A12
มีความสุขจังเลยครับ อิอิ มันแบบว่ามีความสุขจนไม่รู้ว่าจะพูดออกมายังไงดี เหมือนว่าโลกทั้งโลกมันเป็นสีสดใสรายรอบตัวไปหมด มองอะไรก็หวานแหว๋วไปเสียนี่ นี่น่ะหรือคนกำลังมีความรัก แว้กก ไม่เอาๆ ไม่อยากจะคิดไปเอง เขายังไมได้อะไรเลยอ่ะ แต่ผมโน่นครับข้ามฝั่งไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว แค่เขายิ้มให้ก็ตีใส่ตัวว่าเขามีใจตีเข้าข้างตัวเองไปเสียหมด แต่จะห้ามยังไงไหวล่ะเนอะ
“มึงเป็นไรวะ ทำไมลอยๆ ยิ้มอยู่ได้คนเดียว”
ไอ้ทักมันเอามือมาดันหัวผมครับตอนที่นั่งอยู่ศาลาตอนที่เรากลับมาจากกินหมูกระทะ อีแจงไปนอนบ้านอีวิวแล้วครับ
“โอ๊ย มาผลักหัวกูไมอ่ะ”
“ก็มึงอ่ะกูเรียกตั้งนาน คิดอะไรวะ คิดอะไรอยู่วะ”
“คิดไร ไม่ได้คิดไร ทำไม กูจะคิดนั่นคิดนี่บ้างไม่ได้ไง”
“อ้าวไหนมึงบอกมึงไมได้คิดไร บอกกูมานะมึงคิดถึงใคร อาการแบบนี้มันคนกำลังมีความรักนี่หว่า”
“แหมๆ พูดเหมือนมึงเคยมีความรักงั้นล่ะ รู้เหรอว่ามันเป็นยังไง”
“อ้าวไอ้นี่ กูรู้ดิวะว่ามันเป็นไง ”
“เป็นไง”
ผมจ้องหน้ามันครับ หนอยแน่ทำมาเป็นรู้ดี
“เออน่า กูรู้ก็แล้วกัน อย่ามาย้อน บอกกูมาซะดีๆว่ามึงแอบรักใคร ไม่ได้นะเว้ย”
“อะไรของมึง ทำไมกูจะแอบรักใครมันเกี่ยวไรกับมึง”
อ้าว ผมพูดอะไรผิดไปวะเนี่ยมันหน้าเปลี่ยนสีทันทีครับ เจื่อนลงมาก
“เออ นั่นสินะ มึงจะรักใครมันเกี่ยวอะไรกับกู กูมันแค่คนนอกนี่ กูกลายเป็นคนอื่นไปแล้วสินะ สำหรับมึง”
“ไอ้ทัก”
ผมครางออกมาครับ ตกใจนะที่ได้ยินมันพูดแบบนี้ ตกใจมากสีหน้าท่าทางของมันผมไม่เคยเห็นเลยให้ตายเถอะ
“ทำไมมึงพูดแบบนี้ กูล้อเล่น บ้าเหรอมึงก็ยังเป็นมึงอยู่อย่างนี้ไง จะงอนทำไมเนี่ย”
ผมก็พยายามง้อมันล่ะครับ แต่ดูมันทำนะมันทำหน้านิ่งๆมองผมแบบว่ากำลังโกรธ
“มึงไม่เข้าใจหรอกไอ้ฮิ้นท์ บางทีเราอาจจะอยู่ใกล้กันเกินไป มึงถึงมองไม่ออก”
“เฮ้ย นี่มึงพูดอะไรเนี่ย ทำไม ไม่อยากอยู่ใกล้กูแล้วเหรอมึง”
“ไม่มีไร กูกลับไปนอนบ้านดีกว่าว่ะ”
“อ้าว มึงเป็นไรวะไอ้ทัก อยู่ดีๆก็งอน ไอ้บ้า เออๆ ไปเลยไป”
ผมว่ามันครับ ก็จะรู้เหรอเนี่ยอยู่ดีๆก็มางอนผม ผมทำอะไรผิดเหรอวะ มันก็เดินข้ามฝั่งไปบ้านมันทันทีครับ ผมเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมันมากนักหรอก มันเคยงอนแบบนี้แต่เดี๋ยวก็หายครับ มันงอนผมได้ไม่นานหรอก ผมนั่งลงบนศาลาแล้วมองน้ำในคลองตอนกลางคืนไปเรื่อย ตอนนี้ยุงจะกัดก็ไม่สนใจ อิอิ คิดไปถึงหน้าฮัทแล้วมันมีความสุขเสียจริงๆ พอค่ำผมก็ไปอาบน้ำเตรียมจะขึ้นห้องล่ะครับ ทำการบ้านหน่อยแล้วค่อยนอน
“มึงอาบน้ำยังนอนเหม็นอยู่นี่ล่ะ เร็วๆไปอาบน้ำ กูจะนอนแล้วเหม็น ไอ้ ทะ”
เอ่อ ผมเผลอตัวไปครับ เห็นหมอนข้างนึกว่าเป็นมัน ท่าจะบ้าไปแล้ว ผมยืนมองหมอนข้างแล้วมันสะท้อนใจยังไงไม่รู้ นานแล้วนะที่มันไม่งอนผม นานจนจำไม่ได้แล้ว ผมอาบน้ำเสร็จก็ทำการบ้าน เสร็จเร็วกว่าที่คิด พอเสร็จแล้วไอ้ทักไม่อยู่ไม่มีคนกวน ตกลงนี่มันงอนจริงๆเหรอเนี่ย แล้วมันงอนอะไรของมันนะ ช่างหัวมันไม่สนใจพรุ่งนี้เดี๋ยวก็มาเชื่อผมเถอะ พอนั่งดูละครอยู่กับพ่อแม่ไม่นานโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นครับ ใครหว่า ห๊ะ ฮัทโทรฯมา ฮัทโทรมาหาผมตอนนี้ แว้กก ทำยังไงดี ทำยังไง ผมลนลานรีบหยิบโทรศัพท์เดินออกไปนอกบ้านครับ
“อะแฮ่ม” นิดหน่อยน่า ขอก่อน เทสต์เสียงก่อนจะรับโทรศัพท์ อิอิ
“เอ่อ สวัสดี ฮัท”
อิอิ แอ๊บเสียงแบบว่าสดใสมากถึงมากที่สุด
“เราอยู่หน้าบ้านนายอ่ะ เรามาหา”
“อืม ห๊า อะไรนะ”
เผลอร้องออกไปเสียงดังครับ รีบวิ่งออกไปดูเลย อ่า เขา นั่นเขาจริงๆด้วย ฮัทมาหาผม แว้กก กระโดดคลองดีไหมเนี่ย
“อ่า ฮัท มาดึกจัง พรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอที่ต้องไปแต่เช้า”
“อืม เราว่าจะมาขอค้างที่บ้านนายอ่ะ ได้ป่าว”
“อืม หือ ห๊ะ อะไรน๊ะ”
โอ๊ย นี่กูเป็นอะไรเนี่ย ทำท่าอะไรประหลาดๆ โก๊ะๆอยู่เรื่อยเลย
“รบกวนนายป่ะล่ะ”
“ไม่ ไม๊ รบกงรบกวนอะไร ยินดีมาก”
เอ่อ พอแสดงความดีใจออกไปก็เยอะไปไหมเนี่ยกู เว้ย คนอะไรมันจะไม่พอดีขนาดนี้วะเนี่ย
“แต่มีอะไรหรือเปล่าฮัท”
ผมรีบถามต่อครับเพราะเห็นสีหน้าเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“ก็มีเรื่องกับที่บ้านนิดหน่อยน่ะ”
“อ้าว แล้วแบบนี้จะดีเหรอ พ่อฮัทไม่โกรธเหรอทำแบบนี้อ่ะ”
“ช่างเถอะ ตกลงเราค้างบ้านนายได้ใช่ป่ะ”
“อ้อ ได้ๆ เข้ามาดิ”
ผมก็ไปดันประตูเหล็กให้เขาเอารถเข้าไปไว้ในบ้านล่ะครับ แล้วไปบอกพ่อกับแม่ว่าฮัทจะมาขอค้างด้วย ให้เหตุผลว่าพรุง่นี้ต้องไปเข้าค่ายแต่เช้า พ่อกับแม่ผมไม่ได้ว่าอะไรนะ จะขอไปไหนไม่เคยว่ามีแต่ผมเองไม่อยากไป
“กินข้าวมาหรือยังล่ะลูก”
แม่ผมถามครับตอนแรกฮัทบอกว่าไม่หิวแต่เอาไปเอามากินไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ ผมเฝ้านั่งมองเขาตอนกินข้าว ดูแล้วมันเป็นสุขใจจริงๆนะ อยากทำกับข้าวให้กินทุกวันเลย นะฮัทนะ มากินข้าวกับฮิ้นท์ทุกวันนะ ผมเพ้อไปไกลครับ มันเป็นสุขที่ผมบันทึกไว้ในหัวใจเรียบร้อยแล้ว พอกินข้าวเสร็จผมก็ให้ฮัทไปอาบน้ำแล้วก็มานอนกัน อิอิ แว้กก มานอนกัน คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย เว้ยๆ ผมใจเต้นแรงมากๆ แรงเท่าๆครั้งนั้นที่เขามาค้างที่บ้าน ใจสั่นไหวไปทุกการเคลื่อนไหวของเขา ให้ตายเถอะผมจะนอนหลับไหมเนี่ย เรานอนคุยกันล่ะครับ ค่อยยังชั่วหน่อย ผมแอบมองหน้าท้องเขาบ่อยๆด้วยล่ะ อิอิ ไม่ได้ลามกนะแต่จะให้มองหน้าผมก็คงเขินแย่เลยดิ มองมันหน้าท้องนี่ล่ะ หน้าท้องขาวๆมีซิกแพ็ค แว้กก เลือดกำเดาจะไหลๆ ฮัทเขาก็เล่าเรื่องที่ทะเลาะกับพ่อให้ฟังล่ะครับ ผมเห็นใจเขานะเลยลืมไปเลยเรื่องมองหน้าท้อง เอาไปเอามาหลับเลยครับท่าน
“ตื่นเร็วไอ้ทัก จะไปวิ่งแล้ว”
ผมชินกับการตื่นเช้าครับ เลยตื่นมาเร็วเขย่าตัวคนที่นอนอยู่ข้างๆ แต่เอ่อ พอลืมตาปรือๆมอง ไม่ใช่ไอ้ทักนี่นะ เขาที่นอนหลับสนิทอยู่คือฮัทชายในฝันของผม ผมนั่งมองเขานอนอยู่สักพักครับ อยากจะมองตอนที่เขาหลับ เอ่อ ถ้าจะบอกว่าผมแอบมองสัดส่วนเขานี่จะเวอร์ไปไหม ผมมองจริงๆ ให้ตายเถอะ อันนั้น แว้กกก มันแบบว่าทำเอาผมอยู่ไม่เป็นสุขเลยครับ แทบจะอกแตกตายในทันที พ่อจ๋าแม่จ๋า นี่ถ้าได้กัน แว้กก คิดไปได้ ผมจะทนไหวเหรอเนี่ย เว้ยๆ ไม่คิดๆ ไม่เอาๆ หรือจะแอบจับดีนะอย่างที่อีแจงมันเสี้ยมมา แว้กก ไม่เอาๆ ไม่ดีๆ แต่จับหน่อยดีไหมอ่ะ อิอิ เว้ยนะ ผมก็เลยแอบจับจริงๆด้วยล่ะ ขอบอก ใจเต้นแรงจนผมคิดว่าผมจะหายใจไม่ออกครับ เลือดในตัวมันสูบฉีดแรงมาก ผมแอบเอามือไปสัมผัสนิดหน่อยอย่างแผ่วเบา แล้วก็ชักออกมาเพราะกลัว ที่กลัวไม่ได้จะกลัวเขาตื่นหรอกนะ กลัวผมเองจะกระเจิดกระเจิงไปยิ่งกว่านี้อีกน่ะสิครับ ผมเลยตัดสินใจเขย่าตัวเขาแทน
“อืม”
เขาครางออกมาจากลำคอหรี่ตาขึ้นมองผม ผมก็ยิ้มให้ล่ะครับ
“ไปอาบน้ำ เดี๋ยวไปไม่ทันรถนะ”
ผมยื่นผ้าเช็ดตัวให้เขาครับ
“นายอาบแล้วเหรอ”
“ยังอ่ะ รอฮัทอาบก่อน”
“อ้าว นายไปอาบก่อนดิ เราอาบแป๊บเดียว ขออีกสักงีบ”
ผมพยักหน้าครับ มันก็จริงนะ แทนที่ผมจะไปอาบให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาปลุกเขา ผมก็เลยไปอาบน้ำครับ อาบไม่นานมากนัก แต่งตัวเสร็จก็มาปลุกเขาอีกรอบ ให้ตายเถอะ น้องชายเขามันยังไม่ยอมหลับเลยอ่ะ แว้กก ใจจะขาด
พอก่อนๆ สรุปเอาเลยว่าตอนนี้เราอยู่บนรถบัสมีผมคนเดียวที่มากับคนในชมรมศิลปะ เพื่อนผมสามคนไม่ได้มาครับ ไอ้ทักมันไม่โผล่หน้ามาเลย ปกติมันจะปลุกผมไปวิ่งทุกเช้า ช่างมัน คงจะงอนอยู่แน่ๆ เดี๋ยวกลับมาค่อยมาง้อ ส่วนอีสองตัวมันว่างครับไม่ได้มา เพราะมันไม่ใช่คนในชมรม ฮัทเขามานั่งกับผม โอ๊ยนะ มันแบบว่าสุขจนไม่รู้จะปริ่มออกมาทางไหนดี เราคุยกันไปตลอดทั้งทาง เขาเล่าเรื่องของเขา ผมเล่าเรื่องของผมบ้าง แต่ส่วนมากเขาจะชอบเล่าเรื่องของเขาเองครับผมก็ฟังอยู่ด้วยความเพลิดเพลิน อยากจับมือจังเลยอ่ะ รู้ไหมเวลาที่เรานั่งใกล้ๆคนที่เราชอบแค่เพียงนิ้วของเขามาสะกิดโดนตัวเรา มันแบบว่าเหมือนโดนไฟฟ้าช็อตเลยนะครับ เหมือนว่าใจมันเฝ้ารอให้เขาสัมผัสโดนตัวเรา แตะอีกๆ โดนซะทีๆ อะไรประมาณนี้ อิอิ
“อ้าวถึงแล้วครับนักเรียน บ้านพักแยกกันนะ ชายหญิง”
ผมยิ้มให้ฮัทอย่างมีความสุข จะว่าไปก็ยิ้มมาตลอดทั้งทางนั่นล่ะครับ ไม่เมื่อยกรามเลยนะ มันรู้สึกว่ายิ่งยิ้มยิ่งรู้สึกดี ต่อให้ยิ้มทั้งวันก็ยังทำได้เลย สู้ตายเว้ย
“อ๊ะ ถึงแล้วเหรอ”
ท่าทางผมคงตลกมากเพราะฮัทเขาหัวเราะ แหมนะ ก็คนเพิ่งจะตื่น ผมเดินตามฮัทลงไปล่ะครับ แบบว่าตอนเดินลงจากรถก็แอบเข้าใกล้ให้มากที่สุด แว้กก เหมือนคนเป็ฯโรคจิตเลยอ่ะ แต่ช่วยไม่ได้มันคือความสุขของผม สิ่งเล้กๆเหล่านี้มันหล่อหลอมรวมเป็นความทรงจำที่ผมเก็บไว้ในใจไว้แล้วอย่างดี พอแยกกันเข้าบ้านพักผมก็รีบไปจองที่
“นอนไหนฮิ้นท์”
ฮัทเดินนำหน้าผมเข้าไปในบ้านพัก ฟูกที่วางเรียงรายกันอยู่เป็นแถวยาวเหมาะสำหรับคณะทัวร์หรือนักเรียนที่มาเข้าค่ายหรือมาเป็นหมูคณะล่ะครับ น่าจะประมาณสิบกว่าลูกได้ ฮัทเดินไปริมสุดของห้อง
“ตรงนี้ ฮัทล่ะ”
“ก็จะนอนข้างนายนี่ล่ะ”
อ่า ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย ฮัทขอนอนข้างๆผม แว้กก ไม่ไหวแล้ว ผมยิ้มออกมาอย่างไม่มีเม้ม
“ยิ้มไรวะ”
“เปล่านี่ แล้วไปไหนกันต่อ”
ผมเขินครับ เสแสร้งพูดถึงเรื่องอื่น เขาก็วางของลงแล้วหยิบเอากระเป๋าอุปกรณ์ที่เตรียมมาล่ะครับออกมา
“จารย์พจน์จะพาไปไหนก่อนอ่ะฮัท”
ผมถามครับเพราะแผนงานผมยังไม่รู้เลย
“แกบอกว่าจะให้ไปหาโลเกชั่นเพื่อที่จะสเก็ตภาพแถวๆเขื่อนน่ะ เดี๋ยวเราไปรวมกับเพื่อนๆ จารย์จะบอกอีกที”
ผมพยักหน้าเตรียมอุปกรณ์ใส่กระเป๋าไปเหมือนกัน แล้วเดินตามฮัทออกไปจากบ้านพัก เดินตามหลังเขาผมก็มองแผ่นหลังกว้าของนักกีฬาโรงเรียนอย่างเขา ทำไมชอบเขามากขนาดนี้นะ ชอบมากไม่รู้ทำไม พออาจารย์สุพจน์แจ้งรายละเอียดว่าให้เราแยกย้ายกันไปหาที่นั่งสเก็ตรูปได้ตามสะดวกแต่อย่าออกนอกบริเวณไปไกลมากเพราะกลัวจะหลงทาง ฮัทไปขออนุญาตอาจารย์สุพจน์ว่าเราจะเดินขึ้นไปเลือกมุมที่อยู่บนเนินเขาหน่อย อาจารย์ก็กำชับว่าอย่าไปไกลมากล่ะครับเพราะเดี๋ยวจะหลงทาง เราก็แยกย้ายกันไปนั่งล่ะครับ ฮัทเขาชวนผมปีนขึ้นเขาไปหน่อยครับ เขาบอกว่าอยากได้วิวที่เป็นมุมที่มองลงมาเห็นสันเขื่อนและน้ำ มีป่าไม้ ผมก็เดินตามเขาขึ้นไปไม่มีอิดออด มันมีความสุขนี่นะ ต่อให้พาผมเดินไปเชียงใหม่ก็จะไม่บ่นสักคำ เอาเลย อิอิ
“ตรงนี้ไหมฮิ้นท์ สวยดี”
ฮัทเลือกมุมที่เป็นโขดหินใหญ่พอสมควรมองลงไปเห็นแผ่นน้ำสีเทาๆ มองเห็นสันเขื่อนชัดเจน มีป่าไม้แมกไม้อยู่ฝั่งโน้นลิบลับ
“อืม สวยดีๆ เอาตรงนี้ล่ะ”
ผมวางกระเป๋าลงครับ แล้วหามุมที่จะนั่งเพื่อที่จะสเก็ตรูป เขาเองก็หามุมใกล้ๆผม แต่อุปกรณ์ส่วนใหญ่ของเขาเป็นกล้องเสียมากกว่ากระดาษจะมาวาดรูป
“ฮัทก็ถ่ายรูปดิ เดี๋ยวเราจะวาดเอง”
ผมบอกเขาแล้วหันไปสเก็ตรูปล่ะครับ แดดค่อนข้างแรงนะผมใส่หมวกแก๊ปเสื้อแขนยาว โบกมาแล้วครับกันแดด อิอิ ไมได้หรอกนะ กว่าจะขาวได้ไม่ใช่วันสองวันนะเรื่องอะไรผมจะให้แดดเผาแค่พริบตา อิอิ แต่ฮัทเขาใส่เสื้อบอลกับกางเกงยีนส์ล่ะครับ ไม่ร้อนหรือไงนะ ผมแอบมองแล้วแบบว่ายิ้มเลยครับ ท่าทางของเขาที่นั่งกางขาอยู่บนโขดหินสายตามองจ้องออกไปยังแผ่นน้ำ มีเลนส์กล้องแนบกับหน้า วาดเขาดีกว่า อิอิ
“เสร็จยังฮิ้นท์ เดินขึ้นไปอีกหน่อยไหม ท่าทางจะสวยกว่านี้”
อ่า ผมรีบดึงแผ่หน้าปิดหน้าที่วาดครับ เอาสมุดส่วนตัวมาด้วยรูปวิววาดเสร็จไปตั้งแต่นั่งลงไม่นานล่ะครับ ไม่ได้ยากเลย แต่ผมสนใจใส่ใจในรายละเอียดของรูปของคนที่อยู่ต่อหน้าผมต่างหาก ท่านั่งบนโขดหินที่เอาเท้าขวาเหยียบโขดหินไว้ เท้าซ้ายหย่อนลงไปเหยียบพื้น กล้องแนบหน้าด้านซ้าย เขาคือคนที่ผมมองกี่ทีก็ไม่รู้จักเบื่อ มองทีไรคือเสียงเต้นที่มีความสุขของหัวใจ ผมเดินตามเขาขึ้นไปด้านบนสูงขึ้นอีกโดยง่ายดาย เชื่อหมดแล้ว ไม่มีคัดค้าน พาไปไหนไปหมด จะพาขึ้นเขาลงห้วยก็จะไปก็ใจมันฝากไว้ที่เขาหมดแล้วนี่นะ
“จะขึ้นไปอีกเหรอ มันจะไกลไปไหม”
“ขึ้นไปอีกนิดเดียว เราว่ายิ่งสูงมันยิ่งจะสวยกว่านี้นะ”
ว่าไงก็ว่าตามกันเนอะ ผมก็เลยเดินตามเขาขึ้นไปอีกล่ะครับ เราปีนโขดหินขึ้นไปเรื่อยๆ แต่เอ๊ะ มันมีทางเดินนี่หว่า เราก็เลยเดินตามทางเดินขึ้นไป ผ่านสะพานข้ามลำธาร สวยดีครับ บรรยากาศดีมากๆ ผมเฝ้ามองอยู่แต่แผ่นหลังกว้างๆของเขา แผ่นหลังที่ดูอบอุ่นนั้นเดินนำหน้าผมไป เสื้อบอลของเขาเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา อยากไปซับให้จัง อิอิ
“โห มาดูตรงนี้ดิฮิ้นท์”
พอเราปีนขึ้นไปบนโขดหินนั้นเขาก็ร้องออกมาล่ะครับ ผมเลยปีนตามขึ้นไป เรายืนเคียงข้างกันบนโขดหิน ภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือแผ่นน้ำในเขื่อนที่นิ่งมีไหวติงเล็กน้อย แต่แผ่นน้ำตอนนี้มันเหมือนจะเป็นสีเงินต้องแสงแดดระยับอยู่ แมกไม้ที่โอบล้อมดูเขียวจนดำอยู่ลิบลับ สวยดีครับ ยิ่งมีเขายืนอยู่ข้างๆแบบนี้ผมยิ่งรู้สึกกับว่าผมกำลังอยู่บนสวรรค์ อิอิ
“เราจะถ่ายรูปมุมนี้สวยดี นายเลือกมุมสเก็ตภาพดิ”
เขาเอากระเป๋าวางลงแล้วเดินสำรวจหามุมที่จะถ่ายภาพ ส่วนผมเองไม่อยากปีนป่ายมากนักกลัวร่วงลงคงดูไม่จืดแน่ๆ ไม่ได้ๆ เราต้องมีภาพพจน์เสมอ อิอิ พอเลือกมุมได้ต่างคนก็ต่างทำงานของตัวเองครับ เขาก็ถ่ายรูปไป ส่วนผมก็วาดรูปเขา อิอิ เรื่องอะไรจะวาดรูปวิวทิวทัศน์เนอะ รูปพวกนั้นวาดเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เบื้องหลังสวยๆ นายแบบที่ผมรักอยู่ตรงหน้า ผมไม่ปล่อยให้มันพลาดไปหรอกนะ
“เฮ้ย ฝนตก”
เอ่อ ผมรีบเก็บกระดาษม้วนใส่กระเป๋าทันทีครับ อยู่ดีๆก็ตก อะไรเนี่ย แดดออกจะเปรี้ยงๆ เว้ยๆ เราสองคนรีบเดินลงมาด้านล่างครับ
“ทำไงดีอ่ะฮัท”
ผมครางออกมาครับตัวเปียกหมดแล้ว ทั้งที่หาที่กำบังฝนใต้ต้นไม้แล้วนะเนี่ย แต่ท่าทางฝนมันเทลงมาแบบว่ามองไม่เห็นอะไรเลยครับ ดีนะที่กระเป๋าผมกับเขาเป็นแบบกันน้ำ ผมกอดกระเป๋าไว้กับอกเพราะกลัวภาพที่ผมบรรจงวาดมันจะเสีย เขาเองก็ทำเหมือนกัน เมื่อมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเราก็เลยรีบวิ่งมาจนถึงสะพานครับ รีบกลับก่อนดีกว่าแต่มันดันขาด เออเนอะ ลืมมองทางฝั่งโน้นไปเลยว่าทำไมมันดำๆ ฝนคงน่าจะตกมาจากยอดเขาฝั่งโน้นนานแล้ว น้ำในลำธารไหลแรงเชี่ยวมากๆ เราสองคนต้องถอยก่อน พอดีมีศาลาเราก็เลยเข้าไปหลบฝนในศาลาก่อน
“ไม่น่าตกเลยอ่ะ”
“นั่นดิ อยู่ดีๆก็ตก ไรวะ”
เราสองคนบ่นออกมา ฝนมันเริ่มหนาเม็ดขึ้นทุกทีล่ะครับ ตายล่ะสิเริ่มรู้สึกหนาวแล้ว
“หนาวไหม”
เขาถามตอนนี้เรานั่งตัวเกือบจะติดกันครับ ตัวผมเริ่มสั่นจนออกอาการเห็นได้ชัด ส่วนเขาก็แค่ขนลุก
“ทนเอาหน่อยนะ เดี๋ยวก็คงหยุด”
เขาหันมายิ้มให้ผมครับ รู้สึกอุ่นใจนะ แต่ร่างกายมันยังหนาวอยู่เลย จะทำยังไงดี
“ถ้ามันไม่หยุดล่ะฮัท”
ปากผมเริ่มสั่นขากรรไกรกระทบกันกึกกัก
“อืม ไม่รู้ดิ คงต้องรอให้มันหยุดอ่ะ แล้วเราค่อยหาทางลงไปข้างล่าง”
ผมพยักหน้าครับแล้วกอดตัวเอง เริ่มหนาวสั่นมากขึ้นทุกที
“หนาวมากเหรอ มาเรากอด”
หือ อืม ห๊า เขาขอกอดผม แว้กก กอดเลยๆ
“อ่ะ”
เขาร้องออกมาครับ เอ่อ ผมนี่แรดไปไหมเนี่ย พอสิ้นคำพูดของเขาผมก็โผเข้ากอดเขาเลยสิครับจะพระมาสวดก่อนหรือไง อิอิ
“หนาวจนสั่นนะเนี่ยนายน่ะ”
“อืม ตัวฮัทอุ่นจังเลย”
ผมครางออกมาครับ กอดเลย แน่นๆ อิอิ ตัวของเขามีไอพุ่งออกมาจากตัวคงเป็นเพราะเขาเป็นนักกีฬา กลิ่นเนื้อเปียกน้ำฝนมันหอมชวนให้ลุ่มหลงยิ่งนักครับ โอ๊ย กูได้กอดเขาแล้วเว้ย แว้กก
“เดี๋ยวก็คงหยุดล่ะ”
เสียงของเขามันก็ช่างน่าฟังอะไรแบบนี้นะ ตอนนี้ล่ะผมจะสารภาพรัก ดีไม่ดีไม่รู้ แต่เก็บไว้นานผมเองนั่นล่ะที่จะจุกตายก่อน
“ฮัท”
ผมผละออกมาแล้วมองหน้าเขา เขาเองก็ก้มลงมามองหน้าผม เราประสานสายตาซึ่งกันและกัน
“หือ”
เขายิ้มน้อยๆครับ ผมรู้สึกได้ถึงจังหวะเต้นของหัวใจของเขามันก็ไม่ปกติเหมือนกับผม เสียงหัวใจที่ดังสะท้อนออกมาจากทรวงอก
“คือเรา เรา เอ่อ เรา”
“หือ ว่าไงฮิ้นท์ มีอะไรจะบอกเราเหรอ”
“เราชอบนายนะ” “เปรี๊ยง!!!!”
แว้กกก พอดิบพอดีเหมือนในนิยาย อารมณ์เสีย ผมกลัวอยู่แล้วครับเสียงฟ้าฝ่า แต่เสียงฟ้าฝ่าที่เคยได้ยินที่บ้านกับที่นี่มันต่างกันมากนะครับ ที่นี่มันดังเหมือนว่ามันผ่าลงมาตรงกลางหัวนี่เลยนะ มันกอดเขาแน่น เขาเองก็กระชับกอดผมแน่น
“ฮ่าๆ กลัวเหรอ”
เขาหัวเราะออกมา อายก็อายนะเพราะผมกอดเขาแน่นทั้งตัวเลยนะ คือมันไปหมดเลยไมได้ไปแต่ช่วงบน เหมือนจะขึ้นไปนั่งตักเขาประมาณนั้นล่ะครับ
“อ่า กลัวนะ”
ผมซุกหน้าลงตรงบ่าของเขาครับเบียดตัวเข้าไปอีก
“เมื่อกี๊จะบอกไรนะฮิ้นท์”
เขาถามครับเสียงอยู่ข้างๆหูนี่เอง ได้ยินเสียงลมหายใจอย่างชัดเจน ความอุ่นของลมหายใจทำให้ผมกระเจิดกระเจิงไปไกลแสนไกล
“เราชอบนาย”
คราวนี้ผมไม่ผละออกมาพูดอยู่ในอกเขานั่นล่ะครับ แต่เหมือนเขาจะไม่ได้ยินสักเท่าไหร่
“ห๊า อะไรนะ”
“ไม่มีไรๆ เรากอดแป๊บนะ หนาวอ่ะ”
คงไม่มีประโยชน์อะไรครับที่จะบอกไป เพราะตอนนี้เองที่ผมเริ่มมีสติ ถ้าหากว่าเขารับได้มันก็คงดีนะ แต่ถ้าหากว่าเขาไม่ได้ชอบแบบนี้ ซึ่งความเป็นไปได้มันมีสูงมากๆ ผมจะทำยังไง เราจะมองหน้ากันยังไง ผมจะยังทนเจอให้เขาหลบหน้าผมได้เหรอ ไม่เอาหรอกครับ ผมขออยู่แบบนี้ มันคงจะมีวันของผมสักวัน ซึ่งผมจะรอและผมก็รอมานานแล้ว รออีกหน่อยมันคงจะไม่เป็นไร
“ท่าทางมันคงจะไม่หยุดตกง่ายๆแน่เลยว่ะฮิ้นท์ ทำไงดีวะนายเริ่มสั่นแล้ว”
“อือ เราหนาวอ่ะฮัท”
ผมครางออกมาไม่ได้เสแสร้งนะหนาวมากๆ โดนน้ำฝนนี่มันหนาวสะท้านใจดีจังเลยนะครับ นี่น่ะหรือที่เขาบอกหนาวเข้ากระดูกเพิ่งจะรู้สึกก็วันนี้เอง ฮัทเองก็ดูท่าคงหนาวอยู่ไม่น้อยครับเพราะตัวเขาเองแม้จะร้อนแต่เวลาที่ผมเบียดตัวเข้าหาผมรู้สึกได้ว่าเขาเองก็สั่นอยู่ ไม่รู้ว่าเรานั่งอยู่นานเท่าไหร่ครับ รู้แต่ว่ามันเริ่มจะมืดแล้ว ฝนยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย ท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มลงทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมา กลัวเพราะนี่มันคือป่านะครับ เวลากลางคืนมาคงมีสัตว์ใหญ่ออกมาเพิ่นพ่านแน่ๆ
“เราลองเดินฝ่าฝนไปดีไหมฮิ้นท์ ไหวไหม”
ฮัทเขาเริ่มขยับตัวครับ ร่างกายผมเริ่มจะอุ่นขึ้นมามากแล้ว รู้ไหมว่าเสื้อเขาเปียกนะ ของผมก็เปียก เขาถอดเสื้อออกแล้วบอกให้ผมถอดตามเอาไปผึ่งไว้ตรงขื่อของศาลา แต่ไม่เอาครับผมเขิน อิอิ เขาถอดเสื้อ แว้กก แต่นะผมเคยเห็นแล้วนี่หว่า แต่ว่าเคยเห็นตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันเลยนะครับ ตอนนั้นก็น่ามองอีกแบบ ตอนนี้เนื้อตัวเขาพราวไปด้วยหยดน้ำฝน แว้กก ใจจะขาด ร้อนขึ้นมาโดยทันที
“ไหวๆ ป่ะไปกันเดี๋ยวค่ำ”
ผมลุกตามเขาทันทีครับ ตามติดประชิดเลย อิอิ
“อ้าว เมื่อกี๊ยังหนาวสั่นๆอยู่ หายหนาวแล้วเหรอ”
“อื้ม หาย อิอิ รีบไปเถอะ”
ใครจะกล้าบอกเนอะว่าร้อนเพราะนายนั่นล่ะที่ถอดเสื้อ ร้อนเร่าไฟเผาทรวง อิอิ
“ได้ๆ งั้นเราเดินเลียบลำธารลงไปก็แล้วกัน เราว่ามันน่าจะไปบรรจบกับเขื่อนพอดี”
ผมเดินนำหน้าเขาไปครับ อายสินะก็อะไรต่ออะไรมันร้อนตื่นตัวไปหมด แว้กก นี่ขนาดหนาวๆอยู่นะเนี่ยรู้สึกเหมือนมีเหงื่อผุดออกมาจากหน้าเลยล่ะ
“อ้าว เฮ้ย ฮิ้นท์นายจะไปไหน ไปทางนี้”
ฮัทร้องเรียกผมไว้ครับ เพราะผมลอยเข้าป่าไปแล้ว แว้กก กลับมาๆ จะไปไหนเนี่ยกู เขินจัด
“เอ้ย”
พอหันกลับมาก็ดันลื่นครับ
“โอ๊ย เจ็บ เจ็บ”
ผมร้องลั่นป่าเลยครับไม่สนใจอะไรแล้วก็ล้มลงก้นจ้ำเบ้าขนาดนั้น หินด้วยนะกระแทกเข้าเต็มแรงที่ก้นทั้งสองข้าง แม่จ๋า
“เจ็บไหมฮิ้นท์ เจ็บตรงไหน”
ฮัทเขาก็รีบวิ่งเข้ามาพยุงตัวผมขึ้นล่ะครับ แต่ผมเจ็บจริงๆนะ
“ตรงนี้อ่ะ” อายก็อาย เจ็บก็เจ็บ จะไม่บอกก็นะมากันสองคนเริ่มมืดแล้วด้วย มันเลือดออกเป็นแผลหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมก็ค่อยๆยกก้นขึ้นล่ะครับ คือพยายามจะบอกว่าเจ็บก้นประมาณนั้น
“ตรงไหน”
อ่าฮะ ยังถามอีกผมแบบว่าจับก้นอยู่นะเนี่ยยกแอ่นขึ้นเต็มกำลังยังมาถามอีก
“เจ็บก้นดิฮัทอ่ะ ก็เอาก้นกระแทกนะ อ่า เจ็บ”
“ฮ่าๆ เจ็บก้นเหรอ”
“อ่า ฮัทอ่ะ เราเจ็บจริงๆนะ”
นะ คนเรายังมีหน้ามาหัวเราะผมอีก คนเจ็บจะตายอายก็อาย เขาหัวเราะแบบว่าขำจริงๆล่ะครับ
“ไหนเราดูหน่อย”
“บ้าเหรอ จะมาขอดูก้นเรา”
“อ้าวก็เจ็บก้นไม่ใช่เหรอเจ็บตรงไหนก็ดูตรงนั้นดิ มันเป็นแผลถลอกหรือเปล่า ไหนมาดูหน่อยดิ ทำไมนายอายเหรอ”
“อายดิ ใครจะเปิดก้นให้นายดู”
“อ่ะๆ ไม่ดูก็ไม่ดูแล้วเดินไหวป่ะ ท่าลงแบบว่า ฮ่าๆๆ”
“อัท โอ๊ย”
ผมงอนเขาล่ะครับล้ออยู่ได้จะลุกขึ้นแต่ก็ดันเจ็บก้นอีก เขารีบมาพยุงผมเอาไว้ ตอนนี้ เอ่อ แบบว่าผมอยู่ในอ้อมกอดของเขา เราจ้องตากัน อ่าเหมือนในหนังเลยอ่ะ ผมก็เลยหลับตาพริ้มลง จูบเราเลยดิฮัท จูบเล้ย จูบๆๆๆ
“ทำไมทำตาพริ้มจังวะ ตัวก็ผอมลงแล้วนะแต่ทำไมยังหนักอยู่เลยเนี่ย ฮ่าๆๆ”
“อ่า ฮัทอ่ะ”
โอ๊ย ไม่อยากจะบรรยาย เขาน่ารักมากๆ ทั้งน่ารักทั้งทะเล้น แบบว่า เยส!! คนนี้ล่ะที่ผมคู่ควร อิอิ เราหยอกล้อกันเหมือนคนเป็นแฟนกันเลยอ่ะครับ ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองนะ แต่ผมรู้สึกดีมากจริงๆ เดินอยู่นานแล้วก็มืดครับท่าน จากที่เดินห่างกันเป็นเดินติดกันริมลำธาร จากที่แค่ตัวติดกันเป็นจับมือกันเพราะกลัวจะหลง จะไม่ให้ผมคิดได้ยังไงก็ใจมันคิดอยู่ก่อนแล้ว เอาเป็นว่าฝนเริ่มปรอยๆ แต่ก็ยังไม่หยุดเสียทีเดียว ความมืดมิดแผ่ปกคลุมทั่วทั้งป่า เราอาศัยช่วงจังหวะที่ฟ้าแลบออกก้าวเดิน พอมืดก็หยุด กลัวเหมือนกันนะครับว่าจะมีสัตว์ร้าย แต่ก็อุ่นใจมากๆ ผมมีความสุขจัง อยากให้เราหลงอยู่ในป่าแห่งนี้อย่าได้ออกไปไหนเลยนะ อิอิ
เขียนโดย อิ๊กกี้
Ps. อิอิ รอไม่นานเกินไปเนอะ พอดีวุ่นวายกับชายชู้ แว้กกก ไม่ช่ายๆ ช่วงนี้งานเข้าตลอดเวลา เป็นอะไรก็ไม่รู้ ลองเปิดไพ่ทาโร่ออนไลน์ดู แบบว่าดวงเหมือนมีราหูอม ฮ่าๆๆ ช่วงนี้เลยต้องกลับมาทำตัวเงียบๆไว้อ่ะคร้าบ
ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคร้าบ ขอบคุณที่คอยติดตามกันเสมอมา
จุ๊บๆๆ
หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52 (อ่าน 338177 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก