หัวข้อ: (เรื่องสั้น)ได้ยินไหม..ว่ารักเธอ อัพตอนพิเศษ2 20 08 11 (รบกวนย้ายด้วยค่ะ)END

[pita]

ดันจนเหนื่อย

[pita]

วันเกิดครบรอบ20ปีของผมแต่แฟนตัวดีไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน เฮ้อ มีแฟนเด็กแถมอินดี้อีกต้องทำใจครับ
“และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้นก็วนเวียน~”
จู่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับเบอร์ที่ผมไม่คุ้นเอาซะเลย
“สวัสดีครับ”
(นั่นตองใช่ไหมลูก)
“ครับ ว่าแต่ เอ่อคุณเป็นใครครับ”
(แม่เป็นแม่ของน้องโอนะลูก) แม่ของโอ??? แม่ของโอโทรมาได้ยังไงไหนไอ้โอบอกว่ามันไม่มีญาติที่ไหน
“ผม งง ไปหมดแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
(หนูอย่าเพิ่งถามตอนนี้ได้ไหมลูก ตอนนี้หนูรีบมาที่โรงพยาบาลAเดี๋ยวนี้เลยนะลูก)
“ไปทำไมครับ”
(คือว่า….น้องโอถูกรถชนตอนนี้อาการสาหัสมากแม่อยากให้หนูมาดูน้องได้ไหมลูก ฮึกๆๆ ฮื่อๆๆ)
ไม่จริงใช่ไหม มันไม่จริงหรอกใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าเรื่องที่ผมได้ยินเมื่อกี้มันไม่จริง ไอ้โอของผมไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม ผมไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากห้องได้ยังไง ไม่รู้ว่าวางโทรศัพท์ตอนไหนรู้ตัวอีกทีผมก็อยู่หน้าโรงพยาบาลAแล้ว ผมรีบวิ่งไปที่แผนกฉุกเฉินทันที ก่อนจะเจอผู้หญิงวัยกลางคนคนนึงนั่งอยู่หน้าห้อง
“หนูตองใช่ไหมลูก”
“ครับ..แล้วโอเป็นไงบ้างครับ ”
“ฮึกๆๆ ” แม่ของโอไม่ตอบแต่กลับร้องไห้ขึ้น
“ป้าครับบอกผมเถอะครับโอ อยู่ที่ไหน โอปลอดภัยใช่ไหมครับ”
“น้องอยู่ข้างในน่ะลูก ไปเถอะน้องคงดีใจนะที่หนูมา”
ผมรับวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันทีร่างของโอนอนนิ่งไม่ต่างจากคนนอนหลับแต่เนื้อตัวกลับขาวซีด ซีดจนเหมือนไร้ลมหายใจ!!!!!
“โอครับ ที่รักตื่นได้แล้วนะตองมารับกลับบ้านเราแล้วนะครับ” ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหูของโออย่างที่โอชอบทำเวลาปลุกผม
“ฮึกๆๆ โอ เลิกเล่นได้แล้วนะ ตองไม่ขำนะที่รัก ตื่นเถอะนะ” ผมพูดพลางซบหน้าลงกับร่างของโอ
“โอตื่นเซ่!!!!!” ฮื่อๆๆๆๆ
“ทำไมนายผิดสัญญา ไหนบอกจะไม่ทิ้งกันไปไหนไง ไอ้เด็กบ้าตื่นเดี๋ยวนี้นะ” ผมฟูมฟายก่อนจะเขย่าตัวโออย่างแรงไม่จริง ผมไม่เชื่อว่าไอ้เด็กบ้ามันจะทิ้งผมไป ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าเรื่องทุกอย่างมันล้อผมเล่นใช่ไหม
“หนูตองพอเถอะลูก โอเขาไปดีแล้วนะลูก” แม่โอพูดก่อนจะดึงผมออกมา
ฮึกๆๆๆฮื่อๆๆ เราสองคนร้องไห้กอดกันอยู่หน้าห้องเพื่อให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลจัดการเรื่องศพของโอ
7วันผ่านไป
ผมยืนมองควันที่ลอยไปสู่อากาศอย่างช้าๆชีวิตคนเราก็เท่านี้สินะ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วผมยังตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของคนที่ผมรักแต่ตอนนี้ผมไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว น้ำตาผมค่อยๆไหลออกมาช้าๆผมขอร้องไห้วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วผมจะกลับไปเข้มแข็งอย่างเดิม
“ตองกลับเถอะลูก แม่ว่ามันถึงเวลาแล้วที่ลูกควรจะรู้ทุกอย่าง”
“ครับ” ผมตอบ วันนี้แล้วสินะทุกอย่างที่ผมสงสัยจะได้รับคำตอบสักที
แม่ของโอซึ่งผมรู้ทีหลังว่าชื่อป้าอรพาผมขึ้นรถยนต์ยี่ห้อหรูออกมาจากวัดและสิ่งที่ผมรับรู้มาคือ โอไม่ได้กำพร้าหรือจนอย่างที่ผมคิด โอมีทุกอย่างทั้งพ่อ แม่ และพี่ชาย ไอ้เด็กบ้าของผมรวยขนาดนี้ แล้วโอทิ้งทุกอย่างไปอยู่ในหอพักรังหนูกับผมทำไม
“ลงมาสิลูก” ป้าอรเรียกผมลงทันทีที่รถจอดเทียบประตูบ้านหลังหนึ่งซึ่งมันควรจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า
“ครับ” ผมรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างกลัวๆป้าอรพาผมมาที่ห้องรับแขกใหญ่ของบ้านซึ่งไม่บอกก็คงรู้ว่ามันหรูไม่แพ้ตัวบ้านเลยครับ
“นั่งสิตอง”
“ครับ”
“หนูมีอะไรจะถามแม่ไหม”
“คือ โอเขาหลอกผมทำไมครับ ทำไมเขาต้องหลอกว่าเป็นเด็กกำพร้าทั้งที่โอมีครบทุกอย่าง”
“แม่ว่าหนูอ่านจดหมายนี้แล้วหนูจะเข้าใจทั้งหมดเอง”
ตองที่รัก
สุขสันต์วันเกิดนะครับ อิอิ เขินจังเลย ไหนๆเราก็เป็นแฟนกันมาสักพักแล้วเนาะโอไม่อยากปิดบังอะไรตองอีกต่อไปแล้ว แต่ก่อนอื่นตองต้องสัญญากับโอก่อนนะว่าตองจะไม่โกรธ แหน่ะ ไม่ต้องมาทำหน้ายุ่งเลย สัญญาก่อน เร็วๆๆดิ 
“สัญญา” ผมบอกกับโอในใจหวังว่านายจะได้ยินนะโอ
โอเค งั้นเริ่มเลยนะ แต่สัญญาแล้วนะต้องห้ามโกรธด้วย ความจริงแล้วโอ ไม่ได้ตัวคนเดียวหรอกนะ โอน่ะ มีทั้งพ่อ ทั้งแม่ แล้วก็พี่ชายแต่ที่ต้องบอกตองไปแบบนั้นเพราะกลัวว่าตองจะไม่ให้อยู่ด้วยเลยต้องสร้างเรื่องให้น่าสงสารไว้ก่อน ฮ่าๆๆ แล้วก็อันที่จริงโอไม่ได้บังเอิญสลบที่หน้าหอหรอกแต่โอตั้งใจตะหาก เนี่ยลงทุนยอมนอนตากฝนเลยน๊า(เห็นรึยังว่าโอนะรักตองม๊ากมาก) ตองคงสงสัยว่าโอทำไปทำไม และทำไปเพื่ออะไรใช่ไหม ตองรู้มั้ยทุกอย่างที่โอทำ โอทำเพราะโอรักตองนะ ไม่ใช่เพิ่งรักแต่โอรักมาตั้งนานแล้ว ตองอาจจะจำโอไม่ได้แต่โอไม่เคยลืมตอง แต่ไม่เป็นไรหรอกถ้าตองได้เห็นของสิ่งนั้นตองต้องจำโอได้แน่ๆๆเปิดดูสิที่รัก
อ้อสุดท้ายๆๆ สุขสันต์วันเกิดนะครับ โออยากขอบคุณโลกนี้จังที่ให้ตองเกิดมาให้โอรัก โอรักตองนะครับ
                                                                                                                                  รักที่สุด
                                                                                                                         ไอ้เด็กบ้าของตอง^^
“ป้าอรครับ ผมขอดูของที่โอจะให้ผมได้ไหมครับ”
“ได้สิลูก” ป้าอรยื่นกล่องของขวัญให้ผม ผมค่อยๆแกะออกช้าๆ ทำไมขอบตามันร้อนๆแบบนี้นะ
“ตองอย่าร้องไห้อีกเลยนะลูก หนูร้องมา7วันแล้วนะ” ป้าอรเข้ามากอดผมแน่น นี่ผมร้องไห้เหรอทำไมไม่รู้ตัวเลยนะ
“ครับ” ผมปาดน้ำตาออกทันที ผมจะอ่อนแอไม่ได้ไม่งั้น ไอ้เด็กบ้าของผมคงไม่สบายใจผมค่อยๆแกะกล่องออกมาช้าๆ ก่อนจะเห็นสิ่งที่อยู่ในกล่องนั้น
“นี่มัน” ผมเอาสิ่งนั้นออกมาดู ความทรงจำต่างๆถูกฉายซ้ำขึ้นทุกฉากทุกตอนแจ่มชัดขึ้นทันที
“นี่มันแหวนผมนี่ครับป้าอร..” จนถึงวินาทีนี้คนที่ทำร้ายโอมาตลอดก็คือผมสินะ ไม่ใช่ระยะเวลาแค่สามเดือนที่โอรักผมแต่โอรักผมมา10ปีตะหาก 10ที่ผมใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยที่โอหายไปจากความทรงจำ แต่เขากลับใช้เวลาทุกนาทีรักผม โอ ตองขอโทษ ขอโทษที่ลืมโอ ตองขอโทษ



อีกตอนเดียวจะจบแล้วนะคะ น้องพิตขอโทษแต่ทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่วางโครงเรื่องไว้ (วิ่งหลบขวด) ไปแล้วล่ะ หึหึ

[yayee2]

เกือบขว้างขวดใส่น้องพิตจริงๆแหละ
(แต่กลัวน้องพิตได้รับบาดเจ็บเดี๋ยวมาแต่งตอนจบไม่ได้ อิ อิ)
ก็..ก็ มาทำให้น้องโอเค้าตายได้ไง 
สงสารตอง สงสารโอ สงสารครอบครัวน้องโอด้วย
เออ..ว่าแต่เค้ารู้จักกันมาก่อนเหรอ

[roseen]

ทำแบบนี้มาตีกันเลยดีมั้ยน้อง

สงสารน้องตอง

[fannan]

เง้อเศร้ากำลังจะมีความสุขแล้วเชียวเค้าว่ารักแรกมักไม่สมหวังท่าจะจริง

[Right now!!!]

อ่านแบบรวดเดียวจบ แล้วจะบอกว่า
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ ถึงทำแบบนี้ ดราม่าเกินไปแล้ววววว
แต่เศร้าได้ใจเลยละค่ะ อินเลย
แต่งเก่งมากกกกกกก เป็นกำลังใจให้นะคะ

[golove2]

 

คุณน้องใจร้ายมากเลยอ่ะ
ทำไมทำแบบนี้ละค่ะ

[pita]

สอบเสร็จเดี๋ยวมาต่อนะคะ

[pita]

10ปีก่อน
ผมเด็กชายตองอายุ10ขวบกำลังเล่นชิงช้าอยู่ในสนามเด็กเล่นเก่าของหมู่บ้านที่ผมชอบมาที่นี่เพราะมันสงบและผมก็ไม่ต้องโดนรังแกจากเด็กๆคนอื่น ผมมักจะโดนเพื่อนรุ่นเดียวกันล้อและแกล้งเสมอทำให้ผมไม่มีเพื่อนเลยสักคน ก็เลยจำเป็นต้องแอบมาเล่นคนเดียวแบบนี้ล่ะครับ
“พี่ชายๆๆทำไมมาเล่นคนเดียวล่ะครับ” เด็กผู้ชายอายุไม่น่าเกิน 7 ขวบถามผม
“เอ่อ..”ผมไม่รู้จะตอบยังไงถ้าตอบว่าผมไม่มีเพื่อนผมจะอายเด็กไหม
“ช่างเถอะ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ว่าแต่พี่ชายมาเล่นกับผมก็ได้นะ” เด็กคนนั้นพูดพลางกอดอกแล้วส่ายหน้าท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ไม่มีผิด เหอๆไอ้เด็กแก่แดด
“ใครสอนให้ทำท่าแบบนี้เนี่ย”
“ไม่มีใครสอนก็เห็นป๊าชอบทำบ่อยๆ นี่อย่าถามมากดิ ตกลงจะเล่นด้วยกันป่าว” เอ๊ะ ไอ้เด็กนี่เอาแต่ใจชะมัดและสุดท้ายผมกับเด็กนั่นก็เล่นด้วยกันจนได้
เวลาผ่านไปสามเดือนผมกับโอ(มารู้ทีหลังว่ามันชื่อโอ)ก็มาเล่นที่สนามเด็กเล่นเก่าทุกวันแต่วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้เจอโอเพราะครอบครัวผมต้องย้ายไปต่างจังหวัดไม่รู้ว่าพอไอ้เด็กดื้อมันรู้เข้าจะเป็นยังไง
“ตองมานานแล้วเหรอ”
“ไอ้เด็กนี่ บอกว่าให้เรียกพี่ไงเล่า” ครับตั้งแต่รู้จักกันโอเรียกผมว่าพี่แค่ครั้งเดียวคือตอนเจอกันครั้งแรกหลังจากนั้นก็ไม่เคยพูดคำว่าพี่อีกเลย
“ไม่หรอกแบร่”
“ว่าแต่วันนี้เราจะเล่นไรดีอ่า ตอง”
“เอ่อ คือ โอฟังพี่นะวันนี้พี่คงเล่นกับโอไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ” มันเริ่มบ้าแล้วครับดูดิมองผมตาขวางเลย บอกแล้วอย่าอย่ากินของหวานมันจะดุ
 แกรู้ไหมว่าฉันกลัว แง้ๆๆๆ
“คือว่าพี่ต้องย้ายไปต่างจังหวัดน่ะ พี่มาบอกแค่นี้แหล่ะ” ผมพูดแล้วรีบหันหลังกลับทันทีไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกอยากร้องไห้แบบนี้นะ
“นี่ตองจะทิ้งเราไปแล้วใช่ไหม” โอตะโกนขึ้น ผมไม่แม้แต่จะหับกลับไปมองไม่ไหวครับถ้าหันกลับไปผมร้องไห้แน่ๆยังไงผมก็เป็นพี่นะจะร้องไห้ให้น้องเห็นได้ยังไงกัน
“หยุดนะตอง เราบอกว่าให้หยุดไง” โอตะโกนพลางวิ่งมากอดผมจากข้างหลัง
“ฮึกๆๆตองจะทิ้งเราไปแบบนี้ไม่ได้นะ” ผมรับรู้ถึงความชื้นจากด้านหลังเด็กดื้อของผมร้องไห้สินะ ผมรีบหันกลับไปหาโอทันที เด็กที่หัวเราะได้ทั้งๆที่หัวแตกอย่างโอร้องไห้เพราะผมจะไปอย่างนั้นเหรอ
“ไม่เอาน่าโอ ไหนบอกลูกผู้ชายห้ามร้องไห้ไง” ผมพูดพลางเช็ดน้ำตาให้โอ
“ว่าแต่เขาตัวเองก็ร้องเหมือนกันแหล่ะ”
“ไอ้เด็กบ้าเอ้ย ใครให้ย้อนผู้ใหญ่ห่ะ”
“อ่ะนี่ กินนี่แล้วหายงอแงนะ” ผมยื่นจูปาจุ๊บรสส้มให้โอ
“เค้าไม่ใช่เด็กนะ ชิ” ไอ้เด็กดื้อบ่นแต่ก็ยังรับไว้
“ฟังพี่นะโอ พี่ขอโทษแต่พี่ต้องไปจริงๆโออย่าโกรธพี่นะ”
“อือๆๆ” โอพยักหน้าหงึกๆก่อนจะยิ้มให้ผม
“ดีมากคนเก่ง อ้อ พี่มีของจะให้แต่โอต้องสัญญานะว่าจะเก็บมันไว้ให้ดีถ้าวันนึงเราโตขึ้นจะได้จำกันได้ไง”
ผมถอดแหวนที่ผมใส่เป็นประจำให้โอก่อนจะเดินออกมาทันที
“ตองจำไว้นะ โอไม่มีทางลืมตองหรอก จะ10 ปี 20ปี โอก็ไม่มีทางลืมตอง” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป




สั้นจริงไรจริงฮ่าๆๆ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ดีใจที่เขียนจบไปอีกเรื่องแล้ว ความจริงนิยายเรื่องนี้เกิดจาก
คำถามของพิตเองว่า "ทำไมนิยายต้องจบแบบมีความสุขทุกเรื่องด้วยนะ" มันน่าจะเศร้าบ้างเดี๋ยวมันจะจำเจ
อิอิ แต่เรื่องหน้าสัญญาว่าพิตจะกลับมารั่วเหมือนเดิมแล้ว หุหุ ไม่จบเศร้าแน่นอนคร่า บายๆๆ

[yayee2]

ก็มันนิยายไงน้องพิต เลยอยากให้จบแบบแฮปปี้ ก็เรื่องจริงบางครั้งมันไม่แฮปปี้ไง
แต่ก็เอาน่ะ จะจบแบบไหนก็ :L2:นะจ๊ะ

[pita]

กริ๊งๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังตรงเวลาเป๊ะทุกวันดังขึ้นพร้อมกับมือเรียวที่กดปิดแทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงก่อนจะซุกตัวลงไปกับหมอนอีกครั้ง ผมได้แต่ส่ายหน้ให้กับคนที่นอนบนเตียง เฮ้อนาฬิกาปลุกก็ตั้งทุกวันแต่ก็ไม่เคยตื่นสักวัน นี่ถ้าผมเป็นนาฬิกาผมคงโดดตึกตายไปแล้วล่ะครับที่ทำหน้าที่ตัวเองไม่สำเร็จสักที
“อิท ตื่นได้แล้วนะ สายแล้วเร็วๆ” ผมเดินไปปลุกคนที่หลับอยู่ด้วยเสียงที่ไม่เบานัก
“อือ อีก5นาทีนะกร” ไม่พูดเปล่าอิท เอาผ้าห่มไปคลุมโปงอีกแน่ะ หึหึ เฮ้อ มันจะขี้เซาไปไหมเนี่ยแฟนผม
“ไม่ได้ๆ อย่าลืมสิวันนี้มีนัดทำบุญ100วันให้น้องโอนะ”
“จริงด้วย ลืมไปเลย!!!” คนที่นอนอืดเป็นตัวขี้เกียจกลับเด้งขึ้นมาจากที่นอนเหมือนกดสวิช
“ทำไมกรไม่ปลุกเร็วกว่านี้ล่ะถ้าไปไม่ทัน ล่ะน่าดู ชิ” พูดเสร็จก็สะบัดหน้างอนใส่ผมก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป อ้าวนี่ตกลงผมผิดเหรอครับเนี่ย เชื่อเขาเลย ผมได้แต่ ส่ายหน้าอืมระอา(รอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย)ให้กับคนในห้องน้ำ อ้าวมัวแต่คุยเพลินลืมแนะนำตัวเลย ผมนายกรเองครับ แหะๆๆ ยังจำผมได้ไหมครับ นานๆจะได้มีบทกับเขาสักทีต้องพูดเยอะๆหน่อย ฮ่าๆๆ
5นาทีผ่านไป (อาบน้ำรึถ่ายรูปทำไมมันเร็วจัง) อิทก็วิ่งออกมาจากห้องน้ำก่อนจะคุ้ยเสื้อผ้ามาแต่งตัว ปากก็บ่นให้ผมไปเรื่อยแระครับ
“โอ้ย สายแล้วๆๆๆ จะไปทันไหมเนี่ย เพราะกรเลยที่ไม่ยอมปลุก”
“คร้าบๆๆกระผมขอโทษคร้าบคุณอิท แล้วเสร็จยังเนี่ยจะได้ไปกัน”
“อ้าววันนี้กรไม่มีสอนเหรอ”
“ไม่มีหรอก จะไปรึยังอ่ะ สายแล้วนะ”
อิททำหน้ามุ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไป  เห็นทีไรมันน่ารักทุกทีเลยครับ หน้างอๆ แก้มแดง แถมคิ้วขมวดหน่อยๆ เห็นแล้วชักไม่อยากออกจากบ้านซะแล้วสิ ฮ่าๆๆ
บรรยากาศบนรถเงียบมาก มากจนวังเวง แล้วนี่ใจคออิทจะไม่คุยกับผมเลยเหรอครับ เฮ้อแล้วก็เป็นผมอีกแล้วที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหว
“อิท งอนเหรอ”
“เปล่า” แบบนี้งอนชัดๆครับ
แล้วผมจะง้อยังไงล่ะเนี่ย โดนงอนเรื่องไหนยังไม่รู้เลยอ่ะT^T
ผมมาถึงวัดประมาณ7โมงเช้า ก็เจอน้องตองแล้วก็ครอบครัวน้องโอรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า” ผมกับอิทเดินไปไหว้พ่อกับแม่ของน้องโอ ก่อนที่อิทจะเดินแยกไปหาตองที่หน้าโกศของน้องโอ
“น้องตอง” ผมเดินไปเตะไหล่คนที่ยืนเหม่อหน้าโกศเฮ้อ ผมว่าน้องตองดูซูบๆไปนะ สงสัยจะยังทำใจไม่ได้ยิ่งมารู้ทีหลังว่าน้องโอรอตัวเองมาเป็น10ปีคงยิ่ง ทุกข์เข้าไปใหญ่
“พี่อิท มานานแล้วเหรอครับ”
“เพิ่งมาถึงน่ะ พอดีท่านด๊อก(เตอร์)ไม่ยอมปลุกน่ะ”
น้องตองพยักหน้ารับรู้แต่ก็ยังคงเหม่ออยู่ดีผมสงสารน้องจังเลยครับตองเพิ่งมีความรักก็ต้องมานั่งทนทุกข์กับความสูญเสีย(ยัยคนแต่งเนี่ยมันใจร้ายจริงๆว่าไหม) เราทุกคนพยายามจะดึงน้องตองคนเดิมกลับมาแต่มันยากมากเลยครับเหมือนน้องปล่อยใจตัวเองให้จมดิ่งอยู่ในห้วงความทุกข์ตลอดเวลา ตลอดเดือนที่ผ่านมาน้องพูดน้อยลง กินน้อยลง จนตอนนี้ผอมจนจะเหลือแต่กระดูกอยู่แล้วความสดใสร่าเริงที่มี ก็หายไปหมดเหลือแค่ร่องรอยของความเศร้าถึงน้องจะพยายามทำตัวให้เข็มแข็งแค่ไหนแต่ผมรู้นะครับว่าทุกวันนี้ตองยังแอบร้องไห้อยู่ พวกผมทุกคนก็คงได้แต่คอยอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้นล่ะครับ คิดๆไปแล้วชีวิตคนเราเนี่ยมันไม่เคยแน่นอนเลยนะครับดูอย่างน้องตองกับน้องโอสิ กว่าจะได้รักกันก็ลำบากแทบตายแต่ก็ต้องจากกัน เฮ้อ
ผมปล่อยให้น้องตองอยู่กับตัวเองสักพักก่อนที่กรจะมาเรียกเราสองคนให้ไปถวายสังฆทาน และทำบุญให้น้องโอ ก่อนจะแยกกันกลับ ผม กร คุณลุง คุณป้า กลับทันทีหลังจากทำบุญเสร็จแต่น้องตองขออยู่ต่ออีกสักพัก แต่เอ๊ะว่าแต่ผมลืมอะไรไปรึเปล่าครับ 
ผมกลับขึ้นรถด้วยหัวใจห่อเหี่ยวก็อิทยังไม่ยอมคุยกับผมสักคำเลยตั้งแต่เช้าจะให้ผมจะทำยังไงดีครับเนี่ย
ปัง เสียงปิดประตูเบาๆแสดงว่าคนที่ผมกำลังกังวลขึ้นรถมาแล้วครับ เอาล่ะครับเป็นไงเป็นกันวันนี้ต้องพูดกับอิทให้รู้เรื่องคนเราอยู่ด้วยกันโกรธกันข้ามวันไม่ดีหรอกครับชีวิตคู่มันจะไปไม่รอด
“กร/อิท” ผมสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งจนผมเป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องพูดขึ้นก่อน
“อิทมีอะไรเหรอ”
“ขอโทษนะ” ห่ะ ผมไม่ได้หูฝาดใช่ไหมครับ อิทขอโทษผมทำไมเนี่ย
“ขอโทษที่งี่เง่าใส่กรมาตลอด ขอโทษที่เอาแต่ใจนะครับ”
“อิทมาคิดๆดูแลคนเรามันจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนไม่มีใครรู้ อิทไม่อยากรอให้มันสายเกินไป อิทรักกรนะครับ” ผมเอือมมือไปกุมมืออิทไว้แน่น แค่นี้ก็เกินพอแล้วครับแค่อิทรักผมทั้งๆที่ผมทิ้งให้เขารอตั้ง3ปี ต่อให้เขาจะ งอแงกว่านี้ ขี้งอนกว่านี้ผมก็รับเขาได้ทุกอย่างผมอยากชดเชยช่วงเวลาที่เสียไปให้มากที่สุด
“ครับผมรู้และผมก็รักอิทเหมือนกันนะครับ”  เราสองคนยิ้มให้กันก่อนจะกุมมือกันแน่น ความรักมันเป็นเรื่องแปลกนะครับพอจะเกิดมันก็เกิดโดยที่เราไม่รู้ตัวแต่พอจะเลิกกลับเลิกยากเหลือเกิน
ผมนั่งมองรูปบนโกศมานานแค่ไหนแล้วนะ สิบวัน ไม่สิ ร้อยวันแล้วตะหาก ร้อยวันที่ผมต้องนอนคนเดียว ร้อยวันที่ไม่มีเสียงปลุก ร้อยวันที่ไม่มีคนมากวนใจ หากมันเป็นแค่ฝันทำไมมันทรมาณจังเลยครับ เมื่อไหร่ผมจะตื่นจากฝันร้ายนี้สักที
“ฮึกๆๆ โอตองคิดถึงโอจังเลย ” ผมพูดกับรูปของโอ
“หักอกหักใจซะเถอะโยม”เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังพร้อมกับที่พระรูปหนึ่งเดินมาทางผม
“นมัสการครับหลวงพี่” ท่านมองผมด้วยแววตาปราณีปนกับความเห็นใจ ก่อนจะยิ้มและพูดอย่างอ่อนโยน
“อาตมาเห็นโยม มาที่นี่ทุกวัน ”
“ผมมาเยี่ยมน้องครับ” ผมตอบ
“ความรักนั้นมันก็เหมือน ดาบสองคมนั่นล่ะโยม มันนำความสุขสมหวังมาให้แต่ในทางกลับกันมันก็นำความทุกข์ทรมาณแสนสาหัสมาให้เหมือนกัน อาตมาไม่อยากให้โยมยึดติดกับมันจนเกินไป ในโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นของเราแม้แต่ร่างกายเราเองก็ไม่ใช่ ต่อให้โยมจะฟูมฟายแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางฟื้นขึ้นมาได้หรอก อย่าให้คนที่ตายทำร้ายคนที่อยู่อีกเลยนะโยมมันจะเป็นบาปติดตัวเขาเปล่าๆ”
คำสอนของหลวงพี่ทำให้ผมได้คิด โอคงไม่สบายใจแน่ๆถ้ารู้ว่าผมนั่งจมอยู่กับความทุกข์ถ้าโลกหลังความตายมีจริง โอคงมองผมอยู่จากที่ไหนสักแห่ง
‘โอตองขอโทษนะที่ทำตัวงี่เง่า ต่อไปนี้ตองจะเข็มแข็ง ตองจะอยู่เพื่อโอนะ’
“หลวงพี่ครับ คุณหมอให้มานิมนต์หลวงพี่ไปตรวจร่างกายครับ” เด็กวัดคนนึงวิ่งมาบอกหลวงพี่
“หลวงพี่อาพาตหรือครับ” ผมถามด้วยความสงสัยเพราะท่านดูไม่เหมือนกำลังป่วยเลยสักนิด
“มันเป็นเพียงอุปทานของเราเองเท่านั้นล่ะโยม ถ้าเราคิดว่าเราป่วยเราก็ป่วยถ้าใจเราไม่ป่วยต่อให้โรคร้ายแรงแค่ไหนก็อยู่ได้” หลวงพี่พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป แต่ผมก็ยังไม่หายสงสัยอยู่ดีเลยต้องพึ่งไอ้หนูคนเมื่อกี้แทน
“น้องๆหลวงพี่ท่านเป็นอะไรเหรอ”
“อ้อ หลวงพี่ฟงท่านเป็นโรคหัวใจครับพี่ ผมไปก่อนนะผมต้องไปเตรียมของเพลน่ะ”
น้องคนนั้นตอบก่อนจะวิ่งออกไปผมหันไปยิ้มให้กับรูปของโออีกครั้ง เป็นรอยยิ้มที่ผมยิ้มออกมาจากหัวใจในรอบสามเดือน ถึงตอนนี้ผมก็ยังยืนยันว่าผมรักโอแต่ผมไม่ได้จมอยู่กับความทุกข์อีกแล้ว ผมจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขผมจะอยู่เพื่อโอ เพราะไอ้เด็กบ้าของผมคงอยากเห็นผมยิ้มเหมือนกัน




มีต่ออีกนะ เดี๋ยวเอามาลงให้คร้าบ

[MiSS-U]

:monkeysad:เศร้าจัง น่าสงสารตองมาก

คนไปแล้วไม่รับรู้คนอยู่นี่สิ

[pita]

ดันๆๆ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

โอ๊ย! ซึ้งว่ะ เศร้าว่ะ น้ำตาซึมเลย ไม่ชอบเรื่องsadๆเลย ได้ยินไหมมมมมมมม!?

[golove2]

 

รอจ้า

[nco1236]

 

[pita]

สวัสดีครับผมนายอิทรับหน้าที่รายงานเอ้ยบรรยายครับ เหอะตอนนี้ยัยคนเขียนมันสลับคนบ่อยต้องทำใจนิดนึงนะครับ(คนเขียนก็เริ่ม งง แล้ว) ตอนนี้ผมกับกรสุดที่รัก กำลังเดินเล่นที่สวนสาธารณะอยู่ไหนๆวันนี้ กรไม่มีสอนก็เลยถือโอกาสเที่ยวซะเลยจะว่าไปผมก็ไม่ได้มาเดินนานแล้วนะครับ เราสองคนเดินไปเรื่อยๆท่ามกลางต้นไม้สีเขียว สดชื่นชะมัด
“อิทหิวรึยังตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย เดี๋ยวกรไปซื้ออะไรมาให้กินดีไหม” เอาอีกแล้วครับท่านด๊อก(เตอร์)ของผม ผมชักสงสัยแล้วว่ากรจบฟิสิกส์หรือจบโภชนศาสตร์กันแน่เนี่ย
“อืม ก็หิวเหมือนกันกรไปซื้ออะไรมาให้กินรองท้องหน่อยก็ดีนะ” ที่จริงไม่หิวหรอกครับแต่เอาใจเขาหน่อยดีกว่า^^
“งั้นอิทนั่งรอกรอยู่แถวนี้นะเดี๋ยวกรมา”
“คร้าบด๊อกเตอร์” ผมรับคำก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งของสวนสาธารณะ
“พี่อิท!!”เสียงหนึ่งตะโกนเรียกชื่อผมพร้อมๆกับการปรากฏตัวของผู้ชายคนนึง จะว่าไปมันคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนนะ
“ผมเคนไงพี่ อะไรว้าแค่นี้ก็ทำเป็นลืม โด่ น้อยใจนะเนี่ย” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นทำให้ผมถึงบางอ้อ ทันที เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมเนี่ยมันคือเคนหรือไอ้เคน รุ่นน้องจอมแสบของผมเองสมันเรียนมหาลัยผมกับมันสนิทกันมากถึงมันจะอยู่ปี1แต่ด้วยความกวนทีน มันก็ปีนเกลียวมาสนิทกับพี่ปี4อย่างผมจนได้ แต่ตั้งแต่เรียนจบผมก็ไม่ได้เจอมันอีกเลย
“พอๆๆ ทำงอนเป็นผู้หญิงไปได้นะแก ว่าแต่มาทำไรแถวนี้เนี่ย”
“ผมมาเดินเล่นน่ะพี่ แล้วพี่อ่ะมาทำไร”
“”ก็มาเดินเล่นเหมือนกัน”
“จริงเหรอพี่แต่เมื่อกี้ผมเห็นนะว่าพี่แอบควงแฟนมาด้วยอ่ะ” ไอ้เคนพูด ไอ้นี่มันตาไวจริงเว้ย
“เออทำไมว่ะ พี่จะมากับแฟนไม่ได้ไง”
“แหมๆๆทำงอนนะพี่มาๆๆ มาให้เคนกอดปลอบใจซะดีๆ” ไอ้เคนไม่พูดเปล่ามาทำท่าจะเข้ากอดผม
“ทำอะไรกันน่ะ/ปล่อยอิทนะโว้ย!!”สองเสียงดังขึ้นพร้อมกันแต่มาจากคนล่ะฝั่งเสียงแรกเป็นเสียงของผู้ชายท่าทางซื่อๆแต่หล่อ(อิทอย่าแรดค่า) ส่วนเสียงที่สองเป็นเสียงของสุดที่รักผมเองครับ
เขาสองคนต่างเข้ามาแทรกระหว่างผมกับไอ้เคน ก่อนที่นายหล่อ(ขอเรียกแบบนี้นะเพราะไม่รู้จักชื่อ)จะดึงไอ้เคนไปข้างหลังท่าทางหวงแปลกๆแบบนี้แปลว่า
“ฮ่าๆๆๆ ”ผมหัวเราะออกมาท่ามกลางความงุนงงของทุกคนจะไม่ให้ฮาได้ไงอ่ะครับไอ้เคนจอมกระล่อน แสบ ซ่าท้า teen ตลอดเวลามาสิ้นลายเพราะไอ้หนุ่มหน้าตาซื่อๆคนนี้เนี่ยนะ
“หัวเราะไรห่ะพี่อิท” ไอ้เคนพูดขึ้น
“หัวเราะแกแหล่ะ ไม่น่าเชื่อว่าไอ้เด็กแสบอย่างแกจะสิ้นลายเพราะคนที่ดูซื่อๆแบบนี้”
“เชอะ ผมงอนพี่อิทแล้ว”
“เดี๋ยวนะอิท อิทพูดเหมือนรู้จักสองคนนี้มาก่อนเลยนะ” กรถามขึ้น
“ก็ใช่นะซิ เนี่ยเคนรุ่นน้องอิทตอนเรียน ป ตรี น่ะ” ผมอธิบายให้กรแล้วก็นายหล่อฟัง
“ทีนี้คุณจะปล่อยน้องชายผมได้รึยังครับคุณหล่อ” ผมหันไปคุยกับคนหน้าหล่อบ้างเขายิ้มเขินๆก่อนจะปล่อยไอ้แสบ
“หวัดดีครับพี่ พี่เป็นแฟนพี่อิทเหรอครับ” ไอ้แสบพอหลุดมาได้ก็เอาเลยนะแก
“ครับพี่ชื่อกรนะ เป็นแฟนอิท” กรตอบรับแบบเต็มใจสุดๆ ชิ ทำไมมันเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยขนาดนี้เนี่ย
“ไอ้แสบแกไม่คิดจะแนะนำ เพื่อนให้รู้จักหน่อยเหรอ”
“เปนไรเนี่ยพี่อิท หึงพี่กรไง”
“ไม่ได้หึงโว้ย แต่อยากรู้จักเพื่อนแกเข้าใจไหม”
“นี่แมทครับ เป็น…” ไอ้แสบอ้ำอึ้งพลางยิ้มเขิน ฮ่าๆๆ เห็นแล้วสะใจครับปกติไอ้นี่ไม่มันกะล่อนจะตายไม่เคยมีใครแกล้งมันได้สักคน
“แฟนครับ” น้องหล่อไม่ใช่สิต้องบอกว่าน้องแมทพูดขึ้น ไม่ธรรมดาครับเด็กคนนี้เห็นซื่อๆแต่แอบร้ายลึกนะนั่นไม่งั้นเอาไอ้แสบของผมไม่อยู่หรอกครับ
“นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วพี่ว่า เราไปหาอะไรกินเลยดีกว่าจะได้ทำความรู้จักกันด้วย” กรพูดขึ้นก่อนจะหันไปชวนน้องแมทกับเคนไปด้วยเราสี่คนมากินข้าวที่ร้านประจำของพวกผมเองล่ะครับเป็นร้านที่ไม่หรูอะไรมาก อาหาร สะอาด อร่อยบรรยากาศดีผมชอบฮ่าๆแล้วพี่นัทเจ้าของร้านก็ใจดีมากๆด้วยครับ เราสี่คนเดินเข้าไปนั่งที่มุมในสุดของร้านเพื่อต้องการความเป็นส่วนตัวพนักงานที่ร้านก็คุ้นเคยกันดีครับพอเห็นหน้าผมกับกรก็ยิ้มรับมาเชียว
“สวัสดีค่ะพี่อิท พี่กร ” พนักงานของร้านพูดขึ้นทันทีที่พวกผมก้าวไปในร้าน
“สวัสดีครับ ทำไมวันนี้ไม่เห็นพี่นัทเลยครับ” ผมถามพนักงาน ปกติพี่นัทต้องออกมาต้นรับลูกค้าด้วยตัวเองแต่วันนี้ไม่เห็นแม้แต่เงา
“อ้อ พี่นัทไปทำบุญกับคุณหมอน่ะค่ะ” เธอตอบก่อนจะเดินออกไปเตรียมอาหาร คุณหมอไหนหว่า
“นี่อิทคร้าบ กินข้าวได้แล้วเดี๋ยวเย็นหมดนะ”
กรพูดก่อนที่จะตักกับข้าวให้ผม ท่ามกลางสายตาล้อเลียนของไอ้เคนเจ้าเก่า



ต่อด้าล่าง

[pita]

ผมนั่งมองคู่ของพี่อิทกับพี่กรโชว์หวาน???? แต่ดูๆไปมันเหมือนทะเลาะกันมากกว่านะครับแต่แววตาที่มองกันของพี่สองคนมันเจือไปด้วยความรัก ผมว่าเขาสองคนคงต้องรักกันมากแน่ๆ อ้อลืมบอกไป ผมนายแมทครับแหะๆ นานๆจะมีบทบรรยายมาให้ซะที แต่ก่อนที่พี่อิทกับพี่กรจะทะเลาะกันเรื่องกับข้าวไปมากกว่านี้เสียงทักก็ดังขึ้นจากหน้าร้าน
“อ้าวน้องอิทน้องกร สวัสดีครับ” เสียงร้องทักทำให้เราสี่คนหันไปมอง โอ้โห สวยครับ สวยจริงๆผมไม่ได้โกหกถ้าพี่เขาไม่พูดครับผมนึกว่าเป็นผู้หญิงเลยนะครับ
โอ้ย!!! ผมร้องขึ้นหลังจากที่รู้สึกแรงกระแทกที่เท้า โดนเต็มๆเลยครับกระทืบมาได้นะเคน
“เคนเหยียบเท้าผมทำไมครับ”
“เปล่าโทษที พอดีวางเท้าผิดที่” เคนพูดก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ
ฮ่าๆๆๆ “ไอ้แสบหึงเป็นกะเขาด้วยเว้ย” พี่อิทพูดหลังจากหัวเราะซะเสียงดัง อ้อ ตกลงเคนหึงผมสินะ ดีใจจัง นานๆเคนจะหึงผมซะที
“เคนหึงผมเหรอครับ”
“ใครบอกไม่ได้หึงซะหน่อย”
“เอาล่ะๆ พอแล้วเลิกเถียงกันได้แล้วครับ”พี่หน้าสวยพูดขึ้น
“ว่าแต่น้องอิทกับน้องกรมากับใครเหรอครับ พี่ไม่เคยเห็นหน้า”
“อ้อ นี่ น้องแมทกับน้องเคนรุ่นน้องของอิทเขาครับ” พี่กรตอบก่อนจะแนะนำพี่หน้าสวยให้พวกผมรู้จัก
“นี่พี่นัท เป็นเจ้าของร้านน่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องๆ แล้วมาอุดหนุนร้านพี่บ่อยๆนะครับ” มิน่าลูกค้าเต็มร้านเจ้าของร้านสวยแถมอัธยาศัยดีนี่เองนะครับ
“คุยอะไรกัน น่าสนุกจังเลยนัท” ผู้ชายคนนึงเดินมาที่โต๊ะของพวกเราแต่ผมว่าหน้าตาคุ้นๆนะครับ
“เฮ้ย…เฮีย!!/พี่หมอ” ผมกับเคนพูดขึ้นแทบจะพร้อมกันก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงล่ะครับก็คนที่อยู่ตรงหน้าคือพี่ลมเป็นลูกพี่ลูกน้องผมเองครับ แล้วพี่ชายผมมาทำอะไรที่นี่ล่ะ
“ไอ้แมท”พี่ชายผมก็คงตกใจไม่แพ้กัน เฮียคงไม่คิดว่าจะมาเจอผมที่นี่ โลกเรานี่มันกลมเกินไปแล้วนะผมว่าคิดไปคิดมา เราหกคนรู้จักกันหมดซะงั้นครับ
“เฮียรู้จักกับพี่นัทด้วยเหรอ”
“รู้สิ ก็เนี่ยแฟนเฮียเอง” เฮียยิ้มกอ่นจะกอดพี่นัทโชว์ผม
“เดี๋ยวๆๆ ตกลงพี่นัทเป็นแฟนพี่หมอเหรอครับ” เคนถามขึ้น
“ใช่ครับ”
“พอแล้วลมเลิกกอดนัทได้แล้วอายคนอื่นเค้า”
“อ้อ ลืมแนะนำเลย น้องอิท น้องกร นี่หมอลมแฟนพี่ครับ” 
แล้วเราหกคนก็นั่งกินขาวรำลึกความหลังด้วยความสนุกสนาน??? ก็เล่าเรื่องของแต่ละคู่นั่นล่ะครับการได้ฟังประสบการณ์จากพี่ๆทำให้ผมรู้สึกว่ากว่าที่เราจะได้รักใครสักคนมันเป็นเรื่องที่ยากมากเลยนะครับ แต่สิ่งที่ยากกว่าการได้ความรักคือการรักษามันเอาไว้ให้นานตังหาก ผมมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆก่อนจะกระซิบคำที่ผมอยากบอก
“แมทรักเคนจังเลยครับ”   เคนยิ้มก่อนจะกระซิบกับผมบ้าง
“เคนก็รักแมทเหมือนกันครับ” เราสองคนกุมมือกินข้าวพลางนั่งฟังเรื่องราวของพี่ๆ ไปเรื่อย มาถึงวันนี้ผมดีใจนะครับที่ความบังเอิญในวันนั้นทำให้เราสองคนเจอกัน ขอบคุณคุณป้าหมอดูคนนั้น ขอบคุณต้นมะม่วง ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมเจออีกครึ่งของชีวิตที่ตามหามานาน




ไม่รู้ว่าคนอ่านจะงงไหมอ่ะ อิอิ คือว่าจริงๆแล้วเนี่ยมันเป็นตอนพิเศษรวมทุกคู่จากนิยายที่พิตเคยแต่งทั้งหมดอ่า
ถ้างง ก็ลองกลับไปอ่านนิยายพิตดูนะ หึหึ ขายของซะหน่อย ไปดีกั่ว
ปล ยังเหลืออีกตอนนะคะ

[nongrak]

สงสารตองจัง โอไม่น่าตายเลย คนแต่งใจร้ายเนอะ 

[yunjae123]

แรก ๆ นี่เราขำ เราเขิน
หลัง ๆ ดราม่ามากกกกกกกกกกกกก
ร้องไห้เลยทีเดียว T^T
สงสารตองอ่ะ 
แล้วโอก็มาเสียวันเกิดตองเลยด้วยอ่ะ!!! U_U

[Gemm]

 
ปลุกวิญญาณน้องโอ

 

 

[seaz]

เศร้า T^T

[tookta]

ขอบคุณจ้า
ตอนพิเศษน่ารักจริงเชียว ^^
นิยาย ตอนจบก็ต้องมีความสุขถึงจะดี
ถ้ามีความทุกข์ มันก็จะรู้สึกว่ามันยังไม่จบ........
แม้จะค้างคา แต่สุดท้ายก็ต้องทำใจว่ามันจบ
ชีวิตทุกคนก็อยากให้จบแบบมีความสุขเสมอ....

[CarToonMiZa]

เศร้าไปมั๊ยยยยยยยยย

[entirom]

แล้วตองจะมีคนมาดูแลป่ะเนี้ย

[nishiauey]

เศร้าไปมั๊ยยยยยย

[Oilsaoo]

ร้องให้กับตอง
โอฟื้นขึ้นมาน่ะ TT

[koikoi]

สงสารตอง

[moredee]

:n1:จะตามอ่านทุกตอนทุกเรื่องที่มีในนี้
เพราะมันเป็นซีรี่ย์ ฮาาาาาาา

[KaorPaor]

อ่านจบไปอีกเรื่อง สนุกมาก