ขอโทษที่หลายใจ
เทียนเล่มที่ 8
หลายวันต่อมา หลังจากที่เขารู้ความจริงทั้งหมด เขาก็ไม่เป็นอันทำอะไร เวลาแต่ละนาทีมันผ่านไปอย่างเชื่องช้าเสียจนน่าหงุดหงิด และวันนี้คือวันที่พ่อของเขารับปากว่าจะพาเขาไปพบกับยิหวา
ทันทีที่ลงจากเครื่อง เขาก็รีบเดินออกมาด้านนอก เพราะพ่อเขาบอกว่าพ่อนัดคุณป๊าของยิหวาไว้ ว่าจะให้คนจากรีสอร์ทมารับ และไม่ต้องรอเลยเพราะคนที่ทางรีสอร์ทจัดมานั้น มารอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว
คุณพ่อเล่าให้ฟังว่าถึงจะบอกว่าให้คนทางรีสอร์ทรับ แต่ที่ที่พวกเขาจะไปพักก็คือบ้านของคุณป๊าเอง คุณป๊าหรือนายหัวกริชนั้น จากที่ฟังคุณพ่อของเขาเล่า นายหัวกริชคือเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แข่งกันจีบสาวคนเดียวกัน ซึ่งก็คือแม่ของยิหวา แต่แล้วคนกลางอย่างคุณอามิ่งหล้า หรือแม่ของยิหวานั้นเลือกนายหัวกริช ในตอนนั้นเป็นเพียงนายกริชเท่านั้น คุณพ่อของเขากับคุณป๊าของยิหวาคบกันเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน ในตอนแรกที่เขาพายิหวาเข้าบ้าน พ่อเข้าต่อต้านอย่างหนัก แต่พอผ่านไปไม่นานก็ยอมรับอย่างง่ายดาย ส่วนหนึ่งก็เพราะแพ้ความดีของยิหวาเอง และอีกส่วนหนึ่งก็คือ เพิ่งจะรู้ว่ายิหวานั้นเป็นลูกของเพื่อนสนิท แต่ยิหวาใช้นามสกุลของยายเพื่อป้องกันตัวพวกไม่หวังดี จึงไม่ทราบตั้งแต่ตอนแรก
รถยนต์ที่ไปรับนั้นตอนนี้วิ่งผ่านถนนที่ปลูกต้นประดู่เอาไว้ทั้งสองข้างทาง กิ่งที่โค้งหากันนั้นดูเหมือนซุ้มประตูขนาดใหญ่ คุณแม่ของยิหวาชอบดอกประดู่ เพราะมันจะออกดอก เบ่งบาน และร่วงโรยพร้อมกัน มันเป็นเหมือนการกระทำที่ว่า เราจะก้าวไปพร้อมกัน และต้นประดู่นี้ก็เป็นที่มาของชื่อจริงของยิหวา ‘ อังสนา ’ หรือดอกประดู่นั่นเอง
“ ว่าไงไอ้เกลอ มาถึงเร็วจริง ” คนที่เข้ามาทักพ่อเขาเป็นชายวัยกลางคนที่ยังดูหนุ่มอยู่มาก ผิวคล้ำจนไม่น่าเชื่อจะมีลูกผิวขาวอย่างยิหวา
“ ไอ้ข้าก็ไม่ได้อยากมาเร็วหรอก กว่าจะจัดการอะไรเรียบร้อย แต่ไอ้คนข้างหลังนี่สิ มันรีบจะมา ” พ่อของเขาชี้นิ้วข้ามหลังมา
“ สวัสดีครับคุณอา ” เขายกมือไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้า แม้คนๆนี้จะยิ้ม แต่แววตาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วยเลย ทำเอาเขารู้สึกร้อนๆ หนาวๆอย่างไรชอบกล
“ ลูกชายเอ็งใช่มั้ย ” พ่อเขาพยักหน้าตอบ ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยอะไรต่อ หมัดหนักๆก็ตรงเข้าเต็มหน้า ลงไปนั่งนับเดือนในทันใด
“ จับมันขึ้นมา ” คุณอาหันไปสั่งชายร่างกำยำที่ยืนอยู่ข้าประตูให้หิ้วปีกเขาขึ้นมา และอีกหลายหมัดก็ตามมาจนไม่ทันนับ นี่ใช่ไหมที่พ่อเขาบอกว่าเขาต้องรับมันเอง โดยที่พ่อเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่แค่นี้มันยังน้อยนักกับสิ่งที่คุณอาทำ สิ่งที่เขาทำไว้กับยิหวามันมากมายกว่านี้นัก
เสียงแก้วแตกด้านหลังคุณอาทำให้คุณอาหยุดเข่าที่กำลังจะสอยเขากลางตัวลง ก่อนจะโบกมือให้ชายสองคนนั้นปล่อยเขา เมื่อไม่มีคนคอยยึดเขาก็ร่วงลงมากองกับพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย
“ คะ...คุณป๊าทำอะไรครับ ทำไมต้องรุนแรงแบบนี้ พี่ปาหนันช่วยไปหยิบกล่องยาให้ยิหวาทีครับ ” เสียงที่เขาอยากได้ยิน เสียงของคนที่เขาอยากให้กลับมาคุยกับเขาอีกครั้งดังขึ้นเหนือศีรษะ ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ในใจมาตลอด คนที่ถูกถามนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไรมาก เพียงพูดเบาๆว่า ‘ เดี๋ยวลูกก็รู้ ’ และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะคนที่กำลังเดินเข้ามานั้นชะงักเท้าทันทีที่เห็นหน้าเขาอย่างชัดเจน
“ พ่ะ...พี่พัทธ ” เสียงอุทานไม่ดังนักแต่ก็พอได้ยิน ก่อนที่เท้าที่ก้าวเข้ามาจะถอยออกไปอีกครั้ง
“ คุณป๊ามีอะไรหรือครับ ทำไมให้ผมรีบกลับ อ้าว!!! แล้วนั่นมันใครกันครับ ” เสียงห้าวของคนที่ก้าวเข้าใหม่ดังขึ้นก่อนที่ตัวจะเดินมาถึง
“ เราดูเอาเองแล้วกันระเด่น ส่วนเอ็งสัญญาต้องเป็นสัญญานะ ” นายหัวกริชตอบคนที่กำลังเดินเข้ามา ก่อนจะหันมาคุยกับเพื่อนเก่า
“ เออ!!! สัญญาก็คือสัญญา ข้าไม่ผิดคำพูดหรอก เพราะลูกข้ามันผิดจริงๆ แต่แกก็อย่างลืมเหมือนกันล่ะ ” พร้อมบุญว่ากลับไปเช่นกัน
“ ได้อย่างนั้นก็ดี ข้าก็รักษาคำพูดเหมือนกัน ระเด่นจัดการได้ตามสมควร แต่ห้ามพิการนะ” นายหัวกริชว่าก่อนจะหันมาสั่งความกับลูกชายอีกครั้ง แล้วจึงเดินออกไปพร้อมกันปล่อยเรื่องนี้ให้ลูกๆเขาจัดการกันเอง
“ นึกว่าใคร ที่แท้ก็โจทย์เก่านี่เอง ” และเมื่อระเด่นเข้ามาถึงที่ที่เขานั่งอยู่ก็เหมือนกับว่าการลงโทษแบบจริงจังกำลังจะเริ่มขึ้น เพราะคำทิ้งท้ายของนายหัวกริชทำให้คิดได้อย่างนั้น
“ พี่ระเด่นจะทำอะไรครับ ” ยิหวาถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจในสิ่งที่พี่ของตนจะทำ แต่ระเด่นนั้นไม่ตอบแต่หันมาสั่งคนของตนเองแทน
“ เอามันไปข้างนอก แล้วอย่าให้คุณยิหวาเข้ามาได้ ”
“ พี่ระเด่นจะทำอะไร ปล่อยยิหวานะ ” เสียงของยิหวาดูจะไกลออกไป เมื่อคนตรงหน้าไม่คิดที่จะเบามือแม้แต่น้อย แต่เมื่อคิดกลับไปแล้ว เขาก็ไม่เคยยั้งมือเลย เมื่อตอนที่เขาทำร้ายยิหวาทั้งตัว และหัวใจ เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
“ พี่ระเด่นหยุดเดี๋ยวนี้นะ ยิหวาบอกให้หยุด ยิหวาขอร้อง ” เสียงตะโกนของยิหวาที่เจือมากับเสียงสะอื้นไห้ ทำให้เขาอยากจะบอกกับยิหวาว่า ไม่ต้องห่วงเขาหรอก สิ่งที่เขาได้รับวันนี้มันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เขาเคยทำกับยิหวา
“ พี่พัทธ พี่พัทธ ” เสียงเรียกพร้อมกับมืออุ่นๆ กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยทำให้เขาปิดเปลือกตาที่แสนจะหนักลงพร้อมกับรอยยิ้ม เพราะอย่างน้อยยิหวาก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่บ้าง
“ พี่ระเด่นทำแบบนี้ทำไม คุณป๊าก็ด้วย ตอบยิหวามาสิครับ คุณอาก็เหมือนกัน ตอบยิหวามาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ” เสียงเจือสะอื้นของยิหวาที่เอ่ยถามทุกคนที่นั่งอยู่ทำให้รู้ว่า จริงๆแล้วยิหวายังรัก และเป็นห่วงพัทธยาอยู่มากเช่นกัน
“ ป๊าอยากรู้ว่า จริงๆแล้วลูกรักใครกันแน่ยิหวา ลูกยังรักพัทธยาอยู่ แล้วระเด่นล่ะ ลูกรักระเด่นเพราะอะไร ” คำถามตรงๆแบบไม่อ้อมค้อมทำให้ยิหวานิ่งงัน
ใช่เขายังรักพัทธยาอยู่แต่พี่ระเด่นนั้นเขาก็รัก และเขาไม่ได้รักพี่ระเด่นเพียงเพราะพี่ระเด่นเขามาในเวลาที่เขาต้องการ แต่เขามีพี่ระเด่นอยู่ในใจแล้วต่างหาก เพียงแต่ความรู้สึกในตอนแรกนั้นมันไม่ชัดเจนมาก รักพี่ระเด่นแบบพี่ชาย เขาคิดอย่างนั้นมาตลอด จนได้พบกับพัทธยา เขาจึงรู้ว่าจริงๆแล้วเขาไม่ได้รักพี่ระเด่นเพียงแค่พี่ชาย แต่มันมากกว่านั้น หากความเป็นพี่น้องที่ขวางอยู่ มันทำให้เขาคิดว่า เขารักพี่ระเด่นแบบพี่ชาย จนได้รู้ว่าแท้จริงแล้วพี่ระเด่นเองก็รักเขาเกินกว่าคำว่าพี่น้องเช่นกัน และเมื่อเกิดเรื่องคราวนั้นขึ้น คุณป๊าจึงเปิดไฟเขียวให้พี่ระเด่นเดินหน้าได้เต็มที่ เขาจึงมารู้ทีหลังว่า แท้จริงแล้วพี่ระเด่นเป็นลูกบุญธรรมของคุณป๊า แต่พี่ระเด่นนั้นรู้เรื่องนี้มาก่อนแล้ว
เช่นเดียวกัน เขาก็ไม่ได้รักพัทธยาเพราะเห็นว่าพัทธยาเป็นตัวแทนของใคร แต่เขารักพัทธยาในแบบที่พัทธยาเป็น ไม่คิดจะเอาไปเปรียบกับใคร และแม้จะรู้ว่าสิ่งที่เขารู้สึกอยู่นั้นมันผิด เขาก็ไม่อาจจะเลิกรักทั้งสองคนได้โดยง่าย แต่เพราะพี่ระเด่น คือพี่ชาย เขาจึงตัดใจที่จะเลือกพัทธยา
จนถึงวันที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นในครั้งนั้น พัทธยาเลือกที่จะเดินจากไป พี่ระเด่นเข้ามา ไม่ใช่ในฐานะพี่ชายที่แสนดีคนเดิม หากแต่เป็นชายคนหนึ่งที่รักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ ไม่สนว่าตนเองจะไม่ใช่คนแรกของเขา ไม่สนว่าเขาจะยังมีใครอีกคนอยู่ในใจ พี่ระเด่นรักเขาอย่างที่ใจตนเองอยากจะรักเท่านั้น
เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันผิด ผิดอย่างมากที่จะเก็บคนสองคนเอาไว้คนเดียว เขารักพี่ระเด่น แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังไม่ลืมพัทธยา
“ คุณป๊าครับ ผมเข้าไปได้มั้ยครับ ” เสียงเคาะประตูที่ด้านหน้าทำให้นายหัวกริชละสายตาจากต้นประดู่หน้าบ้านกลับเข้ามาให้ห้อง
“ เข้ามาสิระเด่น ” และทันทีที่สิ้นเสียงอนุญาต ระเด่นก็เปิดประตูเข้ามา เขามีเรื่องหลายอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจ มีหลายอย่างที่คุณป๊าทำให้เขาสงสัย
“ กำลังสงสัยในสิ่งที่ป๊าทำใช่ไหม คิดว่าตนเองกลายเป็นเครื่องมือใช่หรือเปล่า ” ไม่ทันที่จะเอ่ยถาม ผู้สูงวัยกว่าก็ชิงตอบเสียก่อน ระเด่นจึงนิ่งฟัง
“ ป๊าไม่เคยคิดให้ระเด่นเป็นตัวสำรองของใครหรอกนะ แต่สิ่งที่ป๊าอยากรู้จริงๆก็คือ ยิหวายังรักเจ้าพัทธยานั่นอยู่หรือเปล่า ทำตอบก็คือใช่ ยิหวายังรักเจ้านั่นอยู่มาก อีกสิ่งที่ป๊าได้รู้ก็คือ ยิหวาก็รักเรามากด้วยเหมือนกัน ทีนี้ป๊าก็ไม่รู้ว่ายิหวาเปิดใจรักเราเพราะเราเข้ามาในช่วงเวลานั้น หรือรักเราเพราะเราเป็นเราจริงๆ ป๊าถามระเด่นสักอย่างสิ ลูกอยากได้ตัวยิหวา ใจของยิหวา หรือทั้งสองอย่าง ลองกลับไปคิดดูนะว่าอะไรคือสิ่งที่ลูกต้องการจริงๆ ยิหวาเองก็ต้องตอบคำถามให้กับตัวเองเหมือนกันว่าจะเลือกใคร ” นายหัวกริชกล่าวทิ้งทายก่อนที่ปล่อยให้ระเด่นเดินออกจากห้องมา
ระเด่นนั้นเป็นลูกบุญธรรมของนายหัวกริชเท่านั้น แต่ระเด่นเองก็ไม่ได้รู้แต่แรก หากเขารู้หลังจากที่เขาโตพอที่จะเข้าใจอะไรได้มากขึ้นแล้ว เขารัก และเห็นยิหวามาตั้งแต่เล็ก ความรักแบบพี่น้องจึงค่อยๆเปลี่ยนเป็นความรักแบบคนรัก ซึ่งนั่นมันก็หลังจากที่เขารู้ตัวว่าเขาเป็นลูกชายบุญธรรม พี่ชายบุญธรรม ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ในตอนนี้หากยิหวาไม่เลือกเขา เขาก็พร้อมที่กลับไปเป็นพี่ชายคนเดิม
ที่โรงพยาบาล วันนี้ทุกคนมารอฟังคำตอบจากคนๆเดียว แม้พัทธยาจะเจ็บไม่น้อย แต่เขาไม่ได้โกรธหรือแค้นระเด่นเลย เขากลับอยากขอบคุณด้วยซ้ำ ที่ทำให้ความรู้สึกผิดของเขา ที่มีต่อยิหวาลดลงบ้าง แม้เพียงน้อยนิดก็ยังดี
“ ยิหวาป๊าถามจากใจเลยนะ ลูกยังรักพัทธยาอยู่ใช่ไหม ” ตอบที่ได้คือการพยักหน้ารับ ไม่จำเป็นต้องปิดปังความรู้สึกเมื่ออยู่กับครอบครัว นั่นเป็นสิ่งที่คุณป๊าเคยบอก
“ แล้วพี่ระเด่นล่ะ ลูกรักพี่เขาเพราะพี่เขาเข้ามาตอนที่ลูกกำลังเสียใจหรือเปล่า ” คำตอบคือการส่ายหน้า ก่อนที่ยิหวาจะตอบอีกครั้ง
“ ยิหวายังรักพี่พัทธอยู่จริง แต่ยิหวาไม่ได้รักพี่ระเด่นเพียงเพราะพี่ระเด่นเข้ามาตอนยิหวากำลังเสียใจ แต่ยิหวารักพี่ระเด่นมาก่อนนั้นแล้ว รักในความดี แต่พี่ระเด่นเป็นพี่ชาย ยิหวาจึงไม่สามารถจะรักพี่ระเด่นแบบคนรักได้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว หากจะให้ยิหวาเลือก ยิหวาเลือกไม่ได้หรอกครับ ยิหวาเป็นคนเห็นแก่ตัว ยิหวาไม่อยากจะเสียใครไปเลย และเมื่อมันเป็นเช่นนี้ ยิหวาก็เลือกที่จะไปเองครับ ยิหวาไม่อาจจะเลือกคนใดคนหนึ่ง แล้วทิ้งอีกคนหนึ่งได้จริงๆ ” สิ้นคำพูดยิหวาก็หันหลังออก แต่หากไม่ได้เดินไปไหน เพราะข้อมือทั้งสองข้างถูกจับจากคนสองคน
“ หากยิหวาเลือกไม่เลือกก็ไม่เป็นไร พี่เลือกที่จะอยู่ข้างยิหวาเอง ” เสียงจากคนสองคน ที่คำพูดช่างเหมือนกันราวกับนัดทำให้หยดน้ำใสๆไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจ คนแก่ทั้งคู่ก็ไม่อยากจะอยู่เป็นก้างของใคร จึงเลี่ยงออกมาเสียปล่อยให้คนหนุ่มๆเขาจัดการกันเอง ไม่รู้ว่าทำไมยิหวาที่จัดการเรื่องงานได้ดีทุกเรื่อง แต่กับเรื่องของหัวใจตัวเองกลับตกม้าตายเสียอย่างนั้น แบบนี้คงต้องปล่อยให้อีกสองหนุ่มช่วยจัดการให้แล้วกระมัง
*******************************************************************************************
ทิวาสวัสดิ์ขอรับ
เข้ามารายงายตัวขอรับ ตอนนี้เป็นตอนทีเฉลยข้อข้องใจทุกๆอย่างเลยก็ว่าได้
เหลืออีกตอนก็จะจบแล้ว แต่อาจจะมีภาคต่อหรือตอนพิเศษหรือไม่นั้นก็ต้องแล้วแต่ว่าทุกท่านต้องการหรือไม่
ตอนสุดท้ายนั้นเป็นเรื่องของคนสามคน ในที่รโหฐาน ข้าเจ้าจะพาทุกท่านไปแอบดูในตอนต่อไปนะขอรับ
แล้วเจอกันตอนต่อไปขอรับ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ขอโทษที่หลายใจ เทียนเล่มที่ 9 จบแล้วขอรับ (รบกวนย้ายได้เลยขอรับ) (อ่าน 16598 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก