A8
“ทาให้ด้วยดิ มึงทาอะไรเยอะแยะวะ”
พออาบน้ำเสร็จผมก็ประทินผิวด้วยครีมต่างๆนานาที่พี่อ้อยส่งมาให้ มีทั้งทาสิวก่อนล้างหน้า ครีมล้างหน้าชนิดที่ปราศจากสารเคมี อิอิ อันนี้ไม่ค่อยเชื่อมันหรอกนะแต่ก็ใช้ ล้างหน้าเสร็จก็เช็ดหน้าด้วยโทนเนอร์ปรับสภาพผิว ทาครีมสำหรับกลางคืน แต้มสิว แต่เอ๊ะ มีโคลนพอกหน้าดูดซับความมันอีกอัน ลองพอกดูหน่อยดีกว่า
“จิ๊ ก็กูเป็นสิว หน้ามึงไม่ได้เป็นไรจะมาทาทำไมเปลืองของกูดิ”
ไอ้ทักมันมองดูผมอยู่ตลอดเวลา เหมือนว่ามันอยากจะรู้ล่ะครับ
“ก็กูอยากทาบ้างอ่ะ ทานิดเดียวไม่เปลืองหรอกน่า”
“โอ๊ย เออๆ ทาอันนี้พอนะ โคลนไม่ต้องพอก”
“ไม่เอากูจะพอกหน้าดำเหมือนมึงอ่ะ”
“ไอ้ทัก เชี่ยแระ หน้าไม่ได้เป็นเชี่ยไรจะพอกทำไม”
“เออน่าอย่าหวงไปหน่อยเลย มึงไม่กลัวแพ้เหรอ ถ้าแพ้กูจะแพ้เป็นเพื่อนมึงไง”
เออนะ ความคิดมันเข้าท่าดีนี่นะ อิอิ
“นั่งนิ่งๆดิ”
ผมก็เอาโคลนพอกหน้ามาป้ายให้มันล่ะครับ พอป้ายหน้ามันผมก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มเพราะหน้ามันดำๆ เหมือนหมาพันธุ์ดัลเมเชียลที่เคยดูในหนังเลย แล้วเรื่องอะไรผมจะทาให้มันเต็มหน้ามันล่ะเนอะผมก็วงๆเป็นรูปกลมๆบางจุดให้เหมือนหมาพันธุ์นั้นมากที่สุดสิครับท่าน อิอิ
“ขำไร ไหน”
“เดี๋ยวดิ ยังไม่เสร็จ”
“มึงไม่ทาบ้างเหรอวะ”
“ก็เดี๋ยวกูไปทาในห้องน้ำ ทาแล้วนอนนิ่งๆนะห้ามพูด เพราเดี๋ยวหน้าเหี่ยวนะมึง”
“อ่า”
“นั่นไง ห้ามพูด”
ผมกลั้นหัวเราะครับ พอพอกหน้าให้มันเสร็จผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปพอกให้ตัวเองบ้าง พอเดินเข้าห้องมาก็เห็นไอ้ทักมันนอนกระดิกเท้าอยู่บนเตียง หน้านี่เหมือนหมามากๆ แว้กก ไม่ไหวแล้ว
“ฮ่าๆ หน้าดำ”
มันหัวเราะขึ้นมาครับ ชี้หน้าผมทีนี้ผมเองก็หัวเราะปล่อยก๊ากออกมาเลย
“ของมึงก็ดำ เฮ้ย เดี๋ยวมันเลอะที่นอนกู”
สรุปว่าเราต้องล้างออกในเวลาไม่กี่นาทีเพราะหัวเราะไปหน้าย่นหมดเลย ของผมน่ะพอทนเพราะเพิ่งจะพอกแต่ของไอ้ทักมันแห้งแล้วพอหัวเราะมันเลยร่อนออกมา กิจวัตรประจำวันของผมที่เพิ่มเข้ามาก็คือตื่นแต่เช้าแล้วไปออกวิ่ง ผมก็ยังคงทำอยู่ ไอ้ทักมันก็ตื่นมาเป็นเพื่อนล่ะครับ ผมวิ่งเอาเป็นเอาตายมากๆวันนี้ เหงื่อออกแบบว่าตัวเปียกเหมือนเล่นน้ำคลองข้างบ้านเลย แต่นะวิ่งนานๆเหมือนจะเป็นลมยังไงไม่รู้
“อีวิวๆ เฮ้ย มึงมาดูนี่ อีวิว”
ผมร้องออกมาตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าจะไปโรงเรียนครับ ได้ยินเสียงรถอีวิวมาถึงแล้ว
“อะไรวะ มึงหน้าเป็นผื่นอีกเหรอ”
“สิวกูมึง สิวกู”
“หาสิวมึงทำไม ไหน”
“สิวกูยุบมึงสิวกูยุบแล้ว”
“เชี่ย ร้องยังกะโดนเอาครั้งแรกนะมึง ไหนวะ อะไรทาวันเดียวยุบเลยเหรอ”
ผมดีใจมากๆ ดีใจมากที่สุดเพราะสิวเห่อที่แก้มมันยุบลง มันก็ไมได้หายหรอกครับที่ว่ายุบคือมันไม่บวมเป่งเหมือนเมื่อคืนนะครับ มันไม่บวม มันเม็ดเล็กลงมากๆ เหมือนหัวมันจะแห้งแล้วด้วยยาแต้มสิวของพี่อ้อยนี่เด็ดจริงๆ
“ก็กูดีใจนี่หว่า นี่มึงมาดูดิ มันไม่บวมเหมือนเมื่อวานแล้วมึง ดีจังกูจะได้ไม่ต้องบีบ”
“เออว่ะ มันยุบเร็วดีนี่มึง ไหนตัวไหนวะ”
ผมก็ภูมิใจนำเสนอไปหยิบยาแต้มสิวมาให้มันดูครับ
“คลีนิกเชียวนะมึง ไหนกูแต้มบ้าง”
“อีบ้ามึงมีสิวเหรอวะ”
“อิอิ แต้มไฝได้ป่ะเนี่ย”
นะ เอาเป็นว่าวันนี้ผมมีความสุขคูณสองครับ สุขเรื่องแรกก็สิวยุบบวกกับรู้สึกว่ากางเกงมันหลวมๆยังไงไม่รู้ อิอิ นี่แค่ไม่กินข้าวสองวันนะกินไปนิดเดียวเองยังรู้สึกว่าเบาโหวงเหวงขนาดนี้ คอยดูจะลดให้ลงเหลือ ๕๘ อิอิ เราจะเพรียวๆ ส่วนที่เรื่องสองก็จะได้สอนฮัทวาดรูปสองต่อสอง แว้กก ตื่นเต้นลุ้นระทึก เมื่อคืนก็นอนหลับฝันหวานไม่อยากจะตื่นมาวิ่งเลยนะ แต่เพื่อสุขภาพและลบคำสบประมาทของหลายๆคน เลยต้องยอมปล่อยฮัทออกจากอ้อมกอดไป แงๆ ไม่เป็นไรคืนนี้ฝันใหม่ อิอิ
“แหมยิ้มแบบนี้อารมณ์ดีอะไรมาไอ้ฮิ้นท์”
อีแจงครับเจอหน้ามันก็เข้ามาถาม
“แหมมึง ก็วันนี้มันจะได้สอนวาดรูปฮัทชายในฝันของมันแล้วนี่ คิดไปถึงไหนแล้วล่ะมึง”
อีวิวครับ แหมนะ รู้ดีอีก
“แหมมึงก็ มีบ้างนะ อิอิ”
“ไม่บ้างล่ะมั้งเนี่ย เออ สิวมึงยุบจริงๆว่ะ เห็นไหมสมุนไพรไทยได้ผลจริงๆด้วย”
อีแจงมันมองหน้าผมสำรวจเหมือนกำลังสำรวจหลุมดำอะไรสักอย่าง
“ไม่ใช่เว้ย เพราะคลีนิกพี่อ้อยตะหากล่ะ”
“แหมมึง มันก็ผสานกำลังกันนั่นล่ะ หน้าอย่างมึงเนี่ยต้องทั้งแผนไทยแผนเทศ อิอิ”
“อีแจง”
“อุ๊ยทำท่าตาเขียว ว่าแต่มึงจะไปสอนฮัทมันวาดที่ไหนเหรอ”
“ไม่บอก ความลับสิ เดี๋ยวพวกมึงตามไปราวี”
“แหมๆ พอมีความสุขจะลืมเพื่อนว่างั้นมึง รู้งี้ไม่น่าช่วยเลยเนอะแจงเนอะ”
“น้อยๆหน่อยอีวิว ก็ขอให้กูอยู่กับเขาสองคนบ้างไม่ได้เหรอวะ”
อายเหมือนกันนะเนี่ยต้องพูดแบบนี้ออกไป แต่ถ้าไม่พูดอีสองตัวนี่รุมผมยับเยินแน่ๆ
“เออๆ ยอมก็ได้ แต่มึงต้องเลี้ยงจิ้มจุ่มพวกกูนะเว้ยไอ้ฮิ้นท์ ฉลองที่มึงขายออก”
“อีบ้า ขายออกที่ไหน ยังไม่ถึงไหนเลยนะ”
“มันก็เหมือนขายออกล่ะวะ แหมๆ พอสอนฮัทวาดรูปก็จะแอบจับมือเขาล่ะสิมึง เนี่ยดูรูจมูกเริ่มบานเชียว ไม่ใช่เวลาอยู่ใกล้ๆสูดเอากลิ่นมันจนหมดตัวแล้วเหรอวะ อิอิ”
“อีวิว กูไม่ใช่หมานะ เออ แล้วไอ้ทักหายหัวไปไหนเนี่ย”
แถครับ ท่าทางผมจะต้านมันสองคนไม่ไหว
“โน่นไง แซวอีแมวเด็ก ม.สามอยู่โน่นไง ไอ้นี่มันขี้หลีจริงๆนะ”
อีแจงมันบุ้ยปากไปทางหน้าอาคารหนึ่งครับ ไอ้บ้าทักเห็นพอดีมันก็เลยวิ่งมาทางเราหางจุกตูด
“เรียกกูเหรอ”
พอมายังไม่ทันถึงมันก็ร้องขึ้นล่ะครับ ใกล้จะได้เวลาเข้าแถวแล้วพวกเราเดินไปรวมกันหน้าเสาธง รวมก่อนเวลานี่ไม่เป็นไรหรอกนะเด็กดีนี่นะ
“ใครเรียก แหมติดสัดนะมึง”
อีแจงครับ ปากร้ายๆไม่มีใครเกินอีวิวยังยอม
“เว้ย อีบ้า กูไม่ใช่สัตว์นะเว้ยจะมาติดสัด มึงอ่ะดิติด”
“อย่างกูน่ะ”
“พอๆ จะทะเลาะกันเพื่อ เออ อีแจงกูมีเรื่องจะถามมึง เมื่อคืนมึงบอกมึงยังไม่คืนดีกับไอ้พี่พุท แล้วไมเวลามึงนั่งซ้อนท้ายมันทำไมมึงทำท่าซบไม่เหมือนที่มึงพูดเลยวะ”
ผมคาใจครับ นึกขึ้นมาได้พอดี
“แหมมึง กูเป็นผู้หญิงนะ ถึงจะปากดีไปหน่อยยังไงกูก็แรงสู้มันไมได้หรอก เขาเรียกว่ามารยาน่ะมึงรู้จักไหม”
มันอธิบายครับ แต่ผมไม่เข้าใจ อะไรของมัน
“กูไม่เข้าใจ”
“โว้ย ไอ้ฮิ้นท์ ก็อีแจงมันจะบอกว่า บางทีในใจเราคิดยังไงเราไม่จำเป็นต้องแสดงออกมาอย่างนั้นเสมอไปไง ก็ถ้าอีแจงไปแว้ดๆใส่เขา ถ้าเขาจะทำมิดีมิร้ายอีแจงมันจะเอาอะไรไปสู้ถึงจะมีอาวุธก็เถอะ แต่ผู้ชายยังไงมันก็แรงเยอะกว่าผู้หญิงวันยังค่ำ เพราะฉะนั้นเวลาเจอตัวต่อตัวเราต้องออดอ้อนมีมารยาเอาตัวรอดไปสิ มึงนี่อะไรเรียนเก่งซะเปล่า แค่นี้คิดไม่ออก”
“อ้าวอีวิว กูไม่คิดนี่ว่ามันจะลึกซึ้งขนาดนี้ อ้อ ที่แท้ มึงนี่แหลสินะที่ภาษาชาวบ้านเขาว่ากันน่ะ อิอิ”
ขอหน่อยเถอะ ให้พวกมันด่ามานานแล้ว
“แหลก็ยอม ถ้ามันจะทำให้กูงามอย่างมีคุณค่า ไม่ใช่งามแบบไร้สมอง ให้ผู้ชายลากไปลากมาไร้ค่าไปวันๆ”
“แรง” ผมกับอีวิวพูดพร้อมกันครับ นับว่าเป็นหญิงที่มั่นมากๆ ยอมมันครับ
“เอ่อ มึงจริงจังไปไหมอีแจง”
ผมเริ่มกลัวสีหน้ามันครับ แหมนะพูดแค่นี้ทำเป็นมีอารมณ์
“เรื่องแบบนี้สิยิ่งต้องจริงจัง เอาเป็นว่ากูเอาตัวรอดได้ก็แล้วกัน จะทำไมล่ะก็คนเขามองว่ากูแรดอยู่แล้วนี่ จะแรด ตอแหลอีกสักหน่อยจะเป็นไรไปล่ะ”
“จ้าแม่คุณ”
ซูฮกมันครับ พอถึงตอนเข้าแถวเราก็ถึงค่อยสงบปากสงบคำลง เพราะผมต้องทำตัวไม่ให้เด่นให้ดังเพราะช่วงพักรักษาหน้าประมาณนี้ พอเข้าแถวเสร็จก็เดินจะเข้าห้อง แต่พอดีเหลือบไปเห็นกลุ่มฮัทนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ อีแจงกับอีวิวปรี่เข้าหาทันที อ๊ะ แล้วผมล่ะ จะทำยังไงดี ตื่นเต้น อิอิ พวกเราก็แวะเข้าไปทักทายตามประสา เข้าไปทักศิษย์โปรดหน่อย แว้กก แต่ผมก็ไมได้พูดอะไรมากนักหรอกนะครับเพราะมัวแต่สุข สุขจนมันล้นออกมาจุกอกจะตายอยู่แล้วเนี่ย ยิ่งมองรอยยิ้มของเขายิ่งหลงใหล โอ๊ย เมื่อไหร่จะถึงตอนเย็นเสียที
“เออแปลกนะวันนี้ทำไมไม่เจออีผีบ้านั่นนะ”
อีวิวมันพูดขึ้นตอนที่เราเดินเข้าห้องครับ
“ทำไมเหรออีวิวมึงอยากเจอหน้ามันเหรอ”
“อีแจง เยอะแยะนะมึง ใครจะอยากเจอมัน”
อีวิวมันทำตาโตใส่มันครับ เออนั่นสินะ แต่ก็ดีไม่เจอบ้างจะได้ไม่อารมณ์เสียแต่เช้า
“วันนี้มึงจะอยู่สอนไอ้ฮัทเหรอวะ แล้วมึงจะกลับไง”
พ่อ เอ้ย ไอ้ทักครับ มันนั่งลงที่ของมันยกเท้าซ้ายขึ้นพาดที่เข่าขวากระดิกเท้าทำสายตาเหมือนจับผิดมองผมอยู่
“ก็วันนี้มึงกับกะอีวิวดิ เดี๋ยวกูกลับเอง”
“นะ ไมได้ กูจะรอกลับพร้อมมึง”
“ไม่ต้องรอ กลับได้เลยมึงไม่ต้องช่วยแม่มึงทำงานเหรอ มารอทำไม”
“นั่นสิ แหมอย่าห่วงมันหน่อยเลยน่ามึง มึงไม่รู้เหรอว่าฮัทเขาจ้างไอ้ฮิ้นท์นะ มันจะได้มีเงินซื้อยาแต้มสิวมันไง”
อีแจงพูดขึ้นครับ
“อ้าว จ้างหรอกเหรอ งั้นกูอยู่รอน่ะถูกแล้ว”
“อ้าว ทำไมอีกล่ะ เขาจ้างเขาก็อยากได้อะไรที่มันเป็นส่วนตัวสิมึง”
คราวนี้อีวิวครับ เราสามคนมองหน้ามันแบบไม่เข้าใจ
“อ้าวก็กูรอก็เหมือนกูเป็นคนขับรถให้มันไง มึงก็แบ่งเงินค่าจ้างมาให้กูด้วยไง คิดอะไรมากมายพวกมึงนี่”
“เชี่ย” สามเสียงประสานกันทันที แหมไอ้เราก็คิดว่ามันจะห่วงหรืออะไรเรานะ เวรแท้เพื่อนผม
“แง๊วว เค้าล้อเล่นอ่า ก็ไม่อยากให้ขับรถกลับคนเดียว กลัวมันโดนฉุด อิอิ”
“ควายทัก หุบปากไปเลยนะ มึงจะพูดต่อใช่ไหมว่าฉุดกูไปกระทืบน่ะ”
ผมขึ้นเสียงครับเดินเข้าบีบคอมันแล้วเตรียมพร้อมจะตบหัวมัน
“ป๊าว ก็แค่ อิอิ อยากให้ฉุดแต่หาคนมาฉุดยากไง” “ฉาด” เอาจนได้ครับ
“แง๊วว ตบเค้าอ่า”
“ไม่แค่จะตบนะ จะเตะด้วย ไอ้ควาย แหมนะ อย่าให้กูหน้าตาดีขึ้นมาล่ะ หนอย”
ผมกัดฟันพูด คราวนี้หันไปทำตาขวางใส่อีพวกสองตัวนั้นด้วยเพราะพวกมันหัวเราะชอบใจอยู่ แหมนะ เพื่อนแต่ละคน พอถึงคาบสุดท้ายวิชาที่ผมชื่นชอบมากที่สุด ก็วาภาษาไทยนั่นล่ะครับ อาจารย์อุบลสวยดุประจำโรงเรียน แต่ผมชอบวิธีการสอนของแกมาก เพราะทำให้ผมเข้าใจและได้เกรดสี่ทุดเทอม อิอิ
“ธรรปกรณ์ ลองร้องทำนองเสนาะท่อนนี้ให้เพื่อนๆฟังหน่อยซิจ๊ะ”
วันนี้เราเรียนกาพย์เห่เรือชมเครื่องคาวหวานล่ะครับ ที่อาจารย์อุบลให้ผมเป็นคนร้องให้เพื่อนฟังก็นะ รองแชมป์ของจังหวัดในการประกวดทำนองเสนาะเมื่อปีที่แล้วนี่เนอะ อิอิ ไม่อยากจะโม้
“ มัสมั่นแกงแก้วตา หอมยี่หร่ารสร้อนแรง
ชายใดได้กลืนแกง แรงอยากให้ใฝ่ฝันหา
ยำใหญ่ใส่สารพัด วางจานจัดหลายเหลือตรา
รสดีด้วยน้ำปลา ญี่ปุ่นล้ำย้ำยวนใจ
ตับเหล็กลวกหล่อนต้ม เจือน้ำส้มโรยพริกไทย
โอชาจะหาไหน ไม่มีเทียบเปรียบมือนาง”
แค่เริ่มเอื้อนขึ้นเพื่อนๆก็เงียบกริบครับ ผมไม่รู้สินะไม่ได้ว่าตัวเองดีเด่นอะไรมากมายนะ แต่ไม่รู้ทำไมเวลาร้องทำนองเสนาะแล้วเอื้อนผมกลับทำได้ เสียงไม่มีหาย ลากยาวก็ได้แล้วแต่อารมณ์ พอจบบทเสียงเพื่อนๆก็ปรบมือดัง ก็ทุกครั้งล่ะครับ เพื่อนๆทุกคนรู้ดีว่าผมร้องได้แค่ไหน ตอนงานวันสุนทรภู่ปีที่แล้วผมก็เคยร้องหน้าหอประชุมแต่ตอนนั้นไม่ค่อยมีคนสนใจเพราะผมเองก็มัวแต่ตื่นไมโครโฟนเลยร้องไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ปีนี้ไม่รู้อาจารย์อุบลจะให้ทำอะไร
“เป็นการร้องทำนองเสนาะที่ถูกต้องที่สุด เออ ปีนี้เราจะเอาแชมป์นะธรรปกรณ์ ไม่ยอมโรงเรียนประจำจังหวัดแล้ว”
อาจารย์อุบลยิ้มให้ผมครับ
“โห ขนาดนี้ได้รองแชมป์ก็ไม่แฟร์แล้วจารย์”
หัวหน้าห้องเสริมครับ ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ คือแบบว่าเรื่องวิชาการน่ะนะผมโดนชมบ่อยมากๆ แต่ไอ้เพื่อนพวกนี้มันก็แปลกนะ ตอนวิชาการมันชมผมแบบว่ายกย่องมากๆ แบบว่ายกให้ผมเป็นเทพอะไรแบบนี้แต่พอไม่มีวิชาการก็แซวผมแหลกเหมือนกัน ฮึ พวกลิ้นสองแฉก อิอิ
ตอนเที่ยงพอไปกินข้าวก็เจอฮัทกับวินและป่านสามคนครับ ไม่ยักเจออีนังแหวน โชคดีจัง เราสี่คนเดินเข้าไปนั่งกินข้าวด้วย แต่ผมก็กินอะไรไม่มากหรอกครับ กินเกาเหลาไป หิวนะมากๆ แต่ผมจะอดทนไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ผมซื้อฝรั่งมาอีกถุงครับเพื่อสุขภาพและผิวพรรณ พอคุยไปคุยมาถึงรู้ว่าอีบ้าแหวนมันงอนฮัท มีบ้างเนอะ มันคงเรียกเรตติ้งแน่ๆ
“อีแหวนมันงอนฮัท มึงก็เสียบเลยสิวะฮิ้นท์โอกาสทองมาถึงแล้ว อิอิ”
อีวิวมันพูดขึ้นครับตอนที่เราแยกออกมาจากกลุ่ม
“ว้าย หยาบคาย เสียบเสิบอะไรกันอีวิว ไอ้ฮิ้นท์มันจิ้นนะ พูดมึงมึงเคยมีประสบกาม เอ้ย ประสบการณืเลยเนอะ อิอิ”
“แหมอีแจง ใครจะเหมือนมึงล่ะ เจ้าแม่ทฤษฏีแต่ปฏิบัติสอบตก หุหุ”
“เออ นี่ตกลงจะมาทะเลาะกันเหรอเนี่ย กูจะไปห้องสมุดนะ”
ผมต้องห้ามศึกครับเพราะไม่อยากจะฟังมันสองคนกัดกัน ไอ้ทักมันไปไหนไม่รู้กับไอ้ต๋อง
“แล้วนี่เมื่อไหร่มันจะเลิกเรียนซะทีวะเนี่ย อิอิ”
ผมเปลี่ยนเรื่องคุยครับ วกกลับมาหาเรื่องของตัวเองดีกว่า ใจลอยไปไหนต่อไหนแล้ว
“แหมๆ ใจเย็นๆนะคะคุณลูก ได้ซบ ได้สูดดมแน่ๆค่า อย่าใจร้อน แหมนะทำเป็นเร่งวันเร่งคืน”
อีนังแจงครับ พูดเสร็จแล้วหันไปหาอีวิวแล้วหัวเราะ ที่มันหันไปหากันแล้วพยักหน้าก็จะอะไรล่ะครับ มันจะเล่นผมไง
“นั่นสิมึง แหม วันนี้แอบจับมือเลยนะ อิอิ มือคนหล่อจะนุ่มไหม”
“จับแล้วเว้ย อิอิ” ผมพูดบ้างครับ
“กรี๊ดดดด แร่ดดดด”
เอ่อ มันสองตัวกรี๊ดขึ้นพร้อมกันครับทำเหมือนว่าผมไปฆ่าไปแกงใครมาก็ไม่ปานนะ
“นี่มึงสองตัวน่ะ น้อยๆหน่อย จะกรี๊ดเพื่อ”
“ว้าย ไวนะยะ เห็นหงิมๆแบบนี้ จับมือกันแล้ว กรี๊ดด อีวิวมึงดูมันนะ แรด แรง”
“เออ เอาเข้าไป มันเป็นการบังเอิญเว้ย” ผมแก้ตัวครับเริ่มอายอีสองตัวนี่แล้ว
“ว้ายหน้าแดง จับยังไงอ่ะมึง ไหนลองทำดิ๊”
“อีบ้า ใครจะไปจำได้ ไปๆ กูจะไปห้องสมุดล่ะ พวกมึงไม่ไปห้องดนตรีไทยเหรอ”
“อย่าค่ะ อย่า อย่านอกเรื่อง ไหนสาธิตมาเดี๋ยวนี้ เอาตอนนี้ อิอิ แบบนี้เหรอ ว้าย ฮัทจ๋า มือนุ๊มนุ่ม”
อีวิวครับ ตบอีนี่ดีไหมเนี่ย เว้ย ไม่เอาแล้ว ผมขอยกธงยอมแพ้ เพราะมันสองตัวทำท่าแบบว่าโอเวอร์มากๆ ผมรีบเดินไปห้องสุมดครับ ผมไปเลือกดูหนังสือร้อยกรองเผื่อมีบทไหนหวานๆ ซึ้งๆ จะได้ อิอิ เขียนเผื่อใครบางคนไงเนอะ
To be Continued
หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52 (อ่าน 337416 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก