LOVE HIGH STORY – 55 – My Words, My Promise | ถ้อย - คำ - สัญญา17.48 น. ที่ห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัลลาดพร้าว
สองหนุ่มรุ่นพี่รุ่นน้องเดินออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นฟิวชั่นส์พร้อมความสุขเต็มกระเพาะ พากันเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย ราวกับว่าไม่มีหนังสือต้องกลับไปอ่าน... เอ่อ ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้มีสอบ... แต่เอาเหอะ กินมาอิ่มๆ เดินย่อยสักหน่อยก็เป็นความคิดที่ดีอยู่นะ พอกลับคอนโดฯ จะได้ไม่พากันง่วงหลับคากองชีท
ทั้งสองคนพากันเดินไปตามร้านต่างๆ ที่เรียงรายอยู่ทั้งสองฝั่ง เข้าร้านนี้ ออกร้านนั้น แต่ก็ไม่เห็นซื้ออะไรกันเลยสักอย่าง เอาแต่เดินคุยกัน กวนประสาทกัน เถียงกัน แถมมีโบกมีเตะกันเล่นๆ อยู่เป็นระยะๆ มาตลอดทาง...
ทั้งสองคนท่าทางจะไม่รู้ตัวเลยว่าบรรยากาศเวลาที่พวกเขาคนเดินด้วยกันมันเหมือนมีอะไรสักอย่างที่ดึงดูดสายตาคนรอบข้างได้ค่อนข้างดีทีเดียว เพราะไม่ว่าจะเดินไปไหน ก็ต้องมีคนมองอยู่เรื่อยๆ ตลอดทาง บางคนถึงกับเหลียวหลังมามองเลยด้วยซ้ำ...
อาจเป็นเพราะหน้าตาของทั้งสองหนุ่ม...
อาจเป็นเพราะความสนิทสนมที่ดูสดใสเป็นธรรมชาติ...
อาจเป็นเพราะเสียงหัวเราะและท่าทางขี้เล่นยียวนเวลาแกล้งกัน...
อาจเป็นเพราะรอยยิ้มและแววตาอบอุ่นบนใบหน้าหล่อของร่างสูง...
อาจเป็นเพราะรอยยิ้มและแววตาสดใสของร่างเล็ก...
หรืออาจเป็นเพราะแขนของโบ๊ทที่พาดอยู่บนไหล่ของต้าร์ตลอดเวลา...
เลยทำให้สองคนนี้ดูโดดเด่นจากฝูงชนทั่วไป เรียกได้ว่าใครเป็นหนุ่ม Y สาว Y ก็ดูกันง่ายๆ จากแววตาที่มองมายังโบ๊ทและต้าร์เนี่ยแหละ... วิ๊งวิ๊ง ปิ๊งปิ๊ง... บ่งบอกกันอย่างโจ่งแจ้งเลยละว่าพากันคิดอะไรไปถึงไหนกันแล้ว
.
.
โบ๊ทและกีต้าร์เดินวนจนเกือบรอบห้าง เดินไปแทบทุกแผนก แม้กระทั่งแผนกเสื้อผ้าเด็กโตก็ไม่เว้น เพราะไอ้เจ้าเปี๊ยกมันอยากเดินไปดูกางเกงขาสั้น ซึ่งมีอยู่หลายยี่ห้อที่มีไซส์ที่ไอ้เปี๊ยกมันใส่ได้...
“เปี๊ยก เอาตัวนี้ดิ ไซส์นี้เอ็งใส่ได้พอดีเลยนะ” โบ๊ทหยิบกางเกงขาสั้นสามส่วนสีม่วงเข้มออกมาจากราวแล้วยกขึ้นมองกะด้วยสายตาว่าไซส์นี้ กีต้าร์ใส่ได้ชัวร์ๆ
“ฮึ่ยยยยย ไม่เอาอะ สีม่วงอะ โคตรแหววเลย”
“ไม่แหววหรอก สีนี้กำลังสวยเลย เอ็งมีเสื้อสีพื้นๆ เยอะ ใส่ได้หมดเลยนะเนี่ย”
“สีมันเกย์อะ ม่วงมาเชียว”
“จะเกย์ไม่เกย์ แหววไม่แหวว มันอยู่ที่คนใส่เฟ้ย เกรียนๆ อย่างเอ็งเนี่ย ใส่สีชมพูยังดูเถื่อนเลย ฮ่าๆๆๆ”
“เฮอะ!!! ถ้าคุณโบ๊ทชอบก็ซื้อไปใส่เองสิ”
“ใส่ได้ที่ไหนละ นี่มันเอวใหญ่สุด 28 เอง ของโบ๊ทต้อง 30”
“ไม่รู้แหละ ผมไม่เอาสีนี้เป็นอันขาด... นี่ไง มีสีน้ำเงิน เท่กว่าตั้งเยอะ” ว่าแล้วก็หยิบออกมาทาบเอว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วให้โบ๊ทราวกับว่า... “เห็นไหมละ สีนี้สวยกว่าอีก”... อะไรแบบนี้
“ก็ตามใจ...” โบ๊ทยักไหล่แล้วแขวนกางเกงสีม่วงกลับเข้าไปที่เดิม
“เอาตัวนี้แหละ ขัดใจคนแถวนี้ดี ฮ่าๆๆๆๆ... ว่าแต่ พนักงานขายหายไปไหนหมดเนี่ย” กีต้าร์กล่าวพลางหันซ้ายหันขวา มองหาพนักงาน
“เออ นั่นดิ หายไปไหนกันหมด”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเดินเอาไปจ่ายเองก็ได้ คุณโบ๊ทรอแถวนี้ก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องเดินไป”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เดินไปด้วยกันนี่แหละ ให้โบ๊ทรอก็ไม่รู้จะไปรอไหน นี่มันแผนกเสื้อผ้าเด็ก โบ๊ทไม่รู้จะดูอะไร”
“แต่แคชเชียร์มันต้องเดินย้อนไปทางนโน้นนะ รอนี่แหละ อายุเยอะแล้ว เดินมากเดี๋ยวเข่าเสื่อม ฮ่าๆๆๆ”
“หึหึหึ เข่าเสื่อมไม่เสื่อมไม่รู้ รู้แค่ว่าเอวยังดีอยู่... หึหึหึ”
“...ทะลึ่ง!!”
“ฮ่าๆๆๆ เอ็งสิทะลึ่ง พูดแค่นี้ก็หน้าแดงแล้ว คิดลึกอยู่อะดิ ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่โว้ยยยยยย... ฮึ่ยยยย!!... รอนี่แหละ เดี๋ยวมา!” ว่าแล้วก็เดินหน้าแดงไปจ่ายเงินโดยปล่อยให้โบ๊ทยืนหัวเราะอยู่ตรงนั้น
.
.
ไม่กี่นาทีผ่านไป กีต้าร์ก็เดินกลับมาพร้อมถุงกระดาษหนึ่งใบ แต่ไม่เห็นร่างสูงอยู่ตรงที่เก่า เลยหันซ้ายหันขวา มองหาร่างสูง แต่ก็ไม่เห็นอยู่แถวนี้เลย... ว่าแล้วก็ตัดสินใจออกเดินไปตามทาง เพราะเชื่อว่าโบ๊ทคงไม่ได้เดินย้อนกลับไปอย่างแน่นอน และสัญชาตญาณของกีต้าร์ก็ถูกต้อง... เขาเดินไปเพียงไม่นานก็เห็นแผ่นหลังอันคุ้นเคยอยู่ที่แผนกเด็กอ่อนข้างๆ แผนกเสื้อผ้าเด็กโต...
กีต้าร์เดินเข้าไปหาร่างสูงและกำลังจะเอ่ยเรียก แต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เกิดความคิดบางอย่างที่ฉุดเขาไว้ให้หยุด...
กีต้าร์หยุดเดิน คำพูดจุกอยู่ที่คอ... เพียงเพราะแต่เห็นร่างสูงกำลังหยิบอุปกรณ์เลี้ยงเด็กทารกขึ้นมาดูอยู่เต็มสองมือ แววตาคมคู่นั้นดูสนใจอุปกรณ์เหล่านั้นอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะเวลาพลิกอ่านฉลากหลังกล่องอย่างตั้งใจ... โบ๊ทจะรู้ตัวไหมว่าตัวเองกำลังยิ้ม และมันก็เป็นยิ้มที่ทำเอาต้าร์รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก...
...ใช่สิ ผู้ชายยังไงก็ผู้ชาย สักวันก็คงฝันอยากมีครอบครัว อยากมีลูกน่ารักๆ...
สายตาของกีต้าร์หลุบลงต่ำพร้อมเสียงถอนหายใจเบาๆ... รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าขัดกับแววตาหม่น... ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าไปหาร่างสูง
“อะไรกัน ยังเรียนไม่จบเลย แต่ดูของไว้ให้ลูกแล้วเหรอ คุณโบ๊ท” กีต้าร์เอ่ยแซว พยายามยิ้มให้เป็นธรรมชาติให้มากที่สุด
“ฮ่ะๆๆ ป่าวสักหน่อย... แค่เห็นว่าไอ้ของพวกนี้มันแปลกดี สมัยเราเด็กๆ ไม่เห็นมีของพวกนี้บ้างเลย... ดูดิ เครื่องอุ่นนมในรถเงี้ย ดรีมไลท์รูปดาวเอาไว้กล่อมนอนเงี้ย สนับเข่าเอาไว้ฝึกคลานเงี้ย... เขาช่างคิดทำออกมาขายเนอะ แถมราคาแพงด้วย ดูดิแต่ละอย่าง แพงๆ ทั้งนั้นเลย...”
“ก็อย่างที่เขาว่าแหละ ว่ามีลูกเนี่ย ใช้เงินเยอะนะ... อืมมมม แต่อย่างคุณโบ๊ทเนี่ย ไม่น่ามีปัญหาหรอกเนอะ เสี่ยโบ๊ทซะอย่าง ฮ่ะๆๆๆ” ถึงจะพยายามยิ้มและพูดให้เป็นปกติ แต่โบ๊ทก็สังเกตเห็นได้ถึงแววตาหม่นคู่นั้น... เขารู้ทันทีว่าต้าร์กำลังคิดมาก
“ต้าร์... โบ๊ทไม่ได้คิ...” โบ๊ทคิดจะพูดให้ต้าร์สบายใจ แต่ยังไม่ทันพูดจบกีต้าร์ก็โผลงขึ้นมาก่อน...
“เฮ้ยยยยย แปบเดียวจะสองทุ่มแล้ว... ไปเหอะ คุณโบ๊ท กลับไปอ่านหนังสือกัน ไม่งั้นพรุ่งนี้ตายหยังเขียดแน่ๆ...” กีต้าร์พูดไปเดินไป ไม่ได้รอให้โบ๊ทได้พูดอะไรให้จบ...
โบ๊ทพ่นลมออกจมูกก่อนจะเดินตามร่างเล็กไป เมื่อตามทันก็เข้าไปกอดคอเหมือนเดิม... เดี๋ยวมีโอกาสค่อยคุยให้รู้เรื่อง... ว่าแล้วก็ยีหัวกีต้าร์เล่นจนเจ้าตัวร้องโวยวายออกมาเสียงสูง... ทำผมเสียทรง... เอาน่า อย่างน้อยก็ยังโวยวายเป็นปกติละนะ
“ซื้อนมไว้ไปดื่มคืนนี้ไหม เวลาอ่านหนังสือจะได้ไม่หิว” โบ๊ทเอ่ยถามร่างเล็กในวงแขน
“อืมมมมม ก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องเดินลงไปเซเว่น” กีต้าร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม
ว่าแล้วทั้งสองคนก็พากันเดินไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ชั้นใต้ดิน...
.
.
.
กีต้าร์เดินลัดเลาะไปตามชั้นขนมโดยมีโบ๊ทเดินตามพร้อมตะกร้าในมือ ทั้งสองคนเลือกขนมกันคนละสองสามอย่างใส่ตะกร้าแล้วเดินไปหยิบนมใส่ตะกร้าสองขวดก่อนจะเบนเข็มทิศไปทางแผนกผลไม้เพราะร่างสูงเอ่ยปากว่าอยากกินส้มสายน้ำผึ้ง แต่แทนที่จะได้ซื้อส้มสายน้ำผึ้ง ไอ้เจ้าเปี๊ยกกลับบอกให้กินส้มออสเตรเลียแทน (เปลือกหนา ลูกรีเหมือนเลมอน)... ยืนเถียงกันอยู่สักพักก็ยังตกลงกันไม่ได้ ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็เลยท้าทายร่างสูงให้ประลองกันด้วยการ... เป่ายิงฉุบ...
สุดท้าย ทั้งสองหนุ่มเลยเดินไปจ่ายตังค์โดยในมือมีส้มออสเตรเลียหนึ่งถุงและขนมอีกหนึ่งตะกร้า... ไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าใครเป็นเจ้าแห่งการเป่ายิงฉุบ... หึหึหึ... ไอ้เรื่องเล่นเกมปัญญาอ่อนเนี่ย โบ๊ทสู้ไอ้เปี๊ยกไม่ได้หรอก!
.
.
ด้วยการจราจรยามค่ำอันแสนติดขัดของกรุงเทพฯ ทำให้ระยะทางสั้นๆ แค่จากเซ็นทรัลลาดพร้าวไปคอนโดฯ กลายเป็นระยะทางที่ใช้เวลานานเกินตัวอยู่ไม่น้อย กว่าทั้งสองหนุ่มจะถึงคอนโดฯ ก็ 4 ทุ่มเข้าไปแล้ว... เหลือเวลาอีกไม่มากกับการอ่านหนังสือและชีทเรียน เลยต้องใช้สมาธิและความตั้งใจกันมากหน่อย...
ในห้อง 706 เวลาหลายชั่วโมงล่วงเลยไปด้วยความเงียบ เงียบจนผิดปกติ... เมื่อร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ ก็เห็นว่ากีต้าร์ฟุบหลับไปแล้ว... ซะงั้น... หลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้
ในชั่วความคิดแรก โบ๊ทกะว่าจะปลุกให้ต้าร์ขึ้นมาอ่านหนังสือ เพราะกลัวว่าต้าร์จะอ่านไม่ทัน แต่พอชะเง้อมองหนังสือที่ต้าร์นอนฟุบทับอยู่ก็เห็นว่ากีต้าร์อ่านเร็วกว่าเขาอยู่พอสมควร และก็อ่านไปจนถึงบทหลังๆ แล้วด้วย... เห็นเช่นนั้นโบ๊ทเลยเปลี่ยนใจ ไม่ปลุก ปล่อยให้ได้หลับพักสายตาอีกสักหน่อยก็แล้วกัน...
ว่าแล้วโบ๊ทก็ขอพักสายตาบ้าง... พักสายตาด้วยการเกยคางแล้วจ้องมองร่างเล็กหลับอยู่นิ่งๆ อย่างนั้น... ใบหน้ายามหลับของร่างเล็กเป็นสิ่งที่โบ๊ทชอบมองมากที่สุดอย่างหนึ่ง เพราะเป็นเวลาเดียวที่เขาจะได้มองต้าร์โดยที่ต้าร์ไม่หันหนีหรือโวยวาย... และกีต้าร์เป็นคนที่ดูมีความสุขเวลาหลับ ปากบางๆ นั้นดูเหมือนจะยกยิ้มอยู่ตลอดเวลา... เหมือนฝันดีทุกทีที่นอน... เห็นแล้วน่าอิจฉา... มองไปมองมา รอยยิ้มอุ่นก็ผุดขึ้นบนหน้าหล่อใส... สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะขอสัมผัสแก้มใสนั้นสักหน่อย ว่าแล้วก็ไล้นิ้วมอบสัมผัสแผ่วเบาไปบนผิวใสก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปลูบหัวร่างเล็กเบาๆ
“เอ็งนี่นะ หน้าตาไม่น่าใช่คนคิดมากเลย... ไม่เอานะ อย่าคิดมากนะ เข้าใจไหม...”
ร่างสูงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มและแววตาอบอุ่น... หวังว่าถ้าต้าร์กำลังฝัน ก็ขอให้คำพูดของเขานั้นเข้าไปถึงฝันของต้าร์ ให้ต้าร์ได้ยินและให้เชื่อเขาว่าอย่าคิดมาก... เชื่อเขาสิว่าทุกอย่างมันต้องโอเค...
.
.
.
.
.
.
เวลา 4:12 น.
“คุณโบ๊ท... ตื่นเร็ว... คุณโบ๊ททททททท”
“อือ... อืมมมม” ร่างสูงตื่นขึ้นจากเสียงเรียกและแรงเขย่าเบาๆ... เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเขาเผลอหลับไป... หนังสือยังเปิดอยู่หน้าเดิมตั้งแต่เขานั่งมองดูต้าร์หลับนั่นแหละ แปลว่าเขาเองก็เผลอหลับตามต้าร์ไปติดๆ เช่นกันสินะ
“ตี 4 แล้ว... อ่านต่อไหวไหม”
“อยากอ่านนะ แต่ขี้เกียจแล้วอะ” ร่างสูงตอบเสียงงัวเงียก่อนจะทิ้งหัวลงไปนอนฟุบกับกองหนังสืออย่างเดิม
“เฮ้ย ไม่ได้นะ อย่ามาขี้เกียจดิ ยังอ่านไม่จบเลย” กีต้าร์พูดไปก็เขย่าตัวรุ่นพี่คนสนิทไป
“ไม่เอาแล้ว ง่วงอะ...”
“ฮึ่ย!!... เอางี้ๆ คุณโบ๊ทลุกไปอาบน้ำเลย จะได้ตาสว่าง แล้วก็ไม่ต้องอ่านแล้วก็ได้ เดี๋ยวผมพูดให้ฟัง โอเคไหม”
“จริงอะ?”
“จริงๆ... เนี่ยผมอ่านจะจบแล้ว เดี๋ยวพูดให้ฟังเลย คุณโบ๊ทเหลืออีกแค่ 3 บทไม่ใช่เหรอ... เร็วๆ รีบไปอาบน้ำดิ”
“...ทำตัวเป็นแฟนที่น่ารักก็เป็นนี่เรา” โบ๊ทยังนอนฟุบแต่คะแคงหน้าไปมองต้าร์ด้วยตาปรือๆ ก่อนจะเอ่ยคำหวานด้วยรอยยิ้ม
“...” กีต้าร์เขิน แต่ทำหน้ามู่กลบเกลื่อนไปงั้น
“...น่ารักจัง” โบ๊ทเห็นกีต้าร์หน้าแดงก็ยิ่งรู้สึกอยากแกล้ง
“พอได้แล้วนะ เดี๋ยวก็ให้อ่านเองซะหรอก ไป อาบน้ำเร็วๆ ดิ”
“ต้าร์อาบแล้วเหรอ”
“อืม อาบแล้ว”
“อาบด้วยกันอีกรอบไหมอะ” โบ๊ทกล่าวพลางคว้าแขนต้าร์มากอดไว้แล้วดึงตัวเข้าไปหากีต้าร์
“ตลกละ! ไอ้ลิงภูเขา... ปล่อยเลยนะ นี่แขนคนนะไม่ใช่กิ่งไม้”
“โหยยยยย ใจร้ายวะ... ถึงโบ๊ทจะเป็นลิง แต่ก็ก็ลิงจั๊กๆ นะ”
“ฮึ่ยยยยย! เสี่ยว! ลาว! แสนแสบ! เหม็นบูด!!!”
“แหม่ๆๆๆ เขินหูแดงเลย ฮ่าๆๆๆๆ”
“ตกลงจะไม่ลุกไปอาบน้ำใช่ไหม”
“...อาบให้หน่อยดิ ไม่มีแรงแล้วอะ” โบ๊ทอ้อน...
“ไม่มีแรงเหรอ...ได้” ว่าแล้วกีต้าร์ก็ลุกขึ้นยืนอย่างไม่รีรอ
“ยอมอาบด้วยกันอีกรอบจริงอะ?”
“ใครบอกว่าจะอาบด้วย?”
“อ้าว แล้วลุกไมอะ”
“ลุกขึ้นมาชกหมอน”
“ห๊ะ?”
กีต้าร์ก็คว้าหมอนบนโซฟามาโยนให้โบ๊ท โบ๊ทก็รับมาอย่างงงๆ... นึกสงสัย แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร ก็โดนกีต้าร์กระโจนเข้าชาร์จด้วยความเร็วจนโบ๊ทตั้งตัวไม่ทัน... ด้วยปฏิกริยาตอบสนอง โบ๊ทเลยเอนตัวหลบ กีต้าร์เลยได้โอกาสขึ้นคร่อมแล้วระดมชกไปบนหมอนที่โบ๊ทถืออยู่บนตัวรัวๆ... อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์!!!
“ตื่นมาแล้วมานั่งทำตาตี่ใส่ยังพอทน แต่ตื่นมาแล้วกวนประสาทเนี่ย ตายซะเถอะ!!”
ภาพในตอนนี้ หากปิดเสียงแล้วมองจากข้างหลัง จะเห็นคล้ายๆ กับฉากในหนังฆาตกรรมโชกเลือดที่ฆาตกรโรคจิตกำลังจ้วงแทงเหยื่อแบบไม่ยั้ง แทงรัวๆ ให้เลือดกระเซ็น... แต่ถ้ามองจากมุมอื่นๆ จะเห็นว่าเหยื่อคนนั้นกำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน ส่วนไอ้คนที่น่าจะเป็นฆาตกรกลับหายใจหอบ เหตุเพราะชกหมอนเหนื่อย... ไอ้อ่อนเอ้ย!
“พอละ แม่ง... เหนื่อยวะ”
กีต้าร์หยุดชกหมอนแล้วลุกออกจากตัวรุ่นพี่คนสนิทก่อนจะลงไปทิ้งตัวลงนอนหายใจถี่ๆ อยู่ข้างๆ... โบ๊ทยกหมอนขึ้นมากอดแล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าไปหาต้าร์ก่อนจะส่งสายตายิ้มเยาะไปให้... กีต้าร์เหล่ตามอง ทำหน้าเหม็นบูด แล้วก็พลิกตัวหนี หันตะแคงไปอีกข้างพร้อมเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ
โบ๊ทโยนหมอนกลับขึ้นไปบนโซฟาก่อนจะกระเถิบตัวเข้าชิดแผ่นหลังของร่างเล็กแล้วโอบเอวเข้ามากอดหลวมๆ กีต้าร์ขัดขืนพอเป็นพิธี แต่สุดท้ายก็ยอมให้ร่างสูงกอด
“ต้าร์...”
“หืม?”
“สะใจยัง”
“ยัง... จริงๆ แล้วอยากกระทืบด้วยซ้ำ แต่ยังเกรงใจนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
“โหดวะ... แต่... ลองกระทืบจริงดิ จะจัดหนักซะให้เดินไม่ได้เลย”
“แม่งงงงง หื่นวะ”
“หื่นกับแฟนตัวเอง จะผิดอะไร หึหึ... ถ้าไปหื่นกับคนอื่นสิถึงจะผิด”
“ก็ลองดูดิ... จะยัดเยียดความเป็นผู้หญิงข้ามเพศให้เลย”
“ห๊ะ?”
“ก็จะเจี๋ยนให้หมด เจี๋ยนให้โล่ง ไม่ต้องไปผ่าเลยไง ฮ่าๆๆๆๆ”
“โห ไม่เกรียนคิดไม่ได้นะเนี่ย”
“ก็เอาไว้ขู่ไอ้พวกเกรียนๆ เหมือนกันนั่นแหละ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่ะๆๆๆๆ”
“...”
“...”
“ต้าร์...”
“หืม”
“ถ้าเราแก่กันไป เราจะตีกันเพราะแย่งเก้าอี้โยกไหมนะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ แย่งเก้าอี้โยกกันเลยเหรอ...”
“อืมมมม คิดไปคิดมา โบ๊ทว่าโบ๊ทไปสั่งทำเก้าอี้โยกแบบสองตัวติดกันดีกว่า จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาแย่งกัน ฮ่าๆๆๆ”
“เออ เข้าท่าแฮะ ฮ่ะๆๆๆ”
“ใช่ไหมละ”
“...”
“...”
“คุณโบ๊ท...”
“หืม”
“คุณโบ๊ทคิดว่าจะอยู่กับผมไปจนแก่จริงๆ เหรอ”
“คิดสิ...” ร่างสูงกล่าวพลางกระชับวงแขนให้แนบแน่นยิ่งขึ้น
“จริงอะ? จะไม่เบื่อผมซะก่อนเหรอ”
“ไม่เบื่อหรอก”
“จะไม่หนีไปไหนจริงอะ?”
“สัญญาเลย”
“...” กีต้าร์ฟังแล้วก็ยิ้ม แต่ดวงตากลับหม่นลง
“เป็นไรอะ ทำไมเงียบไป หืมมมม”
“เปล่า... ผมดีใจนะ ที่คุณโบ๊ทพูดแบบนั้น...”
กีต้าร์ตอบไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ในใจรู้สึกโหวงแปลกๆ อาจเป็นเพราะความคิดในหัวที่คิดมาได้สักพักว่า... ตอนนี้พวกเขามีความสุขดีเพราะพวกเขายังเด็ก... ไม่มีสิ่งต้องกังวล ไม่มีหน้าตาต้องรักษาในสังคม ไม่มีความรับผิดชอบใดๆ ไม่ต้องแคร์อะไรมากมาย... แต่พอโตไป สังคมจะกว้างขึ้น กว้างขึ้นเรื่อยๆ แล้วสถานะทางสังคมก็จะเปลี่ยน พวกเขาต้องแคร์สังคมมากขึ้น... วันหนึ่ง ทั้งเขาและโบ๊ทจะได้เห็นเพื่อนๆ แต่งงานมีครอบครัว มีลูก... ถึงเวลานั้นพวกเขาอาจจะรู้สึกว่านั่นคือสิ่งที่พวกเขาต้องการจริงๆ ก็ได้...
“ต้าร์... โบ๊ทรู้นะ ว่าช่วงนี้มันมีอะไรมากวนใจเราสองคนอยู่บ้าง แต่โบ๊ทอยากขอให้ต้าร์อย่าหวั่นไหว อย่าคิดมาก... ทุกอย่างมันจะโอเค เชื่อโบ๊ทนะ”
“อือ”
“...” โบ๊ทกระชับอ้อมกอดแล้วซบหน้าเข้ากับต้นคอของต้าร์
“...”
“...”
“คุณโบ๊ท...”
“หืม...”
“ไป อาบ น้ำ ได้ แล้ว...”
“ขออยู่แบบนี้อีกแปบ... 5 นาทีก็ได้”
“จะตี 5 แล้วนะ สรุปว่าอีก 3 บทเนี่ย จะทิ้งแล้วใช่ไหม ไม่อ่านแล้วใช่ไหม”
“ห๊า! จะตี 5 แล้วเหรอ!!!”
เมื่อได้ยินว่าใกล้จะตี 5 แล้ว ร่างสูงก็ร้องเสียงหลงก่อนจะกระโจนลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
กีต้าร์ลุกขึ้นมาอ่านทบทวนอีกสักนิด เพราะเดี๋ยวต้องติวรุ่นพี่ร่างสูง... เขาหยิบชีทแผ่นแรกที่อ่านค้างไว้ขึ้นมานั่งอ่านพลางเอนหลังพิงโซฟา แต่กวาดสายตายังไม่ทันทั่วแผ่น เขาก็หน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะมันดันมีสิ่งแปลกปลอมมาอยู่ในชีทของเขา สิ่งนั้นคือลายมือของใครสักคนที่เขียนเอาไว้ว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
บนรถ BMW สีดำคันคุ้นตา โบ๊ทและกีต้าร์กำลังกลับคอนโดฯ หลังจากที่ไปกินข้าวและเดินเล่นที่เซ็นทรัลลาดพร้าวมา... และในขณะที่เขาติดไฟแดงอยู่นั่นเอง...
โบ๊ท: ต้าร์
กีต้าร์: (//มองออกไปนอกหน้าต่าง ทำหูทวนลม)
โบ๊ท: ต้าร์
กีต้าร์: (//เหล่มอง แต่ยังทำหูทวนลม)
โบ๊ท: ต้าร์ (//เรียกพร้อมสะกิดไหล่รัวๆ)
กีต้าร์: 1 2 3 4 5 6 (//ยกนิ้วขึ้นมานับ)... เท่ากับ 197 198 199 200 201 202
โบ๊ท: อะไรของเอ็งเนี่ย
กีต้าร์: เมื่อกี๊คุณโบ๊ทสะกิดผม 6 ครั้ง เท่ากับว่า ตอนนี้คุณโบ๊ทแตะตัวผมไป 202 ครั้งแล้วนะ
โบ๊ท: เฮ้ย! นี่เอ็งนับมาตลอดเลยเหรอ!!
กีต้าร์: อะ แน่นอน... ตอนนี้คุณโบ๊ทแตะตัวผมได้อีกแค่ 198 ครั้งเท่านั้นแล้วนะ หึหึหึ (//ยิ้มเยาะ)
โบ๊ท: ใครบอก... (//ทำหน้าเจ้าเล่ห์)
กีต้าร์: หืม?
โบ๊ท: ไอ้ 400 ครั้งนั่นอะ มันแค่ขาไป... อย่าลืมคิดค่านั่งรถขากลับด้วยนะต้าร์ หึหึหึ
กีต้าร์: (//หุบยิ้มเฉียบพลัน) ...เชี่ยแม่ง... 
-----------------------------------------------
FlapJack Corner:
เอ้า เอาไปเลย เอาไป 100% + โบนัส 
บทนี้ แต่ง-แก้-ลบ อยู่หลายรอบมาก ไม่รู้เป็นอะไร สงสัยจะป่วยๆ เลยอารมณ์ไม่คงที่ 
ตอนนี้ก็พาวกกลับเข้าเรื่องกันแล้วนะ หลังจากที่พาไปวิ่งเล่นกันมาเมื่อบทที่แล้ว 
เอาละๆ ไว้เจอกันตอนหน้านะครับ 
ปล. +1 กันไปสำหรับคอมเม้นท์ตอนที่แล้วนะครับ 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 673314 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก