หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52

[luvli]

อยากรู้แล้วว่าฮิ้นท์เปนยังไง อิ๊กมาต่อเร็วๆน๊า ขอเยอะๆๆๆด้วย 

[bebe]

พี่อิ๊ก มาต่อเร็วววว

[rellachulla]

สวยอะยังจ้า น้องฮิ้นท์

[Final_love]

กรี๊ด....

ค้างอ่า

อัพอีกนะคะ

[cheyp]

อึ้งเลยอ่ะดิฮัท
ฮิ้นท์คงดูดีขึ้นจมเลยอ่าเส่ อิอิ

เซ็งแหวนเหมือนกันนะ ตอนนี้ตอนบอกไม่ให้ฮัทบอกนอื่นว่าไม่ใช่แฟนกัน เพราะกลัวเสียหน้านี่เป็นแผนผูกมัดรึป่าววววว ลุ้นต่อปายยย

[oilzaza001]

ฮิ้นสวยเเล้วววว ฮิ้ววว ฮ่าๆ >,<'

[a_tapha]

อิอิ ตกใจละซี้  คนเค้าสวยขึ้นอ่ะ กร๊ากกกกกกกกกก สะใจ 

[kakashiget]

วันนี้พี่อิคกี้จะมาลง ฮิ้นให่นะคับ ข่าวสดๆๆร้อนๆๆจากพี่อิ๊คกี้ฝากผมมาบอกนะ อิอิ

[eiky]

A10
ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกับหน้าผมบ้างนะครับ มันคันๆยุบยิบๆตลอดเลย เสร็จจากตรงทำอันนั้นก็ต่อด้วยอันนี้ ผมทำหน้าอยู่ประมาณสองชั่วโมงเห็นจะได้
“อย่าบีบสิวนะครับ เวลามีสิวให้เอายานี้แต้มหลังล้างหน้า ก่อนล้างหน้าให้ทายาตัวนี้ทิ้งไว้ประมาณ ๑๕ นาทีแล้วล้างออกด้วยน้ำยาล้างหน้าตัวนี้นะครับ เวลาเช็ดหน้าให้เอาผ้าสะอาดหรือกระดาษซับพอให้แห้งแล้วทาด้วยตัวนี้ แล้วก็ตัวนี้”
ผมเริ่มงงครับ ยาอะไรจะเยอะแยะปานนี้ แต่ก็ได้แต่พยักหน้าตามหมอ อิอิ เพราะหมอหล่อนี่นะ หน้านี่ใสกิ๊กเชียวนะ แต่ก็สู้ฮัทของผมไม่ได้หรอกนะ
“ทำไมนานจังวะมึง กูหิวข้าวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
พอออกมาก็เห็นไอ้ทักเกือบจะนอนบนโซฟารับแขกของเขาแล้วครับ หนอยไอ้นี่เขาให้นั่งมันเล่นเอนเต็มแผ่นหลัง
“แล้วพี่อ้อยล่ะ”
“เข้าไปข้างใน ไปทำไรไม่รู้”
“อ้าวเหรอ มึงๆ หน้ากูเป็นไงบ้าง”
ผมไปนั่งข้างๆมันครับ พยายามยิ้ม มันมองๆแล้วก็อมยิ้ม
“มันตึงๆว่ะ อิอิ เหมือนหนังกบ”
“เชี่ย เข้าใจเปรียบนะมึงหนังกบบ้าอะไร เอาดีๆดิ”
“แหมไอ้ฮิ้นท์ มึงเพิ่งจะทำหน้าได้ไม่กี่ชั่วโมงนะจะให้มันเปลี่ยนแปลงไปเลยเหรอวะ บ้าป่ะเนี่ย มันก็แดงๆเหมือนเดิมนั่นล่ะ แค่มันดูตึงๆ”
ผมหันไปมองกระจก เออนะ มันจะสว่างใสไร้สิวอะไรได้ภายในไม่กี่ชั่วโมงเนอะ
“เออๆ หิวเหมือนกันเนี่ย แล้วพี่อ้อยเข้าไปทำไรอีก”
ผมกับมันนั่งรอพี่อ้อยอยู่ประมาณสิบนาทีได้ครับ พี่อ้อยก็เดินออกมา
“เป็นไงจ๊ะ รู้สึกดีขึ้นไหมฮิ้นท์ ว้ายหน้าตึงเชียว เริ่มมีแววสวย”
“บ้าเหรอพี่ ผมผู้ชายนะ แล้วพี่อ้อยเข้าไปทำไรอ่ะนานจัง”
“อิอิ เข้าไปทำเบบี้เฟสมานิดหน่อย”
“โหยนะ หน้าเด็กขนาดนี้ยังจะทำอีกเหรอ”
“ไม่ได้หรอกจ๊ะ ต้องคอยบำรุง ไปกันเถอะ หิวกันหรือยังพี่จะพาไปกินอาหารญี่ปุ่น”
“อ่า ไปๆพี่อ้อย อยากกินอยู่พอดี”
ไอ้ทักมันร้องขึ้นครับ แหมนะ พอพูดเรื่องกินนี่หูตั้งเชียวนะมึง พี่อ้อยก็พาเราไปกินอาหารญี่ปุ่นที่ซอยตรงข้ามเอ็มโพเรียมล่ะครับ เสร็จแล้วก็กลับมานอน ก่อนนอนผมก็ทำตามที่หมอรูปหล่อบอกทุกประการ อิอิ แต่หน้ามันก็รู้สึกเบาๆขึ้นจริงๆล่ะครับ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือว่าของเขาดีแต่มันรู้สึกเบาๆสบายๆ อาบน้ำผมก็ขัดตัว เดี๋ยวนี้ขัดตัวทุกวันพอเสร็จก็ทาครีมเพื่อความขาวใสอย่างที่อีวิวมันบอกครับ กว่าจะนอนได้ก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้ว ไอ้ทักมันนอนก่อนแล้วครับ เปิดหนังทิ้งไว้ ผมกับมันนอนด้านนอก เพราะคอนโดฯของพี่ชายผมมันเป็นห้องสตูดิโอธรรมดาหนึ่งห้องนอน แขกมาก็นอนตรงกลางห้องนี่ล่ะครับ พอเช้าเราก็รีบกลับบ้านทันที ที่จริงเมื่อวานผมมีนัดสอนวาดรูปให้ฮัทเขา ผิดนัดเขาจะงอนไหมเนี่ย ยิ่งตอนโทรฯมาคุยก็คุยไม่รู้เรื่อง กลับไปผมต้องรีบไปง้อหน่อยแล้ว อิอิ
“เมื่อวานเพื่อนคนนั้นมาหานะฮิ้นท์”
แม่ผมบอกครับหลังจากที่ลงจากรถกินข้าวเสร็จเรียบร้อยผมว่าจะเดินออกไปโทรศัพท์หาเขาที่ลานวัด เออนะ คุณแม่ไม่บอกซะพรุ่งนี้เลยล่ะนะ
“เหรอแม่ ฮิ้นท์ไม่ได้บอกเขาน่ะว่าจะไปกรุงเทพฯ เขาจะมาเรียนวาดรูป”
“แม่เห็นเขาหอบอุปกรณ์มาด้วยล่ะ”
ตายแล้วๆ ผมรีบวิ่งไปที่ลานวัดครับ แล้วกดโทรศัพท์หาเขาแต่ยังไม่ทันได้กดโทรศัพท์หรอกครับก็เห็นฮัทขับรถเครื่องเข้ามาในวัดแล้ว แว้กก ตั้งตัวๆ จะทำยังไงดี
“ฮัท”
ผมร้องเรียกชื่อออกไปดัดจริตเสียงเต็มเหนี่ยว อิอิ ก็แหมนะ ทำให้มันอ่อนนุ่มหวานละมุนบ้างเขาจะได้ไม่ละคายหู เราคุยกันอยู่พักใหญ่ล่ะครับแล้วเราก็ไปนั่งวาดรูปที่ศาลาริมน้ำ เอ่อ แต่ขอบอกมันไม่ได้บรรยากาศสองต่อสองหรอกนะครับ เพราะวันนี้ทั้งพี่ชายผม พี่สะใภ้ ไอ้ทักแสนเลว มันวนเวียนคอยเดินเข้ามากวนอยู่เรื่อยๆ เว้ย เซ็งเว้ย
อีกอาทิตย์เดียวก็จะถึงวันวิทยาศาสตร์ครับ ผมก็ตามปกติที่จะต้องขึ้นตอบปัญหา เวลาที่จะเจอกับฮัท หรือจะสอนวาดรูปตามที่คิดเอาไว้นั้นยากมากๆ เจอหน้ายังไม่ได้เจอเลย พักนี้ฮัทเขาซ้อมบอลหนักหน่วงมากๆครับ เราแทบจะไม่ได้เจอกันเลย ส่วนผมก็เตรียมตัวเพื่อที่จะแข่งตอบปัญหางานวันวิทยาศาสตร์ ไหนจะชมรมดนตรีไทยที่จะต้องซ้อมน้องๆอีก ยิ่งกลางเทอมแรกยิ่งไม่มีเวลาว่างเลย โครงการสอนวาดรูปของเรามันล่องลอยยังไงไม่รู้ อยากสอนเขามากๆ แต่ทั้งผมและเขาก็ไม่ว่าง เฮ้อ สวรรค์จะกลั่นแกล้งฮิ้นท์ไปถึงไหนเนี่ย
“กูล่ะเซ็งจังว่ะ วันสุนทรภู่อุตส่าห์รอดการแสดงมาได้แล้ว วันแม่ดันมาได้แสดงอีก กูล่ะจะประสาทกิน”
อีแจงมันบ่นขึ้นครับ เพราะวันแม่หลังจากงานวิทยาศาสตร์ที่จะถึงแทนที่จะเป็นชมรมภาษาไทยที่ได้รับมอบหมายให้เตรียมการแสดง แต่กลับเป็นชมรมดนตรีไทยของเราเสียนี่ เหอๆ
“มึงก็รำไปสิอีแจง สวยนี่ได้ข่าว”
“แหมอีวิว แล้วมึงล่ะจะทำไร ตีฉิ่งเหรอ”
“ว้ายอีบ้า หยาบคาย”
“เออน่า พวกมึงจะทะเลาะกันเพื่อ จารย์ให้ทำก็ทำไปเถอะน่า ถ้าไม่แสดงวันนี้แล้วมึงจะแสดงวันไหนวะ ยังไงๆมันก็ต้องมีสักวันล่ะที่เราจะได้แสดง จารย์เขายิ่งเล็งๆอยู่นะ”
“จิ๊ นั่นล่ะ แต่เออวะ วันแม่ก็วันแม่ ดีจะไม่ต้องใส่ชุดซานตี้ครอส ตลกตาย”
มันทำหน้าเซ็งๆครับ ผมกับอีวิวก็มองหน้ากัน เพราะอีแจงมันเป็นหัวหน้าชมรมนะครับท่าน อิอิ มันเลยเครียดกว่าใคร
“แล้วมึงว่าพวกเราจะแสดงอะไรกันดี”
“ช่วยกันคิดดิมึง” ผมออกความเห็น
“คิดก็อย่าคิดนานล่ะ อีกไม่กี่อาทิตย์เองนะ”
“รำไทยดีไหม ง่ายสุด”
“เบไปอีวิว” อีแจงไม่เอาครับ ผมก็พยักหน้า
“แหมอีแจง ชมรมดนตรีไทยถ้าไม่เล่นดนตรีไทยกับรำไทยแล้วจะเล่นยิมนาสติกเหรอยะ หรือว่าดีดกีตาร์”
“ก็รู้ย่ะ แต่มันเบสิคไปไง แหมนะแสดงทั้งทีจะมาให้คนเขานั่งหาวนอนใส่ไม่มีทางหรอกนะ เสียชื่อ แจง เทพีนางสงกรานต์หมด”
“มันดูมีค่าจังนะอีตำแหน่งอะไรของมึงเนี่ย งั้นมึงก็คิดมาดิ เอาแบบเจ๋งๆ”
ผมเหน็บมันครับ แหมนะ อะไรๆก็เอาแต่ตำแหน่งนางงามมาอ้าง แล้วคนไร้ตำแหน่งอย่างผมล่ะ ไม่รวมพวกตอบปัญหากับรางวัลวาดรูปนะ ไม่เกี่ยวกัน อิอิ
“คิดไม่ออก”
“แหมอีนี่ ทำเป็นจะเอาแบบเจ๋งๆ แต่ดันคิดไม่ออก มึงไม่ให้ไอ้ฮัทมันร้องทำนองเสนาะแต่แต่งเพลงขึ้นมาเองเลยล่ะ ตอนนี้หน้ามันสิวก็หายแล้ว ผอมลงแล้ว แบบว่าให้คนเขาตะลึงอะไรแบบนี้ไง”
อีวิวครับมันหันมามองผมแล้วยิ้ม
“กรี๊ด อีวิว มึงนี่นอกจากไม่สวยแต่ดันฉลาดอีกนะ เริ่ด เป็นไงฮิ้นท์โอเคไหมถ้าแบบนี้น่ะ”
“หือ ห๊ะ บ้าเหรอ หน้ากูยังไม่ดี ตอนนี้ก็ ๖๐ โลเอง อยากได้ ๕๘ ไม่เอาๆ”
“อะไรของมึง นั่นล่ะ ไม่ต้องมาอิ๊อ๊ะมึงผอมลงเยอะมากไอ้ฮิ้นท์จนผิดตา หน้าก็ใสขึ้นเหลือรอยจางๆแค่นั้นเอง กูสองคนตกลงตามนี้ เอ๊ะ อีวิวเอาแบบทำเป็นรีวิวรำไทยเล่าเรื่องลูกกับแม่ดีไหม”
“เริ่ด แต่เอ๊ะ อีแจงเมื่อกี๊เหมือนมึงแอบด่ากูเลยนะ หมายความว่ายังไงที่ว่ากูไม่สวยน่ะ”
“บ้าเหรอ ใครบอก อิอิ งั้นเรามาช่วยกันคิดดีกว่ามึงว่าเอาแบบไหน ไอ้ฮิ้นท์ไม่ต้องทำหน้าบูด เอาตามนี้ แต่งกลอนมาใหม่ด้วยนะ แล้วเอามาให้กูแกะโน๊ต”
“เอ่อ”
“ทำไรกันวะ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยชวนกูเลยนะพวกมึง มีความลับอะไรกัน”
ไอ้ทักครับมันโผล่มาจากไหนไม่รู้ เหงื่อไหลไคลย้อย
“ควาย แล้วมึงเถอะหายหัวไปไหน พอว่างปุ๊บแจ้นออกนอกห้องทันทีนะ แล้วมาว่าพวกกู มึงนั่นล่ะที่ทิ้งพวกกู”
“แง๊วว กูไม่ได้ทิ้ง ก็กูต้องซ้อมบาสฯน่ะ ว่างก็ต้องซ้อม เตรียมไปแข่งกีฬาจังหวัด”
“อ้อ ว้าย อย่ามานั่งใกล้กูเหม็นสาบมึง”
อีแจงมันร้องขึ้นครับ เพราะไอ้ทักมันจะนั่งลงข้างๆอีแจงที่ม้าหินอ่อนที่ประจำของเรา ที่จริงมันจะนั่งข้างผมนั่นล่ะแต่มันมีกองหนังสือวางอยู่มันคงขี้เกียจ
“เหม็นห่าไร กลิ่นชายแท้ๆนะมึง หอมกระตุ้นดีออก”
“อ๊วก กระตุ้นตีนกูล่ะสิ มึงนั่งใกล้ไอ้ฮิ้นท์โน่น”
ดูครับ ผมได้แต่จิ๊ปาก จะทำอะไรได้ก็อีวิวกับอีแจงมันช่วยกันยกหนังสือออกจากข้างๆตัวผมไปวางไว้ใกล้ๆมันแทน
“พวกกูกำลังปรึกษากันเรื่องงานวันแม่ จารย์เขาให้แสดงน่ะ เนี่ยว่าจะให้ไอ้ฮิ้นท์ร้องทำนองเสนาะ”
อีวิวมันสาธยายครับ
“อิอิ จะดีเหรอ โบราณไปไหมใครเขาจะดู มึงไม่เต้นแบบรำไทยประยุกต์ล่ะ ให้ไอ้ฮิ้นท์แต่งเป็นกะเทย”
“โป๊ก นี่แน่ ควายแล้วมึง เงียบๆบ้างก็ดีนะ”
ทนไม่ไหวครับ มันยังพูดไม่จบหรอกนะผมเขกหัวมันก่อน
“แง๊วว ตีเค้าอ่า”
“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า คิดบ้าๆแบบมึงไม่ต้องมาคิด ไม่สร้างสรรค์”
อีแจงมันเสริมครับ สมน้ำหน้ามัน ไอ้ทักทำหน้าหงอยๆไป แต่ได้แค่วินาทีเดียวได้มั้งครับก็ทำหน้าเป็นหมาเห็นเจ้าของอีกแล้ว
“งั้นเย็นนี้กูไปนอนบ้านมึงดีกว่าอีวิวจะได้ช่วยกันคิด”
“ไม่ไปนอนบ้านกูล่ะ จะได้รวมกลุ่มกัน”
ผมเสนอครับ พวกมันทุกคนก็เห็นดีไปด้วย ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อนคุย
“เออ ไอ้ฮิ้นท์ เป็นไงบ้างวะสอนวาดรูป ได้สัมผัสอะไรบ้างไหม อิอิ”
อีแจงครับ ย้ำว่ามันเน้นคำว่า “สัมผัส”
“สัมผัสบ้าอะไรล่ะ ยังไมได้สอนอะไรเลย ฮัทเขาซ้อมบอลหนัก กูก็อย่างที่มึงเห็นว่างที่ไหน”
“อ้าวเหรอ ต๊ายกูนึกว่าถึงไหนต่อไหนกันแล้วซะอีก”
“อยากให้ถึงอยู่ อ๊ะ” อุ้ย ลืมตัวครับ
“แหมนะ ลายออกเชียวนะมึง ว่าแต่พวกกู”
อีแจงได้ทีครับ พูดแล้วก็หัวเราะ ไอ้ทักมันกลับไปซ้อมบาสฯต่อ ส่วนพวกเรากำลังเดินไปที่ชมรม น้องๆที่เข้ามาขอบอกว่ามีแค่บางคนที่พอจะสอนได้ แต่พวกที่เข้ามาเพราะการยั่วยวนของอีแจงกับอีวิวไม่เอาอ่าวซักคน มีแต่เล่นกัน เซ็งครับ
“แต่กูว่าก็ดีนะมึง เพราะช่วงนี้หน้ามึงดีขึ้นมาก ผอมลงแบบเห็นได้ชัด แขนขาก็เริ่มขาวขึ้น พอเจอมึงคราวนี้ฮัทคงอึ้งไปเลยล่ะ”
“อ๊ะ จริงเหรอ กูขาวขึ้นจริงๆเหรอมึงอีวิว”
“ก็เออสิ มึงไม่รู้เลยเหรอ”
“จะรู้ได้ไงอีนี่ ก็มันเห็นหน้ามันทุกวันมันจะได้ทันสังเกตอะไรล่ะ มึงนี่ก็นะ เออจริง หน้ามึงดีขึ้นเยอะ รอยสิวนี่ก็คงหายในไม่ช้า ส่วนตัวมึงก็ดูเบาตาลง”
“อะไรวะเบาตา”
ผมหันไปหาอีแจงครับ มันสองคนหัวเราะ อ้าวนะอีสองตัวนี่เดี๋ยวเถอะจะโบก
“เอาเป็นตามนี้นะ ไอ้ฮิ้นท์มึงไปแต่งกลอนมา เอาแบบเรียกน้ำตาคนดูเลยนะ ส่วนกูจะเล่นเป็นนางเอก”
อีหัวหน้าชมรมสั่งครับ
“ห๊า มึงเนี่ยนะ แล้วกูล่ะ” อีวิวครับ มันไม่ยอม
“อ้าวมึงก็เล่นเป็นแม่สิ กูจะเล่นเป็นลูก อิอิ”
“อีบ้า แหมนะบทดีๆเอาไปเล่นคนเดียว หล่อนก็เกิดคนเดียวสิยะ”
“นี่ๆ มึงสองคนจะเถียงกันทำไม รอกลอนกูก่อนดีไหม กูสามารถนะเขียนให้พวกมึงไม่เด่นน่ะ” ผมเริ่มรำคาญครับ แหมนะเผลอไม่ได้กัดกันตลอด
“อ่า จริงด้วย งั้นมึงเต็มที่เลยนะฮิ้นท์ กูขอเด่นๆ เกิดแบบไม่มีที่อยู่”
“หือ ยังไงวะ” ผมกับอีวิวมองหน้ากันครับ
“ก็เกิดแบบว่าดังเปรี้ยงๆน่ะค่ะคุณจะทำหน้าสงสัยเพื่อ”
“แหมนะ แล้วอีตำแหน่งนางงามท้ายรถขบวนของมึงนี่มันไม่ดังพอว่างั้น”
“ก็พอตัว แต่ไม่พอใจ อิอิ”
“อีปอบ” อ่ะ จัดให้สักทีผมกับอีวิวพูดขึ้นพร้อมกัน กว่าเราจะเลิกซ้อมดนตรีเพราะต้องจัดคิว จัดอะไรหลายอย่าง ส่วนบทการแสดงคุณนายเธอต้องการพรุ่งนี้ครับ วันนี้เลยไม่ให้มันสองตัวไปนอนบ้าน ส่วนไอ้ทักคงห้ามได้หรอกนะ ว่าแต่ผมอยากเจอฮัทจังเลยอ่ะ อยากเจอรอยยิ้ม ขอกำลังใจหน่อยก็ดี
“กูเดินไปดูเขาซ้อมบอลแป๊บนะ มึงกลับก่อนได้เลยอีแจง”
ผมบอกมันครับแล้วเดินจูงแขนอีวิวไปที่สนามบอล
“เออๆ พรุ่งนี้อย่าลืมนะมึง แหมพอพูดถึงผู้ชายนี่วิ่งแจ้นเชียวนะ คันล่ะสิ”
“อีแจง”
ผมร้องออกมาครับ มันวิ่งออกไปหน้าโรงเรียนแล้ว แหม ช้ากว่านี้จะมีตบเพื่อนรักสักที อีนังนี่
“มีเสน่ห์มาก”
ผมร้องออกมาตอนที่ไปยืนใต้ร่มไม้ข้างๆสนามฟุตบอลครับ ต้องเป็นอีแอบไม่อยากให้เขาเห็น ไม่รู้สิ
“แหมลากเสียงซะ ว้ายมึง ดูเป้าไอ้ป่านดิ ตุงมาก”
“อีบ้า เป็นผู้หญิงนะ ไปดูเป้าผู้ชาย”
“อ้าว ทำไมล่ะก็หน้ามันเฉยๆอ่ะ แต่เป้านี่ อ่า แบบนี้ผ่านนะ”
ดูเอาครับเพื่อนผม หน้าตาก็สวยไม่น้อยนะ แต่ดูจริตจะก้านของนางเอาเองครับ ผมล่ะยอมเลย
“อุ๊ย ฮัทหันมาทางนี้ด้วยมึง”
อีวิวมันสะกิดครับ ส่วนผมมัวแต่เพ้อฝันปลิวลอยละล่องเข้าวิมานส่วนตัวไปแล้ว พอมันสะกิด ผมก็บ้าจี้ โบกไม่โบกมือให้เขา ยิ้มหวานอีกต่างหาก ฮัทเขาก็ยิ้มให้แล้วเหมือนจะเดินมาหา อ๊ะ เดินมาจริงๆด้วย แว้กก ทำยังไงดี กระจกๆ
“กระจกล่ะมึง หน้าตากูเป็นไงบ้าง”
ผมหันไปหาอีวิวครับ
“น้อยๆหน่อยย่ะ แหมนะ สวย สวยมาก”
มันลากเสียงครับ ผมจิ๊ปากไม่พอใจ อีวิวมันหัวเราะชอบใจ แหมนะ เขาใกล้เข้ามาทุกที เสยผมหน่อยดีกว่าเมื่อกี๊เผลอทึ้งไป  ทีหนึ่ง หน้ามันไหมวะเนี่ย หันข้างก่อนดีกว่า เอาเสื้อนี่ล่ะเช็ดก่อน แว้กก ดำปี๋เลย
“ว่าไงฮิ้นท์ เพิ่งเลิกซ้อมดนตรีเหรอ”
อ่า เขาทักผมคนแรกเลย แว้กก ตายๆ ตายไปเลย
“อ้อ อื้ม เพิ่งเลิก ฮัท ฮัท”
อารมณ์เสีย ดันมาติดอ่างเอาตอนนี้เนี่ยนะ
“ฮ่าๆ มีไรป่ะเนี่ย ทำไมหน้าแดงๆ”
“ฮัท ไอ้ฮิ้นท์มันคิดถึง”
“อีวิว” ผมร้องตาตั้งใส่อีวิวทันทีครับ
“หือ” เขาหันมามองหน้าผมแปลกๆครับ
“มันหมายถึงเราอยากดูนายซ้อมบอลอ่ะ เลยแวะมาดู พักนี้ไม่ได้ไปเรียนวาดรูปเลย ซ้อมหนักเลยเหรอฮัท”
เฮ้อ แก้ตัวดำน้ำไปขุ่นๆนี่ล่ะครับท่าน หนอยแน่อีวิว ต้องสะสาง
“เราโทษทีนะฮิ้นท์ พอดีจะมีแข่งกีฬาจังหวัดอ่ะ เย็นๆเลิกจากซ้อมของโรงเรียนก็ต้องไปซ้อมของสโมสรด้วย”
“โห ขยันจังเลยอ่ะฮัท ไม่เหนื่อยเหรอ”
อีวิวครับ ส่วนผมก็ได้แต่ยิ้ม แค่เห็นหน้าเขาก็พอใจแล้ว พอใจมากๆแล้ว มีความสุขที่สุด เหนื่อยมาทั้งวันแค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้ว
“ก็นะ แล้วนายล่ะ ซ้อมหนักเหมือนกันเหรอพักนี้”
“อืม เราขอโทษฮัทด้วยนะที่ไม่ได้สอนวาดรูป พอดีช่วงนี้ยุ่งมากๆ หลังงานวันแม่คงจะหายยุ่ง แล้วฮัทล่ะ ยังอยากเรียนวาดรูปอยู่ไหมอ่ะ”
แกล้งถามครับ เรียกเรตติ้งหน่อย อิอิ
“อยากดิ แต่เราก็ไม่ว่างเลยอ่ะ เสาร์ทิตย์ก็ต้องไปซ้อมที่สโมสรตลอด เราอยากเรียนจะตาย”
“อืม งั้นว่างจริงๆค่อยเรียน เรียนตอนไหนก็เหมือนกันล่ะ เรารอฮัทเสมอนะ”
เอ่อ ผมเผลอพูดออกไปครับ ไม่รู้ว่าเขาจะคิดอะไรไหม แต่อีเพื่อนผมมันยิ้มจนหน้าบานแล้วเดินถอยหลังออกไป มันน่ารักก็ตรงนี้ล่ะครับเพื่อนผม ส่วนฮัทเขาก็ยิ้ม
“ขอบใจนะนาย เราจะหาเวลาว่างไปเรียนให้ได้ ว่าแต่นายไปทำไรมาวะ หน้าตาดูเปลี่ยนไปนะ”
เขามองหน้าผมแบบพิจารณาครับ จะเหลือรึผมน่ะ ก็เขินสิครับท่าน
“ยังไงเหรอฮัท” ผมแกล้งถามครับ อายหน้าร้อนแล้ว
“สิวหายแล้วนี่ หน้าดูขาวๆขึ้นนะ ไปเข้าคอร์สอะไรมาป่ะ เหมือนว่าตัวบางๆลงด้วยนะ”
ห๊า บางๆ แว้กก ถูกใจคำนี้ที่สุดในโลก ผมยิ้มแบบว่าไม่เม้มไม่ปิดบังครับ
“ก็ทายานิดหน่อยน่ะ ฮัทไม่ชอบเหรอ”
“หือ”
อ้าวกูนะ คิดอะไรพูดอย่างนั้นเลยเหรอเนี่ย กรองบ้างๆ
“อ้อ เราหมายถึงแปลกตานายไปเหรอ”
“ก็นิดหน่อย แต่ก็ดีนะ แต่ก็ยังแปลกตา ฮ่าๆ”
เขาหัวเราะเห็นไรฟันขาว กลิ่นเหงื่อของเขาโชยมาปะทะจมูก สูดเอาๆ มีความสุขมากๆ เราคุยกันอยู่สักพักเพื่อนๆในสนามก็เรียกให้เขาไปซ้อม ผมเลยต้องเดินกลับไปที่โรงรถครับ รถผมให้ไอ้ทักมันขับกลับเอง ส่วนผมก็กลับก่อนกับอีวิว ห้าโมงเย็นแล้วครับท่าน พักนี้กลับค่ำทุกวันเลย ไหนจะต้องไปช่วยแม่ที่สวน ไหนจะต้องกลับมาพอกหน้าขัดตัว เฮ้อ กว่าจะสวยนี่มันไม่ง่ายเลยนะผมว่า
พอถึงวันวิทยาศาสตร์ผมก็ง่วนอยู่กับการเตรียมตัวล่ะครับ ที่โรงเรียนผมเขามีการตอบปัญหาที่ห้องประชุมตอนพักเที่ยง ประมาณว่าใครจะดูก็ไม่ต้องกินข้าวทำนองนี้ แต่มันก็ไม่เที่ยงตรงหรอกนะครับประมาณ เที่ยงกว่าๆ ผมแอบไปตอดอาหารมาแล้วตอนคาบเคมีของอาจารย์รำไพ ก็อาจารย์นั่นล่ะครับส่งผมขึ้นประกวด เพราะแกหมายมั่นปั้นมือจะส่งไปเอาตำแหน่งที่หนึ่งของจังหวัด เหอๆ
“ใครเขาจะสู้มึงได้เนอะ จารย์นี่ก็ทำแปลก แทนที่จะเอาน้องๆขึ้นกับพี่ๆ เว้นมึงไป เสียเวลาเปล่าๆ”
อีแจงมันพูดขึ้นลอยๆครับ
“แหมมึง มันก็จะได้เหมือนดูยุติธรรมไง ส่งมันไปทุกปีเดี่ยวพวกตัวประกอบขี้อิจฉาก็หาว่าเด็กเส้นไง ทำแบบนี้ล่ะดีแล้ว ตอบให้เห็นจะจะไปเลยว่าพวกมันน่ะ กลวง”
“มากไปอีวิว กูก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้นหรอกนะ ไม่แน่หรอกปีนี้น้องม.๔ เห็นมีแววหลายคนเหมือนกันนะ”
“แววน้ำมันพืชล่ะสิ อิอิ”
ขี้เกียจจะเถียงกับมันครับ พอถึงเวลาผมก็ไปรายงานตัวที่ด้านหลังเวที เพราะเขายกโต๊ะขึ้นไปบนเวทีเลยนะ มีคนเข้าตอบปัญหาชั้นละสามคน ลืมบอกไปว่างานวันวิทยาศาสตร์มีตอนบ่ายนะครับเปิดประเดิมด้วยการตอบปัญหานี่ล่ะ นอกนั้นก็เป็นการให้น้องๆพี่ๆเดินดูตามห้องแล็ปต่างๆ หรือไม่ชมรมวิทย์เขาก็จะเอาผลงานการทดลองดองปลวกดองกบออกมาโชว์เท่านั้นเองไม่มีอะไรมาก ตอนบ่ายผมก็จะว่างแล้ว อิอิ พอถึงเวลาพิธีกรก็รุ่นพี่ชั้น ม.๖ นั่นล่ะครับเขาก็ประกาศรายชื่อผู้เข้าตอบปัญหา ผมไม่อายหรือเขินนะเพราะชินแล้ว พอถึงชื่อผมเขาก็ประกาศออกไปล่ะครับ ผมก็เดินขึ้นเวทีไปไม่ได้มองใครมาก แต่ว่า มีเสียง ฮือ ฮา เอ๊ะ ทำไมวะ ผมหันไปมองครับว่าเขาฮือฮาอะไรเพราะยังไงก็ต้องหันไปไหว้ทำท่าขอความเห็นใจหรือกำลังใจจากผู้ชมที่เขาอุตส่าห์เจียดเวลามาดูล่ะครับ เหมือนเขาจะมองมาที่ผมนะ เอ๊ะ นี่สิวผมเห่ออีกเหรอเนี่ย

ยังมะจบตอนน้า อุอิ
To be Continued

[eiky]

“วู้ ฮิ้นท์เหรอเนี่ย”
เสียงพี่ๆ ม. ๖ ครับ เออกูน่ะสิ อะไรของพวกมึง เริ่มประหม่าแล้วครับ
“มีอะไรติดหน้าเราเหรอ วิท” ผมหันไปถามเพื่อนอีกคนที่ใส่แว่นหนาๆครับ
“ไม่มีนี่” มันตอบแบบเย็นชามากๆ อ้าวแล้วเป่าปาก ฮือฮาอะไรกันวะ ไอ้พวกนี้นี่ ไม่สนใจๆ เสียสมาธิ ผมทำเป็นไม่สนใจครับนั่งลงที่โต๊ะ
“โอ้ นี่น้องฮิ้นท์ธรรปกรณ์เหรอครับเนี่ย เจอตอนแรกนึกว่าใครที่ไหน หน้าใสขึ้นมาก ผอมลงด้วย”
เอ่อ อันนี้ไอ้พี่พิธีกรมันประกาศครับ หมายถึงกูสินะ ธรรปกรณ์
“ไปทำอะไรมาน้องฮิ้นท์ โหย ไม่เหมือนฮิ้นท์อ้วนดำคนเดิมเลยนะ”
เสียงโห่ดังขึ้นก้องหอประชุมครับ ผมเริ่มหน้าซีด เคยโดนแบบนี้ไหมครับ ความรู้สึกมันเกินกว่าคำว่าอายอีกนะ ผมเป็นใครทำไมผมต้องมาทนรองรับความสนุกสนานของพวกเขาแล้วผมล่ะ ผมลุกขึ้นยืนทันทีครับ จะเดินลงจากเวที
“เฮ้ยๆ พี่ล้อเล่นน้องฮิ้นท์”
ผมเม้มปากครับทำอะไรไม่ถูก ถ้าเดินลงตอนนี้กูดังแน่ๆ แต่ถ้าทนอยู่บนเวทีผมก็จะกลายเป็นตัวตลกที่เรียกเสียงหัวเราะและฮือฮาอยู่เรื่อยไป ผมหนักใจไปทางไหนไม่ถูก ผมหันไปมองผู้คนที่มาชม เสียงฮือฮาหรือโห่เงียบไปแล้ว เพราะผมเม้มปากแน่น มันไม่ใช่ความอายครับ มันคือความทุเรศที่คนเหล่านี้มอบให้ผม อาจจะทำไปด้วยความรักเอ็นดูหรืออะไรผมไม่รับรู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผม เหมือนเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งที่ขึ้นมาบนเวทีนี้เพื่อสร้างความสำราญให้พวกเขา ถามอีกครั้งแล้วผมล่ะ เคยมองมาที่ผมบ้างไหม ความรู้สึกผมแม้มันจะไม่สลักสำคัญอะไรกับใคร แต่ความรู้สึกผมนี่ไงที่ผมจะหล่อเลี้ยงชีวิตของตัวเองต่อไป เคยมองมาบ้างไหม ผมก้าวขาไม่ออกครับ ในความเงียบนั้น
“จะเริ่มแข่งขันกันได้หรือยัง ธงชัย”
เสียงอาจารย์รำไพดังขึ้นครับ เสียงที่เรียกสติของผมให้กลับคืนมาก่อนที่น้ำตามันจะเอ่อนองขึ้น
“การเรียกเอาความสุขจากการล้อเลียนเพื่อนในที่สาธารณะไม่ใช่วิสัยของผู้เจริญนะคะนักเรียน ถึงเวลาที่จะต้องแข่งแล้ว กรุณาอย่าส่งเสียง ใครไม่อยากดูไปที่อื่น ที่นี่เพื่อนๆเขาต้องการใช้สมาธิ ถ้าครูรู้ว่าการปล่อยให้พวกเธอจัดงานวันวิทย์ของครูมันจะเป็นแบบนี้ ครูไม่ให้ทำหรอกนะ จะเริ่มได้หรือยังธงชัย”
ผมยืนนิ่งอยู่ครับ ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกอะไร แต่ผมก็เดินกลับไปนั่งลงที่โต๊ะก้มหน้าก้มตาไม่เงยขึ้นมาอีกเลย
“โหยมึง จารย์รำไพสุดยอด พูดทีเดียวอึ้งกันไปทั้งห้องประชุม”
อีแจงครับมันมาตบบ่าผมตอนที่ลงมาจากเวที ผลงานก็ไม่ดีหรอกครับ แค่ไม่ผิดเลยสักข้อ ผมน่าจะทำให้มันผิดบ้างนะ เพราะรู้สึกว่ามีคนหมั่นไส้ผมเยอะขึ้นทุกที
“กูไม่น่าลุกขึ้นเลยว่ะ”
ผมครางออกมาครับ ท้อแท้ใจยังไงไม่รู้
“แหมมึง เป็นใครเขาก็ต้องลุก ไอ้เชี่ยแชมป์นะ เรียนเก่งซะเปล่า สันดานเสีย แม่งเดี๋ยวกูจะไปด่ามัน คะนองปากนัก ไอ้สัดนี่”
“อย่าเลยมึง แค่นี้คนเขาก็หมั่นไส้กูจะแย่อยู่แล้ว”
“มึงจะไปแคร์อะไรวะไอ้ฮิ้นทื แม่งไอ้พวกปลวกพวกริ้นไร มึงเก่งสนใจใคร อีกอย่างตอนนี้หน้าตามึงดีขึ้นเยอะมาก เยอะจนมึงไม่เห็นเหรอเขาซุบซิบกันน่ะ จะไปสนใจใครวะ ทั้งสวยทั้งเก่ง โฮะๆ ใช่ไหมอีแจง”
“นั่นสิ ต๊าย แก๊งค์เราก็สรุปเป็นแกงค์นางงามไปแล้วสิเนี่ย กรี๊ด”
เฮ้อนะ ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นหรอกครับ หนักใจอีกต่างหาก ผมเหมือนรู้สึกว่าปัญหาหรือศัตรูกำลังก่อร่างสร้างตัวขึ้นเยอะแยะทีเดียวเชียว ยังไม่ทันเลิกเรียนเลยครับผมก็โดดกันออกมาทั้งกลุ่มนั่นล่ะ ไอ้ทักมันไม่ซ้อมบาสฯเพราะมันเองก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“แม่งถ้าเป็นกูนะ กูจะเดินไปยันไอ้เชี่ยแชมป์นั่นล่ะแล้วเดินลงมาเลย ฮ่าๆ”
มันหัวเราะครับ
“แหมนะมึง เก่งเนอะ ก็ไอ้ฮิ้นท์มันมีหน้ามีตานี่ ไม่ได้กร่างเหมือนมึงไอ้ทัก ตกลงจะไปแดกอะไรกัน กูเริ่มหิวแล้วเนี่ยกว่ารถจะมา”
อีแจงมันนั่งซ้อนท้ายไอ้ทักครับ ส่วนผมก็ขับให้อีวิวซ้อนตามเคย เราขับรถช้าๆข้างๆกันไม่ได้เกรงกลัวอะไรเล้ยให้ตายเถอะ
“ส้มตำเป็นไงมึง ร้านเจ๊นีน่ะ แซ่บนะขอบอก”
“เออๆ เอาๆ”
นั่นคือข้อสรุปครับ เรามุ่งหน้าไปยังข้างๆตลาดแล้วก็จวกส้มตำไทยใส่ปู ขอบอกว่ามันเผ็ดร้อนเรียกเหงื่อได้ดีทีเดียว และขอบอกว่าผมท้องเสียทั้งคืน เหอๆ คุ้มกันไหมเนี่ย ไอ้ทักก็เหมือนกัน แย่งกันเข้าห้องน้ำจนดึกดื่น
ผ่านวันวิทยาศาสตร์มาผมก็ไม่ว่างเลยครับ ไหนจะเตรียมงานสำหรับวันแม่ ไหนจะต้องเตรียมไปแข่งตอบปัญหาที่จังหวัด ช่วงเย็นนี่ติวข้อสอบกับอาจารย์รำไพจนห้าโมง แล้วก็ต้องเดินไปที่ชมรมเพราะอีแจงมันบังคับให้น้องๆอยู่ซ้อมกันหกโมงถึงปล่อยกลับ ส่วนมันเองนอนบ้านอีวิวครับ ฮัทเองผมก็ไม่ได้เจอหน้าเลย ห่างกันออกไปทุกที เฮ้อ เคยเป็นไหม เวลาที่เราคิดถึงใครมากๆ กดโทรศัพท์ไปมา แต่ไม่โทรฯออกนะ แค่ดูชื่อ ไล่จำหมายเลขจนขึ้นใจ จะส่งข้อความก็พิมพ์แล้วลบ เป็นอะไรไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ตอนที่ทำหัวใจมันเต้นรุนแรง รุนแรงจนรู้สึกว่าหัวใจมันอ่อนล้า แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อรู้อยู่แก่ใจ ฮัทเองซ้อมบอลหนักกว่าผมมาก เพราะเห็นว่าเลิกสองทุ่มสามทุ่มทุกวัน เฮ้อ ถอนหายใจครั้งที่สามล้านแปด
“เก่ง เริ่ดมากมึง เป็นไงล่ะ ได้แชมป์มาอีกตามเคย”
พอกลับจากแข่งขันตอบปัญหาวิทยาศาสตร์อีวิวกับอีแจงไอ้ทักด้วยครับมันก็ร่วมยินดีด้วยล่ะครับ ผมเฉยๆนะ ไม่รู้สิ ที่เฉยเพราะไม่อยากให้ใครๆเขาทำเสียงแบบนั้นใส่ผมอีก เพราะอาจารย์เขาต้องไปประกาศหน้าเสาธงอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่ได้แชมป์หรือได้รางวัลอะไรมาผมก็คงไม่พ้นคำครหาแน่นอน คนเรานี่อะไรกันนะ อย่างตอนที่ผมอ้วนดำก็ล้อเลียน พอผมเริ่มผอม เริ่มขาวขึ้นมาหน้าไม่มีสิวก็แซว ตกลงจะอะไรกันแน่ ผมตามใจไม่ถูกแล้ว
“วันนี้ครูมีความยินดีมากๆ ที่จะประกาศให้นักเรียนทุกคนรู้ว่า เพื่อนของเราได้ไปสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนของเราอีกครั้ง ครั้งนี้ดีกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ปีที่แล้วเราได้ที่สามในการตอบปัญหา แต่ปีนี้ เราได้เป็นแชมป์และจะได้ไปร่วมตอบปัญหาวิทยาศาสตร์ที่กรุงเทพฯ”
อาจารย์รำไพยืนประกาศอยู่หน้าเสาธงครับ น้ำเสียงของแกผมรับรู้ได้ว่าแกดีใจมาก ผมรู้ตั้งแต่ตอนที่ผมได้รางวัลแล้วเพราะแกร้องไห้กอดผมใหญ่เลย เสียงของนักเรียนฮือฮาขึ้นทันที เออลืมบอกอีกแล้ว เรื่องวันที่ตอบปัญหาน่ะครับ ไม่ใช่ทุกคนนะที่จะเข้าไปดู เพราะบางคนมันก็ไม่ชอบเรื่องของวิชาการณ์ยิ่งพวกนักกีฬาหน้าตาดีๆ มันไม่สนใจหรอกครับ และอาจารย์ก็ไม่ได้บังคับ แต่ตอนเข้าแถวตอนเช้านี่ นักเรียนทุกคนต้องมารวมกันที่นี่ครับ
“ขอเสียงปรบมือให้ นายธรรปกรณ์ หน่อยค่ะนักเรียน ธรรปกรณ์ออกมาหาครูหน่อยจ๊ะ”
เสียงปรบมือดังเกรียวกราวขึ้นครับ ผมยอมเดินออกไปก้มหน้าก้มตาไม่มองใคร
“เก่งมาก ครูภูมิใจในตัวของเธอมาก ขอเสียงปรบมือให้เพื่อนอีกทีค่ะนักเรียน”
คราวนี้ทั้ง ผอ ทั้งครูวิชาอื่นๆก็ออกมารวมกัน เพื่อที่จะถ่ายรูป เหอๆ เอาเข้าไป เสียงอะไรต่อมิอะไรดังแทรกมาอยู่ตลอดเวลาแต่ผมไม่ได้สนใจมองหรือฟังใครครับ เหมือนคนที่มีปม
“มันน่ารักดีนี่หว่า แม่งเสือกไปดำอยู่เป็นหลายปี เริ่มจะลอกคราบแล้วนี่หว่า น่ารักซะ”
ตอนเดินกลับเข้าแถวมาเพื่อนห้องข้างๆพวกเกเรๆหน่อยมันแซวขึ้นครับ ผมไม่สนใจทำเป็นไม่ได้ยิน เอ๊ะ มันว่าอะไรนะ น่ารักๆ แว้กก มันชมผมหรือเปล่าเนี่ย
“ยิ้มเชียวนะ แหมตอนออกไปยืนหน้ายังกะตูดนะมึง ทีตอนนี้น่ะยิ้ม”
อีแจงครับ ผมไม่รู้ตัวหรอกนะ อย่าบอกนะว่าผมเป็นพวกบ้ายอ แว้กก ไม่เอาๆ ไม่จริง ผ่านวันวิทยาศาสตร์ไปก็เหมือนว่าความยุ่งเหยิงของงานทางด้านวิชาการมันจะรุมสุมกระหน่ำถาโถมเข้ามาที่ผม ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกครับ พวกเพื่อนๆต่างก็ยุ่งเหมือนกันหมด อีแจงกับอีวิวก็ยุ่งเรื่องซ้อมรีวิวประกอบทำนองเสนาะ ผมเขียนเนื้อความคร่าวๆส่งไปให้มันอ่านก่อนแต่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์เสียทีเดียว ส่วนผมเองไหนจะต้องเตรียมตัวไปแข่งขันตอบปัญหาที่กรุงเทพฯหลังงานวันแม่ ไหนจะต้องวุ่นวายอยู่กับตัวเอง ก็นะครับ อิอิ มีบ้าง ผมวิ่งทุกเช้าครับ กินข้าวน้อย พอกหน้าพอกตัวทุกวัน ไม่ขาวไม่เกลี้ยงก็ให้มันรู้ไปสิ ครีมก็โบกทุกคืน ไอ้ทักเองมันก็ยุ่งอยู่กับการซ้อมบาสฯของมัน แต่มันก็มานอนกับผมทุกคืนนะ มีมันนี่ล่ะครับช่วยปลุกผมไปวิ่ง เพราะมันก็วิ่งด้วย
“มึงผอมลงเยอะมากๆไอ้ฮิ้นท์ มึงรู้ตัวป่ะเนี่ย”
พอเราวิ่งเสร็จผมก็นั่งลงที่บันไดของกุฏิหลวงพ่อล่ะครับ มันนั่งข้างๆผมหันมามองทั้งที่ปากยังพะงาบๆอยู่
“จริงเหรอวะ กู ผะ ผอมลงจริงๆเหรอ”
“อ้าว มึงไม่เคยสังเกตตัวเองเหรอวะ”
“ไม่มีเวลาว่างนี่ กูว่าจะไปชั่งน้ำหนักที่ห้องพยาบาล แต่ยังไม่ได้ไปเลย”
“หน้ามึงก็ใสขึ้นมากด้วย ไอ้อ้วนดำแต่ก่อนไม่เหลือคราบเลยว่ะ”
“เชี่ย จะหลอกด่ากูใช่ไหมเนี่ย ไปๆกลับ จะรีบไปโรงเรียน ไปแวะชั่งน้ำหนัก”
“ไม่ได้หลอกด่าเว้ย มึงหน้าใสขึ้นจริงๆ ตัวก็ขาวขึ้นด้วย แม่ง”
“อ้าว แล้วมาด่ากูทำไมวะไอ้เชี่ยนี่ กูผอมกูขาวแล้วไม่ดีเหรอวะ”
“ก็พอมึงผอม หน้าใส ขาวขึ้น มึงน่ารักขึ้นมากเลยว่ะ กูก็กลัวคนจะมาวอแวมึงดิวะ กูหึงนะเว้ย”
เอ่อ มันพูดทีเล่นทีจริงครับ อายนะจะบอก ผมเลยผลักหน้ามันไปทีหนึ่ง
“อย่ามาล้อเล่น แหม ทีแต่ก่อนล้อกูทุกวันเลยนะ”
ผมลุกเดินไปก่อนหน้ามันครับ เพราะกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมแอบเขิน อิอิ ใครชมก็เขินล่ะชั่วโมงนี้
“อ่ะๆ หน้าแดงๆ กูไม่ชอบจริงๆนะที่คนมาวอแวกับมึง”
“อะไรของมึง ใครมาวอแว มึงก็อยู่กับกูตลอดอยู่แล้วนี่ อะไรเนี่ย”
“อยู่ตลอดเวลา และจะตลอดไป”
“ไอ้ทัก”
ผมร้องเสียงหลงเลยครับหันไปมองหน้ามัน ทำตาโต มันรู้ตัวไหมเนี่ยว่ามันพูดอะไรออกมา
“ฮ่าๆ ดูทำหน้า กูล้อเล่น กูไม่อยู่ดูแลมึงร๊อก มึงน่ะขี้เกียจกูรู้ เดี๋ยวพอเบื่อก็กลับไปแดกอ้วนเป็นหมูตอนขึ้นมาอีก”
“เชี่ย”
ผมหันหลังกลับรีบวิ่งเข้าบ้านครับ อากาศตอนเช้านี่มันดีจริงๆนะครับ อิอิ ยิ่งมีคนมาชมแต่เช้า ชมแปลกๆก็เถอะ ผมมีความสุขจังเลย
“หิวว่ะมึง ยังไม่เข้าแถวนี่ กูไปซื้อนมนะ”
พอไปถึงโรงเรียนตอนที่เดินจะไปรวมแถวท้องผมมันก็ครากๆยังไงพิกล กลัวจะเป็นลมอายเขาอีก ผมเลยบอกเพื่อนๆ
“กูไปด้วย จะไปซื้อหนมมากิน”
อีแจงมันบอกครับ ผมก็เลยเดินไปสหกรณ์กับมัน ส่วนอีวิวอยู่รอกับไอ้ทักที่ใต้ร่มไม้
“น้องแจง มากับคะ ใคร เอ้ย ฮิ้นท์ นี่ฮิ้นท์เหรอเนี่ย”
ไอ้พี่เก้ครับ ปากหมาปากมอมคนเดิม ทำไมต้องเจอมันด้วยนะ ผมชะงักเท้ายังไม่ก้าวเข้าประตู
“ทำไมเหรอคะพี่เก้ ฮิ้นท์ค่ะ ตัวจริงเสียงจริง” อีแจงมันกระแทกเสียงใส่ครับ
“เฮ้ย ไปทำไรมา พักนี้ไม่ค่อยเจอ ผอมลงป่ะเนี่ยเรา”
“อ้วนขึ้นมั้งพี่ มึงเร็วๆดิ จะเอานมก็รีบเอา กูคันๆหูและลามไปถึงปากยังไงไม่รู้”
อีแจงมันหันมาสะกิดผมครับ ผมก็เลยรีบเดินเข้าไปที่ตู้แช่ของเย็น
“โหย น่ารักว่ะ ไม่เหมือนแต่ก่อนอ้วนๆดำๆเลยนะ”
หนึ่งดอก กูว่าแล้ว ไอ้ปากหมายังไงมันก็ปากหมาวันยังค่ำ ผมเม้มปากครับ เออ ช่างมัน เพราะมันเป็นเรื่องจริง
“น่ารักแบบนี้มีคนมาจีบหรือยังครับน้องฮิ้นท์ พี่จีบได้ป่ะ อิอิ”
“ว้ายตาย เป็นตุ๊ดเหรอคะพี่เก้ ไม่อยากจะเชื่อ” อีแจงมันทำเสียงสูงดัดจริตมากๆครับ
“เฮ้ย พี่เสียหายนะแจง พี่เป็นไบ”
“ไบไรคะ ใบไม้เหรอ หรือว่าไบหวานๆ”
“จิ๊ ไรวะแจงไบหวานๆ” เขางงครับ ส่วนอีแจงเดินมาจับบ่าผมแล้วมันก็รีบดึงแขนผมเอาของมาวางที่โต๊ะ
“ไม่บอกค่ะ พี่เก้ขา งั้นนมกับหนมนี่เลี้ยงน้องหน่อยนะคะพี่ นะนะ พี่เก้สุดหล่อ เป็นไบที่หล่อที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเลยนะ”
อีแจงชงเองทั้งหมดเลยครับ ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะ
“อ่า พี่” เขาทำท่าอึกอัก
“งั้นไม่ต้องคิดจะมาจีบเพื่อนแจงนะคะ อะไรกันจะจีบเด็กแค่นี้ไม่มีปัญญาเหรอคะพี่เก้”
มันลากเสียงครับ
“ไม่เอามึง เท่าไหร่ครับพี่ สิบบาทใช่ป่ะ”
ผมเองก็ไม่น้อย ฮ่าๆ นมเปรี้ยวขวดใหญ่มีที่ไหนขวดละสิบบาทเนอะ
“อ่า”
“นี่นะครับพี่ สิบบาท หนมห่อเท่าไหร่นะมึง ห่อละบาทเหรอ อ่ะพี่สามห่อ ให้สิบห้าไม่ต้องทอน ลงบัญชีให้ผมด้วยนะ”
ผมวางเงินเหรียญแล้วก็เดินออกมาจากสหกรณ์ทันที พอพ้นขอบประตูเราก็รีบวิ่งครับ ไม่ได้กลัวนะวิ่งไปหัวเราะ
“ไอ้น่าโง่ แหมๆ ทำมาเป็นไบ ตอแหล”
“แล้วอะไรของมึงล่ะไบหวานๆ”
ผมเองก็สงสัยครับ อะไรของมันไบหวานๆ
“ก็พวกที่สมอ้างว่าตัวเองได้ทั้งชายทั้งหญิงไง แต่มีอารมณ์กับชายมากกว่าหญิง อิอิ เวลามีอะไรกันกับผู้ชายยกขาสุดเดชไงมึง”
“หือ” งงครับ อะไรของมัน
“ไอ้นี่ ก็ชอบให้ผู้ชายเอาไง เขาเรียกว่าไบหวานๆ หรือตอแหลนั่นล่ะ”
“อ่า อีแจง ทำไมมึงรู้ดีจัง”
“ก็สวยอ่ะค่ะ รู้ทุกอย่าง อิอิ ไปเข้าแถว รีบแดกสินมน่ะจะถือไปด้วยเหรอ”
คุณแม่มันว่าเอาครับผมก็เลยต้องรีบกรอกนมเข้าปาก พอไปเข้าแถวก็เหมือนว่ามีคนมองผมนะ คิดไปเองแน่ๆ จะล้ออะไรกูอีกล่ะอีพวกนี้ หนอยๆ ผมก็เดินตามหลังอีแจงไปติดๆล่ะครับ

เขียนโดย อิ๊กเก้ อิอิ

ปล. อิอิ เค้าจะลากลับบ้านน้า ไปทำบุญให้ยาย แต่ที่บ้านแอบมีเน็ทล่ะ อิอิ แต่ตอนต่อไปเป็นของเพื่อนอิ๊กน้า ไปทวงได้เลยในเฟสของผ๊ม บอกว่าถึงเพื่อนของอิ๊ก อิอิ ปวงเลยๆ เพราะเขาจะได้เขียนออก หุหุ แผนการณืชั่วร้ายยยยยย[/color]

[zaziniC]

สนุกมากๆเลย +1 คร่า ><~

[hahn]

นู๋ฮินท์เริ่มเสน่ห์แรงแล้วซิ

[stupidchild]

สวยแล้ว ต้องเชิ่ด มะไหร่ฮัทจะมองงงงงง

[pepperpro]

ฮิ้นท์กำลังจะโดนตามจีบจากชายมากหน้าหลายตาแล้วล่ะสิเนี่ย 

[nazavo]

 o13น้องฮิ้นสวยเลือกได้แล้วนี่......อิๆๆๆรอฮัทมาเจอ....คงจะตะลึง....ตึงๆๆๆแน่เลย

[jimmyFG]

กระแทกบวกหลายๆ ที่ชอบอย่างแร๊งงง

มาต่อไวนร้าส์

[TanyaPuech]

 

ฮิ้นสวยแล้วววว

แต่ตอนนี้ชอบทักจัง  แอบเชียร์ทักนะเนี่ย

[Still_14OC]

โอ้ย ดีใจ น้องฮิ้นท์ สวยแล้ว ว่า แต่ ฮัทหาย ไปเลย อ่ะ เก็บความงามฮิ้นท์ ไปฝันมั่งรึเปล่าเนี่ย

[evilheart]

ฮิ้นท์ดูเริ่ดขึ้นจริงๆ ด้วย แต่ทักนี่สิ เริ่มแสดงออกมาเรื่อยๆ แล้วนะ

[July_Moon]

ฮ้นท์จ๋าสวยแล้วเชิดไปเลย ไม่ต้อวสนพวกปากมอม ชิชะ
ทักเริ่มออกหน้าออกตาน่อ...ชอบฮิ้นท์ก็บอกไปตรงๆเลยสิ  อิอิ ><
ทัก-ฮิ้นท์ จ้า

[-~iK@iZ_KunG~-]

ในที่สุดก็สวยสักที อิอิ
จะได้เลือกกับเค้าบ้าง
แต่ได้ข่าวว่าเลือกฮัทไว้แล้ว ฮ่าๆๆ

[luvli]

สวย เริ่ด แถมเก่งอีก ฮัทอย่างปล่อยโอกาศให้หลุดลอยไปนะ (แอบสงสารทัก :เฮ้อ:อะคงหวงฮิ้นท์มากสินะ เฮ้อ)

[A-J.seiya*]

><
ฮิ้นท์ สวยแล้วนะะะะ
หุหุ ,, เป็นไงล่ะ ไอ่พวกรุ่นพี่
ทีงี้จะมาแซว เหอะๆ ให้รู้ซะมั่ง!!!!!

เบื่อทัก ไม่เด็ดขาด
เป็นคนพูดเองนะ ว่าล้อเล่น เพราะงั้นก็ไม่มีสิทธิ์จะมาพูดว่า มาก่อน นะ

ฮัท ๆๆ บอกเพื่อนๆไปเลยว่าเนี่ย แอบชอบ คนนี้อยู่
อร๊ายยยยย

[taroni]

ว๊าวๆ น้องฮิ้นท์ทั้งสวงทั้งเก่ง 

[lunalu01]

นาอิจฉาจัง เราก้อวิ่งมาเปนเดือนยังไม่ลดเลยมีเเต่จะเพิ่มน้ำหนักเเล้วคนที่เราชอบก็ไม่เคยสนใจเราเลย
อยากมีช่วงชีวิตเหมือนกับนายเอกเรื่องนี้จัง

[chantana]

+1  ให้คุณอิ๊กกี้ค้า

เริ่ด และ เชิด  แถมเก่งอีกต่างหาก 

ฮัทไม่สนให้มันรู้ไป 

[Rhythm]

 

[DraCo_SLa13]

ตามเข้ามาค่ะ....ฮิ้นสวยแล้ว  รอดูต่อไปจ๊า

[A_ay]

เชียร์ทัก-ฮิ้นท์จริงๆนะ




*ฮาตรงไบหวานๆนี่แหละ  เห็นภาพเลย

[CofFee]

+1 ให้กับความเริ่ดของผู้แต่งและผู้ลง