-
(http://img818.imageshack.us/img818/6835/lhs1.jpg)
สวัสดีครับ นิยายเรื่องแรก ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ ^__^
LOVE HIGH STORY เป็นนิยายแนว sitcom ชิลๆ กับเรื่องราวป่วนๆ ของ "ยอดชายนายโบ๊ท กับ ไอ้เปี๊ยกแสบกีต้าร์"
http://www.youtube.com/v/kUlLW_8qxHg
เพลงประกอบนิยายครับ Love So Sweet (music box) [ARASHI]
:catrun:
สารบัญเรื่องป่วน
LOVE HIGH STORY – 01 – Scream My Name | อ้อนวอนผมสิ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1558061#msg1558061)
LOVE HIGH STORY – 02 – That Was How It All Began | เรื่องมันมีอยู่ว่า... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1558542#msg1558542)
LOVE HIGH STORY – 03 – Another Side of the Story | นี่ก็ เรื่องมันมีอยุ่ว่า... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1560038#msg1560038)
LOVE HIGH STORY – 04 – Will You Wait for Me? | รอกันนิดนึงก่อน (ดิวะ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1561491#msg1561491)
LOVE HIGH STORY – 05 – I Refuse! (Can't I?) | ยอมไม่ได้! (ใช่ปะ?) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1563843#msg1563843)
LOVE HIGH STORY – 06 – No Can Say No | อย่าหืออย่าอือ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1566550#msg1566550)
LOVE HIGH STORY – interlude – Get Up! | ตื่น! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1570050#msg1570050)
LOVE HIGH STORY – 07 – Mine | เด็กใครให้รู้ซะบ้าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1573842#msg1573842)
LOVE HIGH STORY – 08 – A Little Piece of Trouble | ปัญหาตัวกะเปี๊ยก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1580193#msg1580193)
LOVE HIGH STORY – interlude – Innocence | ไร้เดียงสา (พิเศษวันแม่) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1590540#msg1590540)
LOVE HIGH STORY – 09 – (Whose) Mistake | ความผิด (ติดตูดใคร) [part 1] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1594375#msg1594375)
LOVE HIGH STORY – 10 – (Whose) Mistake | ความผิด (ติดตูดใคร) [part 2] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1600846#msg1600846)
LOVE HIGH STORY – 11 – Doubtful State of Mind | สงสัย ใจว้าวุ่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1613174#msg1613174)
LOVE HIGH STORY – 12 – The Sun's So Strong | แดดมันแรง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1616227#msg1616227)
LOVE HIGH STORY – 13 – Late Night Good News | ข่าวดียามดึก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1619612#msg1619612)
LOVE HIGH STORY – interlude – Exclusive Interview | สามแยกปากหมาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1628261#msg1628261)
LOVE HIGH STORY – 14 – In the Late of Night | ยามดึกคืนนั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1647106#msg1647106)
LOVE HIGH STORY – 15 – Decision | ตัดสินใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1708368#msg1708368)
LOVE HIGH STORY – 16 – Feelings Unfold | เผยใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1715251#msg1715251)
LOVE HIGH STORY – 17 – The Secret's Safe with Me | เหยียบไว้ ไม่บอกใคร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1722860#msg1722860)
LOVE HIGH STORY – 18 – In My Room | ห้องผมน่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1731332#msg1731332)
LOVE HIGH STORY – 19 – Square One | นับหนึ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1736814#msg1736814)
LOVE HIGH STORY – 20 – Step Aside | หลีกทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1746073#msg1746073)
LOVE HIGH STORY – 21 – The Game | โอ้ละหนอ เกมเกรียน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1749578#msg1749578)
LOVE HIGH STORY – 22 – Keep Trying | พยายามต่อไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1754522#msg1754522)
LOVE HIGH STORY – 23 – A Day without You | วันนี้ที่ไม่มีเอ็ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1757521#msg1757521)
LOVE HIGH STORY – interlude – Damn That Pussy Cat | ไอ้เหมียวป่วน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1758929#msg1758929)
LOVE HIGH STORY – 24 – The Reason | เหตุผล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1760190#msg1760190)
LOVE HIGH STORY – 25 – Pull, Cover, and Hold | ดึง ก่าย กอด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1763551#msg1763551)
LOVE HIGH STORY – 26 – Save Me | ช่วยผมที (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1767548#msg1767548)
LOVE HIGH STORY – 27 – On Their Way | ระหว่างทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1783575#msg1783575)
LOVE HIGH STORY – interlude – The Starry Night of Christmas (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1785208#msg1785208)
LOVE HIGH STORY – 28 – We've Got a Plan | แผนสุดล้ำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1790480#msg1790480)
LOVE HIGH STORY – 29 – Nudge Nudge | สะกิดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1795158#msg1795158)
LOVE HIGH STORY – 30 – Finding the Answers | ค้นหาคำตอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1802456#msg1802456)
LOVE HIGH STORY – 31 – A Heart (That's Already Stolen) | หนึ่งใจ (ที่มีคนคว้าไปก่อนแล้ว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1817182#msg1817182)
LOVE HIGH STORY – 32 – A Heart (and Its Refusal) | หนึ่งใจ (กับคำปฏิเสธของมัน) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1828001#msg1828001)
LOVE HIGH STORY – 33 – Two Hearts (That Beat Together) | สองใจ (ที่เต้นไปพร้อมๆ กัน) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1842027#msg1842027)
LOVE HIGH STORY – 34 – Taking Chance | ฉวยโอกาส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1852193#msg1852193)
LOVE HIGH STORY – interlude – Cupid Please... | ได้โปรดเหอะ... กามเทพ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1854176#msg1854176)
LOVE HIGH STORY – 35 – The Confession | คำสารภาพ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1861672#msg1861672)
LOVE HIGH STORY – 36 – Read My Lips | อ่านปากของฉันนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1870596#msg1870596)
LOVE HIGH STORY – 37 – That Awkward Moment When... | ทำตัวไม่ถูก... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1883879#msg1883879)
LOVE HIGH STORY – 38 – From My Hand to Your Heart | จากมือผม สู่ใจคุณ(เอ็ง)... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1891344#msg1891344)
LOVE HIGH STORY – 39 – The Witness | พยานบุคคล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1911445#msg1911445)
LOVE HIGH STORY – 40 – Time Will Tell | ให้เวลาเป็นผู้กำหนด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1919623#msg1919623)
LOVE HIGH STORY – 41 – Just "Us" | แค่ "เรา" (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1927753#msg1927753)
LOVE HIGH STORY – 42 – Ain't Ready Yet | ยังไม่พร้อม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1931129#msg1931129)
LOVE HIGH STORY – interlude – Small Bits of Songkran | เก็บตกสงกรานต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1940052#msg1940052)
LOVE HIGH STORY – 43 – Re-charger | ที่ชาร์จแบท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1945304#msg1945304)
LOVE HIGH STORY – 44 – The Here & Now | ที่ตรงนี้ ในวันนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1949273#msg1949273)
LOVE HIGH STORY – 45 – It All Belongs to Me| ของผมคนเดียว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1958508#msg1958508)
LOVE HIGH STORY – 46 – Don’t Need Tomorrow to Come | ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1964456#msg1964456)
LOVE HIGH STORY – 47 – Mine for Real | เป็นของผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1981970#msg1981970)
LOVE HIGH STORY – 48 – Sweetest Denial | คำปฏิเสธหวานหู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2012812#msg2012812)
LOVE HIGH STORY – 49 – Bubble Bath | ลงอ่าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2040905#msg2040905)
LOVE HIGH STORY – 50 – Insecurities | ความไม่แน่นอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2048641#msg2048641)
LOVE HIGH STORY – 51 – Stay | อยู่เถอะนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2073196#msg2073196)
LOVE HIGH STORY – 52 – Choices | ตัวเลือก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2080683#msg2080683)
LOVE HIGH STORY – 53 – The Weatherman Is Smiling | อากาศแจ่มใส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2097566#msg2097566)
LOVE HIGH STORY – 54 – Nothing Is for Free | โลกนี้ไม่มีอะไรฟรี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2106389#msg2106389)
LOVE HIGH STORY – 55 – My Words, My Promises | ถ้อย - คำ - สัญญา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2115281#msg2115281)
LOVE HIGH STORY – 56 – Face It All (With One Eye Closed) | พร้อมเจอซึ่งๆ หน้า (แต่ขอหลับตาไว้ข้างนึง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2124420#msg2124420)
LOVE HIGH STORY – 57 – Long Time No See | ไม่เจอซะนาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2137573#msg2137573)
LOVE HIGH STORY – 58 – Gambling Men | นักพนันเสี่ยงโชค (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2144372#msg2144372)
LOVE HIGH STORY – 59 – Even When the Music's Gone | เพลงจบ คนไม่จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2155427#msg2155427)
LOVE HIGH STORY – 60 – The One to Blame | โทษใคร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2163324#msg2163324)
LOVE HIGH STORY – 61 – My Three Wishes | พรสามข้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2188987#msg2188987)
LOVE HIGH STORY – interlude – Been There, Done That | ไปมาแล้ว ทำไปแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2217673#msg2217673)
LOVE HIGH STORY – 62 – Our Moment in Time | ช่วงเวลาของเรา [part I] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2253259#msg2253259)
LOVE HIGH STORY – 63 – Our Moment in Time | ช่วงเวลาของเรา [part II] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2268531#msg2268531)
LOVE HIGH STORY – 64 – Before the Moon | เกรียนเย้ยจันทร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2275690#msg2275690)
LOVE HIGH STORY – 65 – It’s Too Late |สายเกินไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2288401#msg2288401)
LOVE HIGH STORY – interlude – CinderelTAR | ซินเดอเรต้าร์ [Valentine's Special] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2292332;topicseen#msg2292332)
LOVE HIGH STORY – 66 – We Are Love High | ตกอยู่ในสภาวะรักล้นใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2309559#msg2309559)
LOVE HIGH STORY – outro – I Love You | ผมรักคุณโบ๊ทนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2312320#msg2312320)
*NEW* LOVE HIGH STORY – bonus – Internship | ฝึกงาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2773460#msg2773460)
ยังไงก็ติชมและเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะครับ ขอบคุณครับ ^__^
ก่อนอื่นก็ต้องทำตามกติกากันก่อนเนอะ ^___^
--------------------------------------------------------------------------
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
--------------------------------------------------------------------
ย้ายตอนที่ 1 ไปไว้ที่คอมเม้นท์ #3 นะครับ :m23:
--------------------------------------------------------------------
-
:m20: :m20: :m20:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ฉลองเรื่องใหม่ ครับ
ชอบเรื่องแนวนี้อ่ะ น่ารัก กวนๆๆ ใสๆๆ
ดราม่าไม่มาก 555555555555 อันนี้เดาเอาเอง
ขอบคุณนะครับ จะคอยติดตามครับ
-
LOVE HIGH STORY – 01 – Scream My Name | อ้อนวอนผมสิ
คุณเชื่อไหมครับ ว่าผมกำลังคุยอยู่กับคนที่ขี้โวยวายที่สุดคนหนึ่งในชีวิตผมเลยละ ลืมตาดูโลกนี้มา 21 ปี เจออยู่ไม่กี่คนหรอกครับ แม่ผมละคนนึง แฟนเก่าตอนม.ปลายก็ด้วย และอีกคนก็ไอ้เปี๊ยกเนี่ยละครับ แต่รายหลังนี่ แถมคำว่าหน้ามึน + กวนตีนให้ด้วยเลยเอ้า
.
.
.
“อะไรเล่า!!”
นั่นไง ยังไม่ทันขาดคำ ก็โวยวายเสียงสูง คิ้วขมวดซะแล้ว ทีกับคนอื่นไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย ยิ้มเอาๆ อะไรวะ
คือเมื่อวานนี้ผมซื้อ DVD มา 2 เรื่อง หนังแอคชั่นไซไฟ Transformers (ผมชอบ) กับการ์ตูนเกรียนๆ อย่าง The Simpsons Movie (ไอ้เปี๊ยกมันชอบ เกรียนพอกันทั้งคนทั้งหนัง) แล้วเราเพิ่งดู Transformers จบ ก็เลยจะถามว่าจะดู The Simpsons ต่อเลยไหม แต่แค่เรียกไปคำเดียว หันมาโวยวายซะงั้นละ... แต่แบบนี้ ผมว่าก็สนุกดีนะ หึหึหึ
.
“จะโวยวายทำไมเนี่ย ห๊ะ ไอ้เปี๊ยก”
“ชื่อต้าร์ ไม่ได้ชื่อเปี๊ยก ชื่อมีก็เรียกดิ แล้วจะหันดีๆ” หน้าตาก็หวานดีอยู่หรอกนะ แต่ไอ้จมูกกับตารั้นๆ ทำให้ดูกวนประสาทเสียมากกว่า เห็นแล้วคันมือยิกๆ แต่เห็นว่าเด็กกว่า 2 ปี เลยไม่อยากลงไม้ลงมือ เดี๋ยวจะโดนหาว่ารังแกน้อง
“ไม่เอาอะ ชื่อต้าร์มันหล่อไป ตัวแค่นี้ ชื่อไอ้เปี๊ยกอะแหละ เหมาะแล้ว” ก็มันจริงนี่ครับ สูงแค่ติ่งหูผมเอง ตัวก็ผอมๆ ถึงจะไม่ได้มีแต่กระดูกก็เหอะ แต่มันก็เปี๊ยกจริงๆ นะ
“มากไปๆ ชื่อกีต้าร์อะเหมาะกับผมแล้ว คนหล่อก็ต้องเหมาะกับชื่อหล่อๆ ดิ” พูดออกมาได้นะไอ้เปี๊ยก แล้วดูทำท่าทำทางเข้า พยายามจะยืดตัวให้ดูอกสามศอกรึยังไง
“นี่ ถามจริงเหอะ ไปโดนใครเขาหลอกมาหรือว่าหลอกตัวเองวะเนี่ย ที่ว่าตัวเองหล่อเนี่ย”
“ผมก็หล่อของผมละน่า ชื่อกีต้าร์อะเหมาะสุดแล้ว”
“หน้าอย่างกะแมวเหมียวแบบนี้ ชื่อคิตตี้ดีกว่ามั้ง กร๊ากกกกกกกก”
“ตลกรับประทานเหรอครับคุณโบ๊ท นามสกุลเชิญยิ้มปะเนี่ย จะให้ผมชื่อคิตตี้ งั้นคุณที่หน้าเหมือนลิงการ์ตูน ก็น่าจะชื่อ... โยโย่”
“โยโย่ไหนวะ” ผมงงกับไอ้เปี๊ยกละครับ มันมามุขไหนวะเนี่ย
“ไม่รู้จักเหรอ ก็ลิงโยโย่ที่เป็นอิโมติคอนใน msn ไง”
“ไม่รู้จักเว้ย”
“ที่มันกวนตีนๆ ไง”
“ไม่ - รู้ - จัก”
“ก็ไอ้ลิงที่มันเกรียนๆ ชอบทำแอ๊บแบ๊ว ดุ๊กดิ๊กๆ อะ”
“...” ผมกำลังโดนไอ้เปี๊ยกมันหลอกด่าใช่ไหมครับ ฮืมมมมมม
“หึหึหึ” ไม่รู้ว่ามันตั้งใจหรือเป็นไปโดยธรรมชาตินะครับ ถึงทำหน้ากวนตีนได้ใจขนาดนี้ แล้วไอ้น้ำเสียงหัวเราะนั่นอีก!
“อะไรวะ หลอกด่ากันเนียนๆ เลย กวนตีนวะ กลับห้องไปเลยไป” ขอผมโวยวายใส่มันบ้างเหอะ อยู่ใกล้ๆ แล้วเริ่มคันไม้คันมือ อยากโบกเกรียนมันสักทีสองที
“...” ไอ้เปี๊ยกไม่ตอบอะไร มองซ้ายมองขวา แล้วหันหน้ากลับมายิ้มหวาน แต่มันไม่ใช่ยิ้มหวานที่น่าไว้ใจนักหรอกครับ เชื่อผมเหอะ
“อะไร” ผมเริ่มไม่ไว้วางใจกับรอยยิ้มหวานประหลาดๆ ของไอ้เปี๊ยกนี่แล้วละครับ
“นี่ มัน ห้อง ผม... ห้องคุณนะ อยู่ห้องตรงข้าม” ลอยหน้าลอยตา ตอบเน้นคำ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย (- * - )
“...” ผมไม่ตอบโต้อะไร ได้แต่ส่งสายตาคาดโทษกลบเกลื่อนความผิดพลาดของตัวเอง ลุกจากโซฟาแล้วเดินไปที่ประตูห้อง ก่อนจะเปิดออกแล้วหันไปชี้หน้าไอ้เปี๊ยกที่นั่งยิ้มหวานอยู่บนโซฟาก่อนจะปิดประตูไม่เบาเท่าไรนัก ไม่ใช่ประตูห้องผมนี่นะ
.
.
.
- กริ๊ก -
.
เสียงไอ้เปี๊ยกมันล็อกประตูเพียงชั่วอึดใจเดียวหลังจากที่ผมปิดประตูห้องมัน ท่าทางจะรีบพุ่งมาล็อกประตูด้วยความเร็วแสง ว่าแต่ ทำไมต้องรีบมาล็อกขนาดนั้น กลัวผมเข้าไปอีกหรือไง หึหึหึ เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้นะ ไอ้เปี๊ยก
ห้องของผมอยู่ตรงข้ามห้องของต้าร์ (ขอเรียกแบบปกติบ้าง เดี๋ยวทุกคนติดเรียกว่าไอ้เปี๊ยกตามผมแล้ว มันจะพาลมาโทษผมอีก ฮ่าๆ) เพียงแค่ก้าวเดียว ผมก็ถึงห้องผมละ แต่ ณ จุดนี้ วินาทีนี้ ผมได้แต่ยืนมองป้ายห้องหมายเลข 707 ของตัวเอง แต่ไม่สามารถเข้าห้องได้...
ผมคิดว่าผมรู้แล้วว่าทำไมไอ้เปี๊ยกต้าร์มันถึงรีบวิ่งมาล็อกห้องทันทีที่ผมออกจากห้องมัน...
ผมลืมกุญแจห้องไว้ในห้องมัน!!!
.
.
.
“ต้าร์” ผมเคาะประตูห้อง 706 พร้อมเรียกชื่อเจ้าของห้องด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้
“...” แต่มันดันเงียบครับ
“ต้าร์ ต้าร์... โบ๊ทลืมกุญแจห้องคร้าบบบ เปิดประตูหน่อยคร้าบบบบ” ต้องใช้ไม้อ่อน ลองอ้อนๆ มันดูหน่อย
“...”
“ต้าาาาาาาาาาร์ เปิดประตู” เสียงดังขึ้นอีกนิด แต่ยังคุมโทนซอฟท์ๆ อยู่นะครับ
“...”
“ไม่เข้าห้องก็ได้ หยิบกุญแจห้องมาให้หน่อยดิ”
“...”
- กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง -
ดูไอ้เปี๊ยกมันสิครับ แทนที่จะเอากุญแจห้องของผมมาให้ดีๆ ดันมาเขย่าพวกกุญแจใกล้ๆ ประตู ให้ผมได้ยินเสียงพวงกุญแจตัวเอง แต่ไม่สามารถเข้าไปเอาได้ แบบนี้เขาเรียกว่า “กวนตีนโดยไตร่ตรองไว้ก่อน” ใช่ไหมครับ (-*- ) เล่นกันแบบนี้ ถึงทีผมเมื่อไร... ต้องจัดหนัก!
“ไอ้เปี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! $#@&*%!@#$~^%&”
.
.
.
ภายในห้อง 706 ที่มีเสียงทุบประตูและเสียงคนโวยวายอยู่นอกห้องเป็นแบคกราวด์...
ต้าร์ หันหน้ามายิ้มให้กล้อง ยักคิ้วสองครั้ง แล้วชูป้ายที่เขียนตัวใหญ่ๆ ว่า... “โปรดติดตามตอนต่อไป”
---------------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
flapjack: เฮ้ย ต้าร์ (//สะกิดรัวๆ)
กีต้าร์: หือ??
flapjack: ยังจะมา "หือ" อีก ทักทายผู้อ่านเขาหน่อยดิ ไหนๆ เขาก็หลงเข้ามากันแล้ว
กีต้าร์: ... เอ่อออ
flapjack: เร็วๆ ดิ!!
กีต้าร์: เอ่อออ... สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับและยินดีที่ได้รู้จักนะครับ (//ยิ้ม)
flapjack: ...
กีต้าร์: ... (//ยิ้ม)
flapjack: ...แค่นี้? จบแล้ว?
กีต้าร์: ... (//ยิ้มและพยักหน้า)
flapjack: ( - - " ) ... กรูเพลีย
กีต้าร์: เอ๊าาาา ไมอะ??
โบ๊ท: (//กระซิบใส่หู flapjack) ทีงี้อะพูดน้อย ทีกับผมนะ ปากดีตลอดดดดดด
flapjack: อืมมมม (//พยักหน้า)
กีต้าร์: หือ?? มีไรกันเหรอ
flapjack: ไม่มีอะไรหรอกต้าร์ ลมพัดเย็นดีนะ
กีต้าร์: เหรอ ผมไม่เห็นรู้สึกเลยอะ (//วาดมือกลางอากาศหาทิศทางลม)
flapjack + โบ๊ท: ... ( " - - ) ( - - " )
เอาเป็นว่า "ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคร้าบบบบบบ"
-
ตอนที่ 2 มาส่งแล้วครับ :z2:
----------------------------------------------------------------------------
LOVE HIGH STORY – 02 – That Was How It All Began | เรื่องมันมีอยู่ว่า...
“ฮ้าดดดดดดดดดดดดดดดด ชิ้วววววว”
โอ้ยยยย ตายๆๆๆ ผมจามติดต่อกันมา 13 ครั้งแล้ว ไม่รู้ว่าสาวไหนมาคิดถึงกันมากมายขนาดนี้นะเนี่ย ผมจามจนเริ่มแสบจมูก ลามไปถึงคอและเริ่มเจ็บหน้าอกแล้วละครับ กระซิก กระซิก... เอ๊ะ หรือว่าไอ้คุณโบ๊ทมันกำลังนินทาผมอยู่?... ฮึมมมมมมมมมม
สวัสดีครับ จำกันได้ไหมเอ่ย ผมต้าร์เองครับ (ชื่อเล่นเต็มๆ คือ กีต้าร์ เอาชื่อจริงด้วยไหมครับ :p) เมื่อวันก่อนผมรู้สึกเหมือนโดนติฉินนินทายังไงก็ไม่รู้ ว่าผมขี้โวยวายอย่างนั้น กวนตีนอย่างนี้ หน้ามึนอย่าโน้น อะไรทำนองนั้น... อืมมม มันก็จริงนะครับ ไม่ปฏิเสธ แต่ก็เป็นแบบนี้กับแค่ไอ้คุณโบ๊ทคนเดียวนะครับ อะ แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิด คิดว่าผมเลือกที่รักมักที่ชังนะครับ เรื่องนี้มันมีที่มาที่ไปครับ...
มาๆ เข้ามาใกล้ๆ ผมจะเล่าให้ฟัง ผมขอเล่าไปแต่งตัวไปนะครับ พอดีว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ โป๊นานๆ ไม่ดี น้องหนาว ฮ่าๆๆๆๆ
.
.
.
...ตอนนั้นผมเพิ่งเข้ามหาลัยครับ เฟรชชี่ใสกิ๊งกับเพื่อนอีกสองคน ไอ้ทีกับไอ้โจ...
.
.
.
หนึ่งปีที่แล้ว...
ในขณะที่ผมกำลังเดินผ่านสระเป็ด ที่เป็นสระน้ำกลางมหาวิทยาลัยซึ่งมีเป็ดอยู่เยอะมาก แถมดุซะด้วย... มุ่งหน้าไปยังตึก Q ที่เพื่อนผมนั่งรอกันอยู่นั่นเอง หูผมก็บังเอิญไปได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากชายหญิงคู่หนึ่ง...
“ออย ฟังโบ๊ทก่อนดิ”
“ไม่ฟัง ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ ปล่อย!!!”
“เดี๋ยวก่อนออย ออยกำลังเข้าใจผิดนะ”
“จับได้คาหนังคาเขาคาโทรศัพท์แบบนี้ยังจะเข้าใจอะไรผิดได้อีกเหรอ โบ๊ท ออยไม่ได้หูหนวกนะ ถึงจะไม่ได้ยินว่าโบ๊ทคุยว่าอะไรบ้างกับยัยคนที่ชื่อเบลในโทรศัพท์นั่นนะ”
“ก็นั่นแหละ ออยกำลังเข้าใจผิด ฟังก่อนดิ”
“ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นอะ ฟังมามากพอแล้ว หวานจนบาดหูเลยละ โบ๊ท”
.
.
.
โอ๊ะโอ... ผมเดินมาเจออะไรเข้าเนี่ย คาดว่าจะเป็นเรื่องในครอบครัวนะครับ เพราะเท่าที่ฟังแล้วจับใจความได้เนี่ย น่าจะมีเรื่องนอกอกนอกใจกันแน่ๆ แล้วดูสิ ช่างเลือกที่ทะเลาะกันได้โรแมนติกสุดๆ... ที่โต๊ะหินอ่อน ใกล้สระน้ำสุดชิวของมหาวิทยาลัย
แต่เอ ผู้หญิงคนนั้นผมรู้สึกคุ้นๆ นะครับ
เฮ้ย!! นั่นมันพี่ออย เด็ก BBA ปี 2 นี่หว่า! (จะตกใจทำไม) เห็นสวยๆ แบบนั้น แต่พอเล่นบทโหด ก็สวมบทอูม่า เธอร์แมนจากเรื่อง Kill Bill เลยทีเดียว... น่ากลัวจริงๆ นะครับเนี่ย ปกติเห็นแต่พี่เขาในโหมดหวาน แต่คราวนี้ได้มาเจอในโหมดขม ท่าทางจะขมสุดๆ ซะด้วย ดูไอ้ผู้ชายคนนั้นสิครับ ท่าทางจะโดนหนักใช่ย่อยนะงานนี้ สมน้ำหน้า ดูหน้าตาก็รู้ครับว่าเจ้าชู้ชัวร์ มีของดีอยู่ไม่รู้จักรักษา นี่ถ้าพี่ออยเป็นแฟนผมนะ รับรอง ไม่มีวันเสียใจ... หึหึหึ
แต่ก็นะ เรื่องในครอบครัวเขา คนโสดอย่างเราไม่เกี่ยว... ว่าแล้วก็รีบไปหาไอ้ทีกับไอ้โจดีกว่า มันมาถึงมหาลัยตั้งแต่เที่ยงแล้วละครับ ไม่รู้จะรีบมาทำไมกัน บ้านก็อยู่ตั้งไกลกัน มาซะไวเชียว
แต่..
.
“เฮ้ยยย ระวัง!!”
.
“หือ... เฮ้ยยยยยยย..!!!”
.
พลั่กกกกก ตู้มมมมมมมมมมมม
เกิดอะไรขึ้น?... ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนที่จะมานั่งจ้ำเบ้าตูดเปียกอยู่ที่ขอบสระน้ำนี้คือร่างของแฟนพี่ออยพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วแสง (ก็เว่อร์ไป!!) กระแทกผมเต็มๆ รู้ตัวอีกทีผมก็มานั่งแช่น้ำอยู่ที่ขอบสระซะแล้ว เมื่อเรียกสติได้ ผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาอีกหลายสิบคู่จับจ้องมาทางผม โดยหนึ่งในนั้นคือสายตาของแฟนของพี่ออยที่ยืนหน้าซี๊ดอยู่ตรงหน้าผม ก่อนจะขมุบขมิบปากเหมือนจะพูดอะไรก็ไม่รู้ แล้วก็วิ่งออกไป ไร้ซึ่งคำขอโทษ... ปล่อยให้ผมนั่งเปียกปอน จมดิ่งอยู่กับความอับอายที่ต้องมาขายหน้าต่อหน้าสาวๆ ทั้งๆ ที่ชีวิตมหาลัยเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น ณ วินาทีนั้น ความเงียบเขาปกคลุมอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะมีเสียงซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ อยู่รอบตัวผม...
และคนที่ทำให้ผมอยู่ในสภาพน่าอับอายเช่นนั้นก็คือแฟนพี่ออย ณ ตอนนั้น ซึ่งก็คือ ไอ้คุณโบ๊ท ณ ตอนนี้นี่เอง!!!
.
.
.
นั่นแหละครับ เหตุผลที่ทำให้ผมไม่ค่อยชอบขี้หน้าไอ้คุณโบ๊ทตั้งแต่แรก เรียกได้ว่าเจอเหตุการณ์ไม่ประทับใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็ได้ครับ
หลังจากนั้น ชะตาก็กลั่นแกล้ง แปลงกายเป็นตลกเล่นมุขแป๊ก ทำให้ผมกับไอ้คุณโบ๊ทต้องเจอกันบ่อยๆ บ่อยมากถึงมากจนพร่ำเพรื่อ บ่อยเกินความจำเป็นในความรู้สึก แหม่ ก็ดันมาอยู่คอนโดฯ เดียวกัน แถมห้องตรงข้ามกันอีกโดยไม่ได้นัดหมาย... แล้วไงละครับ ก็ ปะ-ฉะ-ดะ กันมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา จนสนิทกันอย่างที่เห็น ถึงตอนนี้จะไม่ได้โกรธเกลียดอะไรแล้ว แต่จะให้เรียกว่า “พี่โบ๊ท” หรือพูดจาให้ความเคารพแบบที่พูดกับรุ่นพี่คนอื่นๆ ก็สายไปซะแล้วละครับ พูดกันแบบนี้มาจนเลยจุดนั้นมาไกลเกินแล้วละครับ มันกระดากปากชอบกล
- ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง -
นั่นไง ตายยากจริงๆ เพิ่งจะพูดถึงก็มาทุบประตูปึงๆ อยู่หน้าห้องผมละ หึหึ
“มาแล้วๆๆๆๆๆ”
“เปิดช้าจริง ชักกะโด่อยู่หรือไง”
“ทะลึ่งละ เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเฟ้ย มีไรเนี่ย” จะ 6 โมงเย็นแล้ว ยังแต่งตัวพร้อมขนาดนี้ ท่าทางจะออกไปร่อนข้างนอกแน่ๆ ไอ้คุณโบ๊ท
“หิววะ มีอะไรกินบ้างอะ” พูดเสร็จก็เดินไปสำรวจครัว พูดแล้วจะหาว่าคุย ก็ห้องผมนะทุกอย่างพร้อมสรรพ มีของกิน ข้างของเครื่องใช้ครบครัน ส่วนไอ้ห้อง 707 นั่นนะเหรอ เหอะ อย่างเก่งก็มาม่าละครับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
“ข้าวเพิ่งหุงอะ ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรกินเลย ถ้าหิวก็ไปซื้อร้านป้าเพ็ญกินก่อนดิ” ผมพูดพลางเดินตามเข้าไปที่ครัว
“ไม่อะ อยากกินราเม็ง”
“งั้นกินก๋วยเตี๋ยวป้าเพ็ญไปก่อนละกัน”
“ไอ้บ้า ไอ้เปี๊ยก มันเหมือนกันที่ไหนเล่า ไปเลย ไปแต่งตัว”
“ห๊ะ?”
“ยังจะมาทำหน้าคิตตี้งงอีก ไปแต่งตัว จะได้ออกไปกินราเม็งกัน หิวนะเนี่ย ให้ไว”
“ไปคนเดียวไม่ได้เหรอ วันนี้นัดดอทกับไอ้ทีไอ้โจไว้อะ”
“...” ส่ายหน้าซะงั้น
“แล้วทำไมไม่ลากพี่เต็ม พี่แบงก์ พี่ว่าน ไปกินละ”
“...” อย่ามาทำเงียบแล้วทำหน้ายักษ์นะ!!
“ก็... ข้าวก็หุงแล้วอะ” หวังว่าเสียงอ่อนๆ อ้อนๆ แบบนี้จะช่วยโน้มน้าวได้บ้างนะ... หวังว่า...
“ไปแต่งตัว อย่าช้า เดี๋ยวจะโมโหหิว” หน้าหมั่นไส้ชะมัด แล้วไอ้เสียงจิ๊ๆ จ๊ะๆ ในลำคอนั่นอีก แล้วทำไมต้องเดินมาดึงแขนด้วยเนี่ย อย่าใช้กำลังบังคับข่มขืนจิตใจได้ไหมมมมมมมมมม
“ก็...”
“…เรื่องกุญแจห้องยังไม่ได้ชำระโทษเลยนะ เพราะฉะนั้น เอ็ง - ไม่ - มี - สิทธิ์ - เถียง” นั่นคือคำขาดใช่ไหม ยืนกอดอกแบบนี้ หมายถึงว่าเอาจริงใช่ไหมอะ
“แต่...”
“ข้าวอะ หุงไว้มันก็ไม่ทันเสียหรอกน่า พรุ่งนี้ค่อยกินก็ได้”
“ก็...”
“ก็ ก็ ก็ อยู่นั่นแหละ ถ้าไม่รีบไปเปลี่ยนตอนนี้ เดี๋ยวนี้ จะเปลี่ยนให้เองแล้วนะ” ช่างเป็นคำขู่ที่น่าขนลุกที่สุด!! แล้วไอ้เสียงเข้มๆ นั่นอีก!!
“ไม่ต๊องงงงงงงง ไม่ต้องงงงงง เปลี่ยนเองได้ ไปก็ไปวะ... แง่งงงง”
.
.
.
ว่าแล้ว ร่างเล็กก็รีบเดินเข้าห้องนอนไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำบัญชาแต่โดยดี แต่ก่อนจะปิดประตู ต้าร์ก็หันมาแล้วกระซิบบอกว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไปนะคร้าาาาบ”
ปึง~
-----------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ที: เฮ้ย ไอ้ต้าร์
ต้าร์: ไรวะ
ที: การที่กูกับไอ้โจไปถึงมหาลัยไว มันไปเป็นปัญหาส่วนไหนของมึงวะ ห๊ะ
โจ: เออ พวกกูแอบได้ยินมึงบ่นนะเว้ย
ต้าร์: ก็พวกมึงแม่งชอบโทรกดดันกูนิ
โจ: ไม่เกี่ยวอะ มึงอะมาสาย
ที: บ้านพวกกูอยู่ไกลกว่ามึงตั้งเยอะ รถก็ติด
โจ: คอนโดฯ มึงใกล้กว่าพวกกู แทนที่จะมาจองที่นั่งให้พวกกู
ต้าร์: ก็... ก็...
ที: ก็อะไร
ต้าร์: ก็... ก็กูขี้เกียจตื่นเช้าอะ แง่งงงงงงง
ที: ไม่ต้องมากัดปกเสื้อเลยนะ!!!
-
ตามมาอ่านครับ อ่านไป งงไป 5555555555555555
อิอิ
เปนกำลังใจนะครับ
-
เป็นเรื่องที่น่าสนใจน่าติดตามเพิ่มขึ่นมาอีกเรื่องแล้ว
อย่าให้รอนานนะ
:call:
-
น่ารักดีนะ น้องเปี๊ยกเนี่ย นึกสภาพต้าร์แล้ว ถ้าโดนขนาดนั้น ทั้งโกรธทั้งอายไม่มีคำขอโทษอีก o18 o18 o18
รอตอนต่อไปนะงับ :กอด1:
-
อย่าลืมเอากฏของเล้ามาติดที่เม้นท์แรกนะคะ
ไม่งั้นกระทู้หายเน้อ
-
แหม ไม่ให้กุญแจเพราะจะบอกเป็นนัยๆ ว่าให้พักอยู่ด้วยกันล่ะสิ ก๊ากก :laugh:
น่าติดตามๆ รอตอนต่อไปนะคะ
-
:laugh:
-
@woodong งะ :a5: งงเหรอครับ (ผมลองไปอ่านดูอีกทีมันก็แอบงงๆ เหมือนกันนะ 5555) เอาเป็นว่าลองอ่านตอนต่อไปก่อนเนอะ อาจจะงงน้อยลง เพราะว่าเนื้อหามันเกี่ยวกัน (ไม่ได้บอกว่าจะไม่งงนะเออ :laugh:)
@tawan ขอบคุณครับที่ติดตาม ยังไงผมจะพยายามเอามาลงให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ จะพยายามครับ ^___^
@คนของเธอ อย่าเพิ่งไปสงสารมันเลยครับ 555555
@Maize ขอบคุณครับที่เตือน เกือบไปแล้ว :เฮ้อ:
@diFil ขอบคุณที่ติดตามครับ
@cavali เห็นขำตั้งแต่เม้นท์แรกแล้ว แปลว่าอ่านแล้วพอจะมีความสุขอยู่บ้างไม่มากก็น้อย ขอบคุณนะครับที่ติดตาม :pig4:
สุดท้ายนี้ มีอะไรก็ติชมได้นะครับ แล้วผมจะเอาตอนต่อไปมาเสิร์ฟนะครับ อีกอึดใจเดียวครับ ^___^
-
LOVE HIGH STORY – 03 – Another Side of the Story | นี่ก็ เรื่องมันมีอยุ่ว่า...
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C'è qualche cosa di diverso adesso in me~
เสียงริงโทนมือถือของต้าร์ดังขึ้นขัดจังหวะต่อล้อต่อเถียงระหว่างเขากับรุ่นพี่ที่ทำหน้าสารถีอยู่หลังพวงมาลัย นี่ก็ตั้งแต่ขึ้นรถมาเพื่อไปร้านราเม็งแถวทองหล่อ ทั้งคู่ก็หาเรื่องมาเป็นประเด็นเถียงกันจนได้ เถียงกันแม้กระทั้งเรื่องของจัสติน บีเบอร์ เปิดเพลงเปิดวิทยุก็ไม่มีใครฟัง เพิ่งจะหยุดก็ตอนที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะนี่แหละ... เวรกรรมของดีเจ
รู้จักกันมาปีกว่า แต่ไม่เคยที่จะพูดจากันดีๆ ไม่เคยพูดกันแบบมนุษย์ปกติทั่วๆ ไปได้เลยสักครั้ง ต้องมีใครสักคนแหละนะ ที่กวนประสาทและอวัยวะเบื้องล่างของอีกฝ่ายเสมอ และอีกฝ่ายก็ต้องโต้ตอบด้วยความไม่ยอมกัน และมันก็เป็นวงจรต่อล้อต่อเถียงคำไม่ตกฟากกันอยู่เช่นนี้... เวรกรรมของกรู [ผู้เขียน]
แต่ดูนั่นสิ นายโบ๊ทท่าทางอารมณ์ดีสุดๆ นั่งเคาะพวงมาลัยไปตามจังหวะ (เปิดมาตั้งนาน เพิ่งจะฟัง) ส่วนนายต้าร์ก็กำลังคุยโทรศัพท์อารมณ์ดีเช่นกัน...
.
.
.
อะแฮ่มๆ สวัสดีครับ ผมโบ๊ทเองนะครับ... อย่าไปสนใจไอ้เปี๊ยกมันเลยครับ ปล่อยให้มันคุยโทรศัพท์ไปเหอะ ท่าทางจะคุยยาว รถก็ติด... ผมจะได้ยินมันพูดจาดีๆ แบบคนปกติทั่วๆ ไปก็ตอนที่ฟังมันคุยกันคนอื่นนี่แหละครับ สส่วนกับผมอะเหรอ หึ กวนตีนปรอทแตกเลยละครับ เฮ้ออออ
ไม่ใช่อะไรหรอกครับ คือผมมีเรื่องจะพูดนิดหน่อย เห็นว่าไอ้เปี๊ยกนี่มันไปเล่าอะไรให้ฟังใช่ไหมครับ งั้นมาลองฟังเรื่องราวจากปากผมกันบ้างดีไหมครับ ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าต้าร์ใส่ร้ายอะไรผมรึเปล่า ไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไรนัก เดี๋ยวผมเสียหายนะครับ...
.
.
.
...ตอนนั้นผมเพิ่งจะขึ้นปีสองครับ...
.
.
.
หนึ่งปีที่แล้ว...
~It’s a quarter after one. I’m all alone and I need you now~
ในขณะที่กำลังนั่งดูตารางเรียนเทอมใหม่กับไอ้แบงก์อยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างสะน้ำอยู่นั้น มือถือผมก็ส่งเสียงเรียกความสนใจ หน้าจอปรากฎชื่อน้องสาวคนเล็กหราบนหน้าจอ พร้อมรูปดิสเพลแอ๊บแบ๊วชูสองนิ้วกับแก้มพองลมที่ผมเพิ่งจะถ่ายมาเมื่อวันก่อน
“ฮัลโหล”
“เฮียโบ๊ททททททททททททท” น้องสาวผมส่งเสียงอ้อนมาซะยาวเชียว
“อ้าว น้องเบล ว่าไงคะ” อย่าเพิ่งตกใจนะครับ คือปกติแล้ว ผมจะพูดแบบนี้กับน้องสาวของผมเสมอครับ
“วันนี้อย่าลืมกลับบ้านมางานวันเกิดน้องเบลนะคะ ลืมรึเปล่าเนี่ย”
“ไม่ได้ลืมคะ แต่...”
“ไม่ได้ลืมแล้ว แต่ ทำไมละคะ”
“แต่เฮียไปไม่ได้อะคะ น้องเบล”
“อ้าวววว ทำไมละ”
“วันนี้เฮียนัดกับเจ้าของคอนโดฯ ไว้อะคะ เฮียต้องย้ายของเข้าวันนี้”
“อะไรอะ แบบนี้เฮียก็ไม่ได้มากินเค้กกับเบลสิ” น้ำเสียงแบบนี้ ผมว่าท่าทางจะเริ่มงอนแล้วละครับ
“โอ๋ คนสวย ไม่งอนนะคะ วันนี้ติดธุระ ไปไม่ได้จริงๆ”
“...” นั่นไง ชัดเลย งอนแล้ว
“เอาอย่างนี้ ถ้าเสร็จธุระแล้วไม่ดึก เฮียจะไปหาน้องเบลที่บ้านนะคะ”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิคะ แต่ถ้าวันนี้เฮียไปไม่ได้ เฮียจะพาน้องเบลไปดูหนังวันเสาร์นี้แทนก็แล้วกัน ดีไหมคะ”
“เลี้ยงไอติมด้วยนะ” น้องสาวผมขนาดแค่ 13 ปี ก็รู้จักการต่อรองซะแล้ว เก่งใช่ไหมละครับ ฮ่าๆๆๆ
“อะ ได้ๆ เลี้ยงเค้กด้วยเลยเอ้า”
“โอเคคะ ถ้างั้น เบลไปแล้วนะ ใกล้เวลาเลิกพักเที่ยงแล้วคะ” น้ำเสียงสดใสเหมือนเดิมแล้ว
“คะ บายๆ”
หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับน้องสาวคนเล็กของผมเสร็จ ผมก็เห็นสายตาของไอ้แบงก์ที่ส่งให้ผมรู้ว่าใครยืนอยู่ข้างหลัง ผมเลยหันไปดู อ้อ นึกว่าใคร ที่แท้ก็ “ออย” แฟนใหม่หมาดๆ ของผมนี่เองครับ ตะล่อมๆ จีบมาตั้งแต่ปลายๆ ปีหนึ่งแล้ว
“ออย มาไวจัง ไหนตอนที่โบ๊ทโทรไปเห็นบอกว่ารถติดไง” ผมพูดพลางเขยิบให้แฟนผมนั่งข้างๆ แต่เธอกลับยืนหน้านิ่งไม่นั่งลงข้างๆ ผม
“ก็ ถ้ามาช้ากว่านี้ก็คงไม่ได้ฟังโบ๊ทคุยกับคนอื่นหรอก” อ้าว เธอมาอารมณ์ไหนเนี่ยครับ
“คุยอะไร ออย เมื่อกี๊โบ๊ทคุยกับน้องสาว” ผมพยายามอธิบาย
“แน่ใจนะว่าน้อง”
“สาบานเลยเอ้า”
“ออยไม่เชื่อหรอก คำสาบานอะ”
.
นั่นแหละครับ จุดเริ่มต้นของจุดจบของคู่รักข้าวใหม่ ปลามันอย่างผมและออย ผมก็พอรู้นะครับ ว่ามีหลายๆ คนมองว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ มีกิ๊กไปทั่ว แต่ความจริงก็คือ “คนอัธยาศัยดี” ไม่เหมือนกับ “คนเจ้าชู้” หรอกนะครับ และผมก็แค่เป็นอัธยาศัยดี แต่ไม่ได้เจ้าชู้ เพียงแค่หลายๆ คนไม่เข้าใจ และตอนนี้ผมก็เริ่มจะหวั่นๆ แล้วว่า ออยก็อาจจะไม่เข้าใจไอ้ความอัธยาศัยดีของผมไปอีกคน... ออยอาจจะไม่มั่นใจในตัวผมสักเท่าไรนัก
.
.
.
“ออย ฟังโบ๊ทก่อนดิ”
“ไม่ฟัง ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ ปล่อย!!!”
“เดี๋ยวก่อนออย ออยกำลังเข้าใจผิดนะ”
“จับได้คาหนังคาเขาคาโทรศัพท์แบบนี้ยังจะเข้าใจอะไรผิดได้อีกเหรอ โบ๊ท ออยไม่ได้หูหนวกนะ ถึงจะไม่ได้ยินว่าโบ๊ทคุยว่า
อะไรบ้างกับยัยคนที่ชื่อเบลในโทรศัพท์นั่นนะ”
“ก็นั่นแหละ ออยกำลังเข้าใจผิด ฟังก่อนดิ”
“ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นอะ ฟังมามากพอแล้ว หวานจนบาดหูเลยละ โบ๊ท”
จากนั้น จากเรื่องเล็กๆ ที่มันไม่มีอะไรในกอไผ่ กลับกลายเป็นเรื่องบานปลายที่เกิดจากความไม่ไว้ใจที่ออยมีให้ผม เรายืนทะเลาะกันเพียงเพราะว่าผมคุยกับน้องสาวแล้วออยมาได้ยินบางประโยคที่ทำให้เธอเข้าใจผิด คิดว่าผมมีคนอื่นนอกจากเธอ ผมพยายามจะอธิบาย แต่ออยก็ไม่ฟัง...
เรื่องมันเลวร้ายขึ้นไปอีก เมื่อผมไม่ยอมรับ และออยก็ไม่รับฟัง เธอคว้าเอาโทรศัพท์มือถือของผมขึ้นมา แล้วขว้างมันออกไปทางสระน้ำ ผมเห็นทุกอย่างเป็นภาพสโลโมชั่น โทรศัพท์ของผมลอยผ่านหัวไปอย่างชัดเจน ผมพุ่งตัวตามโทรศัพท์โดยสัญชาตญาณ ซึ่งต่อมาไอ้แบงก์มันบอกผมว่า “มึงเหมือน catcher ของเบสบอลเลยวะ” (เท่ชะมัด ฮ่าๆๆๆ) แต่นอกจากที่ผมจะไม่สามารถคว้าโทรศัพท์ได้ทันแล้ว ผมดันไปชนกับคนๆ หนึ่งที่เดินอยู่ริมทางเดินขอบสระอีกซะด้วย...
“เฮ้ยยย ระวัง!!”
.
“หือ... เฮ้ยยยยยยย..!!!”
.
พลั่กกกกก ตู้มมมมมมมมมมมม
.
ยังนับว่าโชคดี ที่ผมเกาะต้นไม้ไว้ทัน เลยไม่ตกน้ำ แต่ไอ้คนตัวเล็กที่โดนผมชนเนี่ยสิ ดูหน้ามันเหวอมากเลย ตัวเปียก กระเป๋าก็เปียก สมุดก็ลอยอยู่บนน้ำ ผมเองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แล้วพอหันไปที่โต๊ะ ก็เห็นว่าออยกำลังจะเดินหนี ผมคิดอะไรไม่ออก รู้แค่ว่างานนี้ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ต้องรับผิดชอบ ออยต้องมาขอโทษผู้ชายคนนี้กับผม โทษฐานที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาเดือดร้อน
“นาย โทษทีวะ ไม่ได้ตั้งใจ”
“...” หน้าเขายังเหวออยู่เลยครับ
“เดี๋ยวเรามานะ ขึ้นมานั่งรอก่อนนะ”
“...” ผมไม่เห็นว่าเขาจะตอบอะไรหรือปฏิเสธอะไร ผมจึงออกตัววิ่งตามออยไปเพื่อเอาตัวมาร่วมรับผิดชอบ แต่ผมก็ตามเธอไม่ทัน เห็นแค่เธอปิดประตูรถแท๊กซี่หนีไปแล้ว ผมจึงรีบกลับมายังจุดเกิดเหตุ แต่ไอ้ตัวเล็กที่โดนผมชนกระเด็นไปนั่งแข่น้ำอยู่นั้นก็หายตัวไปเช่นกัน ถามไอ้แบงก์ มันก็บอกว่า “เขาไปแล้ว”
ผมเองก็รู้สึกผิดนะ ที่ทำให้เขาเดือดร้อน ก็ได้แต่หวังว่าจะได้เจอกันอีก ผมจะได้ขอโทษเขาสักหน่อย...
.
.
.
เย็นนั้นผมต้องย้ายของเข้าคอนโดฯ ที่ป๋าของผมเพิ่งซื้อต่อจากเจ้าของเดิมโดยให้เขาตกแต่งใหม่ให้ด้วย ผมเลยสามารถย้ายของเข้าอยู่ได้เลย พี่ปูนกับพี่นันต์เป็นคนงานของครอบครัวผม พี่ๆ เขาช่วยขนของที่ผมแพ็คใส่ลังไว้มาให้ที่คอนโดฯ พวกผมสามคนก็ช่วยกันคนไปไว้บนห้องกัน จนเหลือแค่ 3 กล่องสุดท้าย ผมจึงขอบคุณพี่ปูนกับพี่นันต์ แล้วให้พี่ๆ เขากลับบ้านได้เลย ที่เหลือผมจะจัดการต่อเอง
.
.
.
“รอด้วยครับ”
ผมตะโกนบอกให้คนที่อยู่ในลิฟท์ให้เปิดลิฟท์รอผมที่กำลังแบกกล่องลังขนาดใหญ่และหนัก เขาก็เปิดรอนะครับ แต่รอถึงแค่ตอนที่ผมใกล้จะถึงลิฟท์... แล้วลิฟท์ก็ปิดไปต่อหน้าต่อตาผม ทั้งๆ ที่อีกแค่ 5 ก้าว ผมก็จะได้เข้าลิฟท์แล้วเชียว
คุณผู้ชมครับ... ไอ้นั่นมันยืนมองผมที่เดินแบกของหนักมาตลอดทาง แต่พอผมใกล้ถึงลิฟท์ มันก็หันมายิ้มให้แล้วกดปิดลิฟท์ไปต่อหน้าต่อตาผม!!! แถมเป็นยิ้มที่ดูกวนตีนมากด้วย!!!
เสี่ยววินาทีที่ประตูลิฟท์กำลังปิดนั้น สายตาผมก็กวาดไปเห็นว่าไอ้คนที่อยู่ในลิฟท์มันคือ... คนที่ผมชนตกน้ำวันนี้!!!
โอเค ไม่เป็นไร ผมรอลิฟท์ก็ได้... ผมยืนรอสักพัก จึงเห็นว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น...
...ลิฟท์มันหยุดค้างอยู่ที่ชั้น 7
...และก็หยุดทำงานไปดื้อๆ เลย... ไฟบอกชั้นดับลงไปเฉยๆ เลย!!! เฮ้ยยยยย มันปิดลิฟท์เหรอวะ
ผมยืนเซ็งอยู่หน้าลิฟท์ได้สักพัก ก็ไม่เห็นวี่แววว่าลิฟท์มันติดแล้วลงมารับผมสักที ก็เลยจะไปบอกพนักงานที่รีเซปชั่น แต่พอไปถึงก็ไม่พบใครเลยนอกจากป้ายตั้งโต๊ะว่า “เวลาพัก” ...
ผมเลยต้องแบกกล่องลังขึ้นไปบนห้อง ซึ่งอยู่ชั้น 7... และตอนนี้ก็มีแค่ทางเลือกเดียวคือ บันได... ไม่เป็นไรครับ สำหรับคนแข็งแรงอย่างผม ฮ่าๆ แค่นี้ผมไม่ยอมแพ้หรอกครับ ผมก็เลยโชว์พาว ขึ้น-ลงบันไดชั้น 7 ถึง 3 รอบ เล่นเอาขาสั่นเหมือนกันนะครับ
.
.
.
หึหึหึ ผมก็ไม่แน่ใจว่าเป็นนรกหรือสวรรค์ ที่มาทำให้ผมได้เจอไอ้ตัวเล็กนั่นอีกครั้งที่คอนโดฯ ใหม่ที่ผมย้ายเข้าเย็นวันนั้น ตอนแรกผมอยากเจอมันนะ อยากขอโทษอย่างใจจริงเลย แต่ตอนนี้ถึงเจอจะๆ ผมก็จะไม่ขอโทษมันแล้วละครับ และท่าทางมันจะเกลียดขี้หน้าผมไปแล้วด้วย เพราะว่า... มันแกล้งผม!!! ไอ้แสบ!!! อย่าให้เจอนะ จะขอตบเช็ดเนทเกรียนสักรอบ
และผมก็ไม่แน่ใจอีกอะแหละครับว่าเป็นนรกหรือสวรรค์ ที่กำหนดให้ผมต้องมาอยู่ห้องตรงข้ามกับไอ้เปี๊ยกนี่ด้วย แถมเรียนคณะเดียวกันอีก ก็เลยกลายเป็นว่าได้เจอหน้ากันบ่อยมาก แล้วเพื่อนไอ้ต้าร์ก็ดันมาเป็นน้องรหัสในชมรมไอ้เต็มเพื่อนผมอีก เลยได้ไปดื่มไปกินด้วยกันอยู่บ่อยๆ มันกวนตีนผมทุกครั้งที่มีโอกาส... ผมเลยต้องเอามั่ง ไม่งั้นจะเสียเชิงรุ่นพี่ (ฮ่าๆ)
นี่ก็ผ่านไปหนึ่งปีแล้วครับ ก็อย่างที่เห็น พวกผมสนิทกันมากขึ้น แต่ผมก็ยังรู้สึกสนุกทุกครั้งที่ได้แกล้งได้แหย่ไอ้เปี๊ยกนี่นะครับ นึกถึงตารั้นๆ นั่นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้... เห็นหน้าซื่อๆ แต่แสบชะมัด
.
“ยิ้มไร บ้าปะเนี่ย นั่งยิ้มอยู่คนเดียว หิวแล้วเพ้อเหรอลุง”
นั่นไงครับ วางโทรศัพท์ปั๊ปก็หาเรื่องผมปุ๊ปเลย อย่างนี้มันต้องจัดหนักใช่ไหมครับ... หึหึหึ
...และแล้ว เสียงต่อล้อต่อเถียงก็ดำเนินต่อไปใน BMW สีดำที่เคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ บนถนนทองหล่อ ส่วนเสียงเพลงอะเหรอ... ลืมไปได้เลย เพราะไม่มีใครฟังหร๊อกกกกกกก
"เถียงไม่ลืมหูลืมตาเลยนะคุณโบ๊ท ดูทางบ้างดิ จะล่อตูดรถข้างหน้าเขาแล้ว" ต้าร์ออกปากเตือนเช่นนั้น โบ๊ทเลยต้องเบรกรถซะหัวทิ่ม แต่ก็ยังดีที่ยังไม่ได้ไปจิ้มท้ายรถใครเขา... ที่ท้ายรถกระบะคันข้างหน้า มีสติ๊กเกอร์แปะอยู่ เขียนว่า...
.
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
-----------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ต้าร์: คุณโบ๊ท ตอนนั้นคุณขนของขึ้นห้องยังไงอะ ตอนที่ย้ายของเข้าคอนโดฯ อะ
โบ๊ท: ก็เดินขึ้นบันไดเอา ชิลๆ แค่ 7 ชั้นเอ๊งงงงง บางคนมันกลั่นแกล้ง นิสัย!!! (//มองไอ้เปี๊ยกด้วยหางตา)
ต้าร์: เหรอ... อืมมมม แล้วทำไมไม่เปิดลิฟท์ซะตั้งแต่รอบแรกที่เดินขึ้นมาละ กล่องลังที่เหลือจะได้ขนขึ้นลิฟท์ ไม่ต้องเดินขึ้นบันไดให้เมื่อย (//ยิ้มมุมปาก ลอยหน้าลอยตา)
โบ๊ท: … :a5: ... (//ช็อก ... ทำไมตอนนั้นกรูนึกไม่ถึง!!!!)
-
:กอด1:
-
:laugh: :laugh:
โอ้ยฮา โดยเฉพาะ >>“โปรดติดตามตอนต่อไป” << ไอ้นี่อะ จี้! 55
-
ฮามาก โดยเฉพาะ ส่วนทท้ายอ่า :laugh: :laugh: :laugh:
-
เรื่องสนุกกำลังดำเนินไปอย่างน่าสนใจ
ชอบบบบบบ
:call:
-
เรื่องขึ้นลิฟท์ก็คิดเหมือนกันเดินรอบเดียวก็พอมั้ง 55555
โคตรซวยจริงๆตกน้ำตั้งแต่วันแรก
-
LOVE HIGH STORY – 04 – Will You Wait for Me? | รอกันนิดนึงก่อน (ดิวะ)
6:55
6:56
6:57
6:58
6:59
7:00 นาฬิกา
.
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
.
กริ๊ก
.
ร่างสูงเอื่อมแขนไปปิดนาฬิกาปลุกที่ส่งเสียงเรียกให้ตื่นตอน 7 โมงก่อนจะค่อยๆ ยกตัวลุกขึ้นมานั่งทำหน้าง่วงงัวเงียแถมด้วยหาวปากกว้างโชว์ฟันขาวครบทั้ง 32 ผมดำยาวระต้นคอนั้นยุ่งฟู ดูไปก็คล้ายๆ สิงโตจ้าวป่าอยู่เหมือนกันนะเนี่ย
หลังจากนั่งหลับตาอยู่บนเตียงสักพัก โบ๊ทก็สะบัดหัวและบิดขี้เกียจไล่ความง่วง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมากดยิกๆ ก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัว (แอบเห็นไอ้โบ๊ทมันเกาตูดด้วยอะ 5555 ) เอาเป็นว่า ปล่อยให้นายโบ๊ทเขาอาบน้ำไปละกันเนอะ ถ้าขืนตามเข้าไปดูว่าทำอะไรบ้าง ก็คงมิวายจะโดนถีบออกมา เพราะฉะนั้น เราแอบไปส่องนายต้าร์บ้างดีกว่า ว่าทำอะไรอยู่... ตามข้าพเจ้ามาเลย
.
.
.
ห้อง 706
.
ร่างเล็กนั่งทำหน้าง่วงอยู่บนเตียงขนาด 6 ฟุตที่ปูด้วยผ้าปูเตียงสีน้ำตาลลายทางสีขาว นั่งนิ่งมาก... มากจนเหมือนนั่งหลับ... รายนี้ไม่มีปัญหาหัวฟูอย่างคนห้องนุ้นหรอก เพราะว่าผมสั้น ถึงจะสั้นไม่ถึงขั้นเกรียนเหมือนนิสัย แต่ก็สั้นกว่านายโบ๊ทอยู่มาก... เอิ่ม ถึงรายนั้นจะผมยาวกว่าแต่นิสัยก็นะ สูสีกับผมของต้าร์เลยทีเดียว
แต่ก่อนที่เขาจะเผลอนั่งหลับไปนั้น โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นสั้นๆ เหมือนได้รับ sms เขาพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปคว้าโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนกองหนังสือการ์ตูนบนโต๊ะข้างหัวเตียง
.
- 1 new message –
~ ตื่นยังเปี๊ยก
.
เขานิ่วหน้า ขมวดคิ้ว พิมพ์ตอบกลับรุ่นพี่ห้องตรงข้ามด้วยความหมั่นไส้เล็กๆ... ตื่นแล้วครับพ่อ... เมื่อกดส่ง หน้าก็ดูอารมณ์ดีขึ้นนิดๆ พร้อมรอยยิ้มกวนประสาทที่เกิดขึ้นที่มุมปาก เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นไปที่ครัวเพื่อดื่มน้ำสักแก้ว เสียบปลั๊กกาต้มน้ำไว้ชงโอวัลติน แล้วเดินหาวกลับเข้าห้องไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ
.
.
.
สี่สิบนาทีผ่านไป ร่างสูงในเสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์สีซีด และรองเท้าผ้าใบก็มายืนเคาะประตูห้อง 706 อยู่ปังๆ ทำให้ร่างเล็กต้องรีบกุลีกุจอใส่กางเกงแล้วมาเปิดประตู เพราะว่าไอ้คนเคาะเจือกเกรียนแต่เช้า เคาะมันอยู่นั่นละ ไม่เปิดก็ไม่หยุดเคาะสักที
“ยังไม่เสร็จอีกเหรอ” ร่างสูงเอ่ยถามทันทีที่ร่างเล็กมาเปิดประตูให้ นี่ถ้าทำเสียงให้แก่ๆ หน่อยก็เป็นพ่อคนได้เลยนะเนี่ย
“ใกล้แล้วน่า” ร่างเล็กหันมาตอบแล้วเดินหายเข้าห้องนอนไปพร้อมเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
โบ๊ทนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ดูข่าวเช้าได้สักพัก หางตาก็เห็นร่างเล็กออกมาจากห้องนอนแล้วตรงไปทำอะไรกุ๊กกั๊กๆ อยู่ที่ครัว... ไม่นานนักก็มีแก้วโอวัลตินมาส่งกลิ่นยั่วน้ำลายอยู่ใกล้ๆ เมื่อหันไปจึงเห็นร่างเล็กยืนถือแก้วโอวัลตินอยู่สองแก้ว โดยที่แก้วหนึ่งถูกยื่นมาให้เขาแบบแทบจะจ่อจมูก
“โอวัลติน เอาป่าว”
“ขอบใจนะน้อง” ร่างสูงพูดพร้อมรับแก้วมาจากต้าร์ แต่ก็ไม่พลาดที่จะยักคิ้วกวนประสาทไปสักดอกเป็นของแถมคำขอบคุณ
ทั้งคู่นั่งดูข่าวไปดื่มโอวัลตินไปแต่ก็ไม่วายจะมีเถียงกันบ้าง ถกกันบ้าง ก็เรื่องข่าวทั้งหลายที่ผู้สื่อข่าวเขานำเสนอนี่แหละ แต่ก็เหมือนเดิมอะนะ เถียงกันแบบ “กวนตีนไปงั้นอะ” ไม่ได้จริงจังอะไร ท่าทางจะพูดกันดีๆ ไม่ได้จริงๆ แหะ สองคนนี้
.
.
.
“เฮ้ย จะแปดโมงแล้ว รีบดื่มให้หมดดิ เดี๋ยวไปสายนะเว้ย” โบ๊ทเห็นว่าต้าร์ยังดื่มไปไม่ถึงครึ่งแก้ว จึงเร่งร่างเล็กให้ดื่มไวๆ
“หุยยยย เรียนซัมเมอร์ ชิวๆ ไม่ต้องรีบหรอก”
“ไม่รีบได้ไง ไปช้ารถติด แถมไปถึงจะหาที่จอดไม่ได้อีกอะดิ ไม่อยากจะไปจอดตากแดด”
“เดี๋ยวไปกางเต็นท์ให้เลยลูกพี่”
“เกรียนได้อีกนะครับ!!!”
“ฮ่า ฮ่า”
“ไม่รู้ละ แปดโมงออกนะเว้ย ไม่รอนะถ้าช้าอะ”
“โธ่ ทำเป็นขู่” ร่างเล็กหันมาเบ้ปากใส่พร้อมหน้ามึนๆ
“ไม่ได้ขู่ เอาจริง คอยดูนะ ถ้าช้าได้ไปแท๊กซี่แน่ หึหึหึ” ร่างสูงอดจะหมั่นไส้กับท่าทางของร่างเล็กไม่ได้ อยากตบหัวสักปาบสอง
ปาบ ต้าร์ไม่ได้ตอบอะไร มีเพียงเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอก่อนจะหันไปสนใจข่าวฆ่าข่มขืนในโทรทัศน์แทน
.
.
.
8:00 นาฬิกา
“เปี๊ยก แปดโมงแล้ว ไปเหอะ” แปดโมงตรง โบ๊ทก็ลุกขึ้นเอาแก้วไปวางไว้ที่อ่างล้างจานพลางออกปากชวนรุ่นน้องตัวเล็กที่ยังนั่งนิ่งไม่มีท่าทีว่าจะลุก
“แปบนึงๆ ขอรอฟังข่าวกีฬาก่อนดิ”
“ถ้าผลบอลเมื่อคืน ไว้ไปฟังวิทยุบนรถก็ได้”
“แปบเดียววววว”
“เดี๋ยวโทรถามไอ้เต็มให้เลยเอา ไอ้เชี่ยนี่มันคงไม่พลาดหรอกแมทช์เมื่อคืน”
“ต้าร์ขออออออ ขอแปบเดียวน๊าาาาา ผมขอออออออ”
“งั้นไม่รอแล้วนะ” อันที่จริงแค่ไม่กี่นาทีมันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกนะ ประเด็นคืออยากแกล้งไอ้เปี๊ยกนี่เฉยๆ หรอกนะ
“...” ต้าร์ไม่ได้ตอบอะไร ส่งมาเพียงสายตาเชิงถามว่า “จะไม่รอจริงๆ เหรอ”
“หึหึหึ” เสียงหัวเราะของโบ๊ทดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ก่อนจะพาร่างสูงของตัวเองเดินออกนอกห้องไป
.
.
.
ข่าวกีฬาที่รอคอยนำข่าวร้ายที่ทำร้ายจิตใจผู้ชายตัวน้อยๆ อย่างต้าร์อย่างแสนสาหัส... เชลซีแพ้คาบ้าน 0-1
“เซ็งสัส”
ต้าร์บ่นพึมพำพร้อมหน้าที่เซ็งโลกกับผลบอลของทีมในดวงใจ ก่อนจะเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ทำให้ลืมอารมณ์เซ็งผลบอลเป็นปลิดทิ้ง... เข็มสั้นยังชี้อยู่ที่เลข 8 แต่เข็มยาวเนี่ยสิ จ่ออยู่ที่เลข 4 พอดิบพอดี
“เชี่ยแล้ว สายไป 20 นาทีแล้ว!!!”
ร่างเล็กกุลีกุจอออกจากห้อง เขาเคาะประตูห้อง 707 เพื่อเช็คว่าโบ๊ทอยู่ในห้องรึเปล่า แต่ว่าเขาเคาะเท่าไรก็ไม่มีวี่แววว่าประตูจะเปิดออก เอาหูแนบประตูก็แล้ว ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีสิ่งมีชีวิตอยู่ในห้องด้วยซ้ำไป...
.
“หรือว่าไอ้คุณโบ๊ทจะไปแล้วจริงวะ”
.
“เชี่ยแล้ว ไม่รอจริงอะ???? ว้อยยยย ไอ้ลิงภูเขา!!!”
ต้าร์พึมพัมถามตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก... แต่ไอ้คุณโบ๊ทไม่รับสาย... ต้าร์เลยได้แต่พ่นลมออกจมูก หน้าบึ้ง ขมวดคิ้ว... ออกอาการงอนอย่างไม่เกรงใจใครเลยทีเดียว (ก็ยืนอยู่คนเดียวนี่นะ) ก่อนจะเดินตรงไปยังลิฟท์ด้วยอารมณ์เซ็งผลบอลผสมปนเปกับอาการน้อยใจ
.
.
.
~ปิ๊ง~
เสียงสัญญาณลิฟท์ดังขึ้นก่อนจะเปิดประตูเมื่อลงมาถึงชั้น G ของคอนโดฯ
.
.
.
“ชักช้าอยู่นั่นอะ”
.
ทันทีที่ลิฟท์เปิดออก ต้าร์ก็เจอร่างสูงหน้าที่นั่งไขว่ห้างพาดแขนอยู่ที่โซฟาหน้ารีเซปชั่นคอนโดฯ พร้อมรอยยิ้มกวนประสาท
.
“อ้าว ไหนว่าจะไม่รอแล้วไง... โธ่ ไม่แน่ใจริงนี่หว่า” นั่น ยังจะปากดีอีกนะ ตะกี๊ยังหน้าเหวออย่างกับเห็นผีอยู่เลย... หึ ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่หน้านี่ยิ้มซะแก้มแตกเชียวนะไอ้เปี๊ยก เก็บอาการหน่อยเหอะ
“โห พูดงี้ไปเองเลยไป” ร่างสูงพูดด้วยสีหน้ายียวน + ท้าทายอย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า
“ก็ว่าจะไปเองอยู่หรอก แต่เห็นว่าคุณโบ๊ทอุตส่าห์รอนะเนี่ย ไม่อยากให้เสียน้ำใจ” พูดเสียงอ่อนกลบอาการหน้าเจื่อน ลากเสียงประจบร่างสูง แถมยังปรี่เข้าไปนั่งข้างๆ แล้วลงมือนวดขาอย่างเอาอกเอาใจ... แหลได้โล่เลยละ
“หึหึหึ ไอ้เกรียนเปี๊ยก” ว่าแล้วก็อดใจไม่ไหว ต้องตบเกรียนสักครั้งให้หายคันมือ ร่างเล็กก็ได้แต่ลูบหัวป่อยๆ ก่อนจะโดนร่างสูงฉุดแขนให้ลุกขึ้นยืน กอดคอแล้วลากให้เดินไปพร้อมกัน และแน่นอน มีเสียงโวยวายของร่างเล็กดังมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ จนทั้งคู่เดินหายเข้าไปที่ลานจอดรถนั่นแหละ... ทำไมอะเหรอ? ก็เพราะว่าร่างสูงเล่นยีหัวร่างเล็กที่เซทผมมาอย่างดีนะสิ จะไม่โวยวายก็แปลกแล้วละพ่อคุณ!!!...
.
.
.
ย้อนกลับไปที่โซฟาหน้ารีเซปชั่น โบ๊ททำกระดาษแผ่นเล็กตกไว้หนึ่งแผ่น เขียนว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-----------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ต้าร์: เฮ้ยยยยยยยยย!!!
โบ๊ท: อะไร อยู่ๆ ก็ร้องซะตกใจเลย
ต้าร์: ปาท่องโก๋!!! หาที่จอดก่อนได้ไหมอะคุณโบ๊ท
โบ๊ท: ไหน ตรงไหนปาท่องโก๋
ต้าร์: นั่นไง ร้านข้างถนนนั้นอะ ที่อาแป๊ะแก่ๆ ยืนขายอยู่นั่นอะ มีสังขยาด้วยอะ ฮึ่ยยยยย
โบ๊ท: หึหึหึ... ห ม ด – สิ ท ธิ์
ต้าร์: อ้าว ทำไมอะ !!!
โบ๊ท: ก็เพราะว่าไอ้เกรียนบางตัวมันชักช้า รถเลยติด แล้วตอนนี้เราอยู่เลนขวา รถก็ขยับได้ทีละนิด แบบนี้จะไปเบียดเข้าซ้ายสุดก็ลำบาก... แล้วต่อให้เบียดไปได้ จะไปหาที่จอดที่ไหนละ ริมฟุตบาทเหรอ... หึ ขืนไปจอดนะ โดนคันหลังบีบแตรด่าพ่อแน่ๆ...
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ยยย แล้วนั่นอะ จะทำอะไร
ต้าร์: หิวปาท่องโก๋อะ!!!
โบ๊ท: เฮ้ยยยย เอาหน้าออกมาจากกระจกเลยนะ น้ำลายจะเปื้อนกระจกหมดแล้ว
ต้าร์: แง่งงงงงงง
โบ๊ท: เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย!! ไอ้เปี๊ยก ปล่อยแขนเสื้อเดี๋ยวนี้นะ!!!! เปียกน้ำลายหมดแล้ว ปล่อยยยยยยยยยย!!!
-------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner
@roseen :กอด1:
@diFil เห็นคนอ่านมีความสุข ผมก็ดีใจแล้ว :laugh:
@woodong ดีใจที่ชอบครับ :o8:
@tawan ขอบคุณที่ติดตามนะคร้าบบบ :pig4:
@TONG นั่นสินะ ซวยจริง แต่ก็นี่ละครับ โชคชะตา FlapJack กำหนด 55555 o13
ต้องขอบคุณทุกๆ คนอีกครั้งที่ติดตามนิยายมือใหม่อย่าง LOVE HIGH STORY นะครับ ยังไงผมก็หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับการอ่าน และนิยายเรื่องนี้จะได้รับรอยยิ้มจากทุกๆ คนนะครับ ^___^
-
:m20: :m20:
-
อึ้ยๆ เหมือนในโทรทัศน์เลย,,,,
ชอบจังไอ้คำว่า "โปรดติดตามตอนต่อไป" หาได้สารพัดที่เล้ย :"pPpP
-
เห็นด้วยกับรีบน "โปรดติดตามตอนต่อไป" มันจี้จริงนะคนเขียน 55
นายโบ๊ทรอด้วยอะ เป็นคนดีจริง
เป็นไดคงเอาโทรทัศน์ปาหัวแล้วหนีไปคนเดียวแล้ว ก๊ากก :laugh:
-
อ๊ากกกกกกกกก งานนี้ เปี๊ยกได้กินอย่างแน่นอน
ขอบคุณครับ
-
LOVE HIGH STORY – 05 – I Refuse! (Can't I?) | ยอมไม่ได้! (ใช่ปะ?)
“That’s all for today. For next class, please review chapter 5 and work on the case studies at the end of the chapter. Okay?”
“Yes”
.
เมื่อทั้งเข็มสั้นและเข็มยาวของนาฬิกาพร้อมกันเดินไปชี้ที่เลข 12 บอกเวลาเที่ยงวัน อาจารย์ฝรั่งสัญชาติอังกฤษก็หยุดสอน แต่ก็ยังสั่งการบ้านให้นักศึกษาไปอ่านหนังสือมาล่วงหน้า ซึ่งปกติแล้วก็ไม่มีใครอ่านมากันสักเท่าไรนักหรอก... ใช่ปะละ
.
.
.
“เฮ้ย ไปหาไรกินเหอะ กูหิวโคตรๆ อะ” โจกล่าวขึ้นพลางเก็บชีทเรียนเข้ากระเป๋า
“เออ กินไรวะ” ต้าร์ถามก่อนสะพายกระเป๋า
“กูอยากกินนมปั่นกับขนมปังสังขยาวะ”
“เชี่ย ไอ้ที มึงจะไปกินที่ไหนวะ กลางวันแสกๆ แบบนี้ ร้านนมเขาเปิดกันกลางคืนเว้ย” โจพูดแล้วทำท่าจะตบหัว แต่ทีก็หลบได้อย่างรู้ทัน
“มึงนี่นะ ไม่เคยดูเหี้ยไรเลย ก็ร้านเปิดใหม่ตรงทางไปลานจอดรถไง” ว่าแล้วก็โบกกระบาลเพื่อนสนิท ส่วนต้าร์ก็ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ ชอบจริงๆ เวลาเพื่อนโบกเกรียนกันเนี่ย
“อ้าว เหรอวะ... เชี่ย ผมเสียทรงหมด” คนโดนตบหัวถามขึ้นพลางลูบหัวป่อยๆ
“เอออออ มึงกลับบ้านกับกูแทบทุกวัน เดินผ่านจนจะทิ่มตามึงอยู่แล้ว สาดดด”
“กูอยากกินอะไรหนักๆ อะมึง แค่นมกับขนมปังไม่พอวะ” ท่าทางโจจะหิวมาก
“งั้นไปกินก๋วยเตี๋ยวขาหมูกัน โอเคปะ” ต้าร์เสนอ ซึ่งก็ได้รับการตอบรับจากเพื่อนทั้งสองเป็นมติเอกฉันท์ ว่าแล้วก็เดินมุ่งหน้าไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวร้านเด็ดข้างมหาวิทยาลัยอย่างไม่รีรอ
.
.
.
อ้าวววว สวัสดีครับพี่น้องงงง ผมกีต้าร์สุดหล่อเองนะคร้าบบบบบบบ พอดีเพิ่งเลิกเรียนและตอนนี้ก็กำลังจะเดินไปหาอะไรมาสนองคำเรียกร้องของกระเพาะสักหน่อยสองหน่อย อิอิ
วันนี้ผมมีเรียนตัวเดียวครับ ตอนนี้เพิ่งจะเที่ยงนิดๆ นั่นก็หมายความว่าวันนี้ผมว่าง ว่าจะชวนไอ้ทีกับโจไปเดินดูอะไรที่เจริญหูเจริญตากันแถวๆ สยามสักหน่อย แต่รอบ่ายโมงครึ่งดีกว่าครับจะได้ชวนไอ้คุณโบ๊ทไปด้วย... โอย ที่จะชวนไอ้ลิงภูเขานั่นไปด้วยนะ ไม่ได้พิศวาสอะไรหรอกครับ แต่เป็นเพราะว่ามันมีรถไงครับ เวลากลับจะได้นั่งสบายๆ ตังค์ก็ประหยัด แถมหลับได้อีก ฮ่าๆ
เอ๊ะ... หรือว่าจะชวนเลยดีนะ เดี๋ยวตานั่นไปนัดคนอื่นไปที่อื่นก่อนก็แย่นะสิ ฮึ! ว่าแล้วก็ส่ง sms ไปก่อนดีกว่า
.
~ติ๊ด ติ๊ด
เอ๊าาาา ผมเพิ่งจะรู้ว่าลิงภูเขานี่ตายยากเหมือนกันนะครับเนี่ย เพิ่งจะพูดถึง พอหยิบโทรศัพท์จะส่ง sms ก็ดันส่งมาซะก่อนซะงั้นละ
.
1 new message ~ วันนี้ไปบริกบาร์กัน
.
เอิ่ม... โอเค ถ้าผมอ่านไม่ผิด ผมว่ามันต้องเป็นประโยคคำถามแน่ๆ เลย แบบว่า วันนี้ไปบริกบาร์กันไหม อะไรทำนองนี้ แต่ไอ้คุณโบ๊ทคงจะพิมพ์ตกคำว่า “ไหม” ไปนะ... ใช่ไหมครับ
แต่จะว่าไปบริกบาร์ก็น่าสนนะ วันนี้วันจันทร์วงที่มาเล่นสดก็เจ๋งซะด้วย ได้โยกกันหัวหลุดแน่
“เฮ้ย พวกมึง วันนี้ไปบริกบาร์กัน” ผมเอ่ยชวนเพื่อนสนิททั้งสอง
“นึกไงไปวันนี้วะ” โจหันมาถาม แหม่ๆๆๆ ไอ้โจ ทำเป็นมาถามเหมือนจะไม่อยากไป แต่หน้ามึงนี่ไปจ่ออยู่หน้าประตูบาร์แล้วมั้ง
“ท่าทางจะเป็นพี่โบ๊ทชวนไปอะดิ”
“เออดิ ไอ้ที่ มึงนี่เดาแม่นวะ สนใจเปิดธุรกิจดูดวงไหมมึง”
“เรื่องของมึงอะ มันเดาไม่ยากหรอกเว้ย... มีอะไรก็นึกถึงพี่โบ๊ทไว้ก่อน หึหึหึ”
“ไม่ใช่ละ ไอ้ที ไอ้สัด”
“คอยดูนะ กูจะฟ้องไอ้บาสว่ามึงนอกใจมัน”
“ไอ้โจ ไอ้เชี่ย มุขจับคู่กูกับไอ้บาสนี่มึงยังจะขุดขึ้นมาเล่นอีกนะมึง เดี๋ยวแม่งก็นั่งสะดุ้งอยู่ที่สวิสหรอก” ผมตบท้ายด้วยการโบกกบาลไอ้โจไปหนึ่งดอก
“ฮ่าๆๆๆ”
“มึงไม่ต้อมาขำเลย ไอ้ที มึงอะตัวดี เลิกจับคู่กูกับไอ้เชี่ยบาส ก็ยังจะเสือกมาเล่นไอ้คุณโบ๊ทอีกนะมึง จะให้กูคู่กับสาวน่ารักๆ สักคนนี่มันไม่ได้เลยเหรอวะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“เชี่ย กวนตีน... สรุปพวกมึงไปบริกบาร์กับกูนะ ไอ้พวกสลัด” ว่าแล้วผมก็ส่ง sms ตอบไอ้ลิงภูเขานั่นได้สักที
.
.
.
~ติ๊ด ติ๊ด
โห ผมพิมพ์ข้อความส่งไปแป้นพิมพ์ยังไม่หายร้อนเลย ไอ้คุณโบ๊ทก็ส่งตอบกลับมาแล้ว นี่ตั้งใจเรียนหรือนั่งเล่นโทรศัพท์วะเนี่ย... อืมมมม แต่ผมว่าคงจะเป็นอย่างหลังมากกว่านะ
.
1 new message ~ วันนี้อาจารย์บอกว่าจะปล่อยเร็ว อย่าเพิ่งกินข้าวละ รอด้วย
.
บอกได้คำเดียวเลยครับว่าไอ้ลิงภูเขานี่มันเผด็จการสุดๆ!! ถามอะ เป็นไหม แบบ “วันนี้อาจารย์บอกว่าจะปล่อยเร็ว รอกินข้าวพร้อมกันได้ไหม” อะไรแบบนี้อะ!!! ฮึ้ย!! แล้วหิวกันขนาดนี้ ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน จะให้แขวนท้องรอได้ไง คนหล่อรอไม่ไหวหรอก
.
~ หิวอะ หิว!! ไอ้ทีกับโจก็หิว!! กำลังเดินไปกินเตี๋ยวขาหมูกันเนี่ย จะถึงร้านแล้ว
.
หึหึ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร จะมาสั่งท่านต้าร์อะเหรอ ไม่มีทาง วะฮ่าๆๆๆๆ ว่าแล้วก็เก็บโทรศัพท์แล้วมุ่งหน้าไปร้านก๋วยเตี๋ยวด้วยความมุ่งมั่น แต่แล้วก็...
.
~ติ๊ด ติ๊ด
เฮ้ย!! นี่มันไม่ได้ตั้งใจเรียนสักนิดเลยแน่ๆ ตอบไวโคตรๆ เพิ่งจะยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกงเมื่อกี๊นี้เองนะเว้ย
1 new message ~ บอกว่าให้รอก่อนไง ไอ้เปี๊ยก หิวก็หาไรรองท้องไปก่อน เข้าใจ๊??? เรียนเสร็จแล้วจะโทรหา ห้ามเถลไถล
.
เอิ่มมมม... คราวนี้มันดูคล้ายๆ ประโยคคำถามนะครับ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าโดนบังคับไม่ต่างจากข้อความก่อนหน้านี้เลยละ แถมอันนี้มีกลิ่นข่มขู่มาด้วย... แต่ผมไม่กลัวหรอก หึ! สั่งใครไม่สั่ง ดันมาสั่งคนอย่างกีต้าร์...
.
~ รับทราบครับ…
ถุ๊ย!!! บัดซบตัวเองเว้ยยยยยยยย
.
.
.
“มึงเป็นไรวะต้าร์ ทำหน้าตลกชิบหาย” สงสัยไอ้โจเห็นผมทำหน้าเซ็งใส่โทรศัพท์เลยถามติดตลกมา
“ป่าว ไม่มีไร... ที เมื่อกี๊มึงบอกว่าอยากกินขนมปังกับนมปั่นใช่มะ”
“อือ”
“เออ งั้นไปร้านนมปั่นกัน” ว่าแล้วผมก็ออกเดินนำเปลี่ยนทิศโดยทันทีแต่ก้าวได้แค่ไม่ถึง 3 ก้าว ก็โดนเสียงของไอ้โจฉุดไว้เสียก่อน
“เฮ้ย พวกมึง แต่กูหิวจริงจังนะเว้ย อยากได้ของหนักมาสนองกระเพราะอะ มึงเข้าใจกูปะ” โจลูบท้องประกอบส่งเสียงโอดโอย ผมก็เข้าใจมันนะ ไอ้โจเป็นประเภทต้องกินข้าวกินเนื้อถึงจะอิ่ม อย่างอื่นเอากระเพราะมันไม่อยู่จริงๆ
“โจ มึงเชื่อกูดิ รับรอง ไปถึงนะ มึงจะไม่หิวอะไรอีกเลยเว้ย” ทีกล่าวพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้โจ เหมือนสิ่งที่กำลังจะพูดมันเป็นสิ่งที่น่าสนใจอะไรซะมากมาย
“อะไรวะ” โจขมวดคิ้ว แต่ก็เอียงหน้าทำมุมให้หูพร้อมรับสิ่งที่ทีจะพูด
“ร้านนั้น สาว-ตรึม” ทีกล่าวช้าๆ เน้นๆ โจก็มีปฏิกริยาเป็นสายตาที่ส่อประกายหื่นวิบวับวิบวับ แหม่ หายหิวขึ้นมาเลยสิ ไอ้สลัด!... แต่จะว่าไป จริงๆ แล้วมันก็เป็นอะไรที่น่าสนนะครับ ลองนึกภาพตามนะครับ ร้านน่ารักๆ มีนักศึกษาสาวๆ นั่งกันเต็มร้าน กระโปรงสั้นโชว์ขาเรียวขาว... อุยยยยยยย แค่นึกก็เสียวจนขนลุก
“เออ กูเริ่มจะหิว -นม- ขึ้นมาบ้างแล้ววะ” นอกจากตาหื่นแล้ว เสียงก็ยังแอบหื่นอีกด้วย... เอิ่มมม ไม่แอบหื่นหรอก ชัดเจนเลยละ!!
“เออ กูหิว -นม- ด้วย... โอ้ย เชี่ยที มึงดิดหน้าผากกูเพื่อ???”
“อะไร ไอ้ต้าร์ มาหิวนงหิวนมอะไร เรื่องของผู้ใหญ่เขา มึงนินะ” ดีดหน้าผากกูแล้วยังจะมาผลักหัวกูอีกนะ
“กูก็ผู้ใหญ่เหอะ”
“ไม่ต้องมายืดตัว ความพยายามสูงสุดของมึงยังไงก็ไม่มีทางเกินหูกุหรอก”
“เชี่ย! ความเป็นผู้ใหญ่เขาไม่ได้วัดที่ความสูงเว้ย” เห็นด้วยไหมครับ ผู้อ่านทุกท่าน
“แล้วมึงยืดตัวทำไม???”
“ก็........... อ๊ากกกก ไอ้สลัด มึงรังแกกู!!!” ยอมรับกันตรงๆ แมนๆ เลยครับ ว่าผมเถียงไอ้ทีไม่ออก เลยว่าจะโบกหัวมันสักหน่อยก็ดันเสือกหลบได้อีก ชิชะชิชะ ขัดใจ!!! มันวิ่งหนีนำหน้าออกไป แล้วยังจะหันมาด่าผมอีกนะว่า...
“เออ กูอะสลัด แต่มึงอะ เกรียนสัดๆ เลยไอ้ต้าร์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
.
( - * - )!!!
.
.
.
หลังจากนั้นพวกผมก็ไปนั่งแช่กันที่ร้านนม พวกเราเลือกโต๊ะหน้าร้านด้วยเหตุผลที่ว่าจะได้กวาดสายตาเข้าไปมองสาวได้ทุกโต๊ะในร้าน โดยที่พวกมันยัดเยียดที่นั่งที่หันหน้าออกถนนให้ผมนั่ง ส่วนพวกมันนั่งหันหน้าเข้าร้าน
ไม่ค่อยได้สั่งอะไรหรอกครับ นมสดคนละแก้วกับขนมปังปิ้งอีก 2 แผ่น และขนมปังนึ่ง+สังขยาอีกชุด ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากมายด้วยครับ เรื่องเดียวหลักๆ ก็ไม่พ้นวิจารณ์สาวๆ ในร้านกันไปตามประสาคนเสปคสูง... ถึงได้โสดสนิทกันอยู่นี่ไงครับ ทั้งสามคนเลย ฮ่าๆๆๆๆ... ใครบอกว่าผู้หญิงชอบนินทามากกว่าผู้ชาย ผมว่าต้องมาดุไอ้ทีกับไอ้โจแล้วละครับ แล้วจะรู้ว่าสิ่งทีเขาคิดนั่นมันใช้กับผู้ชายทุกคนไม่ได้... ฟังพวกมันแอบวิจารณ์ (นินทา) สาวๆ แต่ละอย่างแล้วผมละสงสารสาวๆ เหล่านั้นจังที่ต้องมาโดนลอบทำร้ายด้วยคำพูดที่ไอ้สองตัวนี้มันพ่นออกมา แต่ถ้าคนไหนน่ารักก็จะโดนลวนลามทางสายตาและวาจากันไป
.
.
.
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C'è qualche cosa di diverso adesso in me~
เสียงริงโทนทำนองบอสซาโนวาสุดชิวของผมดังขึ้นขัดจังหวะฝีปากของเพื่อนทั้งสองที่ยังคงเมามันส์อยู่กับการวิจารณ์และลวนลามสาวๆ ด้วยวาจาและสายตาหื่นๆ ของพวกมัน เมื่อคว้าโทรศัพท์ขึ้นดูก็เห็นชื่อไอ้ลิงภูเขานั่นโชว์หราอยู่บนหน้าจอพร้อมรูปยิ้มหน้าแป้นแถมทำจมูกบานอีกต่างหาก ไม่รู้นึกยังไงมันถึงได้ยืนยันจะให้ใช้รูปนี้เป็นรูปดิสเพล
“โหล” สั้นๆ กระชับ ได้ใจความไหมครับ ฮ่าๆ
“เลิกแล้ว” แหม่ นั่นก็สั้น กระชับมาเหมือนกัน
“อือ”
“กินข้าวยัง”
“ยัง”
“อ้าว ไหนว่าหิว”
“เอ๊า ก็มีคนแม่งขู่บังคับไม่ให้กินข้าวนิ บอกให้แขวนท้องรอ”
“ฮ่าๆๆๆๆ กร๊ากกกกกกกกกกก ดีมาก ไอ้น้อง” หัวเราะแบบเต็มสตรีม จัดเต็มตามสายเลยนะ
“...สลัด” อันนี้ผมกระซิบสบถครับ ด้วยรักและความหมั่นไส้ ชิชะ
“อะไรนะ” ดีนะที่ไอ้คุณโบ๊ทมันมัวแต่หัวเราะ เลยไม่ได้ฟังที่ผมด่า ก็ถือว่ากำไรของผมก็แล้วกัน ฮ่าๆ
“เปล๊า แค่นึกว่าจะกินสลัดรองท้องนะ”
“แน่ใจ?”
“อืม ไม่มีอะไร๊ จริงจริ๊งงงงง”
“แล้วไป... เออ แล้วนี่อยากกินก๋วยเตี๋ยวขาหมูเหรอ” อุยยยย ขนลุกเลย อยู่ๆ จะเปลี่ยนโทนเสียงทำไมเนี่ย เป็นสาวๆ ได้ฟังคงจะชอบอะเนอะ น้ำเสียงนุ่มๆ แบบนี้
“อืม” แล้วผมจะพยักหน้าทำไมเนี่ย
“งั้น... อีก 10 นาทีเจอกันที่ร้านข้าวหน้าเป็ดเฮียแดงนะ”
“เฮ้ย บอกว่าจะกิ...”
“...”
“อ้าว” วางสายไปแล้วซะงั้นละ แล้วก๋วยเตี๋ยวขาหมูของผมละ???
ดูมันสิ ดูมัน!!! มาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนจะไปกินก๋วยเตี๋ยวขาหมูแล้วดันมาเรียกให้ไปร้านข้าวหน้าเป็ด ไอ้ลิงสลัด!!! แถมมาวางหูใส่อีก แบบนี้ยอมไม่ได้!!! ผมอยากกินก๋วยเตี๋ยวขาหมู!! และผมก็จะกินก๋วยเตี๋ยวขาหมู!! ว่าแล้วก็หันไปเรียกพนักงานให้มาเก็บเงินทั้งๆ ที่เพื่อนทั้งสองของผมมันยังงงๆ กันอยู่นั่นแหละครับ แบบว่าสั่งเก็บเงินสายฟ้าแลบ
.
.
.
~ติ๊ด ติ๊ด
แมสเสจ? จากใครอีกวะ
.
1 new message ~ อย่าได้คิดจะขัดขืน แข็งข้อ หรือเบี้ยวนัด เจอกันที่ร้านข้าวหน้าเป็ด ถ้าช้า ได้กลับบ้านเองแน่ โอเคนะครับ ^___^
.
เหอะ! ดูสิครับ มันเผด็จการแค่ไหน ไอ้ “โอเคนะครับ ^___^” ตอนท้ายนั่นไม่ได้ช่วยให้มันดูน่าคล้อยตามขึ้นมาสักนิด! แบบนี้ยอมไม่ได้ครับ!!!
“ปะ พวกมึง” ผมเอ่ยปากชวนเพื่อนทั้งสองหลังจากจ่ายตังค์เสร็จ
“ไปไหน” โจมองหน้าถามผมพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
.
.
.
“ร้านข้าวหน้าเป็ด”
ถุ๊ย!!! บัดซบตัวเองเว้ยยยยยยยย
.
.
.
ต้าร์ยัดบิลค่านมและขนมปังเข้ากระเป๋าแต่มันก็ติดมือหลุดออกมาด้วยในขณะที่ต้าร์เอามือออกจากกระเป๋า กระดาษใบนั้นร่วงลงบนพื้น ด้านหลังเขียนเอาไว้ว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
-----------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
โจ: เฮ้ย ไปหาไรกินเหอะ กูหิวโคตรๆ อะ
กีต้าร์: เออ กินไรวะ
ที: กูอยากกินนมปั่นกับขนมปังสังขยาวะ
โจ: เชี่ย ไอ้ที มึงจะไปกินที่ไหนวะ กลางวันแสกๆ แบบนี้ ร้านนมเขาเปิดกันกลางคืนเว้ย
ที: มึงนี่นะ ไม่เคยดูเหี้ยไรเลย ก็ร้านเปิดใหม่ตรงทางไปลานจอดรถไง
โจ: อ้าว เหรอวะ
ที: เอออออ มึงกลับบ้านกับกูแทบทุกวัน เดินผ่านจนจะทิ่มตามึงอยู่แล้วเหอะ
โจ: กูอยากกินอะไรหนักๆ อะมึง แค่นมกับขนมปังไม่พอวะ
กีต้าร์: ของหนักๆ? งั้นมึงกินปลาหมึกของกูไหมละ
โจ: ปลาหมึก? ไหนของมึง
กีต้าร์: ตรีนกูนี่ไง แต่มันมีหนวดแค่ตัวละ 5 เส้นนะเว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ
โจ: ฮึมมมมมม แล้วมึงสนใจปลาหมึกของกูบ้างไหมละ ปลาหมึกเบอร์ 43 ของกุเนี่ย!!!
กีต้าร์: ไม่!!! ไม่!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
------------------------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner;
@cavali - LOVE HIGH STORY มันเถิดเทิงขนาดนั้นเลยเหรอครับ 5555
@namwaan1992 - ดีใจจังครับมีคนสังเกตเห็นด้วย ก็อย่างที่บอกแหละครับว่าเรื่องนี้เป็นนิยาย sitcom ครับ ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามนะครับ :pig4:
@diFil - แหม่ แอบโหดนะเนี่ย :laugh:
@woodong - ถ้าหมายถึงได้กินแขนเสื้อของโบ๊ทอะ ใช่ครับ ได้กินไปเต็มปากเต็มคำเลย 5555
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นท์นะครับ เป็นกำลังใจให้มือใหม่อย่างผมอยากแต่งมาลงเรื่อยๆ ครับ :L2:
สุดท้ายนี้ ขอให้มีความสุขกับ LOVE HIGH STORY นะครับ
-
:impress2: น่ารักกกกกกก
:call:
-
:impress2: น่ารักกกกกกก
:call:
:กอด1:
-
555+
ชอบมุข "โปรดติดตามตอนต่อไป"
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
อิอิ
ตาร์จะมายอมอะไรง่าายๆๆๆหล่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
มีเอกลักษณ์ดีค่ะ
ลืมบอกค่ะ
V
V
V
V
โปรดติดตามเม้นท์ต่อไป :m23:
-
:z2:
-
LOVE HIGH STORY – 06 – No Can Say No | อย่าหืออย่าอือ
มันเป็นเรื่องปกติใช่ไหมครับ ที่คนเรามักจะหนังตาหนักและแพ้แรงดึงดูดของโลกในเวลาเรียน และไอ้อาการนี้มักจะหายไปเองโดยอัตโนมัติเมื่อจบคาบ... อืมมม ใช่แหละ ผมว่ามันเป็นเรื่องปกตินะ
ผมยืนยิ้มกับโทรศัพท์อยู่หน้าห้องเรียนหลังจากที่ส่งข้อความไปหาไอ้เปี๊ยก กวนประสาทมันเล่นๆ แก้เซ็งจากวิชาไฟแนนซ์ที่เพิ่งจบไป ยังดีนะครับที่วันนี้อาจารย์แกใจดี ปล่อยเร็วกว่าปกติเกือบครึ่งชั่วโมงแนะ
“มึงเป็นไรป่าววะ ยืนยิ้มอยู่ได้” ไอ้เต็มเพื่อนสนิทผมเองครับ มันถามขำๆ พลางเดินเข้ามากอดคอ สายตาพุ่งตรงไปยังโทรศัพท์มือถือของผม ไม่ต้องเดาก็รู้ละครับ ว่ามันอยากจะเสือกนั่นเอง คงอยากจะรู้ว่ามีอะไรในโทรศัพท์ผม ผมถึงได้มายืนยิ้มอยู่หน้าห้อง ทั้งๆ ที่เมื่อกี๊ยังทำหน้าง่วงอยู่เลย
“ไม่ต้องมาเนียนเลยมึง โทรศัพท์กูไม่มีอะไรให้มึงดูหรอก” ผมรีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ส่วนมันก็ทำหน้าโอดโอย
“เหรอวะ... กูรู้นะว่ามี เห็นมึงกดยิกๆ ตั้งแต่ในห้องเรียนละ” แน่ะ มาทำรู้ดีอีกนะ
“ไม่มีอะไร ตอนอยู่ในห้องกูแค่ส่งแมสเสจบอกไอ้ต้าร์มันว่าจะไปบริกบาร์ ก็มึงบอกให้กูชวนพวกไอ้ทีไปด้วยไม่ใช่เหรอวะ”
“เออวะ พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ กูยังไม่ได้บอกไอ้พวกน้องโต้งเลยว่าจะไปที่ไหน กี่โมง” ไอ้เต็มทำหน้าตื่นเป็นกระต่ายยักษ์ตื่นตูม
“โต้งไหนวะ” ใครวะ ผมไม่เห็นรู้จัก
“น้องใหม่ในชมรมกูเอง กูเลยชวนไปกินเหล้าด้วยกัน ถือว่ารับน้องไปในตัว”
“แล้วมีไปกันกี่คนวะเนี่ย” ตอนแรกผมคิอว่าจะมีแค่พวกผมกับพวกไอ้เปี๊ยกเท่านั้น แต่ไม่ยักกะรู้ว่าจะมีคนอื่นไปด้วย
“ก็พวกเรา 4 คน แก็งค์ไอ้ที 3 คน แล้วก็กลุ่มไอ้โต้งอีก 3”
“อืม เอาน้องๆ ไปนั่งรถมึงกับรถไอ้ว่านเลยนะ”
“เห?? อ้อออออ ใช่สิ รถมึงมีไว้ให้แค่มึงกับ....” ไอ้เต็มมันจงใจพูดไม่จบประโยค แถมทำหน้ากวนตีนตั้งใจล้อเลียนผม หึ ถึงจะพูดไม่จบประโยคก็เดาไม่ยากหรอกครับ ว่ามันหมายถึงใคร เพราะว่านอกจากพวกมันแล้ว ก็มีแค่ไอ้เปี๊ยกนี่แหละครับ ที่ผมยอมให้ขึ้นรถผมได้... ก็
.
คนมันรักนี่ครับ (เฮือก!!!) เอิ่ม... ผมหมายถึงรักรถผมนะ
.
“ไอ้ห่า ไม่เกี่ยว” ผมไม่รู้ว่าจะหาอะไรมาเถียง
“ไม่เกี่ยวเหรอออออออ” ดูมัน ไอ้กวนตีน!! และในเมื่อมันเรียกร้องหาตีนนัก ผมก็จะประเคนให้มันอย่างงามเลยละครับ ขอถีบสักทีเหอะ เถียงไม่ออกก็ลงไม้ลงมือนี่ละ!!
“เชี่ย เจ๊ดเป็ด!!” มันเอี้ยวตัวหลบผมพ้น แต่ก็ยังจะมีเวลาหามาอุทานซะเป็ดเสียวตูดกันเลยทีเดียว
.
.
.
“พวกมึงเล่นอะไรกันวะ” ไอ้ว่านที่เดินออกมาพร้อมกับไอ้แบงก์ตะโกนถามตั้งแต่ยังตัวยังไม่พ้นประตูห้องเลคเชอร์
“กูกำลังเล่นกระทืบไอ้เต็มอยู่วะ มึงสนใจร่วมทีมกับกูป่าว” ผมหันไปตอบ ซึ่งคำเชิญชวนของผมก็ได้รับการตอบรับจากไอ้แบงก์กับว่านเป็นอย่างดี.. ภาพสุดท้ายหน้าห้องเรียนนั้นก็เลยกลายเป็นภาพไอ้เต็มต้องหอบตูดวิ่งหนีเท้าของพวกผมอีก 3 คน... ฮ่าๆๆ ปัญญาอ่อนได้อีก!!!
.
.
.
ไอ้เต็มพาพวกผมวิ่งมาจนถึงร้านข้าวหน้าเป็ด ยืนรอกันสักพักก็เห็นไอ้เปี๊ยกเดินหน้าบูดนำเพื่อนอีกสองคนมา... แกล้งไอ้เปี๊ยกมันก็สนุกตรงนี้อะครับ ไม่ว่าคิดอะไร รู้สึกอย่างไร มันจะแสดงออกมาทางสีหน้าทั้งหมดเลย เรียกได้ว่าเก็บอาการไม่เป็น อย่างตอนนี้ ผมดูก็รู้เลยว่ามันคงอยากจะเตะผมสักปาบสองปาบ แต่... พอดีว่าผมไม่ใช่คนตามใจใครง่ายๆ หรอกนะ ฮ่าๆๆ แล้วคอยดูนะครับ ผมกำลังจะปล่อยหมัดฮุก...
“ปะ ไปกินก๋วยเตี๋ยวขาหมูกัน” ผมเอ่ยปากชวน เพื่อนผมพยักหน้ารับ แต่ไอ้รุ่นน้องทั้งสามคนต่อหน้าผมเนี่ยดิ ทำหน้าโคตรตลกอะ โดยเฉพาะไอ้ต้าร์ โอยยยยย อยากให้ได้เห็นกันจริงๆ เลยครับท่านผู้ชม!!! โดนหมัดฮุกผมเข้าไป หน้าเอ๋อเลย ไอ้เปี๊ยก!! วะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!
“อ้าว ไหนจะกินข้าวหน้าเป็ดไง” ไอ้เปี๊ยกโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่บ่งบอกว่า “กู งง กับ มึง มาก” คาดว่าตอนนี้มันคงกำลังกระทืบผมพร้อมสบถด่าเป็นภาษาฮอบบิทอยู่ในหัวมันแล้วละครับ
“บอกตอนไหน แค่บอกว่าให้มาเจอที่นี่เฉยๆ ยังไม่ได้บอกสักคำเลยว่าจะกินข้าวหน้าเป็ด” ผมยกไหล่ตอบ แสดงอาการกวนตีนอย่างจงใจ ว่าแล้วผมก็เดินไปกอดคอมันที่ยืนทำหน้าเป็นยักษ์วัดแจ้งแล้วลากมันออกเดินกลับไปยังทางที่มันเพิ่งเดินมา... ก็ร้านก๋วยเตี๋ยวขาหมูมันอยู่เลยร้านนมไปนิดเดียวเองนี่ครับ ฮ่าๆ อย่าหาว่าผมแกล้งเด็กน๊าาาา
.
.
.
เดินมาได้สักพัก มันเงียบจังเลยวุ้ย ผิดปกตินะเนี่ย ไหนดูหน่อยสิว่าหน้าบูดเป็นตูดตัวอะไรแล้ว (ตูดเป็ดอาจจะเล็กไป)
“อะไร” ต้าร์ส่งเสียงขุ่นๆ ขึ้นถามผมทันทีที่ผมก้มหน้าลงไปจ้องหน้ามัน
“เปล๊า แค่อยากดูว่าหน้าหายเป็นตูดแล้วยัง”
“ ( ^___^ )” มันฉีกยิ้มให้ผมแทนคำตอบ... แต่ไอ้หน้ายิ้มๆ แบบนี้อะ ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิดครับ
.
ปึก!!
.
“โอ้ยยยยยยย เชี่ย!!” นั่นไงครับ พูดยังไม่ทันขาดคำว่ายิ้มแบบนี้ไม่น่าไว้ใจ ไม่ทันไรมันกระทืบเท้าผมจะเต็มรัก ผมถึงกับต้องแหกปากสบถซะเสียงดัง ไอ้เปี๊ยกมันก็อาศัยจังหวะที่ผมเผลอสะบัดแขนผมออกแล้วเผ่น 4 x 100 ไปทาง้านก๋วยเตี๋ยวแล้วครับ แต่ก็ยังไม่วายหันมายิ้มยกคิ้วให้ผม... แสบจริงๆ เลยนะ ตัวแค่เนี้ย!!!
ส่วนเพื่อนๆ ที่เดินตามมาอะเหรอครับ หึ มันไม่มีเห็นใจที่ผมกระโดดเป็นจิงโจ้โดนกระทืบตีนอยู่อย่างนี้หรอกครับ พวกมันยืนหัวเราะกันอย่างสนุกปาก โดยเฉพาะ... ไอ้เต็ม
“หืมมมม ไอ้เต็ม มึงหัวเราะกูเหรอ โดนกูแน่ สาดดดด” ผมชี้หน้าคาดโทษไอ้เต็มแล้วพุ่งตัวเข้าไปหามัน แต่มันก็วิ่งหนีทัน ก็เลยกลายเป็นเกมวิ่งไล่จับกันอยู่ตรงนั้นแหละครับ
ส่วนไอ้เปี๊ยกตอนนี้อะเหรอครับ ไปนุ้นแล้วครับ นุ้นนนนนนนนนน แทบจะปีนหม้อน้ำก๋วยเตี๋ยวเขาแล้วนั่น!!!
.
“เล็ก แห้ง ยำ ไม่หนัง พิเศษ 2 ครับ”
ท่าทางมันจะหิวมากจริงๆ ละครับพี่น้อง ฮ่าๆๆๆ
.
.
.
เมื่อกระเพราะเต็มไปด้วยก๋วยเตี๋ยวขาหมู พวกเราก็ออกเดินทางไปที่สยามตามคำเสนอของไอ้เปี๊ยก แหม่ ก็ไม่ได้จะตามใจอะไรมันหรอกครับ เดี๋ยวเคยตัว แต่ว่าพอดีไอ้เต็มมันนัดพวกน้องโต้งไว้แถวนั้นพอดี ก็เท่านั้นเอง ไม่ได้ตามใจใครเลยนะเนี่ย
มาถึงสยามช่วงบ่ายแก่ๆ แบบนี้ ก็เหมือนกับหาของหวานทานหลังจากของคาวนะแหละครับ อิ่มท้องแล้วก็ต้องมาหาอาหารตากันบ้าง ถือเป็นการเช็คเรทตัวเองไปในตัว ฮ่าๆ
เดินตากแอร์กันตั้งแต่สยามพารากอน สยามเซ็นเตอร์ ต่อด้วยสยามดิสคัฟเวอรี่ จวนจะออกไปมาบุญครองอยู่แล้ว พวกน้องโต้งก็ยังมาไม่ถึงสักที พวกผมก็เลยไปจบกันที่ร้านไอติมในสยามสแควร์
.
.
.
“นั่งแช่กันอยู่นี่ก็ได้มั้ง ขี้เกียจเดินแล้ววะ” ไอ้แบงก์บ่นเล็กๆ ทันทีที่หย่อนตูดลงบนเก้าอี้
“แล้วเมื่อไรพวกโต้งจะมาถึงวะ” ว่านหันไปถามเต็ม
“เห็นว่ารถติดอยู่บนทางด่วน แล้วช่วงเย็นแบบนี้ด้วยกว่าจะมาถึงก็อีกชั่วโมงกว่าๆ แหละมั้ง” ไอ้เต็มตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าออกมาจากเมนู มึงมีสมาธิจังนะกับไอติมเนี่ย ทีเวลาเรียนละชวนกูคุยจัง ไอ้แสด
.
.
ไอ้เปี๊ยกมันนั่งอยู่ข้างๆ ผม มันไม่ยักกะหยิบเมนูมาดู เอาแต่นั่งเอามือลูบคาง ทำหน้าครุ่นคิด เลยว่าจะถามดูว่าจะกินอะไร แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม มันก็... “ขอยืมกุญแจรถหน่อยดิ”
“ห๊ะ? เอาไปทำไมอะ” ผมถาม ยังไม่ได้คิดว่าจะให้หรอกนะครับ แต่ผมแม่งดันเอี้ยวตัวเล็กน้อยเพื่อให้มือล้วงกระเป๋ากางเกงเตรียมหยิบกุญแจซะงั้น
“เอามาโทรสั่งพิซซ่ามั้ง กุญแจรถเนี่ย” แหม่ๆ กวนตีนซะผมรีบเอามือออกจากกระเป๋ามาเตรียมโบกเกรียนเลยนะ
“จะกินหน้าอะไรอะ” ขอกวนกลับบ้างเหอะ ดูมันดิ หุบยิ้มแทบจะไม่ทัน ฮ่าๆ
“หน้า-ลิง” เฮ้ย หยามกันชัดๆ ดันโน้มเขามาบอกซะใกล้ พูดเน้นๆ สั้นๆ แต่แสบลึกนัก!!!
กวนตีนนัก ผมก็เลยแกล้งเมินซะเลย... นั่งเอนตัวตามสบาย หยิบเมนูมาดู ลอยหน้าลอยตาอย่างจงใจ สบายใจ~
“เอ้า เร็วๆ ดิ ขอกุญแจรถหน่อย”
“...” ผมนิ่งสยบเกรียน เห็นผมไม่มีปฏิกริยาอะไร ก็เลยได้แต่ทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ ก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองมาจับแขนผมแล้วพูดภาษาปกติชน “ว่าจะไปซื้อของในซุปเปอร์ที่พารากอนสักหน่อย อีกตั้งเป็นชั่วโมงกว่าพวกนั้นจะมา พอซื้อแล้วจะได้เอาไปเก็บไว้ในรถได้เลยไง เผื่อว่าซื้อเสร็จไว จะได้ไม่ต้องหอบของกลับมานี่อีก... จะกินไหมเถ้าแก่น้อยอะ ในห้องหมดแล้วนะ (เว้ย)”
.
มันพูดจาแบบปกติกับผมเป็นด้วยครับพี่น้อง!!! AMAZING THAILAND มากๆ อะ!!!
.
.
.
“เฮ้ย เดี๋ยวกูมา” ผมหันไปพูดกับพวกไอ้เต็มที่ยังไม่มีท่าทีว่าจะเลือกไอติมได้สักที
“อ้าว มึงไปไหนอะ” ไอ้ว่านหันมาถามครับ ส่วนคนอื่นแค่พยักหน้ารับรู้
“เดี๋ยวกูกับต้าร์จะไปซื้อของเข้าห้องสักหน่อย ถ้าพวกโต้งมาถึงแล้ว พวกมึงก็โทรตามกูละกันนะ” ผมพูดพลางลุกขึ้นยืน ไอ้ว่านก็พยักหน้าแล้วหันไปสนใจเมนูต่อ
.
ส่วนไอ้เปี๊ยกก็หันไปคุยอะไรเจ๊าะแจ๊ะๆ อยู่กับไอ้ทีกับโจ ผมเลยต้องกระแอ่มไอให้มันหันมา... แน่ะ ยังจะมาทำหน้าแบ๊วงงอีก ไอ้เปี๊ยกเอ้ย ตัวก็ลูกหมา หน้ายังจะลูกหมาอีก ฮ่าๆๆๆๆ
“ไปดิ ลุก” ผมพูดพลางขยับตัวออกจากโต๊ะ
“ไปซุปเปอร์เหรอ”
“อืม จะไปไม่ใช่เหรอ เร็วดิ เดี๋ยวพวกนั้นมาจะได้ไม่ต้องมานั่งรอกันอีก”
“โอเค๊” ไอ้เปี๊ยกลุกขึ้นยืนเต็มความสูง (ที่ไม่มากเท่าไรนัก) ก่อนจะตอบพร้อมยกไหล่แล้วเขย่งกอดคอผม หมายจะลากให้เดินไปด้วยกันเหมือนที่ผมชอบลากมัน แต่ท่าทางของมันคงจะหน้าหมั่นไส้มาก ถึงได้โดนไอ้แบงก์กับไอ้เต็มตีตูดไปคนละทีสองที... ส่วนผมอะเหรอ เบิร์ดกระโหลกมันไปแล้วครับ ข้อหาเตี้ยแล้วไม่เจียมสังขาร... ส่วนไอ้ต้าร์อะเหรอครับ หึหึ ก็ได้แต่โวยวายและดิ้นกระแด่วๆๆๆๆ อยู่นี่แหละครับ เพราะว่าผมล็อคคอมันไว้แล้ว ฮ่าๆๆๆ
กว่าจะได้ออกจากร้าน ก็ทำเอาเสื้อยับไปตามๆ กันทั้งสองคนละครับ แต่ผมหัวไม่ยุ่งนะเออ
.
.
.
เราเดินฝ่าฝูงนักเรียนและนักศึกษามหาวิทยาลัย - ที่ ณ จุดนี้ - เป็นประชากรส่วนใหญ่ของสยามแสควร์ อันที่จริงจะบอกว่า [“เรา” เดินฝ่าฝูงนักเรียนและนักศึกษา] ก็ไม่ถูกสินะครับ ต้องบอกว่า [“ผม” เดินฝ่าฝูงนักเรียนและนักศึกษา] ถึงจะถูก เพราะว่าไอ้เปี๊ยกมันเดินตามหลังผมติดๆ... มันใช้ผมเป็นเหมือนรถถังเอาไว้แหวกสิ่งกีดขวางอะครับ ผมเดินช้าก็ไม่ได้นะ มันจะดันหลังเร่งเครื่องทันทีเลยทีเดียว กว่าจะถึงพารากอน ทำเอาผมแทบะช้ำในกันเลยละ!
.
เราเดินมาถึงสยามพารากอนภายในระยะเวลา 15 นาที ตั้งแต่พ้นสยามแสควร์มาได้ ไอ้ต้าร์มันก็เลิกเดินตามหลังผม เปลี่ยนมาเดินนำฉับ ฉับ ฉับ ตรงดิ่งไปยังซุปเปอร์มาร์เกตเลยทันที
ต้าร์มันยืนยันว่าจะเข็นรถเข็นในซุปเปอร์ฯ เองเหมือนทุกครั้ง... “เดินไปๆ เดี๋ยวเข็นเองน่า” มันว่างั้น ก็โอเคครับ เดินตัวปลิวก็สบายดี ให้มันเดินตามเสมือนว่าผมมีบริวารติดตามคอยรับใช้ ฮ่าๆ
เราเดินลัดเลาะกันไปตามแผนกต่างๆ ช่วยกันฉวยช่วยกันหยิบของที่ต้องซื้อใส่รถเข็น ก็พวกของกินและเครื่องใช้ต่างๆ ภายในบ้านอะแหละครับ ซึ่งเป็นของที่จะเอาไปไว้ที่ห้องของต้าร์เป็นส่วนใหญ่ เพราะว่าผมไม่ค่อยได้อยู่ห้องตัวเองหรอกครับ ไปหมกตัวอยู่ห้องไอ้เปี๊ยกมันอะแหละ กินข้าว เล่นเกม ดูหนัง แม้กระทั่งนอนกลางวัน ก็ที่ห้อง 706 เลยครับ ข้าวของก็เลยใช้ด้วยกัน
เดินกันไปเรื่อยจนมาถึงแผนกขนม ผมก็เดินตัวปลิวนำลิ่วไปหยิบๆๆๆๆๆๆๆ ของโปรดของผม ซึ่งได้แก่ สาหร่ายเถ้าแก่น้อย (x4) ทาโร่รสแซ่บ (x2) ทาโร่รสเข้มข้น (x2) ถั่ววาซาบิ (x2) เลย์ (x2) คอร์นเน่ (x2) และป๊อกกี้ (x2)...
“ต้าร์ กินป๊อกกี้รสกล้วยป่าว” ผมหยิบป๊อกกี้รสชอกโกแลตมาแล้วสองกล่อง แต่ต้าร์มันชอบกินรสกล้วย ผมเลยถามโดยที่ไม่ได้หันไปมองมัน
“...” สามวิผ่านไป ผมยังไม่ได้คำตอบเลยเงยหน้าหันไปหาต้าร์ ...แต่มันหายไปแล้วครับ
ผมก้มมองกองทัพขนมที่ผมกึ่งถือกึ่งหอบอยู่... (เฮือก!!!) ไอ้เปี๊ยกหายไปไหน!!!
ผมเดินหาไอ้ต้าร์ทั้งๆ ที่หอบขนมอยู่เต็มมือเต็มอก จะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหามันก็ไม่สะดวกอีก ผมเลยต้องเดินหามันทั้งสภาพนั้น ซุปเปอร์ฯ ที่นี่ก็ใหญ่ใช่เล่น ตอนนี้เริ่มเมื่อยแขนซะแล้วด้วยสิครับ... อะ! เจอแล้ว นั่นไงครับ ไอ้เปี๊ยก เดินดูผลไม้อยู่แผนกผักผลไม้ ท่าทางใจเย็น เลือกผลไม้ชิวๆ หยิบส้มที แอปเปิ้ลที... ฮืมมมมมม อยู่ๆ ก็เดินมา ไม่บอกกันสักคำ!
.
.
.
ผมปล่อยขนมหลายถุงทิ้งลงในรถเข็นอย่างจงใจให้เกิดเสียง ตุบ ตุบ และเสียงกรอบแกรบของซองขนม ซึ่งมันก็ดังพอที่จะเรียกความสนใจจากไอ้เปี๊ยกที่กำลังยืนเลือกแอปเปิ้ลอยู่ได้อย่างดี...
“อ้าว ไปไหนมา” แหน่ะ เอากับมันสิครับ ยังจะมาถามผมหน้าตายว่า “ไปไหนมา” อีกกกกกกก
“ไม่ต้องมาเนียนเลย ไอ้เปี๊ยก เดินมาไม่มีบอกไม่มีเรียกกันสักคำ”
“เฮ้ย ไรอะ ต้าร์บอกแล้วนะว่าจะมาโซนเนื้อกับผักผลไม้”
“ไม่ได้บอกเหอะ เดินหาจนขาเปลี่ยแล้วเนี่ย”
“บอก-แล้ว”
“ไม่ได้บอกโว้ย”
“บอกแล้ว แต่ไม่ได้ยินเองนี่ ช่วยไม่ได้” วุ้ยยยย หมั่นไส้!! ว่าแล้วก็ขอยืมท่าบีบขมับของแม่ชินจังมาสั่งสอนไอ้เปี๊ยกนี่สักหน่อยเหอะครับ
.
“อย่าอยู่เลย ไอ้เปี๊ยก!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก เจ็บ!! ปล่อย!! อ๊ากกกกกกก”
.
ภาพสุดท้ายที่เห็นคือชายหนุ่มร่างสูงกำลังล็อคคอชายหนุ่มร่างเล็กแล้วบีบขมับอย่างโหดร้ายทารุณ โดยที่ข้างๆ นั้นมีรถเข็นที่เต็มไปด้วยสินค้าและขนมหลากชนิด... รวมถึงป๊อกกี้รสกล้วยอีกสองกล่อง
.
.
~ ตุ่ง ตุง ตุ๊ง
ผู้มีอุปการะคุณโปรดทราบ ขณะนี้ กูร์เมต์มาร์เกตมีโปรโมชั่นอาหารเสริมกล้ามเนื้อหัวใจ ยี่ห้อ LOVE HIGH ที่ไม่ได้อุดมไปด้วยวิตามิน ไม่มีสารอาหาร ไม่มีอ.ย. แต่มีความรักอัดอยู่เต็มกล่อง หากต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสินค้า กรุณาติดตามตอนต่อไป
~ ตุ่ง ตุง ตุ๊ง
---------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
หลังจากที่ได้ต้าร์มันเดินหายไปจนผมต้องเดินหาไปทั่วนั้น ผมก็ไม่ไว้ใจมันอีกแล้วละครับ ไม่ต้องขงต้องเข็นแล้วไอ้รถเข็นเนี่ย ผมจะเข็นเอง ปลอดภัยกว่าแน่ๆ ให้มันเดินนำหน้าด้วยครับ ให้เดินตามเดี๋ยวแวบหายไปไหนอีกก็ไม่รู้
“เอาอะไรอีกป่าว” ผมถามร่างเล็กหลังจากที่เราเดินมากันได้อีกสักพักแล้วมีท่าทีว่าจะได้หยิบอะไรเพิ่มเติมแล้ว ต้าร์ก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“งั้นไปจ่ายตังค์เหอะ” ผมพยักเพยิดหน้าให้ไอ้ต้าร์เดินนำไปยังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ ซึ่งมันก็ว่าง่ายครับ ไม่ขัดขืน ไม่ดื้อเลย หึหึหึ ก็ตั้งแต่โดนบีบขมับทำโทษไปก็เชื่องขึ้นเยอะครับ ฮ่าๆๆๆๆ
เรายืนรอคิวกันได้สักพักก็ถึงคราวต้องเสียตังค์กันแล้วละครับ ไอ้เปี๊ยกที่ยืนอยู่หน้ารถเข็นก็ช่วยหยิบของออกจากรถเข็นวางลงบนสายพานที่ช่องแคชเชียร์ ผมเองก็ก้มๆ เงยๆ หยิบจับของช่วยอีกแรง... แต่... พอผมเงยหน้ามาอีกรอบ ไอ้เปี๊ยกก็หายไปอีกแล้วครับ
“ทั้งหมด 2,841 บาทค่ะ”
โห แพงเหมือนกันนะเนี่ย... ท่าทางแอปเปิ้ลจะแพง กีวีก็ด้วย เนื้อปลาแซลม่อนอีก ของไอ้ต้าร์ทั้งนั้นเลยนี่ ว่าแต่...
เฮือก!!! ไอ้เปี๊ยกมันชิ่งนี่นา!!!
ฮืมมมมมมมมมมมมมมมม :fire:
-
ขอบคุณนะครับ อย่าเพิ่งท้อนะ มาต่อเรื่อยๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
ตาร์น่ารักอ่ะ สารมี ก็ อิอิ
-
มาต่อไวๆนะคะ เริ่มทำตัวน่ารักกันแล้ว :impress2: รอมาต่อ แล้วก็ตอนต่อไปเรื่อยๆอยู่ะนคะ :-[
-
เรื่องนี้มันน่ารักมาก!! อ่านแล้วรู้สึกสบายๆ ชิลๆ
ชอบตอนจบทุกตอนที่ว่า "โปรดติดตามตอนต่อไป" จังเลย ^^
-
รออีก 30% :z13:
เพิ่งเข้ามาอ่าน ตามจ้าตาม :mc4:
-
น่ารักอ่ะ :o8:
-
น่าร๊ากกกกกกอ่า (เสียงดีเจบุ๊คโกะ)
:sad4:
-
มาครบ 100% แล้วครับ ต้องขอโทษที่มาช้านะครับ พอดีเมื่อวานว่าจะแต่งต่อให้เสร็จแต่ว่าดันออกไปเถลไถลกับเพื่อน 5555 วันนี้ก็ตื่นสายอีก เอ้อระเหย กว่าจะได้มาแต่งต่อ :-[
ปล. มีปรับของเดิมนิดๆ หน่อยนะครับ บอกไว้ เผื่อใครจะอ่านตอนที่ 6 ซ้ำอีกสักรอบ :z2:
-------------------------------------------------------
THANK YOU
@woodong ขอบคุณครับ สำหรับกำลังใจ ^____^
@MaGirL ขอบคุณครับที่อ่าน + เม้นท์นะครับ ^____^
@Pumkin ขอบคุณครับ ผมดีใจที่ LOVE HIGH ทำให้คนอ่านมีความสุขได้ครับ ^____^
@เฉาก๊วย ขอบคุณที่ติดตามครับ เอาอีก 20% มาเสิร์ฟแล้วครับ ^____^
@w1234 :o8: อ้าว ชมนิยาย นึกว่าชมผม 555555 เขินเก้อเลย
@Little Diamond 5555 ขอบคุณครับ ^____^
สุดท้ายนี้ หวังว่า LOVE HIGH จะ สามารถทำให้ทุกคนยิ้มได้นะครับ :a1:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
คนเขียน อิอิ
ตาร์เนียนได้อีกนะ
-
จำได้ๆ ท่าบีบขมับของแม่ชินจัง สงสารน้องเปี๊ยกอะ ท่านี้ชินจังทรมานมากกกกกกกกกกกกก :m20:
คู่นี้ค่อยๆ ซึมซับความผูกพันเนาะ เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองน้า :o8:
:pig4: คนเขียนมากๆ ค่า
-
อ่านไปอมยิ้ม
น่ารักดีค่ะ
-
อ่านไปยิ้มไป^___^ สองคนนี้น่ารักมากๆ ที่กวนๆใส่กันเพราะมีซัมติงกันแน่ๆ กิ๊บกิ้วๆ
อ่านแล้วเพลินมากๆเลยค่ะ มาต่อไวๆน้า ชอบๆ
-
@woodong คนเขียน >>> :z10:
@เฉาก๊วย ต้าร์มันมึน + ถึก แค่นั้นไม่ระคายสักเท่าไรหรอกครับ :laugh:
@yeyong ผมก็ดีใจครับ :m4:
@นัชชี่~นะจิ มันก็มีซัมติงรองกันทุกวันอะครับ :laugh:
ตอบแทนด้วยเป็ดคนละตัวครับ o13
-
คนเขียน อย่า แอ่น ... อย่างงั้นดิ อิอิ
-
คนเขียน อย่า แอ่น ... อย่างงั้นดิ อิอิ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
LOVE HIGH STORY – interlude – Get Up! | ตื่น!
“ตื่นได้แล้ว”
“…”
“ตื่นนนนนน บอกให้ตื่นไง”
“...”
“ยังไม่ลุกขึ้นมาอีก”
“...”
ในห้อง 707 บนเตียงขนาด 6 ฟุตที่คลุมด้วยผ้าปูสีน้ำตาลอ่อนเข้าชุดกันปลอกหมอนและผ้าห่ม ร่างเล็กนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น พลิกตัวไปมาพยายามอุดหูไม่ให้ได้ยินเสียงรบกวนจากร่างสูงที่ยืนเรียกเขาอยู่ที่ปลายเตียง เมื่อทำทุกอย่างแล้วก็ไม่สามารถหนีจากเสียงของร่างสูงได้ ร่างเล็กจึงหยุดนิ่ง นอนคว่ำหน้า แล้วมุดหัวหายเข้าไปใต้หมอนสีน้ำตาลใบใหญ่...
.
“รู้นะว่าตื่นแล้วอะ ลุกขึ้นมาเร็วๆ” ร่างสูงยังไม่เลิกรา ถึงแม้ว่าร่างเล็กไม่มีวี่แววจะยอมโผล่ออกมาจากผ้าห่มผืนใหญ่ของเขาเลย
“…” ร่างเล็กพลิกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่มีวี่แววจะส่งเสียงตอบรับแต่อย่างใด
“ต้าร์” โบ๊ทเรียกชื่อพร้อมกับตัดสินใจกระตุกผ้าห่มเบาๆ
“...” นอกจากจะไม่ตอบแล้ว ยังจะโผล่มือออกมารั้งผ้าห่มไว้อีก
“หรือ... ต้องให้ใช้กำลัง” โบ๊ทพูดเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยกลิ่นเจ้าเล่ห์ ซึ่งก็ทำให้ต้าร์ยอมโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม แต่ตัวก็ยังคงขดอยู่ใต้ผ้าห่ม (นึกภาพหนอนชาเขียว แล้วท่านจะเห็นสภาพต้าร์ในขณะนี้)
“โหยยยยยยยยย เมื่อคืนนอนตั้งดึก ขอนอนอีกหน่อยไม่ได้เหรอ จะปลุกทำไมเนี่ยยยยย” ร่างเล็กโอดครวญ ตาทั้งสองข้างยังปิดสนิท ใช่แล้ว เมื่อคืนทั้งสองคนนี้เขานอนกันตี 3 เพราะว่ามัวแต่ดู DVD ซีรี่ส์เรื่องใหม่ที่เพิ่งซื้อมากันเมื่อบ่าย ดูไปดูมาไอ้เปี๊ยกดันหลับคาโซฟา โบ๊ทเลยต้องลากมานอนบนเตียงในห้องนอน แล้วโบ๊ทก็ติดซีรีส์เรื่องนี้เข้าแล้วเสียเต็มเปา จะดูก่อนก็ขี้เกียจจะมาฟังไอ้เปี๊ยกนี่โวยวาย เพราะฉะนั้น ยังไงก็ต้องปลุกมาดุด้วยกันให้ได้
“ไม่ได้ ต้องลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ จะเที่ยงแล้วนะ” โบ๊ทไม่พูดเปล่า เขาขึ้นเตียงไปลากไอ้เปี๊ยกลงมาจากเตียง ต้าร์ไม่ต่อสู้ขัดขืน ตัวอ่อนเหมือนมนุษย์ไร้กระดูก
โบ๊ทเดินจูงกึ่งลากร่างเล็กที่ยังหลับตาอยู่เดินมายังโซฟาหน้าทีวี เขาให้ต้าร์นั่งลงแล้วเดินหายเข้าไปในครัว ทันทีที่ต้าร์นั่งลง ตัวก็กลายเป็นมนุษย์ไร้กระดูกอีกครั้ง เขาเลื้อยไหลไปตามความยาวของโซฟาแล้วก็... นอน
.
.
.
เวลาผ่านไปไม่นานนัก...
.
.
.
ฟุดฟิด ฟุดฟิด~*
“หอมจัง” ต้าร์นอนได้ไม่นาน ก็ได้กลิ่นหอมของกาแฟ กลิ่นนั้นมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใกล้อีก ใกล้อีก ใกล้อีก จนเขารู้สึกได้ถึงไออุ่นจากแก้วกาแฟลอยขึ้นมาแตะจมูก เขาลืมตาขึ้นมา จึงเห็นร่างสูงนั่งยองๆ อยู่หน้าเขา พร้อมกับแก้วกาแฟ
“หอมใช่มั๊ยละ ถ้าจะกินก็ลุกขึ้นมาเลยนะ” โบ๊ทพูดพร้อมรอยยิ้มทะเล้น ต้าร์ยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นมานั่ง บนโต๊ะรับแขกหน้าโซฟา มีกาแฟดำอยู่ 2 แก้ว นมสด และน้ำเชื่อม พ่วงด้วยขนมปังอีก 4-5 แผ่น
“ชงเองเหรอ” ต้าร์ถามพลางถือแก้วกาแฟขึ้นมาดมกลิ่น ก่อนที่รอยยิ้มเล็กๆ จะปรากฏขึ้นบนหน้าใส
“เออเดะ ” โบ๊ทตอบแล้วลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ ต้าร์
“หอมดีนิ ขอบคุณครับ” ต้าร์ชมพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ พลางดมกลิ่นกาแฟอุ่น แต่ก็ไม่ได้หันหน้าไปหาโบ๊ทหรอกนะ
ร่างสูงไม่ตอบอะไร แต่ก็เขินเล็กๆ เลยแก้เขินไปด้วยการขยี้หัวฟูๆ ของร่างเล็กเบาๆ ก็มันไม่ชินนี่เนอะ ปกติมีแต่ต่อล้อต่อเถียงกัน จะมาชมกัน พูดจาไพเราะ แถมยังมีไอ้รอยยิ้มเล็กๆ นั่นอีก... มันก็แค่ไมชินละน่า เลยเหมาเข้าใจว่าร่างเล็กคงยังไม่หายเซ่อร์นอน... อืมมมม ต้องใช่แน่ๆ
.
ทั้งคู่เติมนม น้ำเชื่อมตามชอบใจเพื่อให้ได้รสชาติที่ถูกใจ แล้วก็เปิดหนังดูต่อ (แผ่นที่ค้างจากเมื่อคืน)
.
.
.
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร แต่รู้ตัวอีกที โบ๊ทก็ไม่สามารถลุกหรือขยับตัวไปไหนได้เลย เพราะว่าไอ้เปี๊ยกหลับแล้วพิงไหล่ของเขาไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้... เหลือเพียงเสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
"ขี้เซาจริงๆ เลยนะ หนังเขาออกจะสนุก หลับได้ไงเนี่ย" โบ๊ทพูดกับร่างเล็กที่หลับตาพริ้มพลางมองหน้าใสที่ประดับไปด้วยแพขนตาสีดำและปากสีส้มของร่างเล็กก่อนจะบีบปลายจมูกรั้นเบาๆ... ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น
เฮ้ออออออ... กาแฟไม่ช่วยอะไรเลย
"เอาวะ นอนก็นอน ไว้ค่อยดูต่อตอนบ่ายก็ได้" ว่าแล้วก็เอื้อมแขนไปหยิบรีโมทคอนโทรล แต่มือเอื้อมไม่ถึง จะขยับตัวมากกว่านี้ก็กลัวร่างเล็กจะตื่น ก็เลยต้องปล่อยให้หนังเล่นไปอย่างนั้น ก่อนจะเอนหัวพิงหัวของร่างเล็กแล้วหลับตา...
.
.
.
เข็มนาฬิกาเดินผ่านไปเกือบชั่วโมง หนังจบไปแล้ว เหลือไว้เพียงจอสีดำ และตัวอักษรสีขาวเขียนว่า "โปรดติดตามตอนต่อไป"
-----------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
อ่านแล้วอย่าเพิ่งงงนะครับ คือว่า LOVE HIGH จะมีตอนเล็กๆ ที่ผมเรียกว่า interlude มาคั่นระหว่างตอนหลักอยู่เรื่อยๆ นะครับ เนื้อหาจะไม่ได้ต่อจากตอนหลักและก็ไม่ได้เชื่อมกับตอนหลักตอนต่อไปด้วย จุดประสงค์ก็คือเพื่อเอามาคั่นในช่วงที่กำลังแต่งตอนใหม่ ผู้อ่านจะได้มีอะไรอ่านไปก่อนระหว่างรอตอนใหม่นะครับ
สุดท้ายนี้ ขอให้มีความสุขกับ LOVE HIGH STORY นะครับ ^____^
----------------------------------------------------------------------------------------
-
เป็น interlude ที่ดูสนิ๊ททท..สนิทกันเนาะ :o8:
เมื่อไหร่จะรู้ใจกันคร้าบคู่นี้เนี่ย o18
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย คนเขียนน่ารัก อ่ะ
เข้าใจคนอ่านที่สุด
สู้ๆๆๆๆๆ นะครับ
-
รายละเอียดชีวิตประจำวันเล็กๆน้อยๆ ก็สามารถนำมาเล่าได้ o13
-
ดันๆๆๆๆ
-
:z2:
-
LOVE HIGH STORY – 07 – Mine | เด็กใครให้รู้ซะบ้าง
ตรอกข้าวสารในยามค่ำคืนประดับประดาไปด้วยแสงไฟหลากสี ป้ายไฟร้านค้าที่เรียงรายอยู่ทั้งฝั่งซ้ายและขวาต่างก็ส่องแสงสว่างเรียกความสนใจจากนักท่องเที่ยวยามราตรี บางก็กระพริบวิบวับ บ้างก็มีรูปร่างแปลกตา สวยงามแตกต่างกันไป
เสียงเพลงอึกทึกจากร้านอาหารและบาร์ต่างๆ ตลอดสาย ประกอบกับเสียงผู้คนที่เจ๊าะแจ๊ะจอแจไปทั่วถนน ทำให้ถนนเส้นนี้มีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก โดยรวมแล้วยังคงคึกคักไม่ต่างจากช่วงเวลากลางวัน เพียงแต่มันมีมนต์เสน่ห์ที่ต่างกัน เรียกได้ว่าเป็นถนนที่มีสองบุคคลิกก็ว่าได้
.
.
.
โอยยยยยย ผมว่าถ้าให้ผมพูดแบบนี้ต่อไปนะ ผมคงต้องอึดอัดตายแน่ๆ ทำไมต้องให้บทพูดกับผมซะดูเป็นนิยายดราม่าขนาดนั้นด้วยอะ… เอาใหม่ๆ ผมจะพูดตามสไตล์ผมละนะ... อะแฮ่ม แฮ่ม แฮ่ม
.
เอาจริงๆ เลยนะ ไอ้ตรอกข้าวสารเนี่ย คนมันเย๊อะ เยอะแยะยั๊วเยี๊ยะ เดินกลางวันก็ร้อนตับแลบ ของก็แพง หาที่จอดก็ยาก แถมค่าที่จอดก็แพงอีกต่างหาก รถไฟฟ้าก็มาไม่ถึง จะนั่งแท๊กซี่มาก็รถติด ค่าแท๊กซี่บานเป็นจานดาวเทียม แถมมาถึงแล้วยังต้องมาเจอกับพวกฝรั่งตัวเหม็น วุ๊ยยยยยยย พูดถึงแล้วผมก็รู้สึกเหมือนกลิ่นมันติดอยู่ปลายจมูก
ส่วนกลางคืนเนี่ยนะ คนก็เยอะอีกอะแหละ เดินเบียดกันแทบจะได้เสียกันกลางถนน ยิ่งเจอพวกฝรั่งตัวเหม็นด้วยนะ แทบอ้วก เสียงก็ดัง เปิดเพลงตีกันมั่วไปหมด ไม่รู้เพลงไหนของร้านไหน เหม็นบุหรี่ หิวข้าวก็ต้องรอคิว เพราะร้านส่วนใหญ่มักจะโต๊ะเต็ม แต่งตัวไม่แนวก็จะโดนมอง วุ๊ยยยยย อย่าให้บ่น!!! (///FlapJack ไอ้ต้าร์ แล้วที่เอ็งกำลังทำอยู่นี่คือ???)
แล้วชื่อ”ตรอกข้าวสาร” เนี่ย ผมว่ามันไม่ค่อยเมคเซนส์นะ เห็นขายกันแต่น้ำหมักข้าวบาร์เล่ย์กันทั้งถนนเลย... อ้อ แล้วก็มีผัดไทที่ดูไม่ค่อยจะใช่ผัดไทสักเท่าไรด้วย
.
.
.
พวกผมมาถึงที่ถนนข้าวสารกันก็ทุ่มกว่าๆ แล้วละครับ จอดรถไว้ที่ตึกจอดรถด้านนอก ก็ไอ้ที่ว่าเก็บค่าจอดรถแพงนะแหละ มาถึงก็เดินกันไปกินสุกี้แห้งกันที่ท้ายตรอก ตลอดทางก็อย่างที่ผมบ่นๆ ไปนะแหละครับ... ถ้าไม่ติดว่าวงดนตรีสดของบริกบาร์เขามีแต่เจ๋งๆ นะ ผมก็ไม่อยากมาหรอก นอนเล่น Ultimate Alliance อยู่ที่ห้องยังจะดีกว่า ไม่เปลืองด้วย
อาหารมื้อเย็นเสร็จไป ก็ได้เวลาของเครื่องดื่มละครับ ไม่ต้องเข้า 7-11 ให้เสียเวลา ตรงกันไปที่ผับเลยดีกว่า ไปช้าเดี๋ยวคนเยอะ โต๊ะจะเต็ม ที่ผับก็มีเครื่องดื่มครับ... กึ๊บ กึ๊บ กะลึ๊บ กึ๊บ กึ๊บ เฮ้!
พวกผมเป็นวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ที่ประกอบไปด้วยชายฉกรรย์ (อ่านว่า ชาย-ฉะ-กัน!!! เฮือก!!) 9 คนและผู้หญิงอีก 1 คน น่ารักซะด้วยครับ ขาวใส ตาโต ปากนิดจมูกหน่อย ตัวเล็กๆ ชื่อดรีม เป็นเพื่อนของคนชื่อโต้งที่เป็นรุ่นน้องในชมรมของพี่เต็มอะครับ ดรีมสมชื่อครับ ทำผมแทบเพ้อละเมอฝันหาตั้งแต่แรกเจอที่สยามแล้วละครับ แต่ยังไม่ทันได้ฝันไปถึงไหนต่อไหนก็เจอไอ้ลิงภูเขานี่เขกหัวดังโป๊ก พร้อมแจ้งข้อหา “ยืนทำหน้าเพ้อ”... ผมยังไม่ทันได้หาทนาย ยังไม่ทันได้ขึ้นศาลแก้ต่าง พิพากษาเลยซะงั้น
.
.
.
มาถึงบริกบาร์ก็ไม่รอช้าละครับ เดินเข้าไปจับจองโต๊ะกันเลย พวกผมเลือกนั่งโต๊ะแถวที่สามจากเวที แถวแรกไม่ไหวอะครับ ติดลำโพงซะด้วย เคยคิดผิดไปนั่งโต๊ะแถวหน้าอยู่ครั้งนึง กลับบ้านกันแบบหูดับกันเลยทีเดียว ถึงวงดนตรีสดของที่นี่จะเจ๋งยังไง แต่ต้องตะโกนคุยกันก็ไม่ไหวมั้งครับ เจ็บคอ... พูดถึงแล้วก็ได้แต่มองนาฬิกา นับเวลาคอยให้ถึงสี่ทุ่มไวๆ จะได้ฟังวงดนตรีสดเล่นสักที ผมละไม่ค่อยชอบเพลงจังหวะตึก ตึก ตึก ตึก กับเสียงซินธ์ แท๊ด แท๊ด แท๊ด แท๊ด ของพวกเพลงที่นิยมเปิดกันในผับนี่หรอกครับ ผมว่ามันขาดจิตวิญญาณของความเป็นศิลปิน... (ว่าไปนั่น)
.
.
.
ห๊าววววววววววววววว
.
เวลาเดินไปช้าจริงๆ เลยนะครับ เวลาที่เรารออะไรสักอย่าง นี่ผมก็เริ่มจะง่วงแล้วด้วย สงสัยเมื่อกี๊กินมาเยอะไปนิด พุงมันตึง หนังตาเลยหย่อน... แต่อย่าคิดว่าผมจะหลับในผับนี่หรอกนะครับ บ้าดิ ใครมันจะไปหลับลง (ยกเว้นคนเมา) เพลงดังขนาดนี้ โต๊ะก็แคบๆ คนก็เยอะ เดินชนกันไปเรื่อย หลับลงก็เก่งแล้วครับ... แต่จะว่าไป ผมว่าผมไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยดีกว่า
อ้อ ส่วนคนอื่นๆ เหรอครับ... กำลังนั่งก๊งกันเลยละครับ “เอ้า ชนนนนนนน”
.
ว่าแล้ว ชายหนุ่มร่างเล็กสะกิดบอกรุ่นพี่ร่างสูงที่นั่งติดกัน ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินเบียดผู้คนตรงไปยังห้องน้ำ... แว่วยินเสียงเฮฮาจากโต๊ะกลุ่มเพื่อนตัวเองก่อนจะปิดท้ายด้วยคำว่า “หมดแก้ว!!!”
.
.
.
ทางด้านร่างสูง เขามองร่างเล็กเดินออกไปจนถึงห้องน้ำจึงกลับมาสนใจแก้วเบียร์ตรงหน้าก่อนจะยกขึ้นดื่มตามเพื่อนๆ และน้องๆ ในโต๊ะ
.
.
หึหึหึ ดูไอ้เปี๊ยกสิครับ มานั่งไม่ทันไรก็หาวซะแล้ว มันก็แปลกคนนะครับ สถานที่อึกทึกแบบนี้ยังจะหาวได้อีก... แถมมาผับแต่ไม่ดื่มเหล้าหรือเบียร์เลย ผมถามว่าจะเอาอะไร มันก็ว่า “เป๊ปซี่ on the rock พี่ขอเพียวๆ นะน้อง โซดาไม่ต้อง”... ผมละสงสัยจริงๆ คนอะไร เกรียนได้ทุกที่ทุกเวลา ตอนนี้ผมเริ่มจะไม่แน่ใจแล้วละครับ ว่ามันเป็นกวนตรีนแบบนี้มาตั้งแต่เกิดเลยรึเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้น ผมก็จะขอยกย่องแม่ของไอ้เปี๊ยกนี่เป็นแม่ดีเด่นแห่งชาติ ที่ท่านอดทนความกวนของมันได้และเลี้ยงดูจนเติบโตจนเป็นเกรียนตอนปลายได้เช่นตอนนี้
“เฮ้ย เชี่ยโบ๊ท ต้าร์มันไมดื่มเหล้าเหรอวะ” ไอ้ว่านมันจะมาถามผมทำไมเนี่ย เพื่อนไอ้ต้าร์นั่งอยู่ข้างๆ มันตั้งสองคน
“เออ กูถามแล้ว มันไม่เอา”
“มันไม่เอา หรือมึงห้ามไม่ให้มันดื่มวะ” เอ้า ไอ้ห่าเต็ม ถามออกมาได้ อย่างผมเนี่ยนะจะไปมีปัญญาห้ามไอ้เปี๊ยก มันฟังผมซะที่ไหนเล่า (ถ้าไม่ขู่มันนะ)
“ฟาย! กูจะห้ามมันเพื่อ?”
“มันไม่อยากเมามั้งพี่” ไอ้น้องทีเพื่อนไอ้เปี๊ยกตอบหลังจากกระดกเบียร์อึกใหญ่ลงคอ
“ทำไมวะ”
“มันคงเข็ดอะพี่ คราวที่แล้วมันเมาแล้วโคตรรั่วอะ”
“รั่วไงวะ” ผมเองก็ชักจะอยากรู้แล้ว ปกติอยู่ห้องที่คอนโดฯ ผมกับต้าร์ก็มีดื่มกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้เยอะแยะอะไร แค่เบียร์คนละกระป๋อง หรือไม่ก็ว๊อดก้าคนละไม่กี่ชอต
“อย่ารู้เลยพี่” ยิ่งพูดแบบนี้มันยิ่งทำให้อยากรู้นะเนี่ย
“เออ จะว่าไป กูยังไม่เคยเห็นไอ้ต้าร์เมาเลยวะ... หึหึหึ” ไอ้เต็มกล่าวขึ้นพลางลูบคาง สายตาดูเจ้าเล่ห์... เฮ้ย มึงมาดตัวโกงโคตรๆ อะ
“งั้นจัดเลยมั๊ยละพี่เต็ม” ไอ้น้องโจ มึงไม่คิดจะปกป้องเพื่อนมึงหน่อยเหรอครับ คนอื่นก็เข้าอิหรอบ “เสนอมา ก็จัดไป”
“เฮ้ย อย่าเลยมึง ช่างมันเหอะ มันไม่อยากดื่มก็ไม่ต้องให้มันดื่ม”
“อะไรของมึง ไอ้โบ๊ท แค่กินเหล้านะเว้ย มึงจะหวงอะไรเนี่ย”
“ไอ้ห่าเต็ม กูไม่ได้หวง... แต่ถ้ามันเมา กูเนี่ยจะลำบาก เข้าใจไหมสาดดดด”
“ไม่ลำบากหรอก เดี๋ยวพวกกูช่วยหิ้วปีกไปส่งถึงรถเลย” เอ้า พวกเชี่ยนี่ แค่ไปถึงรถอะไม่ใช่ปัญหาเพราะว่าพวกเราคนเยอะ ช่วยกันถูลากถูกังไปได้ แต่หลังจากแยกย้ายกันแล้วเนี่ยสิ ผมตัวคนเดียวเลยนะ!!!
“งั้นก็ตามนี้ กูจัดเอง” เชี่ยเต็ม มึงเอาจริงอะ??
“อย่าเลย พวกมึ...” ผมออกปากห้าม แต่ยังไม่ทันพูดจบ เสียงผมก็โดนเสียงพวกมันกลืนหายไปในอากาศซะแล้วละครับ ฟังกูบ้างดิ!
.
.
.
และแล้วเหตุการณ์ก็เป็นไปตามแผนของไอ้เต็มมันครับ พอไอ้เปี๊ยกกลับมาจากห้องน้ำได้สักพัก ไอ้เต็มก็ยื่นแล้วเบียร์ให้ ตอนแรกไอ้เปี๊ยกก็ปฏิเสธดีอยู่หรอกครับ แต่โดนจี้หัวใจเข้าไปด้วยประโยคเด็ด “เฮ้ย ไอ้ต้าร์ มึงอย่ามาตุ๊ดน่า เร็วๆ หมดแก้วเลยมา” เข้าไป ทีนี้ละครับพี่น้องเอ้ยยยย กระดกไม่หยุดเลยครับ ไอ้พวกนั้นก็ชอบใจกันใหญ่ ยื่นทั้งเหล้า ทั้งว๊อดก้า ทั้งค็อกเทล ให้ไอ้เปี๊ยกกันยกใหญ่ เพื่อให้มันดื่มหลายๆ อย่าง จะได้เมาไวๆ... ผมนั่งอยู่ข้างๆ มันห้ามมันแล้ว มันก็ไม่ฟัง ยื่นเป๊ปซี่ on the rock ให้ก็ไม่เอา
เวลาผ่านไปจนเกือบสี่ทุ่มแล้วละครับ ไอ้ต้าร์ก็กรึ่มๆ ละ หน้าแดงคอแดงไปหมดแล้ว แต่ไอ้พวกนั้นก็ยังไม่หยุดครับ ชวนชนแก้วกันตลอด... จะว่าไป ไอ้เปี๊ยกนี่ก็คอแข็งใช่ย่อยนะครับ เพราะว่าถ้านับจริงๆ แล้ว มันเหมือนโดน 5 รุม 1 เลยนะครับ มันคนเดียวชนกับไอ้เต็ม ไอ้ว่าน ไอ้แทน (พวกเพื่อนเหี้ยของผมเอง) และไอ้ทีกับไอ้โจ (พวกเพื่อนเหี้ยของไอ้ต้าร์มันครับ) แต่มันก็ยังไม่เมาเป็นหมา ไม่เหมือนไอ้เต็ม ไอ้ว่าน และไอ้โจ ที่ท่าทางใกล้จะร่อแร่เต็มทีแล้วละครับ... เจริญละครับ คิดจะมอมเขา แต่เสือกมาเมาก่อน เรื้อนสัส
.
.
.
พอสี่ทุ่มนิดๆ วงดนตรีสดที่ไอ้เปี๊ยกมันชอบก็ออกมาเตรียมตัวแล้วละครับ เพียงไม่นานก็พร้อมบรรเลงลีลาให้ขาเที่ยวได้กระโดดได้เต้นกัน ผมเข้าใจไอ้เปี๊ยกมันนะว่าทำไมถึงชอบวงดนตรีสด มันดูมีชีวิตชีวากว่าเปิดแผ่นตั้งเยอะ ยิ่งวงที่ร้องเทพๆ แถมเอนเตอร์เทนเก่งๆ นะครับ หุยยยยย สนุกสุดๆ!! มันเป็นความรู้สึกที่พิเศษเฉพาะตัวของการไปผับ บวกกับการไอ้เฮฮากับเพื่อนฝูงด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้รู้สึกสนุกมากยิ่งขึ้น... คนบางคนอาจจะไม่เข้าใจและมองว่าการไปผับเป็นเรื่องไร้สาระ แต่สำหรับผม การที่เรานานๆ มาที เพื่อมาสนุกกับเพื่อนๆ มันเป็นเรื่องที่ถึงจะไม่ได้มีสาระประโยชน์อะไร แต่ก็ไม่ได้ไร้สาระหรอกนะครับ
ต้องยอมรับว่าวงดนตรีวงนี้เขาเจ๋งจริงๆ ครับ เล่นสนุกมาก คนกระโดดกันทั้งผับเลยก็ว่าได้ ยิ่งแต่ละคนดื่มกันจนกรึ่มๆ แล้วด้วย ยิ่งเฮฮากันขึ้นไปอีก เพลงดังๆ ต่างก็ถูกขนเอามาร้อง ไม่ว่าจะอินดี้หรือไม่อินดี้ คนในนี้ก็เต้นตาม ร้องตามได้หมดคร้าบบบบบ
.
.
.
ตอนนี้เก้าอี้ไม่มีความหมายแล้วละครับ เพราะว่าทุกคนต่างก็ยืนขึ้นโยกตัวตามจังหวะเพลง บางคนก็ออกสเตปซะเต็มที่ นี่ถ้ามีใครถ่ายวิดิโอไว้ คงจะมีอายมุดตูดหมาแน่ๆ ครับ... ไม่ต้องอื่นไกล โต๊ะผมเนี่ยแหละครับ ตัวดี ไอ้พวกที่จะมอมเหล้าไอ้เปี๊ยกแต่ละคนนั้น ตอนนี้รั่วกันกระจาย เต้นเป็นเด็กแว๊นซ์โดนน้ำร้อนลวกเลยละครับ... โถถถถถ ไอ้เชี่ยเต็ม มึงอยากเห็นไอ้ต้าร์เมา แต่มึงอะไปก่อนมันอีก สาดดดดด
จะว่าไป พูดถึงไอ้เปี๊ยกแล้ว... ตอนนี้มันหายไปไหน!!! เมื่อกี๊ยังยืนเต้นเป็นเพนกวิ้นอยู่ข้างๆ ผมอยู่เลย!!
.
ผมมองซ้ายมองขวา แต่ก็หามันไม่เจอ คนก็เจอ ไฟก็สลัว และที่สำคัญ... มันเตี้ย
.
“ที ไอ้ต้าร์ละ” เมื่อมองแล้วหาไม่เจอ ก็ต้องถามเพื่อนมันดูครับ
“อ้าว เมื่อกี๊มันยังเต้นอยู่ตรงนี้อยู่เลยนี่พี่ สงสัยไปเข้าห้องน้ำมั้ง” อืม ก็เป็นไปได้นะ แต่ไม่รู้ว่าไปฉี่ ไปอึ หรือไปอ้วก ฮ่าๆๆๆ
“อืม” ว่าแล้วผมก็ลองมองไปแถวๆ ห้องน้ำสักหน่อย... คิวยาวชะมัด แต่ยังไม่ทันได้สองสายตาส่องหาร่างเล็กก้ได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นไม่ไกลจากด้านหลัง
“ชนนนนนนนน... หมดแก้ว ฮ่าๆๆๆ เอิ๊กๆ”
.
ควับ!
โป๊ะเช๊ะ! นั่นไงครับ ไอ้เปี๊ยก!
.
ผมยืนหรี่ตามองไปตามเสียงเพียงชั่วครู่ก็เห็นไอ้เปี๊ยกกำลังชนแก้วและกระดกเบียร์กับกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ ตัวมันยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มของชายหญิงแปลกหน้าอย่างกลมกลืน ดูเฮฮา มันยิ้ม มันหัวเราะอยู่กับกลุ่มใครก็ไม่รู้... ผมหันกลับมามองที่โต๊ะของกลุ่มตัวเองก็เห็นแก้วของไอ้ต้าร์มันยังวางอยู่ตรงนี้... แล้วนั่นมันไปดื่มแก้วของใคร???
อืมมมม แต่จะว่าไป ไอ้เปี๊ยกมันก็กรึ่มๆ ตั้งแต่อยู่โต๊ะนี้แล้ว และยังไปชนกับโต๊ะนู้นไม่รู้กี่แก้วต่อกี่แก้ว ป่านนี้สติจะยังเหลืออยู่สักเท่าไร... เอ่ออออ ส่วนสตางค์เนี่ยไม่แน่ใจครับ มันยังเนียนเงียบค่าของซุปเปอร์อยู่เลย นั่งรถมาด้วยกันตลอดทางก็ไม่มีพูดถึง... อืมมม เดี๋ยวผมต้องรีดเงินมาจากมันให้ได้ แต่เอาไว้ไปเคลียร์ที่คอนโดฯ ก็แล้วกัน... จะทรมานมันด้วยวิธีไหนดีนะ ฮืมมมมม
.
เฮ้ย!
.
แต่ยังไม่ทันต้องคิดหาคำตอบใดๆ หรือคิดอะไรมากไปกว่านี้ ก็มีบางสิ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดคิดแล้วเดินปรี่เข้าไปหามันโดยทันที เมื่อผู้ชายที่ไอ้เปี๊ยกมันยืนชนแก้วอยู่ด้วยนั้นมันโอบเอวไอ้ต้าร์เมื่อไอ้ต้าร์มันหันไปคุยกับผู้หญิงอีกคน มือทั้งสองข้างฉวยเข้าโอบเอวบางแล้วสวมกอดอย่างแนบชิด... ไอ้ต้าร์ก็ไม่ได้จะขัดขืนอะไร ไอ้เชี่ยนี่ ไอ้ใช้ร่างกายเปลือง!
“เอ่อ โทษครับ เพื่อนผมมาป่วนอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามขึ้นทันทีที่เดินถึงจุดเกิดเหตุ ซึ่งก็ดึงความสนใจจากคนในกลุ่มนั้นได้อย่างดี เมื่อคนพวกนั้นหันมา ผมก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติ... ถ้าสติผมยังดีและความรู้สึกของผมไม่ผิดเพี้ยน ผมจะบอกว่าคนในกลุ่มนี้... มีแต่ผู้ชายครับ คนที่มีหนวดนี่ก็ผู้ชาย คนผมสั้นนั่นก็ผู้ชาย คนที่ผมยาวนี่ก็ผู้ชาย คนที่ใส่กระโปรงนั่นก็ผู้ชาย คนที่แต่งหน้าทาปากนี่ก็ผู้ชาย และไอ้คนกล้ามใหญ่ๆ นั่นก็ผู้ชาย... เฮ้ยยยยย!!!
“อ้อ ไม่ได้มาป่วนอะไรหรอกครับ ผมเป็นคนไปชวนมาเอง” ไอ้คนที่ยืนโอบเอวไอ้ต้าร์อยู่หันมาตอบพร้อมรอยยิ้มหวาน ชวนสยิว แต่มือก็ยังคงสวมกอดไอ้เปี๊ยกเอาไว้ไม่มีปล่อย... ฮืมมมมม มากไปละนะ ส่วนไอ้เปี๊ยกอะเหรอครับ หน้าแดงก่ำ ท่าทางจะสติเหลือน้อยลงทุกที เพราะว่ามันหันมายิ้มตาหยีแล้วถามผมว่า “อ้าว ไอ้คุณโบ๊ท คุณไปไหนมา”...
“ก็ดีแล้วครับที่มันไม่ได้มาก่อกวนอะไร งั้นผมขอตัวเพื่อนผมกลับครับ”
“ว้าาาา อย่างงั้นก็แย่สิครับ ผมยังอยากคุยกับเพื่อนคุณอยู่เลย นี่ก็ยังไม่ได้ถามชื่อเลยด้วยซ้ำ” ไอ้คำพูดลอยหน้าลอยตานี่มันช่างน่าประเคนส้นเท้าให้เหลือเกิน
“มันเมาแล้วครับ ผมขอพามันกลับดีกว่า” ใจเย็นไว้เว้ยไอ้โบ๊ท ใจเย็นไว้
“ไม่ต้องห่วงครับ คุยกันขำๆ เดี๋ยวผมพาไปส่งเองเลย”
“ผม ขอ เพื่อน ผม คืน ครับ” ผมพูดเน้น ช้าๆ ชัดๆ ทีละครับ พร้อมส่งสายตาเอาเรื่องไปให้ พลางยื่นมือไปคว้าแขนไอ้ต้าร์แล้วกระชากให้หลุดออกจากอ้อมกอดไอ้หนวดแพะนี่... เมื่อได้ตัวต้าร์มาแล้ว ผมก็ไม่รอช้าครับ หันหลังกลับแล้วดันหลังไอต้าร์ให้เดินกลับไปที่โต๊ะเดิมของเรา...
“เดี๋ยวสิคุณ” ผมดันหันควับกลับไปมองตามคำท้วง ไอ้หนวดแพะมันจะอะไรนักหนาครับเนี่ย
“เฮ้ย ไอ้ที เอาไอ้เปี๊ยกไปเก็บดิ” ผมตะโกนเรียกไอ้ทีก่อนจะดันหลังให้ไอ้ต้าร์เดินไป ส่วนตัวผมก็กลับหลังหันเดินกลับไปที่โต๊ะไอ้หนวดแพะ
“มีอะไรครับ”
“อืมมมม เอาตรงๆ เลยนะ... เพื่อนคุณน่ารักดี... เราชอบ เราขอได้ปะ”
“...ไอ้สัด!” ประโยคที่มันเพิ่งจะพ่นออกมานั้นทำผมเดือด ง้างมือพุ่งตัวหมายจะเอาเลือดออกจากปากมัน
“พี่โบ๊ท อย่า!!” ยังไม่ทันจะได้เหวี่ยงหมัดออกไป ก็มีคนมารั้งแขนผมไว้ก่อน หันไปดูก็เป็นว่าเป็นไอ้โต้ง รุ่นน้องหน้าใหม่ในชมรมไอ้เต็มนี่เอง
“อย่าห้าม ไอ้โต้ง ไอ้ห่านี่มันกวนตีน” จะไม่กวนตีนได้ไงละครับ ป่านนี้มันยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้
“อย่ามีเรื่องเลยพี่ ผมขอ” ไอ้โต้งบอกผมด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะกระซิบ “พวกเรามันเมากันหมดแล้ว พี่ปรี่เข้าไปโดนรุมขึ้นมาทำไง” เมื่อมันว่าเช่นนั้น ผมเลยมองไปยังโต๊ะตัวเองที่เหลือสภาพพอจะตีกับใครได้อยู่ไม่ถึง 4 คน ที่เหลือก็เมารั่วกันอย่างชัดเจน... แต่ถึงยังไงก็อยากซัดปากไอ้หนวดแพะนี่สักที กูละหมั่นไส้... กูอยู่กันมาเป็นปี มือยังไม่เคยจับเลย ไอ้ห่านี่มาถึงได้โอบเอว ชื่อแม่งยังไม่รู้จักกันเลย… (เฮือก!!! ไม่ใช่แบบน้านนนนนนน T – T )
ว่าแล้วผมก็สะบัดแขนออกแล้วเดินไปตามรุ่นน้องที่จับไหล่ผมแล้วดันเล็กๆ เป็นเชิงให้ผมเดินกลับไปที่โต๊ะของเรา แต่...
“นายนี่ หวงเพื่อนจังเลยน๊า...” มันยังกวนตีนไม่เลิก
“...” ผมทำเป็นหูทวนลม ใจเย็นไว้ไอ้โบ๊ท ใจเย็นๆ
“หวงกันแบบนี้... เพื่อนแน่เหร๊อ” โอเคครับ มันตั้งใจกวนตีนกันแบบนี้ก็ต้องขอสักนิดเหอะครับ
“ฟังนะครับ ผมกับมัน เป็น แฟน กัน และผมก็ หวง มัน มาก ด้วย” ผมตั้งใจพูดเน้นๆ เป็นคำๆ ให้มันได้ยินชัดๆ ซึ่งก็ทำมันหน้าเหวอออกมาได้
.
“ถ้าเข้าใจแล้ว ก็อย่ามายุ่งกับ แฟน คนอื่น... นะครับ... อ้อ แล้วก็ ขอบใจนะที่ชม แฟน ผม ว่าน่ารัก”
.
.
.
ผมกลับมาที่โต๊ะตัวเองก็หย่อนตัวนั่งลงที่เดิม ไอ้เปี๊ยกก็นั่งอยู่เดิมข้างๆ ผม แต่ว่ามันพิงหัวบนไหล่ไอ้ทีแล้วหลับตาไปแล้วละครับ ดื่มไปเยอะแค่ไหนวะเนี่ย ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยยย... ไม่รู้จักดูแลตัวเอง ปล่อยให้โดนคนอื่นเขามอม แล้วก็เกือบจะเสียตัวในผับแล้วไหมละ คิดๆ แล้วก็น่าโมโหนักเชียว
“พี่โบ๊ท ฝากไอ้ต้าร์หน่อยดิ ผมปวดฉี่อะ” เมื่อผมพยักหน้า ไอ้ทีก็เอนหัวไอ้ต้าร์ให้มาพิงไหล่ผมแทน แล้วก็ออกตัวไปห้องน้ำ
.
เมื่ออยู่ในสภาพนี้ ผมก็อดไม่ได้ที่จะหันไปเหล่มองไอ้หนวดแพะแล้วยกยิ้มที่มุมปาก ส่วนมันก็คงจะจ้องมาทางผมกับไอ้เปี๊ยกอยู่แล้ว เมื่อสบกับหางตาผมเข้าไป ก็เสหน้าหนีไปทางอื่น...
ผมไม่รู้ว่ามันยังมองมาอีกบ้างหรือเปล่า แต่ผมก็โอบเอวไอ้ต้าร์ที่หลับพิงไหล่ผมอยู่ นับเป็นการตอกย้ำชัยชนะอย่างสวยงามของค่ำคืนนี้
.
.
.
ผมก้มลงมองไอ้เปี๊ยกที่หลับตา หายใจเป็นจังหวะอยู่ข้างกาย ก็พลันเห็นเศษกระดาษสีขาวโพล่พ้นขอบกระเป๋ากางเกงสีดำของไอ้ต้าร์... หนอย ไอ้หนวดแพะ มันริอาจยัดเบอร์โทรของมันใส่กระเป๋ากางเกงไอ้ต้าร์ด้วยเหรอเนี่ย ว่าแล้วก็ขอหยิบขึ้นมาดูสักหน่อยเหอะ... เผาโชว์กันให้เห็นจะๆ ไปเลยดีไหม
กระดาษแผ่นนั้นมีข้อความสั้นๆ เขียนเอาไว้ด้วยปากกา มีรอยเปียกน้ำทำให้ตัวหนังสือดูเลอะๆ แต่ก็พออ่านได้ว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
-----------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
หลักจากที่โบ๊ทและต้าร์ซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เกตเสร็จ ทั้งคู่ก็ช่วยกันถือของไปเก็บที่รถ
โบ๊ท: ต้าร์ เอาเก็บไว้ที่เบาะหลังก็ได้ ที่กระโปรงหลังมันมันมีรองเท้ากับหนังสืออยู่
ต้าร์: อ้าวเหรอ โอเคๆ เปิดตูดิ
โบ๊ท: เปิดล็อคแล้ว
ต้าร์: ไม่ใช่ หมายถึงให้เปิดประตูรถให้หน่อย ถือของอยู่เนี่ย เห็นไหม ไม่มีมือแล้วเว้ย
โบ๊ท: อ้าว เออๆ ได้ครับๆ (//เปิดประตู)
ต้าร์: ตาตี่ก็เงี้ย มองอะไรไม่ค่อยจะเห็นสินะ
โบ๊ท: เดี๋ยวเอ็งจะโดนไม่ใช่น้อย
ต้าร์: ฮ่าๆๆๆๆๆ น่ากลัว (//ทำเสียงใหญ่ๆ)
โบ๊ท: อืมมมม น่ากลัวแน่ๆ ละ... ค่าของ 2,800 (//กล่าวออกมาลอยๆ ในขณะที่กำลังมุดหัวเข้าไปจัดของในรถ)
ต้าร์: (//เฮือก!!! อย่างนี้ต้องชิ่ง ว่าแล้วก็ทิ้งของแล้ววิ่ง 4x100)
โบ๊ท: โอ้ยยยย ไอ้เปี๊ยก ปล่อยของทับตีน... โอ้ยยยยย หัวโขกขอบประตู... ไอ้เปี๊ยก!!!!!
...และแล้ว เกมวิ่งไล่จับในลานจอดรถก็เริ่มขึ้น... เอย
--------------------------------------------------------------
FlapJack Corner:
เดี๋ยว หยุดก่อน อย่าเพิ่งกระทืบผม :z13:
ที่มาช้าเพราะว่า -งานเข้า- กว่าจะกลับถึงบ้านแต่ละวันก็ตี 2 เป็นอย่างต่ำ ไม่มีเวลานั่งแต่งจริงๆ จังๆ เลยมาช้าอย่างที่เห็น ต้องขอกราบอภัยแทบอกท่านผู้อ่านมา ณ ที่นี้ :m5: แต่รับรองได้ว่าจะแต่งไปเรื่อยๆ ไม่ทิ้งผู้อ่านอย่างแน่นอน (ถึงจะจำนวนไม่เยอะก็เหอะ 5555) สัญญาเลย เอาตูดไอ้ต้าร์เป็นประกัน
ต้องขอแจ้งไว้เลยว่า ณ จุดนี้ ตารางชีวิตยุ่งมาก และจะเป็นอย่างนี้ไปอีกอย่างน้อย 1 เดือนเต็มๆ เพราะฉะนั้นเดือนสิงหาคมนี้ ขอออกตัวไว้ก่อนเลยว่าอาจจะมาลงได้แค่ไม่กี่ตอนเท่านั้นนะครับ :sad4:
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามเรื่องนี้นะครับ โดยเฉพาะคุณ woodong มาดันให้ตลอดเลย ขอบคุณมากๆ ครับ :pig4:
ผมสัญญา (ด้วยตูดไอ้ต้าร์อีกนั่นแหละ) ว่าจะไม่หายไปแบบมึนๆ ครับ :m13:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง
-
อ๊ายยยย เพนกวิ้นน้อยรั่วแล้วเป็นงัยเนี่ย :z2:
ขอบคุณที่มาต่อค่า จัดไป +1 :pig4:
-
มาต่อครบ 100% แล้วครับ เชิญอ่านกันตามสบาย :m17:
@woodong ขอบคุณที่ติดตาม เป็นกำลังใจ และช่วยดันมาตลอดนะครับ :pig4:
@เฉาก๊วย ขอบคุณครับ :m18:
-
แล้วที่บอกว่ามือยังไม่ได้จับเลย
โบ๊ทแอบคิดอะไรอยู่อ่ะ
-
เมื่อไรจะรู้ตัววะเนี่ย :เฮ้อ:
:call:
-
โบ๊ท บอกรักเขาซะ ถ้ารอช้ากว่านี้
สุนัขจะคาบไปรับประทาน
-
คนเขียนเอาตูดต้าร์เป็นประกันเลยเหรอ โบ๊ทยอมหรือนั่น :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า :o8:
แต่ว่าชอบมากๆๆเลย ทั้งพี่โบ๊ท ทั้งน้องต้าร์ น่ารักสุดๆๆๆๆ :-[
เค้าค่อยๆผูกพันกันเนอะ จะว่าไปก็ตัวตึดหนึบตลอดเลย
รอลุ้นว่าเมื่อไหร่จะเป้นมากกว่าเพื่อนร่วมคอนโดกันซะที :z1:
+1 ให้นะค้า มาต่อเร็วๆน้า :กอด1:
-
@yeyong มันเผลอเฉยๆ มั้งครับ ประมาณว่า... o22
@tawan นั่นสิเนอะ :z1:
@woodong หึหึหึ จะมีสุนัขไหม เดี๋ยวรู้กัน :laugh3:
@เฉาก๊วย ถ้าไม่ยอมก็คงต้องเอาของตัวมันแทนอะครับ o3
@BeeRY ยินดีต้อนรับสู่ LOVE HIGH STORY ครับ :กอด1:
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะครับ ขอบคุณคร้าบบบบ :pig4:
+1 กันไปคนละดอก :z2:
-
:z2:
-
มาให้กำลังใจ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้ะ
โบ๊ทกับต้าร์ น่ารักดีเนอะ เหมือนพี่-น้อง
แต่ต่างคนต่างก็แอบมีความรู้สึกพิเศษต่อกันเกินพี่น้องแระ
อีกนานไหมเนี่ยกว่าจะชัดเจนแบบตรงไปตรงมาน่ะ
-
@woodong เต้นสวยนะครับ พริ้วเชียว :m12:
@p_phai ขอบคุณครับ :m2:
@yayee2 ขอบคุณครับ :pig2: ... "อีกนานไหมเนี่ยกว่าจะชัดเจนแบบตรงไปตรงมาน่ะ" --> อันนี้ต้อง ติดตามตอนต่อไป นะครับ :m7:
ขอบคุณทุกเม้น ทุกกำลังใจครับ ผมก็หวังว่าทุกคนคงจะมีความสุขกับ LOVE HIGH STORY นะครับ เจอกันตอนหน้า เร็วๆ นี้ครับ รออีกนิดนะครับ แฮะ แฮะ :m23:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก ^^
.
.
ชูป้ายมั่ง --> "โปรดติดตามตอนต่อไป" ฮ่าๆๆ ^O^
-
ต้าร์เมาไม่เห็นรั่วเลย ออกจะสงบเสงี่ยม
-
LOVE HIGH STORY – 08 – A Little Piece of Trouble | ปัญหาตัวกะเปี๊ยก
“...คราวหน้าคราวหลังอะ กะอีแค่ดื่มเหล้าอะ ตุ๊ดบ้างก็ได้ อย่าแมนนักเลย... เป็นไงละ แมนแล้วเป็นไง เมาไม่รู้เรื่อง ชนแก้วกับเขาไปทั่ว โดนใครลากไปไหนก็ไปกับเขา จะเสียตัวอยู่แล้วยังไม่รู้เรื่องอีก... ถ้าโดนผู้หญิงลากไปก็จะโอเคอยู่หรอกนะ แต่นี่แม่งเป็นแพะตัวผู้ แพะตัวผู้อะมึงงงงงง เข้าใจป่าววะ...
...นี่ดีนะที่โบ๊ทไม่ได้ดื่มอะไรมากมาย ไม่งั้นคงเมาเป็นหมาเหมือนพวกเชี่ยเต็ม ถ้าเป็นงั้นนะ ป่านนี้เอ็งโดนสอยตูดไปแล้วนะเว้ย ไอ้เปี๊ยก โดนแพะสอยตูดอะ มันแย่นะเว้ย... เอิ่ม ก็ไม่เคยโดนเองหรอกนะ แต่มันฟังดูแย่จริงๆ ใช่ปะละ
...ทีหลังไม่ต้องกงต้องกินมันแล้ว เหล้าอะ เข้าใจป่าว... ถ้าห้ามแล้วไม่ฟังนะ จะเตะให้ตัวขาดเป็นสองท่อนเลย! คราวนี้เห็นไอ้เต็มมันชวนไปกินข้าวรับน้องพวกไอ้โต้งมัน แล้วนึกขึ้นได้ว่าแมวบางตัวมันชอบดนตรีสดวงนี้ ก็เลยเสนอให้ไปบริกบาร์... แล้วเป็นไงอะ เพลงอะ ได้ฟังไหมละ แม่ง! ไปฟังไอ้แพะที่ไหนก็ไม่รู้พูดกรอกหูจนจะเอาลิ้นแหย่หูแม่งอยู่แล้ว โว๊ะ!!!!
...แล้วขอบคุณสักคำอะมีไหม ไม่มี! โธ่เว้ย! เอาแต่หลับอยู่นั่นแหละ... ไอ้ที่พูดๆ ไปเนี่ย ฟังบ้างป่าววะ ไอ้เปี๊ยก!!!”
.
.
.
เฮ้อ... บ่นๆๆๆ แล้วก็เหนื่อยเองครับ บ่นอยู่คนเดียว เพราะว่าไอ้เปี๊ยกมันหลับไปตั้งนานแล้วละครับ นั่งหลับคอพับอยู่เบาะข้างๆ ผมเนี่ยละ กลิ่นเหล้านี่ฟุ้งเชียว ผมยิ่งหวงรถผมอยู่ด้วย แต่ยังดีนะครับที่มันหลับไปแล้ว ไม่งั้นถ้ามันอ้วกใส่รถผมคงยุ่ง เรื่องใหญ่เลยละครับ... ไม่อยากจะนึกภาพ
ตั้งแต่แยกย้ายกับไอ้พวกนั้นผมก็ต้องหิ้วไอ้เปี๊ยกนี่มาที่รถ ยังดีที่มีไอ้โต้งมาช่วย ไม่งั้นผมคงได้แบกมันคนเดียวแหงๆ... ก็ไอ้พวกที่ปากดีว่า “ถ้าไอ้ต้าร์เมา เดี๋ยวกูช่วยเอาไปส่งที่รถเอง” ทั้งหลายนั่นนะ เมาเป็นหมาไปกันหมดแล้วนี่ครับ ทั้งไอ้เต็ม ไอ้ว่าน ไอ้ที ส่วนพวกที่พอจะมีสติดีหลงเหลืออยู่บ้างก็ต้องแบกกันไปคนละศพสองศพละครับ กระจายความลำบากให้ถ้วนทั่ว ยิ่งไอ้โจยิ่งซวยครับ เพราะว่าไอ้ทีมันเมาแล้วอ้วกไปรอบนึง คาโต๊ะเลยครับ ไอ้โจก็ต้องแบกมันกลับสภาพนั้นแหละครับ… สมน้ำหน้า!!
ส่วนทางผม ตั้งแต่ไอ้เปี๊ยกเมาหลับไปในผับ ก็หลับยาวเลยครับ ตื่นมาอีกทีตอนที่ผมปลุกก่อนจะแยกย้าย เพราะว่าให้แบกมันกลับตอนมันหลับก็คงจะฟังดูพระเอกละครไปนิดนึง… มันตื่นมาก็ร่อแร่ครับ เดินตุปั๊ดตุเป๋คอตกคอพับตลอดเวลา ขนาดผมกับน้องโต้งหิ้วปีกคนละข้างยังเหนื่อยเลยครับ ลากคนเมากลับบ้านเนี่ย... เดินเซซ้ายทีขวาที จะพาพวกผมเข้าข้างทางตลอดเวลา... ขนาดเมามันยังจะเกรียน!
แต่คิดไปคิดมา ให้มันเมาแบบนี้ก็ดีแล้วละครับ ถ้ามันสติดีๆ คงจะโวยวายผับแตกตั้งแต่ได้ยินผมบอกไอ้เคราแพะนั่นไปว่ามันเป็นแฟนผมแล้วละครับ ถึงจะหลอกๆ ก็เหอะ... หึหึ พูดถึงแล้วก็แอบสะใจเล็กๆ นะครับ จำหน้าไอ้แพะนั่นเหวอได้ขึ้นใจเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับท่านโบ๊ท วะฮะฮ่าๆๆๆๆ วันนี้ไอ้โบ๊ทกระตุกหนวดแพะเว้ย!
.
.
.
“อืมมมม”
.
ห๊ะ?... อ้อ ไอ้เปี๊ยกมันครางครับ ผมก็นึกว่ามันตื่นแล้ว แต่มันยังนิ่งอยู่อย่างนั้นอะครับ ท่าเดียว ท่าเดิมเลย... ตกใจหมด นึกว่าจะตื่นมาได้ยินพอดี... ฟุ้วววว
.
“อืออออ”
“...” ไอ้ต้าร์มันครางอีกแล้วครับ คราวนี้ขยับตัวนิดหน่อย ละเมออะไรละเนี่ย เฮ้อออออ... ขี้เมา
.
.
พอรถติดไฟแดง ผมก็เลยหันไปดูไอ้เปี๊ยกมันสักหน่อย เพิ่งเห็นว่ามันเงยหน้าแล้วขมวดคิ้วจนคิ้วจะชนกันอยู่แล้ว เป็นอะไรรึเปล่าละนั่น ดูพะอืดพะอมชอบกล... หวังว่าคงจะไม่อ้วกออกมาหรอกนะครับ!
.
“ต้าร์ เป็นไรป่าว”
“...” คิ้วยังคงขมวดเป็นปมอยู่กลางหน้าผาก
“โอเคปะเนี่ย” อาการมันดูอึดอัดนะครับ หน้ามันดูพะอืดพะอมมากอะ ผมถามไปอย่างนั้น ไอ้ต้าร์ก็ตอบมาอู้อี้ๆ อยู่ในลำคอ ฟังไม่ได้ศัพท์ ผมเองก็นึกเสียวอยู่ในใจ มันจะอ้วกไหมเนี่ย
“ต้าร์ เป็นไรป่าว ปวดท้องเหรอ” มันส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ปวดหัวเหรอ” มันส่ายหน้าอีก
“แล้วเป็นอะไร”
“...” มันพูดเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ ผมเลยต้องโน้มตัวเข้าไปใกล้ เผื่อว่าจะฟังได้ศัพท์มากขึ้น
“อะไรนะ พูดดีๆ ดิ ไม่ได้ยิน”
.
“จะ... อ้วก”
มันกระซิบ แต่เป็นเสียงกระซิบที่ดังมากครับ ดังก้องอยู่ในหูของผมแล้วตามด้วยเสียง echo อีกระลอกใหญ่ๆ... คล้ายๆ after shock หลังแผ่นดินไหวเลยละครับ!!! อ้าวๆๆๆ ไฟเขียวซะงั้น จะมาเขียวอะไรตอนนี้วะเนี่ย เฮ้ยยยย
.
“เฮ้ยๆๆๆๆ อย่าเพิ่งนะเว้ย อย่าเพิ่งปล่อยออกมานะ เดี๋ยวหาที่จอดข้างทางก่อน”
“อะ ฮือออ” ท่าทางจะไม่ดีแล้วละครับ ดูมันพะอืดพะอมสุดติ่งแล้ว ผมเลยตัดสินใจปาดซ้ายเข้าจอดริมฟุตบาททันที ไม่สนแล้วว่าญาติฝ่ายไหนของผมจะโดนสรรเสริญบ้าง เพราะวินาทีนี้ สวัสดิภาพรถของผมสำคัญที่สุด!!
“อย่าเพิ่งนะ ไอ้เปี๊ยก อย่าเพิ่ง” ผมต้องรีบหาถุงหรืออะไรก็ได้มาให้ไอ้ต้าร์มัน
.
เวรกรรม!! ควานหาแล้วทุกที่ในรถแต่ไม่มีอะไรที่พอจะใช้ได้เลย จะมีก็ถุงใส่ของจากซุปเปอร์อะครับ
.
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งงงงงง!”
มันทำท่าเหมือนจะปล่อยของ ผมเลยเอามือขวาปิดปากมัน ส่วนมือซ้ายก็ล็อคหัวมันไว้ จะได้ปิดปากได้แน่นๆ... อาจจะฟังดูใจร้ายนะครับ แต่ผมต้องบังคับให้มันอั้นเอาไว้ก่อน จะมาปล่อยบนรถผมไม่ได้นะ...
ผมเชื่อว่าคนทุกคนที่รักรถย่อมเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้อย่างแน่นอน ถ้ามีคนมาอาเจียนบนรถคุณแล้วมันไปเปื้อนพรมนะคุณเอ้ยยยยยย เหม็นไปเป็นเดือน!!!
ผมต้องอุดปากไอ้เปี๊ยกไว้สักพักเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่ปล่อยของออกมากแล้ว (ให้มันกลืนของตัวเองลงไป) จนไอ้เปี๊ยกหายเกร็ง ดูผ่อนคลายลงบ้าง มันก็พยายามปัดมือผมออกอย่างกับปัดรำคาญ... ตบหัวคนเมานี่บาปแค่ไหนอะครับ แม่ง เมาแล้วยังจะฤทธิ์เยอะ ยังจะกล้าหือกล้าอือกับผมอีก... ผมต้องรอให้เห็นว่ามันน่าจะโอเคแล้วจึงกล้าปล่อยมือให้มันกลับไปพิงเบาะอย่างเดิม... แต่ยังไงผมก็ไม่ไว้ใจคนเมาอะครับ อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถึงจะไม่มีปาปริก้าก็เหอะ!!
...ว่าแล้วก็เลยไปหาถุงมาเผื่อไว้สักถุง ที่หลังรถน่าจะพอมีถุงเปล่า...
ผมรีบพุ่งตัวออกจากรถไปที่กระโปรงหลัง นั่นไง โป๊ะเช๊ะ!! ถุงพลาสติกผู้เป็นทางสว่างของโบ๊ท ปลอดภัยแล้วแน่แท้... เมื่อได้ถุงพลาสติกก็ไม่รอช้าครับ กลับเข้าประจำที่พร้อมเป็นสารถีพาไอ้ขี้เมากลับห้อง... เฮ้อ เหนื่อยชะมัด
.
.
.
ผมขับรถไปบนถนนราชดำริ มุ่งหน้าสู่ลาดพร้าวโดยมีไอ้ต้าร์เมาหลับอยู่ข้างๆ พร้อมถุงพลาสติกอยู่ใกล้ๆ เผื่อฉุกเฉิน... มันหลับไปแบบนี้ ไม่มีคนกวนตีนหรือเกรียนใส่ บรรยากาศก็เลยเงียบแปลกๆ แบบว่าไม่คุ้นเคยกับความเงียบสักเท่าไรนะครับ... อืม ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ว่ารถผมก็มีวิทยุเหมือนกันนิ ใช่แล้ว งั้นเปิดไล่ความเงียบสักหน่อยก็แล้วกัน
เมื่อเปิดวิทยุ ดีเจก็กำลังเปิดเพลง “คำขอครั้งสุดท้าย” ของวงสามสาวซาซ่าอยู่พอดี... อืม เสียงหวานหูดีจังเลยน๊า... จะว่าไป ขับรถตอนตีสองในกรุงเทพนี่มันสวรรค์ชัดๆ เลยนะครับ รถไม่ติด ไม่มีแดด ไม่ต้องเสียตังค์ขึ้นทางด่วน เปิดเพลงสบายๆ ฟังชิวๆ...
~ ...เพราะเขาได้ทำให้ฉันรู้ว่าอย่าคาดหวัง ตราบใดที่ชีวิตนั้นคือการเปลี่ยนแปลง... ~
โอ้ววว ท่อนนี้มันโดนนะครับ ชีวิตคือการเปลี่ยนแปลง อย่าไปคาดหวังกับอะไรมาก... แหม่ๆ ผมนี่ก็มีอารมณ์มานั่งคิดตามเนื้อเพลงด้วยเว่ย... บ๊ะ! ชิวสุดติ่งเว้ยเฮ้ย
.
“อึก... อุ๊บบบ... อืมมม... โอ๊กกกกกกกกกก”
เฮ้ย!!! ไอ้เปี๊ยก!!!
.
.
.
เวรแล้วไงครับพี่น้องครับ... เพราะ “เขา” ได้ทำให้ “ผม” รู้ว่าอย่าคาดหวังซะแล้วละครับ... แม่ง ชิวิตคือการเปลี่ยนแปลงจริงๆ!!
ผมกระทืบเบรกโดยที่ไม่ต้องหันไปมองด้วยซ้ำว่าไอ้เปี๊ยกที่นั่งอยู่ข้างๆ มันกำลังทำอะไร... ก็เสียงมันชัดเจนขนาดนั้นนิครับ! ไอ้เราก็นึกหวั่นอยู่ในใจอยู่แล้วเชียว แต่ดูท่าทีตอนแรกผมคิดว่าน่าจะรอดอยู่แล้วเชียว แต่ก็ยังโอเคครับ ไอ้ต้าร์มันคว้าถุงได้ทัน... ฟุ้ววววว
ผมต้องเข้าจอดข้างทางอีกครั้งเพื่อให้เปี๊ยกมันปล่อยของได้สะดวก (จะได้ไม่กระเด็นไปเปื้อนรถผม) เมื่อจอดสนิท ผมก็เปิดประตูไปหยิบขวดน้ำขนาด 1.5 ลิตรในกระโปรงหลัง แล้วเดินไปฝั่งผู้โดยสารฝั่งซ้าย... ต้องให้ไอ้เปี๊ยกมันปล่อยให้หมดครับ แบบม้วนเดียวจบ จะได้หายเสียวสักที
“ก้มดิ เดี๋ยวลูบหลังให้”
ผมบอกไปงั้น มันก็เชื่อฟังครับ ก้มหน้าลงไปในถุงแล้วปล่อยของระลอกสอง... มีแต่เหล้าทั้งนั้น จะกินทำไมเนี่ย กินแล้วก็อ้วก เสียดายของหมด วุ้ววววว!! ว่าแล้วก็อยากตบหัวมันสักที แต่ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวมันกระเฉาะ... ผมลูบหลังมันไปเรื่อยครับ จนมันเงยหน้าขึ้นมาบอกว่า “พอแล้ว... หมดแล้ว” ซึ่งเป็นประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกโล่งขึ้นมาทันที อย่างแรง!
“เสร็จแล้วก็ออกมา บ้วนปากซะ...” ว่าแล้วมันก็ลุกออกมาจากรถ... ว่าง่ายดีแท้ แถมยังแสนรู้เอาถุง “ของ” ของมันมาวางไว้บนฟุตบาทนอกรถด้วย
“อะ น้ำ... เฮ้ย!!!!”
After shock ครับพี่น้อง ผมแทบทรุดเมื่อเห็นว่าไอ้เปี๊ยกมันเปื้อน “ของ” ของมันเองครับ ตั้งแต่ปาก ไล่ลงไปที่เสื้อ ยาวลงไปถึงเป้ากางเกงเลยทีเดียว สายตาผมตวัดโดยอัตโนมัติตรงไปยังที่นั่งของไอ้ต้าร์ทันที จึงได้เห็นว่า... เบาะผมยังคงปลอดภัยดี ไม่มีรอยเปื้อนปฏิกูลใดๆ... ฟุ้วววววว รอดไปนะเอ็ง ถ้ารถเปื้อนนะ จะให้ถอดเสื้อผ้าออกมาเช็ดให้สะอาดเลย ฮืมมมมมมม
ว่าแต่... ตอนนี้ผมเอาน้ำราดไอ้เปี๊ยกนี่เลยได้ไหมครับ แม่ง... เลอะเทอะเหลือเกิน กลิ่นตุๆ แล้วด้วย
.
.
.
ผมเหยียบสุดชีวิตเพื่อที่จะกลับคอนโดฯ ให้เร็วที่สุด ไม่มีอีกแล้วไอ้การขับรถกินลมยามราตรีของกรุงเทพ... ต้องเอาไอ้เปี๊ยกนี่ไปซักด่วนๆ ก่อนจะส่งกลิ่นทำร้ายกันมากไปกว่านี้
.
ผมใช้เวลาเพียง 20 กว่านาทีก็มาถึงคอนโดฯ นี่แหละครับคือด่านที่ 2 ที่ผมจะต้องผ่านไอ้ตัวปัญหาตัวกะเปี๊ยกนี่ไปให้ได้...
“ต้าร์...”
“...”
“ต้าร์...”
“...”
“ถึงคอนโดฯ แล้ว... ตื่น ขึ้นห้อง”
“อืออออ” ถ้าเอ็งจะตอบว่า อือ แล้วพลิกตัวหนีเนี่ย ไม่ต้องตอบก็ได้นะ
“(- * - ) …ไอ้...” วุ้ยยยยยย หมั่นไส้ๆๆๆๆๆๆ… ไอ้สเป็คแพะ ไอ้เสื้อเปื้อนอ้วก ไอ้คนระดับติ่งหู ไอ้เกรียนขึ้นสมอง ไอ้ ไอ้ ไอ้... วุ้ยยยยยย!!! ไม่รู้ว่าจะด่าอะไรมันดี!! เจอคนเมาตีมึนใส่เข้าไป ผมละไปไม่เป็นเลยทีเดียว ด่าไปก็คงจะไม่เข้าหูหรอกมั้งครับ เหนื่อยเปล่าๆ...
“...” เมื่อมันยังนิ่ง ผมก็เลยต้องลงจากรถแล้วไปเปิดประตูรถฝั่งไอ้เปี๊ยก
“เปี๊ยก ตื่นเร็ว ไปนอนต่อบนห้องไป” ท่าทางพูดอย่างเดียวจะไม่เกิดผล ผมเลยเอื้อมมือไปคว้าต้นแขนไอ้เปี๊ยกแล้วออกแรงดึงเบาๆ
“อือ... รู้แล้วน่า จะขึ้นห้องก็ขึ้นไปเดะ ใครไปห้ามไว้เล่า เดี๋ยวพี่จะนอนนี่แหละน้อง” มันปัดมือผมออกพลางพูดอู้อี้ยานคางอยู่ในลำคอ ก่อนจะพลิกตัวหนีไปอีกด้าน แต่ผมไม่ปล่อยให้มันหันหนีหรอกครับ ผมจับไหล่มันเอาไว้... เรียกดีๆ ไม่ยอมเชื่อฟัง แถมเมาแล้วลามปามสลับพี่สลับน้องแบบนี้ ต้องโดนสักทีครับ
เพี๊ยะ!
“นี่... เมาแล้วปากดี” ว่าแล้วก็ขอสักหน่อย ผมเลยบรรจงใช้นิ้วทั้ง 4 ของมือข้างซ้ายของผม แล่นลงบนหน้าผากของไอ้เปี๊ยกซะดัง เพี๊ยะ... ไม่รุนแรงครับ แค่เน้นๆ ฮ่าๆ... ไอ้เปียกสะดุ้งเลยครับ ถึงกับอุทานดัง โอ๊ย ก่อนจะเอามือมากุมหน้าผากแล้วมองค้อนผมอย่างจงใจ
“ตาอะ ลืมให้ขึ้นก่อนเหอะ ค่อยมาค้อน... ไปเลย ขึ้นห้อง” ผมสั่งแล้วลากมันลงจากรถ ไม่ต้องการความคิดเห็นใดๆ จากคนเมา
.
.
.
หลังจากคนเมาได้อาเจียนไปสักรอบสองรอบแล้วเนี่ย ก็จะค่อยๆ รู้สึกดีขึ้นเองแหละครับ อย่างไอ้เปี๊ยกเนี่ย ถึงจะเดินเซอยู่บ้าง แต่ผมก็ไม่ต้องคอยหิ้วปีกแล้วนะ (ดีแล้ว ผมกลัวเปื้อนอ้วก) จะมีชอตฮาๆ ก็ตอนที่มันยืนหันหน้าเข้ามุมลิฟท์แล้วเอาหัวพิงไว้กับมุมลิฟท์นั่นแหละครับ เสื้อผ้าก็ยับ หลุดลุ่ย ดูหมดสภาพนักศึกษาอย่างสมบูรณ์แบบ ผมก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปมันเอาไว้... เผื่อว่าจะเอาไว้ล้อมัน ฮ่าๆๆๆๆๆ (//หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง)
ออกจากลิฟท์มา มันก็เดินเลียบกำแพงไปจนถึงห้องมันนะแหละครับ ก็ตรงข้ามห้องผมนี่แหละ แต่พอถึงห้องแล้วมันดันยืนนิ่ง มองซ้ายที ขวาที แล้วหันมาถามผมถึงกระเป่าของมัน...
“เป๋าต้าร์ละ” อืมมมมม นั่นสิครับ กระเป๋ามันละ... เฮือก!!! เวรแล้วไงครับ ผมลืมเอามาจากไอ้โต้ง พอดีฝากให้มันสะพายไว้ตอนหิ้วไอ้เปี๊ยกนี่ออกจากผับ! เวร เวร เวร
“เออวะ ลืมไว้กับไอ้โต้ง”
“...” มันไม่พูดอะไรต่อ ยืนทำหน้าเมาอยู่นิ่งๆ ท่าเดิม ที่เดิม หน้าประตูห้องมัน
“กุญแจห้องก็อยู่ในกระเป๋าสินะ”
“ใช่”
“งั้นเดี๋ยวลองโทรหาไอ้โต้ง... เออออออ แต่ไม่มีเบอร์โต้งวะ”
“เบอร์ต้าร์”
“ห๊ะ??”
“โทรเข้าเบอร์ต้าร์ก็ได้ โทรศัพท์ก็อยู่ในกระเป๋า”
“ได้ปิดเสียงไว้ป่าว”
“เปิด”
“แบตหมดรึป่าว”
“เมื่อคืนก็ชาร์จ ยังไม่หมดหรอก... นี่จะโทรมั๊ยเนี่ย”
“โทรดิ โทรๆๆ”
“เร็วดิ ช้าจริง วุ้ววววว” ดูมันดิครับ เป็นรุ่นน้องที่เคารพผมมากๆ เลยอะ ปลื้มสุดๆ...
.
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไปที่เบอร์โทรออกล่าสุด ก็เบอร์ไอ้เปี๊ยกนี่แหละครับ ที่โทรคุยตั้งแต่เมื่อบ่าย กดโทรออกได้เพียงครู่เดียวก็มีคนรับสาย
“ฮัลโหล”
“นั่นใช่โต้งปะ”
“ใช่คับ”
“นี่พี่โบ๊ทเองนะ”
“อ้อ คับ... ผมก็ว่าจะโทรหาพี่อยู่เหมือนกัน แต่ผมไม่มีเบอร์พี่ จะใช้เครื่องต้าร์โทรก็หาเบอร์พี่ไม่เจอ”
“เอ้า ทำไมไม่เจอละ ที่รับสายล่าสุดก็น่าจะมีเบอร์พี่ขึ้นอยู่นะ”
“ก็ต้าร์เขาไม่ได้เมมชื่อพี่ว่า โบ๊ท หรือ พี่โบ๊ท นี่คับ ผมเลยไม่รู้ว่าเบอร์ไหนเป็นเบอร์พี่ จะถามคนอื่นก็เกรงใจ เห็นเมากันปลิ้น ป่านนี้คงหลับตายไปแล้วอะ” อืม ก็จริงของมัน.. เอ๊ะ เมื่อกี๊ว่าไงนะ ต้าร์ไม่ได้เมมชื่อผมว่าโบ๊ท... แล้วมันเมมว่าอะไร?
“อ้าว แล้วมันเมมชื่อพี่ว่าอะไร”
“โมโจ โจโจ้”
“ฮืมมมมมมมม... โมโจ โจโจ้ งั้นเหรอ” ผมกัดฟันกรอดแล้วจ้องไอ้เปี๊ยกที่ยืนหลับตาพิงประตูอยู่ข้างๆ เดี๋ยวมีเฮแน่ๆ ไอ้เปี๊ยก!
.
“โต้ง กระเป๋าไอ้ต้าร์อยู่ที่โต้ง โต้งก็เก็บไว้ให้ก่อนก็แล้วกัน พรุ่งนี้มีเรียนมั๊ย”
“มีบ่ายอะพี่”
“อืม เจอกันเที่ยงครึ่งหน้าเซเว่นละกันนะ”
“ได้คับพี่”
“งั้นแค่นี้นะ.. พี่มีธุระต้องไป – จัดการ – “
ผมวางโทรศัพท์แล้วยัดเข้ากระเป๋ากางเกง.. ผมไขประตูห้องแล้วเปิดออก ก่อนจะหันไปยิ้มให้ไอ้เปี๊ยกแล้วเอื้อมมือไปจูงแขนมันเข้าห้องไป...
.
.
.
“โอ้ยยยย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อึก แอ๊ก!!!”
.
อะ ไม่ต้องตกใจครับผู้อ่านที่รักทั้งหลาย ที่ได้ยินคล้ายๆ เสียงโหยหวนอย่างทรมานนั้น มันก็แค่เสียงของตัว “ปัญหาตัวกะเปี๊ยก” ที่ทำผมเหนื่อยมาทั้งวันนั่นแหละครับ... ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว รวบยอดเลยก็แล้วกัน... ถ้างั้น ผมขอตัวไปแก้ “ปัญหา” ก่อนนะครับ ไว้เจอกันนะครับ บายๆ ครับ (//ยิ้ม)
.
.
.
~ ติ๊ด ติ๊ด ~
โทรศัพท์มือถือของโบ๊ทสั่นพร้อมส่งเสียงสั้นๆ เป็นเสียงเตือนว่ามีข้อความ sms ใหม่ โบ๊ทยังไม่ว่างมาเปิดอ่าน เลยได้แต่ปล่อยให้หน้าจอโทรศัพท์ให้ส่องแสงพร้อมข้อความขึ้นหน้าจอว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
เมื่อร่างเล็กปรี่เข้าหาเตียงของร่างสูง แต่ว่าก็โดนคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน...
“จะไปไหน”
“นอน”
“นอนได้ ไม่ว่า แต่เอ็งต้องไปอาบน้ำก่อน” ร่างสูงออกคำสั่งพลางส่งสายตาไปทางห้องน้ำ
“ไม่เอาอะ ปวดหัว ง่วง ขี้เกียจ”
“งั้นก็ไปนอนโซฟาเลย ไอ้เปี๊ยก”
“...ก็ได้” กีต้าร์ตอบหน้าเซ็ง
“เอ๊ะ จริงอะ” การที่ต้าร์เชื่อฟัง บอกง่ายแบบนี้ สร้างความประหลาดใจให้กับโบ๊ทอย่างแรง
“อือ ง่วงแล้ว ขี้เกียจเถียงแล้ว” ว่าแล้วก็เดินไปหยิบหมอนบนเตียงมาหนึ่งใบ
“ดีแล้ว หัดเชื่อฟังกันซะบ้าง”
“มีผ้าห่มให้ยืมมั๊ย”
“มี อยู่ในตู้ตรงนั้นอะ” เมื่อโบ๊ทตอบพลางชี้นิ้วบอก ต้าร์ก็เดินกอดหมอนไปหยิบผ้าห่มออกมาจากตู้เก็บของที่โบ๊ทชี้บอก
“ยืมมือถือส่งแมสเสจหาไอ้ทีหน่อยดิ”
“ได้เลย” ว่าแล้วก็ส่งมือถือให้ร่างเล็กที่ยืนกอดหมอนกับผ้าห่มอยู่ตรงหน้า
เมื่อได้มือถือมา ต้าร์ก็โยนหมอนกับผ้าห่มออกไปกองอยู่ที่หน้าห้องนอน ก่อนจะโยนมือถือราคาแพงของร่างสูงตามออกไปติดๆ... เจ้าของเครื่องไม่มีเวลายืนประมวลผลอะไรมาก ร่างกายพุ่งตามสายตาที่จับจ้องโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่ลอยละล่องอยู่กลางอากาศราวกับภาพสโลว์โมชั่น... ถึงจะคว้ามือถือไว้ไม่ทัน แต่ก็ยังดีที่มันตกลงบนกองหมอนและผ้าห่ม... ปลอดภัย
โบ๊ททำหน้ายักษ์หันควับกลับมาที่ไอ้เปี๊ยกตัวปัญหาแต่... ปัง กริ๊ก... สิ่งที่เขาเห็นกลับกลายเป็นประตูห้องนอนตัวเองพร้อมเสียงล็อคที่ดังกังวาลอยู่ในโสตประสาท... กุญแจห้องก็ดันวางไว้บนโต๊ะข้างประตูในห้องนอน
“เฮ้ยๆๆๆ ไอ้เปี๊ยก นี่มันห้องนอนข้านะเว้ย! ออกมา เอ็งไม่อาบน้ำ เอ็งต้องออกมานอนโซฟา”
“ผมไม่ชอบนอนโซฟา เมื่อยตัว” เสียงร่างเล็กตะโกนออกมาจากในห้องนอน
“แต่เอ็งไม่อาบน้ำ ใครจะไปอยากนอนร่วมเตียงด้วยละ แถมตัวเปื้อนอ้วกอีกต่างหาก”
“นี่ก็ไม่ได้นอนด้วยกันแล้วนิ... ผมนอนบนเตียง... คุณก็นอนโซฟาไง หมอนกับผ้าห่มก็มีแล้วไม่ใช่เหรอ”
.
.
“ไอ้เปี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” โบ๊ทคำรามก่อนจะทุบประตูห้องนอนตัวเองอย่างบ้าระห่ำ... เพียงสักพักก็มีกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กสอดมาใต้ประตู มีข้อความสั้นๆ เขียนว่า... “เงียบๆ หน่อยดิ คนเมาจะนอน”
( - * - ) กูจะฆ่ามึง!!!
------------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
มาช้ายังดีกว่าไม่มานะ :m17:
เอาไปเลย 120% :m9:
Bonus มาแล้ว จัดเต็ม :m19:
ส่วนใครที่ไม่รู้จักโมโจโจโจ้ ไอ้ลิงแก่จอมบ้าบำอาจ ก็ดูรูปข้างล่างนี้เลยนะครับ
(http://images.wikia.com/powerpuff/images/3/34/Mojo_Jojo.png)
ปล. มีชื่อตอนเป็นภาษาไทยแล้วด้วยนะเออ
-
:z13:
-
555555555555555555555555555555555555555555+
หัวเราะยาวๆ ในที่สุดก็ไม่พ้นอ้วกบนรถ สารภาพเลยว่าเป็นอะไรที่ทรมาณที่สุดในชีวิต
เหมือนโลกมันหมุนได้ มันติ้วๆๆๆ อ้วก ปวดท้อง และปวดหัว
แต่คนเราก็นะ เหมือนไม่เข็ด 55+ ยังหาเรื่องออกไปเมาได้ทุกอาทิตย์ ^^
-
แงงงงงงงงงงงงง อย่าอ๊วกน้า แอวะๆๆๆ :z3:
-
กำลังกินข้าวขณะอ่าน ยังพะอืดพะอม ตามเลย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เคยอ้วกใส่รถคนอื่นเหมือนกัน รู้สึกผิดจนถึงวันนี้ :m17:
แต่น้องต้าร์ไม่เป็นไรนะ ถ้าพี่โบ๊ทเค้าโกรธ ก็ทำหน้าแบ๊วๆ อ้อนๆเข้าไว้ :laugh:
-
ชีวิตคือการเปลี่ยนแปลงไง แบบอาจจะได้ฤกษ์เปลี่ยนพรมรถแล้วอะไรแบบนี้ 555+
-
โบ๊ทจอดรถทันปะเนี่ย
ถ้าไม่ทันล่ะ วะฮ่าฮ่า ไม่อยากนึกภาพ
:เฮ้อ:คนเรานี่เนาะ ดื่ม เมา อ้วก มวนท้องไส้บิด ทรมาน ปวดหัว แล้วกินทำไมก็ไม่รู้ 555
-
แอร๊ยยยยย เจอฟิคเรื่องโดนๆอีกเรื่องแว้วววววววว
คลิกเข้ามาเพราะขนหน้าแข้งผู้ชายสองคนเรยนะเนี่ยยยย 55555++
ภาพประกอบฟิคแนวได้ใจ ชอบๆๆๆๆ
แล้วนี่อาราย ต่างคนต่างไม่ชัดเจน ไม่ยอมรับอะไรทั้งสิ้น
กวนติงและเกรียนใส่กันไปวันๆ แต่ก็นั่นแหละ เพื่อน และคนอ่าน เค้ารู้กันหมดแว้ววววว
เราชอบบรรยากาศสองคนนี้นะ ใกล้ชิกฃดกันจนเคยชินโคตรๆเลยอ่ะ
นี่จะแยกกันได้มั้ยเนี่ยยยยย
กดไลค์ กระตุกหนวดแพะ 5555++ ไอ้พี่โบ๊ททททท
น้องต้าร์น่ารั๊กอ่ะ!!! ชอบโมเม้นขดเป็นหนอนชาเขียว
แถมเป๊บซี่ออนเดอะร็อก 555++ เกรียนแบบแบ๊วๆ
มีคนรอเพิ่มอีกคนแล้วน้า น้องต้าร์อ้วกลงถุงรึป่าวคะลูกกกกกก
-
มาต่อแล้วครับ มาช้านิดนึงแต่ก็ยังดีกว่าไม่มาใช่ปะละ :m17:
เอาไปเลย 120% :m9:
THANK YOU
@boong086 :z10: มาต่อแล้วครับ พยายามอย่างสุดชีวิต...
@bellity 55555 เวลาเมามันทรมานเนอะ ไม่ไหวๆ :m8:
@เฉาก๊วย เอ่อ อันนั้นบอกไอ้ต้าร์หรือบอกตัวเองอะครับ :m29:
@woodong อร่อยเลยสิครับ 555555 :m4:
@BeeRY มันคงจะอ้อนไม่ทันแล้วละครับ :m20:
@drasil แค่เกือบไปครับ พอดีว่าผมยังปราณี :m19:
@yayee2 ก็อย่างไอ้โบ๊ทบอกอะแหละครับ กินแล้วเมา แล้วก็อ้วก เสียของหมด :เฮ้อ:
@TifaReira ขอบคุณครับ ยินดีต้อนรับสู่ LOVE HIGH STORY ครับ :mc3: ... "น้องต้าร์อ้วกลงถุงรึป่าวคะลูกกกกกก" --> ก็อย่างที่เห็นอะครับ ลงบ้างไม่ลงบ้าง 5555555
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับ :m1: แล้วเจอกันตอนหน้านะครับ :m9:
-
ถ้าเป็นเบาะหนังยังพอว่า แต่ถ้าเป็นกำมะหยี่ ไม่อยากจะคิด
-
คิคิคิคิ โอ้ยยยยยยย หน่วงเหนี่ยวอารมณ์ไปจนถึงวันจันทร์เลยอ่า
ไม่เป็นไรรอได้ๆ
120% ที่ว่า คือ..น้องต้าร์ยังอ้วกลงถุง แต่เลอะเทอะสิ้นดี อี๋ๆๆๆๆ
แต่ชอบอารมณ์พี่โบ๊ทอ่ะ กลัวรถเปื้อนสุดๆ น้องต้าร์จะอ้วกก็อ้วกไป 5555++
ดูเหมือนทำอะไรให้ทุกอย่างนะ แต่ผิดนิดเดียวตอนลืมกระเป๋า ก็ยังโดนเหวี่ยงได้
ทำดีไม่ขึ้นเลยว่ะพี่โบ๊ทททท
ว่า..
โมโจ โจโจ้ ? คือ... ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะคร๊า น่ารักดีออก คริคริคริ
วันจันทร์รรรรรร ไม่เคยอยากให้มาถึงเร็วขนาดเน้!!! 555++
-
จัดการตัว ปัญหายังไง อยากรู้ อยากรู้
-
คืนนี้นอนไหนล่ะจ๊ะเนี่ยไอ้เปี๊ยก 555+
สติไอ้คุณเปี๊ยกกลับมาแล้วอะ งั้นก็อดฉากถอดฉากเช็ดตัวแล้วล่ะสิ :m13:
-
:z2: :z2:
-
ตามอ่านทันแล้ววววววววค่าาาา
ฮามากอ่ะ ชอบต้าร์มากที่สุด
เมื่อไหร่คู่นี้เค้าจะหวานกันซักที
อยากบอกว่า ชอบตอนสุดท้าย ที่จะบอกว่า โปรดติดตามตอนต่อไป อ่ะ อยากรู้ว่ามันจะมายังไง
และชอบช่วง Bonus หลังไมค์ ฮาดี
เป็นกำลังใจให้คนเขียน :L1:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่า
-
อรุณสวัสดิ์ครับ :mc4:
Bonus หลังไมค์ ตอนที่ 9 จัดเต็มมาให้แล้วนะครับ ยาวกว่าโบนัสตอนอื่นๆ นิดนึง (เกือบจะตัดเป็น interlude ละเชียว 555) หวังว่าคงจะชอบกันนะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะครับ โดยเฉพาะทุกคนที่เม้นท์ น่ารักที่สุด เป็นกำลังใจชั้นดี :กอด1:
@yeyong รถคุณโบ๊ทเขาต้องไฮโซครับ หนังเท่านั้น แต่คราวนี้รอดตัวไป :laugh:
@TifaReira นั่นสิเนอะ กะอีแค่ชื่อโมโจ โจโจ้ แค่ลิงแก่เกรียนๆ ตัวนึง จะไปน่าเคืองอะไร :laugh3:
@woodong เอาไว้จะจ้างนักสืบไปมุดใต้เตียงสืบมาให้นะครับ :o8:
@เฉาก๊วย 55555 ทะลึ่งนะเนี่ย :z1:
@roseen :z2: เต้นด้วยคนครับ
@KURATA ขอบคุณที่ติดตาม LOVE HIGH STORY นะครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยครับ :pig4: จะหวานกันเมื่อไร? อันนี้ต้อง "ติดตามตอนต่อๆ ไป" ครับ :m13:
ไปละครับ ขอนอนต่อสักงีบใหญ่ๆ :a12:
ไว้เจอกันใหม่ตอนต่อไปนะครับ
-
เข้ามาอ่านโบนัสเพิ่มจ้า :mc4:
รู้สึกว่าต้าร์เมาแล้วไม่เหมือนคนเมาเลยอ่า ยังแสบได้เสมอต้นเสมอปลายดีมาก :laugh:
น่ารักดีอ่ะ :o8:
-
ตาร์อย่างฮา
ชอบ ๆ ติดตามต่อจ้า
:L2: :L2:
-
เกรียนอย่างนี้ ข่มขืนแล้วฆ่าดีไหม
-
กร๊ากกกกกก
อ่านโบนัสแล้วรู้สึกว่าต้าร์แม่ง "เกรียน โค-ตะ-ระ"
-
555+
นายเิอกเรา น่าีรักได้โล่จริงๆ
-
เกรียนดีนะเรื่องนี้ :m20:
-
@BeeRY สำหรับไอ้ต้าร์ ความแสบไม่ได้สัมพันธ์กับปริมาณแอลกอฮอล์ในเลือดครับ :m29:
@golove2 ขอบคุณครับ :m11:
@akike ผมว่าแค่ข่มขืนแต่ไม่ต้องฆ่าจะดีกว่านะครับ จะได้ข่มขืนได้อีก :m10:
@KURATA อืมมมม ผมเห็นด้วยที่สุดเลยครับ :m26: >> จากโบ๊ท
@drasil :m13: >> ไอ้ต้าร์ตอนเขิน
@yunjae55 ถ้าจะมองว่าเกรียน อย่าเหมารวมถึงคนแต่งนะครับ ผมไม่เกรียนนะ :m17: มีแค่ไอ้เปี๊ยกนั่นแหละที่มีความเกรียนให้เห็นกันเป็นระยะๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะครับ ช่วงนี้ผมอาจมาลงตอนใหม่ช้าหน่อย ตารางชีวิตมันค่อนข้างวุ่นวาย แต่ยังไงก็จะพยายามนะครับ ขอบคุณทุกคนครับ :pig4:
-
LOVE HIGH STORY– interlude – Innocence | ไร้เดียงสา (พิเศษวันแม่)
http://www.youtube.com/v/b0XGR4KrKVw
ในโอกาสวันแม่ทั้งที LOVE HIGH STORY ก็เลยขอมีตอนพิเศษสักนิดนึง (มีเพลงให้ฟังกันด้วยนะเออ) วันนี้เราจะย้อนเวลาไปดูเด็กชายโบ๊ทกับเด็กชายกีต้าร์กัน (^__^ )... ใครจะไปยกมือขึ้น โย่ว โย่ว :m9:
.
.
.
เช้าวันเสาร์วันหนึ่งเมื่อหลายปีที่แล้ว เด็กชายกีต้าร์ อายุ 6 ขวบ กำลังนอนเอกเขนกดูการ์ตูนช่องเก้าอย่างสบายใจ...
“กีต้าร์เอ้ย ไปอาบน้ำสิลูก จะได้กินข้าว”
“เดี๋ยวสิ”
“ไม่ต้องมาเดี๋ยวเลย ไปอาบน้ำเร็วๆ เข้า”
“ดูการ์ตูนจบก่อนนนนนน”
“บอกไม่ฟังเลยนะเรา เดี๋ยวเหอะ แม่จะเอาทีวีไปขายให้หมดเลย อดดูการ์ตูนเลยนะ”
“...” เด็กน้อยเม้มปาก ไม่ได้เถียงอะไร คิดอยู่ในใจว่าแม่...คือสิ่งมีชีวิตที่ใจร้ายที่สุดในโลก
.
เวลาผ่านไปอีกสักพัก ต้าร์ก็ยังคงดื้อ นอนอยู่ที่เดิม
“แม่บอกไม่ฟังเลยนะ แบบนี้ไม่ต้องกินหมูทอดแล้ว”
“ไม่กิน”
“ขนมก็ห้ามกิน”
“ไม่กินก็ได้หรอก”
“ไม่น่ารักเลยนะเรา” คุณแม่พูดเสียงเข้มก่อนจะเดินหายเข้าครัวไป
.
ช่วงเวลานอนดูการ์ตูนของเด็กชายกีต้าร์ดำเนินไปอย่างราบรื่น โดยไร้เสียงรบกวนจากคุณแม่ใจร้าย จนกระทั่งมาถึงการ์ตูนเรื่องสุดท้ายซึ่งตอนนั้นฉายโดเรมอนเป็นเรื่องสุดท้าย โดยที่วันนั้นฉายตอนที่โนบิตะโดนคุณแม่ดุเรื่องไม่ทำการบ้าน เรื่องไม่ยอมทำความสะอาดห้อง เรื่องผลการเรียนที่ค่อยดีนัก ทำให้โนบิตะรำคาญใจและไม่พอใจ จึงขอของวิเศษจากโดเรมอนเพื่อทำให้ทุกคนหายไปจากโลกนี้... หายไปจากชีวิตเขา
เมื่อเวลาผ่านไปโดยมีเขาอยู่เพียงลำพัง จึงทำให้เขาคิดถึงแม่และเพื่อนๆ ทุกคนขึ้นมาจับใจ... มันเหงา มันเดียวดาย... เขาได้ลิ้มลองรสชาดของชีวิตที่ไม่มีแม่... สุดท้ายโนบิตะก็สำนึกและให้โดเรมอนช่วยใช้ของวิเศษเพื่อนำแม่และทุกๆ คนกลับมาดังเดิม
เด็กชายกีต้าร์ลองคิดดูจึงรู้ว่าคุณแม่นั้นสำคัญแค่ไหน เขาก็คงจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีคุณแม่และคงจะเหงาและเศร้าใจอย่างโนบิตะอย่างแน่นอน... แค่คิด น้ำตาใสๆ ก็เอ่อล้นขึ้นที่ขอบตากลมโต
เด็กชายกระโจนลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปหาแม่ในครัว ก่อนที่จะพุ่งเข้ากอดขาคุณแม่ที่ยืนล้างผักเตรียมทำอาหารเช้าให้ลูกชายตัวเล็กอยู่ที่อ้างล้างจาน
“หืม? เป็นอะไร”
“...” เด็กชายไม่พูด แต่ส่ายหน้าไปมาทั้งๆ ที่ยังกอดและมุดหน้าอยู่ที่ขาของคุณแม่
เด็กชายกอดขาแน่นราวกับกลัวว่าผู้หญิงตรงหน้านี้จะหายไปไหน... ผู้เป็นแม่ย่อตัวลงนั่งก่อนจะผละลูกชายออกจากตัวเพื่อให้เห็นหน้าชัดๆ เมื่อเห็นแพคนตาชื้นๆ กับขอบตาแดงๆ นั้นก็ใช้ปลายนิ้วค่อยๆ ปาดเกลี่ยอย่างเบามือเพื่อไล่น้ำตา
“เป็นอะไรคับ คนเก่งของแม่”
“...” เด็กชายต้าร์ยังคงไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงสะอื้นเล็กๆ
“โอ๋ คนเก่ง ไม่ร้องนะลูกนะ” อ้อมกอดของแม่มันอบอุ่นแบบนี้นี่เอง
“แม่...”
“หืม อะไรลูก”
“อาบน้ำให้หน่อย”
รอยยิ้มอบอุ่นปรากฎขึ้นบนใบหน้าสวยของหญิงผู้เป็นแม่ แววตาที่จริงใจและเปี่ยมไปด้วยรักจ้องตรงไปยังลูกชายสุดที่รัก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วจูงลูกชายเดินออกจากครัวไป
ภาพสุดท้ายเป็นภาพของหญิงสาวผู้เป็นแม่นั่งอยู่ขอบอ่างอาบน้ำโดยมีเด็กชายกีต้าร์เปลือยล่อนจ้อนยืนแช่น้ำอยู่ในอ่าง เสียง ปิ๊ด ปิ๊ด ของเป็ดยางลอยน้ำสีเหลืองอ๋อยดังขึ้นตามจังหวะบีบของมือเล็ก... แต่นั่นก็ไม่สดใสเท่ากับเสียงหัวเราะคิกคักของสองแม่ลูกที่หยอกล้อกันอยู่สองคนอย่างมีความสุข... นี่แหละ รักแท้ที่ไม่มีวันแพ้สิ่งใด
.
.
.
เอาละ เราปล่อยให้สองแม่ลูกเขามีความสุขกันสองคนดีกว่า พวกเราแอบไปดูเด็กชายโบ๊ทกันบ้างเนอะ (^___^ )
.
.
.
ในบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ใจกลางกรุงเทพ ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าเพื่อต้อนรับสมาชิกใหม่ “น้องเบล” ทารกเพศหญิงสมบูรณ์แข็งแรงที่คุณแม่อุ้มอย่างทะนุถนอมอยู่ในอ้อมอก ห้อมล้อมไปด้วยคุณพ่อ ลูกชายทั้งสอง และบรรดาพ่อบ้านแม่บ้านที่อยู่กับครอบครัวนี้มานาน จนกลายเป็นเสมือนสมาชิกในครอบครัวที่แสนอบอุ่นนี้
เด็กชายโบ๊ทวัยแปดชวบยืนเกาะพนักพิงเก้าอี้ที่คุณแม่นั่งอุ้มน้องคนสุดท้อง สมาชิกใหม่ของครอบครัว สายตาจับจ้องไปยังน้องสาวคนเล็กสลับกับใบหน้าอิ่มเอมของคุณแม่... ช่างดูมีความสุขเสียเหลือเกิน เขาเองก็มีความสุขมากเช่นกัน แต่ก็มีความหวั่นใจอยู่ลึกๆ
หวั่นใจว่าจะมีใครมาแย่งความรักของแม่ไปจากเขา หวั่นใจว่าต่อไปนี้จะไม่ได้เป็นคนสำคัญอย่างที่เคยเป็น ด้วยความที่เคยเป็นลูกสุดท้อง ก็มักจะมีคนตามใจมาตลอด ถึงเขาจะรักน้องและอยากมีน้องมาตลอด แต่พอเอาเข้าใจ ก็แอบกลัวอยู่ลึกๆ ว่าน้องจะมาแทนที่เขา
.
.
.
เวลาผ่านไปจนเข็มนาฬิกาเดินไปชี้เลข 10 บอกเวลาสี่ทุ่ม ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวและพักผ่อน คุณพ่อคุณแม่พาน้องเบลขึ้นห้องนอนไปแล้ว ส่วนเด็กชายโบ๊ทกับพี่เบนซ์ (พี่คนโต) ก็หันไปสนใจการ์ตูนในช่อง Cartoon Network ต่อ
“อย่านอนดึกนักนะลูก... เบนซ์ พาน้องเข้านอนนะลูกนะ” นั่นคือคำพูดสุดท้ายของคุณแม่ในค่ำคืนนี้ก่อนจะเดินอุ้มน้องขึ้นห้องนอนไปกับคุณพ่อ
.
.
.
ความหวั่นใจที่ก่อตัวขึ้นเริ่มเจริญเติบโตจนคับอกคับใจ สุดท้ายเด็กชายโบ๊ทจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินขึ้นไปหาคุณแม่
เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นคุณแม่นั่งอุ้มน้องเบลอยู่ไม่ห่างกาย ส่วนคุณพ่อก็อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ มีเพียงเสียงฝักบัวที่ปล่อยน้ำกระทบพื้นกระเบื้องดัง ซ่า ซ่า
“ว่าไงคับ ยังไม่ง่วงเหรอคับ” คุณแม่หันมาถามเด็กชายที่ยืนอยู่ที่ประตู
“...” เด็กชายส่ายหน้าเบาๆ ไม่ได้ตอบอะไร ราวกับว่าปากที่เม้มอยู่นั้นจะไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรได้
“มานี่มาลูก” คุณแม่เรียกลูกชายให้เข้าไปหา
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละคับ”
“...” เด็กชายโบทเม้มปาก กำมือแน่น
“พี่เบนซ์แกล้งเหรอลูก”
“...” ในหน้ากลมส่ายไปมาเล็กน้อย
“ไหน ใครทำอะไรลูกแม่ บอกแม่มา เดี๋ยวแม่จะไปจัดการให้นะคับ” ผู้เป็นแม่วางลูกสาวลงบนเบาะที่วางอยู่ข้างกาย ก่อนจะโน้มหัวลูกชายเข้ามากอดแนบอก เด็กชายโบ๊ทคลายมือที่กำแน่นแล้วสวมกอดแม่
“แม่รักน้องเบลไหม”
“รักสิลูก... แล้วโบ๊ทละ รักน้องไหม”
“...” เด็กชายพยักหน้าแทนคำตอบ
“ดีแล้ว โบ๊ทต้องรักน้องมากๆ นะ โบ๊ทเป็นพี่ชายแล้ว แล้วก็ต้องเป็นพี่ชายที่รักและดูแลน้องให้ดีที่สุดนะลูกนะ”
“คับ”
“คราวนี้จะบอกแม่ได้หรือยังว่าใครทำอะไรโบ๊ท”
“...” เด็กชายส่ายหน้า แต่อาการแบบนี้ + คำถามที่ลูกชายถาม มันก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้เป็นแม่เดาออกว่าทำไมลูกชายถึงทำหน้าแบบนี้... ตอนที่คลอดโบ๊ทใหม่ๆ เบนซ์ก็มีสีหน้าแบบนี้เหมือนกัน สีหน้าที่ดูมีความสุขแต่ก็ระคนไปด้วยแววตาหวาดหวั่น และมีกลิ่นอายของความน้อยอกน้อยใจฟุ้งออกมา
“อะ ไม่บอกก็ไม่บอก... แต่แม่มีอะไรจะบอกลูก”
“...” เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองหน้าผู้เป็นแม่
“แม่รักลูกทุกคน... แม่รักพี่เบนซ์ แม่รักโบ๊ท และแม่ก็รักน้องเบลด้วย แม่รักทุกคนเท่าๆ กัน... คุณพ่อก็รักลูกๆ เหมือนกัน ป้าใจ พี่หอมกับลุงยศ ก็รักลูกๆ เหมือนกัน”
“แม่สัญญาป่าว ว่าแม่จะไม่รักโบ๊ทน้อยลง”
“ฮะ ฮะ ฮะ... สัญญาด้วยเกียรติเนตรนารีเลยลูก ไปเอามาจากไหน... โบ๊ทรู้ไหม ความรักมันไม่เหมือนเงินหรืออาหารนะลูก ที่คนยิ่งเยอะยิ่งต้องแบ่งกันหลายส่วน แต่ความรักเนี่ย มันยิ่งทวีคูณ แม่มีน้องเพิ่ม ไม่ได้แปลว่าแม่จะรักลูกกับพี่เบนซ์น้อยลง แต่ตรงกันข้าม แม่ยิ่งจะรักทุกคนมากขึ้นต่างหาก... แล้วโบ๊ทละสัญญากับแม่ได้ไหมว่าจะเป็นเด็กดีจะรักน้องเบลเหมือนที่รักแม่”
.
.
.
“สัญญาด้วยเกียรติลูกเสือเลยคับ”
ภาพสุดท้ายในห้องนอนเป็นภาพของสองแม่ลูกนั่งกอดกันอย่างอบอุ่นอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ รอยยิ้มและความอุ่นใจมาเยือนหัวใจของเด็กชายเมื่อความรักของแม่ที่มีต่อเขาได้พัดเป่าความกังวลไร้สาระออกไปจนหมดสิ้น... แม่ยังรักเขาดังเดิม และนั่นก็เป็นความรู้สึกที่เขามั่นใจที่สุด... อย่างเต็มหัวใจ
.
.
.
(FlapJack แพนกล้องออกนอกหน้าต่างที่มีทีมงานโรยตัวชูป้ายว่า "โปรดติดตามตอนต่อไป" อยู่อย่างทุลักทุเล)
-----------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ขอให้ทุกคนมีความสุขในวันแม่นะครับ :pig3: ตอนนี้ยังมีเวลา ใครยังไม่ได้บอกรักหรือกอดแม่ก็รีบไปทำซะนะครับ :L1:
-
กีร์ต้าตอนเด็กๆนี่ก็เค้าเลยเนี่ย :laugh:
ซึ้งอ่ะซึ้ง กอดขามามี๊ด้วย กดบวกให้ในวันแม่ :กอด1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก
เงียบๆ หน่อยคนเมาจะนอน สงสัยมุขนี้คงต้องไปใช้กับสุดที่รักละ หึหึ
ฮาอ่ะ แต่ว่าซกมกไปหน่อยนะ ตัวเปื้อนอ้วกเอิ่ม ไม่อาบน้ำ แถมยังนอนเตียง T^T ไม่อยากคิดสภาพ
-
คนแต่งเก่งนะจำได้ด้วยว่าโดเรมอนมีของวิเศษแบบนี้ด้วย
-
ซึ้งจังคะ ชอบตอนน้องต้ากอดขาอ้อนขาคุณแม่อาบน้ำ
ชอบบบ น่ารักแบบเด็กๆดีคะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า
-
หึ หึ เด็กๆนี่จะคิดคล้ายๆกันนะ เมื่อแม่ขัดใจ แม่ดุ แม่ตีเนี่ย
-
กำลังจะกดปุ่ม Log out แต่บังเอิญไปโดนปุ่มใกล้ๆกันว่า "กำลังรอตอนต่อไป"(อย่างใจจดจ่อ) 555
-
@BeeRY หมายถึงว่าเข้าไปกอดขาคุณแม่อะเหรอครับ :impress2:
@bellity 5555555 เอาไปใช้ได้ครับ แต่ถ้าโดนอะไรขึ้นมา อันนี้ไม่รับประกันนะครับ... ส่วนเรื่องซกมก ก็ไม่ต้องห่วงครับ พอดีว่าต้าร์มันไม่แค่ร์ เพราะไม่ใช่เตียงของตัวเอง :m29:
@yeyong พอดีว่าเคยดูแล้วจำได้อะครับ :o8:
@namngern ตอนเด็กๆ ก็น่ารักดีอยู่หรอกครับ แต่โตมานี่อีกเรื่องนึงนะครับ :laugh:
@yayee2 ผมก็ว่างั้นนะ ผมเองตอนเด็กๆ ก็ไม่รักแม่... ใจร้ายสุดๆ :sad4:
@CMYK ขอบคุณครับ ยินดีต้องรับสู่ LOVE HIGH STORY นะครับ :pig2:
ขอบคุณทุกเมนท์อีกเช่นเคย ขอบคุณที่ยังติดตาม LOVE HIGH STORY มาตลอด :pig4:
เจอกันตอนหน้าครับ :L2:
-
โอ้วววว เด็กชายต้าร์ ดูโดเรม่อนแล้วย้อนดูตัวเองชิมิ
แกดูเป็นเด็กมีความคิดนะเนี่ยยยยย ... อะไรนะ... ป่าวเลย แค่ไม่อยากเป็นเหมือนโนบิตะ? โอเค 55555++
พี่โบ๊ทก็มีแอบน้อยใจแม่เบาๆ
ชอบที่พี่โบ๊ทไม่งอแงเลยอ่ะ เป็นเด็กดีมากๆ ทำไมตอนโตมาถึงกวนขนาดนี้นะ 5555
แม่สอนพี่โบ๊ทได้ดีมาก มิน่า โบ็ทถึงรักน้องม๊ากกกกมากกกก โดนสาวสลัดรักเพราะน้องเรย อิอิ
รอตอนถัดไป สงสารพี่โบ๊ทอ่ะ เจ้าต้าร์ก็เกรียนจริงจัง ไปอาบน้ำแล้วนอนด้วยกันก็สิ้นเรื่องน่า หุหุ
อะไรนะ โอเค มันยังไม่ถึงชอทนั้น ติดตามตอนต่อไปก็ได้!!
-
โอ้วววว เด็กชายต้าร์ ดูโดเรม่อนแล้วย้อนดูตัวเองชิมิ
แกดูเป็นเด็กมีความคิดนะเนี่ยยยยย ... อะไรนะ... ป่าวเลย แค่ไม่อยากเป็นเหมือนโนบิตะ? โอเค 55555++
ถูก!!! :m29:
พี่โบ๊ทก็มีแอบน้อยใจแม่เบาๆ
ชอบที่พี่โบ๊ทไม่งอแงเลยอ่ะ เป็นเด็กดีมากๆ ทำไมตอนโตมาถึงกวนขนาดนี้นะ 5555
แม่สอนพี่โบ๊ทได้ดีมาก มิน่า โบ็ทถึงรักน้องม๊ากกกกมากกกก โดนสาวสลัดรักเพราะน้องเรย อิอิ
โอยยย ไอ้ตาโบ๊ทเนี่ยนะ กวนกับแค่คนตัวเล็กกว่าเท่านั้นแหละ :m26:
รอตอนถัดไป สงสารพี่โบ๊ทอ่ะ เจ้าต้าร์ก็เกรียนจริงจัง ไปอาบน้ำแล้วนอนด้วยกันก็สิ้นเรื่องน่า หุหุ
อะไรนะ โอเค มันยังไม่ถึงชอทนั้น ติดตามตอนต่อไปก็ได้!!
แหม ใจร้อนจังวุ้ยวัยรุ่น แต่ก็เป็นความคิดที่ดีนะ พูดเหมือนรู้ใจคนแต่งเลยว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร :m4: (ต้าร์ >>> :m30: )
-
LOVE HIGH STORY – 09 – (Whose) Mistake | ความผิด (ติดตูดใคร)
“คุณโบ๊ท”
“...”
“คุณโบ๊ท”
“หืออออ”
.
ร่างสูงขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงแรงเขย่าเล็กๆ ที่ปลายขา เมื่อเขาลืมตาก็เห็นรุ่นน้องร่างเล็กที่ทำให้เขาต้องระเห็จออกมานอนนอกห้องนอนของตัวเองยืนอยู่ปลายโซฟา... ถึงห้องจะมืด แต่แสงของพระจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาตามไรม่านก็เพียงพอที่จะช่วยให้เห็นว่ารุ่นน้องของเขายืนยิ้มกรุ่มกริ่ม... บรรยากาศรอบตัวมันรู้สึกแปลกๆ นึกสงสัยว่าร่างเล็กจะทำอะไร
“นอนไม่หลับอะ ขอนอนด้วยคนได้ไหม ~* ”
ยังไม่ทันได้คิดหาคำตอบให้กับคำถามในหัว ร่างเล็กก็กล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มมุมปาก... หรือนี่คือโหมดเมาของมัน??
ร่างสูงยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ร่างเล็กก็คลานขึ้น คร่อมขายาวๆ ของร่างสูงที่วางทอดตามแนวยาวของโซฟา โบ๊ทยันตัวขึ้นนั่ง หลังพิงพนักโซฟาด้วยความตกใจ.. ใจเต้นระส่ำ... เพียงอึดใจเดียว ร่างเล็กก็ขึ้นมานั่งคร่อมอยู่กลางลำตัวของเขา สองมือเล็กทาบบนแผงอกกว้างที่ปราศจากเสื้อผ้าอย่างวาบหวาม อ่อนโยน จนร่างสูงขนลุกไปทั้งตัว
.
.
.
“ต้าร์.. ทำอะไ...”
“ชู่วววววว” โบ๊ทยังพูดไม่จบก็มีนิ้วเรียวของร่างเล็กเข้าทาบริมฝีปากเป็นการบอกว่าอย่าพูดอะไรอีกต่อไป
“เปิดแอร์กี่องศาเนี่ย... หนาวจัง” สายตาของเขาอดไม่ได้ที่จะจ้องไปยังหัวไหล่มนที่โผล่พ้นออมาจากเสื้อเชิตสีดำตัวใหญ่ เขาจำ
ได้ว่ามันเป็นเสื้อของเขาเอง ร่างเล็กคงไปหยิบมาใส่แทนเสื้อของตัวเองที่เปรอะเปื้อน... กระดุม 3 เม็ดแรกถูกปลดออกจนเผยผิวขาวเนียนของร่างเล็ก... โบ๊ทนั่งนิ่งกลืนน้ำลาย รู้ตัวอีกทีก็มีมือเย็นๆ ของร่างเล็กลูบไล้ขึ้นมาถึงต้นคอ
“ไม่เห็นหนาวเลย ร้อนจะตายแล้วเนี่ย” โบ๊ทคว้าข้อมือเล็กไว้ก่อนที่มันจะซุกซนมากไปกว่านี้
“แต่ต้าร์หนาวนิ”
“ก็กลับไปนอนดิ มีผ้าห่มไม่ใช่เหรอ”
“ก็นอนไม่หลับนี่นา” น้ำเสียงออดอ้อนหวานหู... ท่าทางมันจะเมาจริงๆ???
“เมาปะเนี่ย”
“...” หน้าหวานส่ายเล็กๆ เป็นการปฏิเสธ
“เอ็งเป็นอะไรเนี่ย ทำตัวแปลกๆ นะ ประสาทกลับเหรอ”
“ก็บอกว่านอนไม่หลับไง... แค่นี้พูดด้วยดีๆ ไม่ได้เหรอ” กีต้าร์มาแปลก ไม่โวยวาย... แต่กลับพูดด้วย้ำเสียงออดอ้อน
“มาไม้ไหนเนี่ย” ร่างสูงสงสัย
“ไม่ได้มาไม้ไหน แค่มาขอนอนด้วย... ปล่อยก่อนดิ เจ็บนะ”
เมื่อร่างสูงคลายข้อมือ ต้าร์ก็เริ่มซนอีกครั้ง เขาค่อยๆ ลูบไล้ไปทั่วแผงอก หัวไหล่ ลำคอ ขึ้นไปถึงริมฝีปากและปลายจมูกของร่างสูง เขาไม่ได้สนใจเลยว่าร่างสูงนั้นนั่งเกร็ง ขนลุกไปทั้งตัว... มีเพียงสายตาคล้ายลูกแมวขี้อ้อน กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นที่ริมฝีปากสีส้มคู่นั้น...
“แล้วจะมาลูบทำไม ขนลุกนะเนี่ย”
“ก็ตัวคุณโบ๊ทอุ่นนิ... ไม่ชอบเหรอ รังเกียจเหรอ”
เสียงสุดท้ายก่อนความเงียบเขาครอบคลุมคือเสียงกลืนน้ำลายของร่างสูง... บรรยากาศมันวาบหวามชอบกล... ร่างสูงรู้สึกร้อนขึ้นมาทันที ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ... ไม่ได้ๆ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดี... เขาบอกกับตัวเอง
“นี่ เอาเสื้อคนอื่นมาใส่อะ ขอเจ้าของเขาแล้วยัง” ต้องเปลี่ยนเรื่อง พยายามบังคับน้ำเสียงให้ฟังดูขึงขังมากขึ้น
“ก็ไม่มีเสื้อผ้าใส่นิ เสื้อต้าร์ก็เปื้อน คุณโบ๊ทก็รู้... แต่ถ้าคุณโบ๊ทไม่พอใจ... ถอดคืนเลยก็ได้”
“เฮ้ยยยย ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ต้องถอดก็ได้!!” ร่างสูงท้วงแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว... ร่างเล็กปลดกระดุมสองเม็ดที่เหลือก่อนจะถอดเสื้อเชิตสีดำออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนและหน้าท้องแบบราบที่มีไรกล้ามเล็กๆ... หุ่นดีจริงๆ... ปกติก็เห็นถอดเสื้ออยู่ทุกวัน แต่ทำไมนะ วันนี้นี้ถึงหายใจไม่ทั่วท้อง ลมหายใจสะดุด รู้สึกร้อนแปลกๆ
ร่างเล็กลุกขึ้นก่อนจะเลิกผ้าห่มของร่างสูงแล้วมุดเข้าไปนั่งคร่อมกลางลำตัวของโบ๊ทอีกครั้งก่อนที่จะเอนตัวทาบทับลงบนลำตัวของร่างสูง แต่ก็โดนมือของร่างสูงดันไว้เสียก่อน... ต้าร์รู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย ร่างกายที่สั่นไหว แรงต้านทานของร่างสูงดูอ่อนลง สวนทางกับบางสิ่งบางอย่างที่แข็งขันขึ้น
“เฮ้ย ต้าร์ แบบนี้ไม่ได้ ไม่ดีนะเว้ย” ถึงพูดไปแบบนั้น แต่ก็หน้าขึ้นสีแดงแปร๊ดเมื่อร่างเล็กจับมือเขาให้ทาบบนอกของร่างเล็ก เขารู้สึกได้ถึงหัวใจของเร่างเล็กที่เต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ภายในอกข้างซ้าย
“จับดูสิ มันก็เต้นเหมือนของคุณโบ๊ทนั่นแหละ จังหวะเดียวกันเลย”
“เฮ้ย มาจังวงจังหวะเดียวกันอะไรละ ก็เอ็งเล่นแบบนี้ จะไม่ให้รู้สึกอะไรเลยก็แปลกแล้ว”
“ไม่ได้จริงๆ เหรอ...” น้ำเสียงออออ้อนและสายตาเย้ายวนของร่างเล็กทรงพลังเกินกว่าร่างสูงจะต้านทาน
“แล้วอย่ามาโวยวายทีหลังละกัน”
ร่างเล็กจู่โจมอย่างช้าๆ... ค่อยๆ เอนตัวเข้าหาร่างสูง ใบหน้าโน้มเขาหาริมฝีปากบางอย่างอ้อยอิ่ง... ร่างสูงไม่ต้อต้าน ไม่ผลักไส ไม่ทักท้วงหรือร้องห้ามอะไรอีกต่อไป... ในเมื่อจังหวะหัวใจของเขาเองก็เต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนกัน...
ร่างสูงหลับตา เตรียมใจพร้อมรับสัมผัสแปลกใหม่จากร่างเล็ก... มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างเล็ก ทำไมถึงได้ทำอะไรแบบนี้... ตอนนี้เขาไม่สนใจอีกต่อไป ปล่อยให้มันเป็นไปตามใจต้องการ...
.
.
.
“อึก... อุบ... อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
.
.
.
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย”
โบ๊ทสะดุ้งตื่น สบถเสียงดัง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนในหน้าใส หัวใจเต้นรัว... เต็มหน้ากูเลย!! ฝันร้ายชัดๆ
.
.
ใช่แล้วครับ ผมฝันว่าไอ้เปี๊ยกมันจะจูบผม แต่มันดันอ้วกออกมาแทน... เต็มๆ หน้าผมเลยครับ!!
นี่กี่โมงแล้วเนี่ย.. อ้อ เพิ่งจะตี 5... โว๊ะ!อารมณ์เสียเลย กำลังฝันดีๆ เอ้ย!! กำลังนอนสบายๆ อยู่เลยเชียว... ไอ้เปี๊ยกนะไอ้เปี๊ยก ขนาดในฝันมันยังมาหลอนผมได้อีก ฮึมมมมมมมมมมมมม... เพราะมันคนเดียว มันนั่นแหละผิด
.
ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังประตูห้องนอนของตัวเอง... เขาแนบหูเข้ากับประตู ห้องเงียบสนิท ท่าทางไอ้เปี๊ยกจะยังหลับอยู่... ฮืมมมมม คอยดูนะ ตื่นมานะ ตื่นมาจะเล่นให้หนัก ทบต้นทบดอกเลย
.
.
.
หลายชั่วโมงผ่านไป ภายในห้องนอนห้อง 707
.
.
“ห๊าววววววววววววววววววว”
.
.
.
อ้าว สวัสดีตอนเช้าครับ แฮะๆ ผมนี่ก็หาวไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ โทษทีๆ
เป็นอย่างไรกันบ้างครับ หวังว่าคงจะสบายดี กินอิ่มนอนหลับกันทุกคนนะครับ... ส่วนผมอะเหรอ โอ๊ยยยยย สบายสุดๆ ครับ แต่นี่ตื่นเร็วไปหน่อย งงเหมือนกันว่าทำไมตื่นเช้าได้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนก็เมานิดๆ แถมนอนดึกอีกต่างหาก สงสัยเป็นเพราะว่านอนผิดที่มั้งครับ
ใช่แล้วครับ ตอนนี้ผมนอนขดอยู่บนเตียงของไอ้คุณโบ๊ท ส่วนเจ้าของห้องอะเหรอครับ เหอะๆ โดนผมไล่ไปนอนข้างนอกแล้วละครับ... ทุกคนเข้าใจผมใช่ไหมครับ อารมณ์คนกำลังงมึนหัวตึบๆ โลกหมุนนิดๆ ใครจะไปมีอารมณ์มาต่อปากต่อคำ ถ้าไม่งั้นก็ต้องยืนเถียงกันยันเช้าละมั้งครับ ไอ้ลิงนั่นยิ่งกวน(ตรีน)อยู่ด้วย... สมน้ำหน้า
หลายๆ คนพูดกันไปเรื่อยว่าผมไม่อาบน้ำ ซกมก สกปรก อย่างนั้นอย่างนี้... เอาเป็นว่าผมขอชี้แจงไว้เลยนะครับว่าผมอาบน้ำแล้วครับ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วด้วย ถึงจะไม่ได้อาบแบบพิถีพิถันอะไรมาก แต่ก็นับว่าอาบแล้วละน่า ไม่สกปรกครับ รับรอง ก็เสื้อผ้าเปื้อนอ้วกขนาดนั้น ผมจะไปนอนลงได้ไง ถึงจะเมานิดๆ แต่ก็เหม็นเป็นนะครับ จมูกยังทำงานดีอยู่ ไอ้เราจะดื้อนอนทั้งแบบนั้นเลยก็กลัวไปเปื้อนเตียงคุณชายเขาด้วย... ยิ่งชอบใช้กำลังกับคนบอบบางอย่างผมอยู่ด้วย โดนรังแกตลอด กระซิกกระซิก
ผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า ผมก็หยิบๆ เอาจากตู้ไอ้คุณโบ๊ทเนี่ยแหละครับ หยิบเอาเลย ไม่ต้องถาม ไม่ต้องขอ เดี๋ยวจะเรื่องเยอะอีก... อะๆ แต่ผมไม่ใส่กกน.ร่วมกับไอ้ลิงนั่นนะครับ ถึงจะสนิทกันแต่ของแบบนี้มันเซนซิทีฟครับ แหม่ ก็ไซส์มันต่างกันนี่ครับ พูดแล้วจะหาว่าคุย... เอิ่ม หมายถึงไซส์เอวอะครับ ต่ำกว่านั้นไม่ขอพูดถึง ( - . . -)
.
.
.
มองไปรอบๆ ห้องก็เห็นได้ว่าไอ้คุณโบ๊ทนี่มีรสนิยมการแต่งห้องคล้ายๆ ผมเลยนะครับ ต่างกันนิดตรงที่ผมจะเน้นโทนพื้นๆ มากกว่า เช่น ขาว ดำ เทา น้ำตาล หรือถ้าเป็นสีหน่อยก็จะมีน้ำเงินหรือเขียวเป็นส่วนใหญ่ครับ แต่ห้อง 707 นี้มีสีสดๆ อย่างแดง ส้ม เหลือง ฟ้า ให้เห็นปนกับของสีพื้นๆ อยู่บ้าง... ในห้องก็สะอาดดีครับ ก็ไม่แปลกนะครับ เพราะว่าคุณชายโบ๊ทเขาเป็นคุณชายสะอาดนี่ครับ เนี๊ยบสุดๆ
จะว่าไป เตียงนี้มันนอนสบายจริงๆ เลยนะครับ ผมละไม่อยากลุกเลย เตียงนิ่ม ผ้าห่มก็นิ่ม แถมหอมด้วย หมอนก็หนุนสบาย หอมอีกต่างหาก... เอ ผมว่ากลิ่นมันคุ้นๆ นะครับ... อ้อ กลิ่นแชมพูแบบที่อยู่ในห้องน้ำนี่เอง...
.
เฮือก!!! นี่เรากำลังทำอะไรเนี่ย
นอนกอดผ้าห่มดิ้นไปดิ้นมา... เท่ากับกอดไอ้คุณโบ๊ททางอ้อม!!
นอนดมหมอน... เท่ากับหอมหัวไอ้คุณโบ๊ททางอ้อม!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผมได้ยินเสียงฟ้าผ่าในหัวผมครับ พายุสายฟ้า เปรี้ยงๆๆๆๆ
.
.
.
เอาละ ตั้งสติ... 1 2 3 ปลาฉลามขึ้นบก!!! สูดหายใจ ฮึบ!
.
โอเค... ผมว่าเราออกจากเตียงนี้ไปสำรวจอย่างอื่นกันบ้างดีกว่านะครับ ตอนนี้เจ้าของห้องคงจะยังหลับอยู่หาโอกาสมาค้นห้องไม่ได้ง่ายๆ ด้วย เพราะฉะนั้น จัดเต็ม!!!
เริ่มจาก.... (กวาดสายตาไปรอบห้อง... ปิ๊ง!)... ชั้นหนังสือ ใช่แล้วไปดูกันว่าไอ้ลิงภูเขานั่นอ่านอะไรออกบ้าง
Alice’s Adventures in Wonderland ของ Lewis Carroll... อืมมมม นิยายสาวกระโปรงบานปะเนี่ย
A Tale of Two Cities ของ Charles Dickens... เฮ้ยยย เล่มนี้ผมชอบ เรื่องประวัติศาสตร์ของฝรั่งเศส
Dracula ของ Bram Stoker... หืมมมมมมม???
Jane Eyre ของ Charlotte Bronte... เล่มนี้ผมไม่รู้จักแฮะ แต่ปกสวยดี
The Art of War ของ Sun Tzu... โอเค ชัดเจน... ไอ้พวกบ้าพลัง!!!
และก็มีอีกหลายเล่มเลยครับ เต็มชั้นหนังสือไปหมด... เขาว่ากันว่าเราสามารถดูนิสัยคนได้จากการเลือกหนังสืออ่าน ถ้าตรรกะนี้เป็นจริง ผมว่าไอ้คุณโบ๊ทนี่มันโคตรเพี้ยนเลยละครับ!!! อ่านหลายแนวปนเปกันไปหมด อารมณ์ไหนเนี่ย!
ว่าแต่... เอา FHM ไปซ่อนไว้ไหนวะ???
ต่อไปค้นอะไรดีครับ... อะไรนะ คอมพิวเตอร์? จะให้ผมค้นคอมพิวเตอร์ของไอ้คุณโบ๊ทเหรอ... อืมมมม ไม่ดีมั้งครับ (FlapJack: แล้วเอ็งเดินดุ่มๆ ไปที่คอมเขาทำไม... นั่น กดปุ่ม power on แล้วด้วย - -“ ) ผมว่ามันเป็นการรุกล้ำความเป็นส่วนตัวนะครับ ต่อให้ซี้กันแค่ไหนก็ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง... อุ๊ย ไม่ต้องใส่ password ด้วย เปิดได้เลย ( * 0 * ) (FlapJack: ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นตกใจเลยนะ!!!)
ว้า แย่เลย เราทำอะไรลงไปเนี่ย... แต่ไหนๆ ก็เปิดมาแล้วนี่เนอะ ดูสักหน่อยละกัน ก่อนอื่นต้องเช็ค facebook ก่อนเลย...
โหหหหหหห พี่น้องครับ ปกติผมเห็นไอ้ลิงนี่มีเพื่อนอยู่ 4-5 ร้อย ก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ต้องมาเห็น friend request ซะก่อนครับ มีเกือบ 300 คนเลยทีเดียว!!! อะไรจะเยอะปานนั้น... แล้วต้องดูที่เพื่อนแต่ละคนนะครับ มีแต่สวย/หมวย/เอ็กซ์ ทั้งนั้น เนื้อ-นม-ไข่ จัดเต็ม... เอิ่ม อันหลังสุดก็ไม่ได้เอาออกมาโชว์เท่าไรนักหรอกนะครับ ( - - “ )
ออนได้ไม่เท่าไร ก็มีสาวๆ chat มาซะ 3-4 คนพร้อมๆ กัน... น่าหมั่นไส้จริงๆ!!
อะๆ อย่าคิดว่าผมจะสวมรอยเป็นไอ้คุณโบ๊ทแล้วคุยเล่นกับสาวๆ หรือไม่ก็ทำตัวเป็นเกรียนสติแตกใส่ให้หมดทุกคน เป็นการทำลายชื่อเสียงไอ้ลิงภูเขานี่นะครับ (ถึงมันจะน่าสนก็เหอะ) แต่แบบนั้นผมว่ามันรุนแรงไปนิด ยังไงอยู่ร่วมกัน ก็ต้องเคารพซึ่งกันและกัน ถึงจะอยู่ร่วมกันได้นะครับ... (FlapJack:แล้วไอ้การที่แอบเล่นเฟซบุคคนอื่นนี่มันเรียกว่าเคารพกันเหรอวะครับ ไอ้เปี๊ยก)
.
.
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
.
.
เอาละ ผมว่า facebook ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว เราไปดูอย่างอื่นกันดีกว่า... ดูสิว่าในคอมเครื่องนี้จะมีหนัง 18+ อยู่เยอะแค่ไหน... อะ ผมเจอโฟลเดอร์นึงน่าสนใจครับ อยู่ที่หน้า desktop เลย โฟลเดอร์ดังกล่าวชื่อว่า “secret XXX” ที่แปลว่า “ความลับ XXX”... น่าสนใช่ไหมละครับ เพราะฉะนั้น อย่ารอช้า มาดูกันว่าไอ้ลิงภูเขานี่มันหื่นแค่ไหนครับ ว่าแล้วก็...
.
คลิ๊ก คลิ๊ก
.
เปิดเข้าไปก็เจอกับไฟล์วิดิโอครับ มีอยู่อันเดียวด้วย... แปลกมาก ทำไมมีหนัง(โป๊)อยู่เรื่องเดียว เป็นไปได้ไง! เอาเถอะ อย่ารีรอ มาดูกันดีกว่ากว่าสาวในสเปคของไอ้คุณโบ๊ทเป็นแบบไหน... ชอบแบบไหน... ฝรั่ง/ไทย/จีน/เกาหลี/ญี่ปุ่น/ผิวดำ... ซาดิสหรือเปล่า... เอ๊ะ หรือจะเป็นหนังชายฉะกัน... หึหึหึ ว่าแล้วก็...
.
คลิ๊ก คลิ๊ก play
.
.
.
ภาพในไฟล์วิดิโอเป็นสีดำมืด สักพักก็มีภาพไอ้คุณโบ๊ทอยู่หน้ากล้อง ท่าทางกำลังจัดมุกกล้อง.. นี่ไอ้คุณโบ๊ทไปจึ๊กกระดึ๋ยกับใครแล้วถ่ายวิดิโอไว้ด้วยเหรอเนี่ย!!! เมื่อจัดกล้องได้มุมแล้ว ไอ้คุณโบ๊ทก็นั่งลงหน้ากล้อง ยิ้มหวาน แล้วเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างช้าๆ ชัดๆ ว่า
.
“โฟลเดอร์นี้... วิดิโอนี้... มีเอาไว้เพื่อ... ดักฟาย”
.
.
.
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (//กระฟัดกระเฟียด ฟาดหัวหาดหาง)
ไอ้ลิงภูเขา!!! เจ็บแสบนักเชียว เหมือนโดนตบกลางสี่แยกบนถนนชิบูยา อ๊ากกกกกกกกกกก!! เพราะไอ้ลิงนั่นคนเดียวเลย!!!
.
ร่างเล็กนั่งฟัดคอเสื้อตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ส่วนโบ๊ทในวิดิโอก็ยิ้มหวานให้กล้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหยุดถ่าย... ไฟล์วิดิโอจบลง... หน้าจอคอมกลายเป็นสีดำ เหลือไว้เพียงประโยคสั้นๆ ปิดท้ายว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
เมื่อคืนนี้ ในลิฟท์ ระหว่างทางขึ้นชั้น 7 อยู่ดีๆ ไอ้เปี๊ยกก็หันมาคว้าไหล่ร่างสูงแล้วดึงตัวเข้ามาพิง...
โบ๊ท: เมาแล้วรุงรังนะเอ็ง เกาะแกะจังเลย ยืนเองไม่เป็นรึไง
กีต้าร์: อึกกก ฮืบบบบบ
โบ๊ท: เฮ้ยยยย ไอ้เปี๊ยก เป็นไรวะ
กีต้าร์: อุกกกกก อึกกกกก
โบ๊ท: จะอ้วกเหรอ
กีต้าร์: อึกกกก อืออออ (//กอดคอโบ๊ทแน่นๆ)
โบ๊ท: เฮ้ยยยยยย อย่าเพิ่งตอนนี้ดิวะ
กีต้าร์: อักกกกกกก อ้ว...
โบ๊ท: อ๊ากกกกกกก (//หลับตาปี๋ เตรียมรับชะตากรรม) อย่ามาอ้วกใส่กันแบบเน้!!! เอ๊ะ... หือออออ (//หรี่ตามอง)
กีต้าร์: (//ยิ้มหรา) อะล้อเล่นอะ วุ้ววว ใครเขาจะอ้วกพร่ำเพรื่อกันละ
โบ๊ท: เหรออออออ อืมมมมมมมมม... ที่แท้ก็แกล้งอ้วก... แล้วอยากแกล้งตายไหมละ!!! (//side head lock 100% power max)
กีต้าร์: แอ๊ก!!!!!
------------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ช่วงนี้มีไอ้เปี๊ยกมีแต่เรื่องสกปรกๆ เนอะ :oak:
สัญญาว่าตอนหน้าจะไม่เล่นอ้วกแล้วคร้าบบบบบบ o17
ปล. มีเพิ่มเติมในส่วน 30% แรกนิดหน่อย ใครอ่านแล้ว สนใจอ่านซ้ำก็ตามสบายเลยนะครับ o18
-
งือ ฝันหรือป่าวววววววววววววว
-
เกิดอะไรขึ้นกับต้าร์ล่ะเนี่ย
-
ขอติดตามต่อไปเช่นเดิมนะ
-
OoO
เฮ้ยๆ อะไรกันเนี่ย
(อยู่ในโหมดช็อค) เอิ่มเกิดอะไรขึ้น...........
-
จัดเต็ม 100% แล้วครับ
@sukie_moo ฝันแน่นอน แต่ไม่รู้ว่าฝันดีหรือร้ายนะครับ :haun5:
@yayee2 คอนนี้คงต้องถามว่า เกิดอะไรขึ้นกับโบ๊ทดีกว่านะ :laugh:
@tarkung ขอบคุณครับ :pig4:
@bellity นั่นสิ เกิดอะไรขึ้นหว่า o3
ขอบคุณทุกคน ทุกคอมเม้นท์เช่นเคยนะครับ o1
ขอให้มีความสุขกับการอ่าน เจอกันใหม่ตอนหน้าครับ :bye2:
-
ตอนแรกตกใจ ทำไมน้องต้าร์ใจถึงจัง :laugh:
ที่ไหนได้ เป็นฝันของพี่โบ๊ทนี่เอง แถมฝันร้ายตอนจบซะด้วย :laugh:
เอาไปเอามาชอบโบนัสด้วยอ่ะ :กอด1:
-
ตอนแรกตกใจ ทำไมน้องต้าร์ใจถึงจัง :laugh:
ที่ไหนได้ เป็นฝันของพี่โบ๊ทนี่เอง แถมฝันร้ายตอนจบซะด้วย :laugh:
เอาไปเอามาชอบโบนัสด้วยอ่ะ :กอด1:
ขอบคุณครับ :pig4:
ตอนแรกเกือบตัดไปเป็น [Bonus หลังไมค์] ของตอนที่ 9 แล้วละครับ แต่พอดีมันยาวเกินแล้วไม่อยากตัด ก็เลยยกมาใส่ตอนที่ 11 นี่แหละครับ o18
-
สวัสดีคร้าบบบบ ผู้อ่านทุกท่าน ไม่ว่าจะขาประจำหรือขาจรที่หลงเข้ามาก็ตาม
พอดีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของนักเขียนมือใหม่อย่างผม ก็เลยอยากขอให้ทุกคนช่วยประเมินนิยายเล็กๆ เรื่องนี้ด้วยนะครับ
อ่านกันแล้วก็จิ้มโหวตกันนิดนึง คอมเมนท์ติชมก็ได้ เพื่อที่ผมจะได้ปรับปรุง หรือใครไม่กล้าติออกสื่อ ก็ pm มาหาผมได้ครับ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นครับ รับรองว่าไม่เกรียนใส่คำติชมแน่ๆ ครับ (ผมเองก็นึกสงสัยนะ ว่าชอบกันรึเปล่า :m28: อยากรู้จริงๆ)
ขอบคุณครับ :pig4:
เจอกันตอนหน้าครับ :bye2:
-
หลังจากมึนๆ งงๆ ในที่สุดก็ฝัน(ว่าแล้วต้องมามุขนี้ 55+)
แหมถ้าน้องเปี้ยกเราใจง่ายคงเสร็จไปตั้งแต่ตอนแรกๆ แล้ว อิอิ
ปอลิง ส่วนนิยายเรื่องนี้สนุกดีนะ คือบุคลิกตัวละครชัดเจนไม่แกว่งไปๆ มาๆ ถ้ามีพลอตแล้วยันพลอตเดิมไม่ออกทะเลก็โอเคครับ
ปอลิง 2 จริงด้วย ทำไมนายเอก(??)เล่นแต่อ้วกละ 55+ ยังดีนะที่มีแก้ตัวว่าอาบน้ำแล้ว ไม่งั้นเอิ่มออกแนวสุดตรีนมาก 55+
ปอลิง 3 +1 ให้ครับ ^^ เป็นกำลังใจ อิอิ
-
หลังจากมึนๆ งงๆ ในที่สุดก็ฝัน(ว่าแล้วต้องมามุขนี้ 55+)
แหมถ้าน้องเปี้ยกเราใจง่ายคงเสร็จไปตั้งแต่ตอนแรกๆ แล้ว อิอิ
ปอลิง ส่วนนิยายเรื่องนี้สนุกดีนะ คือบุคลิกตัวละครชัดเจนไม่แกว่งไปๆ มาๆ ถ้ามีพลอตแล้วยันพลอตเดิมไม่ออกทะเลก็โอเคครับ
ปอลิง 2 จริงด้วย ทำไมนายเอก(??)เล่นแต่อ้วกละ 55+ ยังดีนะที่มีแก้ตัวว่าอาบน้ำแล้ว ไม่งั้นเอิ่มออกแนวสุดตรีนมาก 55+
ปอลิง 3 +1 ให้ครับ ^^ เป็นกำลังใจ อิอิ
ขอบคุณครับ o14
ปล. ผมเข้าใจผิดมาตลอดว่าการให้เป็ดคือการกด + แต่จริงๆ มันผิดใช่ไหมครับ ว่าแต่มันกด + กันตรงไหนอะครับ :confuse:
-
วันนี้กด+ให้แล้วในทู้โน้น กดซ้ำไม่ได้ภายใน24ชม.นะ
ไว้เดี๋ยวจะแสดงความชอบโดยกด+ไปเรื่อยๆนะตัวเธอ
หนุกจ๊ะ อ่านรวดเดียวตามทัน(มันอาจหมายถึงมันสั้น ก็เป็นได้นะ)
วันหลังมาอีก อย่ามาห้ามซะให้ยากเรยยยยย :m19:
-
วันนี้กด+ให้แล้วในทู้โน้น กดซ้ำไม่ได้ภายใน24ชม.นะ
ไว้เดี๋ยวจะแสดงความชอบโดยกด+ไปเรื่อยๆนะตัวเธอ
หนุกจ๊ะ อ่านรวดเดียวตามทัน(มันอาจหมายถึงมันสั้น ก็เป็นได้นะ)
วันหลังมาอีก อย่ามาห้ามซะให้ยากเรยยยยย :m19:
ขอบคุณคร้าบบบบบ :pig4:
ท่าทางมันจะสั้นจริงๆ แหละ 55555 (แต่ก็ใช้เวลาแต่งนานนะเออ)
ปล. มันกดบวกกันยังไงเหรอครับ?
-
ต้องโพสต์เรื่องนี้ยาวๆให้ได้250ตอนก่อน แล้วจึงจะกดบวกคนอื่นๆได้ เพราะพอครบ250โพสต์ปุ๊บ ด้านล่างของรูปอวตารจะขึ้นให้กด โหวต+ โหวต- ถ้ายังไม่ถึง250โพสต์ก็ยังไม่ขึ้นให้
รู้งี้แล้ว ก็ต้องรีบโพสต์ให้ครบ250โพสต์ และเนื้อเรื่องก็ต้องยาวๆในแต่ละตอนด้วย ฮิฮิ
ปล:เอาจริงๆก็คือโพสต์อะไรก็ได้ จะตั้งทู้เองหรือตอบเพื่อนได้ทั้งนั้น มันนับไปเรื่อยจนครบ250โพสต์ ก็จะขึ้นให้กดเอง :z2:
-
รักเจ้าของทู้ฮะ
:z2:
-
LOVE HIGH STORY – 10 – (Whose) Mistake | ความผิด (ติดตูดใคร) [part 2]
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
.
.
.
เฮ้ย!! ไรวะ!!
.
ผมสะดุ้งตื่น ดีดตัวลุกขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ... คนกำลังหลับสบายๆ แต่ดันมีใครมาโวยวายอะไรเสียงดังวะเนี่ย
ชิ๊ง!!
สายตาผมพุ่งตรงไปยังทิศทางของเสียง... อ้าวนั่นมันห้องนอนผมเองนิ งั้นก็แปลว่าเสียงเมื่อกี๊เสียงไอ้เปี๊ยกอะดิ มิน่าเสียงคุ้นๆ แต่ว่าเสียงโวยวายดังขึ้นและเงียบไป... อืม น่าสงสัย ไอ้เปี๊ยกมันเป็นอะไร??? ไปดูสักหน่อยดีกว่ามั้งครับ
ว่าแล้วผมก็เดินตรงไปยังห้องนอนตัวเอง... ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู... คิดๆ แล้วก็รู้สึกสงสารปนอนาถตัวเองนะครับ เห็นห้องนอนตัวเองอยู่ตรงหน้านี้แท้ๆ แต่เข้าไปไม่ได้... พระเอกอาภัพ ชีวิตบัดสบที่สุด (โดยเฉพาะเมื่อคืน)
ผมลองเอาหูแนบประตูเพื่อลองฟังเสียงดูก่อน แต่ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย... เงียบสนิท เงียบมาก เงียบเหมือนไม่มีอะไร... แต่ทำไมนะ ทำไมผมถึงรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ เหมือนจะมีอะไรเกรียนๆ เกิดขึ้นในห้องนอนของผม ผมว่าผมได้กลิ่นเกรียนมันลอยออกมาจากชอบประตูห้องผมนะครับ... ไอ้กลิ่นเกรียนเนี่ย มันน่ากลัวยิ่งกว่ากลิ่นอ้วกติดผ้าห่มอีกนะครับ!!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
.
...เงียบ
.
ปึง ปึง ปึง
.
...เงียบฉี่
.
ปัง ปัง ปัง...
“เฮ้ย เปี๊ยก เปิดประตูดิวะ รู้นะว่าตื่นแล้วอะ เปิดประตูเร็วๆ”
.
...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากไอ้เปี๊ยกที่ท่านเรียก
.
( - * - )
.
กริ๊ก...
“มีอะไร”
ในที่สุดไอ้เปี๊ยกก็เปิดประตูครับ จะบอกว่าเปิดก็คงไม่ค่อยถูกเท่าไร เพราะว่ามันแค่แง้มประตูโผล่มาให้เห็นแค่ครึ่งหน้า แถมยังมาถามหน้าตายอีกว่า... มีอะไร... กวนตีนสุดๆ!! ผมไม่รีรอเสียเวลายืนเถียงกับมันหรอกครับ เมื่อคืนเป็นบทเรียนที่เจ็บแสบเพียงพอแล้ว และผมก็เป็นประเภทเจ็บแล้วจำครับ
ว่าแล้วผมก็ผลักประตูสายฟ้าแลบ ไม่ให้มันตั้งตัว...ปึก! โอ้ย!!... ประตูโขกโดนหน้าผากมันด้วย เต็มๆ เน้นๆ เลยทีเดียว สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆ... ผมยิ้มอย่างสะใจก่อนจะเดินเข้าห้องไปโดยที่ไม่ได้สนใจไอ้เปี๊ยกที่ยืนดิ้นกุมหน้าผากตัวเองพร้อมเสียงโวยวายอีกระลอกใหญ่อยู่หน้าประตู... เมื่อเข้ามาในห้องของตัวเอง ผมก็กวาดสายตาหาสิ่งผิดปกติก่อนเลยครับ ตรวจดูก่อนว่าไอ้เปี๊ยกมันทำอะไรกับห้องผมบ้าง
“มีอะไร” ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เปี๊ยกตอนนี้อย่างฮาอะครับ ยืนหน้าหงิกหน้าผากแดง สายตาแบบนั้นมันคงอยากกระโดดกัดหูผมใจจะขาด แต่มันทำไม่ได้หรอกครับ หูผมมันสูงกว่าปากมันเยอะ ฮ่าๆๆๆๆ
“เมื่อกี๊ร้องซะเสียงดังเลย มีอะไรรึเปล่า”
“ไม่มีอะไร๊... ก็แค่โดนลิงกระแทกประตูใส่” มันพูดแล้วยักคิ้วข้างเดียว
“ฮ่าๆๆๆ ก็ช่วยไม่ได้ อยากมายืนขวางประตูทำไมละ”
“หึ... ทีใครทีมันละกัน”
“อะไรนะ”
“เปล๊า ไม่มีอะไร” ไม่มีอะไรแล้วจะปฏิเสธเสียงสูงทำไม!
“ก็ดี... งั้นก็ตอบมาซะดีๆ ว่าเมื่อกี๊ทำอะไร ร้องซะเสียงดังเลย”
“ก็บอกแล้วไงว่าโดนลิงมันเปิดประตูกระแทกหน้าผาก เนี่ยแดงอยู่เนี่ย เห็นไหม” ไอ้เปี๊ยกพูดพลางชี้ไปที่หน้าผากแดงๆ ของมัน
“ไม่ใช่ หมายถึงก่อนที่โบ๊ทจะเข้ามาเนี่ย”
“อ้อ...” นี่แหละครับ จุดที่มันเริ่มมีพิรุธ
“...” ผมเองก็ตั้งใจรอฟังคำตอบจากปากของมัน
“ก็... ไม่มีอะไรนิ ไม่ได้ทำอะไรเล๊ยยยย” จะไม่น่าสงสัยได้ไงละครับ ก็ไอ้เปี๊ยกเนี่ยมันโกหกเป็นซะที่ไหน โกหกทีไรผมก็ดูออกทุกที ก็ดูเอาละกันครับ ไอ้ท่าทางประหม่าอย่างชัดเจน สายตากรอกไปมา ไม่สบตา มือก็อยู่ไม่สุข เหมือนหาที่วางไม่ถูก เกาหัวเกาแขนไปทั่วแบบนี้ จะจับไม่ได้ก็แปลกแล้วละครับ
“อย่ามาโกหกนะไอ้เปี๊ยก... หรือว่าเอ็ง... ชักกะโด้อยู่”
“เฮ้ยย ไม่ใช่... ทะลึ่งละ” อืมมม อันนี่น่าเชื่อครับ เวลามันขึงขังโผงผางแบบนี้แหละคือเวลาที่มันพูดความจริง
“แล้วเอ็งทำอะไร”
“ก็... ก็บอกแล้วไง ว่าไม่มีอะไร๊” อะไรของเอ็งนี่ เสียงสูงดีจังนะ ฮืมมมมม
“...” ผมหรี่ตาคาดคั้น
“เฮ้ย คุณโบ๊ทคิดมากน่า ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง” ก็เพราะเป็นเอ็งเนี่ยแหละ มันถึงต้องคิดมาก
“ก็เล่นแหกปากสิบแปดหลอดขนาดนั้น ไอ้เราก็นึกว่าโดนแพะข่มขืนไปซะแล้ว”
“แพะ?”
“เออ แพะ แบะ แบะ อะ รู้จักไหม!”
“...โรคจิต”
“อะไรนะ”
“เปล๊า”
“โอเค ไม่มีก็มี... แต่อย่าให้รู้ละกันว่ามาก่อวีรเกรียนอะไรไว้ เอ็งจะโดนไม่ใช่น้อย คดีเก่าที่เราต้องสะสางกันยังมีอีกเยอะ” ผมชี้หน้าคาดโทษไอ้เปี๊ยกไว้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัว
.
.
.
ฟุ้วววววว เกือบไปแล้วไหมละครับ พี่น้องงงงง... จะอะไรซะอีกละครับ ก็เมื่อกี๊นี้ผมดันลืมตัวแหกปากซะเต็มเสียง เพราะไอ้ไฟล์วิดิโอนรกนั่นแท้ๆ เลย พูดถึงแล้วก็โมโหขึ้นมาตะหงิดๆ... ไอ้ลิงภูเขานั่นก็ดันตื่นง่ายซะงั้น แค่นี้ก็ถึงกับต้องตื่นมาเคาะประตูปึงๆๆ... ไอ้ผมก็ดันมัวแต่ตกใจ กว่าจะปิดคอมได้ก็กดผิดกดถูกอยู่หลายที ไอ้คุณโบ๊ทก็ดันมาเคาะประตูกดดันอีก แถมพอผมคลิ๊กปุ่ม shut down มันก็ดันมา install อัพเดทอะไรอีกก็ไม่รู้ วุ้วววววว เกือบไป... ถ้าโดนจับได้นะ ผมว่าผมคงต้องกลายเป็นวิญญาณเฝ้าคอมไอ้คุณโบ๊ทแน่ๆ แต่พอดีว่าผมเป็นคนดี ตกไฟไม่ไหล ตกไฟ... เอิ่ม มันต้องพูดว่ายังไงนะครับ? เอ่อ ช่างมันเหอะครับ เอาเป็นว่าผมรอดมาได้ก็พอเนอะ
.
.
บรรยากาศเมื่อครู่นี้ทำผมอึดอัดชะมัดเลย ออกไปสูดอากาศข้างนอกสักกันหน่อยดีกว่าไหมครับ
ถึงจะเป็นกรุงเทพฯ แต่อากาศยามเช้าก็ยังสดชื่นเย็นสบาย... ไอ้ผมอะ ตื่นเช้าไม่บ่อยนักหรอกครับ อาจจะพอรู้กันอยู่แล้วบ้างว่าผมเป็นประเภทขี้เซาอะนะ นอนแล้วตื่นยากตื่นเย็น ดังนั้นการได้ตื่นเช้าแบบวันนี้ จึงนับเป็นโบนัสสำหรับผมเลยทีเดียว... ตอนเด็กๆ แม่ชอบบ่นอยู่บ่อยๆ ว่า “ก็เพราะมัวแต่นอนกินบ้านกินเมืองอยู่นี่ไง ข้าวปลาไม่กิน มันถึงไม่โต”... อืมมมมม ซึ้งเลยครับ
พูดถึงแม่แล้วก็อยากทำบุญตักบาตรขึ้นมาตะหงิดๆ ไม่ได้ทำบุญนานแล้วละครับ... อ้อ ผมยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าผมไม่ใช่คนกรุงเทพฯ หรอกนะครับ ผมมาจากขอนแก่น เพิ่งเข้ามากรุงเทพก็เมื่อปีที่แล้วตอนเข้ามหาวิทยาลัยนี่แหละครับ เมื่อก่อนนี้แม่ผมมักจะปลุกผมขึ้นมาใส่บาตรตั้งแต่เช้าตรู่ ผมเองก็ตื่นบ้างไม่ตื่นบ้าง แต่แม่ก็ต้องลากผมให้ลุกให้ได้ อย่างน้อยๆ ก็สัปดาห์ละครั้งสองครั้งละนะ แต่ว่าพอเข้ากรุงเทพฯ มา ผมก็ทำบุญหรือเข้าวัดนับครั้งได้เลยละครับ... ขนาดวัดพระแก้ว ผมยังไม่เคยได้ไปเห็นสักทีเลยครับ!!!
อืมมมม ลมเย็นดีจัง... อะ นั่น มีคนลงไปวิ่งออกกำลังงกายยามเช้ากันในสวนใกล้ๆ คอนโดฯ ด้วยเหรอเนี่ย อืม น่าสนเหมือนกันนะ ผมว่าผมคงจะต้องมีวันที่จะตื่นแต่เช้าเพื่อไปออกกำลังกายแบบนั้นบ้างแล้วละ คิดแล้วก็พลันเผลอคิดไปถึงน้ำเต้าหู้ขามเช้า ใส่สาคูด้วย เม็ดแมงลัก(ไข่กบ)ก็ดี ผมชอบ กินคู่กับปาท่องโก๋ตัวเล็กๆ... อร่อย!!!
.
.
.
“มายืนเป็นพระเอกมิวสิคน้ำลายยืดอะไรแถวนี้”
ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าเสียงใคร จะเป็นใครไปได้ละครับ ก็อยู่ในห้องกันแค่สองคน แต่คราวนี้ไม่ได้มาแค่ตัวกับเสียงนะครับ เขามาพร้อมกลิ่นด้วย... กลิ่นสบู่อ่อนๆ จากผิวกายลอยมาแตะจมูกผมตั้งแต่ยังไม่ได้หันไปมอง รู้ตัวอีกทีก็มีแขนหนักๆ เปียกๆ นั่นมาพาดไหลผมซะแล้ว... มันเปียกนะเนี่ย
“แล้วนี่มายืนเป็นชีเปลือยอะไรอยู่แถวนี้ไม่ทราบครับ คุณโบ๊ท” ใช่ครับ ไอ้คุณโบ๊ทออกมาจากห้องน้ำโดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวห่อท่อนล่างออกมา หัวก็เปียก ตัวก็เปียก แล้วก็ออกมานอกระเบียงในสภาพแบบนี้ ถ้าเมฆฝนก่อตัวขึ้นนี่ผมคงจะหนีเข้าห้องก่อนเลยอะครับ ไม่ใช่กลัวเปียกนะครับ กลัวว่าถ้าฟ้าผ่าไอ้คุณโบ๊ท ผมเองก็จะโดนลูกหลงไปด้วยนะสิ
“ก็คนมันหุ่นดีอะ ก็เลยออกมาโชว์ให้คนอื่นเขาเห็นบ้างเป็นบุญตา” พูดพลางยักคิ้ว... กวนตีนวะ!
“เหรออออออ” อดไม่ได้ที่จะถามประชดเสียงสูงๆ
“แน่นอน นี่ระดับพี่ติ๊ก เจษฎาภรณ์ เลยนะเฟ้ย” ไอ้คุณโบ๊ทพูดพลางยกแขนซ้ายขึ้นมาเบ่งกล้ามโชว์ ก็ต้องยอมรับแหละครับว่าหุ่นเขาดีจริง ก็นักกีฬาว่ายน้ำเก่า แถมเคยเล่นเทควันโดอีก จะหุ่นไม่ดีก็แปลกแล้วละครับ
“อืมมมมม แล้วคุณว่า พวกลุงๆ ป้าๆ ที่วิ่งออกกำลังกายกันอยู่ข้างล่างนั่นเขาจะอยากเห็นกระปู๋พี่ติ๊กมะ”
“เฮ้ยยยย ไม่เห็นหรอก” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่กลับใช้มือข้างซ้ายรีบลงไปกุมเป้าไว้ สายตาก็ส่องๆ มองๆ ลงไปว่ามีใครมองขึ้นมาบ้างรึเปล่า
“ฮ่าๆๆๆ ตลกวะ คุณโบ๊ท”
“ไม่ต้องมาขำเลย ไอ้เปี๊ยก... อันที่จริง... เรามีเรื่องต้องสะสางกันเยอะเลยนะ เปี๊ยกน้อย” พูดเฉยๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องกระชับวงแขนที่พาดไหล่ผมอยู่เลย ไม่ต้องพูดใกล้ขนาดนั้นก็ได้ ไกลๆ ก็ได้ยินน่า
“หือ???”
“ตั้งแต่เมื่อวานละ... ตอนจ่ายเงินค่าของที่ซุปเปอร์ เอ็งก็ชิ่ง”
“ก็... ก็ผมปวดฉี่นิ ก็ต้องไปเข้าห้องน้ำสิ”
“ต่อมา... ปล่อยของทับเท้าโบ๊ทตอนเก็บของเข้ารถ”
“อันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ”
“แล้วเอ็งก็เมาเรื้อน โดนใครลากไปไหนต่อไหน”
“อันนี้ผมจำไม่ยักกะได้”
“ต่อจากนั้นก็... อ้วกในรถ”
“แต่ก็ไม่ได้เปื้อนรถนิ”
“และสุดท้าย ก็ยึดห้องนอนของโบ๊ทแถมล็อคห้องไล่โบ๊ทออกไปนอนข้างนอกอีก”
“เอ้า ก็คุณโบ๊ทบอกเองนะ ว่าไม่อยากร่วมเตียงกับคนเปื้อนอ้วก ก็แยกกันนอนแล้วไง”
“เฮ้ย แต่แบบนี้ คนที่ต้องออกไปนอนโซฟาก็คือเอ็งนะเว้ย ไอ้เปี๊ยก”
“ก็บอกแล้วไง ว่าผมไม่ชอบนอนโซฟา มันเมื่อย”
“( - * - )... สรุปคือจะปฏิเสธทุกข้อหา ว่างั้น?”
“อืม” ผมพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องฟังให้จบประโยคเลยด้วยซ้ำ
“ฮืมมมมมมมม”
“อะๆ อย่าคิดจะใช้กำลังประทุษร้ายกันง่ายๆ นะคุณโบ๊ท” ผมเห็นท่าทางก็รู้แล้วละครับ ว่าอยากจะลงไม้ลงมือกับผมแล้ว รู้สึกได้อย่างชัดเจนจากวงแขนที่เกร็งแข็งขึ้น จนแถบจะรัดคอผมอยู่แล้ว
“ทำไม เอ็งจะแข็งข้อ ขัดขืนเหรอ”
“อยากรู้ปะละ”
“ว่ามาเลย ไอ้เปี๊ยก”
.
หึหึ... พรึ่บ!!!
“เฮ้ยยยยยยยย เชี่ย!”
.
ผมกระตุกปมผ้าเช็ดตัวจนหลุด ไอ้คุณโบ๊ทก็เลยต้องรีบละแขนจากไหล่ผมเพื่อไปคว้าผ้าเช็ดตัวไว้... อืม เป็นปฏิกริยาตอบสนองที่รวดเร็วจริงๆ ฮ่าๆๆๆ...
“ไอ้เปี๊ยก อย่าหนีนะ!!”
อย่าคิดว่าผมจะยืนรอดูผลงานของตัวเองนะครับ พอดีว่ายังรักในสวัสดิภาพของตัวเองอยู่ ก็เลยต้องรีบชิ่งเข้าห้องแล้วพุ่งเข้าห้องน้ำโดยทันที ได้ยินแต่เสียงโวยวายไล่หลังมา ก่อนจะตามด้วยเสียงเคาะประตูห้องน้ำอีกระลอกใหญ่และคำสั่งที่ผมไม่มีวันจะยอมเชื่อฟัง... “ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”... ปัง ปัง ปัง
อืม ผมชักจะสงสัยแล้วละครับ ว่าไอ้คุณโบ๊ทเนี่ย ทำไมชอบทุบประตูจัง... อ้อ แล้วอีกอย่าง ทำไมชอบว่าผมขี้โวยวาย ทั้งๆ ที่ตัวเองอะ โวยวายบ่อยกว่าผมอีกนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ... YES!!!
.
.
.
.
.
หนอยยยยย ไอ้เปี๊ยกนะไอ้เปี๊ยก มันแสบไหมละครับ ดูมันทำสิ กระตุกผ้าเช็ดตัวผมที่ไหนไม่กระตุก แต่ดันมากระตุกบนระเบียงห้องเนี่ยนะ!!!... เอิ่มมมม ก็ไม่ได้หมายความว่าจะกระตุกในห้องแล้วจะโอเคหรอกนะครับ... คนข้างล่างมีอยู่เป็นสิบชีวิต ถ้าผ้าผมหลุดจริงๆ นี่ไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดอะไรเลยนะครับ... แต่ก็ยังดีที่ผมคว้าผ้าไว้ทัน เลยยังไม่เป็นภัยต่อสายตาประชาชีหัวหงอกหัวดำที่อยู่ข้างล่าง
ฮืมมมมม รอให้ออกจากห้องน้ำก่อนเถอะ จะโดนไม่ใช่น้อย!!!
.
ผมเดินไปที่ประตูระเบียงเพื่อปิดม่านโปร่งให้แสงพอเข้าได้ ก่อนจะไปนั่งรอชำระความไอ้เปี๊ยก... เอ๊ะ นั่นจอคอมผมไมได้ปิดนี่นา ปกติผมปิดเครื่อจะปิดจอด้วย แต่นี่ไฟจอยังติดอยู่... เมื่อคืนกลับมาก็ไม่ได้เปิดคอมซะด้วย แปลว่าต้องมีคนแอบเปิดคอมผมโดยพละการ... หึหึหึ จะเป็นใครไปได้ละครับ ก็มีแค่ไอ้เปี๊ยกนี่แหละ มันเป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อคืน... แต่ก็เอาเถอะ ผมไม่หวงของหรอกครับ แบ่งๆ กันใช้ได้อยู่แล้ว ขอแค่มันอย่าทำของผมพังก็พอ
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ผมเปิดเช็คเฟซบุคสักหน่อยก็ดี...
.
.
.
เฮือก!!!!
(http://img84.imageshack.us/img84/4717/boatfb.jpg)
เฮ้ยยยย เมื่อ 55 นาทีก่อน ผมยังนอนฝันบ้าๆ บอๆ อยู่บนโซฟาอยู่เลย แล้วผมก็ไม่ได้เล่นเฟซบุคในมือถือด้วย... แล้วใครโพส?
อืมมมมม ผมไม่ใช่อัจฉริยะมาจากไหนหรอกครับ แต่ของแบบนี้เดาง่ายๆ ได้เลยละครับว่ามันมีแค่คนเดียวแหละครับที่เข้าข่ายผู้ต้องสงสัย... และผมก็ค่อนข้างมั่นใจมากถึงมากที่สุดว่าต้องเป็นมันคนนี้คนเดียว... ไอ้เปี๊ยก!!!!
หนอย บังอาจแอบเปิดคอมคนอื่นเพื่อมาโพสข้อความทำร้ายกันได้ขนาดนี้... สาวๆ ผมที่ผมรับแอดมา สงสัยจะได้ลบผมออกจากเพื่อนกันเป็นแถวแน่ๆ ค่าเสียหายครั้งนี้ ไอ้เปี๊ยกต้องเป็นคนจ่าย!!! ไอ้แมวลอบกัด!!
.
.
.
ร่างสูงโพสอธิบายสั้นๆ ในช่องคอมเม้นท์ว่า “ขอโทษทีนะครับ พอดีเพื่อนมันแกล้งครับ” แต่มันไม่ได้ช่วยให้เพื่อนๆ ของเขาสนใจ status นี้น้อยลง กลับยิ่งเป็นการเติมเชื้อไฟ โหมให้คนยิ่งสนใจมากยิ่งขึ้น ยิ่งบอกว่าโดนแกล้ง คนยิ่งอยากรู้ บางคนเข้าใจแต่ก็แซวเล่นไปตามประสา เพื่อนบางคนก็ส่งข้อความถาม บ้างก็ถามไถ่มาในช่องแชท... บางคนก็ถามด้วยความเป็นห่วง เกรงว่าโบ๊ทจะโดนแฮ็คเฟซบุค... บางคนก็แซวเล่นตามน้ำ ซึ่งก็ตลกดีไปอีกแบบ... จำนวนคอมเม้นท์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจากร้อยกว่าเป็นสองร้อยและยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเกือบจะสามร้อยอยู่เพียงอีกไม่กี่คอมเม้นท์ ผู้ต้องหาก็เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลือยท่อนบน มีเพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวจ้อยปกปิดท่อนล่างเท่านั้น ผ้าเช็ดตัวพาดคอโดยใช้ปลายด้านหนึ่งเช็ดผม... ฮัมเพลงในลำคอ ท่าทางอารมณ์ดี
.
.
.
“ออกมาแล้วเหรอ กำลังรออยู่เลย” โบ๊ทกล่าวเสียงเจ้าเล่ห์ ค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาร่างเล็กที่หรี่ตามองเขาอย่างระแวง
“ไม่เล่นแล้วนะ ขี้เกียจวิ่ง”
“ต้าร์จะไม่เล่นก็แล้วแต่ดิ แต่โบ๊ทอยากเล่นนิ” น้ำเสียงโรคจิตได้ใจเหลือเกิน
“เป็นไรมากปะเนี่ย”
“ไม่เป็นไรสักหน่อย... มาเล่นกันไหม!! ฮ่าๆๆๆๆ” ร่างสูงกล่าวจบก็หัวเราะด้วยน้ำเสียงตัวโกงรางวัลออสก้าร์ ก่อนจะรวบแขนร่างเล็กแล้วลากไปที่เตียง
“เฮ้ยยยย เล่นไรเนี่ย ไม่เอาแล้ว... โอ้ยยยย” กีต้าร์ร้องโอดโดยเมื่อโดนเหวี่ยงขึ้นเตียงซะบ๊อกเซอร์แทบหลุด
“ฮ่าๆๆๆๆ ขอคิดบัญชีแบบรวบยอด ทบต้นทบดอกเลยทีเดียวละกันนะ” โบ๊ทพูดด้วยน้ำเสียงโรคจิตสุดชีวิตหลังจากที่ขึ้นคร่อมร่างเล็กไว้ได้ มือหนารวบข้อมือบางทั้งสองข้างไว้แน่นก่อนจะกดลงบนเตียง
“เฮ้ยยยย ทำอะไรเนี่ย ไอ้ลิงโรคจิต” ร่างเล็กโวยวาย ดิ้นสุดกำลัง
“ก็ใช่อะดิ โบ๊ทโรคจิต ต้าร์บอกเองไม่ใช่เหรอ ในเฟซบุคอะ”
“อ้าว เปิดดูแล้วเหรอออออ ไหงเปิดดูไวจังอะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่รู้ละ รู้แค่ว่า... ตอนนี้ โบ๊ทเป็นโรคจิตหงุดเงี๊ยว”
“เฮ้ย คุณโบ๊ท เดี๋ยวผ้าเช็ดตัวหลุดนะ”
“ช่างมัน ฮ่าๆๆๆๆ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ปล่อยนะ!!!”
.
.
.
สองร่างปลุกปล้ำ อิรุงตุงนังกันอยู่บนเตียงกว้าง มีเพียงเสียงโวยวายของร่างเล็กและเสียงหัวเราะอย่างสะใจของร่างสูง... ฟังดูโรคจิตแบบมืออาชีพจริงๆ
บนหน้าจอคอม โบ๊ทเปิดหน้าเฟซบุคไว้ เพื่อนๆ ยังคงมาคอมเม้นท์ status ของเขากันอย่างต่อเนื่อง โดยที่มี notification อันหนึ่งเด้งขึ้นมาเพื่อบอกว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
กีต้าร์: คุณโบ๊ท นี่บัตรอะไรเหรอ
โบ๊ท: อ้อ ใบขับขี่อินเตอร์ฯ นะ
กีต้าร์: ใบขับขี่อินเตอร์???
โบ๊ท: ทำเป็นงง... ก็ใบขับขี่นานาชาติไง
กีต้าร์: ...โหหหหห เจ๋งอะ มีใบขับขี่แบบนี้ด้วยเหรอ
โบ๊ท: อืม มีดิ เอาไว้ขับรถเวลาไปต่างประเทศไง
กีต้าร์: เจ๋งเนอะ ดีจัง ทำใบเดียว ครั้งเดียว ใช้ได้ตั้งหลายชาติ
โบ๊ท: อื้ม
กีต้าร์: งั้นแบบนี้ ชาติหน้าคุณโบ๊ทก็ไม่ต้องทำใบขับขี่แล้วอะดิ
โบ๊ท: (//พรวดดดดดดด) ไอ้บ้า เขาหมายถึงขับได้หลายประเทศเว้ย ไม่ใช่หลายชาติแบบชาตินี้ชาติหน้า!!!
------------------------------------------------------------
Flapjack’s Corner:
:m5: ต้องกราบขออภัยแทบอกผู้อ่านที่ติดตามทุกท่านที่มาช้านะคร้าบบบบ งานมันรัดตัว (เปลี่ยนเป็นงูรัดแทนจะดีกว่าไหม ฮ่าๆ) ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเขียนจริงๆ จัง ถ้าบกพร่องยังไงก็ติชมมาได้นะครับ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นครับ
ยังไงก็ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ เจอกันตอนหน้าครับ สำหรับตอนนี้ ขออนุญาตไปนอนก่อนแหละ ตาจะปิดแล้วคร้าบบบบบ :a12:
ปล. ไอ้รูปเฟซบุคนั่นผมทำขึ้นนะครับ ไม่ต้องไปหากันหรอกครับ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนใช้ชื่อนี้รึเปล่า :laugh:
-
ไอ้เปี๊ยกเจอ กับดักมารซะแล้ว
“โฟลเดอร์นี้... วิดิโอนี้... มีเอาไว้เพื่อ... ดักฟาย”
:m20: :m20: :m20:
-
+1 ให้กับความฟายของต้าร์ 55555
ปล. ไม่ได้ด่าคนแต่งว่าเกรียนนะ อย่าเข้าใจผิด
:กอด1:
-
ก็ยังคงฮากะวิดีโอดักต้าร์ เอ๊ย ฟาย :laugh:
คนเขียนยุ่งๆ ก็อย่าลืมหาเวลาพักผ่อนบ้างนะคะ
พักเสร็จแล้วก็มาลงนิยายซะดีๆ o11
-
:กอด1:
-
มาต่อจนจบบทแล้วครับ มาช้าไปนิด แต่ก็พยายามแล้วนะครับ :m17:
@allaboutmyfav นี่แหละครับ บทลงโทษสำหรับคนนิสัยไม่ดี :laugh:
@badmanners แต่ผมไม่ได้แสดงด้วยในเรื่องนี้นะครับ :laugh3:
@yunjae55 ดีนะ ที่ไม่ได้ว่าผม :haun5:
@BeeRY ขอบคุณค้าบบบบ นี่ยังไม่ได้พัก แต่ก็แต่งมาลงจนครบแล้วคร้าบบบ (น่าสงสารไหม :dont2:)
@roseen :กอด1: :กอด1: :กอด1: ผมกอดคืน 3 ครั้งเลยเอ้า 55555
เช่นเคย ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนิยายเล็กๆ เรื่องนี้นะครับ ขอบคุณจากใจจริงครับ :pig4:
ไว้เจอกันตอนหน้านะครับ สำหรับวันนี้ขอตัวไปนอนก่อนนะคร้าบบบบ :bye2:
-
เจ้าเปี๊ยกนี่มันตอบ(แถ)ปฏิเสธได้น่ารักเนอะโบ๊ต
แล้วพออ่านมาถึงอีตรงใบขับขี่น่ะอย่างฮาเลย
-
เค้าชอบม๊ากมาก เวลาต้าร์เรียกคุณโบ๊ท แล้วโบ๊ทก็แทนตัวว่าโบ๊ทกะต้าร์ แบบว่าชอบคนพูดเพราะ แอร๊ยยย :o8:
โบ๊ทนี่เป็นหนุ่มฮอตมากๆ เพราะแค่ status เดียว คนเม้นท์เป็นร้อย อยากแอดเฟรนด์จัง จะไปเม้นท์บ้าง :laugh:
เดี๋ยวนี้เล่นกันแบบนี้นะ เล่นกันบนเตียง แถมเสื้อผ้าน้อยชิ้นอีก :haun4:
+1 ค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้า :กอด1:
-
ชอบต้าร์อ่ะ :o8: :o8:
-
ไอ้เปี๊ยกป่วนตลอด :laugh:
แกล้งเค้า....ไม่รอดแน่เปี๊ยกเอ๊ย....... o18
:pig4:
-
+1 o13
-
ชอบความซึนของโบ๊ทและความเกรียนของต้าร์น่ารักลงตัวดี
-
แง่มๆๆๆ :z13: :z13: จิ้มคนเขียนแรงๆ 2 ที
น้องต้าร์ยั่ว ไอ้เราก้อนึกว่าจะได้อ่านฉากอัศจรรย์ :haun4: :haun4:
ที่ไหนได้แค่ความฝัน (แถมพังทลายเพราะอ๊วกอีก)
ฮา "คลิปดักฟาย" อ่ะ ถ้าขอเอาไปใช้บ้างเนี่ยจะได้ป่ะ ฮิ ฮิ
น้องต้าร์เราก้อเกรียนเสมอต้นเสมอปลายดี
แล้วพี่โบ๊ทจะตามทันความเกรียนน้องต้าร์ป่ะเนี่ย ฮ่า ฮ่า
ขอบคุณจ้าาาา :pig4:
รออ่านตอนต่อไปนะ คนเกรียน เอ้ย!! คนเขียน
-
มาลงชื่ออ่านครับ ใส่ไป 3 ตอน ชอบมากๆครับผม :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า
กีตาร์เกรียนได้ใจมาก
ชอบๆ
:laugh:
-
โอ้ยย อ่านกี่ทีก็จี้ค่ะ 555
ไดชอบ 'โปรดติดตามตอนต่อไป' สุดใจขาดดิ้นเลยให้ตาย!
โบ้ทก็น่าร๊ากก แหมๆ ขี้ตู่นะตัวเธออ ต้าร์ไปเป็นเด็กเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะฮึ!
แอบฮาพี่แพะ ..ต่อจากนี้จะมีบทอีกมั้ยหนอ~ รอลุ้นค่ะ เอิ้กกก
แต่โอ้ย คุณโบ้ทฝันได้...มากอ้ะ
แอบตกใจเล็กๆ ว่าต้าร์น้อยเมาแล้วเป็นได้ถึงขนาดนี้ อื้อ! //ถ้าเป็นงั้นจริงทีหลังเมาบ่อยๆ นะลูกนะ 555
อ่านตอนพิเศษวันแม่แล้วซึ้งอ้ะ ชอบตอนต้าร์น้อยไปซุกแม่หลังดูโดราเอมอนจริงค่ะ เด็กๆ ไร้เดียงสานี่ให้ความรู้สึกอิ๊อ๊างอย่างบอกไม่ถูก 555
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ไอ้... “โฟลเดอร์นี้... วิดิโอนี้... มีเอาไว้เพื่อ... ดักฟาย” .. นี่ จี้ที่สุดแล้วค่ะ!! ก๊ากกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
ป.ล.รู้สึกว่าตัวเองพิมพ์อะไรไม่ค่อยรู้เรื่อง มาตามอ่านรวดเดียว ตอนนี้เลยหลายอารมณ์ เม้นต์ไม่ถูกเลย 55
ตอนแรกก็ว่าอยู่รู้สึกเหมือนลืมอะไรไป ..เก๊าลืมตามเรื่องนี้!!! /โดนคนเขียน :beat:
แง๊~~ เค้าขอโทษจริงจริงค่าาาา บอกว่าจะตามแต่หายไปนานเลย โฮวว
ปกติจะแอดเฟฟนิยายไว้แล้วก็เปิดไล่เช็คตามที่แอดอ้ะ แต่ไหงเค้าลืมจิ้มแอดเรื่องนี้ไว้ไม่รู้ โฮฮฮฮ เก๊าก๋อโต๊ดน้าา :dont2:
ตอนนี้มาตามต่อแว้วคร้าบ ชะฮ่า! /จิ้มแอดเฟฟโดยเร็วไว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน โอ้สสสสส!!! o13
-
ดีครับ วันนี้เอาเพลงประกอบนิยายมาฝากครับ อันที่จริงผมพยายามหาเพลงประกอบนิยายมาได้หลายสัปดาห์แล้ว แต่ยังไม่เจอเพลงที่มีเนื้อหาและอารมณ์เพลงที่ถูกใจสักที จนมาเจอกับ Some Other Day ของ Singular ที่ร่วมงานกับ Depapepe... มันแบบว่า YES!!! นี่แหละ ใช่เลย!! :a2:
จริงๆ แล้วก็อยากได้เพลงสนุกๆ มาใช้เหมือนกันนะครับ แต่ยังไม่เจอที่ถูกใจสักที เอาไว้ถ้าเจอแล้วจะเอามาให้ฟังกันนะครับ
ปล. ผมแปะไว้ที่หน้าแรกด้วยนะครับ เผื่อใครนึกอยากฟังตอนอ่านก็จะได้หาง่ายๆ เนอะ o17
http://www.youtube.com/v/dJ_356YfeF8
SOME OTHER DAY (SINGULAR feat. DEPAPEPE)
เป็นความบังเอิญในชีวิต หรือโชคชะตาที่คิด ขีดเขียนให้เธอข้างกาย
ไม่รู้สุดเส้นทางเมื่อไรหรือจะเป็นยังไง แค่เพียงตอนนี้
เก็บเกี่ยวทุกอย่างที่มี ใช้วันและคืนที่ดี ให้คุ้มค่าในหัวใจ
เมื่อวันฉันและเธอต้องไป เพราะไม่รู้เมื่อไร ใกล้หรือไกลกัน
* เราจะมี เวลาที่แสนดี ในวันที่เงียบเหงา
เราจะมี เรื่องราวให้ฝันดี ในบางคืนที่มันอ่อนไหว
** เพื่อวันพรุ่งนี้ ถ้าไม่ได้พบกัน
เก็บสิ่งเหล่านั้น ของวันที่เคยสดใส
ถ้อยคำและท่วงทำนองของใจ
แม้ไม่เคยมากมายเท่าไรก็ตาม
เมื่อวันพรุ่งนี้ ถ้าไม่ได้พบกัน
ให้สิ่งเหล่านั้นเป็นดังบทเพลงเรียงร้อยหัวใจ
ทุกวันที่ต้องไกล เราจะได้พบกันใหม่ อย่างที่ใจต้องการ
--------------------------------------------------------------------
FlapJack Gives Back:
@yayee2 ผมก็ไม่แน่ใจว่านายโบ๊ทเขาจะเห็นว่าน่ารักหรือน่าเตะกว่ากันนะครับ :laugh:
@BeeRY แต่ว่าคุณโบ๊ทเขาจะพูดแบบนี้เฉพาะตอนของขึ้นนะครับ ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าต้าร์มันจะชอบไหม มาแนวนี้ทีไรได้เจ็บตัวทุกที :laugh: (ขอบคุณสำหรับ +1 ครับ)
@Mint_k แล้วจะบอกมันให้นะครับ :กอด1:
@Tumz รอดยากครับ เจอคุณโบ๊ทโหมดนี้เข้าไป :haun5:
@yunjae55 ขอบคุณครับ :กอด1:
@wisky ขอบคุณคร้าบบบบ ว่าแต่ อะไรคือความซึนเหรอครับ :m28:
@KURATA ผมไม่เกรียนน๊าาาาาา o9
@melodicdeath ขอบคุณครับ อ่านตามให้ทันนะครับ แต่ละตอนมันยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh3:
@krappom ขอบคุณครับ ยินดีต้อนรับสู่ LOVE HIGH STORY ครับ :m13:
@diFil รวมฮิตมาเป็นคอมโบแบบนี้ ผมตอบเม้นท์ไม่ถูกเลยทีเดียว :o (ปล. น้อยใจอะ ถูกลืม :m15:)
และเช่นเดิม ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิยายเล็กๆ เรื่องนี้นะครับ ขอบคุณจากใจจริงครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ไว้เจอกันบทที่ 11 นะครับ :bye2:
-
ดัน
-
มาเต้นรอคุณโบ๊ทกับน้องต้าร์ :z2:
-
@diFil รวมฮิตมาเป็นคอมโบแบบนี้ ผมตอบเม้นท์ไม่ถูกเลยทีเดียว :o (ปล. น้อยใจอะ ถูกลืม :m15:)
งี้ดดดดดดดดดดดดด เก๊าขอโทษษษษษษษษ ผิดไปแล้ววววววววว แงงงงง อย่างอนน้าา :dont2: :dont2: :dont2:
เอาคุณหมีมาเซ่นคนเขียนนน อย่าน้อยใจนะตัวเองง~ อะแต่้ช้าแต่~~ T3T
(http://upic.me/i/5c/853teddybear.jpg) (http://upic.me/show/27615628)
ป.ล.ฟอหอกอดอ ชอบเพลงอ้ะ!!
ป.ลล.มาต่อเร็วๆ น้าา~
-
คิดถึงพี่โบ้ทแล้ว กีตาร์ด้วย
ชอบเพลงนะ เพราะดี พี่ซินร้องด้วย
-
เธอหายไปเลย...หายไปในอากาศ
แง่่มๆๆๆ
มาต่อได้แล้วจ้าาาาาา
-
เฝ้ารอ ทุกวัน
-
LOVE HIGH STORY – 11 – Doubtful State of Mind | สงสัย ใจว้าวุ่น
http://www.youtube.com/v/zjb9Ebqf3CM
ณ บ้านเดี่ยวหลังใหญ่หลังหนึ่งในซอยทองหล่อ13 ภายในห้องนอนบนชั้นสองมีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งหุ่นนักกีฬา ผมรากไทรระต้นคอ ส่วนหน้าตาก็เรียกได้ว่า “หล่อ” ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ แต่จะหน้าหม้อหรือเปล่า อันนี้ก็ไม่ทราบ... ชายหนุ่มอดีตนักกีฬาบาสเก็ตบอลเจ้าของส่วนสูง 180 ซม ที่ปัจจุบันเป็นนักศึกษาปีหนึ่งของหมาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งย่านหัวหมากคนนี้... เขามีชื่อว่า “โต้ง”...
ใช่แล้วละครับ ท่านผู้อ่าน โต้งที่เป็นรุ่นน้องของเต็มเขานั่นแหละและก็เพิ่งจะโดนลากเข้าชมรมไปหมาดๆ เมื่อคืนก็เพิ่งไปดื่มเลี้ยงรับน้องกันมาที่บาร์ชื่อดังแถวตรอกข้าวสาร ส่วนเพื่อนสนิทอีกสองคนก็โดนลากเข้าชมรมไปด้วย น้องดรีมไงครับ จำกันได้ไหมเอ่ย ส่วนอีกคนเป็นผู้ชายครับ ชื่อว่า “ไอ้อู๋”...
โต้งยืนอยู่ริมหน้าต่าง... จ้อง BB ที่เขาถืออยู่ในมือ มันไม่ใช่โทรศัพท์ของเขาหรอกครับ มันเป็นของคนตัวเล็กที่เมื่อคืนนี้เมาแล้วลืมกระเป๋าไว้กับเขาตอนที่เขาเดินไปส่งที่รถ... เขานั่งจ้องมันอยู่อย่างนั้นตั้งแต่รุ่งสาง ไม่ใช่ว่าตื่นเช้าหรืออะไรหรอกครับ เขานอนไม่ค่อยหลับ เพราะว่ามีบางสิ่งบางอย่างมันวนเวียนอยู่ในหัว มีคำถามมากมายที่อยากรู้คำตอบ มีความกังวลที่รบกวนจิตใจให้ว้าวุ่น มีความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในอก...
โต้งกำลังมี “ความรัก”... และไอ้ความรักที่ว่าก็ไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับเขามาก่อน จนกระทั่งเมื่อคืนนี้...
.
.
.
“นายนี่ หวงเพื่อนจังเลยน๊า...”
“...”
“หวงกันแบบนี้... เพื่อนแน่เหร๊อ”
“ฟังนะครับ ผมกับไอ้เปี๊ยกนั่น เป็นแฟนกันและผมก็หวงมันมากด้วย... ถ้าเข้าใจแล้ว ก็อย่ามายุ่งกับแฟนคนอื่น... นะครับ”
.
.
.
มันเป็นอะไรยังไงของมันนะหัวใจ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนคนอกหักเลยครับคุณผู้อ่าน ประโยคเหล่านี้มันติดอยู่ในหัวผมตั้งแต่เมื่อคืน ถึงเสียงเพลงจะดังยังไง แต่ผมกลับได้ยินมันชัดแจ๋วเลยละครับ
ความรู้สึกแรก... เหมือนอกหักเฉียบพลัน ไม่ต้องตั้งตัว ไม่ต้องเตรียมใจอะไรทั้งนั้น ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะพอเห็นและได้ยินมาบ้างว่าพี่โบ๊ทกับต้าร์เขาสนิทกันมาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเกินเลยกว่าคำว่าพี่น้องหรือเพื่อนไปได้ แต่ประโยคที่พี่โบ๊ทบอกไอ้ผู้ชายมีหนวดเมื่อคืนนี้ มันค่อนข้างจะขัดกับสิ่งที่ผมพยายามจะเชื่ออยู่นะครับ... เป็นแฟนกันจริงๆ เหรอ
.
.
.
แล้วมันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?... จะให้เล่าก็ได้...
.
.
.
ไอ้ความรักแปลกๆ ของผมมันเกิดขึ้นปีที่แล้ว... มันเหมือนรักแรกพบเลยละครับ ตอนนั้นกำลังจะสอบมิดเทอมของเทอมหนึ่งครับ ผมไม่มีหนังสือวิชาสื่อสาร (ไม่ได้ซื้อ) แล้วพอดีว่าดรีมบอกว่าในห้องสมุดมี ให้ไปยืมมาถ่ายเอกสาร ผมก็เลยไปห้องสมุด... ก็นั่นแหละครับ สถานที่ที่หัวใจผมโดนจู่โจม
ผมเดินเข้าไปหาหนังสือ ก็หาไม่ค่อยเป็นหรอกครับ ปกติไม่เคยเข้าห้องสมุด ก็เดินมั่วไปเรื่อยจนเดินเข้าไปถึงด้านในซึ่งไม่ค่อยจะมีคนสักเท่าไรนัก เดินไปสักพักก็เห็นขาคนโผล่ออกมาจากซอกชั้นวางหนังสือด้านในติดกำแพง ก็เลยเดินเข้าไปดู พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละครับ... หัวใจผมโดนกระซวกแล้วล้วงออกไปด้วยมือเปล่า ไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันเตรียมใจ... เผลอยืนมองอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่านานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็เมื่อดวงตาคู่นั้นลืมขึ้นมาประสานกับตาของผม... ดวงตาใสคู่นั้นเป็นสิ่งที่ตอกย้ำให้ผมมั่นใจว่านี่แหละที่เขาเรียกกันว่า... รักแรกพบ...
.
.
แต่วันนั้นก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น มันคงเป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาทีแต่มันมีผลกระทบต่อความอ่อนไหวมากมายเหลือเกินครับ... ใช่ครับ ใจผมโดนขโมยนิรนามมาคว้าไปในเวลาแค่ไม่กี่วินาที
.
.
หลังจากนั้นผมก็ได้แค่แอบมองเวลาเดินผ่านกัน เขาคงจำผมไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะว่าเท่าที่ผมสังเกตุนะ เขาไม่เคยมองมาทางผมเลย แต่ผมก็ไม่เรียกร้องอะไรนะครับ ก็เข้าใจว่ามันไม่เหมือนผู้ชายกับผู้หญิงที่ถูกใจก็เข้าไปจีบเป็นเรื่องเป็นราวได้... ผมเองก็ไม่ได้ปิดหรือโกหกใครหรอกนะครับว่าผมชอบแบบนี้ เพียงแค่ไม่ได้ป่าวประกาศไปทั่ว รู้กันก็แค่ดรีม ไอ้อู๋ และเพื่อนอีกไม่กี่คนครับ... เรื่องของเขาคนนั้นดรีมกับอู๋ก็รู้ครับ ผมก็ไปเล่าให้พวกมันฟังตลอดแหละครับ แต่เรื่องเมื่อคืนนี้ผมยังไม่ได้บอกใคร แค่คิดในใจก็ปวดอกแล้วครับ จะเอาแรงที่ไหนไปพูดให้ใครฟังได้... เฮ้ออออ ผมอ่อนแอจัง ทั้งๆ ที่ก็เป็นนักกีฬาแท้ๆ
ผมค่อนข้างคุ้นชินกับการแอบชอบอยู่ฝ่ายเดียว ผมเนียนเก่งนะครับ ไม่ค่อยแสดงออกไปตรงๆ หรอกเวลาชอบใคร ได้แต่มองเนียนๆ แล้วปล่อยผ่าน... แต่คราวนี้ผมดันเจอดรีมกับอู๋ยุยงส่งเสริม (ดรีมเนี่ย สาววายตัวแม่เลยครับ) ผมก็เลยฮึดสู้ บอกตัวเองว่า “เอาวะ ลองดูสักครั้ง” ผมเองก็ไม่ได้หน้าตาแย่ หุ่นก็ดี ฐานะทางการเงินก็คุยได้ไม่อายใคร คนสนใจผมเองก็มีไม่น้อย แล้วมันจะมีเหตุผลอะไรให้ผมไม่ลองจีบใครดูสักครั้งละครับ... แล้วพอดีว่าฟ้าเป็นใจ ทำให้ผมไปรู้จักกับพี่เต็มที่สนิทกับพี่โบ๊ทกับต้าร์ เมื่อพี่เขาชวนเข้าชมรม ผมก็เลยแกล้งทำเป็นเล่นตัวเหมือนไม่เต็มใจ แต่ข้างในนี่ลิงโลดสุดๆ แล้วละครับ... บอกตัวเองว่า นี่แหละโอกาสที่จะได้รู้จักและใกล้ชิด... ผมจะเดินหน้าเต็มที่
พอได้รู้จักกับพี่เต็ม ผมก็เลยพอจะได้เห็นสองคนนั้นบ่อยขึ้น ใกล้ชิดขึ้นอีกนิด... จึงได้หวั่นใจว่าสองคนนั้นเขาอยู่ในฐานะอะไรกัน... ถึงจะหวั่นในใจอยู่ไม่น้อยหากเขาสองคนเป็นแฟนกันตามที่เพื่อนๆ เขาชอบแซวอยู่เรื่อยๆ แต่ก็แอบลุ้นว่าเขาจะมีรสนิยมคล้ายๆ ผม และมีโอกาสจะมองผมบ้างสักวัน ... แต่อีกเสี้ยวหัวใจผมก็ภาวนาว่าขอให้พวกเขาเป็นแค่เพื่อนพี่น้องธรรมดา ขอให้พวกเขาแค่สนิทกันม๊ากมากเท่านั้น... ผมอยากให้เขาเป็นของผมเพียงคนเดียว หันมามองผมเพียงคนเดียวบ้าง... แบบไหนมันเจ็บน้อยกว่ากันเหรอครับ? เฮ้ออออ
ว่าแต่ เคยฟังไหมครับเพลงรักแรกพบของ Tattoo Colour อะครับ ผมเปิดฟังทุกวันจนกระทั่งเมื่อคืนนี้ อยากจะหาเพลงอกหักมาตอกมาย้ำให้มันตายกันไปข้าง
.
.
.
เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับครับ หัวใจมันว้าวุ่นจนไม่เป็นอันนอน ยิ่งพอกลับมาถึงบ้านแล้วพี่โบ๊ทโทรเข้าเครื่องของต้าร์ บอกให้ผมเอากระเป๋าไปให้วันนี้ตอนบ่าย... มันจะไม่มีอะไรเท่าไรหรอกครับ หากผมไม่ได้ยินเสียงต้าร์แทรกเข้ามาในโทรศัพท์... สรุปว่าเขาอยู่ด้วยกันจริงๆ... ใช่ไหมครับ... สรุปว่าเขามีอะไรเกินเลยกันกว่าพี่น้องพ้องเพื่อน... ใช่ไหมครับ
โทรศัพท์ของต้าร์อยู่ในมือผม จะเป็นอะไรไหม หากผมขอเปิดและค้นดูเพื่อหาคำตอบให้กับคำถามที่ผมสงสัย... มันอาจจะดูไม่มีมารยาท แต่ผมก็อยากรู้นี่ครับ และโอกาสแบบนี้ ไม่ได้มีมาให้คว้าไว้บ่อยๆ... ถ้าเป็นคุณ คุณจะดูไหมครับ
.
.
ผมตัดสินใจเปิดไล่ดูข้อความ... เขาส่งเล่นกันราวกับ msn... บางข้อความก็ดูอบอุ่นละมุนละไม บางข้อความก็ยียวนกวนประสาท บางข้อความก็แสนจะธรรมดาราวกับถามกันทั่วๆ ไปในชีวิตประจำวัน... ตื่นหรือยัง... กินข้าวหรือยัง... นอนยัง... อยู่ไหน.. อะไรทำนองนี้... เพื่อนกันเขาคุยกันแบบนี้ไหมครับ? แล้วถ้าเขาอยู่ด้วยกัน ทำไมถึงต้องส่งคุยกันแบบนี้?... งั้นก็แปลว่ามีแนวโน้มว่า จริงๆ แล้วพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน... (กำลังใจ +1)
ผมเปิดดูแฟ้มภาพถ่าย... มีรูปพี่โบ๊ทโดนแอบถ่ายอยู่หลายอิริยาบท ทั้งตอนกำลังอ้าปากกินข้าว ตอนเล่นเกม ตอนเล่นคอม ตอนนั่งอ่านหนังสือ ตอนขับรถ หรือแม้กระทั่งตอนแปรงฟัน... อ้าว ภาพส่วนใหญ่ถ่ายในบ้านหรือห้องพัก งั้นก็แปลว่าพวกเขาอยู่ด้วยกัน... ใช่ไหมครับ... ตุ้มมมมมมมมม แอ๊ก!... โดน Critical Attack (กำลังใจเหลือ 0)
ณ จุดนี้ ผมรู้สึกเหมือนพลังชีวิตมันถดถอยอย่างแรงครับ... เอาเพลงแทงข้างหลังฯ ของพี่ออฟมาฟังให้ตายกันตรงนี้ไปเลยดีไหมครับ
ถึงจะเริ่มสาหัสขนาดนี้ แต่ผมก็ดันดื้อด้าน ไปเปิดดูบันทึกการโทร-รับสายของต้าร์เข้าไปอีก... จะไม่ร่อแร่ก็ไม่รุ้จะว่ายังไงแล้วครับ ก็กว่า 90% ของการโทรและรับสายมันเป็นเบอร์ของ MojoJojo นี่ครับ... (กำลังใจ -1)
.
.
.
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C'è qualche cosa di diverso adesso in me~
.
>>> Incoming Call: MojoJojo <<<
.
ดูสิครับ พูดถึงก็โทรมาเลย...
“ฮัลโหลคับ พี่โบ๊ท”
“เออ ฮัลโหลเว้ยโต้ง จะไปมหาลัยกี่โมงวะ”
“คงประมาณเที่ยงอะพี่”
“เออ คงถึงใกล้ๆ กันแหละ งั้นเจอกันตึก M ตอนเที่ยงนะ ไปกินข้าวกันก่อน”
“อ้อ ได้ครับ... ที่ตึก M นะพี่”
“แปบนึงนะโต้ง...”
“คับ” แล้วก็ได้ยินเสียงพี่โบ๊ทหันไปตะโกนบอกให้ต้าร์หยุดเคาะอะไรสักอย่าง...
“มาละ... ไอ้เปี๊ยกมันเกรียน เลยไปจัดการมา ฮ่าๆ”
“อะนะพี่ รังแกน้องปะเนี่ย”
“รังกงรังแกอะไรเล่า มันอะดิรังแกพี่”
“ซะงั้นเลย”
“เออๆ งั้นก็ตามนี้นะ ไว้เจอกันที่หมาลัย”
“โอเคคับ บายคับ”
.
.
พี่โบ๊ทนะครับ โทรมาย้ำว่าไม่ให้ผมลืมกระเป๋าของต้าร์... ดูเป็นห่วงกันจังนะครับ... อันที่จริงจะไม่ค่อยอะไรเท่าไร หากไม่ได้ยินเสียงของต้าร์แทรกเข้ามาให้ได้ยิน... หากผมไม่ต้องรับรู้ว่าต้าร์กับพี่โบ๊ทอยู่ด้วยกัน ก็คงจะดีกว่านี้... เฮ้ออออ เฮิร์ท
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง ภายในห้องหมายเลข 707...
.
.
.
ปึง ปึง ปึง ปึง ปึง!
.
.
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเคาะ กระจกมันจะแตก เข้าใจไหมเนี่ย”
“ไม่อยากให้เคาะก็เปิดประตูดิ”
“แล้วใครบอกให้วิ่งออกไปละ”
“ก็ใครบอกให้โรคจิตละ”
“ก็เอ็งนั่นแหละที่บอก แถมบอกในเฟซบุคด้วยนะ”
“แล้วมันจริงปะละ”
“ก็จริงไง จริงสมใจเลยปะละ ฮ่าๆๆๆ”
“แม่ง หื่นวะ”
“ช่วยไม่ได้ อยากกระตุกหนวดเสือเองนะ”
“หนวดสงหนวดเสือไรละ ลิงชัดๆ”
“เหรอออ งั้นลิงตัวนี้ก็คงจะฟังภาษาคนไม่ออก บอกให้เปิดประตู มันก็คงไม่เข้าใจ”
“อ๊ากกกกกกก แก แก แก แก อ๊ากกกกกก” ต้าร์ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับคำยอกย้อนยียวนกวนบาทาของเพื่อนสนิทรุ่นพี่
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“เปิดประตู แดดส่อง ร้อนจะแย่แล้วเนี่ย”
“...”
“เปิดไวๆ ดิ บอกให้เปิดไงละ วุ้ววววว”
“...”
“ถ้าไม่เปิดดีๆ จะพังกระจกแล้วนะ”
“เชิญ” ร่างสูงพูดพลางหลีกตัวออกจากประตูกระจกบานเลื่อนที่คั่นระหว่างเขาที่อยู่ในห้องกับไอ้เปี๊ยกที่อยู่ที่ระเบียง... เหตุการณ์มันสืบเนื่องมากจากการปลุกปล้ำวิปริตที่เกิดขึ้นบนเตียง แล้วเหยื่อตัวเล็กดิ้นหลุดจากเงื้อมมือไอ้หื่นโรคจิต(หงุดเงี๊ยว)แล้วพุ่งจากเตียงออกไปที่ระเบียง... มันคือสัญชาตญาณการเอาตัวรอด แต่ดันวิ่งผิดฝั่งไปหน่อย เลยโดนโบ๊ทล็อคประตูระเบียงขังไว้ข้างนอกซะเลย... ใส่แค่บ๊อกเซอร์ซะด้วยสิ
“อย่าท้านะ!” ไอ้ตัวเล็กยืนเท้าสะเอวชี้หน้าร่างสูงที่ยืนทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ก็ไม่ได้ท้านิ” โบ๊ทตอบยียวนพร้อมยักไหล่
“ฮืมมมม” ต้าร์ถอยไปตั้งท่าเตรียมพุ่งชนประตู
“เอาจริงอะ?... อืม คงจะเข้าเองได้สินะ...งั้นโบ๊ทไปนั่งรอที่โซฟาละกัน” ว่าแล้วก็เดินหันหลังไปทันที
.
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์... ปึง! แอ๊ก!!
.
“เฮ้ย เอาจริงอะ!!” ร่างสูงตกใจเมื่อได้ยินเสียงร่างเล็กกระแทกประตูอย่างจังแต่เมื่อหันไปมองก็...
.
“อุ๊บส์... กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” โบ๊ทระเบิดหัวเราะออกมาทันทีที่เห็นสภาพ
ไอ้เปี๊ยกที่พุ่งชนประตูจนลงไปนอนกองอยู่กับพื้นเอาแก้มแนบอยู่กับประตูกระจก... หมดสภาพอย่างอนาถ
“แปบนะ รอแปบนะ” ร่างสูงรีบเข้ามาชิดประตูแล้วตะโกนบอกร่างเล็ก ก่อนที่เขาจะวิ่งออกไปจากห้องนอน... เพียงอึดใจเดียวเขาก็กลับมาพร้อมกับ... โทรศัพท์มือถือ...
.
แชะ!... หึหึหึ เสร็จกู
แทนที่ร่างสูงจะรีบเปิดประตูและดูอาการของร่างเล็ก แต่เขากลับห่วงที่จะอัพโหลดรูป fail สุดชีวิตของต้าร์ลงเฟซบุคก่อน แถมเขียนคำบรรยายประกอบภาพไว้ว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-----------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
หลังจากอัพโหลดชอต fail สุดพลังของไอ้เปี๊ยกเสร็จ โบ๊ทก็เพิ่งจะหันมาให้ความสนใจกับอาการของร่างเล็กที่นอนกองอยู่กับพื้น...
โบ๊ท: เฮ้... (//พูดขึ้นพร้อมเคาะกระจกตรงหน้าไอ้เปี๊ยกดัง ก๊อก ก๊อก ก๊อก)
ต้าร์: ...
โบ๊ท: เฮ้ย เปี๊ยก ตายยัง??? ยู้ฮู้ววววว
ต้าร์: ... (//ลืมตาขึ้นมาค้อนดัง ควับ)
โบ๊ท: หมดสภาพเลยนะเอ็ง ดีนะกระจกไม่แตก ฮ่าๆๆๆๆ แต่ดัง “แอ๊ก!” เลย ฮ่าๆๆๆๆ
ต้าร์: ... (//หลับตาข่มอารมณ์ ฮืมมมมมม)
โบ๊ท: ลุกขึ้นมาดิ อยากนอนก็มานอนบนเตียงนี่มา (//พูดพลางลุกขึ้นไปตบขอบเตียง)
ต้าร์: ... (//ส่งสายตาขึ้นไปมองล๊อคประตู)
โบ๊ท: อ้อออออออ อยากเข้า... แต่เข้าไม่ได้นี่เอง ฮ่าๆๆๆๆ... แล้วก็ไม่บอกดีๆ ละ
ต้าร์: ... (//คิดในใจว่า กรูบอกมรึงจนปากจะฉีกถึงหูแล้ว มรึงฟังกรูไหม!!)
โบ๊ท: อะๆ น่าสงสาร เดี๋ยวจะหาว่ารังแกน้อง (//ปลดล๊อคประตู)... เอาหน้าออกไปดิ แนบไว้แบบนั้นเดี๋ยวก็ไถไปกับประตูหรอก
ต้าร์: ... (//ตั้งตัวขึ้นนั่ง)
โบ๊ท: จำไว้ ว่าอย่ากระตุกหนวดเสือ... นะครับ ไม่งั้นจะโดนไม่ใช่น้อย
ต้าร์: ... (//พยักหน้าเซ็งๆ)
โบ๊ท: มา ลุกขึ้น (//ยื่นมือเข้าไปให้ต้าร์ยึดจับ)
ต้าร์: ... (//ยื่นมือขวามาจับมือโบ๊ทไว้แน่นแล้วดึงตัวลุกขึ้น... ส่วนมือซ้ายก็คว้าเอาชายผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างของโบ๊ทไว้แทน แล้วกระชากเต็มแรงจนผ้าหลุด)
โบ๊ท: เฮ้ย!
ร่างสูงแขนขวากระตุกตามสัญชาตญาณแต่ไอ้ต้าร์จับไว้แน่น ส่วนมือซ้ายก็กำลังจับขอบประตูบานเลื่อน... ผลที่ได้ก็คือ ผ้าเช็ดตัวหลุดลงไปกองอยู่กับพื้น... เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่า... ยืนช็อกอยู่ 3 วินาทีก่อนจะได้ยินเสียงร่างเล็กตะโกนใส่หน้าว่า...
“ชิเมโจไต๋!!!!”
-----------------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ผมมาช้า(มาก) ผมรู้ตัว และผมยอมรับผิดทุกประการ
(http://i1.tinypic.com/n14cw8.jpg)
เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา จนสมอุรา จนสาแก่ใจ :dont2:
ปล1. อย่าเอาถึงตายนะครับ เดี๋ยวไม่มีแรงมาลง Bonus หลังไมค์ :o7:
ปล2. โต้งแอบชอบใคร :confuse: (ใครเดาถูก จะให้หอมตูดไอ้เปี๊ยกสองที)
-
มาแสดงความยินดี ปรีดา ปราโมทย์ ก่อนนะตัวเอง
โธ่เอ๋ย....8.15นแล้วหรือนี่ แจ็ค..หน้าที่กำลังเรียกร้องหาเราแล้ว เดี๋ยวแวบมาอ่าน มาเม้น อีกทีนะ :กอด1:
-
:3123:
-
ต้าร์น่ารักจังเลย เวลาที่เขียน คุณแจ็คนึกถึงใคร ถึงบรรยายบุคลิกที่เกรียน น่ารัก น่าเขกกระบาลได้ขนาดนี้
แล้วโต้งนี่ เป็นคู่เอกอีกคู่เหรอ คุณสมบัติเข้าตากรรมการเหมือนกันนะนี่ :m12:
-
ติดใจอีป.ล. 2 นี่แหละ...
ตอนแรกสงสัยน้องต้าร์ แต่พอถามนี่เริ่มคิดว่าเป็นคุณโ๊บ๊ทอีกคน
หรือโต้งจะอยากเป็นรักสามเรา :jul3:
-
กีตาร์ก็ทำไปได้ กระจกนะไม่ใช่กระดาษ
-
โว้วววววว
คนเขียนกลับมาแล้วเว้ยเฮ้ย :mc4: :mc4:
..
สงสารโต้ง..ยิ่งฟังเพลงประกอบมันจี๊ดๆ ดีเจรงๆ
..
ต้าร์เกรียนสม่ำเสมอจริงๆนะตัวเธอ :laugh:
..
ตอนแรกกะเดาต้าร์นะ..แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจและ :z3:
-
มาลง [Bonus หลังไมค์] ให้แล้วนะฮว้าฟฟฟฟฟ
Thank You
@khundong ขอบคุณที่ช่วยดันนะครับ :L2:
@BeeRY นี่ด้วย ขอบคุณนะครับ :L2: (ทำให้สับสนได้ แปลว่าผมประสบความสำเร็จ :laugh:)
@คุณได หมีน่ารักมากครับ :กอด1:
@yunjae55 ขอบคุณครับ :L2:
@KURATA ไม่ได้หายไปไหนนะครับ :m17: (//มองตาไอ้โต้งแล้วขยิบตา เป็นเอาว่ารู้กัน 55555)
@คุณกัน ตอนแต่งก็ม่ได้นึกถึงใครเป็นพิเศษอะครับ แค่นึกไว้ในหัวว่าตัวละครนิสัยแบบนี้ น่าจะคิดและพูดแบบนี้ อะไรทำนองนี้อะครับ :m26:
@yeyong มันก็ทำเก่งไปงั้นอะครับ ให้ชนเต็มแรงจริงๆ มันก็ไม่กล้าหร๊อก :laugh:
ส่วนไอ้น้องโต้งก็เดาเล่นกันไปก่อนนะครับว่ากำลังแอบรักใคร :o8:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับ ดีใจที่รู้ว่ายังมีคนติดตามและรออ่านอยู่ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เจอกันอีกทีบทหน้านะครับ ผมจะพยายามแต่งมาลงให้ได้ไวที่สุดนะครับ :z10:
-
:z13:
“ชิเมโจไต๋!!!!”
พี่โบ๊ท อย่าไปยอมมาว่ากันอย่างนี้ได้ไง จับต้าร์มาตีก้นเลย
โต้งชอบต้าร์อิ รึจะชอบพี่โบ๊ทหรอ ไม่เอานะ อึ๋ย
-
โต้งเอ๊ย..อาการแอบรักนี่มันทรมานจริงๆนะ สงสารจัง
อีเจ้าต้าร์ก็เนอะ มันน่าให้พี่โบ๊ท จับมาถอดผ้าแล้วป้าบ ป้าบๆๆๆๆ ซะจริงๆ
(อย่าคิดไปไกลเชียว เสียงป้าบน่ะ เสียงตีก้นจ้ะ) เหมือนรีบนว่าไง
555 เห็นคมแฝกแล้วก็ โห.. ไม่มีใครใจร้ายปานนั้นหรอกน้า
ป.ล.2 ไม่เอา ไม่ทาย กลัวทายถูก กลัวได้รางวัล ก็ไอ้เตียมันยังไม่ได้อาบน้ำอ้ะ
-
ชิเมโจไต๋ :m20:
ความลับเจ้าโบ้ท มีแค่หนอนน้อย :laugh:
งานนี้โบ้ท ยอมไม่ได้เด็ดขาด :fire:
ยังไงเสียต้องโชว์การแปลงร่างจากหนอนน้อยเป็นเจ้ามังกรยักษ์ให้ได้ :a2:
ไม่งั้นจะเอาหน้าไว้ที่ไหนเนี่ย :-[
-
5555
-
LOVE HIGH STORY – 12 – The Sun's So Strong | แดดมันแรง
“ต้าร์”
“...”
“ต้าร์”
“...”
“ต้าร์ครับ”
“อือออ”
“รัก...”
“อืมมม”
“...”
“หืม...”
“รักนะ”
“...เห??”
“รักนะคะ คนดีของฉัน จะวันไหนก็รักเพียงเธอ และจะบอกว่ารักเธอที่สุด ใจดวงนี้ของฉันหยุดที่เธอ~*”
“ห๊ะ???”
“ฮ่าๆๆๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หน้าเอ็งโคตรตลกเลยวะไอ้เปี๊ยก เหวออย่างกับเจอแบรดพิทท์”
“( - * - ) อะไรเนี่ย เพี้ยนอะไรอีก”
“มาเพี้ยนเพิ้นอะไรละ เอ็งนะสิเพี้ยน... ถึงมหาลัยแล้ว ตื่นแล้วก็ลงไปจากรถได้แล้ว หิวแล้วเนี่ย ให้ว่อง”
“รู้แล้วน่า” ว่าแล้วก็เปิดประตูแล้วเอี้ยวตัวออกจากรถ แต่ยังไม่ได้ลุกออกจากเบาะ แขนก็โดนร่างสูงดึงไว้ก่อน
“เดี๋ยว” ร่างสูงเอ่ยพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็ก
“...” ร่างเล็กหันหน้ามาก็เจอสายตาของร่างสูงที่จับจ้องมายังดวงตาของเขา...
ความเงียบเข้าครองพื้นที่ภายในรถหรู ก่อนเสียงทุ้มนุ่มของร่างสูงจะเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ ว่า...
“แคะขี้ตาด้วย”
“ห๊ะ???”
.
.
.
ฮ่าๆๆๆ หน้าไอ้เปี๊ยกนี่มันฮาจริงๆ นะครับเวลามันเอ๋อมันเหวอเนี่ย คิ้วจะย่นเข้าหากัน ตาโต ปากหวอ... ยิ่งเวลาเซ่อนอนนะครับ เป็นช่วงเวลาที่มันเอ๋อที่สุดครับ แกล้งอะไรไปมันจะงงๆ โต้ตอบไม่ค่อยทัน... หึหึหึ นับเป็นนาทีทองเลยละครับ
แต่นี่ตั้งแต่เรื่องที่ระเบียงนั่น มันก็พูดน้อยลง ไม่มองหน้าผมเลยด้วย หลบตาตลอด ไม่รู้มันเป็นอะไรของมัน... พอขึ้นรถมาก็นั่งเงียบมองไปนอกหน้าต่างตลอด ผมหันไปอีกทีก็หลับไปแล้ว... หรือมันจะอายที่ผ้าผมหลุด? อืมมม ผมว่าไม่น่าจะใช่นะครับ ถ้ามันจะอายแบบนี้ แล้วมันจะดึงทำไม ตั้งใจดึงซะด้วยนะ ไม่ใช่อุบัติเหตุใดๆ ทั้งสิ้น... แต่ก็แอบเห็นมันหน้าแดงอยู่นะ... อืมมมมมมมมม
ถามว่า ผมอายไหม?... ก็อายนะครับ อายตัวใหญ่ๆ เลยละครับ จำได้ว่ารู้สึกเหมือนโลกมันหยุดหมุนไปชั่วขณะ เผลอกั้นหายใจไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงไอ้เปี๊ยกตะโกนนั่นแหละครับ หลุดจากภวังค์เลยทันที แต่ความอายก็ลดน้อยลงเปลี่ยนเป็นอารมณ์ฮาๆ แทนเมื่อเห็นหน้าแดงแปร๊ดของไอ้เปี๊ยก... ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งคนอื่น แต่ตัวเองเสือกอายเอง สมน้ำหน้า
อ้อ แล้วผมขอแก้ข่าวนะครับ ผมไม่ “ชิเมโจไต๋” ตามข่าวลือนะครับ! ขอยืนยัน คันเฟิร์ม!!!
.
.
.
ตอนนี้ 11:43 แล้วครับ พอดีนัดโต้งเอาไว้ให้เอากระเป๋าไอ้เปี๊ยกมาให้ตอนเที่ยง ก็เลยนัดกินข้าวด้วยกันไปเลย พวกผมมีเรียนกันตอนบ่ายโมงครับ กินชิลๆ ชั่วโมงเดียวก็เหลือเฟือ... เอ้า! ผมก็เดินเพลิน แล้วไอ้เปี๊ยกมันไปไหนแล้วเนี่ย...
“เฮ้ย เปี๊ยก เดินไวๆ ดิ แดดร้อนนะเนี่ย” ผมหันกลับไปเห็นไอ้เปี๊ยกเดินอ้อยอิ่งอยู่ข้างหลังก็เลยเร่งให้ไอ้เปี๊ยกเร่งฝีเท้าหน่อยครับ เดินช้าเหลือเกิน วันนี้เป็นอะไรของมันนะ ปกติเดินอย่างกับฟายหาย (- - “ )
“ก็... ก็ร้อนไง เลยต้องเดินช้าๆ”
“อะไรของเอ็ง”
“แดดแรงแบบนี้ ยิ่งเดินไวก็ยิ่งเหนื่อย เหงื่อก็ยิ่งออกดิ”
“ทฤษฎีปรามาจารย์เกรียนไหนของเอ็งวะ มา... เร็วๆ ให้ว่อง... หิวนะเนี่ย” แบบนี้ต้องล็อคคอแล้วลากให้เดินไปด้วยกันแล้วละครับ
“โอยยย เดินเองได้น่า”
“อย่าดิ้น เดินดีๆ... โบ๊ทจะโทรหาโต้ง... ถ้าดิ้นจะโดนเตะ”
.
.
.
วุ้วววววว วันนี้ผมเป็นอะไรเนี่ย รู้สึกเหมือนขาดความมั่นใจอะไรไปสักอย่าง... นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่ใกล้ๆ ไอ้ลิงภูเขานี่แล้วรู้สึกประหม่ายังไงก็ไม่รู้ บอกไม่ถูก ไม่กล้าสบตา... จริงอยู่ว่าสายตาไอ้คุณโบ๊ทมันดูวิ๊งๆ แต่ก็เห็นมาเป็นปีแล้ว เพิ่งจะมารู้สึกแปลกอะไรวันนี้เนี่ย... หรือเป็นเพราะว่าผมดันบังเอิญ(?)ไปเห็นกระปู๋ของเขาซะเต็มตา (//คิดๆ แล้วก็หน้าแดงขึ้นมาซะงั้น >///////< )
ฮึ่ยยยยย ไม่ใช่หรอก ผมก็มีเหมือนๆ กันนั่นแหละ จะมีอะไรต้องอายละ... คิดๆ แล้วก็เจ็บใจอยู่ไม่น้อยนะครับ ผมตั้งใจไว้ว่าจะแกล้งเอาให้อายจนไม่กล้าหือกับผมอีกสักหน่อย ดันกลายเป็นว่าไอ้บ้านั่นใจกล้าหน้าด้าน หน้าเหวอได้ไม่กี่วินาทีก่อนจะหันมาล้อผมว่าหน้าแดงเป็นตูดลิง แถมหัวเราะอยู่ตั้งนานสองนาน... เสียฟอร์มวุ้ยยยย!!!
แล้วไอ้ตอนที่ปลุกผมบนรถก็เหมือนกัน เล่นมาได้ไง มุขฟายแบบนั้น ทำผมขนลุกขนพองหมดเลย... ฮึ่ยยยย สยิว!! พูดๆ แล้วก็รู้สึกว่าวันนี้แดดมันแรงกว่าปกติหรือเปล่าครับ ทำไมผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนจัง
.
.
.
“โต้งใกล้ถึงแล้ว”
“แล้วเราจะกินอะไรกัน”
“อยากกินอะไรละ”
“...”
“ไม่ต้องมาเหล่ตามองเลย ไอ้เปี๊ยก”
“ก็เห็นถามแบบนี้ทีไรไม่เคยได้ไปกินร้านที่บอกเลยนิ”
“ฮ่าๆๆๆ ทำเป็นรู้ทันนะเอ็ง”
“นิสัย!”
“กินข้าวมันไก่ไหม”
“...”
“คราวนี้ถามจริงๆ ไม่แกล้งละ สาบาน”
“ให้อาหารติดคอ แล้วพอดื่มน้ำก็สำลัก”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้เพี้ยน”
“เอาตามนี้แหละ เห็นผลไวดี แสบคอแสบจมูกด้วย หึหึ หึ”
“กวนตีนวะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“แล้วสรุปว่ากินอะไร”
“...”
“มาเหล่อะไรอีก”
“สาบานยัง”
“เอออออ สาบานแล้วคร้าบบบบบบ”
“กินข้าวมันไก่”
“ก็แค่นั้น... ปะ กินข้าวมันไก่กัน”
ชายหนุ่มร่างสูงเดินกอดคอร่างเล็กตรงไปยังร้านข้าวมันไก่ตรงหัวมุมตึก มืออีกข้างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วโทรออก...
.
.
.
~รักแรกพบ แท้จริงเป็นอย่างไร เพราะเธอใช่หรือไม่ ต่างจากใครที่ฉันเป็น จากวันนั้นหัวใจรู้สึกเอง ชัดเจนกว่าทุกสิ่ง เกิดขึ้นจริงใช่ฝันไป ได้พบจึงเข้าใจ มีอยู่จริง~
>>> Incoming Call: P’Boat <<<
.
.
.
“ฮัลโหลคับพี่”
“พี่กับไอ้เปี๊ยกกำลังเดินไปร้านข้าวมันไก่มุมตึกนะ”
“อ้อ คับ”
“เอาอะไร ให้พี่สั่งให้เลยป่าว”
“อ้อ ก็ดีพี่ งั้นผมเอาข้าวมันไก่ทอดผสมไก่ไม่หนัง พิเศษ”
“โอเค”
“ขอบคุณคับ”
.
ใจเย็นไว้ ไอ้โต้ง ใจเย็นๆ... ผมบอกตัวให้ใจเย็นๆ อย่าไปคิดอะไรมาก ก็แค่ไปนั่งกินข้าวกับสองคนนั้นเฉยๆ มันจะมีอะไร... นอกจากเป็นส่วนเกิน... (T = T)... เฮ้ยยยย ผมนี่ชักจะคิดมากเกินไปแล้วนะ! เพ้อเจ้อแล้วนะไอ้โต้ง! เฮ้ออออ
มันไม่มีอะไรหรอกครับ ผมมันบ้าไปเองแหละ คิดมากฟุ้งซ่านไปเอง...
ผมตัดสินใจได้แล้วละครับ ว่าผมจะต้องสืบให้รู้ให้ได้ว่าสองคนนั้นเขาเป็นแฟนกันหรือเปล่า จะได้รู้กันไปเลย ผมจะได้ตัดสินใจต่อได้ว่าจะเดินหน้าหรือถอยดี... แต่ตอนนี้อะ ผมต้องเดินหน้าไปร้านข้าวมันไก่ก่อน มัวแต่เดินไปหยุดคิดไปแล้วมันจะถึงไหมเนี่ยวันนี้อะ (- - “ )
.
.
.
“อ้าว โต้งๆ มา มานั่งเลย”
“คับ... ดีคับพี่ ดีต้าร์”
“ดีดี” ต้าร์ตอบ ยิ้มตาหยีเชียว
“อะ กระเป๋า” พอทักทายกันเสร็จผมก็ยื่นกระเป๋าคืนเจ้าของเขาเลยทันที
“ขอบใจ... แฮะๆ โทษที ทำให้ลำบากเลย” ต้าร์ยื่นมือมารับกระเป๋า ส่วนมืออีกข้างก็ทำท่าเหมือนยกมือไหว้ปะหลกๆ
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เราเข้าใจคนเมา ฮ่าๆ”
“ฮึ่ยยยย ไม่ได้เมาสักหน่อย”
“เหอะ! ไม่ได้เมา กล้าพูดเนอะ ไอ้เปี๊ยก”
“อะไร ใครเปี๊ยก... ใครกันแน่ พูดดีๆ นะ... ชิเมโจ...ไต๋” ต้าร์เขาพูดแล้วยกนิ้วก้อยขึ้นมากระดิกไปมาอยู่หน้าพี่โบ๊ท หน้าตาก็นับ
ได้ว่ากวนตีนสุดๆ ละครับ ยักคิ้วพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก
“ปากดี เดี๋ยวเหอะ จะโดนหนอนยัดปาก!” ห๊ะ? ต้าร์กลัวหนอนเหรอครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ ท่าทางแสบๆ แบบนี้กลัวอะไรเป็นกับเขาด้วยเหรอครับเนี่ย... อืมมม คงจะกลัวจริงๆ ละครับ เพราะว่าพอพี่โบ๊ทพูดจบ ต้าร์เขาก็หุบยิ้มทำหน้าเหวอทันทีเลยละครับ
“สั่งอาหารไปแล้ว เดี๋ยวเขาคงมาส่ง” พี่โบ๊ทตัดบทหันมาบอกผม ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับ
“เดี๋ยวอะไรละ... สั่งไปตั้งนานแล้ว สงสัยกำลังเลี้ยงลูกเจี๊ยบอยู่มั้ง ช้าจริง” ต้าร์บ่นอุบ
“ลูกเจี๊ยบเลยเหรอวะต้าร์... นึกตามแล้วกินไม่ลงวะ” ก็มันจริงนิครับ ลองนึกภาพลูกเจี๊ยบในจานข้าวมันไก่ดิ ใครจะไปอยากกิน (- - “ )
“ฮ่าๆๆๆ โต้งกินไม่ลง ต้าร์กินแทนเอง” อืม ท่าทางที่ได้ยินมาว่าเกรียนใช่ย่อยนี่คงจะจริง...
“ตะกละ” พี่โบ๊ทพูดแทรกขึ้นมาลอยๆ แต่ทรงอิทธิพลมากครับ ต้าร์หันไปค้อนซะดัง... ชิ้ง! เลยทีเดียว
“โต้งอย่าไปยอมมันนะ ไอ้เปี๊ยกเนี่ย มันยิ่งชอบของฟรีอยู่ด้วยด้วย”
“ไม่ต้องมาดิสเครดิตกันเลยนะ... โต้งอย่าไปฟังนะเว้ย ไอ้คุณโบ๊ทเนี่ย นิสัยไม่ดี เชื่อไม่ได้หรอก เชื่อต้าร์นี่ เดี๋ยวเลี้ยงน้ำ”
“โห มีสินบนนะเอ็ง... ค่าของอะ 2800 ยังไม่ได้คิดปัญชีเลยนะ”
“อ้าวก็คิดไปแล้วไม่ใช่เหรอ... เห็นบอกว่ารวบยอด”
“อ้อ เรื่องบนเตียงอะเหรอ”
“เฮ้ยยยยย อย่ามาพูดซี้ซั้วนะเว้ย คนอื่นเข้าใจผิดหมด... โต้งอย่าไปฟังนะเว้ย”
.
.
ท่าทางสนิทกันอย่างที่เขาว่าจริงๆ แหละครับ สนิทกันจนน่ากลัวเลยละ... อันตรายต่อหัวใจดวงน้อยของผมซะเหลือเกิน (T = T)... แต่ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่ตัดใจหรอก เท่านี้ก็ดีใจแล้วที่ได้มานั่งคุยกับคนที่ผมได้แต่แอบมองมาตลอด วันนี้เขานั่งอยู่ต่อหน้าผม พูดคุย ยิ้มและหัวเราะอยู่ตรงนี้... ผมก็ได้แต่หวังว่า สักวัน คนที่เขายิ้มและหัวเราะด้วยจะเป็นผมบ้างนะ
อืมมม แต่ผมรู้สึกเหมือนวันนี้มันร้อนเป็นพิเศษนะครับ ดูหน้าต้าร์ดิ แดงเชียว คงจะเป็นเพราะขาวมากด้วยมั้งครับโดนไอแดดแรงๆ แบบนี้เข้าไปเลยแดงไปหมด ขนาดพี่โบ๊ทคล้ำกว่ายังขึ้นสีเลยครับ... เอ ว่าแต่ว่า ผมละ หน้าแดงกับเขาบ้างไหมครับ อืมมม ผมว่าคงไม่หรอกมั้งครับ ผมนั่งหันหลังให้แดดนินะ
.
.
“สรุปจะเอาน้ำอะไร”
ร่างเล็กถาม ร่างโปร่งก็เลยเงยหน้าขึ้นไปดูป้ายเมนูที่เขียนรายการไว้ว่า
น้ำกระเจี๊ยบ 12 บาท
น้ำลำใย 12 บาท
น้ำมะตูม 12 บาท
เก็กฮวย 12 บาท
ชาเย็น 12 บาท
โอเลี้ยง 12 บาท
กาแฟเย็น 12 บาท
น้ำอัดลม 12 บาท
น้ำเปล่า 12 บาท
โปรดติดตามตอนต่อไป ฟรี
.
.
.
----------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] มุขฟาย ฉบับ Director’s Cut
“โต้งใกล้ถึงแล้ว”
“แล้วเราจะกินอะไรกัน”
“อยากกินอะไรละ”
“...”
“ไม่ต้องมาเหล่ตามองเลย ไอ้เปี๊ยก”
“ก็เห็นถามแบบนี้ทีไรไม่เคยได้ไปกินร้านที่บอกเลยนิ”
“ฮ่าๆๆๆ ทำเป็นรู้ทันนะเอ็ง”
“นิสัย!”
“กินข้าวมันไก่ไหม”
“...”
“คราวนี้ถามจริงๆ ไม่แกล้งละ สาบาน”
“ให้อาหารติดคอ แล้วพอดื่มน้ำก็สำลัก”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้เพี้ยน”
“เอาตามนี้แหละ เห็นผลไวดี แสบคอแสบจมูกด้วย หึหึ หึ”
“กวนตีนวะ”
“ใครกันแน่... คุณโบ๊ทอะแหละกวนตีน”
“เอ็งก็ชอบกวนตีนเหอะ”
“เออ ยอมรับ”
“อ้าว อ้าว อ้าว... แบบนี้... ต้าร์ก็ชอบโบ๊ทดิ”
“เฮ้ย ไร!!”
“ก็เอ็งยอมรับว่า [ชอบกวนตีน] และเอ็งก็บอกว่าโบ๊ทอะ [กวนตีน] เพราะฉะนั้น ตามหลักตรรกศาสตร์แล้ว ต้าร์ชอบโบ๊ท.. ใช่ไหมละ”
“(- - “ )”
“ฮ่าๆๆๆๆ หน้าโคตรฮาเลย ไอ้เปี๊ยก”
“...ว่าแต่คนอื่นเกรียน คุณอะตัวพ่อเลยอะ”
“แหม่ๆ เขินเลยอะดิ แก้มแดง” ร่างสูงล้อเลียนพลางเอานิ้วจิ้มแก้ม แขนอีกข้างก็โอบไหล่ไม่ให้ร่างเล็กหนีไปไหน
-
"ชิมเมโจได๋"
อ๊ากกกกก โบ๊ทหนอนน้อย อย่ายอมเค้านะลูก
ในเมื่อต้าร์เห็นของเราแล้ว เราต้องเห็นของต้าร์บ้าง
ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ... ต่อ ... :z1: :z1: (แอบติดเรท)
-
มานั่งติดขอบรอเลย :m13:
-
"ใช่ครับ ใจผมโดนขโมยนิรนามมาคว้าไปในเวลาแค่ไม่กี่วินาที"
รู้สึกอิ๊อ๊างกับประโยคนี้เป็นพิเศษล่ะค่ะ แอร๊ยย /เขินนน :m3: 55
//"ชิมเมโจได๋" ...ป๊าดดดดดดดดดด เล่นไปได้เนอะต้าร์เอ๊ยยย
แต่เมื่อกี้โดนเค้าแอบถ่าย เอาคืนบ้างเลยดีมั้ย? :laugh3: :laugh3:
/// "รักนะ" ...อ๊ากกกกก ใครรรร ใครเป็นคนพูดดดดดดด ฟอหอกอดอ รอตามต่อคร้าบบบ
-
แอบมาเม้นท์ก่อนนอน ต้องบอกว่าต้าร์นี่มันเกรียนจริงอะไรจริงนะ
แล้วก็รอตอนต่อไปด้วยอ่ะ เห็นน้ำจิ้มแล้ว...เอิ่ม.. :z1:
-
น้ำจิ้มมาแล้ว
เนื้ออ่ะ..... เมื่อไหร่จะมาจ๊ะ
-
บทที่ 12 มาแล้วครับ แต่งค้างเอาไว้แล้วเผลอหลับ กะว่าจะแค่พักสายตาสักนิด กลายเป็นว่าหลับไปเลย เปิดไฟ เปิดคอม เปิดเพลงทิ้งไว้แบบนั้นเลย :try2:
@yunjae55 มันแสบขนาดนี้ตีก้นน้อยไปมั้งครับ :z6:
@yayee2 ผมว่าคงไม่มีใครอ่านแล้วไม่คิดหรอกนะครับ :z1:
@คุณกัน เชื่อไอ้เปี๊ยกมันเหรอครับ ว่าหนอนน้อย 555555 :laugh:
@sukie_moo :m21:
@KURATA รู้สึกว่าจะเห็นของใคร ก็ไม่ใช่ทั้งโบ๊ทและต้าร์ที่ได้เปรียบนะครับ :laugh:
@BeeRY จัดไปครับ o13
@คุณได มันเป็นการแก้แค้นของไอ้เปี๊ยกครับ :haun5:
@greensnake เมนคอร์สมาเสิร์ฟแล้วครับ o18
@KURATA (อีกที) มาแล้วคร้าบบบบบ :z10:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับ เป็นกำลังใจชั้นดีเลยทีเดียว :กอด1:
ไว้เจอกันบทหน้านะครับ ชนกลุ่มน้อยของผม
ส่วนวันนี้ผม ไอ้ต้าร์ คุณโบ๊ท และน้องโต้ง ต้องลาไปก่อน สวัสดีครับ :bye2:
-
เมนูน้ำ ชอบจัง
-
โต้งชอบใครกันแน่ เป็นปริศนาที่ยังต้องติดตามตอนต่อไป :laugh:
ชอบโบนัสอันคัทตอนนี้อ่ะ น่าร๊ากน่ารัก :o8:
กดบวกให้แต่คุณน้อง FlapJack คะ ช่วยแก้คำว่า 'สาบาน' ด้วยเน้อ
-
โต้งชอบใครกันแน่ เป็นปริศนาที่ยังต้องติดตามตอนต่อไป :laugh:
ชอบโบนัสอันคัทตอนนี้อ่ะ น่าร๊ากน่ารัก :o8:
กดบวกให้แต่คุณน้อง FlapJack คะ ช่วยแก้คำว่า 'สาบาน' ด้วยเน้อ
แก้ไขแล้วครับ ขอบคุณครับ o13
ปล. ผมก็ว่าอยู่ว่ามันดูสะกดแปลกๆ 55555
-
:laugh: :laugh:
เขินหรอไอ้หนูต้าร์ มะๆ เขินด้วยคน
ทำไมมันกุ๊กกิ๊กๆกันดีจัง >< 55555
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
+1 จ้า (:
-
หุๆๆ หนูต้าเริ่มมีเขินแล้ว กิ๊วๆๆ
-
ว๊ายยยยยยยย เขิลแทนนน
-
อ้อ แล้วผมขอแก้ข่าวนะครับ ผมไม่ “ชิเมโจไต๋” ตามข่าวลือนะครับ! ขอยืนยัน คันเฟิร์ม!!!
เอาเอา..เชื่อกะด้ายยยยย
โห..ตอนนี้ตกข่าวอะ นึกว่าแจ็คจะยังไม่มีเวลาแต่ง ลืมมาส่องเรยยยยย
เจ้าต้าร์น่ารักคงเส้นคงวา เริ่มๆมีพิรุธในใจแล้วนิไอ้เปี๊ยก... o18
"ก็แค่ไปนั่งกินข้าวกับสองคนนั้นเฉยๆ มันจะมีอะไร... นอกจากเป็นส่วนเกิน... "
สงสารโต้งจัง:sad12:
-
กร๊ากกกกกกกกกกก :laugh: :laugh:
ตาร์เราเกือบโดน "หนอนยัดปาก" แล้วมั้ยหล่ะ(คนอ่านอยากให้โดนนะ)
ประหม่า เพราะเห็นชิมเมโจได๋ โบ๊ทเหรอ แหมมมไม่ต้องประหม่า เดี๋ยวก้อเห็นจนชิน :haun4: :haun4:
จริงไหมจ๊ะคนเขียน o18 o18
ใจเย็นไว้ ไอ้โต้ง ใจเย็นๆ... ผมบอกตัวให้ใจเย็นๆ อย่าไปคิดอะไรมาก ก็แค่ไปนั่งกินข้าวกับสองคนนั้นเฉยๆ มันจะมีอะไร... นอกจากเป็นส่วนเกิน... (T = T) <<< น่าสงสารโต้งอ่่ะ :sad4: อยากรู้แว้ววว่าโต้้งชอบใครเมื่อไหร่จะเฉลยอ่ะ
“ก็เอ็งยอมรับว่า [ชอบกวนตีน] และเอ็งก็บอกว่าโบ๊ทอะ [กวนตีน] เพราะฉะนั้น ตามหลักตรรกศาสตร์แล้ว ต้าร์ชอบโบ๊ท.. ใช่ไหมละ”<<< คนที่คิดได้นี่เกรียนจริงๆ
ขอบคุณค่า :pig4:
ร๊ากกกนะคะ คนเขียนของช้านนน(ตั้งแต่เมื่อไหร่)
-
เริ่มๆ ชอบกันบ้างแล้ว สักทีๆ
-
LOVE HIGH STORY – 13 – Late Night Good News | ข่าวดียามดึก
“โต้ง”
“...”
“ไอ้โต้ง!”
“ห๊ะ... ห๊า!!!” เฮ้ย ตกใจหมดเลย อยู่ดีๆ ยัยดรีมก็เรียกผมซะเสียงดังเชียว
“วันนี้เป็นไรเนี่ยแก เหม่อทั้งวันเลยนะ”
“ไม่มีไรน่า... แล้วนี่ ไอ้อู๋ไปไหนแล้วอะ”
“เห็นไหม แกเหม่อจริงๆ ด้วย... เพื่อนหายไปทั้งคนแกยังไม่รู้ตัวเลย... อู๋มันไปซื้อน้ำตั้งนานแล้ว จนจะหมดเวลาพักแล้วเนี่ย”
“อ้อ แล้วก็ไม่บอกอะ จะได้ฝากซื้อด้วย”
“โอ้ยยยย ฉันบอกให้มันซื้อชาเขียวน้ำผึ้งมะนาวมาให้แกแล้ว จะมารอถามแกก็ไม่ต้องไปซื้อกันพอดี เหม่ออยู่นั่นอะ เรียกตั้งหลายทีก็ไม่หัน ถ้าฉันโดนฉุดไปแกก็คงไม่รู้เรื่องเหมือนกันสินะ”
“อ้าวเหรอ... แฮะๆ พอดีคิดอะไรเพลินๆ นะ”
“เพลินเหรอ? คิ้วขมวดเป็นเงื่อนพิรอดแล้วแก ยังจะมาบอกว่าเพลินอีก”
“เหอๆ ไม่ขนาดนั้นมั้ง”
“เรื่องคนนั้นละสิ... เพิ่งไปกินข้าวด้วยกันมาไม่ใช่รึไง ไปเจออะไรบาดตาเข้าอีกละ”
“ก็เปล่า ไม่มีอะไรหรอก... แค่...”
“แค่อะไร”
“พวกเขา... เป็นแฟนกันป่าววะ สงสัยวะ”
“อันนี้แกต้องไปถามเจ้าตัวเองแล้วละ เพราะถ้าถามฉันนะ แกจะได้คำตอบที่ทำร้ายจิตใจแกสุดๆ เลยละโต้ง... ก็สาววายตัวแม่อย่างฉันนะ จินตนาการเป็นเลิศ แค่นิดๆ หน่อยๆ ฉันก็จิ้นไปไกลถึงเตียงแล้วละ โฮ๊ะๆๆๆ”
ถึงคำตอบจะออกมาแบบนั้น แต่ผมเห็นท่าทางของยัยดรีมแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ครับ ผู้ชายที่มาหลงปลื้มสาวสวยอย่างยัยนี่จะทำหน้ายังไงนะ ถ้าได้รู้ว่ายัยนี่ชอบให้ผู้ชายได้กันเอง ฮ่าๆๆๆ พอเห็นคู่ผู้ชายที่เข้าเค้าสักหน่อยนะครับ ยัยนี่จะตาลุกวาวเป็นการ์ตูนตาหวานเลยละครับ... จะไม่ดีก็ไอ้ตรงที่ยัยนี่ดันไปจิ้นคู่พี่โบ๊ท-ต้าร์ด้วยเนี่ยสิ ปากก็เชียร์ผมนะครับว่าให้เดินหน้าเต็มที่ แต่เหตุผลก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็แค่หวังอยากมีคู่ชาย-ชายให้ได้จิ้นอย่างใกล้ชิดแบบติดขอบสนาม... นี่มันเป็นการสนองตัณหาตัวเองบนความรักของคนอื่นชัดๆ ( - - “)... แต่... ผมก็อยากให้เพื่อนผมสมหวังนะครับ ฮ่าๆ
.
.
“เอางี้ไหมแก... ฉันไปหลอกถามพวกพี่เต็มให้เอาปะ”
คุณผู้อ่านคิดว่ามันดูเหมือนจะเป็นประโยคคำถามใช่ไหมครับ... อันที่จริงมันไม่ใช่เลยสักนิดครับ มันคือประโยคบอกเล่าที่ไม่ต้องการความเห็นหรือคำตอบอะไรจากผมเลยสักนิด... ( - - “ )... ว่ากันง่ายๆ ก็คือ ยัยดรีมจะไปหลอกถามเพื่อนๆ พี่โบ๊ทนะสิครับ
.
ผมเองยอมรับว่าสงสัย แต่ไม่มั่นใจว่าอยากจะรู้จริงๆ หรอกนะครับ... ผมกลัวจะโดนคำตอบทำร้าย...
.
แต่เอาเถอะครับ ถ้าดรีมอยากรู้หรืออยากทำอะไร ผมก็ไม่มีปัญญาไปห้ามมันหรอกครับ ไม่เคยห้ามอะไรมันได้เลย... ศรัทธาของยัยดรีมมันแรงกล้ามากครับ คล้ายๆ ว่าจะมีออร่าสีม่วงแผ่ออกมารอบๆ ตัวเลยทีเดียว... ดูจากสายตาแล้วผมว่ามันคงคิดคำตอบไว้ในใจแล้วละ...
เพียงแต่เดาไม่ออกว่ามันเดาว่าใครเป็นตัวเอกในจินตนาการของมันกันแน่... มันจะให้ผมรับบทไหนนะ... พระเอก หรือ พระรอง หรือแค่... ตัวประกอบ?
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง ในห้องเลคเชอร์
.
.
.
ร่างสูงกับร่างเล็กนั่งสุมหัวเล่นเกมจุด*กันอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่ได้สนใจอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง พยายามพร่ำสอนอย่างเต็มความสามารถด้วยหวังจะมอบความรู้ให้กับเหล่านักเกรียน.. เอ้ย! นักเรียน!!
*เกมจุดคือเกมที่ฝ่ายหนึ่งใช้ปากกาน้ำเงิน อีกฝ่ายใช้สีแดง แต่ละฝ่ายต้องสร้างสุดลงบนขอบเส้นตารางของกระดาษเพื่อล้อมจุดสีของอีกฝ่าย ใครล้อมได้มากกว่าเป็นฝ่ายชนะ
“ฮึ่ย!”
ร่างสูงฟึดฟัดแบบเบาๆ เมื่อโดนร่างเล็กสร้างจุดมาสกัดขัดขวางแผนการกินเรียบของตน ปฏิกริยาของร่างสูงนับว่าเป็นที่ถูกอกถูกใจของร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังยักคิ้วกวนๆ ให้อย่างน่าหมั่นไส้... ไม่เป็นไร พลาดได้ก็เริ่มใหม่ได้ เพราะว่าไอ้ต้าร์ก็ยังไม่ได้สร้างอาณาเขตของมัน ที่ผ่านมาได้แต่ไล่สกัดจุดสีแดงของร่างสูงเท่านั้น
ส่วนไอ้เปี๊ยกก็ย่ามใจประมาณว่า “ข้าไม่ได้กินไม่เป็นไร แต่เอ็งก็อย่าหวังจะได้กินข้าเสียให้ยาก วะฮ่ะฮ่า”
.
“จะยอมแพ้ตอนนี้ก็ยังไม่สายน๊าาาา คุณโบ๊ท” น้ำเสียงกวนประสาทได้ใจสุดๆ เยาะเย้ยกันชัดๆ
“ยังไม่แพ้เว้ย” ว่าไปก็คิดหาแผนกินจุดไอ้เปี๊ยกไป แต่พูดกันตามจริงนะครับ ไอ้คุณโบ๊ทเนี่ยตามเล่ห์เหลี่ยมไอ้เปี๊ยกไม่ทันหรอกครับ เรื่องเจ้าเล่ห์เนี่ยไม่มีใครเกินไอ้เปี๊ยกละ
“คิดนานจังลุง เมื่อไรจะจบเกมละเนี่ย” นั่นไง พอได้เปรียบเข้าหน่อย ไอ้เปี๊ยกนี่ก็ไซโคกดดันคู่ต่อสู้เลยทันที
“ก็ไม่คาดคิดว่าเอ็งจะ รับ เก่งขนาดนี้ แล้วมันจะไปจบเกมกันง่ายๆ ได้ยังไง” คำพูดเคลือบอารมณ์สองแง่สามง่ามพรั่งพรูออกมาจากปากร่างสูงก่อนริมฝีปากคู่นั่นจะเหยียดยิ้มที่มุมปาก
“ก็ รุก ไม่เก่งเองนี่... ช่วยไม่ได้” ไอ้นี่ก็ไม่ยอมเลย เล่นอะไรไปรู้ตัวไหมเนี่ยจอร์จ!!
“หึ... เจอ รุก ขึ้นมาจริงๆ ไม่รู้จะ รับ เก่งเหมือนปากหรือเปล่านะ”
“...”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องมาเหล่เลย... เหล่บ่อยๆ เดี๋ยวตาเหล่ขึ้นมาจะฮาให้”
“...โรคจิต”
“ก็ไม่เท่าคนที่อยากดูของคนอื่นหรอกน่า”
“ไม่ได้อยากดูเว้ย! ไอ้หนอนชาเขียว” พูดแล้วชูนิ้วก้อยขึ้นมาเป็นท่าประกอบ
“หนอนบ้านเอ็งดิ!!” ร่างสูงไม่ยอมที่โดนดูถูกศักดิ์ศรี
“หนอน!!”
“พูดมาก เดี๋ยวเจอหนอนยัดปากจริงๆ ซะหรอก!!”
“ไม่เอาเว้ย!”
“นี่! นายต่อสกุลกับนายพชร จะคุยกันอีกนานไหม ถ้ามีธุระอาจารย์อนุญาตให้กลับก่อนได้นะ”
.
.
จ๋อย~
.
.
“เพราะเอ็งอะแหละ ไอ้เกรียนเปี๊ยก” พออาจารย์หันกลับไปร่างสูงก็กระทุ้งศอกป้ายความผิดให้ร่างเล็กซะเต็มเปา
“เฮ้ยๆๆๆๆ ไร อย่ามั่ว เพราะใครกันแน่”
“เอ็งนั่นแหละ!”
“ไม่ใช่!”
“ใช่!”
“ไม่ใช่!”
“ใช่!”
“ไม่ใ..” ยังไม่ทันจบคำก็...
“นี่พวกเธอ!!!”
.
.
ปิ๋ว ปิ่ว~ จ๋อยสนิท หมดสิทธิ์ส่ายหน้า~
.
.
.
ดูเอาสิครับ ไอ้คุณโบ๊ท ผิดก็ผิดอยู่ด้วยกัน ยังจะมาโทษผมอีก ไอ้บทจะเกรียนนี่ก็ทำได้ดีชนิดที่ว่าเกรียนแท้ๆ ยังอายได้เลยนะครับเนี่ย ( - - “ )... มันน่าไหมละครับ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่ ผมคงเขกกระโหลกไปแล้วละครับ หมั่นไส้!
วันนี้พวกผมเรียนด้วยกันห้าคนครับ มีไอ้ทีกับไอ้โจแล้วก็พี่ว่านอีกคน ส่วนพี่เต็มกับพี่แบงก์อะเหรอ เห็นไอ้คุณโบ๊ทบอกว่าสองคนนั้นแฮงค์ เลยโดดซะเลย... นึกๆ แล้วก็อดสงสัยไม่ได้นะครับเนี่ย ว่าใครพาใครกลับบ้านบ้างหว่า เมากันแทบจะทุกคนเลยนะนั่น ฮ่าๆ
พอเลิกเรียน พวกผมก็เดินมุ่งหน้าหาของกินครับ พี่ว่านเสนอว่าอยากกินสเต็ก พี่แกขอจัดหนักเพราะว่าหิวมาก ไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน นอกจากขนมเล็กๆ น้อยๆ ที่พวกผมซื้อเข้าไปกินกันในห้องเรียน ก็พี่แกตื่นสาย ข้าวเช้าก็อด กว่าจะมาถึงมหาลัยก็ไม่มีเวลากินข้าวแล้ว เลยต้องแขวนท้องรอจนเลิกเรียนเลยทีเดียว...
“เฮ้ยยยย มึง นั่นดรีมนิ” เดินออกมายังไม่พ้นตึกเรียนเกินสามก้าวเลยครับ ไอ้ทีก็ดึงแขนไอ้โจให้หยุดเดิน มืออีกข้างก็ชี้ไปยังผู้หญิงตัวเล็กหุ่นบาง หน้าตาน่ารักคนหนึ่ง
“ดรีมที่ไปด้วยกันเมื่อคืนเนี่ยเหรอ”
“เออดิ... ใช่ปะพี่ว่านพี่โบ๊ท”
“อืม ใช่ๆ” ว่านพยักหน้างึกๆ
“เออใช่ๆ กูจำได้... น้องดรีมน่ารัก” ใช่ครับ น้องดรีมน่ารัก (เขาไปเป็นน้องแกตั้งแต่เมื่อไร??) ผมจำได้ตั้งแต่เจอกันก่อนจะไปตรอกข้าวสารแล้วละครับ ผมจำได้เลยละครับ วินาทีที่ดรีมเดินเข้ามาในร้านโดยมีผู้ชายสองคนเดินตามอย่างกับบอดี้การ์ด... โต้งกับอู๋... อืมมมม อย่างกับนางฟ้ามาเฟีย... แล้วที่สำคัญนะครับ ดรีมเขาชอบมองผมด้วยแววตาระยิบด้วยละ อันนี้ไม่ได้คิดไปเองนะครับ อ๊างงง คิดแล้วก็เขิน ( >////< )
“มึงนี่อีกแล้วนะไอ้ต้าร์ เรื่องแบบนี้เขามีแต่ผู้ใหญ่เขาคุยกัน... พี่โบ๊ท เก็บไอ้เปี๊ยกนี่ไปทีดิพี่” ไอ้ทีมันด่าว่าผมเป็นเด็กอีกแล้วอะ!!! แล้วไอ้เชี่ยโจ จะมาผลักไสตัวผมไปหาไอ้คุณโบ๊ททำไมเนี่ย!!! แล้วไอ้คุณโบ๊ทก็ดันทำท่าเดินหนีผมอีก!!
อ๊อยยย!! โว๊ะ!!!... ไอ้พวกสลัด!
“ดรีมนี่เขาเป็นแฟนโต้งหรืออู่ป่าววะว่าน หรือแค่เพื่อนกันหมดเลย” ไอ้คุณโบ๊ทนี่ก็อยากรู้อยากเห็นกับเขาเหมือนกันรึ
“ไม่รู้วะ ไม่แน่ใจกูก็ไม่เคยถาม ไม่ค่อยสนิทด้วยแหละ เห็นทุกทีไอ้โต้งเวลามานั่งเล่นกับพวกเราที่โต๊ะชมรม มันก็ไม่เคยได้พาดรีมมานะ กูเพิ่งรู้จักจริงๆ ก็เมื่อคืนนี้เหมือนพวกมึงอะ”
ผมหันไปฟังพี่ว่านแค่ครู่เดียว หันมาอีกทีก็เห็นหลังไอ้ทีกับโจเดินดุ่มๆ ตรงไปทางกลุ่มของดรีมแล้วละครับ... ถ้าตาผมไม่ฝาด รู้สึกว่าหูมันทั้งสองคนจะกลายเป็นสีดำด้วยนะครับ... ( - - “ )... เห็นมันโบกมือพูดคุยกันอยู่แปบนึง โต้งก็หันมาทางพวกผมแล้วโบกมือทักทาย พวกผมสามคนก็โบกกลับ แล้วพี่ว่านกับไอ้คุณโบ๊ทก็เดินเข้าไปหาพวกนั้น ผมก็เลยต้องเดินตามไปด้วย
.
.
“ดีคับพี่ ไปไหนกันเนี่ย” พอพวกผมเดินไปถึงโต้งก็ถามพี่ว่านพร้อมทักทาย... นั่นไง ดรีมมองผมตาเยิ้มอีกแล้ว อ๊างงงง เขินอะ ( >////< )
“ว่าจะไปกินสเต็กอะ ไปด้วยกันป่าว”
“ก็ดีนะพี่... ไปกินสเต็กเนอะดรีม อู๋” โต้งหันไปถามเพื่อนอีกสองคนที่กำลังคุยอยู่กับไอ้ทีกับไอ้โจอยู่
“ไปค่า” ดรีมหันมาตอบเสียงหวานแล้วหันมายิ้มหวานให้ผม... รื่นหูดีแท้ สบายตาดีแท้... ผมก็ยิ้มตอบ
“ชื่อต้าร์ใช่ปะ เราดรีมนะ เมื่อคืนไม่ค่อยได้คุยกันเลยอะ”
“อ้อ คับ เมื่อคืนนั่งห่างกันไปนิดนึง เลยไม่ค่อยได้คุยกันเนอะ” ผมยิ้มกว้างมากๆ ครับ รู้ตัวเลยละ ดรีมก็ยิ้มตอบ ตาหวานจริงๆ ให้ตายสิซาร่า... รู้ไหมว่า มองกันแบบนี้บ่อยๆ อะ มันอันตรายนะคร้าบบบบ
.
“แป้นแล้นเชียวนะ... ไอ้เปี๊ยก”
โธ่ว้อย ผมหุบยิ้มแทบจะไม่ทัน... ไอ้ลิงภูเขา คนกำลังรื่นหูกับเสียงหวานๆ ที่ดังกึกก้องอยู่ในหู จะเอาเสียงทุ้มๆ นั่นมาแทรกทำไมเนี่ย... แล้วไหล่เนี่ย ไม่ต้องมาพาดบ่อยก็ได้ เข้าใจว่ามันอยู่ในระดับแขน แต่ก็ไม่ได้เป็นที่วางแขนของใครนะว้อย! แถมมาพูดซะใกล้ น้ำลายเข้าหูหมด วุ้วววว... ผมจะโวยวายก็กลัวจะเสียภาพพจน์ เลยได้แต่บ่นอุบอิบอยู่ในใจ แล้วค้อนไปเบาๆ... แต่ค้อนไปก็เจอแต่สายตากวนประสาท กับรอยยิ้มมุมปาก... น่าหมั่นไส้!!
แต่ที่ยิ่งแย่ก็คือ เมื่อหันไปอีกทีก็เห็นว่าดรีมหันไปมองไอ้คุณโบ๊ทตาลุกวาวเลย... หนอย จะมาเป็นเสี้ยนหนามงั้นละสิ!! ไอ้มารผจญ เข้ามาแย่งซีนกันชัดๆ!
“ปะ งั้นเราก็ไปกินกันดีกว่า หิวจะแย่แล้ว” ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก แล้ว... เฮ้ย!! จะออกเดินก็บอกกันนิด ไม่ใช่นึกจะลากก็ลาก ไม่ทันตั้งตัวเว้ย!
โวยวาย โวยวาย โวยวาย โวยวาย!! (อยู่ในใจ)
.
.
.
เวลา 21:24 ณ บ้านเดี่ยวหลังใหญ่ ใจกลางทองหล่อ
.
.
“ไงเรา กลับซะมืดเชียว” ชายวัยสี่สิบกลางๆ เอ่ยทักทายลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวทันทีที่ร่างโปร่งเดินเข้าบ้าน
“พ่อหวัดดี แม่หวัดดี...”
“กินข้าวมายังละลูก” ผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวในครอบครัวละสายตาจากละครหลังข่าวมาสนใจลูกชายที่เพิ่งจะกลับบ้าน
“กินข้าวกับพี่ในชมรมมาแล้วแม่” พูดแล้วก็เดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้โซฟา ใช้เวลาร่วมกันในครอบครัว
ครอบครัวของโต้งเป็นครอบครัวเล็กๆ ที่อยู่ในบ้านหลังใหญ่ ด้วยเหตุผลบางอย่างทางสุขภาพ ทำให้แม่ของโต้งไม่สามารถมีน้องเพิ่มได้... พวกเขามีจึงกันอยู่แค่สามคน เป็นพ่อแม่ลูกที่รักกันดี ครอบครัวอบอุ่นและใส่ใจซึ่งกันและกันเสมอ... เวลากลางวันคือเวลาสำหรับหน้าที่การงาน ส่วนตอนกลางคืน แม้จะแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่พวกเขาก็จะใช้เวลาร่วมกันอย่างคุ้มค่า นั่งดูละคร นั่งพูดคุยกันไปตามประสา
“เมื่อไรจะมีแฟนละเราอะ”
“โหหห ใจร้อนจังแม่... เดี๋ยวมีก็พามาเองแหละน่า”
“เดี๋ยวอยู่นั่นอะ กว่าจะหาแฟน กว่าจะคบดูใจ กว่าจะแต่งงาน กว่าจะมีหลาน โอ้ยยยย ฉันไม่ต้องฉีดโบท๊อกซ์จนหน้าเป็นรูเข็มพรุนไปทั่วหน้าก่อนเหรอ... นี่ แม่ก็อยากจะแต่งตัวสวยๆ ไปงานแต่งลูกชายแม่นะ อย่าช้านักละ”
“ฮ่าๆๆๆ แม่ก็... งั้นเดี๋ยวพาในสต็อกมาให้แม่เลือกทีละคนเลยดีไหม”
“เอ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ ฮ่าๆๆ” พ่อหัวเราะชอบใจกับลูกชาย
“ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ เลยพ่อลูกคู่นี้”
คุยต่อได้อีกสักพัก ดูท่าทีว่าพ่อแม่จะไม่ยอมโดนลากออกจากเรื่องนี้ได้ง่ายๆ โต้งก็เลยต้องชิ่ง ขอตัวขึ้นห้องไป
.
.
.
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น?... ผมว่าแม่คิดผิดแล้วละครับ ผมอะหล่นไปไกลมากกกก ไกลจนเลยกฎแห่งธรรมชาติที่ว่าชายต้องคู่กับหญิงไปเลยละครับ ฮ่าๆๆ...
อยากให้มีแฟน?... ผมเองก็อยากมีนะ แต่คนที่ผมชอบเขายังไม่หันมามองผมสักทีเลยเนี่ยสิปัญหา
อยากอุ้มหลาน?... โอยยยยย ผมไม่อยากจะคิด ถ้าผมสมหวังไม่รู้ว่ามีหลานให้พอ่แม่ได้อุ้มกันได้ไหม แต่ผมจะพยายามนะครับ ( >////< ).. แค่คิดก็เขินแล้ว
.
.
~รักแรกพบ แท้จริงเป็นอย่างไร เพราะเธอใช่หรือไม่ ต่างจากใครที่ฉันเป็น จากวันนั้นหัวใจรู้สึกเอง ชัดเจนกว่าทุกสิ่ง เกิดขึ้นจริงใช่ฝันไป ได้พบจึงเข้าใจ มีอยู่จริง~
>>> Incoming Call: Dream <<<
อ้าว ยัยดรีมโทรมา
“โหล ว่า??”
“แก...”
“อะไร”
“แก ฉันไม่ไหวแล้วอะ พี่โบ๊ทกับต้าร์นี่ทำฉันธาตุไฟเข้าแทรกมากๆ อะ”
“เออ ขอบใจนะที่บอก”
“เฮ้ยยย แก ฉันยังไม่ได้บอกว่าฉันฟันธงนะ แต่... มันอดไม่ได้นิ ชวนให้จิ้นได้ตลอดเวลาเลยอะ นั่งกินข้าวไปก็จู๋จี๋กันไป อ๊ายยย”
“เออ จู๋จี๋กันอย่างดุอะ เลือดโชกกันเลยทีเดียว”
“แหมๆๆๆ ให้เลือดโชกแบบนั้นบ้าง เอาปะละ”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องมาแซวเลย... แล้วนี่โทรมามีอะไรอะ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันโทรมาให้กำลังใจแกนะ ถึงฉันจะบ้าๆ บอๆ ไปจิ้นคู่นั้นเขา แต่ฉันสวยนะแก”
“เกี่ยวกัน?”
“ฮ่ะๆๆ ไม่เกี่ยวหรอก... ฉันจะบอกว่าฉันเชียร์แกนะ”
“จริงอะ เห็นนั่งจิ้นจนเขาท้องจนคลอดลูกไปโหลนึงแล้วมั้ง”
“ฉันก็ขำๆ ไปงั้นแหละ จริงๆ นะ... บางทีฉันยังจิ้นแกกับไอ้อู๋เลย”
“เฮ้ย ไม่ดีมั้ง”
“ฮ่าๆๆๆ เออ ปล่อยฉันเหอะ”
“ไม่ไหวนะ แค่นึกภาพก็ขนลุกแล้ว”
“แกก็ยังจะนึกภาพนะ ไอ้โต้ง”
“ฮ่าๆๆๆ”
“เออ นี่ ฉันไปแอบๆ หลอกถามพี่ว่านแล้วก็เพื่อนต้าร์สองคนนั้นมาแล้วนะ”
“...ว่า?”
“ฉันก็ไม่ได้ถามตรงๆ หรอก ก็แอบถามอ้อมๆ อะ แบบว่า พี่โบ๊ทกับต้าร์สนิทกันจังเลยนะคะ หล่อน่ารักกันทั้งคู่แบบนี้ ตัวติดกันขนาดนั้น แล้วเอาเวลาไหนไปหาแฟนเหรอคะ อะไรแบบนี้”
“แล้วเขาตอบว่า?”
“พวกนั้นก็บอกว่ามันไม่มีอะไรนะ แค่สนิทกันเฉยๆ จริงๆ แล้วก็สนิทกันหมดแหละ เพียงแค่ว่าสองคนนั้นเขาอยู่คอนโดฯ เดียวกัน เลยอยู่ด้วยกันเยอะ เยอะจนตัวติดกันอย่างที่เห็น”
“อยู่ด้วยกัน?”
“นั่นไง ฉันว่าแล้วว่าแกจะต้องสงสัยประเด็นนี้... พวกเขาอยู่ห้องตรงข้ามกันเฉยๆ แก ไม่ได้อยู่ด้วยกันร่วมห้องร่วมเตียง”
“ฟุ้วววววว”
“สบายใจขึ้นมาบ้างแล้วสิ เห็นไหม แกยังมีหวังนะ ไม่งั้นฉันไม่เชียร์แกหรอก ฉันก็ไม่ได้อยากให้เพื่อนฉันต้องมาเจ็บปวด อกหักรักคุดหรอกนะ”
“เออ ขอบใจเว้ย”
“เอาละ ฉันไปมาส์กหน้าดีกว่า ไว้เจอกันนะแก”
“แกจะสวยไปทำไมวะดรีม ในเมื่อผู้ชายมาชอบแก แกก็จับคู่เขากับผู้ชายคนอื่นจนหมด”
“อ้าววว แล้วถ้าฉันไม่สวย จะมีเหยื่อหน้าตาดีๆ มาให้ฉันจิ้นเหรอย่ะ ฮ่ะๆๆๆ”
“เออ สวยเพี้ยน”
“ว้ายยย เม้าท์อะ... ไปละ ไม่คุยด้วยแล้ว”
“ฮ่ะๆๆๆ บายๆ”
“บ๊ายยยย”
โต้งวางโทรศัพท์แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน เขาหยิบไดอารี่ขึ้นมาเพื่อจดบันทึกเรื่องราวชีวิตของเขาในวันนี้ลงไป ปลายปากกาดำจรดลงบนแผ่นกระดาษขาวแต่งแต้มเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง และเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในใจของเขาเอง... ดินสอและดินสอสีกล่องใหญ่ถูกหยิบออกมาวาดรูปแต่งแต้มสีสันลงบนหน้ากระดาษ... ถึงจะดูรกอยู่ไม่น้อยที่มีทั้งตัวอักษรและภาพวาด แต่มันก็รกอย่างลงตัว ดูน่าอ่านอยู่ไม่น้อยเลยละ
ร่างโปร่งระบายสีกรอบคำพูดด้านล่างของหน้ากระดาษ เน้นให้ประโยคนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น ประโยคที่เขาต้องการจะย้ำว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ที: เฮ้ยโจ กูว่านะ ท่าทางจะแห้ววะ ดรีมเนี่ย
โจ: ทำไมวะ มึงยังไม่ได้เริ่มจีบเขาเลยนะ
ที: จีบอะไรละ แม่ง... ไม่เห็นเขาจะดูสนใจกูเลย ทั้งๆ ที่เราสองคนเดินเข้าไปทักก่อนนะ
โจ: ยังไงวะ เขาก็คุยกับมึงนิ
ที: ไม่รู้วะ ท่าทางสเป็คเขาจะเป็นผู้ชายน่ารัก ออกแนวหวานนิดๆ ป่าววะ
โจ: อย่างไอ้เชี่ยต้าร์อะนะ?
ที: เออ ประมาณนั้นป่าววะ เห็นมองไอ้ต้าร์ตลอดเลย
โจ: แต่กูว่าเขาไม่ได้มองแค่ต้าร์นะเว้ย ดรีมเขามองพี่โบ๊ทด้วยนะเว้ย
ที: เออวะ พี่โบ๊ทก็หล่อปนน่ารักนะมึง... แล้วกูไม่น่ารักบ้างเหรอวะ
โจ: ฮ่าๆๆๆๆๆ อย่าให้กูพูดเหอะ
ที: โหยยยย ไอ้สัส! พูดงี้ด่ากูเลยดีกว่า
โจ: ไอ้ควาย!
ที: เอ้า ไอ้เชี่ยโจ กูประชด ด่ากูจริงซะงั้น!!!
--------------------------------------------------
Flapjack's Corner:
เหมือนตอนนี้จะยาวเลยอะ รู้สึกกันไหม??? :m28:
-
เกมจุดนี่ก็เคยเล่น แต่แพ้เพื่อนตลอด เซ็ง :เฮ้อ:
ว่าแต่เป็นกระสือหรือจ๊ะ มาแต่หัวกับไส้ :laugh:
รอตัวกันต่อไป หุหุ :m18:
-
"แค่นิดๆ หน่อยๆ ฉันก็จิ้นไปไกลถึงเตียงแล้วละ"
พรืดดดด.. แหมม สาววายเต็มขั้น 555
อ่านแล้วเขินค่าา อรั๊ย :m3:
โบ้ทต้าร์น่าร๊ากก ผลัดกันรุกผลัดกันรับ (หมายถึงฝีปากนะ 55)
ชอบเวลาสองคนนี้คุยกันจัง มันดูอิ๊อ๊างง~
แอบสงสารโต้ง เชียร์ให้หาคู่ได้ไวๆ นะลูกนะ :laugh:
ปล้ำลิง ไม่ต้องเรียกไดว่าคุณก็ได้ค่าา :m23: แค่ไดก็พอแหล่ว เค้าเขิน 555
-
555 น่ารักแบบฮาๆนะคู่นี้
-
มาครบแล้วครับ จัดเต็ม เหมือนจะยาวกว่าตอนอื่นด้วยนะ รึเปล่า :confuse:
@yeyong รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ o18
@namngern ขอบคุณครับ ตอนใหม่มาแล้ว หวังว่าจะถูกใจนะครับ o17
@khundong :-[
@allaboutmyfav ช่วงนี้เถลไถลนิดหน่อยครับ :m17:
@KURATA :กอด1: ตัวตามมาแล้วครับ :z10:
@yunjae55 เริ่มชอบกันจริงๆ หรือแค่อาการเขินทั่วไป ต้องคอยดู :teach:
@ได โอเช งั้นก็ขอเรียกว่า "ได" เฉยๆ ละกันนะครับ :m12:
@drasil :m2: ถ้าคนอ่านว่างั้น คนเขียนก็ไม่ขัดครับ (ดีใจ 5555)
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกคะแนนที่กด + ให้นะครับ :pig4:
หากมีอะไรไม่ถูกใจ ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้นะครับ o1
เจอกันบนทถัดไปนะครับ ชนกลุ่มน้อยของ FlapJack :bye2:
-
:m20: เราไม่เชียร์นายนะโต้ง
แต่เราชอบนายวะ น่ารักดี 555
ขอจิ้นเหมือนดรีมได้ม้ะ โต้งอู๋ๆ เอิ๊กกก
สวีท(?)กันได้ทุกเมื่อจริงๆสำหรับโบ๊ทต้าร์
ก๊ากกกก 555555
-
"ฉันโทรมาให้กำลังใจแกนะ ถึงฉันจะบ้าๆ บอๆ ไปจิ้นคู่นั้นเขา แต่ฉันสวยนะแก”
ชอบอะ แจ็คแต่งได้น่ารักจัง
เราเชียร์โบ้ทกับต้าร์นะตัวเอง จับคู่อื่นให้โต้งเถอะนะ :impress2:
-
555+ โต้งนี่จะซื่อไปไหน แต่ก็น่ารักดีจนไม่อยากให้ผิดหวัง
ส่วนดรีมสมแล้วกับฉายา "สวยเพี้ยน" :m20:
ป.ล. รอติดตามตอนต่อไป จาก ชนกลุ่มน้อย :z1:
-
“หึ... เจอ รุก ขึ้นมาจริงๆ ไม่รู้จะ รับ เก่งเหมือนปากหรือเปล่านะ” <<<<อร๊ายยยยยยย... เมื่อไหร่จะมีวันนั้นสักที :z1: :z1:
สงสารโต้งอ่ะ... หาคู่ให้สักคน :o12:
แต่ถ้าไม่มีใคร เค้่ายอมทำหน้าที่นั้นให้เอง :impress2: :impress2: (โดนโต้ง :z6:)
-
@namngern ไม่สงสารไอ้โต้งมันหน่อยเหรอครับ :sad4:
@allaboutmyfav จะให้ใครสมหวังหรือผิดหวังเนี่ย มันอยู่ที่อารมณ์คนแต่งเลยละครับ ไม่ได้ขู่นะเออ o3
@greensnake งั้นให้สมหวังดีไหมครับ :haun5:
@KURATA :beat: ทำโทษโต้งที่บังอาจไปทำร้ายชาวชนกลุ่มน้อยของ FlapJack!!!
ขอแจ้งนิดนึงนะครับ ว่าผมอาจจะมาลงตอนต่อไปช้านิดนึง เพราะว่าอยู่ในช่วงโค้งสุดท้ายของโปรเจคแล้วละครับ เลยต้องเร่งมือกันนิด (มีความเป็นไปได้ว่างานจะเสร็จแบบเส้นผาแดงผ่าแปด :sad4:)
หวังว่าจะไม่ลืมไอ้เปี๊ยก ไอ้ลิง กับไอ้โต้งกันนะครับ :m13:
:กอด1: กอดชนกลุ่มน้อยของ FlapJack ก่อนไปนอน :a12:
แล้วผมจะฝันถึงทุกคนนะครับ แต่พวกที่ซุ่มเงียบเนี่ย อย่าให้เจอในฝันนะ จะดีดหูรายคนเลย :o211:
-
สรุปก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าโต้งชอบใคร แต่หนุ่มๆคะ น้องดรีมเค้าไม่ได้มองพี่โบ๊ทกะน้องต้าร์ด้วยความรักหรอกเน้อ :laugh:
เหมือนน้องดรีมจะเป็นชีวิตจริงของตัวเองไงไม่รู้ แอบคิดเลยเนี่ย เวลามองหนุ่มๆแล้วจิ้นนี่ส่งสายตาแบบไหนออกไป :jul3:
รอตอนต่อไปค่า :กอด1:
-
//พวกซุ่มเงียบแอบเฟดตัวเองเข้ากระทู้
กำลังอ่านหรอกกกก โดนคนเขียนปาดซะได้ :laugh:
"ถ้าผมสมหวังไม่รู้ว่ามีหลานให้พอ่แม่ได้อุ้มกันได้ไหม แต่ผมจะพยายามนะครับ"
ว้อททททท!! แล้วจะทำกันยังไงล่ะฮึนั่น!? :a5:
แต่โอยย ไม่ไหวกับดรีม... ยกตำแหน่งเจ้าแม่ให้เลยค่ะ :z3: 55
ปล้ำลิง โปรเจคสู้ๆ ฮูเร่~
ปล้ำลา ...คนเขียน... จะไปนอน?.... หกโมงแล้วเนี่ยน๊าาา!! :a5: :a5:
ปล้ำละมั่ง โอ้สสส ตามเสบยเลยค่ะ เรียกอะไรก็รับได้หมด(?)แหละ 555
-
:กอด1:
-
ว่าแล้วต้องลุยงานแหงๆ รักษาสุขภาพนะตัวเธอ :กอด1:
ตอนนี้มายาวสมใจจริงแหละ ขอบคุณมากๆนะคร้าบ :pig4:
-
รอได้ค่ะ ขอให้โปรเจคผ่านฉลุย ได้คะแนนดีๆ นะคะ สู้ๆ :a1:
(จริงๆคือจะได้อ่านตอนต่อไปงัย แหะ แหะ ล้อเล่น) :a11:
ป.ล. ชนกลุ่มน้อย :กอด1: คนเขียน
-
อ่านถึงตอนที่ 8
น่ารักมากค่ะ แต่แอบอู้อ่านในเวลางาน เดี๋ยวแว๊บไปอ่านต่อที่บ้านล่ะกันนะ :impress2:
-
ขอให้ส่งงานทันนะจ๊ะ+ได้คะแนนเริ่ดๆ
ส่งเสร็จแล้วก้ออย่าลืมมาต่อนะ
ไม่งั้นชนกลุ่มน้อยงอนนะเออ
-
0[]0 อ่านจบแล้ว
อ๊ายย๊ะ ไม่ต้องเชียร์แล้วมั้งว่าจะคู่กัน
แต่จะลงเอยกันยังไงเนี่ยสิ
-
จะลงเอยยังไงดีเนี่ย
-
แล้วตกลงโต้งชอบใครอะ
แล้วน้องเกรียนกับพี่หนอนน้อยนี่เมื่อไรความสัมพันธ์จะคืบกระดื๊บๆสักทีน่อ
:z10:
-
กั๊กอ่ะ กั๊กตลอดดดดดดดด 5555++ (หวังอะไรเนี่ยกรู)
แกล้งกันบับว่า เมิงจะแสบกันไปหน๊ายยยยยยยย
ทั้งอัพเตตัส ขังนอกกระจก แต่เด็ดสุดคือดึงผ้าเช็ดตัว หึหึหึ
น้องต้าร์ก็ล้ออยู่ได้ รำคาญ! พี่โบ๊ทเอาหนอนยัดปากแม่งเรย 5555++
ล้อแล้วตัวเองก็เขิลเอง อะไรของเทอยะ!!!
แล้วก็มี น้องโต้ง พระรอง? ชิมิ? แอบหวังให้มันแอบชอบพี่โบ๊ท กร๊ากกกกกก
ถึงแม้ว่า จะดูเหมือนว่ามันชอบน้องต้าร์..
แม้แต่ขี้ยังหักใน แล้วฟิคนั้นไซร้ จะไม่หักมุม!!! 5555++
น้องดรีมมมมม บูชาเจ้าแม่แห่งวาย เราจะทำการเข้าสิงน้องดรีม เพื่อเสพวายอย่างใกล้ชิด
เมื่อจิ้นแล้วอย่าให้เสียจิ้น มาเชียร์คู่โต้งอู๋กันเถอะ 55555++
อย่าให้โต้งเด่นเกินนะคะ พี่โบ๊ทจะน้อยใจ แค่นี้ก็หวงซะ ทำตัวติดกัน จนใครเค้าคิดแระ
อยากรู้ว่า ไม่ชิมเมโจไต๋อย่างที่"คันเฟิร์ม" รึป่าว? อิอิ สำเนียงชัดมาก 5555
-
**นาทีทอง** สำหรับชนกลุ่มน้องของ FlapJack :mc3:
ระหว่างที่รอให้บทที่ 14 คลอด ผมจะลง interlude ให้อ่านเล่นๆ กันก่อนสักบท เพราะว่ากว่าจะมีเวลาแต่งบทที่ 14 ก็คงเป็นปลายๆ สัปดาห์หน้านุ้นเลยทีเดียว (นานไปไหมอะ?? เขาว่ากันว่า "สามวันจากนารีเป็นอื่น" ไอ้เราก็กลัวว่าชนกลุ่มน้อยจะกลายเป็นอื่นไปบ้าง :sad4:)
เอาเป็นว่า interlude นี้จะเป็นบทสัมภาษณ์พิเศษ "สามแยกปากหมาน" โดยแขกรับเชิญเป็นนักแสดงนำของเราทั้งสามนาย คุณโบ๊ท ไอ้ต้าร์ และน้องโต้ง และนี่คือโอกาสของชนกลุ่มน้อยทุกผู้ทุกนาง... อยากรู้อะไร ถามมา!!! :m9:
หมดเขตรับคำถาม 12:00 น. ของวันเสาร์ นะครับ
ปล. ไม่มีการแจกลายเซ็นนะครับ :laugh3:
--------------------------------------
@BeeRY โต้งชอบใคร อันนี้ต้องลองเดากันเล่นๆ ไปก่อนนะ :impress2:
@ได "ว้อททททท!! แล้วจะทำกันยังไงล่ะฮึนั่น!?" นั่นนะสิเนอะ :z1:
@roseen โผล่มาทีไร ผมโดนกอดทุกทีเลย 55555 :กอด1: ขอบคุณครับ
@คุณกัน ตอนนี้คิดงานไม่ออก หัวตื้อซะงั้นเลย :serius2:
@greensnake :กอด1: :กอด1: :กอด1: กอดคืน 3 ครั้งเลย 5555
@KURATA โอยยยยย ไม่ไหวจะง้อ ชนกลุ่มน้อยกลุ่มนี้ แจ็คไม่กล้าขัดใจเลยนะเนี่ย :m17:
@fuku อย่าลืมนะครับ ว่าชีวิตคือการเปลี่ยนแปลง อะไรที่แน่นอน บางทีก็ไม่แน่นอนนะเออ o3
@yunjae55 ผมว่าโต้งก็นิสัยดีนะ น่าพิจารณาเป็นพระเอกหรือนายเอกอยู่พอตัวเลยนะ :haun5:
@krappom โต้งชอบใคร ปัญหาโลกแตกสุดๆ อะครับ ผมเองยังอยากรู้เลย :m31:
@TifaReira "แม้แต่ขี้ยังหักใน แล้วฟิคนั้นไซร้ จะไม่หักมุม!!! 5555++" ชอบอะ คล้องจองสุดๆ o13 (แต่ท่าทางจะทรมานลำไส้นะครับนั่น 5555)
-------------------------------------------------
เรื่องไอ้น้องโต้งก็คิดเล่นๆ กันไปก่อนนะครับ ว่าตกลงแล้วแอบชอบใครอยู่ แต่ว่ารับรองได้ว่าไม่นานเกินรอหรอกครับ เดี๋ยวจะได้รู้กันแล้วละ หึหึหึ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจนะครับ
และอย่าลืมนะครับ ใครอยากรู้อะไร ถามมาได้เลย โปรโมชั่นพิเศษเพื่อชนกลุ่มน้อย :L1:
ไปละคร้าบบบบ ชะแว้บ แว้บ แว้บบบบบ :mc1: (พักเข้ามากวาดกำลังใจก่อนไปปั่นงานต่อ)
edit: ถามกันพอหอมปากหอมคอเนอะ สักคนละไม่เกิน 3 คำถามละกันนะครับ ถามเยอะ ตอบหมด นิยายจบพอดี 555555 :try2:
-
ถามค่า
แล้วดาวคณะอดีตของโบ๊ทไปไหนแล้วเนี่ย
เลิกกันเด็ดขาดแน่ๆ แล้วใช่มั้ย จะได้เชียร์ให้เป็นเรื่องเป็นราวกันไป
.......รอคำถามของคนอื่น(เพราะเราเป็นพวกสงสัยน้อย)ขอลุ้นอย่างเดียว
อยากอ่าน Interlude แบบ ยามเมื่อนัดบอด
-
วิ่งเข้ามาถามคนเขียนก่อนว่าจำกัดจำนวนคำถามรึเปล่าคะ??
(ถ้าไม่จำกัดจะถามไม่ยั้งเลย :laugh:)
-
วิ่งเข้ามาถามคนเขียนก่อนว่าจำกัดจำนวนคำถามรึเปล่าคะ??
(ถ้าไม่จำกัดจะถามไม่ยั้งเลย :laugh:)
:o
ลืมบอกจำนวนไปจริงๆ ด้วย... อืมมมม เอาสักคนละไม่เกิน 3 คำถามก็แล้วกันนะครับ :try2:
-
อยากถามข้อเดียวแหละ โต้งชอบใคร :laugh:
หมดเขตก่อนเที่ยงวันเสาร์ งั้นวันนี้ขอนั่งคิดก่อนนะ :z2:
-
เรื่องนี้มีมาม่าไม๊แจ็ค :monkeysad:
-
คำถาม...ถามว่า
"โต้งมีคู่ใช่ป่ะ ไม่อยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกา ชิมิ"
ถามข้อเดียวนี่แหละจ้าาาาา
-
โอ๊ยยย ไม่รู้จาถามอะไรมันอยากรู้ไปโม้ด :serius2:
แต่ในเมื่อคนเขียนเสนอมา ก็เอากะเค้าซะหน่อย :z1:
:m26: กระซิบถามต้าร์ ว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกับพี่โบ๊ท (กระซิบตอบก็ได้เดี๋ยวพี่โบ๊ทได้ยิน)
อันนี้ไม่ใช่คำถาม แต่ฝากบอกโต้งว่า อย่าเสียใจนะยังไงคนเขียนต้องหาคู่ให้น้องแน่ๆ :o12:
ไปละ :z2: อ้อ เกือบลืม :กอด1:คนเขียนซะหน่อย
-
ได้อ่านเรื่องนี้เพราะหลงรูป (ตามรูปท้ายรีคนเขียนมา)
ตาร์เกรียนอ่ะ อยากรู้จังว่าคู่นี้จะลงเอยกันยังไง
ชอบช่วงหลังไมค์ท้ายตอนค่ะ
ตอนแรกเดาว่าโต้งชอบตาร์ แต่เปลี่ยนเป็นพี่โบ๊ทดีกว่า
------------------------
คำถามมีอยู่ว่า
1) โบ๊ทเมมชื่อตาร์ในมือถือว่าอะไร
2) หนุ่ม/สาวในสเปคของทั้งสามคนเป็นแบบไหน
3) อยากให้ทั้งสามคนพูดอะไรถึง FlapJack หน่อย
:กอด1: ขโมยกอดทีนึง
-
แวะเข้ามาให้กำลังใจแจ็คคับ
นิยายสนุกมาก
ผมรอตอนต่อไปนะคับ
สู้ๆ
รักษาสุขภาพด้วยนะคับ ^^"
-
ไม่รู้จะถามไรอ่ะ อันที่อยากรู้ก็มีคนถามหมดแล้ว
รอดูคำตอบละกันนะ
-
อย่าบอกนะว่าโต้งชอบพี่โบ๊ทอะ :a5:
ถามพี่โบ๊ทว่า เมื่อไหร่จะรุกตาร์เสียที
-
ถ้าไม่ให้ใช้ "โปรดติดตามตอนต่อไป" จะใช้อะไรแทน
เกี่ยวกับเรื่องที่จะให้ถามไหมเนี่ย
-
ดีนะเนี่ยที่ถามก่อน :laugh:
#########
คำถามแรก ...ถามคุณโบ้ทค่าาา -- ถ้าให้เลือกผู้ชายซักคนในเรื่องมาเป็นแฟน โบ้ทจะเลือกใครเอ่ยย??? :-[
คำถามที่สอง... ถามต้าร์ด้วยคำถามเดียวกัน 555
คำถามสุดท้าย... ขอถามทั้งคู่ก็แล้วกัน (ถ้าถามได้คนเดียวขอเลือกโบ้ทค่ะ 55) คิดยังไงกับคนเขียนคะ? แล้วถ้าได้เจอคนเขียนตัวเป็นๆ จะบอกกับเค้าว่า..!?
-
LOVE HIGH STORY – interlude – Exclusive Interview | สามแยกปากหมาน
สวัสดีครับท่านผู้ชม ขอต้อนรับเข้าสู้ LOVE HIGH STORY ตอนพิเศษครับ วันนี้ผมมีแขกรับเชิญสุดพิเศษที่จะมาพูดคุยและตอบคำถามที่คุณผู้ชมทางบ้านได้ถามกันเข้ามานะครับ... ทั้งสามก็ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ คุ้นหน้าคุ้นตากันดี... เอาเป็นว่าไปเจอกับพวกเขาทั้งสามเลยครับ... โบ๊ท ต้าร์ และโต้งครับ
.
แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ!!! กรี๊ด กร๊าด กรี๊ด กร๊าด กรี๊ด กร๊าด!!!
.
.
.
FlapJack: สวัสดีครับ
โบ๊ท: สวัสดีครับ (^___^)
กีต้าร์: ดีคร้าบบบบบบ (^___^)
โต้ง: สวัสดีครับ ทุกคน (^___^)
FlapJack: เป็นไงกันบ้างเอ่ย สบายกันดีไหมครับ
โบ๊ท: ก็ดีครับ (^___^)
กีต้าร์: กินอิ่ม นอนหลับครับ
โต้ง: ก็เรื่อยๆ ครับ
FlapJack: ช่วงนี้ผู้กำกับนิยาย (ก็ผมเนี่ยแหละ) ไม่ค่อยว่าง เลยได้พักกันเยอะหน่อย ไปทำอะไรกันมาบ้างครับเนี่ย
โต้ง: ผมก็อยู่บ้านซะส่วนใหญ่นะครับ มีออกไปเดินเล่นกับเพื่อนบ้าง กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง อะไรทำนองนี้
กีต้าร์: ผมอยู่บ้าน อ่านหนังสือครับ ใกล้สอบไฟนอลแล้ว
โบ๊ท: ไม่ยักกะรู้ว่า Xbox ใช้อ่านหนังสือก็ได้
กีต้าร์: นั่นมันเวลาพักเว้ย!!
โบ๊ท: งั้นเหรอ... พี่แจ็คครับ ไอ้เปี๊ยกนี่มัน “พัก” ทั้งวันทั้งคืนเลยครับ
กีต้าร์: เฮ้ย ใส่ร้ายอะ!!
FlapJack: อะๆๆๆ อย่าเพิ่งโวยวายครับไอ้ต้าร์ เชื่อก็ได้ครับ เชื่อก็ได้ ( - - “ )... ว่าแต่ว่า แล้วโบ๊ทละ ทำอะไรมาบ้างช่วงสอง
สามวันที่ผ่านมา
โบ๊ท: ก็อยู่ที่ห้อง อ่านหนังสือครับ ใกล้สอบแล้ว...
กีต้าร์: (//หันไปส่งสายตาคาดเค้น)
โบ๊ท: ...แล้วก็เล่นเกมด้วยครับ ก็กับไอ้เปี๊ยกเนี่ยแหละครับ
โต้ง: อ้าว อย่างงั้นก็เล่นเกมทั้งวันเลยสิครับ
FlapJack: พูดง่ายๆ ว่า ทำเหมือนต้าร์ทุกอย่างเลย ว่างั้น?
กีต้าร์: ถูก!!
โบ๊ท: แฮะ แฮะ... ก็ประมาณนั้น แต่ก็มีออกไปข้างนอกบ้างนะ
กีต้าร์: (//พยักหน้า)
โบ๊ท: เมื่อวานนี้ก็เพิ่งจะไปกินบุฟเฟต์อาหารเกาหลีแถวๆ ทองหล่อมา... ชื่อร้านไรนะเปี๊ยก
กีต้าร์: อะไร บับๆ นี่แหละ
FlapJack: แน่ใจนะว่าไอ้ บับๆ นั่นเป็นชื่อร้านอาหาร
โบ๊ท: เออ ประมาณนั้นอะ...
โต้ง: ไปกันแค่ 2 คนเองเหรอครับ
โบ๊ท: ก็ประมาณนั้น... ก็วันที่พี่โทรไปหาโต้งไง แล้วโต้งบอกว่ากำลังจะดูหนังกับเพื่อนอะ
โต้ง: อ้อออออ ครับ พลาดเลยผม เหอเหอ
FlapJack: แล้วทำไมไม่โทรมาชวนผมบ้างละ
กีต้าร์: ก็... ก็... ก็เห็นว่าพี่ยุ่งๆ อยู่ไง เลยไม่ได้ชวน เอาไว้คราวหน้านะ
FlapJack: อะก็ได้ๆ เอาละ เข้าเรื่องกันดีกว่า... พอดีว่ามีคุณผู้ชมทางบ้านมีคำถามมาถามทั้งสามคน... และหลังจากที่ผมได้ดูคำถามแล้ว ก็ต้องขอบอกทั้งสามคนไว้ก่อนว่า ตอบได้ตามสบายเลย ไม่ต้องเกรงใจนะครับ (//ยกปลายปากกาขึ้นมาลูบให้ทั้งสามคนเห็น เพื่อเป็นการบ่งบอกว่า “ชีวิตพวกเอ็งอยู่ที่ปลายปากกาข้านะเว้ย”)
กีต้าร์: ได้เลยครับ ผมจะพูดจะตอบจะทุกอย่างเลย สัตย์จริง
โต้ง: เอ่อ... จะดีเหรอครับต้าร์
โบ๊ท: (//ดึงไอ้เปี๊ยกเข้ามากระซิบ)... เฮ้ย พี่แจ็คเขาขู่เราอยู่นะเว้ย ตอบอะไรคิดหน่อยดิวะ
กีต้าร์: ห๊ะ?
โต้ง + โบ๊ท: ( - -“ ) ( - -“ )
FlapJack: เอาละ ถ้าเข้าใจกันดีแล้ว เราไปดูคำถามแรกกันเลยครับ... คำถามแรกจากคุณ fuku นะครับ ถามว่า “แล้วดาวคณะอดีตของโบ๊ทไปไหนแล้วเนี่ย”
กีต้าร์: (//ยกมือสุดแขน) อันนี้ผมตอบๆๆๆๆ
โบ๊ท: (//ดึงแขนกีต้าร์ลงทันควัน)... ไอ้เปี๊ยก ไม่ต้องเลยนะ! ยุ่งน่า เดี๋ยวตอบเอง... ก็
กีต้าร์: ล่าสุดเห็นพี่ออยเดินอยู่กับหนุ่มนักเรียนกฎหมาย สูงยาวเข่าดี เข้ม สมาร์ท เหมาะสมกันสุดๆ อะ
โบ๊ท: เฮ้ยยย ก็บอกว่าจะตอบเองไงละ!! อดีตแฟนโบ๊ทนะเว้ย ให้โบ๊ทตอบเองดิ
กีต้าร์: พี่แจ็คครับ จะบอกว่าอดีตก็ไม่เชิงนะครับ คบกันได้ไม่กี่วันเอง ก็โดนบอกเลิกแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ... โอ้ย!! มาตีหน้าผากทำไมเนี่ย!
โบ๊ท: ยังน้อยไปด้วยซ้ำ!!
โต้ง: เอ่อ ใจเย็นๆ นะครับ
FlapJack: สรุปว่า... เลิกกันเด็ดขาด ถาวร?
โบ๊ท: เรื่องมันผ่านมาเป็นปีแล้วครับ
กีต้าร์: โอ๋นะ โอ๋... (//ลูบหัว)
โบ๊ท: //แหงนหน้าแล้วมองด้วยหางตา ก่อนจะปัดมือออกอย่างไร้เยื่อไย
FlapJack: คำถามถัดไป... จากคุณ BeeRY ถามโต้งว่า “โต้งชอบใคร”... ว่าไงครับโต้ง
โต้ง: เฮิอก!!!
กีต้าร์: เฮ้ยยยยย โต้ง ชอบใครอะ ไม่บอกกันเลยนะ
โบ๊ท: เก็บเงียบเลยนะไอ้โต้ง
โต้ง: แฮะๆ แฮะๆ... คำถามนี้ผมไม่ตอบได้ไหมอะครับ คือว่า... มันยังไม่พร้อมจะออกสื่ออะครับ
กีต้าร์: โหย อะไรว้าาาาา... เอางี้มะ เดี๋ยวต้าร์พิมพ์ถามไปใน BB นะ แล้วโต้งบอกต้าร์นะ รับรองต้าร์ไม่บอกใครหรอก
โต้ง: ผมใช้ HTC ครับ
กีต้าร์: แหมะ เสียดาย!!
FlapJack: สรุปก็คือไม่บอก?
โต้ง: ไว้อีกสักพักนะครับ ผมพร้อมเมื่อไรจะบอกให้รู้กันนะครับ
FlapJack: โอเค งั้นคำถามต่อไป จากคุณกัน... ถามว่า “เรื่องนี้มีมาม่าไหมแจ็ค” อ้าว ถามผมนี่นา... อืมมมมม คิดว่าคงไม่มีนะ พอดีผมไม่ค่อยชอบมาม่า
โต้ง: แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันจะมีละครับ ( T = T )
โบ๊ท: ผมว่าผมก็รู้สึกได้นะว่าจะมีมาม่า แต่จะจัมโบ้หรือเปล่า อันนี้ไม่แน่ใจ
กีต้าร์: นั่นสิ ผมว่าผมได้กลิ่นหมูสับนะ
โบ๊ท: คนละเรื่องแล้ว!!!
FlapJack: ฮ่าๆๆๆๆ เอาเป็นว่า ผมไม่ชอบมาม่า แต่นานทีกินทีก็อร่อยดีใช่ย่อยนะครับ หึหึหึ... คำถามต่อไปจากคุณ KURATA กับคำถามที่ว่า “โต้งมีคู่ใช่ปะ ไม่อยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกา ชิมิ”... อืม อันนี้ถามโต้งหรือถามผมหว่า... เอาเป็นว่า ให้โต้งตอบก็แล้วกันนะ ว่าไงครับโต้ง
โต้ง: ผมก็หวังว่าผมจะมีอะนะครับ หวังว่านะ... โชคชะตามันคงไม่ใจร้ายกับผมนักหรอกใช่ไหมครับพี่แจ็ค
FlapJack: แหม่ มันเป็นงานเว้ยเฮ้ย กดดันกันออกสื่อแบบนี้เลยทีเดียว
กีต้าร์: ให้โต้งมีคู่ ให้โต้งมีคู่ ให้โต้งมีคู่ ให้โต้งมีคู่ ให้โต้งมีคู่ ให้โต้งมีคู่
โบ๊ท: ชอบใครยังไม่รู้เลย แบบนี้พี่ก็เชียร์ไม่ถูกนะโต้ง เพราะฉะนั้น บอกมาซะดีๆ
โต้ง: แฮะๆ แฮะๆ ไม่ดีมั้งครับ
FlapJack: คำถามถัดไป จากคุณ greensnake... อันนี้ถามกีต้าร์ แต่ต้องกระซิบถาม... ต้าร์ เอาหูมา
กีต้าร์: //ยื่นหูเข้าไปฟัง
FlapJack: ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ
กีต้าร์: เฮือก!!!
FlapJack: ว่าไงๆ
กีต้าร์: ต้องตอบจริงๆ เหรอ ( >////< )
FlapJack: เอ้า ไม่งั้นจะถามทำไมละ หึ?
กีต้าร์: ก็ได้ เอาหูมาสิ
FlapJack: //ยื่นหูเข้าไปฟัง
กีต้าร์: ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ ซุบซิบ
FlapJack: อืมมมม โอเค... โอเค... อืมมม... ห๊ะ? ขนาดนั้นเลยเชียว?
โบ๊ท: เฮ้ย อะไรเนี่ย สองคนนี้อะ คุยอะไรกัน
กีต้าร์: ยุ่งน่า
โบ๊ท: บอกกันบ้างดิ... เฮ้ย แล้วทำไมเอ็งหน้าแดงบบนั้นละ ไอ้เปี๊ยก
กีต้าร์: ก็บอกว่าอย่ายุ่งไงละ!! วุ้ววววว
โต้ง: แดงจริงๆ ด้วยอะ แดงไปถึงหูเลย
กีต้าร์: โต้งอะ!!
FlapJack: หึหึหึหึ... เอาละ คำถามต่อไป จากคุณคราส มี 3 คำถามด้วยกัน... เริ่มกันที่คำถามแรกว่า “โบ๊ทเมมชื่อต้าร์ในมือถือว่าอะไร”
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆ อยากรู้ทำไมอะครับ
FlapJack: ตอบๆ มาเถอะน่า คุณผู้ชมเขาอยากรู้
โบ๊ท: ผมเมมว่า “แป๊กเสียบ” ครับ
โต้ง: อะไรนะ?
โบ๊ท: แป๊กเสียบ
FlapJack: เปี๊ยกแสบ??
โบ๊ท: ใช่ครับ... เนี่ย เดี๋ยวผมเปิดให้ดูเลยก็ได้ (//หยิบมือถือขึ้นมาเปิด)... เอ๊ะ... หายไปไหน
โต้ง: งั้นก็ให้ต้าร์โทรเข้าสิครับ จะได้โชว์ให้เห็นเลย
โบ๊ท: เออ เปี๊ยก โทรมาดิ
.
>>> Incoming Call: หมาก ปริญ สุภารัตน์ <<<
.
โต้ง + FlapJack: o22
โบ๊ท: เฮ้ยยยย หมากไหนวะ ใครมาเปลี่ยนวะเนี่ย... เอ็งใช่ไหม ไอ้เปี๊ยก!!
กีต้าร์: ไม่รู้ไม่ชี้
Flapjack: จะเกรียนก็เกรียนบนพื้นฐานความเป็นจริงบ้างอะไรบ้างนะต้าร์นะ...
กีต้าร์: อะไรเล่า ก็นี่แหละ ความเป็นจริง
โบ๊ท: เหรออออออออ
โต้ง: ( - -“ )
FlapJack: คำถามต่อไป “หนุ่มสาวในฝันของทั้งสามคนเป็นแบบไหน”
โบ๊ท: ผมชอบคนที่น่ารัก ดูน่าถนุถนอมครับ แบบว่าผมจะภูมิใจถ้าปกป้องเขาได้ ดูแลเขาได้ อะครับ และที่สำคัญ เขาต้องใส่ใจผมมากๆ ด้วย... ส่วนรูปร่างหน้าตาก็อยากได้แบบ ตาโต ปากนิด จมูกหน่อย ผิวขาวๆ ( >////< )
โต้ง: ผมชอบคนที่มีสายตาอ่อนโยนครับ ชอบคนใจดี เฮฮา สนุกสนาน ตัวต้องไม่สูงกว่าผม เท่ากันได้ แต่ห้ามสูงกว่าเป็นอันขาด... ( >////< )
ต้าร์: ผมชอบคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วมีความสุขครับ ชอบคนที่จดจำทุกรายละเอียดของกันและกัน มันบ่งบอกว่าเขาใส่ใจเราอะครับ... ผิวจะขาวจะคล้ำ ไม่ว่ากัน ( >////< )
FlapJack: เป็นอะไรหน้าแดงกันไปหมด... เอาละ คำถามถัดไป “อยากให้ทั้งสามคนพูดอะไรถึง FlapJack หน่อย” ฮืมมมม ใครจะพูดก่อนดี (//หยิบปากกาขึ้นมาลูบ)
โบ๊ท: เฮ้ย ต้าร์ พูดก่อนดิ
กีต้าร์: ทำไมต้องเป็นต้าร์ละ... โต้ง จัดไป
โต้ง: เอ้า ไหงงั้นละ พี่โบ๊ท พี่ก่อนเลยครับ
FlapJack: ไม่ต้องเถียงกัน... เอาเป็นว่า เรียงตามลำดับความสูงนะ... ไอ้ต้าร์ แกไม่ต้องมาทำแก้มป่องพองลมเลย เร็วๆ เสียเวลาทำมาหากิน
กีต้าร์: ก็ได้... แง่งงงงง... พี่แจ็คก็... เป็นคนดีระดับนึงนะ ก็พอคบได้ แต่อย่าไปไว้ใจมากนะ ปากบอกว่าจะไม่รังแกผม แต่ก็เห็นรังแกตลอด เขียนบทให้โดนกลั่นแกล้งตลอด... กระซิก กระซิก
FlapJack: นี่ แค่นี้ก็นับว่าเอ็นดูแค่ไหนแล้ว ตอนแกกางเกงบ็อกเซอร์หลุดกลางเตียง โดนโบ๊ทตีตูดดังเพี๊ยะซะเป็นรอยนิ้วมือ พี่ยังไม่เอามาเขียนเลยนะ
กีต้าร์: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก แล้วจะพูดทำไมเนี่ย!!!
โบ๊ท: โหยยยย ไรวะ ทีงี้ไม่เอามาเขียน แต่กับผมนี่เล่นซะผ้าหลุดเลยนะ นิสัย!!!
โต้ง: เอ่อ... เล่นอะไรกันเหรอครับนั่น :confuse:
FlapJack: สนใจจะเล่นด้วยกันไหมละ โต้ง หึหึหึ
โต้ง: เฮือก!!!
FlapJack: เอาๆๆๆ คนต่อไป โบ๊ท เร็วๆ ตอบคำถาม
โบ๊ท: เฮ้ย ไรอะ ผมเตี้ยกว่าโต้งเหรอ
FlapJack: Yes Sir!! โบ๊ทเตี้ยกว่า 3 ซม. โต้งเขาสูง 182 นะคุณโบ๊ท
โบ๊ท: ผมก็ 180 กว่าเหอะ
FlapJack: อย่ามั่วถั่ว เอ็งสูง 179
โบ๊ท: (//ช็อค!!! บอกตัวเองมาตลอดว่าสูงเกิน 180) o22
FlapJack: เฮ้ยๆๆๆ อย่ามัวแต่ช็อค เวลาจะหมดแล้ว รีบตอบเร็วๆ
โบ๊ท: (//ไขว้นิ้วไว้ด้านหลัง) พี่แจ็คก็นิสัยดีนะครับ เป็นกันเอง ไม่ถือตัว ถึงแม้ว่าจะหน้าตาดีมากก็ไม่หลงตัวเอง บ้านรวย ใจป้ำใจป๋า ได้ข่าวว่ายังโสดด้วย
FlapJack: แหม่ๆ ใช้ได้เว้ยเฮ้ย เป็นงานแบบนี้ พี่เอ็นดู ฮ่าๆๆๆ... ต่อไป โต้ง ตอบมา เห็นพี่เป็นคนยังไง
โต้ง: ก็ถ้าพี่ไม่ชอบกินมาม่า ผมก็ว่าพี่นิสัยดีนะครับ
FlapJack: เกี่ยวกันตรงไหนอะ?
โต้ง: สงสารผมเถอะ
FlapJack: ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
โบ๊ท: ...บ้าอำนาจ
FlapJack: ห๊ะ?
กีต้าร์: ...โรคจิต
FlapJack: อะไรนะ?
โต้ง: ...ชั่วร้ายสุดๆ
FlapJack: เฮ้ยยยย พวกแกพูดอะไรกัน พูดดังๆ กันหน่อยได้ไหม!!!
โบ๊ท + กีต้าร์ + โต้ง: ไม่มีอะไรครับ (//ยิ้มหวาน)
FlapJack: แล้วไป... เอาละ คำถามต่อไป จากคุณ yunjae55 ถามโบ๊ทว่า “เมื่อไรจะรุกต้าร์เสียที”
โบ๊ท: เฮ้ยยยย ทำไมถามงี้อะ เพื่อนกันครับ รุกเริกอะไร ไม่มี๊!!!
ต้าร์: (//ช็อคกับคำถามที่พาดพิงถึงสวัสดิภาพของถั่วต้มของตัวเอง) :o
โต้ง: (//หัวใจวาย เพราะได้รับความสะเทือนใจจากคำถามอย่างรุนแรง) :m25:
โบ๊ท: เฮ้ยยยย เป็นไรวะ โต้ง!!! ทีมงานเรียกรถโรง’บาลเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
FlapJack: เฮ้ออออ เอาละๆ ใจเย็นๆ นะทุกคน... อย่าตื่นตระหนก... ทีมงานมีคนโทรเรียกรถโรงพยาบาลแล้วรึยังครับ... อ้อ เรียกแล้ว... ดี งั้นระหว่างที่รอ เรามาต่อให้จบดีกว่าครับอีกแค่ไม่กี่คำถามเท่านั้น
กีต้าร์: เอาจริงอะ
FlapJack: อืม เอาจริง ชนกลุ่มน้อยเขาถามมา ยังไงก็ต้องตอบให้หมด
โบ๊ท: แต่โต้งมันนิ่งไปแล้วนะพี่!!!
FlapJack: เอาน่า เรียกรถโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวเขาก็มา... มาๆ เรามาต่อกันให้จบดีกว่า... คำถามต่อไปจากคุณ yeyong... “ถ้าไม่ให้ใช้ โปรดติดตามตอนต่อไป จะใช้อะไรแทน”... อ้าว อันนี้ถามผมนี่... อืมมมมมมม ถ้าไม่ให้ใช้จะใช้อะไรดีนะ
โบ๊ท + กีต้าร์: อย่าคิดนานได้ไหม!!!
FlapJack: ก็มันคิดไม่ออกนี่ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะโดนถามคำถามนี้นิ ตอนแต่งก็ไม่เคยคิดถึงคำอื่นด้วย แบบว่าจงใจและตั้งใจที่จะใช้คำนี้มากๆ มาตั้งแต่แรกแล้วอะ... งั้นขอตอบว่า ถ้าไม่ใช่คำนี้ ก็คงไม่ใช้คำไหนเลยอะครับ แต่ละบทก็คงจะจบอีกแบบนึง
โบ๊ท + กีต้าร์: ก็แค่นั้นอะ!!!
FlapJack: แล้วพวกเอ็งจะมาสามัคคีอะไรกันตอนนี้วะเนี่ย!!
กีต้าร์: เฮ้ย โต้ง รู้สึกตัวแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง (//ลงไปประคองโต้งขึ้นมานั่งบนเก้าอี้)
FlapJack: อ้าว โต้ง ฟื้นแล้วเหรอ ใกล้จะหมดเวลาพอดีเลย... เอาละๆ คำถามชุดสุดท้ายแล้ว มาจากคุณได ถามโบ๊ทกับต้าร์ว่า “ถ้าให้เลือกผู้ชายสักคนใน LOVE HIGH STORY มาเป็นแฟน จะเลือกใคร”
โบ๊ท + กีต้าร์: เฮือก!!! (//หันไปมองหน้ากันแล้วหน้าแดง)
โบ๊ท: :o8:
กีต้าร์: :-[
โต้ง: (//เห็นอาการของคนทั้งสองแล้วหัวใจวายอีกรอบ... แอ๊ก!!!) :sad2:
FlapJack: โต้ง!!!! เฮ้ยยยย ไอ้สองคนนั้นอะ อย่ามัวแต่นั่งหน้าแดง มาช่วยกันก่อนเร็ว!!!
.
.
.
เกิดเหตุวุ่นวายในกองถ่ายเล็กน้อย ผู้กำกับรายการเลยสั่งคัทตัดภาพให้จอกลายเป็นสีดำ แล้วขึ้นข้อความว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
----------------------------------------------
[Exclusive Bonus]
บนรถพยาบาล ระหว่างที่ FlapJack โบ๊ท และกีต้าร์กำลังพาโต้งไปหาหมอนั้นเอง
FlapJack: มันยังเหลืออีกคำถามนึงวะ
โบ๊ท: ยังจะถามต่ออีกเหรอ!!!
FlapJack: เขาถามมาว่า “คิดยังไงกับคนเขียน” อืมมม อันนี้ตอบไปแล้วเนอะ
กีต้าร์: อย่าให้ตอบอีกนะ เพราะว่าพูดอีกทีมันจะไม่เหมือนเดิมแล้ว
FlapJack: จริงใจมากเลยนะเมิง!!
กีต้าร์: เพื่อความอยู่รอด ฮ่าๆๆๆ
FlapJack: เอาละ คำถามสุดท้ายจริงๆ แล้ว... เขาถามมาว่า “ถ้าเจอ FlapJack ตัวเป็นๆ จะบอกเขาว่า?”
โบ๊ท + กีต้าร์: (//ตะโกนใส่หน้า FlapJack) ไอ้เลวววววววววว!!!
-----------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ขอบคุณทุกคำถามที่ถามกันเข้ามานะครับ หวังว่าตอนพิเศษตอนนี้จะถูกใจกันนะครับ :a1:
:จุ๊บๆ: จุ๊บๆ ชนกลุ่มน้อยทุกคนเลย
เจอกันบทที่ 14 เร็วๆ นี้(มั้ง)ครับ :bye2:
-
นั่งอ่านไปขำไปจนคนข้างๆหันมาดู
ชอบตอนนี้มากๆ
o13
-
ไม่ยอมหลุดเลยอ่ะโต้ง บอกว่าชอบคนเตี้ยกว่า แต่ทั้งพี่โบ๊ททั้งน้องต้าร์ก็เตี้ยกว่าโต้งอีกเหรอเนี่ย :z3:
แต่เป็นบทสัมภาษณ์ที่น่ารักมากเลยค่ะ ชอบๆๆๆๆ กดบวกกดเป็ดให้เลย o13
รออ่านตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
สนุกดี มาเป็นชนกลุ่มน้อยด้วยครับ
-
ไดอิ้งเมสเสส มันอยู่ตรงที่ ไอ้พี่โบ๊ทสูงแค่ 179 เซน หึหึหึหึหึ
พี่โต้ง...เราไม่อยากรู้ก็ได้ว่าชอบใคร แต่ขอให้มีคู่ไวๆเถอะพ่อคุณ ไม่อยากให้เศร้านาน
เพราะดูจากคำถามเลือกใครเป็นแฟนแล้วเนี่ยยยยย
มันตอบด้วยอิโมหัวหอมไปแล้ว....
ฮาแตกไอ้ตรง หมาก ปริญ นี่แหละ 55555++ คิดได้นะไอ้แป็กเสียบบบบบ
-
น่านนนนให้รู้ซะมั่ง ว่าต้าร์กับโบ้ทเค้าคู่กัน ถามแค่นี้ ยังหันไปมองหน้ากันแล้วหน้าแดง 555
-
555 พอจะรู้คำตอบที่อยากรู้บ้างแล้วล่ะ :haun5:
แต่ :sad4: เหมือนโต้งก็จะรู้เหมือนกันน่ะสิ โถพ่อคุณ น่าสงสาร
ถึงจะค่อนข้างวุ่นวายแต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีล่ะน่า
แล้วเราก็จะ "ติดตามตอนต่อไป" :z2:
-
แค่อ่านบทสัมภาษณ์ ก็พอจะรู้ว่าใครจะอยู่ ใครจะไป
ยังไงก็ขอให้คนไปมีคู่กับเขาด้วยนะ
-
อะไรรรรรร โบ้ทกับต้าร์ขี้โกงไม่ยอมตอบคำถามไดอะ
หันไปมองหน้ากันแล้วก็หน้าแดงไม่ถือเป็นคำตอบนะเฟ้ยยย!!! :laugh:
แต่ฮาจริงอะไรจริงง เป็นบทสัมภาษณ์ที่เกรียน เอ้ย น่ารักมากกค่ะ 555
ขอบคุณที่ตอบคำถามน้าา :กอด1:
ปล้ำลิง โบ้ทหลอกตัวเองมาตลอดเลยสินะว่าสูงงเนี่ย :laugh: //บอกได้คำเดียว... จี้ ค่ะ!! 555
-
หมาก ปริญ !!
555 ไม่ค่อยเลยนะเปี๊ยก
-
ผมเพิ่งเห็นว่าตัวเองแจก + ได้แล้ว :m11:
เพราะฉะนั้น ชนกลุ่มน้อยเอาไปเลยคนละ + กับเป็ดคนละตัวครับ o13
ปล. บทสัมภาษณ์บางทีมันก็ขำๆ อะนะ อย่าไปเชื่ออะไรมันมาก หึหึหึ o3
-
"ปล. บทสัมภาษณ์บางทีมันก็ขำๆ อะนะ อย่าไปเชื่ออะไรมันมาก หึหึหึ"
โห...มาละมาละ คนเรา มีพลิกตลอดตลอดอะ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ฮาจนน้ำตาไหล
ชอบมากๆ อ่ะ
ขอบคุณนะจ๊ะ ที่มีช่วงคั่นเวลาแบบนี้
แสดงถึงความใส่ใจ ชนกลุ่มน้อย
ร๊ากกกกก คุณจริงๆ :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะรู้ตัว ว่ารักกัน
-
งื้ดดด ขอบคุณสำหรับบวกค่าา :กอด1: :กอด1:
เอาเป็ดไปกินหนึ่งตัววววว 555
ปลวกเล็ก ที่ว่า "อย่าไปเชื่ออะไรมันมาก หึหึหึ " มันหมายความว่าอะร๊ายยยย o22
-
:กอด1:แล้วชอบมั้ยละครับ
-
เข้ามาขอบคุณสำหรับ + ค่ะ :m4:
ไปล่ะ :bye2:
ปอลอลิง ยังรอ "ตอนต่อไป" อยู่นะจ๊ะ
-
คำถามเรามันโหดไปเหรอ โต้งจ้าเราขอโทษนะ มาๆมาซบอกเราก็ได้ อิอิ
-
หวัดดี ครับ
ดี
ที่ตามมา
อ่านทัน
สักที
ซึ้ง เศร้า
หัวเราะ
หลายอารมณ์ดี ครับ
จะรอ
อ่านต่อ
นะครับ
อ่อ
ผม ชื่อ กอล์ฟ
นะ
ครับ :)
-
เข้ามา :z13: แรง ๆ
-
เข้ามาเต้นรอ :z2:
-
รอกันอีกนิดนะครับ ผมใกล้จะเป็นไทแล้ว :o211:
-
^
^
สู้ๆ :ped149:
-
รอเสมอจ้า
-
คิดถึงนะแจ็ค และน้องต้าร์+น้องโบ้ท+โต้ง :L2:
-
จ๊ะเอ๋.....มารึยังเอ่ย
-
เพิ่งเข้ามาคงไม่ช้าเกินไป. สนุกมากๆค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากมาย อ่านไปยิ้มไป
ชอบน้องต้าร์ อย่างฮา
-
สนุกกกกกกกกกก ><
โบ้ทต้าร์น่ารักกกก :o8: :o8: :o8:
-
แหะ แหะ :m21: เข้ามารอด้วยคน
ถ้าเป็นไทแล้ว อย่าลืมแวะมาหากันมั่งเน้ออออ :a11:
-
ย่องมาดู
:z13:
-
o13
-
เมื่อไรคู่นี้จะสปาร์คเปรี้ยงปร้างกันสักทีน้อ
:impress2:
-
ต้องขอโทษจริงๆ ที่ปล่อยให้ทุกคนรอนานขนาดนี้นะครับ :m5:
แต่พอดีว่าเรื่องงานมันช้ากว่ากำหนด เลยยังค้างๆ คาๆ อยู่ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะรีบมาลงตอนที่ 14 ให้นะครับ ขอโทษทีครับ :m5:
ปล. เอา + กับเป็ดไปคนละ 1 เป็นค่ารอนะครับ :m23:
-
รอได้เสมอค่ะ เอาใจช่วยให้งานเสร็จเรียบร้อยโดยไว
แล้วก็ขอบคุณสำหรับ + และเป็ดนะคะ :m1:
คนเขียนสู้ๆๆ :a1:
-
ย่องมาแบบเงียบๆ
แล้วนั่งพับเพียบเรียบรัอยคอย
-
:L2:รอด้วยคนนะ
-
LOVE HIGH STORY – 14 – In the Late of Night | ยามดึกคืนนั้น
~ Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C’è qualche cosa di diverso adesso in me ~
.
.
>>> 1 missed call <<<
.
.
~ Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C’è qualche cosa di diverso adesso in me ~
.
.
>>> 2 missed calls <<<
.
.
~ Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C’è qualche cosa di diverso adesso in me ~
.
.
>>> 3 missed calls <<<
.
.
.
>>> 8 missed calls <<<
กลางดึก เสียงโทรศัพท์มือถือของร่างเล็กดังขึ้นอยู่นานสองนาน จนกลายเป็นสาย missed call เกือบ 10 สาย ถึงแม้ว้าเสียงของมันจะดังพอที่จะทำให้ร่างเล็กรู้สึกตัวและหงุดหงิดอยู่ในใจ แต่ก็ยังไม่สามารถงัดร่างเล็กให้ลุกขึ้นมารับสายได้
ร่างเล็กมุดหัวเข้าใต้ผ้าห่มอย่างขัดใจ บ่นกร่นด่าคนที่โทรมาไม่ดูเวลาอยู่ในใจพร้อมเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ...
.
.
.
ตึง!
.
ตึง! ตึง!!
.
ตึง! ตึง!! ตึง!!!
.
ตึง! ตึง!! ตึง!!! ตึง!!!!
.
“โธ่ เว้ยยยยยย ใครวะ เมื่อกี๊ก็โทรศัพท์ดัง คราวนี้ก็เสียงเคาะประตู อะไรกันนักหนาเนี่ยยยย คนจะนอน!!!” ร่างเล็กบ่นอย่างหัวเสียหลังจากที่มีเสียงโทรศัพท์เข้าอย่างต่อเนื่อง พอเงียบได้สักพักก็ตามด้วยเสียงเคาะประตูระลอกใหญ่
ร่างเล็กลุกออกจากเตียง เดินหน้ายับยู่ยี่ตรงไปยังประตูห้อง นึกหมายไว้ในใจว่าจะเกรียนอย่างเกรี้ยวกราดใส่ไอ้คนที่มาเคาะประตูยามหลับยามนอนเช่นนี้ซะให้สาสมสะใจ... แต่เมื่อเปิดประตูออกไปก็เจอกับ...
.
.
เฮ้ย!!!
ร่างสูงนอนกองอยู่บนพื้นหน้าห้อง มือข้างหนึ่งกุมท้อง ส่วนอีกข้างก็พาดอยู่กับบานประตู...
“มุขปะเนี่ย???” ร่างเล็กยืนพิจารณาอยู่สักครู่ก่อนจะเอ่ยปากถาม แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นเพียงเสียงครางอยู่ในลำคอเท่านั้น เมื่อไม่ได้คำตอบ แต่ดูจากท่าทางแล้วจะไม่ได้แกล้งทำ เลยลงไปนั่งยองๆ ข้างพลางเอามือจับหัวไหล่ร่างสูงแล้วเขย่าเบาๆ
“เป็นอะไร คุณโบ๊ท”
“ปว...ท้อ...”
“ห๊ะ อะไรนะ” ถามพลางโน้มตัวลงไปใกล้ๆ
“ปวดท้อง”
“อ้อ... หิวเหรอ... โอ้ยยยย ล้อเล่น” เมื่อกวนตีนไม่ดูกาลเทศะก็เลยโดนคนที่นอนขดอยู่บนพื้นโบกหัวเอาให้
“ปวดมากเหรอ... มาๆ เข้ามาในห้องก่อน จะหายาให้กิน” ว่าแล้วก็พยายามงัดร่างสูงขึ้นจากพื้นแล้วพยุงไปจนถึงโซฟา ก่อนกีต้าร์จะเดินปรี่ไปยังประตูห้องนอน แต่เมื่อเห็นร่างสูงยืนกุมท้องอยู่เฉยๆ ก็เลยวกกลับมาผลักให้ร่างสูงล้มตัวลงนั่ง
“จะยืนอยู่ทำไมละคุณ โว๊ะ!! นอนไปก่อนนะ เดี๋ยวมา” ว่าแล้วก็รีบสาวเท้าหายเข้าไปในห้องนอน
.
.
หายไปเพียงชั่วครู่ ร่างเล็กก็กลับมาพร้อมกาละมังน้ำอุ่นกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก เขาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ โซฟา เอาผ้าชุบน้ำ บิดให้หมาดแล้วพับเป็นสี่เหลี่ยมก่อนจะยกมือโบ๊ทที่กุมท้องออกไปวางไว้ข้างตัว เขาเลิกเสื้อยืดร่างสูงให้เปิดไปถึงแผ่นอกแล้วเอาผ้าอุ่นๆ นั้นไปวางประคบไว้บนหน้าท้องแบนราบที่มีมัดกล้ามเรียงตัวอย่างสมส่วน... ร่างสูงนอนนิ่งให้ร่างเล็กทำตามใจ ไม่มีขัดขืนไม่มีดื้อดึง ไม่มีคำพูดกวนประสาท ไม่มีสายตากวนตีนใดๆ... สิ้นฤทธิ์อย่างสิ้นเชิง
“นอนประคบร้อนไปก่อนนะ คงจะพอช่วยได้ ไปหายาแปบนึงนะ” ร่างสูงพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
.
.
ต้าร์เดินไปหายาพลางวิเคราะห์อาการของร่างสูง... หน้าซีด ปากซีด ปวดท้องจนตัวขด... คงจะปวดมากๆ เสียด้วย เพราะว่าหน้าตาเหยเกสุดๆ... วิเคราะห์ไปวิเคราะห์มา ก็สรุปได้ว่า พาราเซตามอน น่าจะช่วยได้... ( - - “ )...
ร่างเล็กกลับไปหาร่างสูงพร้อมกับยาพาราสองเม็ดและน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว ก่อนจะสะกิดร่างสูงให้ลืมตาแล้วลุกขึ้นมากินยาสารพัดโรค... ก็ไม่ว่าจะป่วยอะไร สำหรับกีต้าร์ พาราช่วยคุณได้
“จะไปนอนพักบนเตียงไหม นอนสบายๆ เอาไหม” ร่างเล็กถามแต่ร่างสูงส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะทิ้งตัวลงกลับไปนอนกุมท้องหน้านิ่วคิ้วขมวด... เห็นแบบนั้น ก็พอจะเข้าใจว่าโบ๊ทอาจจะปวดท้องจนไม่มีแรงจะเดิน เมื่อกี๊ที่เดินเข้ามาในห้องก็เดินได้ช้ามาก ถ้าเขาไม่พยุงไว้ก็อาจจะล้มลงไปกองอยู่กับพื้นได้...
“งั้นนอนพักไปนะ อีกสักพักน่าจะดีขึ้น... เดี๋ยวเอาผ้าห่มมาให้” ต้าร์พูดพลางลูบหัวร่างสูงด้วยความห่วงใย เห็นอาการแบบนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ท่าทางจะทรมานมาก... เขาเดินกลับเข้าห้องไปหยิบผ้าห่มออกมาสองผืน ผืนแรกห่มให้ร่างสูง ส่วนอีกผืนก็เอามาห่มตัวเองที่นั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้โซฟาข้างๆ กัน
.
.
.
ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง ร่างสูงก็กระสับกระส่าย นอนดิ้นไปมาอยู่บนโซฟาพร้อมกับเสียงครางอู้อี้อยู่ในลำคอ ต้าร์เองก็ไม่ได้หลับ เมื่อเห็นอาการเช่นนั้นก็เดาเอาว่า คราวนี้พาราคงจะช่วยใครไม่ได้...
“คุณโบ๊ท... ยังปวดอยู่เหรอ”
“อืออออออ” ร่างสูงเม้มปากหน้าตาเหยเก ได้แต่ส่งเสียงรับอยู่ในลำคอ
ต้าร์เห็นเช่นนั้นก็เริ่มร้อนใจ ท่าทางจะอาการหนักกว่าที่คิด หนักยิ่งกว่าตอนมาเคาะประตูเสียอีก ว่าแล้วก็รีบวิ่งออกจากห้องลงไปที่รีเซพชั่นเพื่อขอยา
“พี่ครับ เพื่อนผมปวดท้อง พี่มียาแก้ปวดท้องไหมครับ” ร่างเล็กปรี่เข้าถามพนักงานต้อนรับที่กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ที่โต๊ะรีเซพชั่น ซึ่งเป็นคำถามที่ทำให้พนักงานคนนั้นงงได้เล็กน้อยถึงปานกลาง... ก็ไม่เคยเจอใครวิ่งหน้าตื่นมาขอยาตอนตีสามแบบนี้นินะ
“ปวดแบบไหนอะน้อง” อืมมมม นั่นสิ ปวดแบบไหน เมื่อกี๊ก็ไม่ได้ถามอาการคุณโบ๊ทมาซะด้วย
“เขาปวดท้องตัวขดอะพี่”
“ห๊ะ? ปวดท้องตัวขด?”
“ใช่พี่ เขา... เขาปวดจนลงไปนอนขดกับพื้นอะ... ผมให้เขากินพาราไปสองเม็ดเมื่อสัก 40 นาทีที่แล้วอะพี่ แต่มันไม่ดีขึ้นอะ”
“งั้นน้องวิ่งขึ้นไปถามเขาหน่อยได้ไหม ว่าปวดแบบไหน”
“ครับ” ร่างเล็กไม่รอช้า รีบวิ่งขึ้นห้องไปถามอาการร่างสูงโดยทันที
.
.
เมื่อขึ้นไปถึงห้อง ก็เห็นร่างสูงลงมานอนขดอยู่กับพื้น... ต้าร์เห็นเช่นนั้นก็ไม่รีรอเสียเวลาคิดอะไร รีบปรี่เข้าไปหาร่างสูงแล้วพยุงให้ขึ้นไปนอนบนนโซฟาเหมือนเดิม
“คุณโบ๊ท เมื่อกี๊ต้าร์ลงไปขอยา แต่พี่เขาถามว่าปวดแบบไหน”
“ปว..ด เห..มือน ท้..อง มั..น บิ..ด อ..ยู่ ข้า..ง ใ..น” ร่างสูงพูดไม่ค่อยออก แต่ก็เค้นเสียงตอบออกมา หน้าตายังเหยเก คิ้วขมวดชนชิดกัน หน้าซีดเซียว ปากซีด ตัวเย็น
“เอาผ้าร้อนประคบท้องอีกไหม” เมื่อร่างสูงพยักหน้าตอบ ร่างเล็กก็รีบคว้าเอากาละมังไปเปลี่ยนน้ำแล้วกลับมาหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว
“อะ ประคบไปก่อนนะ เดี๋ยวมา”
ว่าแล้วก็รีบปรี่ออกจากห้องลงไปที่รีเซฟชั่นอีกรอบ
.
.
“พี่ครับ เพื่อนผมปวดแบบบิดอยู่ข้างในอะพี่”
“เดี๋ยวนะ พี่ขอดูแปบนึงนะว่าตรงนี้มียาอะไรอยู่บ้าง” ว่าแล้วก็ก้มๆ เงยๆ อยู่กับลิ้นชักได้สักพักก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับกระปุกยาสารพัดโรค... พาราเซตามอน... ทำเอาร่างเล็กยืนเหงื่อตก หูพับ หางลู่ เลยทีเดียว
“ไม่มียาอย่างอื่นเลยเหรอพี่ แบบ... ยาธาตุน้ำขาว อลัมมิลค์ อะไรพวกนั้นอะพี่”
“ในลิ้นชักมันมีแค่พารากับทิฟฟี่อะน้อง พี่ลองหาดูแล้วมันไม่มีอย่างอื่นเลยอะ”
“งั้นไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ” ท่าทางจะไม่สามารถช่วยอะไรได้ ร่างเล็กก็ขอบคุณแล้วหันหลังกลับ
“เดี๋ยวน้อง... พี่ว่าถ้าเพื่อนน้องปวดเยอะ ให้พี่โทรเรียกรถพยาบาลให้ดีกว่าไหม”
“ดีครับพี่ เรียกเลย” ต้าร์ได้ยินข้อเสนอก็หันควับกลับไปตอบรับโดยทันที ราวกับว่า... นี่แหละคือทางออกที่ตามหามานาน!!
.
.
พนักงานลงไปง่วนอยู่กับโทรศัพท์ได้สักครู่ ก็เงยหน้าขึ้นมาบอกต้าร์ว่ารถจะมารับภายในครึ่งชั่วโมง
“งั้นผมไปพาเพื่อนผมลงมานั่งรอนะครับ” ว่าแล้วต้าร์ก็รีบแจ้นขึ้นห้องไป
.
.
.
เมื่อขึ้นมาถึงห้อง ร่างเล็กก็กุลีกุจอเปลี่ยนกางเกง คว้ากระเป๋า กุญแจห้อง และโทรศัพท์มือถือ
“คุณโบ๊ท เดี๋ยวไปโรงบาลกัน” ต้าร์พูดพลางเขย่าตัวร่างสูงเบาๆ ร่างสูงก็ลืมตาขึ้นมาพยักหน้ารับก่นจะดันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วยอมให้ต้าร์พยุงลุกขึ้นเดินแต่โดยดี มือหนึ่งกุมท้อง แขนอีกข้างก็พาดไปบนไหล่ร่างเล็กเดินออกจากห้องไป
.
.
ชายสองคนนั่งรอรถพยาบาลอยู่ที่โซฟาบริเวณเลาจ์ของคอนโดฯ โดยมีร่างสูงนั่งเอนซบไหล่ร่างเล็ก มือทั้งสองข้างยังคงกุมท้อง หน้าตายังคงเหยเก... ต้าร์ก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ รอเวลาให้รถพยาบาลมารับ... ได้แต่ภาวนาในใจให้คนข้างๆ ปลอดภัย... ได้แต่เป็นกำลังใจเล็กๆ ให้คนข้างๆ อดทน... ได้แต่แอบคิดใจว่าเขาน่าจะช่วยอะไรได้มากกว่านี้
.
.
ผ่านไปยี่สิบกว่านาที รถพยาบาลก็มารับ... ร่างสูงนอนอยู่เปลคนป่วยโดยมีบุรุษพยาบาลนั่งวัดความดันอยู่ข้างๆ พลางสอบถามข้อมูลส่วนตัวและอาการเบื้องต้น... ส่วนร่างเล็กนั่งฟังอย่างตั้งใจและพูดเสริมให้ข้อมูลเพิ่มเติมอยู่เป็นระยะๆ
เมื่อบุรุษพยาบาลหยุดถาม ก็ปล่อยให้คนป่วยนอนนิ่งๆ... ร่างเล็กสังเกตได้ว่าคิ้วที่เคยขมวดเป็นปมนั้นคลายออกจากกันแล้ว สีหน้าก็ดีขึ้น แต่มือยังคงกุมอยู่ที่ท้อง...
“เปี๊ยก” โบ๊ทกระซิบเรียกต้าร์
“หือ” ร่างเล็กหันไปตามเสียงกระซิบพลางสงสัยว่าจะจะกระซิบทำไม แต่เห็นว่าป่วยอยู่เลยไม่อยากจะกวนประสาทอะไร ก็เลยยอมหันไปตามเสียงเรียกแต่โดยดี
“มานี่ๆ” ร่างสูงยังคงกระซิบกระซาบ พยักหน้าให้ร่างเล็กโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ
“มีอะไร”
“จะบอกว่า...”
“...”
“เข้ามาใกล้ๆ อีก”
“...” ถึงจะไม่บ่นอะไรแต่ก็มีเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ... อยากจะโวยวาย “จะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย จะบอกอะไรก็บอกมาเลยเด้” แต่
ก็เกรงใจคนป่วยกับพี่บุรุษพยาบาล
“คือ... โบ๊ท... โบ๊ทหายปวดท้องแล้วอะ”
“เวร!!” ต้าร์อุทานออกมาเสียงดังจนบุรุษพยาบาลหันมามอง โบ๊ทต้องถลึงตาใส่ร่างเล็กให้เงียบๆ จนพี่เขาหันกลับไป
“จะโวยวายทำไมเนี่ย”
“ก็เล่นเรียกรถพยาบาลมารับแล้ว จนจะถึงโรงพยาบาลแล้วเนี่ย แล้วดันมาหายปวดอะไรตอนนี้เนี่ย”
“เอ้า โบ๊ทหายปวดท้องแล้วไม่ดีรึไง”
“แล้วมาหายอะไรตอนนี้เล่า” ก็ใช่นะสิ คนอุตส่าห์เป็นห่วง แล้วจู่ๆ จะมาหายง่ายๆ แบบนี้ ก็ไม่คุ้มกับที่ห่วงอะดิ!
“นี่สรุปอยากให้ปวดท้องใช่มะ”
“ก็... เปล่า”
“...”
“แล้วจะทำยังไงละทีนี้ จะถึงโรงบาลแล้วเนี่ย”
“ก็ตามน้ำละกัน ตรวจๆ ไปนั่นแหละ”
“อืมมมม เรื่องเนียนเรื่องปั้นหน้าเนี่ย เก่งอยู่แล้วนินะ คุณโบ๊ท”
“เดี๋ยวเอ็งจะโดน” ร่างสูงเอานิ้วจิ้มหน้าผากร่างเล็กคาดโทษ ทำเอาร่างเล็กหน้ายู่ไปสามวิฯ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์แล้ว...
“พี่ครับ เพื่อนผมปวดมากอะ พี่มียาอะไรฉีดให้ก่อนไหมครับ” ร่างเล็กไม่โต้ตอบอะไรกับการประทุษร้ายจากร่างสูง แต่หันไปเล่นงานโดยยืมมือที่สามแทน ซึ่งก็ทำให้ร่างสูงถึงกับตาโตส่ายหัวพัลวัน
“ไม่เป็นไรครับพี่ ไม่เป็นไรครับ ผมทนได้ ไม่ต้องฉีดยาก็ได้ครับ” ยังไม่ทันที่พี่บุรุษพยาบาลจะได้ตอบอะไร ร่างสูงก็ชิงตัดบท ก่อนจะหันมาคาดโทษร่างเล็กที่นั่งลอยหน้าลอยตากวนตีนอย่างตั้งใจอยู่ข้างๆ
.
.
.
อีกเพียงไม่กี่นาทีถัดมา รถพยาบาลก็พาพวกเขาไปถึงโรงพยาบาล เปลที่ร่างสูงนอนถูกยกลงจากรถแล้วกลายร่างกลายเป็นเตียงผู้ป่วย หลังจากนั้นพี่บุรุษพยาบาลก็เข็ญร่างสูงหายเข้าไปในห้องตรวจโดยกำชับให้ร่างเล็กรออยู่ข้างนอก ร่างเล็กก็เชื่อฟังอย่างว่าง่าย นั่งแหมะอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องตรวจ หยิบมือถือขึ้นมาเล่น อยากจะแชทกับเพื่อนๆ ก็ดันไม่มีใครตอบเลยสักคน... แหม ก็นะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วครับคุณ!!!
นั่งเหี่ยวอยู่สักพักก็นึกอะไรขึ้นได้... ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกรอบ ก่อนจะพิมพ์ด่าเพื่อนสนิทอย่างทีกับโจไปคนละคำสองคำ... ได้ด่าเพื่อนที่ไม่มีโอกาสตอบโต้ มันช่างเป็นความสุขของกีต้าร์จริงๆ... ( - - “ )
.
.
รออยู่เพียงยี่สิบนาที พี่บุรุษพยาบาลคนเดิมก็พาโบ๊ทเดินออกมาจากห้องตรวจ
“เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับพี่” กีต้าร์แกล้งปั้นหน้าเป็นกังวลแล้วปรี่เข้าไปหาพี่บุรุษพยาบาลที่พยุงคนป่วยที่เดินกุมท้องออกมาจากห้องตรวจ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่อาหารเป็นพิษนะ”
“ลูกในท้องปลอดภัยดีใช่ไหมครับ” นั่นไง มุขเกรียนไอ้เปี๊ยก
“หือ?... อ้อ... ฮ่าๆๆๆๆ ปลอดภัยดี อย่าลืมพาไปฝากครรภ์ด้วยละ ฮ่าๆๆๆๆ” พี่บุรุษพยาบาลงงกับคำถามของไอ้เปี๊ยกอยู่สองวิฯ ถึงจะเข้าใจมุข ว่าแล้วก็ต่อมุขกับไอ้เปี๊ยกเสร็จสรรพ ปล่อยให้อดีตผู้ป่วยยืนตาเขียวจ้องไอ้เปี๊ยกอยู่ข้างๆ
“ครับ” ไอ้นี่ก็ยิ้มกวนตีนได้ใจเหลือเกิน
“เอาละ ส่วนเรา ทีหลังก็อย่าไปกินซี้ซั้วละกัน เดี๋ยวแท้งแล้วจะแย่นะ ฮ่าๆๆๆๆ” นั่นไง พี่แกท่าทางจะชอบใจ เล่นทิ้งท้ายอีกดอก
“ครับ” โบ๊ทหันไปตอบพี่บุรุษพยาบาลหน้าเจื่อน
“เอาละ เดี๋ยวน้องพาเพื่อนไปนั่งรอรับยานะ... อ้อ ถือใบนี้ไปจ่ายเงินที่ช่องจ่ายเงินก่อนนะ แล้วเอาใบเสร็จไปรับยาที่ช่องรับยา... ไป ไป รับยากันแล้วก็กลับบ้านกันดีๆ ละ” พี่เขาพูดส่งท้ายก่อนจะตบไหล่ของชายหนุ่มทั้งสองแล้วเดินหันกลับเข้าห้องตรวจไป
ปุ๊!!... อุ๊ก!!
“เป็นไงบ้างครับ คนป่วย” ร่างเล็กพูดพลางกระทุ้งซอกใส่ท้องร่างสูงจนร่างสูงต้องหันมามองตาเขียว
“เบาๆ ดิ แท้งขึ้นมาทำไง”
“ฮ่าๆๆๆๆ... แล้วหมอว่าไงบ้างอะ”
“ก็... เด็กปลอดภัยดี อีกไม่กี่ปีก็คลอดแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆ เกรียนวะ”
“ใครกันแน่!!!”
“ฮ่าๆๆๆ แล้วสรุปว่าหมอว่าไง เอาจริงๆ”
“อาหารเป็นพิษ... สงสัยไอ้เสต็กที่กินเมื่อตอนเย็นอะแหละ”
“เห็นไหมละ ก็บอกแล้วว่าอย่ากินแบบแรร์”
“ก็มันอร่อยนิ”
“อร่อย? อร่อยแล้วเป็นไงละ นอนขดเป็นหนอนชาเขียวเลย ฮ่าๆๆๆๆ... โอ้ยยย” ว่าแล้วก็ไม่พ้นโดนโบกเกรียนไปอีกดอก
“ปากดี เดี๋ยวจะโดน”
“โห ไรแว๊ คนอุตส่าห์ช่วย รู้งี้ปล่อยให้นอนอยู่หน้าห้องซะก็ดี”
“กล้าเหรอ”
“กล้าดิ”
“โหหหห... ใจร้ายวะ”
“อะแน่นอน ไม่เคยได้ยินเหรอ เพลง คนน่ารักมักใจร้าย อะ”
“ ( - - “ )... ต้องไปรับยาที่ช่องไหนนะ?”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องกระทันหันเลยนะ!!!”
ร่างสูงไม่ตอบโต้อะไร เมินร่างเล็กแล้วออกเดินนำไปยังช่องรับยา ปล่อยให้ร่างเล็กเดินโวยวายตามมาอยู่ข้างหลัง... เอิ่มมม ที่นี่มันโรงพยาบาลนะไอ้เปี๊ยก... ( - - “ )
.
.
.
เมื่อจ่ายเงินและรับยาเสร็จ ทั้งสองคนก็เรียกแท๊กซี่หน้าโรงพยาบาลกลับคอนโดฯ... เมื่อไปถึง ทั้งสองคนก็ไปขอบคุณพี่พนักงานรีเซพชั่นที่โทรเรียกรถพยาบาลให้ พูดคุยถามไถ่กันสักพักก็ขอตัวขึ้นห้องไปนอนต่อ... ดูเวลาอีกทีก็จะตีห้าซะแล้ว
ต้าร์เปิดประตูเข้าห้องโดยมีร่างสูงเดินตามเข้ามาติดๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของต้าร์ไปโดยวิสาสะ ร่างเล็กอยากจะเอ่ยปากท้วงแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว... เขาเดินตามร่างสูงเข้าห้องนอนไปก็เห็นว่าร่างสูงนั้นทิ้งตัวนอนลงบนเตียงของเขาพร้อมกับห่มผ้าห่มแล้วเรียบร้อย... ท่าทางจะคุ้นชินกับการเข้าห้อง 706 พอๆ กับห้องของตัวเองเลยสินะ... ร่างเล็กเห็นก็ได้แต่ยิ้มเล็กๆ และส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปสะกิดถามร่างสูง...
“กินโจ๊กไหม เมื่อกี๊เห็นลุงแกมาขายแล้ว”
“จะลงไปซื้อให้เหรอ”
“อือ”
“จริงอะ” มันมาแปลกเว้ยเฮ้ย
“อือ...”
“ไม่ใส่ขิงนะ”
“เอาน้ำเต้าหู้ด้วยไหม”
“น้ำตาลช้อนเดียว”
“โอเค... นอนไปๆ เดี๋ยวมาแล้วจะเรียก” ร่าเงล็กเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างสูงอยู่รอในห้องพร้อมความประหลาดใจเล็กๆ ว่าทำไมวันนี้ไอ้เปี๊ยกใจดีจัง... “แบบนี้คงต้องป่วยบ่อยๆ ฮ่าๆ”
.
.
.
สักประมาณยี่สิบนาทีผ่านไป กีต้าร์ก็กลับมาถึงห้องพร้อมโจ๊กและน้ำเต้าหู้อย่างละสองถุง มาถึงก็แกะใส่ชามใส่แก้วแล้วเรียกร่างสูงให้มากิน
“มียาก่อนอาหารด้วยนิ กินรึยัง” ร่างเล็กเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่าร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะอาหารแต่ถุงยายังคงวางอยู่ที่เดิม ท่าทางจะยังไม่ได้แม้แต่เปิดดูว่ามียาอะไรบ้าง
“เออใช่ ลืมเลย” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบถุงยามาเปิดดู แล้วหยิบยาก่อนอาหารออกมากิน
โจ๊กกับน้ำเต้าหู้ร้อนๆ ทำให้สบายท้องในยามเช้าตรู่... โจ๊กทานง่ายย่อยง่ายเหมาะกับผู้ป่าวยทุกเพศทุกวัย ส่วนน้ำเต้าหู้ก็มีโปรตีนช่วยให้ร่างการแข็งแรง ช่วยซ่อมแซมร่างกายให้หายป่วยได้... นับเป็นรายละเอียดเล็กๆ ที่แสดงถึงความใส่ใจได้ไม่น้อย
เมื่อจัดการอาหารเช้ากันเสร็จ ร่างเล็กก็ไม่ลืมกำชับให้รุ่นพี่คนสนิทกินยาหลังอาหารและไล่ให้ไปนอนพักผ่อน... นับว่าโชคดีที่วันนี้ไม่มีเรียน ไม่งั้นพวกเขาคงจะได้โดดเรียนกันทั้งคู่... กีต้าร์ล้างชามล้างแก้วเสร็จก็ตามเขาไปนอนบ้าง เมื่อคืนที่ผ่านมานับว่าเหนื่อยอยู่พอสมควร เพิ่งได้นอนไปเพียงสองสามชั่วโมงก็ต้องตื่นมาดูแลคนป่วย ต่อด้วยพาคนป่วยเข้าโรงพยาบาล พากลับบ้าน แถมยังลงไปซื้อโจ๊กมาให้อีก ดูนาฬิกาอีกทีก็เกือบหกโมงเช้าไปแล้ว... ว่าแล้วก็กลับเข้าห้องไปนอนบ้างดีกว่า...
ร่างสูงรู้สึกได้ถึงการยุบตัวของเตียงอีกฝั่ง เมื่อลืมตามองดูก็เห็นว่าร่างเล็กทิ้งตัวลงนอน...
“ต้าร์...”
“หืม?”
“...”
“มีอะไรอะ ปวดท้องอีกเหรอ” ต้าร์หันมาถามร่างสูงที่นอนหันหลังให้เขาอยู่อีกฝั่งของเตียง
“เปล่า”
“แล้วเรียกทำไมเนี่ย วุ้วววว” ร่างเล็กบ่นกระปอดกระแปดแล้วจะพลิกตัวไปอีกข้าง
.
.
“...ขอบใจนะ”
.
.
ร่างสูงพูดเสียงเรียบ ไม่มีน้ำเสียงของการล้อเล่นหรือกวนประสาทใดๆ ร่างเล็กได้ยินก็ได้แต่ยิ้ม แต่เขาคงไม่รู้ตัวหรอกว่าเขากำลังยิ้มกว้างแค่ไหน... แต่จะด้วยอารมณ์เขินหรือะไรก็แล้วแต่ กีต้าร์จึงตัดสินใจบอกบางสิ่งที่ก่อนหน้านี้เขาไม่คิดจะบอกออกไป
“คุณโบ๊ท”
“หืม?”
“มีอะไรจะบอกหละ”
“อะไรเหรอ”
“คือ...”
“...”
“คือ... วันนี้อะ...”
“...”
“คุณโบ๊ทรู้ตัวรึเปล่าว่า...”
“ว่า...”
.
.
“คุณโบ๊ทใส่แค่บ๊อกเซอร์เดินไปทั่วโรงพยาบาลเลยอะ”
.
.
“เฮ้ยยยยย!!! เออวะ!!! แล้วทำไมไม่เตือนกันเลย” ร่างสูงเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง
“ก็คุณโบ๊ทแต่งตัวแบบนี้มาแต่แรกแล้วนิ แล้วตอนนั้นก็อารมณ์ตกใจ เลยพาออกไปโดยที่ไม่ได้ใส่กางเกงทับอีกตัวอะ... แต่ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องอายๆ”
“ไม่ต้องอายบ้านเอ็งดิ ไอ้เปี๊ยก!!!”
และแล้วเสียงโวยวายต่อล้อต่อเถียงก็เริ่มต้นขึ้นและดำเนินไป... อย่างเช่นเคย
.
.
ปิ๊ป ปิ๊ป
.
.
เสียง BB ของต้าร์ร้องเตือนว่ามีข้อความแชทเข้ามา ต้าร์จึงพักยกกับคุณโบ๊ทแล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู... มีสองข้อความใหม่ ข้อความแรกเป็นแชทจากโจที่ส่งดำด่าสารพัดสัตว์กลับมาให้ต้าร์หลังจากที่โดนต้าร์ส่งข้อความด่าอยู่ฝ่ายเดียวเมื่อชั่วโมงก่อน ส่วนอีกข้อความมาจาก FlapJack ที่ส่งมาฝากบอกทุกคนว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
---------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในขณะที่โบ๊ทกำลังหลับสบายๆ อยู่นั่นเอง...
หมับ!!
มีมือเย็นๆ มาจับแขนเขาแล้วเขย่าเบาๆ... มือนั้นเย็นยะเยือกแถมสั่นไหวระริก... เมื่อเขาหันไปดูก็เห็นว่าไม่ใช่มือของใครที่ไหน ก็จะมีใครนอกจากไอ้เปี๊ยกตัวแสบนั่นเอง
“มีอะไร” เขาหันตัวเปลี่ยนข้างหันหน้าไปหาร่างเล็ก
“ปวดท้อง” กีต้าร์พูด หน้าซีด เหงื่อออกเป็นเม็ดๆ บนหน้าผาก ร่างกายเย็นเฉียบ
“เฮ้ยยย เป็นไร อาหารเป็นพิษเหรอ” โบ๊ทตกใจทันทีที่เห็นสภาพร่างเล็ก เห็นเช่นนั้นก็พลันนึกไปถึงสภาพตัวเองเมื่อคืนนี้ เขาจำได้และรู้ดีว่าปวดท้องแบบนั้นมันทรมานแค่ไหน ท้องไส้มันบิด มันปั่นป่วน
“ปวด...” ร่างเล็กขดตัวกำผ้าห่มแน่น
“ไอ้เปี๊ยก ไปโรงบาลไหม” ว่าแล้วก็คว้าโทรศัพท์จะโทรเรียกรถพยาบาล
“ไม่ต้องๆ...”
“แล้วไหวเหรอ”
“ไม่... ไม่ไหวแล้ว”
“อ้าว งั้นก็ไปโรงบาลนะ”
“ไม่ ไม่ไป”
“แล้วจะทำยังไง กินยาของโบ๊ทก่อนไหม”
“ไม่ต้อง ไม่กิน”
“แล้วจะให้ทำยังไงอะ เอาผ้าร้อนประคบไหม ช่วยได้นะ”
“ไม่เอาอะ... แค่เข้าห้องน้ำก็หายแล้ว”
“ ( - * - )... งั้นเอ็งก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าห้องน้ำเลย!!!” ว่าแล้วก็จัดการล็อคตัวร่างเล็กไว้บนเตียง
“ปล่อยน่ะ!!!! ปวดเข้!!!!!”
-
มารอ :z2:
-
ม่ายยย :serius2: มาทำให้อยาก(รู้) แล้วจากไป
รอก็ด้ายยย :z2:
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดมาแล้ววววววววววววววววววววว :m3:
-
กำลังเดาว่าเป็นใคร แต่คิดว่าไม่ใช่คุณโบ๊ทหรอกมั้ง :laugh:
-
ใครล่ะนั่น
รอด้วยคน
-
ใครหว่า??????
-
แง้ะ..จะสั้นไปไหนจ๊ะพ่อ FlapJack
น้ำจิ้มก็ถ้วยจิ๊วจิ๋ว จิ้มดูดทีเดียวหมดแระ
-
ผมเอามาให้ครึ่งนึงแล้วนะ ไม่เชื่อลองไปอ่านดูสิ :m17:
-
:L2:
-
อ้าว! กลายเป็นคุณโบ๊ทซะงั้นอ่ะ เดาผิดนึกว่าขำๆ แต่นี่ซีเรียสนะนี่ o22
คุณโบ๊ทไปทำไรมาอ่า โดนคุณไสยป่ะเนี่ย โอ๊ย ไม่ใช่ ซีเรียสๆ :z3:
อีก 50% หวังว่าจะเป็นข่าวดีว่าคุณโบ๊ทหายแล้วน้า :monkeysad:
-
แว๊กก มาครึ่งนึงแล้ว แต่ก็ยังสั้นอยู่ดี
-
:a5: อ่านแล้วรู้สึกว่า เป็นวิธีการช่วยเหลือที่สมกับเป็นตาร์ดี
-
รอ load ครึ่งหลังคร๊าบบ :z2:
-
เมื่อไรจะมีใครให้เป็นห่วงแบบต้าร์กับโบ๊ทมั่งอ่ะ ...!!!
อิจฉา ครับ
-
เฮ้ย!!!!
ปวดท้องเนี่ยกินพาราฯได้ด้วยเหรอ?!!
แต่ก้อต้าร์อ่านะ ดีไม่เอายาทันใจให้กิน กร๊ากกกก~~~
รอ Loading ครึ่งหลังค่า
-
สมกับเป็นต้าร์จริงๆ พาราช่วยท่านได้ :m20:
ตอนนี้คุณโบ๊ทหมดฤทธิ์เลยอ่ะ ดีนะที่มีต้าร์ (?)
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ (ถึงจะมา 50% ก็เถอะ) :laugh:
เค้าล้อเล่น:กอด1:
-
มาอัพเต็มบทแล้วครับ เหลือแค่ Bonus หลังไมค์นิดหน่อย เดี่ยวจะเอามาลงให้ในคืนนี้นะครับ
:pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณชนกลุ่มน้อยทุกคนที่ยังรอและติดตามนะครับ ซึ้งใจจริงๆ o7
@Killy ขอบคุณที่รอนะครับ :impress:
@greensnake ขอบคุณที่รอนะครับ ถึงจะมาให้ครึ่งเดียว แต่ก็มาด้วยใจนะคร้าบบบบ :กอด1:
@คุณกัน ใช่แล้วววว มาแล้วววววววว :a9:
@BeeRY กิ๊วกิ๊ว เดาผิด :m14:
@- คราส - ขอบคุณที่รอนะครับ :impress:
@yayee2 มาเต็มบทแล้วนะครับ ไม่สั้นแล้วนะ 55555
@roseen :L2: :L2: :กอด1: ... :man1:
@iforgive มาเต็มบทแล้วววว ไม่สั้นแล้วน๊าาาาา :m17:
@princegolf แน่ใจนะครับ ว่าอยากมีคนอย่างไอ้เปี๊ยกไว้คอยดูแล :laugh:
@KURATA ก็ยาสารพัดโรคนี่นะ 5555 :laugh:
แล้วก็ขอบคุณ ได drasil p_phai yunjae55 malula The.Estrellas dearmeepooh krappom ด้วยนะครับที่ติดตาม :pig4:
กอดชนกลุ่มน้อยแน่นๆ :กอด1: พร้อม + กับเป็ดคนละตัว o13
ปล. ยอดวิวเพลงประกอบ LOVE HIGH STORY สามเพลงรวมกันพันกว่าแล้ว ใครชอบเพลงไหนที่สุดบอกกันบ้างน๊าาาา
-
:กอด1: เปี๊ยกแสบ เกรียนได้อีก :laugh:
ไอ้เราก็ลุ้นแทบแย่ว่าจะบอกอะไร ที่แท้ก็เรื่องบ็อกเซอร์
ขอบคุณคนเขียนจ้า อ่านแล้วอารมณ์ดีทุกที
-
แหมๆ ใส่ใจกันขนาดนี้ เป็นแฟนกันเลยเห๊อะ :laugh:
:pig4:
-
ชอบๆๆๆๆ กดไลท์ๆๆๆๆ
สนุกมากเลยอ่ะ
-
ได้ดูแลกันยามเจ็บป่วย
คงสร้างความรู้สึกดีๆเพิ่มขึ้นอีก
-
เข้ามาบอกว่า "Bonus หลังไมค์ มาแล้วนะครับ"
หวังว่าตอนนี้คงจะทำให้ทุกคนยิ้มได้เหมือนเดิมนะครับ :L2:
-
โห ดีนะที่ไม่เป็นไรมาก เห็นวิ่งหายาแล้วลุ้นแทบแย่
น้องต้าร์ดูแลผู้ป่วยได้ดีเยี่ยม
-
ก๊าาากก ปล่อยต้าไปเห๊อะ ถ้าราดขึ้นมาจะรำบาก คงเหม็นถึงรีเซปชั่นอ่า 55555
-
555555ปวดเข้ :laugh5:
โบ้ทเอ๊ยเดี๋ยวก็ต้องปล่อยอยู่ดี ไม่งั้น..ไม่งั้น..บรื๋ออออส์ :really2:
ขอบคุณแจ็คคร้าบสำหรับนิยายที่ตั้งตารอ :กอด1:
-
ไอ้เปี๊ยกนี่มันเกรียนจริงๆ :m20:
โบ๊ทล็อคคอไว้นะ อย่าให้มันไป "เข้" :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
:กอด1: เหมือนเดิม
-
กร๊ากกกก :laugh:
ขนาดปวด เข้ ก้อยังเกรียนได้อีกเนอะ
แหมะ!! อยากรู้จริงๆว่าตอนเด็กต้าร์กินอะไรเป็นอาหาร คริ คริ
-
แบบนี้ต้องล็อคตัวไว้ เอาให้ราดเลย
-
ดีที่ไม่เป็นไรมากนะคุณโบ๊ท น้องชายเค้าเคยอาหารเป็นพิษ แล้วมันก็ทั้งถ่ายทั้งอ้วก
ไปนอนโรงพยาบาลก็โดนหมอเลี้ยงไข้ (เกลียดอิหมอโรงบาลนี้มากกกก :beat:) เค้าสงสารน้องมากเลย :monkeysad:
แต่น้องกีต้าร์อ่ะ ถ้าไม่บอกคุณโบ๊ทเขาก็ไม่โดนแกล้งหรอกนะ ปวดอึ๊ก็ทรมานไม่แพ้กันนะเออ :laugh:
-
อารมณ์ตอนนั้นคงตกใจ ไม่รู้ว่าตัวเองใส่บ็อกเซอร์แค่ตัวเดียว
แต่ตอนเช้ามืดอย่างนั้น โรงพยาบาลคงไม่ค่อยมีคนหรอก ดังนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงนะคุณโบ๊ท ไม่มีใครเห็นหนอนชาเขียวสักเท่าไหร่หรอก555555555
-
ทำไมมันไม่ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันซะเลยหว่า ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วนะ จะได้ประหยัดไง
-
555 มาขำกลิ้งตรงโบนัสนี่แหละ :laugh:
-
ชอบเพลง Love So Sweet นะ
อยากบอกว่า ฟังไปด้วย อ่านไปด้วย
ได้อารมณ์สุดๆ
^^
-
เพิ่งได้อ่านครับ
ฮามาก :m20: :m20:
-
พึ่งได้มาอ่านหนทือนรีบน
ยังไงก็ขอติดตามด้วยคนนะครับ
-
โอ้ยยย ชอบค่ะ 5555555
ตอนแรกคิดว่าคุณโบ้ทจะแกล้งซะอีก ที่ไหนได้ลูกดิ้น เอ้ย ไม่ใช่ 555
แต่ว่าน้า ถ้าเอาเข้าจริงฝ่ายที่ต้องไปฝากครรภ์คือต้าร์ต่างหาก เอิ้กก
ป.ล.มาช้า... เพิ่งสอบ+เคลียร์ปัญหาเสร็จค่ะ ฮืออ ...ตอนนี้กลับมาตามต่อแล้วน้า! :กอด1:
-
เข้ามาแจ้งไว้ก่อนว่าผมจะสามารถกลับมาอัพนิยายต่อได้ก็ประมาณช่วงสัปดาห์สุดท้ายของเดือนตุลาคมนี้นะครับ ยังไม่ได้หายไปไหนนะ :m23:
อันที่จริงที่แต่งไว้ก็มีอยู่ ตอนแรกกะว่าจะทยอยเอามาลงให้อ่านแต่ที่มีอยู่นั้นมันเกิดจากการเขียนวันละนิดวันละหน่อย ทำให้มันยังไม่ค่อยจะโอเคสักเท่าไรนัก (ผมคิดว่านะ... :try2:) ก็เลยตัดสินใจว่าจะยังไม่เอามาลง ขอให้ผมมีเวลานั่งปรับนั่งเกลามันก่อนค่อยเอามาลงนะครับ
ท้ายนี้ ต้องขอขอบคุณชนกลุ่มน้อยที่ยังคอยเข้ามาอ่านมาเช็ครอตอนใหม่นะครับ :pig4: แล้วก็ต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยที่ช้านะครับ :m5:
เอาเป็นว่า "โปรดติดตามตอนต่อไป (ปลายๆ เดือน)" นะครับ :bye2:
-
เห็นเรื่องนี้มานานละ ที่ตัดสินใจเข้ามาอ่านก็เพราะว่า แบนเนอร์เรื่องนี้ น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
พอเข้ามา โหววววว สนุกมาก ชอบตรงติดตามตอนต่อไปกะโบนัสสุดๆ
รอสิ้นเดือนนะคะ ฝนตกบ่อย คนเขียนดูแลสุขภาพด้วยเน้อออ :กอด1: :กอด1:
-
รับทราบและรอจ้า
ปล ชอบเพลง love so sweet ที่สุด ในตอนนี้
-
จ้าาาาาา
จะรออ่านนะจ๊ะ
จ๊วบๆๆ
-
รับทราบนะ และรออ่านอยู่จ้า
-
รับทราบครับ รอต่อไป.. :pig4:
-
มาลงชื่อรอค่า
-
จ้าา มานั่งรอเน้ออ
-
รับทราบค่ะ เราจะรอต่อไป คนเขียนรักษาสุขภาพด้วยเน้อ :bye2:
-
รอได้คะ :L2:
-
เต้นรอแบบชิวๆ :z2:
-
:-[
-
คิดถึงมากครับ เมื่อไหร่จะมา
รอ รอ . . :กอด1:
-
ปลายเดือนแล้วแหละ มะไหร่จะมาน้อ ^^
-
คิดถึงเเทบบ้าเเล้วครับผม :กอด1:
-
รอๆๆๆๆๆ ฉันรอเธออยู่
-
ขอเม้นท์ก่อน...แบบว่าเพิ่งได้เข้ามาอ่าน
น่ารักมากๆอ่ะ :-[
เพิ่งอ่านจบหน้าแรกไป แต่ทนไม่ไหวขอมาเม้นท์ก่อนนะคร้า^^
-
:m13: :o11:
o18
-
มารอคร๊าบบ
-
:m22:
เข้ามาแอบส่องและกระซิบเบาเบาว่า "ตอนต่อไปใกล้คลอดแล้วนะ" :m26:
-
ตามคนเขียนเข้ามาติดๆ :m11: รอค่ะ
-
:t3: :t3: :t3:
-
อร๊าก เกรียน ฮา น่ารัก ชอบ :o8:
มาต่อไวๆนะคับ ^^
-
จะกลางเดือนพฤศจิกา แล้วน้าา~~~~
-
LOVE HIGH STORY – 15 – Decision | ตัดสินใจ
เข้า – ออก
.
เข้า – ออก
.
เข้า – ออก
.
เข้า – ออก
.
เข้า – ออก
.
.
.
ยามบ่าย ภายในห้องนอนในบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ใจกลางทองหล่อ ชายหนุ่มเจ้าของร่างโปร่งนั่งอยู่ที่ปลายเตียงท่ามกลางความเงียบ มีแต่เพียงเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ในมือมีโทรศัพท์มือถือที่ถือมาได้สักพักจนเหงื่อชุ่มฝ่ามือ หน้าจอปรากฎชื่อและหมายเลขปลายทางที่ตั้งใจไว้ว่าจะโทรไป แต่พอกดปุ่มเขียวเพื่อต่อสาย ก็กดปุ่มแดงวางสายซะงั้น...
เมื่อคืน เขาได้คุยโทรศัพท์กับดรีม เพื่อนสนิทแสนสวยที่เป็นสาววายตัวเป้ง ถึงแม้มันจะเป็นการโทรมาให้กำลังใจที่ออกจะแปลกๆ ไปสักหน่อย แต่ก็นับว่าช่วยเติมพลังใจให้เขาได้ไม่น้อยและได้เป็นสิ่งที่สะกิดให้เขาตัดสินใจเริ่มลงมือทำอะไรสักอย่างกับความรู้สึกที่มีอยู่ในใจนี้มานานนับปีเสียที... แต่ไอ้ความกลัวต่างๆ นาๆ ก็กรูกันเข้ามารุมกินโต๊ะกำลังใจที่เขามีอยู่ซะจนเหลือติดหัวใจอยู่กระจุ๊ยเดียว... เฮ้ออออ สู้ต่อไปนะพ่อหนุ่ม
.
.
.
เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าโต้งเป็นนักแอบรักตัวยง... อืมมมม ใครจะคาดจะคิดว่าชายหนุ่มหน้าตาดี ดีกรีนักกีฬา แถมเกิดมาบนกองเงินกองทองจะต้องมาคอยแอบชอบคนอื่นอยู่แบบนี้... ใช่ ก็จริงอยู่ ที่มีคนสนใจและเข้ามาติดพันเขาอยู่ไม่น้อย แต่มันใช่คนที่เขาชอบและรู้สึกพิเศษด้วยซะที่ไหนกันละ แถมปัญหาหลักๆ ก็คือว่าคนที่เขาชอบดันเป็นผู้ชายเหมือนกันเสียด้วย สิ่งต่างๆ มันเลยไม่ง่ายเหมือนชาย-หญิงหรอกนะ... ถึงแม้ว่าจะมีแนวโน้มว่าอีกฝ่ายก็สนใจผู้ชายด้วยกันอยู่บ้าง แต่สิ่งต่างๆ ก็ไม่เคยชัดเจน... อีกฝ่ายมีคนสนิทอยู่ข้างกายที่เขาเองก็ดูไม่ออกว่าสนิทกันแบบไหน จะเป็นพี่เป็นน้องก็เหมือนจะไม่ใช่ จะเป็นแฟนกันไหม... อืมมมม ก็ไม่เชิง... ดังนั้น ขืนเหลอหลาเดินหน้าบอกรักไป มีสิทธิ์อกหักแบบเฉียบพลันชนิดที่ตั้งตัวเตรียมใจไว้ยังไงก็ไม่ทันอย่างแน่นอน...
...ว่าแล้วก็ใช้เวลานั่งคิดนอนคิดว่าควรจะทำอะไร เริ่มอย่างไรดี กว่าจะได้คำตอบให้ตัวเองอีกทีก็มีแสงอาทิตย์ยามบ่ายมาส่องทักทายเสียแล้ว... แต่นี่ก็เห็นว่านั่งนิ่งมาได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว จะทำอะไรก็ยึกยักๆ อยู่นั่น ไม่รู้ว่าคิดอะไรไปถึงไหนแล้ว
.
.
.
ผมนั่งมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาได้สักพักแล้วละครับ จับๆ วางๆ มาหลายรอบแล้ว... คิดจะโทรแต่ก็ไม่โทรสักที พอรวบรวมความกล้าที่จะโทร ความกลัวก็ดันเข้ามาแทรกให้กดวางเสียทุกที ทั้งๆ ที่วันนี้ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะเริ่มลงมือทำอะไรสักอย่างเสียที มัวแต่ปล่อยให้ความรู้สึกมันหนักอึ้งอยู่ในอกมานานแบบนี้มันก็อึดอัด แต่พอจะทำอะไรให้มันชัดก็ดันมาป๊อดซะงั้น... เฮ้ออออ
...หรือผมจะอยู่เฉยๆ ทำตัวเป็นนักแอบรักมือรักมืออาชีพแบบเนียนๆ แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ดีนะ... เพ้อๆ ฝันๆ ไปเรื่อยอย่างที่ทำมาโดยตลอด...
ตลอดมา... ผมเฝ้าฝันถึงวันที่เราสองคนจะได้ไปในทุกๆ ที่ที่เราอยากไป... ไม่ว่าทะเล ทุ่งหญ้า หรือภูเขา ไม่ว่าเขาอยากจะไปที่ไหน ผมก็จะพาเขาไป... ท่าทางดูเป็นคนเอาแต่ใจอยู่ไม่น้อย แต่ไม่เป็นไรครับ ถึงจะเอาแต่ใจ ผมก็จะตามใจเขาเอง
ผมเฝ้ารอวันที่เราสองคนจะได้ไปนั่งในร้านอาหารบรรยากาศดีๆ นั่งทานข้าวด้วยกันเพียงลำพังเราสองคน โดยที่ไม่ต้องใส่ใจสายตาใคร... ผมจะสั่งอาหารดีๆ รสชาติอร่อยๆ และคอยตักให้เขาทานเยอะๆ เลยละ... ท่าทางจะเป็นคนกินเก่งอยู่ใช่ย่อย แต่ไม่เป็นไรครับ ถึงจะกินจุผมก็เลี้ยงไหวละน่า
ผมชอบเพ้อถึงวันที่เราสองคนไปเดินซื้อของช้อปปิ้งด้วยกัน... ผมสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่บ่นเลยสักนิดหากเขาเดินนานหรือเลือกของช้า ผมจะเต็มใจรอ ขอแค่ได้ใช้เวลากับเขาก็พอ... นอกจากนี้นะ ถ้าไปเดินซื้อเสื้อผ้าด้วยกัน ผมจะไม่ขัดเลยหากเขาบอกว่าผมใส่ตัวไหนแล้วดูดี ผมไม่สนหรอกว่าจะดูดีจริงๆ ไหม ขอแค่ให้ผมดูดีในสายตาเขา ผมก็พอใจแล้วละครับ... อันที่จริงผมเองก็เชื่อใจเขาอยู่แล้วละครับ เพราะดูเป็นคนแต่งตัวเก่งไม่น้อย... เอ หรือว่าคนน่ารัก จะแต่งอะไรก็ดูดี?
ตั้งแต่เจอเขา ผมก็เริ่มฝึกถ่ายรูปด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ มาตลอด... ได้แต่ฝันว่าผมจะถ่ายรูปเขาไว้เยอะๆ เก็บรอยยิ้มสดใสของเขาเอาไว้ในแผ่นฟิล์ม (คลาสสิคไหมละ ^__^)... ว่าแต่ มันจะฟังดูเห็นแก่ตัวมากไปไหมครับ หากผมจะยอมรับว่าผมชอบเผลอคิดอยู่บ่อยๆ ว่าอยากจะเก็บรอยยิ้มนั้นไว้ที่ผมเพียงคนเดียวไม่แบ่งใครทั้งนั้น... แต่เขาเป็นคนยิ้มเก่งอัธยาศัยดีแบบนี้ ท่าทางคงจะเป็นไปได้ยากอะครับ... อย่างน้อย ทุกวันนี้เขาก็ยิ้มให้ผมนะ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่คนเดียวที่เขายิ้มให้ก็ตามที ( - - “ )
อืมมมม มีอีกเป็นร้อยๆ อย่างเลยละครับ สิ่งที่ผมอยากทำร่วมกันกับเขา... ผมคงจะมีความสุขมากแน่ๆ... เฮือก!! อ๊ากกกกกกก นี่ผมเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย!!! น่าอายสุดๆ!!! (O////O )...
.
เอ่อ... เมื่อก่อนผมไม่เคยมีโหมดนี้หรอกนะ แหววชะมัด!
.
อืมมม... แต่จะว่าไป ไอ้ความคิดเพ้อฝันพวกนั้นมันก็ช่วยให้ผมฮึดขึ้นมาได้เหมือนกันนะเนี่ย... ผมอาจจะยังไม่เข้มแข็งพอที่จะเอ่ยคำว่ารักออกไปในวันนี้หรอก แต่อย่างน้อยผมต้องใกล้ชิดเขาให้มากขึ้นให้ได้ ผมต้องลงมือทำอะไรสักอย่าง
.
.
.
ว่าแล้ว ร่างโปร่งสูดลมหายใจลึกๆ แล้วกดปุ่มโทรออกไปยังเลขหมายปลายทางที่ค้างอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือมาได้สักพักใหญ่ๆ เอาโทรศัพท์แนบหูรอให้ปลายสายรับโทรศัพท์ด้วยใจที่เต้น... ตึก ตึก
.
.
.
ทางด้านคอนโดฯ ย่านลาดพร้าว ภายในห้องพักหมายเลข 706...
ยามบ่ายวันนั้นร่างสูงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็เห็นร่างเล็กนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ เห็นหน้ายามหลับของร่างเล็กแล้วก็ทำให้สงสัยอยู่ในใจว่าทำไมเวลาตื่นกับเวลานอนมันถึงได้ดูต่างกันได้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ก็เป็นคนๆ เดียวกันแท้ๆ...
...ยามตื่น ท่าทางเป็นคนยียวนกวนบาทา แต่ยามหลับกลับไร้ท่า กลายเป็นคนที่ดูซื่อๆ ไม่มีพิษสง...
...ยามตื่น ดวงตากลมนั้นดูดื้อรั้นและมักจะฉายแววเจ้าเล่ห์เพทุบาย แต่ยามหลับกลับดูเป็นคนสบายๆ แถมยังอ่อนโยนไร้พิษภัย...
...ยามตื่น ริมฝีปากบางคู่นั้นคอยส่งเสียงต่อล้อต่อเถียง พูดจายียวนกวนประสาท พาลทำให้คันไม้คันมือได้ตลอด แต่ยามหลับกลับปิดสนิท อวดสีสดธรรมชาติที่ผู้หญิงหลายๆ คนยังต้องอิจฉา...
อืมมมม จะว่าไป ที่ร่างสูงเปรียบเปรยร่างเล็กว่าเป็นแมวก็มีส่วนถูกอยู่ไม่น้อยนะเนี่ย... แต่หมายถึงแมวกวนๆ นะ ไม่ใช่แมวเหมียวน่ารักแบ๊วๆ แต่อย่างใด ( - - “ )
.
.
พลันนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วร่างสูงก็นึกขอบคุณไอ้เปี๊ยกแสบนี่อยู่ในใจ ถ้าไม่ได้คนๆ นี้ ก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาจะอยู่ในสภาพไหน... แอบซึ้งใจอยู่เล็กๆ แต่พอนึกถึงเหตุการณ์ต่อจากนั้นอารมณ์ซึ้งก็พลันหายวับ กลายเป็นอารมณ์ขันขึ้นมาดื้อๆ... คนอะไรกวนประสาทได้ตลอดเวลา... เกรียนได้เกรียนดี
ว่าแล้วก็เผลอคิดเชิงสงสัยไปถึงขั้นที่ว่า “ถ้าผู้ชายท้องได้จริงๆ จะเป็นยังไงนะ” สงสัยไปสงสัยมาก็พลันจินตนาการภาพไอ้เปี๊ยกในคลุมท้องขึ้นมาซะงั้น... คงดูแปลกไม่น้อยเลยทีเดียวละ เฮือก!!! รู้ตัวอีกทีก็สะบัดหัวไล่ความคิดประหลาดออกจากหัวแล้วหันไปโทษร่างเล็กที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่ข้างที่ดันมาโผล่ในความคิดผิดธรรมชาติสุดกู่ของเขา... ร่างเล็กนอนอยู่เฉยๆ ก็ยังจะไปชี้หน้าคาดโทษเขานะคุณโบ๊ท
.
.
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C'è qualche cosa di diverso adesso in me~
.
.
เสียงโทรศัพท์ของร่างเล็กดังขึ้น ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียกความสนใจของโทรศัพท์มือถือของคนข้างกาย มองอยู่สักพักก็ตัดสินใจกุลีกุจอวิ่งไปรับโทรศัพท์ ด้วยอารมณ์กลัวว่าเสียงของมันจะรบกวนร่างเล็กที่กำลังหลับสบาย...
.
.
>>> Incoming Call: Tong <<<
.
หน้าจอปรากฎชื่อสายเรียกเข้า เมื่อเห็นชื่อคนโทร โบ๊ทก็ขมวดคิ้วสงสัยเล็กน้อยก่อนกดรับสาย...
“ฮัลโหล” ร่างสูงรับสายพลางเดินออกห่างจากเตียงเพื่อไม่เป็นการรบกวนร่างเล็กที่นอนหลับอยู่
“...” โต้งได้ยินเสียงโบ๊ทรับสายก็ตกใจเล็กน้อย ต้องผละโทรศัพท์ออกมาดูว่าเขาโทรหาถูกคนหรือเปล่า
“โหล โต้ง?” โบ๊ทพูดซ้ำเมื่อปลายสายไม่พูดอะไรสักที
“ฮะ.. ฮัลโหล นั่นพี่โบ๊ทเหรอคับ”
“อือ ว่าไง”
“เอ่อ แล้วต้าร์ละพี่”
“อ้อ ไอ้เปี๊ยกเหรอ นอนอยู่เนี่ย ยังไม่ตื่นเลย”
“โหพี่ นี่มันบ่ายสองแล้วนะเนี่ย”
“อ้าวเหรอ บ่ายสองแล้วเหรอ พอดีเมื่อคืนไม่ได้นอนกันสักเท่าไรนะ กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแล้ว... ว่าแต่ มีอะไรด่วนไหมละ
เดี๋ยวพี่ปลุกให้” ร่างสูงคงไม่รู้หรอกว่าไอ้สิ่งที่เพิ่งจะพูดออกไปนั้นอะ มันสองแง่สามง่ามแค่ไหนสำหรับคนที่แอบคิดว่าเขากับต้าร์อาจจะมีอะไรเกินเลยกัน
“อ้อ เอ่อ ไม่เป็นไรคับพี่ เดี๋ยวผมโทรมาใหม่ดีกว่า”
“เอาไว้พี่จะบอกไอ้เปี๊ยกมันให้ละกันนะ”
“คับ ขอบคุณพี่”
.
.
หลังวางสาย ร่างสูงก็นึกสงสัยขึ้นมาเล็กๆ ว่าโต้งโทรมาหาต้าร์ทำไม เพราะว่าปกติสองคนนี้ก็ไม่ถึงกับสนิทกันมาก เพิ่งเจอกันก็เมื่อสัปดาห์ก่อนตอนที่ไปร้านเหล้าด้วยกัน หลังจากนั้นก็เจอบ้างที่โต๊ะชมรมและไปกินข้าวกันไม่กี่ครั้ง... คิดไปคิดมาก็ไปสะดุดขาตัวเองกับความคิดที่ว่า “แล้วกูจะไปสงสัยสนใจเรื่องของคนอื่นเขาทำไมวะเนี่ย เพื่อนกันจะโทรหากัมันก็ไม่มีอะไรแปลกไม่ใช่เหรอ ยิ่งผู้ชายด้วยกันแล้วสนิทกันง่ายจะตายไป”... อืมมมม นะ!
ร่างสูงวางโทรศัพท์ของต้าร์ลงบนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะกลับลงไปนอนเช่นเดิม... เขานอนตะแคงท้าวแขนขึ้นมารองหัว ดวงตาทั้งสองจ้องมองใบหน้าใสของร่างเล็กที่หลับพริ้มดูมีความสุข...
สำหรับเขา กีต้าร์เป็นคนที่ดูมีความสุขกับชีวิตมากที่สุดคนหนึ่งเลยละ เขาแทบจะไม่เคยเห็นไอ้เปี๊ยกแสบนี่มานั่งเป็นทุกข์กับปัญหาอะไรสักเท่าไรนักหรอก มองโลกในแง่ดีอยู่เสมอ ซึ่งก็คงเป็นเหตุผลที่ทำให้ใครๆ ที่ได้อยู่ใกล้ก็พลอยมีความสุขไปด้วย และเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น... เขารู้สึกว่าวันเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน นับจากวันที่เขาได้รู้จักไอ้เปี๊ยกนี่มาจนถึงวันนี้ ตอนนี้ ก็ผ่านมานับปี พลันนึกถึงวันแรกที่เจอกันก็นึกขำอยู่เล็กๆ จนเผลอยิ้มออกมา... ยิ่งนึกย้อนไประลึกถึงความแสบความเกรียนของไอ้เปี๊ยกนี่แล้วรอยยิ้มก็ยิ่งกว้างขึ้นอีก... ไอ้พริกขี้หนู!!!
.
.
“มองไร... ป่วยปะเนี่ย นอนยิ้มอยู่ได้”
.
อืมมมม นั่นไง... น้ำเสียงขุ่นของร่างเล็กทำเอาเสียบรรยากาศ... ซะงั้น ตื่นมาก็แผลงฤทธิ์เลยนะ!
ร่างสูงตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆ ร่างเล็กก็ลืมตาขึ้นมาซะงั้น เขาไม่ตอบอะไรแต่แก้เขินด้วยการยื่นมือเข้าไปบีบจมูกร่างเล็กที่นอนทำหน้าชวนให้คันมืออยู่ข้างๆ บีบไม่แรงแต่ก็พอที่จะทำให้หายใจลำบาก... ถึงจะไม่ได้รุนแรงอะไร แต่พอนานๆ เข้า ร่างเล็กก็เริ่มอึดอัดและต้องปัดมือร่างสูงออกก่อนจะลุกขึ้นมานั่งทำหน้ายู่ยี่โดยมีจมูกแดงๆ นั้นเป็นสีสันประดับใบหน้ายามเซ่อนอน
.
~ จ๊อกกกกกกกกกกก ~
.
ท่ามกลางความเงียบในห้องนอน เสียงท้องร้องของร่างเล็กนั้นดังขึ้นอย่างชัดเจน ทำเอาร่างสูงหลุดขำออกมา
“ฮ่าๆๆๆ หิวเหรอ”
“เออดิ ท้องร้องขนาดนี้”
“นี่อย่าบอกนะว่าตื่นเพราะหิวอะ”
“...ใช่” ร่างเล็กหันมาผงกหัวรับพลางลูบพุงแฟบๆ ของตัวเอง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ขำอะไรเล่า!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ ( - - * ) ”
“ไป ไปอาบน้ำ จะได้ไปหาอะไรกินกัน มัวแต่มานั่งทำหน้าเป็นตูดอยู่ได้” ไม่ว่าเปล่า ยื่นมือไปยีหัวร่างเล็กเสียจนหัวโยก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้องตัวเองไป... ส่วนร่างเล็กพอเห็นร่างสูงออกไปก็หลับตาจะทิ้งตัวลงนอนอีกสักพัก ตามสไตล์ “ขออีกห้านาที” แต่หัวยังไม่ถึงหมอนก็...
“อาบ น้ำ!” ร่างสูงโผล่หน้าเข้ามาแล้วออกปากอย่างรู้ทัน ซึ่งก็ทำให้ร่างเล็กชะงักก่อนจะค่อยๆ ยกตัวขึ้นนั่ง... นิ่ง
“เร็ว เร็ว!” เมื่อโดนเร่ง ร่างเล็กก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป แต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาค้อนอ้อนฝ่ามือให้ร่างสูงที่โผล่หัวผ่านประตูเข้ามาในห้องนอน... เมื่อร่างเล็กอ้อนมา ร่างสูงก็จัดไป ยื่นมือเข้าไปหมายจะโบกเกรียนสักหน่อย แต่ไอ้เปี๊ยกก็ดันรู้ทางมือ (โดนบ่อยจนรู้มุมหลบ) เอียงหัวหลบได้อย่างชำนาญก่อนจะปรู๊ดเข้าห้องน้ำไปโดยสวัสดิภาพ...
.
.
.
เกือบหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ร่างสูงกลับเข้ามายังห้อง 706 ในชุดสบายๆ... เสื้อยืด กางเกงขาสั้น และรองเท้าแตะหูคีบ...
ส่วนเจ้าของห้องอะเหรอ... เสื้อโปโลปกตั้ง กางเกงขาเดฟ รองเท้าผ้าใบสุดเท่ และทรงผมที่เซทเป็นทรงอย่างดี...
ณ วินาทีนี้ ต่างคนต่างมองกันด้วยสายตาอารามตกใจปนสงสัยในการแต่งกายของอีกฝ่าย ( - - “ )
.
.
“จะไปไหน” ร่างสูงชิงเอ่ยปากถามร่างเล็กที่แต่งตัวเต็มสตรีม
“อ้าว ก็ออกไปหาอะไรกินไม่ใช่เหรอ” ร่างเล็กตอบด้วยน้ำเสียงสงสัย
“ใช่ แต่กินแถวนี้เอง ทำไมต้องแต่งตัวขนาดนั้นด้วยเนี่ย”
“เอ้า! ก็เห็นเร่งให้อาบน้ำ ไอ้เราก็นึกว่าจะพาไปกินที่อื่น”
“แล้วจะไปกินที่ไหนอะ หือ”
“ป่าว ไม่ได้อยากไปกินที่ไหน... กินแถวนี้ก็ได้” ร่างเล็กพูดแล้วก็ทำท่าจะเดินกลับเข้าห้องนอนไป
“อ้าว แล้วจะไปไหนละนั่น”
“เปลี่ยนเสื้อผ้าดิ ใส่แบบนี้ออกไปแค่กินข้าวปากซอยก็บ้าแล้ว”
.
เพียงห้านาทีผ่านไป กีต้าร์ก็ออกมาในชุดสบายๆ... เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น... แหม แมทช์กับไอ้คุณโบ๊ทราวกับคู่ขา เอ้ย! คู่หูกันเลยเนอะ!
.
.
รถเก๋งสีดำคันสวยไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับการออกไปร้านอาหารใกล้ๆ นี้... ระหว่างทางที่สองชายหนุ่มเดินไปยังร้านอาหารนั่นเอง โบ๊ทนึกขึ้นได้ว่าลืมบอกต้าร์เรื่องที่โต้งโทรมาก็เลย...
“เอ้อ เปี๊ยก เกือบลืมบอกไปนะว่าโต้งโทรมาหาอะ”
“ห๊ะ โทรมาตอนไหน”
“ตอนเกือบบ่ายสองอะ เอ็งยังไม่ตื่นเลย”
“แล้วโต้งว่าไงบ้างละ”
“ไม่ได้ว่าอะไร บอกแค่ว่าเดี๋ยวจะโทรมาใหม่ คงจะมีธุระแหละ ลองโทรกลับไปดิ”
“เดี๋ยวค่อยโทรก็ได้ ขอกินข้าวก่อน หิว”
“แล้วนี่จะกินอะไรละ”
“ข้าวมันไก่... ดีไหม”
“ข้าวมันไก่อีกละ?”
“อ้าว แล้วจะกินอะไรละครับ ไอ้คุณโบ๊ท”
“กิน... ตับ! ตับ ตับ ตับ ตับ!!” ร่างสูงตอบเป็นเพลง แถมขยับขาตามจังหวะอีกต่างหาก
“ฮ่าๆๆๆๆๆ เพี้ยนวะ”
“เพลงเขาออกจะฮิต ร้องกันทั่วบ้านทั่วเมือง”
“คนอื่นร้องอะไม่เพี้ยนหรอก แต่พอเป็นคุณเนี่ย มันดูเพี้ยนๆ ยังไงก็ไม่รู้วะ”
“อ้าว แบบนี้มันสองมาตรฐานนี่หว่า” ไม่พูดเปล่า เดินเข้าไปกอดคอร่างเล็กอย่างทุกทีตามความเคยชิน
“เดี๋ยวๆ นี่เดินผ่านมาหลายร้านแล้ว ตกลงจะกินอะไรเนี่ย”
“ข้าวมันไก่ก็ได้”
“ก็แค่นั้นอะ... ว่าแต่ ยาก่อนอาหารละ กินรึยัง”
“เออวะ ลืม”
“ยาอยู่บนห้อง?”
“...อืม”
“...เฮ้ออออ” ร่างเล็กถอนหายใจเป็นเชิงประชด
“ไม่ต้องมา เฮ้อ เลย เอ็งอะแหละ ทำไม่ไม่หยิบยามาให้ด้วยละ”
“เอ้า อะไรเนี่ย ยาใครก็รับผิดชอบดิ”
“ก็มันอยู่ในห้องใครละ”
“แล้วมันยาใครละ”
“แล้ว...” ยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยคก็...
.
.
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C'è qualche cosa di diverso adesso in me~
.
.
>>> Incoming Call: Tong <<<
.
โทรศัพท์ของร่างเล็กดังขึ้นเรียกร้องความสนใจจากในกระเป๋ากางเกง เมื่อร่างสูงหยิบขึ้นมาจึงเห็นว่าเป็นโต้งนั่นเอง
“ฮัลโหล”
“ฮัลโหล... ต้าร์”
“อืม ว่าไงโต้ง เห็นว่าโทรมาหาเรา มีไรป่าว”
“เอ่อ... พอดีมีเรื่องอยากคุยด้วยนิดหน่อยอะ”
“หือ?”
“ตอนนี้ต้าร์สะดวกป่าว”
“คือกำลังจะกินข้าว แต่ก็พอคุยได้นะ เรื่องอะไรอะ ว่ามาเลย”
“เอาอย่างนี้ดีกว่า พรุ่งนี้ต้าร์ว่างป่าว”
“พรุ่งนี้เหรอ...” ร่างเล็กพูดค้างไว้แล้วหันไปส่งสายตาถามร่างสูงที่เดินกอดคอเขาอยู่ข้างๆ แต่ก็ได้รับสายตา “ไม่รู้ไม่ชี้” จากร่าง
สูงเป็นคำตอบ
“...”
“ว่างนะ นอกจากเล่นเกมอยู่ห้อง ก็ไม่ได้มีแพลนจะไปไหนอะ”
“อืมมมม งั้น... ไปนั่งคุยกันได้ปะ ที่ไหนก็ได้”
“ห๊ะ? นี่เรื่องซีเรียสปะเนี่ย”
“ก็... ค่อนข้างนะ”
“อืมมมม งั้นที่ไหนดีละ”
“ที่บ้านไร่กาแฟ สะดวกไหม”
“โห ไปซะไกลเลย”
“งั้นเปลี่ยนก็ได้”
“อืมมมม ไม่เป็นไรๆ ไปได้” พูดไปเช่นนั้นแล้วก็หันไปมองร่างสูงผู้เป็นสารถีส่วนตัว แต่ก็ได้รับคำตอบเป็นสายตา “ไม่รู้ไม่ชี้” กลับมาอีกเช่นเคย ร่างเล็กถึงกับต้องขมวดคิ้วหรี่ตาค้อนร่างสูงที่ส่งเพียงรอยยิ้มกวนประสาทกลับมาให้
“โอเค งั้นเจอกันสักบ่ายโมงละกันนะ”
“โอเค เจอกัน”
“อะ ต้าร์ๆ”
“หือ?”
“ลืมบอกไปว่า... มาคนเดียวนะ”
“อะ...” ยังไม่ทันที่ต้าร์จะได้ทักท้วงหรือไถ่ถามอะไร สายก็ถูกตัดไปเสียก่อน เหลือเพียงร่างเล็กที่ยืนทำหน้างงอยู่กับโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
.
.
“เฮ้ย เปี๊ยก เป็นไร... ไปยัง กินข้าว” ร่างสูงใช้แขนที่คล้องคอร่างเล็กอยู่นั้นเขย่าร่างเล็กเบา กีต้าร์ก็เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าร่างสูงทั้งๆ ทิ้วยังขมวดอยู่อย่างนั้น
“เป็นไร ทำหน้าหมางงทำไม” โบ๊ทถาม
“ป่าว (เว้ย!!!)... ปะ กินข้าวเหอะ” ว่าแล้วก็ออกเดินต่อ ส่วนมือก็กดโทรศัพท์ต่อสายออกไปยังเบอร์ของคนที่เพิ่งวางสายไป แต่ก็พบว่าปลายสายได้ปิดเครื่องหนีไปแล้วเหลือแต่เพียงเสียงเครื่องตอบรับอัตโนมัติที่พูดกรอกหูเขาว่า
.
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-----------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] ตอน ลอยกระทงกันแล้ว...
ระหว่างมื้ออาหารที่ร้านข้าวมันไก่...
โบ๊ท: เฮ้ย เปี๊ยก วันนี้วันลอยกระทงนี่หว่า
กีต้าร์: ใช่ดิ
โบ๊ท: จะเล่าอะไรให้ฟัง... เมื่อก่อนโบ๊ทเคยเป็นตัวแทนโรงเรียนถือกระทงโรงเรียนด้วยนะ (//ภูมิใจ)
กีต้าร์: อืมมมม... โรงเรียนชายล้วนเนี่ยนะ
โบ๊ท: เออดิ แปลกตรงไหนอะ
กีต้าร์: กระทงมันต้องถือเป็นคู่ไม่ใช่เหรอ
โบ๊ท: อืม ก็ใช่
กีต้าร์: แล้วเอาผู้หญิงที่ไหนมาถือคู่อะ
โบ๊ท: ... (เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเผลอเล่าเรื่องน่าอายที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิตออกไปแล้ว... ถือกระทงคู่กับผู้ชายเนี่ยนะ!!!)
กีต้าร์: ...
โบ๊ท: ...
กีต้าร์: ... โอเค เข้าใจละ ถือคู่ผู้ชายละสิ
โบ๊ท: เฮือก!
กีต้าร์: ... ล่ำ ดำ ใหญ่
โบ๊ท: เฮือก! เฮือก!!
กีต้าร์: หึหึ (//มองด้วยสายตาผู้ชนะ)
โบ๊ท: ไร!!!
กีต้าร์: ส่วนคุณโบ๊ทก็... บอบบาง ขาวจั๊ว ตัวเล็ก!!!
โบ๊ท: เฮือก! เฮือก!! เฮือก!!! (//อึก!!! กระอักเลือด)
กีต้าร์: หึหึหึ... ลอยลอยกระทง ลอยลอยกระทง... บุญจะส่งให้เราสุขใจ เอยยยยยย
----------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
มาลงได้สักที :เฮ้อ:
ต้องขอโทษชนกลุ่มน้อยและผู้อ่านเป็นรอบที่ล้านสองที่มาลงช้ากว่าที่นัดไว้มาก เนื่องจากกลับมาจากงานก็มีปัญหาอีกร้อยแปดพันเก้าให้แก้ไข ไหนจะเรื่องน้ำท่วมอีก... ก็สู้กันไปเนอะ
ใครเป็นผู้ประสบภัยก็ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ ยิ้มสู้นะครับ o13
ปล. สุขสันต์วันลอยกระทงนะครับ
ปล2. ห้ามขโมยเหรียญในกระทงนะ!!!
-
เย้ มาแล้ว :กอด1:
ในที่สุดโต้งก็จะสารภาพแล้ว (รึเปล่า)
ตกลงเป็นตาร์เหรอนี่
โบ๊ทก็ชักแปลกๆกะตาร์แฮะ
:pig4:
-
สงสารโต้งเล็กน้อย
ชอบเรื่องเล่าลอยกระทง ฮ่าฮ่า
-
มาแย้ว ๆ โต้งจะลุยละ อยากจะเชียร์อยู่หรอกนะ แต่..ไม่เอาดีกว่า
-
โต้งรุกคืบ แต่ไม่เชียร์นะ หาคู่ใหม่ให้ดีกว่า
-
เย้~ พี่โบ๊ทกับน้องต้าร์มาแล้วววว
พอมีแรงก็ลับฝีปากกันเหมือนเคย
ส่วนโต้ง น่ารัก นิสัยดี จนไม่อยากให้เสียใจเลย
ในที่สุดก็ตัดสินใจได้สักที เอาใจช่วยเน้อออ
ถึงแม้จะรู้ว่าต้าร์เป็นของพี่โบ๊ทก็เหอะ
ยังไงก็ยังอยากให้กำลังใจโต้งอยู่ดี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ที่มาต่อให้ได้ชื่นใจ :L2:
-
มาแล้วววว~~~~
นึกว่าจะไปกับน้ำซะแล้ว
โต้งชอบต้าร์ วี๊ดวิ้วววว คุณโบ๊ทมีคู่แข่ง คริ คริ (จะได้รู้ใจตัวเองซะที o18)
เอ่อ!!! เค้าอยากได้แบบโต้งซักคนจะมีป่าวหว่า :impress2: (ช่างกล้าเพ้อเนอะ)
-
ณ จุดนี้ก็ขอบอกเลยว่า ดีใจจจจจ !!! มาต่อสักที
"คิดถึงไม่น้อยเลยครับ"
..
สงสารโต้งจัง
เเต่ก็ลุ้นตาร์กับโบ๊ทมาก :-[ เขินนนน .. คนอะไรเดินกอดคอกันไปมา น่ารักเกินไปเเล้ว :m31:
-
คุณโบ๊ทอย่าแพ้เขานะ!!! :110011:
-
ท่าทางจะไม่มีใครอยากให้โต้งสมหวังกันสักเท่าไรนะครับ... ผมเป็นประเภทชอบขัดใจคนซะด้วยสิ หึหึหึ o3
@คุณ - คราส - ใช่แล้วครับ ใกล้จะได้สารภาพแล้ว :o8:
@malula โต้ง: สงสารนิดเดียวเองเหรอครับ :o12:
@iforgive เอ้าาาาา ซะงั้นเลยยยย :z3:
@yeyong ไม่สงสารโต้งบ้างเหรอครับ ผมเองยังสงสารเลย :m15:
@greensnake โอ้วววววว มีคนเชียร์โต้งด้วยอะ ปลื้มใจ :m1:
@KURATA น้ำทำอะไรผมไม่ได้หร๊อก!!! วะฮะฮ่า :laugh3:
@imonkey mc >>>"คิดถึงไม่น้อยเลยครับ"<<< ได้ยินคำนี้แล้วมันตื้นตัน :impress: มามะ ขอกอดทีนึง :กอด1:
@yunjae55 ไม่เห็นใจน้องโต้งบ้างเหรอครับ :monkeysad:
-----------------------------------------------
[BONUS] The Ranks
ลำดับตามความสูง
:: กีต้าร์ < โบ๊ท < โต้ง
ลำดับตามน้ำหนัก
:: กีต้าร์ < โบ๊ท < โต้ง
ลำดับตามความหล่อ
:: กีต้าร์ < โบ๊ท < โต้ง < FlapJack (วะฮะฮ่าาาาาา)
ลำดับตามความน่ารักน่าชัง
:: โต้ง < โบ๊ท < กีต้าร์ < FlapJack (วะฮะฮ่าาาาาา)
ลำดับตามความฉลาดเชิงวิทยาศาสตร์
:: กีต้าร์ < โต้ง < โบ๊ท
ลำดับตามความฉลาดเชิงภาษา
:: โบ๊ท < โต้ง < กีต้าร์
ลำดับตามความอาร์ต
:: โต้ง < โบ๊ท < กีต้าร์
ลำดับตามความสามารถทางกีฬา
:: กีต้าร์ < โต้ง < โบ๊ท
ลำดับตามความหลี
:: โต้ง < กีต้าร์ < โบ๊ท
ลำดับตามความจุของกระเพาะ
:: โบ๊ท < โต้ง < กีต้าร์
-
ลำดับตามความน่ารักน่าชัง
:: โต้ง < โบ๊ท < กีต้าร์ < FlapJack <คนอ่าน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก (วะฮะฮ่าาาาาา)
-
ลำดับตามความน่ารักน่าชัง
:: โต้ง < โบ๊ท < กีต้าร์ < FlapJack <คนอ่าน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก (วะฮะฮ่าาาาาา)
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
จุดประทัดฉลองนิดนึง กลับมาต่อแว้วว :mc4:
โบ๊ทกับต้าร์อาจไม่รู้ตัวนะ แต่ว่าที่มันทำร่วมกันนี่อาจเกินคำว่าแฟนไปแล้วอ่ะ น่ารัก :o8:
ในที่สุดปริศนาก็กระจ่าง คนที่โต้งชอบคือต้าร์นี่เอง แต่จะชอบใครเราก็ไม่เชียร์ เพราะต้าร์คู่โบ๊ทเท่านั้น!
แล้วก็อีกนิดนึงนะจ๊ะ "รสชาติ" น่าจะเขียนอย่างนี้นะ เพราะ "ชาด" แปลว่าสีแดงอะไรทำนองนี้หรือเปล่า?
กดบวกให้ด้วยความคิดถึง น้องน้ำไม่ได้มาเยี่ยมที่บ้านตามเทรนด์กับเค้าใช่มะ? :กอด1:
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
..
คุณ FlapJack พ่นไฟ ฮ๊ะ ๆๆ
ปล. กอดทีหนึ่งให้หายคิดถึง :กอด1:
-
มากอดต้อนรับเหมือนนนะ หายไปนานจนต้าร์ โบ้ท ลืมแฟนคลับแล่ววว :กอด1:
-
เรื่องนี้น่ารักอ่ะ (ฉันพลาดไปได้ไงเนี่ย) :z3: :z3:
ตามอ่านทันเเล้ว 55+
โต้งจะนัดต้าร์ไปคุยอะไรนะ อยากรู้จริงๆๆ
ถึงตอนนี้อยากบอกโต้งว่า อย่าไปเเยกสองคนนี้เขามาเลยลูก
ปล่อยให้เขาอยู่กันอย่างนั้น (เเล้วเราค่อยทำตัวเนียนๆไปสามพีด้วย กร๊ากกก)
ป.ล.ปลื้มคนเเต่งเรื่องนี้จริงจัง o13 ฮาได้ใจมากกกกก
-
LOVE HIGH STORY – 16 – Feelings Unfold | เผยใจ
ชายหนุ่มทั้งสองซัลโวข้าวมันไก่และข้าวมันไก่ทอดกันไปคนละจาน แถมตบท้ายด้วยน้ำอัดลมหวานซ่าเย็นชื่นใจไปคนละขวด... อิ่มพุงกางแล้วก็ได้เวลากลับไปบริหารกล้ามเนื้อนิ้วมือและเส้นเสียงกันที่ห้องด้วยเครื่องบริหาร “Xbox”... นิ้วก็ระดมกดจอย ปากก็ระดมคำพูดท้าทาย เย้ยหยันใส่กันไม่ยั้ง ทั้งๆ ที่เล่น Ultimate Alliance อยู่ทีมเดียวกันแท้ๆ ที่จริงต้องช่วยกันทำภารกิจให้ลุล่วง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ...
.
“ทางนี้ ทางนั้นมันอ้อม”
“เฮ้ย นั่นมันทางตัน!”
...อีกคนอยากจะไปขวา ส่วนอีกคนจะเลี้ยวซ้าย
.
“พ่อจะฆ่าให้หมดเลย จะเหลือไว้ทำไม เกะกะลูกกะตา”
“เฮ้ย เสียเวลา เปลืองเลือดนะเนี่ย!”
...อีกคนอยากจะฆ่า NPC ให้หมดไม่ให้เหลือสักตัว แต่อีกคนอยากจะรีบมุ่งไปยังจุดสำคัญ
.
“เฮ้ยมาทำคอมโบฆ่าบอสก่อนดิ!”
“เดี๋ยว ไอ้พวกนี้มันกวนตีน ต้องกำจัด! อย่าอยู่เลยพวกมึง!”
...อีกคนอยากจะทำคอมโบในขณะที่อีกคนมัวแต่สนุกอยู่กับการไล่ฆ่า NPC
.
“เดี๋ยวกระทืบให้ปวดท้องเลย!”
“เดี๋ยวปั๊ดเตะให้ขี้แตกเลย!”
...เวรกรรม
.
.
.
จนแล้วจนรอด... ในที่สุดก็สามารถเคลียร์ภารกิจได้ แต่คงจะสูญเสียพลังงานกับการเล่นเกมนี้ไปเยอะอยู่พอตัวเลยทีเดียว เพราะว่าพอเคลียร์แล้วก็จัดการเซฟเกมแล้วปิดเครื่อง วางจอย เอนหลังพิงโซฟาอย่างหมดแรง...
“เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย” ร่างเล็กบ่น
“เพราะเอ็งอะแหละ”
“ไรอะ!!”
“ก็เอ็งอะ มัวแต่ไปไล่ฆ่าตัวลูก แทนที่จะรีบๆ รุมฆ่าตัวพ่อมัน”
“ก็พวกมันกวนตีนอะ ตุ๋ยอยู่ได้”
“ต่อไปนี้คงจะถ่ายคล่องขึ้นเยอะเลยสิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยนะคุณโบ๊ท” ชี้หน้าคาดโทษร่างสูงแล้วก็ลุกขึ้นออกจากโซฟาไป
“อ้าว ไปไหนอะ”
“ไปฉี่ดิ อั้นมานานแล้วเนี่ย”
“อ้อ ถ้าไปถึงแล้วโทรมาด้วยละ”
“...ก ะ เ รี ย น ว ะ...”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
.
.
.
...โต้งชวนไอ้เปี๊ยกไปไหน?... เป็นคำถามที่โบ๊ทอยากรู้ตั้งแต่ตอนที่ต้าร์คุยโทรศัพท์กับโต้งเมื่อบ่าย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ตลอดเวลาที่ร้านข้าวมันไก่ไอ้เปี๊ยกก็ไม่ได้เอ่ยถึง ที่ฟังแล้วพอจะจับใจความได้ก็คือว่าโต้งชวนต้าร์ไปไหนสักแห่ง... แต่ไปที่ไหน เมื่อไร ไปทำไม... ไม่รู้... และเป็นอีกครั้งที่โบ๊ทต้องสะดุดกับคำถามที่เกิดขึ้นในหัวของตัวเองว่า “แล้วกูจะไปอยากรู้เรื่องของคนอื่นไปทำไมวะเนี่ย?”
.
.
.
อันที่จริง พรุ่งนี้ผมว่าจะชวนไอ้เปี๊ยกไปเดินเลือกซื้อปลาทองมาเลี้ยงสักหน่อย แต่ก็เหมือนมันจะมีนัดแล้ว... การที่ไอ้เปี๊ยกจะมีนัดกับเพื่อนก็ไม่แปลกหรอกครับ มันก็ออกไปกับทีและโจอยู่บ่อย แต่นี่ไปกับเพื่อนใหม่(?)อย่างโต้งเนี่ยนะ มันออกจะผิดวิสัยของไอ้เปี๊ยกอยู่พอตัวนะครับ เพราะว่าไอ้เปี๊ยกเนี่ย ถึงจะดูเป็นคนอัธยาศัยดี ยิ้มแย้มแจ่มใส แต่จริงๆ แล้วมันเป็นคนที่สนิทกับใครหรือยอมให้ใครมาตีซี้ได้ยากอยู่พอสมควรเลยละครับ แล้วนี่ก็เพิ่งรู้จักกับโต้งแค่ไม่กี่วันเองนะ... ที่แปลกกว่านั้นคือมันไม่ยักกะบอกอะไรผมเลยเนี่ยสิ แปลกมาก แปลกจริงๆ... ปกติจะต้องบอกผมว่า “(ไอ้)คุณโบ๊ท พรุ่งนี้ผมไปที่นั่นที่นี่กับไอ้นั่นไอ้นี่นะ เย็นๆ ก็กลับ” หรือไม่ก็ “ไปด้วยกันไหม” อะไรแบบนี้ แต่คราวนี้ไม่เห็นพูดอะไรเลย
...หรือผมต้องถามเอง?
อืมมมม มันจะดูก้าวก่ายไปไหมอะ... จะดูเหมือนพ่อที่จู้จี้กับชีวิตของลูกมากไปไหมอะ... ฟังดูแก่จัง ( - - “ )
.
.
ถึงโบ๊ทจะพูดไปแบบนั้นแต่เมื่อต้าร์กลับมานั่งบนโซฟาก็...
“โต้งโทรมามีอะไรเหรอ”
“ก็... ไม่รู้ดิ... เห็นว่ามีเรื่องอยากปรึกษา”
“ปรึกษา?”
“อือ”
“ปรึกษาเอ็งเนี่ยนะ?”
“อ้าว ไมอะ ผมก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีได้นะ”
“เกรงว่าโต้งจะได้แต่คำแนะนำเกรียนๆ ไปนะสิ”
“โธ่ ผมก็เกรียนแต่กับคนเกรียนๆ เท่านั้นแหละ”
“อย่าๆ ก็เห็นเอ็งเกรียนอยู่ทุกวัน”
“แล้วเห็นผมไปเกรียนใส่ใคร”
“ก็... โบ๊ทไง ทุกวันเลย ตั้งแต่วันแรกๆ ที่รู้จักกันละ”
“อือ ก็บอกแล้วไงว่าผมจะเกรียนก็เฉพาะกับเกรียนเท่านั้น”
“ ( - - * ) ”
“หึหึหึ”
.
.
ดูมันสิครับ ดูมัน!!! หลอกด่าผมซะงั้นเลย... ผมคงจะต้องห้ามใจไม่ให้ลงไม้ลงมือกับไอ้เปี๊ยกไว้ก่อน ไม่งั้นก็ไม่ได้ถามสักทีว่าจะไปไหน กี่โมง... หายใจลึกๆ ฮึบ!
“แล้วจะไปคุยกันที่ไหนอะ กี่โมง”
“โต้งนัดไปเจอที่บ้านไร่กาแฟอะ”
“เอกมัย?”
“อือ”
“กี่โมงอะ”
“บ่ายโมง.. บ่ายสอง... มั้ง”
.
5 วินาทีผ่านไป... ร่างสูงนั่งรอฟังว่าร่างเล็กจะเอ่ยปากชวนให้เขาไปเป็นเพื่อนด้วยไหม แต่...
.
“มีอะไรหรือเปล่าคุณโบ๊ท”
“อ้อ เปล๊า ไม่มีอะไร”
“มีพิรุธนะเนี่ย”
“เฮ้ย พิรงพิรุธอะไร ไม่มี”
.
.
นี่ไอ้เปี๊ยกไม่คิดจะชวนผมไปด้วยสักหน่อยเหรอเนี่ย ผมอุตส่าห์ถามเปิดประเด็นแล้วนะ ไม่ชวนกันจริงอะ เฮ้ย??? รู้สึกน้อยใจนิดๆ
เหมือนกันนะเนี่ย... ถ้าผมงอน มันจะรู้เรื่องไหมเนี่ย เฮ้อออออ
.
.
ทางด้านร่างเล็ก ตอนนี้หยิบเอานารุโตะเล่มล่าสุดขึ้นมาอ่าน ปล่อยให้ร่างสูงเดินไปเดินมาอยู่ในห้องก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองไป... อย่างเงียบๆ
.
.
โอยยยยยย ยังไงก็ขอโทษทีนะไอ้คุณโบ๊ท ก็รู้อยู่หรอกว่าที่ถามๆ มาเนี่ย อยากจะให้ถามละสิว่าจะไปด้วยกันไหม แต่ทำไงได้ละ ก็โต้งเขาบอกว่าให้ไปคนเดียว จะชวนคุณไปด้วยมันก็จะทำให้โต้งเขาไม่กล้าจะปรึกษากันพอดี หรือถ้าจะให้ไปด้วยกันแล้วไปนั่งรอก็เกรงใจ ต่อให้ไปเดินเล่นรอที่อื่นก็เหอะ เหมือนใช้ให้ไปรับ-ส่งยังไงก็ไม่รู้ รถก็รถเขา ไหนจะค่าน้ำมันเขาอีก... แล้วท่าทางเรื่องที่จะปรึกษาน่าจะเป็นเรื่องเครียดหรือไม่ก็ต้องเก็บเป็นความลับสุดๆ แน่ๆ เลย ถึงต้องคุยกันแค่สองคน... แต่... เอ๊ะ ผมก็ไม่ได้สนิทกับโต้งนะ แต่โต้งสนิทกับผมรึเปล่านั้น ผมก็ไม่รู้สิ (ฮ่าๆ มุขควาย) แล้วทำไมถึงเลือกที่จะปรึกษาผมละ... หรือมันจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับผม... หรือมันจะเกี่ยวกับไอ้ที... หรือเรื่องไอ้โจ... หรือเรื่องพี่เต็ม... หรือเรื่องไอ้คุณโบ๊ท...
.
วุ้ยยยย ตื่นเต้น!!!
.
แต่เอ๊ะ ผมว่าผมพลาดซะแล้วละ... ทำไมผมถึงไม่นัดโต้งที่ร้านอาหารญี่ปุ่นแพงๆ สักร้านนะ!!! ยิ่งอยากกินปลาดิบ(ฟรี)อยู่ด้วย!!! แง่มมมมมมมมมม
.
.
.
“จะลงไปเซเว่น เอาอะไรไหม” ร่างสูงเปิดประตูห้อง 706 แล้วโผล่หน้าเข้าไปถามเจ้าของห้องที่นั่งเหมือนจะอ่านการ์ตูนอยู่บนโซฟาที่เขาคุ้นเคยยิ่งกว่าโซฟาห้องตัวเองเสียอีก
“อะเหรอ... อืมมมมมมม...มมม ไม่เอาอะ”
“โอเค” ร่างสูงตอบเสียงเรียบก่อนจะปิดประตูห้อง ทิ้งไว้เพียงความเงียบ
.
.
อ๊ากกกกกก นี่ไอ้คุณโบ๊ทมันงอนเหรอเนี่ย!!! ทุกทีจะเป็นจะตายยังไงก็ต้องลากผมไปด้วยให้ได้ ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรนักหนากับร้านเซเว่น... กลัวพนักงานฉุด? กลัวหลงในร้านเซเว่น?... ถึงได้ลากผมไปด้วยทุกครั้ง... แต่ครั้งนี้ไม่ชวนผม นี่นับเป็นครั้งแรกเลยนะ!
แหม่ๆ เห็นเพี้ยนๆ แบบนี้ก็เจ้าคิดเจ้าแค้นกับเขาเหมือนกันนะเนี่ยไอ้คุณโบ๊ท... ผมไม่ชวนให้ไปด้วยกันพรุ่งนี้ ไอ้ตานี่ก็เลยไม่ชวนผมลงไปเซเว่น... ชิงเอาคืนตัดหน้าข้ามวันกันแบบนี้เลยเรอะ!!! ชิชะ อย่าคิดว่าจะง้อนะ ไม่งอนก็บุญแล้วนะไอ้พี่!!!
.
.
.
ยามบ่ายวันถัดมา...
.
ผมละเบื่อไฟแดงตลอดเส้นเอกมัยจริงๆ เลย อะไรมันจะถี่ขนาดนั้น! กว่าจะถึงปากซอยต้องผ่านตั้งหลายแยก แถมดวงไม่เฮงเลยให้ตายสิ... จะอะไรซะอีกละครับ ก็ไอ้ 3-4 แยกที่ผ่านๆ มานั่นอะ ผมต้องติดไฟแดงทุกอันเลยนะสิ! แล้วยังจะเจอไอ้พวกที่ชอบเบียดชอบแทรกรถคนอื่นอีกนะ วุ้วววว!... แต่ก็เอาเหอะ ขับรถในกรุงเทพก็แบบนี้แหละ แล้วยังไงผมก็มาถึงปากซอยเอกมัยแล้วด้วย... อะ นั่นไง บ้านไร้กาแฟ!
มาเอกมัยทำไม?
อะๆ อย่าได้เข้าใจผิดว่าผมแอบตามไอ้เปี๊ยกมานะครับ ผมแค่จะชวนไอ้เต็ม ไอ้ว่านและไอ้แบงก์ออกมาหาอาหารญี่ปุ่นกินกันเท่านั้นเอง ก็ร้านแถวๆ นี้แหละครับ ร้านคุโรดะตรงข้ามบ้านไร้กาแฟนี่เอง... บวกกับว่าผมอยากได้ปลาทองสักตัวสองตัว แล้วไอ้ว่านมันบอกว่ามันรู้จักร้านที่ขายปลาทองญี่ปุ่นอยู่แถวๆ นี้พอดี ก็เลยเลือกมาแถวๆ นี้อะครับ
.
แล้วเอ็งมาที่บ้านไร่กาแฟทำไม?
อ้อ ก็ผมอยากดื่มชาเย็นอะครับ เลยแวะมาซื้อก่อนแล้วค่อยไปหาไอ้พวกนั้นที่คุโรดะ ไม่ได้มีอะไรแอบแฝงจริงๆ ครับ... บริสุทธิ์ใจจริงๆ... อะ นั่นไงไอ้เปี๊ยกกับโต้ง!
.
.
.
ร่างโปร่งกับร่างเล็กนั่งตรงข้ามกันอยู่ที่โต๊ะมุมในสุดของชั้นสองโดยมีกาแฟเย็นกับชาเขียวเย็นและขนมเค้กวางประดับอยู่บนโต๊ะพอเป็นพิธี... ซึ่งแค่เท่านี้ก็สามารถช่วยให้โต้งจอดรถฟรีไปหลายชั่วโมง ส่วนไอ้เปี๊ยกไม่มีปัญหาเรื่องค่าจอดรถ เพราะว่านั่งรถไฟฟ้ามา... ถูก รวดเร็ว และสะดวกสบาย
เราไปแอบฟังกันดีกว่าว่าทั้งสองคนเขาคุยอะไรกัน...
“ต้าร์เอาอะไรอีกป่าว เค้กชิ้นเดียว อิ่มเหรอ”
“พอแล้ว เกรงใจวะ แค่นี้ก็อิ่มแหละ”
“เฮ้ย ไม่ต้องเกรงใจนะ กินได้เลย ไม่อิ่มก็สั่งได้อีก ตามสบาย แค่นี้เรากระเป๋าไม่ฉีกหรอก”
“หึหึหึ เดี๋ยวจัดหนักแล้วจะรู้สึก”
“ฮ่าๆ ตัวแค่นี้จะกินสักเท่าไรเชียว” โต้งเอ้ยยย รู้จักไอ้แป๊กเสียบนี่น้อยไปซะแล้ว!
“หึหึหึ รับรอง กระเป๋าโต้งอะ กลายเป็นฝุ่นไปเลยอะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ขนาดนั้นเชียว”
“ว่าแต่... ที่ว่ามีเรื่องจะคุยอะ เรื่องอะไรเหรอ”
“อ้อ... เอ่ออออ..ออ” เจอร่างเล็กยิงหมัดตรงเข้าไป ร่างโปร่งถึงกับต้องลดระดับรอยยิ้มลงมาเหลือแค่ระดับ “เจื่อนๆ” เท่านั้น...
ไอ้การเตรียมตัวเตรียมใจอะ ทำมาทั้งคืนแล้ว แต่พอถึงเวลาที่ต้องพูดก็รู้สึดว่าไม่ง่ายเลยนะ
“...”
“คือเรื่องมันค่อนข้างซับซ้อนนะ”
“อือ ว่ามาได้เลย เราพร้อมรับฟัง วันนี้เตรียมหูมาดี ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก”
“แล้ว... สรุปว่าจะคุยเรื่องอะไรอะ”
“ก็... ก่อนอื่น ขอถามอะไรสักอย่างสองอย่างก่อนได้ปะ”
“ว่า?”
“เอ่อ... คือ ต้าร์กับพี่โบ๊ทนะ... คือ...”
“...คือ?”
“...อย่าโกรธเรานะ”
“ถามมาเลยยยยยย”
“ต้าร์กับพี่โบ๊ทอะ... เป็นแฟนกัน... รึเปล่า”
“ฮึ้ยยยยย ไม่ใช่!!! เป็นเพื่อนพี่น้องกันเฉยๆ”
“โทษทีนะ ที่ถามไปแบบนั้น ก็เราเห็นว่าต้าร์กับพี่โบ๊ทดูสนิทกันมาก ตัวติดกันตลอด ก็เลยคิดว่าเป็นแฟนกัน”
“เหอเหอ... อย่าไปฟังที่ไอ้พวกนั้นมันแซวกัน ก็ขำๆ ไปงั้นอะ อย่างไอ้ทีกับไอ้โจมันก็จับคู่ต้าร์กับคนอื่นไปทั่วแหละ” คำตอบที่
ตอบโดยแทบไม่ต้องคิดของต้าร์ ช่วยยกระดับรอยยิ้มและกำลังใจให้ร่างโปร่งได้เป็นอย่างดี
“โอเค เข้าใจ... แล้วต้าร์คิดยังไงกับเรื่อง... เอิ่มมมมม”
“เรื่อง?”
“เรื่อง... แบบความสัมพันธ์ของผู้ชายกับ... ผู้ชายอะ”
“เฮ้ยยย.... อ้อ หมายถึงผู้ชายที่เป็นแฟนกับผู้ชายอะนะ?”
“อืม” ณ จุดนี้ ร่างเล็กพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมโต้งถึงอยากคุยกันแค่สองคน... แต่ที่ยังไม่เข้าใจก็คือว่า แล้วทำไมต้องเป็นเขาด้วยละ ทำไมไม่ปรึกษาคนอื่น... และที่ทำให้เขาตกใจที่สุดก็คือ โต้งสุดหล่อมาดแมนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา ณ ตอนนี้ มีวี่แววว่าจะชอบผู้ชายด้วยกัน... ถ้าหากเขาเดาไม่ผิดนะ
“ก็... อืมมมม เฉยๆ นะ ไม่ได้รู้สึกอะไร อาจจะเป็นเพราะชินมั้ง เดินไปที่ไหนก็เห็นเป็นคู่ๆ... เรามองว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวนะ แบบ... เออ ใครจะเป็นแฟนใครก็เรื่องของเขาอะ”
“อ้ออออออ” ณ จุดนี้ ร่างโปร่งมีรอยยิ้มและกำลังใจที่เยอะขึ้นมาก เยอะพอที่จะช่วยให้เขารู้สึกมั่นใจที่จะพูดออกไปได้สักที
“...นี่โต้ง หากเราเดาไม่ผิดนะ เราว่าเราพอจะรู้เรื่องที่โต้งจะคุยกับเราคร่าวๆ แล้วละ... พูดตามตรงนะ... ช็อควะ แต่ก็โอเคแหละ... เอางี้ เราขี้เกียจลุ้นวะ ใจจะวาย บอกมาตรงๆ เลยดีกว่า ว่าไปชอบใครเขาเข้าละ”
“เอางั้นเลยเหรอ..."
"อือ จัดมา!!"
"คือเรา... ชอบ...”
“...” ต้าร์รอฟังอย่างตั้งใจ อันที่จริงเขาก็เดาคำตอบไว้ในใจอยู่บ้างแล้ว เพียงแค่รอให้ได้ยินจากปากโต้งออกมาเองจะดีกว่า... ขออย่าให้เป็นไปอย่างที่เดาไว้เลยเถอะ
.
.
“...พี่โบ๊ท”
.
.
“ห๊ะ????? ชอบไอ้คุณโบ๊ท?????????” ร่างเล็กตกใจกับสิ่งที่ร่างโปร่งเพิ่งเอ่ยออกมาจนหน้าเหวอ
“เอ่อ... คือ... พี่โบ๊ทอยู่ข้างหลังต้าร์อะ” ร่างโปร่งกล่าวพลางชี้นิ้วไปที่ร่างสูงที่กำลังจ่ายเงินอยู่ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ที่อยู่ด้าน
หลังของร่างเล็ก และเมื่อร่างเล็กหันไปตามนิ้วของร่างโปร่งก็...
“เฮ้ย มาได้ไง!!!” ต้าร์อุทานด้วยความตกใจ ไม่คาดคิดว่าไอ้คุณโบ๊ทจะตามเขามา เสียงของต้าร์ถึงจะไม่ดังมากอะไร แต่ก็ดังพอที่จะเรียกความสนใจจากโบ๊ทได้
.
.
ร่างสูงหันมาตามเสียง แกล้งทำเป็นว่าไม่รู้ว่าต้าร์กับโต้งนั่งอยู่ตรงนั้นมาก่อน เมื่อเห็นหน้าเหวอๆ ของร่างเล็กก็นึกขำอยู่ในใจ...
เป็นไปอย่างที่คิดไว้เป๊ะเลยว่าถ้าต้าร์เจอเขาที่นี่คงต้องเหวอแน่ๆ... ว่าแล้วก็ขยับปากพูดโดยไม่ส่งเสียงว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ยามสาย ก่อนที่จะออกไปเจอโต้ง ร่างเล็กยืนค้นตู้เย็นเพื่อจะดูว่าพอจะมีอะไรที่จะนำมาปรุงเป็นอาหารเช้าได้บ้าง... สิ่งที่ค้นและขุดมาได้จากตู้เย็นคือ... ไข่ไก่สามฟอง ปูอัด แฮม (ที่เพิ่งหมดอายุไปเมื่อวาน) และแครอทโบราณ (ที่ค้างอยู่ในตู้มากี่สัปดาห์แล้วก็ไม่รู้ แต่ท่าทางไม่บุบ ไม่มีกลิ่นตุๆ ก็คาดว่าน่าจะกินได้ - - ”)... กอปรกับสายตาเหลือบมองไปเห็นขวดซอสมะเขือเทศ... ผลิตผลที่ได้ออกมาก็คือเมนู “ข้าวผัดอเมริกันปลอม” นั่นเอง... ข้าวผัดซอสมะเขือเทศใส่แครอทหั่นเต๋า โดยมีไข่ดาว ปูอัดทอด และแฮมลวกเป็นเครื่องเคียง...
.
แล้วทำไมจานคุณโบ๊ทถึงมีไข่ถึงสองฟองละต้าร์?
ก็... ก็ไอ้คุณโบ๊ทตัวโตกว่าผมไง ก็เลยให้กินเยอะหน่อย
.
แต่ปกติเอ็งกินเก่งกว่าคุณโบ๊ทเขานะต้าร์...
ก็... ก็วันนี้ผมต้องไปกินของฟรีนี่บ้านไร่กาแฟนี่นา... (ติ๊ต่างเอาเองว่าโต้งจะเลี้ยงดูปูเสื่อ...)
.
แล้วนี่ถามคุณโบ๊ทเขาแล้วเหรอว่าจะกินหรือไม่กิน? เขางอนเอ็งอยู่ไม่ใช่เหรอ
กินดิ ปกติผมทำให้กินเขาก็กิน... ผมไม่ได้ทำบ่อยๆ หรอกนะอาหารเนี่ย ขี้เกียจล้างหม้อล้างกระทะ
.
อืมมมมมมมมมม งั้นก็ไปเรียกเขามากินสิ ว่าแต่... ตื่นหรือยังละนั่นนะ...
เฮือก!!! นั่นสิ ผมลืมคิดไปเลย!!! นี่ถ้ายังไม่ตื่นก็แย่เลย... ไข่เหี่ยวหมดแน่ๆ!!!! อ๊ากกกกกก
ร่างเล็กรีบกุลีกุจอไปเคาะประตูห้องตรงข้าม เคาะอยู่ไม่นานเจ้าของห้องก็เปิดประตู... เจรจาอะไรยังไงก็ไม่รู้ แต่เห็นอีกทีก็เป็นร่างเล็กที่วิ่งหอบจานข้าวจากห้องตัวเองเข้าห้อง 707 ไป... สองจาน
--------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
กราบสวัสดีมิตรรักแฟนเพลง :m9:
เป็นอย่างไรกันบ้างครับ น้ำท่วมกันหรือเปล่า ใครท่วมก็ขอเป็นกำลังใจในการรับมือและแก้ปัญหานะครับ สู้ๆ นะ :กอด1:
@BeeRY :mc4: จุดด้วย ฮ่าๆๆๆ ผมเองก็ดีใจที่ได้กลับมาต่อนิยายของตัวเองสักทีนะ ช่วงนี้ชีวิตสงบ คาดว่าจะมาลงได้เรื่อยๆ ไม่หาายไปไหนแล้วละครับ
ปล. ขอบคุณครับที่เตือนเรื่องคำว่า "ชาด" นะ ผมชอบเขียนคำนี้ผิดอยู่เสมอเลย ไม่รู้จักจำสักที ไม่รู้ไปเอามาจากไหน จำผิดตลอด 55555
@imonkey mc :กอด1: :กอด1: :กอด1:
@allaboutmyfav กอดด้วยๆ :กอด1: คุณกันสบายดีไหมเอ่ย
@pizza2011 ขอบคุณคร้าบบบบบ ถ้าชอบเรื่องนี้ผมก็ดีใจครับ ยังไงก็ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ มีอะไรคุยกันได้ครับ :pig2:
-
ว๊าก อ่านมาจนถึงชอบโบ๊ท ช็อกมาก
ที่ไหนได้ พี่โบ๊ทมันสโตกน้องเกรียนนั่นเอง -___-";)
-
:a5: นึกว่าชอบพี่โบ๊ท...แล้วไป
สงสารโต้ง เจอโบ๊ทตัดพีค
ตอนนี้ตาร์น่ารักน่าหยิกน่าฟัดอะ
:กอด1: :pig4:
-
หัวใจตกไปอยู่ที่หัวแม่เท้า นึกว่าโต้งชอบพี่โบ้ท จ๊ากกกกก
ทำกันแบบนี้ได้งัย ถ้าเกิดหัวใจวายตายเนี่ยะ ใครจะรับผิดชอบ ห๋า
-
เฮ้ยยยยย แต่ในใจก็แอบหวังว่าเป็นเธอนะ คิคิคิคิ บ้าหรอ พี่โบ๊ทน่ารักก็จริง แต่น้องต้าร์น่ารักกว่าน้า
ถึงชอบใครก็ไม่ได้ทั้งนั้นนะน้องโต้ง เค้าเป็นคู่กันแล้ว
นี่พี่โบ๊ทถึงขั้นหาเหตุผลล้านแปดตามน้องต้าร์มา พี่ไม่ต้องอ้อมโลกอธิบายหลายพารากราฟ
พวกเราก็รู้กันหมดแล้วเฟร้ยยยย 5555++
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน คิดถึงๆๆๆๆ
-
สงสัยโต้งคงไม่ได้สารภาพ โดนพี่โบ๊ทตามประกบแจ
-
อ่านมาลุ้นไม่ไหวเเล้ว .. ... "พี่โบ้ท"
:เฮ้อ: ลุ้นเเทบเเย่ เจอคุณโบ๊ทตามติดซะเลย เหวออออออไปเลยน่ะคุณตาร์
ติดตามๆ สนุกมากเลย :o8:
-
งานนี้มีงอน แต่ใครงอนใครนั้นไม่รู้ ดูกันเอาเอง
ปากก็ว่าไม่สน แล้วตามเค้าไปทำไมอ่ะ พี่โบ๊ท
คู่นี้มันบ้าบอกันดีจริงๆ เหมาะกันแล้วล่ะ
โต้งสู้ๆ นะ กว่าทั้งคู่จะรู้ตัว ลูกบวชโน่นมั้ง
ลงมือก่อนได้เปรียบ เพราะงั้นเชียร์โต้งแล้วกัน :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากนะค้าบบบ :L2:
-
ใจหาย นึก ว่า นายโต้ง จะบอกว่า ชอบ...พี่โบ๊ท ซะนั่น
กลายเป็น อยู่ข้างหลัง นายต้าร์ อย่าง(ไม่)น่าสงสัย
กดไลค์ไปเลย เพราะต้าร์ มองโลกในเง่ดีมาก
รู้ทันโต้งซะด้วย!!!! ^^
-
โหยอ่านที่บอกว่า "...พี่โบ๊ท" ตกใจหมดนึกว่าโต้งจะชอบพี่โบ๊ทจริงๆ
เล่นอย่างนี้คนอ่านจะห้วใจวาย (ขอกอดน้องโต้งเรียกขวัญหน่อยดิ.. กร๊ากกก)
โต้งเลยไม่ทันได้พูดเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปจ้าาาาาา :กอด1: :กอด1:
-
Bonus หลังไมค์ มาแล้วนะครับ เชิญอ่านกันตามสบาย หวังว่าคงจะเป็นสิ่งเล็กๆ ที่สร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนได้นะครับ
ขอบคุณ RGB.__ / คราส / iforgive / TifaReira / malula / imonkey mc / greensnake/ princegolf / KURATA สำหรับคอมเม้นท์นะครับ... แถมกอดทุกคน :กอด1: (ใครหลบเจอ :man1: ฮ่าๆๆๆ)
คราวนี้ไม่ได้ตอบเม้นท์เป็นรายคนเพราะว่าเห็นว่าเม้นท์คล้ายๆ กันไปหมด อาการแบบว่า :a5:... ผมหวังว่าผมคงไม่ได้ทำใครหัวใจวายเฉียบพลันนะครับ :m23: (แต่หัวใจ Y เนี่ย ผมว่าทุกคนแหละ :laugh:)
เจอกันตอนหน้านะครับ :bye2:
-
อ่านโบนัสหลังไมค์ แล้วอยากได้ตาร์ :m1:
:กอด1: :pig4:
-
จะอร่อยถูกใจคุณโบ๊ทไหมน๊าา ????
"ข้าวผัดอเมริกันปลอม" ของน้องตาร์ เนี่ย :m20:
:กอด1: น่ารักตลอดเลยยยยย
-
เหอๆๆๆ ต้าร์ทำกับข้าวเป็นด้วย
ขอเอากลับไปบ้านได้ป่ะ พอดีอยู่คนเดียวไม่คนทำกับข้าวให้กินอ่ะ
แต่ไอ้"ข้าวผัดอเมริกันปลอม"เนี่ย มันจะกินได้ป่าวหว่า??
-
มาเม้นท์อีกรอบ ด้วยความเป็นห่วงคุณโบ๊ท
ไอ้ "ข้าวผัดอเมริกันปลอม" เนี่ย มันกินได้จริงๆใช่มั๊ย
เห็นมั๊ยล่า ต้าร์มันไม่ได้ดีแต่เกรียนไปวันๆนะ
แต่มันเกรียนทุกวัน :laugh:
ขอบคุณคนเขียนเหมือนเดิมค่ะ :L2:
ป.ล.เรื่องหัวใจวายเนี่ย มัน "Y" มานานแล้วล่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด //แดชใส่คนเขียน 55
ไม่ได้ตามนานคู่รักบันลือโลก(?)ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยค่ะ แอร๊ยย
อ่านๆ ไปแล้วรู้สึกว่า... โต้ง..... นายเพ้อว่ะ 5555 /ตบบ่า นักแอบรักมือรักมืออาชีพ ด้วยความสงสาร
ต้าร์เกรียนใส่คุณโบ๊ทคนเดียว ....หวาน(?)ใส่คุณโบ๊ทคนเดียวด้วยสินะ 55
แต่โอ๊ยย ตอนที่ 16 เล่นเอาเกือบช็อคค่ะ! นึกว่าโต้งจะเปลี่ยนเป้าหมายซะแล้วอีก
ที่แท้ก็มีสตอล์กเกอร์ตามมานี่เอง :laugh:
อ๊ะใช่.. ตอนที่ 15...
หลังวางสาย ร่างสูงก็นึกสงสัยขึ้นมาเล็กๆ ว่าโบ๊ทโทรมาหาต้าร์ทำไม เพราะว่าปกติสองคนนี้ก็ไม่ถึงกับสนิทกันมาก เพิ่งเจอกันก็เมื่อสัปดาห์ก่อนตอนที่ไปร้านเหล้าด้วยกัน
น่าจะเป็นโต้งหรือเปล่าคะ??
อ่านโบนัสแรงค์แล้ว... แหม.. :laugh: :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ! รอติดตามต่อนะคะ :กอด1: (ถึงนานนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนทีจะได้เข้า แต่ยังไม่หายไปไหนค่ะ o7)
ปล้ำลิง... คอมเม้นต์ยาวอีกแล้ว..... 555 (คนเขียน: รกกระทู้ตรู...)
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ :L2: (เอาดอกไม้มาเซ่นฝากเนื้อฝากตัว)
สนุกอ่ะ! มาแปลกแหวกฉีกมาก ชอบมุกในเรื่องนะ ไม่แป้กด้วย555
สองคนนี้น่ารักดี ชอบที่บางทีโบ๊ทจะแทนตัวเองว่าโบ๊ทด้วย น่ารักว่ะ
ส่วนโต้ง เราฟันธงตั้งแต่แวบแรกว่ามันต้องชอบต้าร์ แต่แวบต่อมาก็ชักเอะใจในความ..เอ่อ ความอะไรดี
ความชาญฉลาดไม่เหมือนใครของคนเขียน(อืม เอาแบบนี้แหละ5555)
เกรงว่าโต้งจะชอบพี่โบ๊ทอ่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นนี่เกรียนเลยนะ
ปล. รอลุ้นตอนต่อไป ไม่ได้ลุ้นว่าโต้งจะชอบใครนะ
ลุ้นว่า จะลง “โปรดติดตามตอนต่อไป” ยังไง555
-
อ่านตอนนี้เเล้ว o22 มาก
สรุปโต้งชอบต้าร์หรือโบ๊ทนะ (ขอเดาว่าโบ๊ท <<เตรียมหน้าเเตก กร๊ากก)
ปลื้มมุข "โปรดติดตามตอนต่อไป" มากค่ะ ทำเอาขำจนปากแตกเลยค่ะเธอ
ป.ฃ. ข้อหาทำเขาปากแตก มาให้เขากอด :กอด1: ซะดีๆ
-
LOVE HIGH STORY – 17 – The Secret's Safe with Me | เหยียบไว้ ไม่บอกใคร
ในอาการตกใจกับเซอร์ไพรซ์ตัวใหญ่ที่มายืนยิ้มหราอยู่ข้างหลัง... ร่างเล็กนั่งทำหน้าเหวอมองไปยังร่างสูงที่มีรอยยิ้มแสนใสซื่อประดับประดาอยู่บนใบหน้า... แต่สำหรับต้าร์แล้ว รอยยิ้มสดใสนั้นไม่สามารถปิดบังประกายความเจ้าเล่ห์ที่ฉายวิบวับอยู่ในแววตาของร่างสูงได้เลย... เพียงแค่มองดูก็รู้ว่าการปรากฎตัวของร่างสูงนี้ ไม่ใช่เหตุบังเอิญอย่างแน่นอน
“อ้าว โต้ง” ร่างสูงเดินเข้ามาทักทายเสียงสูงพลางตบไหล่ร่างโปร่งอย่างเป็นกันเอง... เนียนสุดๆ
“สวัสดีคับพี่” โต้งทักพร้อมรอยยิ้ม
“มาได้ไงเนี่ย คุณโบ๊ท... บัง-เอิญ-จัง-เลย-นะ” ต้าร์ยิ้มหวานหันไปถามร่างสูงที่ตอนนี้มายืนยิ้มแป้นอยู่ข้างๆ
“พอดีว่านัดกับพวกไอ้เต็มมันที่คุโรดะนะ แล้วนึกหิวชาเย็น เลยแวะมาซื้อ” ร่างสูงตอบลื่นไหลเป็นธรรมชาติ ราวกับนักแสดงที่ท่องบทมาอย่างดี
“อ้อ เหรอออออออออออออออ...” นับเป็นการลากเสียงที่ฟังดูจงใจมากที่สุดตั้งแต่เคยได้ยินมาเลยละ
“จะไปไหนกันเนี่ย” โบ๊ทเมินเสียงประชดของร่างเล็กแล้วหันไปถามรุ่นน้องร่างโปร่ง
“ไม่ได้ไปไหนหรอกพี่ นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย”
“อืมมม แล้วคุยอะไรกันละ” ร่างสูงถามพลางลากเก้าอี้มานั่งร่วมโต๊ะแบบเนียนๆ แต่...
“อะ คุณโบ๊ท รถจอดอยู่ที่นี่ใช่ปะ... พาไปเอาของหน่อยดิ วันก่อนลืมเอาลงจากรถพอดี” ต้าร์พูดขัดจังหวะ ถามโดยไม่รอคำตอบ... จับบ่าร่างสูงแล้วลุกขึ้นยืนเป็นการชวนแกมบังคับให้ลุกออกจากโต๊ะนี้ด้วยกัน
“อะเหรอ... ลืมอะไรไว้ละ โบ๊ทไม่เห็นมีอะไรอยู่ในรถนะ” ร่างสูงพูดพลางยักคิ้วหลิ่วตากวนตีนอย่างจงใจ ทำเอาร่างเล็กสะอึกเพราะนึกไม่ออกว่าจะบอกว่าลืมอะไรไว้ดี... ก็ในเมื่อเขาไม่ได้ลืมอะไรไส้สักหน่อย มันก็แค่ข้ออ้างในการลากร่างสูงคนสนิทออกจากโต๊ะนี้ไปให้ห่างโต้งเท่านั้น
“ลืม...”
“หืม?”
“เออน่า เดี๋ยวไปถึงรถก็รู้เองแหละ เร็วๆ เหอะ” ร่างเล็กตอบเลี่ยงก่อนจะชิงเดินนำร่างสูงไปเป็นการปิดโอกาสคำถามหรือคำพูดใดๆ จากร่างสูงอีก
.
.
.
ชายหนุ่มทั้งสองเดินลงบันไดจากชั้นสอง โดยมีร่างเล็กเดินนำร่างสูงที่เดินตามด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดีจนไปถึงห้องน้ำที่อยู่ถึงก่อนลานจอดรถด้านหลังร้าน
.
“ตามมาทำไม” ร่างเล็กหยุดเดินแล้วหันไปถามร่างสูง สายตาคาดเค้นราวกับการสอบปากคำผู้ต้องสงสัย
“เอ้า ก็บอกว่าลืมของไว้ในรถไม่ใช่เหรอจะพาไปเอาอยู่นี่ไง” ตอบแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจะกวนประสาทร่างเล็ก
“ไม่ต้องมากวนประสาทเลยนะคุณโบ๊ท... บอกมาซะดีๆ ว่าแอบตามมาทำไม” ร่างเล็กไม่หลงไปกับคำกวนประสาทของร่างสูง ยังคงยึดอยู่กับประเด็นหลักด้วยแววตาที่แน่วแน่
“เปล๊า ใครตามมา ไม่มี๊”
“มุสาวาทา...”
“ไม่ได้ตามมาจริงๆ ที่มาเจอกันนี่เป็นเรื่องบังเอิญล้วนๆ เลยนะเว้ย”
“บังเอิญตรงไหน”
“ก็พอดีจะมากินข้าวกับพวกไอ้เต็มที่คุโรดะ อยู่ตรงข้ามบ้านไร่กาแฟนี่เอง แต่พอดีโบ๊ทกะเวลาผิด นึกว่ารถจะติดแต่ดันไม่ติด ก็เลยมาถึงก่อนคนอื่น แล้วนึกหิวชาเย็นก็เลยแวะเข้ามาซื้อเฉยๆ”
“ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลยอะ”
“เอ้า ไอ้นี่นิ ไม่ได้โกหกนะเว้ย ไปกินด้วยกันเลยไหมละจะได้รู้ว่าพูดจริง”
“แล้วทำไมต้องทำตาเจ้าเล่ห์แบบนี้ด้วย”
“ไม่มีอะ ออกจะใสซื่อ แบ๊วขนาดนี้”
“โห กล้าหาญมากอะที่พูดออกมาเนี่ย... เดี๋ยว... ไม่ต้องมาพาออกทะเลเลยนะ”
“แล้วจะให้ทำไงถึงจะเชื่อ... เอางี้ ให้เวลาหนึ่งนาที ถ้าไม่เชื่อจะไปแล้วนะ”
“อย่...” ต้าร์กำลังจะท้วงข้อเสนอเกรียนๆ แต่...
.
.
~หมื่น แสน ล้าน นาทีต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดังความฝันที่เคยละเมอ~
.
โทรศัพท์ของโบ๊ทส่งเสียงเพลงริงโทนเรียกความสนใจขัดจังหวะ พอร่างสูงหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อของเพื่อนสนิทโชว์หราเป็นสายเรียกเข้าอยู่บนหน้าจอ
“นี่ไง ไอ้เต็มโทรมาละ จะคุยกับมันไหมละ” ร่างสูงยื่นโทรศัพท์ให้ต้าร์พร้อมใบหน้ายียวนที่เป็นการประกาศชัยชนะไปในตัว ร่างเล็กก็ได้แต่ยืนทำเสียงจี๊จ๊ะอย่างขัดใจ... ก็ใครมันจะไปคิดว่าร่างสูงจะพูดจริง ใครจะไม่คิดว่าไอ้ลิงภูเขานี่ไม่ได้จงใจตามเขามา... หรือเขาคิดไปเอง? สำคัญตัวผิด?... อืมมม ว่าแล้วก็โดนความคิดที่ว่า “แล้วทำไมไอ้คุณโบ๊ทถึงต้องอยากตามมาด้วยละ เราก็ไม่ใช่ใครที่ไหนที่สำคัญสักหน่อยนินะ” ขัดขาล้มลงไปจับกบ... ล้มไม่เป็นท่าอยู่ในความคิดตัวเอง
.
“โหล”
“มึงอยู่ไหนวะ”
“กูอยู่บ้านไร่กาแฟนี่เอง พวกมึงมาถึงกันแล้วเหรอ”
“เออ กูกับไอ้แบงก์เพิ่งถึง ว่าแต่ไปทำไมวะ บ้านไร่กาแฟ”
“มาซื้อ ชา เย็น” ร่างสูงตอบใส่โทรศัพท์ เน้นคำว่า ชาเย็น พร้อมส่งสายตาล้อร่างเล็ก... วิบวับวิบวับ...
ต้าร์ยืนฟังแล้วก็รู้สึกเหมือนหน้าแตกยังไงก็ไม่รู้ ไปขี้ตู่ว่าเขาแอบตามตัวเองมาซะงั้น เลยกะว่าจะแอบชิ่งหนีตอนที่ร่างสูงติดพันอยู่นี่แหละ แต่ก่อนจะได้ขยับขา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน...
“ฮัลโหล ว่าไงไอ้โจ”
“มึงอยู่ไหนเนี่ย”
“บ้านไร่กาแฟ”
“เอกมัย?”
“อืม”
“อยู่กับพี่โบ๊ท?”
“อืมมมมม ก็ไม่เชิง”
“อะไรของมึง ตกลงอยู่หรือไม่อยู่?”
“เออ ยืนตาตี่อยู่ข้างๆ เนี่ย” ประโยคนี้กระทบหูร่างสูงเข้าอย่างจัง ถึงกับหุบยิ้มแล้วถลึงตาใส่ร่างเล็ก แต่ก็ตอบโต้ไม่ได้สักเท่าไรนัก เพราะว่าเขาเองก็ยังติดพันอยู่กับโทรศัพท์ของเขาเอง
“ฮ่าๆๆๆๆ ไปว่าพี่เขา เดี๋ยวมึงก็โดนโบกหรอก”
“เออ พยายามถลึงตาจะโบกกูอยู่เนี่ย... ว่าแต่มึงโทรมา มีไรวะ”
“กูจะโทรมาลากมึงไปสยามกับกูพรุ่งนี้”
“ไปไมวะ”
“เดินเล่นดิ อยู่บ้านแม่งเบื่อ ไม่มีไรทำ”
“เออ กูไป”
“ยังไงมึงก็ห้ามปฏิเสธอยู่แล้วละ ฮ่าๆๆๆ”
“เอ้า ไอ้สลัด ไม่คิดว่ากูจะเล่นตัวบ้างเหรอ ฮ่าๆ”
“ฮ่าๆๆๆ มึงอย่ามาลวดลาย สาดดดดด เจอกันพรุ่งนี้เที่ยงๆ บ่ายๆ ละกัน จะได้ไปหาไรกินด้วยแล้วค่อยเดินเล่น”
“สรุปเที่ยงหรือบ่าย”
“ก็นั่นแหละ เที่ยงๆ บ่ายๆ”
“เอ้า เชี่ยนิ”
“เจอกันนะน้อง” ว่าแล้วโจก็ชิงตัดสายไปก่อน
.
ร่างเล็กเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงแล้วหันหน้ากลับมาก็เจอร่างสูงยืนกอดอกรออยู่ เห็นเช่นนั้นร่างเล็กก็ชิงออกตัวกะจะชิ่งซะเดี๋ยวนี้ แต่...
“เดี๋ยว... จะกลับกี่โมง” เสียงทุ้มของร่างสูงเอ่ยถามขึ้น
“...ยังไม่รู้อะ ทำไมอะ”
“เปล่า... ก็เอาเป็นว่า ถ้าเสร็จธุระแล้วลองโทรมาก็แล้วกัน... เผื่อจะยังอยู่แถวๆ นี้ จะได้ไม่ต้องเสียค่าแท๊กซี่...” เอ้า คุณโบ๊ท เสียงทะเล้นล้อเลียนเมี่อกี๊มันหายไปไหนหมด จะกระอ้อมกระแอ้มทำไมละนั่น
“อืม... ไว้จะโทรไป” ร่างเล็กตอบพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้า... ไม่รู้ทำไม แต่อยู่ๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมาซะงั้น...
...หรือจะเป็นเพราะว่าเขาอาจจะไม่ต้องเสียค่าแท๊กซี่?... อืมมมม มั้ง
.
ชายหนุ่มทั้งสองแยกกันตรงนั้น ร่างหนึ่งตรงไปยังรถเก๋งสีดำยี่ห้อดังจากเยอรมันนี... ส่วนอีกร่างก็เดินกลับเข้าร้านไป
.
.
.
อืมมมมม ต้าร์หายไปกับพี่โบ๊ทได้สักพักใหญ่ๆ แล้วละครับ เห็นว่าจะไปเอาของที่รถ แต่ผมว่ามันดูเหมือนจะไม่ใช่แค่นั้นนะครับ มันคงมีอะไรที่มากกว่าการไปเอาของแน่ๆ ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกอย่างนั้น ท่าทีของทั้งสองมันดูแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ เลยทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่าง... ต้องยอมรับกันตรงๆ เลยละครับว่าการปรากฎตัวของพี่โบ๊ทอยู่นอกเหนือความคาดหมายและมีผลกระทบต่อความมั่นใจของผมอยู่ไม่น้อยเลยละ เพราะว่าตลอดมา ผมติดอยู่เรื่องเดียวนั่นก็คือสถานะของเขาทั้งสอง ถ้าเขาคบกันอยู่ ผมเองก็ไม่ได้อยากเป็นมือที่สามหรอกนะครับ... ถึงต้าร์จะบอกว่าเขาและพี่โบ๊ทจะไม่ได้มีความสัมพันธ์เป็นอย่างอื่นนอกจากเพื่อนพี่น้องเท่านั้น แต่ทำไมนะ ผมถึงรู้สึกได้ถึงบรรยากาศความสนิทสนมที่เกินเลยไปกว่านั้นวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวพวกเขาทั้งสองอยู่เสมอเลย... อย่างเมื่อกี๊ตอนที่พี่โบ๊ทมาใหม่ๆ พูดจริงๆ นะครับ ผมเห็นว่ามันเหมือนแฟนที่แอบตามอีกฝ่ายมาเพื่อจับผิดเพราะกลัวอีกฝ่ายคิดจะมีชู้ยังไงก็ไม่รู้... คิดแล้วก็รู้สึกแย่เองซะงั้น
...หรือผมควรจะถามย้ำ เพื่อความมั่นใจ
.
.
.
“มาละ โทษทีนะโต้ง ไปนานเลย มัวแต่ยืนคุยกัน เลยนานไปหน่อย” ร่างเล็กเดินกลับมาถึงโต๊ะที่มีร่างโปร่งนั่งรออยู่
“ไม่เป็นไร รอแค่แปบเดียวเอง ไม่นานหรอก” ร่างโปร่งเงยหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“นั่นแหละ ยังไงก็ต้องขอโทษที พอดีว่าไอ้ลิงภูเขานั่นมัวแต่กวนตีนอยู่ได้ เลยเสียเวลา... เอ่อ หมายถึงไอ้คุณโบ๊ทนะ” ว่าแล้วก็หย่อนตัวลงนั่งตรงที่เดิม
“...”
“เอ่อ โต้ง โอเคป่าว เป็นไรไหม” ต้าร์เห็นโต้งเงียบไปดื้อๆ แถมทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“คือ... ต้าร์ เราขอถามอีกรอบนะ... ขอให้ตอบมาตรงๆ...”
“เอ่อ... ได้ ว่ามาสิ”
“...ต้าร์กับพี่โบ๊ทไม่ได้เป็นแฟนกันใช่ไหม” ...เฮือก!! คำถามนี้อีกละ...
“เฮ้ยยยย ไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ”
“แน่ใจ?”
“แน่นอน”
“ไม่โกหกเรานะ”
“อืม สัตย์จริง ด้วยเกียรติของลูกเสือเลย” เวลาแบบนี้ยังจะมาทีเล่นทีจริงอีกนะ!!
“จริงนะ”
“อืมมมมมม จริง... ว่าแต่ ถามทำไมอะ ย้ำจัง มีอะไรที่เกี่ยวกับเราหรือไอ้คุณโบ๊ทเหรอ”
“คือเรา...”
“...”
.
.
.
“...เราชอบพี่โบ๊ทวะ”
.
.
.
ตึง!!!
ณ วินาทีนี้ กีต้าร์รู้สึกเหมือนโดนอะไรหนักๆ ตกใส่หัวอย่างจัง... หัวมันโล่ง หัวมันว่าง... ว่างเสียจนไม่รู้ว่าจะต้องคิดอะไรต่อ... หรือจะให้ถูกก็คือ ไม่รู้ว่าจะต้องคิดอย่างไรกับสิ่งที่เพิ่งได้รับฟังมาเต็มสองรูหูนี้ดี
.
.
“...ต้าร์” ร่างโปร่งเรียกคู่สนทนาที่อยู่ๆ ก็นั่งนิ่งไป
“ห๊ะ... ห๊าาาาาาา!!!... โต้งชอบพี่โบ๊ทเหรอ” พอตั้งสติได้ก็ตกใจกับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยิน แบบนี้เขาเรียกว่า aftershock ของแท้เลยละ หึหึหึ
“เอ่อ... เบาๆ หน่อยดิต้าร์ คนมองกันทั้งร้านแล้วเนี่ย”
“จริงดิ? ชอบจริงอะ?”
“อืม อย่าถามย้ำดิ อายนะเนี่ย” ร่างโปร่งพยักหน้าที่แดงเรื่อเป็นคำยืนยันในคำตอบ
“โอเค... ขอเวลาแปบนึงนะ เดี๋ยวมา” ไม่ทันจะรอคำตอบอะไร ร่างเล็กก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำที่อยู่ที่ชั้นหนึ่ง
.
.
เอาละสิ ปฏิกริยาแย่กว่าที่ผมคาดไว้เยอะ... การเปิดเผยว่าเราเป็น “อะไร” กับใครสักคนเนี่ยมันยากก็ตรงนี้แหละครับ ต้าร์คงจะช็อคที่ผมชอบผู้ชายด้วยกัน แถมคนๆ นั้นยังเป็นคนสนิทของต้าร์ซะด้วย... ถึงผมจะไม่ได้ปิดบังหรือแอบซ่อนอะไร แต่การเปิดเผยไปแบบนี้ก็ทำให้ผู้ชายอย่างผมเสียเพื่อนได้เลยนะครับ ยิ่งกับคนที่ยังไม่ถึงกับสนิทมากแบบต้าร์ด้วยแล้ว... แต่ถ้าผมดูคนไม่ผิด ในบรรดาเพื่อนและพี่ๆ ที่รู้จักกันนอกจากดรีมกับอู๋แล้ว ก็มีต้าร์นี่แหละครับ ที่ท่าทางจะรับเรื่องแบบนี้ได้มากที่สุด ไม่ใช่ว่าเขามีแนวโน้มที่จะเป็นแบบผมหรอกนะครับ (อันนั้นมันยังเป็นแค่ข้อสงสัย) แต่เป็นเพราะว่าเขาดูเป็นคนที่เปิดเผยและเปิดรับกับสิ่งต่างๆ มากที่สุดคนหนึ่งที่ผมเคยเจอมาเลยละ... ถึงแม้ว่าต้าร์เขาจะดูขำๆ เล่นๆ แต่ความคิดและมุมมองที่มีต่อโลกนี้ของเขานั้นมันไม่ขำๆ เล่นๆ หรอกนะครับ... ถ้าผมดูคนไม่ผิดนะ
นั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ผมเลือกที่จะปรึกษาต้าร์อย่างจริงจัง... ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งก็เป็นเพราะว่าต้าร์เป็นคนสนิทของพี่โบ๊ท คงจะรู้จักพี่โบ๊ทดีกว่าใคร อย่างน้อยก็คงรู้จักพี่โบ๊ทในมุมที่พวกพี่เต็มเขาอาจจะยังไม่รู้จัก ดังนั้นเขาน่าจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุด รวมถึงเป็นตัวช่วยให้มือใหม่หัดจีบแบบผมด้วย... แต่ต้าร์จะโอเคหรือเปล่า อันนี้ผมเองก็ยังคงต้องรอลุ้นละครับ หวังว่าต้าร์เขาคงจะไม่ช็อคจนหนีผมไปหรอกนะครับ...
.
.
.
ปึง!
ร่างเล็กวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วจัดการล็อคประตูเพื่อสร้างพื้นที่ส่วนตัวให้กับความคิดของตัวเอง
.
.
.
เฮ้ยยยยย ช็อควะ ช็อคอย่างแรง ช็อคแบบชัดเจนไม่ต้องแอบช็อคเลยอะ!!! อะไรวะเนี่ย โต้งชอบไอ้คุณโบ๊ท? อ๊ากกกกกก นี่มันเกิดอะไรขึ้น โต้งเป็นผู้ชายแต่ดันมาชอบไอ้คุณโบ๊ททั้งๆ ที่ไอ้คุณโบ๊ทนั่นก็ตัวผู้ทั้งแท่ง... (อืมมมมม ทั้งแท่งจริงๆ นะ คอนเฟิร์ม!!) แล้วจะมาชอบกันได้ยังไง!!! ช็อค ช็อค ช็อค ช็อคแท้ๆ เข้มข้นยิ่งกว่าโกโก้ครันช์!!!
...ผู้ชายชอบผู้ชายเป็นสิ่งที่แปลก? อืมมมม ไม่สิ สมัยนี้ไม่แปลกแล้วละ ในสยามก็เห็นเป็นคู่ๆ อยู่แทบทุกตารางนิ้วของสยาม... ใช่แล้วละ ไม่แปลกหรอก... แต่โต้งเนี่ยนะ? ตอนแรกที่แง้มๆ มาว่าสนใจผู้ชายด้วยกันก็ว่าช็อคแล้วนะ แต่นี่ดันมาเป็นไอ้คุณโบ๊ทเนี่ยนะ!! พระเจ้ากล้วยช่วยทอด!!!... แค่นึกภาพของสองคนนั้นก็นึกไม่ออกแล้วว่าจะคบกันอีท่าไหน... สูงและขาวทั้งคู่ แถมมีดีกรีนักกีฬาอีกต่างหาก แมนแสด!! หรือนี่จะเป็นศึก “โต้ง นักบาส VS โบ๊ท นักว่ายน้ำ”... ฮึ่ยยยยย ขนลุก! (แล้วเอ็งนึกไปถึงไหนต่อไหนละนั่นถึงได้ขนลุกซะขนาดนั้นอะไอ้เปี๊ยก!!)
...ว่าแต่ จะตกใจทำไมวะ???
อืมมมม อันที่จริงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราสักหน่อยนิ... ใช่ ไม่เห็นเกี่ยวกับเราตรงไหนเลย... แล้ววิ่งมาห้องน้ำทำไมวะเนี่ย เขาไม่ได้บอกว่าชอบเราสักหน่อยนิ โต้งมันชอบไอ้ลิงภูเขานุ้นนนนน จะตกใจไปทำไม? ห๊ะ...
เออไม่รู้วะ...
...ตั้งสติหน่อยสิไอ้ต้าร์ ตั้งสติหน่อย... ฮึบ ฮึบ ฮึบ
เอาละ โอเค ที่ต้องทำก็คือเดินกลับไปที่โต๊ะซะเดี๋ยวนี้ ทะลึ่งพรวดพราดออกมาแบบนี้ก็น่าเกลียดไม่น้อยนะเว้ย ป่านนี้โต้งคงรู้สึกแย่ไปแล้วมั้ง... กลับไปคุยกับโต้งต่อได้แล้ว โต้งคงไม่ได้นัดมาคุยเพื่อจะบอกแค่ว่าชอบไอ้คุณโบ๊ทหรอกนะ...
...ก็หวังว่าคงจะไม่มีอะไรที่ช็อคไปกว่านี้แล้วนะ หวังว่านะ... ฟุ้วววววว
.
.
.
ร่างเล็กเดินกลับมาที่โต๊ะเดิมที่ยังคงมีร่างโปร่งนั่งอยู่ไม่ไปไหน
“โอเค... เราโอเคแล้ว โทษที เมื่อกี๊ช็อคไปหน่อย แฮะ แฮะ” ร่างเล็กกล่าวแล้วตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะแห้งๆ แต่ก็ยังมีรอยยิ้มให้ผู้ฟังพอจะใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“ฮ่ะ ฮ่าๆ เราเข้าใจ... อันที่จริงก็พอจะคาดไว้แล้วละว่าต้าร์คงจะตกใจ”
“ก็ตกใจนะ แบบมันรู้สึกแปลกๆ หูยังไงก็ไม่รู้”
“เราก็ว่างั้นอะ แฮะ แฮะ”
“แล้วที่บอกว่าอยากปรึกษาเราก็คือเรื่องไอ้คุณโบ๊ทนี่ใช่ปะ”
“อืม”
“อืมมมมม หวังว่าคงมีมีอะไรให้ช็อคไปกว่านี้แล้วนะ... ใช่ไหมโต้ง” ร่างเล็กถามพลางหรี่ตาราวกับว่าจะคาดเค้นคู่สนทนา
“ฮ่าๆๆๆ ต้าร์นี่เปลี่ยนโหมดได้ไวดีเนอะ เมื่อกี๊ยังเหวอๆ อยู่เลย ตอนนี้กลับมาดูสดใสเป็นปกติแล้ว”
“อะนะ... นั่นเป็นคำชมใช่ไหม”
“ฮ่าๆๆๆๆ เราเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนๆ ถึงรักต้าร์กันจัง”
“อ้าว ทำไมอะ”
“ฮ่ะ ฮ่าๆ ไม่มีอะไรหรอก”
“อะไรหว่า... เอาละๆ เข้าเรื่องกันดีกว่า เราชักจะอยากรู้ขึ้นทุกทีแล้วว่าโต้งจะปรึกษาอะไรเราเกี่ยวกับไอ้คุณโบ๊ท”
“โอเค... แต่ก่อนอื่น ขอเปลี่ยนที่คุยได้ไหม”
“อ้าว ทำไมอะ”
“ก็ดูดิ คนเริ่มเยอะแล้วอะ เราเขินวะ กลัวคนอื่นได้ยินอะ... ต้าร์โอเคป่าว” ได้ฟังเช่นนั้นก็กวาดสายตาไปสำรวจรอบตัว... อืม คนมากันเยอะจนาดนี้กันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
“อืม... แต่ ขอกินเค้กนี่ก่อนได้ไหมอะ” ต้าร์พูดพลางชี้ไปยังเค้กเพียงชิ้นเดียวที่วางอยู่บนโต๊ะ อืม แน่นอนว่ามันเป็นเค้กฟรีที่โต้งเป็นคนจ่าย... ดังนั้นไม่แปลกถ้าต้าร์จะไม่ปล่อยให้มันหลุดมือไป... ของฟรีละชอบนัก!!
“ฮ่าๆ เอาเลย ตามสบาย จะเอาอีกก็สั่งได้นะ” ร่างโปร่งกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
.
.
.
อืมมมม เค้กที่นี่อร่อยใช้ได้ แต่ผมก็ยังชอบเค้กเบบี้บูมของร้านคอฟฟี่บีนมากกว่าอยู่ดี... ครีมมันนุ่มกว่า เนื้อเค้กก็ละมุนลิ้นสุดๆ อ้าาาาาห์... อืม อร่อย... อืม โต้งชอบไอ้คุณโบ๊ท... อืม ทำไมถึงชอบละ... อืม แล้วไอ้คุณโบ๊ทจะว่ายังไงบ้างนะถ้าหากรู้เรื่องนี้เข้า... อืม ใช่ เค้กอร่อยใช้ได้อยู่นะ เอ่อ... ใช่ ใช่ ใช่ เค้ก! กำลังคิดถึงเค้กอยู่นะ!!!
.
เมื่อจัดการเค้กในจานหมด ชายหนุ่มทั้งสองก็เดินออกจากร้านและตรงไปยังลานจอดรถด้านหลังโดยมีร่างโปร่งเจ้าของรถ Mini Cooper สีเทาควันบุหรี่เดินนำหน้า ส่วนร่างเล็กที่เดินตามก็รู้สึกระริกระรี้อยู่ลึกๆ ในใจ ก็แหม นั่นนะรถในฝันเลยนะ... แต่ก็พลันนึกถึงคำพูดประโยคสุดท้ายของรุ่นพี่คนสนิทที่กล่าวทิ้งไว้ก่อนแยกกันที่ลานจอดรถนี้ขึ้นมาซะงั้น ว่าแล้วก็คิดจะส่งข้อความบอกสักหน่อยว่าไม่ต้องรอ ถ้าจะกลับก่อนก็กลับได้เลย เพราะว่าเขากำลังจะไป... เอ่อ ไปไหนนะ?
“โต้ง นี่เราจะไปไหนกันอะ” ต้าร์ส่งเสียงถามร่างโปร่งที่เดินนำอยู่ข้างหน้า
“ว่าจะไปบ้านเราอะ ได้คุยได้สะดวกๆ หน่อย” โต้งตอบพร้อมๆ กับหยิบรีโมทรถขึ้นมาปลดล็อคประตูรถ
“อ้อ...” ร่างเล็กพยักหน้ารับพลางเปิดประตูรถแล้วหย่อนตัวลงนั่ง ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความต่อ
“เอ่อ ต้าร์...”
“หืม?”
“คือ เรื่องเราอะ เราขอให้เป็นความลับได้ไหม”
“อืม เราจะเหยียบไว้ ไม่บอกใคร... จะไม่บอกไอ้คุณโบ๊ทด้วย สบายใจได้ ไม่ต้องห่วง” ต้าร์พูดพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งก็ช่วยสร้างรอยยิ้มให้กับโต้งได้เช่นกัน
.
.
.
บนรถสีเทาควันบุหรี่ที่แล่นอยู่บนถนนเอกมัย ร่างเล็กนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง รอยยิ้มสดใสหายไปจากใบหน้าที่ตอนนี้นิ่งสนิท มีบางสิ่งบางอย่างที่เริ่มจะก่อกวนความสงบในใจ แต่มันคืออะไร เขาเองยังไม่กล้าจะคิด... ส่วนร่างโปร่ง เขานั่งอมยิ้มด้วยความหวังที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจ ถึงแม้ว่าสิ่งต่างๆ จะยังไม่ได้คืบหน้าไปถึงไหน แต่อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้เริ่มทำอะไรสักอย่างเสียที
อีกด้านหนึ่งในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง ร่างสูงกำลังนั่งคุยกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนาน ก่อนจะได้รับข้อความจากร่างเล็กที่ส่งมาบอกว่าให้เขากลับก่อน ไม่ต้องรอ จะไปนั่งคุยต่อที่บ้านของโต้ง... อารมณ์สนุกสนานค่อยๆ จางหายไปจากความรู้สึก เปลี่ยนเป็นความไม่สบายใจเข้ามาแทนที่... อยู่ๆ ก็หงุดหงิด
.
.
.
“เป็นไรวะโบ๊ท อยู่ๆ ก็เงียบไป” ว่านเอ่ยถามหลังจากที่สังเกตสีหน้าของโบ๊ทที่เปลี่ยนไป
“ไม่มีอะไรหรอกมึง” โบ๊ทตอบพร้อมรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ตัว ว่านแอบชำเลืองสายตามองจึงได้เห็นว่าหน้าจอค้างอยู่ที่หน้าข้อความโดยมีข้อความสั้นๆ จากใครสักคนส่งมาว่า... “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
---------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
เมื่อโบ๊ทไปถึงร้านอาหารญี่ปุ่น ก็เจอ “เต็ม” เพื่อนสนิทยืนรออยู่ที่ลานจอดรถหน้าร้านอาหารอยู่ก่อนแล้ว เขาจอดรถข้างๆ รถของเต็ม... ไม่จำเป็นต้องทักทายอะไรกันให้มากมาย เพราะเพิ่งจะคุยโทรสัพท์กันไปเมื่อห้านาทีที่แล้วนี่เอง...
เต็ม: ไงไอ้เสือ
โบ๊ท: ไงไอ้สัส
เต็ม: อ้าว ล่อกูซะงั้นละมึง
โบ๊ท: ฮ่าๆ ให้มันคล้องกันไง กูเป็นไอ้เสือ มึงก็เป็นไอ้สัส
เต็ม: เออ ถามกูยังว่าอยากคล้องกับมึงไหม สาดดดดด
โบ๊ท: ฮ่าๆ
เต็ม: อ้าว แล้วไอ้ต้าร์ละ
โบ๊ท: ไม่มา
เต็ม: เอ้า ไหนว่าอยู่กับมึงตอนที่กูโทรไป แล้วมึงบอกกูว่าอยู่บ้านไร่กาแฟ
โบ๊ท: เออ ตอนนั้นอะอยู่กับกู แต่ตอนนี้อยู่กับคนอื่น
เต็ม: ใครวะ
โบ๊ท: ไอ้โต้ง
เต็ม: อ้าว กูก็นึกว่าต้าร์จะมากินด้วยนะเนี่ย
โบ๊ท: กินไรละ นุ้นนนน นั่งเลียเค้กอยู่กับไอ้โต้งนุ้นนนนนน
เต็ม: แล้วพวกมันจะไปไหนกัน
โบ๊ท: ไม่รู้วะ เห็นว่ามีธุระจะคุยกัน
เต็ม: มึงก็เลยมาส่งต้าร์?
โบ๊ท: เปล่า มันมาเอง กูจะมาส่งก็ไม่ให้มาส่ง แถมไม่ชวนกูสักคำ ที่หนักกว่านั้นคือมันผลักไสกูอะมึง!!! พอเจอกูนะ จากที่หน้าระรื่นกลายเป็นไม่รับแขกซะงั้น!! ก่อนจะเห็นกูนะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับไอ้โต้งนั่นนะ
เต็ม: ...นี่มึงหึง?
โบ๊ท: เฮือก!! เฮ้ยยยย หึงห่าไร ตลกละ
เต็ม: เฮ้ออออ... ไอ้โบ๊ทเอ้ยยยย
.
.
เต็มตบไหล่เพื่อนซี้เบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ ก่อนจะกอดคอและลากให้เดินเข้าร้านไปด้วยกัน... ส่วนร่างสูงก็ได้แต่เดินตามอย่างงงๆ... พร้อมกับคำปฏิเสธย้ำๆ อยู่ในใจว่า “ไม่ได้หึงว้อยยยยย”
---------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
@คราส มาเอาไปเลยยยย มาเอาไปที ป่วนเหลือเกินนนนน :try2:
@imonkey mc อันนี้ต้องคอยดูว่าโบ๊ทจะอาหารเป็นพิษอีกหรือเปล่านะ :laugh:
@KURATA ต้าร์ทำอาหารเป็นอยู่บ้างนะ... ผิดคาดละสิ แต่จริงๆ แล้วผมก็เกริ่นๆ ไปแล้วในบทแรกๆ นะ :m12:
@greensnake เนอะ ต้าร์มันไม่ได้เกรียนไปวันๆ เนอะ แต่มันเกรียนทุกวัน :m20:
@ได แว๊กกกกกกกก //ดริฟหลบ... โต้งมันก็แบบนี้แหละ กล้าแต่ในความคิด เพ้อ เยอะแยะ ดราม่าเนอะ :laugh:
ปล. สำหรับคำผิดบทที่ 15 ขอบคุณที่บอกนะครับ ไอ้เราก็ป้ำๆ เป๋อๆ :beat:
@ChCh13 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ยังไงก็ขอให้อ่านแล้วมีความสุขนะครับ มีอะไรเม้นท์ไว้ได้ครับ ผมอ่านทุกคอมเม้นท์อยู่แล้วครับ อะ ไหนๆ ก็ไหนๆ กอดต้อนรับสักหน่อยเนอะ มามะ :กอด1:
@pizza2011 แหมๆ ผมก็เป็นคนชอบเล่นตัวอยู่ด้วย มาชวนกอดแบบนี้คิดว่าจะยอมง่ายๆ เหรอ... :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: อุ้ยยยย เผลอตัว :o8:
ปล. +1 กันไปตอบแทนน้ำใจที่เม้นท์กันนะครับ ชนกลุ่มน้อยยยย :จุ๊บๆ:
-
มัวแต่หยอดกันอยู่นั่น โต้งรอนานแล้วนะเธอ
-
เหวยๆๆๆๆ
เริ่มคิดจะ กิ๊ว กิ้ว กันขึ้นมาบ้างแล้วซินะ
นี่ยังไม่จบตอนใช่ม่ะ
ไม่เห็น "โปรดติดตามตอนต่อไป" อ่ะ
-
เผลอตัวบ่อยๆนะจ้ะ คนอ่านชอบ กร๊ากกกกกกก
คุณพี่โบ๊ทเนียนค่ะ ตีหน้าตายว่าไม่ตามมา เป็นห่วงเขาอ่ะดิ
loading.... ? ยังไม่จบตอนชิมิ
......................................
นี้ฉันเดาถูกเหรอว่าโต้งชอบโบ๊ท
ม่ายยยยยยย :sad2: ทำใจไม่ได้
-
:a5: โต้งชอบโบ๊ทจริงด้วย
โบ๊ทดูเหมือนเริ่มรู้ตัวแล้ว
ตอนหน้าช่างน่าติดตาม
:m32: มาเอาตาร์ไป
:กอด1: :pig4:
-
หยอดกัน ไม่หยุดเลยน่ะคู่นี้.. :laugh:
-
เนียนเนาะคุณโบ๊ทเนาะ ต้าร์ไม่รู้เลยจริง ๆ แต่คนอ่านรู้นะเฟ้ยยยว่าเอ็งจงใจตามมา
เริ่มสงสารโต้ง อุตส่าห์ขอเวลาเป็นส่วนตัวเพื่อสารภาพรักแล้วเชียว
-
สงสารโต้งอ่ะ อุตส่าห์รวบรวมความกล้าก็โดนพี่โบ๊ทตัดดังฉับๆๆๆ :z3:
ยังไม่จบใช่มั้ยคะ ปตตตตป.ยังไม่มา (ย่อเพื่อ :laugh:)
-
มาลงให้ครบทั้งบทแล้วนะครับ เหลือ Bonus ยังไม่ได้ลง เพราะว่ายังแต่งไม่เสร็จ :laugh: แต่ง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นมาใส่บาตรแต่เช้าด้วยซะด้วยสิ o18
ท่าทางจะมีแต่คนรออ่าน "โปรดติดตามตอนต่อไป" กันมากกว่าอยากจะรู้ว่าโต้งจะชอบใครละสินะ :m20:
@KURATA เอาน่่า คนเรามันจะกิ๊บกิ๊วกัน เราอย่าเพิ่งไปทำให้ไก่ตื่นสิ เดี๋ยวเขาอายกันขึ้นมาแล้วจะอดกันถ้วนหน้านะเออ :laugh:
@pizza2011 ก็บอกแล้วว่าไอ้โบ๊ทมันเนียน :m26:
@คราส ผมมาตรวจตั๋วแล้วครับ o11
@imonkey mc ปล่อยให่หยอดกันเถอะครับในขณะที่ยังยอดกันได้อยู่อะนะ หึหึหึ o3
@iforgive โบ๊ทไม่ได้ตามมา ไม่เชื่อเขาสักหน่อยเหรอ เขาบอกว่าไม่ได้ตามมานะ :m17:
@RGB.__ ตอนนั้นยังไม่จบ แต่ตอนนี้จบ(ตอน)แล้วครับ o13
เอาไว้พรุ่งนี้จะมาลงโบนัสให้นะครับ ไว้เจอกันคร้าบบบบบ บ๊ายยยย :bye2:
ปล. เอาไว้ผมจะคอยดูว่าจะมีใครเดินตามต้าร์เข้าห้องน้ำไปบ้าง o3
-
อารมณ์เรากับต้าร์เป็นประมาณนี้แหละ o22
แล้วถ้าหากว่าคุณโบ๊ทรู้ก็คงจะประมาณเดียวกัน
มันหักมุมมากอ่ะคนเขียน คิดว่าจะเป็นต้าร์ซะอีก
คุณโบ๊ทอุตส่าห์ตามมา(เค้าบังเอิญมาเจอกันเหอะ)
ช่างไม่รู้ชะตาตัวเองซะเลย ว่างานกำลังจะงอก :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เอ่อ ขอช็อคด้วยคนได้ป่าว :a5:
แล้วต่อจากนี้จะเป็นยังไง ไม่ใช่ว่าต้าร์มันจะยอมหลีกทาง(?)ให้โต้งรุกจีบคุณโบ๊ทได้เต็มที่เลยเหรอ :z3:
ว่าแล้วว่ามันต้องไม่หักมุมแบบชั้นเดียว โดน FlapJack หลอกอีกแล้ว :monkeysad:
หดหู่อ่ะตอนนี้ เหมือนเป็นรักสามเส้ายังไงไม่รู้ ทั้งที่ลิงภูเขากับเปี๊ยกแสบมันยังไม่รู้ตัวกันเลยว่ารักกันหรือเปล่า :m17:
ไม่เอามาม่านะ เดี๋ยวผมร่วง :laugh:
-
ช๊อคคคคคคคคคคคคคคคค
ไอเรานึกว่าชอบต้าร์
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ชิ๊บลอส นึกว่าโต้งจะชอบต้า โอ๊ยยย วัยรุ่นเซ็ง
-
เเละเเล้วเรื่องที่ไม่อยากให้เกิด "ก็เกิดขึ้นจริง"
ช็อคคค!!!!!! :z3: :z3:
..
..
นึกว่าจะเป็นตาร์ ซะอีก
-
มาอัพ [Bonus หลังไมค์] ให้แล้วนะครับ o13
@greensnake แปลว่าคุณเป็นคนหนึ่งที่เดินตามต้าร์เข้าห้องน้ำไปติดๆ :laugh:
@BeeRY นี่ก็อีกคน :m20: ต่อไปจะเป็นอย่างไร? หึหึหึ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคร้าบบบบ o18
@ooopimmyooo ไปๆ เข้าแถวเดินตามต้าร์เข้าห้องน้ำไปเลยคร้าบบบบ :m4:
@iforgive ชิ๊บลอส >>> ผมอ่านอยู่ 5 วิกว่าจะเข้าใจ แต่หลังจากนั้นก็ ฮาาาาาา :m20: ชิ๊บลอส!!!
@imonkey mc ไปๆ ต่อแถวเข้าห้องน้ำเลยยยยยย :m21:
-
ส่งตั๋วแล้ว อยู่ข้างบน
เม้นโบนัส
ขนาดเพื่อนยังดูออกเลยตาโบ๊ท
:กอด1: :pig4:
-
ช็อค....
โต้งอยากรุกโบ๊ทสินะ OMG......
- -"
โบนัส ขนาดเพื่อนยังดูออกอ่ะคุณโบ๊ท 55555
-
น่านไง!!!! *ตบเข่าฉาด* มันตะหงิดๆตั้งแต่พี่โบ๊ทมันน่ารักกว่าเจ้าโต้งแระ
เจ้าโต้งนี่ก็..ชอบอะไรแมนๆปนน่ารักๆใช่ป่ะ
แต่น่ารักแบบน้องต้าร์ดันมองข้าม แหมมมมมม
แล้วตอนนี้ น้องตาร์ก็ต้องไปช่วยเป็นที่ปรึกษาให้เค้ามาแย่งหัวใจตัวเองไปอีก แอร๊ยยยย
อย่าให้ถึงขนาดนั้นเรยนะ ว่าแต่พี่โบ๊ทแกจะยอมน้องโต้งรึป่าวนี่อีกเรื่อง 55555
ตอนนี้ยิ่งหึงเข้าไปใหญ่แระ ถ้ารู้ความรู้ล่ะก็ โฮยยยย ไม่อยากจะเคดดดด
รีบๆเปิดตัวซะเหอะพี่โบ๊ท ก่อนที่พี่...จะไม่ได้รุกอีกต่อไป.... กร๊ากกกกกกกก
แอบชอบฉากหวานๆเล็กๆ ตอนบอกจะมารับอ่ะ น่ารัก ^^
-
ว่าแล้วววว
แอบสงสารโต้งแต่ก็สงสารต้าร์อ่ะ
แต่ก็ดีแล้วแหละ เป็นตัวเร่งปฏิกิริยา จะได้รู้ตัวกันไวไว
แล้วอย่าลืมหาคู่ให้โต้งด้วยนะ
หาให้พี่เต็มด้วยดิ เราปลื้มพี่เต็มเป็นพิเศษ ฮี่ๆๆ
-
แวะเข้ามาเม้นท์โบนัส :z2:
คนอื่นเค้ารู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองแล้วเน้อ โบ๊ท
มีแต่ตัวเองนั่นแหละ ยังปากแข็งอยู่
เดี๋ยวยุให้โต้งรุกซะเลย :m20:
-
อ๊าคคคคคคคคค
ทำไมคุณน้องโต้งทำกับดิช้านอย่างนี้
ไอ้เราก้อนึกว่าชอบต้าร์ซะอีก แง่งงงงงงง
แหมะ พี่สัส เอ้ย!! พี่เต็มนี่เค้าเป็นคนมองคนทะลุ จริงๆ
-
ฉะไหน ไหงเป็นโบ๊ท ซะงั้นๆ
"เข็มขัดสั้น" อ่านแล้วอึ้ง
ขอให้ตอนต่อไป เอาแบบ "พ่อแง่ พ่องอน" นะคับ คิกขุมารุดี :)
-
LOVE HIGH STORY – 18 – In My Room | ห้องผมน่ะ!
ร่างสูงที่เราคุ้นตากันดีกำลังคับรถเก๋งสีดำคันที่เราคุ้นตากันดี(?)อยู่บนถนนเอกมัย สิ่งที่แปลกไปไม่คุ้นตาในวันนี้ก็คือไม่มีร่างเล็กคนที่เคยนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารข้างคนขับเช่นทุกที... โบ๊ทขับรถกลับคอนโดฯ คนเดียว... แล้วไง?
.
.
.
เฮ้อออออ เงียบจัง...
ขับรถคนเดียวนี่มันก็รู้สึกแปลกอยู่นะครับ ทุกทีไปไหนมาไหนมักจะมีไอ้เปี๊ยกไปด้วย ผมไปกับมันมั่ง มันไปกับผมมั่ง ก็แล้วแต่ว่าใครจะมีธุระอะไรแล้วหนีบอีกฝ่ายให้ติดสอยห้อยตามกันไป... ก็ด้วยความคุ้นเคยที่ทำมาเป็นปี พอกลายมาเป็นคนเพียงคนเดียวบนรถนี้ มันก็เลยรู้สึกแปลกๆ... จะให้อธิบายก็คงจะคล้ายๆ กับเวลาที่เราลืมอะไรสักอย่างไว้ที่อื่นทั้งๆ ที่มันควรจะมีอยู่ประจำบนรถ... หรือไม่ก็คล้ายๆ กับไม่มีน้ำดื่มหรือหมากฝรั่งไว้ดื่มไว้เคี้ยวบนรถนั่นแหละครับ... มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่มีก็ขับได้ มันแค่รู้สึกแปลกๆ... เท่านั้นเอง
ไม่บ่อยนักหรอกนะครับที่ต้องนั่งรถแล้วนั่งฟังวิทยุแบบนี้เพราะทุกทีผมแทบจะไม่แตะวิทยุเลยด้วยซ้ำ ถึงเปิดไปก็ไม่ได้ฟังหรอกครับ ได้ยินแต่เสียงไอ้เปี๊ยกคอยกวนประสาทอยู่เสมอ... อืมมม ผมก็ยอมรับแหละว่าหลายๆ ทีก็เป็นผมเองที่ไปกวนไปแหย่มัน ไปปลุกความเกรียนของมัน ก็แหม่ ใครเห็นไอ้เปี๊ยกแล้วไม่อยากแกล้งมันก็แปลกแล้วละครับ บางทีเห็นมันนั่งเฉยๆ ยังคันมือเลย ฮ่าๆๆๆๆ
ในรถผมไม่ค่อยมีซีดีเพลงหรอกครับ เท่าที่เห็นก็มีอยู่สี่-ห้าแผ่น... ของไอ้เปี๊ยกทั้งนั้น... เออ พูดถึงซีดีเพลงของไอ้เปี๊ยก ไม่รู้ว่ารู้กันหรือยังนะครับว่าซีดีพวกนี้แหละคือยาระงับเกรียนสำหรับไอ้เปี๊ยก... ยังไงอะเหรอ ก็เวลาที่มันฟังเพลงที่มันชอบนะครับ มันจะไม่ต่อปากต่อคำกับผมเลย มันจะนั่งฮัมเพลงไปเรื่อย เคาะนิ้ว โยกหัว กระดิกขาตามจังหวะ... ชิลสุดๆ... แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะยอมให้ผมเล่นมันได้ง่ายๆ นะครับ ถึงปากจะไม่ต่อล้อต่อเถียงเพราะง่วนอยู่กับการฮัมเพลง แต่ท่าทางและสายตาของมันนะสิครับ ร้ายยิ่งกว่าคำพูดซะอีก... ยักคิ้ว หลิ่วตา ยักไหล่... แหม่ๆๆๆ บอกได้คำเดียวครับว่า “มันร้ายนัก!”... พูดไปพูดมาก็คันไม้คันมือขึ้นมาซะงั้นละครับ ฮ่าๆ... เอาไว้มันกลับมาตอนเย็นค่อยจัดการ
.
.
.
ร่างสูงขับรถไปได้สักพักก็หยิบเอาซีดีเพลงของต้าร์มาเปิดฟังระหว่างที่เขาติดไฟแดง... เพลงป๊อป ฟังสบาย... ถึงจะไม่ใช่สไตล์ที่ชอบ แต่อย่างน้อย สำหรับโบ๊ทแล้ว มันก็ดีกว่าเพลงที่ระดมเปิดกรอกหูกันตามคลื่นวิทยุหลายๆ คลื่นแหละนะ... ก็ดูเอาสิ ฮัมเพลง เคาะนิ้ว โยกหัว กระดิกขาตามจังหวะ... เหมือนกันเป๊ะ!
การจราจรก็ติดบ้างไม่ติดบ้างตามประสาสภาพการจราจรในกรุงเทพฯ ขับตามถนนไปเรื่อยๆ ร่างสูงก็มาถึงคอนโดฯ ของตัวเองในระยะเวลาที่ไม่นานนัก... จอดรถที่เดิม เดินทางเดิม ขึ้นลิฟท์ตัวเดิมไปยังชั้นเดิม หยิบกุญแจดอกเดิมเพื่อไขประตูบานเดิม... ห้อง 707 ห้องเดิม...
โบ๊ทชำเลืองมองประตูห้องตรงข้ามด้วยความสงสัยเล็กๆ ที่ผุดขึ้นมาในหัวว่าเจ้าของห้องจะกลับมาแล้วหรือยัง... ทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่า “ยังไม่กลับมาหรอกเฟ้ย” แต่กระนั้นก็ยังไปลองเคาะประตูสักสองสามครั้งก่อนจะยักไหล่และยิ้มจางๆ ให้กับความไร้สาระของตัวเองแล้วกลับเข้าห้องตัวเองไป
เมื่อพ้นประตูห้องไป ทางซ้ายมือคือครัวแบบเปิดเชื่อมกับห้องนั่งเล่นที่มีเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าอยู่ครบครัน สายตาร่างสูงพลันกวาดไปเห็นจานสองใบที่คุ้นตาและคุ้นเคย แต่เรียกได้ว่า “แปลกหน้า” สำหรับห้องนี้... ก็ใช่นะสิ นั่นมันจานจากห้องของต้าร์นี่นะ...
.
.
อ่ะ นั่นมันจานของไอ้เปี๊ยกนี่นา เห็นแล้วก็นึกถึงเมื่อเช้าตอนมันมาเคาะประตูห้อง พยายามอ้อนกึ่งบังคับให้ผมกินข้าวที่มันทำทั้งๆ ที่ผมเพิ่งจะตื่น น้ำยังไม่ได้อาบ ฟันยังไม่ได้แปรงเลยด้วยซ้ำ... ผมว่ามันภาพที่ตลกดีนะ อย่างกับแมวที่เราเดาใจไม่ค่อยได้ ไม่รู้มันจะอ้อนหรือมันจะเอาแต่ใจก็ไม่รู้... ถามว่าอร่อยไหม? อืมมมม ก็อร่อยนะครับ ถึงแฮมกับแครอทจะรสชาติแปลกๆ ไปสักหน่อยก็เหอะ ( - - “ )... แต่ก็หยวนๆ กันไปครับ มันอุตส่าห์ใจดีทำมาให้กิน ยกมาเสิร์ฟ แถมจัดการล้างจานให้ด้วย นั่นไงครับจานสีน้ำตาลแดงที่วางอยู่ข้างๆ อ่างล้างจานนั่นไงครับ... ว่าแต่... หืมมมมม ไอ้ที่วางอยู่ข้างๆ จานนั่นมัน... กุญแจห้องไอ้เปี๊ยกนี่!!
.
มันลืมกุญแจห้องไว้ตั้งแต่เมื่อเช้าและผมเดาว่าแม้กระทั่งตอนนี้ มันก็ยังไม่รู้ตัวว่าลืมกุญแจไว้ที่นี่... หึหึหึหึหึหึหึหึ
.
ความคิดชั่วร้ายสารพัดระดมต่อแถวกรูเข้าสมองของร่างสูง เป็นผลมาจากการนึกย้อนไปถึงวันก่อนๆ ที่ไอ้เปี๊ยกเคยทำแสบไส้เอาไว้เยอะพอตัวและนี่แหละคือโอกาสทองที่เขาจะได้เอาคืนโดยที่คู่กรณีไม่มีโอกาสจะต่อกรใดๆ ทั้งสิ้น... เรียกได้ว่าเป็นการปิดประตูตีแมวอย่างสมบูรณ์แบบเลยทีเดียวเชียวหละ
ไม่รอช้า ร่างสูงฉวยพวงกุญแจที่มีตุ๊กตาหน้าตาคล้ายๆ กระต่ายประหลาดแล้วตรงไปยังประตูห้อง 706...
.
กริ๊ก
โบ๊ทไขกุญแจเข้าห้องไปโดยไม่ลังเล เขากวาดสายตาไปรอบห้องที่เขาคุ้นเคยพลางประมวลผลอย่างถี่ถ้วนว่าเขาจะทำอะไรกับนาทีทองนี้ดี... และแล้วร่างสูงก็ไปเตะตาเข้ากับบางสิ่งบางอย่างบนโต๊ะรับแขก
.
โป๊ะเช๊ะ นั่นไง!! คอมพิวเตอร์! คราวที่แล้วมันทำผมไว้แสบ แอบเปิดคอมผมแล้วเข้าไปป่วนเฟซบุคผม!!
หึหึหึ คราวนี้แหละ เอ็งจะโดนไม่ใช่น้อย ไอ้เปี๊ยก!
.
ว่าแล้วก็จัดการหย่อนตัวลงนั่งแล้วหยิบคอมพิวเตอร์โน็ตบุคของต้าร์ขึ้นมาวางตักแล้วเอนตัวตามสบาย... กดปุ่มเปิดเครื่อง... นั่งรอบูทเครื่องด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เป็นผลข้างเคียงมาจากการที่สมองประมวลผลแผนชั่วร้ายสารพัด แต่ความสนุกก็มาติดแหงกอยู่ที่หน้าใส่พาสเวิร์ด... ( - - “ )
ร่างสูงนั่งคิดนั่งนึกถึงสิ่งต่างๆ ที่น่าจะเป็นไปได้ว่าจะเป็นพาสเวิร์ดของต้าร์จนเสียเวลาไปนานอยู่พอสมควร ลองผิดลองถูกอยู่สักพักก็ยังจนปัญญา... รหัสนักศึกษาก็ไม่ใช่ วันเดือนปีเกิดก็ไม่ใช่ ชื่อดาราศิลปินสุดโปรดก็ไม่ใช่... สุดท้ายเลยต้องอัญเชิญเทพเกรียนมาเข้าทรงเพื่อให้ได้ระบบความคิดแบบ “เกรียนขั้นเทพ” มาช่วยคิดหาพาสเวิร์ด... และผลที่ได้ก็คือคำว่า “guitarhandsome”... ( - - “ )
ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่วิจารณญาณ แต่จะขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า พาสเวิร์ดนี้... ถูกต้องเว้ยเฮ้ย!!!
...แทนที่โบ๊ทจะระริกระรี้ดีใจลิงโลดที่เปิดคอมฯ ได้... เขากลับนั่งหน้ามู่ ตาตี่ เหงื่อตก อยู่ในอาการช็อกในความเกรียนของเจ้าของเครื่องคอมฯ โน็ตบุคเครื่องนี้... แต่อย่าหวังว่าเขาจะช็อกนาน มันเสียเวลา ว่าแล้วก็ตรงเข้าเฟซบุค แต่ก็เจอกับอุปสรรคเข้าอีกครั้ง... ไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้ sign in ค้างเอาไว้!!... ร่างสูงยิ้มมุมปากก่อนจะกรอกอีเมล์ของร่างเล็กลงในช่อง user และใส่ guitarhandsome ลงในช่องพาสเวิร์ด แต่คราวนี้... มันไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้อง... และเป็นอีกครั้งที่เขาต้องมานั่งเดาสุ่ม ผิดไปผิดมาอยู่หลายครั้งจนถอดใจ... สุดท้ายก็กลายเป็ยว่าเขามานั่งเล่นเฟซบุคของตัวเอง... จากคอมฯ ของต้าร์ ในห้องของต้าร์... ซะงั้น
เมื่อเปิดมาหน้า wall ก็เจออัพเดทล่าสุดของไอ้เปี๊ยกขึ้นเด่นหราอยู่บนสุดของหน้าจอ... อัพเดทที่ว่าเป็นการเช็คอินผ่านโทรศัพท์มือถือ โดยมีชื่อสถานที่ว่า “ห้องน้ำ บ้านโต้ง”... ( - - “ )
.
.
ร่างสูงนั่งเหงื่อตกอยู่สามวิฯ ก่อนจะหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ว่าแล้วก็กดไลค์เข้าให้ ต่อด้วยคอมเม้นท์จากก้นบึ้งของหัวใจว่า...
“ไอ้เกรียน!”
.
.
.
สามชั่วโมงผ่านไป ร่างสูงที่ป้วนเปี้ยนไปมาอยู่ในห้อง 706 ก็เริ่มไม่มีอะไรจะทำ... เล่นคอมฯ ก็แล้ว ดูทีวีก็แล้ว เล่นเกมก็แล้ว คุยโทรศัพท์ก็แล้ว... คิดไม่ออกแล้วว่าทำอะไรต่อดี... ท้องฟ้าก็เริ่มมืด มองดูนาฬิกาบอกเวลา 18 นาฬิกาแล้วก็พลันสงสัยว่า “ทำไมไอ้เปี๊ยกยังไม่กลับ” แต่คิดไปก็ไม่รู้คำตอบอยู่ดี รู้แค่ว่าป่านนี้คงยังอยู่ที่บ้านโต้งนั่นแหละ... นึกๆ แล้วความสงสัยที่ว่า “คุยอะไรกัน ทำอะไรกัน” ก็ย้อนกลับเข้ามาฝังอยู่ในหัวทั้งๆ ที่เลิกสงสัยมาได้สักพักใหญ่ๆ แล้วเชียว...
โบ๊ทเอนตัวลงตามความยาวของโซฟา สายตาจ้องไปยังทีวีที่เปิดค้างไว้แต่ความคิดของเขากลับไม่ได้อยู่ตรงนั้น มันกำลังเตลิดเปิดเปิงไปไหนต่อไหน... อาจจะไปไกลถึงทองหล่อเลยก็เป็นได้
.
.
.
ทางด้านบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ใจกลางทองหล่อ ร่างเล็กกับร่างโปร่งนั่งคุยกันอยู่บนห้องนอน นั่งคุยกันสบายๆ อยู่บนพื้นห้องที่ปูพรมอย่างดี เอนหลังพิงขอบเตียงและหันหน้าออกไปยังบานประตูเลื่อนที่เป็นแผ่นกระจกทั้งบาน โปร่งใสจนเห็นท้องฟ้ากรุงเทพฯ ยามค่ำ
บรรยากาศการพูดคุยเป็นไปอย่างสบายเป็นกันเองโดยมีเสียงหัวเราะต่อกระซิกเป็นระยะๆ ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันบ้าง แต่เท่าที่เห็นก็ทำให้คิดได้ว่ามันคงไม่ใช่เรื่องเครียดอะไรนักหรอก เพราะเห็นมีรอยยิ้มสดใสแปะอยู่บนหน้าของชายหนุ่มทั้งสองอยู่ตลอดเวลา
“ต้าร์ เอาน้ำแอปเปิ้ลเพิ่มไหม” เมื่อเห็นว่าเหยือกน้ำที่พี่เลี้ยงใส่น้ำแอปเปิ้ลมาเสิร์ฟให้นั้นไม่เหลือน้ำแอปเปิ้ลแล้ว โต้งเลยเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กที่ท่าทางจะชอบดื่มน้ำแอปเปิ้ลอยู่ไม่น้อย
“เอา!” ร่างเล็กตอบเสียงดังโดยไม่ลังเล เห็นเช่นนั้นร่างโปร่งก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะลุกขึ้นคว้าเหยือกน้ำแล้วออกจากห้องตรงไปยังครัวที่อยู่ชั้นหนึ่งของบ้าน
.
.
“น้องโต้ง เอาน้ำเพิ่มเหรอ มาพี่ทำให้” พี่เลี้ยงของโต้งเดินมาเห็นร่างโปร่งถือเหยือกน้ำจึงรีบปรี่เข้ามาช่วย
“ไม่เป็นไรพี่หอม เดี๋ยวผมทำเอง” ร่างโปร่งตอบพร้อมรอยยิ้ม พี่หอมเป็นพี่เลี้ยงใจดีที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เขาอายุได้ห้าขวบ ตอนนี้ก็เลยสนิทกันราวกับเป็นพี่สาวแท้ๆ คนหนึ่งเลยทีเดียว
“เอาน่า มา พี่เติมให้ น้องโต้งไปอยู่กับเพื่อนเถอะ เอาน้ำแอปเปิ้ลใช่ไหม”
“ไม่เป็นไรจริงๆ พี่ ง่ายๆ แค่นี้เอง พี่หอมไปพักเหอะ”
“อะ ตามใจๆ แต่ห้ามมาแบ่งเงินเดือนพี่นะ ฮ่าๆ” เมื่อเห็นร่างโปร่งยืนยันจะทำเอง ก็เลยตามใจ แต่ก็ยังมีเล่นมุขเล็กๆ ที่เรียกร้อยยิ้มจากนายน้อยได้มาตบท้ายก่อนเดินแยกไปอีกทาง
เมื่อร่างสูงเดินเข้าห้องครัวไป ก็หันกลับมามองซ้ายมองขวาแล้วปิดประตูครัว... เขาวางเหยือกน้ำแล้วเดินไปหยิบน้ำแอปเปิ้ลกล่องจากในตู้เย็น... แต่ก่อนที่เขาจะรินน้ำแอปเปิ้ล เขาหยิบซองกระดาษสีขาวขนาดเล็กขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง เขาเทผงสีขาวที่บรรจุอยู่ในซองกระดาษนั้นจนหมดซองก่อนที่จะรินน้ำแอปเปิ้ลลงไปจนหมดกล่องแล้วใช้ช้อนยาวคนจนผงสีขาวนั้นละลายไปกับน้ำแอปเปิ้ลสีน้ำตาลทองชวนดื่ม... เขายกเหยือกขึ้นมาดูแล้วยกยิ้มที่มุมปาก สายตาก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน
.
.
.
ร่างโปร่งกลับขึ้นมาบนห้อง ร่างเล็กที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเอี้ยวตัวหันมามองเจ้าของห้องที่ตอนนี้กำลังถือเหยือกน้ำมาเสิร์ฟให้ตามประสาเจ้าบ้านที่ดี
“ขอบใจ” ต้าร์เอ่ยเมื่อเห็นโต้งเดินลงกลับมานั่งที่จุดเดิมแล้วรินน้ำแอปเปิ้ลเติมให้ซะเต็มแก้ว
“ด้วยความยินดี” โต้งตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส
“แล้วโต้งไม่เอาเหรอ” ร่างเล็กถามขึ้นเมื่อเห็นว่าโต้งเติมน้ำให้แค่แก้วเขาเพียงแก้วเดียว ปล่อยให้แก้วตัวเองว่างอยู่เช่นเดิม
“ยังอะ ต้าร์ดื่มเหอะ”
“ขอบใจวะ” ต้าร์กล่าวแล้วยกแก้วขึ้นดื่ม
“เราวางเหยือกไว้ตรงนี้นะ เติมได้ตามสบาย ในตู้เย็นยังมีอีกหลายกล่อง”
“อือ ของยี่ห้ออะไรอะโต้ง อร่อยดีวะ มันดูเป็นน้ำแอปเปิ้ลมากกว่ายี่ห้ออื่นๆ ที่เคยลองอะ”
“อืมมมม จำชื่อไม่ได้ ไม่เคยดูสักที รู้แค่ว่ากล่องสีเขียวๆ แดงๆ ซื้อจากวิลล่านี่เอง”
“อ้อ เดี๋ยวต้องซื้อกลับไปตุนไว้บ้างละ”
“ฮ่าๆ จะดื่มจากที่นี่ไปให้อิ่มให้เอียนไปเลยก็ได้นะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ คงจะเอียนยากวะ”
.
.
ทั้งสองคนนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย คุยไปร่างเล็กก็ดื่มไป แต่ร่างโปร่งเนี่ยสิ ไม่แตะเลยสักนิด... ทุกอย่างดูปกติจนกระทั่ง...
“ต้าร์ ถ้าง่วง ก็ขึ้นไปนอนบนเตียงได้นะ เราขออาบน้ำแปบนึง”
ร่างเล็กพยักหน้าที่เริ่มออกอาการตาปรือให้ร่างโปร่งก่อนที่ร่างโปร่งจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ แต่ก่อนจะเข้าห้องน้ำ ร่างโปร่งก็ถอดเสื้อโชว์หุ่นลีนและผิวขาวๆ ที่ถ้าสาวๆ ได้เห็นคงจะใจสั่นกันทุกคน แต่ไม่รู้ว่าตาปรือๆ ของไอ้เปี๊ยกที่ตอนนี้แสบไม่ออกนั้นจะเห็นหรือเปล่า
ต้าร์ได้ยินทุกคำและรับรู้ เพียงแค่ว่าความง่วงที่เข้าปะทะสมองเขาในตอนนี้นั้นมันแกร่งเกินที่เขาจะมีเรี่ยวแรงปีนขึ้นเตียงได้... ร่างเล็กพยายามฝืนไม่หลับตา แต่ก็ดูเหมือนว่าร่างกายจะไม่ฟังเขาสักเท่าไรนัก... สุดท้ายเลยกลายเป็นว่านั่งหลับพิงเตียงอยู่อย่างนั้น... ไม่มีเวลาจะสงสัยอะไรทั้งสิ้น
.
.
.
หลังจากที่อาบน้ำอย่างสบายใจ ร่างโปร่งก็เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวคลุมปิดท่อนล่าง... ผมยังเปียกและส่งหยดน้ำให้ไหลลงไปตามผิวเนียนและมัดกล้ามสมส่วนนักบาสเกตบอล... รอยยิ้มเกิดขึ้นที่มุมปากพร้อมสายตาที่จับจ้องมายังร่างที่หลับไหลอยู่ข้างๆ เตียงนอนขนาดใหญ่ของเขา โต้งเดินยิ้มตรงเข้าหาร่างไร้สติแล้วนั่งยองๆ ลงข้างๆ... สายตาจับจ้องพิจารณาไปทั่วใบหน้าที่ออกจะติดหวานนิดๆ ของเพื่อนร่างเล็ก... แพขนตาดำยาวเรียงตัวตัดกับผิวขาวละเอียด จมูกเล็กๆ ที่ดูรั้นนั้นนับเป็นอีกหนึ่งสีสันที่แต้มแต่งให้ใบหน้านี้ชวนมอง ไหนจะมีริมฝีปากบางสีสดธรรมชาติที่เม้มเข้าหากันเล็กๆ นั่นอีก... ดูดึงดูดเสียจริง
ถึงจะเป็นคนกินเก่ง แต่น้ำหนักของร่างเล็กก็ไม่ได้เยอะมากมายอะไร ร่างโปร่งสามารถยกอุ้มขึ้นได้อย่างสบายๆ... ว่าแล้วก็วางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างถนุถนอม... โต้งนั่งลงข้างๆ ในสภาพที่ไม่ต่างจากเพิ่งอาบน้ำเสร็จ สายตายังคงจับจ้องไปยังใบหน้าใส... ยามตื่นว่าน่ารักแล้ว ยามหลับยิ่งน่ารักขึ้นอีก... ดูใสซื่อ ไร้เขี้ยวเล็บ... น่ารัก
นิ้วเรียวไล้ไปตามใบหน้า ดวงตา ปลายจมูกและริมฝีปากก่อนจะผ่านลงมาที่ลำคอขาวและแผงอกบาง... กระดุมเสื้อเชิตของต้าร์ค่อยๆ ถูกปลดออกทีละเม็ดจนเผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียนและสมส่วนไม่แพ้โต้ง...
“หึหึหึ ซ่อนรูปนี่หว่า...”
ไม่เพียงแค่มองด้วยตา แต่มือยังไล้สัมผัสผิวเนียนตั้งแต่อกที่ยุบพองขึ้นลงตามจังหวะหายใจ ไปจนถึงหน้าท้องที่มีมัดกล้ามจางๆ... แรงสัมผัสที่แผ่วเบาบวกกับอุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศทำให้ร่างเล็กครางเบาๆ ออกมาอย่างไม่รู้ตัว... โต้งเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มมุมปาก... ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าหากปากโดนปิดไว้ยังจะครางอยู่ไหม...
...ว่าแล้วก็โน้มลงไปประทับจูบ...
.
.
.
“เฮ้ย อย่านะเว้ย!!!!”
ตุบตุบ ตุบตุบ ตุบตุบ ตุบตุบ... ร่างสูงสะดุ้งตื่นขึ้นมาอุทานเสียงดังพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เม็ดเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นทั่วใบหน้าที่ขาวซีด... เมื่อกี๊นี้เขาฝัน... แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่าฝันร้ายได้หรือไม่ ก็ในเมื่อว่ามันไม่ได้เป็นฝันเกี่ยวกับตัวเขาเองเลยแม้แต่น้อย
โบ๊ทตื่นขึ้นมาก็พบว่าเขาเผลอหลับไปบนโซฟาของต้าร์ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฝันเมื่อครู่นี้หรือเป็นเพราะอากาศมันร้อนจริงๆ กันแน่ที่ทำให้โบ๊ทเหงื่ออออกไปทั้งตัว มันร้อนมันเปียกจนต้องถอดเสื้อแล้วพาดไว้กับพนักพิงโซฟา เขาลุกขึ้นนั่ง ลูบหน้าไล่เม็ดเหงื่อ แล้วสะบัดหัวไล่ภาพชวนฟ้าผ่าออกจากหัว
“นี่กูฝันอะไรวะเนี่ย เชี่ยเอ้ย โคตรเชี่ยเลยยยยย” ร่างสูงนั่งบ่นพึมพัมกับตัวเอง
.
.
~หมื่น แสน ล้าน นาทีต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดังความฝันที่เคยละเมอ~
.
ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น โทรศัพท์มือถือเขาก็ดังขึ้นเรียกร้องความสนใจ เขาหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อรุ่นน้องคนสนิทที่เขาเพิ่งจะฝันถึงไปเมื่อสักครู่นี้โทรมา ร่างสูงเหลือบมองดูเวลาก่อนจะกดรับสาย... นี่เขาหลับไปเกือบสามชั่วโมงเลยเหรอ
“ฮัลโหล”
“โหล!!!! อยู่หนายยยยยยยยย!!!” ร่างเล็กตะโกนเสียงสูงใส่โทรศัพท์จนโบ๊ทต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู
“แล้วเอ็งอะอยู่ไหน สามทุ่มแล้วยังไม่กลับอีก”
“ยังไม่กลับอะไรเล่า อยู่หน้าห้องแล้วเนี่ย แต่เข้าห้องไม่ได้ ไม่รู้ว่าไปทำกุญแจหายตอนไหน”
“อ้อ เหรอออออ” ร่างสูงฟังแล้วก็นึกขำอยู่ในใจ
“แล้วนี่อยู่ไหน เคาะเรียกตั้งนานแล้วทำไมไม่เปิดประตูเนี่ยยยยย”
“เออ เมื่อกี๊เผลอหลับไป... จะไปเปิดให้เดี๋ยวนี้แหละ”
.
ร่างสูงเดินตรงไปยังประตูห้อง 706 พลางสงสัยว่าไอ้เปี๊ยกจะทำหน้าเหวอแค่ไหนตอนที่เห็นเขาโผล่ออกมาจากห้องของตัวเอง...
ว่าแล้วก็เปิดประตู แต่คนที่เหวอกลับกลายเป็นเขาเองเพราะว่าที่หน้าห้องไม่ได้มีต้าร์เพียงคนเดียว แต่กลับมีรุ่นน้องร่างโปร่งยืนอยู่ด้วยโดยที่ร่างเล็กยืนหันหน้าเข้าหาห้อง 707... โต้งมาได้ไง? ต้าร์จะพาโต้งมาทำไมดึกขนาดนี้?
“อ้าว พี่โบ๊ท” โต้งร้องทักเชิงตกใจเมื่อเห็นโบ๊ทโผล่หน้าออกมาจากห้อง 706 ที่ต้าร์บอกว่าเป็นห้องของต้าร์ ส่วนห้องของพี่โบ๊ทก็คือห้อง 707 ที่อยู่ตรงข้ามกันนี่เอง แต่ไหงพี่โบ๊ทถึงได้โผล่มาจากห้องต้าร์ได้ละ แถมไม่ใส่เสื้อด้วย
“เออ หวัดดีโต้ง” โบ๊ททักทาย
“เฮ้ยยยยย” ร่างเล็กหันมาเจอร่างสูงโผล่มาจากห้องตัวเองก็ร้องตกใจ ก่อนจะหันไปมองหมายเลขห้องเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้จำห้องตัวเองผิดไป
“กลับกันซะดึกเลยนะ แล้วนี่โต้งมาด้วยเหรอ” โบ๊ทกล่าวพลางหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องโดยที่ยังเปิดประตูค้าง โดยไม่คิดจะเปิดโอกาสให้ร่างเล็กโวยวายอะไรทั้งสิ้น
“พอดีเห็นมันดึก ผมเลยมาส่งต้าร์อะพี่” โต้งตอบแล้วก็เดินตามเข้าห้องไป เหลือไว้แค่ร่างเล็กที่ยืนหน้าเหวออยู่หน้าห้อง
“อืม... งั้นก็ตามสบายนะ พอดีเมื่อกี๊หลับเลยเปิดประตูให้ช้าไปนิดนึง... งั้นพี่ไปนอนต่อแล้วนะ ไว้เจอกัน” ร่างสูงพูดทิ้งไว้เท่านั้นแล้วก็เดินเนียนๆ เข้าห้องนอนของต้าร์ไป... ไม่ได้อยากหนีอะไรหรอกนะ แค่เห็นหน้าสองคนนั้นแล้วภาพในฝันนั้นมันดันวกกลับเข้ามาให้เห็นอีก... ฮึ่ยยยย สยิวกิ้ว!!
.
.
เอ่อออออออ คืออออ เอ่ออออ... ทำไมไอ้คุณโบ๊ทมันเข้าห้องผมได้ละ? หรือที่ผมหากุญแจไม่เจอก็เพราะว่าไอ้คุณโบ๊ทเอาไป? ฮืมมมมมม ไอ้ลิงภูเขา!! เข้าห้องคนอื่นโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรกันเลย ฮืมมมมมม... แล้วดูนั่น เนียนหนีเข้านอนไปแล้ว เดี๋ยวต้องสอบสวน... จะต้องซ้อมผู้ต้องหาก็คราวนี้แหละ!!!
.
.
“ต้าร์ ขอเข้าห้องน้ำหน่อยดิ ปวดฉี่วะ”
“อ้อ เข้าประตูห้องนอนไปเลยนะ ที่ไอ้คุณโบ๊ทเพิ่งเข้าไปเมื่อกี๊อะ พอดีประตูห้องน้ำตรงครัวนี้เราปิดตายอะ”
.
อะไรหว่า แปบเดียวสามทุ่มแล้วเหรอเนี่ย นี่ก็ยังดีที่ได้โต้งมาส่ง ไม่งั้นนะ... ต้องเสียค่าแท๊กซี่อีกเป็นร้อยแน่ๆ... ว่าแล้วก็ต้องต้อนรับดีๆ หน่อย ไปกินของบ้านเขามาเยอะ... ไหนดูสิว่าในตู้เย็นพอจะมีอะไรเอามาเลี้ยงแขกได้บ้างเนี่ย... อืมมมมม นมเหลือนิดเดียว ไม่พอหรอก ขนมก็ไม่เหลือเลย... อะ นั่นกล่องอะไร?
เมื่อร่างเล็กหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นกล่องซูชิหน้าปลาแซลมอนกับหน้าปลาโอที่เขาโปรดปรานและกำลังอยากกินสุดใจขาดดิ้น... ตอนนี้เลยยืนยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมอยู่หน้าตู้เย็นโดยมีกล่องซูชิขนาดใหญ่อยู่ในมือ
.
.
แหม่ๆ ไอ้คุณโบ๊ทนี่มันรู้ใจจริงๆ น๊า... พอดีว่าเมื่อเช้าตอนที่กินข้าวกันผมบ่นไปนิดหน่อยว่าอยากกินซูชิ... ไอ้ลิงภูเขานั่นยังย้อนผมอยู่เลยว่า “ก็จินตนาการว่าข้าวผัดอเมริกันของเอ็งนั้นเป็นซูชิเอาสิ จะเอาเนื้อปลาอะไรก็จินตนาการเอา”... ตอนนั้นนะ ผมอยากจะเอาไข่ดาวแปะหน้าไอ้คุณโบ๊ทมันมากเลย... หมั่นไส้... แต่ก็เสียดายไข่... กะจะแอบเตะหน้าแข้งก็ดันรู้ทันเอาขาหลบได้ทัน... ฮืมมมมม พูดแล้วเจ็บใจนัก
“ต้าร์” โต้งที่เดินออกมาจากห้องนอนเรียกเขาให้ละความสนใจจากกล่องซูชิในมือ
“หือ?”
“พี่โบ๊ทฝากบอกมาว่า ในตู้เย็นมีซูชิ ให้เอาไว้กินพร้อมกันพรุ่งนี้เช้า”
“แหงะ... กำลังคิดว่าจะเอามาแบ่งโต้งกินอยู่พอดีเลยนะเนี่ย”
“ไม่ต้องหรอก เก็บไว้ให้พี่โบ๊ทกินดีกว่า” พูดไปก็ยิ้มไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเห็นไอ้คุณโบ๊ทเปลือยท่อนบน หรือเพราะว่าได้คุยกับไอ้คุณโบ๊ท หรือ... สุขใจที่ได้ปลดทุกข์ อืมมมมมม
“งั้นโต้งอยากกินหรือดื่มอะไรหรือเปล่า” ถามเหมือนจะมีให้เขาเลือกกินได้เลยเนอะ ตู้โล่งขนาดนั้นอะ
“ไม่เอาหรอก ขอน้ำเปล่าก็พอ”
“โอเค งั้นนั่งรอแปบนะ” ว่าแล้วก็จัดการรินน้ำเย็นใส่แก้วแล้วยกไปให้ร่างโปร่งที่นั่งดูทีวีรออยู่ที่โซฟา เมื่อไปถึงก็เห็นเสื้อยืดของรุ่นพี่คนสนิทวางพาดอยู่...
เฮือก!! มาถอดเสื้อผ้าอะไรไว้แถวนี้วะไอ้คุณโบ๊ท แถมไม่กลับไปนอนห้องตัวเองอีก แบบนี้โต้งจะเข้าใจผิดไหมนะ เขายิ่งสงสัยอยู่ด้วยว่าเรากับไอ้ลิงภูเขานั่นเป็น... อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ใช่นะ ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย!!! อ๊ากกกกกกก ฟ้าผ่าๆ เปรี้ยงๆๆๆๆๆ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยยยยยย!!! วันนี้ผมปฏิเสธข้อหานี้มาเกินแปดรอบแล้วมั้งครับ
.
ร่างเล็กโวยวายอยู่ในใจก่อนจะยิ้มแห้งๆ ให้โต้งแล้วค่อยๆ หยิบเสื้อของโบ๊ทขึ้นมา
.
“ของไอ้คุณโบ๊ทมันนะ วางไว้เกะกะจริงๆ เลยเนอะ... เหอเหอ... เดี๋ยวเอาไปให้ก่อนนะ สงสัยลืมใส่เสื้อนอนนะ... ทุกทีนอนก็ไม่เคยถอดเสื้อผ้านอนกันหรอกนะ แฮะๆ” ต้าร์พูดทั้งรอยยิ้มแห้งๆ พลางหยิบเสื้อขึ้นมากางโชว์... บนเสื้อมีคำลายสกรีนไว้เป็นภาษาไทยว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ร่างโปร่งเดินเข้าห้องนอนของต้าร์เพื่อเข้าห้องน้ำ เมื่อกวาดสายตามองไปรอบห้อง ก็เจอร่างสูงนอนอยู่บนเตียง... ภาพที่เขาเห็นคือแผ่นหลังกว้างของรุ่นพี่ที่เขาแอบปลื้ม... มองไปมองมาก็พลันสงสัยว่าทำไมไม่ใส่เสื้อ ทำไมไม่ห่มผ้า ทั้งๆ ที่เปิดแอร์ซะเย็นขนาดนี้... แต่ก่อนจะได้คิดได้สงสัยอะไรมากไปกว่านั้นเขาก็เห็นร่างสูงขยับตัวทำท่าจะพลิกตัวมาทางนี้ ก็เลยต้องรับสาวเท้าเข้าห้องน้ำไป
เมื่อจัดการธุระเสร็จก็ล้างมือที่อ่างล้างหน้า ล้างไปล้างมาสายตาก็ไปสะดุดเข้าที่แก้วน้ำที่ใส่แปรงสีฟันไว้สองด้าม... ยี่ห้อเดียวกัน แบบเดียวกัน ต่างกันที่สีที่ดูก็รู้ว่าอันไหนเป็นของต้าร์และอันไหนเป็นของ... พี่โบ๊ท... อืมมมม เห็นแล้วมันก็จี๊ดๆ ตะหงิดๆ อยูในใจ... ไม่เอานะ อย่าคิดมาก
ร่างโปร่งวิดน้ำล้างหน้าอยู่สองสามครั้งก่อนจะออกจากห้องน้ำ... เพียงแค่เปิดประตู เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นโบ๊ทมายืนกอดอกอยู่หน้าห้องน้ำ... แต่ดูเหมือนว่าไม่ใช่เขาคนเดียวที่ตกใจ เพราะโบ๊ทเองก็ทำหน้าเหวอไม่แพ้กัน
“อ้าว โต้งหรอกเหรอ นึกว่าไอ้เปี๊ยก”
“อ้อ ครับ แฮะๆ” โต้งตอบพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ
“โทษทีๆ ไม่มีอะไรหรอก ตามสบายนะ” ร่างสูงกล่าวก่อนจะหันหลังกลับไปที่เตียง
“ขอบคุณครับพี่... ฝันดีนะครับ” โต้งกล่าวด้วยรอยยิ้มที่กว้างขึ้น ก่อนจะสาวเท้าไปที่ประตูห้อง
“อื้ม... เอ้อ โต้ง” ร่างสูงเหมือนนึกขึ้นได้ว่าจะพูดอะไร
“ครับ?”
“ฝากบอกไอ้เปี๊ยกด้วยนะว่าในตู้เย็นมีซูชิ”
“อ้อ ครับ”
“แต่ไม่ได้ให้กินเดี๋ยวนี้นะ ให้รอกินพร้อมกันตอนเช้า”
“อ้อ... ครับ”
ประโยคที่ฟังดูธรรมดาๆ น้ำเสียงธรรมดาๆ แต่ทำไมนะ มันจุกอกได้ขนาดนี้... “รอกินพร้อมกัน” อย่างนั้นเหรอ... เฮ้อ ผมขอกินด้วยได้ไหมละ...
--------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
บ้างก็เดาถูกบ้างก็เดาผิดกันไปเรียบร้อยโรงเรียนเกรียน ยังไงก็ขอปรบมือให้กับผู้ที่เดาถูกนะครับว่าใครคือคนที่อยู่ในใจดวงน้อยๆ ของชายโต้งนะ :m4: (ผมอุตส่าห์สับขาหลอกตั้งหลายตลบแล้วเชียว... :serius2:)
@คราส ใครๆ ก็ดูออกเนอะ ผมยังดูออกเลย :laugh:
@RGB.__ อืมมมม โต้งรุกโบ๊ท... มันฟังดูน่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย :sad3:
@TifaReira โบ๊ทคงไม่ยอมโต้งหรอก... มั้ง :z2:
@ChCh13 แล้วผมจะไปหามาจากไหนให้พี่เต็มเขาละคร้าบบบบ นี่คนยังไม่ครบคู่เลย ไม่รู้จะจับโบ๊ทไปคู่ใครดี :laugh:
@greensnake "เดี๋ยวยุให้โต้งรุกซะเลย" อันนี้ไม่ต้องยุครับ โต้งเขารุกโดยธรรมชาติอยู่แล้วครับ :m20:
@KURATA :z2: :z2: :z2:
@princegolf เดาผิดละสิ :laugh:
เช่นเดิมครับ ตอบแทนกำลังใจกันไปคนละ + กับเป็ดคนละตัวนะครับ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะครับ :pig4:
ไว้เจอกันครับ... :z10:
-
นึกว่าจะ comment ว่า ... “โปรดติดตามตอนต่อไป” ซะอีก
โวะ 5555 คนอ่านก็เกรียนเป็นนะ
-
มาแบบไม่ให้รู้ตัว ยังมีต่ออีกสินะ เข้ามาวิ่งเล่นก่อน :z2:
พี่โบ๊ทคะ แทนที่จะปิดประตูตีแมว เกรงว่าจะเป็นพี่เองนั่นแหละ
ที่จะโดนตีซะก่อน ถ้าต้าร์มันรู้ว่าแอบเข้ามานะ :m31:
จิ้มเป็ดให้หนึ่งตัวค่ะ :L2:
-
ต้าไปทำอะไรเกรียนๆกับห้องน้ำบ้านโต้งหว่า :z2: :z2:
-
โต้งชอบคุณโบ๊ท ส่วนคุณโบ๊ทชอบต้าร์
ต้าร์ไม่รู้สึกอะไรกะใคร เลยจะช่วยโต้งจีบคุณโบ๊ท
แล้วสองคนนั้นเป็นแฟนกัน ต้าร์ถึงได้รู้ใจตัวเองว่าชอบ...ชอบFlapJack
-
รอโหลด
:z2:
:pig4:
-
ทำ้เป็นขำ แต่อีกเดี๋ยวจะขำไม่ออกนะคุณโบ๊ท หึหึ o3
รอโหลดจ้า :z2:
-
เข้ามาบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกจ้า
-
ห้องน้ำบ้านโต้ง หึหึ ถ้าจะบอกละเอียดขนาดนี้
-
มาต่อให้จบบทแล้วนะครับ เหลือโบนัสอีกนิดหน่อย ถ้าคืนนี้ไม่ติดอะไร จะแวะมาลงให้นะครับ :กอด1:
@iforgive 5555 เชื่อแล้วครับว่าคนอ่านก็เกรียนเป็น o13
@greensnake ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดใครจะโดนใครตีนะ :laugh:
@KURATA ถ้าแค่เข้าไปเช็คอินเฉยๆ ก็โคตรเกรียนแล้วละครับ :m20:
@malula เฮ้ยยยยย รู้แล้วเหรอว่าต้าร์ชอบใคร :m19:
@คราส มาแล้วจ้า o18
@BeeRY นั่นสิ เดี๋ยวจะขำไม่ออก หึหึหึ o3
@pim_onelove ขอบคุณมากคร้าบบบบบบ ดีใจสุดๆ เลย :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
@pizza2011 ไอ้แป๊กเสียบก็งี้แหละ :m20:
-
อ่านครบแล้วๆๆๆ รอโหลดหลังไมค์นะจ๊ะ :z1:
-
อยากให้ฝันของโบ๊ทเป็นจริงชะมัดเลยว่ะ
โต้งมันชอบโบ๊ทนี่คือมันเห็นโบ๊ทน่าดูแลหรือว่าอยากให้โบ๊ทดูแลหว่า
-
คุณโบ๊ทฝันเหมือนจริงมาก เชื่อไปตั้งครึ่งเลยนะนั่น
-
เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันม๊ากมาก o18
ตาโบ๊ทอะไรๆก็นึกถึงตาร์ตลอด
เรื่องเสื้อพูดอย่างนั้นมันดูน่าสงสัยนะตาร์
:กอด1: :pig4:
-
เฮ้ยยยย อย่าหลอกกันบ่อยดิ ฉากอิพี่โบ๊ทฝันเราก็นึกว่าจะหักมุมขี้หักในอีกรอบ 555555++
ดูท่าทางคนแต่งจะชอบน้องโต้งนะ หึหึหึหึ
สองคนนั่นก็เหอะ รีบๆรู้ใจตัวเองทีเด้
-
ป๊าดดด
ความฝันของโต้งคือสิ่งที่เราแอบคิดค่ะ
พออ่านเจอว่าฝัน คนแต่งดักเราทุกทาง :z6:
ตาร์ช่วยคิดกะไรกับพี่โบ๊ทซักนิดนึงเถอะ :-[
-
ใจจะวายกับฝันของโบ๊ท o22 o22 ฟ้าผ่าาาาสักล้านครั้ง!
เฮ้อ.. เดาเรื่องไม่ออกเลยจริงๆ
ยังไงก็รีบๆ เผยใจสักทีน่ะโบ๊ท สู้ๆ :z2:
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
อ่านเรื่องนี้มีเรื่องให้อึ้งตลอด
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ แอบลุ้นเหนื่อยนะเนี่ยยย
กอดคนเขียนด้วยคนน :กอด1: :กอด1:
-
@ChCh13 แล้วผมจะไปหามาจากไหนให้พี่เต็มเขาละคร้าบบบบ นี่คนยังไม่ครบคู่เลย ไม่รู้จะจับโบ๊ทไปคู่ใครดี :laugh:
เย๊ดดดดดดด แรงอ่ะ รู้สึกเหมือนโดนทำร้าย
ยิ่งอ่านตอนนี้ ตอนที่โต้งวางยาแล้วแววตาก็เปลี่ยนไป นี่รู้สึกเหมือนโดนคนแต่งหักหลัง
พอเฉลยว่าเป็นฝันรู้สึกอยากกระทืบหน้าคนแต่ง กุตกใจหมด555
-
เป็นความฝันที่น่ากลัวมากกกกกกกกกกกกกกกก
ตกใจหมดเลยนึกว่าน้องต้าร์จะโดนมิดีมิร้ายซะแล้ว .... โล่งอกๆๆๆ
-
เอา Bonus มาแจกครับ :m23:
สงสัยว่าตอนนี้จะเป็นตอนที่ยาวที่สุดตั้งแต่เคยแต่งมา เพราะว่าพอโพสโบนัสเข้าไปแล้วมันบอกว่า "จำนวนตัวอักษรเกิน 20000" ซะงั้น ก็เลยต้องตัดนุ้นนิด ตัดนี่หน่อย เพื่อที่จะยัดมันลงไปในโพสเดียวให้ได้ :m29:
พอมานั่งอ่านนิยายตัวเองแล้วก็เทียบกับพลอตที่วางไว้ รู้สึกว่าหนทางยังอีกยาวไกลเหลือเกิน ใจก็อยากเร่งไปตอนที่ฟ้าสดใสไวๆ เหมือนกันเพราะว่ารู้สึกว่าชอบและมีความสุขกับการเขียนแบบนั้นมากกว่า แต่ก็นะ ถ้ารีบก็จบไวสิเออ :laugh:
หลายคนบอกว่าผมชอบหลอกให้ตกใจ อันนี้ขอบอกไว้เลยว่าผมไม่ได้ตั้งใจนะ ผมออกจะใจดี ใสซื่อขนาดนี้... จะไปหลอกใครได้ละ o18 มันเป็นไปตามพลอตเรื่องของมันนะ :z2:
@BeeRY มาแล้วครับ :z10:
@iforgive เอ้าาาาา ทำไมอยากให้เป็นจริงละ ไม่ห่วงสวัสดิภาพถั่วต้มของต้าร์มันเหรอ :z1:
@malula ว้า เชื่อครึ่งเดียวเองอะ ถือว่าหลอกไม่สำเร็จนะเนี่ย :serius2:
@คราส เขาเรียกว่ามีพิรุธใช่มะ :m17:
@TifaReira ไอ้คนที่เกือบขี้หักในอะคือไอ้เปี๊ยกต่างหากละ ดีนะที่โบ๊ทตื่นก่อน ไม่งั้นนะ หึหึหึ :oo1:
@RGB.__ ทำไมคิดแบบนั้นละ หรือคิดว่าผมจะซ่อนเงื่อนหลายชั้นขนาดนั้น o17
@imonkey mc เดาไม่ออกเหรอครับ งั้นลองไปอ่านคอมเม้นท์แรกของหน้านี้ดูนะ :laugh:
@wijii แป่ว หวังว่าสามคนนั้นคงจะไม่ทำให้เหนื่อยเกินไปหรอกนะครับ :m23:
@ChCh13 :a5: //เบี่ยงตัวหลบเท้า ChCh13 สุดชีวิต
@pim_onelove ขวัญเอ้ยขวัญมานะครับ :กอด1:
เจอกันบทที่ 19 นะครับ :bye2:
-
เป็นโบนัสหลังไมค์ที่ปวดใจที่สุดตั้งแต่อ่านมาเลยอ่ะ :monkeysad:
ไม่คิดว่าน้อง FlapJack จะแจกมาม่าเหมือนคนอื่นเลยนะนี่ ฮือออ :sad4:
-
.. กินพร้อมกัน!
โต้งคงรู้สึกจึกไม่ใช่น้อยเลย ตั้งเเต่เเปรงฟันยันชูชิ
เเล้วไหนต้องเจอ โบ๊ทที่เปลือยท่อนบน :เฮ้อ:
เเต่ก็เชียร์ ตาร์เกรียนน้อยๆ ของเรามากกว่าๆ
-
สงสารโต้ง อย่า3พีเลยลูก ตัดใจซะ ป้าทำใจไม่ได้ :sad4: :sad4:
-
เม้นโบนัส
โต้ง สิ่งที่เห็นอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะ
คนอ่านก็พยายามจะเชื่ออยู่ว่าสองคนนั้นไม่ได้มีอะไรกัน
:กอด1: กอดปลอบใจ
-
เพิ่งมาอ่าน ฝากนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
ชอบมากๆๆเลย สนุกมาก อ่านไปขำไป :laugh:
แต่อยากรู้ว่าเมื่อไรไอ้ต้าร์มันจะรู้สึกหึงกะเค้าบ้าง :angry2:
-
LOVE HIGH STORY – 19 – Square One | นับหนึ่ง
บนเตียงนอนห้อง 706...
โบ๊ทนอนพลิกตัวไปมา อากาศเริ่มเย็นจนต้องนึกถึงเสื้อของตัวเองที่ร่างเล็กเอามาวางไว้ให้ที่ปลายเตียง ว่าแล้วก็ลุกขึ้นมาหยิบเสื้อยืดมาสวม เสื้อยืดตัวนี้ถึงมันจะดูเก่าดูมอม แต่มันก็เป็นเสื้อนอนตัวโปรดของเขา มันใส่สบาย นี่แหละเสื้อของแถมที่ใครๆ ก็ว่าราคาถูก แต่หารู้ไม่ว่ามันใส่สบายสุดๆ... ไอ้แสบยังเคยขู่อยู่บ่อยๆ ว่าจะแอบเอาไปทำผ้าขี้ริ้ว... ฮืมมมมม
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งที่ขอบเตียงหันหน้ามองผ่านช่องผ้าม่านไปนอกหน้าต่างที่ตอนนี้เป็นภาพท้องฟ้าสีดำ ปล่อยความคิดไปกับฟ้ายามค่ำคืน...
.
.
อีกด้านหนึ่งของห้อง มีชายหนุ่มสองคนนั่งคุยกันอยู่ที่โซฟา ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ไหน เกี่ยวกับร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงในห้องนั่นแหละ คุยไปก็กระซิบกระซาบกันไปด้วยว่ากลัวผู้ถูกพาดพิงจะได้ยิน... คุยกันเพลินๆ โต้งก็ได้ข้อมูลของโบ๊ท ส่วนต้าร์ก็ได้เผาร่างสูงซะมันส์ปาก... เวลาล่วงเลยไปจนเมื่อร่างโปร่งมองดูนาฬิกาแล้วเห็นว่าควรได้เวลากลับบ้านเสียแล้ว
“ปะ เดี๋ยวเราไปส่ง” เจ้าของห้องเขาว่างั้น
ร่างเล็กเดินไปส่งร่างโปร่งถึงที่จอดรถ โต้งจอดรถไว้ที่ช่องที่มีหมายเลข 706 ซึ่งอยู่ติดกับช่อง 707 ที่มีกับรถเก๋งสีดำคันที่คุ้นเคยจอดอยู่... เมื่อร่างโปร่งขึ้นรถ ต้าร์ก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งที่เบาะข้างคนขับหน้าตาเฉย ทำเอาเจ้าของรถงงได้ไม่น้อย หันไปมองหน้าร่างเล็กด้วยความสงสัย แต่ก็ได้เพียงรอยยิ้มกว้างกลับมา
“เอ่อ... ต้าร์?”
“เอ้า ก็บอกแล้วไงว่าจะไปส่ง ไปส่งถึงบ้านเลยไง ออกรถสิ”
“ฮ่าๆๆๆ เอาจริงอะ”
“จริงดิ” เมื่อเห็นต้าร์ว่าเช่นนั้น ร่างโปร่งเลยเข้าเกียร์แล้วเคลื่อนรถออก... แต่พอจะพ้นทางออกก็มีเสียงร้องให้จอดรถซะงั้น
.
.
“เอ้า ไหนจะไปส่งเราไง” โต้งถามพลางนึกขำอยู่ในใจ
“อะล้อเล่นนะ ไปก็บ้าแล้ว ฮ่าๆๆๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะร่าแล้วลงจากรถไป ก่อนจะปิดประตูยังหันกลับไปบอกร่างโปร่งว่าให้ “กลับดีๆ ละ” อีกด้วย
ร่างโปร่งขับรถออกไปด้วยรอยยิ้มกว้างที่เกิดขึ้นบนใบหน้า การพูดคุยเรื่องคับอกกลับกลายเป็นเรื่องง่ายๆ เมื่อได้คุยกับต้าร์ อาจเป็นเพราะท่าทางสบายๆ เป็นกันเองและสีหน้าที่บอกว่าพร้อมรับฟังทุกเรื่องราวของต้าร์ละมั้ง เลยทำให้เขาพูดออกไปจนหมดเปลือก พอมาคิดย้อนกลับไปก็รู้สึกได้ว่ามันน่าอายไม่น้อยเลยนะนั่น... แบบนี้ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมพี่โบ๊ทถึงติดต้าร์นัก ขนาดเขาเพิ่งรู้จักได้ไม่นานยังรู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้เลย...
ฮ่าๆ ต้าร์นี่ตลกดีนะครับ เกรียนอย่างที่เขาว่าจริงๆ ด้วย จากที่ได้คุยกันในวันนี้ผมได้อะไรหลายอย่างเลยละครับ ผมไม่ได้ขอให้ต้าร์เขาช่วยผมจีบพี่โบ๊ทหรอกนะครับ ขอแค่ให้เขาเป็นที่ปรึกษาเฉยๆ เพราะผมเองก็ยังไม่กล้าจะรุกจีบพี่โบ๊ทเขาอะไรขนาดนั้น ขอดูลาดเลาไปเรื่อยๆ ก่อน อยากสนิทกับพี่เขาให้มากกว่านี้ก่อน... อืมมมม ว่าแล้วว่าผมลืมอะไร ยังไม่ได้โทรไปอัพเดทให้ดรีมฟังเลย ป่านนี้คงกำลังมาส์กหน้าอยู่มั้ง ลองโทรไปดีกว่า...
.
.
.
ร่างเล็กเดินกลับห้องด้วยความรู้สึกแปลกๆ... ชักไม่แน่ใจว่าสิ่งต่างๆ ที่โต้งบอกมาและที่เขาบอกโต้งไปนั้นจะไม่มีผลกระทบอะไรกับความรู้สึกของตัวเอง แต่ทำไมนะ มันถึงได้รู้สึกโหวงๆ แปลกๆ อยู่ลึกๆ
เมื่อกลับถึงห้อง ร่างเล็กก็เดินไปเก็บแก้วน้ำที่ยกมาเสิร์ฟให้โต้งไปล้าง ความคิดหลายๆ อย่างเริ่มต่อแถวเข้าไปอัดกันอยู่ในหัวจนรู้สึกว่าหัวหนักอึ้ง... เขาควรจะคิดยังไงกับเรื่องของโต้ง... ถึงมันจะฟังดูแปลกที่โต้งชอบไอ้คุณโบ๊ทแต่ที่เขาแปลกใจกลับไม่ใช่เรื่องนั้น แต่เป็นเรื่องของเขาเองต่างหาก... เขายืนล้างแก้วแค่เพียงสองใบนั้นอยู่นานสองนานโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีร่างสูงแอบมองอยู่ไม่ห่างนัก
.
.
~แก๊ง~
.
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมัวเหม่อหรือเป็นเพราะว่าฟองลื่น ต้าร์ถึงได้ทำแก้วหลุดมือ แต่ก็ยังดีที่แก้วไม่แตกบาดมือ... เสียงแก้วตกเรียกสติของต้าร์ให้กลับมา และทันทีที่คืนสติเขาก็รู้สึกตัวอีกว่าโดนแอบมองอยู่... ต้าร์หันหลังจ้องไปยังประตูห้องนอนที่เปิดแง้มอยู่ แต่ว่าร่างสูงก็เบี่ยงตัวหลบทัน... ทำเอาโบ๊ทตกใจไม่น้อย เหมือนจะโดนจับได้ยังไงก็ไม่รู้... ว่าแล้วก็พลันนึกสงสัยว่าแล้วทำไมเขาต้องมาแอบดูอยู่แบบนี้ด้วย
“เดี๋ยวนี้หัดถ้ำมองนะ ลิงภูเขา”
ต้าร์เปรยขึ้นลอยๆ แต่ไอ้คำลอยๆ นั้นแหละ ลอยไปกระทบโบ๊ทเข้าอย่างจัง ทำเอาโบ๊ทต้องบ่นจิ๊จ๊ะอยู่ในคอก่อนจะเดินกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงเช่นเดิม
ผ่านไปเพียงไม่กี่อึดใจ โบ๊ทก็เห็นว่าต้าร์กำลังจะเข้ามาในห้องนอน เขาจึงรีบตะแคงหันหลังแล้วแกล้งหลับ ปิดตาอยู่ในห้องมืดๆ แต่ก็รู้สึกได้ถึงเตียงที่ยุบตัวลงเมื่อร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่ง... ไม่มีใครพูดอะไร อยู่กับเงียบๆ ในห้องนอนที่ไม่ได้เปิดไฟ มีเพียงแสงจากม่านเท่านั้นที่ส่องเข้ามายังสองร่างที่หันหลังให้กันอยู่คนละฝั่งของเตียง
.
.
โต้งเขาถามผมย้ำๆ อยู่สี่ห้ารอบว่าผมกับไอ้คุณโบ๊ทนี่มีอะไรเกินเลยนอกจากเพื่อนพี่น้องหรือเปล่า ผมว่าผมตอบได้แบบเต็มปากเต็มคำโดยที่ไม่ต้องคิดเลยสักนิดว่า “ไม่” แต่ทำไมนะ ใจมันโหวงๆ ชอบกล... ทุกทีที่พวกเพื่อนๆ แซวกัน ผมก็ปฏิเสธออกไปแบบนี้แหละ แต่ทำไมคราวนี้มันถึงรู้สึกต่างกัน
โต้งถามผมว่า “ทำไมพี่โบ๊ทถึงไม่มีแฟน”... อืมมม ผมเองก็ตอบไม่ได้หรอก เพราะว่าผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมไม่มีแฟน เห็นมีแต่กิ๊กไปทั่ว น้องนั้น น้องนี้ น้องนู้น น้องโน้นนนนนนน เยอะแยะไปหมด แต่ก็ไม่เห็นลงเอยกับใครจริงจังเลยสักคน หรือว่าจะยังลืมพี่ออยไม่ได้?... อืมมมม น่าคิด
โต้งบอกว่า “พี่โบ๊ทน่ารัก”... หึ! ผมละอยากจะอ้วก ไอ้ลิงภูเขาเนี่ยนะน่ารัก ขอโทษเหอะ ผมน่ารักกว่า หล่อกว่าตั้งเยอะ เทียบกันเลยมา โธ่!!! อะๆ ผมไม่ได้อยากให้โต้งมาชอบผมแทนหรอกนะ มันสยึ๋มกึ๋ยยังไงก็ไม่รู้ ฮ่าๆ... เฮ้อออออ
.
.
“คุณโบ๊ท” ร่างเล็กเอ่ยเรียกร่างสูงที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ โดยที่ไม่หันหน้าไปมอง
“...” แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ร่างสูงลืมตาขึ้นมาหลังจากที่ต้าร์เอ่ยเรียกแต่ก็ยังทำนิ่งอยู่อย่างนั้น
“คุณโบ๊ท” คราวนี้หันไปค้อนร่างสูงที่แกล้งเนียนหลับอยู่ ถ้าไม่เกรงใจคงยันตกเตียงไปแล้ว น่าหมั่นไส้จริงๆ ไอ้เนื้อหอม!!... เอ่อ ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย!!
“...”
“รู้หรอกน่า ว่ายังไม่หลับ”
“...” ไหนๆ ก็โดนจับได้แล้วจะขอเนียนอีกสักหน่อยก็แล้วกัน ว่าแล้วโบ๊ทก็เลยลุกขึ้นมานั่งนิ่งหลับตาก่อนจะทำท่าง่วงนอนสุดชีวิต
“ยังจะเนียนอีกนะ”
“ห๊าววววววววว อะไรเนี่ย คนกำลังหลับสบายๆ”
“เหรอ สบายเหรอ แอบเข้าห้องคนอื่นเนี่ย ทำให้หลับสบา...” ยังพุดไม่ทันจบก็...
“แอ๊ก!!” โบ๊ททิ้งตัวลงไปนอนแลบลิ้นทันทีที่ต้าร์พูดถึงเรื่องแอบเข้าห้อง
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่ต้องมาแกล้งตายเลยนะ!!!” ว่าแล้วก็เข้าไปเขย่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ร่างสูงที่นอนแลบลิ้นอยู่จนตัวสั่น
แรงเขย่าเริ่มจะรุนแรงขึ้นจนโบ๊ทรู้สึกได้ว่าหากไม่เลิกแกล้งตายซะตอนนี้ เขาอาจต้องช้ำในด้วยน้ำมือของไอ้เปี๊ยกนี่แน่ๆ แค่นี้เครื่องในก็สลับที่กันมั่วไปทั้งตัวแล้วมั้ง... ว่าแล้วก็แขนแกร่งทั้งสองรวบตัวร่างเล็กเอาไว้
“เฮ้ยยยย ปล่อย” นั่นไง เริ่มโวยวายอีกแล้ว
“เอ็งก็หยุดเขย่าก่อนดิ จะช้ำในตายจริงๆ แล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆๆ ช่วยไม่ได้ เรียกดีๆ แล้วดันเกรียนแกล้งตายทำไมละ”
“ก็คนกำลังนอนอะ มากวนทำไมเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆๆ ยังจะโกหกอีก รู้หรอกน่าว่ายังไม่หลับอะ...”
“แล้วเรียกทำไมอะ ไม่ไปคุยกับโต้งต่อเหรอ”
“โอ้ยยยย เขากลับไปถึงบ้านจนแพ็คกระเป๋าบินไปอเมริกามาสามรอบแล้วมั้ง”
“เหรอออออ กลับไปนานขนาดนั้นเชียว” ใจหนึ่งก็อยากจะโบกหัวมันสักทีสองที กวนประสาทนัก แต่ก็นะ มือไม่ว่าง กำลังโอบกำลังรัดร่างเล็กอยู่... เฮือก!!!
“อืมมมมมม... ขอถามอย่างดิ”
“ว่า?”
“ทำไมคุณโบ๊ทไม่มีแฟนสักทีละ... ยังรักพี่ออยอยู่เหรอ”
“ก็... เปล่า... ไม่ได้รักออยแล้ว ไม่ได้รักมานานแล้วด้วย...”
“แล้วทำไมไม่มีแฟน”
“ก็... ไม่มีใครนี่”
“ไม่มีได้ไง เห็นมีคนโทรหาตั้งหลายคน น้องคนนั้น น้องคนนี้... อะ มีผู้ชายโทรมาด้วยนี่ จำได้ที่เคยให้ผมรับสายแทนอะ ทิ้งน้องเขาแล้วเหรอ”
“ไม่มีเว้ย! เดี๋ยวเหอะ!” อีกละ อยากโบกเกรียนมันเหลือเกินแต่มือมันไม่ว่าง!!!
“ฮ่าๆ ผมว่า... คุณโบ๊ทไม่จริงจังกับใครมากกว่ามั้ง”
“...ก็... อยู่แบบนี้มันก็สบายดีแล้วนี่” น้ำเสียงร่างสูงดูจริงจังมากขึ้น ไม่มีวี่แววของการพูดเล่นหลงเหลืออยู่ มีแค่เพียงรอยยิ้มบางๆ เท่านั้น
“แบบนี้?” ร่างเล็กถามย้ำพลางมองสภาพของตัวเองที่อยู่ในอ้อมแขนของร่างสูง... แบบนี้
“อืม แบบนี้... เฮ้ย ไม่ใช่ๆๆๆ” ร่างสูงตอบแต่ก็ต้องตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไอ้ “แบบนี้” ณ ตอนนี้มันอยู่ในสภาพไหน ว่าแล้วก็ปล่อยแขนออกจากร่างเล็ก...
ทั้งสองนอนหงายผึ่งอยู่บนเตียงหลังจากที่ผละออกจากกัน หันมามองหน้ากันแล้วก็หลุดเสียงหัวเราะออกมากันทั้งคู่... หัวเราะทำไม... ไม่มีใครรู้เหตุผล...
.
.
.
เช้าวันถัดมา ร่างสูงตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอร่างเล็กอยู่ข้างๆ แล้ว ได้ยินแต่เสียงฝักบัวดังมาจากห้องน้ำ ได้ยินเช่นนั้นก็พลันสงสัยว่าไอ้เปี๊ยกทำไมตื่นเช้า แถมอาบน้ำด้วย อย่างกับว่าจะออกไปข้างนอกอย่างนั้นแหละ...
โบ๊ทลุกขึ้นมานั่งหัวฟูแล้วบิดขี้เกียจสักนิดพอเป็นพิธี... ทำไมเตียงไอ้เปี๊ยกมันถึงนอนสบายแบบนี้นะ... คิดไปคิดมาก็นึกอยากจะทิ้งตัวลงนอนต่ออีกสักหน่อยแต่...
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอลุง” นั่น กวนแต่เช้าเลยนะไอ้แสบ
“...” ร่างสูงไม่ตอบอะไร เพียงแค่พยายามถลึงตาใส่ร่างเล็ก
“ฮ่าๆๆๆๆ นั่นพยายามทำให้ตาโตแล้วใช่ไหม” ร่างเล็กเดินเช็ดหัวไปก็ขำกับท่าทางอันแสนไร้ประโยชน์ของร่างสูงไป
“เออ ใครจะไปตาโตอย่างเอ็งละวะ ตี๋อะไรตาโต... ประหลาด”
“หึ อิจฉาละสิ” พูดจากวนประสาทไม่พอ ยังเดินเข้ามาใกล้ไม้ใกล้มืออีก
“อิจฉาตายอะ ตัวแค่นี้มีอะไรให้น่าอิจฉา? หือออ”
“เฮ้ยยยยย อย่าเล่นนอกเรื่องดิ พูดเรื่องตากันอยู่ ไม่ได้พูดถึงความสูงนะว้อย”
“หึหึหึ”
“ชิ”
“แล้วนี่จะไปไหนเนี่ย”
“จะไปสยาม นี่จะสิบโมงแล้ว คุณโบ๊ทก็ลุกไปอาบน้ำซะสิ จะได้ไปไม่ช้า เดี๋ยวไอ้โจมันจะบ่นเอาอีก”
“ห๊ะ? นี่คือคำชวนใช่มะ” ไม่งงก็แปลกแล้วละ อยู่ๆ ก็ไล่ให้ไปอาบน้ำ ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ไม่มีเท้าความอะไรทั้งสิ้น
“ไม่ได้ชวนไม่ได้อะไรทั้งนั้นแหละ... จะไปหรือไม่ไปว่ามาเลย”
“โห แบบนี้มันออกแนวขืนใจนะเนี่ย”
“อะไร ใครจะไปขืนใจคุณ... ที่บอกให้ไปด้วยกันเนี่ยก็เผื่อว่าจะได้ไม่ต้องแอบตามไปอีกไง” ฉึก ฉึก ฉึก โดนไหมละไอ้คุณโบ๊ท
“ฮ่าๆๆๆๆ ขี้ตู่วะ ใครจะไปแอบตามไอ้แสบอย่างเอ็ง” ร่างสูงหัวเราะกลบเกลื่อน
“ลิงมั้ง!” นั่นไง โดนไปอีกดอก
ร่างสูงเถียงไม่ออก ก็เลยต้องใช้กำลังไปตามระเบียบ... พุ่งเข้าชาร์จร่างเล็กที่ยืนลอยหน้าลอยตาอยู่ปลายเตียง เขาคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่ต้าร์ใช้เช็ดหัวนั้นมาปิดหน้าต้าร์แล้วดึงปลายทั้งสองด้านไปด้านหลังเพื่อให้ผ้าที่คลุมหน้าตึงก่อนจะใช้มืออีกข้างปิดจมูกและปากของร่างเล็กอย่างโหดร้าย... “ตายซะไอ้เปี๊ยก!!!!”
กว่าจะได้ไปอาบน้ำก็ได้ออกกำลังกายกันจนเหงื่อออก... เอ่อ ได้ข่าวว่ากีต้าร์เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จนะนั่น...
.
.
เวลาสิบเอ็ดโมงกว่าๆ รถเก๋งสีดำสุดรักสุดหวงของโบ๊ทก็เคลื่อนล้อออกจากคอนโดฯ โดยมีจุดหมายที่สยามพารากอน
“จะไปทันไหมเนี่ย ไอ้โจมันนัดไว้เที่ยง ไปสายก็ต้องโดนมันบ่นหูชาแน่ๆ”
“ชิลๆ น่า”
“ชิลอะไรละ... เพราะคุณโบ๊ทอะแหละ มัวแต่เล่นอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เสียเวลาชะมัด”
“ไม่รู้สิ โบ๊ทไม่เดือดร้อนสักหน่อย”
“ใช่สิ!!!! คนโดนบ่นไม่ใช่คุณโบ๊ทนี่!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ โชคดีนะน้อง”
ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ร่างสูงก็ซิ่งจนมาถึงสยามพารากอนได้ตามเวลา ช่วยให้ไอ้เปี๊ยกไม่ต้องโดนเพื่อนบ่นจนได้สินะ
.
.
“ต้าร์... ไอ้ต้าร์... ไอ้เชี่ยต้าร์” โจตะโกนเรียกเพื่อนสนิทที่ตาเซ่อมองไม่เห็นเขาและทีที่ยืนรออยู่ ณ จุดนัดหมาย... มองซ้ายมองขวาอยู่นั่นแหละ ไอ้ตาถั่ว! กว่าจะเห็นก็ทำเอาโจปล่อยสัตว์ไปหลายตัว
“พี่โบ๊ทหวัดดีคับ” ทีทักทายรุ่นพี่คนสนิทของเพื่อนสนิท การที่เขาเห็นโบ๊ทมายืนอยู่ตรงนี้ ณ เวลานี้นับได้ว่าเป็นสิ่งที่อยู่ในความคาดหมายของเขาและโจอยู่แล้ว... ถ้าเจอต้าร์แล้วไม่เจอพี่โบ๊ทเนี่ยสิ เรียกว่าแปลก
“เออ ดีเว้ย... ไงไอ้ที วันนี้จะเดินมาเหล่สาวสยามละสิ”
“แหม่พี่ มันก็ต้องมีกันบ้าง พวกผมมันโสด” ทีกล่าวพลางดึงโจมาโอบไหล่ แสดงออกว่านี่แหละทีมเดียวกัน
“ใช่ๆ คนมันโสด” กีต้าร์เสริมพร้อมเดินเข้าจับบ่าอีกด้านของโจ เรียกได้ว่าเป็นการรวมทีมหนุ่มโสด อะไรประมาณนั้น แต่ดูเหมือนทีและโจจะไม่ค่อยอยากร่วมทีมนะ เพราะว่าเห็นผลักไสต้าร์ให้ออกจากทีมไปซะงั้น ร่างเล็กโวยวายไปตามประสาที่โดนกีดกัน แต่ก็ได้รับคำตอบจากโจว่า “ทีมนี้เฉพาะคนโสดเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ” ทำเอาโบ๊ทยืนขำก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคำพูดมันดูทะแม่งๆ ยังไงชอบกลนะ... โบ๊ทกับต้าร์ก็โสดนะ... ใช่ไหม... อืมมมม ใช่สิ
“นี่ยืนรออะไรกันนะ” โบ๊ทนึกสงสัย ก็พวกเขามากันครบแล้วนี่ จะรออะไรอยู่
“เออ รออะไรกันวะ หิวแล้วนะเนี่ย” โจเองก็สงสัย
“รอโต้งไง” ต้าร์ตอบ
“อ้าว โต้งมาด้วยเหรอ”
“อือ พอดีเมื่อวานเจอโต้งนะ ก็เลยชวนให้มาด้วยกันเลย”
“อืมๆ... ว่าแต่... ดรีมมาป่าววะ” นั่นไง งูโผล่เชียวนะที
“ไม่รู้วะ ไม่รู้โต้งจะชวนมารึเปล่า... แต่กูว่าเขาคงไม่ชวนหรอก กลัวต้องมาเจอปีศาจเกรียนอย่างพวกมึง” ต้าร์ว่าพลางชี้หน้าเพื่อนสนิททั้งสอง
“โหยยยย ไอ้เทวดา” ทีเปิด
“ไอ้เทพบุตร” โจตาม
“ไอ้ผู้ชายที่แสนดี” ทีเสริม
“ไอ้เลิศเลอ” โจยิง
“ไอ้เพอร์เฟคท์” ทีรับ
“เออ ขอบใจ” นั่น เขาด่ายังจะไปยิ้มรับอีกนะ
“กูประชด!!” ทีกับโจประสานเสียง
“ไอ้เปี๊ยก” เอ่อ... ก่อนหน้านี้เป็นทีกับโจพูดสลับกันอย่างกับเตี๊ยมกันมาอย่างดี แต่อันสุดท้ายนี้ปิดท้ายโดยคุณโบ๊ทเอง เนียนๆ สอดเข้ามาทำกำไร... ทำเอาต้าร์หันควับเลยทีเดียว
.
.
รออยู่เพียงไม่นาน ร่างโปร่งก็เดินมาพร้อมกับดรีมเพื่อนสาวสุดสวยพิชิตใจหนุ่ม (แต่หัวใจ Y ตัวแม่) เข้ามาถึงก็ออกปากทักทายโบ๊ทก่อนเลย... วันนี้แหละ เขาตั้งใจไว้ว่าจะเป็นจุดเริ่มต้น เขาจะนับหนึ่งในวันนี้ มันคือภารกิจเพื่อตีซี้พี่โบ๊ท... ส่วนดรีม หลัจากที่โต้งโทรไปเล่าให้ฟัง ก็ตั้งใจไว้ว่าจะช่วยเพื่อนอย่างเต็มที่ และการที่ดรีมมาด้วยในวันนี้ก็เพื่อสอนมวยให้กับโต้งโดยเฉพาะ... แต่ส่วนหนึ่งก็มาด้วยความหวังว่าจะได้เห็นภาพชวนจิ้นระยะประชิดแบบติดขอบสนามเลยทีเดียว...
“ดรีมทานข้าวมารึยัง หิวไหม” แหม่ๆ ไอ้ที เอ็งนี่นะ เพื่อนเยอะแยะไม่ถาม ถามแต่สาวนะเอ็ง
“หิวค่ะ เราไปหาอะไรทานกันก่อนไหม” ดรีมตอบพร้อมรอยยิ้ม... ทำเอาหนุ่มๆ ในกลุ่มแทบละลายไปเลยทีเดียว ไอ้เปี๊ยกก็ไม่เว้น
ว่าแล้วไอ้แป๊กเสียบและคณะก็เดินหาร้านอาหารที่ถูกใจ จนไปเจอร้านหนึ่งที่ขึ้นป้ายว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-----------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
หลังจากที่ร่างสูงกับร่างเล็กนอนคุยกันอยู่บนเตียง ความง่วงก็เริ่มเข้าโจมตีหนังตาของร่างเล็ก หรี่ตามองดูนาฬากาข้อมือก็บอกว่าตอนนี้มันเที่ยงคืนกว่าจนเกือบจะตีหนึ่งแล้ว...
“นอนแล้วนะ” ร่างเล็กตัดบทแล้วก็ยัดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มก่อนจะหันหลังให้ร่างสูงที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆ
“อือ... ฝันดีละกัน” เห็นร่างเล็กง่วง เขาก็เลยพลอยง่วงไปด้วย อย่างกับเป็นโรคติดต่ออย่างนั้นแหละ
“ฝันดี” ร่างเล็กตอบกลับมาเสียงเอื่อย
ร่างสูงนั่งจ้องร่างเล็กอยู่สักพักก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่มันไม่ถูกต้อง... ไอ้เปี๊ยกมันยังไม่ได้อาบน้ำ!
“ต้าร์”
“หือ” ต้าร์หันหน้ามาตามเสียงเรียก
“อย่ามาเนียน เอ็งยังไม่ได้อาบน้ำ”
“แอ๊ก!!” เมื่อโดนทักเช่นนั้น ต้าร์ก็เลยแกล้งตาย ยืมท่าไอ้คุณโบ๊ทมาเป๊ะๆ เลย... นอนลิ้นห้อยเชียว
“ไม่ต้องมาแกล้งตายเลยนะ!!!” :angry2:
-----------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
รู้สึกว่าตอนนี้จะดูสดใสกว่าตอนสองตอนก่อนหน้านี้นะครับ หวังว่ามันคงจะช่วยแต้มรอยยิ้มให้กับทุกคนได้นะครับ :m13:
@BeeRY ยังนะ ยังไม่มีมาม่าสักหน่อย... ตอนนี้กำลังต้มอยู่ไว้เสิร์ฟแล้วจะบอกนะ :z2:
@imonkey mc แต่ผมเดาว่าที่โต้งรับมือได้ยากสุดคงจะเป็นโบ๊ทเปลือยบนนี่แหละ :m25:
@pizza2011 ไม่มีหรอกครับ 3P นะ... สงสารต้าร์มัน ถั่วต้มจะเละซะก่อน :m20:
@คราส "พยายามจะเชื่ออยู่ว่าสองคนนั้นไม่ได้มีอะไรกัน"... ชอบคำว่าพยายามในประโบคนี้มากครับ :m4:
@namtarn11 ขอบคุณครับที่แวะเข้ามาอ่าน และขอบคุณอีกร้อยครั้งที่เม้นท์นะครับ... :pig4: ... ส่วนเรื่องไอ้ต้าร์ก็ปล่อยให้มันเกรียนไปแบบนี้ละกันนะครับ :laugh:
-
_________________________
250 พอดี... บวกแรกในชีวิตเลย เย่ !!! :laugh:
ตอนนี้ตาร์เริ่มมีซัมติงวรองและ
หวานเบาๆ มีก่งมีกอด :o8:
โต้งจะจีบพี่โบ๊ทยังไง ลุ้นยิ่งกว่าหวยออก
เพราะเราจะได้รู้ว่า โต้งอยากดูแลโบ๊ท หรืออยากให้โบ๊ทดูแล :laugh:
-
อิพี่โบ๊ทมันจะรู้ตัวมั๊ยเนี่ยะว่าต้าร์ใส่พานถวายให้โต้งไปแล้วน่ะ
ถ้ารู้จะทำยังงัยเนี่ยะ จับต้าร์กดเลย มึนดีนัก
-
ว๊ากกกกกก แอบโอบกันเนียนๆๆ o18
แล้วเมื่อไรจะรู้ใจกันสักทีง่ะ :impress2:
-
เต็มบทแล้วครับ มาดึกนิดนึง ไม่ว่ากันนะครับ :z10:
เจอกันตอนหน้าครับ สำหรับตอนนี้... ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับ :bye2:
:a12: :a12: :a12: :a12: :a12: :a12: :a12:
-
ม่ายล่ายหลั่งจายเลยว่ะ ว๊ากกกก ทำไมต้องเชียร์โต้งให้โบ๊ทด้วยนะ
-
โบนัสน่ารักอีกเเล้ว
ขนาดจะนอน..ตาร์ก็ยังไม่วาย เกรียนใส่โบ๊ทอีกน่ะ จริงๆเลย "มุกเเกล้งตายเนี่ย!!!!" :jul1:
ปล. ฝันดี ราตรีสวัสดิ์น่ะครับลูกเป็ดทุกคน รวมถึงคุณ FlapJack ด้วย :กอด1:
-
จากตาร์:ผมไม่ได้อยากให้โต้งมาชอบผมแทนหรอกนะ
แต่เค้าอยากนะ :laugh:
:pig4:
-
อือออ ทั้งโบ๊ทและต้าร์เป็นธรรมชาติมากๆ เค้าเชื่อนะว่าทั้งสองคนไม่ได้คิดอะไรกัน จริงจริ๊ง
ต้าร์มันออกจะใสซื่อ ความรู้สึกซับซ้อนมากกว่าพี่น้อง ตาร์มันคิดไม่ได้หรอก ยากเกิน มีบ้างก็แค่สงสัย :jul3:
หันมาเชียร์โต้งจะทันมั๊ยนะ ดีเลิศ ประเสริฐศรี พ่อเทพบุตร อันนี้พูดจริงไม่ได้ประชด :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้รู้ว่า ไม่ต้องเห็นหมีก็แกล้งตายได้ :z2:
-
ลุ้นให้โบ๊ทกะต้าร์เป็นเเฟนกันเสียที เหอๆเเต่คงอีกนาน
ป.ล.คนอ่านก็ดีใจที่จะไม่มี3พี 55+
-
ลุ้นๆๆ ว่าโต้งจะจีบคุณโบ๊ทอย่างไง
หรือคุณโบ๊ทจะหึงและเข้าใจผิดอีกนะ
-
โต้งรุกเลย55555
-
โอ้วววว มีคนช่วยเจ้าโต้งเยอะจริงๆนะเนี่ยยยย
แล้วอย่างนี้พี่โบ๊ทจะรอดเร้อออออ งื้ออออ ม่ายยยยยยย
"อยู่แบบนี้" กันบ่อยๆสิคุณโบ๊ทน้องต้าร์ คิคิคิคิ
-
รับปากโต้งว่าจะช่วยแล้วมารู้สึกโหวง ๆ เหวง ๆ ได้ไงน้องต้าร์
เริ่มเสียดายคุณโบ๊ทใช่ไหมล่ะ
-
อยู่แบบนี้ที่คุณโบ๊ทบอกมันก็ดีแล้วจริงๆนั่นแหละ
แบบที่โลกนี้มีกันอยู่แค่สองคน :o8:
ถึงมีคนอื่นแทรกเข้ามาก็ไม่แคร์อ่ะ แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าสองเกรียนมันคิดเหมือนเราหรือเปล่าเนี่ย :serius2:
กดบวกค่ะ มิได้กดให้นานแล้ว :กอด1:
-
คุณพี่โบ๊ทจะโดนโต้งนับหนึ่งอยู่แล้ว ต้าร์ยังไม่รู้สึกตัวอีก
แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้าไม่มีโต้งเข้ามาคู่นี้อาจจะไม่รู้ใจตัวเองไปจนเรียนจบก็ได้
งั้นมีโต้งแหละดีแล้ว ได้รับแรงกระตุ้นจากโต้งเยอะๆ รับรองคู่โบ๊ทต้าร์ไฟติดแน่ๆ โฮะ โฮะ โฮะ o13 o13 o13
-
เมื่อต้าร์จะเริ่มหึงเล็กๆ
เมื่อโต้งจะเริ่มออกศึกรัก
เชียร์ใครดีเนี่ย
ปล. ยังไงก็ต้าร์ล่ะนะ ^^
-
คิดว่าถ้าโต้งคู่กับโบ๊ท แล้วมันจะ เอ่อ... นะ ตัวใหญ่ทั้งคู่่ ชวนสยองพิลึก
ต้าร์เริ่มรู้สึกนิดๆ แล้วอ่ะดิ คริ คริ แต่อย่าให้มันช้านักนะจ๊ะ นอนอยู่ด้วยกันออกจะบ่อยเนอะ
ขอบคูนนนค่าาาา
-
LOVE HIGH STORY – 20 – Step Aside | หลีกทาง
ชายหนุ่มทั้งห้าและหญิงสาวอีกหนึ่งเดินเข้าร้านข้าวแกงกะหรี่ชื่อดังหลังจากที่ยืนรอคิวมาได้สักพัก แต่ด้วยความที่ร้านมีพื้นที่จำกัดจึงไม่มีโต๊ะสำหรับคนทั้งหกคนให้นั่งร่วมโต๊ะกันในโต๊ะเดียว ดังนั้นพวกเขาจึงต้องนั่งแยกโต๊ะ... ว่าแต่ใครจะนั่งกับใครบ้างละ?
เอาละ เรามาดูกัน... ตอนนี้เรามีสองโต๊ะ โต๊ะละสี่ที่นั่ง และเรามีคนอยู่หกคน...
แน่นอนว่าดรีมกับโต้งต้องนั่งด้วยกัน เช่นเดียวกับคู่ “รัก-ยม” ทีกับโจที่ปกติจะไม่แยกกันนั่งแน่ๆ อยู่แล้ว และเหลือคู่ต้าร์กับโบ๊ทที่ปกติก็แทบจะหนีบกันไปไหนมาไหนอยู่เสมอ...
อันที่จริงการเลือกที่นั่งมันเกิดขึ้นไวมาก นับเป็นการประมวลผลอันรวดเร็วของสาววายตัวแม่ที่พยายามจะช่วยเพื่อนของเธอพิชิตใจหนุ่มรุ่นพี่... ทุกอย่างดูเนียนราวกับไม่ได้มีแผนอะไรสักนิด.. แต่... ดรีมรวบแขนโต้งให้รีบเดินเข้าไปนั่งโต๊ะเดียวกับโบ๊ททันทีที่โบ๊ทเลือกโต๊ะ... ทำให้ต้าร์ที่กำลังจะเข้าไปนั่งตรงข้ามกับโบ๊ทต้องชะงักเพราะโดนดรีมลากโต้งเข้าไปนั่งตัดหน้าเขาเสียก่อน...
...เอาละเราไปดูกันว่ามันมีผลกระทบอย่างไรบ้าง
หนึ่ง... ทีกับโจ... ตอนแรกพวกเขาตั้งใจว่าจะนั่งโต๊ะเดียวกับดรีม กะว่าจะเทคแคร์ทำคะแนนให้โดนใจสาวดรีมสักหน่อย ว่างั้นเถอะ... แต่โต๊ะที่ดรีมนั่งเหลือที่ว่างเพียงที่เดียวเท่านั้น ทีก็เลยดึงแขนโจให้ไปนั่งโต๊ะข้างๆ แทน... เข้าอีหรอบ “ข้าอด เอ็งก็อย่าหวังว่าจะได้” นั่นแหละ
สอง... กีต้าร์... เขาโดนตัดหน้าไปในวินาทีสุดท้าย เลยได้แต่ยืนเหวออยู่ตรงนั้น เมื่อทีกับโจเห็นว่าเพื่อนตัวเล็กไม่นั่งสักที ก็เลยจัดการลากให้ไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยซะเลย...
ดังนั้น แต่ละโต๊ะจึงมีคนนั่งอยู่โต๊ะละสามคน... โบ๊ท-ดรีม-โต้ง และ ต้าร์-ที-โจ...
...มันก็ลงเอยด้วยประการฉะนี้แล...
.
.
ด้วยความที่ดรีมเข้าใจผิด คิดไปเองว่ากีต้าร์สนับสนุนและยินดีช่วยเหลือโต้งในการจีบโบ๊ทอย่างเต็มที่ ดรีมจึงไม่เห็นว่าการแย่งที่นั่งต้าร์ในวันนี้จะมีอะไรเสียหาย... มิหนำซ้ำยังหันไปยิ้มแล้วขยิบตาให้ต้าร์เป็นเชิงว่า “รู้กัน” อีกด้วย ไอ้เปี๊ยกนี่ก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย นึกจะมาฉลาดน้อยเอาอะไรวันนี้ก็ไม่ทราบได้ เห็นเขายิ้มมา ก็ยิ้มตอบไปซะงั้น... ถึงจะดูเป็นยิ้มแห้งๆ ที่เกิดจากความไม่เข้าใจว่า “ดรีมจะยิ้มและขยิบตาให้เขาทำไม” ไปสักหน่อยก็เหอะ
ส่วนร่างสูง เมื่อเห็นต้าร์โดนดึงไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งก็ไม่ได้เอะใจอะไร... คนที่ดึงไปก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนสนิทก๊วนเกรียนของไอ้เปี๊ยกมันทั้งนั้น นอกจากนี้ โต๊ะที่นั่งก็แถบจะติดกัน เพียงแค่มีทางเดินกั้นกลางก็เท่านั้น ไม่ได้ไปไหนไกลเลย
.
.
“รับอะไรดีค่ะ” พนักงานสาวเข้ามารับออร์เดอร์ ถึงจะดูเหนื่อยเพราะต้องวิ่งวุ่นรับแขกที่แน่นเต็มทุกโต๊ะ แล้วไหนจะที่ยืนรอคิวอยู่อีกก็ไม่น้อย แต่เธอก็ยังพยายามยิ้มให้กับแขกทุกคน... น่านับถือจริงๆ... สู้ๆ นะจ๊ะ (เกี่ยวกัน?)
“ผมเอาข้าวแกงกะหรี่หน้าไก่ทอด เพิ่มไก่กรอบ... เผ็ดระดับสี่ครับ... น้ำ ผมขอเป็นชาเขียวสูตรธรรมชาติครับ” ร่างสูงหันไปสั่ง
“อืมมมม เอาเหมือนกันหนึ่งที่ค่ะ แล้วก็เอาหน้าปลาทอด ลดข้าว เผ็ดระดับสอง หนึ่งที่ค่ะ... ส่วนน้ำ ขอเป็นชารสหวานค่ะ” สาวดรีมจัดการออกปากสั่งให้โต้งและตัวเธอเองเสร็จสรรพ... โต้งหันไปมองหน้าเพื่อนสาวที่สั่งให้เขาไปเรียบร้อยโดยที่ไม่ถามเขาสักคำว่าเขาจะสั่งอะไร... แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือสายตาและรอยยิ้มที่เหมือนจะบอกเขาว่า “เฉยๆ เถอะน่า ฉันจัดการเอง”
“พี่โบ๊ทชอบกินหน้าเดียวกับโต้งเลยอะ... ใช่ไหมโต้ง” ดรีมเปิดประเด็น ทำเอาโต้งวิญญาณแทบหลุดจากร่างด้วยความที่แค่นั่งร่วมโต๊ะกันก็แอบเกร็งแล้ว ยังจะมาโดนโยนมุขสดแบบนี้อีก... จะเอาสติที่ไหนไปรับทัน
“อะ... เอ่อ...เออ ใช่ๆๆๆ” ตอบไปอย่างนั้นแต่ในใจกลับหิวหน้ากุ้งทอดกับมะเขือม่วงมากกว่า แถมเผ็ดระดับสี่เนี่ยนะ เขาจะกินได้ไหมเนี่ย... แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตามน้ำ
“ก็ไม่เชิงว่าชอบหรอก ทุกทีกินหน้าปลาทอด แต่คราวนี้ลองสั่งตามไอ้เปี๊ยกมันนะ เคยมากินกันแล้วของมันได้เยอะดีทั้งๆ ที่ราคาเท่ากัน ฮ่าๆ” ร่างสูงตอบพร้อมรอยยิ้ม
“แล้ว... วันนี้เราจะไปไหนกันบ้างอะคะ”
“อืมมมม พี่ก็ไม่รู้นะ... อันที่จริงเพิ่งจะรู้ว่าจะมาสยามกันก็เมื่อเช้านี้เอง ตื่นมาไอ้เปี๊ยกก็ไล่ให้ไปอาบน้ำเลย”
“อ้าว พี่โบ๊ทอยู่บ้านเดียวกับต้าร์เหรอคะ”
“เปล่าหรอก อยู่ห้องตรงข้ามกันนะ แต่เมื่อคืนนี้ไปนอนห้องต้าร์”
“อ้อ...” ดรีมตอบเพียงสั้นๆ แต่ในหัวนี่คิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ ดูจากตาที่เป็นประกายนั่นสิ...
“ห้องต้าร์สวยมากนะดรีม ห้องโคตรสะอาดเลย” โต้งเสริม
“อือ ไอ้เปี๊ยกมันเนี๊ยบ ไปทำห้องมันรกนิดๆ หน่อยๆ นะ บ่นไปทั้งวัน ฮ่าๆๆๆ” โบ๊ทตอบติดตลก แต่ดรีมชักจะรู้สึกตลกไม่ออก... ก็พี่โบ๊ทดันพูดถึงแต่ต้าร์... คำก็ไอ้เปี๊ยก สองคำก็ไอ้เปี๊ยก... ไม่ได้การ ต้องเอาโต้งเข้าไปแทรกในเซลล์สมองของพี่เขาสักหน่อย ว่าแล้วก็...
“เดี๋ยวดรีมไปห้องน้ำก่อนนะ”
“อืมๆ”
“โต้ง ดรีมไปเข้าห้องน้ำนะ”
“ให้ไปเป็นเพื่อนป่าว”
“ไม่เป็นไร ฉันควงแกจนเบื่อละ เดี๋ยวควงต้าร์ไปดีกว่า... แกอยู่นี่แหละโต้ง เฝ้ากระเป๋าให้ฉันด้วย” ดรีมจับแขนร่างโปร่งพร้อมสายตาที่สื่อว่า “ฉันให้โอกาสแกอยู่กับพี่เขาสองต่อสอง จงทำคะแนนซะเดี๋ยวนี้”
“เฮ้ย” โต้งหันไปตอบรับแต่ก็ส่งสายตาคัดค้านกลับไป... สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงรอยยิ้มและแรงบีบเชิงให้กำลังใจที่แขน... ว่าแล้วก็ลุกออกจากโต๊ะไปก่อนจะชวนกึ่งบังคับให้ต้าร์ไปห้องน้ำเป็นเพื่อน... ไอ้เปี๊ยกก็เดินตามไปแบบงงๆ
ระหว่างที่เดินไปนั้น สายตาสาววายตัวแม่ก็แอบวิเคราะห์พิจารณาร่างเล็กที่เธอสงสัยอยู่ลึกๆ ว่าจะมาเป็นอุปสรรคความรักของเพื่อนสนิทของเธอ... ถึงโต้งจะบอกว่า “ต้าร์ยินดีรับฟังและให้คำปรึกษา” ก็เหอะ แต่จากเรดาร์ Y ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดนี้มันร้อง ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด เวลาที่พี่โบ๊ทกับต้าร์อยู่ด้วยกันตลอดเลยนะสิ อืมมมมม...
.
.
ต้าร์นี่น่ารักจังเลยนะค่ะ... ตาโต ปากสีสด ขาวด้วย... หน้าตาดูแล้วไม่ถึงกับ “หล่อน่ารักขั้นเทพ” แต่ก็นับได้ว่ามองเพลินอยู่ไม่น้อย แถมนิสัยดี สดใส กวนๆ เกรียนๆ แบบนี้ น่าจะเข้าค่ายสเปคเมะอยู่ไม่น้อย... ทำไมโต้งถึงมองข้ามไปได้นะ ฉันละไม่เข้าใจ! ในการ์ตูน Y เรื่องไหนพระเอกหล่อเลิศอย่างโต้ง ยังไงก็ต้องหลงเคะน่ารักๆ แบบนี้ทั้งนั้นแหละ แต่นี่ดันทะลึ่งไปชอบเมะด้วยกันซะงั้น... แต่... อืมมมมม ก็พอถูไถแหละ เพราะว่าพี่โบ๊ทเองก็ดูเหมาะกับเมะหน้าหวานอยู่ไม่น้อย แบบว่าหน้าตาติดหวานกว่าเมะทั่วๆ ไป ไม่ได้เท่สมาร์ท แต่ก็ได้หุ่นแมนๆ นั่นมาช่วยได้ไม่น้อย เอาเหอะ สรุปว่าพี่โบ๊ทเนี่ยถ้าอยู่กับต้าร์ก็เหมาะจะเป็นเมะ แต่ถ้าอยู่กับโต้งก็กลายเป็นเคะได้เหมือนกัน... อุยยยย เลือดกำเดาจะราดค่ะ!!
ปัญหาคือไอ้เจ้าโต้งเนี่ยค่ะ มันไม่เคยจีบใคร มีแต่เป็นฝ่ายโดนจีบก็เลยจีบใครไม่เป็น ไม่กล้าด้วย... แล้วก็ดันมาหลงพี่โบ๊ทที่ดูยังไงก็น่าจะจับกดยากไม่น้อย... อืมมม แบบนี้เรียกว่างานช้างค่ะ แต่ก็เอาเหอะ ฉันก็อยากให้เพื่อนฉันสมหวังนะ มันก็เป็นคนดี จิตใจดี หน้าตาดี รวยด้วย แต่ดันมาอาภัพรักเพราะว่าไม่กล้าแสดงออกเท่าที่ควร... เฮ้อออออออ
เอาละ ถึงห้องน้ำละ เดี๋ยวขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ... อะ หยุดเลยนะ ไม่ต้องตามเข้ามา จะบ้าเหรอ!
.
“ต้าร์เข้าห้องน้ำไหม”
“ไม่อะ เราไม่ปวด”
“งั้นรอเราตรงนี้นะ แปบเดียว”
“อือ”
.
.
ผู้หญิงนี่พิลึกดีนะครับ จะเข้าห้องน้ำก็ต้องหาเพื่อนมาด้วยกัน แล้วดูดิลากใครมาด้วยไม่ลาก มาเลือกผมที่เป็นผู้ชายเนี่ยนะ แถมไม่ได้สนิทอะไรกันอีกสักหน่อย ทำไมไม่เลือกโต้งให้มาด้วยกันแทนละ... เอิ่ม ผมไม่ได้ว่าโต้งไม่ใช่ผู้ชายนะนะ แต่ถ้าเป็นโต้งก็น่าจะโอเคกว่าใช่ไหมละ เข้าใจกันใช่ป่าวครับ... ว่าไปแล้วเมื่อกี๊ผมน่าจะยัดเยียดให้ทีหรือโจมาแทนผมนะ พวกมันคงยินดีปรีดากว่าผมเยอะ อาจจะถึงขั้นอุ้มดรีมไปส่งถึงประตูห้องน้ำเลยก็ได้นะ ฮ่าๆ
.
.
ระหว่างทางกลับไปยังร้านอาหารนั้นเอง ดรีมตัดสินใจเปิดปากคุยกับต้าร์ถึงความตั้งใจของเธอในวันนี้...
“เอ่อ ต้าร์”
“หืม?”
“คือเรามีเรื่องจะคุยด้วยอะ”
“เรื่องอะไรละ”
“ก็... เรื่องของโต้งไง ต้าร์พอจะรู้อยู่บ้างแล้วใช่ไหมละ”
“อ้อ... อืม โต้งบอกเราแล้วละ”
“คือวันนี้อะ มันเป็นวันแรกที่โต้งมันจะได้มาเที่ยวเดินเล่นกับพี่โบ๊ทใช่ปะ... เราก็มองว่ามันก็คล้ายๆ เดทแรกอยู่นะ เราหมายถึงเดทแรกของไอ้โต้งนะ ไม่ใช่ของพี่โบ๊ท ฮ่าๆ...”
“อืม แล้ว?”
“ก็ เราเข้าใจว่าพี่โบ๊ทกับต้าร์สนิทกันมาก เราก็เลยอยากขอให้ต้าร์ช่วยเปิดช่องให้โต้งมันหน่อยอะ...”
“ยังไงละ”
“ไม่ต้องอะไรมากหรอก เดี๋ยวเราชงเอง ต้าร์ก็เออออไปกับเราก็พอ... โอเคไหม”
“อ้อ... ก็โอเคแหละมั้ง แฮะๆ”
“ยังไงก็ฝากด้วยนะ เราไม่อยากให้โต้งมันเสียใจอะ สงสารมัน”
“อืม เราเข้าใจ” ต้าร์พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มบางๆ เป็นคำตอบ เมื่อเห็นเช่นนั้นดรีมก็ยิ้มกว้างก่อนจะควงแขนต้าร์เดินกลับไปยังร้านอาหาร
.
.
.
กลับไปที่ร้าน...
โต้งชวนโบ๊ทคุยไปเรื่อยเปื่อย ตามกฎที่ดรีมกำชับไว้เมื่อคืนว่า... ต้องหาสิ่งที่ชอบเหมือนหรือคล้ายกันให้เจอ... และจากที่คุยกับต้าร์มาก็พอจะมีข้อมูลอยู่บ้างแล้ว ก็เลยเริ่มชวนโบ๊ทคุยจากจุดนั้น... และผลก็นับว่าน่าพอใจอยู่ไม่น้อยเพราะว่าโบ๊ทเองก็พูดคุยกับโต้งอย่างเป็นกันเอง เมื่อดรีมกลับมาเห็นว่าทั้งสองคนนั่งคุยกันถูกคอดี ดรีมก็ยิ้มร่าเข้าไปเสริมวงสนทนา... ส่วนต้าร์ก็เดินตรงไปนั่งยังที่ของตนพร้อมอารมณ์ขุ่นมัวเล็กๆ ที่เกิดขึ้นในใจ...
ทางด้านโต๊ะของสามสหายเกรียน... พอกลับมาถึงโต๊ะของตัวเอง ต้าร์ต้องรับมือกับการกลั่นแกล้งจากทีและโจสารพัด... “พวกมึงรุมกู!! พวกมึงรังแกกู!!” เขาว่างั้น... แต่ก็ด้วยความที่ต้าร์เองก็มีสกิลเอาตัวรอดอยู่เยอะพอสมควร จึงไม่จนมุมให้ทีและโจรุมกินโต๊ะได้ง่ายๆ มิหนำซ้ำยังสามารถทำให้ทีและโจเผลอตีกันเองได้ซะด้วย... สุดท้ายก็เลยกลายเป็นว่าทั้งสามคนไม่มีใครเป็นพวกใครทั้งนั้น... ซะงั้น...
.
.
.
“นี่คาลพีโก้ใคร”
โบ๊ทเห็นอยู่แล้วละว่ากระป๋องคาลพีโก้นี้วางอยู่หน้าไอ้เปี๊ยกแสบ แต่ก็ถามไปงั้นแหละ พอเป็นพิธี... แค่พอเป็นพิธีจริงๆ นะ เพราะว่าเขายังไม่ได้รับคำตอบก็ยกขึ้นดื่มซะงั้น... เจ้าของก็ได้แต่คัดค้านด้วยสายตา เพราะว่าปากพูดไม่ทันที่โบ๊ทจะกระดกคาลพีโก้ลงคอไปแล้วซะหลายอึก พอดื่มจนพอใจก็กลับไปนั่งที่ของตัวเองแล้วคุยกับโต้งต่อหน้าตาเฉย... ต้าร์หยิบกระป๋องคาลพีโก้ขึ้นมาแกว่งๆ ดูก็รู้สึกได้ว่าปริมาณมันหายไปไม่น้อย ก็เลยส่งสายตาคาดโทษไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ แต่ก็เห็นเพียงหน้ากวนๆ ที่ยักคิ้วให้เขาอย่างจงใจกวนประสาทเท้า... ฮืมมมมมม
.
.
หลังจากที่เติมกระเพาะด้วยข้าวแกงกะหรี่ไปคนละจาน คนทั้งหกก็เคลื่อนขบวนออกจากร้านอาหารมุ่งหน้าไปยังร้านของหวาน... ก็ไอ้เปี๊ยกมันยังไม่อิ่ม ส่วนที่เหลือก็แค่พออยู่ท้อง ยังกินได้อีก... ว่าแล้วต้าร์ก็เดินนำตรงไปยังร้านไอสกรีมชื่อดัง... มองเมนูและไอสกรีมรสต่างๆ อยู่สักพักก็เดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานขายยืนอยู่
“เอาสตรอเบอรี่ชีสเค้กกับราสเบอรี่ไวท์ช็อกครับ” แหม่ สั่งไอสกรีมได้เข้ากับหน้าเหลือเกินนะไอ้เปี๊ยก
“ใส่ถ้วยหรือโคนครับ” พนักงานหนุ่มถามพร้อมรอยยิ้มหวานที่ส่งตรงมายังลูกค้าหน้ามน
“โคนครับ” ต้าร์ตอบพร้อมรอยยิ้มที่หวานไม่แพ้กัน แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อหันมาเจอร่างสูงที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ
“เอาไรคุณโบ๊ท”
“เอ็งสั่งไรอะ”
“ตอเบอรี่ชีสเค้กกับราสเบอรี่ไวท์ช็อก”
“สองลูกเลยเหรอ” อืม เท่าที่เห็นคนอื่นๆ สั่งเนี่ย ลูกใหญ่ไม่ใช่เล่นเลยนะ...
“อืม” ตอบพร้อมยักคิ้ว แสดงถึงความมั่นใจในศักยภาพในการกินของตัวเอง
“อืมมม ไม่เอาอะ เดี๋ยวไปซื้อมิลค์เชคดีกว่า อยากกินมิลค์เชค” ร่างสูงคิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจได้
.
.
ต้าร์จ่ายเงินแล้วรับไอสกรีมตามที่สั่งมาจากพนักงานขาย ไอสกรีมของต้าร์ดูน่ากิน สีสันชวนน้ำลายไหลได้ไม่น้อย แถมโคนก็เป็นวาฟเฟิลกรอบอย่างดี มีกลิ่นหอมเข้ากับกลิ่นครีมของไอสกรีมเป็นอย่างดี และที่สำคัญราคาซื้อข้าวกินได้ไป 3 วันเลยทีเดียว! ต้าร์มัวแต่ยื่นไอสกรีมอวดเพื่อนๆ ไปทั่ว ร่างสูงเห็นแล้วนึกหมั่นไส้ก็เลยเดินเข้ามางับไปคำใหญ่...
“เฮ้ย!!! #@$%&!*&$#@%”
เป็นไปตามคาด ต้าร์ก็โวยวายไปตามประสา ทีกับโจก็หัวเราะชอบใจ โต้งเองยังเผลอหัวเราะ แต่คนที่ไม่หัวเราะคือดรีม... การกระทำของโบ๊ทสำหรับสาววายอย่างดรีมแล้วมันมีความหมายซ้อนเร้น... เพราะเมื่อต้าร์กัดหรือเลียไอสกรีม ก็จะเท่ากับจูบทางอ้อมไปโดยปริยาย...ไม่ได้การละ ต้องจัดให้โต้งสักหน่อยแล้ว
เป้าหมายร้านถัดไปอยู่ที่ร้านไอสกรีมอีกร้านใกล้ๆ กันแต่ว่าร้านนี้มีมิลค์เชคขาย...
“ขอดาร์กช็อกมิลค์เชคครับ” โบ๊ทเดินตรงเข้าไปดูเมนูแล้วสั่งกับพนักงานขาย
“แก้วขนาดไหนดีคะ เล็กหรือใหญ่ดี” อืมมมม พนักงานร้านไอสกรีมนี่เขาถูกฝึกมาให้ยิ้มหวานกับลูกค้าทุกคนเลยรึเปล่านะ ยิ้มกันเก่งจัง
“ใหญ่ครับ” โบ๊ทตอบก่อนจะหันไปเห็นโต้งกับดรีมที่ยืนดูเมนูอยู่ข้างๆ
“เลือกได้ยัง” โต้งถามสาวดรีมที่ยืนเลือกมาได้สักพักแต่ก็ยังตัดสินใจไม่ได้สักทีว่าจะเลือกรสอะไร... หารู้ไม่ว่าที่ดรีมยืนคิดอยู่เนี่ย ไม่ได้คิดเรื่องมิลค์เชค แต่กำลังคิดแผนเล็กๆ น้อยๆ ให้โต้งต่างหากละ
“อืมมมม อยากกินแต่อิ่มอะโต้ง... สั่งมากินด้วยกันได้ปะ”
“ก็เอาดิ เอารสไรอะ”
“อืมมมมม แคนตาลูป”
“โอเค”
ว่าแล้วร่างโปร่งก็เดินไปสั่งกับพนักงานขายอีกคนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์... ส่วนโบ๊ทก็ยืนรออยู่ข้างๆ เขากำลังมองสามสหายเกรียนแบ่งไอสกรีมกันกิน มองไปก็นึกขำไป... โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว ยังจะมาแบ่งกันกินอย่างกับเด็กๆ... ก็นึกเอาสิ ผู้ชายสามคนยืนหันหน้าเข้าหากันรุมไอ้สกรีมโคนเดียว... ยังไม่รวมฉากที่มีป้อนกันเป็นครั้งคราวด้วยนะ อืมมมม ก็ช้อนมันมีแค่สองอันนี่นะ...
“ดาร์กช็อกมิลค์เชคแก้วใหญ่ได้แล้วค่ะ” พนักงานขายคนเดิมกล่าวพร้อมยื่นแก้วมิลค์เชคที่โบ๊ทสั่งให้... ได้มาก็ดูดเข้าไปอึกใหญ่... อืม เย็นชื่นใจ...
โบ๊ทเดินถือแก้วตรงไปยังร่างเล็กก่อนจะสะกิดแล้วยื่นแก้วให้ร่างเล็กชิม ไอ้เปี๊ยกเรานี่ก็หันมาชิมด้วยความยินดี... เอ่อ ต้าร์ ไอ้สกรีมในปากอะหมดรึยัง!!! และแน่นอน เหตุการณ์นี้ไม่ได้หลุดพ้นไปจากสายตาของดรีมแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว และในสายตาสาววายอย่างดรีมก็ไม่ได้เห็นว่าเป็นแค่การดื่มน้ำจากหลอดเดียวกันหรอกนะ มันลึกกว่านั้นเยอะ... ทำเอา Y เรดาห์ร้อง ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด อยู่ในหัวไม่หยุดหย่อน
.
.
“โต้ง แกต้องเอาไปให้พี่โบ๊ทชิมแก้วของแกด้วยนะ” ดรีมหันไปสะกิดเพื่อนหนุ่มยิกๆ แล้วออกปากอย่างจริงจัง
“ทำไมอะ”
“นี่แก... ฟังนะ... ถ้าเขาใช้หลอดเดียวกับแก มันก็เหมือนกับการ... อืมมมม เข้าใจใช่มะ” ดรีมพูดโดยที่เว้นคำเอาไว้ เมื่อโต้งลองคิดตามแล้วเติมคำลงในช่องว่าง เขาก็ตาโต หน้าขึ้นสี ยืนเขินอยู่ตรงนั้น
“เพ้อเจ้อวะดรีม” โต้งว่าเพื่อนแต่ก็ยังมีท่าทางเขินๆ อยู่บ้าง
“ฮ่าๆๆๆ เชื่อฉันเหอะ เล็กๆ น้อยๆ แกต้องเก็บให้หมดทุกเม็ด... หรือแกไม่อยาก”
“ก็... ถ้าได้ก็ดี... แต่มันเหมือนเออออไปเองฝ่ายเดียวนะเนี่ย”
“แกมันอินโนเซนต์วะโต้ง...”
“เฮ้ย ไม่ขนาดนั้น...”
“แหม น่ารักนะเราอะ” ดรีมแซวเพื่อนหนุ่ม
“ตลกละ”
“แบบนี้เวลาจะจูจุ๊บกันแกจะไม่หัวใจวายตายเลยเหรอโต้ง แค่ให้ดื่มหลอดเดียวกันแกยังเขินเลย”
“เฮ้ย คิดอะไรไปไกลขนาดนั้นเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆๆ ฉันคิดไปไกลกว่านั้นแล้วย่ะ”
“เฮ้ย!!!” จะตกใจก็ไม่แปลกหรอกโต้ง ใครได้ยินก็ต้องตกใจกันทั้งนั้นแหละ
“จำไว้นะโต้งว่าเพื่อนแกอะเป็นคน มอง-การ-ไกล”
“ฮึ้ยยยยยยย”
การสนทนาของทั้งคู่ถูกคั่นด้วยพนักงานขายที่ยื่นมิลค์เชคของพวกเขามาให้... เมื่อได้มิลค์เชคมาดรีมก็ไล่ให้โต้งเอาไปให้พี่โบ๊ทชิม แต่โต้งเองก็เขินปนกับไม่รู้ว่าจะไปยื่นให้เขาชิมยังไงให้ดูไม่มีพิรุธ... ถ้าแค่ให้ดื่มปกติก็ไม่เขินอะไรหรอก แต่นี่ดันคิดไปถึงจูบทางอ้อมซะงั้น... ดรีมเลยถอนหายใจก่อนจะลากโต้งให้เดินเข้าไปร่วมวงสี่หนุ่มที่ยืนรออยู่หน้าร้าน... โต้งไม่จัด เจ๊จัดเอง!
“พี่โบ๊ทสั่งรสอะไรอะค่ะ”
“ดาร์กช็อกอะ”
“ดาร์กช็อกเหรอ... นี่ไงโต้ง ที่แกว่าอยากลองอะ” อีกละ ยัยดรีมยิงมุขสดใส่โต้งอีกแล้ว
“อะ... ใช่ๆ น่ากินเนอะ”
“ชิมไหมละ” โบ๊ทถามโดยที่ไม่ได้คิดอะไรพลางยื่นแก้วให้
“ก็ดีครับ” ว่าแล้วโต้งก็รับแก้วมาแล้วดูดเข้าไปอึกใหญ่... เขาเกือบสำลักมิลค์เชคเมื่อหันไปเจอสายตาของดรีมที่มองมาทางเขา... มันเป็นสายตาที่วิบวับ แสดงออกถึงความพึงพอใจแบบสุดๆ
“พี่โบ๊ท ลองชิมรสแคนตาลูปไหม” ยังไม่ทันรอคำตอบจากรุ่นพี่ร่างสูง สาวดรีมก็จัดการดึงแก้วมิลค์เชคมาจากมือของโต้งแล้วยื่นหลอดให้โบ๊ทดื่มโดยทันที... ก็เล่นเอาหลอดมาจ่อที่ปากกันแล้วจะปฏิเสธก็กระไรอยู่ โบ๊ทเลยดูดเข้าไปอึกใหญ่ก่อนจะรับแก้วมาถือเพื่อให้ดื่มได้สะดวก
แคนตาลูปมิลค์เชคมีรสนุ่มลิ้น หวานหอม กลมกล่อมลงตัว... รสนี้น่าจะถูกใจร่างเล็กอยู่ไม่น้อย... ว่าแล้วก็สะกิดร่างเล็กแล้วยื่นหลอดไปจ่อปากอย่างที่ดรีมทำกับเขา ต้าร์หันมาตามแรงสะกิดก็เจอหลอดจ่ออยู่ที่ปาก... ยื่นมาก็จัดไป... แต่ก่อนที่ปากเขาจะถึงหลอด ตาก็พลันไปเห็นดรีมที่ยืนจ้องด้วยสายตาแปลกๆ ที่ทำให้เขารู้สึกว่า “ไม่ดื่มจะดีกว่า”... แถมยังทำเหมือนจะส่งสัญญาณอะไรสักอย่างด้วยการกรอกตาสลับไปมาระหว่างไอ้คุณโบ๊ทกับโต้งอีกต่างหาก... เท่านี้ก็ถึงบางอ้อว่าดรีมต้องการจะบอกอะไรเขา... นี่สินะที่ดรีมบอกว่า “เดี๋ยวชงเอง”
“ไม่เอาอะ” ต้าร์ชะงักก่อนจะดันมือร่างสูงออก โบ๊ทตกใจปนสงสัยเล็กน้อยที่ต้าร์ชะงักและปฏิเสธ... ก็แหม ปกติยัดอะไรเข้าปากมันก็กินหมด ไม่มีหรอกที่จะปฏิเสธของกิน โดยเฉพาะของฟรี...
เมื่อต้าร์ไม่ชิม โบ๊ทก็เลยดื่มมิลค์เชครสแคนตาลูปอีกอึกก่อนจะยิ่นแก้วส่งคืนเจ้าของที่ยืนยิ้มกว้างอยู่ข้างๆ ไป... ดรีมส่งแก้วต่อให้โต้งแล้วโต้งก็... อืมมมมม เข้าใจใช่ไหม... แบบว่าถ้ากลืนหลอดได้คงกลืนไปแล้วอะ
.
.
.
ที่ผมทำอยู่นี่เป็นสิ่งที่ดีแล้วใช่ไหมครับ แบบว่าส่งเสริมให้เพื่อนมีแฟน ถึงแม้ว่าจะดูเป็นไปไม่ค่อยได้ไปสักหน่อยก็เหอะ... ก็แหม หมายหัวใครไม่หมาย มาหมายเอาไอ้คุณโบ๊ทเนี่ยนะ... ให้ผมคิดยังไงมันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดี... ดรีมก็ดูเป็นคนที่รักเพื่อนมากเลยนะครับ ช่วยเพื่อนเต็มที่เลย ผมเองก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าปลีกตัวออกมาบ้าง อยู่ไปก็เกะกะโต้งกับดรีมเขาเปล่าๆ...
อืมมมม ว่าแต่ว่ามันจะถูกต้องไหมนะหากไปจัดการจับคู่ให้เขาโดยที่เจ้าตัวเขาไม่รู้เรื่องเนี่ย... แต่จะบอกไอ้คุณโบ๊ทก็ไม่ได้ ถึงจะบอกได้ก็นึกไม่ออกอยู่ดีแหละว่าจะบอกยังไง... “เฮ้ ไอ้คุณโบ๊ท โต้งชอบนะ สนไหม” แบบนี้อะเหรอ
“เฮ้ เปี๊ยกเป็นไรวะ ทำไมเงียบๆ” โบ๊ทเดินเข้ามากอดคอต้าร์ที่อยู่ๆ ก็เงียบไปตั้งแต่ออกจากร้านมิลค์เชค
“เปล่านิ” ร่างเล็กเอียงหน้าไปตอบรุ่นพี่คนสนิท
“อะจริงดิ!!” โบ๊ทแสร้งทำหน้าตกใจอุทานเสียงใหญ่เลียนแบบมาดามมดแห่งภาษาพลาซ่าที่กำลังเป็นเทรนด์อยู่ในเฟซบุค
“ตลกปะ” ร่างเล็กทำหน้าเซ็งใส่
“เฮ้ยยย เครียดไรเนี่ย ไหนใครทำอะไรเอ็งบอกมา เดี๋ยวพี่จัดการให้” ถึงจะพูดออกทีเล่นทีจริง แต่ร่างสูงรู้และแน่ใจว่าร่างเล็กที่เขาเดินกอดคออยู่นี้กำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่ในหัวแน่ๆ... ก็อย่างที่บอกแหละนะว่าต้าร์มันมักจะแสดงทุกอย่างออกมาทางสีหน้า อย่างตอนนี้สีหน้าดูไม่ร่าเริงเอาซะเลย แถมคิ้วก็ขมวดจนจะชนกันอยู่แล้ว
“ไม่มีไรน่า ไม่มีอะไร แค่ปวดท้องนิดๆ อะ เดินๆ เดี๋ยวก็หายเองแหละ” ว่าไปนั่น
“กินเยอะอะดิ ตลอดอะเอ็ง ฮ่าๆๆๆ” ในเมื่อร่างเล็กไม่อยากพูดเขาก็จะไม่บังคับ ไม่ซักไซร้ ถึงแม้ว่าเขาจะแน่ใจว่าไอ้เปี๊ยกไม่ได้ปวดท้องอย่างแน่นอน... ก็อาการมันไม่ใช่
.
.
ร่างสูงเดินกอดคอร่างเล็กไปตลอดทางโดยไม่พูดอะไรกันอีก ส่วนอีกสี่คนที่เดินตามมาข้างหลังก็พูดคุยกันสนุกสนานไปตามประสาฮาเฮของทีและโจที่เป็นคนอารมณ์ดีร่าเริง... แต่กระนั้นสายตาของดรีมก็ไม่ได้ละไปจากอากัปกิริยาของชายหนุ่มเบื่องหน้าทั้งสอง... จ้องไปจ้องมาก็สังเกตเห็นได้ว่าที่กระเป๋าของต้าร์มีป้ายเล็กๆ ห้อยไว้เขียนว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ณ ร้านข้าวแกงกะหรี่... เมื่อร่างเล็กจัดการข้าวไปได้สักครึ่งจานก็เริ่มนั่งเขี่ยข้าวเล่น... ผิดวิสัยยิ่งนัก...
ที: เฮ้ยต้าร์ เป็นไรวะมึง นั่งเขี่ยข้าวอยู่นั่นอะ
กีต้าร์: กูว่าวันนี้มันไม่อร่อยวะ มึงว่าไหม
ที: ยังไงวะ
กีต้าร์: แบบ... ไม่รู้วะ กูว่าเขาเปลี่ยนเชฟหรือไม่ก็เปลี่ยนสูตรชัวร์ๆ
ที: กูไม่เห็นรู้สึกเลย มึงว่ามันรสชาติเดิมไหมวะโจ
โจ: เออ กูว่ามันก็เหมือนเดิมนะ ไม่เห็นเปลี่ยนเลย
กีต้าร์: ไม่รู้เว้ย วันนี้มันไม่อร่อยอะ (//เขี่ยข้าวรุนแรงกว่าเดิม)
ที: มึงอย่ามางอแง ที่ว่าไม่อร่อยอะ เป็นเพราะอาหารหรือเพราะเรื่องอื่น
กีต้าร์: ไอ้สลัด กูกำลังพูดถึงอาหารเว้ย อาหารรรรรรรร
โจ: เอาเหอะๆ อร่อยไม่อร่อยยังไงมึงก็กินมาตั้งนานแล้ว ร้านนี้ก็ร้านโปรดมึง สั่งมาแล้วก็กินๆ ไป อย่ามัวงอแง อย่ามัวช้า ไม่งั้นจะโดนหมาคาบไปแด็กส์
กีต้าร์: หมาไรวะ
โจ: ไอ้เชี่ยทีมั้ง สาดดดดดด
ที: เอ้า!! ห่านี่!!! กูไม่ใช่หมา (//แอบชำเลืองตาไปทางโต๊ะข้างๆ)
-------------------------------------------
FlapJack's Corner:
อันที่จริงบทนี้ต้องยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (เชื่อยัง?) แต่กลัวว่าจะยาวเกินเลยตัดออกไปครึ่งหนึ่งแล้วเอาไปขึ้นบทใหม่ซะเลย :z2:
@RGB.__ ขอบคุณสำหรับ + นะครับ :กอด1:
@iforgive นั่นสิ แต่ที่น่าสงสัยกว่าก็คือไอ้คนที่จับโบ๊ทใส่พานนะ แน่ใจแล้วเหรอว่าจะยกให้คนอื่น :laugh:
@namtarn11 ไอ้เรื่องรู้ใจกันเนี่ย มันต้องใช้เวลาและหลายปัจจัยเนอะ (จะหลายปัจจัยตรงไหน ก็แกนั่นแหละไอ้คนเขียน!! :z13:)
@imonkey mc เอาโบนัสแบบนี้มาทำให้ชนกลุ่มน้อยใจชื้นกันสักหน่อย เพราะว่าช่วงนี้อารมณ์ในเรื่องมันอึนๆ นะเนอะ :m23:
@คราส ซะงั้นเลยยยยยย o3
@greensnake จะเชียร์ใครก็ได้ครับ แต่ไม่รับประกันว่าจะสมหวังน๊าาาา :z2:
@pizza2011 ถ้ารู้ใจไวก็จบไวดิ :laugh:
@Sky โต้งมัน "รุก" อยู่แล้วนะ :oo1:
@TifaReira ใช่แล้วละ มีคนช่วยโต้งเยอะเลย ทั้งในและนอกนิยาย จะไม่เหลือใครรักต้าร์แล้วเนี่ย :o12:
@malula นี่แหละ เขาเรียกไม่เห็นโลงศพไม่หลังน้ำตา o3
@BeeRY แหม่ ถ้าโลกนี้มีอยู่สองคนแล้วโต้งจะไปอยู่ไหนละเนี่ย :jul3:
@pim_onelove ไอ้โบ๊ทมันไม่รู้อะไรกับเขาหรอก :m20:
@princegolf เย้!!! ยังมีคนเชียร์ต้าร์อยู่ด้วยอะ :impress:
@KURATA นั่นสิเนอะ คนตัวใหญ่ทั้งคู่มันดูแปลกๆ เนอะ ต้อง โบ๊ท-ต้าร์ หรือไม่ก็ โต้ง-ต้าร์ เนอะ ถึงจะโอเค :haun4:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะครับ +1 กันไปให้ถ้วนทั่ว o13
สำหรับคืนนี้ ฝันดีครับ :bye2:
-
เอ่อ ดรีมรู้สึกจะมากมายขัดใจแม่ยกโบ๊ท+ต้าร์อย่างเราซะแล้ว เดี๊ยะ
น่าสงสารต้าร์เนาะ ๆ ๆ รู้สึกตัวช้าก็งี้แหละ ตอนนี้เลยต้องเปิดทางให้คู่แข่งเข้าโจมตีไปก่อน
แง่ม ๆ ๆ อยากรู้ว่า โบ๊ทมันจะรู้ตัวมั๊ยวะเนี่ยะ ว่าจะโดนโต้งรุกเนี่ยะ ห๋า
-
ไอ้พี่โบ๊ทยังสติลไม่รู้เรื่องอะไรเลยต่อไปอีกตอน
แล้วแม่ดรีมช่างฝันรู้สึกว่าจะช่วยเหลือเพื่อนเยอะไปล่ะนะ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย
ส่วนต้าร์เป็นไงล่ะ อยากเปิดให้ให้ดีนัก จี๊ดๆ ในใจเลยใช่ไหมล่ะ หึหึ
-
เซ็ํงดรีม แต่ก็ช่วยเพื่อนนี่เนอะ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าถึงตาร์โบ๊ทไม่ได้คบกัน
แต่ว่าความผูกพัน/ความรู้สึกมันเกินนั้นไปแล้ว
:pig4:
-
ดรีมนี่แร้งงงใช่ย่อย
พี่โบ๊ทกะตาร์มันซึมเข้าไปแล้วอ่ะ ทำอะไรก็นึกถึงแต่อีกคน อยากเห็นสองคนนี้หวานกัน คงจะหวานปนเกรียน 55555+
-
ต้าร์เอ้ย เริ่มรู้สึกอะไรบ้างแล้วสิ แต่จะช้าไปมั๊ย
ฝั่งทางโต้งเค้ามีเจ๊ดรีม ที่เป็นเจ๊ดันอยู่ด้วยทั้งคน
จะสู้เค้าได้มั๊ยเนี่ย แต่ดูท่าพี่โบ๊ทจะมองแต่ต้าร์นะ :-[
ไอ้เรามันคนโลเล ย้ายฝั่งมาข้างต้าร์ละ
สู้ๆนะเจ้าเปี๊ยก พี่โบ๊ทเอาใจช่วย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ป.ล. +1 กดเป็ด เนื่องจากยาวมากกกกกกก
-
ตกลงจะชอบดรีมดีป่าววะเนี่ย
รู้สึกสงสารต้าพิกล
น้องดรีมคะ พี่ว่าจากการเป็นแม่สื่อให้ โต้งxโบ๊ท เป็น โต้งxต้าร์ ดีกว่านะจ๊ะ เหอๆๆๆๆ :z1:
*อ๊ากกก.... หลบรองเท้าโบ๊ท*
-
เฮ้อ...อยากรู้ ว่าเมื่อไหร่ต้าร์จะรู้ว่าที่ใจโหวง มันเกิดไรขึ้นกับใจตัวเอง
+1นะ โทษฐานที่ขยันจริง
-
+1 ไปตามระเบียบ
ว่าแต่สงสารต้าร์แล้วสิ (จะเรียกโต้งว่าคู่แข่งก็ยังไงๆ)
ปล. กีต้าร์ กีต้าร์ ไอ้เปี๊ยก ไอ้เปี๊ยก ........ ยังเชียร์อยู่นะ
แต่แอบเอาใจช่วยน้องโต้ง (นิดๆ) ^^
-
ยาวอย่างนี้ก็เอา +1 กับ บวกเป็ดไปเป็นรางวัลล้ะกัน555555
จะเป็นยังไงต่อ รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
ว่าตัวเองน่ากลัวแล้วนะ ดรีมเธอน่ากลัวกว่าอิฉันอีกอ่ะ :laugh:
-
ดรีมเธอใจร้ายมากจริงๆ
อ่านไปเเล้ว อึนจริงๆ น่ะครับ ยิ่งโต้งพยายามเข้าหาโบ๊ทมากเท่าไหร่
ต้าร์ก็เริ่มเป็นเอามากเเค่นั้น . .
พูดไม่ออกเลย ถ้าอยู่ๆเหมือนมีอะไรมาแทรกกลาง :sad4:
สู้ๆ น๊ะ คุณต้าร์
-
โบนัสมาแล้วววววววววววววววววววววววว :mc4:
-
เพิ่งได้มาตามอ่านเรื่องนี้
สนุกมากก แอบมีช็อทให้ตกใจเป็นระยะ :a5:
เรื่องนี้แปลกดีที่พระเอกออกแนวได้ทั้งเมะและเคะ :o8: 555 คิดอยู่เหมือนกันว่าโต้งเนี่ยน่าจะชอบโบ๊ท เพราะทำให้เรื่องดูป่วนๆ ฮาๆดี o18
หรือว่า... พระเอกเราจะชื่อโบ๊ทสมชื่อ อิอิ o18
ว่าแต่เมื่อไหร่พระเอกกับนายเอกเราจะได้หวานกันซะที อยู่แบบเกรียนใส่กันไปมา มันต้องมีจุดเปลี่ยนใช่มะ :เฮ้อ:
ขอสมัครเป็นชนกลุ่มน้อย รอลุ้นด้วยคน
-
หดหู่ไม่มีความสุขใช่ไหมนายต้าร์
ส่วนโต้งก็อ่อนเหลือเกิน ไม่รุก ไม่คืบซะที แบบนี้คุณโบ๊ทไม่มีทางรู้ตัวแน่
-
สงสัยโจจะสะกิดตาร์มันเบาไป ถึงยังไม่รู้สึกตัว
ว่าแต่เล่นเอาของโปรดไม่อร่อยเลยเหรอต้าร์
รีบๆรู้ตัวเข้าล่ะ ไม่ใช่อะไรกินไม่อร่อยบ่อยๆ กลัวผอม :m20:
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับโบนัส :กอด1:
-
เหอๆๆๆ
ขนาดเพื่อนๆ ยังดูออกนะเนี่ย
น้องตาร์เนี่ยไม่ใช่แค่ เกรียนอย่างเดียวนะ ยังอึนอีกด้วย :laugh:
-
นอกจากตาร์กับโบ๊ทแล้วยังมีใครดูไม่ออกอีกบ้างละนี่
เอาเปี๊ยกแสบคนเดิมกลับมา :serius2:
:pig4: :กอด1:
-
LOVE HIGH STORY – 21 – The Game | โอ้ละหนอ เกมเกรียน
เมื่อท้องอิ่ม กองทัพก็เริ่มออกเดิน... ร่างสูงกอดคอร่างเล็กเดินนำกลุ่มออกจากสยามพารากอน โดยมีจุดหมายอยู่ที่ร้านเครื่องสำอางค์ร้านหนึ่งในสยามดิสคัฟเวอรี่... ไปทำไม? ก็ดรีมนะสิ อยากจะไปซื้อครีมบำรุงผิวสักหน่อย แต่ว่าร้านมันดันมีอยู่แค่ที่เดียวก็คือในสยามดิสคัฟเวอรี่ ก็เลยต้องถ่อเดินไปซะไกลเลย
ที่ลานน้ำพุด้านหน้าสยามพารากอนมีบูธกิจกรรมมากมาย บ้างก็ขายของ บ้างก็จัดกิจกรรมให้ผู้คนทั่วไปเข้าร่วมเพื่อชิงของรางวัลต่างๆ นาๆ... และบูธต่อไปนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น...
“เฮ้อออออ แก ไม่มีคนเข้ามาเล่นเกมกับเราเลยวะ” ผู้ชายหน้าขาวปากแดงท่าทางตุ้งติ้งจีบปากจีบคอคุยกับเพื่อนสาว พวกเขามีหน้าที่ดูแลกิจกรรมสำหรับบูธของบริษัทชุดเครื่องนอนยี่ห้อหนึ่ง แต่ปัญหาที่พวกเขากำลังเจอก็คือว่าไม่ค่อยมีคนยอมมาเล่นเกมที่พวกเขาจัดกันสักเท่าไร... เชิญชวนก็แล้ว เอาของรางวัลล่อก็แล้ว ก็ยังไม่ค่อยมีคนหลุดมาร่วมกิจกรรมตามที่หวัง... ดูบูธอื่นก็ออกจะคึกคักสนุกสนาน มีผู้คนเข้าร่วมกิจกรรมอยู่ไม่ขาดสาย... หรือจะเป็นเพราะพนักงานประจำบูธชอบไปทำตาหวานใส่คนอื่นที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าบูธกันนะ... โดยเฉพาะผู้ชาย...
“ฉันก็เรียกแขกจนปากจะฉีกแล้วเนี่ย”
“เอ๊า นั่นยังไม่ฉีกเหรอ ฉันนึกว่าฉีกมาตั้งแต่รู้จักกันแล้วนะ”
“อีบ้า!! ฉันแค่ปากกว้าง ยังไม่ฉีกนะคะ”
“โห๊ะๆๆๆๆๆ”
“เพราะแกนะแหละ! ดันไปทำให้พวกผู้ชายกลัว ดูสิ เขาหนีกันหมดเลย”
“ว๊าย เม้าท์นะเธอว์ ฉันออกจะสวยขนาดนี้”
“คร๊า สวยมากกกกก สวยจนผู้ชายน้ำลายหกเลย”
“อะแน่นอน”
“...หกดัง –ถุ๊ย– เลยแหละแก ฉันแอบได้ยิน”
“กรี๊ดดดดดดดด แแแแแแแแกกกกกกกกก๊ อีเลววววววว” เอ้า หยุดกรี๊ดเหอะเจ๊ คนเขายิ่งหนีกันไปใหญ่แล้วนั่น... ดูสิ เดินหลบบูธนี้กันหมดเลย... ( - - “ )
“กรี๊ดดดดดดด”
“เอ้า อีนี้ จะมากรี๊ดแข่งทำไม”
“ป่าว ไม่ได้กรี๊ดแข่ง... แกดูนั่นสิ นุ้นนนนน” หญิงสาวพูดไปก็ชี้ไม้ชี้มือไปยังกลุ่มวัยรุ่นที่เดินออกมาจากสยามพารากอนและกำลังเดินมาทางลานน้ำพุ
“อะไรของแก” หนุ่มปากแดงหันไปมองตามปลายนิ้วของเพื่อนสาวแต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากกลุ่มคนมากมายที่คละกันอยู่หน้าทางเข้า-ออกสยามพารากอน
“ก็นั่นไง สองคนนั้นนะ ที่เดินกอดคอกันมานั่นอะ... อิ๊อ๊างอะแก น่ารักทั้งคู่เลยอะ เดินกอดคอกันกลมเชียวไม่อายฟ้าอายดิน ไม่เกรงใจสายตาคนรอบข้างเลยนะพวกเธอว์”
“ไหน”
“ก็นั่นอะ เดินมาจะถึงน้ำพุแล้ว”
“ว๊ายยยยยย อีปลวกเปียก”
“เอ้า ด่าฉันเหรอแก”
“ป่าว ฉันอุทานย่ะ... น่ารักอะ”
“ฉันอะเหรอ... ขอบใจนะ”
“อีปลวก!”
“อุทานอะไรอีกละ”
“คราวนี้ไม่ได้อุทาน แต่ด่าเมิงเนี่ย... ฉันชมคู่นั้นว่าน่ารัก ไม่ได้ชมแก”
“เอ้า อีนี่”
“อั๊ย มัวแต่ด่าแก ดูสิ คู่นั้นเดินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“นั่นไงแก เดินมาทางบูธเราแล้ว”
“ไหน”
“อีเซ่อ!”
“อ๊ายยยย ก็คนเป็นล้านแปด ฉันจะเห็นไหม”
“ก็นั่นไงแก ที่ตำแหน่ง 11 นาฬิกา... แกนี่นอกจากเป็นตุ๊ดแล้วยังจะตาถั่วอีกนะ!” เมื่อหญิงสาวเห็นว่าเพื่อนสาว(?)ของเธอมองไม่เห็นเป้าหมายก็เลยเขยิบเข้าไปนั่งใกล้ๆ แล้วชี้นิ้วให้เพื่อนสาว(?)มองตาม...
“แหม ก็ช่วงนี้ผู้ชายไม่ตกถึงท้องเลยอะ เลยขาดวิตามินมาบำรุงสายตาเป็นธรรมดา... แอร๊ย เจอแล้ว... เดี๋ยวฉันมา”
“จะไปไหนละแก”
“ก็เดินไปหาคู่นั้นไง เดี๋ยวเขาต้องเดินผ่านหน้าบูธเราแน่ๆ”
“แกจะไปหาเขาทำไม รู้จักเขาเหรอ”
“ไม่รู้จักหรอก... แต่ฉันจะเอา!” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นแล้วก้าวฉับฉับตรงไปยังคู่ชายหนุ่มที่เดินกอดคอกันอย่างใกล้ชิดสนิทสนมโดยไม่ได้ฟังคำทักท้วงจากเพื่อนสาวเลยแม้แต่น้อย
.
.
.
ร่างเล็กเดินจับแขนร่างสูงที่กอดคอกอดไหล่เขามาตลาดทางด้วยชั่งใจว่าเดินกันไปแบบนี้ดีหรือไม่ดี เดี๋ยวโต้งจะไม่สบายใจเอาซะได้ แต่จะให้เอาร่างสูงเอาแขนออกก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง จะหาเหตุผลอะไรไปอ้าง... ก็ปกติก็มักจะเดินกันแบบนี้อยู่แล้วนี่... เฮ้อ
“น้องค่ะ” ร่างสูงชะงักเมื่อมีผู้ชายหน้าขาวปากแดงมาตัดหน้าแถมพูดทักทาย ร่างเล็กเลยต้องชะงักไปด้วย
“เอ่อ... คับ?” โบ๊ทตอบพร้อมเครื่องหมายคำถามอันใหญ่ๆ อยู่บนหน้า
“น้องกับเพื่อนน้องพอจะมีเวลาเล่นเกมร่วมกิจกรรมกับพี่ไหม”
“เอ่อ...”
“เกมง่ายๆ เล่นขำๆ มีของรางวัลด้วยน๊า” เมื่อเห็นว่าหนุ่มร่างสูงทำท่าจะปฏิเสธ ก็เลยต้องใช้ของรางวัลเข้าล่อสักหน่อย
“คือผมกำลั...” โบ๊ทกำลังจะบอกปัดแต่พูดยังไม่ทันจบประโยคก็...
“เกมอะไรเหรอค่ะพี่” ดรีมเดินควงแขนโต้งเข้ามาแทรกด้วยท่าทีสนใจ... เมื่อพนักงานหนุ่มปากแดงเห็นโต้งที่อยู่ข้างๆ ดรีมและคู่หูที-โจที่อยู่ข้างหลังก็ทำตาเป็นประกาย เผลอมองอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องตอบคำถาม
“ปาเป้าจ๊ะ ง่ายๆ แต่ต้องเล่นเป็นคู่นะ มีของรางวัลให้ด้วย” หลอกล่อมันเข้าไป เพื่อผู้ชายหล่อทั้งห้าคนนี้!
“พี่โบ๊ทสนไหมค่ะ” ดรีมหันไปถาม ด้วยว่าเธอเองก็มีแผนในใจ
“เอ่อ...” เมื่อเห็นโบ๊ททำท่าอ้ำอึ้ง ดรีมเลยส่งสายตาไปทางต้าร์ให้ต้าร์ช่วยชง
“เล่นดิคุณโบ๊ท เราไม่ได้รีบอะไรนี่ มีรางวัลด้วยนะ เผื่อได้ของฟรีไง”
“เออ เล่นก็ได้ แต่เอ็งต้อ...” โบ๊ทเออออไปกับต้าร์ แต่เขายังพูดไม่จบประโยคดีก็...
“นี่ไง เล่นคู่โต้ง... โต้งก็อยากเล่นอยู่พอดี ใช่ไหมโต้ง” ร่างเล็กตัดบทแล้วโยนส่งให้โต้ง
“อืม อืม” โต้งยิ้มและพยักหน้ารับ
“ดี งั้นเล่นกันไปก่อนนะ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน กลับมาคงเล่นเสร็จดี” ว่าแล้วร่างเล็กก็แกะมือร่างสูงออกจากคอก่อนจะเดินแยกออกไปทางเดิมที่พวกเขาเพิ่งเดินออกมา... ร่างสูงได้แต่มองตามด้วยสีหน้านิ่ง แต่แววตากลับดูหม่นลงเล็กๆ...
“ดีเลย... งั้นไปฟังกติกากันที่บูธพี่นะ”
ว่าแล้วก็เดินนำกลุ่มวัยรุ่นไปที่บูธของตัวเอง... ร่างสูงเดินรั้งท้ายตามน้องๆ ไปด้วยอารมณ์ขุ่นๆ ที่ก่อตัวขึ้นในใจ... เริ่มมีความแคลงใจในบางสิ่ง...
.
.
.
ดรีมคงต้องการแบบนี้สินะ ให้ผมออกห่างไอ้คุณโบ๊ทสักหน่อยเพื่อให้โต้งมีพื้นที่เข้ามาหาคุณโบ๊ทบ้าง... หวังว่าผมจะทำถูกแล้วนะ... อืมมมมม ผมควรจะดีใจสิที่ได้ช่วยเพื่อนให้สมหวังในความรัก แต่ทำไมนะ ผมถึงรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากออกมาจากจุดที่ผมเคยยืนอยู่เลย... ก็นั่นมันที่ของผม โต้งกับดรีมจะทำอะไรมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับผมโดยตรงสักหน่อยนิ แล้วทำไมผมถึงถูกขอให้ออกจากพื้นที่ของผมด้วยละ... วุ้ววววว คิดไปก็ไม่รู้ว่าจะตอบตัวเองว่ายังไง... ไปหาอะไรหวานๆ เย็นๆ กินดีกว่า เมื่อกี๊ก็อยากชิมแคนตาลูปมิลค์เชคนะ หอมชะมัด น่าลอง... อืมมมมม เอาเป็นว่าไปซื้อมิลค์เชคดีกว่า ออกไปโต้งกับคุณโบ๊ทก็คงจะเล่นเกมกันเสร็จพอดี...
.
.
.
ทางด้านบูธกิจกรรม...
“เกมปาเป้าของพี่เล่นง่าย แต่ต้องเล่นเป็นคู่... พี่จะให้คนที่จะเป็นคนปาลูกดอกใช้ผ้านี้ปิดตา แล้วให้อีกคนคอยบอกทิศทางในการปา” วัยรุ่นทั้งห้าคนยืนพยักหน้าแสดงว่าเข้าใจในกติกาการเล่น
“พี่จะให้ปาได้สามครั้ง ถ้าน้องปาเข้าเขตสีแดงตรงกลางได้ทั้งหมด ก็รับรางวัลใหญ่กลับบ้านไปเลย”
“รางวัลใหญ่คืออะไรอะพี่” โจสงสัย
“...ปกติคือชุดเครื่องนอนโตโต้ มูลค่า 5000 บาท... แต่ถ้าเป็นน้อง พี่แถมตัวพี่ให้ไปนอนเป็นเพื่อนน้องเลยฟรีๆ” พูดไปก็ยักคิ้วหลิ่วตาใส่โจ ทำเอาโจสะดุ้งเฮือก
“อั๊ยยยย น้อง ไม่ต้องดีใจขนาดนั้นค่ะ!!! รางวัลใหญ่ไม่ใช่ว่าจะออกง่ายๆ นะ”
“ใช่แล้วน้อง เพราะอีนี่มันไม่มีใครเอา ฮ่าๆๆๆๆ” เพื่อนพนักงานสาวแทรกเข้ามาแอบกัดเพื่อนไปตามประสาคนสนิทกัน มุขแรงๆ แบบนี้ทำเอาดรีมและคณะหลุดขำกันได้ไม่น้อย
“ว๊ายยยย แรงอะเธอว์ แต่... สวย ไม่ แคร์... มาๆ เล่นเกมกันดีกว่า ไหน ใครจะเล่นบ้างค่ะเนี่ย”
“คนนี้กับคนนี้คะ” ดรีมชี้ไม้ชี้มือไปที่โต้งและโบ๊ทที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ผมกับไอ้นี่ด้วย” ทีก็เล่นกับเขาด้วยโดยพ่วงโจไปอีกคน
“โอเคค่ะ... เอาละ... น้องชื่ออะไรคะ”
“ผมโต้ง แล้วคนนี้ชื่อโบ๊ทคับ”
“โอเค น้องโต้งกับน้องโบ๊ท แล้วอีกคู่ละคะ”
“ผมที ส่วนไอ้เชี่ยนี่ ชื่อเชี่ยโจคับ”
“อ้อ น้องทีกับน้องเชี่ยโจ... ชื่อแปลกดีนะคะ”
“ไม่ใช่แล้วพี่!!! ผมชื่อโจ ไอ้นี่มันกวนตีน” โจโวยวายแล้วโบกเพื่อนสนิทไปซะเต็มมือ... เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ไม่น้อย
“มาๆๆๆๆ เอาเป็นว่าน้องโต้งกับน้องโบ๊ทเริ่มก่อนเนอะ... ใครจะเป็นคนปาลูกดอกคะ”
“พี่โบ๊ทอยากปาไหมคับ ผมให้พี่เลือกเลยว่าจะเป็นคนปาหรือคนบอกทาง” โต้งหันไปพูดพร้อมรอยยิ้มละไม
“อืมมมม... พี่ปาเองก็ได้” อันที่จริงเขาไม่ได้อยากเล่นสักเท่าไรนักหรอก แต่ที่ยอมมาเล่นนี่ก็เพราะไอ้เปี๊ยกมันชวนเล่นเลยนะ แต่ดูดิ มันดันมาชิ่งซะงั้น
ว่าแล้วพนักงานชายผู้นั้นก็พาโบ๊ทกับโต้งไปยืนประจำที่ก่อนจะปิดตาโบ๊ทด้วยผ้าปิดตา... โบ๊ทยืนหันหน้าเข้าเป้าโดยมีโต้งยืนอยู่ข้างหลังเพื่อคอยบอกทิศทางของมือ... เมื่อเริ่มเกม...
ลูกดอกแรก... โบ๊ทกับโต้งยังยืนอยู่ในจุดของตน โต้งบอกให้โบ๊ทเลื่อนมือไปทางซ้ายทีขวาที เลื่อนมือขึ้นบนทีลงล่างที... เกมปาลูกดอกที่ใครก็เล่นได้กลับกลายเป็นเรื่องยุ่งยากขึ้นมาทันทีที่คนปาลูกดอกไม่สามารถมองเห็นเป้าได้ ทำให้การกะแรงในการปาหรือองศามือผิดเพี้ยน... ลุกดอกแรกจึงพุ่งลงไปจิ้มพื้นแทนที่จะเป็นเป้าไปโดยปริยาย ทำเอาทีและโจที่ยืนลุ้นอยู่นั้นร้อง “โฮ่ววววว” เลยทีเดียว
ลูกดอกสอง... โต้งเริ่มเข้าชิดโบ๊ทมากขึ้น ยืนอยู่ด้านหลังคอยจับหางลูกดอกช่วยโบ๊ทในการเล็งทิศทาง... โบ๊ทเริ่มรู้สึกประหม่าที่โต้งเข้ามาชิดด้านหลังเขามากขึ้น... แต่ผลก็นับว่าดีกว่าครั้งแรก ลูกดอกพุ่งไปปักเอาขอบของเป้า... เอาน่า ถึงจะห่างไกลจากเขตรางวัล แต่ก็ยังเข้าเป้าละน่า รางวัลเล็กๆ ก็ยังพอลุ้น
ลูกดอกสาม... โต้งเข้าชิดติดหลังโบ๊ทและจับมือโบ๊ทไปทางซ้ายทีขวาที... โบ๊ทประหม่าและรู้สึกว่าคิดผิดที่ตกลงเล่นเกมนี้ รู้สึกเหมือนเปลืองตัวยังไงก็ไม่รู้... มันไม่ชินที่มีคนมายืนชิดหลังแล้วจับมืออยู่แบบนี้... เมื่อไม่สบอารมณ์ ผลที่ออกมาเลยแย่กว่าเดิมนัก ออกนอกเป้าไปไกลราวตั้งใจจะแค่ปาให้มันเสร็จๆ ไปสักที...
สรุปว่าคู่โบ๊ท-โต้ง อดรางวัล... ส่วนทางคู่ที-โจ... คู่นี้เหมือนเล่นเอาฮา ทีเป็นคนปาโดยมีโจเป็นคนคอยบอกทิศทาง... ทำเอาต่อมฮาของทุกคนได้ทำงานกันเต็มที่ โดยเฉพาะเมื่อโจไปเลื่อนมือของทีให้หันลุกดอกเข้าหาหัวตัวเอง ทำเอาทีที่ปิดตาอยู่นั้นยืนงงเป็นไก่ตาแตก กว่าจะเอะใจก็ทำเอาคนอื่นฮากันไปจนท้องแข็ง... ดีนะที่ไม่ปาเข้าหัวตัวเอง!! ความฮายิ่งเพิ่มดีกรีเมื่อทีปาลูกดอกไม่เข้าเป้าเลยแม้แต่ดอกเดียว... และที่สำคัญ ทั้งสามดอกนั้นพุ่งดิ่งลงพื้นทั้งหมดเลย... โจเลยแซวกันไปว่าทีเป็นพวก “ล่มปากอ่าว” ซะได้
พนักงานประจำบูธเห็นใจในความพยายามและความเกรียนของวัยรุ่นกลุ่มนี้ เลยให้รางวัลปลอบใจเป็นปลอกหมอนไปทีมละหนึ่งอัน... โบ๊ทไม่นึกอยากได้เลยยกให้โต้งไป ทำเอาดรีมยืนยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างเป็นสุข ส่วนทีและโจ... มันยังแย่งกันอยู่เลย!!!
.
.
เล่นเกมกันเสร็จแล้วแต่ร่างเล็กยังไม่กลับมา ทั้งห้าคนเลยไปยืนรอตรงริมทางเดินใกล้ๆ บูธ... ยืนรออยู่สักพักร่างเล็กก็เดินกลับมาพร้อมกับมิลค์เชครสแคนตาลูปสีเขียวอ่อนแก้วใหญ่ ร่างสูงเห็นก็อดที่จะถามไม่ได้...
“ไหนไม่กินไง เมื่อกี๊เอาให้กินไม่กิน”
“ก็ตอนนั้นมันกำลังกินอยู่ตั้งหลายอย่างนิ ทั้งไอ้ติมทั้งมิลค์เชค”
“แล้วไหนว่าปวดท้อง ยังจะกินของเย็นอีก”
“หายปวดแล้ว”
“จริงอะ”
“อือ” ร่างสูงจ้องตาร่างเล็กแต่ร่างเล็กก็หลบตาแล้วหันไปคุยกับทีและโจแทน... ไม่รู้อะไรยังไง แต่เขารู้สึกได้ว่ามันมีบางอย่างแปลกไป... อาจเป็นสายตาและท่าทางของต้าร์ที่ดูเฉยกับเขาจนผิดปกติ ตั้งแต่มาถึงพารากอนพวกเขาคุยกันได้ไม่ค่อยเยอะเท่าไร... ที่ร้านอาหารก็นั่งแยกโต๊ะกัน ยิ่งหลังจากมื้อเที่ยง ต้าร์ก็ยิ่งดูห่างๆ เขามากขึ้นชอบกล... หรือเขาจะคิดมากไปเอง เพราะว่าวันนี้มีทีกับโจมาด้วย การที่ต้าร์จะไปพูดคุยหรือเดินกับเพื่อนเขาบ้างก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก... งั้นหรือ
“งั้นไปกันเถอะ เริ่มร้อนแล้วอะ ยืนตากแดดกันอยู่เนี่ย” ดรีมออกปากชวน... ว่าแล้วโบ๊ทก็ทำตามความคุ้นเคย เขาพาดแขนไปบนไหล่ร่างเล็กแล้วรวบกอดคอก่อนจะออกเดิน แต่ร่างเล็กก็หันมาบอกเขาว่าจะไปเดินกับทีและโจโดยอ้างว่าแก้วมิลค์เชคอยู่ที่โจและกลัวว่าจะโดนสองคนนั้นเขมือบหมดจะอดกิน... ฟังขึ้นไหมละ?
ร่างสูงเริ่มอารมณ์ขุ่นยิ่งขึ้น เขาหุบยิ้มแล้วปล่อยแขนออกจากร่างเล็ก... ที่หงุดหงิดไม่ใช่เป็นเพราะว่าต้าร์จะไปเดินกับทีและโจ แต่เป็นเพราะว่าเขารู้สึกว่ามันมี “อะไร” มากกว่านั้น แต่ไอ้เปี๊ยกมันไม่ยอมพูด... อยากจะบอกตัวเองว่า “คิดไปเอง” แต่ความรู้สึกมันชัดเจนจนเกินไป... ชัดเจนว่าร่างเล็กพยายามหลบหลีกจากเขา... อารมณ์ยิ่งขุ่นยิ่งกว่าเดิมเมื่อต้าร์บอกเขาว่า “เดินกับโต้ง... และดรีมไปก่อนนะ”
.
.
.
ทั้งหกคนเดินกันไปจนเกือบจะถึงร้านเครื่องสำอางค์ที่เป็นที่หมายแล้ว แต่โบ๊ทยังไม่ได้ยินต้าร์พูดอะไรกับทีและโจเลยสักคำ... ไหนว่าจะไปคุยกับพวกนั้นไง แล้วทำไมถึงได้ยินแต่เสียงของสองคนนั้น... ส่วนตัวเขาเองก็เดินมาเงียบๆ เช่นกัน ปล่อยให้โต้งและดรีมพูดกันไป เขาไม่พูดอะไร มีแค่พยักหน้าบ้าง ยิ้มแห้งๆ กลับไปบ้างเวลาที่โต้งหันมาคุยด้วย... รู้สึกทะแม่งๆ
“ต้าร์” ร่างสูงหันไปเรียกร่างเล็กที่เดินตามมาพร้อมทีและโจ
“หือ”
“ปะ เล่นเกมกัน”
“เกมไรอะ”
“ก็เกมของพี่คนเมื่อกี๊ไง ที่เอ็งชวนเล่นแต่ดันชิ่งอะ”
“พี่โบ๊ทอยากเล่นอีกเหรอค่ะ ให้โต้งไปเล่นเป็นเพื่อนไหม เมื่อกี๊ก็เข้าขากันดีนี่ เข้าเป้าตั้งดอกนึงแนะ”
“ไม่เป็นไร... โต้ง ดรีม ทีและโจ เดินไปซื้อครีมก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่จะเล่นเกมกับไอ้เปี๊ยกแปบนึง” ว่าแล้วก็ไม่รอคำตอบอะไรจากใคร เขาคว้าข้อมือเล็กแล้วจูงให้เดินไปด้วยกัน...
“เฮ้ยยยยย ให้โต้งไปเล่นแทนดิ ผมเล่นไม่เป็นนนนนนน” ต้าร์โวยวายเล็กๆ แต่โบ๊ทก็ไม่ฟัง...
.
.
ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร แต่ทีและโจมองดูโบ๊ทและต้าร์แล้วก็หันมายิ้มให้กันอย่างรู้กัน...
ส่วนดรีม... ต่อม Y ของเธอกระตุกอย่างแรง แรงจนเธอเป็นกังวล...
ทางด้านโต้ง... เขายืนหน้านิ่งมองคนที่เขาแอบปลื้มลากเพื่อนตัวเล็กของเขาไปแบบนั้นแล้วก็รู้สึกโหวงอยู่ลึกๆ...
.
.
.
โบ๊ทจูงกึ่งลากต้าร์มาจนถึงบูธเดิมที่เขาเล่นปาเป้าไปเมื่อครู่นี้ ทำเอาพนักงานประจำบูธดีใจดี๊ด๊าออกมาต้อนรับ
“เล่นอีกได้ไหมพี่ เพื่อนผมยังไม่ได้เล่น”
“ได้สิจ๊ะ น้องโบ๊ท เพื่อน้องโบ๊ทพี่ให้เล่นทั้งวันเลยก็ได้” พูดไปก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างเล็กก็นึกขึ้นได้ว่าคนนี้แหละที่กอดคอกันกลม
“ใช่น้อง เล่นเลย กี่รอบก็ได้... แต่เล่นแค่ที่นี่พอนะ อย่าโดนพี่คนนี้หลอกไปเล่นต่อที่บ้านละ ฮ่าๆๆๆ”
“ว๊ายยยย เธอ ฉันเสียหายนะเนี่ย ไม่รู้น้องเขามองฉันเป็นกระเทยใจทรามหื่นกามร้อยเล่มเกวียนไปแล้วมั้งเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ พวกพี่นี่ฮากันดีนะคับ”
“ก็ขำๆ อะเนอะ กัดกันทั้งวันแหละ” หนักงานสาวเอ่ยพร้อมร้อยยิ้มกว้าง
“เพื่อนน้องพูดได้รึเปล่าอะน้องโบ๊ท” พนักงานชายหันไปเห็นต้าร์ที่ยืนหน้านิ่งปิดปากเงียบอยู่ข้างๆ
“โหยยยย พี่ ผมไม่ได้เป็นใบ้นะ” ต้าร์โวยเล็กๆ
“เอ้า ก็เห็นมายืนเงียบๆ... ชื่ออะไรจ๊ะ”
“ต้าร์คับ”
“เรียกมันว่าไอ้เปี๊ยกแสบก็ได้นะพี่... มันแสบ” ร่างสูงพูดไปแบบนั้น เลยต้องรับสายตาค้อนก้อนโตๆ จากร่างเล็กไปตามระเบียบ
“ฮ่าๆๆๆ น้องก็ไปว่าเพื่อน... เอาละ เสียเวลา มาเล่นเกมกันดีกว่า... แต่น้องโบ๊ทเล่นปาลูกดอกไปแล้ว คราวนี้พี่จะเปลี่ยนเกม”
“อ้าว เกมไรอะพี่”
“เอาง่ายๆ ถือว่าเป็นโปรโมชั่นพิเศษให้น้องโบ๊ทที่กลับมาเล่นเกมกับพี่อีก... คราวนี้พี่จะให้ทั้งสองคนทายว่าตอนนี้อีกฝ่ายใช้ผ้าปูที่นอนสีอะไร... น้องโต้งมากระซิบบอกพี่ก่อนว่าตอนนี้น้องโบ๊ทใช้ผ้าปูที่นอนสีอะไร ส่วนน้องต้าร์ก็ไปบอกเพื่อนพี่ แล้วพอทั้งสองทายว่าอีกฝ่ายใช้ผ้าปูที่นอนสีอะไร พี่กับเพื่อนก็จะเฉลยว่าถูกหรือผิด... ถ้าถูกทั้งสองคนก็รับรางวัลใหญ่ไปเลย” พนักงานชายหน้าขาวปากแดงอธิบายวิธีเล่นเกมใหม่ โบ๊ทกับต้าร์ฟังแล้วก็พยักหน้า รอยยิ้มกรุ่มกริ่มเริ่มปรากฎขึ้นโดยอัตโนมัติบนใบหน้าของชายหนุ่มทั้งสอง...
ว่าแล้วทั้งสองคนก็แยกกันไปกระซิบบอกคำตอบกับพนักงานประจำบูธทั้งสองคน... เขาจะรู้ไหมนะว่าคำถามนี้อาจจะยากสำหรับคนทั่วๆ ไป แต่กับสองคนนี้อะ มันเป็นคำถามที่ง่ายและใกล้ตัวมากกกกกกกกกกก
.
“เอาละ น้องต้าร์ ทายว่าน้องโบ๊ทใช้ผ้าปูที่นอนสีอะไรค่ะ” พนักงานชายเริ่มคำถาม
“สีน้ำตาลอ่อน เป็นลายจุดสีน้ำตาลเข้มคับ” ต้าร์ตอบได้โดยแทบไม่ต้องคิด
“ว๊ายยยยย ตอบไวมากและก็ถูกซะด้วย!!!”
“แล้วน้องโบ๊ทละ ทายว่าน้องต้าร์เขาใช้สีอะไร” พนักงานหญิงที่รู้คำตอบเอ่ยถามร่างสูง
“สีขาว เป็นลายสีน้ำเงินคับ” นี่ก็ตอบได้ไวแทบไม่ต้องคิด
“ปิ๊งป่อง ถูกต้องนะค๊าาาาา”
“แอร๊ยยยยส์ น้องๆ ค่ะ ทำไมทายถูกกันละ แถมรู้ซะละเอียดเลยว่ามีลายอะไรสีอะไร... ถามจริง อยู่บ้านเดียวกันปะเนี่ย”
“ป่าวพี่ แค่อยู่ห้องตรงข้ามกันเฉยๆ” ร่างเล็กรีบปฏิเสธเสียงสูง
“แต่ผมไปนอนห้องไอ้เปี๊ยกนี่ตลอดเลย ฮ่าๆๆๆ” ร่างสูงพูดไปแบบนั้น ทำเอาร่างเล็กร้องเฮือก ด้วยสายตาของพนักงานที่วิบวับๆ น่ากลัวพิลึก
“โอยยยยย พลาดแล้วละ พี่คิดว่าคำถามนี้ยากแล้วนะ มาเจอพวกน้องเข้าไปตอบได้ง่ายๆ กันแบบนี้เลยอะ... อะๆๆๆ เอาไป รางวัลใหญ่ ชุดเครื่องนอนจากโตโต้มูลค่า 5000 บาท...” พนักงานหญิงพูดแล้วเว้นเอาไว้ให้เพื่อนพนักงานชาย(?)ต่อ
“...ไร้รอยต่อ ทอเต็มผืน หลับเต็มตื่นกับชุดเครื่องนอนโตโต้ค๊าาาาา...”
“ขอบคุณค้าบบบ” ต้าร์รับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“พี่ให้ได้แค่ชุดเดียวนะ งั้นก็เอาไปนอนด้วยกันก็แล้วกัน ไหนๆ ก็ชอบนอนด้วยกันอยู่แล้วนี่... ขอให้มีความสุขกับการนอนด้วยกันนะค๊าาาา”
“เฮ้ยยยยย พี่พูดล่อแหลมอะ” ร่างสูงร้องเสียงสูงแต่ก็ยื่นมือไปรับของรางวัลมา... อืมมมม เอ็งไม่ได้ปฏิเสธนะโบ๊ท
“ก็แล้วแต่จะคิด... โห๊ะ โห๊ะ โห๊ะ”
.
.
ร่างสูงกับร่างเล็กเดินเอาของรางวัลไปเก็บไว้ที่รถอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินไปสมทบกับคนที่เหลือ... ไอ้เจ้าต้าร์ก็ขี้โม้อวดว่าได้รางวัลใหญ่อย่างนั้นอย่างนี้ เป็นการทับถมเพื่อนสนิททั้งสองคนที่เล่นเกมแล้วไม่ได้รางวัลมา... แต่เอ๊ะ รู้สึกว่าโบ๊ทกับต้าร์ไม่ได้บอกนะว่าเกมที่เล่นไม่ใช่เกมปาเป้า... พวกเขาไม่ได้พูดเลยสักนิดว่าเกมที่เขาเล่นมานั้นมันง่ายแค่ไหน...
ทั้งหกคนเดินเล่นกันจนทั่วสยาม เจอของถูกใจบ้าง ไม่ถูกใจบ้าง... ต้าร์ดูอารมณ์สดใสขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมมาเดินข้างๆ โบ๊ทอยู่ดี มิหนำซ้ำยังชอบไล่ให้ไปเดินกับโต้งและดรีม เวลาเลือกเสื้อผ้าก็บอกว่าให้ไปถามโต้ง อ้างว่าโต้งตัวสูงหุ่นใกล้เคียงกัน น่าจะแนะนำได้ดีกว่า ทั้งๆ ที่ผ่านมาก็เป็นต้าร์ที่ช่วยโบ๊ทเลือกเสื้อผ้ามาตลอด...
แม้จนกระทั่งแยกย้ายกันกลับบ้านในตอนเย็น ไอ้เปี๊ยกที่ดูเหมือนจะอารมณ์สดใสกลับกลายเป็นเงียบลง พูดน้อยลง เอาแต่หันมองไปนอกหน้าต่าง ไม่ยอมมองหน้าเขา แถมยังไม่ยอมสบตาอีกต่างหาก... ทำให้โบ๊ทยิ่งแคลงใจว่ามีอะไรแปลกๆ แต่สงสัยตอนนี้ไปก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี เลยได้แต่ปล่อยไปก่อนและบอกตัวเองว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
โบ๊ทกับต้าร์แยกตัวออกมาจากกลุ่มหลังจากที่บอกลาแยกย้ายกันเรียบร้อย... ใครมากับใครก็กลับกับคนนั้นไปตามระเบียบ
“คุณโบ๊ท รถจอดอยู่ประตูนี้ไม่ใช่เหรอ” เมื่อเห็นว่าร่างสูงที่เดินมาด้วยกันนั้นจะเลี้ยวไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางออกที่จอดรถก็เอ่ยปากทัก
“ว่าจะไปซุปเปอร์สักหน่อยอะ เอ็งจะซื้ออะไรรึเปล่า”
“อืมมมม ไม่มีนะ”
“งั้นรอนี่แหละ เดี๋ยวมา”
“อ้าว จะไปคนเดียวเหรอ”
“ซื้อนิดๆ หน่อยๆ อะ รอนี่ก็ได้ แปบเดียว”
“โอเค๊ รอนี่ก็ได้” ว่าแล้ว ร่างสูงแยกตัวออกไปอีกทาง
.
.
10 นาทีผ่านไป
.
.
ต้าร์นั่งรออยู่สักพักโบ๊ทก็กลับมาพร้อมกับถุงของหนึ่งถุงในมือ
“อะ เอาไป” เมื่อมาถึง ร่างสูงก็ยื่นถุงของให้ร่างเล็กที่นั่งทำหน้างง
“อะไรอะ... เฮ้ยยยย คาลพีโก้!!!” รับถุงมาแล้วก็เปิดดูจึงเห็นว่ามีเครื่องดื่มยี่ห้อโปรดอยู่หนึ่งแพ็ค
“ไม่ได้ซื้อให้กินคนเดียวนะเว้ย”
“ไม่รู้แหละ ถ้าช้าก็อด ฮ่าๆๆๆ”
หึ... ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยย เอ็งจะรู้ตัวไหมนะว่าที่โบ๊ทเขาซื้อมา เขาตั้งใจจะซื้อให้เอ็งอยู่แล้ว... ไอ้แสบ ไอ้เบี๊อก!!!
------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ตอนนี้ยาวอีกแล้ว นี่คืออีกครึ่งหนึ่งของตอนที่ 20 นะเนี่ย แต่ว่ามันยาวมากเลยแยกบทมาซะเลย :z2:
@iforgive ผมก็รู้สึกว่าดรีมนี่่ขัดใจชะมัดเลย :beat:
@pim_onelove ดรีมเขารักเพื่อนนะ :เฮ้อ:
@คราส ดีใจที่มีคนรู้สึกแบบนี้อะ เพราะว่าผมเองก็ "พยายาม" ที่จะซอดแทรกอารมณ์แบบนั้นเข้าไปตลอดนะ แต่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกไหม พอคราสบอกว่ารู้สึก ผมก็ดีใจมากๆ เลย :a2: ส่วนไอ้เปี๊ยก ก็คงแสบไม่ออกไปอีกสักพักนะ :z10:
@RGB.__ รอไปอีกสักพักเนอะ จะได้เห็นบทที่สดใสกว่านี้ ช่วงนี้ก็... :เฮ้อ:
@greensnake ต้าร์มันมึน เรื่องแบบนี้ต้องโดนหนักๆ ถึงจะรู้สึก o3
@KURATA ตอนแรกที่อ่านคอมเม้นท์ก็เออออห่อหมกไปด้วยละนะ แต่พออ่านดีๆ เอ๊ะ พูดว่า "โต้ง-ต้าร์" นี่หว่า :laugh: ส่วนไอ้ต้าร์อึนเนี่ย คงอีกสักพักแหละนะกว่าจะกลับมาซ่าได้อีก
@คุณกัน เหมือนจะมีตอนที่ยาวกว่านี้นะ แบบว่าโพสแล้วมันบอกว่าคำเกินลิมิตเลยอะ ก็เลยต้องตัดคำบางคำออกเพื่อยัดให้ทั้งบทอยู่ในโพสเดียวกัน :sad4: (ปล. ตอนนี้ก็ยาวไม่แพ้ตอนที่แล้วนะ)
@princegolf แหม่ๆ เชียร์ทั้งโต้งและต้าร์ แบบนี้โบ๊ทก็แย่สิ :m20:
@Sky ขอบคุณค้าบบบบบ o13
@BeeRY ก็อย่างว่าเนอะ นี่มันนิยาย sitcom จะให้สาววายแรงน้อยหน้าคนอื่นก็คงไม่งาม :laugh:
@imonkey mc ผมเองก็รู้สึกอึนๆ นะเวลาเขียนนิยายช่วงนี้ ชักอยากจะตัดบทให้มันถึงช่วงสดใสๆ ไวๆ แล้วสิ :z3:
@sakurai ขอบคุณครับ ยังไงก็ขอต้อนรับนะครับ ชนกลุ่มน้อยยินดีต้อนรับ :pig2:
@malula โต้งมันมือใหม่หัดจีบ ก็ต้องให้เวลาเขาหน่อยเนอะ :m23:
@greensnake ไม่ผอมหรอก ถึงจะรู้สึกว่าไม่อร่อย แต่ก็กินหมดจานนะเออ (มันงก!! :m29:)
ชนกลุ่มน้อยก็ +1 กันไปตามระเบียบ o13
บทนี้ผมจัดมาเต็มครบทั้งบทและโบนัสแล้ว เพราะฉะนั้น เจอกันบทหน้านะครับ :bye2:
-
มาอ่านตอนนี้เเล้วเเบบ :z3: อ่ะนะ ถ้าดรีมจะชงขนาดนี้ เหอๆ
ป.ล.ช่วงโบนัส โจค่ะ ถ้าจะชงก็ขอให้แรงๆคะ ไอ้ต้าร์มันหัวช้าเกิน 55+
-
ถ้าคุณโบ๊ทรู้ว่าต้าร์กะลังช่วยเพื่อนจีบตัวเองอยู่จะโกรธไหมหนอ
ทีกะโจเป็นหนุ่มวายด้วยเหรอเนี่ย
-
ต้องโบ๊ท-ตาร์เท่านั้น ถ้าดรีมรักเพื่อนก็จัดดรีม-โต้งไปดิ.
เอ๊ะ!แต่ดรีมเป็นสาววายนี่นา..ขืนเป็นแฟนโต้งก็ผิดหลักการสินะ...
งั้นโต้งไปหาเอาใหม่น้าคุุณโบ๊ทนี่ของตาร์เค้าน้า
-
เมื่อไหร่ภารกิจฝืนใจคนมันจะจบซักทีฟระ เพราะมันฝืนใจชั้นด้วยเนี่ยะ
-
ช่วงนี้อัพถี่แฮะ :กอด1:
ชอบเจ๊สองคนที่บูธกิจกรรมและทีโจ
รอติดตามจ้ะ
-
แจ็ค อ่านแล้วใจอ่อนยวบๆไงก็ไม่รู้อะ
ในเรื่องความรักนี่ ถ้าไม่ยอมแสดงอะไรๆออกไปให้ชัดเจน อาจคลาดกับหัวใจตัวเองได้นา
-
อืมมม เริ่มจะเห็นใจต้าร์ขึ้นมาแล้วล่ะ
เหมือนตัวเองถูกกีดกันยังไงก็ไม่รู้
คุณโบ๊ทเริ่มเห็นความผิดปกติแล้วสิ
ถ้าคุณโบ๊ทรู้ว่าต้าร์แปลกไปเพราะอะไร
จะโกรธมั๊ยนะ ถึงจะโกรธก็อยากให้รู้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. โบนัส เหมือนโบ๊ทเอาใจตาร์เลยอ่ะ :-[
-
หวัดดีจ้า Flapjack ขอเป็นชนกลุ่มน้อยด้วยคนนะ ^__^
ชอบไอ้เปี๊ยกอ่ะน่ารักดี หยิกๆหยอกๆกับคุณโบ๊ท...แอร๊ยยยยย :o8:
แต่ช่วงนี้น่าสงสารมาก อยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก :เฮ้อ:
Flapjack อย่าแกล้งไอ้แสบนานนะ แม่ยกช้ำใจ :o12:
ปล. แอบเชียร์โต้งต้าร์อยู่เหมือนกันนะ 555
โต้งเปลี่ยนใจมาชอบต้าร์ดีกว่านะ กร๊ากกกกกก (หลบทีน fc คุณโบ๊ท)
-
สนุกแบบหน่วงๆเบาๆอ่ะ
รู้สึกว่ามันผิดที่ผิดทางไปหมด
คือมันไม่มีใครผิดหรอกนะ
อย่างน้องดรีมเค้าก็รักเพื่อน แต่ก็ต้องสะกิดๆในใจมั่งแหละ ว่าสองคนนั้นน่ะ มันไม่ธรรมด๊าาาา
น้องโต้งก็ตามเพื่อนทุกอย่าง แต่นั่นแหละ น้องชอบผิดคนแว้ววววว
ฉากปาเป้านี่... สั่นคลอนบรรลังเมะพี่โบ๊ทเบาๆ 5555
พี่โบ๊ท!!! ถามให้รู้เรื่องไปเลย ไม่รู้เรื่องก็จับปล้ำโลด!!! เจร้ยยยย
-
ฮึ่ย.... เมื่อไหร่บทคุณน้องดรีมจะหมดสักทีเนี่ย :angry2:
เค้าสงสารต้าร์อ่ะ :serius2:
น้องโต้งจ๊ะตัดใจจากคุณโบ๊ทแล้วมาหาต้าร์ดีกว่า คริ คริ
..แฟนคลับคุณโบ๊ทอย่าว่าเค้าน้าาาาา เค้ากลัว...
-
ดรีมก็ไม่ผิดอ่ะนะ รักเพื่อน เรดาร์ในหัวดรีมนี่ติ๊ดติ๊ดโบ๊ทตาร์ตลอด สงสารตาร์ อยากยืนตรงนั้น ที่ฉันเคยยืน~~
โบ๊ทก็ไม่สบายใจ ก็คนมันติดกันตลอดเลยนี่เนอะ อยู่ๆก็ห่าง สงสารโต้งด้วย แต่ถ้าโต้งไม่เข้ามาก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะรู้ตัวซักทีว่าซัมติงมันวรองนะค้า 555555
-
ยิ่งโต้งพยายามรุก เนื้อเรื่องยิ่งเพิ่มความ อึน ! หลายเลเวล :z3:
เเละยิ่งคุณน้องดรีมสนับสนุนเพื่อนสนิทขนาดนั้น .. สงสารไอ้เกรียนเเสบ มากกกกก
..
..
:เฮ้อ: เมื่อไหร่จะถึงช่วงสดใสสักที 555
-
ต้าร์เรารู้ว่าเธอเจ็บ คุณโบ๊ท ต้าร์เขาแอบหึงอยู่นะ
ดรีมน่าจะดูออกว่าเพื่อนตัวเองนะ ไม่น่าจะมีหวังนะ
ปล.ยังไงก็เชียร์ โบ๊ท-ต้าร์ ส่วนโต้งไปหาคนอื่นเหอะ ดูไม่เป็นเมะเอาซะเลย
-
LOVE HIGH STORY – 22 – Keep Trying | พยายามต่อไป
บทรถมินิสีเทาควันบุหรี่ ร่างโปร่งกำลังไปส่งเพื่อนสาวหลังจากที่แยกกับต้าร์ ที โจและโบ๊ท...
“โต้ง ฉันถามแกจริงๆ นะ... นี่แกชอบพี่โบ๊ทจริงๆ เหรอวะ” อยู่ดีๆ ดรีมก็เอ่ยถามขึ้นไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ป่านนี้แล้วยังจะมาถามอีกเหรอ” ร่างโปร่งตอบติดตลก
“ไม่รู้สิ ฉันแค่รู้สึกว่าแกไม่ค่อยกระตือรือร้นสักเท่าไรเลย”
“ยังไง”
“ก็แบบ... แกไม่ค่อยเข้าไปหาพี่โบ๊ทเขาเลยนะสิ ฉันต้องเป็นคนเปิดคนชงให้แกตลอดเลยอะ”
“เอ้า ก็ฉันจีบใครไม่เป็นนี่ แล้วทีกับโจก็อยู่ด้วย จะให้ไปทำอะไรเปิดเผยก็คงไม่ดีมั้ง”
“แต่ถ้าแกชอบพี่เขาจริงๆ แล้วนึกจะทุ่ม ทำไมถึงเอื่อยเฉื่อยอยู่แบบนี้ละ มันไม่มีแรงกระตุ้นอะไรให้ไฟแรงเลยเหรอ”
“...ไม่รู้วะ”
“แกชอบพี่เขาจริงๆ... แกแน่ใจ? หรือแกแค่หลงความหล่อน่ารักของพี่เขา”
“...ฉันว่าฉันยังชอบพี่เขาอยู่นะ เพียงแค่ว่า... มันติดอยู่อย่างสองอย่าง”
“เรื่องต้าร์?”
“อืม... แกก็รู้สึกเหรอ”
“ก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ... แกใจนะว่าพวกเขาไม่ได้เป็นแฟนกัน”
“อันนั้นฉันมั่นใจ เพราะว่าถามต้าร์หลายรอบแล้ว คำตอบยังเหมือนเดิม ตอบเต็มเสียงแบบแทบไม่ต้องคิดเลยอะ”
“โอเค เขาไม่ได้เป็นแฟนกัน... แล้วแกแน่ใจหรือเปล่าว่าพวกเขาไม่ได้คิดอะไรต่อกัน”
“นี่แหละ มันติดเรื่องนี้อยู่เรื่องหนึ่ง”
“เอาเป็นว่าเราสองคนเห็นตรงกันในประเด็นนี้... แล้วอีกเรื่องละ”
“กลัวแห้ววะ ดูพี่โบ๊ทเขาไม่ค่อยอะไรกับฉันสักเท่าไรนัก ดูค่อนข้างอึดอัดนิดๆ ด้วยซ้ำเวลาอยู่กับฉัน อย่างที่โต๊ะอาหาร อย่างตอนเล่นเกม อย่างตอนที่เดินเล่นกัน... เขาไม่ร่าเริง ไม่ยิ้มแย้มเหมือนกับเวลาอยู่กับต้าร์... ก็โอเค เข้าใจว่าพวกเขาสนิทกันมาก่อนอยู่แล้ว แต่มันก็อดรู้สึกท้อไม่ได้วะ... แบบพอไม่มีต้าร์อยู่ด้วย พี่เขาก็เงียบๆ ลง”
“อืม ฉันเข้าใจ... พูดจริงๆ ตรงๆ เลยนะ จากความคิดฉันนะ ต้าร์จะคิดอะไรกับพี่โบ๊ทหรือเปล่านั้นฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าพี่โบ๊ทอะคิดกับต้าร์”
“...อืม”
“ว่าแต่แกเหอะ... วันนี้ชิมเมนูเรียกน้ำย่อยไปแล้ว ยังอยากกินเมนคอร์สอยู่ไหม”
“ถ้าหน้าตาเมนคอร์สดูแล้วไม่น่าทำให้ท้องเสีย ฉันก็อยากลองนะ”
.
.
.
ร่างโปร่งขับรถมาถึงบ้านของดรีมที่อยู่ในย่านพร้อมพงษ์ไม่ไกลจากทองหล่อบ้านของเขานัก ทั้งคู่บอกลากันตาประสาเพื่อนสนิท แต่ก่อนที่ดรีมจะปิดประตูรถ เธอก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้จึงก้มตัวถามเจ้าของรถ
“เอ้อ... แกเจอกับพี่โบ๊ทได้ยังไงนะ”
“ก็เจอในห้องสมุดไง”
“แล้วแกก็ปิ๊งพี่เขาเลย?”
“อืม”
“แล้วแกก็แอบปลื้มพี่เขามาตั้งแต่นั้นจนมีโอกาสได้รู้จักกันผ่านพี่เต็ม”
“ใช่ ก็อย่างที่เคยเล่าให้ฟังนั่นแหละ”
“อืมมมม... แล้วตอนนี้แกก็ยังยืนยันว่ายังชอบพี่เขาอยู่”
“อือ”
“เอาเถอะ... ถ้าแกแน่ใจว่าความรู้สึกตอนที่เจอพี่เขาครั้งแรกกับตอนนี้มันยังเหมือนเดิมก็สู้ๆ นะ... อย่าขี้อายนักเลย เดี๋ยวจะอดนะแก”
“อืม ขอบใจเว้ย”
“เจอกันวันจันทร์นะแก มารับฉันด้วย”
“เออน่า ไม่ปล่อยทิ้งหรอก ฮ่าๆ”
.
.
คำพูดในตอนท้ายของดรีมกลายเป็นคำถามก้อนโตที่ค้างอยู่ในความรู้สึกของโต้ง... “ถ้าแกแน่ใจว่าความรู้สึกตอนที่เจอพี่เขาครั้งแรกกับตอนนี้มันยังเหมือนเดิม...”
.
.
.
อีกฟากฝั่งของกรุงเทพฯ รถ BMW สีดำกำลังมุ่งหน้ากลับคอนโดฯ อย่างเคย เพียงแค่คืนนี้ สิ่งที่ต่างไปก็คือความเงียบที่เข้าครอบคลุมบรรยากาศในรถ เป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่สองคนนี้นั่งกันเงียบๆ ปล่อยให้เสียงเพลงผ่านหูไป แต่ก็ไม่มีใครฟังอยู่ดี...
“หลับแล้วเหรอ” ร่างสูงทำลายความเงียบแสนอึดอัด เอ่ยถามร่างเล็กนั่งเงียบเสมองไปนอกหน้าต่างมาตั้งแต่ขึ้นรถ
“เปล่า” ต้าร์ตอบเสียงเบา
“เป็นไรอะเรา ไม่สบายเหรอ” น้ำเสียงทุ้มนั้นฟังดูจริงจัง ไร้วี่แววมุขตลกกวนประสาทอย่างที่เคย
“เปล่า” ต้าร์ตอบพลางหันมายิ้มบางๆ ให้ร่างสูงก่อนจะหันกลับไปมองออกนอกหน้าต่าง
“...” ถึงต้าร์จะยิ้ม แต่มันก็ดูเป็นยิ้มที่แห้งๆ ยังไงก็ไม่รู้ ดวงตากลมโตคู่นั้นที่ปกติจะยิ้มไปตามปาก แต่คราวนี้มันกลับดูแปลกไป
“ไม่เป็นอะไรจริงๆ” ร่างเล็กพูดขึ้นโดยที่ไม่หันหน้ากลับมา เมื่อเห็นว่าร่างสูงเงียบไปพร้อมแววตาที่ยังคงแสดงความแคลงใจ
“...”
.
.
ความเงียบเข้าครองบรรยากาศในรถอีกครั้ง... ความพยายามของร่างสูงประสบความล้มเหลว...
.
.
.
เมื่อทั้งสองมาถึงคอนโดฯ ก็เดินขึ้นห้องกันไป แต่ก่อนที่ทั้งสองจะแยกกันเข้าห้องตัวเอง โบ๊ทก็คว้าเข้าที่ต้นแขนของรุ่นน้องคนสนิท
“พรุ่งนี้... จะไปไหนรึเปล่า”
“ไม่มีนะ ไม่ได้ว่าจะไปไหนนิ”
“ดี งั้นเดี๋ยวบ่ายๆ ไปเซ็นทรัลกัน”
“ไปไมอะ”
“เพิ่งนึกขึ้นได้ตอนเย็นว่าใกล้วันเกิดเฮียเบ๊นซ์แล้ว ว่าจะไปดูของขวัญให้เฮียสักหน่อย จะไปด้วยกันไหม”
“อืม ก็ไปดิ... พอดีเลย กำลังอยากกินพิซซ่าอยู่พอดี”
“โอเค... งั้น เจอกันพรุ่งนี้ละกัน”
“อืม”
“ราตรีสวัสดิ์นะ”
“อืม ราตรีสวัสดิ์... เอ้อ คุณโบ๊ท พรุ่งนี้ถ้าตื่นแล้วก็ปลุกด้วยละ”
“อืม ปลุกแล้วก็ตื่นด้วยละ... ไอ้ขี้เซา”
“รู้แล้วน่า”
ร่างเล็กกับร่างสูงยิ้มให้กันและกันก่อนจะโบกมือลากันสำหรับคืนนี้...
.
.
.
ต้าร์เดินเข้าห้องโดยที่ไม่เปิดไฟเลยสักดวง ทิ้งกระเป๋าลงบนโซฟาแล้วเดินออกไปที่ระเบียง... เขายืนมองท้องฟ้ายามค่ำของกรุงเทพฯ ปล่อยให้สายลมเย็นพัดผ่านผิวขาวละเอียด ปล่อยสายตาให้ทอดไปไกล ปล่อยใจให้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย... ทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นเพื่อค้นหาที่มาของความอึดอัดที่เข้ารุมล้อมความรู้สึก...
ถ้าถามว่าผมเป็นอะไร... ผมพูดตรงๆ เลยว่าผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน อยู่ๆ ก็รู้สึกเซ็งๆ ขึ้นมาซะงั้น... ก็ไม่อยากจะคิดหรอกนะว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องของโต้ง เพราะว่ามองยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับผม... อืมมมม จะว่าไป ผมเองก็คันปากอยากจะบอกไอ้คุณโบ๊ทให้รู้แล้วรู้ร้อดไปเลย ดูสิว่าไอ้คุณโบ๊ทจะมีปฏิกริยาอย่างไร... แต่ผมก็บอกไม่ได้ เพราะว่าสัญญากับโต้งไว้แล้วว่าจะไม่พูด...
เอาจริงๆ ผมเองก็ไม่เคยออกปากหรอกนะว่าจะช่วยโต้งเขาจีบไอ้คุณโบ๊ท แต่ไม่รู้อะไรยังไง รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นว่าต้องช่วยเหลือไปโดยปริยายถึงแม้จะรู้สึกว่า “มันไม่ใช่วะโต้ง” อยู่ข้างในลึกๆ ก็เหอะ แต่จะให้ทำไงได้ละ จะให้พูดออกไปแบบนั้นมันก็ไม่ได้เหมือนกันใช่ไหมละ... สรุปว่าผมพูดอะไรได้มั่งเนี่ย!!! เฮ้ออออ
ลองคิดเล่นๆ นะ... ถ้าไอ้คุณโบ๊ทตกลงปลงใจกับโต้ง... ผมก็คงแค่... ไม่มีรถรับส่งเวลาไปไหนมาไหน ไม่มีคนลงไปกินข้าวเป็นเพื่อน ไม่มีคนลงไปเซเว่นเป็นเพื่อน ไม่มีคนเล่นเกมด้วย ไม่มีคนดูหนังด้วย ไม่มีคนมากวนประสาท ไม่มีเพื่อนคุยเวลานอน แถมต้องลงไปซักผ้าคนเดียว... เวรกรรม ทำไมเยอะจัง... สงสัยถ้าถึงเวลานั้นผมก็คงต้องกลับไปซบไอ้ทีกับโจมากขึ้นแล้วละ แต่พวกมันก็อยู่ไกลซะเหลือเกิน... พวกมันจะยอมถ่อมาถึงคอนโดฯ ผมเวลาผมอยากหาคนลงไปเซเว่นเป็นเพื่อนไหมนะ... เอ๊ะ หรือผมจะไปหาเช่าหออยู่ใกล้ๆ พวกมันดีนะ... อ้อ แล้วก็ต้องหัดจำสายรถเมล์ไว้บ้างละ เผื่อว่าต่อไปจะต้องไปไหนมาไหนเองมากขึ้น...
.
.
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C’è qualche cosa di diverso adesso in me~
.
.
โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ ทำให้ร่างเล็กต้องละออกจากระเบียงกลับเข้ามารับโทรศัพท์ เมื่อหยิบขึ้นมาก็เห็นชื่อของโต้งโชว์หราบนหน้าจอ...
“โหล ว่าไงโต้ง”
“ต้าร์ยังไม่นอนใช่ปะ”
“ยังเลย”
“อืมมมม ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกดีใจเฉยๆ เลยโทรมาหาต้าร์นะ”
“ดีใจอะไรอะ เสียงดูมีความสุขเชียว”
“ก็... ไม่มีไรหรอก แค่เมื่อกี๊โทรไปหาพี่โบ๊ทมา”
“อ้อ แล้วเป็นไงบ้างละ”
“ก็คุยเรื่อยเปื่อยแหละ เราก็หาเรื่องชวนคุยไปเรื่อย ดีใจที่พี่เขายอมคุยด้วย แฮะ แฮะ”
“ก็ดีแล้ว ถือว่าก้าวหน้าไปอีกขั้นเนอะ”
“ก็คิดว่าคงจะประมาณนั้น”
“คุยกันนานแค่ไหนละ”
“ก็สักยี่สิบนาทีได้แหละ... คุยไปคุยมาเลยหลอกถามมาได้ว่าพรุ่งนี้พี่โบ๊ทกับต้าร์จะไปเซ็นทรัลลาดพร้าวกันใช่ปะ”
“อืม เห็นไอ้คุณโบ๊ทพูดว่าจะไปดูของขวัญวันเกิดให้เฮียเบ๊นซ์ พี่ชายคุณโบ๊ทนะ”
“อ้อ... งั้นก็เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ เดี๋ยวเราไปรับต้าร์กับพี่โบ๊ทเอง”
“พรุ่งนี้โต้งไปด้วยเหรอ”
“อืม”
“งั้น... ดีเลย... เรากำลังจะหาทางชิ่งคุณโบ๊ทอยู่พอดีเลย มีโต้งมาช่วยพอดี ฮ่าๆ”
“อ้าว ทำไมละ”
“ก็พอดีเราลืมไปนะว่าพรุ่งนี้นัดไอ้ทีไว้ นี่ก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะบอกคุณโบ๊ทยังไง เดี๋ยวจะหาว่าปล่อยให้เขาไปเดินแกร่วอยู่คนเดียว”
“อ้อ เหรอ... งั้นแปลว่าพรุ่งนี้ก็มีแค่เรากับพี่โบ๊ทดิ”
“อืม ประมาณนั้น”
“อ๊ากกก ไม่มีต้าร์แล้วเราจะรอดไหมเนี่ย”
“รอดดิ... มั่นใจหน่อยดิโต้ง มีโอกาสแล้วก็ทำให้เต็มที่ละ”
“ขอบใจนะต้าร์ รวมถึงตลอดทั้งวันนี้ด้วย ขอบใจมากๆ เลยที่ช่วยเรานะ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกันก็ช่วยกันเนอะ”
“งั้นเราไม่กวนแล้วนะ”
“อืม”
“บายๆ”
“บาย... เอ้อ โต้ง”
“หืม?”
“อย่าเพิ่งบอกไอ้คุณโบ๊ทนะว่าเราจะชิ่งอะ”
“โอเค”
“บายๆ”
“บายต้าร์”
.
.
ต้าร์หย่อนตัวลงนั่งชันเข่าแล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ตัวก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่... มือเรียวเอื้อมไปหยิบหมอนบนโซฟามาวางบนเข่าแล้วซบหัวอิง นั่งนิ่งๆ อยู่แบบนั้นในความมืด หลับตา เขี่ยนิ้วไปตามแนวของผ้าหุ้มโซฟา... รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงเคาะประตู... เมื่อเปิดออกดูก็เห็นร่างสูงในชุดนอนยืนอยู่หน้าประตู...
“จะนอนแล้วเหรอ” โบ๊ทเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าห้องมืดบวกกับใบหน้าที่ดูงัวเงียของร่างเล็ก
“เปล่าหรอก นอนเล่นนะ”
“เป็นไรอะเรา หืม ดูซึมๆ ตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว”
“ไม่เป็นไร ง่วงนอนเฉยๆ หรอกน่า”
“เฮ้ออออ... ไม่เป็นไร ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร”
“ไม่มีอะไรจริงๆ... ว่าแต่เคาะเรียกทำไมเนี่ย”
“จะบอกเฉยๆ ว่าพรุ่งนี้โต้งไปด้วยนะ”
“โต้งโทรมาเหรอ” ตีเนียนว่าไม่รู้เรื่องรู้ราว
“อือ”
“โทรมาไมอะ”
“ก็โทรมาถามเรื่อง Grey Anatomy... ที่เราดูกันวันก่อนอะ... แล้วก็เลยคุยไปเรื่องอื่นไปทั่วเลย แล้วพอดีโต้งจะมายืมเอาไปดูพรุ่งนี้พอดี ก็เลยชวนกันไปด้วยเลย เผื่อว่าจะได้ไปซื้อที่แมงป่อง โต้งไม่มีบัตรสมาชิก โบ๊ทเลยว่าจะให้ใช้ของโบ๊ทไง จะได้ราคาถูกลงหน่อย”
“อืม เป็นอย่างนี้นี่เอง”
“ไปนอนเหอะไป”
“อือ” ร่างเล็กพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มบางๆ แล้วหันหลังเข้าห้อง แต่ก่อนจะปิดประตูก็โบ๊ทก็เรียกเอาไว้ก่อน
“...ต้าร์”
“หืม?”
“อย่าลืมอาบน้ำ”
“รู้แล้วน่า!!!!”
.
.
ต้าร์กลับไปทิ้งตัวลงบนโซฟา ซุกหน้าลงกับหมอน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาลืมโทรหาที... ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรออกไปหาเพื่อนสนิท รอสายอยู่สักพักปลายสายก็รับ
“ไงเปี๊ยก”
“พรุ่งนี้กูไปหามึงที่บ้านนะ”
“เอ้า มาไมวะ”
“ไปตีหัวมึงมั้ง”
“ฮ่าๆ ฮ่าๆ... ตีถึงเหรอมึง”
“กูใช้ไม้เบสบอลเว้ย ถึงปะละ”
“ไม่ต้องมาเลย สัด”
“ฮ่าๆ มึงคิดว่าห้ามกูได้ปะละ”
“เชี่ยนี่... จะมากี่โมง”
“มันต้องอย่างนั้นดิเพื่อน...”
“มึงจะมากี่โมง”
“เอาน่า กูไปมึงก็เจอเองแหละ”
“เชี่ยนี่ กวนตีน”
“ฮ่าๆๆๆ”
“พี่โบ๊ทมาป่าว”
“กูไปคนเดียว... แค่นี้นะ ฝันดีไอ้น้อง” ว่าแล้วก็ชิงตัดบทวางสายซะเลย
ต้าร์วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะรับแขกแล้วเอนตัวตามความยาวโซฟา ดึงหมอนมาหนุน หยิบอีกอันมากอดแล้วหลับตา... นอนเลยดีกว่า... แต่เสียงร่างสูงที่กำชับว่า “อย่าลืมอาบน้ำ” ก็ดันทะลึ่งดังขึ้นมาในหัวซะงั้น... ร่างเล็กเลยดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วบ่นกร่นด่าร่างสูงด้วยความขัดใจอยู่ในใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...
.
.
.
เช้าวันถัดมา...
10 นาฬิกาตรง ร่างสูงกดโทรศัพท์โทรออกไปยังเลขหมายของร่างเล็กห้องตรงข้าม ตั้งใจว่าจะโทรปลุกให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตามที่ได้นัดกันไว้ แต่โทรเท่าไรก็ไม่มีคนรับสาย... ว่าแล้วก็เลยเดินไปเคาะประตูห้องซะเลย ปึง ปึง ปึง ปึง แต่เคาะเท่าไรก็เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากห้อง 706 เลยแม้แต่น้อย... ทั้งเคาะทั้งโทรอยู่นานสองนาน จนกระทั่งหางตาไปสังเกตเจอแผ่นกระดาษโน๊ตเสียบไว้ใต้ประตูห้องจึงหยิบขึ้นมาดู... เป็นข้อความที่เขียนเอาไว้ว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
--------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] Off Shot ฉบับ Director’s Cut
ต้าร์เดินเข้าห้องโดยที่ไม่เปิดไฟเลยสักดวง ทิ้งกระเป๋าลงบนโซฟาแล้วเดินออกไปที่ระเบียง... เขายืนมองท้องฟ้ายามค่ำของกรุงเทพฯ ปล่อยให้สายลมเย็นพัดผ่านผิวขาวละเอียด ปล่อยสายตาให้ทอดไปไกล ปล่อยใจให้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย... ทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นเพื่อค้นหาที่มาของความอึดอัดที่เข้ารุมล้อมความรู้สึก...
ทันใดนั้นเอง...
~จะยอมให้สั่งและตัดสิน ว่าฉันต้องถูกทอดทิ้ง เรานั้นมันไม่อาจฝืนความจริง ได้แต่ยิ้มอวยพรให้ไปดี
ให้เธอได้กับเขา แล้วจงโชคดี อย่ามีอะไรให้เสียใจ ส่วนตัวฉันจะลืมว่าเคยร้องไห้ ลืมว่าเคยต้องเป็นใคร ที่เธอไม่เอา~
“เฮ้ยยยยย ใครมาเปิดเพลงแถวนี้วะ!!!! ปิดเดี๋ยวนี้นะ เชี่ยเอ้ยยยยยยย อ๊ากกกกกก %$#&^@*!&^%$#*@”
ร่างเล็กยืนโวยวายอยู่ที่ระเบียง อารมณ์เสียเพราะเพลงที่ดันเปิดขึ้นมาแทรกฉากเรียกคะแนนสงสาร... ที่สำคัญ เพลงมันโดน ฉึก ฉึก!!!
--------------------------------------------
FlapJack's Corner:
มาปรบมือเข้าจังหวะกันเถอะชนกลุ่มน้อย...
12 123 12 123 123 123 12 12 1 อึน เฮ้!!!
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4::m4:
@pizza2011 ดรีมขัดใจแม่ยกต้าร์ละสิ :z2: (ถ้ามาอ่านบทใหม่ อย่าลืมอ่านบทที่ 21 ก่อนด้วยนะครับ เดี๋ยวจะงงนะ เพราะว่าเหมือนจะมาอ่านบทที่ 20 ตอนที่ผมโพสบทที่ 21 พอดี เดี๋ยวอ่านข้ามไป 22 แล้วจะงงนะ)
@malula ทีกับโจไม่ใช่หนุ่มวายหรอกครับ o17
@noomasoi3 จะให้โต้งคู่ดรีมเลยรึ เหมือนจะไม่ได้นะ :laugh:
@iforgive ฝืนใจคนเขียนด้วย :m8:
@คราส ไปเอาเจ็สองคนนั้นมาเป็นสีสันสักนิด ไม่งั้นมันจะหม่นๆ ไป :m23:
@คุณกัน เอาน่าคุณกัน หลังเมฆฝนยังมีพายุอีกห้าลูกนะ เจ้ย!! ไม่ใช่ มีฟ้าใสต่างหากละ :laugh:
@greensnake ก็ใช่นะสิ ต้องเอาใจเขาหน่อย ไปแอบกินของเขาจนจะหมดกระป๋องนี่นะ :o8:
@JingJing สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ มาๆ กอดต้อนรับทีนึง :กอด1: แล้วมาเยี่ยมบ่อยๆ มาคุยกันบ้างนะครับTifaReira (แฟนคลับโต้งเพิ่มมาอีกหนึ่งแล้วสินะ :z2:)
@TifaReira ให้จับปล้ำเลยรึ อย่าเพิ่ง วัยรุ่นนี่ใจร้อนจริงวุ้ย :m20:
@KURATA เอาน่า ดรีมเขาก็ช่วยเพื่อนเขาไง ไม่ได้หวังร้ายกับใครเลยน๊า เข้าใจคนสวยหน่อยสิ :teach:
@RGB.__ บางทีคนเราก็รู้สึกตัวนะ เพียงแค่ยังไม่กล้ายอมรับนะเออ :m26:
@imonkey mc อดใจรอวันฟ้าใสกันอีกสักแปบนะ ขอให้พ้นพลอตช่วงนี้ไปก่อน :z3:
@yunjae55 โต้งมันมือใหม่หัดจีบ ให้เวลาเขาหน่อยนะ :m17:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่เป็นกำลังใจให้กันนะครับ ขอบคุณจริงๆ o1
ปะ เอาไปคนละบวกเน้อ o13
-
รอโหลด
พรุ่งนี้โต้งจะไปด้วยอีกไหม ดรีมเหมือนจะวางแผนอะไร
:z2:
-
พอเห๊อะ อย่ารุกนักเลย ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติบ้างเถอะ
-
คิดเหมือนดรีมเลย ชั้นชงจนเหนื่อย แต่เหมือนจะได้กินแห้ว
น่าสงสารคุณโบ๊ทไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
แล้วต้าร์ก็ทำได้แค่หลบเลี่ยง
อึดอัดกันไปหมด
-
เห็นใจเจ้าเปี๊ยกจริงๆ คล้ายๆตกกระไดพลอยโจน
ถ้ามันหนัก มันอึดอัด ก็พูดออกมาซะมั่งเหอะเปี๊ยกเอ้ย
หลบเลี่ยงอย่างนี้คุณโบ๊ทเค้าไม่รู้สึกดีหรอกเน้อ
:เฮ้อ: ก็รอลุ้นต่อไปแล้วกันนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
กดเป็ดค่ะ รอโบนัสด้วย :z2:
-
คนอ่านจิตตกแล้วนะเว้ยยยย อ๊ากกกก
-
กดไป อีก 1+
สงสัยรอบนี้ต้องเท "คะแนนแห้ว" ให้โต้ง
และ
"คะแนนสงสาร" เต็มร้อย ให้น้องต้าร์
สู้ต่อไป ศึกชิงโบ๊ท... :)
-
อ๊าคคคคคคคค
อึดอัดโว้ยยยยยยยยยย :m31:
-
:serius2:
เพื่อลดความอึน เชียร์โต้งโบ๊ทชั่วคราว
:กอด1: ต้าร์
:pig4:
-
เฮ้อ....แย่ตรงไอ้เปี๊ยกไม่รู้ทำไงดีอะดิ๊ รับปากไปแล้วว่าจะช่วย
แต่ก็ดันมารู้สึกแปลกๆในใจทีหลัง :เฮ้อ:
-
อ๊าคคคคคคคค
อึดอัดโว้ยยยยยยยยยย :m31:
เหมือนกันเลยอ่ะ....อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โอ๊ยย เล่นอะไรกันเนี่ย!
ปัญหาจริงๆ มันอยู่ที่ไอ้เปี๊ยกตัวเดียวเลยเหอะ
อย่ามารู้ตัวเมื่อสายแล้วกัน ตอนนั้นชั้นจะรอเหยียบย่ำซ้ำเติมแกอยู่ วะฮ่าๆๆๆ
แม่นางดรีมนี่ก็เยอะเกินนะคะ ยังจะมีเมนคลอสอีกเรอะ
สงสารก็แต่พี่โบ๊ท เฮียแกช่างไม่รู้เรื่องรู้ราว คุยโทรศัพท์กับเค้าตั้งยี่สิบนาทีแน่ะ เราว่านานเลยนะสำหรับผู้ชายสองคนที่ไม่สนิทกัน
ไม่พอ ยังจะชวนโต้งไปเดินเซ็นทรัลอีก กลัวไม่ได้มีปั๋วเหรอคะพี่ กลุ้มใจ!
-
ความรู้สึกหลังจากอ่านตอนนี้จบคือ ขัดใจ ขัดใจ ขัดใจ!!!!! :beat:
โบ๊ท - อันนี้ก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล๊ยยยยยยย โดนจับทำเมียขึ้นมาเมื่อไหร่จะหัวเราะให้ฟันหลุด คอยดูเถอะ!!! :fire:
ต้าร์ - รายนี้ก็กลัวเขาไม่ได้กันหรือยังไงห่ะ ทั้งส่งเสริม ทั้งหลีกทางให้เหลือเกิ๊นนนนนน ถ้าคุณโบ๊ทหลุดมือไปจริงๆ น้ำตาจะเช็ดหัวเข่า เชอะ!!! :angry2:
-
ถ้าไม่เจอกับตัว ก็ไม่รู้หรอกว่ามันกระอักกระอ่วนแ่ค่ไหน
สงสารต้าร์อ่ะ แต่โบ๊ทที่ไม่รู้อะไรด้วยก็ไม่ผิดนะ ส่วนโต้งก็ไม่ผิดอีกนั่นแหละ T T
สู้ๆนะกีต้าร์น้อย ช่วงนี้ก็หาคำตอบให้ได้แล้วกัน ว่าไอ้ความรู้สึกขัดข้องหมองใจนี่มันเกิดจากอะไร
เฮ้อ ก็บอกว่าไม่อยากกินมาม่า คุณน้องคนเขียนก็เสิร์ฟต่อเนื่องจนผมร่วงหมดแล้วเนี่ย =_=
-
:fire: :m31: :m16:
เมื่อไหร่จะหายอึนเนี่ย ฮ่วย!
-
เข้าใจความรู้สึกไอ้เกรียนเเสบเลยจริงๆ
จะเกรียนไม่ออกจะคราวนี้เเหละ o22
สงสารไอ้เกรียนน้อยของเราเหลือเกิน ..
คนอ่านก็อึนนนนน ไม่ไหวเเล้ว :a5: :a5: :a5:
-
อยากจะงอน Flapjack เหลือเกิน :serius2:
อึดอัดอ่ะ สงสารลูกน้อยหอยสังข์(?)มาก :เฮ้อ:
จะไม่ช่วยเพื่อนก็ดูยังไงๆทำไมๆ พอช่วยแล้วก็งงตัวเอง ไม่อยากจะเสียสิ่งที่เคยได้รับไป
แล้วเดี๋ยวคุณโบ๊ทรู้ก็จะโกรธต้าร์อีก จะต้องกินมาม่าช้างน้อยไปอีกกี่ตอน :z3:
แล้วเมื่อไหร่เมื่อหร่ายยยยยยยยยยยยยเค้าจะได้ใช้อีโมเนี้ยยยยยย :haun4:
-
มีแต่วัยรุ่นใจร้อนทั้งนั้นเลยน๊าาาาาา :m12:
-
ไม่เอาอะ สงสารต้าร์
ยังไงคุณโบ๊ทต้องคู่กับต้าร์นะ
-
LOVE HIGH STORY – 23 – A Day without You | วันนี้ที่ไม่มีเอ็ง
8:03 นาฬิกา
.
.
“จอดนี่แหละพี่”
รถแท๊กซี่สีเขียวเหลืองจอดส่งชายร่างเล็กที่หน้าภัตตาคารชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านเยาวราช ร่างเล็กมองหน้าร้านที่แท๊กซี่จอดอยู่สักพักก็มั่นใจว่านี่แหละที่ๆ เขาจะมา... ถึงจะไม่ได้มานาน แต่เขาก็จำได้ ไม่ผิดแน่... ว่าแล้วก็จ่ายเงินค่าแท๊กซี่แล้วก้าวลงจากรถ
ยืนบิดตัวไปมาอยู่สักพักก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาเพื่อนสนิทลูกหลานเจ้าของบ้านให้ออกมาเปิดประตู... ยืนเจรจาล้งเล้งอยู่สักครู่ก็วางสายไป...
.
.
~ครืดดดดด~
.
ประตูหน้าบ้านเปิดออกเผยให้เห็นชายร่างสูงหน้าตาคุ้นเคยยืนหัวฟูอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงบ๊อกเซอร์ลายสปอนจ์บ๊อบสีเหลือง...
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เอ้า ทักกันอย่างนี้เลยรึ
“แหม่ เจอหน้ากันตอนเช้าก็ล่อกูซะละไอ้เชี่ยที!!”
“ไอ้สาดดดดดดด จะไม่ให้ด่ามึงได้ไง... มึงรู้ไหมนี่กี่โมง”
“แปดโมง... นิดๆ” ต้าร์ก้มหน้าดูนาฬิกาแล้วตอบหน้าตาเฉย
“ไอ้เชี่ยต้าร์ มึงจะถ่อมาทำไมแต่เช้าวะเนี่ย”
“อ้าว กูมาเช้าไปเหรอ... งั้นกูกลับก็ได้ จะได้ไม่กวนเวลานอนของมึง... กูไปละนะ” ว่าแล้วก็ทำหน้าน่าสงสารหันหลังไปยืนริมถนน ทำท่าราวกับว่ากำลังมองหาแท๊กซี่สักคัน
“...” ทีไม่มีปฏิกริยาอะไร เอาแต่ยืนกอดอกกระดิกขาอยู่หน้าบ้าน
“...กูไปละนะ” ต้าร์หันมาบอกเพื่อนสนิทอีกรอบหลังจากที่ไม่ได้รับปฏิกริยาอะไร
“...”
“...กูไปจริงๆ นะ”
“...” ทียืนผิวปากอย่างอารมณ์ดี
“...มึงไม่คิดจะห้ามกูสักหน่อยเหรอ ไอ้สลัดดดดดด!!” เมื่อมุขเรียกคะแนนสงสารไม่ได้ผลก็ไม่ต้องทงต้องทำมันแล้ว หน้าตาน่าสงสารเนี่ย! ว่าแล้วก็เดินกลับไปยืนประจัญหน้าเพื่อนสนิทที่ยืนทำหน้ากวนตีนอยู่หน้าบ้าน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ กูรู้ว่ามึงอะไปไหนไม่รอดหรอก อย่ามาท่าเยอะ ไอ้เปี๊ยก ฮ่าๆๆๆ” ว่าแล้วก็ใช้นิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผากเพื่อนสนิท จิ้มย้ำๆ จนร่างเล็กต้องปัดมือออกอย่างขัดใจ
“บ้านมึงตื่นกันยังวะ”
“เขาตื่นกันหมดแล้ว... ยกเว้นกูเนี่ย กำลังหลับสบา...” ทียังพูดไม่ทันจบก็...
“เอ้า กีต้าร์ มาได้ไงลูก ไม่เจอนานเลยนะเรา” แม่ของทีเดินผ่านมาเจอลูกชายกำลังคุยล้งเล้งอยู่กับใครอยู่หน้าบ้าน ก็เลยเดินออกมาดูก็เห็นว่าเพื่อนสนิทของลุกชายตัวเองนั่นเอง
“หวัดดีครับม๊า” ต้าร์ยกมือไหว้พร้อมยิ้มแป้นๆ เต็มใบหน้า
“มาๆ เข้ามาในบ้าน จะไปยืนอะไรอยู่นอกบ้านกันละนั่น... ดีเลย กีต้าร์มา ไอ้เจ้าทีเลยตื่นเช้าหน่อย ไม่งั้นนะมันตื่นทีก็โน้นนนนน ร้านจวนจะเปิดแล้ว แล้วก็มาเร่งๆ รีบๆ แล้วก็บ่นว่าเหนื่อย” แม่ของทีเดินนำต้าร์เข้าบ้านไปก็บ่นลูกชายตัวเองไป ต้าร์หันไปมองหน้าเพื่อนก็นึกขำอยู่ในใจ... เซ็งอย่างกับส้มตำค้างคืน!!
“งั้นวันนี้ผมจะช่วยม๊าเองครับ” ต้าร์รู้งานพูดเอาอกเอาใจแม่ของที
“จริงอะ... เหนื่อยนะ ไหวป่าวเรา” แม่ทีหันมาพูดพร้อมรอยยิ้ม ว่าแล้วก็ลูบหัวร่างเล็กไปสองสามที
“โธ่ ม๊า ไหวอยู่แล้ว ผมนี่แข็งแรงสุดๆ” ร่างเล็กพูดจาแข็งขันพร้อมทำท่าทางทะมัดทะแมงแข็งแรงทนทาน ทำเอาม๊ายิ้มให้ในความน่ารักของเพื่อนลูกชาย
.
.
บ้านของทีเป็นภัตตาคารจีนที่ขึ้นชื่อร้านหนึ่งของเยาวราช ร้านมีขนาดค่อนข้างใหญ่ มีโต๊ะอาหารไว้บริการกว่า 40 โต๊ะ ตัวร้านเป็นห้องแถวที่กินพื้นที่กว่าหกห้อง สูงห้าชั้นโดยที่ชั้นหนึ่งและสองเป็นพื้นที่ร้านอาหาร ส่วนชั้นอื่นๆ ขึ้นไปนั้นเป็นพื้นที่บ้านที่ครอบครัวของทีอาศัยอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ มีตั้งแต่รุ่นอากง-อาม่า ไปจนถึงรุ่นหลานอย่างไอ้ทีและน้องชายที่ชื่อทัง
ตอนนี้สภาพในบ้านค่อนข้างวุ่นวาย โดยเฉพาะในส่วนครัว เพราะว่าทุกคนรวมถึงพนักงานของร้านต่างก็กำลังเร่งเตรียมร้านที่จะเปิดตอน 11 โมง เลียงตะโกนสั่งงานของบรรดาอากง อาม่า อากู๋ อากิ๋ม รวมถึงป๊าและม๊าของทีดังตีกันไปมาอยู่ภายในร้านจนร่างเล็กแอบทึ่งว่า... เขาฟังกันรู้เรื่องด้วยอะเฮ้ย!!...
ทีพาต้าร์เดินไปสวัสดีญาติพี่น้องซะรอบร้านก่อนจะปลีกตัวพากันขึ้นห้องไป... “ม๊า ทีขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ” ทีบอกกับแม่เช่นนั้นแล้วก็เดินนำเพื่อนสนิทขึ้นบันได มุ่งหน้าไปยังห้องนอนของเขาที่อยู่บนชั้นสี่
“วันนี้ไอ้โจจะมาบ้านมึงป่าววะ” ร่างเล็กถามพลางหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงยู่ยี่ของที
“ไม่รู้วะ มันไม่ได้บอกว่าจะมา... อืมมม ปกติวันอาทิตย์มันอยู่บ้านนะ ไม่ค่อยออกไปไหนหรอก”
“วันครอบครัวเหรอวะ”
“คงงั้นมั้ง”
“แล้วมึงอะ มีวันครอบครัวป่าววะ”
“ที่กูอยู่ทุกวันนี้ยังไม่ใช่วันครอบครัวอีกเหรอวะ มึงก็เห็น บ้านกูคนเยอะชิบหาย”
“ก็ดีแล้วนิ จะได้ไม่เหงาไงมึง”
“เออ ก็จริงของมึงวะ... แต่มึงก็คงไม่เหงามั้ง... มีพี่โบ๊ทอยู่ทั้งคน”
“...เหอเหอเหอ มึงไปอาบน้ำเหอะ เหม็นขี้ฟัน”
“เหรอ... ไอ้สาดดดดด” พูดลากเสียงเน้นๆ ใกล้ๆ จมูก
“เชี่ย!” ตอนแรกก็ไม่ได้เหม็นจริงๆ หรอก พูดตัดบทไปงั้น แต่ระยะประชิดแบบนี้ก็... อืมมม นะ
“ฮ่าๆๆๆ” ได้แกล้งเพื่อนแล้วก็อารมณ์ดี เดินหัวเราะร่าเข้าห้องน้ำไป
.
.
นี่เป็นครั้งแรกในรอบปีที่ต้าร์มาที่บ้านของที เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนนี้มาทีไรก็จะได้กินอาหารอร่อยๆ อยู่เสมอ โดยเฉพาะฮะเก๋าที่เป็นสูตรเฉพาะของร้านนี้เขาเลยละ... และที่สำคัญ ฟรีทุกเมนู ฮ่าๆ...
เมื่อมองไปรอบๆ ต้าร์ก็ยิ้มให้กับสิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ ตู้ เตียง หรือแม้แต่กองหนังสือการ์ตูนที่เคยวางอยู่อย่างไรก็อยู่อย่างนั้น ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย... จะว่าไปก็คล้ายๆ กับเจ้าของห้องละมั้ง ที่ยังเป็นเพื่อนที่ดีของเขามาเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน...
ต้าร์เดินสำรวจห้องไปรอบๆ หยิบนั่นขึ้นมาดู หยิบนี่ขึ้นมาอ่านไปเรื่อยเปื่อย สุดท้ายก็วกกลับมาทิ้งตังลงบนเตียงยับๆ ของทีแล้วเอื้อมมือไปคว้าการ์ตูนจากกองข้างๆ เตียงมานอนอ่านเงียบๆ
.
.
“มึงกับพี่โบ๊ทงอนไรกันป่าววะ” ทันทีที่ก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ ทีก็ยิงคำถามมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ไม่มีเบสไม่มีกลองอะไรทั้งนั้น ทำเอาร่างเล็กต้องละจากหนังสือการ์ตูนหันมาทำหน้างงคิ้วขมวด
“อะไรนะ”
“กูถามว่าพวกมึงงอนอะไรกันรึเปล่า”
“งอนไรละ ไม่มีหรอกมึง เอ้ออออ” ว่าแล้วก็ส่ายหน้าแล้วกลับไปสนใจหนังสือการ์ตูนในมือต่อ
“กูก็นึกว่ามึงงอนอะไร ถึงได้หอบตูดหนีมาบ้านกู”
“สาดดดดด คิดได้นะมึง”
“ถ้าไม่มีอะไร แล้วมึงมาบ้านกูทำไมวะ” ว่าแล้วก็หย่อนตัวลงนั่นเช็ดหัวที่ปลายเตียง
“เอ้า กูจะมาหามึงไม่ได้รึไง พูดอย่างกับกูไม่เคยมาอย่างงั้นแหละ”
“ก็ตั้งแต่มึงย้ายไปอยู่คอนโดฯ มึงก็ไม่เคยมาบ้านกูอีกเลยนี่หว่า เป็นปีๆ แล้วมั้ง”
“ก็มันไกลนี่หว่า ลาดพร้าว-เยาวราชนะมึง ไม่ใช่ดินแดง-สะพานควาย นี่กูก็จ่ายค่าแท๊กซี่ไปสองร้อยกว่าแล้ว สาดดดด”
“มึงนี่นะ งกตัวเอ้ ฮ่าๆๆๆ”
“เขาเรียกว่าใช้เงินเป็นเว้ย” พูดไปก็เหล่ตามายักคิ้วรัวๆ
“...” ทีไม่พูดอะไร แต่หันมาจ้องร่างเล็กเขม็ง
“อะไร”
“...แน่ใจว่าไม่ได้งอนอะไรกัน”
“เอ้า เชี่ยนี่!! มึงคิดอะไรไปไหนเนี่ย กูนึกว่าประเด็นนั้นจบไปแล้วนะมึง”
“กูไม่ได้โง่นะมึง ไอ้ต้าร์ เป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ทำไมกูจะไม่รู้จักเพื่อนกู”
“หนึ่ง สอง สาม...” ต้าร์วางการ์ตูนแล้วชูมือขึ้นมานับนิ้ว
“ไม่ต้องนับ!! กูแค่พูดเชิงคำถาม แต่ไม่ได้ต้องการคำตอบเว้ย ให้มันฟังดูนานเฉยๆ ไอ้ฟายยยย”
“แปดปี มึงกับกูกับไอ้โจเป็นเพื่อนกันมาแปดปี”
“นั่น นับจนเสร็จเลยนะมึง”
“ฮ่าๆๆ”
“...แต่ถ้ามึงกับไอ้บาสก็สิบปี”
“มึงจะนับไอ้เชี่ยนั่นด้วยทำไมเนี่ย กูว่ากูตัดมันออกจากสารบบแล้วนะ สาดดด”
“มึงยังไม่หายโกรธไอ้บาสอีกเหรอวะ”
“ถ้าเพื่อนสนิทของมึงปิดมึงมาตลอดว่าจะไปเรียนนอก แล้วเพิ่งจะมาบอกมึงเอาสัปดาห์สุดท้าย มึงจะไม่โกรธเหรอวะ”
“ไม่รู้วะ เพราะว่าไอ้บาสมันบอกกูล่วงหน้าตั้งครึ่งปีแนะ หึหึหึ” พูดไปก็มองด้วยสายตาเหนือกว่าใส่ร่างเล็กไป
“เชี่ย มึงก็เลว ไอ้โจก็เลว กูน่าจะโกรธพวกมึงสองคนด้วย รู้ล่วงหน้าตั้งนานแล้วเสือกไม่บอกกู”
“ฮ่าๆๆๆๆ มึงโกรธพวกกูไม่ลงหรอก กูรู้ ฮ่าๆๆๆ”
“...สลัด... ไปแต่งตัวไป กูหิวแล้ว”
“เออๆ... เด๋วพาลงไปกินฮะเก๋า”
“แหล่มเลย” ร่างเล็กตาวาวกล่าวพลางลูบท้อง
.
.
ทีแต่งตัวเสร็จก็พาต้าร์ลงมาที่ร้านแล้วเดินเข้าครัวไป... ภายในร้านดูวุ่นวายน้อยลง น่าจะเป็นเพราะว่าจัดเตรียมของกันใกล้จะเสร็จแล้ว ก็สมควรละนะ เพราะว่าอีกแค่ชั่วโมงเดียวก็ได้เวลาเปิดร้านต้อนรับลูกค้ากันสักที...
ร่างเล็กเดินตามเพื่อนไปอย่างสดใสอารมณ์ดี... อารมณ์ดีเพราะมีความสุข... มีความสุขเพราะกำลังจะได้กินฮะเก๋าเลิศรสและที่สำคัญฮะเก๋าโอชานั้น... ฟรี
แต่ความสุขก็ต้องสะดุดเมื่อทีเดินไปหยิบหม้อขนาดกลางมาส่งให้ มองดูข้างในก็เห็นกุ้งสับที่ดูท่าทางจะปรุงรสเอาไว้แล้ว หนักไม่ใช่เล่นเลยนะนั่น... ว่าแล้วทีก็หยิบหม้อที่เล็กกว่าหม้อกุ้งสับเล็กน้อยเดินนำไปที่โต๊ะที่อยู่ด้านในสุดของครัว
“ไหนละฮะเก๋าที่จะให้กูกิน” ร่างเล็กเดินตามมาถึงโต๊ะก็ออกปากทวงของกินทันที
“ก็อยู่ในมือมึงไง”
“ห๊ะ?”
“ก็นั่นนะใส้ฮะเก๋า แล้วในหม้อที่กูถือมาก็แป้งฮะเก๋า”
“ไอ้สลัด... ไอ้คนหลอกลวง... มึงหลอกกู”
“ฮ่าๆๆๆ กูหลอกอะไรมึง”
“ก็มึงบอกว่าจะพามากินฮะเก๋า”
“ก็เออไง แต่ถ้ามึงไม่ทำฮะเก๋าก่อน แล้วจะเอาที่ไหนมาแดก ฮ่าๆๆๆๆ”
“เออ ก็จริงของมึง แล้ว... ทำไมกูต้องทำเองละ”
“มึงจะกินหรือไม่กิน”
“กิน”
“เออ งั้นก็มาช่วยกูทำ”
“...เชี่ย” บ่นๆๆๆๆ แต่ก็นั่งลงช่วยทีห่อฮะเก๋านะเออ
.
.
ในหม้อแป้งได้ผสมส่วนผสมของแป้งข้าวเจ้า แป้งมัน น้ำและน้ำมันไว้แล้ว กีต้าร์มีหน้าที่ปั้นแป้งให้เป็นก้อนกลมๆ ขนาดประมาณหนึ่งนิ้วแล้วเอาไปเรียงใส่ถาดไว้ให้ทีห่อใส้และจับจีบ... ทำไปก็ฟังเพื่อนสนิทสอนเรื่องการทำฮะเก๋าไปจนม๊าที่เดินผ่านไปๆ มาๆ อยู่แถวนี้ได้ยินยังแอบยิ้มให้กับมาดอาจารย์ของเจ้าลูกชาย... ทำไปทำมาก็เริ่มเพลิน กลายเป็นว่ารู้สึกสนุกกับการปั้นแป้ง ราวกับเด็กๆ ที่สนุกกับการปั้นดินน้ำมัน
“แป้งเนี่ย สูตรลับองกงกูเลยนะ ส่วนใส้ฮะเก๋าเนี่ยก็สูตรลับอาม่ากู... ลับขนาดที่อากงกับอาม่ากูยังไม่ยอมบอกกันเองเลยว่าทำยังไง ต่างคนต่างทำ ต้องไปแอบทำด้วยนะมึง เดี๋ยวอีกคนเห็น... มึงเห็นห้องตรงนั้นไหม นั่นแหละห้องลับอากงกู”
“เฮ้ย จริงอะ!”
“หึ... ไม่จริง”
“ไอ้สลัด! มึงหลอกกูอีกละนะ”
“เอ้ออออ มึงก็เชื่อกูเนาะ”
“ฟายเอ้ย!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ มึงนี่มันน่าแกล้งจริงๆ วะต้าร์”
“เออ มึงก็แกล้งกูมาตั้งหลายปีแล้วเหอะ ไม่เบื่อมั่งไง”
“ฮ่าๆๆๆๆ ยากวะ... ว่าแต่ มึงไม่ได้งอนอะไรพี่โบ๊ทแน่นะ”
“เอ้า ห่า!!! วกมาเรื่องนี้อีกละ มึงข้องใจอะไรนักหนาวะ”
“ให้พูดจริงๆ ปะ?”
“...กูขอปิดประเด็น”
“อย่ามาเกรียนเลยสาด”
“...” ร่างเล็กนั่งก้มหน้าก้มตาปั้นแป้ง ปิดปากสนิท สนิทจนเม้มซะแน่นเลยละ
“ก็พวกมึงตัวติดกันอย่างกับแฟนกันขนาดนั้นอะ แล้วอยู่ๆ เมื่อวานนี้มึงก็ไม่เดินกับพี่เขา แล้ววันนี้ก็มาบ้านกู มันมีตรงไหนที่ไม่น่าสงสัยบ้างวะต้าร์” เมื่อเห็นเพื่อนร่างเล็กก้มหน้าก้มตาปั้นแป้ง ทีก็ก้มหน้าก้มตาห่อใส้ แต่ก็ไม่วายพูดขึ้นมาลอยๆ กระทบต้าร์เต็มๆ
“มึงก็คิดมากไปนะไอ้ที ฟงแฟนอะไรกัน พวกกูเป็นผู้ชายทั้งคู่นะเว้ย แล้วพวกกูก็ไม่เคยทำอะไรอย่างว่าเลยนะ จะเรียกว่าแฟนก็ตลกแล้ว”
“นี่มึงไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ”
“ว่า?”
“ก็พวกมึงสนิทกันมาก มากจนแบบ... ใกล้ชิดอะมึง”
“กูก็สนิทกับมึงกับไอ้โจเหอะ”
“มันคนละแบบเว้ย”
“กูไม่เข้าใจ”
“เฮ้อออออ อย่างมึง... เข้าใจแค่ว่าต้องปั้นแป้งแบบไหนก็ดีเกินพอแล้วละ เรื่องอื่นมึงไม่ต้องเข้าใจหรอก”
“...ไอ้สลัด”
“ฮ่าๆๆๆ”
.
.
นั่งห่อฮะเก๋ากันจนร้านเปิดก็ยังห่อไม่เสร็จ ลูกค้าที่สั่งฮะเก๋าก็เยอะ ถึงจะมีทำเอาไว้อยู่บ้างแล้ว แต่จะมัวช้ามือก็ไม่ได้ ของออกไม่ทันสั่งจะโดนอากงเอ็ดเอาได้... เอาเป็นว่าหลังจากนั้นทั้งวัน กีต้าร์ได้ทำงานสารพัดอย่าง ตรงไหนต้องการให้ไปช่วยก็เข้าไปช่วย ได้ออกแรงได้ขับเหงื่อ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็สนุก... ทุกทีที่ทีเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังก็พอนึกภาพออก ไปร้านอาหารที่ขายดีๆ ก็พอจะเห็นภาพว่ายุ่งแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยได้ลงมือทำเองสักที เมื่อก่อนที่มาบ้านทีก็ไปหมกกันอยู่ในห้อง ถึงเวลาก็ลงมากินข้าวหรือไม่ก็ออกไปหาซื้ออะไรกินกันข้างนอกแถวๆ นี้
วันนี้บ้านของทีดูคึกคักเป็นพิเศษ... ต้องขอบคุณความสดใสของร่างเล็กที่มาเสริมบรรยากาศยุ่งๆ ในร้านแห่งนี้ให้ดูสดใสและผ่อนคลายมากขึ้น... และที่สำคัญ รอยยิ้มของต้าร์ก็เป็นที่ถูกใจของแขกหลายๆ คนซะด้วยสิ
“อาต้าร์เอ้ย วังนี้ลื้อรีบกลับอะเป่า” อาม่าหน้าตาใจดีของทีเอ่ยถาม
“อ้อ ไม่รีบครับม่า”
“เออ ลีๆ งั้งก็อยู่กิงข้าวเย็งล้วยกังเลยนะ เลี๋ยวอาม่าจะทำเต้าหูทรงเครื่องให้ลื้อกิง” อาม่าพูดติดสำเนียงจีนพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู
“ผมอยู่แน่นอนอาม่า ไม่ได้กินข้าวผมไม่กลับ ฮ่ะๆ”
.
.
กว่าจะได้เวลาอาหารเย็นก็ทำเอาต้าร์ซูบเฉาลงไปได้ไม่น้อย พอถึงเวลาก็เลยจัดหนักจนโดนแซวว่าตัวเล็กแต่กินจุ ไอ้เจ้าเปี๊ยกนี่ก็ไม่ได้เหนียมอายแต่อย่างใด กิน กิน กิน กินจนจุใจ ยิ่งบรรยากาศในโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างคึกคักด้วยแล้ว มื้ออาหารก็ยิ่งอร่อย... อิ่ม อร่อย และฟรี...
เมื่อท้องอิ่ม ฟ้าเริ่มมืด ก็ได้เวลากลับบ้าน... หมดเวลาสนุกแล้วสิ... ร่างเล็กยกมือไหว้และบอกลาญาติๆ ของที... ทีเดินออกมาส่งต้าร์ที่หน้าร้าน ยืนกันอยู่สักพักก็มีรถแท๊กซี่ผ่านมาร่างเล็กก็โบกเรียกแล้วบอกลาเพื่อนสนิท... ก่อนจะปิดประตูทียังมียิงปืนนัดสุดท้ายใส่สมองของต้าร์อีกว่า
“มึงอย่างอนพี่เขานานละ”
“ยังไม่จบนะมึง กูไม่ได้งอนจริงๆ สาบานเลยก็ได้เอ้า”
“ฮ่าๆๆๆ เอๆ กูเชื่อก็ได้... กลับดีๆ ละ แล้วอย่าไปเกรียนใส่พี่แท๊กซี่เขานะมึง”
“เออรู้น่า ไปละ กูกลับดีกว่า เหนื่อย หมดแรง กลับไปนอนละ”
“บายมึง”
“เจอกันพรุ่งนี้เว้ย” ว่าแล้วก็ปิดประตู นั่งรถกลับบ้านพร้อมกับฮะเก๋าอีกถุงใหญ่ที่อาม่าให้กลับไปกินที่คอนโดฯ
.
.
.
อารมณ์สนุกเริ่มจืดจางเมื่อไร้เสียงเจี๊ยวจ๊าวของทีและญาติๆ... ความเงียบเข้าครองบรรยากาศเย็นๆ ในรถแท๊กซี่... ป่านนี้ไอ้คุณโบ๊ทจะกลับถึงห้องหรือยัง... เผลอคิดเผลอสงสัยจนได้สิน่า ทั้งๆ ที่สะบัดเรื่องร่างสูงออกจากหัวได้แล้วทั้งวัน แต่ก็มาเผลอนึดถึงเอาตอนจบจนได้... ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็ต้องตกใจเมื่อมีเบอร์ที่ไม่ได้รับสายกว่า 14 สาย... โมโจโจโจ้ ทั้งนั้นเลย... ตอนสิบโมงสี่สาย ตอนเที่ยงสองสาย ตอนบ่ายโมงครึ่งสองสาย บ่ายสี่โมงสี่สาย และทุ่มครึ่งอีกสองสาย... เมื่อใช้สมองคิดดูแล้ว ก็เห็นว่าไม่ควรโทรกลับเป็นอันขาด เพราะว่าอาจโดนกระชากวิญญาณผ่านสายโทรศัพท์ได้... ว่าแล้วก็ส่ง sms ไปบอกสักหน่อยดีกว่าว่ากำลังกลับ
.
.
เกือบสองชั่วโมงกับการฝ่าการจราจรอันคับคั่งของกรุงเทพฯ ผ่านไป แท๊กซีก็พาร่างเล็กมาถึงคอนโดฯ โดยสวัสดิภาพ... กีต้าร์จ่ายเงินแล้วลงจากรถแล้วเดินเข้าคอนโดฯ... ตั้งหน้าตั้งตาเดิน เดิน เดิน และเดินไปที่ลิฟท์ กะไว้ว่าจะรีบเข้าห้องแล้วปิดตายก่อนจะต้องเจอกับร่างสูงที่ไม่รู้ว่ากลับมาแล้วหรือยัง หรือถ้ายังไม่กลับมาก็ควรจะรีบขึ้นห้องก่อนที่จะมาบังเอิญเจอกันที่รีเซปชั่น ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน... อืมมมมม
แต่แล้ว... ก่อนที่จะกดลิฟท์ ก็เหมือนโชคชะตาฟ้าจะเป็นใจ(?)ให้ต้าร์ไปเตะตาเข้าที่ร่างสูงคุ้นตานั่งอยู่ที่โซฟา แถมกำลังจ้องมาที่เขาเขม็งไม่วางตา... ร่างเล็กกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะเลี่ยงสายตากลับมาที่ปุ่มลิฟท์ มือเล็กค่อยๆ เลื่อนไปกด แต่เพียงอึดใจก็ได้ยินเสียงของร่างสูงพูดขึ้นเสียงเรียบด้านหลังว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ตอนเที่ยง เมื่อทีห่อฮะเก๋าเสร็จก็เอาผ้าขาวบางคลุมถาดฮะเก๋าแล้วถือไปวางไว้บนชั้นวางของข้างเตาเพื่อเตรียมนึ่งฮะเก๋าออกขาย ส่วนร่างเล็กนะเหรอ โดนม๊าของทีเรียกให้ไปช่วยงานหน้าร้านได้สักครึ่งชั่วโมงแล้วละ
ทีล้างมือทันกับเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะพอดี เดินไปดูก็เห็นชื่อรุ่นพี่คนสนิทของต้าร์โชว์หราเป็นสายเรียกเข้า
“หวัดดีพี่โบ๊ท”
“เอ้อ ที...”
“คับพี่”
“ไอ้เปี๊ยกอยู่ป่าว”
“อยู่พี่ แต่แม่ผมลากไปหน้าร้านอะ พี่จะคุยป่าว”
“ไม่เป็นไรๆ”
“มีอะไรป่าวพี่”
“ไม่มีอะไร... แค่เห็นไอ้ต้าร์มันบอกว่าจะไปบ้านที ก็เลยลองโทรมาถามดูว่าอยู่บ้านทีรึเปล่า”
“อยู่พี่ มันมาเรียกผมตั้งแต่เช้านุ้นนนน”
“เออ อยู่นั่นก็แล้วไป... พี่โทรหามันแล้วมันไม่รับ ไอ้เราก็นึกว่าไปโดนฆ่าหมกส้วมไปแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ อย่างไอ้ต้าร์อะนะจะโดนฆ่าหมกส้วม ใครจะฆ่ามันคงจะโดนมันโวยวายใส่จนหูแตกก่อนอะพี่”
“เออ ก็จริงของมึง ฮ่ะๆ... งั้น... แค่นี้แหละ”
“เดี๋ยวพี่...”
“หือ?”
“ให้บอกต้าร์มันไหมพี่ว่าพี่โทรมา”
.
.
“...ไม่ต้องหรอก”
.
.
-------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
หวังว่าตอนนี้คงจะชิลพอที่จะช่วยลดอารมณ์ขัดใจอารมณ์อึนได้นะ
@คราส อย่ามองดรีมในแง่ลบขนาดนั้นสิ :m12:
@iforgive อย่าเพิ่งจิตตกดิ!! อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนนนนน :z3:
@malula ใช่ๆ ดรีมชงจนโดนเขม่นแล้วเนี่ย แม่ยกต้าร์ไม่ปลื้ม :beat:
@greensnake ถูกต้องแล้ววววว ต้องรอลุ้นกันต่อไป แต่ไม่รู้จะมีอะไรให้ลุ้นนะ :laugh:
@princegolf "ศึกชิงโบ๊ท" ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้คนจะโดนชิงมันยังไม่รู้เรื่องเลยนั่น :m20:
@KURATA ชิลๆ น่า ขำๆ เนอะ (ขำไม่ออก :z6:)
@allaboutmyfav นั่นสินะ แบบน้ำท่วมปาก จะพูดก็ไม่ได้ จะพูดว่าอะไรยังไม่รู้เลย :เฮ้อ:
@noomasoi3 มาเต้นกันให้หายอึดอัด... 5 6 7 8 Let's go :z2: :z2: :z2:
@ChCh13 หน้าไอ้เจ้าโบ๊ทตอนได้ยินคำว่า "กลัวไม่ได้มีปั๋วเหรอคะพี่" >>> :m28:
@pim_onelove อุยยยยย หวังว่าอิโม :beat: ที่ใช้ จะไม่ได้พุ่งเป้ามาที่ผมใช่มะ :m29:
@BeeRY มามงมาม่าอะไรกัน ไม่มีหร๊อก!!! o16
@sakurai อยากหายอึน? งั้นมาอ่านบทใหม่ดูสิว่าช่วยได้ไหม หรือถ้ายังไม่ได้ ไว้รออ่าน interlude ตอนถัดไปนะ :m26:
@imonkey mc ไม่ใช่ว่าเกรียนไม่ออกหรอก แค่ลดระดับลงเท่านั้นเอง :laugh3:
@JingJing อย่ามางอนเค้านะ :sad4:
@yunjae55 รับทราบ!! :a9:
เช่นเดิม ขอบคุณกำลังใจจากทุกคอมเมนท์ด้วย +1 กันไปนะครับ o13
สำหรับตอนหน้าเดี๋ยวจะเอา interlude ชิลๆ มาเติมพลังให้กับชนกลุ่มน้อยอีกสักตอนก่อนจะลุยกันต่อนะ :m23:
สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์ ฝันดี หลับปุ๋ยครับ :bye2:
-
ว่าแต่ฝ่ายพี่โบ๊ทจะรู้ตัวไหมว่าโทรหาต้าร์ไปกี่สาย
-
:L2: :L2: :L2:
-
เห็นด้วยกับที่ว่าต้าร์น่าแกล้ง
ตอนนี้ชิลผิดคาด กะมาอึนเต็มที่
เค้าจะเคลียร์กันยังไงล่ะนั่น
:pig4:
-
มันเริ่มน่ากลัวตอนคุณโบ๊ทบอกว่าติดตามตอนต่อไปนี่แหละ :z3:
ทำไมทำอย่างเน้ ใจจะขาด เค้าจะเคลียร์กันรู้เรื่องไหม อยากรู้มั่กมากกก :serius2:
กีต้าร์จ๋า เรื่องบางอย่างมันแกล้งลืมได้ แต่มันลืมไปทั้งหมดไม่ได้หรอก จะหลอกตัวเองอีกนานแค่ไหนน้า :monkeysad:
แล้วคุณโบ๊ทก็อย่าดุมากน้องนะ แค่นี้ก็สงสารจะแย่อยู่แล้ว ยกเว้นเรื่องได้กินฟรีนี่อิจฉามากอ่ะ :impress2:
-
ตอนหน้าขอให้เคลียร์ ๆ กันได้แล้วนะประเด็นเรื่องโต้งเนี่ยะ เริ่มเครียดจริงจังแล้วว่ะ
ไม่รู้ว่าหลังจากที่ไปเดทกันสองคนโบ๊ทกับโต้งคบกันหรือยัง เอาเห๊อะ ยังงัยก็ได้ ชิ งอนว่ะ
-
เกรียนนักจับปล้ำแม่งเลย
ปล. อยากกินฮะเก๋า อ่านแล้วนึกถึงหนังจีนเรื่องนึง ที่มันเอาตัวอ่อนเด็กที่ทำแท้งออกมาสับทำไส้ฮะเก๋า กินแล้วผิวพรรณอ่อนเยาว์
-
ณ จุดนี้ขอบอก 3 พยางค์ "ผ่อน คลาย ขึ้น" !!!!! o13
อากาศอึนเริ่มหายไป..เเต่ยังคาใจ
..
ขอให้คุยกันรู้เรื่องที่เถอะ :เฮ้อ: :monkeysad:
-
ต้าร์เอ๊ย อะไรที่ไม่สบายใจก็ไม่ต้องไปทำมันเลยลูก สงสารพี่โบ๊ท
-
เกรียนนักจับปล้ำแม่งเลย
ปล. อยากกินฮะเก๋า อ่านแล้วนึกถึงหนังจีนเรื่องนึง ที่มันเอาตัวอ่อนเด็กที่ทำแท้งออกมาสับทำไส้ฮะเก๋า กินแล้วผิวพรรณอ่อนเยาว์
ถูกใจกะประโยคนี้จริงๆ "เกรียนนักจับปล้ำแม่งเลย" 5555555
อึนกันไปมาแบบนี้ เมื่อไหร่มันจะรู้เรื่องห่ะ :m16:
เพื่อนๆ เขาดูออกกันหมดแล้ว มีแต่เจ้าตัวที่ไม่รู้ใจตัวเองอยู่นี่แหละ
-
เจ้าเปี๊ยกกกก แกหนีเค้ามาทำไมเดี๋ยวก็โดนงอนหรอก
ก็รู้ว่าหนีไม่ได้ตลอดหรอก แง้มให้พี่เค้าฟังหน่อยมั๊ย
แล้วเหตุการณ์ทางฝั่งพี่โบ๊ทจะเป็นยังไงมั่งนะ
หวังว่าน้องดรีมจะไม่ได้ไปด้วยหรอกนะงานนี้
คิดแล้วมันหนักใจ :เฮ้อ: รอคนเขียนมาเคลียร์ o18
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
กดเป็ดให้ค่ะ
-
ขอให้พี่โบ๊ทไม่ไปละกัน นอนตีพุงรอไอ้เปี๊ยกอยู่คอนโด
เอ๊ะ แต่คิดอีกทีให้ไปกับโต้งก็ดีนะ เฮียแกจะได้ไหวตูดทัน เอ๊ย ไหวตัวทันค่ะ55
-
"ต้าร์" รู้ไหมว่ามีคนเป็นห่วงทั้งคน
........ :)
-
สุขกันเถอะเรา เศร้าไปทำไม
รู้ตัวกันสักทีเถ้ออออออ
นึกซะว่าเจ๊ขอร้อง
ถ้าเป็นแบบนี้อยู่เมื่อไหร่จะได้อ่าน NC อ่ะ (เค้าไม่ได้หื่นนะ เหอๆๆ)
-
LOVE HIGH STORY – interlude – Damn That White Pussy Cat | ไอ้เหมียวป่วน
ระหว่างที่ร่างสูงเลี้ยวรถเข้าที่จอดรถของคอนโดฯ สายตาก็เหลือบไปเห็นแมวสีขาวขนาดกลางๆ นอนหน้านิ่งอยู่ขอบรั้วกำแพงคอนโดฯ ตาของมันหรี่จนเป็นขีดสองขีดอยู่บนใบหน้า... ทุกอย่างจะเป็นปกติมากหากไม่เห็นว่าหางของมันนั้นแกว่งไปมา ซ้ายที ขวาที ยั่วโมโหสุนัขสามตัวที่ทั้งเห่าและกระโดดอยู่บนพื้นหมายจะเอาแมวตัวนั้นลงมาสำเร็จโทษให้จงได้... โบ๊ทเห็นแล้วก็นึกขำในความกวนตีนของแมวตัวนั้นโดยเฉพาะใบหน้ามึนๆ ที่ดูชิลแบบว่าไม่สะทกสะท้าน... พวกแกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก พวกหมาโง่ แน่จริงก็ปีนกำแพงขึ้นมาสิ หึ หึ หึ... อะไรทำนองนี้... แต่ก็ไม่ได้มีเวลามาสนใจอะไรมากมาย จอดค้างนานเดี๋ยวรถคันข้างหลังจะสรรเสริญบรรพบุรุษเอาซะได้ ว่าแล้วก็เลี้ยวรถเข้าที่จอดไปจอดตรงที่ประจำของห้อง 707
จอดรถเสร็จก็เดินขึ้นห้อง... จะว่าไปเขารู้สึกว่าแมวตัวนั้นน่าจะเป็นแมวใหม่ที่เพิ่งมาอยู่แถวนี้ เพราะว่าปกติไม่เคยเห็นแมวตัวไหนอยู่ในบริเวณคอนโดฯ นี้เลย อยู่มาตั้งนานก็เพิ่งจะเห็นตัวแรกนี่แหละ... อืมมมม ว่าไปแล้ว แมวตัวนั้นสวยใช้ได้เลยนะ ขาวหมดทั้งตัว ขนาดกำลังดีไม่ใหญ่ไม่เล็ก ไม่อ้วนไม่ผอมเกิน... เอ้า ว่าแล้วก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าจะแวะซื้อของที่เซเว่นสักหน่อยก็ดันลืมซะได้ เพราะไอ้แมวนั่นแท้ๆ เลยเชียว... ว่าไปนั่น ลืมซื้อของก็โทษแมวนะคนเรา วุ้ววววว
โบ๊ทเดินย้อนกลับไปที่ลิฟท์แล้วกดลงไปที่ชั้นหนึ่งมุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อเซเว่นอีเลเว่นที่อยู่หน้าคอนโดฯ... เมื่อยกข้อมือมาดูนาฬิกาก็เห็นว่าสี่โมงแล้ว... ไอ้เปี๊ยกจะกลับกี่โมง... อืมมมม ความสงสัยที่มีไม่ไวเท่ามือที่ล้วงไปหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรออก...
ไอ้เปี๊ยกไม่รับสาย...
ลองโทรอีกรอบ...
อีกรอบละกัน...
รอบสุดท้ายละนะ...
ไอ้เปี๊ยกไม่รับสาย...
.
.
ร่างสูงถอดใจแล้วสอดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงไปเช่นเดิมก่อนจะเดินต่อ... เมื่อเดินผ่านทางเข้าที่จอดรถก็พลันนึกถึงแมวสีขาวหน้าตากวนตีนตัวนั้น ว่าแล้วก็มองหาสักหน่อย แต่มันก็หายไปแล้ว... ไม่ใช่ว่าป่านนี้โดนหมาไล่ฟัดไปไหนต่อไหนแล้วรึ
โบ๊ทหยิบขนมและเครื่องดื่มหลายชนิดหลายยี่ห้อ... รวมถึงป๊อกกี้รสกล้วยของโปรดไอ้เปี๊ยกอีกสองกล่อง... เดินวนไปวนมาจนแน่ใจว่าไม่ต้องการอะไรเพิ่มแล้วจึงเดินไปจ่ายเงิน...
เมื่อออกจากเซเว่น ร่างสูงก็เดินตรงไปยังรถของตัวเอง ตั้งใจว่าจะเอาหมากฝรั่งไปไว้ในรถสักกล่องเพราะว่ากล่องเดิมเพิ่งจะหมดไปตอนที่เขากลับเข้ามานี่เอง แต่เมื่อเห็นรถตัวเองก็ต้องร้อง “อ๊ากกกกก” ออกมาจนสุดเสียง... ล้อยังอยู่ครบ ยางไม่ได้แบน สีไม่ได้มีรอยขูด กระจกไม่แตก ไม่มีคราบน้ำยากัดสีหรือน้ำมันเบรก รถไม่ได้เป็นอะไร... แต่มีแมวไปนั่งหน้าสลอนอยู่บนหลังคารถ!!! ไม่ใช่แมวที่ไหน ก็ไอ้แมวหน้านิ่งสีขาวที่แกว่งหางกวนประสาทน้องหมาบนกำแพงนั่นแหละ!
ร่างสูงยืนตาค้างลืมหายใจไปชั่วครู่ก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปที่รถตัวเองด้วยกังวลว่าเล็บของแมวตัวนั้นจะสร้างรอยขีดข่วนให้กับสีรถสุดที่รักของเขา... เพิ่งล้างเคลือบสีมาจากเซ็นทรัลเลยนะนั่น!
ทันทีที่ไปถึงรถ ร่างสูงก็ออกปากพลางแกว่งมือไล่แมวตัวนั้นให้ลงจากรถ แต่มันก็นั่งมองหน้านิ่งไม่รู้สึกรู้สา พอร่างสูงเอื้อมมือเข้าไปใกล้หมายจะจับตัวลงมา มันก็ดันเอี้ยวตัวหนี...
มือมาทางซ้าย มันก็เอียงหนีไปทางขวา...
มือมาทางขวา มันก็เอียงหลบไปทางซ้าย...
...กวนตีน
กลายเป็นว่าร่างสูงเป็นคนบ้าวิ่งรอบรถตัวเองไปซะงั้น... ทำอะไรมันไม่ได้ ว้อยยยยยยยยยยยยยย... สุดท้ายเลยได้แต่ยืนดูมันนั่งเลียมือเลียขาตัวเองอย่างสบายอารมณ์... นั่น เลียลูกกระเป๋งตัวเองด้วย ไอ้แมววิปริต!!....
พอได้ยืนมองมันนิ่งๆ แบบนี้ จึงสังเกตเห็นว่ามันมีกระดิ่งเล็กๆ ห้อยอยู่ที่คอด้วย แปลว่ามันต้องมีเจ้าของ... ใครวะ สอนให้แมวหน้ามึนได้ขนาดนี้ เลี้ยงยังไงเนี่ย นึกอยากเห็นหน้าเจ้าของมันนักเชียว!
โบ๊ทยืนใช้สมองหาวิธีหลอกล่อให้แมวตัวนั้นลงมาจากรถตัวเอง... คิดไปคิดมาก็ไปปิ๊งกับไอเดียว่าเอาขนมมาล่อมัน หมาแมวเนี่ยชอบของกินอยู่แล้วละ ว่าแล้วก็เปิดค้นถุงเซเว่นของตัวเองมองหาสิ่งที่คล้ายกับขนมสัตว์มากที่สุด และก็ไปคว้าเข้าที่กล่องป๊อกกี้รสกล้วย... อืม เป็นแท่งๆ คล้ายๆ ขนมของหมาแมว... เอานี่แหละ
ว่าแล้วก็แกะกล่องฉีกถุงแล้วหยิบออกมาสองแท่งชูเข้าไปใกล้ๆ แมวขาวตัวนั้น... เหมือนจะได้ผลแฮะ เพราะว่าแมวตัวนั้นเอียงตัวมาดมๆ ร่างสูงก็เลยเลื่อนมือให้แมวเดินตามขนมจนลงมาจากรถได้สักที... หึ และเมื่อแมวลงมาจากรถแล้ว ก็ได้เวลาเลิกสนใจไอ้แมวกวนประสาทตัวนี้สักที... เดี๋ยวจะไล่ให้หางจุกตูดเลย... ว่าแล้วก็จะหย่อนขนมชิ้นนั้นลงไปในถุงคืน แต่หางตาก็เหลือบไปเห็นไอ้แมวขาวตัวนั้นมานั่งหน้าสลอนอยู่ใกล้ๆ ขา สายตาไม่ยอมละไปจากขนมแท่งนั้นเลยซะด้วย... ร่างสูงชูขนมไปทางซ้าย มันก็มองตาม... ชูไปขวา ก็มองตาม... แต่อย่าคิดว่าร่างสูงจะยอมให้ได้กินง่ายๆ นะแมวน้อย
เมื่อโบ๊ทหย่อนมือลงไปใกล้ๆ ไอ้เจ้าแมวตัวนั้นก็ทำท่าจะยืดตัวขึ้นมาดม แต่ยังไม่ทันได้ดมอะไรร่างสูงก็ชักมือกลับแล้วกัดขนมชิ้นนั้นต่อหน้าต่อตาแมวเหมียว... เคี้ยวไปก็ยิ้มเยาะแมวตัวนั้นไป... แกล้งแมว สนุกจัง ฮ่าๆๆๆ
เมื่อนั่งรอเฉยๆ แล้วไม่ได้กินขนม แมวตัวนั้นเลยลุกขึ้นแล้วเดินไปถูตัวกับขาของร่างสูงตามนิสัยการอ้อนซึ่งเป็นธรรมชาติของแมว ถูไปก็ส่งเสียง “เมี๊ยว เมี๊ยว หง่าว” ออดอ้อนมนุษย์ผู้มีขนมในมือไป ตากลมโตคู่นั้นหรี่ลงจนเป็นขีดแปะอยู่บนใบหน้าแป้นๆ ราวกับกำลังยิ้มออดอ้อนอย่างสุดกำลัง... ฉันน่ารักนะ ป้อนขนมฉันสิ...
ตั้งหน้าตั้งตาถูเข้าไป เดินลอดขาอยู่สามสี่รอบ ร่างสูงก็ใจอ่อนให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของแมวขาวตัวนี้... ถึงจะกวนตีนไปหน่อยแต่มันก็น่ารักดีนะ... สุดท้ายก็ใจอ่อน ยอมให้ขนมแก่ไอ้แมวขาวตัวนั้น... ร่างสูงนั่งยองๆ แล้วป้อนขนม ไอ้เจ้าแมวตัวนั้นก็นั่งกิน... ดูท่าทางจะมีความสุขไม่น้อย ดูจากหางที่แกว่งไปมา... จะว่าไป เวลาแมวมันหรี่ตาแบบนี้มันเหมือนคนกำลังยิ้มจนตาหยีเลยนะ... ว่าแต่กินเองไม่เป็นรึไง ทำไมต้องให้โบ๊ทถือขนมค้างไว้แล้วมันก็กัดกินทีละคำๆ ด้วยละ ห๊า?
นั่งมองแมวขาวกินขนมไปก็เริ่มจะถูกชะตาขึ้นมาซะงั้น... มันน่ารักดีนะ ขาวจั๊วะเลย กวนตีนดีด้วย... ถ้าไม่ติดว่ามีเจ้าของ คงจะขโมยอุ้มขึ้นไปแอบเลี้ยงบนห้องด้วยเลยนะเนี่ย แต่ตอนนี้ก็ทำได้แค่ป้อนขนมกับลูบหัว... นึกๆ แล้วก็เป็นห่วงว่าถ้าวันหนึ่งแมวตัวนี้พลาดท่าให้กับน้องหมาเหล่านั้น มันจะเอาตัวรอดได้ไหมนะ แต่คงไม่เป็นไรมั้ง เพราะว่าพวกน้องหมาคงเอาขนมมาหลอกล่อไอ้เจ้าแมวตัวนี้ไม่เป็นหรอก ฮ่าๆ
ขนมชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกป้อนเข้าปากเจ้าแมวเหมียว... กินตัวเดียวจนหมดถุง... กินหมดแล้วก็นั่งเลียปากตัวเองแผลบๆ ร่างสูงก็เดาเอาว่ามันคงจะหิวน้ำ ว่าแล้วก็เปิดประตูรถเอาน้ำดื่มมาเทให้มันดื่ม...
เอาละ เมื่อแมวอิ่ม ก็ได้เวลาของคนต้องกลับขึ้นห้องเสียที ว่าแล้วก็ลูบหัวเกาตัวไอ้เจ้าแมวตัวนั้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง... ส่วนเจ้าแมวขาวตัวนั้นเห็นว่าร่างสูงจะไปแล้ว ก็เดินเข้าไปถูขาร่างสูงออดอ้อนอีกรอบ ทำเอาโบ๊ทใจอ่อนต้องนั่งลงมาเล่นกับมันอยู่อีกพักใหญ่ๆ... แต่ก็ต้องเลิกเล่นไปเมื่อดูนาฬิกาแล้วเห็นว่าเกือบจะห้าโมงแล้ว ขึ้นห้องดีกว่า... ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนแล้วบอกลาเจ้าแมวเหมียวหน้าตากวนตีนแต่ขี้อ้อนตัวนั้น
“ไปแล้วนะแมว”
ร่างสูงกล่าวก่อนจะหันหลังเดินออกจากที่จอดรถ... แต่ก็อดใจหันกลับมามองไอ้เจ้าแมวตัวนั้นไม่ได้ เมื่อมองกลับมาจึงเห็นว่าไอ้แมวขาวตัวนั้นยังยืนอยู่ที่เดิม จ้องมาที่เขาไม่วางตา ร่างสูงยิ้มให้กับมันแล้วเดินเลี้ยวเข้าคอนโดฯ ไป... แต่เสี้ยววินาทีที่เขากำลังจะเดินพ้นทางเข้าที่จอดรถนั้นเอง หางตาก็ไปสะดุดเข้าที่ไอ้เจ้าแมวตัวนั้นอีกครั้ง... เห็นจะจะ ชัดๆ คาหนังคาเขาเลยว่ามันกระโดดขึ้นรถของเขาแล้วเดินขึ้นไปนอนแกว่งหางอยู่บนหลังคารถเขาอย่างเดิม... คิดไปคิดมาก็นึกสงสัยว่าไอ้นิสัยกวนประสาทแบบนี้มันคุ้นๆ นะ เหมือนใครสักคน... ฮืมมมมมม
.
.
“ไอ้แมวกวนตีน อย่าอยู่เลยมึงงงงงงง”
.
.
.
ภาพสุดท้ายก็เลยกลายเป็นผู้ชายร่างสูงวิ่งเป็นบ้าอยู่รอบรถตัวเอง ปากก็กล่าวคำคาดโทษไอ้เจ้าแมวขาวตัวนั้นไปไม่หยุดหย่อน... ส่วนไอ้เจ้าแมวตัวนั้นก็นอนตาหยีอารมณ์ดีแกว่งหางถูกับรถของโบ๊ทไปมาจนกลายเป็นคำว่า
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป... เมี๊ยว~ ”
.
.
-------------------------------------------
FlapJack's Corner:
เอาละ เอา interlude ชิลๆ มาลดอุณหภูมิความอึนกันสักตอน หวังว่าคงจะทำให้ชนกลุ่มน้อยใจเย็นใจร่มกันขึ้นมาได้บ้าง... แต่ interlude นี้ไม่ได้แก้อาหารหื่นหรอกนะ ดังนั้นใครเริ่มมีอาการหื่นอยากให้มีฉากโจ๊ะพรึมพรึมก็ต้องอดใจกันไปก่อน :m14:
@yeyong คงไม่ได้นับหรอก :เฮ้อ:
@ao16 คนนี้เหมือนจะเพิ่งมาใหม่ มาๆ กอดต้อนรับสักทีสองทีสามที :กอด1: :กอด1: :กอด1:
@คราส บอกแล้วว่าชิล :m13:
@BeeRY ต้าร์บอกว่า "ฮะเก๋าฟรีอร่อยมาก" :m4:
@iforgive อย่างอนสิ มาๆ กอดหน่อย :man1:
@ChCh13 ฮ่าๆๆๆๆ ใจเย็นๆ สิ วัยรุ่นนี่ก็เนาะ!! :m12:
@imonkey mc เห็นปะละ บอกแล้วว่าชิลๆ :m19:
@malula กำลังอยู่ในช่วงทำก็ไม่สะดวกใจ ไม่ทำก็ไม่สบายใจ :sad4:
@pim_onelove ใจเย็นๆ น๊าาาา ไม่ต้องปล้ำหรอก ถึงเวลามันก็ยอมเองแหละ :z1:
@greensnake ผมไม่เกี่ยวนะ อย่ากดดันกันสิ :a6:
@princegolf ต้าร์อะเหรอ มันจะไปรู้เรื่องอะไร๊!! :beat:
@KURATA เก็บอาการหน่อยนะเธอ :m26:
ปล. อย่าเพิ่งคาดหวัง NC โจ้งครึ่มจากเรื่องนี้เลยนะ ผมเขียนเป็นแต่ NC อนุบาลอะ :m17:
เอาละ เช่นเคย ต้องขอขอบคุณผู้มีอุปการคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน LOVE HIGH STORY โดยเฉพาะคนที่เม้นท์เป็นกำลังใจกันอย่างสม่ำเสมอนะครับ ขอบคุณสุดพลัง เยี่ยมมาก เอาไปคนละบวกนะ o13
สำหรับตอนหน้าจะเป็นอย่างไร ก็ต้องรอดูกันต่อไปนะจ๊ะ... สำหรับวันนี้ สวสัดีคร้าบบบบบบ :pig4:
-
5555 เหมือนเราเลย เห็นแมวกระโดดขึ้นรถแล้วรู้สึกเหมือนถูกแทงเข้าที่ใจ หัวอกเดียวกันเลย
-
กร๊ากกกกกกกกกก
คนเราเนอะแกล้งแมวก้อได้
แต่ว่าแมวกวนเหมือนต้าร์ตอนเกรียน ฮ่า ฮ่า ฮ่า
-
เห็นภาพแมวเลยอ่ะ :laugh:
-
ไอ้เปี๊ยกน่ารัก :man1: อย่างนี้คุณโบ๊ทจะไปรักคนอื่นได้ไง
ลุ้นให้เคลียร์กันไวๆ (นะคะ Flapjack o18) จะได้กลับมาสดใส ปิ๊งปั๊ง เฮฮาบ้าเกรียนหมือนเดิม
ปล. แมวที่คอนโดก็เหมือนกันเลย รถคันไหนเพิ่งล้างใหม่ๆเงาๆเนี๊ย พี่แกไปนอนชิลเลียขนบนหลังคารถแพล่บๆ
ตอนเจอครั้งแรกนึกว่าผีแมวหลอก 555
-
แฮ่~ เข้่ามาจับแมวเหมียวและคนเขียน
มาลงแบบไม่รู้ตัวแถมพาน้องเหมียวมาเที่ยวอีก
มันก็พอจะทุเลาลงบ้างอ่ะนะ อาการอึนทั้งหลาย
พี่โบ๊ทอย่ามัวแต่เล่นกับน้องเหมียวอยู่ล่ะ
เตรียมตัวชำระความเจ้าเปี๊ยกกันดีกว่า o18
กำลังจะมาให้้เราเชือดแล้ว วะฮะฮ่า :laugh:
ดูสิเหตุผลของต้าร์มันจะเกรียนขนาดไหน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
จิ้มเป็ดเบาๆ
-
คุณโบ๊ททำไปได้ ไม่ห่วงหล่อเลยใช่ไหม
-
แม๊วววววววววววววว เมี๊ยวววววววววววว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เหมือนน้องต้าร์เลยเนอะ
-
NC ระดับอะไรก็อ่านนะ แต่ที่คาดหวังคือมันจะมีอยู่ใช่ไหม :m4:
ว่าแต่ใครกะใครล่ะทีนี้ อันนี้แหละต้องลุ้น ไม่ใช่เรื่องดันพลิกล็อก คุณโบ๊ทเมาจับโต้งทำภรรยา กีสสส :z3:
แค่คิดก็กลัว ม่ายยย :serius2:
ป.ล. พี่คลั่งแมวสุดๆๆๆๆ ตอนนี้เลย แอร๊ยย :m3:
-
LOVE HIGH STORY – 24 – The Reason | เหตุผล
“กลับมาแล้วเหรอ”
.
.
.
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านหลังในระยะประชิด ทำเอาร่างเล็กเย็นสันหลังวาบมาถึงต้นคอ ยืนตัวแข็งขนลุกซุ่ไปทั่วทั้งตัว ถึงกับเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะ... เฮือก!!!
ร่างสูงเห็นอาการของร่างเล็กก็อดนึกขำไม่ได้ ใจจริงก็โกรธนะ ดันมาเบี้ยวนัดกันแบบนี้แถมไม่มีบอกล่วงหน้าซะด้วย แต่พออยู่ด้วยกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้ก็ดันเกือบลืมไปซะได้ว่าต้องโกรธ... แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ร่างสูงก็เลยขอแกล้งร่างเล็กนี้สักหน่อยก็แล้วกัน... ว่าแล้วก็เอื้อมมือเรียวไปวางบนไหล่ของร่างเล็กแล้วออกแรงบีบเบาๆ
เฮือก!... ร่างเล็กสะดุ้งและกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ก่อนจะทำใจดีสู้เสือหันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับร่างสูง
“อ้าว คุณโบ๊ท... บังเอิญจังเลยนะ... ฮะ ฮะ ฮะ” ถ้าไม่ติดว่ามีรอยยิ้มอำมหิตจากลิ้มฝีปากบางคู่นั้นบนใบหน้าร่างสูงละก็ ต้าร์คงจะทำหน้ากวนประสาทแล้วตอบไปว่า “ก็กลับมาแล้วนะสิ ตาตี่ก็แบบนี้แหละ คงมองไม่ค่อยเห็นสินะ” ไปแล้วละ
“...หึ หึ” ร่างสูงไม่ตอบอะไร มีเพียงรอยยิ้มที่น่ากลัวกับเสียงหัวเราะในลำคอ ที่หัวเราะนี่ก็ไม่ใช่อะไร เพียงแค่นึกออกแล้วว่าไอ้แมวเกรียนสีขาวตัวนั้นมันเหมือนใคร... แต่จะหัวเราะทั้งทีก็ต้องมีมาดกันหน่อยละนะ
.
.
~ปิ๊ง~
.
.
เสียงลิฟท์ลงมาถึงชั้นหนึ่งแล้วเปิดออก ต้าร์ โบ๊ทและคนอื่นอีกสองคนที่ยืนรอลิฟท์อยู่ด้วยกันนั้นก็เดินเข้าลิฟท์ไป ร่างเล็กเดินเข้าชิดมุม... ยืนตัวลีบ... เอาแต่จ้องอ่านป้ายประกาศที่ติดอยู่บนบอร์ดในลิฟท์ทั้งๆ ที่ผ่านมาไม่เคยจะสนใจว่าใครเขาประกาศอะไรกันบ้าง... ยังดีที่มีอีกสองคนขึ้นลิฟท์มาด้วย จะได้ไม่ต้องอยู่กับคุณโบ๊ทเพียงลำพังเพราะรู้สึกคล้ายๆ ว่าชีวิตกำลังมีภัย แต่แล้วก็...
ลิฟท์จอดที่ชั้นสาม... คนอื่นอีกสองคนนั้นก็เดินออกไป ทิ้งต้าร์ไว้กับพญามัจจุราชที่ยืนหน้านิ่ง... เอ่อ ไม่นิ่งธรรมดานะ ออกจะดูน่ากลัวๆ ยังไงก็ไม่รู้...
ความเงียบและความอึดอัดเข้ายึดพื้นที่ในลิฟท์ทำเอาหายใจไม่ทั่วท้อง... ทำไมวันนี้รู้สึกว่าลิฟท์มันช้าจัง... ร่างสูงก็นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา... แต่ใบหน้านิ่งๆ นั้นก็ถึงกับต้องเกือบเสียสูญเมื่อ...
“ฮืม ฮืมมม ฮืมมมมม ฮืม ฮืมมมมม” ร่างเล็กยืนตัวลีบฮัมเพลงใส่บอร์ดติดประกาศพลางเขี่ยถุงฮะเก๋าตามจังหวะ ดูเหมือนกับว่าถ้าแทรกตัวเข้าไปในกำแพงลิฟท์ได้ก็คงทำไปแล้ว... ลิฟท์ตั้งกว้างนะเนี่ย นี่ยังไม่ได้พูดถึงสายตาที่กรอกลูกตาไปมา แอบชำเลืองท่าทีของร่างสูงอยู่ตลอด... ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยยย
.
.
~ปิ๊ง~
.
.
เสียงลิฟท์ที่หยุดที่ชั้นเจ็ดเป็นเหมือนเสียงสวรรค์ของต้าร์เลยทีเดียว... ทันทีที่ลิฟท์เปิด ร่างเล็กก็พุ่งออกจากลิฟท์หวังจะเลี่ยงร่างสูงแล้วเข้าห้องก่อนที่ร่างสูงจะตามทัน... แต่... ตัวยังไม่พ้นจากประตูลิฟท์ดีก็มีมือของร่างสูงมาคว้าเข้าที่ต้นแขนซะก่อน... ต้าร์หันกลับไปมองก็เห็นร่างสูงส่งรอยยิ้มเหี้ยมมาให้... เฮือก! ชาติที่แล้วเป็นยมทูตมาก่อนปะเนี่ย!!!
โบ๊ทหุบยิ้มแล้วก้าวเท้าออกเดินโดยมีร่างเล็กเดินอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ ไปจนถึงห้อง 707... ร่างสูงหยิบกุญแจห้อง เปิดประตู แล้วดันร่างเล็กให้เดินเข้าไป... สายตาไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไร ทำเอาร่างเล็กกลืนน้ำลายดัง “อึก” เลยทีเดียว
กีต้าร์เดินเข้าห้องไปตามด้วยร่างสูงที่เดินตามเข้ามาก่อนจะปิดประตูแล้วล็อค... โบ๊ทเปิดไฟในห้องแล้วเดินผ่านร่างเล็กไปที่หย่อนตัวนั่งบนโซฟา.. หน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ... ส่วนร่างเล็กก็ยืนมองท่าทีร่างสูงไม่วางตา... ยืนอยู่ที่ตรงประตูห้องนั่นแหละ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะได้หนีทัน...
.
.
~ปุบ ปุบ~
.
.
ร่างสูงตบโซฟาเชิงจะเรียกให้ร่างเล็กมานั่งลงข้างๆ... แต่กีต้าร์ยืนกลับยืนเฉย... หึ จะแกล้งเนียนไม่ได้ยิน?...
“มานั่งสิ จะยืนอยู่ทำไมละ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทำเอาร่างเล็กต้องสาวเท้าไปนั่งที่โซฟาอย่างไม่ต้องลีลาอะไรทั้งนั้น
“...” กีต้าร์หย่อนตัวลงนั่งเงียบๆ สงบเสงี่ยมเจียมตัวผิดนิสัยไอ้เปี๊ยกจอมโวย... ก็อย่างว่าละนะ มีคดีติดตัวก็งี้แหละ ฮ่าๆๆๆ
“...” โบ๊ทไม่พูดอะไร เพียงเหล่ตามองท่าทางประหม่าๆ ของร่างเล็ก... เห็นแล้วก็หัวเราะอยู่ในใจ จะไม่ขำได้ไง ก็ไอ้ท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมอย่างนี้อะ เห็นได้บ่อยๆ ซะที่ไหน
“เอ่อ... เปิดทีวีนะ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบพลางเอื้อมมือไปคว้ารีโมททีวีที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกหน้าโซฟา แต่...
“เดี๋ยว” ร่างสูงเบรกเสียงเรียบ
“อุยยยย...” ต้าร์ชะงักมือแล้วชักมือกลับ
“เรามีเรื่องต้องเคลียร์”
“เคลียร์?”
“อืม”
“เรื่องไรอะ” มึนกว่านี้มีอีกไหมเนี่ย...
“มีอะไรจะพูดไหม” ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นเสียงเรียบ ฟังดูจริงจัง ... ณ จุดนี้ไม่มีคำว่าเล่นอีกต่อไป เพราะมันมีอะไรที่เขาอยากรู้แต่ไอ้เปี๊ยกไม่ยอมพูด... ถามว่ามีข้อสันนิษฐานไหม ตอบได้ว่ามี
“ห๊ะ?”
“มีอะไรที่อยากจะบอกโบ๊ทหรือเปล่า”
“แล้วคุณโบ๊ทอยากให้พูดอะไรละ”
“มีอะไรที่อยากบอกโบ๊ทไหม”
“ไม่มีนิ”
“แน่ใจ?”
“อืมมมมม...”
“แล้วเอ็งเป็นอะไร... แปลกๆ ไปนะ... ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่ไปสยามกัน”
“ไม่เป็นอะไรสักหน่อย...”
“...”
“...อันที่จริงแล้ว... ก็มีแหละ... แต่... ยังไม่ถึงเวลาที่จะพูดอะ”
“ยังไม่ถึงเวลา?”
“อือ อืม”
“แล้วเมื่อไรถึงจะถึงเวลา”
“...” ร่างเล็กส่ายหน้าแทนคำตอบ
“เกี่ยวกับโต้งใช่ไหม”
“เฮือก!!!” ถึงจะมีท่าทีตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่พูดอะไรออกไป
“ใช่ไหม”
“...” ร่างเล็กเม้มปากด้วยพยายามที่จะไม่หลุดพูดอะไรออกมา เม้มไว้แน่นๆ เม้มเข้าไปจะได้ไม่เผลอพูดอะไรออกไป
“โอเค... ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร” ร่างสูงเสียงอ่อนลง... เสียงถอนหายใจทำเอาร่างเล็กหันไปมอง ดูก็รู้ว่าไม่พอใจ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ละ ก็คงต้องเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว
“ถ้าไม่พูด เรื่องนั้นก็ถือว่าจบไป... แต่อีกเรื่องเนี่ย ถ้าไม่พูด โดนดีแน่” ว่าแล้วก็ล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วหยิบแผ่นกระดาษที่พับไว้ออกมาก่อนจะคลี่ให้ร่างเล็กเห็น... ลายมือคุ้นๆ นะนั่น... ก็ใช่นะสิ มันคือกระดาษโน๊ตที่ร่างเล็กทิ้งไว้บอกร่างสูงว่าเขาจะไม่ไปเซ็นทรัลด้วยแล้วเพราะนัดกับทีไว้
“อ้อ เรื่องวันนี้นะเอง... แฮะ แฮะ”
“ไหน แก้ตัวมาสิ”
“ก็... ก็...”
“ก็อะไร ไหนลองหาเหตุผลมาหน่อย”
“ก็... อยากไปเล่นที่บ้านไอ้ทีตั้งนานแล้ว เมื่อก่อนก็ไปบ่อย แต่ว่าตั้งแต่เข้ามหาลัยก็ไม่ได้ไปเลย...”
“แล้ว?”
“แล้วพอดีคุณโบ๊ทก็มาชวนไปเซ็นทรัลใช่ปะ”
“อืม แล้ว?”
“ตอนแรกก็ว่าจะไปเป็นเพื่อนคุณโบ๊ทนั่นแหละ แต่พอโต้งบอกว่าจะไปด้ว...”
“โต้งบอก?”
“อ้อ ไม่ๆๆๆๆๆ... หมายถึงว่าคุณโบ๊ทบอกว่าโต้งบอกว่าจะไปด้วยไง”
“อืมมมม แล้ว?”
“ก็เห็นว่าคุณโบ๊ทมีเพื่อนไปเซ็นทรัลแล้วไง ผมก็เลย... ไปบ้านที”
“แล้วทำไมไม่บอก”
“ก็เพิ่งตัดสินใจได้ตอนเช้าอะ กลัวคุณโบ๊ทยังไม่ตื่นก็เลยเขียนโน๊ตบอกแทน” โกหกคำโตเลยนะเอ็ง
“แล้วทำไมโทรไปไม่รับ”
“ก็... งานที่ร้านไอ้ทีมันยุ่งนี่นา ไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดตัวด้วย ทิ้งไว้ในกระเป๋าอะ... แต่ตอนเย็นก็เปิดเช็คดูนะ”
“แต่ไม่โทรกลับ?”
“ก็... ส่งแมสเสจมาแล้วไง” กลัวเขาโกรธก็บอกไปตรงๆ เหอะ
“...อืม แค่นี้ใช่ไหม... ถ้าจะดูทีวีก็เปิดดูเอานะ ตามสบาย” ร่างสูงบอกร่างเล็กแล้วลุกขึ้นเดินออกไปนอกระเบียง ทิ้งให้ร่างเล็กนั่งอยู่บนโซฟาท่ามกลางความเงียบ...
.
.
ที่ระเบียงห้อง 707... ร่างสูงยืนเท้าแขนกับระเบียง... ฟังเหตุผลแล้วก็นึกน้อยใจอยู่เล็กๆ... นี่พร้อมจะทิ้งให้เขาไปกับใครอื่นเสมอเลยสินะ... ที่ไปไหนมาไหนด้วยกันก็เพราะว่าโดนบังคับให้ไปด้วย หรือไม่ก็เห็นว่าต้องไปคนเดียวเลยแค่ไปเป็นเพื่อนเฉยๆ ไม่เคยรู้สึกว่าอยากไปด้วยกันเลยรึไง... คิดไปก็เผลอขยำกระดาษในมือซะจนยับยู่ยี่
.
.
ส่วนร่างเล็ก... นั่งถอนหายใจอยู่หลายรอบ รู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่พูดออกไป ก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะว่ามันไม่ดีตรงไหน แต่เห็นท่าทางของร่างสูงแล้วก็อดใจหายไม่ได้... ทุกทีที่มีความผิดติดตัว ร่างสูงก็มักจะลงไม้ลงมือใช้กำลังลงโทษร่างเล็กอยู่เสมอ แต่กับคราวนี้เขากลับนิ่งเฉย... นี่ยังไม่รวมถึงแววตาหม่นๆ ในดวงตาคู่นั้นอีกด้วย... ทำให้รู้สึกแย่กว่าโดนเตะอีกนะ เฮ้อออ
ร่างเล็กสงสัยว่าความไม่สบายใจของเขาที่มีต่อเรื่องราวความรักของโต้งมันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ... ทำไมดูเหมือนคนสนิทรอบข้างเขาจะรู้สึกกันหมด เพียงแค่ยังไม่รู้ว่าเรื่องไม่สบายใจของเขาคืออะไรกันเท่านั้นเอง... และมันก็คือเรื่องนี้แหละที่พูดออกไปไม่ได้... พูดไม่ได้เป็นอันขาด
ดูท่าทางต้าร์จะเข้าใจว่าโบ๊ทไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรนัก... ว่าแต่จะง้อยังไงละ?
.
.
.
ร่างเล็กนั่งคิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจเดินไปทีระเบียง... ไปถึงก็เห็นรุ่นพี่คนสนิทยืนโน้มตัวเอาแขนท้าวระเบียงทอดสายตาออกไปข้างนอก... หึ จะเป็นพระเอก MV หรือไง
ต้าร์เลื่อนเปิดบานประตูระเบียงแล้วไปยืนข้างๆ... ร่างสูงไม่ได้ละสายตามามองเขาเลยสักนิด... โกรธอะไรนักหนา
“คุณโบ๊ท”
“...”
“...กินข้าวรึยัง” คำถามนี้ทำโบ๊ทงงจนต้องหันมามองหน้าคนถามด้วยความสงสัย... บรรยากาศแบบนี้แต่มาถามว่ากินข้าวแล้วหรือยังเนี่ยนะ!!! โบ๊ทส่านหน้าเบาๆ แทนคำตอบ
“ส่ายหน้าเนี่ย หมายถึงยังไม่กินหรือจะไม่กินละ” ร่างเล็กถามพลางเอนตัวเอียงหัวเพื่อให้เห็นหน้าโบ๊ท
“ยังไม่ได้กิน”
“พอดีเลย... มีฮะเก๋า ผมปั้นแป้งเองเลยนะ อร่อยสุดๆ”
“อร่อยไม่อร่อยมันอยู่ที่ใส้มันไม่ใช่เหรอ”
“ก็... แป้งก็มีส่วนนะ... จริงจริ๊ง” พูดไปก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ เชิงไม่พอใจที่โดนร่างสูงขัด
“ไอ้ขี้โม้เอ้ย” ร่างสูงเริ่มมีรอยยิ้มบางๆ ขึ้นมาให้เห็นบ้างแล้ว
“ไม่เชื่อต้องลองกิน” ว่าแล้วก็เดินกลับเข้าห้องไปคว้าถุงฮะเก๋าแล้วตรงเข้าครัว
ต้าร์จัดฮะเก๋าใส่จาน พรมน้ำนิดหน่อยแล้วเอาเข้าไม่โครเวฟ ระหว่างรอก็จัดการเทน้ำจิ้มใส่ถ้วยและหยิบช้อนส้อมสองคู่ได้ทันกับเวลาอุ่นฮะเก๋าพอดี... เมื่อทุกอย่างพร้อมก็ยกไปวางที่โต๊ะรับแขกหน้าทีวี แล้วก็ไปเรียกร่างสูงเข้ามากิน... ร่างสูงยังอิดออดวางท่าวางฟอร์มอยู่ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วหายโกรธตั้งแต่ไอ้เปี๊ยกออกไปง้อแล้วละ... แค่ได้ยินเสียงไอ้เปี๊ยกเปิดประตูออกไปหาก็ใจอ่อนแล้ว... ถึงแม้จะเป็นการง้อที่แปลกๆ ไปสักหน่อยก็เหอะ... ว่าแล้วร่างเล็กเลยต้องใช้กำลังออกแรงทั้ง ดึง-ดัน-ลาก ร่างสูงให้เข้ามานั่งกินด้วยกัน... ทั้งๆ ที่เขาเองก็ไม่ได้หิวอะไร เพราะว่าเพิ่งกินข้าวเย็นมาจากบ้านทีก่อนกลับมานี่เอง
เมื่อนั่งกันทั้งสองคนแล้วต้าร์ก็เปิดทีวีเพื่อให้บรรยากาศในห้องมันดูคึกคักกว่านี้สักหน่อย เปิดหาหนังบู๊แหลกสักเรื่อง... แต่ไม่รู้ว่าสัญญาณดาวเทียมไม่ดีหรืออะไร เพราะเปิดไปช่องไหนก็เจอแต่คำว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
---------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
โบ๊ท: เปี๊ยก
กีต้าร์: หือ?
โบ๊ท: ทำไมแป้งฮะเก๋ามันเค็มๆ
กีต้าร์: เฮ้ย ไม่เค็ม อย่ามั่วนะ
โบ๊ท: จริงๆ ชิมดูดิ
กีต้าร์: ไม่เอาอะ ชิ้นนั้นคุณโบ๊ทกัดแล้วอะ
โบ๊ท: กินไปเหอะน่า กลัวไร
กีต้าร์: ก็ดูดิ กัดไปตั้งครึ่งชิ้นแล้วอะ จะเหลือแต่แป้งอยู่แล้ว
โบ๊ท: จะกินหรือไม่กิน
กีต้าร์: มันติดน้ำลายคุณโบ๊ทแล้วอะ
โบ๊ท: ลีลาจริง! (//คว้ามือต้าร์ขึ้นมาแล้วงับฮะเก๋าจากส้อมของต้าร์)
กีต้าร์: เฮ้ยยยยยยย
โบ๊ท: เห็นมะ โบ๊ทยังกินชิ้นที่ต้าร์กัดแล้วได้เลย... เพราะฉะนั้น อย่ามาลีลา บอกให้กินก็กินสิ
กีต้าร์: แง๊งงงงงงง
โบ๊ท: อะ (//ยื่นส้อมตัวเองไปจ่อที่ปากต้าร์)
กีต้าร์: ก็ได้วะ... (//ง่ำ)
โบ๊ท: ก็แค่นั้นเอง วุ้ววว
กีต้าร์: ...ไม่เห็นเค็มเลย ไหนว่าเค็มไง
โบ๊ท: อ้าวเหรอ... (//ตีหน้าซื่อ จิ้มฮะเก๋าอีกชิ้นขึ้นมากัด แล้วยื่นให้ต้าร์)... งั้นชิ้นนี้ ชิ้นนี้เค็มมาก
กีต้าร์: ตลกแล้ว!! ไอ้ลิงหลอกลวง!!
---------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ตอนแรกว่าจะโพสตั้งแต่เมื่อวาน กะว่าจะโพสค้างไว้ให้คิดกันเล่นๆ ว่าไอ้เปี๊ยกจะง้อคุณโบ๊ทยังไง แต่เมื่อวานนี้โพสยังไงก็โพสไม่ได้ เลยแต่งต่อจนจบแล้วเอามาโพสเต็มบทพร้อมโบนัสกันวันนี้ซะเลย... เอาเป็นว่ายกผลประโยชน์ให้กับชนกลุ่มน้อยที่ได้อ่านทั้งบทในคราวเดียวเลยละกันนะ :m4:
@iforgive คนรักรถทุกคนย่อมเข้าใจดี o7
@KURATA ก็อย่างที่บอกแหละ ต้าร์มันเหมือนแมว :catrun:
@yeyong แปลว่าเลี้ยงแมวหรือไม่ก็ชอบแมวแน่ๆ เลย อิอิ o18
@JingJing อย่านะ อย่ากดดันผมน๊าาาาาา :z3:
@greensnake ไหงจับผมด้วยละ :o
@malula ณ จุดนั้นความหล่อช่วยรถให้พ้นอุ้งตีนแมวไม่ได้หรอก :laugh:
@wijii หมายถึงว่ามันน่ารักหรือมันกวนตีนละ o3
@BeeRY "ไม่ใช่เรื่องดันพลิกล็อก คุณโบ๊ทเมาจับโต้งทำภรรยา" คิดอะไรไปถึงไหนเนี่ย น่ากลัวที่สุด!! :sad3:
ขอบคุณทุกคนครับ :pig4: สุขสันต์วันอาทิตย์ ไว้เจอกันบทที่ 25 น๊าาาาา :bye2:
ปล. แจกบวกกันไปให้ทั่วทุกคนครับ o13
-
วันนี้ได้ิจิ้ม FlapJack ป่าวหว่า แต่ไงก็จิ้มก่อน จึกๆ :z13:
ง้อด้วยของกิน เ้ป็นใครก็ใจอ่อนนะ โดยเฉพาะคนอ่าน ระทดระทวยมากเมื่ออยู่ต่อหน้าของกิน :laugh:
กดบวกคืน วันนี้ได้อ่านโบนัสด้วย ยาวๆจุใจ :z1:
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ต้าร์มาโหมดหงอ เว้ย
โบ๊ทเริ่มออกอาการแล้ว *จุดพลุ*
ชอบเวลาโบ๊ทคุยกับตาร์อ่ะน่ารักดี
-
เมื่อวานส่งตอบไม่ได้
ตอนแมวเหมียวทำให้อยากเลี้ยงแมว
เห็นคุณโบ๊ทเล่นกับแมวชิลๆ เลยกะไว้ว่าตอนหน้ายังไม่อึน
---
ไม่อึนจริงด้วย
คุณโบ๊ทนี่ง้อง่ายจัง
ชอบโบนัสแฮะ รู้สึกว่าหวานเล็กๆ
:pig4:
-
คุณโบ๊ทใจอ่อนกับต้าร์จังน้า....
-
น่ารักอ่ะ !!!
โบ๊ทใจอ่อนจนได้ 55555 ไอ้เกรียนตาร์ก็ง้อซะไม่เนียนเลย
ยังไงก็ยิ้มออกซะที ไม่อึนเหมือนตอนก่อนๆ เเล้ว :z2: :z2:
-
โห ไม่ได้เข้ามาดูไม่กี่วัน ลงไว้หลายตอนเรยยย :L2:
ต้าร์มันก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดีอ่า
นะว่า ใจคิดยังไง55555 :เฮ้อ:
เดาว่าเรื่องนี้ยังไงซะ โบ้ทก็ไม่ยอมเล่นตามน้ำแหงๆ
เล่นมีน้อยจงน้อยใจด้วย แค่นี้ก็รู้แล้วว่ามีอะไรลึกในใจ
เมื่อไหร่จะถึงตอนหายอึดอัดซักทีอ่าแจ็ค
+1ให้กับความใจดีของแจ็คที่ลงนิยายน่ารักๆให้อ่านน้า :pig4:
ถึงจะไม่ค่อยว่างเข้ามา แต่คิดถึงโบ้ท ต้าร์เสมอนะแจ็คนะ :กอด1:
-
ต้าร์เกรียนตัวจริง!!!!!
-
ถึงไม่ได้ไปเซนทรัลด้วยกัน
อย่างน้อยก็ได้กินฮะเก๋าด้วยกันนะ
-
เฮ้อ ถึงไม่ได้โกรธกันแต่มันก็ไม่ได้เคลียร์กันนะ
เมื่อไหร่เปี๊ยกจะรู้ตัวซะที
ปล. ไอ้แมวนั่นน่ารักดี
-
แมวเกรียนเอ้ย คิดถึงแมวไมเคิลอ่ะ 555
-
:จุ๊บๆ: Flapjack โทษฐานโบนัสน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ้าว ลงไว้หลายตอนเลย ไม่เห็น :beat:
พี่โบ๊ทเริ่มซังติงและ คิดเยอะๆลูก คิดอะไรกันเยอะๆ กุ๊กกิ๊กกันไวๆ ไม่ไหวก็ปล้ำเลย :laugh:
โบนัสน่ารัก :-[
-
เริ่มกลับมาหวานกันแล้วสิเนี่ย o13 o13
ปล. แมวเหมียวมันน่ารักนะตัวเอง แต่แมวต้าร์นี่มัน เอ่อออ กร๊ากกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
-
เเวะเข้ามาบอกฝันดี ค๊าฟฟ
ชนกลุ่มน้อยที่น่ารักทุกคน :impress3:
-
เหมือนจะหวาน แต่จริงๆ ก็ยังสติลอึมครึมต่อไปนะ
เพราะวันต่อๆ ไปคนทั้งคู่ก็ยังต้องเจอโต้งกะยัยดรีมอีก
แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ความจริงจะเปิดเผยล่ะเนี่ยยยยยยย //โยนโต้งกะดรีมออกนอกโลก :fire:
-
เกรียนแบบ "ต้าร์" หาได้ยาก
เชื่อเลย ต้องโบ๊ทคนเดียว เอาอยู่
ปล.ฮะเก๋าคง อร่อย แน่ๆ เลย (อยากไปกินด้วย) : )
-
:เฮ้อ: อ่านตอนล่าสุด กับตอนแมวเหมียวแล้วเข้าใจเลยว่า
คุณโบ๊ทเนี่ย เป็นคนใจอ่อนจริงๆ แถมแพ้ทางพวกน่ารักขี้อ้อนด้วยเหอะ
อย่างเนี้ย เห็นอนาคต เกลียมัว มาแต่ไกลเลย :laugh:
-
LOVE HIGH STORY – 25 – Pull, Cover, and Hold | ดึง ก่าย กอด
“อืมมมมม”
.
“แรงขึ้นอีกนิด”
.
“เยี่ยมมมมม”
.
“ซ้ายนิด... อีกนิด... อืมมมม นั่นแหละ”
.
“แรงๆ หน่อย”
.
“ทางขวา... มาทางขวาหน่อย อืมมมมม อย่างนั้น”
.
“แรงอีกนิดดิ ทำไมเบาลงเรื่อยๆ ละ ห๊ะ? หมดแรงแล้วรึไง”
.
“เอ้าๆๆๆ นี่ก็หนักก็แรงเกินไปแล้ว จะให้ช้ำในเลยรึไง ห๊ะ?”
.
~เพี๊ยะ~
“โอ้ยยย ไอ้เปี๊ยกกกก ตีทำไมเนี่ย”
“ก็นอนเฉยๆ ไม่ได้รึไง บ่นๆๆๆ สั่งๆๆๆ อยู่นั่นแหละ... เมื่อยมือแล้วนะ”
“เอ็งนั่นแหละ เงียบไปเลย นวดต่อไป อย่าอู้”
.
~เพี๊ยะ~
“อย่า!”
.
~เพี๊ยะ~
“มันเจ็บนะ!”
.
~เพี๊ยะ~
“ไอ้เปี๊ยก!!!”
.
.
ฮืมมมมม... มันน่าหมั่นไส้ไหมละครับพี่น้อง คนอุตส่าห์นวดหลังให้ยังจะบ่นอยู่นั่นแหละ... เดี๋ยวเบาไป เดี๋ยวแรงไป เดี๋ยวหนักไป... วุ้ยยยยยย เอาใจยากจริง! อุตส่าห์ยอมสละฮะเก๋าเพื่อง้อไอ้ลิงภูเขานี่แล้วนะ (ตอนแรกกะว่าจะงุบงิบไว้กินคนเดียวเพราะว่ามันอร่อยมากกกกกกกกกก) แต่ไอ้ลิงนี่ก็ได้คืบจะเอาศอก ไอ้ศอกจะเอาเมตร ได้เมตรจะเอาวา กินฮะเก๋ายังไม่พอ ยังจะให้ผมไปนวดขา นวดแขน นวดไหล่ พอเสร็จแล้วผมก็กลับห้องไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน แต่พออาบเสร็จไอ้ลิงภูเขานี่ก็ดันไปลากมาให้นวดหลังอีก วุ้ยยยยย มันน่าไหมละ!!
ผมเองก็เหนื่อยนะ วันนี้ไปใช้แรงงานที่ร้านไอ้ทีมาทั้งวัน เมื่อยแขนเมื่อยขาไปหมดแล้วเนี่ย ยังต้องมาโดนไอ้ลิงภูเขานี่ใช้อีก แค่ใช้ยังไม่พอ ผมนวดให้ก็บ่นอยู่นั่นแหละ เอาใจยากจริง แล้วนึกจะมางอนอะไรวันนี้ก็ไม่รู้ กะอีแค่ว่าปล่อยให้ไปเซ็นทรัลกับโต้งกันสองต่อสอง จะอะไรกันนักกันหนา อย่างกับว่าผมผิดข้อหาร้ายแรงเป็นอาชญากรข้ามชาติ... อืมมม ว่าแต่... วันนี้เป็นยังไงบ้างนะ ไปทำอะไรกันที่เซ็นทรัลมาบ้าง... อะ อย่าเพิ่งไปสงสัยมันเลย เก็บไว้ก่อน เอาไว้ค่อยหลอกถามทีหลัง แต่ ณ จุดนี้ผมขอประเด็นที่ผมโดนกดขี่ใช้แรงงานเยี่ยงแรงงานพม่านี้ก่อน... ฮืมมมมม
โชคดีที่ไอ้คุณโบ๊ทมันนอนคว่ำให้ผมนั่งทับต้นขาแล้วนวดหลังให้ ผมเลยตีได้ซะมันส์มือ ไม่ต้องออมแรงอะไรนักหรอกใส่ไปเลย หนังหนาๆ แบบนี้อะ ตีเบาๆ มันไม่รู้สึก!! (พอเขาหายโกรธแล้วเอ็งก็ซ่าส์เชียวนะ!!) ตอนนี้ตีได้ต้องทำกำไรไว้ก่อน เพราะว่าไอ้คุณโบ๊ทมันลุกขึ้นมาตอบโต้ลำบาก ฮ่าๆๆๆๆๆ ตีมันเข้าไป... เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ... นี่ถ้าไม่ติดว่ายังเกรงใจอยู่บ้างนะ ผมจะไปหาเชือกมามัดแขนแล้วเอาน้ำตาเทียนสาดใส่ให้ซะใจไปเลย วะ ฮ่ะ ฮ่า!!!
.
“ตีได้ตีดีนะเอ็ง เดี๋ยวนวดเสร็จเมื่อไรโดนดีแน่”
นั่น ทำมาขู่ เอะอะก็ใช้กำลัง เห็นเราตัวเล็กกว่าละทำข่ม ธ่อออออ... เอาหมอนอุดหัวให้ตายไปเลยซะดีไหม!!! อืมมมมม... ความคิดไม่เลวเหมือนกันนะ... หึหึหึ... ว่าแล้วก็...
“เฮ้ยยยยย ไอ้เปี๊ยกกกกกกก เอ็งจะทำอะไร!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
.
.
.
ร่างสูงอยู่ในสภาพเปลือยบนนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงให้ร่างเล็กนั่งทับต้นขาแล้วนวดหลัง... แต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...
.
~ชิง ชิง ชิง ชิง (fx ประกอบหนังฆาตกรรม)~
.
ร่างเล็กคว้าหมอนแล้วปิดทับหัวร่างสูงก่อนจะทุ่มสุดแรงกดลงไปที่หมอนพร้อมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง... ร่างสูงดิ้นกระแด่วๆ อยู่สักพัก ด้วยความที่ท่านอนเสียเปรียบอยู่ไม่น้อยเลยต้องเหนื่อยหน่อย แต่สุดท้ายก็สามารถพลิกตัวขึ้นมาได้...
.
~ชิง ชิง ชิง ชิง (fx ประกอบหนังฆาตกรรม)~
.
ร่างสูงคว้าหมอนอีกใบมาฟาดเข้าที่ลำตัวร่างเล็กที่นั่งคร่อมเขาอยู่บนตัว.... ฟาด ฟาด ฟาด ฟาด... ฟาดจนร่างเล็กเปลี่ยนจากเสียงหัวเราะร้ายมาเป็นเสียงโอดโอย แต่ก็ยังคงทุ่มแรงกายในการกดหมอนและประคองตัวไม่ให้หล่นจากตัวของร่างสูงต่อไป...
.
~ชิง ชิง ชิง ชิง (fx ประกอบหนังฆาตกรรม)~
.
ร่างสูงใช้ไม้ตาย... ดัชนีพิฆาตเกรียน... นิ้วมือทั้งสิบเข้ายึดแน่นที่สีข้างของร่างเล็กแล้วจั๊กจี๋... ร่างเล็กดิ้นพราด บิดตัวซ้ายทีขวาที... เสียงโอดครวญของร่างเล็กจางหายไป กลายเป็นเสียงหัวเราะแทน
.
~ชิง ชิง ชิง ชิง (fx ประกอบหนังฆาตกรรม)~
.
ดัชนีพิฆาตเกรียนออกฤทธิ์... แรงกดที่หมอนอ่อนลง... ร่างสูงจึงดีดตัวขึ้นมานั่งประจัญหน้ากับร่างเล็กที่ยังคงคร่อมอยู่บนตัวเขา... โบ๊ทจ้องตาร่างเล็กด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะรวบไหล่ร่างเล็กแล้วเหวี่ยงให้ร่างเล็กต้องลงไปนอนอยู่ข้างๆ
ร่างเล็กนอนหอบเหนื่อยจากการที่โดนจี๋เอว ใจเต้นรัว เลือดสูบฉีดทำให้หน้าหูและคอแดงโร่... ร่างสูงนั่งมองด้วยสายตาราชสีที่กำลังมองเหยื่อที่บังอาจมาแหย่หนวดพญาราชสีโบ๊ท...
~ตุบ~
“มองหน้าหาเรื่องเหรอ... แฮก แฮก” กีต้าร์คว้าหมอนขึ้นมาโยนใส่หน้าร่างสูงที่จ้องเขาเขม็ง ขนาดนี้ยังปากเก่งได้อีก ทั้งๆ ที่แทบจะไม่เหลือแรงมาต่อกรอะไรได้อีก นอนเป็นแมวหอบแดดอยู่เนี่ย
“หึหึหึ เป็นไงละ หาเรื่องใส่ตัว แล้วก็เหนื่อยเอง หอบลิ้นห้อยเชียวนะเอ็ง”
“คุณโบ๊ทขี้โกงนินา”
“โกงไร ไม่เอาคืนก็บุญแล้วเหอะ”
“ก็... จี๋ไมละ”
“เอ้า ใครบอกให้บ้าจี้ละ ช่วยไม่ได้”
“หึ!”
“ฮ่าๆๆๆ เอ็งนี่ตลกได้อีกนะต้าร์... เดี๋ยวนะ ขอถ่ายรูปสภาพเอ็งตอนนี้ไว้หน่อยสิ” ว่าแล้วก็หยิบมือถือจากโต๊ะข้างเตียงมาถ่าย ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็ท่าเยอะ ทำเป็นอนขดแถมเอามือปิดหน้าปิดตา... เพื่ออะไร? ใครๆ เห็นรูปก็รู้ทั้งนั้นแหละว่านั่นนะไอ้เปี๊ยก ไม่ต้องปิด ฮ่าๆๆๆๆ
.
.
ถ่ายรูปเสร็จก็อัพโหลดทันที ประจานกันแบบ real time กันเลยทีเดียว... โบ๊ทวางมือถือไว้ที่เดิม... เล่นกันแบบนี้ใช้แรงไม่ใช่น้อย เหนื่อยไม่ใช่ย่อย ทำเอาทั้งสองคนเหงื่อออกกันไปทั้งตัวทั้งๆ ต่างคนก็ที่เพิ่งอาบน้ำมาได้ไม่นาน... อุณหภูมิเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศก็เอาไม่อยู่... ว่าแล้วร่างสูงก็นั่งทิ้งขาอยู่ริมเตียงพักเหนื่อยให้ลมเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศเป่าให้ตัวแห้ง หันหลังให้ไอ้เปี๊ยกที่นอนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเตียง ตอนนี้ต้าร์เลิกนอนขดแล้ว เปลี่ยนมาเป็นนอนแผ่สองสลึงแทน นอนขดคงจะร้อนละสิ... เสียงหอบเริ่มเบาลงพร้อมๆ กับสีหน้าที่แดงน้อยลงจนเกือบจะเป็นปกติ
“วุ้ววววว ร้อนชะมัด นี่เพิ่งอาบน้ำเลยนะเนี่ย เหงื่อออกอีกละ... เอ็งอะแหละ เล่นไรไม่รู้เรื่องเลยยยยยย”
“ก็เพราะว่าขี้บ่นแบบนี้แหละ เลยต้องมาเหนื่อยแบบนี้ เข้าใจ๊?”
“ก็ถ้าเอ็งนวดดีๆ ก็คงไม่ต้องบ่นหรอก”
“นวดดีแล้วเหอะ”
“เหรอออออ... นวดดีมาก หายเมื่อยไปทั้งตัวเลยเนี่ย ดีสุดๆ... วุ้วววว เถียงกับเกรียนอย่างเอ็งแล้วยิ่งเหนื่อย ไปล้างหน้าดีกว่า” ว่าแล้วร่างสูงก็ลุกออกจากเตียงเดินตรงเข้าห้องน้ำไป...
.
.
โบ๊ทเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นต้าร์นอนแผ่อยู่ท่าเดิม แต่หลับตาและหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กางเกงบ๊อกเซอร์เปิดเลิกขึ้นมาถึงต้นขา ส่วนเสื้อก็เปิดเลิกขึ้นไปถึงลิ้นปี่ เผยผิวขาวๆ และเอวบางๆ... ร่างสูงมองอยู่สักพักก็ส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มบาง ว่าแล้วก็เดินไปจัดเสื้อผ้าของร่างเล็กให้อยู่ในสภาพที่ควรจะเป็นก่อนจะเดินเข้าไปหยิบผ้าห่มผืนหนาที่ไหลลงจากเตียงมากองอยู่บนพื้น... ครึ่งหนึ่งห่มให้ร่างเล็ก... ส่วนตัวเขาก็เดินไปหยิบเสื้อยืดมาสวมแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนในผ้าห่มอีกครึ่งหนึ่ง... ไฟหัวเตียงดับลง ปล่อยให้พระจันทร์ทำหน้าที่ส่องแสงผ่านช่องผ้าม่าน ถึงจะไม่สว่างมาก แต่ก็พอจะทำให้เห็นว่ามีสองร่างนอนเคียงข้างกันอยู่บนเตียงในห้องหมายเลข 707...
.
.
ไอ้เปี๊ยกหลับไปแล้วละครับ ท่าทางมันจะเหนื่อยจริงๆ แหละ สงสัยวันนี้ไปป่วนที่บ้านของทีมาซะเต็มเหนี่ยว ที่เล่นกันเมื่อกี๊ก็คงจะเป็นแรงป่วนก๊อกสุดท้ายแล้วละครับ ถึงได้นอนสลบเหมือดไปซะขนาดนี้... อืมมมม ผมรู้สึกดีนะที่เห็นมันกลับมาสดใสเหมือนเดิม ก็ดีกว่าเห็นมันนั่งทำหน้านิ่งเหม่อๆ ลอยๆ ละครับ เพราะว่าเห็นแบบนั้นแล้วผมรู้สึกไม่สบายใจ แถมตัวมันเองก็ดื้อไม่ยอมพูดว่าเป็นอะไร...
มันบอกผมว่า “ยังไม่ถึงเวลาทีจะพูด”... ผมเลยยิ่งอยากจะรู้เข้าไปใหญ่ว่ามันเป็นเรื่องอะไร แล้วทำไมถึงต้องรอเวลา... ตอนนี้ผมของเดาเอาไว้ก่อนว่ามันต้องเกี่ยวกับโต้งแน่ๆ เพราะว่าไอ้เปี๊ยกมันดูแปลกๆ ตั้งแต่วันที่ไปคุยกับโต้งเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว... หรือจะเกี่ยวกับดรีม? เพราะว่าวันต่อมาก็มีดรีม แล้วดูท่าทางดรีมจะอะไรกับไอ้เปี๊ยกนี่มากมาย ชอบชวนไปโน่นไปนี่กันสองคน... หรือผมจะคิดมาก ไร้สาระไปเอง? อืมมมมม
.
.
.
กลางดึกคืนนั้น ร่างสูงกำลังหลับสบายๆ... เขานอนตะแคงหันหน้าเข้าหารุ่นน้องคนสนิทที่ยังคงนอนแผ่อยู่ท่าเดิมตั้งแต่ผลอยหลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน... แต่แล้วความสุขสบายนการนอนของร่างสูงก็ถูกรบกวน เขารู้สึกได้ถึงการรุกรานจากอะไรสักอย่างที่ทิ้งน้ำหนักลงบนช่วงสะโพกของเขาและยังมีแรงดึงที่บริเวณไหล่อีกด้วย... ถึงจะอยู่ในความมืด แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาดูก็พอจะเห็นได้จากแสงของพระจันทร์ที่ส่องผ่านผ้าม่านมาได้ว่าไอ้คนที่กำลังระรานการนอนของเขาอยู่ตอนนี้นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน... ก็ไอ้คนที่หลับพริ้มอยู่ข้างๆ เขานี่แหละ
ร่างเล็กก่ายขาข้างหนึ่งขึ้นพาดที่ลำตัวของร่างสูงแล้วเกี่ยวเข้าที่ช่วงสะโพก ส่วนมือก็ไม่อยู่เฉย พยายามดึงไหล่ของร่างสูงเข้าไปหาตัว... ทั้งแขนและขาออกแรงเกี่ยวดึงร่างสูงให้เข้าไปหาตัวเอง... ร่างสูงได้แต่นอนนิ่งๆ ขืนแรงสู้แรงคนหลับพลางสงสัย... นี่มันละเมออะไรของมันวะเนี่ย... แต่ยิ่งขัดยืน ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็ยิ่งออกแรง จะดึงร่างสูงเข้าไปหาตัวเองให้ได้ ลองเรียกดูก็ไม่ได้รับปฏิกริยาอะไรจากคนหลับ มีเพียงเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอและเสียหายใจที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ...
คนละเมอเริ่มรู้สึกขัดใจ เปลี่ยนจากดึงไหล่กลายมาเป็นคว้าเข้าที่ต้นคอของร่างสูงแล้วดึงเข้าหาตัว ขาที่เคยเกี่ยวหลวมๆ ที่สะโพกก็เกี่ยวหวัดแน่นขึ้น... ร่างสูงนึกขำในความพยายามของร่างเล็ก นึกอยากรู้ว่ามันจะทำอะไร ว่าแล้วก็เลยลดแรงขืนแล้วปล่อยให้ร่างเล็กดึงตัวเองเข้าไปหา... กลายเป็นว่าร่างสูงโดนดึงให้ลงไปนอนอยู่ในอ้อมอกของร่างเล็กโดยมีแขนขวาของร่างเล็กเป็นหมอน ส่วนแขนข้างซ้ายของร่างเล็กก็เข้ามาเกี่ยวหัวของร่างสูงแล้วโอบไว้แบบนั้น... นอนหายใจรดหัวร่างสูงซะงั้น แถมกอดรัดซะแน่นเชี่ยว คิดว่าเขาเป็นหมอนข้างรึไง...
ไอ้เปี๊ยกยังหลับไม่รู้เรื่อง แต่ตัวเขาเองเนี่ยนิจะนอนไม่หลับซะงั้น... นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ใกล้ชิดกับร่างเล็กขนาดนี้ ใกล้ชิดขนาดที่สามารถได้ยินเสียงของหัวใจเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอกับจังหวะการหายใจเข้าออก ผิดกับตัวเขาที่ตอนนี้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หายใจแรง รู้สึกคอแห้ง...
ร่างสูงวางแขนไม่ถูก ไม่รู้จะเอาไว้วางไว้ตรงไหน ใจหนึ่งก็ลังเลว่าจะวางพาดไปบนเอวของร่างเล็กดีไหม แต่อีกใจก็รู้สึกแปลกๆ ที่จะทำแบบนั้น... ว่าแล้วก็เลยพาดแขนขวาไปด้านหลัง แต่นอนท่านั้นอยู่สักพักก็เมื่อยแขน เลยตัดสินใจวางพาดไปบนเอวของร่างเล็กที่ใช้เขาเป็นหมอนข้างนั่นแหละ... อืมมม ท่านี้สบายกว่ากันเยอะ...
.
.
หลับให้สบายนะไอ้เปี๊ยก ตอนเช้าต้องใช้แรงโวยวายอีกเยอะ ฮ่าๆ
.
.
.
8:00 นาฬิกา
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C’è qualche cosa di diverso adesso in me~
เสียงโทรศัพท์ของร่างเล็กดังขึ้นแต่เช้า ทำเอาร่างเล็กหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความรำคาญ ทำเสียงอู้อี้จิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ... ร่างสูงที่หลับๆ ตื่นๆ มาทั้งคืนเห็นท่าทางของร่างเล็กก็นึกขำอยู่ในใจ... ไอ้ขี้เซาเอ้ย... คิดๆ แล้วก็นึกสงสัยว่าเวลาที่เขาโทรปลุกตอนเช้าเป็นแบบนี้ไหมนะ
ร่างเล็กละแขนออกจากหัวของร่างสูงแล้วเอี้ยวตัวไปคว้าโทรศัพท์ที่โต๊ะหัวเตียงทั้งๆ ที่ตายังปิดสนิทอยู่ทั้งสองข้าง...
“ฮัล... โหล” เสียงยานคางของร่างเล็กกรอกใส่โทรศัพท์
“โหล ไอ้เชี่ยต้าร์” เสียงไอ้ทีนั่นเอง
“ห๊ะ?”
“มึงอยู่ไหนเนี่ย”
“กูนอนอยู่ สาดดดด โทรมาไมเนี่ย”
“กูกับไอ้โจมาหามึงเนี่ย เคาะประตูตั้งนานแล้วมึงไม่ยอมมาเปิดประตู”
“เชี่ย... นี่กี่โมงแล้ววะ” ก็ลืมตาขึ้นมาดูนาฬิกาสักหน่อยจะเป็นไรไปละไอ้ต้าร์เอ้ยยยย
“แปดโมง แปดนาที”
“โอยยยย เพิ่งจะแปดโมง มึงมากันทำไมวะ”
“เอ้า มาไม่ได้?”
“ไม่ใช่ สาดดดด หมายถึงมึงมาทำไมแต่เช้า”
“ก็กูคิดถึงเพื่อนไง เมื่อวานมึงบ่นว่ากูไม่ค่อยมาหามึง วันนี้กูเลยมาไง”
“มาตอนนี้เนี่ยนะ”
“เออ ทีเมื่อวานมึงยังไปหากูแต่เช้าเลย สาด”
“เออๆ เกรียนนะมึง”
“มึงอะดิ... เร็วๆ เปิดประตู กูยืนเมื่อยแล้ว”
“เออๆ เดี๋ยวกูไปเปิดให้ แปบนึง”
ว่าแล้วก็กดวางสายแล้วเอี้ยวตัวกลับไปนอนท่าเดิมด้วยความง่วงที่ยังเกาะตัวไม่ยอมหลุด... รออีกแปบนะไอ้ทีไอ้โจ... แต่คราวนี้เขากลับรู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ในอ้อมแขนเขามันอุ่นๆ และแข็งกว่าหมอนข้างปกติ... เมื่อลืมตาดูก็...
.
.
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
.
.
.
ทีกับโจยืนอยู่หน้าห้องถึงกับต้องสะดุ้งกับเสียงโวยวายที่ดังออกมาจากห้อง 707... เสียงนี้มันคุ้นๆ นะ... ทั้งสองคนมองหน้ากันสลับกับมองประตูห้อง 706...
“เสียงมาจากไหนวะ”
“กูว่า... มาจากห้องนี้วะ” โจกล่าวพลางชี้ไปที่ประตูห้อง 707
“แต่นั่นมันห้องพี่โบ๊ทนะเว้ย”
“ไม่รู้วะ กูได้ยินว่ามันดังมาจากห้องนี้นะ” ว่าแล้วก็มองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าแล้วพร้อมใจกันเอาหูไปแนบประตูห้อง 707 เพื่อฟังให้แน่ใจว่าเสียงมาจากห้องไหนกันแน่... เมื่อเอาหูแนบปั๊ปก็ไอ้ยินกันเต็มรูหูอย่างชัดเจนเลยละว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
----------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] ตื่น (ฉบับ Director’s Cut)
เมื่อต้าร์วางสายแล้วก็เอี้ยวตัวกลับไปนอนท่าเดิมด้วยความง่วงที่ยังเกาะตัวไม่ยอมหลุด... รออีกแปบนะไอ้ทีไอ้โจ... แต่คราวนี้เขากลับรู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ในอ้อมแขนเขามันอุ่นๆ และแข็งกว่าหมอนข้างปกติ... เมื่อลืมตาดูก็...
.
.
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
.
ต้าร์ลืมตาเต็มตื่นแล้วผละตัวออกจากหมอนข้างจำเป็นแต่...
“จะไปไหนนนนน” ร่างสูงใช้แขนขวาที่พาดตัวต้าร์ไว้นั้นรั้งต้าร์ไว้ไม่ให้ผละออก ส่วนแขนซ้ายก็จับไหล่ต้าร์ไว้ไม่ให้ลุกหนี ขาของต้าร์จากที่เคยเกี่ยวสะโพกของโบ๊ทก็กลายเป็นขาของโบ๊ทไปพาดเกี่ยวตัวต้าร์เอาไว้แทน
“เฮ้ยยยย ปล่อยยยยยยย” โวยวาย โวยวาย มือก็พยายามแกะมือของร่างสูงออกจากเอว
“อะไรวะ ทีเมื่อคืนมากอดโบ๊ททั้งคืนโบ๊ทยังไม่ว่าเลยนะ”
“ตลกละ”
“เอ้า จริงๆ ดูก็รู้ว่าใครกอดใคร”
“ไม่ใช่ละ ไอ้ลิงภูเขา ไอ้โรคจิต ไอ้ ไอ้ ไอ้ อ๊ากกกกก ปล่อยยยย!!”
“จะไปไหน นอนต่ออีกสักหน่อยดิ โบ๊ทยังไม่ค่อยได้หลับเลยนะ” พูดไปก็ซุกตัวเข้าหาต้าร์มากขึ้น แกล้งให้ร่างเล็กโวยวายแต่เช้าเลยนะพ่อคุณ
“ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยย”
---------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
วันนี้ไม่มีเรียนก็อยู่ห้องกันไป อยู่กันสองคนก็จะเป็นแบบนี้แหละ (ใช่มะ?) แต่วันถัดไปมีเรียน ต้องไปมหาวิทยาลัยนะเออ จะเป็นยังไงไว้ค่อยว่ากันบทหน้าเนอะ...
@BeeRY จิ้มเลย จิ้มแรงๆ ผมชอบบบบบบบ :m1:
@KURATA ก็ลองไม่หงอดิ มีโดน :z6: แน่ๆ
@- คราส - โบ๊ทมันใจอ่อน แต่กับทุกคน(โต้ง?)รึเปล่าอันนี้ไม่รู้นะ o3
@ooopimmyooo ถ้าเป็นตัวผมเอง มีคนเอาฮะเก๋ามาง้อผมก็ใจอ่อนนะ 5555 :laugh:
@imonkey mc อย่างไอ้เจ้าโบ๊ทอะนะจะโกรธอะไรไอ้เปี๊ยกได้ หึหึหึ :m12:
@คุณกัน คิดถึงเหมือนกันนะ ยังไงก็อย่าโหมงานมากนักละ รักษาสุขภาพด้วยเน้อ :กอด1:
@yunjae55 นี่ยังเบาๆ นะเออ :m23:
@yeyong นั่นสินะ อย่างน้อยก้ได้กินฮะเก๋าฟรี (ไม่เกี่ยว!) o17
@ChCh13 แปลว่าปกติชอบแมวอยู่แล้วป่าวครับ :m28:
@aoommy เอ้อออ ผมก็ไม่ได้อ่านนานแล้วนะไอ้ไมเคิลเนี่ย พูดถึงแล้วก็ต้องไปหามาอ่านบ้างละ กวนได้ใจจริง o17
@JingJing ทำไรอะ บร้า!! :o8:
@RGB.__ ใจเย็นๆ นะ อย่าเพิ่งให้ลากไอ้เปี๊ยกขึ้นเตียงเลย มันยังไม่พร้อม :laugh:
@wijii แมวต้าร์มันน่าเตะ :z6:
@pim_onelove ถูก วันพรุ่งนี้แหละ เจอโต้งกะดรีมละ หึหึหึ o3
@princegolf ถูก ไอ้ต้าร์มันไม่ใช่คนที่เกรียนที่สุด แต่มันเกรียนในแบบของมันเองไม่ซ้ำใคร :m20:
@sakurai จะกลัวหรือไม่กลัว เอาไว้คอยดูกัน :z1:
LOVE HIGH STORY เดินทางมาถึงบทที่ 25 แล้วนะ ฮิ๊วววววววว :mc4:
ขอบคุณทุกๆ คนสำหรับคอมเม้นท์นะครับ นิยายเล็กๆ เรื่องนี้คงไม่เดินมาไกลขนาดนี้หากไม่ได้รับกำลังใจจากทุกๆ คนนะครับ ขอบคุณครับ :กอด1: (//กอดทุกคนพร้อม +1 กันไปเช่นเคย)
เจอกันตอนหน้าครับ :bye2:
-
ลองนึกภาพคุณโบ๊ทไปหยอกล้อแบบนี้กับโต้งบ้าง นึกไม่ออกแฮะ
-
เอาหละเว้ย โบ๊ทตาร์ เริ่มรู้ใจตัวเองกันแล้ว หึหึหึ รอวันที่ตกร่องปล่องชิ้น :impress2:
-
โห~ คนเขียนฟิตอ่ะ เข้ามาอีกที 2 ตอนรวดเลย
แอบเนียนเม้นท์ทีเดียวเลยแล้วกันนะ :m23:
ก็นึกว่าโบ๊ทจะแน่ โดนเค้าง้อหน่อยก็ใจอ่อนแล้วล่ะ
อย่างโบ๊ทน่ะเหรอจะโกรธต้าร์ลง ออกจะเอ็นดู o3
อยากเห็นหน้าทีกับโจ เวลาเจ้าเปี๊ยกเปิดประตู
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
จิ้มเป็ดให้เบาๆ
-
ขอกอด FlapJack หน่อยยยยยยย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตอนนี้น่ารักที่สุดเลย อ่านไปยิ้มไป ^^
น่ารักวุ้ย o13
-
เพื่อนทีกับเพื่อนโจ มาสืบราชการลับเหรอ
-
เริ่มต้นมาก็ทำเอาคิดลึกเลยนะเนี่ย แต่ที่แท้ก็ไม่มีอะไรในห้อง 707 เลย :z1:
คุณโบ๊ทเพิ่งรู้สึกใจเต้นกับกีต้าร์น้อยเรอะ โอ๊ยๆๆๆ อีกนานแหงๆกว่าจะได้เตรียมทิชชู่ซับเลือดน่ะ :laugh:
กดบวกให้คืน เพราะตอนนี้ยาวสะใจดีมากๆๆๆ เอาแบบนี้อีกนะ
ป.ล. ชอบโดนจิ้มเหรอคะน้อง FlapJack :laugh:
-
เหอๆๆ หมอนข้างอุ่่นมั๊ยจ๊ะน้องต้าร์
อิจฉาว้ิอยยยยย
-
ใจเต้นแล้วคุณโบ๊ท ~
-
แหมไอ้คุณโบ้ทอยากเป็นหมอนข้างให้เค้าตลอดไปก็บอกเค้าไปเถอะว้า~
-
"กางเกงบ๊อกเซอร์เปิดเลิกขึ้นมาถึงต้นขา ส่วนเสื้อก็เปิดเลิกขึ้นไปถึงลิ้นปี่ เผยผิวขาวๆ และเอวบางๆ... "
คุณโบ๊ท
เจอต้าร์นอนยั่วบ่อยๆแบบนี้ ทนได้ไงอ่า
กร๊ากกกกกกกกกกก เค้าล้อเล่น
-
อร๊ายยยยยยยยย รุ่นพี่รุ่นน้องเค้าเล่นกันอย่างงี้หรอ ต้าร์น้อย คุณโบ๊ท
ตอนนี้แม่ยกชอบมาก ฟินนนนนนน :oni1:
ปล. หนาวแล้ว flapjackและชนกลุ่มน้อย อย่าลืมรักษาสุขภาพนะจ๊ะ :5775:
-
หูยยยย ไม่เข้าเล้าวันเดียวพลาดไปตอนนึงเลย
เมื่อไหร่จะเคลียร์เรื่องโต้งซักทีฟระ อึดอัดนะเฟ้ยยยย
-
อ่ะนะ อย่างน้อยก็มีพัฒนาการบ้างแล้ว :z2:
-
แอบคิดเอาเองคนเดียวว่า เรื่องของคู่นี้จะเรียบร้อยได้ ต้องอาศัยทีกับโจแหงๆ
เพราะไม่งั้นนะคงจะอีกนานแน่ๆ ไหนจะโต้งกะดรีม ไหนจะยังไม่ค่อยรู้ใจตัวเองอีก
งานนี้ต้องอาศัยผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ แอนตาซิลแจก 2 หมื่น เย้ยยยยยย ไม่ใช่ล่ะ ผิดเวทีๆ
-
ผ่างงงงง (เสียงแบบในหนัง)
ปรากฎว่า คุณโบ๊ทกะต้าร์ ตื่นมาเสื้อผ้าไม่ใส่
อ้าววว ผิดเรื่องเหรอ กร๊ากกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อยาก โดน กอด ทุกคืน
จะได้ อุ่นๆ แบบต้าร์
คราวหน้า ก็ ละเมอ บ่อยๆ นะ ต้าร์ :)
-
:-[
โบ๊ทแทนตัวเองว่าโบ๊ทกับต้าร์นี่น่าร้ากก
:pig4:
-
เรามาหากิจกรรมทำกันเถอะ
อ่า.. อย่างเป็น ตามรอยร้านอาหารสองหนุ่ม ต้าร์-โบ๊ท
คงสนุกดีนะ เพราะที่ไหน ก็ "หวาน" ได้ ^^
-
เย้! ใกล้ชิดๆ เอาแบบนี้อีก ชอบๆ
-
LOVE HIGH STORY – 26 – Save Me | ช่วยผมที
ในห้อง 707...
.
.
กีต้าร์นั่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ที่โซฟาโดยมีทีและโจยืนประกบซ้ายขวาด้วยใบหน้าจริงจังและสายตารีดเค้น... บรรยากาศอึมครึม แลดูกดดันมากสำหรับร่างเล็ก อยากจะหนีกลับห้องแล้วล็อคขังตัวเองอยู่ในนั้น แต่พอจะลุกขึ้นยืนก็โดนไอ้คู่รัก-ยมมันกดไหล่ไว้ให้นั่งลงเช่นเดิม... คิดอยู่ในใจว่า “หากหนีไปได้นะ ไอ้ทีไอ้โจ... พวกมึงอย่าหวังว่าจะได้เข้าห้องกู!!”
.
เกิดอะไรขึ้น?... อืมมมม ย้อนกลับไปเมื่อสัก 10 นาที 34 วินาทีก่อนหน้านี้...
.
หลังจากที่ทีและโจได้ยินเสียงโวยวายออกมาจากห้อง 707 และลองเอาหูแนบฟังดูแล้วจนมั่นใจว่าใช่เสียงเพื่อนของเขาแน่ๆ ความอยากรู้ความสงสัยก็พุ่งเข้ากระแสเลือดจนสั่งให้มือเคาะประตูรัวๆ... ปึง ปึง ปึง ปึง ปึง...
เสียงโวยวายภายในห้องหยุดลง... เงียบฉี่...
เมื่อเสียงเงียบลง ทีและโจก็หยุดเคาะแล้วยืนรอให้ใครสักคนออกมาเปิดประตู แต่ความอยากรู้อยากเห็นมันรุนแรงเกินกว่าจะรอแม้เพียงอึดใจได้ ว่าแล้วก็ช่วยกันระดมเคาะประตู... ปึง ปึง ปึง ปึง ปึง...
“มาแล้วโว้ยยยยยยย” เสียงเพื่อนต้าร์ของพวกเขาดังออกมาด้านหลังบานประตูก่อนที่มันจะเปิดออก
“กว่าจะเปิดได้นะมึง” ทีบ่นแล้วเอานิ้วจิ้มไปบนหน้าผากร่างเล็ก ทำเอาร่างเล็กหัวเอนไปด้านหลังตามแรงจิ้ม
“แล้ว... พวกมึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ห้องนี้” ร่างเล็กนึกสงสัย ก็เมื่อกี๊ที่คุยโทรศัพท์กัน เขาก็ไม่ได้บอกว่าอยู่ห้องนี้สักหน่อย
“พวกกูได้ยินเสียงหมาหอนวะ” โจตอบพลางยักคิ้วข้างเดียวก่อนจะดันทีให้เดินเข้าห้องไป
“เสียงหมาไรวะ”
“นั่นแหละที่พวกกูอยากรู้ หึหึหึ”
.
.
ว่าแล้วทีและโจก็จัดการลากแขนเพื่อนร่างเล็กให้ไปนั่งแหมะลงที่โซฟาก่อนจะยิงคำถามราวกับตำรวจสอบปากคำผู้ต้องหา
“พี่โบ๊ทละ?” ผู้กองทียืนกอดอกหันหน้าเข้าหาผู้ต้องหากีต้าร์แล้วเริ่มสอบ
“อยู่ในห้องนอน” ร่างเล็กตอบด้วยสีหน้าที่ยังงงๆ ว่า... พวกมึงต้องการอะไรจากกู?
“เมื่อคืนมึงนอนห้องนี้?” โจสวมมาดตำรวจสอบสวนกล่าวเสียงเข้ม
“เออดิ... โอ้ยยย ตีกูไมวะ” ต้าร์ถามพลางลูบแขนตัวเอง ตีมาได้ มือควายๆ กันทั้งนั้น
“พูดเพราะๆ” โจยังคงเสียงเข้ม
“เออครับ... โอ้ยยยย เชี่ย... โอ้ยยยยย เชี่ยครับ!!... โอ้ยยยย... เฮ้ย! พวกมึงเล่นไรกันเนี่ย!!”
“ฮ่าๆๆๆ มึงแม่งฮาวะต้าร์” ทีหลุดหัวเราะให้กับท่าทางของเพื่อน
“ไอ้สลัด... โอ้ย!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ กูขออีกทีดิ” โจเอ้ยยย มันต้องขอก่อนแล้วค่อยตีเขาไม่ใช่เหรอนาย
“เชี่ย แกล้งกูกันแต่เช้า... มาเช้าแล้วยังจะมาแกล้งกูอีก” ต้าร์บ่นพลางตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนแต่ก็โดนทีและโจพร้อมใจกันกดไหล่ไว้ไม่ให้ลุก ทำเอาต้าร์ต้องเงยหน้ามองเพื่อนๆ ด้วยเครื่องหมายคำถามอันเบ่อเร่อบนใบหน้า
“มึงจะไปไหน” โจเอ่ยถาม
“กูจะกลับห้อง”
“ไม่ได้ มึงต้องตอบคำถามพวกกูก่อน ห้ามหนี”
“กูไม่ได้หนี พวกมึงก็ไปห้องกูด้วย ห้องนี้มันห้องไอ้คุณโบ๊ท”
“ยัง กูต้องสอบมึง ณ จุดเกิดเหตุ”
“อ้าวเฮ้ย กูจะกลับห้องก็ไม่ได้เหรอวะ”
“กลับได้ แต่ยังไม่ให้กลับ”
“พวกมึงต้องการอะไรจากกูอีกกกกกกกกก”
“หึหึหึ... เมื่อกี๊พวกกูได้ยินเสียงมึงกรี๊ดซะลั่นบ้าน”
“กรี๊ดป๊ะมึงดิ... โอ้ยยย ไอ้เชี่ยที หยุดตีกูได้แล้ว!!”
“พวกกูอยากรู้ว่ามึงเป็นอะไร.... พี่โบ๊ททำอะไรมึง”
“เฮ้ย ไม่ได้ทำอะไร พวกมึงคิดห่าไรกันเนี่ย” ต้าร์ตอบสีหน้าปกติ ปฏิกริยาตอบสนองต่อคำถามรวดเร็ว...
“ถ้าพี่โบ๊ทไม่ได้ทำ แล้วมึงเป็นอะไรถึงโวยวายซะลั่นเชียว” ทีถามพร้อมสายตาที่รีดเค้น
“หรือมึงทำอะไรพี่โบ๊ท” โจพูดทีเล่นทีจริง แต่ปฏิกริยาตอบสนองจากร่างเล็กกลับเกินกว่าที่คาดไว้...
“เฮือก!” ร่างเล็กดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังพยายามเก็บอาการ เหล่ตามองเพื่อนทั้งสองสลับกันไปมาก่อนจะเสตามองลงพื้น... ชัดเลย ไอ้เปี๊ยกมีพิรุธ
“มึงทำอะไรพี่โบ๊ท” ทีเห็นท่าทางของเพื่อนแล้วก็คิดว่านี่แหละประเด็นหลัก
“...เปล่าทำ” ร่างเล็กตอบเสียงเบา สีหน้าแสดงถึงความกังวลออกมาอย่างเก็บไม่อยู่... จะให้ตอบว่ายังไง? จะให้บอกไปว่าไปนอนกอดกับไอ้คุณโบ๊ทเนี่ยนะ? เฮ้ยยยย ไม่ได้!!
“แล้วมึงหน้าแดงทำไม”
“กูไม่ได้หน้าแดงนะ!”
“ก็แดงอยู่เห็นๆ... มึงว่าแดงไหมวะโจ”
“เออ แดงดิ เมื่อกี๊ยังขาวๆ อยู่เลย”
“มึง ทำ อะ ไร พี่ โบ๊ท” ทีกล่าวย้ำทีละคำให้ได้ยินชัดๆ
“เชี่ย ไม่ได้ทำ... เขานอนอยู่นะมึง เบาๆ หน่อย”
“พวกกูอะเบา มีแต่มึงอะไอ้ขี้โวยวาย”
“กูไม่ได้โวยวาย”
“อย่ามาเบี่ยงประเด็น... มึงตอบมาเลยว่ามึงทำอะไรพี่โบ๊ท”
“กูบอกว่า กู ไม่ ได้ ทำ”
“จะตอบดีๆ... หรือจะให้กูไปถามพี่โบ๊ทเอง”
“กูไม่ได้ทำอะไรรรรร”
“ได้ งั้นกูไปถามเอง” ทีพูดแล้วตั้งท่าออกเดิน
“เฮ้ยมึงอย่า” ต้าร์ออกปากห้ามพลางพุ่งตัวจะเข้าไปรั้งตัวเพื่อน แต่...
“มึงจะไปไหน ฮ่ะ ฮ่า” โจรวบตัวร่างเล็กเอาไว้ไม่ให้ลุกออกจากโซฟา
“มึงอย่านะ ไอ้ที กูตอบเอง กูตอบเอง กูตอบเอง” ต้าร์ยอมจำนนทั้งๆ ที่ยังดิ้นกระแด่วอยู่ในพันธนาการของโจ ทำเอาทีหันมายิ้มอย่างพออกพอใจ...
“งั้นมึงตอบมา”
.
และนั่นแหละ คือที่มาที่ไปของสภาพไอ้เปี๊ยก ณ ปัจจุบัน...
.
.
.
ร่างเล็กนั่งก้มหน้านิ่ง พยายามใช้สมองประมวลผลคำตอบที่ดีที่สุดออกมาให้ทีและโจ...
จะให้ผมพูดยังไงดีละ จะให้บอกออกไปว่า “กูนอนกอดไอ้คุณโบ๊ททั้งคืนเลย” แบบนี้อะเหรอ เฮ้ยยยยย ไม่เอานะ ผมไม่ได้ตั้งใจกอดจริงๆ... เอาไงดี หรือจะบอกพวกมันไปว่าผมนอนตกเตียงเลยตื่นมาโวยวาย? อืมมมม มันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลยเนอะ... หรือ... ผมโดนไอ้คุณโบ๊ทถีบจนตกเตียงเลยโวยวาย? อืมมมมม อันนี้น่าสน... แต่ถ้าพวกมันไม่เชื่อแล้วไปถามไอ้คุณโบ๊ทละ ผมก็แย่สิ นอกจากจะโดนไอ้คุณโบ๊ทถีบเข้าจริงๆ แล้วยังมีสิทธิ์โดนไอ้ทีกับไอ้โจรุมกระทืบเอาได้ ฮืออออออออ.... ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี... หรือจะยืดอกรับกันแมนๆ ไปเลย? แต่ถ้าบอกออกไปแล้วผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ผู้ชายที่ไหนเขานอนกอดกันกลมดิ๊กซะขนาดนั้นกันละ เพื่อนๆ มันจะยิ่งเข้าใจผิดไปกันใหญ่ อ๊ากกกกกก
“ไอ้ต้าร์ รีบตอบมาเร็วๆ” โจหน้าเข้มออกปากเร่งเพื่อนร่างเล็ก
“พวกมึงไม่เมื่อยแก้มกันบ้างเหรอ” ต้าร์เงยหน้าไปทีไรก็เห็นเพื่อนตีหน้าเคร่งใส่เลยแอบแหย่แอบแซวเพื่อนไปสักหน่อย เผื่อมันจะเขวเปลี่ยนประเด็นกันบ้าง
“ไม่เมื่อยเว้ย” ทีตอบรวบๆ
“พวกมึงไม่เมื่อยขากันบ้างเหรอ ยืนนานแล้วนะ”
“ไม่” โจตอบสั้นๆ
“พวกมึงไม่คิดจะเมื่อยกันบ้างเลยเหรอ”
“ไม่!” คราวนี้ทีกับโจพร้อมใจกันประสานเสียงตอบชัดเจน
“อุ้ยยยย...”
“ถ้ามึงไม่อยากให้พวกกูเมื่อยก็รีบๆ ตอบมาซะดีๆ...” ทีพูดพลางชี้นิ้วใส่ต้าร์เป็นเชิงสั่ง
“...มึง ทำ อะ ไร พี่ โบ๊ท” โจต่อประโยคของทีอย่างช้าๆ ชัดๆ
“กู... กู...”
“มึงจะปล้ำพี่โบ๊ท?” ทีเห็น้าร์อ้ำอึ้งก็เลยตอบแทนซะเลย
“เฮ้ยยยย ก็เหี้ยแล้ว!”
.
.
จากนั้นเสียงโวยวายของผู้ชายสามคนก็เริ่มขึ้น... ส่วนร่างสูงที่ยังคงอยู่ในห้องนอนก็ยืนแอบดูรุ่นน้องทั้งสามคนมาได้สักพักใหญ่ๆ เขายิ้มและนึกขำให้กับท่าทางมีพิรุธของร่างเล็ก... นึกอยากรู้ว่าไอ้เปี๊ยกจะเอาตัวรอดยังไง โดนประกบซะขนาดนั้น นานๆ ทีจะเห็นมันจนมุมขนาดนี้นะเนี่ย เลยขอยืนดูนานๆ หน่อย... อย่างว่าแหละ ไอ้เปี๊ยกมันเก็บพิรุธไม่เคยอยู่เพราะทุกอย่างมันจะออกมาทางสีหน้าทั้งหมด... ถ้าจะโกหกก็ดูง่ายๆ ได้เลย เพราะไม่เนียน...
ยืนหลบอยู่หลังบานประตู แอบดูรุ่นน้องทั้งสามคนเถียงกันอยู่สักพักก็ชักจะเห็นวี่แววว่าเรื่องจะไม่จบลงง่ายๆ... ไอ้เปี๊ยกยังเฉไฉ ทีกับโจก็ยังคงไล่บี้ไม่เลิกรา... เมื่อสถานการณ์เริ่มไม่ตื่นเต้น ร่างสูงก็จะกลับไปทิ้งตัวลงนอนสบายๆ บนเตียงเช่นเดิม แต่แล้วก็พลันได้ยินประโยคหักมุมดังขึ้นมาจากปากของทีจนต้องกลับไปแอบส่องเหมือนเดิม
“มึงแม่ง ลีลาอยู่นั่นอะ กูไม่ถามมึงละ... กูจะไปถามพี่โบ๊ท”
แน่นอน ต่อจากนั้นก็เห็นเสียงโวยวายของร่างเล็ก... ถ้าเงียบแล้วยอมให้เพื่อนเดินเข้ามาถามเขาตรงๆ เลยสิแปลก อย่างไอ้เปี๊ยกต้องโวยวายบ่ายเบี่ยงเข้าไว้... ทีจะเดินมา ไอ้ต้าร์ก็รั้งไว้ ถึงจะมีโจคอยขัดแข้งขัดขาแต่ไอ้เจ้าต้าร์ก็สู้สุดใจ ทำเอาทีเดินออกมาจากตรงนั้นไม่ได้ง่ายๆ เพราะมีร่างเล็กอิรุงตุงนังอยู่... เห็นเช่นนั้นโบ๊ทก็เลยอยากเพิ่มความสนุกให้กับทั้งสามคนสักหน่อย ว่าแล้วก็เลยแกล้งเดินหาวปากกว้างออกมาจากห้องนอน ทำทีว่าเพิ่งตื่นนอน...
“พี่โบ๊ท!”
โจเห็นร่างสูงเดินหาวออกมาจากห้องนอนก็เรียกทักขึ้นมาทันที... ทำเอาต้าร์ร้อง “เฮือก!”... ส่วนไอ้เจ้าทีก็ดี๊ด๊า มองหน้าไอ้เปี๊ยกด้วยสายตาที่เหนือกว่า... ส่วนร่างสูงก็แกล้งทำเป็นแปลกใจที่เห็นทั้งสามคนอยู่ในห้องนั่งเล่น
“ไอ้เปี๊ยก มาอยู่นี่เอง นึกว่าหายไปไหน... เอ้า แล้วทีกับโจมาได้ไงเนี่ย” เนียนเรียกพ่ออะไอ้โบ๊ท
“ผมมาเล่นอะพี่ ไม่ได้มานานแล้ว แต่มาเจอไอ้เปี๊ยกจากห้องพี่เนี่ย” ทีพูดทั้งๆ ที่แขนยังอิรุงตุงนังกับแขนของต้าร์อยู่
“เออ งั้นพวกมึงก็ตามสบายนะ เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน” ว่าแล้วก็แกล้งเดินหันหลังกลับเพื่อเร่งปฏิกริยาจากทีและโจ
“เดี๋ยวพี่” นั่นไง เห็นผลทันตาแบบไม่ต้องกินยาทันใจ
“หืม?”
“ผมขอถามหน่อยดิ”
“อย่านะมึง!! ไอ้เชี่ยที” ไอ้เปี๊ยกกล่าวแทรกเสียงสูง
“ไอ้โจ... ปิดปากมัน” ทีออกปากสั่งให้เพื่อนสนิทปิดปากร่างเล็ก ซึ่งก็ทำได้ง่ายๆ เพราะว่ามือทั้งสองข้างของต้าร์ยังติดพันอยู่กับมือของที ส่วนตัวก็โดนโจล็อคไว้ด้วยขา... ถึงกระนั้นก็ยังจะพยายามดิ้นและโวยวายอยู่ในลำคอ
“ถามอะไร” โบ๊ทนี่ก็เนียนได้อีก ตีหน้าซื่อเชียว
“ผมได้ยินเสียงไอ้ต้าร์มันโวยวายดังลั่นห้องตอนที่พวกผมยืนรออยู่หน้าห้องอะพี่ ผมเลยอยากรู้ว่าไอ้ต้าร์มันเป็นอะไร ใครทำอะไรมัน หรือมันทำอะไรใคร”
“อ้อ...” ร่างสูงพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ พลางมองไปยังร่างเล็กที่มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน... ช่วยผมที... จะว่าไปหากนี่ไม่ใช่นิยายปัญญาอ่อน มันก็จะดูเหมือนฉากในละครที่มีอาชญากรค้ามนุษย์โดยมีต้าร์เป็นเหยื่อ... ทีและโจเป็นมาเฟีย... และมีโบ๊ทที่ยังดูไม่ออกว่าเป็นลูกค้าของมาเฟียหรือเป็นตำรวจที่มาช่วยเหยื่อจากเงื้อมมืออาชญากรกันแน่
“เร็วดิพี่ ผมอยากรู้... มันทำอะไรพี่” โจเร่งรุ่นพี่ร่างสูงให้รับตอบ
“ก็ไม่มีอะไรมาก... ไอ้เปี๊ยกมัน... ไม่ได้ทำอะไรพี่หรอก”
“จริงอะ... เฮ้ย เชี่ย” ทีและโจมัวแต่สนใจคำตอบของโบ๊ทจนเปิดช่องว่างให้ต้าร์สะบัดหลุด เมื่อพ้นเงื้อมมือของทีและโจได้ ต้าร์ก็วิ่งปรู๊ดไปยืนข้างๆ โบ๊ท... ประมาณว่านี่แหละ พรรคพวกของกู...
“มันไม่ได้ทำอะไรพี่จริงๆ...” โบ๊ทตอบย้ำด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ และรอยยิ้มบางๆ ทำเอาทีและโจผิดหวังจนหน้าเซ็ง... ส่วนร่างเล็กนะเหรอ... นี่เป็นครั้งแรกที่ต้าร์มองโบ๊ทด้วยสายตาชื่นชม เป็นครั้งแรกที่เห็นว่าโบ๊ทก็เป็นคนดีศรีสังคม เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าโบ๊ทช่วยเขาเอาไว้... ปลาบปลื้ม
แต่...
.
.
“พี่ก็แค่นอนกอดกันทั้งคืน แล้วไอ้เปี๊ยกมันเขินตอนตื่น ก็เลยโวยวายกลบเกลื่อน... ก็แค่นั้นเอง” โบ๊ทพูดเสียงเรียบ รอยยิ้มยังคงมีประดับหน้าไม่จางหาย แต่คำพูดที่ออกมาทำเอาคนฟังตกใจวิญญาณแทบหลุดออกจากร่างกันทั่วหน้า โดยเฉพาะต้าร์ที่ยืนอ้าปากค้างจ้องร่างสูงอยู่ข้างๆ... ปฏิกริยาของรุ่นน้องทั้งสามคนเป็นที่น่าพอใจมากสำหรับร่างสูง... ยินปืนนัดเดียว ได้เกรียนมาสามคน...
“งั้นพวกมึงก็ตามสบายนะที-โจ พวกพี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะ” ว่าแล้วก็โอบไหล่ร่างเล็กที่ยังอยู่ในอาการช็อกค้างเดินเข้าห้องนอนไป
.
.
ร่างเล็กเดินตามร่างสูงเข้าห้องไปอย่างไม่มีสติ... กว่าจะนึกขึ้นได้อีกทีก็อยู่ในห้องน้ำพร้อมกับร่างสูงซะแล้ว...
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เสียงร่างเล็กโวยวายดังออกมาจากห้องน้ำ ทำเอาทีและโจคืนสติก่อนจะมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ยังคงแสดงถึงความตกใจไม่หาย... ทั้งคู่มองประตูห้องนอนของโบ๊ทแล้วหันมาพยักหน้าให้กันก่อนจะเดินไปเอาหูแนบแอบฟังอีกครั้ง... สิ่งที่เขาได้ยินก็เป็นเสียงหัวเราะอารมณ์ดีของรุ่นพี่ร่างสูงกับเสียงโวยวายของเพื่อนร่างเล็กที่ตะโกนสุดเสียงว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในห้องน้ำ... ร่างเล็กโวยวายหาคำด่าสารพัดที่จะคิดได้ออกมาพ่นใส่ร่างสูงที่เอาแต่ยืนหัวเราะอย่างสนุกในอารมณ์ที่ได้แกล้งร่างเล็กจนเหวอค้างอยู่นานสองนานแถมยังลากเข้ามาในห้องน้ำด้วยกันอีกต่างหาก พอจะเปิดประตูออกจากห้องน้ำ ร่างสูงก็เอาเท้ายันประตูไว้ไม่ให้เปิดได้... ยิ่งกีต้าร์โวยวายลุกลี้ลุกลนเท่าไร โบ๊ทก็ยิ่งรู้สึกสนุกขึ้นเท่านั้น...
กีต้าร์: เปิด ประ ตู เดี๋ยว นี้!
โบ๊ท: ไม่ เปิด
กีต้าร์: เปิดดิ จะลากเข้ามาด้วยทำไมละ
โบ๊ท: ก็ลากให้เข้ามาอาบน้ำไง
กีต้าร์: ตลกนะเรา!!
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งเอ็งนี่มันสนุกจริงๆ วะต้าร์
กีต้าร์: หึ! แม่ง ใครๆ ก็รังแก เซ็งโว้ยยยยย
โบ๊ท: โอ๋ โอ๋ มามะ เดี๋ยวปลอบขวัญ (//อ้าแขนเตรียมกอด)
กีต้าร์: ไม่จำเป็น!!!
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆๆ (//ถอดเสื้อ)
กีต้าร์: เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว
โบ๊ท: ไร?
กีต้าร์: ถอดเสื้อทำไม
โบ๊ท: จะอาบน้ำ จะให้ใส่เสื้ออาบรึไง ห๊ะ?
กีต้าร์: จะไม่ใส่ หรือจะใส่ หรือจะใส่หลายๆ ตัวก็แล้วแต่คุณสิ แต่ขอผมออกไปก่อนได้ไหมมมมมมมม พลีสสสสสสส
โบ๊ท: แหม่ จะอายอะไร อาบด้วยกันไปเลย
กีต้าร์: เฮ้ย ไม่เอา (//เอามือกุมเป้า)
โบ๊ท: อายไร เห็นกันหมดแล้ว
กีต้าร์: เฮ้ย อย่ามั่วๆ เดี๋ยวฟ้าผ่าละชิหายเลยนะ
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆ มาๆ (//ยื่นมือเข้าหาต้าร์ช้าๆ)
กีต้าร์: ไม่!!!!
โบ๊ท: (//เบี่ยงมือไปคว้าแปรงสีฟัน)... ไม่อะไร โบ๊ทจะแปรงฟัน
กีต้าร์: อ้าว... ก็ นึกว่าจะมาทำอะไรนิ
โบ๊ท: ทำไรเอ็งเนี่ยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เกรียนเอ้ยยยย ไปๆ แปรงฟัน
กีต้าร์: แปรงพร้อมกันเนี่ยนะ
โบ๊ท: ก็เออดิ จะได้ไม่เสียเวลา
กีต้าร์: อือ... ก็ได้... แต่ถ้าอาบน้ำ ไม่อาบพร้อมกันนะ
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆ อันนั้นมันก็อยู่ที่ว่าเอ็งจะออกจากห้องน้ำนี้ได้รึเปล่า
กีต้าร์: เฮ้ยยยยยยย
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆ
ภาพสุดท้ายก็เลยกลายเป็นชายหนุ่มร่างเล็กกับร่างสูงยืนแปรงฟันคู่กันอยู่หน้ากระจกที่อ่างล้างหน้าโดยมีสายตาของร่างเล็กที่คอยเหล่ร่างสูงด้วยความระแวงตลอดเวลา มือข้างขวาถือแปรง ส่วนมือซ้ายก็จับขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ไว้ซะแน่นเชียว
--------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ตอนแรกกะไว้ว่าจะข้ามฉากนี้แล้วตัดไปที่ฉากในมหาวิทยาลัยในวันถัดไปเลย (ในเรื่อง ณ ตอนนี้เป็นวันจันทร์ซึ่งพวกต้าร์ไม่มีเรียน) แต่ว่าคิดไปคิดมาก็กลัวจะสงสัยกันว่าทีกับโจมาแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก็เลยหยิบเอาเหตุการณ์เล็กๆ ตรงนี้มาเล่าให้ฟังกันนะ... อืมมมม นับว่าเป็นบทที่ชิลนะ(ใช่ไหม?) เพราะไม่มีโต้งกับดรีมเข้ามาเกี่ยว คงจะทำให้แม่ยกพ่อยก "โบ๊ท-ต้าร์" ยิ้มออกกันไปอีกบท... หวังว่านะ :m23:
@malula ผมก็ลองนึกดูแล้ว มันดูน่ากลัวๆ เหมือนกันนะ :o11:
@aoommy "ตกร่องปล่องชิ้น" :z1:
@greensnake "อยากเห็นหน้าทีกับโจ เวลาเจ้าเปี๊ยกเปิดประตู" >>> ผมว่าตอนแรกเป็นแบบ :o :o แต่แค่แปบเดียวก็เป็นแบบ o3 o3 นะ ฮ่าๆๆๆๆ
@imonkey mc กอดคืน :man1:
@yeyong ประมาณนั้น o17
@BeeRY ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าคุณคือชนกลุ่มน้อยที่หื่นอย่างโจ้งแจ้งที่สุด :m20: (ปล. ผมชอบโดนจิ้มบวกนะ อย่าคิดลึก :m16:)
@KURATA ท่าทางจะอุ่นอยู่นะ เห็นกอดซะแน่นเชียว :m26:
@RGB.__ ถ้าไม่เต้นก็... :sad3:
@ChCh13 คนเราก็อยาก "มี" หมอนข้างบ้างสิ ไม่ใช่อยาก "เป็น" หมอนข้างไปตลอด... นึกสภาพต้าร์เป็นหมอนข้าง >>> :man1:
@ooopimmyooo ต้าร์เขาก็ยั่วอยู่ทุกวันแหละ... ยั่วโมโหอะ :m31:
@JingJing ขอบคุณครับ ยังไงก็รักษาสุขภาพเช่นกันนะครับ :กอด1:
@iforgive อุตส่าห์ไม่เขียนถึงตั้ง 2-3 ตอนแล้วนะ :m17:
@sakurai ตอนนี้มีพัฒนาการแล้ว ต่อไปก็เป็น "ศรีนครินทร์" แน่ๆ เลย :laugh: (มุขฟาย :beat:)
@pim_onelove "แอนตาซิลแจก 2 หมื่น เย้ยยยยยย ไม่ใช่ล่ะ ผิดเวทีๆ" ถึงจะผิดเวที แต่ ณ จุดนี้ให้ก็เอานะครับ o11
@wijii "ปรากฎว่า คุณโบ๊ทกะต้าร์ ตื่นมาเสื้อผ้าไม่ใส่" >>> เอิ่ม เรียนเชิญไปนั่งข้างๆ คุณ BeeRY เลยนะครับ :m29:
@princegolf ถ้้าละเมอบ่อยๆ เกรงว่าไอ้เจ้าโบ๊ทจะหน้าโทรมเพราะนอนไม่หลับนะ :laugh3:
@คราส ช่างสังเกตนะเรา o13
@kururu เหมือนจะมาใหม่ ไม่รู้แหละ กอดต้อนรับไว้ก่อน :กอด1:
+1 กันไปตอบแทนน้ำใจที่อ่านแล้วเม้นท์กันนะครับ เป็นยาชูกำลังชั้นดีเลยละ o13
วันนี้วันศุกร์ก็ขอให้ทุกคนมีความสุขนะครับ ใครจะออกไปทานข้าวไปดื่มกับเพื่อนก็ขอให้เดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัยนะครับ ดูแลตัวเองกันด้วย อากาศเปลี่ยนเดี๋ยวจะไม่สบายกันซะได้
เอาละ วันนี้ผมก็ขอชะแว้บไปก่อน ไว้เจอกันตอนต่อไปนะครับ :bye2:
-
คุณโบ๊ทน่ารักอ่ะ อิ อิ อิ ชอบบบบบ
-
เราก็แอบหวังว่าจะ... :o8:
// :beat:
กุ๊กกิ๊กเบาๆ ... :L2:
-
โถหนูต้าร์ โดนรุมแกล้ง :m20:
โบนัสน่ารัก นึกภาพตอนแปรงฟันคู่กันออกเลย
:pig4:
-
เฮ้ยยยยย !!
น่ารักอีกเเล้ว โบ๊ม ต้าร์ กอดกันซะกลมเชียวน่ะ
>//////< เขิล :o8:
-
คุณโบ๊ททำได้ดีมาก เล่นกับคนแถเก่งไม่ยอมรับความจริง มันต้องเอาเรื่องจริงเข้าว่า
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกก
ต้าร์แม่งเอ๋อน่าแกล้งดีอ่ะ
อาบน้ำด้วยกัน ขัดหลังให้กัน ต้าร์ทำสบู่หล่น แล้วก้มลงเก็บ กรี๊ดดดดดดด :z1: :z1:
เค้าไม่หื่นๆ
-
น่าสงสารต้าร์โดนรุมซะงั้น โดนทั้งสองทางเลย
โดนทั้งเพื่อน ไหนจะทางคุณโบ๊ทอีก :laugh:
ดูเหมือนจะสมใจบรรดาสามหนุ่มเค้านะ
แต่ที่ชนะใสสุดเห็นจะเป็นคุณโบ๊ทอยู่คนเดียว
ซีนในห้องน้ำเหมือนใช้ชีวิตคู่เลยอ่ะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1 และเป็ด เอาไปปลอบใจต้าร์
-
อ่านแล้ว มองเห็นเมฆดำทะมึนอยู่บนหัวต้าร์ เพื่อนที-โจ จะคิดไปถึงไหนนะนั่น
-
โชคดีของเราที่ Flapjack ไม่ข้ามฉากนี้
เพราะว่ามันน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ต้าร์น้อยน่ารักไม่ไหวจะทน :man1:
คุณโบ๊ทชอบแกล้งเพราะไอ้เปี๊ยกมันน่ารักอ่ะเด้ :m12:
-
ลุ้นแทบแย่ นึกว่าคุณโบ๊ทจะไม่ตอบซะละว่านอนกอดกกับต้าร์ทั้งคืน 5555
ส่วนต้าร์เวลาโดนแกล้งน่ารักได้อีก ชอบๆๆ :m20:
ป.ล. ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้(ในเรื่อง) ที่ต้องเจอกับโต้ง และดรีมเล้ยยยยยยย :serius2:
-
ยิ้มแก้มจะแตก แบบว่ากีต้าร์น้อยมันน่าแกล้งจริงๆ :laugh:
มีเพื่อนคนนึงคล้ายๆต้าร์นี่แหละ ยิ่งแกล้งมันยิ่งสนุก มันก็ยอมให้แกล้งนะ อยู่ในภาวะจำยอม :jul3:
แต่ฉากยืนแปรงฟันคู่กันนี่ไม่ไหวแล้ววววว โซคิวท์มากกกกก :o8:
ป.ล. หื่นอย่างโจ่งแจ้ง ดีกว่าหื่นแบบแอบๆนะเออ แต่ดิฉันไม่ได้หื่นนะค้า
ชีวิตจริงนี่ภาพพจน์ดีมากเลยนะคะ :m20:
-
อ่านไปยิ้มไป มาความสุขจริ๊งๆ
ปล.ทั้งที่พรุ่งนี้ีมีสอบ จะสอบติดไหมตู
-
อยากให้รู้ว่าตามอ่านตลอด เปิดเล้าเมื่อไหร ต้องดูว่าคนเขียน up รึยัง ชอบที่สองคนนี้ค่อยๆซึมซับความผูกพันไปเรื่อยๆน่ารักดี
หวังว่าจะไม่มีดราม่านะ หึหึหึ
-
555++ คุณโบ๊ทได้กำไรไปเต็มๆ
อุ่นมั้ยคะพี่ คิคิคิ
รักทีกะโจจริง โฮะๆๆๆๆๆ
-
ยอมแพ้ เพราะ แปรงฟันด้วยกัน
คราวหน้า ย้ายมาทั้งห้องเลย :)
-
คุณโบ๊ทขี้แกล้งอ่ะ โถๆน้องต้าร์ผู้น่าสงสารโดนรังแกตลอดๆ 5555 :laugh:
-
นานแล้วนะ.... คิดถึงแล้วนะ....มาเวยๆเถอะนะ
-
พอดีว่าผมมาต่างจังหวัดนะครับ เลยยังไม่สะดวกอัพตอนใหม่ ต้องขอโทษคนที่เข้ามาเช็คเรื่อยๆ ด้วยนะครับที่ผมลืมแจ้งเอาไว้ก่อนว่าจะไม่ได้อัพ เอาเป็นว่าอีก 2-3 วันเจอกันนะครับ
ฝันดีครับทุกคน :กอด1:
-
รอได้ค่ะ ไปเที่ยวเหรอคะ เที่ยวให้สนุกนะ
อย่าลืมห่มผ้า ทำตัวให้อุ่น ฝันดีเช่นกัน จุ๊บุ จุ๊บุ
-
รีบกลับมาน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เดินทางปลอดภัยด้วยเน้ออออออออ
-
ไปเที่ยวให้สนุกน๊า บรรยากาศดีๆ สูดอากาศให้เต็มปอด
แล้วกลับมาลงตอนต่อไปให้ชาวเราอ่านกันต่อ อิอิ
-
รับทราบค่ะ อนุญาติให้ไปชาร์ตแบตก่อน
กลับมาแล้วอย่าลืมมาต่อให้อ่านกันน้า
:z2:
-
ไปเที่ยวไหนอ่ะ
อย่าลืมของฝากนะจ๊ะ
ขอซัก 2-3 ตอนก้อพอ คริ คริ
-
น่ารักจัง
เวลาต้าร์โดนแกล้งนี่น่ารักดี แต่เวลาเกรียนก็ :beat:
ต่อๆไป โต้งกับดรีมไม่ต้องออกมาแล้วนะ ไม่มีเงินจ้าง ตัดจบแบบไปเมืองนอกอะไรแบบนี้เลยได้มะ o18
-
น่ารักมา๊ก ทั้งต้าร์ทั้งโบ๊ท อย่าเพิ่งให้ มันได้กันนะ อยู่แบบนี้ ไปก่อน ป่วนๆ เกรียนๆ วุ่นวายดี ช๊อบชอบ อ่ะ
-
รอได้จ้า ไม่เป็นไร เดินทางปลอดภัยคร๊าบ :bye2:
-
มาลงชื่อไว้ก่อน ช่วงนี้ก็ไม่ว่างเหมือนกัน ติดภารกิจบางอย่าง แต่ก็รอนะคะ :กอด1:
-
รับแซ่บจ้า :z7: :110011:
อ่ะอ่ะ..แล้วไป(เที่ยว?)ต่างจังหวัดใครเอ่ย :o9:
เดินทางปลอดภัยตลอดทริปนะจ๊ะ ^__^
-
รอได้ (เสมอ)
เพื่อเด็กทั้งสอง ต้าร์-โบ๊ท (-แจ๊ค)
^^
-
รับทราบจ้า
นับๆวันดูแล้วก็จะกลับมาแล้วสินะ
:z2: มานั่งรอ
-
ใจจะขาด แล้วหนอออออออ ....
ไปนานจัง น้องต้าร์คงเปื่อยแล้วนะนั่น :)
-
กลับมาจากต่างจังหวัดแล้ว แต่ติดภารกิจนิดหน่อย (ช่วงใกล้ปีใหม่นี่มันยุ่งจริงๆ นะ :m8:) ก็เลยยังไม่สามารถมาอัพให้ได้...
เข้ามาดูก็เห็นว่ายอด view ของนิยายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ... ขอเดาเอาว่าคงจะมีชนกลุ่มน้อยเข้ามาเช็คตอนใหม่อยู่เรื่อยๆ... ต้องขอโทษที่ให้รอนานนะครับและขอบคุณที่รักกัน(?) :จุ๊บๆ: (ใครขัดขืนโดน :fcuk:)
เอาเป็นว่าสัญญาด้วยพรหมจรรย์ของไอ้เปี๊ยกเลยว่า "โปรดติดตามตอนต่อไป วันอังคารที่ 27 นี้นะครับ"
ปล. สุขสันต์วันคริสต์มาสนะครับ :mc1: (//วิ่งราวทุกคนที่หลงเข้ามา)
-
merry christmas ครับผม
-
:teach: รับทราบ ตามต้องการจ้า
-
สัญญาเมื่อสายันต์ (ชัดแด่วชัดแดวชัดแด่วชัดแดว~) แล้วนะตัวเธอ o18
:mc3: :mc3: Merry X'Mas FlapJack :mc3: :mc3:
-
ได้เลยจ้า นับถอยหลังรอวันพรุ่งนี้ อิอิ :bye2:
-
จ้าาาาาา
เข้ามารอวันพรุ่งนี้
รอให้พรหมจรรย์ของเปี๊ยกหายไป คริ คริ
-
รอ รอ คร๊าบผม :กอด1:
-
รอ เกรียน อยู่นะ อิอิ
-
รอดูเปี๊ยกเกรียน อิอิ >,< o18
-
โอ้ออ รับทราบค่ะ
:z2: รอเปี๊ยกอยู่นะ
-
LOVE HIGH STORY – 27 – On Their Way | ระหว่างทาง
~ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด~
.
.
~กริ๊ก~
.
.
ร่างสูงเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกที่ทำหน้าที่ปลุกเขาในตอนเช้าอย่างตรงเวลาตามที่ได้รับมอบหมายไว้... วันนี้โบ๊ทต้องตื่นเช้าเพราะว่ามีเรียนตอนสิบโมงครึ่ง แต่ที่เขาต้องตื่นมาตั้งแต่หกโมงครึ่งเช่นนี้ก็เพราะว่าไอ้เจ้ารุ่นน้องร่างเล็กมีเรียนตอนเก้าโมงตรง เขาเลยต้องไปมหาวิทยาลัยก่อนเก้าโมง... ก็นะ ไป-กลับด้วยกันก็แบบนี้แหละ
โบ๊ทตื่นแล้วก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งมาหาวปากกว้างอยู่บนเตียง ต่อด้วยการบิดตัวยืดเส้นยืดสายสักหน่อยก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกไปปลุกรุ่นน้องห้องตรงข้าม... รอสายอยู่สักพักใหญ่ๆ ปลายสายก็รับสาย... ร่างสูงพูดงึมงำๆ อยู่สองสามประโยคก็ว่างสายก่อนจะเดินหัวยุ่งเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัว... พร้อมรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าใส
.
.
ปกติถ้าไม่ขี้เกียจเดินก็จะไปเคาะประตูเองเลย แต่ถ้าขี้เกียจเดินก็ใช้โทรศัพท์มือถือนี่แหละไว้ติดต่อสื่อสารกัน ส่วนโทรศัพท์ห้องมีไว้ก็ไม่ใช้กันสักเท่าไร เพราะว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกมันปิดเสียงโทรศัพท์ห้องด้วยข้ออ้างที่ว่า “เคยโดนโรคจิตโทรมาขอเซ็กส์โฟน” ตอนนี้โทรศัพท์ห้องก็เลยมีไว้เพื่อต่ออินเตอร์เนทเพียงอย่างเดียว...
อาจจะมีคนสงสัยว่า... ทำไมไม่นอนห้องเดียวกันไปซะเลย ไหนๆ ก็ต้องตื่นไปมหาวิทยาลัยพร้อมกันอยู่แล้ว?... หึ อันที่จริงเมื่อคืนนี้นายโบ๊ทเขาก็ตั้งใจว่าจะให้ต้าร์นอนห้องเขานั่นแหละ ตอนเช้าจะได้ปลุกง่ายๆ หน่อย เพราะถ้าต้าร์มัวแต่งัวเงียงอแงจะโดนงัดออกจากเตียงแล้วโยนเข้าห้องน้ำไปซะเลย... ใกล้ไม้ใกล้มือว่างั้นเถอะ ฮ่าๆ... แต่เมื่อคืนนี้มีคนโทรมาหาต้าร์หลังจากที่ทีและโจกลับไปได้ไม่นาน ไอ้เจ้าต้าร์ก็เลยแอบเนียนเดินกลับห้องไปซะได้... ท่าทางจะเป็นยอดชายนายโต้งที่โทรมาเพราะว่าต้องแอบกลับห้องไปคุยห่างๆ ไอ้คุณโบ๊ท... อืมมมมม
คุยอะไรกัน?
อืมมมม... ไม่บอกหรอก ไม่อยากขัดใจแม่ยก!
.
.
.
ทางด้านทีและโจ... ในขณะที่กำลังขับรถไปมหาวิทยาลัย...
.
“ไอ้โจ” ทีทำหน้าที่สารถีอยู่ดีๆ ก็หันมาเรียกเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ
“หือ?” โจขานรับโดยที่ไมได้ละสายตาออกจากหนังสือการ์ตูนที่ถืออ่านมาตั้งแต่ขึ้นรถ
“กูว่า... ใช่วะ”
“ห๊ะ? ใช่อะไรของมึง”
“ใช่ ต้องใช่แน่ๆ มันเป็นอะไรที่พูดยาก ต้องให้เธอแก้...” เอ่อ... เพลงเก่าไปไหม
“...รู้ก็รู้ว่าชอบแต่ใจมันพูดไม่ได้ ถ้าให้เธอช่วยมันก็ง่าย อะไรก็คงไม่แย่... ถุ๊ย!!! อะไรของมึง!!”
“ฮ่าๆ ไอ้ฟาย มึงก็ร้องต่อกูเหอะ”
“แม่ง เก่าสัด”
“เขาเรียกว่าคลาสสิคเว้ย”
“เออ...”
“...”
“สรุปว่าไอ้ [ใช่] ของมึงเนี่ย มีแค่นี้? แค่อยากร้องเพลง?”
“ฮ่าๆๆๆๆ กูไม่เกรียนขนาดนั้นหรอกมึง”
“มึงอย่าบอกว่ามึงไม่เกรียน กูไม่อยากเปิดประเด็นใหม่”
“เชี่ย”
“ตกลงมึงจะพูดต่อป่าว ไม่งั้นกูจะอ่านการ์ตูนต่อแล้ว กำลังลุ้นเลย เสียเวลากู”
“คือ... ที่คุยกันเมื่อคืนนี้อะมึง... กูว่าพี่โบ๊ทกับไอ้ต้าร์อะ... มันใช่วะ”
“เฮ้ย!!!”
“หรือมึงไม่คิดเหมือนกู”
“กูคิด”
“แล้วมึงจะ [เฮ้ย!!!] เพื่อ?”
“กูก็ตกใจให้ตื่นเต้นไปงั้นอะ ฮ่าๆ”
“ไอ้ห่า”
“ฮ่าๆๆๆ... กูก็สังเกตมาหลายทีแล้วแต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจวะ เคยถามไอ้เชี่ยต้าร์มันก็ตอบหน้าตาเฉยว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“มันก็งี้แหละ แม่งไม่เคยรู้ตัว ไม่เคยรู้อะไรกับเขาหรอก... ตอนกับไอ้บาสมันก็แบบนี้แหละ เป๊ะเลย”
“เออ กูก็ว่า... แล้วพี่โบ๊ทกับไอ้บาสแม่งยิ่งคล้ายๆ กันอยู่ด้วย ทั้งหน้าตาทั้งนิสัย”
“แล้ว... ถ้า... ไอ้ต้าร์มันเป็นแฟนกับพี่โบ๊ทขึ้นมาจริงๆ... มึงจะว่าไงวะ”
“กู... อืมมมมม ก็ไม่รู้วะ... คงไม่ว่าไง... ก็... เรื่องของมันมั้ง... อืมมมมม อันที่จริงไอ้ที่เป็นอยู่นี่กูก็รับได้นะ เหมือนจะชินแล้ววะ”
“แล้ว [ไอ้ที่เป็นอยู่] ของมึงเนี่ย มันนับรวมนอนกอดกันกับอาบน้ำด้วยกันป่าววะ”
“เอ่อออออ...” โจเริ่มทำหน้าไม่แน่ใจ
“เฮ้ย ไอ้โจ มึงอย่าเพิ่งเอ๋อดิวะ”
“เออๆๆๆๆๆ ได้หมดแหละ... จะมากกว่านั้นก็เรื่องของมัน... มั้ง”
“ฮ่าๆๆๆๆ มึงเอาไงกันแน่วะ สาดดดด”
“เออน่า เอาเป็นว่ากูรับได้ละวะ”
“อืม กูก็รับได้นะ... แต่ปัญหาคือว่าไอ้ต้าร์มันไม่ยอมรับอะดิ”
“มันคงไม่รู้ตัวอะมึงว่าตัวเองรู้สึกยังไง”
“เออ แล้วพี่โบ๊ทละวะ...”
“กูก็ไม่ใช่พี่โบ๊ทอะนะ กูคงตอบอะไรไม่ได้”
“...สัด”
“เอางี้ไหมละ... มึงกับกูช่วยกันทำให้สองคนนั้นรู้สึกตัว”
“ยังไง?”
“อืมมมมม... นั่นสิ ยังไง”
“เอ้า เชี่ยโจ กูก็นึกว่ามึงมีแผน”
“เออกูก็คิดว่ากูมี แต่กูไม่มีวะ ฮ่าๆ”
“เฮ้ออออออออ... มึง”
“ขอเวลากูคิดก่อนดิ สาดดดด”
“เออ คิดให้ไวนะมึง ให้ได้แผนก่อนถึงมหาลัยนะเว้ย”
“มึงพูดอย่างกับให้กูคิดเองคนเดียว... จะไม่ช่วยกูคิดเลยเรอะ”
“เออ เดี๋ยวกูช่วยคิด”
ว่าแล้วก็ระดมสมองเพื่อคิดหาวิธีมาสะกิดใจไอ้เปี๊ยกกับไอ้คุณโบ๊ทให้รู้ตัวกันสักที... ตั้งใจกันมากถึงขั้นว่าไปถึงมหาวิทยาลัยแล้ว จอดรถแล้ว แต่ก็ยังนั่งคุยกันต่อไม่ยอมลงรถกันเลยทีเดียว จนกระทั่งโจปวดฉี่นั่นแหละถึงลงจากรถกันได้... แม้แต่เข้าห้องน้ำ ยืนฉี่กันไปก็ยังคงถกกันไป
.
.
.
เอาละ ปล่อยให้ “คู่หูรัก-ยม” เขาถกกันไปก่อนก็แล้วกัน...
เราไปแอบดูคู่ซี้ “หนุ่มหล่อมาดคุณชายกับสาววายสุดสวย” ในรถมินิคูเปอร์สีเทาควันบุหรี่กันบ้างดีกว่า...
.
ร่างโปร่งเพิ่งจะขับรถไปรับเพื่อนสาวที่บ้านเพื่อไปมหาวิทยาลัยได้ไม่ถึงห้านาทีนี้เองและหัวข้อสนทนาก็ไม่พ้นเรื่องไอ้คุณโบ๊ทอีกนั่นแหละ...
“เป็นไงบ้าง ไม่อัพเดตฉันเลยนะแก” ขึ้นรถมาได้แปบเดียว เบาะยังไม่ทันอุ่นเลย เธอก็ยิงคำถามเข้าประเด็นเลย
“ก็สบายดีนิ ไม่ได้เจ็บป่วยอะไร” ร่างโปร่งตอบหน้าตาย
“อย่ามาเนียนเลยยยยย ฉันรู้นะว่าแกรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร”
“ฮ่าๆๆๆ”
“อย่า อย่ามาขำกลบเกลื่อน ตอบมาซะดีๆ... พัฒนาบ้างไหม ไปถึงขั้นไหนแล้ว”
“แฮะๆ... ก็... ไม่ได้พัฒนาไปไหนหรอก... ตอนแรกวันอาทิตย์พี่โบ๊ทกับต้าร์จะไปเซ็นทรัลลาดพร้าว แล้วพอดีโทรไปคุยกับพี่โบ๊ทมา พี่เขาเลยชวนให้ไปเซ็นทรัลด้วยกัน...”
“เหรอ พี่เขาชวนเองเลยเหรอ” น้ำเสียงตื่นเต้นยิ่งกว่าแม่ค้าถูกหวยอีกนะเธอ!!
“อืม... ก็พอดีว่าชวนพี่เขาคุยเรื่องหนังซีรี่ส์นะ เลยหาเรื่องไปยืมของพี่เขาแล้วก็แกล้งๆ ถามให้พี่เขาพาไปซื้อ พี่เขาเลยบอกว่าจะไปเซ็นทรัลพอดี เขาก็เลยชวนให้ไปด้วยกัน จะได้ใช้บัตรสมาชิกแมงป่องของพี่ลดราคาได้อีกนิดหน่อย”
“ว๊ายยย อย่างกับไปเดทกันเลยอะ... แต่ เอ๊ะ ต้าร์ก็ไปด้วยเหรอ”
“ตอนแรกต้าร์ก็จะไปด้วย แต่ว่าพอดีมีนัดกับทีอยู่แล้ว ก็เลยจะไม่ไปแล้วปล่อยให้เราไปกับพี่โบ๊ทกันสองคน”
“กิ๊บกิ๊วสุดๆ อะ... แล้วเป็นไงบ้างแก เล่ามาๆ”
“จะเป็นไงละ... พี่โบ๊ทเขาเปลี่ยนใจไม่ไปซะงั้นเลยอะดิ”
“อ้าว สรุปว่าไม่ได้ไป?”
“อืมดิ ไม่ได้ไป...” โต้งตอบหน้าเซ็ง
“โธ่เอ้ยยยยย ฉันก็ตื่นเต้น คิดว่าแกได้ไปเดทกับพี่โบ๊ทซะแล้ว”
“อดวะ ฮ่าๆๆ”
“ยังจะมาขำอีก... จะได้เขาไหมเนี่ยแก... ไม่ได้ดั่งใจคนสวยเลยอะ” ดรีมพูดแล้วก็กอดอกแถมพ่นลมออกจมูก... ทำท่าทางเหมือนนางร้ายโดนขัดใจ
“ก็ค่อยเป็นค่อยไป... มือใหม่หัดจีบนะเว้ย ไม่ใช่คาสโนว่าตัวพ่อ”
“เฮ้ออออ ฉันละเสียดายความหล่อเลิศเลอของแกจริงๆ... ฉันเป็นแกนะ ป่านนี้ฉันได้พี่เขามาเป็นภรรยาในอ้อมอกฉันแล้วละ... แกช้าอะโต้ง ไม่ทันใจฉันเลยอะ”
“ฮ่าๆ เอาน่า... มันก็มีอะไรคืบหน้าอยู่บ้างแหละ เมื่อวานตอนกลางคืนก็เพิ่งโทรไปหาพี่เขามา”
“เหรอ แล้วเป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไงอะ... โทรไปแล้วไม่รู้จะคุยอะไรกับพี่เขา ไม่รู้จะชวนคุยอะไรก็เลยถามเรื่องรถนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็วางไป”
“เนี่ยนะเรียกว่าคืบหน้า... แกสอบตก ฉันไม่ให้แกผ่าน ไปซ่อมมา”
“เฮ้ยยยย ใจร้ายวะดรีม กดดันกันแบบนี้เลยอะ... ทีต้าร์ยังไม่กดดันกันแบบนี้เลย”
“ห๊ะ? นี่แกโทรไปปรึกษาต้าร์ด้วยเหรอ”
“อืม ก็โทรหาพี่โบ๊ทได้สักพักก็โทรไปเล่าให้ต้าร์ฟัง”
“แล้วต้าร์ว่าไงบ้างอะ”
“ต้าร์ก็ให้กำลังใจแหละ แบบว่าให้สู้ๆ อะไรแบบนั้นแหละ แต่ก็ไม่ได้คุยเรื่องนี้อะไรมากมาย นิดๆ หน่อยแล้วก็คุยกันไปเรื่องอื่น”
“เหรอ... อืมมมม แล้วแกคุยกับพี่โบ๊ทนานแค่ไหน”
“วันเสาร์โทรไปประมาณยี่สิบนาที”
“อืมมม ก็นานอยู่นะ ไม่เลวเลยสำหรับครั้งแรก”
“แต่เมื่อวานนี้แค่ประมาณสิบนาที”
“แค่สิบนาที... แต่แกบอกฉันในเฟซบุคว่าจะไปโทรศัพท์ตั้งแต่สองทุ่มกว่าแล้วแกกลับมาอีกทีก็เกือบห้าทุ่มเนี่ยนะ”
“ก็... คุยกับพี่โบ๊ทเสร็จแล้วก็โทรหาต้าร์ไง”
“เดี๋ยวนะโต้ง... แกบอกว่าแกคุยกับพี่โบ๊ทแค่สิบนาที งั้นก็แปลว่าแกคุยกับต้าร์...”
“...สองชั่วโมง”
“...” ดรีมปั้นหน้าเหนื่อยใส่โต้งหลังจากได้ยินคำตอบแสนขัดใจ
“อะไร?”
“ยังจะมาถามอีก... แกคุยกับพี่โบ๊ทแค่สิบนาที แต่คุยกับต้าร์สองชั่วโมง... ตกลงว่าแกจะจีบใครกันแน่วะโต้ง”
“พี่โบ๊ท” ร่างโปร่งตอบเสียงอ่อย
“เฮ้ออออออ... แก!!!” เอาละสิ สาวดรีมหน้าเซ็งแต่เช้าเล๊ย... เพื่อนไม่ได้ดั่งใจละสิ
.
.
.
ทางด้านต้าร์กับโบ๊ทที่กำลังจะไปมหาวิทยาลัยเช่นเดียวกัน...
.
“เอ่อ... คุณโบ๊ท... นี่มันรอยตีนแมวปะ?” ร่างเล็กเดินไปชี้รอยเท้าแมวที่ประทับฝุ่นไว้บนฝากระโปรงรถ BMW สีดำคันคุ้นตา
“เฮ้ยยยยย ไอ้แมวเวร!!!” ร่างสูงโวยวายทันทีที่เห็นรอยเท้าแมวบนฝากระโปรงรถตัวเอง
“แถวนี้มีแมวด้วยเหรอ”
“อือ เมื่อวานเจอตัวนึง... มันน่านักเชียว อุตส่าห์ให้ขนมมันกิน ไอ้แมวเนรคุณ”
“ฮ่าๆๆๆ โดนแมวหลอกแด๊กส์ละสิ”
“หึ ไม่ค่อยเดือดร้อนหรอก เพราะว่าที่มันแด๊กส์ไปนั่นนะ... ป๊อกกี้รสกล้วยที่ซื้อไว้ให้ไอ้เกรียนบางคนแถวนี้ หึหึหึ” ว่าแล้วก็ยักคิ้วให้ร่างเล็กก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ... ต้าร์ไม่ได้ตอบอะไร แค่หุบยิ้มกระทันหันเท่านั้นเอง ไม่รู้ว่ากำลังด่าหรือสาปแช่งแมวตัวนั้นในใจอยู่รึเปล่า... ของโปรดโดนแมวคาบไปแด๊กส์ ฮ่าๆๆๆๆ
โบ๊ทขับรถออกจากคอนโดฯ มุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยได้สักพัก ต้าร์ก็รู้สึกว่าวันนี้รถของโบ๊ทดูวิ๊งวิ๊งปิ๊งปิ๊งเป็นพิเศษ... คือปกติก็สะอาดเอี่ยมและเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่แล้ว แต่วันนี้มันดูสะอาดเงางามกว่าปกติ ก็เลยนึกสงสัย...
“เอารถไปทำอะไรมาปะ ทำไมดูปิ๊งปิ๊ง”
“เมื่อวานนี้เอาไปล้างที่เซ็นทรัลมา จัดหนักเลยทั้งห้องเครื่องทั้งในรถ”
“อ้อ... ที่ไปกับโต้งอะเหรอ”
“เปล่า”
“อ้าว?”
“อ้าวไร”
“ก็ไหนว่านัดกับโต้งไว้ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ได้ไปอะ... แค่เอารถไปล้างแล้วก็กลับ”
“อ้าว” จะงงก็คงไม่แปลกหรอกต้าร์เอ้ย เพราะเมื่อวานนนี้คุยกับโต้งอยู่ตั้งนาน โต้งไม่เห็นบอกเลยว่าไอ้ลิงภูเขานี่ยกเลิกนัด
“ทีบางคนมันยังเบี้ยวนัดชิ่งไปบ้านไอ้ทีได้เลย แล้วทำไมโบ๊ทจะเบี้ยวนัดบ้างไม่ได้ละ” พูดหน้าตาเฉยเลยนะคุณ!
“โหยยยย ทำเป็นงอนไปได้นะลิงภูเขาน้อย”
“เดี๋ยวเอ็งจะโดนไม่ใช่น้อย”
“ฮ่าๆๆๆ... ว่าแต่... แล้วของขวัญละ ไหนๆ ก็ไปแล้วน่าจะให้โต้งช่วยเลือกไปเลยก็ได้นิ ไปยกเลิกนัดเขาทำไม”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยววันนี้ค่อยไปเดินดู เลิกเรียนแล้วเราแวะเซ็นทรัลกันก่อนกลับคอนโดฯ ก็แล้วกัน... โอเคป่าว”
“โอเค” ร่างเล็กตอบพร้อมรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า... อืมมมม แปลกแต่จริง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาจึงรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ ที่โบ๊ทไม่ได้ไปเซ็นทรัลกับโต้งตามที่นัดไว้...
"ฮัดชิ่ว!!" ร่างสูงจาม
"เอ้า จามซะงั้น สงสัยกำลังโดนนินทาแน่ๆ ฮ่าๆ สมน้ำหน้... ฮ้าดดดดด ชิ่ว!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เอ็งก็จามเหอะ สม!"
.
.
เมื่อร่างสูงขับรถมาถึงมหาวิทยาลัยก็พบว่าที่จอดของมหาวิทยาลัยเต็มเสียแล้ว เขาเลยต้องเข้าไปจอดรถที่ลานจอดรถที่ข้างมหาวิทยาลัยแทน... ระหว่างที่โบ๊ทและต้าร์กำลังเดินเข้ามหาวิทยาลัยนั้นเอง โบ๊ทก็สังเกตได้ว่าร่างเล็กที่เดินอยู่ข้างๆ เขานี้นั้นมีรอยยิ้มบางๆ อยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ระหว่างทางมามหาวิทยาลัยแล้ว... เห็นแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่ายิ้มอะไรนักหนา
“มองอะไร” ร่างเล็กรู้สึกได้ว่าโดนร่างสูงมองก็เลยหันไปถาม
“เปล่า... แค่นึกสงสัยว่าทำไมเอ็งถึงยิ้มอยู่ตลอด”
“ก็ไม่มีอะไรนิ แค่รู้สึกว่าเช้านี้มันเป็นเช้าที่สดใสดีนะ”
“ฮ่าๆๆๆ อย่างนั้นเหรอ... อืมมมมม ดูๆ ไปมันก็สดใสจริงๆ แหละ”
“ใช่ปะละ คริคริ”
“คริคริเหรอ... หึหึ เพี้ยนวะเอ็ง”
อย่าว่าแต่เขาเลยไอ้โบ๊ทเอ้ยยยย พวกเอ็งมันก็เพี้ยนกันทั้งสองคนนะแหละ วันนี้ฟ้าปิดมีเมฆหนาแน่นเต็มท้องฟ้าขนาดนี้ ยังจะบอกว่าวันนี้ดูสดใสกันได้อีก... สรุปว่าไอ้ที่สดใสนะ หัวใจหรืออากาศกันแน่ ~*
.
.
.
ร่างสูงกับร่างเล็กแวะซื้อขนมโตเกียวร้านประจำก่อนเข้ามหาวิทยาลัย... ขนมโตเกียวคงเป็นหนึ่งในไม่กี่สิ่งที่โบ๊ทและต้าร์จะเห็นชอบตรงกัน เพราะว่าทั้งสองคนชอบกินใส้ไข่-หมูสับเหมือนกัน และที่สำคัญ ต้องใส่พริกไทยกับซอสแม็กกี้เยอะๆ ด้วยนะ... เมื่อซื้อขนมโตเกียวไว้รองท้องรอข้าวเที่ยงกันแล้ว ก็ต้องหาซื้อน้ำไว้ล้างปากกันด้วย กว่าจะได้เข้ามหาวิทยาลัยก็ใช้เวลาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงได้
“คุณโบ๊ท”
“หืม”
“วันนี้เข้าไปนั่งเล่นในห้องผมก่อนไหม” จู่ๆ ก็ถามขึ้นมาทั้งๆ ที่มือและสายตายังง่วนอยู่กับขนมโตเกียวในถุงกระดาษของตัวเองอยู่เลย
“คลาสเก้าโมงเนี่ยเหรอ”
“อืม”
“อาจารย์เขาให้เข้าได้เหรอ”
“เขาไม่ว่าหรอก”
“แล้ว... อยากให้เข้าไปนั่งด้วยรึเปล่าละ” ร่างสูงพูดน้ำเสียงนุ่มทุ้มผ่านรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้า
“ก็... แล้วแต่ดิ” นี่นาย อยากให้เขาไปด้วยหรือไม่อยากก็ตอบให้เต็มๆ เสียงหน่อยสิ... แล้วนั่นนะ ขนมโตเกียวในถุงนั้นมันหายากนักเหรอ เห็นทำท่ามองหาอะไรสักอย่างในถุงนั่นมาสักพักแล้วนะ!
“ปะ” ร่างสูงยิ้มให้กับท่าทีของร่างเล็กก่อนจะพาดแขนกอดคอแล้วเดินเข้าตึกเรียนไปด้วยกัน...
.
.
ที่หน้าห้องเรียน มีป้ายประกาศติดอยู่เพื่อประกาศให้กับชนกลุ่มน้อยทุกคนรู้ว่า “ตอนนี้จบแล้วนะ โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-----------------------------------------------------------
[BONUS หลังไมค์]
ที่ร้านขนมโตเกียวหน้ามหาวิทยาลัย... ในขณะที่กำลังรอคนขายทำขนมโตเกียวอยู่นั่นเอง ร่างสูงก็มองไปเห็นแพนเค้กรูปซานต้าคลอสกับกวางเรนเดียร์วางอยู่ในถาดข้างๆ ขนมโตเกียวไส้ต่างๆ
โบ๊ท: เปี๊ยก ดูนี่ดิ (//ชี้ไปที่แพนเค้กรูปซานต้าคลอสกับกวางเรนเดียร์)
กีต้าร์: เฮ้ยยยย เจ๋งอะ!
โบ๊ท: ดูกวางตัวนี้ดิ หน้าเหมือนเอ็งเลยวะ ฮ่าๆๆๆ
กีต้าร์: ยังไง?
โบ๊ท: หน้าตามันกวนตีนดีอะ
กีต้าร์: เหรอออออ... โธ่ หน้าคุณโบ๊ทก็เหมือนซานต้าคลอสนี่เหมือนกันแหละ
โบ๊ท: เหมือนยังไง?
กีต้าร์: แก่เหมือนกัน
โบ๊ท: เหรอออออ... โธ่ ใครมันจะไป “เด็ก” เหมือนเอ็ง (//มองตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อเน้นย้ำความสูงมาตรฐานเด็กมัธยม)
กีต้าร์: นี่!! อย่ามามองกันด้วยตาตี่ๆ แบบนั้นนะ... *โป้ก!!*... โอ้ย
คนขายขนมโตเกียว: อย่าตีกันนนนนนน อะๆ พี่ให้ไปชิมละกัน เป็นแพนเค้กซานต้า-เรนเดียร์ ทำมารับคริสต์มาสเลยนะ
กีต้าร: หุยยยย พี่...
คนขายขนมโตเกียว: ไม่ต้องเกรงใจหรอกน้อง เอาไปเหอะ พี่ให้
กีต้าร์: เปล่าพี่ ไม่ใช่ว่าเกรงใจหรอกครับ... แต่ผมขอสองคู่ได้ไหมอะ
โบ๊ท: ไอ้เปี๊ยก!!!!
คนขายขนมโตเกียว: :try2:... โอเคๆ สองก็ได้จ๊ะ
กีต้าร์: :impress:
---------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
มาแล้วครับ ขอบคุณที่รอกันนะครับ :pig4:
จริงๆ แล้วผมเขียนตอนคริสต์มาสไว้ตอน คิดไว้ว่าอยากมีตอนคริสต์มาสให้เข้ากับเทศกาลสักหน่อยแต่ว่าก็ติดธุระนิดหน่อยเลยไม่ได้ลงให้อ่านกันในวันคริสต์มาส... เอาเป็นว่าผมจะเอามาลงให้เป็นโบนัสควันหลงก็แล้วกันเนอะ :mc3:
สำหรับตอนนี้ผมขอไม่ตอบเม้นท์รายคนนะครับ เพราะว่าเม้นท์ของตอนที่แล้วมันก็ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้ว จะมานั่งตอบมันก็ดูเก้อๆ เขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ ฮ่าๆ (แต่ผมอ่านของทุกๆ คนนะ :กอด1:)
ต้องขอขอบคุณทุกๆ คนนะครับที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้กับนิยายเล็กๆ เรื่องนี้นะครับ :pig4:
ปล. บวกกันไปเช่นเคย o13
-
ตอนนี้ดู ตาร์กับโบ๊ท น่ารักขึ้น
ต่างคนก๋ต่างทำท่าทางเเปลกๆ เหมือนจะเริ่ม รู้ใจตัวเองเเล้ว (หัวเราะ :laugh: :laugh:)
เชียร์ขอให้ ที กับ โจ ทำเเผนการนี้ให้สำเร็จทีเถอะ :เฮ้อ:
-
น้องต้าร์อารมณ์ดีเชียวนะ
แล้วงี้ยังจะเชียร์โต้งอยู่หรือเปล่า
ที-โจ คู่หูตัวป่วนจริง ๆ
-
อ๊าย ๆ >,< มาแล้วอยากให้สองคนนี้รู้ใจกันเร็ว ๆ จังเลย :impress2:
-
ม๊วฟฟ :จุ๊บๆ: ได้อ่านแล้ว เย้ๆ :m4:
-
รอดูแผนทีโจจะช่วยต้าร์โบ๊ทได้ไหม
ขนมโตเกียวรูปต่างๆ ทำให้นึกถึงตอนเด็กๆ
:pig4:
-
ทำให้โบ๊ทกับต้าร์รู้ตัวเนี่ยท่าจะงานหนักนะ
-
ก๊ากกกกก :laugh:
ฮาโจศรีกับทีคุงอ่ะ บาสนี่ใครอ่ะ เค้าอ่านตอนไหนพลาดไปป่ะเีนี่ย
โต้งบอกแล้วว่าให้หันมาจีบต้าร์ดีกว่า หึหึ o18
ตาร์เกรียนเริ่มรู้สึกขึ้นมานิด ๆ แล้ว มีการชวนโบ๊ทเข้าห้อง(เรียน)ด้วยอ่ะ เขินน น นน หว่ะ :impress2:
-
บ๊ะ!! นั่นไงคิดแล้วไม่ผิด มันต้องถึงมือของ "ทีกับโจ" เรื่องมันถึงจะคลี่คลาย (จริงเหรอ??) :laugh:
แต่ก็นั่นแหละตัวแปลมันอยู่ที่แม่สาววายว่าจะออกฤทธิมากแค่ไหน
แต่อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจัง บรรยากาศของคุณโบ๊ทกับต้าร์กับมาดีเหมือนเดิมแล้ว ชอบๆ :o8:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
อยากรู้แผนทำให้รู้ใจของโจกะทีจังว่าจะเป็นไง
-
LOVE HIGH STORY – interlude – The Starry Night of Christmas
เคยมีคนถามโบ๊ทว่าทำไมถึงใส่สร้อยที่ห้อยจี้รูปตัว T ทั้งๆ ที่ชื่อโบ๊ทน่าจะห้อยรูปตัว B มากกว่า...
ทุกครั้งที่มีคนถาม โบ๊ทก็จะแค่ยิ้มให้แทนคำตอบ... เขาไม่เคยตอบอะไรให้ใครฟัง...
ทุกครั้งที่มีคนถาม เขาก็จะนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น... คืนวันคริสต์มาสปีที่แล้ว...
.
.
.
พูดถึงวันคริสต์มาส บรรยากาศสวยๆ ที่ดูระยิบระยับก็ก่อตัวขึ้นในหัว... เมืองทั้งเมืองจะสว่างไสวด้วยหลอดไฟหลากสีที่ร้านค้าร้านอาหารต่างๆ นำมาประดับประดาร้านและบริเวณของร้านเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศวันคริสต์มาส ต้นคริสต์มาสขนาดต่างๆ ทั้งเล็กและใหญ่ตั้งเรียงรายอยู่ทั่วทั้งเส้นถนน เรียกได้ว่าหาดูได้ง่ายไม่แพ้ร้านสะดวกซื้อเซเว่นอีเลเว่นเลยทีเดียว... อากาศเย็นๆ ของยามค่ำคืนยิ่งเสริมบรรยากาศให้คืนวันคริสต์มาสเป็นคืนที่ใครๆ ก็อยากออกไปเดินเล่นหรือสังสรรกับครอบครัวและเพื่อนฝูงกันทั้งนั้น... อืมมม จริงๆ แล้วคนเราก็ชอบงานรื่นเริงอยู่แล้วแหละเนอะ เพียงแค่คำว่า “คริสต์มาส” มันช่วยทำให้เป็นวันและคืนที่พิเศษและมีความหมายมากขึ้น น่าจดจำมากขึ้น...
.
.
โบ๊ท ต้าร์ และเพื่อนๆ ยกขบวนไปฉลองวันคริสต์มาสด้วยกันที่ผับแห่งหนึ่งในย่านเอกมัย... อันที่จริงมันก็ไม่ได้ต่างไปจากการออกไปนั่งฟังเพลงและดื่มเหล้ากันอย่างที่เคยกันมาหรอกนะ จะดีหน่อยก็ตรงที่มีโปรโมชั่นต่างๆ ที่น่าสนใจยิ่งขึ้นและมีข้ออ้างในการขอทำความรู้จักกับใครสักคนได้อย่างเนียนยิ่งขึ้น ก็เท่านั้นเอง
ถ้าจะให้เรียงลำดับเหตุการณ์ ก็ขอพูดได้ง่ายๆ เลยว่ามันไม่ต่างจากที่ออกไปดื่มกันนักหรอก... ดื่มกัน ชนแก้ว ท้าดวล เมาเละ และบางคนก็มีเลอะอ้วกกันด้วยนิดหน่อยไปตามประสาคนเมาและเพื่อนคนเมาที่ต้องรับชะตากรรมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...
เวลาประมาณตีสาม กลุ่มของโบ๊ทและต้าร์ก็ได้เวลาแยกย้ายกันไปตามสภาพ... อะๆ แต่อย่าได้คิดว่าไอ้เปี๊ยกมันจะเมาแล้วก่อเรื่องอะไรนะ... ทั้งโบ๊ทและต้าร์เดินออกจากผับเองได้โดยไม่ต้องมีใครคอยหิ้วปีก มิหนำซ้ำยังต้องไปช่วยหามเพื่อนๆ ที่เมาไม่ได้สติไปส่งที่รถอีกด้วย
.
.
.
รถ BMW สีดำของโบ๊ทเคลื่อนล้อออกจากที่จอดรถของผับ มุ่งหน้าสู่ถนนสุขุมวิทไปทางบางนา ร่างเล็กถึงแม้จะง่วงแต่ก็ยังมีสติรับรู้ว่านี่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน
“เอ่อ... เราไม่กลับทางเลียบทางด่วนเหรอคุณโบ๊ท”
“ใครบอกว่าจะกลับคอนโดฯ”
“อ้าว นี่มันตีสามแล้วนะ จะไปไหนอีกละ”
“เอาน่า เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ ถ้าง่วงก็หลับไปก่อน เดี๋ยวถึงแล้วจะบอก”
ร่างสูงบอกแบบนั้น ถึงร่างเล็กจะสงสัยและอยากรู้ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร นั่งหลับตาไปตามทางแล้วแต่ร่างสูงจะพาไปจนกระทั่งรู้สึกได้ว่ารถจอดจึงลืมตาขึ้นมาดู ก็เห็นว่าร่างสูงมาจอดอยู่ที่... หน้าเซเว่นอีเลเว่น... ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไป เพียงสักพักก็ออกมาพร้อมถุงเซเว่นสองถุง
“ซื้ออะไรอะ”
“เบียร์แล้วก็ขนมไว้แกล้ม” ว่าแล้วก็ยักคิ้วให้ร่างเล็กแล้วเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถ
“นี่เรากำลังจะไปไหนเนี่ย ไม่กลับคอนโดฯ จริงๆ เหรอ”
“เอาน่า ถึงแล้วก็รู้เองแหละ รับรอง เด็ด”
“แล้วคุณโบ๊ทไม่ง่วงเหรอ”
“ก็ง่วงนะ แต่ทนได้ ระดับนี้แล้ว สบายๆ ไม่ต้องห่วง”
“ไม่ได้ห่วงสักหน่อย แค่ยังไม่อยากไปนอนโรงบาลเพราะรถคว่ำนะ” ถึงจะไม่สว่าง แต่โบ๊ทก็เห็นสีหน้ากวนประสาทของร่างเล็กได้อย่างชัดเจน
“ไม่ได้นอนหรอก โรงบาลอะ เดี๋ยวพาไปวัดเลยดีไหม... ไม่ได้ตายเพราะรถคว่ำนะ แต่โดนฆาตกรรม ฆ่าแต่ไม่ข่มขืน หึหึหึ”
“ฮ่าๆๆๆๆ โรคจิตวะ”
“ช่วยไม่ได้ เวลาพูดดีๆ ด้วยแล้วชอบกวนประสาทนะเอ็ง... หลับไปเลยไป ง่วงไม่ใช่เหรอ”
“หึหึหึ” ร่างเล็กหัวเราะอยู่ในลำคอก่อนจะหันหน้าออกนอกหน้าต่างแล้วหลับตา...
.
.
ต้าร์นั่งหลับตาได้เพียงไม่นานรถก็จอดและดับเครื่อง เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่บนทางด่วน(?) ว่าแล้วก็หันไปมองหน้าเจ้าของรถที่หันมามองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนกว่าปกติ
“ถึงแล้ว” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไปหยิบถุงของเซเว่นอีเลเว่นที่เบาะหลังมาค้น
“นี่บนทางด่วน?”
“อือ ใช่ตรงๆ ไปอีกสักชั่วโมงนิดๆ ก็พัทยาแล้ว... อะ เบียร์” โบ๊ทตอบก่อนจะยื่นกระป๋องเบียร์ให้ต้าร์
“นี่เราจะไปพัทยาเหรอ” ถามพลางยื่นมือไปรับกระป๋องเบียร์มาจากมือของร่างสูงก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ
“เปล่า ไปทำไมละ หรือเอ็งอยากไป” ร่างสูงกล่าวพลางจิบเบียร์แล้วเดินมายืนพิงรถตัวเองอยู่ข้างๆ ต้าร์
“ไม่ๆ ไม่ได้อยากไป... เอ่อ นี่คือที่ที่บอกว่าจะพามางั้นเหรอ บนทางด่วนเนี่ยนะ”
“อือ มานั่งชิลๆ ไง ดื่มเบียร์กินลมชมท้องฟ้า” เมื่อร่างสูงว่าเช่นนั้น ร่างเล็กก็นึกขึ้นได้ว่าจริงๆ แล้วเขาไม่ได้สนใจเลยว่าวันนี้ท้องฟ้าโปร่งแค่ไหน มีดาวเยอะแค่ไหน และอากาศดีแค่ไหน
“แล้วเราขึ้นมานั่งชิลบนนี้ได้เหรอ ตำรวจไม่จับเหรอ”
“ป่านนี้ตำรวจหลับน้ำลายยืดไปแล้วมั้ง ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ ตำรวจนะ ไม่ใช่ยามหน้าคอนโดฯ แม่งหลบตลอดเวลา ฮ่าๆๆๆ”
“เออใช่ ลุงแกแม่งหลับทั้งคืน นี่ถ้าเรากลับคอนโดฯ ตอนนี้ก็คงเห็นแกนั่งสัปหงกอยู่ที่โต๊ะแกนั่นแหละ”
“ชัวร์ๆ อะ”
“ต้าร์”
“หืม”
“วันนี้สนุกไหม”
“ที่ผับอะเหรอ... อืมมมม ก็ดีนะ ตลกดี แต่ละคนโคตรรั่วเลย พี่เต็มนี่แกจัดเต็มสมชื่อเลยเนอะ เมาเละทุกที ฮ่าๆๆ”
“เออ มันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่มัธยมแล้วละ”
“แล้วคุณโบ๊ทละ สนุกป่าว”
“สนุกดี คงเหมือนกันแหละมั้ง ขำดี ดูคนเมานั่งคุยกัน ฮ่าๆๆๆ... เสียอย่างเดียว คนเยอะ เสียงเจี๊ยวจ๊าวไปหน่อย”
“อืม ก็จริงนะ คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเลย เสียงดังมาก... เอ้อ ใช่ เกือบลืมแหนะ” อยู่ๆ ร่างเล็กก็เหมือนจะนึกอะไรออก ว่าแล้วก็เปิดประตูรถแล้วหยิบกระเป๋ามาค้นๆ ก่อนจะหยิบกล่องเล็กๆ ออกมายื่นให้ร่างสูง
“หืม?” โบ๊ทส่งสายตาเชิงสงสัยเมื่ออยู่ๆ ร่างเล็กก็ยื่นกล่องเล็กๆ นั้นมาให้
“เอาไปสิ”
“อะไรอะ” ร่างสูงถามพลางยื่นมือไปรับกล่องมา
“ของขวัญวันคริสต์มาสไง เปิดดูดิ” เมื่อร่างสูงเปิดกล่องก็เจอสร้อยเงินพร้อมจี้อักษรตัว T จึงส่งสายตาสงสัยไปหาต้าร์
“พอดีตัว B มันหมด ก็เลยเอาตัว T มาแทน... ก็ชื่อจริงชื่อต่อสกุลใช่ปะละ ก็ตัว T ไง”
“ฮ่าๆ ไอ้เราก็นึกว่า T มาจากชื่อ Tar”
“ตลกละ”
“อะ ใส่ให้หน่อย”
“เอ้า ใส่เองดิ ซื้อให้แล้วยังต้องให้ใส่ให้อีกเหรอ”
“ก็คนซื้อให้ก็ใส่ให้ด้วยไง”
“ก็ได้ๆ มาๆ” พูดไปก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ
ร่างเล็กหยิบสร้อยออกมาจากกล่องแล้วเดินอ้อมหลังร่างสูงไปเพื่อติดตะขอสร้อย แต่เมื่ออ้อมไปแล้วก็พบว่ามันไม่สะดวกเลยที่ต้องมาใส่สร้อยให้กับคนที่ตัวสูงกว่า เพราะจะต้องเอาสร้อยไปอ้อมมาจากด้านหน้าเพื่อเอาปลายของสายมาติดตะขอที่อยู่ด้านหลัง ผลที่ได้ก็เลยกลายเป็นว่าร่างเล็กยืนเขย่งทำท่าเก้ๆ กังๆ อยู่อย่างนั้น ใส่มาเสร็จสักที... ร่างสูงเลยหันหน้ามาหาเพื่อให้ร่างเล็กใส่สร้อยให้ได้สะดวกขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่าทั้งสองอยู่ในสภาพที่ต้าร์ยืนเขย่งเท้าคล้องคอร่างสูง ยืนใกล้ชิดกันขนาดที่สามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน...
เมื่อใส่ให้เสร็จ ร่างเล็กก็ผละตัวออกจากร่างสูงที่ยืนยิ้มอบอุ่นอยู่ตรงหน้า เขาเดินไปคว้าเอากระป๋องเบียร์มายกกระดกอึกใหญ่ๆ อยู่หลายอึกราวกับว่าเบียร์นั้นไม่มีรสขมเลยแม้แต่น้อย
“ค่อยๆ ดื่มก็ได้หรอกนะ”
“ดื่มแบบนี้มันสะใจดี มัวแต่จิบยู่นั่นแหละ วุ้ววว”
“ต้าร์”
“หืม”
“ขอบใจนะ สร้อยสวยมาก”
“อือ” ร่างเล็กพยักหน้าทั้งรอยยิ้มกว้าง
“ต้าร์ดูดาวเป็นป่าว”
“ไม่เป็นอะ ไม่ได้เรียนสายวิทย์มานิ”
“เกี่ยวกัน?”
“ก็... เกี่ยวนะ... มั้ง”
“ฮ่าๆๆๆ มาๆ เดี๋ยวจะสอน” ว่าแล้วก็ดึงต้าร์เข้าไปยืนจนชิดกันแล้วก็เริ่มเปิดหลักสูตรดาราศาสตร์แบบเร่งด่วนฉบับครูโบ๊ท
ยืนชี้ไม้ชี้มือกันอยู่สักพักก็เมื่อยขากัน ก็เลยไปนั่งหย่อนตัวลงที่หน้ารถเพื่อที่จะได้ดูดาวได้โดยไม่มีอะไรมาบัง นั่งดูดาวกันไปก็จิบเบียร์แกล้มขนมกันไป ชิลสมใจเขาทั้งสองกันละ... บรรยากาศดีๆ บวกกับปริมาณแอลกอฮอล์ในเลือดที่น่าจะมากพอที่จะทำให้เกิดอาการง่วง นักเรียนวิชาดาราศาสตร์เพียงคนเดียวของโบ๊ทเลยผลอยหลับไปโดยใช้ไหล่ร่างสูงเป็นหมอนไปซะงั้น เจ้าของไหล่กว้างไม่ว่าอะไรแค่เห็นสภาพคนข้างกายแล้วก็นึกขำอยู่ในใจ... ทั้งๆ ที่ง่วงขนาดนี้แต่ก็ยังไม่โวยวายคร่ำครวญคิดถึงเตียงนอน ยอมนั่งชิลกับเขาโดยไม่ปริปากบ่นหรือโวยวายเลยแม้แต่น้อย... รออีกนิดนะ ของขวัญต้าร์ โบ๊ทก็เตรียมไว้ให้เช่นเดียวกัน เพียงแค่มันต้องรอเวลา...
.
.
.
เวลาผ่านไปจนเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาว่าตอนนี้เกือบจะหกโมงแล้ว ร่างสูงยังไม่ได้หลับเลยแม้แต่น้อย ด้วยความกลัวว่าจะพลาดสิ่งที่ตั้งใจไว้ เมื่อดูนาฬิกาก็เห็นใกล้ได้เวลาแล้ว ต้องปลุกร่างเล็กขึ้นมาก่อนและต้องเผื่อเวลาเซ่อร์นอนไว้สักห้านาที
“ไอ้เปี๊ยกเอ้ย ตื่นๆๆๆๆๆ” ปลุกไปก็เขย่าตัวไป
“อือ” ตื่นมาก็ลูบหน้าลูบตาเกาหัวไปตามประสาคนเพิ่งตื่น
“ดูนั่นๆ” ร่างสูงชี้นิ้วไปที่ดวงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่ที่เพิ่งจะโผล่ขึ้นมาที่ขอบท้องฟ้า
“โห... สวยจัง” ร่างเล็กจ้องไม่วางตาก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้
ภาพเบื้องหน้าเป็นภาพดวงอาทิตย์ที่โผล่เสี้ยวขึ้นมาส่องประกายแสงสีส้มอยู่หนือขอบฟ้า กลุ่มเมฆบางตาลอยละล่องรับแสงอรุณแรกของวันใหม่... แสงอาทิตย์ที่ส่องลอดกลีบเมฆเป็นริ้วทอดตัวบนพื้นดินมอบความอบอุ่นให้กับโลกที่ผ่านพ้นค่ำคืนที่ไร้แสงสว่าง... มันเป็นภาพที่ดูอบอุ่นไม่ต่างกับสัมผัสที่รู้สึกผ่านผิวกาย... นี่สินะ ที่เขาเปรียบดั่งความหวังของวันใหม่
“นี่แหละ ที่บอกว่าจะพามาดู”
“เจ๋งอะ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นอะ”
“จริงอะ ไม่เคยดูมาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียวเหรอ”
“ไม่อะ ไม่เคยตื่นทันเลย... ขนาดไปเที่ยวกับเพื่อนๆ พวกมันตื่นมาดูกันหมด แต่ผมตื่นไม่ไหว”
“แล้วคราวนี้ทำไมตื่นไหวละ”
“ก็คราวนี้มันนอนไม่สบายตัวนี่ หลับไม่สบายสักนิด”
“ฮ่าๆๆๆ เอ็งนี่นะ”
ทั้งสองคนยืนดูพระอาทิตย์ขึ้นจนแสงเริ่มจ้าเกินที่จะมองได้ และมันก็เป็นเวลาที่พวกเขาควรจะกลับคอนโดฯ เสียที...
.
“คุณโบ๊ท... ขอบคุณนะ”
.
.
.
------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ตอนพิเศษตอนนี้ถือว่าเป็นควันหลงวันคริสต์มาสก็แล้วกันนะ พอดีเขียนไว้บ้างแล้วแต่ไม่มีเวลามาลงให้อ่านกันในวันคริสต์มาส แต่ก็แต่งไว้แล้วก็เลยเอามาลงให้ชนกลุ่มน้อยได้อ่านกันชิลๆ ก็แล้วกัน หวังว่าคงจะชอบนะครับ
@imonkey mc แน่ใจแล้วเหรอที่จะฝากความหวังไว้ที่รัก-ยมคู่นั้น :laugh:
@malula มารอดูกันว่าไอ้เปี๊ยกจะเชียร์หรือจะปลดแอกความรู้สึกของตัวเอง o18
@runningout รออีกนิดครับ ผมคาดว่าจะอีกไม่นาน... มั้ง :m29:
@JingJing :กอด1:
@- คราส - แหม่ๆ ตอนนี้มันก็ยังมีขายอยู่บ้างนะ :m12:
@yeyong งานช้างเลยรึ :m20:
@KURATA โจศรีกับทีคุง :m20: (ไม่รู้โจจะยอมรับชื่อนี้ไหมนะ ส่วนทีคุง พูดแล้วนึกถึงหมาหน้าย่นที่คู่กับปังคุงอะ)
@pim_onelove แหม อย่ามองดรีมร้ายแบบนั้นสิ :monkeysad:
@tarkung ขอบคุณครับ :pig4:
@sukie_moo อย่าเพิ่งไปคาดหวังแผนสุดล้ำจากไอ้สองเกรียนนั่นนะครับ :try2:
วางแผนไว้ว่าจะลงอีกสักตอนหรือสองตอนก่อนจะปีใหม่แต่ไม่รู้เวลาจะเอื้ออำนวยแค่ไหน แต่ขอแจ้งไว้เลยนะครับว่าจะไม่มีตอนพิเศษวันปีใหม่นะครับ เพราะว่าเพิ่งมีคริสต์มาสไป กลัวจะยืึดเยื้อเกิน เรื่องจะไม่เดิน แถมอาจทำให้ชนกลุ่มน้อยสับสนในการปะติดปะต่อเรื่องด้วย
ขอบคุณทุกคนนะครับ ไว้เจอกันตอนหน้านะครับ :จุ๊บๆ:
ปล. ช่วงนี้ใครเดินทางออกต่างจังหวัดหรือต่างประเทศก็ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ กลับบ้านและผ่านพ้นปีใหม่กันด้วยสวัสดิภาพนะครับ
ปล. +1 กันไปครับ o13
-
ู^
^
^
ได้จิ้มตรูดดดด ด้วย (รึป่าวหว่า)
อร๊ายยยย มีของแทนใจ
หวานน้อยๆ แต่พองาม คุคิ คุคิ
-
อัยยะ อักษรตัว T คริ คริๆๆๆๆๆ
ใครจะคิดว่ามาจากต่อสกุล แม้แต่คุณโบ๊ทก็ไม่คิดเหมือนกันแหละ เนอะๆ o18
-
รักยมมาช่วยแล้ววว :laugh:
ไม่ใช่โต้งเบนเข็มมาหาตาร์แทนนะ o22
ตอนพิเศษคริสมาสต์ บรรยากาศดี :m18:
-
อั๊ยย่ะ
ไลค์ทีกับโจ้เลย
คิดแผนเร็วๆเน้อ
-
แหมๆๆ หวานกันจังนะรุ่นพี่รุ่นน้องคู่นี้ ซึนกันมานานแล้วอ่ะเด้ :m12:
:ped149: :ped149: เชียร์คู่หูรักยมสุดเกรียนสุดใจขาดดิ้น เอิ้วเอิ้ว :ped149: :ped149:
-
หวานเล็กๆ :-[
นึกว่า T Tar เหมือนกัน :laugh:
-
แหม หวานเชียวนะ
ฝากบอกโต้ง ทำใจเถอะ แล้วมาซบอกเค้ามา :o8:
-
ตอนพิเศษนี่หว๊านนน หวานเนอะ
-
สองหนุ่มอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่มันไหลลื่นเป็นธรรมชาติมาก ๆ
แล้วยังงี้จะปล่อยให้คนอื่นเข้ามาแทรกได้ไง
-
โชคดีที่บรรยากาศ โรแมนติก
เกิดในตอนตีสาม ถึงหกโมงเช้า
ถ้าสายกว่านี้ เดี๋ยวได้ไปต่อที่ สน.แถวทางด่วน
+1 และบวกใจไปเลย สำหรับสร้อยคอตัว T (แอบมีนัยอีกแล้วอ่ะต้าร์...) :)
-
แอร๊ยยยยยย ตอนคริสต์มาสน่ารว๊ากอ่ะ แล้วปีนี้เค้าให้อะไรกันป๊ะ อิอิ
คุณโบ๊ทแอบมัดมือชก จะพาเจ้าต้าร์ไปซื้อของขวัญด้วยอ่ะดิ แหมๆๆๆๆๆ
เจ้าโต้ง ฉันว่าอีกหน่อยแกก็ต้องหลงความน่ารักของต้าร์เข้าสักวัน....
เตรียมเจ็บซะเถอะหนุ่มน้อยยย
-
หวานกรุบกริบ น่ารักดีจัง
ความสัมพันธ์เรื่อยๆดีเนอะคู่นี้ อยากรู้ตอนที่เค้าสองคนตกลงเป็นแฟนกันจริงๆ จะเป็นยังไง
-
คริสมาสปีที่เเล้ว ต้าร์โบ๊ท อบอุ่นขนาดนี้เลย อิอิ
อ่านเเล้ว แอบยิ้ม :o8:
ตัว T ใครๆก็ไม่คิดว่าเป็น ต่อสกุล หรอกต้าร์เอ้ยย ^^
-
แหม ชื่อจริงของคุณโบ๊ทขึ้นต้นด้วยตัว T หรอกเหรอ นึกว่าจะหมายถึงต้าร์ซะอีก
-
อ่านสองตอนรวด เอาให้หายคิดถึงกันไปเลย
แต่อ่านไปอ่านมา กลับคิดถึงมากกว่าเก่า
คนเราพอสบายใจ อะไรๆก็ดูสดใสไปซะหมดอ่ะ
เหมือนโบ๊ทกับต้าร์ตอนนี้เลย อ่านแล้วยิ้มเลย
แต่โต้งกับดรีมเค้ายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจนี่สิ
แต่ไม่เป็นไร เรายังมีโจกับที คู่หูรักยมอยู่นี่นา
เอาเป็นว่าเราฝากความหวังไว้กับสองคนนี้แล้วกัน
ขืนรอให้ต้าร์รู้ใจตัวเอง สงสัยผมหงอกก่อนอ่ะ
ส่วนตอนพิเศษนี่ โบ๊ทโรแมนติคจัง ดูพระอาทิตย์ขึ้น
โบ๊ทเข้าข้างตัวเองเลยว่า T น่ะหมายถึงตาร์ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
บวก 1 และเป็ดจ้า :L2:
-
คึคึ ขอบคุณค่ะ :L2:
-
ก่อนอื่นก็ต้องขอบอกล่วงหน้ากันเลยว่า “สวัสดีปีใหม่” นะครับ ปีเก่าผ่านไป เรื่องราวที่ดีเราก็เก็บไว้เพื่อเป็นความทรงจำดีๆ และเป็นกำลังใจให้เราในวันหน้า ส่วนเรื่องราวร้ายๆ ที่พบเจอมา เราก็เรียนรู้จากมันแล้วก็ปล่อยมันทิ้งไว้กับปีเก่าซะ ไม่ต้องแบกไปให้หนักอกกันหรอกนะครับ เหนื่อยเปล่าๆ... ใครเดินทางไปไหนมาไหนก็ระมัดระวังนะครับ นอกจากจะสนุกสนานไปกับบรรยากาศฉลองส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่แล้ว เราก็ช่วยกันดูช่วยกันระวังเพื่อความสวัสดิภาพของชีวิตและทรัพย์สินด้วยนะครับ จะได้กลับมาเจอกันหลังปีใหม่นะ o18
สำหรับนิยายเรื่องนี้ อยากเล่าให้ฟังว่าอันที่จริงผมมีไอเดียเป็นโครงร่างไว้นานมากๆๆๆๆๆ แล้ว แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนที่เขียนไม่เก่งสักเท่าไรนักเลยใช้เวลานานกว่าจะตั้งไข่เริ่มแต่งอย่างจริงจัง ก่อนหน้านั้นก็ แต่ง-แก้-ลบ อยู่หลายตลบก่อนจะมาเป็นบทแรกที่ได้อ่านกัน... ซึ่งปัจจุบันก็ไม่ได้แต่งเร็วขึ้นสักเท่าไรนัก ยัง แต่ง-แก้-ลบ อยู่หลายตลบกว่าจะออกมาเป็นแต่ละบทที่เอามาลงให้ได้อ่านกัน
อยากเล่าให้ฟังว่า ณ วันที่ตัดสินใจเอานิยายมาลงที่เล้านั้น ผมไม่ได้มั่นใจหรอกนะว่าจะมีคนสนใจหรือเปล่า ซึ่งก็นับว่าเป็นผลดีนะที่ผมไม่ได้มั่นใจอะไร ผมก็เลยไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก ตอนนั้นคิดเลยว่า “แม้จะมีคนอ่านแค่คนเดียว ผมก็จะแต่งต่อจนจบ” และตอนนี้ก็ยังคงคิดแบบนั้นอยู่นะเพราะว่าตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องแต่งเรื่องนี้ให้จบให้ได้ (//มุ่งมั่น) ยิ่งตอนนี้ได้รับกำลังใจจากชนกลุ่มน้อยแล้วยิ่งมั่นใจว่าเรื่องนี้ผมแต่งจบแน่นอนครับ... :m19:
ต้องขอบอกว่า “ขอบคุณ” ทุกๆ คนที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้กันนะครับ... ขอบคุณทุกคนจริงๆ ไม่ว่าจะคนที่ติดตามมาตลอด(จุ๊บๆ) หรือคนที่เคยติดตามและหายไป(ฮือๆ) รวมถึงทุกๆ คนที่คลิ๊กเข้ามาลองอ่าน... ขอบคุณที่ให้โอกาสนิยายธรรมดาๆ เรื่องนี้นะครับ... :pig4:
เจอกันปีหน้าครับ :bye2:
-
ว่าแต่คริสต์มาสปีก่อนแอบหวาน
เพื่อน พี่น้องกัน เขาไม่ทำให้กันขนาดนี้หรอกน๊า
-
สุขสันต์วันปีใหม่....ขอให้แฟลบแจ็คมีความสุขสมหวังนะคะ
ปล.รวมทั้งความหวังที่ว่าจะแต่งเรื่องนี้ให้จบด้วยเพราะพวกเราชนกลุ่ม(ไม่)น้อยมีมากว่า1คนแน่นอน
-
สวัสดีปีใหม่นะ
แล้วเจอกันปีหน้า
(อีก 1 ชม)
-
:L1:
-
สวัสดีปีใหม่คุณโบ๊ท น้องต้าร์ และ FlabJack
ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวย ๆ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ >,<
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้คนเขียน คนอ่านทุกๆคน รวมถึงทุกคนในเรื่องนี้
มีความสุขตลอดปีตลอดไป สุขภาพแข็งแรงกันถ้วนหน้า
ร่ำรวยเงินทอง คิดสิ่งใดไว้ขอให้สำเร็จนะคะ
:L1:
ป.ล. จะติดตามต่อไปจนกว่าจะจบค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่คุณ FlabJack ด้วยจ้า มีความสุขมากตลอดทั้งปี 2555 น๊า :L2:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวสนุกๆ ของคุณโบ๊ท และน้องต้าร์มาให้พวกเราอ่านกัน
ส่วนตัวของเป็นชนกลุ่มน้อยที่จะตามอ่านเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ ไม่หนีหายไปไหนแน่นอนค่ะ :n1:
-
แฮปปี้ วันปีใหม่ คิดใหม่ ทำใหม่ ให้มีความสุข ทุกทุกวัน
ปีมังกรทอง คงไม่บินมากัดขาแน่ๆ คุณแจ็ค :)
-
เย้ ! อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากเลยค่ะ
โบ๊ทต้าร์น่ารักมากจริงๆ ต้าร์เกรียนมาก ชอบบบบ :)
-
LOVE HIGH STORY – 28 – We’ve Got a Plan | แผนสุดล้ำ
เวลาประมาณแปดโมงครึ่งที่มหาวิทยาลัย...
.
.
คู่หูที-โจเดินไปที่โต๊ะหินอ่อนริมสระน้ำในมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นที่ประจำของพวกเขาเวลานัดหมายหรือที่รวมพลก่อนเข้าเรียนและหลังเลิกเรียน แต่วันนี้ไม่เห็นเพื่อนสนิทร่างเล็กเช่นเคย เมื่อมองดูนาฬิกาก็เห็นว่าใกล้ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว...
“ไอ้ต้าร์มันไปไหนของมันวะ” ทีเอ่ยขึ้นมาลอยๆ เมื่อไม่เห็นวี่แววของเพื่อนสนิทอีกคน
“มันมาพร้อมพี่โบ๊ท ไม่น่าจะสายนะ มันอาจจะไปที่ห้องเรียนแล้วก็ได้” ถึงจะตอบแบบนั้น แต่โจก็ยังสอดสายตามองหาเพื่อนร่างเล็ก
“เออ งั้นเราไปที่ห้องเรียนเลยแล้วกัน... หรือถ้ามันมาที่โต๊ะแล้วไม่เห็นใครอยู่ เดี๋ยวมันก็คงไปที่ห้องเลยอะแหละ”
“อือ”
“... ไอ้โจ”
“อะไร”
“มึงจำแผนของเราได้ใช่ไหม”
“โอ้ยยยยย กูจำได้แม่นยิ่งกว่าเบอร์โทรศัพท์น้องกวางอีก”
“ไหนลองทวนสิ เพื่อความชัวร์”
“วุ้วววว... ก็... ให้ช่วยกันพูดสะกิดไอ้เปี๊ยกให้มันเริ่มรู้ตัว จากที่มันไม่คิดก็พูดให้คิด... แล้วก็ทำแบบนี้กับพี่โบ๊ทด้วย”
“ถ้ามันยังไม่ได้ผล...”
“...ก็ให้ยุไอ้ต้าร์ให้จีบใครสักคน แล้วคอยดูปฏิกริยาของพี่โบ๊ท”
“แล้วถ้าพี่โบ๊ทมีอาการหึง...”
“...ก็แสดงว่าพี่โบ๊ทมันคิดไม่ซื่อกับไอ้ต้าร์”
“แต่ถ้าพี่โบ๊ทแม่งนิ่ง...”
“...ก็ลองยุให้พี่โบ๊ทหาแฟนเพื่อลบข้อครหาว่ากินตำแหน่งสามีของไอ้เปี๊ยก”
“แล้วถ้าพี่โบ๊ทไม่คิดจะหา...”
“...ก็ไปยุคนอื่นให้มาจีบพี่โบ๊ทซะเลย”
“เพื่อ...”
“...ดูอาการของไอ้เปี๊ยก”
“ถ้าไอ้ต้าร์มันมีอาการหึง...”
“...ก็เท่ากับแผนเราสำเร็จไปแล้วกว่า 50%”
“แต่ถ้าไอ้ต้าร์เสือกนิ่ง...”
“...มึงกับกูก็ต้องเลิกยัดเยียดความเป็นแฟนให้กับผู้ชายทั้งสองนั้นอย่างเด็ดขาด”
“เยี่ยม!!”
“อืมมมมมม... เดี๋ยวนะมึง...”
“อะไรวะ”
“คิดไปคิดมา กูว่าแผนของเราแม่งซับซ้อนไปวะ กว่าจะรู้เรื่องแม่งก็ใช้เวลาอยู่นะมึง แล้วอีกอย่าง ถ้าทั้งสองคนแม่งปากแข็ง แผนนี้เห็นผลยากวะ”
“แล้วมึงจะเอายังไง”
“กูว่า... เล่นกันแมนๆ เลยดีกว่า”
“แมนๆ?”
“เออ มอมเหล้าแม่งเลย จากนั้นค่อยหลอกถาม”
“โอ้ยยย ถุ๊ย!! นี่นะเหรอที่ว่า [แมนๆ] ของมึง มอมเหล้าเนี่ยนะสาดดด”
“หรือมึงมีวิธีที่ง่ายและเร็วกว่านี้... หือ?”
“...ไม่มี”
“เออ งั้นก็ตามนี้แหละ”
“เริ่มแผนวันไหน”
“วันนี้เลย เอาไหม”
“จัดไป... หึหึหึ”
ทบทวนแผนกันเสร็จก็พากันเดินมุ่งหน้าไปยังห้องเรียน แต่เพียงไม่นาน ไอ้การ “เดินไปห้องเรียน” ก็ต้องเปลี่ยนเป็น “วิ่งไปห้องเรียน” กันแทนเพราะ...
“ไอ้โจ”
“อะไรอีกมึง”
“กูเคยบอกมึงรึยังว่ากูเพิ่งจะรู้ว่ามึงเองก็มีสมองเหมือนกันนะเนี่ย”
“อืม... ขอบใจ”
“หึหึหึ”
“เอ๊ะ... มึงหลอกด่ากูเหรอ!!”
“เออดิ ฟาย!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ว่าแล้วก็วิ่งหัวเราะร่านำหน้าเพื่อนสนิทไปโดยทันที
“มึงหนีกูไม่พ้นหรอกไอ้ที!!!”
.
.
.
สองคู่หูวิ่งไล่กวดกันไปจนถึงหน้าห้องเรียนซึ่งก็ได้เวลาที่จะต้องหย่าศึกกันด้วยว่าเกรงใจนักศึกษาคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ในห้อง โจชี้หน้าคาดโทษเพื่อนสนิทที่ยิ้มกวนตีนได้อย่างเป็นธรรมชาติสุดๆ แล้วเดินนำเข้าห้องไป
เมื่อไปถึงก็เห็นว่าเพื่อนสนิทของพวกเขามานั่งรออยู่ที่เดิมอยู่ก่อนแล้ว แต่สิ่งที่แปลกออกไปคราวนี้ก็คือว่าต้าร์ไม่ได้นั่งอยู่เพียงลำพัง หากแต่ข้างกายมีรุ่นพี่ร่างสูงหน้าตาคุ้นเคยมานั่งอยู่ด้วย... ภาพตรงหน้าของทีและโจตอนนี้เป็นภาพของเพื่อนสนิทและรุ่นพี่ของพวกเขานั่งชิดกัน... สุมหัวเล่นอะไรสักอย่างที่ดูแล้วคาดว่าน่าจะเป็นเกมจุดที่สองคนนี้มักจะใช้ดวลฝีมือกันฆ่าเวลาอยู่เสมอ และก็คงจะเป็นเกมที่โบ๊ทไม่เคยชนะต้าร์ได้เลยสักครั้งเดียว คราวนี้ก็เป็นไอ้เปี๊ยกนั่นแหละที่นั่งหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน ส่วนสีหน้าก็มีแสดงความกวนประสาทออกมาอย่างไม่ต้องเกรงใจคู่แข่งเลยแม้แต่น้อย... ไอ้ทีก็ข่มมันเข้าไปนะไอ้เปี๊ยก
“มึงๆๆ” โจสะกิดทีที่เดินมาข้างกัน
“เออ กูเห็นละ” ทีตอบโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากเพื่อนและรุ่นพี่ของพวกเขา
“หึ! ต่อให้ไม่ต้องเป็นมึงหรือกูก็ต้องรู้สึกละวะ ว่าสองคนนี้แม่ง... แฟนกันชัดๆ”
“ทางพฤตินัยอะใช่เว้ย แต่แม่งยังไม่ยอมรับกันเฉยๆ หรอก”
“เดี๋ยวเจอกรอกเหล้าเข้าไป ดูสิยังจะปากแข็งอยู่ไหม หึหึหึ”
“หึหึหึ”
“วะ ฮ่ะๆๆๆๆ”
“วะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เอ่อ... หัวเราะกันแบบนี้เลยเหรอ... ไหนว่าเกรงใจคนอื่นๆ ในห้องไงละ ห๊ะ??
.
.
ทีและโจเดินอารมณ์ดีไปทักโบ๊ทและต้าร์อย่างเนียนๆ แต่ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ต้าร์ ทีก็อดไม่ได้ที่จะขอแซวเพื่อนสักดอกเป็นการเอาฤกษ์เอาชัยให้กับแผนการสุดล้ำ(?)ของพวกเขา
“แหม่ๆๆ วันนี้มีคนมานั่งคุมแบบนี้ ท่าทางสาวคนนั้นจะไม่กล้าเดินเข้ามาถามอะไรมึงแน่เลยไอ้ต้าร์” พูดไปแบบนี้เรียกความสนใจจากทั้งร่างเล็กและร่างสูงได้เป็นอย่างดี เงยหน้าจากกระดาษเกมจุดขึ้นมามองด้วยความสงสัยในคำพูดของที
“คนไหนวะ”
“ห่า พูดอย่างกับว่ามึงมีหลายคนนะสาดดดด”
“... อ้อออออ คนที่ขาวๆ ที่ชอบเดินมาถามเรื่องกราฟ demand-supply นะเหรอ”
“เอ้อออออ คนนั้นแหละ” โจเสริมพลางชะเง้อมองไปทางหน้าห้อง
“แล้วเกี่ยวอะไรวะ ทุกทีกูก็ไม่ได้นั่งคนเดียวสักหน่อย ก็นั่งกับหมาอย่างมึงกับไอ้โจตลอด วันนี้ก็แค่เพิ่มลิงมานั่งด้วยอีกตัวจะเป็นไรไปวะ... โอ้ย! โอ้ย! โอ้ย! เชี่ย!! โอ้ย!” ปากดีไม่ดูตำแหน่งของตัวเอง โดนขนาบทั้งซ้ายและขวาแบบนี้เลยโดนโบกไปซะสามดอก แถมหันไป [เชี่ย] ใส่ไอ้คุณโบ๊ททั้งๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ เลยโดนไปอีกดอกเป็นของแถมแบบไม่ต้องขอ
“มึงนี่นะ ไม่เคยรู้ห่าอะไรกับเขาหรอก มึงต้องดูที่แววตาเว้ย แววตานะ มึงเคยสังเกตไหม เขาสนใจมึงชัวร์ๆ ไม่งั้นไม่เดินมาหาเรื่องถามมึงทุกคาบหรอกสาดดดด”
“แววตาเชี่ยไร ไอ้สลัด!”
“ไหน คนไหน” โบ๊ทเอ่ยถามขึ้นพลางกวาดตามองไปทั่วห้อง นั่งหลังห้องแบบนี้เลยมองสะดวกหน่อย
“คนนั้นอะพี่... ที่ขาวๆ หน้าหมวยๆ ผมยาวกลางหลังคนนั้นอะพี่” โจพูดพลางชี้นิ้วนำสายตาร่างสูงตรงไปยังผู้หญิงผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่นั่งอยู่แถวสองหน้าห้อง
“เหอะ... ไม่เห็นน่ารักเลย” ถึงโบ๊ทพูดหน้าตาย แต่ไอ้แววตาขุ่นๆ แบบนี้แหละที่โจและทีอยากเห็น หึหึหึ
“อะโด่ อิจฉาอะเด้” ต้าร์อดหมั่นไส้กับท่าทางของร่างสูงข้างๆ ไม่ได้ ทำเป็นว่าคนอื่นไม่น่ารัก นิสัย!!
“ใครจะไปอิจฉาเอ็งวะเปี๊ยก แค่มีคนมาสนใจนิดๆ หน่อยๆ ก็ทำเป็นยืดนะ” อืมมมมม อันนี้ไม่มีอะไรจะไปขัดหรือไปเถียงอะนะ เพราะว่าไอ้เจ้าโบ๊ทเองก็มีคนมาสนใจอยู่จำนวนหนึ่งเลยพูดได้
“ไม่ได้ยืดสักหน่อย ก็แค่เห็นว่าเขาก็น่ารักดี แต่บางคนแม่งตาถั่วไปว่าเขาว่าไม่น่ารัก” ณ จุดนี้ ถ้ามีป๊อปคอร์นขาย ทีและโจคงได้ซื้อมานั่งดูกันเพลินๆ แล้วละ ดูคู่นี้เขาเถียงกันเนี่ย
“ก็พอใช้ได้ แต่ก็ไม่ได้น่ารักอะไรขนาดนั้นสักหน่อยนิ” ร่างสูงพูดหน้าตายพลางยักไหล่
“ชิ... ไอ้ที มึงไปขอเบอร์เขามาให้กูหน่อย กูจะจีบคนไม่ค่อยน่ารักสักหน่อย”
“ห๊ะ?” ทีนั่งทำหน้างงกับความคิดของต้าร์ หันไปมองหน้าโจก็พบว่ามีสีหน้าไม่ต่างกันเท่าไร
“อุ๊บส์... ฮ่าๆๆๆๆๆ อย่างเอ็งเนี่ยนะจะไปจีบสาว”
“แล้วทำไมจะจีบไม่ได้ละ!”
“เหอะเหอะ... ถามจริง ล่าสุดที่เอ็งมีแฟนเนี่ย เมื่อไรวะ” ถามแบบนี้ใจร้ายมากนะไอ้โบ๊ท!! (กระทบคนเขียนเต็มๆ)
“ฮึ่ยยยยย!! ถึงผมจะโสดมานาน แต่ครั้งล่าสุดที่ผมมีแฟนก็คบกันสองปีกว่านะเฟ้ย ไม่ใช่สองวันเหมือนใครบางคนแถวนี้”
“ไอ้เปี๊ยก!!” โดนจี้ใจดำเข้าไปเต็มๆ ทำเอาร่างสูงหุบยิ้มเยาะแทบไม่ทัน
และแล้วศึกคารมครั้งนี้ก็ต้องหยุดกลางคันเมื่ออาจารย์เดินเข้าห้องมา... ร่างสูงและร่างเล็กจ้องกันตาแทบจะลุกเป็นไฟก่อนจะคว้าปากกาแล้วก้มหน้าก้มตาลงไปดวลกันต่อด้วยเกมจุดบนแผ่นกระดาษ ทั้งคู่ดูเอาจริงเอาจังมากกว่าทุกที เล่นเกมเร็วทั้งรุกและรับ รุกไล่ ดักทาง และฟาดฟันกันด้วยปากกาแดงและปากกาน้ำเงิน
.
.
สิบโมงครึ่ง ได้เวลาพักครึ่งของทีต้าร์โจและได้เวลาเข้าเรียนของโบ๊ท... ทั้งสี่หนุ่มเดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปหาซื้อขนมและเข้าห้องน้ำ ร่างเล็กเดินอารมณ์ดีนำเพื่อนๆ ไปยังร้านสะดวกซื้อในมหาวิทยาลัย ทีและโจก็เดินยิ้มกรุ่มกริ่มไปตลอดทาง ส่วนร่างสูงก้เดินตามด้วยสีหน้าขุ่น... ขุ่นเพราะว่าแพ้เกมจุดอีกตามเคย แถมคราวนี้โดนไอ้เปี๊ยกถล่มซะราบคาบ... น่าจะเป็นเพียงสิ่งเดียวบนโลกนี้ที่ไม่เคยชนะมันเลยสินะ พับผ่าสิ!!
“เอาน่าพี่โบ๊ท แค่เกมปัญญาอ่อน ปล่อยให้ไอ้เปี๊ยกมันชนะไปเหอะ” โจเดินไปเกาะไหล่รุ่นพี่หน้าบูดพลางปลอบใจ
“มึงว่าเกมจุดเป็นเกมปัญญาอ่อนเหรอ!!” ไอ้เปี๊ยกได้ยินก็หันควับมาโวยวายใส่ในทันที บังอาจมาว่าเกมที่เขาภูมิใจในความสามารถของตัวเองแบบขั้นเทพ สำหรับต้าร์แล้วมันคือเกมแห่งซักดิ์ศรีลูกผู้ชายเลยนะ
“ใช่แล้วละพี่โบ๊ท อย่าไปใส่ใจอะไรเลย เอาไว้พี่แพ้วินนิ่งไอ้เปี๊ยกค่อยว่ากัน” ทีเสริมขึ้นมาโดยที่ไม่ได้สนใจท่าทางของเพื่อนร่างเล็กเลยแม้แต่น้อย
“วินนิ่งกูก็ไม่แพ้หรอกเว้ย!!” อืมมม โวยวายเข้าไปนะต้าร์
“อย่าเพิ่งไปเซ็งให้เสียอารมณ์เลยพี่... เอางี้พี่ วันนี้ไปกินเหล้ากันดีกว่า” นั่นไง ไอ้ทีเริ่มดึงเข้าแผนจนได้ ถ้าลากโบ๊ทไปได้ ไอ้ต้าร์ก็หนีไม่พ้นอย่างแน่นอน
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไปกินเหล้าวะมึง” ต้าร์นึกสงสัยขึ้นมาก็เลยถามด้วยสีหน้างงๆ
“ก็... แดกเหล้าแล้วอารมณ์ดีไง สาดดด ไม่รู้เรื่องเลยนะมึง” โจก็แถไปได้นะนั่น
“เออ เหล้าทำให้คึกครึ้นไง” ทีเสริม ช่วยกันแถจนสีข้างจะถลอกอยู่แล้ว
“แล้วอย่าลืมว่าวันนี้บริกบาร์วงดนตรีสดเจ๋งสาดนะพี่”
“อืมมมม” โบ๊ทคิดตามแล้วพยักหน้า
“เออใช่ วงนั้น อ๊ากกกกก สัปดาห์ที่แล้วกูพลาด!!” เออ ใช่เอ็งอะพลาด แถมยังเกือบพลาดท่าเสียตัวอีกต่างหาก ฮ่าๆๆๆ
“มึงก็อยากไปใช่ไหมละ ต้าร์” ถึงจะหันหน้าไปพูดกับต้าร์ แต่หางตาของโจก็ยังคงคอยสังเกตปฏิกริยาของโบ๊ทอยู่ตลอด... ไอ้เจ้าต้าร์ก็พยักหน้าตอบ แต่...
“วันนี้ไปไม่ได้วะ” ตึง!!! ร่างสูงพูดออกมาเสียงเรียบ ทำเอารุ่นน้องอีกสามคนหุบยิ้มไปตามๆ กัน
“ทำไมอะ!” ร่างเล็กถามเสียงสูง
“วันนี้เอ็งลืมแล้วเหรอว่าจะไปไหนกัน หืมมม”
“อ้อออออ เกือบลืมแล้วไหมละ” เอ่อ ต้าร์ แบบนี้มันไม่เรียกว่าเกือบแล้วละนะ
“ไปไหนวะ” ทีสงสัย
“พอดีคุณโบ๊ทต้องไปซื้อของขวัญให้พี่ชายนะ”
“ซื้อวันหลังไม่ได้เหรอพี่”
“ไม่ได้วะ วันเกิดเฮียพี่วันพฤหัสนี้แล้ว แล้วพรุ่งนี้ก็เรียนบ่าย เลิกเย็น ก็เลยว่าจะไปเดินดูวันนี้เลย”
“ว้า เสียแผนหมด” โจบ่นเสียงแผ่ว แอบเสียดายที่ไม่สามารถมอมไอ้เปี๊ยกวันนี้ได้
“ห๊ะ? อะไรนะ”
“อ้อ เปล่าพี่ ไม่มีอะไร แฮะๆ” โจปฏิเสธรัว เมื่อหันไปมองหน้าทีก็เห็นมันตีหน้ายักษ์ใส่... เกือบหลุดแล้วไหมละ
“เอาไว้ไปกันวันพรุ่งนี้ดิ พี่จะได้กลับบ้านคืนนั้นเลย เพราะยังไงวันพฤหัสก็ต้องอยู่บ้านอยู่ดี เผื่อว่าจะกินข้าวกับครอบครัวฉลองวันเกิดเฮียพอดี” สิ่งที่โบ๊ทพูดออกมานั้น ทำเอาทีและโจยิ้มออกอีกครั้ง... เอิ่ม หมายถึงยิ้มมุมปากอะนะ
“พรุ่งนี้ก็ได้พี่ หึหึหึ”
ส่วนร่างเล็กก็พยักหน้าไปตามน้ำ เอาไงเอากัน จะไปพรุ่งนี้ก็โอเค... อืมว่าแต่ คุณโบ๊ทจะกลับไปนอนที่บ้านเหรอ... คิดไปคิดมาต้าร์ก็หุบยิ้มลง... นึกๆ แล้วก็ใจหายที่คุณโบ๊ทจะกลับไปนอนที่บ้าน ไม่กลับคอนโดฯ... นี่เขาจะต้องจ่ายเงินค่าแท๊กซี่กลับคอนโดฯ เหรอเนี่ย!!! คิดแล้วก็โวยวายอยู่ในใจ... ม่ายยยยยยยยยยย!!!
โทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้นเรียกร้องความสนใจจากเจ้าของ เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นไอ้เต็มเพื่อนสนิทของเขานั่นเองที่โทรมา โบ๊ทรับโทรศัพท์ คุยอยู่สามสี่ประโยคแล้ววางสายก่อนจะบอกลารุ่นน้องทั้งสาม...
“เดี๋ยวเลิกแล้วจะโทรมา ห้ามเถลไถล” ก่อนจะไปยังไม่วายหันมากำชับกับรุ่นน้องร่างเล็กคนสนิทที่ฟังแล้วก็เบ้ปากหรี่ตามองเขาแทนคำตอบใดๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าเข้าเรียนสายแล้วก็คงจะได้วกกลับมาเตะก้นเล็กๆ นั้นสักสองสามปาบชัวร์ๆ
.
.
.
ที่ร้านสะดวกซื้อ สามหนุ่มเดินเลือกของอยู่สักพักก็ได้น้ำมาคนละขวด... ต้าร์ได้ชาเขียวรสน้ำผึ่งผสมมะนาว ทีได้น้ำอัดลมรสรูทเบียร์ ส่วนโจได้นม UHT... เมื่อจ่ายตังค์ครบก็ได้เวลาเดินกลับห้องไปเรียนต่ออีกครึ่งคาบ
ระหว่างทางกลับห้องนั้นเอง โจที่กำลังคึกคะนองในแผนการของตัวเองนั้นก็อดไม่ได้ที่จะตอดเล็กตอดน้อยเป็นการดูเชิงเพื่อนร่างเล็ก นี่ถ้าแผนสำเร็จแล้วทำให้ไอ้เปี๊ยกปากแข็งนี่ยอมรับได้ละก็ จะเป็นครั้งแรกในรอบสามปีเลยละที่ไอ้เปี๊ยกยอมพูดเรื่องความรู้สึกของตัวเองให้เพื่อนๆ ฟัง เพราะปกติมันมักจะปิดปากเงียบ
“นี่ ไอ้ต้าร์”
“หืม” ต้าร์ตอบพลางยกขวดน้ำขึ้นดื่ม
“มึงกับพี่โบ๊ทไปถึงขั้นไหนกันแล้ววะ”
“พรวดดดดดดดดด... แค่ก แค่ก แค่ก!!” เจอคำถามที่ไม่ค่ดคิดแบบนั้นเข้าไป ทำเอาร่างเล็กสำลักชาเขียวจนจมูกแดง
“ฮ่าๆๆๆๆ กูถามตรงไปเหรอวะ สำรัก เอ้ย สำลักเลยนะสาดดด”
“ไอ้สลัด มึงถามเชี่ยไรเนี่ย”
“อ้าว เมื่อกี๊มึงไม่ได้ยินเหรอว่ากูถามว่าอะไร... งั้นเดี๋ยวกูตะโกนถามมึงใหม่นะ เอาให้คนแถวนี้เขาได้ยินกันให้หมดเลยดีไหม”
“เฮ้ย ไม่ต้องๆๆๆๆๆ กูได้ยินแล้ว เชี่ย!”
“ดี งั้นก็ตอบกูมา”
“เฮ้ออออออ... พวกมึงฟังกูดีๆ นะว่ากูกับไอ้ลิงภูเขานั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้มีอะไรกัน... ชัดไหม”
“เหรอวะ... มึงเชื่อมันปะไอ้ที” โจตีหน้าตายไม่ตื่นเต้นกับคำตอบแล้วหันไปขอความเห็นคู่หู
“เชื่อก็ควายแล้ว”
“เอ้า อะไรของพวกมึงเนี่ย”
“ต้าร์... พวกกูเป็นเพื่อนมึงมาตั้งแต่ม.หนึ่ง ทำไมพวกกูจะไม่รู้จักเพื่อนกูวะ มึงยอมรับมาเหอะ พวกกูไม่ว่าอะไรหรอก”
“พวกมึงแม่งประสาทไปกันใหญ่แล้ว ต่อให้มึงจะว่ากูหรือไม่ว่ากูคำตอบก็ไม่เปลี่ยนเว้ย... แม่ง ช่วงนี้เจอคำถามแบบนี้บ่อยจังวะ”
“อ้าว มีคนถามมึงเหมือนกันเหรอวะ”
“อืม”
“เห็นไหม ใครๆ ก็คิดว่ามึงกับพี่โบ๊ทเป็นแฟนกันทั้งั้นแหละ... ว่าแต่ว่า ใครวะที่ถามมึง” ทีและโจทำหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที ต้าร์ทำหน้าหน่ายกับท่าทางของเพื่อนสนิททั้งสอง
“พวกมึงอยากรู้มากปะ”
“มาก” ทีตอบแบบไม่ต้องคิด
“งั้นพวกมึงเอาหูมา” ว่าแล้วทีและโจก็ทำตามอย่างว่าง่าย ยื่นหูเข้าไปหาต้าร์อย่างไม่รีรอ
.
.
“เสือก!!!”
...เต็มๆ เลยไหมละที-โจ ฮ่าๆๆๆๆๆ... เอ้า แล้วมัวแต่ยืนเอ๋อกันอยู่นั่นอะ ไอ้เปี๊ยกชิ่งนำกลับห้องไปแล้ว!!!
.
.
.
กีต้าร์เดินกลับห้องเรียนโดยที่มีคำถามคาใจอยู่ตลอดเวลา... เขากับไอ้คุณโบ๊ทเนี่ยนะที่เหมือนคนเป็นแฟนกัน... ฮึ่ยยย ไม่ใช่หรอก ไร้สาระนะ!!
ถึงจะบอกตัวเองไปแบบนั้น แต่ไอ้คำถามกวนใจนั้นก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่เลิกราไปตลอดคาบ พาลทำให้เกิดคำถามอื่นๆ ขึ้นมาอีกเป็นขบวน เช่น ทำยังไงถึงเรียกได้ว่าเป็นแฟนกัน... ผู้ชายกับผู้ชายเนี่ยนะ... ถ้าไอ้คุณโบ๊ทรู้ว่าคนอื่นคิดแบบนั้นแล้วจะทำยังไง จะปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดเลยไหมนะ... แล้วถ้าเป็นโต้งละ ไอ้คุณโบ๊ทจะว่ายังไง...
ท่าทางเหม่อลอยของต้าร์ทำให้ทีและโจพอใจอยู่ไม่น้อย ท่าทางคำถามสะกิดใจจะได้ผลเว้ยเฮ้ย หึหึหึ... แต่ไอ้ท่าทางเหม่อลอยนั้นก็ต้องหายไปเมื่อมีข้อความ sms ของร่างสูงมากวนประสาท สุดท้ายเลยกลายเป็นว่านั่งยิ้มมุมปากบ้าง คิ้วขมวดบ้าง หัวเราะในลำคอบ้าง นั่งเป็นบ้าง่วนอยู่กับโทรศัพท์มือถือนั่นแหละ...
.
.
เมื่อเลิกเรียน ต้าร์ยังต้องรอร่างสูงอีกชั่วโมงครึ่ง ตามปกติต้องรอร่างสูงเลิกเรียนจึงจะได้กินข้าวกลางวัน เลยไปหาซื้อลูกชิ้นมานั่งกินรองท้องกันที่โต๊ะหินอ่อนริมสระน้ำกลางมหาวิทยาลัย... เมื่อรองท้องกันเสร็จก็ได้เวลาพักผ่อนตามอัธยาศัย... คู่หูทีโจก็หยิบเอาการ์ตูนเล่มโปรดขึ้นมานั่งอ่าน ส่วนต้าร์ก็นั่งเล่นเกมและฟังเพลงไป... เหมือนจะสบายอารมณ์จนกระทั่ง...
“ไอ้ต้าร์ มึงยังไม่ตอบกูเลยนะ”
“ตอบไร เชี่ยโจ”
“เรื่องมึงกับพี่โบ๊ท”
“เอ้า ไอ้สลัด กูก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นแฟนกัน” พูดพลางหันไปทางทีด้วยแววตาขอความช่วยเหลือ แต่ก็โดนเมินซะงั้น ต้าร์เลยเปลี่ยนสายตาเป็นสายตาคาดโทษแทน
“มึงแน่ใจเหรอต้าร์ คิดก่อนตอบได้นะ”
“กูคิดแล้ว”
“พวกกูไม่ว่าอะไรจริงๆ นะเว้ย ถ้ามึงจะเป็นแฟนพี่โบ๊ทอะ”
“ตลกละ”
“ตลกห่าไร กูจริงจังนะเนี่ย สาดดด”
“จริงจังบ้านมึงดิ กูบอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่มีอะไรในกอไผ่ โอเค๊?”
“งั้นมึงต้องสาบานกับกูต่อหน้าสระเป็ด”
“ห๊ะ?”
“สาบานสิว่ามึงไม่ได้โกหก ถ้าโกหกหรือปิดบังพวกกู ขอให้มึงเป็นโสดไปตลอดชีวิต เอาแบบ อกหัก-รักคุด-ตุ๊ดเมิน เลยนะ”
“...เฮ้อออออออ มึง” ต้าร์ถอนหายใจให้ความคิดของเพื่อนสนิทก่อนจะชิ่งใส่หูฟังแล้วปิดโสตประสาทรับรู้เรื่องภายนอก... แต่ในใจก็ยังไม่สงบลงง่ายๆ หรอกนะ
ร่างเล็กกดปุ่ม play เพื่อฟังเพลงจากไอพอด เพลงแรกที่สุ่มเปิดมานั้นเป็นเพลงของวงอินดี้น้องใหม่ที่กำลังดังในหมู่คนฟังอินดี้ เพลงนั้นชื่อว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ที่โต๊ะหินอ่อนทีกับโจนั่งเถียงกันเรื่องพระเอกของการ์ตูนเรื่องโปรดของตัวเอง... ทีเชียร์ลูฟี่จากวันพีซ... ส่วนโจเชียร์นารุโตะจากนินจาคาถาฯ... ต่างคนต่างดึงเอาพลังต่างๆ ของตัวละครที่ตนชอบมาทับถมอีกฝ่ายเพื่อให้เห็นว่าใครเก่งกว่าใคร แต่เถียงกันยังไงก็ไม่จบสักที ก็เลยต้องหาคนช่วยตัดสินที่เป็นกลาง...
มองซ้ายมองขวาไม่เจอใครนอกจากไอ้เปี๊ยกที่นั่งเล่นเกมใน iPod Touch อยู่อย่างสบายอารมณ์... สำหรับทีและโจแล้ว นี่ไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีเท่าไรนัก แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะไม่มีใครแล้วนอกจาก... ไอ้เปี๊ยกนี่แหละ
ที: ไอ้ต้าร์
กีต้าร์: หืม?
ที: มึงช่วยตัดสินให้พวกกูหน่อยดิ ว่าลูฟี่กับนารุโตะใครเก่งกว่า
โจ: กูว่านารุโตะเจ๋งกว่าอยู่แล้ว
ที: มึงอย่า ไอ้โจ อย่ามาไซโคกรรมการกลางแบบนี้นะมึง สาดดด
กีต้าร์: (//นั่งมองปริบๆ)
โจ: โธ่ ดูยังไงก็เห็นอะมึงว่านารุโตะเจ๋งกว่า ใช้วิชาแยกเงาพันร่างแล้วซัดลูฟี่มึงด้วยกระสุนวงจักร รับรองลูฟี่มึงหายไปจากโลกนี้ซี้แหง
ที: โห อ่อนๆ เลยอะนารุโตะมึง ลูฟี่กูมีฮาคิ เดี๋ยวใส่เกียร์สี่ซัดนารุโตะมึงตัวแตกไม่ทันได้แยกร่างเลย สาดดดดด
กีต้าร์: เฮ้ออออ (//มองเพื่อนทั้งสองคนแล้วถอนหายใจให้กับความปัญญาอ่อนของเพื่อนๆ)
โจ: ต้าร์มึงดูท่านารุโตะซะก่อน (//ยื่นหนังสือการ์ตูนให้ต้าร์)
ที: เออ ดูลูฟี่ของกูด้วย จะได้เห็นๆ กันไปเลย (//ยื่นหนังสือการ์ตูนให้ต้าร์)
กีต้าร์: ไหนๆ (//รับมาทั้งสองเล่มแล้วพิจารณา)... อืม อืมมม
ที: ว่าไงมึง ใครเก่งกว่า
กีต้าร์: พวกมึงไม่ต้องเถียงกัน... คนที่แกร่งที่สุดคือ “กู”
ที + โจ: ห๊ะ?
กีต้าร์: มึงดูนะ... (//โยนหนังสือการ์ตูนลงพื้นทั้งสองเล่มแล้วขึ้นไปยืนเหยียบ... เท้าซ้ายเหยียบวันพีซ... เท้าขวาเหยียบนารุโตะ)
ที + โจ: เชี่ย!! o22 o22
กีต้าร์: เห็นมะ ลูฟีกับนารุโตะของพวกมึงพ่ายแพ้ต่อกูราบคาบ สรุป... กู เก่ง ที่ สุด... ฮ่าๆๆๆ
ที: ฮืมมมมมมม
โจ: กรอดดดดดด...
กีต้าร์: (//ยิ้มแป้น)
ที: มึงเก่งสุดใช่ไหม... งั้นหลบตีนกูให้ได้ละกันนะไอ้เชี่ยต้าร์!
กีต้าร์: เฮือก!! (//หุบยิ้มแล้วออกตัววิ่งใส่เกียร์แมวทันที)
โจ: มึงอย่าหนีนะไอ้ต้าร์!!
ที: เฮ้ยยย จับมันไว้!!!
-------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ผ่านปีใหม่มาสองวันกันแล้ว เป็นอย่างไรกันบ้างครับ หวังว่าจะยังคงปลอดภัยและสุขภาพแข็งแรงกันดีเช่นเดิมกันทุกคนนะครับ
สำหรับตอนนี้ก็เปิดปีใหม่กันด้วยแผนการสุดล้ำ(?)ของคู่หูรักยมกันเลยละกัน แต่ผลจะเป็นอะไรยังไงก็ต้องคอยติดตามกันเนอะ รับรองได้เลยว่าเซอร์ไพรซ์อีกหลายตลบ ฮ่าๆๆๆๆ
@KURATA ใช่แล้วครับ หวานน้อยๆ แต่พองาม หวานมากเดี๋ยวน้ำตาลขึ้น :sad4:
@pim_onelove แต่ต้าร์มันยืนยันนะว่าหมายถึงต่อสกุลจริ๊งจริง :m17:
@RGB.__ "ตอนพิเศษคริสมาสต์ บรรยากาศดี" >>> เสียดายที่ลงไม่ทันวันคริสต์มาสอะ :o12:
@ooopimmyooo ตอนนี้แผนออกมาแล้วนะ ล้ำสุดๆ :laugh:
@JingJing ผมต้องขอยอมรับว่าเพิ่งเข้าใจความหมายของคำว่า "ซึน" ไม่นานมานี้เองครับ :m29:
@- คราส - ไม่ใช่ T Torsakul ต่างหากละ เชื่อเขาหน่อยเหอะนะ :m26:
@yunjae55 "ฝากบอกโต้ง ทำใจเถอะ แล้วมาซบอกเค้ามา" >>> ถ้าอกแบนเหมือนโบ๊ท โต้งคงยอมไปอะครับ :laugh:
@wijii แหม่ๆ หวานเบาๆ น่า :o8:
@malula ก็เพราะว่าเป็นแบบนี้แค่เวลาอยู่ด้วกันสองต่อสองนะสิ แล้วใครมันจะไปรู้ละ :m29:
@princegolf ก็เกือบได้ไปต่อกันในสน.แล้วละ :m20:
@TifaReira สำหรับปีนี้ในเนื้อเรื่องมันยังไม่ถึงวันคริสต์มาสอะนะ เลยไม่ได้เขียนครับ :try2:
@sakurai นั่นสิ ไม่รู้ต้าร์มันจะเป็นยังไงถ้าเป็นแฟนกันจริงๆ :m12:
@imonkey mc เชื่อเขาหน่อยสิว่า T Torsakul จริงๆ นะ :m17:
@iforgive ใช่แล้วครับ ชื่อจริงของคุณโบ๊ทคือ ต่อสกุล ครับ :haun5:
@greensnake โห กล้าฝากความหวังไว้กับไอ้เจ้ารัก-ยมเชียวเหรอ กล้ามากนะนั่น :o
@a_tapha หน้าใหม่นี่นา มาๆ กอดตอนรับที :กอด1:
@yeyong เขาเป็นเพื่อนพี่น้องกันจริ๊งจริง ไม่เชื่อถามต้าร์ดูสิ o3
@noomasoi3 ขอให้ความสุขมากๆ เช่นกันนะครับ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรและกำลังใจนะครับ :จุ๊บๆ:
@Theznux นี่ก็หน้าใหม่นิ มาๆ กอดต้อนรับ ห้ามขัดขืน :man1:
ขอบคุณสำหรับทุกคำอวยพรปีใหม่นะครับ ขอให้พรนั้นกลับไปหาทุกคนคืนเป็นเท่าทวีคูณนะครับ :pig4:
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ เจอกันตอนหน้าครับ :bye2:
ปล. กำลังพยายามไล่กด + ให้ทุกคนอยู่นะครับ พอดีเนทเน่ามาก อาจช้านิดหน่อยนะ :m17:
-
แง่ม ๆ ๆ มารอดูผลสัมฤทธิ์ของแผน
-
รอ Loading งับบ
ในวงเหล้าเราอาจได้เจออะไรดีๆ :o8:
____________________________________
เจอคำถามสะกิดใจเข้าไป :laugh:
-
มารอด้วยคน ให้เป็ด
-
มาปาด
รอ
หวังว่าจะมีอะไรดีๆนะ(บีบคอแจ็ค) :interest:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
รอดูว่าแผนจะสำเร็จไหม
-
ตามลุ้นว่าแผนจะสำเร็จมั๊ย :z1:
โหยยย คุณโบ๊ทมีแววตาขุ่นด้วยอ่ะ มีลุ้นๆ
-
ไม่ได้กดดันนะแค่....รอ...ร๊อ...รอ
-
แผนแบบซับซ้อนมากกก
-
แผนดี รู้ไวทันใจ ทีกับโจ
แต่เปลี่ยนง่ายแท้
รอดูว่าต้าร์จะตอบยังไง (โดยเฉพาะไอ้เวลาที่จะทำหน้ากวนประสาทไม่ออกเนี่ย)
บวกหนึ่ง ไป ตามระเบียบ
-
อยากอ่านต่อแล้ว แผนจะสำเร็จมั้ยเนี้ย ;)
-
คิดถึงกีต้าร์น้อยกับคุณโบ๊ทสุดๆอ่ะ :กอด1:
คิดถึง FlapJack ด้วย :laugh:
สวัสดีปีใหม่ แล้วก็เข้ามารายงานตัวเหมือนเดิมจ้า หายไปนานตามอ่านเหงื่อตก :try2:
แต่ตอนนี้ทันแว้ววว รอลุ้นแผนการของสองรักยมด้วย :z1:
-
รู้ใจตัวเองซักทีเถอะสองคนนี้ >,< คนอ่านจะคลั่งตายเรี๊ยว !!!
-
ปักป้ายขอเป็นแฟนคลับ ทีกับโจ หน่อยเหอะช่วงนี้
การกระทำถูกใจแฟนคลับคุณโบ๊ทกะต้าร์มากกกกกกกกกกกกกกก :3123:
แต่คู่หู"ทีโจ"การ์ดจะแข็งพอสู่กะอีกฝั่งหรือเปล่า เดี๋ยวมาลุ้นกัน หึหึ
-
ฮ่วย ทำไมสั้นจัง หวัดดีปีใหม่เช่นกันนะคะ
-
เต็มบทแล้วครับ เชิญปู้ยี้ปู้ยำกันตามอัธยาศัยครับ o18
-
ยังไม่คืบหน้า
แถมต้าร์โครตกวน_ีน
รักยมเองยังจัดการยากเลย
คงต้องรอต้าร์มันแพ้ภัย เอ๊ย แพ้ใจตัวเองไปเองละมั้ง ถึงจะเลิกซึน :เฮ้อ:
ปล แจ๊คไม่ต้องตอบทุกคนก็ได้นะ กลัวลำบาก แค่รู้ว่าอ่านทุกreplyก็ดีใจแล้วล่ะ :จุ๊บๆ:
-
เอิ่มมม คงเป็นอย่างที่คนเขียนว่า จะพึ่งได้มั๊ยเนี่ยเจ้าสองรัก-ยม นี่
จะฝ่าด่านความกวนของต้าร์ได้มั๊ย แต่ดูแล้วก็ไม่มีใครให้พึ่งแล้วนี่นา
ถ้ารอให้รู้ตัวกันเอง ลูกบวชโน่นมั้ง เอาล่ะว่าแล้วก็ตั้งวงรอดีกว่า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดก๊าบๆ
-
“วะ ฮ่ะๆๆๆๆ”
“วะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ชอบเสียงหัวเราะที-โจ โคตะระเจ้าเล่ห์
มีตัวช่วยตั้งสองนาย หวังว่าต้าร์คงรู้ใจตัวเองซะที
-
ชอบโบนัสมาก
ยิ่งตอนที่เหยียบหนังสือการ์ตูน 555
-
แผนการยังไม่สำเร็จใช่มะ คู่หูรักยม :z3:
แต่โบนัสหลังไมค์ทำให้เรารู้สึกว่าสกิลความเกรียนของกีต้าร์น้อยมันอัพเลเวลขึ้นอีกแล้ว :m20:
ไปกินเหล้าย้อมใจกันเร็วๆ อยากรู้ความในใจของคุณโบ๊ทกับกีต้าร์น้อยจะแย่แล้ว :o8:
-
สวัสดีปีใหม่ (ย้อนหลัง) FlapJack เเละ เพื่อนๆ ชนกลุ่มน้อยทุกคนน่ะครับ
# ขอให้มีความสุขกันมากๆ สุขภาพเเข็งแรงๆ กันน่ะ :L2:
-
คงไม่สายเกินไปที่จะ "สวัสดีปีใหม่ 2555" Flapjackแล้วก็เพื่อนนักอ่านทุกคนนะจ๊ะ :pig3:
คู่หูรัก-ยมฮามากอ่ะตอนนี้ ไม่ไหวจะขำ
แผนตอนแรกดูเริ่ดมาก สุดท้ายเกรียนซะงั้น 555
ต้าร์น้อยน่ารักน่าฟัดเหมือนเดิม (Flapjackจะไม่จัดให้คุณโบ๊ทฟัดไอ้เปี๊ยกมั่งเหรอจ๊ะ :m13:)
ลุ้นๆให้เค้ามอมเหล้ากันไวๆ ทีโจสู้สู้!! :z7:
-
:m20: โบนัสหลังไมค์ ต้าร์อย่างเกรียน
รอลุ้นแผนทีโจ ท่าจะป่วนใช่น้อย
:pig4:
-
เข้ามาอ่านแบบม้วนเดียวจบ
สนุกมากกก
อ่านแล้วนั่งยิ้ม น่ารักมากกกกก
รอให้โบ๊ทต้าร์ รู้ใจตัวเองไวๆ
-
โหยยยย ในที่สุด ก็อ่านทัน :z2:
ชอบบบบบคำ ส่งท้ายตอนต่อไปมากกเลย>< 5555 ฮาได้ใจ!
แล้ววก็ เริ่ม เพลีย กะ โต้งแหละ จะเอาไงก็ว่ามา ! อึดออัดแทนนน :a5:
ดรีมมมจ๋าาา! ถึงเราจะ พวกเดียวกัน แต่เค้าว่า ตัว เยอะ ไปนะ!
ถ้า เราจิ้น โจ กะ ที จะดีไหมนะ :z6:
แล้วก็ๆ อยากรู้เรื่องงงบาส อ่ะ บาสชอบบบ ต้าร์ หรือไร?
แล้วบาสจะกลับมา สร้างความ ปันป่วน ไหม??
ว๊ากกกกกกกกกกกกก!
คิดมากนะเนี้ยยยยย :z3:
สุดท้ายๆๆ เค้าชอบบเรื่องนี้้้ ตลกดี 5555 มาต่อ ไวไวเน้ออ:z10: :z10:
-
เปี๊ยกเอ้ย หวั่นไหวแล้วใช่ไหมละ
อกเค้าแบนราบเรียบ(เดี๋ยวสิตูเป็นผู้หญิงนะเนี่ย... )บอกโต้งให้มาซบได้เลย
-
LOVE HIGH STORY – 29 – Nudge Nudge | สะกิดใจ
เกือบบ่ายโมง...
.
.
ต้าร์นั่งเจี๋ยมเจี้ยมเล่นเกมในไอพอดอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนโดยมีรัก-ยมหน้ายักษ์นั่งอ่านการ์ตูนขนาบข้างซ้ายขวาหลังจากที่เล่มเกมล่าทรเกรียนกันรอบสระเป็ดมากันจนหมดแรง...
ถ้าเรื่องนี้เป็นการ์ตูน สภาพของต้าร์ตอนนี้ก็คงจะประมาณว่า... ตาเขียว หัวโนปูดเป็นภูเขาสามชั้น และมีพลาสเตอร์ปิดอยู่ที่มุมปาก... ส่วนทีและโจก็คงจะมีรอยขีดข่วนและฟกช้ำไปทั่วตัวและใบหน้า... ทั้งหมดนี้เริ่มจากทีและโจโต้เถียงกันว่าลูฟี่หรือนารุโตะเก่งกว่ากัน ก่อนจะจบลงด้วยการที่ทีและโจร่วมมือกันรุมสกัมไอ้เปี๊ยกแสบตัวร้ายที่อาจหาญซัด(?)ลูฟี่และนารุโตะลงไปหมอบอยู่บนพื้นต่อหน้าต่อตา
.
.
.
ทางด้านร่างสูงที่นั่งเรียนอยู่กับเพื่อนๆ หลังจากที่เขาส่งข้อความไปกวนประสาทร่างเล็กและนั่งเล่นโทรศัพท์ตลอดครึ่งคาบ เขาก็เก็บโทรศัพท์แล้วหันไปสะกิดแบงก์ที่กำลังนั่งตั้งใจเรียนพลางจดโน็ตเพิ่มเติมลงในชีทเรียน
“ไอ้แบงก์”
“อะไร” แบงก์ถามโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากชีทของตัวเอง
“เล่นเกมจุดกะกูเหอะ” ร่างสูงพูดพลางฉีกกระดาษจากสมุดของตัวเองแล้วยื่นปากกาแดงมาให้แบงก์
“เฮ้ย เล่นห่าไร เรียนก่อนดิวะ”
“เชี่ยเอ้ย เล่นกะกูหน่อยดิ กูต้องการคู่ฝึก” ใช่สิ เล่นไม่เคยชนะไอ้เปี๊ยกเลยสักครั้ง ฝึกเยอะๆ นะคุณโบ๊ท ฮ่าๆ
“ไอ้โบ๊ท มึงไม่เรียนมึงก็สอบผ่าน แต่กูเนี่ยไม่รอดแน่ เพราะฉะนั้นมึงเลิกสะกิดกูได้แล้ว”
“โหยยย มึงอะ... ไอ้เต็ม มึงเล่นกับกูเหอะ” เมื่อท่าทางของแบงก์ไม่มีท่าทีจะโอนอ่อน เลยหันไปชวนกึ่งบังคับเต็มแทน
“ไม่เอาอะ ปัญญาอ่อน” เต็มทำท่าไม่แยแส
“เหอะ ว่าเกมจุดปัญญาอ่อน... ว่าแต่มึงเหอะ มีปัญญาเอาชนะกูรึเปล่าไอ้เต็ม” เมื่อชวนดีๆ ไม่ยอมก็ต้องยุกันละ
“อย่าท้านะเชี่ยโบ๊ท”
“ก็ไม่ได้ท้า เพราะว่าดูก็รู้ว่ามึงแม่งอ่อน”
“ปากดี... พอเลิกส่งแมสเสจจีบเด็กก็หันมากวนตีนเพื่อนเลยนะมึง”
“จีบเด็กห่าไร”
“อย่ามาเฉไฉ ไอ้โบ๊ท กูรู้นะมึงคุยกับไอ้ต้าร์อะ”
“กู... กู... กูแค่ส่งไปเยาะเย้ยไอ้เปี๊ยกมันเฉยๆ หรอก แม่งแพ้เกมจุดกู” เหรอออออ ไม่บอกไม่ยักกะรู้นะเนี่ย...
“มึงเก่งขนาดนั้นเชียว? เห็นทุกทีบ่นว่าแพ้มันตลอด” ถึงจะถามไปแบบนั้น แต่น้ำเสียงของเต็มแสดงออกอย่างชัดเจนเลยว่าไม่เชื่อเพื่อนร่างสูงเลยสักนิด
“มันคงจะเก่งขึ้นแล้วละมั้งมึง เดี๋ยวนี้แม่งหมกตัวอยู่แต่ในคอนโดฯ สงสัยจะฝึกจิ้มทุกวัน เอ้ย ฝึกจุด ฮ่าๆๆๆ” ว่านที่นั่งฟังมาตลอดเอ่ยขึ้น เรียกเสียงฮาจากเต็มและแบงก์ได้ซะเต็มปาก... นานๆ พูดที แต่เล่นซะโบ๊ทจุกเลยนะนั่น
“...ไอ้พวกเหี้ย!”
“มาๆ ไหนกูขอดวลฝีมือกับมึงหน่อยสิ พ่อนักรบหน้ามน” ว่านกล่าวพลางลุกขึ้นเป็นสัญญาณให้เต็มเปลี่ยนที่กับตนเพื่อที่จะได้มานั่งดวลเกมจุดกับโบ๊ทได้ถนัดมือ
“มาเลย ไอ้ว่าน เดี๋ยวกูจะสั่งสอนให้มึงหุบปากเอง หึหึหึ”
ถึงทั้งสี่หนุ่มจะพยายามพูดให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนนักศึกษาคนอื่น แต่ก็คงยังเบาไม่พอเพราะว่าอาจารย์ถึงกับต้องออกปากว่า “นี่กลุ่มหลังห้องนะ ถ้ามีธุระอะไรสำคัญก็ออกไปคุยกันข้างนอกได้นะ ผมไม่ว่า”... อุยยยย นี่ขนาดไม่ว่านะ เสียงดุเชียวครับอาจารย์... แฮะ แฮะ แฮะ
.
.
.
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงบ่ายโมงครึ่งก็ได้เวลาเลิกเรียนเสียที โบ๊ทแอนด์เดอะแก๊งค์เดินออกจากห้องเรียน ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสยกเว้นพ่อยอดชายนายโบ๊ทของเรานั่นเอง... หน้าบูดเป็นตูดลิงแบบนี้เพราะอะไร ก็เพราะว่าแพ้เกมจุดนะสิ ถึงแม้จะแพ้แบบสูสี แต่เรื่องของเรื่องมันอยู่ตรงที่อันที่จริงแล้วว่านไม่เคยเล่นเกมจุดมาก่อนเลยแม้สักครั้งหนึ่งในชีวิต!! เฮ้อ โบ๊ทเอ้ย หันไปเอาดีทางอื่นเหอะไป...
ออกมาจากห้องได้สักพักก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกไปหาร่างเล็ก คุยอยู่เพียงไม่กี่ประโยคก็วางสายไป หันมาอีกทีก็เห็นสายตาของเพื่อนทั้งสามคนจ้องมอง... เอิ่มมม ออกจะแนวรีดเค้น...
“มีอะไร” โบ๊ทถามด้วยความสสัยในท่าทีของเพื่อนๆ
“ก็... ไม่มีอะไรหรอก... แค่อยากรู้ว่าหล่อๆ อย่างมึงเนี่ย ทำไมไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักทีวะโบ๊ท ดูอย่างไอ้แบงก์ดิ แม่งหน้าตาก็งั้นๆ แต่เสือกเปลี่ยนแฟนมาสองคนแล้วนะเว้ย” เต็มตอบพลางเดินไปกอดคอเพื่อนสนิท
“อ้าว พาดพิงกูซะงั้น... ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ ความหล่อมันแค่ออพชั่นเสริมเว้ย” แบงก์ได้ทีก็ขอโวหน่อยละกัน อืมมม อันที่จริงแบงก์ไม่ใช่ไม่หล่อนะ เพียงแค่ไม่ค่อยสะดุดตาซะมากกว่า
“อย่างไอ้โบ๊ทอะ มันไม่ต้องการหรอกแฟนเฟินไรนั่นนะ” ว่านกล่าวขึ้น ทำเอาโบ๊ทถึงกับระแวง เพราะพูดออกมาทีทำเอาสะอึกได้ง่ายๆ
“ทำไมวะ” แหม่ๆ เต็มนี่เขารู้จังหวะชงจังหวะบ่างจริงๆ นะ ทำเอาโบ๊ทคันมือยิบๆ
“ก็ดูมันดิ ว่างซะที่ไหน... อะไรๆ ก็... ไอ้เปี๊ยกกกกกก” เป็นรอบที่สองของวันที่ว่านทำเอาเพื่อนๆ ฮากันเอร็ดอร่อย เว้นแต่โบ๊ทเนี่ยแหละที่ยืนสบถด่าเพื่อนๆ ที่ชงแล้วส่งกันเข้าขากรึ่บๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ... ฮึ่บ! พอๆๆๆ หยุดหัวเราะก่อน กูขอจริงจังสักสองนาที” เต็มหยุดขำแล้วทำหน้าซีเรียส ยกมือเป็นสัญญาณให้เพื่อนๆ หยุดพูดหยุดหัวเราะจนกระทั่งทุกคนหันมาสนใจเขาเป็นจุดเดียว
“เออ ขอให้ซีเรียสจริงนะมึง ตลกแดกขึ้นมากูจะโบกให้” โบ๊ทพูดขึ้นโดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้า
“เออ รับรองน่า... อะแฮ่มๆ...”
“...” ทุกคนตั้งใจฟัง... ถึงกับหยุดเดินกันเลยนะเนี่ย
“ไอ้โบ๊ท...”
“อ้าว เกี่ยวไรกับกูวะ”
“มึงยอมรับมาตรงๆ เหอะ ว่ามึงชอบไอ้ต้าร์ ใช่ไหม” ไม่ใช่แค่โบ๊ทหรอกนะที่ช็อกกับคำถามนี้ ว่านและแบงก์ก็ตกใจไม่แพ้กัน ไม่ใช่ว่าตกใจเนื้อหาของคำถามหรอก เพราะว่าเป็นสิ่งที่พวกเขาเองก็คุยกันมาตลอด แต่ที่ตกใจก็คือไม่คิดว่าเต็มจะถามออกไปตรงๆ แบบนี้... แต่แทนที่จะได้รับคำตอบใดๆ จากโบ๊ท เต็มกลับโดนโบกกบาลซะหัวคลอน
“กูบอกแล้วว่าถ้ามึงตลกแดกกูจะโบกมึง” ว่าแล้วก็ชิงเดินนำหน้าเพื่อนๆ ไปยังโต๊ะหินอ่อน... ด้วยใจที่เต้นรัว
.
.
“มึงนึกไงถึงถามไปแบบนั้นวะเต็ม” แบงก์สงสัย พยายามรั้งเพื่อนให้เดินช้าๆ เว้นระยะห่างจากโบ๊ทที่เดินนำอยู่ด้านหน้า
“ตอนแรกกูก็ไม่คิดจะถามหรอก ปล่อยให้พวกมันอยู่กันแบบนี้จนชิน แต่เมื่อเช้าตอนกูจอดรถ กูเจอไอ้ทีกับไอ้โจกำลังคุยกัน แล้วกูเห็นว่าหน้าพวกมันแม่งโคตรชั่วร้ายอะ กูเลยสนใจเข้าไปร่วมแจม...” เต็มอธิบาย
“แล้วคุยอะไรกันวะ”
“หึหึ... พวกมันกำลังคิดแผนง้างปากไอ้ต้าร์เพื่อนมันให้ยอมรับว่ามีอะไรกิ๊กกับไอ้โบ๊ทนะสิ”
“งั้นก็แปลว่าไม่ได้มีแค่พวกเราที่คิดแบบนั้น” ว่านพูดพลางลูบคางตัวเองเหมือนกำลังครุ่นคิด
“ก็เออดิ น้องๆ ในชมรมแม่งก็คิดเหมือนเรานี่แหละ แค่ไม่มีใครพูดเฉยๆ”
“อย่าว่าแต่ไอ้ต้าร์ปากแข็งเลย ดูเพื่อนมึงเหอะ ปากแข็งชิบหาย”
“เพื่อนกูก็เพื่อนมึงนะแหละไอ้แบงก์”
“เออวะ ฮ่าๆๆๆ”
.
.
.
เมื่อกลุ่มของโบ๊ทเดินไปถึงโต๊ะหินอ่อน ก็เห็นว่ามีที โจ ดรีม และอู๋กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน... ว่าแต่ต้าร์ไปไหน?... แล้วดรีมอยู่นี้ ดังนั้นโต้งก็ควรจะอยู่ด้วยสิ หายไปไหนละนั่น...
“ไอ้เปี๊ยกละ” นั่นไง ไม่ต้องสงสัยนาน มีคนเขาถามหาอยู่แล้วละ
“อ้าว พี่โบ๊ท หวัดดีพี่... ไอ้เปี๊ยกอะเหรอ มันนอกใจพี่ ควงโต้งไปซื้อขนมแล้ว ฮ่าๆ” ทีตอบติดตลกโดยไม่ลืมที่จะใส่ชื่อโต้งลงไปด้วย แอบหวังผลเล็กๆ
ถึงโบ๊ทจะเดินเข้าไปนั่งร่วมวงโดยไม่มีอาการอะไร แต่ก็มีหลายคนที่สังเกตเห็นแววตาขุ่นในสองตาคมคู่นั้น หลายๆ คนที่รู้กันต่างก็หันไปพยักหน้าส่งซิกให้กันเป็นเชิงว่า... รู้กัน
.
.
หนึ่งสาวสวยและชายหนุ่มทั้งเจ็ดจองบริเวณโต๊ะหินอ่อนสองโต๊ะนั่งคุยกันเรื่องสอบมิดเทอมที่จะเริ่มขึ้นในสองสัปดาห์ ทำเอาโบ๊ทงงเป็นไก่ตาแตกเพราะว่าไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยว่าวันสอบใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว... ดูเพื่อนๆ และน้องๆ รู้เรื่องกันหมด พอเอ่ยถามก็โดนเพื่อนทับถมว่าเอาแต่เล่นเกมจุด ไม่สนใจสิ่งที่อาจารย์พูด ทั้งๆ ที่อาจารย์ก็เพิ่งจะพูดถึงไปเมื่อท้ายคาบนี้เอง... โดนว่าไปเช่นนั้นไม่พอ ยังโดนรุ่นน้องตัวแสบอย่างทีและโจเสริมกำลังรุมเข้าไปอีก ฟ้องเพื่อนๆ ของโบ๊ทว่า เมื่อเช้าเข้าไปนั่งกับไอ้ต้าร์ก็เล่นแต่เกมจุดกันทั้งคาบ... ยัง ยังไม่พอ... นอกจากนั้นยังโดนแซวเรื่องเอาแต่ส่งข้อความคุยกับต้าร์ตลอดคาบเรียนอีกด้วย...
ชายหนุ่มทุกคนตรงนั้นแซวโบ๊ทที่กลายเป็นเป้านิ่งอย่างสนุกปาก... ส่วนหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวตรงนั้นท่าทางจะไม่ค่อยสนุกไปกับคำแซวสักเท่าไรนัก เห็นเอาแต่ยิ้มและหัวเราะแห้งๆ เท่านั้น... ส่วนอู่ก็นั่งนิ่งไม่ออกความเห็นใดๆ
โดนหนักๆ เข้า คนเป็นเป้าเริ่มไม่สนุกไปกับคำแซว โบ๊ทนั่งมองนาฬิกาด้วยแววตาขุ่น... ไอ้เปี๊ยกไปนานแล้วยังไม่กลับมาสักที... ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากกลุ่มเพื่อนไปซะดื้อๆ ทำเอาเพื่อนๆ งงกันทั่วหน้า
“โบ๊ท ไปไหนวะ” เต็มตะโกนถามไล่หลังรางสูงไป
“ไปไกลๆ หมาอย่างพวกมึง” โบ๊ทหันมาตอบพร้อมยักคิ้วให้... อืมมมม ท่าทางกวนตีนแบบนี้ไปได้มาจากใครกันนะ
.
.
.
ทางด้านกีต้าร์และโต้งที่กำลังเดินกลับจากร้านสะดวกซื้อ...
.
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C'è qualche cosa di diverso adesso in me~
โทรศัพท์ของต้าร์ดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อรุ่นพี่คนสนิทโชว์หรา ต้าร์ยิ้มแห้งๆ ให้โต้งก่อนจะชี้ไปที่โทรศัพท์เป็นเชิงบอกว่า “ขอรับโทรศัพท์ก่อนนะ”... ถึงแม้ว่าจะเห็นชื่อคนโทรเข้าแต่โต้งก็ยิ้มให้แทนคำตอบ
โต้งปล่อยให้ต้าร์คุยโทรศัพท์ไปโดยที่ไม่คิดจะแอบฟัง... คิดอยู่ในใจเพียงว่าถ้าคนที่โบ๊ทโทรหาเป็นเขา เขาคงจะมีความสุขมากแน่ๆ... แต่เท่าที่เป็นอยู่ ณ จุดนี้เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรแล้ว ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนนี้ต้องคอยแอบอิจฉาต้าร์อยู่เสมอ แต่พอได้รู้จักต้าร์มากขึ้น ได้พูดคุยกันมากขึ้น กลับทำให้ความรู้สึกอิจฉานั้นหายไป อาจเป็นเพราะต้าร์คอยให้กำลังใจและเป็นที่ปรึกษามาตลอดก็ได้
“เอ่อ โต้ง เดี๋ยวเราต้องไปแล้วอะ” ร่างเล็กวางโทรศัพท์เสร็จก็หันมาบอกเพื่อนร่างโปร่ง
“อ้าวเหรอ ไปไหนละ”
“พอดีไอ้คุณโบ๊ทจะไปเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่ชายนะ”
“ที่ไหนเหรอ”
“เซ็นทรัลลาดพร้าว”
“ไปกันสองคนเหรอ”
“อืม... โต้งไปด้วยกันไหมละ”
“เฮ้ยยย ได้เหรอ พี่โบ๊ทไม่ว่าเหรอ”
“ไม่ว่าหรอก ทำไมต้องว่าอะไรด้วยละ”
“ไม่รู้สิ... ต้าร์ไปเหอะ ถ้าเราเปลี่ยนใจแล้วจะตามไปนะ”
“เอางั้นเหรอ... อืมมม งั้นก็ไว้ตามมาแล้วกันนะ” ต้าร์กล่าวแล้วโบกมือลาก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง
.
.
โต้งมองแผ่นหลังเล็กเดินจากไป เขาถอนหายใจก่อนจะยิ้มแววตาหม่นให้กับตัวเองก่อนจะก้าวขาออกเดินกลับไปยังโต๊ะหินอ่อน... เมื่อไปถึงก็เจอคนมากมายนั่งคุยกันอยู่อย่างคึกคัก
“อ้าวโต้ง นึกว่าไปซื้อขนมที่ดาวอังคารแล้วนะเนี่ย” ดรีมแอบแขวะเพื่อนหนุ่มที่หายไปนานสองนาน ก่อนจะเขยิบตัวเว้นที่ให้โต้งนั่งลงข้างๆ
“ก็เว่อร์ไป” ร่างโปร่งกล่าวพร้อมรอยยิ้มจางแล้วทิ้งตัวลงนั่ง
“อ้าว แล้วไอ้เปี๊ยกละโต้ง” ทีเอ่ยถามเมื่อมองหาแล้วไม่เห็นวี่แววของเพื่อนสนิท
“ไปกับพี่โบ๊ทแล้ว”
“ห๊ะ? ไปกับพี่โบ๊ท”
“พวกมันไปไหนกัน” แบงก์สงสัย
“อ้อ... นึกออกละ เมื่อเช้านี้เห็นพี่โบ๊ทบอกว่าจะไปเซ็นทรัลนี่นา” โจนึกขึ้นได้
“ไม่เห็นมันบอกพวกพี่เลย โหยแม่ง ไม่มีชวน” เต็มบ่น คิ้วขมวดจนจะเป็นเงื่อนพิรอด
“มันจะชวนคนอื่นไปทำไม ในเมื่อมันจะไปกับไอ้ต้าร์” ว่านกล่าวขึ้นเสียงเรียบพลางเล่นเกมมือถือไปด้วย ทำเอาทุกคนถึงบางอ้อกันในทันที
“เห็นไหมละ! สิ่งที่พวกเราคิดอะ ไม่ผิดแน่! ไอ้สองคนนั้นแม่งลึกซึ้งกัน” เต็มพูดพลางตบต้นขาตัวเอง
คนที่โต๊ะหินอ่อนนั้นเริ่มแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของโบ๊ทและต้าร์อย่างสนุกปาก ยิ่งไม่มีสองคนนั้นมานั่งปฏิเสธด้วยแล้วยิ่งลื่นไหล... จะมีก็เพียงโต้ง ดรีมและอู๋ละมั้ง ที่ไม่รู้สึกสนุกไปด้วยสักเท่าไรนัก
.
.
.
ร่างเล็กเดินเคี้ยวขนมเดินชิลไปที่ลานจอดรถ เมื่อไปถึงก็เดินตรงไปที่รถ BMW สีดำคันคุ้นตูดก็เห็นเจ้าของรถนั่งหน้าสลอนอยู่ในรถแล้ว ก็เลยเปิดประตูเข้าไปนั่งตามความคุ้นชิน... ร่างสูงเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกจากมหาวิทยาลัยมุ่งหน้าไปยังเซ็นทรัลลาดพร้าว
โบ๊ทขับรถออกมาพ้นเขตมหาวิทยาลัยได้ไม่เท่าไร เสียงโทรศัพท์ของร่างเล็กก็ดังขึ้น แต่นั่นไม่ได้มีอะไรน่าสงสัยจนกระทั่งหางตาของโบ๊ทไปสะดุดเข้ากับท่าทีแปลกๆ ของต้าร์... ทำไมต้องเหล่ตามามองก่อนจะกดรับโทรศัพท์ด้วยละ
“โหลโต้ง ว่าไง”
...
“นี่เพิ่งออกมาได้สักแปบนี่เอง”
...
“อ้อ ใช่ เซ็นทรัลลาดพร้าว”
...
“ได้ๆ ถึงแล้วโทรมาละกัน”
...
“อือๆ บาย”
ต้าร์บอกลาปลายสายแล้ววางโทรศัพท์ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าตามเดิมก่อนจะหันมาเจอสีหน้าแปลกๆ ของร่างสูงที่หันมามองเขาระหว่างรอสัญญาณไฟจราจร... แบบนี้ท่าทางมีอะไรจะพูดแน่ๆ
“อะไร”
“...”
“เอ้า จะพูดอะไรก็ว่ามาดิคุณ มัวแต่ทำตาตี่ใส่อยู่นั่นอะ... โอ้ย!” นั่นไง โดนโบกเข้าให้
“ปากดีจริงนะเอ็ง” โบ๊ทพูดแล้วหันหน้ากลับไป
“...”
“...”
“เอ้า นี่ตกลงไม่ได้มีอะไรจะพูด?”
“...มี”
“งั้นก็ว่ามาดิ... มัวแต่เก๊กอยู่นั่นอะ”
“เมื่อกี๊โต้งโทรมาเหรอ”
“อืม”
“โต้งจะตามไป?”
“อืม ทำไมเหรอ”
“...โต้งจีบเอ็งเหรอ”
“เฮ้ยยยยยยย!! ไม่ใช่! ตลกละ นามสกุลเชิญยิ้มปะเนี่ยคุณโบ๊ท” ต้าร์ตกใจถึงกับร้องเสียงสูง ช็อกกับคำถามที่ไม่คาดคิดว่าในชีวิตนี้จะมีคนมาถาม แล้วอีกอย่างนะ ไอ้คนที่ถามเนี่ยแหละที่ไม่ได้รู้อะไรบ้างเลย!! ถามมาได้!!
“อย่ามาเฉไฉ” โบ๊ทหันหน้ากลับมาส่งสายตารีดเค้น
“...ตาตี่ขนาดนั้นยังจะหรี่อีก... โอ้ย!!” โดนโบกไปอีกหนึ่งดอก
“ไม่ต้องมาเบี่ยงประเด็นเลยนะ ไอ้เปี๊ยก”
“ไม่ได้เบี่ยงเฟ้ย... ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ไงละ”
“แน่ใจ?”
“แน่ยิ่งกว่าแน่อีก... โต้งมันไม่ได้จีบผมหรอกน่า... หึหึหึ”
“หัวเราะมีพิรุธอีกละนะเอ็ง”
“เปล๊า ไม่มีสักหน่อย... หึหึหึ”
“นี่เอ็งโกหกปะเนี่ย”
“โธ่ ไม่ได้โกหก... ว่าแต่... ทำไมถึงคิดแบบนั้นละ หือ?”
“ก็... ดูพวกเอ็งสนิทกันไว แล้วเดี๋ยวนี้ก็ดูโต้งมันมาเกาะแกะเอ็งมากกว่าเมื่อก่อน”
“เฮ้ออออ อันที่จริงผมไม่ควรจะพูดเรื่องนี้หรอกนะ แต่จะบอกไว้เลยว่าโต้งมันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว และที่คุณโบ๊ทมองว่ามันมาเกาะแกะผมเนี่ย ขอบอกเลยว่ามันมาปรึกษาปัญหาหัวใจของมันนะแหละ... วุ้วววว คิดไปไหนเนี่ย... เอ้าๆๆ ไฟเขียวแล้วนั่น”
“ปรึกษาอะไรกันนักหนา ถึงต้องคุยโทรศัพท์กันเป็นชั่วโมงๆ...”
“แหม่ๆๆ มันก็ต้องมีกันบ้างแหละนะไอ้เรื่องปัญหาหัวใ... เอ๊ะ... นี่มาแอบดูโทรศัพท์ผมเหรอ”
“...” ร่างสูงตีหน้านิ่งขับรถเนียนๆ ปล่อยให้ร่างเล็กจ้องด้วยสายตารีดเค้นอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดจะยอมรับหรือปฏิเสธ... นิ่งจนร่างเล็กต้องเป็นฝ่ายเลิกราไปเอง จ้องไปก็เมื่อยลูกตาป่าวๆ... ต่อไปนี้คงต้องเอามือถือเข้าห้องน้ำไปด้วยซะแล้วละ
อันที่จริงมันควรจะเป็นอะไรที่ทำให้กีต้าร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟได้เลยนะที่มาแอบดูโทรศัพท์มือถือของเขาโดยที่พลการ... แต่ก็แปลกแต่จริงที่คราวนี้ต้าร์กลับไม่โกรธอะไร แค่ฟึดฟัดไปอย่างนั้นพอเป็นพิธี... และก็แปลกแต่จริงที่คราวนี้ต้าร์กลับรู้สึกดีอยู่ลึกๆ ในใจเสียด้วยซ้ำไป ดูสิแอบหันไปอมยิ้มให้กระจกอีกต่างหาก... อืมมมม แปลกแต่จริง
ส่วนเจ้าโบ๊ทก็เหล่มองร่างเล็กก่อนจะเผลออมยิ้มออกมา พอดีกับจังหวะดีเจคลื่นวิทยุเปิดเพลง “ให้ตอบว่ายังไง” ของเบล สุพล ดังขึ้น... จังหวะเพลงสดใส ชิลๆ สบายๆ แบบนี้คงถูกใจต้าร์กับโบ๊ทอยู่ไม่น้อยโดยเฉพาะในบรรยากาศในรถ ณ จุดนี้... เอิ่มมมม แต่ฟังไปฟังมาเนื้อหามันทำเอารู้สึกจิ๊ดๆ อยู่ลึกๆ เหมือนกันนะเนี่ย...
http://www.youtube.com/v/NepWiyWXfgU
นั่งฟังกันเงียบๆ จนจบเพลง รอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้าคนทั้งสอง... ไม่ใครพูดอะไรออกมานอกจากดีเจเสียงใสที่บอกกับผู้ฟังทุกคนว่า
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในคาบเรียน เมื่อว่านตบปากรับคำท้าดวลเกมจุดกันกับโบ๊ทแล้วก็...
ว่าน: มาๆ กูพร้อมแล้ว
โบ๊ท: จัดไป มึงแพ้แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือนนะสาดดด
ว่าน: เออ... ว่าแต่ มันเล่นยังไงวะ
โบ๊ท: ไอ้เชี่ยว่าน เล่นไม่เป็นแล้วยังอาจหาญมาต่อกรกับท่านโบ๊ทนะมึง
ว่าน: เออน่า อย่ามัวแพร่ม บอกกูมาว่าเล่นยังไง
โบ๊ท: นี่ไง กูให้มึงเริ่มก่อนเลย... มึงเลือกจุดก่อนเลยว่ามึงจะเริ่มตรงไหน
ว่าน: ตรงไหนก็ได้เหรอ
โบ๊ท: เออ ตรงไหนก็ได้
ว่าน: งั้นกูเลือกตรงนี้ (//จิ้มปากกาลงไปที่กลางหน้ากระดาษที่มีเส้นตัดเป็นตารางแล้วฝนเป็นจุดเล็กๆ)
โบ๊ท: อะ งั้นกูก็จะลงตรงนี้ (//จุดลงไปข้างๆ จุดของว่าน)
ว่าน: แล้วไงต่อ
โบ๊ท: มึงก็จุดต่อไปดิ หาทางล้อมจุดกู แล้วก็สกัดไม่ให้กูเชื่อมจุดล้อมมึงได้
ว่าน: อย่างนี้เหรอ (//จุดลงไปข้างๆ จุดของโบ๊ท)
โบ๊ท: อืม
ว่าน: อย่างนี้เหรอ (//จุดลงไปข้างๆ จุดของโบ๊ทอีกจุด)
โบ๊ท: เออ
ว่าน: อย่างนี้ใช่ปะ (//จุดลงไปข้างๆ จุดของโบ๊ทอีกจุด)
โบ๊ท: อืม
ว่าน: อย่างนี้ถูกไหม (//จุดลงไปข้างๆ จุดของโบ๊ทอีกจุด)
โบ๊ท: เออ ถูก
ว่าน: กูกินมึงละ
โบ๊ท: เฮ้ยยยย มึงขี้โกงนี่!!
------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
วันนี้คงเริ่มทำงานหรือเปิดเรียนกันแล้วละสิ ยังไงก็ขยันและอดทนกันไว้นะครับทุกๆ คน เริ่มปีใหม่ด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจก็น่าจะเป็นการเริ่มต้นปีที่ดีนะครับ
ตอนนี้มีเพลงเพิ่มมาด้วยหนึ่งเพลง อันที่จริงมันก็ไม่ถึงกับตรงกับอารมณ์ตัวละคร ณ จุดนี้หรอกนะ แค่มันเฉียดๆ ความรู้สึกเฉยๆ แต่ฟังแล้วมันแบบว่า "เฮ้ย เพลงนี้ต้องไม่พลาด ต้องยัดเข้าไปในนิยายให้ได้" เลยทีเดียว ฮ่าๆ
@iforgive ผลของแผนยังต้องรอกันไปอีกหน่อยนะ เพราะว่าแผนหลักๆ ยังไม่ได้เริ่มเลย :m23:
@RGB.__ ไม่รู้ว่าจะคาดหวังอะไรจากคนเมาได้มากน้อยสักเท่าไรนะเออ :laugh:
@sakurai "หวังว่าจะมีอะไรดีๆนะ(บีบคอแจ็ค)" >>> :sad5:
ปล. ไม่ลำบากหรอกครับ ผมมีคนให้คุยด้วยแค่เท่านี้เอง ไม่ได้เหนื่อยหรือลำบากอะไรหรอกครับ ผมชอบด้วยซ้ำนะ อย่างน้อยๆ ก็ได้พูดคุยกับชนกลุ่มน้อยบ้าง อ่านคอมเม้นท์แล้วมันก็คันมือคันปากอยากจะพูดอยากจะคุยด้วยนะ :teach:
@- คราส - สวัสดีปีใหม่ครับ :L2:
@greensnake ใช่แล้วละ เริ่มมีแววตาขุ่นแล้ว แต่ไม่ใช่ต้อกระจกนะเออ :laugh: ว่าแต่ที่ว่าตั้งวงรอนี่มีเครื่องดื่มมึนเมาไหมครับ :haun5:
@noomasoi3 "ไม่ได้กดดันนะแค่....รอ...ร๊อ...รอ" >>> :o11:
@yeyong "แผนแบบซับซ้อนมากกก" >>> ประชดใช่มะ o17
@princegolf สงสัยแผนเดิมมันจะไม่แมนพอสำหรับทีและโจเขามั้ง :laugh:
@Theznux จะสำเร็จหรือเปล่า ต้องรอแผนหลักออกโรงก่อนนะ o18
@BeeRY สวัสดีปีใหม่ครับ :L2: ไปเที่ยวมาเหรอครับ มีของฝากมะ o11
@runningout ไม่ใช่แค่คนอ่านหรอกครับ คนเขียนก็ลุ้นเหมือนกัน (เอ๊ะ ยังไง :confuse:)
@pim_onelove ทีกับโจเจอความสวยของดรีมเข้าไปก็อ่อนยวบแล้วละมั้ง :laugh3:
@aoommy ตอนแรกเอามาลงแค่ครึ่งเดียวครับ เลยดูสั้นไปนิด :try2:
@malula ผมว่ามันฟังออกไปแนวชั่วร้ายมากกว่านะ o3
@imonkey mc สวัสดีปีใหม่ครับ ยังไงก็มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงนะครับ :L2:
@JingJing ไม่สายเกินไปหรอกครับ... สวัสดีปีใหม่เช่นกันนะครับ :L2: ... "แผนตอนแรกดูเริ่ดมาก สุดท้ายเกรียนซะงั้น" >>> ผมก็ว่างั้นแหละ :laugh:
@JAN ยินดีต้อนรับครับ :กอด1: อ่านรวดเดียวแบบนี้เหนื่อยไหมครับ อืมมม มันก็เยอะอยู่นะ ใช่มะ
@look_new นี่ก็หน้าใหม่นี่ มาๆ กอดต้อนรับก่อน :กอด1: ส่วนเรื่องบาส มันเป็นตัวละครที่เกิดขึ้นก่อนที่ต้าร์จะมาเจอโบ๊ทนะครับ ยังไม่มีบทในเรื่องนะครับ แค่เกริ่นๆ ไว้ครั้งสองครั้งเท่านั้น แต่จะออกมาในเรื่องนี้หรือไม่ เอาไว้รอดูพร้อมๆ กันนะครับ :teach:
@yunjae55 "อกเค้าแบนราบเรียบ(เดี๋ยวสิตูเป็นผู้หญิงนะเนี่ย... )บอกโต้งให้มาซบได้เลย" >>> ผมนั่งฮาคำที่อยู่ในวงเล็บจนปวดท้องเลยนะเนี่ย :m20: กร๊ากกกกกกก
เอาละ ตอนหน้า LOVE HIGH STORY ก็ขึ้นเลข 3 แล้วสินะ แต่คนเขียนยังเอ๊าะๆ อยู่นะเออ :m19:
เจอกันตอนหน้านะครับ คืนนี้ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับ :a12:
ปล. +1 กันไปตามระเบียบ o13
-
ยังจะตามมาอี๊กกก แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรอ่ะโต้ง มากไปแล้วนะยะ
-
ตะหงิดใจว่าโต้งจะชอบต้าร์ซะงั้น ไม่ยอมนะคนเขียน
โบ๊ทนี่น่ารักนะ ชอบผู้ชายแบบนี้ :impress2:
-
โต้ง ดรีม ต้องกลับไปทบทวนใหม่แล้ว ว่าคู่นี้เขารักกันแบบไม่รู้ตัว
-
แอบอมยิ้มให้กันด้วย :o8:
ชักจะเริ่มเห็นอะไร อะไร ในสองคนนี้เพิ่้มขึ้นเเล้วสิ
-
ไม่ได้นะ โต้งจะตัดใจแล้วเหรอ สู้ สู้สิ อย่างน้อยเข้ามาป่วนต้าโบ้ทต่ออีกหน่อยสิ
:z4:แหะๆ แอบซาดิสต์
ว่าแต่ แต่ละตอนจะสั้นไปไหนเนี่ย ยังอ่านไม่จุใจเลย o11
-
อ่ะอ่ะ โต้งนี่ชักยังไง รึว่าจะชอบกีต้าร์น้อยเข้าซะแล้ว :m12:
เดอะแก๊งค์ของคุณโบ๊ทเจ๋งอ่ะถูกใจแม่ยก หุๆ
ตอนนี้น่ารักมาก อมยิ้มตลอดที่อ่าน ชอบอ่ะ :m1:
ปล. เกมจุดเค้าก็เล่นเป็นนะ เก่งด้วย จำไม่ได้ว่าเคยแพ้ใครรึเปล่า ไม่อยากจะคุย(เหรอ?) ฮ่าๆๆ
-
มีกองเชียร์เพิ่มขึ้นอีกจากฝั่งคุณโบ๊ท สนุก ๆ
ไม่ใช่โต้งจะหันมาชอบต้าร์หรอกนะ
อู๋นี่ใครนะ
-
ชอบชื่อของตอนนี้จริงๆ : สะกิดกันคนละไม้ละมือ แบบว่าเห็นภาพชัดม๊ากกกกกกกกกกกกกก :m20: :m20: :m20:
ว่าแต่พ่อยอดชายนายอู๋คือใคร ทำไมเหมือนไม่คุ้นชื่อเลยอ่า คงไม่ได้มาชอบนายต้ารหรอกนะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
อู๋คือใครหว่า
-
อมยิ้มกันไป
เมื่อไม่ได้มีแต่ทีกะโจ ที่ "คิด" ว่าต้าร์กะโบ๊ท ...
โอ๊วววว ... น้องโต้งน่าสงสาร (เพราะเค้าเชียร์สองคนนั้นนะจ๊ะ)
So Sweet จริงๆ
-
กร๊ากกกกกก :laugh:
คุณโบ๊ท อ่อนนนนหว่ะ
น้องโต้ง ตามไปเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาอ๊อกไซด์ แปง(?)ช่ายม้าย
รอคืนมอมเหล้า หึ หึ :z1:
-
ต้าร์ทำให้คุณโบ๊ทฝังใจกับเกมจุดซะแล้ว :m20:
ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มๆเลย น่ารักกันจังเลย
ทั้งต้าร์ โบ๊ท และเหล่าผองเพื่อนทั้งหลาย
อืมมมมม เค้ารู้กันหมดแล้วจริงๆสินะ
แล้วเมื่อไรเอ็งสองคนจะปริปากกันซะทีล่ะเฮ้ย
แอบสงสารโต้งนะ แต่มันช่วยไม่ได้อ่ะ
พี่โบ๊ทเค้าไม่มีตามองใครแล้ว มีแต่เจ้าเปี๊กกกกก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ปอลิง ที่บอกว่าตั้งวงรออ่ะ วงเดียวกับทีและโจแหละจ้ะ :-[
-
ตอนนี้รู้สึกยาวได้ใจ บวกให้ก่อนนะ o13
ของฝากมะมี เพราะไปรับปริญญามาต่างหาก :z3:
แต่เหมือนได้ของขวัญปีใหม่ เพราะตอนนี้มันหวานไงมะรู้ :o8:
รอลุ้นว่าโต้งและเดอะแก๊งค์ของคุณโบ๊ทกับกีต้าร์น้อยจะตามไปเซ็นทรัลด้วยอ๊ะป่าว :z1:
-
โต้งพยายามตัดใจแล้วใช่ไหมเนี่ย ผู้ชายดีๆ มีอีกเยอะไม่เป็นไรนะ
:กอด1:
+1 ให้เป็ดคะ
-
กรี๊ดดดดด เรื่องนี้น่ารักอะ :-[
ชอบนายเอกกับพระเอกมากเลย น่าร๊ากกกกอะ :-[
แต่สารภาพว่าแอบรำคาญโต้งกับดรีม เหอะๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
โอ้ยยยยย เพื่อนๆเค้าเริ่มปฏิบัติการแว้ววววววว
คุณโบ๊ท! เลี้ยวไปพารากอนโลด จะให้คนอื่นมาเป็นก้างทำไม
อุตส่าห์ฉุดต้าร์มาด้วยสองต่อสองทั้งทีอ่ะ หือออออ
โต้ง...เปลี่ยนใจแล้วแน่ๆ แต่พี่ว่า น้องเปลี่ยนไปจีบดรีมเหอะ จะได้ไม่เจ็บมากกว่านี้นะ เฮ้ออออ
ชอบพี่เต็มอ่ะ คิคิคิ ตรงได้ใจ!!!
-
โบ๊ทขับรถออกมาพ้นเขตหมาวิทยาลัย => โบ๊ทขับรถออกมาพ้นเขตมหาวิทยาลัย รึเปล่าครับ
-
สะกิดกันไป สะกิดกันมา ช่วยๆกัน :laugh:
โต้งตามมาด้วย บร๊ะ :beat:
-
มาต่อเร็วๆสิครับ
อยากเห็นคู่นี้สมหวังกันซักที
-
ชะแว๊บ เข้ามาดู ยังไม่มา เค้าลุ้นนะเนี่ย
-
LOVE HIGH STORY – 30 – Finding the Answers | หาคำตอบ
ในที่สุด...
...ผมก็ตามพวกเขามา
.
.
.
ตอนนี้ผมอยู่บนถนนลาดพร้าว กำลังมุ่งหน้าไปเซ็นทรัล... คิดๆ แล้วก็อยากจะยีหัวตัวเองแรงๆ ที่ไม่ตัดสินใจว่าจะตามพี่โบ๊ทกับต้าร์มาเซ็นทรัลให้เร็วกว่านี้ ไม่งั้นก็คงไม่ต้องมาเจอรถติดแบบนี้หรอก เฮ้ออออออ เซ็ง...
อันที่จริง... ที่ตัดสินใจช้าก็เพราะว่ามัวลังเล... ตอนแรกก็ไม่คิดอยากจะตามมาหรอกครับ กลัวว่ามาแล้วกำลังใจน้อยๆ ของผมมันจะยิ่งฟ่อยิ่งหดหายไปกันใหญ่ แต่พอนั่งฟังพวกพี่เต็มคุยกันเรื่องข้อสงสัยของพวกเขาที่มีต่อความสัมพันธ์ของพี่โบ๊ทและต้าร์ ผมก็นึกอยากไปเห็นกับตาตัวเอง... อืมมมม ฟังดูเหมือนเป็นคนชอบความซาดิสเลยนะครับ แบบว่าชอบไปเห็นภาพบาดตา อะไรทำนองนั้น... แต่จริงๆ แล้วผมเองก็แค่ต้องการหาคำตอบให้กับคำถามที่ฝังอยู่ในหัวของผมเหมือนกัน เท่านั้นเอง...
.
.
.
ที่ร้านพิซซ่าคอมปะนี สาขาเซ็นทรัลลาดพร้าว
.
“ขออนุญาตทวนรายการอาหารนะค่ะ... มีพิซซ่าฮาวายเอี้ยนหนานุ่มขอบชีสถาดกลาง ลาซาญญ่าหมู ผักโขมอบชีส ปีกไก่บาร์บีคิว... เอ่อ... แล้วก็มีโบนเลสวิงส์ อิตาเลี่ยนชิสโรล เบคอนสไปซี่พาสต้าและทูน่าสลัดนะค่ะ... รออาหารสักครู่คะ ส่วนพิซซ่าต้องรอประมาณ 15-20 นาทีค่ะ...” พนักงานสาวทวนรายการอาหารเสร็จก็เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ
.
“ไอ้เปี๊ยก!”
“อะไร”
“เอ็งทำให้พนักงานเสิร์ฟเขากลัวแล้วนะนั่น”
“ผมทำอะไรละ???”
“ก็ดูเอ็งสั่งดิ สั่งเยอะจนพนักงานเขากลัวเลย... แล้วดูดิ โต๊ะข้างๆ เขาพากันคิดว่าพวกเรามากันเป็นสิบคนแล้วมั้งเนี่ย”
“ก็เว่อร์ไปน่าคุณโบ๊ท”
“เอ็งนั่นแหละที่เว่อร์ สั่งซะเยอะเลย... ไม่ได้เลี้ยงนะ บอกไว้ก่อน”
“อ้าว!!! ไม่ได้เลี้ยงหรอกเหรอ”
“ไม่ได้พูดสักนิด”
“ฮึ่ยยยยยย ไอ้เราก็นึกว่าจะเลี้ยง เห็นถามซะดิบดี ธ่ออออออ”
“แค่ถามว่ายังอยากกินพิซซ่าอยู่ไหม... แล้วตรงไหนที่บอกว่าจะเลี้ยงไม่ทราบครับ?” พูดจาเรียบร้อยพลางทำหน้าตาใสซื่อ น่าหมั่นไส้!
“โหยยยยย วัยรุ่นเซ็งอะ... รู้งี้ไม่สั่งเยอะแบบนั้นก็ดีหรอก”
“หึหึ สั่งมาซะเยอะ รับผิดชอบกินให้หมดด้วยละกัน หึหึหึ”
“ตลกอีกละ เห็นผมเป็นอะไรเนี่ยจะให้กินให้หมด มันเยอะนะ...”
“หึ แล้วจะคอยดูว่าเอ็งจะยัดลงไปหมดไหม”
“ไม่รู้แหละ ช่วยกันเลยคุณโบ๊ท”
“ไม่รู้ไม่ชี้”
“เอ้ออออ ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้โต้งมาช่วยกินก็ได้ โต้งใจดี”
“หึ!” ร่างสูงทำหน้าเซ็งพ่นลมออกจมูกให้กับท่าทางน่าหมั่นไส้ของร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา
.
.
เฮ้ออออออ... ผมละอยากจะถอนหายใจเป็นภาษาตากาล็อก ก็จะอะไรซะอีกละครับ ดูไอ้เปี๊ยกดิ เดี๋ยวนี้นะชักจะไปยุ่งกับไอ้โต้งมากเกินไปละ ตอนเย็นก็คุยโทรศัพท์กัน แล้วไม่ใช่ว่าคุยกันแปบเดียวนะครับ คุยทีเป็นชั่วโมงสองชั่วโมง แถมต้องแอบออกไปคุยด้วยนะ เหมือนจะกลัวผมได้ยินว่าคุยอะไรกัน... ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้เปี๊ยกมันคุยกับใคร ได้แต่สงสัยว่ามันจะมีคนมาจีบ เห็นโทรมาทุกวัน แต่พอดีวันนั้นผมแอบดูโทรศัพท์ของไอ้เปี๊ยกเลยเห็นว่ามีเบอร์ของโต้งอยู่ในลิสต์โทรออกและรับสาย แถมในเฟซบุคก็ไปกดลงกดไลค์กันตลอด... ส่วนไอ้โต้งนี่ก็พอกัน ตั้งแต่มันนัดไอ้เปี๊ยกไปคุยกันวันนั้นก็เริ่มมาเกาะแกะมากขึ้น... อย่างวันนี้ก็เดินไปซื้อขนมกันสองคน ไอ้เปี๊ยกนะไอ้เปี๊ยก จะหิวอะไรนักหนา แค่รอให้ผมเลิกเรียนเนี่ยรอไม่ได้รึไง ทีผมยังอดท้องไว้พามันมากินพิซซ่าเลย... ยังไม่พอ ยังไปชวนโต้งมาด้วยกันอีก.... ฮึ่ยยยยยย ชักจะมากไปละนะ
ผมก็ถามไอ้เปี๊ยกมันไปตรงๆ แล้วละครับว่าไอ้โต้งมาจีบมันหรือเปล่า... มันปฏิเสธ... ผมก็อยากเชื่อมันนะ แต่ไม่รู้สิ ผมไม่ไว้ใจเลย หมายถึงไม่ไว้ใจไอ้โต้งนะครับ มันจะคิดอะไรกับไอ้เปี๊ยกหรือเปล่าก็ไม่รู้ อันที่จริงหน้าหล่อๆ อย่างมันเนี่ย ไม่น่าจะมีเวลาว่างมาเกาะแกะอะไรกับเพื่อนผู้ชายอย่างไอ้เปี๊ยกนี่เลยสักนิด ถ้าไม่ติดตรงที่ไอ้เปี๊ยกมันน่ารักอะนะ... เอ่ออออ ผมหมายถึงน่ารักในสายตาของคนทั่วๆ ไปอะนะ ไม่ได้มีความเห็นส่วนตัวเข้าไปเจือปนแต่อย่างใด... ส่วนไอ้เปี๊ยกเนี่ย ผมพอเข้าใจอยู่ว่ามันเป็นคนอัธยาศัยดี ยิ้มง่ายคุยง่าย ยิ้มให้ทุกคน คุยได้กับทุกคน เมื่อกี๊มันยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้พนักงานต้อนรับหน้าร้านพิซซ่ากับพนักงานที่รับออร์เดอร์เลยครับ... แต่ทีกับผมนะ มีแต่ยิ้มยั่วโมโห!! แล้วจะไม่ให้ผมลงไม้ลงมือกับมันได้ยังไง วอนนัก!
.
.
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C'è qualche cosa di diverso adesso in me~
.
.
เอาอีกละ เสียงโทรศัพท์ไอ้เปี๊ยกดังอีกละ คงจะเป็นโต้งโทรมาอีกละสิ
“โหล”
...
“ถึงแล้วเหรอโต้ง” นั่นไง ชัดเลย!
...
“มาถึงได้สักพักละ ตอนนี้อยู่พิซซ่าคอมปะนี เพิ่งสั่งอาหารไปเอง โต้งมาเลยๆ มากินกัน”
...
“โอเคๆ เจอกัน”
.
.
ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่านะ แต่เวลาที่ไอ้เปี๊ยกคุยกับโต้งเนี่ย ทำไมชอบเหลือบมองผมแปลกๆ เหมือนกลัวอะไรสักอย่าง เหมือนมีความลับอะไรสักอย่าง... หรือมันจะเกี่ยวกับไอ้ “ยังไม่ถึงเวลาที่จะบอก” ที่ไอ้เปี๊ยกเคยบอกผมกันนะ
“โต้งมาถึงแล้ว”
“อืม แล้วไง”
“ก็จะได้มีคนมาหารเพิ่มไง อิอิ”
“หึ!”
.
.
เพียงสักพัก ร่างโปร่งก็เดินเข้ามาในร้าน ต้าร์โบกมือให้โต้งเป็นเชิงว่า “โต๊ะนี้ๆ”... เมื่อมาถึงโต้งก็ทักทายโบ๊ทก่อนจะหย่อนตัวลงนั่ง
“มาคนเดียวเหรอโต้ง ไม่ชวนดรีมกับอู๋มาด้วยละ” ร่างเล็กเอ่ยถาม แต่ร่างโปร่งยังไม่ได้ตอบอะไรก็...
“ก็เห็นๆ อยู่ว่าเขามาคนเดียว ยังจะถามอีกนะว่ามาคนเดียวเหรอ โว๊ะ!” ร่างสูงแทรกขึ้นมาซะงั้น ทำเอาร่างเล็กหันไปค้อนดังควับ แต่ก็ไม่ได้พูดหรือโต้ตอบอะไร
“โต้งกินอะไร นี่ไงเมนู” ว่าแล้วก็ยื่นเมนูให้โต้ง
“แล้วต้าร์สั่งอะไรไปบ้างแล้วละ” โต้งเอ่ยถามพลางรับเมนูมาดู
“โอ้ยยยยย โต้ง ไอ้เปี๊ยกเนี่ยมันถามไปงั้นแหละ ที่จริงมันสั่งไปแทบจะทุกอย่างที่มีในเมนูแล้วละ” โบ๊ทกล่าวขึ้นตั้งใจกระทบไอ้เปี๊ยกเต็มๆ... ทำเอาต้าร์หันมาค้อนตาเขียวเป็นรอบที่สอง แต่ก็ยังไม่โต้ตอบอะไร เท่าที่เห็นก็แค่สูดหายใจลึกๆ
“ก็สั่งไปหลายอย่างนะ พิซซ่า ไก่ทอด ลาซาญญ่า ผักโขมไรพวกนี้แหละ”
“งั้นเรายังไม่สั่งเพิ่มดีกว่า ไว้ไม่อิ่มค่อยสั่งเพิ่มเนอะ” โต้งหันไปพูดกับต้าร์พร้อมรอยยิ้มกว้าง ส่วนไอ้เปี๊ยกนี่ก็ยิ้มกว้างเช่นกัน คงมีแต่ไอ้เจ้าโบ๊ทนี่แหละมั้งที่ไม่เห็นยิ้มเลย มิหนำซ้ำยังมีสีหน้าเซ็งๆ อยู่นิดๆ เสียด้วยซ้ำ
พนักงานเสิร์ฟทยอยยกอาหารจานแล้วจานเล่ามาเสิร์ฟ ทั้งสามคนก็กินกันไปคุยกันไป... อืมมม จะให้พูดจริงๆ ต้องบอกว่าต้าร์กับโต้งต่างหากที่กินไปคุยไป เพราะว่าไอ้เจ้าโบ๊ทเนี่ยเอาแต่ก้หน้าก้มตากิน ไม่เห็นค่อยสนใจจะออกความเห็นนหรือพูดคุยอะไรสักเท่าไร...
.
.
อืมมมมม ไอ้คุณโบ๊ทเป็นอะไรของเขานะ ตอนที่อยู่บนรถยังดีๆ อยู่เลย แต่พอมาถึงเซ็นทรัลกลับดูเหมือนไม่สบอารมณ์อะไรสักอย่าง... ใครไปเยียบหางตอนไหนฟระ???... วุ้ยยยย นึกไม่ออก.... เอ... หรือว่าจะเป็น... โอ๊ะ!! ไม่นะ!! หรือว่าไอ้คุณโบ๊ทมันจะรู้แล้วว่าโต้งชอบ... อืมมมม แต่เราก็ไม่เคยเผลอพูดอะไรออกไปนะ หรือว่าเป็นเพราะว่าโต้งโทรไปคุย ไอ้คุณโบ๊ทเลยสงสัย... งั้นเหรอ...
วุ้ยยยยย ปวดฉี่อะ คิดไม่ออก!!!
“เดี๋ยวไปฉี่ก่อนนะ” ต้าร์พูดขึ้นมากลางโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นแล้วจ้ำออกจากร้านไป ปล่อยให้โบ๊ทและโต้งอยู่กันสองต่อสอง
.
.
.
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่ปราศจากร่างเล็กเริ่มมีความอึดอัดเข้าปกคลุม... โบ๊ทเริ่มรู้สึกอึดอัดเพราะว่าเขายังคงสงสัยว่าโต้งกำลังจีบต้าร์... ส่วนโต้งยิ่งอึดอัดกว่าที่ต้องมาอยู่ต่อหน้าคนที่เขาแอบชอบแบบสองต่อสองเช่นนี้ เขาไม่ใช่คนคุยเก่งสักเท่าไรนักก็เลยไม่รู้ว่าจะชวนโบ๊ทคุยอะไรดี อย่างปกติที่โทรไปคุยกับโบ๊ทเป็นสิบหรือยี่สิบนาทีนั้นก็ต้องรวบรวมความกล้าและเตรียมเรื่องที่จะคุยเอาไว้ล่วงหน้า แต่พอต้องมาด้นสดแบบนี้ก็เลยโดนใบ้ลากปากไปนอนเคี้ยวเล่นอย่างสบายอารมณ์
“โต้ง...” และแล้วก็เป็นโบ๊ทที่ปริปากทำลายความเงียบ
“อะ เอ่อ.. ครับ”
“เอ่อ... พี่ขอถามมึงอย่างนึงดิ”
“...” เจอแบบนี้เข้าไปความตื่นเต้นในใจก็เลยพุ่งสูงขุ้นเป็นเท่าตัว ร่างโปร่งถึงกับรู้สึกฝืดคอจนแทบจะกลืนไก่ทอดไม่ได้
“...ได้ไหม”
“ดะ ได้ครับ”
“ถามตรงๆ นะ... ไม่ว่ากันนะ”
“...ครับ”
“มึงจีบไอ้ต้าร์เหรอ”
“ห๊ะ?” ร่างโปร่งแทบทรุดเมื่อได้ยินคำถามที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะมีคนถามเขามาก่อน
“กูถามว่ามึงจีบไอ้ต้าร์เหรอ ชอบมันเหรอ” ถึงน้ำเสียงจะไม่ได้มีความก้าวร้าวดุดันหรือขู่กรรโชกแต่อย่างใด แต่ฟังดูกดดันๆ ยังไงไม่รู้สิ
“เฮ้ยยยย ไรพี่ ผมไม่ได้จีบ” เอาเข้าจริง คำถามที่โบ๊ทถามเขามันช่วยให้เขาอึดอัดน้อยลงได้พอสมควรเลยละ ถามอะไรไม่ถาม มาถามว่าจีบต้าร์อยู่หรือเปล่าเนี่ยนะ... คิดๆ ไปก็นึกขำรุ่นพี่อยู่ในใจ.... ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ฮ่าๆๆ
“จริงอะ?” เดิมทีตาของโบ๊ทก็เล็กมากอยู่แล้ว ยิ่งมาหรี่แบบนี้ยิ่งกลายเป็นเส้นขีดๆ ประดับหน้า ยังดีที่คิ้วหนานะนั่น
“ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วน่าพี่ จะจีบต้าร์ทำไมละ ฮ่ะๆ”
“มึงชอบใครวะ? ดรีม?”
“โอยยยยย ไม่ใช่หรอกพี่”
“แล้วใครละ... ทำไมบอกไอ้เปี๊ยกได้แล้วบอกพี่ไม่ได้วะ” โถ ไอ้เจ้าโบ๊ท น้ำเสียงและหน้าตาเนี่ยแสดงความอยากรู้อยากเห็นเสียเต็มประดา
“...” ร่างโปร่งถึงจะรู้สึกกดดันเล็กๆ แต่ก็อดยิ้มให้กับท่าทางของโบ๊ทไม่ได้... นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่โบ๊ททำสีหน้าแบบนี้ให้เขา เพราะว่าปกติก็จะมีแค่หน้านิ่งๆ หรือยิ้มให้แบบคนทั่วๆ ไปเท่านั้น... อดยิ้มไม่ได้จริงๆ ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าสีหน้าเป็นกันเองแบบนี้เกิดได้เพราะคนที่ชื่อ “ต้าร์” ไม่ใช่ “โต้ง” ก็ตาม
.
.
.
เมื่อต้าร์กลับมา บรรยากาศในโต๊ะก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มิหนำซ้ำยังดีกว่าเดิมเสียอีกเพราะว่าคราวนี้ไอ้เจ้าโบ๊ทเริ่มที่จะมีส่วนร่วมในวงสนทนามากขึ้นนั่นเอง
“Heroes ภาคใหม่ออกเป็น DVD แล้วนะ” ร่างเล็กกล่าวด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนกับว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรที่สำคัญหรือมีสาระมากมาย
“อ้าว ออกเมื่อไรวะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” โบ๊ทนี่ก็ทำหน้าราวกับว่าพลาดข่าวสำคัญระดับชาติไปซะอย่างนั้น
“สงสัยเพิ่งออกใหม่ๆ เลยมั้งพี่ ผมเพิ่งเช็คเมื่อวันก่อนนี่เอง ที่โทรไปคุยกับพี่อะ ตอนนั้นมันยังไม่ออกเลย”
“อืม งั้นกินเสร็จแล้วไปดูสักหน่อย”
“คุณโบ๊ทซื้อเลยสิ จะได้ดูคืนนี้เลย” แหม ตาวาวตาโตเชียวนะเปี๊ยก
“อยากดูก็ซื้อสิ ไอ้เปี๊ยก”
“โหยยยยย ก็เรื่องนี้คุณโบ๊ทมีมาทุกภาคแล้วนี่ ยังไงก็ต้องซื้ออยู่ดีอะ”
“ฮ่าๆๆๆ จะยังไม่ซื้อก็เพราะเอ็งอยากดูนี่แหละ”
“โหยยยยยย ไอ้ลิง!! โอ้ย!!”
“ปากดีนักนะเอ็ง”
.
ไม่แปลกหรอกครับ หากใครจะเข้าใจว่าสองคนนี้มีอะไรลึกซึ้งเกินเลยกัน... ก็ดูเอาเหอะครับ ต่อให้เพื่อนสนิทกันแค่ไหนก็คงไม่มีบรรยากาศแบบนี้แน่ๆ เมื่อกี๊ผมยังเป็นส่วนหนึ่งของวงสนทนาอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับเป็นเหมือนคนนอกไปซะแล้วละครับ... แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณต้าร์ครับ เขาเองก็คงรู้สึกอึดอัดในใจอยู่ไม่น้อย ผมเห็นได้จากแววตาที่มักจะเหลือบมองผมและพี่โบ๊ทเป็นระยะๆ... ผมเลยรู้สึกว่าผมกำลังทำให้ต้าร์ลำบากใจอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
ที่ผ่านมาผมบอกกับตัวเองว่าผมคงจะมีความสุขหากได้อยู่ข้างๆ พี่โบ๊ท แต่พอเอาเข้าจริงมันกลับทำให้ผมเป็นกังวลมากกว่า... กังวลว่าเคมีของเราสองคนมันไม่เข้ากัน... ผมประหม่าและอึดอัดนิดๆ เมื่อต้องอยู่ใกล้ๆ หรือพูดคุยกับพี่โบ๊ท ไม่รู้ว่าเป็นอาการเขินหรือปอดแหก หรืออันที่จริงแล้วผมกำลังยืนอยู่ในจุดที่ไม่ใช่ที่ของผม... จริงอยู่ที่ผมยังชอบแววตาในดวงตาคู่นั้นของพี่โบ๊ท แต่ในขณะเดียวกันผมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่แววตาของผม... พี่โบ๊ทไม่ได้มองผมต่างไปจากคนอื่นๆ ไม่ต่างไปจากดรีม อู๋ ที โจ หรือเพื่อนๆ ของพี่เขา แต่ผมไม่แน่ใจว่าพี่เขามองต้าร์ด้วยแววตาที่แตกต่างไปหรือไม่
.
.
.
เมื่อท้องอิ่ม กระเป๋าตังค์ก็เบากันไปตามระเบียบ แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเหอะว่าไอ้ที่สั่งมาเยอะๆ นั่นอะ หมดเรียบไม่เหลือคราบ... แถมไอ้เจ้าต้าร์ยังจะสั่งพาสต้าเพิ่มอีกต่างหาก ยังดีนะที่ได้ไอ้เจ้าโบ๊ทเอาของหวานล่อไว้ซะก่อน บอกว่า “เก็บท้องไว้กินไอติมดีกว่า” ไม่งั้นนะคงได้ยัดพาสต้าจานโตปิดท้ายอย่างแน่นอน... โต้งเองก็ลุ้นอยู่ในใจว่าต้าร์จะสั่งหรือไม่สั่ง เพราะว่าเขาเห็นว่าต้าร์กินไปเยอะมากแล้ว ถึงจะรู้อยู่ว่าต้าร์กินเก่งมากก็เหอะ แต่ก็น่าจะอิ่มได้แล้วนะ ขืนสั่งมาอีกเกรงว่าเขาที่อิ่มจุกอยู่แล้วนั้นจะต้องได้ช่วยกันแบ่งเบาภาระไปด้วยนะสิ... กลืนน้ำลายยังลำบากเลยตอนนี้อะ!
ร่างสูงเดินกอดคอร่างเล็กออกจากร้าน ทำเอาต้าร์รู้สึกเกรงใจโต้งขึ้นมาทันทีด้วยกลัวว่าโต้งจะคิดมาก แต่จะเอาแขนของร่างสูงออกก็เจอแรงขืนกับสายตาแกมบังคับซะงั้น ต้าร์เลยได้แต่ส่งรอยยิ้มแห้งๆ ให้กับโต้ง... อันที่จริงโต้งเข้าใจดีว่าต้าร์คงเกรงใจเขาและไม่อยากให้เขาคิดมาก แต่มันก็อดคิดไม่ได้หรอกนะว่าพี่โบ๊ทแอบคิดอะไรกับต้าร์หรือเปล่า... ทั้งการกระทำทั้งหมดทำมาตลอดบวกเข้ากับคำแซวจากเพื่อนๆ และคำถามที่พี่โบ๊ทถามเขาวันนี้ มันน่าจะชัดเจนอยู่ในตัวอยู่แล้วละ เพียงแค่ว่าถ้าพี่โบ๊ทพูดออกมามันก็คงจะดี ให้มันชัดๆ กันไปเลย
เป้าหมายหลังจากท้องอิ่มคือร้านแมงป่อง เพื่อจะไปซื้อ DVD ซีรี่ส์เรื่อง Heroes... เมื่อไปถึงร่างเล็กก็มุดออกจากอ้อมแขนของร่างสูงแล้วแยกไปเดินดูซีดีเพลง ปล่อยให้โบ๊ทและโต้งเดินดู DVD ด้วยกัน... นั่นคือความตั้งใจของต้าร์ที่อยากช่วยเพื่อนบ้าง ถึงแม้ว่าเขาเองจะรู้สึกขัดอยู่ในใจลึกๆ แต่ก็ได้เดินออกมาแล้วเฝ้าดูห่างๆ เท่านั้น...
ต้าร์เดินวนไปวนมาอยู่สักพัก ชำเลืองมองไปทางโบ๊ทและโต้งแล้วก็เห็นว่าสองคนนั้นกำลังคุยกันอย่างออกรสเรื่องซีรี่ส์เรื่องต่างๆ... ดูแล้วสองคนนั้นก็เข้ากันดีนะ สูงพอๆ กัน หน้าตาดีหุ่นดีทั้งคู่... นึกๆ แล้วก็ใจหายแวบไปชั่วครู่ก่อนจะสะบัดหัวแล้วดึงใจกลับมาให้อยู่กับเนื้อกับตัวดังเดิม... ว่าแล้วร่างเล็กก็ตัดสินใจที่จะปล่อยให้โต้งได้ใช้เวลาอยู่กับไอ้คุณโบ๊ทไปก่อน ส่วนเขาจะปลีกตัวไปเดินดูหนังสือการ์ตูน
“เดี๋ยวมานะ เดินกันไปก่อน”
“ไอ้เปี๊ยก... เอ็งจะไปไหน” โบ๊ทหัวควับมามองร่างเล็กที่เพิ่งจะหันหลังเดินออกไป
“ไปซื้อการ์ตูน... รอนี่แหละ ไปแปบเดียว”
“อืมๆ”
.
.
.
อืมมมมม วันนี้จะมีการ์ตูนออกใหม่บ้างไหมนะ... ผมเนี่ยไม่เคยจำได้เลยว่าการ์ตูนเรื่องไหนมักจะออกวันไหน ไม่เหมือนไอ้ที ไอ้นั่นนะอย่างกับเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์ คาดได้หมดเลยว่าการ์ตูนเรื่องไหนเล่มไหนจะออกประมาณวันที่เท่าไร... ไม่เป็นไร ยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว เดินไปดูเล่นๆ ฆ่าเวลาก็ดีเหมือนกัน... ว่าแต่ร้านการ์ตูนมันอยู่ชั้นใต้ดินนี่นา
ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินชิลๆ ลงบันไดเลื่อนไปทีละชั้นจนไปถึงชั้นใต้ดิน เมื่อเดินไปถึงร้านการ์ตูนร้านประจำก็กวาดสายตาสำรวจบนแผงหนังสือออกใหม่โดยทีนที... แต่ที่เห็นก็คือยังไม่มีอะไรออกใหม่สักเล่ม... ว่าแล้วก็เดินเข้าไปสำรวจภายในร้านสักหน่อย ซึ่งเขาเองก็ไม่เคยเข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องเดินเข้ามาสำรวจภายในร้านทั้งๆ ก็เห็นๆ อยู่ว่าไม่มีหนังสือการ์ตูนที่เขาชอบออกใหม่เลยสักเล่ม ทุกครั้งก็เลยได้แต่เดินวนไปวนมาในร้านการ์ตูนอยู่นั่นแหละ... แต่คราวนี้มันแปลกไปจากทุกทีอยู่นิดหน่อยตรงที่ สายตาของเขาไปสะดุดเข้าที่แผงหนังสือที่ปกติเขามักจะเมินมาตลอด นั่นก็คือแผงหนังสือการ์ตูน yaoi ที่อยู่ด้านในสุดของร้านนั่นเอง...
บนแผง yaoi นั้นมีการ์ตูน “ชาย-ฉะ-กัน” อยู่เต็มไปหมด หลากเรื่องหลากสไตล์... บ้างก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับคู่รักนักศึกษา คู่รักนักเรียนกับคุณครู คู่รักนักธุรกิจ คู่รักมาเฟีย คู่รักรุ่นพี่รุ่นน้อง จะคู่รักแบบไหนก็ดูเอาได้จากปก... ตอนแรกต้าร์ก็ไม่ได้ใส่ใจหรือสนใจอะไรการ์ตูนประเภทนี้หรอก แต่เขาก็ดันไปสะดุดเอาที่ปกการ์ตูนเล่มหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นเรื่องราวความรักของรุ่นพี่รุ่นน้อง เพราะว่าตัวละครบนปกทั้งสองตัวแต่งตัวเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัยของญี่ปุ่น คนที่หน้าเข้มกว่าสูงกว่าคนที่หน้าหวานกว่า...
.
อืม ดูไปดูมาหน้าไอ้คนตัวสูงมันคล้ายๆ ไอ้คุณโบ๊ทเหมือนกันนะ ตาตี่ๆ เหมือนกันเลย ฮ่าๆๆๆ ส่วนอีกคนก็สูงพอๆ กับผมเลยนะ แต่ไม่เหมือนผมหรอก เพราะว่าผมไม่ได้หน้าหวานและตาแหววขนาดนั้นสักหน่อย... เอ๋... เฮือก!! นี่ผมกำลังจินตนาการอะไรอยู่เนี่ย!!! ไม่นะ!!! ไม่!!! สงสัยนี่จะเป็นผลมาจากการที่โดนไอ้ทีกับไอ้โจมันปั่นหัวมาแน่ๆ เพราะเมื่อเช้าพวกมันเพิ่งจะถามผมอยู่เลยว่าผมเป็นแฟนกับไอ้ลิงภูเขาหรือเปล่า... อืมมมม จะว่าไปผมเองก็อยากรู้นะว่าไอ้คำว่า “แฟน” กันเนี่ย ผู้ชายกับผู้ชายเขาเป็นกันยังไง... ทำไมคนอื่นถึงชอบมองว่าผมกับไอ้คุณโบ๊ทเป็นแฟนกัน ทั้งๆ ที่ผมว่าผมก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษต่อกันสักหน่อย ก็เหมือนๆ กับผมกับอ้ทีกับไอ้โจนั่นแหละน่า
.
ร่างเล็กแอบชำเลืองไปที่หนังสือการ์ตูนเล่มนั้น เขากำลังชั่งใจอยู่ว่าจะหยิบหรือไม่หยิบ... ซื้อไปอ่านให้รู้ดีไหม... ถึงจะมีความคิดว่าจะซื้อไปลองอ่านอยู่บ้าง แต่มือมันกลับไม่คิดจะเอื้อมไปหยิบเลยสักนิด อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าแขนหนักขึ้นมาซะงั้น... ต้าร์ยืนนิ่งอยู่สักพักก็ตัดใจแล้วเดินออกจากร้านมา...
แต่ไม่ใช่ว่าเขาเดินกลับไปหาโบ๊ทและโต้งเลยหรอกนะ มันเป็นความเคยชินไปแล้วละที่จะต้องเดินไปดูร้านการ์ตูนอีกร้านที่อยู่ถัดเข้าไปด้านในอีกสาม-สี่ล็อก... ซึ่งพอไปถึงก็ทำเช่นเดิมคือเดินสำรวจแผงหนังสือออกใหม่ที่อยู่หน้าร้าน เมื่อไม่มีการ์ตูนที่เขาอ่านออกใหม่ ก็เดินเข้าไปสำรวจด้านในร้าน... เดินวนไปวนมาอยู่สักครู่ก็ไปสะดุดเข้าที่แผงหนังสือ yaoi อีกจนได้... นั่นไงเรื่องที่พระเอกหน้าตาเหมือนไอ้เจ้าโบ๊ทอะ หยิบเลยสิ หยิบเลย... ร่างเล็กมองไปมองมาอยู่สักพักก็เดินวนเพื่อตัดสินใจอีกครั้ง
.
ฮึ่ยยยย เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย โดนผีไอ้โต้งเข้าสิงแล้วรึไง ถึงได้มายืนชั่งใจว่าจะซื้อการ์ตูน Y ดีไหม... อ๊ากกกกกกกก ก็ไม่ได้อยากอ่านหรอกนะ แค่อยากรู้ว่าผู้ชายเป็นแฟนกันแล้วเขาเป็นกันยังไงเท่านั้นเอง... แต่มันก็แปลกๆ อยู่นะ... แค่คิดว่าจะซื้อหนังสือแบบนั้นก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว วุ้ยยยยยยย.... เอาไงดีๆ... หรือว่าไม่ซื้อแล้วเอาไปถามโต้งดีนะ ไม่สิ โต้งมันไม่เคยมีแฟนผู้ชาย มันจะรู้ได้ไง แล้วถ้าเราไปถาม มีหวังไอ้โต้งได้เข้าใจผิดไปหมดแน่ๆ อ๊ากกกกกกกกก เอาไงดี!!
.
ร่างเล็กเดินวนอยู่อีกสักพักก็ตัดสินใจคว้าหนังสือเล่มนั้นแล้วพุ่งไปที่เค้าน์เตอร์ ก้มหน้าก้มตาจ่ายตังค์แล้วรีบเก็บหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็วก่อนจะจ้ำอ้าวออกจากร้านด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความอาย...
.
.
“ไปซะนานเลยนะเอ็ง” ร่างสูงที่ยืนรออยู่หน้าร้านเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นร่างเล็กเดินขึ้นบันไดเลื่อนมา ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเบาๆ ด้วยความที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินโดยไม่ได้ใส่ใจสิ่งรอบข้างสักเท่าไรนัก
“ไหนซื้อเรื่องอะไรมาบ้าง”
“เฮือก!! อะ.. เอ่อ... มะ... ไม่ได้ซื้ออะไรมา... ไม่มีอะไรออกใหม่” ร่างเล็กส่ายหน้ารัวแล้วจับกระเป๋าไว้แน่น อืมมมม จะให้ใครรู้ไม่ได้เป็นอันขาด รู้ถึงไหนอายถึงนั่น... ไอ้การ์ตูน Y เล่มแรกในชีวิตที่ชื่อว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
---------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
หลังจากที่ร่างเล็กกับร่างสูงนั่งมองเมนูมาได้สักพักก็ได้ฤกษ์เรียกพนักงานมารับออร์เดอร์เสียที...
กีต้าร์: พี่ครับ (//โบกไม้โบกมือเรียกพนักงาน)
พนักงาน: คะ?
กีต้าร์: สั่งอาหารครับ
พนักงาน: (//เดินมาพร้อมหยิบอุปกรณ์เตรียมรับออร์เดอร์) รับอะไรดีคะ
โบ๊ท: สั่งเลย เปี๊ยก
กีต้าร์: จัดไป... เอา... พิซซ่าหน้าฮาวายเอี้ยนหนานุ่มถาดกลาง
พนักงาน: ค่ะ (//คิดในใจว่า “โห มาแค่สองคน แต่สั่งถาดกลาง ผอมๆ กันแบบนี้จะกินหมดเหรอ”)
กีต้าร์: เอ่อ... ขอบชีสนะครับ
พนักงาน: ค่ะ
กีต้าร์: ลาซาญญ่าหมู
พนักงาน: ค่ะ
กีต้าร์: ผักโขมอบชีส
พนักงาน: ค่ะ
กีต้าร์: ปีกไก่บาร์บีคิว
พนักงาน: ค่ะ (//คิดในใจว่า “มากันแค่สองคน แค่พิซซ่าถาดกลางก็ไม่น่าจะกินหมดแล้วนะ ยังจะสั่งอะไรอีกเยอะแยะ”)
กีต้าร์: เบค่อนสไปซี่พาสต้า
พนักงาน: ค่ะ (//คิดในใจว่า “ยัง ยังจะสั่งอีก”)
กีต้าร์: อืม... แล้วก็... โบนเลสวิงส์
พนักงาน: ค่ะ (//คิดในใจว่า “เฮ้ย ยังจะสั่งกันอี๊กกกกก ผอมๆ กันแบบนี้กินแล้วเอาไปเก็บไว้ไหนละนั่น”)
กีต้าร์: เอิ่มมมมม... อิตาเลี่ยนชิสโรลก็น่าลอง... งั้นเอาอิตาเลี่ยนชีสโรลด้วยครับ
พนักงาน: เอ่อ... ค่ะ (//คิดในใจว่า “ห๊ะ ยังสั่งเพิ่มอีกเหรอ!”)
กีต้าร์: อืมมมมมม... ยังไม่มีผักๆ เลยอะ คุณโบ๊ท (//ก้มมองเมนูหารายการผัก)
โบ๊ท: พอก่อนก็ได้มั้งเปี๊ยก เดี๋ยวกินไม่หมดนะ
พนักงาน: ใช่ค่ะ นี่ก็สั่งไปเยอะแล้วนะน้อง นี่ก็ตั้งหลายอย่างแล้วนะ
กีต้าร์: โธ่พี่ จริงๆ แล้วผมกินหมดนะ แค่นี้จิ๊บๆ... แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ เดี๋ยวผมจะเก็บไว้ให้พี่หนึ่งคำ
พนักงาน: ห๊ะ? คำอะไรเหรอน้อง
กีต้าร์: คำว่า “รัก” ไงพี่ ฮิ๊ววววววว :give2:
พนักงาน: o22
โบ๊ท: :m30:
กีต้าร์: อ้อ... แล้วก็เอา สลัดทูน่าด้วยครับ
พนักงาน: :freeze: (//ยังอยู่ในอาการช็อกมุขเสี่ยว)
กีต้าร์: เอ่อ... พี่ครับ สลัดทูน่าด้วยนะครับ :o10:
---------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
กลายเป็นว่า "อู๋" คือตัวละครที่ถูกลืมไปซะงั้นเลย :m15: สงสัยต้องให้บทเยอะขึ้นหน่อยแล้วละ ดีไหม?
@iforgive เอาน่า ปล่อยให้เขาได้ตามไปสักหน่อยเหอะนะ เขายังมีเวลาอีกไม่มากนักหรอก วะฮ่าๆๆๆๆ (ใช้กันแบบนี้เลย แต่จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่นะ :laugh:)
@aoommy อะไรก็เกิดขึ้นได้นะครับ o18
@yeyong พวกนั้นเขาก็มีเป้าหมายของเขานะ ปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรมก็แล้วกัน (ว่าไปนั่น!! o17)
@imonkey mc ใช่ปะละ เริ่มเห็นอะไรแล้วใช่ปะละ :impress2:
@sakurai ตอนที่แล้วสั้นเหรอครับ ไม่นะ มันก็สั้นเหมือนตอนอื่นนะแหละ ไม่แปลกหรอก 5555 :laugh:
@JingJing สงสัยต้องมาลองดวลฝีมือเกมจุดกับไอ้เปี๊ยกสักหน่อยแล้ว ไอ้นั่นมันขั้นเทพเลยนะไม่ได้ขู่ :m19:
@malula อู๋คือเพื่อนของโต้งกับดรีมครับ บทน้อย เหมือนจะเคยพูดอยู่แค่ 2 ประโยคเองมั้ง โผล่มาช่วงกลางๆ เรื่องอะครับ (กลายเป็นบุคคลที่ถูกลืมซะงั้น สงสัยผมให้บทน้อยเกินไป :beat:)
@pim_onelove อู๋เป็นเพื่อนของดรีมกับโต้งครับ โผล่มากลางๆ เรื่องนะ สงสัยจะบทน้อยเกินไปเลยถูกลืมซะงั้น (แล้วเอ็งจะตอบซ้ำเพื่อ??? :z6:)
@- คราส - ถ้าผมตอบซ้ำอีกรอบจะมีใครมาโบกผมไหมเนี่ย :m29:
@princegolf ก็มีแค่สองคน ต้าร์-โบ๊ท นั่นแหละที่ยังไม่คิด คนอื่นเขาคิดกันหมด ทั้งในและนอกนิยายเนอะ :laugh3:
@KURATA โบ๊ทฝากมาท้าดวลเกมจุดอะ :m31:
@greensnake ประมาณว่าเพื่อนๆ ทุกคนคิดหมด เพียงแค่ว่าไม่มีใครเปิดประเด็นไง เลยไม่ได้พูดถึงกันสักเท่าไร ปล่อยผ่านมาตลอด แต่พอมีคนเปิดก็เลยมีคนตามกันเป็นขบวนเลย :m26:
@BeeRY ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ รับปริญญาแล้ว o13
@yunjae55 ไม่เรียกว่าตัดใจหรอกนะ แค่เหมือนกับมันไม่มีแรงส่งมากกว่า :m8:
@Whatever it is ยินดีต้อนรับครับ มาๆ กอดต้อนรับทีนึง ห้ามขัดขืนนะ :กอด1:
@TifaReira ตอนแรกก็อยากให้เป็นแบบนั้นแหละ แบบว่าพาหนีไปที่อื่น แต่มันจะใจร้ายกับโต้งเกินไปเลยยอมให้ตามมาสักหน่อยก็แล้วกัน o18
@chamin ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมจะไปแก้นะครับ :pig4:
@RGB.__ อย่าไปว่าโต้งเลย น่าสงสารออกนะ :m5:
@OoniceoO มาแล้วครับ :z10:
ขอบคุณทุกคนครับ +1 กันไปเช่นเคยนะครับ ไว้เจอกันครับ สำหรับคืนนี้ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับทุกคน :bye2:
:a12: :a12: :a12:
-
วันนี้ได้จิ้มเคอะ :z13:
ลองอ่านดู แล้วจะรู้ว่าชีวิตตัวเองนี่มันการ์ตูนวายชัดๆอ่ะกีต้าร์น้อย :m20:
อ่านกะคุณโบ๊ทนี่ยิ่งดีเข้าไปใหญ่เลย :laugh:
เดินทางปลอดภัยนะคะ FlapJack :กอด1:
-
ปูเสื่อจองที่ :z2:
====
โต้งคงเห็นคำตอบแล้วมั้ง ต้าร์ก็เริ่มคิดแล้ว
ส่วนการ์ตูน ต้าร์เอามาแบ่งเค้าอ่านมั่งน้าา
-
คนเราก็ชอบคิดเข้าข้างตัวเองเนอะ เหอะๆ มันคงมีฟามสุขดีกว่ายอมรับความจริงหรือไงหว่า
-
คิดได้ซะทีเถอะคุณโต้ง อิชั้นเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะยะ
-
ท่าทางโต้งจะยกธงขาวซะแล้วแหะ
ยังสะกิดต้าร์ได้ไม่เท่าไหร่เลย(แอบซาดิสต์)
จริงๆที่ความสัมพันธ์มันไม่ค่อยคืบหน้านี่ หลักๆเพราะต้าร์เลยนะ ก็มันเล่นเกรียนเหลือเกิน
(แม่ยกคุณโบ๊ทมาเอง :m11:)
-
:z10: :z10: :z10:
-
โอ้ มีกอดต้อยรับด้วย ขัดขืนๆ 555
มะไหร่เค้าจะลงเอยกันเนี่ย ลุ้นเหนื่อย 555
-
อั๊ยย่ะ!!! พี่โบ๊ทโหดอ่ะ ตอนถามว่าชอบต้าร์รึป่าว แม่งขึ้นกูมึง 5555++
คนแถวนี้เค้ารู้กันหมดแว๊ววววว ว่าเอ็งหึง อิธ่อ!!!
พี่รู้ว่าน้องโต้งก็รู้ แต่ยังพยายามหลอกตัวเองอยู่เบาๆ จนกว่าจะได้ยินจากปากชิมิ
น้องต้าร์คะ ไปศึกษาการ์ตูนเล่มนั้นเลยนะคะ แล้วจะรู้ว่าไอ้ที่แกกะพี่โบ๊ทเป็นอยู่เนี่ย
เค้าเรียกว่าอะไร!!!
-
โต้งจีบก็ไม่เป็น แอบรักข้างเดียวไปเรื่อย ๆ ก็แล้วกัน
ขำต้าร์กล้า ๆ กลัว ๆ กับการ์ตูนวายเล่มแรก
-
น้องต้าร์คะ มายืมการ์ตูนที่บ้านพี่ม่ะ หรือจะเอาแบบนิยาย หรือเอาฟิคชั่นดี บ้านพี่มีครบทุกแนวเลยนะ
เอาไปศึกษาให้ถึงแก่น แล้วน้องจะได้รู้เหมือนที่คนอ่านทุกคนรู้ว่า น้องอ่ะชอบคุณโบ๊ทเข้าแล้ว...รู้ตัวซักที :m31:
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย ลุ้นจนตัวเกร็งไปหมดแล้วเนี่ยยยยยยยย :z3:
-
ร่วมด้วยช่วยดัน :z10: :z10:
ต้าร์น้อยกำลังจะค้นพบตัวเองหรอ 555
คุณโบ๊ทหวงไอ้เปี๊ยกอ่ะ กิ้ว กิ้ว :m12:
ส่วนโต้ง..ก็บอกแล้วให้เปลี่ยนใจมาชอบไอ้เปี๊ยก มันน่ารักน่าหยิกจะตาย :man1: (หลบทีนคุณโบ๊ท)
โบนัส..ไม่ต้องรีบ แต่รออยู่นะจ๊ะ o18
(อ่ะล้อเล่ง พักผ่อน หายเหนื่อยค่อยมาต่อก็ได้จ้า)
-
ไอ้การ์ตูนวายเรื่องนั้นมันขายที่ร้านไหนอ่ะ
-
แวะมาอัพโบนัส :m9:
-
:t3: :t3: :t3:
-
มุกเสี่ยวใช้ได้เหมือนกันนะต้าร์ 5555
-
หึ หึ "ชาย-ฉะ-กัน" เมื่อไหร่จะถึงทีต้าร์บ้างหล่ะรออยู่น้าาาาา
ได้การ์ตูนไปเป็นกรณีศึกษาแล้วนี่ กร๊ากกกกกกก
-
ไม่ได้มาเม้นซะนาน (กลับไปอยุ่บ้านนอกมา)
มาเจอมุกเสี่ยวของเจ้าตาร์ถึงกับ :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
กอดคุณแจ๊คเน้ออ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กลับมาพร้อมกับการแจกมุขของต้าร์ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :m20:
ไอ้น้องต้าร์มันก็ช่างกล้าเล่นเน้อ เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวจะโดนจัดหนักจากคัมภีร์ "ชายฉะกัน" :oo1:
-
555 ต่างคนต่างก็คิดกันไปคนละแบบ แต่ดีนะ
ได้เห็นมุมมองของแต่ละคนในเวลาเดียวกัน
แต่โบ๊ทเคลียร์แล้วนะ โต้งเค้าไม่ได้จีบเจ้าเปี๊ยก
แต่เค้าชอบใคร...อันนี้ไม่รู้ :z2:
ฮาสุดเห็นจะเป็นต้าร์ กับหนังสือปริศนาเล่มนั้น
นี่แหละน้าาา วัยกำลังอยากรู้อยากเห็น :m20:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ยาวววววมาก
บวกเป็ดให้ค่ะ :กอด1:
-
ได้การ์ตูนมาศึกษาด้วย :o8:
-
ว่าด้วยเรื่องโบนัส... ไอ้เปี๊ยกมีหลุมดำเป็นของตัวเอง :pandalaugh:
ชักสงสารคุณโบ๊ทจะเลี้ยงไหวมั๊ยเนี่ย กินยังกะยัดทะนานแบบนี้ :undecided:
-
555 เปี๊ยกนี่ชอบปล่อยมุขตลอดๆ
-
ถ้าเราเป็นพนักงานคงจะเอ๋อไปสักพัก ช่างกล้าเล่นนะคุณเปี๊ยก
ตอนซื้อ Y ฮาดี:m20: อย่าให้คุณโบ๊ทรู้เชียวนะ ไม่งั้นโดนแน่
-
เชื่อเขาละ ยัดไปได้ทั้งหมดสามารถจริงๆ
หรือเพราะว่า .. โบ๊ท(จะ)เลี้ยงกันเเน่ เลยจัดเต็มเลยยยย 555555
-
ขอโทษที่หายไปนาน :impress3:
เพิ่งสอบเสร็จ เลยมารีบตามอ่าน คุณโบ๊ท กะเปี๊ยกต้าร์
-
อั๊ยยะ ๆ รู้ใจกันซักทีเถ๊อะ ๆ ๆ คนอ่านจะหัวใจวายแล้ว ว >,< ป.ล อยากกินเยอะ ๆ แบบตาร์แล้วไม่อ้วนบ้างอ่า า
-
4 ตอนรวด เมื่อไหร่คู่นี้จะลงเอยซักที เพื่อนๆ&ผู้ชมลุ้นจนเหย ี่ยวเหนียวแล้วเนี่ย
ต้าร์ๆเรื่องไรอ่ะ อ่านด้วยๆ
-
เม้นท์เพิ่มตอนโบนัส
กีต้าร์น้อย ในท้องมีพยาธิกี่แสนล้านตัวคะ กินเข้าไปได้ยังไงเยอะขนาดนี้ o22
สมควรแล้วที่พนักงานเค้าจะช็อก แต่ความเกรียนน่าจะทำให้เค้าช็อกมากกว่าอีกนะ :laugh:
เกรียนได้ 24 hrs จริงๆเลย o13
-
เย้ อ่านตามทันแล้ว สนุกมากกกก ฮามากกกก เกรียนมากกกกก :m20:
นี่มันนิยาย หรือ เรือ กันเนี่ย "เข้าท่า" เชียว กร๊ากกกกกกกกกก โดนตบเกรียน :z6:
ปล.แรกๆ เหมือนจะเห็นว่าต้าร์แทนตัวเองว่าต้าร์ แต่หลังๆ ทำไมชอบแทนตัวเองว่าผมอะ อยากให้แทนตัวเองว่าต้าร์มากกว่า น่ารักดี อิ อิ
-
ต้าร์หายไปศึกษากระบวนท่าในหนังสืออยู่ใช่ม่ะ หายเงียบไปเลย กร๊ากกกกกกกกก :m20: :m20: :m20:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ
ชอบโบ้ท-ตาร์ กับคู่หูรัก-ยม ^^
-
LOVE HIGH STORY – 31 – A Heart (That's Already Stolen) | หนึ่งใจ (ที่มีคนคว้าไปก่อนแล้ว)
ร่างสูง ร่างเล็ก และร่างโปร่ง เดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าหลังจากที่ยัดพิซซ่าและผองเพื่อน(?)ลงกระเพาะกันจนแน่น... ร่างเล็กเดินนำหน้า ปล่อยให้เพื่อนและรุ่นพี่คนสนิทเดินคุยกันไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็ไม่วายแอบฟังด้วยความที่ห้ามตัวเองไม่ให้สอดรู้สอดเห็นว่าโต้งชวนโบ๊ทคุยเรื่องอะไรยังไงบ้างเสียไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เดินหูผึ่งไปเปล่าๆ หรอกนะ ตาก็ช่วยสอดส่องหาของที่เหมาะสมจะเป็นของขวัญสำหรับพี่ชายของนายโบ๊ทเขาไปด้วย... อืมมมมม เหมือนจะทำตัวเป็นประโยชน์... แต่ จริงๆ แล้วไอ้เปี๊ยกมันก็ดูของไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ ส่วนช่วยไอ้เจ้าโบ๊ทดูของเนี่ยมันเป็นแค่ผลพลอยได้!
เดินไปเดินมาไอ้เจ้าต้าร์ก็เริ่มออกนอกลู่นอกทาง แวะดูของบ้าง แวะแจกยิ้มให้พนักงานขายบ้าง แต่ที่หนักหน่อยก็ดันไปจ้องไหล่ขาวๆ ของแฟนชาวบ้านเขาชนิดไม่วางตา เกือบจะได้ตาเขียวตาปูดกลับบ้านโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวแล้วไหมละ... จนไอ้เจ้าโบ๊ทอดไม่ได้ ต้องจัดโบกไปซะเต็มมือแถมลากตัวมาล็อคคอไม่ให้เถลไถลไปเกรียนใส่ใครเขาได้อีก ทำเอาร่างเล็กร้องโอดโอยอยู่กลางห้าง ส่วนเจ้าโต้งก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้กับท่าทางของคนทั้งสอง ไม่รู้ว่าจะสงสารเพื่อนหรือจะขำดี... อืมมม คงต้องสงสารแหละ เพราะว่าท่าทางแบบนี้คงจะขำไม่ออกสักเท่าไรนัก...
“นี่ สรุปว่านึกออกรึยังว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญพี่คุณเนี่ย” ร่างเล็กถามขึ้นในขณะที่พยายามจะแกะแขนของร่างสูงออกจากคอ
“ยัง” โบ๊ทตอบเสียงเรียบ
“เรื่องเยอะจริง วุ้วววว... แนะนำไปตั้งหลายอย่างแล้ว แต่ก็ไม่เอาสักอย่าง เหนื่อยแล้วนะ”
“เหอะ... มาทำบอกว่า [แนะนำไปตั้งหลายอย่างแล้ว] แต่ดูที่เอ็งแนะนำมาแต่ละอย่างนะ... เกงในจีสตริง... หนังสือการ์ตูนยกเซ็ท... ชุดครีมและน้ำมันสปาเท้า... ชุดเครื่องนอน... หมอน I Love You... วุ้ยยยยยย เป็นประโยชน์สุดๆ!!”
“หึ! พูดอย่างกับว่าตัวเองมีไอเดียที่ดีกว่าอย่างนั้นแหละ”
“แน่นอน!!”
“อะไร”
“อืมมมม... รองเท้าหนังเท่ๆ สักคู่”
“รู้ไซส์เท้า?”
“42... มั้ง” ตอนแรกก็ตอบฉะฉานดีหรอกนะ แต่ไอ้ท่าทางครุ่นคิดไม่แน่ใจนั่นหมายความว่าไงวะไอ้โบ๊ท!
“อิธ่อ!!”
“เอ่อ... อย่าเพิ่งทะเลาะกันนนนน” โต้งเห็นท่าทางของทั้งสองคนแล้วก็เชื่อว่าถ้าไม่ตัดบทคงจะเถียงกันอีกยาว เผลอๆ จะได้กลับบ้านมือเปล่าก็เพราะความประสาทแด๊กส์ของทั้งสองคนนี้
“หรือมึงมีไอเดียมาเสนอ ห๊ะ ไอ้โต้ง” โบ๊ทหันมาจ้องโต้งแววตากดดัน
“เอ่อ... พี่ชายของพี่โบ๊ทชอบน้ำหอมไหมละครับ”
“อืมมมมม... ก็น่าสนนะ” ร่างสูงเลิกจ้องรุ่นน้องร่างโปร่งแล้วทำท่าครุ่นคิด
“แต่เขาไม่ให้ซื้อน้ำหอมให้กันนะ” ร่างเล็กกล่าวแทรกขึ้น
“ทำไมอะ” โต้งถาม
“เขาว่ากันว่ามันเหมือนเป็นการแช่งให้เสียชีวิต”
“เสีย-ชี-วิต เลยเหรอ” ร่างสูงทำเสียงล้อเลียนร่างเล็กที่ใช้คำพูดแปร่งหู
“เออ! คุณโบ๊ทอยากได้สักขวดไหมละ จะลงทุนซื้อให้เดี๋ยวนี้เลย!”
“ไอ้เปี๊ยก!!”
“เอ่อ... หยุด!!!” และเป็นอีกครั้งที่โต้งต้องเข้าห้ามทัพ... เขาชักจะเหนื่อยใจกับความอะไรสักอย่างของคนคู่นี้แล้วละ อยู่ด้วยก็สนุกดีอะนะ แต่ทำไมนะ ถึงได้รู้สึกเหมือนเป็นคนนอกอยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้
.
.
ไม่รู้ว่าจงใจกวนประสาทร่างเล็กหรือเปล่าที่ร่างสูงตัดสินใจเชื่อตามคำเสนอของโต้ง... ว่าแล้วโบ๊ทก็ออกเดินนำมุ่งหน้าไปหาซื้อน้ำหอมดีๆ สักขวดเป็นของขวัญวันเกิดให้พี่ชาย... ตอนแรกไอ้เจ้าต้าร์ก็ยืนขาแข็งหน้าบูดด้วยความขัดใจที่ห้ามแล้วไม่ฟัง แต่ก็โดนแขนแกร่งของร่างสูงมากอดคอแล้วลากออกเดินไปโซนน้ำหอมด้วยกันจนได้... ดูทำหน้าเข้า ถ้าดิ้นได้คงลงไปดิ้นกระแด่วๆ อยู่บนพื้นแล้วมั้งนั่น
.
.
ที่โซนน้ำหอม...
.
.
ร่างเล็กยืนหน้าเซ็งอยู่หน้าโซนน้ำหอม ปล่อยให้ร่างสูงกับร่างโปร่งเดินกระหนุงกระหนิง(?)เลือกน้ำหอมกันไปสองต่อสอง... ชายทั้งสองดูท่าทางจะมีความสุขกันดี แต่สุขกันคนละเหตุผลนะ...
โต้งสุขใจที่ได้เดินเลือกของกับคนที่เขาปลื้ม ได้ช่วยออกความเห็น ได้ช่วยหยิบช่วยจับ และดีใจที่โบ๊ทเป็นฝ่ายหันมาคุยกับเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะเขากำลังช่วยเลือกของขวัญก็ตาม เพราะว่าปกติแล้วคงไม่มีทางที่โบ๊ทจะหันมาเป็นฝ่ายพูดคุยและยิ้มแย้มให้เขาขนาดนี้อย่างแน่นอน
ส่วนโบ๊ท... ถ้าจะพูดให้ถูก ต้องบอกว่าเขากำลัง “สนุก” อยู่ต่างหาก ไม่ใช่แค่สุขธรรมดาๆ นะ... จะเพราะอะไรละ ก็เห็นๆ อยู่ว่าไอ้เปี๊ยกมันยืนหน้าบูดเป็นตูดตัวอะไรสักอย่างอยู่นั่นนะ... หึหึ เห็นร่างเล็กขัดอกขัดใจแบบนี้มันสนุกจริงๆ แอบหันแอบเหล่ไปมองทีไรก็อดขำไม่ได้ทุกที สนุกจนเผลอยิ้มจนไม่ยอมหุบอยู่เนี่ย... ว่าแล้วก็ขอหันกลับไปดูสีหน้าตลกๆ ของเปี๊ยกแสบอีกสักรอบ... แต่...
อ้าว ไอ้เปี๊ยกหายไปไหน?
.
.
ร่างสูงกวาดสายตามองอยู่สักพักก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของรุ่นน้องคนสนิท... หายไปป่วนอะไรใครเขาอีกละนั่น???
“หาอะไรเหรอพี่” ร่างโปร่งออกปากถามเมื่อเห็นว่าโบ๊ทเงียบไปและชะเง้อมองหาอะไรสักอย่างมาได้สักพัก
“ไอ้เปี๊ยก... มันหายไปไหน?” โบ๊ทกล่าวทั้งๆ ที่ยังชะเง้อมองหาคนที่หายไปอยู่
“อืมมมมม ไปเข้าห้องน้ำมั้งพี่”
“อืมๆ... ไอ้นี่ท่าทางจะท่อรั่ว... เอ๊ะ.. อะ นั่นไง” และแล้วในขณะที่โบ๊ทคิดว่าจะเลิกมองหา หางตาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างเล็กที่ยืนคุยกับใครสักคนอยู่ที่ลานกิจกรรมหน้าโซนเครื่องสำอางค์
“เดี๋ยวมานะโต้ง มึงก็ดูๆ ไว้เลยก็ได้ เดี๋ยวพี่กลับมาเลือก”
“ได้พี่...”
ว่าแล้วโบ๊ทก็ล็อคเป้าไปที่รุ่นน้องร่างเล็กที่ยืนคุยกับชายแปลกหน้าอย่างออกรสอยู่หน้าบูธกิจกรรมอะไรสักอย่าง ก่อนจะมุ่งหน้าไปตามเป้าที่ล็อคไว้ทันที... เมื่อไปถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งนั้น สวมแขนเข้ากอดคอรุ่นน้องร่างเล็กโดยทันทีแล้วตามด้วยสายตาที่กวาดแสกนไปทั่วร่างของชายแปลกหน้าที่ดูแล้วก็พอจะรู้ว่าเป็นพนักงานของบริษัทอะไรสักอย่างที่มาออกบูธอยู่ตรงนี้... อืมมมม ดูๆ แล้วเหมือนจะเป็นสถาบันสอนภาษาละมั้ง
ร่างเล็กที่ก่อนหน้านี้ยิ้มแย้มแจ่มใสพูดคุยกับชายแปลกหน้าคนนี้อย่างสนุกปาก ตอนนี้กลับหุบยิ้มแล้วขมวดคิ้วเงยขึ้นมองรุ่นพี่คนสนิทที่จู่ๆ ก็โผล่มายืนหน้านิ่งกอดคออยู่ข้างๆ ซะงั้น... หนีมาแล้วยังจะตามมาอีกนะ
“เลือกได้แล้ว?” ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้น
“ยัง” ร่างสูงตอบหน้าตาย
“อ้าว ไปเลือกดิ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย ค่ำแล้วนะ”
“เอ็งก็ไปช่วยเลือกดิ จะได้ไวๆ”
“ให้โต้งช่วยดิ”
“เอ่อ... น้องต้าร์ งั้นเดี๋ยวพี่ไปเทคแคร์ลูกค้าคนอื่นๆ ก่อนนะ... ถ้าสนใจยังไงก็โทรมานะ เบอร์ที่อยู่ในโบรชัวร์นั่นเลย บอกว่าติดต่อพี่อิทนะครับ” พนักงานคนนั้นเห็นว่าร่างเล็กมีเพื่อนมาก็เลยกล่าวแทรกขึ้นและขอตัวไปคุยกับลูกค้าคนอื่นๆ ที่เดินมาดูบูธของเขา
“ครับ ยังไงไว้จะโทรไปนะพี่...”
“ได้ครับ” พนักงานชายกล่าวพร้อมรอยยิ้มอุ่นก่อนจะหันหลังเดินจากไป แต่...
“เดี๋ยว พี่อิท”
“ครับ?”
“ถ้าผมโทรไป อย่าลืมส่วนลดที่พี่บอกผมด้วยละ”
“ฮ่าๆๆๆ ได้เลยสำหรับน้องต้าร์ เดี๋ยวพี่ให้พิเศษเลย”
“ห้ามโกหกนะพี่”
“ไม่โกหกหรอกครับ”
ยังไม่ทันที่ต้าร์จะได้พูดอะไรต่อ แขนของร่างสูงก็ลากคอร่างเล็กให้เดินตามมาเสียก่อน ไม่มีบอกมีกล่าวอะไรล่วงหน้า ทำเอาร่างเล็กร้องดัง “แอ๊ก” ออกมาตอนที่โดนลากซะตัวโยน
“เฮ้ยยยย ไปไหนเนี่ย” ร่างเล็กออกปากถามทั้งๆ ที่ยังโดนลากเดินอยู่อย่างนั้น
“ยังจะถามอีก... ก็ไหนว่าให้รีบเลือกจะได้รีบกลับบ้านไง... มัวแต่ยืนคุยอยู่นั่นอะ แล้ววันนี้จะได้ซื้อไหมของขวัญเนี่ย”
“เกี่ยวกัน?”
“อืม”
“เอ้า ก็ให้โต้งช่วยเลือกดิ มีความเห็นตรงกันไม่ใช่เหรอว่าจะซื้อน้ำหอมอะ”
“เอ็งมาช่วยอีกคนจะได้เลือกไวๆ ไง”
“โธ่... เว้ย!!!”
เมื่อเดินไปถึงโซนน้ำหอม ร่างเล็กก็สะบัดแขนแกร่งออกจากไหล่แล้วปล่อยให้ร่างสูงเดินไปหาโต้งที่ยืนดูน้ำหอมอยู่ในโซนเพียงลำพัง โบ๊ทหันกลับมามองร่างเล็กแล้วพยักหน้าเป็นเชิงเรียกให้เดินไปด้วยกัน แต่ร่างเล็กกลับยืนกอดอกแล้วเมินเขาซะงั้น... ทำเอาร่างสูงนึกขำกับท่าทางของรุ่นน้องคนสนิทอยู่ในใจก่อนจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“มีอันไหนน่าสนใจบ้าง” มาถึงก็ถามรุ่นน้องร่างโปร่งเลยทันที
“ก็มีของ Davidoff ขวดนี้ กลิ่นมันคลาสสิคดีนะพี่” ว่าแล้วก็ยื่นกระดาษทดลองกลิ่นให้รุ่นพี่ที่เขาแอบปลื้ม
“อืมมมม... พี่ว่ามันแก่ไปนิดวะ”
“งั้นลองอันนี้ไหมพี่ รุ่นใหม่ของ Burberry”
“เออ ขวดสวยดีวะ” อันที่จริง ขวดมันไม่ได้แปลกหรือโดดเด่นอะไรนักหรอก มันพิเศษตรงที่ผ้าหุ้มขวดที่เป็นลายตารางซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของยี่ห้อนี้
“เป็นไงพี่”
“เออ หอมดี”
“ลองดมอันนี้ไหมพี่” กล่าวพลางยื่นกระดาษทดลองกลิ่นให้
“ของอะไรอะ”
“ของ dVb พี่”
“ดีวีบี?”
“ครับ เป็นยี่ห้อของ David & Victoria Beckham ไงพี่... อันนี้เป็น for men”
“อ้อ เคยได้ยินเหมือนกัน แต่ไม่ยักกะรู้ว่ามีขายในไทยด้วย”
“เพิ่งเข้ามาได้ไม่นานเท่าไรหรอกพี่ ผมเคยเห็นที่พารากอน”
“อืม หอมดีวะ กลิ่นแปลกดี”
“จะดูอันอื่นอีกไหมพี่”
“อืมมมมมมม ของ cK ก็ธรรมดาไปเนอะ... Gucci ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ”
“cK ก็มี cK One อะพี่ที่หอม”
“อันนั้นก็ธรรมดาไปวะ”
“งั้นก็มีประมาณนี้แหละพี่ อย่างอื่นก็ลองกันหมดแล้ว”
“อืมมมม... ให้ไอ้เปี๊ยกมาช่วยเลือกดีกว่า” ว่าแล้วก็หันไปเรียกรุ่นน้องร่างเล็กที่ยืนเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือเป็นการฆ่าเวลาอยู่หน้าโซนน้ำหอม... ส่วนต้าร์พอโดนเรียกก็ตีหน้านิ่งเงยหน้าขึ้นมามอง ขอกวนตีนสักนิด... ร่างสูงเรียกแล้วเรียกอีกก็ยังตีหน้านิ่งยืนมองเฉยๆ ไม่ยอมขยับตามคำเรียกสักที จนร่างสูงทำท่าพับแขนเสื้อแล้วก้าวเดินตรงมาหาด้วยสีหน้าอำมหิตนั่นแหละ ถึงจะเลิกตีหน้านิ่งแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานแล้วเดินมาตามคำเรียกแต่โดยดี...
เมื่อร่างเล็กเดินมาใกล้ระยะฝ่ามือ ร่างสูงก็ง่างมือเตรียมโบกกบาลด้วยความหมั่นไส้... แต่ด้วยความมากประสบการณ์ของร่างเล็กที่คุ้นเคยกับฝ่ามือนั้นดี จึงทำให้รู้จังหวะ... ว่าแล้วก็ถอยหลังไปครึ่งก้าวแล้วเอนตัวให้พ้นระยะฝ่ามือก่อนจะชูนิ้วขึ้นมาเป็นเชิงบอกว่า “อะๆ อย่าทำ อย่าทำ”... ร่างสูงเห็นก็นึกขำอยู่ในใจก่อนจะละมือแล้วหันหลังกลับไปหยิบน้ำขวดน้ำหอมจากมือของโต้งมาฉีดใส่ข้อมือซ้ายของตัวเองแล้วยื่นมาจ่อจมูกรุ่นน้องร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
“หือ?” ต้าร์ทำหน้างงเมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็ยื่นข้อมือมาจ่อจมูก
“ดมดิ หอมป่าว”
“บ้ารึไง ใครจะดมกั.... อึ้ย!” ยังไม่ทันได้ปฏิเสธจบประโยคดีก็โดนร่างสูงเอาข้อมือซ้ายอุดจมูกซะเต็มรัก(?)แถมยังใช้มือขวามาจับหัวไว้ไม่ให้ดิ้นหนีอีกต่างหาก
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ หอมป่าว”
“แหวะ!” ร่างเล็กเบ้ปากพลางเอาแขนเสื้อถูจมูกราวกับว่ากลิ่นมันจะติดทนนานไปสามวันแปดวันอย่างนั้นแหละ
“หึ! ดี!... งั้นเอาขวดนี้แหละ” ว่าแล้วก็ยิ้มกวนประสาทให้รุ่นน้องร่างเล็กก่อนจะเดินอย่างอารมณ์ดีไปหาพนักงานที่ยืนรออยู่ไม่ไกล... เอิ่มมมม ว่าแต่... นี่ตกลงว่าเลือกของให้พี่ชายโดยใช้อะไรคิดวะเนี่ย ห๊ะ???
.
.
โบ๊ทจ่ายเงินแล้วเดินกลับมาหารุ่นน้องทั้งสองคนที่ยืนรออยู่หน้าโซนน้ำหอม แต่ก่อนที่จะเดินมาถึงก็แอบฉีดน้ำหอมอีกสองสามขวดลงบนข้อมือซ้ายข้างเดิมแล้วเดินมาล็อคคอร่างเล็กที่ยืนหันหลังไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะใช้ข้อมือซ้ายอุดจมูกร่างเล็กให้สูดกลิ่นน้ำหอมหลายยี่ห้อที่ผสมปนเปกันจนฉุนกึก... นึกออกกันไหมว่าแล้วไอ้เปี๊ยกจะมีปฏิกริยาอย่างไร?... หึ!! ก็ดิ้นพราดๆ แถมโวยวายไปตามอรรถภาพทั้งๆ ที่โดนล็อคคออยู่อย่างนั้นแหละ... ที่น่าหวาดเสียวก็ตรงที่เกรงว่าแขนและขาของต้าร์จะเหวี่ยงไปปัดไปเตะดิสเพลและสินค้าตัวอย่างที่อยู่รอบๆ นั้นจนล้มจนหล่นลงมาแตกกระจายระเนระนาด แต่ก็แค่ได้หวาดเสียวพอให้ได้ใจหายใจคว่ำไปงั้นแหละ เพราะว่าแขนและขาของไอ้เจ้าต้าร์มันยาวไม่พอจะไปเหวี่ยงโดนอะไรทั้งนั้น... ฟุ่ววววว!!
.
.
.
ร่างสูงลากคอร่างเล็กเดินนำไปแล้ว ปล่อยให้โต้งเดินตามมาข้างหลัง... เดินตามด้วยแววตาที่หลุบต่ำเมื่อเห็นว่าภาพตรงหน้ามันเป็นอันตรายต่อความรู้สึกข้างในเสียเหลือเกิน... แต่ก็นับว่าเก่งและอึดมากเลยนะที่อยู่กับคู่นี้มาได้ตลอดทั้งค่ำโดยที่ไม่หัวใจล้มเหลวไปเสียก่อนนะนายโต้ง
“เอ่อ... งั้น ผมขอตัวกลับเลยดีกว่า” เมื่อได้ยินเสียงร่างโปร่งดังลอยมาจากข้างหลัง โบ๊ทก็หยุดเดินแล้วปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้โต้ง
“เออ ยังไงก็ขอบใจมากที่มาช่วยเลือกของขวัญนะเว้ย”
“ไม่เป็นไรครับพี่”
“กลับดีๆ นะโต้ง” ต้าร์กล่าวไปก็จัดคอเสื้อยับๆ ของตัวเองไป แต่ก็ไม่พลาดที่จะหันมายิ้มแห้งๆ ให้โต้ง
.
.
ไม่รู้ว่าจะมีใครสังเกตุไหมว่าบนใบหน้าหล่อๆ ของโต้งเนี่ย นอกจากจะมีรอยยิ้มอุ่นบางประดับอยู่แล้ว ยังมีตาหม่นๆ คู่นั้นอยู่ด้วย...
.
.
เมื่อแยกกัน ต้าร์และโบ๊ทก็เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย... ร่างสูงเดินกอดคอรุ่นน้องคนสนิทแวะร้านนั้นดูร้านนี้ ไม่มีท่าทีว่าจะกลับง่ายๆ ทั้งๆ ที่ซื้อของได้ตามที่ต้องการแล้ว จนกระทั่งร่างเล็กมองดูนาฬิกาจึงรู้ว่าตอนนี้มันทุ่มนิดๆ แล้ว เลยนึกสงสัยว่าเมื่อไรจะได้กลับกันสักที พอถามร่างสูงก็ได้คำตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “เดินเล่นกันก่อนดิ รีบกลับไปทำไม บ้านเราใกล้แค่นี้เอง”... เจอคำตอบแบบนี้เข้าไปทำเอาร่างเล็กสงสัยอยู่ในใจว่า “เดินมาตั้งนานยังไม่พอรึไงวะ” แต่ก็ได้บ่นอยู่ในใจนั่นแหละ ส่วนขาก็ทำหน้าที่เดินตามร่างสูงไปแบบนั้น... อืมมมม อันที่จริงเขาก็ไม่ได้รู้สึกเมื่อยหรอกนะ แค่เริ่มอึดอัดที่ใครๆ ก็มองมาที่พวกเขาด้วยสายตาแปลกๆ กันทั้งนั้น จนเกิดคำถามในใจว่า “มองอะไรกันนักหนาวะ”...
เอิ่มมมม คืออยากจะบอกไอ้เจ้าต้าร์นี่เหลือเกินว่า... เอ็งลองคิดดูดีๆ นะไอ้เปี๊ยกหากเอ็งเดินไปเห็นผู้ชายหน้าตาดี(?)สองคนเดินกอดคอกันแถมตัวติดกันขนาดนี้ เอ็งจะไม่มองบ้างเลยเหรอ!! ดูสิไอ้เจ้าโบ๊ทยังเดินลอยหน้าลอยตาไม่สนใจใคร แล้วเอ็งจะแคร์สังคมอะไรนักหนา หือ???... เดินๆ ไปเหอะน่า ฮ่วย!
.
.
ทางด้านร่างโปร่ง ที่เดินคอตกกลับไปเพียงลำพัง...
.
.
ผ่านไปอีกวัน... หากถามว่าผมรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่พบเจอในวันนี้ ผมคงต้องยอมรับว่ามันมีความรู้สึกหลายๆ อย่างผสมปนเปกันอยู่ในอก... สุขไหม? ก็สุขนะ แต่ก็ปนกับทุกข์นั่นแหละครับ... มันมีหลายโมเม้นท์นะครับที่ทำให้ผมยิ้มได้ ต้องขอบคุณต้าร์นะที่เขาเปิดโอกาสให้ผมอยู่หลายครั้ง ผมเลยได้พูดคุยและเดินคู่ไปกับพี่โบ๊ทเขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ทำให้ผมกับพี่โบ๊ทเข้าใกล้ “ความเป็นไปได้” มากขึ้นเลยสักนิดก็ตาม
เพราะอะไรนะเหรอครับ... ผมยังกล้าไม่พอที่จะรุกอย่างเต็มที่ก็ส่วนหนึ่ง แต่เอาเป็นว่าผมพอจะเข้าใจบ้างแล้วละครับว่าอะไรเป็นอะไร ต่อให้ผมใจกล้าหน้าด้านเดินหน้าจีบพี่โบ๊ทแต่ก็คงต้องเจอกำแพงสูงที่เขียนคำว่า “ไอ้เปี๊ยก” ไว้เต็มกำแพงกันไว้อยู่ดี... ท่าทางสิ่งที่ผมสงสัยและเป็นกังวลมาตลอดจะเป็นจริงเข้าแล้วซะละครับ... ต่อให้ใครหน้าไหน ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ก็ไม่อาจคว้าหัวใจที่โดนคว้าไปก่อนแล้วได้หรอกครับ
ผมเชื่อว่าผมไม่ได้คิดเองเออเองนะครับ คำตอบของข้อสงสัยของผมมันอยู่ในแววตาและท่าทางของพี่โบ๊ทที่มีต่อต้าร์อย่างชัดเจน... นี่แหละนะที่เขาว่ากันว่า “มีมูล” ไม่งั้นเพื่อนๆ ของพวกเขาคงไม่แซวกันสนุกปากแบบนี้กันหรอกครับ... ผมเองก็เซ่อที่เผลอคิดไปว่าเป็นแค่การแซวกันขำๆ แต่พอนานๆ เข้าก็ถึงได้เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร และทำไมถึงได้แซวกัน
ปัญหามันอยู่ที่ว่า... พี่โบ๊ทรู้ตัวแล้วหรือยังว่าตัวเองไม่เหลือใจให้ใครแล้ว... และต้าร์รู้ตัวหรือเปล่าว่าในมือมีหัวใจของใครอยู่... ผมว่าคำตอบมันคงขึ้นอยู่กับเวลาและพรหมลิขิตแล้วละครับ... ว่าแต่... แล้วเวลาและพรหมลิขิตของผมละ?
.
.
อืมมมมม... บางทีเราก็ต้อง “พยายาม” ยื่นมือเข้าไปเพื่อควบคุมและจัดการกับ “เวลา” และ “พรหมลิขิต” ของตัวเองบ้างนะโต้ง...
.
.
ส่วนต้าร์และโบ๊ท... พวกเขาเดินเล่นกันจนแทบจะทั่วทุกตารางนิ้วของห้าง (แม้แต่โซนชุดชั้นในสตรีพวกมันก็ไม่เว้น!)... จนร่างเล็กเริ่มเมื่อยจึงเอ่ยปากชวนร่างสูงกลับคอนโดฯ... อ้อ เปล่า ไม่ใช่เมื่อยขาหรอกนะ แต่เมื่อยไหล่ต่างหากละ ก็แหม เดินแบกแขนของร่างสูงมาตั้งเป็นชั่วโมงๆ จะไม่เมื่อยก็บ้าแล้ว พอมีท่าทีว่าจะเอาแขนร่างสูงออกจากไหล่ ร่างสูงก็ยิ่งกอดคอแน่นราวกับรู้ทันไปเสียทุกที แล้วอยู่ใกล้ไม้ใกล้มือขนาดนี้จะดื้อจะเกรียนก็ไม่ค่อยสะดวกซะด้วยสิ เลยได้แต่เดินคิ้วชนกันไปอย่างนั้น ฮ่าๆ
ทั้งสองคนเดินไปปิดท้ายที่ซุปเปอร์มาเกตเพื่อซื้อของกินของใช้ไปตุนไว้ที่ห้อง... โบ๊ทเป็นฝ่ายนำโดยที่มีต้าร์เดินตามพร้อมรถเข็น ทั้งคู่เดินลัดเลาะไปตามชั้นวางสินค้าหลากประเภท ของที่หยิบใส่รถส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นพวกขนมและของกิน รวมถึงผลไม้อย่างส้มและแอปเปิ้ล
“เปี๊ยก... อยากกินสปาเกตตี้อะ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองคู่สนทนาที่เดินตามมา
“เอ้า ก็เพิ่งกินไปวันนี้เองนะ”
“ใครละที่กินอะ... เขายกมาเสิร์ฟได้ยังไม่ทันได้แตะเลย หันไปอีกทีก็หมดจานแล้ว”
“อ้อ เหรอ... แฮะๆๆ”
“ไม่ต้องมา [อ้อ เหรอ] เลยนะเอ็ง... ตัวแค่นี้แต่กินอย่างกะยักษ์ กินเปลืองชิบเป๋งเลย”
“ธ่ออออ แค่นี้ทำบ่น... เอาน่าๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าทำให้กินก็ได้”
“จริงอะ”
“จะกินปะละ”
“เอาคาโปนาร่านะ”
“ซอสครีมขาวใส่เห็ดอะนะ”
“ใช่เห็ดที่ไหนละ... แต่ก็กินได้แหละ”
“โอเค... แต่ เอ๊ะ... วันนี้คุณโบ๊ทไม่ได้เลี้ยงสักหน่อยนิ แล้วจะมาบ่นทำไมเนี่ย”
“แล้วหารปะละ”
“...เออ ก็ใช่”
“ยังข้องใจอะไรอีกไหม หือ?” ร่างสูงโน้มหน้าลงมาถามระยะประชิด ชนิดที่จงใจให้เห็นสีหน้ากวนประสาทแบบ HD เลยทีเดียว... ส่วนร่างเล็กก็ได้แต่เบ้ปากแล้วชิงเดินหนีไปที่โซนอาหารแห้งเพื่อเลือกเส้นสปาเกตตี้ โบ๊ทยิ้มให้กับท่าทางของร่างเล็กที่เขาเห็นทีไรก็ไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง...
.
.
เมื่อช้อปปิ้งกันเสร็จก็ได้เวลากลับบ้าน ร่างเล็กดี๊ด๊าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อร่างสูงเอ่ยปากว่า “ปะ กลับกันเหอะ”... เดินนำหน้าอย่างอารมณ์ดีพร้อมหิ้วของไปที่รถ BMW ที่คุ้นเคย... โบ๊ทมองตามแผ่นหลังของต้าร์ด้วยรอยยิ้ม นึกหมั่นไส้ในความดี๊ด๊าลัลลาของไอ้เปี๊ยกแสบนี้เหลือเกิน ว่าแล้วก็ขอสักหน่อยเหอะ... ไวเท่าความคิด ร่างสูงเอ่ยปากเรียก ร่างเล็กชะงักเท้าแล้วหันกลับมามองพร้อมเครื่องหมายคำถามอันใหญ่บนใบหน้า
“อะไร?”
“มานี่”
“ห๊ะ?”
“มานี่ๆ จะบอกอะไร”
“ก็บอกมาดิ”
“เดินมาใกล้ๆ ดิ ความลับนะเนี่ย” ร่างสูงกล่าวพลางมองซ้ายมองขวา
ถึงจะขมวดคิ้วและทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ แต่ก็ยอมเดินมาตามคำเรียก มาถึงก็ยื่นหูรอฟังเลยทันที
“อะ ว่ามา”
“จะบอกว่า...”
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
---------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] เอาคืน ฉบับ Director’s Cut
เมื่อช้อปปิ้งกันเสร็จก็ได้เวลากลับบ้าน ร่างเล็กดี๊ด๊าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อร่างสูงเอ่ยปากว่า “ปะ กลับกันเหอะ”... เดินนำหน้าอย่างอารมณ์ดีพร้อมหิ้วของไปที่รถ BMW ที่คุ้นเคย... โบ๊ทมองตามแผ่นหลังของต้าร์ด้วยรอยยิ้ม นึกหมั่นไส้ในความดี๊ด๊าลัลลาของไอ้เปี๊ยกแสบนี้เหลือเกิน ว่าแล้วก็ขอสักหน่อยเหอะ... ไวเท่าความคิด ร่างสูงเอ่ยปากเรียก ร่างเล็กชะงักเท้าแล้วหันกลับมามองพร้อมเครื่องหมายคำถามอันใหญ่บนใบหน้า
“อะไร?”
“มานี่”
“ห๊ะ?”
“มานี่ๆ จะบอกอะไร”
“ก็บอกมาดิ”
“เดินมาใกล้ๆ ดิ ความลับนะเนี่ย” ร่างสูงกล่าวพลางมองซ้ายมองขวา
ถึงจะขมวดคิ้วและทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ แต่ก็ยอมเดินมาตามคำเรียก มาถึงก็ยื่นหูรอฟังเลยทันที
“อะ ว่ามา”
“จะถามว่าหนักไหม” ร่างสูงกระซิบ...
“...” สิ่งที่ได้ยินทำเอาร่างเล็กหน้าเซ็งขึ้นมาทันที... แค่นี้จะกระซิบเพื่อ??? ให้เดินกลับมาเพื่อ??? เพื่อ????
ร่างเล็กไม่ตอบอะไร สูดหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วถอนออกมายาวๆ ใส่ร่างสูงที่ยืนกลั้นยิ้มอยู่ตรงหน้า ก่อนจะหันหลังแล้วออกเดินต่อ... แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เกิดขึ้นที่มุมปากเมื่อเห็นผู้ชายหน้าขาวปากแดงเดินสวนมา... หึหึหึ
“พี่ครับ พี่ครับ...” ร่างเล็กเดินตรงเข้าไปที่ชายหน้าขาวปากแดงคนนั้น
“ครับ?”
“คนนี้เขาให้ผมมาบอกว่าเขาชอบพี่อะครับ” พูดเสียงอ่อนพร้อมรอยยิ้มหวาน ตีหน้าไร้เดียงสา แล้วชี้นิ้วไปที่ร่างสูงที่เดินตามมาไม่ห่าง เสียงของร่างเล็กไม่ดังมาก แต่ก็ดังพอที่จะทำให้โบ๊ทตาเหลือกได้ละนะ
“เฮ้ยยยยย ไอ้เปี๊ยก!!!”
ร่างเล็กไม่รีรอ รีบจ้ำอ้าวออกจากจุดนั้น ทิ้งระเบิดไว้ให้ไอ้เจ้าโบ๊ทไปลูกย่อมๆ พอหอมปากหอมคอ(ใคร?)... ส่วนชายหน้าขาวปากแดงคนนั้นก็หันไปมองหน้าโบ๊ทก่อนจะหน้าแดงไปถึงหู ทำเอาโบ๊ทยืนเหลอหลาหน้าซีดทำอะไรไม่ถูกอยู่สักพักก่อนจะรีบก้าวขาตามร่างเล็กไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับชายหน้าขาวปากแดงคนนั้นเลยสักคำ... โถๆๆ ชายหน้าขาวปากแดงผู้สงสาร ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลยสักนิด... เฮ้ออออ เวรกร๊รม เวรกรรม
.
.
---------------------------------------------------------------------
FlapJack’s Corner:
มาแล้วครับ... เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่ต้องบอกว่า "ขอโทษ" ที่มาช้า แต่ก็ขอโทษอย่างจริงใจนะเออ :m5: ยังไงก็สัญญาไว้แล้วว่าจะไม่หายไปหรอกนะครับ พอดีช่วงนี้งานเยอะ ก็เลยมีเวลาแต่งนิยายน้อยหน่อย คาดว่าช่วงนี้คงจะมาลงได้แค่เสาร์-อาทิตย์เท่านั้นนะครับ ไม่มีเวลาจริงๆ แต่ก็จะพยายามนะครับ :z10:
อยากบอกว่าปกติผมไม่เข้ากระทู้แนะนำนิยายหรอกนะ แต่เมื่อวันก่อนไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้คลิ๊กเข้าไปดู ก็เลยเห็นว่าคุณ pim_onelove ช่วยไปเป็นป๋าดัน เอานิยายเรื่องนี้ไปยัดไว้ในดงนิยายในกระทู้นั้น... อันที่จริงก่อนหน้านี้เหมือนจะเคยมีอีก 2 คนที่ช่วยแนะนำ LOVE HIGH STORY ในกระทู้นั้น ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเป็นคุณ BeeRY (ใช่ไหมหว่า) กับคุณกัน allaboutmyfav... ขอบคุณมากๆ นะครับ สำหรับผมมันเหมือนกับมีเพลงขึ้นบิลบอร์ดชาร์ตเลยนะนั่น :a2: อ้อ แล้วก็ต้องขอบคุณคุณ neenoo ด้วยที่ช่วยดันนะครับ เผื่อว่าจะกลับเข้ามาอ่านเจอนะครับ
และเป็นอีกครั้งที่ผมต้องขอไม่ตอบเม้นท์เป็นรายคนนะครับ เพราะว่ามันผ่านมาหลายวันมากๆ แล้ว จะเอามาตอบก็เขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ แต่ผมก็อ่านเม้นท์ของทุกคนนะครับ (อ่านหลายๆ รอบด้วยละ) :m13:
ไว้เจอกันตอนหน้านะครับ... สำหรับตอนนี้ก็ขอทิ้งท้ายไว้ว่า "ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้" นะครับ o14
ปล. +1 กันไปครับ o13
-
แฮ่มม มารอที่เหลือ มันน้อยไปนี๊ดดดดดนะ
-
:t3: :t3: รอด้วย
-
รอ ๆ ๆ ฉันรอเธออยู่ 5555 >,< o13
-
รอออออ
-
อ๊าคคคคคคคคค
ทำไมมาแบบถ้วยเล็กจัง
-
เข้ามาเจิม 10% และรออีก 90% ที่เหลือค๊า o18
.
.
.
เตรียมตัวฉลองให้กับคุณ FlapJack ที่จำนวนคลิ๊กเข้าอ่านทะลุ 20,000 คลิ๊กแล้ว เย้ๆ ฉลองๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4:
-
มารับคำท้า วันเสาร์เจอกันหลังโรงยิม....ไม่มาถือว่าป๊อดดดดเว๊ย....55555555
-
ต้าร์ทำให้เราหิวพิซซ่าอ่ะ
งืออออ อยากกินๆ นอกเรื่องและ
คือ คุณโบ๊ท ปากแข็งอ่ะ พอกันเลยเหละที่จริง
ปากแข็งไม่แรงเท่า ไม่รู้ใจตัวเอง
ต้องรออีกนานมั้ย รึจะให้โต้งงาบคุณโบ๊ทไปก่อน ค่อยรู้สึกน่ะต้าร์
55555 ลุ้นกันต่อไปสินะ ^^
-
เรื่องน่ารักมากเลยครับ :haun4:
-
แฮ่มมม เจอกันที่เหลือค่ะ
เจ้าเปี๊ยกกำลังเกรียนได้ที่เลย :laugh:
-
มาแล้วครับ เต็มบท + โบนัส ไปเลยทีเดียว ถือว่าแทนอั่งเปาไปละกันนะ :laugh:
:mc4: :mc4: :mc4:
-
หลีกทางให้เขาสองคนเถอะนะ โต้ง
-
ดมกันไปดมกันมา :laugh:
-
ยัง...ยังไม่รู้ตัวกันอีก
คุณโบ๊ทหึงใช่ไหมเนี่ย
:mc4: ต้อนรับตรุษจีน
-
สงสารโต้งอีกแล้ว ทำใจซะเหอะ มาเป็นส่วนเกินอยู่ได้
-
สรุปโบ๊ทเอาน้ำหอมยี่ห้อไหนหนิ สงสารโต้งนิดนึงนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หาคู่ให้โต้งหน่อยสิ แต่เอาคู่หลักให้ได้กันก่อนนะ เมื่อไรมันจะรู้ตัวกันสักทีวะ :m31:
-
อ่านะ ในที่สุดโต้งก็ถอดใจ หุๆ ว่าแต่คู่นี้ มันจะรู้สึกตัวกันเมื่อไหร่นิ 5555
-
รู้ใจตัวเองวักทีเถอะ T.T :z3:
-
ตัวเราเองก็มีแค่ใจเดียวนะโต้ง
ดังนั้นหาคนที่เค้าพร้อมมาดูแลเถอะ
อย่ามาเสียเวลากับคนไม่เหลือใจเลย
ใจพี่โบ๊ทเค้าเป็นของต้าร์ตั้งนานแล้ว
แต่ต่างคนต่างก็ไม่ยอมรับใจกันสักที
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะรู้ในเร็ววัน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
บวกหนึ่งและเป็ด และ :กอด1:ปลอบใจโต้ง
-
ชอบชื่อตอนนี้นะคะ รู้สึกว่ามันสื่อถึงใจใครได้หลายคนเลยแหละ :o8:
ดีใจกับโ้ต้งที่ตัดใจเสียแต่ตอนนี้ เพราะโดยนิสัยโต้งแล้วชาตินี้พี่โบ๊ทเค้าไม่ีมีทางรู้แน่นอนว่าโต้งกำลังจีบพี่เค้าอ่ะ
ต่อให้เปี๊ยกต้าร์ช่วย(ที่เหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลย :เฮ้อ:) ก็คงไม่สำเร็จหรอก เพราะอไรโต้งรู้คำตอบแล้วเนอะ :กอด1:
ไม่เศร้าๆ เดี๋ยวพี่เบียร์จะฝากบอก FlapJack ว่าให้หาคู่ให้โต้งด้วย ดีมะๆ :z1:
กดบวกให้พี่โบ๊ท รู้สึกผู้ชายคนนี้ชอบถึงเนื้อถึงตัว กว่าจะได้เป็นแฟนกัน กีต้าร์สึกหรอหมดแล้วมั้งนั่น :m20:
-
สองคนนี่น๊า..
เมื่อไหร่จะรู้ใจกันเสียที
ลุ้น ๆๆๆ ^^
-
โต้งรู้ตัวแน่แล้วว่าแห้วววววว
แต่สองหนุ่มโบ๊ทต้าร์ยังไม่รู้ใจตัวเองอยู่เลย
-
สงสารโต้งง่ะ แต่อยากเห็นโบ๊กกะต้าร์รู้ใจตัวเองกันไวๆๆ อยากเห็นฉากสวีต
-
สงสารโต้งอ่ะ ตามมาช้ำดีแท้ๆ
-
โบ๊ทจะรู้หรือยังว่าไม่เหลือใจให้ใครแล้ว (นอกจากไอ้เปี๊ยก)
ส่วนไอ้เปี๊ยก จะรู้ไหมว่าในมือมีหัวใจใครกำเอาไว้ (นอกจากลิงภูเขา)
โอ๊ย ... มีดโกนดีแฮะๆๆๆ
บวกหนึ่ง ไปเต็ม (แทนอั่งเปาไปนะ)
ซินเจี่ยยู่อี่นะคุณแจ๊ค :)
-
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้จ้าFlapJack :mc4:
รอฉากไอ้เปี๊ยกกะคุณโบ๊ทสะหวีวี่วีที่คอนโดต่อนะ
ขอสักกอดสองกอด จุ๊บสองจุ๊บ ให้แม่ยกได้ชื่นจายยยหน่อยนะ :m13:
-
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้จ้าFlapJack :mc4:
รอฉากไอ้เปี๊ยกกะคุณโบ๊ทสะหวีวี่วีที่คอนโดต่อนะ
ขอสักกอดสองกอด จุ๊บสองจุ๊บ ให้แม่ยกได้ชื่นจายยยหน่อยนะ :m13:
ไม่ได้พูดเอาใจนะ แต่ไอ้กอดกอดจุ๊บจุ๊บเนี่ย เร็วๆ นี้จัดแน่... :haun5:
แต่ใครกับใครเนี่ยสิ หึหึหึ o3
-
งืมมมมมมมม
อ่านตอนนี้ตรงพาร์ทของโต้งแล้วอินมากเลย เพราะตอนนี้กำลังอารมณ์เดียวกับโต้งเลย
จะจีบก็ไม่กล้าพอ แถมเค้าก็มีคนของเค้าอยู่แล้ว มันปวดใจอยู่ลึกๆจริงๆ :เฮ้อ:
เอาล่ะ ส่วนโบ้ทกับต้าร์ จัดมาเลยจ้ะคุณแจ็ค ถือว่าฉลองตรุษจีนล่ะกัน มันต้องมีการเสียเลือด?เสียเนื้อ?กันบ้างสิ o18
-
เย่ อ่านทันแล้ว ^^
อ่านไปลุ้นไป คริคริ รอติดตามอยู่นะคะ
สวัสดีปีใหม่จีนค่ะ : )
-
อยากให้สองคนนี้รู้ใจตัวเองซักที แต่ก็นึกฉากสวีทๆ ของสองคนนี้ไม่ออกเหมือนกัน
น่าจะออกแนวชวนกันป่วนจนห้องพังมากกว่าหรือเปล่า 555555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไม่ได้พูดเอาใจนะ แต่ไอ้กอดกอดจุ๊บจุ๊บเนี่ย เร็วๆ นี้จัดแน่... :haun5:
แต่ใครกับใครเนี่ยสิ หึหึหึ o3
บรรทัดสุดท้าย... :a5:
-
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากเรื่องนี้ ให้เป็ด +1 จุ๊บุวว
เเล้วเมื่อไหร่ นายเอกกับพระเอก จะได้คู่กันเสียที :o8:
-
ดวงสมพงษ์ มาออนเมื่อท่านแจ็คกำลังออนพอดี
โอ้ว....
-
สงสารโต้งจังเนาะ เข้าใจความรู้สึกของโต้งอ่ะ เค้าเคยประสบมาก่อน :z8:
แต่เมื่อไหร่อิ 2 คนนี้มันจะรู้ตัวซักทีละเนี่ย
-
สงสารโต้ง
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านอยากบอกว่า ตาร์น่ารักมร๊ากกกกก
แต่เมื่อไรจะรู้ตัวกันซะทีนะสองคนนี่ :110011: :z7:
:catrun:
-
รอจัดเต็ม :impress2:
-
LOVE HIGH STORY – 32 – A Heart (and Its Refusal) | หนึ่งใจ (กับคำปฏิเสธของมัน)
ปลายเตียง ห้อง 706...
ร่างเล็กนั่งใจเต้นระส่ำจนแทบจะหลุดออกมานอกอก ในมือมีหนังสือการ์ตูนประเภทชวนฟ้าผ่า(?)ที่เขาต้องรวบรวมความกล้าทั้งเนื้อทั้งตัวเพื่อจะซื้อมาจากร้านการ์ตูนร้านประจำ... ณ จุดนี้ การเปิดอ่านนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มือไม้มันสั่นไปหมด ราวกับว่าเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้มันจะน่ากลัวและสะเทือนขวัญอะไรมากมาย...
ต้าร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วจ้องปกหนังสือการ์ตูนด้วยแววตาเอาจริงเอาจัง... ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะพร้อมแล้ว พร้อมที่จะเปิดอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มนั้น... แต่แล้ว... ก่อนจะที่เขาจะได้เผชิญกับความน่ากลัว(?)ของหนังสือเล่มนั้น เขาก็พลันนึกอะไรขึ้นได้เสียก่อน... และเรื่องนั้นก็ทำเอาต้าร์เผลอหยุดหายใจไปโดยไม่รู้ตัว ตากลมนั้นเบิกโพลง เนื้อตัวสั่นเทา คอแห้ง และใจเต้นเร็วกว่าปกติอยู่หลายเท่าตัว... เฮือก!
.
.
“ตายห่า! ดันไปซื้อการ์ตูนแบบนี้มาจากร้านประจำซะได้... แบบนี้... ถ้าเจ๊เขาจำได้ละ... โอ้ ไม่นะ!! อ๊ากกกกกกก ต้องโดนเข้าใจผิดชัวร์ๆ!! คราวนี้จะเอาหน้าที่ไหนไปซื้อการ์ตูนร้านเจ๊เขาได้อีกละ!!... แล้วถ้ายัยเจ๊นั่นไปเผลอพูดกับไอ้ทีหรือไอ้โจละ... โอ้วววว ไม่!!”
.
.
เอิ่ม... ดูจากสีหน้าแล้วคงจะอยากยีหัวตัวเองแรงๆ อยู่ไม่น้อยนะนั่น... แต่ถ้าจะให้แปลแบบลึกล้ำแล้วละก็ คิดว่าประเด็นหลักมันคงอยู่ที่ว่าร้านการ์ตูนร้านอื่นเขาไม่ลด 10% แบบร้านนี้ละมั้ง... หึ ไอ้งก!
.
.
ความตื่นเต้นของไอ้เปี๊ยกยกระดับขึ้นอีกเมื่อจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง... เอี๊ยดดดดด
“เหี้ยแล้ว! ลืมล็อคห้อง!”
ร่างเล็กอุทานหน้าตื่น ดวงตาทั้งสองจ้องไปที่ประตูห้องนอนที่ปิดไม่สนิท เพียงแง้มๆ ไว้เท่านั้น... มือทั้งสองจัดการยัดหนังสือการ์ตูนไว้ใต้ผ้าห่มโดยอัตโนมัติทันกับเสี่ยววินาทีที่คนมาเยือนโผล่หน้าเข้ามาในห้องพอดี ทำเอาร่างเล็กตื่นเต้น เสียวสันหลังวาบ รอดอย่างหวุดหวิดเส้นยาแดงผ่าแปด
“อะ...อะไร” ร่างเล็กเอ่ยถามร่างสูงที่โผล่หน้ามามองด้วยแววตาปนสงสัย จะพูดอะไรก็ไม่พูด เอาแต่ทำตาตี่ใส่อยู่นั่นอะ
“ทำไรอะ” โบ๊ทถามพลางหรี่ตาเป็นเชิงกดดัน
“ปะ... ป่าว ไม่มี... ไม่ได้ทำอะไร๊” ปฏิเสธตัวแข็งเชียวนะเปี๊ยก
“จริงอะ?” ไม่พูดเปล่า ร่างสูงก้าวเข้ามายังร่างเล็กพร้อมแววตาที่ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย
“จริงจริ๊ง!!! ไม่มีอะไร... ว่าแต่ เข้ามาทำไมเนี่ย” ต้าร์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ย่างสามขุมมาหาเขาที่เตียง ด้วยความที่กลัวว่าร่างสูงจะมาสังเกตุเห็นหนังสือการ์ตูนต้องห้ามที่นอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่ม... เนียนๆ โวยวายมันเข้าไป ต้องกันไม่ให้โบ๊ทเข้าใกล้เตียงเป็นอันขาด
“แหนะ... ยังจะถามอีกว่าเข้ามาทำไม... ก็แล้วไอ้แมวเกรียนตัวไหนมันบอกว่า [เดี๋ยวมานะ ไปเปลี่ยนกางเกงแปบนึง] แต่ก็หายต๋อมไปเลย ไอ้เราก็นั่งรออยู่ตั้งนาน รอไปเซเว่นนะเนี่ย” ร่างสูงร่ายยาว
“ก็... ห๊าววววว... พอดีว่าง่วงขึ้นมา ก็เลย...” ต้าร์ทำไก๋พลางทำท่าหาวเนียนๆ แต่ยังแก้ตัวไม่จบประโยคก็เจอสีหน้าจับผิดของร่างสูงโน้มเข้ามาใกล้ ชัดระดับ blu-ray เลยทีเดียว
“เอ็งมีพิรุธ... บอกมาซะดีๆ ว่าเอ็งทำอะไร... หรือว่า... เอ็งกำลังชักกะโด่อยู่”
“เฮ้ยยยยย ตลอดอะ อะไรๆ ก็หาว่าชักกะโด่... อย่าเอาตัวเองมาเป็นบรรทัดฐานได้ปะละ ธ่ออออ... อ้อ แล้วถ้าคิดจะจับผิดอะไรใครเนี่ยนะ หัดลืมตาซะบ้างเหอะคุ๊ณ จะได้มองเห็นอะไรชัดๆ ก่อนจะกล่าวหาคนอื่น”
“ฮืมมมม ปากดีนักนะ...” โบ๊ทหรี่ตาพลางตั้งท่าเข้าจู่โจม แต่ก็นะ ไอ้เจ้าเปี๊ยกมันโดนมาจนคุ้นเคยเป็นอย่างดี เห็นท่าทีของรุ่นพี่คนสนิทเพียงปร๊าดเดียวก็รู้แล้วว่าจะทำอะไร
“เดี๋ยว! หยุดเลย stop right now... ไหนว่าจะลงไปเซเว่นไง ใช่มะ... ไปดิ ไปๆ มัวแต่ยืนตาตี่อยู่นั่นอะ วันนี้จะได้ไปไหมเนี่ย... เดี๋ยวเซเว่นก็ปิดก่อนหรอก โว๊ะ!!” ว่าแล้วก็ถือโอกาสเดินเนียนๆ ออกจากห้องโดยที่ไม่พลาดที่จะดันหลังร่างสูงให้เดินออกมาพร้อมกันอย่างงงๆ....
.
.
อืมมมมม เซเว่นปิด? มีด้วยเหรอวะ?
.
.
.
ทั้งสองคนเดินไปร้านสะดวกซื้อหน้าคอนโดฯ แต่พอเอาเข้าจริง ไอ้เจ้าโบ๊ทดันลืมไปซะได้ว่าจะลงมาซื้ออะไร สงสัยเจอไอ้เปี๊ยกเล่นงานสมองตั้งแต่ก่อนลงมาจากห้องเสียจนเบลอ... มิน่าละ ถึงได้เดินหน้างงมาตลอดทางเลย ฮ่าๆ... แต่กระนั้นก็ได้ขนมกับแซนวิชแฮมชีสติดไม้ติดมือขึ้นห้องไปละนะ... เอาไว้ไปกินตอนนั่งดูทีวีกับไอ้เจ้าต้าร์
“คุณโบ๊ท... เอ่อ... คุณโบ๊ทเข้าห้องไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวว่าจะอาบน้ำก่อนสักหน่อย แล้วจะไปหานะ” เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง ต้าร์ก็จะขอแยกเข้าห้องตัวเองไปอาบน้ำก่อน
“...” ส่วนร่างสูงก็ไม่ได้ตอบอะไร แค่ตีหน้านิ่งแล้วยืนอยู่ที่เดิม
“ก็เข้าห้องไปสิ ยืนรออะไร?”
“...”
“ไม่เข้าก็ตามใจ... เข้าห้องดีกว่า” ร่างเล็กเบ้ปากแล้วก็เลิกสนใจรุ่นพี่คนสนิทที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางเกงมาไขประตูห้อง 706 ของตัวเอง
ร่างเล็กเดินเข้าห้องไปโดยที่ไม่ได้รู้สึกเลยว่าร่างสูงเดินตามเข้าไปติดๆ ราวกับเป็นเงา มารู้ตัวก็ตอนที่จะหันไปปิดประตู เพราะว่าพอหันไปสิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่ประตูแต่เป็นรุ่นพี่คนสนิทที่ทำหน้านิ่งเดินเข้าห้องเขาแบบไม่พูดไม่จา พอต้าร์กำลังจะอ้าปากพูด โบ๊ทก็ชิงเบียงตัวเดินผ่านต้าร์ไปหย่อนตัวลงนอนเอกเขนกบนโซฟาหน้าทีวีพร้อมหลับตา เป็นเชิงว่าไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จะโวยวายอะไรก็ตามใจ... ร่างเล็กเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ยืนอ้าปากค้างกับท่าทางมึนๆ ของร่างสูง แต่ดูท่าแล้วก็รู้ว่าทำอะไรไม่ได้นอกจากจะปล่อยไปตามนั้น
.
.
เอาละจุ้ย! ทำไงดี ไอ้ลิงภูเขานี่ไม่ยอมกลับห้อง... แล้วแบบนี้จะอ่านการ์ตูนเล่มนั้นได้ยังละเนี่ย!! โว๊ะ! ท่าทางจะไล่ไม่ไปซะด้วยนะนั่น เล่นนอนหลับตาทำท่าไม่รับรู้อะไรซะอย่างนั้น... รู้ไหมว่ากว่าจะทำใจซื้อมาได้เนี่ย ใจมันต้องแมนแค่ไหน แล้วยิ่งตอนที่ทำใจจะเปิดอ่านเนี่ย ใจยิ่งต้องแมนโคตรๆ เลยนะ มันเหนื่อยนะเว้ยยยยยย แง่งงงงงง!!!...
หืม?... เอ๋?...
เฮือก!!!... นี่ตูมีใจอยากอ่านไอ้หนังสือชวนขนลุกเล่มนั้นตั้งแต่เมื่อไรวะเนี่ย!!
.
.
“เอ้า แล้วยืนทำอะไรอยู่ได้ละนั่น ไหนว่าจะไปอาบน้ำไง”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่... เอิ่มมม อันที่จริงต้องบอกว่า ทั้งๆ ที่หรี่ตาข้างเดียวอยู่ต่างหากละ... กีต้าร์ไม่ได้ตอบโต้อะไรนอกจากเบ้ปากให้ร่างสูงก่อนจะเดินหายเข้าห้องนอนไป...
.
.
อืมมมมมมม ไอ้เปี๊ยกมันต้องมีอะไรแน่ๆ มันต้องปิดอะไรผมอยู่แน่ๆ ผมมั่นใจ! ดูมันมีท่าทีแปลกๆ ตั้งแต่กลับมาแล้วละ ท่าทางอยากจะกลับห้องเสียเหลือเกิน หาข้ออ้างสารพัด ชักแม่น้ำทั้งโลกมาเพื่อจะปลีกตัวกลับห้องให้ได้... รอบแรกก็บอกว่าจะมาเปลี่ยนกางเกงก่อนลงไปเซเว่น แต่พอมาแล้วก็หายต๋อมไปเลย ไม่รู้มัวทำอะไรอยู่ พอผมมาตามที่ห้องก็มีพิรุธ เหมือนกำลังซ่อนอะไรไว้ ถามก็ไม่ยอมตอบ บ่ายเบี่ยงเฉไฉไปเรื่อย... คราวนี้ก็บอกว่าจะขออาบน้ำก่อน แถมไล่ให้ผมกลับห้องไปซะงั้น แบบนี้มันต้องสืบให้รู้ให้ได้ว่ามันซ่อนหรือทำอะไรถึงได้เป็นความลับนักหนา...
.
ว่าแล้ว ร่างสูงก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้องนอนของต้าร์ด้วยแววตาที่มุ่งมั่น... ตอนนี้ไอ้เปี๊ยกคงกำลังอยู่ในห้องน้ำแล้วละ ดังนั้นไม่มีเวลาไหนเหมาะเจาะไปกว่านี้อีกแล้ว นี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้หาคำตอบให้กับข้อสงสัยให้ตัวเองได้โดยที่ไม่มีไอ้เปี๊ยกแสบมาขัดขวาง... เดินไป เดินตรงไปที่ประตู นั่นไงลูกบิด เอาเลย เข้าไปเลยสิ!!!
แต่...
.
“บ้าชิบ! ไอ้เปี๊ยกดันล็อคประตู!!!”
.
.
.
ร่างสูงบิดลูกบิดประตูไปมาอยู่อีกสองสามครั้งก่อนจะปล่อยมือ ยืนอยู่สักพักก็คิดว่าจะเคาะประตูแต่ก็นึกขึ้นได้ก่อนว่าไอ้เปี๊ยกกำลังอาบน้ำ เคาะไปประตูมันก็ไม่เปิดหรอก... ว่าแล้วกพ่นลมหายใจใส่บานประตูก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่โซฟาด้วยสีหน้าไม่ได้ดั่งใจ... แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง หางตาของเขาก็ไปเตะเข้ากับบางสิ่งบางอย่างบนโต๊ะอาหาร... สิ่งๆ นั้นคือพวงกุญแจห้อง 706 นั่นเอง!!!
“โอ้วววว... แจ่ม... หึหึหึหึหึ”
โบ๊ทไม่รีรอ เดินตรงเข้าไปคว้าพวงกุญแจขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่เกิดจากความพึงพอใจแบบสุดๆ ก่อนจะมีเสียงหัวเราะทุ่มต่ำในลำคอดังขึ้นตามมา...
เมื่อกุญแจห้องตกอยู่ในกำมือ โบ๊ทก็รอช้า ก้าวขาตรงไปที่ประตูห้องนอนของต้าร์แล้วไขประตูที่เป็นเสมือน “ประตูสู่ความลับของไอ้เปี๊ยก” เลยทีเดียว... เอี๊ยดดดดด... ร่างสูงกวาดสายตาไปรอบห้อง เสียงเพลงจากมือถือที่ดังออกมาจากห้องน้ำทำให้เขาแน่ใจว่าต้าร์อยู่ในห้องน้ำ ไม่ได้ไปแอบหลบอยู่ในตู้ไหนสักตู้อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงฟันธงได้เลยว่างานนี้ไม่มีตัวป่วนชัวร์ๆ! ว่าแล้วก็เริ่มเดินสำรวจเพื่อหาสิ่งแปลกปลอม หาเบาะแสหรือหลักฐานมาเพื่อพิสูจน์ว่าไอ้เปี๊ยกกำลังซ่อนอะไรหรือมีความลับอะไรปิดบังเขาอยู่...
.
.
ทางด้านร่างเล็ก...
.
.
ร่างเล็กนั่งอยู่บนชักโครกโดยที่ยังแต่งกายเต็มยศ ในมือมีหนังสือการ์ตูน “ชาย-ฉะ-กัน” ที่เพิ่งซื้อมาจากร้านหนังสือการ์ตูนร้านประจำ... อ่านหนังสือการ์ตูนมานานหลายปีแต่ไม่เคยมีเล่มไหนทำให้เขาใจสั่นได้ขนาดนี้
ต้าร์เปิดหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นอ่านมาได้สักห้านาทีแล้ว ตอนแรกๆ ก็ยังไม่เป็นอะไร แต่พอไปเจอฉากล่อแหลมเกินเลยก็เริ่มจะมือไม้สั่น เกิดอาการป๊อดขึ้นมาจนเกือบจะปิดหนังสือแล้วโยนลงถังขยะไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น บวกกับกลัวร่างสูงจะมาเห็นไอ้หนังสือชวนฟ้าผ่าเล่มนี้ในถังขยะ ก็เลยตัดสินใจว่าจะเก็บมันไว้ก่อนแล้วค่อยเอาไปแอบทิ้งข้างนอก... อืมมมมม ดูสีหน้าก็เหมือนจะต่อต้านเนื้อหาในการ์ตูนเล่มนั้นนะ แต่ทำไมถึงไม่ปิดแล้ววางมันลงเสียที อ่านอยู่นั่นอะ... เอาเป็นว่า เราไปดูกันว่าจริงๆ แล้วอะไรเป็นยังไงกันแน่กันดีกว่า
.
.
.
เอ่ออออ คือว่า... จะว่าไปมันก็ไม่ได้น่าเกลียดหรือน่ากลัวอย่างที่ผมคิดเอาไว้หรอกนะครับ มันก็เหมือนๆ การ์ตูนตาหวานที่พวกผู้หญิงเขาชอบอ่านกันทั่วๆ ไปนะแหละ เพียงแค่ว่าไอ้เล่มนี้มันดันเป็นตัวผู้ฉะกันเองเนี่ยสิ... ก็ยังดีนะที่ตัวละครไม่ได้ล่ำบึกเป็นยักษ์วัดแจ้ง ไม่งั้นไอ้ฉากจับมือและสวมกอดคงจะชวนอ้วกกว่านี้แน่ๆ ฮ่าๆ
นี่ไงไอ้หน้าหวาน... ผู้ชายอะไรตาโต๊โต ขนตาย๊าวยาว ดูอ่อนแอ น่าปกป้อง ฮึ่ยยยยย เว่อร์วะ ผู้ชายจริงๆ ที่ไหนเขาจะดูอ่อนแอขนาดนั้นกัน ขี้โม้เอ้ย!... เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าไอ้เปี๊ยก(?)เนี่ยมันย้ายโรงเรียนมาจากอื่น แล้วครูประจำชั้นก็สั่งให้ไปนั่งข้างๆ ไอ้หน้าหล่อหลังห้อง... ไอ้นี่ก็เลิศเลอเพอร์เฟคท์จนน่าหมั่นไส้ สูงยาวเข่าดี หุ่นนักกีฬา สาวกรี๊ดกันทั่วโรงเรียน เสียอย่างเดียวคือตาตี่เหมือนไอ้ลิงภูเขาเลย ฮ่าๆๆๆ อ้อ แล้วอีกอย่างนะ หน้าตามันโคตรกวนตีนอะ แต่ไม่เท่าไอ้ลิงภูเขานั่นหรอก! นี่แค่เปิดเรื่องมาก็เดาได้แล้วว่าตอนท้ายแม่งต้องรักกันชัวร์ๆ แบบว่า “นาย เรายืมสมุดเล็คเชอร์นายหน่อยสิ” ฮึ่ยยยยย ละครหลังข่าวชัดๆ...
เรื่องก็ไม่มีอะไรมากมายครับ ตามสไตล์ดราม่าชีวิตนักเรียนญี่ปุ่นแบบที่เราเคยได้ยินได้ฟังมากันนั่นแหละครับ... เด็กใหม่โดนกลุ่มขาโจ๋กลั่นแกล้ง เพราะว่าไอ้หัวหน้าขาโจ๋มันโรคจิตวิปริตขั้นเทพ เห็นไอ้เปี๊ยก(?)เป็นเด็กใหม่แถมหน้าหวานก็นึกอยากได้เอามาทำเมียซะงั้น.... ธ่ออออ ผู้หญิงมีเยอะแยะแม่งไม่มอง เจือกมามองผู้ชาย ไอ้ฟายเอ้ย!
ไอ้เปี๊ยก(?)นี่ก็น่าโดนถีบมากๆ มีมือมีเท้าแต่ไม่รู้จักใช้ โดนเขากลั่นแกล้งก็ไม่ตอบโต้... โว๊ยยยย น้ำตามันไม่ช่วยอะไรมึงหรอก ไอ้อ่อนเอ้ย!! ไอ้เปี๊ยก!!
ส่วนไอ้ตาตี่นี่ก็ทำหล่อตลอด พระเอกสุดๆ คอยช่วยเหลือไอ้เปี๊ยก(?)นั่นเวลาโดนแกล้ง มาทันเวลาทุกที ไม่รู้อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น... รอบแรกก็เดินผ่านห้องน้ำหลังโรงยิมแล้วได้ยินเสียง เลยเข้าไปช่วยไว้ทันก่อนจะโดนยิงประตู... รอบสองก็ดันเห็นตอนไอ้เปี๊ยก(?)ขี้แยนั่นโดนลากเข้าห้องเก็บของ นี่ก็เข้าไปช่วยไว้ทันอีก... รอบสามเกือบจะโดนยิงประตูกลางห้องเรียนแล้วไหมละ ดีนะที่ไอ้ตาตี่นี่มันดันลืมของเลยกลับมาเอาแล้วเจอพอดี ก็เลยเข้าไปช่วยไว้ทันอีก... ส่วนรอบสี่ไอ้พวกนักเรียนยากูซ่าก็ตีหัวไอ้ตาตี่แล้วเอาไปมัดไว้ในห้องเก็บของโรงยิม แล้วก็ไปจับไอ้เปี๊ยก(?)มา กะว่าจะข่มขืนต่อหน้าให้เห็นสดๆ กันไปเลย แต่ไอ้ตาตี่นี่ก็มาแนวพระเอกฮอลลีวุ้ดเหลือเกิน มันแก้เชือกแล้วก็เข้าไปช่วยไอ้เปี๊ยก(?)ไว้ทันพอดี... เอ้อ! เอาออสก้าร์ไปเลยไหมสาดดดดดด... บู๊ยิ่งกว่าเฉินหลงอีกนะ สิบ-หนึ่งมันยังรอดมาได้ตลอด!!
หลังจากนั้นไอ้สองคนนี้ก็ตัวติดกันตลอด เรียกได้ว่าเป็นการปกป้องไอ้เปี๊ยก(?)จากเงื้อมมือของไอ้หัวโจกกลุ่มขาโจ๋นั่นเลยละ The Bodyguard สุดๆ อะ... และแล้วก็เข้าอีหรอบ “กูว่าแล้ว” จนได้... จากคอยช่วยเหลือ มาเป็นคอยปกป้อง จากนั้นก็ตกหลุมรักกัน แล้วก็จบท้ายด้วย...
“ฉันจะคอยปกป้องนายเอง... ยูกิ” อูยยยย พระเอกสุดๆ
“ทำไมนายถึงต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ ทำไมถึงต้องเจ็บตัวเพื่อฉัน... มูซาชิ” ฮึ่ยยยย ยังจะถามอีกเหรอ ฟายเอ้ย!
“...ก็เพราะว่า... ฉันรักนายนะ ยูกิ” โอยยยยย จะอ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“ฉัน... ฉันก็รักนาย มูซาชิ” เหอะ! ไอ้ตาแหววๆ นี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆ!!
ต่อจากนั้นไอ้สองคนนี้มันก็... จูบกัน!!... อ๊ากกกกกกกกกกกกก มันจูบกัน!! ฟ้าผ่า เปรี้ยงๆๆๆๆ ผมได้ยินเสียงฟ้าผ่าลอยมาเลยละ อย่างกับมาผ่าอยู่ข้างๆ หูผมเลยนะเว้ยเฮ้ยยยย!... โอยยยย ทำเอามือสั่นเลยคร้าบบบบบ พี่น้องคร้าบบบบบ... แต่ก็ยังดีที่มันยังไม่โจ๊ะพรึมๆ กัน... ผมยังไม่พร้อมจะดูหนังสด! ฮึ่ยยยยย แค่คิดก็ขนลุกแล้ว!
สรุปว่าตอนนี้ไอ้ยูกิกับมูซาชิอะไรเนี่ย เป็นแฟนกันแล้ว... นี่แหละส่วนที่ผมอยากรู้ ว่าผู้ชายเป็นแฟนกันมันเป็นยังไง...
เริ่มจาก...
ไอ้มูซาชิตาตี่เดินไปส่งไอ้อ่อนยูกิที่อพาร์ตเมนท์หลังเลิกเรียน... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องกลับบ้านด้วยกันสินะ
ไอ้มูซาชิตาตี่เดินไปรับไอ้อ่อนยูกิที่อพาร์ตเมนท์ตอนเช้าก่อนเข้าเรียน... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องไปโรงเรียนด้วยกันสินะ
ไอ้มูซาชิตาตี่ขอให้ไอ้เปี๊ยกยูกิย้ายไปอยู่ด้วยกันที่คอนโดฯ... อืมมมมม เป็นแฟนคนต้องอยู่ด้วยกันสินะ
เวลาอยู่ที่โรงเรียนก็ตัวติดกันตลอดเวลา ไม่ว่าจะในห้องเรียน โรงยิม หรือที่โรงอาหาร ก็ไม่ห่างกันเลย... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องตัวติดกันแบบนี้สินะ
ไอ้เปี๊ยกอ่อนยูกิทำหน้าที่เป็นแม่บ้านศรีเรือน คอยทำอาหารให้ไอ้ตาตี่มูซาชิ รวมถึงแพ็คชุดอาหารกลางวันไว้ไปกินด้วยกันที่โรงเรียนอีกด้วย... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องทำอาหารให้กันกินด้วย
เวลาไปซื้อของที่ตลาดหรือซุเปอร์ฯ ก็ไปด้วยกัน ช่วยกันเลือกซื้อของ... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องไปช็อปปิ้งด้วยกันสินะ
เสาร์-อาทิตย์ก็ออกไปเดทกัน ไปเที่ยวสวนสนุก ไปดูหนัง ไปช้อปปิ้ง... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องไปเที่ยวกันสองต่อสอง
.
.
เฮือก!! ไอ้พฤติกรรมแบบนี้มันคุ้นๆ นะครับ...
.
.
ฉึก! ฉึก!
.
.
ร่างเล็กละสายตาออกจากหนังสือการ์ตูนในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมานั่งเหวออยู่บนชักโครก... พยายามจะบอกตัวเองว่าไอ้เรื่องราวของผู้ชายสองคนในการ์ตูนเล่มนี้นั้นไม่มีส่วนใดคล้ายคลึงกับชีวิตของตัวเองเลยสักนิด ไอ้ความใกล้ชิดของเขากับโบ๊ทมันไม่ใช่แบบยูกิกับมูซาชิสักหน่อย ไอ้เจ้าโบ๊ทไม่ได้คิดอะไรกับเขา และที่สำคัญเขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับโบ๊ทด้วย... สะกดจิตตัวเองมันเข้าไป...
ตะโกนบอกตัวเองอยู่ในใจว่า “ไม่ใช่” ถึงแม้ว่าในหัวจะเห็นภาพตัวเองและรุ่นพี่ร่างสูงซ้อนทับกับตัวละครในการ์ตูนเล่มนั้นก็ตาม มิหนำซ้ำยังเผลอไปจินตนาการภาพตัวเองกับรุ่นพี่คนสนิทในฉากล่อแหลมถึงเนื้อถึงตัวอย่างสนิทแนบชิดจนร่างเล็กนั่งหลับตาหน้าขึ้นสี ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดชวนฟ้าผ่าออกจากหัวแล้วลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ...
...หึ คอยดูสิว่าไอ้เปี๊ยกมันจะฉลาดพอจะ “หลอกตัวเอง” ได้สำเร็จหรือเปล่า
.
.
.
ทางด้านร่างสูง เขาเดินสำรวจไปทั่วห้องเพื่อมองหาสิ่งแปลกปลอม หรือจะพูดให้ถูกบอกว่า “มองหาสิ่งแปลกตา” ซะมากกว่า เพราะว่าร่างสูงจำรายละเอียดของห้องนี้ได้เป็นอย่างดี หากมีสิ่งใดที่ไอ้เปี๊ยกซื้อมาใหม่เขาก็มั่นใจว่าเขาต้องรู้อย่างแน่นอน... แต่นี่มองยังไงๆ ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่แปลกตา ลองค้นดูก็แล้วก็หาไม่เจออะไรที่น่าสงสัยสักที
“เฮ้อออออ หรือไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้ปิดบังอะไรจริงๆ วะเนี่ย... หรือกูจะคิดมากไปเอง...” ว่าแล้วก็เริ่มจะถอดใจ เลิกล้มความคิดที่จะจับผิดร่างเล็กขึ้นมาซะงั้น...
.
แต่แล้ว...
ร่างเล็กก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำโดยใส่บ๊อกเซอร์ออกมาเพียงตัวเดียวและมีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่ที่ลำคอขาว ผมยังเปียกน้ำและมีหยดน้ำเกาะไปทั่วผิวกายขาวละเอียด... อันที่จริงภาพแบบนี้ไม่ใช่ภาพใหม่สำหรับโบ๊ทหรอกนะ เพราะว่าตั้งแต่รู้จักกันก็เห็นกันในสภาพนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว เพียงแค่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรช่วงหลังๆ มานี้ ใจมันถึงเต้นไม่เป็นจังหวะทุกทีสินะ
ทันทีที่ต้าร์ออกมาจากห้องน้ำเขาก็เห็นร่างสูงนอนแผ่อยู่บนเตียงแล้วหันตะแคงมองมาที่เขา... ทำเอาร่างเล็กตกใจอยู่ไม่น้อย อุตส่าห์ล็อคประตูแล้วยังจะตามเข้ามาได้ยังไง... มือเรียวรีบชักเอาหนังสือการ์ตูนในมือไปซ่อนไว้ข้างหลัง แต่ก็ไม่ทันสายตาของร่างสูงที่เห็นก่อนแล้ว... ตอนแรกก็ไม่ได้สงสัยอะไร ท่าทางจะเป็นแค่หนังสือการ์ตูนธรรมดาทั่วๆ ไปที่ไอ้เปี๊ยกมันอ่าน แต่ด้วยท่าทางมีพิรุธแบบนั้น ร่างสูงเลยนึกสงสัยขึ้นมาว่าไอ้การ์ตูนเล่มนั้นมีอะไร ทำไมถึงต้องซ่อน
“อะไรอะ” ร่างสูงหรี่ตาเอ่ยปากถามพลางลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง
“อะ... อะไร... ไม่มี” ร่างเล็กส่ายหน้าตอบตะกุกตะกัก มือเริ่มสั่นเพราะกลัวร่างสูงจะเห็นหนังสือการ์ตูนต้องห้ามเล่มนี้
“นั่นอะไร” โบ๊ทลุกขึ้นเอียงคอมองไปที่มือร่างเล็กที่ไพล่อยู่ข้างหลังพร้อมด้วยวัตถุต้องสงสัย
“ห๊ะ?” ต้าร์ตีเนียนทำหน้าตาเหรอหราไม่รู้เรื่อง
“อย่ามาทำไก๋ ไอ้เปี๊ยก” ว่าแล้วก็สาวเท้าเข้าไปหาร่างเล็กที่ยืนขาแข็งอยู่หน้าห้องน้ำ
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้เจ้าเปี๊ยกร้องเสียงหลง ปัดไม้ปัดมือบอกร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาให้หยุด
“อะไร” โบ๊ทหยุดเดินแล้วยืนเท้าสะเอว
“เข้ามาได้ไงเนี่ย”
“...”
“เข้ามาได้ยังไง ห๊า?” เพิ่มความดังเข้าไปอีกนิด คิดว่าโบ๊ทเขาไม่ได้ยินรึไง
“นี่ ไอ้เปี๊ยก เอ็งอย่ามาเนียนพาออกทะเล... ซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง บอกมา”
“...”
“บอกมา”
“...” สมองกำลังประมวลผลอย่างหนัก เอาไงดี เอาไงดี จะให้ตอบว่าอะไร!
ร่างสูงเห็นร่างเล็กไม่ยอมตอบแถมยังหลบตา เลยตัดสินใจเดินเข้าไปหาหมายจะคว้าแขนร่างเล็กมาดูว่าถืออะไรอยู่ แต่ร่างเล็กก็ไหวตัวทัน วิ่งออกนอกห้องนอนไป... โบ๊ทวิ่งตามแต่คว้าร่างเล็กไว้ไม่ทัน สุดท้ายเลยกลายเป็นว่าวิ่งวนรอบโซฟากันอยู่อย่างนั้น...
วิ่งไล่จับกันอยู่หลายรอบจนเหนื่อยหอบกันทั้งคู่แต่ร่างสูงก็ยังจับร่างเล็กไม่ได้ ส่วนไอ้เจ้าต้าร์นี่ก็หนีสุดชีวิต นี่ถ้าไม่มีแรงกระตุ้นจากหนังสือการ์ตูนเล่มนั้น ป่านนี้คงตัดใจไปแล้ว ไม่วิ่งหนีให้เหนื่อยแบบนี้หรอก โดนโบกแค่ทีสองทียังดีกว่ามาวิ่งหนีจนเหงื่อโทรมกายแบบนี้เสียอีก... แต่ทำไงได้ ก็มันให้รู้ไม่ได้นี่หว่า
ทั้งสองคนยืนหอบหัวเปียกเหงื่อกันอยู่คงละฝั่งของโซฟา... ร่างเล็กเอาปลายผ้าเช็ดตัวขึ้นมาซับเม็ดเหงื่อบนใบหน้า เลยเป็นโอกาสให้ร่างสูงพุ่งกระโจนข้ามโซฟาเข้ามาประชิดตัว... แขนทั้งสองข้างโดนร่างสูงคว้าไว้ ร่างเล็กก็ดิ้นสุดกำลังจนสะบัดแขนข้างที่ถือการ์ตูนต้องห้ามไว้จนหลุด แต่แขนอีกข้างก็ยังไม่เป็นอิสระจากมือของรุ่นพี่คนสนิทอยู่ดี เมื่อเป็นแบบนี้ทำให้หนีไปไหนไม่ได้... ว่าแล้ว ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอด ร่างเล็กเลยตัดสินใจขว้างหนังสือการ์ตูนในมือออกนอกระเบียงไป...
~ฟิ้วววววววววว~
ณ วินาทีนั้น ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดเคลื่อนไหว ทั้งคู่ยืนค้าง มองหนังสือการ์ตูนลอยออกนอกระเบียงไปราวกับเป็นภาพสโลโมชั่น... ร่างเล็กรู้สึกโล่งขึ้นมาทันทีที่ขว้างไอ้การ์ตูนเล่มนั้นพ้นมือ แต่ร่างสูงกลับรู้สึกตรงกันข้าม ความอยากรู้เพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณด้วยความที่ไอ้เปี๊ยกพยายามกีดกันไม่ให้เขาได้ดูว่าหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นมีอะไร...
โบ๊ทปล่อยแขนร่างเล็กแล้วพ่นลมหายใจออกจมูกก่อนจะเงยขึ้นมาเห็นสีหน้าน่าหมั่นไส้ของร่างเล็กที่ตอนนี้ดูจะมีความสุขจนยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
“เดี๋ยวนี้ความลับเยอะนะเอ็ง... แต่สักวันเหอะ... จะรู้ให้ได้เลย คอยดู”
ร่างสูงพูดทิ้งไว้เท่านี้ก่อนจะเดินกลับห้อง 707 ไป...
.
.
.
เฮ้ออออออ เหนื่อยชะมัด แต่ก็โล่งขึ้นเยอะเลยครับ ดีนะที่ไอ้ลิงภูเขานั่นไม่ได้การ์ตูนชาย-ฉะ-กันเล่มนั้นไป ไม่งั้นนะ ผมตายแน่ๆ... จะเอาอะไรไปแก้ตัวก็ยังไม่รู้เลย... ฟู่วววววว... ฮึ่ย! เกือบลืมแล้วไหมละ ผมดันขว้างหนังสือออกนอกระเบียงไปซะได้ แต่ก็คิดอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ออกแล้วละครับ โดนกดดันจนคิดอะไรไม่ออกเลยอะ รู้สึกเหมือนเฉียดตายเลยนะนั่น...
เอ๊ะ... ว่าแต่... ข้างล่างนั่นมันสระว่ายน้ำของคอนโดฯ นี่! ตายแล้ว ป่านนี้ยูกิกับมูซาชิจมน้ำไปแล้วมั้งเนี่ย...
.
.
ว่าแล้วร่างเล็กก็พุ่งออกไปที่ระเบียง เมื่อชะโงกหน้าออกไปดูก็เห็นว่ายูกิและมูซาชิยังอยู่สบายดี นอนแอ่งแม้งอยู่ข้างๆ สระว่ายน้ำ... ก็ยังดีที่ไม่ตกน้ำนะ ฟลุ๊กจริงๆ... จะว่าไปมันก็เกือบไปนะ ดูสิ ห่างจากขอบสระไม่ถึงเมตร...
เมื่อเห็นว่าหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นยังปลอดภัยดี ก็เลยรีบใส่เสื้อผ้าแล้วพุ่งตรงไปที่สระว่ายน้ำเพื่อไปเก็บหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นกลับมาคืน... แต่พอลงไปถึงสระว่ายน้ำกลับไม่พบหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นแล้ว... มันหายไป!... ร่างเล็กเดินวนไปวนมาอยู่สักพักก็มีบางสิ่งมาทำให้เขาชะงักจนเผลอกั้นลมหายใจในทันที... และสิ่งนั้นก็คือเสียงทุ้มที่ดังออกมาจากเงาหลังกำแพงที่เอ่ยขึ้นว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-------------------------------------------
FlapJack's Corner:
มาอัพเต็มบทแล้วครับ :z10:
เห็นหลายๆ คนคอยลุ้นอยู่ว่าเมื่อไรสองคนนี้จะรู้ใจกันสักที ผมเองก็รู้สึกกดดันเล็กๆ เหมือนกันนะ >__< แต่ว่าก็ต้องขอบอกว่าความรู้สึกของทั้งสองคนกำลังพัฒนาและจะเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ นะครับ มันอาจจะต้องใช้เวลาอีกสักนิด ไม่ใช่ว่าผมอยากเตะถ่วงอะไรหรอกนะครับ เพียงแค่ว่าผมอยากให้ตัวละครมันค่อยๆ ยอมรับสถานะของกันและกันมากกว่าที่จะตื่นขึ้นมาบอกกับตัวเองเลยว่ารักอีกฝ่ายจนหมดหัวใจไปแล้ว และถ้าใครสังเกตุก็อาจจะพอรู้สึกได้อยู่บ้างว่าความคิดและความรู้สึกของทั้งโบ๊ทและต้าร์มันค่อยๆ พัฒนาไปในทิศทางที่เรียกได้ว่าเข้าใกล้กันและกันมากขึ้นนะครับ (ก็หวังว่าจะพอรู้สึกกันได้บ้างนะ :m17:)
สำหรับตอนนี้ ผมขอตัด Bonus หลังไมค์ออกนะครับ เพราะว่าตอนนี้มันก็ยาวเกิน 20000 ตัวอักษรแล้ว โพสไม่พอแล้วนะครับ ส่วนตอบเม้นท์รายคนผมขอยกไปโพสไว้ในคอมเม้นท์ที่ 725 (หน้า 25) นะครับ ตามไปอ่านกันได้ อยากให้ไปอ่านกันเพราะว่าผมต้อนรับคนอ่านหน้าใหม่หลายคนเลย ได้กอดตั้งหลายคน :laugh:
-
:z13:
-
ไม่เป็นไรจ้า มาตอนไหนก็รออ่านนะ :bye2:
-
คู่นี้น่ารัก ตล๊อด ตล๊อดดดดดดดดดดดดด :laugh3: :laugh3:
-
มา 30 % ก็ยังกว่าไม่มาต่อเน้อ รอได้เสมอจ้า :กอด1:
ว่าแต่แค่อ่านการ์ตูนวายนี่มันต้องทำใจขนาดนั้นเลยเหรอกีต้าร์น้อย
พี่ยังเดินดุ่มๆเข้าไปถามเลยว่ามีเรื่องนี้ๆๆๆไหม แต่อย่างว่าความด้านของพี่กับกีต้าร์ไม่เท่ากันหรอก
อย่างพี่หนากว่าเยอะ :m20:
-
ถ้าอ่านการ์ตูนวายแล้วจะว้าวุ่นขนาดนี้ ฮ่าาา
ลุ้นอ้ะ x)
รออ่านฉบับเต็มนะคะ
-
เห็นชื่อตอนนึกว่าจะมาม่าซะอีก มาไม่ครบ 100% ก็ไม่ซีเรียส เพราะถือว่าเยอะแล้ว
คนอ่านก็อย่าคิดมากเรื่อง % การอัพเลยค่ะ เพราะ % ของแต่ละคนก็มีขนาดไม่เท่ากันด้วย
-
ก๊ากกกกกก
แหมคุณน้องต้าร์ก้อชวนลิงภูเขามาอ่านภาคทฤษฎีด้วยกันเล้ยย
พอถึงภาคปฏิบัติจะได้คล่อง คริ คริ (ไม่หื่นๆ หายใจเข้าพุท...หายใจออกโธ)
-
เท่านี้ก็เอาล่ะ มาให้ทุเลาความคิดถึงไปได้บ้าง
ไม่ต้องรีบนะจ๊ะ รอได้เสมอแหละจ้า :L2:
ให้คุณโบ๊ทเค้าเก็บความอยากรู้เอาไว้ก่อน
แล้วก็ให้เจ้าเปี๊ยกเค้าเตรียมตัวเรียนรู้ทฤษฎี
จะได้เรียนหรือป่าวก็ม่ายรู้ จะอ่านเปิดยังไม่กล้าเลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1 และจิ้มเป็ด เป็นกำลังใจให้ต้าร์ :laugh:
-
ลุ้นซะยิ่งกว่าต้าร์ซะอีกว่าจะได้อ่านการ์ตูนวายเจ้าปัญหาเล่มนั้นหรือเปล่า
-
:man1: ต้าร์น่าร้ากกก
-
รออีก 30 เปอร์เซ็นต์ครับ
o22 กว่าจะซื้อต้องเเมนเเล้ว เปิดอ่านก็ต้องเเมนกว่าอีก * !!!!
เกรียนจริงไอ้เปี๊ยก 5555555
-
อะจึ้ยแล้วงี้ตาร์จะได้อ่านไหมเนี่ย เค้าก็รออ่านด้วยนะเนี่ย
-
โหยยยยยคุณโบ๊ทอ่ะ ปล่อยให้เจ้าเปี๊ยกไปศึกษาหาความรู้ก่อนเซ่
เล่นประกบติดแบบนี้จะได้เรียนไหมภาคทฤษฎี ...... หรือว่าจะข้ามไปภาคปฏิบัติเลยดี 55555 :m20: :m20: :m20:
.
.
.
ป.ล. ตอนนี้ลุ้นไปกับการ์ตูนวายของเจ้าเปี๊ยกขั้นท๊อปติดเพดานแล้วขอบอก :a5:
-
อ๊ากกกกกกก ไม่น่าแอบเปิดมาดูเลย เห็นชนกลุ่มน้อยลุ้นกัน ไอ้เราก็คันปากอยากจะสปอยล์นิยายตัวเองซะงั้น :serius2:
แต่ไม่เอาหรอก เก็บไว้ให้เซอร์ไพรซ์กันแบบเต็มบททีเดียวเลยดีกว่า :laugh:
.
.
ตอบเม้นท์ของบทที่ 31 นะครับ
@ao16 หน้าใหม่ใช่ไหมอะ มาๆ กอดต้อนรับก่อน :กอด1:
@pim_onelove มันถึง 20000 แบบงงๆ เนอะ :laugh: (เป็นไปได้ไง??? :confuse:)... "แต่ก็นึกฉากสวีทๆ ของสองคนนี้ไม่ออกเหมือนกัน" >>> คงจะสวีทกันประมาณนี้อะ --> :fcuk: ฮ่าๆๆๆๆ
@noomasoi3 หึหึหึ ลองดีกับผมเหรอ :m21:
@oomossoo นี่ก็หน้าใหม่นี่นะ มาๆ มาให้กอดซะดีๆ :man1:
@SQWEEZ ขอบคุณครับ ดีใจที่ชอบนะครับ... มาๆ กอดต้อนรับก่อน :กอด1:
@iforgive สงสารโต้งอะ :sad4:
@RGB.__ "ดมกันไปดมกันมา" >>> อ่านแล้วเห็นภาพน้องหมาดมกันเลยอะ :laugh:
@yunjae55 หึงเล็กๆ พอเป็นพิธีเนอะ :m23:
@malula "มาเป็นส่วนเกินอยู่ได้" >>> ประโยคนี้ฆ่าโต้งตายสนิทเลยครับ :m15:
@aoommy นิยายเรื่องนี้ไม่มีคู่รองหรอกนะครับ :m23:
@Whatever it is อีกนิดนึง เรื่องแบบนี้มันใช้เวลา(เหรอ?) :m17:
@runningout ใจเย็นๆ ก่อนนะ เอาน้ำเย็นๆ สักแก้วก่อนไหม :teach:
@greensnake "หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะรู้ในเร็ววัน" >>> :z10:
@BeeRY โบ๊ทมันเนียน นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะ แล้วถ้าเป็นแฟนกันแล้วจะขนาดไหน :haun4:
@BitterSweet~ เหมือนจะเป็นหน้าใหม่ใช่ไหมอะเราอะ... ไม่รู้ละ มาให้กอดซะดีๆ :กอด1:
@yeyong มันก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปเนอะ เอาทีละคนนะ :try2:
@namtarn11 เนอะ สงสารโต้งอะ :o12:
@KURATA ตามมาเพื่อให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไรไง :sad11:
@princegolf ซินเจียฯ คร้าบบบบ :mc4:
@JingJing "ขอสักกอดสองกอด จุ๊บสองจุ๊บ ให้แม่ยกได้ชื่นจายยยหน่อยนะ" >>> อันที่จริงตอนที่ 32 นี้มันต้องมีนะ แต่ว่าพอดีว่ายาวเกินเลยตัดไปขึ้นตอนใหม่ซะเลย :เฮ้อ:
@sakurai "ตอนนี้กำลังอารมณ์เดียวกับโต้งเลย" >>> เง้ออออ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆ นะ... รักคนอื่นได้ แต่อย่าลืมรักตัวเองด้วยนะครับ :กอด1:
@norimakii หน้าใหม่อีกแล้วรึนี่ มาๆ มาให้กอดซะดีๆ :man1:
@อ้ายหมี :) นี่ก็หน้าใหม่ หลงเข้ามาละสิ แต่อย่าคิดว่าจะหนีนะ มาให้กอดซะดี :กอด1:
@sukie_moo เนอะ โต้งน่าสงสารเนอะ :o7:
@- คราส - ผมก็สงสารโต้ง :sad4:
@nokkaling หน้าใหม่อีกแล้ว มาๆ มาให้กอดโดยละม่อม :กอด1:
คนอ่านหน้าใหม่หลายคนเลย ยังไงก็ขอต้อนรับนะครับ หวังว่านิยายเล็กๆ เรื่องนี้จะทำให้คนอ่านทุกคนมีความสุขได้นะครับ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ มีอะไรโพสบอก/ถามไว้ได้เลยนะครับ ผมอ่านทุกเม้นท์ครับ
ส่วน YouTube ของ LOVE HIGH STORY ก็มียอดวิวรวมทะลุ 30000 แล้วนะครับ ดีใจที่มีคนเข้าไปฟัง o13
ไว้เจอกันตอนต่อไปครับ สำหรับคืนนี้ราตรีสวัสดิ์ครับ :bye2:
ปล. +1 กันไปตามระเบียบ
-
ขอให้ตาร์โดนจับโบ้ทจับได้ อิ อิ
-
อูยยย ค้างๆ
อยากอ่านต่อแล้วจ้า คนแต่งจ๋า
รอโบ๊ท ต้าร์อยู่น้า จุ๊บๆ
+1 ให้ชดเชยกับการหายหน้าหายตาไปนาน
แฮ่ๆ กลับมาติดตามแล้วจ้า
-
อะไร ยังไง เมื่อไร ใครกะใคร อ๊ากกกกกกกกกกก :serius2:
FlapJack กลับมาก๊อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :dont2:
บทเต็มขออีโมนี้ :haun4: นะจ๊ะ FlapJack o18
-
เข้าใจธุระค่ะ
มาตอนไหนก็ได้ ขอให้มาเหอะ อยากรู้ว่าต้าร์อ่านการ์ตูนวายแล้ว
จะเหมือนพวกเราอ่านหรือเปล่า ติดหนึบ
-
ค้างในทันที หุๆ
มาต่อไวๆนะคะ
-
โหลดต่อให้หมดนะท่านแจ๊ค
ตื่นเต้วๆๆๆๆๆๆ :) ^^ ;)
-
มาตามลุ้นไปกับไอ้เปี๊ยก.....
คืนนี้จะได้อ่านการ์ตูนเล่มนั้นมั้ยนี่ ??? ลุ้นๆๆๆๆ :serius2: :serius2:
คุณโบ๊ทก็นะ อยู่ห่างไอ้เปี๊ยกไม่ได้เลยนะ ธ่อออออออออออ.... :z3: :z3: :z3:
แล้วเมื่อไหร่เปี๊ยกจะได้อ่านซะที คนอ่านลุ้นจะแย่แล้ว 555+ :z10: :z10: :z10:
(เอ๊ะๆๆๆ หรือว่าเค้าจะได้อ่านพร้อมกันนะ ฮิ๊ววววววววว :o8: :-[ :impress2:)
-
:m22:
:m22:
-
เข้ามาส่อง :m22: :m22: :m22:
เปี๊ยกกะโบ๊ท มาอ๊ะยังว๊าาาาาาาาาา... ????
:catrun:
-
:m7:
:m7:
-
เธอๆ ไอ้แจ๊คมันมาอัพแล้วนะเธอ มาช้ามากเลยอะ สายตลอด ว่าไหมๆ :m26:
-
ฮ่าฮ่า การ์ตูนเรื่องอะไรเนี่ยช่างตรงกับชีวิตต้าร์เสียเหลือเกิน
ทีนี้จะทำยังไงคุณโบ๊ทล่วงรู้ความลับเข้าให้แล้ว
ตัวละครน่ารักดีค่ะ ค่อย ๆ เป็นไป
-
ตาร์น่ารักอ่ะ ชอบบบบ ^^
ดูเหมือนสองคนยังไม่รู้ใจตัวเอง
การ์ตูนที่อ่านน่ะ ดูคุ๊น..คุ้นเนอะตาร์
สงสัยจริง..ว่าใครน๊อเก็บการ์ตูนเล่มนั้นไป o18
-
โบ๊ทลงไปเก็บแน่เลย เสร็จแน่ไอ้เปี็ยก อ่านภาคทฤษฎีไปแล้ว ลองภาคปฏิบัติบ้างจิ
-
เม้นท์อีกรอบ
มันดีใจ ^^ ดีใจตรงที่ต้าร์อ่านแล้วไม่ได้รู้สึกรังเกียจ
แถมยังเปรียบเทียบตัวเองกับคุณโบ๊ทซะอีกแน่ะ
ที่สำคัญ กลัวมูซาชิกับยูกิจมน้ำ :m20:
แต่คาดว่าตัวพ่อเค้าไปช่วยไว้แล้วล่ะ :jul3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ตอนนี้ฮาอ่ะ :L2:
-
อ้าวววววว หนังสือโดนใครเก็บไปกันน๊า
ความลับจะไม่เป็นความลับก็คราวนี้แหละต้าร์เอ๊ย :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกก
เค้าเรียกว่าอ่านการ์ตูนแล้วย้อนดูตัว แหมะ!! มันช่างเหมือนชีวิตจริงของต้าร์กับโบ๊ทซะนี่ปะไร
ใครเก็บการ์ตูนได้อ่ะ รึว่าจะเป็นคู่แข่งคุณโบ๊ท หึ หึ
-
อ่านแล้วรักเลย ดีมั้ย
ไหนๆ มันก็เหมือนสองชาย-ฉะ-กัน ในการ์ตูนแล้วนี่
โอ้ว สยิว หวิวๆๆๆๆ
+1 ไปเต็มตัว และเต็มใจ ท่านแจ็ค
จุดพลุโป้งป้าง ยินดีกับ สามหมื่น วิว นะครับ
-
มาแล้วๆๆๆๆ ในที่สุด 100% เต็มก็มาเสียที หลังจากแอบมาส่องทุกวันตั้งแต่วันอาทิตย์ (ออกแนวเพ้อๆ 55)
สืบเนื่องมาจาก สัปดาห์ที่แล้ว เข้าไปหน้านิยายแนะนำ แนะนำเรื่องนี้ไว้น่ารักดี เลยตามมาอ่าน
อ่านไปอ่านมา รู้ตัวอีกที ก็ตามทันตอนล่าสุดซะแล้ว คุณแจ็คแต่งได้ o13 o13 o13
----------------------
----------------------
อยากบอกคุณแจ็คว่า....
โว๊ะ!! เรื่องนี้มันน่ารักวุ้ย ใสๆ เกรียนๆดี อ่านแล้ว โหด มัน ฮา....
และแถมท้ายด้วยความรู้สึกอุ่นๆในใจ ไม่เร่งเร้า ไม่ร้อนแรง แต่เต็มอิ่มในความรู้สึก :o8: :-[ :impress2:
เป็นความรักที่ใสบริสุทธิ์ดี ก็แหม๋...ผู้ชายเกรียนๆ 2 คนรักกันแบบไม่รู้ตัวเองเนี่ย ชนะเลิศ!!
เรื่องราวดำเนินไปกำลังดีค่ะ ไม่เร็วไป ไม่ช้าไป กำลังดีมากๆ
ยิ่งตอนหลังๆนี่ อ่านแล้วยิ้มตามทีเดียว ความสัมพันธ์ทางใจของเค้า 2 คนค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ต้าร์มันน่ารัก คุณโบ๊ทก็ฮา...ตัวละครตัวอื่นๆก็น่ารักนะคะ เป็นตัวช่วยเร่งปฏิกิริยา "รัก" อย่างดีเชียว
ตอนนี้ กำลังลุ้นว่า ใครน๊าาา เก็บ ยูกิกับมูซาชิ ไป :confuse: :confuse: :confuse:
ใช่คุณโบ๊ทรึเปล่า?? :serius2: :serius2: :serius2: หากใช่ เปี๊ยกเอ้ยยย แกรตายแน่
หาคำแก้ตัวดีๆล่ะ แค่นึกถึงหน้าเจ้าเปี๊ยกก็ฮาา....แล้ว
หรือหากไม่ใช่ ใครกันที่เก็บไป สาวYแถวๆนั้นรึเปล่า 555+
สนุกมากค่ะ มาต่อตอนต่อไปไวๆนะคะ กำลังลุ้นตัวโก่งไปกับเจ้าเปี๊ยก
และก็ลุ้นให้คุณโบ๊ทกับเจ้าเปี๊ยกต้าร์ รู้ใจตัวเองในเร็ววัน จะได้หวานๆๆๆกันซักที (รึเปล่าหว่า?)
:pig4: :pig4: :pig4:ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ เรื่องนี้ รอติดตามๆๆ ค่ะ
-
:man1: :m20: กอดฟัดต้าร์
ตอนวิ่งไล่จับกันทำเอาจิ้นไปไกล
:pig4:
-
ต้าร์เอ๋ย ในการ์ตูนในมันเอ็ง 2 คนชัดๆ
-
หนังสือเสร็จโบ๊ทแน่เลยตาร์ 555+
เกรียนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หาโบนัสม่ายเจอ เหอะๆ
มันก็รอได้ค่ะ อ่านไปเรื่อยๆ หนุกดีค่ะ แค่ว่ามันนานไปนิด อิอิ
-
โอยยยย อ่านแล้วลุ้นจริงๆ
กับการอ่านการ์ตูนวายเนี่ย ฮ่าๆๆ ลุ้นเหนื่อยไปด้วย
ลุ้นอีกดว้ยว่าเมื่อไหร่สองคนนี้จะ เลิฟๆกันซะที :o8:
กอดดดดตอบบบ xD :กอด1:
-
ว่ะฮ่ะฮ่ะฮาาาาคุณโบ๊ทลงไปเก็บแล้วไอ้เปี๊ยกอ่อนเอ๊ย :laugh:
ตอนนี้สนุกมาก ตื่นเต้นแทนต้าร์เลยอ่ะตอนแย่งหนังสือกัน กลัวโบ๊ทจับได้ o13
-
มันคุ้น ๆ นะเปี๊ยก 55555
-
ที่ตัวเองกับคุณโบ๊ททำ มันเยอะกว่ามูซาชิกะยูกิแล้วมั้งกีต้าร์น้อย :laugh:
กว่าจะซื้อมาได้ ก็เล่นเอาเหนื่อย นี่ขว้างทิ้งง่ายๆได้ไงเนี่ย เสียดายออก
ว่าแต่คนที่เก็บได้นี่โชคดีเลย ได้อ่านฟรี :laugh:
แต่ปฏิเสธยังไง ความจริงมันก็คือความจริงวันยังค่ำอ่ะ :jul3:
-
เปี๊ยกโดนจับได้แล้วแน่ๆ
เสร็จแน่เปี๊ยก o18
-
ตอนใหม่จะมาวันอาทิตย์นี้นะครับ บอกเอาไว้เลย ชนกลุ่มน้อยจะได้ไม่ต้องคอยมาเช็คกันทุกวันเนอะ
ก่อนไปนอนขอกอดทุกคนทีนึง :กอด1:
ไว้เจอกันครับ :bye2:
-
คร๊าบบบบบบบบบบบบบบ...แล้วจะรอนะคร๊าบบบบบบบบบ
-
รับแซบบบบบ
-
รอจ้า :m9:
-
รอจ้าๆ
-
LOVE HIGH STORY – 33 – Two Hearts (That Beat Together) | สองใจ (ที่เต้นไปพร้อมๆ กัน)
“หาอะไรเหรอน้อง”
.
.
.
ร่างเล็กสะดุ้งขนลุกซุ่ เมื่ออยู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มดังขึ้นมาจากด้านหลัง เมื่อหันไปตามเสียงก็เห็นพี่ยามเดินออกมาจากมุมมืดหลังกำแพงติดประตูทางเดินเข้าล็อบบี้คอนโดฯ... หน้าตาเหมือนจะเพิ่งตื่นนอนมาซะด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าเข้าไปทำอะไรในนั้น แถมไม่เปิดไฟอีกต่างหาก
“เอ่อ... ผม... เอ่ออออ คือ... ผมทำของตกมาจากระเบียงอะพี่” ร่างเล็กตอบตะกุกตะกัก ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะบอกกับพี่ยามเขายังไงว่าทำอะไรตกลงมา
“ทำอะไรตกละน้อง” พี่ยามเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นพลางทำท่าช่วยมองหาไปรอบๆ
“เอ่ออออออ... หนังสือการ์ตูนอะพี่” ต้าร์ก้มหน้าก้มตาตอบยึกยัก
“การ์ตูนเหรอ... อืมมมม พี่ไม่เห็นเลยนะ” เอ่อ พี่ครับ ถ้าพี่หลับอยู่แล้วพี่เห็นก็แปลกแล้วละครับ!
“...”
“ทำตกมาแถวนี้เหรอ” เอ้อออออ ตกแถวพารากอนมั้งพี่ มาเดินวนหาอยู่ขอบสระเนี่ย!
“ครับ”
“น้องอยู่ชั้นไหนเนี่ย”
“ชั้นเจ็ดพี่”
“ห้องไหนละ”
“706... ห้องตรงนั้นอะ” ร่างเล็กกล่าวพลางชี้นิ้วขึ้นไปที่ระเบียงห้องของตัวเอง
“แล้วไปทำอีท่าไหน หนังสือถึงได้ตกลงมาได้ละนั่น” ณ จุดนี้ ต้าร์เริ่มรู้สึกว่าเสียเวลาขึ้นทุกที เพราะท่าทางไอ้พี่ยามนี่จะไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย เอาแต่ถามอะไรอยู่ก็ไม่รู้ โว๊ะ!
“ผมตีลังกาเล่นอยู่บนระเบียงอะพี่ แล้วอ่านหนังสือการ์ตูนไปด้วยเลยเผลอทำหลุดมือ ปลิวลงมาตกอยู่แถวๆ สระเนี่ยแหละ แต่พอลงมาเก็บก็หายไปแล้ว” ต้าร์ตอบหน้านิ่ง กะว่าจะกวนตีนทิ้งท้ายแล้วจะกลับขึ้นห้องละ ขอสักหน่อยเหอะ
“ห๊ะ?” พี่ยามหันมาทำหน้างง ไม่แน่ใจว่าเพิ่งได้ยินอะไร มันฟังดูแปลกๆ ชอบกล
“ไม่เป็นไรครับพี่ ช่างมันเหอะ สงสัยจะหายไปแล้วละ... ผมไปก่อนนะพี่” ว่าแล้วก็จะฉวยโอกาสในช่วงที่พี่ยามกำลังงงๆ นี่แหละ ชิ่งซะเลย... ประมาณว่าตีให้มึนแล้วรีบหนีนั่นแหละ
.
.
ร่างเล็กเดินหน้าเซ็งเข้าคอนโดฯ แล้วตรงไปที่ลิฟท์ กดลิฟท์แล้วยืนรอ... แต่ในขณะที่เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ตามประสาคนยืนว่างๆ ไม่มีอะไรทำนั้นเอง หางตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างของชายหนุ่มสุดคุ้นที่กำลังนั่งอ่านอะไรสักอย่าง อยู่บนโซฟาที่ล็อบบี้...
.
.
ผมว่า... ไอ้หนังสือเล่มนั้นก็ดูคุ้นๆ นะ... อืมมมม
เฮือก!
เวร!!!!!... นั่นมัน... นั่นมัน... เฮ้ยยยยยย ชิบหายแล้ว!!!...
ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี????... คิดสิวะต้าร์ คิดสิ คิด!! ว้อยยยยยย ไอ้ลิงภูเขามันดันแอบไปเก็บหนังสือการ์ตูนมาก่อนแล้ว แถมกำลังนั่งอ่านอยู่ด้วย.... อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก จบแล้วชีวิตกู หมดกัน ไม่เหลืออะไรแล้ว! จะเอาอะไรไปแก้ตัวละเนี่ย!!!
ชิ่งขึ้นห้องแล้วล็อคประตูเลยดีไหม? ขังตัวเองไว้สักสามสี่วัน เดี๋ยวก็คงลืมๆ ไปเอง... หรือจะเก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับไอ้ทีสักพักดี? ไม่เจอกันสักสองสามวันก็คงจะลืมๆ ไปเองแหละ... มั้ง... เดี๋ยวสิ... ยังไงก็ต้องไปมหาลัยอยู่ดี ยังไงก็หลบไม่พ้น... อ๊ากกกกกกกกกกกกก...
แล้วจะให้ทำยังไง? จะปล่อยให้อ่านไปจนจบเลยเหรอ... ฮึ่ยยยย ไม่ดีมั้ง... เอาไงดีละ???
.
.
ร่างเล็กยืนทึ้งยืนยีหัวตัวเองอยู่หน้าลิฟท์ ท่าทางดูกระสับกระส่ายอยู่ไม่น้อย... เขายืนทำหน้าเครียดอยู่สักพักก็พ่นลมออกจมูกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงไปที่ร่างสูงที่กำลังคิ้วขมวดนั่งอ่านการ์ตูนต้องห้ามของไอ้เปี๊ยกอยู่ที่โซฟาในล็อบบี้คอนโดฯ
กีต้าร์ผ่อนน้ำหนักและชะลอฝีเท้าทำท่าย่องไปด้านหลังของร่างสูง... แอบยึดคอมองดูว่าร่างสูงเปิดอ่านไปถึงหน้าไหนแล้ว เมื่อเห็นว่ายังไม่ถึงฉากล่อแหลมชวนฟ้าผ่าก็พอจะรู้สึกโล่งใจมาได้สักหน่อย แต่ยังไงก็คงจะต้องทำใจแล้วละว่าป่านนี้ไอ้เจ้าโบ๊ทคงจะรู้แล้วละว่านี่ไม่ใช่หนังสือการ์ตูนธรรมดาๆ ทั่วๆ ไป... ก็แหม แหววใส่กันขนาดนั้น ถ้าไม่รู้ก็ #%@!&%$ แล้วละ!
เมื่อได้จังหวะ ร่างเล็กที่รออยู่สักพักแล้วก็ได้โอกาสคว้าเข้าที่หนังสือการ์ตูนเล่มนั้นแล้วฉวยมาจากมือร่างสูง... เมื่อได้ของกลางมา ต้าร์ก็เผ่นแนบ... โบ๊ทก็นับว่ามีปฏิกริยาที่ว่องไวใช้ได้ กระโจนลุกขึ้นแล้ววิ่งตามไอ้เจ้าเปี๊ยกไปติดๆ
ไม่รู้ว่าเพราะมัวแต่ตื่นเต้นตกใจหรือเพราะอะไร ต้าร์จึงซอยขายิกออกไปที่สระว่ายน้ำแทนที่จะวิ่งขึ้นบันไดแล้วชิ่งเข้าห้องไปซะ... หรืออาจจะเป็นเพราะรู้ดีว่าถ้าขึ้นบันได ยังไงเขาก็อึดสู้ไอ้เจ้าโบ๊ทไม่ได้ มีหวังได้ลงไปนอนกองอยู่กับพื้นเพราะหอบรับประทานก่อนจะถึงชั้นเจ็ดอย่างแน่นอน และนั่นก็หมายความว่าหนีไอ้เจ้าโบ๊ทไม่พ้นและโดนสอบปากคำเรื่องหนังสือการ์ตูนต้องห้ามเล่มนี้เป็นแน่แท้
.
วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง เอ้า! วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง!
.
ตอนอยู่บนห้องก็วิ่งอ้อมโซฟากัน ลงมาก็มาวิ่งอ้อมสระว่ายน้ำกันอีก... สนุกหรือไม่สนุก อันนี้ไม่แน่ใจ แต่ถ้าถามว่าเหนื่อยไหม ตอบได้เลยว่าน่าจะสุดๆ เพราะเห็นทั้งสองคนเหงื่อโทรมกายกันซะขนาดนั้น... นี่ถ้าเป็นปกติ ไอ้เปี๊ยกคงยอมแพ้ไปแล้วละ แต่นี่คงมีแรงฮึดจากสัญชาตญาณการเอาตัวรอดมาช่วยให้วิ่งได้ไวขึ้นและวิ่งได้นานขึ้นนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
.
เร็วเข้าสิ วิ่งเร็วเข้าสิ แอร๊ยยยย... เร็วเข้าสิ วิ่งเร็วเข้าสิ แอร๊ยยยยย... เร็ววววว วิ่งงงงง เข้าสิ
.
นับว่าร่างสูงฉลาดเหมือนกันนะ เพราะจริงๆ แล้วที่วิ่งๆ กันอยู่เนี่ย เขายังไม่ได้ออกแรงวิ่งสักเท่าไรเลย ด้วยดีกรีอดีตนักกีฬา ทำให้สมรรถภาพทางกายมีความได้เปรียบเด็กติดเกมอย่างไอ้เปี๊ยกอยู่แล้ว... และคราวนี้เขาก็แค่วิ่งบ้าง ผ่อนบ้าง ปล่อยให้ไอ้เปี๊ยกวิ่งให้เหนื่อยให้เต็มที่ หมดแรงแล้วค่อยเชือดทีเดียว... ให้มันเหนื่อยๆ จะได้เชือดง่ายๆ
.
.
ยอมรับว่าช็อกเหมือนกันนะครับที่เห็นว่าหนังสือการ์ตูนของไอ้เปี๊ยกเล่มนั้นมันเป็นการ์ตูนอะไร... ด้วยความที่อยากรู้สุดๆ ว่ามันมีอะไรนักหนา ไอ้เปี๊ยกถึงได้มีพิรุธขนาดนั้น ก็เลยรีบลงมาเก็บก่อนที่ไอ้เปี๊ยกจะแต่งตัวแล้วลงมาเก็บไปเสียก่อน... ยังนับว่าโชคดีที่หนังสือไม่ตกน้ำ ไม่งั้นผมเองก็คงอดอ่านดูว่ามันเป็นเรื่องอะไร... เอาจริงๆ ถ้าให้ไปเค้นถามมันเอง ยังไงๆ มันก็คงไม่ยอมพูดหรอก ต้องเห็นกับตาเองแบบนี้แหละ
ถ้าถามว่าช็อกไหม?... อืมมมม ก็ช็อกอยู่นะ ไม่คิดว่าไอ้เปี๊ยกจะอ่านหนังสือประเภทนี้ แต่ก็ไม่ถึงกับช็อกอะไรมากมายขนาดนั้นหรอกครับ... อันที่จริงมันมีความรู้สึกโล่งๆ เข้ามาปนกับความช็อกอยู่ด้วยนะครับ เรียกได้ว่าช็อกแต่ก็ไม่ใช่ช็อกแบบเลวร้ายอะไร แต่กลับรู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดๆ ด้วยซะงั้น... แปลกไหมครับ?
ตอนแรกที่ลงมาเก็บ แค่เห็นหน้าปกก็ตะหงิดๆ แล้วละครับ จะเปิดอ่านริมสระนี้เลยมันก็ดันไม่สว่างพอ บวกกับกลัวว่าไอ้เปี๊ยกจะมาเจอแล้วมาป่วนมาขัดขวางไม่ให้ผมอ่านด้วยแหละ แต่จะขึ้นห้องก็กลัวจะเดินสวนกับไอ้เปี๊ยก เลยตัดสินใจไปนั่งอ่านที่โซฟาที่ล็อบบี้... จริงๆ ก็คาดไว้แล้วละครับว่าถ้าไอ้เปี๊ยกลงมามันคงต้องเห็นผมอยู่แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเห็นผมเร็วขนาดนี้ ผมเองก็มัวแต่สติหลุดไปกับเนื้อเรื่องในการ์ตูน เลยไม่ทันได้ระวังตัว... ไอ้เปี๊ยกนี่ก็แสบจริงๆ ย่องมาตอนไหน แถมไวเป็นลิง...
หึ แต่ไม่ต้องห่วงครับ ไอ้เปี๊ยกมันก็เหมือนถ่าน AAA แหละครับ จิ๋วแจ๋ว แต่ก็หมดไว ปล่อยให้มันวิ่งหนีไปอีกสักพักก็ถ่านอ่อนแล้วละครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ... มันเองก็น่าจะรู้ดีแก่ใจนะครับ ว่าวิ่งหนีผมไปก็ไลฟ์บอย เพราะว่ามันไม่เคยหนีผมพ้นเลยสักครั้งเดียว... หึหึหึหึ
.
.
ร่างสูงเร่งฝีเท้าเป็นการรีดพลังงานเฮือกสุดท้ายของร่างเล็ก และมันก็ได้ผลอย่างน่าพอใจ เพราะว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกฮึดวิ่งต่อไปได้อีกสักพักก็ยอมแพ้... หอบหายใจจนหน้าแดง ชูมือขึ้นมาเป็นเชิงบอกว่าขอเวลานอกก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงสระน้ำแล้วตักตวงอากาศเข้าปอดแบบสุดชีวิต... โบ๊ทวิ่งเหยาะๆ เข้ามาด้วยใบหน้าปกติ ถึงแม้จะมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นไม่น้อยและการหายใจดูแรงกว่าปกติอยู่นิดหน่อย แต่ดูจากสภาพแล้วโบ๊ทคงยังวิ่งได้อีกนาน วิ่งได้อีกไกล... ต่างกับสภาพของไอ้เปี๊ยกที่ดูก็รู้ว่า “ไม่ไหวแล้ว” อย่าสิ้นเชิง
ต้าร์ก้มหน้าก้มตาหอบอยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือร่างสูงที่ยืนกอดอกแล้วก้มหน้ามองเขาด้วยสายตาเยอะเย้ย พ่วงกับรอยยิ้มน่าหมั่นไส้ที่มุมปากนั่นอีก... ร่างเล็กเบ้ปากแล้วหันหน้าหนีไปมองน้ำในสระแทน แถมยังแอบนั่งทับหนังสือการ์ตูน เป็นการซ่อนหลักฐานอย่างเนียนๆ... ร่างสูงเห็นท่าทางของรุ่นน้องคนสนิทก็นึกขำอยู่ในใจ จะคอยฟังว่ามันจะแถอะไรได้อีก ในเมื่อมีพยานหลักฐานอยู่ตั้งสองคน... ยูกิกับมูซาชิ... ฮ่าๆๆๆๆ
กีต้าร์เอนหลังไปตามความเอนของเตียงสระน้ำ ความเหนื่อยยังเข้ารุมกินโต๊ะร่างเล็กไม่ขาดสายแต่ก็คงจะอิ่มไปหลายตัวแล้วละ เพราะว่าก็ดูเหนื่อยหอบน้อยลงบ้างแล้วละนะ แต่ก็ยังหายใจแรงกว่าปกติอยู่นิดหน่อย... จากที่หน้าแดงกลายเป็นหน้าซีด เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า หัวก็เปียกเหงื่อ เสื้อก็ชื้น...
“เดี๋ยวนี้เอ็งอ่านการ์ตูนแบบนี้เหรอ” ร่างสูงถามเปิดประเด็น ทำเอาร่างเล็กที่หน้าซีดอยู่แล้วหน้าซีดลงไปอีกอย่างเห็นได้ชัด
“...” ต้าร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่ตอบอะไร ท่าทางจะพยายามคิดหาคำแก้ตัวอยู่
“เปลี่ยนรสนิยมเหรอ”
“เปล่านะ”
“หืม?”
“มันไม่ใช่การ์ตูนของผมสักหน่อย”
“อ้าว แล้วของใคร”
“เอ่อ... ขะ.. ของ... ของ” พูดคุยกันเนี่ย เขาบอกว่าให้มองตากันด้วยนะต้าร์ แล้วนี่เอ็งจะหลบตาไปทำไมวะ
“ไอ้เปี๊ยกเอ้ย โกหกไม่เนียนเลยนะ”
“ไม่ใช่สักหน่อย!”
“เดี๋ยวนี้นิสัยเสียใหญ่แล้วนะเรา”
“อะไร”
“หัดโกหกกันนะเดี๋ยวนี้อะ... ช่วงหลังๆ มานี่ก็ความลับเยอะ ทำตัวมีพิรุธ น่าสงสัย... แล้วไหนจะไอ้ยูกิอะไรนั่นอีก”
“โว๊ะ คิดมากไปได้... ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย ความลงความลับอะไรนั่นนะ”
“แล้วมันอะไรนักหนาละ ถึงทำตัวแปลกๆ อยู่เรื่อย”
“ไม่แปลกสักหน่อย... ก็ไม่มีอะไรจริงๆ นี่”
“แน่ใจ?”
“ก็... มันก็มีนิดนึงอะ นิดเดียวเอง”
“แล้วมันคืออะไรละ ไอ้นิดเดียวที่ว่านั่นอะ”
“ก็เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าถึงเวลาก็จะบอกเองแหละน่า”
“เกี่ยวกับไอ้โต้งละสิ...”
“...”
“หึ ไม่ตอบ... แปลว่าเกี่ยวกับไอ้โต้งจริงๆ...”
“...”
“สรุปว่า... ไอ้โต้งมันจีบเอ็ง?”
“เฮ้ยยยย ไม่ใช่!!! ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ ประเด็นนี้อะตกไปได้เลย ยกฟ้อง ไม่รับฟ้อง ไม่ต้องพูดถึงเลย”
“โอเคๆ จะลองเชื่อดูก็ได้... แล้วไอ้การ์ตูนเล่มนั้นละ ว่าไง”
“...” เจอคำถามนี้เข้าไป ต้าร์เองก็ไม่รู้จะตอบอะไร เขาเองก็ไม่ใช่คนโกหกเก่งสักเท่าไหร่ โกหกทีไรก็โดนจับได้ทุกที... ตอนแรกคิดไว้ว่าจะโยนไปให้โต้ง บอกว่าเป็นการ์ตูนของโต้งไปซะเลย แต่นั่นก็เท่ากับเป็นการปริปากบอกโบ๊ทว่าโต้งเป็นอะไร ซึ่งเขาตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะไม่พูด ถ้าคนอื่นจะรู้เรื่องของโต้ง มันก็ต้องมาจากปากของโต้งเองเท่านั้น... ดังนั้นจึงตัดโต้งออกจากข้ออ้างไปได้เลย
เมื่อนอนคิดแล้วคิดไม่ออก ก็เลยตัดสินใจว่าจะพูดความจริงออกไปซะเลย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ... ว่าแล้ว ต้าร์พลิกตัวนอนตะแคงไปอีกด้านเป็นการหลบหน้าร่างสูง เขาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะพ่นออกมาเป็นคำพูดที่อยู่ในใจ...
“ก็... ไอ้พวกนั้นมันชอบแซว... ว่า... เราสองคน... เหมือน... เหมือน... แฟนกัน... ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรหรอก เพราะว่าพวกมันก็เคยแซวเล่นๆ จับคู่ผมกับคนนุ้นคนนี้ไปเรื่อยเปื่อยมาตลอดตั้งแต่มัธยมแล้ว ไม่ว่าจะกับผู้หญิงหรือผู้ชายมันก็เอามาแซวหมดอะ แต่คราวนี้มันแซวไม่เลิกไง... ผมเองก็ไม่ได้รำคาญหรือรังเกียจที่โดนแซวกับคุณโบ๊ทหรอกนะ... แต่แค่... เราทั้งสองคนก็ตัวผู้กันทั้งคู่อะ... ใช่ปะละ... ผมก็เลยสงสัย... อยากรู้ว่า... ผู้ชายมันจะเป็นแฟนกันได้ยังไง... ผมก็เลย...”
“เอ็งก็เลยไปแอบซื้อการ์ตูนเกย์มาอ่าน” ร่างสูงช่วยต่อประโยคที่ต้าร์พูดค้างไว้
“...” ส่วนร่างเล็กก็พยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงยอมรับอย่างเงียบๆ
“แล้ว... เอ็งอ่านแล้วคิดว่าไงละ” โบ๊ทพูดพลางทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงเดียวกันกับต้าร์ กลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งสองคนหันหลังคุยกันอยู่ริมสระว่ายน้ำ
“ก็... ไม่รู้ดิ... มันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่นะ”
“ยังไง”
“ไม่รู้ดิ... วุ้ยยยย เอาแต่ถามอยู่ได้”
“ฮ่าๆๆๆ เลิกถามก็ได้”
“แล้ว... คุณโบ๊ท... อ่านแล้วเหรอ”
“อืม... ก็เปิดๆ อ่านกับดูภาพคร่าวๆ ไปแล้ว เดาเรื่องไม่ยากหรอก”
“แล้วคุณโบ๊ท... คิดว่าไง”
“อืมมม... ไม่รู้ดิ... แปลกๆ มั้ง... แบบรู้สึกจั๊กจี้แปลกๆ”
“อือ ผมก็ว่างั้นนะ แฮะๆ”
“อืม”
.
.
เมื่อสิ้นบทสนทนา ความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั่งพื้นที่สระว่ายน้ำ... ร่างเล็กยังนอนอยู่เดิมคือนอนตะแคงอยู่ที่ขอบเตียงด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่งก็มีร่างสูงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น... ไม่มีใครพูดอะไรกันอีก...
ผ่านไปหลายนาที โบ๊ทเห็นว่าต้าร์ยังไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นและกลับห้องเลยสักนิด ยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับตัว จัหวะการหายใจก็สม่ำเสมอ ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว(ซะงั้น)... ว่าแล้วเขาก็ตัดสินใจเอนตัวลงนอนบ้าง ปล่อยให้ไอ้เปี๊ยกหลับเอาแรงก่อนสักพักแล้วค่อยปลุกขึ้นห้องละกัน แต่ด้วยความที่เตียงสระน้ำก็ไม่ได้มีขนาดใหญ่อะไรมากมาย จึงกลายเป็นว่าดูเล็กเกินไปสักหน่อยสำหรับผู้ชายสองคนจะนอนร่วมกัน แต่กระนั้นโบ๊ทก็หาท่าหาองศาที่เหมาะสมจนสามารถนอนได้
“ฮึ่ยยยย ไรเนี่ย มานอนเบียดไร ไปนอนเตียงอื่นดิ” ท่าทางยุกยิกๆ ของร่างสูงทำเอาร่างเล็กไม่สบายตัวซะแล้วละ
“ขี้เกียจลุกแล้ว นอนนี่แหละ” ว่าแล้วก็หลับตาเป็นเชิงบอกว่าจะไม่รับความคิดเห็นอะไรแล้ว
กีต้าร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาไม่ได้ออกปากไล่รุ่นพี่คนสนิทอีก แต่การที่นอนเบียดกันอยู่อย่างนี้มันก็ไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไรนัก สุดท้ายก็เลยกลายเป็นเขาที่นอนยุกยิกๆ ไปมา... แต่สิ่งที่ท่าทางจะอยู่ไม่เป็นสุขที่สุดก็คือไอ้ก้อนกล้ามเนื้อที่อยู่ในอกข้างซ้ายเนี่ยสิ ก็มันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว... แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นอาการที่ผิดปกติหรือเปล่าหรอกนะ เพราะว่าเท่าที่เขารู้สึกได้จากการที่นอนเบียดกับร่างสูงแล้วเนี่ย เขาก็รู้สึกได้จากแผ่นหลังของเขาที่แนบอยู่กับอกของรุ่นพี่คนสนิทว่าหัวใจของอีกคนก็เต้นแรงและเร็วพอกัน...
“ยุกยิกอะไรอยู่ได้” โบ๊ทกล่าวขึ้นทั้งๆ ทั้งหลับตาอยู่อย่างนั้น
“ก็มันเบียดอะ”
“เบียดแล้วทำไม ไม่ตกหรอกน่า” ว่าแล้วก็โอบแขนข้างหนึ่งไปรวบเข้าที่ลำตัวของร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างกายแล้วรั้งเข้ามาให้แนบชิดกับตัวยิ่งขึ้น
“เฮ้ยยยยย ทำไร” ร่างเล็กก็เริ่มโวยวายไปตามประสาตามปกติ
“จะโวยวายทำไมละ ทำอย่างกับไม่เคยนอนกอดกันอย่างนั้นแหละ...” ร่างสูงพูดหน้าตาเฉย แต่รู้ไหมว่าทำให้ร่างเล็กหน้าแดงได้ยิ่งกว่าวิ่งมาเหนื่อยๆ เสียอีก
“โอย อึดอัดอะ” หาข้ออ้างไปเรื่อยนะเอ็ง
“นอนเฉยๆ เหอะน่า ดิ้นอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก”
เมื่อสิ้นน้ำเสียงนุ่มหูของร่างสูง ความเงียบก็เขาปกคลุมพื้นที่สระว่ายน้ำอีกครั้ง... ร่างเล็กนอนหลับตาปี๋ พยายามสะกดจิตตัวเองให้ง่วง หลับๆ ไปซะจะได้ไม่ต้องมาใจเต้นใจสั่นอยู่แบบนี้... แต่ไม่รู้ว่าความง่วงมันหายหัวไปไหน ทำยังไงก็ไม่ยักกะมาเยือนเขาสักที สุดท้ายเลยต้องนอนลืมตามองน้ำอยู่อย่างนั้น
พระจันทร์ที่ทอดเงาสะท้อนอยู่ในน้ำชวนให้ต้าร์ไล่สายตาขึ้นไปมองพระจันทร์กลมโตที่อยู่บนแผ่นฟ้าสีดำสนิท... คืนนี้ถึงท้องฟ้าจะมีเมฆอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่มากเกินจะปิดผืนฟ้าไม่ให้มองเห็นดวงดาวที่ส่องแสงอยู่กระจัดกระจายไปทั่วผืนฟ้า...ร่างเล็กนอนมองอยู่อย่างนั้นก็พลันนึกถึงวันคริสต์มาสปีก่อนที่เขาไปนั่งดูดาวกับโบ๊ทกันบนทางด่วน เขาจำได้ว่าคืนนั้นโบ๊ทสอนให้เขาดูดาวกลุ่มต่างๆ... ตอนนี้เขาก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง ก็เลยได้แต่ดูไปก็เดาไปอย่างนั้น แต่กระนั้นก็ไม่ได้แน่ใจเลยสักนิดว่าที่เขาดูแล้วเดาเอาว่าเป็นดาวอะไรหรือกลุ่มดาวอะไร ก็เลยว่าจะปลุกโบ๊ทขึ้นมาถามสักนิด
“คุณโบ๊ท”
ร่างเล็กเรียกร่างสูงที่นอนโอบเขาอยู่ข้างๆ แต่เรียกแล้วท่าทางจะไม่ได้ยิน เลยเอี้ยวตัวและลำคอหันไปเรียกแต่ก็บังเอิญ(?)ที่ไปประจวบเหมาะกับจังหวะที่ร่างสูงขยับและยกหัวขึ้น... จมูกโด่งๆ ของร่างสูงเลยไปกดเข้าที่แก้มขาวของร่างเล็กที่หันมาพอดี... กดเข้าไปเต็มๆ ไม่ใช่แค่เฉียดซะด้วยสิ... แบบนี้ไอ้เปี๊ยกโวยวายสระน้ำระเบิดแน่ๆ
แต่...
ผิดคาด... ไม่มีคำโวยวายพรูออกมาจากปากร่างเล็กเลยแม้แต่น้อย มีเพียงสีหน้าเหวอๆ ก่อนจะกลายเป็นสีแดงแปร๊ด... ส่วนร่างสูงก็หน้าขึ้นสีไม่แพ้กัน เหวอไม่แพ้กัน...
“เอ่อ... กลับห้องกันดีกว่าไหม เหมือนจะนอนกันนานเกินไปแล้วนะ แฮะๆ” เมื่อเรียกสติกลับมาได้ ร่างเล็กก็นึกอยากจะกลับห้องไปซะเดียวนี้เลย... ตั้งแต่รู้จักโบ๊ทมาก็เพิ่งจะรู้สึกเขินเป็นจริงเป็นจังก็คราวนี้แหละ จะเป็นอุบัติเหตุหรืออะไรก็แล้วแต่... ส่วนร่างสูง เหมือนจะรู้ว่าร่างเล็กเขิน เพราะไม่งั้นคงต้องโวยวายดิ้นเป็นเจ้าเข้าแล้วละ แต่นี่หลบตาแถมพูดจาเสียงอ่อนเชียว ก็เลยนึกอยากแกล้งต่ออีกสักหน่อย...
“เดี๋ยวดิ คืนนี้ดาวสวยใช้ได้เลย... ขอนอนดูก่อนแปบนึง”
“...” ร่างเล็กเอนตัวลงนอนเหมือนเดิมโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“ต้าร์...”
“หืม?”
“จำได้ไหมว่านั่นคือกลุ่มดาวอะไร”
“ดาวไถ”
“ไม่ใช่”
“เอ้า ไม่ใช่หรอกเหรอ”
“ไม่ใช่ นั่นนะดาวแถ... ดาวประจำตัวของเอ็งไง ฮ่าๆๆๆ”
“ตลก! มีญาติเป็นแอนนาชวนชื่นหรือไง”
“ถ้าโบ๊ทมีญาติเป็นแอนนา เอ็งก็มีญาติเป็นน้าโย่งแล้วละ ฮ่าๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะของร่างสูงดังขึ้นก่อนบทสนทนาจะดำเนินต่อไปสลับกับเสียงหัวเราะต่อกระซิกของชายหนุ่มทั้งสองคน...
ภาพสุดท้ายเป็นร่างสูงชี้ให้ร่างเล็กดูกลุ่มดาวขนาดใหญ่กลุ่มหนึ่งที่เรียงตัวกันจนดูคล้ายๆ กับคำว่า...
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
--------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
หลังจากที่คอร์สดาราศาสตร์ฉบับไอ้คุณโบ๊ทจบลง...
โบ๊ท: (//ลุกขึ้นยืนแล้วถอดเสื้อ)
กีต้าร์: เฮ้ยยย ทำไร!
โบ๊ท: จะว่ายน้ำ (//ถอดกางเกง เหลือเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์)
กีต้าร์: ห๊ะ? ตอนนี้เนี่ยนะ
โบ๊ท: อือ
กีต้าร์: ฮึ่ยยย เขาไม่ให้เล่นน้ำหลังสองทุ่มนะคุณโบ๊ท
โบ๊ท: เขา? ใคร?
กีต้าร์: นายกฯ มั้ง เป็นวาระแห่งชาติเลยนะ... โอ้ย (//โดนโบก)
โบ๊ท: กวนตีนได้ตลอดนะเอ็ง... บอกมาว่าใครบอกว่าห้ามเล่นน้ำหลังสองทุ่ม
กีต้าร์: (//ไม่ตอบอะไร ทำหน้าเซ็งพร้อมชี้นิ้วไปที่ป้ายประกาศแผ่นใหญ่ริมกำแพงทางเข้าสระว่ายน้ำ)
โบ๊ท: อ้อ...
กีต้าร์: ตาตี่ก็เงี้ย มองไรไม่เคยจะเห็น... โอ้ย! (//โดนโบกอีกรอบ)
โบ๊ท: ไม่สนเว้ย ตอนนี้ไม่มีใครคุมสักหน่อย เล่นแปบเดียวเอง เขาไม่ว่าหรอก
กีต้าร์: ก็ตามใจ (//ยักไหล่แล้วเอนตัวลงนอนต่อ)
โบ๊ท: เอ้า ยังจะลงไปนอนอีก ลุกขึ้นมา ถอดเสื้อผ้าเร็ว
กีต้าร์: ห๊า? ถอดไมอะ
โบ๊ท: ว่ายเป็นเพื่อนกันหน่อยดิวะ
กีต้าร์: เหอเหอเหอ... ไม่เอาอะ ว่ายไปคนเดียวเหอะลุง
โบ๊ท: ปฏิเสธ?... งั้น... อืมมมม จะเป็นยังไงนะ ถ้าทุกคนรู้ว่าเอ็งซื้อการ์ตูนเกย์มาอ่าน (//หรี่ตาฉายแววเจ้าเล่ห์)
กีต้าร์: (//เฮือก!!!) เฮ้ย ขู่กันชัดๆ แบล็คเมล์กันเห็นๆ อะ!!
โบ๊ท: ไม่ได้ขู่... นี่เสนอทางเลือกให้นะ ไม่ได้บีบบังคับสักหน่อย... ว่าไง จะว่ายหรือไม่ว่าย
กีต้าร์: เออ!! ว่ายก็ได้วะ!!! แง่งงงงง (//ลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าด้วยความจำใจ)
โบ๊ท: ถอดเร็วๆ อย่าลีลา
กีต้าร์: คร้าบบบ คร้าบบบบบ รับทราบคร้าบบบบบ (//ปากขมุบขมิบบ่นกร่นด่าร่างสูงอยู่ตลอดเวลา)
โบ๊ท: เสร็จยัง (//ยืนกอดอกรอ)
กีต้าร์: เสร็จแล้วๆ (//กองเสื้อผ้าไว้ข้างๆ ของโบ๊ท)
โบ๊ท: ดี... งั้นก็ลงไปได้แล้ว (//ผลักร่างเล็กตกสระดัง “ตู้ม!!” โดยไม่ให้ตั้งหลักก่อน แล้วจะกระโดดตามลงไปแบบหล่อๆ)
กีต้าร์: แว๊กกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้ลิงภูเขา!!!
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆ
ร่างเล็กโวยวายไปตามเรื่อง ส่วนร่างสูงก็หัวเราะร่ามีความสุขที่ได้แกล้งร่างเล็ก...
ทั้งสองเล่นน้ำกันอย่างกับเด็กๆ แถมออกจะเป็นแนวเด็กที่สกปรกอยู่สักหน่อย เพราะเล่นไปเล่นมาก็เริ่มจะมีการอมน้ำแล้วพ่นใส่กัน เหมือนที่เห็นๆ กันตามรายการตลกในโทรทัศน์... เอ่อ แบบนี้เขาไม่เรียกว่า “ว่ายน้ำ” หรอกนะพวกนาย!...
แต่แล้วเวลาแห่งความสนุกก็ต้องสิ้นสุดลงเมื่อพี่ยามตื่นขึ้นมาเจอชายหนุ่มนั้งสองกำลังเล่นน้ำกันนอกเวลาที่กำหนด... ว่าแล้วพี่ยามก็ปรี่เข้าไปที่ริมสระแล้วเรียกให้ทั้งสองคนขึ้นจากสระแล้วกลับขึ้นห้องไปซะ...
ร่างเล็กรีบขึ้นจากสระแล้ววิ่งไปคว้ากองเสื้อผ้าของเขาและโบ๊ทก่อนจะวิ่งแจ่นใส่เกียร์แมวเข้าคอนโดฯ ไปอย่างรวดเร็ว...
ส่วนร่างสูงที่ยังไม่ได้ขึ้นจากสระก็...
.
“เฮ้ยยย ไอ้เปี๊ยก! เสื้อผ้าของโบ๊ทละเฮ้ยยยยยย! กลับมาก่อนนนนนนนน”
.
.
--------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ตามสัญญาครับ ตอนนี้มาเต็มพร้อมโบนัสกันไปเลย เอาแบบเล็กๆ เบาๆ กันไปก่อนเนอะ หวังว่าจะพอถูๆ ไถๆ ให้มันกระชุ่มกระชวยกันขึ้นมาได้บ้างสักนิด...
สำหรับ Bonus ของตอนนี้ก็ยาวนิดนึง(?) เป็นการชดเชยของตอนที่ 32 ก็แล้วกันเนอะ (ตอนนั้นถึงจะม่ไมีโบนัสแต่ความยาวนี่แทบจะทะลุ 20000 ตัวอักษรแล้วนะเออ :m17:)
มา คุยกันตัวต่อตัวหน่อยสิ (ช่วงนี้เป็นช่วงเปลี่ยนชื่อในเล้ากันสินะ ถ้าใครเปลี่ยนชื่อแล้วผมจำผิดหรือจำไม่ได้ก็ต้องขออภัยมานะที่นี่ด้วยนะครับ :m5: อาจจะบอกกันนิดนึงก็ได้ว่าชื่อเดิมชื่อว่าอะไรนะครับ)
@aoommy "ไม่เป็นไรจ้า มาตอนไหนก็รออ่านนะ" >>> :m1:
@nokkaling "คู่นี้น่ารัก ตล๊อด ตล๊อดดดดดดดดดดดดด" >>> ผมก็น่ารักนะเออ... แอ๊ก :z6:
@BeeRY นี่มันเล่มแรกในชีวิตของไอ้เปี๊ยกเลยนะ จะให้ชิลๆ แบบสาววาย/หนุ่มวายมือโปรมันคงไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
@norimakii ก็อย่างว่าแหละ เล่มแรกก็เลยตื่นเต้นหน่อย o3
@iforgive "เห็นชื่อตอนนึกว่าจะมาม่า" >>> ไม่มาม่าหรอกน่า ชิลๆ เนอะ o18
@KURATA ไม่หื่นเลยยยยยยยย แค่อยากให้ข้ามขั้นไปภาคปฏิบัติกันซะงั้น :m20:
@greensnake "กลัวมูซาชิกับยูกิจมน้ำ" >>> ผมว่าจริงๆ แล้วมันไม่ได้ห่วงยูกิกับมูซาชิหรอก มันเสียดายเงินที่ซื้อหนังสือการ์ตูนมาต่างหากละ :m20:
@malula "ทีนี้จะทำยังไงคุณโบ๊ทล่วงรู้ความลับเข้าให้แล้ว" >>> คงรู้แล้วใช่ไหมครับ ว่าไอ้เปี๊ยกมันทำไง :m12:
@- คราส - มองมุมไหนเนี่ย ที่ว่าไอ้เปี๊ยกมันน่ารักเนี่ย :o / "ตอนวิ่งไล่จับกันทำเอาจิ้นไปไกล" >>> แหม่ๆ คิดว่าจะมีฉากล้มปากชนกันบนโซฟาละสิ :haun5:
@imonkey mc "กว่าจะซื้อต้องเเมนเเล้ว เปิดอ่านก็ต้องเเมนกว่าอีก * !!!!... เกรียนจริงไอ้เปี๊ยก 5555555" >>> เหมือนผมจะโดนร่างแหไปด้วยยังไงก็ไม่รู้สิ :m29:
@sukie_moo ได้อ่านสิ โบ๊ทก็ได้อ่านนะ :m4:
@pim_onelove ลับยังลับอยู่ แค่เพิ่มจากรู้ 1 คนเป็น 2 คนเท่านั้นเอง o16
@luckyzaaa หน้าใหม่? งั้นต้องโดนกอดต้อนรับ ห้ามขัดขืน :กอด1:
@namngern ไปไหนมาเหรอครับ :m28:
@JingJing นี่ก็หื่นมาอีกคนแล้ว :o
@yeyong ขอบคุณที่เข้าใจครับ :กอด1:
@Whatever it is ตอนที่แล้วผมงด Bonus นะครับ เพราะว่าบทนั้นมันยาวทะลุ 20000 ตัวอักษรแล้วครับ จะเอา Bonus ไปโพสไว้อีก Reply นึงก็ไม่ทันแล้วเพราะว่า rep ถัดมาเป็นคอมเม้นท์ของชนกลุ่มน้อยไปแล้วอะครับ :m17:
@princegolf "จุดพลุโป้งป้าง ยินดีกับ สามหมื่น วิว นะครับ" >>> ขอบคุณครับ :m13:
@Mc_ma หน้าใหม่อีกแล้ว โดนกระทู้แนะนำล่อลวงมานั่นเอง :laugh: มาๆ ไหนๆ ก็หลงมาแล้ว มาให้กอดซะดีๆ :กอด1: (ขอบคูณสำหรับคำชมนะครับ อ่านแล้วชื่นใจมากๆ ยังไงผมก็จะพยายามนำเสนอให้ดีที่สุดนะครับ)
@BitterSweet~ มองยังไงหว่า ถึงได้ว่าไอ้ต้าร์มันน่ารัก ผมว่ามันน่าเตะมากกว่านะ :z6:
@FoN LiGhT~ หน้าใหม่!!! มาๆ มาให้กอดต้อยรับซะดีๆ :กอด1:
@runningout ก็ว่าคุ้นๆ เหมือนกันใช่ปะละ :laugh:
@ลู่เคอOlive♥ "เปี๊ยกโดนจับได้แล้วแน่ๆ" >>> เต็มๆ พร้อมหลักฐานเลยละครับ :laugh3:
ขอบคุณทุกคนที่อดทนรอกันนะครับ ซึ้งใจจริงๆ :m13:
สำหรับตอนใหม่นี้ก็หวังว่าคงจะถูกใจกันบ้างไม่มากก็น้อยนะครับ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ
เอาไว้เจอกันตอนหน้านะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ :bye2:
ปล. +1 กันไป o13
-
เริ่มมีปฏิกิริยากันแล้ว อิ อิ หัวใจแม่ยกชุ่มชื่นนนนนนน อ้อ เอาโต้งไปไกล ๆ ด้วยนะ
-
น่ารักอ๊า ...... เรียกว่าเป็นพัฒนาการณ์แบบก้าวกระโดดได้ไหมเนี่ย
เจ้าเปี๊ยกดูเหมือนจะออกอาการมากกว่าคุณโบ๊ทซะอีก ทั้งเขินทั้งหน้าแดง :o8:
เอาเป็นว่ายกเครดิตความมีประสบการณ์ให้คุณโบ๊ทล่ะกันเลยเก็บอาการได้ดีกว่า
.
.
.
แต่ซีนหอมแก้มข้างสระน้ำนี้ เล่นเอากรี๊ดลั่นห้องเลยนะ แบบว่ามันน่ารักมากกกกกกกก :z1:
และเชื่อเลยว่างานนี้คุณโบ๊ทรู้ชัวร์ว่าเจ้าเปี๊ยกต้องแอบมีใจให้ แอร๊ยยยยยยยย :กอด1:
-
สองหนุ่มอ่านการ์ตูนวายแล้วบอกแปลก ๆ แต่นอนเบียดกัน กอดกัน หอมกันได้ธรรมชาติมากเลยนะ กิ๊ว กิ๊ว
-
ดูเหมือนสองหนุ่มจะรู้สึกตัวเล็ก ๆ แล้วเนอะ
ฉากวิ่งไล่รอบสระน่ารักอ่า..
กับตอนหอมแก้ม.. น่าร๊ากกกกก
ขอบคุณที่ทำให้เรายิ้มแก้มปริแต่เช้า ^^
-
ถึงจะสวีทกันเล็กๆเบาๆ แต่ก็ทำให้เรากระชุ่มกระชวยไม่น้อย :m1:
หรือว่าหนังสือเล่มนั้นจะเป็นตัวกระตุ้นอีกตัวหนึ่งล่ะเนี่ย
ถ้าจริงคงต้องขอบคุณยูกิกับมูซาชิแล้วล่ะ o1
ที่ขาดไม่ได้ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ อ่านแล้วยิ้มแก้มปริ :กอด1:
+1 และเป็ด ไปตามระเบียบเช่นกัน
-
แค่เค้าหอมแก้มกันก็เขินซะขนาดนี้ แอร๊ยย :o8:
น่ารักอ๊า น่ารักๆๆๆ เอาหวานๆแบบนี้อีกนะ :m3:
บอกแล้วว่าคู่ตัวเองอ่ะยิ่งกว่ามูซาชิกับยูกิอีก :laugh:
-
กรี๊ดดดดด ตอนนี้น่ารักมากเลยอ่ะ
-
คุณโบ๊ทจับได้ไล่ทันซะแล้ว
ใจมันเป็นแบบนี้ เต้นตึกๆ มีความหมายที่ซ่อนอยู่
โดยยังไม่ยอมรับว่ามันคือะไร
-
แฮ่ๆ เวิ่นไรเรื่อยจ้า อ่านเรื่องนู้นทีนีที
แล้วก็ไม่ค่อยได้เปิดคอมเท่าไหร่
บางทีก็อ่านในมือถือ คอมเมนต์ไม่ถนัด
เลยไม่ค่อยได้ทักทายเลย แฮ่ๆ
ตอนนี้น่ารักมาก แอบเขินแทนต้าร์กับคุณโบ๊ท
หอมแก้มกันด้วยอะ เอาอีกได้มะ ?
คนอ่านชอบบบบ บ 55555
เมื่อไหร่น้อ จะรู้ใจตัวเอง
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบ
+1 ให้น้า จ๊วบๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วเมื่อยแก้มมากกกกกกกกกกกกก
นี่ขนาดเลิฟซีนอนุบาล(เกรียนน้อย?) แม่ยกยังฟินขนาดนี้ :m2:
แล้วถ้า... โว่ะโฮ่โฮะ :haun4:
-
คุณโบ๊ทคุ้มเลยนะเนี่ย ได้กอด ได้หอม เต็มๆ
เริ่มใจเต้นกันแล้วสิ :impress2:
-
เริ่มแล้วเว้ยยยยย
ฉากที่รอคอยใกล้เข้ามาอีกนิสสสส
นอนดูดาวริมสระน้ำ แหม่ะ...มันช่างโรมานซ์จริงๆ ฮิ ฮิ
-
มันเริ่มแล้วสินะ :o8:
-
น่าร้ากอ่ะ ชอบตอนแถมท้ายเรื่องสุดๆ
-
ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m4: ตอนนี้หวานดีจัง
คู่นี้ก็ไปเรื่อยๆดีเนอะ เดินไปช้าๆ แต่ก็กำลังคืบหน้าสินะ
-
555 อ่าค่ะ รับแซ่บ แค่งงๆ นึกว่าตัวเองหาไม่เจอเองอะค่ะ
ว่าแต่เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าดาวประจำตัวตาร์ มันดาวแถ 555
-
ไอ้เปี๊ยกของเราไม่มีท่าทีจะโต้ตอบเเต่อย่างใด !
อ่านเเล้วถึงกับอมยิ้มตามเลยครับ ,, ตอนนี้โบ๊ทก็เริ่มจะรู้ความจริงเข้ามาเรื่อยๆเเล้ว
เเล้วพัฒนาการของทั้ง 2 คนนี้ก็เริ่มจะชัดเจนขึ้น :o8: :o8:
เขินเเทนเลย นอนกอดกันข้างสระน้ำ อ๊ากกกกก !!!! :-[ :impress2:
-
ใจหาย ตัวคว่ำเลย
นอนกอดกันแทบทุกวันยังไม่เขิน
เท่ากับตอนจะโรแมนติก(?) เนี่ยนะ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกอ้ะ >________<
แต่ตอนช่วงชิงหนังสือการ์ตูนนี่ก็ ลุ้นเหนื่อยนะ 555
-
ว๊ากกก มีบังเอิญหอมแก้มด้วย อยากให้รู้ใจตัวเองกันเร็วๆจัง
-
:-[ น่าร้ากกก
:pig4: :กอด1:
-
ไอยะ เค้าหอมแก้มกันแล้ว :mc4:
-
ดีนะที่พี่ยามมาเจอตอนเล่นน้ำ ถ้ามาเจอตอนนอนกอดกัน ฮาเลย
-
อึบๆ :z10: ดันๆๆๆ
ยู้ฮูวววววววว FlapJack อยู่หนายยย
คิดถึงไอ้เปี๊ยกแล้ว
-
LOVE HIGH STORY – 34 – Taking Chance | ฉวยโอกาส
ภายในห้อง 706 ...
.
.
ตัวเลขบนหน้าจอนาฬิกาตั้งโต๊ะข้างเตียงแสดงเวลา 2:24 AM... ดึกขนาดนี้แล้ว แต่ร่างเล็กยังนอนกระพริบตาปริบๆ อยู่ในความมืด มือขวายังวนเวียนอยู่ที่แก้ม นิ้วเรียวไล้วนอยู่รอบพวงแก้มใส... แรงกดสัมผัสยังคงฝังอยู่จุดเดิม... เขายังรู้สึกได้อย่างชัดเจน ไม่เจือจาง... มันรู้สึกอุ่นๆ ชวนทำให้ร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้า... แม้อุณหภูมิเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศก็ไม่ได้ช่วยให้ร้อนคลาย...
.
.
ทางด้านร่างสูงที่อยู่ในห้องตรงข้าม... เขาเองก็มีสภาพไม่ต่างกันสักเท่าไรนักหรอก จะต่างกันก็ตรงที่นิ้วเรียวไม่ได้ลูบวนอยู่ที่แก้ม เอาแต่แตะไล้ปลายจมูกอยู่อย่างนั้น... แรงสัมผัสที่เขารู้สึกยังคงวนเวียนอยู่ที่เดิมราวกับว่าเพิ่งจะเกิดไปเมื่อครู่ที่ผ่านมานี้เอง... กรุ่นกลิ่นหอมอ่อนๆ ของผิวกายขาวละเอียดยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูกไม่จางหาย
.
.
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก... เพียงแค่นึกถึงวินาทีอุบัติเหตุริมสระน้ำ ก็ทำเอาทั้งสองใจเต้น... ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
.
.
คืนนี้ยังอีกยาวนาน... โดยเฉพาะในความรู้สึก
.
.
เก้าชั่วโมงเต็มผ่านไป...
โบ๊ทตื่นขึ้นหลังจากที่ผลอยหลับไปเมื่อตอนรุ่งสาง เมื่อมองนาฬิกาก็ต้องตกใจซะเต็มตื่นเพราะว่าเขาตื่นสายสุดๆ... ร่างสูงรีบกุลีกุจอกระโจนออกจากเตียงหมายจะพุ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว แต่สติก็เรียกให้เขาหยุดชะงักแล้วชักขากลับไปที่โต๊ะข้างเตียงที่มีโทรศัพท์มือถือนอนนิ่งอยู่ เขาหยิบมันขึ้นแล้วกดโทรออกไปหารุ่นน้องคนสนิทห้องตรงข้าม ด้วยความที่รู้ดีว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกแสบไม่มีทางตื่นก่อนเขาแน่ๆ เพราะที่ผ่านมา ก็มีแต่เขานี่แหละ ที่ทำหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุก
ร่างสูงรอสายอยู่สักพักใหญ่ๆ จนเกือบจะวางสาย แต่ปลายสายก็รับสายซะก่อน... เสียงอู้อี้งัวเงียของร่างเล็กกรอกมาตามสายทำเอาร่างสูงยืนยิ้มอย่างไม่มีเหตุผลอยู่คนเดียว... เป็นไปอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ไอ้เปี๊ยกยังไม่ตื่น... แต่พอโบ๊ทบอกให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว เสียงงัวเงียก็เปลี่ยนเป็นเสียงโวยวายดังๆ ชนิดที่เรียกได้ว่าดังทะลุลำโพงมือถือเลยทีเดียว ทำเอาโบ๊ทเลื่อนโทรศัพท์ออกห่างจากหูแทบไม่ทัน... เมื่อคุยเสร็จ ร่างสูงก็วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมรอยยิ้มจางๆ
.
.
.
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร็วแสงกันแล้ว ก็ได้เวลาออกเดินทางสู่มหาวิทยาลัยกันสักที... โบ๊ทคว้ากุญแจรถและกระเป๋าตังค์แล้วจ้ำไปที่ประตู เมื่อเปิดออกก็เห็นรุ่นน้องร่างเล็กยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าห้อง ทำหน้าทำตาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง
“เอ้า มายืนทำอะไรของเอ็งเนี่ย” ร่างสูงหรี่ตาถามพลางใช้มือดันประตูปิด
“ก็... ยืนรอไง” ร่างเล็กตอบหน้าซื่อ
“เสร็จก่อนแล้วทำไมไม่เคาะประตูละ เข้าไปรอในห้องโบ๊ทก็ได้ มายืนอยู่หน้าห้องทำไม หืม?”
“ก็... ก็กำลังจะเคาะนะแหละ คุณโบ๊ทก็ออกมาพอดีไง แฮะ แฮะ” ต้าร์ตอบพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ... อืมมมม กำลังจะเคาะงั้นเหรอ แล้วไอ้ที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่นานเกือบสิบนาทีก่อนหน้านี่เนี่ย มัวทำอะไรอยู่วะเฮ้ย ทีงี้ละคิดช้าเชียวนะเอ็ง
“อืมๆ... ตามนั้นก็ตามนั้น... ไป เดี๋ยวจะสาย” โบ๊ทเห็นท่าทางของกีต้าร์แล้วก็ไม่อยากจะซักไซ้ไล่เลียงอะไรให้มากความ เผอิญว่าวันนี้อารมณ์ดี เลยไม่อยากต้อนใครให้จนมุม... ได้แต่เดินยิ้มพลางคิดในใจว่า “เอ้ออออ ทำตัวเพี้ยนแต่เช้าเลยนะเอ็ง”
.
.
รถ BMW สีดำคันคุ้นเคยเคลื่อนล้อออกจากที่จอดรถโดยมีพลขับเป็นชายหนุ่มร่างสูงเช่นเคย ส่วนผู้โดยสารร่างเล็กเมื่อหย่อนก้นลงแตะเบาะได้ก็ตั้งท่าเตรียมหลับซะทันที ทำเอาร่างสูงหันควับมาจ้องด้วยความตกใจปนสงสัย...
“เฮ้ย เปี๊ยก ไรของเอ็งเนี่ย” โบ๊ทพูดแล้วตีเข้าที่ต้นแขนร่างเล็กเป็นเชิงปลุกให้ตื่น
“หืมมมม” ต้าร์ลืมตาสลึมสลือ
“ขึ้นรถปั๊ปก็จะหลับปุ๊ปเลยเหรอวะเฮ้ย”
“ก็มันง่วงอะ” เออ เชื่อละว่าง่วงจริง หน้าง่วงซะขนาดนี้ เสียงอ่อยซะขนาดนั้น
“ง่วงอะไรวะ... ตื่นก็สาย ยังจะง่วงอีก?”
“ง่วงดิ เพิ่งได้นอนตอนแปดโมงนี่เอง...” ว่าแล้วก็พลิกตัวหันหน้าออกประตู หันหลังให้เจ้าของรถ ทำท่าคุดคู้เตรียมนอน
“อ้าว แล้วทำไมไม่นอน”
“ก็... ตอนนั้นมัน... ไม่ง่วงอะ เลยนอนไม่หลับ”
“แล้ว... มัวแต่คิดอะไรอยู่... ทำไมนอนไม่หลับ” โธ่ ทำเป็นถามเขา ทีตัวเองก็เพิ่งจะมาหลับเอาตอนตีห้านี่เอง
“ก็... เรื่อยเปื่อย... คิดไปเรื่อยเปื่อยแหละ” คำตอบของร่างเล็กทำเอาร่างสูงใจเต้น... ตึก ตึก... อยู่ข้างใน... เขาเองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเหมือนกัน... คิดๆ ไปแล้วก็นึกสงสัยว่าสิ่งที่ทำร่างเล็กนอนไม่หลับ จะเป็นเรื่องเดียวกับที่ทำเขานอนไม่หลับหรือเปล่า... อยากจะถามเหมือนกันแต่มันก็เขินๆ ยังไงบอกไม่ถูก เอาเป็นว่า เปลี่ยนประเด็นเลยดีกว่า...
“โห มิน่าละ ตอนเปิดประตูออกมา นึกว่าแพนด้ามายืนอยู่หน้าห้องซะอีก ฮ่าๆๆๆๆ”
“เหรอออออออ...”
“ฮ่าๆๆๆๆ แพนด้าเปี๊ยก” ร่างสูงทำเสียงล้อเลียนหน้าโทรมๆ ของร่างเล็กที่ตอนนี้นั่งหันหลังให้เขาอยู่ ทำเอาร่างเล็กถอนหายใจก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบขึ้นมาว่า...
“ขับรถเงียบๆ สิ แพนดี้...”
“ไอ้เปี๊ยก!” ร่างสูงหุบยิ้มแล้วหันไปค้อนดังควับ แต่ค้อนไปก็เท่านั้นเพราะว่าไอ้เปี๊ยกมันหันหลังให้มาตั้งนานละ ฮ่าๆๆๆ... เลยได้แต่คาดโทษไว้ในใจ... อืมมม จะว่าไป เขาเองก็ง่วงเหมือนกันนะเนี่ย
.
.
ร่างสูงใช้เวลาชั่วโมงนิดๆ กว่าจะไปถึงมหาวิทยาลัย แต่พอใกล้จะถึงโทรศัพท์ของทั้งสองก็ดังเป็นว่าเล่น โดนเพื่อนๆ โทรตามกันยิกเพราะใกล้ได้เวลาเข้าเรียนกันแล้วแต่ทั้งสองหนุ่มยังไปไม่ถึงกันสักที เรียกได้ว่าโทรจิกกันอย่างสนุกสนานเลยละ ส่วนโบ๊ทกับต้าร์ก็โวยวายใส่เพื่อนๆ กันอยู่สองคนในรถ แม้กระทั่งว่าจอดรถแล้วก็ยังจะโทรตามอีก... แบบนี้ไม่เรียกว่าตั้งใจกวนตีนแล้วจะให้เรียกว่าอะไร ฮ่าๆ
“เฮ้ยยยยย มากันแล้วเว้ย.... ฮิ๊ววววววววววววววววววว”
เต็มนำทีมโห่ฮิ๊ว เพื่อนๆ และรุ่นน้องก็ส่งเสียงเป็นสร้อยตามอย่างพร้อมเพรียง... ทำเอาโบ๊ทและต้าร์อายผู้คนที่อยู่แถวนั้นอยู่ไม่น้อย โบ๊ทถึงขั้นกับลากต้าร์เดินเลี่ยงออกไปทางอื่นด้วยความที่กลัวคนแถวนั้นจะรู้ว่าไอ้คนเถื่อนพวกนี้มันโห่ให้ใคร เมื่อเป็นเช่นนั้น เพื่อนๆ เลยเรียกให้กลับมา แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก สุดท้ายเต็มและแบงก์เลยต้องวิ่งไปลากตัวทั้งสองคนกลับมาที่โต๊ะ... เมื่อเรียกดีๆ(?) ไม่มาก็ต้องใช้กำลังกันหน่อยละ
“พวกมึงจะเดินหนีทำไมเนี่ย สาดดด” เต็มถามราวกับว่าไอ้การโห่ฮิ๊วนั่นมันไม่น่าอายเลยสักนิด
“ก็ดูพวกมึงดิ โห่กันทำไมวะ” โบ๊ทตอบเสียงสูง
“ฮ่าๆๆๆๆ ก็พวกมึงมาช้าอะ พวกกูรอตั้งนานแล้วเนี่ย”
“มัวแต่ทำอะไรกันอยู่วะ มาโคตรสายเลย” แบงก์ถาม... อืมมมม แน่ใจนะว่าที่ถามอะอยากรู้จริงๆ หรือแค่ถามแบบหวังผล
“ไม่ได้ทำไร พวกกูตื่นสาย” โบ๊ทตอบโดยมีต้าร์พยักหน้างุดๆ เป็นกำลังเสริม
“ฮ่าๆๆๆ พวกกูแค่ถามเล่นๆ พวกมึงไม่ต้องทำหน้าระแวงกันขนาดนั้นหรอก สาดดดด”
ว่าแล้วทั้งสี่คนก็เดินกลับไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ ที่รออยู่ที่โต๊ะหินอ่อนริมสระเป็ด แต่เมื่อไปถึงโบ๊ทกับต้าร์ก็อยากจะเดินหนีออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เพราะว่าโดนแซวอีกระลอกใหญ่ โดนกล่าวหาว่ามัวแต่ทำ “อะไรๆ” กันดึกจนไม่มีแรงตื่นในตอนเช้า หรือไม่ก็ตื่นมาแล้วก็ทำ “อะไรๆ” กันอีกกี่รอบต่อกี่รอบในตอนเช้า เลยมาสาย... แล้วยิ่งโบ๊ทไปตอบว่า “พวกกูไม่ค่อยได้นอน กว่าจะได้นอนก็จะเช้าแล้ว” เข้าไปอีก ก็ยิ่งไปเติมเชื้อไฟให้เพื่อนๆ ได้วิ๊ดวิ๊วกันสนุกปาก... โบ๊ทเองก็อยากจะตบปากตัวเองที่พูดออกไปโดยไม่เลือกคำพูดให้ดี... เอ่อ จะว่าไป ต้าร์เองก็นั่งกำมือแน่นเลยนะนั่น สงสัยจะอยากต่อยปากร่างสูงอยู่เหมือนกันนะนั่น ฮ่าๆๆๆๆ...
...แต่พอนึกถึงเหตุการณ์ริมสระเมื่อคืน ก็ทำเอาต้าร์คลายกำปั้นแล้วหน้าขึ้นสีขึ้นมาซะงั้น... เพื่อนๆ เห็นเช่นนั้นก็ยิ่งได้ใจ แซวกันต่อไปไม่มีลดละ... พอเริ่มทนกับคำแซวไม่ไหว ต้าร์ก็โวยวายบ่ายเบี่ยงไปเรื่อย พยายามจะเบี่ยงประเด็นให้พ้นตัว แต่ดูแล้วท่าทางจะสำเร็จยากนะต้าร์นะ
.
.
เมื่อได้เวลาเข้าเรียน ชายหนุ่มทั้งเจ็ดคนก็เดินเข้าห้องเรียนไปโดยทิ้งให้โบ๊ทและต้าร์รั้งท้าย โบ๊ทเห็นสีหน้ามู่ทู่ของกีต้าร์แล้วก็นึกขำอยู่ในใจก่อนจะกลายเป็นรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า...
“หิวไหม จะซื้ออะไรเข้าไปกินในห้องเรียนรึเปล่า” โบ๊ทเอ่ยถามกีต้าร์ที่เดินอยู่ข้างๆ แต่ร่างเล็กยังไม่ทันจะตอบก็มีเสียงโครกครากดังออกมาจากพุงน้อยๆ เสียก่อน กีต้าร์เลยได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้แทนคำตอบ...
“ฮ่ะ ฮ่าๆๆ ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยย” ร่างสูงหัวเราะให้กับเสียงท้องร้องที่ดังออกมาได้จังหวะพอดิบพอดี...
มือเรียวยื่นไปวางแหมะอยู่บนหัวของร่างเล็กแล้วขยี้เบาๆ ก่อนจะลดมือลงมาพาดไว้บนไหล่แล้วพากันเดินแยกไปซื้อขนมก่อนเข้าห้องเรียน...
.
.
ทางด้านทีและโจ เมื่อมองหาไอ้เปี๊ยกกับโบ๊ทไม่เจอ ก็เลยย้ำแผนที่เตรียมไว้กับแบงก์ เต็ม และว่าน
“พี่ อย่าลืมนะ วันนี้ไปบริกบาร์กัน” ทีกล่าว
“เออ กูรู้น่าไอ้ที ว่าแต่จะให้พวกกูทำอะไรบ้าง ว่ามา”
“ง่ายๆ เลยพี่เต็ม พวกพี่แค่มอมไอ้เปี๊ยกกับพี่โบ๊ทให้ได้ก็พอ ที่เหลือผมจัดการต่อเอง”
“เอ้า แล้วทำไมมึงไม่มอมไอ้เปี๊ยกเองวะที คราวที่แล้วมึงก็เห็นว่าไอ้เปี๊ยกแม่งคอแข็งชิบหาย”
“โธ่พี่ ถ้าผมมอมมันแล้วผมเมาไปด้วย แล้วใครจะเดินแผนต่อละพี่”
“เออ ก็จริงของมึง... หึหึหึ พวกมึงนี่มันได้ใจกูจริงๆ วะไอ้ทีไอ้โจ ฮ่าๆๆๆๆ” เต็มหัวเราะด้วยสีหน้าชั่วร้าย
“ไอ้ที มึงอย่าลืมย้ำให้ไอ้โต้งทำตามแผนด้วยนะเว้ย” โจกล่าวเตือนให้ทีย้ำกับผู้ร่วมแผนการคนสำคัญอีกคน
“เออ เดี๋ยวกูโทรเลย”
“ไอ้โต้ง? ทำหน้าที่อะไรวะ” ว่านสงสัย
“เอาน่าพี่... เดี๋ยวก็รู้เองแหละ หึหึหึ”
.
.
.
ในคาบเรียน ชายหนุ่มทั้งเจ็ดคนนั่งเรียงแถวหน้ากระดานอยู่ด้านหลังของห้องเลคเชอร์ บ้างก็ตั้งใจเรียนจดโน๊ตเพิ่มเติม บ้างก็เล่นเกมหรือไม่ก็แชทในโทรศัพท์มือถือ บ้างก็นั่งเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ส่วนโบ๊ทและต้าร์ วันนี้เขาไม่ได้เล่มเกมจุดกันอย่างเช่นเคยแต่กลับโดนความง่วงเข้าโจมตีจนฟุบหลับหมดสติคาโต๊ะเรียนจนหมดคาบ... ว่าแต่... รู้ตัวกันไหมละนั่นว่าโดนเพื่อนๆ แอบถ่ายรูปแล้วโพสขึ้นเฟซบุคไปกี่รูปแล้วเนี่ย...
หลังเลิกเรียน เต็มและทีก็นำทีมเพื่อนๆ ไปหาอะไรกินและเดินเล่นฆ่าเวลาแถวๆ สยาม ก่อนจะไปต่อกันที่บริกบาร์ในย่านตรอกข้าวสาร... มีแผนการที่พวกเขาตั้งตารอคอยอยู่
.
.
มันคงไม่ใช่เรื่องปกติสักเท่าไรนักที่จะแห่กันไปผับหรือบาร์กันตั้งแต่สองทุ่ม แต่ยังไงๆ ก็แล้วแต่ ตอนนี้ชายหนุ่มทั้งเจ็ดก็มาถึงร้านประจำกันแล้ว โต๊ะยังว่างให้เลือกนั่งได้ตามใจ ก็เลยจัดโต๊ะใหญ่กันตรงกลางร้านมันซะเลย เผื่อที่ไว้ให้โต้ง อู่ และดรีมอีกสามที่ รวมๆ แล้วก็เก้าคนพอดีไม่ขาดไม่เกิน...
เพิ่งจะนั่งกันไม่ทันไรก็เริ่มสั่งแอลกอฮอล์มากันซะแล้ว ท่าทางจะรีบร้อนใช่ย่อยเลยนะทีและโจเนี่ย ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรให้มากความ จัดการชงเหล้าแล้วส่งไปรอบวง แต่จะชงเข้มหน่อยก็แก้วที่ส่งไปให้โบ๊ทและต้าร์นั่นแหละ ส่วนของตัวเองและคนอื่นๆ ก็เจือจาง หวังไว้ว่าจะถล่มไอ้เปี๊ยกและโบ๊ทให้เมาให้ไวที่สุด เพราะในแผนยังมีอย่างอื่นที่ต้องทำอีก... แต่...
“เฮ้ย เปี๊ยก อย่ากินเลยเอ็งอะ” ร่างสูงเอ่ยท้วงในขณะที่ต้าร์กำลังจะยกแก้วขึ้นดื่ม
“ทำไมวะ ไอ้โบ๊ท น้องมันจะกินก็ให้มันกินไปดิ” เต็มกล่าวขึ้นแทรกก่อนที่ต้าร์จะได้พูดอะไร
“ไอ้ห่าเต็ม มึงอะตัวดี... คราวที่แล้วแม่งก็ให้มันดื่มแล้วเป็นไง เมาชิบหาย แล้วงานเข้าใครละ... ก็กูเนี่ย... แหม่ ปากดีบอกว่าถ้าไอ้เปี๊ยกเมาจะช่วยเอามันกลับคอนโดฯ แต่ที่ไหนได้ สุดท้ายพวกมึงก็เมาเป็นหมา ปล่อยกูต้องพามันกลับบ้านคนเดียวเหอะ สาดดดด”
“เอาน่าๆ คราวนี้กูสัญญาว่าจะมีสติ... มาๆ ชนๆๆๆๆ... เอ้า ชน!!!” เต็มไม่ฟังคำท้วงของโบ๊ทแถมยังหันไปชวนคนอื่นๆ ชนแก้วอีกต่างหาก ซึ่งหนึ่งในคนที่ยกแก้วชนไปกับเขาด้วยก็ไม่ใช่ใคร ก้ไอ้คนที่เขาห้ามไม่ให้ดื่มเหล้านั่นแหละ... เห็นเช่นนั้นก็แอบรู้สึกหมั่นไส้อยู่ในใจ พลางคิดเอาไว้ว่า “คอยดูนะเอ็ง ถ้าเมาจะปล่อยให้นอนจมกองอ้วกอยู่ที่โต๊ะเนี่ยแหละ หึ!” ว่าแล้วก็ยกแก้วตัวเองขึ้นกระดกทีเดียวจนเกือบหมดแก้ว
“เอ้ออออ มันต้องแบบนี้ดิวะเพื่อน” เต็มพูดด้วยสีหน้าที่พอใจกับท่าทางของเพื่อนสนิท... ดื่มมันเข้าไปเหอะไอ้โบ๊ท หึหึหึ
.
.
.
โต้ง ดรีม และอู๋ มาถึงเมื่อเกือบห้าทุ่ม มาถึงก็เห็นเพื่อนๆ พี่ๆ นั่งกันตาเยิ้มกันแทบถ้วนหน้า ยกเว้นแต่ทีและโจที่ยังสดใสปิ๊งปั๊งอยู่ และยิ่งดูลิงโลดขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าโต้งมาถึงเสียที... เจ้าทีชงเหล้าแล้วส่งให้เพื่อนๆ ที่เพิ่งมาถึงทั้งสามคนพร้อมทักทายและส่งสายตาเป็นเชิงว่า “ตามแผนเลยเพื่อน” โต้งก็พยักหน้ารับ แต่คงไม่มีใครสังเกตเห็นว่าสายตาของโต้งดูหม่นขัดกับรอยยิ้มบนใบหน้ามากแค่ไหน
วงดนตรีสดที่เล่นวันนี้สร้างความครื้นเครงให้นักท่องราตรีได้ไม่น้อย ผู้คนต่างลุกขึ้นมาขยับแข้งขยับขาตามจังหวะเสียงเพลงกันอย่างสนุกสนาน โต๊ะของพวกเต็มก็ไม่น้อยหน้า ลุกขึ้นมาโยกหัวยักไหล่กันเต็มที่ ส่วนไอ้เจ้าเปี๊ยกคราวนี้ท่าทางจะโดนกรอกเหล้าเข้าไปเยอะจนไม่มีแรงจะลุกขึ้นมาดิ้นเหมือนคนอื่นๆ เลยได้แต่นั่งใช้มือตีโต๊ะไปตามจังหวะ... แค่นั่งพยุงหัวตัวเองไม่ให้ฟุบลงกับโต๊ะได้ก็นับว่าเก่งมากแล้วนะนั่น... ส่วนทางเจ้าโบ๊ทก็แทบไม่ต่างกัน นั่งสลึมสลือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ใช้แขนเท้าโต๊ะเพื่อพยุงหัวตัวเองเอาไว้อยู่อย่างนั้น แต่ก็มิวายกระดิกเท้าตามจังหวะเพลงไปด้วย
ทีและโจยิ้มอย่างพอใจกับสภาพของเพื่อนสนิทและรุ่นพี่... เวลาผ่านไปจนตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว และทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผน โบ๊ทและต้าร์เมาจนแทบจะหลับไปแล้ว แต่จะปล่อยให้เมามากไปกว่าก็อาจจะไม่ค่อยดี เดี๋ยวจะหลับหมดสติกันไปหมด แผนจะล่มเอาได้ ว่าแล้วก็เลยส่งซิกให้โต้งและเต็ม แต่รายหลังนี่ท่าทางจะส่งซิกได้ก็ไม่รู้เรื่องแล้วละ คงจะเมาไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้... เอาเป็นว่าให้พวกพี่ๆ เขาจัดการตัวเองก็แล้วกัน... ว่าแล้วก็เรียกพนักงานมาคิดเงิน...
“พี่ๆ ไอ้ต้าร์กับพี่โบ๊ทเมามากแล้ว พวกผมพากลับก่อนนะพี่... ผมจ่ายเงินไปก่อนแล้ว เอาไว้ค่อยไปเคลียร์กันทีหลังนะพี่นะ” ทีโน้มเข้าไปบอกเต็มที่ยืนโยกย้ายอยู่ข้างๆ ได้ยินหรือไม่ได้ยินก็ไม่รู้แล้วละ... ว่าแล้วก็ส่งซิกให้โต้งพยุ่งโบ๊ทลุกขึ้นแล้วพาออกนอกร้านไป ส่วนเขาก็ไปหิ้วปีกไอ้เปี๊ยกแล้วพาเดินตามออกไปติดๆ
.
.
“โต้ง ฝากขับรถพี่โบ๊ทกลับด้วย จอดอยู่ตึกจอดรถตรงเซเว่น ชั้นสามหน้าลิฟท์ กุญแจรถก็อยู่ในกระเป๋ากางเกงพี่โบ๊ทนะแหละ... รู้ทางไปคอนโดฯ พี่โบ๊ทใช่ปะ” โจถามขึ้นหลังจากที่ก้าวพ้นประตูผับ
“อ้อ รู้ เคยไป” โต้งตอบเสียงเรียบ
“แล้วมึงเอารถมาป่าวเนี่ย” ทีนึกขึ้นได้ว่าโต้งเองก็มีรถนี่นะ
“เอามา แต่เดี๋ยวให้ไอ้อู๋ขับกลับ”
“อืมๆ เยี่ยม... งั้นก็ฝากด้วยนะ”
“อือ”
“ตามแผนเลยเว้ย เค้นถามมาให้ได้ละ ถ้าพี่เขาจะหลับก็ถือโอกาสตบแก้มเลยเว้ย ตอนนี้ช่วงโบนัส ฮ่าๆๆๆ” ทีเขยิบเข้าไปกระซิบด้วยกลัวว่าโบ๊ทจะได้ยิน...
“อือ”
“ส่วนเราก็ไปเว้ยโจ เราต้องไปจัดการไอ้ขี้เมาเปี๊ยกนี่อีก”
“เดี๋ยวที มึงจะพาต้าร์ไปไหน” โต้งสงสัย
“พาไปบ้านกูวะ ยังไงกูก็ต้องกลับไปนอนบ้าน เดี๋ยวม๊าด่า จะไปสอบปากคำไอ้เปี๊ยกที่ห้องมันก็ไม่ได้ เลยจะพาไปที่บ้านแทนอะ”
“อ้อ อืมๆ”
“เออเว้ย ยังไงก็ฝากด้วยนะมึง กูไปละ คืนนี้ยังอีกยาวนาน ฮ่าๆๆๆๆ... ไปเว้ย โจ... อ้าว แล้วนั่นมึงหยิบถุงอะไรมาเยอะแยะวะ”
“ก็เผื่อไอ้ต้าร์มันอ้วกไง”
“อ้อออออ ฉลาดมากมึง”
.
.
ร่างโปร่งพยุงรุ่นพี่ร่างสูงไปที่รถแล้วพาเข้าไปนั่ง... อืมมม เหนื่อยเหมือนกันนะ ถึงจะเป็นนักกีฬามาก่อน แต่ต้องมาพยุ่งผู้ชายอีกคนเดินมาไกลๆ แบบนี้ก็ทำเอาเมื่อยแขนได้ไม่น้อยเลยละ...
โต้งเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ... รถคันนี้คือคันที่โบ๊ทเขาหวงนักหวงหนา... คงต้องขับอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ... สิ่งที่เขาได้รับมอบหมายมาในวันนี้คือการหลอกถามโบ๊ทเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกีต้าร์ที่ใครๆ ก็สงสัยว่าสองคนนี้ไม่ได้เป็นเพียงเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องกัน แต่ที่ผ่านมาโบ๊ทและต้าร์ก็ไม่เคยยอมรับกันสักที... อันที่จริงภารกิจครั้งนี้ออกจะเป็นอะไรที่ทำร้ายจิตใจเขาอยู่ไม่น้อย แต่มันก็คงจะดีถ้าเขาได้ยินมันจากปากของรุ่นพี่ที่เขาแอบปลื้มเองเลย เขาจะได้ตัดใจได้สักที และนี่ก็เป็นหุผลหลักที่เขาตกลงเข้าร่วมแผนการของทีและโจ
.
.
โต้งใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงขับรถจากถนนข้าวสารไปยังคอนโดฯ ของรุ่นพี่ร่างสูงบนถนนลาดพร้าว... เมื่อไปถึงเขาก็หิ้วปีกรุ่นพี่ร่างสูงขึ้นห้องไป...
“ขึ้นห้อง... งั้นเหรอ...” ทันใดนั้น ความคิดนอกลู่นอกทางบางอย่างเริ่มผุดขึ้นในหัวของร่างโปร่ง ทำเอาใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ... ยิ่งได้เดินใกล้กันขนาดนี้ยิ่งหวั่นไหวไปกับแก้มใสและปากได้รูป... เขาสะบัดหัวไล่ความคิดเกินเลยออกจากหัวก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาพยุงร่างสูงที่แทบจะไม่เหลือสติเดินไปจนถึงห้อง
เมื่อไปถึงเขาก็เปิดประตูห้องด้วยกุญแจที่เขาเจออยู่ในช่องเก็บของใกล้เบรคมือในรถแล้วพาร่างสูงเข้าห้องไป... ร่างเกือบไร้สติของร่างสูงถูกหย่อนให้นอนลงบนเตียง... โต้งจัดแขนขาของโบ๊ทให้นอนสบายๆ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
โต้งเดินออกมาพร้อมกับผ้าหมาดน้ำอุ่นในมือ เขาเดินตรงไปที่ร่างของโบ๊ทที่นอนพริ้มอยู่บนเตียงก่อนจะนั่งลง... เขานั่งมองร่างสูงอยู่สักพักก็เอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อออกจนหมดจนเผยให้เห็นผิวละเอียดและริ้วกล้ามสมส่วน... สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาเริ่มมือสั่นและใจเต้นไม่เป็นจังหวะ... หวั่นไหว...
“อือ...”
โบ๊ทครางอยู่ในลำคอเมื่อผ้าหมาดน้ำอุ่นเข้าสัมผัสผิวหน้าโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าได้ทำให้ใครบางคนอารมณ์กระเจิงไปไหนต่อไหน... โต้งชะงักมืออยู่ชั่วครู่ก่อนจะทำใจแข็งแล้วเช็ดหน้าให้จนเสร็จแล้วเลื่อนมือต่ำลงไปเช็ดที่ลำคอ อก และหน้าท้อง... สายตาของโต้งไล้มองตั้งแต่แพขนตา จมูกเป็นสันได้รูป ปากบาง ลงไปจนถึงหน้าท้องที่มีขนอ่อนไล่จากใต้สะดือจนหายเข้าขอบกางเกงชั้นในไป
“อึก..”
เสียงร่างโปร่งกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พยายามห้ามใจไม่ให้คิดอะไรเกินเลยกับรุ่นพี่ที่นอนอยู่ตรงหน้า แต่ในสภาพแบบนี้บวกกับความรู้สึกที่เขามีต่อโบ๊ท มันก็ต้องยอมรับว่ายากที่จะไม่หวั่นไหว... นี่เขากำลังทำอะไร?
โต้งสะบัดหัวเรียกสติให้กลับมาก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วตัดใจหันหลังให้กับความหวั่นไหว... เขาอยากจะลืมภารกิจที่ตกลงกับทีเอาไว้แล้วไปจากตรงนี้ซะ... แต่...
.
“อือ...”
.
~ผึง!~
เสียงความเข้มแข็งของเขาขาดลงเมื่อได้ยินเสียงครางในลำคอของร่างสูงที่นอนเปลือยอกอยู่บนเตียง... โต้งตัดสินใจเดินกลับไปที่เตียงแล้วหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ โบ๊ท... สายตาจ้องอยู่ที่ใบหน้าและริมฝีปากบางได้รูปชวนสัมผัส... ความตื่นเต้นเข้ารุมเร้าหัวใจ ทำให้คอแห้งและหายใจติดขัด... โต้งค่อยๆ โน้มตัวลงไปอย่างช้าๆ แล้วพูดเสียงทุ้มข้างหูโบ๊ทว่า...
.
.
“ขอโทษนะพี่...”
.
.
ริมฝีปากได้รูปของร่างโปร่งกดประทับลงบนหน้าผากของรุ่นพี่ร่างสูง ก่อนจะพรมจูบอย่างอ่อนโยนไปที่ปลายจมูกและแก้มใส... ส่วนมือก็ไล่ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองไปพลาง... ริมฝีปากอยู่ห่างเพียงลมหายใจกั้น... เสียงครางในลำคอของร่างสูงกลายเป็นตัวกระตุ้นให้อารมณ์ของโต้งพุ่งสูงจนเกินจะหยุด... แต่ก่อนที่เขาจะได้สัมผัสริมฝีปากบาง โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของเขาก็สั่นร้องเรียกความสนใจเสียก่อน... โต้งชะงัก ครุ่นคิดอยู่สักครู่ว่าจะรับหรือไม่รับดี... ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าใครโทรมา... แต่ดูแล้วก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียง... เขาไม่รับ... ปล่อยให้โทรศัพท์สั้นอยู่อย่างนั้น บนหน้าจอมีไฟกระพริบโชว์คำว่า...
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
-------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ช่วงสายๆ ระหว่างที่โบ๊ทและต้าร์กำลังเดินออกจากลิฟท์ไปที่ล็อบบี้นั้นเอง...
พี่ยาม: น้องๆ น้องคนนั้นอะ ตัวเล็กๆ นั่นอะ
กีต้าร์: (//หันควับไปมองค้อนให้กับคำว่า “ตัวเล็ก”)
โบ๊ท: (//กระซิบ) เฮ้ยยย เขามาจับเราสองคนที่เล่นน้ำเมื่อคืนนี้ป่าววะ
กีต้าร์: (//กระซิบ) ไม่รู้ดิ
พี่ยาม: น้องๆๆ ที่เมื่อคืนนี้ไปเดินหาหนังสืออยู่ริมสระอะ
กีต้าร์: ครับ?
พี่ยาม: หนังสือที่น้องหาอะ ใช่เล่มนี้ไหม (//ชูหนังสือชาย-ฉะ-กันของต้าร์ขึ้นมาโชว์)
กีต้าร์: เฮือก!! (//มองไปรอบๆ ก็เห็นว่าคนรอบข้างแถวๆ นั้นต่างก็มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ทันทีที่เห็นปกหนังสือ)
โบ๊ท: อุ๊บส์ (//กลั้นหัวเราะแบบสุดชีวิต)
พี่ยาม: ใช่ไหม เนี่ยพี่เจอมันอยู่บนเตียงสระน้ำอะ
กีต้าร์: เอ่อ... ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่เล่มนี้
โบ๊ท: อ้าว เปี๊ยก นี่มันการ์ตูนเกย์ของเอ็งนี่
กีต้าร์: เฮ้ยยยยย ไม่ใช่!!! ไอ้คุณโบ๊ท!! ไหนรีบไปไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก ไปๆๆๆๆๆๆ (//เดินดันหลังร่างสูงให้เดินออกไปจากตรงนั้น)
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พี่ยาม: (//ยืนงง) เอ้า ตกลงว่าใช่หรือไม่ใช่วะเนี่ย ห๊ะ?
-------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
วันนี้มาช้านิดนึงเพราะว่าเมื่อวานออกไปเถลไถลกับเพื่อนตั้งแต่สายๆ กลับมาก็ดึก เหนื่อย เมา ฮ่าๆๆๆๆ แล้ววันนี้ก็ตื่นสาย + แฮงก์อีก เลยแต่งได้ช้ามากกกกกกก :m23:
เอาละ มาตอบเม้นท์กันดีกว่า...
@iforgive จะให้เอาโต้งไปไว้ไหนละคร้าบบบบ :try2:
@pim_onelove แหม มันก็แค่อุบัติเหตุนะ :laugh:
@malula คำว่า "แปลกๆ" มันก็ตีความในด้านบวกได้นะเออ o3
@BitterSweet~ "ขอบคุณที่ทำให้เรายิ้มแก้มปริแต่เช้า ^^" >>> ผมเห็นชนกลุ่มน้อยมีความสุขผมก็ยิ้มแก้มแตกเหมือนกันคร้าบบบบ o14
@greensnake แต่พออ่านตอนนี้แล้วจะรู้ว่าไอ้เปี๊ยกมันทิ้งยูกิกับมูซาชิแล้วละ เอาตัวรอด :laugh:
@BeeRY "เอาหวานๆแบบนี้อีกนะ" >>> ไม่เอา nc แล้วใช่มะ :a2:
@wijii น่ารักเหมือนคนเขียนอะแหละ อิอิ... แอ่ก! :z6:
@yeyong มันเป็นเกมนะ อยู่ที่ว่าใครใจอ่อนก่อนก็แพ้ไป :m7:
@namngern ไม่เป็นไรครับ ไม่ว่ากัน แต่แวะมาเยี่ยมกันบ้างนะครับ :m13:
@JingJing "นี่ขนาดเลิฟซีนอนุบาล(เกรียนน้อย?) แม่ยกยังฟินขนาดนี้" >>> อ้าว ฟินซะแล้ว งั้นไม่ต้องมี nc แล้วมั้ง o3
@ลู่เคอOlive♥ ไอ้เจ้าโบ๊ทมันเคยขาดทุนแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ จำได้ใช่มะว่าตอนไหน :laugh3:
@KURATA รอคอยจริงจังนะเธอ :haun5:
@RGB.__ เริ่มแล้ว... มั้ง :m23:
@uknowvry ขอบคุณคร้าบบบบ มาๆ กอดต้อนรับหน่อย :กอด1:
@sakurai เรื่อยๆ มาเรียงๆ นะ :z10:
@Whatever it is มันแถตลอดอะ ยิ่งเวลาเขินนะ แถไปไหนก็ไม่รู้ :laugh:
@imonkey mc "ไอ้เปี๊ยกของเราไม่มีท่าทีจะโต้ตอบเเต่อย่างใด!" >>> มันคงจะเขินอะมั้ง :o8:
@princegolf แหม่ๆ เขาไม่ได้กอดกันทุกวันหรอกนะ อย่าไปกล่าวหาเขาแบบนั้น :m26:
@norimakii "แต่ตอนช่วงชิงหนังสือการ์ตูนนี่ก็ ลุ้นเหนื่อยนะ 555" >>> ดีจัง เหมือนได้อ่านนิยายไปออกกำลังกายไปด้วยเลยเนอะ :laugh:
@Theznux ผมเองก็อยากครับ :serius2:
@- คราส - "น่าร้ากกก" >>> หมายถึงผมอะเหรอ เขินเลยอะ :-[ ... แอ่ก! :z6:
@luckyzaaa มันเป็นอุบัติเหตุนะ :m17:
@sukie_moo นั่นสิ มาเจอตอนกอดกันนี่มีฮาจริงๆ นะ :laugh3:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะครับ รักทุกคนเลย :L2:
เอาไว้เจอกันตอนหน้านะครับ ชะแว้บบบบบ
ปล 1. +1 กันไปครับ o13
ปล 2. ตอนนี้กำลังเศร้ากับการจากไปของ Whitney Houston อยู่ครับ :sad2:
-
หะ...เห้ยยยยย!!!
พี่โบ๊ทจะโดน... :a5:
หือออออออออออออออออ???
:amen:
-
เอ่ออ ฉวยโอกาสจริงๆ ด้วย
แต่จะไปถึงไหนล่ะนี่ ลุ้นจัง
-
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณโบ๊ทนี่รับไม่ได้จริงๆนะ ม่ายยยย :serius2:
พูดไม่ออกอ่ะตอนนี้ กลัว ไม่อยากจิ้น เค้าไม่อยากได้ NC โต้งโบ๊ทนะ เค้าจะเอาโบ๊ทต้าร์ o9
-
โอ้วว . ไม่นะ !! โต้งมีสติหน่อยสิ !! เค้าไม่เอาโต้งโบ๊ท เค้าจะเอาโบ๊ทต้า !!! :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :call: :call: :call:
-
ไม่นะ โต้ง อย่าทำอย่างนี้ :sad4:
-
:a5:
-
อร๊ายยยยยยยยย อิพวกนั้นมันจะรู้ไหมว่าวางแผนจนได้ดีแล้ว
คุณโบ๊ทอยู่ในภาวะล่อแหลมสุด ๆ
-
หึหึ หวังว่าโบ๊ทจะไม่เสียเอกราชให้โต้งนะ
ถ้าเป็นจริง รับไม่ได้อย่างแรง o18
-
ไม่เอาเเบบนี้น่ะ โต้งงงงงง :a5:
-
เวรกรรม สาธุ ๆ ๆ นะโมตัสสะ เอาแล้วเว้ยยยยตรู
สวดมนต์ไล่โต้งจะได้ผลมั๊ยหนอออ
-
เห้ยยยยยย!!!!!!!!!
ฉากชายฉะกันที่อยากเห็น(อ่าน) ไม่ใช่คู่โต้งโบ๊ทน๊า ม๊ายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!! :serius2: :serius2: :serius2:
.
.
.
อ่านถึงตอนที่โต้งแอบจูบโบ๊ทแล้วเผลอจิกเบาะที่นั่งแน่นเลย
ไม่จริง ไม่ใช่ ไม่ได้ ต้องเป็นโบ๊ทต้าร์ Only เด้!!!!!!!! :a5:
-
:o12: ไม่ดีมั้งโต้ง อย่าทำร้ายกันอย่างนี้เลย
คุณโบ๊ทเขาต้องเป็นเมะสิ ไม่เอานะ สงสารต้าร์มันเถอะ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย.... อย่านะโต้ง ไม่นะ :call: :call: กลัวใจโต้งจริงๆเลย :z3: :z3: :z3:
คุณโบ๊ทจะรอดมั้ยนี่ เกิดคุณโบ๊ทเคลิ้มนึกว่าโต้งเป็นต้าร์ไปอีกล่ะก็ ไปกันใหญ่แน่ๆ :sad4: :o12: ตอนนี้คุณโบ๊ทยิ่งหวั่นไหวกะต้าร์อยู่
จะเอา NC โบ๊ทต้าร์ นะ นะ นะ คุณ Jack :m5: :m5: :impress: :impress:(อ้อนวอน สุดฤทธิ์)
แผนโจกับที แค่สอบปากคำผู้ต้องหาปากแข็ง(โบ๊ทต้าร์)ใช่มั้ย
อยากให้เปลี่ยนเป็นจับคุณโบ๊ทกับต้าร์(ที่เมามาก หุหุ)มากองรวมกันทิ้งไว้ในห้อง 2 คน
แล้วตั้งกล้องแอบถ่ายไว้แทน หึหึ :z1: :m25: :pighaun: :haun4: :jul1: อาจได้คำตอบที่ชัดเจนกว่าก็เป็นได้นะ
อ๊ากกกก :a5: :a5: :a5: โจทีกลับมาก่อนนนน....เอาโต้งไปเก็บ แล้วเอาต้าร์มาไว้ห้องคุณโบ๊ทที
:pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณ คุณ Jack ที่มาส่งตอนลุ้นระทึกนี้ค่ะ ลุ้นจริงๆ :serius2: :serius2: :serius2:
:กอด1: :กอด1:ให้กำลังใจคุณ Jack ค่ะ มาส่งตอนต่อไปไวๆนะคะ รอค่ะ รออออ
-
คุณโบ๊ท.. ตื่น!!!!!!
จะรีดความลับก็รีดไป
แต่ไม่เอาคุณโบ๊ทกับโต้งนะ
ทั้งคุณโบ๊ทกับกีตาร์ยังไม่รู้ใจตัวเองเลย
คนเขียนสงสารคนอ่านเถอะน๊า ^^
-
ชื่อตอนนี่ยังไงๆเนี่ย หมายถึงโต้งใช่มั๊ยที่ฉวยโอกาสอ่ะ
แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์ :serius2: ขอโทษอินไปหน่อย
ก็เค้าเป็นห่วงพี่โบ๊ทนินา :m17: ฝั่งทีกับโจจะได้เรื่องมั๊ยเนี่ย
ขนาดแค่หอมแก้มยังไม่หลับไม่นอนกันแล้ว ถ้ามากกว่านี้ล่ะ :o8:
ตอนหน้ารอคำตอบของทั้งคู่นะ :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องโต้งงงง ม่ายน๊าาาาาาาา
-
อ๊ากกกกกกก
ฝากปลาย่างไว้กับแมวแท้ๆ ฮือ ฮือ
หวังว่าคงไม่เกิด ศึก กล้ามชนกล้าม ระหว่างโบ๊ทกับโต้งนะ
ถึงเค้าจะรอคอยฉาก ชาย-ฉะ-กัน มาก
แต่ไ่ม่เอาโบ๊ทกับโต้งน้าาาาาาา
-
โห ตัดจบตอนนี้มาได้นะเนี่ย แง่มๆ ค้างเติ่งเลย
-
:a5:
ภาวนาให้โต้งปฏิบัติการสำเร็จดีกว่า o18
:pig4:
-
ไม่นะ
เป็น ไป ไม่ ได้ !!!
อย่านะโต้ง ...
-
พึ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ ขอเก็บเข้าสต๊อกตามอีกเรื่องนึงน๊า ฮ่าฮ่า
ชอบเวลาต้าร์กับโบ้ทอยู่ด้วยกันมันน่าร๊ากกกกอ่ะ >///<
จิ้นเวลาเค้าเดินด้วยกันกอดคอกัน(ถึงจะบังคับวางแขนพาดไหล่ก็เถอะ กร๊ากกก)ชอบบบบบอ่ะ อร๊ายยย
อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดแล้วค่าาาา ฮาตอนที่ต้าร์ซื้อตูนวายมั่กๆๆ
แถมยังไอ้ตอนที่ต้องแอบอ่านอีก แล้วก็วิ่งหลบวิ่งไล่แย่งตูนวายกันอีก ฮ่าฮ่า
โยนออกนอกระเบียงไปซะงั้นนน กร๊ากกกก โอ้ยย กุมท้องหัวเราะ อย่างฮาอ่ะ >////<b
แต่ว่าตอนล่าสุดนี่ โต้งจะลักหลับโบ้ทซะแล้ววว =[]= ม่ายยยยยน๊าาาา
ขอให้โบ้ทรู้สึกตัว รู้สึกทีว่าโต้งอ่ะไม่ได้จีบต้าร์แต่จะจีบโบ้ทตะหากเล่าา อ๊ากกกก พ่นไฟใส่โต้ง
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ รออ่านตอนต่อไปค่าา
:กอด1:
-
โบ๊ทเอยยยย จงตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้
-
โต้งอย่าคิดไม่ซื่อกับโบ๊ทงี้สิ T T
รีบมาต่อไวๆเลย ค้างตัวโตๆ 555
-
กรี๊ดดดด ในที่สุดก็ตามอ่านทัน :mc4:
ไปเจอเรื่องนี้จากกระทู้แนะนำค่ะ เห็นมีคนแนะนำและชื่อแปลกดีเลยลองคลิ๊กมาอ่าน
ตอนแรกๆ ก็เฉยๆ นะ แต่มันดูดตาหนูมากอะ อ่านไปอ่านมาก็มาโผล่ตอนล่าสุดเฉยเลย 5555
ชอบค่ะ ขอติดตามด้วยคน อิอิ
ต้าร์ -- เกรียน ป่วน น่ารัก น่าฟัด น่ากอด อยากเจอตัวเป็นๆ (เริ่มเพ้อ 5555)
พี่โบ๊ท -- ซึน มึน กวน แต่ก็แอบอบอุ่น โรแมนติก อยากได้แฟนแบบนี้อะ :impress2:
พี่แจ๊ค -- ส่วนผสมของทั้งสองคนข้างบน - -" และที่ร้ายกาจคือ พี่แจ๊คชอบหลอกอะ! อ่านมาตั้งแต่ต้นจนตอนล่าสุดโดนหลอกมานับครั้งไม่ถ้วน :m31:
เริ่มพูดมากแล้วสิ เอาเป็นว่าจะรอ "ติดตามตอนต่อไป" นะคะ ขอบคุณค่ะ :L2:
ปล. รอลุ้นเอกราชพี่โบ๊ทนะคะ :serius2:
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เค้าจะเอาฉากสวีทหวานแหววของโบ๊ทต้าร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ใช่โต้งโบ๊ท ไม่ใช่โต้งโบ๊ท ไม่ใช่โต้งโบ๊ท :z3:
-
LOVE HIGH STORY – interlude - Cupid Please…| ได้โปรดเหอะ... กามเทพ
เมื่อวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว... นายกีต้าร์ นายที และนายโจ กำลังอยู่ในช่วงของการติวเพื่อสอบเอ็นสะท้านกันอยู่ ก็ไม่ได้ไปติวที่ไหนหรอก ก็แถวๆ สยามนะแหละ... และสยามนี่แหละ ที่เป็นแหล่งรวมวัยรุ่นจากทุกสารทิศในกรุงเทพ... และเมื่อมีวัยรุ่นมารวมกันอยู่เยอะๆ ก็แน่นอนว่าต้องมีคนหน้าตาดี มีราศีที่ถูกตาต้องใจกันบ้างละ... และไอ้เปี๊ยกก็ไม่พ้นจะเจอคนที่ถูกเสปคกับเขาเหมือนกันนะเออ จะบอกให้
อะๆ อย่าคิดกันไปว่าไอ้เปี๊ยกมันจะมองผู้ชายมาก่อนจะเจอไอ้เจ้าโบ๊ท... อืมมมม อันที่จริง ก่อนจะเจอโบ๊ทก็มีอดีตกับผู้ชายมาคนหนึ่งแล้วละนะ แต่ก็ช่างมันเหอะ อย่าไปสนใจ เรามาสนใจคนๆ นั้นเมื่อวันวาเลนไทน์ปีที่แล้วกันดีกว่า...
คนๆ นั้นแน่นอนว่าเป็นผู้หญิง... น่ารัก ขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม แก้มใส เสียงหวานหู และมีรอยยิ้มที่ทำนายกีต้าร์ต้องตาค้าง เผลอเหม่อมองตามทันทีเมื่อแรกเห็น... เรียกได้ว่าเป็น love at first sight ของจริงไม่มีก็อปเกรดเอกันเลยทีเดียว... และเธอคนนั้นชื่อ “แคนดี้”
.
.
แคนดี้ เป็นสาวรุ่นพี่อยู่อักษรจุฬาฯ ปีหนึ่ง... เธอมักจะมาเดินสยามกับเพื่อนๆ หลังเลิกเรียน และมักจะเดินผ่านโรงเรียนกวดวิชาที่ต้าร์เรียนอยู่... ต้าร์แอบมองมาตั้งแต่ต้นปี จนวันนี้ถึงวันแห่งความรัก เขาก็อยากจะสารภาพรักให้พี่แคนดี้ได้รับฟัง...
ตลอดเวลาคาบเรียน ไอ้เจ้าเปี๊ยกอยู่ไม่สุข ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว... นั่งยุกยิก ดูไม่ค่อยมีสมาธิ... มันตื่นเต้น มันกลัว แต่มันก็อยากเสี่ยงต้องขอลอง... เอ่ออออ ยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่านี่จะเป็นการสารภาพรักครั้งแรกในชีวิตของนายกีต้าร์เลยละนะ! และความรู้สึกหวั่นไหวที่ทำให้ใจพองโตนี้ เขาก็ไม่ได้บอกให้ทีและโจฟัง... เอาแต่เก็บไว้อยู่คนเดียว... อาจมีคำถามว่า “แล้วทีกับโจไม่สังเกตเห็นบ้างเหรอ?”... อืม อันนี้ต้องบอกไว้เลยว่าถึงแม้ว่าไอ้เจ้าต้าร์มันจะแสดงทุกอย่างออกทางสีหน้า แต่กับเรื่องความรักเนี่ย มัน “เนียนตัวพ่อ” เลยนะ จะบอกให้...
...ถ้าจับไม่ได้ ไล่ไม่ทันจริงๆ ก็อย่าหวังว่ามันจะปริปากหรือยอมบอกอะไรใคร...
.
.
และแล้วเวลาที่รอคอยมาทั้งวันก็มาถึง... ทันทีที่เลิกเรียน นายกีต้าร์ก็รีบปลีกตัวจากเพื่อนๆ โดยให้เหตุผลว่า “มีธุระนิดหน่อย”... บอกไปอย่างนั้นทำไม? ตอบง่ายๆ ว่าเพราะว่าไอ้เปี๊ยกมันหาข้ออ้างอื่นไม่ได้แล้วนะสิ ก็ทีและโจสนิทกับไอ้เจ้าเปี๊ยกมาก จึงโกหกได้ยาก เลยตอบเหมาๆ ไปแบบนั้นแล้วรีบชิ่งจะดีกว่า...
อันที่จริงทีและโจเองก็ไม่ได้อยากจะปล่อยไปง่ายๆ ด้วยเหตุผลสั่วๆ แบบนั้นหรอก แต่เห็นท่าทางของเพื่อนร่างเล็กแล้วก็พอจะเข้าใจว่าคงเป็นเรื่องสำคัญ จึงไม่อยากเซ้าซี้อะไร... ถ้ามันอยากบอก เดี๋ยวมันก็บอกเอง เค้นไปก็เท่านั้น... แทนที่จะได้ความจริง เกรงว่าจะได้คำตอบเกรียนๆ ชวนคันไม้คันมือมาแทนซะงั้น... หึหึ
.
.
ร้านขายดอกไม้และของขวัญวันแห่งความรักมีอยู่ทั่วสยาม เรียกได้ว่าแทบทุกร้านต้องมีอะไรสักอย่างเกียวกับวาเลนไทน์ขาย... ร่างเล็กวิ่งเข้าร้านดอกไม้ร้านหนึ่งก่อนจะวิ่งออกมาด้วยหัวใจที่เต้นรัว... ตื่นเต้น...
เขาเดินกึ่งวิ่งไปทั่วสยาม เฝ้ามองหาหญิงสาวที่เขาอยากมอบช่อดอกกุหลาบนี้ให้... แต่เดินหายังไงก็ไม่เจอสักที... ว่าแล้วก็เดินข้ามไปฝั่งสยามพารากอน... ต่อด้วยสยามเซ็นเตอร์... แล้วปิดท้ายด้วยสยามดิสคัฟเวอรี่...
...แคนดี้หายไปไหน?
เดินจนเมื่อยขา แต่ก็ยังหาไม่เจอ... รอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้า แววตาดูหมองเศร้าลง ไม่สดใสอย่างเคย...
กว่าสองชั่วโมงผ่านไปกับการเดินตามหาหัวใจของตัวเอง ร่างเล็กเริ่มถอดใจ และคิดเอาเองว่านี่คงไม่ใช่วันของเขา หรือไม่ก็เป็นเพราะโชคด้านความรักของเขามันช่างอ่อนแอยิ่งนัก... แต่ไอ้โชคของเขานั้นถึงจะอ่อนแอแต่มันก็ยังไม่ตายสักหน่อย สุดท้ายก่อนจะถอดใจ หางตาของเขาก็ไปปะเข้ากับหญิงสาวหน้าหวานที่กำลังจะเดินเข้าลิฟท์พอดี...
ไม่รอช้า ขาทั้งสองที่ก่อนหน้านี้เมื่อยล้า ตอนนี้กลับกระปรี้กระเปร่า มีแรงวิ่งขึ้นมาทันที... ร่างเล็กพุ่งไปกดลิฟท์ก่อนที่ประตูจะปิดสนิท
.
~ปิ๊ง~
.
เสียงประตูลิฟท์เปิดออก ทำเอาต้าร์โล่งใจขึ้นเป็นกอง... ทันจนได้... เขาสูดลมหายใจฟิดใหญ่เข้าปอด ก่อนจะเดินเข้าลิฟท์ด้วยใจที่เต้นรัว... เวลาของเขามาถึงแล้ว...
เดินเข้าไปแล้ว... และฟ้าก็เป็นใจให้เขาได้อยู่กับพี่แคนดี้กันตามลำพัง สองต่อสอง... แต่ความเขินอายมันจุกปาก เลยได้แต่ยืนถือช่อดอกไม้เงียบๆ อยู่อย่างนั้นจนลิฟท์ขึ้นไปถึงชั้น 4 ที่เป็นที่หมายของแคนดี้...
...แคนดี้กำลังจะเดินออกไปแล้ว...
.
“เดี๋ยวครับ พี่แคนดี้”
.
ร่างเล็กตัดสินใจเอ่ยรั้งรุ่นพี่หน้าหวานพร้อมกับกดปุ่มเปิดลิฟท์ค้างไว้ ซึ่งก็ได้ผล... หญิงสาวหยุดเดินก่อนจะก้าวออกจากลิฟท์
แคนดี้พอจะรู้สึกได้ถึงสายตาของร่างเล็กที่ชอบแอบมองมาตลอด และยิ่งมาจับความรู้สึกได้อย่างชัดเจนตอนที่อยู่ในลิฟท์ด้วยกันเมื่อครู่นี้... น้องคนนี้ก็หน้าตาน่ารักดี... ตาโตๆ แบ๊วๆ นั้นช่างขัดกับจมูกรั้นและคิ้วเข้มนั้นเหลือเกิน... เรียกได้ว่าช่างเป็นความขัดกันที่ลงตัวดีแท้ นับเป็นสเน่ห์อย่างหนึ่งที่ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าน่ารัก น่ามอง...
แคนดี้แอบยิ้มก่อนจะหันไปตามเสียงเรียก...
“อะไรเหรอน้อง”
“เอ่อ...” ร่างเล็กเกิดอาการเขินจุกปากอีกครั้ง ทำเอาคอแห้ง พูดไม่ออก
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คะ... ครับ”
“...” หญิงสาวอมยิ้มเอียงคอมองเด็กหนุ่มที่ยืนหน้าแดงอยู่ในลิฟท์ รอฟังสิ่งที่ชายหนุ่มจะบอก
“ผม... ผม...”
เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเขินมาก หญิงสาวเลยเสนอตัวช่วยด้วยการเดินเข้าลิฟท์ไปแล้วกดปุ่มปิด...
“น้องชื่ออะไรเหรอ”
“เอ่อ... ต้าร์ครับ”
“เอางี้นะต้าร์... พี่จะให้เวลาจนกว่าลิฟท์จะลงไปถึงชั้นหนึ่ง... ถ้าน้องไม่พูด พี่ถือว่าหมดเวลานะ” ว่าแล้วเธอก็กดลิฟท์ให้ลงไปชั้นหนึ่ง ทำเอาต้าร์เหวอจนท้วงอะไรไม่ทัน...
.
.
ลิฟท์เลื่อนลงจากชั้นสี่ไปที่ชั้นสาม... ตึก ตึก ตึก ตึก
จากชั้นสามไปชั้นสอง... ตึก ตึก ตึก ตึก
จากชั้นสองไปชั้นหนึ่ง... ตึก ตึก ตึก ตึก
.
ต้าร์ยังไม่ได้พูดอะไร... จนกระทั่งลิฟท์เปิดออกที่ชั้นหนึ่ง... หญิงสาวมองหนุ่มรุ่นน้องแล้วยิ้มให้เล็กๆ ก่อนจะก้าวขาเดินออกจากลิฟท์...
แต่ขายังไม่ทันก้าวพ้นจากลิฟท์ ก็มีมืออุ่นมาคว้าเข้าที่มือนิ่มเสียก่อน... หญิงสาวตกใจเล็กน้อย แต่พอหันกลับไปก็เห็นช่อดอกไม้สีสดอยู่ในระดับสายตาพอดี
.
“ผมชอบพี่ครับ”
.
กีต้าร์พูดออกไปแล้ว... โล่งใจ... และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นใบหน้าหวานๆ ส่งยิ้มสวยมาให้... ใจชื้นขึ้นมาทันที...
“ขอบใจนะ” หญิงสาวรับช่อดอกไม้มาแล้วกล่าวขอบคุณก่อนจะกลับหลังหันแล้วก้าวขาจากไป... อมยิ้ม... อยากรู้ว่าชายหนุ่มจะทำอย่างไร
.
“เอ่อ... พี่แคนดี้ครับ”
.
ร่างเล็กเหวอเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำท่าจะเดินจากไปโดยไม่ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ... แล้วคำตอบละ?...
.
“ถ้าอยากจีบพี่จริงๆ ก็ลองหาเบอร์ของพี่ให้ได้สิ”
“ห๊ะ?”
“โทรมานะ... แล้วพี่จะรับไว้พิจารณา”
กล่าวไว้แค่นั้นก่อนจะบิดแก้มใสของร่างเล็กเบาๆ แล้วเดินจากไปพร้อมร้อยยิ้มหวาน...
.
.
ร่างเล็กยืนแก้มแดงเพราะโดนบิดอยู่อย่างนั้นก่อนสีแดงจากแก้มจะลามไปทั่วใบหน้า... หัวใจพองโต... รอยยิ้มกว้างเกิดขึ้นบนใบหน้าใสอย่างห้ามไม่อยู่...
จนกระทั่ง...
“น้องครับ ยิ้มหวานจังนะครับ... มีแฟนยังเอ่ย”
“เฮือก!!”
ร่างเล็กยืนหน้าเหวอเมื่อรู้ตัวอีกทีก็อยู่ในลิฟท์กับชายหนุ่มล่ำบึกกันเพียงสองต่อสอง... เพราะมัวแต่ยืนเพ้อกับคำพูดสุดท้ายของแคนดี้ จนทำให้สติหลุด ยืนยิ้มอยู่ในลิฟท์อย่างนั้นจนมีชายหนุ่มเดินเข้าลิฟท์มาและกดลิฟท์ขึ้นไปจนถึงชั้นสี่โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด...
“น้อง...” คราวนี้ไม่พูดเปล่า หนุ่มล่ำยื่นมือมาจับต้นแขนของร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นตัวลีบชิดมุมลิฟท์ ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเฮือก
.
.
หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นในลิฟท์... อืมมมมม ก็ไม่รู้เหมือนกัน... เพราะว่าลิฟท์มันปิดพอดี... รู้แค่ว่าหลังจากที่ลิฟท์ปิดสนิท ก็ได้ยินเสียงของไอ้เปี๊ยกร้องโวยวายดังออกมาจากลิฟท์พลางกร่นด่ากามเทพซะสุดเสียงเลยละ...
.
.
อ้อ เกือบลืมไปว่าเสียงที่ได้ยินอะ โหยหวนมากกกกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
.
.
ทางด้านแคนดี้ เธอก็เดินหน้าบานขึ้นบันไดไปหาเพื่อนที่ชั้นสี่... เดินไปก็ดมดอกไม้ไป... กุหลาบทั้งหอมและสวย... แต่เอ๊ะ มีการ์ดเสียบมาด้วยนี่นา... เมื่อหยิบมาอ่าน ก็ทำเอาหญิงสาวยิ้มแก้มปริ บนการ์ดเขียนไว้ว่า...
.
.
"โปรดติดตามตอนต่อไป"
.
.
------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
สุขวันต์วันแห่งความรักนะครับ ขอให้ทุกคนเจอความรักที่ดีนะครับ ใครมีรักอยู่แล้วก็รักษาไว้ให้ดีนะครับ อย่าใช้ความรักเปลืองกันนักเลย คนที่ไม่มีความรักยังมีอีกเยอะครับ เห็นใจกันนิดนึง :o11:
@SiCK_SENt™ ประมาณนี้หรือเปล่า ประมาณนี้หรือเปล่า อย่างที่เขาทำๆ กันให้มีรัก >>> :oo1:
@yeyong ยังไม่ถึงไหนหรอก ต้องตอนต่อไปต่างหาก :laugh:
@BeeRY โต้งก็หล่อนะ ไม่จิ้นเหรอ :m28:
@runningout ความ...มันบังตา สติไม่เกิดหรอก :m26:
@GoonKGiinK เอาน่า นิดๆ หน่อยๆ ก็ให้เขาไปบ้างเหอะนะ o3
@RGB.__ นับเป็นอิโมติค่อนที่บรรยายได้ชัดมากครับ :laugh3:
@malula ทีกับโจนะเหรอ หึ! ไม่รู้เรื่องหรอก :serius2:
@aoommy โหหหหห เหมือนโดนกดดันเลยอะ :sad4:
@imonkey mc ไม่ให้โต้งเอาแบบนี้แล้วจะให้เอาแบบไหนละ :confuse:
@iforgive โต้งไม่ใช่ผีนะคุณ!!! :m29:
@pim_onelove จิกเบาะเลยเหรอ :o
@ลู่เคอOlive♥ ถ้ามัวสงสารต้าร์แล้วใครสงสารโต้งละ :m17:
@Mc_ma โห ถึงขั้นจะถ่ายคลิปเลยเหรอ... อืม น่าสนเหมือนกันนะ :haun5:
@BitterSweet~ "คนเขียนสงสารคนอ่านเถอะน๊า" >>> ผมรักคนอ่านอยู่แล้วคร้าบบบบ :จุ๊บๆ:
@greensnake "ฝั่งทีกับโจจะได้เรื่องมั๊ยเนี่ย" >>> เนี่ย ผมว่าน่าเป็นห่วงกว่าฝั่งโต้งกับโบ๊ทอีกนะ :m29:
@wijii กรี๊ดยาวเชียว ระวังเจ็บคอนะครับ o18
@KURATA ขอยอมรับว่าตอนแรกอ่านเม้นท์คุณแล้วผมขำมาก เพราะว่าอ่านผิดเป็น "ฝากแมวไว้กับปลาย่าง" :laugh:
@Whatever it is ใจจริงก็วางไว้ว่าตอนที่ 34 ต้องเล่าการดำเนินแผนให้จบ แต่มันก็ยาวเกิน เลยต้องตัดไปบทหน้าอะ :m17:
@- คราส - โหหหห มาแหวกแนวเลยนะคนนี้ o13
@princegolf อย่าช้า? :m28:
@aishiteru. ขอบคุณครับที่มาอ่านนะครับ ยินดีต้อนรับสุดๆ เลยครับ ฮิ๊วววววว มาๆ กอดต้อนรับหน่อย :กอด1:
@moo...I3in นั่นเรียกโบ๊ทหรือปลุกวิญญาณหลอนเนี่ย :laugh: (มาๆ กอดต้อนรับนิดนึง :กอด1:)
@Theznux รอตอนใหม่คลอดก่อนนะครับ ตอนนี้สัก 5 เดือนแล้วละครับ o17
@Mulberry นี่ มาบอกว่าผมเป็นส่วนผสมของไอ้โบ๊ท+ต้าร์เนี่ย ผมเสียหายนะ :a6: (นี่ก็หน้าใหม่นิ มาให้กอดซะดีๆ :กอด1:)
@JingJing ใจเย็นๆ นะครับ ใจเย็นก่อนนะ :try2:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะครับ ผมชอบอ่านคอมเม้นท์สุดๆ เลยละ ขอบอก ทุกคนน่ารักจริงๆ :กอด1:
+1 กันไปทุกคนครับ และขอต้อนรับผู้อ่านคนใหม่ๆ ด้วยนะครับ ขอบคุณที่มาเยี่ยมและให้โอกาสนิยายเล็กๆ เรื่องนี้นะครับ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
หึหึ เกี่ยวสาวยังไม่ได้ จะโดนหนุ่มรับทานซะแล้ว
-
อร๊ายยย ละอ่อนต้านี่น่าฮักขนาด
ปล.จะให้หายเจ็บคอ คุณแจ๊ค ต้องเอาฉากสวีทต้าโบ๊ทมาเซ่นเรานะ กร๊ากกกก
-
อยากรู้จังว่าน้องต้าร์หาเบอร์ของพี่แคนดี้ได้หรือเปล่าน๊า
แต่ก็ช่างเถอะเพราะตอนนี้ต้าร์มีตัวจริงอยู่แล้วทั้งคนนี่เนอะ อิอิ :กอด1:
-
กีต้าร์น้อยคงไม่ได้โดนพี่บึ้กทำไรหรอกนะ o22
สุขสันต์วันวาเลนไทน์จ้า :L2:
-
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ :L2:
-
55555...อย่างฮาะ
-
:man1: มาฟัดเจ้าเปี๊ยก
:a5: "ไอ้เปี๊ยกมันจะมองผู้ชายมาก่อนจะเจอไอ้เจ้าโบ๊ท" มันยังไงอยู่นะต้าร์ :m20:
:pig4:
-
กร๊ากกกกกก มี moment จีบสาวกับเค้าด้วยเว้ย
แต่ก้อเกือบเสียหนุ่มในวันเดียวกัน ฮ่า ฮ่า :z2:
-
555+ ลิฟท์เปิดออกมาจะเป็นยังไงน้า o22
มัวแต่เขินสาวอยู่นั่น จะโดนหนุ่มลากไปกินแล้วต้าร์เอ๊ย :m20:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ สำหรับตอนพิเศษๆ :L2:
-
ต้าร์ ร้ายนะเนี่ย แหมๆ ไปจีบสาวด้วย
ปล.ยังไงก็โบ๊ทต้าร์ อยู่แล้ว :a14:
-
อั้ยยะ ต้าร์เคยมีประสบการณ์ตรงมาก่อนเหรอเนี่ยะ
อยากเข้าไปอยู่ในลิฟต์ด้วยคน เกาะติดสถานการณ์น่ะ อิ อิ
-
แแแแแฮ่ ตอนแรกเห็นว่าเป็นตอนพิเศษรับวาเลนไทส์ เราก็กะจะเข้ามาเสพฉากหวานของต้าร์กับโบ๊ทให้ชื่นใจสักหน่อย แต่กลายเป็นว่าคราวนี้ไอ้ต้าร์ฉายเดี่ยวซะงั้น แถมมาแบบเวอรชั่นจีบสาวอีกต่างหาก น่าร้ากกกกกกกก ดูแบ๊วๆ ดีคะ แต่ชอบตอนท้ายมากกว่า :z1:
ไม่มีรูปตัวละครบ้างเหรอคะ แค่พี่โบ๊ทกับน้องต้าร์ก็ได้ อยากเห็นคะ :impress2:
-
อ้าวว แล้วแคนดี้ ตอนนี้ไปเป็นเห็บอยู่ไหนแระเนี่ย เหอๆ
-
สงสารต้าร์ นอกจากต้องตามหาเบอร์สาวแคนดี้แล้ว
ยังถูกหนุ่มล่ำจีบอีก
-
สุขสันต์วันแห่งความร๊ากกกกกกกกกค่าาาาาาา
ขอให้โบ๊ทกับต้าร์ค่อยๆรักกันมากขึ้นๆๆๆ?มากขึ้นไปเรื่อยๆๆ ฮ่าฮ่า
(แต่ดูเหมือนตอนที่จบค้างไว้ สถานการณ์จะทำให้รักยิ่งห่างหรือป่าวไม่แน่ใจ หึหึ)
อ่านตอนพิเศษจบแล้วความรู้สึกที่อยากจะบอกต้าร์ก็คือ ...
บุญมีแต่กรรมบัง หรือป่าวหว่า อิอิ
เหมือนจะโชคดีที่พี่สาวเค้ายิ้มให้ รับดอกไม้ คุยด้วยดี ...
แต่ไอ้หลังจากนั้น เสียงโหยหวนในลิฟต์อ่ะ ฮ่าฮ่า
ต้าร์เวอร์ชั่นแบ๊วๆ น่ารักดีค่ะ ^^
รออ่านตอนหลักอยู่น๊าาา ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษในวันพิเศษๆนะ
เขินอ่ะ มีกอดต้อนรับด้วย >///<
:กอด1:
-
2 ตอน
โต้งจะทำไรพี่โบ๊ทอ่ะ จะทำก็รีบทำซะ 5555
ต้าร์น่ารักไปป่าวเนี่ย ว่าแต่ว่าไอ้บึกทำไรป่ะต้าร์
-
หมายความว่าไงอ่ะ
ต้าร์มองผู้ชายก่อนเจอโบ๊ท !!!
-
ไอ้โต้งเลว ถ้าอยู่ไกล้จะทีบให้ นิสัยเสียที่สุดอะ ออกไปไกลๆจากพี่โบ้ดเลยนะ
-
เพิ่งเห็นเรื่องนี้ ดูคนแต่งจะตั้งใจเขียนมาก มาเจิมไว้ก่อน เดี๋ยวจะมาลุยอ่านต่อให้จบนะจ้า ^^
-
LOVE HIGH STORY – 35 – The Confession | คำสารภาพ
ทีและโจช่วยกันหิ้วปีกเพื่อนสนิทร่างเล็กเข้าบ้านด้วยความมุลักทุเล ไม่ใช่ว่าไอ้เปี๊ยกนี่มันหนักอะไรนักหนาหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่ามันชอบพาเดินเซตลอดเลยนะสิ ตุปั๊ดตุเป๋ไปซ้ายทีขวาที กว่าจะเข้าบ้านได้ทำเอาเหนื่อยใช่ย่อย... พอไปถึงบันไดทั้งสองหนุ่มก็มองหน้ากันแล้วถอนหายใจ... นี่ต้องแบกไอ้เปี๊ยกนี่ขึ้นไปข้างบนจริงๆ เหรอเนี่ย... แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วอะนะ ยังไงก็ต้องหิ้วมันขึ้นไปจนถึงห้องของทีนั่นแหละ... เอ่ออออ คือว่าห้องของทีอยู่บนชั้นสี่นุ้นนนนนนนะ
ว่าแล้วก็ก้าวขาออกเดิน... เดินขึ้นทีละขั้นทีละขั้น... ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็ก้าวถูกก้าวผิดไปเรื่อย ไหนจะพาทีและโจเดินเซซ้ายทีขวาทีอีก โจที่หิ้วปีกซ้ายเลยกลายเป็นคนซวยกว่าเพื่อนเพราะโดนกระแทกกำแพงทุกทีที่ไอ้เปี๊ยกมันเดินเซซ้าย แต่ก็ใช่ว่าทีจะไม่เจ็บตัวนะ เพราะว่าทุกครั้งที่เดินเซขวา สะโพกของทีก็ต้องไปกระแทกเข้ากับราวบันได... หึหึหึ ท่าทางคนที่จะเสียไม่คุ้มได้คงจะเป็นไอ้เจ้าทีและโจเนี่ยแหละ คงจะตัวเขียวตัวช้ำกันไปหลายวัน
“โอยยยยยย พวกมึงทำอะไรเนี่ยยยย” เมื่อต้องเดินขึ้นบันไดโดยที่มีเพื่อนคอยหิ้วปีกบังคับทิศทางให้เดิน ร่างเล็กขี้เมาเลยรู้สึกรำคาญตัวขึ้นมาตะหงิดๆ ว่าแล้วก็เริ่มส่งเสียงโวยวายหลังจากที่เงียบมานาน
“เฮ้ย ไอ้เชี่ยต้าร์ เงียบๆ ดิวะ พวกม๊ากูเขากลับกันหมดแล้ว สาดดด” ทีพูดกึ่งกระซิบ... ใจจริงอยากจะโบกหัวมันสักทีซะมากกว่า แต่มือก็ไม่ว่าง แล้วอีกอย่างคือกลัวไอ้เปี๊ยกมันโวยวายบ้านแตก มันยิ่งเมาๆ อยู่ด้วย
“นี่ที่ไหนนนนนน” ร่างเล็กตาปรือมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าไม่ใช่ห้องตัวเองก็นึกสงสัยขึ้นมา
“บ้านกู... โอ้ยยยย ไอ้เชี่ยต้าร์ มึงเดินดีๆ เป็นไหม” ทีตอบแล้วแถมด้วยโวยวายเล็กๆ... เริ่มเหนื่อยกับไอ้เปี๊ยกแสบนี่ซะแล้วสิ
“บ้านมึงงงงง? มีเหล้ามั๊ยยยยย?” นั่นไง ไอ้ขี้เมา สติจะหลุดอยู่แล้วยังจะถามหาเหล้าอีกนะมึง
“ไม่มีเว้ย... ถึงมีกูก็ไม่ให้มึงกินแล้ว เมาสัด... ไปๆ รีบเดิน กุเมื่อยแขนแล้วเนี่ย เดี๋ยวก็ปล่อยให้แม่งนอนที่บันไดซะหรอก”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ มึงไม่ใจร้ายกับกูหรอกกกกก ไอ้เพื่อนร้ากกกกกกก” ว่าไปนั่น แถมยังหันไปทำตาปรือ ยิ้มหวานให้เพื่อนอีก
“มันอาจจะไม่ใจร้ายกับมึง แต่กูเนี่ยไม่ปรานีมึงแน่ ถ้ามึงยังเกรียนกับพวกกูขนาดนี้นะไอ้ต้าร์” โจเอ่ยขึ้น ทำเอาต้าร์หันควับไปมองหน้า... หรี่ตามองสักพักก็ยิ้มหวานให้เพื่อนสนิทที่หิ้วปีกซ้ายเขาอยู่
“อ้าวววว มึงก็อยู่นี่ด้วยเหรอวะ ไอ้โจววววววว”
“เออดิ แบกมึงมานานแล้วเนี่ย... เมื่อยเหี้ยๆ”
“โอยยยย พวกมึงแบกกูกลับบ้าน กูร้ากกกกกพวกมึงงงงงที่สุดดดดดด”
“ไม่ต้องมารงมารักอะไรพวกกูตอนนี้เลยสาด ถ้าจะรักพวกกูมึงก็รีบๆ เดิน แขนกูจะโดนเหน็บมาคาบไปแดกแล้วเนี่ย!!”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เห็บคาบไปแดก ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“เหน็บเว้ย ไม่ใช่เห็บ!!!”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“เงียบไปเลยไอ้ต้าร์ เหม็นอ้วก!”
.
.
จนแล้วจนรอด ทีและโจก็ประสบความสำเร็จในการหิ้วไอ้เปี๊ยกแสบนี้ขึ้นมาถึงบนห้องได้ในที่สุด... มาถึงก็ไม่ต้องมากพิธีรีตรองอะไร มองหน้ากันแล้วพร้อมใจกันเหวี่ยงเพื่อนร่างเล็กให้ลงไปนอนกองหน้าคว่ำอยู่บนเตียง... ท่าทางจะเมื่อยไม่น้อยนั่น เพราะพอเหวี่ยงร่างเล็กพ้นมือกันแล้ว ก็หมุนแขนหมุนไหล่เป็นการคลายเส้นคลายกล้ามเนื้อกันยกใหญ่... ส่วนกีต้าร์ พอได้ลงไปนอนแล้วก็นิ่งเงียบไปซะงั้น
“ดีนะที่มันอ้วกมาตั้งแต่ในรถแล้ว... ไม่งั้นปล่อยมันนอนท่านี้บนเตียงมึงแบบนี้นะ... มีหวัง... ดาวกระจายยยยยย... ฮ่าๆๆๆ” โจมองเพื่อนสนิทร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก่อนจะเอ่ยออกมา แถมย้ำคำว่า “กระจาย” ให้เจ้าของเตียงเห็นภาพ
“เออ พูดซะกูเห็นภาพเลยนะมึง” ทียืนเท้าเอวมองไอ้ขี้เมาที่นอนอยู่บนเตียงแล้วทำหน้าแหยะๆ
“ฮ่าๆๆๆ หน้ามึงตลกวะที”
“เชี่ย... ว่าแต่... ไอ้โต้งจะเป็นไงบ้างวะ” ทีเอ่ยถามขึ้นลอยๆ
“นั่นดิ ไม่รู้ว่าแผนโอเครึเปล่า แต่ท่าทางไอ้พี่โบ๊ทจะเมาแล้วหลับวะ ตอนลากออกจากบาร์ไปก็ดูเหมือนใกล้จะหลับอยู่แล้วนะ” โจตอบพลางคลึงไหล่ตัวเองที่กระแทกกับกำแพงมานับครั้งไม่ถ้วน
“เดี๋ยวกูลองโทรหาไอ้โต้งดูก่อน” ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปหาโต้ง ยืนรอสายอยู่สักพักใหญ่ๆ แต่ก็ไม่มีคนรับสายสักที
“เป็นไง?” โจเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนสนิทดูตุ่นๆ
“มันไม่รับโทรศัพท์วะ เดี๋ยวลองอีกที” ทีพูดก่อนจะก้มลงไปง่วนอยู่กับโทรศัพท์
“สงสัยมันไม่ได้ยิน เอาไว้อีกสักพักค่อยโทรใหม่ก็ได้มั้งมึง... มา มา ช่วยกันจัดการไอ้แสบเปี๊ยกนี่ก่อน...”
ทีพยักหน้ารับแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงเช่นเดิม... ว่าแล้วทั้งสองคนก็เข้าไปจัดระเบียบร่างกายไอ้เปี๊ยกให้พลิกขึ้นมานั่งเอนพิงหมอนแทนที่จะให้นอนเพราะเกรงว่าคนเมาจะหลับไปซะก่อนจะได้เค้นอะไรตามที่วางแผนไว้ หรือไม่ก็กลัวจะมีอ๊อกก๊อกสองตามมาให้เลอะเตียง
“เดี๋ยวกูไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้มันก่อน จะได้ตื่นขึ้นมาหน่อย จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่แบบนี้มึงคุยกับมันไม่รู้เรื่องหรอก” โจพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำ
“ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กอยู่ในตู้เสื้อผ้ากูอะ อยู่ช่องที่สองจากข้างล่างนะมึง” เจ้าของห้องพูดพลางชี้นิ้วไปที่ตู้เสื้อผ้าข้างประตูห้องน้ำก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าจะโทรหาโต้ง ว่าแล้วก็ล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาแล้วกดโทรออก
.
.
.
เสียงก๊อกน้ำในห้องน้ำหยุดลง และสักพักโจก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าหมาดที่พับเป็นสี่เหลี่ยมจตุรัสแล้วเดินตรงไปที่ร่างเล็กที่นั่งหลับตาพิงหมอนอยู่บนเตียง... ทีส่งสายตาให้เป็นเชิงว่า “ลุยเลยเว้ย”... โจไม่รีรอ จัดการโปะผ้าหมาดไปบนหน้าร่างเล็กเต็มๆ ก่อนจะเช็ดๆ ถูๆ ไปทั่วใบหน้า... ถูจนเพื่อนร่างเล็กหัวสั่นหัวคลอน โจเลยต้องใช้อีกมือมาจับหัวไว้ให้อยู่นิ่งๆ
“อืมมมมมมม” ร่างเล็กร้องอืมอัมอยู่ในลำคอ ท่าทางจะสบายไม่น้อยเลยนะนั่น...
“ดูมัน... เคลิ้มอย่างกับแมวที่มีคนคอยเกาคางให้ ฮ่าๆๆๆ” โจหัวเราะ เห็นแล้วก็นึกหมั่นไส้คนเมาขึ้นมาซะงั้น ว่าแล้วก็หยุดเช็ดหน้าแล้วกดน้ำหนักมือไปบนจมูกโด่ง... อุดจมูกซะเลย... ร่างเล็กบ่นงึมงัมอยู่ในลำคอก่อนจะปัดมือเพื่อนออกราวกับปัดรำคาญ ทำเอาทีและโจอดขำไม่ได้
“เอ้อออ เกือบลืมไปนะมึง” อยู่ๆ โจก็โผลงขึ้น
“ลืมไรมึง” ทำเอาทีหยุดหัวเราะแล้วหันมาขมวดคิ้วให้
“จะอะไรละ ลืมโทรหาไอ้โต้งอะดิ” ว่าแล้วก็วางผ้าไว้ข้างเตียงแล้วทำท่าจะล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง
“ไม่ต้องแล้ว กูโทรแล้ว”
“อ้าว มึงโทรแล้วเหรอ... มันว่าไงบ้าง”
“ไม่ว่าไง... มันบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี แต่ไอ้พี่โบ๊ทยังไม่พูดอะไร”
“ไอ้โต้งมันจะเอาพี่โบ๊ทอยู่ป่าววะ รายนั้นก็เกรียนใช่ย่อยนะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ มึงก็ไปว่าพี่เขา”
“เอ้า ก็จริงอะ ถ้าไม่เกรียนนะ อยู่กับไอ้เปี๊ยกไม่ได้หรอก”
“อืม ก็ถูกของมึง... เห๋!! อ้าว!! แบบนี้มึงก็ด่ามึงเองกับกูด้วยดิ!”
“เออวะ... เออวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฟายเอ้ย! ฮ่าๆๆๆ” และในขณะที่ทีและโจกำลังหัวเราะกันอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงหัวเราะยานๆ ดังแทรกขึ้น
.
“ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ ไอ้ พวก ฟาย”
.
เมื่อหันไปตามเสียงก็เห็นว่าไม่ใช่ใคร ก็คือไอ้เปี๊ยกขี้เมานั่นเอง... เมื่อกี๊ยังนั่งหลับตาอยู่เลย แต่ตอนนี้ดันตื่นขึ้นมานั่งตาปรือ... ยิ้มซะเยิ้มเชียว... แถมยังจะมาหัวเราะและตบท้ายด้วยคำด่าเนียนๆ อีกนะ
“ไงมึง ได้ยินชื่อพี่โบ๊ทเข้าหน่อยละตื่นเชียวนะ... หายเมายังมึง” เอ้อออ ทีเอ้ย เอ็งก็ถามเป็นลิเกไปได้ ใครมันจะไปสร่างเมาได้ไวขนาดนั้น!
“กูไม่ได้เมาสักหน่อยยยยยย โว๊ะ!”
“แหม ไม่ได้เมาเลยนะมึง... หน้าแดง คอพับ ตาปรือ แถมกลิ้นเหล้าหึ่งขนาดนี้ ไม่เรียกว่าเมาแล้วเรียกว่าไรครับ ไอ้ต้าร์ นี่ยังไม่ได้นับที่มึงอ้วกบนรถด้วยนะ” โจพูดไปก็เอานิ้วจิ้มหน้าผากเพื่อนตัวเล็กไป
“กูไม่เมาจริงๆ... กูยังรู้เรื่องนะมึงงงงง”
“หึหึ... แน่ใจ๊?” ทีถาม แต่ก็เห็นอยู่ว่าต้าร์พูดจารู้เรื่อง อาจจะดูกรึ่มๆ ไปบ้าง แต่ก็ยังมีสติอยู่ไม่น้อยละนะ
“เออออออ เชื่อกูนี่ เชื่อกู” ร่างเล็กพูดไปก็จิ้มอกตัวเองไป... แต่ก่อนจะไปบอกให้เขาเชื่อเนี่ย ลืมตาให้ขึ้นก่อนดีไหม หือ?
“กูเชื่อก็ได้... งั้น... ดีเลยที่มึงไม่เมา จะได้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย ใช่ไหมโจ” ทีกล่าวแล้วหันไปยักคิ้วให้โจที่นั่งยิ้มมุมปากอยู่ข้างๆ
“ห๊ะ? คุยให้รู้เรื่อง? คุยกับกูเนี่ยนะ?” ร่างเล็กขมวดคิ้วเพราะงงว่าเพื่อนๆ พูดเรื่องอะไรกัน
“หึหึหึ... ตอบกูมา... ว่ามึงกับพี่โบ๊ทคบกันอยู่ใช่ไหม” โจไม่เกริ่นอะไรทั้งนั้น ยิงตรงเข้าประเด็น ตรงถึงขนาดที่ทำเอาทีเหวอไปด้วยเลย
“ห๊ะ?”
“อย่ามาเนียน มึงบอกเองนะว่ามึงไม่เมา ยังรู้เรื่อง เพราะฉะนั้นที่กูถามไปมึงก็ต้องได้ยิน”
“โหยยยยย พวกมึงจะมาติดใจอะไรนักหนาเรื่องไอ้ลิงภูเขานั่นกันวะเนี่ย พวกกูไม่ได้คบกัน ไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆๆๆๆๆ...”
“กูไม่เชื่อ” ทีตัดบทไม่ให้กีต้าร์แก้ตัว
“จริงๆ นะมึง เชื่อกูเหอะ กูขอออออ”
“พวกกูไม่เชื่อ... ถ้าคืนนี้มึงไม่บอกความจริงกับพวกกู ก็อย่าหวังว่าจะได้นอน” ทีเล่นบทเด็ดขาด
“ใช่ บอกมาเหอะ... พวกกูเป็นเพื่อนมึงนะ จะโกหกพวกกูไปถึงไหน เราเป็นเพื่อนกันมาจะครึ่งชีวิตแล้วนะเว้ยต้าร์” โจเสริมทัพกดดันร่างเล็กโดยเอาคำว่า “เพื่อน” มาเป็นอาวุธ เพราะรู้ว่าสำหรับกีต้าร์แล้ว คำว่าเพื่อนเป็นคำที่มีความหมายและความสำคัญมาก
“เฮ้ออออออ... กูไม่ได้คบกันจริงๆ นะมึง... กูไม่ได้เป็นอะไรกัน กูสาบาน... พวกมึงเชื่อกูดิวะ กูไม่ได้โกหกพวกมึงเลยนะเว้ย” กีต้าร์น้ำเสียงอ่อนลงแต่ก็ฟังดูมีความหนักแน่นอยู่ในตัว... ทีและโจเมื่อเห็นท่าทางและน้ำเสียงของเพื่อนสนิทอย่างนั้นแล้วก็หันไปมองหน้ากันแล้วพยักหน้าและส่งสายตา เป็นเชิงว่าไอ้เปี๊ยกมันคงพูดความจริง
“โอเคๆ ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลยนะมึง... พวกกูจะลองเชื่อก็ได้...” ทีเอ่ย
“เออ เอาเป็นว่าประเด็นนี้จบไป... พวกมึงไม่ได้คบกัน... ประเด็นต่อไป... มึงชอบพี่โบ๊ทใช่ไหม”
“เฮ้ย เชี่ยโจ” ทีร้องหน้าเหวอ... เอาอีกละนะไอ้โจ จะตรงไปไหนเนี่ย!
“อะไรมึง ไอ้ที... หรือมึงไม่อยากรู้ความจริงจากปากเพื่อนมึงเอง?” โจหันไปถาม และก็ได้คำตอบมาเป็นการพยักหน้าสองสามที...
“เออดี งั้นปล่อยเป็นหน้าที่กู มึงไม่กล้าถามมัน กูจัดเอง... เอ้า ไอ้ต้าร์ ตอบกูมาเร็วๆ กูจริงจังนะเนี่ย” โจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง... ว่าแล้วทั้งสองหนุ่มก็หันหน้าไปทางร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง รอฟังว่ากีต้าร์จะตอบว่าอะไร
“...กู... กู... ไม่รู้วะ... กูแค่... รู้สึกแปลกๆ เวลาอยู่ใกล้...”
“แปลกๆ? ยังไง?”
“ก็... แบบ มันรู้สึกคนละแบบกับเวลาที่อยู่กับพวกมึง... กูไม่ได้หมายถึงว่าอยู่กับพวกมึงแล้วไม่ดีนะเว้ย... กูอยู่กับพวกมึงก็มีความสุขดี สบายใจดี แต่เวลาอยู่กับไอ้คุณโบ๊ทมันรู้สึกคนละแบบอะมึง... มันรู้สึกดีแบบแปลกๆ...”
“ถ้ามึงรู้สึกดีเวลาอยู่กับพี่โบ๊ท แล้วมันไม่เหมือนกับรู้สึกดีเวลาอยู่กับพวกกูที่เป็นเพื่อนมึง ก็แปลว่ามึงไม่ได้ชอบพี่โบ๊ทแบบเพื่อน”
“เฮ้ยยยย ไม่หรอก... ไม่ใช่อะไรแบบนั้นหรอก... ถ้าเป็นแบบนั้น กูควรจะต้องรู้สึกแบบว่าโล่งใจที่ได้อยู่ใกล้กับคนที่กูชอบดิวะ แต่นี่แม่ง... ชอบทำให้กูทำตัวไม่ถูกอะ...”
“ยังไงของมึง พูดให้รู้เรื่องหน่อยดิ นี่มึงเมาแล้วพูดจาไม่รู้เรื่องหรือมึงสับสนในตัวเองวะ”
“เชี่ย... โว้ยยยยย ก็แบบ... เหมือนจะอึดอัด... แต่มันก็ไม่อึดอัดนะ... คล้ายๆ กับ... ลืมจังหวะหายใจอะมึง... บางทีก็ใจสั่น”
“มึงเขิน?” โจหรี่ตาถาม
“ไม่ได้เขินนะเว้ย แต่กูก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร...”
“ไม่ได้เขินเชี่ยไร ตอนนี้แค่พูดถึงเรื่องนี้มึงยังเขินเลย”
“ไม่ใช่เว้ย!!... กูแค่รู้สึกเหมือนกูสูญเสียความมั่นใจในตัวเอง...”
“แล้วมึงรู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไร”
“กู... กูก็ไม่รู้วะ มันเหมือนค่อยๆ เป็นแบบนั้นอะมึง... ยิ่งช่วงหลังๆ เนี่ย พวกมึงชอบแซวกู แล้วกูก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง”
“ทำไมวะ ก็ถ้ามึงไม่ได้คิดอะไรกับพี่โบ๊ทจริงๆ แล้วคำแซวของพวกกูมันไปมีผลอะไรกับมึงนักหนาวะ ห๊ะ?”
“ไม่รู้เว้ย มึงมาลองเป็นกูดูไหมละ สาดดดด... เดี๋ยวกูสร้างกระแสจับคู่มึงสองคนซะเลยนี่”
“โอยยย น่ากลัวสาดดดด... ใช่ไหมจ๊ะที่รัก” ทีทำท่าประชดแล้วหันไปกอดคอทำตาเยิ้มใส่โจ
“อุ้ยยยย เค้ากลัวอะที” ไอ้โจก็บ้าจี้เล่นไปกับทีด้วยซะงั้น ดูทำท่าเข้า คิดว่าตัวเองเป็นสาวน้อยหรือไง!
“พวกมึงแม่ง... เกรียนสัด” กีต้าร์มองเพื่อนทั้งสองด้วยแววตาๆ แบบว่า *WTF*
“ฮ่าๆๆๆ เห็นไหม พวกกูไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย ก็แค่ขำๆ เนอะโจ”
“เออดิ... ถ้ามึงหวั่นไหวนะเว้ยต้าร์ มันแปลว่ามึงอะ... ชอบ พี่ โบ๊ท” โจพูดเน้นๆ ย้ำๆ ทีละคำ
“กูเปล่าเหอะ”
“มึงชอบ”
“ไม่!”
“มึงชอบ”
“ไม่เว้ยยยย!!”
“มึงชอบ” คราวนี้โจและทีประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง ทำเอาต้าร์สะอึก คล้ายๆ กับคำปฏิเสธมันจุกอก เลยนิ่งเงียบอยู่
หลายวินาที
“ต้าร์... พวกกูไม่ว่าอะไรมึงหรอก ถ้ามึงจะรู้สึกดีกับพี่โบ๊ท... เพราะพวกกูชินแล้วละกับการที่มึงสองคนเป็นกันแบบนี้ จนตอนนี้กูนึกภาพมึงโดยที่ไม่มีหน้าไอ้พี่โบ๊ทโผล่เข้ามาในเฟรมไม่ออกแล้วนะมึง... แล้วอีกอย่างนะ กูมั่นใจว่าไอ้พี่โบ๊ทเองก็รู้สึกดีกับมึงเหมือนกัน... ในเมื่อมึงกับเขารู้สึกตรงกัน แล้วจะมัวมาปฏิเสธอะไรอยู่วะต้าร์” โจร่ายยาวหลังจากปล่อยให้เพื่อนร่างเล้กนิ่งเงียบมาสักพัก
“ใช่ ไอ้โจพูดถูกนะเว้ยต้าร์... มึงคิดดูนะว่าทำไมไอ้พี่โบ๊ทมันถึงไม่คบใครจริงจังสักที ทั้งๆ ที่พี่เขาก็ดีพร้อมทุกอย่างอะมึง คนมาจีบพี่เขาก็ไม่น้อย มึงอยู่กับพี่เขามึงน่าจะรู้ว่ามีคนโทรมาคุยกับพี่เขาอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ ที่หน้าตาสวยๆ น่ารักๆ ก็มีเยอะแยะ แล้วทำไมพี่เขาถึงไม่เลือกใคร แถมยังปฏิเสธไปก็ไม่น้อย... แล้วสิ่งที่เขาทำกับมึงอะ มันออกจะชัดเจนขนาดนั้น ใครๆ ก็รู้สึก ใครๆ ก็ดูออกกันทั้งนั้นแหละว่าเขาคิดยังไงกับมึง” เอ่อ... ทีครับ ไม่ทราบว่าเก็บกดมาจากไหนเหรอ
“แล้วมึงเองก็ไม่ต่างกันกับพี่โบ๊ทหรอก คนเขาถึงคิดกันว่ามึงกับพี่โบ๊ทชอบกันคบกัน” โจเสริม
.
“เหรอวะ...”
.
สิ่งที่เพื่อนทั้งสองร่ายมาซะยาวเนี่ย ทำเอาต้าร์แทบจะสร่างเมาเลยทีเดียว... ตอนนี้เลยนั่งคิ้วขมวดเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก... คิดไปคิดมาภาพต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับโบ๊ทก็ฉายขึ้นในหัว โดยเฉพาะเหตุการณ์ริมสระเมื่อคืนวานนี้ แค่คิดถึง ก็รู้สึกได้ถึงไออุ่นของอ้อมกอดและจังหวะเต้นของหัวใจของรุ่นพี่ร่างสูงที่เขาสัมผัสได้ผ่านแผ่นหลังที่แนบชิดแผ่นอกของร่างสูง... ว่าแล้วสมองก็พาลคิดไปถึงอุบัติเหตุจมูกชนแก้มเข้าจนได้ ทำเอารู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มใส จากที่แดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่อล้วนั้นยิ่งแดงขึ้นไปอีก... ซึ่งเป็นผลมาจากหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นนั่นเอง
.
.
“เฮ้ออออออ... กู... ไม่รู้วะ... กูแค่รู้สึกดีกับสิ่งต่างๆ ที่ไอ้คุณโบ๊ททำ... หรือมันอาจจะหมายถึงว่ากูชอบไอ้คุณโบ๊ทไปแล้วจริงๆ ก็ได้... มั้ง...”
.
.
ก้มหน้าก้มตาเค้นประโยคน่าอายออกมาได้แล้วก็รู้สึกเขินเพื่อนสนิททั้งสอง... ยิ่งเห็นเพื่อนๆ เงียบกันแบบนี้แล้วยิ่งทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่ออีกไหม หรือต้องทำหน้าอย่างไรดี... ว่าแล้วก็เลยเนียนทิ้งตัวลงนอนเอาหน้าซุกผ้าห่มไปซะเลย...
โจกับทีค่อนข้างพอใจในสิ่งที่ได้ยิน เขาทั้งคู่คิดว่าพวกเขาได้คำตอบที่ตามหาแล้ว และต่อไปนี้ก็เป็นเรื่องของเวลาแล้วละนะ... เวลาสำหรับต้าร์ที่จะกล้ายอมรับสถานะของตัวเอง ยอมรับในความรู้สึกของตัวเอง และยอมรับในความรู้สึกของร่างสูง... ทีกับโจเห็นท่าทางของเพื่อนสนิทร่างเล็กแล้วก็หันมามองหน้ากันพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ... แต่แล้วอยุ่ๆ ทีก็หุบยิ้มแล้วหันไปมองกีต้าร์ที่นอนซุกผ้าห่มอยู่ข้างๆ ก่อนจะยื่นมือไปกระตุกปลายผ้าแล้วเรียกชื่อเพื่อนร่างเล็กอยู่สองสามครั้ง แต่กลับไม่ได้รับปฏิกริยาตอบรับอะไรกลับมา ก็เลย...
“ไอ้ต้าร์ มึงไม่ต้องมาเนียน... ถึงมึงจะค่อนข้างเมา แต่นั่นไม่ใช่ข้อยกเว้นที่มึงจะไม่อาบน้ำนะเว้ย... ลุกมาเลยสาดดด จะนอนเตียงกูทั้งๆ ที่มึงเน่าแบบนี้ไม่ได้!!”
“ม่ายยยยยยยย อย่ามายุ่งกับกู กูเมา leave คนเมา alone please!!!”
“เหรอออ... leave คนเมา alone งั้นเหรอ! ไอ้แรด! งั้นกูขอเตะคนเมาซักปาบก่อน leave it alone นะมึงงงงง”
สิ้นคำคาดโทษ เตียงขนาดคิงไซส์ของทีก็กลายเป็นสนามรบขนาดย่อมระหว่างทีกับกีต้าร์... ส่วนโจ เมื่อเห็นเพื่อนสองคนมะรุมมะตุ้มกันอยู่บนเตียงก็อดขำไม่ได้ ถึงกับปล่อยหัวเราะออกมาซะเต็มเสียง...
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้พวกปัญญาอ่อน ฮ่าๆๆๆๆ ฮุ้บ!... เชี่ย ใครปาหมอนใส่กู!! มึงตาย!!!!”
.
อืมมมมม ท่าทางน่าสนุกใช่ย่อยนะ แต่ลืมไปรึเปล่าว่าในบ้านนะเขาหลับกันหมดแล้ว!!!
.
.
.
ทางด้านห้อง 707 ในคอนโดฯ ย่านลาดพร้าว...
ร่างโปร่งนั่งอยู่ปลายเตียง หันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง... เหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนลอดผ่านไรผ้าม่านสีขาวโปร่ง... บนแก้มใสมีคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งสนิทเป็นทางยาว...
.
.
ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้...
.
.
โต้งพรมจูบไปที่หน้าผากของรุ่นพี่ร่างสูงก่อนจะไล้ปากบางไปที่ปลายจมูกเรียวและแก้มใส... ส่วนมือก็ลูบไล้ไปบนผิวกายละเอียดช่วงแผ่นอกและหน้าท้องแบนราบที่มีมัดกล้ามสมส่วน... ริมฝีปากของโบ๊ทเปิดออกเล็กน้อย ยิ่งชวนให้น่ากบประทับ... รุ่นน้องร่างโปร่งใช้นิ้วเรียวไล้ไปบนริมฝีปากได้รูปของรุ่นพี่ ในใจกำลังเกิดการต่อสู้กันระหว่างจิตสำนึกและความปราถนา... แต่สุดท้ายจิตสำนึกก็ไม่แข็งแกร่งพอที่จะต่อต้านต่อแรงปราถนา เขาละมือจากร่างของรุ่นพี่ที่นอนหลับตาพริ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์มาปลดกระดุมเสื้อตัวเองแล้วถอดเสื้อออกไปวางกองไว้ข้างเตียง...
เป้าหมายถัดไปคือการจู่โจมริมฝีปากบางได้รูป... แต่ในขณะที่เขากำลังโน้มหน้าลงไปสัมผัสริมฝีปากบางคู่นั้น โทรศัพท์ของเขาก็สั่นเรียกความสนใจเสียก่อน... โต้งผงะเล็กน้อยก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู...
.
<<< Incoming Call: Tii >>>
.
แทนที่โต้งจะกดรับโทรศัพท์ แต่เขากลับวางมันลงข้างๆ เตียง ปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้น... ว่าแล้วก็หันกลับไปหา “โอกาส” ของเขาที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง...
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนอนข้างๆ รุ่นพี่ร่างสูง... มือเรียวลูบไล้ไปที่แก้มใสก่อนจะส่งนิ้วโป้งไปไล้ที่ริมฝีปากบางที่เปิดออกเล็กน้อย... ช่างดึงดูดเสียจริง... คงจะดีกว่านี้หากริมฝีปากนี้เรียกชื่อเขาเพียงคนเดียว... ยิ้มให้เขาเพียงคนเดียว... โต้งยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง... ก่อนจะโน้มหน้าลงประทับจูบอย่างอ่อนโยน...
ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ มันเป็นความตื่นเต้นที่น่าลิ้มลอง และเมื่อได้ลิ้มลองก็เหมือนยาเสพย์ติด... มีครั้งแรกก็มีครั้งที่สอง สาม สี่ ห้า ตามมา... โต้งพรมจูบอย่างอ่อนโยน ไม่รีบร้อน ไม่รุนแรง... เนิบช้า ค่อยๆ ซึมซับรสสัมผัส...
.
“อืมมมม”
.
เสียงครางในลำคอของรุ่นพี่ร่างสูงทำเอาร่างโปร่งชะงักเล็กน้อย แต่มันก็แค่เสียงครางของคนเมาที่ไม่มีสติหลงเหลือ... ร่างโปร่งไล้จูบไปที่คางก่อนจะลามไปที่ลำคอเรียว... ส่วนมือก็ลูบไล้ไปทั่วแผ่นอกกว้าง
.
“อือออออ”
.
เสียงครางที่เคยทำโต้งชะงักไม่มีผลกับเขาอีกต่อไป... ร่างโปร่งยิ้มอย่างพอใจกับปฏิกริยาของรุ่นพี่ร่างสูง... แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็ยกแขนขึ้นมาเกี่ยวโอบคอของโต้งไว้... ทำเอาโต้งตกใจอีกครั้งจนชะงัก ด้วยกลัวว่าโบ๊ทจะรู้สึกตัวขึ้นมาเจอเขาในสภาพแบบนี้... โต้งพยายามดึงแขนของโบ๊ทออกแต่ด้วยความที่แขนข้างหนึ่งต้องใช้ค้ำยันตัวไว้กับเตียง เลยเหลือเพียงแขนขวาเพียงข้างเดียวจึงไม่ง่ายนักที่จะดึงแขนของโบ๊ทออกจากคอ แถมยิ่งดึงโบ๊ทก็ยิ่งเกาะแน่น... พอโต้งขยับตัวมากขึ้น โบ๊ทก็ยกขาขึ้นพาดไปที่ขาของโต้งก่อนจะเอ่ยทำพูดบาดหูขึ้นมาทำร้ายอย่างไม่รู้ตัว...
.
“ไอ้เปี๊ยก... อย่าดิ้นดิ...”
“...”
“บอกว่าให้อยู่เฉยๆ ไง... ทำอย่างกับไม่เคยนอนกอดกันอย่างนั้นอะ”
“...”
“อืมมมมม คืนนี้ดาวสวยจังเลยนะ... อืมมมมม”
.
โต้งได้แต่นิ่งแล้วฟัง... ถึงโบ๊ทจะพูดไม่ดัง... คล้ายๆ คนละเมอ... แต่ระยะประชิดแบบนี้ยังไงก็ได้ยินอย่างชัดเจน... สิ่งที่ได้ยินทำเอาจุกที่กลางอก... ยิ่งมีรอยยิ้มผุดขึ้นบนหน้าใสนั้นด้วยแล้ว ยิ่งเป็นการบ่งบอกอย่างชัดเจนเลยว่าเวลาที่โบ๊ทกับต้าร์อยู่ด้วยกันเพียงลำพังแล้วนั้นใกล้ชิดสนิทสนมกันแค่ไหน และความรู้สึกของโบ๊ทที่มีต่อต้าร์นั้นเป็นอย่างไร... ถึงไม่ได้พูดว่ารักหรือชอบออกมา... แต่สีหน้าและโทนเสียงมันบอกได้ทุกอย่างไว้แล้วอย่างชัดเจน... นี่สินะคำตอบที่เขาตามหา... ทำเอาชาไปทั้งตัว
ร่างโปร่งนิ่งค้างจ้องมองหน้าของรุ่นพี่อยู่สักพักก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบกลางหน้าผากอย่างอ่อนโยน... โต้งแกะแขนของร่างสูงออกจากคอแล้วผละตัวออกไปนั่งอยู่ปลายเตียง... ความรู้สึกเสียใจที่เข้าจู่โจมหัวใจหลังหมดอาการชาทำเอาน้ำตาที่กลั้นไว้ค่อยๆ ไหลเป็นสายอาบแก้ม...
.
.
ครืดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดด
.
โทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียงสั่นเรียกอีกครั้ง โต้งหยิบมาดูก็เห็นว่าทีโทรมาอีกครั้ง... เขากลั้นสะอื้นและสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะกดรับโทรศัพท์
“โหล ว่าไงที”
“เฮ้ย โต้ง ทางนั้นเป็นไงบ้างวะ”
“เอ่อ... ก็ไม่มีอะไรนะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี แต่พี่โบ๊ทยังไม่ได้พูดอะไรเลย...”
“เออดี... แล้วทำไมเสียงมึงแปลกๆ วะโต้ง เป็นหวัดเหรอวะ เสียงอู้อี้ๆ”
“ไม่เป็นไร แค่ไปเจอควันบุหรี่แล้วก๋ดื่มเหล้า ก็เลยคัดจมูกนิดหน่อย... แล้วทางโน้นละ เป็นไงบ้าง”
“เพิ่งถึงบ้านได้สักพักเนี่ย แบกไอ้ต้าร์ขึ้นห้องโคตรเหนื่อย แม่งรุงรังมากอะ”
“ฮ่าๆ นึกภาพออกเลย” ใช่สิ โต้งเองก็มีประสบการณ์ตรงเมื่อครั้งที่ช่วยโบ๊ทแบกไอ้ต้าร์ออกจากผับเมื่อคราวที่แล้ว
“คืนนี้ยังอีกยาวไกล ยังไงก็ไว้อัพเดทกันนะมึง ไว้คุยกัน บายๆ”
“อืมๆ บาย”
.
หลังวางสาย... ร่างโปร่งนั่งอยู่ปลายเตียง... นั่งหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง... เหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนลอดผ่านไรผ้าม่านสีขาวโปร่ง... บนแก้มใสมีคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งสนิทเป็นทางยาว...
.
.
บนกำแพงหลังโต๊ะเขียนหนังสือมีบอร์ดสำหรับปักหมุดกระดาษโน๊ตต่างๆ และมีกระดาษโน๊ตและโพสอิทติดอยู่ทั่วทั้งบอร์ด หนึ่งในนั้นมีรูปถ่ายของต้าร์ที่โบ๊ทแอบถ่ายไว้ตอนกำลังหลับอยู่บนเตียงของเขา ใต้ภาพนั้นมีข้อความเขียนไว้ว่า...
“แมวหลับ... หมดฤทธิ์”
ส่วนอีกภาพเป็นภาพต้าร์กำลังขยี้ตาหลังตื่นนอนจากภาพแรก โดยมีข้อความใต้ภาพว่า
“จะแผลงฤทธิ์เมื่อไร ก็...
...โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]ตอน... พิสูจน์คนเมา ฉบับ FlapJack’s Cut
เมื่อทีและโจต้องการพิสูจน์ว่าไอ้เปี๊ยกยังมีสติดีอยู่...
ที: ไงมึง หายเมายัง
กีต้าร์: กูไม่ได้เมาสักหน่อย โว๊ะ!
โจ: แหม ไม่ได้เมาเลยนะมึง... หน้าแดง คอพับ ตาปรือ แถมกลิ้นเหล้าหึ่งขนาดนี้ ไม่เรียกว่าเมาแล้วเรียกว่าไรครับ ไอ้ต้าร์
กีต้าร์: กูไม่เมาจริงๆ... กูยังรู้เรื่องนะมึงงงงง
ที: หึหึ... แน่ใจ๊?
กีต้าร์: เออออออ เชื่อกูนี่ เชื่อกู
โจ: อะ งั้นมึงบอกกูว่านี่กี่นิ้ว (//ชูนิ้วชี้ กลาง นาง)
กีต้าร์: สามนิ้ว
ที: แล้วนี่ละ กี่นิ้ว (//ชูนิ้วโป้ง ชี้ กลาง)
กีต้าร์: สามนิ้ว
ที: ผิด! (//ลดนิ้วโป้งลง เหลือเพียงชี้และกลาง) สองนิ้วเว้ย ฮ่าๆๆๆ ไอ้ขี้เมา!
กี่ต้าร์: ธ่ออออ โกงวะ... ตากูมั่งๆ... นี่กี่นิ้ว (//ชูนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ให้ทีและโจดู)
ที + โจ: สองนิ้วดิ
กีต้าร์: ผิด! (//ลดนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ลง แล้วชูนิ้วกลางขึ้นมาแทน) นิ้วเดียวเว้ย ฟาย!!!
ที + โจ: ( - * - ) ( - * - )
-------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ผมมีแก้ตอนช่วงท้ายก่อนโพสเพิ่มนิดหน่อยนะครับ ลองอ่านกันดูอีกทีนะ
ปล. เนื่องจากมันยาวเกิน 20000 ตัวอักษร ผมเลยขอตอบคอมเม้นท์ในรีพลายที่ 841 หน้า 29 แทนนะครับ :z2:
-------------------------------------------------
-
คนแรกกกกกกกกก..........กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ตื่นเต้น 5555555
.
.
.
.
คือยากรู้ก็อยากรู้อ่ะนะว่าต้าร์จะรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ห่วงอีตาพี่โบ๊ทมากกว่าอีก
จะเสร็จพ่อยอดชายนายโต้งไปหรือยังก็ไม่รู้ :serius2:
แต่ก็ในที่สุดต้าร์ก็เหมือนยอมรับออกมาแล้วว่าชอบพี่โบ๊ท มิชชั่นนี้สำเร็จ ฮิ้ววววววววววววว :mc4:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ : D
อ่านไปลุ้นไปว่าจะรู้ใจตัวเองเมื่อไหร่กัน... คงจะใกล้ถึงแล้วสินะคะ :L2:
-
แง้ ค้างคา อยากกอ่านฝั่งนู้นมากกว่า ว่าตอนนี้นายโบ๊ทเสียตัวไปยัง 555
-
รอว่าเมื่อไหร่เธอจะรู้ใจตัวเองงง . ทางฝั่งโบ๊ทจะเป็นยังไงบ้างนะ ?? ขอให้โต้งอย่าทำโบ๊ทเลยย ย ย :z3: :z3: :call: :call:
-
ตกลงว่าทีกับโจมันไม่ได้เรื่องหรือต้าร์ปากแข็งกันแน่
ยังไม่ได้ความแถมโดนคนเมาด่าอีกต่างหาก :m20:
ต้าร์นี่มันเกรียนตัวพ่อจริงๆ ยามเมาก็ไม่ทิ้งลาย
แต่ตอนท้ายนี่น่าลุ้นนะเนี่ย ชอบโบ๊ทจริงอ๊ะป่าวววว
ขอบคุณคนเขียนจ้า รอที่เหลือแอนด์โบนัสนะจ๊ะ :z2:
-
อร๊ากกกกก...ลุ้นไปไหนครับคู๊ณณณณ แต่เกรียนนะ 555
-
ว๊ากก.... เจ้าเปี๊ยกต้าร์ยอมเอ่ยปากแล้ววววว ถึงจะเอ่ยแบบลังเลก็เถอะ
ที่นี้ก็รอ คุณโบ๊ท สารภาพมั่ง หุหุ งุงิ คุคิ :z2: :z2: :z2: :z2:
คุณโต้งจะสอบสวนคุณโบ๊ทได้เรื่องหรอออ..เนี่ย ตั้งสติไว้น๊าาาาคุณโต้ง เค้าก็ชอบโต้งเหมือนกันนะ
โต้งอย่าทำอะไรคุณโบ๊ทของเปี๊ยกต้าร์น๊าา...
รอลุ้นฝั่งคุณโบ๊ทเหมือนกันค่าาาาา ว่าอะไร?? ยังไง?? :impress: :impress: :impress:
-
แว๊กกก อยากอ่านฝั่งโบ๊ทอ่ะ ไม่รู้ว่าเสร็จโต้งไปรึยัง
-
เค้าใจเย็นก็ได้FlapJack แต่อย่าปล่อยให้รอ"โบ๊ทต้าร์"นานนะจ๊ะ o18
ตอนพิเศษ: ต้าร์น้อยน่ารักอ่ะ ละอ่อนน้อยจีบรุ่นพี่ แต่จะไปเสร็จพี่ล่ำแทน 555
ส่วนตอนนี้: โต้งยอมรับโทรศัพท์แล้ว แสดงว่าสติมาปัญญาเกิด(?) หน้าสว่าง(ไม่มืด)แล้วอ่ะดิ ฮี่ๆ :m4:
-
:impress2: รอๆ
พี่โบ๊ทยังปลอดภัยดีอยู่ไหนเี่นี่ย
-
FlapJack's Corner:
มาครบแล้วครับ เต็มบท + โบนัส หวังว่าคงจะจุใจกันพอสมควรนะครับ พอดีว่ามันเกิน 20000 ตัวอักษรอีกแล้ว เลยต้องอัปเปหิ FlapJack's Corner มาขึ้นรีพลายอันใหม่ซะงั้นเลย :m23:
สำหรับตอนนี้ก็คงทำให้ใครหลายๆ คนโล่งใจกันมากขึ้นนะครับ... คิดว่านะ o17
ส่วนใครที่รอให้สองโบ๊ทกับต้าร์ลงเอยกัน ก็ขอบอกใบ้กันเลยว่า "อีกไม่นานครับ" (หมายถึงอีกไม่กี่ตอนเท่านั้น แต่ถ้าจะนานจริงๆ ก็ตรงที่มมาลงให้ได้ช้าเนี่ยแหละ :try2:)
@malula "หึหึ เกี่ยวสาวยังไม่ได้ จะโดนหนุ่มรับทานซะแล้ว" >>> หึหึหึ แต่อย่างไอ้เปี๊ยกอะเหรอจะเอาตัวรอดไม่ได้ ไม่มีทาง :laugh:
@wijii งั้นก็เจ็บคอไปก่อนนะ :m23:
@pim_onelove รู้สึกว่าตอนนั้นไอ้ต้าร์จะไม่ได้เบอร์แคนดี้มานะ :try2:
@BeeRY ไม่โดนๆ ยังสดซิง :m26:
@BitterSweet~ สุขสันต์วันวาเลนไทน์ (ทุกวัน) ครับ :กอด1:
@uknowvry ต้าร์มันไม่ได้ตั้งใจฮาหรอกนะ :o11:
@- คราส - หมายถึงว่ามันไม่ได้มองผู้ชายอื่นมาก่อนนะ :o8:
@KURATA แหม ของแบบนี้มันก็ต้องมีบ้าง แบบว่า puppy love :m3:
@greensnake ไอ้เปี๊ยกมันเอาตัวรอดเก่งนะจะบอกให้ :teach: ปล. รูปดิสเพลใหม่น่ารักดีครับ
@ลู่เคอOlive♥ "ยังไงก็โบ๊ทต้าร์ อยู่แล้ว" >>> อะแน่นอน เพราะเรื่องวันนั้นมันก็แค่อดีตเนอะ :o8:
@iforgive ถ้าได้เข้าไปอยู่ในลิฟท์ด้วยจริงๆ อาจจะไม่ค่อยมีความสุขก็ได้นะ :laugh:
@Mulberry ก็ผมเห็นว่าชนกลุ่มน้อยคงจะได้เสพของหวานจากนิยายเรื่องอื่นๆ กันอยู่แล้ว ก็เลยนำตอนพิเศษชิลๆ มาให้เปลี่ยนอารมณ์กันบ้างอะครับ ก็ได้แต่หวังว่าชนกลุ่มน้อยจะชอบกันนะครับ :L2:
@Whatever it is แคนดี้ไม่ใช่เห็บนะ :serius2:
@yeyong ฮ่าๆๆๆๆ แต่มันก็รอดมาได้นะเออ :laugh:
@aishiteru. งั้นขอกอดอีกรอบ :haun5:
@sukie_moo "โต้งจะทำไรพี่โบ๊ทอ่ะ จะทำก็รีบทำซะ 5555 " >>> โหหหหห มาแปลกแหวกแนวมากอะ :o
@princegolf "ต้าร์มองผู้ชายก่อนเจอโบ๊ท !!" >>> ไม่ใช่นะ :serius2:
@OoniceoO :o :o :o :o สะดุ้งแทนโต้งเลยเนี่ย
@ladychiffon ขอบคุณครับที่สนใจนิยายเรื่องนี้นะครับ มาๆ ต้องกอดต้อนรับตามระเบียบก่อน :กอด1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะครับ ขอบคุณที่ติดตามเป็นกำลังใจกันนะครับ
หวังว่าตอนใหม่นี้ก็คงจะทำให้ทุกคนยิ้มได้นะครับ ขอให้อ่านให้สนุกครับ
เอาไว้เจอกันตอนต่อไปเนอะ สำหรับคืนนี้ก็ "ฝันดี ราตรีสวัสดิ์" ครับ :bye2:
ปล. +1 กันไปเช่นเคยครับ o13
-
หูยยย แม่ยกต้าร์สะใจ เอ๊ยยย ไม่ใช่ แบบเห็นใจโต้งมากมายอ่ะ
-
รู้ใจตัวเองกันเร็วนะทั้งคู่ รอฉากสวีทวิ๊ดวิ๊วอยู่ :-[
-
ค่อยยังชั่วหน่อยที่คุณโบ๊ทยังรอดปลอดภัย เก็บจิ้นไว้ให้กีต้าร์น้อย :m20:
แต่รู้สึกอยาก :beat: ทีกับโจ ตัวต้นเรื่องแล้วเนี่ย บางทีก็เหมือนไปคาดคั้นกีต้าร์กับคุณโบ๊ทเค้าไปหน่อยนะ
ทั้งที่สองคนนั้น ตัวพวกเค้าเองก็ยังไม่ชัดเจนกันเลย น่าจะให้เวลาอีกหน่อย :z3:
แต่เดาว่าต่อให้เป็นแฟนกันแล้ว ความเกรียนและความกวนของทั้งคู่ก็คงไม่ลดลงหรอกมั้ง :laugh:
-
ตาร์ยอมรับแล้ว..
แล้วคุณโบ้ทล่ะ
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ ^^
-
ในที่สุดก็ปลอดภัยนะคุณโบ๊ททท 55555 :call: :call:
-
อ้าวโต้ง ทำภารกิจไม่สำเร็จ ว้า!!!
รอวันที่ต้าร์กับโบ๊ทคบกันซะที
-
กลับมาเม้นท์อีกรอบ
เฮ้ออออออออออออออออออ โล่งอกนึกว่าพี่โบ๊ทของต้าร์จะเป็นโดนรวบหัวรวบหางกลายเมียของโต้งซะแล้ว
เอานะนายโต้ง ผิดหวังจากพี่โบ๊ทก็ใช่ว่าจะต้องผิดหวังตลอดไป ทำใจซะเถอะร้องไห้ในวันนี้เพื่อที่จะยิ้มในวันรุ่งขึ้นนะ
คนที่ใช่สำหรับโต้งแค่ยังมาไม่ถึงเท่านั้นเอง ...... ตบบ่าปลอบใจ ปุปุ :กอด1:
-
อยากเห็นแมวงัวเงียกำลังจะแผลงฤทธิ์อ่ะ คงจะน่าร๊ากกกกกกกกกกกก
ส่วนน้องโต้งคะ อย่าเสียใจไปเลยลูก สักวันคงจะถึงวันของน้องเอง สู้เว้ยยยยยยยยย
ปล. เค้าแอบสงสัยตงิดๆ น้องโต้งจะรุกพี่โบ๊ทเหรอคะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อยากเห็นแมวงัวเงียกำลังจะแผลงฤทธิ์อ่ะ คงจะน่าร๊ากกกกกกกกกกกก
ส่วนน้องโต้งคะ อย่าเสียใจไปเลยลูก สักวันคงจะถึงวันของน้องเอง สู้เว้ยยยยยยยยย
ปล. เค้าแอบสงสัยตงิดๆ น้องโต้งจะรุกพี่โบ๊ทเหรอคะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่า~ ครึ่งหลังนี่สงสารน้องโต้งล้วนๆ
คงจะตัดใจได้สักทีเนอะ จะได้ไม่เจ็บนาน
เชื่อว่าโต้งจะได้เจอคนที่ดีแน่นอน :กอด1:
รุ่งขึ้นเกรียนต้าร์จะทำหน้ายังไงนะ :a5:
หวังว่าจะจำที่พูดกับเพื่อนได้บ้างนะจ๊ะ
แต่พี่โบ๊ทนี่หมดสภาพเลยไม่รู้เรื่องรู้ราว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ด ปลอบใจน้องโต้ง จุ๊บๆ
ป.ล. ตรงโบนัส ขนาดเมาๆมันก็ยังเกรียนได้เนาะ
-
การลงทุนของเพื่อน ๆ ครั้งนี้ถือว่าสำเร็จก็แล้วกัน แม้ผู้ร้ายจะปากแข็งไปนิด
...นั่งร้องไห้ที่ปลายเตียง นึกว่าคุณโบ๊ทเสียจิ้นซะแล้ว
แต่เป็นโต้งนี่เอง คราวนี้คงตัดใจได้ซะที
-
ก็แอบสงสารโต้งเหมือนกันนะเนี่ย
อย่าลืมหาคนมาดามหัวใจโต้งนะFlapJack
ปล.ขอเสนอตัวเอง :laugh:
-
:monkeysad: คุณโต้ง สักวันคงเจอคนของเรานะ
คุณโบ๊ทกับรูปถ่ายน่ารักดี
:pig4:
-
:sad11:สงสารโต้ง รักเค้าข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่ง(เออแล้วทำไมต้องข้าวเหนียวนึ่งเนาะ??)
ส่วนไอ้เปี๊ยกน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิม :กอด1:
-
555 ขำตอนโบนัสอะ สมแล้วที่เป็นไอ้เปี๊ยก หุๆ
แคนดี้มะช่ายเห็บเหรอคะ แหม เข้าใจผิด 555
-
ง่า ไอ้พี่โบ๊ทอ่ะ มันแกล้งเนียนละเมอป่าวเนี่ยย แบบว่าๆ ไม่อยากทำร้ายโต้งไรงี้อ่า
แบบว่าหาทางออกอ้อมๆ ไม่อยากโวยวายมีเรื่องมองหน้าไม่ติดไรงี้? :P << มองโลกในแง่ดีมากกกกกก
เฉลยเรื่องออกมาแบบนี้พี่โบ๊ทก็ปลอดภัยดีเน๊อะ (แค่เสียจูบย้ำๆไปหลายหนอยู่ :P)
โต้งก็ยังคงเป็นคนแอบรักที่น่าสงสารต่อไป หึหึ
(แต่ถ้าหากว่าโต้งไปทำอะไรพี่โบ๊ทเข้าละก็คงจะไม่เป็นที่น่าสงสารแน่ๆอ่ะ ฮ่าฮ่า เห็นอาฆาตแค้นกันหลายคน :P)
ทางฝั่งต้าร์ก็หลุดความใจออกมาให้เพื่อนสนิททั้งสองได้รับรู้แย้ววววว >///<b
มาแอบถ่าย แมวหลับสิ้นฤทธิ์ไว้หรออออ อยากเห็นแมวตอนตื่นกำลังจะแผลงฤทธิ์อ่า ฮ่าฮ่า
ลงท้ายด้วยอีโมอันเดิมมเป็นกำลังใจคนเขียนเหมือนเดิมมมม ^^
:กอด1:
-
ชอบตอนนี้จังค่ะ ครบรสกลมกล่อม แอบเกรียนตอนต้น ลุ้นตอนกลาง แล้วโต้งก็น่าสงสารมากตอนท้าย แล้วปิดฉากด้วยภาพถ่ายที่ให้ความรู้สึกว่าสวีทเบาๆ :o8:
อ๊ายยยยย อยากฟัดแมว :man1:
ขอบคุณพี่แจ๊คมากค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
มันคงเป็นความรัก ซะ(นาน)แล้ว
Cheer up for you 'Tar ...
Do the best with love :)
-
ฮ่าๆๆๆๆ ต้าร์ยิ่งเมายิ่งเกรียน
เฮ้ออ หวังว่าโต้งจะตัดใจได้ซะทีนะ
-
เกือบกรี๊ดดดดดดดดดดดดกลัวอิคุณโบ๊ทโดยโต้งลักหลับ ดีนะที่แค่เกือบ...
น้องตาร์สารภาพแล้วเมื่อไหร่จะถึงคราวคุณโบ๊ทซะทีน้ออออออ...รอลุ้นกันต่อปายยย
-
อยากให้โต้งคบกับเพื่อนไอเปี๊ยกคนนั้นอ่าครับ คนที่คล้ายๆพี่โบ๊ทอ่า ไม่อยากให้โต้งเดียวดาย 555
-
เร่ื่องนี้(กว่าจะ)รัก(กัน คนแต่ง)มันเยอะ :z2: :z2: :z2:
-
:z13:
แอบส่อง
-
LOVE HIGH STORY – 36 – Read My Lips | อ่านปากของฉันนะ
แสงอาทิตย์ส่องผ่านม่านบางเข้ามาให้แสงสว่างแก่ห้อง 707 หลังจากที่ผ่านพ้นค่ำคืนอันยาวนาน... ร่างสูงที่หลับอยู่บนเตียงขยับเปลือกตาก่อนจะหันหน้าซุกหมอน... รู้สึกรำคาญแสงสว่างที่ส่องระคายตา รบกวนเวลาหลับเวลานอน...
ร่างสูงนอนนิ่งอยู่อีกสักพักก่อนจะเริ่มพลิกตัวไปมาคล้ายๆ กับว่าไม่สบายตัว... หน้าตาดูยู่ยี่... ส่งเสียงคราง “อื้ออือ” อยู่ในลำคอก่อนจะพลิกตัวนอนหงายแล้วกุมขมับ... ปวดหัว... เพียงแค่เริ่มรู้สึกตัวก็โดนอาการแฮงก์เข้าโจมตีซะแล้วหรือนี่
โบ๊ทนึกสงสัยว่าตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว จึงลืมตาสู้แสงมองหานาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงพลางยกแขนขึ้นมาป้องแสงที่ทำให้แสบตา... เข็มบนหน้าปัดนาฬิกาชี้บอกเวลาว่าตอนนี้เพิ่งจะ 9:27 นาฬิกา... ว่าแล้วก็หลับตาแล้วทิ้งหัวที่ยังหนักอึ้งเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำเอามึนมาตั้งแต่เมื่อคืนลงไปซุกหมอนอย่างเดิม แต่อาการแฮงก์ก็ไม่ปราณี ยังทำให้ร่างสูงพะอึดพะอมและมึนหัวได้ไม่ลดละ... อย่างนี้แหละนะ เมื่อรู้สึกตัวแล้วก็ต้องใช้เวลาอีกสักพักใหญ่ๆ ถึงจะหายเป็นปกติดี... ดีไม่ดีอาจแฮงก์ยาวไปถึงบ่ายถึงเย็นเลยก็ได้
ร่างสูงฝืนนอนต่อได้ไม่นานก็จำใจต้องลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำและล้างหน้า... ด้วยหวังว่าน้ำเย็นๆ จะช่วยให้สดชื่นขึ้นมาได้บ้าง... และมันก็เป็นไปตามหวัง เพราะว่าหลังจากอาบน้ำแล้วเขาก็รู้สึกดีขึ้น สดชื่นขึ้น ส่วนไอ้อาการหนักหัวนี่ก็ปล่อยมันไปก่อน เดี๋ยวก็หายเองแหละ
เมื่อแต่งตัวเสร็จโบ๊ทก็เดินออกจากห้องนอนไปยังห้องนั่งเล่น... สิ่งที่ทำเขาประหลาดใจเมื่อเห็นก็คือรุ่นน้องร่างโปร่งที่นอนหลับอยู่บนโซฟา เห็นแบบนี้ก็ไม่ต้องเดาเลยว่าเมื่อคืนนี้เขาเมาแค่ไหน และใครเป็นคนแบกเขากลับ... คิดๆ แล้วก็นึกขอบใจโต้งอยู่ในใจ... ร่างสูงยิ่งโล่งใจเมื่อหันไปเห็นกุญแจรถสุดที่รักของตัวเองวางอยู่บนโต๊ะอาหารใกล้ประตูห้อง
โบ๊ทไม่คิดจะปลุก เขาปล่อยให้โต้งหลับต่อไปเพราะเข้าใจว่าเมื่อคืนนี้โต้งเองก็ดื่มไปไม่น้อย... เขาเดินไปเปิดตู้เย็นดูก็เห็นว่าไม่มีอะไรให้กิน... ว่าแล้วก็หยิบกระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือถือและกุญแจห้องเดินออกไป โดยมีจุดหมายอยู่ที่ร้านป้าเพ็ญอาหารตามสั่งและร้านสะดวกซื้อ 7-11 ที่อยู่หน้าปากซอยคอนโดฯ แต่ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่หมาย ก็อดไม่ได้ที่จะเคาะประตูห้องตรงข้ามดูสักหน่อย เพื่อเช็คว่ารุ่นน้องคนสนิทตื่นหรือยัง แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากภายในห้อง เขาก็เลยได้แต่ยักไหล่แล้วสรุปเอาเองว่ากีต้าร์ยังคงหลับอุตุอยู่บนเตียง... อืมมมม คิดแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอก เพราะปกติไอ้เปี๊ยกมันก็ขี้เซาอยู่แล้วละนะ... ว่าแล้วก็ก้าวขาออกเดินตรงไปยังลิฟท์เพื่อลงไปข้างล่าง
.
.
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ร่างสูงก็กลับมาที่ห้องพร้อมข้าวสามกล่องและน้ำอัดลมอีกสามกระป๋อง... เมื่อเปิดประตูเข้าห้อง ก็เห็นรุ่นน้องร่างโปร่งตื่นขึ้นมาพอดี กำลังบิดขี้เกียจอยู่เลย
“อ้าว ไอ้โต้ง ตื่นพอดีเลยนะมึง” โบ๊ทกล่าวแทนคำทักทายพลางยื่นขาไปเตะประตูให้ปิดแล้วเดิน
“อะ... เอ่อ... ดีคับพี่” โต้งพูดตะกุกตะกัก รู้สึกเหมือนจะวางตัวไม่ถูก... เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขา “เกือบ” จะทำเมื่อคืนนี้แล้วก็รู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ยิ่งเห็นท่าทางของรุ่นพี่ที่ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวอะไรเลยด้วยแล้ว ยิ่งรู้สึกผิด
“หิวยังวะ นี่เพิ่งไปซื้อข้าวมาเลยเนี่ย ซื้อมาเผื่อมึงด้วยกล่องนึง กินเลยมั๊ย” โบ๊ทพูดพลางเดินไปวางถุงข้าวถุงน้ำลงบนโต๊ะอาหาร
“ก็... เริ่มหิวนิดๆ แล้วละพี่” ร่างโปร่งตอบพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ ตอบไปก็ลูบท้องแฟบๆ ของตัวเองไป
“เออ งั้นมากินเลยก็ได้ ไม่ต้องรอไอ้เปี๊ยกมันหรอก ป่านนี้คงยังไม่ตื่น ปล่อยมันหลับกินบ้านกินเมืองไปงั้นแหละ เดี๋ยวก็อิ่ม ฮ่าๆ”
“อ้าว ต้าร์กลับมาแล้วเหรอพี่” เมื่อได้ยินรุ่นพี่พูดถึงเพื่อนร่างเล็กก็เลยนึกสงสัย
“ห๊ะ? ยังไง? หมายถึงว่าเมื่อคืนนี้มึงไม่ได้แบกมันกลับมาด้วยเหรอ” โบ๊ททำหน้างง
“เอ่อ... คือ... เมื่อคืนนี้... ทีกับโจเป็นคนพาต้าร์กลับอะพี่ แล้วพวกมันก็ฝากให้ผมมาส่งพี่เนี่ยแหละ”
“อ้าว ซะงั้น... ไอ้เราก็ไปยืนเคาะประตูอยู่ตั้งนาน เห็นว่าไม่มีเสียงก็เลยคิดว่ามันหลับอยู่” ร่างสูงพูดพลางเลิกคิ้วขึ้นสูงและเบะปาก...
“...” ร่างโปร่งเห็นปฏิกริยาของรุ่นพี่ที่มีต่อคำว่า “ต้าร์ แล้วก็ได้แต่เสตามองไปทางอื่นด้วยความรู้สึกโหวงๆ อยู่ในใจ
“มาๆ กินกันเลยละกัน เต็มที่ ถ้าไม่อิ่มมีอีกกล่อง ถือว่าเป็นค่าแรงที่แบกกันกลับมาก็แล้วกัน ฮ่าๆ” ร่างสูงหยิบช้อนส้อมมาวางไว้ให้รุ่นน้องร่างโปร่งก่อนจะเดินไปเปิดทีวีแล้วกลับมานั่งแล้วจัดการอาหารในกล่อง
.
.
ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที โต้งก็กินข้าวหมดกล่อง... ส่วนโบ๊ทยังกินไม่ถึงไหน เอาแต่นั่งเขี่ยข้าวไปมาอยู่นั่น... พอโต้งถาม ก็ตอบกลับไปแค่ว่า “ยังแฮงก์อยู่ เลยกินไม่ค่อยลงวะ” ก่อนจะรวบช้อนส้อมแล้วปิดกล่องข้าวที่ยังเหลือข้าวอยู่มากกว่าครึ่งกล่อง เมื่อโต้งเห็นเช่นนั้นก็เลยลุกขึ้นเอาช้อนส้อมทั้งสองคู่ไปล้าง
“ถ้าจะอาบน้ำก็ตามสบายนะ ผ้าเช็ดตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้า ส่วนแปรงสีฟันอันใหม่ก็อยู่ในตู้เก็บของใต้อ่างล้างจานนะ หยิบได้เลย” โบ๊ทกล่าวขึ้นพลางตบบ่ารุ่นน้องร่างโปร่งเบาๆ ก่อนจะหยิบน้ำอัดลมแล้วเดินไปนั่งดูทีวี... โต้งพยักหน้ารับแล้วหันไปล้างช้อนส้อมต่อ
เมื่อล้างเสร็จ โต้งก็เดินเข้าห้องของโบ๊ทไปเพื่ออาบน้ำล้างหน้าสักหน่อย... เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวจากในตู้เสื้อผ้าตามคำบอกของรุ่นพี่ร่างสูงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป...
ภายในห้องน้ำ แปรงสีฟันคู่เดิมยังวางอยู่ในแก้วใบเดิม... ถ้าอันที่เปียกเป็นของโบ๊ท งั้นอีกอันที่แห้งก็คงเป็นของต้าร์สินะ... เห็นแล้วความรู้สึกโหวงก็วกกลับเข้ามาเยือน ทำเอาร่างโปร่งต้องถอนหายใจซะเฮือกใหญ่ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาแปรงฟันต่อไป... ตั้งใจไว้แล้วว่าจะตัดใจ ดังนั้นเรื่องแค่นี้ก็ต้องไม่เป็นไร...
.
.
เมื่อโต้งอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จก็เดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น แต่เมื่อไปถึงกลับไม่เห็นรุ่นพี่ร่างสูงที่โซฟา เห็นเพียงแค่โทรทัศน์ที่เปิดเอาไว้โดยไม่มีใครดู... เขากวาดตาไปรอบๆ ก็สะดุดเข้าที่แผ่นหลังกว้างของรุ่นพี่ร่างสูงที่ยืนเหม่อมองไปข้างนอกอยู่ที่ระเบียง...
เขามาที่นี่เพื่อทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาจากทีและโจ ถึงแม้จะไม่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าปฏิบัติภารกิจสำเร็จ แต่อย่างน้อยเขาก็ได้คำตอบที่เขามั่นใจเอาไปบอกทีและโจแล้วละ... โต้งมองดูนาฬิกาบนข้อมือก็รู้สึกได้ว่าเขาอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว... นานเกินความจำเป็น และมันก็ควรได้เวลาที่จะกลับไปยังที่ของเขาเสียที... แต่ก่อนที่จะจากห้องนี้ไปโดยไม่คิดจะกลับมาอีก เขามีบางสิ่งบางอย่างที่อยากจะบอกให้รุ่นพี่ร่างสูงได้รับรู้...
โต้งสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าไว้ในอากาศที่สูดเข้าปอดแล้วเดินออกไปที่ระเบียง...
“พี่โบ๊ท” โต้งเรียกรุ่นพี่ร่างสูงก่อนจะเดินไปยืนข้างๆ แล้วเท้าแขนบนระเบียงท่าเดียวกับโบ๊ท ส่วนโบ๊ทก็หันมาพยักหน้าให้แทนคำขานคำเรียก
“ผม... ผมขอคุยอะไรกับพี่หน่อยได้ไหมคับ” โต้งกล่าวด้วยแววตาที่ให้ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก โบ๊ทเลยพยักหน้ารับ
“ได้ดิ... ว่าแต่... ไปคุยข้างในดีกว่าปะ ข้างนอกนี่เริ่มร้อนละ แดดเริ่มแรง” ร่างสูงกล่าวก่อนจะตบต้นแขนรุ่นน้องเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าห้องไป
โต้งเดินตามโบ๊ทเข้าไปนั่งที่โซฟา สีหน้าดูมีความกังวลอยู่ไม่น้อย ความกล้าที่รวบรวมไว้ลดลงอย่างรวดเร็ว ว่าแล้วก็สูดหายใจรวบรวมความกล้าอีกครั้งก่อนจะหันไปจ้องตารุ่นพี่ร่างสูงที่นั่งรอฟังเขาอยู่ก่อนแล้ว
“พี่โบ๊ทคับ สิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้ ผมแค่อยากให้พี่ได้รับรู้เอาไว้ ผมไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่านั้น... พอฟังแล้วพี่อาจจะโกรธหรือเกลียดผมไปเลยก็ได้... แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากให้พี่แค่รับฟังเท่านั้น อย่าเก็บไปคิดอะไรมากมาย ผมไม่อยากโดนเกลียด...”
“เรื่องนี้เกี่ยวกับต้าร์ใช่ป่าว” คงจะเป็นเพราะเศษเสี้ยวของความคิดที่ว่าโต้งอาจจะจีบต้าร์นั้นยังคงตกค้างหลงเหลืออยู่ในหัวของโบ๊ท เลยทำให้ถามไปแบบนั้น... ว่าแต่ถ้าเป็นเรื่องของต้าร์จริงๆ เขาจะมีสิทธิ์อะไรไปโกรธหรือเกลียดโต้งได้ละ
“ก็เกี่ยวนะคับ”
“ขอเดานะ... มึงกำลังจะจีบไอ้ต้าร์... ใช่ไหม” โบ๊ทกล่าวออกไปด้วยสายตาที่ดูค่อนข้างจะมั่นใจว่าจะต้องได้คำตอบว่าใช่ แต่...
“เฮ้ย! ไม่ใช่แล้วพี่ ผมเนี่ยนะจะไปจีบต้าร์”
“อ้าว ก็พวกมึงสองคนชอบทำตัวน่าสงสัย... กูรู้นะว่าพวกมึงชอบโทรหากันดึกๆ แถมคุยกันนานเป็นชั่วโมงๆ” สิ่งที่โบ๊ทพูดออกมาทำเอาโต้งส่ายหน้าเบาๆ
“ผมจะไปจีบต้าร์ได้ไง ผมไม่ได้ชอบต้าร์สักหน่อย... แต่คนที่ผมชอบอะคือพี่”
“...ห๊ะ?... อะไรนะ” ร่างสูงตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ได้ยิน มันเป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายแบบสุดโต่ง ว่าแล้วก็หันไปส่งสายตาเค้นคำตอบจากรุ่นน้องร่างโปร่ง... แต่โต้งไม่พูดอะไรต่อ เอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้นด้วยความที่ไม่รู้ว่าโบ๊ทจะโกรธหรือไม่ ที่เขาพูดออกไปแบบนั้น
.
.
โบ๊ทคิ้วขมวด เอนตัวพิงโซฟาหันหน้ามองทีวี... ส่วนโต้งก็นั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น... ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก
.
.
ความเงียบระหว่างชายหนุ่มทั้งสองที่นั่งห่างกันเพียงมีหมอนวางกั้น ทำเอาร่างโปร่งรู้สึกอึดอัดขึ้นทุกวินาที... จนสุดท้ายเขาต้องเป็นฝ่ายส่งเสียงทำลายความอึดอัด
“พี่... โกรธผมรึเปล่าคับ” โต้งเอ่ยถามโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้ารุ่นพี่ร่างสูง
“ก็ไม่ได้โกรธหรอก... แต่มึงก็รู้... ว่ามันเป็นไปไม่ได้” โบ๊ทตอบเสียงเรียบ เขาเองก็ไม่ได้หันมามองรุ่นน้องร่างโปร่งเช่นกัน
“ผมรู้คับ... ผมเข้าใจ... ผมถึงได้บอ...”
“อืม ถ้ามึงเข้าใจก็ดี เพราะยังไงมึงกับกูก็ต่างเป็นผู้ชาย มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว” โบ๊ทพูดแทรกก่อนที่โต้งจะพูดจบประโยค
“ผมรู้พี่ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ผมถึงได้บอกพี่ว่าผมรู้สึกยังไง ผมไม่ได้หวังให้พี่มาตอบรับผมหรอก และเพราะอย่างนั้น ผมถึงกล้าบอกพี่ในวันนี้...”
“...”
“ผมชอบพี่มานานแล้วคับ พี่อาจจะจำไม่ได้ว่าเราเคยเจอกันมาก่อน ตั้งแต่ปีที่แล้ว... ตอนนี้ก็ยังชอบพี่อยู่...”
“พอเหอะโต้ง กูรับรู้แล้ว” โบ๊ทกล่าวเสียงเรียบ
“ยังพี่ ผมขอให้ผมได้พูดก่อน...”
“...” ร่างสูงหันไปมองหน้ารุ่นน้องร่างโปร่ง เมื่อเห็นแววตาที่ดูจริงจังแต่แฝงไปด้วยความเศร้าหมอง เขาก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย ว่าแล้วก็หันกลับไปมองทีวีตามเดิม
“ผมยังรู้สึกดีกับพี่มาตั้งแต่ปีที่แล้ว และตอนนี้ก็ยังรู้สึกดี ยังชอบพี่อยู่... เพียงแค่ว่าผมไม่ได้ชอบแบบนั้นอีกแล้ว มันอาจจะเป็นเพราะว่าผมแอบชอบพี่มานานเกินไป จนมันกลายเป็นความรู้สึกดีที่ไม่ต้องการอะไรกลับคืนก็ได้... แต่ผมก็ไม่อยากรู้สึกแบบนี้ไปนานกว่านี้แล้วละคับ... ผมเลยคิดว่าอย่างน้อย ขอให้ได้บอกให้พี่รู้ว่าผมคิดยังไง แล้วผมก็จะตัดใจ...”
“...” โบ๊ทฟังน้ำเสียงของโต้งแล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดหรือตอบอะไร เลยได้แต่นั่งกลืนน้ำลายเท่านั้น
“...ผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่ได้เป็นเพราะว่าเราต่างก็เป็นผู้ชายกันทั้งสองคนนะครับ... แต่เป็นเพราะว่าพี่มีคนอื่นอยู่ในใจอยู่แล้วต่างหาก...” โต้งพูดต่อโดยที่จงใจหันไปจ้องโบ๊ทก่อนจะพูดประโยคสุดท้าย
“????” โบ๊ทงงกับคำพูดท้ายประโยคของโต้ง ถึงกับหันหน้ามามองด้วยสีหน้างุนงง
“พี่จะรู้ตัวหรือเปล่าผมไม่รู้นะ แต่ผมรู้สึกได้ว่าพี่คงเปิดรับคนอื่นอีกไม่ได้แล้วละ”
“ใคร?”
“อืมมมม อันนี้ผมว่าพี่คงต้องถามตัวเองแล้วละคับ...”
“...”
“เอาละ ผมว่าผมกลับดีกว่า ผมได้พูดไปหมดแล้ว... แค่พี่ไม่โกรธไม่เกลียดผม ผมก็ดีใจมากแล้ว ขอบคุณคับพี่” ว่าแล้วก็ตัดบทแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะก้าวขาเดินตรงไปที่ประตูห้อง
“เดี๋ยว... แล้วที่มึงบอกว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับไอ้ต้าร์ มันเกี่ยวอะไร” โบ๊ทลุกขึ้นยืนก่อนจะเรียกรุ่นน้องให้หยุดเดิน
“อ้อ... พอดีต้าร์เขาช่วยเป็นที่ปรึกษาให้ผมนะ... ที่พี่เห็นว่าผมโทรไปคุยกับต้าร์บ่อยๆ นั่นแหละคับ ผมโทรไปปรึกษาเรื่องพี่ เพราะว่าตอนแรกผมอยากจะลองจีบพี่ดู แต่สุดท้ายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้” โต้งหยุดเดินแล้วตอบโดยที่ไม่ได้หันหน้ากลับมา
“แล้วไอ้ต้าร์มันว่ายังไง?”
“ต้าร์เขาก็ไม่ว่ายังไงหรอกคับ เขาก็แค่รับฟังและให้กำลังใจอย่างที่เพื่อนทั่วๆ ไปเขาทำกันเวลามีปัญหาหัวใจกันนะแหละคับ”
“อืมมมมม” เสียงของโบ๊ทดูอ่อนลง ราวกับกำลังคิดอะไรไปด้วย
“อย่าไปโกรธต้าร์เลยนะพี่ ผมเป็นคนไปรบกวนต้าร์เองแหละคับ”
“อือ... แล้วมึงละ เอาไงต่อ? จะยังเป็นน้องกูอยู่ไหม”
สิ่งที่โบ๊ทถามออกไป ทำให้เกิดรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของชายหนุ่มรุ่นน้อง... โต้งหันกลับไปยิ้มให้รุ่นพี่ที่ยืนตีหน้านิ่งอยู่ที่โซฟาก่อนจะตอบว่า
“เป็นดิพี่”
“เออดี แต่ห้ามคิดอะไรเลยเถิดนะเว้ย ไม่งั้นโดนเตะแน่มึง”
“ฮ่ะๆ ผมกลัวแล้วพี่... ผมไม่คิดอะไรแบบนั้นแน่ๆ เพราะว่าผมกำลังคิดอยู่ว่าจะไปจีบต้าร์แทน” โต้งไม่ได้เจตนาจะทำอย่างที่พูดหรอกนะ เพียงแค่พูดลองใจรุ่นพี่ร่างสูงเท่านั้น
“เฮ้ยยยยย ไม่ได้!!” โบ๊ทโผลงออกมาเสียงสูง
“หึหึ... ผมล้อเล่นนะพี่ ไอ้ต้าร์มันเพื่อนผม... ทีนี้พี่รู้แล้วรึยังคับ ว่าไอ้ที่ผมบอกว่าพี่มีคนอื่นในใจแล้วนั่นอะ ผมหมายถึงใคร” โต้งพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งโบ๊ทไว้กับหัวใจที่ค่อยๆ เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่คิดตามประโยคสุดท้ายจากปากของชายหนุ่มรุ่นน้อง
.
.
.
(เนื่องจากมันเกิน 20000 ตัวอักษร เลยต้องไปต่อที่โพสถัดไปนะครับ)
-
(ต่อ)
โบ๊ททิ้งตัวลงนั่ง... เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก อยู่ๆ ใจก็เต้นเร็วขึ้น ราวกับเด็กที่ถูกจับได้เมื่อทำผิด... ไอ้ “คนอื่นในใจ” ที่โต้งพูดมานั้นทำเอาโบ๊ทเสียศูนย์ได้ไม่น้อย แต่ก็ยังเก็บอาการไม่แสดงอะไรออกไปทั้งๆ ที่คำตอบมันมีอยู่แล้วในใจ ไม่ใช่ไม่รู้... เพียงแค่ว่าเขาเองก็ยังไม่กล้าจะคิด...
แต่ที่น่าเจ็บใจก็คือการที่กีต้าร์ไปเป็นที่ปรึกษาให้โต้วมาจีบเขานั่นเอง... โบ๊ทพาลคิดไปถึงว่ากีต้าร์คิดจะผลักไสเขาไปให้ไกล ยกเขาให้คนอื่นอย่างง่ายดาย ทั้งๆ ที่ตัวเขาเองไม่เคยคิดจะไปไหน...
ไม่คิดจะห่างไปไกล...
อยากอยู่ใกล้ๆ...
อยู่ด้วยกันแบบนี้เรื่อยไป...
...ก็เพราะว่ามันสุขใจดีอยู่แล้ว
ต่อให้ใครต่อใครเข้ามาเสนอตัวเสนอใจให้ยังไง โบ๊ทก็ไม่สนใจด้วยความที่รู้สึกมาตลอดว่า “เพียงพอแล้ว” กับสิ่งที่มีและเป็นกันอยู่... พาลคิดไปถึงว่าหรือจะมีเพียงเขาที่รู้สึกแบบนี้ ในขณะที่ต้าร์กลับอยากให้เขาไปอยู่กับคนอื่น... อย่างนั้นหรือ
.
.
~ หมื่น แสน ล้าน นาทีต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดังความฝันที่เคยละเมอ ~
.
.
เสียงโทรศัพท์ของโบ๊ทดังขึ้นแทรกจังหวะความคิดฟุ้งซ่าน โบ๊ทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นชื่อเพื่อนสนิทของรุ่นน้องร่างเล็กโชว์หราบนหน้าจอ
“ว่าไง ที”
“พี่โบ๊ท ไอ้ต้าร์มันอยู่กับพี่ปะ”
“เฮ้ย ไม่อยู่ ไหนไอ้โต้งบอกว่ามึงพามันกลับไง”
“ก็ใช่พี่ ผมพามันกลับเองแหละ เมื่อคืนมันก็นอนอยู่ด้วยกัน แต่ผมตื่นมาแล้วมันหายไปแล้วอะพี่”
“อ้าว แล้วที่บ้านมึงเขาไม่มีใครเห็นไอ้เปี๊ยกบ้างเลยเหรอ”
“ม๊าผมบอกว่าเห็นมันตั้งแต่เช้า มันไหว้ม๊าผมแล้วก็เดินออกจากร้านไปเลยอะพี่ ผมโทรหาก็ไม่ติด ปิดเครื่องอะ”
“มึงทำอะไรมัน”
“เฮ้ย พี่ ผมจะไปทำอะไรมันละพี่ มันเพื่อนผมนะ”
“เออ แล้วไป...”
“สรุปว่าพี่ไม่เห็นมันใช่ปะ”
“อือ เมื่อเช้าไปเคาะห้องมันก็ไม่มีคนตอบนะ เดี๋ยวจะลองไปเคาะอีกทีก็แล้วกัน”
“โอเคพี่ ยังไงโทรบอกผมด้วยนะพี่”
“อือ”
ว่าแล้วร่างสูงก็วางโทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้องไป...
.
.
~ ปึง ปึง ปึง ปึง ~
โบ๊ทเคาะประตูห้อง 706 แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา... เขาเลยแนบหูเข้ากับประตูเพื่อลองฟังดูว่ามีเสียงเคลื่อนไหวอะไรในห้องหรือเปล่า และเสียงที่เขาได้ยินกลับมาก็คือเสียงทีวีช่อง Cartoon Network ช่องโปรดของไอ้เปี๊ยกแสบ...
“เปี๊ยก รู้นะว่าอยู่ในห้อง เปิดประตูเร็วๆ”
โบ๊ทยืนรออยู่สักพักก็ยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องจะเปิดประตูให้ จึงเคาะประตูอีกครั้ง แต่คราวนี้ดังและนานกว่าเดิม... ถ้ามันทนได้ก็ทนไปสิ... และก็ได้ผล... ประตูห้อง 706 เปิดออกพร้อมใบหน้ายู่ยี่ของร่างเล็กที่อยู่ในสภาพเปลือยบนและมีผ้าเช็ดตัวพันอยู่รอบเอว
“อาบน้ำอยู่ เคาะอยู่นั่นแหละ โว๊ะ!” เจอหน้ากันก็โวยวายเลยนะ... แต่ไม่ยักกะมองหน้าเขาละ หือ
“เอ้า เข้าห้องไปสิ มายืนขวางอยู่ได้ ชอบโชว์หรือไง” โบ๊ทพูดพลางดันไหล่รุ่นน้องให้เดินกลับเข้าห้อง 706 ไป โดยที่เขาเองก็เดินตามเข้าไปติดๆ
กีต้าร์เดินดุ่มๆ เข้าห้องน้ำไปจัดการธุระต่อ ปล่อยให้โบ๊ทอยู่ในห้องนั่งเล่นคนเดียว... โบ๊ทหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออกไปยังเบอร์รับสายล่าสุดเพื่อบอกให้ทีรู้ว่าต้าร์อยู่ที่นี่ ไม่ได้หายไปไหน
.
.
เพียงไม่นานร่างเล็กก็เดินออกมาจากห้องแล้วมาหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ รุ่นพี่ร่างสูง...
“ไอ้ทีมันโทรมาถามว่าเอ็งอยู่นี่หรือเปล่า เพราะว่าตื่นมาแล้วไม่เจอเอ็ง” โบ๊ทพูดเสียงเรียบ สายตาจับจ้องอยู่ที่เบนเท็นในทีวี
“อือ” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่าบรรยากาศมันดูอึมครึมชอบกล
“แล้วปิดเครื่องทำไม ไอ้ทีมันโทรหาไม่ติด”
“ไม่ได้ปิด... แบทมันหมดอะ นี่ก็กำลังชาร์จ”
“ชาร์จก็เปิดเครื่องได้นี่... หรือเอ็งกำลังหนีอะไร”
“เฮ้ยยยย เปล่านะ ไม่ได้หนี!”
“ไอ้ทีไม่ได้ทำอะไรเอ็งใช่ไหม” คำถามของร่างสูงทำเอาต้าร์หวนคิดไปถึงสิ่งที่เขาคุยกับทีและโจเมื่อคืน... ว่าแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาซะงั้น
“เปล่า ไม่มีใครทำอะไร”
“แน่ใจ แล้วทำไมต้องหน้าแดง”
“แน่ใจ ไม่มีอะไร... แล้วทำไมต้องทำเสียงดุด้วยวะเนี่ย”
“...” โบ๊ทไม่ตอบอะไร แค่พ่นลมออกจมูกแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบว่า
“ซื้อข้าวไว้เผื่อ ถ้าจะกินก็ไปที่ห้องละกันนะ” พูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ต้าร์นั่งทำหน้างงอยู่คนเดียว พาลทำให้คิดสงสัยว่าใครไปทำอะไรให้คุณชายท่านโกรธเข้าหรือเปล่า... คิดๆ แล้วก็มาลองทบทวนดูว่าเขาได้ทำอะไรผิดหรือเปล่า...
... อืมมมมม แต่ก็คิดไม่ยักกะออกแฮะ
เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาไม่ใช่ต้นเหตุ เลยเดินตามรุ่นพี่ร่างสูงไปที่ห้องทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้หิวสักเท่าไรนักหรอก เพราะยังมึนจากอาการแฮงก์อยู่นิดๆ
.
.
เมื่อเข้าห้อง 707 ไปก็เห็นร่างสูงนั่งอยู่ที่โซฟา พอมองไปที่โต๊ะอาหารก็เห็นว่ามีข้าวกล่องอยู่สองกล่อง โดยที่กล่องหนึ่งวางอยู่นอกถุงและไม่มียางรัด ส่วนอีกกล่องยังอยู่ในถุงและมีรางรัด... แค่เห็นก็รู้ว่ากล่องไหนเป็นของเขา... ร่างสูงไม่ได้แสดงท่าทีว่าสนใจรุ่นน้องร่างเล็กเลยสักนิด เมื่อเป็นเช่นนั้น ต้าร์เลยแกล้งหยิบกล่องผิด...
“อ้าว กล่องนี้มีคนกินแล้วนี่” ทำท่าทำทางแบบว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญเสียเต็มที่ แต่อย่างน้อยก็เรียกความสนใจจากร่างสูงได้ละนะ
“นั่นมันของโบ๊ท ของเอ็งอะอยู่นี่” โบ๊ทอดไม่ได้ ต้องเดินมาหยิบข้าวอีกกล่องออกจากถุงให้ไอ้เปี๊ยกแสบที่ดันมาทำเซ่ออะไรตอนนี้ก็ไม่รู้
“อ้อ ก็ยังว่า ทำไมข้าวมันหายไปครึ่งกล่อง ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
ร่างสูงส่ายหน้าหน่ายให้กับท่าทางเพี้ยนๆ ของร่างเล็กก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาอย่างเดิม... ส่วนต้าร์ก็นั่ง ลงมือกินข้าวในกล่องของตัวเองทั้งๆ ที่ไม่หิว...
.
.
ร่างเล็กกินข้าวไม่หมด ซึ่งนับเป็นเรื่องแปลกมาก... เขาปิดกล่องข้าวแล้วเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ รุ่นพี่ร่างสูง... ต่างคนต่างไม่พูดไม่จา นั่งจ้องทีวีกันอยู่อย่างนั้น... ร่างเล็กอยากถามใจจะขาดว่าทำไมโบ๊ทถึงดูอารมณ์ขุ่นๆ อึนๆ แต่ก็ได้แต่คิดเท่านั้น เขาไม่ได้เอ่ยถามออกไป แต่บรรยากาศแบบนี้มันก็อึดอัดไม่ใช่เล่นเลยนะ...
“เย็นนี้คุณโบ๊ทไปกินข้าวกับที่บ้านใช่ป่าว” ร่างเล็กหาเรื่องชวนคุย
“อืม”
“ไปกินที่ไหนอะ”
“ที่บ้าน”
“อ้อ... นึกว่าจะไปฉลองกันที่อื่นซะอีก”
“...”
“...”
“...”
“งั้นก็... กินให้อร่อยนะ จำได้ว่าคุณโบ๊ทเคยเล่าให้ฟังว่าพี่เลี้ยงของคุณโบ๊ททำกับข้าวอร่อยมาก ยังไงก็กินเผื่อด้วยนะ...”
“...อืม”
“งั้น... ผมว่าผมกลับไปนอนต่อดีกว่า... ยังมึนๆ อยู่เลย” เมื่อแผนชวนคุยล้มเหลว กีต้าร์เลยจะชิ่งหนีกลับห้อง แต่เขายังไม่ทันได้เดินออกจากโซฟาก็โดนมือแกร่งคว้าข้อมือไว้เสียก่อน...
“เดี๋ยว...”
“หืม?” ร่างเล็กมองข้อมือตัวเองที่มีมือใหญ่มากุมไว้ก็ชวนให้ใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ... ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก...
“...โต้งมันบอกโบ๊ทหมดแล้วนะ”
“ห๊า??” สิ่งที่ได้ยิน ทำเอาร่างเล็กตาโต
“อือ โต้งมันบอกโบ๊ทแล้วว่ามันคิดยังไง...”
“เหรอ...” กีต้าร์หย่อนตัวลงนั่งเช่นเดิม พลางเกิดความคิดในหัวว่าหรือนี่จะเป็นเรื่องที่ทำให้โบ๊ทอารมณ์ขุ่นแบบนี้... หรือโบ๊ทจะไม่พอใจที่โต้งมาชอบ...
“...” โบ๊ทนิ่งเงียบ แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากข้อมือเล็กของกีต้าร์
“แล้ว... คุณโบ๊ทว่ายังไงละ” ต้าร์ก้มหน้าถาม ไม่อยากสบตา... ถึงจะอยากรู้อยู่ไม่น้อยว่าโบ๊ทจะตอบว่าอะไร แต่ก็แอบหวั่นแอบกลัวอยู่ลึกๆ...
“หึ... เอ็งน่าจะรู้อยู่แล้วนะว่าโบ๊ทจะตอบว่ายังไง... แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ มีคนบางคนที่อยากผลักไสโบ๊ทให้ไปกับคนอื่น... จับโบ๊ทใส่พานยกให้คนอื่นไปแล้วเรียบร้อยโดยที่ไม่ถามกันสักคำ...” โบ๊ทกล่าวเสียงเรียบ
“ไม่ใช่นะ!” กีต้าร์ปฏิเสธเสียงสูงพลางพยายามแกะมือออกจากการเกาะกุม แต่ก็ดูไม่เป็นผล เพราะโบ๊ทกลับยิ่งจับแน่นกว่าเดิมเสียอีก
“ไม่ใช่ยังไง... ก็เอ็งไปเป็นที่ปรึกษาให้ไอ้โต้งมาจีบโบ๊ทอะ อยากให้โบ๊ทคบกับมันมากใช่ไหม... จำได้ไหมว่าเอ็งเคยถามว่าทำไมโบ๊ทถึงไม่มีแฟน... เอ็งก็เห็นอยู่ว่าโบ๊ทไม่เลือกใครอื่นเลย... เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีแล้ว แล้วทำไมถึงต้องอยากให้คนอื่นมาจีบโบ๊ท ทำไมถึงผลักไสให้โบ๊ทไปคบคนอื่น”
.
ร่างเล็กได้แต่นั่งกลืนน้ำลาย... มันไม่ใช่ว่าเขาเองจะเต็มใจเสียเต็มประดาที่เป็นที่ปรึกษาให้โต้ง เขาเองก็กระอักกระอ่วนใจอยู่ไม่น้อย... แต่ไอ้ความรู้สึกโหวงๆ ที่เกิดขึ้นนั่น ก่อนหน้านี้เขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับว่ามันคืออะไร... เขาเองก็พอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ระหว่างเขาสองคน ไม่เคยคิดอยากจะไปหาใคร หรือให้โบ๊ทไปอยู่กับคนอื่นเลยแม้แต่น้อย... แต่เมื่อคืนนี้เขาเองก็ได้ยอมรับกับตัวเองและเพื่อนสนิททั้งสองไปแล้วว่าเขาคงรู้สึกดีกับรุ่นพี่ร่างสูง แต่แค่นั้นมันก็ไม่ได้มากพอจะรั้งหรือเก็บโบ๊ทไว้กับเขาเพียงคนเดียว... ปรบมือข้างเดียวมันไม่ดัง
.
“แล้วคุณโบ๊ทจะให้ผมทำยังไง... เราไม่ได้เป็นอะไรกัน... แล้วผมจะไปมีสิทธิ์อะไรไปห้ามคนอื่นมาจีบคุณโบ๊ทละ” ร่างเล็กกล่าวน้ำเสียงนิ่ง เสตามองไปทางอื่น
“ทำไมเอ็งจะไม่มีสิทธิ์... ก็เราเป็น...” ร่างสูงพูดไม่จบประโยค เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าความคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและรุ่นน้องร่างเล็กจะเกินเลยกว่าเพื่อนพี่น้องจะชัดเจนในความรู้สึกได้ขนาดนี้
“เป็นอะไร?”
“...”
“...”
“เอ็ง... เห็นโบ๊ทเป็นอะไร”
“...”
“พูดไม่ออก?”
“ไม่ต้องมาถามเลย ทีคุณโบ๊ทยังไม่ตอบคำถามของผมเลย”
“ได้... อยากได้คำตอบใช่ไหม งั้นอ่านปากเอาเองก็แล้วกัน!”
“เฮ้ย... อุ๊บ”
ร่างสูงโน้มหน้าเข้าไปประกบปากรุ่นน้องร่างเล็ก ทำเอาร่างเล็กตกใจ... รสสัมผัสนุ่มหยุ่นที่ริมฝีปากทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มือไม้อ่อนแรง... เพียงจะผลักร่างสูงออกยังทำไม่ได้ เลยได้แต่ดันไหล่อยู่อย่างนั้น... เมื่อเรียกสติกลับมาได้ ร่างเล็กก็เม้มปากและพยายามหันหน้าหนีการรุกราน แต่ก็หนีไปไหนไม่ได้เพราะมีมือใหญ่มาจับหน้าและคอเอาไว้ไม่ให้หนี...
เมื่อร่างเล็กยังดื้อดึงเม้มปากหนีการรุกรานอยู่อย่างนี้ โบ๊ทเลยใช้ไม้ตายเพื่อเปิดปากร่างเล็กให้เขาได้รุกรานอย่างเต็มที่... เขาขบไปที่ริมฝีปากบางจนร่างเล็กเผลอร้องออกมา และนั่นก็เป็นโอกาสให้โบ๊ทส่งลิ้นเข้าไปสัมผัสความหวาน... ร่างเล็กพยายามดันลิ้นไม่ให้โบ๊ทฉวยโอกาส แต่เขากลับไม่รู้เลยว่านั่นยิ่งเป็นการกระตุ้นให้โบ๊ทรุกหนักขึ้น... ด้วยความที่มันคล้ายๆ กับการตอบรับรสสัมผัส... สุดท้ายเขาก็กลายเป้นฝ่ายแพ้อย่างราบคาบ... ในหัวกลายเป็นสีขาวโพลน... แรงดันที่ไหล่ของร่างสูงกลายเป็นแรงบีบแทน ส่วนเสียงร้องต่อต้านจากร่างเล็กก็กลายเป็นเสียงครางในลำคอ... สร้างความพอให้กับร่างสูงเป็นอย่างมาก...
.
.
.
สองร่างคลอเคลียกันอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ปล่อยให้ทีวีเปิดอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจจะปิด รายการในทีวีดำเนินต่อไปจนจบ... ท้ายรายการขึ้น credit ทีมงานก่อนจะปิดท้ายด้วยคำลงท้ายว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
----------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ที่ร้านป้าเพ็ญ...
ป้าเพ็ญ: ไหงวันนี้มาคนเดียวละโบ๊ท ไอ้ตัวเล็กไปไหนละ
โบ๊ท: อ้อ ไอ้ต้าร์มันยังนอนอยู่เลยป้า เมื่อคืนเมา ฮ่าๆๆๆ
ป้าเพ็ญ: ฮ่ะๆๆ โบ๊ทต้องแบกกลับห้องอีกแล้วสิ เห็นบ่นอุบไปเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนนี่เอง
โบ๊ท: ป่าวป้า ผมก็เมา เพื่อนเลยแบกมาส่ง ฮ่าๆๆๆ
ป้าเพ็ญ: ดีดี เมากันให้หมด ดีนะเพื่อนใจดี ไม่ทิ้งให้นอนข้างถนน ฮ่าๆๆๆ... เอ้า แล้ววันนี้จะกินอะไรละเรา หือ
โบ๊ท: อืมมมมม เอาข้าวไก่กระเทียมสองกล่อง แล้วก็เอากระเพราหมูสับไข่ดาวให้ต้าร์ด้วยนะป้า
ป้าเพ็ญ: ไก่กระเทียมสองกล่องเลยเหรอ
โบ๊ท: ซื้อไปให้เพื่อนอีกคนอะป้า นอนอยู่เหมือนกัน
ป้าเพ็ญ: อ้อ
โบ๊ท: เอ้อ ป้าครับ.. กระเพราหมูสับไม่ใส่ถั่วฝักยาวกับต้นหอมนะครับ ไอ้ต้าร์มันไม่ชอบ
ป้าเพ็ญ: ได้จ้า
โบ๊ท: แล้วไข่ดาวก็ขอกรอบๆ นะครับ เดี๋ยวไม่กรอบแล้วไอ้ต้าร์มันจะบ่นเอาอีก
ป้าเพ็ญ: ฮ่าๆ... แหม่ๆ พี่น้องคู่นี้มันรู้ใจกันจริงจริ๊ง
โบ๊ท: แฮะ แฮะ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับป้า (//เกาหัวแก้เขิน)
----------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
รู้สึกเหมือนตัวเองเก็บกดยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งมีเวลาแต่งน้อย ยิ่งบ้าพลังแต่งยาวขึ้นทุกตอนเลย - -"
ตอนนี้ก็เกิน 20000 ตัวอักษรอีกแล้ว ตัดยังไงมันก็บอกว่าเกิน ก็เลยต้องแยกออกเป็น 2 โพส หวังว่าชนกลุ่มน้อยคงจะไม่รู้สึกขาดตอนนะครับ
ตอนนี้ก็เบาๆ กันไปก่อนเนอะ :จุ๊บๆ:
@pim_onelove ตบบ่าปลอบใจผมด้วยสิ :m1:
@SnowFlakez ขอบคุณครับ มาๆ กอดต้อนรับหน่อย :กอด1:
@Whatever it is ยังไม่เสียน่า ผมไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก อิอิ
@runningout โต้งมันก็มีจิตสำนึกอยู่บ้างละนะ ใช่มะละ
@greensnake เคยได้ยินที่เขาพูดกันไหมว่า "คนเมาไม่โกหก" นะ ฮ่าๆๆๆ
@uknowvry ไอ้ที่ว่าเกรียนเนี่ย หมายถึงต้าร์หรือคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่ผมใช่ไหมอะ :m28:
@Mc_ma เห็นไหมละ ว่าโบ๊ทปลอดภัยนะ แต่สำหรับตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าต้องห่วงใครกันแน่ :z1:
@iforgive สะใจเลยเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ สงสารโต้งมันหน่อยน่า
@JingJing "รักเค้าข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่ง(เออแล้วทำไมต้องข้าวเหนียวนึ่งเนาะ??)" >>> นั่นสิ พูดแล้วหิวอะ
@ลู่เคอOlive♥ บอกแล้วว่าผมไม่ใช่คนใจร้ายหรอกนะ หุหุหุ ว่าแต่เสนอตัวช่วยดามอกโต้งเหรอ เดี๋ยวผมจับมัดแล้วส่งไปษณีย์ไปให้ถึงบ้านเลยละกันนะ :laugh3:
@kururu ใกล้แล้วละครับ (รู้สึกกันบ้างไหม :confuse:)
@BeeRY ถ้าจะ :beat: ทีกับโจเมื่อไร บอกผมด้วยนะ ขอแจมด้วยคน ฮ่าๆๆๆ
@BitterSweet~ มาแล้วนะ หุหุหุ
@sukie_moo เอ่อ หมายถึงภารกิจส่วนตัวหรือภารกิจจากทีละนั่น
@wijii โต้งเป็นรุกนะเออ
@malula แงะปากไอ้เปี๊ยกได้ขนาดนี้ก็นับว่าเทพแล้วละครับ ฮ่าๆๆ
@- คราส - ไม่ต้องห่วงโต้งนะ มีคนเสนอตัวดามอกโต้งแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
@aishiteru. :man1: กอดตอบ
@Mulberry ฮ่าๆๆๆ อยากฟัดแมวเลยรึ ประมาณนี้ป่าว >>> :man1:
@princegolf "Do the best with love" >>> ขอกดไลค์ o13
@KURATA ตัดแล้วนะ สบายใจได้ อิอิ
@noomasoi3 แค่เกือบแหละน่า แต่ก็เหมือนมีคนอยากให้สำเร็จอยู่นะ ฮ่าๆๆๆ
@chamin หมายถึง "บาส" อะเหรอครับ อันนั้นเป็นตัวละครที่ยังไม่ออกนะครับ และไม่คิดว่าจะออกมาแล้วด้วย แต่ไม่แน่นะ ถ้าเรื่องนี้มีภาคต่อก็อาจจะได้รู้จัก "บาส" กันละครับ :m23:
@eaey "เร่ื่องนี้(กว่าจะ)รัก(กัน คนแต่ง)มันเยอะ" >>> คนแต่งไม่เยอะนะ ขอยืนยัน มีคนแต่งคนเดียวเลย ไม่ได้หลายคน... :z6: แอ่ก... มุขฟาย
ขอบคุณทุกคนนะครับ สำหรับตอนนี้ก็หวังว่าคงจะชอบกันนะครับ ขอให้อ่านให้สนุกนะ
แล้วเจอกันครับ :bye2:
ปล. +1 กันไป o13
-
อ๋ายยยย จูบกันแล้ว เขินจัง
-
ชอบบบบบบบบบบบบ
ตอนช่วง “เป็นอะไร?”
“...”
“...”
“เอ็ง... เห็นโบ๊ทเป็นอะไร”
“...”
“พูดไม่ออก?”
ใจมันเต้นตุ๊บบบๆ :o8: จริงๆนะ 55
แต่อยากรู้ต่อจุบุจุบุเสร็จแล้วจะพูดว่าอารายยย :impress2:
มาต่อไวๆนะ :pig4: :3123:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด(คราวนี้เราซื้อยาแก้เจ็บคอมาเอง กร๊ากกกกกก)
สมหวังสักที ^^
-
รู้ใจตัวเองกันเสียที :เฮ้อ:
จะมีอะไรๆ :z1:......ต่อตอนหน้าหรือเปล่า
ข :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าจูบกันแล้ว ฮี่ๆ :oni1: :oni1: :oni1:
FlapJack จ๋า... :จุ๊บๆ: ม๊วฟฟฟฟฟฟฟ
-
คืบหน้าอย่างช้าๆ :o8: :-[
-
:m3: :m3: :m3: อุ๊ากกกกกกกกก ลุ้นๆๆๆๆ เปี๊ยกต้าร์ จะเสร็จคุณโบ๊ทมั้ยนะ??? คึคึ :z1: :z1: :z1:
FlapJack's Corner:
รู้สึกเหมือนตัวเองเก็บกดยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งมีเวลาแต่งน้อย ยิ่งบ้าพลังแต่งยาวขึ้นทุกตอนเลย - -"
ตอนนี้ก็เกิน 20000 ตัวอักษรอีกแล้ว ตัดยังไงมันก็บอกว่าเกิน ก็เลยต้องแยกออกเป็น 2 โพส หวังว่าชนกลุ่มน้อยคงจะไม่รู้สึกขาดตอนนะครับ
@Mc_ma เห็นไหมละ ว่าโบ๊ทปลอดภัยนะ แต่สำหรับตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าต้องห่วงใครกันแน่ :z1:
ปล. เดี๋ยวเอาโบนัสมาให้ทีหลังนะ
ขอบคุณมากค่ะ คุณแจ๊ค :pig4: :pig4: เนื้อหาตอนนี้แน่นเอี้ยด.. จุใจมากค่ะ (แอบอยากให้คุณแจ๊คเก็บกดบ่อยๆ : 222222:)
สำหรับตอนนี้กลัวอยู่อย่างเดียว กลัวคุณโบ๊ททำแค่นี้ หากว่า..ได้ทำมากกว่านี้จะได้รู้กันไปเลยว่าเป็นอะไรกัน ภาคปฏิบัติพร้อม :m2: :m2:
(คึคึ :m10: :m10:คนอ่านหื่นอ่ะ อย่าถือสานะคะ)
ปล. รออ่านโบนัสด้วยค่าา.. ชอบอ่านตรงโบนัสมาก.. ไม่ได้อ่านโบนัสของคุณแจ็ค เหมือนอ่านตอนนั้นๆไม่จบยังไงไม่รู้
-
อ่านะ ลุ้นตอนต่อปายยยย :-[
-
แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยังไม่ทันพูดว่าคิดยังไงก็จับจูบเลยเรอะคุณโบ๊ทททททททททท!!!!!!!!
แต่ก็เอาเถอะเพราะคนอ่านก็ชอบแบบนี้เหมือนกัน 55555555555 o13
ดีจะได้รู้กันให้จะๆไปเลย ว่าแต่ตัดจบด้วยฉากนี้ทรมานคนอ่านมากเลยน๊า :z3:
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :serius2:
ทำไมตัดจบอย่างนี้ละ แต่ก็นะ... อย่างน้อยก็จูบกันแล้ว ฮิฮิ =.,=
-
สารภาพว่าตอนที่คุณโบ้ทถามกีตาร์ว่า
“เอ็ง... เห็นโบ๊ทเป็นอะไร”
...
.....
เราใจเต้นอ่ะ :o8:
-
มาโพสโบนัสเล็กๆ เพิ่มครับ :m13:
-
ไม่คิดว่าจะอ่านปากกันด้วยวิธีนี้ :-[
-
อ่านปากด้วยปากกันเหรอจ๊ะหนุ่ม ๆ คิคิ
ถ้าหาคนปลอบใจไม่ได้ก็มาทางนี้ได้นะน้องโต้ง
-
โอ๊ยยยยย เขินป๊ะ ให้ทาย :o8:
-
ตกลงว่าาาาา ... สองคนนี้เป็นอะไรกันอ่ะ อิอิ
ไม่พูดไม่บอกไม่ตอบ แต่ปฏิบัติกันให้เห็นซะเลยยยหรอออ
คุณโบ๊ทให้อ่านปากไม่ใช่หรอ แบบนี้มันไม่อ่านเฉยๆแล้ววสาธิตให้เข้าใจเลยใช่ป่าวเนี่ย ฮ่าฮ่า
คืบหน้าแล้ววววว เย้ >///< เขินแทนต้าร์อ่ะ อุ๊ฟ คริคริ << หัวเราะเสียงไรฟร่ะนั่น
แม้แต่ตอนสั่งของกินให้ต้าร์ คุณโบ๊ทก็ยังเอาใจใส่ สั่งของที่ชอบให้ซะละเอียดเลย >///< น่าร๊ากกกก
รักกัน รักกัน ลุ้นๆตอนหน้าจะเป็นยังไงกันต่อไปน๊าาาา
:กอด1:
-
โอ้ กำลังสนุกเลยอะ มัวแต่ปากแข็งกันซะนาน
และแล้วก็รู้ใจตัวเองซะที เย่เย้เย๊ ! มาต่อด่วนๆเลยจ้า
-
งานนี้มีได้เสียอ่ะป่าวเนี่ย ลุ้นๆ มาต่อเร็วๆเน้อ :impress2: :-[
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆเหมียวน้อยของเจ๊ได้จูบคู่กับลิงภูเขาแล้ว น่ารักที่สุด
ตาร์ไม่เมาใช่ไหม ตื่นนอนก่อนเพื่อนอีก แสดงว่าคิดมากกับการบอกความรู้สึกกับเพื่อนนิดหน่อย เลยรีบชิ่งเลยสิ
น่าร๊ากมากจ้า คนเขียนก็น่ารัก งานยุ่งแล้วยังมาแต่งให้อ่านอีก :o8:
-
อ๊ายยย จูจุ๊บกันแล้ววว (: :z1: :call:
-
กรี๊ดดดดดดดด ค้างอะ!!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดด
ในที่สุดดดดดดด............
:L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
เค้าอ่านปากกันแบบนี้เหยอ :z1:
เค้าชอบอ่ะตัวเอง อิ อิ
-
:a5: :-[ รุกเร็วมาก
:pig4:
-
ว้ายๆๆๆๆๆ ปากชนกันแล้วอ่า :-[ สมใจเราแล้ว
โล่งอกไปทีในที่สุดโต้งก็หลุดพ้นความรู้สึกนี้สักที
ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของคุณโบ๊ทและต้าร์แล้วล่ะ
เรามีหน้าที่ติดตามตอนต่อไป :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ด ตอนนี้ถูกใจมากๆ
-
ไปเจอมา เลยเอามาฝาก
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
(http://img405.imageshack.us/img405/7954/tumblrlza5z6vcph1qames1.jpg)
(http://img403.imageshack.us/img403/7954/tumblrlza5z6vcph1qames1.jpg)
ปล. ไม่รู้ว่าใคร แต่เห็นแมวแล้วแบบว่า... :m1:
ปล. ไม่ได้บอกว่าโบ๊ทหน้าตาแบบนี้นะ แต่ต้าร์ก็คล้ายอยู่ ฮ่าๆๆๆๆ
-
อ๊าาา > < น้องเหมียวน่ารักมาก
อยากกอดบ้างง งื้ดดด T T
-
เค้าอ่านปากกันไปถึงไหนแล้วน้อออออออออ อิ อิ
-
อ่านปากกันเเบบนี้เลยหรอ
เขินนนน วุ้ย :o8:
รู้ใจกันสักทีน่ะ ลุ้นมาก ^^ ใจเต้นเเรงจริง ๆ :-[
-
กีต้าร์แมวน้อย :m3:
:man1:
-
ป่านนี้อาจจะเลยเถิดจากการอ่านปาก เป็นภาษากายแล้วหรือเปล่าน๊า :z1:
-
อร๊างงงงงงงงง
อร๊ายยยยยย
ว๊ายยยยยยย
กรี๊ดดดดดดดดด
คนกอดแมว :z1:
(เป็นไรมากป่ะ..เค้าให้ดูแมว)
-
อร๊ายยยยยยยยยย
เหมียวต้าน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คุณโบ๊ทเอาปากไปแนบกับปากต้าร์ไว้ ต้าร์มันมองไม่เห็นมันจะอ่านออกเหรอ
-
แค่นี้ก็จินตนาการไปไหนต่อไหนแล้ว
ปล.รอมานาน จูบซะที
-
อร๊างงงง ด้วยคน :m3:
ไปค่ายแค่สามสี่วัน คุณโบ๊ทกับต้าร์จุ๊บๆกันแล้ว กรี๊ดดด :m4:
ลุ้นจนเหนื่อย รีบๆลงเอยกันซักที เค้ารอเช็ดเลือดนานแล้วนะ :laugh:
กดบวกและกดดัน FlapJack เค้าอยากใช้อีโมนี้แล้ว --> :jul1: :haun4: :m25: :pighaun:
-
อร๊าาาาาก :pighaun:
ค้างอะ
ในที่สุดก็เริ่มสักที ความสัมพันธ์นะ
ในรูป แมวน่ารัก
ปล.ถ้าจะส่งโต้งมาให้ ขอที่อยู่ได้ทาง PM คะ o18
-
(((o(*ﾟ▽ﾟ*)o)))กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ตอนสุดท้ายจบแบบว่าสกรีมมาก>///<~
อ่านวันเดียดรวดเดียวเลยค่ะ ( >________< )มีความสุขมากกกกยิ้มแก้มปริ 5555 สนุกมากคะลุ้นสุดๆทุกตอนเลย
ต้าร์ฮานะแต่หลังจากนี้จะฮาออกมั้ยหรือจะย้วยอย่างเดียว แต่เชื่อว่าโบ๊ทรุกแน่แล้ว
ทีกะโจ o13 5555แผ่นแต่ละอันสุดฮา
โต้ง ดีแล้ววววไปหาคนน่ารักๆจีบเหอะ สู้ๆ ..ฝากบอกดรีมนะว่าเธอวายตัวแม่มั่กมาก55
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว (ทำตาบริ่๊งๆอ้อนวอน)(＞人＜;)
-
:-[ เราหายไปนานกลับมาอ่าน(คนเขียนอย่าโกรธเรานะ :impress3:)
จูบกันแล้ว :z2: ทนรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว
-
:m22:
:m22:
:m22: คุณแจ็คมาอ๊ะยัง???
อยากรู้แล้วอ่ะ...... คุณโบ๊ทกับเจ้าเปี๊ยกต้าร์ ป่านนี้เค้าอ่านปากกันไปถึงไหนแล้วน๊ออออ คึคึ ????? :z1: :z1: :z1:
-
มารอจ้า หวังว่าต่อจากนัวเนีย คลอเคลียกันแล้วมันจะมีอะไร... :laugh:
-
เค้าอ่านปากกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วน้อออออออออ :haun5:
-
ไม่ได้กดดันนะค่ะ แค่เข้ามานั่งรอ :z13: อิอิ
(พกทิชชู่มาไว้เตรียมซับเลือดด้วยแหละ :jul1:)
-
LOVE HIGH STORY – 37 – That Awkward Moment When… | ทำตัวไม่ถูก...
“อืออออ”
“อืมมม”
.
.
.
เสียงครางในลำคอของชายหนุ่มรุ่นพี่รุ่นน้องที่ประกบปากกันอยู่บนโซฟาในห้อง 707 ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง... ร่างสูงยังคงบดเบียดริมฝีปากร่างเล็กอย่างหนักหน่วง ทำเอาร่างเล็กที่ประสบการณ์น้อยกว่าสูญเสียจังหวะการหายใจจนหายใจไม่ทัน... มือเรียวบีบเข้าที่ไหล่กว้างของผู้รุกราน บ่งบอกว่าเขากำลังหายใจไม่ทั่วท้อง
แต่เมื่อบีบไปแล้ว แต่ร่างสูงกลับไม่สนใจในการทักท้วงเลยสักนิด เขาจะถอนปากออกจากการรุกรานก็กลับโดนรุกไล่ไม่ให้เบี่ยงหนี แถมร่างสูงยังเข้าประชิดตัวกว่าเดิม กอดรัดตัวเขาจนดิ้นหนีไปไหนไม่ได้... สุดท้ายเลยต้องออกแรงฮึดใหญ่ดันไหล่ร่างสูงสลับกับการทุบแรงๆ พลางสะบัดหน้าจนได้โอกาสหายใจอยู่บ้าง...
.
“อย่า!!! ไอ้คุณโบ๊ท!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หยุด!!!!”
.
ร่างเล็กเงยหน้าจนสุดคอเพื่อหนีการรุกราน เขาโวยวายเรียกสติไอ้รุ่นพี่สติหลุดที่อยู่ๆ ก็มาจูบเขาซะงั้น... จูบแรกซะด้วย...
สิ้นเสียงโวยวายของร่างเล็กในอ้อมกอด ร่างสูงก็หยุด... เขานั่งกอดร่างเล็กอยู่นิ่งๆ อยู่อย่างนั้นอีกสักพักก่อนจะคลายวงแขนออกแล้วเขยิบตัวออกมานั่งในท่าปกติ...
กีต้าร์นั่งหายใจหอบหน้าแดงอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับหนีไปไหน... ยกแขนเรียวขึ้นมาป้องปากไว้ราวกับกลัวว่าจะโดนจู่โจมอีก... ส่วนร่างสูงก็ไม่พูดไม่จาอะไร หลังจากถอนจูบจากปากบางแล้ว ก็เอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง... ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบครองพื้นที่ตรงกลางระหว่างเขากับรุ่นน้องร่างเล็ก
ดีกรีความอึดอัดพุ่งสูงขึ้นเมื่อต่างคนต่างเงียบ ไม่พูดอะไรกันสักคำ... จนร่างเล็กรู้สึกว่าเขานั่งอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดเกินไป... แล้วเขาเองก็สับสนกับความรู้สึกตัวเองที่มีต่อสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น... กีต้าร์ตัดสินใจลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้าวขาไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็ว...
มือเรียวคว้าเข้าที่ลูกบิดประตู แต่ก่อนที่เขาจะได้เปิดประตูก็มีมืออุ่นมาคว้าเข้าที่ต้นแขน... เขารู้สึกได้ถึงแรงบีบและแรงดึงจากมือของรุ่นพี่ร่างสูงที่เสมือนกับคำท้วงไม่ให้เขาออกจากห้อง
.
“ปล่อย”
.
กีต้าร์หันไปพูดเสียงแผ่ว น้ำเสียงขัดกับสายตารั้นๆ ที่แสดงความขัดขืนอย่างเต็มที่... แต่ร่างสูงก็ไม่ฟัง แทนที่จะปล่อย กลับดึงร่างเล็กเข้ามากอดแนบชิด... ชิดขนาดที่สัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจของกันและกัน...
กีต้าร์ยืนกำมือแน่น ปล่อยให้ร่างสูงกอดอยู่อย่างนั้น... เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ชกหรือถีบไอ้คุณโบ๊ทซะให้รู้แล้วรู้รอด... ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงหวั่นไหวไปกับจูบของรุ่นพี่ร่างสูง... ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องใจเต้นระส่ำขนาดนี้... หรือนี่จะเป็นอาการที่ตอกย้ำความคิดที่ว่าเขารักร่างสูงนี้เข้าแล้วจริงๆ อย่างที่เพื่อนๆ แซวกัน... ถึงแม้จะยอมรับกับทีและโจไปแบบนั้น แต่จริงๆ แล้วเขาเองก็ยังไม่แน่ใจอะไร... แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันยิ่งชัดเจนกว่าเคย... แล้วการที่โบ๊ททำแบบนี้ มันจะหมายถึงว่าโบ๊ทเองก็คิดแบบนั้นกับเขาเช่นกัน... งั้นหรือ
.
“โกรธเหรอ”
.
ร่างสูงเอ่ยเสียงทุ้ม... ถึงแม้จะกล่าวขึ้นเรียบๆ แต่ก็สัมผัสได้ถึงความกังวลอยู่ในน้ำเสียงอย่างชัดเจน... ชวนให้คิดว่าร่างสูงไม่เสียใจ ไม่รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป เพียงแต่กังวลว่าร่างเล็กจะโกรธเขา เท่านั้นเอง
.
“ทำไมทำแบบนี้... ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
.
กีต้าร์กล่าวโดยที่ไม่มองหน้าโบ๊ท... คำถามเชิงตัดพ้อของร่างเล็กทำเอาโบ๊ทฉุกคิด... เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องหัวเสียขนาดนั้นกับการที่ต้าร์ไปช่วยเป็นที่ปรึกษาให้โต้งมาจีบเขา... ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้กล้าทำอะไรเกินเลยขนาดนั้น... หรือเขาเองจะรักไอ้รุ่นน้องตัวแสบนี้เข้าแล้วจริงๆ งั้นหรือ...
อันที่จริงความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นเรื่อยๆ ตลอดมา โดยเฉพาะในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เขายิ่งรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเขาหวั่นไหวไปกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นกีต้าร์... เพียงแค่ว่าที่ผ่านมา เขาพยายามปฏิเสธกับตัวเองและพยายามกักความคิดของตัวเองเอาไว้ภายในกรอบของการเป็นเพื่อนพี่น้อง และก็เพิ่งจะมารู้ตัวว่าจริงๆ แล้วเขาคุมความคิดและความรู้สึกของตัวเองให้อยู่ในกรอบนั้นไม่ไหวก็ตอนที่เพื่อนๆ เริ่มแซวกันหนักๆ นี่เอง... ว่าแต่ ต้าร์ละ คิดยังไงกับเขา...
หากไม่เป็นการคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปนัก ก็ต้องยอมรับว่าเขาเองก็รู้สึกได้ว่ากีต้าร์เองก็มีใจให้เขาเช่นกัน... เขายิ่งแน่ใจก็ตอนที่จูบกันเมื่อครู่ที่ผ่านมา... หากต้าร์ไม่คิดอะไรกับเขาจริงๆ เขาคงโดยไอ้แสบนี่ถีบตกโซฟาไปแล้วละ
.
.
“ก็ไม่ได้บอกว่าเอ็งเป็นผู้หญิงสักหน่อยนิ” โบ๊ทกล่าวเสียงเรียบพลางกดตาลงต่ำไปมองหน้าร่างเล็กในอ้อมกอด
“ตอบดีๆ ได้ปะ นี่ไม่เล่นนะเนี่ย” กีต้าร์พูดเสียงเข้ม
“ก็ตอบจริงๆ...”
“แล้วทำแบบนั้นทำไม”
“ทำแบบนั้น? ทำอะไร?” ร่างสูงจงใจตีมึน ทำเป็นไม่รู้ว่าร่างเล็กกำลังพูดถึงอะไร
“ก็... ก็... ฮึ้ยยยยย” จะให้พูดคำว่าจูบออกไปคงจะยาก เพราะแค่นึกถึงก็ยังหน้าแดงขนาดนี้
“จูบอะเหรอ” ร่างสูงยังคงพูดเสียงเรียบราวกลับว่ามันเป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดา
“เฮ้ยยยยยย ยังจะพูดอีก”
“ทำไม... รังเกียจเหรอ”
“...”
“รังเกียจกันนักเหรอ”
“ก็... เปล่า”
“...” คำตอบเสียงแผ่วของร่างเล็กทำเอาโบ๊ทเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“แต่... แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ!”
.
.
“ก็... ถ้าเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายคนอื่น... ก็คงไม่ทำ”
.
.
น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยคำพูดหวานหูทำร่างเล็กหน้าขึ้นสี หลบสายตา หลุบหน้าลงต่ำ... นิ่งเงียบอยู่สักพัก เหมือนกับกำลังตั้งหลักหลังจากโดนโจมตีหัวใจจนไปไม่เป็น... โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าท่าทางขัดเขินของตัวเองเนี่ย ได้ทำให้รุ่นพี่ร่างสูงมีความสุข อุ่นใจอยู่ลึกๆ ว่าสิ่งที่พูดออกไปไม่ได้นำผลร้ายมาสู่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและรุ่นน้องคนสนิท...
ความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่ระหว่างชายหนุ่มทั้งสองอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนตอนที่อยู่บนโซฟา... ต่างคนต่างเงียบ... แต่เงียบด้วยความรู้สึกคนละแบบ... ร่างเล็กเขินจนทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องพูดหรือตอบอะไร แล้วไหนจะต้องพยายามกลบเกลื่อนอีก ฟอร์มมันใหญ่ เลยต้องรักษาเอาไว้ให้ดี... ส่วนร่างสูง เขากำลังรู้สึกโล่งใจ เหมือนได้ยกเอาความรู้สึกที่มองไม่เห็นออกจากอก เหมือนได้พูดในสิ่งที่ไม่เคยหาคำพูดได้มาก่อน ความรู้สึกมันโล่งเหมือนก่อนหน้านี้มันลังเลมาตลอดก่อนที่จะแน่ใจในความรู้สึก...
.
.
~ หมื่น แสน ล้าน นาทีต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดังความฝันที่เคยละเมอ ~
.
.
โทรศัพท์ของร่างสูงส่งเสียงและสั่นเรียกความสนใจอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา... แต่เจ้าของกลับไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ เขายืนกอดร่างเล็กอยู่นิ่งๆ อย่างนั้น ไม่หันไปมองเลยด้วยซ้ำ...
“...โทรศัพท์ดัง” ร่างสูงยืนเฉย จนร่างเล็กต้องเอ่ยปาก... กอดอยู่ได้
“อือ ได้ยินแล้ว” โบ๊ทตอบเสียงเรียบ ก่อนจะคลายวงแขนออกจากร่างเล็กแล้วหันหลังมุ่งตรงไปที่โต๊ะหน้าโซฟา
เมื่อหลุดจากอ้อมกอด กีต้าร์ก็ถือโอกาสชิ่งหนีกลับห้องไปตั้งหลักหลังจากที่รู้สึกได้ว่าตกเป็นรองมานาน... ว่าแล้วก็เปิดประตูแล้วรีบก้าวออกจากห้องอย่างรีบร้อน แต่จังหวะที่กำลังจะก้าวขาพ้นประตูห้อง 707 นั้นเอง...
.
“จะไปไหน...”
.
ร่างเขาก็ถูกฉุดกลับเข้าไปในห้องโดยไม่ได้ตั้งตัว เขาตกใจจนเผลออุทาน “เชี่ย!!” ออกมาเสียงสูง... แรงฉุดหยุดลงเมื่อตัวเขากระแทกเข้ากับร่างสูงก่อนจะมีแขนแกร่งมาเกี่ยวเข้าที่คอ... หลังจากนั้นที่ร่างเล็กรู้สึกได้ก็คือว่าเขากำลังโดนกึ่งหนีบกึ่งลากกลับไปที่โซฟา... ในใจก็กำลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะแหกปากโวยวายดีไหม แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ก็โดนดึงให้หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาไปซะก่อน
เสียงริงโทนและเสียงสั่น –ครืดครืด- หยุดลงก่อนจะกลายเป็นเสียงร่างสูงที่พูดกรอกโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอบอุ่น... เมื่อได้ยินชื่อ “น้องเบล” ก็คุ้นๆ ขึ้นมาว่าเป็นชื่อของน้องสาวคนเล็กของไอ้เจ้าโบ๊ท ก็เลยพอจะเดาได้ว่าน้องสาวคงจะโทรตามพี่ชายให้รีบกลับบ้านอย่างแน่นอน... ก็คงงั้นแหละ เพราะว่าน้องเบลค่อนข้างจะติดเฮียโบ๊ท ด้วยความที่โบ๊ทมักจะโอ๋และตามใจน้องเบลมาก ซึ่งผิดกับเฮียเบนซ์ที่ไม่ค่อยจะตามใจน้องสาวสักเท่าไรนัก เพราะกลัวว่าน้องจะเคยตัว เลยกลายเป็นว่าน้องเบลติดโบ๊ทมาก เพิ่งจะห่างกันจริงๆ ก็ตอนที่โบ๊ทย้ายมาอยู่ที่คอนโดเมื่อปีที่แล้วนี่เอง
ร่างสูงคลายแขนออกจากคอเรียวของร่างเล็กก่อนจะเปลี่ยนไปคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก คล้ายๆ กับเป็นการบอกว่า “อย่าเพิ่งไปไหน”... เขาก็เลยนั่งฟังบทสนทนาระหว่างพี่ชายกับน้องสาวอยู่อย่างนั้น... ฟังไปฟังมาก็เพลินดี... จนกระทั่งมีประโยคหนึ่งกระทบเข้าที่หู...
.
.
“น้องเบล เดี๋ยวเฮียมีเพื่อนไปด้วยคนนึงนะ...”
.
.
กีต้าร์ถึงกับหน้าเหวอ ตะโกนอุทานอยู่ในใจ... “ถามกันสักคำก่อนไหมเฮ้ยยยย”... ว่าแล้วก็ส่งสายตากับหน้าเหวอๆ ไปทักท้วงอย่างเต็มที่ แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจ คุยต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... เมินซะงั้น แถมยังหันหน้าหนีอีกต่างหาก
โบ๊ทคุยโทรศัพท์ต่ออีกสักพักก็วางสาย เขาโน้มตัวไปวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาเช่นเดิมโดยที่มืออีกข้างก็ยังคงยึดข้อมือเล็กเอาไว้ไม่ยอมปล่อย... เมื่อหันหน้าไปมองรุ่นน้องร่างเล็กก็เจอหน้าเหวอๆ กับคิ้วเข้มๆ ที่ยู่จนชนกัน ตาคู่นั้นกลับมาฉายแววรั้น... เห็นแล้วก็นึกหมั่นไส้อยู่ในใจ
“อะไร” โบ๊ทเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีของร่างเล็ก
“ใครจะไปกับคุณ?” ถามด้วยน้ำเสียงที่ร่างสูงรู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบ แต่เป็นคำปฏิเสธคำโตต่างหาก
“ไปส่องกระจกดิ แล้วเอ็งจะเห็นเกรียนอยู่คนนึง... ไอ้นั่นแหละ” โบ๊ทพูดหน้านิ่ง เสียงเรียบ แต่ก็ยังมียักคิ้วข้างเดียวให้ ทำเอาร่างเล็กเริ่มสับสนว่าตอนนี้ร่างสูงอยู่ในโหมดไหน
“ไม่ต้องไปส่องกระจกก็เห็นอยู่คนนึงเนี่ย” ร่างเล็กอดไม่ได้จะต้องต่อปากต่อคำ...
“หึ... ปากดีๆ แบบนี้ไม่ยักกะรู้ว่าจริงๆ แล้วข้างในนั้นอะ หวานเจี๊ยบ...” ร่างสูงยังพูดน้ำเสียงนิ่งๆ เรียบๆ แต่สีหน้ากลับฉายแววเจ้าเล่ห์ โดยเฉพาะตาคมคู่นั้นที่จ้องมองร่างเล็กด้วยแววตาล้อเลียน
“...เชี่ย...” เจอหมัดหนักเข้าไป ร่างเล็กถึงกับหมดคำพูดจะมาต่อปากต่อคำ ได้แต่อุทานเสียงสูง หน้าขึ้นสีเป็นรอบที่แปดของวัน
“หึหึหึ... ไป ไปเก็บของเตรียมตัวไปบ้านโบ๊ทซะ... อีกสักพักจะออกแล้ว เดี๋ยวต้องไปซื้อของบางอย่างเข้าบ้านด้วย น้องโทรมาบอกให้ซื้อเข้าไปให้”
“ใครจะไป? ยังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะไป”
“...”
“นี่! อย่ามาทำเป็นเมินนะ”
“หือ?”
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่ได้ยินเลย บอกว่าไม่ไปเฟ้ย แล้วมือเนี่ย ปล่อยได้แล้วเหอะ จับจนช้ำแล้วเนี่ย”
“...” โบ๊ทไม่มีปฏิกริยาอะไรต่อคำโวยวายของร่างเล็ก เขาเมินไปซะดื้อๆ ก่อนจะหยิบรีโมทโทรทัศน์ขึ้นมากดเปลี่ยนช่องหาอะไรดูไปเรื่อย
“ว้อยยยยยย ฟังกันบ้างดิ!!!”
“อืม นี่ไง สปอนจ์บ๊อบมาแล้ว” มึนได้โล่ห์นะโบ๊ท
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ!”
“จะดูก่อนไหม แล้วค่อยไปเก็บของ”
“ไม่ไปว้อยยยยยยยยยยยยย”
.
.
.
ร่างเล็กโวยวาย ดื้อดึง ยืนยันนอนยันว่าหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอมไปบ้านของโบ๊ทเป็นอันขาด... ที่ไม่อยากไปเนี่ย ไม่ใช่ว่ามีปัญหาอะไรหรอกนะ แค่รู้สึกว่าอยากได้พื้นที่ส่วนตัวในการตั้งหลักตั้งสติบ้าง เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันรวดเร็วและไม่คาดฝันมาก่อน ทุกสิ่งที่ร่างสูงทำ ทุกคำที่ร่างสูงพูด ล้วนแต่ทำเขาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ... เรียกได้ว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีวันไหนที่เขาใจเต้นถี่ขนาดนี้มาก่อน... ดังนั้นจึงอยากอยู่ห่างร่างสูงนี้บ้าง ให้ได้หายใจทั่วท้องสักพักก็ยังดี... อยู่แบบนี้มันทำตัวไม่ถูก
ส่วนร่างสูงก็ไม่ได้ตั้งใจจะรุกหนักหรืออะไรขนาดนั้น เพราะความรู้สึกของเขาก็เพิ่งจะชัดเจนแจ่มแจ้งจริงๆ ก็ตอนที่จูบร่างเล็กนี่เอง... มันคล้ายๆ กับว่าทุกทีที่ต่อปากต่อคำจนรู้สึกหมั่นไส้คันไม้คันมือนั้น เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับร่างเล็กยังไงให้อยู่หมัด แต่วันนี้เขารู้แล้วว่าวิธีไหนที่เป็นวิธีที่ “ใช่เลย”... และถึงแม้ท่าทีขัดเขินของร่างเล็กจะทำให้เขาใจชื้นอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังหวั่นอยู่ลึกๆ ว่าร่างเล็กจะกลัวเขา กลัวในสิ่งที่เขาทำ กลัวในสิ่งที่เขาพูด เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องปกติที่ผู้ชายเขาทำกัน... เขากลัวว่าร่างเล็กจะหนีจะหลบหน้า... แล้วแสบๆ เกรียนๆ แบบนี้อาจหอบเสื้อผ้าหนีไปอยู่กับทีหรือโจเลยก็ได้... ดูสิ คิดมากขนาดนั้นเชียว ว่าแล้วก็เลยจะหนีบร่างเล็กให้ไปด้วยกันไม่ให้ห่างสายตา...
.
.
.
ประมาณสองชั่วโมงต่อมา
.
.
ร่างสูงก็ขับรถออกจากคอนโดฯ อย่างอารมณ์ดี... มุ่งหน้าสยามพารากอนเพื่อซื้อผัก ผลไม้ และส่วนประกอบขนมบางอย่างตามที่น้องเบลฝากให้ซื้อไปให้ โดยที่มีร่างเล็กนั่งหน้าบูดอยู่บนเบาะผู้โดยสารด้านหน้า... หึหึหึ เก่งจริงๆ นะ นายโบ๊ท
แต่อย่าคิดว่าไอ้เปี๊ยกแสบอย่างกีต้าร์จะไม่มีลูกไม้... เมื่อถึงที่หมาย โบ๊ทก็ละสายตาจากรุ่นน้องร่างเล็กนี้ไม่ได้เลยสักนาที เพราะถ้าเผลอทีไร ไอ้เจ้าต้าร์นี่ก็จะหาเรื่องหนีทุกที พอจับได้ก็ยกข้ออ้างสารพัดขึ้นมาอ้างเพื่อจะแยกตัวออกจากร่างสูง จนสุดท้ายโบ๊ทต้องขู่ว่าจะเดินจับมือนั่นแหละ ถึงได้ยอมล้มเลิกความพยายามไปในที่สุด
เมื่อเดินเลือกของในซุปเปอรฯ กับนายกีต้าร์หน้าบูดเสร็จ ก็ได้เวลามุ่งหน้าสู่บ้านของโบ๊ทที่อยู่ไม่ไกลจากสยามพารากอนนัก แค่ขับไปบนถนนสุขุมวิทมุ่งหน้าพร้อมพงษ์แล้วเลี้ยวเข้าซอยอีกไม่กี่เลี้ยวก็ถึงบ้านเดี่ยวหลังใหญ่
.
.
ร่างสูงหยิบรีโมทประตูไฟฟ้าออกมาจากช่องเก็บของออกมากดเปิดประตูบ้านแล้วเลื่อนรถเข้าไปจอด... ที่จอดรถมีรถ BMW ซีรี่ส์ 7 ของคุณพ่อจอดอยู่ แต่ช่องจอดรถของเฮียเบนซ์ว่าง ก็สรุปได้ว่า พ่อ แม่ และน้องเบลอยู่บ้าน แต่เฮียเบนซ์ไม่อยู่
“ถึงแล้ว”
ร่างสูงหันไปบอกร่างเล็กที่ยังหน้าบูดเป็นตูดเป็ดจนร่างสูงชักจะสงสัยแล้วว่า นี่เขาบังคับฝืนใจร่างเล็กขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงได้หน้าบูดด้านขนาดนี้ ปกติง้อนิดง้อหน่อยก็กลับมาเกรียนได้แล้ว แต่นี่ตั้งแต่ออกจากคอนโดฯ ไปพารากอน ยันกลับมาถึงบ้าน ก็ยังไม่เห็นมันยิ้มสักแอะ แต่ก็เอาเหอะ ลากมาถึงขนาดนี้แล้วนี่เนอะ...
กีต้าร์พ่นลมออกจมูกก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดกลางและถุงของจากกระโปรงหลังรถ แต่ก็ยังเหลือเอาไว้ให้ร่างสูงถือติดมือเข้าบ้านอีกถุงสองถุง... ถือคนเดียวไปหมดมันจะหนัก... ว่าแล้วก็เดินไปรอที่หน้าบันไดเตี้ยๆ ที่ติดกับบ่อปลาซึ่งเป็นทางเดินเข้าบ้าน
“อ้าว น้องโบ๊ท” นี่ไง พี่หอมแบ่ง พี่เลี้ยงของโบ๊ทตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย เธอเดินหน้าชื่นออกมาจากประตูเล็กข้างบ้านที่เป็นทางเชื่อมไปห้องครัว ห้องนอนแม่บ้าน และลานซักล้าง ประตูเล็กนี้เป็นประตูที่แม่บ้านใช้เดินเข้า-ออกบ้าน ซึ่งอยู่ติดกับที่จอดรถและบ่อปลา
“พี่หอมแบ่ง” โบ๊ทหันไปตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มแป้นออกปากทักอย่างคุ้นเคย ก่อนจะเดินเลยร่างเล็กที่ยืนรออยู่ไปสวมกอดพี่เลี้ยงคนสนิทหลังจากที่เขาไม่ได้กลับบ้านมานานหลายเดือน
“มาๆ พี่ช่วยถือ ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย” หอมแบ่งกล่าวก่อนจะแย่งถุงของในมือคุณชายกลางของบ้านไปถือเอง
“น้องเบลเขาโทรไปสั่งให้ซื้อเข้ามานะพี่ เห็นว่าน้องเบลกับแม่ลืมซื้อเข้ามาเมื่อวาน” ร่างสูงกล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“นั่นสิ เห็นบ่นๆ อยู่ว่าซื้อของมาไม่ครบ... นี่สงสัยจะเป็นพวกช็อกโกแลตกับพวกผลไม้ใช่ไหม”
“ใช่พี่”
“นั่นไง พี่ว่าแล้ว เห็นว่าจะทำคุ้กกี้กับพายผลไม้แต่ก็ไม่เห็นทำสักที... เอ้า แล้วนั่นใครค่ะนั่น” พี่เลี้ยงกล่าวพลางเปิดถุงสำรวจก่อนจะเงยหน้ามาแล้วหางตาไปปะเข้ากับหนุ่มหน้าใสยืนหน้าบูดอยู่ตีนบันได
“อ้อ... ต้าร์... ไอ้นั่นชื่อต้าร์นะพี่ รุ่นน้องผมเอง อยู่ห้องตรงข้ามกันที่คอนโดฯ... มานี่ดิ มาทักพี่หอมแบ่งหน่อย คนนี้ไงที่เล่าให้ฟังว่าทำอาหารอร่อย” ร่างสูงกล่าวพลางกวัวมือเรียกให้ร่างเล็กเดินขึ้นมา โบ๊ทฉวยของในมือต้าร์มาถือให้
“น้องต้าร์เหรอ สวัสดีจ้า นี่พี่หอมแบ่งนะ” หอมแบ่งกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง
“สวัสดีครับพี่” ต้าร์กล่าวพร้อมกับยกมือไหว้ตามประสาผู้อ่อนกว่า
“โอ้ย ไม่ต้องไหว้พี่หรอก คนกันเอง ไปไป เข้าบ้านดีกว่า ข้างนอกมันร้อน” พี่หอมแบ่งกล่าวพลางดันหลังชายกลางของหอมแบ่งกับไหล่ไอ้หน้าบูดของชายกลางเข้าบ้านไป (งงไหม ฮ่าๆๆ)
.
.
น้องเบลเห็นรถของพี่ชายคนกลางจากหน้าต่างห้องนอนบนชั้นสามแล้วก็ไปเช็คผมเช็คเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะรีบออกจากห้องลงไปที่ชั้นหนึ่งไปหาพี่ชาย
“น้องเบล” ร่างสูงเอ่ยทักน้องสาวที่กำลังวิ่งลงบันได้ด้วยความดีใจ
“เฮียโบ๊ททททท”
“ไม่ต้องวิ่ง เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอกเรา”
“วิ่งขึ้นลงมาตั้งแต่เด็ก จะตกได้ไงละเฮีย” น้องสาวตอบเสียงใสก่อนจะเดินเข้าไปกอดแขนพี่ชาย
“นี่คนหรือลิงที่ไหนเนี่ย หือ” ร่างสูงกล่าวด้วยใบห้าที่ยิ้มแย้ม
“ถ้าน้องเบลเป็นลิง เฮียโบ๊ทก็ต้องเป็นลิงเหมือนกันนั่นแหละ ฮิฮิ” เบลตอบเสียงทะเล้น ทำเอาคนหน้าบูดที่ยืนเงียบๆ อยู่กับพี่หอมแบ่งหลุดขำออกมา โบ๊ทถึงหันควับไปมอง... ได้โอกาสเชียวนะ ฮืมมม
“เอ่อ... คนนี้พี่ต้าร์ ใช่ไหมค่ะ” เบลหันไปตามเสียงหัวเราะแปลกหูก่อนจะหันกลับมากระซิบถามพี่ชาย โบ๊ทยิ้มแล้วพยักหน้าเป็นคำตอบ
“ต้าร์... นี่ไงน้องเบล” โบ๊ทหันไปแนะนำน้องสาวกับรุ่นน้องคนสนิทให้รู้จักกัน กีต้าร์ยิ้มให้น้องเบลแทนคำทักทายก่อนจะหุบยิ้มเมื่อหันไปเจอหน้ารุ่นพี่ร่างสูงที่ยิ้มมาที่เขาเช่นกัน
“ดีค่ะ พี่ต้าร์... เบลเห็นพี่บ่อยๆ ในเฟซบุคของเฮียโบ๊ทอะคะ วันนี้ได้เจอตัวจริงสักที” เบลกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ครับ... แฮะ แฮะ” กีต้าร์ยิ้มรับพร้อมหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะค้อนตาไปมองร่างสูงที่ยืนยิ้มหน้าแป้นอยู่ข้างๆ น้องเบล... หนอยยยย เห็นว่าเขาไม่ค่อยได้เล่นเฟซบุค นี่อัพรูปอะไรไปบ้างวะเนี่ย ฮืมมมมม
“เฮีย เดี๋ยวเฮียต้องมาช่วยน้องเบลทำคุ้กกี้ด้วยนะ ส่วนพายเอาไว้ให้ม๊ากลับมาค่อยทำ”
“อ้าว แล้วม๊าไม่อยู่หรอกเหรอ เห็นรถป๊าจอดอยู่ นึกว่าจะอยู่บ้านกันนะเนี่ย”
“ป๊ากับม๊าออกไปข้างนอกอะ เห็นตั่วแปะมารับ สงสัยไปบ้านอากงมั้ง” (ตั่วแปะ ก็คือพี่ชายคนโตของพ่อนั่นเอง)
“อ้อ โอเค งั้นเฮียขอขึ้นห้องแปบนึง เดี๋ยวลงมาช่วยทำคุ้กกี้นะค่ะ”
“โอเคค่ะ... งั้นเอาของมา เดี๋ยวน้องเบลถือไปในครัวก่อนเลย” น้องเบลกล่าวพลางยื่นมือรอรับของในมือของพี่ชาย โบ๊ทยิ้มรับแล้วส่งของให้น้องสาวก่อนจะนำร่างเล็กเดินขึ้นห้องไป โดยที่ไม่ลืมฉวยเอากระเป๋าเสื้อผ้าของร่างเล็กมาถือให้
.
.
ร่างสูงเปิดประตูห้องแล้วผายมือเป็นเชิงว่าให้ต้าร์เดินเข้าไปก่อน... เมื่อก้าวเข้าไปในห้อง กีต้าร์ก็เห็นห้องที่ตกแต่งไม่แตกต่างจากห้องของโบ๊ทที่คอนโดฯ สักเท่าไรนัก ไม่ว่าจะเป็นโทนสี สไตล์ของเฟอนิเจอร์ หรือแม้กระทั่งกลิ่นของห้องก็เป็นกลิ่นเดียวกัน ต่างกันเพียงแค่ว่าห้องนี้ข้าวของเป็นระเบียบราวกับห้องตัวอย่างของคอนโดฯ หรือห้องชุดของโรงแรม เพราะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีอยู่เสมอ ถึงแม้เจ้าของห้องจะไม่ค่อยอยู่ก็ตามที
“เอ้า ยืนขวางอยู่นั่นอะ... เดี๋ยวก็เตะปลิวเลย”
ร่างสูงกล่าวกวนๆ ทำเอาร่างเล็กหันหน้าบูดๆ มามองก่อนจะก้าวขาเดินเข้าห้องไป... ร่างสูงปิดประตูห้องแล้วล็อคดัง –กริ๊ก-... ร่างเล็กถึงกับหันไปมองร่างสูงที่มือยังค้างอยู่ที่ลูกบิดประตูด้วยสายตาที่ถามประมาณว่า “เฮ้ย ต้องล็อคห้องด้วยเหรอ” แต่ก็ได้คำตอบเป็นเสียงหัวเราะทุ้มอยู่ในลำคอเท่านั้น... เริ่มไม่น่าไว้ใจ
โบ๊ทเดินไปวางกระเป๋าของต้าร์ลงบนพื้นใกล้ๆ กับตู้เสื้อผ้าที่เป็น walk-in closet เชื่อมกับห้องน้ำขนาดใหญ่... กีต้าร์กวาดสายตาสำรวจไปทั่วห้อง... อืม ก็ดูสวยงามสบายตาดี... แต่เอ๊ะ...
.
เฮือก!! ห้องน้ำมีพนังด้านหนึ่งเป็นกระจกใส!!!
.
ร่างสูงเห็นหน้าตกใจของร่างเล็กก็เลยมองตามจึงเข้าใจว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกมันตกใจอะไร...
“มันมีม่านปิด” ร่างสูงเอ่ยขึ้น
“แล้วทำไมต้องทำห้องน้ำแบบนี้ด้วยอะ เอากระจกใสมาใส่แล้วก็ต้องหาม่านมาติดอีก เยอะนะเนี่ยคุณ” โอ้ว นี่นับเป็นประโยคที่ยาวที่สุดของร่างเล็ก นับตั้งแต่ออกจากคอนโดฯ มาเลยนะเนี่ย
“อ้าว หรือว่าจะให้เอาม่านออก เอาออกได้นะ” ว่าแล้วก็อดกวนประสาทร่างเล็กไม่ได้ แถมไม่พูดเปล่า ทำท่าเดินไปทางห้องน้ำคล้ายๆ กับว่าจะทำจริงอย่างที่พูด
“เฮ้ยๆๆๆ เดี่ยวๆๆๆๆ หยุดเลย!”
“อะไรอีกละ”
“จะบ้ารึไง ไม่ได้ให้เอาออกสักหน่อย”
“เอ้อ เอ็งนี่นะ เอาใจยากจริงๆ” เอิ่มมมม แน่ใจนะว่าที่พูดที่ทำไปเนี่ย ตั้งใจจะเอาใจเขาจริงๆ นะโบ๊ท หืมมมม?
“ไม่ต้องมาไก๋เลยนะ เฮียลิง” ร่างเล็กกล่าวเน้นสองพยางค์สุดท้าย
“อืมมมม งั้น... ไก๋ทำเป็นลืมวิธีปิดม่านดีกว่า เป็นม่านไฟฟ้า แพงซะด้วย ขืนไปซี้ซั้วดึงละก็ เจ๊งขึ้นมาละแย่เลย”
“ฮืมมมมม ไอ้โรคจิต!!”
ร่างสูงหัวเราะร่าอารมณ์ดีเดินเข้าห้องน้ำไปยืนที่โถปัสสาวะ... เขาแกล้งทำท่าตกใจเหมือนนึกขึ้นได้ว่าลืมปิดม่าน ก่อนจะเดินไปกดปุ่มใกล้ประตู แต่ร่างเล็กก็มองไม่เห็นว่ากดปุ่มไหน เพราะกำแพงตรงนั้นไม่มีกระจก... และก่อนที่ม่านจะปิดสนิท ร่างสูงก็โผล่หน้ามายิ้มหวานให้ร่างเล็กที่ยืนหน้าบูดกำมือแน่นอยู่กลางห้อง
กีต้าร์พ่นลมออกจมูกแล้วออกเดินสำรวจไปทั่วห้อง... แบบว่าไม่มีอะไรทำ... เขาเดินไปเจอหนังสือการ์ตูนเรื่อง EyeShield21 เล่มเก่าตั้งแต่ปีที่แล้ววางอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาเลยหยิบขึ้นมาเปิดอ่านผ่านๆ จนจบเล่ม... ที่ท้ายเล่มเขียนเอาไว้ว่า...
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
---------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] โบ๊ททำยังไง กีต้าร์ถึงยอมไปด้วย...
กีต้าร์นั่งเหล่การ์ตูนที เหล่ร่างสูงที เฝ้าดูท่าทีและคอยหาช่องทางหนีกลับห้อง...
“ฮืมมมมม คอยดูนะ กลับห้องได้จะล็อคห้องแล้วไม่เปิดเลย จนกว่าไอ้ลิงภูเขานี่จะกลับบ้านไป หึ!!”
ร่างเล็กคิดในใจ แต่คงจะนึกสะใจมาก จนฉายแววออกมาทางสายตาราวกับตัวร้ายละครหลังข่าว... ลืมไปรึเปล่าว่า เอ็งยังไม่ได้หนีไปไหนรอดเลยนะเปี๊ยก
ร่างสูงละสายตาจากโทรทัศน์มาก็เห็นหน้าเจ้าเล่ห์ของร่างเล็ก... แค่ดูก็รู้ว่าคงกำลังสนุกไปกับความสำเร็จอยู่ในความคิดของตัวเอง... ป่านนี้ใจคงกำลังเริงร่าอยู่ในห้อง 706 ไปแล้วละสิ... แต่มีรึที่เขาจะปล่อยไป... ไม่มีทาง หึหึ
ว่าแล้วก็โน้มตัวเข้าไปใกล้หนุ่มรุ่นน้องคนสนิทอย่างช้าๆ หมายจะแกล้งดับฝันกลางวัน ใบหน้าตี๋คมโน้มเข้าใกล้ใบหน้าหวาน... เขาเอียงหน้าเล็กน้อยให้เข้ามุมหมายจะจูบร่างเล็กที่กำลังเหม่อ แต่พอร่างเล็กรู้สึกตัวเท่านั้นแหละ
“เฮ้ยยยยย”
กีต้าร์ผงะ ดีดตัวถอยหลัง ร่างสูงเลยได้จังหวะกดไหล่ร่างเล็กให้ลงไปนอนบนโซฟา เขาไม่ปล่อยโอกาสให้เสียเปล่า คว้าข้อมือทั้งสองข้างแล้วกดไว้กับโซฟาแล้วรีบทาบตัวลงทับ ก่อนจะโน้มหน้าเข้าชิดใบหน้าติดหวานของร่างเล็กที่ตอนนี้ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
“หึหึ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอเยี่ยงผู้ชนะ แต่ผู้แพ้เนี่ยขำไม่ออก ได้แต่เม้มปากไว้แน่นเพราะกลัวจะโดนจูบเอาอีก
“...”
“อืมมม ตอนนี้ก็บ่ายแล้วนะ...”
“...”
“จะออกไปบ้านโบ๊ทเลย หรือว่า... จะทำอะไรก่อนดีนะ...” ร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ฟังๆ ดูแล้วกีต้าร์รับรู้ได้อย่างชัดเจนเลยว่านี่ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำขู่ชัดๆ
“...”
“ต้าร์คิดว่าไง หืม?”
.
.
หลังจากนั้นก็ไม่ต้องให้เล่าแล้วใช่ไหมว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกมันตอบว่าอะไร หึหึหึ
------------------------------------------------------
-
จูบแรกก็แทบหมดลมหายใจ หูยยย ร้อนแรงมั่ก ๆ
-
:-[
-
คุณโบ๊ทททททททททททททททท :-[
-
คุณโบ๊ทรุกแล้วๆ ต้าร์น้อยจะว่าไงเนี่ย >////<
FlapJack สู้ๆ มาต่อเร็วๆน้า~
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
คุณแจ๊คคคคคคคค กลับมาเร็วๆเน้ออออ
เค้ารอ(ต้าร์กะโบ๊ท)อยู่น๊าาาาาาาาา
-
แอร๊ยยย :o8:
รอนะคะ :man1:
-
รุกหนักเลยนะคุณโบ๊ท ต้าร์จะต้านไหวไหมนะเนี่ย คริ คริ
แค่จูบแรกต้าร์ก็ไปไม่เป็นแล้ว ถ้าจะมากกว่านี้ต้าร์ไม่รอดแน่ๆ 5555555 :-[
-
อ๊ากกกก มาต่อเร็ววว ๆๆ กำลังลุ้น
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
รอๆๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยนย กำลังลุ้นเลย มาทำให้อยากแล้วจากไป :serius2:
ต้าร์ถึงกับเกรียนไม่ออกเลยเหรอ :z1: รอที่เหลือนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ จิ้มเป็ดไปหนึ่งตัว :กอด1:
-
รอๆๆ :z2:
-
:o8: :-[
-
“ก็... ถ้าเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายคนอื่น... ก็คงไม่ทำ”
^
^
:m3: อร๊ายยยยยยยยยย...................คุณโบ๊ทพูดอะไรออกมาเนี่ย??!!
คนอ่านเขิน..... เขิ๊ลเขิล...แทนต้าร์เลยอ่ะ :m1: :m1:
เย้ๆๆ คุณแจ็คมาแล้ว :oni2:
มาแค่ 25% ยังกรี๊ดดดด......ลั่นบ้านขนาดนี้ รอ 75%ที่เหลือ+โบนัสค่ะ
:กอด1: :กอด1:คิดถึงคุณแจ็ค คุณโบ๊ท และเปี๊ยกต้าร์จังเลย
-----------------------------------------------
เข้ามา edit แสดงความยินดีกับยอด 30,000 วิว ค่าาา....... :mc4: :mc4: :mc3: :mc3:
-
มันค้างงงงงงงงงน้าาาาาาาาาาาาาาาาา :serius2:
-
หุ๊ ๆ รอออออ
-
อ้ากกกก ค้างเติ่ง! อยู่ข้างบน 25% -_______-
ลุ้นอ้ะ :m3:
-
โห้ววว ,,
ถ้าเป็นผู้หญิง หรือ ผู้ชายคนอื่นก็คงไม่ทำเเบบนี้!! :o8:
รอมาต่อน๊ะคร๊าฟฟฟ :L1:
-
:o8: พี่โบ๊ทโรแมนติกอะ
เจอโหมดนี้เข้าไปกีต้าร์เกรียนไม่ออกเลยละซิ๊ :laugh:
รอนะค่ะ :L2:
-
รอ ๆๆๆๆ ^^
-
กอดกันแล้ว...จูบกันแล้ว...แล้วเค้าจะทำอะไรกันต่อน้า....
ตอนนี้มารอที่ยอดมมะม่วงแล้ว....เพราะค้างงงงงงงงงงงงง
-
FlapJack's Corner: (ของบทที่ 37)
มาแล้วครับ ขอโทษทีที่มาลงให้อ่านกันช้านะครับ :m5:
สำหรับตอนนี้ พื้นที่ของผมต้องโดนเตะกระเด็นมาอยู่นอกบทอีกแล้ว เพราะมันเกิน 20000 ตัวอักษร
จริงๆ แล้วนี่ยังแค่ครึ่งเดียวนะ ยังไม่จบ แต่ถ้าแต่งจบบทแล้วมาลงมันจะเกิน 20000 ตัวอักษรแล้วจะโพสไม่ได้ จะแยกโพสเป็น 2 reply ก็ไม่ได้กัก reply ต่อกันเอาไว้ จะกลายเป็นว่าบทเดียวแต่ขาดตอนไปอยู่คนละหน้า มันคงไม่ค่อยดีสักเท่าไร เลยเอาเป็นว่าจะตัดอีกครึ่งหนึ่งไปเป็นบทต่อไปเลยก็แล้วกัน จะพยายามมาลงให้ไม่เกินวันอังคารนี้นะครับ สัญญาเลยเอ้า :m19:
@iforgive แหม่ แค่จูบเอง ยังมีอะไรต้องทำต่ออีกตั้งเยอะ :z1:
@papa_paolo "ใจมันเต้นตุ๊บบบๆ" >>> แกล้งให้ผมดีใจเล่นป่าวเนี่ย :o8:
@wijii โห พกยามาเองเลยรึ o13
@Tumz แหม่ๆ เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเองนะ... :z6: แอ่ก!
@JingJing :จุ๊บๆ: Muah!!
@ao16 ใช่แล้วครับ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปเนอะ (นี่ไม่ได้หลอกด่าผมว่าช้าใช่มะ :m15:)
@Mc_ma อย่าให้ผมเก็บกดไปกว่านี้เลยครับ อย่างตอนล่าสุดนี้ก็จัดหนักจนต้องแบ่งเป็น 2 บทซะงั้น :z3:
@Whatever it is เหมือนจะลุ้นกันทุกตอนเลยนะ เพราะอ่านเม้นท์ทีไรก็มีแต่คนโอดโอยให้ได้กันสักที :m17:
@pim_onelove ไม่ได้ตั้งใจทำให้ค้างนะ ขอโทษ :try2:
@SnowFlakez ไม่ได้ตัดจบนะ ไม่ได้ตั้งใจให้ค้างจริงๆ :sad4:
@BitterSweet~ "เราใจเต้นอ่ะ" >>> :m11:
@yeyong ไม่คาดคิดละสิ :m18:
@malula "ถ้าหาคนปลอบใจไม่ได้ก็มาทางนี้ได้นะน้องโต้ง" >>> แหม่ๆ คนฉวยโอกาส :m20:
@SiCK_SENt™ "เขินป๊ะ ให้ทาย" >>> ขอเดาเข้าข้างตัวเองว่าเขิน :m12:
@aishiteru. "อุ๊ฟ คริคริ << หัวเราะเสียงไรฟร่ะนั่น" >>> ผมเองก็พยายามนึกเสียงตามอยู่นะ อุ๊ฟ คริคริ
@Theznux ก็อยากมาต่อด่วนๆ นะ แต่มันไม่สามารถจริงๆ :sad4:
@kururu ใจเย็นๆ นะ ให้ไอ้เปี๊ยกมันได้ตั้งหลักนิดนึง :laugh:
@aoommy จะบอกว่านอนไม่หลับก็ไม่เชิงนะ แค่หลับๆ ตื่นๆ ผวาเป็นช่วงๆ โดนสิ่งที่พูดออกไปตามมาหลอนในฝัน :m20:
@runningout จริงๆ แล้วอยากเม้นท์ว่า "สักที" ใช่ปะละ :m23:
@Mulberry ขอโทษคร้าบบบ ไม่ได้ตั้งใจทำให้ค้างนะ :serius2:
@RGB.__ "ในที่สุด" >>> แทงผมฉึกฉึกเลยครับ :try2:
@KURATA ไม่อ่านแบบนี้แล้วอยากให้อ่านแบบไหนละครับ :-[
@- คราส - อารมณ์ชั่ววูบนะ :haun5:
@greensnake ตอนนี้ผมไม่รู้จะห่วงใครเลยเนี่ย โบ๊ทหรือต้าร์น่าห่วงกว่ากันก็ไม่รู้ o16
@namngern แมวน่ารักเนอะ ชอบอะ :m3:
@luckyzaaa ไม่ได้อ่านไปถึงไหนหรอกครับ อยู่บนโซฟานั่นแหละ... :z6: แอ่ก!
@imonkey mc "ลุ้นมาก ^^ ใจเต้นเเรงจริงๆ" >>> :a2:
@sukie_moo เขาอ่านกันผ่านลิ้นนะเธอ :haun5:
@princegolf จินตนการอะไร :o
@BeeRY กดดันกันเลยรึ :m17:
@ลู่เคอOlive♥ ฮ่าๆๆๆ จะให้ยัดใส่ PM แบบเป็นๆ เลยคงไม่ได้นะ อาจต้องหั่นเป็นชิ้นๆ ก่อน o3
@Kalamall ขอบคุณครับที่ติดตาม LOVE HIGH STORY นะครับ ดีใจที่บอกว่าอ่านแล้วชอบ เพราะถ้าคนอ่านชอบ คนเขียนก็มีความสุขครับ แล้วแวะมาทักทายพูดคุยกันบ่อยๆ นะครับ... มาๆ กอดต้อนรับก่อน :กอด1:
@namtarn11 ผมจะไปโกรธได้ไงละครับ แค่ไม่ลืมกัน ผมก็ดีใจมากแล้ว o17
จากที่อ่านๆ ดู เหมือนผมจะทำหลายๆ คนค้างโดยไม่ได้ตั้งใจ ยังไงก็ต้องขอโทษจริงๆ นะครับที่ทำให้ค้างแล้วก็มาลงตอนใหม่ช้าขนาดนี้ ต้องบอกตามตรงว่าตอนที่แต่งไม่เคยคิดว่า "อืม ตัดจบมันแบบนี้แหละ ให้ค้างกันให้หมด" เลยสักนิด :m5:
สำหรับตอนนี้ก็ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านนะครับ อาจเร็วได้ไม่ทันใจใคร แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะครับ :pig4:
เจอกันตอนหน้าครับ ไม่เกินวันอังคารเจอกัน
ปล. +1 กันไปตามระเบียบ o13
-------------------------------------------------------
-
ตอนนี้เหมือนน้องต้าร์เป็นแกะตัวน้อยๆ รอโดนหมาป่าโบ๊ทขย้ำยังไงก็ไม่รู้ :z1:
หวานกันแบบเกรียนๆ ไม่รู้สึกเลยว่าทั้งคู่แปลกไป ดีใจนะเนี่ย :impress2:
กดบวกจึกๆ รอวันอังคารนะจ๊ะ :L2:
-
โหะ โหะ โหะ โบ๊ทร้ายว่ะ ต้าร์จะทำอะไรได้ล่ะเนาะแบบนี้ก็ต้องยอมตามคุณโบ๊ทอย่างเดียวแหละ
วิธีการปราบต้าร์ของคุณโบ๊ทมันเสียว....................................................ไส้อ่ะ
-
เหมือนต้าร์จะโดนต้อนให้จนมุม แล้วอีกไม่นานก็คงโดนเขมือบ กึ๋ย...
-
ต้าร์เกรียนไม่ออกไปเลยละสิ เจอวิธีของพี่โบ๊ทเข้าไปแบบนี้ :z1:
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะ :pig4:
-
เจอวิธีปราบเกรียนต้าร์ของคุณโบ๊ทเข้าไปถึงกับซ่าไม่ออกเลยทีเดียว 555555555
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ อยากเห็นต้าร์โดนปราบอีก คริ คริ o13
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
เป็นแฟนกันอย่างเต็มตัวเมื่อไหร่เรื่องยุ่งเยอะแยะแน่เลย55+
-
ตาร์เอ๊ย..
เหมือนลูกไก่ตัวน้อย ๆ ในมือคุณโบ้ท
รอวันคุณโบ้ทปราบเกรียน ^^
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย เค้าสองคนยอมรับว่ารู้สึกเหมือนกันแล้วใช่มั้ย?? รอคอยมานาน น่าร๊ากกกกอ่ะ
แถมคุณโบ๊ทพาต้าร์เข้าบ้านแล้วด้วย.... หุหุ ไวดีจัง รู้ใจตัวเองปุ๊บ พาเข้าบ้านไหว้ป๊าม๊าเลย
แต่ว่า... คุณโบ๊ทเนี่ย ท่าทางหื่นใช่เล่นน๊าาา :m10:
ปั๊บๆจะจับต้าร์จูบ ปั๊บๆก็จับต้าร์กอด จนต้าร์ทำตัวไม่ถูก คาดว่าต้าร์คงกลัวเสียเอกราชอยู่พอสมควร 555
คืนนี้ค้างกะคุณโบ๊ทก็ระวังตัวดีๆน๊าาาาา เปี๊ยกต้าร์เอ้ยย... ทั้งห้องน้ำกระจกใสแจ๋วที่ถึงจะมีม่านไฟฟ้า แต่ต้าร์จะปิดเป็นมั้ย??
ไหนจะท่าทางเจ้าเล่ห์ของคุณโบ๊ทตอนล็อคห้องอีก โอ๊ยยย..มันน่ากลัวไปหมดเลยใช่มั้ยต้าร์
(เห็นใจเปี๊ยกต้าร์น๊าาา แต่เค้าเชียร์คุณโบ๊ทอ่าาาา คึคึ :z1: )
ชอบช่วงโบนัสมากเลยค่ะ :m17: :m1: :m13: คุณโบ๊ทสุดยอด จับทางต้าร์ได้ก็ขู่ใหญ่เลยนะ o13 o13 (ขู่อีกค่ะ เอาอีก)
อดใจรอวันอังคารนะคะ :pig4: ขอบคุณค่ะคุณแจ็ค
-
หนุกๆๆๆ รอได้จ้า เลทนิดเลทหน่อยไม่ว่ากันอยู่แล้วแค่ :fcuk:
... อ่ะล้อเล่งงงงง 555 :กอด1:
-
“ก็... ถ้าเป็นผู้หญิง หรือผู้ชายคนอื่น... ก็คงไม่ทำ” :-[
เชียร์คุณโบ๊ทรุกเยอะๆ เปี๊ยกเขินน่ารักดี :laugh:
ป.ล. ได้รู้จักหอมแบ่งก็วันนี้ :pig4:
-
ชัดเจนขึ้นทุกทีเเล้ว คู่นี้
อร๊างงง เขินน
-
:-[ อร๊ายย หวาน มาก อ่า
-
แหม คุณโบ๊ท พอรู้ใจตัวเองก็ใส่ไม่ยั้งเลยน่ะ
-
That awkward moment when.. ไอ้เปี๊ยกเจอรุก!!! :o8:
-
คุณโบ๊ทตอนนี้กับก่อนหน้านี้อย่างกับคนละคนเลย
ก่อนหน้านี้ยังไม่แน่ใจตัวเองก็ช้าซะจนไม่ทันใจ
แต่พอแน่ใจว่ารู้สึกยังไงก็เล่นเดินหน้าไม่ยั้งเลยนะ
เอะอะจับจูบ แล้วอย่างนี้เปี๊ยกจะรับมือยังไงล่ะเนี่ย
เฮ้อออ ปลื้มคุณโบ๊ทจังเลย :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อวสานรักสามเส้า
เริ่มแล้ว กับรักที่รอมานาน (ของคนอ่าน)
ถอนหายใจได้โล่งปาก เอ้ย ท้องต้าร์สักทีเหอะ :)
-
LOVE HIGH STORY – 38 – From My Hand to Your Heart | จากมือผม ถึงใจคุณ...
กีต้าร์ถือหนังสือการ์ตูนไว้ในมือ พลิกไปพลิกมา กวาดสายตาผ่านๆ ไม่ได้อ่านอะไรจริงจัง... เล่มนี้เขามีแล้ว... ก็มันไม่มีอะไรทำนี่นะ เลยเปิดดูฆ่าเวลาไปอย่างนั้นแหละ...
.
.
“ฮึ้ย! เชี่ย!”
.
.
ร่างเล็กสะดุ้งเล็กๆ แต่อุทานใหญ่มาก... เขาตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีมือเย็นๆ ชื้นๆ มาวางบนไหล่ เมื่อหันไปดูก็เห็นเจ้าของห้องยืนยิ้มตาหยีอยู่ข้างหลัง แต่สิ่งที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือ... ไอ้คุณโบ๊ทมันออกมาจากห้องน้ำเมื่อไร ทำไมเขาถึงไม่ได้ยินเสียง... แล้วมายืนใกล้เขาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด... อันตราย
“อะไร แค่นี้ตกใจสะดุ้ง? ขวัญอ่อนเหรอเอ็ง ห๊ะ?” โบ๊ทเอ่ยถามเชิงล้อเลียน
“ก็จู่ๆ ก็โผล่มา ใครจะไม่ตกใจละ” กีต้าร์ตีหน้ายักษ์กลบเกลื่อน
“ฮ่าๆๆๆ แค่จะมาเรียกเฉยๆ ครับคุณชายน้อย... พอดีน้องเบลโทรมาบอกว่าให้ช่วยพาไปเอาเค้ก ตอนแรกม๊าว่าจะไปเอาเองก่อนเข้าบ้านแต่เจ้าของร้านเขาโทรบอกว่าเขามีธุระด่วน เลยอยากให้ไปเอาก่อน เขาจะปิดร้านไวกว่าปกติ... เลยจะมาถามว่าอยากไปด้วยกันไหม”
“ไม่ไป” ร่างเล็กตอบอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าไม่ต้องคิดอะไรเลย มันเป็นคำถามที่ตอบง่ายม๊ากมาก
“ฮ่ะๆๆ ตอบแบบไม่ต้องคิดก่อนเลยนะเอ็ง... ก็ได้ ตามใจ ไม่ไปก็ไม่ไป...” โบ๊ทกล่าวพลางเดินไปที่ประตูห้อง
“...” ส่วนกีต้าร์เมื่อเห็นว่าโบ๊ทไม่ได้จะลากเขาออกไปด้วย ก็เลยรู้สึกแปลกใจ... หรี่ตามองร่างสูงด้วยความไม่ไว้ใจ
“งั้นเดี๋ยวโบ๊ทพาน้องเบลไปก่อนนะ เอ็งก็รออยู่บนห้องนี่แหละ... แปบเดียวเดี๋ยวก็มา... ไม่ทันได้คิดถึงหรอก” โบ๊ทพูดโดยที่จงใจหันมาพูดประโยคสุดท้ายและส่งสายตาล้อเลียนไปที่ร่างเล็กที่กำลังมองมาทางเขาเช่นกัน พูดจบก็ยิ้มหวานตบท้ายก่อนจะปิดประตูห้อง
กีต้าร์ยืนทวนประโยคที่ได้ฟังมาอยู่ในใจ... รู้สึกเหมือนมีอะไรแปลกปลอมไม่เข้าพวกอยู่ในสิ่งที่ได้ยิน... นึกทวนไปนึกทวนมาก็สะดุดเข้ากับประโยคสุดท้ายเข้าเต็มๆ จนต้องยืนบ่นขมุบขมิบอยู่คนเดียว...
“ท่าจะประสาท ใครจะไปคิดถึงวะ หึ!... ไอ้ลิงภูเขา!”
.
.
...ว่าแต่ ทำไมจู่ๆ หน้าถึงแดงขึ้นมาได้ละต้าร์ หืม?
.
.
ด้วยอารมณ์เขินตัวเองที่เผลอไปหน้าแดงกับคำพูดเพียงไม่กี่คำ กีต้าร์ก็เลยมองซ้ายมองขวาหาอะไรทำแก้เขิน... นี่ถ้าเป็นนางเองในละครก็คงประมาณขยำชายกระโปรงตัวเองพลางทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในละคอ... และแล้วสายตาก็ไปหยุดเข้าที่เตียงขนาด 6 ฟุตที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กับโต๊ะทำงาน... เตียงนั้นอยู่ในสภาพที่ดูดีมีสกุล โดยมีผ้าปูเตียงสีน้ำเงินเข้มปูไวซะตึงเปรี๊ยะ มีหมอนประมาณ 6 ใบวางซ้อนกันไว้อย่างสวยงาม มีผ้าห่มผืนใหญ่สีเข้ากันกับหมอนและผ้าปูเตียงพับพาดไว้... เรียกได้ว่าเป็นเตียงที่เนี๊ยบเสียจนคนเขินเกิดอารมณ์คันไม้คันมือ น่ากระโจนลงไปกลิ้ง กลิ้ง ขยำ ขยำ ปู้ยี่ปู้ยำให้ยับยู่ยี่เสียเหลือเกิน...
ว่าแล้วก็ไม่รอช้า พุ่งทะยานไปที่เตียง กางแขนราวกับนกกระยางสยายปีกที่กำลังจะร่อนลงโฉบปลาในแม่น้ำ... กีต้าร์กระโดดลอยตัวอยู่กลางอากาศ สายตาจับจ้องไปที่กลางเตียงใหญ่ พุ่งทะยานไป... ก่อนที่จะ...
.
“แอ่ก!... อุยยยยยยย”
.
ร่างเล็กร่อนลงบนเตียงตามที่ต้องการได้สำเร็จ แต่ขาเนี่ยสิ ดันไม่พ้นขอบเตียง โดนหน้าแข้งเต็มๆ... อุยยยยยยย... ขนาดขาสั้นๆ ยังไม่พ้นอีกนะเปี๊ยกเอ้ยยยย ฮ่าๆๆ
.
.
.
ทางด้านร่างสูงที่กำลังพาน้องสาวไปรับเค้กที่สั่งทำไว้ เมื่อออกจากบ้านแล้วเขาก็ขับรถคู่ใจลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยในย่านพร้อมพงษ์ มุ่งหน้าไปยังร้านเบเกอรี่สไตล์ญี่ปุ่นบนถนนทองหล่อ... ระหว่างทาง สองพี่น้องก็พูดคุยกันหลายเรื่องตามประสาคนที่นานๆ เจอกันที... และก็ไม่พ้นที่ทั้งสองคนจะหยิบ “นายกีต้าร์” ขึ้นมาเป็นหัวข้อสนทนา ด้วยความที่น้องเบลพอจะได้เห็นต้าร์มาก่อนแล้วในเฟซบุคของพี่ชาย ซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่รูปหลุดๆ ฮาๆ อย่างรูปต้าร์กำลังกินกล้วยหอมอย่างเคลิบเคลิ้ม รูปต้าร์ทำจมูกบาน หรือรูปต้าร์กำลังตีหน้าแบ๊วแต่ชูนิ้วกลางใส่เพื่อนๆ และรูปอื่นๆ อีกเยอะแยะมากมาย ที่ทำให้น้องเบลรู้สึกถูกชะตาในความสดใส(?)ในแบบฉบับของนายกีต้าร์...
“เฮียโบ๊ท เฮียไม่ได้ชวนพี่ต้าร์มาด้วยกันเหรอ” น้องเบลเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย
“ชวนแล้ว แต่มันไม่มา” ร่างสูงกล่าวโดยที่ไม่ได้หันมามองน้องสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เสียดายอะ น่าจะมาด้วยกัน” น้องสาวกล่าวเสียงอ่อย
“ทำไมอะ น้องเบล”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ... น้องเบลแค่อยากรู้จักพี่ต้าร์อะ น่ารักดี น้องเบลชอบ” เบลอมยิ้ม
“ห๊ะ? ชอบเหรอ?” สิ่งที่ได้ยินทำเอาโบ๊ทหันควับมาทำหน้าเหวอมองน้องสาวหน้าใส
“ไม่ใช่ชอบแบบนั้น... น้องเบลว่าพี่เขาน่ารักดีเลยอยากรู้จักอะ... เคยเห็นแต่ในรูปที่เฮียโพสลงเฟซบุค อันนั้นก็ว่าน่ารักแล้วนะ พอเจอตัวจริงก็ยิ่งน่ารักอะ”
“หึ... อย่าได้ไปหลงความน่ารักของไอ้เจ้านั่นมันเลยเชียวนะน้องเบล เห็นหน้าซื่อๆ แบบนั้นอะ เกรียนตัวพ่อเลยนะนั่น”
“เฮียก็ไปว่าเขา... ว่าแต่ ทำไมเฮียถึงชอบอัพโหลดแต่รูปตลกๆ ของพี่ต้าร์ละ พี่เขาไม่มีรูปดีๆ บ้างเลยเหรอ” น้องเบลนึกสงสัยขึ้นมา ว่าแต่ว่า... น้องเบลครับ พี่ว่าน้องสงสัยข้ามขั้นไปไหมอะ... ก่อนที่จะสงสัยว่าทำไมถึงอัพแต่รูปตลกๆ ของพี่กีต้าร์ ทำไมไม่สงสัยก่อนว่าทำไมเฮียของหนูถึงอัพแต่รูปผู้ชายคนนั้นอยู่เพียงคนเดียว ไม่อัพรูปเพื่อนผู้ชายคนอื่นบ้างละ หือ?
“ก็มันเกรียนนิ ไม่มีรูปดีๆ หรอก ไอ้ที่อัพๆ ไปนั่นนะเรียกว่าดีแล้วละ ฮ่าๆๆๆๆ” ร่างสูงตอบก่อนจะหัวเราะร่า
.
.
ถึงแม้ระยะทางจากบ้านไปร้านเบเกอรี่จะไม่ได้ไกลมาก แต่ด้วยความแคบของถนนในซอยบวกกับความคับคั่งของรถราที่สัญจรไปมาในย่านยอดนิยมนี้ ทำให้สองพี่น้องใช้เวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงที่หมาย... พอไปถึงแล้วก็วนหาที่จอดอีกสิบสองนาที... ลงไปเอาเค้กบวกกับยืนคุยกับเจ้าของร้านที่รู้จักกันอีกสิบเจ็ดนาที... และขับรถกลับบ้านอีกสามสิบเก้านาที รวมๆ แล้วก็ใช้เวลาไปราวๆ ชั่วโมงครึ่งได้
“อ้าว กลับมากันแล้วเหรอค่ะ พี่คิดว่าสองพี่น้องจะพากันหนีพี่หอมแบ่งไปเที่ยวแล้วนะเนี่ย” หอมแบ่งกล่าวทักทันทีที่เห็นสองพี่น้องเดินเข้าประตูครัวมาพร้อมกล่องเค้กแสนสวยขนาดกลางและถุงร้านเบเกอรี่ที่ใส่ขนมมา 3-4 ถุง
“จะไปเที่ยวไหนละพี่ ขนาดไปแค่ใกล้ๆ นี้ยังรถติดขนาดนี้ ฮ่าๆ” ร่างสูงกล่าวน้ำเสียงสดใส
“แล้วน้องต้าร์ไม่ได้ไปด้วยเหรอน้องโบ๊ท” พี่เลี้ยงสาวเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นร่างเล็กเดินมาด้วย
“ไม่ได้ไปอะพี่ รออยู่บนห้อง”
“เฮียโบ๊ท เฮียต้องช่วยน้องเบลทำคุ้กกี้นะ”
“ฮ่ะๆ ได้สิ แต่พี่ไม่รับประกันคุณภาพนะ”
“อ๊า ไม่ได้นะ เสียชื่อน้องเบลหมดสิ”
“ก็พี่ทำอาหารทำขนมไม่เป็นนิ ต้องไอ้ต้าร์นุ้น มันทำอาหารเป็น”
“จริงอะเฮีย? งั้นเฮียไปตามพี่ต้าร์ให้มาช่วยน้องเบลทำคุ้กกี้เลย”
“ฮ่ะๆๆๆ ได้ๆ เดี๋ยวไปลากลงมาให้นะ” ว่าแล้วร่างสูงก็เดินออกจากครัวไปพร้อมถุงขนมเบเกอรี่
.
.
ร่างสูงเคาะประตูห้องตัวเองก่อนจะค่อยๆ เปิดออกช้าๆ... จริงๆ แล้วก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะเคาะทำไม หรืออาจเป็นแค่ความเคยชิน...
สัมผัสแรกที่รู้สึกได้ทันทีที่เปิดประตูห้องคือไอเย็นที่เข้ากระทบผิวหน้า ตัดกับอากาศอบอ้าวภายนอกห้อง... หืม ไอ้เปี๊ยกเปิดแอร์?... และเมื่อกวาดสายตาไปรอบห้อง ก็ไปสะดุดเข้ากับร่างเล็กที่นอนแผ่อ้าซ่าอยู่กลางเตียง สีหน้านี่พริ้มเสียเหลือเกิน ท่าทางจะสบายมาก... ก็แหงละสิ เตียงเขาใหญ่ นอนสบาย ผ้าปูเตียงและหมอนก็เป็นของคุณภาพดีมีราคา แถมเปิดแอร์ให้อากาศเย็นสบายขนาดนี้ เป็นใครก็ต้านไม่อยู่
“ฮ่ะๆ ไอ้เกรียนเอ้ยยยยย... จริงๆ เลยนะเอ็ง”
ร่างสูงหัวเราะและส่ายหน้าให้กับท่าทางของร่างเล็กที่ขนาดกำลังหลับก็ยังดูว่าเกรียนในสายตาเขา... น่ารักด้วย... เฮือก!
นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ เขาคงอดไม่ได้ที่จะปรี่เข้าไปลากขาของไอ้เปี๊ยกต้าร์ให้ตกเตียง แล้วจัดการไซด์เฮดล็อคให้สะใจที่บังอาจมาเปิดแอร์แล้วหลับสบายให้เห็นให้หมั่นไส้... ยิ่งกีต้าร์แหกปากโวยวาย ยิ่งดื้อยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งสนุก... แต่วันนี้เขากลับเอาแต่ยืนมองใบหน้าที่หลับพริ้มอย่างมีความสุข ทำเอารอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นบนใบหน้า สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าใส... ริมฝีปากบางคู่นั้นที่เขาเพิ่งจะสัมผัสไปเมื่อเช้า ตอนนั้นเขาไม่ได้รู้สึกขัดเขินอะไรสักเท่าไร แต่ตอนนี้แค่ยืนมองอยู่อย่างนี้ก็ทำเขาใจเต้นรัวเสียแล้ว...
โบ๊ทตัดสินใจปล่อยให้รุ่นน้องคนสนิทนอนต่อไปอย่างนั้น... ไม่คิดจะปลุก ส่วนเขาก็วางถุงขนมไว้ที่ปลายเตียงแล้วเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ร่างเล็ก ก่อนจะไล้นิ้วไปบนแก้มใส... ในใจก็ครุ่นคิดอยู่ว่าจะฉวยโอกาสหอมสักฟอดจะดีไหม... แต่นึกๆ ก็นึกเขินตัวเองขึ้นมาที่ดันมีความคิดอย่างกับพระเอกละครหลังข่าวได้ขนาดนี้... ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกจากห้องไปยังครัวเพื่อช่วยน้องสาวทำคุ้กกี้ ปล่อยให้หลับไปก่อน เดี๋ยวงานวันเกิดของเฮียเบนซ์จะเริ่มแล้วค่อยมาปลุก
.
.
(อ่านต่อที่โพส 976 หน้า 33 ครับ)
-------------------------------------------------
-
55+
น่าสงสารจังเลยอะ
ขาสั้นก็เงี้ยแหละ โดนเลย1ดอก^^
-
ขึ้นไปนอนรอเหรอจ๊ะ ต้าร์
-
หลังจากที่คุณโบ๊ทแน่ใจในความรู้สึก (ซึ่งคนอ่านลุ้นมานานนนน.......)
คุณโบ๊ทก็ตั้งหน้าตั้งตา ทั้งรุก(คืนนี้อาจมีเร้าด้วย?? :z1:) ทั้งหยอดเลยน๊าาา... <<คนอ่านชอบมากอ่ะค่ะ เอาอีกๆๆๆ :m1: :m1:
แล้วหัวใจของต้าร์จะรับมือไหวมั้ยเนี่ย เดี๋ยวหน้าแดง ตัวแดง เลือดจะพอไหลเวียนม๊ายยยยย??? (เลือดหมดตัวไปแล้วมั้ง555+)
ติดหนึบเรื่องนี้มาก กำลังสนุก หุหุ รอ main course และ ของหวานค่าาา
:pig4:ขอบคุณค่ะ คุณแจ็ค
-
เขินคำพูดคุณโบ๊ทอ่ะ อร๊ายยยยยยยยยย
-
ต้าร์ไปลองทดสอบเตียงดูก่อนใช่ป่าว
-
เตียงนุ่มมั้ยต้า ? แข็งเกินไปรึปล่าววว ? 55555 . :z2: :z2:
-
ทดสอบความนุ่ม ความนิ่ม ความเด้ง(?) ของเตียงเหรอน้องต้าร์
เห็นแบบนี้ก็เตรียมพร้อมดีเหมือนกันนะเนี่ย กร๊ากกกกกกกกกกก :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
โบ๊ทพาต้าร์มาเปลี่ยนบรรยากาศ
-
เตียงนุ่มไหมจ๊ะต้าร์
สปริงดีรึเปล่า :z1:
-
อุ๊ยตาย คุณโบ๊ท
รุกหนักขึ้นนะเนี่ย อิอิ
กีตาร์เอ้ย ขนาดเขิลยังเจ็บตัวเล๊ยยย
-
น้ำย่อยกัดกระเพาะหมดแล้ว
-
หิวแล้วค๊า แต่ขอกิน "ของหวาน" เลยได้ไหมค่ะ :impress2:
-
555 ทดสอบความแข็งของเตียงเหรอเปี๊ยก :m20:
ถ้าคุณโบ๊ทอยู่คงล้อให้ต้าร์ได้อายยันลูกบวชอ่ะนะ
ว่าแต่ อย่ามาล่อให้อยาก(รู้)นะ FlapJack :haun5:
เพราะเราเตรียมตัวสำหรับของหวานเรียบร้อยแล้ว
ขอบคุณสำหรับน้ำจิ้ม รอตอนเต็มนะ :กอด1:
-
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
คุณโบ๊ทอยากหอมก็หอมไปเลย จูบยังทำมาแล้ว
แม่ยกลุ้นจนหนืดแล้วเนี่ย
-
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เป็นอะไรค๊าาา ??? คุณแจ็ค ไม่ต้องเครียดค่ะ ไม่ต้องเครียด :กอด1: :กอด1:
คนอ่านรอได้เสมอ... แค่มาส่งคุณโบ๊ทกะต้าร์เพิ่มนิดๆหน่อยๆวันนี้ก็ เยี่ยมสุดๆแล้ว อ่านไปอมยิ้มไป
ต้าร์น่าร๊ากกกกกอ่ะ กล้าหลับอีกต่างหาก เกรียนดีจริงๆ เข้าใจความรู้ัสึกคุณโบ๊ทเลยว่าทำไมอยากหอมแก้มต้าร์นัก
-
อีก 80% ที่เหลือมันจะมีอะไรที่เราคาดหวังไหมนะ :interest:
รอนะคะ :กอด1:
-
เปี๊ยกเอ๊ย..
ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่าร๊ากกกในสายตาคุณโบ้ท
คุณ FlapJack งานยุ่งล่ะสิ
รอได้ค่ะ ^^
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ อิอิ
สู้ๆ นะค่ะพี่แจ็ค :กอด1:
-
เย้ๆๆ ดีใจ คนเขียนมาต่อแว้ววว
ถ้าจะให้ดีมาต่ออีก 80% ไวๆนะคะ
คนอ่านผู้นี้ตั้งตารอไม่ไหวแล้ววว
ลุ้นสองคนนี้ยิ่งกว่าเชียร์ฟุตบอล !! *0*
-
ลงอีกๆ
หนุกๆ
อะไรมันจะน่ารักอยางนี้
-
สนุกมากครับ
กำัลังลุ้นว่า เมื่อไหร่ไอ้สองคนนี้จะลงเอยกันสักที ฮ่าๆ
แต่ก็ยังไ่ว้ใจอะไรไม่ได้ ต้องให้มันบอกรักกันตรงๆ ก่อน ฮาาาาา
รอตอนต่อไปครับผม
-
วันเกิดเฮียเบนซ์หรอ งี้เกรียนเราก็ต้องเมาดิ นี่ลิงภูเขาวางแผนไว้แล้วใช่ม่ะ 5555
-
น้องต้าร์น่ารักเว่อร์ๆ อีกแล้ว อุ้ย เค้ามทดสอบเตียงกันด้วย คริคริ
-
รอได้จ้า คนเขียนสู้ๆนะ :L2:
-
จ้า คนแต่งสู้ๆ รออ่านค่ะ
ตอนนี้คุณโบ๊ทมีแอบหวานด้วยน้าาา
-
จะตกหน้าสองล่ะ ฮึบๆ :z10: :z10:
FlapJack จ๋า คิดถึงนะ ม๊วฟฟฟ
-
LOVE HIGH STORY – 38 – From Hand to Heart | จากมือ สู่ใจ...
(ต่อจากโพสที่ 948 หน้า 32)
.
.
“ต้าร์มันหลับไปแล้วอะน้องเบล” ร่างสูงเอ่ยเมื่อเขาเดินมาถึงห้องครัว
“อ้าว” เบลอุทานเสียงแผ่ว ดูสีหน้าเสียดายอยู่ไม่น้อย แต่แค่สักพักก็ก้มลงไปง่วนกับอุปกรณ์และส่วนผสมที่กำลังช่วยกันกับพี่หอมแบ่งจัดเตรียมเพื่อทำคุ้กกี้
“ดูทำหน้าเข้า มีเฮียอยู่ทั้งคน... แค่เฮียคนเดียวก็เหมือนมี Superman แล้วนะ” โบ๊ทกล่าวพลางเดินไปยืนเบียดน้องสาวเป็นเชิงหยอก
“ฮ่ะๆ ได้เลยค่ะเฮียซุปฯ... งั้นก็นี่ เอาแป้งไปตีให้หน่อยค่ะ เอาแค่เนื้อหยาบๆ พอนะเฮีย” น้องเบลเงยหน้าขึ้นมากล่าวพร้อมรอยยิ้มสดใสก่อนจะส่งชามแก้วขนาดใหญ่ที่มีแป้งและส่วนผสมไว้แล้วให้พี่ชาย
“ได้เลย ของง่ายๆ เฮียตวัดแค่นิ้วก็ตีแป้งได้แล้ว”
“Superman อะไรขี้โม้ได้ขนาดนี้เนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่ะๆๆ พี่น้องคู่นี้นี่นะ น่ารักกันจริงๆ... ว่าแต่ น้องโบ๊ท อย่าตีแป้งแรงนะค่ะ” พี่หอมแบ่งที่ยืนเตรียมส่วนผสมและเครื่องปรุงสำหรับทำอาหารเย็นมื้อใหญ่วันนี้อยู่นั้น เอ่ยปากแซวหลังจากยืนฟังสองพี่น้องคุยกันอย่างสนิทสนมก
“ถ้าตีแรงแป้งมันจะละเอียดเกินเหรอพี่” โบ๊ทสงสัย
“เปล่าหรอกค่ะ พี่กลัวชามมันจะแตกนะ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“แหม มุขใหม่เลยนะพี่หอมแบ่ง ฮ่ะๆๆๆ” และแล้วทั้งสามคนก็ใช้เวลาร่วมกันอยู่ในครัวกันอย่างสนุกสนานเฮฮา โดยเฉพาะน้องเบลที่ดูสดใสร่าเริงเป็นพิเศษ เพราะว่ามีพี่ชายที่ไม่ค่อยได้เจอกันมาอยู่ช่วยทำคุ้กกี้...
.
.
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงนิดๆ สองพี่น้องก็ช่วยกันทำคุ้กกี้เสร็จ ถึงโบ๊ทจะเก้ๆ กังๆ กับการหยิบจับนู่นนี่นั่นไปนิด แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นลูกมือให้น้องเบลได้ละนะ... อืม แต่จริงๆ แล้วถ้าโบ๊ทไม่มาช่วยเนี่ย น้องเบลคงทำเสร็จใน 40 นาทีแล้วละ ฮ่าๆๆๆ...
น้องเบลเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากป๊าที่โทรมาบอกว่ากำลังกลับมาจากบ้านอากงได้สักพัก เฮียเบนซ์ก็โทรมาบอกว่ากำลังกลับบ้านเช่นกัน เมื่อดูเวลาแล้วก็เลยตั้งไว้ว่าให้มื้ออาหารพิเศษนี้เลื่อนจากหกโมงเย็นไปเป็นทุ่มตรงก็แล้วกัน เผื่อเวลาให้ทุกคนได้อาบน้ำแต่งตัวกันสักนิด... พี่หอมแบ่งกับป้าศรีที่เป็นแม่บ้านอีกคนเลยได้เวลาเพิ่มอีกนิด ไม่ต้องรีบร้อนทำอาหาร ทำไปคุยไป... ชิล
น้องเบลกับเฮียโบ๊ทเดินออกไปนั่งคุยกันในสวนนอกบ้านที่ปลุกและจัดเอาไว้อย่างร่มรื่นสวยงาม มีดอกไม้หลากสีปลุกสลับกันอย่างลงตัว เสียงน้ำไหลจากน้ำตกจำลองเล็กๆ ช่วยให้บรรยากาศมีความใกล้เคียงธรรมชาติมากขึ้น... โบ๊ทและเบลพูดคุยกันตามประสาพี่น้องอยู่สักพักใหญ่จนโบ๊ทเงยหน้าขึ้นไปเห็นหน้าต่างห้องตัวเอง จึงนึกขึ้นได้ว่าเดี๋ยวต้องไปปลุกกีต้าร์ให้เตรียมตัว เพราะว่าอีกแค่ 2 ชั่วโมงก็จะได้เวลาอาหารมื้อพิเศษฉลองวันเกิดเฮียเบนซ์แล้ว... ตัวเขาเองก็คงต้องล้างตัวสักหน่อย เพราะอากาศมันอบอ้าวเสียเหลือเกิน พาลให้รู้สึกเหนอะหนะอยู่พอตัว... ว่าแล้วก็ขอปลีกตัวจากน้องสาวกลับขึ้นห้องไป...
.
.
เมื่อร่างสูงกลับไปบนห้องนอนของตัวเอง เขาก็เห็นร่างเล็กยังคงนอนแผ่อ้าซ่าอยู่ท่าเดิม... หลับสนิท... ท่าทางดูมีความสุขกับการนอนอยู่ไม่น้อย ใบหน้าตอนหลับดูผ่อนคลาย คล้ายๆ กับอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา... ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปเก็บไว้สักหน่อย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาก็มีภาพของต้าร์ตอนหลับอยู่ไม่น้อยแล้ว แต่พอเห็นแบบนี้ทีไรก็อดหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายภาพเก็บไว้ไม่ได้ทุกทีสินะ...
ความคิดที่จะขโมยหอมวกกลับเข้ามาในหัวร่างสูงอีกครั้ง... เขาจ้องดูแก้มใสด้วยใจที่ลังเล... ถ้าแอบหอมแก้มมันตอนนี้แล้วมันตื่นขึ้นมาพอดีแบบในละครหลังข่าวละ? มันคงจะโวยวายบ้านแตกแน่ๆ... คิดๆ แล้วก็เผลออมยิ้มให้กับท่าทางขี้โวยวายของร่างเล็ก... อืมมมม แต่จะว่าไป หลับสนิทขนาดนี้คงไม่รู้สึกตัวหรอกมั้ง นิดๆ หน่อยๆ คงไม่เป็นไร... ว่าแล้วก็โน้มหน้าลงไปกดจมูกลงบนแก้มนิ่ม ขโมยหอมฟอดใหญ่
.
“อือ”
.
ร่างเล็กส่งเสียงพลางยกแขนขึ้นมาปัดแก้ม... โบ๊ทผละตัวออกมาตั้งหลัก แต่เมื่อเห็นว่าร่างเล็กยังคงหลับตานอนนิ่งก็เลยโล่งใจ... ร่างสูงตัดสินใจว่าจะยังไม่ปลุกต้าร์ ปล่อยให้นอนต่ออีกหน่อย ส่วนเขาก็จะล้างตัวล้างหน้าก่อน เสร็จแล้วค่อยมาปลุก... ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่เสื้อผ้าที่เป็น walk-in closet หน้าห้องน้ำ ถอดเสื้อและกางเกงแล้วหย่อนลงตะกร้าก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ด้วยความเคยชิน ร่างสูงกดสวิทช์เปิดม่านห้องน้ำ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ามีร่างเล็กอยู่ในห้องด้วย จึงหยุด... แหม เขาก็ไม่ใช่คนหน้าด้านขนาดจะมายืนอาบน้ำโทงๆ ให้คนอื่นดูได้หรอกนะ... ถึงแม้ว่าจะไม่มีอะไรที่ต้าร์ไม่เคยเห็นก็เหอะ... ว่าแล้วก็ปล่อยให้ม่านปิดไว้แบบนั้นแหละดีแล้ว...
.
.
ผ่านไปเพียงสักพัก ร่างเล็กก็รู้สึกตัว แต่อากาศเย็นๆ แบบนี้ เตียงก็นอนสบายขนาดนี้ เจ้าเปี๊ยกก็เลยนอนหลับตาอยู่อย่างนั้น... พลิกตัวไปซ้ายที ขวาที ไม่ว่าจะมุมไหนก็สบาย... สบายจริงๆ...
“เอ้า กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่นั่นอะ มาอาบน้ำได้แล้ว” ร่างสูงเดินออกมาเจอร่างเล็กนอนกลิ้งอยู่บนเตียงจึงอดออกปากแซวไม่ได้
“ห๊ะ?” ร่างเล็กเท้าแขนยกตัวขึ้นมามอง... นี่เขาเพลินกับการนอนมากไปจนไม่รู้สึกเลยว่ามีคนอยู่ในห้องน้ำรึไง
“ยังจะมา ห๊ะ อีก... ข้าวเย็นเริ่มทุ่มนึง นี่จะหกโมงแล้ว เร็วๆ รีบมาอาบน้ำจะได้ไปช่วยกันข้างล่าง” ร่างสูงพูดพลางใช้ผ้าเช็ดตัวผื่นเล็กเช็ดผม
“ไม่อาบไม่ได้เหรอ...” ถามหน้าตายเลยนะเอ็ง
“เฮ้ออออ ไอ้ซกมกเอ้ย... มาเลย ให้ไว ล้างตัวก็ยังดี... แล้วดูสภาพหัวตัวเองก่อนใหม่ แบนขนาดนั้น จะลงไปกินข้าวแบบนี้เหรอ หือ???”
“ก็ได้ๆ” ร่างเล็กเอ่ยเสียงอ่อย เดินหน้าเซ็งมาหาร่างสูงเข้าของห้องแล้วแบมือออกเหมือนขออะไรสักอย่าง
“อะไร” โบ๊ทงง
“ผ้าเช็ดตัว”
“อ้อ เดี๋ยวหยิบให้”
กีต้าร์รับผ้าเช็ดตัวมาจากรุ่นพี่ร่างสูง แล้วก็เดินอืดอาดเข้าห้องน้ำไป... โบ๊ทยืนมองอยู่ตรงนั้นก็ได้แต่ยิ้มพร้อมส่ายหน้าให้กับท่าทางของไอ้เจ้าเปี๊ยก... และเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากที่กีต้าร์ปิดประตูห้องน้ำไป เขาก็เปิดประตูแล้วโผล่หน้าออกมา... สีหน้าดูงงๆ นะนั่น
“คุณโบ๊ท ประตูมันล็อคยังไงอะ”
“อ้อ มันล็อคไม่ได้หรอก มันไม่มีล็อค”
“เฮือก!... แล้วให้ทำไงอะ” ได้ยินเข้าไปแบบนั้น หน้าเสียเลยนะเปี๊ยก
“ก็ไม่ทำไง อาบๆ ไปเหอะ” ร่างสูงพูดราวกับมันเป็นเรื่องปกติที่ประตูห้องน้ำไม่มีล็อค
“นี่บ้าปะเนี่ย... ห้องน้ำก็ดันทำเป็นกระจกใส แล้วก็ต้องหาม่านมาปิด... ส่วนประตูก็ดันไม่มีล็อคอีกอะ!” ร่างเล็กโวยวาย
“เอ้า ก็นี่มันห้องโบ๊ทอะ ปกตินอนคนเดียว อยู่คนเดียว ไม่ได้มีใครมาดูสักหน่อยนิ” เออ ก็ถูกของเขานะเปี๊ยก
“...โรคจิตวะ” กล่าวด้วยสีหน้าตุ่นๆ แล้วก็ปิดประตู แต่ก็ยังไม่วายเปิดออกมาอีกรอบเพื่อจะบอกร่างสูงว่า
.
“ห้ามเปิดเข้ามานะ!”
.
ไอ้ท่าทางและความคิดแบบนี้เนี่ย ทำเอาโบ๊ทยิ้มออกและหัวเราะอยู่คนเดียวอยู่หน้าห้องน้ำนั่นแหละ... ตอนแรกไม่ได้คิดเลยสักนิดว่าจะแกล้งเปิดประตูตอนไอ้แสบกำลังอาบน้ำ แต่พอมาพูดแบบนี้แล้วมันก็นึกหมั่นไส้ขึ้นมาซะงั้น คันไม้คันมือขึ้นมาเชียว หึหึหึ... ว่าแล้วก็...
.
~แอ๊ด~
.
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อย่านะเว้ย!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เสียงโวยวายของไอ้เปี๊ยกทำเอาโบ๊ทหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะปิดประตูดังเดิมแล้วเดินไปแต่งตัวอย่างอารมณ์ดี... นี่ขนาดแค่แง้มๆ ประตูมันยังร้องเสียงหลงขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ
.
.
ร่างเล็กอาบน้ำด้วยความระแวงอยู่ตลอดเวลา กลายเป็นว่ามีเสียงอะไรกุกกักเล็กๆ น้อยๆ เป็นไม่ได้ ต้องหันควับไปมองทันที เรียกได้ว่าระแวดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา... ดู๊ดู ตาโบ๊ทเอ้ย แกล้งน้องซะอาบน้ำไม่เป็นสุขเลยทีเดียวนะเรา
.
.
กีต้าร์เดินออกมาจากห้องน้ำก็มองซ้ายมองขวา แต่ก็ไม่เห็นร่างสูงอยู่ในห้องแล้ว... โล่งอกไปที... ว่าแล้วก็รีบแต่งตัว เป่าผม เซทผม แล้วก็เดินออกจากห้องไปข้างล่าง...
.
.
พอลงมาก็เจอน้องเบลพอดี เลยโดนน้องเบลลากให้ไปนั่งร่วมลงสนทนาของสามพี่น้องในห้องนั่งเล่น... เฮียเบนซ์กลับมาถึงบ้านแล้ว ท่าทางจะเพิ่งกลับมาถึงได้สักพัก เพราะยังอยู่ในชุดทำงานอยู่เลย... อืมมมม หน้าตาทั้งสามคนคล้ายกันมาก พะยี่ห้อพี่น้องไว้อย่างชัดเจน เมื่อพิจารณาดีๆ ก็จะเห็นว่าไอ้คุณโบ๊ทเนี่ย เป็นส่วนผสมของเฮียเบนซ์กับน้องเบล นั่นคือมีจมูกและตาคมคล้ายกับเฮียเบนซ์ แต่รูปหน้าและปากได้รูปคล้ายน้องเบล
สามพี่น้องนั่งคุยกันอย่างออกรส ท่าทางสนิทสนมอบอุ่นกันดี คงรักกันไม่น้อยเลยนะสามพี่น้องบ้านนี้... นึกๆ แล้วก็อิจฉาเล็กๆ ที่โบ๊ทมีพี่น้อง แต่เขาเป็นลูกคนเดียว จึงไม่เคยได้สัมผัสว่าความรักความผูกพันธ์ระหว่างพี่น้องมันเป็นอย่างไร... ว่าแล้วก็เลยได้แต่นั่งเงียบๆ ฟังพี่น้องเขาคุยกันไป... โบ๊ทเห็นต้าร์เงียบๆ ก็เลยส่งสายตาไปเป็นเชิงถามว่า “โอเครึเปล่า” แต่ร่างเล็กก็ยักคิ้วกวนประสาทกลับไปแทนคำตอบ... ซะงั้น... เฮ้อออ คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง
.
.
เมื่อเวลาเลยทุ่มตรงไปสักสิบนาที พี่หอมแบ่งก็เดินเข้ามาเชิญทุกคนไปที่โต๊ะอาหาร พอไปถึงก็เห็นพ่อแม่ของคุณโบ๊ทนั่งรอกันอยู่แล้ว... กีต้าร์ยกมือไหว้ตามประสาผู้น้อย ซึ่งก็ได้รับความเอ็นดูจากพ่อแม่ของโบ๊ทกลับมา ทำเอาใจชื่นและหายเกร็งได้ไม่น้อย...
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างเรียบง่าย แต่ก็สดใส อบอุ่น ทุกคนดูมีความสุข โดยเฉพาะเฮียเบนซ์เจ้าของวันเกิด... ตอนแรกเขาก็สงสัยอยู่เหมือนกันนะว่าทำไมเฮียเบนซ์ถึงกลับบ้านมาฉลองวันเกิดกับครอบครัวแทนที่จะออกไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆ เพราะมันน่าจะสนุกกว่ามันส์กว่าเป็นไหนๆ แต่บรรยากาศที่เขารู้สึกได้ในวันนี้ก็ช่วยตอบให้เขาเข้าใจแล้วว่า การฉลองวันเกิดกับครอบครัวก็สนุกได้ แถมยังได้ความรู้สึกพิเศษที่เกิดจากความอบอุ่นขอบครอบครัวอีกด้วย
คงเป็นเรื่องปกติที่พ่อแม่ส่วนใหญ่มักจะหยิบยกเรื่อง “แต่งงาน” ขึ้นมาถามลูกๆ ของตัวเอง และวันนี้พี่เบนซ์ก็ไม่พ้นที่จะโดนพ่อแม่ถามกึ่งแซวว่าเมื่อไรจะพาแฟนมาโชว์ตัว แถมโบ๊ทกับน้องเบลก็สมทบ ช่วยกันกดดันพี่ชายคนโตที่พยายามจะตอบเลี่ยงๆ... และประเด็นมันก็พลิกเอาตอนที่...
.
“ไม่ต้องมาถามเฮียหรอกโบ๊ท แกนะแหละ เมื่อไรจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที หือ?”
.
ประโยคกึ่งคำถามของเฮียเบนซ์ที่พุ่งเป้าไปที่โบ๊ททำเอากีต้าร์ที่กำลังจะตักกุ้งเข้าปากถึงกับชะงัก...
ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่รู้จักกันมา ความรู้สึกดีๆ และความผูกพันธ์ระหว่างเขากับรุ่นพี่ร่างสูงมันกลายเป็นความคุ้นเคยที่ฝังอยู่ในความคิด ความรู้สึก นิสัย และชีวิตประจำวัน จนมองข้ามคำถามเรื่องการแต่งงานไป... และวันนี้คำพูดของเฮียเบนซ์ก็ช่วยเตือนให้กีต้าร์นึกขึ้นได้ว่าตามค่านิยมในสังคมแล้ว ยังไงสักวันหนึ่ง เขาทั้งสองคนต่างก็ต้องแต่งงานสร้างครอบครัว... ถึงเขาจะไม่ได้รู้สึกว่ามันจำเป็นขนาดนั้น แต่กับโบ๊ทแล้ว เขาไม่รู้ว่าโบ๊ทคิดยังไง... และเขาเองก็ไม่เคยได้ถาม ไม่เคยได้ยกมาเป็นหัวข้อสนทนาถามไถ่กันเลยสักครั้ง...
“โหหหห เฮีย โบ้ยกันแบบนี้เลยนะ... เฮ้ย ต้าร์ ช่วยหน่อยดิ โดนรุมแล้วเนี่ย” โบ๊ทกล่าวพลางถือโอกาสบีบไหล่รุ่นน้องร่างเล็ก... เขาสังเกตได้ถึงท่าทีของคนข้างๆ ที่ชะงักไปกับคำพูดของเฮียเบนซ์ จึงพยายามจะบอกผ่านแรงบีบที่ไหล่ไปว่า “ไม่เป็นไรนะ” พร้อมส่งสายตาที่มุ่งมั่นไปให้แทนคำยืนยัน
ต้าร์หันมามองหน้าของโบ๊ทด้วยแววตาที่คล้ายๆ กับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง ก่อนจะหันไปฉีกยิ้มแล้วกล่าวด้วยเสียงสดใสว่า...
“คุณโบ๊ทเขาคงยังไม่มีใครให้พามาโชว์ตัวง่ายๆ หรอกครับ เขาเลือกเยอะ วันๆ คุยโทรศัพท์กับสาวไม่ซ้ำคนเลยครับ ฮ่าๆๆ”
คำพูดของร่างเล็กทำเอาโบ๊ทยิ่งตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายกว่าเดิม โดนครอบครัวซักไซ้ไล่ต้อนซะเกือบแย่... และถึงแม้ต้าร์จะหัวเราะอย่างสดใส แต่โบ๊ทก็รู้สึกได้ว่ามันมีอะไรอยู่ในแววตาคู่นั้น...
.
.
ในบรรยากาศแห่งความสุข เวลามักจะผ่านไปไวเสมอ... เกือบสามชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว... เมื่ออาหารคาวหลากเมนูหมดเรียบทุกจาน ก็ได้เวลาของของหวาน รวมถึงเค้กวันเกิดที่ปักเทียนไว้ให้เจ้าของวันเกิดเป่าขอพร... เพลง Happy Birthday to You ดังขึ้นโดยมีเสียงปรบมือเป็นจังหวะและลงท้ายด้วยคำอวยพรจากพ่อแม่ ต่อด้วยน้องๆ ที่ถึงคิวขอพรให้พี่ชายมีความสุขและมีสุขภาพแข็งแรง...
อย่าได้คิดว่าการจัดปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆ ในบ้านพร้อมหน้าทั้งครอบครัวจะไม่มีแอลกอฮอล์เข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะว่า “ม๊า” ของโบ๊ทเนี่ย เป็นบาริสตาร์ขั้นเทพที่ชอบค๊อกเทลเป็นชีวิตจิตใจ แล้วก็ไม่หวงด้วยนะ หากลูกๆ จะดื่ม... อะ แต่กับน้องเบลก็จะจำกัดอยู่ที่หนึ่งแก้วเท่านั้น
.
.
เมื่อนาฬิกาตีบอกเวลาห้าทุ่มก็ได้เวลาแยกย้าย... ป๊าม๊าก็ขึ้นไปพักผ่อน... เฮียเบนซ์ก็มีนัดออกไปฉลองกับเพื่อนที่ผับในย่านเอกมัย... น้องเบลก็มึนๆ กรึ่มๆ จนต้องขอขึ้นห้องไปก่อน... ส่วนโบ๊ทกับต้าร์นะเหรอ...
“ไปเดินเล่นกันไหม” โบ๊ทเอ่ยถามรุ่นน้องร่างเล็ก ที่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างๆ...
“ดึกป่านนี้แล้วจะไปเดินไหนได้ละ”
“จะพาไปมุมโปรดของโบ๊ทเลยนะ สนไหม” ร่างสูงกล่าวเสียงอบอุ่น
“... ก็ได้”
โบ๊ทเดินนำร่างเล็กออกนอกบ้านอ้อมไปด้านหลัง ก่อนจะไปหยุดที่ต้นหูกวางสูงใหญ่หลังบ้าน ตรงนั้นมีพุ่มไม้และดอกไม้ปลุกไว้เป็นแนว แต่ถ้าหากไม่สังเกตก็จะไม่เห็นว่ามีช่องเล็กๆ ที่เหมือนมีคนแหวกไว้เป็นทางเข้าออก... ร่างเล็กเดินตามร่างสูงเข้าไปในช่องนั้น ทะลุพุ่มไม้เข้าไป...
เมื่อเข้าไปหลังพุ่มไม้ ต้าร์ก็เห็นว่ามีพื้นที่เปล่าเล็กๆ อยู่ตรงนั้น... ร่างสูงนั่งลงบนรากไม้ที่โผล่พ้นดินขึ้นมาก่อนจะดึงให้ต้าร์ลงไปนั่งข้างๆ
“นี่เป็นฐานลับของโบ๊ท” ร่างสูงเอ่ยพลางกวาดตามองไปรอบๆ
“...”
“เมื่อก่อนมันดูใหญ่กว่านี้มาก สงสัยเมื่อก่อนยังเด็ก ตัวเล็ก ก็เลยรู้สึกว่าตรงนี้มันใหญ่”
“...”
“เคยคิดด้วยนะ ว่าอยากสร้างบ้านตรงนี้ ฮ่าๆๆๆ”
“เพี้ยนวะ”
“นั่นมันสมัยเด็ก... วุ้ย เอ็งนี่มันเกรียนจริงๆ เลยนะ กำลังมาดีๆ ทำหมดมู้ดเลย”
“ก็จริงอะ ที่แค่นี้จะสร้างบ้านได้ไงละ... ว่าแต่ ทำไมถึงเข้ามาในนี้อะ”
“ก็... ตอนเด็กๆ ดูการ์ตูนแล้วมันมีแบบเดินทะลุป่าแล้วหลายเป็นอีกโลกนึง อะไรแบบนั้น... ไอ้เราก็เลยอยากลองบ้าง แต่สวนหน้าบ้านป๊าหวงมาก ตรงนี้มันเป็นสวนเก่าไง ป๊าเขาไปเห่อส่วนหน้าบ้าน ตรงนี้เลยมาเล่นได้... พอลองวิ่งทะลุเข้ามาก็เลยมาเจอว่าตรงนี้มันไม่ได้ปลูกอะไร เป็นพื้นดินเปล่าๆ... หลังจากนั้นก็เลยชอบเข้ามาในนี้เวลาอยากอยู่คนเดียว”
“อยากอยู่คนเดียว?”
“ก็แบบ... เวลาทะเลาะกับเฮียเบนซ์ไง”
“อ้อ... นึกว่าติสตัวพ่อตั้งแต่เด็ก ฮ่าๆๆๆ”
“ขำ... ขำดีนัก... นี่แหนะ” ว่าแล้วก็โบกกบาลร่างเล็กไปหนึ่งโบก
“แล้วพาผมมาทำไมละ นี่มันฐานลับไม่ใช่เหรอ”
“ก็... ไม่มีเหตุผล แค่อยากพาเอ็งมา... ก็แค่นั้น” ร่างสูงล่าวเสียงทุ้มนุ่มหู
“คุณโบ๊ท...”
“หืม?”
“คุณโบ๊ทคิดว่าจะแต่งงานเมื่อไรเหรอ” แหม่ๆ ไอ้เปี๊ยกนี่ก็ฉลาดใช่ย่อย อยากรู้ว่าเขาคิดยังไงกับคำถามที่โดนเฮียเบนซ์โบ้ยมาให้ แต่ไม่ถามตรงๆ
“อืมมมมม... ไม่รู้สิ... ก็... ถ้าเจอคนที่ใช่สำหรับเรา และเราก็เป็นคนที่ใช่สำหรับเขา... ก็คงแต่ง”
“...อืม”
“แล้วเอ็งละ อยากแต่งงานปะเนี่ย” โบ๊ทก็ยอมรับแหละ ว่าจริงๆ แล้วเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าต้าร์มันคิดยังไง
“...ไม่รู้ดิ”
“...”
“...”
“ต้าร์...” โบ๊ทเรียกคนข้างกายพลางยกแขนไปพาดกอดคอแล้วโน้มเข้ามาใกล้ๆ
“หืม?”
“จริงๆ แล้ว... โบ๊ท... ก็ไม่ได้คิดไว้หรอกนะ ไอ้เรื่องแต่งงานอะไรเนี่ย... ไม่ได้อยู่ในหัวเลยด้วยซ้ำ...”
“...”
“ก็อย่างที่เคยบอกไปอะนะ ว่าโบ๊ทชอบสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้... อยู่กันแบบนี้... ก็ดีอยู่แล้ว”
“... แบบนี้อะเหรอ” ร่างเล็กกล่าวเสียงแผ่ว
“อืม... แบบนี้แหละ”
“โห นี่ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงเคลิ้มไปแล้วละ ฮ่ะๆๆๆ” เอาอีกละ ตัดอารมณ์ซะงั้น ไอ้เกรียนเอ้ย!
“...เขินเหรอ”
“ป่าวสักหน่อย ไม่เห็นมีอะไรต้องเขินเลยนิ” ไม่เขินหรอก แค่หน้าขึ้นสี... แค่นั้นเอง
“หึ... เอ็งนี่นะ”
“กีต้าร์ซะอย่าง ฮ่ะๆๆๆ”
“...”
สิ้นเสียงหัวเราะ ความเงียบก็เข้าปกคลุมพื้นที่ระหว่างชายหนุ่มทั้งสอง... ต่างคนต่างไม่พูดอะไร... เมื่อต้าร์เงยหน้าจากไหล่ขึ้นมามองหน้าร่างสูงก้เห็นว่าร่างสูงกำลังมองเขาอยู่ก่อนแล้ว... สายตาประสานกัน... จนสุดท้ายต่างคนก็ต่างเขินจนต้องหลบตากัน
“เรา... กลับเข้าไปในบ้านกันไหม... ง่วงแล้วอะ”
“อืม ได้” ร่างสูงกล่าวรับก่อนจะละแขนออกจากไหล่ร่างเล็กเพื่อปล่อยให้ร่างเล็กลุกขึ้นยืน
แต่ก่อนที่กีต้าร์จะได้ยืนเต็มความสูง(?) ข้อมือเล็กก็ถูกฉุดให้ย่อตัวลงมาหาหนุ่มรุ่นพี่ที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม... ร่างเล็กไม่ทันได้ตั้งตัว เลยเสียศูนย์พลาดท่าให้ร่างสูงคว้าหมับเข้าที่ไหล่แล้วจู่โจมอย่างรวดเร็ว...
.
จุ๊บ
.
ร่างสูงจูบเข้าที่แก้มใสเพื่อให้ต้าร์ที่กำลังตกใจหยุดชะงัก ซึ่งก็ได้ผลเป็นอย่างดี... ในอารมณ์ที่ยังคงตกใจกับสัมผัสที่แก้ม ทำให้ต้าร์เผลอเปิดช่องให้ร่างสูงรุกรานอย่างง่ายดาย...
ริมฝีปากของร่างสูงค่อยๆ ไล้จูบอย่างละไม ก่อนจะค่อยๆ ใช้ปลายลิ้นไล้โลมไปบนริมฝีปากบาง... เมื่อร่างเล็กไม่มีอาการต่อต้าน เขาจึงประกบจูบอย่างอ่อนโยน... เนิ่นนาน...
ร่างเล็กเพิ่มแรงบีบบนไหล่ร่างสูง เป็นสัญญาณบอกว่าเขากำลังสูญเสียจังหวะหายใจ... โบ๊ทจึงค่อยๆ ถอนปากออกช้าๆ ก่อนจะจูบย้ำๆ ไปบนริมฝีปากบางคู่นั้นซ้ำๆ อีกสองสามที จึงผละตัวออก... เมื่อเห็นร่างเล็กเขินหน้าแดง เขาก็อดยิ้มกว้างไม่ได้... อยู่แบบนี้มันมีความสุขจริงๆ
“... ง่วงแล้วใช่ไหม” ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงนุ่มหู
“...อือ” ร่างเล็กตอบแต่ไม่ยักกะกล้าสบตา
“งั้นก็... ไป ขึ้นห้องกันดีกว่า” ว่าแล้วโบ๊ทก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือไปหาต้าร์...
“...” กีต้าร์นั่งอยู่อย่างนั้น มองมือเรียวด้วยสายตาที่ไม่แน่ใจ จนร่างสูงต้องออกปาก
“ขอมือหน่อย”
ถึงแม้ว่าร่างเล็กจะตีหน้าขุ่น แต่นั่นก็เป็นแค่การกลบเกลื่อนความเขินเท่านั้นแหละ... โบ๊ทรู้ดี... แล้วอีกอย่างนะ หากมันโกรธหรือไม่พอใจจริงๆ ก็คงไม่ยอมให้โบ๊ทจับมือเดินกลับเข้าบ้านแบบนี้หรอก...
.
.
ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาทั้งสองคนจะยังไม่สามารถพูดออกมาได้เต็มปากเต็มคำถึงสถานะของเขาทั้งสองในวันนี้ หรือในอนาคต แต่พวกเขาก็รับรู้ได้จากความรู้สึกที่ส่งผ่านมือของอีกฝ่าย... มันชัดเจนจนเหมือนเป็นสิ่งยืนยันได้ว่า พวกเขาทั้งสองมีความสุขและพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ และไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร...
.
.
ย้อนกลับไปที่ฐานลับหลังพุ่มไม้ บนพื้นตรงที่ต้าร์นั่ง มีรอยขีดที่กีต้าร์ใช้กิ่งไม้เล็กๆ เขี่ยพื้นแก้เขิน เขี่ยไปเขี่ยมาก็ดูคล้ายๆ กับคำว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
----------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในห้องครัว ขณะที่โบ๊ทกำลังช่วยน้องเบลทำคุ้กกี้อยู่นั้น จู่ๆ พี่หอมแบ่งก็...
หอมแบ่ง: น้องเบล พี่ว่าน้องต้าร์เพื่อนเฮียโบ๊ทน่ารักดีนะ
เบล: ใช่ค่ะ (//หันไปพยักหน้างุดๆ พร้อมฉีกยิ้มกว้าง) เบลก็ว่าพี่ต้าร์น่ารักอะ ก่อนหน้านี้เคยเห็นแต่ในรูป พอวันนี้ได้เจอตัวจริง น่ารักกว่าในรูปอีกอะพี่หอมแบ่ง
โบ๊ท: (//แอบฟัง แต่ทำเป็นไม่ค่อยสนใจ)
หอมแบ่ง: น้องเบลเคยเห็นน้องต้าร์มาก่อนเหรอ
เบล: ในเฟซบุคของเฮียโบ๊ทนะ มีรูปเต็มเลย หนูชอบแอบไปดู ฮิฮิ
โบ๊ท: (//แอบเหล่)
หอมแบ่ง: รูปในคอมพิวเตอร์นะเหรอน้องเบล
เบล: อืมมมมม (//ยืนนึกว่าจะอธิบายคำว่าอินเตอร์เนทให้พี่หอมแบ่งเข้าใจยังไงดี)... คล้ายๆ แบบนั้นแหละค่ะ
โบ๊ท: โอ้ยยย อย่าได้ไปหลงมองว่ามันน่ารักเลยเชียวนะพี่หอมแบ่ง น้องเบล...
หอมแบ่ง: อ้าว ทำไมละค่ะ น้องโบ๊ท
โบ๊ท: มันนะ หน้าซื่อๆ แบบนั้นนะ เกรียนมากๆ เลยนะ จะบอกให้... ถ้าได้รู้จักมันจริงๆ แล้วจะไม่ชมมันแบบนี้หรอก
หอมแบ่ง: เหรอค่ะ... งั้นน้องโบ๊ทก็ชวนน้องต้าร์มาเที่ยวบ้านบ่อยๆ สิค่ะ พี่จะได้รู้จัก
เบล: ใช่ค่ะ พาพี่ต้าร์มาเล่นบ่อยๆ นะ น้องเบลชอบ ฮิฮิ
โบ๊ท: เอ้า พูดกันขนาดนี้ ให้พามันย้ายเข้ามาอยู่บ้านนี้ซะเลยดีไหม หืม? (//ทำหน้าทีเล่นทีจริง)
หอม: แหม น้องโบ๊ทก็... พูดอย่างกับจะพาสะใภ้เข้าบ้านเลยนะค่ะ ฮ่ะๆๆๆ
โบ๊ท: เฮือก! (//แอบเขินจนต้องแกล้งเดินไปหยิบของในตู้เย็นทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะหยิบอะไร)
----------------------------------------------------------------------
-
FlapJack's Corner:
พื้นที่ส่วนตัวของผมโดนเตะกระเด็นออกมานอกบทอีกแล้ว :sad4:
ก่อนอื่นก็ต้องขอโทษและขอบคุณคนอ่านทุกคนที่รอกันนะครับ และขอบคุณมากๆ ที่เข้าใจกันนะครับ :pig4:
ตอบเม้นท์ตอนที่ 37 ครับ
@iforgive ก็โบ๊ทมันรู้ไง ว่าต้าร์มันจะเลือกอะไร :laugh:
@ลู่เคอOlive♥ เขินไรจ๊ะ :m12:
@SnowFlakez "คุณโบ๊ทททททททททททททททท" >>> โบ๊ทมันทำหน้าแบบนี้ >>> :m28:
@JingJing โห ใจร้ายอะ :o12:
@wijii ก็อยากมาเร็วๆ นะ แต่สังขารมันไม่อำนวยอ่าาาาาา :a6:
@BeeRY แกะน้อย? เกรียนน้อยละสิไม่ว่า :m20:
@pim_onelove อะ อย่าได้ดูถูกไอ้เปี๊ยกเลยนะ อาจจะช่ำชองก็ได้ แบบว่า "สัตว์ร้ายบนเตียงนอน" ไรงี้ :z1:
@Theznux มาแล้วววววว... ถึงช้าแต่ก็มานะเออ :m17:
@KURATA :z13:
@greensnake ไม่ได้ตั้งใจทำให้อยากแล้วจากไปนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ :serius2: แล้วไอ้เปี๊ยกเนี่ย มันจะรับมือไหวไหม อันนี้ท่าทางจะไม่รอดนะ ฮ่าๆๆๆ
@aoommy ขอบคุณที่รอคร้าบบบ :pig4:
@luckyzaaa เขินไรเหรออออออ :oo1:
@Mc_ma เป็นไงละ ไอ้ 75% ที่เหลือมันก็ไม่มีอะไรใช่ปะละ :laugh:... :z6: แอ่ก!
@noomasoi3 ไม่ค้างแล้วน๊า o18
@norimakii ตอนนี้ก็ทะลุ 100% ตอนใหม่ก็ล้น ยังค้างอยู่ก็ให้รู้ไปสิ :m9:
@runningout ขอบคุณที่รอครับ :pig4:
@malula "เหมือนต้าร์จะโดนต้อนให้จนมุม แล้วอีกไม่นานก็คงโดนเขมือบ กึ๋ย..." >>> ต้าร์ :o
@Mulberry แหม่ๆ มันก็ต้องเขินบ้างอะไรบ้าง เด็กมันไม่เชี่ยวเรื่องรักๆ ใคร่ๆ :give2:
@OoniceoO "เป็นแฟนกันอย่างเต็มตัวเมื่อไหร่เรื่องยุ่งเยอะแยะแน่เลย55+" อันนี้ต้องรอดูกันต่อไป
@BitterSweet~ หมายถึงลูกไก่เกรียนๆ ปะครับ ฮ่าๆๆๆ :laugh3:
@- คราส - เหมือนพี่หอมแบ่งจะเคยโผล่มาแล้วตอนนึงนะ น่าจะแถวๆ interlude วันแม่อะ o18
@imonkey mc :เฮ้อ:
@Whatever it is ผมคิดว่ามันเป็นแรงกระตุ้นได้นะ แบบว่าพอเรารู้ตัวแล้ว ก็เลยกล้าทำอะไรที่ลึกๆ แล้วอยากทำมาตลอด :impress2:
@SiCK_SENt™ "That awkward moment when.. ไอ้เปี๊ยกเจอรุก!!!" ฮ่าๆๆๆ ยังๆๆๆ โบ๊ทยังไม่ได้ "รุก" เลย :oo1:
@princegolf หายใจโล่งปาก... :-[
มึนๆ เบลอๆ ตอบเม้นท์ครบรึเปล่าหว่า แถมไม่รู้ว่ากดบวกให้ครบทุกคนรึยังด้วยอะ :z6: แอ่ก!
ใครตกสำรวจแจ้งด้วยนะครับ ขอบคุณครับ :pig4:
ขอบคุณชนกลุ่มน้อยทุกคนนะครับ หวังว่าคงจะมีความสุขกับการอ่าน LOVE HIGH STORY กันนะครับ อ่านไปอมยิ้มไป ฟันผุ (โอยยยย มุขฟาย! o6 )
เจอกันตอนต่อไปครับ (ไม่กล้าบอกแล้วว่าวันไหน กลัวพลาดอีก ฮือ ฮือ)
-
:-[ ต้าร์ตอนหลังๆโดนแกล้งตลอด :laugh:
:pig4: :กอด1:
-
โดนอีกละ เข้าทางคุณโบ๊ทเลยแบบนี้น่ะ
-
อัยย่ะ!!!! ต้าร์ยอมรับความรู้สึกของคุณโบ๊ทแล้วใช่ไหม ฮิ้ววววววววววววววว :mc4:
เอานะหนทางข้างหน้าจะเป็นยังไงไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนนี้มีความสุขก็แล้วกันเนอะ :-[
ว่าแต่คืนนี้ขึ้นไปนอนเตียงเดียวกัน โดยเปิดเผยความรู้สึกกันแล้วเนี่ย มันจะนอนเฉยๆ ไหม หรือว่ายังไง //แล้วเราหวังอะไรเนี่ยยยยยย :impress2:
-
คุณโบ๊ทให้ดูฐานลับแล้ว มีอะไรลับ ๆ ที่อยากให้ต้าร์ดูอีกไหม อิอิ
-
โบ๊ทน่ารัก เวลาอยู่กับน้องสาวดูอบอุ่นจัง
-
อ่าวว ไหงคุณโบ๊ทยังจะแต่งงานอีกล่ะ-_-
-
แอบอ่านมานาน คุณโบ๊ทจับต้าร์กดเลย
โผล่มาเพื่อการณ์นี้โดยเฉพาะ 555+
-
ฮัดช่า!! พอได้เปิดใจกันแล้ว อะไรๆมันหวานนนขึ้นนนนน
จากที่แค่เกรียนใส่กันแล้วจบ กลายเป็น เกรียนใส่กันแล้วจูบบบบ กรี๊ดดดดดดด
พี่โบ๊ทจัดเต็มทุกวีคเรยนะคะ 55555
จัดบ่อยๆนะคะพี่ เกรียนมาจูบกลับเรยจ้าาาาา (ไอ้หื่นนนนนน : กีตาร์ ><)
-
:L2: :L2: :L2: :L2: จุ๊บเป็นยังไงบ้างกีตาร์ ??
-
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหนนนนนนนน ~~~
ร้องเพลงนี้ให้ตาร์กะคุณโบ๊ทเลย
ปล. เราเขินทุกครั้งเลยนะที่คุณโบ๊ทกะตาร์จูบกันเนี่ย :-[ :-[ :-[ :-[
-
เหมือนไม่มีอะไร แค่เค้าจูบกัน และจับมือกันเดินเอง แต่ว่า มัน...น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก.................. :-[ :o8:
มีการพาต้าร์มาฐานลับของคุณโบ๊ทด้วย พื้นที่ส่วนตัวเชียวน๊าาาา
คุณโบ๊ทก็นะ ฉวยโอกาสตลอด เดี๋ยวก็แอบหอมแก้ม จุ๊บแก้ม และสุดท้ายก็จูบดูดดื่มจนได้ ทั้งแก้มทั้งปากต้าร์ช้ำหมดแล้วเนี่ย
เอิ่มม.... ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะคุณโบ๊ท รู้สึกว่าคุณโบ๊ทจะได้กำไรไปเยอะแล้วนะคะ :m12:
หากว่า...ตกลงเป็นแฟนกันจริงจังขึ้นมา.... ไม่อยากจะคิดเลย...ว่าเปี๊ยกต้าร์จะเสียดุลการค้าขนาดไหน :z1:
(คนอ่านก็พยายามชักพาเข้าเรื่องนี้อยู่เรื่อย ไหนตอนแรกว่าชอบแนวใสๆไงห๊าาา....???)
:pig4:ขอบคุณมากค่ะ คุญแจ็ค รอตอนต่อไปค่ะ>> เป็นฉากคุณโบ๊ทส่งเปี๊ยกต้าร์เข้านอนใช่มั้ยคะ? :o8:
-
ทำไมตอนนี้มันน่ารักอย่างนี้ล่ะ แอร๊ยย :-[
เรื่องแต่งงานยังอีกไกล ไม่ต้องคิดมากหรอก ตอนนี้ทำอะไรแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะนะทั้งสองคน :กอด1:
อีกอย่างที่บ้านคุณโบ๊ทก็ออกจะยินดีต้อนรับว่าที่สะใภ้(?)คนนี้จะตาย วันหลังเกรียนน้อยต้องพาคุณโบ๊ทไปเปิดตัวกับที่บ้านบ้างนะ :z1:
กดบวกจึกๆพร้อมกับแอบย่องเข้าห้องนอนคุณโบ๊ทไปหลบอยู่ข้างเตียงสังเกตการณ์คืนนี้ :laugh:
-
โอ้ยยย ชอบอะ :o8:
มึนๆงงๆ แต่ก็ชอบ :laugh:
-
อ่านไปอมยิ้มไป แต่ฟันไม่ผุนะ 555 (เค้าชอบนะมุกนี้)
คุณโบ๊ทน่ารักเนอะแคร์ต้าร์ตลอด ให้ความรู้สึกว่าไอ้เปี๊ยกถูกถนุถนอม แบบถูกรักอ่ะ แอร๊ยยยยยย :give2:
ปล. โบนัสน่ารัก คุณโบ๊ทเขิน กิ๊วๆ
-
มาต่อให้จบจนได้นะครับตอนนี้อะ
มาต่อเร็วๆอีกนะ
-
พอเปิดเผยความรู้สึกแล้วอะไรๆมันก็ดูหวานไปหมดเนาะ
ไม่ว่าต้าร์จะพูดจะทำอะไรมันก็น่าเอ็นดูไปหมดเนอะโบ๊ท
แม้แต่หลับก็ยังน่ารักเลย ท่าทางโบ๊ทเป็นเอามากนะเนี่ย
แล้วต้าร์ล่ะมองเห็นอะไรในตัวคุณโบ๊ทบ้างหรือยัง :-[
สงสัยโบ๊ทต้องหนีบต้าร์มาที่บ้านบ่อยๆซะแล้วสิ :z1:
มาแล้วทำตัวเรียบร้อยน่ารักให้โบ๊ทหมั่นเขี้ยวตลอดๆ
ยิ่งอ่านยิ่งหวาน แต่ฟันเค้าไม่ผุนะเออ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
บวกหนึ่งและเป็ด รับไปนะเค้าให้
-
:o8: เขินแทนต้าร์เลยอะ แล้วนอนห้องพี่โบ๊ทแ :oo1:บบนี้จะโดนอะไรอีกไหมเนี่ย
-
ตามมาอ่านแล้ว
น่ารักมากกกกกกกกกก
อิอิ
น่ารักเท่าโลก
-
:-[ อุ้ย เขิน
น่ารักเกิน
-
แล้วต้าร์โดนจุ๊บอีกครั้ง อิ อิ
เดินจับมือพากันขึ้นห้อง กรี๊ดดดดด
-
วุ้ยยยยย
เขิลแทนกีต้าร์ ><'
-
แอร๊ยยย!!! คุณโบ๊ทแอบหวานนะ เปี๊ยกแกจะเขินน่ารักไปไหน ^^
-
ตอนนี้น่ารักเนอะ
ตาร์เข้ากับครอบครัวคุณโบ้ทได้ดี
แต่อนาคตจะเป็นยังไงต้องดูกันยาว ๆ เนอะ
คุณโบ้ทได้จุ๊บตาร์อีกแล้ววว ^^
:: เพิ่งเห็นว่าเค้าได้รีพลายที่ 1000 อ่ะ :กอด1: ::
-
ว้าา~ อุตส่าห์จ้องจะเอา replyที่ 1000 ซะหน่อย พลาดๆ 555
แต่ไม่เป็นไร ยินดีด้วยจ้า :mc4: (มาต่อเร็วๆน้า~)
-
แว๊กกกกกกกกกกกกก ถึง 1000 รีกับเขาได้ด้วยแฮะ LOVE HIGH STORY นายนี่เจ๋งสุดๆ ไปเลย :laugh3:
.
.
.
ต้องยอมรับว่านิยายเล็กๆ เรื่องนี้เดินมาไกลกว่าที่คาดไว้เยอะมาก ทั้งนี้ก็ต้องขอบคุณชนกลุ่มน้อยทุกๆ คนนะครับที่อยู่ด้วยกันมาจนขึ้นหลักสี่... อีกหน่อยก็จะออกดอนเมืองแล้วละครับ... :z6: แอ่ก!!! (มุขฟาย!!)
-
:z13: คิดถูกแล้วจ้ะ ฉลองๆๆๆๆ :z2:
จัดมานะ จะรอ o18
-
ยินดีด้วยค๊า :L2:
จะมีรางวัลให้คนอ่านไหมอะ :impress2:
-
ยินดีด้วยครับผม^^
-
:m10: น่ารักจริงๆ เลยคุณโบ๊ท
ทำเอาตาร์หน้าเเดงไปกี่รอบเเล้วเนี่ย
-
คริคริ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว คนอ่านเห็นด้วยค่ะ ><
-
ที่เป็นอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว มีความสุขแล้ว อร๊ายยยย ขอแค่ต้าร์กับโบ๊ทอยู่ข้างๆกัน คนอ่านก็มีความสุข ฮ่าฮ่า
รู้สึกว่าหลังจากโบ๊ทเข้าใจความรู้สึกตัวเองก็ หากำไรกับต้าร์บ่อยๆนะเนี่ย อิอิ
ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงวันหยุดยังอยู่ด้วยกันแค่สองคน ยังชิลๆกันได้หน่ะนะ
แต่ถ้าไปอยู่ต่อหน้าเพื่อนๆน้องๆจะแสดงออกกันยังไงละนั่น หึหึ
ตกลงปลงใจคบกันเป็นแฟนแล้วใช่ม๊ายยยยย อ่ะ เค้าป่าวเร่งนะคุณโบ๊ทคุณต้าร์ :P
โอเคๆเข้าใจแล้วว่าสถานะอะไรก็ได้แต่เท่าที่เป็นอยู่ก็โอเค คนอ่านก็มีความสุข อมยิ้ม อารมณ์ดี อิอิ
หยอดกันบ่อยๆนะ คนอ่านชอบบ กร๊ากกกก
:กอด1:
-
เหตุเกิดบนโซฟา... ขำๆ ระหว่างรอตอนใหม่เนอะ o18
(http://img707.imageshack.us/img707/9944/banneranundonditionedlo.png)
-
:m24: :m24: แอบถ่ายภาพเด็ด รูปภาพสวยดี
-
โอ๊ะะะ ภาพสวย -,.-
-
ภาพสวยมาก
-
ภาพสวยยยยย . :o8:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
คุณแจ๊ค ทำไมเค้ารู้สึกว่าหน้าจาคุณโบ๊ทมันร้ายกาจมากอ่ะ
-
ิิ จาก โบนัสหลังไมค์..... อว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คุณโบ๊ทจะเขินทำไมหะ :laugh: เอาเลย เอาเล้ย! พามาอยู่บ้านเลย ฮ่าๆ
จาก รูปเหตุเกิดบนโซฟา.... หื้อออ? อะไรนะ? ครั้งแรกก็บนโซฟาเลยเรอะ! :z1:
-
เฮ้ย! คุณโบ๊ทดูเท่ห์มากๆอ่ะ และต้าร์ก็น่ารักด้วย :-[
เอาไว้ประกอบการจิ้นดีกว่า :z2: ภาพสวยเวอร์อ่ะ
-
เหมือนตาร์จะเหลือบมองมาทางกล้องอะ สงสัยจะรู้ตัวแล้วว่ามีคนแอบถ่าย :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อยากได้คำบรรยายแบบละเอียดยิบประกอบภาพค๊า 5555555
-
คุณโบ๊ทหน้าตาเหมือนหมาป่าจะขย้ำลูกแกะน้อย(?)อย่างต้าร์เลยอ่ะ
รูปสวยอ่ะ กรี้ด!!!
-
ยินดีด้วยค่า :mc4:
น่าจะมีรางวัลให้ชนกลุ่มน้อยด้วยนะค๊าาาา
ไม่ขออะไรมาก ขอแค่ฉาก :haun4: :haun4: สักนิดสักหน่อยพอเป็นน้ำจิ้มนะจ๊ะ
แค่เห็นรูปคนอ่านก้อจิ้นไปไกล อิ อิ
จ๊วบ ๆ คุณ Flapjack
-
ว๊ายยยย ทำอะไรกันเหรอ :z1:
พี่แจ็คสปอยตอนต่อไปใช่ไหมเนี่ย :haun5:
-
ฤาว่าน้องต้าร์จะเสียท่าพี่โต้งบนโซฟา...5555555....
ปล.รูปสวยน่าคิดนะคะ อิ อิ
-
บนโซฟา บนโซฟา บนโซฟา บนโซฟา กรี้ดดดดด จิ้นรอ 5555
-
ภาพสวยมักๆงับ^^
-
รอรอรอ ค้าบบบบ
: )
-
หน้าร้ายได้อีกน่ะคุณโบ๊ท :m29:
งี้ตาร์น้อยเราจะต้านทานไหวไหมน๊อ? 5555555
-
ภาพสื่อถึงตอนต่อไปหรือเปล่า
จะได้เตรียมทิชชู่
-
รอร้อรอ~ FlapJackจะพาคุณโบ๊ทกับไอ้เปี๊ยกจะมาเมื่อไหร่น้อ :m21:
-
รอๆๆๆๆ
น้องต้าร์เด้งทดสอบแรงดีดของเตียงไปแล้ว ภาพบนโซฟาก็มาแล้ว
คนอ่านอดนึกถึงตอนต่อจากนี้ไม่ได้ล่ะ กร๊ากกกกกกกกก :z1:
-
มารอจ้า
-
แอร๊ยยย เห็นรูปแล้วอยากอยู่ในเห็นการ :o8: :o8: :o8:
-
สวดดดดดดยอดดดดด
-
อ่ะ เห็นหัวเรื่องเปลี่ยน
จะเข้ามาเป็นพยานบุุคคลซะหน่อย แต่ยังไม่มีการอัพ รอจ้ารอ เดี๋ยวเข้าดูใหม่ o13
-
LOVE HIGH STORY – 39 – The Witness | พยานบุคคล
เช้าวันเสาร์ เวลา 9:27 น.
.
.
ในห้องนอนของโบ๊ท
.
.
ร่างสูงเจ้าของห้องนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงใหญ่ หายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แขนและขากอดเกี่ยวหมอนข้างอย่างสบายๆ สีหน้าดูผ่อนคลาย คล้ายๆ กำลังอมยิ้ม... ส่วนร่างเล็กก็หลับสบายอยู่บนโซฟาที่ตั้งอยู่กลางห้อง ผ้าห่มผืนใหญ่ที่โบ๊ทจัดไว้ให้ มันใหญ่มากพอที่จะใช้คลุมห่มร่างกายแล้วยังเหลือให้ใช้กอดแทนหมอนข้างได้อีก...
ใช่แล้วละ เมื่อคืนเขาทั้งสองคนไม่ได้นอนร่วมเตียง... เพราะว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกยืนกรานว่าจะไม่นอนร่วมเตียงกับร่างสูงเป็นอันขาด แถมยังไล่เจ้าของห้องให้ไปนอนโซฟาอีกต่างหาก แต่มีเหรอที่เจ้าโบ๊ทมันจะยอมทิ้งเตียงสบายๆ ของตัวเองไปนอนโซฟาให้เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว... เถียงกันไปเถียงกันมาก็กลายเป็นว่ายอดชายนายโบ๊ทก็ใช้สิทธิ์ความเป็นเจ้าของห้องยึดพื้นที่เตียงไว้ได้ ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็เลยต้องหอบหมอนไปทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องอย่างช่วยไม่ได้...
เอิ่มมมมม อันที่จริงต้องบอกว่า “ลี้ภัย” ไปนอนโซฟาน่าจะถูกต้องมากกว่า เพราะว่าเถียงกันอยู่ดีๆ ร่างสูงก็เริ่มจะรุ่มร่าม มือไม้เริ่มจะซุกซน ทำเอาร่างเล็กรับมือไม่ถูกกันเลยทีเดียว... หึหึหึ โบ๊ทนี่มันร้ายจริงๆ... เมื่อก่อนนี้โบ๊ทอาจจะต้องตกเป็นเบี้ยล่างอยู่บ่อยๆ เพราะความเกรียนของไอ้เจ้าเปี๊ยกมันนั่นแหละ ทำเอาเถียงไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะจัดการมันยังไง สุดท้ายก็ต้องอาศัยว่าตัวใหญ่กว่า ใช้กำลังลงไม้ลงมือกันพอเป็นพิธี แต่เดี๋ยวนี้โบ๊ทพบวิธีใหม่ที่จะทำให้ไอ้แสบหุบปาก เถียงไม่ออกแล้วละ... หึหึหึ
แล้วดูนั่น ไม่รู้ว่าโซฟามันนอนไม่สบายหรือเป็นเพราะฝันอะไรไม่ดีกันแน่ เลยนอนขมวดคิ้วจนเป็นเงื่อนพิรอดแล้วนั่น...
.
.
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C'è qualche cosa di diverso adesso in me~
.
.
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C'è qualche cosa di diverso adesso in me~
.
.
โทรศัพท์ของร่างเล็กดังขึ้น ส่งเสียงอยู่นานจนร่างเล็กรู้สึกตัว... คิ้วเงื่อนพิรอดนั้นขมวดหนักเข้าไปอีกจนกลายเป็นคิ้วเงื่อนตาย คล้ายๆ กับกำลังพยายามใช้พลังจิตสั่งให้โทรศัพท์หยุดส่งเสียงกวนเวลานอนเสียที แต่พอดีว่าไอ้เปี๊ยกเป็นแค่เด็กเกรียนๆ คนหนึ่ง ไม่ใช่พ่อมดจากดินแดนมหัศจรรย์แต่อย่างใด จึงทำอะไรไม่ได้นอกจากยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายที่วางพิงโซฟาอยู่บนพื้นแล้วกดรับเสียงขุ่นๆ โดยที่ไม่ได้ดูก่อนเลยว่าใครโทรมา...
“โหล”
“โห... ชัดเลย เสียงแบบนี้ มึงยังไม่ตื่นใช่ไหมไอ้เปี๊ยก”
“เออดิ ไอ้โจ... มึงโทรมาไมแต่เช้าวะเนี่ย”
“เช้าบ้านมึงดิ นี่มันจะสิบโมงแล้วเว้ย...”
“เออ นั่นแหละ สำหรับกูมันยังเรียกว่าเช้า... เช้าของกูมันยาวไปถึงเที่ยงเลยเว้ย”
“ไอ้สาด... มึงนอนแดกถั่วรึไง แม่งจะนอนยันเที่ยง”
“ถั่วเชี่ยไร”
“ถั่วดำมั้ง ไอ้ฟายยยย”
“เอ้า เชี่ยนี่ กวนตีนกูแต่เช้าเลย...”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ว่าแต่ มึงจะกระซิบทำไมวะ”
“ก็... ไอ้คุณโบ๊ทยังนอนอยู่เลย”
“โอ้วววว เมื่อคืนนี้จัดหนักกันละสิ”
“ไอ้สลัด... กูเสียงดังไม่ได้ แต่กูด่ามึงได้นะ”
“ฮ่ะๆๆๆๆๆ”
“แล้วนี่มึงโทรมาเพื่อกวนตีนกูแค่นี้?”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้ฟายเปี๊ยก กูไม่ได้ไร้สาระเหมือนมึงนะ”
“เออ เอ้า หลอกด่ากูอีกนะ... ตกลงมึงมีอะไรเนี่ย”
“กูโทรมาทวงงานมึง”
“ห๊ะ?”
“กูว่าแล้วว่ามึงต้องลืม... ที่คุยกันไว้ก่อนเลิกเรียนเมื่อวันพฤหัสไงว่ามึงจะส่งพาร์ท findings ของรายงาน Management มาให้กูคืนวันศุกร์อะ นี่มันวันเสาร์เช้าแล้ว กูยังไม่ได้เมล์จากมึงเลยนะสาดดดด”
“เออวะ...”
“นั่นไง มึงลืมจริงๆ ด้วย... นี่มึงอยู่ห้องใช่ปะ งั้นส่งให้กูเลยนะมึง กูจะได้เอาไปทำต่อบ้านไอ้ที”
“เอ่อ... มึง เดี๋ยวกูส่งให้ตอนเที่ยงๆ ได้ป่าววะ”
“อ้าว ไมอะ”
“ก็...” จะบอกยังไงดี? แต่คงไม่ดีแน่ๆ หากว่าบอกว่าตอนนี้อยู่บ้านไอ้คุณโบ๊ท ขืนบอกไปแบบนั้นมีหวังโดนไอ้ทีกับไอ้โจแซวแน่ๆ ยิ่งมีประเด็นอยู่ด้วย เฮ้อออออ
“ก็อะไร?”
“ก็... ก็กูยังง่วงอยู่เลย เดี๋ยวนอนต่ออีกแปบแล้วจะลุกมาส่งให้มึง”
“โหยยยย ไอ้สาด มึงอย่ามางอแงนะไอ้ต้าร์ มึงไม่ส่งมาแล้วกูจะทำ analysis ต่อยังไงหากไม่มี findings ของมึง”
“งั้น... มึงก็กินข้าวก่อนดิ แล้วก็ออกไปบ้านไอ้ทีเลย ค่อยไปโหลดเมล์ที่บ้านไอ้ทีก็ได้ คงเที่ยงๆ พอดีแหละ”
“แล้วทำไมกูต้องไปรอโหลดไฟล์ที่บ้านไอ้ทีด้วยวะ”
“เอ้า ตอนนี้มึงโหลดไปมึงก็ไม่ได้ทำ เพราะอีกเดี๋ยวมึงก็จะออกไปบ้านไอ้ทีอยู่แล้วนิ... งั้นก็ให้กูนอนต่ออีกแปบเหอะนะ กูขออออออ”
“เออๆๆๆๆ ก็ได้วะ...”
“เยี่ยมมาก เพื่อนร้ากกกก”
“อืมมมม เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวกูจะออกไปบ้านไอ้ทีเลย แล้วก็ลากมันไปทำด้วยกันที่ห้องมึงดีกว่า คงถึงก่อนเที่ยงอะมึง”
“เฮ้ยยยย จะดีเหร...” ร่างเล็กยังไม่ทันได้ท้วงก็โดนโจกล่าวตัดบทเสียก่อน...
“ตามนี้แหละ ไว้เจอกัน แค่นี้นะมึง”
“เดี๋ยวมึ...”
.
.
Call ended... ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
.
.
ร่างเล็กนั่งขมวดคิ้วเหงื่อตกเม็ดเบ้อเริ่มทั้งๆ ที่โทรศัพท์ยังคาอยู่ที่หู... เขาเสตามองนาฬิกาบนฝาผนัง ทำให้รู้ตัวว่าเขาเหลือเวลาอีกแค่สองชั่วโมงกว่าๆ เท่านั้นเอง... เอาไงดีละทีนี้... ว่าแล้วก็หันหน้าไปมองรุ่นพี่ร่างสูงที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง... ร่างเล็กจ้องมองร่างสูงด้วยความสงสัย อยากรู้ว่าคุณโบ๊ทเขาจะกลับคอนโดฯ กี่โมง แต่จะถามยังไง ก็ในเมื่อว่ารุ่นพี่ยังหลับปุ๋ยอย่างมีความสุขอยู่กับหมอนข้าง(?)อยู่เลย... ถ้าไปปลุกเพื่อถามเนี่ย จะน่าเกลียดไหมนะ... ก็เกรงใจอยู่นะ แต่ก็อยากรู้
ว่าแล้วก็ลุกจากโซฟาแล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงแล้วหย่อนตัวลงนั่งเบาๆ เพื่อให้แรงยุบของเตียงไม่ไปกวนร่างสูงที่ยังหลับอยู่... แต่นั่งได้ไม่ถึง 5 วินาทีก็เปลี่ยนใจ ถอยลงไปนั่งยองๆ บนพื้นแทน ด้วยความระแวงว่าร่างสูงจะเล่นตลกรุ่มร่าม เลยขอถอยห่างออกไปนิด เพื่อสวัสดิภาพของตัวเอง... พักหลังๆ ใจเต้นรัวบ่อยเกินไปแล้ว เกรงว่าจะมีปัญหากับกล้ามเนื้อหัวใจเอาซะได้
.
“คุณโบ๊ท”
.
ร่างเล็กนั่งยองๆ อยู่อย่างนั้นอยู่สักพัก ก็ตัดสินใจเอ่ยเรียกรุ่นพี่คนสนิท แต่เรียกแล้วร่างสูงไม่ตื่น ก็เลยต้องยื่นมือไปเขย่าตัวเบาๆ...
.
“อือออ...”
.
ร่างสูงส่งเสียงครางในลำคอเหมือนเป็นเชิงบอกว่า “อือ ตื่นแล้ว” แต่ก็ยังหลับตาอยู่อย่างนั้น... ร่างเล็กเลยเขย่าแรงขึ้นพร้อมเรียกเสียงดังขึ้นอีกสองสามครั้ง... ถึงร่างสูงจะยังดูเหมือนยังงัวเงียไม่อยากตื่น แต่กีต้าร์ก็สังเกตเห็นได้ว่าไอ้คุณโบ๊ทมันแอบมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการปาดไม้ปาดมือบิดขี้เกียดทั้งๆ ที่ยังนอนอยู่อย่างนั้น... ยืดแขนไปยืดแขนมาก็จะคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก แต่ร่างเล็กก็ไหวตัวทัน ชักมือหลบแล้วตีเข้าที่ต้นแขนของร่างสูงซะดัง “เพี๊ยะ” ทำเอาร่างสูงต้องลืมตาซะเต็มตื่นมาเพื่อจ้องคาดโทษรุ่นน้องคนสนิท... ดันรู้ทันซะได้
“ปลุกไมเนี่ย คนกำลังนอนสบายๆ เลย” ร่างสูงพลิกตัวหันมาหารุ่นน้องร่างเล็ก
“ไม่มีอะไร แค่ขอถามเฉยๆ ว่าคุณโบ๊ทจะกลับคอนโดฯ กี่โมง” กีต้าร์ถามทั้งๆ ที่ยังนั่งยองๆ อยู่ข้างเตียงแบบนั้น
“ก็คงเย็นๆ อะ มีไรเปล่า”
“อ้อ ก็ไม่เชิงว่าจะมีหรอก พอดีว่าเดี๋ยวผมนัดทำรายงานกลุ่มกับไอ้ทีไอ้โจไว้ เลยเดี๋ยวจะกลับก่อน”
“กี่โมง”
“เนี่ย เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จผมก็กลับละ นัดกันไว้เที่ยง พวกมันจะมาหาที่ห้อง”
“ทำไมรีบจัง”
“ก็... ก็... มันต้องส่งสัปดาห์หน้านี้แล้ว เลยต้องรีบปั่น”
“งั้น... เดี๋ยวกลับเลยก็ได้ ไปอาบน้ำก่อนไป เสร็จแล้วมาปลุกด้วย จะได้อาบต่อ”
“เฮ้ยยยย ไม่เป็นไร คุณโบ๊ทจะอยู่กับครอบครัวก่อนก็ได้ ผมแค่ถามดูเฉยๆ... ผมนั่งแท๊กซี่กลับเองก็ได้ คุณโบ๊ทจะได้อยู่กับครอบครัวก่อนไง ไม่ค่อยได้กลับบ้านไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอก อยู่ก็ไม่มีอะไร... เดี๋ยวน้องเบลก็ออกไปเรียนพิเศษ เดี๋ยวป๊ากับม๊าก็ออกไปตีกอล์ฟ ส่วนเฮียก็คงตื่นบ่ายๆ ค่ำๆ โน่นแหละ หรือได้กลับบ้านหรือเปล่าก็ไม่รู้” ร่างสูงกล่าวก่อนจะยันศอกยกตัวขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอนเพื่อให้คุยกับร่างเล็กได้สะดวกขึ้น
“... แน่นะ? ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะผมจะกลับคอนโดฯ ใช่ไหม...”
“ฮ่าๆๆๆๆ เอ็งนี่มันหลงตัวเองชะมัด... ไป ไปอาบน้ำ เดี๋ยวไอ้ทีไอ้โจมันก็มานั่งรอหน้าห้องหรอก”
“...”
ร่างเล็กนั่งหน้าหงิกอยู่ข้างเตียง โดนหาว่าหลงตัวเองซะงั้น ก็เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ นี่นะว่าร่างสูงยอมทิ้งเวลาครอบครัวเพื่อจะได้กลับคอนโดฯ พร้อมเขา... มีที่ไหน กลับมาบ้านทั้งที แต่อยู่แค่ครึ่งวันกับหนึ่งคืน... แบบนี้จะไม่ให้เขาคิดแบบนั้นได้อย่างไร แล้วยังมาว่าเขาหลงตัวเองอีก
“อาบเสร็จแล้วปลุกด้วยนะ เปี๊ยก” โบ๊ทกล่าวก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแล้วพลิกไปอีกด้าน หันหลังให้หน้าบูดๆ ของไอ้เจ้าเปี๊ยก แล้วหลับตาพร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมา... เอ้อ อารมณ์ดีเว้ยเฮ้ย
.
.
เมื่อกีต้าร์เดินเข้าห้องน้ำ ก็ปิดประตูแบบเน้นๆ... ถึงมันจะล็อคไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ขอให้แน่ใจว่ามันปิดสนิทก็ยังดี... ก่อนจะถอดเสื้อเหลือเพียงกางเกงบ็อกเซอร์แล้วไปยืนสำรวจร่างกายอยู่หน้ากระจกที่อ่างล้างหน้า... สำรวจไปสำรวจมาก็ต้องตกใจตาโตเมื่อเห็นว่ามีรอยจ้ำแดงอยู่บนคอ!...
ร่างเล็กพาลสงสัยไปต่างๆ นาๆ ว่าไอ้เจ้าลิงภูเขามันแอบมาทำอะไรเขาตอนไหน ทำไมถึงมีรอยจ้ำแดงแบบนี้ได้ แต่เมื่อลูบๆ ดูก็รู้สึกได้ว่ามันเป็นรอยนูนๆ คล้ายๆ ยุงกัด... สงสัยจะโดนแมลงอะไรสักอย่างกัดเมื่อคืนตอนอยู่ในสวนแน่ๆ เลย... เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็โล่งใจ แต่ก็โล่งใจได้แค่ไม่ถึง 3 วินาที ก็ต้องร้อง “เฮือก!” อีกจนได้ เมื่อรู้สึกตัวว่าเขาเผลอคิดอกุศลเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหนต่อไหนได้อย่างไร... คิดไปได้ไงว่าโดนไอ้คุณโบ๊ทมันลักหลับดูดคอ... เฮือก!!!
อืมมม ว่าแล้วก็เริ่มจะรู้สึกว่าตัวเองนี่คงจะเป็นคนหลงตัวเองอย่างที่ไอ้คุณโบ๊ทมันว่าเอานั่นแหละมั้ง...
กีต้าร์สะบัดหัวไล่ความคิดตลกๆ ออกจากหัวแล้วก็หยิบแปรงสีฟัน บีบยาสีฟัน เปิดน้ำใส่แก้ว เตรียมตัวแปรงฟัน... แต่ในขณะที่กำลังจะเอาแปรงสีฟันใส่ปากนั้นเอง...
.
~แอ๊ด~
.
ร่างเล็กเห็นผ่านกระจกเงาบานใหญ่ว่าประตูห้องน้ำกำลังค่อยๆ เปิดออก... แล้วรุ่นพี่ร่างสูงก็เดินเข้ามาหน้าตาเฉย
“อ้าว เฮ้ยยยย เข้ามาไมอะ” ร่างเล็กโวยวายทั้งๆ ที่แปรงยังคาปาก
“ปวดฉี่” โบ๊ทตอบหน้าตาย ทำเอาต้าร์หน้าเหวอ
“เฮ้ยยยย เดี๋ยวๆ... เฮ้ยยยยยยยย บอกว่าเดี๋ยวไง” ต้าร์ร้องห้ามเมื่อเห็นว่าร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ที่โถชักโครก... แต่ร่างสูงก็ไม่ฟังคำร้องห้ามแต่อย่างใด ยื่นแอ่นปล่อยปัสสาวะหน้าตาเฉย... ยังดีที่เขายืนหันหลังนะนั่น ไม่งั้นคง... เฮือก!
“แปบเดียวน่า” ร่างสูงกล่าวโดยที่ไม่ได้หันไปหาร่างเล็กที่ยืนเหวอแปรงคาปากอยู่หน้ากระจก
“...”
“เสร็จแล้ว... เป็นไร หน้าแดงเชียว คิดอะไรลามกปะเนี่ย” ว่าแล้วก็กดชักโครกแล้วเดินตรงมาที่ร่างเล็กด้วยสีหน้าที่เรียกได้ว่าเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจสักเท่าไรในสายตาของกีต้าร์ ณ ขณะนั้น
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตลก!!”
“หึหึหึ”
“จะทำไร” เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ร่างสูงเดินตรงมาทางตน ร่างเล็กเลยถามออกไปเป็นเชิงปราม
“จะมาล้างมือเฉยๆ” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปเบียดกีต้าร์ที่ยืนอยู่หน้าอ้างล้างหน้าแล้วเปิดน้ำล้างมือ ล้างสบู่อย่างใจเย็น
ทั้งสองคนมองจ้องกันผ่านกระจกเงาด้วยสายตาคนละแบบ... กีต้าร์มองโบ๊ทด้วยแววตาสงสัยเคลือบแคลง ไม่ไว้ใจในท่าทีเจ้าเล่ห์ของโบ๊ท... ส่วนโบ๊ทก็มองร่างเล็กแบบจงใจกวนประสาท แถมมียักคิ้วแล้วยิ้มมุมปาก...
“ล้างเสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวจะอาบน้ำแล้วนะ” กีต้าร์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างสูงล้างสบู่ออกจนเกลี้ยงมือแล้ว
“ยังอะ ขอแปรงฟันก่อน” แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมออกไปง่ายๆ เขากล่าวน้ำเสียงไม่รู้ร้อน แล้วก็เอื้อมมือไปหยิบยาสีฟันมาบีบใส่แปรงของตัวเอง แล้วยืนแปรงฟันอย่างชิลๆ
“...” ร่างเล็กยังคงจับตาดูร่างสูงอย่างไม่วางตา ด้วยความไม่ไว้ใจว่าจะเล่นอะไรแผลงๆ อีกหรือเปล่า
“ไม่ต้องระแวงขนาดนั้นหรอกน่า... ไม่ทำอะไรหรอก แค่ขอแปรงฟันด้วย เท่านั้นเอง”
ถึงจะได้ยินแบบนั้น แต่ร่างเล็กก็ยังระแวดระวังตัวอยู่ดี แต่เมื่อผ่านไปสักพัก ไม่เห็นท่าทีว่ารุ่นพี่คนสนิทจะเล่นอะไรรุ่มร่าม เพียงแค่ยืนแปรงฟันอยู่ข้างๆ เท่านั้น ก็เลยค่อยๆ ลดความระแวดระวัง... ว่าแล้วก็แปรงฟันอยู่ข้างๆ กันแบบนั้นโดยที่สายตายังแอบมองกันผ่านกระจกเงาอยู่เป็นระยะๆ...
.
.
.
“มองไร เปี๊ยก”
“คุณโบ๊ทนั่นแหละ มองอะไรผม”
“เอ็งนั่นแหละ”
“...”
“...”
“... ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วอะ”
“ห๊ะ?”
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว... ก็อาบน้ำพร้อมกันไปเลยไหมละ”
“ฮึ้ยยยย” โบ๊ทตกใจกับข้อเสนอของกีต้าร์อยู่ไม่น้อย
“...”
“... เอาจริงดิ” ถึงจะตกใจ ก็ต้องยอมรับแหละว่าน่าสนอยู่ไม่น้อย แต่...
“นี่ๆๆๆๆ ไม่ต้องมาทำหน้ากรุ้มกริ่ม แบบนั้นหรอกครับคุณโบ๊ท... เพราะผมแค่ประชด! ไป ไป ฉี่ก็แล้ว แปรงฟันก็แล้ว เสร็จธุระแล้วก็ออกไปจากห้องน้ำซะนะ ผมจะอาบน้ำ ไปๆๆๆๆ” กีต้าร์กล่าวสีหน้าไร้อารมณ์พลางพยายามลากรุ่นพี่เจ้าของห้องออกจากห้องน้ำ...
.
.
-
.
.
กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จทั้งสองคน เวลาก็เดินไปจนถึง 11 โมงซะแล้ว เหลือเวลากลับคอนโดฯ อีกแค่ชั่วโมงเดียว... ปัญหามันอยู่ตรงที่มีแค่ไอ้เปี๊ยกที่รู้ว่า จริงๆ แล้วต้องรีบแค่ไหน เพราะไอ้คุณโบ๊ทก็รู้แค่ว่าทีกับโจจะมาหาต้าร์ที่ห้อง แต่เขาไม่รู้นี่นะ ว่าทีและโจไม่รู้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่คอนโดฯ... ก็เขาไม่รู้ว่าไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้บอกให้ทีและโจรู้... ส่วนไอ้เปี๊ยกนะรู้ว่าคุณโบ๊ทไม่รู้ว่าเขาไม่ได้บอกให้ทีและโจรู้ว่ามานอนค้างบ้านไอ้คุณโบ๊ท และเมื่อไม่ได้บอก ไอ้ทีและไอ้โจก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วต้าร์กับโบ๊ทอยู่ที่ไหน ส่วนไอ้คุณโบ๊ทนะรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน แต่ไม่รู้ว่าทีและโจไม่รู้เพราะต้าร์ไม่ได้บอกให้รู้... สรุปว่าตอนนี้ไม่มีใครรู้อะไรเลย ยกเว้นไอ้เปี๊ยกแค่คนเดียวที่รู้...
...แล้วชนกลุ่มน้อยละ รู้ไหม หือ?
จริงๆ แล้ว ไอ้การอาบน้ำแต่งตัวคงจะเสร็จเร็วกว่านี้มาก หากทั้งสองคนไม่มัวแต่เล่นอะไรไร้สาระกันให้เสียเวลา... หลักๆ ก็คือไอ้คุณโบ๊ทเนี่ยแหละ กลายเป็นตัวป่วนไปซะงั้น ป่วนจนไอ้เปี๊ยกต้องร้องโอดโอยโวยวาย ป่วนจนไอ้เปี๊ยกต้องใช้กำลัง... อืมมมม เหมือนนิสัยจะสลับกันยังไงก็ไม่รู้
.
.
รถ BMW สีดำคันคุ้นตาเลื่อนล้อออกจากบ้านเดี่ยวหลังใหญ่แล้วลัดเลาะไปโผล่ถนนเอกมัย มุ่งหน้าเข้าเลียบทางด่วนแล้วตัดเข้าเส้นลาดพร้าว... จุดหมายอยู่ที่คอนโดฯ...
ยามสายวันเสาร์แบบนี้ นับเป็นนาทีทองของผู้คนที่สัญจรบนถนนในกรุงเทพจริงๆ เลยทีเดียว เพราะว่ารถยังไม่ติด จะมีติดบ้างก็ตามสัญญาณไฟจราจร... เอิ่มมมม สำหรับถนนลาดพร้าวก็อาจจะต้องติดสัญญาณไฟกันถี่นิดนึงนะ เยอะเหลือเกินไฟแดงเนี่ย... และในขณะที่รถของโบ๊ทติดไฟแดงอยู่นั้นเอง...
ในห้วงที่ความเงียบเข้าครองพื้นที่ภายในรถหลังจากที่ทั้งสองคนต่อปากต่อคำกันมาตลอดทาง... ร่างเล็กนั่งทอดสายตาออกไปนอกรถ เหม่อมอง ปล่อยความคิดให้แล่นอยู่ในหัว... มันเป็นความคิดที่ก่อกวนจิตใจเขามาได้สักพักแล้วละ... ไอ้เรื่องที่ว่าก็คือท่าทีของรุ่นพี่ร่างสูงทีมีต่อเขานั่นเอง... ถึงจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ ชัดๆ แต่เขาก็ไม่ได้ใสซื่อขนาดที่จะดูไม่ออกว่าแววตาและท่าทางของรุ่นพี่คนสนิทมันสื่อถึงอะไร เขาเองก็รู้ตัวว่าไม่ได้รู้สึกต่างกัน และยิ่งนับวันความรู้สึกนี้มันยิ่งชัดเจน... แต่แล้วความคิดก็ต้องสะดุดดัง...
.
เพี๊ยะ
.
“โอยยยย อะไรเนี่ย!!” กีต้าร์ร้องโอดโอยพลางยกมือขึ้นป้องหน้าผาก อยู่เฉยๆ ก็โดนโบกหน้าผากซะงั้น ว่าแล้วก็หันไปค้อนซะดังควับ
“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดเหล่สาวนะเอ็ง”
“เฮ้ย เหล่สาวไร” งงไหมละเปี๊ยก อยู่ดีๆ ก็โดนหาว่าเหล่สาว
“อย่ามาทำไก๋ เห็นจ้องมาตั้งนานแล้ว... นั่นไง รถคันข้างๆ... คนขับอย่าง XXX อะ...” ร่างสูงกล่าวพลางโน้มตัวมาใกล้ๆ แล้วชี้นิ้วเนียนๆ ให้ร่างเล็กมองตาม... ร่างเล็กก็มองตาม แล้วก็เห็นอย่างที่ร่างสูงว่าจริงๆ... ขาว หมวย สวย XXX สุดๆ
“เออวะ อย่าง XXX อะ เด็ดจริงอะไรจริง... โอ้ย! ตีไมอีกเนี่ย”
“ยังจะมองอีกนะเอ็ง เดี๋ยวเหอะ”
“เอ้า ก็คุณโบ๊ทชี้ให้ดูเองนะ ตอนแรกผมไม่ได้มองเลยเหอะ... คุณโบ๊ทเองอะแหละ จ้องไม่วางตาเลยละสิ ถึงได้รู้ว่าคนขับรถคันข้างๆ XXX อะ”
“เฮ้ย ไม่ได้มอง”
“เอาน่าๆ ผมเข้าใจ โสดมานานก็ต้องมีบ้างแหละเนอะ ฮ่าๆๆๆ” ร่างเล็กขำไปกับคำพูดของตัวเองที่เอ่นแซวร่างสูง แต่ร่างสูงกลับไม่ยักกะหัวเราะด้วย
“เดี๋ยวก็มองจริงๆ ซะหรอก”
“ก็ตามใจดิ หึหึ” ร่างเล็กกล่าวลอยหน้าลอยตา
“ให้มองจริงอะ”
“ก็มันเรื่องของคุณโบ๊ทนี่ ผมจะมีสิทธิ์อะไรไปห้าม...”
“...”
“...”
“...เฮ้อ”
“เอ้า ถอนหายใจทำไมละ”
“ต้าร์... รู้ใช่ไหมว่าโบ๊ทไม่เคยมองคนอื่นเลย...”
“...”
“...”
“...ผมเองก็... ไม่เคยมองคนอื่นเหมือนกันแหละ” ร่างเล็กกล่าวเสียงแผ่ว หลบตาร่างสูง แต่ก็ยังทำใจกล้ายื่นมือไปวางทับมือของโบ๊ทที่จับหัวเกียร์อยู่ก่อนจะบีบเบาๆ เป็นเชิงขอให้มั่นใจในสิ่งที่เขาพูด... ว่าแล้วก็เขินตัวเองเหมือนกันนะนั่น
ถึงกีต้าร์จะพูดเบา แต่โบ๊ทก็ได้ยินอย่างชัดเจน โดยเฉพาะความรู้สึกที่เขารับรู้ได้ผ่านมือเล็กที่บีบมือเขาเบาๆ... รอยยิ้มผุดขึ้นบนหน้าใสของร่างสูง และยิ่งยิ้มกว้างขึ้นอีก เมื่อเห็นท่าทางเขินๆ ของรุ่นน้องร่างเล็ก...
.
.
“จับแล้วห้ามปล่อยนะ”
.
.
ร่างสูงกล่าวขึ้นลอยๆ และถึงแม้ว่าร่างเล็กจะไม่พูดอะไรตอบกลับมา แต่แรงบีบที่มือที่แรงขึ้นนั้น ก็เป็นคำตอบจากร่างเล็กในตัวมันเองอยู่แล้ว...
หลังจากนั้นอีกไม่นาน ร่างสูงก็พาร่างเล็กกลับมาถึงคอนโดฯ ทันเวลาก่อนเที่ยงอยู่เกือบสิบห้านาที เลยมีเวลาไปนั่งกินข้าวเติมพลังกันเป็นมื้อแรกของวัน... เมื่อสั่งอาหารแล้วร่างเล็กก็ขอเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บบนห้อง ซึ่งก็ทันพอดีกับทีและโจที่พากันมาถึงตามเวลาที่นัดไว้เป๊ะๆ... ว่าแล้วก็ตีเนียนชวนกินข้าวด้วยกันซะเลย
ระหว่างมื้ออาหาร ไอ้เจ้าต้าร์ก็พยายามชวนคุยโดยเน้นหนักไปเรื่องรายงาน... เนียนๆ ไปกับความรีบเร่งของงานที่ต้องเร่งทำให้เสร็จทันส่ง... และต้าร์ก็ควบคุมสถานการณ์ได้ดีเสียด้วยสิ เพราะว่ากินข้าวกันจนอิ่มพุงกางกันแล้ว ทีและโจยังไม่มีท่าทีสงสัยอะไรเลยสักนิด
ว่าแล้วก็พากันขึ้นห้องไปนั่งทำงาน ส่วนไอ้เจ้าโบ๊ทที่ไม่ได้มีงานอะไรกับใครเขาก็ติดสอยห้อยตามเข้าห้อง 706 ไปด้วย... ทีและโจพกคอมพิวเตอร์โน็ตบุ๊คมาด้วยคนละเครื่องเพื่อมาทำงาน พอถึงห้องก็จับจองโต๊ะอาหารเป็นโต๊ะทำงานด้วยเหตุผลว่า “ใกล้ตู้เย็นและตู้เก็บขนม”... เมื่อต้าร์เอาโน็ตบุ๊คของตัวเองมาเสริม โต๊ะอาหารนั้นก็กลายเป็นโต๊ะของสามทหารเสือไปโดยปริยาย
ส่วนร่างสูง... ด้วยความที่ไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะเพราะกลัวจะอดกวนประสาทร่างเล็กไม่ได้ จะพาลทำให้พวกน้องๆ เสียสมาธิในการทำรายงานกันเปล่าๆ... ก็เลยแยกไปนอนอ่านการ์ตูนเงียบๆ ที่โซฟา...
อ่านไปอ่านมาได้สักพักใหญ่ๆ แต่มันไม่ยักกะจบเล่มสักที... ไม่รู้ว่าการ์ตูนมันไม่สนุกหรืออะไร โบ๊ทถึงได้ละสายตาจากการ์ตูนอยู่บ่อยครั้ง... คล้ายๆ กับใจมันลอยๆ ไม่มีสมาธิ... และทุกครั้งที่รู้สึกตัวก็พบว่าตัวเองเอาแต่เผลอมองร่างรุ่นน้องร่างเล็กที่กำลังตั้งใจทำงานร่วมกับเพื่อนๆ ซึ่งเป็นโหมดที่ไม่ได้เห็นจากร่างเล็กนี้บ่อยนัก จะได้เห็นโหมดจริงจังเป็นงานเป็นการแบบนี้ก็ในช่วงฤดูรายงานและช่วงเทศกาลสอบเท่านั้นแหละ... ปากบางคู่นั้นพูดจาเป็นงานเป็นการก็เป็นด้วย
โบ๊ทชำเลืองมองกีต้าร์อยู่เรื่อยๆ และก็มีหลายครั้งที่เขาสองคนสบตากันโดยบังเอิญ(?)... บ่อยๆ เข้าร่างเล็กก็เริ่มมีอาการเขิน โดยสังเกตได้จากหน้าและหูที่เริ่มขึ้นสี บวกกับไอ้ท่าทางโวยวายกลบเกลื่อนนั่นอีก... ส่วนทีและโจก็เลยกลายเป็นผู้โชคดี(?)ที่ต้องคอยรับมือกับอาการแก้เขินของเพื่อนสนิทโดยที่พวกเขาเองก็ไม่ทันสังเกตอาการและท่าทางของเพื่อนร่างเล็กเลยสักนิด
ช่วงเวลาสองสามวันที่ผ่านมา มันเป็นช่วงที่เพิ่มความมั่นใจในความรู้สึกของโบ๊ทว่า “อยู่แบบนี้ก็มีความสุขแล้ว”... และเขาเองก็มองไม่เห็นเลยว่ามันจะมีอะไรที่สามารถมาทำให้ “เขาทั้งสอง” เปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ไปในทางที่แย่ไปกว่านี้ได้เลย... ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งมั่นใจว่า “เขาทั้งสอง” จะมีแต่ความผูกพันธ์ที่แน่นแฟ้นขึ้นไปอีก มันเป็นความลงตัวที่ทำให้รู้สึกว่าอนาคตหรือวันพรุ่งนี้คงจะสดใสเหมือนกับวันนี้ตอนนี้... และมันคงจะดีกว่านี้หากพวกเขาพัฒนาความสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น อยู่เคียงข้างกันตลอดเวลาไปอีกนานเท่านาน
.
.
“เปี๊ยก” ร่างสูงเอ่ยเรียกโดยที่ยังเอนตัวอยู่บนโซฟา ส่วนคนโดนเรียกก็เงยหน้าจากคอมฯ แล้วมองมาตามเสียงเรียกพร้อมส่งสายตาแทนคำถามว่า “ทำไม”
“แบ่งงานกันทำแล้วเหรอ”
“อืม”
“งั้นเอ็งมานี่” โบ๊ทกล่าวพลางกวักมือไหวๆ
“มีอะไรละ พูดมาเลย ขี้เกียจลุก”
“เดินมานี่ เอาคอมมาด้วย จะบอกอะไร เร็วๆ อย่าลีลาเล่นตัว”
“โว๊ะ!” ร่างเล็กอุทานโวยวายไปตามระเบียบโรงเรียนเปี๊ยก แต่ก็ลุกขึ้นแล้วหอบคอมเดินไปหาร่างสูงตามคำเรียก
.
.
“นั่งลงๆ” ร่างสูงพูดพลางตบเบาะโซฟาดัง ปุ ปุ
“มีอะไร ว่ามาให้ว่อง”
“ก็... ไม่ได้มีอะไร แค่อยากให้มานั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ... นั่งคนเดียว เหงา”
ร่างสูงทำสีหน้าเหมือนหมาหงอยให้ดูน่าสงสาร พูดพลางเลื่อนมือที่วางอยู่ข้างตัวไปจับมือเรียวของรุ่นน้องคนสนิท... กีต้าร์ส่งสายตาปรามและพยายามชักมือกลับแต่ก็ไม่ได้ผล
“ไม่ได้นะคุณโบ๊ท”
“...” เมื่อโดนปฏิเสธ ร่างสูงเลยพยายามส่งสายตาออดอ้อน
“แต่ทีกับโจ...”
“ไม่เห็นหรอก... นะ นิดเดียวเอง แปบเดียวก็ได้”
เมื่อรุ่นพี่คนสนิทยืนกรานด้วยน้ำเสียงนุ่มหูแบบนั้น ร่างเล็กเลยใจอ่อน ยอมให้จับมืออยู่อย่างนั้น... และเพื่อความชัวร์ จึงแกล้งหันหน้าไปมองทีและโจแบบเนียนๆ เพื่อสังเกตการณ์ดูก่อนว่ามีใครเห็นหรือไม่ แต่แล้วก็ต้องเหวอเมื่อหันไปเจอทีและโจกำลังมองมาทางเขาและโบ๊ทอยู่พอดี
.
“อะแฮ่ม”
.
ทีส่งเสียงและสายตามาแซวกีต้าร์ที่ทำหน้าเหมือนโจรขโมยที่โดนจับได้คาหนังคาเขา ว่าแล้วก็หันกลับไปหาร่างสูงหมายจะบอกให้ปล่อยมือก่อน แต่ร่างสูงก็แกล้งยกการ์ตูนขึ้นมาบังหน้าโดยที่อีกมือหนึ่งยังเกาะกุมมือของร่างเล็กเอาไว้ไม่ยอมปล่อยแถมยังปล่อยประโยคปลิดชีพที่ทำเอาต้าร์แทบจะอยากลุกหนีไปไกลๆ อีกว่า...
“แค่จับมือเอง... ไม่หอมแก้มโชว์ก็ดีแค่ไหนแล้ว”
“ตลกแล้วคุณ แค่นี้ไอ้ทีกับไอ้โจก็คงจะแซวยังลูกบวชแล้วเนี่ย”
“เอ็งกลัวโดนแซวเหรอ” โบ๊ทถามไปอย่างนั้นด้วยความรู้สึกว่าตัวเขาเองกลับไม่ได้รู้สึกแย่กับคำแซวเลยสักนิด
“ก็ใช่”
“ไม่ชอบโดนแซวเพราะเขินหรือเพราะรังเกียจ”
“เฮ้ยยย ไม่ได้รังเกียจนะ...”
“...” คำตอบของร่างเล็กที่ตอบออกมาโดยไม่ต้องคิดทำเอาโบ๊ทยิ้มกว้าง
“ยังจะมายิ้มอีก”
“ไอ้เรื่องเพื่อนแซวเพื่อนเนี่ยนะ เขาว่ากันว่าที่แซวกันก็เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง... ถ้าทำให้เป็นเรื่องจริงซะ เพื่อนๆ ก็จะเลิกแซวกันไปเอง...” ร่างสูงพูดและสบตาร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ...
“...อ้อ... อืม...” กีต้าร์หน้าร้อนผ่าว รู้สึกเขินยิ่งกว่าโดนจูบเสียอีก... นี่โบ๊ทกำลังขอเขาคบใช่ไหม?
“ฮ่ะๆๆๆ คิดอะไรอีกละ หน้าแดงเชียว... กลับไปนั่งทำงานต่อเหอะไป โบ๊ทมากวนละ เดี๋ยวงานไม่เสร็จ” ว่าแล้วก็ปล่อยมือจากมือของร่างเล็กแล้วมาตบไหล่เบาๆ สองสามที
ต้าร์หอบคอมฯ กลับไปนั่งร่วมโต๊ะกับทีและโจ พอหย่อนก้นลงนั่งเท่านั้นแหละ เขาก็ต้องเจอสายตากรุ้มกริ่มของทีและโจ เป็นสิ่งที่ยืนยันว่าทั้งสองคนนี้รู้แหละเห็นทุกอย่าง... ทั้งสองคนทำท่าเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่พูด... แต่สุดท้ายก็กลายเป็นโจที่อดไม่ได้
“พวกมึงคืบหน้ากันแล้วเหรอ”
“เชี่ย ไม่มีเว้ย”
“เฮ้ยยยย บอกพวกกูหน่อยดิ พวกกูเป็นเพื่อนรักของมึงนะไอ้ต้าร์... บอกมาเหอะ... พวกมึง... คบกันยัง”
“ยังไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ พวกมึงนี่นะ ว่างนักเหรอ... นี่เลยมึง มาดู approach ตัวนี้ที่กูหาเจอเมื่อกี๊ดีกว่า” กีต้าร์ตัดบทเข้าเรื่องรายงาน หาทางเลี่ยงไม่ให้เรื่องเข้าตัวมากไปกว่านี้... ทีและโจมองหน้ากันแล้วส่งสายตาเป็นเชิงรู้กันว่าให้ปล่อยไอ้เปี๊ยกไปแบบนี้แหละ เอาไว้ค่อยกดดันให้มันปริปากบอกทีหลัง... ว่าแล้วก็กวาดสายตาไปบนจอโน็ตบุ๊คของร่างเล็กเพื่ออ่านตามเนื้อหาที่ร่างเล็กอธิบาย... อ่านไปอ่านมาก็ไปเจอกับหัวข้อที่มีชื่อว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
----------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] ทำไมต้าร์ถึงไม่นอนร่วมเตียงกับโบ๊ท
หลังจากที่จูงมือกันขึ้นมาจากสวนแล้ว ทั้งสองคนก็จัดการธุระส่วนตัวกัน อาบน้ำเตรียมตัวนอนกันตามปกติ...
พอปิดไฟ โบ๊ทก็กระเถิบเข้าชิดร่างเล็กทันที เขาส่งแขนแกร่งเข้าโอบเอวบาง... กีต้าร์โวยวายนิดหน่อยแต่ในที่สุดก็ยอมให้กอดแนบชิด... กลิ่นน้ำยาสระผมกลิ่นโปรดยิ่งหอมขึ้นอีกหลายเท่าตัวเมื่อมาอยู่บนผมของร่างเล็ก... ผิวกายขาวละเอียดก็มีกลิ่นหอมของสบู่... สองร่างแนบชิดจนร่างเล็กรู้สึกได้ถึงหัวใจของร่างสูงที่กำลังเต้นรัว และตอนนี้มันกลายเป็นว่าทั้งหัวใจของเขาและของรุ่นพี่ร่างสูงเต้นรัวไม่ต่างกัน... ทั้งคู่นอนหันหน้าไปทางเดียวกัน และแผ่นหลังของกีต้าร์ก็แนบชิดกับแผงอกของโบ๊ท จึงทำให้หัวใจของทั้งสองคนอยู่ในตำแหน่งที่เรียกได้ว่า “ใจตรงกัน” มากถึงมากที่สุด
ทุกสิ่งดูราบรื่นเป็นปกติ จนกระทั่ง...
“คุณโบ๊ท...”
“หืม?”
“อะไรทิ่มก้นผม”
“อยากรู้ปะละ”
“เฮือก!!!”
“อยากรู้ไม่ใช่เหรอ ก็เห็นถามอยู่เมื่อกี๊นี้ไง”
“ไม่!! อ๊ากกกก ปล่อยนะ!!! ไม่อยากรู้แล้วววววววว”
----------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
เอามาลงให้แล้วนะครับ โทษทีที่ดึกไปนิดนึงนะ แฮะ แฮะ :try2:
เดี๋ยวไว้ค่อยมาคุยกันละกันนะ ต้องขอตัวไปนอนก่อนแล้วละ เพราะว่าอีกแค่ 4 ชั่วโมงก็ต้องตื่นไปทำงานอีกแล้ว :sad3:
สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์คร้าบบบบบ
ใครมาอ่านเจอตอนเช้าก็ "อรุณสวัสดิ์ นะครับ" :จุ๊บๆ:
-
มาแล้ววววววววววววว :mc4:
-
โย่วๆๆๆๆ คุณแจ็คพาตาร์มาส่งแล้ว :กอด1:
นับวันยิ่งน่าร๊ากกกก น่ารักทั้งคุณโบ๊ททั้งเจ้าเปี๊ยกต้าร์เลย เดี๋ยวนี้อะไรๆก็ดูชัดเจนไปหมด เหลือแค่คบกันเป็นแฟนเท่านั้น
:z3: ลุ้นกับฉากในห้องน้ำมากกกกก คุณโบ๊ทอ่าา แกล้งเปี๊ยกต้าร์ซะเปี๊ยกเคลิ้มเชียวกับ “อาบน้ำพร้อมกันไปเลยไหมล่ะ” :m3:
เดี๋ยวนี้ต้าร์มีจับมือคุณโบ๊ทก่อนด้วยนะ บนรถอ่ะ แถมบีบมือคุณโบ๊ทซะด้วย น่ารักเกินไปแล้วนะต้าร์เอ้ยยย :o8::-[ :impress2:
กรี๊ดดดดดดด..............เขิลมากกับประโยคคุณโบ๊ท“จับแล้วห้ามปล่อยนะ”
รู้สึกอยู่ดีๆก็จินตนาการเห็นรถBMสีดำของคุณโบ๊ทกลายเป็นสีชมพูซะงั้นอ่ะ 555 :m13: :m1: มันหวานๆไงไม่รู้เน๊อะ ฮุฮุ ฮุฮุ
ช่วงทำรายงานก็นะ มองกันไป มองกันมา หากเป็นปลากัดนะ ป่านนี้ต้าร์ท้องโย้ไปแล้ววววว คิคิ :haun5:
คุณโบ๊ทก็ชัดเจนมาก... ตั้งใจล่ะสิ อยากให้โจกะธีเห็น อยากให้เค้ารู้กัน ก็บอกมาเหอะ ไปแอบจับมือต้าร์อย่างงั้นอ่ะ(แอบตรงไหนนี่?) :laugh3:
ต้าร์ก็น่ารักได้ใจ ทั้งเขิลทั้งห้าม แต่ก็ยอมให้คุณโบ๊ทจับ อั๊ยยะ!! อั๊ยยะ!! อั๊ยยะ!! : 222222:
แล้วแล้วความคิดคุณโบ๊ทก็ไปไกล "มันคงจะดีกว่านี้หากพวกเขาพัฒนาความสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น" คุณโบ๊ทจะทำอะไรต้าร์ค๊าา :z1:
คุณแจ็คอุตส่าห์มาแต่งต่อจนดึกมากกก พักผ่อนเยอะๆนะคะ :กอด1: กลัวคุณแจ็คป่วยไปซะก่อน เป็นห่วงนะคะ
ฮาาาา.........มากกับโบนัส มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่งั้นคงได้นอนกอดกันยันเช้าเหมือนเคยอ่ะนะ
ขอบคุณค่ะคุณแจ็ค :L2: :L2:
-
ทำไมไม่ลองอาบน้ำด้วยกันล่ะกีต้าร์น้อย :laugh:
แล้วพยานบุคคลที่ว่าต้องเป็นทีกับโจแน่ๆ ว่าแต่สองคนนั้นจะเห็นอะไรน้อ อยากเห็นบ้าง :impress2:
รอๆๆๆ วันอังคารก็วันนี้อ่ะดิ :z1:
-
กีตาร์ยั่ว !!!!!
-
ชูป้าย "อาบด้วยกันเลยๆๆๆ"
.
.
แต่ถ้าอาบด้วยกันจริง เปี๊ยกต้าร์ไม่ได้กลับไปส่งรายงานแน่ๆ 555555 :z1:
-
แหม คุณโบ๊ทก็เนอะ 55555 :laugh:
-
อ่าฮะ คุณโบ๊ทรุกคืบเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย
แอบหวั่นใจแทนเจ้าเปี๊ยกแล้วสิเนี่ย
ขยันหยอด ขยันตอดซะจริงๆเลยนะ :laugh:
แล้วจะไม่ให้เปี๊ยกหวั่นไหวได้ยังไงกันล่ะ
ว่าแต่รอยที่คอมันใช่ยุงแน่เหรอตัวเอง :z1:
กดเป็ดให้ก่อนนะ :กอด1:
-
ต้าร์กล้าชวน แต่ไม่กล้าทำจริงนี่นา รออยู่นะเนี่ย
-
ถึงต้าร์จะประชดแต่เค้าอยากให้โบ๊ททำจริงๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
ค้างเลยT0T
ต่อๆ จัดหนักเลยคุณโบท
-
ตาร์จ๋า..
จะรอดมั้ยเนี่ย :o8:
-
กีตาร์ไม่แน่จริงนี่นา
-
ต้าป๊อดอะ ไม่ใจเลยนะเธอ o12
รีบไม่ใช่เหรอ งั้นก็อาบๆ ด้วยกันไปเลยสิ :z1:
-
ทำเอาโบ้ทตกใจเลยทีเดียว อิอิ :m10: :m1:
-
แง่ม อังคารแล้วอะ ดึกม่ายพอเหรออออ อิอิ
เปี๊ยกระแวงเต็มที่แระ
-
จะเลยวันอังคาร์ล่ะน่า.....
คิดเถึงคุงโบ็ทและกีตาร์อ่ะ(คิดเถึงฉากในห้องน้ำอ่ะ) ค :z1:ริคริ
-
:a12:
-
น่ารักมากกกกกก
ไอ่คุณโบ็ทคงรุกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีอะไรต้องปิดบังระวังระแวง เปิดออกมาแล้วขนาดนี้ :impress2:
ที่ไม่กล้า ไม่แน่ใจ ก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ที่เหลือก็รอแค่เวลา ฮิ้วววว :กอด1:
อ่านแล้วเขินแทนกีตาร์ :o8: :-[ :impress2:
-
โบนัสมันขโมยซีนชัดๆ แอร๊ยยย :-[
ทีกับโจไม่ว่าหรอก ออกจะสนับสนุนทั้งคู่เหมือนเค้านี่ :m4:
แต่คุณโบ๊ทนี่หึงแถมหื่นขึ้นทุกวันเลยนะ กีต้าร์เสร็จแน่ :interest:
กดบวกให้จ้า เค้าก็อายุเยอะแล้วนะ เค้าอ่านได้ไอ้ NC อ่ะ รออยู่ :m20:
-
ไม่อยากรู้หรอว่าอะไรทิ่มที่ก้น ? หึหึ :haun4:
-
ดีนะที่คุณโบ๊ทเป็นพระเอกแสนดี ถ้าเป็นพระเอกเรื่องอื่นต้าร์เสร็จไปแล้วแน่ๆ 555++ :z1:
.
.
ป.ล. อยากกดบวกให้คุณโบ๊ทจังเลย :o8:
-
ในห่วงที่ความเงียบเข้าครองพื้นที่ภายในรถ
>>
ในห้วงที่ความเงียบเข้าครองพื้นที่ภายในรถ
ระหว่างมืออาหาร
>>
ระหว่างมื้ออาหาร
โทษทีที่ดึไปนิดนึงนะ
>>
โทษทีที่ดึกไปนิดนึงนะ
ถ้าคำไหนเข้าใจผิดก็ขอโทษด้วยนะครับ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
คุณโบ๊ทนี่หยอดได้หยอดดีนะ
ตรงโบนัสนั้น คุณโบ๊ทหื่น !!!
-
ไม่เคยมองใครเลย...นอกจากเธอ ใช่ไหมล่ะสองหนุ่ม
เรียกว่าแฟนได้หรือยังนี่ฮึ
-
ตกลงเค้าคบกันแล้วใช่มั๊ยอ่า~ :o8:
เดี๋ยวนี้เค้ามีจับมือถือแขนกันด้วยล่ะ
คุณโบ๊ทไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยโธ่~
แน่จริงก็หอมโชว์โจกับทีเลยดิ :z1:
แต่โบนัสนี่แบบ....คุณโบ๊ทเปลี่ยนไป :m20:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. +1ตามหลังให้นะจ๊ะ
ป.ล.2 คนเขียนรักษาสุขภาพด้วยเน้อ
-
ฮะฮิ้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หอมเลยๆ อ้าวไม่ทันเรอะ
-
:-[
เขินๆ
-
ตอนบนรถน่ารักอ้ะ -/-
โบนัส แหม่ะ แหม่ะ เอาเลยคุณโบ๊ททททททททททท
-
อ่านแล้ว ใจละลายยยยยเลยอ่ะ
เขินแทนกีตาร์ ครืคร
o22
-
กรี๊ดดดดด
ชอบอ่ะ "จับแล้วห้ามปล่อย"
โบ๊ทแอบหื่น แต่เราชอบบบบบ
-
คุณเเจ็ค ทำผมยิ้มไม่หุบเลย :m3:
ขอบคุณมากคับ ,, เริ่มรุกเเรงขึ้นเรื่อยๆ เเล้วน่ะโบ๊ททท :m12:
-
น่ารักมาก โบ๊ทนี่เริ่มหื่นนะ
-
อ๊ายยย ตอนนี้น่ารักอะ หุๆ :-[
-
สรุปว่าอะไรทิ่มก้นเหรอค่ะต้าร์ :z1:
-
โอ๊ย.....ไม่ใช่แฟนกหมือนแฟนล่ะ เปี้ยกเ๊อ๊ย :a11:
-
แม่ยกเซิ้งกลองยาวเก้อ ก็เพราะคุณโบ๊ทไม่จับไอ้เปี๊ยกนอนด้วย แถมยังไม่หน้าด้าน(?)จับอาบน้ำอีก :m16:
แต่มาหวานจับมือกัน :o8: บวกโบนัส :z1: แม่ยกก็ให้อภัยจ้าหุๆ
-
ในห่วงที่ความเงียบเข้าครองพื้นที่ภายในรถ
>>
ในห้วงที่ความเงียบเข้าครองพื้นที่ภายในรถ
ระหว่างมืออาหาร
>>
ระหว่างมื้ออาหาร
โทษทีที่ดึไปนิดนึงนะ
>>
โทษทีที่ดึกไปนิดนึงนะ
ถ้าคำไหนเข้าใจผิดก็ขอโทษด้วยนะครับ
แก้แล้วครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยดูให้ :pig4:
-
:o8: :-[ :o8: :-[
-
มารอแล้วจร้าาาาาาาาา
-
ต้าไม่อยากรู้ว่าอะไรทิ่มก้น แต่เค้าอยากรู้นะ -.,-
(ไม่หื่นเลยเนาะ ๆๆ)
-
กีต้าร์หน้าร้อนผ่าว รู้สึกเขินยิ่งกว่าโดนจูบเสียอีก... นี่โบ๊ทกำลังขอเขาคบใช่ไหม?
ใช่ เลย อาการแบบนั้น :)
-
:-[ น่ารักเหมือนเคย :pig4:
-
LOVE HIGH STORY – 40 – Time Will Tell | ให้เวลาเป็นผู้กำหนด
ยามบ่ายวันเสาร์ ร่างสูงนั่งรอ “ไอ้เต็ม” เพื่อนซี้อยู่ที่ร้านกาแฟชื่อดังในสยามพารากอน...
...เขามาทำไม?
...แล้วไอ้เปี๊ยกละ?
.
.
.
โบ๊ทนั่งมองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า ดื่มกาแฟจนเหลือไม่ถึงครึ่งแก้วแล้ว แต่เต็มก็ยังไม่มา... เขาเองก็ไม่ชินกับการต้องอยู่คนเดียวสักเท่าไรนัก เพราะเวลาไปไหนมาไหนก็มักจะมีกีต้าร์ไปด้วยอยู่เสมอ คราวนี้จะให้นั่งอยู่คนเดียวแบบนี้มันก็เขินๆ ไม่ค่อยชิน... แต่จริงๆ แล้วจะไปว่าเต็มมาช้าก็ไม่ได้หรอก เพราะว่าโบ๊ทดันไปนัดมันแบบฟ้าแลบ ตอนที่โทรไปชวนให้ออกมา เจ้าเต็มก็เพิ่งตื่นเอง ก็ต้องให้เวลาเขาหน่อยละนะ
แล้วไอ้เจ้าต้าร์ไปไหน?... ตอนนี้ต้าร์มันก็ทำงานอยู่ที่ห้องกับทีและโจนั่นแหละ โบ๊ทไม่ได้ลากมาด้วยหรอก เพราะเห็นว่าต้องปั่นรายงานอยู่กับทีและโจ ก็ปล่อยให้ทำงานไป... ไอ้เจ้าโบ๊ทจะอยู่ในห้องเฉยๆ แบบนั้นก็พาลจะไปทำให้ไอ้ต้าร์มันเสียสมาธิซะเปล่าๆ เห็นชอบเหล่มองกันเป็นระยะๆ ทำเอาไอ้ต้าร์สมาธิหลุด งานก็เดินช้า จนโดนไอ้ทีกับไอ้โจบ่นอยู่หลายรอบ... โบ๊ทจะกลับห้องตัวเองก็ไม่มีอะไรทำ เหมือนอยู่คนเดียวอีกอะแหละ ก็เลยโทรไปลากให้เต็มออกมาเดินเล่นเป็นเพื่อนกัน
.
~ หมื่น แสน ล้านนาที ต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดั่งความฝันที่เคยละเมอ ~
<<< Incoming Call: Tem >>>
โทรศัพท์มือถือของโบ๊ทดังขึ้น โชว์ชื่อของเพื่อนซี้เป็นสายเรียกเข้าหราเต็มหน้าจอ
.
.
“ฮัลโหล ถึงยังมึง”
“เออ กูถึงแล้ว เพิ่งจอดรถเลยเนี่ย จะให้กูไปหาที่ไหน”
“กูอยู่สตาร์บัคส์ชั้นใต้ดิน”
“เออ เดี๋ยวกูเดินไป”
“เค”
.
.
เพียงครู่เดียว เต็มก็เดินมาถึงที่นัด เมื่อเดินเข้าไปในร้านก็เห็นเพื่อนสนิทของตัวเองนั่งอ่านนิตยสารอยู่ที่โต๊ะด้านในของร้าน แต่ก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนสนิท กลิ่นหอมๆ ของร้านกาแฟก็ทำให้เขานึกอยากดื่มกาแฟขึ้นมา เลยเดินไปสั่งก่อนจะเดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามเพื่อนสนิท
ทั้งสองคนทักทายกันตามประสาเพื่อนซี้แล้วก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย ตกลงกันว่าจะนั่งแช่อยู่ในร้านกาแฟนี้อีกสักพัก เพราะยังคิดไม่ออกว่าจะเดินไปไหน... จะไปหาอะไรกินก็ยังไม่หิว เพราะโบ๊ทเองก็เพิ่งกินข้าวมาเมื่อเที่ยง ส่วนเต็มก็ยังไม่ค่อยหิว...
นั่งคุยกันจนกาแฟหมดแก้วก็เริ่มจะเกรงใจร้านเขาอยู่ไม่น้อย เห็นคนหลายคนเดินมาด่อมๆ มองๆ หาที่นั่ง แต่ก็ไม่มีว่างเลยสักที่... ครั้นจะนั่งต่อทั้งๆ ที่กาแฟหมดแก้วไปแล้วกันทั้งคู่ ก็ดูจะไร้ยางอายเกินไปหน่อย ว่าแล้วก็เลยชวนกันลุกออกจากร้าน ได้เวลาไปเดินเล่นกันเสียที
เดินกันไปก็เหล่สาวกันไปตามสัญชาตญาณสัตว์เพศผู้ เหล่กันไปก็ชมกันไปหรือไม่ก็วิจารณ์กันไปตามเสปคแต่ละคน จนสายตาของโบ๊ทไปสะดุดเข้ากับคู่นักเรียนกางเกงน้ำเงินหน้าตาดีสองคนที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนกันแบบปกติทั่วๆ ไป... เอ่อ ถ้ามือของทั้งสองคนนั้นเกาะกุมกันเอาไว้อะนะ... โบ๊ทเผลอมองตามจนสองคนนั้นเดินพ้นสายตาไป
“เป็นไรไปมึง อยู่ๆ ก็เงียบซะงั้น” เต็มเอ่ยถามเมื่ออยู่ดีๆ เพื่อนซี้ก็เงียบไปเฉยๆ
“เฮ้ยมึง เมื่อกี๊มึงเห็นป่าววะ”
“เห็นไร”
“ก็เมื่อกี๊ไง ไอ้เด็กกางเกงน้ำเงินสองคนที่เดินผ่านหน้าเราไปเมื่อกี๊อะ มึงเห็นป่าว”
“เออ เห็น... ทำไมวะ มีไร”
“มันเดินจับมือกันวะมึง”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้โบ๊ท มึงไปอยู่ดาวอังคารมาเหรอวะ เดี๋ยวนี้มันแทบจะกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วเว้ย โดยเฉพาะสยามนี่นะ แหล่งเลยละ ไอ้ที่เราเดินผ่านๆ มากันเนี่ย กระทบไหล่ไปหลายคู่แล้วมึง ฮ่าๆๆๆ”
“เออ กูรู้ แต่เมื่อกี๊แม่งยังเด็กอยู่เลยนะ น่าจะแค่ ม.4 ม. 5 เท่านั้นแหละ”
“เดี๋ยวนี้เด็กมันโตไวเว้ย เลยรู้ตัวไว... ไม่เหมือนมึงหรอก ช้า”
“...ไอ้สัด”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“...” ร่างสูงเงียบไปอีกครั้ง ทำหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง... ต้องยอมรับว่าไอ้เด็กสองคนที่เดินจับมือกันผ่านหน้าไปเมื่อครู่นี้ ช่วยจุดประกายอะไรสักอย่างให้เขาได้ไม่น้อย...
“เงียบอีกละ มึงเป็นไรปะเนี่ย”
ร่างสูงไม่ตอบ แต่เดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนม้านั่งยาวหน้าน้ำพุตรงทางเข้าพารากอน... ถึงเต็มจะงงๆ กับท่าทีของเพื่อนซี้ แต่ก็เดินตามไปหย่อนตัวลงนั่งโดยไม่ได้ท้วงอะไร
“กู... กูมีเรื่องอยากปรึกษามึงหน่อยวะ” ร่างสูงกล่าว สีหน้าจริงจัง
“แหน่ะๆๆๆ มาเสียงแบบนี้... กูขอเดาว่าเป็นเรื่องหัวใจ ชัวร์ๆ ใช่ป่าว”
“ก็ ประมาณนั้น”
“เรื่องไอ้เปี๊ยกอะดิ” เต็มกล่าวออกมาอย่างรู้ทัน
“โห มึงจะตรงไปไหนเนี่ย เชี่ยเต็ม”
“ฮ่าๆๆๆ กูไม่อ้อมให้เมื่อยปากหรอกมึง มีไรว่ามา”
“มึงว่า ไอ้ต้าร์มันเป็นไงวะ”
“เป็นไง? มึงหมายความว่าไง?”
“ก็แบบ... ทั่วๆ ไปอะ นิสัย ไรงี้”
“อืมมมมม... ต้าร์มันก็กวนตีนดีนะ ฮาดี กูชอบ... เฮ้ย! ไม่ได้ชอบแบบนั้น ไม่ต้องมามองกูเลยนะไอ้โบ๊ท... กูไม่พิศวาสเกรียนหรอกเว้ย กูหมายถึงไอ้ต้าร์มันก็เป็นคนฮาๆ ดี เกรียนไม่ห่วงหล่อ ฮ่ะๆๆๆ”
“อืม... แล้ว... มึงจะว่ายังไงหากกูกับไอ้เปี๊ยก... เอ่อ... เอิ่มมมม...”
“...เป็นแฟนกัน?”
“เออ ขอบใจวะ... ตรงสัด!”
“ฮ่าๆๆๆ กูช่วยมึงนะเนี่ย”
“เออ... แล้วมึงว่าไงวะ”
“พูดจริงๆ ตรงๆ นะมึง... กูเฉยๆ มาก...”
“เฉย? หมายความว่าไงวะ เชี่ย!... แต่พวกกูไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ นะมึง”
“ไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วไอ้ที่พวกมึงทำกันอยู่นี่เรียกว่าอะไรวะโบ๊ท”
“กู... ไม่รู้วะ”
“หึ! แล้วมึงอะ คิดไงกับไอ้ต้าร์... มึงชอบมันใช่ป่าวละ”
“...เออ... ก็คงแบบนั้นวะ... กูเองก็เพิ่งจะรู้สึกแน่ใจไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เอง” โบ๊ทตอบเสียงแผ่ว
“อะ ไหนเล่ามาๆ”
“เล่าตรงนี้เลยเหรอวะ”
“มันจะเป็นไรไปละมึง... นี่มึงก็พูดมาซะขนาดนี้แล้ว พูดต่ออีกสักหน่อยมันจะเป็นไรไป”
“...เชี่ย... มึงห้ามเอาไปเล่าให้ใครฟังนะมึง”
“เออน่า มาๆ เล่ามา มึงแน่ใจอะไร ยังไง ที่ไหน เมื่อไร”
“ก็... มันมีช่วงนึงเว้ย ที่มีคนจะมาจีบกู... แล้วไอ้ต้าร์แม่ง... ไปช่วยไอ้คนนั้นให้มาจีบกูอะมึง”
“อ้าว” เต็มอุทานด้วยความแปลกใจว่ากีต้าร์ช่วยคนอื่นให้มาจีบโบ๊ทได้ยังไง
“ประเด็นของกูมันอยู่ที่ว่า ไอ้ต้าร์แม่ง ยกกูใส่พานให้คนอื่นหน้าตาเฉย... พอกูรู้นะ กูจี๊ดเลยอะ... มันรู้สึกแย่ๆ โหวงๆ อะมึง แบบ... อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน กูเองก็มีความสุขดีกับที่เป็นอยู่ แต่ไอ้ต้าร์มันดันจะผลักไสกูให้ไปคบกับคนอื่น กูก็เลยรู้ตัวว่าที่ผ่านมากูแม่ง ไม่เคยมองใครอื่นเลยนะมึง ไม่เคยคิดจะไปคบใคร... แต่ดูมันดิ เหมือนไม่แคร์กูเลยอะมึง”
“แล้วตอนนี้มันยังช่วยคนนั้นจีบมึงอยู่ป่าววะ”
“ไม่ละ กูบอกมันไปแล้วว่ากูไม่เอา กูไม่ชอบ”
“แล้วมึงจะทำไงต่อ...”
“เนี่ยแหละที่กูคิดอยู่”
“มึงรักไอ้ต้าร์มันจริงๆ ป่าวละ”
“เชี่ย... กูเริ่มจะเกลียดความตรงของมึงขึ้นมาตะหงิดๆ ละนะ ไอ้เต็ม”
“ฮ่าๆๆๆ... กูอ้อมไม่ได้จริงๆ วะ เพราะกูอ้อมกับมึงมาจะเป็นปีแล้ว มึงถึงได้ช้าอยู่แบบนี้ไง”
“...เออ สัด”
“มันจะไปยากอะไรวะโบ๊ท ถ้าพวกมึงจะคบกันจริงๆ... สิ่งที่พวกมึงต้องทำก็แค่เปลี่ยนสถานะให้เข้ากับพฤติกรรมของพวกมึงทั้งสองคนเท่านั้นเอง... พวกมึงไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเลยด้วยซ้ำ ทำตัวเหมือนเดิมก็เหมือนเป็นแฟนกันจะตายห่าอยู่แล้ว... ไม่ต้องทำอะไรเพิ่มเลยด้วย... อืมมมม จริงๆ แล้วก็คงต้องมีอะไรอะไรเพิ่มขึ้นมาบ้างละนะ แบบ... บนเตียงอะไรแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ โอ้ย!” เริ่มซะดีแต่จบซะเกรียนเชียวนะเต็ม ว่าแล้วก็โดนโบกไปสักดอกเหอะนะ ฮ่าๆๆ
“ตลกเกินไปละนะสาดดด...”
“ฮ่าๆๆ”
“แล้วถ้าพวกกูคบกันขึ้นมาจริงๆ แล้ว พวกมึงจะว่าไงวะ” เป็นอีกครั้งที่โบ๊ทพูดเสียงแผ่วพร้อมแววตามั่นใจ
“ถ้าเป็นมึงกับไอ้เปี๊ยก กูพูดตรงๆ นะ... กูรับได้วะ... แต่ถ้ามึงจะคบกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้เปี๊ยก หรือไอ้เปี๊ยกมันไปคบผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่มึง... เนี่ยแหละ กูถึงจะรับไม่ได้”
“ทำไมวะ”
“ก็... กูชินกับพฤติกรรมของพวกมึงสองคนมานานเป็นปีละ... แล้วกูก็ตะหงิดๆ ว่ามึงจะชอบไอ้เปี๊ยกมาตั้งนานแล้วด้วย”
“เมื่อไรวะ”
“ก็ตั้งแต่ที่กูเห็นมึงยอมให้ไอ้เปี๊ยกมันขึ้นรถมึงมามหาลัยด้วยกันวันแรกนั่นแหละ”
“เฮ้ย ไม่เกี่ยวเว้ย ตอนนั้นไอ้เปี๊ยกมันจะมาสอบไม่ทันเพราะตื่นสาย กูออกจากคอนโดฯ มาเจอมันยืนหน้าเครียดรอแท๊กซี่พอดี กูเลยทำบุญพามันมาให้ทันเวลาเฉยๆ”
“นั่นไง มึงอะ ช้าตลอด... กูก็ไม่ได้บอกว่ามึงชอบมันตั้งแต่ตอนนั้นซะเมื่อไรละ กูหมายถึงว่ามึงมีแววว่าจะชอบมันต่างหาก มันเหมือนเป็นจุดเริ่มต้นไงมึง... ก็อย่างมึงอะ หวงรถยิ่งกว่าเมียซะอีก มีสักกี่คนที่มึงยอมให้นั่งรถมึง นับคนไม่ครบนิ้วด้วยซ้ำ แล้วอย่างไอ้เปี๊ยกที่ตอนนั้นมึงเพิ่งรู้จักแถมไม่ค่อยถูกกันด้วยเนี่ย มีที่ไหนที่จะยอมให้ขึ้นรถสุดหวงของมึง ถ้าในใจมึงไม่หวั่นไหววะไอ้โบ๊ท”
“เออ... ตอนนั้นกูก็ไม่เข้าใจตัวเองสักเท่าไรนักหรอกว่าทำไมถึงจอดรับมัน”
“กูจะบอกให้นะโบ๊ท ในฐานะที่กูรู้จักมึงมาตั้งแต่ ม.1 นะ กูบอกได้เลยว่าคราวนี้มึงเปลี่ยนไป เพราะกูไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้กับใครเลย แม้แต่ตอนที่มึงมาปรึกษากูเรื่องจีบออย มึงก็ยังดูไม่ประหม่าแบบนี้เลยนะโบ๊ท”
“...” โบ๊ทไม่ตอบอะไร มีเพียงรอยยิ้มจางๆ เกิดขึ้นที่มุมปากก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงยอมรับในความคิดของเพื่อนสนิท
“แล้วนี้ไม่พกไอ้เปี๊ยกมาด้วยหรือไง”
“มันทำรายงานอยู่กับไอ้ทีไอ้โจนะ”
“วิชาไรวะ”
“Corporate Management ไง แบบที่เราเรียนเทอมที่แล้วอะ”
“อ้อ... แล้วมึงจะเอาไงต่อเนี่ย”
“เดี๋ยวกูว่าจะไปซื้อนาฬิกา”
“ห่า กูไม่ได้ถามเรื่องนั้น กูหมายถึงเรื่องมึงกับไอ้เปี๊ยกแสบของมึงอะ เอาไงต่อ”
“ก็นั่นแหละ กูจะไปซื้อนาฬิกา”
“อะไรของมึง... เฮ้ย เดี๋ยวก่อนดิ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดิวะไอ้เชี่ยโบ๊ท” เต็มกล่าวไล่หลังเพื่อนร่างสูงที่ลุกออกเดินไปล่วงหน้าโดยไม่รอ เขาก็เลยต้องเดินตามไปทั้งๆ ที่ยังงงๆ อยู่ว่าสรุปแล้วโบ๊ทตอบคำถามเขาแล้วหรือยัง?
.
.
[ติดตามต่อที่รี #1095 หน้า 37]
.
.
.
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
คุณโบ๊ทเอานาฬิกาไปทามายยยยยยยยยย
ปล. คุณแจ๊คมาต่อเร็วๆเน้อออออออออออออ :กอด1: :กอด1:
-
โบ๊ทยังต้องการคำยืนยันจากเพื่อนซี้อยู่อีกเหรอจ๊ะ
-
อ้าวว หลอกให้อยาก(รู้) แล้วจากปายยยยย
-
โอ้ย... สนุกแหละงานนี้
รอวันเปลี่ยนสถานะ(โบ๊ท+ ต้าร) อยู่นะ
คริคริ
-
อย่างที่เต็มบอกน่ะถูกต้อง แค่เปลี่ยนสถานะให้เข้ากับพฤติกรรม
-
หุหุหห o13
-
คุณโบ๊ทต้องได้ฟังจากปากเพื่อนจริงๆว่ายอมรับเรื่องตัวเองกับกีต้าร์ได้
แต่เพื่อนๆและชาวโลกเค้ารับเรื่องคุณโบ๊ทกับกีต้าร์ได้ตั้งนานแล้วล่ะ เค้าลุ้นเรื่องอื่นกันอยู่ แบบเรื่องบนเตียงไรเงี้ย :laugh:
แอร๊ยยย มาต่อวันจันทร์ ก็วันนี้อ่าดิ แต่เค้าไม่อยู่ตั้ง 4 วัน แง้ๆ ไม่รู้จะหาเวลามาอ่านอีกครึงได้หรือเปล่า แต่กลับมาอ่ะได้อ่านแน่ๆ
งั้นลงชื่ออ่านไว้ก่อนนะ :กอด1:
-
นาฬิกาบอกเวลา...แล้วเวลาจะบอกอะไรกับกีตาร์และป๋าโบ๊ทน้า
อยากรู้จริงจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เอานาฬิกามาเป็นของหมั้นเปี๊ยกต้าร์หรือเปล่าจ๊ะคุณโบ๊ท
แต่ตอนนี้ชาวประชาอยากเห็นการเปลี่ยนสถานะจะแย่อยู่แล้วน๊า คริ คริ :z1:
-
กว่าจะรู้ใจตัวเอง ผ่านไปเป็นปีเลยนะเนี่ยะ
-
คุงโบ๊ท ไม่เห็นต้องถามใครเลย
ทำตามใจของตัวเองเลยจ้า //สุขนิยม
-
ง่ะ คุณโบ๊ทจะซื้อนาฬิกา ซื้อทำไมอ่าาา ??????
:z3: อยากรู้.................... แง่ววว
-
มาให้กำลังใจก่อน นะคับ เดี๋ยวเป็้ลับมาอ่าน กีตาร์กับโบท ครับ
-
จ้องกันไปจ้องกันมา อุ๊ยย คนอ่านเขิลแทนคุณโบ๊ทกับเจ้าเปี๊ยกต้าร์จริงๆเล๊ยยย
ในเมื่อต้าร์ยังไม่กล้าาา คุณโบ๊ทก็ต้องเป็นฝ่ายรุก?และจัดการความสัมพันธ์ให้ชัดเจนนะค๊าา
เพื่ออนาคตที่สดใส สีชมพูวิ๊งๆ << ฮ่าฮ่า คิดไปได้เน๊อะ ^^"
ซื้อนาฬิกาไปทำไมหรอคุณโบ๊ท ของขวัญเริ่มต้นใช้ชีวิตคู่กับเจ้าต้าร์หรือป่าว อิอิ
ต่อจากนี้จะขยับไปอีกขั้นแล้วใช่ป่าวว ต้าร์จะยอมตกลงแต่โดยดีมั้ยน๊าาาา เกรียนมิใช่น้อยซะด้วย
แต่คุณโบ๊ทก็รู้จักวิธีปราบพยศเจ้าต้าร์แล้วนิหน่า อิอิ
รออ่านอยู่น๊าาาา
:กอด1:
-
เพื่อนๆออกจะสนับสนุนกันขนาดนี้ ยังต้องถามอะไรอีกเหรอพี่โบ๊ท :impress2:
รออีก 60% ที่เหลือค่ะ อยากรู้แล้วว่าจะเป็นยังไงต่อไป :z3:
-
แล้วมันเกี่ยวกะนาฬิกายังไงอ่ะคุณโบ๊ท
-
LOVE HIGH STORY – 40 – Time Will Tell | ให้เวลาเป็นผู้กำหนด
[ต่อ]
.
.
อีกด้าน ยามบ่ายแก่ๆ ในห้องหมายเลข 706
.
.
ตอนนี้ทั้งสามเกลออยู่ในช่วงพักสายตาหลังจากที่ขะมักเขม่นอยู่กับข้อมูลที่ช่วยกันหามาได้อยู่เป็นชั่วโมงๆ หยุดปั่นรายงานกันสักพัก หาอะไรกินกันเติมพลังให้สมอง... กีต้าร์แยกตัวไปนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่โซฟา ปล่อยให้เพื่อนทั้งสองค้นตู้ขนมกันสนุกมือสนุกปาก...
แต่... ดูโทรทัศน์ไปได้เพียงครู่เดียวก็จิตหลุด กลายเป็นว่าเปิดโทรทัศน์ไว้เฉยๆ แบบนั้น... ดูเผินๆ ก็เหมือนกำลังนั่งดูทีวีปกตินั่นแหละนะ แต่ทีมาผิดสังเกตก็เมื่อรายการในโทรทัศน์กำลังยิงมุขฮากระจาย ขนาดเขาดูบ้างไม่ดูบ้างยังขำไปด้วยเลย แต่ไอ้เปี๊ยกเพื่อนรักเนี่ยสิ นั่งจ้องทีวีอยู่ขนาดนั้น แต่ไม่ยักกะมีอาการอะไรเลยสักนิด พอสังเกตดูจึงได้เห็นว่าไอ้เจ้าต้าร์มันดูตาลอยๆ คล้ายๆ กับว่าหลุดโฟกัสจากจอทีวีไปแล้ว... มันเหม่อ... ว่าแต่มันเหม่ออะไร เหม่อไปไหน... ว่าแล้วก็ลองเรียกดูสักหน่อย
“ไอ้เปี๊ยก”
“...”
“ไอ้เปี๊ยกกกก”
“...”
“เชี่ยต้าร์”
“...”
“ไอ้เชี่ยเปี๊ยกต้าร์!!!!!”
“ห๊ะ ห๊ะ??? อะไรวะไอ้ที???” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ตกใจเสียงของทีที่ตะโกนเรียก
“ไอ้ฟาย กูเรียกมึงเป็นสิบรอบแล้วเนี่ย มึงเหม่อไปไหนอยู่วะ”
“ก็เว่อร์ไปนะมึง กูป่าวเหม่...”
“กูว่ามันเหม่อไปพารากอนแล้วละวะ ไอ้ที... ฮ่าๆๆๆ” โจตัดหน้า ชิงแซวก่อนร่างเล็กจะปฏิเสธ
“เชี่ย!”
“ฮ่าๆ”
โจลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปหาเพื่อนร่างเล็ก ก่อนที่ทีจะตามมาติดๆ ทั้งสองคนนั่งประกบซ้ายขวาด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม ทำเอากีต้าร์ประหม่า ไม่ไว้ใจ จะมาไม้ไหนกันอีกละคราวนี้...
“...อะไร” กีต้าร์ถามไปก็กรอกตามองเพื่อนสนิททั้งสองด้วยความระแวง
“ต้าร์...” โจเอ่ยเรียก น้ำเสียงไม่น่าไว้ใจ
“อะไร... แล้ว พวกมึงจะยิ้มกันทำไมวะ” กีต้าร์เริ่มรู้สึกว่าอยากลุกออกจากตรงนี้ขึ้นมาตะหงิดๆ โดยเฉพาะเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองยิ้มกริ่มแล้วส่งสายตาแบบรู้กันอยู่สองคน
“มึง... มีอะไรคืบหน้าบ้างไหม” แหม่ๆ ทำหน้าแบบว่าอยากรู้อยากเห็นซะเต็มที่เชียวนะไอ้โจ ไอ้ที
“ฮึ้ยยยย คืบหน้าไร ไม่มี” ร่างเล็กปฏิเสธเสียงสูง แต่แล้วสมองเจ้ากรรมก็ดันไปนึกถึงรสสัมผัสที่ริมฝีปาก พาลทำให้หน้าแดงขึ้นมาซะงั้น
“กูเห็นน๊าาา ใครหว่า แอบจับมือกัน” ทีกล่าวลอยหน้าลอยตา น่าหมั่นไส้สุดๆ!
“นั่นสิ กูก็แอบเห็นคนสองคนนั่งเหล่กันตลอดเลยอะ งานก็เลยช้าาา”
“อืม ดูสิ พวกกูเลยต้องเหนื่อยกว่าเดิม เพราะว่างานกลุ่ม 3 คน แต่มีคนใจลอยไปไหนก็ไม่รู้ พวกกูเลยต้องทำงานมากกว่าเดิม”
“ใช่ นอกจากงานแล้ว ยังต้องมาคอยง้างปากคนปากแข็งแถวๆ นี้อีก ไม่ยอมพูดความจริงสักที เหนื๊อยเหนื่อยเนอะที”
“ถูกต้องเลยครับ โจ”
ทีและโจลอยหน้าลอยตา ตั้งใจพูดจาแซวเหน็บเพื่อนสนิทที่นั่งปิดปากเงียบอยู่ตรงกลาง... ด้วยหวังว่าเพื่อนซี้จะเล่าอะไรให้ฟังบ้าง ก็เห็นๆ อยู่ว่ามีอะไรคืบหน้าอยู่ในกอไผ่ แต่ทำไมถึงไม่พูดออกมาให้เพื่อนได้ฟังกันบ้าง... นั่งทำตาแบ๊วตาใสไซโคเพื่อนอยู่สักพัก กีต้าร์ก็ยอมปริปากว่า...
.
.
“ไอ้พวกสลัด!”
.
.
“เอ้า เชี่ย กูก็นึกว่ามึงจะใจอ่อนซะอีก ด่าพวกกูซะงั้นไอ้เปี๊ยก” ทีแทบทรุดเมื่อสิ่งที่ต้าร์เอ่ยออกมามันไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาอยากฟังสักเท่าไร
“ก็... พวกมึงก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ... แล้วจะมาถามเซ้าซี้อะไรอีกละ” ร่างเล็กเอ่ยเสียงแข็ง แต่กลับก้มหน้าไม่ยอมสบตาเพื่อนทั้งสอง
“หือออออออออ” โจร้องหือตาโตกับสิ่งที่ได้ฟัง
“แล่ว แล่ว แล่ว แล่ว แล่วววววว” ส่วนไอ้เจ้าทีนี่ก็เสี่ยวเข้าสิง ร้องเป็นตลกคาเฟ่เลยเชียว
“สรุปแว่...” โจส่งมุข
“เอ้ย” ไอ้ทีก็รับ
“สรุปว่า”
“เอ้ย”
“ถูกแล้ว!”
“ฮ่าๆๆ” เป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะไอ้สองคนนี้ นี่ขนาดยังไม่ได้ยินว่าจริงๆ แล้วมันเกิดอะไรที่ลึกซึ้งกว่าแค่จับมือเลยนะ ถ้ารู้ว่าสองคนนั้นเขาจูจุ๊บกันไปสองสามทีแล้วเนี่ย ไอ้ทีกับไอ้โจจะไม่ลิงโลดไปถึงดาวอังคารเลยรึ!
“โอ้ย พวกมึงแม่ง โคตรเกรียนเลยอะ กูไม่คุยด้วยละ ไปดีกว่า” ว่าแล้วต้าร์ก็หาจังหวะชิ่งก่อนที่จะโดนซักอะไรมากไปกว่านี้ แต่ยังลุกยืนได้ไม่เต็มความสูงดี ก็โดนดึงกลับลงไปนั่งซะก่อน
“มึงอย่ามาเนียน เชี่ยต้าร์... ไหนๆ ก็พูดแล้ว งั้นก็พูดมาให้หมดซะ... พวกมึงคบกันแล้วใช่ไหม”
“พวกมึงเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม”
“ตอบมา”
“เฮ้อออออ ถ้ากูบอกพวกมึงว่าพวกกูยังไม่ได้คบอะไรกันทั้งนั้น พวกมึงจะเชื่อกูปะ?” ร่างเล็กตอบหน้าเซ็ง เซ้าซี้กันอยู่ได้ เก็บอาการเขินจะไม่อยู่แล้วนะ... เฮือก!!
“งั้นก็แปลว่า... พวกมึงชอบกันแต่ยังไม่มีใครพูด”
“...”
“ต้าร์... มึงบอกพี่เขาไปเหอะ...” โจพูดเบาๆ แต่ก็หนักแน่นในน้ำเสียง
“เออ รู้สึกยังไงก็บอกไปเลย... อย่าให้เหมือนมึงกับไอ้บาสที่ต่างคนต่างไม่พูด พอถึงเวลาจากกันไป ก็เลยค้างๆ คาๆ อยู่แบบนั้น... มึงเองก็ไม่มีความสุข ไอ้บาสเองก็ทุกข์... มึงอยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยเหรอวะต้าร์” ทียกอดีตมาพูด เพื่อเตือนสติเพื่อนสนิท
“ก็... ไอ้เชี่ยบาสมันไม่บอกอะไรกูเลยสักอย่าง แล้วกูจะรู้ไหมละ”
“ก็มีแต่มึงนั่นแหละที่ไม่รู้”
“...”
“ไอ้ต้าร์ กูพูดจริงๆ นะ... กูเห็นมึงมีความสุขกูก็มีความสุข กูไม่อยากให้มึงต้องมานั่งเสียใจอีกนะเว้ย”
“กู... ไม่รู้วะ... ก็ทีไอ้คุณโบ๊ทมันยังไม่พูดเลย จะให้กูพูดได้ไงละ...”
“หึ พี่โบ๊ทเขาแสดงออกขนาดนี้แล้ว มึงยังไม่แน่ใจอะไรอีกวะต้าร์” ทีรู้สึกขัดใจกับเพื่อนซี้ที่ไม่ได้ดั่งใจเอาซะเลย
“เอางี้... พวกกูบอกให้ วันนี้เลย” โจเสนอราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาๆ ที่ใครๆ ก็คุยกันได้ทุกวัน
“เฮ้ยยยยยย” ต้าร์ร้องเสียงสูงท้วงความคิดของเพื่อนซี้
“เนี่ย รอพี่โบ๊ทกลับมาแล้วบอกให้เลย ดีไหม”
“เฮ้ยยยย ไม่เอา พวกมึงนี่... ปล่อยมันไปแบบนี้แหละ อะไรที่มันจะใช่มันก็ใช่เองอะ จะไปอะไรกับมันนักหนาวะ พวกมึง”
“เฮ้ออออออ ไอ้ต้าร์เอ้ยยยยยย พวกกูละเหนื่อยกับมึงจริงๆ” โจโอดโอย
“เออ กับอย่างอื่นละปากดีนัก แต่กับไอ้เรื่องง่ายๆ แค่นี้มึงกับปากแข็ง ไอ้ฟาย!” ทีบ่นเพื่อนร่างเล็กก่อนจะตบท้ายด้วยคำด่าเนียนๆ
ร่างเล็กนั่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ และนั่นก็เป็นการสิ้นสุดบทสนทนาที่หยุดไปพร้อมกับความพยายามอีกเฮือกหนึ่งของเพื่อนๆ อย่างทีและโจ... ทั้งสามคนนั่งดูโทรทัศน์เงียบๆ อยู่อย่างนั้น ปล่อยให้เวลาผ่านไป... เฮ้! ลืมไปรึเปล่า รายงานยังไม่เสร็จนะโว้ยยยยยยย!!!
จนกระทั่งพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน...
.
.
...ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
.
.
เสียงเคาะประตูหน้าห้องเรียกความสนใจทั้งสามคนให้หันไปดู... ประตูไม่ได้ล็อก ดังนั้นผู้เคาะจึงสามารถบิดลูกบิดเปิดประตูเข้ามาได้เลย...
โบ๊ทเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าสดใส แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าที่เรียกได้ว่า “สดใสกว่า” ของทีและโจ... เอิ่ม... ตาดูวิ๊งๆ เป็นประกายยังไงชอบกล... ส่วนไอ้เปี๊ยกเหรอ นั่นไง กำลังนั่งส่งยิ้มแห้งๆ มาให้... อืมมม น่าสงสัย... แต่ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยถามอะไรก็...
“งั้นกูกับไอ้ทีกลับเลยดีกว่านะต้าร์” อยู่ๆ โจก็ลุกขึ้นก่อนบอกลาแบบไม่มีเตี๊ยมอะไรกันก่อนล่วงหน้า
“อ้าว กลับเลยเหร...” ทีงงที่อยู่ๆ ก็จะกลับซะงั้น ของก็ยังไม่ได้เก็บสักอย่าง
“เออ กลับเลยเหอะ” โจพูดไปก็ขยิบตาส่งซิกให้ทีคล้อยตาม
“อ้อ อ้อ อ้อออออ เออ กลับๆๆๆๆ” ว่าแล้วก็พากันเดินไปเก็บของที่โต๊ะอาหาร ส่วนโบ๊ทก็เดินไปวางของลงบนพื้นข้างๆ โซฟาก่อนจะท้าวมือยันพนักพิงโซฟา ยืนดูทีกับโจรีบเก็บของด้วยสายตางงๆ ปนสงสัย
“งั้นกูกลับก่อนนะต้าร์ ไว้พรุ่งนี้มึงค่อยส่งพาร์ทของมึงมาให้กู แล้ววันจันทร์ค่อยว่ากันต่อ... พวกผมกลับแล้วนะพี่โบ๊ท”
“อ้าว กลับกันเลยเหรอ” โบ๊ทเอ่ยถาม
“คับพี่ ไปละคับ... ไม่อยากอยู่เป็นก้างอะคับ” ทีกล่าว แผ่วเสียงท้ายประโยค
“ห๊ะ อะไรนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ พวกผมไปละนะ... ไปแล้วนะเว้ย ไอ้เปี๊ยก”
“อือ กลับกันดีๆ นะมึง”
โจโบกมือลาเพื่อนและรุ่นพี่ แต่ไอ้เจ้าทีเนี่ยสิ ดันดิ่งไปหาโบ๊ทแล้วทำท่าเหมือนกระซิบกระซาบ จนต้าร์ร้อนตัวนั่งไม่ติดขึ้นมาโวยวายไปตามประสา เรียกเสียงฮาจากทีและโจได้ไม่น้อย ส่วนโบ๊ทก็ยืนงงๆ แต่ก็หัวเราะแห้งๆ ไปตามน้ำ
.
.
และแล้วก็เหลือกันอยู่กันตามลำพังเพียงสองคน...
.
.
“กินข้าวยัง” ร่างสูงเอ่ยถามพลางหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
“ยังเลย... ก็กินไปตอนเที่ยงนั่นแหละ”
“ซื้อซูชิมาฝากนะ” ร่างสูงกล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“อยากกินผัดไทอะ”
“ยังจะเลือกอีก มีแต่ซูชิอะ จะกินไม่กิน”
“...กิน”
“ฮ่าๆๆๆ ทำเป็นเลือกเยอะนะเอ็ง... เอ้า แล้วยังจะนั่งเฉยอีก ไป ลุก ไปเอาถ้วยมาใส่โชยุกับวาซาบิดิ”
“ค้าบบบบบบ รับทราบค้าบบบบ” ร่างเล็กกล่าวเสียงยานพลางยกมือตะเบ๊ะ ทำเอาร่างสูงยิ้มกลั้วหัวเราะ
ว่าแล้วก็ลุกไปหยิบถ้วยน้ำจิ้มตามคำบัญชา... และก็ได้เวลาอาหารมื้อค่ำกันสองคน...
.
.
กินไป คุยไป ดูทีวีไป เรื่อยๆ จนอาหารหมดเรียบทุกกล่อง.... ไอ้เจ้าเปี๊ยกกับไอ้ลิงภูเขาก็เอนตัวนั่งลูบพุงตึงๆ ที่เต็มไปด้วยข้าวเหนียว(?)ญี่ปุ่นและปลาดิบ... สบายท้อง สบายกาย และสบายใจ... ทุกอย่างดูเป็นปกติดีจนกระทั่ง...
“นี่คุณโบ๊ท เอาตาตี่ๆ ของคุณออกไปจากหน้าหล่อๆ ของผมเดี๋ยวนี้นะ” ร่างเล็กนี่มันปากจัดจริงๆ เลย เขามองนิดมองหน่อยก็ไปว่าเขา... เขินนะนั่น... แต่ร่างสูงกลับเอาแต่ยิ้มก่อนจะเลื่อนมือไปคว้ามือเล็กมากุม ทำเอาร่างเล็กพูดไม่ออก ได้แต่นั่งกลืนน้ำลายอยู่อย่างนั้น
“ต้าร์...” โบ๊ทพูดเสียงนุ่มหู ทำเอาต้าร์ใจเต้นระส่ำ... แล้วไหนจะรอยยิ้มหวานๆ นั่นอีก
“...อะไร”
“โบ๊ทตัดสินใจแล้วนะ...”
“หือ?”
“ถ้าเราต่างก็มีความสุขที่อยู่ด้วยกันแบบนี้...”
“...”
“งั้น...”
“...”
.
.
“เรา... คบกันไหม”
.
.
กีต้าร์หน้าร้อนผ่าว... สิ่งที่ได้ยินทำเอาหูอื้อ คำพูดหายไปจากหัว คอแห้ง ตาพร่า ใจสั่น และลืมจังหวะหายใจไปชั่วขณะ... อะไรเนี่ย อยู่ๆ ก็มาพูดแบบนี้ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยนะ... พอตั้งสติได้ก็พยายามรวบรวมความคิดเพื่อหาคำพูดตอบร่างสูง... แต่มันเขินมันอายจนไม่รู้จะพูดอะไร... ตอนนี้จะลุกหนีไปไหนก็ไม่ทันแล้วเพราะมือก็โดนกุมอยู่... เอาไงดี...
“เฮ้ย อย่าเงียบดิ... แบบนี้โบ๊ทก็แย่สิ”
“...ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ คุณโบ๊ท” ร่างเล็กก้มหน้าแล้วหันมองไปอีกทาง หลบตาร่างสูง
“โบ๊ทก็ไม่ใช่ผู้หญิง...”
“...เพี้ยนรึไง... ก็เห็นๆ อยู่ว่าไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นลิงชัดๆ แบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้หรอกน่า”
“ฮ่ะๆ อย่ามาเกรียนให้เสียบรรยากาศน่าต้าร์... ตอบมาว่าคบไม่คบ” ร่างสูงเองก็ต้องพยายามรวบเกมให้เร็วที่สุด เพราะเขาเองก็เขินไม่น้อยไปกว่าต้าร์หรอกนะ หน้าก็แดงเป็นเหมือนกัน...
“...”
“อะๆ ถ้าไม่กล้าพูดก็ไม่เป็นไร... เอางี้ ถ้าไม่ตกลง ก็ดึงมือออกจากมือโบ๊ทไปได้เลย...”
“...”
“...”
“...”
“ต้าร์... โบ๊ทก็อายเป็นนะเว้ย เงียบอยู่แบบนี้โบ๊ทก็เก้อดิ”
“จะเอาอะไรอีกละ ก็ไม่เอามือออกแล้วไง ที่ปล่อยให้จับอยู่เนี่ย ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ” ร่างเล็กพูดเสียงแข็ง แต่น้ำเสียงก็อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเขินอาย
คำพูดของร่างเล็กทำเอาร่างสูงใจเต้นยิ่งกว่าเดิม รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าคม... โล่งใจ... ว่าแล้วก็ยื่นมือข้างที่ว่างจากการเกาะกุมมือของร่างเล็กไปหยิบถุงที่วางอยู่ข้างๆ โซฟาขึ้นมาวางข้างๆ แล้วล้วงหยิบกล่องนาฬิกาขึ้นมา 2 กล่อง...
“อะไรอะ” ร่างเล็กเอ่ยถาม... โบ๊ทไม่ตอบ แต่หยิบนาฬิกาข้อมือตัวเรือนสีดำหน้าปัดขาวออกมาจากกล่องแรกขึ้นมาโชว์ให้ต้าร์ดูแทนคำตอบ ว่าแล้วก็จัดการใส่นาฬิกาเรือนนั้นให้ต้าร์... ก็นะ จับมือเขาอยู่นี่นะ
“โบ๊ทซื้อมาให้... เป็นสินสอด ฮ่าๆๆๆ” โบ๊ทพูดติดตลกทั้งๆ ที่หน้าแดงจนถึงหู
“ตลกละ แล้วเนี่ย ใครเขาบอกให้ซื้อนาฬิกาให้กัน... เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าคนโบราณเขาถือนะ ว่าถ้าซื้อนาฬิกาให้กันแล้วถ่านมันหมด สุดท้ายก็จะเลิกกันตามเข็มนาฬิกาที่หยุดเดิน...”
“...” โบ๊ทไม่ตอบอะไร เอาแต่ยิ้มกว้างนั่งกุมมือร่างเล็กอยู่อย่างนั้น
“...”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ... ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้ว่าคนโบราณเขาถือ... ก็เพราะว่าจำได้เนี่ยแหละ ถึงซื้อนาฬิกานี่ไง... เพราะความสัมพันธ์ของเรานะ หากมันเริ่มแล้ว โบ๊ทจะไม่มีวันเป็นคนทำให้มันจบลงเป็นอันขาด... โบ๊ทอยากให้ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับใจของต้าร์... หากต้าร์ต้องการให้เราอยู่ด้วยกันไปนานๆ ต้าร์ก็ดูแลนาฬิกาเรือนนี้ให้ดี อย่าให้ถ่านมันหมด อย่าให้มันพัง... แต่ถ้าวันใดที่ต้าร์ไม่คิดจะอยู่ด้วยกันแล้ว ก็แค่ปล่อยให้นาฬิกามันตายไปซะ ไม่ต้องดูแลอะไรมันอีก... ปล่อยให้มันตายไปกับความสัมพันธ์ของเรา...” โบ๊ทกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ... ทำเอาต้าร์เผลอหยุดหายใจไปชั่วครู่...
“บ้าดิ... ของตั้งแพง ปล่อยให้พังให้ตายไปก็เสียดายของแย่เลย...” ต้าร์กล่าว...
“เอ็งนี่นะ” โบ๊ทยิ้มกว้างก่อนจะโอบตัวต้าร์เข้ามาในอ้อมกอดแล้วหอมไปที่ขมับซะฟอดใหญ่
“นี่ๆ ถึงเนื้อถึงตัวเนี่ย ขอกันรึยัง โว๊ะ”
“มากกว่านี้ก็เคย ยังต้องขออะไรอีก... โอ้ย!” โบ๊ทโดนกัดเข้าที่ไหล่ ข้อหาหมั่นไส้ที่ดันพูดทำให้ต้าร์อาย และในจังหวะที่เอี้ยวไปกัดไหล่ร่างสูงนั่นเอง สายตาของต้าร์ก็ไปสะดุดเข้ากับกล่องนาฬิกาอีกกล่องหนึ่งในถุงเดียวกัน
“แล้วนั่นของใคร”
“อ้อ ของโบ๊ทนะ แบบเดียวกัน แต่สลับสี”
“ทำไมต้องซื้อของเป็นคู่ด้วย... แหว๋ววะ... โอ๊ะ!” นั่นไง ถึงจะคบกันแล้วเอ็งก็มีสิทธิ์โดนโบกนะต้าร์
“เอ็งไม่มีสิทธิ์วิจารณ์เว้ย”
“ชิ... แล้วไม่เอาออกมาใส่เหรอ”
“ยังอะ ไม่ใช่พวกขี้เห่อของใหม่”
“อ้าวๆๆๆๆ แบบนี้ก็กระทบผมเต็มๆ เลยดิ... งั้นถอดไปเลยไป”
“ฮ่าๆๆๆ ของเอ็งอะ ใส่แล้วห้ามถอดเว้ย ถ้าถอดนะ โดนเก็บตังค์แน่ หึ!”
“อะไรเนี่ย มีแบบนี้ด้วย!!”
“ฮ่ะๆๆๆ”
“คุณโบ๊ท... ใส่เลยเหอะ ผมอยากเห็น”
“โอเคๆ ก็ได้ๆ” ว่าแล้วก็หยิบกล่องนาฬิกาอีกกล่องออกมาแล้วหยิบนาฬิกาแบบเดียวกันแต่ตัวเรือนเป็นสีขาวและมีหน้าปัดสีดำ สลับกับของต้าร์
“อ้าว ของคุณโบ๊ทมันไม่เดินอะ!!! เฮือก!!”
“ไม่ใช่อย่างนั้น... เฮ้ออออ จริงๆ แล้วไม่อยากให้เห็นเลยนะเนี่ย แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว จะอธิบายให้ฟังก็ได้”
“ห๊ะ?”
“คืองี้... โบ๊ทซื้อนาฬิการุ่นนี้มาสองเรือน ของต้าร์กับของโบ๊ทคนละเรือน แต่เรือนของต้าร์โบ๊ทใส่ถ่านมากเพียงเรือนเดียว... ก็อย่างที่บอกไปว่าอยากให้ต้าร์เป็นคนกำหนดว่าความสัมพันธ์ของเรามันจะหยุดลงเมื่อไร... ส่วนของโบ๊ทไม่ได้ใส่ถ่าน แต่ตั้งวันที่เอาไว้เป็นวันนี้ หมายถึงวันที่ “เรา” เริ่มต้น... สรุปก็คือว่า เวลาบนหน้าปัดของโบ๊ท คือเวลาที่ความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้น ส่วนเวลาบนหน้าปัดของต้าร์จะบอกวันเวลาที่ความสัมพันธ์ของเราจบลง...”
โบ๊ทพูดพลางโชว์นาฬิกาบนข้อมือให้ต้าร์ดูว่าบนหน้าปัดนั้น นอกจากจะมีเข็มสั้นเข็มยาวไว้บอกชั่วโมงและนาทีแล้ว มันยังมีหน้าปัดย่อยอีก 3 หน้าปัดที่ทำหน้าที่บอกวัน-เดือน-ปี... และวันเดือนปีที่ตั้งไว้ก็คือวันนี้...
.
.
กีต้าร์ได้ฟังเช่นนั้นก็ยิ้มอุ่น ร่างสูงยิ้มตอบ... โล่งอก โล่งใจ สบายใจ มีความสุข... ว่าแล้วก็กระชับอ้อมกอดอีกสักนิด ไม่ต้องกลัวแล้วว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัว...
.
.
สองหนุ่มนั่งกอดกันกลมอยู่อย่างนั้น พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยไปตามปกติ... ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม ยังเรียกกันด้วยสรรพนามเดิมๆ หยอกล้อเล่นหัวกันเช่นเดิม... เพียงสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปคือสถานะความสัมพันธ์ของคนทั้งสองคนที่รักกันและยอมรับในความรู้สึกของกันและกันอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ
ว่าแต่นาฬิกาทั้งสองเรือนนี้ราคาเท่าไร... อืมมมม ก็บอกไม่ได้เหมือนกัน เพราะในใบเสร็จมีแต่คำว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
-------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
สองหนุ่มนั่งกอดกันกลมด้วยใจพองโตอยู่บนโซฟา... ตอนแรกต้าร์ก็รู้สึกดีนะที่กอดกันแบบนี้ แต่พอนานๆ เข้าแล้วโบ๊ทไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย แถมยังลูบหลังของเขาต่ำลงไปเรื่อยๆ ก็เริ่มจะรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้วละ! ว่าแล้วก็...
กีต้าร์: คุณโบ๊ท..
โบ๊ท: อะไรครับ
กีต้าร์: จะลูบอีกนานไหม
โบ๊ท: แฮะๆ ไม่ลูบก็ได้... งั้น... ไปที่เตียงกันไหม (//สะกิด สะกิด)
กีต้าร์: ตลกละ ใครจะไป
โบ๊ท: อะ ไม่ไปก็ไม่ไป... งั้น... ขอจูบได้ไหม
กีต้าร์: ไม่เอาอะ
โบ๊ท: ไม่ใช้ลิ้นหรอก สัญญา
กีต้าร์: ไม่เอา!!!
โบ๊ท: งั้น... ขอหอมทีนึง
กีต้าร์: ไม่ให้
โบ๊ท: งั้น... ขอจับมือหน่อยดิ
กีต้าร์: อย่าเลย
โบ๊ท: ฮืมมมมมมมม.... อะไรๆ ก็ไม่ให้ พอขอแล้วเป็นแบบนี้ ไม่ขงไม่ขอมันแล้วโว้ยยยยย (//กระโจนเข้าทาบทับร่างเล็ก)
กีต้าร์: เฮือก!! เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ปล่อยยยยยยยยยยย
โบ๊ท: หึหึหึ วะฮ่าๆๆๆๆๆ
กีต้าร์: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
มาเต็มบทแล้วครับ ยาวทะลุพิกัดอีกเช่นเคย เลยต้องกระเด็นมาขึ้นรีใหม่ วุ้ววววววว หวังว่าคงจะไม่รู้สึกขาดตอนกันนะครับ
สองสามบทที่ผ่านมาผมไม่ได้คุยกับทุกคนเป็นรายคนเลย ยังไงต้องของโทษด้วยนะครับ เหมือนขาดความรับผิดชอบยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ต้องขอไว้ก่อนนะครับ ช่วงนี้ขอเป็นแค่บวกเป็ดกับกดบวกให้กันไปก่อนเนอะ เอาไว้ว่างๆ มีพลังจะมานั่งจับเขาคุยกันเป็นรายคนเช่นเคยนะครับ
แต่ผมก็ยังอ่านทุกคอมเม้นท์นะครับ อ่านหลายๆ ครั้งด้วย เป็นการเติมกำลังใจ นี่แต่งไปก็เข้ามาอ่านไป :กอด1:
เอาเป็นว่าขอเอ่ยนามผู้มีอุปการคุณก็แล้วกันนะ... 1 2 3! :pig4:
- คราส -, princegolf, Theznux, Miw_Miw@In Love, ao16, JingJing, namtarn11, Mulberry, Whatever it is, aoommy, imonkey mc, KURATA, RGB.__, ลู่เคอOlive♥, ไอ้หัวแห้ว, yeyong, Mc_ma, SnowFlakez, greensnake, sukie_moo, BitterSweet~, SiCK_SENt™, ooopimmyooo, aishiteru., wijii, luckyzaaa, pim_onelove, malula, shiki senri, BeeRY, papa_paolo, noomasoi3, OoniceoO, chamin, runningout, iforgive, kunfon, TifaReira (ตกหล่นใครบ้างไหมหว่า...)
สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์ครับ :bye2:
ปล1. +1 กันไปคร้าบบบบ o13
ปล2. มาเดากันขำๆ ไหมว่าหลังจากนี้จะดราม่าหรือไม่ o3
-
โบ๊ทต้าร์ มาแล้วๆ
วิ่งไปอ่านก่อน นั่งรอคุณแจ็คเลยนะเนี่ย ขอบคุณค่ะ
--------------------------------------------------
:o8: :-[ :impress2: อ่านไปยิ้มไป....(เป็นมากนะเนี่ยเรา :m1:)
ในที่สุด คุณโบ๊ทกับกีต้าร์ก็เปลี่ยนสถานะ คบกันเป็นแฟนแล้ววว....... เฝ้ารอวันนี้มา(แสน)นานน.....
คุณโบ๊ททำซึ้งอ่า มันลึกซึ้งมากเลย นาฬิกา 2 เรือนคู่กันเนี่ย โอ๊ยยยย....... ชักเริ่มอิจฉาต้าร์แล้วสิ
จะว่าไป.. คุณโบ๊ทเป็นคนโรแมนติกมากๆเลยนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อว่าลิงภูเขาของเปี๊ยกต้าร์จะน่่ารัก...ได้ขนาดนี้ อร๊ายย... :m3:(อยากมีงี้มั่ง)
โอกาสพิเศษคงได้มีบ่อยๆแน่ๆ ก็คุณโบ๊ทเค้าใส่ใจทุกรายละเอียด ถึงขั้นซื้อนาฬิกาคู่ที่แฝงนัยยะขนาดนี้
รอวันเปิดตัวแฟนกับเพื่อนๆ นะคะ คงเรียกเสียง วี๊ด...วิ๊ววว.. จากเพื่อนๆลั่นแน่ๆ
มีอะไรมาให้รอลุ้นใหม่อีกแล้ว คึคึ (ความต้องการไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ คนอ่านนี่ก็ 555+)
ขอบคุณอีกครั้งคุณแจ็ค :กอด1: :กอด1: +เป็ดน้อยให้ค่ะ
-
เฮ้อ...กว่าจะพูดออกมาได้ ลุ้นซะเหนื่อย
คุณโบ๊ททำซึ้งเชียวนะ
-
คบกันแล้ววววววววววววววววววว.....วววววววว!!!!
ในที่สุดก็็คบกันได้ซักทีนะ คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยเลย อิอิ
คุณโบ๊ทโรแมนติกกว่าที่คิดนะเนี่ย ขอคบซะหวานเชียวต้าร์ไม่เคลิ้มก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว คริ คริ
-
น่ารักมากกกกก อ่านแล้วเขินนนน :o8: :-[
+ เป็ด + คนเขียน :pig4:
คือถ้าคนสองคนคิดตรงกัน ยอมรับความรู้สึกตัวเองแบบตรงไปตรงมา วันนี้ต้องมาถึงแค่รอเวลา ฮิ้วววววว
เรื่องนาฬิกาก็ใส่ใจในรายละเอียดคิดลึกซึ้งดีจัง น่ารัก ชวนกรี๊สสส ไม่ได้นึกถึงมุมนี้เลย
คือถ้าเป็นเราก็แค่คิดถึงว่าเราต่างคนต่างดูแล รักษาวันเวลาด้วย ไม่ให้หยุด ไรงี้
แล้วก็ใส่นาฬิกาคู่ แกรนด์โอเพนนิ่งเป็นทางการ คิคิ ให้โลกรู้ แถมด้วยโดนแซวไม่รู้จบ :mc4:
เราว่าอิเฮียโบ็ทคงแอบดูแลผู้ควบคุมเวลาอีกทีแหละ เพราะอิเฮียกลัวถ่านหมด กีตาร์ไม่เปลี่ยนเดี๋ยวเฮียเปลี่ยนเอง ๕๕๕
เค้าอยากใส่นาฬิกาคู่่ ฮือออออ อิจฉาาาาาาาาา
ต่อไปคงมีแต่หวานกับหวาน ฮิ้ววววว :3123:
-
โอ่ยยยยยย
พี่โบ๊ทลึกซึ้งแท้เหลา
เป็นแฟนกันแล้วจ้าาาาา
Finally!!! :o8:
ปอลอลิง.. อุ๊ย เขินอะ มีชื่อกับเค้าด้วย :o8:
-
กรี๊ดดดดดด ชอบความหมายของนาฬิกาจังเลยอ่ะคุณแจ๊ค
เย้ๆๆๆๆ ใมนที่สุดทั้งสองก็ได้ตกลงปลงใจเสียที ดีใจประหนึ่งลูกชายได้ออกเรือน ห๊ะะะะะ!!!!
ว่าแต่ อย่ามีมาม่าเลยเน้อออ ถ้าต้องมีขอแบบ ประมาณอิ่มกำลังดี ไม่เอาอืดเต็มท้องนะ ฮ่าๆๆๆ
-
มันคบกันแล้วเว๊ยยยยยยยยยยยยย . 555555 ดีใจมากก
แต่ขอทีเถอะถ้าจะดราม่าขอนิด ๆ ได้มั้ย ? ไม่เอาจัดหนักจัดเต็ม 'tt :sad4:
:L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณโบ๊ทโรแมนซ์มว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
ปวดแก้มอ่ะ ยิ้มมะหุบเลยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้อ...
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ(รีบๆดติมพลังแล้วกลับมาไวๆๆล่ะ)
แบบว่าคิดถึงต้าร+โบ็ทandคนเขียนด้วยนะ คริคริ
-
โว้วววว
ฮี้ววววววว
กริ๊ววววว
คุณโบ๊ทหงิงมาก ><
ในที่สุดดดด !
-
คุณโบ๊ท บทจะหวานก็หวานแหล่มมาเลย
-
ลุ้นกันมานานนน...
ในที่สุดก็เป็นแฟนกันซะที
คุณโบ้ทลึกซึ้งเนอะ
นาฬิกาคู่ น่ารักจังเลย :o8:
-
:o8:
สุดยอดมาก ตอนนี้
เขินต่อ น่ารักที่สุด
-
ขอบคุณจริงๆครับผม
ถ้ามีความรักแบบนี้ก็ดีสิครับ o13 o13 :bye2: :bye2:
-
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส พี่โบ๊ทหวานมาก ลึกล้ำมามาก เราคิดไม่ถึงเลยนะเนี่ยทั้งๆ ที่พยายามคิดตามแล้วว่า time will tell แต่ก็คิดไม่ลึกขนาดนี้ ไม่เป้นไร เดี่ยวจะไปคิดลึกๆๆๆๆในเรื่องบนเตียงแทนละกัน :z1:
ขอบคุณค่ะ รอ(ฉากอัศจรรย์)ตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
เย้ เย้ ,, รู้ใจกันสักทีนะ ตาร์ โบ๊ท :m13:
# ความหมายของนาฬิกานิ คมมากเลยคุณเเจ็คผมชอบน่ะ
มีความสุขจัง อ่านไปยิ้มไป :m4:
กระโดดกอดคุณเเจ็ค อิอิ :m14:
-
เรื่องนาฬิกาเนี่ย เป็นอะไรที่ลึกซึ้งมาก ช่างคิดเนอะ
-
ตอนนี้ก็พูดได้เต็มปากแล้วสินะว่า "เค้าเป็นแฟนกันแล้ว" :z2:
กว่าจะตกลงกันได้เล่นเอาเราเหนื่อยแทนไปเลย :try2:
คารมคุณโบ๊ทตอนขอต้าร์เป็นแฟนนี่บาดจิตบาดใจเหลือเกิน
เล่นเอาต้าร์เกรียนไม่ออกเลย แต่นิ่งได้ไม่นานหรอกเชื่อสิ
คนมันเคย(เกรียน) แต่คุณโบ๊ทเค้ามีวิธีจัดการต้าร์แล้วล่ะ :laugh:
ถ้าคุณโบ๊ทจะหวานขนาดนี้นะ เอาใจเค้าไปเลยเหอะ :give2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ในที่สุดเราก็สมหวัง :กอด1:
บวกหนึ่งและเป็ด ให้พี่เต็ม
-
เอ้า ชนกลุ่มน้อยเอ้ย มารับโบนัสกันไปเร็ว :m9:
-
เป็นแฟนกันแล้วอะ :impress2: :impress2:
รักกันนานๆๆนะ
ตอนหน้าขอฉากหวานๆๆ ของสองคนนี้ได้ไหมค๊าาาาาา o18 :m15:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L2: :L2: :pig4:
-
โอ้ว.....โบ๊ทหวานมากเลยอ่ะครัฟ :o8:
-
มารับโบนัสค่ะ o18
พี่โช๊ทหื่นมากกกกกกกกกกกก เพิ่งเปลี่ยนสถานะก็จะพาขึ้นเตียงซะแร้วววววววว :haun4:
-
แจ็คจ้ะ..อย่ามาจ้ะ อย่ามา จะมามาม่งมาม่าอะไร นี่มันซิทคอมนะต้องฮาๆแอนด์แฮปปี้สิค้า...ขอโบกกกกกกกก
-
พี่เต็มตรงใจจึกจึก5555555 o13
คุณโบ๊ท >//< ถึงต้าร์จะเกรียนแต่ก็เขินเป็นนะ ...โอ้ยยยนาฟิกาของสองเรามันเคลือบนำ้ตาลเหอะ
>>>0.0!เอ๊ยยยเราอ่านข้ามไปตั้งสองตอน ก็ว่าต้าร์บ่นเรื่องจูบ
....แหมๆกลัวต้าร์ย้ายสัมโนครัวหนีเหรอจ๊ะ ลากมาบ้านด้วยเลย เด็ดมาก555 จูบเค้าไปหลายทีขนาดนั้นก็สมควรขอคบแล้วละคุณพี่โบ๊ท
.... ฮาต้าร์ บรรยากาศกะลังดีมาเกรียนฮาซะงั้น รอตอนต่อไปต้าร์จะรอดมั้ย หึหึ
-
:mc1: วิ่งมารับโบนัส คร๊าฟฟฟ
ขอบคุณมากคุณเเจ็ค ! :m4: :m4: :m4:
-
ถ้าจะดราม่าก็คงจะ เป็นครอบครัวของคุณโบ๊ทใช่ป่ะ(เดา) แต่ตอนนี้หวานมากกกกก ชอบๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดด
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่รู้ว่าดีใจมาก
คบกันแล้วเว้ย รอคอยมานานแสนนาน
-
ได้โบนัสเยอะมากเลยอ่ะ
ปล. ขอบคุณคนเขียนที่กด+1ให้
รอตอนต่อไป :mc4:
-
แอร๊ยยยย เค้าคบกันแน่แล้ววววว เค้าจะกดกันมั้ยยยยย แว๊กกกกกกกก
แอบดีใจที่เห็นมีรายชื่อกะเค้าด้วย คิคิคิ
กิมมิคนาฬิกาของคุณโบ๊ทซึ้งมั่กๆ แต่มันดูเวลาไม่ได้นะ ลำบากมั้ย 5555
นี่!! คราวหลังไม่ต้องขอ อยากทำไรทำโลด ฮริ๊ววววววว
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ารั๊กอ่ะ เป็นแฟนกันแล้ว กิ๊วๆดิ๊วๆๆ :impress2: คุณโบ๊ทปล้ำเลยๆ :z7: :z7:
ปล. เค้าขอเดาว่าคนที่จะถือชามมาม่ามาให้คือยอดชายนายบาส :m26: ใช่ป่ะ FlapJack
ขอมาม่าช้างน้อยพอนะ เค้าไม่กินจัมโบ้นะ มันจุก
-
คบกันแล้ว
อยากจะกรีดร้อง
น่ารักเท่าโลก!!!!!
ปล. ความหมายนาฬิกาเจ๋งมากกกกกกกกกกกก!!!! like!!!
-
น่ารักมากกกกกกก :-[
เป็นแฟนกันแล้ว กรี๊ดกร๊าด :m3:
เพิ่งเป็นแฟนกัน อย่าเพิ่งดราม่าได้ไหมคะ :z3:
ขอหวานๆแบบนี้ไปเรื่อยๆก่อนน้า :impress2:
-
เหล่าผองเพื่อน ทั้งเต็ม ที โจ สนับสนุนกันจริงจัง
คุณโบ๊ทโรแมนติก :-[
“บ้าดิ... ของตั้งแพง ปล่อยให้พังให้ตายไปก็เสียดายของแย่เลย...” ชอบประโยคนี้ของต้าร์ อ่านแล้วนึกภาพไอ้เปี๊ยกเขิน
:กอด1: :pig4:
-
เฝ้ารอต่อไป
:z13: :z13:
จิ้มๆๆๆๆ
-
LOVE HIGH STORY – 41 – Just "Us" | แค่ "เรา"
ยามสายวันอาทิตย์
ในห้อง 706
กีต้าร์นั่งทำรายงานโดยประชุมผ่าน Skype กับทีและโจไปด้วย ส่วนโบ๊ทก็นั่งอยู่ข้างๆ นั่นแหละ... เอิ่ม หมายถึง นั่นป่วนอยู่ข้างๆ นั่นแหละ... ก็ยังดีที่ video call ไม่สามารถใช้พร้อมกันได้หลายๆ คน ไม่งั้นทีและโจคงได้เห็นว่าเพื่อนเปี๊ยกกับรุ่นพี่ของพวกเขานั้นทำอะไรกันบ้าง...
อืมมมม จริงๆ แล้วต้องบอกว่า “ก็ยังดีที่ video call ไม่สามารถใช้พร้อมกันได้หลายๆ คน ไม่งั้นทีและโจคงได้เห็นว่ายอดชายนายโบ๊ทเนี่ย ทำอะไรเพื่อนเปี๊ยกของเขาบ้าง...” น่าจะถูกต้องมากกว่า จะเพราะอะไรละ ก็ดูเอาสิ ตั้งแต่ตกลงคบกันนะ โบ๊ทก็ยิ่งติดไอ้เจ้าต้าร์ไปกันใหญ่ เรียกได้ว่าไม่ยอมออกห่างเลยก็ว่าได้ นี่ขนาดกีต้าร์นั่งปั่นรายงาน ก็ไปนั่งกระแซะนั่งเบียดอยู่ข้างๆ... เดี๋ยวก็ซบไหล่ เดี๋ยวก็กอดคอ เดี๋ยวก็จับมือ เดี๋ยวก็ลูบหัว... นี่ถ้าไม่ติดที่ว่าต้าร์วางโน๊ตบุคไว้บนตัก ไอ้เจ้าโบ๊ทก็คงนอนหนุนตักไปแล้วละ... จนร่างเล็กอดสงสัยไม่ได้ว่า ไอ้ลิงตัวนี้มันเก็บนิสัยแบบนี้มาจากไหนกัน รู้จักกันมาเป็นปีไม่ยักกะเห็นว่าจะซนจะรุ่มร่ามได้ขนาดนี้!... เหมือนจะคิดผิดที่ไปตบปากรับคำยอมคบหากับไอ้รุ่นพี่มือปลาหมึกนี่ซะแล้ว... ขาดทุนชะมัด... ว่าแล้วก็มองดูนาฬิกาใหม่ของตัวเองบนข้อมือสลับกับ “นาฬิกาที่ไม่ได้ใส่ถ่าน” บนข้อมือของโบ๊ท... แต่แล้วก็ดันเผลอยิ้มปนเขินเองซะได้... “คนอะไร ใส่นาฬิกาไม่ใส่ถ่าน... ไอ้บ้า! ไอ้เพี้ยน!”
.
.
แต่การที่เปิด video call ไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าทีและโจจะไม่ได้ยินสิ่งที่กีต้าร์และโบ๊ทคุยกัน... ทีและโจจับสังเกตได้ถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของทั้งสองคน จนต้องแอบไปกระซิบหลังไมค์กันเอง คุยไปคุยมากพากันสงสัยว่า “เขาคบกันแล้วเหรอ... หรือนี่จะเป็นการพูดคุยแบบปกติในเวลาที่ต้าร์และโบ๊ทอยู่ด้วยกันตามลำพัง???”... อันนี้ทีและโจก็คงต้องเดากันเองละนะ เพราะว่าเขาทั้งสองก็ไม่รู้หรอกว่าเวลาโบ๊ทและต้าร์อยู่ด้วยกันตามลำพังก่อนหน้านี้พูดจาหรือทำตัวต่อกันอย่างไร แต่เอาเป็นว่าเท่าที่ได้ยินกันนี้ ทีและโจก็ค่อนข้างจะมั่นใจแล้วละ ว่ามันต้องมีอะไรคืบหน้าอย่างแน่นอน... ดูเอาง่ายๆ จากไอ้เปี๊ยกเพื่อนสนิทของพวกเขาเองนั่นแหละ เพราะรู้จักกันมาเกือบสิบปี ก็เพิ่งจะมีครั้งนี้แหละที่ไอ้เปี๊ยกปฏิเสธใครได้ไม่เต็มปาก พี่โบ๊ทออดอ้อนอะไรนิดอะไรหน่อยก็โอนอ่อนให้หมด... เอาละสิ
.
.
เวลาเดินไปเกือบเที่ยงแล้ว แต่กีต้าร์ก็ยังทำในส่วนของตัวเองไม่เสร็จสักที ทั้งๆ ที่ก็เหลืออีกไม่เยอะ เพราะส่วนหนึ่งได้ส่งให้ทีและโจไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว... ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็เพราะว่าต้าร์ไม่มีสมาธิเอาซะเลยนะสิ... พอโดนทีและโจกดดันบ่อยๆ เข้าก็ต้องใจแข็งตัดใจไล่ให้โบ๊ทกลับห้องไปซะ... โบ๊ทเองก็เริ่มดื้อ เริ่มรั้น ไม่ยอมไปแต่โดยดี จนกีต้าร์ต้องยืนกราน นอนกราน เขย่งกราน ขอให้โบ๊ทกลับห้องไปก่อน เพราะเขาต้องการสมาธิ... ส่วนโบ๊ทก็ไม่ยอมไป ยอมสัญญาว่าจะนั่งเฉยๆ ไม่ก่อกวน แต่กีต้าร์ก็ยังใจแข็ง... ฟังดูใจร้ายเหมือนกันเนอะ ฮ่าๆๆ แต่จริงๆ แล้วเป็นเพราะว่าต้าร์เองไม่อยากให้โบ๊ทเบื่อต่างหาก... ก็คิดดูนะ ถ้าโบ๊ทไม่ก่อกวนเขา แล้วโบ๊ทจะนั่งอยู่เฉยๆ แบบนั้นนะเหรอ ไม่มีอะไรให้ทำ...
...จะให้เปิดทีวีดูโบ๊ทก็ไม่ดู บอกว่าเสียงดังรบกวน
...จะให้เล่นเกมรอก็บอกว่าเล่นคนเดียวไม่สนุก
...บอกให้อ่านหนังสือรอก็บอกว่าเดี๋ยวหลับ
...อืมมมม กลัวรบกวนสมาธิกันขนาดนี้ แล้วไหงมารุ่มร่ามจนเขาสมาธิกระเจิงได้ละเนี่ย!
เอาเป็นว่า สุดท้ายโบ๊ทก็ต้องยอมเดินคอตกกลับห้องไปอย่างไม่มีทางเลือก... และแล้ว ความสงบก็กลับมาสู่ใจของต้าร์ ให้เขาพร้อมปั่นงานอย่างใจนึกเสียที
.
.
แต่!!! ความสงบนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อ...
.
~ ปี๊ป ปี๊ป ~
.
โทรศัพท์ต้าร์ร้องเตือนว่ามีข้อความใหม่เข้ามา... กีต้าร์ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดจ้อความอ่าน... แต่แค่เพียงเห็นชื่อคนส่งก็ทำเอาเหงื่อตก... ขนาดตัวไม่อยู่ยังส่งข้อความมาก่อกวนอีกเรอะ!! แต่ก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงไปเป็นพิธีแค่นั้นแหละ เพราะหลังจากที่อ่านข้อความแล้วก็ต้องแอบนั่งยิ้มอยู่คนเดียวอยู่บนโซฟานั่นแหละ...
.
“Mojo Jojo: คิดถึงแล้วอะ”
.
กีต้าร์นั่งอ่านไปก็เขินไป ยิ้มไม่หุบอยู่คนเดียว... มันเป็นความรู้สึกที่ทำเอาใจสั่น ทำให้เหมือนตัวจะลอยขึ้นไปติดเพดาน มันมีความจั๊กจี้อยู่ในอกที่ทำเอานั่งไม่ติด อยากจะไปวิ่งรอบห้องสักสิบรอบ...
กีต้าร์วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา แต่ก็อดเหลือบมองอยู่เป็นระยะๆ ไม่ได้... จนสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาเปิดข้อความนั้นอ่านซ้ำๆ อีกหลายรอบ... อ่านไปก็จั๊กจี้หัวใจไป... นี่ถ้าหากเป็นการ์ตูนตาหวาน ตอนนี้ต้าร์ก็คงจะลงไปกลิ้งๆๆๆ อยู่บนพื้น หรือไม่ก็มีปีกงอกออกมากลางหลังแล้วบินลั้ลลาไปทั่วห้องแล้วละ...
เอ่อ ว่าแต่ เอ็งยังทำงานยังไม่เสร็จนะต้าร์...
และแล้วก็เป็นทีและโจอีกครั้ง ที่เป็นคนกระตุกสติกระชากวิญญาณของกีต้าร์ให้กลับเข้าเนื้อเข้าตัวด้วยคำถามที่ว่า “เฮ้ย เสร็จยังวะไอ้ต้าร์ พวกกูรอส่วนของมึงอยู่นะ”... ซึ่งทำเอาต้าร์ต้องร้อง “เฮือก!” ก่อนดึงสติที่ลอยติดเพดานกลับมาจดจ่อที่คอมแล้วรีบทำให้เสร็จ...
.
.
มาเดากันไหมละ ว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกมันจะมีสมาธิทำงานได้นานสักแค่ไหน
- 5 นาที
- 10 นาที
- 15 นาที
- ครึ่งชั่วโมง
- นานกว่าครึ่งชั่วโมง
.
.
.
และคำตอบที่ถูกต้องก็คือ... 10 นาที... ผ่าง!!!
.
.
ทั้งนี้ทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าไอ้เปี๊ยกมันสมาธิสั้นหรือหลงรักไอ้ข้อความนั้นจากร่างสูงอะไรขนาดนั้นหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าร่างสูงนะสิ หลังจากมีข้อความแรกก็มีข้อความที่สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด ตามมาอีกเรื่อยๆ... เรียกได้ว่าถึงจะอยู่คนละห้องก็ทำเจ้าเปี๊ยกสติหลุดได้ไม่ยาก... และในที่สุด ความอดทนของร่างเล็กถึงขีดจำกัด!!
.
.
~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~
.
เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงวางโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูเพื่อดูว่าใครมาเคาะ... และเมื่อเปิดประตูไป ก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างเล็กหอบคอมฯ มายืนหน้าบูดอยู่หน้าห้อง...
โบ๊ทยังไม่ทันได้ถามหรือเอ่ยอะไร กีต้าร์ก็เดินเบียดเข้าไปในห้อง 707 ซะก่อน... โบ๊ทมองตามหลังของร่างเล็กไปด้วยความสงสัยว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกจะทำอะไร... แต่ก็ได้คำตอบเมื่อเห็นว่าร่างเล็กเดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วทำท่าเหมือนจะนั่งทำงาน
ส่วนร่างเล็ก พอหย่อนตัวลงนั่งแล้วก็เหลือบไปเห็นว่าโบ๊ทพิมพ์ข้อความค้างเอาไว้... นี่ถ้าเขาไม่มาที่นี่เสียก่อนก็คงจะได้ข้อความจากร่างสูงอีกข้อความแน่ๆ... ว่าแล้วก็หยิบขึ้นมาอ่านโดยไม่ขอเจ้าของเครื่องเขาสักคำ
“เฮ้ย อย่าอ่านก่อนดิ ยังไม่ได้ส่งเลย” ร่างสูงเดินมาคว้าโทรศัพท์ของตัวเองออกจากมือของกีต้าร์
“งั้นก็พิมพ์ให้เสร็จแล้วส่งซะสิ...”
“อืมมม ไม่รู้สิ... ส่งไปแล้วคนรับเขาอ่านรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ถ้าไม่อ่านจะมาอยู่นี่เร๊อะ!!” ร่างเล็กโวยวายกลบเกลื่อน... ส่งมากวนอยู่ได้ ก็เลยมาหาซะเลย จะได้ไม่ต้องส่งอีก
“ฮ่ะๆๆๆ จะไปรู้เหรอ... ก็ส่งไปแล้วไม่เห็นตอบกลับมาเลยอะ” โบ๊ทพูดเสียงอ่อน แกล้งพูดเหมือนน้อยอกน้อยใจ
“วุ้วววววว ลีลาอะ คุณโบ๊ท... ถ้าไม่ส่งก็เอามานี่ จะส่งเอง”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เกรียนเอ้ยยยย” โบ๊ทกลั่วหัวเราะแล้วก็ยีผมร่างเล็กจนหัวฟู เรียกเรียงโวยวายได้อีกหลายเดซิเบลเลยละ ฮ่าๆๆ
.
.
ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ร่างเล็กก่อนจะเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบ
“โบ๊ทกวนหรือเปล่า”
“มากอะ” ร่างเล็กตอบแบบไม่ต้องคิดให้เมื่อยสมอง
“โอยยยย ไม่โกหกสักหน่อยเหรอ โกหกให้ดีใจอะ”
“ไม่เอาอะ เดี๋ยวเคยตัว...” คราวนี้นอกจากจะหันไปตอบแล้วยังยักคิ้วให้ร่างสูงอีกต่างหาก
“เอ็งนี่นะ ไม่หวานเอาซะเลยยยย”
“ยังไม่เคยชิม จะรู้ได้ไงว่าไม่หวาน” นั่นไง ไอ้เปี๊ยก ปากหาเรื่องแท้ๆ
“อะ... งั้น... คงต้องชิมสักหน่อยแล้วละ หึหึหึ” โบ๊ทกล่าวน้ำเสียงหื่นๆ พลางส่งมือไปลูบขาร่างเล็ก
“เฮ้ยๆๆๆ ล้อเล่นเฟ้ย... นั่งเฉยๆ เลย อย่าป่วน!” ร่างเล็กแกะมือโบ๊ทออกแล้วค้อนตาปรามไม่ให้รุ่มร่าม แต่ก่อนที่ร่างสูงจะได้พูดอะไรหรือขยับตัวไปไหน กีต้าร์ก็พลิกตัวหันข้างแล้วนั่งพิงโบ๊ทแทนพนักพิงโซฟา... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็อมยิ้มแล้วยีหัวร่างเล็กอีกรอบก่อนจะปล่อยให้กีต้าร์พิงอยู่อย่างนั้น ส่วนเขาก็เอื้อมมือไปหยิบรีโมทมากดปิดโทรทัศน์ก่อนจะหยิบหนังสือนิยายแปลแนวสืบสวนที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาอ่าน
.
.
ท่ามกลางความเงียบในห้อง 707 นั้น มันมีบรรยากาศที่ละมุนละไมอยู่รอบๆ ทั้งๆ ที่ทั้งสองคนไม่ได้พูดหรือทำอะไรกันเลยแม้แต่น้อย... ใบหน้าของคนทั้งสองแสดงอารมณ์ที่สงบแต่อิ่มเอม... กีต้าร์ก็มุ่งมั่นปั่นรายงานด้วยสีหน้าที่เหมือนจะอมยิ้มไว้ตลอดเวลา ส่วนโบ๊ทก็นั่งอ่านนิยายฆาตกรรมสืบสวนด้วยใบหน้าที่ดูราวกับว่ากำลังอ่านนิยายโรแมนติกหวานฉ่ำ...
.
.
.
อีกเพียงไม่ถึงสองชั่วโมงหลังจากนั้น กีต้าร์ก็ปั่นงานในส่วนของตัวเองเสร็จ ว่าแล้วก็ส่งไฟล์งานให้ทีและโจผ่าน Skype ที่กำลังคุยกันอยู่นั่นแหละ
“เยส! เสร็จสักที!!”
และทันทีที่คลิ๊กส่งไฟล์เสร็จ โบ๊ทที่เหลือบแอบมองอยู่ก็ดีดตัวลุกขึ้น ทำเอากีต้าร์ที่นั่งพิงเขาอยู่ต้องหงายเงิบไม่เป็นท่า ส่งเสียงโวยวายอยู่บนโซฟานั่นแหละ
“เฮ้ยยยย จะลุกทำไมไม่บอกกันสักคำวะเนี่ย” กีต้าร์โวยวายทั้งๆ ที่ยังนอนอยู่บนโซฟา ดีนะที่ไม่เผลอปล่อยคอมให้ร่วงไปกระแทกพื้น
“เสร็จแล้วใช่ปะ งั้น... ไปเดินเล่นกัน” โบ๊ทกล่าวเสียงสดใสโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของร่างเล็ก
“เดินเล่น? ที่ไหน?”
“ไปเจเจไหม”
“ร้อนอะ” กีต้าร์กล่าวหน้ามู่เมื่อนึกถึงอากาศร้อนอบอ้าวกับคนเบียดเสียดบนถนนแคบๆ ในตลาดนัดจตุจัก
“ไม่ร้อนขนาดนั้นหรอกน่า นี่ก็บ่ายสองแล้ว กว่าจะอาบน้ำ กว่าจะออกไปก็เย็นพอดี ไม่ร้อนหรอก”
“ไม่มีตัวเลือกอื่นเหรอ”
“ไม่มี”
“เอ้า! งั้นจะถามทำไมเนี่ย ไม่มีตัวเลือกให้เลือกแบบนี้มันบังคับกันชัดๆ นี่หว่า”
“แล้วจะไปหรือไม่ไป” เอ่อ... แน่ใจนะว่านั่นนะคำถาม ทำไมเสียงแข็งแบบนั้นละโบ๊ท
“อืมมมม ขอคิดดูก่อน จะไปหรือไม่ไปดีน๊า” ร่างเล็กลอยหน้าลอยตา ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งทำท่าคิด แต่เหมือนจะจงใจกวนตีนมากกว่านะ เพราะดูหน้าตาแล้วเหมือนไม่ได้กำลังคิดอะไรจริงๆ สักหน่อย
“หรือเอ็งอยากไปไหนที่ไม่ใช่เจเจ?”
“อืมมมมม... ไม่รู้สิ”
“เฮ้อออออ งั้นก็คิดไปก่อนนะ ได้คำตอบแล้วบอกด้วย” ว่าแล้วโบ๊ทก็หย่อนตัวลงนั่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากด
เมื่อโบ๊ทนั่งนิ่ง ขยับแต่นิ้วอยู่กับมือถืออยู่อย่างนั้น... ร่างเล็กก็เลยเหล่มองดูว่าโบ๊ทกำลังทำอะไร... และเมื่อเห็นก็ต้องร้อง “อ้าว” อยู่ในใจ จะเพราะอะไรละ ก็ไอ้เจ้าโบ๊ทเนี่ยกำลังแชท whatsapp อยู่กับสาวที่ไหนก็ไม่รู้
.
“ฮ่ะๆๆ”
.
เอ้า แล้วนั่น นอกจากจะนั่งแชทกับสาวหน้าตาเฉยแล้ว ยังจะมีหัวเราะคนเดียวอีกต่างหาก... ท่าทางจะแชทสนุกมากเลยสินะ ฮืมมมมม
“คุยกับใครอะ” กีต้าร์ตัดสินใจเอ่ยปากถามพลางเหลือตามอง อยากรู้ว่าคุยอะไรกัน
“น้องแพร” โบ๊ทพูดออกมาหน้าตาเฉย แต่มือกลับเลื่อนหลบสายตาของร่างเล็กอย่างรู้ทัน
“แพรไหน”
“ก็น้องคนนั้นไง... อ้อ ลืมไปว่าอีกวิชานึงเอ็งไม่ได้เรียนด้วยกันนี่หว่า”
“...” ร่างเล็กไม่ตอบอะไร แต่ในใจนี่เริ่มปะทุ... หนอย นี่แปลว่าในอีกวิชาหนึ่งที่ไม่ได้เรียนด้วยกันนี่คงจะป้อสาวกันสนุกเลยสินะ ฮืมมมมมม
“ทำไมเหรอ” ร่างสูงหันมาถามพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เปล๊า” ร่างเล็กละสายตาออกจากมือถือของโบ๊ทแล้วเอนพิงโซฟา ทำท่าเหมือนไม่สนใจ แต่หารู้ไม่ ว่าทุกอย่างมันแสดงออกมาหมดทางสายตาขุ่นๆ แข็งๆ ของเอ็งนั่นแหละ
“...หึงเหรอ” โบ๊ทเอี้ยวตัวมาทางกีต้าร์แล้วโน้มหน้าเข้าใกล้
“ไม่มีอะ” กีต้าร์ตอบหน้าตายพลางหันหน้าหลบ... จะใกล้เกินไปแล้วนะ
“หึหึหึ... ไม่หึงก็ไม่หึง... แล้วนี่คิดได้รึยังว่าจะไปไหนถ้าไม่ไปเจเจ”
“ยัง” หึ จะทันได้คิดอะไร ก็มัวแต่เหล่มองโบ๊ทแชท whatsapp นี่นะ ฮ่าๆๆ
“โอเค งั้น... เดี๋ยวโบ๊ทไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ รีบๆ คิดละ” ว่าแล้วก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาแล้วเดินอ้อมโซฟาเข้าห้องน้ำไป
.
.
กีต้าร์นั่งเหล่โทรศัพท์มือถือของโบ๊ทอยู่สักพักก็ค่อยๆ ยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมา... สงสัย คุยอะไรกัน... แล้วนอกจากน้องแพรแล้ว ยังคุยกับใครอีกบ้าง... เท่าที่รู้คือทุกวันนี้ มีคนโทรมาคุยมาทอดสะพานให้ไอ้คุณโบ๊ทอยู่จำนวนหนึ่ง แต่เขาเองก็ไม่เคยไปสนใจหรือใส่ใจอะไรมากมายว่าคุยอะไรยังไงกันบ้าง... และ ณ วินาทีนี้ เขาก็ได้โอกาสแอบดูแล้ว... เปิดดูเลยดีไหม ทั้งแมสเสจ ทั้ง whatsapp... ฮืมมมมม
.
.
ส่วนร่างสูง จริงๆ แล้วเขาไม่ได้ปวดฉี่หรือปวดอึอะไรทั้งนั้น เขาแค่อยากรู้ว่าถ้าเขาวางโทรศัพท์ไว้แบบนั้นหลังจากที่จุดชนวนหึงเอาไว้ในใจของร่างเล็กแล้ว ร่างเล็กจะทำยังไง... จะแอบดูโทรศัพท์เขาไหม... ว่าแล้วก็เดินไปแอบอยู่หลังประตูห้องนอนแล้วแอบมองผ่านช่องบานพับประตู
.
.
กีต้าร์ถือโทรศัพท์ของโบ๊ทไว้นิ่งๆ อยู่แบบนั้น เหมือนกำลังชั่งใจ... แอบดู หรือไม่แอบดู... เอายังไงดี... ใจหนึ่งก็อยากรู้ อยากจะดูว่าคุยอะไรกัน คุยกับสาวกี่คน... แต่ใจหนึ่งก็รั้งมือเขาเอาไว้ไม่ให้กดดู... เพราะยังไงมันก็คงไม่ดีหากมาแอบดูโดยวิสาสะแบบนี้... จะมาทำตัวเป็นนางเอกละครมาคอยจับผิดกันก็คงไม่ใช่ เพราะยังไงเขาก็ไม่ใช่ผู้หญิง ไม่จำเป็นต้องมาคิดจุกจิกอะไรขนาดนั้น...
กีต้าร์ก็พยายามบอกตัวเองว่ามันคงไม่มีอะไร เพราะไอ้คุณโบ๊ทคงไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น จากที่รู้จักกันมาอะนะ...
แล้วอีกอย่างคือ... ถึงจะคบกันยังไง คนเราก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวอยู่บ้าง จะไปก้าวก่ายจู้จี้เรื่องของอีกฝ่ายไปซะทุกเรื่อง มันก็คงไม่ใช่สิ่งที่คนรักกันเขาทำกันหรอก... อืม คนรักกันเขาไม่ทำแบบนั้น... อืมมม คนรักกัน... อืม คน... เฮือก!!!
ว่าแล้วก็ตัดใจ วางโทรศัพท์มือถือของโบ๊ทไว้ที่เดิมแล้วชักมือกลับมากอดอก คล้ายๆ กับเป็นการล็อคมือไม่ให้ยื่นออกไปหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นขึ้นมาอีก
.
.
โบ๊ทยืนลุ้นอยู่หลังประตู... เขาคิดเอาไว้ว่ามันคงจะเป็นเรื่องที่น่าผิดหวังอยู่ไม่น้อย หากกีต้าร์เปิดมือถือเขาอ่าน หรือเช็คข้อความต่างๆ ภายในเครื่อง เพราะมันแสดงถึงความไม่ไว้ใจกัน แสดงถึงความรู้สึกที่ว่ากีต้าร์ไม่ได้รู้จักเขาอย่างที่เขาคิด...
แต่แล้ว กีต้าร์ก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง
โบ๊ทยืนยิ้มกว้างอยู่คนเดียวที่หลังบานประตูห้องนอน เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของไอ้เปี๊ยกตอนวางมือถือกลับลงไปบนโต๊ะแล้วชักมือกลับมากอดอก... “ไอ้เกรียนเอ้ย”
เอ่อ... โบ๊ท ถึงแม้ว่ากับไอ้ต้าร์แล้วเนี่ยนะ คำว่า “เกรียน” กับคำว่า “น่ารัก” มันจะห่างกันเพียงเส้นด้ายกั้น แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่คำเดียวกันซะทีเดียวหรอกนะ... อย่าใช้เหมารวมกันสิ!
.
.
โบ๊ทเดินออกมาจากห้องพร้อมรอยยิ้ม
“คิดได้ยัง”
“คิดไม่ออกอะ... งั้นไปเจเจก็ได้” ร่างเล็กยังนั่งกอดอกตอบเสียงเรียบ... แววตายังขุ่นอยู่ไม่น้อย
“ต้าร์...” โบ๊ทเรียกชื่อร่างเล็กเสียงนุ่มหูพลางหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
“หืม?”
“ไว้ใจโบ๊ทไหม”
“ห๊ะ?”
“โบ๊ทถามว่าเราไว้ใจกันใช่ไหม เราเชื่อใจกันใช่ไหม”
“ก็... อยากให้เป็นอย่างนั้น”
“ตอบแบบนี้แปลว่าจริงๆ แล้วไม่เชื่อใจโบ๊ทใช่ไหมเนี่ย”
“...ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”
“ถ้าไว้ใจ งั้นต้าร์ก็ต้องไม่หึงดิ”
“ตลกอีกละ ใครไปหึงคุณตอนไหนไม่ทราบวะครับ”
“ใคร? ก็ไอ้เกรียนที่นั่งตาขวางอยู่ตรงนี้ไง”
“ฮึ่ยยยย ไม่ใช่สักหน่อย”
“ยอมรับมาเหอะน่า... หึงโบ๊ทกับน้องแพรใช่ปะละ”
“ไม่ใช่! บอกว่าไม่ใช่ไง! โว๊ะ กวนประสาทวะ กลับห้องดีกว่า” ว่าแล้วก็จะลุกขึ้นยืน แต่ข้อมือก็โดนมือเรียวคว้าไว้เสียก่อน มิหนำซ้ำยังโดนดึงให้ลงไปนั่งอย่างเดิมอีกด้วย
“ต้าร์...”
“ก็บอกว่าไม่ได้หึง อย่าขี้ตู่ได้ปะ”
“อะๆ ไม่หึงก็ไม่หึง... แต่ฟังไว้นะ ว่าโบ๊ทไม่มีใครคนอื่น ไม่เคยมี และจะไม่มีด้วย... เข้าใจไหม... ที่คุยกันเนี่ย มีแต่น้องๆ พี่ๆ กันทั้งนั้น”
“น้องๆ พี่ๆ ของคุณโบ๊ทคนเดียวอะดิ... คนอื่นเขาจะคิดแบบเดียวกับคุณโบ๊ทหรือเปล่าก็ไม่รู้...” คำพูดของร่างเล็กทำเอาร่างสูงยิ้มกว้างใจพองโต... ถึงจะไม่ยอมรับว่าหึง แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าหึง... หึงมากซะด้วย... อืม แล้วเวลามีคนมาหึงเนี่ย มันรู้สึกดีไม่น้อยเลยละ
“โอเคๆ เข้าใจละ... งั้น... เอางี้ โบ๊ทจะเลิกแชทให้หมดเลย ลบ whatsapp ออกจากเครื่องเลย ดีไหม”
“...ผมไม่ได้ขอให้ทำแบบนั้นสักหน่อย”
“ไม่ได้ขอก็จะทำให้... เพื่อที่ว่าใครแถวนี้จะได้ไม่ต้องมาตาขวางตาขุ่นอยู่แบบนี้อีก” โบ๊ทกล่าวน้ำเสียงล้อเลียน
“...” ร่างเล็กได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกดีอยู่ในใจจนเกือบเผลอยิ้มออกมา แต่ก็กลั้นไว้ ไม่อยากเสียฟอร์ม...
“ลบออกให้หมดเลย ไม่คุยกับคนอื่นเลยแม้แต่คนเดียว... ไม่ยุ่งกับใครแล้วก็ไม่ให้ใครมายุ่ง... จะได้มีแค่ “เรา” สองคนไง.. ดีไหม”
“...” ยิ่งโบ๊ทพูดอย่างนี้ต้าร์ยิ่งเกือบเผลอยิ้ม แต่ก็ยังรักษาฟอร์มไว้... แต่ไอ้อาการแก้มยกเล็กๆ นั้นก็ไม่ได้หลุดรอดสายตาของโบ๊ทไปได้หรอกนะ ฮ่าๆ
“งั้น... ไป... ไปอาบน้ำกันดีกว่า จะได้ไปเจเจกันนะ” ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปหาต้าร์... กีต้าร์ที่ยังพยายามกลั้นยิ้มอยู่นั้นก็ไม่ทันได้คิด ยื่นมือไปจับมือร่างสูงแล้วลุกขึ้นเดินตามร่างสูงเข้าห้องนอนไป...
แต่ไม่กี่วิหลังจากนั้นก็...
.
“เฮ้ยยยยย ตลกแล้ว ปล่อย!! เฮ้ยยยยยยยย ไม่เอา ไม่อาบ... จะบ้ารึไง อาบด้วยกันได้ยังไงเล่า ไม่เอา ไม่!!”
.
สิ้นเสียงโวยวายจากในห้องนอน ก็เห็นร่างเล็กวิ่งหอบเสื้อออกมาแล้ววิ่งออกจากห้อง 707 ไป โดยมีร่างสูงเดินเปลือยบนออกมายืนพิงประตูมองตามด้วยร้อยยิ้มและแววตาที่แค่มองก็รู้ว่าเขามองอยู่แค่คนๆ เดียวนี่แหละ ไม่ได้มองคนอื่นเลยแม้แต่น้อย...
.
.
~ ปิ๊ป ~
เสียงเตือนว่ามีข้อความใหม่... โบ๊ทเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่าน ก็เห็นว่าเป็นน้องแพรคนเดิมที่คุยกันก่อนหน้านี้ส่งอิโมติคอนหวานๆ มาให้... ไม่รอช้า โบ๊ทพิมพ์ข้อความที่จะเป็นข้อความสุดท้ายใน whatsapp ของเขาแล้วส่งไปพร้อมอิโมติคอนโบกมือลา... บ๊ายบาย
.
.
เมื่อโบ๊ทวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ถึงได้สังเกตว่าโน๊ตบุคของไอ้เปี๊ยกยังคงวางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา... หน้าจอยังเป็น skype ที่คุยค้างไว้กับทีและโจที่ยังคุยกันไม่หยุด ว่าแล้วก็เลยขอแจมวงสนทนาด้วยสักหน่อยด้วยการพิมพ์เข้าไปว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
เต็มนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่บ้านของตัวเองอย่างสบายใจ... วันนี้วันอาทิตย์ ต้องพักผ่อนให้เต็มที่... แต่แล้วอยู่ดีๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นขัดจังหวะรายการวาไรตี้สุดโปรดยามบ่ายแก่ๆ วันอาทิตย์... เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อ “ว่าน” เพื่อนสนิทโชว์หราอยู่บนหน้าจอ
เต็ม: โหล
ว่าน: ไอ้เชี่ยเต็มมมมม
เต็ม: ไร เชี่ยว่าน คำแรกก็สรรเสริญกูเลยนะ สาดดด
ว่าน: มึงๆๆๆๆ มึงมีข่าวอัพเดทกูไหม
เต็ม: ข่าวไรวะ
ว่าน: เรื่องไอ้เชี่ยโบ๊ทไง
เต็ม: ห๊ะ? เรื่องไร? ไอ้โบ๊ทมันเป็นไร?
ว่าน: เป็นอะไรละ... อยู่ๆ แม่งก็สร้างกระแสใน whatsapp ซะงั้น
เต็ม: สร้างกระแสอะไรวะ
ว่าน: มึงเข้าไปดูสเตตัสมันใน whatsapp ดิ แล้วจะรู้ แม่งงงงงงง เอาจนได้เลยเพื่อนกู น้องๆ whatsapp มาถามกูกันเพียบเลยเนี่ย
เต็ม: เฮ้ยยย เชี่ย พูดซะกูอยากรู้เลยเนี่ย
ว่าน: เออ งั้นก็รีบไปเปิดดูซะ อย่าช้านะมึง
เต็ม: เออๆ
ว่าน: เออ งั้นแค่นี้นะมึง กูโทรไปสืบข่าวจากไอ้ทีไอ้โจดีกว่า หุหุหุ
ว่าแล้วก็วางสายกันไป... เต็มไม่รอช้า เปิด whatsapp ดูทันที... และแล้วสิ่งที่เขาเห็นก็ทำให้เขาต้องตาโต พูดอะไรไม่ออก เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ โบ๊ทตั้งสเตตัส whatsapp ไว้ว่า...
.
“เลิกเล่น... เพื่อแฟน”
.
------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
อะ เห็นบอกว่าอยากได้หวานๆ กันสักกะนิดสักกะหน่อยก็จัดไปให้ได้เลี่ยนกันไปข้างหนึ่งเลยละกัน หวังว่าคงจะชอบกันนะครับ
มาๆ คุยกันตัว-ตัวดีกว่า ไม่ได้คุยกันนานแล้วเนอะเรา
@Mc_ma ไม่ใช่แค่คนอ่านอ่านไปยิ้มไปหรอกครับ คนเขียนอ่านคอมเม้นท์ของทุกคนแล้วก็ยิ้มแก้มปริเหมือนกัน :m11:
@malula ลุ้นกันเหนื่อยเลยเนอะ กว่าจะมาถึงขั้นนี้ได้ :z2:
@pim_onelove อะ เห็นแบบนี้ไอ้เจ้าโบ๊ทมันก็โรแมนติกกับเขาเหมือนกันนะเออ o18
@papa_paolo "เราว่าอิเฮียโบ็ทคงแอบดูแลผู้ควบคุมเวลาอีกทีแหละ เพราะอิเฮียกลัวถ่านหมด กีตาร์ไม่เปลี่ยนเดี๋ยวเฮียเปลี่ยนเอง ๕๕๕" >>> ผมก็ว่าคงจะเป็นแบบนั้นแหละ :laugh:
@SiCK_SENt™ ก็ต้องมีชื่อสิครับ ผมจำได้หมดทุกคนนะที่มาอยู่เป็นเพื่อนกันกับนิยายเรื่องนี้ :teach:
@wijii ผมยังไม่ได้บอกนะ ว่าจะมีมาม่าหรือไม่มี แค่ให้เดากันเล่นๆ นะ o3
@runningout รับรองเลยครับ ว่าถ้าผมจะเสิร์ฟมาม่า มันต้องไม่นิดแน่ๆ เอ้ย! ไม่ใช่ หมายถึง ต้องไม่เยอะแน่ๆ คร้าบบบ o16
@ooopimmyooo คนเรามันก็ต้องมีมุมนี้กันบ้างแหละ เนอะๆๆๆ :impress2:
@Miw_Miw@In Love ดีใจอะ คิดถึงผมด้วยอะ :o8:
@RGB.__ "คุณโบ๊ทหงิงมาก ><" >>> ผมนึกถึงอาการอ้อนมืออ้อนเท้าของน้องหมาเลยอะ :laugh:
@iforgive ไหนๆ ก็ไม่ต้องสงวนท่าทีอะไรกันมากมายแล้วนี่เนอะ จัดเต็มไปเลย :oo1:
@BitterSweet~ ถึงไอ้เจ้าโบ๊ทมันจะดูเพี้ยนๆ แต่มันก็มีมุมนี้กับเขาเหมือนกันนะ อึ้งละสิ :laugh:
@ลู่เคอOlive♥ เพิ่งเริ่มเองนะ :laugh3:
@OoniceoO ความรักแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ ถ้าคนสองคนช่วยกันทำให้มันเป็นไปตามนี้นะ :L1:
@Mulberry "เดี่ยวจะไปคิดลึกๆๆๆๆในเรื่องบนเตียงแทนละกัน" >>> ไอ้เปี๊ยกสะดุ้งเฮือกเลยนะนั่น :o
@imonkey mc "กระโดดกอดคุณแจ็ค" >>> กอดผมแล้วผมไม่ปล่อยง่ายๆ หรอกนะ :haun5:
@yeyong "เรื่องนาฬิกาเนี่ย เป็นอะไรที่ลึกซึ้งมาก ช่างคิดเนอะ" >>> :pig4:
@greensnake ลุ้นกันเหนื่อยเลยใช่ไหมครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะ เพราะว่าเขาลุ้นกันเหนื่อยทุกคน... :z6: แอ่ก (คนเขียนโดนรุมกระทืบ โทษฐานทำชนกลุ่มน้อยลุ้นกันเหนื่อย)
@playgirl ขอบคุณครับ ว่าแต่... หน้าใหม่ปะเนี่ยเรา มาๆ มาให้กอดต้อนรับซะดีๆ :กอด1:
@imac นี่ก็หน้าใหม่นี่นา มาๆ ต้องทำตามธรรมเนียม ให้คนเขียนลวนลามก่อนนะ :กอด1:
@noomasoi3 ฮ่าๆๆๆ ผมกลัวแล้วคร้าบบบบบ :sad3:
@Kalamall "ถึงต้าร์จะเกรียนแต่ก็เขินเป็นนะ" >>> ถูกต้องนะคร้าบบบ o13
@namtarn11 "ถ้าจะดราม่าก็คงจะ เป็นครอบครัวของคุณโบ๊ทใช่ป่ะ" >>> อ๊ะอ่า ไม่เอาไม่พูด :teach:
@KURATA "พูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่รู้ว่าดีใจมาก" >>> ถ้าพูดไม่ออก ก็บอกว่า "รัก FlapJack" สิครับ... :z6: แอ่ก!!
@TifaReira ต้องมีชื่ออยู่แล้วครับ ผมจำได้ทุกคนนะ :m9:
@JingJing "คุณโบ๊ทปล้ำเลยๆ" >>> ไอ้เปี๊ยกมันตัวสั่นเลยครับ :sad5:
@ไอ้หัวแห้ว คนนี้ก็หน้าใหม่ ต้องขอโทษทีที่ไม่ได้ต้อนรับตั้งแต่แรกๆ นะครับ ช่วงนั้นมันยุ่งๆ ยังไงก็ "ยินดีต้อนรับ" นะครับ มามะ มาให้กอดต้อนรับซะดีๆ :กอด1:
@BeeRY "ขอหวานๆแบบนี้ไปเรื่อยๆก่อนน้า" >>> จัดไป o13
@- คราส - แน่นอนครับ ไอ้เปี๊ยกมันก็เขินเป็นนะ :laugh:
เอาละ สำหรับตอนนี้ก็หวานๆ ชิลๆ กันไปนะ หวังว่าคงจะพอเติมพลังให้กันได้หลังจากที่ลุ้นกันเหนื่อยมานานมากกกกกกก ฮ่าๆๆๆ
+1 กันไปครับ เป็นสิ่งเล็กๆ แทนคำขอบคุณน้ำใจทุกคนครับ :m13:
-
:z13: :z13:
-
หวานซะ อิจฉา ><
-
o13
หวานได้ใจ เอาไป+1 :z2:
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนน
....
-
แหมมมมม
บรรยากาศมันสีชมพู๊ ชมพูเนอะ :o8: :o8: :o8:
-
อิจฉาคู่รักหมาด ๆ หวานไม่ยั้งกันเลย
-
หวานเวอร์!!!
แต่ฮาหน้าตาโบ๊ทที่อ่านนิยายฆาตกรรมแล้วทำหน้าอมยิ้มอะ
สยอง!!!
-
บรรยากาศ สีชมพู แถมมีมดขึ้นอีกฝูงนึง :o8: :-[ :o8: :-[
-
:o8: :-[ :impress2: คุณโบ๊ทกะต้าร์ หวานนนนนนน ไปนะ
----------------------------------------------------------------
ตกลงคบกันเป็นแฟนกันได้ไม่เท่าไหร่ เจ้าเปี๊ยกต้าร์ก็ออกอาการขี้หึงซะแล้ว ขี้หึงเอามากๆซะด้วยสิ
อาการมันชัดขนาดนั้น ยังปากแข็งไม่ยอมรับอีกนะต้าร์เอ้ย....เกรียนสมกับที่คุณโบ๊ทชอบเรียก “ไอ้เกรียนเอ้ย” จริงๆ
ในที่สุด....คุณโบ๊ทเค้าก็ประกาศให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆรู้อย่างเป็นทางการแล้ว เรื่องมีแฟน
ตอนแรกนี่เดาไม่ถูกเลยว่าเพื่อนๆจะรู้เรื่องนี้ได้ยังไงน๊าาาา.....
และแล้ว...ก็มาจบที่ Status ของคุณโบ๊ท >>> “เลิกเล่น... เพื่อแฟน” :m3: คุณโบ๊ทน่ารักจัง... จัดให้..เพื่อต้าร์ตลอดอ่ะ
เป็นการประกาศออกสื่อ Social Network ที่เยี่ยมมาก o13 o13
ทำให้รู้กันถ้วนทั่ว โดยเฉพาะเพื่อนที่สนิทๆนี่ คงรู้แล้วล่ะว่าแฟนคุณโบ๊ทน่ะใคร????? คิคิ
ว่าแต่...เจ้าเปี๊ยกต้าร์เค้ารู้เรื่อง Status คุณโบ๊ทมั้ยเนี่ย หากรู้มีหวังได้เขิลม้วนต้วนจนต้องโวยวายกลบเกลื่อนอีกแน่ๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ เรื่องนี้มันน่ารัก...เน๊อะ เน๊อะ :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: ขอบคุณค่ะ +เป็ดน้อยและ +1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ
-
มดจะขึ้นห้องไหมเนี่ยหวานกันซะขนาดนี้ หึหึ :o8:
-
องศาความหวานมันพุ่งพรวดเลยอ่ะ
เหมือนคุณโบ๊ทจะก้าวกระโดดนะเนี่ย
แต่เจ้าเกรียนก็ชอบซะด้วยสิ :-[
จัดเป็ดไปสำหรับครึ่งนี้ รออีกครึ่งนะจ๊ะ
-
คนเราพอคบกันเป็นแฟน ท่าทีที่ปฏิบัติต่อกันมันก็เพิ่มความหวานขึ้นโดยอัตโนมัติ
-
หวานไปแล้วว อยากจะกระโดดเข้าจอคอมแล้วไปเป็นก้างขวางคอจริงๆ อิจฉาคนมีความรัก ชิ! 55
มาต่อเร็วๆเน้อออ รออยู่
-
รายงานเสร็จแลัว จัดหนักเลยไปเลยนะคุณโบ๊ท หุๆ :z1:
-
ุคุณโบ๊ทหวานเลี่ยนเลยอ่ะ จากกันยังไม่ถึงห้านาทีมีคิดถงคิดถึง คนอ่านแถวนี้อิจฉาตาร้อนลุกเป็นไฟ แอร๊ยย :m3:
น่ารักๆๆๆๆ น่ารักจริงๆ น่าจะเป็นแฟนกันตั้งนานแล้วเนี่ย แต่ชอบตรงที่ถึงจะเป็นแฟนกันแล้ว บรรยากาศรอบๆก็ไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่ มีแค่มันหวานขึ้นอีกร้อยเท่าอ่ะ :o8:
ติ๊ดชึ่งกับเพื่อนเสร็จแล้วรีบมาต่อนะคะ รอๆๆๆๆ :impress2:
-
จัดไปเต็มบท + โบนัสครับ :จุ๊บๆ:
-
อยากจะใส่ทุกอีโมที่แทนความสุข :o8: :-[ :m1:
แต่จะสุขมากกว่านี้ถ้าได้ใช้อีโมนี้ --> :haun4: :jul1: :m25:
คุณโบ๊ทเอากีต้าร์น้อยมาให้หอมแก้มทีดิ๊ สเตตัสน่ารักมากกกกก (แว้กๆๆๆ คุณโบ๊ทอย่าเต๊ะเค้าน้า ล้อเล่น :laugh:)
อยากกดไลค์แฟนเพจบ้าง น้อง FlapJack ทำหน่อยจิ :m13:
ตอนนี้คงต้องกดบวกให้ก่อนล่ะเนอะ :กอด1:
-
ตอนนี้น่ารักดีอะ ชอบๆ :-[
-
ทำเพื่อแฟนเหรอ :o8:
-
:z2: เลิกเล่นเพื่อแฟน คุณโบ๊ทเปรี้ยวมากกก
ต้าร์เค้าไม่ได้หึงซะหน่อย แค่ o18
-
กุ๊กกิ๊ก น่ารัก กันมากมายอ่ะ อิจฉาเว้ย
-
อย่าเยอะ 'tt นะเจ๊ไม่อยากร้องไห้ 'tt :o12:
- หวานได้อีกคู่นี้ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณโบ๊ทเอาใจไปเลย
เตตัสโดนใจมว๊ากกกกกก :3123:
-
คุณโบ๊ทททททททท
ไม่น่าเชื่อว่าพอเป็นแฟนกันแล้วจะงุ้งงิ้งขนาดเน้ หิหิ
-
มันสุดยอดตรงนี้
เลิกเล่น เพื่อแฟน :o8: :-[ :impress2:
:pig4:
-
status เจ๋งมากกก
สื่อเลยว่ารักมากคนเนี้ยะ
-
LOVE HIGH STORY – 41 – Just "Us" | แค่ "เรา"
@playgirl ขอบคุณครับ ว่าแต่... หน้าใหม่ปะเนี่ยเรา มาๆ มาให้กอดต้อนรับซะดีๆ :กอด1:
[/color]
ค่ะ กอดกันค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ว่าแต่ว่า เปี๊ยกนี่ปากแข็งใช้ได้เลยนะ น่าจะให้พี่โบ๊ททำให้มันนิ่มๆๆ นะ :laugh: :laugh:
:L2: :L2: :L2:
-
เปี๊ยกแสบขี้หึงกว่าที่คิด
:-[ มีความสุขได้อ่านสองวันติด :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ หวานอ่ะ แต่อยากเห็นฉากอาบน้ำ :haun5: :haun5:
-
"เลิกเล่น ... เพื่อแฟน"
บร๊ะแล้วววววววววว :o8:
-
เมนท์เพิ่มละกันครับ...
ตาต้าน่ารักมาก แบบนี้แหละโบ้ทจะไ้ด้จะรักจะได้หลง
อิอิ
แหม...เลิกเล่นเพื่อแฟน เวอร์มากกกก แต่ก็สร้างกระแสซะ
รับรองต้องมีคนมาถามมากมายเลยทีนี้ 555
ปล. กอดค้าบบบบ
-
ไอ้ตอนเต็มบทก็ว่าหวานกันแล้วนะ
มาเจอโบนัสนี่ลืมทุกอย่างเลย :o8:
"เลิกเล่น....เพื่อแฟน" โอ๊ยยย ยอม
เปี๊ยกเอ๊ย เข้าไปเช็คความหวานเร๊วววว
หวานๆก่อนที่จะ.......ไม่ค่อยหวาน :a5:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดไปเบาๆ แทนคำขอบคุณเหมือนกันค่ะ
-
เฮือกกกก!! :o
"เลิกเล่น .. เพือเเฟน" เต็มปากเต็มคำเลยน่ะคุณโบ๊ท
ดีใจเเทนไอ้เปี๊ยก ! :m3: :m3:
-
ไม่ค่อยจะหวานเลยนะพี่โบ๊ท เขินแทน !!
:z3:
-
LOVE HIGH STORY – 42 – Ain't Ready Yet | ยังไม่พร้อม
“นี่! ไอ้คุณโบ๊ท!” ร่างเล็กกระซิบอย่างดุดัน
“หืม?”
“จะเบียดเกินไปแล้วนะ” กีต้าร์ยืนตัวลีบอยู่ตรงแผงกั้นตรงประตูโดยมีร่างสูงยืนประกบอยู่ระยะประชิด
“ไม่เห็นได้เบียดสักหน่อย ยังมีที่ให้เอ็งวิ่งเล่นได้อีกตั้งเยอะ”
“เว่อร์!... จะไม่เบียดได้ไง มาหายใจรดหัวผมอยู่เนี่ย”
“ไม่ให้หายใจรดหัว... แล้วจะให้หายใจรดคอหรือไงจ๊ะ” ร่างกล่าวก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบประโยคสุดท้ายใกล้ๆ หู
“เดี๋ยวก็กัดหูซะหรอก! อย่ามารุ่มร่ามนะ นี่มันรถไฟใต้ดินนะเฟ้ย ไม่ใช่ในรถ”
“ว้า... งั้นรู้งี้ เอารถมาซะก็ดีหรอก”
“...แม่งงงง หื่นวะ!!” คิดๆ แล้วก็อยากตบปากตัวเอง ดันไปพูดเหมือนกับว่าถ้าอยู่ในรถจะรุ่มร่ามอะไรก็ได้งั้นสิ
“ฮ่ะๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวๆ ไม่ต้องเลย เขยิบออกไปหน่อย จะมายืนเบียดอะไรอยู่ได้เนี่ย”
“ก็ตอนมีที่ว่างบอกให้ไปนั่งแล้วทำไมไม่ไปนั่ง”
“ก็มันแปบเดียวนิ ไม่เห็นต้องนั่งเลย”
“ก็ถ้ามันแปบเดียว ทนโดนเบียดนิดๆ หน่อยๆ ไมได้รึไง”
“ว้อยยยยย!!”
“ช่วยไม่ได้นะ บอกแล้วว่าจะขับรถไป แต่เอ็งนะแหละ บอกว่าให้ไป MRT ใกล้ๆ นี่เอง... ไอ้ดื้อ!”
.
.
เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า ไอ้เจ้าสองคนนี้เนี่ย กำลังมุ่งหน้าไปตลาดนัดจตุจักร ตอนแรกโบ๊ทก็จะขับรถไปตามประสาคนที่มีรูปแบบชีวิตห่างไกลจากระบบขนส่งมวลชนสาธารณะ แต่ไอ้เจ้าเปี๊ยกเนี่ยสิ ยืนยันว่าอยากให้นั่งรถไฟใต้ดินไป ซึ่งมันก็ดูสะดวกดีนะ เพราะว่าสถานีรถไฟใต้ดินก็อยู่ไม่ห่างจากคอนโดฯ ของพวกเขานัก เดินไปเยื้องๆ ก็ถึงแล้ว
แต่ตอนนี้ไอ้เปี๊ยกกลับรู้สึกว่าไม่น่าเสนอเลย... ให้ตายสิ จอร์จ... เพราะถ้านั่งรถไฟใต้ดินแล้วต้องมาโดนตอดเล็กตอดน้อยอยู่แบบนี้เขาก็แย่สิ... มีแต่ขาดทุนกับขาดทุน...
เห็นมันเนียนๆ ปากแข็ง หัวแข็งแบบนี้ แต่จริงๆ แล้วไอ้เจ้าต้าร์มันก็มีอารมณ์โรแมนติกอยู่เหมือนกันนะเออ... ถึงจะดูไม่ค่อยออกสักเท่าไรนักก็เหอะ... อย่างที่ชวนให้ร่างสูงไป MRT ด้วยกันแบบนี้ ก็เพราะอยากให้โบ๊ทและเขาได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างเต็มที่ ไมต้องไปพะวงอยู่กับการขับรถ... ถึงแม้ว่ามาแบบนี้จะขาดความเป็นส่วนตัวไปสักหน่อย แต่ดูกีต้าร์ไม่ค่อยจะเดือดร้อนกับเรื่องนั้นสักเท่าไร เพราะว่าสำหรับต้าร์แล้ว ความสัมพันธ์มันเป็นเรื่องของความรู้สึกข้างใน ไม่ใช่การกระทำภายนอก
แต่ในจุดนี้ โบ๊ทอาจจะมีความคิดที่ไม่ตรงกับกีต้าร์สักเท่าไร... เพราะเขาเป็นประเภทชอบแสดงออกทั้งทางคำพูดหรือการกระทำ ดังนั้น หากเขาได้มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองต่อใครแล้ว เขาก็กล้าที่จะแสดงออกด้วยความจริงใจ... อย่างตอนนี้ ถ้าไม่เกรงใจสายตาประชาชนหรือความรู้สึกของไอ้เจ้าเปี๊ยกแสบแล้วละก็ เขาคงดึงไอ้เจ้าต้าร์เข้ามากอดไปตลอดทางแล้วละ แต่อย่าว่าแต่กอดกลางที่สาธารณะเลย แค่ยืนเบียดมันหน่อยมันก็โวยวายแล้ว ฮ่าๆๆๆ
.
.
.
โบ๊ทและกีต้าร์เดินช้อปปิ้งในเจเจไปตามซอยต่างๆ โครงการแล้วโครงการเล่า... ก็สนุกดีนะ เหมือนได้มาเดทกันเลย ถึงแม้ว่าปกติก็ชอบไปไหนมาไหนกันสองคนอยู่แล้วก็ตาม แต่วันนี้เป็นวันแรกที่ออกมาเดินเล่นกันในฐานะที่ลึกซึ้งกว่าเดิม...
แต่มันคงจะสนุกและมีความสุขกว่านี้ หากโบ๊ทไม่ใช่คนที่ที่มักจะสังเกตสิ่งต่างๆ รอบตัวไปเรื่อย เพราะเขาเห็นได้ว่ามีหลายคนที่มองไอ้เปี๊ยกของเขาไม่วางตา ยิ่งคนที่เดินสวนกันยิ่งเห็นได้ชัด เพราะเล่นมองกันชนิดที่เอี้ยวคอตามเลยก็มี... จริงๆ แล้วไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้หล่ออย่างพี่โดม ปกรณ์ ลัมม์ หรอกนะ แค่มันเป็นคนที่ยิ้มมีเสน่ห์ ยิ้มทีตาโตๆ นั้นก็หยีเป็นขีดโค้ง ชวนให้โลกสดใสขึ้นทันตา... รอยยิ้มของต้าร์เลยกลายเป็นที่หมายตาของคนทั่วไปอยู่ไม่น้อย... อ้อ อีกอย่างก็คือว่า ไอ้ต้าร์มันขาวมาก... ก็เลยกลายเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องคอยปัดเป่าสายตาเหล่านั้นให้ออกไปจากร่างเล็กของเขา(?)... จ้องกลับให้อีกฝ่ายสะดุ้งบ้าง เดินไปกอดคอแสดงความเป็นเจ้าของบ้าง คว้ามือมาจับบ้าง... แต่อันหลังนี่มักจะโดนไอ้เปี๊ยกดึงมือออกพร้อมส่งสายตามาต่อว่าอยู่เรื่อย
ว่าแล้วก็ชวนให้คิดว่าน่าเสียดายที่ไอ้เจ้าเปี๊ยกมันเป็นคนที่เดินไม่สนใจคนรอบข้างสักเท่าไร เผื่อว่าเวลามีใครมองเขา ต้าร์มันจะได้หึงเขาบ้าง... อยากรู้ว่าต้าร์มันจะแสดงออกยังไง หึหึหึ... นี่เขาหวังอะไรมากไปหรือเปล่า?
.
.
“ต้าร์”
“หืม?”
“จับมือได้ไหม” โบ๊ทเอ่ยถามพร้อมยิ้มหวานให้ อ้อนกันเต็มที่
“ไม่เอาอะ... นี่มันเจเจนะคุณโบ๊ท คนเยอะแยะอะ”
“ไม่เห็นเยอะเลย นี่เราเดินมาโครงการหลังๆ แล้วนะ คนน้อยแล้ว” ใช่สิ ก็โบ๊ทหลอกล่อพาต้าร์เดินมาจนถึงโครงการหลังๆ ที่ขายเครื่องเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งบ้านซึ่งเป็นโซนที่คนน้อยกว่าโซนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด
“อายเขาน่า คุณโบ๊ท เดี๋ยวก็มีคนมองหรอก” เอ่อ... ต้าร์ ไม่ต้องกลัวคนมองหรอกนะ เพราะว่าจริงๆ แล้วเอ็งกับโบ๊ทก็มีคนมองมาตลอดทางนั่นแหละ
“แปบเดียวเอง พ้นโซนนี้ไปปล่อยเลย สัญญา”
“...”
“นะ สัญญาเลย” ร่างสูงอ้อน... ต้าร์ไม่ตอบ ยืนชั่งใจอยู่สักพัก สุดท้ายก็แกล้งทำหน้าบึ้งกลบเกลื่อนก่อนจะเดินมาจับมือของโบ๊ทที่ยืนรอคำตอบอยู่ ทำเอาโบ๊ทยิ้มกว้าง
“จะไปทางไหนก็เดินต่อไปสิ ยืนตาตี่อยู่ได้...”
“หึหึหึ... เอ็งนี่มัน... น่ารักวะ”
“...” แค่จับมือก็เขินจะแย่แล้ว ยังจะมาชมกันแบบนี้อีก ทำเอาแทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่ เลยต้องก้มหน้ากลบเกลื่อนไปงั้น
.
.
แต่แล้ว โชคชะตาก็พาทั้งสองคนไปเจอกับคนรู้จักใกล้ตัวโดยบังเอิญ...
“พี่โบ๊ท”
“อ้าว ดรีม”
“แหม มาเดทกันเหรอค่ะ” หญิงสาวกล่าวเสียงสดใส ภาพชายหนุ่มสองคนเดินจับมือกันเนี่ย ช่างเป็นเหมือนยาชูกำลังให้กับสาววายตัวแม่อย่างดรีมได้เป็นอย่างดี... แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเผลอจ้องอย่างออกนอกหน้าไปหรือเปล่า กีต้าร์เลยหน้าซีดแล้วชักมือออกจากการเกาะกุมเลยทันที
“ก็ไม่ขนาดนั้น แฮะ แฮะ” ร่างสูงหัวเราะแก้เขิน
“ดรีมก็แซวเล่นนะ” ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่จริงๆ แล้วในใจมันคิดจริง... หึหึ เป็นไปตามที่คาดไว้จริงๆ... นึกๆ แล้วก็ยังนับว่าโชคดีที่วันนี้โต้งไม่ว่างมาด้วย ไม่งั้นคงได้เห็นภาพที่ทำให้จิตตกไปอีกสามวันเจ็ดวันแน่ๆ
“แล้ว ดรีมมาคนเดียวเหรอ” ต้าร์ถาม พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ เหมือนกำลังหาใคร... คงจะกลัวใครมาเห็นว่าเดินจับมือกับพี่โบ๊ทละสิ
“ดรีมมากับอู๋ค่ะ แต่อู๋มันเดินย้อนกลับไปถามราคาโคมไฟตั้งโต๊ะของร้านซอยข้างๆ อะ พอดีกำลังหาโคมไฟกันแล้วร้านนั้นสวยดี แต่ลืมถามราคามา”
“อ้อ”
“งั้น... พี่โบ๊ทกับต้าร์ตามสบายเลยนะ ดรีมไม่กวนละ ไปช้อปปิ้งกันต่อเถอะค่ะ” ดรีมสังเกตได้ถึงท่าทีอึดอัดของกีต้าร์ที่ยืนหน้าเจื่อนอยู่ข้างๆ รุ่นพี่ร่างสูง
“งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่มหาลัย” โบ๊ทตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ค่ะ บายค่ะ”
ว่าแล้วร่างสูงกับร่างเล็กก็เดินเลยไป... พอพ้นซอยนั้น โบ๊ทก็ยื่นมือจะไปนับมือต้าร์เช่นเดิม แต่ต้าร์กลับเบี่ยงมือหนีไม่ให้จับ... คงจะอายที่จะเดินจับมือกับเขาจริงๆ สินะ... ว่าแล้วโบ๊ทก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วออกเดินนำไปเงียบๆ
“เอ้า มาดิ จะยืนอยู่ตรงนั้นให้รากงอกเลยไหม ไอ้เปี๊ยก”
ถึงร่างสูงจะไม่โกรธ แต่กีต้าร์ก็รู้สึกไม่ดีที่ทำแบบนี้ เขารู้สึกได้ถึงความไม่ค่อยพอใจในแววตาของร่างสูง แต่จะให้ทำยังไงละ ก็มันไม่ชินนี่นะ... อยู่ๆ จะให้มาเดินจับมือกับผู้ชายด้วยกันในที่สาธารณะมันก็แปลกๆ... มันไม่ใช่เรื่องปกติที่คนเขาทำกันหรอก... ใช่ไหม...
ความสงสัยยังไม่ทันได้หาทางออกจากความคิด สายตาก็ดันไปเตะเข้ากับคู่รักชาย-ชายชาวต่างชาติที่เดินจับมือกันดูของอย่างสบายใจ ไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง...
เฮือก!
มันก็แค่คนส่วนน้อยเท่านั้นแหละที่กล้าทำแบบนี้... ใช่ไหม
.
.
ขากลับ ทั้งสองคนก็กลับรถไฟใต้ดินอีกนั่นแหละ... ตอนแรกไอ้เจ้าต้าร์มันบ่นว่าเมื่อยขา เริ่มขี้เกียจเดิน ร้อน เหนื่อย ล้า บลาห์ บลาห์ บลาห์... อยากกลับแท๊กซี่... แต่ร่างสูงก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งร่างเล็ก ว่าแล้วก็ลากให้เดินลงรถไฟใต้ดินด้วยกันโดยไม่สนคำบ่นของกีต้าร์ที่บ่นปนโวยวายไปตลอดทาง... หึ เอาให้เข็ด ทีหลังจะได้ขับรถมากันชิลๆ สองต่อสอง...
เมื่อซื้อตั๋วและเดินลงไปรอที่ชานชลา ก็เห็นว่ารถคันห่อนหน้านี้เพิ่งจะออกไป คนสำหรับรอบถัดไปเลยน้อยหน่อย...
ยืนรอเพียงครู่เดียว รถไฟขบวนถัดไปก็มาถึง... ทั้งสองคนเดินเข้าไปนั่ง เหมือนโชคชะตาจะเป็นใจ ทำให้ไม่มีใครอื่นในโบกี้นี้เลย มีแค่เขากับต้าร์ ว่าแล้วคว้ามือกีต้าร์มานั่งกุมไว้ ส่วนไอ้เจ้าต้าร์ก็มองๆ แต่ก็ไม่ว่าอะไร ปล่อยให้จับอยู่แบบนั้นแล้วนั่งหลับตานิ่งๆ... ว่าแล้วโบ๊ทก็เอนตัวแล้วเอาหัวพิงไหล่ต้าร์แล้วก็หลับตาเช่นกัน...
“คุณโบ๊ท” ร่างเล็กเอ่ยเรียกชื่อเบาๆ ทั้งๆ ที่ยังหลับตา
“ว่า?”
“คุณโบ๊ทไม่โกรธผมใช่ไหม ที่ไม่เดินจับมือ”
“ไม่โกรธหรอก...”
“อย่าทำเสียงแบบนั้นดิ”
“ไม่โกรธจริงๆ”
“คุณโบ๊ทเข้าใจผมใช่ไหมอะ”
“ก็พอเข้าใจนะ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเอ็งยังไม่พร้อมจะคบกันหรือเปล่า”
“ทำไมคิดแบบนั้นละ”
“ก็เอ็งอายที่จะเดินกับโบ๊ทอะ”
“คิดมากน่า ตอนนี้ยังนั่งจับมือกันเลย แถมให้พิงไหล่ด้วยเนี่ย”
“ก็ตอนนี้มันไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยนี่ พอมีคนอื่นเอ็งก็ปล่อยมืออยู่ดีอะ”
“...”
และแล้ว ก็มีคนเดินเข้ามาเพิ่มเมื่อรถไฟจอดที่สถานีถัดไป... และนั่นก็ทำให้ต้าร์ดึงมือออกแล้วสะกิดให้โบ๊ทเลิกซบไหล่...
“นั่นไง เห็นไหมละ”
“...” ต้าร์ไม่มีอะไรจะแก้ตัว เลยได้แต่นั่งเงียบๆ อยู่อย่างนั้นจนถึงสถานีปลายทาง...
.
.
อืมมมม ท่าทาง เอารถไปเองคงจะเป็นความคิดที่ดีกว่าจริงๆ ด้วย...
.
.
เย็นนั้น โบ๊ทดูเงียบกว่าปกติ ไม่มารุ่มร่ามลวนลามทำกำไรอย่างเช่นเคย... ตั้งแต่อาบน้ำเสร็จก็เอาแต่นั่งอ่านนิยายแนวฆาตกรรมสืบสวนอยู่เงียบๆ บนโซฟา... กีต้าร์เลยรู้สึกไม่ดี ไอ้ท่าทางแบบนี้มันทำให้รู้สึกเหมือนเขาทำอะไรผิดใหญ่โตนักหนา แต่จะให้ง้อก็คงไม่ใช่เรื่องหรอก... ใช่ไหมละ... เดี๋ยวไอ้ลิงภูเขามันจะเคยตัว... ว่าแล้วก็
.
“ง่วงจังเลย ห๊าววววววว”
...แหมะ...
ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักซะเลย...
.
ร่างสูงก้มหน้าลงมามองตามน้ำหนักที่กดลงบนหน้าตักก็เห็นรอยยิ้มหวานบนใบหน้าใส... จริงๆ แล้วเขาเองก็น้อยใจอยู่ไม่น้อย แต่ไอ้เปี๊ยกมาง้อทีไร เขาก็ใจอ่อนทุกทีสินะ... นิดๆ หน่อยๆ ก็ยอมมันหมดละ... แต่คราวนี้ เขาขอเล่นตัวสักหน่อยดีกว่า ง้อง่ายเกินไป เดี๋ยวไอ้เปี๊ยกจะเคยตัว
ว่าแล้วก็แกล้งเมินรอยยิ้มบนหน้าใส แล้วลุกขึ้นยืนโดยไม่บอกให้กีต้าร์รู้ตัว เลยกลายเป็นว่าหัวกีต้าร์ต้องหัวจ้ำโซฟาไปเต็มๆ... เงยหน้ามาอีกทีก็เห็นว่าร่างสูงย้ายไปหย่อนตัวนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะอาหาร... ร่างเล็กพ่นลมออกจมูกแล้วหรี่ตามองร่างสูงที่ทำหน้านิ่งไม่รู้ร้อนรู้หนาว... ฮืมมมมม ง้อยากเดี๋ยวปั๊ดจับเจี๋ยนหมกส้วมซะเลยนี่... แต่ก็คิดไปงั้นแหละ เพราะว่าขามันพาเดินไปหย่อนนั่งลงข้างๆ แล้วตีหน้าซื่อ
“คุณโบ๊ทอ่านอะไรอะ” นี่... ไม่มีคำถามที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ ไอ้เปี๊ยก
“ยุ่งน่า... จะนอนไม่ใช่เหรอ อุตส่าห์ลุกให้นอนสบายๆ ยังจะตามมากวนอีกนะ” โบ๊ทกล่าวโดยที่ไม่ละสาตาออกจากหนังสือ
“ไม่นอนแล้ว...”
“...” โบ๊ทแกล้งไม่สนใจ อ่านหนังสือต่อไปเนียนๆ
“คุณโบ๊ททททท หิวแล้วอะ”
“หิวก็ลงไปซื้อสิ บอกโบ๊ทแล้วจะอิ่มเหรอ”
“โหยยยย ใจร้ายวะ”
“... เฮ้อ” โบ๊ทถอนหายใจ แล้วลุกขึ้น เขาวางหนังสือไว้บนโต๊ะอาหารแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนไป... เหมือนจะมีแผน... แต่ร่างเล็กก็เดินตามเข้าไปอย่างไม่ทันคิดอะไร
เมื่อเข้าไปถึง ก็เห็นร่างสูงยืนอยู่ที่ปลายเตียง หันหน้าออกไปที่ประตูระเบียง... ร่างเล็กกลืนน้ำลาย ยืนชั่งใจอยู่สักครู่จึงค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปใกล้... อืมมม รู้สึกตะหงิดๆ แปลกๆ... อันตราย
“คุณโบ๊ท”
“...”
“คุณโบ๊ท โกรธจริงๆ เหรอ” เมื่อเรียกเฉยๆ แล้วโบ๊ทไม่มีท่าทีตอบสนอง เลยยื่นมือไปดึงชายเสื้อแล้วกระตุกเบาๆ
“ต้าร์...”
“หืม?”
.
หมับ
.
ร่างสูงหันมาแล้วคว้าร่างเล็กเข้าไปกอดโดยไม่ให้ร่างเล็กตั้งตัว
“ต้าร์... โบ๊ทไม่ชอบเลยเวลาที่ต้าร์ดึงหรือสะบัดมือออกตอนจับมือกัน มันทำให้โบ๊ทรู้สึกเหมือนต้าร์รังเกียจ”
“...ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย...”
“โบ๊ทเข้าใจนะ ว่าต้าร์ไม่ชินและยังแค่ร์สายตาคนอื่นอยู่... โบ๊ทก็อายนะเวลาคนมอง แต่โบ๊ทไม่อายที่จะให้คนอื่นรู้ว่าเราคบกัน...”
“...แล้วจะให้ทำยังไงละ”
“...”
“...”
.
ร่างสูงค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็กอย่างช้าๆ... กีต้าร์ยืนนิ่งเตรียมใจรับสัมผัสที่ร่างสูงกำลังจะมอบให้
สองหนุ่มประกบปากกันอย่างอ้อยอิ่ง นุ่มนวล ไม่รีบร้อน... โบ๊ทกดจูบเน้นๆ ไปบนริมฝีปากบางครั้งแล้วครั้งเล่า ส่วนกีต้าร์ก็รับสัมผัสอ่อนโยนนั้นอย่างไม่ขัดขืน... มือทั้งสองข้างของร่างสูงลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังก่อนจะทำกีต้าร์สะดุ้งเมื่อโบ๊ทไล้มือเข้าไปสัมผัสผิวละเอียดใต้เสื้อยืด... ร่างเล็กขนลุกซู่ไปทั่วตัว เผลอบีบไหล่ร่างสูงเบาๆ นับเป็นปฏิกริยาที่ทำร่างสูงพอใจอยู่ไม่น้อย
โบ๊ทถอนจูบช้าๆ แล้วผละออกมาสบตาร่างเล็ก... กีต้าร์เขินจนทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าสบตา เลยหันหน้าหลบ แต่ก็มีมือเรียวมาจับหน้าเขาให้หันกลับไปสบตา...
“มองกันบ้างสิ”
“ก็... มองอยู่นี่ไง...”
“โบ๊ทรู้ว่ามันยาก แต่โบ๊ทอยากให้เรามาพยายามด้วยกัน... เราจะได้คบกันได้อย่างเปิดเผย ไม่ต้องกลัวใครจะมอง”
“...อือ”
“ถือว่าสัญญานะ ว่าต้าร์จะพยายาม”
“...ขี้โกงนี่ ใช้วิธีแบบนี้อะ”
“ฮ่ะๆๆ” กีต้าร์มันรู้ทันนี่นะ
“ยังจะหัวเราะอีก”
“ต้าร์...”
“อะไรอีกละ”
“โบ๊ท... อยากกอดต้าร์อะ”
“ก็กอดอยู่ไม่ใช่เหรอ... กอดแล้วเพิ่งจะมาขอก็มีด้วย”
“ไม่ใช่แบบนั้น...”
“...”
“กอดจริงๆ เขาทำกันแบบนี้...”
ว่าแล้วก็ไม่ปล่อยให้ร่างเล็กได้มีโอกาสถามอะไรอีก โบ๊ทเข้าประกบปากอีกครั้งและหนักหน่วงกว่าเดิม... บทจูบเนิ่นนานทำเอาต้าร์สูญเสียจังหวะหายใจ แขนขาเริ่มไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ยังดีที่ยังมีแขนแกร่งคอยประคองไว้...
ร่างสูงถอนจูบออกมามองหน้าร่างเล็กอย่างพอใจก่อนหย่อนตัวลงนั่งที่ปลายเตียงแล้วถอดเสื้อยืดของตัวเองออก... เสื้อยืดถูกโยนไว้ไม่ไกลก่อนที่มือแกร่งจะรั้งเอวของกีต้าร์ให้เขยิบเข้าไปยืนชิด... โบ๊ทโอบเอวกีต้าร์ไว้แล้วไล้จูบไปบนแผงอก ไล้ต่ำลงมาที่หน้าท้องแบนราบ... สัมผัสหวามทำเอาร่างเล็กตาพร่า ใจเต้นรัว... หายใจไม่ทั่วท้อง จนต้องหายใจทางปากช่วย
“อือ..อ..”
กีต้าร์ยิ่งอายจนอยากหายตัวไปเสียให้ได้เมื่อร่างสูงเอาคางแนบกับหน้าท้องของเขาแล้วเงยหน้าจึ้นจ้องตาเขาด้วยสายตาทะลึ่งทะเล้นด้วยพอใจที่ได้ยินเสียงครางจากลำคอ... เขาอายจนต้องเอามือมาปิดตาของร่างสูง แต่แล้วมือของเขาก็ถูกยึดไว้ก่อนโบ๊ทจะค่อยๆ ถูหน้าเข้ากับมือของร่างเล็กเบาๆ ก่อนจะจูบไปบนฝ่ามือที่สั่นน้อยๆ นั้น...
“กลัวเหรอ...”
“...” ร่างเล็กส่ายหน้าเบาๆ ทั้งๆ ที่ตัวสั่นเทาเป็นลูกแมว
“หึหึ”
.
เฮือก!
.
ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อโดนร่างสูงดึงเข้าไปกอดก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแล้วพลิกตัวขึ้นมาคร่อมบนตัว... หน้าตาของโบ๊ทดูเจ้าเล่ห์กว่าเคย โดยเฉพาะสายตาคมคู่นั้นที่จับจ้องกีต้าร์ราวกับราชสีห์ที่จ้องตะครุบลูกกวางตาใส..
เสื้อของต้าร์ถูกต้าร์ค่อยๆ ถอดออกแล้วโยนไปกองไว้ไม่ห่างจากเสื้อของโบ๊ทเท่าไรนัก... ไม่แน่ใจว่าเป็นความเย็นหรือสัมผัสหวามกันแน่ที่ทำให้ร่างเล็กขนลุกซู่ไปทั้งตัวแบบนี้... กีต้าร์ใจเต้นแรงขึ้นทุกวินาที หายใจแรงจนซี่โครงยุบๆ พองๆ อย่างเห็นได้ชัด ส่วนตาโตคู่นั้นก็ปรือจนแทบปิด... ร่างสูงยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
มือเรียวค่อยๆ ลูบไปบนผิวขาวละเอียด ไล้ตั้งแต่ขอบกางเกงขึ้นไปถึงแผงอกเพื่อสัมผัสแรงเต้นของหัวใจ ก่อนจะไล้ขึ้นไปที่คอเรียวและจบลงที่ใบหน้าใส
.
“อย่ามัวแต่หลบตาสิ...”
.
ร่างสูงประกบจูบอย่างอ่อนโยนอีกครั้งพร้อมๆ กับกดตัวลงทาบทับร่างเล็ก... บทจูบหนักหน่วงขึ้นจนร่างเล็กรับรู้ได้ถึงความเร่าร้อนผ่านปลายลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดกันพัลวัน... มือแกร่งคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กแล้วกดไว้บนเตียงก่อนที่โบ๊ทจะถอนจูบแล้วซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างเร่าร้อน...
“อ๊า... อย่า... เดี๋ยวเป็นจ้ำ”
ร่างเล็กร้องห้ามเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงดูดและแรงขบที่คอ... และยังดีที่โบ๊ทยอมฟังคำทักท้วง ไม่งั้นพรุ่งนี้ไปมหาวิทยาลัย คงได้โดนแซวตั้งแต่เช้าจรดเย็นแน่ๆ
กางเกงของทั้งสองคนถูกถอดไปกองไว้บนพื้นปลายเตียง... ร่างเล็กยังนอนหายใจหอบอยู่อย่างนั้นปล่อยให้โบ๊ทลวนลามด้วยสายตาที่ทำให้เขาตื่นเต้นจนแทบหยุดหายใจ... โบ๊ทค่อยๆ โน้มตัวลงไปทาบทับอีกครั้งแล้วซุกไซร้ซอกคอ เขาสูดกลิ่นกายหอมจากซอกคอขาวก่อนจะประทับจูบย้ำๆ
“เดี๋ยว.. อ๊า... อย่า ตรงนั้นไม่ได้นะ.. อือ..อ..”
กีต้าร์ร้องห้ามพร้อมใช้มือรั้งแขนของโบ๊ทไว้เมื่อโบ๊ทเริ่มจะรุกล้ำพื้นที่ในกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวบาง ร่างสูงไม่ตอบรับหรือปฏิเสธคำทักท้วง แต่เขากลับส่งปลายลิ้นไปสัมผัสเข้าที่ยอดอก ทำเอากีต้าร์ต้องผ่อนแรงรั้งและปล่อยให้โบ๊ทรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวอย่างช่วยไม่ได้...
“หึหึหึ สู้มือดีนิ”
คำแซวของร่างสูงทำเอาต้าร์เขินจนหน้าที่แดงอยู่แล้วนั้นยิ่งแดงขึ้นไปอีก... ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาต่อล้อคำแซวทะลึ่งตึงตัง มีเพียงกำปั้นเล็กที่ทุบเข้าที่ไหล่เสียเต็มแรง... ว่าแล้วโบ๊ทก็เลยยิ่งแกล้งด้วยการถอดบ๊อกเซอร์ปราการด่านสุดท้ายของต้าร์ไปกองอยู่บนพื้น ทำเอากีต้าร์อาย รีบเอามือมาปิดกีต้าร์น้อยทั้งๆ ที่ยังอยู่ในกำมือของร่างสูง
“ปิดไฟ... ปิดไฟก่อนดิ” ร่างเล็กเอ่ยขอ แต่...
“ถ้าปิดแล้วจะเห็นเหรอ”
“ฮึ้ยยยย อย่ามาแกล้งกันแบบนี้ดิ”
“ไม่ได้แกล้ง... แต่ เอา จริง”
ว่าแล้วโบ๊ทก็เร่งความเร็วของมือ ทำเอากีต้าร์เสียวซ่านจนตัวบิด ส่งเสียงครางอยู่ในลำคออย่างห้ามไม่อยู่... จนในที่สุดร่างเล็กเห็นสวรรค์รำไร... ถึงจะเจ็บใจอยู่ไม่น้อยก็เหอะ ที่ตัวเองไม่ปฏิเสธการรุกรานของร่างสูง ปล่อยให้ทำอะไรกับเขาได้ตามอำเภอใจ... เรียกได้ว่า ทั้งเขิน ทั้งอาย และเจ็บใจในเวลาเดียวกัน
แต่สวรรค์ที่ว่านั้นมันเป็นแค่ภาพลวงตาของปีศาจที่ล่อลวงให้เหยื่อตายใจ...
.
เฮือก!!
.
กีต้าร์สะดุ้งเฮือกหลังจากที่เพิ่งเห็นเห็นสวรรค์ได้ไม่กี่วินาที... สัมผัสแปลกใหม่ที่วนเวียนอยู่ที่บั้นท้ายทำเอาเหงื่อแตกไปทั่วหน้า...
“คุณโบ๊ท... อย่า” กีต้าร์ร้องห้ามเสียงแผ่วพลางส่งมือไปรั้งมือของโบ๊ทที่ไล้วนอยู่ที่บั้นท้าย
“ทำไมละ... กลัวเหรอ” ร่างสูงโน้มตัวเข้าใกล้แล้วกระซิบเสียงทุ้มที่ใบหู
ร่างเล็กพยักหน้าพลางลูบแขนของโบ๊ทไปเป็นการออดอ้อนไปในตัว
“กลัวอะไรละ มาถึงขั้นนี้แล้วนะ หืม...”
“ก็... ผมไม่เคยนี่”
“ไมต้องกลัว โบ๊ทจะอ่อนโยนนะ โบ๊ทสัญญา”
“ไม่เอาอะ คุณโบ๊ท... นะ นะ นะ ผมขอ ผมยังไม่พร้อม...”
“อะไรเนี่ย ตัวเองเสร็จไปแล้วก็พูดได้ดิ”
“ฮึ่ยยยยย อย่าพูดดิ น่าอายชะมัด!!”
“ไม่เจ็บหรอก สาบานเลยก็ได้”
“ถึงพูดอย่างนั้นก็เหอะ แต่ผมกลัวนิ... รอให้ผมพร้อมก่อนได้ไหม”
“...” โบ๊ททำหน้าครุ่นคิด
“นะ คุณโบ๊ท... รอก่อนได้ไหม”
“เฮ้ออออ... อะ ก็ได้ๆ โบ๊ทจะรอ”
“พูดแล้วนะ”
“อืม... โบ๊ทรอได้” โบ๊ทกล่าวเสียงทุ้มพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นแล้วประทับจูบอ่อนโยนลงบนริมฝีปากบางอีกครั้งก่อนจะผละตัวลุกขึ้นไปหยิบเสื้อและกางเกงส่งให้ต้าร์
“ไปล้างตัวซะสิ จะได้นอนกัน”
“...” ร่างเล็กรับเสื้อผ้าไปแล้ววิ่งหน้าแดงเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้ร่างสูงนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่ปลายเตียงเพียงลำพัง
.
.
หลังจากนั้น โบ๊ทก็สลับเข้าห้องน้ำไปล้างตัวบ้าง เมื่อออกมาก็เห็นว่าร่างเล็กนอนคลุมโปงไปแล้ว เขายิ้มเล็กๆ ก่อนจะเดินไปหย่อนตัวลงบนเตียง แล้วเอื้อมมือไปปิดสวิทช์ไฟ แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับกระดาษโน๊ตแผ่นหนึ่งที่เขียนด้วยลายมือของกีต้าร์ว่า
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] ว่าด้วยเรื่อง... นาฬิกา
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: ไง โบ๊ท
โบ๊ท: สวัสดีครับ พี่แจ๊ค
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: อืม ไหว้พระเถอะลูก
โบ๊ท: (//หันซ้ายหันขวามองหาพระ)
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: กรูนี่ กรู!! ไม่ต้องไปมองหาคนอื่น!!
โบ๊ท: อุ้ยยยยยย
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: เฮ้อออออ นี่ติดเชื้อไอ้เปี๊ยกมาปะเนี่ย
โบ๊ท: แฮะๆ ยังไม่ได้มีอะไรกันจะติดเชื้อได้ไงครับ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: หึ! ต่อปากต่อคำ!! ทำเป็นกดดันคนเขียนนะเอ็ง! เดี๋ยวปั๊ดตัดจบ อดซัมบึลึฮึ่ยซะหร๊อก!!
โบ๊ท: อุ้ยยยยย
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: มาๆ กวนประสาท เสียเวลาจริง... พอดีชนกลุ่มน้อยเขาชอบไอ้กิมมิกนาฬิกากัน ก็เลยอยากรู้ว่าคิดได้ไง
โบ๊ท: ก็... ไม่รู้สิครับ มันเด้งขึ้นมาในหัวเองอะ แฮะ แฮะ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: จะบอกว่าเป็นคนโรแมนติกโดยธรรมชาติอยู่แล้ว ว่างั้น?
โบ๊ท: เปล่าครับพี่... แต่ก็นิดนึง ฮ่าๆๆๆ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: แล้วคิดว่ามันจะช่วยอะไรในความสัมพันธ์ ถ้ามันทำให้เลิกกันได้จริงๆ ขึ้นมาละ ไม่กลัวเหรอ?
โบ๊ท: ก็กลัวอยู่นิดๆ นะครับ แต่ก็เพราะว่าต้าร์มันเชื่อแบบนั้นจริงๆ ผมถึงเลือกซื้อนาฬิกา... เพราะผมอยากให้ความสัมพันธ์ของผมกับไอ้เปี๊ยกมันเกิดจาก “ความผูกพัน” ไม่ใช่ “การผูกมัด”... การที่ผมซื้อนาฬิกาให้ต้าร์ มันก็จะเป็นการสื่อความออกไปว่า ผมให้อิสระกับเขาอย่างเต็มที่ ถ้าวันใดที่ต้าร์มันรู้สึกว่าที่ข้างๆ ผมมันไม่ใช่ที่ที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจได้อีกต่อไป มันก็มีสิทธิ์จะออกไปยืนในจุดที่ต้าร์มันสบายใจได้เสมอ แต่ตราบใดที่ต้าร์มันยังอยากอยู่ข้างๆ ผม ผมเชื่อว่าต้าร์ก็จะดูแลนาฬิกาเรือนนั้นเป็นอย่างดี และเมื่อต้าร์มันใส่ใจกับนาฬิกานั้น มันก็จะไม่มีวันลืมว่าตอนนี้ต้าร์มันยืนอยู่ข้างๆ ใคร และใครที่ยืนอยู่ข้างๆ มัน
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: อืมมมม แล้วได้บอกไอ้เปี๊ยกมันแบบนี้รึเปล่า
โบ๊ท: ไม่ได้บอกครับ บอกแค่ว่าให้มันดูแลนาฬิกานั้นดีๆ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: แล้วแน่ใจนะว่าไอ้เปี๊ยกมันจะเข้าใจว่าเอ็งต้องการจะบอกอะไร
โบ๊ท: ผมเชื่อว่าต้าร์มันเข้าใจผมนะ (//ยิ้ม)
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: แล้วทำไมไม่บอกออกไปตรงๆ แบบนี้ไปเลยละ
โบ๊ท: ก็ผมเขินนิ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: แล้วทำไมตอนนี้ถึงพูดได้ฉอดๆๆๆๆ
โบ๊ท: ก็พี่ไม่ใช่ต้าร์นี่ครับ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: ... (//กรีดร้องอยู่ในใจ... ใช่สิ กรูมันไม่น่ารักเหมือนไอ้เปี๊ยกนี่!!)
โบ๊ท: เอ่อ พี่แจ๊ค เป็นอะไรรึเปล่าครับ...
--------------------------------------------------
-
FlapJack's Corner:
เอาละเว้ยเฮ้ยยยยย ถึงจะเป็นมือใหม่หัดแต่งนิยาย ถึงจะไม่ชำนาญการเขียนบทเลิฟซีน แต่ถ้าถึงเวลามันก็ต้องลองกันสักตั้งใช่ไหมครับพี่น้อง... (//เงียบกริบ... :o11:)
เอาน่า เลิฟซีนอนุบาลแบบนี้ก็พอแก้ขัดไปได้บ้างแหละเนอะ ใช่ไหมพี่น้อง... (//เงียบกริบ... :o11:)
โอเค... งั้นผมคิดเอาเองก็แล้วกันว่าพอถูๆ ไถๆ ไปได้... ก็แค่สีข้างถลอกเท่านั้นเอง ซิบๆ... (เสียงเลือดซึมออกจากสีข้างหลังจากที่แถบทเลิฟซีนไปหมาดๆ)
@Tiamo_jamsai เอ่อ... หน้าใหม่ใช่ไหมเนี่ย อืมมมม ผมว่าใช่นะ ชื่อไม่คุ้นตา... งั้นๆ มาๆ มาให้กอดซะดีๆ :กอด1:
@namtarn11 แหมๆ มันก็ต้องมีอะไรบ้างสิเนอะ เรื่องนี้ Love High นะ ไม่ High สมชื่อก็แย่สิ :m1:
@zaabbo ว่าแต่ มีหวานเย็นไหมอะ หิวอะ... เอ๊ะ นี่หน้าใหม่นี่นะ มาๆ กอดต้อนรับทีนึง :กอด1:
@ooopimmyooo อืม เลี่ยนใช่ปะละ :laugh3:
@wijii ถ้าเป็นสีแดงเลือดสดๆ นี่จะเป็นอีกฟีลนึงอะเนอะ :z4:
@malula จริงๆ ก็หวานกันมาเรื่อยๆ นะ (รึเปล่า?) แต่ตอนนี้เปลี่ยนสถานะแล้วไง ไม่ต้องกั๊ก :haun5:
@ไอ้หัวแห้ว "แต่ฮาหน้าตาโบ๊ทที่อ่านนิยายฆาตกรรมแล้วทำหน้าอมยิ้มอะ" >>> ดีจังที่มีคนสังเกตรายละเอียดในจุดนี้ด้วยอะ :m11:
@ao16 คนมันรักกันก็แบบนี้แหละเนอะ :impress2:
@Mc_ma ใช่แล้วละ ไอ้เปี๊ยกมันชอบกลบเกลื่อน ทำเนียนทำเกรียนไปงั้นแหละ :m26:
@pim_onelove ถ้าเห็นมดขึ้นห้องบอกด้วยนะ จะฝากมือถือไปแอบถ่ายคลิป :laugh:
@greensnake "หวานๆก่อนที่จะ.......ไม่ค่อยหวาน" >>> นี่ผมทำเอาระแวงไปเลยเหรอเนี่ย :m17:
@yeyong เป็นการประกาศแบบไม่ต้องพูดให้เขินปากไง อิอิ :m23:
@Theznux อย่าไปขวางเขาเลยนะ แค่นี่คนอ่านก็รอกันจนเหนื่อยแล้วกว่าจะได้หวานกันเนี่ย... :z6: (เพราะแกนั่นแหละ ไอ้แจ๊ค!!)
@JingJing หนักปะละ o3
@BeeRY "อยากกดไลค์แฟนเพจบ้าง น้อง FlapJack ทำหน่อยจิ" >>> พูดจริงๆ ยอมรับตรงๆ ว่าไม่กล้าทำ :laugh:
@Whatever it is ขอบคุณครับ คนอ่านชอบ คนเขียนก็มีความสุขแล้วครับ :pig4:
@Mulberry อ่านไปอ่านมา ผมว่าผมเองก็เริ่มจะเขินแทนไอ้สองคนนั่นแล้วสิ :o8: ทำไปได้!!
@Kalamall เนอะ ต้าร์มันไม่ได้หึงเลยยยยยย :m12:
@iforgive ผมเองก็อิจฉาไอ้สองคนนั้นเหมือนกัน เฉาเหลือเกินในชีวิตจริง :sad2:
@runningout ฮ่าๆๆๆ นี่ก็เป็นเหยื่อวิชาไซโคของผมไปอีกคน o3
@RGB.__ อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามีไอ้เกรียนต้าร์ เอ้ยยย ปาปริก้า!! :z2:
@papa_paolo ใช่ปะละ มันเปรี้ยวตรงนี้แหละ :laugh:
@playgirl ต้องทำไงเหรอ ให้ปากนิ่มเนี่ย :haun5:
@- คราส - "มีความสุขได้อ่านสองวันติด" >>> อะ งั้นอ่านสามวันติดเลยละกัน :m9:
@SiCK_SENt™ ผมยังเขินแทนเลยเนี่ย :-[
@imonkey mc เต็มปากเต็มคำได้สิ พิมพ์เอานี่นะ ไม่ต้องพูดให้เขินปาก :m18:
จะบอกว่าจริงๆ แล้วตอนแต่งบทที่ 41 เนี่ย ไม่ได้รู้สึกว่ามันหวานเลยนะ ยังนึกอยู่เลยว่า "ชนกลุ่มน้อยเขาจะว่ามันหวานกันไหมเนี่ย" แต่พอออกมาแบบนี้แล้วกลายเป็นว่าทุกคนเลี่ยนกันหมด :laugh: สงสัยต่องรับรสผมจะมีปัญหาซะแล้ว ฮ่าๆๆๆ
สำหรับตอนนี้ก็ต้องขอออกตัวไว้เลยว่าไม่ถนัดเลิฟซีนสักเท่าไรนัก แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรหรอก นี่ไม่ใช่นิยาย NC นะ แค่มีเป็นสีสันก็พอแล้ว เลิฟซีนอนุบาลก็น่าจะพอใช้ได้... :beat: (//ไอ้อ่อน ไอ้แจ๊ค!!)
เจอกันตอนหน้านะครับ
+1 กันไปทุกคนครับ :กอด1:
สำหรับคืนนี้ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับ :bye2:
-
:z1: :z1:
-
อดทนรอไปก่อนนะโบ๊ท เปี๊ยกมันอยู่ระยะทำใจ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนครับผม o13
-
กรี๊ดดด !!! เขินอะ เมื่อไหร่ต้าร์จะพร้อมเนี้ย แอบสงสารโบ๊ทเบาๆ
แต่ถ้าโบ๊ทรอได้ เราก็รอได้ เย้ ~
-
แม่เจ้าลูก ๆ ของฉันก้าวหน้าไปอีกขั้น
-
แอร๊ยยยย พี่โบ๊ทหยอดหวานตอนจบ เขินเว้ยยยย
แค่เมจเสสก็น่ารักแล้วเหอะ งื้ออออ หวานแบบนี้ลำบากใจจังน้า
ชอบลองใจกันบ่อยๆ แต่น้องตาร์ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง น่อร๊อคเอาะ ><
-
เขาเล่นอะไรกันอ่ะ o18
-
แอร๊ยยยย พี่โบ๊ทหยอดหวานตอนจบ เขินเว้ยยยย
แค่เมจเสสก็น่ารักแล้วเหอะ งื้ออออ หวานแบบนี้ลำบากใจจังน้า
ชอบลองใจกันบ่อยๆ แต่น้องตาร์ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง น่อร๊อคเอาะ ><
เอ่อ คือ... เหมือนจะเพิ่งอ่านตอนที่ 41 ไปใช่ไหมครับ งั้นอย่าลืมอ่าน 42 ต่อนะ เพิ่งลงวันนี้ กลัวว่าจะอ่านข้ามนะครับ o18
-
อ๊ะจ๊ะบะเฮ้ยยยยยยยยย
เกือบแล้ววววว
ฉากอัศจรรย์ที่รอคอย :o8:
-
:-[ :-[
น่าร๊ากกกกกก
-
ตอนนี้อัพเร็วแฮะ คุณโบ้ทคนดีที่หนึ่ง ให้เวลาตาร์นะ ^^
-
:m3: :m3: :m3: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....................
ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ตอนใหม่มาแล้ว :m2: :m2: :m2:
กระโดดกอด กอด และกอดดดดดดด คุณ FlapJack :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ดีใจ น้ำตาไหล............. วิ่งไปอ่านก่อน ฟิ้ววววววววว..........................
-------------------------------------------------------------
คุณโบ๊ทชอบโชว์หวานไม่แคร์สื่อ จับจูงมือต้าร์เดินที่ JJ อร๊ายย...>////< น่ารักออก ต้าร์จะอายอะไร คุณโบ๊ทยังไม่เห็นอายเลย เน๊อะๆ
ไม่คิดจริงๆว่าจะมีซีน "กอด" แบบนั้นในตอนนี้ ผิดจากที่คาดไว้มาก..... นึกว่าคุณโบ๊ทต้องรอจนเหงือกแห้งแน่ๆแล้ว อะจึ๋ยๆๆ
ถึงจะไม่ถึงขั้นสุดท้ายก็เถอะ แค่ยอมให้คุณโบ๊ททำมากกว่าจับมือนี่ก็อะเมซิ่งสุดๆแล้ว...แต่เปี๊ยกต้าร์ก็ยอมคุณโบ๊ทอ่ะ :m3:
(จริงๆตั้งแต่ 2 คนนี้รู้ใจตัวเอง คนอ่านก็แอบลุ้นตลอด....อ่ะนะ 555+ ว่าเมื่อไหรน๊าาจะอะจึกกึ๊กกึ๋ยสะบะล่ะฮึ่มกันซักที กร๊ากกก..หื่นเน๊อะ)
นี่ขนาดคุณแจ็คไม่ชำนาญการเขียนบทเลิฟซีนนะคะเนี่ย เล่นเอาเห็นภาพเป็นฉากๆเลยทีเดียวเชียว เกือบจะเสียเลือดแล้วมั้ยล่ะ
(เก็บเลือดไว้เสียตอนต้าร์พร้อมรบ อิอิ) ผู้ชายเกรียนๆอิ้นดี้ๆ 2 คน จะมาฉาก NC โจ๋งครึ่มคงไม่ใช่แนว
เลิฟซีนประมาณนี้ก็เหมาะกะคุณโบ๊ทกะต้าร์เค้าแล้วนะคะ กำลังน่ารัก กรุ๊บกริ๊บ ๆ ๆ กำลังดีค่ะ
ชอบแบบนี้เลย อ่านแล้วหยุดพักกัดหมอนเป็นระยะ (อร๊ายยยยยยย เขินๆๆๆ แทนต้าร์)
:L2: :L2: ขอบคุณมากค่ะ สำหรับตอนใหม่ที่มาไวเป็นพิเศษ :กอด1: :กอด1:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอ... +เป็ดน้อยให้ก่อนนะคะ
(มันยังไม่ครบ 24ชม. เลยยัง+1ให้คุณแจ็คไม่ได้อ่ะค่ะ แง้.... เดี๋ยวมากดเพิ่มให้พรุ่งนี้นะคะ ติดไว้ก่อน)
-
บทนี้ถึงจะลงท้ายว่าติดตามตอนต่อไป
แต่ก็หวานมาก พี่โบ๊ทน่ารักอ่ะ
-
พึ่งจะอ่านตอนก่อนหน้าจบ ได้อ่านตอนล่าสุดอีกตอน ฮ่าฮ่า จุใจจริงๆเจ้าค่าาา
คุณโบ๊ทกับต้าร์ จะหวานกันไปไหนเนี่ยย อร๊ายย คนอ่านเขิน
ส่งข้อความติดๆๆแบบนี้ใครจะไปทำงานต่อได้กันเล่าา ฮึ่ยยย น่าร๊ากกกอ่ะ
ไปเดินซื้อของได้จับมือเชคเรทติ้งกันเบาๆ งอนๆกันเล็กน้อย
แล้วคุณโบ๊ทก็ถือโอกาสขอกอดซะเลย ฮ่าฮ่า คุณโบ๊ทไม่ค่อยจะหื่นเลยอ่ะ ฮ่าๆ
แล้วก็คืบหน้าไปอีดนิดนึงแล้ววววว ต้าร์ยังไม่พร้อมๆ คุณโบ๊ทก็รออีกสักหน่อยน๊าา ให้ต้าร์เค้าทำใจก่อน หึหึ
ต้าร์น่าร๊ากกกกกกฟร่ะ คนอ่านจะจับกดแทนคุณโบ๊ทแล้วนะ :P
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
อุ๊ยยยตายว๊ายกรี๊ดดดด
เจ้าลูกแมวเกือบจะเสียตัว 5555
คุณโบ๊ทก็อดใจรอนะคะ เชื่อว่าผลของความอดทนมันจะต้องเลิวแน่นอน
ปล.ไอ้ฉากอนุบาลของคุณแจ๊คเนี่ย ทำเอาเราเขินบิดผ้าห่มจะขาดเลยนะ
-
:L2: :pig4:
-
ดีใจที่เข้ามาเช็คก่อนนอน :haun4: :haun4:
ถูกใจแม่ยกจริงจริ๊ง ฝันดีแน่ๆคืนนี้ :laugh: :laugh: :laugh:
:จุ๊บๆ: ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ FlapJack สุดlove
-
โอเคเลยนะ nc แบบนี้ไม่มากไม่น้อย พอกรุบกริบ แหมพึ่งคบนะคร้าบ คุณโบ๊ทจะหื่นไปไหน
โว้ะ สงสัยลิงภูเขรอมานานชิมิ โว้ะ รู้สึกว่าคนเขียนจะมาบ่อยนะช่วงนี้ โว้ะ กำไรตรูจริงๆๆ :impress2:
-
มันต้องหวานยังงี้สิคะคุณแจ๊ค...น้ำตาลเราต่ำยังกินหวานได้อีกเย้ออออออออ
ปล.เอ็นซีไม่ใช่เรื่องสำคัญ....แต่มันเป็นสีสันของชีวิต5555555555
-
บร๊ะเจ้าแจ๊ค! กีต้าร์ได้เห็นสวรรค์ คุณโบ๊ทเกือบเห็นสวรรค์ แต่คนอ่านเห็นนรกชัดๆ ค้างแทนคุณโบ๊ท :z3:
จริงๆอ่านชื่อตอนก็พอจะเดาได้กีว่าต้าร์ไม่พร้อมเรื่องอะไร :z1:
ที่ผ่านมาก็แซวบระเจ้าแจ๊ค (ชอบอ่ะ :laugh:) เล่นเฉยๆแหละ เอาไปเอามาไม่กล้าอ่านสองคนนี้จุ๊กจิ๊ก 18+ กันเท่าไหร่หรอก จิ้นแล้วเขินอ่ะ คือปกติมันเกรียนใส่กันแล้วมาทำให้เลือดพุ่ง มันจะปรับอารมณ์ไม่ทันอ่ะ :m25:
แต่ก็อยากอ่านอยู่ดี :jul3:
กดบวกพร้อมสวัสดีปีใหม่ไทยล่วงหน้านะจ๊ะ แล้วก็ส่งใบลาไปจัดกระเป๋าเดินทางซะหน่อย กีต้าร์มาให้กอดหน่อยมา เดี๋ยวไม่ได้เจอกันหลายวัน หรือพระเจ้าแจ๊คก็หนีบเอาเราสองคนไปเที่ยวด้วยก็ไม่รู้ :z1:
-
อืม ถ้าเราเป็นคุณโบ๊ทก็น้อยใจนะ
แต่....คุณโบ๊ทไปยอมต้าร์ทำไมอ่ะ
จับรวบหัวรวบหางไปเล๊ยย 555
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พ่นไฟๆๆๆๆๆๆๆ :m31:
เปี๊ยกต้าร์จะมาไม่พร้อมอะไรเอาตอนนี้ คนอ่านลุ้นรอบทนี้จนตัวโก่งหมดทั้งเรื่องแล้ววววววว
แต่เอาเถอะต้าร์ก็โชคดีที่เจอคนดีๆ แบบคุณโบ๊ท ไม่งั้นก็โดนรวบกินหมดทั้งตัวไปแล้วแน่ๆ :z3:
-
แหม่ๆ.....ๆ.....ๆ..... สุภาพบุรุษมากคุณโบ๊ท...เอาใจช่วยๆ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย ไม่ได้เข้ามาดูแค่ไม่กี่วัน 3 ตอนรวด พัฒนาการรวดเร็วมากๆ
เป็นเลิฟซีนที่ค่อนข้างโอเคแล้วค่ะคุณบร๊ะเจ้าแจ๊ค
รอวันที่ต้าร์พร้อม!!!
-
ไม่ต้องอายหรอกต้าร์คนเยอะแยะ :m20:
เอาน่า แรกๆก็ไม่ชินก็เขินอย่างนี้แหละ
แต่ทำบ่อยๆก็ชิน หมายถึงจับมืออ่ะนะ :z1:
ส่วนเรื่องนั้น.....ก็เรื่องนั้นแหละ :o8: โบ๊ทรอได้
รอมาเป็นปีกว่าจะรู้ว่าใจตรงกันยังรอได้เลย
เปี๊ยกให้ขนาดนี้ก็ถือว่ายอมคุณโบ๊ทมากแล้วนะ
ขอบคุณสำหรับบทหวานๆอย่างนี้ค่ะ :กอด1:
คุณโบ๊ทมาเอาเป็ดไปนอนกอดพลางๆก่อนไป :z2:
-
ไม่ได้มาอ่านซะนาน
ใจละลายไปบนเตียงสองคนนั้นแล้วแฮะ
-
:-[ :-[ :haun4: :haun4: เราอยากได้แบบ จัดหนัก จัดเต็ม ให้กีตาร์นอน ป่วย 2 -3 วัน โบ๊ทดูแลไม่ห่าง อิอิ 5555 o18 o18 o18
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เห็นชื่อตอนก็เดาไว้แล้วว่าเกี่ยวกับเรื่องอะไร แต่อ่านๆไปเริ่มไม่แน่ใจ เพราะคิดว่าต้าร์ไม่พร้อมจะเดินจูงมือหรือแสดงออกในที่สาธารณะ คาดว่าคงจะจบเกมด้วยสกอร์ 0-0 เพราะไม่มีการยิงประตู แต่มาเสียวลุ้นกับครึ่งหลัง :z1: แต่จบเกมสกอร์ไงก็ไม่เปลี่ยน เฮียโบ๊ททำได้แค่เกือบตีไข่แตก :serius2:
ไอ้เปี๊ยกคะ อย่าเล่นตัวนะคะ นึกว่าสงสารเฮียโบ๊ทตาดำๆ เถอะนะ :oo1:
ขอบคุณพี่แจ๊คค่ะ มาไวมากเลยตอนนี้ o13
:pig4:
-
อ๊ายยยย :impress2: :impress2: คุณโบ๊ทนี่ก็เร็วเหลือเกินนะ แปปเดียว เปี๊ยกของคุณโบ๊ทก็อยู่บนเตียงแล้วอะ :haun4: :haun4:
-
โห้ อย่างนี้ตาร์ก็ขี้โกงสิ :m12:
ไม่สงสารโบ๊ทบ้างเลยอะ 5555555
:m26:กระซิบโบ๊ท :: เอาใจช่วยน่ะ สู้ๆ เอิ๊ก ๆ ๆ
-
โบ๊ททำตัวดีมาก สมเป็นพระเอก แต่มันขัดใจแม่ยกไปหน่อยนะ :laugh:
-
อร๊ายยย กรี๊ดดดดดด
เกือบแล้ว ๆ อีกนิดดดด ก้อไม่ได้อ่ะ
ตาร์พร้อมไว ๆ นะลูก ชนกลุ่มน้อยเค้าพร้อมตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
สงสารโบ๊ทเนอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
-
ตอนนี้มีข่าวเรื่องแผ่นดินไหวที่เกาะสุมาตราของอินโดนิเซีย และคาดว่าจะมำให้เกิดสึนามิที่ภูเก็ต พังงา และกระบี่ ดังนั้น ชนกลุ่มน้อยคนไหนที่อยู่ในพื้นที่สามจังหวัดสุ่มเสี่ยงนี้ ก็ต้องคอยติดตามข่าวสารให้ดีนะครับ รักษาตัวกันด้วยนะครับ
ด้วยความเป็นห่วง
FlapJack
-
ตอนนี้มีข่าวเรื่องแผ่นดินไหวที่เกาะสุมาตราของอินโดนิเซีย และคาดว่าจะมำให้เกิดสึนามิที่ภูเก็ต พังงา และกระบี่ ดังนั้น ชนกลุ่มน้อยคนไหนที่อยู่ในพื้นที่สามจังหวัดสุ่มเสี่ยงนี้ ก็ต้องคอยติดตามข่าวสารให้ดีนะครับ รักษาตัวกันด้วยนะครับ
ด้วยความเป็นห่วง
FlapJack
โชคดีนะค่ะที่ไม่เกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ปลอดภัยหายห่วงค่ะ :mc4:
:pig4: :กอด1: :L2: o13
-
อะ อ่ะ อะ เกือบแล้วมั้ยะต้าร์เอ๊ย คุณโบ๊ทเค้าเข้าใจงอนสร้างสถานการณ์นะ อันตรายจริงๆ :-[
มือใหม่หัดแต่ง แต่ไม่ใช่มือใหม่หัดจิ้น :o8: เรารู้ว่าการเป็นนักอ่านกะการเป็นคนบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือมันต่างกันราวฟ้ากะเหว กว่าจะได้ฉากตึ๊งโป๊ะสักตอนคนแต่ง :jul1: ลมปราณแตกซ่าน55555 สู้ๆคะ
-
:-[ โบ๊ทอ้อนได้น่ารักมาก ชอบฉากขอจับมือ
:pig4:
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ
ป.ล. ผูกพันธ์
-
โบ๊ทดีมากง่ะ อดทนรอ เจ้าเปี๊ยกก็สะท้านซะ 5555
-
LOVE HIGH STORY – interlude – Small Bits of Songkran | เก็บตกสงกรานต์
Bit #1 – เรื่องของเสื้อ
วันที่ 13 เมษายน...
ยอดชายนายเต็มใช้วิชามารจากสำนักไหนก็ไม่รู้ ถึงสามารถยึดพื้นที่ริมฟุตบาทถนนสีลมไว้ตั้งแผงขายของได้บริเวณหนึ่ง สีลมเลยกลายเป็นที่หมายของสมาชิกในกลุ่มในการตั้งป้อมปะแป้งสาวๆ ไปโดยปริยาย...
โบ๊ทลืมตาตื่นขึ้นมาสายๆ ก็ไม่เห็นกีต้าร์นอนอยู่ข้างกายแล้ว แต่ได้ยินเสียงโทรทัศน์ดังออกมาจากห้องนั่งเล่น จึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปตามเสียง... แต่เมื่อออกไปเจอร่างเล็กที่นั่งดูทีวีด้วยสีหน้าชื่นมื่นก็ถึงกับผงะ...
“เฮ้ยยยย ใส่เสื้ออะไรของเอ็งเนี่ย”
“เท่ปะละ” กีต้าร์กล่าวน้ำเสียงสดใส ทำเป็นยืดตัว ดูภูมิใจในสไตล์ของตัวเองอยู่ไม่น้อย
“เท่อะไร ไปเปลี่ยนเลยนะ”
“ทำไมอะ”
“เอ็งไปซื้อมาตอนไหนเนี่ย โคตรเกรียนเลย”
“สั่งทำให้เวปอะ... ทำไมอะ ไม่เท่เหรอ”
“เท่บ้าเท่บออะไร... ถอดออกเดี๋ยวนี้เลยนะ เสื้อมีเยอะแยะทำไมไม่ใส่”
“อ๊าาาาา”
“อย่าๆ ไม่ต้องมาหน้าบูด... ถ้าไม่เปลี่ยนเสื้อก็ไม่ต้องออกจากห้องเลยนะ”
“...” ร่างเล็กนั่งหน้าบูดทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ
“ยังเลย ยังไม่ไปเปลี่ยนอีก จะถอดเองหรือจะต้องให้ไปถอดให้... แต่ถ้าโบ๊ทถอดให้เนี่ย กว่าจะได้ใส่เสื้ออีกทีก็คงบ่ายๆ เลยแหละ... เอ... หรือไม่แน่วันนี้ คืนนี้ ก็อาจจะยังไม่ได้ใส่นะ หึหึหึ” โบ๊ทกล่าวทำสีหน้ากรุ้มกริ่มมีเลศนัย ทำเอาร่างเล็กเย็นสันหลังวาบ สะดุ้งเฮือกจนต้องยอมลุกไปเปลี่ยนเสื้อแต่โดยดี
.
.
ร่างเล็กถอดเสื้อแล้วโยนไปพาดไว้กับราวแขวนผ้าข้างตู้เสื้อผ้าก่อนจะค้นตู้หาเสื้อตัวใหม่มาใส่... ร่างสูงยังไม่วายตะโกนมาสั่งเสียงดังฟังชัดอีกว่า...
“ห้ามใส่เสื้อขาวนะเว้ยยย”
“รู้แล้วน่า วุ้ววววว”
ว่าแล้วก็เลยหยิบเสื้อแขนยาวคอเตาสีดำผ้าหนามาใส่ประชดซะเลย... เมื่อออกไปที่ห้องนั่งเล่น ก็เลยได้ประเด็นใหม่มาเถียงกับร่างสูงอีกจนได้... ไม่จบไม่สิ้นจริงๆ นะคู่นี้นิ หึหึหึ
.
.
ว่าแต่... แล้วเสื้อตัวแรกมันผิดปกติยังไงหว่า... ไป เราไปดูกันหน่อย...
...เมื่อหยิบเสื้อขึ้นมาคลี่ออก ก็ถึงได้เข้าใจว่าทำไมโบ๊ทถึงไม่ยอมให้ใส่... แหม ก็มันดันสกรีนไว้หรากลางตัวขนาดนั้นว่า
“ผู้ชายหลายน้ำ”
เออ ยอมให้ใส่ไปก็บ้าแล้ว!!!
-------------------------------------------
Bit #2 – สูญเปล่า...
เมื่อไปถึงสีลมตอนเที่ยงๆ ค่อนบ่าย ทั้งโบ๊ทและต้าร์ก็มุ่งหน้าตรงไปยังแผงขายของของเต็มที่อยู่หน้าธนาคารกสิกรเลยทันที...
ระหว่างทาง ก็ไม่พ้นต้องมีทั้งหญิงและชายมาฉีดน้ำมาปะแป้งกันประปราย โบ๊ทนี่ก็หวงไอ้เจ้าเปี๊ยกจนออกนอกหน้า ดึงมากอดไว้ไม่ให้โดนปะแป้งไปตลอดทาง มิหนำซ้ำยังตีหน้ายักษ์ขู่เขาไปทั่วอีกต่างหาก... อืมก็เข้าใจว่าหวงนะโบ๊ท แต่นี่มันสงกรานต์นะเฮ้ยยยย
และแล้ว กีต้าร์น้อยของเราก็ปลอดภัยปราศจากรอยแป้งไปจนถึงแผงขายของ ส่วนโบ๊ทก็เปียกนิดหน่อยแต่หน้ากับคอนี่เปื้อนแป้งไปทั่ว เรียกได้ว่ารับแทนของไอ้เปี๊ยกมาด้วย... นี่ขนาดตีหน้ายักษ์แล้วนะ ถ้ายิ้มหรารับแป้งคงโดนชโลมไปทั้งตัวแล้วมั้งพ่อคุณเอ้ย
ตลอดบ่ายนั้น กีต้าร์ได้แต่ยืนช่วยขายของอยู่หน้าร้าน โดยมีโบ๊ทยืนคุมเข้มเป็นหุ่นไล่กาอยู่ข้างกายไม่ยอมห่าง... จะยังไงก็ไม่ยอมให้ใครมาปะแป้งแฟนตัวเองเป็นอันขาด แม้แต่เพื่อนกันเองยังได้แต่ยิงน้ำใส่ แต่ห้ามปะแป้ง... “ถ้ามันมีคนแรกปะ เดี๋ยวคนอื่นๆ ก็ตามมา”... โบ๊ทเขาว่างั้น... ไอ้เจ้าต้าร์เองก็โวยวายนิดๆ หน่อยๆ ไปตามประสาคนขี้โวย แต่ในใจกลับรู้สึกมีความสุขจนใจพองโต... แหม ก็ไอ้เจ้าโบ๊ทมันหึงมันหวงออกนอกหน้าขนาดนั้นนี่นะ...
อืมมมมม แต่จะว่าไป ไอ้เจ้าเปี๊ยกเองก็หวงร่างสูงอยู่ไม่น้อยนะ แต่ไม่กล้าพูดอะไรมาก กลัวโดนเพื่อนๆ พี่ๆ แซว แล้วอีกอย่าง ที่โบ๊ทโดนปะแป้งจนขาววอกเนี่ย ส่วนหนึ่งก็มาจากที่รับแป้งแทนเขาเองนั่นแหละ... มันช่วยไม่ได้นี่นะ
“โบ๊ท ไปช่วยกูยกลังน้ำมาเพิ่มหน่อยดิ”
เต็มเรียกโบ๊ทให้ไปช่วยยกน้ำ เมื่อโบ๊ทมองไปตามเสียงเรียกก็เห็นเพื่อนๆ ทั้งเต็ม แบงก์ และว่าน อยู่กันครบหน้า... ก็โอเค ไปกันสี่คน ช่วยกันยกมาเป็นคู่ๆ... ใจหนึ่งก็ห่วงไอ้เปี๊ยกอยู่ไม่น้อย แต่โดนเต็มเร่งเข้าหน่อยก็เลยต้องเลยตามเลย... ก่อนไปยังหันไปกระซิบบอกให้ต้าร์ไปนั่งเฉยๆ ไม่ต้องมายืนขายของ จะได้ไม่โดนปะแป้ง
.
.
สักพักใหญ่ๆ ร่างสูงกับเพื่อนๆ ก็กลับมาที่แผงพร้อมลังน้ำอัดลมและน้ำเปล่า แต่เมื่อมองไปที่เก้าอี้ กลับไม่เห็นไอ้ต้าร์ มองหาก็ไม่เห็นวี่แวว จึงเอ่ยปากถามทีและโจที่ยืนขายของอยู่
“ที โจ ไอ้เปี๊ยกไปไหน”
“อ้อ มันไม่ยอมลุกมาช่วยเรียกลูกค้า ผมก็เลยใช้มันไปซื้อข้าวอะพี่” ทีตอบราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่สำหรับโบ๊ทแล้ว ช็อคจนเกือบจะปล่อยลังน้ำหลุดมือเลยทีเดียว
“นั่นไงพี่ มันมาแล้ว” โจหันไปมองกีต้าร์ที่กำลังเดินกลับมาที่แผงพร้อมถุงที่ใส่กล่องข้าวไว้ 4 กล่อง... แต่แค่นั้นมันไม่มีอะไรให้ตกใจเท่ากับสภาพของไอ้เปี๊ยกตอนนี้
.
ตัวเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำ... ใบหน้าใสปกคลุมไปด้วยแป้งดินสอพองที่โดนปะไปทั่วถึงคอ แถมมีแป้งเป็นก้อนติดอยู่ที่ไรผมบนหน้าผาก... มีรอยป้ายแป้งไปทั่วตัว... เรียกได้ว่าเหมือนเดินผ่านสงครามแป้งมายังไงยังงั้นกันเลยทีเดียว
.
โบ๊ทยืนทำหน้าเซ็ง เส้นเลือดปูดปุดๆ อยู่อยู่บนขมับ... แต่แค่นั้นมันยังไม่เท่าไร... โบ๊ทถึงกับร้อง “เฮ้ย” ออกมาเสียงดังแล้วรีบปรี่เข้าไปหาร่างเล็กทันทีที่เห็นว่า
... ที่เป้ากางเกงมีรอยแป้งเป็นรูปมือคนทั้งมือแบบนิ้วครบ 5 นิ้ว... ชัดเจน...
ภาพสุดท้ายที่เห็นก็คือโบ๊ทยืนโวยวายอะไรก็ไม่รู้อยู่กับต้าร์ เพียงครู่เดียว ต้าร์ก็ก้มลงมองเป้ากางเกงตัวเองก่อนจะร้อง “เฮ้ย” ออกมาเสียงสูง... ดูตกใจอยู่ไม่น้อย... นี่เอ็งไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าโดนอะไรมาบ้างเนี่ย ห๊า!!
วันแรกก็โดนซะแล้ว ตายแล้ว ตายแล้ว อะไรกันหว่า~
-------------------------------------------
Bit #3 – ไม่อยากเล่นแล้ว
ยามสายๆ วันที่ 14
โบ๊ทตื่นขึ้นมาก็เห็นว่ากีต้าร์ยังหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอด... จะว่าไป เหตุการณ์เมื่อคืนนี้จะคิดให้มันฮาก็ฮานะ คนอะไร โดนจับเป้าเต็มๆ มือขนาดนั้นยังไม่รู้ตัวอีก... แต่ก็นะ เวลาโดนรุมปะแป้งมันก็ชุลมุนไปหมดนั่นแหละ... ไอ้เปี๊ยกยิ่งน่ารักๆ อยู่ด้วย จะว่ามันหล่อมันก็หล่อนะ คงถูกใจใครหลายๆ คนอยู่ไม่น้อย... อืมมมม นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะสิ่งที่น่าคิดมากกว่าก็คือ... ไอ้รอยมือที่เป้านั่นนะ เป็นของผู้หญิงหรือของผู้ชาย...
โบ๊ทนอนกอดร่างเล็กต่ออีกสักพักร่างเล็กก็ลืมตาตื่นขึ้นมา... ทั้งคู่อาบน้ำแต่งตัว แต่ไม่ได้ว่าจะไปเล่นสงกรานต์หรือไปช่วยขายของอีกหรอกนะ เพราะว่าวันนี้โบ๊ทยื่นข้อเสนอแกมบังคับว่าจะไม่ออกไปข้างนอก โดยมีเหตุการณ์เมื่อวานนี้เป็นกรณีศึกษาว่า หากทนเห็นแฟนตัวเองโดนเนียนแต๊ะอั๋งปะแป้งไม่ได้ ก็ไม่ต้องเล่นสงกรานต์มันซะเลย
ทั้งสองคนลงไปกินข้าวที่ร้านป้าเพ็ญหน้าคอนโดฯ... เมื่อกินเสร็จก็จะเดินไปร้านสะดวกซื้อเพื่อตุนขนมไว้กินขนห้องสักหน่อย แต่ในระหว่างที่กำลังเดินออกจากร้านป้าเพ็ญนั่นเอง พวกเขาก็โดนดักโจมตีด้วยปืนฉีดน้ำหลายกระบอก... พอมองไปยังต้นตอ ก็เห็นกลุ่มเด็กที่เป็นลูกแม่ค้าแผงลอยแถวนั้นรวมตัวกันตั้งแก๊งค์ปืนฉีดน้ำเที่ยวไล่ยิงคนที่เดินผ่านไปมา... และเขาสองคนก็เพิ่งจะเป็นเหยื่อของแก๊งค์เด็กนี้ไปสดๆ ร้อนๆ...
.
“พี่ไม่เล่นครับน้อง” กีต้าร์หันไปดุน้องๆ
.
“พี่บอกว่าไม่เล่นไง”
.
“เอ๊ะ ไอ้พวกนี้นิ!” กีต้าร์เริ่มโวยวายหลังจากที่เด็กๆ ไม่ยอมฟัง ยังยิงใส่หลังจนเสื้อเปียกไปหมดแล้ว... ส่วนโบ๊ทก็เข้าใจดีว่าเด็กพวกนี้แค่อยากเล่นด้วย จึงไม่ได้ดุหรือต่อว่าอะไร เมื่อเห็นกีต้าร์เริ่มโวยวายจึงพยายามเตือนให้อย่าถือสาเด็กน้อย แต่...
“ป้าครับ ซื้อปืนหน่อยครับ”
กีต้าร์เดินไปซื้อปืนจากแผงหน้าร้านสะดวกซื้อแล้วเดินหายเข้าร้านป้าเพ็ญไป... เพียงครู่เดียวก็ออกมาพร้อมกับตั้งท่ายิงปืนฉีดน้ำใส่กลุ่มเด็กกลุ่มนั้นอย่างบ้าคลั่ง
ร่างสูงยืนอยู่ที่เดิม เอาแต่ยืนจ้องใบหน้าสดใสของร่างเล็กที่กำลังเล่นน้ำอยู่กับแก๊งค์เด็ก... เสียงหัวเราสดใสร่าเริงของเด็กๆ และกีต้าร์ผสมผสานกันจนเป็นเหมือนเพลงที่ไม่มีทำนอง แต่โบ๊ทยืนฟังอยู่ตรงนั้นก็อดยิ้มตามไม่ได้... ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอัดวิดิโอเก็บความสดใสเอาไว้สักหน่อย
.
.
สงครามปืนฉีดน้ำระหว่างแก๊งค์เด็กกับกีต้าร์ดำเนินไปสักพักใหญ่ๆ ก่อนจะจบลงเพราะน้ำหมด... กีต้าร์เดินอารมณ์ดีกลับห้องพร้อมปืนฉีดน้ำอันใหม่ที่ได้ใช้เพียงไม่กี่นาที...
“ไหนว่าจะไม่เล่นไง” ร่างสูงเอ่ยแซว
“เขาเรียกว่า การป้องกันตัวเฟ้ย”
“ฮ่าๆๆๆ... เฮ้ย!” โบ๊ทร้องเสียงสูงเมื่อหัวเราะอยู่ดีๆ ก็โดนฉีดน้ำใส่ลำตัว
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” กีต้าร์หัวเราะร่าทั้งๆ ที่มือยังถือปืนตั้งท่ายิงค้างไว้
“ไหนว่าน้ำหมดแล้วไง”
“เหลือนิดนึง ฮ่าๆๆๆ”
“หัวเราะไปเหอะ ตอนนี้หัวเราะไปเลย จะยิงอีกก็ได้นะ... เพราะยังไง เดี๋ยวโบ๊ทก็จะยิงคืนอยู่แล้ว... จะยิงทั้งคืนเลย หึหึหึ”
“เฮือก!!”
“ไอ้เปี๊ยก ไม่ต้องวิ่งหนี ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอก ฮ่ะๆๆๆๆ”
“ไม่อยากเล่นแล้วววววววว!!!”
.
.
-----------------------------------------------
FlapJack's Corner
สงกรานต์ที่ผ่านมาเป็นอย่างไรกันบ้าง สนุกกันไหมเอ่ย ใครไปเล่นที่ไหนก็เล่าให้ฟังบ้างน๊า
ส่วนตัวผมเองก็ไปเดินเล่นที่สีลมนั่นแหละ ไม่ค่อยเจอน้ำเลย เจอแต่แป้งขาวตั้งแต่หัวยันกางเกงลิง :try2:
บทที่แล้วลืมสวัสดีปีใหม่ เลยขอ "สวัสดีปีใหม่" กันด้วยเก็บตกสงกรานต์ก็แล้วกันนะครับ
@Tumz " เปี๊ยกมันอยู่ระยะทำใจ" >>> เรียกได้ว่ายังไม่ทันตั้งตัวเลยก็ได้นะ :m20:
@Theznux ให้เวลากีต้าร์มันหน่อยนะ มันไม่เคย :z1:
@malula ขั้นนี้ยังเด็กๆ ต้องรอขั้นต่อไปสิ :haun4:
@TifaReira ไม่เชิงลองใจหรอกมั้ง แบบว่าหยอดนิดหยอดหน่อย ไรงี้ :impress2:
@RGB.__ "เขาเล่นอะไรกันอ่ะ ">>> ผีผ้าห่มไง เกือบละ :oo1:
@SiCK_SENt™ เกือบแล้วสิ ผมเนี่ยเกือบแย่เลยทีเดียว ไม่ถนัดเอาซะเลย :serius2:
@KaeM_PonG ขอบคุณครับ :o8: (อ้าว ไม่ได้ชมผมหรอกเหรอ!!)
@BitterSweet~ สัปดาห์ที่แล้วมีวันหยุดยาว เลยอัพได้ไวไง o18
@Mc_ma กัดหมอนเลยรึ :laugh: (ขอบคุณสำหรับ + นะครับ)
@yeyong "พี่โบ๊ทน่ารักอ่ะ" >>> เหมือนหลังๆ มาคุณโบ๊ทจะมีคนชมว่าน่ารักบ่อยขึ้นแฮะ จับไปเป็นเคะเลยดีไหมเนี่ย :laugh:
@aishiteru. "ต้าร์น่าร๊ากกกกกกฟร่ะ คนอ่านจะจับกดแทนคุณโบ๊ทแล้วนะ" >>> ระวังโดนโบ๊ทลอบทำร้ายนะครับ :m26:
@wijii "ทำเอาเราเขินบิดผ้าห่มจะขาดเลยนะ" >>> ฮ่าๆๆๆ ก็ว่าไป :m12:
@เฉาก๊วย โอ้ววววว ไม่เจอกันนานเลย สบายดีนะครับ ดีใจที่ยังมาเยี่ยมกันนะครับ :กอด1:
@JingJing :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: จุ๊บคืน 3 ทีเลย อิอิ
@aoommy มันมาลงบ่อยได้เพราะมีวันหยุดยาวแล้วไม่ได้ไปไหนเลยแต่งมาลงได้นะ o17
@noomasoi3 "น้ำตาลเราต่ำยังกินหวานได้อีกเย้ออออออออ" >>> ฮ่าๆๆๆๆ ขนาดนั้นเลยเชียว :laugh:
@BeeRY ใครจะได้ขึ้นสวรรค์มันขึ้นอยู่บร๊ะเจ้าแจ็คนะ :m19: ปล. ไปเที่ยวไหนมาอะครับ
@ooopimmyooo รวบนะรวบได้ แต่ต้าร์มันจะเจ็บนะเออ :z1:
@pim_onelove :m30: ผมช่วยพ่นน้ำดับไฟน๊า อิอิ
@uknowvry โบ๊ทมันตามใจไอ้เปี๊ยกจะตายไป เจอเสียงอ้อนๆ เข้าหน่อยก็ยอมหมดแล้ว :haun5:
@sukie_moo อ่าน 3 ตอนรวดเลยเหรอ เหนื่อยไหมอะ ผมว่ามันก็ยาวเอาเรื่องอยู่นะ :m23: (ขอบคุณสำหรับกำลังใจในการเขียน nc ครับ)
@greensnake เนอะ รักจริงต้องรอได้ ใช่ไหม :give2:
@princegolf ไม่ได้อ่านนานไม่เป็นไรครับ ห่วงแค่ว่าจะเหนื่อยเพราะตามอ่านน้อนหลังนะสิ แต่ละตอนก็ยาวเอาเรื่องอยู่นะ (ใช่ไหม ฮ่าๆๆๆๆ) :กอด1:
@runningout เอาถึงขั้นป่วยนอนซม 2-3 วันเลยรึ! :a5:
@Mulberry โห คอบอลปะเนี่ย อ่านแล้วนึกอยากดูบอลขึ้นมาทันทีเลย :laugh3:
@playgirl โบ๊ทมันเนียน วางแผนล่อแมวเข้าห้อง กะจะปิดประตูตี(ตูด)แมวเสียเต็มที่ :laugh:
@imonkey mc ไอ้เปี๊ยกมันไม่เคย ให้เวลามันหน่อยนะ :haun5:
@Whatever it is "ขัดใจแม่ยก" >>> คำนี้เลย ผมอ่านเม้นท์แล้วก็นึกหาคำที่เหมาะสมไม่ได้สักที จนมาเจอคำนี้แหละ :laugh:
@KURATA เจ้ยยยย พร้อมกันตั้งแต่ตอนแรกเลยรึ! :o
@Kalamall โบ๊ทมันเจ้าเล่ห์ครับ o3
@- คราส - ขอบคุณครับที่ช่วยดูนะ เดี๋ยวผมจะแก้ตามนั้นนะครับ :pig4:
@namtarn11 ของมันไม่เคย ก็ต้องสะท้านกันบ้างแหละ :z1:
เอาละ คืนนี้ก็คงพอเท่านี้ก่อนเนอะ เอาไว้เจอกันบทเต็มตอนถัดไปนะครับ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจ :pig4:
คืนนี้ฝันดีกันทุกคนนะครับ ใครมาอ่านเจอตอนเช้าก็ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า "อรุณสวัสดิ์ครับ"
+1 กันไป o13
-
เย้ๆ มาแล้ว รีบไปอ่านก่อน
-------------------------------------------------------------
สวัสดีปีใหม่ไทยคุณแจ็คย้อนหลังด้่วยค่ะ :pig3: :pig3:
โบ๊ทต้าร์น่ารักกันเบาๆ นับวันคุณโบ๊ทยิ่งน่ารักน่าปลื้มมาก... นอกจากเป็นคนโรแมนติกมากก... (เรื่องนาฬิกา) แล้ว ยังขี้หึงเอามากๆอีก
และก็แสดงอาการหึงได้น่ารักไปนะคะคุณโบ๊ท :-[ ต้าร์ถึงกับปลื้มอกปลื้มใจมีความสุขจนใจพองโตกับอาการหึงหวงของคุณโบ๊ทเลยนะ
ส่วนเปี๊ยกต้าร์ เชื่อแล้วว่าเดินไม่มองฟ้ามองดินเอาซะจริงๆนี่ขนาดโดนเอาแป้งโปะเป้าเป็นรอยมือ 5 นิ้ว เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวเลย :laugh: :laugh:
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า กีต้าร์เนี่ย มันน่า....จับฟัดนัก หมันเขี้ยวแทนคุณโบ๊ทเลยอ่ะ คิคิ :fox2: :fox2:
:L2: :L2: ขอบคุณค่ะคุณแจ็ค ดีใจมากๆที่เห็นว่ามาลงตอนใหม่ :กอด1: :กอด1: เป็นกำลังใจให้นะคะ +1+เป็ดจัดไปค่ะ
ปล.1 เค้านอนกอดกันทุกคืน?เลยอ่ะ :m3: :m3: :m3:
ปล.2 รอติดตามตอนที่ต้าร์พร้อม (อยากกัดหมอนอีกแล้วว..) :z1: :z1:
-
สวัสดีวันสงกรานต์ (แม้จะเลยมาแล้วก็ตาม)
คุณโบ๊ทถ้าจะหวงแฟนขนาดนั้น ก็คงต้องเล่นกันสองคนแล้วมั้ง
-
คุณโบ๊ทขี้หวงมากอ่ะ ชักเหมือนคุณพ่อหวงลูกสาว(?)เข้าไปทุกทีเว้ยเห้ย กร๊ากกกกกกก
ส่วนไอ้เปี๊ยกนี่ก็น่ารักตลอดๆ ปฎิกิริยาตอนโดนคุณโบ๊ทขู่จะจับกดเนี๊ยมันยิ่งน่าโดนจับกด น่าร๊ากกก :man1:
ปล. ตอนนี้น่ารักอ่านแล้วรู้สึกดี feel good ชอบมาก เป็นกำลังใจให้นะจุ๊บๆ
-
สวัสดีปีใหม่ไทยย้อนหลังด้วยนะคุณแจ๊ค มาๆๆ มานั่งให้รดน้ำดำหัวเร๊ววว ฮ่าๆๆๆ เค้าล้อเล่นน๊าาาา
คุณโบ๊ทนี่นับวันยิ่งหวงเจ้าเปี๊ยกมากขึ้นนะเนี่ย แต่ถ้าำม่รักก็คงไม่ทำอ่ะเนอะ
-
มาดูหนุ่มๆเล่นสงกรานต์
จะว่าไปก็อยากเห็นโบ๊ทเป็นเคะอยู่นะ
:pig4: :กอด1:
-
ถ้าหวงขนาดนั้นไม่จับเปี๊ยกมันห่อด้วยถุงพลาสติกซะเลยล่ะโบ๊ท
หรือไม่ก็เอาแก้มต้าร์เก็บไว้ที่บ้าน หวงจริงหวงจังนะเนี่ยเรา :m20:
อะไรก็ไม่เด็ดเท่ารอยนิ้วมือที่ตรงนั้น ตกลงคุณโบ๊ทโกรธหรืออิจฉา :haun5:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1 พร้อมเป็ด
-
ฮาสภาพกีตาร์ กร๊ากกกกก
คุณโบ๊ทหวงน่ารักจังเลยอ่ะ น่าจับกีตาร์เอาหอมแก้มหลายๆที （*∀*）
-
น่ารักจริงๆ หึงไอ้เปี๊บกขนาดนี้
สงสัยต้องฉีดน้ำกัน 2 คนเเล้วละคั๊บ :m26:
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า เค้าเรียกว่าเล็งไม่พลาดโดนเป้าเต็มๆ
เอ่ คุณ Flapjack เอาประสบการณ์โดนเล็งเป้ามาเล่ารึป่าวเนี่ย กร๊ากกกกกกก
-
คุณโบ้ทขี้หวงมากกกก
กีตาร์ก็ทั้งมึนทั้งอึน
โดนปะแป้งไปขนาดนั้นอ่ะ 5555
สวัสดีปีใหม่ไทยย้อนหลังค่ะ ^^
-
เสื้อของต้าร์เกรียนมว้ากกกกก "ผู้ชายหลายน้ำ" :m20: จริงเหรออออ ต้องให้เฮียโบ๊ทพิสูจน์ละม้างงง :z1:
ตอนที่สอง เราไม่สงสารต้าร์หรอกนะ เพราะว่าโดนลูบโดนคลำไปก็เอาไปไม่ได้ แต่สงสารเฮียโบ๊ทมากกว่า อุตส่าห์ถนุถนอมปกป้องอย่างดี สุดท้ายกก้ไม่รอด 555555+
ตอนสาม (ชอบที่สุด) ต้าร์น่ารักได้อีก ไหนว่าไม่อยากเล่นไง แต่เอาเหอะนะต้าร์ ขึ้นไปเล่นกับเฮียโบ๊ทต่อบนห้องละกันนะจ๊ะ :oo1:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆนะคะ :pig4:
ปล. สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะพี่แจ๊ค :L2:
-
โบ๊ทขี้หวงว่ะ
-
ขำต้าร์อ่ะ โดนขนาดนั้นแล้วยังไม่รู้สึกตัวเลย
แบบนี้ต้องลองให้คุณโบ๊ทลักหลับซะที ดูซิว่าต้าร์จะรู้สึกตัวหรือเปล่า 55555
-
ต้าร์ไม่รู้ตัวเลยหรือไง โดนเต็มมือซะขนาดนั้น 5555+
-
@เฉาก๊วย โอ้ววววว ไม่เจอกันนานเลย สบายดีนะครับ ดีใจที่ยังมาเยี่ยมกันนะครับ :กอด1:
:L2: :pig4:
-
น่ารักไปไหนคู่นี้ อิอิ แต่ต้องบอกว่า ทำไมตอนพิเศษนี่ คุณโบ๊ทหื่นจังแฮะ :laugh:
-
คุณโบ๊ทออกตัวแรงมาก ขี้หึง ขี้หวง
ไม่คิดว่าพอเป็นแฟนกันแล้วจะขนาดนี้
-
ผมกลับมาแล้วคุณแจ็ค
ฮ่าๆๆ
น่ารักมากกกกก สงกรานต์ อิอิ
ปล. ที่สังเกตเหรอครับ เพราะชอบเก็บรายละเอียดมั้ง
อย่างเคยอ่านนิยายเรื่องนึง มีจุดๆ นึง คิดว่าน่าจะมี "อะไร"
แต่จริงๆ แล้วไม่มีอะไร ฮ่าๆ คือสังเกตเกินไปน่ะครับ
ส่วนนึงเพราะเรียนจบคณะที่เกี่ยวกับการอ่านการเขียนมั้งครับ
เลย "สังเกต" เยอะ เป็นพิเศษ แหะๆ
-
น่ารัก เว่อร์ กรี๊ดดดดดดดดดดด
-
เปี๊ยกต้าร์ทั้งแสบทั้งเอ๋อ แสบตั่งแต่เรื่องเสื้อ จนถึงปืนฉีดน้ำ เอ๋อที่คนจับเป้าเป็นรอยมือชัดขนาดนั้นยังไม่รู้ตัวนี่ฮามากมาย
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังจ้า
-
Like me please :impress:
(http://img853.imageshack.us/img853/4099/flapjackspacecopy.png) (http://www.facebook.com/pages/FlapJack-Space/368831063159560)
ในที่สุดก็ตัดสินใจเปิดห้อง FLAPJACK SPACE บนเฟซบุคกับเขาเสียทีนะ... ตอนแรกไม่คิดจะเปิดเพราะไม่อาจหาญ... (ตอนนี้ก็ยังไม่อาจหาญหรอกนะ จะเรียกว่า fan page ยังอายปากตัวเองเลย :try2:) แต่พอดีว่าวันนี้ตัดสินใจแล้วว่าหลังจาก LOVE HIGH STORY จบ ผมจะยังคงเขียนนิยายต่อไปอีกเรื่อยๆ (มีพลอตที่อยากลองแต่ง + กลายเป็นงานอดิเรกไปแล้ว)... ก็เลยตัดสินใจว่าจะเปิดเอาไว้เป็นพื้นที่สำหรับผมและชนกลุ่มน้อยทุกคนได้พุดคุย กรี๊ดกร๊าด ตะโกน โวยวาย บ่น วี๊ดว๊าย กระตู้วู้ กันไปเรื่องตามอัธยาศัยนะ แล้วก็เอาไว้แจ้งข่าวนิยายด้วยแหละ ก็ขอเชิญทุกคนไปวิ่งเล่นนั่งเล่นกันได้เต็มที่นะครับ
ทั้งนี้ ก็ต้องขอขอบคุณ คุณ BeeRY ที่จุดประกายนะครับ :pig4:
.
.
//กระซิบว่า "บทต่อไป เจอกันพฤหัสครับ" :m26:
.
.
-
//กระซิบว่า "บทต่อไป เจอกันพฤหัสครับ" :m26: [/color]
ตะโกนกลับไปดัง ๆ ว่า "รออยู่จ้า"
-
ตามไป ตามไป กด LIKE :กอด1: :กอด1:
:z2: :z2: :z2: เย้ ๆๆ ยินดีกับคุณแจ็คด้วยนะคะ ในที่สุดก็มี Fanpage แล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
/// และพรุ่งนี้ เป็นวันพฤหัสบดี !!! :oni2: :oni2: :oni2: (ดีใจออกนอกหน้ามากกก....)
-
คุณโบ๊ท ก็ได้แต่ขู่ ไม่เห็นทำจริงสักที
เค้ารออยู่นะ :z1:
-
เย้ มีที่ให้วิ่งเล่นแล้วสินะ :oni2:
เอ๊ะ วันนี้วันพฤหัสแล้วนิค่ะ :z13:
-
เข้ามาตะโกนว่า "วันนี้วันพฤหัสบดีแล้วจ้า!!!!" \^0^/ :mc4:
-
ตามไปกดแล้วนะท่านแจ๊ค :)
-
:mc4:เย้ แวะไปเจิม facebook ตามไปกดไลท์แล้วนะ รอวันพฤหัสครับ
-
วันพฤหัสฯแล้วมารอโบ๊ท-ต้าร์
-
กลับมาจากพักผ่อนย๊าวยาววว เลยไม่รู้ว่าคุณโบ๊ทกับกีต้าร์น้อยเค้าใช้เวลาช่วงสงกรานต์ด้วยกัน :-[
แล้วก็ไปกดจึกๆใน space แล้วเน้อ อยากจะกดมานาน :z1:
วันนี้วันพฤหัสใช่มะ? รอนะคะ :impress2:
-
พฤหัสก็พฤห้ัสครับ
T^T
-
กดไลท์เรียบร้อยเเล้วค๊าบ ^^
จะเเวะไปวิ่งเล่น :m22:
-
LOVE HIGH STORY – 43 – Re-charger | ที่ชาร์จแบท
รถ BMW สีดำคันคุ้นตาเลี้ยวเข้าที่จอดรถข้างมหาวิทยาลัยในตอนเช้าวันจันทร์ วันแรกของสัปดาห์... และกีต้าร์และโบ๊ทต่างก็มีเรียนในวันนี้... กีต้าร์เรียน 9 โมง ส่วนโบ๊ทเรียน 10 โมงครึ่ง แต่โบ๊ทก็มาแต่เช้าเนี่ยแหละ มาส่งไอ้เจ้าเปี๊ยกมันด้วยเลย...
.
.
ร่างเล็กปลดเข็มขัดนิรภัยออกพร้อมกับความคิดที่ว่า... อยากให้เวลาปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วมันปลดความรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้องนี้ออกไปด้วยจัง... ว่าแล้วก็แอบถอนหายใจอยู่ในความคิดเสียเฮือกใหญ่
ตั้งแต่ตกลงคบกันวันนั้น สิ่งต่างๆ ระหว่างชายหนุ่มทั้งสองไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปแน่ๆ ก็คือ... รู้สึกประหม่าเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง... ทำตัวไม่ถูก วางมือไม่ถูก... ตอนอยู่ในห้องยังไม่เท่าไร มีโทรทัศน์ให้ดู มีเกมให้เล่น เวลาเขินหรือประหม่าก็เนียนหยิบจับโน่นนี่ หาอะไรทำไปเรื่อย หรือไม่ก็เนียนๆ เดินไปเดินมา... แต่เวลาอยู่ในรถด้วยกันแบบนี้ ไม่รู้เลยว่าจะหนีไปไหน... พอร่างเล็กเกรียนใส่ก็โดนร่างสูงขู่ด้วยคำพูดและสายตารุ่มร่าม... ทำให้ไม่กล้าต่อปากต่อคำ... อืมมม ก็ยังพอหยวนๆ นะ แต่ร่างเล็กดันไม่กล้าสบตาด้วยเนี่ยสิ ต้องหลบตาทุกทีไป... ซ่อนความรู้สึกไม่ได้เลยสักนิด... ส่วนนายโบ๊ทก็มักจะหัวเราะ “หึหึ” อยู่ในลำคอ เรียกได้ว่าแสดงความ “เหนือกว่า” ในชั้นเชิง
แต่เอาเหอะ ถึงมหาลัยแล้วละนะต้าร์ คงจะโล่งขึ้นมาหน่อย บรรยากาศเฮฮาบ้าบอในกลุ่มเพื่อนคงช่วยให้รู้สึกสดใสขึ้นมาได้บ้าง... ถึงต้องลงรถไปเจอคำแซวจากเพื่อนๆ พี่ๆ แต่ก็รับมือได้ง่ายกว่าไอ้คุณโบ๊ทเพียงคนเดียวอยู่แล้ว ใช่ปะละ ฮ่าๆๆๆ
“ต้าร์” มันมาอีกละ ไอ้เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ แบบนี้... ทำเอาร่างเล็กคอแห้งได้ทุกทีสินะ
“อะไร”
“เป็นไรละ หืม? นั่งขมวดคิ้วอยู่นั่นแหละ”
“เปล่า... ไม่มีไรหรอก...”
“แน่ใจนะ”
“อืม แน่ใจ ล้านเปอร์เซ็น”
“งั้น...” นั่นไงๆ จุดประสงค์ที่แท้จริงกำลังจะเผยออกมาละ ไอ้ที่ถามๆ ผมเมื่อกี๊เนี่ย มันแค่เกริ่นนำเฉยๆ สาระสำคัญมันต่อจากนี้ต่างหาก...
“จะเอาอะไรก็ว่ามา ไม่ต้องมาทำตาเป็นประกายแบบนั้นหรอกน่า”
“ยังไม่ได้มอร์นิ่งคิสเลยนะ” ร่างสูงไม่พูดเปล่า โน้มตัวเข้าหาร่างเล็ก
“มอร์นิ่งคง มอร์นิ่งคิสอะไ... อุ๊บ” โบ๊ทจู่โจมอย่างรวดเร็ว กีต้าร์ผงะตัวถอย แต่ก็ไม่ไวเท่ามือของโบ๊ทที่คว้าเข้าที่ต้นคอ ล็อคไว้ไม่ให้หนี
.
โบ๊ทประกบปากเรียวแล้วจูบเน้นๆ ซ้ำๆ ก่อนจะขบกลีบปากสีสดของร่างเล็กนั้นเบาๆ ...อ้อยอิ่ง นุ่มนวล...
.
“พอละ ขอแค่นี้แหละ... เป็นการชาร์จแบทเผื่อไว้ในระหว่างที่ไม่ได้เจอกัน” ร่างสูงถอนจูบแล้วไล้มือจากคอเรียวขึ้นไปแปะไว้บนหน้าผากของร่างเล็ก
“... บ่ายก็เจอกันแล้วเหอะ” กีต้าร์หน้าขึ้นสี
“ก็ตั้งหลายชั่วโมงนะ” ร่างสูงกล่าวด้วยรอยยิ้มอุ่น
“...เว่อร์วะ”
“ฮ่ะๆ... ไปกันเหอะ... หิวไหม ไปหาอะไรกินก่อนเข้าเรียนดีกว่าไป”
“อือ”
ว่าแล้วทั้งสองหนุ่มก็ลงจากรถแล้วเดินเข้ามหาวิทยาลัยพร้อมกันด้วยท่าเดิมสุดคลาสสิค... ไม่รู้ว่าถ้าโบ๊ทไม่กอดคอต้าร์ จะเอามือไปวางไว้ที่ไหน... เดิน เดิน เดิน เดิน กันไปด้วยรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า
.
.
.
ทั้งสองคนเดินไปจนถึงสระเป็ด เห็นกลุ่มเพื่อนนั่งรวมหัวกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนที่ประจำ... ว่าแล้วก็สาวเท้าเข้าไปหากลุ่มเพื่อน...
...ทันใดนั้นเอง...
“เฮ้ยๆๆๆๆ มาแล้วเว้ย... พร้อมนะ พร้อม!... เอ้า สามมมมม สี่!”
.
โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่....
ฮิ๊วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
.
โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่....
ฮิ๊วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
.
โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่... ฮี้โฮ่....
ฮิ๊วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
.
มง มง มง มง
มง เท่ง มง เท่ง มง เท่ง มง (เอ้า)
มง เท่ง มง เท่ง มง เท่ง มง (เอิ้ว)
มง เท่ง มง เท่ง มง เท่ง มง (ฮิ๊วววววว)
ใครมีมะกรูด มาแลกมะนาว
ถึงไม่มีลูกสาว แต่ก็ได้ลูกเขย
เอาวะเอาเหวย ลูกเขยกลองยาว ตะละล้าาาาาาา
หุยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
โห่ ฮิ๊วววววววววววววววววววววววววววววว
.
.
เสียงโห่ฮาเพลงกลองยาวขันหมากดังมาจากกลุ่มหนุ่มๆ ที่นั่งรวมตัวกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างสระเป็ดกลางมหาวิทยาลัย โดยมีเสียงแปร่งๆ ของเต็มเป็นตัวนำโห่ และคนอื่นๆ ก็ทุบโต๊ะเป็นจังหวะตามเพลง ดูครื้นเครงเฮฮา... เรียกความสนใจจากคนแถวๆ นั้นได้เป็นอย่างดี แล้วยิ่งสายตาของกลุ่มชายหนุ่มพุ่งเป้าไปที่กีต้าร์และโบ๊ทที่กำลังเดินตรงเข้ามา เลยกลายเป็นว่าคนอื่นๆ ก็มองตามกันไปซะหมด
กีต้าร์กับโบ๊ทถึงกับชะงักพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย... หันมามองหน้ากัน... พยักหน้าส่งสัญญาณ... แล้วออกวิ่งกลับไปยังทางที่พวกเขาเพิ่งเดินผ่านมา!!! เอ้า วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง! ต้องวิ่งหนีไอ้พวกเพื่อนสุดประเสริฐเหล่านี้ก่อนที่จะกลายเป็นเป้าสายตาของคนที่ผ่านไปผ่านมามากไปกว่านี้
.
.
“เฮ้ย หยุดๆๆๆ! พวกแม่งหนีไปแล้ว ตามไปจับมา!!” เต็มยกมือออกคำสั่งให้หยุดโห่ฮาเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักและรุ่นน้องตัวแสบพากันวิ่งหนีไปแล้ว... สิ้นเสียงสั่ง ทั้งที โจ แบงก์ และว่าน ก็ออกวิ่งตามโบ๊ทและต้าร์ไปราวกับฝูงไฮยีน่าออกล่าเหยื่อ...
“จับเป็นนะโว้ยยยยย!” เต็มตะโกนสั่งไล่หลัง ก่อนจะนั่งไขว่ห้างแล้วหัวเราะอย่างมีเลศนัยอยู่ในลำคอ...
ว่าแต่ว่า... แล้วทำไมเอ็งไม่ไปวิ่งไล่จับต้าร์กับโบ๊ทเหมือนคนอื่นๆ ละวะเฮ้ย ไอ้เต็ม!!
.
.
ทางด้านโบ๊ทและต้าร์... พวกเขาพากันวิ่งออกไปถึงหน้ามหาวิทยาลัย... โบ๊ทวิ่งนำออกไป ด้วยดีกรีนักกีฬาเก่าจึงเหนื่อยช้ากว่า ส่วนกีต้าร์ก็เริ่มเหงื่อออก หายใจจะไม่ทัน หน้าเริ่มซีด... โบ๊ทเห็นแบบนั้นก็จะหยุดวิ่ง แต่ร่างเล็กก็ส่ายหน้าส่ายมือเป็นเชิงบอกว่าให้วิ่งต่อไป ไม่ต้องห่วง... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มกว้างก่อนจะชะลอฝีเท้าแล้วยื่นมือไปหาต้าร์
.
“จับไว้ จะพาวิ่ง”
.
กีต้าร์ยิ้มตอบแล้วฉวยมือเรียวของร่างสูง... สองมือจับกันไว้ วิ่งไปด้วยกัน... ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไรว่าจะวิ่งกันขนาดนี้ทำไม แต่... ก็สนุกดีนะ...
.
.
“เฮ้ย! ทางนี้ กูเจอไอ้โบ๊ทกับไอ้ต้าร์แล้ว มาเร็ว!” แบงก์ตะโกนเรียกคนอื่นๆ เมื่อเขาวิ่งลัดซอยข้างมหาวิทยาลัยมาโผล่หน้าทางเข้าแล้วเห็นต้าร์กับโบ๊ทวิ่งไปทางลานจอดรถ
คนอื่นๆ วิ่งไปตามเสียงเรียกจนไปถึงลานจอดรถ ว่าแล้วก็แท็กทีมพากันวิ่งไล่ต้อนโบ๊ทกับกีต้าร์อยู่ภายในลานจอดนั่นแหละ... ไอ้เจ้าโบ๊ทนี่ก็ไวเป็นลิง พาไอ้เปี๊ยกวิ่งซิกแซกไปตามซอกรถไปได้อยู่นานสองนาน แต่สุดท้ายก็...
“เดี๋ยวๆๆๆ... แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก... พอก่อนคุณโบ๊ท... แฮ่ก แฮ่ก...” กีต้าร์หยุดวิ่งแล้วรั้งมือโบ๊ทไว้
“เฮ้ย เดี๋ยวก็โดนพวกมันจับได้หรอก เปี๊ยก วิ่งเร็ว” ร่างสูงพูดพลางกวาดตามองหาคนอื่นๆ ที่ไล่ตาม
“เหนื่อยว้อยยยยย”
“จะมาเหนื่อยอะไรตอนนี้เนี่ยยยย” ว่าแล้วก็ฉุดร่างเล็กให้นั่งลงหลบในซอกระหว่างรถ แต่นั่นก็ไม่พ้นสายตาของว่านไปได้
.
“จ๊ะเอ๋!!!”
ว่านกับแบงก์วิ่งมาปิดซอกไว้โดยมีโจและทีปิดอีกด้าน... หมดทางหนี...
.
.
.
ภาพต่อมา... ก็เป็นภาพของกีต้าร์ที่โดนทีและโจเดินคุมตัวกลับไปที่โต๊ะหินอ่อน ส่วนโบ๊ทก็อยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกัน เพียงแค่ว่าโบ๊ทไม่ได้เหนื่อยจนหน้าซีดเท่าต้าร์เท่านั้นเอง... ฮ่าๆๆๆ ไอ้อ่อนเปี๊ยกเอ้ยยยยย
ชายหนุ่มคนสนิททั้งสองถูกควบคุมตัวไปจนถึงโต๊ะหินอ่อนริมสระเป็ดที่มีเต็มนั่งเต๊ะท่าบัญชาการอยู่... เมื่อผู้ต้องหา(?)ทั้งสองมาถึงศูนย์บัญชาการ ก็โดนจับให้นั่งโดยมีชายฉกรรย์อีก 4 คนยืนคุมไม่ให้หนี
“เอาละ ไอ้โบ๊ท... มึงไม่ย...” เต็มวางท่ากล่าวอย่างมีมาดผู้บัญชาการ แต่ยังไม่ทันพูดจบประโยคก็โดนโบ๊ทพูดแทรกตัดหน้าเสียก่อน
“มึงเล่นอะไรของมึงเนี่ย สาดดด”
“มึงอะแหละ เล่นเหี้ยไร”
“เอ้า เชี่ยนี่ มึงดิเล่น... ร้องเพลง โห่เชี่ยไรเสียงดัง”
“พวกกูก็แค่ร้องเพลงต้อนรับไอ้ข้าวใหม่ปลาเกรียนอย่างพวกมึงไง”
“โหหหหห มึงใช้คำว่า [แค่] ผิดไปนิดนึงป่าววะ ไอ้เต็ม”
“ไม่หรอก... จิ๊บๆ... แต่มึงอะแหละ วิ่งทำห่าไรวะ พวกกูเลยต้องวิ่งตามจนเหนื่อยเป็นหมาหอบแดดอยู่เนี่ย”
“เดี๋ยวนะๆ... ไอ้เต็ม มึงใจกล้าหน้าด้านมากนะ ที่กล้ารวมตัวมึงเอาไว้ในคำว่า [พวกกู] เนี่ย... พวกกูวิ่งกันแทบตาย มึงนั่งสบายอยู่นี่ ไอ้สัด!” แบงก์อดไม่ได้จะขอแขวะเพื่อนสนิทสักหน่อย... ว่าแต่ สายไปไหมนาย... แต่ก็เอาเหอะ อย่างน้อยก็เรียกเสียงโห่จากเพื่อนๆ น้องๆ ได้ละนะ
“พวกเชี่ยนี่... พอๆๆ เงียบก่อนๆ... มาเข้าเรื่องได้แล้ว เดี๋ยวพวกไอ้ที ไอ้โจ ไอ้ต้าร์มันมีเรียน... เอาละ กูขอเข้าประเด็นเลยละกันนะ ตรงๆ สั้นๆ ได้ใจความ ไม่อ้อมค้อม ไม่เสียเวลา ไม่เกรงใจ เอาแบบตรงจุด เข้าเป้าได้แต้ม ไม่...”
“เฮ้ย!!! มึงจะพูดพ้อยของมึงได้ยัง” ร่างสูงโผลงขึ้นขัด... จะพูดอะไรก็ไม่พูดสักที
“โอเคๆ... อะแฮ่มๆ... กูแค่อยากได้คำยืนยันจากปากมึงว่าไอ้สเตตัส [เลิกเล่น เพื่อแฟน] ของมึงใน whatsapp เนี่ย... มึงหมายถึงใคร”
คำถามของเต็มทำเอาต้าร์หน้าเหวอหันไปจ้องร่างสูงไม่วางตา... นี่ไปทำอะไรไว้ใน whatsapp อีกละนั่น!... ส่วนร่างสูงเมื่อเห็นกีต้าร์จ้องมาก็ยิ้มแห้งๆ ตอบไป
“...” ร่างสูงไม่ตอบอะไร... เขินก็เขิน แต่ต้องรักษาฟอร์ม จะให้พูดออกไปโต้งๆ ตรงๆ ว่าหมายถึงไอ้เจ้าเปี๊ยกมันก็เขินไม่น้อยอยู่นะ... ส่วนกีต้าร์ก็นั่งก้มหน้า ก้มต่ำๆ เข้าไว้ จะได้ไม่มีใครเห็นว่าเขาหน้าแดงแค่ไหนเมื่อนึกถึงประโยคที่ว่า ...เลิกเล่น เพื่อแฟน...
ว่าแล้วก็นึกอยู่ในใจ...
.
“แฟน?... แฟนเหรอ?... แฟน?... กู?... เลิกเล่น whatsapp เพื่อกู?... อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก แค่นึกถึงคำนี้ก็เขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้วโว้ยยยยยย มีอะไรให้เซอร์ไพรซ์ได้ตลอดนะไอ้ลิงภูเขา!!! เลิกเล่นอะรู้แล้วโว้ย แต่ทำไมต้องไปประกาศซะขนาดนั้นนนนน”
.
ท่ามกลางความเงียบ... ทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่โบ๊ท รอฟังคำตอบ แต่โบ๊ทกลับไม่ยอมพูดอะไร เขาลุกขึ้นยืน ทำเป็นมองนาฬิกาที่ไม่ได้ใส่ถ่าน...
“ไปเหอะ เปี๊ยก จะ 9 โมงแล้ว เดี๋ยวเอ็งหิว ไปหาอะไรกินก่อนเข้าเรียนดีกว่า”
“อ้าว อ้าว อ้าว อ้าว... มึงจะชิ่งแบบนี้ไม่เนียนเลยนะไอ้โบ๊ท” เต็มกล่าวเสียงสูงเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทลุกขึ้นยืนแล้วก้าวออกจากเก้าอี้หินอ่อนก่อนจะคว้าแขนรุ่นน้องร่างเล็กแล้วฉุดให้ลุกขึ้นตาม
“อะไรของมึงนักหนาเนี่ย เชี่ยเต็ม” โบ๊ทพูด แสร้งตีหน้าเซ็ง มือยังจับแขนของต้าร์ไว้ไม่ปล่อย
“มึงยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ไอ้โบ๊ท ตอบคำถามกูมาก่อน พวกกูรอลุ้นกันมาตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว เยี่ยวเหนียวหมดแล้วเนี่ยยยยยย”
“มึงถามอะไร”
“กูถามว่า ไอ้ [เลิกเล่น เพื่อแฟน] ของมึงเนี่ย มึงหมายถึงใคร”
“โว๊ะ ไร้สาระวะพวกมึง”
“เอ้า เชี่ย มึงอย่ามาเนียนปากแข็ง ป่านนี้แล้วมึง”
“โธ่ แล้วพวกมึงยังจะถามอะไรกันอีก ก็น่าจะรู้ดีกันอยู่แล้วนะ ว่ากูหมายถึงใคร...” ร่างสูงยังคงแสร้งตีหน้าเซ็งกลบเกลื่อนความเขิน ส่วนกีต้าร์ก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตา เอาหน้าแดงๆ หลบสายตาเพื่อนๆ ที่แซวผ่านสายตาและรอยยิ้มมุมปาก
“เออ พวกกูรู้ แค่อยากได้ยินจากปากพวกมึง เข้าใจไหมมมมมม”
“เฮ้อออ พวกมึงนี่ไร้สาระกันจริงๆ วะ... กูไม่พูดอะไรทั้งนั้นแหละ...”
“อย่าให้กูต้องง้างปากมึงนะ เชี่ยโบ๊ท... ไอ้ต้าร์ มึงสารภาพมาเดี๋ยวนี้ พูดมาให้หมด” เมื่อบังคับเพื่อนไม่ได้ก็เลยหันไปทำตาโตขู่รุ่นน้องแทน แต่ไอ้ต้าร์มันไม่ทันได้มองหรือฟังอะไรนักหรอก... มัวแต่เขินอยู่
.
.
“ไป ถอยๆๆๆๆ กูจะพาแฟนกูไปกินข้าว”
.
.
สิ้นประโยคจากปากร่างสูง... กีต้าร์ถึงกับเผลอลืมหายใจไปชั่วขณะ... ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า คำว่า “แฟน” มันจะมีผลต่อความรู้สึกได้ขนาดนี้... สำหรับเขาแล้ว การที่โบ๊ทประกาศได้อย่างไม่อายว่าโบ๊ทกับเขาเป็นอะไรกัน มันทำให้เขาใจพองโต รู้สึกอุ่นใจ สบายใจ อิ่มใจ หรือรู้สึกอะไรก็แล้วแต่ที่รวมๆ กันแล้วเรียกได้ว่า “ความสุข” นั่นเอง...
ที่ผ่านมาถึงแม้จะไม่ค่อยได้สนใจในสถานะที่เป็นต่อกันและกัน แต่ ณ ตอนนี้ เมื่อสิ่งต่างๆ มันชัดเจน ความรู้สึกมันชัดเจน การที่โบ๊ททำแบบนี้ ก็นับเป็นการทำให้เขามั่นใจว่าพวกเขารับรู้และยอมรับความรู้สึกของกันและกันจริงๆ... มันทำให้เขามีความรู้สึกที่มั่นใจว่า ต่อจากนี้ไป พวกเขาจะยืนอยู่ข้างกันอย่างเข้มแข็ง... หรือถ้าสิ่งต่างๆ มันจะแย่ลงหรือไม่พัฒนาไปไหน ก็คงจะเป็นตัวเขาเองที่ทำให้เสียเรื่อง... ดังนั้น เขาก็จะไม่ยอมแพ้โบ๊ทอย่างแน่นอน... เขาจะพยายามแสดงออกให้มากขึ้นว่าเขาเองก็รับรู้และยอมรับในความรู้สึกของโบ๊ทเช่นกัน...
กีต้าร์ยืนหน้าแดงอยู่อย่างนั้น รู้ตัวอีกทีก็โดนร่างสูงฉุดแขนพาเดินแหวกฝูงเพื่อนออกจากโต๊ะไป โดยมีเสียงโห่ฮา วิ๊ดวิ๊ว และคำแซวตามหลังมากระลอกใหญ่
.
.
.
ทั้งสองคนเดินไปร้านอาหารข้างมหาวิทยาลัยเพื่อหาซื้อของกิน... เหลือเวลาอีกไม่ถึงยี่สิบนาทีก็จะได้เวลาที่ต้าร์ต้องเข้าเรียนแล้ว
“กินแม็คละกันนะ ไวดี”
“ก็ได้” กีต้าร์ตอบอ้อมแอ้ม
“พูดง่ายเชียว ไม่เกรียนเลยนะเรา... เป็นไรปะเนี่ย ห๊ะ” โบ๊ทถามด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
“...เป็นดิ”
“เป็นไร หืม” โบ๊ทโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ถามด้วยน้ำเสียงที่ดูห่วงใยขึ้นมาทันที
.
.
“ก็... เป็น... แฟนไง”
.
.
“... โอยยยย ไอ้เสี่ยว! ฮ่าๆๆๆๆๆ” ร่างสูงอึ้งกับสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนความเขินขั้นสุด... เขินถึงขนาดที่ลืมหายใจไปชั่วขณะเลยทีเดียว... นี่เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่กีต้าร์เป็นฝ่ายแสดงความรู้สึกออกมาตรงไปตรงมาแบบนี้... ทำเอาโบ๊ทใจเต้น พองโต ตัวแทบลอย
“เอ้า!! หมดกัน! นี่อายนะไม่ใช่ไม่อาย วุ้ววววว”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไปกันเหอะ” ว่าแล้วก็ฉุดแขนร่างเล็กให้เดินตาม
“เดี๋ยวๆๆๆ แม็คมันอยู่ทางนี้ต่างหาก จะไปไหนเนี่ย” กีต้าร์รั้งแขนร่างสูงไว้ให้หยุดเดินพลางชี้ไปอีกทางที่เป็นทางไปร้านแม็คฯ
“ไม่ไปแม็คแล้ว”
“อ้าว แล้วจะไปไหนอะ”
“เมื่อกี๊วิ่งเหนื่อย แถมโดนความเสี่ยวของเอ็งกระแทกใจ... เลยต้องหาที่ชาร์จแบทสักหน่อย” ว่าแล้วก็ดึงร่างเล็กมากอดคอแล้วออกเดิน... เรียกได้ว่าล็อคคอแล้วลากไปด้วยกันก็ได้...
“เฮือก!!! เฮ้ยยย ไอ้คุณโบ๊ทๆๆๆๆ ผมหิวนะ ไม่มีเวลาแล้วด้วย ปล่อยนะ ผมจะไปซื้อไก่!!! ปล่อยยยยยยยย”
“หึหึหึ”
.
.
.
กีต้าร์ดิ้นกระแด่วๆ อยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงที่ล็อคคอล็อคตัวไว้ให้เดินไปด้วยกันโดยมุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถข้างมหาวิทยาลัย... ความพยายามของกีต้าร์ที่จะดิ้นให้หลุดจากวงแขนแกร่งนี้ดูริบหรี่ลงเรื่อยๆ เพราะว่าใกล้ถึงที่หมายเข้าไปทุกที... ถ้าถึงรถเมื่อไร เขาเองก็ไม่อยากจะนึกว่าคนสองคนจะทำอะไร “ด้วยกัน” ในรถได้บ้าง... ฮึ่ยยยยยยย
และแล้วความหวังของต้าร์ก็ดับวูบลงเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นป้ายหน้าลานจอดรถก่อนจะเห็นป้ายนั้นเล็กลงเรื่อยๆ และเห็นรถ BMW สีดำคันคุ้นตาใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ... ว่าแต่ว่า ต้าร์คงไม่ได้สังเกตสินะ ว่าที่ป้ายตรงทางเข้าเมื่อสักครู่นี้ มีรอยสีพ้นเป็นลายกราฟิตี้อยู่ข้างๆ อาจจะอ่านยากไปนิด แต่ก็ดูออกนะว่าอ่านว่า...
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
----------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
เวลา 9:15 น. ในห้องเรียนวิชา Corporate Management
ที: โจ ไอ้ต้าร์มันหายไปไหนวะเนี่ย
โจ: กูก็อยู่กับมึงเนื่ย กูก็รู้เท่าๆ ที่มึงรู้อะแหละ
ที: เดี๋ยวกูจะแอบโทรหามัน มึงดูอาจารย์ให้กูด้วยนะ เดี๋ยวแม่งด่ากูอีก
โจ: เออ รีบตามมันมาเร็วๆ เข้าสายกว่านี้เดี๋ยวโดนจอห์น[อาจารย์]โบกเอาอีก
ที: (//กดโทรออกแล้วรอสายอยู่สักพักใหญ่ๆ กีต้าร์ก็รับสาย) ฮัลโหล
กีต้าร์: ไอ้ที ช่วยกูด้วย!!... เฮ้ยยยย ปล่อย เสื้อยับหมดแล้ว
ที: ห๊ะ? อะไร? มึงอยู่ไหนเนี่ย
กีต้าร์: มึงมาช่วยกูเดี๋ยวนี้เลย อยู่ในรถไอ้คุณโบ๊ท... เฮ้ย ไอ้คุณโบ๊ท ปล่อยนะ หยุดเดี๋ยวนี้! อย่า... อะ... ตรงนั้นไม่ได้นะ อ๊าห์...
ที: เอ่อ...
กีต้าร์: อ๊ากกกกกก มึงมาเอากูออกไปที ไอ้โจ ไอ้ที ช่วยกูหน่อยยยย!!!... อ๊าห์ อย่า บอกว่าอย่าไง เดี๋ยวเป็นรอย... อะ อุ๊บ อืมมมมมม
ที: เอ่อ... (//หันไปมองหน้าโจแล้วกลืนน้ำลาย) งั้นแค่นี้นะมึง... (//กดวางสาย)
โจ: อ้าว ตกลงอะไรยังไง มันอยู่ไหน
ที: มันไม่มาแล้วละ
โจ: ห๊ะ?
----------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
(http://img201.imageshack.us/img201/2858/flapjackspacecopyresize.png) (http://www.facebook.com/pages/FlapJack-Space/368831063159560)
ไปวิ่งเล่นที่ FlapJack Space กันมาอะยัง ใครยังไม่รู้ว่า FlapJack Space คืออะไร ก็จิ้มแบนเนอร์นี้โลดเลย
ต้องขอบคุณทุกคนที่ไปกดไลค์นะครับ สารภาพตามตรงว่าตั้งความหวังไว้ที่ 30 like และตอนนี้ก็ถึงแล้ว... มีความสุข :mc4: อิอิ
ยังไงก็เข้าไปพูดคุยกันได้นะครับ ผมไม่กัดนะ ฮ่าๆๆๆ แล้วผมก็จะพยายามหาอะไรไปอัพเดทกันเรื่อยๆ นะครับ อาจเป็นภาพพิเศษ ตอนพิเศษ ข่าวอัพนิยาย เพลง หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เกี่ยวกับนิยายของผมนะ o13
สำหรับตอนที่แล้ว ผมลืมแจ้งไปว่่ามันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ได้ต่อกับบทหลักนะครับ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคนละช่วงเวลานะครับ
@Mc_ma เขานอนร่วมเตียงกันเกือบทุกคืนแหละ แต่ช่วงนี้ไอ้เปี๊ยกมันเริ่มไม่อยากนอนร่วมเตียงแล้วละ กลัวโดน :oo1:
@malula "คุณโบ๊ทถ้าจะหวงแฟนขนาดนั้น ก็คงต้องเล่นกันสองคนแล้วมั้ง" >> เกรงว่าถ้าเล่นกันสองคนจะกลายเป็นเล่นอย่างอื่นแทนนะสิ :laugh:
@JingJing " เป็นกำลังใจให้นะจุ๊บๆ" >> :จุ๊บๆ:
@wijii "คุณแจ๊ค มาๆๆ มานั่งให้รดน้ำดำหัวเร๊ววว" >> บุญรักษานะลูกนะ :กอด1:
@- คราส - "จะว่าไปก็อยากเห็นโบ๊ทเป็นเคะอยู่นะ" >> ไม่ใช่ไม่คิดนะเออ :haun5:
@greensnake "ตกลงคุณโบ๊ทโกรธหรืออิจฉา" >> น่าจะอิจฉาจนโกรธมากกว่านะ :laugh3:
@RGB.__ "น่าจับกีตาร์เอาหอมแก้มหลายๆที" >> แค่นี้มันก็อายม้วนมุดดินแล้ว :m17:
@imonkey mc "สงสัยต้องฉีดน้ำกัน 2 คนเเล้วละคั๊บ" >> น้ำอะไรฉีดกันสองคน :o
@KURATA " คุณ Flapjack เอาประสบการณ์โดนเล็งเป้ามาเล่ารึป่าวเนี่ย กร๊ากกกกกกก" >> ไม่รู้ ไม่ชี้ :o10:
@BitterSweet~ "สวัสดีปีใหม่ไทยย้อนหลังค่ะ" >> :pig3:
@Mulberry "โดนลูบโดนคลำไปก็เอาไปไม่ได้" >> :a5:
@iforgive "โบ๊ทขี้หวงว่ะ" >> ต้าร์มันของแรร์เลยนะ :jul3:
@pim_onelove "แบบนี้ต้องลองให้คุณโบ๊ทลักหลับซะที ดูซิว่าต้าร์จะรู้สึกตัวหรือเปล่า 55555" >> o22
@Theznux "ต้าร์ไม่รู้ตัวเลยหรือไง โดนเต็มมือซะขนาดนั้น 5555+" โดนรุมๆ มั่วๆ มันก็ไม่ทันได้รู้สึกอะไรหรอก :m20:
@เฉาก๊วย o17
@Whatever it is "ทำไมตอนพิเศษนี่ คุณโบ๊ทหื่นจังแฮะ" >> ธาตุแท้เป็นแบบนี้ :m26:
@yeyong "ไม่คิดว่าพอเป็นแฟนกันแล้วจะขนาดนี้" >> ตัวตนที่แท้จริงของเขาหละ o3
@ไอ้หัวแห้ว ผมเองก็พยายามสอดแทรกอะไรหลายๆ อย่างลงไปในรายละเอียดนะ ถ้าอ่านแล้วคิดตามก็คงจะเห็นมาเรื่อยๆ ครับ ดีใจที่มีคนสังเกตเห็น :กอด1:
@Dkmine สวัสดีครับ หน้าใหม่ป่าวเนี่ย :กอด1:
@sukie_moo "สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังจ้า" >> สวัสดีปีใหม่ไทยครับ :L2:
@ลู่เคอOlive♥ "เค้ารออยู่นะ" >> รออีกนิดนึง นิดเดียว :z1:
@princegolf อย่าลืมไปวิ่งเล่นนะครับ o13
@aoommy ขอบคุณครับ เอาไว้คุยกันในนั้นนะครับ ทักกันได้ ไม่กัดครับ :m19:
@BeeRY ไปเที่ยวไหนมาอะครับ :impress:
เอาละ จบไปอีกหนึ่งบท เขยิบเข้าใกล้ตอนจบไปทุกทีแล้วนะ (บอกไว้ก่อนเลย ฮ่าๆๆๆ)
สำหรับตอนนี้ก็มาดึกหน่อย ถ้าใครรออ่านอยู่ก็ต้องบอกว่าขอบคุณมากๆ นะครับ :pig4:
สำหรับคืนนี้ก็คงต้องไปอาบน้ำนอนเสียที พรุ่งนี้ยังมีภารกิจเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอีกมากมาย
ยังไงก็อย่าลืมนะครับ ฝาก FlapJack Space ไว้ด้วยนะครับ
+1 กันทุกคน และ ขอให้ทุกคนนอนหลับฝันดีครับ
ใครเปิดมาอ่านตอนเช้าก็ฝากบอกไว้ตรงนี้เลยว่า "อรุณสวัสดิ์" นะครับ
ไปละครับ ไอ้เพลาต้องจรลี :a12:
----------------------------------------------------
-
ว๊าววววว มาแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
--------------------------------------------------------------------
อ๊ากกกก......คุณโบ๊ท ลากเปี๊ยกต้าร์ไปทำอะไรที่รถน่ะ :haun4: :haun4: :haun4:
:m3: :m3: :m3: อร๊ายยยยยย Bonus หลังไมค์!!!!!!!!!! เค้าทำไรกัน ??
เขินนน...........กับคำว่าแฟนที่ต้าร์บอกคุณโบ๊ทจริงๆ ไม่แปลกใจทำไมคุณโบ๊ทถึงต้องการชาร์ตแบทมากกว่ากินแม็ค :laugh: :laugh:
บอกได้3พยางค์สำหรับเรื่องนี้............................. น่า-รัก-อ่ะ :m1: :m1: :m1:
:L2: :L2: ขอบคุณค่ะคุณแจ็ค อุตส่าห์ปั่นคุณโบ๊ทกะต้าร์มาส่ง100%จนดึกดื่น รักษาสุขภาพด้วยนะคะ คนอ่านเป็นห่วง :กอด1: :กอด1:
+1+เป็ด เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอค่ะ
-
เก็บตกวันสงกรานต์ ต้าร์เอ้ยระวังเหอะคุณโบ๊ทมันเจ้าเล่ห์ ระวังโดนกินตับนะ555
สงกรานต์หยุดยาววคะแต่ไม่ได้ไปไหนเลยอย่างมากก็เดินห้างหาไรกิน อากาศร้อนคนเยอะวุ่นวายเลยไม่ออกคะ ^^
-
เข้ามาอ่านก่อนนอนพอดี
เขินขนาดหนักกกกกกกกก .. :m1:
โบ๊ทก็เขินเป็นเหมือนกันน่ะเนี่ย โดนเพื่อนๆเเซวถึงกับพูดไม่ออก
ตาร์ก็เขินไปตามระเบียบ "เป็นเเฟนไง" << สุดยอดไปเลย!! :m4: :m4:
สุดท้ายนี้..ฝันดีทุกท่านค๊าบ :bye2:
-
ประกาศออกไปแล้วววว โว้ววววว ยอมรับกันออกอากาศแล้ววว
ทั้งคุณโบ๊ททั้งต้าร์เลย เขินแทนสองคนนี่จัง
:-[
และแล้วคุณโบ๊ทก็เนียนหากำไรกับเจ้าต้าร์อีกแว้วววว ในรถเชียวน้าาา
อ๊ากกกกกกก คุณโบ๊ทจัดหนักไปหรือป่าว หรือว่าต้าร์มันโวยเกินเหตุ ฮ่าๆ :P
สรุปคาบเช้าก็ไม่ได้เรียน ชาร์จแบทกันขนาดไหนเนี่ย เสื้อผ้าหลุดรุ่ย อร๊ายยย
อยากจะเอากล้องไปแอบอัดมาแจกแฟนคลับโบ๊ทต้าร์ ฮ่าๆ
คุณโบ๊ทอ่ะเท่ห์ได้อี๊กกกก ส่วนเจ้าต้าร์ก็น่าร๊ากกกกกก ฮิ้ววววววววว ค่อยๆ รักกันเบาๆ ~~ อิอิ
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
เอิ่มมม หวานได้อีกกกก อิจฉาอ่ะ :-[
กำลังดูดดื่มกับความหวานอยู่ดีๆ มาเจอโบนัสเข้าไป ฮาแตกกันเลยทีเดียว 5555555 :m20: :m20: :m20:
-
Bonusชวนจิ้น คุณโบ้ทกับต้าoutdoor :z1:
-
อ่านตอนนี้แล้วก็กระชุ่มกระชวยหัวใจ น่าร๊ากก น่ารัก :o8:
แต่โบนัสนี่ขโมยซีนตล๊อด~ :laugh: คุณโบ๊ทกล้าถึงเพียงนี้เลยรึ :haun4:
กดบวกๆ แต่คุณแจ๊คช่างทำร้ายจิตใจ พอหวานๆกันหน่อยก็ใกล้จะจบ :monkeysad:
ป.ล. ไม่ได้เที่ยวไหนหรอกค่ะ กลับบ้านไปเล่นกับแมวซะหนำใจเลย :laugh:
ช่วงที่ต้องทำงานก็หาเวลากลับบ้านลำบาก เลยต้องชาร์ตแบตเหมือนคุณโบ๊ทนี่แหละ แต่วิธีชาร์ตต่างกันอยู่นะ :m20:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ครั้งแรกก็นอกสถานที่เลยเรอะ :a5:
.
.
.
วางเงินพนันหมดตัว คุณโบ๊ทจัดหนักแบบนี้อีกไปเกิน 5 วัน ต้าร์โดนจับกินตับแน่ๆ หุหุ :m20: :m20:
-
วู้ยๆๆๆๆๆ
เขินแทนกีตาร์ว้อยยยยยยยยน
อยากมีแฟนเจรงๆ
และโบนัส !!!!!?????
-
กรี๊ดดดดด
ชายโบ๊ทชาร์จแบตแบบเต็มอัตราศึกเชียวนะ (น่าจะกลับไปชาร์จที่ห้องนะแบบเนี๊ยะ คริ คริ)
เริ่มออกอาการหื่นขึ้นมาเล็กน้อย :z1: :z1:
อยากได้ที่ชาร์จแบตแบบนี้บ้างอ่ะ เค้าอยากได้ เค้าอยากได้
-
คุณพี่โบ๊ท :-[ ทำไรต้าร์อะ เขินแล้วหื่นกลบเกลื่อนนะ แลดูสถานที่นิดนึ่งอยู่ในสถานศึกษามันไม่งาม ทำอะไรในที่ๆเปิดเผยได้สิเราจะได้เห็นมั่ง5555
ต้าร์เอ้ยยย ไม่ปลอดภัยสุดๆ 55555 (ดูหวังดีแต่ประสงค์ร้ายมากเจ้(~_~;) )
-
อิพี่โบ๊ทหื่นว่ะ ต้าร์ต้องไปเรียนรู้ไหมเนี่ย
นอกจากจะทำให้ต้าร์โดดเรียน ยังทำให้ทีกะโจเสียสมาธิอีก ไม่ไหวๆ
ปล.เค้าไปวิ่งเล่นมาแล้วนะ
-
คุณโบ๊ททำอะไรต้าร์ในรถอะ
-
ตั้งแต่เป็นแฟนกันเนี่ยะ นอกจากโบ๊ทจะกำไรทั้งขึ้นทั้งล่องแล้ว
ต้าร์ยังเสี่ยวตามโบ๊ทไปอีกคน แต่ขำตอนเพื่อนโห่ขันหมากแล้ววิ่งไล่จับจริง ๆ เลยว่ะ คิดได้ยังงัย
-
อ่าน 2ตอนรวด *กริ๊ด* มดกัด น้ำตาลในเลือดพุ่งพรวด >< (เค้ากดไลท์แล้วเน้อ>>ถ้าไม่อัพให้ฟินบ่อยๆล่ะก็จะตามไปท่วง แล้วถ้ายังไม่ จะจุดไฟเผามันซะเลย หึหึ)
-
แล้วก็ได้เวลาเปิดตัวพร้อมสักขีพยานอีกมากมาย
จะเลิกไม่ได้แล้วนะ เค้ารู้เห็นกันทั่วบ้านทั่วเมือง
แถมเจ้าเปี๊ยกมันยังกล้ามากขึ้นกว่าเดิมซะอีกแน่ะ
ด้านคุณโบ๊ทไม่ต้องพูดถึง ใจกล้าหน้าด้านมานาน
ยิ่งเป็นแฟนกันแล้วยิ่งไม่เกรงใจกันเลยทีเดียว o3
อัพเลเวล กระทั่งในรถ ในมหา'ลัยก็ไม่เว้น :haun5:
อ่านแล้วฮา แล้วจะวิ่งกันทำไม :m20:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล. +1และเป็ด
ป.ล.2 เค้าไปวิ่งเล่นมาแล้วนะ พร้อมกดไลค์ไปหนึ่งจึ๊ก :z2:
-
คุณโบ๊ทคราวหลังชาร์จแบตให้เต็มมาจากที่บ้านเน้อ จะได้ไม่ต้องชาร์จบ่อย ๆ ชาวบ้านชาวช่องจะเป็นตากุ้งยิงเอา
-
เห็นมะ เปิดตัวแล้วเพื่อนไม่เห็นมีใครว่าสักคน
ว่าแต่ตั้งแต่เปิดตัว ดูคุณโบ้ทกรุ้มกริ่มขี้นหลายเท่าเลยนะ
กีตาร์เข้าตัวตลอดด...
++คนเขียนรักษาสุขภาพด้วยน๊า++ ^^
-
โอ้ยย อยากเป็นทีกับโจ โทรไปหาต้าร์ ได้ยินช็อตเด็ดพอดีเชียวว
-
ไม่คิดว่าต้าร์จะกล้าเหมือนกัน
เล่นมุข "ก็เป็นแฟนไง"
อ่านแล้วอมยิ้มเลย
-
เค้าไป like ให้ตัวแล้วนะจุ๊บุๆ
ฮาเดอะแก็งค์อ่ะ ตลกมากกกกกกก :m20:
ใครไปเปิดวาล์วต่อมหื่นคุณโบ๊ทเนี๊ย หื่นระเบิดระเบ้อ อัพเลเวลตลอดๆ
ไอ้เปี๊ยกแย่แน่ แต่ไม่ยักสงสาร โฮะโฮะ :fox2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเขินเว่อ ๆ อ่ะ 5555
สวัสดีครับ @Flapjack ^ ^ หน้าไม่ใหม่ไม่เก่า ค้าบบ
-
น่าร้ากกกกกอะ :-[ :กอด1:
-
"ถึงไม่มีลูกสาว แต่ก็ได้ลูกเขย" :m20:
แห่กลองยาวกันอย่างฮา ทำไปได้นะพวกเธอ แต่พี่แจ๊คยังแอบโรยน้ำตาล "จับไว้ จะพาวิ่ง" :m3: นึกภาพตามแล้วเขินแทนต้าร์เลยอะ เฮียโบ๊ทอบอุ่นขนาดเน้อ :o8:
ปล. อยากได้ข้อมูลวิธีการชาร์จแบตแบบละเอียดยิบอะค่ะ พี่แจ๊ค :z1:
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
ตาโบ๊ทหื่นขึ้นเรื่อยๆ :laugh:
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้อ่อนเปี๊ยกเอ้ยยยยย" >> อ่านแล้วรู้สึกว่าคุณแจ๊คจะสะใจเป็นพิเศษ
o18 ที่คิดไว้จะรอนะ
:pig4:
-
แวะมาบอกว่าวันนี้นั่งอ่านตั้งแต่บทแรกอีกรอบ
พูดได้เต็มปากเลยว่ารักกีต้าร์กับเฮียโบ๊ทสุดๆค่ะ น่ารักกันทั้งคู่เลยอะ ยิ่งช่วงหลังๆ อ่านต่อกันบทต่อบทยิ่งรู้สึกได้ว่าสองคนนี้น่าฮักขนาด :m1: :m1: :m1:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ กำลังอินเลยอะ :give2:
-
LOVE HIGH STORY – 44 – The Here & Now | ที่ตรงนี่ ในวันนี้
10:30 น.
.
.
เมื่อได้เวลาพักกลางคาบ ทีและโจเดินก็พากันเดินออกจากห้องเพื่อไปหาขนมกินกัน แต่พอเดินออกมาจากห้องเรียนได้ไม่เท่าไร สายตาของทีก็ไปเตะเข้ากับเพื่อนร่างเล็กกับรุ่นพี่ร่างสูงที่นั่งสุมหัวกันจิ้มหน้าจอโทรศัพท์มือถืออยู่ที่โต๊ะไม้หน้าห้อง... ทีส่งสายตาเป็นสัญญาณให้โจให้มองตาม ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงชวนให้เดินเข้าไปหากีต้าร์และโบ๊ท
“กูก็นึกว่ามึงจะโดดแล้วนะเนี่ย” ทีกล่าวพลางส่งสายตาล้อเลียน
“โดดเชี่ยไรละ... โดดแล้วจะให้กูไปอยู่ไหน” กีต้าร์กล่าว แกล้งไม่สนใจสายตาล้อเลียนของที
“แหม กูก็เห็นว่ามึงมีธุระ... หึหึหึ”
“...เชี่ย” ร่างเล็กโดนเพื่อนเหน็บแซวเข้าไปถึงกับเถียงไม่ออก ได้แต่ทำหน้ามู่ใส่เพื่อนทั้งสองที่มองด้วยสายตาล้อเลียน แถมหันหน้าไปหาโบ๊ทด้วยหวังว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่ก็ยิ่งต้องหน้ามู่เข้าไปอีก เมื่อหันไปเห็นหน้ายิ้มหราของร่างสูง... แสดงถึงความไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ออกจะดูภูมิใจอยู่ไม่น้อยซะด้วยนะนั่น
“นี่ คุณโบ๊ท มานั่งยิ้มตาตี่อยู่ได้ ไปได้แล้ว สิบโมงครึ่งแล้วเนี่ย ต้องเข้าเรียนไม่ใช่เหรอ” ร่างเล็กหมั่นไส้คนใกล้ตัวที่ไม่ได้ช่วยปกป้องเขาจากสายตาล้อเลียนของเพื่อนๆ เลย ว่าแล้วก็ไล่ๆ ให้ไปเรียนเหอะ
“เดินไปส่งหน่อยดิ” โบ๊ทกล่าวพร้อมรอยยิ้มก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วฉุดแขนต้าร์ให้ลุกขึ้นตาม ทำเอาทีและโจโห่ฮิ๊วกันเกรียว
“ตลกแล้ว คนละตึกเลยเหอะ เดินตั้งไกล แล้วตอนแรกก็บอกแล้วว่าไม่ต้องมานั่งเป็นเพื่อน ให้กลับไปหาพวกพี่เต็มที่สระเป็ดเลย แต่ก็ยังดื้อจะตามมา แล้วสุดท้ายก็จะให้เดินไปส่งเนี่ยนะ ไอ้ลิงภูเขาเอ้ย!!” ร่างสูงทำหูทวนลม กอดคอร่างเล็กแล้วนำเดินไปด้วยกัน ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็บ่นไปเรื่อย โวยวายไปเรื่อย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เดินตามร่างสูงไปนะ... เอ๊ะ ยังไง?
“เออ ไอ้โจ พวกมึงจะไปไหนกัน” ร่างเล็กเอ่ยถามเพื่อนที่เดินตามมาด้านหลัง
“ไปเซเว่น”
“งั้นเดี๋ยวกูตามไปที่เซเว่นนะ พวกมึงไปกันก่อนเลย...” ร่างเล็กบอกเพื่อนๆ อย่างนั้นก่อนจะหันไปบ่นร่างสูงต่อ... “เนี่ย แล้วดูดิ ก็ต้องเดินไปส่งอีก ทีหลังอะ ไม่ต้องเลยนะ $%#@^&^%!*%$#*&$&*...”
แต่ก็บ่นไปโวยวายไปทั้งๆ ที่ก็เดินไปกับร่างสูงนั่นแหละ... เออ ปากไม่ตรงกับใจสักเท่าไรเลยนะเปี๊ยก... แต่สุดท้ายโบ๊ทก็เชือดนิ่มๆ ทำเอาต้าร์ต้องหยุดบ่นแล้วรูดซิปปิดปากโดยทันที...
“นี่ต้าร์ รู้ไหมว่าเอ็งบ่นเยอะๆ แบบนี้เนี่ย โบ๊ทฟังนานๆ แล้วมันเสียพลังงาน... นี่เริ่มจะแบทอ่อนอีกแล้วด้วย... สงสัยอีกหน่อยคงต้องชาร์จแบทอีกสักรอบ... หึหึหึ”
“เฮือก!!”
ถ้าไม่อยากโดน(?)ก็เดินไปส่งเขาเงียบๆ ดีกว่านะต้าร์... เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือนนะเออ
.
.
.
กีต้าร์เดินไปส่งโบ๊ทถึงมือเพื่อนๆ ที่นั่งรอกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างสระเป็ดกันพร้อมหน้าพร้อมตา... กว่าจะได้ออกมาก็ต้องโดนโห่ฮาและฝ่าดงคำแซวจากปากพี่ๆ ทั้งหลาย... เรียกได้ว่าโดนทั้งขึ้นทั้งล่อง... แต่ก็ยังดีที่โบ๊ทยังปกป้องเขาอยู่บ้าง ไม่ได้ยืนยิ้มรับทุกคำแซวเฉยๆ ไปซะหมด ยังมีชี้หน้าปรามเพื่อนๆ ให้หยุดแซวอยู่บ้างละนะ... ถึงจะไม่ค่อยได้ผลก็เหอะ ฮ่าๆๆ
.
.
กีต้าร์รีบเดินไปหาเพื่อนสนิททั้งสองที่เซเว่นฯ ข้างมหาวิทยาลัย เมื่อไปถึงก็เห็นเพื่อนๆ กำลังยืนซื้อขนมโตเกียวอยู่เหน้าเซเว่นฯ เลยเดินเข้าไปแทรกตรงกลางแล้วกอดคอทีและโจ
“กูกินด้วยยยย...”
“เอ้า ยังจะกินอะไรอีกมึง เพิ่งกินข้าวมาไม่ใช่เหรอ” ทีกล่าวเชิงแซวเนียนๆ
“...พี่ครับ เอาใส้ไข่หมูสับ 4 อัน” ร่างเล็กแกล้งไม่สนใจคำถาม ส่งเสียงสั่งพ่อค้าขนมโตเกียวหน้าตาเฉย...
เมื่อซื้อขนมกันเสร็จก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะไม้หน้าห้องเรียน โจเห็นว่าไอ้ต้าร์ยังทำเมินไม่ปริปากเล่าอะไรให้ฟังทั้งๆ ที่วันหายไปกับพี่โบ๊ทเป็นชั่วโมงๆ เลยอดไม่ได้ที่จะขอแกล้งสักหน่อย ว่าแล้วก็โน้มเข้าใกล้หูแล้วกระซิบว่า
.
“ต้าร์... คอมึงมีรอย”
.
สิ้นคำกระซิบ ร่างเล็กถึงกับตกใจจนอุทานออกมาว่า “เชี่ย! แม่ง!” ยกมือขึ้นไปติดกระดุมเม็ดบนของเสื้อเชิตซะมิดชิด หน้าขึ้นสีอย่างห้ามไม่อยู่... โจเห็นเช่นนั้นก็เลยโน้มเข้าไปกระซิบพร้อมรอยยิ้มมุมปากอีกครั้งว่า...
.
“กูพูดเล่น”
.
“อ้าว ไอ้สลัด มึงหลอกกู!” กีต้าร์โวยวายใส่โจทันทีที่รู้ว่าโดนหลอก
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ทีและโจพากันหัวเราะออกมาซะเต็มที่
“มึง ขอให้มึงโดนนรกสูบ ผิดศิลข้อห้า บาปหนาบาปหนัก!! ไอ้พวกเพื่อนชั่ว!” ร่างเล็กกร่มด่าเพื่อนทั้งๆ ที่มือยังจับคอเสื้อตัวเองอยู่แน่น หน้าแดงไม่หาย ยิ่งอายไปกันใหญ่เมื่อรู้ตัวว่าปล่อยไก่ไปตัวเบ้อเร่อ ถ้าพวกมันถามตรงๆ ก็ยังจะพอเฉไฉไปได้ แต่นี่ดันมาหลอกพิสูจน์กันด้วยวิธีนี้... เสร็จกัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆ กูโดนนรกสูบก็คุ้ม เพราะว่ากูได้รู้ว่ามึงไปทำอะไรกันมา กิ๊ว กิ๊ว”
“อุ้ย อุ้ย รู้หมดเลย กร๊ากกกกกกกกก”
“...เหี้ย!... มันไม่ใช่แบบที่พวกมึงคิดนะเว้ย”
“เหรออออออ” สองหนุ่มรัก-ยมประสานเสียงกวนประสาทเพื่อนสนิท
“เออออออ” กีต้าร์ลากเสียงเลียนแบบ
“ว่าแต่ว่า... ถ้าพวกกูหลอกมึงแล้วต้องตกนรกจริงๆ กูก็ไม่เสียใจหรอกนะ เพราะว่าพวกเราทั้งสามคนต้องตกไปพร้อมกัน โดยเฉพาะมึง ไอ้ต้าร์ อย่าคิดว่ามึงจะรอด ฮ่าๆๆๆ” ทีกล่าวพลางเอานิ้วชี้ไปจิ้มหน้าผากเพื่อนร่างเล็กซะจนหัวคลอน
“เกี่ยวไรกับกูวะ พวกมึงดิ หลอกกู ไอ้เลวววววว”
“มึงอะ ไอ้แหลตัวพ่อ วันก่อนพวกกูถามมึง มึงยังยืนยันซะดิบดีว่าไม่มีอะไรคืบหน้า แล้วไหงมาวันนี้ไอ้พี่โบ๊ทมันประกาศหราว่ามึงเป็นแฟนเขาได้ละ ห๊า?”
“ก็... ก็ตอนนั้นมันยังไม่มีอะไรจริงๆ นี่หว่า”
“งั้นตอนนี้มึงก็ยอมรับแล้วสิ ว่าตอนนี้มึงกับพี่โบ๊ทคบกันแล้ว”
“ก็... ประมาณนั้น”
“เออ ให้มันได้อย่างนี้ดิวะ... แม่ง กูนึกว่ามึงจะชวดเหมือนมึงกับไอ้บาสซะ... แล้ว... อุ้ย!” ทีปากไว ดันไปพูดถึงเรื่องที่ไม่ควรจะพูดถึงสักเท่าไร โจเลยกระทุ้งศอกเข้าให้... ส่วนร่างเล็ก เมื่อได้ยินชื่อ “บาส” ก็ขมวดคิ้วแล้วเสตามองออกไปทีอื่น... ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย
“เฮ้ยมึง เกิน 20 นาทีแล้วเนี่ย รีบเข้าห้องกันเหอะวะ เดี๋ยวโดนจอห์นโบกนะมึง” โจเห็นร่างเล็กเงียบไปจึงชวนให้รีบเข้าห้อง อย่างน้อยก็หาเรื่องให้ต้าร์มันเลิกขมวดคิ้วได้สักนิดก็ยังดี
.
.
.
ส่วนทางด้านโบ๊ท หลังจากที่ต้าร์เดินกลับไปหาทีและโจแล้ว โบ๊ทก็ต้องตกอยู่ท่ามกลางสายตารีดเค้นของเพื่อนตัวดีทั้งสามที่พร้อมใจกันมายืนล้อมหน้าล้อมหลังอยู่อย่างนี้
“อะไรยังไง มึงเล่ามาซะดีๆ” เต็มยังคงทำหน้าที่หัวโจกสอบปากคำเพื่อนหน้าตี๋
“ก็ไม่มีอะไรนิ” โบ๊ทตอบหน้าตาย
“ไม่มีอะไร... แต่กูแอบเห็นคนใส่นาฬิกาเหมือนกันเป็นคู่เว้ยเฮ้ยยยย” แบงก์ตาดี สังเกตเห็นนาฬิกาคู่ ทำเอาโบ๊ทต้องแอบเอามือไพล่หลัง... กลัวเพื่อนๆ รู้ว่านาฬิกาที่ใส่มา... ไม่มีถ่าน
“อ้อ... นี่เอง นี่เอง กูก็ว่าอยู่ว่ามึงจะซื้อนาฬิกาไปทำไม... ที่แท้ก็เอาไปเป็นสินสอดนี่เอง ฮิ๊ววววว” เต็มพูดจบก็ตามมาด้วยเสียงวิ๊ดวิ๊วจากเพื่อนๆ อย่างสนุกปาก
“มึงจะแซวกูทำไมเนี่ย... กูก็นึกว่าพอคบกันจริงๆ แล้วพวกมึงจะเลิกแซวกูกับต้าร์นะเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆ มึงคาดหวังอะไรเกินไปรึเปล่าวะ พวกกูเนี่ยนะ จะเลิกแซวมึง... ไม่มีทางเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ” ว่านกล่าวพลางหัวเราะอย่างสนุกปาก
“เออ พวกกูจะแซวมึงยันลูกบวชโน่นแหละ ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้ย ไอ้เต็ม มึงเพี้ยนเกินไปละ ไอ้ต้าร์มันท้องได้ที่ไหนละ กร๊ากกกกกก” แบงก์พูดเหมือนจะช่วย แต่สุดท้ายก็กระทืบซ้ำกันดีๆ นี่เอง
“ไอ้พวกเหี้ย!!!” โบ๊ทไม่รู้จะเถียงอะไร เลยได้แต่ด่าออกไปแค่พอแก้เขิน... โบ๊ทแกล้งยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะเนียนๆ เปลี่ยนประเด็นไปว่า “เฮ้ย รีบไปเหอะ เลทแล้วมึง” ว่าแล้วก็แหวกกลุ่มเพื่อนแล้วออกเดินนำมุ่งหน้าไปยังห้องเรียน
.
.
.
เวลาของคาบเรียนผ่านไป โดยที่สาระสำคัญอยู่ที่การเตรียมตัวสอบไฟนอลในสัปดาห์หน้า ทุกคนเลยดูตั้งใจเรียนตั้งใจฟังกันมากเป็นพิเศษ... และเวลาที่ตั้งใจกับอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ จะทำให้รู้สึกว่าเวลามันผ่านไปไวชะมัด... ดูสิ แปบเดียว ก็บ่ายโมงครึ่งแล้ว
ก่อนเลิกเรียนได้สักพัก โบ๊ทส่งข้อความไปถามกีต้าร์ว่าอยู่ที่ไหนจะได้ไปหา ซึ่งก็ได้คำตอบมาว่านั่งรออยู่ที่โต๊ะหินอ่อนที่ประจำ... ว่าแล้วเมื่อเลิกเรียน ทั้งสี่หนุ่มเลยมุ่งหน้าไปหากลุ่มรุ่นน้องที่รออยู่ที่โต๊ะประจำกลุ่ม
เมื่อไปถึง สิ่งแรกที่โบ๊ทมองหาก็คือหนุ่มรุ่นน้องตัวแสบที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ หูก็เสียบหูฟังฟังเพลงไปด้วย... ไม่รู้ว่าโดนแซวโดนเล่นงานหนักหรืออย่างไร เลยถึงกับต้องปิดโสตประสาทจากโลกภายนอกขนาดนั้น ปล่อยให้ทีและโจนั่งเล่นเกมจุดกันอยู่สองคนๆ ทั้งๆ ที่เป็นเกมสุดโปรดของไอ้เจ้าต้าร์เลยนะนั่น
“ไง” โบ๊ทเดินไปจับไหล่รุ่นน้องร่างเล็กก่อนจะเลื่อนมือไปลูบๆ ยีๆ หัวทุยๆ... อืมมม ผมเริ่มยาวแล้วนะ... และแน่นอนว่า ทุกอากัปกิริยา ไม่คลาดสายตากรุ้มกริ่มของเพื่อนๆ ไปได้
กีต้าร์ลืมตาแล้วเงยหน้าขึ้นมาก็เจอรอยยิ้มของโบ๊ทเป็นสิ่งแรก... ต้าร์ก็ยิ้มหวานตอบกลับไป ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า...
“คนจะนอน มาปลุกไมเนี่ย... โอ้ยย” อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องโดนโบกซะงั้นละต้าร์เอ้ย
“เฮ้ยๆๆๆ พวกมึงๆ เคยได้ยินกันป่าววะ ว่ารุนแรงกันแบบนี้เนี่ย ฟ้าเหลืองประจำ ฮ่ะๆๆๆๆ... โอ้ย! เชี่ย” นั่นไง ไอ้เจ้าเต็ม อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องโดนโบกไปอีกคน แต่คนอื่นๆ ก็ยังโห่ฮากันอยู่ไม่หยุดหย่อน
“งั้น มึงกับกูมาฟ้าเหลืองกันทุกวันเลยดีไหม จะโบกให้หัวล้านเลยมึง”
“โบกเขาอย่าแรงนะ เขาเจ็บ...” เต็มยังไม่เลิกกวนตีน ทำเสียงอ่อนเสียงหวานซะโบ๊ทขนลุกเกรียว ว่าแล้วก็จัดโบกไปอีกสักที แต่เต็มหลบได้แถมทำหน้าล้อเลียนกวนประสาทเสียอีก โบ๊ทเลยวิ่งไล่เตะด้วยความหมั่นไส้... ภาพสุดท้ายเลยกลายเป็นโบ๊ทและเต็มวิ่งไล่กันอยู่รอบสระเป็ด โดยมีเสียงหัวเราะร่าของเพื่อนๆ และน้องๆ ดังมาจากตะหินอ่อน... แทนที่จะช่วยเต็มเขาสักหน่อย ดันไปหัวเราะเขาซะงั้น... อืมมม ไม่มีมิตรแท้ในหมู่เกรียนจริงๆ นะเธอ
.
.
วิ่งไล่กันจนลิ้นห้อยเป็นหมาหอบแดด คนอื่นๆ ก็มัวแต่เฮฮากันไปตามเรื่อง เลยลืมนึกกันไปเลยว่าจะไปกินข้าวเที่ยงที่ไหนกันดี... จนไอ้เจ้าเปี๊ยกต้าร์ที่ตั้งแต่เช้ามาได้กินแค่ขนมโตเกียว 4 ชิ้นเท่านั้น ต้องเอ่ยปากแหวกอารมณ์เฮฮาของเพื่อนๆ และพี่ๆ ว่า
“หิวโว้ยยยยยยย จะไปกินข้าวกันได้ยังเนี่ย!!!”
แต่แล้ว กีต้าร์ก็ต้องรู้สึกเสียใจที่โผลออกไปแบบนั้น เพราะสิ้นเสียงแหกปากของเขาเพียงไม่กี่วินาที ไอ้พี่แบงก์มันก็เสนอว่าให้ซื้อของไปกินกันที่คอนโดฯ ของโบ๊ทและต้าร์ ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องฉลองให้คู่รักข้าวใหม่ปลาเกรียนที่ใช้เวลาเป็นปีว่าจะลงเอยกันในวันนี้...
ทุกคนก็พร้อมใจกันพยักหน้า say YES กับไอเดียปาร์ตี้ที่คอนโดฯ แล้วก็พากันไปซื้ออาหารไปจัดปาร์ตี้เล็กๆ ที่คอนโดฯ โดยที่ไมได้สนใจคำทักท้วงของเจ้าของห้องเขาเลยสักนิด... กีต้าร์เลยได้แต่ตบหน้าผากตัวเองอย่างปลงๆ “เฮ้อออ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!”
โบ๊ทเห็นสีหน้าเจื่อนๆ ของกีต้าร์ ก็เลยเดินไปกอดคอ ยิ้ม แล้วเอ่ยว่า “ขำๆ น่า ถือว่าไปสนุกกันละกันเนอะ”... กีต้าร์คิดตามอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะพยักหน้างุดๆ... “อืม ยังไงก็ได้แหละ เอาไงก็เอากัน”
ว่าแล้วหนุ่มๆ ทั้งเจ็ดคนก็มุ่งหน้าไปยังคอนโดฯ ของโบ๊ทและต้าร์พร้อมกับอาหารหลายเมนูที่ซื้อจากร้านอาหารรอบๆ มหาวิทยาลัยนั่นแหละ... และแน่นอน ปาร์ตี้ทั้งที จะไม่มีเหล้าหรือเบียร์เลยก็คงจะแปลกๆ ไปสักหน่อยละนะ... อืม นี่แหละที่ต้าร์ยิ่งห่วง เพราะเห็นแต่ละคนเมาแล้วก็เป็นห่วงสวัสดิภาพของห้องของเขาและโบ๊ทขึ้นมาตะหงิดๆ
.
.
.
-
.
.
.
ในห้อง 706 ปาร์ตี้เล็กๆ ของกลุ่มชายหนุ่มเริ่มกันตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกลับขอบฟ้า โดยมีอาหาร เบียร์ และไพ่เป็นส่วนประกอบสำคัญ... คอมพิวเตอร์โน๊ตบุคของต้าร์ถูกยกมาเป็นเครื่องเสียงเปิดเพลงคลอโดยต่อกับลำโพงของโบ๊ทเพื่อเพิ่มพลังเสียงให้ดังพอ ไม่งั้นก็จะโดนเสียงของหนุ่มๆ กลบกันไปหมด...
ว่าแต่ ทำไมต้องมาสุมหัวกันที่ห้องของต้าร์... ไอ้เจ้าของห้องก็ปล่อยให้ทุกคนเข้ามาแบบงงๆ ไม่ทันได้คิดอะไร พอเอ่ยถามไป ก็ได้คำตอบที่ชวนให้รู้สึกเสียใจที่นึกสงสัยขึ้นมาทันทีว่า...
.
“ก็ปกติ งานแต่งเขาต้องไปจัดที่บ้านเจ้าสาวนะ”
.
โถ ไอ้เต็ม เอ็งนี่นะ ใส่ใจในรายละเอียดเสียจริงจริ๊ง!!!... ไม่รู้ว่ามันคิดแบบนั้นจริงๆ หรือแค่แซวรุ่นน้องตัวแสบที่ช่วงนี้แสบไม่ค่อยออกเพราะความรักมันจุกปากกันแน่ แต่ที่พอจะเห็นว่าเป็นเหตุผลหลักๆ อย่างหนึ่งก็คือ ห้องของต้าร์มีจานชามช้อนส้อม ขนม เครื่องดื่ม และสารพัดของกินอยู่ค่อนข้างครบถ้วน เลยทำให้ห้อง 706 มีความพร้อมที่จะเป็นเจ้าภาพรับรองแขกได้มากกว่าห้อง 707 นั่นเอง
มื้ออาหารดำเนินไปอย่างวุ่นวาย... จะเป็นไปด้วยความเรียบร้อยก็คงจะแปลกไปสักหน่อยกับชายโฉดทั้งเจ็ดคนนี้... ทั้งโหวกเหวก โวยวาย โยนอาหาร แย่งอาหาร บ่น กร่นด่า สบถ อุทาน และสารพัดสัตว์ที่ปล่อยกันออกมาเพ่นพ่านไปทั่ว... นี่ขนาดยังไม่เปิดเหล้ากันเลยนะ... เฮ้อออออ... ไอ้เจ้าต้าร์ก็เลยกลายเป็นคนที่ต้องปวดหัวมากที่สุด เพราะจริงๆ แล้วต้าร์มันเป็นคนที่รักษาความสะอาดของห้อง จัดห้องเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่พอไอ้พวกชายโฉดเหล่านี้เหยียบพื้นห้องเข้ามา เงามืดแห่งความฉิบหายก็เข้าครองพื้นที่ห้องเลยทันที...
แล้วไอ้คนขี้บ่นขี้โวยวายอย่างไอ้เจ้าเปี๊ยกเนี่ย มีหรือที่จะไม่โวย... เรียกได้ว่ากินข้าวไม่เป็นสุขก็แล้วกัน ต้องคอยออกปากปรามคนนั้น ห้ามคนนี้ ด่าไอ้ที โบกไอ้โจ อยู่ตลอดเวลา... สาเหตุหลักๆ ก็คือว่าไอ้พวกเกรียนนี่มันโยนอาหารแกล้งกัน จนโต๊ะรับแขกที่แปลงกายเป็นโต๊ะกับข้าวเลอะไปด้วยเศษอาหารอย่าง หัวหอม กระเทียม ผักสารพัดชนิด และเม็ดข้าว... เมื่อมื้ออาหารผ่านไป เจ้าของห้องสุดเนี๊ยบก็เลยต้องใช้กำลังภายใน บังคับขู่เข็ญให้ทีและโจช่วยกันเช็ดโต๊ะและทำความสะอาดพื้นรอบโต๊ะให้สะอาดเหมือนเดิม...
มื้ออาหารจบไป... เวลาของวงเหล้าและสำรับไพ่ก็มาถึง... เบียร์กระป๋องถูกแจกจ่ายออกไปให้ครบทุกคน... ไพ่พร้อม เบียร์พร้อม ว่าแล้วก็ไม่รอช้า เปิดการแสดงรำพัดกันด้วย “สลาฟ”... แต่คน 7 คนมันมากไปสำหรับการเล่นสลาฟ ดังนั้น คู่รักป้ายแดงจึงถูกจับคู่ให้เล่นคู่กันไปโดยปริยาย
“พวกมึงจะได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไง ฮ่าๆๆๆ” เต็มตัวตั้งตัวตีจับคู่ต้าร์โบ๊ทเขาว่างั้นเมื่อต้าร์ถามถึงเหตุผลที่ยังคับให้เขาเล่นโดยจับคู่กับโบ๊ท
“แต่.. พี่เต็ม ถ้าไอ้ต้าร์กับพี่โบ๊ทเล่นด้วยกันแล้วชนะ ก็เป็น King ทั้งคู่... แบบนี้ก็ไม่มันส์ดิพี่” ทีเสริมด้วยมุขชวนฟ้าผ่าโดยเน้นคำว่า king อย่างจงใจ
“เออวะ แล้วถ้าแม่งได้เป็น Queen กันทั้งคู่นี่ยิ่งแย่เลยนะเว้ยยยยย กร๊ากกกกกก” ว่านเอ้ย เห็นไม่ค่อยพูดนะ แต่พูดออกมาทีก็เรียกเสียงฮาจากเพื่อนๆ ได้ไม่น้อย หัวเราะกันอร่อยกันเลย... เว้นไว้ก็แต่คนที่โดนแซวทั้งสองคนที่เหงื่อตกกับมุขเหี้ยๆ ของเพื่อนตัวดี
.
.
วงไพ่เล่นกันไปด้วยความครื้นเครง ยิ่งมีเบียร์ด้วยแล้ว ยิ่งรั่วกันได้ง่ายๆ ไอ้เวลาที่กรึ่มๆ กันเนี่ยแหละ เฮฮากันดีนักละ... เล่นกันไปก็แกล้งกันไป โบ๊ทกับต้าร์ก็โดนแซวอยู่ตลอดไม่ลดละ... ยิ่งเวลาที่คอมฯ มันสุ่มไปเจอเพลงรักเข้าทีไร เพื่อนๆ ต่างก็พร้อมใจประสานเสียงร้องแซวโบ๊ทกับต้าร์อย่างสนุกปาก... ทำเอาต้าร์นึกอยากจะลบเพลงให้หมดเครื่องก็วันนี้แหละ!
แต่เมื่อเวลาผ่านไป... เอ้า... โดนแซวทีก็เขินที เขินทีก็ยกเบียร์ที... ไปๆ มาๆ ก็ยกไปหลายกระป๋อง เลยกลายเป็นว่าไอ้ต้าร์เริ่มจะกรึ่มๆ... พอกรึ่มได้ที่ก็เลยกลายเป็นว่าเฮฮาไปกับคำแซวซะงั้น... มิหนำซ้ำ เพลงไหนดังขึ้นมามันก็แหกปากร้องประสานเสียงไปกับเขาด้วย... ลืมไปรึเปล่าว่าไอ้คำแซวพวกนั้นมันพุ่งเป้าไปที่เอ็งเต็มๆ เลยนะต้าร์!
โบ๊ทเห็นท่าทางของร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ได้แต่เฝ้าดูอยู่อย่างนั้นด้วยรอยยิ้ม... น่ารักจริงๆ... น่ารักเกินไปแล้วนะ... อยากจะดึงเข้ามากอดแล้วหอมสักฟอด แต่ก็ติดที่ว่ามีเพื่อนๆ อยู่กันเต็มห้องขนาดนี้...
.
.
“เอาเว้ยๆ เกมสุดท้าย... ใครเป็นสลาฟ รับผิดชอบล้างจานทั้งหมดเว้ย!!” แบงก์โผลงขึ้นเสียงดังในขณะที่กำลังจะแจกไพ่เป็นรอบสุดท้าย
แต่ไม่รู้เป็นเพราะว่าเป็นรอบสุดท้ายหรือเปล่า จากก่อนหน้านี้ที่ทุกคนดูจะรุมหัวกันรุมแกล้งโบ๊ทกับต้าร์ให้เป็นสลาฟมาตลอด จึงหันมาแกล้งกันเองแบบไม่เลือกหน้าอินทร์หน้าพรหม... และสุดท้าย ก็กลายเป็นคู่ทีและโจที่ตกเป็นสลาฟเพราะโดนคู่ของโบ๊ทและต้าร์ที่ก่อนหน้านี้ตกเป็นสลาฟพลิกเกมจนชนะกลายเป็นคิง คิงคนเดิมอย่างคู่ทีและโจจึงโดนถีบให้ไปเป็นสลาฟอย่างช่วยไม่ได้ และสลาฟ(ทาส)ก็ต้องไปทำหน้าที่ของทาส นั่นก็คือล้างจานนั่นเอง... สมน้ำหน้า หึ!!
.
.
ชายหนุ่มทั้งกลุ่มลุกออกจากวงไพ่แล้วไปตั้งรกราก(?)กันใหม่ที่ระเบียงห้อง... เต็มหยิบอูคูเลเล่ติดมือมาจากรถด้วย เลยได้เอามาเล่นดนตรีแหกปากร้องเพลงกันแบบไม่เกรงใจข้างห้องกันสักนิด... กรึ่มๆ กันแบบนี้ ถึงโดนด่าก็ไม่เครียดแล้วละครับ ฮ่าๆ...
เพลงฮิตเพลงแล้วเพลงเล่าถูกเอามาปู้ยี้ปู้ยำโดยชายทั้งเจ็ดที่นั่งถือกระป๋องเบียร์นั่งซดกันอยู่ริมระเบียง ส่วนใหญ่ก็เป็นเพลงชิลๆ ของวงดังๆ ต่างๆ ทั้ง Tattoo Colour, Scrubb, Singular, ETC อะไรทำนองนี้... ต้าร์และโบ๊ทนั่งติดกันพิงประตูกระจก หันหน้าออกไปนอกระเบียงที่ตอนนี้เป็นท้องฟ้าสีดำ มีแสงสีขาวอ่อนๆ จากดวงจันทร์ส่องให้พอมีความสว่างอยู่บ้าง และได้แสงจากดาวเล็กๆ เต็มท้องฟ้าคอยช่วยดวงจันทร์อีกแรง...
“ไอ้เต็ม...” โบ๊ทเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทที่เพิ่งจะเล่นจบไปอีกเพลง
“ว่า?”
“มึงเล่นเพลง [เธอหมุนรอบฉัน ฉันหมุนรอบเธอ] ได้ไหมวะ”
“โอยยย ของกล้วยๆ กูไม่ได้ซ้อมมาก็มั่วได้ ฮ่าๆๆๆ”
“เออ งั้นจัดมาหน่อย กูรีเควส”
“จัดไปลูกพี่!” ว่าแล้วก็เริ่มเกลาขึ้นอินโทรเพลง... โบ๊ทเอนตัวแล้วพิงหัวไปซบไหล่ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ โดยไม่สนใจคำแซวโห่ฮิ๊วจากปากเพื่อนๆ
.
http://www.youtube.com/v/LAlZlKzLHGs
ดาวนับล้านที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า
จะมีไหมนาที่ลอยอยู่เองเฉยๆ
ไม่ยอมโคจรหมุนไปไหนเลย
ไม่เคย ไม่เห็นเลยสักดวง
ดาวของฉันที่ลอยห่างไกลลิบๆ
แต่ดาวไหนๆ มันก็อยู่ไกลกันทั้งนั้น
ดาวของเธอฉันว่าก็เหมือนกัน
กี่ปีแสงนั้นอย่านับเลย
เมื่อดาวโคจรมาเจอะกัน
ฤดูก็เปลี่ยนผัน การหมุนก็ผันแปร
เมื่อเธอกับฉันมาเจอะกัน ชีวิตก็เปลี่ยนผัน
เปลี่ยนไปจากเดิม เปลี่ยนจังหวะหมุนของหัวใจให้ใกล้กัน
เกิดอาการเธอหมุนรอบฉัน ฉันหมุนรอบเธอ
แต่สองดาวก็ยังหมุนรอบตัวเอง
เธอดึงดูดฉัน ฉันดึงดูดเธอ
และสองดาวยังเปล่งแสงอันงดงามให้แก่กัน
ดาวนับแสนที่มีวงแหวนนับร้อย
ทั้งดาวเคราะห์น้อย ดาวฤกษ์ลอยคว้างๆ
ดาวทุกดวงนั้นย่อมจะแตกต่าง
มีเส้นทางหมุนของตัวเอง
.
ชายหนุ่มทั้งกลุ่มเปล่งเสียงร้องกันอย่างครื้นเครง ไม่เว้นแม้แต่กีต้าร์และโบ๊ทที่ร้องไปก็เคาะจังหวะและโยกตัวตามเพลง... มิหนำซ้ำยังแอบชำเลืองกันอยู่เป็นระยะๆ... มีสบตากันบ้าง ยิ้มให้กันบ้าง แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความเขินอาย จนต้องผละสายตาออกจากกันอย่างช่วยไม่ได้...
ท่ามกลางแสงสลัวที่ส่องผ่านม่านบางจากในห้องออกมายังระเบียง... กีต้าร์และโบ๊ทนั่งอยู่ข้างกันโดยมีหัวของโบ๊ทพิงอยู่บนไหล่ของกีต้าร์ และมีหัวของกีต้าร์พิงไปบนหัวของโบ๊ทอีกที... มือของทั้งสองกุมกันไว้... ร้องเพลง สนุกสนานไปกับบรรยากาศครื้นเครงกับเพื่อนๆ... ถึงแม้จะไม่พ้นสายตาของใคร ก็ทุกคนก็รู้ดีว่าเวลานี้ ไม่ใช่เวลาจะมาแซวให้เขาเขินกันหรอกนะ... ว่าแล้วก็ปล่อยให้นั่งอิงและกุมมือกันไปแบบนั้น เพลงแล้วเพลงเล่า...
.
.
เวลาผ่านไปจนดึกดื่น กระป๋องเบียร์หลายสิบกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด... วงดนตรีเลิกไปแล้ว เหลือไว้แค่โบ๊ทกับต้าร์ที่ยังนั่งพิงกันดูดาวอยู่อย่างนั้น... ทีและโจพากันไปยึดเตียงของเจ้าของห้องไปแล้วเรียบร้อย... ส่วนเต็ม แบงก์และว่าน ก็ไปนอนกองทับๆ กันอยู่บนโซฟา น้ำก็ไม่อาบ ถุงเท้าก็ไม่ถอด สภาพร่อแร่เพราะฤทธิ์น้ำหมักยอดข้าว... อนาถ... ไม่มีแรงกลับบ้านกัน เลยต้องนอนกองๆ กันอยู่ในห้องของต้าร์เนี่ยแหละ...
โบ๊ทกับต้าร์นั่งกันต่ออีกสักพักก็ชวนกันกลับเข้าห้อง เตรียมตัวไปอาบน้ำนอนในห้อง 707... แต่พอเข้ามาถึงห้องก็ต้องเจอสภาพอุบาทๆ ของสามหนุ่มที่นอนก่ายกันเหมือนกองหินโสโครกบนโซฟา... โบ๊ทส่ายหน้าให้กับสภาพของเพื่อนตัวเอง... นี่ถ้าสาวๆ มาเห็น มีหวังโดนเมินกันถ้วนหน้า... ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปไว้แบล็กเมล์สักหน่อย...
กีต้าร์เดินผ่านไปขำๆ ไม่ได้สนใจอะไรสักเท่าไร แต่สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับสิ่งที่อยู่ในมือของพี่แบงก์... มันคือกรอบรูปที่เขาเก็บลงลิ้นชักโต๊ะข้างโซฟาไปนานแล้ว... สงสัยเมาแล้วรื้อของ เลยไปเจอเข้า... ว่าแล้วก็รีบเดินไปคว้าออกจากมือของแบงก์แล้วเก็บลงลิ้นชักเช่นเดิมก่อนที่โบ๊ทจะเดินมาเห็นเข้า
.
“ผมเข้าไปเอาสายชาร์จแบตก่อนนะ” ต้าร์กล่าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะเดินหายเข้าห้อนอนตัวเองไป ปล่อยให้ร่างสูงยืนรอ...
พอร่างเล็กเดินพ้นประตูไป โบ๊ทก็เดินตรงไปที่โต๊ะข้างโซฟาแล้วเปิดลิ้นชัก... เขาเห็นกรอบรูปวางคว่ำหน้าไว้ท่ามกลางสิ่งของอีกหลายสิ่ง ทั้งสร้อยคอ แหวน แผ่นซีดี พวงกุญแจ... จึงหยิบออกมาพลิกดู... ภาพที่เขาเห็นทำเอาคิ้วขมวด ใจเต้นรัว หายใจไม่ทั่วท้อง... มันเป็นภาพของต้าร์กับชายหนุ่มหน้าตาเหมือนนักบอลทีมชาติญี่ปุ่นที่ชื่อนากาตะเมื่อสมัยหนุ่มๆ สวมชุดบอลเหงื่อโทรมกาย กำลังขี่หลังกีต้าร์ที่หน้าตาดูเหมือนกำลังหัวเราะร่ามีความสุขกันทั้งคู่... ดูท่าทางสนิทกันอยู่ไม่น้อย...
.
ไอ้คนนี้คือใคร...
บาสงั้นเหรอ...
แล้วทำไมรูปนี้ถึงถูกเก็บวางคว่ำหน้าอยู่ในลิ้นชักแบบนี้...
.
เขารับรู้ได้ถึงบรรยากาศความสนิทสนมจากแววตาของต้าร์และผู้ชายอีกคนในรูป... คิดๆ แล้วก็อดคิดอดหึงไม่ได้...
ถึงแม้รูปนี้จะวางพ้นหูพ้นตา วางคว่ำหน้าอยู่ในลิ้นชักที่ต้าร์ไม่เคยเปิด...
แต่ลิ้นชักนั้นก็ไม่ได้ปิดตาย...
แต่ต้าร์ก็ยังเก็บมันไว้...
เพื่ออะไร...
.
.
“เอ่อ... คุณโบ๊ท” เสียงเรียกจากร่างเล็กฟังดูแผ่วเบาแต่ก็สัมผัสได้ถึงความประหม่าและความตกใจในน้ำเสียง... โบ๊ทพ่นลมหายใจเบาๆ ก่อนจะวางกรอบรูปนั้นกลับลงไปที่เดิม
“เสร็จยัง”
“...อืม”
“งั้นไปเหอะ ง่วงแล้ว” ว่าแล้วโบ๊ทก็เดินนำต้าร์ออกจากห้อง 706 ไปไขประตูห้อง 707 แล้วก็เดินเข้าห้องไปด้วยสีหน้าเรียบ
กีต้าร์สัมผัสได้ถึงอารมณ์อึมครึมจากสายตาของโบ๊ท ถึงจะไม่พูดอะไร แต่ก็ดุออกว่าโบ๊ทมีเรื่องไม่สบายใจ และเขาก็คิดว่าเขารู้ว่าอะไรที่ทำให้เป็นแบบนั้น...
กีต้าร์เดินตามโบ๊ทเข้าห้องนอนไปก็เห็นว่าโบ๊ทกำลังเตรียมตัวจะอาบน้ำ... ไม่มีใครพูดอะไร... เอาอีกแล้ว อารมณ์อึดอัดๆ แบบนี้อีกแล้ว...
“คุณโบ๊ท” ต้าร์นั่งลงที่ขอบเตียงแล้วส่งเสียงเรียกโบ๊ทที่เดินไปๆ มาๆ อยู่หน้าตู้เสื้อผ้า เตรียมตัวกำลังจะอาบน้ำ
“...” โบ๊ทหันมาตามเสียงเรียก พยายามทำหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด... เขารู้ตัวว่าตอนนี้กำลังอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไร เพราะมีบางอย่างมากวนใจ แต่ก็ไม่อยากไปลงที่ร่างเล็ก เลยได้แต่ฝืนพยายามตีสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด... แต่มีเหรอที่ต้าร์จะดูไม่รู้... ก็อยู่ด้วยกันมาเป็นปีๆ แล้วนี่นะ
“มีอะไรอยากถามผมไหม”
“แล้วเอ็งมีอะไรอยากเล่าไหมละ”
“ก็... ก็มีนะ ถ้าคุณโบ๊ทอยากฟัง”
“...”
“...”
“...เขาเป็นใคร”
“คือ... มัน... มันชื่อบาส... เคยเพื่อนสนิทผมเมื่อก่อนนี้ สนิทมาก... เรารู้จักกันตอน ม. 1 ตอนนั้นมันเพิ่งย้ายโรงเรียนมา... ตอนแรกก็ไม่ได้รู้จักแบบสนิทอะไรหรอก มันเป็นคนหน้าตาย ไม่ค่อยพูด ทำตาขีดไปวันๆ... เอ่อ ไม่ได้ว่ากระทบคุณโบ๊ทนะ”
“เออ รู้น่า!... แล้วไงต่อ”
“ก็... ไม่มีอะไรหรอก... ตอนแรกก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย จนตอน ม. 3 มันย้ายห้องมาอยู่ห้องเดียวกับผม ไอ้ที และไอ้โจ... เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น เพราะมันชอบมากวนตีนผม เรียกได้ว่าไม่ค่อยพูด แต่พูดมาแต่ละคำผมก็นึกอยากให้มันหุบปากเลยละ...”
“...”
“แล้ว... พอดีมีงานวันวิทยาศาสตร์ แล้วครูประจำชั้นก็บังคับให้พวกผู้ชายเต้นโชว์เป็นตัวแทนห้อง... ผมกับมันได้จับคู่กัน ก็เลยได้ซ้อมกันอยู่บ่อยๆ”
“เอ็งเนี่ยนะ เต้น?”
“ก็ใช่นะสิ อย่ามาดูถูกนะ!”
“อะๆ ต่อๆ เล่ามา ซ้อมเต้นกันแล้วไงต่อ”
“ก็... เริ่มสนิทกันมากขึ้นตั้งแต่ตอนนั้นแหละ... มันเป็นคนบ้าบอลมาก วันๆ เพ้อถึงแต่การเตะบอล แถมยังเก่งอีกด้วย... ต่างกับผมโดยสิ้นเชิงที่หยิบจับกีฬาได้ทุกประเภท แต่ไม่เก่งเลยสักอย่าง... ผมก็เลยรู้สึกว่ามันนี่เท่ชะมัด... แต่ก็ไม่ได้อะไร”
“...”
“แล้วต่อมา พอขึ้นม. 4 ก็ได้อยู่ห้องเดียวกันอีก ก็เลยสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ... รู้ตัวอีกทีก็โดนแซวเหมือนที่โดนกับคุณโบ๊ทเนี่ยแหละ... มันก็ไม่เคยปฏิเสธนะ มีแต่ผมที่โวยวายไปเรื่อยตามประสา เลยยิ่งทำให้เพื่อนๆ หลายๆ คนเริ่มเชื่อว่าผมกับมันแอบคบกัน...”
“แล้ว... เอ็งรู้สึกยังไงกับบาส”
“ตอนนั้นผมเองก็ไม่แน่ใจหรอก รู้แค่ว่าอยู่กับมันแล้วสนุกดี ชีวิตมีความสุข... มันกวนตีน แต่ก็ดูแลผมนะ... มันบอกความลับของมันให้ผมฟัง... คอยมาปรึกษาเรื่องครอบครัวของมัน ทั้งๆ ที่มันไม่เคยไปปรึกษาหรือพูดอะไรให้ใครฟัง... มันไว้ใจผม... มันชอบฝากของไว้แล้วไม่เอาคืน อย่างสร้อยรูปพระอาทิตย์ที่ผมเคยใส่เมื่อก่อน ไม่รู้คุณโบ๊ทจะเคยสังเกตเห็นไหม... นั่นก็สร้อยของมัน มันฝากผมให้ใส่ไว้ตอนที่มันแข่งบอลกีฬาสีตอน ม. 5 แล้วก็ไม่เคยเอาคืนกลับไป ผมถามมันมันก็บอกว่าฝากไว้ก่อนตลอดเลย... ยังมีเสื้อแขนยาวของมัน... พวงกุญแจ... ซีดีเพลง... แหวน... แล้วก็อะไรอีกเยอะแยะที่มันฝากผมไว้แล้วไม่ยอมเอาคืนไป... ส่วนหนึ่งก็อยู่ในลิ้นชักเดียวกับรูปนั่นแหละ”
“แล้ว ได้คบกันไหม”
“ไม่... เราเป็นเพื่อนกันจนถึงวันสุดท้ายของ ม. 6 เทอมหนึ่ง... มันบอกเพื่อนทุกคนว่ามันต้องไปเรียนต่อที่สวิส เพราะพ่อต้องย้ายไปที่สาขาของบริษัทที่สวิส... มันบอกทุกคน ยกเว้นผม... ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย จนสัปดาห์สุดท้ายก่อนมันจะบิน... ผมโกรธมาก เลยไม่ไปส่งมัน... เราไม่เคยบอกลากันแม้แต่คำเดียว...”
“ทีกับโจรู้ไหม”
“เรื่องที่บาสจะไปสวิสนะเหรอ... หึ รู้สิ รู้กันหมด ยกเว้นผมไง... แต่มันบอกว่าบาสขอไว้ว่าไม่ให้บอกผม... ผมก้ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่อยากให้ผมรู้ อย่างน้อยจะได้บอกลากันดีๆ และกลับมาเจอกันใหม่ได้เมื่อมันกลับมา... แต่ก็นะ มันจบไปแล้ว”
“เอ็ง... รักบาสไหม”
“...ตอนแรกคิดว่าไม่... แต่ต่อมาก็รู้สึกได้ว่าคงเป็นแบบนั้น”
“แล้ว...ตอนนี้ละ”
“ฮ่ะๆๆ... ถ้าจะพูดตรงๆ ก็คงปฏิเสธได้ไม่เต็มปากนัก...”
“แล้ว... ถ้าวันหนึ่ง... บาสกลับมา... เอ็งจะกลับไปคบกับบาสไหม”
“ไม่... ไม่กลับไปแล้วละ ผมเดินพ้นจุดนั้นมาไกลเกินจะเดินกลับไป... ผมยังรักมันนะ ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองยังรักมันอยู่ เพียงแค่ว่ามันไม่ใช่รักแบบเดิมแล้วละ...”
“ลืมมันไม่ได้เหรอ... ต้าร์”
“คุณโบ๊ท... เวลาที่คุณโบ๊ทมีความทรงจำที่เชื่อมติดกับใครสักคนเป็นเวลานานๆ... คุณโบ๊ทคิดว่าจะสามารถลืมมันได้ไหมละ... ผมพยายามแล้ว ไม่ใช่ไม่พยายาม... พยายามมานานแล้วด้วย รูปกับของๆ มันถึงได้ไปกองอยู่นลิ้นชักนั่นไง... แต่สุดท้ายผมก็ลืมไม่ลงอยู่ดี... มันเหมือนภาพที่จางไปตามเวลา แต่ยังไงเราก็ยังเห็น ยังนึกถึง และจำได้อยู่เสมอ ว่ามันเคยเป็นภาพอะไรมาก่อน...”
“...”
“อย่าคิดมากน่า คุณโบ๊ท... ไอ้เรื่องพวกนั้นมันคืออดีต... จบไปแล้ว... ถึงผมจะยังแบกมันไว้ แต่ก็แบกไว้ด้วยความรู้สึกที่เบาบางกว่าเดิมนะ...”
“...”
เมื่อเห็นว่าร่างสูงยังขมวดคิ้วทำหน้าเครียดอยู่ กีต้าร์เลยลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนพิงประตูระเบียงอยู่นิ่งๆ อย่างนั้น... สองมือเรียวค่อยๆ เอื้อมไปคว้ามืออุ่นของร่างสูงมากุมไว้
“ผมอยากให้เรามั่นใจในกันและกันนะคุณโบ๊ท...” คำพูดของต้าร์และมือที่ต้าร์คว้าไปกุมไว้ ทำให้โบ๊ทสบายใจขึ้นได้ จนเกิดเป็นรอยยิ้มบางๆ บนหน้าใส
“... ก็ได้... ไอ้บาสจะเคยเป็นใคร โบ๊ทจะไม่สนละ... ขอแค่ที่ตรงนี้ ในวันนี้ เป็นของโบ๊ทก็พอแล้ว...” ร่างสูงกล่าวพลางจิ้มไปที่อกข้างซ้ายของร่างเล็ก... ทำเอาร่างเล็กยิ้มด้วยความเขินจนหน้าขึ้นสี...
“...เสี่ยววะ”
“เขินเหรอ”
“เปล่าสักหน่อย”
“งั้น... ต้าร์ต้องยืนยันให้โบ๊ทมั่นใจหน่อยแล้วละ”
“หือ?”
“...” ร่างสูงไม่พูดอะไรต่อ แต่เอานิ้วไปจิ้มที่ปากตัวเองพลางโน้มหน้าเข้าหาร่างเล็ก...
กีต้าร์ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก็ตัดสินใจโน้มหน้าเข้าหาริมปากบางคู่นั้นก่อนจะค่อยๆ ประกบสัมผัสอ่อนโยนให้ช้าๆ... ไม่มีการใช้ลิ้น ไม่มีความเร่าร้อน... มีแต่เพียงสัมผัสแผ่วเบาแต่หนักแน่นในความรู้สึก...
แต่แล้ว... อารมณ์ก็ต้องเปลี่ยนโดนเบรกกระทันหันเมื่ออยู่ๆ ร่างสูงก็กล่าวออกมาว่า...
.
“เอ็งนี่มันหน้าอกแบนชะมัด”
.
ร่างเล็กหุบยิ้มแล้วปัดมือร่างสูงออกอย่างไร้เยื่อไยก่อนจะพ่นลมออกจมูกแบบหน่ายๆ แล้วเดินหนีออกมา... แต่แล้วก็ถูกร่างสูงฉุดเข้าไปกอดอยู่ในอ้อมอก
“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นนนนนนนน”
“ว่าแต่คนอื่นเกรียน ดูดิ กำลังซึ้งอยู่ดีๆ หมดมู้ดเลย”
“หมดมู้ดเดี๋ยวโบ๊ทปลุกให้เอง”
“อย่าเลย หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องมาทำเสียงหื่นแบบนั้นเลยนะ”
.
“เอ็งนี่มันน่ารักชะมัด”
.
กีต้าร์เขินจนไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี เลยได้แต่เงียบอยู่ในอ้อมกอดแบบนั้น...
“ต้าร์...”
“อะไร”
“ขอจูบหน่อย”
“ก็เพิ่งจูบไปเมื่อกี๊ไง”
“เมื่อกี๊มันจูบอนุบาลอะ... ไม่นับ”
“โอยยยยยยย ไอ้หื่น!!!”
“หึหึหึ”
.
.
ภาพสุดท้ายในห้อง 707 เป็นภาพเงาของชายหนุ่มสองคนยืนจูบและกอดกันอยู่ที่ประตูระเบียง มีเพียงแสงจากดวงจันทร์ที่ส่องเข้ามาผ่านม่านบาง... ในห้องมีเพียงเสียงของลมหายใจของชายหนุ่มทั้งสองที่ต่างก็ช่วงชิงลมหายใจของอีกฝ่าย... แต่ถ้าหากฝังดูดีๆ ก็จะได้ยินเสียงของหัวใจของคนทั้งสองที่ร้องเป็นเสียงเดียวกันว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
หลังจากที่มื้ออาหารเริ่มไปได้สักพัก ข้าวที่หุงไว้ก็หมดลงอย่างรวดเร็ว จนทำให้ไม่พอยาไส้ชายโฉดทั้ง 7 ชีวิต... ว่าแล้วทีและโจเลยอาสามลงไปซื้อข้าวเปล่าจากร้านป้าเพ็ญหน้าคอนโดฯ โดยที่ไม่พลาดที่จะลากไอ้ต้าร์ลงไปด้วยกัน...
ป้าเพ็ญ: เอ้า วันนี้กินจะอะไรกัน
ที: มาซื้อข้าวเปล่าอะป้า
ป้าเพ็ญ: อ้าว ซื้อแต่ข้าวเปล่า แล้วมีกับข้าวแล้วเหรอ
โจ: มีแล้วครับ พอดีวันนี้มีปาร์ตี้ที่ห้องไอ้เปี๊ยกอะครับ
ป้าเพ็ญ: เลี้ยงวันเกิดเหรอ
ที: เปล่าครับ เลี้ยงงานแต่... ฮุ๊บ!! (//โดนกีต้าร์พุ่งเข้าชาร์จเอามือปิดปากเอาไว้)
โจ: งานแต่งนะป้า
กีต้าร์: (//ค้อนดังควับ)
ป้าเพ็ญ: งานแต่งรึ?
โจ: ครับของพี่โบ๊ทกับไอ้เปี๊... โอ้ยยยย! (//โดนกีต้าร์กระทืบตีนซะเต็มรัก กระโดดเอามือกุมเท้าโหยงๆ)
ป้าเพ็ญ: ห๊ะ? อะไรนะ?
กีต้าร์: เปล่าครับป้า
ที: อานแอ่งอี่โอ๊ทอับไอ้เอี๊ยกอับอ้า (//พยายามพูดผ่านไรฟันทั้งๆ ที่ยังโดนต้าร์ปิดปากไว้)
กีต้าร์: (//กระซิบใส่หูทีด้วยน้ำเสียงเลือดเย็น) มึงอย่าบังคับให้กูต้องใช่วิชาสะกัดจุดนะมึง!!
--------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
มาละๆ พลังเต็มเปี่ยม (เพิ่งกินข้าวเสร็จ ฮ่าๆๆๆ) มาตอบเม้นท์ของตอนที่แล้วกันดีกว่า
@Mc_ma "รักษาสุขภาพด้วยนะคะ คนอ่านเป็นห่วง +1+เป็ด เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอค่ะ" >> :จุ๊บๆ:
@Kalamall ผมดิ ไปเล่นน้ำมา ดำมากกกกกกก :serius2:
@imonkey mc เข้ามาอ่านซะดึกเลยนะครับ (เอ๊ะ ตูก็นอนดึกนี่หว่า... เพราะฉะนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสิเออ :laugh:)
@aishiteru. "คุณโบ๊ทจัดหนักไปหรือป่าว หรือว่าต้าร์มันโวยเกินเหตุ" >> น่าจะเป็นอันหลังมากกว่านะ :jul3:
@zaabbo "กำลังดูดดื่มกับความหวานอยู่ดีๆ มาเจอโบนัสเข้าไป ฮาแตกกันเลยทีเดียว 5555555" >> ชีวิตมันต้องมีรสชาตินะ :laugh:
@eaey ฮ่าๆๆๆ ยังไม่ขนาดนั้น ในรถนี่เขาเรียกว่าในร่มหรือนอกร่มละเนี่ย :m28:
@BeeRY "กลับบ้านไปเล่นกับแมวซะหนำใจเลย" >> ฟังแล้วแอบเป็นห่วงแมวขึ้นมาตะหงิดๆ :m29:
@pim_onelove ฮ่าๆๆๆ เชื่อแล้วว่ารอวันไอ้เปี๊ยกเสียตัวอย่างใจจดใจจ่อจริงๆ :m20:
@RGB.__ "อยากมีแฟนเจรงๆ" >> จัดไป!! o17
@KURATA "อยากได้ที่ชาร์จแบตแบบนี้บ้างอ่ะ" >> แน่ใจนะว่าอยากได้แบบนี้ :m12:
@sukie_moo "ต้าร์ต้องไปเรียนรู้ไหมเนี่ย" >> ของแบบนี้มันต้องอาศัยประสบการณ์ :haun5:
@ลู่เคอOlive♥ "คุณโบ๊ททำอะไรต้าร์ในรถอะ" >> :haun4:
@iforgive "ต้าร์ยังเสี่ยวตามโบ๊ทไปอีกคน" >> สงสัยมันเป็นโรคติดต่อ :m26:
@namtarn11 "ถ้าไม่อัพให้ฟินบ่อยๆล่ะก็จะตามไปท่วง แล้วถ้ายังไม่ จะจุดไฟเผามันซะเลย หึหึ" >> :a5:
@greensnake "อัพเลเวล กระทั่งในรถ ในมหา'ลัยก็ไม่เว้น" >> ยังนะ!!! :o
@malula "คนเขียนรักษาสุขภาพด้วยน๊า" >> :กอด1:
@Theznux "อยากเป็นทีกับโจ" >> นั่นมันรัก-ยมเลยนะ แน่ใจเหรอว่าอยากเป็น :freeze:
@yeyong "ไม่คิดว่าต้าร์จะกล้าเหมือนกัน" >> อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้าเป็นไอ้เปี๊ยกต้าร์ :m4:
@JingJing "ไอ้เปี๊ยกแย่แน่ แต่ไม่ยักสงสาร โฮะโฮะ" >> ฮ่าๆๆๆๆ ชอบประโยคนี้! :laugh3:
@Dkmine " หน้าไม่ใหม่ไม่เก่า ค้าบบ" >> แปลว่าอ่านมาเรื่อยๆ แต่เพิ่งได้มาพูดคุยกันสินะ... อืม เอาเป็นว่ากอดด้วยละกัน มามะ :กอด1:
@Whatever it is "น่าร้ากกกกกอะ" >> ผมรู้ตัว :m19:
@Mulberry "อยากได้ข้อมูลวิธีการชาร์จแบตแบบละเอียดยิบอะค่ะ" >> เอ่อ... มานี่มา เดี๋ยวจะบอกให้ o3
@- คราส - "อ่านแล้วรู้สึกว่าคุณแจ๊คจะสะใจเป็นพิเศษ" >> ผมเองยังหมั่นไส้มันเลยอะ คิดดูเอาเหอะ :beat:
เอาละ +1 กันไปทุกคนคร้าบบบบ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจครับ :กอด1:
(http://img201.imageshack.us/img201/2858/flapjackspacecopyresize.png) (http://www.facebook.com/pages/FlapJack-Space/368831063159560)
--------------------------------------------------
-
ยังไม่ชินกับสถานะใหม่ ต้าร์ยังเขินอยู่ อิ อิ
-
:impress2: น่ารักอ๊ะ :impress2:
มารอ อีก ห้าสิบที่เหลือค๊าาาาา :z1: :z1:
:pig4:
-
พรึบ พรึบ สะบัดเสื่อไว้นั่งรอ o18
-
ปล่อยให้แซวกันไปก่อนเหอะเดี๋ยวก็ชิน
ใหม่ๆก็เงี้ย กำลังเป็นที่สนใจของมวลชน
คุณโบ๊ทน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่เจ้าเปี๊ยกนี่สิ
เห็นเกรียนๆอย่างนี้เหอะ อายเป็นนะเออ
รอที่เหลือจ้ะ รวมตัวกันครบอย่างนี้สนุกแน่
:z2:
-
พอเป็นแฟนกันเพื่อนก็ยิ่งแซวนะเนี่ย :laugh:
ดีนะที่คนอื่นๆในกลุ่มไม่อึดอัด แถมความเกรียนของกีต้าร์น้อยกับคุณโบ๊ทก็มีเยอะกว่าความอาย :jul3:
ชีวิตช่วงนี้แฮปปี้สุดๆเลยดิกีต้าร์น้อย คุณโบ๊ท~~~
รออีก 50% จ้า :impress2:
-
รอจ้า
-
น่ารักเนาะ ว่าแต่บาสนี่ใครหรอ อดีตของตาร์หรอ
-
แซว แซว เขิน จน เลือดหมดตัวแล้วม่างง ฮ่าาา ๆๆๆๆๆๆๆ
-
:m3: อยู่กับปัจจุบันดีเเล้วล่ะเนาะตาร์
-
มาอ่านแล้ววววววววว
สองคนนี้โดนแซวซะไม่เหลือเลย ฮ่าๆ
รออีกครึ่งครับผม
-
แซวไม่เลิก เหอะๆ
-
รอไม่ไหวแล้ว ตาจะปิด ขอไปนอนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาไอ้เปี๊ยกใหม่ ฝันดีจ้า
-
เต็มบท + โบนัสนะครับ ดึกอีกตามเคย :m23:
"ราตรีสวัสดิ์" สำหรับคนที่ยังเปิดเล้าอยู่ตอนนี้
"อรุณสวัสดิ" สำหรับคนที่เปิดมาเจอตอนเช้านะครับ
:กอด1:
-
เพื่อนที่มาฉลองวันนี้เป็นยอดเพื่อนจริง ๆ ร่วมลุ้นกันมานาน
บาสเป็นความทรงจำที่ทั้งหวานทั้งขมสำหรับต้าร์จริง ๆ
ให้ลืมก็คงไม่ลืมหรอก แต่มันไม่ส่งผลใด ๆ แล้วเท่านั้นเอง
-
จอง ก่อนเลยชุดนึง รวมเล่มเมื่อไหร่ น้าาาาาาาาาา ฮ่าาาา ๆๆๆๆ
-
หวานยังไม่ทันจะได้เป็นโรคเบาหวานกันเลย เริ่มขมนิดๆแล้ว :z3:
คนที่เคยดีต่อกันขนาดนั้นมันลืมไม่ได้หรอกจ้าคุณโบ๊ท แต่อย่างที่กีต้ารืน้อยบอกแหละ เชื่อใจกันเอาไว้ ตอนนี้กีต้าร์น้อยเค้าชอบคุณโบ๊ทน้า :o8:
น่าจะคิดได้ว่าตัวเองน่ะได้ทำอะไรต่อมิอะไรกับกีต้าร์เยอะกว่าบาสอีก :haun4:
อย่างอนไปเลย รักกันๆๆๆๆ :กอด1:
-
แหมมมมมมเราก็ลุ้นว่าหลังจากเพื่อนๆ เมาจนหลับกลิ้งไปหมดแล้วจะมีอะไรพิเศษหรือเปล่า เฮ้ออออออออออออ
.
.
.
แลดูตัวเองตั้งใจให้เปี๊ยกต้าร์เสร็จคุณโบ้ทแบบจริงจังมากยังไงก็ไม่รู้ 555++ :laugh: :laugh: :laugh:
-
หวาน >_<
เก็บเอาไว้เป็นความทรงจำดีๆ คิดแล้วมันโหวงๆตามไงไม่รู้ สนิทกันมาตั้งนานอยู่ดีๆก็ไป
-
น่าจะมีประตูเงินประตูทองก่อนเข้าห้องหอนะเต็ม555
คุณโบ๊ทอกต้าร์แบนหนะดีละอย่าให้อยู่ดีๆแล้วดูมดูมเลย :z13:
-
เข้ามาสวัสดี :L2: ในที่สุดก็รู้ว่าบาสเป็นใคร การไม่บอกความรู้สึกในใจก็ทำให้เราพลาดสิ่งสำคัญเหมือนกัน
แต่สำหรับบาส คิดว่าบาสรักตาร์มากแหละ เป็นการแสดงความรักของบาสอย่างแมนๆนะ
เพราะเมื่อจะไปแล้ว ก็ไม่ได้บอกรักหรือลา เพื่อเหนี่ยวรั้งความรู้สึกของตาร์เอาไว้ เศร้าเนอะ
แต่ตอนนี้มีโบ๊ทอยู่ ก็พอแล้วหละ เหมียวน้อยตาร์ สู้ต่อไปทาเคชิ
เห็นคำผิดจ้า
หลังเพลง
จนต้องผละสายตาออกจากันอย่างช่วยไม่ได้----------------> ออกจากกัน
และช่วงบนๆ
เศษอาหารอย่าง หัวหอม ประเทียม ผัดสารพัดชนิด และเม็ดข้าว...---------------> กระเทียม
-
น่ารักจังเน้อต้าร์
-
ขอสารภาพว่าเพิ่งมาอ่านครั้งแรกค่า
แบบว่าอ่านรวดเดียวจบเลยย
ก็มันสนุกเกิ๊นนนนนนน อิอิ
นี่ขนาดเรามาอ่านตอนเขาได้เป็นแฟนกันแล้วนะเนี่ย
แล้วคนที่อ่านตั้งแต่ เขาไม่ลุ้นกันจนตัวบิดเลยรึ หุหุหุ
น่ารักมากๆสำหรับคู่นี้
ขอติดตามต่อล่ะกันน้าาาา
+1 ให้จ้าาาาาาา
-
มันจะหวานเกินไปแล้วนะ
ถึงขั้นจัดงานแต่งบ้าน(เอ่อ... ห้อง)เจ้าต้าร์เลยรึ
หวังว่าบาสจะไม่กลับมาทำให้หัวใจใครหวั่นไหวอีกนะ
-
จัดเลี้ยงฉลองงานแต่งกันไปแล้ว
ยังเขินกันไม่หายเลยนะคู่นี้อ่ะ
เรื่องบาส...
ตาร์คงได้บทเรียนจากเรื่องของบาสมาไม่มากก็น้อยล่ะนะ
ความรู้สึกในใจ ถ้าไม่พูดไม่บอก...
ใครก็เดาไม่ออกหรอกนะตาร์
เรื่องของคุณโบ้ทกับกีตาร์กำลังหวานนน
อย่าให้บาสมาเสิร์ฟมาม่าทีหลังนะคุณ FlapJack
- เพิ่งเห็นว่าคุณ FlapJack ลืมเรา :m15:
-
:impress2:
หวานอะ ชอบบบบบบ
แต่เฮียโบ๊ทค่ะ แอบเกรียนนะคะ ขัดอารมณ์ซึ้งซะงั้น
ไม่คิดว่าต้าร์จะมีอารมณ์นี้กับเขาเหมิอนกัน คำพูดเรียบๆ แต่ฟังแล้วมันโหวงๆนะ นึกน้ำเสียงต้าร์ออกเลยอะ คงจะเล่าด้วยรอยยิ้มบางๆกับแววตาหม่นๆเศร้าๆแน่ๆ :sad4:
-
โอ๊ะโอ๊ววววววววววววววววววววววววววว
มีซีนหวีดหวานประมาณจูบเย้ยจันทร์ประมาณนั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า
-
คุณโบ๊ท นี่ เข้าใจอะไรง่ายๆดีนะ ดีแล้วละ ส่วนน้องเปี๊ยกนี่ก็อธิบายแต่เนิ่นๆก็ดีแล้ว จะได้ไม่มีปัญหากันภายหลัง
:impress2: :impress2:
รักกันนานๆเน้อ ^^
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L2:
-
เห็นคำผิดจ้า
หลังเพลง
จนต้องผละสายตาออกจากันอย่างช่วยไม่ได้----------------> ออกจากกัน
และช่วงบนๆ
เศษอาหารอย่าง หัวหอม ประเทียม ผัดสารพัดชนิด และเม็ดข้าว...---------------> กระเทียม
ขอบคุณมากครับ o13
:pig4:
-
โอ้ย ! เขินอะ บาสคืออดีต แต่คุณโบ๊ทคือปัจจุบัน ใช่มั้ยกีต้าร์ !! :)
-
น่าััรักอ๊ะ
นี่โบนัสมายังฮะ ผมเบลอ 555
ปล. คำผ่งคำผิดไม่เห็นเลยครับ น่ารักเกิ้น ฮ่าๆๆๆ
-
ตั้ั้งแต่เปลี่ยนสถานะ ก็หวานกันไม่บันยะบันยังเลยนะ คุณโบ๊ทกะเปี๊ยกต้าร์
ต้าร์เค้าให้บาสเป็นอดีตไปแล้ว คุณโบทย์ก็ยึดปัจจุบันกับอนาคตของต้าร์ไปเลยค่ะ (อ๊ะ อ๊ะ ใช่มะ Yes!!!!!)
:กอด1: :กอด1: :กอด1: คุณแจ็ค เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอค่ะ (+1+เป็ด)
ปล. ยังรอตอนที่ต้าร์พร้อมอยู่นะคะ คึคึ :z1: :z1: :z1: (คนอ่านไม่ได้หื่นนะ จริง จริ๊งงงงงงง...... :z9: :จ้อบจัง1:)
-
ปัจจุบันต้าร์เลือกโบ๊ทแล้วน๊า
ไม่ต้องกังวลกับบาสหรอก
-
เค้าชมพระเอกกับนายเอกหรอกนะ แต่แบ่งให้คนแต่งบ้างก็ได้ อิอิ
ตอนนี้หวานปนฮา 55 แอบมาม่านิดๆ เดาว่า ตอนหน้าๆ จะต้องมีบาสโผล่มาแหงมๆ หุๆ
-
ท่ามกลางหมู่มาร(?)ก็ยังหวานกันได้นะจ๊ะ
มันก็จริงอย่างที่ต้าร์เค้าว่านั่นแหละคุณโบ๊ท
อดีตตอนนี้มันไม่สำคัญมากไปกว่าปัจจุบัน
แค่ตอนนี้ต้าร์เค้ามีคุณโบ๊ทก็พอแล้วเนอะ
ปิดท้ายด้วยจูบเย้ยจันทร์ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดไปเบาๆ
-
...เดินตามแถวมดมา..หวานกันเกิ๊น ชักอิจฉา
ต้าร์ชัดเจนดีเนอะเรื่องบาส o13
:pig4:
-
อิเฮียดูจะเกรียนขึ้นทุกครั้งที่อ่าน 555+
-
อยากเห็นอิมเมจตัวละครจังคับ
-
วันนี้จะอัพไหม นะ ^ ^
-
สงสารบาสต้าร์เบาๆ
คุณบาสนี่ท่าจะเท่เนอะ อยากให้ FlapJack เชิญมาเป็นแขกรับเชิญซักตอนสองตอน :m26: <--- คุณโบ๊ทถีบ :z6:
หรือเอามาฟิทเจอริ่งกับโต้งดีมั๊ย บาสโต้ง(?) โต้งบาส (?) <--- คุณโบ๊ท=ผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ กร๊ากกกกกกก
-
5555 ตอนก่อนหน้านี้เม้นไม่ทัน อยากไปแอบดูในรถว่าพี่เค้าชาร์ทแบตกันยังไง ฮริ๊ววววววว
แต่อดีตเนี่ย มันทำให้รู้สึกหน่วงๆง่ะ ไอ้บาสสสส ไปเอาแหม่มแล้วไม่ต้องกลับมานะ ชิ้วๆ 5555
แต่ก็นั่นแหละ ยิ่งทำให้โบ๊ทกะต้าร์รักกันมากขึ้นนะ ^^
-
บาส เป็นแค่อดีต
แต่คุณโบ๊ทเป็นปัจจุบัน และอนาคต นะ อั๊ยยะ!!
-
รอๆ ตอนใหม่ . . .
-
ดีแล้วๆ มีอะไรก็เปิดอกคุยกัน จะได้เข้าใจกัน รักกันๆ อิอิ
อดีตไม่จำเป็นต้องลืม จำแต่สิ่งดีดีก็ได้นี่หน่า
ให้ความสำคัญกับปัจจุบันดีกว่าเน๊อะๆ
หวานนนกันตลอดดดดด >////<
:กอด1:
-
ขอบคุณมากๆนะคร้าฟผม
-
บาสก็แค่อดีต อย่าใส่ใจเลยนะ แต่กินดราม่าเลยมาไงไม่รู้
-
วันนี้จะมีมายาไส้สักตอนไหมพี่แจ๊ค :z3:
-
LOVE HIGH STORY – 45 – It All Belongs to Me | ของผมคนเดียว
08:07 น. ห้อง 707
เช้าวันใหม่ อะไรๆ ก็ดูสดใสไปหมด ถึงกรุงเทพฯ จะอากาศร้อน แต่ยามเช้าแบบนี้ ก็พูดได้เต็มปากอยู่ว่าอากาศสบายใช้ได้เลยละ... กีต้าร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ขยับเปลือกตาก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาสู้แสง... คิ้วเข้มเรียวคู่นั้นย่นเข้าหากันในขณะที่ตากลมๆ ทั้งสองข้างแข่งกันปรับโฟกัส พยายามลืมขึ้นมาเจอกับวันใหม่...
เมื่อตาปรับโฟกัสและเปิดรับแสงได้เต็มที่ สิ่งแรกที่กีต้าร์เห็นคือใบหน้าด้านข้างของรุ่นพี่ร่างสูงที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ในระยะประชิด... เขาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองเป็นฝ่ายนอนกอดร่างสูงที่นอนหงายให้เขากอดมาทั้งคืน... จำได้ว่าเมื่อคืนโบ๊ทจะนอนกอดเขาเหมือนเช่นเคย แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่า “ทำไมต้องโดนกอดอยู่ฝ่ายเดียวด้วย” ก็เลยดื้อไม่ยอมให้กอดแต่โดยดี... เลยเถียงๆ ยื้อๆ กันจนต้องใช้กำลังเข้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่นานสองนาน... สุดท้ายเลยกลายเป็นโบ๊ทที่ต้องนอนนิ่งๆ ให้ต้าร์กอดแทนหมอนข้าง... ส่วนหมอนข้างของไอ้คุณโบ๊ทนะเหรอ โดนลูกหลงจากสงครามฟัดเหวี่ยงของเกรียนทั้งสองจนต้องโดนเตะกระเด็นตกไปอยู่บนพื้นที่ปลายเตียงนุ้นแหนะ
.
...อืมมมม แต่ดูจากสีหน้ายามหลับของโบ๊ทแล้วเนี่ย ท่าทางเขาจะไม่เสียใจหรอกนะที่กลายมาเป็นฝ่ายถูกกอดบ้าง...
.
กีต้าร์ยกหัวขึ้นจากไหล่ของรุ่นพี่ร่างสูงพร้อมๆ กับยกแขนขวาขึ้นมาท้าวหัว... ดวงตากลมคู่นั้นจับจ้องไปบนใบหน้าใสของรุ่นพี่คนสนิท... ก่อนที่จะค่อยๆ ยกแขนที่พาดอยู่บนตัวของโบ๊ทขึ้นมาแล้วเลื่อนไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าใส เปิดให้เห็นหน้าหล่อนั้นชัดๆ...
.
เขาตกลงคบกับผู้ชายคนนี้...
.
อืมมมมม... สรุปว่า ตอนนี้ผมคบกับคนคนหนึ่งอยู่ และคนคนนั้นก็เป็น... ผู้ชาย... แถมยังเป็นผู้ชายกวนประสาท บ้าอำนาจ เอาแต่ใจ แล้วก็ยังรุ่มร่ามสุดๆ อีกด้วย... คิดๆ แล้วก็ขนลุก! ฮึ่ย!! นี่ถ้าไม่เจอกับตัวก็คงไม่รู้หรอกนะ ว่าไอ้คุณโบ๊ทมันเป็นคนรุ่มร่ามมือไวแบบนี้... เผลอทีไร เปลืองตัวทุกที... เดี๋ยวมาลูบ มาคลำ มากอด มาจู... บ...
เฮือก! จูบ!
อ๊ากกกกก นี่ผมกำลังคิดถึงอะไรอยู่วะเนี่ย!! เดี๋ยวก็พาลใส่คนหลับซะหรอก!
จริงอยู่ที่ผมไม่เคยจูบกับใคร และไอ้คุณโบ๊ทนี่ก็เป็นคนแรก... แต่... เดี๋ยวนะ อย่าเข้าใจผมผิด ที่พูดแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยคบใครหรอกนะ... ตอนอยู่มัธยมก็กิ๊กๆ กับคนนั้นคนนี้ไปตามประสา แต่ไม่มีใครสักคนที่เรียกว่า “แฟน” ได้อย่างเต็มปากเต็มคำสักคน จนมาถึงไอ้คุณโบ๊ท... เอ๊ะ? ว่าแต่...
.
...จะว่าไป ยังไม่เคยมีใครบอกรักกันเลยสักคำ...
.
นั่นสินะ... เราทั้งสองคนยังไม่เคยบอกรักกันเลยแม้แต่คำเดียว... ไอ้คุณโบ๊ทยังไม่เคยบอกว่ารักผม... ฮึ่ย! คิดๆ แล้วผมก็รู้สึกว่าผมนี่มันใจง่ายชะมัด เขายังไม่ทันบอกรักเลย ดันยอมตอบตกลงคบไปได้ยังไงวะเนี่ย!! ก็ยังว่าอยู่ว่ามันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง... คนเป็นแฟนกันเขาต้องเริ่มกันที่ “ฉันรักเธอ” ก่อนไม่ใช่เหรอ... แต่นี่คำว่ารักก็ยังไม่ได้ยิน แต่เปลืองตัวไปขนาดนี้แล้ว ขาดทุนชะมัด!! ว้อยยยยยยยย
.
...เขาว่ากันว่า ถ้าอยากได้ยินคำว่ารักจากใคร ก็ให้บอกรักเขาคนนั้นก่อน...
.
เหรอ? งั้นถ้าผมอยากได้ยินจากปากไอ้คุณโบ๊ทเพื่อความมั่นใจละ ก็แปลว่าผมต้องบอกรักก่อนอย่างนั้นเหรอ... อืมมมม แต่ที่ผ่านมาผมว่าผมก็ขาดทุนไปเยอะแล้วนะ จะให้ไปบอกรักก่อนก็เหมือนลงทุนเพิ่มทั้งๆ ที่ยังไม่เคยได้กำไรเลยแม้แต่น้อย
.
...การลงทุนมีความเสี่ยง ผู้ลงทุนควรศึกษาข้อมูลก่อนตัดสินใจทุกครั้ง...
.
จะให้ผมไปศึกษาจากใครละ มองไปรอบกายก็มีแต่คนเกรียนๆ ที่ไม่น่าจะพึ่งพาเรื่องพวกนี้ได้สักเท่าไรนัก จะไปคุยเรื่องพวกนี้ก็คงจะเหมือนเป็นการขุดหลุมไว้แล้วให้พวกมันมากระโดดถีบให้ตกหลุมที่ขุดไว้นั่นแหละ ดีไม่ดีพวกมันจะพากันฝังกลบให้พร้อมซะด้วยเลย...
“ผมรักคุณโบ๊ทนะ”
ฮึ้ยยยยยยย! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ถ้าให้พูดออกไปตรงๆ แบบนี้ ผมว่าใจผมได้เต้นจนหลุดออกจากอกแน่ๆ
.
... การกระทำพูดได้ดังกว่าคำพูด...
.
ถ้าแบบนั้น... ผมว่าเราบอกรักกันหลายครั้งแล้วนะ...
เฮ้ออออ นี่ผมมาคิดอะไรไร้สาระแต่เช้าละเนี่ย... จริงๆ แล้วมันไม่ยักกะสำคัญอะไรสักนิด ไอ้คำว่า “รักนะ” อะไรทำนองนี้ เพราะบางครั้งคำว่ารักมันก็มาในรูปแบบของความรู้สึกที่ส่งต่อให้กันทางสายตา ผ่านมือที่จับกันไว้ ผ่านสัมผัสต่างๆ และความห่วงใยใส่ใจที่มอบให้แก่กันอยู่แล้วนี่นะ...
.
...เพราะความรักมันเป็นเรื่องของความรู้สึก ไม่ใช่คำพูด...
หรือนี่มันจะเป็นแค่ข้ออ้างของคนที่ไม่กล้าบอกรักออกไปตรงๆ
.
กีต้าร์สะบัดหัวเหมือนจะไล่ความคิดออกจากสมองก่อนจะทิ้งตัวกลับลงไปนอนซบไหล่กอดร่างสูงอีกครั้ง... ว่าแล้วก็นึกสงสัยขึ้นมาว่า “แล้วไอ้ที่นอนกอดแบบนี้ มันนับเป็นการบอกรักไหมนะ... หรือต้องกอดแน่นกว่านี้?”... ว่าแล้วก็กระชับวงแขนให้แน่นขึ้นอีกสักหน่อย...
.
.
.
10:15 น. ห้อง 707
.
.
เมื่อโบ๊ทรู้สึกตัวตื่น มือของเขาก็ควานหาร่างเล็กเป็นสิ่งแรก แต่กวาดมือไปจนทั่วพื้นที่ข้างกายแล้วก็พบเพียงเตียงเปล่าๆ... พอโบ๊ทลืมตาก็พบว่าบนหน้าผากของเขามีกระดาษแปะอยู่ เมื่อหยิบออกมาดูก็เห็นว่ามันคือกระดาษโพสอิทที่มีลายมือของไอ้เจ้าเปี๊ยกเขียนไว้ด้วยดินสอว่า
“อรุณสวัสดิ์ =)”
โบ๊ทนั่งอ่านกระดาษแผ่นนั้นซ้ำๆ พร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเล็กๆ... นี่ถ้าอยู่ตรงนี้จะจับมากอดมาฟัดให้หนำใจ...
เขานั่งแช่อยู่บนเตียงอีกสักพักก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปแปะกระดาษแผ่นนั้นไว้บนกระดาษปักหมุดบนกำแพงหลังโต๊ะทำงาน ก่อนจะหยิบดินสอบนโต๊ะขึ้นไปเขียนวันที่ไว้ที่มุมขวาล่างของกระดาษ... เมื่อกลับมาอ่าน จะได้จำได้ว่าเป็นวันที่เท่าไร
ขายาวๆ ทั้งสองข้างพาเขาเดินออกจากห้องนอน... เพียงพ้นประตูห้องนอน เขาก็เห็นร่างเล็กที่เขากำลังมองหานั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา... ว่าแล้วก็ตีหน้าง่วงเดินอาดๆ เข้าไปหาแล้วหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ แล้วเอนหัวซบไหล่ หวังจะให้ร่างเล็กหันมาสนใจ... แต่ที่ไหนได้ แทนที่กีต้าร์จะหันมาทักทายกันสักนิด เขากลับทำเมิน เอาแต่สนใจหนังในทีวี... ว่าแล้วโบ๊ทก็เลย...
~ ฟอด ~
“เฮ้ยยยย” กีต้าร์ร้องเหวอเมื่อโดนดึงเข้ากอดแล้วหอมเข้าไปฟอดใหญ่ แต่พอหันมาเจอหน้ายิ้มตาหยีของร่างสูงก็ล้มเลิกความคิดจะโวยวายไปซะดื้อๆ ปล่อยให้นั่งกอดอยู่แบบนั้น
“หิวจัง... กินเปี๊ยกได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย”
“เพี้ยนรึไง ผมไม่ใช่ข้าวกระเพราไก่สักหน่อย”
“ฮ่าๆๆๆๆ ก็นึกว่าใช่ เห็นว่ามีไข่ดาว” ร่างกล่าวพลางไล้สายตาไปที่อกแบนๆ ของร่างเล็ก
“โธ่เอ้ย พูดอย่างกับตัวเองไม่ไข่ดาวอย่างนั้นแหละ ธ่ออออ”
“ฮ่ะๆๆๆๆ อย่างน้อยกล้ามหน้าอกโบ๊ทก็ใหญ่กว่าของต้าร์ละนะ”
“คร้าบบบบ พ่อหุ่นนักกีฬา.... ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ทำไมไม่เล่นกล้ามเพาะกายให้นมตั้งเต้าไปซะเลยละคร้าบบบ” กีต้าร์ประชด
“ทำไมต้องไปเล่น ให้เอ็งนวดให้ทุกวันๆ เดี๋ยวมันก็ใหญ่เองแหละ”
“ผมนวดเป็นซะที่ไหนละ... แต่ถ้าเป็นนวดหน้า ก็พอไหวนะ...”
“จริงดิ นวดเป็นเหรอเรา ห๊ะ”
“จริงๆ... มันจะไปยากอะไร กะอีแค่นวดหน้าด้วยฝ่าเท้าเนี่ย ง่ายมากๆ ลองไหมละ... โอ้ย!” นั่นไง ยังไม่ทันได้นวดเขาก็โดนโบกซะละ
“ไอ้เกรียน!”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่อยากลองหน่อยเหรอ นวดให้ฟรีนะ”
“เหอะ! ไม่เอาอะ... เอ็งนี่มันไม่หวานเอาซะเลย โว๊ะ! นอนต่อดีกว่า” ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาโดยใช้ตักของต้าร์เป็นหมอนแล้วหลับตา... เป็นอีกครั้งที่กีต้าร์ล้มเลิกความคิดจะโวยวายกลบเกลื่อน
“ไม่หิวแล้วเหรอ”
โบ๊ทส่ายหัวเบาๆ แทนคำตอบ ก่อนจะคว้ามือของต้าร์มาจูบบนฝ่ามือเบาๆ แล้ววางแหมะบนหน้าผากตัวเอง... “แค่นี้ก็พอประทังชีวิตแล้ว”
“...ประสาท” เอ้า ว่าเขา แต่ทำไมตัวเองอมยิ้มแบบนั้นละกีต้าร์
เพียงครู่เดียว ร่างสูงก็หายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ใบหน้าดูผ่อนคลาย... ร่างเล็กเห็นหน้าตาดูมีความสุขแบบนี้แล้วก็นึกหมั่นไส้ อยากฟาดหน้าผากแรงๆ สักที แต่ก็กลัวร่างสูงจะตื่นขึ้นมาเอาคืน... ว่าแล้วก็เลยเปลี่ยนจากตีหน้าผาก เป็นก้มลงไปจูบปลายจมูกโด่งได้รูปนั้นแทน...
.
.
.
เวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงครู่เดียวในความรู้สึก... เพียงอึดใจเดียวหลังจากที่หนังจบลง ก็มีเสียงเคาะที่ประตูดังขึ้นมาแทน...
“ตื่น คุณโบ๊ท ลุกขึ้นก่อน...” กีต้าร์เขย่าตัวร่างสูงเบาๆ
“...” โบ๊ทรู้สึกตัวแล้ว แต่ยังแกล้งนิ่งเนียนๆ
“คุณโบ๊ท รู้นะว่าตื่นแล้วอะ อมยิ้มขนาดนี้ ไม่เนียนหรอก”
“หึหึหึ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอทั้งๆ ที่ยังหลับตา เพิ่มดีกรีความน่าหมั่นไส้ขึ้นอีกเป็นเท่าตัว...
ร่างเล็กไม่พูดอะไรอีก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าใสก่อนจะค่อยๆ ง้างมือขึ้นให้ได้ระยะพอเหมาะ แล้ว...
~ เพี๊ยะ! ~
“โอ้ยยยย”
ร่างสูงร้องเสียงหลง มือทั้งสองยกขึ้นมากุมหน้าผากที่เพิ่งโดนฟาดไปเน้นๆ... แต่ยังไม่หมดแค่นั้น กีต้าร์ฉวยโอกาสนี้ลุกขึ้นโดยไม่ให้โบ๊ทตั้งตัว ทำเอาโบ๊ทเกือบตกโซฟา แต่ยังดีว่ามือยังค่ำยันพื้นไว้ทัน
ร่างเล็กพุ่งไปที่ประตู เมื่อเปิดออกดูก็เห็นเพื่อนสนิทตัวดีของเขาทั้งสองคนยืนพร้อมใจกอดอกกันอยู่หน้าห้อง
“กูว่าแล้ว ว่าแม่งต้องหนีมานอนกกกันสองคน” ทีหันไปพูดกับโจทันทีที่ต้าร์เปิดประตู
“เออ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ หึหึ” โจทำหน้าล้อเลียนพ่วงด้วยเสียงหัวเราะในลำคอ
“ตื่นมาก็ปากดีแต่เช้าเลยนะพวกมึง! ไอ้เพื่อนเลว... จะให้กูนอนห้องกูได้ยังไง ก็พวกมึงดันเข้าไปแย่งห้องกูอะ”
“อ๊ะๆ อย่ามาอ้าง” ทีกล่าวพลางแกว่งนิ้วชี้ไปมา
“ใช่ มึงอย่าใช้พวกกูเป็นข้ออ้าง” โจเสริม ทำท่าเดียวกันเป๊ะ
“ห่า พวกมึงกลับไปนอนต่อเลยไป เชี่ย ตื่นมาก็มารุมแกล้งกู... แล้ว.. ไร มึงยิ้มเชี่ยไรกัน”
ทีและโจยืนยิ้มกรุ้มกริ่ม ว่าแล้วก็ส่งซิกบอกให้ต้าร์หันไปมองข้างหลัง... “เฮ้ย!”... เมื่อกีต้าร์หันไป ก็เห็นร่างสูงยืนท้าวขอบประตูอยู่ด้านหลังในระยะประชิด... มาเมื่อไร ทำไมไม่รู้สึก... แล้วไม่รู้ว่าต้าร์รู้ตัวไหมนะ ว่าสภาพของเขาทั้งสองตอนนี้มันจะชวนจิ้นแค่ไหน หากมีสาววายเดินผ่านมาเห็นเข้า... ชายหนุ่มสองคนยืนประกบกันอยู่หน้าห้องโดยมีเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์เป็นเสื้อผ้าเพียงชิ้นเดียวที่ห่อหุ้มกาย
“ดีเลย ไอ้ทีไอ้โจ พวกมึงตื่นก็ดีละ กูกำลังหิว เดี๋ยวลงไปซื้อข้าวกับกูหน่อย” โบ๊ทกล่าวขึ้น
“ให้ผมลงไปซื้อให้ก็ได้นะพี่” โจเสนอ
“ไม่เป็นไร กูยังคิดไม่ออกว่าจะกินอะไร เดี๋ยวรอกูอาบน้ำแปบนึง”
“ได้พี่ เดี๋ยวพวกผมไปถามพวกที่เต็มก่อนว่าจะกินอะไรกัน จะได้ซื้อขึ้นมาทีเดียว”
“อ้าว พวกมันตื่นกันแล้วเหรอ”
“ตื่นหลังผมได้สักพักอะพี่ นี่ก็ผลัดกันเข้าห้องน้ำอยู่”
“เออดี จะได้ไล่พวกแม่งกลับไวๆ ฮ่าๆๆๆ... ไป เปี๊ยก อาบน้ำกันดีกว่า... พอดีมีเรื่องต้องสะสางด้วย ทำไว้แสบนักนะ หึหึหึ” ว่าแล้วก็ไม่รอช้า ล็อคคอกีต้าร์เข้าห้องไป ส่วนไอ้เจ้าต้าร์เนี่ย ก็โวยวายไปตามประสานั่นแหละ... ทีและโจไม่รู้หรอกว่าไอ้เรื่องที่ต้องสะสางกันของพี่โบ๊ทเนี่ย หมายถึงอะไร แต่ก็พอเดาๆ ได้แหละว่ามันคงจะเกี่ยวกับเสียงร้องที่พวกเขาได้ยินก่อนประตูจะเปิดกับรอยเส้นแดงๆ บนหน้าผากของโบ๊ทที่ดูคล้ายๆ จะเป็นรอยนิ้วอย่างแน่นอน... รุนแรงกันจัง คู่รักคู่นี้!
.
.
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป โบ๊ทและที ก็พากันเดินลงไปซื้อข้าวร้านป้าเพ็ญเจ้าเก่า... ตอนแรกโจและไอ้เจ้าเปี๊ยกจะตามลงมาด้วยแต่ไอ้เปี๊ยกโดนโบ๊ทไล่ให้ไป “เก็บกวาดห้องของเอ็งเหอะ โคตรเละเลย” ซะก่อน... แล้วอย่างไอ้ต้าร์เนี่ยนะจะไม่แคร์ รักสะอาดซะขนาดนั้น (ยกเว้นไม่อาบน้ำตอนเมา) ว่าแล้วก็ตาลีตาเหลือกคว้าแขนโจแล้วรีบแจ้นเข้าห้อง 706 ไป ก่อนจะตามมาด้วยเสียงบ่นเสียงโวยวายที่ดังลอดช่องประตูออกมาจากในห้อง... เอิ่มมมม โบ๊ทเอ้ย ทิ้งระเบิดเอาไว้ให้พวกไอ้เต็มซะงั้นเลย... มีหวัง ได้ฟังไอ้เปี๊ยกมันบ่นจนหูดับแน่ๆ ฮ่าๆๆ.
.
.
ทางฝั่งร่างสูงที่เดินไปกับทีลงไปซื้อข้าวที่ร้านป้าเพ็ญ... ที่โบ๊ทชวนทีออกมาแบบนี้ เขามีเหตุผล...
“ไอ้ที...”
“ไรพี่”
“เล่าเรื่อง บาส ให้ฟังหน่อยดิ... ไอ้เปี๊ยกมันสนิทกับบาสแค่ไหน”
“เฮ้ย พี่ รู้จักบาสด้วยเหรอ”
“ไม่หรอก แค่... เมื่อคืนบังเอิญไปเจอรูปของไอ้เปี๊ยกที่ถ่ายคู่กับบาสนะ”
“แล้วพี่ได้คุยกับไอ้ต้าร์มันยัง”
“ก็คุยบ้าง มันก็เล่าให้ฟังแหละ เพียงแค่... อยากได้ยินจากมุมของคนอื่นบ้าง อย่างมึง อย่างไอ้โจ”
“อืม... จะให้เริ่มจากตรงไหนดี... ว่าแต่ พี่อยากรู้เรื่องอะไรบ้างละ พี่ถามผมแล้วให้ผมตอบดีกว่า”
“สองคนนั้น... คบกันแบบไหน”
“โอยยยย พี่ อันนี้ก็พูดยากนะ... พี่หึงมันละสิ ฮ่ะๆๆๆ...”
“ไอ้ที นี่จริงจังนะเนี่ย ยังจะมาขำอีกนะมึง เดี๋ยวกูโบกซะหรอก” โบ๊ทถมึงหน้าใส่รุ่นน้อง
“โอเคๆๆๆๆ ครับพี่... คือ... ผมก็บอกไม่ถูกหรอกนะพี่ว่ามันคบกันแบบไหน... จะบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทก็ใช่ แต่เหมือนจะเป็นแฟนก็พอถูไถ...”
“...”
“แต่... พี่ไม่ต้องกังวลหรอก... เพราะที่พี่เป็นอยู่เนี่ย ผมพูดได้เต็มปากเลยละว่า พี่นะ เดินมาไกลกว่าไอ้บาสมันเยอะ และผมก็เชื่อว่าพี่จะเดินไปได้ไกลกว่านี้อีก... ไอ้บาสกับไอ้ต้าร์เนี่ย มันก็เหมือนเส้นขนาน แถมยังเป็นเส้นขนานที่แยกทางกันไปก่อนจะได้วกมาประจบกันอีกต่างหาก...”
“แต่... ไอ้ต้าร์มันก็ยังไม่ลืมบาส”
“โหหห พี่ ให้เวลามันหน่อยดิ เรื่องของมันกับบาสก็เป็นเรื่องที่ฝังใจอยู่พอตัวเลยนะพี่... พวกมันรู้จักกันตั้งหลายปี มันเกิดจากการเปิดใจยอมรับความรู้สึกอีกฝ่ายโดยที่ไม่มีอะไรมาเป็นพันธะ มีเพียงคำว่า “เพื่อน” เป็นเส้นกั้นบางๆ ระหว่างเส้นขนานทั้งสองเท่านั้น และพวกมันก็ไม่คิดจะข้ามเส้นนั้น... อยู่ข้างกันด้วยความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันตั้งหลายปีแบบนั้น พี่คิดว่ามันจะลืมกันง่ายๆ ได้เหรอ... แล้วอีกอย่างนะ ไอ้เส้นขนานสองเส้นที่ว่านั้น เพิ่งจะแยกกันไปยังไม่ถึงสองปีเลยนะพี่...”
“ก็รู้อยู่หรอกว่ามันต้องใช้เวลา แต่นึกๆ แล้วมันก็อดคิดไม่ได้ว่ามันยังคิดถึงคนอื่นอยู่อะ”
“พี่ให้เวลามันหน่อยนะ ถ้าพี่รักมัน พี่ก็ต้องเข้าใจมันหน่อยนะ... มันเองก็รักพี่ ผมรู้”
“...อืม”
“แต่... ขออย่างนะพี่... ผมขอแค่ว่า อย่าทำให้เพื่อนผมเสียใจ... ผมไม่อยากเห็นมันเศร้าเหมือนตอนมันรู้เรื่องไอ้บาสอีก”
“อืม รับรองได้เลย”
“หลงเพื่อนผมขนาดนี้เลยเหรอพี่... อุเหม่ ไอ้เปี๊ยกมันมีอะไรเด้ดน๊าาาา ฮ่าๆๆๆๆ... โอ้ย พี่ ผมเจ็บนะ โอ้ยยย”
ทีเอ้ย จะเปลี่ยนโหมดทั้งที ก็หาอะไรที่ไม่ต้องเจ็บตัวมาเล่นดีกว่าไหม ฮ่าๆๆๆ
.
.
.
โบ๊ทและทีเดินกลับไปที่ห้อง 706 พร้อมข้าวกล่องเจ็ดกล่อง ไปถึงก็แจกจ่ายแล้วนั่งล้อมวงกันกินข้าวอยู่ที่โต๊ะรับแขกหน้าโซฟา... กินกันไปด้วยความครื้นเครง ถึงไม่มีเบียร์ก็รั่วกันได้... คำแซวล้อเลียนยังพรั่งพรูออกจากปากเพื่อนๆ อยู่ไม่ขาด... ไปๆ มาๆ กีต้าร์ก็เริ่มจะชินกับคำแซวพวกนี้ซะแล้วละ... ส่วนไอ้เจ้าโบ๊ทนะรึ รายนั้นเขายิ้มรับทุกคำแซวมาตั้งนานแล้วจ้า!
เต็ม แบงก์ ว่าน ที และโจ หมกตัวกันอยู่ในห้องของต้าร์ตลอดบ่าย อยู่กันจนเย็น เล่นเกมกันสนุกสนานกันตามประสากลุ่มผู้ชายเกรียนๆ กว่าจะแยกย้ายกันกลับก็เย็นๆ ค่ำๆ จนได้สั่งพิซซ่ามากินก่อนกลับกันมื้อใหญ่... และก่อนเต็มจะลากเพื่อนๆ กลับบ้าน เขาเดินตรงเข้าไปหารุ่นน้องร่างเล็กแล้วกระซิบทิ้งท้ายไว้ว่า
“จุดอ่อนไหวของไอ้โบ๊ทมันอยู่ที่หู... งับเบาๆ นะ อ่อนระทวยยยยย”
“เฮ้ยย!!!” ร่างเล็กถึงกับอุทานออกมาหน้าขึ้นสี ปฏิกริยาของต้าร์ทำเอาเต็มหัวเราะร่าถูกอกถูกใจ
“ฮ่าๆๆๆๆ ไปๆๆๆ ไอ้พวกก้าง กลับกันได้แล้ว แฟนกันต้องการเวลาส่วนตัว ฮ่ะๆๆๆๆ”
.
.
ร่างเล็กยืนหน้าแดงอยู่หน้าประตู มองเพื่อนๆ พี่ๆ เดินจากไปจนสุดทาง... แต่พอหันหลังกลับเข้าห้อง ก็เจอร่างสูงยืนกรุ้มกริ่มอยู่กลางห้อง สายตาจับจ้องมาที่เขาอย่างจงใจ... มองกันแบบนี้ ทำเอาเสียวสันหลังวาบ... ว่าแล้วก็เดินเลี่ยงไปล้างแก้วล้างช้อนแบบเนียนๆ แต่เพียงครู่เดียว ความรู้สึกเสียวสันหลังก็กลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ ระยะประชิด...
เฮือก!
วงแขนของร่างสูงสวมเข้ากอดเอวบางก่อนจะกระชับให้แนบแน่น โบ๊ทโน้มคอลงมาวางบนไหล่ของร่างเล็กที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่อ่างล้างจาน
“โบ๊ทไม่มีแรงเลยอะต้าร์...” เสียงออดอ้อนของโบ๊ททำเอาต้าร์เผลอกลั้นหายใจ... จะมากระซิบอะไรใกล้ขนาดนี้
“หิวเหรอ... ก็... เพิ่งกินพิซซ่าเองนะ”
“ไม่เกี่ยวอะ... วันนี้ยังไม่ได้ชาร์จแบทเลยนะ แบทอ่อนขึ้นขีดแดงแล้วเนี่ย”
ไม่พูดเปล่า ร่างสูงพลิกตัวร่างเล็กให้หันมามองตา... มือแกร่งค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าและต้นคอของต้าร์ให้เงยหน้าขึ้นให้ได้องศา... โบ๊ทค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปหาแล้วจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากบาง... จูบซ้ำๆ อย่างอ่อนโยนก่อนประกบปากแนบแน่น...
“อืออออ..มมม”
โบ๊ทส่งลิ้นอุ่นเข้าไปลิ้มรสหวาน ไล่เกี่ยวหวัดลิ้นของต้าร์อย่างไม่รีบร้อน... กีต้าร์ไม่ต่อต้าน ปล่อยให้ร่างสูงนำเกมได้ตามใจ จนสุดท้าย กลายเป็นเขาเองที่ทนไม่ไหว... ลืมจังหวะหายใจจนหายใจไม่ทัน จะถอนจูบก็โดนไล่ต้อน จะหันหน้าหนีก็โดนมือแกร่งล็อคไว้ สุดท้ายเลยได้แต่ส่งเสียงประท้วงอยู่ในลำคอ...
“เอ็งนี่นะ จะกลั้นหายใจทำไมเนี่ย”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่!”
“มาๆ เดี๋ยวจะสอน”
“ไม่ต้องงงงงงง”
“น่า กีต้าร์... จะได้จูบเป็นไง”
“ไม่ได้จำเป็นสักหน่อย”
“ใครบอก... จำเป็นดิ ไม่งั้นโบ๊ทชาร์จแบทได้ไม่นานเลยอะ”
“นี่ยังนานไม่พออีกเหรอ”
“ไม่พอ ต้องได้ทั้งคืน... หึหึหึ... มาๆ อย่าเล่นตัว”
ว่าแล้วก็ประคองหน้าของต้าร์แล้วจูบอย่างละเมียดละไม ค่อยๆ มอบสัมผัสให้อย่างอ่อนโยน เพื่อให้ต้าร์ค่อยๆ ได้จับจังหวะหายใจ...
.
“เห็นไหม ไม่ยากเลย... มา ลองอีก”
.
“ดีขึ้นละ เอาใหม่”
.
“นั่นแหละ เก่งมาก อีกรอบ”
.
“ดีแล้ว ดีแล้ว อีกที”
.
“เยี่ยม อืมมม”
.
“อีกทีนะ..”
“เฮ้ยยยยยย พอแล้ว!!! ปากช้ำไปหมดแล้วเนี่ย!”
“ฮ่ะๆๆๆๆ เอ็งนี่มันน่าแกล้งชะมัด”
“...”
“... อ้าว เป็นไรอะ หืมมม” โบ๊ทถามเมื่อเห็นว่ากีต้าร์เงียบลง ทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่
“...”
“...”
“คุณโบ๊ท...”
“อะไรครับ”
“ไม่ต้องพูดเพราะก็น่า ขนลุกหมดแล้วเนี่ย”
“ฮ่ะๆๆๆ โอเคๆ ว่าไงละ หืม”
“เรื่องของบาสนะ... ไม่ต้องห่วงหรอกนะ... ผมกับมันไม่มีอะไรจริงๆ... ยังไงก็ยืนยันว่าไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่ถ้าจะให้ลืม มันคงยาก...”
“ต้าร์... ฟังนะ... โบ๊ทเข้าใจ... คิดๆ ไปแล้ว การที่จะให้ลืมใครสักคนมันก็ดูเป็นเรื่องที่ใจร้ายไปสักหน่อยเหมือนกันนะ เพราะถ้าเป็นโบ๊ทเอง ก็คงจะเสียใจถ้าถูกต้าร์ลืม...”
“ขอบคุณนะ คุณโบ๊ท” กีต้าร์ยิ้มให้กับสิ่งที่ได้ฟังจากปากร่างสูง
“แต่... ถ้าโบ๊ทเจอบาสนะ โบ๊ทจะเก็บตังค์บาส”
“เก็บตังค์อะไรอะ”
“ค่าเช่าไง... จะมาอยู่ในใจแฟนคนอื่นฟรีๆ เนี่ย ไม่ได้หรอกนะ...”
“...ประสาท” เอาอีกละ หน้าแดงอีกแล้วนะเปี๊ยก
“เอ้า ก็จริงอะ พื้นที่ในนี้มันเป็นของโบ๊ท... ของโบ๊ทคนเดียว ทั้งหมดเลย...” ร่างสูงกล่าวพร้อมรอยยิ้มพลางจิ้มไปที่อกข้างซ้ายของต้าร์
“ขี้ตู่วะ”
“ไม่รู้แหละ ของโบ๊ทคนเดียว” ไม่พูดเปล่า โบ๊ทดึงกีต้าร์เข้ามาสวมกอดก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจังขึ้นว่า
“ต้าร์... โบ๊ทจะรอนะ รอวันที่ในนั้นมีแค่โบ๊ทคนเดียว”
ร่างเล็กไม่ได้พูดอะไร เขาตอบรับคำของโบ๊ทด้วยอ้อมกอดที่กระชับแน่นยิ่งขึ้น... รักคนคนนี้เข้าแล้วจริงๆ... ยืนกอดกันนิ่งๆ อยู่สักพัก โบ๊ทก็เอ่ยออกมาเสียงเจ้าเล่ห์ว่า...
“ไปที่เตียงกันไหม” คำถามนี้ ทำเอาต้าร์หุบยิ้มแล้วทุบไปแอ่กใหญ่ไปที่ไหล่กว้าง
“ตลกละ”
“แหม... ก็... ถามหวังผลไปงั้นแหละ เพื่อฟลุก ฮ่าๆๆๆ”
.
“... แล้ว... อยากฟลุกปะละ”
.
กีต้าร์ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา เอ่ยออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา ทำเอาร่างสูงตาโต ดีใจลิงโลดอยู่ข้างใน แต่ก็ต้องรักษาฟอร์มไว้
“จริงอะ...”
“ไม่รู้ว้อยยยยย ปล่อยได้แล้ว จะล้างแก้ว” ร่างเล็กสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดแล้วหันไปล้างจานด้วยความอาย... พูดอะไรออกไป
“เดี๋ยวสิ...” เสียงเย็นๆ ของร่างสูงที่พูดรดต้นคอ ทำเอามือชะงักจนเกือบทำแก้วหล่น...
“...”
“ต้าร์... เรามาลองกันนะ”
“...”
กีต้าร์ไม่ตอบอะไร ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น... ตื่นเต้น... รู้ตัวอีกทีก็มีมือของร่างสูงลูบจากต้นแขนไปจนสุดมือ... แก้วที่อยู่ในมือถูกฉวยไปวางไว้ในอ่าง ก่อนที่มือของร่างสูงจะเปิดก๊อกน้ำแล้วจัดการล้างมือให้ร่างเล็ก... ถูอย่างเบามือ ทะนุถนอม...
.
.
.
ในอ่างน้ำมีแก้ววางไว้หลายใบ... และหนึ่งในนั้นเป็นแก้วกาแฟสีขาว ที่สกรีนเป็นลายไว้ว่า...
(http://img511.imageshack.us/img511/6995/tsuzuku.gif)
.
.
.
-------------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในขณะที่กีต้าร์กำลังเก็บกวาดห้องของตัวเองอยู่ สายตาก็พลันไปมองลิ้นชักที่เก็บรูปและของของบาสไว้... เขามองซ้ายมองขวาเผื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครกำลังมองเขาอยู่... เขาเดินไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบรูปขึ้นมาดู... ความทรงจำมากมายแล่นเข้ามาในหัวราวกับการกดปุ่มเล่นซ้ำ
สิ่งของต่างๆ ที่บาสฝากเอาไว้ ถูกใส่รวมกันไว้ในลิ้นชักนี้... ร่วมถึง... พวงกุญแจตุ๊กตาวูดูที่มีเข็มหมุดปักหัวใจตัวนี้ด้วย
“หืมมมม... หรือจะโดนไอ้บาสมันเล่นของใส่วะเนี่ย ถึงไม่ลืมมันสักที...”
ว่าแล้วก็หยิบพวงกุญแจตุ๊กตาวูดูขึ้นมาดู... กีต้าร์คิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจดึงเข็มหมุดที่ปักหัวใจตุ๊กตาวูดูตัวนั้นออก... แต่หลังจากนั้นไม่นาน ต้าร์ก็ต้องหัวเราะให้กับความคิดของตัวเอง...
“มึงจะปัญญาอ่อนเกินไปแล้วนะไอ้ต้าร์... ไอ้บาสเนี่ยนะจะเล่นของใส่... ตลกวะ ฮ่ะๆๆๆ”
แต่กระนั้น เขาก็ทิ้งเข็มหมุดเล็กๆ นั้นลงถังขยะก่อนจะหย่อนพวงกุญแจตุ๊กตาวูดพวงนั้นลงกลับไปในลิ้นชักตามเดิม...
-------------------------------------------------------------------------
-
FlapJack's Corner:
ลงทีเดียวเต็มบท + โบนัสไปเลย อิอิ :haun5:
@iforgive โดยนิสัยแล้วเนี่ย ไอ้เปี๊ยกมันเก่งทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องรัก :m29:
@playgirl "น่ารักอ๊ะ" >> ชมผมเหรอ :o8:
@Mulberry "แต่เฮียโบ๊ทค่ะ แอบเกรียนนะคะ ขัดอารมณ์ซึ้งซะงั้น" >> ฮ่าๆๆๆ :laugh:
@greensnake ถูก อย่างว่าแหละ ไอ้เปี๊ยกมันประสบการณ์น้อย เจอเข้าไปเลยรับมือไม่ถูก :laugh:
@BeeRY ประมาณว่าก่อนหน้านี้มันไม่ชัดเจน เลยแซวเต็มปากเต็มคำไม่ได้ไง :haun5:
@JingJing อุตส่าห์รอถึงดึกเลย ขอโทษทีนะครับ :m5:
@aoommy ขอบคุณอีกครั้งสำหรับแก้คำผิดนะครับ :pig4:
@Dkmine เลือดไม่หมดตัวหรอกครับ แต่ไปกองอยู่บนหน้าแทน :m18:
@imonkey mc ถูกต้องแล้วครับ อะไรก็ไม่สำคัญเท่าปัจจุบัน
@ไอ้หัวแห้ว เป็นเรื่องธรรมดาเนาะ ที่จะโดนแซว ยิ่งเป็นไอ้แสบเปี๊ยกด้วย ไม่โดนก็แปลกแหละ o3
@Whatever it is ใหม่ๆ ก็แบบนี้แหละ เห่อไง มีเรื่องให้แซวได้เต็มปากเต็มคำเนอะ :laugh:
@malula "ให้ลืมก็คงไม่ลืมหรอก แต่มันไม่ส่งผลใด ๆ แล้วเท่านั้นเอง" >> นี่เลย o13
@pim_onelove "แลดูตัวเองตั้งใจให้เปี๊ยกต้าร์เสร็จคุณโบ้ทแบบจริงจังมากยังไงก็ไม่รู้ 555++" >> ผมก็กำลังหาช่องให้คุณสมหวังอยู่ครับ :m26:
@RGB.__ "เก็บเอาไว้เป็นความทรงจำดีๆ คิดแล้วมันโหวงๆตามไงไม่รู้ สนิทกันมาตั้งนานอยู่ดีๆก็ไป" >> นั่นสิ น่าสงสารทั้งคู่เลยนะ :monkeysad:
@Kalamall "คุณโบ๊ทอกต้าร์แบนหนะดีละอย่าให้อยู่ดีๆแล้วดูมดูมเลย" >> ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
@sukie_moo ต้าร์มันน่ารัก :give2:
@silverphoenix ยินดีต้อนรับครับ มาๆ กอดต้อนรับตามธรรมเนียมชนกลุ่มน้อยนะ :กอด1:
@princegolf ไม่หวานเกินไปหรอก บางคนยังบอกว่าหวานได้อีก o17
@BitterSweet~ "- เพิ่งเห็นว่าคุณ FlapJack ลืมเรา" >> อ๊ากกกกก ลืมไปได้ยังไง ขอโทษค้าบบบ :m5: เชิญเฆี่ยนตีผมเลย :beat:
@KURATA "มีซีนหวีดหวานประมาณจูบเย้ยจันทร์" >> ต้องบอกตรงๆ ว่าเพิ่งรู้สึกตอนอ่านคอมเม้นท์นี่แหละ เออ มันก็จูบเย้ยจันทร์จริงๆ นะ ดีนะ ฟ้าไม่ผ่าเอา :m20:
@Theznux "โอ้ย ! เขินอะ บาสคืออดีต แต่คุณโบ๊ทคือปัจจุบัน ใช่มั้ยกีต้าร์ !!" >> ถูกต้องนะคร้าบบบบ o13
@Mc_ma "ยังรอตอนที่ต้าร์พร้อมอยู่นะคะ" >> งั้น ห้ามกะพริบตาเลยนะ :haun5:
@yeyong ถูกต้องเลย เลือกแล้ว ไม่เปลี่ยนใจ o13
@- คราส - มดขึ้นเลยเหรอครับ o17
@uknowvry ฮ่าๆๆๆๆ นิสัยโดยพื้นฐานแล้ว โบ๊ทกับต้าร์ก็เกรียนไม่แพ้กันหรอกครับ :laugh:
@chamin เรื่องอิมเมจตัวละคร ผมไม่ได้เอามาลงนะ เพราะว่าไม่อยากไปตีกรอบจินตนาการของผู้อ่านครับ แต่ก็มีทำ banner เล่นๆ ขำๆ อยู่บ้าง คลิ๊กเลยครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1903929#msg1903929 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg1903929#msg1903929) หรือถ้าอยากดูรูปอื่นๆ ของนิยายเรื่องนี้ก็ไปดูได้ที่ FlapJack Space ครับ o18
@TifaReira "ไปเอาแหม่มแล้วไม่ต้องกลับมานะ" >> ฮ่าๆๆๆ เอาแบบนี้เลยเหรอ :m20:
@ลู่เคอOlive♥ อนาคตไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ปัจจุบันคือคุณโบ๊ท :impress2:
@aishiteru. "อดีตไม่จำเป็นต้องลืม จำแต่สิ่งดีดีก็ได้นี่หน่า" >> ใช่เลยครับ o13
@OoniceoO ด้วยความยินดีครับ :m9:
@namtarn11 ก็ไม่ได้ดราม่าเท่าไรนะ ใช่มะ พอมีกลิ่นจางๆ สักหน่อยเท่านั้นเอง o16
ขอบคุณทุกคน ทุกคอมเม้นท์ นะครับ สำหรับตอนนี้ก็ขอให้อ่านให้สนุกนะ ไว้เจอกันตอนหน้าครับ
ปล. +1 กันไป o13
พูดคุย กรี๊ดกร๊าด ตะโกน โวยวาย ได้ที่...
(http://img201.imageshack.us/img201/2858/flapjackspacecopyresize.png) (http://www.facebook.com/pages/FlapJack-Space/368831063159560)
-
อ่าวเห้ยยยยย หวานนนนนนนน ><
กีตาร์ตอนนี้น่ารักว่ะ o18
-
อยากรู้ว่าตาร์จะเป็นไง ไปที่เตียงอ่ะเปล่า
>,.<
-
อัยย่ะ!!!!! ตอนนี้หวานดีจังชอบๆ :กอด1:
ส่วนตอนหน้าจะเป็นเช่นไรน๊า ครึ ครึ
-
พี่โบ๊ทนี่ก็ใจกว้างเหมือนกันเนอะ
กีตาร์เห็นแบบนี้แล้วก็...ให้รางวัลพี่เขาหน่อยสิ อิอิ
จะเป็นการให้รางวัลคนอ่านด้วยนะนี่ 555
-
เอิ้ววว ! อยากรู้แล้วว่าจะเป็นยังไง มาต่อด่วนเลย ค้างอะ >o<
:z2: :z2:
-
จบแล้วเหรอนี่แจ๊ค อ่านตอนนี้ทันพอดี ดีจายยยยย
ชอบประโยคนี้
"เพราะบางครั้งคำว่ารักมันก็มาในรูปแบบของความรู้สึกที่ส่งต่อให้กันทางสายตา
ผ่านมือที่จับกันไว้ ผ่านสัมผัสต่างๆ และความห่วงใยใส่ใจที่มอบให้แก่กันอยู่แล้วนี่นะ... "
แทนคำขอบคุณ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เป็นธรรมดาที่คนเราก็ต้องรู้สึกบ้างแหละน๊า ถ้าแฟนเรายังนึกถึงคนในอดีตอยู่
เพราะฉะนั้นคุณโบ๊ทต้องรีบทำให้ต้าร์เป็นของตัวเองทั้งตัวและหัวใจ หุหุ
-
สำหรับเรานะ ไม่ต้องลืมหรอกเรื่องคนเก่าแต่ต้องชัดเจนว่าอดีตก็คืออดีต
เวลาเปลี่ยนสถานะก็เปลี่ยนไป
วันนี้คือโบ็ท ก็คือโบ็ทเนอะ อดีตก็คืออดีต ดีซะะอีกที่มีวันนี้ให้กีตาร์ได้เช็คความรู้สึกที่แท้จริง
ว่ารักในวันนี้กับเพื่อนวันโน่นมันต่างกันยังไง
คิดว่าวันนึงที่บาสกลับมา จะได้สะสางเรื่องที่ค้างๆกันให้ชัดเจนกันไป
ชอบตอนนี้มากกกก หวานนน เขินแทน
เชื่อเลย สองคนคงหน้าบานนนนน ทั้งวัน
บนหน้าผากมีรูปหัวใจแปะอยู่ ฮิ้ววววว :กอด1:
รอตอนต่อไปนะ ไม่รอดดดดแน่ ตาร์เอ๊ยยยย เสร็จแน่ เสร็จแน่ :call: :กอด1: :กอด1:
:pig4:
-
อ๊ากกกก หวานอีกแล้วววว :o8: ว่าแต่คุณโบ้ทนี่สุดยอดแห่งความเนียนจริงๆ จูบจนปากเปี๊ยกเปื่อยเลยมั้งนั่นน่ะ :m20:
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ หึหึหึ :z1:
-
ให้ตาร์เก็บบาสเป็นความทรงจำ แต่เก็บโบ๊ทไว้เคียงข้างกันตลอดดีกว่านะ? คุณโบ๊ท
จะเพื่อนหรือแฟน คงไม่มีใครลืมกันง่ายๆ ขอบคุณผู้แต่งครับ o13
ปล.อยากให้บาสกลับมาเยี่ยมจัง
:bye2:
-
ลองกันนะ ^ ^
-
ตั้งแต่เป็นแฟนกันดูต้าร์จะเกรียนไม่ค่อยออกนะ
สงสัยจะแพ้ทางคุณโบ๊ท เอะอะชาร์ตแบตตลอดๆ
บรรยากาศดูหวานขึ้นนะ แต่ต้าร์มันวอนเสียตัว
ไม่รู้ว่ายังไง แต่คุณโบ๊ทเอาจริงนะนั่น :z2:
มาทายกันว่าตอนหน้าต้าร์จะโดนกินมั๊ย :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1 และเป็ด เอามาเซ่นตอนหน้า
-
มาแ้ล้วครับ
สำหรับผม คงรู้สึกเหมือนโบ้ทมั้ง ถึงจะบอกว่าไม่อะไรแล้ว แต่ก็ัยังไม่ลืม
ก็ทำให้กังวลได้เหมือนกัน คือมันรู้ทั้งรู้แหละ
แต่ก็นะ...คนมันรัก มันก็อยากให้ัอีกฝ่ายมีตัวเองในใจเดียวแหละ
รอบาสกลับมานะครับ จะได้จัดกันไปเลยว่า ไอ้เปี๊ยกยังรู้ึสึกแค่ไหน ยังไง
แผลถ้าไม่ทายาให้สิ้นซาก ปล่อยไว้แบบนี้ก็รังแต่จะไม่หายสักที
ปล. "ก่อนที่มือของร่างสูงจะเปิดก๊อกน้ำแล้วจัดการล้างมือให้ร่างเล็ก... (ถู)อย่างเบามือ(ทะนุถนอม)...
ค้าบบบบ
-
ปล. "ก่อนที่มือของร่างสูงจะเปิดก๊อกน้ำแล้วจัดการล้างมือให้ร่างเล็ก... (ถู)อย่างเบามือ(ทะนุถนอม)...
ค้าบบบบ
ขอบคุณครับ :pig4:
o13
-
โปรดติดตามตอนต่อไป เจี๊ยก
ตอนหน้าคงมีพัฒนาการ จูบแล้ว
ต่อไปจะอะไรน๊า อิ อิ
-
เรื่องของบาสนี่ประเด็นใหญ่กว่าที่คิดแฮะ
ชอบโบ๊ทโหมดอ้อน :-[
ตอนนี้เปี๊ยก (ที่แสบไม่ออก) น่ารักเป็นพิเศษ
“ทำไมต้องโดนกอดอยู่ฝ่ายเดียวด้วย”
ถ้าต้าร์จะกอดตาโบ๊ท ดูท่ารายนั้นเขาคงกอดตอบด้วยความยินดีแหละเปี๊ยกเอ๊ย
:pig4:
-
:m20: ต้าร์เอ้ยต้าร์ เวิ้นได้น่ารักแต่เช้ามันน่าให้คุณโบ็ทกัดใบหูเบาเบา 5555 ....ที่พูดไปเค้าอยากเห็นจริงๆนะ :-[
เรื่องคุณบ๊าส โชยกล่ินมาไกลๆคาดว่าเค้าผู้นี้นี่เองที่ต้องเป็นคนมาต้มมาม่าเส่้นหมี่นำ้ใสใส่ไข่ไม่ใส่ผักให้เรากินกิน
แต่ต้าร์ที่ตื่นเต้นสะดุ้งตัวสั่นนี้ สั่นสู้ใช่ป่ะ5555 เอาละเว้ยเฮ้ยคุณโบ็ทไม่ต้องเผื่อฟลุ๊คละ แต่จะถึงฝั่งฝันกันไหม คงต้องติดตามตอนต่อไป
ปล.อุ๊ยยย ปิดท้ายเปลี่ยนไป เห็นแล้วคิดถึงโดราเอมอน ไม่รู้ทำไม555
-
คนเขียน เราจะโกรธก็เพราะตัดฉับ อยากดูฉากบนเตียง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ขอให้เปี๊ยกตัดใจจากบาสได้เร็วๆ แต่ถ้าบาสจะกลับมาจริงๆ
ก็ดีนะ จะได้เคลียร์ให้จบๆสักที
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หวานซะ !! ตอนนี้เรียกเลือกเรียกลมได้ดีจริงๆ ค๊าบ :กอด1:
-
หุหุหุ
-
หวานสมกับเป็นข้าวใหม่ปลาเกรียนจริง ๆ นัวเนียจูจุ๊บตลอด
ต้าร์ก็ดูห่วงใยความรู้สึกของคุณโบ๊ทมาก และเรียนรู้การเป็นคนรักได้น่ารักมาก ๆ
-
ถ้าหากบาสกลับมาแล้วสองคนนี้เข้าใจกันแบบนี้ก็ดีนะ ^^
“ต้าร์... เรามาลองกันนะ” :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
คนอ่านรอคอยอย่างมีความหวัง 555+ :z1: :z1:
:pig4: :3123:
-
บาสเนี่ยคงจะเป็นคนสำคัญน่าดูเลยเนอะ แต่ว่าเราเอาใจช่วยความรักของคุณโบ๊ทกะต้านะ ให้ใจต้ามีคุณโบ๊ทแค่คนเดียวในที่สุด
-
ง่ะ แล้วตกลงต่อจากตอนจบมันเปนงายเนี่ยยยยยย
แต่ขำคุณโบ๊ทอะ เนียนมาก :-[
-
ตะ ตะ ตอนหน้าใช่ม้ายยยยยย :haun4: :haun4: :haun4:
-
อร๊าาาายยยยย ค้างอย่างแรง :z3:
พี่แจ๊คขา มาต่อไวๆ นะคะ :monkeysad:
ตอนนี้กีต้าร์น่ารักอะ ดูท่าจะเป็นภรรยาที่ดีนะเนี่ย ปัดกวาดเช็ดถู
แตีจะดีกว่านี้ถ้าหัดแสดงออกต่อหน้าเฮียโบ๊ทบ้างนะ เล่นทีเผลอตลอดเลย :z2:
ส่วนบาส ไม่ต้องกลับมาหรอก นายมันเป็นอดีต ต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของปัจจุบันกับอนาคตสิ :-[
-
ขอบคุณครับผม^^
-
คุณโบ้ท...
ทุกคนต้องมีอดีตกันทั้งนั้น
อยู่ที่ว่าเราจะให้อดีตมาทำให้ปัจจุบันเป็นไปในทิศทางไหน
รักกันก็ต้องเชื่อใจกันนะ
ตอนนี้กีตาร์น่ารักมากกก..
ตอนหน้าจะหวานขนาดไหนน๊า
-คุณFlapJack ขอบคุณที่ไม่ลืมกัน :กอด1:
-
เอ๋...เค้าจะลองอะไรกันเหยอ เค้าไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ :z1: :z1:
-
ง่ะ ................... ค้างโฮกกกกก
-
LOVE HIGH STORY – 46 – Don’t Need Tomorrow to Come | ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้
ห้อง 706
ภายในห้องนอน มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงเท่านั้นที่ส่องให้ความสว่าง... ที่ปลายเตียงมีสองร่างยืนหันหน้าเข้าหากัน... ใกล้ชิดจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน... ร่างสูงปล่อยมือที่กุมมือของร่างเล็กแล้วเลื่อนไปลูบแก้มใสของรุ่นน้องคนสนิทอย่างอ่อนโยน ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปประกบจูบอย่างแผ่วเบา
มือเรียวไล้จากใบหน้าใส ลำคอเรียว... แล้วลงไปสัมผัสแรงเต้นของหัวใจของร่างเล็ก... รู้สึกได้ถึงร่างกายที่สั่นเทา
.
“...ตัวสั่นเชียว... กลัวเหรอ” โบ๊ทถามพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าหล่อใส
.
ร่างเล็กส่ายหน้าเบาๆ แทนคำตอบ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปวางไว้บนอกข้างซ้ายของร่างสูง... ใจดวงนี้ก็เต้นแรงไม่แพ้กัน... โบ๊ทยิ้มแล้วจับมือของต้าร์ค้างไว้บนอกให้สัมผัสแรงเต้นของหัวใจ... บอกเป็นนัยว่าใจของพวกเขาเต้นตรงกัน...
“คุณโบ๊ท...” กีต้าร์ก้มหน้าเรียกชื่อโบ๊ทเสียงแผ่ว
“หืม?”
“ผม... ยังไม่ได้อาบน้ำ...”
“ไม่เป็นไร ไม่เหม็นสักหน่อย... นี่ไง... ไม่เห็นมีกลิ่นเหม็นเลย” ว่าแล้วก็ยกมือที่กุมไว้ขึ้นมาหอมไปฟอดใหญ่
“บ้าดิ... ไม่เอาอะ... ขออาบน้ำก่อนนะ... นะ คุณโบ๊ท นะ”
“...”
“แปบเดียวเอง... นะ”
“...”
“10 นาที... นะ นะ นะ”
“...”
“7 นาทีก็ได้ เดี๋ยวรีบๆ เลย”
“...”
“อย่าเงียบดิ... อะ ขอแค่ 5 นาทีก็ได้... 5 นาทีเอง นะ คุณโบ๊ท นะ...”
“เฮ้อออออ... ก็ได้ ก็ได้ ให้ 5 นาทีนะ... ถ้าเกินกว่านี้ จะเปลี่ยนไปทำในห้องน้ำแทน... หึหึหึ”
คำขู่ของร่างสูงทำเอากีต้าร์ต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำไป... ถึงแม้ว่าจะมีอ่างอาบน้ำ แต่เขาก็ไม่คิดว่าจะเป็นความคิดที่ดีสักเท่าไรนักหรอกนะ...
เมื่อเข้าห้องน้ำไป กีต้าร์ก็สูดลมหายใจเข้าไปให้เต็มปอดแล้วพ่นออกมาจนหมด... ทำซ้ำๆ จนคลายความตื่นเต้นลงไปได้... ที่จริงแล้วเขาไม่ได้อยากอาบน้ำอะไรนี่หรอก เพียงแค่เกิดอาการ “ป๊อด” หรือปอดแหกขึ้นมากะทันหัน... นึกๆ แล้ว เขาเองก็นึกอยากชกตัวเองแรงๆ สักทีเหมือนกัน อยากสั่งสอนตัวเองโทษฐานปากดี... เขาชงมา ดันไปรับมาซะได้... แล้วเป็นไงละ พอเอาเข้าจริงกลับกลัวจนตัวสั่น... แค่คิดก็หายใจไม่ทั่วท้องซะแล้วว่านี่เขากำลังจะเสียตัวเป็นครั้งแรก... แถมไม่ใช่กับผู้หญิงอีกต่างหาก... เลยต้องบ่ายเบี่ยงหาเรื่องยื้อเวลาให้เตรียมใจเพิ่มอีกสักนิด
ส่วนร่างสูง เขานั่งรออยู่ที่ปลายเตียงด้วยใจจดจ่อ สายตาจับจ้องไปที่บานประตู รอเวลาให้มันเปิดออก... วันนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยให้กีต้าร์บ่ายเบี่ยงให้เสียเรื่องอย่างแน่นอน... จริงๆ แล้ว ก่อนหน้านี้เขาเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร อยู่ด้วยกันมาเป็นปีๆ โดยที่มาเคยมีเรื่องอย่างว่าเข้ามาเกี่ยวข้องก็อยู่กันมาได้... แต่ ณ วินาทีนี้ มันมีบางสิ่งเข้ามาก่อกวนจิตใจ ทำให้เขาอยากมีอะไรที่ทำให้มั่นใจได้ว่า... กีต้าร์เป็นของเขาจริงๆ...
อดีตที่ผ่านพ้นไป เขาไม่สนใจ แต่สิ่งที่เขาไม่สบายใจคือความรู้สึกในอดีตที่ยังคงเหลือค้างอยู่ในปัจจุบัน... ที่ตอบต้าร์ไปว่าไม่เป็นไรนั้น มันก็แค่คำพูดเพื่อให้ต้าร์สบายใจ... แต่ในความเป็นจริง ไม่มีใครอยากใช้พื้นที่ในหัวใจร่วมกับใครคนอื่นอย่างแน่นอน... เขาไม่สนว่าใครจะมาก่อนใคร แต่วันนี้ ที่ตรงนี้เป็นของเขา
สายตาจับจ้องสลับกันไปมาระหว่างประตูห้องน้ำกับนาฬิกาที่แขวนอยู่บนกำแพง... ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก... จนกระทั้งเสียงน้ำจากห้องน้ำหยุดลง... โบ๊ทสูดหายใจเข้าเต็มปอด ความตื่นเต้นเพิ่มพูนขึ้นเป็นเท่าตัว...
ร่างเล็กออกมาจากห้องน้ำทั้งๆ ที่ตัวยังเปียก ในมือมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กอยู่หนึ่งผืน... ส่วนลำตัว มีเพียงผ้าเช้ดตัวห่อหุ้มท่อนล่างไว้... เป็นสภาพที่ทำให้ร่างสูงอารมณ์พลุ่งพล่านจนเผลอจ้องมองผิวกายขาวละเอียดของร่างเล็กไม่วางตา
กีต้าร์ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นด้วยใจที่เต้นรัว... เพียงแค่พ้นประตูห้องน้ำออกมาก็รู้สึกประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก... รู้ตัวอีกทีก็มีมืออุ่นๆ ของร่างสูงมากุมข้อมือไว้หลวมๆ... เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นรุ่นพี่คนสนิทกำลังจ้องเข้าด้วยแววตาซุกซนพร้อมรอยยิ้มเล็ก... ถึงใบหน้าตอนนี้ของร่างสูงจะน่าหมั่นใส้แค่ไหน แต่กีต้าร์ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงจูงเดินไปที่เตียง...
.
.
โบ๊ทหย่อนตัวลงนั่งแล้วดึงกีต้าร์ให้ลงไปนั่งซ้อนอยู่ข้างหน้า
“เดี๋ยวโบ๊ทเช็ดผมให้นะ”
ร่างสูงกระซิบก่อนจะขบใบหูของร่างเล็กเบาๆ ทำเอากีต้าร์เอียงคอหนี... น่ารัก... ว่าแล้วฉวยเอาผ้าผืนเล็กในมือกีต้าร์มาแล้วคลุมไปบนหัวก่อนจะค่อยๆ เช็ดผมอย่างบางมือ... กีต้าร์รู้สึกผ่อนคลายลงเยอะเมื่อเห็นว่าโบ๊ทไม่รีบร้อนหรือเร่งรัดอะไรเขามากมาย
“พอแล้ว... จะแห้งแล้วละ”
กีต้าร์กล่าวเสียงแผ่วพลางเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของร่างสูงไว้เป็นนัยว่าให้หยุด... ว่าแล้ว ผ้าผืนเล็กที่เช็ดหัวเขาจนหมาดก็ถูกโยนไปกองไว้ที่ปลายเตียง...
วงแขนแกร่งเข้าโอบเอวบางจากข้างหลังอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อน... โบ๊ทกดจมูกลงบนผิวแก้มใสฟอดใหญ่ก่อนจะไล้จูบไปที่กกหู ต้นคอ และไหล่พลางไล้มืออุ่นไปทั่วผิวกายละเอียด... โบ๊ท จูบซ้ำๆ ไปมาจนสังเกตได้ว่าร่างเล็กตื่นเต้นจนขนลุกซู่และหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้าเริ่มแล้ว... โบ๊ทจะไม่หยุดหรอกนะ ต้าร์”
เสียงทุ้มที่เอ่ยคำกระซิบหวาม ทำเอาต้าร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะหันไปสบตาร่างสูงที่โอบกอดจากด้านหลัง... เมื่อไม่มีคำปฏิเสธหรือร้องห้ามใดหลุดออกมาจากริมฝีปากบางคู่นั้น โบ๊ทก็เลยประทับจูบอย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆ เพิ่มความเร่าร้อน แนบแน่น... แล้วตามด้วยลิ้นอุ่นที่สอดแทรกเข้าไปตักตวงความหวาน
มืออุ่นลูบไล้ไปทั่วแผงอกแล้วริ้วกล้ามเนื้อบนหน้าท้องของร่างเล็กก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ยอดอกสีชมพูเข้มที่เพียงแค่สะกิด ก็ทำเอาร่างเล็กในอ้อมกอดขนลุกไปทั่วตัวก่อนจะตามมาด้วยเสียงครางอู้อี้จากในลำคอ... โบ๊ทยิ้มย่องอยู่ในใจด้วยความพอใจ... ว่าแล้วก็โอบร่างเล็กในอ้อมกอดแล้วทิ้งตัวลงนอนก่อนจะขึ้นคร่อมรุ่นน้องร่างเล็ก...
ร่างสูงถอดเสื้อยืดของตัวเองออกแล้วโยนไปกองไว้ข้างเตียง เผยให้เห็นรูปร่างสมส่วนไร้ส่วนเกิน... เขาจับจ้องร่างเล็กด้วยรอยยิ้มและแววตาซุกซน... ทำเอาร่างเล็กเขินหน้าขึ้นสีจนต้องเบี่ยงหน้าหลบสายตาลวนลาม... โบ๊ทหัวเราะในลำคออย่างพอใจก่อนจะก้มลงไปประกบจูบกีต้าร์อย่างเร่าร้อน... ทั้งสองคนแลกลิ้นกันอยู่สักพัก โบ๊ทก็ถอนจูบแล้วเข้าจู่โจมซุกไซ้ซอกคอขาว... จูบและเม้มเน้นๆ จนกีต้าร์ต้องออกปากท้วงด้วยความที่กลัวว่าจะเป็นรอย... เมื่อท้วงด้วยปากแล้วร่างสูงไม่ฟัง กีต้าร์เลยพยายามดันหน้าของโบ๊ทออก แต่โบ๊ทก็จัดการฉวยข้อมือทั้งสองข้างแล้วกดไว้บนเตียง... ซุกไซ้ต่ออย่างเร่าร้อนโดยไม่สนใจคำท้วงใดๆ...
“คุณโบ๊ท... อ๊ะห์... อย่าดิ เดี๋ยวเป็นรอย... อ๊าห์”
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ... โบ๊ทยิ่งจูบไซ้อย่างเร่าร้อนขึ้นอีกตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน... ต้าร์อาจไม่รู้ตัวว่าเสียงร้องห้ามของเขา สำหรับโบ๊ทแล้ว มันคือสิ่งที่เร้าอารมณ์ได้เป็นอย่างดี... หวานหูจริงๆ... มืออุ่นข้างหนึ่งปล่อยจากการกุมข้อมือร่างเล็กมาลูบไล้ไปตามร่างกายก่อนจะไปวนอยู่ที่ขอบผ้าเช็ดตัวที่เป็นปราการเพียงด่านเดียวของกีต้าร์... ร่างสูงสอดนิ้วเข้าไปแต่ก็โดนรั้งโดนห้ามไว้ แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจ เขายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ร่างเล็กก่อนจะตะปบไปบนเป้านูนๆ ใต้ผ้าเช็ดตัว ทำเอากีต้าร์สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่ทันได้ร้องห้ามอะไร เพราะโดนปิดปากด้วยสัมผัสร้อนจากริมฝีปากของร่างสูง
มือของร่างสูงคลึงอยู่ที่จุดอ่อนไหวใต้ผ้าเช็ดตัวจนมันแสดงอาการอย่างเต็มที่ ว่าแล้วก็กระตุกปมผ้าเช็ดตัวแล้วเผยออกให้เห็นแก่นกายที่ขึงขัง... กีต้าร์อายจนแทบลืมหายใจเมื่อร่างสูงใช้มือกำจุดอ่อนไหวของตนไว้จนเต็มมือแล้วค่อยๆ ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ...
โบ๊ทถอนจูบแล้วพลิกตัวลงไปนอนตะแคงอยู่ข้างกายเปลือยเปล่าของรุ่นน้องร่างเล็กที่ตอนนี้นอนหน้าแดงหายใจหอบ ตาปรือ ปากแดงช้ำ... มือของร่างสูงยังขยับขึ้นลง ปรบเปรอร่างเล็กที่นอนสิ้นฤทธิ์อยู่ข้างกาย... และแล้วเขาก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่กีต้าร์ไม่คาดคิด...
เฮือก!
ร่างเล็กขนลุกซุ่ เสียวซ่านไปทั่วกาย เมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ แฉะๆ ที่เข้าครอบครองจุดอ่อนไหวของเขา เมื่อเงยหน้าขึ้นมาดูจึงเห็นว่าร่างสูงได้ใช้ปากปรนเปรอให้เขาอย่างไม่รังเกียจ... โบ๊ทยิ่งรู้สึกพอใจเมื่อเริ่มได้ยินเสียงครางหวานหูดังออกมาจากปากร่างเล็ก
ทั้งมือและปากของร่างสูงต่างก็ช่วยกันทำหน้าที่ใหม่ของพวกมันอย่างเต็มที่... ร่างเล็กเกร็งและบิดตัวไปมาเป็นสัญญาณที่บอกว่าเขาใกล้ถึงสวรรค์เข้าไปเต็มที... โบ๊ทถอนปากออกแล้วขยับมือเร็วขึ้น... กีต้าร์เกร็งจนจิกผ้าปูที่นอนพยายามกลั้นอารมณ์ แต่สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ต่อความเสียวซ่านที่ร่างสูงมอบให้...
“อ๊ะ อ๊าาห์”
กีต้าร์ได้ขึ้นสวรรค์ ทิ้งร่องรอยเอาไว้บนตัวเป็นทางยาวตั้งแต่สะดือขึ้นไปเกือบถึงไหล่... ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจพร้อมส่งสายตาล้อเลียนไปหากีต้าร์ที่นอนหอบหน้าแดงอยู่ด้วยความอาย... หนีเอาหน้าไปมุดที่ไหนก็ไม่ทันแล้ว... ว่าแล้วก็ทำให้ต้าร์ตกใจอีกครั้งเมื่อโบ๊ทไล้ลิ้นไปบนตัวเขา ตามทางของร่องรอยแห่งการปลดปล่อย
“คุณโบ๊ท...”
กีต้าร์ตกใจ ไม่คาดคิดว่าโบ๊ทจะกล้าทำได้ขนาดนี้... ถึงกับกล้ากลืนของของเขาเข้าไปหน้าตาเฉย ไม่รังเกียจเลยสักนิด... โบ๊ทเงยหน้าขึ้นไปสบตากีต้าร์ก่อนจะคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วประกบจูบอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง... โบ๊ทจับไหล่ของต้าร์แล้วฉุดให้ขึ้นมานั่งหันหน้าเข้าหากัน... สัมผัสจากจูบค่อยๆ ลดดีกรีความเร่าร้อนลงเหลือเพียงจูบที่อ่อนโยน ละเมียดละไม...
“ต้าร์...”
“...อะไร”
“เมื่อกี๊อะ... ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง...”
“ห๊ะ? หมายความว่า...”
“อืมมมม... นะ”
ไม่รอช้า ร่างสูงเอนตัวลงนอนเอาหลังพิงหมอน หัวพิงหัวเตียง พลางดึงแขนต้าร์ให้โน้มตัวเข้าหาตัวเอง... กีต้าร์ทำหน้าเครียดอยู่สักพักก็พยักหน้าแทนคำตอบ... ว่าแล้วก็ค่อยๆ เลื่อนมือที่สั่นน้อยๆ นั้นไปวางบนหน้าขาของร่างสูงที่นอนเอนตัวและจ้องมองเขาด้วยแววตาซุกซน ก่อนจะลูบไล้ขึ้นไปบนลำตัว... ค่อยๆ ลูบสัมผัสผิวกาย จากหน้าท้องที่มีลอนกล้ามอย่างนักกีฬา ขึ้นไปแผงอกสมส่วน... สายตาของต้าร์จ้องมองร่างนั้นด้วยใจระส่ำ... นึกๆ แล้วก็สงสัยว่า เห็นกันอยู่ทุกวัน จะตื่นเต้นทำไม... แต่ก็หัวตื้อเกินกว่าจะคิดอะไรออก... เงยหน้ามาอีกทีก็เจอรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าหล่อใสของรุ่นพี่คนสนิท...
มือเล็กลูบไล้แผ่วเบา ทำเอาร่างสูงขนลุกได้ไม่ยาก... เลื่อนต่ำลงไปถึงขอบกางเกง ร่างเล็กชะงักเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เลื่อนต่ำลงไปถึงแก่นกายที่ขึงขังจนนุนกางเกง... กีต้าร์ใล้นิ้วไปตามความยาวแล้วไปหยุดอยู่ที่ส่วนปลาย... ถึงจะเคยบอกว่ามันเล็ก แต่เอาเข้าจริงกลับใหญ่จนน่ากลัว...
“เล่นอยู่นั่นแหละ”
ร่างสูงส่งเสียงเข้มๆ มาดุ เมื่อเห็นท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ของร่างเล็ก... ทำเอาร่างเล็กต้องหันมาค้อนพร้อมทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ พลางคิดในใจว่า... ใครมันจะไปชำนาญเหมือนแกละ ไอ้ลิง! คล่องแบบนี้เนี่ย สงสัยทำกับคนอื่นมาบ่อยละสิ... นึกๆ แล้วก็หมั่นไส้ อยากจะฟาดไปแรงๆ ให้อ่อนตัวไปสองสามวัน แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรก็...
“อย่านะ... ทำหน้าแบบนี้เนี่ย รู้นะว่ากำลังคิดอะไรเกรียนๆ อยู่แน่ๆ”
“เปล่าสักหน่อย...”
“ไม่รู้แหละ ถ้าทำอะไรแผลงๆ ขึ้นมาละก็... หึหึหึ...”
“...ก็อะไร”
“....คืนนี้อย่าหวังว่าจะได้นอน หึหึหึ”
“เฮือก!!”
ว่าแล้วก็ต้องตัดใจแล้วก้มหน้าก้มตาอยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่อไป... ร่างเล็กเลียนแบบร่างสูงด้วยการลูบ นวด คลึงภายนอกกางเกงจนจุดอ่อนไหวของร่างสูงขยายตัวเต็มที่ ก่อนจะค่อยๆ ปลดตะขอและรูดซิป... โบ๊ทยกตัวขึ้นเพื่อให้กีต้าร์ถอดกางเกงออกเหลือไว้เพียงกางเกงบ๊อกเซอร์บางๆ
ร่างเล็กรู้งาน เขาสอดมือทั้งสองเข้าใต้ขากางเกงบ๊อกเซอร์ไปมอบสัมผัสร้อนให้กับจุดอ่อนไหวของรุ่นพี่คนสนิท... จังหวะการขยับมือขึ้นลงเร่งเร็วขึ้นจนร่างสูงเผลอครางเสียงต่ำอยู่ในลำคอ... ร่างเล็กเริ่มรู้สึกสนุกเมื่อเห็นสีหน้าของร่างสูงที่พยายามกลั้นความรู้สึกไว้... เห็นแล้วมันอยากทำให้กลั้นไม่อยู่เสียจริง... ว่าแล้วก็ดึงกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวบางตัวนั้นออก เผยให้เห็นไอ้ “หนอนชาเขียว” ที่ตอนนี้กลายเป็นหนอนยักษ์ขึงขังอยู่กลางตัวของร่างสูง...
เห็นแบบนี้แล้วกีต้าร์ก็เริ่มจะรู้สึกว่าอยากถอยขึ้นมาซะดื้อๆ... เขาไม่เคยใช้ปากให้ใคร แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าต้องทำแบบไหน ยังไง... ว่าแล้วก็เงยหน้าขึ้นไปส่งสายตาไม่แน่ใจให้รุ่นพี่... โบ๊ทคลี่ยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยเป็นเชิงแนะนำว่า...
“เม้มปากด้วย อย่าให้โดนฟันละ”
กีต้าร์กลืนน้ำลายเป็นรอบที่ 382 ของวัน ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงจัดการกับภารกิจที่ได้รับมอบหมาย... ถึงจะดูเก้ๆ กังๆ ไปบ้าง แต่ร่างสูงก็พอใจกับรสสัมผัสที่ได้รับ... ถึงจะไม่คล่องแคล่ว แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เขาอารมณ์ทะยานขึ้นสูง... อาจเป็นเพราะว่าคนที่กำลังทำให้เขานั้นคือกีต้าร์ก็เป็นได้... ทำบ่อยๆ ไปเดี๋ยวก็เก่งเองแหละ... หึหึหึ
ร่างสูงลูบหัวของกีต้าร์ด้วยสีหน้าที่พอใจก่อนจะบอกให้หยุดทำแล้วรั้งต้าร์ให้ขึ้นมานอนอยู่ข้างๆ... โบ๊ทลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปหยิบกระปุกวาสลีนจากโต๊ะหน้ากระจกแต่งตัวข้างตู้เสื้อผ้าแล้วเดินกลับมาที่เตียง... กีต้าร์เห็นและรู้ว่าโบ๊ทไปหยิบอะไร และนอกจากใช้ทางปากแล้ว ไอ้วาสลีนที่ว่านั้นยังสามารถใช้ทำอะไรได้อีกบ้าง... เฮือก!
เมื่อกลับมาถึงเตียง โบ๊ทไม่พูดพร่ำทำเพลง... เขากระโจนเข้าโอบกอดและประกบจูบร่างเล็กก่อนจะกดให้ร่างเล็กนอนราบ ชันขาขึ้น แล้วเขาก็แทรกตัวเข้าไปตรงหว่างขาของร่างเล็ก... โบ๊ทโน้มลงจูบและขบริมฝีปากที่แดงช้ำคู่นั้นซ้ำๆ แล้วไล้ไปซุกไซ้ซอกคอ ก่อนจะค่อยๆ จูบเม้มเน้นๆ ลงไปตามแผงอกและหน้าท้อง
กีต้าร์เคลิ้มไปกับสัมผัสหวามจากปากของรุ่นพี่คนสนิท แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสแปลกใหม่ที่จ่ออยู่ที่ก้น... เมื่อเงยหน้าขึ้นมาดูก็เห็นว่าร่างสูงได้ชะโลมวาสลีนไปทั่วปากทาง พร้อมๆ กับแก่นกายที่จ่อและดุนอยู่ที่ปากทาง...
“เดี๋ยวสิคุณโบ๊ท...” กีต้าร์กล่าวเสียงแผ่วพลางยื่นมือทั้งสองข้างมาดันอกแกร่งไว้
“หืม? ทำไมละ” โบ๊ทถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“เอาจริงดิ?” คำถามของกีต้าร์ทำเอาโบ๊ทยิ้มกว้างก่อนโน้มตัวลงมาทาบทับ... โบ๊ทจูบเบาๆ ไปที่คางเหมือนเป็นการปลอบประโลม
“...ต้าร์...”
“...”
“เป็นของโบ๊ทเถอะนะ เป็นของโบ๊ทคนเดียว... นะ”
“ก็... ผมกลัวนี่”
“เรามาถึงขั้นนี้แล้วนะต้าร์... อย่ากลัวเลย... โบ๊ทจะอ่อนโยนนะ เชื่อโบ๊ทนะ...”
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เหอะ...”
“น่า... นะ... ไม่ลองไม่รู้” ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มหวานๆ ให้ต้าร์...
กีต้าร์คิดอยู่สักพักก็พยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ... โบ๊ทประกบจูบอย่างอ่อนโยนพร้อมๆ กับค่อยๆ ดันเข้าไปในตัวกีต้าร์...
ร่างเล็กเจ็บจนร้องอยู่ในลำคอ ร่างกายมันพยายามดิ้นหนีตามสัญชาตญาณเอาตัวรอด แต่เอวบางนั้นก็โดนมือแกร่งของร่างสูงฉวยและรั้งไว้ไม่ให้ถอยหนี
“อ๊ะ... เจ็บ... คุณโบ๊ท... ผมเจ็บ... เอาออกก่อนๆๆๆๆ”
“ทนหน่อยนะต้าร์... อย่าเกร็ง... ปล่อยตัวตามสบายนะ ถ้าเกร็งมันจะยิ่งเจ็บ...”
“เอาออกก่อน คุณโบ๊ท เอาออก... อ๊ะ อ๊าห์”
“เข้าไปครึ่งนึงแล้ว อีกครึ่งเดียวเอง... อย่าเกร็งดิต้าร์ ผ่อนคลายนะ ต้าร์”
ถึงต้าร์จะเข้าใจ แต่ร่างกายมันไม่ยอมฟัง... ยังเกร็งและพยายามถอยหนี... เห็นเช่นนั้น โบ๊ทเลยหยุดดัน แช่คาไว้ แล้วโน้มลงไปจูบประโลมให้ร่างเล็กผ่อนคลาย... และเมื่อกีต้าร์หายเกร็ง โบ๊ทก็ตัดสินใจดันพรวดเดียวจนมิดด้าม ทำเอาร่างเล็กร้องเสียงหลงตัวเกร็งจนเส้นเลือดปูดขึ้นทั้งคอและใบหน้า... ร่างสูงแช่คาไว้แบบนั้นแล้วประกบจูบประโลมร่างเล็กอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ ขยับเอว...
กีต้าร์สีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด เอามือมาปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้ส่งเสียง เลยมีเพียงเสียงครางอู้อี้อยู่ในลำคอ ร้อนผ่าวที่ขอบตา... ร่างสูงค่อยๆ เร่งจังหวะการขยับสะโพกให้เร็วขึ้นเพื่อให้ร่างเล็กได้ปรับตัว
“อ๊ะห์... อ๊าห์...”
ผ่านไปเพียงสักพัก กีต้าร์ก็หายเกร็ง เสียงครางในลำคอเปลี่ยนมาเป็นเสียงครางหวานหู สีหน้าที่ดูเจ็บปวดทรมานเปลี่ยนมาเป็นสีหน้าที่ดูเสียวซ่านเย้ายวนอย่างไม่ได้ตั้งใจ... ทำให้ร่างสูงอารมณ์กระเจิง พลุ่งพล่านจนห้ามตัวเองไม่อยู่... เขาเร่งจังหวะของสะโพกจนในห้องมีเพียงเสียงร้องคราง เสียงหายใจ และเสียงของผิวกระทบกันเป็นจังหวะ... เหงื่อโทรมกายชายทั้งสอง
บทรักครั้งแรกดำเนินไปอย่างเร่าร้อนและยาวนาน... ก่อนจะจบลงด้วยหลักฐานแห่งความสุขสมหมายที่ร่างสูงปลดปล่อยไว้ในร่างกายของร่างเล็ก...
.
.
.
กลางดึกคืนนั้น มีสองร่างเปลือยเปล่านอนโอบกอดกันอยู่ใตผ้าห่มผืนใหญ่... ร่างเล็กหลับสนิท หายใจเข้าออกเป็นจังหวะอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง... โบ๊ทยังนอนไม่หลับ... เขามีความสุขมาก มากจนล้นปรี่... มันทำให้เขานอนไม่หลับ...
เขากลัว... กลัวว่านี่จะเป็นเพียงฝัน... ถึงไม่กล้าหลับตา เพราะกลัวตื่นขึ้นมาแล้วจะกลายเป็นฝันไป...
คืนนี้เขามีความสุข กีต้าร์ก็มีความสุข... ดังนั้น ถ้าหากเป็นไปได้...
...เขาอยากจะขอหยุดเวลาไว้แบบนี้...
...ไม่อยากให้พ้นผ่านคืนนี้ไป...
...ไม่อยากให้วันพรุ่งนี้มาถึง...
เพราะไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง หรือวันต่อๆ ไปจะเป็นอย่างไร...
เขาจะมีต้าร์อยู่ข้างกายแบบนี้ไหม...
เขากลัว...
.
.
“อืมมมม คุณโบ๊ททททท...”
ร่างเล็กละเมอเรียกชื่อเขาออกมาแถมยังซุกตัวเข้าหาอ้อมอกของเขาอีกต่างหาก ทำเอาร่างสูงยิ้มออกทันที ความกลัวที่มีดูจางหายไป... แต่ยังไงก็ยังอยากหยุดเวลาไว้แบบนี้อยู่ดี...
วันพรุ่งนี้ ไม่ต้องมี ไม่ต้องมา จะได้ไหม...
.
.
.
ร่างสูงตัดสินใจหลับตาลง... พอนอนไปสักพักก็ได้ยินร่างเล็กละเมออีก... แต่คราวนี้ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง พอจะจับความได้ว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] Alternative Start
ภายในห้องนอน มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงเท่านั้นที่ส่องให้ความสว่าง... ที่ปลายเตียงมีสองร่างยืนหันหน้าเข้าหากัน... ใกล้ชิดจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน... ร่างสูงปล่อยมือที่กุมมือของร่างเล็กแล้วเลื่อนไปลูบแก้มใสของรุ่นน้องคนสนิทอย่างอ่อนโยน ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปประกบจูบอย่างแผ่วเบา
มือเรียวไล้จากใบหน้าใส ลำคอเรียว... แล้วลงไปสัมผัสแรงเต้นของหัวใจของร่างเล็ก... รู้สึกได้ถึงร่างกายที่สั่นเทา
.
“...ตัวสั่นเชียว... กลัวเหรอ” โบ๊ทถามพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าหล่อใส
.
ร่างเล็กส่ายหน้าเบาๆ แทนคำตอบ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปวางไว้บนอกข้างซ้ายของร่างสูง... ใจดวงนี้ก็เต้นแรงไม่แพ้กัน... โบ๊ทยิ้มแล้วจับมือของต้าร์ค้างไว้บนอกให้สัมผัสแรงเต้นของหัวใจ... บอกเป็นนัยว่าใจของพวกเขาเต้นตรงกัน...
“คุณโบ๊ท...” กีต้าร์ก้มหน้าเรียกชื่อโบ๊ทเสียงแผ่ว
“หืม?”
“ผม... ยังไม่ได้ล้างก้น...”
“ไม่เป็นไร ไม่เหม็นสักหน่อย... นี่ไง... ไม่เห็นมีกลิ่นเหม็นเลย”
:m30: :m30: :m30: :m30: :m30: :m30:
------------------------------------
FlapJack's Corner:
ในที่สุดก็เข็นฉากเลิฟซีนออกมาจนได้ ไม่ถนัดเลยจริงๆ แต่งตอนนี้ตอนเดียวใช้เวลานานสุดๆ แต่ก็พยายามเต็มที่แล้วละนะ พยายามที่จะไม่ให้มันโจ่งครึ้มมากเกินไป แต่ไม่รู้ว่าที่ออกมามันมากไปไหม (หรือน้อยไป?)
ส่วนของ Bonus หลังไมค์ หลายๆ คนอาจจะทำหน้าอี๋ใส่ แต่จะบอกว่าที่เป็นแบบนี้เพราะความคิดเกรียนๆ ของผู้เขียนที่ดันนึกอะไรอุบาทว์ๆ แบบนี้ขึ้นมาตอนเริ่มแต่ง เลยอยากเอา(ความอุบาทว์)มาแบ่งๆ กันนะ :laugh:
มาๆ ตอบจดหมายแฟนเพลงจากทางบ้านดีกว่า อิอิ
@RGB.__ กีต้าร์เวลาไม่เกรียนมันก็น่ารักน่าชังอยู่ไม่น้อยนะเออ :m1:
@FoN LiGhT~ สวัสดีครับ เหมือนเราไม่ได้คุยกันมานานมากกกก ยังไงก็ขอบคุณที่กลับมาเยี่ยมนะครับ :กอด1:
@pim_onelove "ส่วนตอนหน้า(46)จะเป็นเช่นไรน๊า ครึ ครึ" >> แล้ว ครึ ครึ ปะละ :haun5:
@silverphoenix "จะเป็นการให้รางวัลคนอ่านด้วยนะนี่ 555" >> ผมแจกโบนัสทุกตอนอยู่แล้วไง :laugh:... แอ่ก :z6:
@Theznux มาแล้วครับ ถึงจะไม่ด่วนเดลิเวอรี่ แต่ก็ไม่หายไปไหนนะ o17
@allaboutmyfav วุ้ยยยย ดีใจที่คุณกันกลับมาเยี่ยมไอ้เปี๊ยกกับไอ้โบ๊ท :m11:
@yeyong "เพราะฉะนั้นคุณโบ๊ทต้องรีบทำให้ต้าร์เป็นของตัวเองทั้งตัวและหัวใจ หุหุ" >> นี่ไง เห็นไหมว่าโบ๊ทมันเชื่อฟังนะเนี่ย o3
@papa_paolo "เวลาเปลี่ยนสถานะก็เปลี่ยนไป" >> ชอบประโยคนี้นะ o13
@zaabbo "คุณโบ้ทนี่สุดยอดแห่งความเนียนจริงๆ" >> คนนี้เขาตัวพ่ออยู่แล้วละ :laugh:
@Tumz "อยากให้บาสกลับมาเยี่ยมจัง" >> กำลังพิจารณาอยู่ครับ :m23:
@Dkmine ลองกันไปแล้ว :haun5:
@greensnake "แต่ต้าร์มันวอนเสียตัว" >> จริงๆ แล้วมันแค่ดีแต่ปากนะ :m20:
@ไอ้หัวแห้ว "รอบาสกลับมานะครับ จะได้จัดกันไปเลยว่า" >> กำลังชั่งใจอยู่ครับว่าบาสจะกลับมาไหม o8
@iforgive ร้องเป็นไอ้เจ้าโบ๊ทเลยนะ :m20:
@- คราส - "เรื่องของบาสนี่ประเด็นใหญ่กว่าที่คิดแฮะ" >> หรืออาจจะเล็กกว่าที่คิดก็ได้นะเออ :m29:
@Kalamall ".อุ๊ยยย ปิดท้ายเปลี่ยนไป เห็นแล้วคิดถึงโดราเอมอน ไม่รู้ทำไม555" >> มันเป็นคำที่เราจะเห็นตอนท้ายเรื่องของการ์ตูน/ละครญี่ปุ่นนะ คงคุ้นๆ ตากันแหละเนอะ :teach:
@namtarn11 ใจเย็นๆๆๆๆๆๆ มาแล้วๆๆๆๆๆๆ :try2:
@imonkey mc เรียกเลือดลมไปไหนละ... แอ่ก :z6:
@เฉาก๊วย o3
@malula "ต้าร์ก็ดูห่วงใยความรู้สึกของคุณโบ๊ทมาก และเรียนรู้การเป็นคนรักได้น่ารักมาก ๆ" >> ใช่แล้วครับ ต้าร์มันก็พยายามอยู่บ้างนะ :m13:
@playgirl "คนอ่านรอคอยอย่างมีความหวัง 555+" >> คนเราต้องมีหวัง แล้วมันจะเป็นจริง สักวัน!! :a2:
@wijii "บาสเนี่ยคงจะเป็นคนสำคัญน่าดูเลยเนอะ" >> มันจะออกแนวรักแรก อะไรทำนองนั้นนะครับ :give2:
@Whatever it is "แต่ขำคุณโบ๊ทอะ เนียนมาก" >> อะแน่นอน คนนั้นเขาตัวพ่อเลยละ :haun5:
@JingJing ชะ ชะ ชะ ใช่แล้ววววววว o13
@Mulberry "ตอนนี้กีต้าร์น่ารักอะ ดูท่าจะเป็นภรรยาที่ดีนะเนี่ย ปัดกวาดเช็ดถู" >> ปฏิกริยาของไอ้เปี๊ยกเมื่ออ่านเม้นท์นี้... :m31:
@OoniceoO ขอบคุณเช่นกันครับ :L2:
@BitterSweet~ "ทุกคนต้องมีอดีตกันทั้งนั้น อยู่ที่ว่าเราจะให้อดีตมาทำให้ปัจจุบันเป็นไปในทิศทางไหน" >> ถูกต้องครับ o13
@KURATA พวกเขาจะลองฝึกสร้างครอบครัวไง :m3:
@Tassanee มาต่อแล้วครับ ไม่ค้างแล้วเนอะ o18... ว่าแต่ หน้าใหม่หรือเปล่าเนี่ย มาๆ ต้องกอดต้อนรับ :กอด1:
เอาละ หวังว่าตอนนี้คงจะพอถูไถนะครับ รอคอยกันมาตั้งนาน ผมก็พยายามเขียนออกมาให้โอเคที่สุด แต่ก็ต้องยอมรับตรงๆ แหละว่าไม่ถนัดเลิฟซีนเลย ดังนั้น ใครมีคอมเม้นท์อะไรก็บอกกันได้นะครับ ยินดีรับฟังครับ :m23:
เช่นเคย +1 กันไป ตอบแทนน้ำใจของทุกคนนะครับ สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์ครับ :bye2:
ปล. ใครเจอคำผิด บอกผมหน่อยนะครับ :pig4:
พูดคุย กรี๊ดกร๊าด ตะโกน โวยวาย ได้ที่...
(http://img201.imageshack.us/img201/2858/flapjackspacecopyresize.png) (http://www.facebook.com/pages/FlapJack-Space/368831063159560)
-
อ่าวเห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:-[
ใน
ที่
สุด
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ตาร์โดนแซวจนพรุนแน่ๆ :laugh:
ตอนท้ายๆหวาน โบ๊ทอยากหยุดเวลาไว้ จะหยุดทำไม ก็ใช้มันไปด้วยกันสิ o18 (โอ่ยเขิน 5555 )
-
หะ หะ หะ เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ดะดะดะดะได้กันแว้วววววววววววววววว
อร๊ากกกกกกกกกกก
คือออ เค้าไม่ทันตั้งตัวอ่ะ เค้าไม่คิดว่ามันจะได้อ่ะ งื้อออออออ
อ่านหัวจั่วแล้วนึกว่าจะดราม่า ที่ไหนได้ ดราม่าจัดเรทมาเต็ม โฮกกกกกกกก
เอาล่ะ ลดความหื่นแล้วมาเข้าสู้เนื้อเรื่องบ้าง
โบ๊ทก็เหมือนผู้ชายทั่วไปอ่ะนะ ก็อยากให้คนรักของตัวเอง มีตัวเองแค่คนเดียว
เป็นอารมณ์เห็นแก่ตัวเล็กๆน้อยๆของผู้ชาย เราถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก
อย่างน้อยก็มีความสุขกันทั้งคู่อ่ะนะ
แหมมมม ได้กันครั้งนึง มันต้องมี 2 3 ต่อไปสิ ชิมิ
พลาดไปแล้วน้องต้าร์....5555
-
:impress3: กรี๊ดๆๆๆมีความสุขจังเลย ในที่สุดก็ถึงวันนี้ เค้าได้กันแล้ว หุหุ
อ่ะแหม เป็นเลิฟซีนที่หว้าน หวาน ร่วมกับมีอารมณ์หน่วงๆหวั่นๆในใจด้วย
แต่ต่อให้มีดราม่าแค่ไหน ก็ไม่สนแล้วหละเนาะ โบ๊ทตาร์
โบนัสนี่แย่งซีนตลอดเลยนะ ^^
-
ตัวเกร็งจนเสื้อเลือดปูด/...เส้นเลือด
อุบาท/...อุบาทว์
ไซร้ = ละก็ เช่น ถ้าจะเป็นเช่นนั้นไซร้
ไซ้ = ใช้ปากเขี่ย คุ้ย
มั่นใจขึ้นมาบ้างละยังคุณโบ๊ท ได้ทั้งตัวและหัวใจแล้วนี่
ไม่นึกเลยว่าคุณโบ๊ทจะเป็นผู้ช่ำชองและเชี่ยวชาญขนาดนี้ ฮี่ฮี่
-
:m10: :m25: :pighaun: :jul1:
ในที่สุดช้านก็ได้ใช้อีโมเหล่านี้ วะฮ่ะฮ่าฮ่า :m2:
ปล. โบนัสเกรียนมว๊ากกกกกกก 555
-
:-[ :-[ ............................................... :mc4:
-
กำลังเขินได้ที่ พออ่านมาจนถึงโบนัส กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชัดเลย เปี๊ยกตัวจริงมันต้องแบบนี้ กร๊ากกก
-
กรี๊ดดดด เขาได้กันแล้ว :mc4:
-
ในที่สุด :z1:
-
ตัวเกร็งจนเสื้อเลือดปูด/...เส้นเลือด
อุบาท/...อุบาทว์
ไซร้ = ละก็ เช่น ถ้าจะเป็นเช่นนั้นไซร้
ไซ้ = ใช้ปากเขี่ย คุ้ย
ขอบคุณครับ :pig4:
-
อิคุณโบ๊ทกินกีต้าร์น้อยเรียบร้อยแล้วเว้ยเฮ้ย :jul1:
ไม่มีอะไรจะพูด ปลาบปลื้มกับความสำเร็จของคุณโบ๊ทนะ :laugh:
ถึงพรุ่งนี้มาถึง ทั้งสองคนก็ยังรักกันอยู่นั่นแหละ คุณโบ๊ทไม่ต้องคิดมากหรอก :กอด1:
กดบวกเฉลิมฉลองจิ้นของกีต้าร์น้อย :jul3:
ป.ล. โบนัสคราวนี้ไม่ขโมยซีนแต่อย่างใด :m20:
-
เปิดลำโพงเสียงดังสุด เอาไมค์จ่อปาก "เขาได้กันแล้วจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" :mc4: :mc4: :mc4:
โบ๊ทดูเชี่ยวชาญวิธี XXX กับผู้ชายจังเนอะ แอบไปศึกษาจากแหล่งมาล่ะเนี่ย 555555 :laugh: :laugh:
-
แรงอะยังไมไ่ด้ล้างก้น 55+
-
กรี๊ดดดดดดดด
เป็นฉากที่รอคอยมานานแสนนาน แล้วก้อไม่ผิดหวังจริงๆๆ คริ คริ
คุณโบ๊ทเนี่ยมักน้อยเนอะ ไม่ดับเบิ้ล ทริปเปิ้ล เหมือนคนอื่นเค้าบ้างหรอออ :haun4: :haun4:
แต่เค้าว่าตรงโบนัสหน่ะ น่าจะเป็นตัวจริงต้าร์เพราะเกรียน ฮ่า ฮ่า
-
โบ๊ทดูเชี่ยวเนอะ
:m30: ชอบโบนัส ต้าร์เกรียน
ซสอดแทรก
:pig4:
-
:m25: :m25: :m25:
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
อยากจะกรี๊ดใส่ไมค์แล้วต่อลำโพงสัก 673 ตัว :m4:
ในที่สุด ไอ้เปี๊ยกก็เสร็จเฮียโบ๊ท :haun4:
เสียอยู่อย่างเดียว ไม่มีเบิ้ลรอบสองรอบสาม :z1:
ปล. นี่ขนาดไม่ถนัดเลิฟซีนนะพี่แจ๊ค ทำเอาหนูนั่งเลือดกำเดาไหลเลยนะ :jul1:
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
:-[ กรี้ด!!! น้องต้าร์เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วนะลูก
กระซิบๆ คุณโบ๊ท ว่าแต่จัดไปรอบเดียวเหรอ? :m12:
-
กะ.. กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
-
อย่างนี้ต้องฉลอง คืนเข้าหอของสองชายนี้ :mc3:
เป็นฝั่งเป็นฝา มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วนะต้าร์
ทันใจดีจริงๆ ไม่พูดพร่ำทำเพลงแต่อย่างใด
น่ารักเนอะ หอมปากหอมคอกำลังดีเลย :o8:
แต่ตอนตื่นนี่สิ ต้าร์จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล. +1และเป็ดกันไป
ป.ล.2 ตอนนี้รู้แล้วว่าต้าร์ไม่ได้ดีแต่ปากนะเออ :z1:
-
นาทีนี้ต่อให้สิบบาสก็เหอะ คุณโบ๊ทไม่หวั่นแล้ว
-
จุดพลุฉลอง อิอิ :mc4:
แต่ตอนโบนัสนี่ 555 ไม่ไหวจะเคลียร์
-
ต้าร์เสร็จโบ๊ทแล้ววว เย้ !! (อะไรจะดีใจขนาดนั้น)
เจอหลังไมค์ไปถึงกับฮาก๊ากก 555
-
ตั้งแต่ต้นมาดีหมดนะ แต่มาตกม้าตายไอ้ตอนโบนัสนี่แหละ 555+
ความหวานละลายหายไป (เกือบ)หมด :m20: :m20: :m20:
:pig4: :3123:
-
สมกับการรอคอย :m3:
ขอบคุณคุณเเจ็คมากเลย
-
ได้กันแ้ล้ว
เย้ๆๆๆ
55555555
เพียงแค่เกิดอาการ “ป๊อด” หรือปอดแหกขึ้นมากะทันหัน
-
กรี๊ดกร๊าดด.....ตั้งแต่ตอนที่แล้ว >>> ที่ต้าร์บอกคุณโบ๊ทว่า.... “... แล้ว... อยากฟลุกปะละ” :z1: :z1: :z1:
และในที่สุด วันที่ต้าร์พร้อมก็มาถึง.... :m2: :m2: :m2: :z9: :z9: :z9: :จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1:
เหมือนชนกลุ่มน้อยทั้งหลายจะรอคอยฉากนี้ และวันนี้ก็สมหวังแล้วววว... :mc4: ฉลองให้.....ครั้งแรกของต้าร์กับคุณโบ๊ท
ขอบคุณค่ะ คุณแจ็ค :กอด1: :กอด1: :กอด1:
+1 ให้กับการเขียนฉาก..อะจึกกึ๊กกึ๋ย...ครั้งแรก :haun4: :jul1:
+เป็ด ให้โบนัสสุดฮาาาา.....ค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ซสอดแทรก
ขอบคุณครับ :pig4:
o13
-
มันเปนเอนซีที่เกรียนที่สุดที่เคยอ่านเลยจริงๆ 555
อ่านไปขำไปอ้ะ สุดยอดดดดด
แต่ก้อยังได้รัยรู้ถึงความหวาน อิอิ
+1 ไปเลยยยย
-
จุดพลุฉลองงงงงง เค้าาได้กันแล้วววว อร๊ายยยยยยย
สงสัยจะเขินกันน่าดู ทำไงก็คงไม่ชินหรอกม้างต้าร์เอ้ยยย
คุณโบ๊ททำไมดูเชี่ยวจังอ่ะ ฮ่าๆ >////<
ขยับความสัมพันธ์ไปอีกขั้นแล้วววว ห้องก็อยู่ใกล้กัน ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยดีกว่ามั้ย ฮิ้ววว
กอดกันทุกวันอุ่นกว่านอนคนเดียวนะต้าร์ ฮ่าๆ จากนี้จะเป็นยังไงต่อไปละ
คุณโบ๊ทได้เค้าแล้วก็ดูแลดีดีนะ อย่าทิ้งอย่าขว้างนะ เกรียนๆแบบนี้หายาก รักกันไปนานๆน้าา
ช่วงโบนัสนี่เอามาตัดอารมณ์คนอ่านกันหรือป่าวเนี่ย ฮ่าๆ
:กอด1:
-
ต้าร์จ๋า จิ้นลาก่อน หุ หุ
และแล้วโบ๊ทก็ทำลายค่ายบางระจันได้แล้ว
-
:-[
-
เพียงแค่เกิดอาการ “ป๊อด” หรือปอดแหกขึ้นมากะทันหัน
ขอบคุณครับ :pig4:
สารภาพตามตรงว่าตอนแรกอ่านเม้นท์แล้วไม่รู้ว่าเขียนคำว่า "กะทันหัน" ผิด เพิ่งมาเห็นว่าทำตัวหนาไว้ให้ :laugh:
ปล. รู้สึกได้เลยว่าภาษาไทยผมอ่อนแออย่างแรง :serius2: :serius2: :serius2:
-
ไม่เป็นไรจ๊ะ ใช้บ่อยๆก็เขียนถูกเอง คำผิดไม่ได้เยอะจนเราติดใจนะ นับว่าน้อยแล้ว ถ้าเทียบกับบางเรื่อง
เรื่องนี้สนุกดี มีพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครตามเนื้อเรื่อง อ่านแล้วติดใจ
ได้มาอ่านทันตอนต้าร์ถูกบุกพอดี ดีใจกับคุณโบ๊ทด้วยนะจ๊ะ
-
เฮียโบ๊ทกับน้องต้าร์ตื่นกันอะยังค่ะ :impress:
-
โอ๊ย!! ละลายอะ
-
ขอบคุณครับ :pig4:
สารภาพตามตรงว่าตอนแรกอ่านเม้นท์แล้วไม่รู้ว่าเขียนคำว่า "กะทันหัน" ผิด เพิ่งมาเห็นว่าทำตัวหนาไว้ให้ :laugh:
ปล. รู้สึกได้เลยว่าภาษาไทยผมอ่อนแออย่างแรง :serius2: :serius2: :serius2:
ไม่เป็นไรคร้าบบบบ อิอิ
เห็นก็บอกครับ
แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยเห็น เพราะมัวแต่อินในความน่ารักของโบ๊ทกับไอ้เจ้าตาร์ 555
-
หึหึ.. :m25:
-
อยากสัมภาษณ์ "ไอ้เปี้ยก ว่าครั้งเป็นไง" ก๊ากกกกกก
-
มายังงงงง :m22:
-
:m13: รออยู่น่ะค๊าบ คุณเเจ็ค :))
-
FlapJack อยู่หนายยยยยยยย :o11:
กลับมาได้แล้ว คิดถึงแล้วนะ
-
LOVE HIGH STORY – 47 – Mine for Real | เป็นของผม
อืมมมมมม
ไอ้เปี๊ยกมันน่ารักขึ้น... รึเปล่า
หรือผมคิดไปเอง...
ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ... ไม่หรอกมั้ง ผมว่ามันน่ารักขึ้นจริงๆ นะ...
เมื่อปีที่แล้ว มันไม่ได้น่ารักขนาดนี้
เดือนที่แล้ว มันก็ไม่ได้น่ารักได้เท่านี้
เมื่อวานนี้ มันก็น่ารักไม่เท่าวันนี้
หรือมันน่ารักขึ้นทุกวัน... ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ
สงสัยเป็นเพราะผมมันยาวขึ้นละมั้ง... อืมมมม ไม่รู้แหละ รู้แค่ว่าตอนนี้ผมว่ามันน่ารักจนหน้าหมั่นเขี้ยวเลยละ
น่าหมั่นเขี้ยวจนผมอยากจะจับมันมาฟัดให้หนำใจนักเชียว นี่ถ้าไม่ติดว่ามันหลับอยู่นะ โดนแน่!
จะว่าไป เวลาไอ้เปี๊ยกหลับเนี่ย เปลี่ยนเป็นคนละคนกับตอนตื่นเลยนะ
ตอนหลับ... ดูใสซื่อ ไร้พิษสง อย่างกับลูกแมว
เวลาตื่น... กวนประสาทนักละ แล้วเวลาทำหน้านิ่งๆ ไม่ยิ้มแย้มนะ หน้ามันจะเหมือนพวกต่อต้านสังคม ไม่สนใจใครเลยละครับ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ... แต่ถ้ามันยิ้มนะ โลกนี้ก็ดูสดใสขึ้นทันทีเลยละครับ
จริงๆ แล้วต้าร์มันจะยิ้มอยู่สองแบบ... ยิ้มแป้น กับ อมยิ้ม... ถ้าถามว่าผมให้มันยิ้มแบบไหนมากกว่า ตอบได้เลยว่าชอบเวลามันอมยิ้มครับ... เพราะอะไรนะเหรอ... ก็เพราะว่าเวลาที่มันอมยิ้ม มักจะหมายถึงว่ามันกำลังเขิน และเท่าที่ผมเห็นนะ ก็มีแต่เวลาที่อยู่กับผมนี่แหละ ที่มันอมยิ้ม... มันทำให้ผมรู้สึกว่า มันเป็นสิ่งพิเศษสำหรับผมนะ
นึกๆ แล้วก็ชวนให้นึกถึงตอนเจอกันใหม่ๆ... ใครจะไปคิดว่าผมจะมาตกหลุมรักมันได้แบบนี้ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ (//เขิน)
คิดดูเอานะครับ ตอนเจอกันครั้งแรก มันช่างเป็นอะไรที่ไม่น่าประทับใจเลยสักนิด... มันน่าจะเป็นอุบัติเหตุครั้งที่ตลกที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตผมเลยทีเดียว... ผมยังยืนยันว่าผมไม่ได้ผิดอะไรขนาดนั้นหรอกนะ แต่ไอ้เปี๊ยกมันก็ยังยืนยันว่าผมผิด แถมยังกลั่นแกล้งผมสารพัด จนผมอดไม่ได้ต้องตอบโต้ให้เจ็บๆ แสบๆ กันบ้าง... แล้วที่ยิ่งน่าหมั่นไส้ก็คือไอ้หน้าตายๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาวของมันเวลาแกล้งผมเนี่ยแหละ... คิดดูนะครับ
...ที่โต๊ะหินอ่อนที่ประจำของพวกผม เมื่อก่อนมันเป็นที่ของผม แต่พอพวกไอ้ทีมาเข้าชมรมของไอ้เต็ม ก็เลยกลายเป็นแหล่งรวมตัวสุมหัวของกลุ่มผมกับกลุ่มไอ้เปี๊ยกไปโดยปริยาย... วันไหนที่ผมไปมหาวิทยาลัยช้านะครับ ก็จะเจอไอ้เปี๊ยกนั่งทำหน้ากวนตีนใส่แบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว และที่แสบก็คือมันชอบแกล้งผมแบบเกรียนๆ!! ที่จำขึ้นใจเลยก็คือ...
...มันเอาน้ำจิ้มลูกชิ้นใส่ไว้ที่ปลายหลอดน้ำของผมตอนผมลุกไปเข้าห้องน้ำ!!!...
ไอ้เกรียน!!!
หลังจากนั้นมาผมก็เลยต้องมีตอบโต้บ้าง ตั้งรับแบบเดียวไม่ไหวละครับ จะโดนวางยาหรือเปล่าก็ไม่รู้... หลักๆ ผมก็จะเล่นมันเรื่องส่วนสูงนี่แหละครับ เริ่มจากเรียกมันว่า “ไอ้เปี๊ยก” เนี่ยแหละ กระตุกต่อมปรี๊ดมันได้ดีนักละ... ก็เลยเป็นที่มาของการต่อปากต่อคำกันอย่างที่เห็นนี่แหละครับ ฮ่าๆ...
เถียงกันกัดกันหนักขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนๆ ผมมันยังพากันแซวเลยว่า “เห็นไม่ถูกกันแบบนี้ สุดท้ายเดี๋ยวก็ได้กันเองหรอกเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ”... จะว่าไป ปากพวกมันก็หมาใช้ได้เลยนะครับ ไม่รู้จะเรียกว่าแช่งหรืออวยพรกันดี... เพราะสุดท้ายผมก็ไปไหนไม่รอด ชีวิตวนเวียนอยู่แต่กับไอ้เปี๊ยก เวลาไม่ได้อยู่ด้วยกันก็พาลคิดหาวิธีไปแกล้งมัน เลยกลายเป็นว่าในหัวมีแต่เรื่องของไอ้เปี๊ยกอยู่ตลอดเวลา รู้ตัวอีกทีก็เนี่ยแหละครับ... รักมันซะงั้น... แต่อย่าถามว่าเมื่อไรนะครับ ผมเองก็ตอบไม่ได้หรอก
ผมยังจำครั้งแรกที่ไอ้เปี๊ยกมันเข้าห้องผม และครั้งแรกที่ผมเข้าห้องมันได้อยู่เลยนะ แต่ก็อย่างว่าแหละ มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง แล้วก็ตามมาด้วยครั้งที่สาม สี่ ห้า... โอ้ยยย ถ้าถึงตอนนี้ก็นับไม่ถ้วนแล้วละครับ เรียกได้ว่านับวันที่แยกกันอยู่ห้องใครห้องมันยังง่ายกว่าเลย ฮ่า ฮ่า
ตอนนั้น... ที่คอนโดไฟดับ เห็นว่าหม้อแปลงระเบิดหรืออะไรสักอย่าง ดับอยู่นานเลยละครับ... พอดีว่าผมหิว แล้วต้มน้ำไว้ทันพอดี เลยได้กินมาม่ารองท้อง แล้วด้วยความที่แอร์มันไม่ทำงาน ผมก็เลยเปิดประตูห้องไว้เพื่อรับลม... ไอ้เปี๊ยกมันก็คงจะหิวอยู่เหมือนกันแหละครับ แต่คงไม่มีอะไรกิน ผมเห็นมันแอบมองตอนผมนั่งกินมาม่า... แล้วอย่างที่บอกไปแหละครับ ว่าไอ้เปี๊ยกเนี่ย เดาไม่ยาก เพราะมันรู้สึกยังไงก็จะแสดงออกมาทางสีหน้าหมดเลย... เวลาหิวนะ หน้ามันจะอ่อนแรงมาก ทำหน้าเหมือนแมวหิว ดูน่าสงสารสุดๆ... และด้วยความสงสาร ผมก็เลยเดินถือชามมาม่าไปกินล่อหน้ามันถึงหน้าห้อง ฮ่า ฮ่า ฮ่า... พอมันมองบ่อยๆ เข้าก็เริ่มกลืนน้ำลาย ผมเลยสงเคราะห์ถามไปว่าจะกินไหม เพราะผมมีมาม่าหลายซอง...
...มันก็ไม่เล่นตัวละครับ เดินฉับๆๆๆๆ เข้าห้องผมไปจัดการเองเสร็จสรรพ ก่อนที่ผมจะทำมันสำลักด้วยการเรียกเก็บเงินค่ามาม่ากับมันเป็นเงิน 20 บาท... ตอนนั้นมันตลกมากเลยละครับ หน้าเหวอทั้งๆ ที่เส้นมาม่ายังคาปาก ฮ่าๆๆๆๆๆ... มันก็ไม่ตอบอะไรผมนะ ตั้งหน้าตั้งตากินๆๆๆๆ กินจนหมดแล้วก็เดินเอาชามไปวางไว้ในอ่างล้างจานแล้วก็ควักแบงก์ยี่สิบออกมาสองใบวางไว้บนโต๊ะอาหารก่อนพูดว่า...
“ให้ 40 เลย”
ว่าแล้วก็เดินไปหยิบมาม่าอีกซองแล้วเดินหน้าบูดกลับห้องไป ฮ่าๆ...
แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิด คิดว่าผมเป็นคนงกอะไรนะ รีดไถกันตั้งห่อละ 20 บาท ผมก็แกล้งมันไปงั้นแหละ อดไม่ได้จริงๆ... สุดท้ายผมก็เอาเงิน 40 บาทของมันไปสอดไว้ใต้ประตูห้องมันคืนนั่นแหละ... แต่รู้อะไรไหมครับ เย็นวันนั้น หน้าห้องผมมีถุงเซเว่นที่ใส่มาม่าต้มยำขนาดบิ๊กแพ็คอยู่ 2 ห่อ พร้อมกระดาษโน๊ตที่เขียนด้วยดินสอว่า “หายกัน!”... ฮ่าๆๆๆ น่ารักไหมละ นี่แหละ ไอ้เปี๊ยกของผม
ส่วนตอนที่ผมเข้าห้องมันเป็นครั้งแรกอะเหรอครับ... เรื่องมันเกิดขึ้นหลังจากวันที่ไฟดับไม่นาน คือ ผมก็ไม่ใช่คนเนื้อหอมอะไรนักหรอกนะ แค่พอมีคนมาให้ได้พูดคุยเป็นสีสันของชีวิตอยู่เรื่อยๆ... แต่มันก็ดันมีคนที่คิดจริงจังกับผมมาก มากจนตามมาหาผมที่คอนโดฯ คงจะคิดรวบหัวรวบหางผมเสียให้ได้ ผมเลยต้องหนีไงละครับ แต่จะไปไหนได้ จะขับรถออกไปข้างนอกก็ต้องผ่านล็อบบี้อยู่ดี... พอคุยถ่วงเวลานานๆ เข้าเธอก็ดันเร่งเร้าจะขึ้นห้องผมซะให้ได้... ผมเลยต้องไปเคาะประตูห้อง 706 เพื่อขอใช้ห้องเป็นหลุมหลบภัยสักหน่อย
แล้วคิดว่าไอ้เปี๊ยกมันจะยอมให้ผมเข้าห้องมันดีๆ ไหมละ... ฮึ!! ไม่มีทางอะ... ผมต้องใช้แรงดันประตูอยู่พักใหญ่ ไอ้เปี๊ยกก็หน้าตายยืนเอาเท้ายันประตูไว้โดยแทบไม่ต้องออกแรงอะไร ท่าทางของมันตอนนั้นทำเอาผมเชื่อสุดใจเลยนะครับ ว่าถ้าในมือมันมีกรรไกรตัดเล็บอยู่ด้วย มันคงจะยืนตัดเล็บไปพร้อมๆ กับเอาเท้ายันประตูไว้ด้วยอะครับ!...
แล้วคนที่ออกแรงดันแทบตายอย่างผม กับคนที่แค่เอาเท้าตั้งขึ้นมายันประตูไว้อย่างไอ้เปี๊ยกเนี่ย คิดว่าใครจะชนะละครับ... แน่นอนว่าไม่ใช่ผม!... สุดท้าย ผมเลยต้องเอาของเข้าแลก บอกมันว่าจะพาไปเลี้ยงไอติมเป็นการตอบแทนมันถึงยอมให้เข้าห้องมันได้แบบฉิวเฉียด เพราะลิฟท์ที่น้องคนนั้นขึ้นมาหาผมเนี่ย มันเปิดออกพอดีกับตอนที่ผมเข้าห้องไอ้เปี๊ยกไป...
แล้วรู้ไหมครับ ว่าผมต้องเจออะไรจากข้อเสนอของตัวเอง!... ผมยังจำได้ วันที่ผมพามันไปเลี้ยงไอติมตามที่สัญญา มันดันเลือกที่จะกินฮาเก้นดาซ! แถมสั่งแบบกะว่าชีวิตนี้จะไม่เข้าร้านนี้อีกแล้วยังไงยังงั้น! ล่อซะกระเป๋าผมกลวงเลยละครับ!!
นี่แหละครับ ความแสบของไอ้เปี๊ยก... คิดๆ แล้วก็รู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วมากเลยนะครับ... จากวันนั้นที่หมั่นไส้มันแทบตาย จนถึงวันนี้ที่ผมมานอนกอดมันอยู่แบบนี้... มันก็ตั้งเกือบ 400 วันเลยนะ แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง... แล้วดูสิ ไอ้เปี๊ยกแสบวันนั้น วันนี้กลับมานอนซุกอกผมอย่างกับลูกแมวเชื่องๆ... หึหึหึ นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมว่ามันเป็นของผมแล้วจริงๆ
.
.
...มีความสุขจังครับ... (//ยิ้ม)
.
.
“อืมมม”
ใกล้แล้วละครับ คงใกล้ได้เวลาลูกแมวจะตื่นขึ้นมาเป็นแมวเกรียนแล้วละครับ... ผมว่าผมแกล้งหลับดีกว่า ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ
.
.
.
ร่างเล็กขยับตัวอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงก่อนจะซุกตัวเข้าหาอ้อมอกแกร่งของร่างสูง... เขานอนแช่อยู่สักพักก็ลืมตาช้าๆ เพื่อปรับรับแสง แล้วค่อยๆ ผละตัวออกจากอ้อมกอดมานอนมองหน้าร่างสูงที่ยังคงนอนหลับตาอยู่ข้างๆ ด้วยแววตาอบอุ่น ดูมีความสุข...
กีต้าร์เลื่อนมือไปวางไว้บนแก้มใสของรุ่นพี่ร่างสูงอย่างเบามือ... กลัวจะตื่น... เขาไล้นิ้วโป้งไปบนแก้มนั้นไปมาซ้ำๆ อย่างอ่อนโยนก่อนจะไล้ต่อไปยังกลีบปากได้รูปที่ประกบจูบเขา... ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนหวนกลับมาฉายซ้ำอยู่ในหัวราวกับภาพยนต์ 4D ระดับ HD ครบทุกรสสัมผัสที่ยังหลงเหลืออยู่ทุกที่ในร่างกาย...
.
.
.
เอ่อ... คือ... สรุปว่าเมื่อคืนนี้ ผมกับไอ้คุณโบ๊ท... เอ่อ... มีอะไรกันแล้วสินะ... ไม่ใช่แค่ฝันซะด้วยสิ เพราะผมยังรู้สึกหน่วงๆ ที่บั้นท้ายอยู่เลย เจ็บโคตรๆ... คิดๆ แล้วก็...
...น่าอายชะมัด...
นี่ยังดีนะ ที่ผมตื่นก่อน... ไม่งั้นผมเองก็คงทำตัวไม่ถูกอะ ไม่รู้ว่าจะสู้หน้าไอ้คุณโบ๊ทไหวไหม
เฮ้ออออออ คิดๆ แล้วก็ไม่รู้จะเสียใจหรือดีใจดี ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไงแล้วเนี่ยที่ต้องมาเสียตัวให้ผู้ชายด้วยกัน... ถ้าแม่รู้ แม่จะช็อกไหมเนี่ย ที่ลูกชายเพียงคนเดียวของแม่มามีแฟนเป็นผู้ชายตาตี่ๆ อย่างไอ้คุณโบ๊ทเนี่ย... อืมมมม แต่ไอ้คุณโบ๊ทมันหล่อ แม่คงไม่ว่าหรอก ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ... เฮ้อออออออ
เมื่อวานไอ้เราเองก็ดันปากดี ผมไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้ผมพูดไปแบบนั้น... “แล้วอยากฟลุ๊กไหมละ”... โอยยยยย หาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆ... แต่ถ้าทำแบบนี้แล้วมันจะช่วยให้ผมลืมไอ้บาสได้อย่างหมดจด แล้วรับไอ้คุณโบ๊ทเข้ามาได้หมดใจ ผมว่า มันก็คงจะคุ้มอยู่ละมั้ง... ไอ้คุณโบ๊ทจะได้สบายใจด้วย เราจะได้เดินต่อไปด้วยกันอย่างไม่มีข้อกังขาในความรู้สึกของกันและกันอีก
ผมไม่ชอบให้ใครมาระแวงหรือมาจับผิด มันรู้สึกเหมือนไม่มีความไว้ใจให้กัน และผมก็ไม่ชอบความสัมพันธ์ที่ไม่มีความไว้ใจให้กันและกัน เพราะมันจะช่องโหว่ให้ปัญหาต่างๆ เข้ามาบั่นทอนความสัมพันธ์ให้ย่ำแย่ และสุดท้ายก็คงเลิกลากันไป... ถ้าถามว่าผมอยากอยู่กับไอ้คุณโบ๊ทตลอดไปเลยไหม ตอนนี้ผมคงตอบได้เต็มปากว่า “ใช่” แต่ก็นะ วันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้... ในอนาคต คุณโบ๊ทอาจต้องแต่งงานสร้างครอบครัว หรือผมอาจต้องแต่งงานเหมือนกัน... ไม่รู้สิ
เอาเหอะ อะไรจะเกิดก็ต้องปล่อยให้มันเกิด ถ้ามันอยู่นอกเหนือความควบคุมของผมหรือคุณโบ๊ท... อย่างน้อย วันนี้ผมก็ยังมีไอ้ตาตี่นี่นอนอยู่ข้างๆ... อย่างน้อยผมก็ยังอยู่ในอ้อมกอดของไอ้คุณโบ๊ทละนะ...
.
.
.
ร่างเล็กนอนจ้องใบหน้าใสของรุ่นพี่ร่างสูงอยู่นิ่งๆ แบบนั้น พลางไล้นิ้วไปบนริมฝีปากเบาๆ พร้อมรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า แต่แล้ว กีต้าร์ก็ต้องหุบยิ่มเมื่อ...
“รอนานแล้วนะ เมื่อไรจะจูบเนี่ย ลูบอยู่นั่นแหละ” ร่างสูงกล่าวทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ ทำเอาร่างเล็กตกใจอยู่ไม่น้อย
.
เพี๊ยะ!!
.
“โอ้ยยยยย ไอ้เปี๊ยก!!” โบ๊ทร้องสะดุ้ง ลืมตาตื่นทันทีที่โดนตบเข้าที่แก้ม
“หนอยยยย แกล้งหลับเหรอ... โดนแค่นี้มันยังน้อยไป ไอ้เจ้าเล่ห์! แต่เอ๊ะ... จะแกล้งหลับหรือไม่แกล้งก็คงไม่ต่างกันเท่าไร เพราะตาตี่แบบนี้จะหลับหรือตื่นก็ไม่ต่างกันหรอก!” กีต้าร์โวยวายใส่
“ปากดีแรงดีแบบนี้เนี่ย เก็บเอาไว้ครางเอาไว้ดิ้นดีกว่าไหมจ๊ะ” โบ๊ทพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมส่งสายตาหื่นไปยังร่างเล็กที่ดีดตัวลุกขึ้นมานั่งชี้หน้าเขาอยู่ข้างๆ
“อ๊ากกกกกก ไอ้ลิง ไอ้หื่น ไอ้หน้าด้าน!!!”
“โอ้ยๆๆๆๆ ด่าแฟนแบบนี้ไม่ดีนะ... ตัวเล็ก...”
“ฮึ่ยยยยย ขนลุก มาตัวลงตัวเล็กอะไรอีกละ!”
“ตัวเล็กกกกกกก”
“อ๊ากกกกกก หยุดเลยนะ ห้ามเรียกแบบนั้น!!”
“ทำจะเรียกไม่ได้ หืออออ”
“ก็... ก็... ก็ผมนะ... ได้คุณโบ๊ทแล้ว... เพราะฉะนั้น คุณโบ๊ทต้องเชื่อฟัง เข้าใจไหม”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ... อะไรนะ ใครได้ใครนะ... ท่าทางเอ็งจะลืมไปแล้วละมั้ง เลยสับสน เอาเป็นว่า เดี๋ยวโบ๊ททวนความจำให้อีกรอบละกันนะ มามะ” ว่าแล้วก็โอบเข้าที่เอวบางหมับแล้วดึงรั้งเข้าหาตัว
“เฮ้ยยยย ปล่อยนะเว้ย ไม่เอาแล้ว ไม่เอา!!!” โวยวายไปก็พยายามแกะมือของโบ๊ทออกจากตัว
“ทำไมละ มามะ มาหาเฮียเร็ว ตัวเล็กกกก”
“โอยยยย ไม่เอาแล้ว... โอ้ยยยย ยังเจ็บอยู่นะเว้ย เบาๆ หน่อยดิ” ร่างเล็กเจ็บแปลบที่บั้นท้ายเมื่อขยับตัวแล้วมันกระเทือน
“...เจ็บเหรอ... ไหน มันเป็นยังไง” ร่างสูงได้ยินแบบนั้นก็ผ่อนแรงแล้วกอดร่างเล้กไว้นิ่งๆ แบบนั้น พลางส่งแววตาห่วงใยไปสบตา
“ก็เจ็บดิ... แม่ง...”
“ไหน บอกโบ๊ทสิ ว่ามันเป็นยังไง”
“ก็... ระบบไปหมดทั้งสะโพกเลยอะ... แล้ว... รู้สึกเหมือนมีอะไรคาอยู่ข้างในอะ...” ร่างเล็กกล่าวไปก็หน้าแดงไป ไม่กล้าสบตาร่างสูง...
“เหมือนมีอะไรคาอยู่งั้นเหรอ... อืมมมม” โบ๊ททำท่าคิดก่อนจะเปิดผ้าห่มแล้วก้มมองของตัวเอง...
“ทำไรอะ”
“อืมมมมม ของโบ๊ทก็ยังอยู่ที่เดิมนะ ไม่ได้คาอยู่... โอ้ยยย...”
“นี่! ยังจะเล่นอีกนะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“เจ็บจริงๆ นะเนี่ย ไม่ได้พูดเล่น... แม่ง รู้งี้ไม่ยอมดีกว่า ว้อยยยยยย”
“โอ๋ๆๆๆๆ... ไม่ต้องห่วงน่า โบ๊ทศึกษามาแล้ว... ถ้าไม่มีเลือด ไม่มีแผลก็ไม่น่ากลัวอะไรหรอกน่า... พักผ่อนเยอะๆ ก็หายแล้ว หรือถ้ามีแผลก็ต้องกินยา”
“อือ”
“ไม่ต้องคิดมากน่า มีอะไรเดี๋ยวโบ๊ทดูแลเองนะ... มานี่มา” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นพลางดึงร่างเล็กให้ลงไปนอนในอ้อมกอด
“เลี่ยนวะ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“...”
“ต้าร์...”
“หืม”
.
“เราเป็นแฟนกันแล้วนะ”
.
“รู้แล้วน่า”
“ต้าร์เป็นของโบ๊ทแล้วนะ ห้ามดื้อแล้วนะ เข้าใจไหม”
“ตลกละ ก็บอกแล้วไงว่าผมได้คุณโบ๊ทแล้ว เพราะฉะนั้น คุณโบ๊ทนั่นแหละ ที่เป็นของผม... ห้ามดื้อ ห้ามใช้กำลัง เข้าใจไหม”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เอ็งนี่นะ”
“คุณโบ๊ท...”
“ครับ”
“ฮึ่ยยยย พูดเพราะทำไมเนี่ย ขนลุก!”
“เอ้า พูดเพราะกับแฟนตัวเอง จะเป็นไรไปละ หืม”
“ไม่เอาอะ พูดเหมือนเดิมดิ... ไม่เห็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรสักหน่อยนิ”
“เอางั้นเหรอ... ก็ได้ๆ แต่... ขออย่างดิ”
“อะไรละ”
“เรียกว่า พี่โบ๊ท แทนคำว่า คุณโบ๊ท ได้ไหม”
“ง่า... ไม่เอาอะ”
“ทำไมละ... นะ ต่อไปนี้เรียกโบ๊ทว่า พี่โบ๊ท โอเคป่าว”
“ไม่เอาอะ... มันไม่ชินปากอะ”
“เป็นแฟนกันแล้วนะ จะมาเรียกว่าคุณอยู่อีกเหรอ ห๊ะ”
“ไม่ใช่แค่ คุณ สักหน่อย ต้องเป็น ไอ้คุณโบ๊ท ถึงจะถูก ฮ่ะๆๆๆ”
“เอ็งนี่มัน ไม่น่ารักเอาซะเลยนะ”
“เอ้า... ก็... ใครๆ ก็เรียกคุณโบ๊ทว่า พี่โบ๊ท กันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นน้องคนนั้น น้องคนนี้... พี่โบ๊ทอย่างนั้น พี่โบ๊ทอย่างนี้ พี่โบ๊ทค่ะ พี่โบ๊ทขา พี่โบ๊ทครับ... ฮึ่ยยยย ไม่เอาด้วยหรอก”
“ฮ่ะๆๆๆ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง... งั้นก็ตามใจ จะเรียกเหมือนเดิมก็ได้ ไม่ซ้ำใครดี”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย...”
“แหม่ๆ ยังปากแข็งเหมือนเดิม... แต่ทำไมเวลาจูบมันถึงได้นุ่มนิ่มนักละ ไม่เห็นแข็งเลย”
“อ๊ากกกกก ไอ้ลิงภูเขา พูดอะไรออกมาเนี่ย”
“ฮ่ะๆๆ เป็นแฟนกันมาตั้งหลายวันแล้วนะ พูดเรื่องแบบนี้กับแฟนตัวเองจะเป็นไรไป”
“หึ!”
“ต้าร์...”
“อะไรอีกละ”
“จริงๆ แล้วโบ๊ทพูดเล่นนะ”
“ห๊ะ? เรื่องไรอะ”
“ที่บอกว่า... เอ็งไม่น่ารักอะ...”
“...บ้า... เสี่ยวอ่ะ”
“หึหึหึ เขินละสิ”
“ไม่ได้เขินสักหน่อย... ปล่อยได้แล้ว จะไปอาบน้ำ”
“รีบไปไหนละ เรียนตั้งบ่าย”
“ไม่รู้แหละ ผมอยากอาบน้ำแล้ว”
“ก็ได้... อาบไหวไหมเนี่ย ให้เข้าไปช่วยไหม”
“ไม่ต้อง!”
“ฮ่ะๆๆๆ ไม่ต้องเขินแล้ว เห็นหมดทุกส่วนแล้ว... มากกว่าแค่เห็นก็ทำมาแล้ว”
“อ๊ากกกกกก หยุดเลยนะ!”
“ฮ่าๆๆๆ”
“หลับตาด้วย จะลุกแล้ว”
ว่าแล้วร่างเล็กก็สั่งให้ร่างสูงหลับตาแล้วลุกเดินไปหยิบกางเกงบ๊อกเซอร์ที่หล่นอยู่ข้างเตียงมาสวมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยท่าทางที่ดูก็รู้เลยว่า... คงจะเจ็บก้นจริงๆ อย่างที่ว่าแหละ...
ร่างสูงแกล้งหลับตาตามคำสั่ง แต่ก็ไม่วายแอบหรี่ตามองอยู่ตลอด... กีต้าร์คงไม่อยากให้มาเห็นสภาพร่างกายระบมๆ แบบนี้แน่ๆ ถึงสั่งให้เขาหลับตา... เห็นท่าทางของร่างเล็กที่เดินอย่างลำบากแล้วก็นึกสงสารและรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ... แต่ถ้าถามว่าย้อนเวลากลับไปแล้วจะเปลี่ยนใจไม่ทำหรือเปล่า... คำตอบคือ “ไม่เปลี่ยนใจ ยังไงก็จะทำอยู่ดี”...
เมื่อร่างเล็กเดินเข้าห้องน้ำไป เขาก็ตรงไปยังฟักบัวก่อนจะเปิดน้ำให้ไหลรดหัวผ่านตัวให้ไหลลงท่อไป... ร่างเล็กกลั้นหายใจก่อนจะค่อยๆ ปล่อยของเหลวสีขาวปนแดงออกจากบั้นท้ายให้ไหลตามน้ำลงไปตามซอกขาและลงท่อระบายน้ำไป... สีหน้าเจ็บปวดแต่ก็เม้มปากแน่นไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมา... ไม่อยากให้ร่างสูงรู้ว่ามันเจ็บขนาดนี้...
ร่างเล็กปรับอุณหภูมิน้ำจากเย็นไปเป็นอุ่นจัดด้วยหวังว่าน้ำอุ่นๆ จะช่วยบรรเทาอะไรได้บ้าง... ไอน้ำฟุ้งไปทั่วห้องน้ำจนเกิดเป็นไอขึ้นบนกระจก เกิดเป็นข้อความเขียนเอาไว้ว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
-------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ตอนเช้า ร่างสูงตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างเล็กยังนอนหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมออยู่ในอ้อมกอดของเขา นั่นก็แปลได้ว่าร่างเล็กยังหลับสนิท... เขานอนจ้องหน้าใสอยู่แบบนั้นก่อนจะนึกภูมิใจกับเหตุการณ์เมื่อคืน... ต้าร์เป็นของเขาแล้ว... และต้าร์ก็เต็มใจซะด้วย... มีความสุข
ว่าแล้วก็นึกอะไรขึ้นได้... เมื่อวานนี้ ต้าร์เขียนโพสอิทมาติดหน้าผากเขา... น่ารักจริงๆ... เช้านี้เขาเลยอยากทำบ้าง... ว่าแล้วก็ลุกออกจากเตียงเบาๆ แล้วไปหยิบกระดาษโพสอิทบนโต๊ะทำงานมาเขียนยิกๆ ก่อนจะกลับมาที่เตียงแล้วแปะไปบนหน้าผากของต้าร์...
เมื่อแปะได้ตามที่ต้องการแล้ว ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้
.
~แชะ~
.
ภาพบนหน้าจอเป็นรูปของกีต้าร์ที่กำลังหลับอย่างกับลูกแมวโดยมีกระดาษโพสอิทสีเหลืองแปะอยู่บนหน้าผากพร้อมตัวหนังสือที่เขียนด้วยลายมือของร่างสูงว่า
.
“ของผม”
.
เมื่อถ่ายเสร็จก็นั่งพิจารณารูปอยู่พร้อมรอยยิ้มอยู่สักพักก็ปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้ววางไว้ที่เดิม ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน รอให้ต้าร์ตื่นขึ้นมาเจอกระดาษบนหน้าผาก... คงจะโวยวายแก้เขินอีกตามเคยสินะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ...
นอนรอนิ่งๆ อยู่อีกสักพักใหญ่ๆ ก็ทนไม่ไหว ท่าทางจะยังไม่ตื่นง่ายๆ... ว่าแล้วก็เลยตัดใจ เอากระดาษโพสอิทใบนั้นออก เพราะมันบังหน้าใส ทำให้เขามองหน้าต้าร์ไม่ได้แบบเต็มๆ... นอนจ้องอยู่อย่างนั้นก็ทำให้คิดได้ว่า...
อืมมมมมม
ไอ้เปี๊ยกมันน่ารักขึ้น... รึเปล่า
หรือผมคิดไปเอง...
...
-------------------------------------------------
(http://img269.imageshack.us/img269/630/p10002611resized.jpg)
(http://img812.imageshack.us/img812/9799/p1000260resized.jpg)
ทั้งสองภาพนี้เป็นฝีมือของคุณ - คราส - ชนกลุ่มน้อยคนหนึ่งของเรานั่นเอง เธอส่งภาพมาให้พร้อมคำอธิบายว่า
"ปกติเวลาอ่านไม่ค่อยจิ้นต้าร์ตัวโตเท่าไร เห็นต้าร์กับโบ๊ทเป็น SD"
ผมเห็นภาพแล้วก็ปลาบปลื้มมากถึงขีดสุด เพราะนี่เป็นภาพวาดภาพแรกที่มีชนกลุ่มน้อยวาดให้ :m2: (ได้รับ 21 สิงหาคม 2555)
จริงๆ แล้วอยากวาดเองเหมือนกันนะ แต่วาดไม่เป็นอะ ฮ่าๆๆๆๆ ถ้าวาดได้คงมีภาพประกอบมาให้ชนกลุ่มน้อยดูกันทุกบทแล้วละ พอคุณ - คราส - วาดมาให้ มันเหมือนฝันเป็นจริง o7
ต้องของบอกว่าชอบมาก สวยมากครับ ภาพที่มีไอ้เจ้าโบ๊ทอยู่ด้วยก็น่ารัก นึกถึงในหนังสือการ์ตูนที่มักจะมีหน้าคั่นเป็นการ์ตูนน่ารักๆ กวนๆ แบบนี้
-
(http://a1.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/385715_383105898398743_368831063159560_1131886_1152806361_n.jpg)
รูปแถม (ชนกลุ่มน้อยใน FlapJack Space คงได้เห็นกันไปหมดแล้วเนอะ)
ไม่ได้วาดเองหรอกนะ ไปควานๆ หารูปที่ "ใช่" มาแล้วก็มาแต่งๆ นิดๆ หน่อยๆ ก็เป็นอันเสร็จ ฮ่าๆๆ
--------------------------------------
FlapJack's Corner:
แอบย่องมาอัพตอนใหม่แบบเงียบๆ แฮะๆ พอดีเพิ่งมีเวลาแต่งให้จบ :try2:
งานเข้าตูมตาม ยิ่งสัปดาห์หน้ายิ่งยุ่ง อาจจะไม่ได้เจอกันอีกสักพัก แต่ถ้าพอมีเวลาก็จะมาอัพให้นะครับ อาจได้เจอกันไวกว่านั้นก็ได้ :amen:
@RGB.__ "จะหยุดทำไม ก็ใช้มันไปด้วยกันสิ" >> ชอบอะ :m1:
@TifaReira ฮ่าๆๆๆ ผมว่าทุกวันนี้คนอ่านก็ต้องคาดหวังสิ่งที่ไม่คาดหวังจากไอ้เจ้าโบ๊ทกับต้าร์อยู่แล้วนะ :laugh3:
@aoommy "โบนัสนี่แย่งซีนตลอดเลยนะ" >> ฮ่าๆ เอาไว้แก้เลี่ยนนะ o17
@malula "ไม่นึกเลยว่าคุณโบ๊ทจะเป็นผู้ช่ำชองและเชี่ยวชาญขนาดนี้ ฮี่ฮี่" >> โบ๊ทมันทำการบ้านมาดี :haun5:
@JingJing อย่าคิดว่าผมจะอ่านไม่ออกนะว่า ปล. เขียนว่าอะไร :m31:
@Kalamall ถึงกับจุดประทัดฉลองกันเลยทีเดียว :laugh:
@wijii "ชัดเลย เปี๊ยกตัวจริงมันต้องแบบนี้ กร๊ากกก" >> ฮ่าๆๆๆ จะยังไงก็ไม่พ้นความเป็นเกรียนหรอกนะ :laugh:
@eaey เอ้า ฉลอง!!! :m4:
@เฉาก๊วย "ในที่สุด" >> เป็นคำที่ผมเชื่อว่าผู้อ่านทุกคนต้องคิดอยู่ในใจอย่างแน่นอน :laugh3:
@BeeRY "อิคุณโบ๊ทกินกีต้าร์น้อยเรียบร้อยแล้วเว้ยเฮ้ย" >> ใครบอก ไปถามต้าร์สิ ว่าใครได้ใคร :m20:
@pim_onelove โบ๊ทมันทำการบ้านมาดี สุ่มโป่งศึกษาข้อมูลมาเพียบ :m26:
@OoniceoO ฮ่าๆๆๆ เอาน่า เอาไว้แก้เลี่ยนเฉยๆ... :m7:
@KURATA "เป็นฉากที่รอคอยมานานแสนนาน" >> :try2: สักทีสิเนอะ
@- คราส - ใครจะไปรู้ว่าโบ๊ทมันไปแอบศึกษามาก่อนนี้แล้ว หึหึหึ o3
@KaeM_PonG พูดไม่ออกเลยรึ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
@Mulberry "อยากจะกรี๊ดใส่ไมค์แล้วต่อลำโพงสัก 673 ตัว" >> :o จะประกาศให้โลกรู้เลยเหรอ
@sukie_moo "ว่าแต่จัดไปรอบเดียวเหรอ?" >> รอบเดียวแต่จัดนานจัดเต็มนะเออ :z1:
@BitterSweet~ นี่ๆ แค่กรี๊ดเฉยๆ ใช่ไหม ยังไม่สลบใช่ไหมอะ :confuse:
@greensnake " มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วนะต้าร์" >> ถ้าต้าร์มันได้ยินประโยคนี้มันคงโวยวายบ้านแตกอะ :laugh:
@yeyong "นาทีนี้ต่อให้สิบบาสก็เหอะ คุณโบ๊ทไม่หวั่นแล้ว" >> ไม่หวั่น แม้วันบาสมาก ว่างั้น? :m20:
@Whatever it is เอ้า ฉลอง เอ้าชน!! :mc4:
@Theznux "ต้าร์เสร็จโบ๊ทแล้ววว เย้ !!" >> ใครบอก ไปถามไอ้ต้าร์ดูนะว่าใครได้ใคร :m20:
@playgirl เอาน่า โบนัสเอาไว้แก่เลี่ยนนะ :jul3:
@mild-dy หน้าใหม่ปะเนี่ย ใช่ไหมอะ... ดังนั้น มานี่ๆ มาให้กอดต้อนรับซะดีๆ :กอด1:
@imonkey mc รอมานานกันแล้วละสิ :m29:
@ไอ้หัวแห้ว เย้ๆ :m11: (ที่ดีใจนี่ไม่ใช่อะไร คนอ่านบอกว่า "สักทีเหอะ" ฮ่าๆๆๆ)
@Mc_ma "เหมือนชนกลุ่มน้อยทั้งหลายจะรอคอยฉากนี้" >> รอมานานแล้วด้วยแหละ ฮ่าๆๆๆ :laugh:... :z6: แอ่ก!
@silverphoenix "มันเปนเอนซีที่เกรียนที่สุดที่เคยอ่านเลยจริงๆ 555" >> ฮ่าๆ งั้นก็คงเป็นเกรียนโดยไม่ได้ตั้งใจละนะ เอ๊ะ หรือมันจะอยู่ในสายเลือดของผมกันละเนี่ย :laugh:
@aishiteru. "ช่วงโบนัสนี่เอามาตัดอารมณ์คนอ่านกันหรือป่าวเนี่ย ฮ่าๆ" >> ถูกต้องนะคร้าบบบบ o13
@iforgive บางระจันเลยรึ ฮ่าๆๆๆๆๆ :m20:
@✪PATTY✪ เขินละสิ :haun4:
@Salome ยินดีต้อนรับครับ มาๆ กอดหน่อย :กอด1:
@ลู่เคอOlive♥ อากาศมันร้อนก็งี้แหละ ละลายง่าย :laugh:... :z6: แอ่ก (โดนถีบโทษฐานเล่นมุขฟาย)
@SiCK_SENt™ เอ่อ... เสียเลือดเลยเหรอครับ :haun5:
@namtarn11 จะสัมภาษณ์เลยรึ คิดว่าจะได้คำตอบจากไอ้เปี๊ยกไหมละ :laugh:
เอาละ พูดคุยกันพอหอมปากหอมคอ เอาเป็นว่าสมใจชนกลุ่มน้อยทุกคนแล้วสินะ (สักที) ฮ่าๆๆๆ
สำหรับตอนใหม่นี่ก็ชิลๆ เนอะ ตามประสาคู่รักใหม่ เอาเป็นว่าก็ขอให้อ่านให้สนุก มีความสุขกันทุกคนนะครับ
มีอะไรก็เม้นท์บอกกันได้นะครับ ไม่ว่าจะคำผิด สะกดผิด คนเขียนหล่อ น่ารัก นิสัยดี หรืออะไรก็แล้วแต่ บอกมาได้เลย :o9:
เช่นเคย ขอบคุณทุกคน ทุกคอมเม้นท์นะครับ ขอบคุณจริงๆ :pig4:
+1 กันไปทุกคนครับ ขอบคุณคร้าบบบบบ
เจอกันตอนหน้า สำหรับวันนี้เห็นทีต้องจรลีไปทำธุระก่อนแล้วละ
สวัสดีคร้าบบบบบ :จุ๊บๆ:
-
เปี๊ยกเริ่มกลับมาแสบได้อีกครั้ง
ตอนนี้ฟินอ่ะ ชอบมาก แค่บทสนทนาก็พอแล้ว o13
โบนัส: ตาโบ๊ทน่ารัก เปี๊ยกมันน่ารักขึ้นจริงๆแหละ
:pig4:
-
:impress2:
ตัวเล็กเจ็บไหมอะ
-
อ๊ากกกก น่ารักจัง >w<
-
โบ๊ทน่าจะเอารูปนั้นอัพขึ้นเฟสเลยนะ อิ อิ "ของผม" อิ อิ
-
แหมคุณโบ๊ท หยอดตล๊อด ตลอด
น้องต้าร์เจ็บมากไหมจ๊ะ เดี๋ยวทายาให้นะ อิ อิ เจ็บได้แต่อย่ากลัวนะเดี๋ยวชนกลุ่มน้อยอดอ่านฉากที่รอคอย :oo1: :haun4: :haun4:
-
หวานไปนะ น้ำตาลขึ้นแล้ว อร๊ายยย... แต่สงสารต้าร์จัง คุณโบ๊ทรุนแรงหรอ..ก็เปล่าหนิ 5555
-
ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินนะตาร์เนาะ อะคึๆๆ
:L2: บวกให้บร๊ะเจ้าแจ๊ค แต่งได้หวานจริงๆเห็นพัฒนาการความรักของคนทั้งสอง
มันช่างแนบแน่นขึ้นเรื่อยๆ
-
ต๊ายยยยยยยย สรรพนามเปลี่ยนนะ
ไอเกรียน > ตัวเล็ก แหม คนละฟีล :laugh:
ให้อารมณ์ข้าวใหม่ปลามัน ละมุนนุ่มนิ่มหงุงหงิง :-[
-
หลังจากนี้คุณโบ๊ทคงเกาะติดเป็นลูกลิงต้าร์ เพราะไม่อยากให้ห่างกัน
-
ชอบโบนัสอะ น่ารักดี ตอนเต็มก็น่ารักนะ แต่โบนัสนี่โดนจายยย อิอิ
-
รักกันนานๆเลยคู่นี้
เย่เย่ :mc4:
-
อร๊ายยยยยๆๆๆ บ่นคิดถึงก็มาหา น่ารักที่ผุด :จุ๊บๆ:
เค้าจู้จี๋จุ๊กจิ๊กมุ้งมิ้งกันน่ารักเนอะ
คุณโบ๊ทนี่จะหวานไปไหน หลงแฟนน่าดูเลยนะ :m12:
-
"ของผม"
สั้น ๆ แต่ได้ใจความเนอะคุณโบ้ท ^^
-
โอ๊ยยยยยยยยย หวานน้ำตาลขึ้นหน้าจอเลย 555
แต่ท่าทางต้าร์จะยังไม่ซาบซึ้งว่าใครปั๋วใครเมรีย
รบกวนคุณโบ้ทช่วยจัดเต็มอีกซักสามสี่ยกติดด้วยนะคะ 5555555
-
โอ๊ยยยยยยยย
"ตัวเล็ก" .. "ของผม"
โอ๊ยยยยยยย
:o8:
-
เห้อนะ อย่าให้มีบ้าง ฮ่าา ๆ ><"
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกมีความสุขมากๆ
บรรยากาศหวานอบอวลไปทั่วจริงๆ
แหม่ ผลัดกันตื่นมาแล้วมองหน้าอีกฝ่าย
โอยๆๆ หวานจัดๆ
+1 ให้เลยยย
-
"ของผม" :o8: :-[ :o8: :-[
-
หวานเกิ๊นนนนนนนน. กลับมาเกรียนเถอะโบ๊ท
-
คุณโบ๊ทหวานมากอ่ะ หลงแฟนเว่อร์ :o8:
ณ ตอนนี้ต้าร์ทำอะไรก็น่ารักน่าเอ็นดูไปหมด
ไม่ต้องเกี่ยงกันไปหรอก ว่าใครเป็นของใคร
เป็นของกันและกันนั่นแหละ ยุติธรรมดี :-[
แต่อย่าให้ตาร์เขินบ่อย เพราะจะเจ็บตัวเอาได้ :laugh:
อ่านไปเขินไป ไม่ไหวแล้ว :m3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
บวกหนึ่งและเป็ด โทษฐานทำเราเขิน
-
มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ตอนตื่นนอนที่หวานมากกกกกกกก เฮียโบ๊ทดูท่าทางจะรักจะหลงเจ้ากีต้าร์มันมากนะเนี่ย ไม่รุ้กีต้าร์เล่นของรึเปล่าเนี่ย (กำลังอินละครบ่วง 5555)
รู้ตัวกันไหมเนี่ยว่าที่ทำๆ กันอยู่เนี่ย ทำให้คนอ่านนั่งเขินอยู่เนี่ย :-[
อยากเห็นรูปที่เฮียโบ๊ทถ่ายอะ :impress2:
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ทำมาเป็นปากหวานนะคุณโบ๊ท สำหรับคุณโบ๊ท ต้าร์ก็น่ารักเสมอแหละ น่ารักอ๊ะ ^^
:z1: :z1:
:L2: :pig4:
-
เขินอะ...เขินมั่กมาก :o8:
ใครจะได้ใครไม่รู้ แต่พวกเธอน่ะได้กันแน่ๆ :laugh:
มิเสียแรงเชียร์ แต่ดีที่กลับมาอ่านที่บ้าน ไม่งั้นได้สติแตกตอนอบรมแหงๆ :jul3:
-
:o8: :-[ :o8: :-[
ช่วยด้วย...........รถขนน้ำตาลอ้อย?? คว่ำในห้องนอนคุณโบ๊ท
หวาน......เชื่อมเหลือเกิน หลังจากที่ทั้งคู่เป็นของกันและกัน? (เน๊อะต้าร์เน๊อะ เข้าข้างต้าร์เต็มที่ :laugh:)
คุณโบ๊ทก็เปลี่ยนไป (ในทางที่ดีขึ้นไปอีก มากๆ)หวานตลอด หยอดตลอด จนต้าร์เกรียนไม่ออกแล้วนั่น เพราะมัวแต่เขิน
ชอบมาก......อ่ะ น่ารักๆๆๆ ที่คุณโบ๊ทเรียกต้าร์ว่า"ตัวเล็ก"<<< อารมณ์คุณโบ๊ทเพ้อ...เพราะหลงต้าร์ที่อยู่ในอ้อมกอดชัดๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ
และต่อจากนี้ ท่าทางคุณโบ๊ทจะมีโอกาสได้เข้าชมรม "เกียมัว" ?? เพราะ "ตัวเล็ก"ของคุณโบ๊ทประกาศกร้าวแล้วว่า...
“ก็... ก็... ก็ผมนะ... ได้คุณโบ๊ทแล้ว.. เพราะฉะนั้นคุณโบ๊ทต้องเชื่อฟัง เข้าใจไหม”
(จะำทำได้อย่างพูดมั้ยนะ ต้าร์เอ้ย ลุ้นๆๆๆ)
สำหรับอาการเจ็บของต้าร์ ถ้าอยากหายต้องซ้ำนะ รู้เปล่าตะเอง มันจะได้ชิน หุหุ :z1: :haun4: :z1: :haun4:
:L2: :L2: :L2: ขอบคุณค่ะ คุณแจ็ค บวกให้ทุกสิ่งอย่าง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล. Bonus เกรียนแบบหวานๆได้อีก :m3: :m3: อ๊ากกกก.... >>>>> "ของผม"
-
มา่อ่านแล้ววววววววววววววววว~~~~
น่ารักมากกกกก น่ารักเท่าโลกกกกกกกก
สงสารน้องต้าร์ เจ็บขนาดเลือดออก ทำไมไม่บอกพี่เค้าไปละลูก ฮึ!
ดราม่าหนักๆ ยังไม่มาเลย ผมรออยู่นะ 5555
-
“ก็... ระบบไปหมดทั้งสะโพกเลยอะ... /...ระบม
เขาก็ตรงไปยังฟักบัวก่อนจะเปิดน้ำ/...ฝักบัว
ยืนยันว่าน้องต้าร์น่ารักจริง ๆ ยิ่งเวลาเขินอายด้วย อิอิ
ได้เขาแล้วก็ช่วยถนอม ดูแลทั้งร่างกายและจิตใจด้วยล่ะ
อันที่จริงต้องเรียกว่าต่างคนต่างเป็นของกันและกันดีกว่าเนาะ
-
ตัวเล็ก ไปมหาลัยโดนล้อแน่ เดินดีๆนะ
-
คืออ่านยังไม่ทันนะครับแต่ทนไม่ไหว
เพิ่งอ่านจบตอนที่ 21 แต่ทนยัยชะนีดรีมไม่ไหวแล้วอ่ะ
เรื่องชาวบ้านชาวช่องเค้า เจือกจริง ๆ
ไหนบอกว่าเป็นสาววาย แล้วแค่นี้ดูไม่ออกรึไงวย่าโบ็ทกับต้าร์เค้ามีซัมติงอ่ะ
ถึงจะดูออก แต่ยังยัดเยียดเพื่อนเข้ามา แบบรู้อยู่ว่าเค้ากิ๊กกัน
แบบนี้เรียกว่าเลวนะ ชิชิ
ขอโทษที่ดูอารมณ์ร่วมอย่างรุนแรงนะครับ
แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ :z1:
-
คิดถึงอะคิดถึงๆๆๆๆๆ :man1:
รอนะคะ :impress2:
-
รอด้วยคนคร้าบ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:m21: รอ รอ จ้า
-
หวานรับวิตามินอีกันเลยทีเดียวนะคู่นี้Σ(￣。￣ﾉ)ﾉ☀
555555ฮาล่วงหน้าเมื่อกีตาร์โดนเพื่อนรุม
-
o7 อ่านทันแล้วครับ *ภูมิใจมาก*
คราวก่อนอ่านถึงตอน 21 แล้วหมั่นไส้ดรีมมาก มาเดี๋ยวนี้ชีหายไปละ อิอิ แฮปปี้
เรื่องบาส ผมว่าถ้าต้าร์ลืมสิน่าโกรธ คนเคยมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน แล้วจะลืมไปเลยมันใจร้ายไปนะ
การลืมอะไรง่าย ๆ มันก็เท่ากับว่าที่ผ่านมาไม่ได้ใส่ใจ ไม่ได้ความสำคัญ
แต่อย่างที่ตาร์บอก มันก้แค่จาง ๆ เพราะปัจจุบันก็ได้ทั้งตอกทั้งย้ำกันไปแล้ว อิอิ
สนุกมากครับ และดีใจมากที่กลายเป็นชนกลุ่มน้อยนะครับ
-
คุณ FlapJack แอบพาคุณโบ้ทกับกีตาร์หนีไปเที่ยวไหนน๊า
เราคิดถึงแล้วนะ ^^
-
รอ ฉันรอเธออยู่ .. นะจ๊ะ :z2:
-
งื้ออออออออออออ หนีไปซ้ำรอบ 3...4...5...6...7...8....กันอยู่ใช่ไหมเนี่ยยยยยยยยย :haun4: :haun4:
เดี๋ยวต้าร์ก็เดินขึ้นตึกเรียนกันไม่ไหวกันพอดี 5555555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ใจเย็นๆ นะ รออีกนิดนะครับทุกคน
:z10: :z10: :z10:
-
รอจ้า :กอด1: :กอด1:
-
:m22: มารออออออออออออ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3
คิดถึงกีต้าร์กับเฮียโบ๊ทแล้วนะ พี่แจ๊คขาาาาาาาา
-
รอออออออออออออออออออออออออออออออ
รออยู่นะคะ >...<
-
มาไวไวน้าา :impress:
-
:m15:เป็นคนเชื่อคนง่ายเค้าบอกให้รอ...เราก็จะรอต่อปายยยยยย :m15:
-
อร๊ายยยยย คิดถึงนะคุณแจ๊ค
ปล. เค้าเพิ่งเห็นรูปตรงซิกเนเจอร์อันใหม่ อร๊ายยยย :o8: :o8: :o8:
-
ดันๆๆๆๆๆๆ
มาส่องคุณแจ็ค
:m22:
:m22:
:m22:
-
เต้อรอ ช่วงนี้ยิ่งชอบเต้นแอโรบิกอยู่ :z2:
กีต้าร์น้อยกับคุณโบ๊ทมาเร็วๆนะ เดี๋ยวเค้าจะหมดแรงซะก่อน :z3:
-
ขนเสื่อมานั่งรอ แต่รอเฉยๆไม่สนุกเอ้าชนกลุ่มน้อยทั้งหลายมาหม่ำสุกี้รอกันดีกว่าเร้ววว
เสื่อพร้อม หม้อพร้อม เนื้อ+ผักพร้อม :z2:
...แล้วตูจะเสียบปลั๊กหม้อสุกี้ที่ไหนล่ะเนี่ย o22
นั่งรอต่อไป :เฮ้อ:
-
มารอด้วยคน o18
-
รอจ้า
-
คุณโบ๊ทกับไอ้เปี๊ยกหายไปนานเหมือนกันนะ คิดถึงแล้วเนี่ยะ
-
รอจ้า คิดถึงตาร์นะ :กอด1:
-
มาส่อง อยู่ไหนแล้วจ๊ะ จะถึงรึยังอ่ะ อิอิ
-
เยี่ยมๆมองๆ
-
...นกขุนทองร้องกรู๊วววววว :m29:
มาแล้วๆ กำลังจะลงให้แล้วคร้าบบบบบบ
-
LOVE HIGH STORY – 48 – Sweetest Denial | คำปฏิเสธหวานหู
12:30 น.
.
.
.
สามหนุ่มสามมุม ต้าร์ ที โจ พากันเดินจากโต๊ะหินอ่อนริมสระเป็ดไปซื้อขนมตุนไว้เป็นเสบียงสำหรับคาบเรียนตอนบ่ายโมง ปล่อยให้กลุ่มรุ่นพี่นั่งเฝ้าโต๊ะกันไป... ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็น “ปกติ” ดี ถ้าไม่ติดตรงที่โจดันนึกสงสัยขึ้นมาซะได้ว่า “ทำไมวันนี้ไอ้เปี๊ยกมันเดินช้าจัง” เพราะปกติแล้วไอ้เจ้าเปี๊ยกเนี่ย ถึงจะขาสั้นกว่าเพื่อน แต่ก็เดินไวกว่าคนอื่นเขาอยู่เสมอ ไม่ค่อยมีหรอกนะ ที่ทีและโจต้องชะลอฝีเท้าเพื่อให้กีต้าร์เดินไปพร้อมๆ กันได้แบบนี้
“อะ... อะไรวะ” กีต้าร์เห็นแววตาที่มีเครื่องหมายคำถามของโจเพ่งมาที่เขา ก็เลยถามไปด้วยน้ำเสียงที่มีกลิ่นอายของความระแวงอยู่อย่างชัดเจน
“อืมมมมมมมมม” โจยกมือขึ้นลูบคางพลางทำหน้าครุ่นคิด เลยทำให้ทีที่ไม่ได้สังเกตอะไรพลอยนึกสงสัยไปด้วย
“อะไรของมึงวะ เชี่ยโจ จ้องจนกูจะท้องแล้วเนี่ย” กีต้าร์ถามย้ำ ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ระแวงกว่าเดิม ใจเต้น... ตึก ตึก... นี่แหละนะ วัวน้อยสันหลังหวะ
“กูมีคำถาม” โจตอบเสียงนิ่งพร้อมส่งสายตาที่ทำเอาต้าร์คอแห้ง กลืนน้ำลายแทบไม่ลง ส่วนทีก็ยืนลุ้นพอกันอยู่ข้างๆ
“มึงจะถามอะไ....”
.
*ป้าบ!!*
.
“โอ้ย! เชี่ย! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
กีต้าร์ทำใจดีสู้เสือ แต่ยังไม่ทันได้พูดจบประโยคก็โดนฟาดเน้นๆ เข้าที่ก้น... เจ็บจนร้องแหกปากลั่นมหาวิทยาลัยด้วยความเจ็บปวด... เจ็บจี๊ดตั้งแต่เซลล์ประสาทปลายลำไส้ใหญ่ แล่นเข้าไปถึงสมองกันเลยทีเดียว!!... ตอนนี้ก็เลยลงไปนั่งยองๆ เอามือจับก้นตัวเองด้วยสีหน้าเหยเก ขอบตาร้อนผ่าว... แต่ก็ยังไม่วายบ่นกร่นด่าเพื่อนสนิทที่เพิ่งประทุษร้ายร่างกายอันบอบบาง(?)ของเขาไปเมื่อครู่นี้
“ไอ้เชี่ยโจ ไอ้ฟาย ไอ้ผักสลัด! มึง!!#$%&@#*$%!@#!$^&”
คำด่าพรั่งพรูออกจากปากร่างเล็กแล้วตามด้วยคำโวยวายอีกระลอกใหญ่ แต่โจก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร เอาแต่ยืนยิ้มย่องอย่างพอใจในผลงานของตัวเองอยู่ไม่ไกล... ส่วนที เห็นเช่นนั้นก็ตกใจไปกับอาการของเพื่อน จึงลงไปนั่งประคองไหล่เพื่อนสนิทร่างเล็ก ปากก็ถามไถ่ว่าเป็นอะไร มือก็ลูบแขนลูบหลังไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนสนิททั้งๆ ที่ค่อยไม่เข้าใจหรอกว่าเกิดอะไรขึ้น...
แต่แล้วสายตาแห่งความห่วงใยของทีก็เปลี่ยนไปพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ผุดขึ้นทันทีที่เขาบังเอิญไปเห็นว่า... มีรอย kiss mark อยู่แถวๆ กกหูของเพื่อนตัวเล็ก... และเมื่อประมวลภาพทั้งหมดรวมกัน จึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ถามว่าตกใจไหม บอกได้เลยว่าทีและโจนั้นตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ความอยากรู้มันเข้ามาเบียดพื้นที่ในสมองจนเต็ม...
ว่าแล้วทีก็ดีดตัวลุกขึ้นแล้วไปยืนกอดอกอยู่ข้างๆ โจ... ย้ายฝั่งทันที... กีต้าร์สัมผัสได้ถึงสายตาประหลาดๆ ที่เขาจัดอยู่ในประเภท “กริยาคุกคาม” จากเพื่อนสนิททั้งสอง... กีต้าร์สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง... สมองวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็วแล้วพบว่าตอนนี้เขาอยู่ในสถานการณ์ที่ตกเป็นรอง พูดอะไรมากก็ไม่ได้ ของจะเข้าตัว... ว่าแล้วก็ สูดหายใจลึกๆ อีกครั้ง แล้วก็... ชิ่ง...
ขาทั้งสองข้างของกีต้าร์ก้าวสลับกันอย่างรวดเร็ว จะเจ็บก้นหรือไม่ ยังไงก็ไม่สนแล้ว วินาทีนี้ เขารู้ดีว่า ไอ้โจและทีคงจะมีคำถามที่เขาไม่อยากตอบรอเค้นเขาอยู่แน่ๆ... แต่ชิ่งไปได้ไม่ทันไรก็...
- หมับ –
“มึง จะ หนี ไป ไหน” เสียงเย็นๆ ของโจดังขึ้นด้านหลังพร้อมมืออุ่นที่จับไหล่เขาเอาไว้... เฮือก!
“อะไร๊ ใครหนีมึงวะครับ” กีต้าร์ยังแถเสียงสูง ไม่กล้าสบตาเพื่อน
“ใคร? ก็มึงไง... มึงกำลังจะหนีพวกกูอยู่เนี่ย”
“เฮ้ยยย ไม่ได้หนี กู... กูแค่ไม่หิวแล้ว... กู... กูจะกลับไปที่โต๊ะ พวกมึงไปซื้อกันสองคนเหอะ”
“ไม่เอาน่า มาๆ มากับพวกกูก่อนดิ เดินมาด้วยกันแล้วจะทิ้งพวกกูกลางทางได้ไง เพื่อนกันเขาต้องไม่ทิ้งกันแบบนี้นะต้าร์...”
“ฮึ! ไอ้สลัดโจ มึงไม่ต้องมาอ้างความเป็นเพื่อนเลย สาดดดด... มึงเพิ่งทำร้ายกูไปหมาดๆ เมื่อกี๊นี้เองนะ!!” ต้าร์โวยวาย
“เฮ้ยยย โทษทีวะ กูไม่ได้ตั้งใจ... กูก็แค่มีคำถามอยากถามมึง”
“งั้นมึงก็ถามกูมาสิ ไม่ใช่มาตีกูแบบนั้น... เชี่ยเอ้ยยยยย...”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องถามอีกแล้วละ เพราะมึงตอบกูมาแล้ว... สั้น กระชับ ชัดเจน เห็นภาพ เลยละ... อืมมม แต่กูว่ามันยังดังไปนิดนะ แหกปากซะลั่นเลย ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้ส้มจีน! มึง!! โว้ยยยยยยยยยย” กีต้าร์เถียงอะไรไม่ออก เลยได้แต่หน้าขึ้นสี ชี้หน้าด่าเพื่อน
“ฮ่าๆๆๆๆๆ โอเคๆ กูไม่แกล้งมึงละ... ว่าแต่มึงเหอะ... มีอะไรจะบอกพวกกูไหม...” โจเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนร่างเล็กก่อนจะถามด้วยรอยยิ้มทะเล้น แต่แววตาคู่นั้นกลับมีแววความอยากรู้อยากเห็นแบบ “จริงจัง” ฉายอยู่อย่างชัดเจน
“ไม่มีเว้ย” ร่างเล็กตอบโดยไม่ต้องคิด เสียงดัง ฟังชัด
“หึ... ถ้าไม่บอกดีๆ... งั้นกูจะถามมึงเอง”
“...” กีต้าร์ไม่รู้จะบอกปัดยังไง รู้ตัวเลยว่าถ้าโจมาไม้นี้... รอดยาก
.
“มึงไปทำอะไรมา ถึงเจ็บตูด”
.
*เปรี้ยง* :a5:
ถึงจะไม่ผิดจากที่คาด แต่พอเจอถามเข้าจริงๆ แล้ว ต้าร์กลับรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าลงกลางหัว
กีต้าร์หน้าเหวออยู่สามวิ ก่อนจะตั้งสติแล้วตอบ
“กู... กูท้องผูก ถ่ายไม่ออกมาหลายวัน... เมื่อเช้าถ่ายแล้วอึมันแข็ง ก็เลยเจ็บตูด” กีต้าร์ตอบ ไม่กล้าสบตาเพื่อนทั้งสอง
.
“หึ! อึไม่ออกเนี่ย มันเกี่ยวอะไรกับรอยดูดบนคอมึงวะต้าร์”
.
*เปรี้ยง* :a5:
คำถามของทีเป็นเหมือนสายฟ้าที่ผ่าซ้ำลงมาที่รอยเดิม
กีต้าร์หน้าเหวอเป็นครั้งที่สองในรอบ 30 วินาที เขารีบเอามือขึ้นไปทาบปิดลำคอ ทำอะไรไม่ถูก... ส่วนโจเองก็เหวอไม่แพ้กัน เพราะก่อนหน้านี้เขาเองก็ไม่ทันได้สังเกตว่ามีรอยบนคอเพื่อนร่างเล็กหรือไม่ เขาเพียงสังเกตจากท่าเดินแปลกๆ ของเพื่อนสนิทเท่านั้น
“ไอ้ที ตลกละ มึงอย่ามาอำกู”
“กูจะอำทำไม... แล้ว... ถ้าไม่มีจริงๆ แล้วมึงจะปิดคอตัวเองทำไมวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เชี่ยเอ้ย ไอ้เพื่อนเลวววววว มันมีที่ไหนละ รอยดงรอยดูดอะไรนั่นนะ!”
“เอ้า ไม่เชื่อกูอีก... ถ้างั้นให้ไอ้โจดูดิ หรือให้ใครดูก็ได้ว่ามีจริงๆ อยู่ใต้กกหู เยื้องๆ ออกไปทางท้ายทอยอะ”
“ไม่เอา มันไม่มี ไม่ต้องให้ใครมาดูมายืนยันเลย สาดดดดด”
“มึงแน่ใจนะ ว่าไม่มี?” โจเอ่ยไม่เชิงถาม แต่เป็นการตอกย้ำมากกว่า
“ก็... กูไม่ได้ไปทำอะไรมา จะมีรอยดูดได้ไงละ”
“เชื่อกูเหอะว่ามี เดี๋ยวไปเซเว่นเนี่ย ก็ซื้อพลาสเตอร์มาซะ กูจะปิดให้”
“ไอ้ที กูบอกแล้วไงว่ากูไม่เชื่อ มันจะมีรอยได้ไง เป็นไปไม่ได้” กีต้าร์เชื่อเช่นนั้นจริงๆ ว่าไม่มีรอย เพราะเมื่อเช้าตอนอาบน้ำ เขาเช็คดูจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีรอย
“เฮ้อออออ มึงไม่เชื่อกูก็ตามใจ”
“เออ ช่างมันเหอะที... ต้าร์มันว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร... นี่ใกล้บ่ายโมงแล้ว รีบไปซื้อขนมเหอะวะ” ว่าแล้วโจก็หันไปกอดคอทีแล้วพากันเดินนำกีต้าร์ที่ยังยืนเอามือปิดคอตัวเองอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่วายหันหน้ากลับมาบอกเพื่อนร่างเล็กให้รีบเดินไปด้วยกัน...
“เร็วๆ ดิ เปี๊ยก เข้าเรียนสายจะโดนเช็คเลทนะมึง... พวกกูเดินไว เดินตามให้ทันนะ ไอ้คนท้องผูก ฮ่าๆๆๆๆๆ”
กีต้าร์ได้ฟังก็รู้ทันทีเลยว่า โจจงใจแซวกันชัดๆ เพราะดูก็รู้ว่าเพื่อนสนิททั้งสองคนของเขานั้นคงได้คำตอบที่ต้องการไปแล้ว และคำตอบที่ว่านั้นก็คงไม่ใช่เรื่องที่เขาเจ็บก้นเพราะท้องผูกอย่างแน่นอน... เอาวะ ปล่อยให้พวกมันรู้กันแบบนี้ก็ยังดีกว่าที่จะต้องมานั่งบอกพวกมันตรงๆ ละนะ... ว่าแล้วก็เดินตามหลังเพื่อนสนิททั้งสองคนอยู่ไม่ไกล แต่ก็ไม่ได้เดินใกล้กันมาก เพราะเดินไปเดินมา ก็พบว่าตัวเองเดินช้าลงเรื่อยๆ จนต้องบอกตัวเองอยู่ตลอดว่าให้พยายามเดินให้เป็นปกติที่สุด แต่ก็นะ แค่เดินก็กระเทือนไปทั่วบั้นท้ายแล้ว จะให้เดินคล่องๆ ตามปกติมันก็ต้องฝืนกันหน่อยละ
.
.
หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็เดินกันไปจนถึงร้านสะดวกซื้อ เดินช้อปปิ้งกันจนขนมเต็มตะกร้าราวกับว่ากำลังจะไปติดเกาะกันสักสองสามวัน... ต่างคนต่างหยิบของใส่ตะกร้าจนเกือบล้น ว่าแล้วก็พยักหน้าเห็นพ้องกันว่าเท่านี้ก็น่าจะพอสำหรับชายฉกรรจ์ทั้ง 7 คนแล้ว จึงเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์
เมื่อออกมาหน้าร้าน...
“เฮ้ย โจ มึงถือดิ กูจะหยิบพลาสเตอร์ให้ไอ้ต้าร์” ทียื่นถุงขนมถุงใหญ่ไปให้โจถือ ทั้งๆ ที่ในมือโจก็มีถุงน้ำหลากชนิดอยู่ถุงใหญ่เช่นกัน
“ไอ้เชี่ยที มึงยังไม่เลิกอีกนะ” กีต้าร์ยืนพูดหน้าเซ็งอยู่หน้าเซเว่น
“มึงจะไม่เชื่อก็เรื่องของมึง แต่กูจะติดพลาสเตอร์ให้มึงก็เรื่องของกู... มานี่ ยืนนิ่งๆ”
ว่าแล้วก็ฉีกซองพลาสเตอร์ลายหมูสีฟ้าแล้วดึงแขนเพื่อนร่างเล็กเข้ามาชิดก่อนจะจับคางมนนั้นให้เอียงไปอีกด้าน ให้เขาติดพลาสเตอร์ได้ถนัด...
ณ จุดนี้ กีต้าร์เริ่มหวั่น ความมั่นใจที่ว่า “ไม่มีหรอก รอยอะไรนั่นนะ” เริ่มมีน้ำหนักน้อยลง และเริ่มจะเชื่อในสิ่งที่ทีบอกมากขึ้น... ถ้าทีพูดเล่น คงไม่คิดติดพลาสเตอร์ให้เขาจริงๆ จังๆ แบบนี้... นึกแล้วก็ขอบคุณเพื่อนสนิทคนนี้อยู่ในใจ... คงไม่มีใครหวังดีกับเขาได้เท่าเพื่อนสนิททั้งสองคนนี้อีกแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มีใครสนใจ และปล่อยให้เขาเดินโชว์รอยบนคอหราไปทั้งวัน... เอิ่มมม หมายถึงว่าถ้ามันมีรอยอยู่จริงๆ อะนะ
...แต่ในห้วงที่เขากำลังซึ้งใจในความเป็นเพื่อนที่ดีของทีอยู่นั่นเอง...
.
*ป้าบ!*
.
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
กีต้าร์โดนตีเข้าที่แผลเดิม จนลงไปนั่งโหยหวนตัวงออยู่บนพื้น... มือจับก้นตัวเอง หน้าเหยเก ขอบตาร้อนผ่าวเป็นครั้งที่สองในรอบครึ่งชั่วโมง
“โทษทีวะ กูเห็นไอ้โจทำแล้วน่าสนุกดี กูเลยอยากลองบ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ทีกล่าวก่อนจะออกตัวชิ่ง วิ่งตัวเปล่ากลับไปที่โต๊ะโดยปล่อยให้โจเดินตามพร้อมถุงขนมและถุงน้ำเต็มมือ... เอ่อ... ส่วนไอ้เปี๊ยกอะเหรอ นั่งน้ำตาเล็ดอยู่หน้าเซเว่นนะแหละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
.
.
.
[อ่านต่อที่ reply 1483 หน้า 50 นะครับ มันเกินลิมิต โพสต่อไม่ได้ครับ]
-
โย่วๆๆๆ มาแล้วๆๆๆ
คิดถึงคุณโบ๊ทกะเปีี๊ยกต้าร์มากกกกกกกกกก
-
:L2: :pig4:
-
มาให้หายคิดถึงซะที ถึงแม้จะ 50% ก็เถอะ :กอด1:
สงสารกีต้าร์น้อยมาก ทำไมเพื่อนๆต้องมารังแกด้วย คงจะเจ็บน่าดู คุณโบ๊ทก็ไม่อยู่โอ๋ๆด้วย :laugh:
กอดๆคุณแจ๊ค เรื่องงานก็สู้ๆนะคะ นิยายรอได้เสมอ :กอด1:
-
เพื่อนเค้าแกล้งกันน่ารักดี
ตาโบ๊ทไปไหน ไม่มาดูแล
ป.ล. ชายฉกรรจ์
:pig4:
-
คุณโบ๊ทก็นะ ปล่อยให้กีตาร์มาเดินซื้อได้ยังไง
โดนไป 2 ป๊าบ จะใช้การได้อีกเมื่อไร
-
โจกับทีใจร้ายจริง ๆ 5555
คนเขียนงานยุ่งก็มาอัพเท่าที่ทำได้ก็ได้น๊า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
โจกะทีแกล้งเพื่อนแรงไปเปล่า ดูก็รู้ว่าต้าร์พึ่งผ่านศึกหนักมา
ยังจะกล้ามาทำร้ายกันอีก ไม่สงสารเพื่อนเหรอ เจ็บหนักนะนั่น
คุณซะมีไปไหนเสียล่ะ ไม่มาช่วยเลย
-
มาซักที รอตอนต่อไปจ้า :call:
-
รับทราบค่ะ มิน่า นานมากเลยอะ หุๆ สู้ๆนะคะ งานยุ่งเหมือนกัน พอจะเข้่าใจ
ว่าแต่บทนี้นี่ ตาร์รับบทหนักจริงๆ เหอะๆ
-
สงสารต้าร เจ็บขนาดนี้กลับห้องไปคุณโบ๊ทได้นอนกอดเฉยๆ แน่
เอ๊ะ หรือเราควรจะสงสารคุณโบ๊ทมากกว่าดี 555555 :z1:
-
ต้าร์โดนตีก้นที ถึงกะทรุด 55555 :m20: ก็นะอย่างสองคนนี้จะให้รับไปแมนๆว่าไม่แมนแล้วก็โดนอยู่ดีใครมันจะไปบอกให้โดนซ้ำไปกว่านี้ละเนอะ
รอคุณโบ๊ทมายำ้สถานะต้าร์ 555
-
“มึงไปทำอะไรมา ถึงเจ็บตูด”
คำถามนี้น่าจะถามคุณโบ๊ท 555+ :laugh: :laugh:
:haun4:
-
ช่วงนี้ตูดต้าร์ทำงานหนักเป็นพิเศษ เพราะต้องรองรับอารมณ์จากคนหลายคน หุ หุ หุ
-
55555555 สงสารต้าร์นะ แต่นึกตามแล้วมันอดขำไม่ได้จริงๆ :m20:
รออีก50% ค่ะ อยากรู้ว่า "คำปฏิเสธหวานหู" จะหลุดมาจากปากใคร :impress2:
-
ทีกับโจถามต้าร์ก็ไม่ได้คำตอบหรอก ต้องไปถามคุณโบ๊ททท 5555+
-
:m20: :m20: :m20:
ไอ้เปี๊ยกเอ้ย...ให้เฮียโบ๊ททายาซิจ๊ะ
:impress2: :impress2:
-
“โทษทีวะ กูเห็นไอ้โจทำแล้วน่าสนุกดี กูเลยอยากลองบ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
:m20: :m20:
มามะกีต้าร์น้อย มาลองบ้าง
-
แหม่ อยากจะขออนุญาติคุณพระเอก
ตีก้นงอนๆงามๆของหนูกีต้าร์ด้วยคนจริงๆ 555
โดนจับผิดแบบนี้ น่ารักมากๆ
ฮามากกว่าเขินแทน อิอิ
+1 ให้จ้าาาา
-
ทีกะโจใจร้าย ทำต้าร์ได้ลงคอ
คุณโบ๊ทจัดการเลย
-
อ้ากกกกกก รีบมาต่อนะครับบบ
น่าสงสาร กีตาร์ ที่สวดดดดดดด
-
แว้กกกกกก
น่าสงสานไอ่เปี้ยกของเราจริงๆ
พี่โบ๊ทจัดการด่วนๆ
-
โถ ช่างน่าสงสารเจ้าเปี๊ยกจริงๆเลย โดนกระทำโดยที่ไม่มีโอกาสตอบโต้
เพราะร่างกายบอบช้ำ :m20: ผลจากการกระทำของคุณโบ๊ทน่ะสิ
ต้นเหตุจะรู้มั๊ยว่าเจ้าเปี๊ยกมีชะตากรรมยังไงบ้าง :jul3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ :กอด1:
บวกคะแนนที่ 222(เลขสวยเนอะ)และเป็ด ต้อนรับกลับจ้า
-
ทีกับโจอย่าแกล้งเปี๊ยกสิ เดี๋ยวฟ้องคุณโบ๊ทเลย
แต่ดูแล้วคุณโบ๊ทคงช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากจะซ้ำเติม
โถๆ น่าสงสาร เจ้าเปี๊ยก
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สองคนนี้เกรียนได้โล่จริงๆคะ อ่านแล้วฮ่ามากมายอะ โดยเฉพาะตอนจบอะ ได้ตัวหนาๆสีดำนั้นอะ
แบบ ฮ่าสุดๆเยคะ แต่ละตอนก็มีมุกขำฮ่าเกรียนเยอะมาก อยากรู้จังอะ นักเขียนเกรียนเหมือนต้าร์กะพี่โบ๊ทป่าวคะ ^_^
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
รออออออออออออออ
-
มาอ่านแล้ววววววววววววว
สงสารตาต้าร์จริงๆ
อิอิ
-
รักเลยอ่ะ เรื่องนี้ จุ๊บบบบบบบบบบบ
-
FlapJack แหว่ อ๊าร์ ยู้วววววววววววววววววววว :undecided:
-
หายไปนานเลยบร๊ะเจ้าแจ๊คของเรา เป็นยังไงบ้างคะ ส่งข่าวหน่อยจิ :monkeysad:
แล้วก็ยังรออยู่เหมือนเดิม :กอด1:
-
สงสารต้าร์อย่างแรงฮ่าๆๆ คุณ FJ สู้ๆ นะจร้าาาา
-
[ต่อ]
.
.
.
ย้อนกลับไปดูที่โต๊ะหินอ่อนที่มี 4 หนุ่ม 4 มุมนั่งกันอยู่ พวกเขากำลังพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย รวมถึงเรื่องการสอบไฟนอลในสัปดาห์หน้าด้วย สำหรับวิชาที่พวกเขาเรียน จะบอกว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่แน่ใจ เพราะว่าเป็นวิชาที่ไม่มีรายงานมาบั่นทอนเวลาเที่ยวเล่น แต่สอบมิดเทอม 40% กับไฟนอลอีก 60% วัดผลกันไปเลย ผ่านเป็นผ่าน ตกเป็นตก... เรียกได้ว่าเตรียมตัวมาไม่ดีนี่มีเสียวนะคร้าบบบบบ
“วันนี้คาบสุดท้ายแล้วเปล่าวะ” แบงก์เอ่ยถามขึ้น เพื่อนๆ ก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบ
“เย้! งั้นต้องฉลองเว้ย!”
“สัด มึงจะฉลองพร่ำเพรื่อไปละ เอาไว้หลังสอบทีเดียวเลย” ว่านพูดหน้าหน่าย
“เออ พูดแล้วก็นึกถึงไอ้โต้งขึ้นมา นี่มันหายไปไหนวะเนี่ย ไม่เห็นมาที่โต๊ะเลย หลายวันละ” เมื่อนึกถึงการไปฉลองกัน ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เจอโต้งมาตั้งแต่ที่ไปเมากันคราวที่ผ่านมา
“กูก็เห็นล่าสุดตอนที่ไปเมากันสัปดาห์ที่แล้วอะแหละ” แบงก์เอ่ย
“กูเพิ่งเจอเมื่อเช้านี่เอง เห็นเดินอยู่กับดรีมไปทางห้องสมุด” โบ๊ทกล่าวเสียงเรียบ
“นั่นไง กูว่าแล้ว ไอ้โต้งกับดรีมแม่งแฟนกันชัวร์ ตัวติดกันตลอด” เต็มพูดพร้อมตบหน้าตักตัวเอง ก่อนจะต่อท้ายด้วยเสียงล้อเลียนว่า “...เหมือนมึงกับไอ้เปี๊ยกไง ตัวติดกันตล๊อดดดดด ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ๊ย! เชี่ย ตบหัวกูอีกแล้วนะ ไอ้เชี่ยโบ๊ท”
“หึ! ปากดีก็ต้องโดนเป็นธรรมดา”
“แหม ทีกับกูละ ตีเอาๆ... กูอยากรู้จริงๆ เลยวะ ว่าเวลาไอ้เปี๊ยกมันปากดีเนี่ย มันจะ –โดน- อะไรว๊า” เต็มเจอช่องก็ไม่ปล่อยโอกาส แทงมุขเข้าไปเต็มๆ
“กูว่าไอ้เปี๊ยกมันคงโดนตบปากอะ แต่ตบด้วยอะไรอันนี้กูไม่กล้าเดา ฮ่าๆๆๆๆ” แบงก์กล่าวกลั้วเสียงหัวเราะ
“ตบด้วยอะไรไม่รู้แหละ รู้แค่ว่าต้องเป็น –ของแข็ง- เท่านั้น กร๊ากกกกก... โอ๊ย!!”
“เป็นไง แข็งพอไหม มือกูเนี่ย เชี่ยว่าน!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ... อุ้ย...” แบงก์หัวเราะว่านที่โดนตบหัวไปเน้นๆ ก่อนเสียงฟัวเราะจะต้องสะดุดเมื่อเจอสายตาของโบ๊ทกับมือที่ตั้งฉากพร้อมแล่นลงกบาลได้ทุกวินาที
“เฮ้ออออ พวกมึงนี่นะ ทำไมต้องวกเข้าเรื่องกูกับไอ้เปี๊ยกทุกทีเลยวะ แซวพวกกูมาเป็นปี ไม่เบื่อกันบ้างรึไงห๊ะ”
“เอ้า แล้วถ้าไม่แซวพวกมึง แล้วกูจะไปแซวหมาที่ไหน จะกูไปจับคู่ไอ้ว่านกับไอ้แบงก์มันก็เปลืองปากเปล่าๆ”
“อ้าว ไอ้เต็ม พูดงี้หมายความว่าไงวะ กูกับไอ้ว่านมันแย่ตรงไหน... พวกกูออกจะรักกันขนาดนี้ เนอะ ว่านศักดิ์” แบงก์ไม่พูดเปล่า ทำเสียงอี๋อ๋อปิดท้ายแล้วเข้าไปกอดคอโอบไหล่ว่านที่นั่งทำหน้ารังเกียจอยู่ข้างๆ ก่อนจะถูกว่านปัดมือออกอย่างไร้เยื่อใย
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้ว่านไม่เอามึงวะ แบงก์ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“มึงอย่ามาอิจฉานะ ไอ้เต็ม กูกับว่านออกจะรักกันขนาดนี้” แบงก์ยังไม่เลิก ยังจะกอดคอโอบไหล่ว่านแล้วพยายามยัดเยียดแก้มตัวเองไปแปะกับแก้มของเพื่อนสนิทที่ทำหน้ารังเกียจอย่างชัดเจน
“ฮึ่ยยยย เชี่ยแบงก์ มึงหยุดเลยนะ กูขนลุก”
“แหมๆ มาขนลงขนลุกอะไร เมื่อคืนยังบอกรักเขาอยู่เลย”
“ไอ้แบงก์ มึงจะปล่อยกูดีๆ หรือมึงจะต้องให้กูถีบมึงตกสระเป็ด” ว่านหยุดดิ้น นั่งนิ่งแล้วกล่าวเสียงเรียบเย็นยะเยือก
“อุ้ยยยย...ปล่อยก็ได้... ไอ้ว่าน มึงแม่ง ไม่รับมุขกูเล๊ย”
“ฮ่าๆๆๆๆ” และแล้วก็กลายเป็นโบ๊ทกับเต็มที่หัวเราะก๊ากกับท่าทางเกรียนๆ ของเพื่อนทั้งสองคน แต่โบ๊ทเองก็หัวเราะได้ยังไม่ทันอิ่มก็เจอคำถามที่ทำเอาลูกคอสะอึก
.
“เออ ว่าแต่มึงเหอะ ไอ้โบ๊ท... ถามจริงๆ ว่าที่มึงกับไอ้เปี๊ยกคบกันเนี่ย ใครบอกรักก่อนวะ”
.
โบ๊ทหยุดหัวเราะ ทำหน้าครุ่นคิด คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากัน พยายามนึกหาคำตอบให้คำถาม... ใครบอกรักก่อน... อืมมมม
โบ๊ทนึกย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน วันที่เขาขอกีต้าร์คบด้วยนาฬิกา... ไล่เหตุการณ์ตั้งแต่เช้ายันเย็น นึกย้อนไปทีละวัน ทีละวัน แต่พอนึกทวนดีแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าพวกเขายังไม่มีใครบอกรักกันเลยสักคำ... บนเตียงเมื่อคืนนี้ ก็ไม่มีใครพูดคำว่ารักออกมาแม้แต่น้อย... เขาเองก็ไม่ได้พูด เรียกได้ว่าแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ... ต้าร์เองก็ไม่เคยพูด ว่าแล้วก็นึกสงสัยขึ้นมา ว่าต้าร์มันลืมเหมือนเขาหรือเปล่า...
“เฮ้ย เชี่ยโบ๊ท มึงเหม่อไรเนี่ย”
“อ้อ เอ้อ เปล่าๆ”
“มาเปล่าไรอีกมึง ตกลงใครบอกรักก่อนวะ มึงหรือไอ้ต้าร์”
“...” โบ๊ทไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรดี เลยได้แต่นั่งกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่
“มึงไม่ต้องเขินพวกกูหรอกน่า เชี่ยโบ๊ท มาถึงขั้นนี้แล้ว นั่งจับมือซบไหล่กันต่อหน้าพวกกูยังกล้า แค่บอกมาแค่นี้จะอายอะไร” เต็มพยายามกล่อมเพื่อนให้ปริปาก
“เอ่อ... เขินพวกมึงอะ มันก็ใช่... แต่...”
“...” เต็ม แบงก์ ว่าน รอฟังอย่างตั้งใจ
“คือ... ไม่มีวะ”
“ห๊ะ? ไม่มีอะไรของมึง”
“...ไม่มีใครบอกก่อนทั้งนั้นแหละ” คำตอบของโบ๊ททำเอาเพื่อนๆ งงกันใหญ่
“ไม่มี?”
“อือ”
“มึงไม่เคยบอกรักไอ้เปี๊ยก แล้วไอ้เปี๊ยกก็ไม่เคยบอกรักมึง?”
“อือ”
“เฮ้ยยยยย นี่มึงเป็นแฟนกันแบบไหนวะเนี่ย”
“เอ่อ...”
“นี่ เชี่ยโบ๊ท กูถามจริงๆ อีทีนะ... ไอ้เปี๊ยกมันรู้ตัวไหมเนี่ยว่าเป็นแฟนมึง”
“ฮึ่ย รู้ดิ” ว่าแล้วก็เผลอนึกไปถึงเหตุการณ์บนเตียงเมื่อคืนที่ผ่านมา ทำเอาโบ๊ทหน้าขึ้นสีลามไปถึงหู
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เต็ม มึงพอเหอะ ไอ้โบ๊ทมันเขินหน้าแดงหูแดงหมดแล้วเนี่ย” โบ๊ทนึกขอบใจว่านอยู่ในใจที่ช่วยเข้ามาตัดจบประเด็นนี้
“ไอ้ว่าน มึงอย่ามาทำเป็นคนดี จริงๆ มึงก็อยากรู้เหมือนกันแหละ สาดดดดด”
“เออ กูอะ อาจไม่ได้เป็นคนดี แต่มึงอะกากสัดๆ... เหมือนแมนยูของมึงเมื่อคืนนี้แหละ”
“อ้าว เชี่ย เล่นอะไรไม่เล่น มาเล่นผีของกู เดี๋ยวเหอะ คราวหน้าจะซัดให้ปีกกามึงหักเลย”
และแล้วบทสนทนาก็เปลี่ยหัวข้อไปเป็นการคุยทับกันเรื่องทีมฟุตบอลทีมโปรดของตัวเอง... ไอ้โบ๊ทรอดไป ฟุ่ววววว
.
.
ทั้งสี่หนุ่มนั่งคุยกันเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวอีกสักพัก ก็เห็นรุ่นน้องหน้ากวนวิ่งหน้าระรื่นกลับมาที่โต๊ะ... ทีวิ่งกลับมาเพียงคนเดียว ทำให้โบ๊ทแปลกใจอยู่ไม่น้อยว่ากีต้าร์หายไปไหน มองหายังไงก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะเดินตามมา เห็นแต่โจที่กำลังเดินถือของตามมาอยู่ไกลๆ
“มองหาใครเหรอ พี่โบ๊ท” ทีถามเสียงล้อเลียน ไม่ใช่ไม่รู้ แต่อยากแซวไปงั้น
“ไอ้เปี๊ยกละ” รายนี้ก็ไม่ต้องอ้อมค้อมอะไร ถามตรงๆ ไปเลยนี่แหละ
“กำลังตามมา แต่คงนานหน่อยนะพี่... วันนี้ไอ้เปี๊ยกมันเดินช้า” ทีกล่าวเน้นเสียงประโยคสุดท้ายพร้อมส่งสายตาแซวรุ่นพี่ร่างสูง เป็นการสื่อความที่มีเพียงโบ๊ทที่เข้าใจว่าทีหมายถึงอะไร
ทียิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งรวมวงกับว่านและแบงก์ที่กำลังรุมสับผีแดงทีมโปรดของเต็มอย่างเมามันส์ เพียงครู่เดียวโจก็เดินตามมาพร้อมถุงของที่วางลงกลางโต๊ะพร้อมสายตาอาฆาตที่ส่งตรงไปที่เพื่อนสนิทคู่หูรัก-ยมของตัวเองที่ดันชิ่งมาตัวเปล่า ปล่อยให้เขาเดินหิ้วของมาเพียงคนเดียว...
โบ๊ทหยิบโทรศัพท์ออกมาพิมพ์ข้อความแล้วส่งหาหมายเลขคุ้นเคยเพื่อบอกว่าไม่ต้องกลับมาที่โต๊ะ เดี๋ยวจะเดินไปหา... เมื่อกดส่งเสร็จ ก็คว้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยขึ้นลอยๆ ว่า
“พวกมึง เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เจอที่ห้องเลย” ว่าแล้วก็สาวเท้าออกจากโต๊ะไปตามทางที่ทีเพิ่งเดินมา แต่ก็ไม่วายจะโดนเพื่อนๆ ตะโกนแซวว่าจะไปทำอะไรในห้องน้ำ ไม่รอไอ้เปี๊ยกก่อนเหรอ อะไรทำนองนี้... โฮ่ฮิ๊ววววววว
.
.
ร่างสูงเดินมุ่งหน้าไปทางร้านสะดวกซื้อข้างมหาวิทยาลัย เดินไปไม่ถึงครึ่งทางก็เจอร่างเล็กกำลังเดินสวนมา... หน้าหงิกเชียว
“เป็นไร หืมมม เดินหน้าหงิกเลยนะเรา” โบ๊ทเอ่ยเสียงอบอุ่นทันทีที่เขาเดินเข้าไปขวางหน้าร่างเล็ก
“...แม่ง...” กีต้าร์สบถแล้วพ่นลมออกจากจมูกอย่างขัดใจ
“เพื่อนแกล้งอีกละสิ... ฮ่ะๆๆ... ไม่เอาน่า เพื่อนเขารักหรอกถึงแกล้งอะ” โบ๊ทพูดพลางยีหัวร่างเล็กเบาๆ
“ไอ้ลิงภูเขา!”
“เอ้า ไรเนี่ย เปี๊ยกแล้วยังจะพาลอีก”
“ไม่ต้องเลย เพราะคุณโบ๊ทแหละ”
“อ้าววววว ไรเนี่ย”
“...ไอ้ที ไอ้โจ มันตีตูดอะ! แม่งงงงง เจ็บอะ!!” พูดไปก็หน้าแดงไป... น่ารัก
“ฮ่ะๆๆๆๆ โอ๋ๆๆๆๆ เดี๋ยวโบ๊ทแก้แค้นให้เอง เตะให้ตัวขาดทั้งสองคนเลยดีไหม”
“ต้องดีดหน้าผากมันให้แดงไปสามวันเลย!!”
“ดีดหูด้วยไหม”
“ดีดให้หูหลุดเลย!”
“บิดนมด้วยไหม”
“บิดให้นมขาดเลย!”
“ฮ่าๆๆๆๆ โอเคๆ ไปๆ งั้นเราไปเติมพลังกันก่อนจะได้มีแรงไปแก้แค้นเนอะ”
“...” คำพูดของโบ๊ททำเอาต้าร์ชะงัก... เกรงว่าไอ้ “เติมพลัง” ที่ว่ามันหมายถึง “ชาร์จแบท” หรือเปล่า
“ไม่ใช่ชาร์จแบทหรอกน่า ไม่ต้องทำหน้าเหวอขนาดนั้น... ไป กินขนมโตเกียวกันดีกว่า”
“เลี้ยงปะละ”
“สิบอันเลย”
“สิบห้า”
“สิบสองละกัน”
“สิบห้า”
“สิบสาม เพิ่มให้ตัวนึง”
“สิบห้า”
“ฮ่าๆๆๆๆ โอเคๆ สิบห้าก็สิบห้า ฮ่าๆๆๆๆ”
ว่าแล้วก็กอดคอกันเดินไปร้านขนมโตเกียวเจ้าประจำ... เดินช้าๆ ไม่รีบร้อน
.
.
คาบเรียนภาคบ่ายจบลง เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นการทบทวนบทเรียนที่ผ่านมา รวมถึงแนวข้อสอบที่พวกเขาจะต้องเจอในสัปดาห์หน้า... วันนี้ชายหนุ่มทั้งเจ็ดคนตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่นักเรียนมักจะตั้งใจกันสุดๆ ก็ตอนคาบสุดท้ายนี่แหละ... กลัวไม่รู้แนวข้อสอบ... ยกเว้นก็แต่โบ๊ทเนี่ยแหละ ที่มักจะเหม่ออยู่เป็นระยะๆ... กีต้าร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็แอบเหล่อยู่เรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
เมื่อออกมาจากห้องเรียน ชายหนุ่มทั้งเจ็ดก็ออกมานั่งคุยกันเรื่องนัดติวกันต่อ ซึ่งไม่ต้องเดาให้เมื่อยสมองเลยว่าหวยจะไปออกที่ใคร... ก็ใช่นะสิ จะมีที่ไหนสะดวกสบายเป็นส่วนตัวเท่าคอนโดฯ ของโบ๊ทและต้าร์อีกหรือ.... ว่าแล้วก็ลงมติกันเป็นเอกฉันท์ 5 ต่อ 2... เอ่อ ไอ้สองเสียงที่คัดค้านไม่เห็นด้วยเนี่ย ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ใช่ไหมว่าใคร ฮ่าๆๆๆๆ... พอปิดประชุม ก็พากันสะบัดก้นแยกย้ายกันกลับบ้าน โดยนัดไปเจอกันที่คอนโดฯ ของโบ๊ทและต้าร์ในวันเสาร์-อาทิตย์ที่จะถึงนี้
.
.
โบ๊ทเดินหน้าเซ็งนำกีต้าร์กลับไปที่รถ ที่หน้าเซ็งเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอก เขาแค่เซ็งที่เพื่อนๆ ทำผิดแผน เพราะจริงๆ แล้วเขาคิดเอาไว้ตั้งแต่ในห้องเรียนแล้วว่าจะอ่านหนังสือกับต้าร์เพียงสองต่อสอง ประมาณว่าอยากใช้เวลาเงียบๆ ร่วมกัน แอบมองกัน ติวให้กัน ตามประสาคนเป็นแฟนกัน อะไรแบบนั้น แต่เพื่อนๆ ดันจะมาเป็นก้างขวางคอซะงั้น ก็เลยเซ็งๆ... เอ่อ... ว่าแต่ ทำอย่างกับว่าไม่เคยอยู่กันสองต่อสองเลยเนอะโบ๊ทเนอะ
รถ BMW สีดำคันคุ้นตาเลื่อนล้อออกจากลานจอดรถของมหาวิทยาลัยมุ่งหน้ากลับคอนโดฯ ย่านลาดพร้าว ร่างสูงและร่างเล็กคุยกันเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งเจอคำถามที่ว่า “เย็นนี้กินอะไรดี” นั่นแหละ เลยกลายเป็นว่ามานั่งเถียงกันเรื่องร้านที่จะฝากท้องสำหรับมื้อเย็น คนหนึ่งอยากกินอาหารญี่ปุ่น แต่อีกคนอยากกินอาหารเกาหลี กว่าจะตกลงกันได้ก็ทำเอาเหนื่อยกันทั้งคู่ เพลงที่เปิดไว้ก็ไม่มีใครได้ฟังอีกตามเคย... เฮ้ออออ สงสารดีเจ... แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณโลกใบนี้ที่มีร้านอาหารที่มีทั้งอาหารญี่ปุ่นและอาหารเกาหลีรวมไว้ในร้านเดียว ไม่งั้นนะ คู่นี้เขาคงเถียงกันไม่จบอะ...
ทั้งอาหารญี่ปุ่นและอาหารเกาหลีหลากเมนูถูกกวาดลงท้องของชายหนุ่มทั้งสอง สั่งกันราวกับว่านี่คืออาหารมื้อสุดท้ายของชีวิตนี้ พนักงานถึงกับงงตอนที่รับออร์เดอร์ยาวเฟื้อย และยิ่งงงขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าท้ายที่สุดอาหารทุกจานหมดเกลี้ยงไม่เหลือเลยสักจานเดียว... เอาเหอะ สั่งเยอะกินเยอะ แต่ก็จ่ายเงินครบนะเออ
.
.
21:47 น.
รถเก๋งคันดำเลี้ยวเข้าที่จอดรถของคอนโดฯ ก่อนจะถอยเข้าช่องจอดหมายเลข 707 อย่างชำนาญ... ร่างสูงดับเครื่องยนต์ ได้สักพักแล้ว แต่เขาเอาแต่นั่งนิ่ง คิ้วขมวด ไม่ยอมดึงกุญแจออก ประตูก็ยังล็อค ทำเอาร่างเล็กนั่งงง...
“เปิดล็อคดิ” ร่างเล็กเอ่ยสั่งเสียงสูง
“...” ร่างสูงไม่ตอบ ไม่เปิดล็อค แต่หันมาจ้องตาร่างเล็กแทน
“อะ... อะไร”
“...”
“ฮึ่ยๆๆๆ อย่าทำอะไรนะเว้ย... นี่มันที่จอดรถนะเว้ย”
“...อืมมมม”
“อย่านะ... พี่ยามมาเห็นนะ”
“อะไรของเอ็งเนี่ย ห๊ะ? เพ้ออะไร... แล้วก็ไม่ต้องมาเบี่ยงตัวหลบขนาดนั้นหรอกน่า คิดเหรอว่าเบี่ยงแค่นี้ ถ้าจะทำอะไรจริงๆ แล้วจะหลบพ้นนะ หืม?” ร่างสูงพูดพลางค่อยๆ เอนตัวเข้าใกล้ร่างเล็ก
“ก็... ก็แค่เผื่อไว้เฉยๆ หรอก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เพี้ยน”
“ไม่มีอะไรก็เปิดล็อคดิ ร้อนแล้วเนี่ย”
“เดี๋ยวก่อน”
“หือ?”
“...”
“...”
.
“ต้าร์... รักโบ๊ทไหม”
.
เจอคำถามนี้เข้าไปแบบไม่คาดคิด แถมอยู่ในสถานการณ์ที่หาทางหนีทีไล่ไม่ค่อยจะมีซะด้วย เลยทำอะไรไม่ถูก ใจเต้นแรงจนได้ยินเสียง... ตึก ตึก... จากอกตัวเองอย่างชัดเจน รู้ตัวอีกทีก็หายใจไม่ออก... ตื่นเต้นจนลืมหายใจ... จะให้ตอบยังไง เขินก็เขิน ขืนพูดไปตรงๆ คงต้องหลบหน้าไปสักหลายๆ วันกันเลยทีเดียว... ว่าแล้วก็...
“ไม่”
“รักโบ๊ทไหม”
“ไม่”
“ชอบโบ๊ทไหม”
“ไม่”
“รู้สึกดีกับโบ๊ทบ้างไหม”
“ไม่”
“ปากแข็งจริง เดี๋ยวจับจูบเลยนี่”
“ไม่”
“มากอดทีนึง”
“ไม่”
“ต้าร์ ไม่เล่นนะ ถามจริงๆ”
“ไม่”
“ต้าร์...”
“ไม่”
“เออๆๆๆๆๆๆ ไม่ก็ไม่... ลงไปเลยไป” ร่างสูงพ่นลมออกจมูกเพราะโดนไอ้เปี๊ยกเกรียนใส่แบบไม่ดูบรรยากาศ ว่าแล้วก็หันหนี เบี่ยงหน้าไปทอดสายตาออกนอกหน้าต่าง
ทันทีที่ดึงกุญแจออก ประตูก็ปลดล็อคอัตโนมัติ ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็เปิดประตูเพื่อที่จะออกไปจากความอึดอัดในรถตอนนี้ แต่เห็นสีหน้าผิดหวังของร่างสูงแล้วก็ทำเอาใจแปลบขึ้นมาจี๊ดๆ... ปากแข็งไปหรือเปล่า... ความเขินอายมันสำคัญไปกว่าความรู้สึกของโบ๊ทอย่างนั้นเหรอ... ว่าแล้วก็รวบรวมความกล้าทำในสิ่งที่โบ๊ทเองก็ไม่เคยคาดฝันมาก่อน...
.
“ล้อเล่น... *จุ๊บ*...”
.
ร่างเล็กโน้มหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ๆ หูของร่างสูงก่อนจะจูบเข้าที่แก้มใส... ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าคำพูดเพียง 3 คำกับจูบเพียง 1 จูบ จะสูบพลังและความกล้าของต้าร์ไปได้ขนาดนี้... ว่าแล้วความเขินอายก็พุ่งเข้าเล่นงานร่างเล็กแบบสายฟ้าแลบ... หน้าร้อนผ่าว ใจเต้นจนแทบทะลุออกมานอกอก... อยากหนี... เร็วเท่าความคิด ร่างเล็กรีบดีดตัวออกจากรถแล้วรีบวิ่งหนีเข้าคอนโดฯ ไป ปล่อยให้ร่างสูงนั่งตาโตสติหลุดอยู่ในรถอย่างนั้นเพียงลำพัง... กว่าจะรู้สึกตัว ร่างเล็กก็ไม่อยู่ให้จัดการแล้ว... ร่างสูงลูบแก้มตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อว่าสัมผัสที่แก้มเมื่อครู่นี้จะไม่ใช่แค่ฝันไป... นี่มันยั่วกันชัดๆ
.
หากคำปฏิเสธมันจะหวานขนาดนี้ เขาก็พร้อมจะโดนร่างเล็กปฏิเสธตลอดไปเลยละ...
.
ร่างเล็กวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง ก้าวเข้าลิฟท์ กดชั้น 7 แล้วกดปิดประตูลิฟท์ สายตาสอดส่องประตูทางเข้าคอนโดฯ ด้วยใจระทึกว่าร่างสูงวิ่งตามมาหรือเปล่า เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาก็ทำเอาโล่งใจพร้อมๆ กับประตูลิฟท์ที่ปิดสนิท... ระยะเวลาแค่ 7 ชั้น กลายเป็นระเวลาที่ยาวนานเหลือเกินในความรู้สึก...
ทันทีที่ลิฟท์เปิดออก ร่างเล็กยิ้มอย่างโล่งใจ เขาก้าวขาอย่างไม่รีบร้อนนักตรงไปที่ห้อง 706 ของตัวเอง แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกมุขแป็กเมื่อเขารู้ตัวว่า... กระเป๋ายังอยู่ในรถ... ภาพของกระเป๋าเป้ใบเก่งที่นอนแน่นิ่งอยู่เบาะหลังรถฉายซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว ก่อนภาพจะค่อยๆ ซูมเข้าไปในช่องเก็บของหน้ากระเป๋าที่เขาใช้เก็บกุญแจห้อง...
กีต้าร์เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง ยีหัวตัวเองแรงๆ อยู่หลายที สบถกร่นด่าตัวเองก็หลายรอบ... ทำไงดี... แต่ก่อนที่เขาจะคิดอะไรออกก็...
~ปิ๊ง~
เสียงลิฟท์ดังขึ้นก่อนจะเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงที่ยืนหัวเราะเสียงทุ้มอยู่ในลำคอราวกับเสียงของยมทูตที่มารับวิญญาณผู้ชะตาขาด... ร่างสูงค่อยๆ ก้าวขาออกจากลิฟท์แล้วเดินตรงมาที่ร่างเล็กที่ยืตัวแข็งทื่ออยู่หน้าห้อง... มือของร่างสูงหิ้วหูกระเป๋าเป้ใบคุ้นตา แกว่งเบาๆ ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ราวกับว่าจะเย้ยว่าร่างเล็กหมดทางสู้ หมดทางหนี... ลูกแมวในกำมือ
“เมื่อยไหม” ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นพลางยื่นกระเป๋าเป้ให้คืนเจ้าของ
“...” ร่างเล็กกลืนน้ำลายแล้วส่ายหน้าพลางรับกระเป๋าของตัวเองมา ก่อนจะควานหากุญแจห้องของตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้หยิบออกมาไขประตู แขนเรียวก็โดนฉุดเข้าห้อง 707 ไปซะก่อน
.
“โบ๊ทมีเรื่องจะล้อเล่นกับต้าร์เยอะเลยละ... หึหึหึ”
.
เฮือก!!!
ประตูห้อง 707 ปิดลงก่อนจะตามมาด้วยเสียงโหยหวนที่คุ้นๆ ว่าน่าจะเป็นเสียงของกีต้าร์... มันโหยหวนมากจนเจ้าของห้อง 704 ที่อยู่เยื้องๆ กับ 707 ต้องเปิดประตูออกมาดูว่าใครเป็นอะไร เมื่อมองไปที่ประตูห้องต้นเสียงก็เห็นข้อความแปะไว้ว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ณ ร้านอาหาร
เมื่อ 5 นาทีก่อน โบ๊ทยังเห็นกีต้าร์นั่งใช้ตะเกียบคีบปลาดิบชิ้นแล้วชิ้นเล่าเข้าปากอย่างมีความสุขอยู่ดีๆ แต่ตอนนี้กลับเห็นว่าต้าร์หยิบตะเกียบอันใหม่ออกมาใช้อีกหลายอัน เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก โบ๊ทง่วนอยู่กับโทรศัพท์ตัวเอง เงยหน้าขึ้นมาทีไรก็เห็นไอ้เปี๊ยกใช้ตะเกียบใหม่ทุกที แถมยังใช้ตะเกียบจิ้มอะไรเล่นอยู่ก็ไม่รู้ ท่าทางเพลินน่าดู... เลยนึกสงสัย...
“เปี๊ยก ทำไรอะ”
“ลูกแมงสาบ”
“ห๊ะ?”
“นี่ไง มันออกมาจากรูตรงนี้อะ เต็มเลย เลยจิ้มเล่นไปหลายตัวแล้ว” ร่างเล็กกล่าวหน้าตาย
“เฮ้ยยยย!!! หยุดเลยนะ ไอ้เปี๊ยก! เดี๋ยวจะเรียกพนักงานมาเคลียร์”
“ฮ่ะๆๆ”
“เฮ้ยยยย ไอ้เปี๊ยก บอกให้หยุด!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ร่างเล็กหัวเราะร่า ตั้งหน้าตั้งตาจิ้มต่อไป
“เฮ้ย!! พี่คร้าบบบบบ มาจัดการแมลงสาบที มาเก็บไอ้เปี๊ยกนี่ไปด้วยคร้าบบบบบ... ฮึ่ยยยย หยะแหยง!!”
“ฮ่ะๆๆๆๆๆ”
“ไอ้เปี๊ยกกกกกกกก!!!!”
-----------------------------------------------------
FlapJack Corner;
รอนานไหม... :z6: แอ่ก! (มาช้าแล้วยังจะมีหน้ามาถามอีกนะ!)
แต่... มาช้ายังดีกว่าไม่มานะเออ :m29:
ปล. ขอบคุณคุณ -คราส- นะครับ สำหรับแก้คำผิดครับ o17
-
มาแล้ว ในที่สุด :D
คิดถึงจัง
-
เยส มาแล้ว :z2: แต่ดึกอะ ขอแปะโป้งไว้ก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาอ่านค๊า
:pig4:
-
มาแอบดูหนุ่ม ๆ หยอกล้อกัน
หวานสมกับข้าวใหม่ปลามันเลยนะ
-
:n1:
:L2: :pig4:
-
อ๊ายยย เข้าไปทำอะไรก๊านนนน
อยากเข้าไปด้วยอ่า 5555
ปล. โบนัสกีต้าร์ดูโรคจิตมากอ่ะ = ="
-
คุ้มค่าที่รอจ้า เพราะไอ้เปี๊ยกมันน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :man1: :man1:
"รอนานไหม" --> ไม่นานร๊อก แค่เกือบไปตามที่บ้าน(แล้วรู้จักบ้านเค้าเรอะ) 555
-
อ่านแล้ววววววว~~
ไม่เห็นคำผิดไรเลย ฮ่าาา
ต้าร์น่ารักมากกกกกกกก
ตอนที่งอน แล้วโบ๊ทมาบอกว่า
บิดหูไหม ดึงหัวนมไหม ฮามากอะ น่ารักสุดๆ เลยละ
อิอิ
คราวนี้ต้าร์คงโดนโบ๊ทล้อเล่นทั้งคืน 555
-
ความหวาน ไม่เคยลดลงไปเเม้เเต่น้อย :กอด1:
-
อ่านแล้ว เม้นท์แล้ว แต่มันหายไปอะ เลยมาเม้นท์ใหม่ :กอด1:
ให้เพื่อนมาติวด้วยก็ดีแล้วแหละคุณโบ๊ท ถ้าอยู่กันสองต่อสองมันจะได้ติวไหมหนังสือ กลัวว่าจะติวอย่างอื่นกันมากกว่าอะดิ :haun4:
แต่โบนัสคราวนี้ทำเอาสยอง กีต้าร์น้อยมันเกรียนจริงๆ o22
-
คุณโบ๊ทดีดหน้าผากทีกะโจแก้แค้นให้ต้าร์ยังอ่ะ
-
กีต้าร์น่าฟัด :man1: ยกเว้นตอนโบนัสนะ
เร็วเท่าความคำ> ความคิด?
:pig4:
-
เย้ มาต่อแล้ว อย่าไปไหนอีกนะเธอ ^ ^
-
รู้สึกว่ากีต้าร์จะขี้อ้อนขึ้นมานิดหน่อยนะเนี่ย :-[
แล้วคุณโบ๊ทก็ประคบประหงมอย่างดีอีกต่างหาก
ดูเหมือนว่าคำปฏิเสธของต้าร์จะถูกอกถูกใจโบ๊ทนะ
ไม่งั้นคงจะไม่หาทางล้อเล่นกับต้าร์คืนหรอกเนอะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
วู้วววว หายไปนานเลยคนแต่ง หุๆ
ความหวานยังต่อเนื่อง แต่ตอนแถมนี่หยะแหยงพิกลนะ 5555
-
น่ารักเนอะ :impress2:
พออ่านจบ อยากจับต้าร์มาฟัดๆๆๆๆ มันน่ารัก+เกรียนได้ใจจริงๆ
ส่วนเฮียก็ดูอบอุ่นขึ้นนะ จินตนาการว่าคงมองต้าร์ด้วยแววตาที่รักใคร่น่าดู หลงแฟนขนาดนี้
ชอบตอนที่ต้าร์ง้องแง้งงอแงจะดีดหู+บิดนมเพื่อน นึกภาพตามแล้วยิ้มตามเลยค่ะ เฮียก็น่ารัก ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ เลยนะ :o8: แต่โบนัสนี่ไม่ไหวนะต้าร์ สกปรกขนาดนี้คงต้องให้เฮียจับอาบน้ำซะให้สะอาด 5555
ขอบคุณค่ะที่ยังมาเอาต้าร์กับเฮียโบ๊ทมาฝากให้หายคิดถึง เรื่องงานก็สู้ๆ นะค่ะ รักษาสุขภาพด้วย จะได้มีแรงมาอัพนิยาย 555
ปล แอบสงสัยว่าพี่แจ๊คคิดถึงใครเวลาแต่งนิยายคะ น่ารักดีอะ (อย่าบอกนะว่าเอาความเกรียนส่วนตัวมาเขียน 5555 ล้อเล่นค๊า :L2:
-
ตอนนี้รักกันๆ โบ๊ทอยากฟังต้าร์บอกรัก แต่ตัวเองก็ไม่พูดล่ะนะ
-
รอตอนต่อไปจ้า o18
-
รอตอนต่อไป
-
คุณโบ้ท
ตัวเป็นพี่ก็พูด ๆ ไปก่อนสิ
อย่าเกี่ยงให้น้องพูดก่อน
รักแล้วต้องกล้าพูดนะจ๊ะ ^^
-
55555+....น่ากัวสัด! กับตอนพิเศษของคุณ!!! หยึ๋ย...ย
-
ติดตามจ๊ะ *-*
-
เห้ย เขาล้อเล่นอะไรกัน :laugh: :laugh: :laugh: :o8: :o8:
-
ล้อเล่น :o8: :o8: :o8:
น่ารักอ่ะ ชอบๆ :o8: :o8:
มารอตอนต่อไป :z2:
-
เร็วเท่าความคำ> ความคิด?
:pig4: o13
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
จิ้มตูดดดดดดด
-
สมัครสมาชิกมาสักพักแล้ว แอบอ่านนิยายมาก็หลายเรื่อง ไม่เคยเม้นท์เลย - * -
แต่เรื่องนี้ทำให้ต้องสละเม้นท์แรก ขนาดเพิ่งอ่านไปแค่สองตอนเองนะ
สงสัยเพราะสระเป็ดกับตึก Q มันแบบว่า...เหมือนมหาลัยที่ตรูเรียนเลยนี่หว่า
ใช่มอที่มีที่หัวหมากกับบางนาด้วยใช่ป่ะ ???
ปล. ถ้าใช่นี่ตรูฟินนะ 5555 :impress2:
-
เมื่อไรเธอจะมา
-
รอจ้ารอๆ :call:
-
LOVE HIGH STORY – 49 – Bubble Bath | ลงอ่าง
หลังจากที่ร่างเล็กโดนลากเข้าห้องไป ก็เกิดเป็นเกมวิ่งไล่จับขึ้นภายในห้อง... กีต้าร์อาศัยความได้เปรียบที่มีร่างกายกระทัดรัด(?)กว่า วิ่งอย่างคล่องแคล่ว วนรอบโซฟา วนรอบโต๊ะอาหาร วิ่งหนีเข้าห้องนอน วิ่งข้ามเตียง วิ่งหนีออกมาที่ห้องนั่งเล่น กลับไปวนรอบโซฟา แล้วก็เป็นวงจรอยู่อย่างนี้อยู่หลายรอบ... แต่ไม่ยักกะวิ่งออกนอกระเบียง สงสัยจะฝังใจที่เคยหนีออกไปแล้วโดนโบ๊ทล็อคประตูขัง... ฮ่าๆๆๆ... วิ่งขนาดที่ลืมตัวไปเลยว่าเจ็บก้นเจ็บสะโพกอยู่ ... สงสัยจะเป็นแรงขับที่เกิดจากสัญชาตญาณเอาตัวรอดละมั้ง คงคล้ายๆ กับเวลาไฟไหม้แล้วคนเราวิ่งหนีเอาชีวิตรอดแบบลืมไปเลยว่าเป็นอัมพาต แถมยังยกตู้เย็นออกมาได้สบายๆ อีกต่างหาก (ก็เว่อร์ไป!)
วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง... วิ่งไปก็แหกปากโวยวายไป ส่วนร่างสูงก็วิ่งตามชิลๆ พร้อมเสียงหัวเราะร่าราวกับเด็กหนุ่มที่กำลังสนุกกับการเล่นวิ่งไล่จับ... แต่แล้วไอ้เปี๊ยกก็หนีไม่พ้นโชคชะตาของตนเอง... เพราะในที่สุด ขายาวๆ ของโบ๊ทก็วิ่งตามทันจนได้ ว่าแล้วก็เอื้อมแขนยาวๆ ไปคว้าไหล่ของกีต้าร์และยึดไว้จนอยู่หมัด
.
เฮือก!
.
กีต้าร์หยุดชะงักตามแรงยึดที่ไหล่ก่อนจะหันไปเจอรอยยิ้มที่ทำเอาเสียวสันหลับวาบ... ขนลุกเกรียว
“วิ่งเร็วขนาดนี้ แปลว่าไม่เจ็บก้นแล้วใช่ไหม หืออออออ” ตอนแรกแค่รอยยิ้มยังไม่เท่าไร เจอน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ปนหื่นเข้าไปแบบนี้ กีต้าร์ถึงกับเสียววาบลงไปถึงก้นกบเลยทีเดียว... ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ในใจว่า “เออวะ เกือบลืมไปละเนี่ย” แล้วตามมาด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่ก้นจนต้องกัดฟันแน่น
“เจ็บดิ... ถามมาได้... เจ็บจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”
“แล้ววิ่งหนีทำไม ไม่เจียมตัวเลยนะเอ็ง”
“แล้ววิ่งตามทำไมละ”
“ก็โบ๊ทอยากล้อเล่นกับต้าร์บ้างอะ”
“ไม่ได้!”
“อ้าว ไมอะ ทีต้าร์ยังล้อเล่นกับโบ๊ทได้เลย ดูดิ แก้มยังช้ำอยู่เนี่ย” ร่างสูงพูดด้วยสีหน้าที่ดูก็รู้ว่ากำลังสนุกกับการแกล้งร่างเล็ก พูดไปก็จิ้มแก้มตัวเองไป เป็นการตอกย้ำให้ต้าร์หน้าแดงขึ้นไปอีก
“ไอ้เว่อร์!... วุ้ย!! บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ดิ... หนีมาแล้วยังจะตามมาอีก โว๊ะ!!!” พอนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไปก็รู้สึกเขินขึ้นมาซะงั้น แล้วพอหาคำตอบมาแถไม่ได้ ก็เลยโวยวายกลบเกลื่อนไปตามเคย แถมยังเนียนแกะมือของโบ๊ทออกจากไหล่อีกด้วย
“ฮ่าๆๆๆๆ เอ็งไม่ต้องมาเนียนเลยนะ จะหนีไปไหน มานี่เลยๆ” ว่าแล้วก็คว้าตัวร่างเล็กเข้ามากอดแน่นๆ ก่อนจะหอมฟอดใหญ่เข้าที่ขมับ... ในใจเอาแต่ถามตัวเองว่าทำไมกีต้าร์ถึงได้น่ารักขนาดนี้...
“...” กีต้าร์ยืนใจเต้นอยู่ในอ้อมกอด ยืนอยู่สักพักก็เลยซุกหน้าซบไหล่ร่างสูง ตั้งใจฟังจังหวะหัวใจของร่างสูงที่เต้นแรงไม่แพ้กัน
สองร่างยืนกอดกันนิ่งๆ อย่างเงียบๆ อยู่สักพักใหญ่ๆ จนคลายความตื่นเต้นลง... ใจเต้นเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอมากขึ้น ร่างเล็กก็เลิกระแวง เลิกเกร็ง ดูผ่อนคลายมากขึ้นจนเผลอโอบแขนไปกอดตอบ ทำเอาร่างสูงยืนยิ้มอย่างสุขใจ ว่าแล้วก็กระชับวงแขนอีกสักหน่อย
“ต้าร์รู้ไหม ว่าตอนนี้โบ๊ทโคตรมีความสุขเลยอะ”
“...เสี่ยววะ”
“ฮ่ะๆๆๆ”
“นี่ คุณโบ๊ท”
“หืม”
“จะห้าทุ่มแล้วนะ จะยืนอยู่อย่างนี้ทั้งคืนเลยไหม เมื่อยแล้วนะ” กีต้าร์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา
“เมื่อยเหรอ... งั้นเราไปกอดกันต่อบนเตียงดีไหม ไม่เมื่อยด้วย” ร่างสูงอดไม่ได้ ต้องพูดสองแง่สองง่ามให้ขัดหูขัดใจร่างเล็กสักหน่อย
“...เฮือก!” กีต้าร์ถึงกับผงะ หน้าเหวออย่างเห็นได้ชัด
“ฮ่าๆๆๆๆ ล้อเล่น”
“ปล่อยได้แล้ว... จะไปอาบน้ำ”
“แช่น้ำอุ่นไหม เผื่อจะช่วยให้เจ็บน้อยลง”
“อืมมมมมมม” ร่างเล็กทำท่าครุ่นคิด
“โบ๊ทมีสบู่ M&S ด้วยนะ หอมมากเลย... นอนแช่น้ำอุ่นๆ หอมๆ ฟองนุ่มๆ จะได้ผ่อนคลายเนอะ ดีไหม”
“...อืมมมมมม... อือ ก็ได้”
“งั้นต้าร์นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวโบ๊ทไปเตรียมน้ำให้”
“...อืม”
ว่าแล้ว โบ๊ทก็เดินเข้าห้องไปพร้อมรอยยิ้มเปี่ยมสุข กีต้าร์ยืนมองตามจนแผ่นหลังกว้างนั้นลับเข้าห้องไป แล้วจึงหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา... มือเรียวคว้าหมอนมากอดแล้วนั่งซุกหน้ายิ้มแป้นอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่... เขาเองก็มีความสุขมากเช่นกัน... ที่ผ่านมาเขาสองคนก็ดูแลกันและกันมาตลอด แต่ตั้งแต่ตกลงคบกัน ดูโบ๊ทจะเอาอกเอาใจเขามากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก ต้าร์เองก็รู้สึกได้ และก็ยอมรับกับตัวเองอยู่ในใจว่าเขาเองก็ชอบและรู้สึกดีสุดๆ เลยละ
.
.
ร่างสูงเดินหายเข้าห้องไปได้สักพักก็มีเสียงปึงปังเหมือนใครกำลังทุบอะไรสักอย่างดังออกมาจากในห้อง กีต้าร์เงยหน้าขึ้นมาพร้อมเครื่องหมายคำถามระหว่างคิ้ว ก่อนค่อยๆ หันไปมองที่ประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้ และในขณะที่เขากำลังสงสัยอยู่นั่นเองว่าเสียงปึงปังที่ว่านั้นเป็นเสียงอะไร เขาก็เห็นรุ่นพี่ร่างสูงโผล่หน้าออกมายิ้มแป้นให้ราวกับต้องการจะบอกว่า “ไม่มีอะไร” ก่อนจะผลุบหายเข้าห้องไปอย่างกับนินจา... มาทำเป็นเดี๋ยวผลุบ เดี๋ยวโผล่... (แว่วเสียงเพลงพี่ติ๊นาเป็นแบคกราวด์)... นอกจากจะไม่ได้ช่วยให้หายสงสัยอะไรแล้ว ยังจะยิ่งทำให้อยากรู้ขึ้นไปอีกว่าเกิดอะไรขึ้นในห้อง แต่ก่อนจะได้ลุกขึ้นไปหาคำตอบ ประตูห้องนอนก็ปิด แล้วตามด้วยเสียงล็อคลูกบิดดัง “กริ๊ก” ปิดโอกาสที่กีต้าร์จะได้ไปตามหาคำตอบมาสนองความอยากรู้...
สักพักใหญ่ๆ หลังจากนั้น โบ๊ทก็เดินออกจากห้องมาพร้อมรอยยิ้มแป้นใหญ่บนใบหน้าหล่อเหลา...
“พร้อมแล้ว เชิญเลยครับ คุณชาย” โบ๊ทกล่าวเสียงสุภาพพลางผายมือให้ต้าร์ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องนอน
กีต้าร์ยิ้มให้กับท่าทางประหลาดๆ ของโบ๊ทพลางส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องนอนของโบ๊ทไป... เดินอมยิ้มนำหน้าเข้าห้องไป ปล่อยให้ร่างสูงเดินตาม แต่แล้วตาทั้งสองข้างก็ไปปะเข้ากับบางอย่างที่ดูแปลกอยู่ไม่น้อยที่ประตูห้องน้ำ... ลูกบิดมันอยู่ในอาการร่อแร่มาก... กีต้าร์หุบยิ้มแล้วเอื้อมมือไปแตะๆ จับๆ ลูกบิดที่ถ้าเป็นสิ่งมีชีวิต ก็คงจะหายใจโรยรินเต็มที่แล้วละ... ดูเหมือนมีใครเอาอะไรมาทุบให้มันพังจนใช้งานไม่ได้อย่างนั้นแหละ
ต้าร์ค่อยเอี้ยวคอแล้วหรี่ตามองรุ่นพี่ร่างสูงที่เอาแต่ยืนยิ้มแป้นอยู่ข้างหลัง แต่ก่อนต้าร์จะได้เอ่ยปากถามอะไรก็โดนดันหลังให้เดินเข้าห้องน้ำไปเสียก่อน... พอจะหันหน้ามาโวยวายก็เห็นร่างสูงปิดประตูแล้วยืนขวางไว้พร้อมรอยยิ้มสดใส แต่แววตาคู่นั้นกลับฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างปิดไม่มิด
“ยืนมองอยู่ได้ เขินนะเนี่ย” โบ๊ทเอ่ยแซวร่างเล็กที่ยืนมองเขาด้วยแววตาไม่ไว้ใจ คล้ายๆ มีคำถามอยากจะถาม
“แหวะ!”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่เอาน่า ถ้าไม่หล่อเอ็งคงไม่หลงขนาดนี้หรอก”
“ตลก! หลงตัวเองวะ”
“ฮ่าๆๆๆ ไปๆ อาบน้ำเหอะ” ว่าแล้วก็ไม่รอช้า ร่างสูงถอดเสื้อตัวเองออกอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กเอ่ยปากห้ามไม่ทัน
“เฮ้ย ถอดไมอะ”
“อ้าว ก็อาบน้ำ จะให้ใส่เสื้อผ้ารึไง หือ... แล้วนี่ยืนทำไรอยู่เนี่ย ถอดสิ จะได้ลงแช่น้ำกัน กำลังอุ่นได้ที่เลย ลีลาชักชาเดี๋ยวน้ำเย็นหมด” โบ๊ทพูดหน้าตาย พลางชี้ไปที่อ่างอาบน้ำที่มีฟองลอยอยู่เต็มไปหมด
“ฮึ่ยยยย ไร... ผมจะลงแช่แล้วคุณโบ๊ทเกี่ยวไรอะ” กีต้าร์หน้าเหวอกล่าวเสียงสูง
“แช่คนเดียวมันจะไปสนุกอะไรละ แช่ด้วยกันนี่แหละ... มาๆ ถอดเสื้อถอดกางเกง”
“เฮ้ยๆๆๆๆๆ ไม่เอาๆๆๆๆๆ ปล่อยยยย”
“ต้าร์...” เมื่อเห็นร่างเล็กเริ่มดื้อ โบ๊ทจึงหุบยิ้มแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“...” และก็ได้ผล ไอ้เจ้าเปี๊ยกหยุดดิ้น รอฟัง
“ต้าร์เห็นแล้วใช่ไหมว่าลูกบิดประตูมันเสีย...”
“อือ... แล้วทำไมมันถึงเสียละ”
“โบ๊ททำเองแหละ... เจตนาเต็มๆ เลยละ”
“อ้าว! เฮ้ย!”
“ดังนั้น... จะให้โบ๊ทออกไปตอนนี้ก็ได้นะ”
“...แล้วไง?”
“แต่ต้าร์ก็คงเข้าใจใช่ไหมว่าประตูที่ล็อคไม่ได้เนี่ย มันไม่มีประโยชน์...”
“อืม” กีต้าร์ทำท่าคิดตาม
“...โบ๊ทจะเข้ามาตอนไหนก็ได้”
“อืม... เฮ้ย!!! ไม่เอาดิ”
“ต้าร์ห้ามได้นะ โบ๊ทไม่ว่า แต่ต้าร์คิดเหรอ ว่าโบ๊ทจะฟัง”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้ลิงภูเขา ไอ้เจ้าเล่ห์ ถึงกับทุบประตูตัวเองเพื่อสิ่งนี้!!!”
“หึหึหึ แล้วอีกอย่างนะ... ถึงต้าร์รู้แล้ว ก็หนีไม่ได้ เพราะโบ๊ทไม่ยอมปล่อยต้าร์ออกจากห้องน้ำแน่ๆ...”
“ฮึ่ย!!”
“วันนี้... เราต้องอาบน้ำด้วยกัน”
“เฮือก!!!!”
“สรุปว่า ประตูเสียแล้ว โบ๊ททำเอง... ยังไงๆ โบ๊ทก็เปิดเข้ามาได้อยู่ดี และต้าร์ก็หนีออกไปไม่ได้แน่ๆ... เพราะฉะนั้น ถอดเสื้อผ้าซะดีๆ แล้วเราจะได้ลงอ่างด้วยกันอย่างสงบสุข... happy ending... โอเคไหม”
“ฮึ่ย ฮึ่ย ฮึ่ยยยยยย”
“ถ้าไม่ถอดเอง โบ๊ทจะถอดให้แล้วนะ”
“โหยยยยยยยยยย คุณโบ๊ทอะ... อย่าทำแบบนี้สิ” กีต้าร์เริ่มอ้อนขอความเห็นใจ
“ทำไมละ... โบ๊ทอยากอาบน้ำกับต้าร์นะ”
“ง่าาาาาาา แต่ผมอายนี่!!!”
“โบ๊ทก็อาย แต่ถ้าอาบด้วยกันบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินเองแหละ”
“เฮ้ย!! ยังจะมีครั้งต่อไปอีกเหรอ!”
“ทุกวันเลยดีไหม ฮ่าๆๆๆๆๆ... มามะ ถอดเสื้อถอดกางเกง น้ำกำลังอุ่นได้ที่เลย” ว่าแล้วโบ๊ทก็ถอดกางเกงตัวเองออกจนเหลือเพียงบ๊อกเซอร์ แต่กีต้าร์ยังยืนหน้าแดงอยู่พร้อมเสื้อผ้าเต็มยศ...
“หน้าแดงเชียว คิดอะไรลามกอยู่ปะเนี่ย” โบ๊ทขอแซว
“คิดไปคนเดียวเหอะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ... เอ้า เร็ว ถอดสิ ให้โอกาสถอดก่อนลงอ่างก่อนเลยนะ...”
“คุณโบ๊ทก็หลับตาก่อนดิ”
ว่าแล้วร่างสูงก็ทำตามโดยดี หลับตาลงพร้อมยกมือทั้งสองข้างมาปิดตา แต่ก็ไม่ลืมที่จะยืนพิงประตูห้องน้ำไว้ กันไอ้เปี๊ยกหนี... ผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที ก็ได้ยินเสียงกีต้าร์ลงอ่าง
“เปิดตาได้... เฮ้ยๆๆๆๆ ทำไร เฮ้ยยยย” พอลงอ่างแล้ว กีต้าร์ก็ส่งเสียงสั่งทันที แต่โบ๊ทยังไม่ทันลืมตา มือทั้งสองข้างก็รูดขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ลงไปกองอยู่บนพื้น ทำเอากีต้าร์โวยวายที่มาแก้ผ้าต่อหน้าเขาก่อนจะเดินดุ่มๆ มาลงอ่างพร้อมรอยยิ้มที่ดูยังไงก็รู้ว่าจริงๆ แล้วเขินสุดๆ ไปเลยละ
ทั้งสองคนนั่งหันหน้าเขาหากัน หลังพิงคนละฝั่งของอ่าง... ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงใบหน้าอมยิ้มสีแดงระเรื่อของชายหนุ่มทั้งสอง... น้ำอุ่นช่วยให้ร่างกายรู้สึกสบาย กลิ่นหอมของสบู่ทำให้สมองปลอดโปร่งและจิตใจผ่อนคลาย
“สบายไหม” โบ๊ทเอ่ยถามขึ้นเมื่อแช่น้ำกันเงียบๆ มาได้สักพัก
“อือ สบายสุดๆ เลยละ แทบอยากจะนอนในนี้เลย ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ ขนาดนั้นเชียว... เห็นไหม ก็แค่นี้เอง ไม่ได้คิดจะทำอะไรเยอะแยะสักหน่อย”
“ไม่รู้แหละ คุณโบ๊ทอะชอบทำหน้าเจ้าเล่ห์อะ ไม่น่าไว้ใจ... ฮึ่ย!” ร่างเล็กพูดๆ อยู่ก็โดนร่างสูงเอาฟองสบู่มาป้ายปาก
“เล่นงี้เหรอ... หนอยยย... ได้!” ว่าแล้วกีต้าร์ก็กวาดฟองรอบๆ ตัวแล้วพุ่งเข้าไปป้ายหน้าโบ๊ท... ป้ายกันไปป้ายกันมาจนกลายเป็นสงครามฟองสบู่เล็กๆ อยู่ในอ่างโดยมีเสียงหัวเราะของชายหนุ่มทั้งสองเป็นเหมือนดนตรีประกอบ...
ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็เล่นไม่ดูสังขารตัวเอง เล่นไปเล่นมาก็พลิกตัวอีท่าไหนก็ไม่รู้ ทำเอาเจ็บแปล๊บขึ้นมาจากแผลเก่าจนร้องจ๊ากออกมาน้ำตาซึม... โบ๊ทเลยหยุดมือแล้วคว้ามือต้าร์มากุมไว้พลางสบตาด้วยแววตาที่เป็นห่วงเป็นใย
“หยุดเล่นเหอะ โบ๊ทแพ้ก็ได้... มานี่มา”
ร่างสูงกล่าวเรียกร้อยยิ้มจากร่างเล็กก่อนจะเกี่ยวเอวบางให้มานั่งซ้อนด้านหน้าตนเอง ซึ่งต้าร์ก็ไม่ขัดขืน นั่งพิงอกร่างสูงอย่างสบายใจ... แขนแกร่งของโบ๊ทโอบเข้าที่ตัวของต้าร์แล้วกระชับวงกอดก่อนจะจูบเบาๆ ที่กกหูแล้วเกยคางลงบนไหล่มน ทำเอากีต้าร์เขินเป็นรอบที่ล้านสองของวัน
“จั๊กจี้” ร่างเล็กเอ่ยด้วยในหน้าอมยิ้ม เขินจนไม่รู้ว่าจะเอามือไปวางไว้ตรงไหน ว่าแล้วก็ลูบแขนของโบ๊ทเล่นก็แล้วกัน
“ตรงไหน หู คาง หรือตัว”
“หมดเลย”
“หึหึหึ อย่ามายั่วกันนะต้าร์”
“ตลกละ ไปยั่วคุณตอนไหนไม่ทราบครับ คุณต่อสกุล”
“ก็เนี่ย ทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูยั่วไปหมดแหละ”
“โห ชัดเลยอะ มองอะไรก็หื่นไปหมดนะคุณ ฮ่าๆๆๆ... เฮือก!” กีต้าร์หัวเราะสะดุดเมื่อรู้สึกได้ถึงโบ๊ทน้อยที่ตื่นขึ้นมาทิ่มหลังเขา
“หึหึหึ”
“คุณโบ๊ท... ทะลึ่งละ”
“เอ้า อะไรอะ”
“ยังจะมาถามอีก ทิ่มหลังผมจนจะทะลุถึงปอดแล้วเนี่ย”
“ทำไม... กลัวเหรอ... ฟุ่ว” โบ๊ทกล่าวน้ำเสียงเจ้าเล่ห์แล้วเป่าลมใส่กกหูของร่างเล็กในอ้อมกอด
“ฮึ่ยยยย... ไม่เอานะ ยังเจ็บอยู่เลย”
“ฮ่าๆๆๆ รู้น่า โบ๊ทไม่ทำหรอก... ขอแค่จูบก็พอ...”
“...”
“...ได้ไหม”
“...” กีต้าร์ไม่ตอบอะไร... เขาเอี้ยวตัวหันหน้าไปหาโบ๊ทก่อนจะประกบปากกันอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อน... ร่างสูงปล่อยให้ต้าร์เป็นฝ่ายนำเกม ส่วนเขาก็อดไม่ได้ที่จะลูบไล้ไปบนหน้าท้องแบนราบสมส่วนของร่างเล็กในอ้อมกอด...
บทจูบเริ่มร้อนแรงขึ้นจนกีต้าร์พลิกตัวหันหน้าเข้าหาโบ๊ทแล้วใช้แขนคล้องคอโบ๊ทไว้... อืมมมม โบ๊ทประหลาดใจอยู่ไม่น้อยที่ต้าร์จูบเก่งขึ้นมาก แต่นั่นก็ยังไม่เซอร์ไพรซ์เท่ากับการที่ต้าร์ไล้มือลงไปถึงแก่นกายที่แข็งขืนของเขาก่อนจะถอนจูบแล้วกระซิบข้างหูโบ๊ทว่า
.
“ให้ผมช่วยนะ”
.
โบ๊ทตกใจอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อเห็นสีหน้าของต้าร์ก็รู้ว่านี่เป็นความกล้าเฮือกสุดท้ายที่ต้าร์รัดเค้นออกมาใช้ หน้าแดงๆ กับแววตาไม่มั่นใจคู่นั้นทำให้โบ๊ทเข้าใจดีว่าต้าร์เองก็กำลังพยายามอยู่ไม่น้อย... และความพยายามของต้าร์ก็ทำให้โบ๊ทมีความสุข... สุขใจที่ไม่ได้มีแค่เขาที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียว... ถึงยังไม่ได้ยินคำว่ารักออกมาตรงๆ ก็ไม่เป็นไร แค่ได้เห็นว่าต้าร์เองก็กำลังพยายามอยู่เช่นกันก็พอแล้ว... ทั้งเรื่องกอด เรื่องจูบ เรื่องอาบน้ำด้วยกัน ซึ่งล้วนแต่เป็นเรื่องที่โดยปกติแล้วกีต้าร์คงขัดขืนและดื้อแบบหัวเด็ดตีนขาดแน่ๆ แต่หลังๆ มานี้ ต้าร์เองก็ยอมเขาหลายเรื่อง ถึงจะยังดูเก้ๆ กังๆ แต่ก็นับเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีของความสัมพันธ์ของเขาและไอ้เจ้าเปี๊ยกในระยะยาว
.
.
เมื่อชายหนุ่มทั้งสองเสร็จธุระตามประสาคนเป็นแฟนกันแล้ว ก็พากันออกมาใส่เสื้อผ้าเตรียมตัวนอน... โบ๊ทอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา ด้วยความที่ว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกเอาแต่หน้าแดงตลอดเวลา ไม่พูดไม่จา ไม่สบตา ถามอะไรก็ตอบอ้อมแอ้ม... คงจะเขินกับ “ความกล้าในห้องน้ำ” ของตัวเองอยู่ไม่น้อยนะนั่น ฮ่าๆๆๆ
ทันทีที่ปิดไฟหัวเตียง โบ๊ทก็คว้าร่างเล็กมากอด กีต้าร์ไม่ขัดขืนอะไร แถมยังพลิกตัวไปซุกอกอีกต่างหาก ทำเอาโบ๊ทยิ้มแก้มปริอยู่ในความมืด...
.
“ฝันดีนะ”
.
ร่างสูงกระซิบแผ่วเบา ส่วนคนฟังก็เขินไปตามระเบียบ อ้อมแอ้มตอบกลับมาว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
---------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
หลังจากที่อาบน้ำล้างตัวกันเสร็จ โบ๊ทและต้าร์ก็พากันเดินออกจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวพันอยู่รอบเอวปิดท่อนล่างไว้หลวมๆ... โบ๊ทดันไหล่ต้าร์ให้เดินไปนั่งลงบนเตียงก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดผมให้อย่างเบามือ
โบ๊ทยืนเช็ดผมให้ต้าร์โดยมีรอยยิ้มอุ่นบนใบหน้าอยู่ตลอด สายตาจับจ้องไปที่ร่างเล็กตรงหน้าไม่วางตา ส่วนไอ้เจ้าต้าร์ก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาใช้นิ้วบี้มุมผ้าเช็ดตัวเล่นเพลินๆ
“ผมเริ่มยาวแล้วนะ ต้าร์พรุ่งนี้ไปตัดผมไหม” โบ๊ทเอ่ยถาม
“อืมมมมมม ตัดดีไหมอะ” กีต้าร์เงยหน้าขึ้นมาถามกลับ
“แล้วอยากตัดไหมละ”
“แล้วตัดดีไหมอะ”
“เอ้า ก็ขึ้นอยู่กับเอ็งนั่นแหละ อยากตัดหรือไม่อยากตัด”
“เอ้า ก็ไม่รู้นิ คุณโบ๊ทว่าตัดดีไหมละ”
“ก็แล้วแต่ดิ ถ้าอยากตัดก็จะพาไปตัด”
“เอ๊ะ! คุณโบ๊ทนี่! ก็ถามอยู่นี่ไงว่าตัดดีไหม”
“เอ๊ะ! ไอ้เปี๊ยกนี่! ก็บอกแล้วไงว่าตามใจ” โบ๊ทเอ้ย ใจเย็นเอ้ย น้องหัวสั่นหัวคลอนหมดแล้ว!
.
“ก็แล้วคุณโบ๊ทชอบแบบไหนก็บอกมาเซ่!!!”
.
“...” ร่างสูงถึงกับชะงักกับคำพูดของต้าร์
“...” กีต้าร์ก็เงียบไป ทำหน้าเหวอๆ ราวกับว่าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเผลอพูดอะไรออกไป
“...” โบ๊ทยังไม่ตอบอะไร เอาแต่ยิ้มแป้นแล้วค่อยๆ เช็ดผมของต้าร์ต่อไป
“...ไม่ตัดแล้ว” กีต้าร์กลับไปก้มหน้าพูดจาอ้อมแอ้ม
“ก็ตามใจ... จะตัดหรือไม่ตัด โบ๊ทก็ชอบหมดแหละ...” ร่างสูงกล่าวเรียบๆ พร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ในใจคิดว่าสักวันเขาคงจะต้องตายเพราะความสุขจุกอกแน่ๆ เลย...
ส่วนร่างเล็กก็นั่งก้มหน้าต่อไป ไม่เงยขึ้นมาตอบอะไรอีก... เงยไม่ได้หรอก หน้าแดงจนร้อนผ่าวขนาดนี้...
---------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ครบแล้วนะครับ เต็มบท + โบนัส หวังว่าคงถูกใจแม่ยกโบ๊ท-ต้าร์นะครับ :m13:
+1 กันไป ตอบแทนน้ำใจของทุกคนครับ o13
ขออนุญาตไม่ตอบเม้นท์รายคนนะครับ แต่ยืนยันว่าอ่านทุกเม้นท์ ชื่นใจสุดๆ เลย :จุ๊บๆ:
ปล. ขอบคุณ -คราส- นะครับ ที่ช่วยแก้คำผิด บางครั้งผมนั่งพิมพ์ไปก็รู้สึกว่ามันแปร่งๆ แปลกตานะ แต่ก็นึกไม่ออกว่ามันแปลกตรงไหน พอดีภาษาไทยไม่แข็งแรง ภาษาอังกฤษก็ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอบคุณมากครับ :pig4:
-
ชักจะหวานเกินหน้าเกินตามากไปแล้ว
แต่ลงทุนทุบประตูห้องน้ำเนี่ย หื่นไปนะ :z3:
-
เขิลลลลลลลอ่ะ แต่ก็อยากทำแบบนี้บ้าง :o8:
-
ลงทุนขนาดหนัก ทุบประตูห้องน้ำตัวเอง โถ เจตนาดีล้วนๆเลยเนาะ
-
หวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า...หวานแบบนี้ช๊อบชอบ :-[ :-[
-
ตอนนี้ก็หวานซะ :L1:
โบ๊ท ข้าพเจ้าแนะนำให้ท่านถอดประตูทิ้งไปเลย :laugh:
ขอบคุณผู้แต่ง และรอตอนต่อไปนะครับ ++ :pig4:
-
โอยยยยยย กลายร่างเป็นฟองสบู่วววววววว
น่ารักเกินแย้วววววว
คุณโบ๊ทก็ช่างกล้า ทุบประตูห้องน้ำตัวเองเพื่อจัดการน้องต้าร์
สมใจมั้ยคะพี่ท่าน 5555++
ค่อยๆรักกันเบาๆ แต่บ่อยๆนะคะ ฮริ๊วววววว
-
:z2: :z2: :z2:
คิดถึงเปี๊ยกต้าร์ คุณโบ๊ท และคุณ FlapJack จังค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
--------------------------------------------------------------
ตอนนี้ ทำไมมันน่ารักอย่างนี้เนี่ย :o8: :-[ :impress2: :m3:
อ่านไป ยิ้มไป เขิลไป และหวิวๆกันไป ละลายไปกับความหวานในอ่างอาบน้ำของคุณโบ๊ทกับเปี๊ยกต้าร์
เปี๊ยกต้าร์กล้าขึ้นมากๆ ไม่แปลกใจเลยหากคุณโบ๊ทจะหลงต้าร์จนโงหัวไม่ขึ้น
ต้าร์ทำอะไรๆที่แบบว่า...มันน่ารักสำหรับคนรักกัน.....อ่ะ
ไม่ใช่เฉพาะเรื่องนั้น..... แต่เป็นการแคร์และดูแลความรู้สึกของกันและกัน
โอ้ย.......อยากได้แบบเปี๊ยกต้าร์ซักคน...................
+1 ขอบคุณค่ะ รักเรื่องนี้จริงๆ... :yeb: :yeb:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเหมือนเดิมค่ะ
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2: :กอด1:
-
หวานอ่ะ น้ำตาลขึ้นมดกัดเจ้บ..เจ็บ กีตาร์เขินมากไหมลูก 5555
-
น่ารักอ่าาาาาา เขินๆ
-
โบ้ทเจ้าเ่ห์จังคะ
น้องต้าเสียเปรียบนะเนี่ย คุณโบ้ทโชวหวานนำหน้าต้าเเล้วนะ ><
-
หวานซ้าาา
โบ๊ทลงทุนมาก
ป.ล. สังขาล>สัุงขาร
:pig4:
-
เฮ้ยยยย กีตาร์โตแล้วเหวยยยยยยย
น่ารักอ้ะ :-[
อยากมีแฟนขึ้นมาทันที :laugh:
โบ๊ทนี่ก็โคตรลงทุน พังลูกบิด !!!!!!
-
:-[
เขินหวานแหววว รักเรื่องนี้จังเลยค่ะ แต่งดีมากเลย
อ่านแล้วอินและหลงรักคุณโบ๊ทกะเปี๊ยกต้าร์อย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ชอบจนไม่อยากให้มีตอนจบเลยค่าาา ขออีกเยอะๆๆๆแบบนี้ไปก่อนได้มั้ยคะ :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตกลงว่าต้าร์ช่วยอะไรเฮียโบ๊ทเหรอ :z1:
ตอนนี้หวานมากค่ะ ชอบตรงที่มันไม่ได้หวานเลี่ยน ไม่ต้องพูดจาหวานหู แต่สื่อกันทางสายตา ทางภาษากาย เลยได้บรรยากาศสีชมพูจางๆ ละมุนละไม :impress2:
ต้าร์น่ารัก เฮียโบ๊ทก็อบอุ่น พี่แจ๊คก็ใจหล่อมาก :กอด1:
-
คุณโบ๊ทแกไร้สาระมากอะ ถึงกับลงทุนทุบประตูห้องน้ำให้มันเสียเลยนะ :laugh:
แอร๊ย แต่เขินอะ เดี๋ยวเค้าหวานกันมาก จนเราอายม้วนต้วนเวลาอ่าน :o8:
ตอนอยู่กันสองคนล่ะน่ารักที่สุดเลย :กอด1:
รอโบนัสจ้า :impress2:
-
o13ถึงกับพังประตูเลยหรอ
-
คุณโบ้ททททท
นี่ลงทุนพังประตูห้องน้ำเลยเรอะ
ตาร์เอ๊ย..
จะหนีไปไหนรอดล่ะเนี่ย :laugh:
-
มาแจกโบนัส :a1:
-
สมัครสมาชิกมาสักพักแล้ว แอบอ่านนิยายมาก็หลายเรื่อง ไม่เคยเม้นท์เลย - * -
แต่เรื่องนี้ทำให้ต้องสละเม้นท์แรก ขนาดเพิ่งอ่านไปแค่สองตอนเองนะ
สงสัยเพราะสระเป็ดกับตึก Q มันแบบว่า...เหมือนมหาลัยที่ตรูเรียนเลยนี่หว่า
ใช่มอที่มีที่หัวหมากกับบางนาด้วยใช่ป่ะ ???
ปล. ถ้าใช่นี่ตรูฟินนะ 5555 :impress2:
โอ้วววว รู้สึกเป็นเกียรติที่ประเดิมเม้นท์แรกของคุณเลยนะเนี่ย :laugh:
ส่วนเรื่องมหาวิทยาลัยที่ถามมา ผมขอบอกว่า "ใช่" ครับ :m26:
-
ไอ้เรื่องพังลูกบิดประตูห้องน้ำนั่นก็นะ สุดยอดเลยคุณโบ๊ท ถ้าไม่พังต้าร์มันก็ไม่ยอมเข้าใจง่ายๆหรอก
คงต้องเหนื่อยอีกนานแน่ๆ เพราะงั้น พังมันซะก็สิ้นเรื่อง คิดการณ์ไกลนะคุณโบ๊ท ฮ่าๆ
โบนัทสึ น่า่ร๊ากกกกกอ่ะ ก็ว่าอยู่เถียงกันไปเถียงกัน
ก็เพราะต้าร์อยากให้คุณโบ๊ทตัดสินใจว่าชอบแบบไหน ฮ่าๆ ใช่จริงๆด้วย อิอิ
ต้าร์น่าร๊ากกกกกก คุณโบ๊ทก็นะ ใจดีกับต้าร์มากมายยย
:กอด1:
-
ถึงช่วงนี้ไม่ค่อยได้เม้นเลย แต่คิดถึงคุณแจ๊คกับทุกๆคนน๊าาาาาาาา
-
ตอนหลักว่าหวานเชื่อมแล้วนะ เจอโบนัสหลังไมค์เข้าไป เป็นเบาหวานกันเลยทีเดียว :o8:
แบบไหนก็ชอบทั้งนั้นแหละเนอะคุณโบ๊ท กีต้าร์น้อยก็อยากเอาใจพี่เขานะเนี่ย น่ารักอ๊า :-[
อิจฉามดแมลงแถวนั้นมากค่ะ อยากไปนั่งสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆบ้าง :laugh:
-
แหม่ะ คุณโบ๊ืทช่างลงทุน 5555
-
:z10: :z10: กระดึ๊บๆ มาอ่านโบนัส
แหม..........ในอ่างก็ว่าหวานเชื่อมแล้วนะ :impress2: :impress2:
ออกมาเช็ดผมกัน เถียงกันเรื่องตัดผมอยู่ดีๆยังกลับมาหวานใส่กันได้อีก :-[ :-[ :-[
ต้าร์มันน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก........เน๊อะ คุณโบ๊ท เน๊อะ :myeye: :myeye:
ขอบคุณสำหรับโบนัสค่ะ ><
-
น่ารักกก
-
โบ๊ทลงทุนมากอ่ะ ถึงกะพังลูกบิด คิดนานไหมเนี่ย 5555
-
มัน หวาน มาก อ่านไปเขินไปเลยนะเนี่ย :-[
นั่งอมยิ้มเหมือนคนบ้า ตอนนี้ต้าร์มันน่ารักนะ
มิน่าล่ะคุณโบ๊ทถึงทั้งรักและหลงขนาดนี้
ไอ้เรื่องอาบน้ำและเรื่องอื่นๆ ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ชิน :z1:
แต่คุณโบ๊ทลงทุนทำลายข้าวของเพื่อการณ์นี้ :laugh:
เปี๊ยกก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมอย่างเดียว
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆเช่นเคยค่ะ :L2:
+1และเป็ดตอบแทนเช่นกันค่ะ ตอนนี้น่าร้ากกกก :กอด1:
-
ชอบโบนัส :-[
-
ฮาฉากทำลายกลอนห้องน้ำ หัวเราะกร๊ากจนลั่นห้อง :m20: :m20: :m20:
เปี๊ยกต้าร์ทำเอาคุณโบ๊ทเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยนะเนี่ย 55555555
-
ลิงภูเขา แกหื่นมาก + โคตรลงทุน
น้องต้าร์จ๊ะ หนูน่ารักมากลูก
เมื่อไหร่จะ กิ๊บกิ๊วกันรอบสองอ่ะ รออยู่ เหอๆๆๆ
-
แว้กก ต้าร์ยั่วอะ แจ่มจะแดมแจ่มว้าววว
-
รักเมียหลงเมียนะคุณโบ๊ท :m12:
โบนัสน่ารัก ไอ้เปี๊ยกชักแบ๊วขึ้นทุกวันๆ น่ารักอ่ะ :man1:
-
ตอนหลักว่าหวานแล้ว เจอโบนัสเข้าไป น้ำตาลพุ่งเลยอะ :m25:
หวานได้อีก หวานแบบเกรียนๆ น่ารัก :impress2:
ขอบคุณสำหรับโบนัสนะคะ ชอบมาก เป็นโบนัสที่ชอบที่สุดตอนนึงเลย ชอบบรรยากาศเวลาสองคนนี้เขาอยู่ด้วยกันสองคน ยิ่งพอเป็นแฟนกันยิ่งน่ารักอะ :-[
-
ก็น่ารักอ้ะ
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรัก
หวานกันซะเราเขินนนนน อิอิ
-
น่ารักเกินไปเเล้ว ไอ้เปี๊ยก ><"
คุณโบ๊ทชอบเลยล่ะสิ
ขอบคุณ คุณเเจ๊คค๊าบ น่าร๊ากกกกก :กอด1:
-
เว่ยๆๆๆๆ
นี่พวกนายสองคนจะน่ารักเกินไปแล้วน้าาาา
-
มานั่งรอรับน้ำตาลเข้าเส้นเลือดค่ะ :impress2:
-
LOVE HIGH STORY – 50 – Insecurities | ความไม่แน่นอน
บนเตียงนอน ห้อง 707
.
.
.
ร่างเล็กนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ส่วนที่โผล่พ้นผ้าผืนหนาออกมาทีเพียงดวงตาที่ปิดสนิทและผมสีดำขลับที่ชี้ฟูไม่เป็นทรง... อืม ผมไอ้เปี๊ยกเริ่มยาวแล้วจริงๆ... ข้างๆ ร่างเล็กที่นอนนิ่งหายใจเป็นจังหวะ มีร่างสูงนั่งเอนพิงหัวเตียง ในมือมีหนังสือนิยายผจญภัยภาษาฝรั่งที่ซื้อมานานแล้ว แต่ก็อ่านไม่จบเสียที...
ร่างสูงนั่งอ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ ก็ละสายตาออกจากหน้าหนังสือแล้วหันไปมองดูร่างเล็กที่หลับอยู่ข้างๆ... รอยยิ้มจางๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าใสอย่างไม่มีสาเหตุ... ไอ้เปี๊ยกนี่มันขี้เซาจริงๆ นอนได้นอนดี นอนเก่งไม่มีใครเกิน... ว่าแล้วก็วางมืออุ่นลงบนหัวยุ่งๆ ที่โผล่พ้นผ้าห่มก่อนจะลูบและยีเบาๆ อย่างเอ็นดู...
“อือ...”
ร่างเล็กขยับตัวอยู่ใต้ผ้าห่มพลางบ่นงืมงำอยู่ในลำคอ ทำเอาร่างสูงผละมือออกด้วยเกรงว่าจะทำร่างเล็กตื่น... กีต้าร์นิ่งไปเพียงไม่กี่วินาที มือเล็กๆ นั้นก็เริ่มขยับควานหาอะไรสักอย่างอยู่ใต้ผ้าห่มก่อนจะมาจับโดนขาของร่างสูง ว่าแล้วก็คว้าหมับแล้วพยายามรั้งเข้าหาตัวเอง... คงจะคิดว่าขาร่างสูงเป็นหมอนข้างอย่างแน่นอน... โบ๊ทนึกขำกับท่าทางเพี้ยนๆ ของร่างเล็ก และก็อดไม่ได้ที่จะขอขัดใจร่างเล็กสักนิดสักหน่อย ว่าแล้วก็ขืนขาตัวเองไว้ไม่ปล่อยไปตามแรงดึงของคนหลับจนเกิดเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ลำคอ สุดท้ายเมื่อรั้งมาหาตัวไม่ได้ กีต้าร์ก็เลยยอมแพ้ นอนก็นิ่งไปทั้งๆ ที่มือยังจับขาของโบ๊ทไว้อยู่ใต้ผ้าห่ม คิ้วเข้มคู่นั้นขมวดเข้าหากันด้วยความที่โดนขัดใจ... โบ๊ทส่ายหัวเบาๆ พร้อมรอยยิ้มปนขำให้กับท่าทางของรุ่นน้องคนสนิท ก่อนจะยกหนังสือขึ้นมาอ่านต่ออย่างอารมณ์ดี...
ประมาณสิบกว่านาทีต่อมา ร่างเล็กขยับตัวอีก แต่คราวนี้ท่าทางจะรู้สึกตัวตื่นแล้ว โบ๊ทหันไปมองก่อนจะวางหนังสือลงบนตักแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าใสของร่างเล็ก
“ตื่นได้แล้ว”
เสียงทุ้มนุ่มหูกล่าวผ่านรอยยิ้มอบอุ่นเพื่อทักทายร่างเล็กที่กำลังจะลืมตาตื่น มือเล็กปล่อยขาของร่างสูงแล้วเหยียดตรงบิดขี้เกียจ
อยู่สองสามท่าก่อนจะละลงมาขยี้ตาไล่ความเซา
“อรุณสวัสดิ์”
ร่างสูงกล่าวพลางทอดตัวลงนอน ท้าวแขนตั้งศอกเอามือรองหัว นอนหันหน้าหาร่างเล็กที่ยังคงมีเพียงตากลมใสกับผมยุ่งๆ ที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนา โบ๊ทยิ้มให้กับดวงตาที่ยกโค้งเล็กน้อยของร่างเล็ก ดูก็รู้ว่ากีต้าร์กำลังยิ้มอยู่ใต้ผ้าห่ม
“อรุณสวัสดิ์” กีต้าร์เอ่ยตอบน้ำเสียงงัวเงีย
“...” โบ๊ทไม่ตอบอะไร เอาแต่นอนยิ้มจ้องหน้าร่างเล็กอยู่อย่างนั้น
“ยิ้มอะไร” กีต้าร์เอ่ยถามไปทั้งๆ ที่ตัวเองก็แอบยิ้มอยู่ใต้ผ้าห่มเหมือนกัน
“เปล่า... ยิ้มเฉยๆ... ไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้”
“อะไรกัน ทีเอ็งยังยิ้มเลย”
“ไม่ได้ยิ้มซักหน่อย”
“อย่าๆ ดูก็รู้ แอบยิ้มอยู่ใต้ผ้าห่มใช่ไหมละ... ตื่นมาเจอคนหล่อแล้วมีความสุขละสิ”
“แหวะ หล่อตายละ” ปากปฏิเสธ แต่ตายิ่งยกโค้งขึ้นกว่าเก่า แปลว่ารอยยิ้มใต้ผ้าห่มนั้นกว้างขึ้นใช่ไหมละ กีต้าร์
“หล่อดิ ไม่งั้นจะมีแฟนน่ารักขนาดนี้เหรอ”
“เสี่ยววะ ไม่คุยด้วยแล้ว” ว่าแล้วก็ยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงเพื่อปิดหน้าแดงๆ ของตัวเอง
“จะหนีไปไหน เอาหน้าแดงๆ มาดูหน่อยยยยย ฮ่าๆๆๆๆ” ร่างสูงกล่าวพลางมุดเข้าใต้ผ้าห่มตามร่างเล็กไปติด
“ไม่เอา!!”
กีต้าร์เอามือปิดหน้าของตัวเอง ส่วนร่างสูงก็จะแกะมือออก ยื้อกันสองคนยุกยิกอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นโดยมีเสียงหัวเราะร่าของทั้งสองคนเป็นดนตรีประกอบ...
.
.
~หมื่น แสน ล้านนาที ต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดั่งความฝันที่เคยละเมอ~
.
.
เสียงหัวเราะของทั้งสองคนถูกขัดจังหวะด้วยเสียงริงโทนจากโทรศัพท์ของโบ๊ทที่ส่งเสียงพร้อมสั่นครืดครืดเรียกร้องความสนใจอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ร่างสูงเอี้ยวตัวไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับด้วยน้ำเสียงสดใสเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์ของพี่ชายของเขาเอง... ส่วนกีต้าร์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้รุ่นพี่คนสนิทคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียง
.
.
ผ่านไปสักพัก กีต้าร์ก็ออกมาจากห้องน้ำเพื่อจะมาพบว่าร่างสูงนั่งหน้าเครียดอยู่บนเตียง
“คุณโบ๊ท... เป็นอะไร... มีอะไรเหรอ” กีต้าร์กล่าวด้วยความแปลกใจพลางเดินไปหยุดตรงหน้าร่างสูง ก่อนที่ร่างสูงจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยแววตาหม่นบนใบหน้าเครียดแล้วบอกกับเขาว่า...
.
“น้องเบลล์โดนรถชน ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”
.
น้ำเสียงและแววตาของโบ๊ททำเอากีต้าร์ใจหล่นลงไปอยู่ที่พื้น กีต้าร์ตกใจอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะตั้งสติแล้วค่อยๆ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ แล้วจับไหล่ร่างสูงแทนคำให้กำลังใจ... ทั้งๆ ที่เขาเองก็ตกใจ และอยากรู้รายละเอียดว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร และน้องเบลล์มีอาการเป็นอย่างไรบ้าง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาถามอะไรเยอะแยะ ดังนั้นจึงส่งกำลังใจให้ผ่านมืออุ่นแทน... โบ๊ทเองก็ดูเหมือนกับว่ากำลังพยายามรวบรวมสติไม่ให้จิตใจว้าวุ่น เห็นได้จากมือที่กำแน่นและสีหน้าที่เคร่งเครียด
“งั้น คุณโบ๊ทไปอาบน้ำเหอะ จะได้ไปโรงพยาบาลกัน”
ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนร่างเล็กก็คว้ากระเป๋าตัวเองแล้วเดินกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องตัวเอง จะได้ไม่เสียเวลา...
.
.
.
รถ BMW สีดำคันคุ้นตาขับด้วยความเร็ว แซงซิกแซกซ้ายขวา ตัดหน้ารถคันอื่นคันแล้วคันเล่า จนเกือบเฉี่ยวเกือบชนคันอื่นอยู่หลายครั้ง เรียกได้ว่าบ่งบอกถึงอารมณ์ของคนขับที่ตอนนี้นั่งอยู่หลังพวงมาลัยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดได้อย่างชัดเจน
“โธ่เว้ย!”
ร่างสูงสบถออกมาเมื่อรถคันหน้าขับช้าไม่ทันใจจนทำให้เขาต้องติดไฟแดงทั้งๆ ที่ถ้าไม่มีรถคันหน้ามาขวาง ป่านนี้เขาก็
คงจะซิ่งเลยแยกนี้ไปได้ไกลแล้ว
“คุณโบ๊ท...” กีต้าร์เอ่ยเสียงอ่อนพลางวางมือลงบนมือของโบ๊ทที่กำลังจับหัวเกียร์ไว้แน่น ใจจริงอยากจะปลอบโยนและพูดให้ร่างสูงใจเย็นและคลายกังวลลงบ้าง แต่เขาก็หาคำพูดที่เหมาะไม่ได้ เพราะเขาเข้าใจดีว่าโบ๊ทรักน้องและครอบครัวมากแค่ไหน ก็คงไม่แปลกที่จะร้อนใจเมื่อรู้ว่าน้องของตัวเองถูกรถชนจนเข้าโรงพยาบาล พูดอะไรไปก็มีแต่จะไปตอกย้ำให้รู้สึกกังวลกว่าเก่า
“...” โบ๊ทไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หันมาสบตารุ่นน้องร่างสูงก่อนจะฝืนคลี่ยิ้มจางๆ ให้... กีต้าร์เห็นเช่นนั้นก็กระชับมือที่กุมมือของโบ๊ทไว้ให้แน่นขึ้นอีกนิด เพื่อเป็นการย้ำว่าเขาเป็นกำลังใจให้
.
.
หลังจากนั้นเพียงไม่นาน ร่างสูงก็ขับรถมาถึงโรงพยาบาล ถึงแม้ว่าจะขับช้าลงแล้ว แต่ก็ยังเร็วมากอยู่ดี เรียกได้ว่ายังไม่พ้นขีดความเสี่ยงโดนด่าบุพการี แต่ก็เอาเหอะ มาถึงโรงพยาบาลโดยที่ไม่กลายเป็นผู้ป่วยกันก็ดีแล้ว...
เมื่อจอดรถเสร็จ โบ๊ทก็เดินนำลิ่วไปยังห้อง ICU ด้วยใจที่ร้อนรน ทั้งๆ ที่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว แต่ใจกลับยิ่งเป็นกังวล... แต่เมื่อมาถึงที่หมาย ดบ๊ทก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าที่หน้าห้อง ICU มีสมาชิกในครอบครัวของโบ๊ทอยู่กันพร้อมหน้า...
...รวมถึงน้องเบลล์ด้วย...
“ห๊ะ?”
ร่างสูงตกใจจนต้องขยี้ตาตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้กำลังตาฝาดเมื่อเห็นน้องสาวตัวเองนั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีเฝือกดามแขนและมีผ้าพันอยู่ที่หัว... ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสและกำลังพูดคุยเจื้อยแจ้วอยู่กับป๊า ม๊า และเฮียเบนซ์... ส่วนร่างเล็กที่เดินตามมาก็มีอาการไม่ต่างกันกับโบ๊ทสักเท่าไรนัก
โบ๊ทยืนค้างอยู่สักพักน้องเบลล์ก็หันมาเห็น จึงส่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงสดใส... โบ๊ทสาวเท้าเข้าไปหาด้วยสีหน้าที่ยังคงความแปลกใจไว้ แต่ข้างในกลับก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
“เป็นไรเนี่ยเฮีย หน้าเครียดเชียว” น้องเบลล์เอ่ยทักพี่ชายคนรองที่เดินหน้าเครียดมาหา โบ๊ทยังไม่ตอบอะไร เขาหันไปยกมือไหว้ป๊า ม๊า และทักทายพี่ชายก่อนจะหันมาหาน้องสาวที่ทำเขากังวลก่อนหน้านี้
“ฟุ่วววววว ปลอดภัยสินะเรา” โบ๊ทพ่นลมออกจมูกอย่างโล่งใจเมื่อเห็นว่าน้องเขาปลอดภัยและไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปค้อนพี่ชายที่โทรมาแจ้งข่าวโดยที่ไม่บอกรายละเอียดให้ชัด ทำให้เขาคิดอะไรไปไกลได้ขนาดนี้
“ปลอดภัยสิค่ะ เห็นไหม น้องเบลล์แข็งแรงจะตาย” เบลล์กล่าวเสียงสดใสพลางยกแขนขึ้นมาทำท่าเบ่งกล้ามโชว์ก่อนจะหันไปเห็นรุ่นพี่ร่างเล็กที่กำลังยกมือไหว้ป๊า ม๊า และเฮียเบยซ์อยู่ไม่ห่างเกินไปนัก “อ้าวพี่ต้าร์ สวัสดีค่ะ มาเยี่ยมน้องเบลล์เหรอค่ะ”
กีต้าร์ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้มให้กว้างๆ มาแทนคำตอบ
“แล้วไหน เจ็บตรงไหนบ้างเนี่ยเรา” โบ๊ทนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ รถเข็น
“ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่แขนหัก แล้วก็หัวแตกนิดหน่อยค่ะ” น้องเบลล์กล่าวพร้อมรอยยิ้มราวกับว่าไม่ได้เจ็บหรือเป็นกังวลอะไรกับอาการของตัวเองซะมากมาย
“ยังโชคดีนะ ที่เป็นแค่นี้ เห็นคนในเหตุการณ์เขาบอกว่าน้องเบลล์โดนรถเฉี่ยวแล้วล้ม แล้วรถคันที่ตามมาเบรกไม่ทัน เลยเหยียบทับแขน” เฮียเบนซ์กล่าวเสริม
“โห ฟังดูน่ากลัวนะเฮีย... แปลว่าน้องสาวเราดวงแข็งใช่ไหมเนี่ย ถึงเจ็บแค่นี้...” โบ๊ทกล่าวด้วยรอยยิ้มอุ่นที่ผุดขึ้นบนใบหน้าหลังจากที่รู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะ
“แล้วไปทำอีท่าไหน ถึงโดนรถเฉี่ยวได้ละ น้องเบลล์” กีต้าร์เอ่ยถาม
“ก็วันนี้น้องเบลล์มีเรียนพิเศษ ก็เลยขึ้นแท๊กซี่ไป แล้วตรงที่เบลล์จะลงมันมีรถเมล์จอดอยู่เยอะมาก แท๊กซี่ก็เลยจอดซ้อนกับรถเมล์ ซึ่งพี่แท๊กซี่เขาจอดชิดมาก จนเบลล์คิดว่าไม่น่าจะเปิดประตูได้ ก็ลงประตูขวาแล้วเบลล์ลืมดูรถจากเลนขวาให้ดีก่อน รู้ตัวอีกทีก็ได้เสียงบีบแตร แล้วก็รู้สึกเหมือนโดนเฉี่ยว พอลืมตามาอีกทีก็นอนอยู่ที่พื้นแล้ว คนมุงดูเต็มเลยค่ะ”
“แล้วนี่คุณหมอเขาทำอะไรให้บ้าง” ร่างสูงเอ่ยถามน้องสาว น้ำเสียงดูเป็นห่วยเป็นใยเมื่อได้ยินน้องสาวเล่าถึงเหตุการณ์เฉียดตาย
“ก็... มีแสกนสมอง เพราะหมอบอกว่าหัวเบลล์ฟาดพื้นตอนล้ม พอตรวจแล้วก็ไม่มีอะไรค่ะ แค่หัวแตกเฉยๆ ก็เลยเย็บแล้วพันผ้าไว้แบบนี้... ส่วนแขนนี่ หมอบอกว่ากระดูกแตก แต่เดี๋ยวต้องดูแบบละเอียดอีกทีนึง ตอนนี้ก็เลยใส่เฝือกอ่อนไว้ก่อน รอคุณหมอพาไปตรวจเพิ่มค่ะ”
“แล้วนี่ต้องนอนโรงพยาบาลไหมป๊า” โบ๊ทหันไปถามป๊าที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ
“คงต้องนอนแหละ ป๊าว่านอนรอดูอาการสักวันสองวันก่อน ป๊าห่วงเรื่องสมองของน้อง เพราะหัวฟาดพื้นตอนล้ม” โบ๊ทเข้าใจดีกว่าคนเป็นพ่อย่อมเป็นห่วงลูกเสมอ ยิ่งน้องเบลล์เป็นลูกสาว แถมเป็นลูกคนสุดท้องด้วย เลยยิ่งเป็นห่วง... และถึงแม้ว่าจะได้หมอที่เก่งที่สุด อยู่ในความดูแลของโรงพยาบาลที่มีคุณภาพ แต่เพื่อความสบายใจ ยังไงก็ให้นอนเพื่อรอดูอาการใกล้มือหมอไว้ก่อนดีกว่า ซึ่งเขาเองก็เห็นด้วย
“แล้วจัดการเรื่องห้องไปรึยังอะ”
“ม๊าคุยกับหมอวิสุทธิ์ไว้คร่าวๆ แล้ว คนนี้สนิทกับป๊ากับม๊า เดี๋ยวเขาจัดการให้พิเศษเลย” ม๊าตอบทั้งๆ ที่ยังมีคราบน้ำตาอยู่บนหน้า นี่ท่าทางม๊าจะร้องไห้หนักไม่ใช่น้อย ตาบวมอย่างเห็นได้ชัด ยังดีที่ตอนนี้บนใบหน้าที่มีคราบน้ำตานั้นมีรอยยิ้มอบอุ่นประดับอยู่ ซึ่งแสดงให้เห็นได้ว่าม๊าเองก็สบายใจขึ้นมากเมื่อเห็นว่าลูกสาวคนเล็กไม่เป็นอะไรมาก
“เดี๋ยวเบนซ์หรือโบ๊ทจะมานอนเป็นเพื่อนน้อง” ป๊าเอ่ยถาม
“เดี๋ยววันนี้ผมจะอยู่กับเบลล์ก่อน แต่พรุ่งนี้ต้องให้โบ๊ทมาสลับ เพราะพรุ่งนี้ผมมีไปประชุมที่นครปฐม” เบนซ์ตอบ
“ได้เฮีย งั้นเฮียกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อนไหม เดี๋ยวเรื่องห้องทางนี้จัดการเอง” โบ๊ทกล่าว
“อืม ว่าจะอยู่อีกสักพัก วันนี้ลางานมาแล้ว ไม่ได้รีบไปไหน ว่าแต่แกเหอะโบ๊ทกินอะไรมารึยัง ตอนเฮียโทรไปเพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอ”
“ยังเลยเฮีย”
“งั้นก็ไปกินก่อนเถอะ เดี๋ยวโบ๊ทกลับมาเฮียค่อยกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า”
“ได้เฮีย... ป๊า ม๊า เบลล์ เอาอะไรไหม โบ๊ทกับต้าร์จะไปกินข้าว”
“ไม่เอาหรอก ป๊ากับม๊ากินแล้ว ส่วนเบลล์เนี่ย ม๊าลืมถามหมอว่าให้กินอะไรได้ไหม เห็นว่าจะต้องตรวจอะไรเพิ่มนี่นะ”
“โห ม๊าอะ ตรวจแขนนะ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องกินสักหน่อย” เบลล์โอดครวญเมื่อถูกห้ามไม่ให้กิน ทั้งๆ ที่ตัวเองก็หิวอยู่ไม่น้อย
“ไม่เอา รอถามหมอให้แน่ใจก่อน ถ้าหมอบอกว่ากินได้ น้องเบลล์จะกินอะไรม๊าจะไปหามาให้กินทุกอย่างเลย ดีไหม”
“ค๊าาาาา”
บทสนทนาธรรมดาๆ ระหว่างสมาชิกในครอบครัวของโบ๊ทนี้ ทำเอาต้าร์เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว... เขารู้สึกได้ถึงความรักความห่วงใยที่คนในครอบครัวนี้เขามีให้กัน... คิดแล้วก็นึกอิจฉาโบ๊ทอยู่ลึกๆ ที่มีพี่น้องให้คอยเป็นห่วง ไม่เหมือนเขาที่เป็นลุกคนเดียว แถมยังห่างกับพ่อแม่อีกต่างหาก...
ยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย รู้ตัวอีกทีก็มีมือของร่างสูงมาวางบนไหล่แล้วดันให้เดินไปด้วยกัน... เมื่อเงยหน้าขึ้นดู ก็พบกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าร่างสูง... ว่าแล้วทั้งสองชายหนุ่มก็พากันเดินไป ถึงแม้จะไม่ได้กอดคอกันอย่างเคย แต่ทั้งสองก็ไม่ได้รู้สึกว่าขาดหายอะไรไป เพราะยังไงก็ยังมีอีกคนเดินอยู่ข้างๆ กันอยู่ดี...
.
.
โบ๊ทและต้าร์อยู่ที่โรงพยาบาลกันจนถึงเย็น ส่วนน้องเบลล์ก็ได้พักในห้องสวีทระดับพรีเมี่ยมที่มีขนาดใหญ่กว่าคอนโดฯ ของพวกเขาเสียอีก... เฮียเบนซ์กลับไปเอาเสื้อผ้าเพื่อมาค้างเป็นเพื่อนน้องเบลล์ กว่าจะฝ่าการจราจรของเมืองกรุงกลับมาที่โรงพยาบาลได้ เวลาก็เดินไปจนเกือบหกโมงเย็น ซึ่งก็ได้เวลาที่ป๊าและม๊าจะกลับบ้านเสียที โบ๊ทกับต้าร์ก็เช่นกัน
ขากลับ โบ๊ทขับรถใจเย็นผิดกับขาไปอย่างกับเป็นคนละคน บรรยากาศในรถก็ผ่อนคลายลงมากจนกลายเป็นบรรยากาศที่พวกเขาคุ้นเคย... แอร์เย็นๆ และเสียงเพลงจากวิทยุเปิดคลอเบาๆ แต่ที่แปลกก็คือวันนี้ไม่มีการเถียงกันอย่างเคย ทั้งสองคนนั่งพูดคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อยโดยที่ไม่ได้พูดถึงอุบัติเหตุของน้องเบลล์กันแม้แต่น้อย... ส่วนใหญ่ก็พูดกันเรื่องของตัวเอง ว่าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร อยากไปไหน อยากเป็นอะไร... เรื่องบางเรื่องก็รู้กันอยู่แล้ว แต่บางเรื่องก็นับเป็นข้อมูลใหม่ เรียกได้ว่าได้เข้าใจและรู้จักกันและกันมากยิ่งขึ้น...
.
.
เมื่อกลับถึงห้อง กีต้าร์ก็จะกลับห้องของตัวเอง แต่ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญเดินตามเข้าห้องมาเฉยเลย... แต่ก็ปล่อยเลยตามเลย ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ทีเมื่อคืนเขายังไปนอนห้อง 707 เลย... ถึงจะกึ่งๆ โดนบังคับก็เหอะ... เอ่อ แค่กึ่งๆ นะ... ว่าแล้วก็เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ปล่อยให้ร่างสูงเดินเข้ามาตามสบาย...
ร่างสูงเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ต้าร์บนโซฟาก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนตักแล้วหลับตา มือเรียวคว้ามือเล็กมากุมไว้แล้ววางไว้บนอก...
“เป็นไรไป” ร่างเล็กเอ่ยถามเมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็เงียบแล้วมานอนหนุนตักเขาแบบนี้
“ไม่เป็นอะไร... แค่กำลังคิดว่าถ้าเราอยู่ด้วยกันไปแบบนี้ตลอดไปเลยก็คงจะดี”
“ก็... ถ้าคุณโบ๊ทไม่ไปไหน เราก็อยู่ด้วยกันแบบนี้ได้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะตายกันไปข้างนั่นแหละ”
“ตายเหรอ... อืมมม อุบัติเหตุนี่มันคาดเดาไม่ได้จริงเนอะต้าร์ ดูดิ อยู่ดีๆ น้องเบลล์ก็โดนรถเฉี่ยว ถ้าวันหนึ่งมันเกิดขึ้นกับต้าร์ละ โบ๊ทจะทำยังไง”
“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงละ ก็ผมไม่เห็นต้องขึ้นแท๊กซี่สักหน่อยนิ ใช่ไหมละ” ร่างเล็กกล่าวติดตลกแก้เขินที่ร่างสูงมาพูดแสดงความห่วงใยกันตรงๆ แบบนี้
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” โบ๊ทหัวเราะเล็กๆ ในลำคอก่อนจะซุกหน้าเข้าหาร่างเล็ก
“ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก ผมก็อยู่นี่แหละ ไม่ไปไหนหรอกน่า” ร่างเล็กกล่าวน้ำเสียงอบอุ่นพลางก้มลงโอบหัวของร่างสูง
คำพูดเรียบๆ กับอ้อมกอดของต้าร์ทำเอาโบ๊ทยิ้มกว้าง... ที่พูดแบบนี้คงเป็นการให้คำสัญญากับเขาสินะ ว่ากีต้าร์จะไม่ทิ้งเขาไปไหน...
“ขอบคุณน่ะ”
“อือ”
.
.
.
ภาพสุดท้ายในห้อง 706 เป็นภาพของชายหนุ่มร่างสูงนอนหนุนตักร่างเล็กแล้วซุกหน้าเข้าหาพร้อมโอบกอดร่างเล็กไว้ ราวกับว่ากลัวร่างเล็กจะหายไปไหน ส่วนร่างเล็กก็โน้มตัวลงโอบหัวของร่างสูงไว้ในอ้อมกอด... พูดจากระซิบกระซาบอะไรกันสักอย่างที่พวกเขาได้ยินกันเพียงสองคน...
เอาเป็นว่าปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาสองคนกันไป ส่วนเราที่เป็นคนนอกทั้งหลายเอาหูมานี่ FlapJack จะกระซิบดังๆ ให้ฟังเลยว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
-----------------------------------------------------
[LOADING... Bonus หลังไมค์]
หลังจากที่ทั้งสองหนุ่มทานข้าวกันเสร็จ ก็เดินซื้อผลไม้ข้างโรงพยาบาลเข้าไปเผื่อให้ป๊า ม๊า เฮียเบนซ์ และน้องเบลล์ ทั้งชมพู่ ฝรั่ง แตงโม และสับปะรด เรียกได้ว่าแทบจะซื้อผลไม้ทุกชนิดที่มีในร้านเลยก็ว่าได้... เมื่อไปถึงห้องตามหมายเลขที่โทรถามเฮียเบนซ์มาได้กีต้าร์ก็จัดแจงผลไม้หลากชนิดใส่จานแล้วยกเสิร์ฟ... ทำเอาม๊าของโบ๊ทประทับใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นเด็กรุ่นใหม่รู้จักทำอะไรแบบนี้ ไม่ใช่แค่ซื้อมาแล้วก็มาโยนให้คนแก่ทำให้เท่านั้น... คิดๆ แล้วก็นึกเสียดายอยู่ในใจที่เธอเลี้ยงลูกทั้งสามมาแบบไข่ในหินมากไป เลยไม่เคยได้หยิบจับอะไรเองสักเท่าไรนัก...
โต๊ะอาหารขนาดกลางที่ตั้งอยู่ในโซนของห้องพักญาติที่แยกออกจากห้องพักผู้ป่วยอย่างเป็นสัดส่วนได้กลายเป็นโต๊ะที่ทุกคนล้อมวงทานผลไม้ พูดคุยกันตามประสาคนในครอบครัวโดยมีต้าร์นั่งเคี้ยวผลไม้อย่างเงียบๆ อยู่ด้วย... ฟังอย่างเดียว ยิ้มอย่างเดียว...
ทานกันไป คุยกันไป จนผลไม้หมดทุกชิ้น เกลี้ยงทุกจาน... กีต้าร์เก็บจานอย่างรู้งานไม่รอให้ใครทันได้เก็บ ประมาณว่าอยากปล่อยให้ครอบครัวเขาใช้เวลาร่วมกัน ส่วนเขาจะเป็นคนเองจานไปล้างเอง... ว่าแล้วก็ยกจานกับส้อมไปล้าง
ล้างได้เพียงครู่เดียวก็มีผู้ชายร่างสูงคนคุ้นหน้ามายืนยิ้มตาตี่อยู่ข้างๆ กีต้าร์หันไปมองเหมือนอยากจะถามว่า “มาทำไม” แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร โบ๊ทก็ตอบดักหน้าเสียก่อน...
“มา เดี๋ยวช่วยล้าง” ไม่พูดเปล่า โบ๊ทเปิดน้ำแล้วหยิบจานที่มีฟองอยู่เต็มขึ้นมาล้าง
“ฮึ่ย ไม่ต้อง กลับไปนั่งเลยไป” นี่ก็ไม่พูดเปล่า ปิดน้ำแล้วคว้าจานในมือของโบ๊ท
“ช่วยล้างงงง” แต่มีเหรอที่โบ๊ทจะยอม ว่าแล้วก็ขอยื้อสักหน่อยเหอะ... ตอนแรกอยากช่วยจริงๆ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจละ อยากแกล้งแทน
“ไม่ต้อง จานแค่นี้ล้างคนเดียวได้!” กีต้าร์กล่าวรอดไรฟัน
“ก็อยากช่วยอะ” โบ๊ทอ้อนพลางเขยิบตัวเขาเบียดร่างเล็กจนร่างเล็กต้องเหล่มองคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องพลางเขยิบตัวหนี
“ก็บอกว่าไม่ต้องไง จะเล่นอะไรอีกเนี่ย”
“ไม่ได้เล่น อยากช่วยจริงๆ... ไม่เชื่อเหรอ” ตอนแรกก็ฟังดูน่าเชื่อดีอยู่หรอก แต่ไอ้น้ำเสียงเจ้าเล่ห์กับมือที่เลื้อยจากจานไปจับมือของต้าร์แทนเนี่ย มันทำให้ไม่น่าเชื่ออย่างแรกเลยนะโบ๊ท!
“อย่า... คนอื่นอยู่เยอะแยะ” กีต้าร์ยังกล่าวรอดไรฟันพลางถอยมือหนี
“เขาไม่เห็นหรอก... แค่จับมือเอง” แหม่ๆ ไอ้ตาวิ้งค์ๆ นั่นมันน่าหมั่นไส้จริงจริ๊ง! ไอ้โบ๊ท!!
...ทันใดนั้นเอง
.
“โบ๊ทเอ้ย ไปกวนอะไรน้องเขารึเปล่าละนั่น”
เฮือก!
.
เสียงม๊าดังมาไกลๆ จากด้านหลัง ทำเอาโบ๊ทแทบสะดุ้ง ปล่อยมือต้าร์มาคว้าส้อมแทบไม่ทัน เมื่อหันไปทางรุ่นน้องร่างเล็กที่อยู่ข้างๆ ก็เห็นสีหน้ากวนประสาทที่มีรอยยิ้มเย้ยลอยหน้าลอยตาอย่างผู้ชนะ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะจริงใจ(?)แบบตั้งใจให้ทุกคนได้ยินว่า...
“ฮึ่ย พี่โบ๊ท จานตรงนั้นล้างหมดแล้วนะ จะล้างฟองให้เปื้อนอีกทำไม”
และนั่นแหละที่ทำให้ม๊าของโบ๊ทต้องส่ายหน้าแล้วเรียกกึ่งบังคับให้ลูกชายคนกลางวางจาน ล้างมือ แล้วกลับไปที่โต๊ะ
“เลิกกวนน้องได้แล้วลูก”
โบ๊ททิ้งส้อมแล้วล้างมือโดยที่ตายังค้อนต้าร์อยู่ตลอด... ไอ้แสบ!
-----------------------------------------------------
FlapJack Corner:
โอเค โบนัสก็แจกแล้ว ต่อไปก็มาฟังข่าวดี(?)กันบ้าง :m28:
ข่าวที่อยากแจ้งให้ทราบโดยทั่วกันก็คือ หลังจากนี้ ผมจะหายไปอีกหลายวัน เพราะมีภารกิจต้องเดินทาง เลยอาจจะไม่สะดวกอัพนิยาย แต่ก็ไม่แน่นะ อาจจะแอบย่องมาอัพก็ได้ แต่ไม่ต้องมาคอยเช็คกันหรอกนะครับ เสียเวลาเปล่าๆ เอาไว้ผมจะไปตะโกนบอกใน FlapJack Space ละกันนะ (แล้วจะแอบย่องมาอัพเพื่อ?) :z6:
เอาละๆ +1 กันไปสำหรับทุกคอมเม้นท์นะครับ เป็นกำลังใจชั้นดี อ่านแล้วหายเหนื่อยเลยทีเดียวเชียว :จุ๊บๆ:
ปล. กอดต้อนรับชนกลุ่มน้อยหน้าใหม่ :กอด1: (หลงมาจากไหนกันอะ ฮ่าๆๆๆ)
-
ไม่อยากให้เศร้า
อยากอ่านแล้ว ยิ้มได้แบบนี้ ไปเรื่อยๆๆๆๆ
-
น่ารักมาก :o8:
-
เค้าหวานกันจริงๆ น่ารัก
-
ใจหายใจคว่ำนึกว่ามีอะไรร้ายแรงซะแล้ววว
โ่ล่งอกตามทั้งคู่ไปติดๆ คุณพี่ก็ไม่บอกให้เคลียร์
ถ้าเกิดคุณโบ๊ทใจร้อนขับเร็วไม่ระวังจะเกิดไรขึ้นเนี่ยอันตรายๆๆ
เรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา เพราะงั้นใช้เวลาทุกนาทีให้มีค่ากับคนที่รักนะคุณโบ๊ทกีต้าร์~~
รักกันๆๆ บรรยากาศสีหวานๆปกคลุมรอบๆห้องกีต้าร์ อิอิ
:กอด1:
-
นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นแบบนั้น
เพราะคุณโบ๊ทกับต้าร์เหมาะกับเรื่องฮ่าๆ ที่สุดแล้วล่ะ
-
ชื่อตอนชวนดราม่านะ
โล่งใจจจ :เฮ้อ:
ตอนนี้ดูอบอุ่นดีเนอะ :กอด1:
-
:pig4: o13
-
ชอบบรรยากาศแบบนี้ รู้สึกอบอุ่น อุ่นใจตามต้าร์กับโบ๊ทเลย ^^
-
เห็นชื่อตอนแล้วลังเลเลยว่าจะอ่านดีไหม
ที่แท้เป็นเรื่องในครอบครัวคุณโบ๊ท :เฮ้อ:
-
ตอนนี้ทำให้เห็นคุณค่าของคนที่รักจริงๆครับ
ขอบคุณมาก คุณเเจ๊ค
-
น้องต้าร์น่ารัก น่าหลงขึ้นทุกวัน
-
ครอบครัวโบ๊ทดูอบอุ่น น่ารัก โบ๊ทถึงได้ออกมาเป็นอย่างนี้ (เอ๊ะ ยังไง)
ตอนนี้น่ารักดี รอโบนัสจ้าาาาา
-
ใครว่าเราคนนอก ชิ คนในห่างหาก ในห้อง 706 และ 707 อิ อิ
มารอโบนัส อยากรู้ว่าโบ๊ทกับต้าร์กระวิบอะไรกัน
-
ตอนต้นของบท เป็นซีนฉาบน้ำตาลหวานเจี๊ยบ :-[
กลางบท เป็นซีนใจหายชวนลุ้นดราม่า :sad4:
ตอนท้ายบท จบด้วยซีนอบอุ่นจากกีต้าร์ :o8:
กำลังคอยดูว่าโบนัสจะออกมาอารมณ์ไหน :serius2:
-
ชื่อตอน ชวนให้นึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับโบ๊ทและต้าร์จริงๆ
ที่แท้เป็นเกิดเรื่องกับน้องเบลล์ โชคดีที่น้องไม่เป็นอะไรมาก หายไวๆนะคะน้องเบลล์
ส่วนโบ๊ทกะกีต้าร์ ทำไมมันหวานละมุนอย่างงี้เนี่ย
ตื่นนอนก็อรุณสวัสดิ์กันซะมดขึ้นเตียง อู๊ววววว อิชชี่ ๆ ๆ ๆ
กลับจากโรงพยาบาลยังมาสวีทนอนหนุนตักกันอีก...วี๊ด..วิ้วววว....
"..ถ้าเราอยู่ด้วยกันไปแบบนี้ตลอดไปเลยก็คงจะดี”
“ก็... ถ้าคุณโบ๊ทไม่ไปไหน เราก็อยู่ด้วยกันแบบนี้ได้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะตายกันไปข้างนั่นแหละ”
แต่ละประโยคชวนละลายจริงเชียว :impress2: :impress2:
+1 ค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4:
-
ซึ้งอะ ต้าร์น่ารักมากเลยยย ><
-
ไม่อยากฟังที่คุณแจ๊คกระซิบอะ อยากรู้ว่าโบ๊ทกับต้าร์เค้ากระซิบอะไรกัน :o8:
ตอนนี้รู้สึกดีจังที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันไม่ว่าจะยามทุกข์หรือยามสุข คู่แท้ชัดๆ :-[
เอาโบนัสมาให้ซะดีๆ รออยู่นะคะ o11
-
ตอนแรกนึกว่าคนเขียนจะแจกมาม่าซะแล้ว
เห็นชื่อตอนแล้วหวั่นใจ
กลายเป็นหวานๆ ให้ความมั่นใจกันไปอีก
จะรออ่านโบนัสนะคะ
กดเป็ด กดบวกแล้วนะจ๊ะ แทนคำขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารักๆมาให้ได้อ่านกัน :L2:
-
ตอนแรกนึกว่ามีเรื่องแน่ ๆ
ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก
รอโบนัสนะคะ ^^
-
ขอบคุณ FlapJack นะที่มาลงให้ทั้งๆที่มีธุระ :L2:
ตอนนี้น่ารัก อบอุ่น รอโบนัสจ้า :myeye:
-
น่ารัก
-
:กอด1: :n1:
-
อรุณสวัสดิ์ (เพราะคิดว่าตอนที่เอาโบนัสมาส่ง ชนกลุ่มน้อยคงหลับกันหมดแล้ว เลยทักเผื่อไว้ตอนเช้าเลยละกัน) :try2:
หวังว่าคงจะชอบกันนะครับ :กอด1:
:a12:
-
กีตาร์น่ารักขึ้นทู๊กกกกวัน...แต่คนเขียนน่ารักเสมอต้นเสมอปลายน้า o13
-
เปิดมากะดราม่าเต็มที่เลย หุๆ
-
มารับโบนัสแล้วก็รับทราบเรื่องอัพนิยายค่ะ :กอด1:
เดินทางปลอดภัยนะคะ ของฝากขอเป็น NC นะ :laugh:
-
อ่านไปยิ้มไปคนเดียวกลางป้ายรถเมล์ 5555 โบนัสนี้ชั่งหวานอบอุ่นใจดีแท้ ^^
-
ไอ้ฉากที่เจ้าเปี๊ยกโผล่มาแต่ตาแล้วยิ้มภายใต้ผ้าห่มน่ะ คิดได้ยังไงกัน
มันน่ารักมากๆๆๆๆๆ แล้วคุณโบ๊ทก็นอนมองอยู่ด้วยนะ :-[ ฟินมากเหอะ
เราก็อยากให้เค้าทั้งสองคนอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปนานๆเหมือนกันนะ
แต่อะไรก็ไม่แน่นอน(เหมือนชื่อตอน) ไอ้เราก็นึกไปซะไกล :serius2:
โล่งอกที่น้องเบลล์ไม่เป็นอะไร ทั้งครอบครัวเป็นห่วงแทบแย่
เรื่องต้าร์กับโบ๊ท เราก็อยากให้เค้าได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปตลอดนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดน้อย ให้น้องตาร์ผู้น่ารัก :o8:
-
ฮู่ววว ตอนอ่านชื่อตอนใจหายวาบเลยทีเดียว
ถึงยังไงตอนนี้ทั้งคู่ก็ยังมีกันอยู่ล่ะน่า เนอะ อิอิ
+1 ให้จ้า ให้น้องเบลล์หายป่วยไวๆน้า
-
นึกภาพตามแล้วขำตอนเฮียโบ๊ทสะดุ้งเพราะแม่เรียกอะ ซ่าไม่ออกเลย :m20:
-
โล่งอกไปทีที่ไม่มีอะไรร้ายแรงเนาะ
คุณแม่ปลื้มลูกสะใภ้..............
-
ตามมาอ่านโบนัสแล้วค่ะ :z2: :z2: :z2:
ต้าร์ปฏิบัติตัวเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ได้น่ารักเชียว แถมเข้าตาคุณแม่สามีเสียด้วย อย่างงี้มีลุ้นๆ
ตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกันนี่ คุณโบ๊ทหยอด...ความหวาน เก่งขึ้นนะ
เดี๋ยวจับมือ เดี๋ยวกอด เดี๋ยวนอนหนุนตัก..... :-[ :impress2:
คนอ่านก็สำลักความหวานกันไป อิอิ
ขอบคุณค่ะ คุณแจ็ค
เดินทางปลอดภัยนะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อบอุ่นอ่ะ ตอนแรกนึกว่าจะดราม่า อย่าเลยนะ อย่า.....
ยิ่งทำให้รักกันมากกว่าเดิมเนอะ
-
ขอตาร์ตอน Ver.น่ารัก อีกสักตอนได้ป่ะ เอาแบบให้โบ๊ทตะลึงตึงตึง ทำอะไรไม่ถูกเลย กร๊ากกกกกกก
-
แปะ ไว้ก่อน
-
:mc4: จุดพลุเปรี้ยงปร้าง 55555
ขอติดตามผลงานด้วยคนนะ พี่ Flabjack ^^"(สะกดชื่อถูกป่ะเนี่ย - -")
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานแล้ว
ตอนนี้หวานมากเลยนะ :impress2:
ต่อไปจะต้องกินมาม่ารึเปล่าเนี่ย
-
มารอ
-
สาวๆ ไปรับของฝากกันได้ที่ FlapJack Space นะครับ :m9:
-
แล้วหากเป็นหนุ่มๆ ไปรับของฝากด้วยได้ป่าวครับ
-
555 แกล้งกันน่ารักจิงน้าสองหนุ่ม
-
Nooma ไม่สาวแล้วแต่แอบไปสอยของฝากมาแล้วนะค้า..ลอนดอนคิตตี้น่ารัก
แต่....ถ้าได้ Jack the ripper มาฝากจะเจ๋งมากๆๆๆๆค่า ^_____^
-
@McKnight หนุ่มๆ ก็ไปรับได้ครับ :m9:
@noomasoi3 เดี๋ยวผมจะลองๆ หามาฝากนะ o18
-
เอาเป็นว่าปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาสองคนกันไป ส่วนเราที่เป็นคนนอกทั้งหลายเอาหูมานี่ คนอ่านจะกระซิบดังๆ ให้ FlapJack ฟังเลยว่า "มาต่อบทใหม่ ไวไว ควิกควิก นะนะ"
-
มาแล้วครับ
นานๆ มาที แหะๆ
น่ารัก
-
รอๆ
-
:z3:
-
รอน้องต้าร์
-
ตามอ่านจนถึงตอนปัจจุบันแล้วครับ สนุกมากๆ
คุณโบ๊ทกับเปี๊ยกต้าร์เค้าค่อยๆพัฒนาความรู้สึกและความสัมพันธ์กันมาเรื่อยๆ
ความค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้ ผมว่ามันเป็นอะไรที่ลึกซึ้ังดี
เป็นกำลังใจให้คุณแจ็คคนเขียนครับ
ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะคร๊าบ...
(มาช้าไปมั้ยเนี่ย แหะๆ)
-
* ย่องมาดู * :m7:
-
:z10: :z10:
-
กลับมาแล้ว กลับก่อน London Olympics เพราะว่าบร๊ะเจ้าแจ๊คไม่อยากโดนตื้อให้ไปเป็นประธานในพิธีเปิด เลยหนีกลับมาก่อนแหละ :z6:
หายไปนานแบบนี้ไม่ได้จะกลับมามือเปล่าหรอกนะ มีของมาฝากชนกลุ่มน้อยด้วย แต่เบี้ยน้อยหอยน้อย ซื้อมาฝากทุกคนคงต้องขายตั๋วเครื่องบินขากลับทิ้งกันเลยทีเดียว เอาเป็นว่าใครอยากได้ก็รอฟังนะว่าจะมีกิจกรรมอะไรมาให้ได้ร่วมสนุกกันชิลๆ ขำๆ... ว่าแล้วก็ไปดูกันเลยว่าผมมีอะไรติดมือมาฝาก
ทา ดาาาาาาา....
(http://img687.imageshack.us/img687/1531/dsc07412i.jpg)
เอาละๆ คืนนี้ดึกแล้ว เอาเป็นว่าไว้เจอกันพรุ่งนี้ ตอนใหม่ + กิจกรรมชิลๆ สำหรับชนกลุ่มน้อยนะ สำหรับคืนนี้ต้องขอไปข่มตาหลับก่อน เพราะว่าเมื่อวานนั่งเครื่องกลับมาก็นอนไม่หลับ มันเมื่อยเหลือหลาย (ไอ้แก่!!!) แถมกลับมาเวลายังกลับตาละปัดอีก นอนไม่หลับซะงั้น แล้วก็ไปนั่งตาปรืออยู่ที่ออฟฟิศให้โดนแซวตั้งแต่เช้ายันเย็น :o211:
ไปละ ไว้เจอกันครับ
-
:z13: จิ้มตรูดดดดดดดด FlapJack
จิ้มแล้วค่อยมาเม้นท์ 55555
เค้าจะเอาตัวนี้ๆๆ ตัวนี้เลย (ทึ้งหัว ดีดดิ้น) :m13:
พักผ่อนให้เพียงพอ แล้วเอาต้าร์น้อยกับคุณโบ้ทมาเสริฟน้าา GN ม๊วฟฟฟ
-
กลับมาแล้ววว ^^
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอค้าบ ^ ^
-
คิดฮอดมากๆเลยบร๊ะเจ้าแจ๊ค :กอด1:
รอเล่นเกมชิงรางวัล แล้วตอนนี้หายเจ็ทแล็กหรือยังเอ่ย :man1:
-
กลับมาแล้ว มาต่อเลยๆ อิอิ
-
มานั่งรอค่ะ :กอด1:
-
รออยู่เน้อ
-
กลับมาแล้วหรอ :กอด1:
-
LOVE HIGH STORY – 51 – Please Stay | อยู่เถอะนะ
เช้าวันเสาร์ ห้อง 706
ร่างเล็กนั่งหลับอยู่บนโซฟาโดยมีรุ่นพี่ร่างสูงนอนหนุนตักซบหน้าเข้าหาตัวพร้อมโอบแขนไว้รอบเอว... เตียงใหญ่ๆ นิ่มๆ มีแต่ไม่ไปนอน มาหลับกันอยู่บนโซฟาแบบนี้ ไม่ใช่ว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศหรืออะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าร่างสูงเผลอหลับไปทั้งๆ ที่ยังนอนหนุนตักร่างเล็กอยู่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืนต่างหาก... ตอนแรกกีต้าร์ก็อยากเรียกให้ตื่นไปอาบน้ำนอนอยู่หรอกนะ เพราะมาหลับคาตักเขาแบบนี้ทำเอาเมื่อยอยู่ใช่เล่น แต่พอเห็นสีหน้าด้านข้างของร่างสูงที่นอนหลับตาพริ้มราวกับว่ากำลังมีความสุขอยู่เสียมากมาย กีต้าร์ก็เลยเปลี่ยนใจ ปล่อยให้นอนหนุนตักอยู่อย่างนั้น...
เวลาเดินผ่านไป จากยามเช้าก็เริ่มคล้อยเข้ายามสาย พระอาทิตย์ขึ้นครองท้องฟ้าจนใกล้ได้เวลาเที่ยง อากาศเริ่มร้อนขึ้น รวมถึงภายในห้อง 706 ด้วย เพราะกีต้าร์ไม่ได้เปิดแอร์ตั้งแต่เมื่อคืน... ในที่สุดกีต้าร์ก็ลืมตาตื่นก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองที่เปียกชื้นเล็กๆ จากเม็ดเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นบนหน้าผาก เมื่อก้มหน้าดูใบหน้าตี๋คมบนตักก็เผลอยิ้มออกมาเล็กๆ... รู้สึกอุ่นใจที่ได้ตื่นขึ้นมาเจอคนๆ นี้เป็นคนแรกในทุกเช้าวัน...
กีต้าร์นั่งมองหน้าของร่างสูงที่ยังหลับพริ้มอยู่อย่างนั้นได้สักพักก็เริ่มจะเมื่อยขาจนทนไม่ไหว เลยค่อยๆ ขยับตัวเพื่อไล่ความเมื่อย แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโบ๊ทความรู้สึกไวหรือเป็นเพราะกีต้าร์ขยับตัวแรงไป โบ๊ทเลยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา...
“อืออออ”
ร่างสูงส่งเสียงครางในลำคอก่อนที่ตาคมคู่นั้นจะค่อยๆ ลืมขึ้นและกระพริบถี่ๆ... เมื่อตาปรับแสงได้แล้วก็ค่อยๆ เหล่ตามองเจ้าของตักอุ่นที่กำลังก้มหน้ามองเขาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ทำเอาเขาอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มกว้าง... ... รู้สึกอุ่นใจที่ได้ตื่นขึ้นมาเจอคนๆ นี้เป็นคนแรกในทุกเช้าวัน...
โบ๊ทพลิกตัวนอนหงายเพื่อจะได้มองหน้าร่างเล็กได้เต็มๆ สองตา... เห็นหน้ายิ้มๆ ของกีต้าร์ก็ทำให้นึกอยากฉวยโอกาสในขณะที่กีต้าร์กำลังอารมณ์ดีสักหน่อย เผื่อจะได้อะไรๆ ให้ได้ชื่นใจบ้าง... ว่าแล้วก็หลับตาแล้วหันหน้ากลับไปซุกร่างเล็กอย่างเดิม ทำเอากีต้าร์อุทาน “เอ้า!” ออกมาเสียงสูง... ตื่นแล้วยังจะนอนต่ออีกเหรอ...
“เฮ้ย ตื่นแล้วก็ลุกซิคุณ เมื่อยขานะเนี่ย” ร่างเล็กบ่นพลางเขย่าไหล่ๆ ร่างสูงเบาๆ
“อืมมมม” ร่างสูงแกล้งทำงัวเงีย พลิกตัวกลับมานอนหงาย แต่ก็ยังไม่ลุกขึ้นอยู่ดี
“ตื่นๆๆๆๆๆๆๆ”
“...” แทนที่จะตอบรับ เขากลับพลิกตัวมานอนหงายจ้องหน้าร่างเล็กพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“มองอะไรเล่า” กีต้าร์เอ่ยด้วยสีหน้าทีดูก็รู้ว่าเขินอยู่เล็กๆ ที่โดนจ้อง ขอเดาว่าถ้าไม่มีหัวของร่างสูงอยู่บนตัก ร่างเล็กคงจะลุกหนีไปแล้วละ
“...” ร่างสูงไม่มีคำตอบอะไร มีเพียงรอยยิ้มที่กว้างกว่าเก่าที่ส่งให้ร่างเล็ก
“ยังจะมายิ้มอีก ลุกไปได้แล้ว เมื่อยนะเนี่ย”
“...” โบ๊ทส่ายหน้าปฏิเสธคำสั่งก่อนจะทำหน้าแบ๊ว(?)แล้วจิ้มนิ้วไปบนหน้าผากตัวเอง หวังจะอ้อนให้รุ่นน้องคนสนิทจูบหน้าผากสักทีสองที
“...”
“เร็วดิ ทีเดียวเอง... นะ” ร่างสูงเร่งรัดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเมื่อเห็นว่าร่างเล็กลังเลจะทำตามที่เขาขอ
“...ทีเดียวนะ”
“อืม” โบ๊ทตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างพลางจิ้มนิ้วไปบนหน้าผากตัวเองเป็นการย้ำ
กีต้าร์สูดหายใจเข้าลึกแล้วปล่อยออกมาคล้ายๆ กับการถอนหายใจ... อาการอ้อนๆ แบบนี้รับมือยากชะมัด... เขาหลับตาแล้วค่อยๆ ก้มหน้าลงไปหาหน้าผากของร่างสูง แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะได้จรดลงบนหน้าผากของร่างสูง เขาก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสนิ่มๆ หยุ่นๆ ที่ริมฝีปาก... เมื่อลืมตา ก็เห็นว่าร่างสูงเป็นฝ่ายที่ยกหัวขึ้นมาจูบเขาเสียเอง...
ริมฝีปากของชายหนุ่มทั้งสองสัมผัสกันอยู่ครู่เดียวก็ผละออกจากกัน... ต่างคนต่างเขิน
“ลุกได้แล้ว” กีต้าร์กล่าวโดยไม่ยอมสบตา
“ยังไม่ลุก”
“ลุกไปได้แล้วน่า ยังจะเอาอะไรอีก ห๊ะ”
“จะลุกได้ไง ต้าร์ยังไม่จูบหน้าผากโบ๊ทเลยนะ”
“เฮ้ยยย ไอ้ลิงภูเขา อย่ามาขี้โกงแบบนี้นะ... แล้วเมื่อกี๊มันไม่ยิ่งกว่าแค่จูบหน้าผากรึไง ห๊า!”
“เมื่อกี๊ไม่นับ...”
“...กวนตีน”
“อะไรนะ”
“...เปล่า”
“...”
“...”
“เอ้า รอไรอยู่ เร็วๆ ดิ เมื่อยไม่ใช่เหรอ”
“เออๆๆๆๆๆๆ ก็ได้ๆ... ”
ว่าแล้วโบ๊ทก็หลับตาพริ้มพร้อมรอยยิ้มแป้นบนใบหน้า รอให้กีต้าร์ก้มลงมาจูบ... หึหึหึ เช้านี้กำไรเห็นๆ...
แต่...
.
เพี๊ยะ!
.
“โอ้ย!”
โบ๊ทร้องเสียงหลงพร้อมยกมือขึ้นมากุมหน้าผากเมื่อโดนกีต้าร์แล่นนิ้วมือทั้งสี่นิ้วลงบนหน้าผากเสียเต็มรัก มิหนำซ้ำ กีต้าร์ยังผลักเขาออกแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนเขาเกือบตกโซฟา ยังดีว่าใช้แขนยันโต๊ะรับแขกไว้ทัน ไม่งั้นมีหวังลงไปนอนอยู่บนพื้นแหงๆ... กว่าจะตั้งตัวได้ ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็วิ่งปรู๊ดหายเข้าห้องนอนไปแล้ว... ฮึ่มมมมมม
แต่ก็เอาเหอะ ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรเลยสักหน่อยนี่นะ หึหึหึ
ก่อนที่โบ๊ทจะยันตัวลุกขึ้น โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกก็ส่งเสียงพร้อมสั่นครืดครืดเรียกความสนใจจากเจ้าของเครื่อง ร่างสูงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็น “เต็ม” เพื่อนสนิทของเขานั้นเอง
“โหล ไงวะ เชี่ยเต็ม”
“ไอ้โบ๊ท ห้องมึงมีอะไรกินไหม”
“ห๊ะ? ห้องกู?”
“เออ ก็ห้องมึงอะดิ อย่าบอกนะว่ามึงลืมว่าพวกเรานัดกันว่าจะไปอ่านหนังสือสอบที่ห้องมึง”
“เฮ้ย เชี่ย!”
“นั่นไง ชัดเลย... นี่มึงลืมแล้วใช่มะ”
“เปล่าเว้ย กูไม่ได้ลืม แต่พอดีเมื่อวานนี้น้องเบลล์เข้าโรงพยาบาลวะ วันนี้กูต้องไปนอนเฝ้าแล้วกูลืมโทรบอกพวกมึง โทษทีวะ กูลืม”
“อ้าว แล้วน้องเบลล์เป็นไรวะ”
“โดนรถเฉี่ยว”
“เฮ้ย เป็นไรมากป่าว”
“ก็นิดหน่อยว่ะ แต่ป๊าม๊ากูเขาให้นอนดูอาการสักสองสามวัน กูเลยต้องไปนอนเฝ้าเนี่ย”
“เออ ก็ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก ว่าแต่ น้องมึงอยู่โรงบาลไหนวะ”
“อยู่บำรุงราษฎร์ มึงจะไปเยี่ยมเหรอ”
“เปล่าหรอก กูจะได้พากันไปอ่านหนังสือที่ห้องน้องมึง ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เชี่ย ไอ้เลวววว”
“ฮ่าๆๆๆ กูพูดเล่น... ก็อยากไปเยี่ยมนะ เดี๋ยวเอาไว้กูโทรหามึงอีกทีละกันถ้ากูจะไป”
“เออได้ๆ ขอบใจเว้ย”
“เออๆ งั้นแค่นี้แหละ คุยนาน เปลืองตังค์กู”
“ไอ้สาด”
“ฮ่าๆๆๆ”
“บายเว้ย”
“เออ บายมึง”
เมื่อบทสนทนาจบลง โบ๊ทก็นึกสงสัยขึ้นมาตะหงิดๆ ว่าชาติที่แล้วเขาไปทำอะไรไว้นักหนา ถึงได้เกิดมาแล้วรายล้อมไปด้วยคนเกรียนๆ ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเพื่อนหรือรุ่นน้อง... เอิ่มมมม *แฟน* ก็ด้วย... แต่พอนึกถึงคำพูดที่ว่า “คนที่เกรียนเหมือนกันเท่านั้นแหละถึงจะคบกันได้” ขึ้นมาก็รู้สึกว่าสงสัยไปก็เหมือนเป็นการขว้างงูไม่พ้นคอตัวเองเสียเปล่าๆ...
.
.
.
กีต้าร์อาบน้ำอย่างสบายใจ ไม่รีบร้อน สระผมไปก็เล่นฟองไป สนุกอยู่คนเดียวในห้องน้ำ... กว่าจะอาบเสร็จก็ผ่านไปกว่าสี่สิบนาที กว่าจะแต่งตัวเสร็จก็รวมๆ เวลาเข้าไปเป็นชั่วโมง... เมื่อเสร็จธุระ ต้าร์ก็ออกจากห้องนอนมาเพื่อเรียกให้ร่างสูงไปอาบน้ำ แต่ก็ไม่เห็นร่างสูงบนโซฟาแล้ว กวาดสายตาไปรอบห้องก็ไม่เจอ เลยเข้าใจได้ว่าคงกลับห้องไปแล้ว ว่าแล้วก็หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ดูรอร่างสูง จะได้ลงไปหาอะไรกินด้วยกันก่อนที่ร่างสูงจะออกไปนอนเฝ้าน้องเบลล์ที่โรงพยาบาล
กีต้าร์นึกสงสัยว่า ถ้าโบ๊ทชวนให้เขาไปนอนเฝ้าน้องเบลล์เป็นเพื่อน เขาควรจะตอบตกลงไหม... โดยลึกๆ แล้วเขาคิดว่ามันคงไม่เหมาะสักเท่าไรนัก เพราะว่าเขาก็แค่เป็นคนนอกที่ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับน้องเบลล์หรือครอบครัวของโบ๊ทเลยสักนิด อีกอย่างก็คือว่าน้องเบลล์ไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับโบ๊ท และเขาก็ไม่พร้อมจะให้คนในครอบครัวของโบ๊ทมาระแคะระคายอะไรอีกด้วย... ดังนั้น วันนี้เขาจะอยู่ที่ห้องเนี่ยแหละ จำได้ว่าวันนี้พวกไอ้ทีและโจจะมาติวกันที่ห้อง... ก็ดีเหมือนกันที่มีเพื่อนๆ มาอ่านหนังสือเป็นเพื่อน เขาคงมีสมาธิมากกว่าที่จะอยู่กับโบ๊ทสองต่อสองเป็นแน่...
ว่าแล้วก็โทรหาทีสักหน่อย เพื่อจะถามว่าจะมากันกี่โมง...
“ฮัลโหลลลลล” กีต้าร์กรอกเสียงสดใสใส่โทรศัพท์ทันทีที่ปลายสายรับสาย
“ว่าไงเปี๊ยก”
“มึงจะมากันกี่โมงเนี่ย”
“อ้าว สรุปว่าไปติวที่ห้องมึงเหรอ”
“อย่าบอกนะว่ามึงลืม พวกมึงเป็นคนตัดสินใจกันเองเลยนะ สาดดดดด”
“กูไม่ได้ลืมเว้ย แต่กูเริ่มงงละเนี่ย เพราะเมื่อกี๊พี่โบ๊ทโทรมาบอกกูว่าวันนี้ไปติวที่ห้องมึงไม่ได้ เพราะมึงกับพี่โบ๊ทจะไปเฝ้าน้องสาวที่โรงพยาบาล แล้วห่างกันมาถึง 5 นาทีมึงก็โทรมาถามกูว่าตกลงกูจะไปกี่โมงเนี่ย โอยยย กูงงค้าบบบ”
“ห๊ะ? ไอ้คุณโบ๊ทโทรไปบอกมึงแบบนั้นเหรอ?”
“เออดิ”
“...กวนตีน”
“ฮ่าๆๆๆๆ พวกมึงนี่นะ ไปคุยกันให้รู้เรื่องก่อนเลยไป สาดดด”
“เชี่ย กูไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่ากูต้องไปด้วย”
“ไม่รู้แหละ เรื่องในครอบครัวมึง กูไม่เกี่ยว ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้สลัด!”
“ไปเลยมึง ไปคุยกับพี่โบ๊ทก่อนเลยว่าสรุปว่ายังไง”
“ไม่คงไม่คุยอะไรทั้งนั้นแหละ มึงมาที่ห้องกูได้เลย แค่นี้นะ กูจะโทรไปบอกไอ้โจก่อน”
“เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวดิวะ ฮ่าๆๆๆๆ...”
“ขำเชี่ยไรครับ ไอ้ที”
“ฮ่าๆๆๆๆ กูขำคนปากดีวะ ฮ่าๆๆๆๆ... ไปเลยมึง ถ้ามึงจะไม่ไปกับพี่โบ๊ทก็ไปให้พี่เขาอนุมัติก่อนเหอะ เดี๋ยวพวกกูจะโดนกระทืบ ส่วนไอ้โจมึงไม่ต้องห่วงหรอก มันกำลังมาบ้านกู... แล้วมึงได้คำตอบสุดท้ายว่ายังไงค่อยโทรบอกกู แค่นี้นะ...” ทีร่ายยาวแล้วตัดจบแบบไม่ให้ต้าร์ได้ตั้งตัว
“เดี๋ยวดิมึ...”
.
ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด
.
“เชี่ย ไอ้เพื่อนเลว แทนที่จะเข้าข้างกัน ดันไล่ให้ไปขออนุญาต... แม่งงงงง”
ร่างเล็กนั่งบ่นใส่โทรศัพท์อยู่คนเดียวก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะรับแขก ตอนแรกก็อยากจะโยนเพื่อระบายอารมณ์แบบใน MV ของพวกดารานักร้องอยู่หรอกนะ แต่ในเสี้ยววินาทีที่จะโยนก็ดันนึกกลัวขึ้นมาซะก่อนว่า “ถ้าโยนพลาดละ เจ๊งเลยนะเว้ย” ว่าแล้วก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาตะหงิดๆ เลยเปลี่ยนใจเป็นแค่วางลงเฉยๆ แล้วหันไปคว้าหมอนมาชกรัวๆ แทนโดยจินตนาการหมอนนั้นให้เป็นหน้าหนุ่มรุ่นพี่ร่างสูง... อ้าว ไหงเป็นงั้นละกีต้าร์!
.
.
.
ส่วนทางร่างสูงที่อยู่ในห้อง 707...
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมือจัดกระเป๋าเพื่อไปผลัดเวรกับเฮียเบนซ์นอนเฝ้าน้องสาวที่โรงพยาบาลโดยที่ไม่ลืมจะเตรียมชีทเรียนและสมุดโน๊ตไปไว้อ่านทบทวนเตรียมสอบในสัปดาห์หน้าอีกด้วย เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จก็ออกจากห้องแล้วเดินข้ามไปยังห้องฝั่งตรงข้าม...
ทันทีที่ร่างสูงเปิดประตูเข้าห้อง 706 เขาก็เห็นร่างเล็กกำลังนั่งกอดหมอนดูโทรทัศน์อย่างสบายอารมณ์ ทุกอย่างดูเกือบจะปกติ ยกเว้นก็แต่... ทำไมไอ้เปี๊ยกมันถึงแต่งตัวบ้านจัง เสื้อยืดเก่าๆ กับกางเกงขาสั้นสีซีดๆ ผมก็ไม่เซท... แต่ที่เห็นแล้วทำเอายิ้มไม่หุบก็คือ ถึงจะแต่งตัวบ้านๆ แบบนี้ แต่กีต้าร์ก็ยังใส่นาฬิกาที่เขาให้ไว้เสมอ
“ไร” กีต้าร์เงยหน้าขึ้นถามด้วยสีหน้างงๆ เมื่อร่างสูงเดินมายืนขวางหน้าแล้วไม่พูดอะไรสักที ประมาณว่า... จะมาบังเพื่อ?
“ยังจะมาถามอีก ทำไมยังไม่แต่งตัว”
“แต่งตัว? ไปไหน” อืมมม จริงๆ แล้วก็พอจะรู้นะว่าที่ร่างสูงถามเนี่ย หมายถึงอะไร แต่ก็ตีเนียนไปก่อนละกัน
“เอ้า ก็ไปโรงพยาบาลไง ไปหาน้องเบลล์”
“อ้อ ใช่ๆๆๆๆ ต้องไป [เยี่ยม] น้องเบลล์” กีต้าร์ถามย้ำ
“อืม ไปแต่งตัวเหอะ หิวข้าวละ แต่ว่าเอาไว้ค่อยซื้อไปกินกับน้องเบลล์” ร่างสูงพยักหน้าแล้วตอบ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ กีต้าร์
“โอเค”
ร่างเล็กตอบรับเสียงสดใส เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ได้บอกให้เขาจัดกระเป๋า แถมเขาถามย้ำแล้วว่าแค่ไปเยี่ยมเฉยๆ ไม่ได้พูดถึงการค้างคืนเลยแม้แต่น้อย ในใจนึกสงสัยตะหงิดๆ ว่า “ทำไมไอ้คุณโบ๊ทมันไม่ชวนให้ไปนอนค้างด้วยหว่า อืมมม หรือว่าลืม...
อืมมมมม แต่ก็ดีแล้วละ เพราะเราไม่ได้จัดกระเป๋าไปจึงพอจะใช้เป็นข้ออ้างที่ดูสมเหตุสมผลได้ดี ดังนั้นแค่ออกจากคอนโดฯ ได้ก็เรียกว่าอยู่ในระยะปลอดภัยแล้วละ หึหึหึ” ว่าแล้วก็รีบแจ้นเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...
แต่แล้ว ร่างสูงก็ส่งเสียงเรียกให้ต้าร์ได้ใจหาย...
“ต้าร์”
“หืม?” ร่างเล็กหันกลับไปตามเสียงเรียกด้วยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ
“อย่าลืมเตรียมชีทไปนั่งอ่านด้วยละ”
“อือ”
ฟุ่วววววว โล่งไปที...
.
.
.
โบ๊ทและต้าร์พากันไปถึงโรงพยาบาลในช่วงบ่ายโดยไม่ลืมซื้อข้าวกล่องขึ้นไปทานกันบนห้อง เมื่อทั้งสองหนุ่มไปถึงห้องน้องเบลล์ ก็พบว่าในห้องมีทั้งป๊า ม๊าและน้องเบลล์กำลังนั่งทานขนมกันอยู่พลางดูโทรทัศน์กันอย่างอารมณ์ดี
“เฮียโบ๊ทททท” น้องเบลล์เอ่ยเรียกเสียงใสตั้งแต่เห็นร่างพี่ชายยังไม่พ้นชอบประตู
“อ้าว มาได้สักทีนะตาโบ๊ท น้องนั่งรอแต่เช้าแล้วเนี่ย อ้าวกีต้าร์ก็มาเหรอลูก” ม๊ากล่าวทักแกมแซวลูกชายก่อนจะเห็นร่างเล็กที่เดินตามร่างสูงมาติดๆ
“แฮะๆ ดีป๊าดีม๊า” ร่างสูงกล่าวพลางยกมือไหว้พ่อแม่ กีต้าร์เองก็ยกมือไหว้ด้วยเช่นกัน
“พี่ต้าร์ก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนน้องเบลล์เหรอ” เบลล์กล่าวถามเสียงสดใสด้วยความที่ส่วนตัวก็รู้สึกถูกชะตากับเพื่อนรุ่นน้องของพี่
ชายอยู่แล้ว
“อ้อ เปล่...” กีต้าร์กำลังจะกล่าวปฏิเสธ แต่ก็โดนร่างสูงกล่าวแทรกเสียก่อน...
“ใช่แล้วละน้องเบลล์ วันนี้เฮียกับต้าร์จะมาอยู่กับน้องเบลล์ทั้งวันทั้งคืนเลย ดีไหม”
คำพูดของร่างสูงทำเอากีต้าร์หน้าเหวอ เขารีบหันไปจ้องหน้าร่างสูงก่อนจะดึงเข้าไปใกล้ๆ แล้วพูดเบาๆ “ฮึ่ย ผมนอนไม่ได้หรอก เดี๋ยวเย็นๆ ผมก็กลับคอนโดฯ แล้ว”
“ทำไมจะนอนไม่ได้” ร่างสูงเอ่ยถามด้วยสีหน้างงๆ
“ผมไม่ได้เอาอะไรมาเลย จะนอนได้ยังไง เกงในก็ไม่มีมาเปลี่ยนนะเนี่ย”
“ไม่เป็นไร”
“บ้าเหรอ ไม่เป็นไรได้ไง”
“ไม่เป็นไร”
“ฮึ่ย ไม่มีเกงในเปลี่ยนนี่เรื่องใหญ่นะ มาบอกไม่เป็นไรได้ไงละ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ เพราะโบ๊ทเตรียมมาให้หมดแล้ว นี่ไง อยู่ในกระเป๋าหมดแล้ว เกงในของต้าร์โบ๊ทก็หยิบมา ไม่ลืม” ร่างสูงกล่าวหน้าตายพลางยกกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นเล็กน้อย
“..แล้ว... แล้วจะนอนได้ยังไง ไม่มีเตียงให้ผมนอนสักหน่อย”
“โซฟามันปรับเป็นเตียงได้ ดึงเบาะตรงใต้ที่นั่งออกมาก็กลายเป็นเตียงแล้ว แค่สองคนนอนได้สบายๆ” ร่างสูงกล่าวโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าไอ้น้ำเสียงสบายๆ ของตัวเองนั้น มันทำให้ต้าร์อยากจะทึ้งหัวตัวเองให้เสียทรงให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเสียให้ได้... คิดว่ารอดแล้วเชียว มิน่า ไม่เอ่ยปากถามสักกะแอะ...
“ฮืมมมมม”
“อ้าว สองหนุ่มนั่นนะ จะยืนกระซิบอะไรกันอีกนานไหม ซื้อข้าวมาก็รีบมากินซะให้เรียบร้อยสิลูก เดี๋ยวเพื่อนๆ ของน้องเบลล์เชาจะมากันบ่ายๆ เนี่ย จะได้เก็บให้เรียบร้อย ไม่ใช่มานั่งกินต่อหน้าแขกอยู่ละลูก” ม๊าของโบ๊ทเอ่ยเรียก เลยทำให้ทั้งสองหนุ่มต้องผละออกจากกันแล้วรีบสาวเท้าเดินไปนั่งลงที่โต๊ะ ส่วนกีต้าร์ก็แยกตัวไปหยิบจานและช้อนส้อมด้วยสีหน้าเหมือนเด็กถูกขัดใจ
หลังจากที่สองหนุ่มมาถึงกันได้สักพักใหญ่ๆ ป๊าและม๊าก็กลับ เพราะมีนัดไปทานข้าวกับผู้บริหารของบริษัทใหญ่ที่กำลังจีบให้มาเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท ส่วนเฮียเบนซ์ก็มีประชุมที่นครปฐม เลยต้องรีบออกไปตั้งแต่เช้ามืด... น้องเบลล์ก็ออกมานั่งเล่นนั่งคุยกันพี่ชายและรุ่นพี่ร่างเล็กอยู่สักพักใหญ่ๆ ก็ขอตัวไปนอนพักผ่อนเพราะเริ่มมึนหัว แต่ก่อนแยกตัวไปพักผ่อนก็ยังกล่าวติดตลกอีกว่า “สงสัยเบลล์พูดมากไป เลยปวดหัวเลย ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
และแล้วก็ได้เวลาที่ทั้งสองหนุ่มจะนั่งอ่านหนังสือกันเงียบๆ เสียที... แต่กว่าที่ร่างเล็กจะรวบรวมสมาธิได้ก็ผ่านไปหลายสิบนาที เพราะยังรู้สึกขัดใจกับท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของร่างสูงที่แอบเก็บเสื้อผ้าของเขามาด้วยโดยที่ไม่ยอมบอก และเขาเองก็ไม่ได้อยากจะนอนเฝ้าน้องเบลล์ด้วยสักเท่าไรนัก... ถ้าแช่งให้ไอ้ทีท้องเสียจนต้องเข้าโรงพยาบาลตอนนี้จะยังทันไหมนะ จะได้ไปนอนเฝ้าไอ้ทีแทนที่จะต้องมานอนเฝ้าน้องเบลล์กับไอ้คุณโบ๊ทแบบนี้ ไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไรน้องเบลล์หรอก แค่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมสักเท่าไรนักในความคิดของตัวเขาเองที่มองตัวเองว่าเป็นคนนอก...
ร่างสูงนั่งอ่านหนังสือด้วยสีหน้าสบายๆ อยู่บนโซฟา ส่วนร่างเล็กแยกมานั่งอ่านอยู่ที่โต๊ะอาหารเพราะถ้านั่งอยู่ใกล้ๆ ก็กลัวว่าร่างสูงจะทำอะไรรุ่มร่าม ส่อเสี่ยงต่อการที่น้องเบลล์จะมาเห็นเข้าได้ง่ายๆ... แต่ก็ไม่วายจะโดนกวนประสาทเมื่อเหล่ตาไปมองร่างสูงแล้วร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมลูบเบาะนั่งโซฟาราวกับต้องการจะย้ำว่า นี่แหละที่นอนของเราคืนนี้... หึหึ...
กีต้าร์เบ้ปากก่อนจะหันหน้าหนีกลับมาสนใจชีทบทเรียนตรงหน้า ท่าทางโดนขัดใจแบบนั้นทำเอาโบ๊ทยกยิ้มอย่างอดไม่ได้ที่ได้แกล้งร่างเล็ก... จริงๆ แล้วจะว่าแกล้งก็ไม่เชิง เพราะเขาอยากให้ต้าร์มาค้างด้วยกันจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่นแต่อย่างใด แต่เขารู้ดีว่าถ้าถามไอ้เจ้าเปี๊ยก ก็คงจะได้คำปฏิเสธอย่างแน่นอน เลยจัดการเตรียมเสื้อผ้าและแปรงสีฟันมาให้เองเลย ของในห้อง 707 ก็มีอยู่อยู่แล้ว จึงจัดใส่กระเป๋าได้เลย ไม่ต้องถามให้เมื่อยปาก ดีไม่ดีจะพลั้งพลาดโดนไอ้เจ้าเปี๊ยกตลบหลังหลุดรอดไปได้เสียอีก มัดมือชกแบบนี้แหละ ดีแล้ว
ทั้งสองหนุ่มนั่งอ่านหนังสือกันได้อีกสักพัก เพื่อนๆ ของน้องเบลล์ก็ยกขบวนกันมาเยี่ยมไข้กันนับสิบชีวิต ทั้งหญิงทั้งชาย... โบ๊ททำหน้าที่พี่ชายคนป่วยได้เป็นอย่างดี เข้าไปดูแลเทคแคร์น้องๆ อย่างเป็นกันเอง ส่วนกีต้าร์ออกจะดูเกร็งๆ ไปสักนิด ด้วยความที่ไม่ใช่คนที่อัธยาศัยดีกับคนที่ไม่คุ้นเคยสักเท่าไรนัก... กว่าน้องๆ จะกลับกันไปก็ทำเอาเสียเวลาอ่านหนังสือไปหลายชั่วโมง
ตอนเย็นหลังจากที่เพื่อนๆ กลับกันไปหมดแล้ว น้องเบลล์ก็อาบน้ำเตรียมตัวนอน ในหัวมีความสงสัยที่เกิดจากการได้ยินเพื่อนคนหนึ่งถามพี่ชายของตัวเองว่า “เฮียโบ๊ทมีแฟนแล้วรึยังอะคะ” แล้วพี่ชายตอบกลับไปแบบเขินๆ ว่า “มีแล้ว” แต่พอโดนตื้อโดนถามต่อ ก็อ้อมแอ้มตอบเลี่ยงๆ ไป จึงทำให้น้องเบลล์สงสัยว่าเฮียโบ๊ทมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร ตั้งแต่เลิกกับพี่ที่ชื่ออะไรสักอย่างคนนั้นไปเมื่อปีที่แล้วก็ไม่เห็นว่าจะ in relationship with ใครเลยสักคน วันๆ ก็เห็นอยู่แต่กับเพื่อนๆ และพี่กีต้าร์เท่านั้น ไม่เห็นมีถ่ายรูปหรือ check-in กับสาวไหนเลยสักคน... หรือว่าจะแค่ตอบเลี่ยงๆ ไปเพราะไม่ได้สนใจเพื่อนของน้องเบลล์ เลยไม่อยากให้ความหวัง... อืมมม คงจะเป็นเช่นนั้นละมั้ง เอาไว้ค่อยถามพี่ต้าร์เอาก็ได้ว่าเฮียไปแอบซุกสาวคนไหนไว้หรือเปล่า...
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ น้องเบลล์ก็จะออกมานั่งเล่นกับพี่ชายอีกสักพักก่อนทานยานอน ออกมาจากห้องของตัวเองก็มาเห็นว่าเฮียโบ๊ทกับพี่กีต้าร์ของน้องเบลล์นั้นกำลังยืนช่วยกันล้างจานล้างแก้วอยู่ที่อ่างล้างจานที่โซนครัวติดกับโซนห้องนั่งเล่น น้องเบลล์ยิ้มให้กับท่าทางขี้เล่นของพี่ชายตัวเองที่ท่าทางจะชอบรังแกรุ่นน้องร่างเล็กอยู่ไม่น้อย เพราะเท่าที่เห็นก็คือว่าล้างกันไปก็แกล้งกันไป ดูคล้ายๆ กับเด็กสองคนที่กำลังเล่นสนุกกันมากกว่า...
แต่แล้ว ก่อนที่น้องเบลล์จะได้เอ่ยปากแซวอะไร ก็มีภาพที่ทำให้เบลล์ต้องใจเต้นและตกใจ... เพราะภาพที่เห็นคือพี่ชายของตัวเองใช้แขนโอบคอรุ่นน้องร่างเล็กแล้วดึงเข้ามาจูบขมับก่อนที่จะเลื่อนมือตำลงไปโอบเอวรุ่นน้องร่างเล็ก... นี่หรือคือท่าทางของคนที่เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องเขาทำกัน...
.
.
.
“เฮีย...”
.
.
.
ภาพสุดท้ายเป็นภาพของชายหนุ่มสองคนผละตัวออกจากกัน ก่อนที่ร่างสูงจะหันไปตามเสียงเรียกแผ่วเบา... ความเงียบเขาปกคลุมพื้นที่ในห้องไปโดยปริยาย...
นอกห้องมีเสียงพยาบาลเดินผ่านพร้อมๆ กับเม้าท์ละครหลังข่าวเรื่องโปรดไปพลาง
“เหรอๆ เธอ พระเอกกับนางเอกโดนคนเห็นตอนกอดจูบกันเหรอเธอ”
“ใช่แล้ว ฉันเดาไม่ผิดเลยละเธอ”
“แล้วเป็นไงต่อละ”
“แหม ของแบบนี้จะมาเล่าก่อนก็ไม่สนุกสิ มันต้องติดตามตอนต่อไปจ๊ะ”
.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในช่วงที่เพื่อนของน้องเบลล์มาเยี่ยมที่โรงพยาบาล โบ๊ทได้ทำหน้าที่พี่ชายผู้ป่วยเป็นอย่างดี ดูแลเพื่อนๆ ของน้องสาวอย่างทั่วถึงทั้งหญิงทั้งชาย มีบางคนที่โบ๊ทคุ้นกันมานานเพราะเป็นเพื่อนเบลล์มาหลายปี แต่หลายๆ คนก็เป็นเพื่อนหน้าใหม่ที่คาดว่าคงจะเพิ่งรู้จักกันตอนขึ้นมัธยมเป็นแน่
ส่วนกีต้าร์ เนื่องจากไม่คุ้นกับการคลุกคลีกับคนแปลกหน้าสักเท่าไรนัก จึงเลือกที่จะนั่งเล่นเกม Tower Defense ในโทรศัพท์มือถือ (ของคุณโบ๊ท) แทน... เล่นไปเพลินๆ ไม่สนใจใคร... เล่นๆ ไป เดี๋ยวตาก็ลุกวาว ปากยิ้มแป้น แปลได้ว่าเล่นผ่านด่านไปได้ด้วยดี... หรือไม่ก็หรี่ตาเป็นขีดพร้อมทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ ก็แปลได้ว่าเล่นแพ้... โดนขัดใจ จิ๊จ๊ะ จิ๊จ๊ะ
แต่ด้วยท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของไอ้เจ้าเปี๊ยกเนี่ยแหละ ที่ทำให้ร่างสูงนึกหมั่นไส้... แทนที่จะมาช่วยกันรับแขก เพราะเอาเข้าจริงๆ เขาเองก็ไม่ได้ชอบกับการต้องมาพูดคุยดูแลคนที่ไม่สนิทกันด้วยสักเท่าไร แต่ก็ต้องทำไปด้วยหน้าที่ของความเป็นพี่ และตอนนี้ เขาก็คิดว่าต้าร์เองก็มีหน้าที่(ของความเป็นแฟน)ที่ต้องช่วยเขาเช่นกัน...
ว่าแล้วก็...
“เดี๋ยวเฮียมานะ”
ร่างสูงกล่าวแทรกบทสนทนากลางวงเด็กวัยรุ่นก่อนจะแทรกตัวออกจากกลุ่มแล้วเดินตรงไปยังร่างเล็ก... ส่วนร่างเล็กก็ไม่ได้รู้ตัว ไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่จับจ้องอยู่กับเกมในมือ... และในขณะที่ป้อมปืนของเขากำลังระดมลูกกระสุนและระเบิดใส่ฝูงมอนสเตอร์เป็นกลุ่มสุดท้ายของด่านอยู่นั่นเอง ก็มีมือใหญ่ทาบปิดหน้าจอก่อนจะใช้นิ้วก้อยไปสะกิด(?)ปุ่มปิดหน้าจอ... Game Over!
“ฮึ่ย!!... *โอ้ย* เชี่ย!!”
ร่างเล็กอุทาน ก่อนจะตามด้วยคำสบถหลังจากที่โดนร่างสูงดีดหน้าผากเข้าให้อย่างจัง ยังมิวายหันไปมองหาเรื่องร่างสูงโดยมีมืออีกข้างกุมหน้าผาก
“จะมองให้ท้องเลยไง? ลุก ไปช่วยกันดูแลน้องหน่อยดิ เอาแต่เล่นเกมอยู่ได้”
ว่าแล้วก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง... กีต้าร์ได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตัวเองที่มีโทรศัพท์ที่เล่นเกมอะไรก็ไม่ได้ แชทได้อย่างเดียว... ซึ่งปกติก็ไม่เคยจะขอ PIN ใครมาแชทอะนะ มีแค่เพื่อนเกรียนๆ ไม่กี่คน...
โบ๊ทเดินกลับไปยังกลุ่มน้องๆ ก่อนจะหันกลับมาพยักหน้าเรียกให้ต้าร์เดินตามไป กีต้าร์ก็ทำมึนตีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว จนโบ๊ทต้องทำท่าเหมือนจะกลับมาลากตัวออกไป เลยยอมแงะตัวออกจากโซฟาแต่โดยดี... แล้วก็ไปยืนยิ้มแห้งๆ ให้น้องๆ ที่เข้ามาทักทาย... ท่าทางเก้ๆ กังๆ ดูเกร็งๆ แบบนี้ ทำให้ทุกคนในที่นั้นรู้สึกได้ตรงกันว่า พี่คนนี้น่าแกล้งชะมัด... แต่ก็ไม่มีใครลงมือหรอกนะ
กีต้าร์เข้าไปคลุกวงในได้สักพักก็เริ่มมีสิ่งที่ทำให้ใจเต้นระส่ำ เมื่อหูของเขานั้นไปได้ยินเด็กสาวคนหนึ่งถามโบ๊ทด้วยเสียงอายๆ ว่า
“เฮียโบ๊ทมีแฟนหรือยังค่ะ”
เท่านั้นแหละ สมองของกีต้าร์ก็ไม่รับรู้ถึงโสตเสียงใดๆ อีกเลย เอาแต่จับจ้องว่าโบ๊ทจะตอบว่าอะไร... ร่างสูงหน้าขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะหันมาสบตาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ แล้วหันไปตอบกับเด็กสาวคนนั้นว่า
“มีแล้ว”
คำตอบของร่างสูงทำเอาน้องๆ ทำหน้าผิดหวังกันเป็นแถบ แต่ก็ผิดหวังอยู่กี่วินาทีก่อนที่ห้องจะกลับมาเจี๊ยวจ๊าวอีกครั้งด้วยคำถามที่ตื้อถามว่าแฟนโบ๊ทเป็นยังไง สวยไหม ขอดูรูปหน่อย อะไรประมาณนี้... และแล้ว โบ๊ทก็ทำเอากีต้าร์ต้องหายใจสะดุดอีกครั้ง เมื่อโบ๊ทหันมาสบตาเป็นรอบที่สองพร้อมรอยยิ้มเขิน... ถึงแม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีที่สบตา แต่ก็เป็นเสี้ยววินาทีที่พรรณนาความรู้สึกอะไรต่อมีอะไรได้เป็นล้านๆ คำ...
--------------------------------------------------
FlapJack Corner:
เต็มบท + โบนัส ยาวๆ เอาให้จุกกันไปเลยทีเดียว แต่ใจเย็นๆ ก่อน เพราะผมต้มมาม่าไว้ ใกล้จะอืดคาชามแล้วด้วย รับรอง อิ่มยาว o3
ส่วนกิจกรรมชิงน้องหมี เอาไว้ติดตามกันอีกทีนะ ไม่นานเกินรอครับ (ยังนึกไม่ออกว่าจะให้ทำอะไรเพื่อชิงน้องหมีดี มีใครเสนอไรมะ??? :m28:)
+1 กันไป แทนน้ำใจที่ไม่ทิ้งกัน :จุ๊บๆ:
-
อร้ายยยยยยย ลุ้นนนนนนนนนนน มาก ๆ เลย ฮ๋าา ๆ
-
ความลับเริ่มมีคนรู้ทีละคนสองคน
น่าหนักใจแทน
-
คุณโบ๊ทไม่ระวังเองนะ :laugh:
-
เพราะมีผมนะเนี๊ยไม่งั้นแจ็คแต่งไม่จบหรอก(จิงจิ๊ง) :z2:
-
น้องเบลล์จะยอมรับได้มั้ยน๊อ..
ลุ้นจนตัวโก่งเลยนะเนี่ย
-
ยาวจุใจมากกกกกค่ะ ยังอ่านไม่จบแต่ต้องไปนอนแล้ว แปะโป้งไว้ก่อนนะคะ พรุ่งนี้จะมาอ่านต่อ
ปล เห็นคอมเม้นของคนอื่นแล้วคาดว่าพี่แจ๊คจะแจกมาม่ารับสิ้นเดือนใช่ไหมมมมมมมม :z3:
-
เราว่า น้องเบลล์รับได้นะ เฮ้ย..ต้องกินมาม่าหรอ?
-
ความกำลังจะแตกแล้วววววววววววววววววว :sad4:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: เค้าไม่อยากให้กินมาม่า กันเลย อ่ะ
-
แหม้ หวานกันตั้งกะลืมตาตื่นยันค่ำเลยนะ :o8:
แต่มันหวาดเสียวอีตรงน้องเบลล์มาเห็นนี่แหละ
จะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1 และเป็ด เอาไปกอดเล่นนะจ๊ะ
-
จะเกิดอะไรต่อหนอ
:pig4: :L2:
-
อ้าววว หวานไม่แคร์สื่อ หวานออกอากาศไปทั่ว ก็นั่นไงเกิดเรื่องจนได้
=[]= น้องเบลล์จะรับได้ป่าวน้อออ แต่ต้าร์มันก็น่ารักนะ น้องเบลล์ต้องชอบดิ ^^"
ลุ้นอ่าาา รออ่านอยู่นะคนเขียน สู้ๆ ^^
:กอด1:
-
ไม่เอามาม่า ไม่ว่ารสชาดใดๆทั้งสิ้น
เอาแบบที่เป็นอยู่เนี้ยก็มีความสุขแล้ว
เอาเป็นน้ำตาลมาเพิ่มความหวานกันดีกว่า
-
เอาแล้วไง :a5:
แต่แอบฮาคุณพยาบาลนะ :laugh:
-
ลุ้น ๆ ให้น้องเบลล์เป็นพวกเรา
-
น้องเบลล์น่าจะรับได้เนาะ ถ้าไม่ได้นี่มาม่าชามโตอีกแหง ๆ
-
หวาย!!! น้องเบลล์รู้ซะแล้ว จะเป็นไงต่อไปเนี่ย
ของฝากน่ารักอ่ะ อยากได้ๆๆ
-
:a5: น้องเบลมาเจอเข้าซะงั้น แล้วจะเป็นไงต่อละเนี่ย ค้างอย่างแรง :serius2:
เป็นไงละเฮีย ลวนลามไม่ระวังตัว งานเข้าซะเลย แต่ก็ยังดีกว่าให้ไปเห็นตอนเขาหวานใส่กันบนเตียงโซฟาละนะ :z1:
พรุ่งนี้ก็เงินเดือนออกแล้วนะค่ะพี่แจ๊ค มาม่ายังไม่เป็นที่ต้องการค๊า :z3:
-
ทำไงล่ะทีนี้ -"-
-
คุณแจ๊ค ไม่เอามาม่าเป็นของฝากนะ :m15:
โบ๊ทก็ไม่ระวังเลย คงจะลืมตัว อยู่กับกีต้าร์สองคนทีไร เหมือนโลกนี้มีแต่สองเรา :o8:
-
อ้าววว ความแตกแน่
-
โบนัสเขายาวจริงๆ นะเธอ :m26:
-
หวังว่าน้องเบลจะปลื้มพี่สะใภ้อย่างกีต้านะ 55
-
โล่งไปที นึกว่าโบนัสจะมาม่าซะแล้ว o13
มันต้องหวานๆ แบบนี้สิ :impress2:
-
มาเม้นท์โบนัสอีกรอบ ทำให้เรารู้สึกได้ว่า
โบ๊ทนี่ติดเจ้าเปี๊ยกมากนะ ต้องตัวติดกันตลอด :o8:
แม้จะหาข้ออ้างอะไรก็ตาม สรุปคืออยากอยู่ใกล้กัน
แต่เขินตอนแอบสบตากันนี่แหละ :-[
ขอบคุณสำหรับโบนัสอีกรอบค่ะ :กอด1:
-
มาเม้นให้โบนัส :z1:
แหมๆ คุณโบ๊ทคงอยากจะบอกทุกคนเหมือนกันแหละ ว่าคนที่ยืนตัวเปี๊ยกข้างๆนี่แหละแฟน :o8:
แต่คุณแจ๊คคะ แบบว่าเงินเดือนเพิ่งออก ยังไม่ต้องกินหรอกมาม่าอะ ไม่อยากกิน ไม่ต้องต้มน้ำได้ป่ะล่ะ :monkeysad:
แล้วก็ไม่มีดวงเรื่องชิงรางวัลอะไรกับเค้าเลย จะได้ไหมนะน้องหมี :impress2:
-
เพิ่งเห็นว่าคุณแจ็คมาลงตอนใหม่แล้ว (ผมช้า......อีกแล้ว แหะๆ :o11:)
คุณโบ๊ททำอะไรชัดเจนเสมอ จนน้องเบลมาเห็นช็อตเด็ด จุ๊บเหม่งกับโอบเอวต้าร์ เข้าจนได้
(มากกว่านี้อีกนิดอาจจะเรียกว่า "ประเจิดประเจ้อ" ได้แล้วนะครับ :laugh3: )
คงได้เวลาเปิดตัว "แฟน" ให้น้องสาวได้รับรู้เสียที น้องเบลจะว่ายังไงบ้างนะ
สู้ๆนะครับคุณโบ๊ท โชคดีที่อุปสรรคก้าวแรกเป็นน้องสาว ไม่ใช่คนอื่นๆในครอบครัว ไม่งั้นมีหนาวแน่ๆล่ะครับงานนี้ o21
โบนัสยาวจนเป็นตอนใหม่ได้เกือบครึ่งตอนเลยครับ ชอบจังคร๊าบ...
ขอบคุณครับ คุณแจ็ค
-
นึกภาพตามตอนที่บอกว่าคุณโบ๊ทจูบที่ขมับกีต้าร์
...น่ารักอ้ะ
ถ้าน้องเบลล์เป็นสาววายอย่างเราๆ
คงจะมองว่าน่ารักด้วยล่ะมั้ง อิอิ
+1 ให้จ้าาา
-
เอ่อ......อืม.... มาม่ากำลังจะมาเหรอ O_o'
เค้าไม่อยากกินได้ไหมอ่ะ...... เค้ากลัวหัวล้านนนนนนนนนนนนนนนน :sad5:
-
กีต้าร์น่ารักอ่ะ
-
เผยโฉมน้องหมีทั้ง 3 ตัว
ทา ดา...
(http://img706.imageshack.us/img706/9679/lhbearsresize.png)
ใครชอบ ก็ร่วมสนุกกันได้ เพียงแค่ตอบคำถามมาว่า...
"คุณชอบ Bonus หลังไมค์ ตอนไหนมากที่สุด และเพราะอะไร"
ผู้ที่ตอบโดนใจที่สุด 3 คน รับไปเลย ตุ๊กตาหมี Harrods ของแท้จากลอนดอน (หิ้วมาเองกับมือ) 1 ตัว มูลค่า 450 บาท o18
ร่วมสนุกกันได้ตั้งแต่วันนี้ ถึงวันอาทิตย์ที่ 12 สิงหาคมนี้นะครับ
-
:z13: จิ้มตรูดดดดดดดดดดด
-
ขอไปทบทวนก่อนนะ เพราะชอบอยู่หลายตอน เลือกไม่ถูก
-
ตอนไหนดีละ ไม่รู้อะ :o10:
-
โจทย์ยากอะพี่แจ๊ค เลือกไม่ถูก :z3:
-
ขอเวลาอ่านย้อนหลัง 1 คืน เดี๋ยวมาตอบ
น้องหมีต้องเป็นของเรา!!!! *อีโมไฟลุกท่วม* :fire:
-
มาตอบแล้วจ้า!!!!!
คำถาม : "คุณชอบ Bonus หลังไมค์ ตอนไหนมากที่สุด และเพราะอะไร"
คำตอบ = ชอบ Bonus ตอนที่ 20 อยู่ในหน้าที่ 14 มากที่สุด เหตุผลก็คือมันเป็นช่วงที่เริ่มเข้าสู่ช่วงที่สนุกและลุ้นที่สุดของเรื่อง
ซึ่งจริงๆ แล้วต้องยกความสนุกส่วนหนึ่งให้กับส่วนที่เป็นตอนปกติ(ตอนที่ 20 ) ที่แต่งได้ดี เน้นความรู้สึกของต้าร์ได้ดีมาก อาจแล้วรู้สึกอึนๆ ตามต้าร์ไปด้วยเลย
แต่ที่เลือกตอนนี้เพราะเป็นตอนนี้ต้าร์เริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในใจตัวเองแบบจริงจัง ถึงจะยังไม่รู้ว่าคืออะไรแต่ก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน
และพอมาต่อที่โบนัสหลังไมค์ของตอน 20 ที่พิเศษมากกว่าตอนอื่นๆ คือ บทในโบนัสส่งและเน้นย้ำให้เนื้อรื่องในตอนที่ 20 เห็นชัดมากขึ้น และเข้าใจอย่างชัดเจนเลยว่าต้าร์รู้สึกอย่างไรในตอนนั้น
ในขณะที่โบนัสของตอนอื่นๆ จะออกแนวเหมือนเป็นมุขพิเศษให้ขำจบท้ายตอนมากกว่า ไม่ได้ส่งให้ตอนหลักมีสีสรรมากขึ้น
กับประโยคในโบนัส
ที: มึงอย่ามางอแง ที่ว่าไม่อร่อยอะ เป็นเพราะอาหารหรือเพราะเรื่องอื่น
โจ: เอาเหอะๆ อร่อยไม่อร่อยยังไงมึงก็กินมาตั้งนานแล้ว ร้านนี้ก็ร้านโปรดมึง สั่งมาแล้วก็กินๆ ไป อย่ามัวงอแง อย่ามัวช้า ไม่งั้นจะโดนหมาคาบไปแด็กส์
แบบว่าเจอสองประโยคนี้เข้าไป ก็ตัดสินใจได้เลยว่า จะเลือกโบนัสตอนนี้แหละส่งเข้าประกวด *\^0^/* *\^0^/* *\^0^/*
.
.
.
:call:โอมมมมมมม น้องหมีต้องเป็นนองเราๆ :call:
-
LOVE HIGH STORY – 52 – Choices| ตัวเลือก
“เฮีย...”
.
.
เสียงเรียกอันแผ่วเบาของเบลทำเอาทั้งโบ๊ทและต้าร์สะดุ้ง ผละแยกออกจากกันโดยอัตโนมัติ แต่ยังไงก็ช้าเกินกว่าจะปิดบังอะไรได้อีก...
“เบล...” ร่างสูงเอ่ยเรียกน้องสาวเสียงแผ่วด้วยสีหน้าที่ตกใจไม่แพ้กับน้องเบล
“เอ่อ... คือ เบลแค่จะออกมาเอาน้ำกินยาเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอกเฮีย” พูดเสร็จก็ค่อยๆ เดินไปหยิบแก้วของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ในโซนรับแขกด้วยสีหน้าที่ยังค่อนข้างช๊อคกับสิ่งที่ได้เห็นและรับรู้
“เบล...”
“...หืม?” น้องสาวหยุดเดินแล้วหันมาตามสียงเรียกของพี่ชาย พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติให้มากที่สุด
“...คือ...”
“เบลแคจะออกมาเอาน้ำนะเฮีย พอดีน้ำในห้องมันหมด...”
“...”
“...”
“เบลมีอะไรจะถามเฮียไหม” ร่างสูงตัดสินใจพูดออกไป เพราะในใจลึกๆ แล้ว เขาอยากให้ทุกอย่างมันชัดเจน มีอะไรก็พูดกัน เพราะมาถึงขั้นนี้แล้ว จะปิดบังหรือไม่พูดอะไรกันก็มีแต่จะสร้างความกระอักระอ่วนให้กับทุกฝ่าย
“...” เบลหยุดฝีเท้าแล้วยืนนิ่งใบหน้าหลุบต่ำ
“...” เมื่อเห็นว่าน้องมีท่าทีลังเล โบ๊ทก็เลยหันไปมองร่างเล็กที่ยืนหน้าเครียดอยู่ข้างๆ ก่อนจะยื่นมือไปกุมมือเย็นๆ ของร่างเล็กแล้วส่งสายตาที่บอกว่า “ไม่เป็นอะไร” ตรงไปให้แววตาหม่นจากดวงตากลมโต
“...ไม่... ไม่มีหรอกเฮีย จะให้เบลถามอะไรละ”
“ก็... อะไรที่เบลอยากรู้หรือสงสัย...”
“...” เบลยืนนิ่ง ทำหน้าครุ่นคิดเหมือนกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะพูดหรือไม่พูดดี
“...”
“...เบลเหนื่อยแล้วอะเฮีย เบลขอไปนอนก่อนนะ” หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เบลก็ตัดสินใจว่าเธอยังไม่พร้อมจะฟังอะไรจากพี่ชายของเธอทั้งนั้น ยิ่งเห็นว่าพี่ชายหันไปกุมมือรุ่นน้องคนสนิท ก็ยิ่งรู้สึกว่ายังไม่พร้อมจะรับฟังอะไรทั้งนั้น ว่าแล้วก็ก้าวขาเดินตรงเข้าห้องนอน...
“เดี๋ยวเบล...”
“...ค่ะ?”
“เฮียไม่อยากให้มันค้างคา แต่ถ้าเบลไม่พร้อมจะคุยก็ไม่เป็นไร... แค่... ไม่ว่าเบลจะเห็นอะไร หรือเบลจะคิดยังไงเกี่ยวกับเฮีย... เฮียขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า [ใช่] และเฮียก็ไม่คิดจะแก้ตัวหรือปิดบังอะไร ถ้าเบลพร้อมที่จะคุย พร้อมที่ถามเฮียเมื่อไร ก็บอกละกันนะ...” ร่างสูงกล่าวโดยที่กุมมือร่างเล็กไว้แน่น... สิ่งที่ร่างสูงพูดออกไปทำเอากีต้าร์ใจเต้น... ตึกตึก... อยู่ในอก
“...ค่ะ...” หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะก้าวขาหายเข้าห้องไปพร้อมกับบานประตูที่ปิดสนิท
.
.
บรรยากาศภายในห้องยังคงถูกความเงียบเขาปกคลุม ชายหนุ่มทั้งสองยังคงจับมือกันแน่น แต่ไม่มีคำพูดใดเผยออกมาจากปากเลยสักคำ... ทั้งโบ๊ทและกีต้าร์ต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียด โดยเฉพาะโบ๊ทที่ดูเป็นคนที่ลำบากใจและเป็นกังวลมากที่สุด... ไหนต้องแคร์ความรู้สึกน้อง ไหนต้องแคร์ความรู้สึกของกีต้าร์ แล้วไหนต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอีก...
กีต้าร์บีบมือร่างสูงเบาๆ... คงอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่หาคำพูดไม่ได้... ร่างสูงรู้สึกได้ถึงความห่วยใยผ่านสัมผัสกระชับที่ประสานอยู่ที่มือและสายตาที่ส่งผ่านดวงตากลม... โบ๊ทหันมามองหน้าร่างเล็กพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า แต่ดวงตาคมคู่นั้นไม่สามารถซ่อนอะไรจากร่างเล็กได้... ดูก็รู้ว่ากลุ้มและหนักใจอยู่ไม่น้อย
“เป็นไร หน้าเครียดเชียว” โบ๊ทเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“ไม่ต้องมาแกล้งยิ้มเลย...”
“ไม่ได้แกล้งยิ้มสักหน่อย... เอ็งก็เหมือนกัน หน้าเป็นตูดเชียว ยิ้มหน่อยสิ”
“...”
“นะ... ยิ้มนิดนึง” เมื่อร่างเล็กยังไม่ยอมยิ้ม ร่างสูงก็เลยบีบแก้มร่างเล็กให้ปากกลายเป็นโค้งคล้ายๆ ยิ้ม
“ยังจะมาตลกอีกนะ”
“นะ... ยิ้มให้โบ๊ทหน่อยสิ” ถึงจะท่าทางเล่นๆ แต่แววตาคู่นั้นกลับหม่นลง... กีต้าร์สังเกตได้และรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นแววตาแบบนี้จากร่างสูง ว่าแล้วก็เลยฉีกยิ้มกว้างๆ ให้ไปหนึ่งที... เพียงแค่นั้น ร่างสูงก็ยิ้มตอบแล้วเขยิบตัวเข้ามาสวมกอดร่างเล็กก่อนจะค่อยๆ กระชับวงแขนแล้วพาดคางลงบนไหล่
กีต้าร์โอบแขนไปสวมกอดแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะกล่าวติดตลก “เห็นไหมละ น้องมาเห็นเลย คุณโบ๊ทอะ ชอบทำอะไรรุ่มร่าม บอกก็ไม่ฟัง... ผมเสียหายนะเนี่ย”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ... น้องเบลไม่ว่าหรอก เขาออกจะปลื้มเอ็งนะ”
“ใครบอก... เมื่อกี๊น้องเบลดูตกใจมากเลยนะ...”
“อืม ก็คงช็อคแหละ... เอาไว้ให้เบลพร้อมคุยแล้วค่อยคุย”
“แล้ว... น้องเขาจะโอเคเหรอ... ที่เรา...”
“ไม่รู้หรอก... แต่ยังไงโบ๊ทก็ไม่คิดจะปิดบังอยู่แล้ว คิดไว้แล้วว่าสักวันก็จะบอกน้องเบลอยู่แล้วละ”
“คุณโบ๊ทอยากให้น้องเบลรู้อยู่แล้วเหรอ”
“อืม แต่ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“ทำไมถึงอยากให้น้องเบลรู้ละ”
“ก็... ยังไงเราก็จะคบกันไปจนตายกันไปข้างนึงไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นจะให้มาหลบๆ ซ่อนๆ ก็คงยาก... โบ๊ทอยากให้ที่บ้านรู้เรื่องของเรา... ถึงแม้ว่ามันจะฟังดูบ้าและท่าทางจะเป็นปัญหาก้อนโต แต่ถ้าพวกเขาเข้าใจ เราสองคนก็จะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจริงๆ ได้ ไม่ใช่แค่ในคอนโดฯ เท่านั้น... แต่ก็ไม่ใช่ว่าโบ๊ทจะบอกป๊าม๊าเลยหรอกนะ อาจจะรอให้เรียนจบมีงานทำก่อน”
“แล้ว... ถ้าพวกเขาไม่เข้าใจละ...”
“อืม... เราก็หนีไปอยู่เชียงใหม่เลยดีไหม หรือไปภูเก็ตก็ได้”
“จะบ้าเหรอคุณโบ๊ท... คอนโดฯ เราก็มี”
“ก็ถ้าป๊ายึดคอนโดฯ โบ๊ทละ”
.
“...ห้องผมไง...”
.
คำพูดของร่างเล็กทำเอาร่างสูงสบายใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก... เหมือนเป็นการบอกอ้อมๆ ว่าถึงอย่างไรเขาก็จะยังมีต้าร์อยู่เสมอ... รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนหน้าหล่อใส ว่าแล้วก็กระชับวงกอดให้แน่นขึ้น เผื่อว่าต้าร์จะรู้สึกได้ว่าคำพูดของต้าร์ ทำโบ๊ทใจเต้นได้แค่ไหน
“โอยยยย จะกอดแน่นจนให้ผมหายใจไม่ออกตายเลยรึไง” กีต้าร์บ่นกลบเกลื่อนความเขินในคำพูดของตัวเอง... ชวนผู้ชายเข้าห้องนะเอ็ง ฮ่าๆ
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ... เอ็งนี่มัน...”
“อะไรๆ พูดดีๆ นะ”
“...น่ารัก”
“... บ้า... ( -//////-)”
“ฮ่ะ ฮ่ะ... เอ็งไปอาบน้ำเหอะ จะได้นอน”
“อือ”
“...”
“...”
“...”
“คุณโบ๊ท...”
“หืม?”
“ก็ปล่อยสิ!”
“ฮ่าๆๆ ลืม”
.
.
เวลาของผู้ชายสองคนกลายเป็นเวลาของคนสามคนไปโดยไม่รู้ตัว เพราะน้องเบลแง้มประตูแอบดูและแอบฟังอยู่ตลอด... ภาพตรงหน้าทำเอาใจเต้นระส่ำอย่างไม่เคยมาก่อน มันเกิดจากความรู้สึกหลากหลายที่ปนเปกันอยู่ในอก...
แต่ถ้าถามว่าโกรธไหม... ก็ตอบไม่ได้ว่าโกรธหรือไม่โกรธ
ยังตอบอะไรไม่ได้ เพราะยังรู้สึกตกใจไม่หาย ใจหนึ่งก็รู้สึกผิดหวังในตัวพี่ชาย เพราะเฮียโบ๊ทไม่เคยมีท่าทีว่าจะหันมาคบผู้ชายด้วยกันเลยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้ก็มีแต่แฟนผู้หญิงมาตลอด แล้วนี่มันอะไร?... จริงๆ แล้ว กว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา ก็พอจะรู้สึกตะหงิดๆ อยู่บ่อยครั้งถึงความสนิทสนมในความสัมพันธ์กับพี่ต้าร์ แต่ด้วยความที่เข้าใจว่าผู้ชายเขาคงสนิทกันแบบนั้นได้เหมือนกัน เลยไม่เคยได้ตั้งคำถามเผื่อไว้ในใจ ไม่เคยคิดจะกังขาในความบริสุทธิ์ใจในความสนิทสนมของพี่ชายทั้งสอง
สำหรับเบลแล้ว จะคิดไป มันก็เป็นสิ่งที่เห็นได้ทั่วไปในกรุงเทพฯ อยู่แล้ว... ผู้ชายเดินจูงมือกัน เดทกัน มีให้เห็นเยอะแยะแถวสยาม... เห็นทีไรก็ไม่เคยนึกติดใจอะไร แต่พอมากลายเป็นพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง กลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก...
หญิงสาวค่อยๆ ดึงประตูปิดแล้วเดินกลับไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง พยายามไล่ภาพที่เห็นให้พ้นสมอง แล้วข่มตาหลับ...
.
.
.
เมื่อกีต้าร์อาบน้ำเสร็จ ก็ออกมาเจอเตียงโซฟาที่ร่างสูงจัดการแปลงสภาพไว้เสร็จสรรพพร้อมนอน... โบ๊ทนั่งพิงพนักพิงหลังของโซฟา สายตาจับจ้องอยู่บนหนังสือเรียนที่อยู่ในมือก่อนจะละสายตามามองและส่งยิ้มให้ร่างเล็ก ร่างเล็กยิ้มตอบก่อนจะเดินไปหยิบชีทและสมุดโน๊ทแล้วลงไปนั่งข้างๆ ร่างสูง... ไม่มีใครพูดอะไร ต่างคนต่างนั่งอ่านหนังสือกันเงียบๆ... มีเพียงไหล่ของทั้งสองคนเท่านั้นที่ชนกัน...
เวลาผ่านไปนับชั่วโมง จนความง่วงเข้าโจมตีเปลือกตาของชายหนุ่มทั้งสอง ว่าแล้วก็พากันวางหนังสือแล้วปิดไฟนอน... คืนนี้คงเป็นคืนแรกตั้งแต่ตกลงคบกันที่โบ๊ทนอนโดยไม่กอดกีต้าร์ ด้วยความที่เกรงใจว่าน้องสาวจะตื่นมาเห็นอีก แต่นอนไปได้เพียงครู่เดียว โบ๊ทก็จับมือต้าร์อยู่ใต้ผ้าห่ม กุมอยู่อย่างนั้นจนผลอยหลับไป...
ส่วนกีต้าร์ เขายังไม่หลับ เพียงแค่นอนหลับตาอยู่อย่างนั้นจนแน่ใจว่าร่างสูงหลับไปแล้ว... กีต้าร์ลืมตาขึ้นมากลางดึก พยายามหรี่ตาดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาตี 3 กว่าแล้ว... ว่าแล้วก็หันไปมองหน้าร่างสูงที่หลับอยู่ข้างๆ ก่อนค่อยๆ ดึงมือตัวเองออกจากมือร่างสูง... เขาลุกไปเก็บของใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวัง ด้วยความที่กลัวร่างสูงจะตื่นขึ้นมาเห็น... เขาจะกลับคอนโดฯ
จริงๆ แล้วกีต้าร์อยากกลับคอนโดฯ ตั้งแต่วินาทีที่น้องเบลเห็นเขากับโบ๊ทที่อ่างล้างจานแล้วละ แต่วินาทีนั้นเขารู้สึกว่าเขายังต้องอยู่ข้างๆ โบ๊ท ถึงแม้ว่าเมื่อดูจากสถานการณ์แล้วเขาพบว่าในห้องนี้ไม่มีพื้นที่สำหรับคนนอกอย่างเขา... นี่เป็นเรื่องของพี่-น้องที่ควรจะเคลียร์กันโดยไม่ต้องมีเขามาทำให้เสียบรรยากาศ... ทั้งโบ๊ทและเบลควรจะคุยกันได้โดยไม่ต้องมาเกรงใจเขา... และอีกอย่างก็คือต้าร์รู้สึกว่า ถ้าเขายังอยู่ น้องเบลก็คงจะไม่สบายใจเป็นแน่
ว่าแล้วก็ค่อยๆ เดินไปที่ประตูห้อง แต่ก่อนที่มือจะเอื้อมถึงลูกบิดประตู ก็ได้ยินเสียงทุ้มอันคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง...
“ต้าร์...”
กีต้าร์ชะงัก แต่ไม่หันไปตามเสียงเรียก... ยืนนิ่งอยู่เพียงชั่วอึดใจก็เอื้อมมือไปบิดลูกบิดแล้วเปิดออกก่อนจะเอ่ยพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“ผมกลับก่อนนะ เอาไว้เจอกันที่คอนโดฯ ก็แล้วกัน... ถ้าน้องเบลเขาจะคุยด้วย ก็อย่าไปเกรียนใส่เขาละคุณโบ๊ท ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ว่าแล้วก็ก้าวขาออกพ้นประตู... แต่ก่อนที่จะได้ปิดประตู ก็มีมือมาดันบานประตูเอาไว้เสียก่อน
“เอ็งมาบอกว่าไม่ให้คนอื่นเกรียน ทั้งๆ ที่เอ็งกำลังเกรียนใส่โบ๊ทเนี่ยนะ ต้าร์... อยู่ๆ ก็จะหนีกลับแบบนี้เหรอ” โบ๊ทกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
“ผมขอโทษที่ไม่บอก... แต่ผมอยู่ไม่ได้จริงๆ... ถ้าคุณโบ๊ทแคร์ความรู้สึกของน้องเบล ก็ให้ผมกลับเถอะ”
“...”
“...”
“เดี๋ยวโบ๊ทไปส่ง”
“ฮึ่ย ไม่ต้องหรอก แท๊กซี่เยอะแยะ”
“โบ๊ทจะไปส่ง”
“คุณโบ๊ท... แล้วใครจะอยู่กับน้องเบล นี่ก็ดึกแล้ว ถ้ามีคนแอบเข้าห้องตอนคุณโบ๊ทไม่อยู่จะทำยังไง”
“...” โบ๊ทไม่มีอะไรจะเถียง เลยได้แต่พ่นลมออกจมูก
“กลับไปนอนเถอะ เอาไว้เจอกันที่คอนโดฯ ละ” กีต้าร์กล่าวพร้อมรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าก่อนจะก้าวขาพ้นประตู
ร่างสูงได้แต่มองตามจนร่างเล็กเดินเลี้ยวหายไปตามทางเดิน ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ จึงวิ่งตามออกไป แต่ร่างเล็กลงลิฟท์ไปแล้ว จึงวิ่งกลับเข้าห้องแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก รอสายอยู่สักพักร่างเล็กก็รับสาย โบ๊ทไม่ได้พูดอะไรมาก แค่...
“กลับถึงห้องแล้วแมสเสจมาบอกด้วย... แล้ว... ห้ามไปไหนนะ โบ๊ทกลับไปต้องเจอ...”
พูดจบก็กดวางสาย ไม่ปล่อยให้กีต้าร์ได้พูดอะไร... หลังจากนั้นก็นั่งรอจนได้ข้อความจากกีต้าร์ส่งมาบอกว่า "ถึงห้องแล้ว" โบ๊ทจึงกลับไปนอน
.
.
.
เช้าวันถัดมา โบ๊ทต้องตื่นแต่เช้าเพราะหมอจะเข้ามาดูอาการน้องเบล หากไม่มีอะไรก็สามารถกลับไปพักที่บ้านได้ ซึ่งดูจากอาการแล้วก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงและน่าจะกลับบ้านได้วันนี้...
หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจเสร็จ พยาบาลสาวหน้าตาใจดีก็เดินนำอาหารเช้าเข้ามาเสิร์ฟ ส่วนโบ๊ทก็โทรสั่งห้องอาหารของโรงพยาบาล ด้วยความที่ขี้เกียจเดินลงไปซื้อ (เดินไปคนเดียวมันไม่สนุกนะสิ)... และในระหว่างที่รอให้อาหารจากห้องอาหารมาส่ง เบลก็ยกถาดอาหารตัวเองมานั่งที่โต๊ะอาหารที่โบ๊ทนั่งอ่านหนังสืออยู่...
ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเจอหน้ากัน ยังไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากของสองพี่น้องเลยแม้แต่คำเดียว... แม้น้องเบลจะมีท่าทีว่าอยากพูดอะไรสักอย่างอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา จนกระทั่งตอนนี้...
“เฮีย... หมอบอกว่าให้เช็คเอาท์ได้วันนี้เลย”
“อืม เฮียโทรบอกป๊าแล้ว เดี๋ยวสายๆ เขามา”
“...”
“...”
“...”
“...กินสิ เดี๋ยวข้าวต้มก็เย็นหมดหรอก” พี่ชายกล่าวเมื่อเห็นว่าน้องสาวยกถาดอาหารมาแต่ไม่แตะเลยสักนิด
“เดี๋ยวรอกินพร้อมเฮีย...”
“อืม” คำพูดของน้องเบลทำโบ๊ทใจชื้นขึ้นมาได้ไม่น้อย ถึงจะยังมีกลิ่นอายของความกระอักกระอ่วนในน้ำเสียงอยู่ก็ตาม
หลังจากนั้นเพียงไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นและนั่นก็หมายถึงว่าอาหารของโบ๊ทมาส่งแล้ว... สองพี่น้องลงมือทานอาหารเช้ากันอย่างเงียบๆ โดยมีเพียงเสียงการ์ตูนจากโทรทัศน์ที่คอยไล่ความเงียบไม่ให้เข้าครองพื้นที่ในห้องนี้... โบ๊ทดูสนใจกับการ์ตูนในจออยู่ไม่น้อย จนเบลนึกสงสัยว่าโบ๊ทกลับมาดูการ์ตูนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร เพราะเท่าที่จำความได้คือพี่ชายคนกลางของเขาเลิกดูการ์ตูนไปตั้งแต่ม.ปลายแล้ว และนั่นก็ทำให้เบลต้องนั่งดูการ์ตูนอยู่คนเดียว จนต้องไปลากเฮียเบนซ์หรือเฮียโบ๊ทมานั่งดูเป็นเพื่อนอยู่หลายครั้ง...
อาหารมื้อเช้าดำเนินไปอย่างช้าๆ ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งเบลตัดสินใจเริ่มบทสนทนา
“แล้ว... พี่ต้าร์ละ”
“...อ้อ... กลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วละ” โบ๊ทชะงักเล็กน้อยก่อนจะละสายตาจากโทรทัศน์แล้วหันมาตอบ
“...”
“...”
“คือ... เฮียกับพี่ต้าร์... เอ่อ...” เบลตัดสินใจว่าจะถาม แต่พอเอาเข้าจริง คำถามก็จุกคอ ไม่กล้าจะถามออกไปตรงๆ ทั้งๆ ที่โบ๊ทเองก็มีท่าทีเปิดกว้าง พร้อมตอบอยู่ตรงหน้า
“อืม... พี่กับต้าร์กำลังคบกัน... เราตกลงเป็นแฟนกันมาได้สักพักแล้ว” โบ๊ทตอบด้วยใจที่เต้นระส่ำ การจะพูดสิ่งเหล่านี้ให้น้องสาวแท้ๆ ฟังมันไม่ใช่เรื่องง่ายเอาซะเลย แต่ยังไงก็ต้องพูด และต้องพูดตรงๆ ให้จบ เพราะยิ่งอ้อม ก็ยิ่งลำบากใจที่จะพูด
“...”
“...มีอะไรอยากถาม ถามมาได้เลยนะเบล”
“...แล้ว... ทำไมเฮียถึงมาคบกับพี่ต้าร์ละ... ทั้งเฮียทั้งพี่ต้าร์ต่างก็เป็นผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“ฮึ... ไม่เหมือนกันหรอกเบล”
“หืม?”
“ก็ไอ้ต้าร์มันเป็นผู้ชายเกรียนๆ ส่วนเฮียเป็นพระเอก จะเหมือนกันได้ไง... ฮ่ะ ฮ่ะ” โบ๊ทกล่าวติดตลก ซึ่งก็ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นได้ไม่น้อย
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ... อย่างกับเฮียไม่เกรียนนิ”
“ติดมันมานะแหละ”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“เบล...”
“ค่ะ?”
“เฮีย... ขอโทษนะ”
“ไม่หรอกเฮีย เบลสิต้องขอโทษ ที่เมื่อคืนทำท่าทางแบบนั้นให้เฮียกับพี่ต้าร์ไม่สบายใจ... เบลแค่ตกใจ ไม่คิดว่าเฮียกับพี่ต้าร์จะ...”
“อืม เฮียเข้าใจ เป็นใครก็คงตกใจทั้งนั้นแหละ... ตัวเฮียเองยังตกใจเลย ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“ซะงั้นละเฮีย... มิน่า เห็นพาพี่ต้าร์ไปบ้าน ตอนแรกเบลก็แปลกใจนะ เพราะเฮียไม่พาเพื่อนไปบ้านนานแล้ว จู่ๆ พาพี่ต้าร์มา แถมเป็นงานวันเกิดเฮียเบนซ์ เบลก็นึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้สงสัยไปไกลถึงขั้นว่าพวกเฮียจะคบกัน”
“ยังหรอก ตอนที่พาต้าร์ไปบ้านนั้นยังไม่ได้ตกลงคบกัน แต่ตอนนั้นความรู้สึกก็สุกงอมเต็มที่แล้วละ...” โบ๊ทพูดด้วยใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีเล็กๆ บอกถึงอาการเขินที่ต้องมาพูดเรื่องแบบนี้ให้น้องสาวฟัง
“แล้ว... ทำไมถึงไปคบกันได้ละเฮีย”
“เฮียก็ขอมันดื้อๆ ตรงๆ นี่แหละ เพราะตอนนั้นรู้ตัวแล้วว่าคิดยังไงกับมัน แล้วพอสถานะมันไม่ใช่ จะทำอะไรมันก็ครึ่งๆ กลางๆ... มีแต่สร้างความอึดอัดให้กัน เฮียไม่ชอบแบบนั้น เลยทำให้มันชัดเจน”
“เฮียเป็นฝ่ายขอคบเหรอ” น้องสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ปนด้วยความผิดหวังเล็กๆ... ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าตัวเองจะไม่รู้จักพี่ชายของตัวเองได้ขนาดนี้
“อืม...”
“เฮียชอบพี่ต้าร์มากขนาดนั้นเลยเหรอ มากกว่าแฟนคนเก่าๆ ที่ผ่านมาอีกเหรอ”
“อืม... มันด้วยอะไรหลายๆ อย่างนะเบล... กับคนอื่นมันเกิดจากรูปลักษณ์ภายนอก บางคนก็นิสัยดี แต่เอาเข้าจริงก็เข้ากันไม่ได้ สุดท้ายก็เลิกกันไป... แต่กับต้าร์ มันไม่ได้เกิดเป็นความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่แรก แต่เป็นเพราะอยู่ใกล้กันแล้วนิสัยมันเข้ากันได้ เลยกลายเป็นความใกล้ชิดไปโดยไม่รู้ตัว”
“เฮียรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรเหรอ”
“ไม่รู้สิ อาจจะนานมาแล้ว แต่มันค่อยๆ สะสมไงเบล... รู้ตัวอีกที ไม่ว่าจะจะกินจะนอนหรือจะทำอะไร ก็มีแต่ไอ้ต้าร์อยู่เต็มสมองไปหมด แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรละเบล...”
“เบลไม่เข้าใจอะเฮีย ทั้งที่เฮียเป็นผู้ชาย แล้วพี่ต้าร์เขาก็เป็นผู้ชาย จะรู้สึกแบบนั้นต่อกันได้ยังไง”
“เฮียก็ไม่รู้หรอกเบล วันนี้เบลอาจจะไม่เข้าใจ แต่เฮียเชื่อว่าสักวันหนึ่งที่เบลโตขึ้น เบลจะเข้าใจ... อย่างเฮียกับต้าร์ เราคบกันโดยไม่มีเงื่อนไขอะไร แทบไม่ได้เปลี่ยนนิสัยอะไรกันเลยด้วยซ้ำ เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น มันเป็นเรื่องของความรู้สึกที่เรามีให้กับคนคนหนึ่ง มันเป็นความสบายใจที่ได้อยู่กับคนคนนั้น”
“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอเฮีย กับการที่เฮียจะยอมรับตัวเองว่าชอบผู้ชายด้วยกัน”
“มันไม่ง่ายเลยเบล... ไม่ง่ายเลย... รู้ไหม เฮียใช้เวลานานแค่ไหนในการปฏิเสธตัวเอง ปฏิเสธคนอื่น ว่ามันไม่จริง มันไม่ใช่ ไอ้ต้าร์เองมันก็ไม่ต่างกัน มันถึงขึ้นเป็นพ่อสื่อให้เพื่อนมันมาจีบเฮียด้วยซ้ำ และตอนนั้นแหละที่เฮียต้องยอมรับกับตัวเองว่าคิดยังไงกับไอ้ต้าร์ เพราะเฮียเสียใจที่ไอ้ต้าร์มันทำแบบนั้น ถ้าเฮียไม่รู้สึกอย่างอื่นกับมัน เฮียคงไม่รู้สึกแย่ที่มันเชีนร์เพื่อนมันให้มาจีบเฮียหรอก ใช่ไหมเบล... แล้วเวลาปีกว่าที่ผ่านมามันไม่ใช่เวลาแค่เดือนหรือสองเดือนนะเบล ความรู้สึกนี้มันไม่ใช่ว่าเฮียยอมรับมันง่ายๆ นะ...”
“แล้วป๊ากับม๊าละเฮีย...”
“เฮียก็ตั้งใจว่าจะบอกแหละ แต่ยังไม่ถึงเวลา... พวกเฮียยังเพิ่งเริ่มต้นกัน ยังไม่แข็งแกร่งกันสักเท่าไร ยิ่งไอ้ต้าร์เป็นพวกชอบคิดมากอยู่ด้วย เห็นดูไม่สนใจใคร ไม่รู้ร้อนรู้หนาวแบบนั้น แต่จริงๆ แล้วมันคิดนะ แค่ไม่ค่อยพูด... นี่มันแอบหนีกลับไปเมื่อคืนนี้ก็เพราะห่วงความรู้สึกเบลนะ รู้ไหม”
“...ค่ะ...”
“เบล เฮียเข้าใจนะ ว่ามันน่าตกใจ และคงรับได้ยาก แต่ยังไงเฮียก็อยากให้เบลเข้าใจเฮียกับต้าร์นะ”
“แล้วถ้า... สมมตินะ สมมติว่าเฮียต้องเลือกระหว่างพี่ต้าร์กับครอบครัวละ... เอ่อ แค่เบลคนเดียวก็ได้”
“อย่าถามแบบนี้ดิเบล...”
“เฮีย... เฮียก็น่าจะรู้ว่าบ้านเรามันบ้านคนจีนอะเฮีย เรื่องแบบนี้ป๊ากับม๊าไม่มีทางรับได้หรอก ยังไงสักวันเฮียก็ต้องเลือก”
“แล้วทำไมเฮียต้องเลือกละเบล ในเมื่อเฮียรักทุกคน ไม่ว่าจะป๊าม๊า เฮียเบนซ์ น้องเบล หรือต้าร์ เฮียเลือกไม่ได้หรอกเบล... ถ้าจะถามเฮียแบบนี้นะ เฮียขอตัวเลือกที่ตอบว่า [ถูกทุกข้อ] ได้ไหมละ”
“ไม่รู้สิเฮีย เบลก็หวังว่าถึงเวลานั้นจะมีตัวเลือกนั้นให้เฮียเลือกนะ”
“...”
สิ้นบทสนทนา โบ๊ทได้พูดอะไรออกไปหลายอย่าง ซึ่งก็ทำให้โล่งอกไปได้หลายเปาะ แต่ก็ยังไม่สามารถพูดได้ว่าทุกอย่างเคลียร์ จบ ไม่ค้างคา เพราะท่าทีของน้องสาวถึงจะรับฟัง แต่ก็มีแววตาที่ต่อต้านอยู่เล็กๆ... โบ๊ทเข้าใจดีว่าการจะให้ยอมรับมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับพี่น้องแท้ๆ เพราะหากจู่ๆ เบลมาบอกว่ามีแฟนเป็นผู้หญิงเหมือนกัน โบ๊ทเองก็คงช๊อคไม่ต่างกันอย่างแน่นอน ดังนั้น โบ๊ทจึงได้แต่หวังว่า สักวันเบลจะเข้าใจและยอมรับเขากับต้าร์ได้ในที่สุด
.
.
.
ภาพสุดท้ายเป็นภาพของสองพี่น้องนั่งกันเงียบๆ อยู่ที่โต๊ะอาหาร ต่างคนต่างเริ่มเขี่ยข้าวในจานของตัวเองทั้งๆ ที่เพิ่งกินกันไปได้เพียงไม่กี่คำ... สองพี่น้องต่างจับจ้องไปที่การ์ตูนในโทรทัศน์แต่ไม่แน่ใจว่ากำลังดูกันอยู่หรือเปล่า เพราะดูจากแววตาแล้ว คงกำลังคิดอะไรอย่างอื่นกันอยู่มากกว่าจะสนใจกับเนื้อเรื่องของการ์ตูน... สุดท้าย การ์ตูนก็จบลง และโปรยคำลงท้ายว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
-------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
เวลา 3:38 น.
รถแท๊กซี่เหลืองเขียวแล่นออกจากโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังใจกลางเมือง มุ่งหน้าถนนกำแพงเพชร รัชดาภิเษกก่อนจะเลี้ยวตัดเข้าถนนลาดพร้าว...
ร่างเล็กนั่งอยู่เบาะหลัง ดวงตากลมเหม่อมองออกไปนอกรถอย่างเงียบๆ... จะมีก็เพียงเสียงถอนหายใจเบาๆ อยู่เป็นระยะ จนพี่คนขับแท๊กซี่อดไม่ได้ ต้องคอยชำเลืองส่องกระจกหลังอยู่เรื่อยๆ แต่แอบดูกี่ที ผู้โดยสารหนุ่มวัยรุ่นคนนี้ก็นั่งอยู่ท่าเดิม หน้าเดิม นั่งอยู่อย่างนั้นกับแววตาหม่นๆ เหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ... อายุยังน้อยจะมีอะไรให้กลุ้มใจนักหนา ถ้าหนุ่มๆ แบบี้ก็คงไม่พ้นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ หรือไม่ก็เรื่องเพื่อน... แต่ถ้าเพิ่งมาจากโรงพยาบาลก็คงไม่พ้นเรื่องคนใกล้ชิดที่ไม่สบาย...
“เป็นห่วงคนที่โรงพยาบาลเหรอน้อง” พี่คนขับแท๊กซี่เอ่ยถามทำลายความเงียบหลังจากนั่งฟังแต่เสียงเครื่องปรับอากาศของรถตัวเองมาได้สักพักใหญ่ๆ
“เอ่อ... เปล่าครับ... คนป่วยไม่ได้เป็นอะไรมาก เห็นว่าพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว” กีต้าร์แปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ พี่คนขับแท๊กซี่ก็เอ่ยถามขึ้น... หรือมันจะเงียบเกินไป เลยหาเรื่องคุย... มั้ง
“แล้วเป็นไรละน้อง ดูไม่ค่อยดีเลย ง่วงเหรอ หลับได้นะ ถึงแล้วพี่จะบอก” กีต้าร์ฟังแล้วก็ได้แต่นึกค้านอยู่ในใจ... ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เหอะ แต่ใครจะกล้าหลับลงละพี่ ต่อให้ง่วงก็เหอะ
“เปล่าพี่ ผมไม่ได้ง่วง” ว่าแล้วก็ปฏิเสธไปก่อนจะปล่อยให้ความเงียบเข้ามาเยือนอีกครั้งจนรถแท๊กซี่แล่นเข้าจอดที่จุดส่งผู้โดยสารของคอนโดฯ ริมถนนลาดพร้าว...
กีต้าร์ตรงขึ้นห้อง อาบน้ำ แล้วออกมานั่งเช็ดผมด้วยความรู้สึกโมโหตัวเองที่ดันไม่ตัดผม... ถ้าผมสั้นๆ ก็ไม่ต้องมานั่งเช็ดหัวอยู่แบบนี้หรอก... เช็ดไปก็บ่นอยู่ในใจไป สุดท้ายก็เช็ดไม่แห้ง แต่ก็เลิกเช็ดเพราะขี้เกียจเช็ดแล้ว ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนทั้งๆ ที่หัวยังชื้นๆ อยู่อย่างนั้นแหละ... แอร์เป่าเดี๋ยวก็คงแห้งไปเอง... นอนเหอะ...
.
.
.
หลับตามานานแล้ว แต่ก็ยังไม่หลับ... ตายังสว่างอยู่เลย... มองดูนาฬิกาก็เห็นว่าใกล้จะตี 5 แล้ว แต่มันก็ไม่ง่วง... รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง... แค่อย่างเดียวจริงๆ
นอนไม่หลับ ไม่มีอะไรทำ... ถ้ามีเพื่อนคุยก็คงจะดี แต่นี่ไม่รู้จะคุยกับใคร
มือเรียววาดไปบนพื้นที่ว่างบนเตียง... กว้างจัง... ไม่รู้สึกว่าเตียงมันกว้างขนาดนี้มานานแล้ว... กว้างเกิน
กลิ้งเล่น... กลิ้งไปซ้าย... กลิ้งไปขวา... กลับไปซ้าย แต่ไม่กลับมาขวา... นอนคว่ำหน้าอยู่กับหมอนอีกใบที่ไม่ใช่ของตัวเขาเอง...
กลิ่นนี้คุ้นจัง...
หอมดี...
คิดถึง...
นอนแช่อยู่อย่างนั้นก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคง... ตรงนี้นอนสบายกว่าที่เดิมอีก... มิน่า คุณโบ๊ทถึงเลือกนอนฝั่งนี้ เพราะตรงนี้อุ่นกว่า หอมกว่า สบายจัง...
ชักง่วงแล้ว... หลับตา... หวังว่า จะฝันดี...
...ราตรีสวัสดิ์
-------------------------------------------------------------
FlapJack Corner:
เต็มบทแล้ว แจกโบนัสแล้ว แต่ยังไม่ได้ตอบเม้นท์กับ +1 ฮ่าๆๆๆๆๆ... :z6: แอ่ก!
ขวัญเอ้ยขวัญมานะชนกลุ่มน้อยที่รัก จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้ดราม่าอะไรขนาดนั้นใช่ไหมละ แค่อึมครึมนิดๆ เหมือนฝนจะตกเท่านั้นเองเนอะ
อ้อ แล้วก็อย่าลืม กิจกรรมชิงน้องหมี ของเรานะ ใครอยากได้น้องหมีก็ไปอ่านกติกาง่ายๆ ก็คลิ๊กไปอ่านกติกาง่ายๆ กัน ได้เลย >> กิจกรรมชิงน้องหมี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2077347#msg2077347)<< หรือใครไม่อยากได้น้องหมีก็ร่วมสนุกกันได้นะครับ แล้วผมจะรออ่านของทุกคนนะ o18
คืนนี้ ราตรีสวัสดิ์ครับ :จุ๊บๆ:
-
หวังว่าเบลจะทำใจได้เร็วๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4: อย่ามาม่าน้าาาาาา
-
โธ่ ๆ น้องต้าร์คิดมาก
ไปตั้งหลักที่คอนโดก่อนก็ได้ แต่อย่าแอบหนีไปไหนล่ะ
-
ทำไมน้องเบลไม่เป็นสาววายละฮร๊าาา 55555555
-
แอบเศร้า สงสารโบ้ทสงสารต้าร์
คุณน้องเบลล์คะ ความรักมันไม่ผิดนะ เข้าใจพี่ชายเถอะนะ
-
มาม่าอร่อย งั่มๆ ท่าทางจะได้กินอีกนาน เหอะๆ
-
สู้ๆ :a2:
-
เข้าใจน้องเบลล์อ่ะ
สู้ ๆ นะคุณโบ้ทกับกีตาร์
ตอนนี้เป็นเวลาที่ต้องอยู่เคียงข้างกัน
เป็นกำลังใจให้กันและกัน :กอด1:
-
มะมะมาม่ามาแล้วใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยย
-
:เฮ้อ:
-
แม้จะมีปัญหารายล้อม แต่หากยังจับมือกันไว้ ก็โอเคแหละนะ
ขอให้น้องเบลล์เข้าใจพี่ชายเร็วๆนะครับ
ขอบคุณคร๊าบ....คุณแจ๊ค
-
นี่เป็นอุปสรรคลูกแรก ขนาดย่อมๆ
-
เค้ามีตังค์ เค้าไม่กินมาม่านะแจ็คนะ...ขอเป็นราเม็งหรือซูชิดีกว่าน้า..นะ..นะ..น้า :3123:
-
อ่าาาา อ่านะ เอาละสิ ปัญหาบังเกิด โบ๊ท กะ ต้าร์ สู้สู้
-
เฮ้อ~ ขอถอนหายใจยาวๆ :เฮ้อ:
นี่แค่น้องเบลนะ แล้วป๊ากับม๊าล่ะ นั่นด่านใหญ่เลยนะเนี่ย :z3:
ความลับไม่มีในโลกจริงๆ ก็ดีใจนะที่คุณโบ๊ทคิดจะบอกครอบครัว แล้วทางฝั่งกีต้าร์ล่ะ มันจะมีปัญหาอย่างนี้ไหมเนี่ย :monkeysad:
คงต้องใช้เวลา แต่ห่วงเจ้ากีต้าร์ว่าจะคิดมากจนมีความคิดแผลงๆนะ มันแค่อึมครึมแต่ไม่ดราม่าใช่ไหมคุณแจ๊ค :sad11:
-
เรื่องของครอบครัว เป็นเรื่องที่ละเอียดก่อน แต่คนที่จะอยู่ทำเราไปตลอดชีวิตก็คือคู่ชีวิต เฮ้อ ออกแนวรักคุณเท่าฟ้าไหมเนี่ย สงสารโบ๊ทต้าร์อ่ะ
-
เตรียมต้มน้ำรอมาม่า -*-
-
มันต้องใช้เวลา คุณโบ๊ทสู้ๆนะ ต้าร์ก็อย่ายอมแพ้ล่ะ
-
นี่ก็เป็นหนึ่งในอุปสรรคที่โบ๊ทและต้าร์ต้องเจอ
นี่แค่น้อง ยังเหลือบุคคลสำคัญอีกฝั่งละสอง
ไหนจะบรรดาพี่น้องคนอื่นอีกล่ะ :serius2:
คิดในทางที่ดีว่ามันจะเป็นภูมิคุ้มกันให้เราเข้มแข็ง
อย่าเพิ่งท้อก่อนที่จะได้รับการยอมรับล่ะ :เฮ้อ:
ที่สำคัญต้องก้าวไปด้วยกัน เป็นแรงใจให้จ้า
มันไม่โศกมากใช่มั๊ยคะคนเขียน :monkeysad:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. +1และเป็ดเป็นกำลังใจให้ต้าร์กับโบ๊ท
ป.ล.ล. ไม่รู้จะเลือกโบนัสตอนไหนดี :serius2:
----------------------------------------------------
กลับมาเพิ่มเติมอีกที แฮ่!
เค้าเลือกโบนัสตอนที่ 1 ล่ะ ก็เพราะเป็นตอนที่เปิดตัวโบ๊ท ต้าร์และคนเขียนน่ะสิ :z2:
-
มาตอบคำถามร่วมสนุกด้วย อยากได้หมีมาเก็บเป็นที่ระลึก
"คุณชอบ Bonus หลังไมค์ ตอนไหนมากที่สุด และเพราะอะไร"
ตอบๆๆ จริงๆชอบทุกตอนอ่านแล้วอมยิ้มได้ทุกตอน เลือกไม่ถูกเลย แต่โบนัสของตอนที่ 49 – Bubble Bath | ลงอ่าง หน้า 51 มากที่สุดนะ เพราะ ชอบที่โบ๊ทดูแลเอาใจใส่ต้าร์ ด้วยการเช็ดผม โมเมนต์นั้นมันสื่อถึงความรัก ความอบอุ่นที่โบ๊ทมีให้ต้าร์ และ ความเขินอายของต้าร์มันน่าเอ็นดูมากๆเลยล่ะ กรี้ด!!!
ยิ่งตอนโบ๊ททักว่าต้าร์ผมยาวแล้วถามว่าไปตัดผมไหม แล้วเกิดการโต้เถีงไป-มา แล้วต้าร์โพล่งขึ้นมาว่า “ก็แล้วคุณโบ๊ทชอบแบบไหนก็บอกมาเซ่!!!” มันแสดงถึงความเอาใจใส่โบ๊ทของต้าร์เลย :-[
บรรยายไม่เก่งอ่ะ วนไปวนมา สรุปว่าชอบตอนนี้มากๆ อ่านกี่ครั้งๆก็ยิ้มได้ทุกครั้ง
-
มาร่วมเล่นเกม Bonus หลังไมค์
ชอบตอน "เมื่อไอ้เปี๊ยกสั่งอาหาร"
ตัวละครหลักคือต้าร์กับพนักงานเสิร์ฟ ส่วนคุณโบ๊ทเล่นเป็นตัวประกอบ
สนุกตรงที่ต้าร์ตั้งหน้าตั้งตาสั่งอาหาร โดยที่พนักงานหญิงคนนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาค้านในใจ
ตั้งแต่เมนูแรกที่สั่งคือพิซซ่าถาดกลาง พนักงานก็โต้ตอบในใจว่ามาแค่สองคนจะกินหมดเหรอ
แต่ปรากฏว่าต้าร์สั่งไปทั้งหมด 8 รายการ ซึ่งพนักงานก็จะค้านในใจว่า ยังจะสั่งอีกเหรอทุกครั้งไป
แถมท้ายสุด ต้าร์ยังบอกว่าที่สั่งไปน่ะกินหมดแน่ แต่จะเก็บไว้ให้เธอ 1 คำก็ได้
คือคำว่า "รัก" ไง
โบ๊ทกับพนักงานถึงกับช็อกไปเลยเมื่อเจอมุกเสี่ยวของต้าร์
ชอบอีกหลายตอน แต่จำตอนนี้ได้มากที่สุด
-
เฮ้อออ ครบ 100% แล้วก็ยังมาม่าอะ งั่มๆ
-
เดาไม่ออกเลยว่าน้องเบลจะเอายังไง :serius2:
พี่เปี๊ยกน่ารักนะ ไม่เก็บไว้พิจารณาสักหน่อยเหรอ เฮียเขามีความสุขนะเบล มันไม่ใช่ความฉาบฉวยด้วย กว่าจะมาถึงวันนี้ได้มันใช้เวลาและความผูกพันธ์นะ :z3:
ส่วนเฮียแจ๊ค ตอนนี้ยังไม่มีภัยน้ำท่วมค่ะ ไม่ต้องแจกมาม่าก็ได้
ปอลอ ยังเลือกโบนัสที่ชอบที่สุดไม่ได้อะ ยากเกิน ตอบว่าชอบทุกตอนจะโดนเตะไหมค่ะ :laugh:
-
อึมครึมแค่นี้ก็โครตจะปวดตับไตไส้พุงแล้ว อย่าเยอะกว่านี้เลย สงสารคนรักกัน
ป่านนี้ต้าร์จะเป็นอย่างไรบ้าง ตัดฉากมาที่น้องต้าร์โดยด่วน ยิ่งพี่โบ้ทบอกว่าจริงๆแล้วต้าร์คิดมากก็ยิ่งหน้าเป็นห่วง มาต่อด่วนๆๆๆๆๆ
-
อิอิ..มาร่วมแจมเป็นผู้ท้าชิงแบ่งเบาภาระ FlapJack รับน้องหมีไปเลี้ยงดูที่บ้าน
ชอบโบนัสหลังไมค์ตอนที่ "24 – The Reason | เหตุผล" ที่สุดเพราะแว่.........
1. ไอ้เปี๊ยกมันน่ารักทำฮะเก๋ามาง้อคุณโบ๊ท
2. อิคุณโบ๊ทจีบไอ้เปี๊ยกน่ารัก เจ้าเล่ห์ดี แกล้งแซวว่าเค็มงั้นโง้นงี้ เพราะอยากให้เค้าชิมชิ้นที่ตัวเองกัดไปแล้ว แล้วก็ขโขยกินชิ้นที่เค้ากินค้างอยู่ แบบ..คุณโบ๊ทจะสื่ออะไรจ๊ะ คนอ่านเขินนะเฟ้ย :o8:
3. จบฮาน่ารัก "กีต้าร์: ตลกแล้ว!! ไอ้ลิงหลอกลวง!!" :laugh:
จริงๆแล้วชอบหลายตอน แต่เลือกตอนนี้เพราะเค้าชอบกินฮะเก๋า 555 (FlapJack กระโดดถีบขาคู่)
-
นึกว่าน้องเบลล์จะเป็นสาววายซะอีก เผื่อจะได้มีตัวช่วยบ้างเวลาป๊ากับม๊ารู้เรื่อง
ว๊า.....คุณโบ๊ทเลยต้องฟันฝ่าทั้งน้องเบลล์ และไหนจะป๊ากับม๊าและพี่ชายอีก ศึกนี้ใหญ่หลวงนักอ่าาา
ต้าร์น่ารักนะ ปลื้มมาก ที่บอกคุณโบ๊ทว่าหากโดนยึดคอนโดก็ให้มาอยู่ห้องต้าร์เนี่ย
คุณแจ็คขา...ขอมาม่าถ้วยเล็กๆก็พอนะคะ หม้อใหญ่มากเดี๋ยวกินไม่หมด อิอิ
ขอบคุณมากค่ะ +1 +เป็ด
เดี๋ยวไปอ่านกติกาชิงหมี ก่อนนะคะ ฟิ้ววววว...................
-
BONUS!!! :a9:
-
:o12: :o8:
-
นี่ๆคุณแจ๊ค เกมชิงน้องหมีน่ะ คำถามยากใช่ป่ะ แต่ถ้าลองเปลี่ยนเป็นไม่ชอบตอนไหนที่สุด จะตอบตอนล่าสุดนี่เลยอะ เพราะมันทำให้เค้าเศร้ามากๆ :monkeysad:
ปกติกีต้าร์กับโบ๊ทจะทำให้เราอ่านไปยิ้มไปเสมอ แต่ช่วงนี้หน่วงเหลือเกิน แม้แต่โบนัสก็ยังอึมครึม :z3:
ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้เลวร้ายนะ แต่คิด(แทน)ไปไกลแล้ว เป็นเอามาก :z3:
-
โบนัสตอนนี้ไม่ฮา แง่งๆ
-
สงสารต้าร์ :o12:
-
ปกติโบนัสของคุณแจ๊คต้องฮาบวกเกรียนสิ
นี่มันไม่ใช่อ่ะ
เราไม่ชอบกินมาม่า
ถ้าจำเป็นต้องกิน เราก็จะกินพวกมาม่าช้างน้อยซองเล็ก ๆ น่ารัก
พอกรุบกริบน่าทาน
ไม่ชอบพวกซองใหญ่บิ๊กแพคอ่ะค่ะ
-
มันยังมีมาม่ารสต้มยำกุ้งน้ำข้นอีกใช่ปะ
รู้สึกว่านี่แค่ช้างน้อยเอง
แต่เรื่องนี้มันต้องเกรียน+ฮานะ :z3:
-
น้องเบลล์สักวันก็จะเข้าใจ
เอาใจช่วยให้ทั้งคู่ผ่าด่านสังคมมนุษย์ทั้งหลายไปให้ได้ค่าาา
-
อ๊ากกกกกกกก อ่านแล้วอึมครึมอ่ะ
แงงงงงงงงง เรื่องนี้ต้องสดใส กริ๊บบกริ๊วซิ ให้มาม่าอีกตอนเดียวนะ
ถ้าจะมาม่าก้อขอต้มยำกุ้งนะ แซ่บดี หมูสับไม่ชอบมันเค็มอ่ะเดี๋ยวหมดช้า กร๊าากกก
-
มาอ่านโบนัสค่ะ
หากเปี๊ยกต้าร์จะนอนคิดถึงคุณโบ๊ทขนาดนี้ กลับไปนอนกับคุณโบ๊ท น่าจะทันนะ?
ต้าร์คงติดอกอุ่นๆกับมือปลาหมึกของคุณโบ๊ทเข้าแล้วสิ ใ่ช่ป่าว
ขอบคุณค่ะ
-
รู้สึกดีที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้
อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าาา
ชอบ ๆ ฝากบอกคนเขียนว่า
"ห้าม !! มาม่านะ (บีบคอ)"
-
ด่านนี้แค่จิ๊บ ๆ ด่านพ่อแม่นี่สิ เฮ้อ
-
ใครที่อยากร่วมสนุกชิงน้องหมี ก็รีบๆ นะครับ หมดเขตวันอาทิตย์ที่ 12 ส.ค. นี้แล้วนะ
สามารถไปอ่านรายละเอียดได้ที่ >>> กิจกรรมชิงน้องหมี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2077347#msg2077347) <<< เลยนะครับ
(http://img706.imageshack.us/img706/9679/lhbearsresize.png)
ปล. สุขสันต์วันแม่ล่วงหน้านะครับ :give2:
-
ก่อนอื่นต้องขอโทษคุณแต๊คก่อนเลย คนอ่านคนนี้หาย 555
กลับมาอีกรอยผ่านไปสามสี่ตอนเลยทีเดียว อ่านกันมัน
แล้วมีหมีน้อยมาแจกชนกลุ่มน้อยด้วย :o8:
ผ่านมาหลายตอน รู้สึกรักตาร์จัง
ชอบตาร์ตรงที่ตาร์แคร์คนอื่น ใส่ใจสิ่งรอบข้าง
แต่มากไปก้ไม่ดีนะ เดี๋ยวจะกลายเป็นละเลยตัวเอง
ครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญ ยังไงก้เอาใจช่วยนะ ผ่านไปให้ได้เน้อ
กับกิจกรรมน้องหมี เค้าเลือกไม่ถุกอ่ะ รักหมด ชอบหมด อีกอย่างจำตอนไม่ได้ด้วย 5555
สู้ ๆ และขอบคุณนะค้าบบบ
-
ว้ายยยย พรุ่งนี้แล้วแต่ยังเลือกไม่ได้เลยยยยย :z3:
-
อะแด๊บทำงานมาตอบก่อน "ชอบโบนัสตอนไหนดี..."
ชอบหลังตอน 15 นะ "ลอยกระทงกันแล้ว..."
เพราะเป็นหนึ่งในหลายเรื่องที่ฟังดูแล้วจิ้นดี ถือกระทงเดินคู่กะผู้ชาย
(เค้ามีแต่เดินคู่ผู้หญิงไม่ใช่เหรอ) !!!
เหมือนชีวิตคนตอบ... (เศร้าเล็กๆ)
เพราะบางเรื่อง แทบจะไม่อยากเล่าให้ใครฟังเลย
แต่สำหรับคนอย่างคุณโบ๊ทแล้ว ถ้าเป็นคนพิเศษอย่างต้าร์ซะอย่าง
เรื่องไหนฟังแล้วกูดูดีทั้งนั้นแหละ
(อุ๊ยยย... เขินแทน บอบบาง ขาวจั๊ว ตัวเล็ก) !!!
ไปละ
ปล.เข้าใจยากหน่อย เพื่อหมี มานอนกอด สักตัวนะท่านบร๊ะเจ้าแจ๊ค
:)
-
มาตอบคำถามชิงน้องหมี กะจะตอบวันสุดท้าย แต่พรุ่งนี้ยุ่งทั้งวัน กลัวเหนื่อยจนลืมมาเล่นเกมชิงน้องหมี :z3:
แต่เค้าก็ยังยืนยันเหมือนในแฟนเพจว่าคำถามคุณแจ๊คยากอะ :monkeysad:
ชอบโบนัสตอนที่ 26 Save Me จริงๆชอบหลายตอน แต่เอาตอนนี้แหละ ฟินสุด :o8:
ตอนนั้นทั้งคู่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเนอะ แต่ว่าอะไรหลายๆอย่างที่ทำด้วยกันมันยิ่งกว่าแฟนอีก
ยิ่งตอนมายืนแปรงฟันคู่กันเหมือนในโบนัสอะ แอร๊ยยย น่ารักมากกกก :-[
มันเป็นฉากในฝันเลยอะ แล้วก็อยากให้เกิดขึ้นในชีวิตจริง :laugh:
ตื่นมาพร้อมๆกัน มายืนแปรงฟันข้างๆกัน (อาบน้ำด้วยกันนี่ตอนเป็นแฟนกันแล้ว :haun4:) มันรู้สึกอบอุ่นดีค่ะ
บรรยายไม่ถูก รู้แต่ชอบเป็นพิเศษ และอยากได้หมี :laugh:
ตอบเสร็จแล้วก็ไปนอนรอตอนต่อไป :t3:
-
มาตอบคำถามชิงหมีค่ะ
สำหรับโบนัสตอนที่ชอบที่สุดคือโบนัสของบท #17 ตอน The Secret's Safe with Me | เหยียบไว้ไม่บอกใคร
ตอนนั้นกีต้าร์แอบไปคุยกับโต้งแล้วเฮียโบ๊ทแอบตามไป นี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า ลึกๆแล้วเฮียโบ๊ทคิดอะไรกับต้าร์ เพียงแค่ยังไม่รู้ตัวว่าหึงและระแวงว่าโต้งจะมาจีบต้าร์ โบนัสของตอนนี้ช่วยเสริมให้เห็นชัดขึ้นมากว่าเฮียโบ๊ทคิดยังไงกับต้าร์ ขนาดเพื่อนยังดูออก ดูกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด
ที่ชอบโบนัสตอนนี้ก็เพราะว่าเวลานึกภาพตามแล้วรู้สึกว่ามันเป็นซีนที่น่ารักดี เป็นธรรมชาติ จริงๆ แล้วดูเรียบง่าย ไม่หวือหวาในภาพและองค์ประกอบ มีตัวละครเพียงสองตัว แต่สิ่งที่สื่อออกมามันชัดเจนมากๆว่าเฮียโบ๊ทไม่ได้รู้สึกกับต้าร์เพียงพี่น้องเท่านั้น อิอิ
จริงๆ แล้วชอบทุกตอนเลยเพราะรู้สึกว่ามันมีแมสเสจของมันเอง และช่วยเป็นสีสันให้กับบทหลักได้เป็นอย่างดี เหมือนกินอาหารอร่อยแล้วได้ตบท้ายด้วยของหวาน ผลไม้หรือเครื่องดื่มที่ช่วยตัดคาวได้เป็นอย่างดีค่ะ แต่ชอบตอนนี้เป็นพิเศษด้วยความที่มันได้อารมณ์กุ๊กกิ๊กในแบบที่จะเกิดขึ้นได้เฉพาะในช่วงที่ความสัมพันธ์ยังไม่ชัดเจนเท่านั้น และโบนัสตอนนี้เป็นการแสดงออกถึงความรู้สึกของเฮียโบ๊ทตอนที่อยู่กับเพื่อนสนิท ซึ่งน่าจะตรงไปตรงมาได้มากกว่าตอนอยู่กับต้าร์ค่ะ เชื่อว่าถ้าเป็นตอนอื่นๆ ที่มีกจะเป็นซีนของเฮียโบ๊ทกับต้าร์คงไม่มีอารมณ์แบบนี้ค่ะ
นี่เราตอบอะไรออกไปเนี่ย? เหมือนจะไม่ค่อยรู้เรื่องเลยอะ แป่วววววววว
หวังว่าพี่แจ๊คจะเข้าใจว่าเราอยากสื่ออะไรนะ 5555555
อยากได้หมีแะ โอมหมีจงมา โอมหมีจงมา :call:
-
เลือกยากแฮะ
ชอบโบนัสทุกตอน เป็นเหมือนรายละเอียดเล็กๆน้อยๆในเรื่อง ก็จะเห็นความสัมพันธ์ของตัวละครมากขึ้นจากตอนโบนัส แถมด้วยความเกรียนของกีต้าร์ (ตาคนนี้เกรียนแทบทุกโบนัส)
โบนัสของตอนที่ชอบที่สุดคือ LOVE HIGH STORY – 47 – Mine for Real | เป็นของผม
เพราะเป็นตอนโบนัสที่อ่านแล้วเขิน รู้สึกทั้งหวานและอบอุ่น ใจฟูๆ คำบรรยายไม่เยอะแต่นึกภาพออกหมด แถมยังจิ้นต่อไปถึงตอนที่ต้าร์ตื่นมาว่าจะเป็นยังไง แล้วก็ชอบมุก Post-it ด้วย
อีกสี่ตอนที่ชอบเป็นพิเศษ
LOVE HIGH STORY – 10 – (Whose) Mistake | ความผิด (ติดตูดใคร) [part 2]
ตอนนี้ที่เลือกเข้ามาเพราะชอบมุก
LOVE HIGH STORY – 12 – The Sun's So Strong | แดดมันแรง
ให้ความรู้สึกว่าโบ๊ทกับต้าร์จีบกันเล็กๆ
LOVE HIGH STORY – 28 – We’ve Got a Plan | แผนสุดล้ำ
ตาต้าร์เกรียน อ่านอีกทีก็ขำก๊าก
LOVE HIGH STORY – 46 – Don’t Need Tomorrow to Come | ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้
โบนัสตอนนี้ตัดอารมณ์มาก จากหวานๆอยู่ ตัดฉับ :o
:pig4: :กอด1:
-
ตามมาอ่านจนทันแล้ว สนุกมากๆเลย ไงก็เอาใจช่วยคุณโบ๊ทกับต้าร์นะ :)
-
:m22:
มาอะยางงงงง
-
(http://img838.imageshack.us/img838/2046/imag08971resize.jpg)
ประกาศผลแล้วนะครับ สำหรับผู้โชคดีรับน้องหมีไปนอนกอด ลองเช็ค PM ดูนะครับ คนโชคดีอาจเป็นคุณ :m4:
ส่วนใครที่พลาดรางวัลนี้ ไม่เป็นไร ผมกำลังหาของปลอบใจให้อยู่นะ :กอด1:
ต้องขอบอกว่า "เลือกยากมาก" เพราะว่าคำตอบที่โดนใจผมมันมีอยู่มากกว่า 3 คำตอบ ลังเลอยู่หลายรอบแต่สุดท้ายก็เลือกผู้โชคดีทั้ง 3 คนนั้น ด้วยความที่คำตอบของพวกเขามันมี keyword บางอย่างที่เตะใจผมนั่นเอง
ขอบคุณทุกๆ คนที่ร่วมสนุกนะครับ คำตอบของพวกคุณทำผมใจชื่นได้มากๆ เลยละครับ o13
เอาละ ไว้เจอกันกับตอนใหม่ เร็วๆ นี้ ส่วนวันนี้ต้องลาไปก่อน
ฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะครับ :m9:
-
หายไปตัดสินคดีความ เอ๊ย เกมชิงน้องหมีซะนาน คุณแจ๊คอย่าลืมพากีต้าร์น้อยกับคุณโบ๊ทมาส่งด้วยนะคะ คิดฮอด :กอด1:
-
เล็งดูภาพที่คุณ FlapJack แปะจะแทบจะแหวกจอดูเข้ามาดูใกล้ๆ เห็นมีชื่อเราด้วย โฮะๆๆๆๆ ดีจายยยยยยยย
-
ส่งหมีไปแล้ว 1 ตัว ออกไปส่งมาสดๆ ร้อนๆ เลย :m19:
ส่วนอีก 2 คนคงจะยังไม่รู้ตัวว่าได้น้องหมี ยังไงก็อย่าลืมเช็ค "ข้อความส่วนตัว" ในแถบเมนูด้านบนนะ
-
เมนท์ตอนล่าสุด
ยกมาม่าซด
เรื่องบางเรื่องต้องใช้เวลาทำใจ
ถ้าผ่านด่านน้องไปได้ แล้วด่านพ่อแม่จะเป็นไงเนี่ย
:กอด1: ปลอบเปี๊ยก บร๊ะเจ้าแจ๊คอย่าใจร้ายน้าา
ป.ล. ตอนที่ 51 ชื่อน้องเบลเขียนต่างไปจากตอนอื่น เบลล์ -> เบล
:pig4:
-
LOVE HIGH STORY – 53 – The Weatherman Is Smiling | อากาศแจ่มใส
ในห้อง 706
กีต้าร์ตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ก็นอนลืมตาอยู่อย่างนั้น นอนนิ่งๆ อยู่ท่าเดิมตั้งแต่เมื่อคืน... แววตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างผ่านม่านบางไปจบที่ท้องฟ้าสีครามยามเช้าที่มีแสงแดดอ่อนๆ ส่องประกาย... เป็นภาพที่ดูอบอุ่น แต่ความรู้สึกบนเตียงกลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง... เตียงนี้เย็นกว่าที่เคย
...ว่าแล้วก็นอนขดตัวและกระชับวงแขนที่โอบกอดตัวเองเข้าอีกนิด...
“เฮ้อ”
...กอดตัวเองยังไงก็ไม่อุ่น...
ในหัวมีความคิดฟุ้งซ่านอยู่มากมายที่ก่อตัวมาตั้งแต่เมื่อคืน ทั้งๆ ที่บอกกับตัวเองแล้วว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ไม่มีอะไรต้องกังวล แต่ก็เหมือนจะกล่อมตัวเองไม่สำเร็จสักเท่าไรนัก เพราะในอีกด้านหนึ่งของความคิด ก็ยังมีความฟุ้งซ่านที่เกิดจาก “ความไม่รู้” ฟุ้งกระจายอยู่ไปทั่ว... ไม่รู้ว่าสองพี่น้องเขาจะเคลียร์กันได้ไหม... ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้ว ทุกอย่างจะลงเอยอย่างไร... เมื่อไม่รู้ก็เลยเริ่มจะคิดไปเอง และเมื่อคิดถึงว่าต้องเลิกลา ไม่ได้พบเจอ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
ร่างเล็กหลับตาปี๋ราวกับต้องการลบภาพของการจากลาที่เห็นอยู่ในความคิดของตัวเอง ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วสะบัดหัวแรงๆ แล้วกระโจนออกจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไป... หวังว่าน้ำเย็นๆ คงจะช่วยไล่ความคิดไร้สาระออกไปจากหัวได้บ้าง
.
.
เมื่ออาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัว... วันนี้ไม่ได้ไปไหน คว้าอะไรได้ก็ใส่ๆ ไป... ไม่มีไอ้คุณโบ๊ทมาคอยวิจารณ์ด้วยว่ากางเกงจะเก่าหรือเสื้อจะย้วยยังไง... ใส่ๆ ไปเหอะ ผมก็ไม่ต้องเซท... ว่าแล้วก็เดินลากรองเท้าผ้าพาตัวเองกับกางเกงขาสั้นเก่าๆ และเสื้อยืดย้วยๆ ที่อดีตเคยเป็นสีขาวมาก่อนไปหย่อนลงนั่งบนโซฟาก่อนจะคว้ารีโมทชึ้นมาเปิดไล่ช่องรายการดูว่ามีอะไรดูบ้าง... เปิดวนไปวนมาสุดท้ายก็มาหยุดที่ข่าวพยากรณ์อากาศที่มีผู้รายงานยืนยิ้มแฉ่งอยู่กลางจอ
“ครับ สำหรับพยากรณ์อากาศวันนี้ ประเทศไทยเราโดยรวมแล้วอากาศสดใสไร้ฝนครับ อุณหภูมิเฉลี่ยทั้งประเทศอยู่ที่ 34 องศาเซลเซียส โดยอุณหภูมิเฉลี่ยต่ำสุดรายภาคอยู่ที่ภาคกลางตอนบนที่ 33 องศาเซลเซียส และอุณหภูมิเฉลี่ยรายภาคสูงสุดที่ภาคใต้ครับ ที่ 36 องศาเซลเซียส เหมาะกับการออกเรือไปพักผ่อนมากเลยนะครับ เพราะวันนี้มีลมทะเลปานกลาง คลื่นไม่สูงและท้องฟ้าโปร่งครับ ส่วนกรุงเทพมหานครฯ อากาศแจ่มใส อาจมีเมฆนิดหน่อยในช่วงบ่าย แต่อากาศสดใส ไร้ฝนแน่นอนครับ...”
เสียงผู้รายงานพยากรณ์อากาศกล่าวรายงานด้วยน้ำเสียงสดใส กีต้าร์ฟังแล้วก็หันไปมองท้องฟ้านอกคอนโดฯ ที่ตอนนี้มีแดดจ้ากว่าตอนที่เขาตื่นอยู่ไม่น้อย ท้องฟ้าโปร่ง ไร้เมฆ... แต่ทำไมนะ เขาถึงไม่รู้สึกว่าวันนี้มันสดใสอย่างที่ตาเห็นสักเท่าไรนัก...
“ยังจะมายิ้มอีก! ไอ้พยากรณ์อากาศขี้โม้เอ้ย!”
ร่างเล็กบ่นอยู่คนเดียวพร้อมทำหน้าเหม็นบูด ว่าแล้วก็กดเปลี่ยนช่องไปหาอย่างอื่นดู แต่เวียนจนครบทุกช่องก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด... น่าเบื่อจัง...
กีต้าร์วางรีโมทแล้วดีดตัวลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรกินบ้าง แต่สุดท้ายก็ปิดตู้เย็นไปอย่างเซ็งๆ เพราะรู้สึกว่าของกินในตู้เย็นมันไม่มีอะไรน่ากินเลยสักอย่างเดียว... ไม่กินก็ได้... ว่าแล้วก็เดินอ้อยอิ่งไปที่กระเป๋าสะพายใบโปรดที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารแล้วค้นเอาชีทเรียน สมุดโน๊ต และหนังสือเรียนออกมากองรวมๆ กันก่อนจะหอบเดินตรงไปที่โต๊ะรับแขกหน้าโทรทัศน์
ร่างเล็กวางกองชีทและหนังสือลงบนโต๊ะแล้วหย่อนตัวลงนั่งบนพื้น หลังพิงโซฟา... มือเรียวรื้อชีทออกมาจัดเรียงตามลำดับหัวข้อ เมื่อคืนนี้ไม่ได้จัดมา คว้าได้ก็ยัดลงกระเป๋ามาเลย เพราะกลัวร่างสูงจะตื่นมาเห็น...
“รู้งี้นั่งจัดมาเลยซะก็ดี”
จัดไปก็บ่นไปอยู่คนเดียว แถมยังพาลไปโทษรุ่นพี่ร่างสูงอีกด้วยว่าเป็นสาเหตุให้เขาต้องยัดชีทใส่กระเป๋ามาจนสลับชุดปนเปกันไปหมด แถมยับอีกต่างหาก... รำไม่ดีก็โทษปี่โทษกลองกันไป... กว่าจะจัดเสร็จก็บ่นได้หลายคำ กว่าจะได้เริ่มอ่านทบทวนก็ผ่านไปหลายนาที
...แต่อ่านได้สามคำ ก็เงยหน้าดูโทรทัศน์ที่กำลังฉายการ์ตูนเรื่องโปรดที...
“ฉายซ้ำอีกแล้ว น่าเบื่อชะมัด”
...อ่านได้สามประโยค ก็มองไปที่ประตูที...
“ไหนว่าจะกลับมาเจอกันที่คอนโดฯ ไง ไม่เห็นกลับมาสักทีละ ไอ้ลิงนี่แม่ง!!”
...อ่านได้สามบรรทัด ก็หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูที...
“ไม่คิดจะโทรหรือส่งข้อความมาบอกอะไรกันบ้างเลยเหรอวะ”
...อ่านไปได้สามย่อหน้า ก็ละสายตาไปเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที...
“ไหนว่าวันนี้กรุงเทพอากาศดีไง... ขี้โม้ชัดๆ”
นึกๆ แล้วก็อยากกดรีโมทย้อนกลับไปที่ช่องที่มีข่าวพยากรณ์อากาศเมื่อครู่นี้ ถ้าทำได้จะยื่นมือเข้าไปในโทรทัศน์แล้วดีดปากผู้รายงานพยากรณ์อากาศสักทีสองทีโทษฐานโกหกเรื่องสภาพอากาศ... อืมมมมม จริงๆ แล้วท้องฟ้าก็แจ่มใสไร้เมฆนะกีต้าร์...
กีต้าร์นั่งอ่านบ้างเหม่อบ้าง ไม่มีสมาธิเอาเสียเลย อ่านยังไงก็วนอยู่ที่เดิม นี่ผ่านมาได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว แต่กลับอ่านไปได้ไม่กี่หัวข้อเท่านั้น.. ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจวางดินสอแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินหายเข้าห้องนอนไป... เพียงครู่เดียวก็เดินออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเล็ก หันไปมองโทรศัพท์ที่วางรวมอยู่กับชีทบนโต๊ะหน้าโซฟาแล้วยืนคิดอยู่ชั่วอึดใจ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้หยิบเอาโทรศัพท์ไปด้วย...
.
.
.
อีกเกือบหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น รถ BMW สีดำคันคุ้นตาก็เลี้ยวเข้าอาคารจอดรถของคอนโดฯ อย่างไม่เบาฝีเท้านัก เมื่อรถจอดและดับเครื่อง ร่างสูงเจ้าของรถก็รีบพุ่งออกจากรถอย่างรีบร้อน คิ้วเข้มบนใบหน้าหล่อนั้นขมวดเข้าหากันราวกับเงื่อนพิรอด สีหน้าเคร่งเครียด สาวเท้าอย่างรีบเร่ง เดินเข้าคอนโดฯ ไป
เมื่อลิฟท์จอดที่ชั้น 7 ร่างสูงก็เดินกึ่งวิ่งตรงไปยังห้อง 706 ก่อนจะลงมือเคาะประตูรัว แต่ก็ไม่มีใครเปิดประตู... ลองตะโกนเรียกชื่อเจ้าของห้อง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ... ลองโทรศัพท์ไปหา ก็ได้ยินเพียงเสียงริงโทนดังออกมากจากในห้อง แต่ก็ไม่มีคนรับ...
ตลอดทางจากโรงพยาบาลมาจนถึงคอนโดฯ โบ๊ทพยายามโทรหากีต้าร์ตลอด แต่ไม่มีคนรับสาย เขาก็เลยจิตตก เป็นกังวลว่ากลับมาจะไม่เจอต้าร์อยู่ที่ห้อง และแล้วความกลัวของเขาก็เป็นจริง... เพราะต้าร์ไม่อยู่ห้องจริงๆ แถมไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย...
“หายไปไหนวะเนี่ย”
โบ๊ทเอ่ยถามกับตัวเองลอยๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยืนพิงประตูห้อง 706 อยู่สักพักก็เหมือนนึกอะไรได้ ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออก
“ไอ้ที”
“ว่าไงพี่”
“ไอ้เปี๊ยกอยู่กับมึงป่าว”
“ไม่อยู่นะพี่ ทำไมเหรอ มันบอกว่ามันจะมาบ้านผมเหรอพี่”
“ป่าวๆ... เออ ไม่อยู่ก็แล้วไป แค่นี้นะ”
“เดี๋ย...”
ร่างสูงวางสายโดยไม่ได้ฟังรุ่นน้องพูดอะไรอีก คิ้วเข้มคู่นั้นขมวดเข้าหากันพลางนึกสงสัยว่ากีต้าร์หายไปไหน แถมไม่เอาโทรศัพท์ไป นี่ตั้งใจจะไม่ให้ติดต่อได้เลยใช่ไหม... ร่างสูงพ่นลมออกจมูกแรงๆ ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก ว่าแล้วก็วิ่งตรงไปยังลิฟท์แล้วกดลงไปยังชั้นล็อบบี้
โบ๊ทเข้าไปถามพนักงานที่โต๊ะ reception ว่าเห็นกีต้าร์ไหม แต่ก็ไม่มีใครเห็น... เดินเข้าไปถามยามหน้าประตูว่าเห็นกีต้าร์เดินออกมาบ้างไหม ก็ได้คำตอบว่าไม่เห็น... เดินไปถามป้าเพ็ญร้านอาหารตามสั่ง ป้าเพ็ญก็บอกว่าไม่เห็น... เดินไปถามพนักงานเซเว่น ก็ไม่มีใครเห็นเลยสักคน...
“หายไปไหนเนี่ย”
ร่างสูงเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ด้วยเจอความคิดฟุ้งซ่านเข้าเล่นงานความรู้สึก... กลัวว่ากีต้าร์จะหนีเขาไป... แล้วยิ่งกลับมาไม่เจอต้าร์อยู่ที่ห้องทั้งๆ ที่ยังไม่เที่ยงวันเลยด้วยซ้ำ มันผิดปกติ... เพราะปกติเวลานี้กีต้าร์มักจะนั่งหัวเราะดูการ์ตูนเกรียนๆ ทางช่อง Cartoon Network อยู่ แต่นี่กลับไม่อยู่ห้อง แถมไม่เอาโทรศัพท์ไปอีกต่างหาก...
“หรืออาจจะยังไม่ตื่น”
ในความคิดของโบ๊ท นี่คือสิ่งที่เป็นไปได้ เพราะปกติไอ้เจ้าเปี๊ยกเป็นคนนอนเก่ง ขี้เซา ยิ่งไม่มีเขาคอยปลุก ยิ่งเป็นไปได้ว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกอาจตื่นเที่ยงๆ บ่ายๆ เลยก็ได้... เมื่อร่างสูงคิดไปอย่างนั้นก็เลยเดินกึ่งวิ่งกลับเข้าคอนโดฯ ไป...
โบ๊ทเดินมาหยุดที่หน้าห้อง 706 อีกครั้งก่อนจะลงมือเคาะประตูห้องพลางเอ่ยเรียกชื่อรุ่นน้องคนสนิท แต่เรียกยังไงเคาะยังไงก็ไม่มีเสียงตอบรับ เอาหูแนบประตูก็ไม่ได้ยินเสียงโทรทัศน์ ลองโทรศัพท์ไปหาอีกรอบก็ได้ยินเพียงเสียงริงโทนดังออกมาจากในห้อง แต่ก็ไม่มีคนรับ... เอาเป็นว่า เขาจะขอเชื่อว่าต้าร์ยังนอนไม่ตื่นก็แล้วกัน... เมื่อบอกกับตัวเองอย่างนั้น โบ๊ทก็จะเดินเข้าห้องตัวเอง แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบกระเป๋ามาจากรถ เลยต้องลงไปที่ลานจอดรถอีกรอบ... เซ็งวะ!
ผ่านไปไม่นานนัก ร่างสูงก็ขึ้นลิฟท์กลับขึ้นมายังชั้น 7... เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก ร่างสูงก็เห็นคนที่เขาวิ่งวุ่นตามหาอยู่เมื่อครู่นี้ กำลังเปิดประตูเข้าห้อง... ไม่รอช้า โบ๊ทรีบวิ่งออกจากลิฟท์พุ่งตรงไปยังประตูห้อง 706 ก่อนจะยื่นแขนเรียวเข้าไปดันประตูไว้ทันก่อนที่เจ้าของห้องจะปิดประตูสนิท...
“ฮึ่ย!”
กีต้าร์ตกใจที่จู่ๆ ร่างสูงก็โผล่มาแบบนี้ แถมโผล่มาด้วยสีหน้าแบบ “ไม่ค่อยสบอารมณ์” เสียด้วย... เมื่อเห็นเช่นนั้นก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกไป... กีต้าร์ปล่อยมือจากประตูแล้วเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้ร่างสูงเดินตามเข้ามาเงียบๆ
“ไปไหนมา” โบ๊ทเอ่ยถามเสียงเรียบ พลางเดินไปหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟา
“ไปฟิตเนสมา นี่ไงเสื้อผ้าที่เอาไปเปลี่ยน” กีต้าร์ตอบพลางชูกระเป๋าขึ้นโชว์
“ฟิตเนส?... แล้วทำไมไม่โทรบอก”
“เอ้า ก็ใครมันจะไปรู้ว่าต้องโทรรายงาน”
“อย่ามากวนประสาทนะต้าร์ โบ๊ทตามหาไปทั่วเลย รู้ไหมเนี่ย”
“ก็จะไปรู้ได้ไงว่าคุณโบ๊ทจะกลับมาเมื่อไร ไม่เห็นโทรมาบอกหรือส่งแมสเสจมาเลยสักนิด”
“โบ๊ทโทรมาเป็นร้อยสายแล้วมั้ง แต่ไม่มีคนรับ” เมื่อโบ๊ทพูดแบบนั้น กีต้าร์เลยเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็เห็นว่ามี missed call อยู่กว่า 23 สาย
“แค่ 23 เอง มาโม้ว่าเป็นร้อย ธ่ออออ”
“ยังจะมากวนประสาทอีกนะต้าร์... ทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย”
“ก็... ขี้เกียจพกโทรศัพท์อะ”
“แค่พกโทรศัพท์ยังจะขี้เกียจอีกนะ ไปฟิตเนสก็น่าจะเอาโทรศัพท์ไปด้วยสิ คนอื่นจะได้ติดต่อได้”
“ไม่พกไปหรอก... ตั้งแต่เช้าก็ไม่มีใครโทรมาหรือส่งแมสเสจมาเลยสักคน ก็ไม่รู้ว่าจะพกติดตัวไปทำไม” กีต้าร์พูดเป็นเชิงน้อยใจอยู่กลายๆ ทำเอาโบ๊ทต้องกลั้นยิ้ม... ที่แท้ก็รอให้เขาโทรมาหาตั้งแต่เช้าเลยหรือนี่... เหตุผลแบบนี้ทำเอาหายโกรธได้ง่ายๆ เลยนะ
“น้อยใจเหรอ” โบ๊ทเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดูผ่อนคลายมากขึ้น
“เปล๊า น้อยจงน้อยใจอะไร ไม่มี๊”
“รอให้โบ๊ทโทรมาหาเหรอ”
“ตลกละ ไร้สาระวะ ไม่คุยด้วยแล้ว” กีต้าร์พูดเสร็จก็คว้ากระเป๋าเดินเข้าห้องไป โบ๊ทก็ไม่รอช้า รีบดีดตัวลุกขึ้นแล้วเดินตามเข้าไปทันที
.
.
.
“ปล่อย” กีต้าร์ออกคำสั่งเมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็เดินเข้ามากอดจากด้านหลัง
“ไม่”
“ปล่อยเลย จะเก็บของ”
“เดี๋ยวค่อยเก็บดิ”
“...” ร่างเล็กไม่พูดอะไรต่อ เอาพ่นลมออกจมูกกับทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ
“ต้าร์... รอให้โบ๊ทโทรมาหาเหรอ... โบ๊ทขอโทษที่ไม่ได้โทรมา พอดียุ่งๆ เรื่องเช็คเอ้าท์อยู่ เสร็จแล้วก็รีบกลับมาเลย”
“...”
“แต่ต้าร์เองก็ผิดนะ ไม่พกโทรศัพท์ไปอะ โบ๊ทติดต่อไม่ได้เลย โทรหาตั้งหลายสาย แถมไม่มีโทรบอกกันสักคำว่าจะไปฟิตเนส โบ๊ทตามหาไปทั่วเลยรู้ไหม คิดว่าต้าร์จะหนีไปไหนแล้วซะอีก”
“...ผมจะหนีไปไหนละ ก็บอกแล้วไงว่าเจอกันที่คอนโดฯ”
“ไม่รู้แหละ ขอโทษโบ๊ทเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่”
“อย่าให้ต้องบังคับนะเปี๊ยก”
“ไม่”
.
เฮือก!
เพียงสิ้นคำปฏิเสธ กีต้าร์ก็ต้องขนลุกเกรียวไปทั่วตัว เพราะโดนร่างสูงจูบเข้าที่กกหูก่อนจะไล่ลิ้นร้อนไปบนลำคอขาว
.
“เฮ้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวๆๆๆๆๆ” กีต้าร์ได้แต่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง แต่ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด
“เร็วสิ ขอโทษเร็วๆ” พูดจบก็จูบเน้นๆ อีกสักทีสองที
“เออ ก็ได้ๆๆๆๆ ขอโทษๆๆๆๆๆ”
“ก็แค่นั้น”
“แม่ง เอาเปรียบตลอดอะ”
“หึหึหึ”
โบ๊ทปล่อยวงแขนออกจากร่างเล็ก ก่อนจะเดินไปนั่งที่ปลายเตียง เฝ้าดูร่างเล็กเก็บของออกจากกระเป๋าด้วยท่าทีหวาดระแวง ถึงขั้นว่าไม่ยอมหันหลังให้เลยทีเดียว
“แล้ว... น้องเบลเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่มีอะไรนี่ วันนี้หมอให้กลับบ้านแล้ว ป๊ามารับแล้วด้วย”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นดิ”
“ก็...” ร่างสูงทำหน้าครุ่นคิด แววตาดูหม่นลงไปเล็กน้อย
“...” กีต้าร์ยืนลุ้นรอฟัง
“ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง... มั้ง... เพราะเท่าที่คุยกันเมื่อเช้า น้องเบลก็ยอมฟังนะ เพียงแค่คงต้องใช้เวลาแหละ”
“อืมมมม”
“ไม่ต้องคิดมากนะต้าร์ โบ๊ทเชื่อว่ามันไม่มีอะไรหรอก”
“อือ” ถึงจะตอบรับไปแบบนั้น แต่สีหน้าของต้าร์กลับดูเครียดๆ และเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็เลยเดินเข้าไปหาแล้วดึงต้าร์เข้ามากอดแน่นๆ
“ทุกอย่างต้องโอเค เชื่อโบ๊ทนะ น้องเบลเป็นคนใจกว้าง อีกสักพักก็คงยอมเข้าใจ”
“อือ”
“แล้วนี่ตั้วแต่เช้าได้กินข้าวรึยัง”
“ยังเลย ไม่รู้จะกินอะไร”
“อะไรกัน ของกินเต็มตู้เย็น แต่กลับบอกว่าไม่รู้จะกินอะไร”
“ก็มันไม่ค่อยหิวนี่”
“แล้วตอนนี้ละ หิวไหม”
“อืม เริ่มหิวนิดๆ แล้วละ”
“งั้น เก็บของเหอะ จะได้หาอะไรกินกัน”
“โอเค”
ก่อนที่โบ๊ทจะปล่อยกีต้าร์จากอ้อมกอด เขาประทับจูบลงบนหน้าผากของร่างเล็กอย่างอ่อนโยน ทำเอากีต้าร์หน้าร้อนผ่าวขึ้นทันที
“โบ๊ทรอข้างนอกนะ...”
“อือ”
.
.
.
ภาพสุดท้าย เป็นภาพของร่างเล็กยืนก้มหน้าอยู่ในห้องนอน หน้าขึ้นสีระเรื่อ ใจเต้นแรง... พอเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าท้องฟ้าโปร่ง อากาศแจ่มใส... อืมมมม จะว่าไป พี่นักข่าวพยากรณ์คนนั้นก็ไม่ได้ขี้โม้สักเท่าไรนักหรอกนะ
กีต้าร์หันกลับไปสนใจกระเป๋าของตัวเองแล้วหยิบของออกมาเก็บเข้าตู้ ส่วนเสื้อผ้าที่เปื้อนเหงื่อก็โยนลงตะกร้าเอาไว้ซัก หนึ่งในนั้นเป็นเสื้อยืดคอกลมที่สกรีนเอาไว้กลางอกว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
โบ๊ทเดินออกจากห้องนอนไปหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟา หยิบรีโมทมาเปิดโทรทัศน์ดู เปิดวนไปวนมาได้สักพักก็ไปหยุดที่ช่องกีฬาที่กำลังฉายเกมการแข่งขันรักบี้
โบ๊ทนั่งดูอยู่สักพักก็เหลือบไปเห็นกองชีทของต้าร์ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา โดยที่ชีทแผ่นบนสุดมีรอยดินสอและปากกาไฮไลท์ขีดๆ เขียนอยู่ทั่วแผ่น โบ๊ทหยิบขึ้นมาดู พอไล่สายตาไปจนทั่วแผ่นก็ต้องเผลอยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นสิ่งที่ร่างเล็กเขียนเอาไว้ด้วยดินสอที่มุมล่างของชีทไว้ว่า
Every moment I spent without you, it’s just another rainy day…
--------------------------------------------------
-
อ่านแล้วยิ้มได้เสมอ :) จิ้ม ๆ
-
อ้าว แล้วไอ้เปี๊ยกจะไปไหนละนั่น
-
ตามมาจิ้มน้ำจิ้ม
สงสารเปี๊ยก(ของคุณโบ๊ท)
-
แล้วทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไป
เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย
-
เป็นอะไรที่เสี่ยงมากๆเลยนะ ไปไหนมาไหนไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย คนที่ติดต่อไม่ได้เค้าอาจจะคิดกังวลไปไหนต่อไหนเลยนะกีต้าร์ :m16:
ไอ้อาการเบื่อ เซ็ง ท้องฟ้าไม่สดใสมันเป็นเพราะว่าตอนนี้คุณโบ๊ทไม่ได้อยู่ด้วยใช่ไหมล่ะ
แล้วที่สะพายเป้ใบเก่งจะออกไปข้างนอกนี่คือจะไปหาคุณโบ๊ทใช่ไหมอะ :monkeysad:
มันไม่ใช่น้ำจิ้มหรอกคุณแจ๊ค แต่มันคือผงเครื่องปรุงมาม่า :z3:
-
นั่งไม่ติดเลยนะต้าร์
-
ไปไหน กลับมาก่อน
ทำงี้เครียดนะ
อะโด่ ไอ้ตัวเล็กพอคุณโบ๊ทมาก็หน้าบาน ฟ้าใสเชียว
ดีจังต้าร์หาทางดับฟุ้งซ่านด้วยการออกกำลังกาย
-
เหมือนต้าร์จะน้อยใจเล็ก ๆ นะ คุณโบ๊ทไม่ติดต่อมาเลยอ่ะ
-
ตาร์เหงาเลย คุณโบ๊ทไม่อยู่
-
เดี๋ยวก็งานเข้า โดนตามหาพลิกแผ่นดินหรอกกีต้าร์
:z3:
ปอลอ.. คำผิดจ้ะ
"...อ่านได้สามบันทัด ก็หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูที... " >> บรรทัด
-
มารับน้ำจิ้มครับ
กลืนน้ำจิ้มลงไปก่อน เดี๋ยวไก่ทอดจะตามมาใช่มั้ยครับ
รอนะคร๊าบบบ.....คุณแจ๊ค
คุณโบ๊ทกลับมาดูแลต้าร์....ด่วนๆ
เปี๊ยกต้าร์อาการหนักแล้ว........ วันนี้จะอ่านหนังสือรู้่เรื่องมั้ย
คิดถึงก็โทรหาเลย... แล้วที่แบกเป้ออกไปนี่ จะออกไปไหน??
งอนคุณโบ๊ท เลยไม่เอาโทรศัพท์ไป ????
อาการหนักจริงๆ ต้าร์ของคุณโบ๊ทเนี่ย
-
กีต้าร์จะไปไหน :serius2:
ทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย :serius2:
-
ดีใจเหมือนนาวสาวไทย ลุ้นตุ๊กตาใน PM มว๊ากๆๆๆ
มันมีชื่อติดแล้วนะ... ไอกอล์ฟเนี่ย ...
-
ไม่เอาโทรศัพท์ไป ต้าร์งอนคุณโบ๊ทแน่เลย
แล้วต้าร์จะออกไปไหน ไปติวหนังสือกับเพื่อนทีรึเปล่า???
คุณโบ๊ททำไรอยู่ ไม่กลับมาห้องก็น่าจะโทรมาบอกต้าร์บ้างนะ น้อยใจแทนต้าร์แล้วนะเนี่ย
คุณโบ๊ทอ่ะ ใจร้าย ๆๆๆๆ
รออ่านฉบับเต็มนะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
มัวแต่ไปลั่ลล้าที่นู่นที่นี่ เลยไม่ได้ร่วมลุ้นน้องหมีกับคุณแจ็คเลย
ขอแสดงความยินดีกับคนได้น้องหมีด้วยนะคะ (อิชชี่ เบาๆ)
-
วันที่เธอไม่อยู่ หรือไงต้าร์ มองอะไรก็หม่นไปหมด
ปล. แอบร้องไห้กระซิกๆอดได้หมีน้อยมากอดเลย
-
เข้ามาแจ้งว่า ผู้ที่ร่วมกิจกรรมชิงน้องหมีทุกคน กรุณาไปเช็ค PM หรือ ข้อความส่วนตัวด้วยนะครับ มีรางวัลพิเศษมอบให้ครับ :กอด1:
-
ต้าร์จะกลับบ้านหรอ กลับหาแม่ใช่ม่ะ เราก็ทำแบบนั้นบ่อยๆ เป็นเรื่องที่ได้ดีนะ เวลามีความสุขไม่ค่อยอยากกลับ แต่พอทุกข์ล่ะ คิดถึงแม่ทันดี (อิอิ หาพวก)
-
เอาหน่าทุกอย่างต้องใช้เวลา จะกินไวไวยังต้อง 3 นาทีหลังใส่น้ำร้อน
ปัญหาทุกอย่างจะให้คลี่คลายทันทีเป็นไปไม่ได้หรอกนะเปี๊ยกต้าร์
-
เข้ามาบอกว่าได้รับรางวัลพิเศษแล้วนะคะ :กอด1:
และอยากบอกอีกว่า กีต้าร์โคตรเกรียน :laugh:
ทำไปได้นะกีต้าร์น้อย งานนี้คุณโบ๊ทแพ้ความเกรียนอะ :m20:
-
สงสารกีตาร์อ่่า น้องเหงาน่าดูเลย
มาม่ะ มาหาพี่นี่...เดี๋ยวพี่กอดเอง
-
เต็มบท + โบนัส o13
-
กระซิบๆ ว่า ถ้าเป็นการเข้าพักรักษาตัวในรพ. หรือออกจากรพ. เขาจะไม่ใช้คำว่าเช็คอิน/เช็คเอาท์ ค่ะ
แต่จะใช้คำว่าแอดมิด (admit) สำหรับการเข้าพักรักษาตัวในรพ. และดิสชาร์จ (discharge) สำหรับการออกจากรพ. ค่ะ
:L2:
-
จบตอนค่อยโอเคหน่อย แบบเมฆครึ้มๆนะ
-
โล่ง.......อก นอนหลับฝันดีแล้วล่ัะทีนี้
คุณแจ็คส่งน้ำจิ้มมาชวนต้มมาม่ามากๆ คิดไปนู่น
แต่ตอนจบพาไปกินทองหยิบเชื่อมเฉยเลย...
คุณโบ๊ทอ่ะ หวานอย่างงี้ตลอด.....
ต่อไปเปี๊ยกต้าร์ก็ขาดคุณโบ๊ทไม่ได้แล้วอ่ะดิ
รู้นะ วางยา ๆ ๆ ต้าร์๋อ่ะ
ยิ่งอ่านโบนัส ที่กำลังอมยิ้มอยู่กลายเป็นยิ้มกว้างเลยค่ะ
น่ารักอ่ะ ขอบคุณค่ะ
-
ยังไม่ค่อยแจ่มใสเท่าไหร่เลย เรื่องครอบครัวโบ้ทยังไม่เคลียร์ แต่มันก็จะแจ่มใสเนอะคนแต่ง
-
5555 เดาผิดอ่ะ
-
รักแท้ย่อมมีอุปสรรค ชอบโบนัสจัง
-
อ่านจบค้างก่อนหน้านี้นึกว่า ต้าร์จะหนีไปไหนซะอีก
ที่แท้ เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ไปฟิตเนต อ๊ากกกกกก อยากจะบ้าา ชิส์ๆ แกล้งคนอ่านหรอ เง้อออ
แต่ก็นะ ดีแล้วที่ไม่ดราม่าไปมากกกว่าเน้ ห่วงต้าร์จังเลย ส่วนคุณโบ๊ทอย่าทิ้งต้าร์ไปไหนน้า
เดี๋ยวอะไรๆก็คงจะดีขึ้นใช่ป่าวๆๆ ฮ่าๆๆ แล้วเรื่องมันจะยังไงต่อไปเนี่ย =[]=
รออ่านตอนต่อไปเช่นเคยยย ^^
:กอด1:
-
โล่งไปที คิดว่ากีต้าร์จะหนีไปไหนแล้วซะอีก :เฮ้อ:
พี่แจ๊คอะ หลอกกันอีกแล้วนะ :m16:
ดีนะที่โบนัสฟินมาก สั้นๆ แต่โดนใจ ไม่งั้นนะพี่แจ๊คโดนแส้+น้ำตาเทียนแน่ๆ :laugh:
ปล. ชอบของขวัญพิเศษมากเลยค่ะ กีต้าร์บทน้อย ไม่พูดไม่จา แต่เกรียนแย่งซีนเฮียโบ๊ทซะงั้น :m20:
-
ฟู่วววว ถอนหายใจด้วยความโล่งอก :เฮ้อ:
บรรยากาศอึมครึมมันค่อยๆผ่านไป อากาศแจ่มใสจริงๆด้วย :impress2:
ส่วนโบนัสทำให้ยิ้มจนปากจะฉีกถึงใบหูแล้ว :o8:
กดบวกและกดเป็ดนะคุณแจ๊ค :กอด1:
-
ยังต้องผ่านด่านพ่อแม่อีกนะตาร์โบ้ท
หวังว่าคงจะผ่านไปได้ด้วยดี
ชอบที่ตาร์เขียนในชีท
ไม่มีคุณโบ้ทโลกไม่สดใสเลยเนอะตาร์ ^^
-
ตอนนี้อบอุ่นปนกังวล :-[ ชอบอารมณ์แบบนี้
ต้าร์ซึนมาก
ชอบโบนัส :pig4:
-
กีต้าร์น่ารัก ^^
-
คุณโบ๊ท ต้องลงโทษให้หนักกว่านี้นะ
จัดหนักไปเลย :oo1:
-
ต้าร์ไม่ใช่แค่เกรียนอย่างเดียว ยังขี้น้อยใจด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ขอให้เรื่องผ่านไปด้วยดี สดใส ซาบซ่า
-
ครึ่งหลังมา เล่นเอาเคลิ้มเลยครับ
คู่ใหม่ปลามันเค้าหวานกันเกิ๊นนนน...
น่ารักดีครับ
-
มีของมาอวดแหละ :m13:
ทา ดาาาาา... :m4:
(http://img269.imageshack.us/img269/630/p10002611resized.jpg)
(http://img812.imageshack.us/img812/9799/p1000260resized.jpg)
จำกันได้ไหม ว่ามาจากบทไหน?
ทั้งสองภาพนี้เป็นฝีมือของคุณ - คราส - ชนกลุ่มน้อยคนหนึ่งของเรานั่นเอง เธอส่งภาพมาให้พร้อมคำอธิบายว่า
"ปกติเวลาอ่านไม่ค่อยจิ้นต้าร์ตัวโตเท่าไร เห็นต้าร์กับโบ๊ทเป็น SD"
ผมเห็นภาพแล้วก็ปลาบปลื้มมากถึงขีดสุด เพราะนี่เป็นภาพวาดภาพแรกที่มีชนกลุ่มน้อยวาดให้ :m2:
จริงๆ แล้วอยากวาดเองเหมือนกันนะ แต่วาดไม่เป็นอะ ฮ่าๆๆๆๆ ถ้าวาดได้คงมีภาพประกอบมาให้ชนกลุ่มน้อยดูกันทุกบทแล้วละ พอคุณ - คราส - วาดมาให้ มันเหมือนฝันเป็นจริง o7
ต้องของบอกว่าชอบมาก สวยมากครับ ภาพที่มีไอ้เจ้าโบ๊ทอยู่ด้วยก็น่ารัก นึกถึงในหนังสือการ์ตูนที่มักจะมีหน้าคั่นเป็นการ์ตูนน่ารักๆ กวนๆ แบบนี้
ว่าแต่ SD คือ? :m28:
ปล1. เอาละ ว่าแล้วก็เอารูปไปแปะไว้ในบทที่เป็นเหตุการณ์ในรูปดีกว่า อิอิ ขอบคุณมากๆ ครับ - คราส - :กอด1:
ปล2. +1 ให้กับทุกคอมเม้นท์บทที่แล้วนะครับ
-
จิ้มตรูดก่อนนนน
เดี๋ยวต้องไปตามอ่านครับ หายไปนาน แหะๆ
edit :
ทำไมผมอ่านแล้วก็ยังรู้สึกอึมครึมไม่หายเลยอะ
ไม่ชอบความรู้สึกนี้ อยากให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีครับ
เฮ้อ... เครียด
:z3:
ปล. ผมพลาดเล่นเกมหมีอะ T^T
-
น่ารักดีค่ะ ^0^
-
น่ารัก น่าเอ็นดูมากค่ะ ฮ่าฮ่า
-
ดีใจที่ตอนนี้ไม่มาม่า แอบลุ้นตอนเปิดอ่าน (เป็นเอามาก :m23: )
กีตาร์น้อยใจ เราก็เคยเป็นนะ แบบรอนานแล้วนะ ดี!!ไม่สนใจโทรศัพท์แล้วนะ 555
ปล. การ์ตูนน่ารักมากจ้า
-
ถือว่าไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียวนะ ยังมีเรื่องดีๆอยู่ อย่างน้อยก็อากาศดี :laugh:
แต่ก็ถือว่ายังอึมครึมอยู่ คงต้องรอไปอีกสักระยะ ระยะยาวๆ
กว่าจะพ้นหน้าฝนและท้องฟ้าโปร่งใสจริงๆ :เฮ้อ:
เปี๊ยกมันไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะคุณโบ๊ท น้อยจงน้อยใจไม่มีหรอก
แค่เหมือนคนเมาที่เดินหน้าก้าวนึงถอยหลังสามก้าวเท่านั้นเอง
ทำอะไรก็ไม่ไปไหนซะที เพราะมัวแต่คิดถึงคุณโบ๊ทน่ะสิ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ภาพน่ารักดีค่ะ เห็นแล้วนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นเลย สวีทมากกกก :haun4:
-
LOVE HIGH STORY – 54 – Nothing Is for Free | โลกนี้ไม่มีอะไรฟรี
“ต้าร์... ขอมือหน่อย”
.
.
.
ร่างสูงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอุ่นพลางตั้งข้อศอกแล้วผายมือไปหาร่างเล็กที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ทางซ้ายมือ กีต้าร์ยื่นมือขวาขึ้นมาวางบนมือของโบ๊ทโดยที่ยังสนใจตัวอักษรบนแผ่นชีทอย่างไม่วางตา โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็เลยหุบยิ้ม หรี่ตาเป็นขีด จับมือต้าร์ค้างอยู่อย่างนั้น...
~แฟลบ~
กีต้าร์ผลิกแผ่นชีทเปลี่ยนหน้าอ่านอย่างต่อเนื่องโดยไม่ได้สนใจร่างสูงที่นั่งทำตาขีดอยู่ข้างๆ สักเท่าไรนัก... ทำเอาโบ๊ทที่ตั้งใจว่าจะเล่นกับร่างเล็กถึงกับผิดแผนกันเลยทีเดียว แต่มีเหรอที่ยอดชายนายโบ๊ทจะยอม...
“ต้าร์” ร่างสูงเอ่ยเรียกเสียงทุ้ม
“หืม” ร่างเล็กตอบรับคำเรียกในลำคอ แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคนเรียก มิหนำซ้ำยังชักมือที่โบ๊ทจับอยู่ออกแล้วไปหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดอ่านเพิ่มเติมเพื่อหาคำอธิบายที่ไม่มีในชีท
“ต้าาาร์”
“หืม... มีไรเหรอ คุณโบ๊ท” ในที่สุด กีต้าร์ก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาสนใจร่างสูงเสียที
“กินนี่ไหม” โบ๊ทถามพร้อมรอยยิ้มตาหยี พลางยกกล่องป๊อกกี้รสกล้วยขึ้นมาโชว์
“ซื้อมาด้วยเหรอ เจ๋ง! แกะเลยๆๆๆๆๆ” เมื่อเห็นขนมโปรดก็ตาวาวเชียว ดูกระตือรือร้นสนใจไอ้เจ้าโบ๊ทขึ้นมาทันที
ร่างสูงแกะกล่องแล้วฉีกซองป๊อกกี้ก่อนจะดึงขนมออกมา 1 ชิ้น แล้วเอาไปจ่อปากกี้ต้าร์ แต่พอกีต้าร์จะงับ ก็เลื่อนหนี... พอกีต้าร์เลื่อนหน้าตาม ก็ชักมือหลบ... ทำเอากีต้าร์หันมาค้อนร่างสูงด้วยสีหน้าที่อยากถามว่า “จะเอาหนีทำไมเนี่ย”
“จะกินใช่มะ”
“ก็ใช่สิ ไม่งั้นจะให้แกะทำไมอะ”
“งั้น... ขอมือก่อน” พูดจบ โบ๊ทก็ตั้งศอกแล้วผายมือไปหาต้าร์ ตั้งท่ารอจับมือ... กีต้าร์เห็นก็เริ่มรู้สึกตะหงิดๆ แต่ก็ยอมยื่นมือไปให้จับแต่โดยดี แต่...
“ขอสองมือเลย”
“ห๊ะ?”
“เออน่า สองมือ”
“...” ร่างเล็กไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่ก็ยอมปล่อยมืออีกข้างจากหนังสือแล้วมาวางทับมือตัวเองที่อยู่บนมือโบ๊ทอีกที...
โบ๊ทยิ้มกว้างตาหยี เขาวางขนมลงแล้วใช้มือขวามาประกบบนมือทั้งสองของกีต้าร์ก่อนจะค่อยๆ เชคแฮนด์เบาๆ
“ดีมาก... ต่อไปนี้เวลาโบ๊ทป้อนขนม ต้องจำท่านี้ไว้นะ”
“ห๊ะ?”
“อืมมมม ลองแลบลิ้นสิ”
“ห๊ะ? เล่นไรเนี่ย”
“เอาน่า จะกินไหม ขนมอะ”
“กิน แต่ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยอะ มันเหมือนกำลังสอนหมาให้สวัสดีเลยนะเนี่ย”
“ไม่เอาๆ อย่าคิดเยอะ... ไหน แลบลิ้นสิ”
“...” กีต้าร์ยังไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมทำตาม แลบลิ้นออกมาเล็กน้อย
“ยาวกว่านี้อีก”
“...”
“อืมมมมม... มันยังขาดอะไรไปอยู่สักอย่าง”
“???”
“ไหนลอง... ทำท่าหมาหอบสิ”
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
“ดีมาก good boy... เอ้า นี่ขนม”
“ง่ำ ง่ำ ง่ำ ง่ำ... ถุย!!! คนนะไม่ใช่หมา!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“นี่!! ไอ้ลิงภูเขา แกล้งกันแบบนี้ใช่ไหม!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ เอ็งนี่มัน ตลกชะมัด ฮ่าๆๆๆ”
โบ๊ทลงไปนอนขำอยู่บนพื้น กีต้าร์ได้โอกาส รีบดีดตัวลุกขึ้นแล้วคว้าหมอนบนโซฟาแล้วไปยืนคร่อมร่างสูงไว้ก่อนจะลงมือเอาหมอนฟาดโบ๊ทอย่างบ้าคลั่ง แต่ดูเหมือนโบ๊ทจะไม่เจ็บเลยสักนิด เพราะเอาแต่หัวเราะร่าจนหน้าแดงคอแดงไปหมด... นี่มัน S&M ชัดๆ!!!
.
.
.
สองหนุ่มนั่งอ่านหนังสือกันมาตั้งแต่สายๆ โดยปักหลักอยู่ที่โต๊ะรับแขกหน้าโซฟา กีต้าร์นั่งหันหน้าเข้าโทรทัศน์ ส่วนโบ๊ทนั่งทางฝั่งขวา อ่านไปอ่านมาโบ๊ทก็เบื่อ เลยนั่งแอบมองหน้าร่างเล็กตอนกำลังตั้งใจอ่านอยู่สักพัก จ้องไปจ้องมา แรกๆ ก็ว่า “น่ารักดี” แต่พอนานๆ เข้าเริ่มหมั่นเขี้ยวคันมืออยากแกล้งขึ้นมาซะงั้น ว่าแล้วก็เลยแกล้งไอ้เจ้าเปี๊ยกซะเลย... สนุกดี
หลังจากสงคราม S&M ย่อมๆ ผ่านไป สถานการณ์ก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ เสียงหัวเราะและคำตะโกนด่าทอขู่เอาชีวิต(?)จางหายไป ความเงียบสงบเข้ามาครองพื้นที่ภายในห้อง 706 อีกครั้ง...
ร่างสูงรวบรวมสมาธิอ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ ก็เริ่มจะมือไม้อยู่ไม่สุข เดี๋ยวก็ไปฉวยจับมือร่างเล็กบ้าง ย้ายไปนั่งเบียดข้างๆ ร่างเล็กบ้าง ซบไหล่บ้าง จนอาการเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ลามปามไปจนถึงขั้นโอบกอด หอมแก้ม คลอเคลีย... ตอนแรกกีต้าร์ก็พยายามไม่สนใจ ประมาณว่า “อยากเล่นก็เล่นไปคนเดียวสิ” แต่พอหนักมือเข้าหน่อยก็เริ่มมีผลต่อจังหวะการเต้นของหัวใจและสมาธิที่เริ่มจางหาย จนสุดท้ายต้องออกปากปรามร่างสูงให้อยู่เฉยๆ แล้วอ่านหนังสือ
“นี่ คุณโบ๊ท!!”
“หืม”
“ยังจะมา หืม อีกนะ... อย่าเล่นดิ จะสอบอยู่แล้วหนังสือยังอ่านกันไม่ถึงไหนเลยนะ”
“ก็อ่านไปสิ โบ๊ทไม่ได้ห้ามสักหน่อยนิ”
“แต่คุณโบ๊ทมาแกล้งผมอะ”
“แกล้งไร”
“ก็... ก็... “ จะให้พูดว่าแกล้งกอด แกล้งซบ แกล้งหอม แกล้งปูไต่ มันก็ปุเลี่ยนๆ ปากตัวเองยังไงชอบกล
“หึ!... ต้าร์ก็อ่านไปสิ โบ๊ทไม่ได้เป็นเล่นตาของต้าร์สักหน่อย หึหึหึ” ว่าแล้วก็ดึงเข้ามากอดอีกสักที
“คุณโบ๊ทอะ!... อย่าเล่นเหมือนมัน [ไม่มีอะไรให้กลุ้มใจเลยสักนิด] สิ”
“เฮ้อ เอ็งนี่นะ เป็นพวกชอบคิดมาก... ทำไมเราไม่ปล่อยให้มันเรื่องของวันพรุ่งนี้ แล้วก็เต็มที่กับวันนี้ให้มากที่สุดละ หืม...”
“ก็... ก็เพราะว่า [เรื่องของวันพรุ่งนี้] เผอิญว่ามันเป็นเรื่องสอบไฟนอล ซึ่งหากเราไม่เต็มที่กับวันนี้ พรุ่งนี้เราก็จะโดนผีกากเข้าสิงไง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ชักแม่น้ำมากี่สายเนี่ยเปี๊ยก น่าหมั่นเขี้ยวมากเลยนะเอ็ง!!”ว่าแล้วก็กระชับวงแขนให้แน่นๆ แน่นจนราวจะเป็นท่าไม้ตายของนักมวยปล้ำกันเลยทีเดียว
“โอยๆๆๆๆ หยุดๆๆๆๆๆ เจ็บตับไปหมดแล้วเนี่ย ปล่อย!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“เอางี้ ผมจะตั้งเงื่อนไขห้ามคุณโบ๊ทแตะตัวผม ถ้าสัมผัสแม้แต่น้อย ปรับที่ละ 500 บาท เริ่มตั้งแต่วินาทีนี้ไปตนถึงสอบเสร็จ”
“โอ้ววว เล่นงี้เลยเหรอ... ได้ งั้นโบ๊ทก็จะตั้งเงื่อ...” ร่างสูงยังพูดไม่ทันจบประโยค ร่างเล็กก็แทรกขึ้นเสียงสูงขึ้นมาก่อน
“ไม่ๆๆๆๆ เงื่อนไขของผมยังไม่จบ ฟังก่อน... นอกจากห้ามแตะโดนตัวผมแล้ว คุณโบ๊ทไม่มีสิทธิ์ตั้งค่าปรับให้ตัวเอง ถ้าผมจะแตะคุณโบ๊ท ผมแตะได้”
“อ้าว เฮ้ย แบบนี้มันเกรียนกันแบบโจ่งแจ้งไปไหมไอ้เปี๊ยก”
“ไม่รู้ละ ง่ายๆ แค่นี้ ถ้าคุณโบ๊ททำไม่ได้ก็ไปเป็นลิงซะ!”
“หนอยยยยยยย ได้!! ทีใครทีมันนะเอ็ง!” ว่าแล้วร่างสูงก็ย้ายตัวเองกลับไปนั่งที่เดิมพร้อมหน้าบูดๆ
.
.
.
สองหนุ่มนั่งอ่านหนังสือด้วยความสงบอีกครั้ง แต่คนที่ดูสบายใจจะเป็นร่างเล็กมากกว่าร่างสูงนะ เพราะว่านั่งอ่านไปก็ยิ้มไป ดูอารมณ์ดี ส่วนร่างสูงนั่งอ่านด้วยใบหน้าบูดๆ นึกหมั่นไส้ไอ้เจ้าเปี๊ยกขึ้นมาเสียเต็มประดา... คันมือจริงๆ...
กีต้าร์เห็นสีหน้าของโบ๊ทแล้วก็นึกได้ใจ ว่าแล้วก็ขอแกล้งสักหน่อย... เขาค่อยๆ ยืดขาออกไปแล้วเอาเท้าไปสะกิดขาร่างสูงก่อนจะถูขาร่างสูงอยู่อย่างนั้นจากปลายเท้าขึ้นไปถึงต้นขา... ยั่วกันชัดๆ... ตั้งเงื่อนไขตัวเองได้เปรียบล้วนๆ ไอ้เกรียน!
ผ่านไปไม่เกินสองนาที โบ๊ทก็เอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนโซฟา เปิดกระเป๋าสตางค์แล้วนั่งนับเงินในกระเป๋า
“นับทำไมเหรอออออออ” ร่างเล็กเอ่ยถามน้ำเสียงกวนประสาท
“กำลังนับอยู่ว่า ถ้าจะโบกเกรียนแถวนี้เนี่ย เงินในกระเป๋ามีพอให้โบกสักกี่ที!”
“หืม?”
“หนึ่ง... สอง... สาม... สี่... อืมมมม มีอยู่สี่พัน ก็แปลว่าโบกได้ 8 ที... ใช่ไหม” ร่างสูงทำท่านับเงินในกระเป๋าแล้วเอ่ยทิ้งท้ายประโยคด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“เฮือก!” กีต้าร์ฟังแล้วก็ขนลุกเกรียว ตาโต หุบยิ้ม... ว่าแล้วก็ค่อยๆ ชักขาตัวเองกลับพลางผิวปากทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก็ไม่วายคอยแหล่ตามองว่าร่างสูงเก็บกระเป๋าสตางค์ไปแล้วหรือยัง
...และแล้วความสงบก็กลับมาเยือนอีกครา ถึงแม้จะมีการส่งสายตามองกันและแอบยิ้มให้กันอยู่เป็นระยะ แต่ก็นับได้ว่าทั้งสองคนมีสมาธิอ่านหนังสือมากขึ้นละนะ
.
.
.
เวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงหัวค่ำ สมาธิของชายหนุ่มทั้งสองขาดผึงเมื่อมีเสียงท้องร้องโครกครากดังมาจากท้องแฟบๆ ของกีต้าร์ ทำเอาโบ๊ทหลุดขำออกมากลางความเงียบ ว่าแล้วก็เลยชวนกันออกไปหาอะไรกินแบบจัดเต็ม เพราะตั้งแต่ตื่นมา ทั้งสองหนุ่มกินแค่ข้าวกล่องไปคนละกล่องกับขนมนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น
ที่หมายสำหรับมื้อค่ำวันนี้คือร้านอาหารสักร้านในห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัลลาดพร้าว สองหนุ่มจัดการล้างหน้าล้างตัว แต่งองค์ทรงเครื่องกันพอประมาณแล้วพากันมุ่งหน้าเดินไปที่รถ โดยที่โบ๊ทยังไม่ลืมกฎ “500 บาท” ของกีต้าร์ จึงเดินเว้นระยะห่างจากกันอยู่พอสมควร เรียกได้ว่าตอนอยู่ในลิฟท์ก็ยืนกันคนละฝั่งเลยอะแหละ
เมื่อพากันเดินไปถึงรถเก๋งสีดำคันคุ้นตา ร่างสูงก็เหมือนจะนึกอะไรแผลงๆ ขึ้นมาได้ แต่กีต้าร์คงไม่ทันได้สังเกตสายตาเจ้าเล่ห์ของโบ๊ทสักเท่าไรนัก... ว่าแล้วโบ๊ทก็หยิบโทรศัพท์ออกมากดยุกยิกๆ แล้วเก็บใส่กระเป๋าก่อนจะขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องยนต์ เปิดแอร์ ล็อคประตู ใส่เกียร์ แล้วเหยียบคันแร่งเคลื่อนล้อออกจากอาคารจอดรถ...
“ต้าร์”
“หืม?”
“จ่ายมา” ร่างสูงกล่าวพลางยื่นมือไปทวงเงินอะไรสักอย่าง
“อะไร? จ่ายอะไร?”
“ค่านั่งรถ”
“ตลกละ ไม่ได้อยู่ในเงื่อนไข ไม่จ่ายหรอก”
“เงื่อนไขคือโบ๊ทห้ามตั้งราคาให้ตัวเอง แต่ไม่ได้บอกว่าตั้งราคาค่านั่งรถไม่ได้นิ”
“ห๊ะ? อะไรกัน ไม่เอาสิ คุณโบ๊ทไม่ได้บอกก่อน”
“บอกแล้ว”
“ตอนไหน”
“ส่งเป็นแมสเสจไปบอกตั้งแต่ก่อนขึ้นรถแล้ว”
“ห๊ะ?” ว่าแล้วกีต้าร์ก็ควานหาโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดู สิ่งแรกที่เห็นทันทีที่เปิดหน้าจอก็คือระบบเตือนว่ามี “1 ข้อความใหม่”
กีต้าร์ค้อนตามองร่างสูงที่ยังแบมือรอเก็บเงินค่านั่งรถ ก่อนจะร้องโวยวายเมื่อได้เปิดข้อความอ่าน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้ลิงภูเขา ไอ้ขี้โกง เก็บค่านั่งรถตั้ง 2 แสน ใครมันจะมีเงินมาจ่ายวะ!!”
“ไม่รู้แหละ จ่ายมาซะดีๆ 2 แสน เร็วๆ จ่ายมาไวๆ”
“ตลก! ไอ้ลิงภูเขาเชิญยิ้ม ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่ายเว้ย”
“จ่ายมา อย่ามาลีลาน่าเปี๊ยก”
“ใครมันจะมีมาจ่ายให้ละ ตั้ง 2 แสน! ให้ไปขายตัวมาจ่ายเลยไหม!”
“โอ้ววววว ถึงขั้นกับขายตัวเชียวเหรอ... หึหึหึ... งั้นโบ๊ทซื้อเหมาเลยละกันนะ... 200,000 หาร 500 ได้เท่าไรนะ... อืมมมม 400... นั่นหมายความว่า โบ๊ทจะสามารถสัมผัสส่วนใดของต้าร์ก็ได้ 400 ครั้ง ตั้งแต่วินาทีนี้จนถึงวันสอบวันสุดท้าย โอเค๊? นี่แฟร์ๆ แมนๆ เลยนะ”
“เฮ้ยยยยยยยย ฮึ่ยยยยยยยย แฟร์ตรงไหนวะเนี่ย! ไม่เอาว้อยยยยยยย” ร่างเล็กเริ่มโวยวาย
“หึหึหึ... ตรงไหนก่อนดีนะ... หึหึหึ”
“ม่ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
.
.
.
รถ BMW สีดำคันคุ้นตาเข้าจอดที่อาคารจอดรถของห้างสรรพสินค้า ความเย็นของแอร์ภายในรถทำเอากระจกประตูหน้าทั้งสองข้างเป็นไอ ทำให้มองไม่เห็นชัดๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในรถ ได้ยินเพียงเสียงโวยวายของร่างเล็กกับเสียงหัวเราะร่าของร่างสูงดังออกมาเป็นระยะๆ
ภาพสุดท้ายเป็นภาพของมือของร่างเล็กที่แปะเข้าที่กระจกก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงเป็นทางยาวราวกับต้องการขอความช่วยเหลือ แต่ก็นะ... เรื่องแบบนี้มันช่วยกันไม่ได้หรอกต้าร์ หึหึหึ... ทางด้านกระจกฝั่งคนขับ มีลายมือเขียนบนไอเย็นสีขาวว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในขณะที่ทีและโจนั่งสุมหัวกันอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านของที...
ที : มึงๆ
โจ : ไร
ที : กูชักจะเป็นห่วงไอ้เปี๊ยกซะแล้ววะ
โจ : ทำไมอะ
ที : เรื่องพี่โบ๊ทไง
โจ : ห่วงไร
ที : เอ้า วันนั้นมึงไม่ได้ฟังที่พี่เต็มเล่าให้ฟังเกี่ยวกับพี่โบ๊ทเหรอวะ
โจ : ไม่รู้วะ ฟังผ่านๆ สงสัยกูกำลังอ่านการ์ตูนอยู่เลยไม่ได้สนใจอะไรมาก
ที : โธ่ มึงนี่ พลาดของดีซะแล้ว
โจ : อะไรๆ ว่ามาดิ
ที : ก็พี่เต็มอะ บอกว่าพี่โบ๊ทอะเป็นผู้ชาย “3 มิติ” นะเว้ย
โจ : ผู้ชาย 3 มิติ?
ที : เออ มันน่ากลัวตรงนี้แหละ
โจ : อะไรของมึงวะที
ที : มิติแรกนะเว้ย พี่โบ๊ทแม่งเป็นผู้ชายที่หล่อ หน้าตาดี
โจ : เออ ก็เห็นๆ อยู่
ที : มิติที่สอง... พี่โบ๊ทแม่งเกรียน
โจ : เออ อันนี้ก็เห็นๆ อยู่ แต่ก็เห็นเป็นไรนิ แม่งก็เกรียนกันหมดอะ ไม่เห็นว่าจะมีใครไม่เกรียนเลย
ที : กูไง
โจ : ถุย! นี่ไง ไม่เกรียนคงไม่กล้าพูดอะมึง
ที : ห่า... ด่ากู
โจ : เออ เอา พูดต่อดิ มิติที่สามคือ?
ที : มิติที่สามนะเว้ย พี่เต็มบอกว่าพี่โบ๊ทแม่ง เห็นหล่อๆ เกรียนๆ ไร้สาระแบบนี้นะเว้ย แต่เวลาอยู่บนเตียงอะ สัตว์ป่าชัดๆ
โจ : เหี้ย! สัตว์ป่าเลยเหรอวะ แบบ... ประมาณว่าเป็นเจ้าป่าบนเตียงไรงี้เหรอไงมึง
ที : น่ากลัวกว่าเจ้าป่าอีกเว้ย
โจ : ฮึ่ย ยังจะมีอะไรที่ฟังดูน่าเกรงขาม ดุดัน เร่าร้อนไปกว่านี้อีกวะ
ที : มีดิ...
โจ : ... (//รอฟังอย่างตั้งใจ)
ที : กระต่ายป่า
โจ : โอยยยยย ถุย! เดี๋ยวกูถีบให้เลย เชี่ยที กระต่ายป่าเชี่ยไร มึงขำเกินไปละนะ สาดดดด
ที : เฮ้ยๆๆๆ มึงฟังกูก่อน... กูไม่ได้ขำนะเว้ย ไอ้ต้าร์มันน่าเป็นห่วงจริงๆ
โจ : เปรียบไอ้พี่โบ๊ทเป็นกระต่ายป่า แล้วเกรียนอย่างไอ้ต้าร์ไม่ไล่เอาหนังสติ๊กยิงกระต่ายป่าเหรอไงวะ
ที : มึงนี่นะ ไม่เข้าใจรึไง ว่ากระต่ายป่านะ... XXXบ่อย... ซอยถี่... บี้หนัก!
โจ : เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ที : หึ! เป็นไงละมึง เพื่อนเปี๊ยกของมึงอะ ก็แค่ลูกแมวเกรียนๆ ตัวนึง จะเอาอะไรไปสู้คารมณ์กระต่ายป่าวะ
โจ : เออ... กูชักจะเป็นห่วงมันขึ้นมาตะหงิดๆ ละ
ที : โทรหามันสักหน่อยไหม
โจ : เออ ก็ดีวะ
ที : (//หยิบโทรศัพท์มากดโทรออกไปหากีต้าร์ รอสายอยู่สักพักกีต้าร์ก็รับสาย)
กีต้าร์ : อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้ที มึงช่วยกูที (//โวยวายโดยมีเสียงหัวเราะโรคจิตของโบ๊ทดังเป็นแบคกราวด์)
ที : เอ่อ... ไม่มีอะไร แค่นี้นะมึง (//วางสาย)
โจ : อ้าว มันว่าไง
ที : ท่าทางจะไม่รอดกระต่ายป่าวะ
โจ : ... (//กลืนน้ำลายก่อนจะค่อยๆ หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อโดยไม่คิดจะพูดหรือถามอะไรอีกเลย)
--------------------------------------------------
FlapJack Corner:
บทนี้ขอเขียนตามใจตัวเองสักนิด ก็หวังว่าใครที่คิดถึงโบ๊ทและต้าร์เวอร์ชั่นออริจินัลก็คงจะถูกใจกันนะครับ
ขอบคุณทุกคน ทุกคอมเม้นท์เช่นเคยที่ยังเป็นกำลังใจให้กันนะ ผมไม่ได้ตอบคอมเม้นท์รายคนมาได้หลายตอนแล้ว ไม่ใช่ว่าขี้เกียจหรอกนะ แต่เวลามันมีจำกัด (จริงๆ ตอนนี้ก็ต้องออกไปธุระให้ทัน 6 โมงเย็น แต่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าอะไรเลย ฝนตกอีกต่างหาก ไม่รู้จะไปทันไหมเนี่ย :serius2:) เอาไว้ถ้ามีโอกาสจะมาจับเข่าคุยเรียงคนกันเหมือนเคยเนอะ แต่ผมอ่านทุกคอมเม้นท์นะ ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกคนเลย :กอด1:
เห็นบางคนมาๆ หายๆ ก็ไม่เป็นไร ไม่ถึงกับต้องขอโทษอะไรผมหรอกนะ แค่ไม่ลืมกัน กลับมาเยี่ยม มาพูดคุยกันบ้าง ผมก็ดีใจแล้ว :m4:
ส่วนใครที่พลาดกิจกรรมชิงน้องหมี ไม่ต้องเสียใจไป เดี๋ยวผมจะหากิจกรรมมาให้ได้ร่วมสนุกกันอีกอย่างแน่นอน จับตาดูให้ดี แล้วอย่าพลาดอีกนะ o3
ขอบคุณเป็นพิเศษ
- SiCK_SENt™ ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยดูคำผิด ขอบคุณมากครับ :pig4:
- เฉาก๊วย ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ เพียงแค่ว่า โบ๊ท เป็นคนทั่วไป ที่ไม่ได้คุ้นเคยกับศัพท์ในโรงพยาบาลนัก ผมจึงอยากให้ใช้คำบ้านๆ ที่ไม่ใช่คำเชิงเทคนิคนะครับ แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆ นะครับ :pig4:
เอาละ คราวนี้ไม่ต้องรอกันแล้วนะ เอาไปเต็มบทพร้อมโบนัสเลย จัดไป! o13
ไว้เจอกันคร้าบบบบบ :bye2:
ปล. +1 กับ + เป็ดสำหรับทุกคอมเม้นท์ของบทที่แล้วนะครับ
-
โบ๊ทติดต้าร์มากเลยนะเนี่ย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เลิฟ ๆ กีตาร์พี่โบ๊ท
รอตอนต่อไปค่า
-
บร๊ะ
มันเกรียนได้ใจจริงๆ :laugh:
กระต่ายป่า :o8:
-
อุอิอุอิ เค้าเกรียนกันน่ารักอ่ะ ><
-
200,000/500 = 400 ครั้ง จะพอเหรอคุณโบ้ท :jul1:
เอาบัตรเครดิตแปะหัวต้าร์แล้วลากเข้าห้องปิดประตูเลยดีกว่าไหม 555555
-
ต้าร์เอาจริงเอาจังกะการสอบกว่าที่คิด
ส่วนตาโบ๊ทชิลผิดกว่าที่คิดไว้
ป.ล. "~แฟลบ~" ความคิดแรกในหัวหลังอ่านบรรทัดนี้คือโบ๊ทเลียมือต้าร์ :a5: ( :m29: ก็เห็นบอกว่าจะมี S&M)
พูดถึง กระต่ายป่า ต้องเพิ่มอีกหนึ่งอย่างคือเสร็จเร็วนะ :z2:
-
พูดถึงผมด้วยอ๊ะะะะะ
กอดดดดด
ตอนนี้น่ารัก ค่อยยิ้มได้หน่อย
แต่ก็ยังมีความอึมครึมอยู่ดี
งือออออ //งุ้งงิ้ง
-
กระต่ายป่าจริง ๆ น่ะคุณโบ๊ท คิคิ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: อยากให้โบ๊ทกับกีตาร์มีความสุขแบบนี้ตลอดไปอ่ะ
-
ทำอะไรกันในรถ หือ! :oo1: คุณโบ๊ท&คุณต้าร์
ระวังลุงยามที่ลานจอดรถมาเคาะประตูนะ :m20:
น่าสงสารเปี๊ยกของเรา :jul3:
:pig4:
-
อ่านะ กระต่ายป่ากันเลย 555 บรรยากาศนี้ที่คิดถึง 555
-
เห้ย ทำอะไรกันในรถ :o8:
-
กรี๊ดดดดดดด ต้ากับโบ๊ท กินไข่กับน้ำเยอะๆนะจ๊ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า :z1: :z1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
เคยเล่นขอมือกับน้องชายด้วยอะ ตอนแรกมันก็ไม่เล่นด้วย แต่พอเซ้าซี้เหมือนคุณโบ๊ทน้องมันคงรำคาญเลยยอมเล่นด้วย :laugh:
แสดงว่าเราก็แอบเกรียนระดับหนึ่ง แต่ยังไม่ถึงเสี้ยวคุณโบ๊ทนะ :jul3:
แล้วไอ้ฉากนิ้วลูบกระจกขอความช่วยเหลือนี่ ถ้าเค้าไปยืนอยู่แถวนั้นไม่คิดอย่างนั้นหรอก จะคิดเป็นอย่างอื่น :haun4:
-
สำหรับคุณโบ๊ทกะเปี๊ยกต้าร์ เวอร์ชั่นไหนก็เกรียนกันแบบน่ารักๆตลอด....
อ๊ากกก..... คุณโบ๊ทเหมือนกระต๋ายป๋า (XXXบ่อย... ซอยถี่... บี้หนัก!) จริงหรอคะ? คึคึ
ลูกแมวน้อยในรถ ป่านนี้เป็นยังไงบ้างนะ :z1: :z1: :z1:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
คุณโบ๊ท เกรียนขั้นเทพ
หาทางแกล้งเปี๊ยกต้าร์ได้เรื่อยๆนะครับ
อ่านหนังสือสอบก็ป่วนตลอด แต่ป่วนได้น่ารักดี ได้อารมณ์อินเลิฟ
นั่นๆๆๆ ในรถคุณโบ๊ทรังแกต้าร์หรอครับ หึ หึ หึ
ฮากับโบนัส
ทีกับโจเป็นห่วงเพื่อนต้าร์ได้เหมาะเหม็งตรงเวลามากๆ
ขอบคุณคร๊าบ...
-
:pig4:
-
อั๊ยย่ะ! บรรยากาศแบบนี้มันชวนให้นึกถึงช่วงเกรียนๆ ก่อนเป็นแฟนกันเนอะ แต่คราวนี้มีผสมทั้งเกรียนทั้งหื่น 55555
เขินกระต่ายป่า :haun4:
-
ชอบโบนัสอีกแล้ว หุ หุ หุ
จริง ๆ ตอนที่อ่านแรก ๆ เกือบจะหยิบกระเป๋าตังค์มาเทนับดูแล้วนะ
ว่าจะสมทบช่วยคุณโบ๊ทซะหน่อยว่าจับกดมันต้องใช้เงินเท่าไหร่
แต่ไม่เป็นไรคุณโบ๊ทเกรียนโครต ๆ ซะขนาดนี้ ไม่ต้องหนับหนุนละ รอชมอย่างเดียวเลย อิ อิ
-
คุณโบ๊ทเป็นกระต่ายป่าที่น่ากลัวมาก สงสารต้าร์ขึ้นมาแล้วซิ 5555
อุ๊ย!!!! สงสารจริงๆนะต้าร์
-
เป็นไงล่ะตาร์
อยากเกรียนใส่คุณโบ้ทก่อน
โดนย้อนรอยซะไปไม่เป็นทีเดียว 5555
-
ซดมาม่าสองสามตอน แต่มันยังไม่หมดแต่เพียงเท่านี้ใช่มั๊ย
เอาตอนนี้มาเบรคอารมณ์ได้ถูกเวลามากๆอ่ะ :m1:
บรรยากาศความเกรียนกลับมาให้เรายิ้มได้อีกตอน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล. +1และเป็ด
ป.ล.ล. ชอบจังเลย พ่อกระต่ายป่า :o8:
-
คุณโบ๊ทเจ้าเล่ห์มากกกกก 55555
-
คุณโบ๊ทเป็นกระต่ายป่า :impress2: น่าสงสารเปี๊ยกตัวน้อยๆ ก้นเล็กๆ จังเลย
-
:oo1:
ใช่ ๆ ๆ เราคิดถึงความกวนสมัยต้น ๆ ของสองคนนี้อ่ะ
แบบว่ารักกัน เป็นแฟนกันแต่ก้เกรียนเหมือนเดิมไรงี้
แต่ที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่ดีนะ คือยังไงก้ได้อ่ะคับ
ขอแค่ให้คนแต่งเป็นตัวของตัวเอง และอย่าเปลี่ยนมากจนเหมือนอ่านนิยายคนละเรื่อง
เคยอ่านเรื่องนึง บุคลิกตัวเอกเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา สุดท้ายเลยเลิกอ่าน
แต่เรื่องนี้สนุก เราชอบ ไม่เลิกอ่านแน่นอน ^^
-
ฉลาดนะต้า แต่เจอกระต่ายป่าที่แกมโกงกว่า 555
-
กระต่ายป่า vs แมวเปี๊ยก
-
มีเงื่อนไขแสนจะเอาเปรียบมา
พี่พระเอกเราก็แก้ทางได้นะเออ 555
แอบสะใจ อิอิ
เหมือนจะมีหมอกมืดมนลอยอยู่จางๆ
อยากให้มันหายไปไวๆจัง
-
LOVE HIGH STORY – 55 – My Words, My Promise | ถ้อย - คำ - สัญญา
17.48 น. ที่ห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัลลาดพร้าว
สองหนุ่มรุ่นพี่รุ่นน้องเดินออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นฟิวชั่นส์พร้อมความสุขเต็มกระเพาะ พากันเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย ราวกับว่าไม่มีหนังสือต้องกลับไปอ่าน... เอ่อ ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้มีสอบ... แต่เอาเหอะ กินมาอิ่มๆ เดินย่อยสักหน่อยก็เป็นความคิดที่ดีอยู่นะ พอกลับคอนโดฯ จะได้ไม่พากันง่วงหลับคากองชีท
ทั้งสองคนพากันเดินไปตามร้านต่างๆ ที่เรียงรายอยู่ทั้งสองฝั่ง เข้าร้านนี้ ออกร้านนั้น แต่ก็ไม่เห็นซื้ออะไรกันเลยสักอย่าง เอาแต่เดินคุยกัน กวนประสาทกัน เถียงกัน แถมมีโบกมีเตะกันเล่นๆ อยู่เป็นระยะๆ มาตลอดทาง...
ทั้งสองคนท่าทางจะไม่รู้ตัวเลยว่าบรรยากาศเวลาที่พวกเขาคนเดินด้วยกันมันเหมือนมีอะไรสักอย่างที่ดึงดูดสายตาคนรอบข้างได้ค่อนข้างดีทีเดียว เพราะไม่ว่าจะเดินไปไหน ก็ต้องมีคนมองอยู่เรื่อยๆ ตลอดทาง บางคนถึงกับเหลียวหลังมามองเลยด้วยซ้ำ...
อาจเป็นเพราะหน้าตาของทั้งสองหนุ่ม...
อาจเป็นเพราะความสนิทสนมที่ดูสดใสเป็นธรรมชาติ...
อาจเป็นเพราะเสียงหัวเราะและท่าทางขี้เล่นยียวนเวลาแกล้งกัน...
อาจเป็นเพราะรอยยิ้มและแววตาอบอุ่นบนใบหน้าหล่อของร่างสูง...
อาจเป็นเพราะรอยยิ้มและแววตาสดใสของร่างเล็ก...
หรืออาจเป็นเพราะแขนของโบ๊ทที่พาดอยู่บนไหล่ของต้าร์ตลอดเวลา...
เลยทำให้สองคนนี้ดูโดดเด่นจากฝูงชนทั่วไป เรียกได้ว่าใครเป็นหนุ่ม Y สาว Y ก็ดูกันง่ายๆ จากแววตาที่มองมายังโบ๊ทและต้าร์เนี่ยแหละ... วิ๊งวิ๊ง ปิ๊งปิ๊ง... บ่งบอกกันอย่างโจ่งแจ้งเลยละว่าพากันคิดอะไรไปถึงไหนกันแล้ว
.
.
โบ๊ทและกีต้าร์เดินวนจนเกือบรอบห้าง เดินไปแทบทุกแผนก แม้กระทั่งแผนกเสื้อผ้าเด็กโตก็ไม่เว้น เพราะไอ้เจ้าเปี๊ยกมันอยากเดินไปดูกางเกงขาสั้น ซึ่งมีอยู่หลายยี่ห้อที่มีไซส์ที่ไอ้เปี๊ยกมันใส่ได้...
“เปี๊ยก เอาตัวนี้ดิ ไซส์นี้เอ็งใส่ได้พอดีเลยนะ” โบ๊ทหยิบกางเกงขาสั้นสามส่วนสีม่วงเข้มออกมาจากราวแล้วยกขึ้นมองกะด้วยสายตาว่าไซส์นี้ กีต้าร์ใส่ได้ชัวร์ๆ
“ฮึ่ยยยยย ไม่เอาอะ สีม่วงอะ โคตรแหววเลย”
“ไม่แหววหรอก สีนี้กำลังสวยเลย เอ็งมีเสื้อสีพื้นๆ เยอะ ใส่ได้หมดเลยนะเนี่ย”
“สีมันเกย์อะ ม่วงมาเชียว”
“จะเกย์ไม่เกย์ แหววไม่แหวว มันอยู่ที่คนใส่เฟ้ย เกรียนๆ อย่างเอ็งเนี่ย ใส่สีชมพูยังดูเถื่อนเลย ฮ่าๆๆๆ”
“เฮอะ!!! ถ้าคุณโบ๊ทชอบก็ซื้อไปใส่เองสิ”
“ใส่ได้ที่ไหนละ นี่มันเอวใหญ่สุด 28 เอง ของโบ๊ทต้อง 30”
“ไม่รู้แหละ ผมไม่เอาสีนี้เป็นอันขาด... นี่ไง มีสีน้ำเงิน เท่กว่าตั้งเยอะ” ว่าแล้วก็หยิบออกมาทาบเอว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วให้โบ๊ทราวกับว่า... “เห็นไหมละ สีนี้สวยกว่าอีก”... อะไรแบบนี้
“ก็ตามใจ...” โบ๊ทยักไหล่แล้วแขวนกางเกงสีม่วงกลับเข้าไปที่เดิม
“เอาตัวนี้แหละ ขัดใจคนแถวนี้ดี ฮ่าๆๆๆๆ... ว่าแต่ พนักงานขายหายไปไหนหมดเนี่ย” กีต้าร์กล่าวพลางหันซ้ายหันขวา มองหาพนักงาน
“เออ นั่นดิ หายไปไหนกันหมด”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเดินเอาไปจ่ายเองก็ได้ คุณโบ๊ทรอแถวนี้ก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องเดินไป”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เดินไปด้วยกันนี่แหละ ให้โบ๊ทรอก็ไม่รู้จะไปรอไหน นี่มันแผนกเสื้อผ้าเด็ก โบ๊ทไม่รู้จะดูอะไร”
“แต่แคชเชียร์มันต้องเดินย้อนไปทางนโน้นนะ รอนี่แหละ อายุเยอะแล้ว เดินมากเดี๋ยวเข่าเสื่อม ฮ่าๆๆๆ”
“หึหึหึ เข่าเสื่อมไม่เสื่อมไม่รู้ รู้แค่ว่าเอวยังดีอยู่... หึหึหึ”
“...ทะลึ่ง!!”
“ฮ่าๆๆๆ เอ็งสิทะลึ่ง พูดแค่นี้ก็หน้าแดงแล้ว คิดลึกอยู่อะดิ ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่โว้ยยยยยย... ฮึ่ยยยย!!... รอนี่แหละ เดี๋ยวมา!” ว่าแล้วก็เดินหน้าแดงไปจ่ายเงินโดยปล่อยให้โบ๊ทยืนหัวเราะอยู่ตรงนั้น
.
.
ไม่กี่นาทีผ่านไป กีต้าร์ก็เดินกลับมาพร้อมถุงกระดาษหนึ่งใบ แต่ไม่เห็นร่างสูงอยู่ตรงที่เก่า เลยหันซ้ายหันขวา มองหาร่างสูง แต่ก็ไม่เห็นอยู่แถวนี้เลย... ว่าแล้วก็ตัดสินใจออกเดินไปตามทาง เพราะเชื่อว่าโบ๊ทคงไม่ได้เดินย้อนกลับไปอย่างแน่นอน และสัญชาตญาณของกีต้าร์ก็ถูกต้อง... เขาเดินไปเพียงไม่นานก็เห็นแผ่นหลังอันคุ้นเคยอยู่ที่แผนกเด็กอ่อนข้างๆ แผนกเสื้อผ้าเด็กโต...
กีต้าร์เดินเข้าไปหาร่างสูงและกำลังจะเอ่ยเรียก แต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เกิดความคิดบางอย่างที่ฉุดเขาไว้ให้หยุด...
กีต้าร์หยุดเดิน คำพูดจุกอยู่ที่คอ... เพียงเพราะแต่เห็นร่างสูงกำลังหยิบอุปกรณ์เลี้ยงเด็กทารกขึ้นมาดูอยู่เต็มสองมือ แววตาคมคู่นั้นดูสนใจอุปกรณ์เหล่านั้นอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะเวลาพลิกอ่านฉลากหลังกล่องอย่างตั้งใจ... โบ๊ทจะรู้ตัวไหมว่าตัวเองกำลังยิ้ม และมันก็เป็นยิ้มที่ทำเอาต้าร์รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก...
...ใช่สิ ผู้ชายยังไงก็ผู้ชาย สักวันก็คงฝันอยากมีครอบครัว อยากมีลูกน่ารักๆ...
สายตาของกีต้าร์หลุบลงต่ำพร้อมเสียงถอนหายใจเบาๆ... รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าขัดกับแววตาหม่น... ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าไปหาร่างสูง
“อะไรกัน ยังเรียนไม่จบเลย แต่ดูของไว้ให้ลูกแล้วเหรอ คุณโบ๊ท” กีต้าร์เอ่ยแซว พยายามยิ้มให้เป็นธรรมชาติให้มากที่สุด
“ฮ่ะๆๆ ป่าวสักหน่อย... แค่เห็นว่าไอ้ของพวกนี้มันแปลกดี สมัยเราเด็กๆ ไม่เห็นมีของพวกนี้บ้างเลย... ดูดิ เครื่องอุ่นนมในรถเงี้ย ดรีมไลท์รูปดาวเอาไว้กล่อมนอนเงี้ย สนับเข่าเอาไว้ฝึกคลานเงี้ย... เขาช่างคิดทำออกมาขายเนอะ แถมราคาแพงด้วย ดูดิแต่ละอย่าง แพงๆ ทั้งนั้นเลย...”
“ก็อย่างที่เขาว่าแหละ ว่ามีลูกเนี่ย ใช้เงินเยอะนะ... อืมมมม แต่อย่างคุณโบ๊ทเนี่ย ไม่น่ามีปัญหาหรอกเนอะ เสี่ยโบ๊ทซะอย่าง ฮ่ะๆๆๆ” ถึงจะพยายามยิ้มและพูดให้เป็นปกติ แต่โบ๊ทก็สังเกตเห็นได้ถึงแววตาหม่นคู่นั้น... เขารู้ทันทีว่าต้าร์กำลังคิดมาก
“ต้าร์... โบ๊ทไม่ได้คิ...” โบ๊ทคิดจะพูดให้ต้าร์สบายใจ แต่ยังไม่ทันพูดจบกีต้าร์ก็โผลงขึ้นมาก่อน...
“เฮ้ยยยยย แปบเดียวจะสองทุ่มแล้ว... ไปเหอะ คุณโบ๊ท กลับไปอ่านหนังสือกัน ไม่งั้นพรุ่งนี้ตายหยังเขียดแน่ๆ...” กีต้าร์พูดไปเดินไป ไม่ได้รอให้โบ๊ทได้พูดอะไรให้จบ...
โบ๊ทพ่นลมออกจมูกก่อนจะเดินตามร่างเล็กไป เมื่อตามทันก็เข้าไปกอดคอเหมือนเดิม... เดี๋ยวมีโอกาสค่อยคุยให้รู้เรื่อง... ว่าแล้วก็ยีหัวกีต้าร์เล่นจนเจ้าตัวร้องโวยวายออกมาเสียงสูง... ทำผมเสียทรง... เอาน่า อย่างน้อยก็ยังโวยวายเป็นปกติละนะ
“ซื้อนมไว้ไปดื่มคืนนี้ไหม เวลาอ่านหนังสือจะได้ไม่หิว” โบ๊ทเอ่ยถามร่างเล็กในวงแขน
“อืมมมมม ก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องเดินลงไปเซเว่น” กีต้าร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม
ว่าแล้วทั้งสองคนก็พากันเดินไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ชั้นใต้ดิน...
.
.
.
กีต้าร์เดินลัดเลาะไปตามชั้นขนมโดยมีโบ๊ทเดินตามพร้อมตะกร้าในมือ ทั้งสองคนเลือกขนมกันคนละสองสามอย่างใส่ตะกร้าแล้วเดินไปหยิบนมใส่ตะกร้าสองขวดก่อนจะเบนเข็มทิศไปทางแผนกผลไม้เพราะร่างสูงเอ่ยปากว่าอยากกินส้มสายน้ำผึ้ง แต่แทนที่จะได้ซื้อส้มสายน้ำผึ้ง ไอ้เจ้าเปี๊ยกกลับบอกให้กินส้มออสเตรเลียแทน (เปลือกหนา ลูกรีเหมือนเลมอน)... ยืนเถียงกันอยู่สักพักก็ยังตกลงกันไม่ได้ ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็เลยท้าทายร่างสูงให้ประลองกันด้วยการ... เป่ายิงฉุบ...
สุดท้าย ทั้งสองหนุ่มเลยเดินไปจ่ายตังค์โดยในมือมีส้มออสเตรเลียหนึ่งถุงและขนมอีกหนึ่งตะกร้า... ไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าใครเป็นเจ้าแห่งการเป่ายิงฉุบ... หึหึหึ... ไอ้เรื่องเล่นเกมปัญญาอ่อนเนี่ย โบ๊ทสู้ไอ้เปี๊ยกไม่ได้หรอก!
.
.
ด้วยการจราจรยามค่ำอันแสนติดขัดของกรุงเทพฯ ทำให้ระยะทางสั้นๆ แค่จากเซ็นทรัลลาดพร้าวไปคอนโดฯ กลายเป็นระยะทางที่ใช้เวลานานเกินตัวอยู่ไม่น้อย กว่าทั้งสองหนุ่มจะถึงคอนโดฯ ก็ 4 ทุ่มเข้าไปแล้ว... เหลือเวลาอีกไม่มากกับการอ่านหนังสือและชีทเรียน เลยต้องใช้สมาธิและความตั้งใจกันมากหน่อย...
ในห้อง 706 เวลาหลายชั่วโมงล่วงเลยไปด้วยความเงียบ เงียบจนผิดปกติ... เมื่อร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ ก็เห็นว่ากีต้าร์ฟุบหลับไปแล้ว... ซะงั้น... หลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้
ในชั่วความคิดแรก โบ๊ทกะว่าจะปลุกให้ต้าร์ขึ้นมาอ่านหนังสือ เพราะกลัวว่าต้าร์จะอ่านไม่ทัน แต่พอชะเง้อมองหนังสือที่ต้าร์นอนฟุบทับอยู่ก็เห็นว่ากีต้าร์อ่านเร็วกว่าเขาอยู่พอสมควร และก็อ่านไปจนถึงบทหลังๆ แล้วด้วย... เห็นเช่นนั้นโบ๊ทเลยเปลี่ยนใจ ไม่ปลุก ปล่อยให้ได้หลับพักสายตาอีกสักหน่อยก็แล้วกัน...
ว่าแล้วโบ๊ทก็ขอพักสายตาบ้าง... พักสายตาด้วยการเกยคางแล้วจ้องมองร่างเล็กหลับอยู่นิ่งๆ อย่างนั้น... ใบหน้ายามหลับของร่างเล็กเป็นสิ่งที่โบ๊ทชอบมองมากที่สุดอย่างหนึ่ง เพราะเป็นเวลาเดียวที่เขาจะได้มองต้าร์โดยที่ต้าร์ไม่หันหนีหรือโวยวาย... และกีต้าร์เป็นคนที่ดูมีความสุขเวลาหลับ ปากบางๆ นั้นดูเหมือนจะยกยิ้มอยู่ตลอดเวลา... เหมือนฝันดีทุกทีที่นอน... เห็นแล้วน่าอิจฉา... มองไปมองมา รอยยิ้มอุ่นก็ผุดขึ้นบนหน้าหล่อใส... สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะขอสัมผัสแก้มใสนั้นสักหน่อย ว่าแล้วก็ไล้นิ้วมอบสัมผัสแผ่วเบาไปบนผิวใสก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปลูบหัวร่างเล็กเบาๆ
“เอ็งนี่นะ หน้าตาไม่น่าใช่คนคิดมากเลย... ไม่เอานะ อย่าคิดมากนะ เข้าใจไหม...”
ร่างสูงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มและแววตาอบอุ่น... หวังว่าถ้าต้าร์กำลังฝัน ก็ขอให้คำพูดของเขานั้นเข้าไปถึงฝันของต้าร์ ให้ต้าร์ได้ยินและให้เชื่อเขาว่าอย่าคิดมาก... เชื่อเขาสิว่าทุกอย่างมันต้องโอเค...
.
.
.
.
.
.
เวลา 4:12 น.
“คุณโบ๊ท... ตื่นเร็ว... คุณโบ๊ททททททท”
“อือ... อืมมมม” ร่างสูงตื่นขึ้นจากเสียงเรียกและแรงเขย่าเบาๆ... เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเขาเผลอหลับไป... หนังสือยังเปิดอยู่หน้าเดิมตั้งแต่เขานั่งมองดูต้าร์หลับนั่นแหละ แปลว่าเขาเองก็เผลอหลับตามต้าร์ไปติดๆ เช่นกันสินะ
“ตี 4 แล้ว... อ่านต่อไหวไหม”
“อยากอ่านนะ แต่ขี้เกียจแล้วอะ” ร่างสูงตอบเสียงงัวเงียก่อนจะทิ้งหัวลงไปนอนฟุบกับกองหนังสืออย่างเดิม
“เฮ้ย ไม่ได้นะ อย่ามาขี้เกียจดิ ยังอ่านไม่จบเลย” กีต้าร์พูดไปก็เขย่าตัวรุ่นพี่คนสนิทไป
“ไม่เอาแล้ว ง่วงอะ...”
“ฮึ่ย!!... เอางี้ๆ คุณโบ๊ทลุกไปอาบน้ำเลย จะได้ตาสว่าง แล้วก็ไม่ต้องอ่านแล้วก็ได้ เดี๋ยวผมพูดให้ฟัง โอเคไหม”
“จริงอะ?”
“จริงๆ... เนี่ยผมอ่านจะจบแล้ว เดี๋ยวพูดให้ฟังเลย คุณโบ๊ทเหลืออีกแค่ 3 บทไม่ใช่เหรอ... เร็วๆ รีบไปอาบน้ำดิ”
“...ทำตัวเป็นแฟนที่น่ารักก็เป็นนี่เรา” โบ๊ทยังนอนฟุบแต่คะแคงหน้าไปมองต้าร์ด้วยตาปรือๆ ก่อนจะเอ่ยคำหวานด้วยรอยยิ้ม
“...” กีต้าร์เขิน แต่ทำหน้ามู่กลบเกลื่อนไปงั้น
“...น่ารักจัง” โบ๊ทเห็นกีต้าร์หน้าแดงก็ยิ่งรู้สึกอยากแกล้ง
“พอได้แล้วนะ เดี๋ยวก็ให้อ่านเองซะหรอก ไป อาบน้ำเร็วๆ ดิ”
“ต้าร์อาบแล้วเหรอ”
“อืม อาบแล้ว”
“อาบด้วยกันอีกรอบไหมอะ” โบ๊ทกล่าวพลางคว้าแขนต้าร์มากอดไว้แล้วดึงตัวเข้าไปหากีต้าร์
“ตลกละ! ไอ้ลิงภูเขา... ปล่อยเลยนะ นี่แขนคนนะไม่ใช่กิ่งไม้”
“โหยยยยย ใจร้ายวะ... ถึงโบ๊ทจะเป็นลิง แต่ก็ก็ลิงจั๊กๆ นะ”
“ฮึ่ยยยยย! เสี่ยว! ลาว! แสนแสบ! เหม็นบูด!!!”
“แหม่ๆๆๆ เขินหูแดงเลย ฮ่าๆๆๆๆ”
“ตกลงจะไม่ลุกไปอาบน้ำใช่ไหม”
“...อาบให้หน่อยดิ ไม่มีแรงแล้วอะ” โบ๊ทอ้อน...
“ไม่มีแรงเหรอ...ได้” ว่าแล้วกีต้าร์ก็ลุกขึ้นยืนอย่างไม่รีรอ
“ยอมอาบด้วยกันอีกรอบจริงอะ?”
“ใครบอกว่าจะอาบด้วย?”
“อ้าว แล้วลุกไมอะ”
“ลุกขึ้นมาชกหมอน”
“ห๊ะ?”
กีต้าร์ก็คว้าหมอนบนโซฟามาโยนให้โบ๊ท โบ๊ทก็รับมาอย่างงงๆ... นึกสงสัย แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร ก็โดนกีต้าร์กระโจนเข้าชาร์จด้วยความเร็วจนโบ๊ทตั้งตัวไม่ทัน... ด้วยปฏิกริยาตอบสนอง โบ๊ทเลยเอนตัวหลบ กีต้าร์เลยได้โอกาสขึ้นคร่อมแล้วระดมชกไปบนหมอนที่โบ๊ทถืออยู่บนตัวรัวๆ... อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์ อึ๊ทซ์!!!
“ตื่นมาแล้วมานั่งทำตาตี่ใส่ยังพอทน แต่ตื่นมาแล้วกวนประสาทเนี่ย ตายซะเถอะ!!”
ภาพในตอนนี้ หากปิดเสียงแล้วมองจากข้างหลัง จะเห็นคล้ายๆ กับฉากในหนังฆาตกรรมโชกเลือดที่ฆาตกรโรคจิตกำลังจ้วงแทงเหยื่อแบบไม่ยั้ง แทงรัวๆ ให้เลือดกระเซ็น... แต่ถ้ามองจากมุมอื่นๆ จะเห็นว่าเหยื่อคนนั้นกำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน ส่วนไอ้คนที่น่าจะเป็นฆาตกรกลับหายใจหอบ เหตุเพราะชกหมอนเหนื่อย... ไอ้อ่อนเอ้ย!
“พอละ แม่ง... เหนื่อยวะ”
กีต้าร์หยุดชกหมอนแล้วลุกออกจากตัวรุ่นพี่คนสนิทก่อนจะลงไปทิ้งตัวลงนอนหายใจถี่ๆ อยู่ข้างๆ... โบ๊ทยกหมอนขึ้นมากอดแล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าไปหาต้าร์ก่อนจะส่งสายตายิ้มเยาะไปให้... กีต้าร์เหล่ตามอง ทำหน้าเหม็นบูด แล้วก็พลิกตัวหนี หันตะแคงไปอีกข้างพร้อมเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ
โบ๊ทโยนหมอนกลับขึ้นไปบนโซฟาก่อนจะกระเถิบตัวเข้าชิดแผ่นหลังของร่างเล็กแล้วโอบเอวเข้ามากอดหลวมๆ กีต้าร์ขัดขืนพอเป็นพิธี แต่สุดท้ายก็ยอมให้ร่างสูงกอด
“ต้าร์...”
“หืม?”
“สะใจยัง”
“ยัง... จริงๆ แล้วอยากกระทืบด้วยซ้ำ แต่ยังเกรงใจนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
“โหดวะ... แต่... ลองกระทืบจริงดิ จะจัดหนักซะให้เดินไม่ได้เลย”
“แม่งงงงง หื่นวะ”
“หื่นกับแฟนตัวเอง จะผิดอะไร หึหึ... ถ้าไปหื่นกับคนอื่นสิถึงจะผิด”
“ก็ลองดูดิ... จะยัดเยียดความเป็นผู้หญิงข้ามเพศให้เลย”
“ห๊ะ?”
“ก็จะเจี๋ยนให้หมด เจี๋ยนให้โล่ง ไม่ต้องไปผ่าเลยไง ฮ่าๆๆๆๆ”
“โห ไม่เกรียนคิดไม่ได้นะเนี่ย”
“ก็เอาไว้ขู่ไอ้พวกเกรียนๆ เหมือนกันนั่นแหละ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่ะๆๆๆๆ”
“...”
“...”
“ต้าร์...”
“หืม”
“ถ้าเราแก่กันไป เราจะตีกันเพราะแย่งเก้าอี้โยกไหมนะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ แย่งเก้าอี้โยกกันเลยเหรอ...”
“อืมมมม คิดไปคิดมา โบ๊ทว่าโบ๊ทไปสั่งทำเก้าอี้โยกแบบสองตัวติดกันดีกว่า จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาแย่งกัน ฮ่าๆๆๆ”
“เออ เข้าท่าแฮะ ฮ่ะๆๆๆ”
“ใช่ไหมละ”
“...”
“...”
“คุณโบ๊ท...”
“หืม”
“คุณโบ๊ทคิดว่าจะอยู่กับผมไปจนแก่จริงๆ เหรอ”
“คิดสิ...” ร่างสูงกล่าวพลางกระชับวงแขนให้แนบแน่นยิ่งขึ้น
“จริงอะ? จะไม่เบื่อผมซะก่อนเหรอ”
“ไม่เบื่อหรอก”
“จะไม่หนีไปไหนจริงอะ?”
“สัญญาเลย”
“...” กีต้าร์ฟังแล้วก็ยิ้ม แต่ดวงตากลับหม่นลง
“เป็นไรอะ ทำไมเงียบไป หืมมมม”
“เปล่า... ผมดีใจนะ ที่คุณโบ๊ทพูดแบบนั้น...”
กีต้าร์ตอบไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ในใจรู้สึกโหวงแปลกๆ อาจเป็นเพราะความคิดในหัวที่คิดมาได้สักพักว่า... ตอนนี้พวกเขามีความสุขดีเพราะพวกเขายังเด็ก... ไม่มีสิ่งต้องกังวล ไม่มีหน้าตาต้องรักษาในสังคม ไม่มีความรับผิดชอบใดๆ ไม่ต้องแคร์อะไรมากมาย... แต่พอโตไป สังคมจะกว้างขึ้น กว้างขึ้นเรื่อยๆ แล้วสถานะทางสังคมก็จะเปลี่ยน พวกเขาต้องแคร์สังคมมากขึ้น... วันหนึ่ง ทั้งเขาและโบ๊ทจะได้เห็นเพื่อนๆ แต่งงานมีครอบครัว มีลูก... ถึงเวลานั้นพวกเขาอาจจะรู้สึกว่านั่นคือสิ่งที่พวกเขาต้องการจริงๆ ก็ได้...
“ต้าร์... โบ๊ทรู้นะ ว่าช่วงนี้มันมีอะไรมากวนใจเราสองคนอยู่บ้าง แต่โบ๊ทอยากขอให้ต้าร์อย่าหวั่นไหว อย่าคิดมาก... ทุกอย่างมันจะโอเค เชื่อโบ๊ทนะ”
“อือ”
“...” โบ๊ทกระชับอ้อมกอดแล้วซบหน้าเข้ากับต้นคอของต้าร์
“...”
“...”
“คุณโบ๊ท...”
“หืม...”
“ไป อาบ น้ำ ได้ แล้ว...”
“ขออยู่แบบนี้อีกแปบ... 5 นาทีก็ได้”
“จะตี 5 แล้วนะ สรุปว่าอีก 3 บทเนี่ย จะทิ้งแล้วใช่ไหม ไม่อ่านแล้วใช่ไหม”
“ห๊า! จะตี 5 แล้วเหรอ!!!”
เมื่อได้ยินว่าใกล้จะตี 5 แล้ว ร่างสูงก็ร้องเสียงหลงก่อนจะกระโจนลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
กีต้าร์ลุกขึ้นมาอ่านทบทวนอีกสักนิด เพราะเดี๋ยวต้องติวรุ่นพี่ร่างสูง... เขาหยิบชีทแผ่นแรกที่อ่านค้างไว้ขึ้นมานั่งอ่านพลางเอนหลังพิงโซฟา แต่กวาดสายตายังไม่ทันทั่วแผ่น เขาก็หน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะมันดันมีสิ่งแปลกปลอมมาอยู่ในชีทของเขา สิ่งนั้นคือลายมือของใครสักคนที่เขียนเอาไว้ว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
บนรถ BMW สีดำคันคุ้นตา โบ๊ทและกีต้าร์กำลังกลับคอนโดฯ หลังจากที่ไปกินข้าวและเดินเล่นที่เซ็นทรัลลาดพร้าวมา... และในขณะที่เขาติดไฟแดงอยู่นั่นเอง...
โบ๊ท: ต้าร์
กีต้าร์: (//มองออกไปนอกหน้าต่าง ทำหูทวนลม)
โบ๊ท: ต้าร์
กีต้าร์: (//เหล่มอง แต่ยังทำหูทวนลม)
โบ๊ท: ต้าร์ (//เรียกพร้อมสะกิดไหล่รัวๆ)
กีต้าร์: 1 2 3 4 5 6 (//ยกนิ้วขึ้นมานับ)... เท่ากับ 197 198 199 200 201 202
โบ๊ท: อะไรของเอ็งเนี่ย
กีต้าร์: เมื่อกี๊คุณโบ๊ทสะกิดผม 6 ครั้ง เท่ากับว่า ตอนนี้คุณโบ๊ทแตะตัวผมไป 202 ครั้งแล้วนะ
โบ๊ท: เฮ้ย! นี่เอ็งนับมาตลอดเลยเหรอ!!
กีต้าร์: อะ แน่นอน... ตอนนี้คุณโบ๊ทแตะตัวผมได้อีกแค่ 198 ครั้งเท่านั้นแล้วนะ หึหึหึ (//ยิ้มเยาะ)
โบ๊ท: ใครบอก... (//ทำหน้าเจ้าเล่ห์)
กีต้าร์: หืม?
โบ๊ท: ไอ้ 400 ครั้งนั่นอะ มันแค่ขาไป... อย่าลืมคิดค่านั่งรถขากลับด้วยนะต้าร์ หึหึหึ
กีต้าร์: (//หุบยิ้มเฉียบพลัน) ...เชี่ยแม่ง... o12
-----------------------------------------------
FlapJack Corner:
เอ้า เอาไปเลย เอาไป 100% + โบนัส o13
บทนี้ แต่ง-แก้-ลบ อยู่หลายรอบมาก ไม่รู้เป็นอะไร สงสัยจะป่วยๆ เลยอารมณ์ไม่คงที่ :serius2:
ตอนนี้ก็พาวกกลับเข้าเรื่องกันแล้วนะ หลังจากที่พาไปวิ่งเล่นกันมาเมื่อบทที่แล้ว :laugh:
เอาละๆ ไว้เจอกันตอนหน้านะครับ :bye2:
ปล. +1 กันไปสำหรับคอมเม้นท์ตอนที่แล้วนะครับ :pig4:
-
ต้าร์คิดมากอีกแล้ว
แต่มีโบ๊ทคอยดูแลอยู่ใกล้ สบายใจ หายห่วง
มั่นเติมความหวานวันละนิดละหน่อย พอให้ชุ่มชื่นหัวใจ
ไม่มีใครรู้อนาคต ทำวันนี้ให้ดี ให้มีความสุข ก็พอแล้ว
โบนัสน่ารักมาก โบ๊ทเจ้าเล่ห์...
-
สงสารหนูตาร์ เมื่อไหร่ปัญาหานี้จะผ่านพ้น
-
ง่ะ เปี๊ยกอย่าคิดมากนะ :sad11:
-
:กอด1:
-
...ใชสิ ผูชายยังไงก็ผูชายสักวันก็คงฝันอยากมีครอบครัวอยากมีลูกนารักๆ...
ประโยคนี้ทำเอาหายใจไม่ออกเลย :z3:
พี่แจ๊ค พาไปวิ่งเล่นอีกสัก 4-5 รอบก็ไม่มีใครว่ามั้งค่ะ :z3:
-
มันก็ชวนให้คิดมากจริง ๆ นั่นแหละ ไม่ใช่เพราะว่าคุณโบ๊ทไปยืนดูของเด็กอะไรนั่นหรอก
มันหลายเรื่องทีเดียว ที่สำคัญคือเรื่องครอบครัวของทั้งคู่นี่แหละ เฮ้ออออ
-
เต็มบท + โบนัส มาเสิร์ฟแล้ววววว o3
-
ซึ่งอ่ะ
มันเป็นอารมณ์แบบคนจะแต่งงานเลยอ่ะ เราจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า TvT
-
จุ๊บคนแต่งค่ะ
รอตอนต่อไปค่า น่ารักมากๆ
-
เราเข้าใจตาร์นะ
มันไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่าง
อยู่ที่คนสองคนนี่แหละ
ที่จะประคองกันให้รอดพ้นทุกปัญหาได้หรือเปล่า
กอดดดตาร์กับคุณโบ้ท :กอด1:
-
อินตอนนี้สุด ๆ เพราะคล้ายกับเหตุการณ์ของตัวเองมาก 55
พูดให้ตสยยังไงคนคิดมากก็คิดมากวันยังค่ำ
ทำได้แค่ทำทุกวันให้ดีที่สุดไปเรื่อย ๆ นั่นแหละทางออก :เฮ้อ:
-
ต้าร์เห็นป่วนๆ แบบนี้ ก็อยู่ในโลกของความเป็นจริงมากกว่าที่คิดนะ
เพราะสิ่งที่ต้าร์คิดมันจะต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ในอนาคตอ่ะ
แต่ยังไงที่ตราบยังมั่นคงกันอยู่ ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ โบ๊ทกับต้าร์ต้องผ่านไปได้แน่ๆ :L2:
-
“ถ้าเราแก่กันไป เราจะตีกันเพราะแย่งเก้าอี้โยกไหมนะ” :-[
หนูต้าร์คิดมากแก่เร็วนะ
เชื่อในปัจจุบันเหอะต้าร์
:pig4:
-
อยู่กันจนแก่ ซึ้งนะเนี่ยะ
-
ชอบชื่อตอนนี้อะค่ะ อยู่ด้วยกันจนเป็นคุณตา มันทั้งน่ารักทั้งซึ้งเลยนะ :o8:
เข้าใจกีต้าร์น้อยนะ เพราะบางทีความรักมันก็ไม่ใช่เรื่องของสองคนเสมอไปหรอก
กว่าวันที่มีความสุขจะมาถึง ก็คงต้องผ่านอะไรหลายๆอย่างไปด้วยกัน จะคิดมากก็ไม่ใช่เรื่องแปลก :กอด1:
แต่ก็อย่าลืมว่ากีต้าร์เองก็ไม่ได้เผชิญหน้ากับทุกอย่างคนเดียว ยังมีคุณโบ๊ทด้วยนะ
เป็นกำลังใจให้เด็กเกรียนทั้งคู่ ช่วงนี้อึมครึมเสียเหลือเกิน ชีวิตคนอ่านก็อึมครึมนะจะบอกให้ :monkeysad:
-
เกรียนต้าร์อย่าคิดมากให้เสียเกรียนสิ ฮ่าฮ่าฮ่า //มุกไม่ฮาพาเครียด
ขอบคุณค่า
-
อยากมีใครมาสร้างเก้าอี้โยกแบบคู่ให้บ้างจัง
คำพูดคุณโบ๊ทน่ารักจัง สั้นๆแต่สื่อความหมายได้ตรงใจมากๆแค่เราจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่คุณต้าร์เข้าใจเปล่า
-
อยากให้กลับมาลัลล้ากันเร็วๆ
-
ถ้าเชื่อมั่นซึ่งกันและกันมันต้องผ่านไปได้แน่นอน
-
มีเวลาต้องรีบกอบโกย เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมีค่ามากๆ
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เจ้าเปี๊ยกจะกังวลเรื่องอนาคต
แต่โบ๊ทเค้าบอกให้เชื่อ ก็เชื่อเค้าหน่อยนะเปี๊ยก
เป็นอีกตอนที่ได้กลิ่นอายความเกรียน :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้ะ
-
ถึงจะมีเรื่องให้กังวล แต่บรรยากาศของสองคนนี้มันดูอบอุ่นดีนะ บอกไม่ถูก มันไม่ถึงกับทำให้เครียด แต่ก็โหวงๆ อยู่ลึกๆ
โอ้ยยย อธิบายไม่ถูก :z3:
-
หล่นมาหน้า2พอดี ถือโอกาสดันให้ไปในตัวละกันนะ :z1:
อ่านตอนนี้แล้วก็อื้มมมม :-[ แต่กลัวจะ o22 ทีหลังเนี่ยสิ
:z3:
-
ต้าร์ชอบคิดมากจริงๆ แต่ก็เข้าใจต้าร์นะ
-
มาอะยังงงงง :m22:
-
โอ้วววววววววววว
อ่านเรื่องนี้แล้วมันแบบว่า....ใช่เลยอ่ะ.....ใช่เลย!!!
เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้วที่โดนใจแบบสุดๆ คุณแต่งๆได้เยี่ยมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เนี้ยอ่านรวดเดียวจบไปตอนตี 4 เกือบตี 5 แต่มาเม้นท์ไม่ไหว มันง่วงเิกินไป ฮ่าๆๆๆๆ
พออ่านเรื่องนี้แล้วมันรู้สึกอบอุ่นในหัวใจมากๆ เลย ทำให้คิดจริงๆ ว่ามันสามารถเกิดขึ้นไปบนโลกใบนี้
เพราะทุกอย่างมันเป็นความจริง บอกไม่ถูกแฮะ แต่เหมือนกับการนับหนึ่งถึงสิบ เพราะถ้าเราค่อยๆ นับที่ละเลขจนถึงสิบ
เราก็ไม่ค่อยแปลกใจและคุ้นชิน แต่ถ้าเรานับแค่หนึ่งจู่ๆ โดดข้ามมานับสิบ เราก็จะมีความรู้สึกข้องใจว่า ที่เหลือมันหายไปไหนว่ะ
อะไรอย่างเนี้ย ฮ่าๆๆๆๆ คนเขียนไม่ต้องทำหน้างงกับเม้นท์นี้ก็ได้นะ เพราะคนเม้นท์ยังงงกับมันอยู่เลย
ตามเชียร์พี่โบ๊ทและหนูกีต้าร์อยู่นะ
..ป.ล.....ถ้าคุณทำเรื่องนี้ออกมาเป็นหนังสือ คุณแน่ใจได้เลยว่าได้เงินของเราไปนอนอยู่ที่กระเป๋าตังค์คุณแน่ๆ
-
รอนะรอ :)
-
เค้ามาแว้ววววววว (ใครถามหา 555) มาอัพตอนไหน ไมเค้าไม่เห็น
ตอนที่แล้วน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก :o8:
ตอนนี้สงสารต้าร์เบาๆ คุณลิงภูเขาช่วยให้ความมั่นใจต้าร์น้อยเยอะๆนะ :กอด1:
-
LOVE HIGH STORY – 56 – Face It All (With One Eye Closed) | พร้อมเจอซึ่งๆ หน้า (แต่ขอหลับตาไว้ข้างนึง)
8:17 น.
เพราะมัวแต่ติวกันในตอนเช้าตรู่ โบ๊ทและกีต้าร์เลยพากันออกจากคอนโดฯ ช้า มาถึงมหาวิทยาลัยเกือบจะแปดโมงครึ่ง ทั้งๆ ที่มีสอบตอนเก้าโมงตรง ยังดีที่มาถึงแล้วโชคดีได้ที่จอดพอดี ไม่ต้องวนหา ไม่งั้นคงได้วิ่งกันตาเหลือกจนเหงื่อโทรมเข้าห้องสอบแน่ๆ
เมื่อจอดรถกันเสร็จ ก็พากันเดินจ้ำไปที่ศูนย์บัญชาการ (โต๊ะหินอ่อนที่ประจำ) โดยทันที เมื่อไปถึงก็ต้องโดนเพื่อนๆ รุมกันโห่ใส่อย่างพร้อมเพรียงด้วยความที่เขานัดกัน 7 โมงครึ่งเพื่อมาติวกันโค้งสุดท้ายก่อนเข้าห้องสอบ ใครมีคำถามอะไรจะได้ช่วยกันหาคำตอบ ช่วยกันอธิบาย... แต่ยอดชายนายโบ๊ทกับไอ้เปี๊ยกแสบดันมาตอนเหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีก็จะต้องเข้าห้องสอบกันแล้ว
“ไอ้เชี่ยเปี๊ยก มึงแม่งมาช้าวะ” โจบ่นทันทีที่โห่เสร็จ
“สงสัยแม่งตื่นสายชัวร์” ทีเสริม
“ไอ้พวกสลัด! กูไม่ได้ตื่นสายเว้ย ยังไม่ค่อยได้นอนด้วยซ้ำ จะเอาเวลาไหนมาตื่นสาย” กีต้าร์แก้ตัว
“...” ทุกคนพากันเงียบ หันไปมองหน้ากันแล้วยิ้มร้ายออกมาอย่างพร้อมใจ
“ยิ้มไร” กีต้าร์ถาม เริ่มรู้สึกตะหงิดๆ
“ไม่ค่อยได้นอนเหรอออออออ ไอ้น้อง... หึหึหึ” เต็มเอ่ยถาม แต่ฟังน้ำเสียงแล้ว คงไม่ได้ต้องการคำตอบสักเท่าไร
“เฮ้ย ไอ้โบ๊ท มึงเพลาๆ หน่อยดิวะ ถนอมน้องมันหน่อยดิ” แบงก์พูดพลางชี้มือชี้นิ้วเป็นเชิงสั่งสอน โบ๊ทไม่ได้ตอบอะไร เอาแต่ยิ้มขำๆ ไปกับคำแซวที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงอะไร ส่วนไอ้เจ้าต้าร์ก็ไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาหรอกนะ เข้าใจทุกอย่าง ก็เลยได้แต่บ่นอยู่ในใจ... เชี่ยเอ้ย!
“เอ่อ... พวกมึงครับ ไม่ทราบว่า เรื่องบนเตียงของพวกกูสองคนมันออกสอบบทไหนเหรอครับ” โบ๊ทถามหน้ายิ้มออกแนวประชด แต่แทนที่จะทำให้เพื่อนๆ เลิกสนใจ กลับทำให้ยิ่งกลายเป็นเรื่องกิ๊วก๊าวกิ๊บกิ๊วขึ้นมายิ่งกว่าเดิม ส่วนกีต้าร์ก็ได้แต่ยืนทำหน้าขึ้นสีอย่างเซ็งๆ เพราะคิดว่ากำลังจะบอกว่า “ไม่ได้นอนเพราะอ่านหนังสือต่างหาก” แต่ไอ้คุณโบ๊ทก็ดันพูดอะไรออกไปก็ไม่รู้...
“เอ้าเว้ย! ใครจะติวก็ติวไป กูไม่สนแล้ว ตอนนี้กูอยากให้ไอ้โบ๊ทกับไอ้ต้าร์มันติวเรื่องบนเตียงของพวกมันให้กูฟังมากกว่าวะ ไม่ออกสอบก็ไม่เป็นไร กูอยากฟังไว้เป็นการสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตวะ ฮ่าๆๆๆๆๆ... โอ้ย เชี่ย!” เมื่อโบ๊ทเปิดทางไว้(?) เต็มก็เลยขอสักดอก... และก็ได้สมใจ เพราะโดนโบ๊ทโบกหัวไปดอกหนึ่งเต็มๆ มือ... กว่าจะได้วกกลับเข้าเรื่องสอบกันจริงๆ ก็เหลือแค่ไม่กี่นาทีก่อนเวลาสอบจะเริ่ม ก็เลยต้องเดินไปติวไปเพื่อแข่งกับเวลา...
เมื่อไปถึงหน้าห้องสอบก็ต้องไปรุมมุงกันดูเลขที่นั่งสอบของตัวเอง ซึ่งจุดนี้ก็ต้องใช้กำลังภายในกันนิดนึง เพราะต้องแหวกฝูงนักศึกษาคนอื่นๆ เพื่อเสือกตัวเข้าไปให้ใกล้ผังที่นั่งขนาดเท่ากระดาษ A4 ที่แปะอยู่บนประตูกระจก...
เมื่อรู้ที่นั่งกันแล้วว่าตัวเองนั่งไหน และใครนั่งใกล้ใคร (เผื่อลอก) ก็พากันสุมหัวเตี๊ยมกลโกงเผื่อไว้ในกรณีฉุกเฉิน... ดูตั้งใจและจริงจังกว่าตอนติวกันเสียอีก
“ต้าร์ ไปห้องน้ำกัน” โบ๊ทเอ่ยเรียกพลางฉวยข้อมือร่างเล็กในขณะที่คนอื่นๆ มัวแต่สุมหัวคิดแผนชั่วกันอยู่
“ไม่ปวดอะ”
“ไม่ปวดก็ต้องฉี่ ไม่งั้นเดี๋ยวไปปวดตอนสอบก็ต้องออกมาฉี่อีก เสียเวลา”
“ไม่เป็นไร ออกมาฉี่ก็แปบเดียวเอง”
“แล้วถ้าเจออาจารย์คุมสอบโหดๆ ละ เขาไม่ให้ออกมาฉี่จะทำไง ห๊า?”
“ก็...” กีต้าร์กลอกตาไปมาทำท่าครุ่นคิด... นั่นสิ ถ้าปวดฉี่แล้วอาจารย์ไม่อนุญาตให้ออกมา จะทำยังไง
“ไม่ต้องคิดเลย ท่าทางแบบนี้คงจะไม่พ้นคำตอบเกรียนๆ... ไปเหอะ ไปด้วยกันเลย” ร่างสูงกล่าวพลางกลับตัวออกเดินพลางฉุดแขนให้ร่างเล็กเดินตาม... ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็เดินตามนะ แต่ทำหน้าหน่ายไปตลอดทางเลยละ แอบเห็นมันขมุบขมิบปากล้อเลียนโบ๊ทอีกต่างหาก ฮ่าๆๆ
พอไปถึงห้องน้ำ โบ๊ทก็ตรงดิ่งไปที่โถฉี่แล้วจัดการธุระส่วนตัว ส่วนไอ้เจ้าต้าร์ก็มัวแต่ยืนล้วงกระเป๋าเต๊ะท่าอยู่หน้าประตู ไม่เข้ามาฉี่สักที... จริงๆ แล้วก็แค่รู้สึกเสียฟอร์มเฉยๆ หรอก ที่หาเหตุผลมาเถียงไม่ได้จนต้องโดนลากมาด้วยเนี่ย เหมือนตัวเองแพ้ยังไงก็ไม่รู้!
“เอ้า มาฉี่ดิ ยืนเกรียนอยู่นั่นอะ” โบ๊ทเห็นท่าทางกวนประสาทของร่างเล็กแล้วก็อดไม่ได้
“ไม่ปวด”
“ไอ้ดื้อ! จะมาดีๆ หรือต้องให้ไปล้วงมาฉี่ให้ ห๊ะ?”
“ก็มันไม่ปวดอะ จะให้ฉี่ยังไงเล่า”
“ก็เบ่งๆ ไปเหอะน่า”
“ไม่เอา ไม่ปวด”
“หึ! ตามใจ... ปวดฉี่ขึ้นมาแล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“ไม่เป็นไร ผมอั้นได้ สบายๆ เรื่องสิวๆ”
“อืมมมม... ใช่สินะ ท่อเล็กๆ จะไปอั้นยากอะไร”
“ฮึ่ย!!!! ไม่เล็กนะ!!”
“หึหึหึ” โบ๊ทเดินไปล้างมือพลางหัวเราะเจ้าเล่ห์พร้อมยักคิ้วส่งสายตากวนประสาทไปให้กีต้าร์ผ่านเงากระจก ทำเอาต้าร์ต้องเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้
ร่างสูงเดินไปล้างมือเสร็จก็จะเดินออกจากห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันได้พ้นประตูก็โดนเรียกพร้อมจับไหล่ไว้ก่อน
“เดี๋ยว”
“ไรเปี๊ยก”
“ใส่ไทยังไงให้มันแลบออกมานอกปกเสื้อเนี่ย ลาวเอ้ย!” ร่างเล็กเอ่ยพลางเดินไปข้างหลังร่างสูงแล้วลงมือจัดปกเสื้อ จริงๆ เขาเห็นตั้งแต่ตอนที่เพิ่งลงจากรถแล้วแหละ แต่คิดว่าร่างสูงคงจะจัดเองในห้องน้ำก็เลยไม่ได้บอก แต่สุดท้ายก็ต้องบอกอยู่ดี เพราะดูท่าทางโบ๊ทจะไม่ได้ใส่ใจกับเนคไทของตัวเองสักเท่าไรนัก
“...” โบ๊ทอมยิ้มทั้งๆ ที่โดนด่า... ทำไมนะ รู้สึกว่ามันด่าได้หวานหูจัง
“แล้วดูดิ กระดุมเม็ดบนก็ไม่ติด เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ด่าหรอก” กีต้าร์บ่น
“...” โบ๊ทยิ้มกว้างพลางมองร่างเล็กที่เดินวนไปวนมาอยู่รอบตัวเขา
“เอ้า ยังไม่ติดอีก กระดุมเม็ดบนนะ”
“ติดให้หน่อยดิ” ร่างสูงกล่าวพร้อมรอยยิ้มและแววตาขี้เล่น
“ไม่เอาอะ ติดเองดิ” กีต้าร์ปฏิเสธทันควัน
“ติดให้หน่อย เร็วๆ จะเข้าห้องสอบแล้ว” โบ๊ทไม่รอให้กีต้าร์ได้พูดหรือโวยวายอะไร เขาฉวยข้อมือทั้งสองข้างของกีต้าร์ขึ้นมาที่อก
“โอยยยยย ก็ได้ๆๆๆๆ โว๊ะ!” ว่าแล้วก็ช่วยติดกระดุมให้รุ่นพี่คนสนิทก่อนจะช่วยจัดไทให้สวยงาม ไม่หย่อนจากคอเสื้อมากเกินไป
“ขอบคุณครับ” โบ๊ทกล่าวทั้งๆ ที่ต้าร์ยังไม่ปล่อยมือออกจากเนคไท ก่อนจะฉวยข้อมือนั้นไว้แล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้หมายจะขโมยจูบสักทีสองที โทษฐานทำตัวน่ารัก
“อย่า!” แต่ร่างเล็กก็รู้ทัน ถอยตัวหลบได้พอดี แต่ข้อมือก็ยังอยู่ในกำมือของโบ๊ทอะนะ
“จูบทีนึงดิ”
“ไม่เอา นี่มันห้องน้ำมหาลัยนะ”
“ทีเดียว แปบเดียว ไม่มีคนเห็นหรอก ไม่เห็นมีใครเลย”
“ไม่เอาอะ”
“นะ ทีเดียวเอง จะได้มีแรงทำข้อสอบ”
“เกี่ยวกัน?”
“เกี่ยวสิ โบ๊ทไม่ค่อยได้นอน ไม่มีแรงแล้วเนี่ย” ร่างสูงอ้อน และท่าทางจะได้ผลด้วย เพราะกีต้าร์ลดแรงขืนที่ข้อมือลงแล้ว เรียกได้ว่าแทบจะไม่ขัดขืนแล้วละ... ว่าแล้วก็มองซ้ายมองขวา ดูให้แน่ใจว่าจะไม่มีคนมาเห็น ก่อนจะมามองหน้าร่างสูงด้วยสีหน้าครุ่นคิด... ลังเล
“...”
“นะต้าร์นะ ทีเดียวเอง”
“...ทีเดียวนะ”
โบ๊ทยิ้มกว้างก่อนจะค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปแล้วประทับจูบอย่างอ่อนโยน... ไม่ได้รุกล้ำเข้าไปตักตวงความหวาน เพียงแค่กดจูบลงบนริมผีปากของร่างเล็กเท่านั้น... ถึงจะไม่ได้จูบดูดดื่มเนิ่นนาน แต่ก็ไม่รีบร้อน...
“ตั้งใจทำข้อสอบละ”
“อือ...”
“ปะ เข้าห้องสอบกัน”
“อือ...”
ชายหนุ่มทั้งสองพากันเดินออกจากห้องน้ำกลับไปที่ห้องสอบ ไม่ได้เดินจับมือ ไม่ได้เดินกอดคอ ไม่ได้พูดอะไรกัน... เหมือนจะกลมกลืนไปกับคนทั่วไปที่จอแจอยู่ตลอดทางเดินหน้าห้องสอบ เว้นแต่เพียงว่าบนใบหน้าหล่อใสของโบ๊ทมีรอยยิ้มสดใสพะอยู่ และแก้มใสของกีต้าร์ก็ขึ้นสีแดงจางๆ ซึ่งขัดกับสีหน้าของคนรอบข้างเสียเหลือเกิน...
อ้อ... แอบเห็นกีต้าร์สกิปเท้าให้เดินเท้าข้างเดียวกับร่างสูงด้วยนะ... เอ้า ซ้าย ขวา ซ้าย
.
.
.
[ไปอ่านต่อที่คอมเม้นท์ #1825] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2126633#msg2126633)
...เพราะมันเกิดลิมิต เลยยกทั้งก้อนไปโพสขึ้นอันใหม่เลย...
-
โรแมนติกในห้องน้ำเหรอคู่เกรียน :laugh:
แต่เค้าชอบนะ ฉากแต่งตัวให้สามีของภรรยา แอร๊ย กีต้าร์อย่าตีเค้านะ :jul3:
ได้กำลังใจดีอย่างนี้ สอบผ่านฉลุยนะหนุ่มๆ :impress2:
แต่นึกถึงนักเรียนตัวเอง จะสอบแล้ว จะพากันอ่านหนังสือหรือยังก็ไม่รู้ :เฮ้อ:
ป.ล. เค้าแอบคิดเหมือนคุณ jincool อะคุณแจ๊ค อยากได้หนังสือโบ๊ทต้าร์มาไว้ในอ้อมกอด :impress2:
-
ชอบกีต้าร์ที่จะเดินเท้าให้พร้อมกับโบ๊ท
เดินเข้าสนามรบสอบ
รอโหลด :z10:
-
ไอ้เปี๊ยกแพ้ลูกอ้อนคุณโบ๊ท :impress2:
-
ชื่อตอน ฮา มาก
ปัญหา ความเครียด ไม่ว่าโลกจะแตก แดดจะออก น้ำจะท่วม พายุเข้าก็ไม่มีผลต่อความรักของ โบ๊ท-ตาร์
-
:กอด1: :man1:
-
อุเหม่ หวานกันได้ทุกที่จริงๆ อิอิ
-
บอกได้คำเดียวว่า
กะปริดกะปรอย
อิอิอิอิ :z2:
-
น้องต้าร์น่ารัก
อ่านแล้วก็เขินอยู่คนเดียว
เป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อบอุ่นจัง
-
แหม ๆ ๆ คุณโบ๊ท จริง ๆ ปวดฉี่น่ะก็คงไม่เท่าไหร่หรอก ชิมิ
เรื่องของเรื่องคืออยากหากำไรกับต้าร์มากกว่า เนาะ
-
หากำลังใจก่อนเข้าห้องสอบซินะ 55555
-
เกรียนน้อย ยังไงก็แพ้ทางลูกอ้อนคนแอบเจ้าเล่ห์ หึหึ
-
ขอกำลังใจกันก่อนสอบด้วยอ่ะ อร๊ายยยย
หว๊านหวานนน หวานกันแม้กระทั่งในห้องน้ำ ฮ่าๆๆๆ
ต้้าร์น่ารักอ่ะ >///<b แต่งตัวจัดเสื้อผ้าให้กันด้วย
คุณโบ๊ทหลงต้าร์แย่เลยนะเนี่ย น่ารักตลอดเวลา ฮิ้วววว
รอๆอ่านต่อไปจ้าา คนแต่งสู้ๆ ^^
:กอด1:
-
ชอบตรงที่เฮียโบ๊ทมักจะแสดงออกแบบตรงๆ หลายครั้งอ่านแล้วเขินแทนกีต้าร์ :-[
ส่วนไอ้เปี๊ยกก็เป็นคนแสดงออกไม่เก่ง เลยมักจะแสดงออกด้วยอะไรสักอย่างเล็กๆ น้อยๆ แต่น่ารักสุดๆ มาให้เห็นอยู่เรื่อยๆ :impress2:
สรุป เรื่องนี้น่ารักอะ :give2:
ปอลิง อยากได้นิยายเรื่องนี้มานอนกอดสักเล่มด้วยคนค๊าาาาา :กอด1:
-
เข้ามาขำชื่อตอนก่อน
รอเม้นท์เนื้อเรื่องทีเดียวเลยละกันนะ
:laugh:
-
อ๋ายยย น่ารักจังงง ชอบตอนที่ทำเท้าให้เดินข้างเดียวกันอะ น่ารักกก
-
หวานทุกสถานที่ อร๊่ายยยย เขินนนนน
รออีก 60%
-
น่ารักเชียว ครึ่งหลังขอหวานๆเหมือนเดิมนะคะน
-
ได้กำไรตลอดๆนะคุณโบ๊ท
-
(กด)ดันรอที่เหลือพร้อมโบนัสจ้ะ :z2:
-
:: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: พร้อมเจอซึ่งๆ หน้า (แต่ขอหลับตาไว้ข้างนึง)
[ต่อ]
.
.
.
เกือบสองชั่วโมงผ่านไป...
.
.
.
หลังจากที่ก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบมาเกือบสองชั่วโมง ร่างสูงก็เงยหน้าขึ้นแล้วเอี้ยวคอซ้ายทีขวาที ไล่ความเมื่อยที่เกาะอยู่ที่คอออกไป...
ไอ้เจ้าโบ๊ททำข้อสอบได้ไวมากนะ ตอนนี้เหลือข้อเขียนแค่เพียงข้อเดียวเท่านั้น ดูเวลาแล้วเหลืออีกเป็นชั่วโมง... ชิลๆ... เมื่อเห็นเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาที่แขวนอยู่เหนือไวท์บอร์ดหน้าห้อง ก็เห็นได้ว่าตัวเองยังมีเวลาอีกเยอะ ไม่ต้องรีบร้อนอะไร... ว่าแล้วก็กวาดตาสำรวจคนที่นั่งอยู่รอบๆ สักหน่อยว่าทำกันไปถึงข้อไหนแล้วบ้าง
“หึหึ”
ร่างสูงกระหยิ่มยิ้มย่องเมื่อเห็นว่าคนรอบข้างยังไม่มีใครฟุบหลับ ท่าทางแล้วเขาจะเป็นคนที่ทำข้อสอบได้ไวที่สุด... แอบภูมิใจในตัวเองอยู่เล็กๆ จนคิดเล่นๆ อยู่ในหัวว่า น่าจะเรียกกินเนสฯ มามอบใบประกาศเลยว่า “เป็นนักศึกษาที่ทำข้อสอบเร็วที่สุดในเซคชั่น”... แต่จินตนาการที่เป็นภาพของตัวเขากำลังรับใบประกาศจากกินเนสฯ ก็ต้องสลายวับไปกับตาเมื่อเขาเอี้ยวตัวไปมองกีต้าร์ที่นั่งเยื้องๆ อยู่ด้านหลังทางซ้ายมือ...
...ไอ้เปี๊ยกมันฟุบหลับไปแล้ว...
ร่างสูงหุบยิ้มทันที สีหน้าเปลี่ยนจากลัลล้าเป็นสีหน้าตกใจอึ้งกิมกี่อย่างเฉียบพลัน... “ไอ้เปี๊ยกทำข้อสอบเสร็จแล้วงั้นเหรอ!! เฮ้ย!! เป็นไปได้ไงวะเนี่ย ยังไม่สองชั่วโมงเลยนะ ฮึ่ย!! ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้เปี๊ยกจะทำข้อสอบข้อเขียน 7 ข้อเสร็จด้วยเวลาไม่ถึง 100 นาที... ถึงผมจะพอรู้ว่าไอ้เปี๊ยกมันเป็นคนหัวดี แต่นี่ก็เพิ่งจะเคยสอบห้องเดียวกัน เพิ่งจะเคยเห็นว่ามันทำข้อสอบได้ไวขนาดนี้... โอเค เท่าที่ฟังมันติวให้เมื่อเช้า ก็พอจะรับรู้ได้ว่าไอ้เปี๊ยกมันรู้จริง เข้าใจเนื้อหาอย่างถ่องแท้ และจำเนื้อหาได้แทบทั้งหมด... แต่ เฮ้ยยยย 7 ข้อในเวลาไม่ถึง 2 ชั่วโมงเนี่ยนะ เทพไปไหม!”
บ่น บ่น โวยวาย โวยวาย อยู่ในใจ... ว่าแล้วก็รู้สึกเหมือนจะยอมไม่ได้ (เพื่อ?) เขาเลยกะไว้ว่าต้องทำอีกข้อหนึ่งให้เสร็จภายใน 15 นาทีให้ได้ เพื่อที่จะครองตำแหน่งอันดับสองของเซคชั่น... ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไม... หรืออาจจะติดนิสัยปัญญาอ่อนแบบนี้มาจากไอ้เปี๊ยกละกระมัง
ร่างสูงก้มหน้าก้มตาเขียนคำตอบ พุ่งสมาธิไปที่ปลายปากกา... เค้นพลังสมองขั้นสุด... รีดเร้นความจำทุกอย่างที่อ่านและได้ยินมา... เร่งกระบวนการวิเคราะห์สังเคราะห์ข้อมูลในสมอง... แล้วบูรณาการกับ case study ที่เป็นคำถามของข้อสอบ... กลั่นความคิดออกมาเป็นคำตอบ... แล้วเขียนลงบนกระดาษอย่างรวดเร็ว... ถูกต้อง ข้อมูลแน่น แม่นยำ ไม่มีแม้แต่คำสะกดผิด
.
14:57 นาที
.
14:58 นาที
.
14:59 นาที
.
15:00 นาที
.
ปี๊ดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดดังในหัวของร่างสูงเป็นการบอกว่าเวลา 15 นาทีที่เขากำหนดนั้น ได้สิ้นสุดลงแล้ว... เขาวางปากกา เงยหน้ามองนาฬิกา ก่อนจะพ่นลมออกปากอย่างโล่งอก... ฟู้ววววววว... ทันเวลา
เสร็จแล้วเว้ย! ได้ที่สองก็ยังดีวะ... (เพื่อ?)
โบ๊ทกวาดตาตรวจทานคำตอบของตัวเอง ไล่ตั้งแต่ข้อแรกจนถึงข้อสุดท้าย.... ผลเป็นที่น่าพอใจ ไม่มีข้อไหนที่รู้สึกว่าอยากเพิ่มเติมแล้ว... แหงนหน้ามองนาฬิกาอีกที... เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงเต็มๆ... แถมมหาวิทยาลัยนี้ก็มีกฎในห้องสอบด้วยว่าห้ามนักศึกษาออกจากห้องสอบก่อนหมดเวลา นั่นทำให้ไม่ว่าใครจะทำข้อสอบเสร็จเร็วแค่ไหน ก็ไม่สามารถกลับบ้านก่อนได้ ต้องนั่งๆ นอนๆ รออยู่ในห้องสอบจนกว่าจะหมดเวลานั่นแหละ... ว่าแล้วก็ฟุบนอนบ้างดีกว่า
ร่างสูงฟุบลงบนโต๊ะได้สักพักก็นึกอยากแอบมองร่างเล็กขึ้นมาซะงั้น... เริ่มสงสัยตัวเองแล้วว่าเป็นอะไรมากไหม ห่างกันแค่นี้ทำไมถึงคิดถึงไอ้เปี๊ยกได้ขนาดนี้... ว่าแล้วก็ขอเอี้ยวคอเหล่ตาไปมอง ได้เห็นแค่ผมชี้ๆ ก็ยังดี
...แต่... สิ่งที่เขาเห็นกลับทำให้เขาต้องอึ้งกิมกี่เป็นรอบที่สอง... เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือไอ้เปี๊ยกกำลังนั่งหน้าเครียดเขียนคำตอบยิกๆ... มีหยุดแล้วทำหน้าครุ่นคิดเหมือนไม่แน่ใจอยู่บ้าง แต่แต่ละครั้งก็ไม่นาน... ก้มหน้าก้มตาเขียน ดูรีบร้อนอยู่พอตัว เห็นพลิกหน้ากระดาษไปมาคล้ายๆ ไม่ได้ดั่งใจ พลางทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ กอปรกับพ่นลมออกจมูกอย่างขัดใจ หลังจากนั้นก็คว้าลิควิดเปเปอร์ขึ้นมาปาดๆ ป้ายๆ ไปบนกระดาษคำตอบ... เยอะอยู่นะนั่น... ก่อนจะเป่า เป่า เป่า แล้วใช้นิ้วแตะๆ ดูว่าแห้งหรือยัง... แต่ดูจากสีหน้าแล้ว คาดว่ายังไม่แห้งชัวร์ๆ... ฮ่าๆๆๆ ไอ้เปี๊ยกทะเลาะกับลิควิด!
ร่างสูงแอบมองร่างเล็กแล้วอดขำไม่ได้... เห็นขี้โวยวายอย่างนี้ ท่าทางเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ ไอ้หน้าตาไม่รับแขกแบบนี้ แต่จริงๆ แล้วมันก็แค่ลูกแมวเกรียนๆ ตัวนึงเท่านั้นแหละ ไม่ได้มีฤทธิ์เดชอะไรเยอะนักหรอก อ่อนจะตาย เขารู้ดี... แต่ท่าทางเสียงหัวเราะในลำคอของร่างสูงจะดังไปนิด ไอ้เจ้าเปี๊ยกเลยได้ยิน ว่าแล้วก็ค้อนควับ จ้องตาแล้วถลึงตาใส่ประมาณว่า “ขำไร!”... แต่นั่นไม่ได้ทำให้โบ๊ทกลัวหรอกนะ กลับยิ่งทำให้เขายิ่งขำ... จนอาจารย์คุมสอบต้องกระแอ่มไอ อะแฮ่ม อะแฮ่ม เป็นการเตือนนั่นแหละ ถึงได้หยุดกันทั้งสองคน...
.
.
.
สามชั่วโมงแห่งการสอบสิ้นสุดลง นักศึกษาพากันเดินออกจากห้องสอบหลังจากที่อาจารย์คุมสอบเดินเก็บการดาษคำตอบเสร็จเรียบร้อย... แต่ละคนมีสีหน้าที่แตกต่างกันออกไป บ้างก็ยิ้มหรา บ้างก้ทำหน้าเครียด บ้างก็หน้าตาย ไม่รู้ว่าปลงหรือเป็นคนไร้ความรู้สึกอยู่แล้วก็ไม่รู้... ส่วนกลุ่มของหนุ่มๆ ทั้งกลุ่มของเต็มและกลุ่มของที ทุกคนออกมาจากห้องด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างสดใส ท่าทางจะทำข้อสอบได้กันทุกคน
“สอบเสร็จแล้ว ฉลองเว้ยยยยยย” ไอ้ทีแหกปากพลางกระโจนเข้าใส่โจที่กำลังยืนถกอยู่กับว่านและแบงก์เรื่องคำตอบที่ตอบไปไม่ตรงกัน ตีโจทย์กันไปคนละมุมเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะภาษาอังกฤษไม่แข็งแรงหรือเป็นเพราะคิดลึก-ตื้นไม่เท่ากันก็ไม่รู้
“ฉลองอะไรละไอ้ที พวกกูยังเหลือสอบอีกตัว” เต็มกล่าวด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“ว๊าาาาา แย่จัง อย่างนี้พวกผมก็คงต้องไปฉลองกันเองแล้วสิ... เพราะพวกผม สอบ เสร็จ แล้ว” ทีพูดเหมือนจะเสียใจที่ต้องไปฉลองกันเองโดยไม่มีพวกรุ่นพี่ แต่ไอ้น้ำเสียงดูมีความสุขนั่นมันขัดๆ กับคำพูดยังไงชอบกลนะ โดยเฉพาะไอ้น้ำเสียงตอนท้ายประโยคที่ฟังดูลัลล้าแบบเน้นๆ ยังไงชอบกล
“โห ไอ้เชี่ยที น้ำเสียงมึงนี้ ออกนอกหน้าไปไหมสัด” เต็มกล่าวพลางจะโบกหัวรุ่นน้อง แต่ไอ้รุ่นน้องก็หลบทัน มิหนำซ้ำยังยิ้มเยาะอีกต่างหาก
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“แล้วพวกพี่จะไปไหนกันต่อไปเนี่ย” โจถาม
“ก็... เอาไงวะพวกมึง... ไปกินข้าวแล้วแยกย้ายป่าววะ” ว่านตอบ ก็ไม่เชิงว่าจะแน่ใจว่าจะไปไหนยังไง เพราะพวกเขาเองก็ยงไม่ได้คุยกัน
“เออ ก็ดีวะ สอบอีกตัววันพุธ อ่านหัวบานเลยมึง” แบงก์เอ่ยด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“เออ กินแล้วแยกย้ายกันก่อนเว้ยวันนี้ กูอยากนอน... เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปติวกันที่ห้องไอ้โบ๊ทเว้ย” เต็มกล่าวสรุปและนัดหมายเองเสร็จสรรพโดยไม่ยักกะถามเจ้าของห้องสักคำ ท่าทางจะไม่ได้ฟังด้วยนะนั่น เพราะมัวแต่สนใจไล่เช็คคำตอบจากชีทในมือ
“โอเค๊ งั้นก็ไปกินข้าวกันเหอะ พี่ พวกผมจะได้ไปต่อ... ไปเว้ยโจ ต้าร์... อ้าว ไอ้ต้าร์หายไปไหน” ทีกล่าวพลางออกเดินนำ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าไอ้เปี๊ยกหายไป คำถามของทีทำเอาโบ๊ทต้องเงยหน้าจากชีทขึ้นมามองหาร่างเล็กที่เมื่อครู่นี้ยังเดินตามเขาออกมาจากห้องสอบอยู่เลย
ชายหนุ่มทั้งหกช่วยกันมองหาร่างเล็ก ช่วยกันชะเง้อ ช่วยกันกวาดสายตาไปรอบๆ จนกระทั่ง...
“นั่นไง ไอ้เปี๊ยก”
โจเห็นเพื่อนสนิทเดินชิลสวนกระแสคนที่กำลังเดินออกจากตึก จึงบอกและบุ้ยปากให้คนอื่นๆ มองตาม... เมื่อกีต้าร์เดินกลับมาถึงโต๊ะไม้หน้าห้องที่พวกเขารวมตัวกันอยู่ ร่างสูงก็ถามทันทีว่าไปไหนมา และคำตอบที่ได้ก็คือ
“ไปฉี่มา”
อืมมมม เข้าใจได้... มีเหตุผล... แต่ก็ยังไม่วายโดนเพื่อนๆ พี่ๆ รุมแกล้งโทษฐาน “ไปฉี่ไม่มีชวน”... ส่วนโบ๊ทก็ได้แต่ยืนหัวเราะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ช่วยนะ ยังมีปรามๆ เพื่อนๆ น้องๆ ไว้อยู่บ้าง...
“อย่าแกล้งไอ้เปี๊ยกแรงดิ เดี๋ยวช้ำหมด ฮ่าๆๆๆ”
แค่ปรามนะ ไม่ได้ห้าม... ซะงั้น... ไอ้เปี๊ยกได้ยินเช่นนั้นก็ปรี๊ดสิครับ แทนที่จะปกป้องกัน ดันบอกแค่ว่าอย่าทำแรง... ว่าแล้วก็ปัดมือคนอื่นๆ ออกจากหัวจากตัวแล้วเดินตรงไปยังร่างสูงที่ยืนหัวเราะอยู่ที่หัวโต๊ะ ก่อนจะจงใจเตะหน้าแข้งร่างสูง แต่ร่างสูงก็รู้ทันจึงเบี่ยงขาหลบพ้น... เตะอีกก็หลบพ้นอีก... จะกระทืบเท้าก็ยังหลบพ้น... ไอ้เจ้าเปี๊ยกเลยยิ่งปรี๊ด เมื่อไอ้ลิงภูเขามันรู้ทัน ทำอะไรมันไม่ได้!
กีต้าร์ทำท่าเริ่มจะโวยวาย แต่ก็โดนทีและโจฉุดคอให้ออกเดินไปด้วยกันเสียก่อน
“มึงเก็บไว้ไปสวีทกันที่คอนโดฯ นะ ตอนนี้ไปกินข้าวกันก่อนนนน กูหิววววว” ทีกล่าวแกมแซว
“สวีทเชี่ยไร แม่ง ไม่เคยปกป้องกูหรอก...” กีต้าร์กล่าวน้ำเสียงสำออยที่ฟังดูยังไงก็ไม่น่าสงสารเลยสักน้อย ยิ่งทำให้รู้สึกน่าหมั่นไส้ น่าแกล้งขึ้นเสียด้วยซ้ำ... โบ๊ทเห็นท่าทางของร่างเล็กแล้วก็ได้แต่ขำเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้พูดตอบโต้อะไร แค่เดินตามไปใกล้ๆ เท่านั้น
.
.
.
เมื่อกินข้าวกันเสร็จก็ได้เวลาแยกย้ายกลับบ้าน ทางใครทางมัน ใครมากับใครก็กลับไปกับคนนั้น... แต่แล้ว...
“เฮ้ย ไอ้ต้าร์ คืนนี้มึงไปนอนบ้านกู เราต้องฉลองกัน” ทีกล่าวพร้อมๆ กับพาดแขนลงบนไหล่เพื่อนสนิทหลังจากที่พากันเดินำพี่ๆ ออกมาจากร้านอาหารข้างมหาวิทยาลัย
“เอาจริงดิ” กีต้าร์ถามด้วยสีหน้ากึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อ...
“เออดิวะ พวกเราสามคนไปฉลองกัน บ้านกู ไอ้โจมันเอาเสื้อผ้ามาแล้วด้วยเนี่ย” ทีว่างั้น ต้าร์เลยหันหน้าไปส่งสายตาถามโจที่ยืนอยู่อีกข้าง... โจพยักหน้าเป็นคำตอบ...
“มึงจะคิดอะไรเยอะแยะวะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ กูก็ต้องบินไปสิงคโปร์กับที่บ้านกูแล้ว ไม่มีเวลาฉลองแล้วนะเว้ย”
“อ้าว มึงจะไปสิงกะโปกโตเหรอ ไมกูไม่เห็นรู้”
“กูจะไป สิง-คะ-โป เฟ้ย! ไอ้สิง-กะโปก-โต นะ มันไอ้โจ ไม่เกี่ยวกับกู!”
“ฮ่าๆๆๆ” กีต้าร์หัวเราะที่เพื่อนรับมุข
“เชี่ย เกี่ยวไรกะไข่กูวะ สาดดด” โจสบถหน้านิ่งพลางเอามือกุมเป้า... ทำเอาเพื่อนๆ หัวเราะอย่างอร่อยเหาะ
“ว่าไง ไอ้เปี๊ยก... มึงไม่ต้องคิดแล้ว ไปเลย เดี๋ยวกูไปรับที่คอนโดฯ เนี่ยเดี๋ยวขับตามพี่โบ๊ทไปคอนโดฯ เลย”
“เออ ไม่งั้นไม่มีเวลาฉลองกันแล้วนะเว้ย เพราะพรุ่งนี้บ่ายๆ กูก็ต้องไปต่างจังหวัดกับป๊ากู ไปหาอากงอาม่า” โจสมทบ
จริงๆ แล้วไม่ใช่กีต้าร์ไม่อยากไปนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงตอบตกลงได้ไม่เต็มปากเต็มคำ... อาจจะเป็นเพราะห่วงรุ่นพี่ร่างสูงห้องตรงข้าม กลัวว่าโบ๊ทจะรู้สึกว่าโดนทิ้ง?... เลยรู้สึกเหมือนกับว่าต้องบอกโบ๊ทก่อน... ว่าแล้วก็แอบเหล่ไปมองร่างสูงที่ยืนแอบฟังเนียนๆ อยู่ข้างๆ ทำท่าทางเหมือนกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่เต็มกำลังโม้แหลกอยู่กลางวง
“คุณโบ๊ท...” กีต้าร์เรียกเสียงแผ่ว ฟังดูเกรงใจยังไงชอบกล
“อือ ไปเหอะ ไม่ว่าหรอก” โบ๊ทหันมาตอบทั้งๆ ที่ต้าร์ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“อือ...” กีต้าร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม
เมื่อเห็นเช่นนั้น โจกับทีเลยเข้าใจว่าทำไมต้าร์ถึงทำท่าลังเล... ว่าแล้ว ทั้งสองเกลอ รัก-ยม ก็มองหน้ากันก่อนจะยิ้มมุมปาก ประมาณว่า... กูว่าแล้ว
หลังจากยืนคุยกันอยู่หน้าร้านได้สักพัก ก็ได้เวลาแยกย้ายกันจริงๆ เสียที... โบ๊ท กีต้าร์ ที และ โจ เดินไปด้วยกันเพราะจอดรถที่ลานจอดข้างมหาวิทยาลัยเหมือนกัน... ส่วน เต็ม แบงก์ ว่าน ก็เดินแยกไปทางอาคารจอดรถด้านในสุดของมหาวิทยาลัย
.
.
.
เกือบหนึ่งชั่วโมงต่อมา...
.
.
รถ BMW สีดำของโบ๊ทเลี้ยวเข้าจอดในอาคารจอดรถของคอนโดฯ ตามมาด้วย Mazda 3 สีขาวของที... เมื่อจอดรถเสร็จ ทั้งสี่หนุ่มก็พากันเดินขึ้นห้องไป... ต้าร์พาทีและโจเข้าห้อง 706 ส่วนโบ๊ทก็แยกเข้าห้อง 707 ไป
เมื่อถึงห้อง โจและทีก็ตรงไปหย่อนตัวลงบนโซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ เปิดเกม แล้วก็เล่นเกมฆ่าเวลา รอกีต้าร์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ด้วยข้ออ้างที่ว่า “จะได้ไม่ต้องไปอาบที่บ้านที” ซึ่งก็คล้ายๆ จะเป็นข้ออ้างในการไม่อาบน้ำคืนนี้นั่นเอง... เสร็จแล้วไอ้เจ้าต้าร์ก็เก็บของที่ต้องใช้คืนนี้และพรุ่งนี้ลงกระเป๋าเป้ อย่างสายชาร์จโทรศัพท์ แปรงสีฟัน เสื้อผ้าสำหรับพรุ่งนี้ และสำรับไพ่สำหรับคืนนี้...
“กู... ไปเอาของห้องนุ้นแปบนึงนะ” กีต้าร์บอกเพื่อนทั้งสองที่กำลังเมามันส์อยู่กับเกม แต่ก็ยังดีที่ยังหันมาพยักหน้าสนใจเขาอยู่บ้าง
ร่างเล็กเดินออกจากห้อง 706 แล้วเดินเข้าห้องตรงข้ามโดยที่ไม่ต้องเคาะประตู เมื่อเข้าไปถึงก็เห็นรุ่นพี่ร่างสูงกำลังนอนดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา... แต่พอเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าร่างสูงกำลังนอนหลับตา... สรุปว่านอนให้โทรทัศน์ดูสินะ...
กีต้าร์เดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนพื้นข้างๆ โซฟา... เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่คนสนิทกำลังหลับก็เลยไม่คิดจะกวน... แค่จะมาบอกว่า “ไปแล้วนะ” แค่นั้นเอง แต่ไม่เป็นไร เขียนโน๊ตทิ้งไว้ก็ได้ ตื่นมาก็คงเห็น... เอื้อมมือไปหยิบดินสอที่วางอยู่บนกองชีทบนโต๊ะหน้าโซฟาแล้วคว้าเอาโพสอิทมาเขียนโน๊ต แปะไว้บนปกหนังสือ... เสร็จเรียบร้อย... แต่ก่อนจะลุกออกจากห้องไป ก็ขอนั่งมองหน้าลิงภูเขาตัวนี้อีกสักแปบ...
เมื่อมองจนพอใจแล้ว ก็คิดว่าได้เวลาไปแล้วละ เดี๋ยวไอ้ทีกับไอ้โจจะสงสัยว่ามาเอาของอะไรนานเกิน... ว่าแล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่อยู่ๆ ก็มีแขนโอบมาที่ไหล่จากข้างหลังแล้วดึงให้เขาต้องเอนลงนอนบนโซฟา... เอิ่ม หมายถึงนอนลงบนตัวของคนที่นอนอยู่บนโซฟานะ...
กีต้าร์เงยหน้าขึ้นมองคนที่โอบเขาอยู่ ก็เห็นเป็นหน้าเปื้อนยิ้มของร่างสูงที่ยิ้มตาหยีมาที่เขา... ใจเต้นตึกตึก
“ขอกอดก่อน เดี๋ยวคืนนี้ไม่ได้กอด”
“ฮ่ะๆๆๆ เว่อร์วะ” กีต้าร์เขิน แต่ก็หัวเราะกลบเกลื่อน
“กินเหล้ากันป่าวเนี่ยวันนี้”
“คงไม่พลาดหรอก ถ้าไม่มีเหล้ามันจะเรียกว่าฉลองได้ไง”
“กินได้ แต่อย่าไปเมาเกรียนใส่เพื่อนๆ ละ รู้ไหม”
“ไม่เมาหรอกน่า”
“เดี๋ยวก็ไปอ้วกใส่เตียงเขาอีก”
“ไม่เคยเหอะ”
“เถียงคำไม่ตกฟากเลยนะเรา” โบ๊ทกล่าวพลางจิ้มนิ้วไปที่ปลายจมูกคนชอบเถียง
“ตกฟากก็เจ็บดิ”
“ฮ่าๆๆๆๆ...”
“ฮิฮิ”
“แล้ว... เจ็บเท่าตกหลุมรักไหม”
“อืมมมมมมมม ไม่รู้สิ”
“เอ้า แล้วทำไมทีตกฟากละรู้ว่าเจ็บ... เคยตกฟากเหรอเรา”
“ไม่เคย”
“แล้วรู้ได้ไงว่าเจ็บ”
“เป็นอับดุล รู้ทุกเรื่อง”
“จริงอะ? แล้วทำไมไม่รู้ว่าตกหลุมรักแล้วเจ็บไหม”
“ก็...”
“...ก็อะไร”
“อันนี้ไม่รู้ เพราะตอนตก มันตกแบบไม่รู้ตัว...” กีต้าร์กล่าวก่อนจะหลบตา แล้วซุกหน้าแดงๆ ลงบนอกร่างสูง... เสี่ยวชะมัด อายตัวเองสุดๆ
“...” ร่างสูงอึ้งกิมกี่เป็นรอบที่สามของวัน อึ้งอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างๆ บนใบหน้าขึ้นสี... ว่าแล้วก็กอดแน่นๆ แล้วหอมหัวไปทีนึง... ไอ้หน้าตาไม่แคร์โลก ท่าทางเกรียนๆ แบบนี้ เวลาพูดอะไรหวานๆ มันขัดกันสุดๆ แต่มันก็เป็นการขัดกันที่ลงตัวมากๆ ในความรู้สึก
“...” กีต้าร์ได้แต่นอนเขินนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น เริ่มรู้สึกว่าอยากทำตัวลีบๆ แล้วปลิวออกจากห้องนี้ไปซะเดี๋ยวนี้ ปลิวออกทางหน้าต่างก็ได้ ใกล้ดี ไม่ต้องเดินไปถึงประตู... โอยยยย เขินขนาด
“อาบน้ำสระผมแล้วเหรอ หอมจัง”
“อือ”
“โบ๊ทเปลี่ยนใจละ”
“หือ?”
“คืนนี้ไม่ให้ไปแล้ว” ตอนแรกก็จะปล่อยให้ไปอยู่กับเพื่อนๆ ตามประสาเพื่อนสนิทกันนั่นแหละ แต่พอเจอไอ้เปี๊ยกโหมดนี้เข้าไป ถึงกับเปลี่ยนใจ อยากเก็บเอาไว้กอดทั้งคืนเลย
“อ้าว ไรอะ” กีต้าร์เงยหน้าขึ้นมาทำหน้าแมวเซ็ง
“ก็เอ็งอะแหละ”
“อะไร ผมทำไม”
“เอ็งมันยั่วอะ”
“เฮ้ยยยยย ใครยั่ว อย่ามามั่วนะ”
“ไม่รู้แหละ คืนนี้...” โบ๊ทพูดไม่จบประโยค แต่น้ำเสียงและสายตาก็บ่งบอกอย่างชัดเจนชนิดที่ไม่ต้องเดากันให้เมื่อยสมองเลยทีเดียวว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น... กีต้าร์ใจเต้นระส่ำกับสายตาและน้ำเสียงนั้น แต่คืนนี้ยังไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้
“ไม่เอาอะ คืนนี้ผมจะไปฉลองกับไอ้ทีไอ้โจ พรุ่งนี้พวกมันก็ไม่อยู่แล้ว ไอ้ทีไปสิงคโปร์ ไอ้โจไปกาญจนบุรี กว่าจะกลับกันมาก็ใกล้ๆ เปิดเทอมโน่นแหละ”
“...”
“อย่าเงียบดิ”
“...”
“คุณโบ๊ททททททททท”
“เฮ้อออออ โอเคๆ ไม่เปลี่ยนใจแล้วก็ได้ ให้ไปก็ได้...” แพ้ไอ้ตาใสๆ คู่นั้นทุกทีสินะโบ๊ท หึหึ
“ต้องแบบนี้สิวัยรุ่น”
“จะไปเลยรึเปล่า”
“อืม นี่ก็แค่ว่าจะเข้ามาบอกเฉยๆ ว่าจะไปแล้ว.. บอกพวกนั้นไว้ว่าจะเข้ามาเอาของ นี่มานานแล้วเนี่ย เดี๋ยวพวกมันสงสัย”
“ได้ๆ” ว่าแล้วโบ๊ทก็กอดแน่นๆ อีกสักทีแล้วจึงคลายวางแขนออกจากร่างเล็ก
“ไปแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้ เอาไว้จะกินเหล้าเผื่อ ฮ่ะฮ่า” ร่างเล็กกล่าวแล้วยิ้มและยักคิ้วให้ร่างสูง ยักคิ้วข้างเดียวซะด้วย
“เดี๋ยวดิ...”
“หืม”
“คืนนี้โบ๊ทต้องอ่านหนังสือ... พรุ่งนี้ก็ต้องอ่านหนังสือทั้งวัน...”
“อืมใช่ ก็คุณโบ๊ทมีสอบนิ... แล้วไง”
“แต่ตอนนี้โบ๊ทไม่มีแรงเลยอะ ต้องการชาร์จแบต”
“แหม่ๆ ข้ออ้างสารพัด... ไม่มีแรงก็นอนซะสิ แล้วค่อยลุกขึ้นมาอ่าน หรือจะให้ซื้อกระทิงแดงมาให้ด้วยเลยไหม” ร่างเล็กเห็นแล้วว่าสถานการณ์ที่เขาจะเสียดุลการค้ามันใกล้เข้ามาแค่ลมหายใจคั่น ก็เลยจะยกตัวลุกขึ้นจากตัวของร่างสูง แต่แค่ยันตัวลุกขึ้นนั่งได้เท่านั้น ก็โดนแขนแกร่งรวบตัวแล้วเข้าจู่โจมริมฝีปาก แทบไม่ทันได้ตั้งตัว...
“อือ...ม.. ม”
ถึงจะตกใจอยู่เล็กๆ ทั้งๆ ที่ก็พอจะเดาได้ว่าโบ๊ทต้องการอะไร แต่กระนั้นก็ไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้ร่างสูงจูบได้ตามใจ... เมื่อจับจังหวะหายใจได้ ก็จูบตอบ รับจังหวะรุกล้ำของร่างสูง... มือเล็กที่ยันอยู่ที่อกกว้างผ่อนแรงลงก่อนจะค่อยๆ ลูบขึ้นมาที่ลำคอและใบหน้าของรุ่นพี่ร่างสูง... ส่วนมือของร่างสูงก็ลูบไปทั่วแผ่นหลังของร่างเล็ก ก่อนจะค่อยๆ ไล่ต่ำลงไปที่เอวและสะโพกช่วงก้นกบ
เฮือก!
แต่ก่อนที่โบ๊ทจะได้สอดนิ้วเข้าใต้ขอบกางเกง กีต้าร์ก็ดันหน้าร่างสูงออกแล้วผลักให้ร่างสูงล้มตัวลงกลับไปนอน ก่อนที่จะกระโจนออกจากโซฟาแล้วเปิดประตูออกนอกห้องไป แต่เพียงชั่วอึดใจก็เปิดประตูแล้วชะโงกหัวเข้ามา...
“ลิงเอ้ย...” กีต้าร์เอ่ยเรียกร่างสูงที่ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งมองมาทางเขาด้วยสีหน้ายิ้มๆ
กีต้าร์ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก แค่เรียกให้หันมาแล้วโบกมือทำท่า “บ๊ายบาย” ก่อนจะฉีกยิ้มหนึ่งทีแล้วก็... ปัง... ปิดประตู...
ร่างสูงมองร่างเล็กหายไปหลังประตูที่ปิดลง เขายิ้มให้กับตัวเอง คิดอยู่ในใจว่า ถ้าการอยู่ในหลุมรักมันทำให้เขาสุขใจได้ขนาดนี้ ต่อให้ต้องตกแล้วเจ็บแค่ไหน เขาก็ยอม...
.
.
.
[ไปอ่านต่อที่คอมเม้นท์ #1826] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2126636#msg2126636) :z10:
-
:: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: พร้อมเจอซึ่งๆ หน้า (แต่ขอหลับตาไว้ข้างนึง)
[ต่อ]
17:18 น.
สามเกลอใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงก็เดินทางมาถึงบ้านของที พอมาถึงก็พากันไหว้อากง อาม่า อาแปะ อาโก อาป๊า อาม๊า กันถ้วนหน้า แต่คนที่ได้รับความสนใจจากผู้ใหญ่ในบ้านทั้งหลายก็ไม่คือ... ไอ้เปี๊ยก... นั่นเอง ด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่านานๆ ที กีต้าร์จะมาเยี่ยมบ้านหลังนี้ที กอปรกับเป็นคนร่าเริง สดใส ยิ้มง่าย เลยทำให้ญาติผู้ใหญ่ของทีเอ็นดูไอ้เจ้าเปี๊ยกนี้เป็นพิเศษ... เอ็นดูถึงขั้นว่า ทีและโจจะมาแกล้งไอ้เจ้าเปี๊ยกต่อหน้าไม่ได้เลยนะ โดนเอ็ด!
“ไปๆ ขึ้นห้องไปล้างหน้าล้างตา พักผ่อนกันก่อน ค่ำๆ จะได้ลงมากินข้าวกัน” ม๊าของทีเอ่ยพลางดันไหล่ลูกชายให้เดินนำเพื่อนๆ ขึ้นห้องไป... ว่าแล้วม๊าก็หันไปสั่งลูกน้องให้เตรียมของไว้ทำอาหารเย็น...
“อาเจ๋ง อาต๋อง พวกลื้อเตรียมเครื่องทำเต้าหู้ทรงเครื่อง หมูพันชั่ง กวางตุ้งหมูกรอบ... เอ้อ แล้วเป็ดยังเหลืออยู่ไหม”
“เหลืออยู่เจ๊ จะให้เตรียมไว้ทำไร”
“เออ งั้นเดี๋ยวเตรียมเครื่องไว้ทำเป็ดอบเผือกนะ ไม่ต้องสับไม่ต้องหั่นนะ เอาทั้งตัว”
“จ๊ะเจ๊”
ทั้งสามหนุ่มเดินขึ้นบันไดไปก็พากันอมยิ้มไป เพราะว่าม๊าของทีท่าทางจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ สั่งแต่ของโปรดพวกเขาทั้งนั้น... เต้าหู้ทรงเครื่องของกีต้าร์... หมูพันชั่งของโจ... เป็ดอบเผือกของที... เย็นนี้ ลาภปาก ซี๊ดดดดดส์
เมื่อขึ้นถึงห้อง ทีและโจก็ผลัดกันเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างเท้า แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงบอลขาสั้น ส่วนไอ้เปี๊ยกก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงตามแนวขวางแล้วคว้าการ์ตูนที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาเปิดอ่าน... เปิดอ่านไปได้ไม่กี่หน้า กีต้าร์ก็รู้สึกแรงยุบบนเตียงทางด้านซ้าย เมื่อหันไปดูก็เห็นเจ้าของห้องนอนอยู่ข้างๆ พลางยักคิ้วมาให้
“วันนี้ม๊ากูอารมณ์ดี”
“เหรอ กูว่าไม่เห็นเคยเห็นว่าม๊ามึงจะอารมณ์ไม่ดีเลย”
“เฮอะ! ก็แหงแหละ กับมึงนะ ม๊ากูใจดีตลอดดดดด ทีกับกูนะ พูดอะไรไม่เข้าหูนี่โดนโบกเป็นตุ๊กตาล้มลุกเลยนะมึง”
“ฮ่าๆๆๆๆ เพราะกูน่ารัก นิสัยดี อ่อนน้อมถ่อมตน”
“ไม่ใช่ละ... มึงอะ มันขี้ประจบ ” ทีกล่าวพลางเอาขาเขี่ยขาเพื่อนอย่างหมั่นไส้ มาทีไรเขากลายเป็นหมาหัวเน่าตลอด อะไรๆ ก็ กีต้าาาาาาาาาาาร์
“ไม่เกี่ยวเหอะ มึงอะมันปากเสีย กวนตีน ผู้ใหญ่เลยไม่เอ็นดู ฮ่าๆๆๆๆ”
“แหม่ ด่ากูได้เต็มปากเต็มคำ มึงนี่เป็นคนดี ปากไม่เสียเลยเนอะ ไอ้เชี่ยเปี๊ยก”
“หึ เห็นไหมละ ปากหมาแบบนี้แหละ ถึงไม่มีแฟนสักที ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“โหหหหหหหห มึงเอาประเด็นนี้มาโจมตีกูเหรอ ไอ้เปี๊ยก... ใช่สิ มีสามีแล้วก็พูดได้สินะ หึหึหึ”
“ไอ้สลัด! สามีเชี่ยไร” คราวนี้ไม่พูดเปล่า เอาขาไปถีบๆ เขี่ยขาเพื่อนสนิทประกอบไปด้วย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ก็ไอ้พี่โบ๊ทไง สามีมึง”
“เชี่ย ไม่ใช่ละ กูไม่มีสามีเว้ย”
“ถ้าพี่โบ๊ทไม่ใช่สามีมึงแล้วจะเป็นใครวะ... เมียมึง?”
“เออ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เกรียนเปี๊ยก... อย่ามาแถ กูดูยังไงมึงก็ไม่มีทางเป็นสามีได้แน่ๆ”
“อ้าวววววว ดุถูกกูนี่!”
“หึหึหึ”
“คอยดู แล้วมึงจะรู้ว่าใครเป็นสามี!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ กูฮาครับ กูฮา”
“ขำเชี่ยไรกันวะ” โจเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นทีหัวเราะอยู่บนเตียง ส่วนไอ้เปี๊ยกก็ทำหน้าเหม็นบูดอยู่ข้างๆ ว่าแล้วก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนข้างๆ กีต้าร์อีกฝั่ง
“กูขำไอ้เปี๊ยก มันบอกว่าพี่โบ๊ทเป็นเมียมัน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“อุ๊บ... วะ... ฮะ... ฮ่ะ... ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไอ้พวกสลัด!!!”
เมื่อไม่รู้จะเถียงอะไร กีต้าร์ก็เลยลงไม้ลงมือ ลุกออกจากเตียงมายืนชาร์จ แล้วพุ่งเข้าใส่เตียง กระโจนเข้าหาที หมายจะกระโดดทับ แต่ทีรู้ทัน พลิกตัวหลบ ไอ้เจ้าเปี๊ยกเลยคว้าน้ำเหลว กระโจนหน้าคว่ำลงบนเตียง เล่นเอามึนอยู่ไม่น้อย แต่พอรู้ตัวอีกทีก็...
“แอ๊ก!!!”
ร่างเล็กรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กระโจนทับลงมาบนตัวเขาเต็มๆ พร้อมเสียงหัวเราะร่าของเพื่อนสนิททั้งสอง
“เชี่ย หนักสัด ไอ้ที มึงลุกเดี๋ย... แอ๊ก!!”
โวยวายออกปากไล่เพื่อนสนิทให้ลุกออกจากตัวได้ไม่ทันจบประโยคก็รู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่หนักขึ้นอีกเท่าตัวกระโจนทับลงมาอีก...
“ไอ้ฟายที ไอ้เชี่ยโจ กูหนักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก @$#%&*!*$#%^@!”
กีต้าร์โวยวายพลางดิ้นพราดอยู่อย่างนั้น มือก็ปัดป่าย ฟาดงวงฟาดงา(?) สุดแรง... เพื่อนๆ ยังหัวเราะร่า ปล่อยให้กีต้าร์ดิ้นเป็นปลาขาดน้ำอยู่พักใหญ่ๆ จนกีต้าร์ทำท่าจะหมดแรงดิ้น ก็เลยพากันลุกออกจากตัวของเพื่อนร่างเล็ก
“ไอ้เปี๊ยกอ่อนเอ้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ทีกล่าวพลางจะลุกออกจากเตียง... ฟุ่ววววว เล่นซะเหงื่อออกเลย... ว่าจะไปล้างหน้าอีกรอบ แต่เพียงลุกออกจากเตียงแล้วก้าวขาไปเพียวขาเดียวเท่านั้นก็โดนร่างเล็กยื่นขาไปสะกิด(?)เข้าเต็มรักที่ก้นจนตัวโยนไปด้านหน้า ทำเอาเกือบล้ม... เมื่อตั้งตัวได้ก็หันไปยิ้มเย็นให้ไอ้เปี๊ยกที่กึ่งนอนกึ่งนั่งหน้ายียวนกวนประสาทอยู่บนเตียง...
“มึงวอนซะแล้ว ไอ้เปี๊ยกกกกก”
ว่าแล้วก็พุ่งกระโจนเข้าหาร่างเล็ก แต่ยังไม่ทันได้แตะตัวร่างเล็กก็โดนโจพุ่งเข้ารวบจากด้านข้างแล้วกดลงกับเตียง... นี่แหละ เพื่อนรัก หักเหลี่ยมโหด...
“เฮ้ย ไอ้โจ มึงหักหลังกูเหรอ สาดดดดดด”
“ฮ่าๆๆๆๆ กูเข้าข้างผู้ชนะเท่านั้นเว้ย”
หลังจากนั้นก็เป็นภาพของทีที่โดนกีต้าร์และโจรุมสกรัมโดยมีเสียงหัวเราะของกีต้าร์และโจเป็นดั่งดนตรีประกอบ ส่วนทีก็ดิ้นสู้สุดชีวิต แต่สุดท้ายก็เหนื่อยหอบ ยกมือขอยอมแพ้... เกม โอเวอร์... ฮ่าๆๆๆๆๆ
.
.
.
สามหนุ่มนอนนิ่งๆ เรียงกันอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยเลือดฝาด หายใจหอบ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม...
“พวกเราไม่ได้เล่นปัญญาอ่อนกันแบบนี้มานานโคตรๆ แล้วเนอะ” ทีเอ่ยขึ้นหลังจากที่นอนฟังเสียงหอบของตัวเองและเพื่อนๆ ทั้งสองมาได้สักพัก
“เออดิ ไม่ได้มาบ้านมึงครบหน้ากันสามคนแบบนี้ก็นานแล้วด้วย” โจกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“มึงว่า พอแก่ๆ กันไป พวกเราจะยังบ้าบอประสาทแดกกันแบบนี้ป่าววะ” กีต้าร์นึกสงสัย
“มึงอย่ามาใช้คำว่า [เรา] ในบริบทแบบนั้นเลยต้าร์ อย่าเอากูไปเหมารวมกับมึงสองคน” โจเอ่ยเสียงเรียบแต่แววตาขี้เล่น
“โหยยยยย ไอ้เทพบุตรสุดติ่ง มึงไปเลยนะ ไม่ต้องมาเกลือกกลั้วกับพวกกู” กีต้าร์โวยพลางเบี่ยงตัวหนีโจไปทางทีแทน แต่ทีก็ทำท่ารังเกียจแล้วเอาแขนและขายันกีต้าร์ไว้ไม่ให้เข้าใกล้
“ไอ้เชี่ยที!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“พวกมึงนี่เชื่อใจไม่ได้เลยจริงๆ” กีต้าร์กล่าวพลางชุนิ้วแล้วชี้สลับไปมาที่ทีและโจ
“ฮ่าๆๆๆๆ อย่างกะมึงเชื่อใจได้อะ ไอ้เปี๊ยก”
“แม่ง กุอยู่กับพวกมึงไปจนแก่นี่ มีหวังได้เอาไม้เท้าขึ้นมาฟาดกันเป็นเด็กเล่นดาบ Star Wars”
“เฮอะ! กูว่า มึงคงไม่ได้มาเล่นกับพวกกูหรอก เพราะตอนนั้นมึงคงจะนั่งป้อนหมากไอ้พี่โบ๊ทอยู่แน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เชี่ย... คงไม่ได้อยู่ด้วยกันไปจนแก่ขนาดนั้นหรอกมึง” กีต้าร์กล่าวเสียงแผ่วพร้อมแววตาที่หม่นลงเล็กน้อย
“อ้าว ไมอะ” ทีหันไปถามเมื่อเห็นว่าท่าทางเพื่อนสนิทจะไม่ได้พูดเล่น
“เฮ้อออออออ” กีต้าร์ไม่ได้พูดอะไร แต่ถอนหายใจแทนคำตอบ
“คิดมากอะไรอีกละมึง” โจหันมาถามบ้าง รู้จักกันมานาน ดูแค่นี้ก็รู้ว่าเพื่อนอยู่ในภาวะคิดมาก
“ก็... ไม่ได้คิดมากหรอก... แค่คิดว่าต้องปลงนะ”
“ปลงไรมึง พูดอย่างกับจะบวช”
“ห่าที”
“ฮ่าๆๆๆ”
“สรุปว่ามึงคิดมากเรื่องไร” โจยังไม่หลุดประเด็น
“ก็... กูแค่คิดว่ากูไม่อยากยึดติดวะ... คือ... มันคงไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดหรอกมึง หมายถึงกูกับไอ้คุณโบ๊ทอะนะ... มึงคิดดูนะ สักวันพอโตๆ กันไป พอมีงานมีการทำ สังคมเราก็จะไม่ได้อยู่แค่ในนวงแคบๆ แบบนี้นะเว้ย มันต้องไปเจอกับอะไรอีกเยอะแยะ... เรื่องของกูกับไอ้คุณโบ๊ทมันคงจะกลายเป็นเรื่องที่คนอื่นๆ ไม่เข้าใจก็ได้... แล้ว พอโตๆ กันไป พอเพื่อนๆ ไอ้คุณโบ๊ทแต่งงานมีครอบครัว มึงคิดว่าไอ้คุณโบ๊ทมันจะไม่รู้สึกว่าอยากแต่งงานสร้างครอบครัวบ้างเหรอวะ...”
“มึงอย่าคิดมากดิวะ จะไปมองทำไมละ ไอ้อนาคตที่มันไม่ชัดเจน คาดเดาอะไรไม่ได้อะมึง” ทีเอ่ย
“เออใช่ ตอนนี้แม่งก็เห็นเดินจูงมือกันเยอะแยะ สังคมไทยเราเดี๋ยวนี้ไม่ได้ปิดกั้นขนาดนั้นหรอกมึง” โจเสริม
“มันเป็นเรื่องของพวกมึงสองคนนะเว้ย ไม่ใช่เรื่องของคนอื่น มึงอย่าเอาคนนอกมาคิดดิวะ”
“มันไม่เอามาคิดไม่ได้หรอกมึง... อย่างครอบครัวไอ้คุณโบ๊ทไง... เขาจะเข้าใจเหรอวะ”
“มึงพูดงี้ แปลว่าตอนนี้พ่อแม่ไอ้พี่โบ๊ทเขาระแคะระคายเรื่อของพวกมึงสองคนแล้วเหรอ” ทีพูด สีหน้าตกใจ
“ก็... ไม่เชิงวะ... แค่น้องสาวนะ”
“น้องเบลล์?”
“อือ... คือ... น้องเบลล์รู้แล้ววะ”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ทีและโจตกใจพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ยังไง ได้ไงวะ” ทีเริ่มตื่นเต้น ถึงกับนอนไม่ติด ต้องดีดตัวลุกขึ้นมานั่งคุยเลยทีเดียว
“ก็... วันที่ไปเฝ้าน้องเบลล์ที่โรงบาล... น้องเบลล์ออกมาเห็นพวกกูวะ”
“เฮ้ยยยยย พวกมึงซัมบะลาฮึ่ยกันในโรงบาลเหรอวะ”
“เชี่ยที... ใช่ซะที่ไหนละ... คิดได้นะมึง!” กีต้าร์รีบปฏิเสธทันควัน
“ฮ่าๆๆๆๆ... ว่าแต่ พวกมึงไปทำอีท่าไหนถึงโดนเห็นเข้าวะ” โจหัวเราะกับความคิดของที
“ก็ไม่ได้มีอะไรหรอก มึง... นิดๆ หน่อยๆ แต่ใครเห็นก็ต้องรู้แหละ” กีต้าร์ไม่กล้าเล่ารายละเอียด ถึงจะแค่ยืนโอบแล้วโดนหอมเข้าที่ขมับก็เหอะ
“แล้วไงวะ น้องเบลล์รับไม่ได้?”
“รับได้ก็แปลกแล้วมึง”
“เออ ก็จริงของมึง... แต่ไอ้พี่โบ๊ทยังดูปกติอยู่เลยนะมึง” โจกล่าวพลางนึกถึงโบ๊ทที่เจอกันเมื่อวาน... ก็ดูปกติดีนี่
“ไม่รู้ดิ... เห็นบอกแค่ว่าทุกอย่างมันจะโอเค แต่ก็ยังไม่เห็นได้คุยอะไรกับน้องเบลล์นะ”
“ขนาดน้องสาวเขาแท้ๆ เขายังไม่คิดมากเลย มึงจะมาคิดมากทำไมวะ ต้าร์”
“อาจเป็นเพราะ... กู...”
“...” ทีตั้งใจฟังว่าต้าร์จะพูดอะไร
“...” โจก็ตั้งใจฟังไม่แพ้กัน แต่แล้ว...
“เฮ้อออ ไม่มีไรหรอก”
“เอ้า สัด!” ทีสบถก่อนจะยื่นขาไปยันสะโพกต้าร์เบาๆ
“พูดมาเลยมึง” โจเอ่ยแกมสั่ง
“...สลัดเอ้ย ไม่มีอะไร ช่างแม่งเหอะ... กูลืมไปแล้วว่าจะพูดว่าไร ฮ่าๆๆๆ” กีต้าร์บ่ายเบี่ยงแล้วตบท้ายด้วยขำกลบเกลื่อน... ใจจริงเขาอยากจะพูดออกไปว่า “อาจจะเป็นเพราะกูสบายใจที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ จนไม่อยากจะให้อะไรเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย” และนั่นก็เป็นสาเหตุหลักๆ ที่ทำให้เขาคิดมาก... แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดออกไป
“แถตลอดนะมึง” โจพูดแล้วโบกหน้าผากเพื่อนสนิทไปทีนึง
“ต้าร์... มึงเอาแต่แคร์ความรู้สึกคนอื่น แคร์ความคิดคนอื่น... คนนั้นจะคิดแบบนั้น คนนั้นจะมองแบบนี้... แต่มึงไม่แคร์เลยเหรอว่าไอ้พี่โบ๊ทจะรู้สึกยังไง ไม่แค่เลยเหรอว่าเขาจะคิดยังไง...” ทีทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ร่างเล็กอีกครั้งก่อนจะเอ่ยออกมาน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วตัวมึงเองอีกละ เอาแต่แค่ร์คนอื่น แต่ไม่แคร์ตัวเอง... มึงก็เป็นซะแบบนี้อะ” โจเสริม
“ขนาดน้องสาวจับได้ว่าคบกับมึง ไอ้พี่โบ๊ทมันยังทำตัวปกติ บอกให้มึงอย่าคิดมาก... มึงคิดเหรอว่ามันเป็นเรื่องสิวๆ อะ... กูเชื่อว่าจริงๆ แล้วไอ้พี่โบ๊ทก็คิดมากเหมือนกัน... แต่แทนที่มึงจะเป็นกำลังใจให้เขาทำให้น้องเบลล์เข้าใจ มึงกลับมานั่งคิดมากให้ไอ้พี่โบ๊ทต้องมาเป็นกังวลไปด้วยอีกคน... แบบนี้มันไม่ถูกนะเว้ย”
“จริงของมึงวะไอ้ที... ไอ้ต้าร์ พี่โบ๊ทเขารักมึงมากนะ ดูก็รู้ว่าเขาพร้อมจะเจออุปสรรคต่างๆ ถ้ามึงยังอยู่ข้างๆ เขา...”
“กูก็อยากอยู่ข้างๆ ได้ตลอดนะเว้ย... แต่บางทีกูก็กลัว...”
“มึงจะกลัวอะไรวะต้าร์ มึงไม่ได้ไปออกรบนะเว้ย หรือถ้านี่คือสงคราม มึงก็ยังมีไอ้พี่โบ๊ทอยู่ข้างๆ มีพวกกูอยู่ข้างหลัง มึงจะกลัวอะไร”
“หรือถ้ามึงกลัว มึงจะหลับตาไว้ข้างนึงก็ไม่เป็นไร แค่อย่าวิ่งหนีไปไหนก็พอ”
“...กูก็ไม่ได้วิ่งหนีสักหน่อยนิ”
“แต่มึงเอาแต่หลับตาทั้งสองข้าง เดินช้า ลังเล... มันถ่วงพี่โบ๊ทเขานะเว้ย”
“...” กีต้าร์รู้สึกจี๊ดขึ้นในอก ไม่เคยนึกมาก่อนว่าสิ่งที่ทีและโจพูดมานี้ มันเป็นจริงมาตลอด... จริงจนทำให้เขารู้สึกผิด
“กูเป็นเพื่อนมึงมานาน มึงก็เป็นเพื่อนรักของกู... เรื่องแบบนี้ไหนๆ มันจะผิดเพี้ยนมาขนาดนี้แล้ว เกรียนกับเกรียนมารักกันเนี่ย... ก็ทำให้มันสุดๆ เต็มที่ไปเลยดิวะ... มึงกล้าที่จะก้าวขาข้ามเส้นไปแล้วข้างหนึ่ง มึงจะปล่อยให้อีกข้างค้างคาอยู่ที่เดิมไม่ได้นะเว้ย ไม่งั้นมึงจะอยู่ที่เดิม... สุดท้ายไอ้สิ่งที่มึงกลัว ก็จะเกิดขึ้น เพราะไอ้พี่โบ๊ทมันพร้อมจะเดินไปข้างหน้ากับมึง แต่มึงมันลีลา... ถ้าพี่โบ๊ทเขาเลิกพยายาม ไม่รอมึงขึ้นมา มึงเองนะแหละที่จะเสียใจ” โจร่ายยาว ตอกย้ำร่างเล็กที่สีหน้าดูเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วถ้าข้างหน้ามันจะเป็นอะไร มึงก็ต้องช่วยพี่เขาฝ่าฟันไปดิวะ จะให้พี่เขาสู้อยู่คนเดียว มันไม่ถูกนะเว้ย” ทีกล่าวเสริม
“...อือ”
“...”
“...”
“กูเข้าใจละ... ขอบใจเว้ย”
“โอ้วววววว นี่แหละ ที่กูอยากได้ยิน... แม่ง เรื่องอื่นละฉลาดนัก แต่พอเรื่องรักๆ เรื่องความรู้สึกเนี่ย มึงแม่งโคตรโง่เลยวะต้าร์ กว่าจะเข้าใจอะไรได้แต่ละอย่าง ไม่เคยได้ดั่งใจกูเล๊ยยยยยยย” ทีกล่าวพลางพลิกตัวนอนคว่ำใช้ศอกยันตัวยกขึ้นแล้วจิ้มหน้าผากเพื่อนร่างเล็กย้ำๆ จนหัวสั่นหัวคลอน
“ไปเว้ย กูว่ากูได้กลิ่นอาหารแล้ว ลงไปดูกันดีกว่า” โจชวนราวกับเป็นเจ้าของบ้าน ว่าแล้วก็ดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปที่ประตู
“เอ้า พวกมึงจะกินไหม ข้าวเนี่ย... เร็วๆ ดิ กูหิวละ” เมื่อเห็นว่ากีต้าร์และทียังนอนอยู่ที่เดิมเลยหันไปเรียกอีกรอบ
.
.
เมื่อสามเกลอเดินลงมาชั้นล่าง ก็เห็นว่าโต๊ะอาหารยังว่างเปล่า เลยพากันเดินเข้าครัว... โป๊ะเช๊ะ! แจ๊คพ็อตเลยครับพี่น้อง... เพราะอาหารยังทำไม่เสร็จ ทั้งสามหนุ่มเลยโดนเรียกให้ไปช่วยทำโน่นทำนี่... ส่วนไอ้เจ้าต้าร์ก็เข้าประจำตำแหน่งปั้นแป้งฮะเก๋า... ปั้นไปก็คิดถึงคำพูดของโจและทีอยู่ในหัว
.
มึงไม่แคร์เลยเหรอว่าไอ้พี่โบ๊ทจะรู้สึกยังไง ไม่แค่เลยเหรอว่าเขาจะคิดยังไง
.
ดูก็รู้ว่าเขาพร้อมจะเจออุปสรรคต่างๆ ถ้ามึงยังอยู่ข้างๆ เขา
.
ถ้านี่คือสงคราม มึงก็ยังมีไอ้พี่โบ๊ทอยู่ข้างๆ มีพวกกูอยู่ข้างหลัง มึงจะกลัวอะไร
.
ถ้ามึงกลัว มึงจะหลับตาไว้ข้างนึงก็ไม่เป็นไร แค่อย่าวิ่งหนีไปไหนก็พอ
.
มึงเอาแต่หลับตาทั้งสองข้าง เดินช้า ลังเล... มันถ่วงพี่โบ๊ทเขานะเว้ย
.
มึงกล้าที่จะก้าวขาข้ามเส้นไปแล้วข้างหนึ่ง มึงจะปล่อยให้อีกข้างค้างคาอยู่ที่เดิมไม่ได้นะเว้ย ไม่งั้นมึงจะอยู่ที่เดิม... สุดท้ายไอ้สิ่งที่มึงกลัว
.
ถ้าพี่โบ๊ทเขาเลิกพยายาม ไม่รอมึงขึ้นมา มึงเองนะแหละที่จะเสียใจ
.
มึงต้องช่วยพี่เขาฝ่าฟันไปดิวะ จะให้พี่เขาสู้อยู่คนเดียว มันไม่ถูกนะเว้ย
.
.
กีต้าร์นั่งถอนหายใจให้กับตัวเอง คิดไปคิดมาก็รู้สึกผิด... คงได้เวลาที่เขาต้องเริ่มใหม่ คิดใหม่... ต้องกล้าที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆ ให้มากกว่านี้... ต้องกล้าที่จะแสดงออกถึงความรู้สึกให้ชัดเจนกว่านี้... อย่างน้อยก็อยากให้โบ๊ทรับรู้ว่าเขาเองก็พร้อมจะอยู่ข้างๆ และเดินไปด้วยกัน... อาจจะไม่เร็วทันใจ อาจจะไม่ได้ก้าวกระโดด แต่เขามั่นใจว่าเขาจะพยายาม... พยายามเดินไปข้างหน้าให้เร็วกว่านี้ ให้ถ่วงโบ๊ทน้อยลง... ต้องเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล ไม่หวั่นไหว... ต้องไม่กลัวที่จะเผชิญกับความกลัวและความไม่แน่นอน...
.
.
.
มื้ออาหารค่ำมื้อใหญ่กับอาหารหลากหลายเต็มโต๊ะกลม มีสมาชิกร่วมโต๊ะอาหารนับสิบชีวิต พร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวของที บวกกับไอ้เจ้ากีต้าร์และโจที่สนิทสนมกับทุกคนราวกับเป็นสมาชิกของครอบครัวนี้ด้วยเลยทีเดียว
หลังจากอิ่มจนแทบจุกกันทั้งสามคนแล้ว ก็พากันออกไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อย พูดคุยตามประสาเพื่อนสนิทกันหลายเรื่อง เดินกันไปก็แกล้งกันไป ไล่เตะกันบ้าง โบกกันบ้างตามประสา... เมื่อเดินผ่านร้านสะดวกซื้อ กีต้าร์ก็นึกขึ้นได้ว่าพวกเขายังไม่ได้ฉลองที่สอบเสร็จกันเลย... ว่าแล้วก็ลากเพื่อนทั้งสองเข้าไปซื้อเบียร์มา 6 กระป๋อง แล้วพากันเดินไปนั่งดื่มนั่งคุยกันอยู่ริมฟุตบาทในซอยเงียบๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากถนนใหญ่ที่เป็นย่านค้าขาย ผู้คนเดินเลือกซื้อของกินกันอย่างคึกคัก
นั่งคุยกันจนดึก ทีก็โดนม๊าโทรตามให้กลับบ้านพร้อมคำขู่ว่า “ถ้ากลับช้าจะปิดประตูบ้าน ปล่อยให้นอนนอกบ้านแล้วนะ”... ได้ยินเช่นนั้นก็เลยพากันเดินกลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรนักหรอก เพราะรู้ว่าม๊าแค่ขู่เฉยๆ แต่ที่กลับบ้านกันเลยก็เพราะเกรงใจที่ม๊าต้องคอยเปิดประตูให้ต่างหากละ...
สามเกลอขึ้นไปนอนคุยกันต่อบนห้อง โดยขนผ้าห่มและหมอนทั้งจากในตู้และบนเตียงมากองที่พื้นแล้วนอนเรียงกันสามคน... เตียงก็ไม่ได้เล็กหรอกนะ แต่จะให้นอนกันสามคนก็อาจจะไม่สบายตัวเท่าไร เลยเลือกลงมานอนบนพื้นดีกว่า...
นอนคุยกันอยู่อีกเป็นชั่วโมง จนกระทั่งบรรยากาศในห้องนอนของทีค่อยๆ เงียบลง เงียบลง... มีเสียงอีกทีก็คือเสียงลมหายใจของทั้งสามหนุ่มที่นอนเรียงกันอยู่บนพื้น หายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ...
.
.
.
ยามสายวันถัดมา ทั้งสามหนุ่มตื่นขึ้นมาก็ผลัดกันอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินข้าว ก่อนจะได้เวลาแยกย้ายกลับ... ทีต้องเก็บกระเป๋าเตรียมตัวเดินทางไปสิงคโปร์... โจก็ต้องกลับบ้านไปเตรียมของไปต่างจังหวัดกับครอบครัว... ส่วนต้าร์ก็ต้องกลับคอนโดฯ...
กีต้าร์ไหว้ลาญาติของทีและโบกมือลาเพื่อนๆ ก่อนจะขึ้นแท๊กซี่กลับคอนโดฯ... นั่งไปได้สักพักก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความไปบอกร่างสูงสักหน่อยว่ากำลังกลับ ส่งไปได้เพียงอึดใจร่างสูงก็ส่งกลับ เลยกลายเป็นคุยกันผ่าน sms ไปเกือบตลอดทาง...
:: แป๊กเสียบ :: กำลังกลับแล้วนะ
:: โมโจ โจโจ้ :: มีฮะเก๋ามาฝากป่าว
:: แป๊กเสียบ :: ในมือมีฮะเก๋าอยู่ถุงนึง แต่ไม่ได้เอาไปฝากหรอกนะ ;P
:: โมโจ โจโจ้ :: ใจร้ายวะ
:: แป๊กเสียบ :: เดี๋ยวแบ่งให้ 3 ชิ้น
:: โมโจ โจโจ้ :: 3 ชิ้นก็ได้ แต่ต้องป้อนด้วยปากนะ
:: แป๊กเสียบ :: งั้นเอาไปทั้งถุงเลย แสดดดด
:: โมโจ โจโจ้ :: จะ 3 ชิ้นหรือทั้งถุงก็เงื่อนไขเดิมนะ :D
:: แป๊กเสียบ :: ไม่ต้องกินละ
:: โมโจ โจโจ้ :: จะปล่อยให้โบ๊ทอดเหรอ ยังไม่ได้กินข้าวเลยเนี่ย
:: แป๊กเสียบ :: อ้าว ก็ไปซื้อกินสิ รอไรอยู่
:: โมโจ โจโจ้ :: ไม่กินอะ ไม่อยากกินคนเดียว
:: แป๊กเสียบ :: ก็ไปขอนั่งกับโต๊ะอื่นดิ ร้านป้าคนกินเยอะแยะ
:: โมโจ โจโจ้ :: งั้นเดี๋ยวลงไปดูก่อน มีโต๊ะคนน่ารักไหม
:: แป๊กเสียบ :: คิดว่าจะหึง?
:: โมโจ โจโจ้ :: แล้วหึงปะละ
:: แป๊กเสียบ :: ... -*-
:: โมโจ โจโจ้ :: ล้อเล่น ใกล้ถึงยัง
:: แป๊กเสียบ :: ไม่น่าเกิน 30 นาที
:: โมโจ โจโจ้ :: กินข้าวมายัง
:: แป๊กเสียบ :: ยัง... (FlapJack: โกหกชัดๆ)
:: โมโจ โจโจ้ :: งั้นรอไปกินด้วยกันนะ
:: แป๊กเสียบ :: อือ หรือจะให้ซื้อขึ้นไปให้ไหม จะได้ไม่ต้องเสียเวลาอ่านหนังสือ
:: โมโจ โจโจ้ :: ไม่เอาอะ อยากลงไปกินข้างล่างมากกว่า
:: แป๊กเสียบ :: โอเครับคุณชาย
:: โมโจ โจโจ้ :: มาไวๆ นะ หิว เหงา อยู่คนเดียว T.T
:: แป๊กเสียบ :: เว่อร์ตลอดนะคุณ!!
:: โมโจ โจโจ้ :: 555+ มาไวๆ นะ บอกพี่แท๊กซี่เลยว่าแฟนรอกินข้าว
:: แป๊กเสียบ :: ตลกตลอด! แค่นี้นะ เปลืองตังค์
:: โมโจ โจโจ้ :: ครับ :)
.
นั่งพิมพ์ไปก็ยิ้มไป... ว่าแล้วก็หันไปบอกพี่แท๊กซี่...
“พี่ครับ เหยียบเลยพี่ แฟนผมรอกินข้าวอยู่”
พูดเองก็เขินเองวุ้ยยยยยยย คนเรา!
พี่แท๊กซี่ก็จัดให้ เหยียบให้เต็มที่ ซิกแซกเต็มฝีมือ จนพาผู้โดยสารร่างเล็กมาถึงที่หมายได้เร็วขึ้นเยอะ... เมื่อมาถึงคอนโดฯ กีต้าร์ก็รีบขึ้นลิฟท์ไปชั้นเจ็ดโดยทันที...
~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~
ร่างเล็กเคาะประตูห้อง 707 พอเป็นพิธีก่อนจะเปิดแง้มเข้าไป... จากที่คาดว่าจะเห็นร่างสูงนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวในห้อง กลับกลายเป็นว่ามีลิงทะโมนฝูงใหญ่นั่งติวหนังสือกันอยู่หน้าโซฟา... ทั้งลิงเต็ม ลิงแบงก์ ลิงว่าน และลิงภูเขา!!
...ฮืมมมม ไหนว่าอยู่คนเดียวไง ไอ้ลิงหลอกลวง!!!
แก๊งค์ลิงพร้อมใจกันหยุดคุยแล้วหันหน้ามามองผู้มาเยือนที่ยืนหน้าเม็นบูดอยู่ที่ประตูห้อง...
“ไอ้โบ๊ท... ของมึงอะ” เต็มหันไปบอกร่างสูงที่เอาแต่นั่งยิ้มอยู่บนโซฟา สายตาจับจ้องไปที่ร่างเล็ก...
“เดี๋ยวกูไปกินข้าวก่อนนะ” โบ๊ทเอ่ยบอกเพื่อนๆ ก่อนจะดีดตัวลุกจากโซฟาแล้วเดินตรงไปหาต้าร์ที่หน้าประตู... ตามมาด้วยคำแซวประมาณว่า “ตอนพวกกูกินข้าวเสือกไม่กิน ที่แท้ก็รอกินพร้อมกันนี่เอง ฮิ๊ววววว” โบ๊ทไม่สนใจคำแซว เอาแต่เดินยิ้มแป้นไปหากีต้าร์ก่อนจะฉวยเอาถุงและกระเป๋าเป้จากร่างเล็กมาถือไว้แล้วเดินเอาฮะเก๋าไปใส่ตู้เย็น และเอากระเป๋าเป้ไปวางไว้ในห้องนอน...
.
.
“โกหกกันนี่หว่า” เมื่อเดินออกมานอกห้อง กีต้าร์ก็เอ่ยขึ้นลอยๆ แต่กระทบโบ๊ทเต็มๆ
“ก็... อยากให้มีคนเห็นใจบ้าง” โบ๊ทพูดพร้อมรอยยิ้มตาหยี... กีต้าร์หันไปเหล่ตามอง เห็นรอยยิ้มแล้วก็โกรธไม่ลง... ว่าแล้วก็ยื่นมือไปคว้ามือโบ๊ทมาจับไว้ ทำเอาโบ๊ทประหลาดใจเล็กๆ
“พาเดินหน่อย” กีต้าร์หันไปบอกโดยที่หลับตาไวข้างหนึ่ง ส่วนมือก็ยังจับมือโบ๊ทไว้ไม่ยอมปล่อย
“หือ?” โบ๊ทงง ที่อยู่ๆ ร่างเล็กก็มาจับมือและหลับตาข้างหนึ่ง... แปลกๆ
“เดินไปเหอะน่า” กีต้าร์ออกปากสั่ง
ถึงแม้จะงงๆ แต่ร่างสูงก็ก้าวขาออกเดินตามที่ร่างเล็กต้องการ... ซ้าย ขวา ซ้าย
กีต้าร์ออกเดินตาม โดยเดินเท้าข้างเดียวกันกับร่างสูง... ซ้าย ขวา ซ้าย
“ทำอะไรของเอ็งเนี่ย”
“เปล่า...”
“เจ็บตาเหรอ”
“เปล่า...”
ภาพสุดท้ายเป็นภาพของชายหนุ่มสองคนที่เดินจับมือกันไปตลอดทางเดิน เดินพร้อมกัน เท้าข้างเดียวกัน... แต่ต่างกันตรงที่โบ๊ทนั้นลืมตาทั้งสองข้าง ส่วนกีต้าร์เดินหลับตาลงข้างหนึ่ง ด้วยความคิดว่า สักวัน เขาจะกล้าเดินไปกับโบ๊ทโดยที่เปิดตาทั้งสองข้างเพื่อรับรู้สิ่งต่างๆ และเผชิญหน้ากับทุกสิ่งได้อย่างมั่นใจ... ไม่กลัว
เมื่อเข้าไปในลิฟท์ ก็พบกับโปสเตอร์สีขาวดำที่มีตัวอักษรไทยเขียนไว้ตัวใหญ่ๆ ว่า...
โปรดติดตามตอนต่อไป
.
.
.
-------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] ตอน ทำไม?
บนรถ BMW สีดำของโบ๊ทระหว่างทางกลับคอนโดฯ
โบ๊ท: เปี๊ยก
กีต้าร์: หืม?
โบ๊ท: ตอนแรกเห็นเอ็งหลับในห้องสอบอะ นึกว่าทำข้อสอบเสร็จแล้วซะอีก
กีต้าร์: ยัง... ตอนนั้นเพิ่งทำไปได้ 3 ข้อเอง
โบ๊ท: อ้าว ยังทำไมเสร็จ แล้วทำไมถึงหลับละ
กีต้าร์: ก็... ผมปวดฉี่อะ
โบ๊ท: ห๊ะ?
กีต้าร์: ตอนนั้นมันปวดฉี่ ปวดมาก จะราดแล้ว แต่เห็นคนอื่นขออาจารย์ไปเข้าห้องน้ำแล้วอาจารย์ไม่ให้ เลยไม่รู้จะทำยังไง
โบ๊ท: ก็เลยหลับซะเลย?
กีต้าร์: อือ เผื่อว่าตื่นขึ้นมาจะหายปวด เพราะตอนหลับเราจะไม่รู้สึกใช่ปะละ
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่เกรียนคิดไม่ได้นะ... แล้วตื่นมาแล้วหายปวดไหม
กีต้าร์: ...ไม่
โบ๊ท: กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก บอกแล้วว่าให้ฉี่ก็ไม่เชื่อ
กีต้าร์: -*-
-------------------------------------------
[อ่าน FlapJack Corner ที่คอมเม้นท์ #1841] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2128421#msg2128421)
-
:z13: :z13: :z13:
-
อ่านไปยิ้มไป คู่นี้เค้าน่ารักจัง หลังๆเริ่มรู้สึกว่าต้าร์มันดูเคะมากขึ้น(รึเปล่า :laugh:)
-
ตามทันแล้ว
ไอ้ตาร์น่ารักมากกกก เขินแทนนนน
โอย...ยิ้มแก้มปริเลยตอนนี้
ปล. ส่วนตอนที่แล้ว เข้าใจไอ้ตาร์นะ
ว่ามันเป็นคนคิดมาก เพราะผมก็เป็นเหมือนกัน
-
ยาวได้ใจมว้ากกกกกกกกกกกกกกกก
o13
กีต้าร์น่ารักกกกกกกกกกก :o8:
รออีก30คร้าบ
-
ว่าจะรอให้เต็มร้อยก่อน...แต่ยาวจริงๆไมสลิงไม่สตั้น...แค่70ก็อ่านเลยละกัน
อย่างเรยก็ตาม...ส่วนที่เหลือก็มาต่อเวยๆน้าแจ็ค จุบุ จุบุ
-
จากชื่อตอนแอบเดาเนื้อหาไว้ล่วงหน้า ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงติดตามผลว่าจะเป็นไปตามที่คิดหรือเปล่า หึหึ :really2:
-
ฮิ้ววววววว กีต้าร์น้อยเสี่ยวรับประทาน
ว่าแต่เฮียโบ๊ทเสี่ยวเหม็นบูดเป็นคลองแสนแสบ แต่มุขเธอนะ แม่น้ำคงคาแล้วจ้า 5555555 :m20:
รอที่เหลือ+โบนัสนะค่ะ อยากรู้แล้วว่าใครจะเจออะไรซึ่งหน้า
-
ตอนนี้ต้าร์มันน่ารักเนาะ จริงๆแล้วมันน่ารักทุกตอนแหละ
แต่ตั้งแต่เป็นแฟนกันทางพฤตินัยแล้วรู้สึกว่าน่ารักมากกว่าเดิม
เราเองก็ตกหลุมรักทั้งสองคนมาตั้งแต่แรกแล้วเหมือนกัน :-[
รอที่เหลือพร้อมโบนัสนะจ๊ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้เปี๊ยก โทษฐานน่ารัก :o8:
-
วี้ดวิ้ว ต้าร์น่ารักขนาดนี้เป็นเราก็ไม่อยากปล่อยไปไหนเลย
อยากกอด กอด กอด ทั้งวันทั้งคืน ฮี่ฮี่
-
อ้าวว ยังไม่จบตอน สองหนุ่มน่ารักจริงๆ
-
อยากตกลงไปในหลุมนั้นของเค้า2คน
จะขุดให้ลึกๆๆๆๆๆๆ ลงไปอีก ต้าร์โบ๊ทจะได้รักกันตลอดไปเพราะหาทางขึ้นไม่เจอ
-
:o8: :-[ :impress2:
ดีแล้วล่ะแบ่งย่อยยิบ เพราะตอนนี้หวานมาก
อ่านรวดเดียวคงได้เป็นเบาหวานกันถ้วนหน้า อิอิ
ลิงเอ๋ย รู้หรอกว่ารัก แต่แค่คืนเดียวเท่านั้นแหละ พรุ่งรี้ก้ได้เจอ
แล้วก้เดี๋ยวก้ต้องหารเรื่อฝให้ไอ้เปี๊ยกมันปลอบใจแบบเปลืองตัวอีก
อดทนไปก่อนเถอะ
-
:กอด1:
-
ยาวมาก รอๆๆๆ
-
พื้นที่มันเต็ม คอลัมน์ FlapJack Corner เลยต้องโดนเตะออกมา :z10:
FlapJack Corner: บทที่ 56 - พร้อมเจอซึ่งๆ หน้า (แต่ขอหลับตาไว้ข้างนึง)
เฮ้ออออออ ครบสักที ตอนนี้ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เชื่อไหมว่ายาวประมาณ 30 หน้า Microsoft Word!!!
เอาไปเลย เอาไปอ่านกันให้จุกกันไปเลยละกัน ฮ่าๆๆๆๆๆ
อ้อ แล้วก็ ตอนนี้ "สารบัญเรื่องป่วน" กลายเป็นลิค์ตรงสู่แต่ละตอนแล้วนะครับ ต้องขอบคุณคุณ Forget_Me_Not ที่ช่วยทำให้ เกรงใจมากๆ เลย ขอบคุณครับ :pig4: :L2: :กอด1: :L1: o13
@jincool @BeeRY @Mulberry เรื่องทำเป็นหนังสือออกมา ใจจริงก็อยากทำเก็บเอาไว้เองเหมือนกัน แต่ดูความเป็นไปได้แล้วมันค่อนข้างริบหรี่นะ ขอบคุณมากๆ ซึ้งใจจริงๆ ที่ได้ยินแบบนี้ แต่เสียดายตรงที่เรื่องนี้คงไม่ได้เป็นที่รู้จักและชื่นชอบในวงกว้างอะนะ ก็มีแต่ชนกลุ่มน้อยที่อ่านกัน ดังนั้นถ้าผลิตออกมาจริงๆ คงต้องผลิตไม่เยอะ ซึ่งต้นทุนก็จะสูงอีก เอาเป็นว่าบอกไว้ ณ จุดนี้ก่อนเลยว่าคงจะไม่ได้ทำเป็นรูปเล่มออกมาหรอกครับ ถ้าชื่นชอบก็อ่านในเล้าเอาละกันเนอะ หรือไม่แน่ว่าตอนเรื่องนี้จบ ผมอาจจะทำเป็น LOVE HIGH STORY ฉบับ pdf มาให้ผู้ที่อยากเก็บโหลดไปไว้อ่านกันละกันนะ แต่ยังไม่สัญญานะ เอาไว้จะแจ้งให้ทราบกันอีกทีเนอะ
@pim_onelove เดาถูกไหมอะ :m28:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับ ขอบคุณทุกคนที่รอนะครับ รู้ตัวว่าอัพช้า แต่ก็พยายามเต็มที่แล้ว ยังไงก็ขอบคุณมากๆ ที่อยู่ด้วยกันครับ :pig4:
ไว้เจอกันตอนหน้านะครับ :จุ๊บๆ:
ปล. +1 กับบวกเป็ดกันไปทุกคนรับ o13
-
อ่านไปเขินไป
คู่นี้หวานกันมากขึ้นทุกวัน
ใช่แล้วตาร์
ต้องเดินคู่กันไป
ถึงจะไม่เป็นตัวถ่วงของกันและกัน
เอาใจช่วยนะคะ คุณโบ้ทกับกีตาร์ ^^
-
:L2: :L2: :L2:
-
คุณต้าร์มีเพื่อนดีนะ
แต่ไอ้ปิดตาข้างนึงเดินนี่เกรียนจริงๆ o22
:pig4: :กอด1: กอดรวบสามคน
หม๊า > ม้า? ถ้าเขียนว่า หม๊า ออกเสียงไม่ถูก ไม่รู้จะออกเสียงไง
-
ยาวจุใจสมกับที่รอคอย o13
เพื่อนทีกับเพื่อนโจ บางทีก็มีสาระจนไม่น่าเชื่อ เป็นความโชคดีอย่างหนึ่งที่เรามีเพื่อนที่ดีนะกีต้าร์น้อย :กอด1:
แอบเทใจให้คุณโบ๊ทนะตอนนี้ รู้สึกทำตัวน่ารักจังเลย เรื่องรอกีต้าร์กินข้าวอะ :o8:
กดบวกกันไป แล้วก็รอตอนใหม่อย่างใจเย็น :z2:
-
ตอนนี้ยาวดี ชอบๆ
ใช่เลย ทีกับโจพูดถูก ตาร์ชอบแคร์คนอื่นไปทั่ว ไม่แคร์ตัวเองเลย
-
:-[ :o8:
มาเม้นต่อให้ท่อนสุดท้าย
รักแก๊งค์สามคนนี้จัง เป้นเพื่อนแท้เพื่อนตายกันจริง ๆ นอกจากจะยอมรับในตัวเพื่อน ยังคอยดูแลกันในเวลาทุกข์
อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนเลยอ่ะ
ตาร์น่ารักเกินไปแล้วนะ หัดอะไรแบบนี้มาจากไหน
น่ารัก โมเอ้โคตร ๆ อ่ะ ไม่รู้จะพูดอะไรอีกดี นอกจากน่ารักมากกกกกกกก
ขอบคุณคุณแจ๊คที่สร้างตาร์มาให้น่ารักชน่าชังได้ขนาดนี้นะคร้าบบบบบบ :z2:
-
โอ่ยยย
ยาวได้ใจมากกกกกกอะ
ขอบคุณมากๆนะคร้าบ :กอด1:
โจทีืชนะเลิศ o13
-
อ่านเสร็จต้องไปตรวจเลือดไหมเนี่ย คาดว่าน้ำตาลจะเกิน 55555
ชอบตอนแมสเสจคุยกันอะ น่าร๊ากกกก :impress2:
-
เย่ ครบตอน โบนัสฮาตาร์จริงๆ
-
ยาวได้สะใจมาก
คู่นี้เค้าดูอบอุ่นดีอ่ะ พยายามที่จะคิดถึงอีกฝ่ายให้มากๆ
-
มิตรภาพของเพื่อนนี่มันดีจริงๆ
-
ขอบคุณสำหรับตอนยาวๆ นะครับ อ่านเพลินเลย
อ่านไปก็อมยิ้มไป
เกรียนๆเค้าก็หวานกันเป็นนะเออ....
ขอบคุณมากครับ
ปอลิง. ช่วงนี้ฝนตกทุกวัน คุณแจ็ครักษาสุขภาพด้วยนะครับ
-
เกรียนกับเกรียนมารักกัน ชอบอ่ะ
เปี๊ยกไม่ต้องกังวลนะ เกรียนคนเขียนกับเกรียนคนอ่านเป็นกำลังใจให้เสมอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า // กรี๊ดดดดด วิ่งหลบหสบาทา
-
ชาร์จแบต ชาร์จแบต ชาร์จแบต ... อีกแล้ว
เอางี้ถ้าตอนไหนที่คุณโบ๊ทต้องการชาร์จแบตแล้วต้าร์ไม่อยู่บอกพี่นะ
เดี๋ยวเสียสละตัวเองทำหน้าที่แทนให้ อิ อิ อิ
-
มาตามอ่านที่เหลือพร้อมกับเม้นท์อีกรอบ
ต้องให้ถึงมือทีกับโจ สะกิดเปี๊ยกมันหน่อย
อย่างน้อยจะได้รู้ว่าข้างๆยังมีใครรออยู่
และพร้อมจะเดินไปด้วยกัน เพียงแค่ไม่ถอย
แม้จะกลัวและกังวลแต่ก็สวีทได้นะเออ
อย่าไปกลัวต้าร์ เพราะเอ็งเกรียน(เกี่ยว?)
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อ่านทันสักที o22 น่ารักตลอดเลยอ่าคู่นี้ อิอิ อยากให้มีคู่ของ ที-โจ บ่างจัง :o8: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่านทันแล้ววววว น่ารักทั้งเกรียนเล็ก เกรียนใหญ่เลย 5555
-
โจ-ที แนะนำได้ดีมาก
น้องต้าร์จะได้เลิกกลัวซะที
ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน
จะปล่อยให้เป็นหน้าที่ใครคนใดคนหนึ่งไม่ได้
ดังนั้นต้องช่วยกันประคับประครองให้ตลอดรอดฝั่ง
-
โอ๊ย...อ่านไปยิ้มไป เหมือนตัวเองกำลังมีรักใหม่ด้วยเลย
-
เพิ่งเห็นอะครับ ว่าอ่านไม่ครบ
แงแง แล้วตอนอื่น เราจะพลาดแบบนี้ไหมอะ T^T
ตอนที่อ่านเพิ่มคือ ตอนที่กีตาร์นอนคุยกับที โจ แล้วก็กลับหอครับ
น่ารักมากอะ
ชอบคำพูดเรื่องปิดตาจัง
ถ้าไม่มั่นใจก็เปิดข้างเดียวไปก่อน รอความพร้อมเนอะ
ชอบอะครับบบบบ
-
คู่หูรักยมออกโรงอีกแล้ว เริดซะไม่มี 55555
-
LOVE HIGH STORY – 57 – Long Time No See | ไม่เจอซะนาน
ยามสายวันต่อมา...
กีต้าร์นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างสระเป็ด...
มือ... ถือหนังสือการ์ตูนนารุโตะเล่มใหม่ที่เพิ่งออกสดๆ ร้อนๆ
ตา... จับจ้องไปที่ภาพและตัวอักษรบนหน้ากระดาษของหนังสือการ์ตูนที่อยู่ในมือ
สมอง... จินตนาการภาพและบทสนทนาบนหน้ากระดาษเป็นภาพเคลื่อนไหว 4 มิติ
หู... ฟังเพลงแนวๆ ของวง Gorillaz อยู่ด้วยความดังชนิดที่ใครเดินผ่านก็ยังได้ยิน
ปาก... เคี้ยวหมากฝรั่งกลิ่นคูลมิ้นท์ที่ยึดมาจากร่างสูงเมื่อเช้านี้
หัว... โยกตามเพลง
เท้า... กระดิกตามจังหวะ
ดูผ่านๆ อาจไม่นึกเอะใจ แต่ถ้าดูดีๆ แล้วจะนึกประหลาดใจและสงสัยว่า... เอ๊ะ... มันอ่านรู้เรื่องเหรอวะนั่น?
ที่ว่ามาทั้งหมดนี้ อาจจะไม่ใช่สิ่งที่อยู่นอกเหนือศักยภาพของใครหลายๆ คนที่สามารถอ่านหนังสือ ฟังเพลง พร้อมโยกหัวและกระดิกเท้าตามจังหวะไปพร้อมๆ กันได้ แต่ในกรณีของไอ้เปี๊ยกนี่ไม่ใช่ เพราะสีหน้ามันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่น่าจะกำลังสนุกไปกับเพลงหรือเรื่องราวในการ์ตูนเลยสักน้อย...
ใบหน้าสโลสเล สลึมสลือ กึ่งหลับกึ่งตื่น เป็นผลมาจากการที่เขานั่งอยู่กับโบ๊ทและพี่ๆ กันเกือบทั้งคืน... พี่ๆ เขาติวกันไอ้เจ้านี่ก็นั่งฟังไปด้วย ไม่ใช่ว่าขยันหรือมองการณ์ไกลฟังไว้เผื่อต้องเรียนในอนาคตหรอกนะ แต่เป็นเพราะโดนไอ้เจ้าโบ๊ทมันกักตัวไว้ ไม่ยอมให้ไปนอนต่างหาก... พอบ่นว่าง่วงก็ดันบอกว่า “หนุนตักสิ” ซะงั้น เลยโดนแซวกันไปตามระเบียบโรงเรียนเกรียน... แล้วคิดว่าไอ้เปี๊ยกมันจะกล้าหนุนตักต่อหน้าคนอื่นไหมละ
แล้วอย่าได้นึกกันไปไกลว่าไอ้เจ้าโบ๊ทจะมานึกพิศวาสอะไรไอ้เปี๊ยกต่อหน้าเพื่อนๆ เลยเชียว เพราะเรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าโบ๊ทนั่งอ่านหนังสืออยู่บนพื้น นั่งนานๆ เข้ามันก็มีเมื่อยไหล่เมื่อยหลังบ้าง ก็เลยใช้ให้ไอ้เจ้าต้าร์นวดให้... กว่าโบ๊ทจะปล่อยให้ไปนอนก็ตอนใกล้ๆ จะตี 4 นั่นแหละ แถมต้องตื่นตั้งแต่ 6 โมงเช้า เพราะไอ้เจ้าโบ๊ทอยากลากไอ้เปี๊ยกให้ไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน... และสุดท้าย ก็เลยมาเป็นไอ้เปี๊ยกในสภาพที่เห็นๆ กันอยู่เนี่ยแหละ
ที่ยอมตามมาด้วยทั้งๆ ที่ตัวเองไม่มีสอบเนี่ย ไม่ใช่อะไร แต่เป็นเพราะโบ๊ทฉวยโอกาสตอนที่กีต้าร์กำลังเบลอๆ ถามว่า “ไปด้วยกันไหม” แล้วไอ้เจ้าต้าร์ก็ดันพยักหน้าตอบไปอย่างไร้สติทั้งๆ ที่ไม่รู้เรื่องหรอกว่าโบ๊ทถามว่าอะไร... ว่าแล้วก็เลยโดนจับโยนเข้าห้องน้ำไปในสภาพที่กำลังเซ่อนอนซะอย่างนั้น... รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างสูงจูงมือเดินไปจนถึงรถนั่นแหละ... พอเริ่มโวยวายก็โดนจับยัดใส่รถจนมาถึงมหาวิทยาลัยเนี่ยแหละ
“แค่แปบเดียวเอง เดี๋ยวสอบเสร็จจะพากลับไปนอนตลอดบ่ายเลย”
โบ๊ทเขาว่างั้น...
.
.
.
ร่างเล็กอ่านการ์ตูนจบเล่มในเวลาไม่นาน ว่าแล้วปิดหนังสือแล้วฟุบลงกับโต๊ะ... เขาเหล่ตามองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมืออยู่เป็นระยะ... ร่างสูงมีสอบ 9 โมง และจะออกจากห้องสอบตอนเที่ยง ดูๆ เวลาแล้วก็เห็นว่าเหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าจัง...
นอนฟุบอยู่อย่างนั้นอีกสักพัก รู้ตัวอีกทีก็มีนิ้วมาสะกิดที่ไหล่ ว่าแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วหันหน้าไปมองเจ้าของนิ้ว
“อ้าว โต้ง” กีต้าร์ตกใจเล็กน้อยที่เจอโต้งที่ไม่ได้เจอกันมาสักพักใหญ่ๆ... โต้งหายไปจาสารบบตั้งแต่วันนั้นที่ไปดื่มกัน... เมื่อนึกถึงสถานะของตัวเองกับโบ๊ทในตอนนี้ ก็ทำเอารู้สึกผิดต่อโต้งอยู่ลึกๆ... จะช่วยเขา แต่อิเหนาดันได้ซะเอง
“ดีต้าร์”
“ดีๆ เป็นไงบ้าง... มาๆ นั่งก่อนๆ” กีต้าร์กล่าวพร้อมรอยยิ้มแห้ง พลางถอดหุฟังออกแล้วชี้มือชี้ไม้ไปที่เก้าอี้ข้างๆ
“ขอบใจ” ว่าแล้วโต้งก็หย่อนตัวลงนั่ง
“เป็นไงบ้าง ไม่เจอนานเลย หายไปไหนมาเนี่ย”
“ไม่ได้หายไปไหนหรอก เราก็มามหาลัยทุกวันแหละ แต่พอดีช่วงนี้เราไปช่วยรุ่นพี่ที่เรียนนิเทศทำโปรคเจคนะ เลยไม่ค่อยได้มาที่โต๊ะ”
“อ้อ... แล้วไป... ไอ้เราก็นึกว่าจะ...”
“หืม? นึกว่าอะไรเหรอ”
“แฮะ แฮะ แฮะ... ไม่มีไร”
“นึกว่าไร ว่ามาเลยต้าร์ ไม่ต้องเกรงใจเรา” โต้งกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“...นึกว่าหายหน้าไปเพราะไอ้คุณโบ๊ทนะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ... ต้าร์ พูดจริงๆ นะ เอาเข้าจริงมันก็ไม่ได้เฮิร์ทขนาดนั้นนะ... สงสัยเป็นเพราะเราไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้วด้วยมั้ง”
“งั้นก็แปลว่าโต้งยังโอเคอยู่สินะ”
“อืม โอเคดิ ไปช่วยงานพี่เขามันก็ยุ่งๆ ดี ช่วยให้ไม่คิดมากได้... ว่าแต่ต้าร์เหอะ ได้ข่าวว่ามีข่าวดี” โต้งพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง บวกกับแววตาที่ดูสดใส ทำให้ต้าร์ไม่รู้สึกกดดัน
“เหรอ เรามีข่าวดีเหรอ” กีต้าร์ทำมึน
“ฮ่าๆๆ อย่ามาเนียนนะต้าร์... เราได้ยินมานะ...”
“เนียนไร เราเปล่านะ ไม่รู้จริงๆ”
“งั้น... ก็แปลว่าพี่โบ๊ทก็ยังโสดสินะ... งั้นเราจีบพี่โบ๊ทอีกรอบดีไหมนะ คราวนี้จะไม่อายแล้วด้วย”
“...”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ต้าร์ ถึงกับหุบยิ้มเลยเหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“...เชี่ย” กีต้าร์สบถเบาๆ เขาถึงกับต้องพยายามกลั้นยิ้มเมื่อรู้ตัวว่าโดนโต้งแกล้งให้หลุดเนียน
“ฮ่ะๆๆๆ... อืมมมมม ยังไงก็ดีใจด้วยนะ”
“อือ... ขอบใจ” กีต้าร์ปล่อยปากตัวเองให้เผยรอยยิ้มเล็กๆ ออกมาบนหน้าที่ขึ้นสีเล็กๆ...
“แล้วนี่ต้าร์มีสอบเหรอ”
“อ้อ เปล่าหรอก...”
“หืม? ไม่มีสอบ?... อ้อออออออ พี่โบ๊ทสอบอยู่ละสิ”
“ก็... ประมาณนั้นแหละ... ว่าแต่โต้งเหอะ สอบเสร็จแล้วเหรอ” ว่าแล้วกีต้าร์ต้องหาเรื่องคุยให้พ้นตัวสักหน่อย ถึงโต้งจะไม่โกรธไม่เปลี่ยนไป แต่ยังไงเขาก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องมาพูดเรื่องของเขากับคุณโบ๊ทกับโต้งหรอกนะ
“เราสอบบ่ายอะ”
“อ้อ แล้วดรีมกับอู๋ละ”
“เนี่ย นัดไว้ที่ตึก P กำลังเดินไปหาพวกนั้น แต่มาเจอต้าร์ซะก่อน ก็เลยเข้ามาทักนะ... นี่ก็ว่าจะต้องไปแล้ว เดี๋ยวโดนดรีมบ่นเอา ฮ่าๆๆๆ”
“ได้ๆ งั้นไปหาดรีมเถอะ เดี๋ยวเราจะพลอยโดนบ่นไปด้วย ฮ่าๆๆๆ”
“อืม ก็ว่าเดี๋ยวคงต้องขอตัวละ...อ้าว พี่โบ๊ท” คุยๆ กันอยู่ดีๆ ก็มีรุ่นพี่ตาตี่มายืนอยู่ข้างหลังไอ้เจ้าเปี๊ยก โต้งเงยหน้าไปเห็นเลยเอ่ยทัก ส่วนไอ้เจ้าต้าร์ ยังไม่ทันได้หันหน้าไปดู ก็มีมือมาจับไหล่ทั้งสองข้างจากด้านหลังแล้วตามมาด้วยความรู้สึกอุ่นๆ ที่เข้าแนบที่แผ่นหลัง ว่าแล้วก็เงยหน้ามอง ก็เห็นใบหน้าของร่างสูงกำลังก้มลงมองเขาพอดี
“จะรีบไปไหนวะโต้ง” โบ๊ทเอ่ยถาม
“พอดีเดี๋ยวมีสอบบ่ายอะพี่” โต้งตอบพร้อมรอยยิ้ม
“แล้วไปไงมาไงถึงมาเจอไอ้เปี๊ยกได้ละเนี่ย”
“ก็พอดีเดินผ่านมาอะพี่ กำลังจะไปหาดรีมกับไอ้อู๋ แต่มาเจอคนน่ารักซะก่อน เลยลองแวะจีบดู ฮ่ะๆๆๆๆๆ”
“แหน่ะๆ วอนซะละมึง” โบ๊ทหุบยิ้มแล้วกล่าวน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นน่าพี่... เดี๋ยวผมว่าผมขอตัวเลยดีกว่า เดี๋ยวโดนพวกนั้นมันบ่น”
“โอเคๆ งั้นโชคดีเว้ยไอ้น้อง”
“ครับ... ไปก่อนนะต้าร์”
“โชค A เว้ยโต้ง”
“อืม ขอบใจ บายๆ”
ว่าแล้วร่างโปร่งก็เดินจากไป แต่ก็ยังไม่วายหันมาโบกมือบายๆ ให้ก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินมุ่งหน้าไปยังตึก P
“คนอื่นๆ ละ” กีต้าร์เงยหน้าถามร่างสูง เพราะไม่เห็นวี่แววของพี่คนอื่นๆ เลย มีแต่ไอ้ลิงภูเขามายนเกาะไหล่อยู่เนี่ย
“แยกย้ายกลับไปนอนกันหมดแล้ว” ร่างสูงก้มหน้าลงมาตอบพร้อมรอยยิ้ม
“อ้าว แล้วไม่ไปกินไปดื่มฉลองกันเหรอ”
“อันนั้นมันของตายอยู่แล้ว แต่ตอนนี้แต่ละคนโทรมอย่างกับซอมบี้ เลยแยกย้ายกันไปนอนเอาแรงก่อน เดี๋ยวเย็นๆ ค่อยออกไปเจอกัน”
“อืมๆ แล้ว... นี่จะกินอะไรก่อนกลับคอนโดฯ ไหม”
“กินเตี๋ยวขาหมูไหม”
“กิน!!” แหงละ ของโปรดไอ้เจ้าเปี๊ยกมันเลยนี่นะ
“งั้นปะ”
ว่าแล้วทั้งสองหนุ่มก็พากันเดินไปร้านก๋วยเตี๋ยวขาหมูข้างมหาวิทยาลัย เดินๆ กันไปไอ้เจ้าเปี๊ยกก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ ก็เลยเอ่ยถามขึ้น
“ทำได้ไหม”
“ข้อสอบอะเหรอ”
“อือ”
“ทำได้ดิ ระดับนี้แล้ว... ไอ้เราก็นึกว่าจะไม่ถามแล้วซะอีก”
“ก็ถามไปงั้นแหละ” พูดไปก็ยักไหล่ไป
“ห่วงเค้าใช่มะละ” โบ๊ทกล่าวน้ำเสียงทะเล้นก่อนจะเข้าไปกอดคอร่างเล็กแล้วยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ
“เปล่าสักหน่อย กลัวแค่ว่าถ้าสอบไม่ผ่าน เดี๋ยวเทอมหน้าต้องไปลงเรียนด้วยกันต่างหากละ ฮ่าๆๆๆๆ”
หลังจากที่สองหนุ่มกินก๋วยเตี๋ยวกันจนอิ่มท้อง ก็พากันเดินซื้อขนมอีกเล็กน้อยก่อนจะกลับคอนโดฯ... ระหว่างทาง หลังจากที่คุยกันเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย จู่ๆ ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็เอ่ยอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาร่างสูงงงอยู่ไม่น้อย... อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเรื่องกระทันหันซะงั้น...
“โต้งนี่สูงจังเนอะ”
“ห๊ะ?”
“ผมบอกว่าโต้งสูงดี”
“ก็ไม่เท่าไรหรอก พอๆ กับโบ๊ทนี่แหละ” โบ๊ทหุบยิ้มทันที... มีที่ไหนมาชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้า
“บ้าดิ โต้งสูงตั้งร้อยแปดสิบกว่านะ”
“นั่นแหละ ก็พอๆ กับโบ๊ทนี่แหละ”
“นี่ๆ คุณนะตัวเล็กกว่าโต้งอีกนะ”
“ไม่เล็กกว่า”
“เล็กกว่า”
“ไม่เล็กกว่า”
“เล็กกว่า”
“ไม่เล็กกว่า”
“เล็กกว่า”
“ไม่เล็กกว่า”
“เล็...”
“นี่! ถ้าเอ็งพูดคำว่า “เล็กกว่า” อีกรอบนะ โดนจูบกลางแยกไฟแดงแน่!”
“...”
กีต้าร์หุบปากทันที... เม้มซะแน่นเชียว... นั่งนิ่งๆ กลอกตาไปมาอยู่สักพักก็ยื่นมือไปกดเปิดวิทยุฟังเพลงแล้วก็ผิวปากตามไปตลอดทาง... ส่วนโบ๊ทก็นั่งตีหน้านิ่งไปตลอดทาง แต่ก็มีแอบเหล่มองไอ้เจ้าต้าร์นั่งผิวปากอยู่ข้างๆ... กวนประสาทชะมัด
.
.
.
เมื่อไปถึงคอนโดฯ ร่างเล็กก็เดินนำขึ้นห้องไป เขาเดินไปหยุดที่หน้าห้อง 706 เตรียมจะไขประตูเข้าห้อง แต่ร่างสูงก็เข้ามาแทรกขวางประตูไว้ก่อน
“หือ?”
“...” โบ๊ทตีหน้านิ่ง เอามือขวางประตูไว้
“ทำไรเนี่ย”
“โบ๊ทไม่ได้ตัวเล็กกว่าไอ้โต้งนะเว้ย”
“หืม???”
“ห้ามพูดว่าโบ๊ทตัวเล็กกว่าไอ้โต้งอีก เข้าใจไหม”
“อืมมมมมมม”
“แล้วก็ เอ็งต้องถอนคำพูดด้วย”
“ไม่ถอน”
“จะถอนไม่ถอน”
“ไม่ถอน”
“ถอนเดี๋ยวนี้”
“ไม่ถอน”
“อย่ามาทำมึนนะ”
“ไม่ได้มึนสักหน่อย ก็พูดไปแล้ว จะให้ถอนยังไง”
“ก็แค่บอกว่าโบ๊ทไม่ได้ตัวเล็กกว่าโต้ง แค่นั้นเอง”
“โหยยยยย เรื่องเยอะจริงๆ เลยผู้ชายคนนี้... ไม่เอาละ เสียเวลานอน”
“ต้าร์! ถอนเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นไม่ยอมให้นอน”
“หึหึ”
“ถอนเดี๋ยวนี้”
“หึหึ... ถอยไปน่า... ไอ้เปี๊ยก” ร่างเล็กหัวเราะในลำคอก่อนจะแหงนหน้าเล็กน้อย เขยิบเข้าไปใกล้ๆ ร่างสูง แล้วพูดเน้นพยางค์สุดท้าย
.
.
*ช็อก* :o
.
.
ร่างสูงยืนช็อกอยู่กับสิ่งที่ได้ฟัง... เขาโดนไอ้ต้าร์เรียกว่า “ไอ้เปี๊ยก”... กีต้าร์เห็นเช่นนั้นก็เลยค่อยๆ ดันร่างสูงออกให้พ้นประตูแล้วก็ไขประตูอย่างไม่รีบร้อนก่อนจะเดินผิวปากเข้าห้องไปอย่างอารมณ์ดีโดยที่ปล่อยให้ร่างสูงยืนช็อกอยู่หน้าห้องอยู่อย่างนั้น
กีต้าร์เข้าห้องไปได้ไม่ถึงนาที ก็มีเสียงเคาะประตูอย่างบ้าคลั่งพร้อมๆ กับเสียงโวยวายของร่างสูงที่กล่าวคาดโทษเขาสารพัด... แต่ตราบใดที่ประตูห้องยังล็อคอยู่ มีเหรอ ไอ้เจ้าต้าร์มันจะกลัว... ว่าแล้วก็ถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแค่บ๊อกเซอร์ แล้วก็กระโจนขึ้นเตียงไป แต่นอนมุดผ้าห่มได้ไม่เท่าไร ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เลยลุกขึ้นแล้วเดินไปค้นกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความส่งไปหาร่างสูง
หลังจากที่กดส่งไปได้ไม่กี่วินาที เสียงเคาะประตูและเสียงโวยวายก็หยุดลง... ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นว่ามีข้อความใหม่ เมื่อกดดูก็เห็นเป็นข้อความว่า...
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
.
.
----------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในช่วงก่อนรุ่งสาง กลุ่มของโบ๊ทนั่งติวหนังสือกันอยู่ในห้อง 707 โดยที่ร่างสูงมีร่างเล็กนั่งอยู่ข้างๆ คอยนวดไหล่นวดหลังให้... ในช่วงโค้งสุดท้ายของการติว โบ๊ทพุ่งสมาธิไปที่เนื้อหาที่กำลังติวกัน... รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกได้ว่าไม่มีมือเรียวคอยนวดคอยคลึงให้อีกแล้ว จึงหันไปดู
ภาพที่เห็นคือกีต้าร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เขานั้น เอาแขนพาดไปบนโซฟาแล้วฟุบหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้... ว่าแล้วก็สะกิดให้ตื่น แต่สะกิดยังไงก็ไม่ตื่น เลยกลายเป็นว่าต้องเขย่าตัวกันเลยทีเดียว
“ไปนอนในห้องไป”
โบ๊ทกระซิบบอก... กีต้าร์ก็ว่าง่าย เมื่อโบ๊ทบอกเช่นนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินกึ่งหลับกึ่งตื่นเข้าห้องนอนไป...
.
.
ผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ กีต้าร์รู้สึกตัวอีกทีก็มีแขนแกร่งโอบเข้าที่เอว ตามด้วยความอบอุ่นที่เข้าแนบที่แผ่นหลัง ก่อนจะรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นที่ท้ายทอย...
ไม่จำเป็นต้องหันไปมองว่าเจ้าของความอบอุ่นที่ด้านหลังนี้คือใคร เพียงแค่ได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคย เท่านี้ก็รู้แล้วว่าเจ้าของแขนแกร่งนี้คือใคร
----------------------------------------------
FlapJack Corner:
ใครรู้สึกว่าตอนนี้สั้นบ้าง... จริงๆ แล้วมันก็ไม่สั้นไปกว่าตอนอื่นๆ หรอกนะ อย่าได้เอาไปเทียบกับตอนที่แล้วเลยเชียว :m23:
จริงๆ แล้วตอนนี้เป็นเหมือนทางผ่านไปสู่ตอนต่อไปซะมากกว่า แต่จะใช้เป็น interlude ก็ยาวไป แถมเนื้อหายังเกี่ยวกับเนื้อเรื่องมากกว่าจะเป็น interlude อะนะ
เอาละ หวังว่าคงจะชิลกันไปให้ถ้วนทั่วนะครับ ใครอยากกินมาม่าก็คงต้องไปหาซื้อเองแล้วละ o17
+1 กันไปสำหรับทุกคอมเม้นท์ของตอนที่แล้วนะครับ o13
ปล. ขอกอดต้อนรับคนอ่านหน้าใหม่นะครับ @7AevengD @Forever_ever @jincool :กอด1:
-
โบ๊ท เหมือนเด็กเลยอ่ะ ไม่ยอมแพ้ด้วย
-
เนื้อหายังอุ่นๆ เสมอเลยนะคะ ชอบค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ :)
-
อยากให้กีต้าร์มานวดไหล่ให้บ้างจัง นั่งทำงานหลังขดหลังแข็งจะแย่แล้ว :z1:
ถึงคุณโบ๊ทจะตัวเล็กกว่าโต้ง แต่เขาก็ใหญ่กว่าเอ็งนะเปี๊ยก :laugh:
กดบวกที่ไม่มีมาม่า :impress2:
-
แหม่ะ นั่งลุ้นตั้งกะเมื่อคืนว่าโต้งจะโผล่มาพร้อมมาม่าไหม
สรุปต้องไปซื้อมาม่ามาต้มกินเองหรือนี่ เปลืองไฟที่บ้านอีก 555555555
แถมพ่อหนุ่มหล่อที่สุดในเรื่องยังค่าตัวแพงอีก ออกได้แป๊บเดียวเอง :laugh:
-
อ่านเรื่องนี้ จากทู้แนะนำ.
ชอบ น่ารักดี :กอด1:
-
ว้า อดมาม่า
แต่อ่านแล้วอยากกินขาหมู
โต้งน่ารักอะ ดูสดใสขึ้น
อยากให้หาคู่ให้โต้งหน่อย
หึๆ ช่างกล้าเรียกเค้าไอ้เปี๊ยกน้อ เปี๊ยกแสบ
ขอบคุณคร้าบบ :pig4:
-
มาเร็วแบบไม่ต้องรอเลยเนอะ...แต่ตาร์ช่างกล้าเนาะ กล้าเรียกคุณโบ๊ทว่าไอ้เปี๊ยก คืนนี้แกโดนจัดหนักแน่ ไอ้เปี๊ยกกว่า 5555555555
-
น่ารักซะไ่ม่มีอะ
แต่ฮาไอ้เปี๊ยก กล้าไปเรียกเค้าเน้อออ
คุณโบ๊ทก็ตลกอะ
ปล. คุณแจ็คหลอกกันอะ ตกลงจะมาม่าไหมเนี่ย 555 อุตส่าห์เตรียมรับ!
ปล.2 "นิเทศ" ครับ "นิเทศศาสตร์" เน้อออออ
-
เพิ่งได้อ่านตัวพระของเราถูกเรียกว่าไอ้เปี๊ยกจากนายเอกเป็นเรื่องแรกเลยอ่ะ
เสียมั้ย คุณโบ้ท
-
โธ่เอ๊ย แต่นี้ก็ต้องงกด้วย แจกมาม่าฟรีหน่อยก็ไม่ได้
*เดินไปซื้อมาม่ามาต้มกินเอง* :sad4:
-
อะไรคุณโบ๊ทเปี๊ยกเหรอ ทำไมต้าร์เอาปมด้อยพี่เค้ามาล้อหละลูก คิคิ
อะโธ่ น้องโต้งก็แค่แวะมาทัก เกือบจับทำผู้ร้ายซะแล้ว
ต้องเรียกต้าร์สารพัดประโยชน์ ใช้นวดก็ได้ กอดนอนก็ดี อิจฉาคุณโบ๊ทจัง...
-
แอบคิดว่าสั้น!! 5555
สองหนุ่มน่ารักเหมือนเดิม
-
เหอๆ นึกว่าโต้งจะเอามาม่ามาให้ซะแล้ว ดีใจด้วยที่ตัดใจได้ รอคู่ของโต้งอยู่น้าาา
-
ปล.2 "นิเทศ" ครับ "นิเทศศาสตร์" เน้อออออ
ขอบคุณครับ :pig4: :กอด1:
-
สั้นแบบน่ารัก หวานเล็กน้อย
-
ขอบคุณครับ :pig4: :กอด1:
บ่เป็นหยังดอกกกกก คนนอกสายตาาาาาา~~~
-
โห..ไอ้เปิ๊ยกนี่มีสิทธิ์ไปว่าคนอื่นเป็น"ไอ้เปี๊ยก"ด้วยเหรอ :laugh:
คุณโบ๊ทจัดการเลย สอบเสร็จแล้วด้วยเหอๆ :z1:
-
ตอนนี้มาแบบสบายๆเนอะ
น่ารักจ้ะ :กอด1:
-
ตอนนี้ แอบสั้นนะ ^^
-
เดี๋ยวนี้กล้าชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าคุณโบ๊ท เปี๊ยกต้าร์เค้าแน่จริงๆ
สำหรับที่เถียงกันว่า คุณโบ๊ท..."เล็กกว่า" หรือ "ไม่เล็กกว่า" คาดว่าคืนนี้? ต้าร์คงได้รู้ หึหึ!
ขอบคุณครับ
-
ตอนนี้รู้สึกอบอุ่นจัง ^^
-
นานๆเจอกันที ก็เลยกลายเป็นประเด็นเลยโต้ง
ไอ้เรื่องเล็กไม่เล็กนี่มันยอมกันไม่ได้เลยเนอะโบ๊ท
เรื่องสูงยังพอว่า แต่มาว่าตัวเล็กนี่ไม่ยอมเลย
อะไรก็ไม่จี๊ดเท่าโดนเจ้าเปี๊ยกว่าเราเป็นไอ้เปี๊ยกนี่สิ o22
เดี๋ยวเห๊อะต้าร์ จะโดนคุณโบ๊ทลงโทษมิใช่น้อย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดเช่นเคย ตอนนี้แอบหวานนิดๆกำลังดี
-
แหม กีต้าร์ ช่างกล้าไปเรียกเขาเปี๊ยกนะเธอ 55555
คอยดูเหอะ จะโดนจัดหนักที่เสม็ด 555555 (ตกลงว่าจะไปฟ้าเหลืองที่เสม็ดใช่ไหมพี่แจ๊ค 5555)
-
คุณโบ๊ทเป็นโรคติดแฟนว่ะ
จะอ่านหนังสือ จะสอบก็ต้องมีต้าร์ไปอยู่ใกล้ๆตลอดๆ
-
น่ารักจังงง เถียงกันเรื่อง (ตัว) เล็กไม่เล็กด้วยย ><
-
ไอ้เปี๊ยก!!!
ช่างกล้า ไม่กลัวตายเลยนะตาร์ 5555
-
LOVE HIGH STORY – 58 – Gambling Men | นักพนันเสี่ยงโชค
20:17 น.
ไม่ไกลจากแยกราชเทวี รถ BMW สีดำคันคุ้นตาตบไฟเลี้ยวเข้าจอดข้างฟุตบาท เพราะลานจอดหน้าร้าน Pub & Restaurant ที่เป็นที่นัดหมายเต็มถึงขนาดต้องจอดขวางซ้อนคันกันเลยทีเดียว... จริงๆ แล้วก็ยังพอจะยัดรถเข้าไปได้อีกสักคันสองคันอยู่หรอกนะ แต่คิดเหรอว่าคนรักรถยิ่งชีพอย่างไอ้เจ้าโบ๊ทมันจะยอมจอดแบบนั้น ขืนโดนรถอื่นเข็นมาเฉี่ยวมาชน เฮียแกจะอาละวาดหัวฟัดหัวเหวี่ยงเอาซะได้
เมื่อจอดรถเสร็จก็เดินตรงเข้าร้าน... ร้านนี้เป็นร้านกึ่งผับกึ่งร้านอาหาร เป็นแนวนั่งๆ ฟังเพลงชิลๆ จิบเหล้าจิบเบียร์ คุยกันไป... เมื่อร่างสูงกวาดสายตาสำรวจบรรยากาศร้านรอบตัวแล้วก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้ว่าไอ้เต็มมันจองโต๊ะไว้ได้โต๊ะไหน ว่าแล้วก็มองหา ชะเง้ออยู่สักพักก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาเพื่อนสนิท... รอสายอยู่เพียงครู่เดียวก็มีคนรับสาย
“มึงแหงนหน้าขึ้นมา 45 องศา ที่ 11 นาฬิกา”
โบ๊ทยังไม่ได้เอ่ยอะไรสักคำก็มีเสียงคุ้นหูกรอกมาตามสายเสียก่อน ถึงจะฟังดูแปลกๆ แต่โบ๊ทก็ทำตาม... เมื่อแหงนหน้าไปตามที่ปลายสายบอก ก็เห็นฝูงลิงหน้าคุ้นๆ โบกมือหยอยๆ อยู่ที่โต๊ะริมระเบียงบนชั้นสอง... ไม่รอช้า โบ๊ทกดวางโทรศัพท์แล้วเดินมุ่งหน้าไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนๆ โดยไม่สนใจสายตาของสาวๆ หนุ่มๆ โต๊ะอื่นๆ ที่ทอดสะพานให้เขาผ่านแววตาเลยสักนิด เพื่อนๆ ที่มองดูอยู่ข้างบนก็อดไม่ได้ที่จะต้องแอบนินทาด้วยความหมั่นไส้ปนอิจฉา... แอบได้ยินไอ้เจ้าว่านมันบ่นด้วยว่า “ทีกูเดินเข้ามา ไม่เห็นมองเหลียวหลังอย่างนี้บ้างเลย”... เป็นการชี้โพรงให้ฝูงลิงรุมซ้ำเติมกันอย่างอร่อยปากเลยทีเดียว
พอโบ๊ทเดินมาถึงโต๊ะก็ไม่ต้องทักทายอะไรกันมาก... ไม่ได้จำเป็นนักหรอก สนิทกันขนาดนี้... แถมยังเพิ่งเจอกันไปเมื่อเช้าๆ บ่ายๆ ที่ผ่านมานี่เอง
“ไอ้เต็ม มึงมองหน้ากูทำไม” โบ๊ทเอ่ยถามพลางเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง
“มึงไม่เอาไอ้เปี๊ยกมาด้วยเหรอ” เต็มเอ่ยถามแล้วเลื่อนแก้วเหล้าที่แบงก์เพิ่งชงใหม่ๆ ส่งให้เพื่อนสนิท
“ไม่ยอมมา” โบ๊ทตอบหน้าเซ็งก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม... ที่เซ็งเนี่ยไม่ใช่อะไร ได้ยินคำว่า “ไอ้เปี๊ยก” แล้วมันจี๊ด!
“นั่นไง ไอ้โบ๊ทมันไม่ได้เอาไอ้เปี๊ยกมา กูชนะ” แบงก์เอ่ยขึ้น ทำเอาโบ๊ทงง... ชนะอะไร
“ห๊ะ?”
“เชี่ยเอ้ย ไอ้ห่าโบ๊ท ทำไมไม่ลากไอ้เปี๊ยกมาด้วยวะ เห็นไหม กูกับไอ้ว่านเลยต้องเสียตังค์เลี้ยงเบียร์ไอ้ห่าแบงก์เลย สาดดด” เต็มบ่น
“กูว่ากูยังไม่ได้ตกลงว่าจะพนันด้วยนะ” ว่านกล่าวหน้านิ่ง ทำเอาเต็มกับแบงก์เริ่มจะโวยวาย... เต็มหาเพื่อนร่วมชะตากรรมหารค่าเบียร์... ส่วนแบงก์กลัวเสียสิทธิ์ เพราะกะจะซัดเบียร์ฟรีให้หนำใจ...
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆ หยุดเลย พวกมึงหยุด!”
“...” เต็มหยุดโวยวาย
“...” แบงก์หยุดโวยวาย
“...” ส่วนว่าน ยังไม่ได้เริ่มโวยวายอะไรสักนิด
“นี่พวกมึงพนันเบียร์กันว่ากูจะเอาไอ้ต้าร์มาด้วยไหม?”
“อือ/เออ” เต็มกับแบงก์พยักหน้าตอบอย่างพร้อมกัน
“...” ว่านไม่ได้ตอบอะไร แต่ชี้นิ้วไปที่เต็มและแบงก์ ประมาณว่า... พวกมันนั่นแหละ กูไม่เกี่ยวนะ
“มึงก็ด้วย ไอ้ว่าน!” เต็มและแบงก์ประสานเสียงอย่างพร้อมเพรียง
“โอยยยย ไอ้เห็บปลาวาฬ! ไอ้เหาฉลาม! ไอ้ขี้เล็บเต่าตนุ! พวกมึงไม่มีอะไรจะเล่นกันแล้วเหรอไงวะ สาดดดด” โบ๊ทพูดพลางจิ้มหน้าผากเพื่อนทั้งสามเรียงคน
“จริงๆ แล้วพวกมันพนันกันไว้หลายอย่างเลยละ” ว่านพูดออกมาหน้าตาย
“มึงก็ด้วย ไอ้ว่าน!” แหม่ๆ ช่างสามัคคีกันดีจริงๆ เลยนะเต็มกับแบงก์เนี่ย
“ไม่รู้แหละ โทษฐานที่พวกมึงปัญญาอ่อน เลี้ยงเบียร์กูเลย” เอ่อ... มันเกี่ยวกันเหรอครับคุณโบ๊ท
“ไม่เกี่ยวเหอะ ไอ้เชี่ยโบ๊ท!” เต็มและแบงก์ยังประสานเสียงกันเข้าจังหวะกันกรึบ
.
.
.
วงสุราดำเนินไปอย่างไม่รีบร้อน ไม่รู้ไปขุดเรื่องอะไรมาคุยกันนักหนา ไล่ตั้งแต่เรื่องสมัยมัธยมจนถึงเรื่องสอบวันนี้ แล้วยังเลยไปเรื่องอนาคตของแต่ละคนอีกต่างหาก... คุยไปขำไป เพราะสมัยยังหัวเกรียนกันอยู่นั้น กลุ่มนี้เขาวีรกรรมน้อยซะที่ไหน บางเรื่องนี่ล้อกันได้ยันหลานบวช... เรียกได้ว่ามีเรื่องคุยกันสารพัด คุยกันได้ทั้งคืนก็ไม่จบ ยิ่งมีเหล้าเข้าปากด้วยนะ ยิ่งสนุก หัวเราะกันเอิ๊กอ๊ากจนเวลาล่วงเลยไปใกล้เวลาร้านปิด
โบ๊ทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา ก็เห็นข้อความจากกีต้าร์ที่เพิ่งส่งมาได้ไม่ถึง 10 นาทีก่อน...
.
.
:: แป๊กเสียบ :: เมายัง
.
.
หึหึหึ ดึกป่านนี้แล้วไอ้เปี๊ยกมันยังไม่หลับครับ ผมขอคิดเข้าข้างตัวเองสักนิดได้ไหมว่ามันรอผม... อืมมมม ต้องใช่แน่ๆ ฮ่าๆๆๆ... คิดถึงจัง
แล้วทำไมไม่หนีบมาด้วย?
ผมชวนแล้ว บังคับก็แล้ว แต่มันก็ไม่ยอมมา แถมยังจะมีหน้ามาพูดทั้งรอยยิ้มอีกว่า “ให้ไปสนุกกับเพื่อนๆ เถอะ เต็มที่เลย”... เป็นไงละ เห็นเกรียนๆ แบบนั้น แต่มันก็เป็นคนที่น่ารักนะ ใช่ไหมละ... เทียบกับคนอื่นๆ ที่ผมเคยคบนะ ไม่มีใครเป็นเหมือนไอ้เปี๊ยกเลยสักคน แต่ละคนชอบที่จะกักผมเอาไว้ในกรอบที่เขาตั้งขึ้นกันทั้งนั้น จะไปไหนมาไหนกับเพื่อนก็คอยแต่จะระแวง ไม่ไว้ใจ... ต้องแบบนั้น ต้องอย่างนี้... ราวกับว่าความสัมพันธ์มันมีรูปแบบที่ตายตัวไปซะหมด... แต่กับไอ้เปี๊ยกนี่ไม่ใช่ และผมก็ชอบที่มันเป็นแบบนั้น...
อาจจะเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันแบบนี้มาตลอดก็ได้มั้ง เราเลยมีพื้นที่ให้อีกฝ่ายได้มีอิสระ... กลายเป็นผมซะอีก ที่อยากจะเอาโลกของมันมาอยู่ในโลกของผมไปซะหมด อยากให้ไปด้วยกันทุกที่ อยู่ด้วยกันทุกเวลา... อืมมมม คิดไปคิดมา ผมชักไม่มั่นใจแล้วว่าผมโดนมันเล่นของใส่หรือเปล่าเนี่ย ฮ่าๆ
นี่ก็ปิดเทอมแล้ว อยากไปเที่ยวกับไอ้เปี๊ยกจัง... อืมมม จะว่าไป ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมยังไม่เคยออกนอกกรุงเทพกับไอ้เปี๊ยกเลยสักครั้งนะ ได้แต่วนๆ อยู่แถวๆ สยามกับลาดพร้าวเนี่ยแหละ... ล่าสุดที่ไปเที่ยวต่างจังหวัดก็ตั้งแต่ไปดูแม่น้ำสองสี ที่อำเภอโขงเจียม อุบลฯ เมื่อปีที่แล้วโน้นแหละครับ ตอนนั้นก็ไปกับไอ้เต็ม ไอ้แบงก์ ไอ้ว่านนี่แหละครับ ขับรถกันไปชิลๆ... ส่วนใกล้ๆ อย่างพัทยานี่ก็ว่าจะไปกันหลายทีแล้ว แต่ก็ไม่ได้ไปกันสักที ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน...
จะว่าไป ผมก็ว่ามันแปลกๆ นะที่สอบเสร็จ มีเวลาหยุดตั้ง 2 สัปดาห์ทั้งที แต่ทำไมไอ้พวกเพื่อนๆ ของผมมันไม่ยักกะมีใครชงเรื่องไปเที่ยวกันเลยสักคน ทุกทีเห็นวางแผนกันตั้งแต่ยังไม่สอบด้วยซ้ำไป... ว่าแล้วก็ถามพวกมันสักหน่อยละกัน
“เฮ้ย พวกมึง ปิดเทอมจะไปไหนกันป่าววะ”
“อะฮ่า นั่นไง คราวนี้กูชนะ” อ้าว ไอ้เชี่ยเต็ม อยู่ๆ ก็ตอบไม่ตรงคำถามขึ้นมาซะงั้น... เอ๊ะ หรือว่า...
“เชี่ยเอ้ยยยยย กูก็นึกว่าไอ้โบ๊ทมันจะไม่ถาม แม่งเอ้ย พลาดเลยกู” ไอ้แบงก์ทำหน้าผิดหวังราวกับบอลไทยไม่ได้ไปบอลโลก(?) ท่าทางพวกมันจะพนันอะไรกันประหลาดๆ กันแน่ๆ เลย... ว่าแต่ นี่พวกมันพนันอะไรกันไว้บ้างวะเนี่ย
“งั้นถือว่าเจ๊ากันนะเว้ย กูไม่ต้องเลี้ยงเบียร์มึง มึงก็ไม่ต้องเลี้ยงเบียร์กู โอป่ะ”
“เออเว้ย เจ๊ากันๆ”
“พวกมึงแม่ง ประสาทแดก” ไอ้ว่านที่นั่งนิ่งๆ ถึงกับส่ายหัวเมื่อเห็นเพื่อนสนิททั้งสองแปะมือกัน ผมเองก็ชักจะงงๆ แล้วละว่าตกลงพวกมันดีใจหรือเสียดายอะไรยังไง???
“มึงอย่าๆ ไอ้ว่าน มึงยังเหลือเลี้ยงเบียร์กูจากข้อที่แล้ว” ไอ้แบงก์มันยังคงยืนยันว่าไอ้ว่านแพ้พนันมันว่าผมจะเอาไอ้เปี๊ยกมาด้วยไหม
“กูบอกว่ากูไม่ได้ตกลงว่าจะพนันเหอะ ไอ้ฟาย!”ด่าเน้นๆ ทั้งๆ ที่หน้านิ่งๆ นี่มันจี๊ดได้ใจจริงๆ นะครับ...
“มึง มึง มึง!!! แล้วมึงพยักหน้ากับไอ้เชี่ยเต็มทำไม ตอนที่พนันกันว่าไอ้เชี่ยโบ๊ทมันจะเอาไอ้ต้าร์มาด้วย”
“กูจำไม่เห็นได้ว่ากูพยักหน้า” ไอ้ว่านนี่ก็หน้านิ่งได้ใจจริงๆ ครับ ยิ่งพูดไปแคะหูไปด้วยแบบนี้ ยิ่งดูกวนตีนขึ้นเป็นเท่าตัว ส่วนไอ้แบงก์กับไอ้เต็มนี่มันสปีชีส์เดียวกัน โวยวายตามอารมณ์อย่างชัดเจน แต่ก็ไม่เคยเห็นพวกมันเอาชนะไอ้ว่านได้เลยนะครับ นี่แหละ นิ่งสยบเกรียน!
“ไอ้ตอแหล!!!” ฮ่าๆ ผมละชอบจริงๆ เวลาที่ได้เต็มกับแบงก์มันโวยวายพร้อมกันเนี่ย สมานฉันท์มาก
“มึงสิ”
“มึงนั่นแหละ”
“มึงกับมึงนั่นแหละ”
“กูป่าว มึงนั่นแหละ”
“เออ กูก็ป่าว มึงสองคนนั่นแหละ”
“ไม่ใช่ละ มึงนั่นแหละ”
“มึงนั่นแหละ!!”
เฮ้อ... ท่าทางจะเถียงกันอีกนาน... ผมว่าปล่อยให้พวกมันเถียงกันไปก่อนละกันนะ ส่วนผมก็ว่าจะส่งข้อความไปหาไอ้เปี๊ยกสักหน่อยดีกว่า มันส่งมายังไม่ได้ส่งกลับเลย
.
.
:: โมโจ โจโจ้ :: หลับยังงงงงงง
:: แป๊กเสียบ :: หลับแล้ว
:: โมโจ โจโจ้ :: หลับแล้วยังสามารถตอบ sms ได้ ไม่เกรียนทำไม่ได้นะเนี่ย 555+
:: แป๊กเสียบ :: เป็นสกิลของคนหน้าตาดีนะ คุณโบ๊ทไม่เข้าใจหรอก 555+
:: โมโจ โจโจ้ :: โอยยยยย เจ็บยิ่งกว่าโดนดีดหน้าผากอีก
:: แป๊กเสียบ :: 5555+ งั้นผมไม่พูดก็ได้ แต่เปลี่ยนเป็นดีดหน้าผากแทน เอาป่ะ?
:: โมโจ โจโจ้ :: ดีด 1 ที = ถุงยาง 1 กล่อง
:: แป๊กเสียบ :: ไอ้หื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:: โมโจ โจโจ้ :: 555+ แล้วนี่ทำไรอยู่
:: แป๊กเสียบ :: ดูหนัง
:: โมโจ โจโจ้ :: หนังอะไร
:: แป๊กเสียบ :: ถล่มดงนักเลง
:: โมโจ โจโจ้ :: หนังเก่า?
:: แป๊กเสียบ :: เขาเรียกว่าคลาสสิค
:: โมโจ โจโจ้ :: 5555+ นึกไงทำไมถึงดู
:: แป๊กเสียบ :: ไม่มีไรดูอะ 555+
:: โมโจ โจโจ้ :: แล้วทำไมไม่นอน
:: แป๊กเสียบ :: อีกแปบ ดูจบก่อน 555+ แล้วคุณโบ๊ทละ ทำไรอยู่
:: โมโจ โจโจ้ :: กำลังทำตามหัวใจเรียกร้อง 5555+
:: แป๊กเสียบ :: หิวกล้วย?
:: โมโจ โจโจ้ :: กล้วยของเอ็งอะ
:: แป๊กเสียบ :: ทะลึ่ง!!
:: โมโจ โจโจ้ :: 55555+
:: แป๊กเสียบ :: นี่ยังไม่เมาใช่ไหม?
:: โมโจ โจโจ้ :: ยังไม่เมา ยังได้อีก
:: แป๊กเสียบ :: แล้วจะกลับกันกี่โมง (ไม่ได้เร่งนะ)
:: โมโจ โจโจ้ :: อีกสักพักแหละมั้ง ร้านใกล้ปิดแล้ว ทำไม คิดถึงเหรอ
:: แป๊กเสียบ :: แค่นี้นะ... จะไปนอนแล้ว
:: โมโจ โจโจ้ :: หนีกันอย่างนี้เลย?
:: แป๊กเสียบ :: ไม่หนีก็กลัวดิ 5555+
:: โมโจ โจโจ้ :: โหยยยย ไอ้เกรียน!
:: แป๊กเสียบ :: 55555+
:: โมโจ โจโจ้ :: จะไปนอนจริงอะ?
:: แป๊กเสียบ :: อือ หนังจบแล้ว (หาววววววว) ว่าแต่... แน่ใจนะว่าไม่เมา?
:: โมโจ โจโจ้ :: มาดูสิ
:: แป๊กเสียบ :: ...ว่าแต่คนอื่นเกรียน
:: โมโจ โจโจ้ :: 5555+ ไปนอนไป ฝันดีนะครับ -3-
:: แป๊กเสียบ :: 5555 ตาเป็นขีด โคตรเหมือน
:: โมโจ โจโจ้ :: เดี๋ยวเหอะ!
:: แป๊กเสียบ :: 5555+ ขับกลับดีๆ นะ
.
.
หึหึหึ น่ารักไหมละ... ถ้าอยู่ใกล้ๆ มีหวังผมคงได้จับมันมาฟัดให้หนำใจแน่ๆ... ผมนึกภาพมันใส่เสื้อยืดย้วยๆ ตัวเก่งของมันกับกางเกงบ๊อกเซอร์ลายสปอนจ์บ๊อบนั่งชันเข่าอยู่โทรทัศน์อยู่บนโซฟาออกเลยละครับ... ว่าแต่ นี่ผมหลงมันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย???
“เฮ้ย ไอ้โบ๊ท สรุปเรื่องเที่ยวอะ พวกกูว่าเดี๋ยวค่อยไปกันช่วงก่อนเปิดเทอม ตอนนี้ไอ้แบงก์มันต้องช่วยงานพ่อมันก่อน” อยู่ๆ ไอ้เต็มก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา พวกมันไปตกลงกันตอนไหน? เมื่อกี๊ยังเถียงกันอยู่เลย
“เออ กูขอทำงานเอาหน้าก่อน ให้เขาเห็นว่ากูช่วยสักนิด แล้วค่อยชะแว่บไปเที่ยว ฮ่าๆๆๆ”
“มึงนี่มันตอแหลจริงๆ วะไอ้แบงก์”
“นี่มึงยังไม่จบใช่ไหม ไอ้ว่าน! มึง มึง มึง! ไอ้ดักแด้ผีเสื้อกลางคืน! มึงมาดวลเหล้ากะกูดีกว่า สาดดด”
“คิดว่ากูกลัว?”
“ได้! ไอ้เต็ม ไอ้โบ๊ท มึงคอยดูกูขยี้ได้เชี่ยว่านนะมึง”
ฮ่าๆๆๆๆๆ เอาเหอะครับ ผมกล้าพนันเลยว่าไอ้แบงก์มันต้องเมาก่อนไอ้ว่าน... มันเป็นแบบนั้นตลอดมา และผมเชื่อว่ามันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป ฮ่าๆๆๆๆ
“เออ ปล่อยพวกแม่งดวลกันไป... สรุป เรื่องเที่ยวเดี๋ยวค่อยว่ากันว่าจะไปไหน ยังมีเวลา... ว่าแต่มึงเหอะ ไม่มีแผนจะไปไหนกับไอ้เปี๊ยกเหรอมึง”
“จริงๆ แล้วกูก็คิดนะมึง แต่ไม่รู้ว่าจะพาไปไหนดี” จริงๆ แล้วมันมีหลายที่ที่อยากไปกับไอ้เปี๊ยกนะครับ แต่เลือกไม่ถูก
“งั้น เดี๋ยวพวกกูช่วยเลือก” เฮ้ย ผมว่าไม่ดีมั้ง!! ไม่น่าไว้ใจ ต้องรีบปฏิเสธ
“เฮ้ย ไม่ต้อ...”
“ไอ้แบงก์ ไอ้ว่าน หยุดแดก งานเข้าเว้ย ภารกิจระดับชาติ” เอ่อ... ไอ้เชี่ยเต็ม... มึง...
“อะไร?” นั่นไง ไอ้ว่านหันมาสนใจ ไอ้นี่ยิ่งอันตราย เดาไม่ออกเลยว่ามันจะเกรียนเมื่อไร แม่งหน้านิ่งได้ตลอด
“ไม่มีอะไ...”
“คือพวกเราเนี่ย ต้องช่วยไอ้โบ๊ทคิดว่าจะไปเดทกับไอ้ต้าร์ที่ไหนดี” เอ่อ... มึงฟังกูกันหน่อยไหม...
“เฮ้ยๆ ไม่ต้อ...”
“เดทในกรุงเทพหรือต่างจังหวัด?” เฮ้ย ไอ้เชี่ยแบงก์ กูบอกว่าไม่ต้อง!!
“ปิดเทอมตั้งสองสัปดาห์ ก็ให้พวกมันไปต่างจังหวัดดิวะ” ไอ้เต็ม มึงมาเป็นผู้จัดการของกูเลยไหมครับ?
“ในกรุงเทพก็มีที่โรแมนติกเยอะนะเว้ย” เฮ้ย! ไอ้เชี่ยว่าน ผู้ชายหน้าตายอย่างมึงรู้จักคำว่าโรแมนติกด้วยเหรอ?
“ไม่ได้ๆ ไอ้โบ๊ทกับไอ้ต้าร์ต้องไปเสม็ดเท่านั้นเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ”
“โหยยย ไอ้เชี่ยแบงก์ มึงนี่มันไม่รู้เรื่องอะไรเลย... ไอ้โบ๊ทกับไอ้ต้าร์นะ มันเสร็จกันโดยที่ไม่ต้องไปเสม็ดแล้วสาดดด”
“ไอ้ห่าเต็ม! มาทำเป็นรู้ดีนะมึง ไปอยู่ใต้เตียงกูเหรอไง สาดดดดด”
“อย่าคิดว่ากูดูไม่ออกนะไอ้โบ๊ททททททท”
“...เชี่ย” ไม่รู้จะเถียงอะไรมันดี ท่าทางจะมีแต่เข้าตัวนะ ผมว่า... แม่ง
“ฮ่าๆๆๆๆ เถียงไม่ออกละสิมึง... มึงหลงมันขนาดนี้ คิดว่าพวกกูดูไม่ออกละสิ ฮ่าๆๆๆๆ...” สนิทกันมากก็อันตรายแบบนี้แหละครับ พี่น้อง! ไม่ต้องบอกมันก็รู้ทุกอย่าง!! พับผ่าสิ!
“กูว่า เราสามคนเขียนใส่กระดาษให้ไอ้โบ๊ทมันเลยไหม ว่าจะให้ไปเดทกันที่ไหน” เอ่อ... ไอ้ว่านครับ เดทของกูนะครับ ไม่ใช่ amazing race จะได้มีโจทย์ให้ทำตามเนี่ย!
“เฮ้ย พวกมึง กูไม่เอานะ เดี๋ยวกูคิดของกูเอง สาดดดดด”
ดูพวกมันสิครับ พากันฉีกกระดาษรองแก้วแบ่งกันแล้วเขียนกันสนุกสนาน ไม่คิดจะฟังคำค้านของผมเลยสักนิด... เวรกรรม!
.
.
ก่อนร้านปิด ก่อนจะได้เวลาแยกย้ายกันไป... วงเหล้าของฝูงลิงปิดท้ายค่ำคืนนี้ด้วยเกมทายปัญหา... ทั้ง 4 หนุ่มแบ่งออกเป็น 2 ทีมเพื่อแข่งกันถาม-ตอบ...
.
สมาชิกทีมแรกได้แก่ ชายเต็ม ชายว่าน และชายแบงก์
สมาชิกอีกทีมได้แก่ ชายโบ๊ท... เพียงคนเดียว
...ยุติธรรมและเสมอภาคสุดๆ...
.
กติกามีเพียง 2 ข้อง่ายๆ คือ...
1) ถ้าทีม(?)ของโบ๊ทตอบผิด ก็ต้องยก on the rock แบบ bottom up หมดแก้ว
2) ถ้าทีม(?)ของโบ๊ทตอบผิด ก็ต้องยอมพาไอ้เปี๊ยกไปเดทตามที่คนตั้งคำถามเขียนใส่กระดาษรองแก้วไว้ให้
...โปร่งใสและเป็นธรรมสุดๆ...
.
“เอาละ กูขอเริ่มถามคนแรก... มึงพร้อมนะไอ้โบ๊ท” เมื่อจัดการแบ่งกลุ่มและแจ้งกติกาเสร็จ เต็มก็เริ่มทันที
“เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวดิ กูยังไม่ตกลงเว้ย กติกาเชี่ยไร แกล้งกูกันชัดๆ” โบ๊ทโวยวาย... อืมมม ก็ไม่แปลกนะ ฮ่าๆๆๆ
“เอาละๆ คำถามแรก...”
“เฮ้ยยยยยย มึงฟังกูบ้างไหมเนี่ยยยยยย”
“ปลาอะไรไม่มีสัมมาคาราวะ?”
“เชี่ย...”
“ผิด!”
“ไอ้ห่า กูไม่ได้ตอบ!”
“เร็วๆ ดิ... ติ๊กต็อก ติ๊กต็อก ติ๊กต็อก ติ๊กต็อก”
“...”
“อย่าช้านะไอ้โบ๊ท ถ้าหมดเวลาถือว่ามึงแพ้นะเว้ย”
“เชี่ยแม่ง!!! ตอบก็ได้วะ!...”
“ปลาอะไรไม่มีสัมมาคาราวะ?”
“ปลา(ปรา)กฎว่าเป็นมึงทั้งสามตัว!”
“ผิด!... เฉลย... ปลาตาย ฮ่าๆๆๆๆ” เต็มหัวเราะด้วยความสะใจที่เพื่อนสนิทตอบผิด
“กร๊ากกกกกกกกกกกก” แบงก์กับว่านก็ระเบิดหัวเราะออกมาด้วยความสะใจเช่นกัน
“ห่า ปลาตายเชี่ยไรมึง”
“เอ้า ก็ปลายตายมันไม่ว่าย(ไหว้)ไงมึง เลยไม่มีสัมมาคาราวะ”
“...ไอ้สัด...”
“ยกเลยไอ้โบ๊ท... นี่แก้ว และนี่ก็สถานที่ที่กูแนะนำให้มึงไปเดทกับไอ้เปี๊ยก... หึหึหึ” เต็มเลื่อนแก้วเหล้า on the rock ไปจ่อปากเพื่อนสนิท ก่อนจะยื่นกระดาษรองแก้วที่เขียนสถานที่แนะนำให้โบ๊ทและกีต้าร์ไปเดทกันแล้วพับเป็นแผ่นเล็กๆ ให้... โบ๊ทยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก แต่ทำเนียนไม่ยอมรับกระดาษจากเต็ม เต็มก็เลยหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อไปซะเลย
“ต่อไปตากูๆๆๆๆๆ... คำถามคือ... ถ้ามีคน 100 คนยืนเรียงแถวหน้ากระดานอยู่บนหน้าผา อยากรู้ว่าใครจะตกลงไปตายเป็นคนแรก?” แบงก์ออกบัตรคิวให้ตัวเองเสร็จสรรพ ว่าแล้วก็ยิงคำถามเลยทันที
“...” โบ๊ททำท่าครุ่นคิด เมื่อกี๊พลาดท่าให้ไอ้เต็มไปแล้ว คราวนี้จะพลาดอีกไม่ได้...
“เร็วๆๆๆๆๆๆ”
“ห่า อย่าเร่งดิวะ”
“จับเวลา 15 วินาที... ติ๊กต็อก ติ๊กต็อก ติ๊กต็อก ติ๊กต็อก”
“อืมมมมมม”
“ติ๊กต็อก ติ๊กต็อก ติ๊กต็อก ติ๊กต็อก...”
“ฮึ่ยยยยยยยยย กูจะรู้ไหมเนี่ย!” เมื่อโดนกดดันด้วยเสียง ติ๊กต็อก ไอ้เจ้าโบ๊ทก็เลยเริ่มสติแตก
“หมดเวลา!!”
“เฮ้ย!!!”
“เฉลย... คนที่ก้าว(9)ไง ตายก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆ... มึงยกเลย ไอ้ลิงภูเขา ฮ่าๆๆๆๆ... และนี่ ไปเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ” แบงก์หัวเราะร่า สะใจที่เพื่อนตอบไม่ได้ ว่าแล้วก็ยื่นแก้วเหล้าให้พร้อมโจทย์เดท
“แม่งเอ้ย...” ถึงจะไม่เต็มใจ แต่โบ๊ทก็ยอมยกแต่โดยดี ดื่มไปก็สบถอยู่ในใจ... แม่งเอ้ย แม่งเอ้ย แม่งเอ้ย!!
“เอาละ ต่อไปก็คำถามของกู” ว่านเอ่ยหน้านิ่ง แต่แอบเห็นรอยยิ้มร้ายมุมปาก... นี่แหละ คนที่อันตรายที่สุดในกลุ่ม!
“...” โบ๊ทไม่ได้ท้วงอะไร แค่พยายามเดาทางของว่านให้ออกว่าจะมาไม้ไหน คำถามมันจะเกรียนหรือไม่เกรียน ต้องคอยลุ้น
“มึงไม่ต้องระแวงหรอกไอ้โบ๊ท... คำถามกูมันตรงๆ ง่ายๆ และใกล้ตัวมึงมากกกกกกก”
“ให้มันจริงเหอะมึง!”
“คำถามคือ... มดอะไรกัดเจ็บที่สุด” เอาละสิ เดาไม่ออกเลยว่าไอ้หน้านิ่งๆ เนี่ย มันจะจริงจังหรือมันจะเกรียน... คำถามแบบนี้จะจริงจังก็เป็นไปได้ หรือจะเกรียนก็เป็นไปได้เช่นกัน... เอาไงดี!
“ให้ว่อง ไอ้โบ๊ท อย่าให้กูต้องจับเวลา” นั่น มีกดดันกันอย่างนี้เลยทีเดียว
“แปบนึงดิวะ”
“...”
“ตอบ... มดซาฟารี” ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจ แต่คำตอบนี้ก็น่าจะใกล้เคียงสุดแล้ว (มดซาฟารี เป็นมดที่โจมตีเหยื่อเป็นกองทัพ รุมกัดจนเลือดอาบ เนื้อหลุด มีความน่ากลัวตรงที่ประสาทสัมผัสไวมาก สามารถรับกลิ่นได้ในรัศมี 25 เมตร ไม่กลัวน้ำ ไม่กลัวไฟ สามารถดำน้ำได้ 3 นาทีโดยที่ยังกัดเหยื่อไว้ไม่ปล่อย มดชนิดนี้อาศัยอยู่ในที่อับชื้นในป่าในทวีปแอฟริกา)
“...ผิด”
“เชี่ย กูขอตอบอีกรอบ!”
“...” ว่านไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เอาแต่นั่งหน้านิ่ง... โบ๊ทก็เลยเหมาเอาเองว่าว่านอนุญาต
“ตอบใหม่นะ... มดบูลแอนท์” ถ้าไม่ใช่มดซาฟารี ก็ต้องเป็นบูลแอนท์อย่างแน่นอน เพราะเป็นมดที่กัดเจ็บที่สุด แต่ที่ไม่ตอบแต่แรกเพราะว่าถ้าเจอมอสองชนิดนี้คิดว่าคงจะมีโอกาสตายเพราะมดซาฟารีได้มากกว่าบูลแอนท์ เพราะบูลแอนท์ออกล่าเพียงลำพัง ไม่ได้ไปเป็นกองทัพนักฆ่าอย่างมดซาฟารี (บูลแอนท์เป็นมดที่มีขนาดใหญ่ ออกล่าเหยื่อเพียงลำพัง มีเหล็กในอยู่ที่ก้นคล้ายๆ ผึ้งและตัวต่อ มีคุณลักษณะพิเศษคือสามารถมองได้ไกลถึง 2 เมตร มีพิษ และกัดเจ็บที่สุดในบรรดามด เมื่อโดนกัดหรือต่อย จะเจ็บ ปวดแสบ ปวดร้อนไปหลายวัน)
“อืมมมมม... ก็...”
“...”
“ก็... ยังผิดอยู่ดี”
“เชี่ย!!!”
“จริงๆ แล้วที่มึงพูดมามันก็ถูกนะ ตามข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ แต่... พอดีว่ามดที่กัดเจ็บที่สุดที่เป็นคำตอบของคำถามกูก็คือ... มดทรยิด (มิตรทรยศ) ต่างหากละ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ว่านท่าทางจะสะใจมาก ถึงกับหลุดกร๊ากออกมา ไม่เหลือหน้านิ่งๆ อีกต่อไป... เต็มและแบงก์ก็เฮกัน สนุกสนานกันอยู่สามคน...
“...” โบ๊ทถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ฟังคำเฉลย... ว่าแล้วเชียว มันอุตส่าห์บอกว่า “เป็นเรื่องใกล้ตัว” ที่แท้ก็เป็นมดอย่างพวกมันนี่เอง!
“อย่ามัวแต่เอ๋อ... เอ้า นี่ on the rock ของมึง และนี่ก็... ไปเที่ยวให้สนุกนะมึง หึหึหึ”
.
.
.
สรุปว่ายอดชายนายโบ๊ทโดน on the rock ไปสามแก้ว... จากที่ไม่เมาก็มีกรึ่มๆ กันละคราวนี้... และเขาก็กลับคอนโดฯ พร้อมโจทย์เดทจากเพื่อนมดทั้งสาม ที่เขาเองก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่ลึกๆ ว่าต้องทำตามจริงๆ เหรอ... เจริญพร!
ว่าแล้วก็แยกย้ายกลับบ้านกันตัวปลิว... ทิ้งไว้เพียงขวดเหล้า ขวดโซดา และขวดน้ำอัดลมที่ว่างเปล่าจำนวนไม่น้อย และกระดาษรองแก้วที่เขียนเอาไว้ว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
----------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ห้อง 706...
กลางดึกคืนนั้น... กีต้าร์นอนขดกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนเตียง... อากาศเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศพลันจางหายไป เมื่อเขารู้สึกได้ถึงร่างอุ่นที่ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ แล้วสวมกอดเขา... ถึงกลิ่นกายอ่อนๆ ที่คุ้นเคยจะโดนกลิ่นแอลกอฮอล์กลบซะหมด แต่เขาก็จำสัมผัสอุ่นนี้ได้เป็นอย่างดี... สัมผัสที่คุ้นเคย...
สองร่างหลับตา ปล่อยให้ค่ำคืนผ่านไป... จะช้าจะเร็วไม่สนใจ เพราะยังไงก็ยังมีอีกคนที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน...
http://www.youtube.com/v/kUlLW_8qxHg
--------------------------------------
FlapJack Corner;
ใครตอบคำถามของเต็ม แบงก์ ว่านถูกบ้าง ยกมือขึ้น!!!
ใครขี้โกงไปหาคำตอบจาก Google ยกมือขึ้น!!!
ใครจะไปเที่ยวกับกีต้าร์และโบ๊ท ยกมือขึ้น!!!
ใครคิดว่า FlapJack หล่อกว่าโต้ง ยกมือขึ้น!!!
ฮ่าๆๆๆๆ +1 กับ +เป็ดกันไป
:กอด1: กอดทุกคน ห้ามขัดขืน
Talk To You;
@Tassanee แน่นอนครับ อุ่นเสมอ กินแล้วสบายท้อง (ไม่เกี่ยว!) ฮ่าๆๆๆ :laugh:
@BeeRY ไอ้เปี๊ยกมันของคุณโบ๊ทเขา เอาผมไปนวดให้แทนก่อนไหม รับรองไม่มีฉวยโอกาส :haun5:
@pahpai "เปลืองไฟที่บ้านอีก" >>> งกมาก! :m20:
@Motor-tricycle ยินดีต้อนรับครับ มากอดต้อนรับหน่อย :กอด1: (ปล. เรื่องนี้มันไปโผล่ในกระทู้แนะนำนิยายด้วยรึ? o7 AMAZING!!!)
@- คราส - "อ่านแล้วอยากกินขาหมู" >>> ก๋วยเตี๋ยวขาหมูข้างมหาลัยเขาอร่อยจริงๆ นะ เวลาสั่งต้อง "เล็ก แห้ง ยำ เนื้อๆ x2" อิอิ o17
@noomasoi3 "ไอ้เปี๊ยกกว่า" >>> ชอบคำนี้ :laugh:
@ไอ้หัวแห้ว ไม่ได้หลอกนะเออ แค่พูดไม่เคลียร์ :laugh3:
@goosongta "เพิ่งได้อ่านตัวพระของเราถูกเรียกว่าไอ้เปี๊ยกจากนายเอกเป็นเรื่องแรกเลยอ่ะ" >>> นี่เป็นเรื่องแรกเลยเหรอ :sad3:
@pim_onelove ถึงผมจะงก แต่ผมมั่นใจว่ามีคนที่งกกว่าผมอีกเยอะ โดยเฉพาะพวกที่ไม่ยอมซื้อมาม่ากินเองเนี่ย :laugh3:
@malula "ต้าร์สารพัดประโยชน์" >>> ฮ่าๆๆๆๆ ชอบบบบบบ :m4:
@Whatever it is ไม่สั้นนะ เชื่อสิ :m29:
@KURATA "รอคู่ของโต้งอยู่น้าาา" >>> จะบอกว่าจริงๆ แล้ววางไว้เหมือนกัน แต่ดันลืมซะได้ แล้วช่วงที่จะแทรกพล๊อตนี้เข้าไปได้มันดันผ่านไปแล้วนะสิ :sad5:
@omuya หวานแค่นี้พอแล้ว เดี๋ยวเลี่ยน (ว่าไปนั่น) :laugh:
@JingJing เดี๋ยวโบ๊ทมันจัดการแน่ ไม่ต้องห่วง ไอ้เปี๊ยกมันไม่รอดหรอก o3
@SiCK_SENt™ สบายตลอดแหละเรื่องนี้นะ ฮ่าๆๆๆๆ :m18:
@Dkmine แหน่ะ บอกว่าไม่สั้นไง เชื่อบ้างสิ :oni3: (สะกดจิต จงเชื่อ จงเชื่อ จงเชื่อ)
@McKnight ที่ว่า "เล็กว่า" เนี่ย เขาหมายถึงตัวนะ ไม่ใช่อย่างอื่น :z1:
@namtarn11 ยิ่งอ่านตอนกลางวันโดยที่ไม่เปิดแอร์นะ เรื่องนี้จะอบอุ่นกว่านี้อีก :laugh3:
@greensnake "อะไรก็ไม่จี๊ดเท่าโดนเจ้าเปี๊ยกว่าเราเป็นไอ้เปี๊ยกนี่สิ" >>> เล่นซะโบ๊ทช็อกเลยละ 5555 :laugh:
@Mulberry ยังไม่ได้บอกว่าจะไปเสม็ดนะเออ กลับมาก่อน อย่าเพิ่งไปเองนะ เดี๋ยวไปแล้วไม่เจอใคร :jul3:
@sukie_moo "คุณโบ๊ทเป็นโรคติดแฟนว่ะ" >>> ท่าทางโรคนี้จะรักษาไม่หายซะด้วยสิ :m1:
@Theznux ใช่ครับ เถียงกันเรื่อง "ตัว" นะ :z1:
@BitterSweet~ ตายคาอก? :haun5:
ฟู่วววววว เห็นเม้นท์น้อยๆ แบบนี้ แต่นานๆ ทีมาตอบรายคนก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะ แต่ก็ชอบครับ ชอบที่ได้พูดอะไรกลับไปบ้าง o17
ขอบคุณทุกคน ทุกคอมเม้นท์ครับ :กอด1:
-
:impress2: พี่โบ๊ตจะพาน้องตาร์ไปไหนกันนะ
-
คิดถึง!!!
ยกมือไปเที่ยวด้วยคน
ยกมือไปเที่ยวด้วยคน
ตอบคำถามถูกข้อเดียวเองอ่ะ ข้อคนที่เก้า
ปล.(มดซาฟารีเป็นมดที่มีขนาดใหญ่ ออกล่าเหยื่อเพียงลำพัง .... บลูแอนท์ รึเปล่าคะ อันนี้น่ะ
-
:กอด1:
-
คำถามเกรียนจริงๆ ตอบไม่ถูกเลยสักข้อ 55
คิดถึงไอ้เปี๊ยก ตอนนี้โผล่มาจิ๊ดเดียว
ตอนไปเที่ยวขอจัดหนักๆนะ FlapJack :z1:
-
ตอบไม่ได้สักข้อ
ยกมือขอไปเที่ยวกับต้าร์และโบ๊ทด้วย
ว่าแต่เพื่อน ๆ โบ๊ทวางแผนให้ไปเที่ยวที่ไหนกัน
ต้าร์น่ารักมากเลย อยากกอด ๆ
คุณFlapJack หล่อกว่าโต้งหรือเปล่าไม่รู้ เพราะไม่เคยเห็นหน้าทั้งสองคน คิคิ
-
ยกมือ!!! เราไปเที่ยวกับโบ๊กต้าร์ด้วยน๊า
-
อยากรู้ว่าเค้าจะไปเดทกันที่ไหน ยกมือตามไปส่องด้วย
โบ๊ทต้าร์หวานกันตลอด ชอบประโยคสุดท้ายของโบนัส
ตาโบ๊ทดูเชี่ยวชาญเรื่องมด
ชอบว่าน :-[
:กอด1:
-
ปล.(มดซาฟารีเป็นมดที่มีขนาดใหญ่ ออกล่าเหยื่อเพียงลำพัง .... บลูแอนท์ รึเปล่าคะ อันนี้น่ะ
พิมพ์ผิด เขินเลย :o8:
ขอบคุณครับ :pig4:
-
ตอบไม่ถูกซักข้อ สงสัยระดับความเกรียนยังไม่ถึง :laugh:
คุณโบ๊ทหลงกีต้าร์มากเลยอะ ไปไหนไม่รอดจริงจัง กิ๊วๆ
อยากไปเที่ยวด้วยจังเลย ไม่มีปิดเทอมเหมือนเด็กๆแล้ว เศร้า :sad4:
-
เจ้าโบ๊ทเสียรู้เพื่อนแล้ว
อยากรู้จังน้า สถานที่เที่ยวในกระดาษสามแผ่นนั้นคือที่ไหน
อิอิ
-
ยกมือตามไปเที่ยวกับคุณโบ๊ทกะเปี๊ยกต้าร์ด้วยคน o13
งานนี้มันต้องทั้งสนุกและเกรียนแตกแน่ๆ 55555
-
ลายแทงที่มดทรยิดทั้งสามตัวให้โบ๊ทมาจะเป็นที่ไหนกัน
อยากรู้อ่ะ
-
เป็นคำถามที่เกรียนมากๆ
แล้วโบ๊ทจะพาต้รไปเที่ยวที่ไหนเนี่ย
อยากไปด้วย อิอิ เค้าก็สอบเสร็จแล้วเหมือนกัน อย่าลืมชวน
-
ตอบถูก1ข้อ คนที่9อ่ะ เคยได้ยินคำถามนี้
คุณโบ้ทหลงเด็ก แต่เด็กมันก็น่าหลงอ่ะเนอะ
เรายังหลงรักกีตาร์เลย
-
ตอบไม่ถูกเลยสักข้อ :m17: แต่ก็จะไปเที่ยวด้วยคนค่ะ :m13:
กีต้าร์โผล่มาแค่ sms เองอะ แต่ก็น่ารักนะ ไม่แปลกหรอกที่เฮียโบ๊ทแกจะติดกีต้าร์งอมแงมขนาดนี้
ตอนหน้าไปเที่ยวใช่ไหม แอร๊ยส์ ตื่นเต้น ไม่รู้ว่ามดของเฮียจะบอกให้ไปเที่ยวที่ไหนบ้าง
-
โบ๊ทจะพาต้าร์ไปเที่ยวที่ไหนน้าาาาาาา >< ลุ้นๆๆๆ :-[
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตอบถูกข้อเดียวเองครับ ข้อ คนที่ก้าว(9)นั่นแหละ
555+ คำถามเกรียนสมกับที่เป็นเพื่อนกันมานาน แก้งค์เกรียนเค้าแน่นอนจริงๆ
เพื่อนๆคุณโบ๊ทจะให้คุณโบ๊ทพาเปี๊ยกไปเดทที่ไหนกัน???
ยังไง ผมก็เกาะหลังคารถตามไปด้วยอยู่แล้ว....(ชูมือ 2 ข้าง)
(ให้เกาะเรือตามไปก็ยิ่งดีใหญ่เลยนะครับ ชอบเสม็ด.....ที่ใครไปก็..(หุหุ)..ทุกราย)
อืมม... คุณ FlapJack หล่อกว่าโต้งรึเปล่า นั่นสิครับ ผมก็อยากรู้เหมือนกัน
(ไปแอบถามเปี๊ยกต้าร์ดีกว่า อิอิ)
ชอบโบนัสนะครับ อบอุ่นดี
ขอบคุณครับคุณแจ็ค
-
ตอบไม่ถูกซักกะข้อ. ^^
รอตอนหน้า. คุณโบ้ท จะพาไอ้เปี๊ยก ไปเดท. o18
-
เกรียนกันทั้งกลุ่ม
มาสารภาพว่าเราตอบไม่ถูกสักข้ออ่ะ
ว่าแต่..
ขอตามไปเที่ยวด้วยคนได้ป่าวคุณโบ้ท ^^
-
คราวที่แล้วเป็นทีของต้าร์ คราวนี้เป็นทีของคุณโบ๊ทบ้าง
สรุปแล้วก็เกรียนมันทั้งสองกลุ่มนั่นแหละ ถึงคบกันได้ :jul3:
ถึงจะถูกโจมตีหนักขนาดนั้นคุณโบ๊ทก็ยังมีเวลาส่ง sms อยู่นะ
เดี๋ยวต้าร์นอนไม่หลับ คุยกันก่อนนอนซะหน่อยเนาะ :-[
ตอบคำถามไม่ถูกสักข้อ แต่ขอตามไปดูสองคนนั้นด้วยนะ :m13:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ด โบนัสอ่านแล้วอุ่นเนอะ
-
น่าสงสารคุณโบ๊ทโดนรุม
ยกมือ!!! ขอไปเที่ยวกับโบ๊ทต้าร์ด้วยคน
-
เราไม่ได้ยกมือนะ 555
รอตอนหน้าโบ๊ทจะพาต้าร์ไปเ้ที่ยวที่ไหนน้่อ
-
แอบมาตอบเม้นท์ของตอนที่แล้ว (จะแอบทำไม???) ฮ่าๆๆๆๆ
อยู่ที่เม้นท์ #1890 นะ
:จุ๊บๆ: จุ๊บทุกคนที่ผ่านมาเจอข้อความนี้
-
@Mulberry ยังไม่ได้บอกว่าจะไปเสม็ดนะเออ กลับมาก่อน อย่าเพิ่งไปเองนะ เดี๋ยวไปแล้วไม่เจอใคร :jul3:
อ้าวเหรอค่ะ กลับรถแทบไม่ทัน :laugh:
-
เกรียนเอ๊ยยยยย :กอด1:
-
ยกมือไปด้วยคน...ไปไหนไม่รู้แต่หนูไปด้วย ฮิ ฮิ
ตกลงลืมคู่น้องโต้งหรอเนี่ย!!!! แงงงงงงง เค้าไม่ยอมๆ
-
โอ๊วตาย
สามคำถาม หนึ่งล้าน
ยังดีที่ากสังขารกลับไปนอนกอดต้าร์ได้ ของเค้าดีจริงๆ
-
เข้ามาทักทายครับตอนนี้อ่านได้ถึงตอนที่ 10 เอง
ขอหยุดไปอ่านหนังสือสอบก่อนนะครับ
ถ้าสอบเสร็จแล้วจะตามอ่านนะครับ :n1:
-
ชอบอะ มดทรยิด มิตรทรยศ 5555555+
-
เย็นวันศุกร์แล้ว พร้อมจะตาม 2 หนุ่มไปเสม็ดแล้วค๊า *แบกเป้ขึ้นหลัง*
-
LOVE HIGH STORY – 59 – Even When the Music’s Gone | เพลงจบ คนไม่จบ
ยามสายของวันใหม่
ร่างสูงนั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง ในมือมีกระดาษแผ่นเล็กที่สุ่มหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตที่เขาใส่มาตั้งแต่เมื่อวานเย็น ด้วยความที่อยากรู้ว่าหมู่มิตรของเขานั้น เขียนโจทย์ให้พาไอ้เปี๊ยกไปเที่ยวที่ไหนบ้าง... แต่เพียงแค่เจอกระดาษแผ่นแรกเข้าไปก็ทำเอา *ช็อก* ค้างไปเลยทันที เพราะบนกระดาษแผ่นเล็กนั้น มีลายมือของไอ้เต็มเขียนเอาไว้เขี่ยๆ แต่อ่านได้เต็มๆ ตาว่า...
.
.
“บาร์เกย์”
.
.
ตึงงงงงงงงง!!!!
(http://1.bp.blogspot.com/-bNa_1pC-e5E/T1Vk9sOlQvI/AAAAAAAACek/U94JB47yul8/s200/shocked-meme-face-i7.png)
.
.
ถึงกับสร่างเมากันเลยทีเดียว... ช็อกชนิดที่ไม่ทันได้สบถ!!
โบ๊ทนั่งนิ่งอยู่นานกว่าจะคืนสติ... นึกสงสัยว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า... ว่าแล้วก็ก้มลงมองกระดาษในมืออีกรอบ แต่มองยังไง พลิกกลับหัว หรือจะเอียงอ่านอย่างไร ตัวหนังสือหวัดๆ เขี่ยๆ นั้นก็ยังอ่านได้ว่า “บาร์เกย์” เหมือนเดิม... เวรกรรม!
“อึก”
โบ๊ทกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พยายามชั่งใจว่าจะทำตามโจทย์ของเพื่อนๆ ทั้งสามคนดีไหม แค่ที่แรกก็ทำเอาช็อกได้ขนาดนี้ แล้วอีกสองที่ที่เหลือละ เขาต้องเจออะไรบ้าง... ไม่อยากจะนึก
ถ้าถามว่าอยากไปไหม มันก็ตอบไม่ได้ เพราะใจหนึ่งก็แหยงอยู่ลึกๆ... ถึงเขาจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเดินเข้าบาร์เกย์ได้โดยไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ... แต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าข้างในนั้นมันเป็นอย่างไร เหมือนผับเหมือนบาร์ทั่วไปหรือไม่ และอยากรู้ว่าผู้ชายที่เป็นแฟนกันทั่วๆ ไปแล้ว เขาทำตัวกันอย่างไร (ช่างไม่รู้อะไรเลย ใครเขาพาแฟนไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์กัน!!)
ร่างสูงเหลียวหลังไปมองร่างเล็กที่ยังหลับพริ้มอยู่บนเตียงพลางนึกสงสัย... เขาจะบอกไอ้เปี๊ยกยังไงดี... ในหัวจินตนาการภาพไอ้เปี๊ยกโวยวายพ่นไฟ ฟาดหัวฟาดหาง ชักดิ้นชักงอ เกาะขอบประตูไว้แน่น ยังไงก็ไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมไป... ท่าทางคงต้องออกแรงกันเหนื่อยแน่ๆ... นึกๆ แล้วก็ขำอยู่คนเดียว แต่คงไม่บอกหรอกว่าจะพาไปไหน หลอกให้ไปถึงก่อน หลังจากนั้นหากต้องใช้กำลังก็ค่อยว่ากัน ฮ่าๆๆๆ
โบ๊ทขยำกระดาษแผ่นนั้นทิ้งลงถังขยะ แล้วจะเอากระดาษอีกสองแผ่นในกระเป๋าเสื้อออกไปวางไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะกลับมาทิ้งตัวลงนอนมุดผ้าห่ม แล้วเข้ากอดร่างเล็ก... เขานอนหลับตาพลางคิดอยู่ในหัวว่า “บาร์เกย์” ในกรุงเทพมันมีอยู่แถวไหนบ้าง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก เท่าที่เคยได้ยินมาก็มีแค่ที่สีลมเท่านั้น... อืมมมมม ก็คงต้องเป็นแถวๆ นั่นแหละ
.
.
.
12:09 น.
หลังจากเข็มนาฬิกาเดินเลยเวลาเที่ยงตรงมาได้ไม่กี่นาที ร่างเล็กก็ขยับตัว ยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมาเจอแสงอาทิตย์ของวันใหม่... แต่ยังอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ ของคนเดิม...
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงแรกที่ได้ยิน คือเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยทักทายอยู่ข้างหู เมื่อหันไปตามเสียงก็ปะเข้ากับแววตาอ่อนโยนที่จ้องมา
“อือ”
“อิ่มไหม”
“ห๊ะ? เพิ่งตื่นเอง จะไปอิ่มได้ไงเล่า” กีต้าร์งง เพิ่งตื่นแท้ๆ แต่ดันมาถามว่าอิ่มไหม
“ก็หมายถึงว่า นอนกินบ้านกินเมืองแบบนี้นะ อิ่มไหม ไอ้ขี้เซา ฮ่าๆๆ” โบ๊ทกล่าวพลางกลั้วหัวเราะแล้วกอดร่างเล็กแน่นๆ
“ฮึ่ย! ไม่ต้องมากอดเลย ไอ้ลิงละมุด” ว่าแล้วก็พยายามดันหน้าร่างสูงออกห่าง กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้ ไม่ละมุดก็ไม่รู้จะเรียกว่าไงแล้ว
“โหยยยย ไรวะ กอดมาทั้งคืนแล้ว เพิ่งจะมาห้าม ไม่ช้าไปหน่อยเหรอเปี๊ยก ฮ่ะๆๆๆ”
“ไม่เอาเว้ย ไปเลย ไปอาบน้ำเลยยยยย”
“งั้น... ถ้าอาบแล้วแปลว่ากอดได้สินะ”
“ก็... คงงั้น... มั้ง”
“โอเค ขอ 5 นาที” ว่าแล้วร่างสูงก็พุ่งเข้าห้องน้ำไป...
.
.
กีต้าร์นอนนิ่งๆ อยู่สักพัก ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ว่าแล้วก็ไถตัวลงไปดมที่นอนฝั่งของร่างสูง ดมไล่ขึ้นมาถึงหมอน แล้วต่อด้วยผ้าห่ม.. ฟุดฟิด ฟุดฟิด ฟุดฟิด... อืมมมมม มีกลิ่นเหล้าติดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับละมุดละนะ เดี๋ยวกลิ่นคงจางไปเอง... เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็ไถตัวกลับไปนอนที่เดิมอย่างสบายใจ... นอนนิ่งๆ อยู่ได้อีกสักพักก็ทำคิ้วขมวด นึกสงสัยว่า... เมื่อคืนนี้ร่างสูงกลับมากี่โมง...
“เอ๊ะ?”
ร่างเล็กยกตัวขึ้นนั่ง หันควับไปมองพวงกุญแจที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง... กุญแจยังอยู่ที่เดิม...
ร่างเล็กกวาดตามองไปรอบห้อง... นี่มันก็ห้องเขาเอง...
แล้ว... ไอ้คุณโบ๊ทมันเข้าห้องมาได้ยังไง!!!
กีต้าร์หันควับไปที่ประตูห้องน้ำ... คนที่รู้คำตอบมีคนเดียว และตอนนี้คนๆ นั้นก็กำลังอาบน้ำอยู่... จ้องประตูอยู่อย่างนั้นก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ได้ยินเพียงเสียงน้ำจากฝักบัวเท่านั้น... ไม่ได้คิดจะพังประตูเข้าไปถามซะเดี๋ยวนี้หรอกนะ ไม่ได้รีบขนาดนั้น
ร่างเล็กพับความสงสัยเก็บใส่กระเป๋าแล้วทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ ให้โผล่ออกมาแค่หัวกับผมฟูๆ...
“อ่าาาา อากาศดีจัง... เย็นๆ แบบนี้นอนสบายดีนักแล... อืมมมมม”
เอ่อ... อย่าได้ไปทักเรื่องบิลค่าไฟเลยนะ... แทบซีด! เอ๊ะ? หรือนี่จะเป็นเหตุผลที่ไอ้เปี๊ยกชอบไปนอนห้อง 707... ประหยัดค่าน้ำ ประหยัดค่าไฟ... ฮ่าๆๆๆๆ
กีต้าร์นอนชิลอยู่อีกสักพัก ร่างสูงก็อาบน้ำเสร็จ... เดินออกจากห้องน้ำมาโดยใส่บ๊อกเซอร์และมีผ้าขนหนูพาดอยู่ที่คอ... ออกจากห้องน้ำมาก็พุ่งตรงดิ่งมายังร่างเล็กที่ยังนอนชิลไม่รู้เรื่อง... กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกถึงแรงยุบยวบของเตียง ต่อด้วยแรงทับบนลำตัว
“เอื่อ!!!!”
ใช่แล้วครับ นี่แหละเสียงอุทานของไอ้เปี๊ยกมัน... ยังไม่ทันได้ร้องหรือโวยวายอะไรก็เจอร่างสูงกระโดดทิ้งตัวลงทับซะเสียงร้องจุกอยู่กลางอก...
“เฮ้ยยยยย.... อุ๊บ!!!”
พอตั้งตัวตั้งสติได้ ก็ตั้งท่าจะแหกปากโวยวาย แต่ก็เจอร่างสูงเอาผ้าเช็ดตัวอุดปากไว้ซะก่อน แถมไปเสียท่าโดนคว้าข้อมือไว้ทั้งสองข้าง เลยได้แต่ดิ้นพราดๆ อยู่ใต้ตัวลิงภูเขาที่เอาแต่หัวเราะอย่างสนุกสนาน... กีต้าร์ดิ้นพล่านอยู่สักพักก็เริ่มจะหมดแรง ไหนจะหนักตัวของลิงโบ๊ท ไหนจะผ้าห่มผืนใหญ่ แล้วไอ้ผ้าเช็ดตัวนี่ก็ดันเลื่อนไปปิดหน้าปิดจมูกอีก! สุดท้ายเลยได้แต่นอนหอบ สิ้นฤทธิ์ ถ่านหมด ไฟตกกันเลยทีเดียว
“อ่อนวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
ร่างสูงเอ่ยทับถมพลางกลั้วหัวเราะอร่อยปอด ก่อนจะลุกออกจากร่างเล็กไปยืนเท้าสะเอวอยู่ข้างเตียง... กีต้าร์ยกตัวลุกขึ้นพรวด ก่อนจะปาผ้าเช็ดตัวกลับไปหาเจ้าของ ในใจนึกบ่นกร่นด่าอยู่สารพัดคำด่าที่พอจะนึกออก... อยากจะด่าออกมาอยู่หรอกนะ แต่สภาพตอนนี้แค่หายใจได้เองก็นับว่าเก่งแล้ว!
โบ๊ทยิ้มหวานตาหยี ยืนทำท่าไร้เดียงสา ราวกับว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรเล๊ยยยยยย... ส่วนกีต้าร์ก็นั่งตาขวางเป็นผีอีแพงอาฆาตคุณหลวงอยู่บนเตียง... เหงื่อเริ่มออก จากอากาศดีๆ เลยกลายเป็นร้อนขึ้นมาทันทีทันใด
“...กวนตีน” ร่างเล็กสบถเบาๆ
“ห๊ะ? อะไรนะ” ร่างสูงไม่ได้ยิน แค่รู้สึกว่าร่างเล็กพึมพำอะไรสักอย่าง
“...เปล่า” กีต้าร์บอกปัดแล้วพ่นลมออกจมูกแรงๆ ก่อนจะยกข้อมือขึ้นมาทั้งสองข้าง... แดงเป็นรอยนิ้วตามรอยบีบเลย
“เฮ้ยยยย ข้อมือแดงอย่างนี้เลยเหรอ” ร่างสูงเห็นแล้วก็ตกใจ... นี่เขาเล่นแรงไปเหรอ? กีต้าร์เห็นเช่นนั้นก็เลย...
“โอ๊ยยย อุยยยย” เสแสร้งแกล้งทำเป็นเจ็บข้อมือซะเลย ได้ทีก็ขอสำออยหน่อย
“เจ็บเหรอ ไหนมาดูหน่อย เจ็บตรงไหนบ้... ฮึ่ย!!!”
ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างเล็ก กะว่าจะดูว่าข้อมือเจ็บหรือเปล่า แต่ดันกลายเป็นว่าเสียรู้มารยาร่างเล็ก เลยโดนฉุดลงเตียง... กีต้าร์มือไว เมื่อฉุดลิงโบ๊ทให้เสียหลักจนล้มลงนอนคว่ำได้แล้ว ก็จัดการดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมห่อให้ร่างสูงดิ้นลำบาก แล้วขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว...
“วะฮ่าๆๆๆๆๆ อ่อนวะ!!!”
กีต้าร์หัวเราะอย่างสะใจ ก่อนจะค่อยหยิบหมอนอย่างใจเย็นแล้วกดลงบนหัวของร่างสูงที่ดิ้นสุดชีวิตอยู่ในผ้าห่ม
“รู้ไหม ว่า 706 มันถิ่นใคร ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ อย่ามาแหยมกับเจ้าถิ่นนะเฟ้ย!”
โบ๊ทดิ้นไปก็โวยวายไป แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นสภาพแบบไอ้เจ้าต้าร์เมื่อไม่กี่นาทีก่อน... หมดแรง นอนหอบ สิ้นฤทธิ์ ถ่านหมด ไฟตกไปอีกราย
“สารภาพมานะ ว่าเมื่อคืนเข้าห้องมาได้ยังไง ห๊า!!” ไอ้เปี๊ยกวางมาดขาใหญ่เจ้าถิ่น นั่งเต๊ะท่าอยู่บนหลังของร่างสูง แถมในมือยังกำปลายผ้าห่มไว้ ไม่ปล่อยให้ร่างสูงออกมาเอาคืนได้ง่ายๆ
“ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยยย... เอ็งนี่มัน ขี้เซาไม่มีใครเกิน... แปลว่าจำไม่ได้เลยสินะว่าเมื่อคืนนี้เป็นคนเดินไปเปิดประตูให้โบ๊ทเองอะ” โบ๊ทนอนหน้าแนบอยู่กับเตียงโดยที่ตัวยังห่อด้วยผ้าห่มผืนหนาเอาไว้ แถมยังโดนไอ้เปี๊ยกนั่งทับอีก ดิ้นลำบากชิบ!
“ห๊ะ? ผมเนี่ยนะ เดินไปเปิดประตู?... คุณกลับมากี่โมง?”
“ตีสามกว่า”
“เฮ้ย โม้ละ ตาลิงภูเขา ผมว่าผมหลับไปตั้งแต่หนังจบแล้วนะ จะไปเปิดประตูให้ได้ยังไง ห๊า!!... สารภาพมาซะดีๆ แอบไปปั๊มกุญแจห้องผมไว้ใช่ไหม!!”
“ไม่ได้ปั๊มเว้ย! เอ็งนั่นแหละ เดินมาเปิดประตูให้โบ๊ท แล้วเอ็งก็เดินทั้งๆ ที่ไม่ลืมตาเดนกลับเข้าห้องนอนมาเนี่ย จำไม่ได้เลยรึไง โว๊ะ!
“ตลกละ ถ้าไม่สารภาพมาดีๆ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือนนะ!”
“ไม่เชื่อก็ช่างเอ็งดิ แต่ลุกออกไปก่อนได้ไหม ร้อน อึดอัด เหงื่อออกแล้วเนี่ย!!!”
.
.
เอ่อ... ใครคิดว่าไอ้เปี๊ยกจะลุกให้อย่างง่ายดายบ้างอะ?
.
.
จะบอกว่า “คุณคิดผิด!” เพราะหลังจากนั้นไอ้เปี๊ยกก็ยังกวนประสาทด้วยการหาเรื่องมาชวนคุยสารพัด และแต่ละเรื่องก็ไม่ได้มีความเกี่ยวเนื่องอะไรกันเลยสักนิด... นั่งทับร่างสูงอยู่อีกนาน กว่าร่างสูงจะรวบรวมพลังได้ ไอ้เปี๊ยกก็ชวนคุยไปได้หลายเรื่องอยู่นะ... แต่สุดท้ายไอ้เปี๊ยกก็ไม่พ้นโดนตลบหลัง เมื่อโบ๊ทออกแรงฮึดยกตัวขึ้นจนไอ้เปี๊ยกล้มหน้าทิ่ม... หลังจากนั้นคงไม่ต้องบอกนะว่าไอ้เปี๊ยกจะโดนหนักแค่ไหน ฮ่าๆๆๆๆ... บอกได้คำเดียวว่า “เละ”
.
.
.
สองหนุ่มชิลอยู่ห้องกันทั้งวัน ออกไปข้างนอกก็แค่ร้านป้าเพ็จและร้านสะดวกซื้อหน้าคอนโดฯ เท่านั้น... ร่างสูงเกริ่นบอกไว้แล้วว่าวันนี้จะพาไป “เดท” ทำเอาร่างเล็กเผลอจินตนาการถึงดินเนอร์สุดแสนโรแมนติกบนยอดตึกใบหยก หรือไม่ก็ไปนั่งชิลริมแม่น้ำเจ้าพระยา...
แต่แล้ว...
ค่ำวันนั้น ภาพจินตนาการเดทอันแสนโรแมนติกของกีต้าร์พังครืนไม่เป็นท่า เมื่อร่างสูงดันพามายืนอยู่หน้าปากซอยที่มีป้ายเขียนบอกชื่อเอาไว้หราว่า “สีลม ซอย 2”
“เอ่อ... หยุดไมอะ” กีต้าร์รู้สึกตะหงิดๆ แต่ก็ยังบอกตัวเองว่าโบ๊ทคงไม่ได้พาไปกินที่ตึกใบหยก หรือโรงแรมหรูๆ หรือร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยา แต่อาจจะเป็นร้านดีๆ สักร้านในย่านสีลมนี้ก็เป็นไปได้...
“ถึงแล้ว” ร่างสูงตอบหน้านิ่ง แต่ก็ยังหลุดอาการประหม่าออกมา ร่างเล็กเห็นแล้วก็ยิ่งรู้สึกตะหงิดๆ ยิ่งกว่าเก่า... ภาพดินเนอร์ใต้แสงเทียนค่อยๆ ลอยห่างออกไปทุกที...
“ห๊ะ?”
“นี่แหละ ที่จะพามาเดท”
“ในซอยนี้อะนะ?”
“เอ่อ... อือ” มาถึงที่แล้ว ตอบให้มันฉะฉานหน่อยสิตาโบ๊ท!
“ผับเกย์? ซอย 2 เนี่ยนะ?”
“อะ... อือ... อืมมมม”
“เฮ้ย!!! ล้อเล่นปะเนี่ย”
“...” โบ๊ทไม่ตอบ แต่ค่อยๆ ส่ายหน้าเบาๆ
“...”
“เข้าไปกันเถอะ” เห็นว่ากีต้าร์กำลังเหวอ เลยจะฉวยโอกาสนี้ลากเข้าไปซะเลย ก่อนมันจะโวยวายกลางถนน แต่...
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ” ไอ้เปี๊ยกรั้งแขนตัวเองไว้แล้วดึงไหล่ร่างสูงให้เดินกลับมายืนที่เดิม
“รอไรเนี่ย คนยังไม่เยอะ รีบๆ เข้าไปก่อน ไม่เวิร์คแล้วค่อยกลับ”
“เดี๋ยวๆๆๆๆ ผมไม่ได้ห่วงว่าเวิร์คไม่เวิร์คนะ เพราะมันไม่เวิร์คตั้งแต่คิดที่จะมาแล้ว!! ถามจริงเหอะ นึกไงถึงจะพามาเที่ยวที่แบบนี้เนี่ย”
“เอ่อ... โบ๊ทไม่ได้คิด...”
“ห๊ะ?”
“คือ... พอดีว่า... เมื่อคืน... โดนพวกไอ้เต็มมันรุมแกล้ง ทายคำถามแพ้พวกมัน เลยได้ยกเหล้า on the rock บวกกับต้องพาเอ็งไปเที่ยวตามที่ที่พวกมันบอก...”
.
.
.
ตึงงงงงงง!!!!! WTF!!!
(http://students.washington.edu/chris480/practice/meme6.png)
กีต้าร์ช็อกถึงกับพูดไม่ออก...
พามาเที่ยวที่แบบนี้ก็ว่าแย่แล้ว แต่การที่ต้องมาเที่ยวเพราะเล่นทายคำถามแพ้เนี่ย มันเรียกได้ว่าชีวิตตกต่ำมากเลยนะเฮ้ย!!!
โบ๊ทไม่รอช้า ฉวยโอกาสตอนกีต้าร์กำลังช็อก คว้าข้อมือแล้วลากเดินเข้าผับไปโดยทันที
เมื่อเข้าไปถึง ก็เห็นบรรยากาศร้านที่ดูแทบไม่ต่างจากผับหรือบาร์อื่นๆ ที่เคยไป เพียงแค่ที่นี่ ไม่มี “ผู้หญิง” อยู่เลยแม้แต่คนเดียว... โบ๊ทจูงกีต้าร์เดินเข้าไปหาโต๊ะนั่ง เลือกโต๊ะริมๆ ไกลผู้ไกลคนสักหน่อย... คนยังไม่เยอะเท่าไร เลยยังพอมีให้เลือกอยู่บ้าง
เมื่อกวาดตาไปรอบๆ ก็เห็นว่ากลางร้านมีเวทีขนาดใหญ่อยู่และมีรันเวย์ยื่นออกมา คาดว่าปกติคงจะมีโชว์อะไรสักอย่างแน่ๆ แต่อาจจะต้องดึกกว่านี้... ด้านหน้าเวทีมีฟลอร์เต้นรำขนาดใหญ่ที่น่าจะเป็นพื้นที่ให้คนเต้นได้อยู่หลายสิบ... รอบๆ ฟลอร์เต้นรำมีโต๊ะทรงสูงพร้อมเก้าอี้สตูลทรงสูงเข้าเซทวางกระจายๆ อยู่ไม่ห่างกันมากนัก และรอบนอกเลียงผนังก็เป็นชุดโต๊ะโซฟาเรียงรายอยู่รอบพื้นที่ภายในของผับ
ทั้งสองเดินด้วยท่าทีประหม่า โดยเฉพาะไอ้เจ้าต้าร์ที่ดูเกร็งอย่างเห็นได้ชัด... เดินผ่านสายตานับสิบคู่เข้าไปจับจองโต๊ะโซฟาด้านในที่เข้ามุมพอดี... โต๊ะนี้ท่าทางจะปลอดภัยที่สุดแล้ว... ว่าแล้วโบ๊ทก็จัดการยัดไอ้เปี๊ยกให้เข้าไปนั่งด้านในแล้วตัวเองก็นั่งปิดทางออกไว้... นั่งอยู่เพียงไม่นานก็มีพนักงานหุ่นล่ำมารับออร์เดอร์
...สั่งเบียร์หลอดนึง
จริงๆ แล้วไม่อยากดื่มของมึนเมาสักเท่าไรนัก เพราะเกรงว่าจะ “พลาด” ในบาร์เกย์... ไม่ได้คิดดูถูกใครหรืออะไรหรอกนะ แต่สายตาที่มองเขาสองคนตั้งแต่ยืนอยู่หน้าซอยยันเข้ามานั่งในร้านเนี่ย ก็ดูเป็นอันตรายอยู่ไม่น้อย... ตอนแรกไอ้เปี๊ยกมันสั่งน้ำแตงโมปั่น แต่โดนพนักงานรับออร์เดอร์ค้อนควับ เลยต้องเปลี่ยนใจ... “เบียร์ก็ได้ครับ”...
...เอาเหอะ เบียร์ก็ไม่ได้เมาง่ายๆ หรอกน่า
เสียงเพลงจังหวะแดนซ์ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งร้าน แสงสีจัดเต็ม ทั้งไฟเลเซอร์ สปอตไลท์ ไฟดิสโก้... แต่แสงไฟเหล่านั้นก็ไม่ได้มีสีสันมากไปว่าบรรดานักท่องราตรีในผับแห่งนี้เลยสักนิด... ทุกคนดูสนุกสนาน ร้องเพลง ออกเสต็ปกันเต็มเหนี่ยว... แอบสังเกตไอ้เปี๊ยกมันกระดิกขาตามยิกๆ เมื่อดีเจเปิดเพลง “จิ๊จ๊ะ” เพลงโปรดของไอ้เปี๊ยกเลยละ
“จะออกไปเต้นป่าว” ร่างสูงถาม จริงๆ แล้วก็ถามไปงั้นแหละ ออกจะแนวแซวซะมากกว่าด้วยซ้ำ
“ไม่เอาอะ”
“ไม่ไปจริงอะ?”
“อือ”
“ไปได้นะ ไม่ว่า เพลงนี้ไม่เคยพลาดนี่เอ็ง” ยอดชายนายโบ๊ทตายใจ คิดว่ายังไงไอ้เปี๊ยกก็ไม่กล้า แต่...
“อืมมมมมม งั้น... สักนิดก็ได้” ว่าแล้วกีต้าร์ก็กระดกเบียร์จนหมดแก้วแล้ววาดมือให้ร่างสูงหลีกทางก่อนจะออกไปกระโดดเย้วๆ อยู่แถวๆ หน้าโต๊ะ... ตอนแรกโบ๊ทก็อึ้งๆ อยู่นะ แต่พอเห็นไอ้เปี๊ยกกระโดดแหกปากร้องเพลงแล้วก็อดยิ้มไม่ได้... จะว่าไป ผับเกย์ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไรหรอกนะ
.
.
เพลงจิ๊จ๊ะจบลง ตามด้วยเพลงน้ำลาย ขี้หึง วัดใจ เรียกได้ว่าแทบจะรวมฮิต Silly Fools เลยทีเดียว... ร่างสูงก็พลอยโยกหัวเคาะนิ้วไปตามจังหวะเพลินๆ... แปบเดียว ไอ้เปี๊ยกก็หายไปจากแถวหน้าโต๊ะ...
.
.
“อืมมมม ไอ้เปี๊ยกคงจะมันส์มากสินะ เพลงโปรดทั้งนั้น นี่กระโดดหายไปไหนแล้วเนี่ย... ฮ่าๆๆๆ... ฮ่ะ... ฮ่ะ.....ฮ่ะ..........ฮ่ะ เฮือก!!!!! ไอ้เปี๊ยก!!!! เฮ้ย หายไปไหนวะ!!!”
.
.
ร่างสูงสบถตกใจ ลุกขึ้นยืนพยายามมองหาร่างเล็ก แต่มองหายังไงก็ไม่เจอ... คนมันเยอะ ไม่เกี่ยวว่าไอ้เปี๊ยกมันเตี้ยนะ... ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหา แต่โทรยังไงไอ้เปี๊ยกก็ไม่รับโทรศัพท์ เลยตัดสินใจจะเดินเข้าไปหา... แต่ก้าวยังไม่พ้นโต๊ะ ก็เห็นร่างเล็กเดินหน้าบูดกลับมาเสียก่อน
“ไปไหนมา ตกใจหมดเลย นึกว่าโดนลากไปแล้วนะเนี่ย!” โบ๊ทถามกึ่งตัดพ้อ ก่อนจะลากแขนไอ้เปี๊ยกให้กลับมานั่งที่เดิม
“...” กีต้าร์หน้าบูดน้อยลง แต่หน้ามันดูเจื่อนๆ ยังไงชอบกล... อย่างกับไปเจอผีมาอย่างนั้นแหละ
“เป็นไร ทำหน้าแปลกๆ นะเอ็ง”
“...” กีต้าร์ไม่ตอบ แต่กวักมือให้ร่างสูงเข้าไปใกล้ๆ
“อะไร” โบ๊ทเห็นท่าทางเช่นนั้นก็โน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ... ว่าแล้วกีต้าร์ก็กระซิบใส่หูว่า...
“โดน... จับ...ปู๋... อะ”
“ห๊า!”
“...”
“เชี่ย!!!! ใครจับ!!!”
“...ไม่รู้”
“สัดเอ้ย!! งั้นกลับเลยดีกว่า ไม่น่ามาเลย แม่งเอ้ย!!” ไม่พูดเปล่า โบ๊ทลุกขึ้นยืนอย่างหัวเสีย... ไม่น่าพามาเลย
“...เดี๋ยวดิ” แต่โบ๊ทยังไม่ได้เดินออกจากโต๊ะ กีต้าร์ก็ดึงชายเสื้อไว้
“???”
“เบียร์ยังไม่หมดเลย”
“ไม่กินแล้ว!!”
“ฮึ่ย เสียดายอะ...”
“นี่ หรือชอบที่โดนจับ? ติดใจรึไง ห๊า?”
“เปล่า!!!! ก็ไม่ไปเต้นแล้วไง...”
“นั่นแหละ ไป กลับ”
“ดื่มเบียร์ให้หมดก่อนดิ อีกคนละ 2 แก้วก็หมดแล้วเนี่ย เสียดาย”
“ไอ้งกเอ้ยยยย งกไม่ดูเวลา ไม่ดูสถานที่เลยนะเอ็ง!!!” ถึงจะว่างั้น แต่ก็ยอมนั่งลงตามเดิม
“ขอโทษ... ไม่เต้นแล้ว”
“เฮ้ออออ!!!” เมื่อเห็นท่าทางไอ้เปี๊ยกว่ามันคงเข็ดจริงก็นึกสงสารอยู่เล็กๆ คงจะตกใจอยู่ไม่น้อยละนั่น ถึงกับโวยวายไม่ออก หน้าซีดเดินกลับมานั่งโต๊ะเลยทีเดียว... ว่าแล้วก็เอามือไปวางบนหัวแล้วยีเบาๆ ก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ
.
.
.
“เอ้า สุดสวยสุดหล่อทั้งหลาย ยังสบายกันดีอยู่ไหมมมมม”
“เฮ!!!!”
.
“คืนนี้เราจะมาธีม Rock Star... ใครเป็น Rock Star ขอเสียงหน่อยยยยยย”
“เฮ!!!”
.
“ใครยังไม่เมาส่งเสียงหน่อยยยยยย”
“เฮ!!!!!”
.
“ขอเสียงคนโสดหน่อยยยยยย”
“เฮ!!!!”
.
“เต้นกันมานานแล้ว มาชิลกันสักแปบดีไหมมมมมม”
“เฮ!!!!!”
ดีเจกล่าวทักทายลูกค้าผับหลังจากที่กระหน่ำเปิดเพลงให้เต้นให้กระโดดกันมาสักพักใหญ่ๆ อยู่ๆ ก็ขอตัดอารมณ์ด้วยเพลงช้าซะงั้น
“พักเต้นกันสักแปบ เก็บแรงไว้ คืนนี้ยังอีกยาวไกล... ตอนนี้ ขอมอบเพลงนี้ให้กับคนโสดที่กำลังจะไม่โสดในคืนนี้ทุกคน!!! เอ้า ใครชอบใครก็ไปชวนมาเต้นกันชิลๆ บนฟลอร์เลยคร้าบบบบบบบ”
http://www.youtube.com/v/wYDATaeFjyA
เพียงแค่เพลงเริ่มขึ้น ร่างสูงก็เลื่อนมือไปคว้ามือร่างเล็กมากุมไว้ หันไปมองพร้อมรอยยิ้มแล้วยักคิ้วให้ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองกลุ่มคนที่ยืนเต้นเบาๆ กันเป็นคู่อยู่กลางฟลอร์... คนหลายคนเดินกลับไปนั่งโต๊ะของตัวเอง แต่ก็มีคนอยู่จำนวนไม่น้อยที่ยืนกอดคอกอดเอวกันเป็นคู่ๆ โยกตัวตามจังหวะเพลงอยู่กลางฟลอร์... ไม่มีใครเหนียมอายกันสักเท่าไร อาจเป็นเพราะทุกคนในนี้นั้น “เหมือนกัน” ไปซะหมด เลยไม่มีใครที่ดูแปลกแยกแตกต่าง... ไม่เหมือนในโลกแห่งความจริงภายนอกที่เพียงพ้นประตูผับออกไป ที่พวกเขาจะมายืนจับมือ กอด คลอเคลียกันแบบนี้ไม่ได้...
ว่าแล้วก็นึกอยากทำแบบที่คนอื่นๆ บนฟลอร์เขาทำกันบ้าง... ไฟสลัวๆ แบบนี้คงไม่ค่อยอายเท่าไร... ไวเท่าความคิด โบ๊ทฉุดกีต้าร์ให้ลุกออกจากโต๊ะ แล้วจูงมือไปอยู่กลางฟลอร์ก่อนจะดึงกีต้าร์ให้เข้ามาชิด... ร่างสูงดึงแขนร่างเล็กให้โอบคอเขาก่อนที่แขนแกร่งจะโอบเข้าที่เอวบางแล้วกระชับวงแขนให้สองกายชิดกันแนบแน่นยิ่งขึ้น
สองตาประสานกัน... ดูท่าทางไอ้เปี๊ยกจะยังงงๆ... เห็นได้จากแววตาตื่นๆ ที่เต็มไปด้วยความสงสัย...ร่างสูงยิ้มให้ก่อนจะโน้มตัวลงพาดคางลงบนไหล่บางแล้วกระซิบเสียงทุ้มนุ่มหู
“เต้นกันสักเพลงเนอะ”
ร่างเล็กพยักหน้าแล้วกระชับวงแขนที่โอบคอร่างสูงอยู่ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยตัวไปตามจังหวะเพลง โยกไปพร้อมๆ กัน
.
.
มันตื่นเต้นดีนะครับ ผมเองก็ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะก้าวเท้าเข้าผับเกย์ ฮ่ะๆๆๆ... แถมมากับไอ้แสบอีกต่างหาก... แต่จะว่าไป มันก็มีข้อดีที่คาดไม่ถึงอยู่นะครับ เพราะประสบการณ์ครั้งนี้ช่วยสอนให้ผมรู้ว่าจริงๆ แล้วคนพวกนี้เขาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คนเรามักจะคิดหรือจินตนาการ... ผับแห่งนี้ดูแทบไม่ต่างอะไรกับผับสหะที่อื่นๆ ที่ผมเคยไปมา ที่ต่างออกไปก็แค่ว่าในนี้ไม่มีผู้หญิง... อืมมม จริงๆ ผมก็พอจะเห็นอยู่คนหรือสองคนนะ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าใช่หญิงแท้หรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ... เรียกได้ว่าบรรยากาศแทบไม่ต่างไปจากที่อื่นสักเท่าไร ยกเว้นเพียงแค่ความรู้สึกขนลุกเวลาที่โดนผู้ชายด้วยกันมองแบบหื่นๆ นั่นแหละครับ... สยิวไปถึงก้นกบเลยทีเดียว!
ดูท่าทางไอ้เปี๊ยกก็เกร็งๆ อยู่นะครับ ผมแอบเห็นมีคนจ้องมันหลายคนอยู่เหมือนกัน ถึงปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้... ที่ตกใจก็ตอนที่มันออกไปกระโดดใส่เพลงวง Silly Fools แล้วมันกระโดดหายไปกลางฝูงคนนั่นแหละครับ ถ้าโดนลากไปนี่ ไม่รู้จะเป็นยังไงเลย... แต่ก็ยังดีที่มันกลับมาอย่างปลอดภัย ถึงจะขาดดุลการค้าโดนจับกระปู๋ไปก็เหอะ ไม่หลุดติดมือคนอื่นไป ก็นับว่าโชคดีแล้วละครับ!
ก็ยอมรับนะว่าโกรธ แต่จะไปเอาเรื่องใครได้ละครับ คนอยู่กลางฟลอร์ไม่ได้มีแค่คนเดียว จะไปจับมือใครดมก็เกรงว่าจะไม่ได้แค่กลิ่นปู๋ไอ้เปี๊ยกเพียงคนเดียวนะสิครับ!!! ก็เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ยังดีที่มันเข็ด ไม่ออกไปเต้นเย้วๆ อีก... สมน้ำหน้า! ฮืมมมมมม จะว่าไป ผมคงต้องไปคิดบัญชีกับไอ้เต็มซะแล้วละครับ ฮืมมมมมมม
“คุณโบ๊ท...”
“...”
“คุณโบ๊ท!!”
“ฮะ หืม???”
“ปล่อยได้แล้ว เพลงจบไปตั้งนานแล้ว”
“ห๊ะ?”
เมื่อร่างสูงหลุดจากภวังค์ของห้วงความคิดของตัวเอง เขาก็กวาดตาไปรอบๆ จึงเห็นว่าตอนนี้ที่กลางฟลอร์มีเพียงคู่เขากับไอ้เปี๊ยกเท่านั้นที่ยืนกอดกันกลม... แถมมือทั้งสองก็ยังแปะอยู่ที่ก้นไอ้เปี๊ยกซะเต็มมือ... ส่วนคนอื่นๆ ก็ยืนล้อมวงส่งเสียงโห่ฮิ๊วเป่าปากกรี๊ดกร๊าดกันสนุกปาก
แอร๊ยยยยยส์ อิจฉาคนมีแฟนนนนนน
ไปหามาจากไหนเหรอ บอกเค้าหน่อยสิ
น่ารักจังเลยยยยยยย
ฮิ๊ววววววววววว
สารพัดคำแซวทำเอาโบ๊ทและต้าร์เขินจนแทบมุดดินหนี... น่าอายชะมัด... เห็นท่าจะยืนอยู่อย่างนี้ต่อไปไม่ไหว ว่าแล้วโบ๊ทก็เลยจูงร่างเล็กให้เดินออกจากฟลอร์ มุ่งหน้าสู่ประตูผับแล้วพากันเดินออกไปอย่างไม่รีรอโดยมีเสียงแซวตามไล่หลังมาไม่ขาดสาย
.
.
ไม่รู้ว่าโบ๊ทจะรู้ตัวไหมนะ ว่าตัวเองแอบโดนจับก้นไปสองสามที หรืออาจจะมากกว่านั้น... แถมยังมีคนแอบเขียนเบอร์โทรศัพท์ใส่กระดาษแล้วสอดใส่กระเป๋าหลังมาด้วย... เมื่อเดินออกจากผับมา กีต้าร์ที่เดินตามหลังจึงสังเกตเห็น ว่าแล้วก็เลยดึงออกมาดูก็เห็นมีคนเขียนเอาไว้ว่า
.
.
“To Be Continued... 087663XXXX”
.
.
“ทู บี คอนตินิว พ่อง! ไอ้สลัด!!” ร่างเล็กสบถกร่นด่าเจ้าของกระดาษก่อนจะขยำทิ้งอย่างไม่ไยดี
“บ่นไร” ร่างสูงหันมาถามเมื่อได้ยินร่างเล็กบ่นงืมงำๆ
“ยุ่งน่า เดินไปเลย ลิงเอ้ย!”
“เอ้า ไอ้นี่นิ เดี๋ยวปั๊ดจูบกลางซอยซะหรอก”
“คิดว่ากลัว?”
“เอ้า! เอ้า! เอ้า!! พูดแบบนี้ก็สวยดิ”
“...” เมื่อเห็นท่าทีว่าร่างสูงมีแนวโน้มจะทำจริง กีต้าร์เลยยกแขนขึ้นมาปิดปากไว้ซะแน่นเชียว
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้อ่อนเอ้ย!!! หึหึหึ” โบ๊ทเห็นท่าทางของกีต้าร์แล้วก็นึกขำ... ปากดีจริงๆ... ว่าแล้วก็เลยหันหลังกลับ แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ต้องเกือบล้มหน้าคว่ำเพราะโดนไอ้เปี๊ยกขัดขา
“กร๊ากกกกกกกก อ่อนตั้งแต่หัวยันขาเลยนะเฮีย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้เปี๊ยกหัวเราะสะใจก่อนจะใส่เกียร์แมวโกยแนบ
“ฮืมมมมมมม ไอ้เปี๊ยก!!! ตาย!!”
ร่างสูงกระชากตัวออกวิ่งตามไอ้ตัวแสบไป โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีกระดาษอีกแผ่นหลุดออกมาจากกระเป๋ากางเกง กระดาษใบนั้นเขียนด้วยลายมือสวยๆ เป็นระเบียบเรียบร้อย อ่านง่าย ชัดเจนว่า...
โปรดติดตามตอนต่อไป
จาก FlapJack จุ๊บุ จุ๊บุ -3-
--------------------------
FlapJack Corner;
โบนัสของตอนนี้ต้องโดนเตะไปอยู่ที่คอมเม้นท์ #1954 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27896.msg2158342#msg2158342) นะครับ มันเกินลิมิต :z3:
สำหรับตอนที่แล้วก็ +1 +เป็ดกันไปนะครับ ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้กันเช่นเคย :L2:
ส่วนคนอ่านหน้าใหม่ก็เหมือนจะแสดงตัวหลายคนอยู่นะ มาๆ กอดต้อนรับหน่อย :กอด1:
-
อ๊าาาาาาา รอค่ะรอ
-
เสม็ดๆๆๆๆๆๆๆ จะไปเกาะเสม็ด
*ลงไปดิ้นปัดๆ กับพื้นห้อง* :z3:
-
o18 รอได้ไม่ว่ากัน อยากรู้ว่าพาไปบาร์เกย์จริงเหรอ
-
เอ้า..... นึกว่าคุณโบ๊ทจะพาเปี๊ยกไปเที่ยวแล้วซะอีก
แต่สวีทกันก่อนไปเที่ยวก็ดีนะ คุณโบ๊ทออกมาจากห้องน้ำเมื่อไหร เปี๊ยกเสร็จแน่ๆ อิอิ
ว่าแต่ คุณโบ๊ทจะเอาจริงหรอ...ที่จะพาเปี๊ยกต้าร์ไปบาร์เกย์????
หวงเจ้าเปี๊ยกขนาดนี้กล้าพาไปเหรอครับ หุหุ เดี๋ยวได้กลายร่างเป็นพ่อไว้หนวดถือปืนลูกซองแน่ๆ
อยากรู้สถานที่ในกระดาษอีก 2 แผ่นนั้นด้วยครับว่าเพื่อนๆจะให้พาไปเดทที่ไหนกัน
รอนะครับ
ขอบคุณครับ
-
ไปบาร์เกย์ ๆๆๆ (ถือป้ายแบบแรงงานประท้วง)
อยากรู้ว่าเป็นไงเหมือนกัน คิคิ
ต้าร์น่ารักน่ากอดทุกตอนเลย
-
รอ... โบ๊ทตาร์ตะลุยบาร์เกย์!
เห้ย... นั่นชื่อตอนเหรอ?
กร๊ากกกกกกกกกก
-
ไป บาร์เกย์ ไป บาร์เกย์
-
วันนี้แหละ ค่ำๆ เจอกันนะพี่น้อง (ไปผับไผบาร์มันก็ต้องไปค่ำๆ ใช่ไหมละ ฮ่าๆๆๆๆ... แถไปโน้น :z6:)
เห้ย... นั่นชื่อตอนเหรอ?
กร๊ากกกกกกกกกก
ชื่อตอนคือ "Even When the Music's Gone | เพลงจบ คนไม่จบ" นะ ไม่รู้หมายถึงอันเดียวกันไหม แต่ไม่ใช่ "น้ำจิ้มก่อนออกเที่ยว" นะครับ
:z2: :z2: :z2:
-
ต้าร์ดมเตียงทำไม หากลิ่นน้ำหอม หรือกลัวที่นอนเหม็น??
รอตามไปเที่ยว
-
รอไปเที่ยวด้วย :impress: อยากรู้อยากเห็น :m13:
-
กร๊ากกกกกกกก พี่เต็มแกแสบจริงๆ นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเฮียโบ๊ทหรือกีต้าร์ พี่เต็มจะรับผิดชอบไหมเนี่ย :m20:
เจอกันเย็นนี้หน้าซอย 2 นะค่ะ จะตามไปดูว่าไอ้เปี๊ยกจะไปป่วนอะไรในบาร์เกย์ :laugh:
-
ไปบาร์เกย์เนี่ยนะ :a5:
จะรอดไหมเนี่ย
-
บาร์เกย์ ปัดโธ่ 55555555555+
-
อร๊าายยยย บาร์เกย์ ไปด้วยยยยยยย
♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫
ฮาต้าร์อ่ะ โดนจับปู๋ด้วย กร๊ากกกกกก ดีไม่หายติดมือคนอื่นไป โบ๊ทแย่แน่
แต่ว่าต้าร์คอ Silly fool เหมือนกันเลย ไปร้องเกะ ก้อ จิ๊จ๊ะ ขี้หึง คิดถึง อยู่แค่เนี๊ยะแหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
-
วันนี้แหละ ค่ำๆ เจอกันนะพี่น้อง (ไปผับไผบาร์มันก็ต้องไปค่ำๆ ใช่ไหมละ ฮ่าๆๆๆๆ... แถไปโน้น :z6:)
ชื่อตอนคือ "Even When the Music's Gone | เพลงจบ คนไม่จบ" นะ ไม่รู้หมายถึงอันเดียวกันไหม แต่ไม่ใช่ "น้ำจิ้มก่อนออกเที่ยว" นะครับ
:z2: :z2: :z2:
ป่าวๆ นะ เค้าหมายถึงว่า
"โบ๊ทตาร์ตะลุยบาร์เกย์"
ที่เค้าพิมพ์อะ เลยบอกว่า นี่มันชื่อตอนเหรอ ฮา
-
บาร์เกย์ แนะนำให้ไปเพื่อ?
-
บาร์เกย์ !! 5555
-
ไอ้เปี๊ยกดมที่นอนฟุดฟิดๆ ให้อารมณ์เหมือนเมียหลวงจับผิดผัวเจ้าชู้เลยวุ้ย :laugh:
ไปเที่ยวบาร์เกย์กันๆ :oni1:
-
มาซะดึกเลยนะ (ว่าใครวะ :beat:)
เอาละ ขอแปะโป้งโบนัสกับตอบเม้นท์ไว้ก่อนนะ พรุ่งนี้เย็นๆ ค่ำๆ เลิกงานแล้วจะกลับบ้านมาโพสนะครับ
สำหรับวันนี้ใครยังไม่นอนก็อ่านกันเท่านี้ก่อน ส่วนใครที่เปิดมาเจอตอนเช้าก็ "อรุณสวัสดิ์" นะครับ :กอด1:
สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์ครับ :a12:
-
เดทแรกในสถานที่ที่คาดไม่ถึงแต่ควรค่าแก่การจดจำมากกกก...เต้นรำซบกันด้วยอ่า
แล้วเดทสอง เดทสามจะน่าตื่นตะลึงแค่ไหนน้า่
:pig4: :pig4: :pig4:
ป๋อล๋อ...ไม่ว่ายังไงเค้าก็จะรอหัวหินฟินทุกคนน้าน้องแจ๊คคคคคคคคคคคคคค
-
กร๊ากกกกกกกก ฮามากค่ะ ชวนให้นึกถึงอารมณ์ตอนอ่านเรื่องนี้ใหม่ๆ เกรียนกันทั้งคู่ :m20:
นับเป็นการเดทที่กีต้าร์คงจะจำไปจนตายแน่ๆ โดนจับต้าร์น้อย 55555 (ตอนสงกรานต์ก็โดนไปรอบนึงแล้วไม่ใช่เรอะ 5555)
ตอนแรกคิดว่ามันจะมีอะไรที่รุนแรงกว่านี้อย่าโดนมอมยา มีเรื่องในผับ หึงหวงรุนแรง อะไรประมาณนี้ แต่สุดท้ายกลับออกมาเกรียน ฮา น่ารัก โรแมนติก ผิดคาด :impress2:
ปล. เมื่อไรจะเดาเรื่องนี้ถูกสักทีนะ เห็นเดินเรื่องชิวๆ แต่เดาไม่เคยถูกเลยสักที :serius2: (แต่ก็นี่แหละ เหตุผลนึงที่เรารักเรื่องนี้หละ :กอด1:)
ขอบคุณค่ะ รอโบนัสอยู่นะค่ะ :pig4:
-
เอ็งจะไปกันทำมายยยยยย :laugh:
แต่ก็นะ หวาน ๆ กันบ้าง หาความแปลกใหม่บ้าง
แต่ชอบตาร์ตอนเดินมาฟ้องว่าโดนจับปู๋ 55555555+
น่ารักอ่ะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้หวานจังเลย สวีทวีดวิ๊วในบาร์เกย์วะด้วย 5555555 :m20:
เพื่อนเต็มเลือกสถานที่ได้ดีจริงๆ ..... รอลุ้นโพยอีก 2 ใบที่เหลือ มันต้องเด็ดแน่ๆ o13
-
เขินนนนนนนนน
-
ดีนะที่แค่โดนจับกระปู๋ ถ้าโดนลากไปต้องมีคนขาดใจตายแน่ๆ
-
ต่างคนต่างหึง น่ารักจังคู่นี้
ไอ้เปี๊ยกเเสบอยากเ้ต้น..เป็นไงละ o22 โดนเลย!!!
คุณโบ๊ทก็เเสบไม่เบานะ :เฮ้อ: :กอด1: :m16: ขี้หึง
-
น่ารักอ่ะไอสองคนนี้ :-[
“ทู บี คอนตินิว พ่อง! ไอ้สลัด!!”
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อร๊ายยยยยยยยยยย ไปบาร์เกย์แล้วหวานได้เต็มที่มันก็ดีเหมือนกันนะ
รออีก 2 ที่ที่เหลือนะครับ ง่าเพื่อนเต็มจัดที่ไหนให้คู่ลิงเปี๊ยกบ้าง อิอิ
-
ฮาตอนต้าร์มาบอกโบ๊ทว่าถูกจับปู๋ คำนี้มันดูเล็กๆน่ารักจัง
ว่าแล้วก็อยากไปสีลมซอย2 บ้าง
-
ไอ้เปี๊ยกแสบโดนจับปู๋ แสบไม่ออกเลย :m20:
ว่าแต่สองคนนี้จะเข็ดหรือติดใจบาร์เกย์กันอ่ะ :m12:
-
เจ้าเปี๊ยกหน้าซีดกันไปเลย คุณโบ๊ทก็นะ ไม่ค่อยอายเลยอะ 555
-
อร๊าย...มาจับของน้องต้าร์ได้ไง ไม่รู้เหรออิป้าหวง เอ๊ย...เจ้าของเขาหวง
อะอย่างน้อยได้เต้นรำกันซักเพลงก็ยังดี แต่ซึ้งกันนานไปหน่อย โดนแซวเลย
-
[Bonus หลังไมค์] บทที่ 59 - Even When the Music's Gone | เพลงจบ คนไม่จบ
ในขณะที่โบ๊ทและกีต้าร์นั่งคุยกันชิลๆ พลางจิบเบียร์กันอยู่ที่โต๊ะมุมในสุดของร้านนั่นเอง ก็มีผู้ชายหน้าเข้มหุ่นล่ำเข้ามาทักทายพร้อมชนแก้ว
หนุ่มล่ำ: สวัสดีครับ เพิ่งเคยมากันรึเปล่าครับ ไม่คุ้นหน้าเลย
โบ๊ท: อ้อ ครับ เพิ่งเคยมา
กีต้าร์: ...
หนุ่มล่ำ: แล้วนี่มากับเพื่อนกันแค่ 2 คนเหรอครับ
โบ๊ท: ก็... ประมาณนั้นครับ
กีต้าร์: ...
หนุ่มล่ำ: แล้วพวกนายสองคนมีแฟนรึยังเนี่ย
โบ๊ท: เอ่อ... จริงๆ แล้วก็มีแล้วครับ
กีต้าร์: ...
หนุ่มล่ำ: อ้าว แล้วนี่หนีมาเที่ยวแบบนี้ แฟนไม่ว่าเอาเหรอครับ
โบ๊ท: อ้อ ไม่ว่าหรอกครับ เพราะจริงๆ แล้วนี่แหละครับ แฟนผม (//พูดพลางเอาแขนพาดไหล่ไอ้เปี๊ยกแล้วดึงเข้ามาชิด)
กีต้าร์: ...ฮึ่ย! (//พยายามดันตัวออกจากร่างสูง)
หนุ่มล่ำ: เอ้า! ที่แท้ก็มี “เมีย” แล้ว... งั้นผมขอตัวนะ (//ตัดบทแล้วลุกขึ้นเดินจากไปด้วยหน้าเซ็งๆ)
กีต้าร์: ไอ้...!!! (//สติขาดดัง “ผึง” เมื่อโดนตราหน้าว่า “เมีย”... ปีนข้ามโต๊ะเตรียมตัวพุ่งเข้าชาร์จหนุ่มล่ำด้วยความเคืองแค้น)
โบ๊ท: เฮ้ย!! จะไปไหน! (//คว้าคอเสื้อของกีต้าร์ไว้ก่อนจะได้พุ่งทะยานใส่หนุ่มล่ำที่เพิ่งเดินจากไป)
กีต้าร์: ปล่อยนะ!!! จะไปฆ่ามัน!!!!! ว่าใครเป็นเมีย พูดให้ดีๆ นะเว้ย!!! ปล่อยยยยยยย!!! (//โวยวาย ฟาดหัวฟาดหาง)
โบ๊ท: ... (//มือขวายึดคอเสื้อกีต้าร์ไว้ มือซ้ายยกเบียร์ขึ้นจิบ... ปล่อยให้กีต้าร์โวยวายไป เพราะเชื่อว่าเดี๋ยวมันเหนื่อยมันก็หยุดเองนั่นแหละ)
-
ไม่ให้เรียกเมีย แล้วจะให้เรียกว่าไร ภรรยาเหรอจ๊ะน้องต้าร์ คิคิ
-
:z1: ผ่านไปแล้ว เดทแรก บาร์เกย์
ลุ้นระทึกมาก เดทที่ 2 เป็นอะไร :laugh:
-
ว๊าววว เป็นเมียโบ๊ทซะแล้ว ...
-
อ่านจบแล้ว...
ฮ่าๆ ไอ้ต้าร์โดนจับปู๋ น่ารักซะ กลับมาหน้าจ๋อยเลย
แถมโดนตราหน้าว่าเมีย เล่นเอาฮีทแตก ฮ่าๆ
-
ยังไงก็จะไม่ยอมรับตำแหน่งเมียใช่ไหมกีต้าร์!!!! :m16:
เฮียโบ๊ทขา ไอ้เปี๊ยกมันลืมตัวค่ะ เตือนมันสักหน่อยดีไหมเจ้าค่ะ :z1:
-
คุณโบ้ทพาไปเที่ยวบาร์เกย์
ยังดีที่รอดกลับมาได้
ตาร์ เค้าเรียกว่าเมียก็ถูกแล้วนี่
โกรธอะไรเนี่ย 5555
-
แหมะๆ ไอ้เปี๊ยกมีการแอบหวงนะ :z1:
คิดได้ไง พาเที่ยวบาร์เกย์
:laugh:
-
เกรียน :laugh:
-
เอาตอนหลักก่อนนะ กีต้าร์น่าสงสารอะ โดนจับปู๋แต่คุณโบ๊ทโดนจับก้น ตกลงใครน่าสงสารกว่ากันนะ :laugh:
คุณแจ๊คก็แอบตามหนุ่มๆไปใช่ไหมล่ะ ถึงได้ไปสอดกระดาษในกางเกงกีต้าร์อะ ไม่ชวนเค้าเลยนะ :m20:
ส่วนโบนัส เค้าเข้าใจกีต้าร์นะ :กอด1: แต่จะให้ตัวเองเป็นสามีแทนนี่ก็คิดไม่ออกว่าจะเป็นยังไง
เพราะงั้นก็ยอมรับไปเถอะ คุณโบ๊ทเค้าไม่เห็นว่าอะไรเลย :jul3:
-
กีตาร์หนูงงอะไรหรือเปล่า แบบหนูเค้าเรียกเมียก็ถูกแล้วไง
-
เอ็งก็เป็นเมีย อยู่เเล้วไม่ใช่รึไง
ลืมตัวหรอเรา ไอ้เปี๊ยก 55555555
-
ก็เป็นเมียจริงๆนี่นา
...หรืออยากจะสลับตำแหน่งบ้างล่ะ น้องเปี๊ยก 555
-
คิดถึงกีต้าร์ เลยเข้ามาอ่านซ้ำ
มาอ่านอีกทีถึงเห็นว่าเจ้าเปี๊ยกขี้เซา เดินละเมอไปเปิดประตูให้เฮีย 555555+ จำไม่ได้ซะด้วยว่าเดินไปเปิดเอง :m20:
-
555 เดทแรกก็ประทับใจซะแล้วนะต้าร์โบ๊ท
เสียความบริสุทธิ์กันไปคนละนิดละหน่อย :m20:
ปู๋ ช่างเป็นคำเปรียบเทียบที่น่ารักมากเลยล่ะ
จะว่าไปก็เหมาะกับต้าร์ดีนะ เล็กๆน่ารักอะไรอย่างนี้ :laugh:
เราแพคกระเป๋าไว้รอแล้วนะ ไปไหนไปด้วย :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดปลอบใจต้าร์
-
ต้าร์โบ๊ทน่าร้ากกก
:กอด1:
รอไปเที่ยวต่อ
-
LOVE HIGH STORY – 60 – The One to Blame | โทษใคร
ยามสายวันถัดมา...
“อืมมมมมมม...”
กีต้าร์บิดตัว ยืดแขนยืดขา ไล่ความเมื่อยล้าความขี้เกียจที่เกาะอยู่ตามเนื้อตัว... สบายตัวขึ้นเยอะ... แต่บิดยังไงก็ยังรู้สึกหน่วงๆ ที่หลังและสะโพกไม่หาย... สงสัยต้องลุกออกจากเตียงไปเดินยืดเส้นยืดสายสักหน่อย ว่าแล้วก็ยกแขนของร่างสูงที่นอนกอดเขาออกจากตัวแล้วยกตัวลุกขึ้นนั่ง...
“อูยยยยยยย....”
มึนหัว... สงสัยเป็นเพราะเบียร์ที่ซื้อกลับมาดื่มต่อกันที่ห้องเมื่อคืนแน่ๆ... เมื่อคิดถึงเบียร์ ก็นึกสงสัยขึ้นมาว่าเมื่อคืนเขาหลับไปตอนไหน แล้วเขามาอยู่บนเตียงได้อย่างไร... คิดๆ แล้วก็ตลกตัวเอง คงจะเมามากจนจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ภาพสุดท้ายที่ค้างอยู่ในหน่วยความจำในสมองก็คือภาพที่เขาและโบ๊ทแข่งกันซดเบียร์อยู่ที่ห้องนั่งเล่นเมื่อคืนนี้... และก็ไม่รู้ว่าไปป่วนอะไรให้ร่างสูงต้องลำบากหรือเปล่า... ไม่รู้แหละ สมน้ำหน้า! ฮ่าๆๆๆๆ... ว่าแต่...
“เห??”
ความสงสัยต่างๆ นานาค่อยๆ กลายเป็นเรื่องขี้ประติ๋ว เมื่อเขามองไปรอบห้องนอนของตัวเองแล้วเห็นเสื้อผ้าของเขาและโบ๊ทกองกระจายอยู่ไปทั่ว... รวมถึงกางเกงบ๊อกเซอร์ของไอ้คุณโบ๊ทที่กองอยู่ปลายเตียง และของเขาที่ตกอยู่หน้าประตูห้อง...
“เฮือก!!!”
ร่างเล็กตกใจ ตาเบิกกว้าง อ้าปากค้าง... สมองประมวลผลจากไอ้ความรู้สึกหน่วงๆ ที่หลังและสะโพก + เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นห้อง...
“ฮึ่ย! อย่าบอกนะว่า...”
ไวเท่าความคิด ร่างเล็กเลิกผ้าห่มขึ้นดูสภาพตัวเองทันที... สิ่งที่เห็นคือร่างเปลือยเปล่าของเขาและโบ๊ทที่นอนแนบชิดเขาไม่ห่าง... ณ วินาทีนี้ กีต้าร์ไม่สามารถหลอกตัวเองให้เชื่อเป็นอย่างอื่นไปได้ เพราะเขามีรอยคิสมาร์คสีแดงเป็นจ้ำอยู่ทั่วลำตัว เป็นหลักฐานและพยานปากเอกที่ตะโกนใส่หูเขาดังๆ ว่าเมื่อคืนนี้... เขาและโบ๊ทซัมบาละฮึ่ยกัน... แถมท่าทางจะเป็นอะไรที่เร่าร้อนสุดเหวี่ยงเสียด้วย เพราะสภาพเตียงยับยู่ยี่ เสื้อผ้ากระจัดกระจายไปทั่วพื้นห้อง เสื้อไปทาง กางเกงไปทาง... นึกๆ แล้วก็อายชะมัด... หน้าแดงลามไปถึงหู
“แม่ง...”
กีต้าร์สบถแล้วค้อนควับไปจ้องอาฆาตร่างสูงที่หลับพริ้มดูมีความสุขอยู่ข้างๆ... แต่จ้องให้ตายยังไงร่างสูงก็ไม่รู้สึกรู้สาหรอก... ก็หลับอยู่นี่นะ... มิหนำซ้ำยังพาดแขนมาโอบเอวร่างเล็กแล้วดึงตัวเข้าซุกอีกต่างหาก... น่าหมั่นไส้นัก กระชากผมให้หลุดมาสักกำสักหน่อยจะดีไหม!
แต่ก็ได้แต่คิด...
เอาเข้าจริงก็ไม่อยากทำให้ร่างสูงตื่นมาตอนนี้หรอก เขาเองก็ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยว่าจะทำหน้ายังไงหากตื่นมาเจอกันในสภาพนี้... ถึงแม้ว่าจะเคยมีอะไรกันและเห็นกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็เหอะ... ยังไงก็อายอยู่ดี
.
.
กีต้าร์เลื่อนตัวออกจากอ้อมกอดอุ่น มานั่งชันเข่าอยู่บนเตียง นั่งทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน...
จำได้ว่ากลับจากสีลมมาก็ซื้อเบียร์ขึ้นมาดื่มกันบนห้อง โดยมีขนมกรุบกรอบเป็นกับแกล้มเล็กน้อย... ตอนแรกก็ดื่มกันชิลๆ แหละ เปิดประตูระเบียงรับลม นั่งดูท้องฟ้า คุยกันเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งฝนลงเม็ด เลยต้องย้ายวงเบียร์เข้าไปนั่งดื่มกันหน้าโทรทัศน์...
นั่งพื้นพิงโซฟา ไหล่อิงกัน... เปิดโทรทัศน์ไปเจอหนังมันส์ๆ อย่าง The Expendables เลยนั่งดูกันไปจิบเบียร์กันไปสบายอารมณ์...
“เปี๊ยก กินช้าจัง... ซื้อเบียร์มาตั้งโหล จะหมดไหมเนี่ย... คนละหกกระป๋องนะเว้ย ไม่หมดนี่อ่อนเลยนะ”
นั่นแหละ จุดเริ่มต้นของการดวลเบียร์... มีที่ไหน ที่กีต้าร์จะยอม... แล้วเป็นไงละ รู้ตัวอีกทีก็มานอนโป๊กอดกันกลมอยู่บนเตียงละ ฮ่าๆๆๆๆ
“ฮะ... เฮ้ย!!!”
กีต้าร์ตกใจ เมื่ออยู่ๆ ก็มีแขนแกร่งมาโอบแล้วดึงให้ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง... เมื่อหันไปดูหน้าเจ้าของแขนแกร่ง ก็เห็นใบหน้ายิ้มตาหยี... กีต้าร์เห็นแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้ (เขิน) ก็เลยกะจะทุบต้นขา กะจะเจาะยางให้ดิ้นพล่าน... แต่ร่างสูงรู้ทัน เลยคว้ามือไว้ได้... เมื่อมือโดนยึด กีต้าร์เลยจะอ่าปากโวยวาย แต่ก็ยังช้ากว่าร่างสูง...
♪ ♫ ก่อนจะนอนอยากเจอเธอเป็นคนสุดท้าย คนแรกของเช้าถัดไปฉันก็อยากเห็นเธอ เช้าก็มีแต่เธอ ค่ำก็มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น... อยากทำตัวติดเธอไม่ต้องห่างไปไหน ไม่ว่าจะทำอะไรก็อยากทำด้วยกัน... ทุกลมหายใจเข้าออก ทุกเวลาของฉัน... อยากจะใช้กับเธอ ♪ ♫
โบ๊ทร้องท่อนฮุคเพลง “ไม่ธรรมดา” ของพี่เบล สตั๊นท์กีต้าร์ให้นั่งตัวแข็งอยู่บนเตียง... โดนฮุคเข้าเต็มๆ ทำเอาหน้าแดงแปร๊ด... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มกว้าง... น่ารักชะมัด... เขารู้ดี ว่าไอ้เปี๊ยกเนี่ย ต่อให้ปากเก่งและเกรียนแค่ไหน ก็แพ้คำหวานเสมอ มันไม่เคยต้านทานได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว และเขาก็ชอบที่มันเป็นแบบนั้น... ชอบมาก
“เสี่ยวแต่เช้าเลยวะ” กีต้าร์ชักมือออกจากการมืออุ่นแล้วนั่งกอดอก เบือนหน้าหนีใบหน้าหล่อใสเปื้อนยิ้มของรุ่นพี่คนสนิท
“เสี่ยวไร โบ๊ทแค่ร้องเพลงเอง... ร้องลอยๆ ไม่ได้บอกว่าร้องให้เอ็งสักหน่อยนิ ฮ่ะๆๆๆ”
“... แม่ง” เจอโบ๊ทบอกว่าไม่ได้ร้องให้ กีต้าร์ถึงกับไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว... โวยวายไปก็เหมือนกับขี้ตู่ยังไงชอบกล เลยได้ทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในคอ
“... จริงๆ แล้วก็ร้องให้แมวเกรียนแถวนี้แหละ... แต่แค่ท่อนเดียวนะ... เฉพาะท่อนที่ร้องว่า [ไม่ว่าจะทำอะไรก็อยากทำด้วยกัน]... เพราะเมื่อคืน เรา [ทำ] ด้วยกันจริงๆ” โบ๊ทพูดลอยหน้าลอยตา ดูแช่มชื่นสมใจสุขอุรา... ชวนให้น่าหมั่นไส้ขึ้นอีกเป็นกอง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้ลิงภูเขา!! ข่มขืนคนอื่นแล้วยังจะมาแซวอีกนะ ไอ้เลววววว!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ยังจะมาหัวเราะอีก”
“ก็ต้องหัวเราะดิ เอ็งมันตลกอะ... พูดมาได้ไงว่าโบ๊ทข่มขืน... เอ็งนั่นแหละที่เป็นคนเริ่ม”
“ไม่จริง!!!”
“จริง”
“ไม่จริงงงงงงง”
“ไม่เชื่องั้นสิ... งั้นไปดูหลักฐานกันไหมละ”
“ห๊ะ? หลักฐาน?”
“หึหึหึ”
ไม่หัวเราะเปล่า ร่างสูงเดินโทงๆ ออกจากห้องไป... เพียงครู่เดียวก็กลับมาพร้อมโทรศัพท์มือถือของตัวเอง... กีต้าร์หน้าถอดสีเมื่อเห็นโบ๊ทชูโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดูด้วยสีหน้าที่มั่นอกมั่นใจ... น่าขนลุก... ว่าแล้วก็เดินตรงกลับไปที่เตียง มุดตัวเองกลับเข้าใต้ผ้าห่มไปนั่งเบียดกีต้าร์ที่นั่งคิ้วชนกันอยู่บนเตียง
...เปิดไฟล์วิดิโอแล้วกด PLAY
.
.
.
บนหน้าจอโทรศัพท์สมาร์ทโฟนกำลังเล่นไฟล์วิดิโอที่ถ่ายไว้เมื่อคืน... เรื่องมันมีอยู่ว่า...
สองหนุ่มนั่งดวลเบียร์กันจนเหลือแค่คนละกระป๋อง... สติก็เหลือน้อยกันเต็มทีเช่นกัน... เลยตกลงว่าจะแข่งกันแบบยกทั้งกระป๋องรวดเดียวจบโดยตั้งมือถือถ่ายวิดิโอไว้เป็นหลักฐาน จะได้เอาไว้ดูกันชัดๆ ไปเลยว่าใครยกหมดก่อนกัน... ว่าแล้วก็...
...หนึ่ง!
...สอง!
...สาม!
.
กีต้าร์: อึกอึกอึกอึกอึกอึก อึกอึกอึกอึกอึกอึกอึกอึก อึกอึกอึกอึก อึกอึกอึกอึกอึกอึกอึก
โบ๊ท: อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก อึก
.
กีต้าร์กระดกเบียร์อย่างเอาเป็นเอาตาย และก็ชนะโบ๊ทไปได้อย่างขาดลอย... แต่นั่น ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะโบ๊ทไม่ได้คิดจะแข่งอะไรจริงจังอยู่แล้วต่างหาก ก็เลยดื่มอย่างไม่รีบร้อนนัก...
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่าาาาา... ลิงเอ้ยยยยยย อ่อนวะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ...” กีต้าร์หันไปยิ้มเยาะด้วยหน้าที่บ่งบอกว่าสตินี่หลุดลอยจากสถานะ “กรึ่ม” ไปไกลแล้ว
“หึหึหึ” โบ๊ทนึกขำไอ้เปี๊ยกที่ดูจะภูมิใจกับชัยชนะอันง่ายดายของตัวเองเสียเต็มประดา
“เมาแล้วอะดิ หน้าแดงเป็นตูดลิงเลยยยยยยย ฮ่าๆๆๆๆ” กีต้าร์ไม่พูดเปล่า โน้มหน้าเข้าไปใกล้แล้วจิ้มแก้มร่างสูงเล่นสามสี่ที... ว่าเขาเมาทั้งๆ ที่ไม่ดูสภาพตัวเองเล๊ยยยยยย
“หึ จะว่าคนอื่นเมาอะ ตัวเองลืมตาให้ขึ้นก่อนเหอะ เปี๊ยกเอ้ย”
“ฮ่ะๆๆๆๆๆ โอ๋นะ โอ๋ ไม่ต้องเสียใจนะน้อง เดี๋ยวพี่ให้รางวัลปลอบใจ” ร่างเล็กยกแขนอ้อมไปเกี่ยวคอร่างสูงแล้วดึงเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็ทำในสิ่งที่โบ๊ทคาดไม่ถึง...
*ฟอด*
“ฮึ่ย!!”
กีต้าร์หอมแก้มแดงๆ ของโบ๊ทเสียเต็มรัก... กดจมูกแรงๆ แล้วหอมฟอดใหญ่... แต่ดูคล้ายๆ จะเป็นการพยายามสูดแก้มของร่างสูงเข้าจมูกซะมากกว่า... โบ๊ทขืนตัวแข็งทื่อ พยายามจะเบี่ยงหน้าออกจากจมูกของไอ้เปี๊ยก แต่ไอ้เปี๊ยกก็รั้งคอไว้...
ยิ่งโบ๊ทออกแรงขืนตัว กีต้าร์ก็ยิ่งออกแรงรั้ง... เลยกลายเป็นเกมยื้อเกมรั้งกันอยู่หน้าโซฟาแบบนั้น... สุดท้ายโบ๊ทก็เลิกพยายาม เพราะดูไอ้เปี๊ยกนี่จะเมาจนเกรียนขั้น max ดื้อด้าน ออกปากห้ามยังไงก็ไม่เลิก แถมยังมีหน้ามาหัวเราะอีกต่างหาก...
แต่แล้ว การที่โบ๊ทเลิกต้อต้าน ก็ไม่ใช่ทางออกที่ดีสักเท่าไรนัก... เพราะไอ้เปี๊ยกมันยิ่งได้ใจ โถมตัวใส่ซะจนโบ๊ทต้องเอนตัวลงนอนบนพื้นโดยมีกีต้าร์นอนทาบทับอยู่ด้านบน...
กีต้าร์ไม่หอมแก้มโบ๊ทแล้ว แต่นอนซบไหล่นิ่งๆ อยู่อย่างนั้น... แต่อย่าได้คิดว่ามันจะสิ้นฤทธิ์แค่นี้... เพราะนอนนิ่งได้ไม่นานมือของกีต้าร์ก็เริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไล้แขนและตัวของร่างสูงอย่างสนุกมือ... เท่านั้นไม่พอ ยังเงยหน้าขึ้นไปยิ้มตาปรือให้ร่างสูงก่อนจะเข้าโจมตีซอกคอของโบ๊ทด้วยลิ้นอุ่น...
“เปี๊ยก ไม่เอาน่า เลิกเล่นได้แล้ว”
โบ๊ทนอนนิ่ง พยายามข่มใจตัวเอง... ท่องเอาไว้ว่าไอ้เปี๊ยกมันเมา... ที่มันทำไปก็แค่ขาดสติ เขาจะฉวยโอกาสแบบนี้ไม่ได้...แต่แล้ว...
~ผึง!!
สติของโบ๊ทขาดทันทีที่ลิ้นร้อนของกีต้าร์ไล้ไปที่ใบหู... จุดอ่อนไหว... กีต้าร์ยิ้มเมื่อรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อย และขนแขนก็ลุกเกรียว...
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ... สะดุ้งเล... อุ๊บ!!” กีต้าร์ผละออกมา กะว่าจะพูดแซว แต่ยังไม่ทันพูดได้จบประโยค ปากก็โดนรุ่นพี่คนสนิทจู่โจม ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าระราน...
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมาหรือเพราะอะไร ถึงทำให้กีต้าร์รู้สึกว่าเขาจะยอมแพ้ต่อการรุกรานนี้ไม่ได้... จึงได้จูบตอบอย่างไม่ยอมแพ้... เลยกลายเป็นว่าชายหนุ่มทั้งสองจูบกันอย่างเร่าร้อน...
“เดี๋ยวๆๆๆ ไอ้เปี๊ยก... โบ๊ทเริ่มแล้วไม่ยอมหยุดหรอกนะ” โบ๊ทถอนจูบแล้วจับหน้ากีต้าร์ไว้ให้หน้าผากชนกันก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้ม จริงจัง...
“คิดว่ากลัวรึไง... ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ยัง... ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังจะโดน...
“งั้น... ตื่นมาอย่าโวยวายละกัน..”
พูดจบก็ไม่ปล่อยให้ร่างเล็กได้พร่ำอะไร จัดการปิดปากด้วยรสจูบเร่าร้อน หนักหน่วง ก่อนจะค่อยๆ ยกตัวขึ้นแล้วดึงขากีต้าร์ให้พาดผ่านตัวไปโดยยังนั่งอยู่บนตัก... กีต้าร์เองก็จูบตอบอย่างไม่ยอมแพ้... ปกติกีต้าร์ไม่น่าจะทำอะไรแบบนี้ แต่คราวนี้คาดว่าจะเป็นผลจากการทำปฏิกริยาเคมีอะไรสักภายในสมองของกีต้าร์ ซึ่งน่าจะมีส่วนประกอบ 3 อย่าง ได้แก่ แอลกอฮอล์ + ฮอร์โมนอะไรสักอย่างของสิ่งมีชีวิตเพศผู้ + กลิ่นกายของร่างสูงที่กีต้าร์รู้สึกคุ้นจมูก
“อ่า.... อืมมมม... อะ...”
กีต้าร์พยายามตักตวงอากาศเข้าหายใจ แขนคล้องอยู่ที่คอของรุ่นพี่ร่างสูง ก่อนจะถูกจับให้ลุกขึ้นยืน... ร่างสูงดันร่างเล็กให้เดินถอยหลังเข้าห้องนอนโดยที่ปากทั้งสองยังแลกลิ้นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร... มือแกร่งปลดกระดุมเสื้อของร่างเล็กร่างรีบร้อนจนเดินหายเข้าห้องนอนไป...
ภาพเคลื่อนไหวสุดท้ายที่โทรศัพท์สมาร์ทโฟนถ่ายไว้ได้ คือร่างของสองหนุ่มที่จูบกันอย่างเร่าร้อนพากันเดินหายเข้าห้องนอนไป... และหลังจากนั้นไม่นาน ก็เห็นอะไรสักอย่างถูกโยนมากองอยู่หน้าประตู... คาดว่าจะเป็นกางเกงบ๊อกเซอร์ของกีต้าร์... ส่วนที่เหลือก็เป็นภาพนิ่งๆ ของประตูห้องนอนค้างอยู่อย่างนั้นจนฟังชั่นถ่ายวิดิโอมันตัดไปเอง...
.
.
.
“เฮือก!!!”
กีต้าร์อึ้งและตกใจในสิ่งที่ตัวเองเห็นและได้ยิน... เขาเริ่มเองจริงๆ ด้วย... แต่ยิ่งเป็นแบบนี้มันยิ่งเขินไปใหญ่
“หึหึหึหึ”
“อ๊ากกกกกกก ไม่จริง!!!!” กีต้าร์ร้องเสียงหลง ก่อนจะหันไปฉวยโทรศัพท์มือถือของโบ๊ทมาแล้วเบี่ยงตัวสุดชีวิต มือหนึ่งถือโทรศัพท์ของโบ๊ท ส่วนมืออีกข้างก็ดันและกันไม่ให้ร่างสูงเข้ามาแย่งโทรศัพท์กลับไปได้ง่ายๆ
“เฮ้ย! ไอ้เปี๊ยก เอาคืนมานะ!”
.
Do you want to delete this video?
.
“จะทำอะไร อย่านะเว้ย!!” โบ๊ทเห็นท่าจะไม่ดี เลยตัดสินใจเข้ารวบตัวร่างเล็ก แต่...
.
Yes
.
“เฮ้ยยยยยยย!!! หมดกัน!!”... สายไปเสียแล้ว
“ฟุ้วววววววว โล่ง”
กีต้าร์เป่าลมออกปากอย่างโล่งอกก่อนจะโยนโทรศัพท์กลับไปให้ร่างสูงอย่างสบายอารมณ์แล้วลุกออกจากเตียง... แปล๊บ... ความรู้สึกหน่วงๆ ที่สะโพกยังไม่หายไปไหน แต่ต้องทำเนียนเดินเข้าห้องน้ำไปราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร... ขืนเดินให้รู้ว่าเจ็บตูดก็อายเขาแย่สิ!
ส่วนร่างสูง... นั่งช็อคอยู่บนเตียง... โถๆๆๆๆ โดนลบวิดิโอที่อุตส่าห์คิดไว้ว่าจะเอาไว้แบล็คเมล์เป็นอาวุธก้นหีบเวลาที่ไอ้เปี๊ยกมันดื้อสักหน่อย... หมดกัน!!!
แต่นั่งช็อคอยู่ไม่นานก็คืนสติ เห็นหลังไอ้เปี๊ยกเดินเข้าห้องน้ำไปหลัดๆ เลยนึกอะไรขึ้นได้... ว่าแล้วก็รีบกระโจนออกจากเตียงแล้วเดินไปหยุดอยู่ที่ประตูห้องน้ำ
~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~
“เปี๊ยก”
“ไร” เสียงกีต้าร์ขานตอบในขณะที่กำลังสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจก... รอยจูบเต็มตัวไปหมด
“จะอาบน้ำเหรอ”
“ใช่.. กำลังจะอาบน้ำ และจะอาบคนเดียวด้วย” นั่น... มีย้ำดักทางร่างสูง
“เออ รู้แล้วน่า... แต่ออกมาก่อนได้ไหม โบ๊ทปวดอึอะ ขอเข้าก่อน”
“จริงอะ”
“จริง”
“รีบปะ? กลับไปอึที่ห้องดิ”
“ขี้เกียจเดิน”
“วุ้ยยยยย เรื่องเยอะจริง... ก็ได้ๆ แปบนึง บ้วนปากก่อน”
“โอเค เร็วๆ นะ ถ้าให้รอนานจะไปตดอัดผ้าห่มของเอ็งให้ดู” พูดจาไม่แคร์หน้าตาระดับพระเอกเลยนะโบ๊ท...
“เฮ้ยยยย อย่านะ!!”
ร่างสูงยืนหัวเราะเจ้าเล่ห์อยู่ในลำคอ... ยืนรอร่างเล็กให้เปิดประตู... มือข้างหนึ่งซ่อนโทรศัพท์ไว้ข้างหลัง... หึหึหึ
พอร่างเล็กเปิดประตู โบ๊ทก็พุ่งเข้าห้องน้ำไป ไม่เปิดช่องให้กีต้าร์ได้ออกจากห้องน้ำ...
~ ปัง ~
“เฮ้ย!!!” ร่างเล็กตกใจ... ร่างสูงปิดประตูแล้วยืนขวางไว้ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะชูโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดเสียงโรคจิตๆ ว่า
“ลบไปแล้วก็ไม่เป็นไร ถ่ายใหม่ได้... หึหึหึหึ”
หลังจากนั้นก็มีเสียงกีต้าร์โวยวายดังออกมาจากห้องน้ำ โดยมีเสียงหัวเราะโรคจิตของโบ๊ทดังแซมเป็นระยะๆ
.
.
.
กว่าครึ่งชั่วโมงผ่านไป สองหนุ่มก็ออกมาจากห้องน้ำ... เนื้อตัวแดงเป็นรอยมือเป็นทางยาวไปทั่วตัวกันทั้งสองคน เกิดจากการกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันในห้องน้ำ เพราะโบ๊ทแกล้งกีต้าร์ ทำท่าจะถ่ายวิดิโอตอนกีต้าร์โป๊ เลยต้องออกแรงต้อสู้กันอยู่ในห้องน้ำกันไปยกใหญ่... พอเหนื่อยหมดแรง ก็หยุดเล่น... แต่ก็ยังได้ชักภาพตอนแปรงฟันคู่กันแบบแบ๊วๆ มาสองสามรูปละนะ
เมื่ออาบน้ำกันเสร็จ โบ๊ทก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีโพยของเพื่อนๆ อีก 2 ใบอยู่บนโต๊ะ... ว่าแล้วก็เดินไปสุ่มหยิบขึ้นมาอย่างไม่ต้องเลือกอะไรมากนัก... ก็มีอยู่แค่ 2 อันนี่นะ... พอเปิดออก ก็เห็นลายมือของว่าน เขียนไว้อย่างสวยงาม หัวกลม มีระเบียบ เขียนเอาไว้ว่า...
.
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
---------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในช่วงหนึ่งที่โบ๊ทและกีต้าร์นั่งจิบเบียร์ชิลๆ กันอยู่ที่ระเบียงห้อง...
โบ๊ท: เปี๊ยก เรามาหาอะไรเล่นกันดีกว่า
กีต้าร์: เล่นไร
โบ๊ท: ง่ายๆ... แค่ต้องร้องเพลงตามที่อีกคนตั้งโจทย์ให้
กีต้าร์: ยังไง???
โบ๊ท: มาๆ เดี๋ยวลองเลยละกัน... ให้เอ็งร้องเพลงที่เกี่ยวกับ “อวัยวะ”
กีต้าร์: ♪ ♫ ~ ช่วงชีวิตฉันที่ขาดเธอเหมือนจะตาย “หัวใจ” มันทนไม่ไหว ~ ♪ ♫... ฮ่าๆๆๆ ง่ายวะ
โบ๊ท: งั้น... ต้องร้องให้ได้ภายใน 1 นาที หากร้องไม่ได้ จะโดนดีดหน้าผาก 1 ที
กีต้าร์: โหยยยยย ไรวะ แบบนี้ก็เจ็บดิ
โบ๊ท: เอาน่า ขำๆ... มาๆ ให้เอ็งเริ่มก่อน
กีต้าร์: อืมมมมมม... ให้ร้องเพลงที่เกี่ยวกับ “ลิง”...
โบ๊ท: เชี่ย!!!
กีต้าร์: หึหึหึ... เร็วๆ นะ จะจับเวลาแล้วนะ
โบ๊ท: ...
-------------------- [1 นาทีผ่านไป]
กีต้าร์: หมดเวลา!!!
โบ๊ท: เฮ้ย!!
กีต้าร์: หึหึหึ มาเลย มาให้ดีดซะดีๆ พ่อลิงน้อยยยยยยยย... *เพี๊ยะ*
โบ๊ท: โอ้ย!!! ไม่ออมแรงเลยนะเอ็ง!! (//ลูบหน้าผากป้อยๆ)... มา ตาโบ๊ทมั่ง... ให้ร้องเพลงที่เกี่ยวกับอาชีพ... หึหึหึ (//มั่นใจมากว่าไอ้เปี๊ยกคงหาเพลงมาร้องไม่ได้)
กีต้าร์: ...
โบ๊ท: เร็วๆ นะ จับเวลาอยู่นะ... ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก
กีต้าร์: ได้แล้ว!!
โบ๊ท: ...
กีต้าร์: ♪ ♫ ~ ดูไม่ดู ดูไม่ดู ดูไม่เสียตังค์... ดูไม่ดู ดูไม่ดู ดูไหม ดูไหมมมมมม ~ ♪ ♫
โบ๊ท: ห๊ะ??... ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อะไรของเอ็งวะเปี๊ยก มาเลย มาให้ดีดหน้าผากซะดีๆ
กีต้าร์: เรื่องไรละ! ผมร้องได้ตามโจทย์แล้ว จะมาดีดได้ไง
โบ๊ท: ยังไง??... โบ๊ทบอกให้ร้องเพลงเกียวกับอาชีพ แล้วเอ็งมา “ดูไม่ดู” อะไรของเอ็งเนี่ย มาๆ อย่าแถ
กีต้าร์: โว๊ะ!! แค่นี้ก็คิดไม่ออก... “ดูไม่ดู” ก็เพลงของอาชีพ “หมอดู” ไงละ...
โบ๊ท: หมอดู!!?!?!
กีต้าร์: อือ... มาๆ อย่างนี้ต้องโดนดีด... *เพี๊ยะ*
โบ๊ท: อ๊ากกกก!!! เจ็บ!!!... แล้วเอ็งจะมาดีดโบ๊ททำไมละเนี่ย
กีต้าร์: ก็ผมร้องได้ ผมก็ได้ดีดดิ
โบ๊ท: ใครบอกละ โบ๊ทบอกว่าถ้าร้องไม่ได้ถึงโดนดีดต่างหาก!!!
------------------------------------------------------
FlapJack Corner:
ต้องเปลี่ยนชื่อตอนและเลื่อนเดทที่สองออกไปตอนหน้าแล้วละ เพราะว่าตอนนี้โดน "หลักฐาน" เบียดพื้นที่+แย่งซีนไปซะเยอะ... ตอนแรกก็ชั่งใจอยู่ว่าจะตัด "หลักฐาน" ไปเป็น interlude ดีไหม แต่ท่าทางชนกลุ่มน้อยคงอยากรู้กันเลยว่า "หลักฐาน" คืออะไร ขืนตัดไปเป็น interlude เกรงว่าจะโดนคนอ่านประชาทัณฑ์ เลยตัดสินใจเดินเรื่องตามเส้นเรื่องเดิม แล้วเลื่อนเดทที่สองไปเป็นตอนหน้าแทน
จริงๆ จะอัพพร้อมกันไปเลยในบทเดียวก็ได้นะ คำเกินก็แยกโพสอย่างทุกที แต่คราวนี้รู้สึกว่าประเด็นสำคัญของตอนนี้มันควรอยู่ที่ "เดทที่สอง" มากกว่าเรื่อง "หลักฐาน" เลยตัดสินใจว่าแยกบทกันดีกว่าเนอะ
ขอบคุณทุกคนสำหรับตอนที่แล้วนะครับ ก็ +1 กับ +เป็ดกันไปนะครับ :กอด1:
ส่วนใครที่อ่าน Bonus แล้วไม่เข้าใจว่าไอ้เปี๊ยกร้องเพลงอะไร นั่นก็คงจะเป็นเพราะว่า "คุณเกิดไม่ทันเพลงนี้" นั่นเอง แต่ไม่ต้องเสียใจไป เพราะผมมีเพลงมาแปะให้ฟังกันด้วย จิ้มเลย o17
http://www.youtube.com/v/eiLSMFLHBXc
-
^^^ จิ้มก่อน ค่อยอ่าน
-
พรสามประการ งั้นเหรอ
งั้นโพยใบที่สองขอทายเป็น "พระพรหมเอราวัน!!!!" 555555
:laugh:
-
^^^ จิ้มก่อน ค่อยอ่าน
ไม่เจอนานเลย มากอดหน่อยสิ :กอด1:
//ล็อคคอ iforgive :interest:
ปล. แวะเข้ามาแก้คำผิดคร้าบบบบ
-
:z1: อย่าบอกนะว่าลิงโบ๊ทถ่ายคลิปไว้ และจะมาเปิดให้ตาร์ดู :m25:
-
:z3: อิอิ จะพาไปไหนกันนะ
-
ไปไหนก็ได้ ขอแค่ให้สองคนไปด้วยกันก็พอ :impress2:
แหวะ กีต้าร์ต้องแหวะแน่ๆ ถ้าได้ยินแบบนี้ :laugh:
ชอบฉากตอนตื่นนอนมากกกก แบบไม่นอนเปลือยกอดกันก็ชอบนะ :m20:
รอที่เหลือค่ะ :L2:
-
“เสี่ยวไร โบ๊ทแค่ร้องเพลงเอง... ร้องลอยๆ ไม่ได้บอกว่าร้องให้เอ็งสักหน่อยนิ ฮ่ะๆๆๆ”
:jul3: อ่านตอนที่โบ๊ทร้องเพลง แล้วก็คิดแบบเดียวกับต้าร์ พอเจอประโยคนี้เข้าไปก๊ากเลย
ตอนนี้อ่านแล้วเขินอะ
-
เดาไม่ถูกเลยว่าท่าไหนใครเริ่มก่อน
ว่าแต่ถ้าให้ไปเดทที่ไหน ต้องริมหาดทรายขาวๆ โอ้(น้ำ)ทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส มองเห็นเรือใบ ลอยอยู่ในทะเล...
กริ๊กกริ้วๆ จิ้มกันไป สักหนึ่งเป็ด นะแจ๊ค
-
แบบนี้ต้องซื้อเบียร์ให้ดื่มบ่อยๆ ซะแล้ว ไม่งั้นเฮียโบ๊ทคงแอ้มกีต้าร์ได้ยาก :z1:
ตอนนี้ นอกจากจะลุ้นว่าจะไปเดทที่ไหนกันแล้ว ยังต้องลุ้นอีกว่าหลักฐานที่เฮียพูดถึงคืออะไร :z3:
รออีก 70% ค่ะ :pig4:
-
โห รอลุ้นหลักฐาน
-
อร๊าาาคคคคคค มีคลิปด้วยเหยอออ ฮิฮิ
-
ฮ่าฮ่า เปี๊ยกเมาแล้ว..... ซู่ซ่านะเนี่ย
คุณโบ๊ทมีหลักฐานเสียด้วย อะไรหว่า ?
สัปดาห์นี้มาไวกว่าปกติ
ขอบคุณครับ
-
ปะฉะดะกันซะผ้าผ่อนกระจุย 5555
ตื่นมาก็หวานวะ ว่าแต่หลักฐานอ่ะ มีเป็นคลิปมั้ย ส่งมาทางไลน์ก็ได้นะ เดี๋ยวไอดีให้ 5555
จะพากันไปเดทไหนหว่าไปขี่พรมวิเศษที่ดรีมเวิลด์เหรอตัว ไปหาจินนี่
-
หลักฐานคืออะไร๊!!!
รอดู!
-
:z1:
-
ค้างอะ ขอโดดตึกเลยนะเนี้ย 55+
-
อยากดูหลักฐาน
-
มีหลักฐานด้วยเหรอ :z1:
-
อัพละ แต่ต้องเปลี่ยนชื่อตอนแหละ :z3:
-
โบนัสฮามาก :z2:
-
ทีหน้าทีหลังก็ก็อปปี้ไว้เยอะๆนะคุณโบ๊ทนะ จะได้เผื่อแผ่ให้คนแถวนี้ดูบ้าง แต่กีต้าร์ตามมาควักลูกตาแน่เลยถ้าทำอย่างนั้น :laugh:
ถ่ายรูปตอนแปรงฟันคู่กันด้วยเหรอ ชอบบบบ เอามาแชร์เลย อิอิ :impress2:
ว่าแต่เดทสองจะไปที่ไหนนะ ไม่ได้เป็นคนกรุงเทพฯมาจะสองปีแล้ว ไม่รู้มีที่ไหนเด็ดๆเกิดขึ้นมาบ้าง :m20:
-
ตามมาดูหลักฐาน งานนี้ตาร์โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง ฮ่าๆ
พี่โบ๊ทก็รับกำไรไปเต็มๆ
-
เมนท์อีกรอบ หลังจากเห็นหลักฐานแล้ว ฮ่าๆ
ไอ้เปี๊ยกของเราเร่าร้อนจริงๆ ฮาาาา
รอดูสถานที่เดทที่สอง คร้าบบบบ
-
หลัีกฐานมัดตัวขนาดนี้ ,,
เขินไหมละไอ้เปี๊ยก 555555 :o8:
-
หึหึ..
:z1:
-
จับทางได้แบบนี้คุณโบ๊ทตุนเบียร์ไว้ที่ห้องเลยอย่าได้ขาด
เจ้าเปี๊ยกดื้อเมื่อไหร่จับมอมเบียร์โลด 55555555 :m20:
-
อ่านะ เปี๊ยก -_-
-
รอจ้า
-
จับทางได้แบบนี้คุณโบ๊ทตุนเบียร์ไว้ที่ห้องเลยอย่าได้ขาด
เจ้าเปี๊ยกดื้อเมื่อไหร่จับมอมเบียร์โลด 55555555 :m20:
ขอลอกเม้นท์เลยค่ะ คิดเหมือนกันเป๊ะเลย :laugh:
นอหจากเบียร์แล้วต้องเตรียมคอมกับเครื่องไรท์แผ่นไว้ไรทืคลิปแจกด้วย :z1:
-
โห โบ๊ทพลาด มะงั้นแบล็คเมล์เจ้าเปี๊ยกได้นานเลย 5555
-
:laugh: ไอ้เปี๊ยกเอ๊ยซ่านัก โดนคุณโบ๊ทเอาคืน :z1:
-
5555 จะสมน้ำมหน้าไอ้เปี๊ยกดีไหม ซ่านัก
-
แหมะ...นึกว่าจะได้หลักฐานในห้องน้ำอีกรอบ //หื่น
ฮาโบนัส อ่ะ น่าเอาไปเล่นมั่ง
-
โหถ้าไม่มีหลักฐานมัดตัว ต้าร์คงไม่ยอมรับว่าตัวเองร้อนแรงแค่ไหน คิคิ
แต่ไอ้ต่อเพลงนั่นหนะ แถเองแล้วยังกล้าไปดีดเหม่งคุณโบ๊ทอีกแหนะ
-
ต้าร์เริ่มก่อนด้วย น่ารักจังๆๆ
-
ลืมไปเลยว่าคนอ่านหลายๆ คนอาจจะเกิดไม่ทันเพลง "ดูไหม" ของ "ลิฟท์-ออย" คู่หูดูโอ้ที่ขายดังและขายดีที่สุดคู่หนึ่งของ RS ยุครุ่งเรือง และอาจจะอ่านโบนัสแล้วไม่เข้าใจว่าไอ้เปี๊ยกร้องเพลงอะไร ก็เลยแวะเข้ามาแปะเพลงไว้ให้ฟังกันนะ :z2:
ส่วนใครที่อ่านแล้วเก็ตเลยทันทีก็... ว๊าย แก่!!! :laugh:
-
เปี๊ยกมันร้าย ทีหลังคุณโบ๊ทต้องback up ไฟล์ไว้ละ
เรานึกถึงเอร์ชั่นโฟร์-มด แสดงว่าเรายังเอ๊าะอยู่สิ
-
เพิ่งรู้ว่าเปี๊ยกเองก็เร่าร้อนเหมือนกันนะเนี่ย :o8: แต่ต้องมอมก่อนนะ
หลักฐานในโทรศัพท์ถูกลบไปแล้ว แต่ยังเหลือหลักฐานทางร่างกาย
ต้าร์มันจำได้ขึ้นใจยิ่งกว่าในโทรศัพท์อีกเหอะ เป็นอีกวันที่น่ารัก :-[
อ่านโบนัสแล้วทำให้เราคิดว่า โบ๊ทต้องเอาคืนต้าร์แน่เลย :laugh:
โบ๊ทโดนดีดหน้าผากซะหลายที เอาคืนโดยมอมเหล้าต้าร์แล้วเผด็จศึกซะเลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
จำนนท์ต่อหลักฐานอะดิต้าร์ แต่นะไม่น่ารีบลบเลยอ่ะ เสียดายมากๆ
-
หล่นมาหน้า6แล้วววว
:amen:
-
นับวันชักจะหวานขึ้นเรื่อยๆ
-
มาช่วยดันๆๆทู้
รอ นะครับ
-
เข้ามาดันและรอ
-
รอๆๆๆๆ
-
ขอโทษที่หายไปโดยไม่ได้แจ้งไว้ล่วงหน้านะครับ พอดีว่างานเยอะมาก ตารางงานเต็มเอียดตลอด ตั้งแต่เดือนตุลาคมที่ผ่านมายาวไปจนถึงกลางธันวาเลย (เสาร์อาทิตย์ก็ไม่เว้น) ขึ้นเหนือ ไปอีสาน ลงใต้ ตะลอนทั่วไทยเลยครับ เอาเป็นว่าจะพยายามอัพบทต่อไปให้เสร็จภายในเสาร์อาทิตย์นี้นะครับ
ขอบคุณคนที่รอและคิดถึงไอ้เปี๊ยกกับตาโบ๊ทนะครับ :กอด1:
-
o22 ขอบคุณคร๊าบบบบ สำหรับข่าว รออ่านจ้า
-
LOVE HIGH STORY – 61 – My Three Wishes | พรสามข้อ
“เฮ้ยๆๆๆๆ ต้าร์ เดินดีๆ ดิ ธูปเฉี่ยวแขนโบ๊ทหลายรอบแล้วนะ”
“โอเคๆ”
“เดินยกแขนสูงๆ ดิ”
“ได้ๆ”
.
.
.
“ฮึ่ยยยยยยยย!!! ต้าร์!!! บอกให้เดินดีๆ ไง... ธูปเฉี่ยวหูโบ๊ทไปเฉียดๆ เลยนะเมื่อกี๊อะ เฮ้ย!!”
“โทษทีๆ ไม่ได้ตั้งใจ”
“บอกให้ยกแขนสูงๆ ยกให้สุดแขนเลย หรือมันได้แค่นี้???”
“ได้อีกเว้ย!! แขนไม่ได้สั้นขนาดนั้นสักหน่อย เดี๋ยวปั๊ดเอาธูปแหย่จมูกซะหรอก”
.
.
.
“ไอ้เปี๊ยก!!!”
“ไร”
“ธูปเฉียดหูโบ๊ทอีกแล้วนะ”
“เอ้ย โทษทีๆ”
“เดินเงยหน้าบ้างดิ เอาแต่ก้มหน้าแบบนี้เดี๋ยวธูปก็ไปจิ้มตาคนอื่นหรอก”
“ก็มันแสบตาอะ ควันธูปโคตรเยอะ”
“นิดๆ หน่อยๆ เอง แค่นี้มันไม่แสบอะไรมากนักหรอก”
“ก็พูดได้ดิ... ตาตี่ขนาดนั้น ควันคงเข้าไม่ได้เลยมั้ง เลยไม่รู้สึกอะไร”
“ไอ้เปี๊ยก!!”
.
.
.
นั่นแหละครับ สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่โบ๊ทเปิดโพยที่มีลายมือของว่านเขียนเอาไว้ด้วยตัวบรรจงเต็มบันทัดว่า
“ทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขัน”
ไม่แน่ใจว่าเป็นความคิดที่ดีหรือไม่ ที่บอกให้สองหนุ่มนี้ไปทำบุญร่วมกัน ก็ดูเอาสิ มาถึงวัดกันได้ไม่นานก็ทะเลาะกันซะแล้ว แบบนี้จะได้บุญไหมเนี่ย เวลาเข้าวัดเขาให้สำรวมกายสำรวมใจไม่ใช่หรอกรึ แล้วไอ้เสียงโวยวายกับไอ้ท่าทางผลักแขนผลักไหล่กันนี่มันอะไร... เฮ้อ!!!
ใช่แล้วละ ตอนนี้ทั้งสองหนุ่มเขาพากันมา “ทำบุญร่วมชาติ” กันที่วัดมังกรกมลาวาส หรือที่รู้จักกันในชื่อวัดเล็งเน่ยยี่ วัดจีนชื่อดังในย่านเจริญกรุงที่ใครๆ ต่างก็พากันมาทำบุญสะเดาะเคราะห์ รวมถึงทำพิธีแก้ชงต่างๆ ยิ่งเป็นเสาร์-อาทิตย์คนยิ่งเยอะ บางครั้งถึงขนาดที่ต้องเดินเบียดกันเลยทีเดียว ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาว่าควันธูปภายในวัดก็ต้องเยอะตามไปด้วย ใครเคยไปก็คงรู้ดีว่ามันแสบจมูกแสบตาแค่ไหน ส่วนใครไม่เคยไปก็ดูเอาง่ายๆ จากสภาพไอ้เปี๊ยกตอนนี้เอาแล้วกัน... จมูกแดงตาแดงไปหมด... เอ่อ แต่ไม่ต้องนึกถึงภาพไอ้เปี๊ยกจมูกแดงเวอร์ชั่นโมเอะหรอกนะ เพราะมันคงจะน่ากลัวพิลึก
ด้วยความที่สารถีโบ๊ทขี้เกียจมาวนหาที่จอด เลยพากันโบกแท๊กซี่มาจากคอนโดฯ... มาถึงก็ลงแถวๆเยาวราช แล้วเดินทะลุตลาดไปโผล่แถวๆ วัด... กว่าจะถึงวัดก็หมดตังค์ไปหลายบาทกับของกินหลากเมนูระหว่างทาง เรียกได้ว่าอิ่มท้องก่อนอิ่มบุญกันเลยทีเดียว... ส่วนใครอิ่มท้องกว่าใครนี่คงไม่ต้องให้บอกหรอก ใช่ไหม ฮ่าๆๆๆ
เมื่อไปถึงวัด ก็พากันเดินฝ่าฝูงแม่ค้าพ่อค้าที่แห่มารุมขายดอกไม้และชุดธูปเทียนหน้าวัด คนพวกนี้มักจะบอกว่าเป็นชุดดอกไม้ธูปเทียนของวัด ทั้งๆ ที่วัดเขามีป้ายติดไว้หราว่าชุดดอกไม้ธูปเทียนของวัดมีขาย “เฉพาะ” ภายในวัดเท่านั้น และเขาก็มีจุดขายอย่างชัดเจน แถมอยู่ด้านในวัดซะเกือบถึงประตูชั้นที่สอง ไม่ได้วางขายหน้าซุ้มประตูนอกวัดแบบนี้... และคราวนี้ก็ต้องขอบคุณความงกของไอ้เจ้าเปี๊ยกมันละนะ ที่คิดว่าชุดดอกไม้ธูปเทียนของพ่อค้าแม่ค้าเหล่านี้นั้น “แพงชะมัด” เลยโอ้เอ้ไม่ยอมซื้อตั้งแต่แรก ฮ่าๆๆๆ
ผ่านซุ้มประตูจีนไป ก็เป็นทางเดินไม่แคบแต่ก็ไม่กว้าง เป็นทางไปสู่งลานกว้างๆ ที่มีคนอยู่เยอะมาก... ด้านขวามือมีเต้นท์ขายชุดดอกไม้ธูปเทียนของวัด สองหนุ่มเห็นก็พยักหน้าพากันไปต่อคิวรอซื้อ รออยู่สักพักก็ออกมาจากเต้นท์พร้อมดอกไม้ธูปเทียนและชุดสะเดาะเคราะห์ที่มีใบสะเดาะเคราะห์สีแดงและหงิ่งเตี๋ย (กระดาษทองสำหรับไว้เจ้า)
เมื่อได้ชุดสะเดาะเคราะห์มา ก็พากันเขียนชื่อ อายุ และวันเดือนปีเกิดลงไป... ไอ้เปี๊ยกไม่ได้พกปากกามาด้วยยังเล่นมุขกัดปลายนิ้วใช้เลือดเขียนแทนปากกา เลียนแบบฉากในหนังจีนยุทธภพ... ทำเอาร่างสูงและคนรอบข้างพากันยืนเหงื่อตกกันหมด แต่ก็ยังมีเด็กที่ยังไร้เดียงสาพอจะเชื่อว่าไอ้เปี๊ยกมันใช้เลือดเขียนแทนปากกาจริงๆ อยู่บ้างนะ เพราะเห็นเด็กๆ พากันเขย่งดูใบสะเดาะเคราะห์ของไอ้เปี๊ยกอยู่โหยงๆ
เขียนกันเสร็จก็พากันเดินไปจุดธูป 3 ดอกเพื่อไหว้เทพเจ้าแห่งดวงชะตา (ไท่ส่วยเอี๊ย) ทางประตูขวา นับเป็นการเริ่มต้นการ “ทำบุญร่วมชาติ” กันอย่างเป็นทางการ... แต่เริ่มไปได้ไม่ทันไร ก็เริ่มจะวุ่นวายซะแล้ว เพราะไอ้เจ้ากีต้าร์มันแสบตาควันธูป เลยเอาแต่เดินก้มหน้าก้มตา จนธูปในมือเฉี่ยวแขนเฉี่ยวหูโบ๊ทไปหลายรอบ ทำเอาร่างสูงโวยวายอยู่หลายรอบ แต่ก็นะ สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี ไม่มีใครโดนธูปของไอ้เปี๊ยกจิ้มแม้แต่คนเดียว แต่โดนเหยียบเท้านี่อาจหลายคนหน่อยนะ ฮ่าๆๆๆ
เมื่อพากันไหว้เทพเจ้าไท่ส่วยเอี๊ยเสร็จ ก็ต้องผลัดกันเอาใบสะเดาะเคราะห์ปัดตัว 13 ครั้งเพื่อไล่สิ่งไม่ดีออกจากตัว... ตอนที่โบ๊ทปัดให้ต้าร์ก็ไม่มีอะไรหรอก แต่พอผลัดกันเนี่ยสิ โบ๊ทเห็นไอ้เจ้าต้าร์มุ่งมั่นปัดให้เขาอย่างจริงจัง เลยเผลออมยิ้มออกมา พอไอ้เปี๊ยกเห็นก็นึกเขินไปกับรอยยิ้มบนหน้าหล่อใส เลยแก้เขินด้วยการแกล้งปัดผิด ปัดไปฟาดเข้าหน้าร่างสูงซะเต็มรัก... ใบหน้ายิ้มของร่างสูงเลยเปลี่ยนเป็นแยกเขี้ยวให้แทน ฮ่าๆๆๆๆ
หลังจากสะเดาะเคราะห์กันเสร็จก็พากันเดินไปตามจุดต่างๆ... เดินถูกบ้าง ผิดบ้าง ทำเอาเสียเวลาเป็นครึ่งชั่วโมง แต่สุดท้ายก็ได้ไหว้จนครบ รวมถึงได้อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรและวิญญาณญาติผู้ใหญ่กันอีกด้วย...
.
.
มื้อเที่ยงวันนี้กว่าจะได้กินก็เกือบบ่าย 2.. สองหนุ่มพากันเดินซื้อของกินในย่านเยาวราชอย่างแช่มชื่น กอดคอ หยอกล้อกันตามปกติ เป็นภาพที่สาววายหนุ่มวายแถวๆ นั้นได้จิ้นกันสนุกสมองเลยละ... เห็นอาม่าอาโกบางคนแอบยิ้มให้กับเสียงโวยวายเล็กๆ รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะสดใสของทั้งสอง...
ส่วนไอ้เปี๊ยกนี่ก็ร้ายกาจ ฉวยโอกาสจากความเอ็นดูที่อาม่าอาโกมีให้... คนไหนหลงกลในความน่ารักและรอยยิ้มสดใสของไอ้เปี๊ยกก็จะโดนไอ้เปี๊ยกออดอ้อนขอลดขอแถมกันโดยไม่ทันได้รู้ตัว... (ไอ้เลว!!!) เรียกได้ว่ามีแต่คุ้มกับคุ้ม แต่ก็เอาเหอะ ถือว่าแลกกับการทำให้อาม่าอาโกเหล่านั้นอารมณ์ดีก็แล้วกัน
มื้อเที่ยงของสองหนุ่มเริ่มด้วยก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่รสเด็ด สุกี้แห้งทะเล น้ำผลไม้ปั่น ขนมเปี๊ยทอด ขนมจีบ ขนมเผือกทอด ก่อนจะปิดท้ายด้วยขนมหวานงาดำ-ถั่วแดง (จีม่าวู-ห่งเต๋าซา) กันคนละถ้วย แถมตอนกลับยังได้บ๊ะจ่าง แฮกึ๊น และเกาลัดกลับคอนโดฯ กันเต็มไม้เต็มมือ... ขนาดนั้นไอ้เปี๊ยกก็ยังบ่นเสียดายที่ไม่ได้อยู่กินขนมปังปิ้งชื่อดังที่เปิดเฉพาะตอนเย็นเท่านั้น ร่างสูงถึงกับส่ายหัวและหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้... ตัวแค่นี้ แต่กินเก่งอย่างกับหมู!
.
.
บนรถแท๊กซี่ ขากลับจากวัดเล็งเน่ยยี่
ชู่วววววววว จุ๊ จุ๊ จุ๊...
...ไอ้คุณโบ๊ทหลับไปแล้ว อย่าพูดดัง เดี๋ยวลิงตื่น...
เมื่อกี๊ยังชวนผมคุยแจ้วๆ อยู่เลย เงียบไปแปบเดียวหลับไปซะแล้ว ฮ่าๆๆๆ... ก็แหงละ อากาศข้างนอกร้อนตับแลบ กินอิ่มๆ แล้วพอมาเจอแอร์เย็นๆ ในแท๊กซี่แบบนี้มันก็น่าจะง่วงเกินต้านทาน ผมเองก็ง่วงนะ แต่ไม่อยากหลับอะ กลัวพี่แท๊กซี่พาขับอ้อม... จริงๆ แล้วผมเองก็ไม่ค่อยรู้ทางหรอก แต่ก็นั่งทำเป็นดูทางไปงั้น พี่เขาจะได้ไม่กล้าพาขับอ้อม ฮ่าๆๆๆๆ
คิดไปคิดมาก็ตลกดีนะครับ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า 24 ชั่วโมงที่ผ่านมาผมผ่านอะไรมาเยอะมากกกกกกก...
...เมื่อคืนโดนหลอกไปบาร์เกย์
...โดนจับปู๋ (แม่ง!!!)
...ได้เต้นเพลงช้ากับไอ้คุณโบ๊ท (เขิน)
...ได้วิ่งไล่กันบนบันได BTS
...แอบจับมือกันตอนอยู่บนรถไฟฟ้า
...ได้ดวลเบียร์
...เสียตัวแบบไม่รู้ตัว (เฮือก!)
...อาบน้ำกับไอ้คุณโบ๊ท (//หน้าแดง)
...ทำบุญ เดาะเคราะห์
...กินของอร่อยๆ ที่เยาวราช (ชอบบบบ)
...นั่งจับมือกันในแท๊กซี่กลับคอนโดฯ
ไม่น่าเชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น จะเป็นเพราะลิงภูเขาที่กำลังหลับอยู่ข้างๆ ผมนี่เอง (//ยิ้มเขิน)... เอาเข้าจริงผมเองก็นึกไม่ออกแล้วละ ว่าชีวิตผมที่ไม่มีคุณโบ๊ทจะเป็นอย่างไร... มันคงเรียบง่ายกว่านี้มาก อาจจะน่าเบื่อไปเลยก็ได้นะ... อืมมมมม ไม่สิ ไม่น่าเบื่อหรอก เพราะผมยังมีไอ้ทีและไอ้โจคอยแกล้งคอยป่วนอยู่... แต่มันก็คงสนุกน้อยกว่านี้... แค่นั้นเอง...
.
.
คิดๆ แล้วก็ต้องขอบคุณไอ้คุณโบ๊ทนะ ที่เข้ามาป่วนชีวิตผม (//ยิ้มเขิน)
.
.
เฮือก!! นี่ผมคิดอะไรอยู่วะเนี่ย!!!! แหววชะมัด!!
.
.
.
แท๊กซี่เหลืองเขียวพาสองหนุ่มไปถึงคอนโดฯ... ว่าแล้วก็พากันหอบของขึ้นไปเก็บบนห้อง แต่กีต้าร์ยังไม่ทันได้เปลี่ยนกางเกงเป็นกางเกงขาสั้นสบายๆ ก็โดนโบ๊ทลากออกนอกห้องไปอีกรอบ
“เฮ้ยยยยย ไปไหนเนี่ย!!”
“ภารกิจยังไม่เสร็จสิ้น”
“ห๊ะ?”
“ก็...” ร่างสูงยังไม่ตอบอะไร แต่ยื่นกระดาษโพยที่มีลายมือของว่านเขียนไว้ไปให้ต้าร์
“...” กีต้าร์ก็รับมาอย่างงงๆ
“มันบอกว่าทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขัน... เราเพิ่งทำบุญไปอย่างเดียวเอง ยังไม่ตักบาตรเลย”
“แล้วนี่คือจะไปตักบาตรเหรอ”
“ใช่”
“จะบ้ารึไง บ่ายแล้วพระที่ไหนเขาออกบิณฑบาตกันละ”
“รู้แล้วน่า... ตักบาตรไม่ได้ แต่ถวายสังฆทานได้นี่”
“แต่ตักบาตรกับถวายสังฆทานมันไม่เหมือนกันสักหน่อยนิ”
“เอาน่า ป่านนี้แล้วจะไปตักบาตรที่ไหนได้ ถวายสังฆทานก็เป็นการให้ของพระอยู่ดีนั่นแหละ มันอยู่ที่ใจ”
เจอร่างสูงตอบแบบนี้เข้าไป กีต้าร์เลยเถียงไม่ออก เพราะมันก็จริงที่การทำบุญมันอยู่ที่ใจ... ว่าแล้วโบ๊ทก็ลากกีต้าร์ไปที่รถแล้วขับออกจากคอนโดฯ มุ่งหน้าไปที่วัดลาดพร้าวอย่างไม่รีรอ...
.
.
เมื่อไปถึงก็พากันไปหาซื้อชุดสังฆทานใกล้ๆ วัด เดินเลือกอยู่สักพักกีต้าร์ก็หยิบของหลายอย่างจนเต็มมือ แถมมีบางอย่างยัดใส่มือร่างสูงให้ช่วยถือด้วย
“ทำอะไรของเอ็งเนี่ย ชุดสังฆทานที่เขาจัดเอาไว้เป็นชุดๆ แล้วก็มี เอ็งจะมาเลือกอะไรเยอะแยะเนี่ยเปี๊ยก”
“นี่ ฟังนะ... ของที่เขาจัดๆ อยู่ในถังเนี่ย บางอย่างมันก็ไม่ใช่ของมีคุณภาพ บางอย่างพระท่านก็ได้ไปเยอะแล้ว บางอย่างก็ไม่ได้มีประโยชน์สักเท่าไร สู้ว่าซื้อของที่พระจะได้ใช้จริงๆ ไม่ดีกว่าเหรอ... แล้วอีกอย่างนะ ผ้าไตรจีวรที่จัดอยู่ในชุดที่วางขายกันเนี่ย ส่วนใหญ่จะเป็นผืนเล็ก พระท่านได้ไปก็ห่มไม่ได้ สุดท้ายก็ไม่พ้นผ้าขี้ริ้วไว้ถูพื้นอยู่ดี”
“...” ร่างสูงอึ้ง ไม่คิดว่ากีต้าร์จะรู้เรื่องแบบนี้ ว่าแล้วก็ได้แต่เดินตามร่างเล็ก คอยช่วยถือของอย่างไม่คิดจะท้วงหรือสงสัยอะไรอีก
“เอา นี่ด้วย” ร่างเล็กยื่นธูปเทียนให้ร่างสูงช่วยถือ
“เดี๋ยวๆๆๆๆ ทำไมหยิบมาแค่อย่างละชุดละ” โบ๊ทนึกสงสัยเมื่อมองๆ ดูแล้วเห็นว่ากีต้าร์หยิบของแต่ละอย่างมาแค่อย่างละชุดเท่านั้น
“ก็... ถ้าหยิบมาสองชุดก็ต้องแยกกันถวาย... แล้วแบบนั้นจะเป็นตักบาตรร่วมขันได้ยังไงละ” ร่างเล็กสะดุดเล็กน้อยก่อนตอบ ถึงจะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ก็ฟังออกแหละนะ ว่าอายอยู่ไม่น้อยที่พูดออกมาแบบนั้น... ทำเอาร่างสูงยิ้มกว้างใจพองโต เดินหน้าบานอยู่ในร้าน ตามหลังร่างเล็กต้อยๆ ไม่ยอมห่าง แทบจะหอบทุกอย่างมาถือไว้เองเสียด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆ
สองหนุ่มเดินเลือกของได้สักพักใหญ่ๆ ก็เดินหอบของไปจ่ายเงิน ประกอบไปด้วย
- อาหารกระป๋องและน้ำดื่ม
- ผ้าไตรจีวร
- ซองจดหมาย (เอาไว้ใส่ปัจจัย)
- ธูปเทียน
- สบู่ ยาสระผม แปรงสีฟัน ยาสีฟัน
- ผ้าปูอาสนะ
- ไฟฉาย + หลอดไฟ
- มีดโกน
- สมุดและเครื่องเขียน
- ผงซักฟอก
- ชุดยาสามัญประจำบ้าน
ก่อนออกจากร้าน กีต้าร์ยังหันไปย้ำร่างสูงให้เตือนว่าอย่าลืมซื้อพวงมาลัยไหว้พระอีกด้วย
พอได้ของครบ ก็พากันหอบของเดินเข้าวัดไปแจ้งทางวัดว่าจะมาถวายสังฆทาน ไม่นานก็มีตัวแทนสงฆ์มารับสังฆทาน
“เอ้า โยม ไปจุดธูปจุดเทียนไหว้องค์พระประธานกันก่อนไป” หลวงพ่อก็กล่าวพร้อมรอยยิ้ม หน้าตาแจ่มใส... เมื่อได้ยินเช่นนั้นสองหนุ่มก็พากันไปไหว้องค์พระประธานองค์ใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางโถง จุดเทียน ปักธูป แล้วกราบไหว้ด้วยพวงมาลัยที่ซื้อมาจากคุณยายหน้าวัด
“วันนี้มาถวายสังฆทานวันเกิดกันเหรอ” หลวงพ่อเอ่ยถาม
“อ้อ เปล่าครับหลวงพ่อ วันเกิดผมยังอีกหลายเดือน ฮ่ะๆๆๆ” กีต้าร์ยกมือขึ้นไหว้แล้วตอบหลวงพ่อเจื้อยแจ้ว สดใส
“ฮ่ะๆๆๆๆ เอ้าๆ วันเกิดหรือไม่วันเกิดก็ทำบุญกันได้นะ... ดีๆๆ... ดีใจที่เห็นคนหนุ่มเข้าวัดเข้าวา ปกติจะเห็นหน้ากันปีละครั้ง วันเกิดปีนึงก็มาเจอพระกันทีนึง ถ้าไม่ใช่วันเกิดก็ไม่ค่อยมากันหรอก”
“แฮะๆ” โบ๊ทได้แต่นั่งยิ้มแห้งๆ ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะสิ่งที่หวงพ่อพูดมานั้น โดนเขาเต็มๆ... ฉึก ฉึก...
หลังจากนั้นกีต้าร์ก็นั่งคุยกับหลวงพ่ออีกสักพัก... อืม มันช่างเป็นที่รักที่เอ็นดูของผู้ใหญ่จริงๆ นะ... กว่าจะได้เริ่มอาราธนาศิลก็ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง
การมาถวายสังฆทานครั้งนี้ ทำให้โบ๊ทอึ้งได้ไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าเกรียนต้าร์จะรู้พิธีการและคำสวดมากขนาดนี้ เรียกได้ว่าขัดกับหน้าตารั้นๆ นั่นอยู่ไม่น้อย... สามารถสวดตามพระได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่สวดผิดเลยสักคำ ไม่เหมือนเขาที่สวดผิดๆ ถูกๆ อยู่ตลอด ยิ่งท่อนยาวๆ ยิ่งแล้วใหญ่ เรียกได้ว่าต้องแบกสกูบ้าและตีนกบลงไปดำน้ำเลยทีเดียว
ตอนกรวดน้ำ กีต้าร์ก็ดูคล่องแคล่วราวกับเป็นเด็กวัดมาก่อน เลยชักไม่แน่ใจแล้วว่าไอ้เปี๊ยกนี่มันจบโรงเรียนคริสต์มาจริงๆ เหรอ... ส่วนเด็กคริสต์ชายล้วนอย่างเขา ถึงจะนับถือศาสนาพุทธ แต่ก็นับว่าห่างไกลวัดอยู่เยอะ จะได้เข้าวัดก็นานๆ ที อย่างที่หลวงพ่อพูดไว้ตั้งแต่ต้นนั่นแหละ
ถวายสังฆทานยามบ่ายผ่านไปด้วยดี กีต้าร์หน้าตาสดใส จิตใจเบิกบาน... โบ๊ทเห็นแล้วก็พลอยมีความสุขไปด้วย... ว่าแล้วก็พากันตรงกลับคอนโดฯ... ตอนแรกโบ๊ทชวนไปเดินเล่นต่อที่เซ็นทรัลลาดพร้าว แต่ไอ้เจ้าเปี๊ยกมันอิ่มบุญ เลยไม่ไป เลือกที่จะกลับไปนอนเล่นเกมที่ห้อง โบ๊ทก็ไม่อยากขัดใจ เลยเอาไงก็เอากัน
.
.
ที่ห้อง 706
ร่างสูงและร่างเล็กนั่งบี้จอยเกมกันอย่างเมามันส์... ตัวละครสองตัวในจอโทรทัศน์กำลังเตะ ต่อย และปล่อยอาวุธฟาดฟันกันอย่างดุเดือด... ฝีมือสูสี ผลัดกันหักแต้มชีวิตของอีกฝ่ายได้อย่างไม่ยอมกัน แต่สุดท้ายก็ต้องมีผู้แพ้... และคนๆ นั้นก็คือไอ้เปี๊ยก... แต่มีรึ ที่ไอ้เปี๊ยกมันจะยอมเสียฟอร์ม (เกมนี้เป็นเกมที่มันเคลมนักเคลมหนาว่ามันเทพ) ก็เลยแถจนสีข้างถลอกไปว่า
“เพิ่งทำบุญมา ไม่อยากฆ่าใคร” ว่าแล้วก็ทิ้งจอยเนียนๆ แล้วเดินหนีไปแกล้งเปิดตู้เย็นทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะเปิดหาอะไร
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เอ็งอย่ามาเกรียนนะไอ้เปี๊ยก แพ้แล้วมาทำเป็นพูดดี [เพิ่งทำบุญมา ไม่อยากฆ่าใคร] ธ่อออออ... จริงๆ แล้วอยากกระชากหัวโบ๊ทใจจะขาดแล้วใช่ไหมละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ร่างสูงได้ทีก็หัวเราะเยาะซะเลย
“เปล๊า” ร่างเล็กยังรักษาฟอร์ม ตีหน้าตาย กล่าวพลางยกไหล่ราวกับว่า “ไม่ใช่สักหน่อย”
“แล้วทำไมต้อง [เปล๊า] เสียงสูงด้วย หืมมมม” ร่างสูงไม่พูดเปล่า ลุกขึ้นเดินตรงมาหาร่างเล็กที่ยังคิดไม่ออกว่าจะหยิบอะไรในตู้เย็นดี
.
~ฟุ่ววววว~
.
เฮือก!!
ร่างเล็กขนลุกไปทั่วตัว เมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็เดินมาชิดด้านหลังแล้วเป่าลมใส่กกหู
“หาตั้งนานแล้วยังไม่เจออีกเหรอ” ร่างสูงไม่พูดเปล่า ส่งแขนแกร่งเข้าสวมกอดเอวของกีต้าร์หลวมๆ
“ปะ... เปล่า... ไม่ได้หาอะไร”
“ไม่ได้หาอะไรแล้วมาเปิดตู้เย็นทำไม” โบ๊ทเอ่ยถามเสียงทุ้มนุ่มหูพร้อมรอยยิ้มอุ่นจางๆ บนใบหน้า
“ก็... ตู้เย็นมันยั่วเกินห้ามใจ ฮ่าๆๆๆ” กีต้าร์เริ่มเขินกับสภาพของตัวเองในตอนนี้ เลยพยายามหาอะไรประหลาดๆ มาเปลี่ยนบรรยากาศ
“เหรอ... คนบ้าอะไรมีอารมณ์กับตู้เย็น”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่ใช่เว้ยยยยย ไม่ได้หื่นขนาดนั้น... ปล่อยก่อนดิ”
“ไม่ปล่อย...”
“ปล่อยยยยย” กีต้าร์เห็นสถานการณ์ล่อแหลม เลยพยายามแกะแขนของโบ๊ทออกจากตัว
“เอ็งรู้ไหมว่าที่กำลังทำเนี่ย... ยั่วชัดๆ... ฟุ่ววววว” ร่างสูงมองกีต้าร์ด้วยแววตาหยาดเยิ้ม ก่อนจะกระซิบและเป่าลมใส่กกหูกีต้าร์ ทำเอากีต้าร์ขนลุกซู่
“ปล่อยเลย อย่ามาหื่น เมื่อคืนยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ!”
“เมื่อคืนใครเริ่มก่อนก็รู้อยู่แก่ใจนะ...”
“อ๊ากกกกก ไม่ใช่สักหน่อย... ปล่อยเลยนะ... ไม่งั้นพรที่ขอจากเจ้าแม่กวนอิมจะถอนคืนให้หมดเลย”
“หืมมมมม ขอพรให้โบ๊ทด้วยเหรอ” ร่างสูงได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจจนอดยิ้มกว้างไม่ได้ นึกว่าจะมีแต่เขาเสียอีกที่ขอพรให้ร่างเล็กอยู่ฝ่ายเดียว
“ขอให้... ข้อนึง”
“ขอว่าอะไร”
“ไม่บอก”
“บอกมาเร็ว โบ๊ทอยากรู้”
“ไม่เอาอะ จะรู้ไปทำไม”
“ไม่ได้อยากรู้ไปทำไมหรอก แค่อยากรู้ว่าขอพรข้อเดียวกันไหม”
“แล้วคุณโบ๊ทขออะไรไปบ้างละ”
“อ้าว เอ็งขี้โกงนี่... มาถามกันทั้งๆ ที่ไม่ยอมบอกของตัวเองก่อน”
“คุณโบ๊ทก็บอกมาสิ แล้วผมจะบอกเองว่าตรงกันไหม”
“โหยยยยย ไอ้เปี๊ยกขี้โกงเอ้ย... อะ ก็ได้ๆ แล้วเอ็งห้ามโกหกนะ”
“อือ”
“โกหกบาปนะ เพิ่งทำบุญมานะ”
“อืมน่า”
“โบ๊ทขอพรให้ต้าร์หายดื้อ ให้บอกง่าย เชื่อฟัง ไม่รั้น ไม่เถียงคำไม่ตกฟาก”
“โหยยยย ผมไม่ใช่เด็กน้อยนะ ขออย่างกับมีลูกแล้วลูกดื้ออย่างนั้นอะ!”
“ฮ่าๆๆๆๆ ก็เอ็งมันดื้ออะ บอกอะไรก็ไม่ฟัง”
“หึ! ขอไม่ตรงกัน... จบข่าว”
“ยัง... ใครบอกว่าโบ๊ทขอพรให้เอ็งแค่ข้อเดียว หืมมมม”
“...”
“ข้อต่อไป... โบ๊ทขอให้ต้าร์มีสุขภาพแข็งแรง จิตใจแจ่มใส ไม่มีเรื่องกังวลใจ เรียนผ่านได้เกรด A ทุกตัว มีอนาคตสดใส” จริงๆ แล้วร่างสูงพูดไม่หมด เพราะตอนที่ขอพรจริงๆ นั้น ต้องจบประโยคด้วยคำว่า “...มีอนาคตสดใสกับโบ๊ท” ต่างหาก
“...” กีต้าร์ยืนใจเต้นอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง ฟังสิ่งที่ร่างสูงพูดพร้อมความสุขที่ก่อตัวขึ้นกลางอก
“ตรงไหม ขอเหมือนกันรึเปล่า”
“...ก็ ไม่เชิง” กีต้าร์ตอบ หน้าขึ้นสี หายใจแรงขึ้นจากความสุขที่จุกอก
“อะ งั้นอีกข้อ”
“...”
“อืมมมมมม... เปลี่ยนใจละ... ขอเก็บข้อสุดท้ายไว้บอกบนเตียงละกันนะ!” ไม่พูดเปล่า ร่างสูงกระชับวงแขนที่เอวของกีต้าร์แล้วยกร่างเล็กขึ้นให้ลอยจากพื้นแล้วพาเข้าห้องนอนไป... นับเป็นวิธีที่กีต้าร์หมดทางสู้จริงๆ เพราะขาไม่ถึงพื้น เลยได้แต่ขัดขืนด้วยเสียงโวยวายลั่นห้อง ฮ่าๆๆๆๆ
“เฮ้ยยยยยยยย ไม่เอาาาาาาาาาาาาา... อ๊ากกกกกกกก ปล่อย!!!! ไม่อยากรู้แล้วววววววววว... แอ๊ก!!” โวยวายยังไง ก็ไม่พ้นโดนโยนลงเตียงอยู่ดีแหละนะ เปี๊ยกเอ้ยยยยย
.
.
.
เสียงภายในห้องนั่งเล่นเงียบลง เหลือเพียงเสียงจากจอโทรทัศน์ที่เปิดเกมค้างเอาไว้... บนจอมีตัวละครสองตัว ตัวหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น ส่วนอีกตัวยืนเต๊ะท่าอย่างผู้ชนะ... คงไม่ต้องบอกว่าใครเล่นตัวไหน
กลางจอ มีตัวอักษรเขียนเอาไว้ตัวใหญ่ว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
.
----------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ระหว่างทางที่เดินออกมาจากวัดแล้วเดินทะลุไปเยาวราช...
กีต้าร์: เดี๋ยวๆๆๆ คุณโบ๊ท
โบ๊ท: หืม???
กีต้าร์: แวะซื้อเกาลัดก่อน (//ชี้ไปที่ร้านเกาลัด มีป้ายติดไว้หน้าร้านว่า “เกาลัดแท้ กก ละ 240)
โบ๊ท: อยากกินเหรอ
กีต้าร์: อือ
โบ๊ท: ไว้ไปซื้อข้างนอกก็ได้ ข้างนอกก็มี
กีต้าร์: ซื้อไปเลย เนี่ยเขาเพิ่งคั่วร้อนๆ เลย
โบ๊ท: อย่าดื้อน่า ข้างนอกก็มีขาย
กีต้าร์: ...(//เบ้ปาก ไม่สนใจ เดินดิ่งไปหาร้านเกาลัด) พี่ครับ เอากิโลนึง... ลดได้ไหมครับ
อาแปะขายเกาลัด: เดี๋ยวคิดแค่ 200 ก็แล้วกันนะ (//ยิ้มใจดี)
กีต้าร์: ...(//ยิ้มตอบ)
โบ๊ท: เฮ้อออออ บอกไม่ฟังเลยยยยยยย
กีต้าร์: ...(//รับเกาลัดมาถุงนึงแล้วจ่ายเงินด้วยสีหน้าเบิกบาน)
เมื่อซื้อเสร็จ สองหนุ่มก็พากันเดินออกจากซอยจนมาโผล่ที่ถนนเยาวราช... ร่างสูงหยุดเดิน จ้องมองไปที่ร้านค้าข้างทาง... กีต้าร์ที่กำลังเดินกินเกาลัดอย่างเอร็ดอร่อยเห็นเช่นนั้นเลยหยุดเดิน แล้วมองตามสาตาของร่างสูง... และสิ่งที่เขาเห็นก็คือร้านเกาลัดที่ติดป้ายไว้หน้าร้านว่า
.
“เกาลัดแท้ กก ละ 100”
.
โบ๊ท: หึหึหึ (//ยักไหล่)
กีต้าร์: ... o22 (//ช๊อกอย่างแรง อ้าปากค้างทั้งๆ ที่มีเกาลัดอยู่เต็มปาก)
โบ๊ท: หึหึหึหึหึหึ (//ออกเดินต่ออย่างอารมณ์ดี รู้สึกสะใจเล็กๆ)
----------------------------------------------------
FlapJack Corner;
หายไปนาน ลืมกันไปแล้วหรือยังว่าเรายังมีเดทกันอยู่ :m23:
ยังไงก็ต้องขอโทษผู้อ่านทุกคนด้วยนะครับที่หายไปโดยไม่ได้แจ้งข่าว พอดีว่ามันยุ่งมาก โดนงานช่วงปลายปีรุม อย่างตอนต่อไปนี่ก็ไม่แน่ใจว่าจะได้มาอัพให้ได้เมื่อไร เอาไว้แน่นอนแล้วผมจะแจ้งอีกทีนะครับ
ขอบคุณทุกคนที่รอนะครับ :กอด1:
+1 กันไปสำหรับคอมเม้นท์ตอนที่แล้วครับ :กอด1:
-
โพยใบที่สองมาแล้ว ฮิ้ววววววววววววววววววว
ไปทำบุญกันนี่เอง เราก็ลุ้นให้เป็นเสม็ด 555555
น่ารักดีเนอะ ไปทำบุญด้วยกันสองคน ชาติหน้าต้องเกิดมาเกรียนคู่กันอีกแน่ๆ เลย 555555
-
ตามไปทำบุญ
หวานกันจริงๆคู่นี้
โลกเป็นสีชมพูเชียวนะต้าร์
ป.ล. ซุ้มประตู จ้า
-
ไอ้เปี๊ยกโดนจับฟัดอีกแล้วววว :-[ :-[
รอได้ซำเหมอจ้า ช่วงปลายปีก็เนี๊ยะยุ่งๆเนาะ แต่เดี๋ยวโบนัสออกก็หายเหนื่อย :oni2:
-
อย่าลืมมาบอกพรข้อสุดท้ายนะ อยากรู้จังว่าต้าร์ขออะไรให้โบ๊ท :-[
-
เคยไปแก้ปีชงที่วัดมังกรเหมือนกัน ดีที่เพื่อนมันเป็นเด็กเยาวราชอยู่แล้ว บอกให้เอาแว่นไปด้วยไม่งั้นไหว้พระไปร้องไห้ไปแน่ T T
กีต้าร์น้อยแหววมากอะตอนนี้ น่ารักที่สุด แล้วขอพรอะไรให้คุณโบ๊ทอะ อยากรู้จังเลย >///<
รอโบนัสนะคะ เดือนนี้เค้าก็ทำงานหาวันหยุดไม่เจอเหมือนกัน สู้ๆนะบระเจ้าแจ๊ค ^_^
-
:o8:
ไม่น่าเชื่อว่าไอ้ที่เคยเกรียนๆใส่กันมันจะมีโหมดหวานอะไรแบบนี้ กีตาร์น่ารักอ่า~ โบ๊ทหื่นตลอด :laugh:
-
คู่รักจูงมือเข้าวัดทำบุญ น่ารัก ๆ
-
หวานเนอะ :กอด1:
-
ทำบุญยังหวานมั่กๆ :-[
-
ตอนนี้น่ารักหวานแหววกันดีจริงๆน้า
-
:impress3: เที่ยวครั้งนี้ดูดู มีสาระ ได้เนื้อหามากกกกกก
รออ่านเดทครั้งที่สาม :กอด1:
-
รอที่ที่3อยู่นะ
:z1:
-
เพื่อนคนนี้แนะนำดี เค้าจะได้คู่กันตลอดไป
-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ต้าร์แพ้ทางโบ๊ทตลอดอ่ะ
เคยไปแ้ก้ชงวัดนี้เหมือนกัน ทำบุญไปน้ำตาไหลไป
แหมะ...ไอ้เราก้ออยากรู้ข้อสุดท้ายเหมือนกันนะ
ขอบคุณนะค๊าาาา
-
แหมๆๆๆๆ สุขใจกันที่วัด ทั้งวัดจีนวัดไทย แล้วยังกลับไปสุขกายกันบนเตียง เอ้ยที่คอนโดฯ อีกนะ แอร๊ยส์ :z1:
คู่นี้ ไม่ว่าทำอะไรที่ไหนก็หวานได้ตลอดนะ น่าอิจฉา :impress2:
-
กีตาร์น่ารัก น่ากด 555
-
น่ารักดีไปทำบุญร่วมกันด้วย
อยากฟังพรข้อที่ 3 ด้วยอ่ะ
-
ข้อสามว่ายังไงน่ะ อรั๊ยยย
-
โบนัส :m26:
-
ฮ่า ๆ ถ้าเจอแบบนี้ก็เซ็งเป็นธรรมดาแหละ
-
แม้จะเข้าวัดก็ยังคงเกรียนกันแบบไม่มีใครยอมใคร
สำหรับตอนนี้ “ทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขัน” รายละเอียดเป๊ะมากเลยครับ เห็นภาพตามเลย
หลังๆมานี่ต้าร์ทะเล้นน่ารักมากขึ้นนะ ส่วนคุณโบ๊ทก็หวานไม่บันยัง
มาอ่านตอนใหม่พร้อมโบนัสในคราวเดียว
ขอบคุณครับ
-
มารับโบนัส :impress2:
ทีหลังต้องใจเย็นๆนะกีต้าร์ เผื่อคุณโบ๊ทเขาซื้อให้กินเองด้วย เราจะได้ไม่เปลืองเงิน :laugh:
-
ปกติไม่ชอบคนงกนะ แต่กับกีต้าร์มันเกลียดไม่ลงจริงๆ เพราะมันงกได้น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ :laugh:
สำหรีบโบนัสนี้ ต้องฝากไปบอกกีต้าร์ด้วยว่า สมน้ำหน้า :m20:
-
ป.ล. ซุ้มประตู จ้า
ขอบคุณครับ o14
-
อย่างนี้จะหนีไปไหนเสีย ได้ทำบุญร่วมชาติกันแล้วด้วย
เป็นอีกวันที่มีความสุข อิ่มเอมใจจากการทำบุญ
แล้วก็อิ่มท้องจากเกาลัดแท้ กก.ละ 200 บาท :m20:
น่ารักนะเนี่ยมีขอพรให้กันด้วย แต่ต้าร์ขออะไรให้โบ๊ทน้า~
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
ทำบุญร่วมชาติ เป็นคู่กันยันชาติหน้า
รู้สึกโพยใบนี้ดูดีมีสาระอะ
ใบที่สามต้องเด็ดสุด อยากรู้ที่ไหน
-
อยากไปเที่ยวแล้วค๊าาาาา :sad4:
-
คุณแจ๊คอยู่หนายยยยยยยย กลับมาเต๊ออออะ
-
แปะ เม้นต์ไว้ก่อนเด๋วกลับมาอ่านต่อ
ตอนนี้ปวดตา นั่งคอมนานแล้ว
แต่โดยรวมชอบน่ะ สนุกดี
-
หล่นไปหน้า5แล้ววววววว
o9
-
มาช่วยดันๆๆๆทู้รอนะครับ
เผื่อคุณแจ็คมา จะได้หาง่ายๆ อิอิ
-
มาดันๆ เมื่อไหร่จะรู้ว่าพรข้อสาม โบ๊ทขออะไรให้ต้าร์
-
Bonus แบบว่าเราโดนบ่อยอ่ะ ซื้อแล้วจะมาเจอที่ถูกกว่า
-
LOVE HIGH STORY – interlude – Been There, Done That | ไปมาแล้ว ทำไปแล้ว
21:17 น.
หนุ่มร่างสูงรู้สึกตัว ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมลมหายใจอุ่นๆ ของร่างเล็กในอ้อมกอดที่หายใจรดอกเขาเป็นจังหวะอยู่ใต้ผ้าห่ม เมื่อก้มมองดูก็เห็นเพียงหัวกลมๆ กับผมชี้ๆ ที่โผล่ออกมานอกผ้าห่ม... เห็นแค่นี้ก็เป็นสุขจนยิ้มจนแก้มปริ... ว่าแล้วก็ขอกระชับอ้อมกอดอีกสักนิด ดึงร่างเล็กให้เข้ามาแนบชิดอีกสักหน่อย
“อือออ มมม”
คนโดนกอดละเมอประท้วงอยู่ในลำคอ เมื่อโดนกอดแน่นขึ้นจนใบหน้าใสแนบเข้ากับอกแกร่ง ทำเอาหายใจลำบาก มือเรียวเริ่มออกแรงขืน แต่ไม่แน่ใจว่าแรงขืนอันน้อยนิดที่ละเมออยู่นี้นั้น เป็นความตั้งใจจะดันตัวเองออกจากการโอบกอด หรือจะดันร่างสูงให้ออกห่างจากตัวเองกันแน่
“หึหึ”
ร่างสูงหัวเราะในลำคอ นึกสนุกเมื่อร่างเล็กดึงดัน... มันดื้อแม้กระทั่งตอนหลับ... กะว่าจะกอดให้แน่นขึ้นอีก จินตนาการในหัวเป็นเรื่องเป็นราวว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกมันคงจะดิ้นพราดๆ อยู่ในอ้อมอกเขาแน่ๆ... แต่ยังไม่ทันได้ทำจินตนาการให้เป็นจริง เสียงโทรศัพท์มือถือจากห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
~ หมื่น แสน ล้านนาทีต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดั่งความฉันที่เคยละเมอ ~
โบ๊ทหุบยิ้มก่อนจะตวัดหางตาไปที่ประตูห้องอย่างขัดใจ... ถึงจะมีเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอและคำบ่นอยู่ในใจ แต่ก็ยอมผละจากเตียง ผละจากรุ่นน้องตัวแสบ ลุกขึ้นคว้าบ๊อกเซอร์ลายแมวญี่ปุ่นที่หล่นอยู่ข้างเตียงมาใส่แล้วเดินออกไปรับโทรศัพท์
ร่างสูงยืนคุยโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งก็วางสาย โยนโทรศัพท์ลงบนโซฟา แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนไป แต่ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอน เขาก็นึกอะไรขึ้นได้... ว่าแล้วก็เดินตรงไปที่โต๊ะทำงาน แล้วหยิบกระดาษรองแก้วของผับที่พับเผ็นโพยไว้ขึ้นมาเปิดอ่าน... บนโพยแผ่นสุดท้าย มีลายมือของแบงก์เขียนเอาไว้หวัดๆ ว่า
.
.
“สวรรค์ชั้น 7”
.
.
ทันทีที่เห็นโพย ภาพเหตุการณ์เมื่อช่วงเย็นก็หวนกลับเข้ามาฉายอยู่ในหัวของร่างสูงราวกับภาพยนต์ติดเรทระดับ HD ที่มาครบทั้งภาพ สัมผัส รส กลิ่น และเสียง... 18++++ กันเลยทีเดียว
.
.
อืมมมมมมม เอาไงดีละเนี่ย เจอโจทย์นี้เข้าไป...
เมื่อตอนเย็นนี้ผมก็เพิ่งพาไอ้เปี๊ยกขึ้นสวรรค์ไป 3 รอบ... นับไหมอะ??? (//ทำหน้าไร้เดียงสา)
หรือว่า 3 รอบจะหมายถึง “สวรรค์ชั้น 3”??? (//ทำหน้าไร้เดียงสา)
งั้นก็เหลืออีก 4 ชั้นสินะ... หึหึหึ (//ยังทำหน้าไร้เดียงสา แต่แอบเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก)
.
.
ร่างสูงไม่รอช้า ขยำกระดาษในมือทิ้งลงถังขยะ แล้วค่อยๆ มุดตัวเข้าใต้ผ้าห่มก่อนจะพลิกตัวร่างเล็กให้นอนหงาย แววตาฉายความเจ้าเล่ห์อย่างไม่ปิดบัง ว่าแล้วก็ค่อยๆ ขึ้นคร่อมร่างเปลือยเปล่าของกีต้าร์ที่มีรอยแดงช้ำเป็นจ้ำอยู่ทั่ว
“อื้ม...มมม”
กีต้าร์นอนขมวดคิ้ว ส่งเสียงร้องประท้วงปรามอยู่ในลำคอ... โบ๊ทได้ยินเสียงท้วง แต่ไม่สนใจ เขาโน้มลงไซ้คอร่างเล็กเบาๆ... รู้สึกเหมือนกำลังลักหลับแฟนตัวเอง ตื่นเต้นชะมัด...
มือเรียวยกขึ้นปัดป่าย หมายจะผลักสิ่งรบกวนออกจากตัว แต่ยังไม่ทันได้ออกแรงดัน มือทั้งสองก็โดนรวบแล้วกดไว้บนเตียงเสียก่อน
“อื้มมมมมม...มมมม”
คนหลับยังละเมอประท้วง คราวนี้ดังกว่าเดิม คิ้วขมวดยิ่งกว่าเดิม เริ่มดิ้นขัดขืนคนที่ทาบทับอยู่บบนตัว... รู้สึกอึดอัดจนไม่สบายตัว... แล้วไหนจะสัมผัสอุ่นๆ แฉะๆ ที่ซอกคออีก
“อ่ะ... อือออ”
ร่างเล็กเริ่มส่งเสียงครางเมื่อร่างสูงเม้มขบ... จนในที่สุดกีต้าร์ก็รู้สึกตัวตื่น
“อืมมมมม... คุณโบ๊ท???”
กีต้าร์ยังอยู่ในอาหารเมาขี้ตา ยังเบลอๆ อยู่ เลยยังไม่รู้ตัวว่ากำลังโดนลักหลับ... ร่างสูงรู้ดีว่าช่วงนี้กีต้าร์จะยังไม่ขัดขืน เลยรีบฉวยรุกหนักขึ้นเพื่อจุดไฟอารมณ์ให้กีต้าร์มีอารมณ์ร่วม... แต่...
.
“อืมมมมม....”
.
“อือออออ...”
.
“อ๊ะ...”
.
“...เอ๊ะ???”
.
“เฮ้ยยยยย ไอ้ลิงภูเขา!!! ทำอะไร!! ปล่อยนะเว้ย ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“อย่าดิ้นน่า”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ภาพสุดท้ายในห้อง 707 เป็นภาพของสองหนุ่มกำลังฟัดกันอยู่ใต้ผ้าห่มโดยมีเสียงโวยวายของกีต้าร์ดังออกมาเป็นเสียงประกอบ... เร้าอารมณ์ยิ่งนัก... ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใต้ผ้าห่มบ้าง รู้แค่ว่าแอบเห็นกางเกงบ๊อกเซอร์ของโบ๊ทถูกโยนออกมานอกผ้าห่มจนไปกองอยู่ที่ปลายเตียง... แล้วถ้าสังเกตดีๆ ก็จะเห็นว่าที่ป้ายเลเบิ้ลของบ๊อกเซอร์ตัวนั้น นอกจากจะแปะไว้ว่า made in China แล้ว ยังมีคำว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป” อีกด้วย...
------------------------------------
FlapJack Corner;
ไม่เจอกันเป็นเดือนเลยสินะพวกเรา เป็นอย่างไรกันบ้างละครับ สบายดีกันใช่ไหม... ยังไงก็ต้องขอโทษทีนะครับที่หายไปนานมากๆ เพราะว่าช่วง 2 เดือนที่ผ่านมามันเป็นช่วงที่หนักจริงๆ ทำงานทุกวันไม่เว้นเสาร์อาทิตย์เลย (ไม่ได้หนีไปเที่ยวไหนแน่นอน ฮ่าๆๆๆ) ซึ่งก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปีที่แล้วนะ ถ้าใครพอจะจำได้ก็น่าจะนึกออกว่าช่วงปลายปีแบบนี้ผมก็จะยุ่งๆ แบบนี้แหละ ไม่ค่อยมีเวลามาอัพเท่าไร แต่ก็นะ ช่วงยุ่งๆ หนักๆ มันผ่านไปแล้ว ต่อไปก็จะกลับไปยุ่งในระดับปกติแล้วละครับ คงกลับมาอัพได้ตามปกติ ซึ่งถ้านับจริงๆ ก็เหลือไม่เยอะหรอก ก็ใกล้จะได้บอกลาไอ้เปี๊ยกแสบกับไอ้เจ้าโบ๊ทกันแล้ว (ใกล้จบจริงๆ ไม่ได้ตัดจบนะเออ)
เอาเป็นว่าก็ต้องขอบคุณหลายๆ คนที่ยังรอกันนะครับ มีมาช่วยดันกระทู้ด้วย น่ารักจริงๆ มามะ เดี๋ยวให้รางวัล :จุ๊บๆ:
เจอกันกับตอนใหม่เร็วๆ นี้ครับ :bye2:
ปล. +1 กันไป สำหรับทุกคอมเม้นท์ของบทที่แล้วครับ o13
-
:impress3: :impress3: :sad4: :z1: ดีใจค๊า มาต่อแล้ว คิดถึงลิงภูเขา กะเจ้าเปี๊ยก
รออ่านภารกิจ สวรรค์7นะ :กอด1:
-
เห็นปุ๊บกดเข้าเรื่องมาทันที
มาน้อยๆ แต่ erotic มากครับ
อ่านไปเอามือปิดตาไป (55 ปิดทำไม?)
ขอบคุณครับ คุณแจ็ค
:กอด1:
-
คุณโบ๊ทตีความสวรรค์ชั้น 7 ได้อย่างเข้าข้างตัวเองมั่ก ๆ ต้าร์ซวยไป 555+
จบแล้วอย่าลืมรวมเล่มนะคะ อยากได้
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กีต้าร์ทำให้นึกถึงแมวเลย
อยากไปส่องขอบเตียง :z1:
:pig4: :กอด1:
-
อ่านเพลินจนไม่รู้ว่าจบเลยอ่ะ น่ารักจริงๆ
-
คุณโบ๊ทตีความได้เยี่ยม ผลประโยชน์เต็ม ๆ
-
โหคุณโบ๊ท เหลืออีก 4 ชั้น ต้าร์จะฟ้าเหลืองไหมเนี่ย
-
ว้าย คุณโบ๊ท ตีความได้ อืมมม.... :haun4:
แต่ถ้านับใหม่ล่ะก็ กีตาร์ เอิ่ม ไม่อยากจะคิดเล้ยยย
-
เหอๆๆๆๆ อีตาลิงภูเขานี่ตีความโคตรเข้าข้างตัวเองเลย
ต้าร์ฟ้าเหลืองแน่อ่ะ เหลืออีก 4 ชั้น เอิ๊กกกๆๆๆ
-
หายไปนานเลยน้าาาาาาาาาาา อิอิ ดีใจที่กลับมาค่ะ
เปิดตอนใหม่มา คุณโบ๊ทก็หื่นเอาใจแฟนๆกันเลยเชียว 555
-
โอ้ยยยย เฮียโบ๊ทคะ ความเกรียนของเฮียเนี่ย ออสโมซิสใาจากกีต้าร์รึเปล่า เพราะนอกจากจะหลงแฟนหัวปักหัวปำแล้ว ยังเกรียนขึ้นทุกวี่วันนะค่ะ คิดได้ไงว่า 3 รอบคือสวรรค์ชัน 3 แบบนี้กีต้าร์ก็ฟ้าเหลืองสิ :m20:
ปล. มาสั้นกว่าปกติ แต่ยังหวานยังน่ารักเหมือนเกิมค๊า :impress2:
-
คิดถึงเปี๊ยกต้าร์ คุณโบ๊ทแล้วก็คุณแจ๊คเหมือนกันค่ะ :กอด1:
งานเยอะเหมือนกัน แต่ก็จะปีใหม่แล้ว ปีหน้าก็งานเยอะต่อไป :laugh:
คุณโบ๊ทไหวเรอะ สวรรค์ 7 ชั้นอะ แต่น่าหมั่นไส้มาก ทำเป็นไร้เดียงสาที่แท้แอบหื่น :haun4:
รออ่านตอนต่อไปค่า :impress2:
-
:o8:..ฮิ้ววว มาสมัครเป็นชนกลุ่มน้อยคร่าาาา
-
สวรรค์ชั้น7
:z1:
-
กว่าจะถึงชั้นเจ็ดต้าร์คงเดินไม่เป็น :z1:
ยิ่งถ้ารู้ที่มาของความหื่นนี้ด้วยแล้วล่ะก็
สงสัยคุณโบ๊ทไม่ได้อยู่อย่างเป็นสุขแน่ๆ
ก็ใครใช้ให้ต้าร์มันน่ารักน่าล่ะเนาะคุณโบ๊ท :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ที่สละเวลามาลงให้
+1และเป็ดแทนคำขอบคุณค่ะ :L2:
-
กดเป็ดแทบไม่ทัน กำลังจะถึงชั้นเจ็ดแล้วเชียว
อีกนิดเดียว ต้าร์ใจแข็ง(?)หน่อย นะ นะ ...
-
สั้นๆแต่หยิวกิ้ว :z1: :z1:
-
คุณโบ๊ท แค่สวรรค์ชั้น 7 อย่าเกินนะ
-
:z10: :z10:
-
คนเขียนหายยย ยย ย
งานยุ่งหรอ สู้ๆ เน้อ
-
เข้ามาอวยพรปีใหม่คุณแจ็ค และ คุณโบ๊ทกับกีต้าร์ครับผม
ขอให้ปีใหม่ปีนี้เป็นปีที่ดี พบเจอแต่สิ่งดีๆ สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะครับ
Wishing you & KhunBoat~Guitar...
a year of health & happiness
a year of wealth & wisdom
a year of peace & prosperity
and also a year of love and laughter
"HAPPY NEW YEAR 2013"
ครับผม
[attachment deleted by admin]
-
สวัสดีปีใหม่ครับ
ขอให้ปีใหม่นี้เป็นช่วงเวลาดีๆ สำหรับทุกคน
ขอให้ความรักออกดอกผล มีความสุข สมหวังดั่งใจ
ขอให้คลาดแคล้วโรคภัย อุปสรรค และทุกข์โศก
ขอให้มีโชค มีลาภ พระคุ้มครอง
ใครเดินทางไปต่างจังหวัดก็ขอให้ปลอดภัย กลับบ้านด้วยความสวัสดิภาพนะครับ
ด้วยรักและความปราถนาดี
FlapJack
ปล. ไว้เจอกันปีหน้านะครับ (ฟังดูไกล๊ไกลเนอะ ฮ่าๆๆๆๆ)
-
เข้ามาอวยพรปีใหม่คุณแจ็ค และ คุณโบ๊ทกับกีต้าร์ครับผม
ขอให้ปีใหม่ปีนี้เป็นปีที่ดี พบเจอแต่สิ่งดีๆ สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะครับ
Wishing you & KhunBoat~Guitar...
a year of health & happiness
a year of wealth & wisdom
a year of peace & prosperity
and also a year of love and laughter
"HAPPY NEW YEAR 2013"
ครับผม
น่ารักที่สุด :จุ๊บๆ:
ขอให้สิ่งดีๆ เกิดขึ้นกับคุณ McKnight เป็นสิบๆ เท่าเลยนะครับ o13
-
:L2: เช่นกันน๊า ขอให้ความสุขนั้นคืนกลับไปหาคุณด้วย
และรอเจอปีหน้าค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่จ้าคุณแจ็ค เที่ยวให้สนุกนะ
ขอให้เจอแต่สิ่งดี ๆ คนดี ๆ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ และของให้คุณคนเขียนเจอแต่สิ่งดีๆ มีความสุข รวยๆ ตลอดปี 2013
-
สวัสดีปีใหม่เช่นกันจ้า ขอให้ได้รับพรทุกข้อกลับเช่นกันนะคะ :กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่คะ :mc4: ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ
-
Happy New Year สวัสดีปีใหม่ค่ะ :L2:
ขอกีต้าร์เป็นของขวัญได้ไหมคะ :impress2:
-
:กอด1:
-
Happy New Year สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
Happy New Year จ้าาาา
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
LOVE HIGH STORY – 62 – Our Moment in Time | ช่วงเวลาของเรา
ภารกิจ “สวรรค์ชั้น 7” สูบพลังงานของทั้งสองหนุ่มอยู่ไม่น้อย เลยหลับกันยาว กว่าจะพากันตื่นก็เกือบบ่าย 3 ของวันใหม่... นับเป็นภารกิจที่เหนื่อยสุดเลยก็ว่าได้...
กีต้าร์เอาแต่ปิดปากเงียบไม่พูดไม่จามาตั้งแต่เมื่อคืน รุ่นพี่คนสนิทถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่พ่นลมออกจมูกอยู่ท่าเดียว แต่โบ๊ทก็ไม่เป็นกังวลนะ ยังชิล ยังยิ้มแป้นไม่หุบ เอาแต่เดินตามต้อยๆ ไม่ยอมห่าง...
หรือว่ากีต้าร์โกรธที่โบ๊ทฉุดขึ้นสวรรค์ชั้น 7 ทั้งคืน?
โน โน ไม่ใช่ ไม่ใช่
แล้วเพราะอะไรอะเหรอ?
โอ้ย คงเล่าให้ฟังไม่ได้หรอก
เล่าไม่ได้จริงๆ... ขืนเล่านะ ไอ้เปี๊ยกคงได้อายไปสามวันแปดวันแน่ๆ ที่คนอื่นรู้ว่า... ก่อนที่โบ๊ทจะพาขึ้นสวรรค์ชั้นที่ 7 ไอ้เจ้ากีต้าร์มันดันเสร็จสมอารมณ์หมายได้เองแบบ “อัตโนมัติ” โดยที่กีต้าร์น้อยยังไม่โดนลวนลามเลยด้วยซ้ำ... เห็นเช่นนั้น โบ๊ทก็อึ้งไป 3 วิ แต่รู้สึกภูมิใจในลีลาของตัวเองเป็นอย่างมาก ราวกับเป็นนักกีฬาเหรียญทองโอลิมปิกเลยทีเดียว และไอ้ความภูมิใจที่ว่านั้นก็ฉายออกมาทางแววตาและรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าที่ทำหน้าที่แทนคำแซวให้กีต้าร์อายจนแทบมุดดินหนี... เห็นไหม มันน่าอายแทนไอ้เจ้าเปี๊ยกอยู่ไม่น้อยนะ ดังนั้นขออุบไว้ก็แล้วกัน คงเล่าให้ใครฟังไม่ได้หรอก สงสารไอ้เปี๊ยกมันนะ
กีต้าร์เดินไปเดินมา โบ๊ทก็เดินตามต้อยๆ ไม่ยอมห่าง... เดินตามอยู่สักพักใหญ่ๆ ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าไอ้เปี๊ยกมันจะหยุด ถามอะไรก็ไม่ตอบ ชวนกินข้าวก็ส่ายหัว ชวนเล่นเกมก็ทำนิ่ง สุดท้ายเลยต้องใช้ไม้แข็ง เข้ารวบตัวกีต้าร์แล้วลากไปที่โซฟา...
.
.
“เฮ้ยยยย เชี่ยยย!”
.
.
กีต้าร์สบถเมื่อโดนโบ๊ทเหวี่ยงลงบนโซฟาแล้วกระโจนลงล็อกตัวเอาไว้ ใช้ทั้งแขนทั้งขา กอดรัดไอ้เปี๊ยกไว้ไม่ให้ดิ้นหนี...
“ทำปากหายเหรอ” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงยียวน
“...” กีต้าร์ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“แล้วทำไมไม่พูด”
“...” ส่ายหน้าแทนคำตอบอีกที
“ไม่ยอมพูด? หรือจะเก็บเสียงไว้คราง?”
“ฮึ่มมมมมม....” อยากเถียง แต่ไม่อยากพูด เลยได้แต่คำรามขู่อยู่ในคอ
“หรือเมื่อคืนครางจนเสียบแหบไปแล้ว... หืม???” โบ๊ทกระซิบถามเสียงหื่นอยู่ข้างหู
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ใช่เว้ย แม่ง!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ ในที่สุดก็พูดสักที... ไหนบอกสิ เป็นไรอะเรา ห๊า”
“ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย”
“ปากแข็งตลอดดดดดด... ทีงี้ละทำปากแข็ง แต่จูบทีไร นิ๊มนิ่ม”
“อ๊ากกกกกกกกก ไอ้... ไอ้... ไอ้...”
“เร็วๆ... บอกมาว่าเป็นไร... โกรธเรื่องเมื่อคืนเหรอ”
“...” เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็นึกอายขึ้นมาจนหน้าร้อนผ่าว
“นั่นไง... หน้าแดงแปร๊ดเลย ฮ่าๆๆๆๆ”
“แม่ง...”
“โบ๊ทเก่งใช่ไหมละ หึหึหึ”
“ไอ้หื่นเอ้ย!!!!”
“เพราะเอ็งนั่นแหละ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เฮ้อออออออออ”
.
.
“ต้าร์ ระบมมากไหม...” อยู่ๆ ก็เปลี่ยนจากเสียงขี้เล่นมาเป็นเสียงอบอุ่น ทำเอากีต้าร์ใจเต้นตึกตึก
“...อืม”
“ขอโทษนะ”
“...อืม”
“งั้น... โบ๊ทจะพาต้าร์ไปเที่ยวเป็นการไถ่โทษละกัน ดีไหม... เอ็งอยากไปไหน โบ๊ทก็จะพาไป...”
“จริงอะ?”
“อือ”
“ไปไหนก็ได้จริงอะ”
“อืม ดิ... เดี๋ยวนะๆ ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้คิดอะไรเกรียนๆ อยู่ใช่ไหม... บอกไว้ก่อนนะว่าหมายถึงภายในประเทศเท่านั้น นอกประเทศหรือนอกโลกไม่มีปัญญาพาไปนะเฟ้ย”
“ฮ่าๆๆๆๆ... เบื่อวะ รู้ทัน”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้เกรียนเอ้ย”
“จะพาไปจริงอะ?”
“อืม จริงๆ ไม่หลอก... ถือว่าไปเดทกันช่วงปิดเทอมไง” ร่างสูงกล่าวพร้อมรอยยิ้มอุ่น
“อืมมมมมมมม... งั้น... ไปทะเล”
“เสม็ด?”
“...” จริงๆ แล้วเสม็ดก็สวยนะ แต่ไอ้น้ำเสียงกับแววตาเจ้าเล่ห์ของร่างสูงเวลาพูดคำว่า “เสม็ด” เนี่ย มันไม่น่าไว้ใจสักเท่าไรนัก ชวนให้นึกถึงวลีสุดฮิตที่ว่า “ไปเสม็ด เสร็จทุกราย” ซะงั้น... เลยส่ายหัวรัวๆ ปัดตัวเลือกนี้ตกไปอย่างไม่ลังเล
“อาจจะไกลไป... งั้นไปใกล้ๆ ดีไหม... หัวหิน”
“...อืมมมมมมมมมมมมมม” กีต้าร์ครุ่นคิด ปกติไม่เคยได้ยินวลีหื่นๆ อะไรที่เกียวกับหัวหิน แต่ไอ้แววตาปิ๊งปั๊งของร่างสูงเวลาพูดคำว่า “หัวหิน” มันชวนให้คิดว่าต้องมีอะไรทะแม่งๆ... แต่ถึงจะไม่เคยได้ยินวลีเกรียนๆ เกี่ยวกับหัวหิน แต่ไอ้ความเกรียนส่วนตัวนี่แหละที่พาลให้นึกขึ้นได้ว่า “ไปหัวหิน ฟินทุกราย”... ว่าแล้วก็ส่ายหัวรัวๆ ปัดตกตัวเลือกนี้ไปอย่างไม่ลังเล
“เสม็ดก็ไม่เอา หัวหินก็ไม่ไป... งั้นตัวเลือกสุดท้ายแล้วนะ... เกาะล้าน จะไปไม่ไป”
“เอ้า ไหนบอกว่าจะพาไปทุกที่ที่อยากไปไง”
“เกาะล้าน... จะไปหรือไม่ไป”
“เฮ้ยยยยยย กวนตีนละ”
“นับหนึ่งถึงสาม ไม่ตอบถือว่าไม่ไป... หนึ่ง... สอง...”
“ไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ... ไปก็ได้!! แม่งงงงงง... เกาะล้านก็เกาะล้านสิวะ”
“ก็แค่นั้นนะ ทำเป็นลีลาอยู่ได้ เปี๊ยกเอ้ย ฮ่าๆๆๆๆ”
“แต่ผมมีเงื่อนไขในการไปเที่ยวนะ...”
“ห๊ะ???”
“เพื่อเป็นการเพิ่มความสนุกในการไปเที่ยว ผมจะตั้งเงื่อนไขว่า... 1) ให้วางเงินกองกลางคนละ 1,500 บาท แล้วให้ใช้แค่เงินกองกลางเท่านั้น...”
“รวมค่าน้ำมัน?”
“อืม”
“ตลกละ ไอ้เปี๊ยก งบแค่ 3,000 จะไปพออะไร ค่าน้ำมันไป-กลับก็หมดแล้ว บีเอ็มนะเว้ย ไม่ใช่ฮอนด้าแจ๊ซ”
“อ้าวเหรอ งั้น...” กีต้าร์ทำท่าครุ่นคิดหาทางออก ใช้เวลาอยู่ชั่วครู่ก็ปิ๊งไอเดียที่ผ่านการวิเคราะห์จากเซลล์สมองอันปราดเปรื่อง
“ถ้าเงินไม่พอ คุณโบ๊ทก็รูดบัตรไปสิ” กล่าวพลางยักไหล่ชิลๆ ทำเอาโบ๊ทนึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ
“ไอ้...”
“2) ห้ามเอาโทรศัพท์มือถือไป” กีต้าร์ไม่เปิดโอกาสให้ร่างสูงด่า ชิงพูดตัดหน้าก่อน
“เฮ้ย!! นี่มันเงื่อนไขอะไรของเอ็งวะเนี่ย... เงินแค่ 3,000 แถมยังห้ามเอาโทรศัพท์ไปอีก... นี่ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรนี่ จบเห่กันทั้งคู่เลยนะ”
“ก็นั่นแหละถึงจะสนุก ตื่นเต้นดีออก หิหิหิ”
“ไอ้...”
“ไม่รู้แหละ ถ้าไม่รับเงื่อนไขของผมก็เชิญไปคนเดียวเหอะ”
“ไอ้เกรียนเอ้ยยยยย... ไหนเอ็งลองตอบมาสิว่า... สมมติว่ารถเสียกลางทาง ไม่มีโทรศัพท์มือถือแล้วจะเรียกช่างมาซ่อมให้ได้ยังไง”
“ก็นั่นแหละที่น่าตื่นเต้น... ก็โบกรถที่ผ่านไปผ่านมาให้เขาช่วยสิ มันคือประสบการณ์ใหม่เลยนะคุณโบ๊ท”
“แล้วถ้าไม่มีคนยอมจอดช่วย?”
“ผมก็จะผลักคุณโบ๊ทให้ออกไปขวางหน้ารถสักคันให้เขาจอดไง”
“ไอ้...!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมล้อเล่น... โอ๋ๆๆๆๆ ไม่เอา ไม่ทำหน้าลิงอารมณ์บูดสิ ฮ่าๆๆๆๆๆ... โอ้ย!!!” สมน้ำหน้า โดนเขกกะโหลกไปซะ
“ตามใจ เอาแบบนี้ก็ได้ แต่อย่าให้ได้ยินเสียงเกรียนบ่นละกัน จะเตะออกนอกรถเลย หึ!”
“แล้วเราจะไปกันกี่วัน”
“งบแค่นี้ 2 วันหนึ่งคืนก็พอแล้ว” พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นพรวด แล้วเดินตรงไปที่ประตูห้อง ทำเอาร่างเล็กสงสัย
“จะไปไหนอะ”
“ไปเก็บกระเป๋า”
“เฮ้ย อะไรจะไวปานนั้น”
“เก็บเลย เอ็งก็ด้วย... เผื่อคืนนี้จะไม่มีเวลาได้เก็บ... หึหึหึหึ” โบ๊ทตอบโดยที่ไม่ปกปิดรังสีความหื่นเลยแม้แต่น้อย ทำเอาคนฟังขนลุกเกรียว
“...ไอ้!!!”
.
.
.
05:00 น. ของวันถัดมา นาฬิกาปลุกส่งเสียงร้องทำหน้าที่ปลุกสองชายหนุ่ม... เมื่อคืนกีต้าร์รอดจากเงื่อมมือของลิงภูเขาไปได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปดด้วยข้ออ้างว่ายังระบมจากภารกิจเมื่อคืนพร้อมส่งสายตาดราม่าเรียกร้องความเห็นใจ... มารยาชัดๆ...
.
06:00 น. รถ BMW สีดำแล่นออกจากคอนโดฯ มุ่งหน้าสู่พัทยาโดยผ่านมอร์เตอร์เวย์ นับเป็นจุดเริ่มต้นของการบริหารงบ
เสียค่าทางด่วนและมอเตอร์เวย์รวม 3 ต่อ... 3,000 – 40 – 30 – 30 = งบคงเหลือ 2,900 บาท
แวะกินข้าวและซื้อน้ำและขนมที่จุดพักรถ... 2,900 – 70 – 40 – 30 = งบคงเหลือ 2,760 บาท... จริงๆ ไอ้เปี๊ยกอยากกินชาเขียวปั่นแก้วละ 60 บาท แต่โบ๊ทไม่ให้กิน เลยได้เป็นชาเขียวขวดละ 20 บาทมาแทน... สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆๆ
โบ๊ททำหน้าที่สารถีขับรถโดยมีกีต้าร์นั่งทำท่าดีดกีต้าร์ไปกับเพลงของ DEPAPEPE อย่างเมามันส์อยู่ข้างๆ แต่ก็มีพักเป็นช่วงๆ คอยป้อนน้ำป้อนขนมให้โบ๊ทอยู่เป็นระยะๆ... เลยไม่แน่ใจว่าที่โบ๊ทยิ้มอารมณ์ดีเนี่ยเป็นเพราะขนมอร่อยหรือเพราะมีคนป้อนกันแน่
...เอ่อ... แต่รู้สึกว่าไอ้เปี๊ยกจะป้อนให้โบ๊ทเฉพาะชิ้นเล็กๆ นะ ไอ้ชิ้นใหญ่ๆ มันเหมาหมด ฮ่าๆๆๆๆๆ
.
ราวๆ 08:00 น. ทั้งสองหนุ่มก็มาถึงแหลมบาริฮายซึ่งมีจุดฝากรถเพื่อขึ้นเรือข้ามไปยังเกาะล้าน
เสียค่าจอดรถค้างคืน... 2,760 – 100 = งบคงเหลือ 2,660 บาท... จริงๆ แล้วมีที่จอดฟรีแถวๆ ท่าเรือ แต่มีที่จอดไม่มาก และต้องมาเช้ากว่านี้ถึงจะเหลือที่จอด
พอจอดรถเสร็จไอ้เจ้าต้าร์ก็เดินนำดุ่มๆ ไปที่จุดขายตั๋วตรงศาลาแหลมบาริฮายเลยทันที พอไปถึงก็ไม่รอช้า ตีซี้ป้าคนขายตั๋ว เจรจาถามไถ่ราคาให้เรียบร้อยเสร็จสรรพ แต่ยังไม่ทันได้ซื้อตั๋วก็โดนร่างสูงลากคอไปอีกทาง
“ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยยย ไม่ดูตาม้าตาเรือเลย เมื่อกี๊มันที่ขายตั๋ว speed boat... มีเงินแค่นี้จะเอาปัญญาไหนไปขึ้น speed boat วะ ของเรามันต้องไปนั่งเรือเมล์ข้ามเกาะนุ้นนนนนนน” ร่างสูงพูดพลางชี้นิ้วไปยังสุดทางท่าเรือ
“โห นี่ไปหาข้อมูลมาตอนไหนเนี่ย ทำไมรู้ละ” กีต้าร์ทึ้งเล็กน้อย
“ถามเขามาเมื่อกี๊ ฮ่าๆๆๆๆ”
“อิธ่อออออออ”
ว่าแล้วก็กอดคอพากันเดินไปลงเรือเมล์ เสียค่าโดยสารคนละ 30 บาท... 2,660 – 60 = งบคงเหลือ 2,600 บาท
สองหนุ่มแบกเป้ลงเรือแล้วพากันขึ้นไปนั่งบนชั้นสองเพื่อคอยดูวิวและรับลมทะเล หยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายรูป โดยไม่ลืมผลัดกันถ่ายรูปโดยมีป้าย PATTAYA CITY เป็นพื้นหลัง...
ระหว่างทาง เรือแล่นผ่านเกาะครกและเกาะสากให้ได้ถ่ายรูปกันชิลๆ... ถ่ายอยู่ดีๆ ก็เห็นเรือ speed boat แล่นแซงไปต่อหน้าตอตา ไอ้เจ้าเปี๊ยกมองตามด้วยแววตาเสียดาย... เห็นๆ อยู่ว่าเรือ speed boat เท่กว่าไอ้เรือเมล์นี้ตั้งเยอะ...
“ไม่ต้องมองด้วยแววตาละห้อยแบบนั้นหรอกเปี๊ยกเอ้ย... ใครกันนะที่กำหนดงบไว้แค่ 3,000”
“...” กีต้าร์ได้ยินคำเย้ยอยู่เต็มหู แต่ก็เถียงอะไรไม่ได้ เลยได้แต่ทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ
.
.
ราวๆ 45 นาทีถัดมา เรือเมล์ก็พาทั้งสองหนุ่ม(และผู้โดยสารคนอื่นๆ)ก็มาถึงเกาะล้าน โดยเรือเทียบที่ท่าเรือหาดตาแหวน... ร่างสูงคว้าข้อมือร่างเล็กขึ้นมาดูนาฬิกา เห็นว่ายังไม่ 9 โมง ยังเช็ดอินที่พักไม่ได้ เลยชวนกีต้าร์ให้แบกเป้เที่ยวรอบเกาะกันก่อน... ว่าแล้วก็เดินหาเช่ามอเตอร์ไซค์ขับกัน ไม่ได้หาไกลหรอก มีที่ให้เช้าอยู่แถวๆ ท่าเรือนั่นแหละ
เสียค่าเช่ามอเตอร์ไซค์แบบค้างคืน... 2,600 – 350 = งบคงเหลือ 2,250 บาท
“คุณโบ๊ท” กีต้าร์เอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่คนสนิททำท่าเก้ๆ กังๆ อยู่บนอานมอเตอร์ไซค์
“หืม?” โบ๊ทขานรับโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าฉงนของรุ่นน้องตัวกะเปี๊ยก
“ขับเป็นป่าวเนี่ย”
“ไม่รู้อะ”
“...” กีต้าร์หมดคำถามเมื่อได้ฟังคำตอบ ทำเอากลืนน้ำลายซะเฮือกใหญ่
“ทำไมเหรอ”
“ยังจะมาถามอีก!!! ขับไม่เป็นแล้วเช่ามาทำไม”
“ก็ราคารถสองแถวมันแพงนี่หว่า เช่ามอไซค์ขับเองคุ้มกว่า”
“แต่ขับไม่เป็น...”
“อย่าบอกว่าขับไม่เป็นดิ แค่ยังไม่เคยขับเฉยๆ”
“มันต่างกันที่ไหนละ!"
“เอาน่า ไม่ลองไม่รู้... ปั่นจักรยานได้ มอไซค์ก็ไม่ต่างกันหรอก”
“...”
“เชื่อมือดิ ไม่ยากหรอก” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ท่าทางเก้ๆ กังๆ ของร่างสูงก็ไม่ได้สร้างความสบายใจอะไรให้กับกีต้าร์ได้เลยแม้แต่น้อย ว่าแล้วก็เลย...
“เฮ้อ... มาๆ ผมขับเอง”
“หือ? ขับเป็นเหรอเอ็ง”
“เป็นดิ... หลีกเลยๆ มาซ้อนท้ายพี่นี่น้อง”
“อย่ามาเกรียน ไปขับเป็นตอนไหน ห๊ะ?”
“ผมกลับบ้านทีไรก็ขับมอไซค์ตลอดแหละ”
“จริงอะ ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลย”
“ก็ไม่ได้ถามนี่... โอ้ย!”
“นี่ ทำเป็นยอกย้อน”
.
.
กีต้าร์ไม่ได้ขับมอเตอร์ไซค์คล่องแคล่วสักเท่าไร เพราะไม่ได้ขับมานาน เลยค่อยๆ บิดไปชิลๆ แต่ก็นับเป็นข้อดีที่ทำให้ทั้งสองหนุ่มดูวิวรอบๆ ได้... แต่ก็คงเป็นเพราะมัวแต่ชมวิวกันนี่แหละ ไอ้เจ้าต้าร์เลยพาหลงไปไหนก็ไม่รู้ ไปโผล่ทางขึ้นเขาชันๆ ที่ทำเอาคนซ้อนหวาดเสียวได้อยู่หลายรอบ กลัวจะพากันกลิ้งตกเขาดับอนาถกันทั้งคู่ แต่จนแล้วจนรอดก็ผ่านพ้นความหวาดเสียวไปได้ โดยไปโผล่ที่ลานกว้างๆ บนยอดเขาที่มีเสาโทรเลขตั้งเด่นหรา...
เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่ามันเป็นการหลงที่คุ้มอยู่พอตัว เพราะหลงมาเจอจุดชมวิวที่สวยงามบนยอดเขาที่มองเห็นวิวรอบเกาะแบบ 360 องศากันเลยทีเดียว ว่าแล้วก็เดินชมวิวกันไปรอบๆ พลางชูกล้องถ่ายรูปคู่กันไปสี่-ห้ารูป... ที่ถ่ายรูปคู่ได้เพราะบนนี้ไม่มีใคร ลองมีคนอื่นอยู่ด้วยสิ ให้ดิ้นตายไอ้เจ้าเปี๊ยกก็ไม่ยอมให้โบ๊ทกอดคอแนบแก้มถ่ายรูปแบบนี้หรอก... เสียดายที่มาเจอที่ตรงนี้เร็วไปนิด ถ้ามาเจอตอนเย็นๆ คงได้นั่งชมวิวกันชิลๆ นานกว่านี้แล้วละ แต่สำหรับตอนนี้ แดดร้อนจนแก้มไอ้เจ้าต้าร์แดงไปหมดแล้ว เลยต้องพากันลงเขาไปหาที่หลบร้อนกันก่อน
ทางขึ้นว่าหวาดเสียวแล้ว เจอทางลงเข้าไป โบ๊ทถึงกับเผลอกอดเอวกีต้าร์แน่นเพราะมันหวาดเสียวกว่าหลายเท่า ต้องคอยลุ้นทุกครั้งที่เบรกว่าจะเบรกอยู่ไหม จะไถลไหม หรือจะพากันล้มหน้าคะมำไหม... แต่ที่ทำให้แปลกใจก็คือเวลาหวาดเสียวแบบนี้ ไอ้เจ้าต้าร์มันดันไม่โยวายเลยสักแอะ แต่กลับนิ่งเงียบ ดูตั้งใจบังคับแฮนด์และเบรกให้ดีที่สุด... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก... เอาน่าไว้ใจไอ้เปี๊ยกมันหน่อยละกัน
เมื่อลงมาถึงข้างล่าง(อย่างปลอดภัย)ก็มาเจอกับหาดแสม (สะ-แหม) ที่มีหาดทรายสีขาวละเอียด น้ำใส และมีนักท่องเที่ยวไม่มากนัก ทำเอาไอ้เจ้าเปี๊ยกนึกอยากถอดเสื้อแล้ววิ่งลงทะเลซะเดี๋ยวนั้น แต่ก็โดนร่างสูงปรามไว้ก่อนด้วยเหตุผลว่า “มีอีกตั้งหลายหาด รอดูให้ทั่วๆ ก่อนก็ได้”
ถัดจากหาดแสมก็วนกลับมาเจอหาดตาแหวนจุดเริ่มต้นของพวกเขานั่นเอง มองดูนาฬิกาก็บอกว่าใกล้จะเที่ยงวันในไม่กี่นาทีนี้แล้ว... ตอนแรกก็ยังไม่หิวหรอก แต่พอเห็นว่าใกล้เที่ยง กระเพาะไอ้เจ้าต้าร์ก็ร้องขึ้นมาทันที ว่าแล้วก็เลยแวะหาร้านอาหารตามสั่งกินกันตามงบประมาณที่มี...
“กินไรเปี๊ยก” โบ๊ทเอ่ยถามร่างเล็กในขณะที่เขากำลังนั่งไล่ดูรายการอาหารขนาด A4
“...” กีต้าร์ไม่ตอบ เอาแต่ส่งสายตาเว้าวอนที่ร่างสูงดูก็รู้ว่าอยากกินหลายอย่าง
“กินแค่รองท้องไปก่อนเหอะ เดี๋ยวตอนเย็นค่อยจัดเต็ม” ได้ยินโบ๊ทบอกแบบนั้น กีต้าร์ก็เลยฉีกยิ้มแป้นพร้อมดวงตาประกายความหวัง
“งั้นเอา... ข้าวหมึกกระเทียมพริกไทย” ไม่พูดเปล่า กีต้าร์เอื้อมมือไปหยิบเอากระดาษจดรายการอาหารมาจดเมนูของตัวเองลงไปก่อนจะนั่งรอให้ร่างสูงได้เมนูที่จะกิน
“อืมมมมมม โบ๊ทเอาข้าวผัดกุ้ง”
“โอเค... ข้าวหมึกกระเทียมพริกไทย ข้าวผัดกุ้ง น้ำแข็งเปล่า 2... เท่านี้นะ”
“อือ”
ว่าแล้วกีต้าร์ก็ฉีกกระดาษรายการอาหารแล้วลุกขึ้นไปยื่นให้แม่ครัวที่ยืนปรุงอาหารอยู่ในร้าน... รอเพียงไม่นานหญิงสาวที่ท่าทางจะเป็นลูกเจ้าของร้านก็เดินเอาน้ำแข็งมาเสิร์ฟให้สองแก้ว และเพื่อเป็นการประหยัดเงิน เลยเลือกที่จะดื่มน้ำในเหยือกที่ทางร้านจัดไว้ให้บนโต๊ะอาหาร... ผ่านไปอีกสักพักอาหารที่สั่งก็ยกมาเสิร์ฟ
“เออ หมึกกระเทียมน่ากินเหมือนกันนะ”
“งั้นกินด้วยกันก็ได้นะคุณโบ๊ท” ว่าแล้วกีต้าร์ก็เลื่อนจานตัวเองไปวางตรงกลางโต๊ะให้โบ๊ทที่นั่งตรงข้ามได้กินด้วยกัน... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็ทำบ้าง เลยกลายเป็นว่าสองหนุ่มนั่งแชร์อาหารที่ตัวเองสั่ง ตักข้าวผัดคำ ข้าวหมึกกระเทียมคำ... เรียกได้ว่าอาหารไม่ต้องหรู บรรยากาศไม่ต้องดี แค่ได้กินข้าวกับคนรู้ใจ... กินยังไงก็อร่อยละเนอะ
เอ้า!! กินข้าวกันดีๆ ได้ไม่เท่าไร เริ่มแย่งปลาหมึกแย่งกุ้งกันซะแล้ว!!!
.
.
เฮ้อออออ ปล่อยให้สองหนุ่มเขาตีกันไปก็แล้วกัน ส่วนเราก็มาดูกันมั่งดีไหมว่ากินอะไรดี... นี่ไงเมนู เลือกเอาละกัน ส่วนบร๊ะเจ้าแจ๊คขอเลือกเมนูพิเศษที่มีชื่อว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไปนะเออ”
.
.
.
------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] เมื่อสองหนุ่มโบ๊ท-ต้าร์พากันลงเรือข้ามเกาะ...
โบ๊ท: ต้าร์
กีต้าร์: หืม
โบ๊ท: ใส่นี่ด้วย (//ยื่นเสื้อชูชีพให้)
กีต้าร์: (//ส่ายหัว) ไม่เอาอะ
โบ๊ท: ทำไมอะ ใส่ไว้ดิ เผื่อไว้จะได้ปลอดภัย
กีต้าร์: ไม่ใส่อะ
โบ๊ท: อย่ามาดื้อนะ ใส่ๆ ไปเหอะ
กีต้าร์: ไม่เอาอะ ดูสภาพมันไม่น่าจะช่วยอะไรผมได้นะ
โบ๊ท: ใส่ไว้เหอะ อาจจะพอช่วยได้นะ
กีต้าร์: ไม่เอา ไม่ใส่
โบ๊ท: ถ้าเรือล่มแล้วจมน้ำจะทำยังไง ยิ่งว่ายน้ำงูๆ ปลาๆ อยู่นะเอ็ง
กีต้าร์: จะไปกลัวอะไร... ผมมีคุณโบ๊ทอยู่ทั้งคน
โบ๊ท: ...(//อึ้ง)
กีต้าร์: ...(//ยิ้ม)
โบ๊ท: ...(//ยิ้มแป้น) ...(//อยากดึงไอ้เปี๊ยกมากอดจนตัวสั่น)
------------------------------------------
FlapJack Corner;
เอาละๆ ครบเต็มบทพร้อมโบนัสแล้วนะครับ จริงๆ แล้วเดทนี้รายละเอียดค่อนข้างยาว เลยต้องตัดขึ้นตอนใหม่ ยังไงก็ไปเที่ยวเกาะล้านด้วยกันละกันนะ :m9:
ไว้เจอกันกับเดทออกทะเลของโบ๊ทกับต้าร์ในตอนหน้านะครับ คืนนี้ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ :จุ๊บๆ:
-
:jul1: ไปที่ไหนก็เสร็จป่าวจ๊ะื
-
จริงๆไปที่ไหนก็ได้ ขอแค่ให้ได้ไปด้วยกันใช่ป่าว :o8:
ดีจังเลย มีช่วงเวลาดีๆที่ได้อยู่ด้วยกัน กีต้าร์กับคุณโบ๊ทน่าอิจฉามากนะ :impress2:
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังนะหนุ่มๆ มีความสุขมากๆนะจ๊ะ :L2:
-
แอร๊ยยยยยยส์ จะไปทะเลกันแล้ว น้ำทะเลสีฟ้าคงจะกลายเป็นสีชมพูแน่ๆ เลย :z1:
ปล. แน่ใจนะค่ะพี่แจ๊คว่ายังไม่ได้เล่าว่ากีต้าร์อายเรื่องอะไร 555555555
-
ต้าร์เอ๋ยเจ้าไม่รอดแน่ เหอๆๆๆๆ :z1: :z1:
-
แน่ใจว่าไม่ได้เล่าว่าอายอะไร5555555555
-
กีต้าร์น่ารักขึ้นทุกวันๆ ส่วนคุณโบ๊ทก็หื่นขึ้นทุกวันๆ เหมือนกัน
-
เงื่อนไขอะไรอ่ะ อยากรู้ๆ
-
เงื่อนไขไรรึเปี๊ยก??? ค้าง 5555
สวัสดีปีใหม่ครับ ^^
-
5555 เจ้าเปี๊ยกเอ๋ย เหนือเอ็งยังมีลิงภูเขานะ
-
จริงๆแล้วไปที่ไหนก็เสร็จนะ ขนาดไม่ไปยังเสร็จเลยนะน้องต้าร์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
555 สงสารเจ้าเปี๊ยกจริงๆ เสียเชิงนะเนี่ย
-
เต็มบทแล้วครับ รอโบนัสคืนนี้นะ ขอออกไปทำธุระก่อนครับ :m23:
-
เล่าซะเห็นภาพ อ่านแล้วเหมือนได้ไปเที่ยวเองเลยค่ะ รู้สึกเหมือนได้แอบตามหนุ่มๆ เขาไปเดท :impress2:
-
คู่นี้ไปทำอะไรที่ไหนด้วยกันมันก็น่ารักไปหมดเลย :-[
รอโบนัสค่ะ :impress2:
-
ไปเที่ยวแบบนี้น่าสนุกแฮะ
-
เต็มบท + โบนัสครับ :m13:
-
โบนัสหวานมว๊ากกกกกก :-[
-
ตั้งกะขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดก็หวานไม่หยุดเลยนะ
-
รอไปเที่ยวเกาะล้านกับสองหนุ่ม น่ารักจริงๆ
-
เอาเนอะ ไม่ได้ไปเสม็ด ไปเกาะล้านก็ยังดี อิอิ
-
เป็นโบนัสที่ทำให้เขินมากมาย แอร๊ยย :-[
หวานอะ หวานมากกก อิจฉามากกก :o8:
-
กีตาร์น้อยโดนจัดหนัก อร๊ายยยย :-[
ไปเที่ยวด้วยๆ :oni1:
-
ไปซ้อมฮันนีมูนที่เกาะล้านกันใช่มั้ยครับเนี่ย
:m32: ย่องๆ ตามไปแอบดู
ขอบคุณครับคุณแจ็ค
-
แหม๋ๆๆๆ หวานกันจริ๊ง
-
พึ่งมาเริ่มอ่านถึงหน้า14เองคับ
ชอบมากๆเลย ลุ้นว่าเมื่อไหร่สองคนนี้จะรู้ใจตัวเองกันซักที
-
:laugh: สงสัยเราจะเจอกันรึเปล่า เพราะว่าเพิ่งกลับจากเกาะล้านนน
-
:man1:
-
ให้ต้าร์กะโบ๊ทไปพรี-ทัวร์ให้เราก่อน เดี๋ยวเราตามไปนะเกาะล้าน
-
3000 บาท ไปเกาะล้านแบบค้างคืนนึง โอยยย เป็นเราคงตื่นเต้นกลัวเงินไม่พอ
ว่าแต่หลังจากที่เขาเข้าหอกันไปแล้วก็น่ารักขึ้นเรื่อย ๆ เลยเนาะ
-
เกาะล้านนนนนนน
:z2:
-
LOVE HIGH STORY – 63 – Our Moment in Time | ช่วงเวลาของเรา [part II]
2,125 บาท...
...คือจำนวนเงินที่สองหนุ่มมีเหลือติดตัวหลังจากที่เติมพลังกันด้วยอาหารมื้อแรกของวันกันตอนเที่ยง จ่ายค่าความเสียหายไปเบาๆ ที่ 100 บาท (ข้าวจานละ 50)... จริงๆ แล้วต้องมีค่าน้ำแข็งอีก 6 บาท (แก้วละ 3 บาท) แต่ไอ้เจ้าโบ๊ทนะสิ มันดันไปส่งยิ้มให้น้องเด็กเสิร์ฟหวังผลขอลดค่าอาหารกับค่าน้ำแข็ง... แต่สุดท้ายก็ได้ลดแค่น้ำแข็ง เพราะป้าแม่ครัวไม่ยอมลดค่าอาหาร แถมยังโดนไอ้เปี๊ยกเตะหน้าแข้งไปซะเต็มรักด้วยข้อหาใช้ตาตี่ๆ ไปล่อลวงเยาวชน... คุ้มไหมเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
ร่างสูงดูเวลา เห็นว่าบ่ายโมงแล้ว ก็เลยชวนกีต้าร์ไปเช็คอินที่โรงแรมก่อน จะได้ไม่ต้องแบกเป้กันให้เมื่อย... ว่าแล้วก็พากันกระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์แล้วบิดออกไปตามถนนคอนกรีตแคบๆ ของเกาะล้าน... ขับไปก็ถามทางเขาไปเรื่อยเป็นระยะๆ แต่ก็นับว่าหาไม่ยากเท่าไร ห่างจากร้านอาหารที่ท่าเรือมาสักเกือบกิโลเท่านั้นเอง
เมื่อมาถึง สองหนุ่มก็เห็นโรงแรมเล็กๆ ขนาดสองชั้นที่มีรูปทรงไม่ต่างจากบ้านคนทั่วไปสักเท่าไร ต่างเพียงแค่บ้านคนทั่วไปคงไม่มีผนังเป็นกระจกขอบอลูมีเนียมรอบบ้านแบบนี้... ถึงโรงแรมที่สองหนุ่มเข้าพักไม่ติดทะเล แต่ก็อยู่ไม่ไกลจากหาดนัก ยังอยู่ในระยะที่เดินได้แบบไอ้ต้าร์ยังไม่ทันได้บ่นก็เดินถึง และสามารถมองเห็นทะเลได้จากห้องพักบนชั้นสอง
โรงแรมนี้โบ๊ทหาและจองไว้ตั้งแต่เมื่อคืน... จริงๆ แล้วอยากได้บังกะโลติดทะเล เพราะบรรยากาศดีและมีความเป็นส่วนตัวมากกว่าโรงแรม (จะทำอะไรก็ไม่ต้องเกรงใจห้องข้างๆ... โบ๊ทเขาว่างั้น) แต่โรงแรมและบังกะโลติดทะเลก็เต็มหมด ที่จะมีเหลืออยู่ก็ราคาเกินงบ เลยเลือกโรงแรมที่อยู่ไม่ไกลชายหาดมากนักและราคาอยู่ในระดับรับได้... ตอนแรกกีต้าร์จะไม่ยอมจองก่อน บอกว่า...
“เดี๋ยวค่อยไปหาเอา ตื่นเต้นดีออก”
แต่โบ๊ทไม่ยอมตามใจ แค่งบ 3,000 กับห้ามพกโทรศัพท์มือถือนี่ก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว จะให้มาเดินลุ้นว่าจะมีห้องพักไหมก็คงจะไม่ค่อยอยากเสี่ยง เลยขู่ไปว่า...
“ถ้าไม่จองไปก่อน แล้วไปเดินหาแล้วมันไม่มีห้องนะ จะให้เอ็งไปนอนบนโขดหินให้ปลามันกระโดดขึ้นมาตอดไอ้ปู๋!”
กีต้าร์นึกภาพตามแล้วก็รู้สึกว่าคงเป็นภาพที่ไม่น่าดูสักเท่าไร... ถึงจะน่าลองก็เหอะ... ก็เลยยอมให้โบ๊ทเลือกจองโรงแรมได้ตามใจ เพียงแค่ขอว่าให้เลือกห้องเตียงเดี่ยวและห้องน้ำไม่ใช่ผนังกระจกก็พอ
.
.
สองหนุ่มเช็คอินโดยที่โบ๊ทเลือกที่จะจ่ายค่าห้องไว้ก่อนเลย จะได้ไม่เผลอใช้เงินเกินจนไม่พอจ่ายค่าห้อง...
ค่าห้องพัก 1 คืน 2,150 – 850 = งบคงเหลือ 1,300 บาทถ้วน
ร่างสูงเห็นเงินที่เหลือในกระเป๋าสตางค์แล้วก็ต้องแอบถอนหายใจ รู้สึกว่าชีวิตไม่มันคงเอาซะเลย...
ว่าแล้วก็พากันแบกเป้เดินขึ้นชั้นสองโดยมีเป้าหมายอยู่ที่ห้องพักหมายเลข 5... เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นห้องพักโทนสีฟ้า-ขาว... เสียดายที่ห้องพักของสองหนุ่มไม่ได้เห็นวิวทะเลและท้องฟ้าเพราะมีโรงแรมข้างๆ มาบังทัศนียภาพ แต่ก็ยังดีที่ยังพอจะนั่งดูวิวได้จากระเบียง
กลางห้องมีเตียงเดี่ยวขนาด 3.5 ฟุตสองเตียงอยู่ข้างกันโดยมีโต๊ะหัวเตียงคั่นกลาง... กีต้าร์ไม่รอช้า กระโจนขึ้นเตียงไปจับจองเตียงติดระเบียงเลยทันที... แอร์เย็น เตียงนุ่ม ท้องอิ่ม อ๊าห์ อะไรจะครบองค์ประกอบการนอนกลางวันได้ไปกว่านี้... ร่างสูงยืนมองอยู่หน้าประตูห้องเห็นร่างเล็กนอนหลับตาพริ้มพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าแบบนี้เขาเองก็พลอยมีความสุขไปด้วย
โบ๊ทเดินไปวางของไว้บนเตียงข้างๆ แล้วเดินไปล้างหน้าล้างมือในห้องน้ำพลางคิดแผนเที่ยวคร่าวๆ ที่เกิดขึ้นจากข้อมูลที่พอจะรวบรวมได้จากการตะลอนมอเตอร์ไซค์สำรวจกันมาในช่วงเช้า... คิดๆ แล้วก็ไม่ได้มีอะไรให้ทำมากนัก ครั้นจะไปดำน้ำดูปะการังก็ต้องใช้เงินอีกประมาณคนละ 300 บาท... ครั้นจะเล่นบานาน่าโบ๊ทก็คงจะไม่เหมาะ เพราะมีกันแค่ 2 คน แถมราคาก็ 600-1,000 บาท... เทียบกับเงินที่เหลือในกระเป๋าสตางค์แล้วก็คิดได้ไม่ยากว่าต้องตัดใจ... ทริปนี้คงต้องฝากชีวิตไว้กับของฟรีอย่างชายหาด ทะเล สายลม และแสงแดดซะแล้ว
ภาพที่ร่างสูงเห็นหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำทำให้รู้สึกคันมือยิบๆ เพราะสิ่งที่เห็นคือไอ้เปี๊ยกมันกำลังหลับคาเตียง!!
“ฮืมมมมม พริ้มเชียวนะ”
ตอนแรกโบ๊ทกะว่าจะกระโจนไปตะครุบเป้านิ่งแล้วฟัดซะให้สะใจ แต่พอเข้าไปใกล้ๆ แล้วก็นึกเสียดายภาพน่ารักๆ ของรุ่นน้องร่างเล็ก... จริงๆ แล้วตื่นมาก็เจอภาพแบบนี้แทบทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเบื่อเลยสักนิด... ว่าแล้วก็มองซ้ายมองขวา... ค่อยๆ ย่องไปค้นกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วก็หยิบของต้องห้ามขึ้นมา นั่นคือ... โทรศัพท์มือถือ
โบ๊ทเหลียวหลังไปมองให้แน่ใจก่อนว่าไอ้เปี๊ยกมันจะไม่ตื่นขึ้นมาเห็นของต้องห้ามอันนี้... เมื่อแน่ใจก็กดปุ่มเปิดเครื่อง (ปิดเสียงไว้อยู่แล้ว) แล้วค่อยๆ ย่องไปถ่ายรูปไอ้เปี๊ยกตอนหลับ
*แชะ แชะ แชะ แชะ*
ถ่ายไป 3-4 รูปก็พอใจละ... น่ารักชะมัด... เสร็จแล้วก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายใบเล็ก รอบคอบขนาดที่เก็บในช่องซิปด้านในกระเป๋า ไอ้เปี๊ยกจะได้ไม่เห็น... ดูไปดูมา เหมือนคนโรคจิตเข้าไปทุกวัน... นั่นไง ทำยิ้มย่องหัวเราะในลำคออะไรอยู่คนเดียว ไอ้บ้า!
โบ๊ทเดินกลับไปที่เตียง เขาค่อยๆ คลานขึ้นเตียง คร่อมร่างเล็กที่นอนหงายพริ้มหลับอย่างเป็นสุข...
“ต้าร์”
“...”
“ต้าร์ ตื่น”
“...”
“ตื่นเร็ว ไปแก้ผ้าลงทะเลกัน”
“...”
“กีต้าร์”
“...งืม”
“ตื่นได้แล้ว ไปเล่นน้ำกัน”
“...อือ...อออ”
“ต้าร์... ถ้าไม่ตื่นจะจูบแล้วนะ”
“เฮือก!”
*ปิ๊ง*
ได้ยินเช่นนั้นกีต้าร์ก็เลยลืมตาซะเต็มตื่นเลยทันที... จริงๆ ก็ตื่นตั้งแต่โบ๊ทเรียกแรกๆ แล้วละ แต่แอร์มันเย็น กำลังนอนสบายๆ เลยขี้เกียจลืมตา... แต่พอเจอคำขู่แบบนั้นเข้าไป เลยต้องยอมตื่นด่วนๆ...
ลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้ารุ่นพี่ร่างสูงหน้าหล่อกำลังทำปากจู๋อยู่ห่างๆ...
อืมมมม จริงๆ ก็ไม่ได้ห่างขนาดนั้น...
หมายถึงไม่ค่อยห่างนะ...
ไม่ห่างเลยละ...
ทำไมดูใกล้จัง...
ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
ชักจะใกล้เกินไปแล้ว...
“เฮ้ย!!!”
ร่างเล็กร้องอุทานเมื่อร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาระยะประชิด ปากจู๋ๆ ของร่างสูงพุ่งเป้าไปที่กลีบปากบางของร่างเล็ก... ไม่ร้องเปล่า กีต้าร์ยกมือขึ้นมาดันหน้าร่างสูงไว้ได้ทันก่อนจะโดนขโมยจูบแบบฉิวเฉียด
“ไม่เอาน่า อย่าขัดขืน ยอมพี่เถอะนะน้อง” ร่างสูงวางมาดป๋าหื่นกามที่กำลังล่อลวงเด็กหนุ่ม... ทำหน้าหื่นได้เป็นธรรมชาติมาก!
“ไอ้หื่น!! นี่มาเที่ยวนะเว้ย วันๆ คิดแต่จะซัมบาละฮึ่ยอย่างเดียวเลยเหรอเฮ้ย!!!” กีต้าร์ดันหน้าร่างสูงไว้อย่างสุดความสามารถ แต่ด้วยตำแหน่งที่ตกเป็นเบี้ยล่าง เลยดูจะต้านทานกล้ามเนื้อคออันแข็งแกร่งของร่างสูงไม่ไหว จึงดูใกล้จะเสียจูบอยู่รอมร่อ... ด้วยสัญชาตญาณ กีต้าร์ปกป้องปากตัวเองด้วยการหันหน้าหนี
*เฮือก*
อากาศเย็นๆ ในห้องทำให้สัมผัสอุ่นๆ บนผิวใต้เสื้อยิ่งชัดเจน... กว่ากีต้าร์จะรู้ทันก็โดนมือเรียวของร่างสูงล่วงล้ำเสื้อเข้าไปลูบไล้ผิวเนียนโดยไม่เอ่ยขอ
“คุณโบ๊ท อย่า”
“เอ็งก็อย่าดิ้นดิ”
“ไม่ดิ้นก็โดนดิ”
“โดนไร???” โบ๊ทถามด้วยสีหน้าล้อเลียน
“โดนลิงลวนลาม... โอ้ย!!” นั่นไง ปากดีไม่เจียมตัว เลยโดนบิดพุงไปซะ
“หึ! อย่างกับดิ้นแล้วเอ็งจะไม่โดนอย่างนั้นแหละ หึหึหึ”
“แม่ง!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ พอๆๆๆ ไม่เล่นละ”
“...” กีต้าร์หยุดดิ้นแล้วจ้องร่างสูงด้วยแววตาไม่ไว้ใจ
“หยุดเล่นจริงๆ”
“...” เมื่อได้ยินเช่นนั้น บวกกับสีหน้าที่ดูหื่นน้อยลงของร่างสูง กีต้าร์ก็เลยผ่อนแรงผลักแรงดันลง...
“ไม่ต้องมามองระแวงเลย ไม่เล่นแล้ว... แต่ขอจูบจริงทีนึง”
“...”
“ไม่ตอบ แปลว่ายอม”
“...ปิดม่านก่อนดิ”
“ไม่เอาอะ พอโบ๊ทลุกไปปิดม่าน เอ็งก็จะวิ่งหนี ใช่ไหมละ รู้ทันหรอกน่า”
“ไม่หนีหรอก... เร็ว ไปปิดม่านก่อน”
“แค่จูบเอง ไม่ต้องปิดหรอก ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นสักหน่อย”
“ไม่เอาอะ”
“ไม่มีใครเห็นหรอก”
“ทำไมจะไม่มี ดูดีๆ ดิ...” กีต้าร์หันหน้ามองออกไปนอกห้องพลางชี้นิ้วไปที่โรงแรมข้างๆ... เมื่อโบ๊ทมองตาม ก็เห็นเด็กฝรั่งอายุน่าจะประมาณขวบนิดๆ กำลังยืนเกาะประตูระเบียงที่เป็นกระจกบานยาว ดูเหมือนจะกำลังจ้องมาที่พวกเขา
“โธ่ แค่เด็กเอง...”
“ไม่เอาอะ อายเด็กมัน”
“เด็กขนาดนี้ไม่รู้เรื่องหรอก”
“นี่ คุณโบ๊ท เด็กคือเป็นผ้าขาว เขาเรียนรู้จากการกระทำของผู้ใหญ่นะ ถ้าไม่ปิดม่าน เดี๋ยวเด็กเห็นก็เอาไปเลียนแบบหรอก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ชักแม่น้ำทั้งห้าเลยนะเอ็ง เหนื่อยไหม... มาๆ ยอมดีๆ จะได้ไปเล่นน้ำกัน”
“ไม่ได้ชักแม้น้ำทั้งห้... อุ๊บ”
*จ๊วบบบบบบ*
“ก็แค่นี้เอง... ปะ ลุก เปลี่ยนเสื้อผ้าไปเล่นทะเลกัน”
“ไอ้คุณโบ๊ทแม่งงงงงงง!! เหม็นปลาหมึกวะ!!” กีต้าร์โวยวายพลางใช้แขนเช็ดปากกลบเกลื่อนความเขิน
“ฮ่าๆๆๆๆ”
.
.
.
เวลาบ่ายสองกว่าๆ สองหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพร้อมลงทะเลกัน แล้วก็กอดคอพากันเดินไปที่ชายหาดที่อยู่ไม่ห่างจากโรงแรม ระหว่างทางผ่านร้านสะดวกซื้อก็เลยแวะซื้อชาเขียวกับน้ำอัดลมกันคนละขวด... จริงๆ แล้วอยากซื้อน้ำเปล่ากันมากกว่า แต่น้ำเปล่ามันแพง... มาทริปนี้ต้องประหยัด
ค่าน้ำจากร้านสะดวกซื้อ 1,300 – 50 = งบคงเหลือ 1,250 บาท
เดินกันไปต่อได้สักพักก็เจอร้านไอศกรีมที่มีฝรั่งเป็นเจ้าของ ไม่ใช่ร้านใหญ่โตอะไร มีเพียงโต๊ะเล็กๆ วางหน้าร้านเท่านั้น... เห็นเช่นนั้นไอ้เจ้าเปี๊ยกก็กระเหี้ยนกระหือรือนึกอยากไอศกรีมขึ้นมาทันที ไม่รอช้า กีต้าร์เดินเบี่ยงตรงไปทางร้าน... เดินเบี่ยงซะหัวนำตัวเลยนะเอ็ง!... แต่... ก้าวไปได้ไม่ถึง 3 ก้าวก็โดนรุ่นพี่คนสนิทคว้าคอเสื้อเอาไว้เสียก่อน
“เอ้ยยยยย” ร่างเล็กร้องอุทานเมื่อคอเสื้อร่นมารัดคอจนลิ้นแทบปลิ้น
“จะไปไหน” โบ๊ทเอ่ยถามแกมรู้ทัน
“...” กีต้าร์ไม่ตอบ แต่หันมาทำตาละห้อยใส่ร่างสูงสลับกับมองไปที่ร้านไอศกรีม
“กินไม่ได้ ไม่มีงบประมาณ” พูดจบก็ไม่ยืนนิ่งให้เสียเวลา ก้าวเท้าออกเดินต่อพร้อมลากคอไอ้เปี๊ยกไปด้วยกันโดยไม่สนใจสายตาอาลัยอาวรณ์ร้านไอศกรีมของไอ้เปี๊ยกเลยแม้แต่น้อย
“โถ่ คุณโบ๊ทอะ ขอแค่นี้เอ...” เมื่อสายตาละห้อยใช้ไม่ได้ผล ก็เลยจะใช้คำพูดอ้อนให้ร่างสูงเห็นใจ แต่...
“ไม่ต้องเลย... ใครกันนะ ตั้งงบไว้แค่ 3,000” โบ๊ทไม่พูดเปล่า แถมด้วยสายตาและรอยยิ้มเย้ยไปให้ร่างเล็กในอ้อมแขน
“...” เจอเงื่อนไขของตัวเองรัดคอซะจนเถียงอะไรไม่ได้ เลยได้แต่บ่นอยู่ในใจ... ก็สัญญาไว้แล้วว่าจะไม่บ่น หึ!!!
.
.
ระหว่างทางจากโรงแรมไปชายหาด สองหนุ่มผ่านย่านชุมชนที่มีร้านรวงอยู่ริมทาง มีทั้งร้านอาหารตามสั่งแบบบ้านๆ ร้านขายยา ร้านขายของที่ระลึก ร้านเสื้อผ้าและอุปกรณ์เล่นน้ำต่างๆ... สองหนุ่มเดินกอดคอกันดูของอย่างร้อน ถึงอากาศจะอบอ้าว แต่บรรยากาศสบายๆ รอบตัวที่ดูไม่เร่งรีบอย่างชีวิตในเมืองใหญ่ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลาย เดินได้อย่างเย็นใจ...
ของที่ระลึกมีสวยๆ อยู่หลายอย่าง แต่ด้วยความที่งบมีอยู่อย่างจำกัด สองหนุ่มเลยต้องตัดใจจากของที่ระลึก แต่ก็ยังดีที่ได้แม๊กเน็ทติดตู้เย็นมาอันหนึ่งในราคา 20 บาท... จริงๆ ราคาเต็มอยู่ที่ 29 บาท แต่ไอ้เจ้าต้าร์มันตื้อพ่อค้าต่อราคาจนได้ลดราคาเหลือ 20 บาท...
ค่าแม๊กเน็ทติดตู้เย็น 1,250 – 20 = งบคงเหลือ 1,230 บาท
อาลัยอาวรณ์แบงก์ 20 บาทที่เพิ่งจากกันไปอยู่สักชั่วอึดใจ สุดท้ายก็ต้องหันหลังให้กับร้านค้า เดินออกมาพร้อมแม๊กเน็ทในถุงใสเล็กๆ ที่มีเชือกกระสอบร้อยเป็นหูจับ... กำซะแน่นเชียวนะไอ้เปี๊ยก...
ไม่นานหลังจากนั้น สองหนุ่มก็เดินมาถึงหาดตาแหวนที่เป็นที่หมายว่าจะมาเล่นน้ำกัน แต่พอมาถึงก็พบว่าหาดตาแหวนมีนักท่องเที่ยวอยู่เยอะมาก ฝรั่งเต็มไปหมด พูดภาษาอะไรสักอย่างที่ไม่น่าจะใช่ภาษาอังกฤษ แอบได้ยินชาวบ้านเรียกกันว่าฝรั่งรัสเซีย งั้นก็คงเป็นภาษารัสเซียละมั้ง... เมื่อเป็นเช่นนั้น โบ๊ทและกีต้าร์เลยพร้อมใจกันพยักหน้าลงความเห็นว่าให้เดินเลยไปหาดสังวาลย์ซึ่งป้ายบอกว่าอยู่ไม่ห่างจากหาดตาแหวนสักเท่าไร...
สองหนุ่มเดินไปอีกนิดก็เจอท่าเรือที่พวกเขามาขึ้นท่ากันเมื่อเช้า เลยพอจะนึกเส้นทางแถวๆ นี้ออกได้บ้าง... เดินเลยท่าเรือไปสักหน่อยก็เห็นหาดสังวาลย์ที่มีโขดหินกั้นโดยมีสะพานไม้ให้เดินข้ามไปชายหาด... ระหว่างทางบนสะพานไม้ กีต้าร์ก้มมองโขดหินไปตลอดทาง เห็นแล้วก็นึกถึงคำขู่ของร่างสูงที่ขู่ไว้เมื่อคืน พลางนึกสงสัยว่าถ้าไม่จองโรงแรมมาก่อน แล้วพอมาถึงแล้วไม่มีห้องพัก ไอ้คุณโบ๊ทมันจะไล่ให้มานอนบนโขดหินให้ปลาตอดปู๋จริงๆ อย่างที่ขู่ไหม... แต่นึกสงสัยขึ้นมาได้ยังไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงหัวเราะ “หึหึ” ดังมาจากลำคอของชายหนุ่มรุ่นพี่คนสนิทที่เดินอยู่ข้างๆ...
อืม ไอ้เจ้าโบ๊ทมันคงจะเอาจริง แต่มันจะแปลงร่างเป็นปลาเองหรือเปล่า อันนี้ก็ไม่รู้นะเออ...
พอข้ามสะพานเสร็จ ก็มาเจอชายหาดสีขาวและทะเลสีฟ้าใสปิ๊ง กีต้าร์มองด้วยแววตาระยิบ นึกแปลกใจที่ทะเลสวยๆ แบบนี้ไม่ต้องไปไกลถึงภาคใต้ แถมยังมาอยู่ติดกับทะเลป่วยๆ ของพัทยาอีกต่างหาก... เห็นแล้วก็นึกอยากกระโจนลงน้ำไวๆ ว่าแล้วก็ไม่รอช้า สาวเท้าออกวิ่งพลางเลิกเสื้อยืดขึ้นเตรียมถอด แต่เท้ายังไม่ทันได้แตะน้ำ กีต้าร์ก็โดนร่างสูงดึงแขนไว้ก่อน
“ฮึ่ย ไอ้เปี๊ยก รอก่อนดิ ไปเช่าเตียงพับก่อน จะได้วางของ”
ร่างสูงพูดพลางชี้นิ้วไปที่กระเป๋าคาดตัวใบเล็กของตน... ว่าแล้วก็ลากรุ่นน้องร่างเล็กเดินตรงไปที่เตียงพับที่วางเรียงกันอยู่ริมหาด มองซ้ายมองขวาหาคนเก็บตังค์อยู่สักพักก็มีชายผิวคล้ำในเสื้อสีส้มเดินเข้ามาเก็บตังค์โดยแจ้งว่าค่าเช่าเตียงละ 20 บาท... โบ๊ทได้ยินเช่นนั้นก็คำนวณบวกลบงบประมาณอยู่ในใจ คิดไปคิดมาก็ตัดสินใจว่าจะเช่าแค่เตียงเดียว ตั้งใจเอาไว้แค่วางของเฉยๆ... ว่าแล้วก็จ่ายเงินไป 20 บาท
ค่าเช่าเตียงพับชายหาด 1,230 – 20 = งบคงเหลือ 1,210 บาท
โบ๊ทจ่างตังค์เสร็จสรรพก็ฉวยเอาแม๊กเน็ทในมือกีต้าร์มาใส่ไว้ในกระเป๋าแล้ววางไว้บนเตียงก่อนจะถอดเสื้อแล้วพาดไว้บนพนักพิง กีต้าร์เห็นก็ถอดมั่ง เตรียมพร้อมลงทะเล...
“ไปยัง ไปยัง ไปยัง ไปยัง”
“ยัง”
“เอ้า! ไรอีกอะ”
“ทาครีมกันแดดก่อนดิ” ร่างสูงกล่าวพลางล้วงมือไปควานหาหลอดครีมกันแดดในกระเป๋าสะพายบนเตียง
“จำเป็น?”
“จำเป็นดิ ถ้าไม่ทาเดี๋ยวผิวใหม่ ลอกเป็นแผ่นๆ เลยนะ” ไม่พูดเปล่า โบ๊ทบีบครีมออกมาทาแขนทั้งสองข้าง
“มิน่าละ เป็นนักว่ายน้ำ แต่ไม่ยักกะดำ”
“ไม่เกี่ยวเลย... ตอนโบ๊ทเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ โบ๊ทซ้อมแต่ในร่มเหอะ”
“ซ้อมในอ่างอาบน้ำ?”
“...ไอ้...เปี๊ยก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆจะด่าก็ด่ามา ไม่ต้องมาทำตาตี่ใส่หรอกน่า ฮ่าๆๆๆๆๆ... โอ้ย!” นั่นไง โดนเขกกะโหลกไปซะ
“ปากดีดีนัก... อะ เอาไปทาซะ รีบๆ ทาล่ะ เสร็จแล้วมาทาหลังให้โบ๊ทด้วย”
กีต้าร์รับครีมมาทา เมื่อทาเสร็จก็ไปทาหลังให้รุ่นพี่ร่างสูง แต่สงสัยว่าจะถูแรงเกินไป... แรงจนดูจงใจ... เลยโดนเคาะกะโหลกไปอีกทีแถมยังโดนโบ๊ทเอาคืน จับมาถูหลังอย่างเมามันส์... สุดท้ายเลยได้โวยวายกันก่อนลงทะเลไปตามระเบียบโรงเรียนเกรียน
.
.
ถ้าในละครหลังข่าว... พระเอก-นางเอกคงจะจูงมือกันวิ่งสกิปเขย่งกระโดดลัดเลียดไปตามขอบชายหาดให้เท้าพอสัมผัสน้ำ หัวเราะต่อกระซิกกันสองต่อสอง บรรยากาศอบอวลหอมหวานด้วยเสียงคลื่นทะเลเบาๆ และแสงแดดสีเหลืองอ่อนที่ส่องกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบ...
...แต่...
ในชีวิตจริง สำหรับคู่เกรียนโบ๊ท-ต้าร์... สิ่งที่เกิดขึ้นคือ...
.
.
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!”
*ตูมมมมมมมมม*
.
.
โบ๊ทฉวยข้อมือกีต้าร์แล้วลากให้ออกวิ่งโดยที่กีต้าร์ยังไม่ทันได้ตั้งตัว กีต้าร์เลยได้แต่แหกปากร้องเสียงหลง วิ่งขาขวิดตามร่างสูงผ่านนักท่องเที่ยวหัวทองหัวดำที่ต่างก็หันมามองตามเสียงร้องโวยวายของร่างเล็กกันเป็นตาเดียว... หันไปอีกทีก็เห็นร่างสูงกระโจนลงทะเลด้วยท่าโลมาร่าเริงโดยมีร่างเล็กปลิวตามติดมือไปก่อนจะหน้าคว่ำลงทะเลซะน้ำกระจาย
ร่างเล็กกระวีกระวาดปัดแขนแกว่งขาหาที่เกาะหาที่ยืนตั้งตัว คว้าไปคว้ามาก็มีแขนแกร่งยื่นมาให้เกาะและช่วยพยุงให้ยืนขึ้น... ถึงจะแปบเดียว แต่รู้ตัวอีกทีก็โดนลากลงทะเลมาหลายเมตรจนน้ำสูงเกือบเท่าเอว... ลงทะเลครั้งแรกก็กลืนน้ำทะเลไปซะเกือบอิ่ม แถมยังมีอีกอึกใหญ่ๆ อมอยู่ในปากอีกต่างหาก... ตอนแรกว่าจะกลืนแต่พอขึ้นมายืนแล้วได้ยินเสียงหัวเราะอันน่าหมั่นไส้ของโบ๊ทแล้ว ต้าร์ก็เลยเปลี่ยนใจ... ขออมไว้ก่อน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“...”
“อะไรละ เปี๊ยก ก็เอ็งอยากลงทะเลไม่ใช่เหรอ ก็พามาลงแล้วไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“...”
“ไม่ต้องเลยนะ ไม่ต้องมาทำเป็นงอนแก้มป่อง ถ้าทำแล้วน่ารักจะไม่ว่าเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“หึ!”
“แหนะ ยังจะมาทำเชิดทำเมินอีก”
“...”
“เอาอีกสักรอบไหม... ฮ่าๆๆๆๆๆๆ... เห?”
“...” กีต้าร์ไม่ตอบ แต่กลับยื่นมือเข้าไปจับหน้าของโบ๊ทเอาไว้แล้วค่อยๆ โน้มลงมาใกล้ๆ เมื่อได้ระยะก็...
*ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด*
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
โบ๊ทเอะใจตั้งแต่วินาทีที่ไอ้เปี๊ยกทำปากจู๋แล้ว แต่ไม่ทันได้เบี่ยงหน้าหลบ เลยโดนน้ำเค็มจากปากไอ้เปี๊ยกไปเต็มหน้าซะเต็มรัก แถมไอ้เปี๊ยกมันยังเล่นเป้าสูง พ่นน้ำเล็งหน้าผากซะด้วย... แสกหน้า ได้แต้ม!!!
“ฮืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
โบ๊ทลืมตาขึ้นมาก็หรี่ตาคาดโทษไอ้เจ้าเปี๊ยกที่ยืนหัวเราะสะใสอยู่ในระยะลมหายใจคั่น... ไม่รอช้า ฉวยโอกาสในช่วงที่ไอ้เปี๊ยกยังหัวเราะอย่างเมามันส์อยู่นี้สวมกอดหมับเข้าที่เอว
“ฮึ่ย!”
กีต้าร์ตกใจเมื่อโดนสวมกอดแล้วรั้งเข้าแนบชิดร่างแกร่งของรุ่นพี่ร่างสูง แต่เขาไม่ทันได้มีเวลาสงสัยหรือเอาตัวรอด เพราะโบ๊ทจู่โจมเข้าที่กลีบปากบางแล้วโถมน้ำหนักตัวเข้าใส่จนพากันล้มลงทะเลทั้งคนกอดและคนถูกกอด... แต่อย่าได้คิดว่านี่คือละครหลังข่าวที่คู่พระ-นางจะจูบกันดูดดื่มในทะเล เพราะทันทีที่หัวถึงน้ำ กีต้าร์ก็ดิ้นพรวดและออกแรงผลักโบ๊ทออกด้วยสัญชาตญาณเอาตัวรอดในอารามตกใจ
“เชี่ยยยยย!!”
กีต้าร์สบถเสียงสูงทันทีที่ลุกขึ้นยืนพ้นน้ำก่อนจะหันมองไปรอบๆ ดูว่าคนรอบข้างเห็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกันไหม หรือมีใครกำลังทำหน้าเหวออยู่หรือเปล่า... แต่เขาก็ไม่เห็นใครกำลังจ้องมองมาที่เขาและไม่เห็นใครกำลังซุบซิบอะไรกัน เลยสบายใจได้เปาะนึงว่าคงไม่มีใครรู้เห็นเป็นพยานเสี้ยววินาทีชวนฟ้าผ่าที่เพิ่งเกิดไปสดๆ ร้อนๆ
เมื่อหันมาเจอร่างสูง ก็เจอใบหน้ายิ้มทะเล้นพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ... แถมยิ้มอย่างเดียวไม่พอ ยังจะล้อเลียนต่อด้วยการทำปากจู๋แบบ “จุ๊บ จุ๊บ -3-“ ให้อีก... กีต้าร์หายใจเข้าลึกๆ ไปเฮือกใหญ่แล้วถอนออกมาแรงๆ ก่อนจะหันหลังเดินหนีร่างสูงขึ้นหาด
“อ้าว ไปไหนอะ”
โบ๊ทไม่เดินตาม เพียงแค่มองหลังของร่างเล็กที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ... ยืนรอดูทีท่าของกีต้าร์ว่ามันงอนจริงรึเปล่า... ยืนรอดูอยู่สักพักก็เริ่มแน่ใจว่าไอ้เปี๊ยกมันคงงอนจริงอะไรจริง เพราะไม่มีท่าทีจะหันกลับมา โบ๊ทเลยตัดสินใจว่าต้องตามไปง้อ... ว่าแล้วก็เดินตามร่างเล็กขึ้นฝั่งไป
แต่...
เดินตามไปยังไม่ทันพ้นขอบคลื่นทะเล กีต้าร์ก็หันหลังกลับแบบเฉียบพลัน... เหยียดขาข้างหนึ่งไปด้านหลัง... โน้มตัวลงเล็กน้อย... ยกข้อศอกข้างหนึ่งขึ้นไปด้านหลังให้ได้มุม 45 องศา... เงยหน้าขึ้นฉายแววตาอาฆาตแล้วคำรามด้วยน้ำเสียงแห่งความเคียดแค้นว่า
“มึง ตายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”
ชายหนุ่มร่างบางสมส่วนหน้าตาจิ้มลิ้มวิ่งด้วยความเร็วสูงแล้วกระโจนยกขาคู่กระโดดถีบชายหนุ่มร่างสูงหน้าหล่ออีกคนที่ดูพยายามจะหันหลังวิ่งหนีด้วยสีหน้าตกใจแบบคนหนีตาย... เสียงคำรามของร่างเล็กทำเอาทุกคนในบริเวณนั้นเงียบแล้วหันมามอง...
ได้ยินเสียงอีกทีก็ดัง “พลั่ก!”
แล้วต่อด้วย “ตูม!”
คล้ายๆ กับมีวัตถุขนาดใหญ่ล้มลงกระทบน้ำทะเล...
ทุกอย่างเงียบกริบลงอีกครั้ง แต่ก็เพียงไม่นาน เพราะหลังจากนั้นก็มีเสียงโวยวายของชายหนุ่มสองคนดังขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มร่างเล็กจะกลายเป็นฝ่ายที่ต้องวิ่งหนีด้วยสีหน้าแบบคนหนีตายเสียเอง...
ภาพสุดท้าย เห็นชายหนุ่มร่างเล็กวิ่งหนีชายหนุ่มร่างสูงที่มีรอยเท้าอยู่บนหลัง... นักท่องเที่ยวฝรั่งที่เห็นเหตุการณ์คนหนึ่งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปแล้วอัพโหลดลงเฟซบุคโดยเขียนคำบรรยายภาพไว้สั้นๆ ว่า...
.
.
.
“To Be Continued”
.
.
.
--------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ระหว่างที่ครอบครัวชาวอังกฤษครอบครัวหนึ่งกำลังจะพากันออกไปว่ายน้ำเล่นกันตามประสาพ่อแม่ลูก... คุณแม่ยังสาวเดินออกมาจากห้องโดยอุ้มลูกชายวัย 14 เดือนอยู่แนบอก... ส่วนสามีร่างบึกของเธอนั้นยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว
“Oh! I forgot my sunglasses. John, could you hold him for me for a minute?”
(ซับไทย : โอ้! ฉันลืมแว่นกันแดดซะแล้วสิ จอห์นค่ะ อุ้มลูกให้แปบนึงสิค่ะ)
“Alright Honey”
(ซับไทย : ได้เลยจ๊ะ ที่รัก)
ว่าแล้วภรรยาก็ส่งลูกน้อยให้สามีอุ้มแล้วเดินหายกลับเข้าห้องไป
ระหว่างรอ คุณพ่อยังหนุ่มก็เล่นกับลูก หยอกล้อกันคิกคักคิกคักอยู่หน้าห้อง... ช่างเป็นภาพที่น่ารักจริงๆ
คุณพ่อก็สนุก คุณลูกก็สนุก... เล่นไปเล่นมาลูกก็เริ่มมืออยู่ไม่สุข ปัดไปปัดมา จับหูพ่อบ้าง หน้าผากบ้าง จมูกบ้าง จนสุดท้ายก็ไปหยุดไว้ที่แก้มทั้งสองข้างของพ่อแล้ว...
“mmmmmmmmmm muah -3-”
คนเป็นพ่ออึ้งไป 3 วิก่อนจะฉีกยิ้มกว้างสุดชีวิตแล้วตะโกนอวดภรรยาว่าเขาเป็นคนแรกที่ลูกจูบ
“Hey Baby! Come hear some. You must be jealous for this hahaha!”
(ซับไทย : เฮ้ ที่รัก มาฟังอะไรนี่ รับรองคุณต้องอิจฉาแน่ๆ ฮ่าๆๆ”
“What is it?”
(ซับไทย : อะไรเหรอ)
“It’s Daniel. He first kissed me!”
(ซับไทย : ก็ลูกนะสิ ลูกเพิ่งจะจูบผมเป็นคนแรก!)
“Awwwww! That’s so sweet!!! Come on here Daniel. Kiss mommy too”
(ซับไทย : อ๊ายยยย นั่นมันน่ารักมากเลยนะคุณ มานี่เลย แดเนี่ยล จุ๊บหมามี๊ด้วยสิ”
ว่าแล้วก็รับลูกมาจากอ้อมแขนสามีมาอุ้มไว้แล้วเอาจมูกไปถูกับจมูกลูกน้อย... ส่วนหนูแดเนี่ยลก็หัวไว คว้าหมับเข้าที่หน้าคุณแม่แล้วก็...
“mmmmmm muah... -3- mama!”
คราวนี้ไม่ใช่แค่จุ๊บนะ แต่ถึงกับออกเสียงเรียกแม่เป็นครั้งแรกอีกด้วย...
สรุปแล้วบ่ายนั้น พ่อแม่ลูกครอบครัวนี้ก็ไม่ได้ไปว่ายน้ำเล่นกันตามที่ตั้งใจไว้ เพราะพากันดีใจกันยกใหญ่ที่ลูกจุ๊บทั้งพ่อทั้งแม่เป็นครั้งแรก แถมยังเรียกแม่เป็นครั้งแรกอีกด้วย...
อืมมมม ช่างเป็นครอบครัวที่น่ารักเสียจริง... ว่าแต่ใครไปสอนให้แดเนี่ยลจุ๊บเป็นละเนี่ย หือ???
--------------------------------------------------
FlapJack Corner:
อ๊าห์ เต็มบทแล้ว นานหน่อยแต่ก็นานนะเออ (เอ๊ะ ยังไง??? :beat:)
เอาละสำหรับทริปนี้ยังมีต่อ ก็เอาไว้ลุ้นและเป็นกำลังใจให้โบ๊ทและไอ้เปี๊ยกก็แล้วกันนะ ยังไม่ผ่านพ้นวันแรกเลย เงินเหลือกันน้อยเหลือเกิน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ไปนอนละครับ เดี๋ยวไว้เข้ามา + ให้ทุกคนนะครับ
ราตรีสวัสดิ์ครับ (ใครมาเจอตอนเช้าก็ "อรุณสวัสดิ์" ไว้ล่วงหน้านะครับ) :bye2:
-
หวานกันน่ารักอ่าา
มีความสุขไปด้วยเลย
-
:-[ มารอจ้า
-
อื้อหือ ทริปฮันนีมูนชัด ๆ
-
อยากกลับไปเป็นเด็ก จะได้ไปเกาะประตูมองกีต้าร์กับโบ๊ทจู๋จี๋กัน :z1:
แต่เงินแค่นั้น มันจะพากันกลับถึงกทม.ไหมเนี่ย ชักเป็นห่วง :serius2:
รอที่เหลือค่ะ อยากรู้ว่าสองหนุ่มนี้เค้าจะหวานน่ารักกันได้มากกว่านี้แค่ไหน :o8:
-
อ๊ายเด็กบ้า555
-
5555 คุณโบ๊ทจูบโชว์เด็กเลย
-
หวานก่อนไปแก้ผ้าลงทะเล :o8:
แต่มาฮาตรงคำว่า "เหม็นปลาหมึก" เนี่ยแหละ กร๊ากกกกกกก :m20:
รออีกครึ่งนึงค่ะ :impress2:
-
55 ด่ากลบเกลื่อนความเขินซะน่ารักเชียว ปลาหมึกก็กินด้วยกันไม่ใช่เหรอ ยังจะเหม็นอีกนะต้าร์
-
คุณโบ๊ททำร้ายเยาวชนทางออม
-
ให้อารมณ์เหมือนดูรายการวันหยุดสุดขีด
-
งบคงเหลือ 1,300 บาทถ้วน จะพอมั้ยนั่น มันก็น่าเสียวอยู่นา
เปี๊ยกเอ๋ย..เลือกเตียงเดี่ยวก็ไม่น่ารอดนะ
เตียงหนึ่งไว้วางของ แล้วอีกเตียงก็เอาไว้นอนเบียดกัน หุหุ
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเปี๊ยกต้าร์มันน่ารักขึ้นทุกวันๆ
แอบไปเป็นปาปารัสซี่รอแถวชายหาดดีกว่า
ขอบคุณมากครับคุณแจ็ค
-
กีต้าร์
ไอ้เกรียน :laugh:
-
อย่างต้าร์อายเป็นด้วยหรอ
เพิ่งรู้นะเนี่ย นึกว่าเกรียนเป็นอย่างเดียว ^O^
-
เปี๊ยกจ๊ะ หนูจะเขินเขาไปทำไมลูกยอมๆลิงภูเขาไปเตอะ 555
-
ยอมๆ พี่เขาไปเถอะน้อง :laugh3:
-
เด็กใจแตกไปเรียบร้อยแล้ว โธ่ น่าสงสาร
เหลือ 1300 แล้ว แง่ม ๆ กิจกรรมทางน้ำคงต้องงด
เหลือแต่กิจกรรมในห้อง ไม่ต้องเสียเงิน
-
มาเที่ยวครั้งนี้โบ๊ทมีแต่ได้กับได้ :z1:
ต้าร์ก็ยอมๆไปเหอะ ถือซะว่ามาเปลี่ยนบรรยากาศ :laugh:
-
เต็มบท + โบนัส จัดเต็ม 120% เลยเอ้า :z2:
-
โถ เราก็นึกว่าครึ่งหลังจะหวานเยิ้มแบบว่ากุ๊กกิ๊กกันริมทะเล เล่นน้ำกันน่ารักโรแมนติก ที่ไหนได้ เกรียนมากค่ะ ขอบอก 5555555+
ยังดีที่มีฉากจูบกลางทะเล กรี๊ดดดดด :impress2:
โบนัสน่ารักค่ะ แต่เป็นห่วงอนาคตเด็กอยู่นะ 55555+
ขอบคุณค่ะ รอดูต่อไปว่าเงินแค่นี้จะเที่ยวกันต่อยังไง :really2:
-
แบบนี้เที่ยวไปเสียวไปสินะ (กลัวเงินไม่พอนะเออ)
จัดเต็มมาเลยค่ะ ให้คนอ่านอิจฉาตาร้อนไปเลย
สองหนุ่มต้องระวังขั้นกว่าและขั้นสูงสุดด้วยนะ ขั้นเบสิคแดเนียลก๊อปปี้ไปแล้วเรียบร้อย คิคิ
-
Bonus: นั่นไง เยาวชนเลียนแบบเลยเห็นมั้ย
แหม๊.. เลียนแบบเหมือนเป๊ะๆ 555+
-
มารับส่วนที่เหลือแล้วก็โบนัสค่ะ :z2:
ตอนแรกก็ว่าโบนัสตอนนี้มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับสองหนุ่มเลย แต่บรรทัดสุดท้ายทำเอาฮา :m20:
กดบวกขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :impress2:
-
บะ..บะ..โบนัสเหรอพี่ชาย ชั้นไม่อยากได้แดเนี่ยล ชั้นอยากได้ตาร์โบ้ท พี่ไม่เข้าใจชั้นเลย
-
พูดสั้นๆ คู่เกรียนเอ๊ยยยยยยย 555
-
LOVE HIGH STORY – 64 – Before the Moon | เกรียนเย้ยจันทร์
“หยุดนะ!! ไอ้เปี๊ยกกกกกกก”
“หยุดให้โง่ดิ ลิงเอ้ย!!!”
“บอกให้หยุด! ยิ่งหนียิ่งโดนนะเว้ย!”
“อยากให้หยุดก็หยุดก่อนดิวะ!!”
“ไอ้เกรียน! ไอ้เปี๊ยก! จับได้เมื่อไรโดนหนักแน่!!!”
.
.
.
ความเงียบสงบของหาดสังวาลย์ถูกทำลายลงด้วยสองหนุ่มที่วิ่งไล่กวดกันตั้งแต่หัวหาดยันท้ายหาด สร้างความแปลกใจให้กับนักท่องเที่ยวหัวทองหัวดำกันถ้วนหน้าว่าไอ้สองคนนี้มันเล่นอะไรกัน... นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติเหล่านี้คงไม่มีใครฟังออกหรอกว่าไอ้สองคนนี้มันแหกปากโวยวายอะไร ได้แต่เดาจากสีหน้าที่ชวนให้คิดว่าคงจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอยู่พอสมควรเลยละ
กีต้าร์เค้นพลังจากกล้ามเนื้อขาเพื่อเร่งสปีดทิ้งห่างรุ่นพี่ร่างสูงที่ตอนนี้วิ่งหน้ายักษ์ไล่กวดเขาอยู่ จากห่างไม่กี่ช่วงตัวเลยทิ้งช่วงห่างอยู่หลายเมตร... แต่อย่าเพิ่งได้ใจไป เพราะเอาเข้าจริง มันก็ไม่ได้มีที่ให้กีต้าร์วิ่งหนีไปไหนได้ไกลนักหรอก เพราะหาดสังวาลย์เนี่ยมีความยาวแค่ 150 เมตรเท่านั้น แถมท้ายหาดยังเป็นหาดแบบปิดที่มีภูเขาและโขดหินกั้นอีก จะวิ่งไปไหนต่อได้ละนั่น
ทั้งๆ ที่เห็นอยู่เต็มตาว่าทางข้างหน้าเป็นทางตัน แต่ด้วยระยะทางที่สั้น กีต้าร์จึงไม่ได้มีเวลาคิดหาทางออกฉุกเฉิน... เมื่อวิ่งไปถึงท้ายหาดก็ได้แต่หันรีหันขวาง... ขวาเป็นทะเลที่สวยมาก น้ำใสสุดๆ (นี่ใช่เวลามาชื่นชมทะเลสวยไหมเนี่ย?)... ซ้ายเป็นหาดทรายขาวละเอียด... ด้านหน้าเป็นโขดหินและภูเขากั้นปิดตาย (ฉิบหาย!)... ส่วนด้านหลังมีมัจจุราชที่ซ่อนรังสีอำมหิตไว้ใต้ใบหน้าหล่อเหลา...
เฮือก!!
ในเสี้ยววินาทีที่กีต้าร์กำลังจะหันหลังเพื่อต่อรองเจรจา โบ๊ทก็เร่งฝีเท้าสปีดเทอร์โบพุ่งเข้าชาร์จตัวร่างเล็กแบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัว... ไม่มีโอกาสแม้กระทั่งจะร้องห้ามเสียด้วยซ้ำ
เมื่อเข้าถึงตัว โบ๊ทไม่รอช้า ยกกีต้าร์ขึ้นให้ขาลอยจากพื้นแล้วพาลงน้ำไป... ลงไปไม่ลึกหรอก แค่ระดับขาของโบ๊ทเท่านั้น... เอ่อ หมายถึง ขากรรไกรนะ... ถึงกีต้าร์จะดิ้นอย่างหนักแต่โบ๊ทก็กอดแน่นพอที่จะไม่ปล่อยให้กีต้าร์หลุดไปได้ง่ายๆ... โบ๊ทปล่อยให้กีต้าร์ดิ้นจนกว่าจะแผ่วแรง เมื่อเห็นว่ากีต้าร์เหลือแรงอยู่ไม่เยอะก็เริ่ม “คิดบัญชี” โดยทันที...
“จะยอมแพ้ดีๆ ไหม” โบ๊ทเอ่ยถามด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“ไม่ยอมเว้ยยยยย” ว่าแล้วก็ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆ
“ได้... ไม่ยอมดีๆ ก็ต้องโดนไม่ใช่น้อย!!”
“หือ... อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”
*ตูม!*
“ฮึ่ยยยยยยยย!”
*ตูม!*
“ไอ้ลิ...”
*ตูม!*
รุ่นพี่ร่างสูงทุ่มรุ่นน้องร่างเล็กลงใต้น้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า คล้ายๆ กับปลาวาฬเพชรฆาตที่กำลังเริงร่ากับการเหวี่ยงแมวน้ำอย่างสนุกสนาน... กีต้าร์ไม่มีโอกาสจะได้โวยวายอะไรทั้งนั้น เพราะไม่ทันได้พูดก็โดนทุ่มเอาทุ่มเอา...
...สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้
“พอๆๆๆ”
*ตูม!*
“ยอมแล้ว!!”
โบ๊ทชะงักเมื่อกีต้าร์ตะโกนสุดเสียงพร้อมยกมือขึ้นข้างหนึ่ง คล้ายๆ กับการยกธงขาว... โบ๊ทได้ยินเช่นนั้นก็เลยหยุดแล้วรวบกีต้าร์เข้ามากอด ยืนกอดร่างเล็กไว้นิ่งๆ อยู่อย่างนั้นให้เวลากีต้าร์ได้หายใจ...
กีต้าร์หน้าซีด ตัวสั่น หายใจหอบแรง แขนขาอ่อนแรงจนต้องกอดคอโบ๊ทไว้แล้วเอาคางพาดไหล่กว้าง... รู้สึกเหมือนรอดตายจากมรสุมกลางทะเลยังไงยังงั้น... โบ๊ทเห็นอาการคนในอ้อมกอดก็นึกสงสาร ท่าทางเขาจะเล่นหนักไป... ว่าแล้วก็เลยลูบหัวลูบหลังปลอบใจ
“ตัวสั่นเชียว”
“...”
“กลัวจมเหรอ”
“...”
“จะกลัวทำไม ก็ไหนว่ามีโบ๊ทอยู่แล้วไม่กลัวจมไง หืม”
“ก็คุณโบ๊ทเล่นแรงอะ” กีต้าร์พูดน้ำเสียงเชิงตำหนิ
“ก็เอ็งมันน่าหมั่นไส้นิ กระโดดถีบซะโบ๊ทหน้าคว่ำเลยนะ”
“...” กีต้าร์ไม่ตอบอะไร แต่นึกถึงภาพตอนถีบโบ๊ทจนหลังแอ่นแล้วก็แอบหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
“ยังจะหัวเราะอีกนะเอ็ง อีกสักรอบสองรอบดีไหม”
“ไม่เอา!! ฮ่าๆๆๆๆ”
“ยังจะหัวเราะอีกนะ... โอ้ย!! กัดเลยเหรอ”
“จะกัดให้เนื้อหลุดเลย!”
“ฮ่าๆๆๆๆ หมาหรือแมววะเนี่ย”
“ลิงมั้ง”
“เดี๋ยวเหอะ เป็นลูกแมวในกำมือแล้วยังจะกวนประสาทอีกนะ”
“...แม่ง”
“หายเหนื่อยยัง”
“อือ”
“อยากเล่นน้ำต่อไหม”
“อือ... อยากได้ห่วงยางด้วยอะ” กีต้าร์กล่าวเสียงอ้อน ส่วนโบ๊ทเมื่อได้ฟังก็ไม่อยากขัดใจ ด้วยความที่รู้สึกผิดนิดๆ ที่เล่นแรงจนกีต้าร์เหนื่อยหายใจหอบขนาดนี้ ก็เลยว่าจะตามใจสักหน่อย ถึงเงินจะจำกัดก็เหอะ...
“ห่วงยางเหรอ ไม่รู้เขาเช่ากี่บาท เดี๋ยวไปดูตังค์ก่อน จำไม่ได้ละว่าเหลือเท่าไร... เฮ้ย! ใช่!! กระเป๋าตังค์!!”
.
.
.
เมื่อพูดถึงกระเป๋าสตางค์ ทั้งสองหนุ่มเลยนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาทิ้งกระเป๋าสตางค์ไว้ที่เตียงชายหาด... ว่าแล้วก็พากันกระวีกระวาดกลับไปดูว่าโดนขโมยไปแล้วหรือยัง... ก็หวังว่าโชคชะตาจะไม่ใจร้าย... เอ่อ หมายถึงไม่ใจร้ายกับโจรนะ เพราะขืนขโมยไปก็คงไม่คุ้ม ทั้งกระเป๋ามีเงินอยู่พันเศษๆ เท่านั้นเอง ฮ่าๆๆๆ... แถมถ้าขโมยไปแล้วโดนจับได้ จะคุ้มค่าปรับหรือเปล่ายังไม่รู้เลย...
สองหนุ่มจ้ำอ้าวกลับไปที่เตียงชายหาดที่เช่าไว้ ในใจตุ๊มๆ ต่อมๆ... นี่แหละนะ มัวแต่เล่นกันจนลืมของสำคัญไปซะได้...
และเมื่อไปถึงก็...
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! ฉิบหายยยยยยยย!!”
กีต้าร์ร้องเสียงสูง ดวงตาเบิกกว้าง ชี้นิ้วไปที่เตียงชายหาดที่ว่างเปล่า ไร้วี่แววของเสื้อและกระเป๋า ตกใจจนหน้าเหวอ... ส่วนโบ๊ทก็ยืนนิ่งมองไปยังเตียงที่กีต้าร์ชี้นิ้วค้างไว้ก่อนจะเกาหัวแกรกๆ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
“คุณโบ๊ท... เสื้อกับกระเป๋าหา..” กีต้าร์หันมาพูดหน้าเสีย แต่ยังพูดไม่จบประโยคโบ๊ทก็ตัดบทขึ้นมาก่อน
“เปี๊ยก...”
“หืม?”
“นี่มันใช่เตียงเราที่ไหนละ... เตียงเราอะ อยู่เต้นท์นู้น” โบ๊ทกล่าวเสียงเรียบพลางเขยิบตัวมากอดคอร่างเล็กแล้วชี้ให้ดูเตียงของพวกเขาที่อยู่เต้นท์ข้างๆ
*ตึงงงงงงงงง... เพล้ง!*
ร่างเล็กหน้าแหกแตกละเอียด... อืมมมมม ละเอียดยิบเลยแหละ เพราะมองยังไงก็เห็นเตียงของตัวเองอยู่อีกเต้นท์นึง ไม่ใช่ไอ้ตัวที่เขากำลังชี้อยู่นี้ และของก็ยังอยู่ครบทั้งเสื้อยืด กระเป๋า และรองเท้าแตะ... กีต้าร์ยืนค้างหน้าชาอยู่สักพักก็ค่อยๆ ชักมือที่กำลังชี้ “เตียงเปล่าของคนอื่น” อยู่นั้นกลับไปล้วงกระเป๋ากางเกง... พอหันไปมองหน้ารุ่นพี่คนสนิทก็เห็นรอยยิ้มเยาะกึ่งล้อกึ่งแซว ก็เลย...
“ดี!! ไม่หายก็แล้วไป! งั้น... ผมไปเอาห่วงยางแล้วนะ”
กีต้าร์กล่าวแก้เก้อ ปัดมือร่างสูงออกจากไหล่แล้ววิ่งปรู๊ดไปยังร้านเช่าห่วงยางที่หัวหาด... เห็นยืนคุยต่อรองราคากับคนให้เช่าอยู่ครู่หนึ่งก็ทำท่าชี้มือชี้ไม้มาที่ร่างสูงที่ยืนเท้าเอวมองอยู่ไม่ไกลก่อนจะคว้าห่วงยางแล้ววิ่งลงทะเลไป... แต่ก็ไม่วายจะหันมาตะโกนบอกให้รุ่นพี่ร่างสูงเอาเงินไปจ่ายค่าเช่าห่วงยางให้ด้วย
โบ๊ทยืนยิ้มมองตามร่างเล็กที่วิ่งหิ้วห่วงยางลงทะเลไปฟัดกับคลื่นราวกับเด็กๆ แล้วก็อดยิ้มอดหัวเราะไม่ได้... ไอ้ต้าร์มันน่ารักจริงๆ... ว่าแล้วก็รีบตามมันไปดีกว่า... ไวเท่าความคิด ขาเรียวออกก้าวเดินพาเจ้าของมุ่งไปที่น้ำทะเลสีฟ้า แต่ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีชายหนุ่มผิวคล้ำกล้ามบึกมาขวางไว้ก่อนจะพูดเสียงเรียบว่า...
“ค่าห่วงยาง 40 บาท”
ร่างสูงทำหน้าถึงบางอ้อ ประมาณว่ามัวแต่มองตามไอ้เจ้าต้าร์จนลืมไปแล้วว่าต้องจ่ายค่าห่วงยางให้มันด้วย...
ค่าเช่าห่วงยาง 1,210 – 40 = งบคงเหลือ 1,170 บาท
เมื่อเห็นเงินในกระเป๋าสตางค์ของตัวเองแล้วก็เริ่มรู้สึกว่าภาพไอ้เจ้าต้าร์มันวิ่งลัลลาหิ้วห่วงยางลงทะเลไปนั้นน่ารักน้อยลงทันที... น้อยลงจนรู้สึกคันไม้คันมือขึ้นมาตะหงิดๆ เลยละ ฮืมมมมมมมมมม
.
.
.
สองหนุ่มเล่นน้ำกันอยู่นาน เรียกได้ว่าเล่นจนคุ้ม เล่นกันจนปากซีด เล่นกันจนมือเปื่อย เล่นกันแบบตัวไม่ต้องแห้งกันเลยทีเดียว แถมโบ๊ทยังได้โปะทรายบนตัวไอ้เจ้าต้าร์จนกลายเป็นนางเงือกประหลาดอีกด้วย... เสียดายก็แค่ไม่ได้ถ่ายรูปไว้เลยแม้แต่รูปเดียว... จนบ่ายแก่ๆ คล้อยเย็น สองหนุ่มก็เลิกเล่นแล้วพากันเดินตัวเปื่อยกลับโรงแรมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมหาอาหารเย็นกินเติมพลังกัน
ตอนเย็น โบ๊ทและกีต้าร์ใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามหลวมๆ กันทั้งคู่ แต่งตัวราวกับนัดกันมา... อืม จริงๆ ก็นัดแหละ แต่นัดแบบไอ้ต้าร์ไม่รู้ตัวนะ โบ๊ทบอกให้หยิบตัวไหนใส่กระเป๋าก็หยิบๆ ใส่ไปโดยที่ไม่รู้หรอกว่าโบ๊ทวางแผนไว้แล้วว่าจะแต่งตัวคล้ายๆ กัน... แม้กระทั่งแต่งออกมาคู่กันขนาดนี้แล้ว ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็ยังไม่เอะใจอะไร ยังมีหน้ามาคุยอีกว่ามันแต่งแบบนี้แล้วหล่อกว่าโบ๊ท ส่วนโบ๊ท ถึงแม้จะนึกค้านหัวชนฝาอยู่ในใจ แต่ก็ปล่อยให้ไอ้เปี๊ยกมันยกหางตัวเองไปอย่างนั้น
กีต้าร์ทำหน้าที่สารถีเด็กแว๊นซ์ บิดมอเตอร์ไซค์ไปร้านอาหารโดยที่มีโบ๊ทคอยบอกทาง... ก็บอกถูกบ้างผิดบ้าง แวะถามคนท้องที่บ้าง สุดท้ายก็พากันไปถึงร้านอาหารที่โบ๊ทตั้งใจว่ายังไงก็ต้องเป็นร้านนี้เท่านั้น...
ร้านอาหารที่ว่าเป็นร้านชื่อดังที่มีโต๊ะอาหารริมทะเล... เรียกได้ว่าริมทะเลจริงๆ เพราะตั้งโต๊ะอาหารตั้งอยู่บนหาด ห่างจากขอบคลื่นทะเลเพียงไม่กี่ฟุตเท่านั้นเอง
ปกติร้านนี้ต้องโทรจองโต๊ะกันตั้งแต่สายๆ แต่วันนี้นับได้ว่าสองหนุ่มนี้โชคดีที่ไม่ได้จองแต่ก็ได้นั่งโต๊ะริมทะเล เรียกได้ว่าฟ้าเป็นใจจริงๆ... เอ่อ... จริงๆ แล้วก็ไม่เกี่ยวกับโชคชะตาฟ้าลิขิตอะไรหรอก แต่เป็นเพราะมากันวันธรรมดา คนเลยไม่เยอะต่างหากละ ฮ่าๆๆๆๆ
กีต้าร์กับโบ๊ทเดินตามพนักงานไปที่โต๊ะอาหารริมทะเลที่มีม้านั่งยาวสำหรับสองคนให้นั่งทานข้าวข้างกัน โดยหันหน้าออกทะเลเพื่อให้กินลมชิมคลื่นกันแบบโรแมนติกสุดๆ... กีต้าร์ดูประหม่าเล็กๆ จากสายตาของพนักงานที่มองเขาสองคนด้วยแววตาวิ๊บวับ... ส่วนโบ๊ทกลับดูสบายๆ ดูไม่สนใจสายตาคนอื่นๆ ที่มองมาที่เขาทั้งสอง แถมยังเดินซ้อนไหล่กีต้าร์โชว์ซะด้วย
จริงๆ แล้วบรรยากาศมื้อค่ำริมทะเลมันน่าจะเป็นอะไรที่ฟังดูโรแมนติกอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยงบประมาณอันแสนจะจำกัด สองหนุ่มเลยไม่ได้สนใจบรรยากาศกันสักเท่าไร เพราะต้องช่วยกันดูว่าอาหารเมนูไหน ราคาเท่าไร เกินงบไหม... นี่ยังไม่นับรวมการต่อปากต่อคำกันเรื่องเมนูอาหารที่จะสั่งอีกนะ ประมาณว่ากีต้าร์จะกินๆๆๆๆๆๆ แต่โบ๊ทก็ห้ามๆๆๆๆๆๆ เลยได้เถียงกันอยู่นานสองนานกว่าจะได้สั่งอาหาร
พอจะสั่งอาหารก็ยังไม่วายจะเกิดจราจลเล็กๆ ระหว่าง โบ๊ท กีต้าร์ และพนักงานรับออร์เดอร์... เพราะไอ้เปี๊ยกมันเล่นนอกกติกา ดันไปสั่งอะไรที่ตกลงกันไว้ก่อนแล้วว่าจะไม่สั่งเพราะตังค์ไม่มี... สุดท้ายเลยต้องแก้ออร์เดอร์กันจนพนักงานงงไปหมด จดผิดจดถูก ขีดฆ่ากันเละเทะเต็มหน้ากระดาษ... ไอ้เจ้าโบ๊ทก็ต้องมาไล่บวกเลขในใจว่าของที่สั่งๆ ไปรวมแล้วราคาเท่าไร เกินงบหรือเปล่า... ส่วนไอ้เปี๊ยก จริงๆ ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร แค่อดกินหอยนางรม ปลากระพงทอดน้ำปลา ทอดมันกุ้ง กระเบื้องทะเล และกั้งเผาเท่านั้นเอง... เลยนั่งหน้าเหม็นบูดอยู่เงียบๆ ระหว่างที่โบ๊ทและพนักงานรับออร์เดอร์กำลังเช็คกันอยู่ว่าจดครบไหม และถูกเมนูหรือเปล่า
“อะไรเปี๊ยก ไม่ต้องมาทำหน้าบูดเป็นตูดแมวเลยนะ ที่สั่งไปนี่ก็ตั้งเยอะแล้ว กินให้หมดเหอะ” โบ๊ทหันไปพูดกับรุ่นน้องร่างเล็กที่ยั่งอยู่ข้างๆ พลางเอาไหล่ไปกระทบจนกีต้าร์ตัวโยก
“ก็คุณโบ๊ทอะ เอาแต่ของที่ผมอยากกินออกนี่”
“เหรออออออ แล้วไอ้ที่สั่งๆ ไปเนี่ย ไม่ใช่เอ็งหรอกเหรอที่เป็นคนเลือก ห๊า?”
“...”
“ฮ่าๆๆๆๆ พูดไม่ออกเลยละสิ ไอ้เกรียน!”
“แต่ผมก็อยากกินปลาทอดนี่”
“ถ้าจะกินปลาทอดก็ต้องเลือกออกเมนูนึง”
“ก็ผมอยากกินหมดเลยนี่!!”
“ไอ้...!!!”
เฮ้อออออ แล้วมันจะโรแมนติกกันไหมเนี่ย อุตส่าห์ได้ดินเนอร์ริมทะเลกันทั้งที...
หลังจากที่สองหนุ่มนั่งต่อปากต่อคำกันอยู่สักพักใหญ่ๆ อาหารที่สั่งไปก็ทยอยมาเสิร์ฟ เลยได้เวลาพักยกสงบศึกกันชั่วคราว แต่ถึงแม้ปากจะไม่ว่างเถียงอะไรกัน แต่ไอ้เจ้าต้าร์ก็ยังไม่วายเปิดศึกช้อนส้อมก่อกวนร่างสูงเวลาตักอาหารอย่างสนุกสนาน...โบ๊ทจะตักกุ้ง มันก็แย่ง พอโบ๊ทตักปู มันก็เอาช้อนไปเขี่ยของเขาออก แถมยังยิ้มกวนประสาทพร้อมยักคิ้วใส่เขาอีก... สุดท้ายเลยโดนตีหน้าพากซะดัง *เพี๊ยะ* ถึงได้หยุดและนั่งกินอย่างสงบเสงี่ยม
มื้ออาหารผ่านไปอย่างรวดเร็ว หมดเรียบทุกอย่างทั้งปลาหมึกย่าง กุ้งผัดผงกะหรี่ ต้มยำทะเล ปูนิ่มผัดพริกไทยดำ และข้าวผัดปูจานกลาง... และนี่แหละ คือตอนที่ทั้งสองหนุ่มเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าจริงๆ แล้วพวกเขากำลังอยู่ในสถานที่ที่ดูโรแมนติกแค่ไหน... โต๊ะอาหารริมทะเล เทียนตั้งโต๊ะ ลมโชยอ่อน และเสียงคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งเบาๆ... ว่าแล้วโบ๊ทก็แอบเขยิบตัวเข้าไปชิดร่างเล็กอีกนิดให้ไหล่ซ้อนกัน ส่วนไอ้เจ้าเปี๊ยกก็ดันเลื่อนตัวหนี โบ๊ทเลยต้องยกแขนพาดไหล่แล้วดึงเข้ามาชิดแกมบังคับ
“ต้าร์ อยากดื่มอะไรไหม”
“ได้เหรอ”
“อือ”
“มีตังค์เหรอ”
“มีสิ ยังพอได้ เอาอะไร”
“อืมมมมมม งั้น ขอแบล๊คสักขวดก็แล้วกัน โซดาไม่ต้อง”
“งั้นคงต้องขายเอ็งให้ฝรั่งแถวนี้แล้วเอาเงินมาซื้อแบล็คแล้วละ... ดีไหม?”
“บ้าเหรอ กล้าขายเค้าเหรอ พ่อลิงน้อยยยยย”
“เค้าไม่กล้าหรอกกกกกก... ไอ้เกรียน!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“งบมีน้อย เอาอะไรที่มันเบาๆ หน่อยดิ”
“งั้น แค่เหล้าปั่นก็พอ เมื่อกี๊เห็นผ่านๆ ในเมนูแล้ว ไม่แพง”
“เท่าไร”
“ร้อยยี่”
“เป็นแก้ว?”
“เหยือกเล็กแบบทั่วๆ ไปแหละ น่าจะประมาณขนาดนี้” กีต้าร์พูดพลางวาดมือในอากาศเป็นรูปเหยือกสูงเกือบฟุต
“โอเค งั้นสั่งละนะ” ว่าแล้วโบ๊ทก็เรียกพนักงานร้านมารับออร์เดอร์โดยสั่งกามิกาเซ่บลูไป 2 เหยือก...
.
.
สองหนุ่มนั่งละเมียดจิบเหล้าปั่นกันเงียบๆ ต่างคนต่างจ้องมองไปยังผืนฟ้าสีดำสนิทที่มีดาวนับล้านส่องแสงประดับประดา และมีพระจันทร์ดวงโตลอยเด่น ปล่อยให้ลมทะเลพัดโชยกระทบหน้าเบาๆ โดยที่แขนแกร่งยังวางพาดไหล่บางไม่ยอมห่าง
“คุณโบ๊ท”
“หือ?”
“ถามหน่อยดิ”
“ว่า?”
“เหนื่อยไหม”
“วันนี้อะเหรอ”
“เปล่า หมายถึงทั้งหมดเลย ที่ผ่านมา อยู่กับผมแล้วเหนื่อยไหม”
“ฮึ่ย ทำไมถึงถามแบบนี้ละ หืม?”
“ก็... ไม่รู้ดิ ผมมันดื้อมั้ง”
“ฮ่าๆๆๆ เอ็งรู้ตัวด้วยเหรอว่าดื้อ จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่แค่ดื้อนะ เอ็งอะมันเกรียน เปี๊ยก มึน กวนตีน น่าหมั่นไส้ ฮ่าๆๆๆ... *อุ๊ก!*” คงจะพูดแทงใจดำไอ้เปี๊ยกไปนิด เลยโดนศอกใส่สีข้างซะเลย
“แม่ง กวนตีนวะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ แต่ทั้งหมดนั้นอะ รวมๆ กันแล้วก็... น่ารักนะ” โบ๊ทหยอดพร้อมรอยยิ้มหวาน
“...แม่ง ใครเขาสั่งเขาสอนให้ชมผู้ชายว่าน่ารักวะ บ้าป่าว” กีต้าร์ได้ยินเข้าไปก็เขินนะ แต่ก็พยายามทำเป็นฟอร์ม แต่ก็ปิดไม่มิดหรอก เพราะรอยยิ้มเขินเล็กๆ บนใบหน้านั้นมันฟ้องหมดแล้ว
โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็เลยได้ที ใช้มื้อข้างซ้ายที่พาดไหล่ต้าร์อยู่นั้นค่อยๆ กันหัวกีต้าร์ให้เอนมาซบไหล่ของตัวเอง กีต้าร์เองก็ไม่ขัดขืน เอนซบไหล่กว้าง
“โบ๊ทไม่เหนื่อยหรอก ไม่เหนื่อยเลยสักกะนิดเดียว แค่มีเอ็งอยู่ข้างๆ แบบนี้ จะดื้อแค่ไหนโบ๊ทก็ไม่เหนื่อยหรอก”
“เสี่ยววะ”
“แล้วชอบไหมละ”
“...ไม่ชอบหรอก แต่อย่าไปพูดกับคนอื่นก็แล้วกัน”
“หวงเหรอ”
“เปล่า อายเขา ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้เกรียนเอ้ยยยยย” ร่างสูงถึงกับอารมณ์สะดุดเมื่อเจอไอ้เปี๊ยกมันเกรียนใส่ เลยบีบจมูกด้วยความหมั่นไส้จนกีต้าร์จมูกแดง
“แค่ล้อเล่นเอง บีบซะจมูกจะหลุดเลยนะ” กีต้าร์บ่นพลางลูบจมูกตัวเองป่อยๆ
“นี่ยังดีที่อยู่ข้างนอกนะ ถ้าอยู่ที่โรงแรม เอ็งจะโดนไม่น้อย หึหึหึ”
“...ไอ้หื่นเอ้ย!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
สองหนุ่มนั่งซบไหล่พูดคุยหัวเพราะกันคิกคักๆ อยู่สองคน จนเวลาล่วงเลยไปนับชั่วโมงก็ได้ฤกษ์เรียกพนักงานมาเก็บตังค์
ปลาหมึกย่าง (150 บาท)
กุ้งผัดผงกะหรี่ (120 บาท)
ต้มยำทะเล (100 บาท)
ปูนิ่มผัดพริกไทยดำ (150 บาท)
ข้าวผัดปูจานกลาง (100 บาท)
เหล้าปั่น (120 บาท x 2 เหยือก)
น้ำเปล่า (20 บาท)
สิริรวมค่าอาหารมื้อนี้ 1,170 – 150 – 120 – 100 – 150 – 100 – 240 – 20 = งบคงเหลือ 290 บาทถ้วน!
เมื่อจ่ายเงินค่าอาหารไป ใจโบ๊ทก็หายไปกับเงินก้อนนั้นด้วย เพราะดูกระเป๋าสตางค์ของตัวเองแล้วมันโล่งๆ ชอบกล โล่งจนรู้สึกว่าชีวิตนี้มันไม่มั่นคงเอาซะเลย แต่โบ๊ทก็ไม่ได้มีเวลาอาลัยอาวรณ์เงินในกระเป๋าสักเท่าไรนักหรอก เพราะได้ยินไอ้เจ้าต้าร์พูดอะไรที่น่าหมั่นไส้ขึ้นมาซะก่อน
“โธ่เอ้ย เหลือตังค์อีกตั้งเกือบ 300 แหน่ะ รู้งี้ผมสั่งปลาทอดสักตัวก็ดีหรอก”
“เหรอ... เหลือเงินไม่ถึง 300 แล้วยังจะกินปลาอีกเหรอ แล้วจะเอาเงินที่ไหนกลับกรุงเทพคร้าบบบบ คุณเปี๊ยก”
“ก็ว่ายกลับก็ได้นี่”
“เอ็งว่ายไหวเหรอ ห๊ะ?”
“ผมอะไม่ไหวหรอก แต่ผมไม่กลัว เพราะผมมีคุณโบ๊ทอยู่ทั้งคน”
“เหรอออออออออ งั้นเหรออออออ จะให้โบ๊ทไหว้กลับแล้วแบกเอ็งไปด้วยเหรอออออ”
“ใช่แล้ว”
“ฮืมมมมม งั้น เอ็งกลายเป็นศพก่อนดีไหม จะได้แบกไปง่ายๆ ไง”
“เฮ้ย ไม่เอา.... อ๊ากกกกกกกก”
กีต้าร์วิ่งแหกปากหนีโบ๊ทที่วิ่งหน้ายักษ์ไล่ตามหลัง... สองหนุ่มวิ่งกวดกันออกไปบนหาด เลาะไปตามขอบคลื่นทะเลไปเรื่อยก่อนจะหายไปในความมืด...
ส่วนพนักงานที่ยืนฟังบทสนทนาแปลกๆ ของทั้งสองหนุ่มก็ได้แต่ยืนงงๆ และยิ่งงงขึ้นไปอีกเมื่อหันไปมองท้องฟ้าที่มีดาวเรียงกันเป็นคำว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
ห๊ะ???
-----------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
กีต้าร์นอนแผ่อยู่บนห่วงยางปล่อยตัวให้โยกไปตามคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่ง ส่วนโบ๊ทก็นอนลอยตัวอยู่บนผิวน้ำอยู่ข้างๆ...
กีต้าร์ : คุณโบ๊ท (//สะกิดแขน)
โบ๊ท : หืม?
กีต้าร์ : จับห่วงยางไว้ให้ผมหน่อยดิ มันชอบไหลเข้าฝั่งอยู่เรื่อยเลยอะ
โบ๊ท : อือ (//ตอบรับแล้วเอื้อมมือไปจับห่วงยางไว้ไม่ให้โดนซัดเข้าฝั่ง)
.
.
- 3 นาทีผ่านไป -
.
.
กีต้าร์ : คุณโบ๊ทททททท
โบ๊ท : หือ?
กีต้าร์ : จับนิ่งๆ หน่อยดิ
โบ๊ท : จะนิ่งได้ไงละ ก็มันมีคลื่นซัดมาตลอดอะ
กีต้าร์ : ผมรู้ว่ามีคลื่น แต่คุณโบ๊ทจับไม่ให้ห่วงยางมันหมุนได้ไหมอะ
โบ๊ท : ทำไมถึงต้องไม่ให้มันหมุน ก็ในเมื่อมันโดนคลื่นซัดแล้วโบ๊ทจับห่วงยางไว้ด้านนึง มันก็ต้องมีหมุนบ้างดิ
กีต้าร์ : ก็จับให้นิ่งๆ ดิ... หมุนแบบนี้วิวดีๆ เสียหมด โว๊ะ!!!
โบ๊ท : วิวไรของเอ็ง (//ยกหัวขึ้นมามอง... เห็นเป็นกลุ่มสาวเกาหลีใส่บิกินี่กำลังวิ่งลงน้ำกัน 3-4 คน)
กีต้าร์ : เรื่องของผู้ใหญ่นะ คุณโบ๊ทไม่ต้องรู้หรอก... อืมมมม ขาวจริงๆ หุหุหุ
โบ๊ท : เหรอออออออออ... (//หยั่งขาแตะพื้นทรายใต้น้ำ ตั้งตัวขึ้นยืนเต็มความสูง)...
กีต้าร์ : (//นอนผิวปากอารมณ์ดี)
โบ๊ท : ฮืมมมมมม!! (//ก้มลงมองกีต้าร์พร้อมแผ่รังสีอำมหิต)
กีต้าร์ : เห?
โบ๊ท : วิวดีงั้นเหรอไอ้เปี๊ยก... งั้นลงไปดูใต้น้ำเลยดีไหม!!! (//งัดห่วงยางของกีต้าร์ให้คว่ำอย่างรุนแรง)
กีต้าร์ : เฮ้ยยยยย!!!
*ตูมมมมม*
ภาพสุดท้ายเป็นภาพของชายหนุ่มร่างเล็กตะเกียกตะกายขึ้นผิวน้ำก่อนจะโดนชายหนุ่มร่างสูงคนสนิทกอดหมับเข้าที่อกจากด้านหลังแล้วเหวี่ยงลงน้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า... ตูม! ตูม! ตูม!
-
ฮาร์ดคอร์กันจริง แอบสงสารไอ้เปี๊ยก :laugh:
-
คุณโบ๊ทเล่นแรงนะ น้องเหนื่อยเดี๋ยวก็หลับอย่างเดียว เดี๋ยวก็อด...หรอก คิคิ
ว่าแต่กระเป๋าตังส์ตกน้ำไปแล้วสิ
-
คุณโบ๊ทเล่นโหดไปเปล่าเนี่ย เปี๊ยกต้าร์ตัวสั่นหมดเลยดูดิ๊
-
แล้วถ้ากระเป๋าตังค์หายจะทำยังไงล่ะคะสองหนุ่ม เป็นห่วงมากเลยนะเนี่ยกลัวว่าจะกลับกันไม่ได้อะ :laugh:
รออ่ะ ที่เหลือจะมาเมื่อไหร่น้า :m17:
-
ัรักกันรุนแรงมากคู่นี้ 5555
-
เอาแล้วววว
กระเป๋าตังจะยังอยู่มั้ย
งามไส้แล้วมั้ยล่ะไอ้เกรียนทั้ง2 o22
-
สองเกรียนมัวแต่เล่นกัน
:laugh:
กระเป๋าหายได้ไปเป็นขอทานบนเกาะล้านแน่ :sad11:
-
พึ่งได้มาอ่าน ตามทันแล้วจ้าาา
ทำไมมันน่ารักเยี่ยงเน้!!!
ก็อย่างว่า เรื่องนี้ เกรียน-มัน-เยอะ กร๊ากกกกก :laugh: :laugh:
-
:jul3:
-
เย้ยจันทร์นี่ต้องเป็นฉากแบบว่ากลางคืนใช่ป๊ะ ยังมีอีกใช่ป๊ะ
-
เอาคืนเค้าแล้วก็มาปลอบใจเค้านะคุณโบ๊ท
จริงๆแล้วคือหาเรื่องจะกอดต้าร์ใช่ป่ะ :-[
ต้าร์บทจะเกรียนก็ทำเอาปวดประสาทไปเลย
แต่บทจะอ้อนก็เล่นเอาคุณโบ๊ทไม่กล้าขัดใจ
สองคนนี้เค้าแพ้ทางกัน :laugh: น่ารักที่สุด
ขอบคุณมากค่ะ รอที่เหลือนะคะ :กอด1:
-
ต้าร์กอดคอเฮียแล้วเกยคางพาดไหล่ แอร๊ยยยยส์ น่ารักอะ :impress2:
คนมันรักกันทำอะไรก็ดูหวานไปหมดเลย แต่ไม่รู้ว่าถ้าเป๋าตังค์หายแล้วจะหวานกันต่อมั๊ย :laugh:
-
หยอกกันน่ารักนะคู่นี้
ต้าร์สะกิดด้วยความรักด้วยการโดดถีบขาคู่
โบ๊ททุ่ม(ต้าร์ลงน้ำ)เทความรักให้ต้าร์อย่างมากมาย
ลุ้นๆกระเป๋าตังค์จะยังอยู่ดีไหม ถ้าหายมีฮา
-
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
:try2: :try2: :try2: :try2: :try2: :try2: :try2: :try2:
-
นึกว่าจะมีหนุ่มมาจีบตาโบ๊ทเสียอีก
นึกภาพต้าร์โบ๊ทหวานกันแบบไม่เกรียนไม่ออกเลย
อ่านแล้วหิวและอยากไปทะเล
:pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เหวี่ยงลงทะเลไปแล้ว เปลี่ยนมาเหวี่ยงเจ้าเปี๊ยกลงพื้นทรายบ้างดีไหม 5555
ป.ล. คุณโบ๊ทเริ่มเข้าข่ายพระเอกโหดกับเขาบ้างแล้วนะเนี่ย 5555 :laugh:
-
เหลือไม่ถึง 300 จะกลับกรุงเทพกันยังไงละเนี่ย 55555
ลิงแอบหึง(?)โหดนะ จับทุ่มๆ กรั่กๆ
-
เหลืออยู่สามร้อย จะถึงบ้านมั้ยเนี่ย เหอะๆเหอะๆ
-
กินเยอะเดี๋ยวก็ลงพุง
แต่เอ๊ะ...หนุ่ม ๆ เขามีวิธีเผาผลาญไขมันนี่เนอะ คึคึ
-
เล่นกันเป็นเด็กๆ เลยนะพวกเธอ 555555
เสียดายบรรยากาศดีๆ นะเนี่ย หวานๆ กันหน่อยก็ไม่ได้ :m16:
-
LOVE HIGH STORY – 65 – It’s Too Late |สายเกินไป
20:13 น.
เกาะล้าน พัทยา
.
.
กีต้าร์วิ่งหัวเราะร่าหนีโบ๊ทมาจากร้านอาหารโดยวิ่งออกไปทางชายหาด เลาะไปตามขอบคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่ง เอาเข้าจริงก็ไม่ได้มีที่ให้วิ่งหนีได้มากนักหรอก เพราะน้ำทะเลหนุนขึ้นสูงในยามค่ำคืนจึงเหลือพื้นที่ทรายให้วิ่งได้แค่เป็นทางแคบๆ เท่านั้น
สองหนุ่มวิ่งไล่กันจนห่างไกลแสงสว่างออกไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังมีแสงจากดวงจันทร์ส่องให้พอเห็นลางๆ อยู่บ้าง โบ๊ทเลยเห็นกีต้าร์ที่วิ่งอยู่ข้างหน้าเป็นเพียงเงาตะคุ่มๆ เท่านั้น... วิ่งไปวิ่งมาชักจะเริ่มจุกโบ๊ทเลยคิดว่าต้องเร่งจับตัวไอ้เจ้าเปี๊ยกให้ได้โดยเร็ว... ส่วนกีต้าร์วิ่งมานานก็เริ่มเหนื่อย มีแผ่วแรงลงไปบ้าง และเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของร่างสูงวิ่งตามมาถี่ขึ้น ก็รู้ตัวแล้วว่าขืนวิ่งตรงๆ ไปแบบนี้ต่อ เขาคงจะโดนโบ๊ทจับตัวได้ในไม่ช้านี้แน่นอน...
ว่าแล้วก็มองซ้ายขวาหาที่วิ่งหลบ... ซ้ายมือมีต้นไม้และท่าทางจะเป็นป่า ดูน่ากลัวไม่น้อย... ขวามือเป็นน้ำทะเลที่ซัดเข้าฝั่งเอื่อยๆ ก็แอบน่ากลัว แต่ก็ยังน่ากลัวน้อยกว่าป่าทางซ้ายมือ... สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่าหากโบ๊ทพุ่งเข้ามา เขาจะวิ่งเบี่ยงหลบลงทะเลไปซะเลย เรียกว่ายอมเปียก แต่ไม่ยอมโดนจับ
เพียงสิ้นความคิด ร่างเล็กก็โดนแขนแกร่งเข้ารวบ แต่มีเหรอที่ไอ้เจ้าเปี๊ยกแสบมันจะยืนนิ่งๆ ให้จับได้ง่ายๆ... กีต้าร์สะบัดตัวจนหลุดแล้ววิ่งโวยวายลงทะเลไปตามที่คิดไว้... อืม ยอมเปียกจริงๆ ด้วย...
โบ๊ทเห็นเงาของร่างเล็กวิ่งลงทะเลไปพร้อมเสียงฝีเท้ากระทบคลื่น แต่ไม่แน่ใจว่าจะตามลงไปดีไหม... ลงไปก็เปียก หรือจะรอให้ไอ้เปี๊ยกมันเบื่อแล้ววิ่งขึ้นมาให้จับเองดีนะ... ยืนชั่งใจอยู่สักครู่ จนกระทั่ง
“แน่จริงก็ตามลงมาดิ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
กีต้าร์หยุดวิ่งแล้วหันมาตะโกนท้าทาย แล้วมีเหรอที่ร่างสูงจะยืนเฉย... พอสิ้นคำท้า ร่างสูงก็เลยจ้ำลงทะเลตามไอ้เปี๊ยกไป... กีต้าร์เห็นเช่นนั้นก็ตกใจ เพราะไม่คิดว่าโบ๊ทจะกล้าตามลงมา แอบได้ยินมันสบถอยู่คนเดียวว่า “ซวยแล้ว” ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาจ้ำลงทะเลไปลึกกว่าเดิมเพื่อรักษาระยะให้ห่างจากร่างสูง เมื่อร่างสูงเดินเข้าใกล้ กีต้าร์ก็ยิ่งเดินลงทะเลไปลึก... ลึกเกินเอว...
“เฮ้ย ต้าร์ ลงไปลึกเกินไปแล้ว เดี๋ยวก็จมหรอก มานี่ โบ๊ทไม่แกล้งแล้วก็ได้”
“ไม่เชื่อหรอก”
“อ้าว ไม่เชื่ออีก... จริงๆ สาบานเลย ไม่ทำอะไรหรอก กลับขึ้นฝั่งกัน”
“เชื่อก็กลัวดิ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เมื่อเห็นว่ากีต้าร์ไม่ยอมเดินขึ้นมา โบ๊ทเลยเลือกที่จะถอยเอง เพื่อให้กีต้าร์ไม่เดินลงทะเลไปลึกกว่านี้... โบ๊ทเดินกลับขึ้นฝั่งไปยืนเท้าเอวอยู่ข้างๆ ต้นมะพร้าวริมหาดแล้วตะโกนเรียกกีต้าร์อีกครั้ง แต่กีต้าร์ก็ยังไม่ฟัง แถมยังตะโกนกลับมากวนประสาทอีกว่า
“ไปยืนข้างต้นมะพร้าวอะ จะปีนเล่นเหรอไอ้ลิงภูเขา ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เออ เดี๋ยวจะปีนให้ดู แต่เอ็งต้องกลับขึ้นฝั่งก่อน มาเร็วๆ” โบ๊ทตะโกนกลับไป หลอกล่อให้กีต้าร์ขึ้นมาจากน้ำ แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะไอ้เจ้าต้าร์ยังยืนนิ่งกวาดมือเล่นน้ำอยู่อย่างนั้น... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็อ่อนใจ เลยทิ้งตัวนั่งลงบนหินข้างๆ ต้นมะพร้าว คอยให้กีต้าร์ขึ้นมาเอง
“เฮ้ยยยยยยย ไอ้ตัวแสบ โบ๊ทนั่งรออยู่ตรงนี้นะ ขี้เกียจเปียก” โบ๊ทตะโกนบอกกีต้าร์ เชื่อว่าพอเบื่อเดี๋ยวก็ขึ้นมาเองแหละ ไม่มีคนวิ่งไล่แล้วนี่นะ...
ร่างสูงนั่งรอให้ร่างเล็กเลิกเล่นอยู่อย่างนั้นได้สักพักก็เหม่อมองไปบนท้องฟ้ามองหมู่ดาวที่ส่องแสงระยิบบนผืนฟ้าสีดำสนิท ได้มานั่งมองแบบนี้แล้วก็รู้สึกผ่อนคลายที่มองไปสุดลูกหูลูกตาก็เห็นเป็นผืนฟ้าเปิดโล่ง ไม่มีตึกรามสูงๆ มาบังเหมือนในกรุงเทพ... ว่าแล้วก็นั่งไล่หากลุ่มดาวที่ตัวเองพอจะจำได้ ลองทวนความจำตัวเองดูสักหน่อย เผื่อจะเอาไว้ถามกีต้าร์ว่าจำได้บ้างไหม
.
.
อืมมมมมม อากาศดีจริงๆ เลยนะครับ ลมพัดกำลังดี ถึงจะมีกลิ่นเค็มๆ อยู่บ้าง แต่ก็นะ ได้ฟีลทะเลแบบ 100%... จะเพอร์เฟคกว่านี้ถ้าไม่มียุง ฮ่าๆๆๆๆ... เอาเหอะ ปล่อยยุงมันไป ปัดบ่อยๆ ก็ไม่โดนกัดแล้วละ... (ยิ้ม)
ผมชอบมองท้องฟ้าครับ ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน มันสวยคนละแบบ... กลางวันท้องฟ้าจะดูสดใส ดูแล้วผ่อนคลาย ประมาณว่าถึงแดดจะร้อนแต่ถ้าฟ้าสวยๆ เนี่ย ถ้าเดินไปมองท้องฟ้าไปเนนี่ย ผมจะรู้สึกสดชื่นขึ้นได้เลยนะ... ส่วนกลางคืนท้องฟ้ามืดสนิท ดูสงบดีครับ ถ้าวันไหนฟ้าเปิดก็จะเห็นดาว ผมชอบ (ยิ้ม)...
ใช่ครับ ผมชอบดูดาว ชอบมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วละครับ ในห้องนอนที่บ้านของผมเมื่อก่อนเคยมีกล้องดูดาวที่ป๊าซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุ 8 ขวบด้วย แต่ผมก็ดันมาทำมันตกออกนอกหน้าต่างตอน ม.3 เพราะเปิดหน้าต่างทิ้งไว้แล้วดันเดินสะดุดขาตัวเองไปชนกล้อง หลังจากนั้นก็ยังไม่ได้ซื้อใหม่มาจนทุกวันนี้แหละครับ แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็ซื้อใหม่ได้...
สิ่งสำคัญมันอยู่ที่ว่าผมเพิ่งจะรู้ไม่นานมานี้ว่าการดูดาวคนเดียวมันไม่สนุกเท่าดูด้วยกันสองคน (ยิ้ม)... ผมว่ามันโรแมนติกดีนะ ถึงแม้ว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกมันจะไม่ค่อยหวาน ไม่โรแมนติกอะไรเท่าไร แต่ความพยายามเล็กๆ ของมันนั่นแหละที่ทำให้ผมรู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่โคตรโรแมนติกเลยละครับ (ยิ้มกว้าง)
ผมจำได้ว่าพาไอ้เปี๊ยกนั่งดูดาวครั้งแรกเมื่อตอนคริสต์มาสปีที่แล้วที่พามันไปนั่งดูดาวบนทางด่วน ที่ตลกก็คือมันเป็นคนฟอร์มจัด เวลาผมสอนอะไรเกี่ยวกับกลุ่มดาวไปแล้วจำไม่ได้มันก็จะแกล้งทำเนียนหืออือไปงั้น เห็นแล้วก็รู้สึกว่ามันน่ารักดี ขนาดง่วงจนตาแทบปิดก็ยังจะทำหืออือกับสิ่งที่ผมพล่ามไปเรื่อย... อืมมมม ถ้าจำไม่ผิดวันนั้นมันนั่งหลับซบไหล่ผมด้วยนะ ผมละใจเต้นจนหายใจไม่ทั่วท้องเลยละ แต่ตอนนั้นก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าใจเต้นเพราะอะไร... แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วนะ (ยิ้ม)
มันถามผมว่าอยู่กับมันแล้วเหนื่อยไหม... ดูเหมือนจะเหนื่อยนะครับที่ต้องอยู่กับคนเกรียนๆ อย่างไอ้เปี๊ยกทุกวัน แต่ก็แปลกที่ผมกลับไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด กลับรู้สึกมีความสุขมากๆ ซะอีก... คิดไปคิดมาก็ตลกดีนะครับที่ไอ้เปี๊ยกมันมามีอิทธิพลต่อชีวิตผมได้ขนาดนี้ ป่วนชีวิตผมซะจนผมนึกภาพชีวิตอันแสนสงบไม่ออกแล้วละครับ ตื่นมาวันไหนไม่ได้เถียงกันผมคงรู้สึกว่าชีวิตมันขาดอะไรไปสักอย่างแน่ๆ ฮ่าๆๆ... ดูเอาเถอะครับ อย่างวันนี้วันเดียวมันก็ดื้อซะจนผมอดลงไม้ลงมือไม่ไหว ไม่ใช่ชอบใช้ความรุนแรงนะครับ แต่มันน่าหมั่นไส้จนไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไรดีต่างหาก... เอ่อ แต่ถ้าอยู่ในห้องผมก็มีอีกวิธีนะ ฮ่าๆๆๆ
ว่าแล้วก็อยากกลับห้องแล้วละครับ แต่ไอ้เปี๊ยกเนี่ยสิ ป่านนี้ยังไม่ขึ้นมาอีก... เอ๊ะ ไอ้เปี๊ยกยังไม่ขึ้นมาใช่ไหมครับ...
.
.
ร่างสูงทอดสายตาไปยังจุดที่กีต้าร์ยืนอยู่เมื่อครู่นี้ ...แต่กีต้าร์ไม่อยู่แล้ว... เมื่อมองหาร่างเล็กไม่เห็น ร่างสูงเลยยืนขึ้นเต็มความสูงเพื่อจะได้มองกว้างๆ และชัดยิ่งขึ้น ...แต่สิ่งที่เห็นมีเพียงคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งเอื่อยๆ
...กีต้าร์หายไป...
ใจโบ๊ทตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง พยายามกวาดตามองหาร่างเล็กไปทั่ว แต่ก็ไร้วี่แวว...
“ต้าร์!!! อยู่ไหน!!! ต้าร์!!”
ร่างสูงตะโกนเรียกสุดเสียงก่อนจะออกวิ่งลงทะเลไปตรงจุดที่เขาเห็นกีต้าร์ยืนอยู่ก่อนหน้านี้... ที่ใจไม่ดีก็คือเมื่อมายืนตรงจุดเดียวกับจุดที่กีต้าร์เคยยืนก็พบว่าน้ำทะเลหนุนสูงขึ้นอีกไม่น้อย จากแค่น่าจะระดับเอวของเขา แต่ตอนนี้มันขึ้นมาถึงอก นั่นก็หมายถึงว่าจะสูงอย่างน้อยๆ ก็ประมาณต้นคอของกีต้าร์
“ต้าร์!!! ไม่เล่นนะเว้ย!!! อยู่ไหน!!!!”
โบ๊ทตะโกนเรียกหากีต้าร์สุดเสียงพลางเดินกวาดมือในน้ำไปทั่ว พยายามเพ่งมองด้วยแสงสว่างจากดวงจันทร์... แต่เขาก็ไม่เห็นวี่แววของต้าร์และไม่มีเสียงตอบรับ... ที่ได้ยินมีเพียงเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นระส่ำอยู่ในอก
ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก
...ใจเต้นด้วยความกลัว
...กีต้าร์หายไปไหน
...จมน้ำ?
จิตใต้สำนึกเริ่มทำร้ายกำลังใจด้วยการป้อนความคิดด้านลบเข้าสมองของโบ๊ทอย่างต่อเนื่อง... ทำเอาโบ๊ทกลัวจนตัวเริ่มสั่น... กลัวสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น... กลัวการสูญเสีย
เวลาล่วงเลยไปเกือบสิบนาที โบ๊ทยังหากีต้าร์ไม่เจอ และรอบๆ ตัวก็มีเพียงคลื่นทะเล แต่ไร้วี่แววของรุ่นน้องคนสนิท... โบ๊ทเริ่มสติแตก... ทำอะไรไม่ถูก หายใจไม่ออก...
โบ๊ทตัดสินใจว่ายออกจากฝั่งไปไกลกว่าเดิมเพื่อตามหากีต้าร์... ดำว่ายดำผุดออกไปไกลจนขาหยั่งไม่ถึงพื้นทราย... เขาว่ายวนเป็นวงกว้างๆ พยายามลืมตาในน้ำเพื่อมองหากีต้าร์จนแสบตา แต่ก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดใต้ทะเล... โบ๊ทโผล่ขึ้นผิวน้ำเพื่อตักตวงอากาศเข้าปอดแล้วดำลงไปใหม่ ว่ายวนอยู่เช่นเดิมอยู่หลายรอบสลับกับลอยตัวบนผิวน้ำแล้วตะโกนเรียกกีต้าร์อยู่ท่ามกลางทะเลที่มืดสนิท...
...แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็ยังคงเป็นความเงียบ
ความสิ้นหวังเริ่มเข้าจู่โจมจิตใจ... โบ๊ทปล่อยตัวให้ลอยนิ่งๆ อยู่บนผิวน้ำอยู่อย่างนั้นนั้น ทอดตาขึ้นมองฟ้า... ปล่อยกายไปกับน้ำทะเลเย็นๆ... ขอบตาร้อนผ่าว... น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
ทันใดนั้นเอง...
.
.
.
“เฮ้ยยยยยยย คุณโบ๊ททททททท ไหนว่าไม่อยากเปียกไงงงงงงงงง แล้วลงไปเล่นน้ำทำไมละนั่นนนนนนน ฮ่าๆๆๆๆๆ”
.
.
.
ใจที่เต็นไม่เป็นจังหวะด้วยความกลัวและวิตกกังวลอยู่แล้วนั้น เต้นเร็วกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงของคนที่เขากำลังตามหาอยู่นั้นตะโกนมาจากชายหาด... โบ๊ทหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นร่างเล็กยืนตัวเปียกอยู่ใกล้ๆ กับต้นมะพร้าวต้นที่เขานั่งรออยู่ก่อนหน้านี้...
ความกังวลหายวับไปทันที รู้สึกโล่งขึ้นมาอย่างสุดใจ... แต่มันไม่ได้จบลงเพียงเท่านี้ เพราะความรู้สึกด้านลบทุกอย่างที่โจมตีเขาเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนกลับกลายเป็นเชื้อเพลิงที่สุมใจร่างสูงให้รู้สึกโกรธ... โกรธมาก
ว่าแล้วก็ว่ายน้ำเข้าฝั่งด้วยใบหน้าบึ้งตึงและฉุนเฉียว... เมื่อไปถึงก็ไม่พูดไม่จา จ้ำอ้าวมุ่งหน้าไปทางร้านอาหารทันที...
“เดี๋ยวคุณโบ๊ท”
กีต้าร์งง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงวิ่งตามไป เขาเอ่ยเรียกร่างสูงแต่ร่างสูงก็ไม่หยุด
“เดี๋ยว หยุดก่อนดิคุณโบ๊ท!!”
ร่างเล็กวิ่งเข้าไปขวางหน้าร่างสูงก่อนจะใช้มือดันไหล่กว้างให้หยุดเดิน... โบ๊ทยืนนิ่ง หันหน้าฉุนเฉียวออกทะเล ไม่มองหน้ากีต้าร์สักนิด
“เป็นอะไรเหรอคุณโบ๊ท”
“...”
“โกรธผมเหรอ”
“...”
“โกรธผมใช่ไหม”
“...”
“บอกมาดิ ผมทำอะไรผิด”
“...”
“เฮ้ยยยย คุณโบ๊ท พูดมาดิ เงียบแบบนี้แล้วผมจะรู้เหรอ”
“...”
“...”
“ไปไหนมา...” ร่างสูงถามเสียงเรียบ ไร้วี่แววการล้อเล่นอย่างที่ต้าร์คุ้นเคย
“ผม... ผมไปเข้าห้องน้ำมา”
“...”
“...”
“แล้วทำไมไม่บอก... อยู่ๆ ก็หายไป... ทำคนอื่นเป็นห่วงแทบตาย รู้ตัวไหมเนี่ย”
“ผม... ขอโทษ... ผมปวดท้อง แต่เห็นคุณโบ๊ทกำลังนั่งดูดาวเพลินๆ... ก็เลยเดินเลาะไปเรื่อยๆ จนถึงร้านอาหาร... แต่พอเข้าเสร็จแล้วก็รีบวิ่งกลับมาเลยนะ” กีต้าร์กล่าวเสียงอ่อยพลางดึงชายเสื้อร่างสูงไว้... รู้สึกผิดที่ทำให้โบ๊ทต้องเป็นห่วงขนาดนี้
“...”
“ผมขอโทษ...”
“...”
“อย่าโกรธดิ”
“...”
“...”
“กลับเถอะ... โบ๊ทเหนื่อยแล้ว... อยากนอน”
.
.
.
ตลอดทางกลับโรงแรม ไม่มีใครพูดอะไรแม้แต่คำเดียว... จนกระทั่งถึงโรงแรม โบ๊ทก็เดินนำขึ้นห้องไปอย่างเงียบๆ... เดินไม่รอกีต้าร์ด้วยซ้ำ... เมื่อกลับถึงห้องโบ๊ทก็ออกไปนั่งอยู่นอกระเบียงแล้วปิดประตูระเบียง ถึงแม้จะไม่ได้ล็อค แต่ก็เป็นสัญญาณที่บอกแล้วว่าห้ามกีต้าร์ตามออกไปที่ระเบียงเป็นอันขาด
กีต้าร์เห็นเช่นนั้นก็เข้าใจ เขาเลยเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างเงียบๆ ด้วยใจที่เป็นกังวล...
...ใจหายที่เห็นโบ๊ทโกรธจริงจังแบบนี้...
กีต้าร์อาบน้ำเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง พยายามบอกให้ตัวเองหลับ ส่วนเรื่องโบ๊ทก็รอให้โบ๊ทใจเย็นลงกว่านี้ก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน... แต่ถึงจะบอกอย่างนั้น กีต้าร์ก็นอนไม่หลับอยู่ดี...
*ครืดดดดดด*
เสียงประตูระเบียงเลื่อนเปิดออก... กีต้าร์ก็เลยแกล้งหลับ... ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องแกล้งหลับ...
เขานอนนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น ถึงตาจะปิดแต่หูก็คอยฟังความเคลื่อนไหวของรุนพี่ร่างสูงอยู่ตลอดเวลา... รู้สึกได้ว่าโบ๊ทเดินไปเดินมาก่อนจะมาหยุดที่ปลายเตียงของเขา ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพักก็เดินห่างออกไปก่อนจะได้ยินเสียประตูห้องน้ำปิดเบาๆ แล้วตามด้วยเสียงฝักบัว
.
.
เฮ้ออออ ไอ้คุณโบ๊ทมันว่ายออกไปไกลมากเลยนะ ตอนแรกผมก็นึกว่าว่ายน้ำเล่น... ที่ไหนได้... ออกไปไหว้น้ำตามหาผมต่างหากละ... ผมนี่มันโง่จริงๆ ใครมันจะว่ายน้ำเล่นออกไปไกลขนาดนั้นกัน นี่มันมืดแล้วนะ...
ผมไม่เคยเห็นคุณโบ๊ทเขาทำหน้าเครียดแบบนี้มาก่อนเลย... ใจหายนะ มันโหวงๆ ชอบกล... แต่จะให้ผมทำไงละ ผมเองก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้เป็นห่วงสักหน่อยนิ... ที่ไม่บอกก่อนก็เพราะเห็นว่ากำลังดูดาวเพลินๆ... ผมไม่อยากไปขัดอารมณ์สีหน้าคนกำลังมีความสุขขนาดนั้นหรอก... ก็ไอ้คุณโบ๊ทนะ ชอบดูดาวมาก... ผมรู้
แต่ผมก็ไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย แค่ไปเข้าห้องน้ำเอง... ดูดิ ดันมาโกรธเป็นจริงเป็นจัง ท่าทางจะง้อยากด้วยแฮะคราวนี้... เฮ้ออออออ ลิงแก่ขี้งอนเอ้ย!!
.
.
ร่างสูงออกจากห้องน้ำโดยใส่เพียงกางเกงบ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียว เดินเช็ดผมออกมาด้วยสีหน้าที่ดูเครียดน้อยลง... สิ่งที่เห็นคือร่างเล็กนอนหลับตาแผ่หราอยู่บนเตียง... ความรู้สึกใจหายเมื่อตอนที่ร่างเล็กหายไปกลับเข้ามาตอกย้ำว่าไอ้ตัวแสบคนนี้มีความหมายต่อเขาแค่ไหน... แต่ก็ยังมีอารมณ์ขุ่นมัวอยู่ในใจ...
“ทำอะไรไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะเป็นห่วงแค่ไหน”
โบ๊ทบ่นอยู่ในใจพลางเช็ดหัวตัวเองจนหมาดแล้วเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปตากก่อนจะปิดไฟในห้องแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง...
โบ๊ทนอนหลับตาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นานกว่าจะรู้สึกง่วง แต่พอใกล้จะหลับสนิทก็รู้สึกว่ามีคนมาเปิดผ้าห่มแล้วแทรกตัวเข้ามาเบียดจนรู้สึกได้ถึงความอุ่นจากร่างของอีกคน... กลิ่นผิวกายอันคุ้นเคยลอยแตะจมูกทำให้ไม่ต้องลืมตาก็รู้ว่าใครที่แอบมานอนเบียด...
ร่างเล็กพยายามเขยิบตัวเข้าหาอกกว้าง จนโบ๊ทอดไม่ได้ที่จะขอวางฟอร์มอีกสักหน่อย เลยแกล้งทำเป็นพลิกตัวหันหลังให้ร่างเล็ก... และก็คงจะได้ผล เพราะได้ยินกีต้าร์ทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ... แต่กีต้าร์ไม่หยุดความพยายามอยู่แค่นั้น เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่คนสนิทนอนหันหลังให้ เขาก็เลยพาดแขนเข้ากอดเจ้าของเตียงแล้วซุกตัวเข้าซบไหล่กว้างจากด้านหลัง
“คุณโบ๊ท...” กีต้าร์เอ่ยเสียงแผ่ว
“...”
“รู้นะ ว่ายังไม่หลับ”
“...”
“จะโกรธผมไปถึงไหนเนี่ย”
“...”
“ทำหน้าบึ้งมาตั้งนานแล้ว ไม่เมื่อยแก้มบ้างเหรอ”
“...”
“คุณโบ๊ท...”
“...”
“ผมขอโทษแล้วไง หายโกรธเถอะนะ... นะ... หายโกรธนะ”
“...”
“คุณโบ๊ททททททท”
“...”
“...”
“...”
“ผมขอโทษแล้วไง ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย... รู้ว่าเป็นห่วง แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้สักหน่อยนี่...”
“เฮ้ออออ เอ็งนี่มัน พูดมากจริง” ร่างสูงไม่พูดเปล่า ปั้นหน้าบึ้งหันกลับมาหาร่างเล็ก... จงใจให้เห็นว่าหน้ายังบึ้งตึงอยู่.. จริงๆ แล้วก็ใจอ่อนตั้งแต่ไอ้ตัวแสบมันเบียดตัวมาอ้อนแล้วแหละ แต่ก็พยายามแข็งใจไม่ใจอ่อน
“...”
“...”
“หายโกรธผมได้ยัง”
“...”
“เงียบอีก”
“ดึกแล้ว นอนเหอะน่า”
“ไม่เอาอะ คุณโบ๊ทต้องหายโกรธผมก่อนดิ นะ นะ นะ”
“...”
“...”
“...”
โบ๊ทยังนิ่ง กีต้าร์เลยเริ่มทำอะไรไม่ถูก ปกติก็ไม่ใช่คนที่ง้อใครเป็นสักเท่าไร สุดท้ายก็เลยตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะทำมาก่อน... ว่าแล้วก็เงยหน้าแล้วค่อยๆ เลื่อนตัวขึ้นไปจูบคางของรุ่นพี่ร่างสูง...
*จุ๊บ*
ร่างสูงอึ้งกับสัมผัสที่ได้รับจากร่างเล็กจนต้องลืมตา... สิ่งที่เห็นคือใบหน้าของรุ่นน้องร่างเล็กที่อยู่ห่างเพียงคืบ... ดูสิ ทำหน้าอย่างกับลูกแมวสำนึกผิด
“เลิกโกรธผมได้ยัง”
“ยัง”
“โอยยยยยย คุณโบ๊ทอะ... ถ้าโกรธแล้วง้อยากแบบนี้ ทีหลังอย่าโกรธผมอีกนะ”
“...ไอ้เกรียน”
“สรุปว่าหายโกรธผมแล้วใช่ไหม”
“ยัง”
“...”
“...”
“แล้วเมื่อไรถึงจะหายโกรธ”
“...” ร่างสูงไม่ตอบ แต่ตีหน้านิ่งแล้วชี้นิ้วไปที่ริมฝีปากของตัวเองเป็นเชิงสั่ง
“...” กีต้าร์หรี่ตาไม่พอใจ แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
ร่างเล็กเลื่อนมือไปจับหน้าของร่างสูงเอาไว้... เลื่อนเข้าหาริมฝีปาก แล้วบรรจงประทับจูบ... ช้าๆ ไม่รีบร้อน...
แต่ทันใดนั้นเอง...
*หมับ*
“เฮ้ย!!”
ร่างเล็กเหวอ เมื่อร่างสูงฉวยโอกาสกอดแล้วประกบจูบก่อนจะพลิกตัวขึ้นทาบทับโดยไม่ทันให้กีต้าร์ได้ตั้งตัว
“เฮ้ยๆๆๆๆๆ เดี๋ยวๆๆๆๆๆ” กีต้าร์ร้องห้ามพลางพยายามดันร่างสูงไว้
“...” โบ๊ทยังเงียบ แต่แววตาเปลี่ยนเป็นไป จากนิ่งบึ้งตึง กลับฉายแววเจ่เล่ห์ออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“หายโกรธผมแล้วเหรอ”
“อือ”
“จริงอ่ะ?”
“ไม่โกรธแล้ว”
“ดี... งั้น ผมไปนอนก่อนนะ” กีต้าร์ตีเนียน พูดพลางพยายามเลื่อนตัวออกจากเตียง แต่...
“คิดเหรอว่าอ้อยเข้าปากช้างแล้วมันจะยอมคาย หึหึ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก นี่มันกล้วยเข้าปากลิงแล้วต่างหาก!!! ปล่อยนะ!!!”
.
.
ไอ้เปี๊ยกเอ้ย เอ็งพลาดตั้งแต่คิดจะไปง้อเขาถึงเตียงแล้วล่ะ แต่กว่าจะรู้ตัวว่าพลาดก็สายเกินไปเสียแล้ว ฮ่าๆๆๆ
ในขณะที่โบ๊ทกำลังปลุกปล้ำไอ้เจ้าตัวแสบอยู่นั้นเอง โทรศัพท์ของโบ๊ทก็สั่นครืดครืดอยู่ในกระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ทำเอาทั้งสองหนุ่มชะงักโดยอัตโนมัติ
*ควับ*
กีต้าร์หันไปตามเสียงก่อนจะหันมามองโบ๊ทด้วยสีหน้าสงสัยสุดชีวิต ว่าแล้วก็จะเอ่ยถามให้หายสงสัย
“เสียงอะไ... อุ๊บ!!”
แต่โบ๊ทไม่ปล่อยให้ถามหรอก และก็รู้ใช่ไหมว่าโบ๊ทปิดปากต้าร์ด้วยอะไร หึหึหึ
.
.
.
ในกระเป๋าสะพาย โทรศัพท์ของโบ๊ทที่ปิดเสียงไว้ สั้นอยุ่สักพักใหญ่ๆ โดยเป็นข้อความเตือนจากเฟซบุค โดยมีข้อความหนึ่งขึ้นมาเตือนว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
---------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในขณะที่เต็มกำลังนอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่ที่บ้าน โทรศัพท์มือถือเขาดังขึ้นด้วยริงโทนเพลงแด๊นซ์บีทหนัก หน้าจอโชว์รูปเพื่อคนสนิทพร้อมชื่อ “ว่าน”
เต็ม : โหล
ว่าน : เฮ้ย มึง... ไอ้เชี่ยโบ๊ทมันหายไปไหนวะ โทรไปแม่งไม่รับเลย
เต็ม : โอยยยยย มึงไปอยู่ไหนมาครับ ไอ้เชี่ยว่าน... ตอนนี้ไอ้โบ๊ทมันพาไอ้เปี๊ยกสุดที่รักของมันไปฮันนีมูนอยู่เกาะล้านนุ้นน
ว่าน : จริงดิ?
เต็ม : เออดิ มึงไปดูเฟซบุคเลย ไอ้เชี่ยโบ๊ทมันอัพรูปแฟนเด็กมันพร้อมเช็คอินไปตั้งแต่บ่ายๆ แล้ว
ว่าน : โห เดี๋ยวนี้แม่งเปิดเผย
เต็ม : เออดิ ทีเมื่อก่อนละปากแข็งตลอดดดด
ว่าน : เออ ก็จริง ไม่ปิดบังแต่เมื่อก่อนแม่งก็ไม่ยอมรับ
เต็ม : มึงเข้าไปแซวมันดิ กูจัดไป 3 เม้นท์ละ ฮ่าๆๆๆๆ
ว่าน : เออ เดี๋ยวกูไลน์ระดมพลก่อน จะถล่มให้เป็นร้อยเม้นท์เลย ฮ่าๆๆๆๆๆ
หลังจบบทสทนาของเต็มและว่านได้ไม่ถึง 3 นาที โทรศัพท์ของโบ๊ทก็สั่นรัวด้วยกองทัพ notification จากเฟซบุค...
---------------------------------------------------
FlapJack Corner;
ซินเจียยู่อิ่ ซินนี่ฮวดไช้ o14
สวัสดีปีใหม่จีนนะครับ สำหรับปีงูเล็กนี้ ก็ขอให้ทุกคนประสบความสำเร็จในการเรียน การงาน และความรักนะครับ ขอให้สุขภาพแข็งแรงทั้งสุขภาพกายและสุขภาพใจนะ มั่งมีศรีสุขกันถ้วนหน้านะครับ
และที่สำคัญ ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ o14
-
นานๆ จะโกรธซักที แต่ว่าได้อะไรแบบนี้ค่อยคุ้มกับที่โมโหหน่อยเนอะคุณโบ๊ท คริ คริ
ต่อไปเจ้าเปี๊ยกไม่กล้าทำอะไรให้โกรธอีกแน่ๆ 55555
สวัสดีปีใหม่จีนเช่นกันค่ะ มีความสุขมากๆ เงินทองเต็มกระเป๋า การงานเจริญรุ่งเรืองนะคะ
-
กรี๊ดดดดดดด น่ารักค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ตั้งชื่อตอนซะตกอกตกใจ พออ่านแล้ว อ้อ มันเป็นเช่นนี้เอง
แอบใจหายไปกับโบ๊ทด้วยนะตอนที่หาต้าร์ไม่เจอ เป็นใครก็ต้องคิดในแง่ร้ายไว้ก่อนหละ
งอนแล้วได้ผลประโยชน์เต็ม ๆ เลยเน้อ
กงซีฟาไฉ (ขอให้ร่ำรวย) สวัสดีวันปีใหม่จีนจ้า...
-
เปี๊ยก สายเกินไปจริงๆ นั่นแหละ
:oo1: ยันเช้าแน่น่าสงสาร :sad11:
ปล. คนเขียนก็ เฮง เฮง เฮง :mc4: เงินทองไหลมาเทมา สุขภาพร่างกายแข็งแรงครับ o14
-
ซินเจียยู่อี่ฯ เช่นกันค่ะ
แหม ชื่อตอนชวนตกใจจริงๆ เหอะๆ นึกว่าจะมีอะไรดราม่าซะแล้ว
-
กีต้าร์น่ารักมากๆ เลยอ่ะ :impress2:
ชอบกีต้าร์โหมดอ้อน น่าร๊ากกกกกก
ชอบกีต้าร์โหมดเกรียน น่าร๊ากกกกกก
เฮียโบ๊ทงอนแล้วทำเป็นเข้มนะ แต่สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนของกีต้าร์อยู่ดี แบบนี้คงไปไหนไม่รอดแล้วละค่ะ หลงกีต้าร์หัวปักหัวปำไปตลอดชีวิตชัวร์ :o8:
ปอลอ สุขสันต์วันตรุษจีนเช่นกันค่ะ มีความสุขมากๆ นะคะ :mc4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
สุขสันต์ปีใหม่จีน แฮปปี้จริงๆกะตอนนี้ ชอบตาร์ง้อโบ๊ท ยังไงก็ไม่มีทางทันเล่ห์คุณโบ๊ทได้ :z1:
-
อ่านแล้วก้อโกรธแทนโบ๊ทนะ นึกว่าต้าร์แกล้งอ่ะ แต่พออ่านพาร์ทต้าแล้วก้อโอเคเข้าใจ แต่แหมน่าจะบอกคุณโบ๊ทซักหน่อย
ตอนนี้คุณโบ๊ทได้กำไรอ่ะ จัดหนักเลยคร่าาาาาาาา
-
น่ากลัวมากๆอะนึกว่าไอ้เกรียนจะหายไปซะแล้ว
เกือบร้องไห้แล้วแนะครับ
-
เห็นชื่อตอนแล้วใจหาย พออ่านแล้วอืมสายเกินไปจริงๆนั่นแหละที่ตาร์จะตามโบ้ททัน
-
o18
-
รักกันเหมือนเดิมก้อดีแล้ว ตอนแรกที่ตาร์หายไปบวกกับชื่อตอนเราตกใจแทบแย่
-
นานๆจะได้เห็นต้าร์ง้อคุณโบ๊ทซักที ง้อทีก็น่ารักเกิ๊น....
สวัสดีปีใหม่จีนเช่นกันคร๊าบบบบ คุณแจ็ค คุณโบ๊ท กีต้าร์และผองเพื่อน
xin nian kuai le, gong xi fa cai ครับผม (ยังทันมั้ยครับเนี่ย)
-
อ่านชื่อตอนกะเนื้อเรื่องตอนต้นๆ ใจระทึกนึกว่าต้าร์จะเป็นไรไป
โล่งอกไปที
-
เห็นชื่อตอนก็หวั่นๆเหมือนกัน กลัวเป็นเรื่องไรไม่ดี
แต่พออ่านจนจบแล้ว อร้ายยยยน :o8:
-
ชื่อตอนทำเราไหวหวั่น และหวั่นไหว
ว่าแต่เต็มจะส่งข้อความไปทำไมตอนนี้ โธ่ .. กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลบ
-
ตายๆ เห็นชื่อตอนแล้วตกใจเลยฮ่ะ ตอนแรกว่าจะทำงานให้เสร็จก่อนค่อยมากอ่าน แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ ค้างคาใจมากๆ :z3:
อีกนานกว่าเปี๊ยกจะตามทันกับความเจ้าเล่ห์ของลิงภูเขาเค้าอ่านะ :z1:
ยังสวีทกันอยู่ที่เกาะล้านต่อใช่ไหมฮะ แต่น่าเสียดายจัง เค้าได้ไปค่ายกับเด็กๆที่สัตหีบ ยังไงถ้ายังไม่เบื่อ(กับเงินในกระเป๋าเหลือ) แวะมาเยี่ยมเค้าด้วยนะฮะหนุ่มๆ :impress2:
บวกหนึ่งต้นรับตรุษจีนฮ่ะ ร่ำๆรวยๆเฮงๆตลอดปี ตลอดไปเลยนะฮะ :mc4:
-
จะโกรธเค้าทั้งทีก็ไม่ได้นานเลยนะคุณโบ๊ท
แต่อย่างว่า หน้าอย่างต้าร์ใครจะไปโกรธลงกัน
แถมวิธีง้อก็น่ารักเกินจะทน โบ๊ทไม่หายโกรธก็ให้รู้ไป
สวัสดีปีใหม่จีนด้วยค่ะ เฮงๆรวยๆเช่นกันค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
LOVE HIGH STORY – interlude – CinderelTAR | ซินเดอเรต้าร์ [Valentine’s Special]
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... ณ คฤหาสกลางป่าใหญ่
“ซินเดอเรต้าร์!!!!!! มานี่เดี๋ยวนี้เลย!”
ชายหนุ่มร่างเล็กสะดุ้งเล็กๆ ก่อนวางตะหลิวและอุปกรณ์ทำครัวทุกอย่างแล้ววิ่งหน้าตั้งออกจากครัวไปตามเสียงเรียกของพ่อเลี้ยงที่เขาเรียกว่า “คุณเต็ม” ตะโกนโหวกเหวกมาจากห้องนอนบนชั้น 3... ในใจก็นึกสงสัยว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นเจ้าของคฤหาสตามพินัยกรรมที่ท่านพ่อทำไว้ก่อนสิ้นลม แต่ทำไมถึงต้องมาถูกพ่อเลี้ยงกดขี่ใช้แรงงานเยี่ยงทาสเช่นนี้... แต่คิดยังไงก็ไม่เคยได้คำตอบ เพราะว่าคิดได้สักพักก็โดนเรียกใช้งานไม่ขาดปาก เลยไม่มีเวลาคิดจริงๆ จังๆ สักที
“ไอ้ซินเดอเรต้าร์!!!!”
“มาแล้วๆๆๆๆๆๆ... เรียกทำไมเนี่ย คนกำลังทำข้าวเช้า... เดี๋ยวทำให้กินช้าแม่งก็บ่นอีกอะ”
“ไม่ต้องพูดมาก! แกไม่มีสิทธิ์บ่น!”
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์วะคุณเต็ม นี่มันบ้านผมเหอะ”
“ใช่สิ นี่มันบ้านของแก แต่อย่าลืมนะว่าข้าเป็นผู้ดูแลคฤหาสและทรัพย์สมบัติทุกชิ้นของแกตามคำสั่งเสียของพ่อแก!”
“...”
“หึหึ”
“เอาเหอะ ผมแต่งงานเมื่อไร มรดกก็จะเป็นของผมอย่างสมบูรณ์... คอยดูนะ วันนั้นคุณเต็มจะโดนไม่ใช่น้อย”
“หึ! แกคิดเหรอว่าชาตินี้แกจะได้แต่งงาน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ... ฝันไปเถอะ!! เพราะข้าจะใช้งานแกให้แกทำงานตั้งแต่เช้ามืดยันรุ่งสางทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน... แกไม่มีทางได้มีเวลาไปหาคนมาแต่งงานด้วยแน่ๆ และสุดท้าย ข้าก็จะฮุบสมบัติทุกชิ้นของแก... ส่วนแก ก็ต้องกลายเป็นทาสรับใช้ข้าและลูกๆ ไปตลอดชีวิต ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ท่าจะบ้า ใครจะไปยอมวะ”
“ไม่ต้องมาต่อปากต่อคำ... น้ำแช่เท้าของข้าอยู่ไหน บอกแล้วใช่ไหมว่าข้าต้องแช่เท้าด้วยน้ำแร่จากฝรั่งเศสทุกวันในตอนเช้าหลังตื่นนอน แต่สายป่านนี้แล้วทำไมถึงยังไม่เตรียมน้ำไว้ให้ข้าอีกห๊ะ ไอ้ซินฯ ต้าร์!”
“โอยยยยยย ทำคนเดียวหลายอย่างเลยเหอะ ทั้งซักผ้า ตากผ้า กวาดคฤหาส ถูคฤหาส ทำกับข้าว ตัดหญ้า ให้อาหารนก ซ่อมหลังคา วิดน้ำ แบกน้ำ... จะเอาเวลาไหนไปฝรั่งเศสเพื่อซื้อน้ำแร่มาให้แช่เท้าวะครับ ห๊ะ?”
“ยังจะเถียงอีก!! แก!! แกมันร้ายมาก! อ๊ากกกกกกกกกกก!!!” พ่อเลี้ยงโวยวายอย่างบ้าคลั่งอยู่บนเตียงหลุยส์ขนาด 18 ฟุตซึ่งเคยเป็นเตียงของซินเดอเรต้าร์ก่อนที่เขาจะโดนระเห็จให้ไปนอนที่ห้องใต้หลังคา
ในตอนนั้นเอง “แบงก์” และ “ว่าน” ลูกชายทั้งสองของคุณเต็มก็เดินผ่านมาได้ยินเสียงโวยวายของพ่อตัวเองพอดี เลยพากันสาวเท้าไปยังห้องต้นเสียงเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“พ่อ เป็นไร... นี่ ไอ้ซินเดอเรต้าร์ แกทำอะไรพ่อข้า!” แบงก์หันไปถามพ่อของตัวเองก่อนจะหันไปตีหน้ายักษ์ใส่ร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“โอยยยยย ไม่ได้ทำอะไรเลยเหอะ” ร่างเล็กเอ่ยเสียงเซ็ง
“จริงเหรอพ่อ” เมื่อวานเห็นร่างเล็กปฏิเสธก็เลยหันไปถามคุณเต็มผู้เป็นพ่อ
“แกไม่ต้องมาโกหก!! แกมันร้ายมา ไอ้ซินฯ ต้าร์!!! ไปเลยนะ ไปทำงานบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ ไป!!!” คุณเต็มโหวกเหวก ชี้นิ้วไล่ร่างเล็ก
“เออ... สรุปว่าน้ำแร่แช่เท้านี่เอาไงเนี่ย?”
“ไม่องไม่เอามันแล้ว!!! ไปทำอาหารเช้ามาเสิร์ฟเดี๋ยวนี้เลยนะ ไป!!”
“เออ ไปก็ได้ ไล่จังเลยเว้ย... แต่ขอถามก่อนว่าจะกินอะไร ผักหรือเนื้อ”
“อืมมมมมม... เอาผัก”
“จะเอาผักอะไร”
“อืมมมมมม... ดอกกะหล่ำ”
“จะลวกกินกับน้ำพริกหรือจะให้ผัด”
“อืมมมมมม... เอาผัดดีกว่า ใส่กระเทียมเยอะๆ ด้วยนะ”
“กระเทียมสดหรือกระเทียมเจียว”
“เอาสด”
“หั่นแว่นหรือสับ”
“เอาหั่นแว่.... โอ้ย!! นี่จะถามอะไรเยอะแยะเนี่ย!! ไปทำๆ มาเหอะน่า!!! ไป!!!! อ๊ากกกกกก!!!”
“ใจเย็นนะพ่อ... เอ้า ไอ้ซินฯ ต้าร์ ยังจะยืนทำตัวเปี๊ยกอยู่ได้ ไปสิ ไปทำอาหารมาเสิร์ฟพ่อข้าเดี๋ยวนี้เลยนะ!” แบงก์หันมาพูดชักสีหน้าใส่ร่างเล็ก... เมื่อเห็นเช่นนั้นร่างเล็กก็เลยขี้เกียจพูดอะไรต่อ เดินออกมาเงียบๆ แล้วกลับเข้าครัวไป
“มันกวนตีนอะไรพ่อแต่เช้า” ว่านหันไปถามพ่อเต็มหลังจากที่ร่างเล็กเดินพ้นประตูไปสักพัก
“หึ! มันร้ายมาก! มันแผนสูงนัก!... พวกเราต้องหาทางกีดกันมันสุดชีวิตเลยนะลูกแบงก์ลูกว่าน... ไอ้ซินฯ ต้าร์มันคิดจะหาคู่แต่งงานเพื่อจะให้ครบเงื่อนไขมรดก... และถ้าถึงวันนั้น มันขู่พ่อไว้ว่าพวกเราจะโดนมันเอาคืน! พวกเราทั้งสามหน่อจะไม่มีที่ซุกหัวนอนเอาได้นะลูก”
“โห มันร้ายจริงๆ ด้วยนะพ่อ... งั้นเราต้องวางแผนไม่ให้มันได้แต่งงาน” แบงก์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย
“ว่าแต่... มันจะแต่งกับใครเหรอ” ว่านนึกสงสัย
“อืมมม พ่อก็ไม่รู้นะ แต่พ่อก็สั่งงานมันให้ทำตั้งแต่เช้ามืดยันรุ่งสางแล้วนะลูก มันคงไม่มีเวลาไปแอบนัดบอดที่ไหนหรอก”
“อย่าได้ประมาทมันเลยนะพ่อ... ไอ้ซินฯ ต้าร์เนี่ยมันทำงานบ้านไวมากเลยนะ ถ้ามันเอาจริงก็คงพอมีเวลาแอบไปหาคู่ได้แหละ”
“แล้วเมืองนี้มันเหลือใครที่ยังไม่แต่งงานบ้าง”
“ก็มีแค่มันกับเราสองคนนี่แหละ...” ว่านเอ่ยขึ้นก่อนจะรู้สึกจุกกลางอก... พูดเองก็เจ็บเอง ชีวิตมันอาภัพ ไร้คู่กันทั้งพี่ทั้งน้อง
“...” แบงก์เองก็จุกจนพูดไม่ออกเช่นกัน
“...”
“...”
“...”
“ยังมีอีกคนนึงที่ยังไม่แต่งงาน...” อยู่ๆ พ่อเต็มก็โผลงแทรกขึ้นมา ทำเอาลูกทั้งสองงงเป็นไก่ตาแตก
“...ใครเหรอพ่อ”
“เมืองนี้ยังมีคนอื่นนอกจากผม ว่าน แล้วก็ไอ้ซินฯ ต้าร์อีกเหรอที่ยังไม่ได้แต่งงานเนี่ย ห๊ะ?”
“มีสิลูก... และคนๆ นั้นก็คือ เจ้าชายไงลูก”
“เออใช่ เจ้าชายรูปงามที่อยู่ในปราสาทกลางเมืองใช่ไหมพ่อ” ว่านทำหน้าอ๋อ นึกขึ้นได้
“ใช่แล้วละ... หึหึหึ”
“หัวเราะไรเหรอพ่อ” แบงก์งงที่อยู่ๆ พ่อก็หัวเราะมีเลศนัย
“โชคเข้าข้างเราแล้วละลูก... พอดีว่าทางพระราชวังกำลังจะจัดงานเลี้ยงเพื่อหาคู่ให้กับเจ้าชายรูปงาม... และบ้านเราก็ได้รับการ์ดเชิญด้วยนะ”
“จริงดิ!!! แบบนี้ก็แปลว่า ผม แบงก์ และไอ้ซินฯ ต้าร์ คนใดคนหนึ่งมีสิทธิ์ได้แต่งงานกับเจ้าชายใช่ไหม!”
“ใช่แล้วละลูกว่าน แต่ไม่ต้องห่วงนะ เพราะพ่อคิดแผนไว้แล้วว่าจะทำอย่างไรที่จะไม่ให้ไอ้ซินฯ ต้าร์ได้ไปงานนี้... เพื่อลูกๆ ทั้งสองจะได้มีโอกาสเต็มๆ ยังไงละ”
“ถ้าผมหรือแบงก์ได้แต่งงานกับเจ้าชาย ก็แปลว่าเราก็จะได้ย้ายเข้าไปอยู่ในพระราชวังละสิ”
“ถูกต้องแล้วละลูก เราจะมีเงินให้ผลาญกันไม่มีวันหมดเลยละลูก ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
.
.
.
และแล้วก็ถึงวันงานเลี้ยงหาคู่ให้เจ้าชาย...
.
.
“ไอ้ซินฯ ต้าร์! วันนี้นอกจากแกจะต้องทำงานบ้านตามปกติแล้วเนี่ย แกยังต้องปีนเพดานไปกวาดหยากไย่ให้หมด ไล่แมงมุมออกจากคฤหาสอย่าให้เหลือแม้แต่ตัวเดียว...” พ่อเลี้ยงตื่นมาก็สั่งงานเพิ่มโดยทันที เป็นแผนที่จะทำให้ซินเดอเรต้าร์อดไปงานเลี้ยงหาคู่ให้เจ้าชายเพราะทำงานไม่เสร็จ
“อือ”
“พอเสร็จแล้วแกก็ต้องเช็ดกระจก ประตูและหน้าต่างทุกใบในคฤหาสนี้ให้เสร็จ... อ้อ แล้วอย่าลืมไปเอาเสื้อผ้าข้ามาซักด้วยละ พอดีข้าบังเอิญทำซอสมะเขือหกใส่หมดเลยอะ รวมถึงที่แกเพิ่งรีดมาให้ใหม่ด้วย... ว้า แย่จัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“โห แบบนี้มันจงใจแกล้งกันชัดๆ คิดจะกีดกันผมไม่ให้ไปงานเลี้ยงของเจ้าชายใช่ไหมละ”
“อะไร? เปล่าสักหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุนะ... ว่าแต่ แกรู้ด้วยเหรอว่าวันนี้มีงานเลี้ยงในวัง ห๊ะ?” พ่อเลี้ยงตกใจเล็กน้อยที่ซนเดอเรต้าร์รู้เรื่องานเลี้ยง ทั้งๆ ที่เขาและลูกๆ พยายามปิดไม่ให้รู้กันสุดชีวิต
“รู้สิ เขาพูดกันให้ทั่วตลาด... ผมไปซื้อของก็ได้ยินเขาพูดกัน... หึ คิดจะปิดไม่ให้ผมรู้ละสิ”
“รู้แล้วก็แล้วไป... แกจะไปก็ไปสิ ถ้าทำงานบ้านเสร็จทันเวลานะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
ว่าแล้วซินเดอเรต้าร์ก็รีบไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานบ้านให้เสร็จเพื่อจะได้ไปงานเลี้ยง แต่ก็มีพ่อเลี้ยงและลูกทั้งสองคอยเป็นอุปสรรคกลั่นแกล้งอยู่ตลอด ทั้งเล่นแป้งกันในห้องนอนจนพื้นและเฟอร์นิเจอร์เปรอะแป้งไปหมด ซินเดอเรต้าร์เลยต้องมาปัดกวาดเช็ดถูยกใหญ่... แถมยังโดนแอบเหยาะน้ำปลาใส่ในถังน้ำถูพื้นอีก ไอ้ที่ถูๆ ไปแล้วก็เลยต้องถูกซ้ำเพื่อลบกลิ่นน้ำปลา... แต่สุดท้ายซินเดอเรต้าร์ก็สามารถฟันฝ่าอุปสรรคทั้งหลายทั้งปวงได้ และได้รับอนุญาตจากพ่อเลี้ยงให้ไปร่วมงานเลี้ยงได้โดยที่ดูยังไงก็รู้ว่าไม่เต็มใจและไม่พอใจเลยสักนิด... ว่าแล้วซินเดอเรต้าร์ก็เดินลัลลากลับขึ้นห้องใต้หลังคาเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าไปงานเลี้ยง... แต่ในขณะที่เขากำลังแต่งตัวอยู่นั่นเอง...
*กริ๊ก*
เสียงกลอนประตูดังขึ้น ซินเดอเรต้าร์เลยเดินไปดูด้วยความสังหรณ์ใจ และก็พบว่า... ประตูห้องถูกล็อคจากข้างนอก!!!
“เฮ้ยยยยยยยย ไอ้คุณเต็ม!!! เล่นแบบนี้มันไม่แฟร์นะเว้ยยยยยยยย เฮ้ยยยยยยย ปล่อยนะ!!!!!”
ซินเดอเรต้าร์ตะโกนโวยวายพลางทุยประตู ตึง ตึง ตึง ตึง... แต่ตะโกนจนเจ็บคอก็แล้ว ทุบประตูจนปวดมือก็แล้ว แต่ก็ไม่มีใครเปิดประตูให้ จึงได้แต่นั่งอยู่ในห้องด้วยความเจ็บใจที่ได้ยินเสียงรถม้าของพ่อเลี้ยงวิ่งออกจากคฤหาสไปโดยที่ตัวเขาเองกลับถูกขังอยู่ในห้องแคบๆ นี้ทั้งๆ ที่เขาเองก็มีสิทธิที่จะไปงานเลี้ยงด้วยเช่นกัน
.
.
.
ร่างเล็กโดนขังอยู่ในห้องจนเผลอหลับ ตื่นมาอีกทีก็พบว่าฟ้ามืดสนิทแล้ว... เมื่อมองไปนอกหน้าต่างไปทางประราชวังกลางเมืองก็เห็นไฟงานเลี้ยงหลากสีสวยงามที่สว่างไสว เห็นได้จากที่ไกลอย่างชัดเจน
“เฮ้อออออ... แม่งเอ้ย!!”
ร่างเล็กสบถก่อนจะชกหมอนระบายอารมณ์โดยนึกเป็นหน้าของพ่อเลี้ยง แบงก์ และว่าน... ทันใดนั้นเอง...
.
.
“ทำไรละนั่น”
.
.
“เฮ้ย!!!”
ซินเดอเรต้าร์อุทานเมื่ออยู่ๆ ก็มีคนมาพูดกระซิบอยู่ข้างหู ทำเอาสะดุ้งจังเบ้อเร่อ... เมื่อหันไปทางต้นเสียงก็เห็นชายร่างสูงในชุดสีขาวล้วน เหนือหัวมีวงแหวนเรืองแสงลอยอยู่ราวกับเป็นเทวดา... แต่ไม่ยักกะมีปีก
“ตกใจอะไรขนาดนั้น ขวัญเอ้ยขวัญมา จุ๊กกรู๊วววววว”
“ไอ้บ้า! มาจุ๊กกรู๊วววว อะไรละ... แล้วแกเป็นใครเนี่ย?”
“ข้าเป็นเทวดา”
“เทวดา???... แล้ว... เข้าห้องมาได้ไง?”
“ก็... เห็นมันมีกุญแจเสียบคาอยู่ข้างนอกก็เลยไขเข้ามา”
“เฮ้ยยยยย เห็นกุญแจเสียบอยู่แล้วคิดว่าจะเดินเข้าห้องคนอื่นได้โดยพลการแบบนี้เหรอเฮ้ย... ยังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ”
“แล้วไงอะ? นี่ท่านโดนขังอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“เออวะ... ใช่ๆๆๆๆ โดนขังอยู่”
“ก็เห็นจากบนสวรรค์ว่าท่านกำลังเดือดร้อน โดนพ่อเลี้ยงกลั่นแกล้ง ก็เลยลงมาช่วยให้ได้มีคู่แต่งงานไง”
“อ้อ...”
“เชื่อไหมเนี่ยว่าข้าเป็นเทวดา”
“...” ซินเดอเรต้าร์ทำหน้างง นี่ตกลงมันอำหรือมันพูดจริงวะเนี่ย
“เอ้าๆๆๆ ไม่เป็นไร ไม่เชื่อก็ค่อยดู” เทวดากล่าวแล้วก็ไม่รอช้า ยกกระเป๋าเดินทางล้อลากที่นำมาด้วยขึ้นบนเตียงแล้วเปิดออก
เผยให้เป็นชุดเสื้อผ้าหลากสีหลายสไตล์นับสิบๆ ชุด
“ทำไรเนี่ย”
“ก็ช่วยท่านไง ต้องไปงานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ มาๆ เลือกชุดก่อน” ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตาหยิบชุดต่างๆ มาทาบตัวซินเดอเรต้าร์
“ฮึ่ยยยยยย เดี๋ยวก่อนดิ... นี่มันใช่เหรอ? เป็นเทวดาก็ต้องเสกให้ผมได้เลยสิ แล้วไอ้กระเป๋าเดินทางนี่ลากขึ้นมายังไงเนี่ย”
“ความแนวของเทวดาแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน... เลือกๆ ไปเหอะน่า เดี๋ยวไปไม่ทันงานเลี้ยงหรอก”
“โอยยยยย เยอะขนาดนี้เห็นก็ขี้เกียจเลือกแล้ว... คุณเทวดาก็เลือกมาเลยแล้วกัน” ว่าแล้วก็กอดอกแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ปล่อยให้เทวดาหาชุดให้
ต่อจากนั้นไม่นาน ซินเดอเรต้าร์ก็แต่งตัวเสร็จโดยเทวดาเลือกให้ใส่ชุดแมวที่มีถุงมือและรองเท้ารูปอุ้งเท้าแมวสุดและมีหน้ากากแมวสุดน่ารัก...
“น่ารักมากเลยนะซินเดอเรต้าร์ น่ารักจริงๆ น่ากอดสุดๆ... แบบนี้เจ้าชายเห็นแล้วต้องอดใจไม่ไหวแน่ๆ เลย ข้ามั่นใจ”
เมื่อฟังจบ ซินเดอเรต้าร์ก็ยืนเหงื่อตกที่หลงผิดไปเชื่อไอ้เทวดาจนตัวเองต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่ยังไม่ทันได้บ่นก็โดนลากลงจากห้องแล้วขึ้นรถของเทวดาก่อนจะออกรถมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง
รถของเทวดาแล่นไปตามเส้นทางที่เป็นป่าทั้งสองข้างทาง โดยที่เทวดาเป็นคนขับ ส่วนซินเดอเรต้าร์ก็นั่งอยู่เบาะหลัง...
ซินเดอเรต้าร์นั่งมองวิวข้างทางไปเรื่อยจนรู้สึกเหมือนมีคนแอบมอง และเมื่อเงยหน้าขึ้นดูกระจกส่องหลัง ก็เห็นเทวดาสารถีแบบมองเขาอยู่เรื่อยๆ... และสายตาที่มองมาก็ดูหื่นขึ้นเรื่อยๆ
*เอี๊ยดดดดด*
รถแล่นไปได้สักครึ่งทาง อยู่ๆ เทวดาก็เบรกรถแล้วเบี่ยงเข้าจอดใกล้ๆ กับพงไม้ริมทาง... แล้วกดปุ่มล็อคประตูทั้งสี่ของรถก่อนจะหันไปส่งสายตาหื่นให้กับซินเดอเรต้าร์ที่อยู่เบาะหลัง
“เฮ้ยๆๆๆๆๆ อะไรเนี่ยคุณเทวดา หยุดรถทำไมเนี่ย”
“อะไรกัน งานเลี้ยงเขาเลิกตั้งเที่ยงคืน ตอนนี้เพิ่งจะสามทุ่ม ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ... ข้าว่า... เรามาหาอะไรทำกันก่อนดีไหม หืมมมม” เทวดาพูดเสียงหื่นแล้วค่อยๆ ปีนจากที่นั่งคนขับไปหาซินเดอเรต้าร์ทีเบาะหลัง
“เฮ้ยๆๆๆๆ อย่านะ อย่าเข้ามานะ!!!”
“ชู่วววววว อย่าเสียงดังสิ... มามะ ขอกอดหน่อยนะ น่ารักเหลือเกิน เทวดาอดใจไม่ไหวแล้วววววววว”
“อ๊ากกกกกก อย่านะ! ปล่อยยยยยยยย!!!”
.
.
.
เวลาเกือบตี 1 หลังงานเลี้ยงเลิก...
รถม้าของคุณเต็มกำลังพาสามพ่อลูกกลับคฤหาส... ทั้งสามคนกำลังเบิกบานและมีความสุขเพราะทั้งแบงก์และว่านได้แต่งงานกับเจ้าชายกันแบบแพ็คคู่สุดคุ้ม... คุณเต็มเลยดีใจหน้าบาน อารมณ์ดีกลับบ้านอย่างสมหวัง... และในระหว่างทางนั้นเอง...
“เอ๊ะ นั่นรถใครมาจอดอยู่ในที่มืดๆ แบบนี้เนี่ย” แบงก์ตาดีเห็นรถทรงแปลกตาจอดอยู่ข้างทางอยู่คันหนึ่ง
“ไม่รู้สิ อย่าไปสนใจเลยลูก มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะไปเยาะเย้ยไอ้ซินเดอเรต้าร์มันยังไงดี ป่านนี้คงนอนเกรียนแตกอยู่บนห้อง ไปไหนไม่ได้เพราะโดนขังแน่ๆ เลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ก็ไม่อยากสนใจเท่าไรหรอกนะพ่อ ก็แค่รถทรงแปลกๆ คันนึงเท่านั้นเอง แต่ที่น่าสนใจคือผมเห็นว่าเมื่อกี๊รถมันโยก แล้วตอนนี้ก็โยกแรงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยนะ”
“ไหนๆๆๆๆ... ฮึ่ยยยย ใช่จริงๆ ด้วย...งั้นพ่อว่าเรารีบไปกันดีกว่า แถวนี้มันบัดสี!!!”
ว่าแล้วคุณเต็มก็ส่งเสียงบอกให้สารถีรถม้าเร่งความเร็วมุ่งหน้ากลับคฤหาสโดยไม่สนใจรถที่จอดอยู่ข้างทาง... ซึ่งจริงๆ แล้วหากเขาหยุดดูสักนิด จะเห็นได้ค่อนข้างชัดเจนว่าคนที่ล่อนจ้อนเปลือยเปล่าอยู่ในรถนั้น คนหนึ่งคือซินเดอเรต้าร์ที่กำลังรับศึกหนักเพราะโดนเทวดาลากขึ้นสวรรค์ชั้น 7...
เทวดาชื่ออะไร? ไม่มีใครรู้ รู้แค่ว่าตาตี่และมีสร้อยที่มีจี้รูปตัว T ห้อยอยู่ที่คอ...
อ้อ อีกอย่างคือรถคันที่ว่าเป็นรถยี่ห้อ BMW สีดำแหละ...
จบ! (ตอนพิเศษ)
---------------------------------------------------------------------------
FlapJack Corner:
สุขสันต์วันแห่งความรักนะครับ ขอให้ทุกคนเจอความรักที่ดี ความรักที่สดใส
ใครมีรักอยู่แล้วก็ขอให้รักษาประคับประคองรักให้ยืนยาว
ส่วนใครยังโสดก็ขอให้ได้ขอให้โดนสมใจนึกนะครับ
:z1:
ปล. ตอนปกติตอนต่อไป (คาดว่า) จะเป็นตอนจบของเรื่องนี้แล้วนะครับ o13
-
:haun4:
-
ณ วินาทีช่างเจ้าชายเถอะค่ะ เทวดาขับบีเอ็มเร้าใจกว่าเยอะ :laugh:
สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคู่เกรียน :กอด1:
-
เหอะๆ มัน version ไหนเนี่ยยยยย
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
นางซินเวอร์ชั่นนี้เกรียนสุดๆอ่ะ เทวดาโคตรชั่ว ลากเข้าข้างทางซะงั่น 55555
จะจบแล้วหรอ เร็วจัง รอตอนจบระครับ
ปล สุขสันต์วันแห่งความรักคร้าบบบบบ
-
เทวดาโบ๊ทเหรอ 55555+ โถ ๆ ๆ ๆ
-
ปล. ตอนปกติตอนต่อไป (คาดว่า) จะเป็นตอนจบของเรื่องนี้แล้วนะครับ <<<<<< ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
จะจบเรื่องแล้วจริงๆ เหรอ แล้วต่อไปจะตามอ่านเรื่องเกรียนๆ แบบนี้ได้จากที่ไหนอีกล่ะ คิดถึง ต้าร์ คุณโบ๊ท และเหล่าเดอะแก๊งส์ง่า :o12:
-
ซินเดอเรต้าร์ เวอร์ชั่นเกรียน :laugh: :laugh:
แต่คงไม่มากเท่าเทวดา :laugh: ส่งของไม่ถึงมือผู้รับ เปิดใช้ก่อนซ๊ะงั้น :laugh: :laugh:
-
:haun4: :haun4:
ถ้าซิลเดอร์เรลา เหมือนต้าร์ แม่เลี้ยงคงจะปวดหัวหน้าดู :laugh: :laugh:
จะจบได้ไงอ่ะ น้องโต้งเค้ายังไม่มีคู่เลยนะ
:pig4:
-
ข้าก็จะหุบสมบัติทุกชิ้นของแก... /ฮุบ
เวอร์ชั่นเกรียนแตกหรือนี่ อย่างฮา
น่าจะเอะใจตั้งแต่ตอนเทวดาเลือกชุดแมวยั่วสวาทแล้วนะซินฯต้าร์
ไม่ได้ไปงานเลี้ยงแต่ได้ไปเที่ยวสวรรค์ชั้น 7 แทน สนุกกว่าตั้งเยอะ คึคึ
-
5555555555555555555555 เป็นซินฯที่เกรียนที่สุดที่เคยอ่านเลยค่ะ ตอนแรกคิดว่าเฮียโบ๊ทจะเป็นเจ้าชายซะอีก ยังนึกลุ้นอยู่เลยว่ากีต้าร์จะใส่คอนเวิสไปงานเลี้ยงเต้นรำรึป่าว :laugh:
แต่เทวดาโบ๊ทนี่ไม่ไหวนะ ไหนว่ามาช่วยซินต้าร์ไง แต่ไหงมาโซ้ยกันบนรถแบบนี้ละ :z1:
ปล. ไม่จบได้ไหมคะ :sad4: อยากอ่านไปเรื่อยๆ เลย สัญญาว่าจะรักเรื่องนี้ไปตลอดเลยค่ะ :L2:
-
แม้แต่ในตอนพิเศษก้อยังหื่นไม่เลิกนะคุณโบ้ท 55555
-
ซินฯต้าร์เกรียน :jul3:
พ่อเลี้ยงคงปวดหัวน่าดู
เทวดาแพ้หนุ่มหูแมวสินะ
-
:o12: จะจบจริงๆ เหรอ
-
แม้ว่าจะเป็นตอนพิเศษ คุณโบ๊ท เอ๊ย เทวดาก็ยังหืนไม่เปลี่ยนเลยนะ :z1:
ไม่จริงใช่ไหม ที่ว่าตอนหน้า (คาดว่า) จะเป็นตอนจบอ่ะ :serius2:
ยังไม่รู้เลยว่าที่บ้านคุณโบ๊ทจะว่ายังไง เกรียนต้าร์จะรอดไหม
แต่ไม่แน่ว่าตอนหน้าทุกอย่างจะลงตัว รอตอนหน้านะคะ :L1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
555 เทวดาโคตรหื่นเล่นข้างทางซะงั้น จริงๆมันหื่นตั้งแต่จับซินเดอเรต้าร์ใส่ชุดแมวแล้วล่ะคิดว่า
จะจบแล้วเหรอ คิดถึงต้าร์แย่เลย
-
LOVE HIGH STORY – 66 – We Are Love High | ตกอยู่ในสภาวะรักล้นใจ
“ต้าร์... ตื่นเร็ว”
“...”
“ต้าร์...”
“...”
“ตื่นเร็วๆ เดี๋ยวไม่ทันนะ”
“...อือ”
“ยังจะมาอืออีก... ไปล้างหน้าเร็วๆ จะสายแล้ว”
“...อืม...ม...ม”
“ไอ้เปี๊ยกกกกกกก ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย ไปไม่ทันเอ็งจะโดนเตะ”
“...ไปไหน”
“ลุกขึ้นมาเหอะน่า”
“...”
“นี่!! ถ้าคิดจะหันมาค้อนก็หัดลืมตาซะบ้างเหอะ!! เร็วๆ เลย อย่ามัวลีลา รีบไปล้างหน้าเดี๋ยวนี้เลย”
“...”
กีต้าร์ลุกขึ้นยืนตาปรือแล้วถอนหายใจยาวๆ เชิงประชดร่างสูงจอมสั่งก่อนจะลากเท้าเดินเข้าห้องน้ำไป... เซ่อนอนขนาดที่ไร้สติจนลืมตัวไปแล้วว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น เดินโป๊เข้าห้องน้ำแบบขี้ตาบังสติซะอย่างนั้น... โบ๊ทเห็นก็ได้แต่แอบขำอยู่ในใจ นึกอยากจะเข้าไปอุ้มมาฟัดให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ต้องอดใจไว้ก่อน เพราะมีภารกิจที่เขาตั้งใจไว้ตั้งแต่ก่อนมาแล้วว่าต้องทำให้สำเร็จ
ผ่านไปเพียงชั่วอึดใจ ไม่ทันเสียงชักโครกจะหยุดดัง ประตูห้องน้ำก็เปิดออกก่อนที่กีต้าร์จะเดินออกมาทั้งๆ ที่ร่างกายยังเปลือยเปล่าอยู่เช่นเดิม... รองน้ำล้างหน้าไปแล้ว แต่กีต้าร์ก็ยังคงตาปรือแบบสุดๆ เรียกได้ว่าน้ำเย็นๆ ไม่ช่วยอะไรเลย... แต่สิ่งที่โบ๊ทพูดก็ทำให้กีต้าร์ต้องตาโตขึ้นมาเฉียบพลัน
“ต้าร์... เดินโป๊แบบนี้คิดจะยั่วกันเหรอ หืมมมมม”
“เฮือก!!!”
ได้ยินเช่นนั้นกีต้าร์ก็สติมาปัญญาเกิด วิ่งพล่านหาเสื้อผ้าที่กระจายอยู่รอบเตียงมาสวมใส่โดยทันที... หน้าแดงแปร๊ด... ส่วนโบ๊ทก็นั่งหัวเราะให้กับท่าทางลนลานของรุ่นน้องร่างเล็ก เลยโดนปาหมอนใส่หน้าไปซะเต็มรัก... แล้วคิดว่าโบ๊ทจะยอมไหมละ... สุดท้ายก็เลยได้กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันไปรอบก่อนได้ฤกษ์ออกจากห้อง... กีต้าร์เลยหายเซ่อนอนไปโดยปริยาย
.
.
โบ๊ทเดินนำกีต้าร์ออกจากโรงแรมทั้งๆ ที่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น... เมื่อครู่นี้เดินผ่านล็อบบี้โรงแรมเห็นนาฬิกาบอกว่าเพิ่งจะหกโมงเท่านั้น...
“ไปไหนเนี่ยคุณโบ๊ท”
“เดินตามมาเหอะน่า เดี๋ยวรู้เอง”
“เสียเวลานอนนะเนี่ย”
“ทนง่วงเอาหน่อยน่า เปี๊ยก... เมื่อคืนไม่ใช่เอ็งที่ไม่ค่อยได้นอนนะ โบ๊ทก็ได้นอนน้อยๆ พอๆ กับเอ็งนั่นแหละ แถมโบ๊ทยังเหนื่อยกว่าด้วยนะ หึหึ”
“...ไอ้!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ เอาน่า โบ๊ทอยากพาไป... ไปกับโบ๊ทนะ” ร่างสูงยื่นหน้ามาพูดใกล้ๆ พร้อมรอยยิ้ม
“...” กีต้าร์ไม่ตอบอะไร คำพูดมันยังจุกปากมาตั้งแต่ประโยคก่อนหน้า เลยได้แต่พยักหน้าส่งๆ ไปอย่างนั้น แต่ก็ยังแอบได้ยินเสียงบ่นงืมงำ จับความได้ว่า “ทำเป็นมาถาม... แม่ง... เอาเข้าจริงก็ไม่เคยเลือกได้หรอก ฮึ่ย!!!”
“อะไรนะ”
“เปล๊า...” กีต้าร์ตอบเสียงสูง เลี่ยงหลบสายตา ตีมึนแล้วออกเดินต่อโดยไม่รอให้ร่างสูงนำ
“เปี๊ยกเดี๋ยว”
“อะไร”
*หมับ*
ยังไม่ทันได้คำตอบจากร่างสูง มือเรียวก็โดนมือแกร่งเข้ากุม และเมื่อกีต้าร์หันหน้ามา ก็สบตากับรุ่นพี่ร่างสูงที่กำลังตีสีหน้าเหมือนมีอะไรที่อยากจะพูด... จ้องตากันในความเงียบอยู่อย่างนั้นอยู่สักพักจนกีต้าร์เริ่มใจเต้นแรง จนในที่สุดร่างสูงก็โน้มตัวมากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังอย่างช้าๆ และชัดๆ ว่า...
“มันไม่ใช่ทางนั้นวะเปี๊ยก”
*ตึงงงงงงงงงง*
“...ไอ้!!” กีต้าร์กัดฟันสบถจนได้ยืนเสียงฟันกรามขบกันเอี๊ยดอ๊าด แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนรุ่นพี่คนสนิทจูงมือออกเดินไปซะก่อน
.
.
สองหนุ่มเดินจูงมือกันผ่านแสงจากหลอดไฟนีออนข้างทางไปเรื่อยๆ จนไปถึงท่าหน้าบ้าน... เห็นชาวเรือกลุ่มใหญ่เพิ่งกลับเข้าฝั่งจากการหาปลาเมื่อคืน... กีต้าร์หยุดยืนดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นอยู่สักพักก็โดนโบ๊ทลากออกเดินต่อ
“ไปเหอะต้าร์ เดี๋ยวไปไม่ทัน”
“รีบเหรอ” ร่างเล็กเอ่ยถามแต่น้ำเสียงดูเป็นประโยคกวนประสาทมากกว่า ยิ่งไอ้แววตายียวนกับหน้าเชิดๆ นั่นยิ่งทำให้รู้สึกว่าจริงๆ แล้วไอ้เปี๊ยกไม่ได้ตั้งใจจะถามหรอก... แบบนี้เขาเรียกว่า “กวนตีนโดยไตรตรองไว้ก่อน”
“รีบดิ”
“ถ้ารีบแล้วทำไมไม่เอามอไซค์มา?”
“ก็มันไม่ได้ไกลมากนี่... ก็อากาศมันดี... ก็อยากเดินชิลๆ ด้วยกัน... ก็อยากเดินจับมือกันบ้าง... ก็ขี่มอไซค์แล้วมันถึงเร็วไป” ร่างสูงตอบโดยไม่สนใจใบหน้าและน้ำเสียงเกรียนๆ ของร่างเล็ก
“...” กีต้าร์ได้ยินเช่นนั้นก็เขินจนพูดอะไรไม่ออก เอาแต่ยืนนิ่งเสตาไปที่อื่น พยายามฝืนยิ้ม แต่ก็มีหลุดอมยิ้มเล็กๆ อย่างห้ามไม่อยู่... ตั้งใจจะกวนประสาทเขา แต่เจอเขาพูดให้เขินซะงั้นเลย
“ยังสงสัยอะไรอีกไหม หืม?” โบ๊ทเห็นท่าทางของกีต้าร์ก็อดยิ้มไม่ได้
“จะให้ถามอะไรเยอะแยะล่ะ รีบไม่ใช่เหรอ... งั้นก็รีบไปสิ” กีต้าร์ตอบโดยที่ยังแกล้งเสตามองไปทางอื่น ก่อนจะเบี่ยงตัวเดินนำไป
โบ๊ทยิ้มกว้างแล้วออกเดินตาม ขาเรียวเร่งสปีดให้ทันแล้วคว้ามือเล็กมาจับไว้ ก่อนจะเดินเบียดให้ไหล่ชิดกัน...
.
.
สองหนุ่มเดินชิลกันไปตามทางอีกประมาณ 15 นาทีก็มาถึงหาดแหลมหัวโขดที่อยู่ห่างจากท่าหน้าบ้านไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร... เมื่อไปถึงก็เห็นว่าแหลมหัวโขดมีหาดเล็กๆ ที่สวยงามไม่แพ้หาดอื่นๆ ของเกาะล้าน เพียงแต่มีคลื่นแรงและน้ำลึกกว่าหาดอื่นๆ จึงทำให้คนทั่วไปนิยมไปหาดอื่นๆ ของเกาะล้านกันมากกว่า... หาดนี้จึงมีความเป็นส่วนตัวสูงถึงสูงมาก โดยเฉพาะเช้าตรู่แบบนี้
“มาทันเวลาพอดีเลย...” ร่างสูงเอ่ยขึ้นในขณะที่ดวงตาจับจ้องไปยังขอบฟ้าไกล
“ห๊ะ?” กีต้าร์กวาดตามองไปรอบๆ... ไม่ยักกะเห็นอะไรนอกจากน้ำทะเล โขดหิน และหาดทราย...
“มานี่ๆ ไปนั่งตรงโน้นกัน” โบ๊ทไม่สนใจหน้างงๆ ของร่างเล็ก คว้าข้อมือแล้วลากออกเดินมุ่งหน้าไปยังโขดหินเตี้ยๆ ริมคลื่นทะเล... พอไปถึงก็พากันปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนโขดหินโดยที่โบ๊ทปีนขึ้นไปก่อนแล้วยื่นมือลงมาให้กีต้าร์เกาะดึงตัวขึ้นตามไปนั่งข้างๆ กัน...
“ที่นั่ง VIP ฮ่าๆๆๆ”
โบ๊ทพูดเล่นตบท้ายพร้อมรอยยิ้มปนขำก่อนจะคว้ามือต้าร์ขึ้นมากุมไว้แล้วนั่งทอดสายตามองไปยังขอบฟ้าที่ตัดกับน้ำทะเล... กีต้าร์พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างว่าร่างสูงพาเขามาทำไม ว่าแล้วก็นั่งทอดสายตาไปยังขอบฟ้าแบบรุ่นพี่ร่างสูงบ้าง... เฝ้ารอเวลาที่พระอาทิตย์จะส่องแสงแรกของวันจากขอบฟ้าขอบทะเล... ปล่อยให้ลมทะเลลอยกระทบหน้าเบาๆ ปล่อยใจปล่อยความคิดไปกับสายลมและคลื่นทะเลที่ซัดกระทบโขดหินจนละอองน้ำกระเซ็นใส่เท้า
“สวยดีเนอะ” กีต้าร์เอ่ยขึ้นลอยๆ
“อืม... แต่เดี๋ยวมันจะสวยกว่านี้” โบ๊ทหันมาตอบพร้อมรอยยิ้มอุ่น
“อือ” กีต้าร์พยักหน้ารับก่อนจะเอนหัวไปซบไหล่ของรุ่นพี่ร่างสูง... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มกว้าง ความสุขมันมันเพิ่มขึ้นเฉียบพลันจนล้นใจ เลยส่งต่อความสุขไปยังมือของร่างเล็ก... บีบมือเบาๆ อ่อนโยน ถนุถนอม...
สองหนุ่มนั่งซบอิงรอพระอาทิตย์ขึ้นกันอยู่สักพักก็สิ้นสุดการรอคอย... แสงสีส้มค่อยๆ ส่องพ้นขอบฟ้าเป็นริ้วสีส้มแสดไล่เป็นเฉดกลืนไปกับสีฟ้าหม่นของผืนฟ้าที่เพิ่งผ่านพ้นความมืดยามค่ำคืน... พระอาทิตย์ค่อยๆ โผล่พ้นขอบทะเล ส่องแสงเป็นประกายอยู่ในดวงตาของชายหนุ่มทั้งสอง
ในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ พระอาทิตย์ก็ขึ้นเต็มดวง เห็นเป็นดวงไฟสีส้มดวงใหญ่ลอยอยู่เหนือขอบฟ้า...
“ดูเหมือนใกล้เลยเนอะ เหมือนจะไปถึงได้เลยอะ แค่ขอบทะเลนี่เอง” กีต้าร์เอ่ยขึ้นพลางชี้ไปยังพระอาทิตย์ดวงโตตรงหน้า
“ถ้ามันใกล้แค่นั้น โบ๊ทจะพาไปดูใกล้ๆ เลยดีไหม ไม่แค่นั่งดูเฉยๆ ห่างๆ แบบนี้”
“จริงอะ”
“จริงๆ... ถ้าเพื่อคนที่โบ๊ทรักอะ โบ๊ททำให้ได้หมดแหละ”
“...”
.
*ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก*
.
คำพูดเรียบๆ ของโบ๊ททำเอากีต้าร์ใจเต้นแรง ตื่นเต้นจนเผลอบีบมือร่างสูงซะแน่นจนร่างสูงหัวเราะเล็กๆ ในลำคอ
“เขินเหรอต้าร์”
“เปล๊าาาา”
“งั้นไหนเงยหน้ามาให้ดูหน่อยสิ”
“ไม่เอาาาาา”
“ฮ่าๆๆๆๆ... ไหนนนนน เงยหน้าแดงๆ มาให้ดูหน่อย” ว่าแล้วโบ๊ทก็จับคางเรียวของรุ่นน้องร่างเล็กแล้วพยายามเชิดคางให้เงยหน้า แต่กีต้าร์ก็ฝืนไว้พลางส่งเสียงโวยวายเล็กๆ... ร่างสูงเลยโน้มตัวก้มหน้าลงไปดู แต่กีต้าร์ก็มุดหนี... สุดท้ายเลยหลายเป็นลงไปมุดหัวหนุนตักร่างสูงซะงั้น... ดูๆ ไปก็คล้ายๆ กับแมวเกรียนๆ ที่นอนมุดนอนขดอยู่บนตักของเจ้าของ
“เอ้า มุดหน้าแบบนี้แล้วจะเห็นพระอาทิตย์เหรอ หืม”
“ไม่ดูแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆ... งั้นโบ๊ทก็ไม่ดูแล้วเหมือนกัน”
“อ้าว ทำไมละ”
“ก็โบ๊ทมีไอ้เกรียนที่หน้าแดงยิ่งกว่าพระอาทิตย์อยู่ข้างๆ แล้วไง... ฮ่าๆๆๆๆ”
“ตลกนักนะ *แง่ม!!*”
“โอ้ย!! ไอ้เปี๊ยก กัดขาเลยเหรอ!!! เดี๋ยวปั๊ดกัดหูซะหรอก”
“อย่านะ!!!” ได้ยินคำขู่เช่นนั้น กีต้าร์ก็รีบเอามือมาปิดหูโดยทันที
“ฮ่าๆๆๆ”
“...”
“ต้าร์...”
“หืม??” ร่างเล็กขานรับโดยที่ยังมุดหน้าหนุนตักร่างสูงและมือยังปิดหูไว้ไม่ยอมปล่อย
“เปิดหูก่อนเร็ว จะบอกอะไรให้ฟัง”
“พูดมาเลยก็ได้แบบนี้ก็ได้ยิน”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่เอาดิ เปิดหูจะได้ฟังชัดๆ”
“เชื่อก็บ้าแล้ว จะกัดหูผมละสิ”
“โอยยยย ถ้าเป็นหูฉลามก็ว่าไปอย่าง... หูเกรียนอย่างเอ็งกัดไปก็เค็มลิ้นเปล่าๆ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เฮอะ!!!” ถึงจะว่างั้น แต่กีต้าร์ก็ยังปิดหูไว้ไม่ยอมปล่อย
“...”
“...”
“...”
“...” กีต้าร์รอฟังว่าโบ๊ทจะพูดอะไร แต่โบ๊ทก็ยังไม่ยอมพูดสักที เลยค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาดูหน้าเจ้าของตักให้แน่ใจก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมือออกจากหูของตัวเอง
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่ารุ่นพี่ร่างสูงคนสนิทกำลังมองเขาด้วยแววตาอบอุ่นพร้อมรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าหล่อเหลา... ทำเอาใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่... จ้องกันอยู่ชั่วอึดใจ ริมฝีปากบางของร่างสูงก็เอื้อนเอ่ยคำที่ทำให้กีต้าร์ตื่นเต้นจนเผลอกลั้นหายใจ
.
.
.
“โบ๊ทรักต้าร์นะ”
.
.
.
*ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก*
.
.
“ก่อนหน้านี้ที่ไม่ได้พูดคำนี้ไม่ใช่ว่าไม่คิด... อยากพูดมาตลอด แต่ไม่เคยมั่นใจ ไม่เคยกล้าพูด... ไม่ใช่ไม่มั่นใจในความรู้สึกนะ อันนั้นอะโบ๊ทมั่นใจมาตั้งแต่ที่ขอให้เราคบกันแล้วละ... แต่มันก็พูดยาก ก็เลยบอกตัวเองว่ามันคงไม่เป็นไร มันคงไม่ใช่สิ่งจำเป็น เพราะสิ่งที่เราทำสิ่งที่เรามอบให้กันและกันมันก็ชัดเจนในตัวอยู่แล้ว... แต่ที่พูดในวันนี้ก็เพื่อจะให้ต้าร์ได้มั่นใจในตัวโบ๊ทให้มากขึ้นนะ...”
“...”
“เลิกถามโบ๊ทได้แล้วว่าเบื่อไหม... เลิกคิดมากเรื่องครอบครัวของโบ๊ท... เลิกกังวลกับอนาคตของความสัมพันธ์ของเราสองคน...”
“...”
“โบ๊ทไม่เคยเสียดายเวลาของเราสองคนเลยแม้แต่วินาทีเดียว... โบ๊ทไม่กลัวว่าที่บ้านโบ๊ทจะคิดยังไง ณ ตอนนี้ เพราะโบ๊ทรู้ว่าสักวันมันจะโอเค... แล้วโบ๊ทก็มั่นใจในวันนี้และอนาคตของ [เรา] ว่ามันจะไปได้สวย...”
“...”
“โบ๊ทชอบความรู้สึกที่โบ๊ทมีเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน และความรู้สึกนี้มันก็ทำให้โบ๊ทมั่นใจกับสิ่งที่โบ๊ทคิดและบอกต้าร์ไปในวันนี้”
“...”
“โบ๊ทจริงจังนะต้าร์... ทุกคำ ทุกประโยค”
“...” กีต้าร์นอนนิ่งราวกับโดนคำพูดของโบ๊ทสะกดไว้... ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ริมฝีปากบางเม้มแน่น... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มให้แล้วลูบหัวลูบผมชี้ๆ นั้นเบาๆ
สิ้นคำบอกรักและคำพูดของร่างสูง ทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของกีต้าร์แม้แต่คำเดียว... แต่ถึงกระนั้น บรรยากาศกัลไม่ได้ดูอึดอัดเลยแม้แต่น้อย... กีต้าร์พลิกตัวเข้าหาโบ๊ทแล้วนอนซุกอยู่อย่างนั้นนิ่งๆ ส่วนโบ๊ทก็นั่งลูบหัวคนบนตักไปพลางดูพระอาทิตย์ไปพลางพร้อมรอยยิ้มจางๆ ที่ประดับอยู่บนใบหน้า
“เราไปเดินเล่นกันไหม” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าน้ำทะเลยังไม่ขึ้นสูงนัก น่าจะลงไปเดินเล่นบนทรายชื้นๆ นุ่มๆ กันสักหน่อย
“อือ” กีต้าร์พยักหน้าและส่งเสียงรับในลำคอ
ว่าแล้วสองหนุ่มก็พากันปีนลงจากโขดหิน... ร่างสูงถอดรองเท้าแตะหูคีบแล้วก้มลงไปใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางเกี่ยวมาถือไว้ในมือขวา ส่วนมือซ้ายก็ยื่นไปหาร่างเล็กแล้วแบออก... กีต้าร์เห็นก็ถอดร้องเท้ามาถือไว้บ้าง ส่วนมืออีกข้างที่ว่างก็ยื่นมาจับมือของรุ่นพี่ร่างสูงไว้ก่อนจะพากันเดินเลาะไปตามขอบหาดทรายและคลื่นทะเล
สองหนุ่มเดินกันเงียบๆ ไปเรื่อยๆ เดินช้าๆ ให้คลื่นซัดใส่เท้า... กีต้าร์เดินก้มหน้ามาตลอดทาง ไม่ใช่อายที่หน้าแดง ไม่ใช่ว่าเขินที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่เป็นเพราะเขากำลังคิดถึงสิ่งที่รุ่นพี่ร่างสูงเพิ่งจะพูดกับเขาอยู่... ไล่ทวนทุกคำ ทุกประโยค
“เป็นไรละเรา ทำไมเงียบไปละ หืม?” โบ๊ทเอ่ยถามขึ้นลอยๆ เมื่อเห็นกว่าคนข้างกายเอาแต่เดินเงียบๆ ไม่พูดไม่จา
“...” เมื่อได้ยินโบ๊ทถาม กีต้าร์ก็เลยหยุดเดินแล้วดึงมือรั้งร่างสูงไว้ให้หยุดเดินเช่นกัน...
“...” โบ๊ทหยุดเดินแล้วหันมามองรุ่นน้องร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้ามาตั้งแต่บนโขดหินพลางเอียงหัวแล้วส่งสายตาเป็นเชิงถาม
“...” กีต้าร์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่ดูจริงจัง เห็นได้จากปากที่เม้มเข้าหากันเล็กน้อยกับแววตาที่ฉายแววความตั้งใจอย่างชัดเจน ท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง...
“...” โบ๊ทยืนรอฟังเงียบๆ พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้า บีบมือที่จับกันไว้นั้นเบาๆ แทนคำพูดให้กำลังใจ
กีต้าร์หายใจเข้าลึกเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า...
“ผมอะ พูดไม่เก่งนักหรอกนะ เรื่องความรักเนี่ย... แสดงออกก็ไม่เก่ง อาจดูเก้ๆ กังๆ ไปบ้าง แต่ผมก็พยายามนะ...”
“...”
“ผมหวานไม่เป็นหรอก... แล้วผมก็อาจดื้อไปบ้าง... แต่ ก็ไม่ใช่ว่าคุณโบ๊ทไม่ดื้อสักหน่อยนี่... ดังนั้น ห้ามเบื่อผมนะ”
“...”
“แล้วก็... ห้ามทิ้งด้วย”
“...”
“...”
“...”
“...จบแล้ว”
“อะไร พูดจบแล้วเหรอ”
“จะให้พูดอะไรอีกละ... จบแล้ว”
“หืมมมมม??? แน่ใจ๊? ลืมพูดอะไรไปรึเปล่า”
“จะให้พูดอะไรละ”
“...” โบ๊ทไม่ตอบ เอาแต่ยืนหรี่ตาใส่ร่างเล็กเป็นเชิงบอกว่า “อย่ามาทำเนียน”
“...” พอเจอร่างสูงไล่ต้อนแบบนี้ กีต้าร์ก็เลยได้แต่หลบตา หันหน้าหนีทำเป็นก้มมองคลื่นมองปูไปเนียนๆ ทั้งๆ ที่ในใจก็รู้ว่าโบ๊ทอยากฟังอะไร ซึ่งก็เป็นสิ่งที่กีต้าร์เองก็อยากพูดออกไป แต่... เขินเกิ๊น!!
“...”
“...”
“ท่าทาง... โบ๊ทจะจริงจังอยู่แค่ฝ่ายเดียวแล้วล่ะมั้ง...” ร่างสูงแกล้งเอ่ยขึ้นลอยๆ ด้วยน้ำเสียงตัดพ้อแล้วปล่อยมือของรุ่นน้องร่างเล็กให้เป็นอิสระก่อนจะเดินไปเตะน้ำทะเลเบาๆ
“...”
“อุตส่าห์พามาบอกรักตอนพระอาทิตย์ขึ้น...” เตะน้ำทะเลเตะทรายไปก็ตัดพ้อไป
“...”
“แค่เอ่ยขึ้นลอยๆ นะ ไม่ได้เจาะจงใคร” ว่าแล้วก็แอบเหล่มายังรุ่นน้องร่างเล็กสักหน่อย
“...”
“อุตส่าห์รอคอยวันนี้ตั้งแต่ก่อนออกจากกรุงเทพ...”
“...”
“แค่พูดกับคลื่นนะ ไม่ได้กระทบใคร”
“...”
“อุตส่าห์ใจกล้าหน้าด้านบอกรักเขาไปตรงๆ แต่จะพูดอะไรให้เราชื่นใจหน่อยก็ไม่...” โบ๊ทแกล้งตัดพ้อไปเรื่อยเปื่อย แต่ประโยคนี้ยังพูดไม่จบกีต้าร์ก็ตัดบทขึ้นมาเสียก่อน
“โอยยยยยย คุณโบ๊ทททททท พอแล้ววววววว แทงผมฉึกฉึกจนเลือดจะไหลหมดตัวแล้วเนี่ย”
“งั้นก็พูดมาสิ”
“...เขินอะ”
“แล้วที่โบ๊ทบอกต้าร์ไปบนโขดหินนั่นคิดว่าโบ๊ทไม่เขินเหรอ”
“ก็นั่นมันคุณโบ๊ทนี่ ผมกับคุณโบ๊ทไม่เหมือนกันสักหน่อย... ผมก็บอกแล้วไงว่าผมพูดไม่เก่งอะ”
“ก็โบ๊ทอยากฟังจากปากของต้าร์นี่นา”
“ทำไมต้องให้พูดด้วยละ ที่ผมทำ ที่ผมยอมมาตลอดเนี่ย มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ” พูดไปก็หน้าแดงไป เพราะดันไปนึกถึงช่วงเวลาที่เขา “ยอม” ให้โบ๊ททำอะไรต่อมิอะไร
“แต่โบ๊ทอยากฟัง”
“...”
“...แค่นี้ทำให้โบ๊ทไม่ได้เหรอ”
“ก็ได้ๆ... งั้น... หลับตาก่อนดิ ถ้าคุณโบ๊ทมองมันเขินอะ”
“...” ว่าแล้วร่างสูงก็เดินกลับมายืนอยู่ตรงหน้ากีต้าร์ก่อนจะค่อยๆ หลับตารอฟังสิ่งที่อยากฟังมาตลอด
.
.
.
.
เงียบกริบ... หลับตามาตั้งนาน ได้ยินแต่เสียงคลื่นทะเล
.
.
.
.
เมื่อเห็นว่ากีต้าร์เงียบสนิทไม่พูดสักที โบ๊ทเลยลืมตาขึ้นดู แต่สิ่งที่เห็นคือ... ความว่างเปล่า... ว่าแล้วก็เลยกวาดตาหาไปทั่วหาด เลยเห็นว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกมันกำลังค่อยๆ ย่องออกจากหาดไปอย่างเงียบๆ... คิดจะหนี
“ไอ้เปี๊ยก!!!”
“เฮือก!!!”
“หนอยยยยย หลอกให้ยืนหลับตา คิดได้นะเอ็ง!!!”
“ก็มันเขินนี่เฟ้ย!!!”
“กลับมานี่เลยนะ!!”
“ไม่!!” ว่าแล้วก็ออกใส่เกียร์แมวขยับสปีดเฉียบพลัน จากย่องเป็นสับขาหนีตายแบบขั้น max
“ถ้าจับได้นะ ฮืมมมมม!!!”
.
และแล้วบนถนนในยามเช้าอันแสนเงียบสงบของเกาะล้านก็กลายเป็นเช้าที่คึกครื้นด้วยเสียงโวยวายของสองหนุ่มที่วิ่งไล่จับกันโดยมีจุดสตาร์ทอยู่ที่หาดแหลมหัวโขด... อืม มันช่างเป็นเช้าที่สดใสดีจริงๆ เลยนะ
.
.
ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาสองคนจะวิ่งไล่กันไปไกลแค่ไหน แต่ที่อยากให้รู้ไว้คือ... ไม่ว่าพวกเขาจะวิ่งกันไปทางไหน ทางเส้นนั้นจะมีเงาของเขาทั้งสองทอดอยู่คู่กันเสมอ... ถ้าคนหนึ่งหนี อีกคนหนึ่งก็จะเป็นฝ่ายไล่อยู่ไม่ห่าง แต่ไม่ว่าจะใครเป็นฝ่ายวิ่งหนี ใครเป็นฝ่ายวิ่งไล่ ยังไงตอนท้ายทั้งคู่ก็จะกอดคอเดินไปด้วยกันเสมอ... มันเป็นเช่นนั้นตลอดมา และก็จะเป็นเช่นนั้นตลอดไป
...นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ ฮ่าๆๆๆๆ
เอ้า! เอาเหอะ ปล่อยให้เขาวิ่งกันไปสองคนเถอะนะ มันเป็นเรื่องของคนสองคน... ส่วนพวกเราสามสี่ห้าคนมาร้องเพลงกันดีกว่า หยิบอูคูเลเล่ขึ้นมาเล่นด้วยกัน ใครเล่นไม่เป็นก็เขย่าลูกแซ่กกับแทมโบรีนไปละกันนะ... เอ้า 1 2 3!
โอ้ทะเลแสนงาม... ฟ้าสีครามสดใส... มองเห็นเรือใบ... ลอยอยู่ในทะเล
หาดทรายงามเห็นปู... ดูสิดูหมู่ปลา... กุ้งหอยนานา... อยู่ในท้องทะเล
โอ้ทะเลแสนงาม... ฟ้าสีครามสดใส... มองเห็นเรือใบ... ลอยอยู่ในทะเล
หาดทรายงามเห็นปู... ดูสิดูหมู่ปลา... กุ้งหอยนานา... อยู่ในท้องทะเล
โอ้ทะเลแสนงาม... ฟ้าสีครามสดใส... มองเห็นเรือใบ... ลอยอยู่ในทะเล
หาดทรายงามเห็นปู... ดูสิดูหมู่ปลา... กุ้งหอยนานา... อยู่ในท้องทะเล
โอ้ทะเลแสนงาม... ฟ้าสีครามสดใส... มองเห็นเรือใบ... ลอยอยู่ในทะเล
หาดทรายงามเห็นปู... ดูสิดูหมู่ปลา... กุ้งหอยนานา... อยู่ในท้องทะเล
- โปรดติดตามตอนจบ –
-
คุณโบ๊ทเลือกฉากบอกรักได้โรแมนติกดีมาก ส่วนต้าร์ก็เขินได้น่ารักดี
ทำไมจบอะ ยังไม่สรุปเลยว่าเงินพอหรือเปล่า คิคิ (ล้อเล่น)
ยังอยากอ่านต่อเรื่อย ๆ
-
:impress2: :impress2: คุณโบ๊ทอ่าาา น่ารัก
-
น่ารักมากๆเลยอ่ะ อ่านแล้วเขินแทนตาร์เลย :L2:
-
จบแล้วเหรอ น้ำตาลในเลือดยังน้อยอยู่เลย ไม่ม่พี่โบ้ทน้องตาร์แล้วจะไปเอาจากที่ไหนเนี่ย
รักพี่โบ้ทที่สุดดดดดดด อบอุ่น แสนดี ขี้เล่น น่ารัก
-
น่ารักมากเลยคู่นี้ ฉากบอกรักกันก็โรแมนติก เขินเป็นเพื่อนกีต้าร์ :o8:
จบแล้วอ่า ไม่ยอมๆ :z3:
-
ฉากบอกรักสมกับที่เป็นคุณโบ้ทกับต้าร์จริงๆ เลย 5555555
ว่าแต่เงินพอกลับบ้านหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าจะอยู่เกรียนที่เกาะมันต่อไป กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
.
.
.
ว่าแต่จบแล้วจริงๆ เหรอเนี่ย ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกๆ จนถึงตอนนี้ มันรู้สึกโหวงนิดๆ ที่จะไม่มีเรื่องนี้ให้ติดตามต่อแล้ว
ยังไงคุณ FlapJack ต้องแต่งเรื่องต่อไปให้เหล่าแฟนคลับอ่านด้วยนะคะ ชอบสไตล์การดำเนินเรื่องที่ไม่เหมือนใครดี
"โปรดติดตามตอนต่อไป" ถึงจะไม่มีคำนี้ขึ้นในตอนท้ายสุด แต่เรากำลังรอคำนี้นะคะ "โปรดติดตามเรื่องต่อไป" :n1:
ขอบคุณอีกครั้งที่แต่งเรื่องสนุกๆ ฮาๆ มาให้อ่านกันค่ะ :กอด1:
-
คุณโบ๊ทโรแมนติกสุดๆหยุดความเกรียนของต้าร์น้อยชั่วขณะเลย 555
ใจหายไม่มีข้อความว่าติดตามตอนต่อไปแล้วคิดถึงต้าร์กะคุณโบ๊ทแย่เลย
-
น่ารักจังเลยคู่นี้ ^0^
-
อ้าววว จบซะแระ สุดท้ายต้าก็ไม่ยอมหวาน 555 เกรียนจนหยดสุดท้ายจริงๆ
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
จะรักเธอเสมอ และรักเธอตลอดไป
ไม่มี To Be Continue แต่เรื่องราวความรักยังคงดำเนินต่อไป
อยากให้มีเรื่องใหม่ๆ มาสร้างความประทับใจให้พวกเรา นักอ่านอีกนะคะ :bye2:
-
เป็นตอนที่หวานมากๆตอนนึงเลยค่ะ อ่านแล้วเขินบิดผ้าห่มโดยไม่รู้ตัว
เป็นซีนบอกรักที่ไม่เหมือนใครจริงๆ ทั้งโรแมนติก หวาน อบอุ่น น่ารัก และก็เกรียนมากในเวลาเดียวกัน :m20:
อ่านตอนท้ายบทแล้วใจหาย เพราะมีคำว่า "จบ" แทนคำว่า "โปรดติดตามตอนต่อไป" :sad4: :sad4: :sad4:
รอ outro ค่ะ :monkeysad:
-
ตอนนี้อ่านแล้วอายม้วนแทนเจ้าเปี๊ยก
ว่าแต่จบแล้วจริงดิ?
ม่ายยยยยยย :serius2:
-
จะหวานกันยังไง มันก็เกรียนกันอยู่ดี :laugh:
-
ฉากบอกรักก็ยังเกรียนได้นะเจ้าเปี๊ยก
-
:impress2: :-[ ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ รักมันเยอะ แต่อ่านยังไงก็ไม่เคยพอ สงสัยต้องย้อนไปอ่านอีกรอบ
-
เปี๊ยกเขินใหญ่เชียว ไปไหนไม่รอดแล้ว :-[
ขอบคุณมากๆ สำหรับนิยายเรื่องนี้ แต่คาดว่าจะมีตอนพิเศษใช่มั้ยเอ่ย? :z13:
:pig4: :L2:
-
โบ๊ทกับต้าร์น่ารักมากๆค้าาาาาาาาา :กอด1: :L1:
-
ไม่ได้อ่านมา 3 ตอน จบซะล่ะ
ใจหายอ่ะ คิดถึงไอ้เปี๊ยกแน่ๆ :monkeysad:
คุณ FlapJack มาต่อตอนพิเศษให้หายคิดถึงบ้างนะตัวเอง
ปล.รอ outro จ้า รักนะจ๊วฟๆ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
LOVE HIGH STORY – outro – I Love You | ผมรักคุณโบ๊ทนะ
สองหนุ่มโบ๊ท-กีต้าร์นั่งหน้าชื่นอยู่บนเตียงในโรงแรม เก็บของแพ็คกระเป๋ากันเสร็จสรรพ พร้อมกลับกรุงเทพกันแล้ว... ว่าแล้วโบ๊ทก็หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมานับเงินที่เหลืออยู่... สิริรวม 290 บาทถ้วน
สองหนุ่มยักคิ้วให้กัน คำนวณคร่าวๆ ในใจแล้ว ยังไงก็เหลือพอกลับกรุงเทพแน่ๆ... แหงล่ะ เพราะค่าน้ำมันรถใช้บัตรเครดิตรูดจ่ายนี่นะ... แถมบุฟเฟ่ต์อาหารเช้าของโรงแรมเมื่อเช้าก็จัดเต็มกันซะพุงกาง กะว่าเที่ยงไม่ต้องแวะกินข้าวอะไรกันแล้ว... เมื่อดูนาฬิกาก็เห็นว่าตอนนี้ 9:27 น. แล้ว สมควรแก่เวลาออกเดินทางกันสักที... ว่าแล้วก็พากันเดินออกจากห้องไปเช็คเอาท์แล้วนำมอเตอร์ไซค์ (ที่เช่ามาแล้วไม่ค่อยได้ขี่) ไปส่งคืนที่ร้านที่อยู่ไม่ไกลจากท่าหน้าบ้านนัก เมื่อส่งเสร็จก็เดินกอดคอกันตรงไปขึ้นเรือข้ามเกาะที่จอดเทียบท่าอยู่ที่ท่าหน้าบ้าน
พอได้เวลา 10:00 น. เรือก็แล่นออกจากท่ามุ่งหน้าสู่พัทยาแผ่นดินใหญ่โดยใช้เวลาประมาณ 45 นาที ก็ถึงที่หมาย...
.
เสียค่าเรือไปคนละ 30 บาท งบประมาณคงเหลือ... 290 – 60 = 230 บาท
.
.
.
“คุณโบ๊ท กินติมกันนะ”
ทันทีที่ถึงพัทยา ไอ้เจ้าต้าร์ก็ตีหน้าแบ๊วใส่มารยาส่งเสียงออดอ้อนเพื่อที่ตัวเองจะได้กินไอศกรีม... ร่างสูงที่ยังอยู่ในอารมณ์ความสุขล้นใจก็เลยตกหลุมพราง เออออห่อหมกอย่างไม่ขัดใจ... ไอ้เจ้าเปี๊ยกเลยวิ่งปรู๊ดเข้าร้านสะดวกซื้อไปโดยมีคุณชายโบ๊ทเดินตามอย่างไม่รีบเร่ง... เอ่อ หมายถึงตามไปจ่ายตังค์น่ะนะ
สองหนุ่มเดินออกมาโดยถือไอศกรีมวานิลาเคลือบช็อกโกแลตกันคนละแท่ง พร้อมด้วยเลย์ถุงใหญ่ 1 ถุง และชาเขียวยี่ห้อยอดนิยมอีก 1 ขวด... รวมเป็นเงิน 130 บาทถ้วน
.
งบประมาณคงเหลือ... 230 – 130 = 100 บาท
.
.
.
รถ BMW สีดำขับออกจากพัทยามุ่งหน้าสู่กรุงเทพมหานคร โดยมีกีต้าร์นั่งแหกปากร้องเพลงไปกับเพลงของเบลสุพล สลับกับหยิบเลย์ใส่ปาก...
กินเอง 1 คำ ป้อนเจ้าของรถ 1 คำ
กินเอง 2 คำ ป้อนเจ้าของรถ 1 คำ
กินเอง 3 คำ ป้อนเจ้าของรถ 1 คำ
กินเอง 4 คำ ป้อนเจ้าของรถ 1 คำ
กินไปกินมา โบ๊ทเริ่มรู้สึกว่าไม่ค่อยได้กินเท่าไรนะ...
“เฮ้ยๆๆๆ เปี๊ยก ป้อนบ้างดิ เห็นป้อนไม่กี่คำเอง”
“หมดแล้ว”
“ห๊ะ!”
“หมดแล้ว”
“โหยยยย ไอ้เปี๊ยกกกก!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
กีต้าร์หัวเราะร่า สะใจที่ร่างสูงต้องขับรถ เลยลงไม้ลงมือกับตัวเองไม่ได้ ว่าแล้วก็เลยพับถุงขนมที่ไม่เหลืออะไรแล้วใส่กลับเข้าไปในถุงร้านสะดวกซื้อ... กลัวเศษขนมจะหกใส่พรมรถเขา พอดีเจ้าของเขาหวงรถน่ะ... ก่อนจะปีนข้ามไปนอนแหกปากร้องเพลงอยู่ที่เบาะหลัง... แต่ร้องได้ไม่นานเสียงก็ค่อยๆ เบาลง... เบาลง... เบาลง... แล้วก็เงียบไป...
โบ๊ทนึกสงสัยว่าทำไมถึงเงียบไป เลยหันมาดู แต่เพียงแค่แวบมาดูเพียงชั่วอึดใจก็รู้ได้ทันทีว่าไอ้เปี๊ยกแสบของเขานั้นกินอิ่มนอนหลับไปแล้ว... เห็นเช่นนั้นก็อดยิ้มและหัวเราะเล็กๆ อยู่ในลำคอไม่ได้...
ว่าแล้วก็กดปุ่มปิดม่านบังแดดกระจกหลัง กันแดดให้สักหน่อย คนหลับจะได้ไม่ร้อนเกินไป...
ลดเสียงเพลงลงสักนิด จะได้ไม่ดังจนไปทำให้ร่างเล็กหลับไม่สนิท...
เร่งแอร์ขึ้นอีกนิด กลัวว่าที่นั่งข้างหลังจะร้อนจนนอนไม่สบายตัว...
...นี่ถ้าไม่ใช่ “คนสำคัญ” คงไม่แคร์ขนาดนี้หรอกนะ
.
.
.
โบ๊ทขับรถอย่างไม่รีบร้อนไปอีกชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึงทางด่วนบางนา-ชลบุรี... รับบัตรทางด่วนแล้วมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพชิลๆ... ฟังเพลงอัลบั้มเดิมมาตั้งแต่ออกจากท่าเรือ จนใกล้ถึงกรุงเทพฯ โดยเฉพาะเพลงที่เขาร้องแกล้งกีต้าร์ไปเมื่อวันก่อน...
“ก่อนจะนอนอยากเจอเธอเป็นคนสุดท้าย คนแรกของเข้าถัดไปฉันก็อยากเห็นเธอ เช้าก็มีแต่เธอ ค่ำก็มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น... อยากทำตัวติดเธอไม่ต้องห่างไปไหน ไม่ว่าจะทำอะไรก็อยากทำด้วยกัน ทุกลมหายใจเข้าออก ทุกเวลาของฉัน... อยากจะใช้กับเธอ”
ฟังไปฟังมาก็เกิดไอเดียว่ากลับไปแล้วจะใช้เพลงนี้เป็นเพลงสายเรียกเข้า แล้วจะบังคับไอ้เจ้าเปี๊ยกให้ใช้เหมือนกันด้วย
.
.
“ต้าร์”
“...”
“ต้าร์ ตื่นนนนนนน”
“...”
“ไอ้เปี๊ยกกกกกก เฮ้ยยยยยย!!!!”
“หืมมมมม”
“ตื่นก่อน... เร็ว... หยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ให้หน่อย จะจ่ายค่าทางด่วน”
“ไหนอ่ะ”
“ในกระเป๋าโบ๊ทอะ... เอ่อ อยู่ซิปนอกนะ ไม่ได้อยู่ซิปใน” ต้องบอกไว้ เพราะกลัวไอ้เจ้าต้าร์มันเปิดไปเจอโทรศัพท์มือถือ
“...”
“เจอไหม... เอากระเป๋ามาให้โบ๊ทก็ได้ เอามาทั้งกระเป๋าเลย”
“เจอแล้วๆๆๆๆ” ไม่พูดเปล่า งัดตัวขึ้นมาจากเบาะด้วยใบหน้าสลึมสลือพร้อมชูแบงก์ร้อยใบสุดท้ายของทริปนี้ขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มงัวเงีย ก่อนจะพล่ามอย่างภูมิใจว่า “เห็นไหม 3,000 ก็เที่ยวได้ กลับบ้านเหลือๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ... เราแม่งโคตรเทพเลยเนอะลิงภูเขา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ถ้าไม่นับค่าน้ำมันก็โอเคอะ ถึงจะกินไม่ค่อยได้เต็มที่แต่ก็นับว่าคุ้มล่ะน่ะ... มา เอามานี่ เดี๋ยวจะถึงด่านจ่ายเงินแล้ว”
แต่ก่อนที่กีต้าร์จะยื่นแบงก์ร้อยให้ สิ่งของต้องห้ามในกระเป๋าสะพายคาดตัวของโบ๊ทที่อยู่บนตักของกีต้าร์ก็สั่น...
.
*ครืดดดดด ครืดดดดดด*
.
“หืมมมม?” กีต้าร์ชะงักมือที่กำลังยื่นแบงก์ร้อยให้โบ๊ท แล้วก้มหน้ามองกระเป๋าสั่นได้ที่อยู่บนตัก
“อะไรเหรอ... เฮ้ยยย ต้าร์ เอากระเป๋าโบ๊ทมา”
“...” กีต้าร์ไม่ตอบแต่เปิดซิปแล้วแหวกกระเป๋าออก...
“อย่านะต้าร์!!!”
“...” แต่ไม่ทันแล้ว กีต้าร์หยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอย่างสุดชีวิต... เอ่อ ไม่ใช่สั่นเพราะกลัวไอ้เปี๊ยกนะ แต่มีคนโทรเข้าต่างหากละ
กีต้าร์หรี่ตามองคาดโทษร่างสูงก่อนจะยื่นอุปกรณ์ต้องห้ามให้กับคนขับรถ เพราะเห็นโชว์บนหน้าจอว่า “น้องเบล” โทรมา... แวบแรกรู้สึกขัดใจที่โบ๊ทแอบเอาโทรศัพท์มาด้วยทั้งๆ ที่ตกลงกันแล้วว่าไม่ให้พกโทรศัพท์ แต่พอเห็นชื่อว่าใครโทรมาก็มีความรู้สึกโหวงๆ เข้ามาทำให้ใจเต้นระส่ำ
.
.
“ฮัลโหล” โบ๊ทกดรับโทรศัพท์โดยมีแอบเหล่ตามองกีต้าร์ด้วยสีหน้าเจื่อนๆ... โดนจับได้ซะแล้ว
[เฮียโบ๊ท ป๊าให้ถามว่าเฮียสอบเสร็จแล้วใช่ไหม แล้วจะกลับบ้านไหม]
“อ้อ ใช่ สอบเสร็จได้สองสามวันแล้วล่ะ ก็คิดว่าจะกลับอยู่นะ แต่คงอีกวันสองวันอะน้องเบล ป๊ามีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงเรียบๆ ของน้องเบลทำเอาโบ๊ทใจไม่ดี ท่าทางน้องจะยังไม่หายโกรธสินะ
[ไม่รู้สิคะ ป๊าฝากมาถาม สงสัยอยากให้มาอยู่กันพร้อมหน้าละมั้ง เพราะเฮียเบนซ์ก็ไม่มีงานต่างจังหวัด ได้อยู่บ้านสัปดาห์นึงเต็มๆ]
“อ๋อออออ... เฮียคงกลับแหละ แต่คงสักวันอังคารหรือพุธอะน้องเบล” พูดไปก็เหล่มองกระจกหลังไป เห็นไอ้เจ้าต้าร์มันโผล่หน้าและชูแขนออกนอกหน้าต่างแล้วก็ตกใจจนต้องร้องเสียงดังแทรกบทสนทนา “เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก!! อันตรายนะเว้ย เดี๋ยวก็หัวขาดหรอก!!”... ส่วนไอ้เปี๊ยกก็ตกใจจนสะดุ้ง เผลอสบถ “เชี่ย” ออกมาซะเต็มปาก
[อะไรเหรอเฮีย]
“อ้อ พอดีไอ้ต้าร์มันโผล่หน้ากับแขนออกนอกหน้าต่างรถอะดิ” ตอบน้องเบลไปก็เหล่ตามองกระจกหลังไป เห็นไอ้เปี๊ยกกลับเข้ามาอยู่ในรถและปิดหน้าต่างแล้วก็ค่อยโล่งใจ...
[ฮ่ะๆๆๆๆ พี่กีต้าร์นี่ฮาตลอดเลยนะ]
“แฮะแฮะ” โบ๊ทได้ยินน้องเบลหัวเราะก็นึกแปลกใจ ไม่รู้จะตอบอะไร เลยแต่หัวเราะแห้งๆ กลับไป... หรือน้องเบลหายโกรธแล้ว?
[ใช่สิ เฮียแอบไปสวีทกันสองคนไม่มีชวนน้องเบลเลยนะ]
“อ้าว น้องเบลรูด้วยเหรอ”
[ก็เฮียเช็คอินนี่ ฮ่ะๆๆๆ]
“อ้อ ใช่ๆ... แฮะ แฮะ”
[แล้วจะเฮียกลับกรุงเทพวันไหนอะคะ]
“เนี่ย กำลังกลับเลย ใกล้ถึงบางนาแล้ว”
[แล้วได้ซื้ออะไรมาฝากน้องเบลไหมอ่ะ]
“คือ...” จะบอกไงดีว่าทั้งทริปมีงบแค่ 3000 และตอนนี้ทั้งตัวสองตัวมีเงินแค่ร้อยเดียว!!!
[แปลว่าไม่ได้ซื้อ... งอนแล้ว... ถ้าเฮียกลับบ้านต้องซื้อขนมมาง้อน้องเบลนะ แต่ให้พี่กีต้าร์เลือกนะ เพราะเฮียเลือกคงไม่อร่อยแหงๆ]
“โอ้ยยยยย น้องเบลอย่างอนเฮียเลย อยากกินอะไรบอกมาเลย เดี๋ยวเฮียจะซื้อไปให้เยอะๆ เลยยยยย” ได้ยินน้องเบลพูดถึงกีต้าร์ก็เลยต้องส่องกระจกหลังดูสักหน่อย... เอ๊ะ ทำไมนิ่งจัง ดูสงบเสงี่ยมมาก หรือว่ากังวลเรื่องน้องเบล?
[ฮ่ะๆๆๆๆ น้องเบลล้อเล่น... เอาเป็นว่าขับรถดีๆ นะเฮีย เดี๋ยวไว้เจอกันที่บ้านนะ]
“ฮ่ะๆๆๆๆ ไม่รู้แหละ เดี๋ยวเฮียจะซื้อไปฝากเยอะๆ เลย”
[โอเคค่ะ ไม่ขัดใจ... งั้นแค่นี้ก่อนนะเฮีย เดี๋ยวเบลจะออกไปเรียนเปียโนแล้วค่ะ]
“ครับ... ป๊าหรือเฮียเบนซ์ไปส่งเนี่ย”
[เฮียเบนซ์ค่ะ]
“โอเค งั้นก็... ตั้งใจเรียนนะ อย่าไปดื้อกับอาจารย์ล่ะ”
[ค่าาาา... เออใช่... เกือบลืมไป... คือ... เฮียพาพี่กีต้าร์มาเล่นที่บ้านบ้างนะ]
“อื้ม ได้สิ” โบ๊ทจับได้ถึงน้ำเสียงที่สดใสขึ้นเรื่อยๆ ของน้องเบล ทำให้ใจชื่นขึ้นอีกโข ท่าทางน้องเบลจะเข้าใจและหายโกรธเขาแล้ว
สองพี่น้องคุยกันจบด้วยรอยยิ้มและความสบายใจ... พอร่างสูงวางโทรศัพท์ก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องอธิบายให้กีต้าร์ฟัง เดี๋ยวมันงอนแล้วจะยุ่ง... ว่าแล้วก็...
“ต้าร์...” เริ่มด้วยการเรียกชื่อเสียงอ่อยๆ
“...” กีต้าร์ไม่ตอบอะไร แต่ส่งแขนเรียวมาโอบกอดพาดไหล่กว้างจากหลังเบาะคนขับ
“ต้าร์...?” โบ๊ทปล่อยมือหนึ่งออกจากพวงมาลัยมาจับแขนเรียวไว้เบาๆ แล้วเอ่ยเรียกเป็นเกริ่นถาม
“...ผมไม่โกรธคุณโบ๊ทเรื่องโทรศัพท์หรอก” กีต้าร์แนบแก้มเข้ากับหลังพนักพิงศีรษะเบาะคนขับแล้วพูดออกมาเสียงอู้อี้
“จริงอ่ะ?”
“อืม...”
“ไม่โกรธ?”
“ไม่...”
“ไม่งอน?”
“ไม่...”
“โอยยยยยย น่ารักสุดๆ แฟนใครวะเนี่ย ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ”
“ผมไม่โกรธคุณโบ๊ทหรอก เรื่องโทรศัพท์อะ... แต่... มีเงื่อนไขนะ”
“เงื่อนไขอะไรอีกละ หืม?”
“เงื่อนไขคือ... คุณโบ๊ทเองก็ต้องไม่โกรธผมเหมือนกัน”
“อ้าว เอ็งก็แอบเอาโทรศัพท์มาเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วห้ามโบ๊ทโกรธเรื่องอะไรล่ะ หืม?”
“คือ... ที่ผมโผล่หน้ากับแขนออกไปนอกหน้าต่างรถเมื่อกี๊อะ...”
“อ๋อ แค่นี้เอง โบ๊ทไม่โกรธหรอก”
“เปล่าๆ... มันไม่ใช่แค่นั้น”
“หือ?”
“คือ... ก็คุณโบ๊ทเสียงดังอ่ะ ผมก็เลยตกใจ... ก็เลย... เผลอทำแบงก์ร้อยในมือหลุด...”
“...” ณ วินาทีนีโบ๊ทเริ่มตาขวากระตุกถี่ๆ
“...ปลิวหายไปแล้ว...”
o22
.
.
.
“ไอ้เปี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!” ร่างสูงได้ยินเช่นนั้นก็ไฟลุกจนท่วมใจ หักรถเข้าจอดข้างทางทันทีโดยไม่สนเลยว่าจะตัดหน้ารถคันอื่นหรือไม่...
*เอี๊ยดดดดดดด!!!*
“เหวอออออ... จอดไมอะ” กีต้าร์เริ่มหน้าซีดเมื่อจับได้ถึงจิตสังหารที่แผ่ออกมาจากร่างสูง
“เอ็ง... นั่นมันแบงก์ร้อยใบสุดท้าย เงินใบสุดท้ายแล้วนะ!!! ทำหลุดมือปลิวหายไปได้ยังไง!! แล้วจะเอาอะไรไปจ่ายค่าทางด่วนเขาเนี่ยยยยย! ห๊า!!!!” โบ๊ทปลดเข็ขัดนิรภัยแล้วเอี้ยวตัวมาพูดพร้อมส่งสายตาคาดโทษให้ร่างเล็กที่เบาะหลัง
“ทีผมยังไม่โกรธคุณโบ๊ทเลยนะ...”
“นั่นมันเรื่องของเอ็ง”
“เฮ้ยๆๆๆๆๆ จะข้ามมาทำไม!!!”
“เอ็ง ตาย!!”
“อ๊ากกกกกกกกก ผมรักคุณโบ๊ทนะ!!!”
“มาบอกอะไรป่านนี้ ไม่ทันแล้ว!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ณ วินาทีนี้ กีต้าร์คงอยากจะหาโทรศัพท์มาโทรขอความช่วยเหลือฉุกเฉิน เรียกได้ว่าเห็นความสำคัญของการพกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจับใจ... แต่ก็คงเป็นเพราะมัวแต่ต่อกรกับรุ่นพี่ร่างสูงหน้ายักษ์อยู่ละมั้ง เลยไม่ทันได้สังเกตว่าข้างๆ รถเขานั้นมีตู้โทรศัพท์ฉุกเฉินอยู่ โดยห่างออกไปไม่ไกลมีป้ายบอกทางสีเขียวแผ่นใหญ่เขียนด้วยตัวอักษรใหญ่ๆ ว่า...
“จบบริบูรณ์”
.
.
.
-----------------------------------------
[Bonus ท้ายบท] แถม
น้องเบลนั่งชั่งใจอยู่นานกว่าจะกดปุ่มโทรออกไปหาพี่ชายคคนรอง หลังจากที่เจอเรื่องสุดช็อกว่าพี่ชายมีแฟนเป็นผู้ชาย แถมเป็นผู้ชายเกรียนๆ เสียด้วย... แต่ยังไงก็พี่น้องกันอะนะ เรื่องแค่นี้ไม่สามารถบั่นทอนความรักทางสายเลือดได้หรอก... ว่าแล้วก็กดโทรออก รอสายอยู่นานพอสมควร จนคิดว่าจะกดวาง แต่ก่อนจะได้ทำตามที่คิดปลายสายก็กดรับเสียก่อน
คุยกันแรกๆ น้องเบลก้รู้สึกเกร็งๆ... อารมณ์ประมาณพี่น้องงอนกันแล้วกลับมาคุยกันใหม่ๆ มันก็จะมีอึนๆ เกร็งๆ กันอยู่บ้าง แต่พอคุยๆ ไปก็ผ่อนคลายยิ่งขึ้น... สุดท้ายก็เลยได้คุยกันจนหายเกร็งและพูดคุยกันได้ด้วยน้ำเสียงปกติ
“งั้นแค่นี้ก่อนนะเฮีย เดี๋ยวเบลจะออกไปเรียนเปียโนแล้วค่ะ”
[ครับ... ป๊าหรือเฮียเบนซ์ไปส่งเนี่ย]
“เฮียเบนซ์ค่ะ”
[โอเค งั้นก็... ตั้งใจเรียนนะ อย่าไปดื้อกับอาจารย์ล่ะ]
“ค่าาาา... เออใช่... เกือบลืมไป... คือ... เฮียพาพี่กีต้าร์มาเล่นที่บ้านบ้างนะ”
[อื้ม ได้สิ]
จบบทสนทนา หญิงร่างบางก็เก็บโทรศัพท์มือถือเข้าในกระเป๋าสะพายทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ไว้ใส่ชีทเปียโนก่อนจะเดินออกนอกห้องไปโดยที่ไม่ลืมฉวยหนังสือการ์ตูน Y เล่มใหม่ที่เพิ่งซื้อมาไปด้วย... เดินไปก็มองดูปกไป เห็นมีตัวการ์ตูนผู้ชายสองคนอยู่บนปก ทำท่ากอดคอกันด้วยสีหน้าสดใสมีความสุข...
“หึหึหึ เหมือนเฮียกับพี่กีต้าร์เป๊ะๆ”
น้องเบลรำพึงกับตัวเองด้วยสีหน้าแบบ “ฟินสุดๆ” โดยนึกขอบคุณเฮียโบ๊ทและพี่กีต้าร์ที่เป็นแรงบันดาลใจให้หันมาสนใจการ์ตูน Y อย่างจริงจัง... ภายในใจกำลังตั้งหน้าตั้งตารอวันที่เฮียโบ๊ทจะพาพี่กีต้าร์มานอนที่บ้าน รับรองว่าจะได้มีฉากจิ้นให้เก็บไปเล่าให้เพื่อนๆ ฟังแบบ unlimited เลยทีเดียว
เดินไปก็พลิกหน้าการ์ตูนอ่านผ่านๆ ไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าสุดท้ายที่เขียนไว้ว่า...
[จบบริบูรณ์ของจริง]
------------------------------------------------------------
FlapJack Space:
เอาล่ะ หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาเกือบ 20 เดือน ก็ถึงเวลาที่โบ๊ท กีต้าร์ และผองเพื่อนเกรียนจะต้องบอกลาทุกคนแล้วล่ะครับ
ขอบคุณทุกๆ คนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่อยู่ด้วยกันและเป็นกำลังใจให้กันมาตลอด โดยเฉพาะคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่วันแรกๆ จนถึงวันนี้... ขอบคุณมากๆ ขอบคุณจากใจจริง อยากให้รู้ว่าเรื่องนี้มีตอนจบได้ก็เพราะกำลังใจจากทุกคนจริงๆ ครับ เพราะมันเป็นสิ่งสำคัญที่นักเขียนมือใหม่อย่างผมต้องมีเพื่อให้มีแรงเขียนต่อ
ขอบคุณทั้งคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอด
ขอบคุณคนที่เข้ามาติดตามในช่วงต่างๆ
ขอบคุณคนที่ "เคย" ติดตามเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าวันนี้คุณจะเห็นโพสนี้ไหม แต่ก็หวังว่าสักวันที่คุณให้โอกาสเรื่องนี้เป็นครั้งที่สอง คุณคงจะได้เห็นคำขอบคุณนี้นะครับ
ขอบคุณทุกๆ คนที่ลองเข้ามาอ่าน ไม่ว่าคุณจะลองเข้ามาอ่านด้วยเหตุผลใดก็ตาม ขอบคุณที่ "ให้โอกาส" นิยายเล็กๆ เรื่องนี้ครับ
ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมีนักเขียนมากมายที่ท้อถอยและล้มเลิกไปกลางคัน ซึ่งก็ต้องบอกว่าผมถือว่าผมเป็นคนโชคดีที่มีชนกลุ่มน้อยคอยเป็นกำลังใจ คอยตามเชียร์และลุ้นมาด้วยกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้อ่านกลุ่มเล็กๆ แต่ก็เป็นผู้อ่านที่น่ารักทุกคนเลยจริงๆ
มีคนถามไถ่มาเรื่องนิยายเรื่องใหม่ ต้องบอกว่าจริงๆ แล้วก็มีพล๊อตที่อยากเขียนอยู่เหมือนกัน รวมถึงภาคต่อของ LOVE HIGH STORY ด้วย แต่เนื่องจากอาชีพการงานไม่ค่อยอำนวยสักเท่าไร ดังนั้นขอตอบไว้ตรงนี้ว่า อาจจะมีเรื่องใหม่ แต่คงไม่ใช่เร็วๆ นี้แน่ๆ ครับ
ท้ายนี้ก็ขอให้ชนกลุ่มน้อยทุกคนมีความสุขมากๆ กับการอ่านนิยาย มีความสุขในชีวิต การเรียนและการงาน... และขอให้ทุกคนเจอความรักที่ดีนะครับ...
อ้อ เกือบลืมไป... สำหรับใครที่มีคำถามที่อยากสัมภาษณ์โบ๊ท-ต้าร์และผองเพื่อน ก็โพสคำถามไว้ได้เลยนะครับตั้งแต่วันนี้จนถึงศุกร์ที่ 15 มีนาคม 2556 นี้ครับ ถ้าเยอะพอที่จะทำ The Interview Part II ได้ ก็จะมี encore มาแถมให้เป็น bonus สุดท้ายจาก LOVE HIGH STORY ครับ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
จบซะแล้ว ใจหาย
เป็นเรื่องที่สนุกและอ่านเพลินมาก o13
จะรอผลงานต่อๆ ไปครับผม :pig4:
-
ขอบคุณเช่นกันค่ะ ประทับใจโบ๊ทกีต้าร์และผองเพื่อนมากๆ :กอด1:
ขอให้คุณ FlapJack มีความสุข เฮงๆๆ รวยๆๆ โบนัสเยอะๆ สุขภาพแข็งแรง
มีเวลาพักผ่อนและเวลาว่างมาแต่งนิยายให้เราอ่านกันนะ 555
เป็นกำลังใจให้และรอผลงานต่อๆไปนะจ๊ะ :L1: :L1:
-
ชอบมากกกกเลยตาร์เกรียนได้ใจตั้งแต่ต้นยังจบ
แต่จบแล้วเสียใจจัง:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เกรียนจนนาทีสุดท้าย
ขอถามว่าต้า&โบ้ทยังรักกันและได้รับการยอมรับจากครอบครัวหรือเปล่า :z6: อ้าวเรื่องแต่งเหรอ
-
ต้าร์มีนเกรียนจนถึงบทสุดท้ายจริงๆ ใจหายอ่ะจะไม่ได้เจอต้าร์กะคุณโบ๊ทอีกแล้ว
หวังว่าจะแวะมาเยี่ยมเยีบนกันบ้างนะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก กีต้าร์ฮาตั้งแต่ต้นยันจบเลยจริงๆ ค่ะ :laugh:
แล้วใครเขาบอกให้ยื่นหัวยื่นแขนออกนอกหน้าต่างล่ะ นึกอยากจะชิวเป็นนายเอกมิวสิคขึ้นมารึไง 5555555
สงสัยหลุดมือตอนร้อง "เชี่ย" ออกมาแน่ๆ มิน่าละนั่งสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเชียว แล้วที่มากอดคอเฮียโบ๊ทก็จะอ้อนละสิจะได้ไม่โดนโบยจนตูดลาย 55555
เป็นตอนจบที่ฮาและเกรียนมากค่ะ สมกับที่เป็นกีต้าร์กับเฮียโบ๊ทเลย
แต่พอจบจริงๆ แล้วก็ใจหายค่ะ เพราะชอบเรื่องนี้มาก เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ติดตามอย่างใจจดใจจ่อค่ะ ยังไงก็ขอบคุณเฮียแจ๊คมากนะคะที่พาเฮียโบ๊ทกับกีต้าร์มาโชว์หวานโชว์เกรียนให้ชนดลุ่มน้อยได้ยิ้มได้หัวเราะค่ะ
ถ้ามีเรื่องใหม่รับรองได้ว่าจะตามไปอ่านค่ะ :กอด1:
ปล. รวมเล่มมั๊ยเอ่ย อยากได้ค่ะ :impress2:
-
น่ารักมากเลยอะ อ่านปุบเราย้มออกทันทีเลย
จากที่เครียดๆกับหนังสือสอบเจอคุณโบ๊ทน้องต้านี้ฮากระจายอะ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์เรื่องดีๆนะค อ่านเรื่องนี้ทีไรก็ได้เสียงหัวราะตลอดเลยอะ^^
-
ตามมาเห็นอีกที อ้าววววว คุณโบ๊ทกับเกรียนต้าร์จบแล้ว
ชอบตอนจบปลายเปิดแบบนี้นะครับ ชอบมาก....
ให้ความรู้สึกว่า....ความรักและความเกรียนจะเป็นแบบนี้เรื่อยไป.....ไม่มีที่สิ้นสุด
ผมได้มาอ่านเรื่องนี้ก็น่าจะถึงเนื้อหาช่วงท้ายๆของเรื่องแล้ว อ่านๆไปก็เริ่มหยุดไม่ได้
จนตามอ่านทันตอนล่าสุด ประทับใจมากโดยเฉพาะความสนิทสนมแบบค่อยเป็นค่อยไป
ทั้งคุณโบ๊ทและต้าร์กว่าจะรู้ตัวก็รักกันจนขาดกันและกันไม่ได้ไปซะแล้ว
ไหนจะความเกรียนที่เรียกเสียงฮา พาให้นั่งยิ้มได้ทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้
ขอบคุณ คุณแจ๊คมากคร๊าบ.....
เข้าใจดีว่า..ช่วงงานยุ่งนี่ แม้แต่เวลานอนยังน้อยมากๆ
เป็นกำลังใจให้คุณแจ็คเสมอนะครับ
หากมีเรื่องใหม่อย่าลืมแจ้ง PM มาบ้างนะครับ มันจะเด้งไปเข้าเมล์ จะได้มาตามอ่านอีกครับ
ช่วงหลังๆ ผมก็ไม่ค่อยได้อ่านนิยายเท่าไหร่ งานเยอะประดังประเดเหมือนกัน
-
ต้าร์เกรียนจนหยดสุดท้ายจริง ๆ
แต่ตอนอ้อนก็น่ารักซะ
ดีใจที่น้องเบลเป็นสาววาย ได้เสียงสนับสนุนเพิ่มมาอีกหนึ่ง
ขอบคุณคนเขียนที่นำเสนอเรื่องน่ารัก ๆ เรื่อย ๆ ไม่เครียดดี
พรใดที่ให้มาก็ขอให้ท่านได้พรนั้นด้วยเช่นกัน
ถามไรดี อ้อ อะไรที่คู่ของคุณทำให้แล้วประทับใจ (ไม่จำเป็นต้องเฉพาะเทศกาลสำคัญ)
-
ใจหายเลยที่ท้ายตอนเป็นคำว่าจบจริงๆ :monkeysad:
แม้จะไม่ใช่คนแรกที่เข้ามาอ่าน หายไปบ้างเพราะงาน แต่ก็มากอดกีต้าร์กะคุณโบ๊ททุกครั้งที่มีโอกาส :กอด1:
เราคงคิดถึงความเกรียนของทุกๆตัวละครแน่เลย :monkeysad:
กดบวกแทนคำขอบคุณคุณแจ๊คสุดหล่อที่พาเกรียนต้าและลิงภูเขามาให้รู้จักนะคะ :impress2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ อ่านไปยิ้มไป
รอติดตามผลงานเรื่องใหม่นะคะ
-
จบแล้วเหรอ...
ตอนจบ ตาร์ก็ยังเกรียนเหมือนเดิม ฮา :laugh:
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งนิยายน่ารักๆ(เกรียนๆ?)นะคะ :กอด1:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
สนุกมากอ่ะ
-
อ่านได้ตอนเดียว ท่าทางจะฮาทั้งเรื่องนะ เลยเม้นก่อน o13
-
ตามอ่าน จนจบแล้วววว
สนุกมากกกก
เกรียนกันจิงๆ
แต่น่ารักดี
ขอบคุนค้าาาา
:L2: :L2: :L2:
-
จบซะแล้วเรื่องของลิงภูเขากะแมวเกรียน
สมุกกกกกกกกกก ต้าเกรียนจนวินาทีสุดท้ายเลยจิงๆ แล้วยิ่นดีกะน้องเบลด้วยที่ค้นพบทางสว่างแล้ววว
คำถาม ลงมาจากทางด่วนกันยังไง และ เหตุการในรถใช่แบบเดียวกับในซิน ต้าหรือป่าว
-
จบแล้วหรอคะ ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะทำไงดี :z3:
เพิ่งได้มีโอกาสเม้นครั้งแรกหลังจากที่อ่านแบบม้วนเดียวจบ สนุกและประทับใจมากๆเลยคะ o13
ชอบความรู้สึกแบบนี้ แบบเป็นเพื่อน พี่น้องที่สนิทกันมาก ทั้งที่ไม่ได้เป็นแฟนกัน ..แต่ในสายตาคนนอกแบบว่า 2 คนนี้แฟนกันแน่ๆ
แล้วก็ต้องให้คนอื่นมากระตุ้นนะ ไม่อย่างนั้นความสัมพันธ์แบบคลุมเคลือนี้ก็จะอยู่อย่างนี้ต่อไป สุดท้ายก็จบแบบบาสกับต้าร์
ที่สำคัญก็คือ...
มีประสบการณ์ตรงแบบนี้เป๊ะ(แต่เป็นแบบ ช-ญ) คือก็รู้สึกว่าเราสนิทกันมากนะ แล้วก็ไม่ได้คบกันเป็นแฟน ไม่เคยคุยเรื่องธรรมนองนี้กันเลยด้วยซ้ำ
แต่ในสายตาเพื่อนรอบข้างทุกคนกับเห็นว่าเราคบกันอยู่ พอพูดมากๆเข้าก็เริ่มลังเล สงสัย จนมีบุคคลที่สามมาแทรกกลาง ถึงเริ่มรู้ตัว และคบกันจริงๆ เหอะๆๆ
ชอบที่ตาร์เรียกโบ๊ทว่า.. คุณโบ๊ท และแทนตัวเองว่า.. ผม ดูสุภาพแต่แฝงไว้ด้วยความเกรียน
ส่วนโบ๊ททั้งที่เป็นพี่แต่ก็เรียกไม่แทนตัวเองว่าพี่ แต่แทนตัวเองว่า.. โบ๊ท และเรียกตาร์ว่า.. เอ๊ง ดูน่ารักดีอ่ะ(หมายถึงในกรณีไม่เกรียนอะนะ)
ขอบคุณที่ทำงานอย่างหนักนะคะ
:L2:
ปล.ถ้ามีตอนพิเศษจะกราบขอบพระคุณมากเลยคะ :impress2:
-
สนุก น่ารักมาก อ่านแล้วสบายใจ สุขภาพจิตดี
ชอบที่กีตาร์เรียก คุณโบ๊ท เกรียนดีทั้งคู่
ได้แต่บอกขอบคุณที่แบ่งปันความสุขและส่งใจให้แด่ผู้เขียน คงมีเรื่องดีๆๆ ให้ได้อ่านอีกนะครับ
-
จบซะเเล้ว สนุกมาก o13
ชอบความดื้อ เเละซนเเบบตาร์นะ น่ารักดี
อ่านเเล้วเขินม้วนต้วน เหมือนตัวเองเป็นนายเอกเองเลย :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
สนุกมากค่ะ เกรียนดีจริงๆ :กอด1:
-
ตามมาส่งท้ายต้าร์โบ๊ทช้าไปนี้ดดด แต่ก็อิ่มเอมใจเป็นที่สุด
ต้าร์นี่เกรียนจนนาทีสุดท้ายจริงๆ คุณโบ๊ทไม่เหงาแน่นอน
ตอนแรกก็นึกเป็นห่วงว่าอนาคตคู่นี้เค้าจะราบรื่นหรือเปล่า
มาตอนนี้โล่งใจขึ้นเยอะ เพราะคำสัญญาของโบ๊ทด้วยส่วนหนึ่ง
แต่ที่ทำให้มั่นใจมากๆก็คือ น้องเบลล์ กำลังจะเป็นสาววายเต็มตัว
ลองน้องสาวเป็นทัพเสริมให้อย่างนี้ต่อไปคงไม่ยากแล้วล่ะ :z2:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะคะ อ่านแล้วก็ยิ้มได้ทุกตอน
หากโอกาสเอื้ออำนวยก็แต่งเรื่องใหม่มาให้อ่านอีกนะคะ :กอด1:
ป.ล.คนเขียนเองก็รักษาสุขภาพด้วยนะ การงานมั่นคง ร่ำรวยๆ
-
:L2: ในที่สุด..ก็อ่านจบซะที 555+
... ไม่เสียแรงเลยนะเนี่ย ที่หาไป 3 เดือน [แอร่ก..โดนเฮียแจ็คทุบ ! ] :a5:
โอกาสหน้ามีภาค 2 ต่อได้ก็ดีนะเฮีย ฮ่าๆๆ รอติดตามเสมอ :-[
สุดท้ายและ : โบนัสเฮียจะยาวรอบโลกเลยมิ คริคริ :laugh:
-
จบแล้วเหรอ
ตอนจบต้าร์ยังเกรียนอีก จะมีเงินจ่ายค่าทางด่วนไหมเนี่ย ไอ้เปี๊ยกเอ้ย
สรุป น้องเบลเป็นสาววาย นางคงจะฟินมาก น่าอิจฉา :impress2:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ไปไม่กี่ตอน..พี่โบ๊ทกับกีตาร์น่ารักมาก..
อ่านไปขำไปกับความเกรียนของไอ้เปี๊ยก..อยู่ด้วยกันแทบจะ24ชม.
อีกคนเรียนเช้าแต่อีกคนเรียนบ่ายก็ยังไม่วายที่จะต้องไปพร้อมกัน
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ
-
เกรียนสุดยอดอ้ะต้าร์ 5555
สนุกมากเลยค่าาาา
-
สุดท้ายน้องเบลก็เข้าสู่สายวาย ฟินสุดๆ :กอด1:
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง น่าจะมีตอนพิเศษน้า อยากอ่านอีกหรอแบบภาคต่อๆๆๆ
-
จบซะแล้ว เจ้าเกรียนต้าร์กับลิงโบ้ท จบแบบหวานๆเกรียนๆ น่ารักมากๆ
รอตอนพิเศษนะครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆเกรียนๆนะครับ ต่อไปคงคิดถึงเกรียนต้าร์มากแน่ๆ
-
เพิ่งเข้ามาตามจนจบ :mc4: :mc4:
สนุกมากคับ จบได้เกรียนดี o13
ปกติอ่านนิยายจะเก๊กนิ่งตลอด เจอคู่นี้นี่ต้องยอมแพ้เลย ยิ้มหน้าบานเป็นจานทรูเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณมากครับสำหรับนิยายเกรียนๆ เอ๊ย ดีๆ แหม่ ฟินจนพิมพ์ถูกพิมพ์ผิด :o8: :-[ :pig4: :L2: :กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
บ่องตง สนุกมากเบยยยยยย ^^"
-
เห็นโพสให้เฟซบุคแล้วคิดถึงเลยกลับมาหาตอนนั้นอ่านอีกรอบ :z3:
-
กลับมาแต่งต่อไวๆนะคะ :pig4:
-
ชอบบบบบบบบบบบมากกกกกก o13 o13 คุณโบ๊ท น้องกีตาร์ น่ารักเหลือหลาย ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารัก ๆ อย่างนี้ออกมาให้พวกเรามีความสุขกันนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณ FlapJack ที่จะสร้างสรรค์ผลงานดี ๆ ออกมาอีกเรื่อย ๆ นะคะ อยากอ่านภาคต่อของเรื่องนี้มาก หวังว่าคุณ FlapJack จะหาเวลาว่างมาแต่งให้เราได้มีความสุขกันอีกครั้งในอนาคตอันใกล้นี้นะคะ :monkeysad:
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับสิ่งที่ทำให้พวกเรารอยยิ้มได้จากผลงานของคุณ ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :L1:
-
ชอบมากเลยนะ
เป็นเรื่องที่ไม่หวือหวามาก
แต่อ่านแล้วอบอุ่น สบายใจ สนุก ไม่เครียด
เขียนได้ละมุนมากๆเลย
ขอบคุณนักแต่งมากเลยนะครับ แล้วจะติดตามผลงานอื่นๆต่อไปนะ
รักตาร์&โบ๊ท
-
มีต่ออีกป่ะ
-
มีต่ออีกป่ะ
สำหรับเนื้อเรื่องหลักจบแล้วครับ
แต่ถ้าชอบเรื่องนี้ก็รอซีรีส์พิเศษเร็วๆ นี้ในชื่อ "LOVE (extra) HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ (ได้อีก)" ครับ
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/537321_526936630682335_1930820690_n.jpg)
-
:mc4: ช่วงนี้ก็อ่านรอบ 2 เตรียมรอซีรีส์พิเศษกันเลยยย o13
:กอด1: คนเขียนซะ 1 ที :L2: :pig4:
-
วันอังคารแล้ว ตื่นเต้นๆๆ จะได้อ่านตอนพิเศษแล้ว :man1:
-
:mc4: :mc4:
-
ตอนพิเศษจบเมื่อไร รวมเล่มเถอะนะเฮียแจ๊คคคคค :z3:
-
:hao7: จบซะแล้ว :impress2:
o13 เป็นเรื่องที่สนุกและอ่านเพลินมาก :bye2:
-
สำหรับใครที่ติดตามเรื่องนี้นะครับ สามารถติดตามตอนพิเศษได้ครับ
คลิก >> LOVE (extra) HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ (ได้อีก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37847.0) <<
-
มาอ่านอีกรอบค่ะ รอหนังสือ
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังชอบ 2 คนนี้มากๆ โดยเฉพาะบรรยากาศในช่วงตอนจบ :impress2:
-
:m3: จบแล้ววววววววว
เพิ่งเข้ามาตามอ่านค่าาาาา
น่ารักมากเลย อ่านแล้วขำอยู่คนเดียวกลางดึกกลางดื่น :m20:
สนุกมากค่า o13
ว่าแล้วก็ตามไปอ่าน (ได้อีก)
:bye2:
-
น่ารักมากคะ :impress2:
-
มีข่าวเกี่ยวกับหนังสือมาอัพเดท ทางสำนักพิมพ์จะเปิดให้จองพรุ่งนี้แล้วนะครับ
ใครสนใจก็ไปดูกันได้ที่เพจของ UNIX BOOKS นะครับ คลิกเลย>> จิ้มแรงๆ << (https://www.facebook.com/pages/UNIX-BOOKS/1423178677910225)
ยังไงก็ฝากหนังสือเล่มนี้ด้วยนะครับ :hao3:
(https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/t1/1948177_1460830640811695_268744617_n.jpg)
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/1491751_1447430368818389_286315733_n.png)
-
เรื่องสนุกดีจ้า :m20:
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณมากจ้าาาอยากให้ชีวิตจริงเปนแบบนี้บ้างจัง;4 :impress2:
-
ชอบโบ๊ทแทนตัวเองว่าโบ๊ท น่ารักอ่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ใครสั่งหนังสือไว้ เตรียมรับที่บ้านเลยนะครับ ททางโรงพิมพ์แจ้งมาว่าส่งของแล้วครับ :hao3:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกก ครับ สนุกแบบอมยิ้ม ไม่เครียดดี ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ขอบคุณผู้แต่งมากครับ เขียนดีมากๆ
-
พอดีว่าเป็น Bonus หลังไมค์ท้ายบทพิเศษในเล่ม แต่ส่งไปแล้วทางทีมงานโรงพิมพ์เขาไม่ได้เอาลง (ยังไม่ได้ถามเหมือนกันว่าเพราะอะไร) เลยเอามาฝากชนกลุ่มน้อยก็แล้วกันเนอะ
:hao3:
พร้อมยัง
1
.
2
.
3
.
Let's Go!!! :hao7:
------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] ฝึกงาน
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนมาถึงช่วงที่โบ๊ทไปฝึกงานที่บริษัทใหญ่โตอันดับต้นๆ ของประเทศไทยในส่วนงานพัฒนาธุรกิจ ยอดชายนายโบ๊ทมาทำได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว ส่วนไอ้เจ้าเปี๊ยกก็ยังไปมหาวิทยาลัยตามปกติ... แล้วไปยังไง? ก็ให้ไอ้เจ้าทีวนมารับไง ฮ่าๆๆๆๆๆ
และด้วยความที่โบ๊ทเป็นคนอัธยาศัยดีและหัวไว (ฉลาดแกมโกงด้วย) จึงเข้ากับพี่ๆ ในออฟฟิศได้ไม่ยาก และพอเริ่มสนิทกัน ก็แน่นอนว่าคำถามที่จะเจอก็จะเริ่มเป็นคำถามที่มีความเป็นส่วนตัวมากขึ้น ดังบทสนทนาระหว่างมื้อเที่ยงต่อไปนี้...
พี่ริว : น้องโบ๊ท มีแฟนหรือยังเนี่ย
พี่สันต์ : โอ๊ยแก น้องเขาหน้าตาดีขนาดนี้เขาต้องมีอยู่แล้ว
โบ๊ท : อ้อ ครับ... มีแล้วครับ (//ยิ้มเขินนิดนึง)
พี่โอ : จริงดิ แบบนี้ป้าๆ แถวนี้ก็กินแห้วกันหมดสิวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พี่ป่าน : ดีแล้วแก ให้น้องเขาไปเจอทางสว่างเหอะ ขืนมาอยู่ป้าๆ มีหวังหมดอนาคต ฮ่ะๆๆๆๆ
โบ๊ท : ฮ่าๆๆๆๆ ไม่ขนาดนั้นมั้งพี่
พี่ริว : เออ ที่ถามนี่ไม่ใช่อะไรนะ นึกว่ายังโสด จะชวนไปอาบน้ำ
พี่โอ : เฮ้ยยยยย ไอ้เวร อยู่ดีๆ จะพาน้องไปอาบนงอาบน้ำอะไร เสียหมด... อย่างมึงอะ ต้องไปกับกู
พี่สันต์ : โหยยยย ฉันก็นึกว่าแกจะเป็นคนดีนะไอ้โอ
โบ๊ท : ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมขอผ่านแล้วกันพี่ เดี๋ยวแฟนไม่ให้เข้าห้อง
พี่ป่าน : พูดแบบนี้แปลว่าแฟนขี้หึงใช่ไหมเนี่ย
โบ๊ท : ก็ประมาณนั้นพี่ แต่ไม่ค่อยแสดงออกว่าหึง แต่ผมดูออกนะ
พี่ริว : ถ้าแฟนหึงมันมีได้ 2 กรณีเว้ย คือ รักมากหรือไม่ก็ไอ้โบ๊ทมันเป็นคนเจ้าชู้
โบ๊ท : เฮ้ยพี่ ผมรักเดียวใจเดียวเหอะ พี่ชวนลงอ่างผมยังไม่ไปเลย ฮ่าๆๆๆๆ
พี่โอ : แล้วแฟนโบ๊ทเป็นยังไงไหนลองเล่าให้ฟังสิ
โบ๊ท : ต้องเล่าด้วยเหรอพี่
พี่โอ : เล่ามาเหอะ คร่าวๆ ก็ได้ ถือว่าสนองตัณหาคนแก่ละกัน ฮ่าๆๆๆๆ
โบ๊ท : พูดซะน่ากลัวเลยนะพี่ ฮ่ะๆๆๆ... คือ แฟนผมเนี่ยก็เป็นคนน่ารัก
พี่สันต์ : หน้าตาหรือนิสัย
โบ๊ท : ทั้งสองอย่างเลยพี่... แล้วก็รักสะอาดมากกกก ห้องไม่เคยรกเลย แล้วก็ทำอาหารเก่ง ก็ไม่ถึงกับเป็นกุ๊กเป็นเชฟหรอกนะพี่ แต่ทำออกมาแล้วก็อร่อยดี
พี่ป่าน : เออดีนะ แฟนแบบนี้หายากนะ เพราะเด็กสมัยนี้ไม่ทำกับข้าวแล้วเนอะ
พี่ริว : ใช่ แล้วไปเจอกันที่ไหนวะทั้งน่ารัก ทำทั้งงานบ้าน ทำทั้งอาหาร
โบ๊ท : เจอที่มหาลัยนี่แหละพี่
พี่โอ. : แฟนสูงไหม
โบ๊ท : ไม่สูงเท่าไร ตัวเล็กๆ ขาวๆ... แล้วก็เป็นคนตลก กวนและเกรียนมากด้วย
พี่โอ : ห๊ะ? คือฟังมาดูดีหมดยกเว้นอันสุดท้ายนะโบ๊ท
พี่ป่าน : แปลกตรงไหน เดี๋ยวนี้ใครๆ เขาก็เกรียนกันทั้งนั้น ดุในแผนกเราสิ อย่างน้องนนท์กับน้องพิมพ์ไง นั่นก็รั่วๆ เกรียนๆ เหมือนกัน
โบ๊ท : แฮะๆๆๆๆ ครับพี่... :try2:
.
.
ในเวลาเดียวกันที่มหาวิทยาลัย
.
.
"ฮัดดดดดดดดดดดชิ่ววววววววว"
"เชี่ย! ไอ้ต้าร์ จามมาได้ เต็มหน้ากูเลย สาดดดด"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ สมมึง ไอ้ที... ฮ้าดดดดดดชิ่ววววว!"
"เฮ้ย!!! ไอ้เชี่ยเปี๊ยก มึงหันไปทางไอ้โจบ้างได้ไหมมมมมมม"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"
.
.
.
- จบ -
-
ง่ะ แค่เนี้ยยยยย
-
:hao5:
ขออีกได้ม้ายยยยยยยยย
ขออย่างน้อยให้ยาวเท่าตอนปกติซักตอนเถอะ
-
ขอบคุณคนแต่งด้วยครับ เรื่องสนุกมากๆ ทิ้งไปนานมาตามอ่านใหม่แต่ต้นจนจบเลย น่ารักมากเลยคู่นี้ ^^ :pig4:
-
มาสะกิดให้อยาก แล้วก็จากเราไป :hao5: อยากอ่านอีก
-
คุณโบ๊ทหลงในความเกรียนของเจ้าต้าแบบถอนตัวไม่ขึ้น 5555
-
:pig4: โบ๊ทบรรยายถึงต้าร์ซะเห็นภาพเลย
-
สั้นได้อีก :hao5:
แต่กีต้าร์ออกมาแป๊บเดียวแต่ก็ยังจะเกรียนได้ไม่เปลี่ยนแปลง 555555
แอบอยากรู้ว่าถ้าพี่ในออฟฟิศเขาขอดูรูปจะให้ดูไหมนะ :m12:
-
พี่บาส ไม่เห็นมา เลยอะ
อุตส่าตั้งใจรอ. :ling1: :katai1:
-
พึ่งอ่านจบ รู้สึกอยากให้มีซีซั่น 2 มากมายครับ
พี่โบ๊ทกับกีต้าร์น่ารักมุ้งมิ้ง โอ้ย ชอบบบบบบบ
:o8: :o8:
-
โดนสปอยว่าเป็นแนว feel good ต้องมาตามอ่านซะหน่อย :o8: :-[ :impress2:
-
โห มีคนขุดมาอ่านด้วยอะ 55555
@AttoSama @Shinigami_AC :hao5:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกครั้งในรอบหลายปี คิดถึงมากเลยค่ะ อยากได้รูปเล่ม อยากเก็บสะสมแต่คงสายไปแล้ว ไม่ทราบว่ามีแพลนจะรีปริ้นส์เองมั้ยคะ แงงงง
-
กลับมาอ่านอีกครั้งในรอบหลายปี คิดถึงมากเลยค่ะ อยากได้รูปเล่ม อยากเก็บสะสมแต่คงสายไปแล้ว ไม่ทราบว่ามีแพลนจะรีปริ้นส์เองมั้ยคะ แงงงง
ยังไม่มีแผนทำเพิ่มนะครับ เอาเป็นว่ากลับมาอ่านในเล้าได้ตลอดเนอะ o18
-
:laugh: :m20: คือยังอ่านไม่จบ แต่ขำตอนน้องตาร์จิ้มลูกแมลงสาบมาก :m20: :m20:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :-[ :impress2: :o8: จบแล้้วคือดี คือย้อนวัยที่งดงาม โอ้ยยยย บรรยายไม่ถูก อ่านไปแล้วรู้สีกย้อนวัยไปในช่วงเรียนมาหาลัย ย้อนไปช่วงเล่นบีบี โอ้ยยยย ชอบบบบบบ
ปล.แต่ตอนอยู่คนอ่านอยู่มหาลัย บีบี ไอโฟน ยังไม่มีเลยจร้าาาา :katai1: :katai1:
-
:hao5: ดีงามเหลือเกิน
-
ก็เกรียนทั้งคู่นั้นแหละคู่นี้ ตินแรกนึกว่าจะมีดราม่าเรื่องบาส กลัวใจ แต่ก็ไม่มีรู้สึกดีมากๆ
-
ก็เกรียนทั้งคู่นั้นแหละคู่นี้ ตินแรกนึกว่าจะมีดราม่าเรื่องบาส กลัวใจ แต่ก็ไม่มีรู้สึกดีมากๆ
บอกแล้ว ผมไม่ชอบกินมาม่า :laugh: