หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52

[eiky]

B8
ผมขับรถมาจนถึงหน้าไอ้บ้านไอ้ฮิ้นท์มันจนได้   แถวนี้ถึงจะแค่สองทุ่มแต่ก็มืดโคตรอ่ะ  น่ากลัวใช้ได้  ผมขับเข้าไปจอดตรงหน้าบ้านมันเลยมีเสียงหมาเห่าจากบ้านข้างๆมั๊ง  ยืนมองขึ้นไปบนบ้านมันอยู่แป๊บนึงจากนั้นก็ตะโกนเรียกชื่อมัน  ก็บ้านไม่มีกริ่งให้กดนี่หว่า

         " ....................." เงียบกริบไม่มีเสียงตอบใดๆ  แต่เห็นยังมีไฟเปิดนี่หว่า  คงยังไม่นอนกันหมดหรอกมั๊ง

         " ใครมาล่ะน่ะ  มืดค่ำป่านนี้แล้ว"  เสียงผู้ชายทุ้มๆดังลงมาล่ะครับผมก็เงยหน้าไปมอง

         " เอ่อ... ขอโทษครับลุง  ผมมาหาฮิ้นท์น่ะครับ  ต้องขอโทษจริงๆที่มาเอาป่านนี้  พอดีมีธุระด่วนกะฮิ้นท์มันครับ"  ผมบอกลุงแกไป  เดาว่านี่น่าจะพ่อมันล่ะมั๊ง

         " มาหาฮิ้นท์...  เป็นเพื่อนฮิ้นท์มันเหรอ" 

         " อ๋อ... ผมเป็นเพื่อนฮิ้นท์ครับ"

         " เอ้อ... งั้นก็ขึ้นมาก่อนมา"  พ่อมันออกปากชวนผมขึ้นบ้านแล้ว

         " ครับผม"

         พอผมเดินเข้าไปก็เห็นไอ้ฮิ้นท์มันนั่งดูโทรทัศน์กับ.... ใครหว่า... คงจะแม่มันล่ะมั๊ง   แต่นั่งหันหลังอยู่เลยไม่เห็นผม

         " ใครมาอ่ะพ่อ   เฮ้ย....." มันหันมาแล้วครับ  ก็ทำตาโตตกใจซะเว่อร์อีกแล้ว  แต่ผมเริ่มชินซะแล้วที่มันเป็นยังงี้

         " เออ... เราเอง  คือ... เราอยากมาขอโทษนายว่ะที่เมื่อเย็นไม่ได้ไปตามนัด  พอดีแหวนมีเรื่องน่ะเลยต้องไปจัดการก่อน  เราเลยลืมไปเลยว่านัดนาย"  ผมพูดไปก็เกาหัวไปอย่ารู้สึกผิดน่ะนะ   แต่พอมองหน้ามันตอนนี้ก็เห็นมันทำหน้าแบบว่า.... บรรยายไม่ถูกว่ะ  เหมือนจะยิ้มก็ไม่ใช่  จะโกรธก็ไม่เชิง  ไม่รู้อะไรกันแน่

         " เอ่อ... งั้นเดี๋ยวมาคุยกันที่ศาลาก่อนก็ได้  มาสิ"  มันบอกแล้วก็เดินนำผมไปนั่งที่ศาลาที่อยู่ติดคลองล่ะครับ ท่าทางยุงคงเยอะน่าดู

         " เราขอโทษทีนะ  มันฉุกละหุกจริงๆ  เบอร์นายเราก็ไม่มีเลยไม่รู้จะโทรไปบอกยังไง" 

         " อืม... ก็ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้โกรธอะไรแล้ว"

         " ก็แสดงว่าตอนแรกโกรธ"  ผมย้อนถาม

         " เอ้ย... ไม่ใช่ๆ  เราไม่ได้โกรธจริงๆ  อย่างเราจะไปมีสิทธิ์โกรธได้ไงล่ะนายไปจัดการธุระเรื่องแหวนนี่  มันก็เป็นธรรมดาอยู่แล้ว  คนเป็นแฟนกันนี่  ก็ต้องสำคัญกว่าสิ"  ฮิ้นท์มันพูดเหมือนพยายามชี้แจง   แต่ผมจับอารมณ์นอยด์ๆเหมือนน้อยใจของมันได้อยู่นะ

         " เฮ้ย... ไม่ใช่ยังงั้นหรอกน่า  นายเข้าใจผิดแล้ว  จริงๆเรากะแหวนไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก  ที่สนิทมากก็เพราะเห็นกันมาแต่เด็กนั่นแหละ   แต่ถ้าจะให้คบเป็นแฟนกันจริงๆก็ไม่ไหวหรอก  นายก็เห็นแล้วนี่ว่าเค้าเป็นยังไง  ฮะๆๆ" 

         " หา... ไม่ได้เป็นแฟนเหรอ"  คราวนี้มันหันขวับมาเลยครับ  ผมมองเห็นมันเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มเพราะปากสั่นๆยังกะว่ามันฝืนยิ้มไว้งั้นแหละ  อะไรของมันวะ

         " เออดิ... แล้วนายทำหน้างี้หมายความว่าไงอ่ะ  ดีใจเหรอ"   

         " เปล่าๆ... เราไม่ได้ดีใจ  แค่แปลกใจตะหากล่ะ"

         " หึๆ  อย่าแปลกใจเล๊ย แล้วไอ้ทักไปไหนล่ะ เราได้ยินว่าบ้านมันอยู่ใกล้ๆนายนี่"
                        "อ้อ ไอ้ทักน่ะเหรอแม่สายเรียกอ่ะ มันเลยกลับบ้านไปแล้ว"
                        " เออ... ใช่  นี่เราเตรียมกระดานสเก๊ตช์มาด้วยนะ  ว่าจะให้นายเริ่มสอนร่างรูปก่อนไง  สอนเลยได้ป่ะ  คร่าวๆก่อนก็ได้"

         " เอ่อ... จะให้สอนตอนนี้เลยเหรอ"

         " ก็เออ... ตอนนี้แหละ  นะๆ  เราอยากลองจะแย่แล้ว"

         " อืม... ก็ได้"  มันบอกแล้วก็รับกระดานจากผมไปแล้วก็หยิบลูกบอลเกลี้ยงๆลูกนึงมาวางเป็นหุ่น  จากนั้นก็เริ่มต้นอธิบายพร้อมกับร่างไปด้วย   ผมเห็นฝีมือมันแล้วก็ต้องยอมรับจริงๆแหละว่า  มันเทพสุดๆแล้ว

         " อย่างนี้นะ  เอาล่ะ  ทีนี้นายลองดู  วาดไปตามรูปทรงที่เห็นนะ"  ผมฟังมันแล้วก็เอาดินสอมาลงมือวาดบ้าง

         " เอ้อ... เราว่านายต้องเปลี่ยนวิธีจับดินสอนะ  จับแบบนั้นมือมันจะไม่ฟรีน่ะ  เวลาเราลงเส้นมันจะไม่สวย  ต้องยังงี้นะ"  มันว่าแล้วก็เอามือมาจัดนิ้วที่จับดินสอของผมใหม่  ผมเลยหันไปมองหน้ามัน

         แว่บนึงผมเองรู้สึกแปลกๆนะ  มือผมสัมผัสอยู่กะมัน  ตาผมก็สบตามันอยู่นิ่งๆนิดนึงเหมือนกับที่มันก็สบตาผมอยู่  ไอ้ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกนั้นมันทำให้ผมสงสัยว่ะ  แต่พอหลุดจากภวังค์ฮิ้นท์มันก็รีบหลบตาผมทันทีแล้วหันกลับไป

         " เอ่อ... เอ้อ... ยังงั้นแหละ  ทีนี้นายลองร่างทรงกลมที่เห็นนี้ให้กลมที่สุดดูนะ  เอาให้กลมที่สุดเท่าที่ทำได้อ่ะ"  มันสั่ง  ผมก็ทำตาม  แต่ก็ไม่ค่อยกลมหรอก  ฮ่าๆๆ

         " ยังไม่กลมก็ไม่เป็นไรหรอก  มันต้องฝึกไปเรื่อยๆ  งั้นคราวนี้ลองมาฝึกวาดเส้นตรงให้ตรงนะ"

         " โอเค... "

         " ยังงี้นะ  วาดมือไปทางด้านข้างยังงี้  ปล่อยตามสบายๆ"  ฮิ้นท์มันวาดเส้นนอนออกมาเส้นนึง  โห.... ตรงแน๋วเลยว่ะ  ฝีมือจริงๆอ่ะ

         " อ้ะ... ลองดู" 

         " อืม... ยังงี้ใช่มั๊ย"  ผมลองมั่ง  เวร.... เบี้ยวไม่เป็นท่าเลยว่ะ  ไม่มีความตรงเล๊ย

         " เฮ้อ... ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ" 

         " ก็ไม่เป็นไร  วาดทีแรกจะตรงเลยได้ไงล่ะ  มันต้องฝึกมือไปเรื่อยๆ  อีกหน่อยก็ทำได้เอง"

         " เออใช่  เราก็ว่าจะถามนายอยู่นะ  ที่นายวาดเก่งๆเนี่ยใครเป็นคนสอนนายเหรอ  หรือว่านายฝึกเอง"

         " อ๋อ... เราก็ให้อ.สุพจน์สอนไง   เมื่อก่อนก็ฝึกเองอยู่แต่บางอย่างมันไม่รู้เทคนิคว่าต้องทำยังไง  จนมาให้อาจารย์เค้าแนะนำนั่นแหละ"

         " งั้นก็นานแล้วดิ"

         " อืม... ก็ตั้งแต่ป.5 ป.6 นะ"

         " โห... โคตรนานเลยว่ะ  มิน่าถึงได้เทพยังงี้"  นานจริงๆนะนั่น  ตั้งกี่ปีแล้ววะ

         " ไม่หรอกน่า  นายก็ชมเราเกิน"  มันทำท่าเขินผมครับ

         " แล้วนายชอบวาดรูปอะไรมากที่สุดอ่ะ  ระหว่างรูปวิวกับรูปคน"   ผมลองถามมันดู

         " อืม... เราก็ชอบทั้งสองอย่างแหละ" 

         " งั้นเราถามหน่อยนะ  เพราะเราก็สงสัยอยู่นานแล้ว  นายจำรูปที่นายส่งประกวดตอนนั้นได้ใช่ป่ะ  ที่ตอนนี้อ.สุพจน์ติดบอร์ดอยู่น่ะ"

         " อ๋อ... รูปนั้น   ทำไมเหรอ"

         " ก็เราดูแล้วเราชอบมาก  มันสวยดี  แต่ต้นไม้ทำไมมันเป็นสีเหลืองยังงั้นล่ะ  มันต้นอะไรเหรอ" 

         " อ้อ ต้นราชพฤกษ์ที่อยู่โรงเรียนเราไง เวลาหน้าแล้งมันจะออกดอก บางต้นไม่มีใบเลยนะมีแต่ดอกสีเหลือง เราชอบอ่ะ"  มันยิ้มอายๆแล้วตอบผม  แต่ทำไมต้องอายด้วยวะ

         " อ้าว... โธ่เอ๊ย... เราก็ไปนึกตั้งนานว่ามันต้นอะไร  แต่มันสวยดีอ่ะเราชอบ  บรรยากาศตอนเย็นมันเข้ากับสีต้นไม้ได้ดีมากๆอ่ะ  เอ้อ... แล้วอีกอย่าง  เราสงสัยจังอ่ะ  ไอ้ขีดสองขีดที่อยู่แถวใต้ต้นไม้นั่นน่ะ  มันคืออะไรเหรอ"  พอผมถามถึงตรงนี้มันก็อึ้งไปเลยครับ  แล้วก็ทำหน้าเหมือนแปลกๆใจอยู่

         " เอ่อ... ขีดนั่นน่ะเหรอ  ก็ไม่มีอะไร  มันเป็นทีแปรงของพู่กันน่ะ  อ๊ะ... เราลืมถามนายเลยว่าก่อนมานี่กินอะไรมารึยัง"

         " กินเรียบร้อยแล้วล่ะ  แต่ถ้านี่นายไม่ถามเราก็คงลืมแล้วนะเนี่ย   เดี๋ยวเรามานะ"  ผมบอกแล้วก็ลุกเดินลงบันไดไปที่รถผม   ก็เค้กกล้วยหอมอาวดีอ่ะครับผมลืมแขวนไว้กะแฮนด์เลยลงไปเอา  ตั้งใจจะเอามาง้อมันคนเดียวเลยเนี่ย  แต่ดันเกือบลืมซะได้

         " เอ้านี่... เราว่าจะเอามาง้อนาย  เค้กนี่อาเราทำเอง  อร่อยนา"  ผมบอกแล้วก็ยื่นถุงเค้กให้มัน  มันยิ้มๆแล้วรับเอาไป

         " อืม... น่ากินจังเลย  แต่ว่า... เอ่อ... ตอนนี้เราไดเอ็ทอยู่น่ะ  อยากลดความอ้วนซะที"

         " ฮะๆๆ  กินแค่ชิ้นเดียวมันไม่ทันจะอ้วนหรอก  ลองชิมดูดิ  รับรองอร่อยชัวร์  ไม่อร่อยให้เตะเลยอ้ะ" 

         " ก็ได้..."  มันว่าแล้วก็ลองกัดไปคำนึง  เคี้ยวๆไปก็เริ่มยิ้ม

         " โห... อร่อยอ่ะ  นี่อร่อยกว่าที่ซื้อตามร้านตั้งเยอะแน่ะ  อานายเก่งจัง" 

         " อยู่แล้ว  ฮ่าๆๆ  อาเราอ่ะฝีมือสุดๆ  ชอบใช่ป่ะ  ถ้าชอบไว้แล้วเราจะเอามาฝากอีกนะ"

         " อืม...  แต่ช่วงนี้เราต้องไดเอ็ทน่ะ  อยากจะผอมๆกะเค้าซะที"

         " อะไรกัน  นึกไงอยากผอมล่ะ  อ๊ะๆ  อย่าบอกนะว่ากำลังมีความรักอ่ะ"  ผมแกล้งแซวมัน  แต่มันดิเสือกทำตาโตยังกะว่าผมไปล่วงรู้ความลับว่ามันฆ่าใครแล้วเอาศพไปซ่อนงั้นแหละ

         " เฮ้ย... ไม่ใช่ๆ  เอ่อ... คือ  เอ่อ.... ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกน่าเราไม่ได้มีความรักหรอก"

         " นั่นๆๆ แน้  ฮ่าๆๆ  แอบไปรักใครอยู่แน่ๆเลย  ใช่มั๊ย"  ผมแกล้งยิ้มเจ้าเล่ห์แซวมันต่อ  มันก็ยิ่งอึกๆอักหนักกว่าเก่า  ยังงี้แสดงว่าใช่ชัวร์

         " ไม่ใช่จริงๆ  เชื่อเหอะ"  มันหลบหน้าผมสุดชีวิตว่ะ  เนี่ยนะไม่ใช่ของมึง  เหอๆ 

         " ไรว้า....  แค่นี้ไม่ต้องมาอายหรอกน่าเพื่อนกัน...  บอกมาเลยว่าชอบใครอยู่  เออ... งั้นเอางี้  เดี๋ยวเราจะช่วยเป็นพ่อสื่อให้ว่ะ  ดีมั๊ย ฮ่าๆๆ  แล้วจะช่วยสอนวิธีจีบเด็ดๆให้ด้วย"

         " เอ่อ.... เราไม่.... นายอ่ะ  อย่าแกล้งเราดิ  เราไม่ได้ชอบใครจริงๆ  อ้วนดำหน้าอย่างเราใครเค้าจะมาเอาล่ะ  เพราะงั้นเราไม่หวังหรอก" 

         " เฮ้ย... ทำไมพูดงั้นวะ  คนเรามันก็มีค่าความเป็นคนเท่าๆกันทุกคนอ่ะ  รูปร่างหน้าตาไม่ดีแต่เป็นคนดีก็พอแล้ว  อืม... ถึงว่านายเลยอยากจะผอมดูดีกะเค้าใช่ป่ะ  ก็ดีแล้วล่ะ  เฮ้ย... งั้นถ้ายังงี้เราจะช่วยนายเอง"

         " หือ.... ยังไงอ่ะ"

         " หึๆ เดี๋ยวเราจะช่วยเป็นเทรนเนอร์ให้ไง  แล้วเรามาฟิตหุ่นด้วยกันดีมั๊ย  ช่วงนี้ทีมเรามันก็ต้องเริ่มซ้อมมากขึ้นแล้วด้วยเพราะใกล้จะมีแข่งกับรร.อื่นอีกแล้ว   งั้นเรามาซ้อมวิ่งด้วยกันนะ"

         " เอ่อ... มันจะดีเหรอ  ให้เราไปซ้อมกะพวกนายเนี่ยนะ"

         " ทำไมอ่ะ  ก็แค่มาวิ่งด้วยกันเอง"

         " โอ๊ย... เราวิ่งมากไม่ไหวหรอกนะ  พวกนายวิ่งกันทีนึงตั้งหลายรอบสนามอ่ะ"

         " ก็ไม่เป็นไรนี่หว่า  ถ้าไม่ไหวนายก็ไปพักก่อน  ไม่ได้มีใครถือไม้มาบังคับซะหน่อย"

         " อืม... ก็จริงนะ  เราลืมไป"

         " เอาน่า  เชื่อโค้ชอย่างเราเหอะ รับรองว่านายหุ่นดีแน่นอนถ้าฝึกตามคอร์สของเรา"  ผมตบอกทีนึงอย่างมั่นใจ   แต่มันดิ  ท่าทางก็ยังลังเลอยู่นั่นแหละ

         " เฮ้อ... เราไม่มั่นใจอ่ะว่าจะทนการฝึกไหวรึเปล่า  กลัวจะขี้เกียจไปซะก่อนน่ะ"

         " ก็ไม่เป็นไร  เราจะเป็นคนเคี่ยวเข็ญนายเอง  แค่นายตั้งใจจริงให้ได้แค่นั้น  นึกภาพตัวเองว่าถ้าผอมหุ่นดีแล้วจะดูดีแค่ไหนเอาไว้เลย  แล้วตั้งใจว่าเราต้องทำให้ได้  แค่นี้แหละ" 

         " ก็ได้... เราเองก็ตั้งใจไว้แล้วล่ะว่าต้องทำให้ได้  จะได้ไม่ต้องมีใครมาดูถูกเราอีก"

         " ดีมาก... ขอให้นายตั้งใจให้แน่วแน่เลยนะ  แล้วนายจะทำสำเร็จเองเรารับรองได้เลย"  คราวนี้ผมยื่นมือไปจับกะมันไว้เหมือนให้สัญญา

         " ขอบใจมากๆเลยนะที่ช่วยเราอ่ะ  แต่ว่า...ทำไมอยู่ๆนายก็อยากช่วยเราล่ะ"

         " ก็นายยังช่วยสอนวาดรูปให้เราเลย  เราก็อยากช่วยนายมั่งไง  บอกแล้วว่าเพื่อนกันก็ต้องช่วยกันดิ"  มันฟังแล้วก็ยิ้ม   ผมก็ดีใจอยู่ที่ได้ช่วยมันบ้าง  คิดเอาว่าถ้ามันดูดีหุ่นดีกว่านี้มันคงมั่นใจขึ้นเยอะ  เพราะเท่าที่ผมเห็นมันนี่เอาจริงๆแล้วมันไม่ใช่คนหน้าตาไม่ดีนะ  แค่ว่ามีสิวมากไปหน่อยแล้วก็ดำ  นี่ยังไม่นับที่ว่ามันอวบระยะสุดท้ายไปด้วยนะ
      
         แต่ถ้ามันมาฟิตหุ่นให้ผอม  รักษาสิวและดูแลผิวให้ดี  ส่วนไอ้ที่ดำนี่ถ้ารักษากันดีๆมันก็ขาวขึ้นได้นะผมว่า  เดี๋ยวนี้วิทยาการของแพทย์มันก้าวไปถึงไหนๆแล้ว  ดำแค่นี้อ่ะคงขาวได้สบายอยู่

         -

         -

         ผมยังนั่งคุยกับมันจนเพลินลืมดูเวลาไป  แต่ตอนนี้อยู่ๆก็มีเสียงฝนเปาะแปะแล้วตามลงมาเป็นห่าใหญ่ซะแล้วดิ  ใหญ่จริงๆนะครับพี่น้อง  แถมด้วยพายุที่เริ่มพัดสาดเข้ามาที่เรานั่งกันอยู่

         " เว้ย.... อยู่ๆก็ตกมาซะงั้น  เอาไงดีวะ"

         " ก็เดี๋ยวหลบฝนอยู่นี่แป๊บนึงก่อนนะ  ไปนั่งห้องเราดีกว่าเดี๋ยวก็คงหยุดแหละ  แล้วนายค่อยขับกลับไป"  มันบอกแล้วก็เดินนำผมเข้าห้องมันไป

              "เดี๋ยวก่อน นายรอนอกห้องก่อน เดี๋ยวเราเข้าไปเก็บของในห้องก่อน ไอ้ทักมันรื้อไว้ อายนายอ่ะ"
                        "ทำไมต้องอาย นั่นแน่ ซ่อนอะไรผิดกฎหมายไว้หรือเปล่าเนี่ย"
                        "ไม่มี๊ รอแป๊บนะ นะนะ" มันก็หันหลังเข้าห้องล่ะครับแล้ววิ่งเข้าไป เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วล่ะผมว่านะ พ่อกับแม่มันคงนอนไปแล้วครับเห็นไม่มีใครดูโทรทัศน์แล้ว นานพอสมควรมันก็เปิดประตูห้องออกมา             
         " เออ... ห้องนายนี่น่าอยู่ดีเหมือนกันนะ  เป็นระเบียบ  โห... มีแอร์ด้วยนี่หว่า  ไม่ใช่ขี้ๆนะเนี่ย"  ผมหันไปแซวมัน

         " แหมนะ... ก็นิดนึงอ่ะ  แล้วบ้านนายล่ะ  ก็มีไม่ใช่เหรอ"

         " อืม... มันก็มีแหละ  เฮ้ยนั่น... โห... สวยจังว่ะ"  ผมหันไปเห็นรูปสีน้ำของมันครับใส่กรอบแขวนไว้กับผนัง  เป็นรูปแจกันมีดอกไม้หลากสีจัดเข้าด้วยกันอย่างสวยสุดๆ  ถัดไปก็เป็นรูปเรือพายในสระบัว  สวยโคตรอ่ะ

         " เจ๋งไปเลยว่ะ  เห็นแล้วเราอยากได้เลยนะเนี่ย  สักวันต้องวาดให้ได้ยังงี้มั่งแล้ว  แต่จะได้มั๊ยว้า"   นั่นดิ  ผมก็คิดไป  แค่วันนี้จะวาดบอลให้กลม  วาดเส้นตรงให้ตรงยังไม่สำเร็จเลยว่ะ  เหอๆ

         " เราว่านายตั้งใจออกยังงี้ฝึกไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ได้เอง  ไม่ต้องห่วงหรอก"

         " อืม... ขอบใจว่ะ"  ผมบอกมันแล้วก็นั่งลงไปที่โต๊ะคอม  ส่วนมันก็เดินไปที่ชั้นหนังสือไปค้นๆอะไรอยู่

         " เฮ้อ... ฝนตกหนักเลยสงสัยคงไม่หยุดง่ายๆ  งั้นเราดูหนังกันมั๊ยระหว่างรอ"  มันหันมาถามผม  ผมก็มองตามไปเห็นมันยืนถือแผ่นดีวีดีอยู่

         " เฮ้ย... หนังอย่างว่าเหรอ  ญี่ปุ่นป่าววะ  เราชอบญี่ปุ่นอ่ะ  ฮ่าๆๆ" 

         " บ้า... ไม่ใช่หนังโป๊นะ"  ผมล่ะขำมันทันที   หน้ามันแดงเลยว่ะนั่น

         " ไรว้า  แค่นี้ทำเป็นหน้าแดง  นายอย่าบอกนะว่าไม่เคยดูหนังโป๊อ่ะ ฮะๆๆ"

         " นาย....ย  โอ๊ย.... จะบ้าเหรอ  หนังยังงั้นอ่ะนะ  ไม่เอาด้วยหรอก"

         " ทำไมวะ  ผู้ชาย... ใครมันก็ดูทั้งนั้นอ่ะ  ใครไม่ดูมาถีบเราได้เลยว่ะ  แถมดูแล้วมันต้องมีกิจกรรมอย่างอื่นร่วมด้วยอีกนะ  ฮ่าๆๆๆ"  ผมแกล้งทะลึ่งล้อเล่นกะมัน  โคตรจะฮาเลยว่ะเวลาเห็นท่าทางอายจนหน้าดำหน้าแดงของมันเนี่ย

         " โอ๊ย... พูดอะไรเนี่ย  บ้าจัง  ไม่พูดด้วยแล้ว"  มันหน้าแดงจนต้องเอามือมาปิดหูละครับ  เหอๆ 

         " เฮ้ย... เราล้อเล่น  ฮ่าๆ ขี้อายจังวะนายเนี่ย  เอาล่ะๆ  ไหนเอามาดูดิ  มีเรื่องอะไรมั่ง"

         " อือ... ก็เนี่ย... มีหลายเรื่อง  ลองดู..."  มันวางดีวีดีทั้งหมดให้ผมเลือกบนที่นอน 

         " นี่มัน... มีแต่หนังดราม่าทั้งนั้นเลยนี่หว่า  โห... หนังเกาหลีก็เพียบเลย   ไม่มีหนังอะไรหนุกๆมันๆกว่านี้เหรอ"  ผมบ่นกะมัน  ก็คิดดู  ไม่มีเรื่องไหนแม่งไม่มีคำว่ารักอยู่ในชื่อเรื่องเลยสักอันอ่ะ  สรุปว่าหนังรักหมดทุกอัน

         " ก็เราไม่ชอบดูหนังสยองขวัญฆ่ากันยังงั้นนี่นา"

         " แล้วหนังแอ๊คชั่นผจญภัยไรงี้อ่ะ  ไม่ดูเลยเหรอ"  มันส่ายหัวทันที

         " หนังตลกก็ได้อ่ะ"  ส่ายหัวอีก  เวร...

         " ไรว้า  ไม่สะใจวัยรุ่นเลยนายนี่  แต่เอ๊ะเรื่องนี้......"  ผมหยิบๆดูก็สะดุดอยู่อันนึงครับ  เป็นหนังชื่อสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารักที่มาริโอ้เล่น  แต่เฮ้ย.... นางเอก.... ใครวะเนี่ย  น่ารักว่ะ

         " เออ... งั้นลองดูเรื่องนี้หน่อยดิ"

         " อ้าว... ตกลงจะดูเรื่องนี้เหรอ  ก็เห็นว่าไม่อยากดูหนังรัก"

         " เออน่า... ขอลองดูหน่อย"  ผมคะยั้นคะยอมัน 

         มันก็เอาเรื่องนี้ไปเปิดแล้วนั่งดูกัน  จะว่าไปหนังเรื่องนี้ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดแฮะเพราะมันมีแฝงๆแง่คิดอะไรบางอย่างอยู่  นางเอกที่โคตรน่ารักแม้ว่าจะทาหน้าดำตัวดำก็เล่นดี  ส่วนมาริโอ้อ่ะช่างแมร่ง  ไม่ขอวิจารณ์ว่ะ อิอิ  มันเทพอยู่แล้วเรื่องหล่ออ่ะนะ 

         ในเรื่องก็ประมาณว่าตอนแรกนางเอกเป็นคนไม่สวยไปหลงรักพระเอกที่ฮอทมากในรร.เลยต้องแปลงโฉมตัวเองซะปิ๊ง  ส่วนพระเอกก็... อะไรไม่รู้  ไม่ค่อยชัดเจนว่ะแต่เท่เหมือนผมและเล่นบอลเหมือนกัน  ฮ่าๆๆ   แต่สรุปว่าดูแล้วก็ไม่เข้าใจว่ามึงรักเค้ามาตั้งนานขนาดนั้นแล้วไม่บอก  ได้แต่ทำเป็นสมุดภาพเก็บไว้เนี่ยนะ  ดูไม่มีเหตุผลไปหน่อยว่ะ

         ส่วนนางเอกก็.... คนน่ารักทำอะไรก็ดีทั้งนั้นว่ะ  ฮ่าๆๆ  แต่นับถือความตั้งใจของเค้านะที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่รักได้  แม้จะลำบากต้องเปลี่ยนตัวเองก็เหอะ 

         แต่ตอนที่เรานั่งดูอยู่ด้วยกันนี่ผมสังเกตดูว่าไอ้ฮิ้นท์มันจะดูอินมากเป็นพิเศษเลย  จ้องตาไม่กระพริบตลอดโดยเฉพาะฉากที่ซึ้งๆ  อ้าวๆ นั่น... น้ำตาไหลแล้วไง

         " เฮ้ย... นายอินขนาดนี้เลยเหรอวะ  โห... "

         " ก็.... ก็ตอนนี้มันซึ้งนี่นา"  มันพูดถึงตอนที่เพื่อนๆนางเอกที่ทะเลาะกันไปกลับมาดีกันน่ะครับ  แต่จะว่าไปมันก็ซึ้งจริงๆว่ะ

         " เฮ้อ... โคตรจะอ่อนไหวเลยว่ะนาย  สมกับเป็นติสท์จริงๆนะ  อารมณ์ศิลปินมาก" 

         " ก็เรารู้สึกยังงั้นจริงๆนี่นา  คนเป็นเพื่อนรักกันน่ะ  ให้ยังไงก็ไม่มีเปลี่ยนแปลงหรอก"  มันพูดทั้งน้ำตาเลย  ผมก็หันไปหยิบทิชชู่ในกล่องบนโต๊ะยื่นให้มัน

         " อ้ะ... เอานี่เช็ดน้ำตาก่อน" 

         " อืม... ขอบใจนะ"

         " งั้นหนังพวกนี้ถ้านายดูก็จะร้องไห้ไปด้วยยังงี้ทุกเรื่องมั๊ยเนี่ย"

         " แหม... มันก็แล้วแต่อารมณ์ล่ะน่า  ถ้าเศร้ามากจริงๆก็มีบ้าง  คงไม่มาร้องซะแทบทุกฉากหรอก  เราก็ไม่ได้บ้าขนาดนั้นนะ" 
   
         " อืม... แต่พูดถึงว่าหนังเรื่องนี้มันก็สนุกดีนะ  ไม่ได้ไร้สาระซะทีเดียวอ่ะ  ไม่งั้นเราคงไม่ดูหรอก  เบื่อพวกหนังไร้สาระไม่สมเหตุสมผลว่ะ  แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ชอบดูหนังที่มันไม่แฮบปี้เอนดิ้งเท่าไหร่  มันคาใจว่ะ"

         " อ้าว... งั้นถ้าหนังเรื่องที่จบเศร้าๆนี่นายจะไม่ดูเลยเหรอ"  ฮิ้นท์มันถามผมขึ้นมา

         " ก็นั่นแหละ  ยิ่งหนังดราม่าพวกนี้  ถ้าจบเศร้าๆพระเอกนางเอกตายหรือมีอันต้องแยกจากกันไปอ่ะนะ  เราไม่ดูเลยว่ะ  ไม่ชอบเลย...  ยิ่งหนังเกาหลีอ่ะตัวดี  มุขนี้ประจำ"

         " แหม.... บางเรื่องเค้าก็อาจจะต้องการสื่ออะไรบางอย่างเท่านั้นเอง  แต่เอ๊ะ... งั้นนี่ก็หมายความว่านายอินไปกับหนังมากเหมือนกันนะเนี่ยเราว่า"

         " อืม... งั้นมั๊ง  แต่อย่างเรื่องนี้อ่ะเราดูแล้วรู้สึกดีนะ  เป็นเราเองถ้ามีใครมาเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้เพราะรักเรา   เราคงโคตรดีใจเลยว่ะ"  ผมก็พูดไปตามที่คิด   แต่ฮิ้นท์มันรีบหันขวับมาจ้องหน้าผมทันทีเลยว่ะ

         " นาย... เอ่อ... นายคิดยังงั้นจริงๆเหรอ  ฮัท"  มันพูดแล้วก็รีบหลบสายตาผมไปแต่ดูเหมือนมันจะอมยิ้มนิดๆ  แปลกๆอีกแล้วว่ะ

         " ก็ใช่ดิ  แล้วเราก็จะรักเค้าให้มากเลยด้วย  อุตส่าห์ลงทุนทุ่มเทไปขนาดนี้เพื่อเรา  ใครไม่รักก็บ้าล่ะวะ"

         คราวนี้ผมเห็นมันยิ้มแล้วหันมาทางผมอย่างอายๆ  ผมก็งงอีก  อารมณ์ไหนของมันอีกวะ  แต่มันก็ทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาได้

         " เฮ้ยเดี๋ยว... นี่นายก็กำลังจะเปลี่ยนตัวเองอยู่เหมือนกันนี่หว่า  อยากจะผอมหุ่นดีใช่มั๊ย  ฮ่าๆๆ  จับได้แล้ว  แอบรักใครอยู่ใช่มั๊ย  รับมาซะดีๆ"  ผมเบี่ยงประเด็นกลับมาเรื่องนี้อีก   มันก็หน้าเหวอๆ

         " ก็.... ก็ใช่  แต่ว่า... เรายังไม่บอกนายละกันนะ"

         " ไรว้า  แค่นี้  บอกกันหน่อยดิจะอายทำไม  นะๆๆ"  ผมตื้อมันแต่มันก็ทำหน้าเอือมๆ  ยิ่งพอมันไม่บอกยังงี้  ผมยิ่งเสือกอยากรู้เข้าไปใหญ่เลยอ่ะ  ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าผมจะไปอะไรกะมันมากทำไม

         " เราบอกไม่ได้จริงๆ"

         " เออๆ  เราไม่บังคับก็ได้  แต่สรุปว่าชอบใครอยู่ใช่มั๊ยล่ะ  งั้นดีเลย  เราจะช่วยเป็นพ่อสื่อให้นะ  ฮ่าๆๆ"  เสนอตัวช่วยมันซะเลยว่ะ  จะได้รู้ว่าใคร  อิอิ

         " นายอ่า... ไม่ต้องมาช่วยเราหรอก  เราไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้วล่ะ"  มันบอกเสียงอ่อยๆ  เว้ย... เซ็งเลยว่ะ  ไม่ถึงใจวัยรุ่นอีกแล้ว 

         " อ้าว... ไหงงั้นอ่ะ  รักเค้าชอบเค้ามันก็ต้องลุยดิวะเพื่อน  เดินเข้าไปบอกเล๊ยว่าชอบ  เค้าจะว่าไงมันก็อีกเรื่อง  อย่ายอมแพ้ง่ายๆดิวะ"  ผมบอกแล้วก็โอบไหล่มันพลางตบเบาๆทีนึงเพื่อให้กำลังใจมันหน่อย

         " เอาเหอะ... แล้วถ้าเราต้องการให้ช่วยเราจะบอกนะ   เราขอบใจนายมากเลย  เฮ้อ... นี่ฝนยังไม่ยอมหยุดเลยอ่ะ  แล้วนายจะกลับยังไงเนี่ย"

         " เออว่ะ... นี่กี่โมงวะ"  ผมบอกแล้วก็หันไปดูนาฬิกา

         " เฮ้ย... ฉิบหายแล้ว  สี่ทุ่มครึ่งกว่าแล้วเนี่ย  ฝนแมร่งก็ไม่หยุดเลยว่ะ  ตกหนักโคตรอ่ะ  เอาไงดีว้า"

         " เอ่อ... ตกหนักๆยังงี้เราว่านายขับกลับไปคงอันตรายแน่  ถนนมันยิ่งไม่ค่อยจะดี  ถ้างั้นนายค้างที่นี่มั๊ยล่ะพรุ่งนี้วันเสาร์ก็วันหยุดอยู่แล้วด้วย"

         " จะดีเหรอวะ  เกรงใจว่ะ"

         " ไม่ต้องเกรงใจหรอก  นอกจากนายจะรังเกียจนะ"

         " บ้า... เราไม่ได้รังเกียจหรอก  เออ... งั้นก็ได้  เดี๋ยวเราโทรบอกอาเราหน่อยนะ"   ผมบอกแล้วก็โทรไปหาอาวดี   เค้าก็อนุญาตผมทันทีแถมย้ำว่าห้ามขับกลับมาตอนนี้เด็ดขาดด้วย  มันอันตราย

         " งั้นนายใส่นี่นอนละกันนะ  ไปอาบน้ำก่อนสิ"  มันบอกแล้วหยิบกางเกงบอลตัวนึงจากตู้มาให้ผม

         " เอ่อ... ส่วนเสื้อนายใส่ตัวนี้นอนไปก็ได้นะ"

         " โอเค... ขอบใจว่ะ"  ผมบอกขอบใจมันแล้วก็ถอดเสื้อทันที

         " เอ้ย....ย  นายจะทำอะไร"  มันร้องเสียงหลงทันทีเหมือนกัน

         " อะไรวะ  ก็ถอดเสื้ออ่ะดิ  แล้วก็จะถอดกางเกงด้วยเนี่ย"  พูดปั๊บผมก็แกล้งจะดึงกางเกงบอลของผมลงแต่ยั้งไว้  ฮ่าๆๆ จะแกล้งมันแหละครับ  มันก็รีบหันหน้าหนีทันทีจริงๆด้วย

         " นายอ่ะ... น่าเกลียด"

         " ฮ่าๆๆ ล้อเล่นเว้ย  นุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่เห็นมั๊ย"  ผมเอาผ้าเช็ดตัวมานุ่งแล้วถึงได้ถอดกางเกงออกจนหมดนั่นแหละ  ส่วนมันก็ยังเขินบิดไปบิดมาอยู่ยังงั้นไม่กล้ามองมา

         " อะไรวะ  จะเขินทำไมเนี่ยก็ผู้ชายเหมือนกัน  รึว่าของนายไม่เหมือนของเราวะ  ฮ่าๆๆ"   ผมยังแกล้งแซวมันแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวออกไปอาบน้ำที่ห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์ 

         พอกลับเข้ามาผมก็มาเปลี่ยนใส่กางเกงบอลที่มันให้  ข้างนอกนั่นฝนก็ยังไม่มีซาเลยว่ะ  แถมยังพายุพัดดังน่ากลัวด้วยซ้ำ  ดีนะที่ผมไม่ฝืนขับรถกลับไป   ไม่งั้นอาจได้ไปนอนอยู่ข้างทางจริงๆ

         " พายุโคตรน่ากลัวเลยว่ะข้างนอก  งั้นนอนกันเลยมั๊ย"

         " อะ... เอ่อ... แล้วทำไมนายไม่ใส่เสื้อล่ะ"

         " อ๋อ... ก็เราไม่ชอบนอนใส่เสื้อว่ะ  มันรำคาญๆยังไงไม่รู้  เป็นไรมั๊ยอ่ะ"

         " เปล่าๆ  ไม่เป็นไรหรอก"  มันปฏิเสธแต่ผมว่าผมเห็นมันเหมือนจะยิ้มๆอะไรอยู่นะ  เฮ้อ... เดาอารมณ์มันไม่ถูกจริงๆว่ะ  ไม่รู้มันคิดอะไรอยู่   

         " ทำไมอ่ะ  มองเราใหญ่เลย  เป็นไงวะ  เราหุ่นดีป่าว ฮ่าๆ"

         " เอ่อ... ก็.... ก็ดีนะ"  มันหลบตาผมอีกละ  จะเขินอะไรของมันนักหนาเนี่ย  ทำเป็นสาวน้อยไปได้  ผมเลยล้มตัวลงไปนอนบนเตียงมัน

         " เออ... นุ่มสบายดีว่ะ  เตียงนาย"

         " งั้นเราดับไฟนะ  เดี๋ยวเปิดโคมไฟหัวเตียงไว้ละกัน"

         " ได้เลย..."  ผมรับคำ  มันก็เดินไปดับไฟ  ตอนนี้ในห้องมืดลงเหลือแค่ไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงแค่นั้น   มันเองก็ลงมานอนข้างตัวผม

         

To be Continued   

[eiky]

" เฮ้ย... นายคิดว่าเราจะพัฒนาฝีมือเราให้เทพๆแบบนายได้มั๊ยวะ"  ผมชวนมันคุยเพราะยังไม่ง่วงมากเท่าไหร่

         " หือ... ก็ถ้านายฝึกไปเรื่อยๆยังงี้มันก็ได้เองแหละ  ต้องใช้เวลาหน่อย  แต่ถ้านายตั้งใจซะอย่างก็ไม่ต้องห่วงหรอก  อาจจะเก่งกว่าเราด้วยซ้ำ"

         " โอ๊ย... ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกเอาแค่ครึ่งของนายก็ยังดีว่ะ  แต่ตอนนี้ปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นก็คือเราจะได้เรียนศิลป์ต่ออย่างที่หวังรึเปล่าตะหากล่ะ"

         " อ้าว... ทำไมล่ะ"

         " ก็พ่อเราไง  บอกจะให้เรียนเศรษฐศาสตร์แต่เราไม่อยากเลยว่ะ  อยากเรียนศิลป์ชะมัดถ้าได้ที่ศิลปากรนะ  คงเจ๋งโคตรๆว่ะ"

         " เหรอ... พ่อนายเข้มงวดจังนะ  แล้วเคยขอเค้ารึยังล่ะ  ว่าอยากต่อที่ศิลปากร"

         " ยังหรอกว่ะ  ไว้ขอเวลาอีกนิดหาจังหวะดีๆแล้วเราจะคุยกะเค้าอีกที"

         " ก็ต้องลองดูนะ  ถ้าบอกให้เค้าเข้าใจเค้าคงยอมแหละ"

         " เออ... นายอ่ะ  อยากเรียนต่อที่ไหนเหรอ  แต่หัวดีๆอย่างนายนี่คงสบายเข้าที่ไหนก็ได้อยู่แล้วนะ"

         " ก็ไม่หรอก  เราก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น  นี่ก็ยังคิดๆอยู่ที่จริงเราก็อยากเรียนศิลป์ต่อนะ  แต่เดี๋ยวลองเลือกดูดีๆก่อนว่าจะเรียนอะไรดี"

         " เฮ้อ... อิจฉานายว่ะ  อยากจะเลือกเรียนอะไรก็ได้ไม่มีใครมาห้าม  เราดิยังต้องทำตามที่พ่อเราอยากให้ทำอยู่เลย   ไม่อยากไปขัดใจเค้าว่ะ  ไม่งั้นมันเป็นเรื่อง  อีกอย่างเราก็สงสารเค้าด้วยแหละ"

         " หือ... สงสารเค้า... เรื่องอะไรเหรอ"  มันถามขึ้นมาคงเพราะอยากรู้และเป็นห่วงผมมั๊ง  ผมก็หันหน้าไปมองมันแต่เห็นมันเอามือแตะปากเหมือนกับว่าไม่น่าถามเลยอะไรยังงั้น

         " เอ่อ... โทษที  ถ้ามันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆนายไม่ต้องเล่าก็ได้"

         " เฮ้ย... ไม่เป็นไร  เพื่อนกันนี่หว่า  เรื่องแค่นี้เอง  ก็จริงๆเมื่อก่อนพ่อเราเป็นนักฟุตบอลของสโมสรจังหวัดเลยนะ  แล้วก็เกือบจะได้ลงทีมชาติอยู่แล้วแต่มามีอุบัติเหตุซะก่อน  พ่อเลยเล่นกีฬาอะไรไม่ได้อีกเลย  อนาคตก็สลายทันทีอ่ะ"

         " อ๊ะเหรอ... เล่นอะไรไม่ได้อีกเลยเหรอ   แย่จังเลยอ่ะ  แล้วทุกวันนี้พ่อนายเป็นไงมั่ง ยังเดินได้มั๊ย"
" เค้าก็พอเดินได้ปกติ  แค่เล่นบอลไม่ได้อีกเท่านั้นเอง  ทีนี้เลยกลายเป็นว่าเค้ามาฝากความหวังไว้กะเราไง  อยากให้เราเข้าทีมสโมสรให้ได้เหมือนเค้า   ทำทุกอย่างแทนเค้านั่นแหละ"

         "อ่า เหมือนในหนังเมื่อกี๊เลยอ่ะ อุ๊ย เราขอโทษ แล้วนายไม่อยากเหรอ" ตอนแรกมันทำเสียงล้อเลียนผมครับแล้วก็เปลี่ยนเสียงในตอนหลัง จะว่าไปเออนะมันก็คล้ายๆอยู่นะ เว้นแต่ยังไม่มีอีอ้วนดำที่ไหนมาหลงรักผม อิอิ และที่สำคัญผมหล่อกว่ามาริโอ้ล่ะครับ ฮ่าๆๆ

         " ก็อยากนะ  แต่มันไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตเราว่ะ  เล่นบอลอ่ะเราก็เล่นแค่เพราะว่ามันเเหมือนงานอดิเรก  แต่ถ้าต้องให้มันเป็นส่วนนึงของชีวิตยังงั้นเราคงไม่ไหวว่ะ"

         " แล้วเรื่องเรียนนี่ก็ด้วยเหรอ"

         " ใช่... พ่อจบจากธรรมศาสตร์ไง  เศรษฐศาสตร์นี่แหละแถมเป็นนักบอลของมหา'ลัยด้วย  พ่อเลยเตรียมตัวให้เราเดินตามรอยพ่อทุกอย่างไง"

         " อืม... ฟังดูแล้วถ้าเป็นเรา  เราคงลำบากใจน่าดูเลย"

         " เฮ้อ... ลำบากจนไม่รู้จะยังไงเลยล่ะ  เคยขัดใจเค้าทีนึงบ้านแทบแตกเลยนะ  พ่อโคตรโกรธอ่ะ  อาเราเค้าก็พลอยไม่สบายใจไปด้วย  สงสารเค้าเหมือนกัน"

         " เอ่อ... โทษนะ  แล้วแม่นาย..."

         " อ๋อ... แม่เราเสียตอนคลอดเราว่ะ  คิดแล้วมันก็แย่นะ  เหมือนกับเป็นเพราะเราเลย"  ผมบอกแล้วก็ถอนหายใจยาว

         " อืม... เสียใจด้วยนะ  เราไม่น่าถามเลยอ่ะ"

         " หึๆ  ไม่เป็นไร  ก็บอกแล้วเพื่อนกัน  นายถามมาเหอะเราคุยได้ทุกเรื่องแหละ  อยากคุยว่ะเพราะเราไม่ค่อยได้คุยกะใครเรื่องพวกนี้นักหรอก  ก็มีแค่นายเอง"  ผมบอกมันไปยังงั้นเพราะว่าคิดแบบนั้นจริงๆ   แปลกดีที่ผมยังคงรู้สึกว่า  กับไอ้ฮิ้นท์แล้วเราพูดได้หมดทุกเรื่องจริงๆ   ดูมันจะยินดีรับฟังทุกอย่างได้หมดไม่ว่าเรื่องอะไร  ก็ดีครับเหมือนกับผมได้ระบายอะไรไปบ้าง  ขนาดไอ้วินไอ้ป่านคบกันมาตั้งนานผมยังไม่รู้สึกยังงี้เลยนะ

         " อืม... เราขอบใจนะที่นายไว้ใจพูดเรื่องยังงี้กะเราอ่ะ"

         " เออ... ถ้างั้นนายลองเล่าเรื่องนายให้เราฟังมั่งดิ"  ผมลองถามมันกลับไปบ้าง  ก็อยากรู้เรื่องมันเหมือนกันโดยเฉพาะเรื่องว่ามันแอบชอบใครอยู่   ไม่ค่อยจะสอดรู้เลยนะเรา  ฮ่าๆๆ

         " เรื่องเราเหรอ  ก็ไม่มีอะไรมากหรอก  เราก็เรื่อยๆอย่างที่เห็นเนี่ย"

         " อืม... แล้วนี่ไอ้ทักมันก็อยู่บ้านใกล้ๆนี่เองเหรอวะ  งั้นก็คบกันมาตั้งแต่เด็กๆเลยดิ"

         " ใช่... แต่มันอ่ะกวนตีนจะตาย  บางทีก็เบื่อมัน"

         " ฮ่าๆ  ก็เหมือนเรากับแหวนว่ะ  เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วมันเลยผูกพันซะมากกว่า   แต่ไม่เคยคิดจะจีบเป็นแฟนหรอก  เป็นเพื่อนยังงี้ดีแล้ว   แต่พ่อเรากะพ่อแหวนดิ  ท่าทางอยากให้เราได้กันสุดๆสงสัยคงหมั้นกันตั้งแต่ในท้องมั๊ง"

         " อ้าว.. นายไม่ได้ชอบแหวนเลยเหรอ  แล้วทำไมแหวนดูรักนายหวงนายยังงั้นอ่ะ"

         " ก็ไม่รู้ว่ะ คงเพราะว่าพ่อพวกเราฝังหัวให้แหวนคิดยังงี้มาตลอดมั๊ง  แต่เราก็ไม่เคยคิดกะแหวนเกินเพื่อนจริงๆ  ไม่รู้ดิ  เราชอบคนเรียบร้อยๆหน่อยไม่ต้องมั่นใจอะไรมากนักหรอก  คบด้วยแล้วสบายใจ  พูดอะไรแล้วรับฟังกันได้ทุกเรื่อง  แค่นี้พอแล้ว"

         " สรุปว่าไม่เคยนึกชอบแหวนแบบแฟนเลยจริงเหรอ"

         " ก็จริงดิ  ทำไมอ่ะ  ไม่เชื่อเหรอ"

         " ป่าว... เราเชื่อนะแต่คนทั้งรร.อ่ะจะเชื่อยังงี้เหรอ  เพราะใครๆก็ต้องคิดกันทั้งนั้นแหละว่านายกะแหวนเป็นแฟนกัน"

         " อันนั้นน่ะก็ช่างมันเหอะว่ะ  เราเบื่อจะต้องมานั่งแก้ข่าวกะคนทั้งรร.นะ  เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า"

         " อือ... ก็จริงนะ  แต่.... คือเราอ่ะอยากจะบอกนายตรงๆจัง  ว่าคนอย่างแหวนอ่ะ  ร้ายมากเลยนะ  นิสัยยังงั้นนายทนเค้าได้ยังไง  เป็นเราอ่ะคงไม่ไหวแน่"

         " อ๋อ... นายก็ไม่ต้องแปลกใจไป   อย่างเราอ่ะชินแล้ว  ก็คงเหมือนนายมั๊งบอกว่าไอ้ทักกวนตีนก็ยังทนมันได้  เพื่อนกันมันก็คงยังงี้แหละว่ะ  บางทีก็โคตรโกรธนะแต่มันเหมือนมีอะไรมาเชื่อมกันอยู่ตัดยังไงก็ไม่ขาดหรอก  นี่ล่ะมั๊งความผูกพัน  ก็คบกันมาตั้งแต่เกิดนี่นะ"

         " ก็จริงของนายนะ  เราอ่ะเบื่อไอ้ทักมากยังไงแต่ก็แคร์มันอยู่ดี  แค่เกลียดเวลาที่มันชอบแกล้งกวนตีนเราจนบางทีเราโกรธมาก  แต่เห็นมันมาง้อแล้วก็หายนะ   ใจอ่อนทุกทีเลย"

         " ก็นั่นล่ะ  อย่างวันนี้ที่เราพลาดนัดอ่ะก็เพราะว่าแหวนโกรธเราแล้วดันประชดจะออกไปกับไอ้พวกพี่ๆชมรมบาสอ่ะดิ  ไอ้พวกนี้อันตรายจะตายใครๆเค้าก็รู้"

         " หือ  ไอ้พวกพี่เก้พี่นุน่ะเหรอ"

         " อืม... นั่นแหละ  เราไม่รู้จะทำไงไปห้ามแหวนก็ไม่ฟังเราเลยขับตามไปถึงโลตัส  นั่นแหละแหวนถึงยอมกลับมากะเรา  ไม่งั้นป่านนี้ไม่รู้จะเป็นไงมั่ง  ไอ้พวกนั้นมันคงพาแหวนไปรุมแน่เลย  แล้วถ้าเป็นยังงั้นเราคงรู้สึกแย่ว่ะที่ไม่ช่วยแหวนทั้งๆที่รู้  ยังไงแหวนก็เพื่อนเรา  เพราะงั้นยังไงซะเราก็ไม่ปล่อยให้แหวนโดนไอ้พวกนั้นพาไปหรอก"

         " ฟังแล้วก็น่ากลัวอ่ะ  พวกนั้นมันชั่วร้ายจริงๆนะ"

         " แล้วความที่มันวุ่นวายอยู่ยังงั้นเราเลยลืมนัดนายไปเลยว่ะ  ต้องขอโทษจริงๆนะ  ทีแรกเรากลัวนายโกรธเราที่ปล่อยให้รอเก้อ  ก็เลยต้องรีบมาง้อนี่ไง"

         " อืม... เราก็ยอมรับนะว่าโกรธนิดนึง  แค่นิดนึงนะ  แต่พอรู้ยังงี้แล้วเรายิ่งสบายใจ  นายเป็นคนดีมากเลยนะ"

         " ไม่อ่ะเราก็ไม่ได้ดีเด่อะไรหรอก  แต่เรื่องรักษาคำพูดนี่เราถือว่ะ  ยังไงก็จะไม่ผิดคำพูดหรอก"  ผมพูดไปแล้วก็หาวทีนึง  ชักเริ่มง่วงแล้วดิ

         " เฮ้ย... ว่าแต่... ตกลงนายจะไม่บอกเราจริงเหรอวะ  ว่าแอบชอบใครอยู่  เราอยากรู้ว่ะ"  วกกลับมาเรื่องนี้เองเลยว่ะ  อิอิ  ก็มันอยากรู้

         " เอ๊ะ... นายนี่  ก็เราบอกแล้วว่ายังบอกไม่ได้จริงๆ"

         " ไรว้า... แค่นี้ไม่เห็นต้องเป็นความลับเลย  ใบ้มาหน่อยก็ได้  เอ้า.."

         " บอกไม่ได้จริงๆ  เอาน่า  เราสัญญาว่าจะบอกนายแต่ว่าขอเวลาอีกหน่อยให้อะไรๆมันชัวร์กว่านี้ละกัน  โอเคนะ"

         " อืม... โอเคๆ ก็อย่ามัวรอจนมันสายไปล่ะ  เดี๋ยวเป็นเหมือนนางเอกเรื่องสิ่งเล็กๆเราไม่รู้ด้วยนา  บอกช้าเกินอ่ะ"  ฮิ้นท์มันฟังแล้วก็นิ่งเงียบไปนิดนึงครับ  สงสัยมันคงคิดตามที่ผมบอก

         " มันจะสายไปจริงๆงั้นเหรอ"  มันเริ่มพูดขึ้นอีกหลังจากเงียบไป

         " อือ... " ผมตอบมันเบาๆ  แต่ถึงตอนนี้ผมก็เสือกง่วงจนตาปิดแล้วว่ะ  ไม่ไหวๆ

         " ถ้างั้น..............................."  แค่นั้นล่ะ  เป็นคำสุดท้ายที่ผมได้ยินจากมันเพราะผมหลับไปเลย  เป็นงี้ทุกทีว่ะผมน่ะ  ถ้าง่วงมากปั๊บจะหลับทันที  กลางอากาศเลยก็ว่าได้  ผมเลยไม่ได้ยินอะไรจากมันอีก

         -

         -

         To be Continued

[eiky]

มารู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว  หันไปดูไม่เห็นมันแฮะไม่รู้ว่าออกไปไหน  ผมก็ออกมาอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดเดิมของผมแล้วออกมาข้างนอกมองหามัน  แต่ก็ว่างเปล่าทั้งบ้านไม่มีใครอยู่เลย

         ผมไม่รู้จะเอาไงเลยเดินลงไปข้างล่าง  แต่พอดีฮิ้นท์กะแม่มันเดินขึ้นบันไดมา

         " อ้าว... ตื่นละเหรอ  นี่เราว่าจะเข้าไปปลุกนายพอดี  เดี๋ยวกินข้าวเช้ากันนะ"

         " แล้วเมื่อกี๊นายไปไหนมาเหรอ"

         " อ๋อ... เราไปเก็บผักกะแม่น่ะ  นี่ไงได้มาเต็มเลย"  มันบอกแล้วก็ยกตะกร้าผักให้ผมดู  มีผักบุ้งผักกระเฉดแล้วก็ผักอะไรอีกไม่รู้ครับ

         " โห... เยอะเลยนี่หว่า  ดีแฮะไม่ต้องไปซื้อจากตลาด  ประหยัดดีอ่ะ"

         " นี่แหละประโยชน์ของผักสวนครัว  มาเหอะมากินข้าวกัน"  มันบอกแล้วชวนผมไปที่โต๊ะ   แต่ละอย่างน่ากินมากมีปลาทอด  น้ำพริกแล้วก็แกงจืดตำลึง

         " หือ... อร่อยอ่ะ  คุณป้าทำอร่อยจังครับ"  ผมชิมแกงจืดไปก็ไม่ผิดหวัง  แกงจืดแต่มันไม่จืดเพราะมันเป็นแกงอร่อย  ฮ่าๆ  เหมือนในโฆษณา

         " จ้ะลูก  อร่อยก็กินเยอะๆนะ"  แม่มันนี่ก็โคตรจะใจดีเลย  มื้อนั้นผมเลยกินไม่ยั้งครับ

         " อ้าวเฮ้ย... ทำไมนายกินโยเกิร์ตอ่ะ  ไม่กินข้าวเหรอ"  ผมถามเพราะเห็นมันกินแค่โยเกิร์ตถ้วยนึงเอง

         " ก็เราไดเอ็ทไง"

         " แล้วไม่หิวเหรอวะ  ข้าวเช้าสำคัญนะเว้ย"

         " ไม่หิวหรอก  ไม่ต้องห่วง  ช่วงนี้เราจะพยายามกินแค่นี้แหละ  จะได้ลดซะที"

         " เออ... ก็ดีว่ะ  ตั้งใจยังงี้นายผอมแน่  ฮะๆๆ" 

         พอกินกันเสร็จก็ถึงเวลากลับบ้านซะที   ผมไหว้ลาแต่แม่มันเพราะพ่อมันเห็นฮิ้นท์มันบอกว่าเข้าไปทำงานต่อในสวนแล้ว

         " เฮ้ย... เราถามหน่อยนะ  เมื่อคืนอ่ะ  เราหลับไปตอนไหนวะ"  ผมถามมันอีกทีตอนมันมายืนส่งผมที่รถ

         " ก็ตอนที่คุยๆกันนั่นแหละ  อยู่ๆนายก็หลับปล่อยให้เราพูดคนเดียวอยู่ได้  ฮึ... "  มันบ่นแล้วค้อนผมทีนึง

         " ฮ่าๆ โทษทีว่ะ  เราหลับง่ายๆยังงี้เองแหละ  แต่ตอนนั้นรู้สึกว่านายกำลังจะบอกเราใช่ป่ะว่าแอบชอบใครอยู่  งั้นบอกมาเลยดิ"

         " โอ๊ย... เราไม่บอกแล้ว"  นั่น... มีงอนครับ อิอิ

         " น่า... บอกหน่อยดิ  แล้วเราจะเป็นพ่อสื่อให้ไง  รับรองว่านายจะได้สมหวังแน่"

         " ไม่เอาแล้ว...."  มันหันหน้าหนีผมว่ะ  ขี้งอนจังเว้ย เหอๆ

         " โอเคๆ ไม่บอกก็ไม่บอก  งั้นเรากลับก่อนนะเดี๋ยวบ่ายๆเจอกัน"

         " หา... ตอนบ่ายนายจะมาหาเราอีกเหรอ"  มันทำหน้าเหรอหราเลยครับ

         " เออดิ... ก็เราจะมาฝึกร่างรูปกะนายต่อไง  หรือว่านายมีธุระอ่ะ  เราจะได้ไม่มา"

         " เปล่าๆ  เราว่างแหละ  นายจะมาก็ได้"  มันรีบรับปากผมทันทีโดยไม่ต้องคิด  รีบไปมั๊ยวะเนี่ย

         " เออ... งั้นอีกอย่างนะ  เอาเบอร์นายมาด้วย  เผื่อมีอะไรจะได้ติดต่อง่ายๆ"

         " อืม... เบอร์เราเหรอ มันเอ่อ... เดี๋ยวนะ... เอ้อ... งั้นบอกเบอร์นายก็ได้  เดี๋ยวเราโทรเข้าไปโชว์เบอร์เอง"  มันทำท่าทางลนๆยังไงไม่รู้แล้วก็ควักโทรศัพท์รุ่นพระเจ้าเหาของมันออกมา  ผมฮาทันทีอ่ะ

         " อ๊ะ...  หัวเราะอะไรอ่ะ"

         " ฮะๆๆ เปล่าๆ  ไม่มีอะไร  เบอร์เรานะ"  ผมบอกเบอร์มันไป  มันก็กดแล้วโทรออก  ผมก็หยิบโทรศัพท์ผมออกมาเมมเบอร์มันไว้เป็นที่เรียบร้อย

         " เอาล่ะ  งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ  บ่ายนี้เจอกัน"  ผมลามันแล้วก็ขับกลับไปบ้านทันที  พอมาถึงบ้านผมก็เห็นแหวนมานั่งอยู่กับอาวดีแล้ว 

         " ฮัท... เมื่อคืนไปค้างบ้านใครมาน่ะ เห็นอาวดีบอกว่าเพื่อน  เพื่อนคนไหนล่ะ  ไม่ใช่ไอ้ป่านไอ้วินเหรอ"  แหวนเปิดฉากซักผมทันที

         " ก็ไอ้ฮิ้นท์ไง"  สิ้นคำผม  คุณเธอลุกพรวดเลยครับ

         " ห๊า.. ฮัทไปบ้านฮิ้นท์  ทำไมต้องไปบ้านมันดึกๆดื่นๆยังงั้นด้วย"  แหวนเสียงลั่นทันที  อาวดีก็พลอยตกใจไปด้วย

         " ใจเย็นจ้ะหนู  ทำไมเสียงดังยังงั้นล่ะนั่งลงก่อนนะ  ค่อยๆพูดกัน"

         " อุ๊ย... ขอโทษค่ะคุณอา  หนูตกใจไปหน่อยเลยเสียงดัง"  แหวนยกมือไหว้อาวดีแล้วนั่งลง

         " ยังงี้ตกใจไม่หน่อยแล้วล่ะ  ตกใจมากก.....กเลยล่ะ"  ผมแกล้งลากเสียงยาวเน้นๆ  แหวนก็หันมาตาเขียวใส่ผมทันที

         " ฮัท... แหวนมีเรื่องจะคุยกะฮัทนะ  ตามมา..." แหวนบอกแล้วเดินนำผมออกไปนั่งเก้าอี้หน้าบ้าน

         " แล้วพ่อยังไม่กลับเหรอครับอา"  ผมหันไปถามอาวดีเพราะยังไม่เห็นพ่อเลย

         " กลับมาแล้ว  แต่ก็ออกไปอีกแล้วจ้ะ  ออกไปกับพวกลุงอินน่ะสงสัยคงกลับมาเย็นๆล่ะมั๊ง"

         " ครับผม  คือว่าเดี๋ยวบ่ายๆนี้ผมจะออกไปติวกับเพื่อนหน่อยนะครับ  ก็ไอ้คนที่ผมไปค้างเมื่อวานนี่แหละ"  ผมเอ่ยปากบอกอาวดี  แกก็อนุญาตผม  น่ารักจริงๆเลยอาเรา อิอิ

         ตอนนี้ผมกำลังเดินออกมาหาแหวนที่หน้าบ้าน  เห็นคุณเธอกอดอกหน้าเครียดอยู่สงสัยจะวีนอะไรผมอีก

         " ฮัท... ไหนบอกมาซิว่าทำไมเมื่อคืนต้องไปค้างบ้านมันด้วย  มันชวนไปเหรอ"

         " เปล่า... ก็เราไม่ได้ไปตามนัดมันไง  กลัวมันโกรธก็เลยว่าจะไปง้อมันน่ะ  เพราะไม่มีเบอร์โทรมันเลยต้องไปเองถึงที่   ไม่งั้นเราไม่สบายใจอ่ะที่ผิดคำพูด"

         " แล้วทำไมต้องไปนอนค้าง มันล่วงเกินอะไรฮัทหรือเลป่าบอกมานะ"

         " เฮ้ย บ้าเหรอ ผู้ชายด้วยกันจะมาล่วงเกินอะไรแหวน ก็เมื่อคืนฝนหนักจะตายทั้งพายุทั้งฟ้าผ่ายังงั้นจะให้เราขับฝ่าฝนกลับมาเหรอ"

         " แหม... ดูฟ้าฝนจะเป็นใจจังนะเลยต้องค้างอยู่ด้วยกัน  ระวังให้ดีเหอะจะเสร็จมันซะ  ไปนอนกะมันน่ะ  แต่เอ๊ะ... หรือว่าเสร็จมันไปแล้ว"

         " บ้า... พูดมาได้ไงเนี่ย  เราผู้ชายมันก็ผู้ชายนะ  คิดได้ไงเนี่ยแหวน"

         " ก็เพราะยังงี้ไง  เพราะมันก็ผู้ชายเนี่ยแหละ  ไม่งั้นจะไปค้างกะมันได้เหรอ  แหวนขอทีนะฮัท  อย่าทำยังงี้อีกเลย  ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวคลุกคลีกับมันนักหรอก"

         " เฮ้อ.... เราปวดหัวจังว่ะ  แหวนจะมาแบ่งแยกยังงี้ทำไมนะ  ฮิ้นท์มันก็เพื่อนเราเหมือนกันช่วยเราก็ตั้งหลายอย่าง  จะให้เราเลิกคบมันเนี่ยนะ"

         " เอ๊ะ... ฮัท  ก็ทีแหวนล่ะ  ไม่เห็นฮัทจะใส่ใจยังงี้เลยนี่ถ้าเมื่อวานแหวนไม่ออกไปกะพวกนั้นฮัทก็จะไม่สนใจใช่มั๊ยล่ะ  ก็คงไม่มาง้อแหวนใช่มั๊ย"

         " เฮ้ย... นี่มันไม่เกี่ยวกันเลยแหวน  เราตามไปหาแหวนยังงั้นแหวนยังมาบอกว่าเราไม่ใส่ใจอีกเหรอ   แต่เอ๊ะ.. นี่แหวนคงไม่ได้จงใจแกล้งไปกะพวกนั้นให้เราตามไปใช่มั๊ย"  ผมฉุกคิดขึ้นมาได้เลยถามออกไป  ใช่ดิ  ทำไมแหวนทำเหมือนไม่มีอะไรหลังจากที่แยกออกมาจากไอ้พวกนั้น  แถมยังไปนั่งกินข้าวเดินช้อปปิ้งสบายใจเฉิบอยู่ได้   มันน่าสงสัยว่ะ

         " เอ่อ... แหวน........  บ้า... ไม่ใช่ยังงั้นซะหน่อย  ก็แหวน.... แหวนเห็นเค้ามาชวนก็เลยอยากออกไปด้วย  ก็เท่านั้นน่ะ"  เอาล่ะครับ  แหวนอึกๆอักๆแถมหลบตาผมอีก  ยิ่งน่าคิด.....

         " แหวน....."

         " อะไรล่ะ...."

         " อย่าหลบตา... มองตาเรา"

         " ก็แหวน...."  คุณเธอเสียงแว้ดขึ้นมาอีกครับ  แต่พอเจอผมจ้องเป๋งไปที่ตาก็หลบตาผมอีก

         " ถ้าแหวนไม่ได้โกหกก็มองตาเราดิ  หลบตาทำไมล่ะ"

         " โอ๊ย.... เอาล่ะๆ  ก็ได้  เราจงใจไปกับพวกนั้นเองไม่งั้นฮัทก็ต้องเอาเวลาไปอยู่กับอีพวกนั้นใช่มั๊ยล่ะ"   หึ... สารภาพจนได้นะ  ผมอึ้งไปเลยว่ะ

         " งั้นสรุปว่านั่นเป็นแค่แผนใช่มั๊ยแหวน  แค่แหวนไม่ต้องการให้เราไปยุ่งกับพวกนั้นเนี่ยนะ"

         " เอ๊ะ... ก็แหวนไม่อยากให้ฮัทไปยุ่งกับพวกนั้นนี่นา  ทำไมฮัทไม่ยอมเข้าใจนะ"

         " มันไม่ใช่เราไม่เข้าใจหรอก  แหวนตะหากที่ไม่เข้าใจ   กับเรื่องแค่นี้แหวนต้องเอาตัวไปเสี่ยงยังงั้นเลยเหรอ  นั่นถ้าเราตามไปไม่ทันหรือไปไม่ถูกแหวนจะเป็นยังไง  ไม่โดนพวกมันรุมไปแล้วเหรอป่านนี้  ทำไมแหวนทำอะไรไม่คิดบ้าง"  ผมพูดแล้วก็ถอนหายใจยาวเลย  เหนื่อยว่ะ  ทำไมแหวนเป็นถึงขนาดนี้วะเนี่ย

         " ก็เพราะว่าแหวนรู้และมั่นใจว่าฮัทต้องตามมาไง   แหวนก็ดีใจนะที่ฮัทยังเป็นห่วงแหวนแต่อย่าโกรธแหวนเลยนะ  ที่ทำยังงี้  ก็แหวนไม่อยากให้ฮัทไปสนใจคนอื่นนี่นา"  คราวนี้แหวนอ้อนวอนผม  แต่ผมอ่ะพูดอะไรไม่ออกไปเลย  นั่งเอามือลูบหน้าอย่างเครียด

         " เอาล่ะๆ  เราไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้วแหวน  ฟังเรานะ  ไม่ว่ายังไงเราก็จะคบกะพวกนั้น  ฮิ้นท์มันก็เป็นคนดีและมันไม่ได้ทำอะไรผิด   เราไม่เลิกคบกะใครโดยไม่มีเหตุผลตามที่แหวนขอหรอก   แล้วเราเลิกพูดเรื่องนี้กันไปเลยนะ  ขอร้อง  แค่นี้แหละ"  ผมพูดจบก็เดินกลับเข้ามาแล้วขึ้นห้องผมไปเลยโดยไม่สนใจแหวนอีก   ปวดหัวจริงๆว่ะ  ไม่รู้อะไรนักหนา

         นับวันแหวนยิ่งเป็นนางร้ายมากขึ้นทุกทีๆจนผมเริ่มนึกกลัวนะ   โอเคว่าถ้าเป็นคนอื่นผมรู้ดีว่าเค้าคงต้องบอกให้ผมเลิกคบกันไปซะ  แต่สำหรับคนที่เห็นกันมาตั้งแต่เกิดอย่างผมเนี่ย   ผมตัดใจทำยังงั้นไม่ได้หรอก  ใครจะว่าผมโง่ ผมไม่เข้าท่าหรือผมเป็นพระเอกละครหลังข่าวให้นางร้ายหลอกก็เอาเหอะ   แต่เพียงว่าผมรู้ดีว่าลึกๆแล้วแหวนเค้าก็ไม่มีอะไรหรอก  แค่ว่าเค้ายึดติดในตัวผมมากไปจนต้องทำอะไรร้ายๆยังงี้ก็เท่านั้น  แม้ว่ามันจะมากไปก็เหอะ


Written by eiky's Friend

ปล. ไม่ออกคร้าบ ปล ไม่หวาย ง่วงฟาดๆๆ เดี๋ยวมาเอดิทเลเทอร์น้า

[som]

เกือบเข้าไปคั้นกลาง  งุงิงุงิ
แต่ว่า  "ทัก" มาเป็นที่ 1

[-~iK@iZ_KunG~-]

มัวแต่อ่านอดจิ้มๆ คนแต่งเลย
เมื่อไหร่น๊าฮิ้นท์จะผอมและสวยสักที อิอิ

[taroni]

เข้ามาติดตาม

[min_min]

กะลังเริ่มๆละ  อิอิ 

ฮิ้นท์  แอบหอมแก้ม ฮัทป่าวเยี่ยยยย  หรือว่าลักหลับไปแร้วว  หลับง่าย  แถมบรรยากาศเป็นใจ 555555

[A-J.seiya*]

+1 ฝากไปให้คุณเพื่อน อิ้กกี้ ด้วยนะคะ
อ่อยยยยย
ไม่น่าหลับเลยนะเจ้าฮัท ไม่งั้นก็จะได้รู้แล้วว่า ฮิ้นท์ชอบใคร
เหอะๆ ,, ว่าแต่ ยัยแหวนร้ายมากกกกกก
ชิส์  เมื่อไรหนูฮิ้นท์ จะผอมสวย ซะที พวกนั้น จะได้หน้าหงายไปตามๆกันนน

[Loveunomore]

แอ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม !! มาต่อแล้วอ่าาาาาาา สนุกอ่ะ ใกล้ละๆ ความงามจงบังเกิด เพี้ยงงงงง !! 

[prawy]

ใจจ้าที่มาต่อยาวเว่อร์

[TeuyHom]

มาสะยาวววววววววววววววววววววววววเลยอ่ะ

แต่ก้อสนุกนะ  อิอิ

[ppmayuree]

ยาวได้ใจมาก....
แต่ก็ยังไม่ค่อยปลื้มฮัทอยู่ดี

[cheyp]

หลับกลางอากาศซะงั้นนายฮัท เลยไม่ได้ยินฮินท์เราบอกรักเลย
เซ็ง

ยังสองจิตสองใจนะ เพราะรู้สึกว่าทักน่าร้ากกกกกกกกกกกกก เลยแอบเชียร์ทักอ่า

[chantana]

+1  ให้คุณอิ๊กกี้  ยาวได้ใจมากค้า

ฉานว่านังแหวนมันน่า   

ฮิ้นท์  แอบทำไร ฮัท เปล่าอะ บอกมานะ     5555

[roseen]

 

[evilheart]

สงสัยฮัทจะง่วงเกินไป เลยไม่ได้ฟังฮิ้นท์สารภาพว่า "รักนาย" 555

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :L1:รออ่านและรอลุ้นมานานแสนนาน กว่าที่ฮัทจะเริ่มต้นหรือหาทงออกเจอ
แต่คงอีกนานมั้งเนี่ยกว่าที่พระเอกจะรู้ใจตัวเอง แต่นายเอกรู้มาตั้งนานแล้วว่ารัก
แล้วทีนี้เราก้อมาล้นว่า ฮิ้นท์จะทำสำเร็จไหม เอาใจช่วยเสมอ สู้ๆๆ

[rellachulla]

ฮิ้นสู้ๆ นะ
เป็นกำลังใจให้

[chinminho]

น่ารักดีจังครับ ชอบครับ รออ่านตอนต่อไปคับ

ปล. สมาชิกใหม่ฝากตัวด้วยคับ

[Chinnosuke]

เชิญเป็นพระเอกละ่ครหลังข่าวไปเถอะจะ เพราะว่าเชียร์ทักแล้ว
ขอบคุณพี่อิ๊กและเพื่อนพี่อิ๊กครับ

[hahn]

ฮินท์ท่าจะเหนื่อยอีกนาน  +1

[ToffeE_PrincE]

มันร้ายนักนังแหวน

 

[Rhythm]

 

[ordkrub]

คงได้เลิกคบกันเร็วๆนี้นะ
น่าเบื่อออก

[Still_14OC]

ขอบคุณ เพื่อนอิ๊กกี้ จ้า
แหมมารอบนี้ ยา........................วสะใจ

[TanyaPuech]

 

สงสารฮิ้น

ฮัทก็นะ...ไม่รู้สิอธิบายไม่ถูก

แหวานร้ายมากๆ  ไม่อยากให้มีในนิยายใสใส(รึป่าว)

นิยายเรื่องนี้ดูเรื่อยๆเอื่อยๆเนอะ   อนาคตคงไม่มาม่าสุดทีนนนเนอะ

[kanda53]

ฮัทมองไม่ออกเลยเหรอว่า...แหวนแสดงออกเยอะเกินเพื่อน..
มีเพื่อนที่ไหนตามจิกยิ่งกว่าแม่อีก...ถ้ารู้แล้วฮัทปล่อยไป...
ก็ถือว่าฮัทเป็นเพื่อนที่แย่เหมือนกันนะ...แค่ขี้เกียจแก้ข่าว...
ปล่อยให้เพื่อนล่องลอยตามกระแสร์..เพ้อเจ้อไปเรื่อยก็ไม่ไหวนะจ๊ะ
น้องฮิ้นท์น่ารักขึ้นทุกวันนะนู๋...มิน่าเจ้าทักถึงตามเฝ้า...
หุ..หุ มาสามหน้าเต็ม ๆ แต่....ขอเชียร์เจ้าทักอยู่ดี

  น้องอิ๊ก กะ คุณเพื่อน   
+ ให้ความยาวอันสะใจ

[4559]

อย่างนังแหวนต้องเจอ

 

แล้วก็

 

[jimmyFG]

 

[CofFee]

สนุกมาก และ ยาวเว่อร์ เว่อร์   

ติดตามอยู่ จะรอ รอ และ รอ