู้ว่ามันหรูไม่แพ้ตัวบ้านเลยครับ
“นั่งสิตอง”
“ครับ”
“หนูมีอะไรจะถามแม่ไหม”
“คือ โอเขาหลอกผมทำไมครับ ทำไมเขาต้องหลอกว่าเป็นเด็กกำพร้าทั้งที่โอมีครบทุกอย่าง”
“แม่ว่าหนูอ่านจดหมายนี้แล้วหนูจะเข้าใจทั้งหมดเอง”
ตองที่รัก
สุขสันต์วันเกิดนะครับ อิอิ เขินจังเลย ไหนๆเราก็เป็นแฟนกันมาสักพักแล้วเนาะโอไม่อยากปิดบังอะไรตองอีกต่อไปแล้ว แต่ก่อนอื่นตองต้องสัญญากับโอก่อนนะว่าตองจะไม่โกรธ แหน่ะ ไม่ต้องมาทำหน้ายุ่งเลย สัญญาก่อน เร็วๆๆดิ
“สัญญา” ผมบอกกับโอในใจหวังว่านายจะได้ยินนะโอ
โอเค งั้นเริ่มเลยนะ แต่สัญญาแล้วนะต้องห้ามโกรธด้วย ความจริงแล้วโอ ไม่ได้ตัวคนเดียวหรอกนะ โอน่ะ มีทั้งพ่อ ทั้งแม่ แล้วก็พี่ชายแต่ที่ต้องบอกตองไปแบบนั้นเพราะกลัวว่าตองจะไม่ให้อยู่ด้วยเลยต้องสร้างเรื่องให้น่าสงสารไว้ก่อน ฮ่าๆๆ แล้วก็อันที่จริงโอไม่ได้บังเอิญสลบที่หน้าหอหรอกแต่โอตั้งใจตะหาก เนี่ยลงทุนยอมนอนตากฝนเลยน๊า(เห็นรึยังว่าโอนะรักตองม๊ากมาก) ตองคงสงสัยว่าโอทำไปทำไม และทำไปเพื่ออะไรใช่ไหม ตองรู้มั้ยทุกอย่างที่โอทำ โอทำเพราะโอรักตองนะ ไม่ใช่เพิ่งรักแต่โอรักมาตั้งนานแล้ว ตองอาจจะจำโอไม่ได้แต่โอไม่เคยลืมตอง แต่ไม่เป็นไรหรอกถ้าตองได้เห็นของสิ่งนั้นตองต้องจำโอได้แน่ๆๆเปิดดูสิที่รัก
อ้อสุดท้ายๆๆ สุขสันต์วันเกิดนะครับ โออยากขอบคุณโลกนี้จังที่ให้ตองเกิดมาให้โอรัก โอรักตองนะครับ
รักที่สุด
ไอ้เด็กบ้าของตอง^^“ป้าอรครับ ผมขอดูของที่โอจะให้ผมได้ไหมครับ”
“ได้สิลูก” ป้าอรยื่นกล่องของขวัญให้ผม ผมค่อยๆแกะออกช้าๆ ทำไมขอบตามันร้อนๆแบบนี้นะ
“ตองอย่าร้องไห้อีกเลยนะลูก หนูร้องมา7วันแล้วนะ” ป้าอรเข้ามากอดผมแน่น นี่ผมร้องไห้เหรอทำไมไม่รู้ตัวเลยนะ
“ครับ” ผมปาดน้ำตาออกทันที ผมจะอ่อนแอไม่ได้ไม่งั้น ไอ้เด็กบ้าของผมคงไม่สบายใจผมค่อยๆแกะกล่องออกมาช้าๆ ก่อนจะเห็นสิ่งที่อยู่ในกล่องนั้น
“นี่มัน” ผมเอาสิ่งนั้นออกมาดู ความทรงจำต่างๆถูกฉายซ้ำขึ้นทุกฉากทุกตอนแจ่มชัดขึ้นทันที
“นี่มันแหวนผมนี่ครับป้าอร..” จนถึงวินาทีนี้คนที่ทำร้ายโอมาตลอดก็คือผมสินะ ไม่ใช่ระยะเวลาแค่สามเดือนที่โอรักผมแต่โอรักผมมา10ปีตะหาก 10ที่ผมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยที่โอหายไปจากความทรงจำ แต่เขากลับใช้เวลาทุกนาทีรักผม โอ ตองขอโทษ ขอโทษที่ลืมโอ ตองขอโทษ
อีกตอนเดียวจะจบแล้วนะคะ น้องพิตขอโทษแต่ทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่วางโครงเรื่องไว้ (วิ่งหลบขวด) ไปแล้วล่ะ หึหึ