พิมพ์หน้านี้ - (เรื่องสั้น)ได้ยินไหม..ว่ารักเธอ อัพตอนพิเศษ2 20 08 11 (รบกวนย้ายด้วยค่ะ)END
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: pita ที่ 27-07-2011 03:42:32
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง
ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,
ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง
ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก
ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ
กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว
ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง
ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะ
เสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น
คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว
ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย
และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย
เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ
ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ
ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ
โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
“เซเว่น อิ่มสะดวกสวัสดีครับ” คำพูดติดปากที่ผมต้องพูดทุกครั้งที่ประตูบานเลื่อนเปิดออกมันอาจจะเป็นคำที่แสนจะน่าเบื่อแต่จะทำไงได้ล่ะครับ ผมเป็นลูกจ้างเขานิ เขาสั่งอะไรก็คงต้องทำ
“ตอง ไปตรวจของหลังร้านให้พี่หน่อย”เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังผมไม่และคงเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่โน๊ตผู้จัดการตัวโต หน้าโหด แต่นิสัยฮาสุดๆ
“ยิ้มอะไรครับคุณมึงสั่งอะไรก็ไปทำสิครับหรือต้องให้ไล่ออกก่อนถึงจะทำครับ”
“คร้าบ ไปแล้วคร้าบดุฉิบว่างๆไปเฝ้าบ้านให้ด้วยนะพี่” ผมพูดแล้วยักคิ้วกวนตีนแกไปสองที ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปหลังร้าน แต่เหมือนได้ยินอะไร แว่วๆ “เหี้ยๆ”ตามหลังมานะ
แหมโม้มาตั้งนานลืมแนะนำตัวไปได้ไงเนี่ยอย่างที่พวกคุณได้ยินผมชื่อตองครับอายุ19จะ20แล้ว ตอนนี้ทำงานเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อแล้วก็เรียนมหาลัยเปิดไปพร้อมกันด้วย ทุกคนคงบอกว่าชีวิตผมมันก็คงธรรมดาไม่ต่างจากคนทั่วไปใช่ไหมครับ ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะใช่แต่ตอนนี้ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วเหมือนกัน
“รอนานไหมครับ ที่รัก” นั่นไงพูดถึงก็มาเลยไอ้ตัวทำลายบรรยากาศ มันชื่อไอ้โอครับ ผมรู้แค่ว่ามันอายุ17ไม่มีญาติพี่น้องและเหมือนสวรรค์เป็นใจหรืออะไรก็ไม่รู้ทำให้เมื่อเดือนก่อนผมดัน “เก็บ” มันได้จากหน้าหอพัก และด้วยความหน้าด้านของมันทำให้ตอนนี้มันโมเมว่าตัวเองเป็นแฟนผมซะงั้น
“จะมาทำไมเนี่ย”
“อ้าว ทำไมที่รักพูดแบบนี้ล่ะครับ โอเสียใจนะครับ” ไอ้โอไม่พูดเปล่ายังเสือกทำหน้าเศร้าอีก แกคิดว่าแกน่ารักรึไงว่ะตัวอย่างกะควายไบซัน ดันมาทำหน้าแอ๊บแบ๊ว
“ใครที่รักแกว่ะ ไอ้หน้าด้าน” ผมได้แต่ตวาดมันไปเห็นแล้วอารมณ์เสีย
“แหมๆๆ ที่รักงอนที่เขามารับสายเหรอ เขาขอโทษน๊า ป่ะกลับบ้านเราเร็ว ขึ้นรถๆ” ไม่พูดเปล่ามันยังตบเบาะรถจักรยานของมันด้วย ครับอ่านไม่ผิดจักรยานเนี่ยแระครับ จักรยานสองล้อธรรมด๊าธรรมดาเหตุผลที่มันใช้จักรยานนะเหรอ มันบอกว่า
“อยู่แค่ปากซอยไม่ต้องไปใช้รถให้เปลืองน้ำมันหรอกที่รัก จักรยานเนี่ยช่วยลดโลกร้อนแถมยังได้ออกกำลังกายด้วย” เป็นไงครับเหตุผล
ผมโดดขึ้นซ้อนท้ายจักรยานทันทีไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธนิครับ โชคดีซะอีกไม่เปลืองตังค์ หุหุ
1เดือนก่อน
“กลับแล้วนะพี่โน๊ต” ผมบอกลาพี่โน้ตก่อนที่จะเดินออกมาจากร้านท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“จะตกอะไรกันนักหนาว่ะ ” ผมได้แต่เดินบ่นลมฟ้าอากาศไปเรื่อยๆก่อนจะเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตนอนอยู่บนทางเข้าหอ ผมเดินตรงไปที่ “ไอ้ตัวนั้น”ทันที ถึงยังไงก็คงเดินผ่านไปเฉยๆไม่ได้หรอกครับไอ้ผมน่ะมันคนดีศรีสังคม ฮ่าๆๆๆ
“เฮ้ย คนนิหว่า ตายรึยังว่ะเนี่ย” ผมเดินเข้าไปพลางใช้มืออังที่จมูกคนๆนั้น
“ยังไม่ตายแหะ คุณครับทำไมมานอนตรงนี้ล่ะครับ” ผมพูดพลางเขย่าเขาเบาๆ ไอ้บ้าเอ้ยเมื่อไหร่จะรู้สึกตัวว่ะเนี่ย งานเข้าแล้วไงผม อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องใส่ตัวซะงั้น
“เฮ้อ งั้นไปพักที่ห้องผมแล้วกันนะคุณ” ผมพยุงผู้ชายคนนั้นเข้าไปในหอที่กว่าจะถึงห้องก็แทบตาย คนอะไรตัวยังกะควายไบซัน หนักฉิบ ด้วยความเป็นคนดีจะปล่อยให้มันนอนปอดบวมก็คงเปลี่ยนเสื้อสินะผมค่อยๆถอดเสื้อยืดของมันออกก่อนจะพบกับแผงอกที่มีกล้ามเนื้อสมส่วนเหมือนคนที่ดูแลตัวเองดีมากๆเห็นแล้วอิจฉาชะมัดทำไมผมไม่หุ่นอย่างนี้บ้างนะสวรรค์ใจร้าย แต่ทำไมผมต้องใจเต้นด้วยล่ะเนี่ย เฮ้ย ๆๆๆไอ้บ้าตองนั่นมันผู้ชายเหมือนแกนะเว้ย ผมรีบก้มหน้าก้มตาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่ตัวเองจะหัวใจวายตายกว่าจะเสร็จเล่นเอาเกือบตาย เฮ้อๆคงถึงเวลาต้องนอนสักทีแล้วล่ะครับ
บังเอิญว่าช่วงนี้ฟิตจัด อิอิ เลยลงบ่อย ใครจำน้องตองได้บ้างอ่า ถ้าจำไม่ได้ไปอ่านเรื่องคืนข้ามปีก็ได้นะคะ พิตไม่ห้าม
ฮ่าๆๆ
ลิงค์เรื่องเก่าๆ ฝากด้วยนะเจ้าค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
คืนข้ามปี
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21167.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21167.0)
ใจฉันเป็นของเธอ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21268.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21268.0)
หมอดูแม่นๆ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27943.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27943.0)
-
จิ้มมมม ประเดิม เจิมเรื่องใหม่
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
รอ ตอนต่อไป ฮี่ๆๆ
-
เป็นคนดีจริงๆ รออ่านตอนต่อไปครับ
-
:mc4:
-
:impress2:รอ ๆ
-
รอด้วยคน
-
ดันก่ิอนเด๋วทาอัพ
-
มาอัพต่อเลยนาาาา
-
รอตอนต่อไป
:L2: :L2:
-
“ตอง ตอง คิดไรอยู่ถึงบ้านแล้วนะ” ไอ้โอเรียกผมเบาๆ
“อือ”ผมตอบไปอย่างแกนๆ ก่อนจะเดินเข้าหอไป
“เป็นไรไป ทำงานเหนื่อยเหรอ”
“เปล่าหรอกคิดอะไรเพลินๆน่ะ”
“ตอง วันนี้โอทำของโปรดไว้เยอะเลยมากินข้าวกันดีกว่าเนาะ” ^^
โอพูดพลางจูงมือผมไปที่โต๊ะญี่ปุ่นที่เต็มไปด้วยกับข้าวของโปรดผม
“ว้าว น่ากินว่ะ”
“อือ น่ากินจริงๆด้วย” ไอ้โอทำหน้าหื่นๆก่อนจะหันมามองผม ไอ้หื่นเอ้ย นี่จ้องจะกินผมอย่างเดียวเลยเหรอเนี่ย
“พอๆๆไอ้เด็กแก่แดดกินข้าวได้แล้วหิว” ผมรีบหลบตา เหอๆ ผมก็คนนะครับถึงจะไม่ได้พิศวาสผู้ชายด้วยกันแต่โดนมองแบบนี้มันก็ต้องมีเขินบ้างแหละ
เราสองคนกินข้าวกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฮ่าๆ เห็นไอ้โอมันหยอดผมแบบนี้แต่ตอนกินแข่งกันยังกะจะไปโอลิมปิก เรื่องกินเป็นเรื่องเดียวที่พวกผมยอมกันไม่ได้เด็ดขาด หุหุ
“อ่า อิ่มเนาะ” โอพูดพลางลูบท้องตัวเองก่อนนอนลงทันที
“เอ้ย อย่าเพิ่งนอน ลุกเลยๆ กินข้าวเพิ่งอิ่มใครเขาให้นอนกันไอ้เด็กนี่”
“คำก็เด็ก สองคนก็เด็ก โอเป็นแฟนตองนะ ” ว่าพลางเชิดหน้าใส่ผม คิดว่าน่ารักไงเนี่ยตัวก็โต(โตกว่าผมอีก)แต่ขี้ใจน้อยไปได้
“ใครเป็นแฟนแก ฉันตอบตกลงแกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ”
“เหรอ งั้นมันต้องพิสูจน์ ” โอพูดพลางโน้มหน้าเข้ามาหาผมก่อนที่ริมผีปากได้รูปจะแตะบนริมฝีปากของผม
“เอ๊ะ ทำอะระ อุ๊บส์” ครับอย่างที่จิ้นกันลิ้นร้อนของโอเข้ามาหยอกล้อในปากผมไล่ต้อนให้ผมจนมุมด้วยรสจูบหวานที่แฝงไปด้วยความอบอุ่นจนผมเผลอเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้นเราจูบกันนานพอสมควรก่อนที่ผมจะประท้วงเพราะเริ่มหายใจไม่ออก โอค่อยๆถอนจูบช้าๆแต่ยังไม่ยอมขยับตัวออกห่าง
“ออกไปสิอึดอัด”
“หึๆ ที่รักหน้าแดงด้วย เขินเหรอ”
“บ้าเหรอ ใครเขินว่ะ หลบไป” ผมผลักโอออกให้พ้นตัวก่อนจะเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ ผมยืนมองตัวเองหน้ากระจกสัมผัสร้อนๆยังไม่จางหาย พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โอหาเศษหาเลยกับผมแต่มันเป็นครั้งแรกเราสองคน “จูบ” กัน เมื่อก่อนอย่างมากก็แค่ กอดกับหอม แต่มันน่าแปลกที่ผมไม่ได้รังเกียจมันเลยสักนิด
“เฮ้อ นี่เราจะกลายเป็นเกย์รึเปล่าเนี่ย เพราะไอ้เด็กบ้านั่นแท้ๆ” ผมรีบอาบน้ำก่อนจะออกมาจากห้องน้ำก็เจอตัวปัญหานั่งรอที่ตียง
“มาๆที่รัก มานอนเร็วๆ”
“ใครใช้ให้มานอนบนเตียงเนี่ย”
“โหยใจร้ายอ่ะ ใจคอที่รักจะให้โอนอนพื้นตลอดไปเลยเหรอ”
“อย่างอแง จะนอนดีๆหรือจะนอนด้วยน้ำตา ดึกแล้ว ง่วง”
“คร้าบๆๆ นอนพื้นก็ได้คร้าบ” ไอ้โอพูดก่อนจะลงไปนอนฟูกที่ปูข้างเตียงผมเดินไปปิดไฟก่อนจะนอนบ้าง ผมนอนมองอีกคนที่หลับไปเรียบร้อยแล้วด้วยหัวใจที่สับสน ไม่น่าเชื่อว่าไอ้เด็กคนนี้จะทำให้คนที่ไม่เคยรักใครอย่างผมหวั่นไหวขนาดนี้ ยอมรับนะครับว่าโอเป็นเด็กที่น่ารักมากถึงจะ งอแง ไปหน่อยแต่รวมๆแล้วมันน่ารักดี เฮ้อ ถ้าโอเป็นผู้หญิงอะไรๆมันคงง่ายกว่านี้เยอะ
ผมลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าอีกคนหลับไปเรียบร้อยแล้วก่อนที่ผมที่จะขึ้นไปนั่งบนเตียงมองคนน่ารักที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเห็นแล้วอยากลักหลับชะมัด แต่คงทำไม่ได้เพราะถ้าทำจริงผมคงโดนโกรธมากแน่ๆซึ่งผมยอมไม่ได้หรอกครับ กว่าจะทำให้เขายอมรับผมได้ขนาดนี้ผมทุ่มทุนสร้างไปเยอะนะ เฮ้อ คนตรงหน้าเนี่ยจะรู้หรือเปล่านะว่ายิ่งนับวันผมจะยิ่งรักเขามากขึ้น แล้วเขาล่ะรักผมอย่างผมรักเขาบ้างรึป่าว ถึงทุกวันนี้เขาจะยอมให้ผมกอดผมหอมบ้างแต่มันก็แค่ความเอาแต่ใจของผมคนเดียวไม่เคยมีครั้งไหนที่ตองจะแสดงออกว่าเขาต้องการผมเลยสักครั้ง เขาจะรู้บ้างไหมเนี่ยว่ากำลังจะทำให้ผมคลั่งตายแล้ว
“อือ รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมครับ งืมๆๆ” ฮ่าๆ คนน่ารักของผมละเมออีกแล้วเขามักจะเป็นแบบนี้ประจำสงสัยจะทำงานมากไปหน่อย ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะก้มลงหอมแก้มคนตัวเล็ก
“ฝันดีนะครับที่รัก” ผมกระซิบเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆตอง พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
ขอบคุณทุกกำลังใจจร้า :pig4:
-
ผมตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์เน่าสุดๆเหอะเพราะอะไรนะเหรอก็เพราะเมื่อเช้าผมตื่นขึ้นมาเจอตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของไอ้โอนะสิ เว้ย ไอ้คนทุเรศ ไอ้คนฉวยโอกาส ชิ แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกปัญหามันอยู่ที่ทำไมผมถึงคิดว่าอ้อมกอดของโอมันอบอุ่นตะหาก
“ฮึย ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!! คอยดูนะฉันจะไม่ให้แกเข้าใกล้เลย”
โป๊ก!
“โอ้ย พี่โน๊ตตีหัวผมทำไมเนี่ย”
“แกเป็นไรของแกว่ะ ตะโกนทำไมเห็นไหมลูกค้าตกใจหมดแล้วเนี่ย”
“ผมขอโทษพี่พอดีอารมณ์เสียนิดหน่อยน่ะ”
“ทะเลาะกับแฟนมาไงแก”
“ใครแฟนผม ผมยังไม่มีแฟนครับ”
“โอ้ย ใครๆเขาก็รู้ทั้งนั้นว่าแกเป็นแฟนกับไอ้คนที่มารับมาส่งแกบ่อยๆน่ะ”
“เฮ้ย พี่จะบ้าเหรอเข้าใจผิดแล้ว ผมกับไอ้โอไม่ได้เป็นไรกันสักหน่อย”
“เออๆ ปากแข็งเข้าไป ระวังเขาจะไปมีกิ๊กนะ” ฮ่าๆๆ พี่โน้ตพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหัวเราะไปหลังร้าน ชิ นี่ใครๆก็มองว่าผมเป็นเกย์ไปแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อ
“ขอโทษนะครับ ผมอยากได้เพื่อนดีๆมีขายไหมครับ” หือใครมันมากวน…แถวนี้เนี่ย คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่เดี๋ยวเหนี่ยวเลย
“นี่อย่ามากวน……..เอ้ยพี่ O_O”
“สบายดีไหมเรา”
“พี่อิท มาได้ไงเนี่ย”
“ขับรถมา” น่านไง ซื้อหวยทำไมไม่เคยถูกนะ (-_-)
“กวนแระพี่”
“ฮ่าๆพี่ล้อเล่น พอดีว่ามาหาไรกินแถวนี้เลยนึกถึง คนคุ้นเคยน่ะ”พี่อิทพูดก่อนจะยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่สองในรอบสามปีที่ผมเห็นวันแรกก็คงเป็นวันที่พี่อิทเจอพี่กรนี่ก็เป็นครั้งที่สองมั้งครับที่ผมเห็นแกยิ้มหวานขนาดนี้
“ว่าแต่พี่กรไปไหนครับเนี่ย” สำหรับคนที่ยังไม่รู้เรื่อง สองคนนี้เป็นแฟนกันครับแต่กว่าจะลงเอยกันได้พี่อิทก็ต้องเสียน้ำตาไปหลายโอ่ง (ใครยังไม่รู้เรื่องไปอ่านเรื่องคืนข้ามปีนะครับยัยคนเขียนฝากบอกมา)
“มีใครถามถึงพี่อยู่ใช่มั้ยเนี่ย” พูดถึงปุ๊บก็มาปั๊บเลยครับ สงสัยจะอายุยืนนะพี่ผม
“หวัดดีพี่กร”
“ว่าไง เป็นไงบ้างช่วงนี้ ยังโดนพี่โน๊ตด่าอยู่อีกรึป่าว ” พี่กรทำท่ากระซิบแต่พูดซะเสียงดังลั่นร้าน
“ฮ่าๆแกก้อบ่นไรของแกไปเรื่อยตามประสา หนุ่มวัยทองแต่ไร้คู่นั่นแหละพี่”
“กร ไปล้อพี่แกเดี๋ยวแกก็ออกมาด่าเอาหรอก ”
“จร้าๆกรไม่พูดแล้ว” พี่กรท่าทางจะเกรงใจพี่อิทนะเนี่ย ฮ่าๆ
“ว่าแต่เราเถอะ ตอง มีแฟนกะเขาหรือยัง” พี่อิทหันมาพูดกับผม
“ยังหรอกพี่ผมยังโสด”
“จริงเหรอไหนใครๆเขาพูดว่าตองมีหนุ่มมารับมาส่งตลอดเลยล่ะ”
“ข่าวมั่วน่ะพี่ ผมกับไอ้นั่นไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ผมพูดพลางหลบตาพี่อิท ทำไมพอพูดคำว่าผมไม่ได้เป็นอะไรกับไอ้โอในใจมันต้องรู้สึกโหวงๆแปลกๆด้วยนะ
“ตอง มีเวลาไปคุยกันกับพี่ข้างนอกไหม”
“จะดีเหรอพี่ผมยังไม่ได้ออกกะเลยนะ”
“ได้สิแค่มีคนเข้ากะแทนเท่านั้น” พี่อิทพูดอย่างเจ้าเล่ห์ เหอๆ ผมไม่เคยเห็นแกมุมนี้เหมือนกันไม่น่าเชื่อว่าพี่อิทจอมดราม่าจะมีมุมเจ้าเล่ห์ด้วยแหะ
“กร อิทมีเรื่องให้ช่วย”
“อะไรครับ”
“คือ กรช่วยเข้ากะแทนน้องตองสักครึ่ง ชั่วโมงได้ไหม”
“แต่…”
“ไม่มีแต่ บอกให้ทำไรก็ทำเถอะน่า”
“จร้าๆ ยอมแล้วจร้าเดี๋ยวไปเอาชุดกับพี่โน๊ตก่อนนะ”
“ไง แค่นี้ก็เรียบร้อย”
เฮ้อ สงสัยพี่กรแกจะเกรงใจพี่อิทจริงๆนะครับชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ ฮ่าๆ สิ้นลายซะแล้วพี่ชายผมแต่อีกเหตุผลนึงผมว่าแกคงต้องการชดเชยให้พี่อิทด้วยมั้งครับที่ปล่อยให้พี่อิทรอตั้ง 3ปี
“ป่ะไปกันเถอะน้องตอง” แล้วพี่อิทก็ลากผมออกมาทันที
“ตองมีอะไรจะบอกพี่ไหม”
“มะ…..ไม่มีนิพี่ ”
“ตอง จะหลอกใครก็ได้แต่อย่าหลอกใจตัวเองนะ”
“เฮ้อ นี่ผมปิดอะไรพี่ไม่ได้เลยเหรอเนี่ย”
“เปล่าหรอก แต่ท่าทางตองเหมือนพี่ตอนที่เจอแฟนคนเลยแรกรู้ไหม”
“พี่เคยสับสนและไม่เชื่อว่าตัวเองจะรักผู้ชายด้วยกันแต่ในที่สุดพี่ก็รู้ว่าความรักน่ะมันไม่เคยจำกัดเพศแต่เพศตังหากที่จำกัดความรักถ้าเรามัวแต่กลัวแล้วเราจะมีความสุขได้ยังไง”
“ถึงพี่กับแฟนเก่าจะจบด้วยการเลิกรา แต่พี่ไม่เคยเสียใจนะที่กล้า รัก มันคือความทรงจำที่สวยงามเชื่อพี่สิ ถ้าอยากรักก็อย่ากลัว สังคมมันก็แค่ส่วนนึงของชีวิตแต่คนที่เรารักเขาคือทุกอย่างในชีวิตนะตอง ”
“จำคำพี่ไว้นะ เก็บไปคิดดีๆก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป” พี่อิทพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปหาพี่กรในร้าน
นี่ผมต้องทำยังไงหรือผมต้องเปิดใจสักที??
ผมนั่งรอคนที่เคยมารับอยู่หน้าร้านแต่ก็ไม่เห็นวี่แววมาจะมีใครมา
“ไปไหนของเขาเนี่ย” ผมเดินวนไปวนมาอยู่หน้าร้านได้ราวๆ1 ชั่วโมงก่อนจะตัดสินใจเดินกลับคนเดียว ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมชินกับการมีคนมารับกลับทั้งๆที่เมื่อก่อนผมไปไหนมาไหนคนเดียวเสมอและทั้งๆที่เป็นเส้นทางเดิม เวลาเดิม สถานที่เดิมๆแต่ทำไมมันไม่เหมือนเดิมนะ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป
“ไอ้เด็กบ้าเอ้ย กลับไปจะด่าให้ โทษฐานที่ลืมไปรับ” ผมรีบวิ่งไปตามทางเดินที่คุ้นเคยไม่รู้ทำไมว่าผมถึงอยากกลับถึงห้องให้เร็วที่สุด
“นี่ทำไมไม่ไปรับห่ะ” ผมตะโกนพร้อมกลับกระชากประตูออกแต่แทนที่ผมจะเจอคนตัวโตอยู่ในห้องกลับเจอแค่ความว่างเปล่า
“ไปไหนของมันเนี่ย” ผมถอนใจเบาๆพลางนั่งลงที่เตียงนอนก่อนจะล้มตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรงผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไร รู้แค่ทำไมวันนี้ห้องมันดูเงียบจนวังเวง
-
:mc4: o13
พึ่งได้อ่นเรื่องนี้สนุกดีค่ะ
น่าติดตามด้วย
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งน่ะค่ :L2:
-
น่าน เป็นแผนเจ้าโออีกปะเนี่ย มาสร้างความเคยชินให้ตอง แล้วหักดิบทันทีเพื่อให้ตองทุรนทุราย
เพื่อให้ตองได้คิดและคิดได้ ได้รู้ใจตัวเองซะทีว่ามีใจให้โอเหมือนกัน
หรือว่าเจ้าโอถอดใจหนีไปแล้วจริงๆ
ขออย่าเป็นอันหลังเด้อ ให้เป็นแผนเหอะ
-
:z13: พี่แก้วเพราะจิ้มคนเขียนไม่ทัน
โอหายไป ตองเลยเริ่มร้อนรนนิดๆแระ :z3:
ถ้าได้เจอกันอีก คราวนี้ห้ามปากแข็งนะตอง
-
เข้ามาติดตาม สนุกดีอ่า ><
-
น้องโอหายไปไหน
พี่ตองเค้าเป็นห่วงนะ
:กอด1: :กอด1:
-
ดีใจ กระซิกๆๆเพราะตอนที่แล้วใจเสียนิดๆเพราะไม่มีเม้น
-
เทอทำให้ฉันร้อนรน หึหึหึ
รีบๆรู้ตัวใจตัวเองได้แล้ว ก่อนที่เค้าจะหายไป ~
โอ๋ๆ รีบเข้ามากอดรับขวัญคนแต่ง อ่านอยู่ๆเค้าอ่านอยุ่น้า เม้นแล้วโต้ยยยยย
+1 รอตอนต่อไปจ้า
-
ดันอีกนิด
-
3วันแล้วที่ผมต้องอยู่ห้องคนเดียว เป็น3วันที่ผมไม่แม้แต่จะลุกไปไหนด้วยซ้ำแปลกนะครับตอนที่โออยู่ผมไล่เขาให้ไปทุกวันแต่พอเขาไปจริงๆผมกลับ “คิดถึง” เขามากใช่ครับผมคิดถึงโอ คิดถึงจักรยานคันนั้น คิดถึงท่าทางทะเล้นที่หาเรื่องแหย่ผมตลอดเวลา คิดถึงกับข้าวที่เขาทำให้กินทุกวัน คิดถึงรอยยิ้มที่มีให้ผมเสมอแม้ว่าผมจะร้ายใส่เขาแค่ไหนก็ตาม
“ฮึกๆๆ ไอ้เด็กบ้าเอ้ย ไปไหนของแกว่ะ”
“ฮึกๆๆ กลับมาสักทีสิ ” ผมได้แต่ซุกหน้ากับหมอนแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาผมไม่รู้จะทำยังไงไม่รู้จะไปหาโอได้ที่ไหน ผมไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับโอสักอย่างแต่ตรงข้ามกับอีกคนที่รู้เรื่องผมทุกอย่างหรือนี่จะเป็นบทลงโทษคนใจร้ายที่ทำร้ายจิตใจคนที่รักอย่างผม
“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นผมรีบวิ่งออกไปทันทีผมหวังเหลือเกินว่าจะเป็นคนที่ผมรอคอย
“ไปไหนมาห่ะ ไอ้เด็กบะ….พี่อิท”
“มีอะไรเหรอตอง ทำไมเห็นพี่แล้วต้องทำหน้าผิดหวังขนาดนั้นด้วยเนี่ย”
“เปล่าครับผมแค่….”
“อยากให้คนที่มาเคาะประตูเป็นโอ ใช่ไหม”
ผมได้แต่พยักหน้าตอบพี่อิท ตอนนี้ผมไม่มีแม้แต่แรงจะพูดด้วยซ้ำพี่อิทเข้ามาในห้องก่อนจะดึงผมลงไปนั่งคุยกันที่เตียง
“เห็นพี่โน๊ตบอกว่าตองไม่สบายพี่เลยมาเยี่ยมน่ะ”
“ผมสบายดีครับ”
“แต่เท่าที่พี่เห็นมันไม่น่าจะใช่นะ มีอะไรระบายออกมาเถอะตอง”
“พี่อิท ผม……..ฮึกๆๆ” ผมร้องไห้ก่อนจะโผเข้าไปกอดพี่อิททันที
“เฮ้อ ปล่อยมันออกมาเถอะ ร้องออกมาให้หมด” พี่อิทลูบหัวผมเบาๆพลางโยกตัวเหมือนกล่อมเด็ก
“ผมคิดถึงโอ 3วันแล้วนะพี่ที่ผมต้องอยู่คนเดียว”
“ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะพี่อิท เมื่อไหร่ไอ้เด็กบ้านั่นจะกลับมาสักทีล่ะ”
“ตองตอบพี่ได้ไหม”
“ตองรักโอหรือเปล่า” คำถามตรงๆของพี่อิททำให้ผมอึ้งไปชั่วขณะ นั่นสิ ผมคิดยังไงกับโอกันแน่นะ
“ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมรู้สึกมันใช่ความรักหรือเปล่า เพราะผมไม่เคยมีแฟน ผมรู้แค่ว่าทุกวันผมจะรอให้ได้ซ้อนจักรยานเขา ชอบกับข้าวทุกอย่างที่เขาทำถึงแม้ว่าบางอย่างจะเป็นของที่ผมเกลียด ชอบให้แหย่ให้แกล้งและเขินทุกครั้งที่โดนหยอด ถึงจะรู้สึกรำคาญแต่ผมกลับรู้สึกดีทุกครั้งที่ก่อนนอนมีคนบอกราตรีสวัสดิ์แต่พอโอไม่อยู่ ผมกลับรู้สึกกว่าทางสายเดิม ห้องๆเดิม มันไม่เหมือนเดิมทุกที่ที่ผมเดินไปผมกลับมองเห็นภาพเขาตลอดเวลา ทั้งๆที่ผมคิดว่าตัวเองไม่เคยใส่ใจเขาแต่พอเขาไม่อยู่ผมกลับจำได้แม้กระทั่งว่าเขาชอบกินอมยิ้มจูปาจุ๊บรสส้ม ”
“ถ้าความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่ารัก ผม…………….ก็คงรักโอแล้วล่ะพี่”
ในที่สุดผมก็พูดคำนั้นออกไปคำที่ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะพูดแต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อคนที่ผมอยากให้ได้ยินเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้
“เฮ้อ ยอมรับซะทีนะตอง คนข้างนอกอ่ะได้ยินแล้วใช่ไหม”
เอ๊ะ ผมมองหน้าพี่อิทด้วยความงง ตอนนี้ งองูเต็มหัวไปหมดแล้วครับคนข้างนอกอะไร ยังไง แล้วใครเหรอที่อยู่ข้างนอก???
“เข้ามาได้แล้ว” พี่อิทเรียกใครสักคนที่อยู่นอกห้อง
ประตูห้องค่อยๆเปิดช้าก่อนที่คนตัวโตที่ผมคุ้นเคยจะเดินเข้ามา
“โอ ”
“โอ” คนน่ารักของผมพูดออกมาเหมือนละเมอ เขาคงตกใจมากที่เห็นผมมายืนตรงนี้ ความจริงเรื่องทั้งหมดเป็นแผนของผมเองล่ะครับ แต่อย่าเพิ่งโกรธผมนะผมไม่ได้ตั้งใจแกล้งตองซะหน่อยใครจะไปแกล้งคนที่ตัวเองรักได้ลงคอล่ะครับแต่ถึงจะโกรธก็ต้องโกรธพี่อิทกับพี่กรด้วยโดยเฉพาะพี่อิทเนี่ยตัวต้นคิดเลยครับก็เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อ 3 วันก่อนผมก็จะไปรับตองตามปกติแต่บังเอิญไปเจอพี่โน๊ตเลยคุยกันอยู่สักพักพี่อิทกับพี่กรเลยเข้ามาทักพี่โน๊ตอีกทีก็เลยรู้จักกัน ผมก็ปรับทุกข์กับแกไปครับว่ากำลังตามจีบตองอยู่แกเลยคิดแผน
“ขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก” ให้ผมและก็เป็นอย่างที่รู้ๆกันนั่นล่ะครับ พอๆๆกลับมาที่ปัจจุบันกันก่อนดีกว่า
ผมเดินเข้าไปกอดตองทันทีไม่ไหวครับใครบอกว่ามีตองคนเดียวที่ทรมาณผมเนี่ยก็แทบตายเหมือนกันนี่ถ้าอีกวันนึงตองยังไม่พูดนะผมกะจะยกเลิกแผนซะแล้ว ไม่เอาอีกแล้วอยากเจอ อยากกอด อยากคุยด้วยใจจะขาดแต่ก็ทำไม่ได้ยิ่งเห็นตองร้องไห้ผมเนี่ยแทบจะวิ่งเข้าไปปลอบแต่ดีหน่อยที่พี่กรห้ามไว้ไม่งั้นเสียแผน
“เอ่อ พี่ไปก่อนนะเคลียร์กันดีๆล่ะเด็กๆ”
ปังงงงงงง เสียงปิดประตูดังขึ้นแสดงว่าพี่อิทไปแล้วตอนนี้เหลือแค่ผมกับคนตรงหน้าที่ยัง งง ไม่หายเหอๆยังงี้มันต้องเรียกสติครับ ว่าแล้วผมก็จัดการประกบปากตัวเองลงบนกลีบปากนุ่มๆทันที
“อือ แกทำอะไร อุ๊บส์” พอตองจะเปิดปากด่าผมก็ได้โอกาสสอดลิ้นของตัวเองเข้าไปทันทีรสจูบแสนหวานที่ผมไม่เคยลืม การตอบรับแบบไร้เดียงสายิ่งทำให้ผมหลงในรสจูบมากขึ้นแต่ก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิดไปผมตัดสินใจถอนจูบช้าๆแต่ยังคลอเคลียแถวแก้มนุ่มๆของคนตัวเล็ก
“โอคิดถึงตองจัง ตองคิดถึงโอไหม” ผมพูดพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแต่คราวนี้คนตัวเล็กขัดขืนไม่ยอมไม่กอดง่ายๆแต่เรื่องอะไรจะยอมปล่อย ตัวแค่นี้สู้ผมไม่ได้หรอกครับ
“ปล่อยนะ จะมากอดทำไม ออกไปเลยนะ” โดนงอนซะแล้วผม
“ทำไมจะกอดไม่ได้ตองเป็นแฟนโอนะอย่าลืมสิ”
“ใครบอกอย่ามามั่วนะเว้ย”
“แล้วเมื่อกี้ ใครกันที่บอกว่ารักโอน่ะ” ตอนนี้ตองหน้าแดงมากเห็นแล้วบอกได้คำเดียวว่า น่ารักอ่ะ ด้วยความมั่นเขี้ยวผมเลยก้มลงไปหอมแก้มแดงๆนั่นฟอดใหญ่
“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”
“ทำบ้าอะไร หอมแก้มตะหาก ก็ตัวเองอยากน่ารักทำไม เค้าก็อดใจไม่ไหวดิ”
“ไอ้บ้าเอ้ย อย่ามาตลกกลบเกลื่อนนะ สารภาพมาว่าที่ทำไปทั้งหมดเนี่ยเป็นแผนนายใช่มั้ย”
เอ้า นึกว่าลืมเรื่องนี้แล้วซะอีกกะจะเนียนนะเนี่ย หึๆๆ
“ใครบอกว่าแผนโอ แผนพี่อิทตะหาก ตัวเองรู้ไหมว่า3วันมาเนี่ยเขาคิดถึงตัวเองมากเลยนะ จะกอดก็ไม่ได้ จะหอมก็ไม่ได้ แม้แต่จะเจอก็ยังไม่ได้เขาทรมาณมากๆเลย”
“ฮึกๆๆ ฮื่อๆๆๆ ไอ้บ้าเอ้ย” จู่คนที่อยู่ในอ้อมกอดก็ร้องไห้ขึ้นมาเอ้า งานเข้าแล้วไง
“โอ๋ๆๆไม่ร้องนะครับ คนดี โอขอโทษ ต่อไปโอจะไม่ทำอีกอีกแล้ว”
“ฮื่อๆๆ นายรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงนายมากแค่ไหน ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้โอ ไอ้คนนิสัยไม่ดี” ว่าแล้วก็ทุบผมดัง ตุ๊บเลยเจ็บนะเนี่ยที่รัก
“ครับโอขอโทษ โอมันนิสัยไม่ดีทำให้ตองเป็นห่วง โอยอมรับผิดทุกอย่างนะครับแต่หยุดร้องก่อนได้ไหม คนดี โอไม่อยากเห็นน้ำตาตองนะครับ รู้ไหมว่ามัน ทรมาณ” ผมพูดก่อนจะค่อยๆจูบซับน้ำตาให้ตองไม่ไหวครับแค่ผมเห็นตองร้องไห้มันเหมือนมีใครเอารถสิบล้อมาขับบนหัวใจมันเจ็บปวดแล้วก็อึดอัดพาลจะขาดใจซะเฉยๆ
“หยุดก็ได้ แต่บอกหน่อยได้ไหมนายไปอยู่ไหนมา”
“โออยู่โรงแรมใกล้ๆแถวนี้ล่ะครับแต่โอมาหาตองทุกวันนะแต่ทำได้แค่เฝ้าหน้าห้อง”
“เกือบจะไม่ไหวแล้วเหมือนกันนี่ถ้าอีกวันตองยังไม่พูดนะ โอคงยกเลิกแผนทั้งหมดแล้วกลับมาอยู่กับตองเหมือนเดิมถึงจะไม่ได้อยู่ในฐานะแฟน ได้อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆโอก็ดีใจแล้วล่ะ”
“มักน้อยจริงนะนาย”
“ทำไงได้ล่ะครับ รักคนปากแข็งนิ ต้องทำใจ เฮ้อ”
“ถ้าลำบากใจจะเลิกก็ได้นะ” อ้าวงอนซะงั้น
“แฟนใครน๊อ ขี้งอนจัง ”
“ตอง โอรักตองนะโอไม่มีทางเลิกรักตองได้หรอก ตองจะเป็นรักแรกและรักเดียวของโอตลอดไป แล้วตองล่ะ รักโอไหมครับ”
“ก็ได้ยินแล้วนิจะถามทำไมอีก”
“น่านะครับ บอกให้โอฟังอีกสักครั้งจะได้ไหม”
“ชิ………….ตองก็รักโอเหมือนกัน ได้ยินยัง!!!”
“ครับได้ยินแล้ว เป็นแฟนกันจริงๆแล้วนะ”
“อือ” ตองตอบพลางฝังหน้าตัวเองลงบนอกผม สงสัยจะอายหนักครับงานนี้
“อย่าไปไหนอีกนะ” ตองพูดทั้งๆที่ยังซุกอกผมอยู่
“ครับไม่ไปแล้ว ถึงไล่ก็ไม่ไปจะอยู่กับตองที่นี่ตลอดไปครับ”
วันนี้ผมมีความสุขที่สุดเลยครับ ในที่สุดสิ่งที่ผมรอคอยมาทั้งชีวิตก็เป็นจริงสักที^^
-
อุ๊ย ..โดนหนูเบียร์จิ้ม
แต่วันนี้ขอ :z13:ผู้เขียนแทนแหละ อิ อิ
ในที่สุด ก็เป็นดังที่ข้าพเจ้าคาดเดา หุ หุ
ตองปากแข็งดีนัก โอต้องหมั่นนวดปากตองด้วยปากโอบ่อยๆนะคร้าบ
จะได้ปากอ่อน อิ อิ ที่สุดก็แฮปปี้ๆ ฮิ้ววว
-
อ๊ายย ขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก :laugh:
:กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
บอกรักกันแล้ว
-
เรื่องน่ารักจังครับ
-
เดี๋ยวเย็นๆมาต่อนะคะ ทุกคน หึหึ รับรองว่ามีตะไครเอ้ย เซอร์ไพส์
-
“ตื่นได้แล้วครับที่รัก เช้าแล้ว”
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผาก โอมักจะปลุกผมด้วยวิธีนี้ทุกเช้าตั้งแต่เราเอ่อ…..เป็นแฟนกันจะนับไปนับมาก็เกือบสองเดือนแล้วครับที่เราเป็นแฟนกันโอดูแลผมดีมาก มากซะจนผมจะกลายเป็นคุณชายอยู่แล้วยังดีนะเนี่ยที่ยังไม่อาบน้ำแปรงฟันให้เนี่ย ฮ่าๆ
“ไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวได้แล้วครับ วันนี้จะพาไปเที่ยว”
“จริงเหรอ ขอบใจนะ” ฟอดดดดดดด ผมเข้าไปหอมแก้มโอก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป วู้ เขินเว้ยถึงผมกับโอจะคบกันได้สักพักแล้วแต่เราสองคนยังไม่ได้มีอะไรๆถึงขั้นนั้นนะครับ เพราะผมยังไม่พร้อม ก็กลัวนิT^Tตั้งแต่เกิดมาขนาดกับผู้หญิงยังไม่เคย แล้วครั้งแรกยังกับผู้ชายอีกมันเลยต้องทำใจนานนิดนึงไง
ตอนนี้ผมกับโอมาเที่ยวครับ และที่เที่ยวสุดแสนจะโรแมนติกของแฟนผมคือ ….สวนสาธารณะครับ อ่านไม่ผิดกันหรอกครับที่บอกว่ามาเที่ยวน่ะ มาเที่ยวสวนสาธารณะครับ อินดี้มากๆ เหอๆไอ้เราก็นึกว่าจะพาไปเที่ยวสวนสนุก ดูหนัง กินไอติม ซะอีก ไอ้เกรียนเอ้ย
“นี่ที่รักเป็นไรอ่า ไม่สนุกเหรอ” จะให้สนุกอะไรครับสวนที่มีแต่ตันไม้เนี่ยมีไรน่าสนุกเหรอ
“ทำหน้าบูดอีกแระ” แล้วมันก็วิ่งหนีผมไปเฉยๆ อ้าวเฮ้ย!! ทิ้งกันงี้เลยเหรอ ทำไมแกไม่ง้อว่ะ
ไอ้บ้าเอ้ย แล้วจู่ๆน้ำตามันพาลจะไหลออกมาซะงั้นไม่รู้ว่าเป็นอะไร คนที่เคยเข้มแข้งอย่างผมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ตั้งแต่ มีแฟนผมรู้สึกว่าตัวเอง งี่เง่าขึ้นทุกวัน อะไรนิดหน่อยก็งอนไปหมดหรือผมจะเรียกร้องมากเกินไปจนโอรำคาญหรือเปล่า
“อ่ะ ที่รัก” ก่อนที่ผมจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ก็มีอมยิ้มจูปาจุ๊บยื่นมาตรงหน้าของชอบเขาครับกินได้กินดีกินมันทุกวันไม่รู้ชอบอะไรหนักหนา
“อะไรเนี่ย”
“ก็อมยิ้มไง เอ๊ะที่รักร้องไห้ทำไมครับ เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” โอพูดพลางสำรวจเนื้อตัวผมไปด้วย
“เปล่าหรอก พอดีเจอแดดจัดน่ะมันเลยเคืองตา”
“เหรอ ไปหาหมอไหม?” สายตาเป็นห่วงที่ส่งมาทำให้ผมอยากตบหน้าตัวเองแรงๆสักครั้ง โอเป็นห่วงผมมากขนาดนี้แต่ผมกลับทำแต่เรื่อง งี่เง่าให้เขาปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันผมเนี่ยมันเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ
“ไม่หรอก ไม่เป็นไรมาก”
“อือ งั้นกินดีกว่าเนาะ” โอยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ผมยิ้มตอบไม่รู้ว่าความกังวลหายไปไหนหมดรู้แค่ว่าพอเห็นโอยิ้มแล้วโลกมันดูสดใสขึ้นเยอะ
“นี่อาทิตย์หน้าก็วันเกิดตองแล้วนิ”
“อือ ทำไมเหรอ”
“ก็เปล่า ถามเพื่อความแน่ใจน่ะ”
“จะเซอร์ไพส์ เค้าเหรอ อิอิ”
“ว้า รู้ทันอีกแบบนี้มันจะไปสนุกอะไรเนี่ย”
“ตองครับ โอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ว่า..”
“ถ้าวันนึง ตองเกิดจับได้ว่าโอโกหกตองจะโกรธโอไหม”
“ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ หรือมีเรื่องอะไรปิดบังอยู่ หรือแอบมีกิ๊กห่ะ”
“ไม่ใช่ๆๆ โอแค่อยากบอกว่า ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง โออยากให้ตองรู้นะว่าโอรักตอง และจะรักตลอดไปด้วย”
วันนี้ผมมีความสุขจังเลย^^ ก็วันนี้เป็นเกิดของสุดที่รักผมนะสิครับผมจะได้บอกความจริงบางอย่างกับเขาสักที อิอิ ผมก้มลงมองกล่องของขวัญเล็กๆในมือพร้อมกับจดหมายที่ผมเขียนทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในนั้น ทีนี้ก็มาช่วยผมลุ้นหน่อยนะครับว่าแฟนผมเขาจะว่ายังไง
ปริ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
โครม!!!
สิ้นเสียงโครมผมรู้สึกถึงแรงกระแทกมหาศาลที่เข้ามาก่อนที่ร่างผมจะลอยขึ้นแล้วตกลงมากระแทกพื้น เกิดเสียงอื้ออึง ขึ้นรอบตัวผู้คนมากมายที่ผมไม่รู้จักต่างมุงดูกันอย่างสนใจก่อนสติสุดท้ายจะหลุดลอยผมกำของในมือแน่นพลางคิดถึงใบหน้าขาวๆของคนที่ผมรัก
“ตอง โอรักตองนะ”
ตัดฉับ :a5:อย่าหาว่าน้องพิตใจร้ายเลยนะ น้องพิตจำเป็น :impress3:
-
มาโหมด :sad2: แถมค้างอีกกกกกกก :z3:
-
ถึงไม่ให้หาว่า ก็จะว่าแหละ น้องพิตใจร้ายจริงๆเลย
ดูดิหวานจิ๊ดดดดดดดดดดดดดเดียวเอง
มาทำโอเจ็บซะละ ไม่รู้จะแค่ไหนด้วยดิ ค้างงงงงงงงง
-
:a5: :a5: :a5:
อย่าทำกันแบบนี้ซิ
เค้าไม่เอามาม่านะ
:sad4: :sad4:
-
ดันจนเหนื่อย
-
วันเกิดครบรอบ20ปีของผมแต่แฟนตัวดีไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน เฮ้อ มีแฟนเด็กแถมอินดี้อีกต้องทำใจครับ
“และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้นก็วนเวียน~”
จู่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับเบอร์ที่ผมไม่คุ้นเอาซะเลย
“สวัสดีครับ”
(นั่นตองใช่ไหมลูก)
“ครับ ว่าแต่ เอ่อคุณเป็นใครครับ”
(แม่เป็นแม่ของน้องโอนะลูก) แม่ของโอ??? แม่ของโอโทรมาได้ยังไงไหนไอ้โอบอกว่ามันไม่มีญาติที่ไหน
“ผม งง ไปหมดแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
(หนูอย่าเพิ่งถามตอนนี้ได้ไหมลูก ตอนนี้หนูรีบมาที่โรงพยาบาลAเดี๋ยวนี้เลยนะลูก)
“ไปทำไมครับ”
(คือว่า….น้องโอถูกรถชนตอนนี้อาการสาหัสมากแม่อยากให้หนูมาดูน้องได้ไหมลูก ฮึกๆๆ ฮื่อๆๆ)
ไม่จริงใช่ไหม มันไม่จริงหรอกใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าเรื่องที่ผมได้ยินเมื่อกี้มันไม่จริง ไอ้โอของผมไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม ผมไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากห้องได้ยังไง ไม่รู้ว่าวางโทรศัพท์ตอนไหนรู้ตัวอีกทีผมก็อยู่หน้าโรงพยาบาลAแล้ว ผมรีบวิ่งไปที่แผนกฉุกเฉินทันที ก่อนจะเจอผู้หญิงวัยกลางคนคนนึงนั่งอยู่หน้าห้อง
“หนูตองใช่ไหมลูก”
“ครับ..แล้วโอเป็นไงบ้างครับ ”
“ฮึกๆๆ ” แม่ของโอไม่ตอบแต่กลับร้องไห้ขึ้น
“ป้าครับบอกผมเถอะครับโอ อยู่ที่ไหน โอปลอดภัยใช่ไหมครับ”
“น้องอยู่ข้างในน่ะลูก ไปเถอะน้องคงดีใจนะที่หนูมา”
ผมรับวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันทีร่างของโอนอนนิ่งไม่ต่างจากคนนอนหลับแต่เนื้อตัวกลับขาวซีด ซีดจนเหมือนไร้ลมหายใจ!!!!!
“โอครับ ที่รักตื่นได้แล้วนะตองมารับกลับบ้านเราแล้วนะครับ” ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหูของโออย่างที่โอชอบทำเวลาปลุกผม
“ฮึกๆๆ โอ เลิกเล่นได้แล้วนะ ตองไม่ขำนะที่รัก ตื่นเถอะนะ” ผมพูดพลางซบหน้าลงกับร่างของโอ
“โอตื่นเซ่!!!!!” ฮื่อๆๆๆๆ
“ทำไมนายผิดสัญญา ไหนบอกจะไม่ทิ้งกันไปไหนไง ไอ้เด็กบ้าตื่นเดี๋ยวนี้นะ” ผมฟูมฟายก่อนจะเขย่าตัวโออย่างแรงไม่จริง ผมไม่เชื่อว่าไอ้เด็กบ้ามันจะทิ้งผมไป ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าเรื่องทุกอย่างมันล้อผมเล่นใช่ไหม
“หนูตองพอเถอะลูก โอเขาไปดีแล้วนะลูก” แม่โอพูดก่อนจะดึงผมออกมา
ฮึกๆๆๆฮื่อๆๆ เราสองคนร้องไห้กอดกันอยู่หน้าห้องเพื่อให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลจัดการเรื่องศพของโอ
7วันผ่านไป
ผมยืนมองควันที่ลอยไปสู่อากาศอย่างช้าๆชีวิตคนเราก็เท่านี้สินะ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วผมยังตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของคนที่ผมรักแต่ตอนนี้ผมไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว น้ำตาผมค่อยๆไหลออกมาช้าๆผมขอร้องไห้วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วผมจะกลับไปเข้มแข็งอย่างเดิม
“ตองกลับเถอะลูก แม่ว่ามันถึงเวลาแล้วที่ลูกควรจะรู้ทุกอย่าง”
“ครับ” ผมตอบ วันนี้แล้วสินะทุกอย่างที่ผมสงสัยจะได้รับคำตอบสักที
แม่ของโอซึ่งผมรู้ทีหลังว่าชื่อป้าอรพาผมขึ้นรถยนต์ยี่ห้อหรูออกมาจากวัดและสิ่งที่ผมรับรู้มาคือ โอไม่ได้กำพร้าหรือจนอย่างที่ผมคิด โอมีทุกอย่างทั้งพ่อ แม่ และพี่ชาย ไอ้เด็กบ้าของผมรวยขนาดนี้ แล้วโอทิ้งทุกอย่างไปอยู่ในหอพักรังหนูกับผมทำไม
“ลงมาสิลูก” ป้าอรเรียกผมลงทันทีที่รถจอดเทียบประตูบ้านหลังหนึ่งซึ่งมันควรจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า
“ครับ” ผมรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างกลัวๆป้าอรพาผมมาที่ห้องรับแขกใหญ่ของบ้านซึ่งไม่บอกก็คงรู้ว่ามันหรูไม่แพ้ตัวบ้านเลยครับ
“นั่งสิตอง”
“ครับ”
“หนูมีอะไรจะถามแม่ไหม”
“คือ โอเขาหลอกผมทำไมครับ ทำไมเขาต้องหลอกว่าเป็นเด็กกำพร้าทั้งที่โอมีครบทุกอย่าง”
“แม่ว่าหนูอ่านจดหมายนี้แล้วหนูจะเข้าใจทั้งหมดเอง”
ตองที่รัก
สุขสันต์วันเกิดนะครับ อิอิ เขินจังเลย ไหนๆเราก็เป็นแฟนกันมาสักพักแล้วเนาะโอไม่อยากปิดบังอะไรตองอีกต่อไปแล้ว แต่ก่อนอื่นตองต้องสัญญากับโอก่อนนะว่าตองจะไม่โกรธ แหน่ะ ไม่ต้องมาทำหน้ายุ่งเลย สัญญาก่อน เร็วๆๆดิ
“สัญญา” ผมบอกกับโอในใจหวังว่านายจะได้ยินนะโอ
โอเค งั้นเริ่มเลยนะ แต่สัญญาแล้วนะต้องห้ามโกรธด้วย ความจริงแล้วโอ ไม่ได้ตัวคนเดียวหรอกนะ โอน่ะ มีทั้งพ่อ ทั้งแม่ แล้วก็พี่ชายแต่ที่ต้องบอกตองไปแบบนั้นเพราะกลัวว่าตองจะไม่ให้อยู่ด้วยเลยต้องสร้างเรื่องให้น่าสงสารไว้ก่อน ฮ่าๆๆ แล้วก็อันที่จริงโอไม่ได้บังเอิญสลบที่หน้าหอหรอกแต่โอตั้งใจตะหาก เนี่ยลงทุนยอมนอนตากฝนเลยน๊า(เห็นรึยังว่าโอนะรักตองม๊ากมาก) ตองคงสงสัยว่าโอทำไปทำไม และทำไปเพื่ออะไรใช่ไหม ตองรู้มั้ยทุกอย่างที่โอทำ โอทำเพราะโอรักตองนะ ไม่ใช่เพิ่งรักแต่โอรักมาตั้งนานแล้ว ตองอาจจะจำโอไม่ได้แต่โอไม่เคยลืมตอง แต่ไม่เป็นไรหรอกถ้าตองได้เห็นของสิ่งนั้นตองต้องจำโอได้แน่ๆๆเปิดดูสิที่รัก
อ้อสุดท้ายๆๆ สุขสันต์วันเกิดนะครับ โออยากขอบคุณโลกนี้จังที่ให้ตองเกิดมาให้โอรัก โอรักตองนะครับ
รักที่สุด
ไอ้เด็กบ้าของตอง^^
“ป้าอรครับ ผมขอดูของที่โอจะให้ผมได้ไหมครับ”
“ได้สิลูก” ป้าอรยื่นกล่องของขวัญให้ผม ผมค่อยๆแกะออกช้าๆ ทำไมขอบตามันร้อนๆแบบนี้นะ
“ตองอย่าร้องไห้อีกเลยนะลูก หนูร้องมา7วันแล้วนะ” ป้าอรเข้ามากอดผมแน่น นี่ผมร้องไห้เหรอทำไมไม่รู้ตัวเลยนะ
“ครับ” ผมปาดน้ำตาออกทันที ผมจะอ่อนแอไม่ได้ไม่งั้น ไอ้เด็กบ้าของผมคงไม่สบายใจผมค่อยๆแกะกล่องออกมาช้าๆ ก่อนจะเห็นสิ่งที่อยู่ในกล่องนั้น
“นี่มัน” ผมเอาสิ่งนั้นออกมาดู ความทรงจำต่างๆถูกฉายซ้ำขึ้นทุกฉากทุกตอนแจ่มชัดขึ้นทันที
“นี่มันแหวนผมนี่ครับป้าอร..” จนถึงวินาทีนี้คนที่ทำร้ายโอมาตลอดก็คือผมสินะ ไม่ใช่ระยะเวลาแค่สามเดือนที่โอรักผมแต่โอรักผมมา10ปีตะหาก 10ที่ผมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยที่โอหายไปจากความทรงจำ แต่เขากลับใช้เวลาทุกนาทีรักผม โอ ตองขอโทษ ขอโทษที่ลืมโอ ตองขอโทษ
อีกตอนเดียวจะจบแล้วนะคะ น้องพิตขอโทษแต่ทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่วางโครงเรื่องไว้ (วิ่งหลบขวด) ไปแล้วล่ะ หึหึ :bye2:
-
เกือบขว้างขวดใส่น้องพิตจริงๆแหละ
(แต่กลัวน้องพิตได้รับบาดเจ็บเดี๋ยวมาแต่งตอนจบไม่ได้ อิ อิ)
ก็..ก็ มาทำให้น้องโอเค้าตายได้ไง
สงสารตอง สงสารโอ สงสารครอบครัวน้องโอด้วย
เออ..ว่าแต่เค้ารู้จักกันมาก่อนเหรอ
-
ทำแบบนี้มาตีกันเลยดีมั้ยน้อง
สงสารน้องตอง
-
เง้อเศร้ากำลังจะมีความสุขแล้วเชียวเค้าว่ารักแรกมักไม่สมหวังท่าจะจริง
-
อ่านแบบรวดเดียวจบ แล้วจะบอกว่า
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ ถึงทำแบบนี้ ดราม่าเกินไปแล้ววววว :o12:
แต่เศร้าได้ใจเลยละค่ะ อินเลย
แต่งเก่งมากกกกกกก เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
คุณน้องใจร้ายมากเลยอ่ะ
ทำไมทำแบบนี้ละค่ะ
-
สอบเสร็จเดี๋ยวมาต่อนะคะ
-
10ปีก่อน
ผมเด็กชายตองอายุ10ขวบกำลังเล่นชิงช้าอยู่ในสนามเด็กเล่นเก่าของหมู่บ้านที่ผมชอบมาที่นี่เพราะมันสงบและผมก็ไม่ต้องโดนรังแกจากเด็กๆคนอื่น ผมมักจะโดนเพื่อนรุ่นเดียวกันล้อและแกล้งเสมอทำให้ผมไม่มีเพื่อนเลยสักคน ก็เลยจำเป็นต้องแอบมาเล่นคนเดียวแบบนี้ล่ะครับ
“พี่ชายๆๆทำไมมาเล่นคนเดียวล่ะครับ” เด็กผู้ชายอายุไม่น่าเกิน 7 ขวบถามผม
“เอ่อ..”ผมไม่รู้จะตอบยังไงถ้าตอบว่าผมไม่มีเพื่อนผมจะอายเด็กไหม
“ช่างเถอะ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ว่าแต่พี่ชายมาเล่นกับผมก็ได้นะ” เด็กคนนั้นพูดพลางกอดอกแล้วส่ายหน้าท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ไม่มีผิด เหอๆไอ้เด็กแก่แดด
“ใครสอนให้ทำท่าแบบนี้เนี่ย”
“ไม่มีใครสอนก็เห็นป๊าชอบทำบ่อยๆ นี่อย่าถามมากดิ ตกลงจะเล่นด้วยกันป่าว” เอ๊ะ ไอ้เด็กนี่เอาแต่ใจชะมัดและสุดท้ายผมกับเด็กนั่นก็เล่นด้วยกันจนได้
เวลาผ่านไปสามเดือนผมกับโอ(มารู้ทีหลังว่ามันชื่อโอ)ก็มาเล่นที่สนามเด็กเล่นเก่าทุกวันแต่วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้เจอโอเพราะครอบครัวผมต้องย้ายไปต่างจังหวัดไม่รู้ว่าพอไอ้เด็กดื้อมันรู้เข้าจะเป็นยังไง
“ตองมานานแล้วเหรอ”
“ไอ้เด็กนี่ บอกว่าให้เรียกพี่ไงเล่า” ครับตั้งแต่รู้จักกันโอเรียกผมว่าพี่แค่ครั้งเดียวคือตอนเจอกันครั้งแรกหลังจากนั้นก็ไม่เคยพูดคำว่าพี่อีกเลย
“ไม่หรอกแบร่”
“ว่าแต่วันนี้เราจะเล่นไรดีอ่า ตอง”
“เอ่อ คือ โอฟังพี่นะวันนี้พี่คงเล่นกับโอไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ” มันเริ่มบ้าแล้วครับดูดิมองผมตาขวางเลย บอกแล้วอย่าอย่ากินของหวานมันจะดุ
แกรู้ไหมว่าฉันกลัว แง้ๆๆๆ
“คือว่าพี่ต้องย้ายไปต่างจังหวัดน่ะ พี่มาบอกแค่นี้แหล่ะ” ผมพูดแล้วรีบหันหลังกลับทันทีไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกอยากร้องไห้แบบนี้นะ
“นี่ตองจะทิ้งเราไปแล้วใช่ไหม” โอตะโกนขึ้น ผมไม่แม้แต่จะหับกลับไปมองไม่ไหวครับถ้าหันกลับไปผมร้องไห้แน่ๆยังไงผมก็เป็นพี่นะจะร้องไห้ให้น้องเห็นได้ยังไงกัน
“หยุดนะตอง เราบอกว่าให้หยุดไง” โอตะโกนพลางวิ่งมากอดผมจากข้างหลัง
“ฮึกๆๆตองจะทิ้งเราไปแบบนี้ไม่ได้นะ” ผมรับรู้ถึงความชื้นจากด้านหลังเด็กดื้อของผมร้องไห้สินะ ผมรีบหันกลับไปหาโอทันที เด็กที่หัวเราะได้ทั้งๆที่หัวแตกอย่างโอร้องไห้เพราะผมจะไปอย่างนั้นเหรอ
“ไม่เอาน่าโอ ไหนบอกลูกผู้ชายห้ามร้องไห้ไง” ผมพูดพลางเช็ดน้ำตาให้โอ
“ว่าแต่เขาตัวเองก็ร้องเหมือนกันแหล่ะ”
“ไอ้เด็กบ้าเอ้ย ใครให้ย้อนผู้ใหญ่ห่ะ”
“อ่ะนี่ กินนี่แล้วหายงอแงนะ” ผมยื่นจูปาจุ๊บรสส้มให้โอ
“เค้าไม่ใช่เด็กนะ ชิ” ไอ้เด็กดื้อบ่นแต่ก็ยังรับไว้
“ฟังพี่นะโอ พี่ขอโทษแต่พี่ต้องไปจริงๆโออย่าโกรธพี่นะ”
“อือๆๆ” โอพยักหน้าหงึกๆก่อนจะยิ้มให้ผม
“ดีมากคนเก่ง อ้อ พี่มีของจะให้แต่โอต้องสัญญานะว่าจะเก็บมันไว้ให้ดีถ้าวันนึงเราโตขึ้นจะได้จำกันได้ไง”
ผมถอดแหวนที่ผมใส่เป็นประจำให้โอก่อนจะเดินออกมาทันที
“ตองจำไว้นะ โอไม่มีทางลืมตองหรอก จะ10 ปี 20ปี โอก็ไม่มีทางลืมตอง” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป
สั้นจริงไรจริงฮ่าๆๆ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ดีใจที่เขียนจบไปอีกเรื่องแล้ว ความจริงนิยายเรื่องนี้เกิดจาก
คำถามของพิตเองว่า "ทำไมนิยายต้องจบแบบมีความสุขทุกเรื่องด้วยนะ" มันน่าจะเศร้าบ้างเดี๋ยวมันจะจำเจ
อิอิ แต่เรื่องหน้าสัญญาว่าพิตจะกลับมารั่วเหมือนเดิมแล้ว หุหุ ไม่จบเศร้าแน่นอนคร่า บายๆๆ
-
ก็มันนิยายไงน้องพิต เลยอยากให้จบแบบแฮปปี้ ก็เรื่องจริงบางครั้งมันไม่แฮปปี้ไง
แต่ก็เอาน่ะ จะจบแบบไหนก็ :pig4: :L2:นะจ๊ะ
-
กริ๊งๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังตรงเวลาเป๊ะทุกวันดังขึ้นพร้อมกับมือเรียวที่กดปิดแทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงก่อนจะซุกตัวลงไปกับหมอนอีกครั้ง ผมได้แต่ส่ายหน้ให้กับคนที่นอนบนเตียง เฮ้อนาฬิกาปลุกก็ตั้งทุกวันแต่ก็ไม่เคยตื่นสักวัน นี่ถ้าผมเป็นนาฬิกาผมคงโดดตึกตายไปแล้วล่ะครับที่ทำหน้าที่ตัวเองไม่สำเร็จสักที
“อิท ตื่นได้แล้วนะ สายแล้วเร็วๆ” ผมเดินไปปลุกคนที่หลับอยู่ด้วยเสียงที่ไม่เบานัก
“อือ อีก5นาทีนะกร” ไม่พูดเปล่าอิท เอาผ้าห่มไปคลุมโปงอีกแน่ะ หึหึ เฮ้อ มันจะขี้เซาไปไหมเนี่ยแฟนผม
“ไม่ได้ๆ อย่าลืมสิวันนี้มีนัดทำบุญ100วันให้น้องโอนะ”
“จริงด้วย ลืมไปเลย!!!” คนที่นอนอืดเป็นตัวขี้เกียจกลับเด้งขึ้นมาจากที่นอนเหมือนกดสวิช
“ทำไมกรไม่ปลุกเร็วกว่านี้ล่ะถ้าไปไม่ทัน ล่ะน่าดู ชิ” พูดเสร็จก็สะบัดหน้างอนใส่ผมก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป อ้าวนี่ตกลงผมผิดเหรอครับเนี่ย เชื่อเขาเลย ผมได้แต่ ส่ายหน้าอืมระอา(รอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย)ให้กับคนในห้องน้ำ อ้าวมัวแต่คุยเพลินลืมแนะนำตัวเลย ผมนายกรเองครับ แหะๆๆ ยังจำผมได้ไหมครับ นานๆจะได้มีบทกับเขาสักทีต้องพูดเยอะๆหน่อย ฮ่าๆๆ
5นาทีผ่านไป (อาบน้ำรึถ่ายรูปทำไมมันเร็วจัง) อิทก็วิ่งออกมาจากห้องน้ำก่อนจะคุ้ยเสื้อผ้ามาแต่งตัว ปากก็บ่นให้ผมไปเรื่อยแระครับ
“โอ้ย สายแล้วๆๆๆ จะไปทันไหมเนี่ย เพราะกรเลยที่ไม่ยอมปลุก”
“คร้าบๆๆกระผมขอโทษคร้าบคุณอิท แล้วเสร็จยังเนี่ยจะได้ไปกัน”
“อ้าววันนี้กรไม่มีสอนเหรอ”
“ไม่มีหรอก จะไปรึยังอ่ะ สายแล้วนะ”
อิททำหน้ามุ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไป เห็นทีไรมันน่ารักทุกทีเลยครับ หน้างอๆ แก้มแดง แถมคิ้วขมวดหน่อยๆ เห็นแล้วชักไม่อยากออกจากบ้านซะแล้วสิ ฮ่าๆๆ
บรรยากาศบนรถเงียบมาก มากจนวังเวง แล้วนี่ใจคออิทจะไม่คุยกับผมเลยเหรอครับ เฮ้อแล้วก็เป็นผมอีกแล้วที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหว
“อิท งอนเหรอ”
“เปล่า” แบบนี้งอนชัดๆครับ
แล้วผมจะง้อยังไงล่ะเนี่ย โดนงอนเรื่องไหนยังไม่รู้เลยอ่ะT^T
ผมมาถึงวัดประมาณ7โมงเช้า ก็เจอน้องตองแล้วก็ครอบครัวน้องโอรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า” ผมกับอิทเดินไปไหว้พ่อกับแม่ของน้องโอ ก่อนที่อิทจะเดินแยกไปหาตองที่หน้าโกศของน้องโอ
“น้องตอง” ผมเดินไปเตะไหล่คนที่ยืนเหม่อหน้าโกศเฮ้อ ผมว่าน้องตองดูซูบๆไปนะ สงสัยจะยังทำใจไม่ได้ยิ่งมารู้ทีหลังว่าน้องโอรอตัวเองมาเป็น10ปีคงยิ่ง ทุกข์เข้าไปใหญ่
“พี่อิท มานานแล้วเหรอครับ”
“เพิ่งมาถึงน่ะ พอดีท่านด๊อก(เตอร์)ไม่ยอมปลุกน่ะ”
น้องตองพยักหน้ารับรู้แต่ก็ยังคงเหม่ออยู่ดีผมสงสารน้องจังเลยครับตองเพิ่งมีความรักก็ต้องมานั่งทนทุกข์กับความสูญเสีย(ยัยคนแต่งเนี่ยมันใจร้ายจริงๆว่าไหม) เราทุกคนพยายามจะดึงน้องตองคนเดิมกลับมาแต่มันยากมากเลยครับเหมือนน้องปล่อยใจตัวเองให้จมดิ่งอยู่ในห้วงความทุกข์ตลอดเวลา ตลอดเดือนที่ผ่านมาน้องพูดน้อยลง กินน้อยลง จนตอนนี้ผอมจนจะเหลือแต่กระดูกอยู่แล้วความสดใสร่าเริงที่มี ก็หายไปหมดเหลือแค่ร่องรอยของความเศร้าถึงน้องจะพยายามทำตัวให้เข็มแข็งแค่ไหนแต่ผมรู้นะครับว่าทุกวันนี้ตองยังแอบร้องไห้อยู่ พวกผมทุกคนก็คงได้แต่คอยอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้นล่ะครับ คิดๆไปแล้วชีวิตคนเราเนี่ยมันไม่เคยแน่นอนเลยนะครับดูอย่างน้องตองกับน้องโอสิ กว่าจะได้รักกันก็ลำบากแทบตายแต่ก็ต้องจากกัน เฮ้อ
ผมปล่อยให้น้องตองอยู่กับตัวเองสักพักก่อนที่กรจะมาเรียกเราสองคนให้ไปถวายสังฆทาน และทำบุญให้น้องโอ ก่อนจะแยกกันกลับ ผม กร คุณลุง คุณป้า กลับทันทีหลังจากทำบุญเสร็จแต่น้องตองขออยู่ต่ออีกสักพัก แต่เอ๊ะว่าแต่ผมลืมอะไรไปรึเปล่าครับ
ผมกลับขึ้นรถด้วยหัวใจห่อเหี่ยวก็อิทยังไม่ยอมคุยกับผมสักคำเลยตั้งแต่เช้าจะให้ผมจะทำยังไงดีครับเนี่ย
ปัง เสียงปิดประตูเบาๆแสดงว่าคนที่ผมกำลังกังวลขึ้นรถมาแล้วครับ เอาล่ะครับเป็นไงเป็นกันวันนี้ต้องพูดกับอิทให้รู้เรื่องคนเราอยู่ด้วยกันโกรธกันข้ามวันไม่ดีหรอกครับชีวิตคู่มันจะไปไม่รอด
“กร/อิท” ผมสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งจนผมเป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องพูดขึ้นก่อน
“อิทมีอะไรเหรอ”
“ขอโทษนะ” ห่ะ ผมไม่ได้หูฝาดใช่ไหมครับ อิทขอโทษผมทำไมเนี่ย
“ขอโทษที่งี่เง่าใส่กรมาตลอด ขอโทษที่เอาแต่ใจนะครับ”
“อิทมาคิดๆดูแลคนเรามันจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนไม่มีใครรู้ อิทไม่อยากรอให้มันสายเกินไป อิทรักกรนะครับ” ผมเอือมมือไปกุมมืออิทไว้แน่น แค่นี้ก็เกินพอแล้วครับแค่อิทรักผมทั้งๆที่ผมทิ้งให้เขารอตั้ง3ปี ต่อให้เขาจะ งอแงกว่านี้ ขี้งอนกว่านี้ผมก็รับเขาได้ทุกอย่างผมอยากชดเชยช่วงเวลาที่เสียไปให้มากที่สุด
“ครับผมรู้และผมก็รักอิทเหมือนกันนะครับ” เราสองคนยิ้มให้กันก่อนจะกุมมือกันแน่น ความรักมันเป็นเรื่องแปลกนะครับพอจะเกิดมันก็เกิดโดยที่เราไม่รู้ตัวแต่พอจะเลิกกลับเลิกยากเหลือเกิน
ผมนั่งมองรูปบนโกศมานานแค่ไหนแล้วนะ สิบวัน ไม่สิ ร้อยวันแล้วตะหาก ร้อยวันที่ผมต้องนอนคนเดียว ร้อยวันที่ไม่มีเสียงปลุก ร้อยวันที่ไม่มีคนมากวนใจ หากมันเป็นแค่ฝันทำไมมันทรมาณจังเลยครับ เมื่อไหร่ผมจะตื่นจากฝันร้ายนี้สักที
“ฮึกๆๆ โอตองคิดถึงโอจังเลย ” ผมพูดกับรูปของโอ
“หักอกหักใจซะเถอะโยม”เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังพร้อมกับที่พระรูปหนึ่งเดินมาทางผม
“นมัสการครับหลวงพี่” ท่านมองผมด้วยแววตาปราณีปนกับความเห็นใจ ก่อนจะยิ้มและพูดอย่างอ่อนโยน
“อาตมาเห็นโยม มาที่นี่ทุกวัน ”
“ผมมาเยี่ยมน้องครับ” ผมตอบ
“ความรักนั้นมันก็เหมือน ดาบสองคมนั่นล่ะโยม มันนำความสุขสมหวังมาให้แต่ในทางกลับกันมันก็นำความทุกข์ทรมาณแสนสาหัสมาให้เหมือนกัน อาตมาไม่อยากให้โยมยึดติดกับมันจนเกินไป ในโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นของเราแม้แต่ร่างกายเราเองก็ไม่ใช่ ต่อให้โยมจะฟูมฟายแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางฟื้นขึ้นมาได้หรอก อย่าให้คนที่ตายทำร้ายคนที่อยู่อีกเลยนะโยมมันจะเป็นบาปติดตัวเขาเปล่าๆ”
คำสอนของหลวงพี่ทำให้ผมได้คิด โอคงไม่สบายใจแน่ๆถ้ารู้ว่าผมนั่งจมอยู่กับความทุกข์ถ้าโลกหลังความตายมีจริง โอคงมองผมอยู่จากที่ไหนสักแห่ง
‘โอตองขอโทษนะที่ทำตัวงี่เง่า ต่อไปนี้ตองจะเข็มแข็ง ตองจะอยู่เพื่อโอนะ’
“หลวงพี่ครับ คุณหมอให้มานิมนต์หลวงพี่ไปตรวจร่างกายครับ” เด็กวัดคนนึงวิ่งมาบอกหลวงพี่
“หลวงพี่อาพาตหรือครับ” ผมถามด้วยความสงสัยเพราะท่านดูไม่เหมือนกำลังป่วยเลยสักนิด
“มันเป็นเพียงอุปทานของเราเองเท่านั้นล่ะโยม ถ้าเราคิดว่าเราป่วยเราก็ป่วยถ้าใจเราไม่ป่วยต่อให้โรคร้ายแรงแค่ไหนก็อยู่ได้” หลวงพี่พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป แต่ผมก็ยังไม่หายสงสัยอยู่ดีเลยต้องพึ่งไอ้หนูคนเมื่อกี้แทน
“น้องๆหลวงพี่ท่านเป็นอะไรเหรอ”
“อ้อ หลวงพี่ฟงท่านเป็นโรคหัวใจครับพี่ ผมไปก่อนนะผมต้องไปเตรียมของเพลน่ะ”
น้องคนนั้นตอบก่อนจะวิ่งออกไปผมหันไปยิ้มให้กับรูปของโออีกครั้ง เป็นรอยยิ้มที่ผมยิ้มออกมาจากหัวใจในรอบสามเดือน ถึงตอนนี้ผมก็ยังยืนยันว่าผมรักโอแต่ผมไม่ได้จมอยู่กับความทุกข์อีกแล้ว ผมจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขผมจะอยู่เพื่อโอ เพราะไอ้เด็กบ้าของผมคงอยากเห็นผมยิ้มเหมือนกัน
มีต่ออีกนะ เดี๋ยวเอามาลงให้คร้าบ
-
:monkeysad:เศร้าจัง น่าสงสารตองมาก
คนไปแล้วไม่รับรู้คนอยู่นี่สิ
-
ดันๆๆ
-
โอ๊ย! ซึ้งว่ะ เศร้าว่ะ น้ำตาซึมเลย ไม่ชอบเรื่องsadๆเลย ได้ยินไหมมมมมมมม!?
-
:m15: :m15: :m15:
รอจ้า
-
:o12:
-
สวัสดีครับผมนายอิทรับหน้าที่รายงานเอ้ยบรรยายครับ เหอะตอนนี้ยัยคนเขียนมันสลับคนบ่อยต้องทำใจนิดนึงนะครับ(คนเขียนก็เริ่ม งง แล้ว) ตอนนี้ผมกับกรสุดที่รัก กำลังเดินเล่นที่สวนสาธารณะอยู่ไหนๆวันนี้ กรไม่มีสอนก็เลยถือโอกาสเที่ยวซะเลยจะว่าไปผมก็ไม่ได้มาเดินนานแล้วนะครับ เราสองคนเดินไปเรื่อยๆท่ามกลางต้นไม้สีเขียว สดชื่นชะมัด
“อิทหิวรึยังตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย เดี๋ยวกรไปซื้ออะไรมาให้กินดีไหม” เอาอีกแล้วครับท่านด๊อก(เตอร์)ของผม ผมชักสงสัยแล้วว่ากรจบฟิสิกส์หรือจบโภชนศาสตร์กันแน่เนี่ย
“อืม ก็หิวเหมือนกันกรไปซื้ออะไรมาให้กินรองท้องหน่อยก็ดีนะ” ที่จริงไม่หิวหรอกครับแต่เอาใจเขาหน่อยดีกว่า^^
“งั้นอิทนั่งรอกรอยู่แถวนี้นะเดี๋ยวกรมา”
“คร้าบด๊อกเตอร์” ผมรับคำก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งของสวนสาธารณะ
“พี่อิท!!”เสียงหนึ่งตะโกนเรียกชื่อผมพร้อมๆกับการปรากฏตัวของผู้ชายคนนึง จะว่าไปมันคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนนะ
“ผมเคนไงพี่ อะไรว้าแค่นี้ก็ทำเป็นลืม โด่ น้อยใจนะเนี่ย” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นทำให้ผมถึงบางอ้อ ทันที เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมเนี่ยมันคือเคนหรือไอ้เคน รุ่นน้องจอมแสบของผมเองสมันเรียนมหาลัยผมกับมันสนิทกันมากถึงมันจะอยู่ปี1แต่ด้วยความกวนทีน มันก็ปีนเกลียวมาสนิทกับพี่ปี4อย่างผมจนได้ แต่ตั้งแต่เรียนจบผมก็ไม่ได้เจอมันอีกเลย
“พอๆๆ ทำงอนเป็นผู้หญิงไปได้นะแก ว่าแต่มาทำไรแถวนี้เนี่ย”
“ผมมาเดินเล่นน่ะพี่ แล้วพี่อ่ะมาทำไร”
“”ก็มาเดินเล่นเหมือนกัน”
“จริงเหรอพี่แต่เมื่อกี้ผมเห็นนะว่าพี่แอบควงแฟนมาด้วยอ่ะ” ไอ้เคนพูด ไอ้นี่มันตาไวจริงเว้ย
“เออทำไมว่ะ พี่จะมากับแฟนไม่ได้ไง”
“แหมๆๆทำงอนนะพี่มาๆๆ มาให้เคนกอดปลอบใจซะดีๆ” ไอ้เคนไม่พูดเปล่ามาทำท่าจะเข้ากอดผม
“ทำอะไรกันน่ะ/ปล่อยอิทนะโว้ย!!”สองเสียงดังขึ้นพร้อมกันแต่มาจากคนล่ะฝั่งเสียงแรกเป็นเสียงของผู้ชายท่าทางซื่อๆแต่หล่อ(อิทอย่าแรดค่า) ส่วนเสียงที่สองเป็นเสียงของสุดที่รักผมเองครับ
เขาสองคนต่างเข้ามาแทรกระหว่างผมกับไอ้เคน ก่อนที่นายหล่อ(ขอเรียกแบบนี้นะเพราะไม่รู้จักชื่อ)จะดึงไอ้เคนไปข้างหลังท่าทางหวงแปลกๆแบบนี้แปลว่า
“ฮ่าๆๆๆ ”ผมหัวเราะออกมาท่ามกลางความงุนงงของทุกคนจะไม่ให้ฮาได้ไงอ่ะครับไอ้เคนจอมกระล่อน แสบ ซ่าท้า teen ตลอดเวลามาสิ้นลายเพราะไอ้หนุ่มหน้าตาซื่อๆคนนี้เนี่ยนะ
“หัวเราะไรห่ะพี่อิท” ไอ้เคนพูดขึ้น
“หัวเราะแกแหล่ะ ไม่น่าเชื่อว่าไอ้เด็กแสบอย่างแกจะสิ้นลายเพราะคนที่ดูซื่อๆแบบนี้”
“เชอะ ผมงอนพี่อิทแล้ว”
“เดี๋ยวนะอิท อิทพูดเหมือนรู้จักสองคนนี้มาก่อนเลยนะ” กรถามขึ้น
“ก็ใช่นะซิ เนี่ยเคนรุ่นน้องอิทตอนเรียน ป ตรี น่ะ” ผมอธิบายให้กรแล้วก็นายหล่อฟัง
“ทีนี้คุณจะปล่อยน้องชายผมได้รึยังครับคุณหล่อ” ผมหันไปคุยกับคนหน้าหล่อบ้างเขายิ้มเขินๆก่อนจะปล่อยไอ้แสบ
“หวัดดีครับพี่ พี่เป็นแฟนพี่อิทเหรอครับ” ไอ้แสบพอหลุดมาได้ก็เอาเลยนะแก
“ครับพี่ชื่อกรนะ เป็นแฟนอิท” กรตอบรับแบบเต็มใจสุดๆ ชิ ทำไมมันเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยขนาดนี้เนี่ย
“ไอ้แสบแกไม่คิดจะแนะนำ เพื่อนให้รู้จักหน่อยเหรอ”
“เปนไรเนี่ยพี่อิท หึงพี่กรไง”
“ไม่ได้หึงโว้ย แต่อยากรู้จักเพื่อนแกเข้าใจไหม”
“นี่แมทครับ เป็น…” ไอ้แสบอ้ำอึ้งพลางยิ้มเขิน ฮ่าๆๆ เห็นแล้วสะใจครับปกติไอ้นี่ไม่มันกะล่อนจะตายไม่เคยมีใครแกล้งมันได้สักคน
“แฟนครับ” น้องหล่อไม่ใช่สิต้องบอกว่าน้องแมทพูดขึ้น ไม่ธรรมดาครับเด็กคนนี้เห็นซื่อๆแต่แอบร้ายลึกนะนั่นไม่งั้นเอาไอ้แสบของผมไม่อยู่หรอกครับ
“นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วพี่ว่า เราไปหาอะไรกินเลยดีกว่าจะได้ทำความรู้จักกันด้วย” กรพูดขึ้นก่อนจะหันไปชวนน้องแมทกับเคนไปด้วยเราสี่คนมากินข้าวที่ร้านประจำของพวกผมเองล่ะครับเป็นร้านที่ไม่หรูอะไรมาก อาหาร สะอาด อร่อยบรรยากาศดีผมชอบฮ่าๆแล้วพี่นัทเจ้าของร้านก็ใจดีมากๆด้วยครับ เราสี่คนเดินเข้าไปนั่งที่มุมในสุดของร้านเพื่อต้องการความเป็นส่วนตัวพนักงานที่ร้านก็คุ้นเคยกันดีครับพอเห็นหน้าผมกับกรก็ยิ้มรับมาเชียว
“สวัสดีค่ะพี่อิท พี่กร ” พนักงานของร้านพูดขึ้นทันทีที่พวกผมก้าวไปในร้าน
“สวัสดีครับ ทำไมวันนี้ไม่เห็นพี่นัทเลยครับ” ผมถามพนักงาน ปกติพี่นัทต้องออกมาต้นรับลูกค้าด้วยตัวเองแต่วันนี้ไม่เห็นแม้แต่เงา
“อ้อ พี่นัทไปทำบุญกับคุณหมอน่ะค่ะ” เธอตอบก่อนจะเดินออกไปเตรียมอาหาร คุณหมอไหนหว่า
“นี่อิทคร้าบ กินข้าวได้แล้วเดี๋ยวเย็นหมดนะ”
กรพูดก่อนที่จะตักกับข้าวให้ผม ท่ามกลางสายตาล้อเลียนของไอ้เคนเจ้าเก่า
ต่อด้าล่าง
-
ผมนั่งมองคู่ของพี่อิทกับพี่กรโชว์หวาน???? แต่ดูๆไปมันเหมือนทะเลาะกันมากกว่านะครับแต่แววตาที่มองกันของพี่สองคนมันเจือไปด้วยความรัก ผมว่าเขาสองคนคงต้องรักกันมากแน่ๆ อ้อลืมบอกไป ผมนายแมทครับแหะๆ นานๆจะมีบทบรรยายมาให้ซะที แต่ก่อนที่พี่อิทกับพี่กรจะทะเลาะกันเรื่องกับข้าวไปมากกว่านี้เสียงทักก็ดังขึ้นจากหน้าร้าน
“อ้าวน้องอิทน้องกร สวัสดีครับ” เสียงร้องทักทำให้เราสี่คนหันไปมอง โอ้โห สวยครับ สวยจริงๆผมไม่ได้โกหกถ้าพี่เขาไม่พูดครับผมนึกว่าเป็นผู้หญิงเลยนะครับ
โอ้ย!!! ผมร้องขึ้นหลังจากที่รู้สึกแรงกระแทกที่เท้า โดนเต็มๆเลยครับกระทืบมาได้นะเคน
“เคนเหยียบเท้าผมทำไมครับ”
“เปล่าโทษที พอดีวางเท้าผิดที่” เคนพูดก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ
ฮ่าๆๆๆ “ไอ้แสบหึงเป็นกะเขาด้วยเว้ย” พี่อิทพูดหลังจากหัวเราะซะเสียงดัง อ้อ ตกลงเคนหึงผมสินะ ดีใจจัง นานๆเคนจะหึงผมซะที
“เคนหึงผมเหรอครับ”
“ใครบอกไม่ได้หึงซะหน่อย”
“เอาล่ะๆ พอแล้วเลิกเถียงกันได้แล้วครับ”พี่หน้าสวยพูดขึ้น
“ว่าแต่น้องอิทกับน้องกรมากับใครเหรอครับ พี่ไม่เคยเห็นหน้า”
“อ้อ นี่ น้องแมทกับน้องเคนรุ่นน้องของอิทเขาครับ” พี่กรตอบก่อนจะแนะนำพี่หน้าสวยให้พวกผมรู้จัก
“นี่พี่นัท เป็นเจ้าของร้านน่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องๆ แล้วมาอุดหนุนร้านพี่บ่อยๆนะครับ” มิน่าลูกค้าเต็มร้านเจ้าของร้านสวยแถมอัธยาศัยดีนี่เองนะครับ
“คุยอะไรกัน น่าสนุกจังเลยนัท” ผู้ชายคนนึงเดินมาที่โต๊ะของพวกเราแต่ผมว่าหน้าตาคุ้นๆนะครับ
“เฮ้ย…เฮีย!!/พี่หมอ” ผมกับเคนพูดขึ้นแทบจะพร้อมกันก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงล่ะครับก็คนที่อยู่ตรงหน้าคือพี่ลมเป็นลูกพี่ลูกน้องผมเองครับ แล้วพี่ชายผมมาทำอะไรที่นี่ล่ะ
“ไอ้แมท”พี่ชายผมก็คงตกใจไม่แพ้กัน เฮียคงไม่คิดว่าจะมาเจอผมที่นี่ โลกเรานี่มันกลมเกินไปแล้วนะผมว่าคิดไปคิดมา เราหกคนรู้จักกันหมดซะงั้นครับ
“เฮียรู้จักกับพี่นัทด้วยเหรอ”
“รู้สิ ก็เนี่ยแฟนเฮียเอง” เฮียยิ้มกอ่นจะกอดพี่นัทโชว์ผม
“เดี๋ยวๆๆ ตกลงพี่นัทเป็นแฟนพี่หมอเหรอครับ” เคนถามขึ้น
“ใช่ครับ”
“พอแล้วลมเลิกกอดนัทได้แล้วอายคนอื่นเค้า”
“อ้อ ลืมแนะนำเลย น้องอิท น้องกร นี่หมอลมแฟนพี่ครับ”
แล้วเราหกคนก็นั่งกินขาวรำลึกความหลังด้วยความสนุกสนาน??? ก็เล่าเรื่องของแต่ละคู่นั่นล่ะครับการได้ฟังประสบการณ์จากพี่ๆทำให้ผมรู้สึกว่ากว่าที่เราจะได้รักใครสักคนมันเป็นเรื่องที่ยากมากเลยนะครับ แต่สิ่งที่ยากกว่าการได้ความรักคือการรักษามันเอาไว้ให้นานตังหาก ผมมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆก่อนจะกระซิบคำที่ผมอยากบอก
“แมทรักเคนจังเลยครับ” เคนยิ้มก่อนจะกระซิบกับผมบ้าง
“เคนก็รักแมทเหมือนกันครับ” เราสองคนกุมมือกินข้าวพลางนั่งฟังเรื่องราวของพี่ๆ ไปเรื่อย มาถึงวันนี้ผมดีใจนะครับที่ความบังเอิญในวันนั้นทำให้เราสองคนเจอกัน ขอบคุณคุณป้าหมอดูคนนั้น ขอบคุณต้นมะม่วง ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมเจออีกครึ่งของชีวิตที่ตามหามานาน
ไม่รู้ว่าคนอ่านจะงงไหมอ่ะ อิอิ คือว่าจริงๆแล้วเนี่ยมันเป็นตอนพิเศษรวมทุกคู่จากนิยายที่พิตเคยแต่งทั้งหมดอ่า
ถ้างง ก็ลองกลับไปอ่านนิยายพิตดูนะ หึหึ ขายของซะหน่อย ไปดีกั่ว
ปล ยังเหลืออีกตอนนะคะ :L2:
-
สงสารตองจัง โอไม่น่าตายเลย คนแต่งใจร้ายเนอะ :o12:
-
แรก ๆ นี่เราขำ เราเขิน
หลัง ๆ ดราม่ามากกกกกกกกกกกกก
ร้องไห้เลยทีเดียว T^T
สงสารตองอ่ะ :o12:
แล้วโอก็มาเสียวันเกิดตองเลยด้วยอ่ะ!!! U_U
-
:call: :call: :call:
ปลุกวิญญาณน้องโอ :really2:
:เฮ้อ:
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
เศร้า T^T
-
ขอบคุณจ้า
ตอนพิเศษน่ารักจริงเชียว ^^
นิยาย ตอนจบก็ต้องมีความสุขถึงจะดี
ถ้ามีความทุกข์ มันก็จะรู้สึกว่ามันยังไม่จบ........
แม้จะค้างคา แต่สุดท้ายก็ต้องทำใจว่ามันจบ
ชีวิตทุกคนก็อยากให้จบแบบมีความสุขเสมอ....
-
เศร้าไปมั๊ยยยยยยยยย :o12:
-
แล้วตองจะมีคนมาดูแลป่ะเนี้ย
-
เศร้าไปมั๊ยยยยยย
-
ร้องให้กับตอง
โอฟื้นขึ้นมาน่ะ TT
-
สงสารตอง
-
:n1:จะตามอ่านทุกตอนทุกเรื่องที่มีในนี้
เพราะมันเป็นซีรี่ย์ ฮาาาาาาา
-
อ่านจบไปอีกเรื่อง สนุกมาก
-
จบแล้วหรอ
สงสารตองอ้ะ :sad4:
-
:m16: :m16: :m31: :m31: :fire: :fire:
:angry2: :angry2: เรื่องนี้คนแก่ ไม่ปลื้ม.......
-
ตองคิดได้แบบนั้นก็ดีแล้ว โอรักตองมากคงไม่อยากให้ตองเป็นแบบนั้นหรอก โอ๋ดูแลตองให้ดีให้เท่ากับที่โอทำให้ตองนะ
-
ว๊ายย ทำร้ายจิตใจอย่าง แร ทำไม โอ ต้องตายด้วยยยย @.@
-
โฮววววว ชีวิตมันเศร้า สงสารตองอ่ะ ทำไมโอต้องตาย แง๊ๆๆๆๆ T_T
-
อารมณ์พลิกมากจ้าา~ :hao5: มันคืออัลไล. :mew4: สงสารตองจังเลยย.งื้อ~~
-
เรื่องนี้มีกลายรูปแบบจริงๆ สุขอยู่ดีๆ คนเขียนให้เราเศร้าซะงั้น
-
สงสารโอ ตามหาคนรักจนเจอแต่ต้องมาจากไปก่อน
ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณนะค่ะ ^^