หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52

[beery25]

 

[j4c9y]

เห้อออออ

[HISY]

น่าสงสารจริงๆ

[TeuyHom]

ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ่ะ

ฮัทต้องสู้ต่อไปสิ  อย่าหนีไปแบบนี้สิ  ไม่เอา......ไม่ยอมนะ  สู้ๆๆๆต่อไปนะ

 

[nutty]

ส่งไม้ให้ทักโดยไม่สารภาพรักกับฮินท์ซะงั้น ตัดใจง่ายจริงพ่อคุณ

[moobarpalang]

งี่เง่า!!!!!!!!!!!

[นิรนาม]

ตอนนี้มาซะเศร้าเลยอ่าสงสารฮัท 

[TanyaPuech]

 

ฮัทไม่ผิดที่คิดมาก  แต่ผิดที่ไม่สู้

บอกว่าฮิ้นทำไมไม่เลือกแล้วเคยเสนอตัวให้เค้าเลือกไหม

จบแบบสิ่งเล็กๆหรอ  งั้นก็แค่นี้แล้วต่อเรื่องของทักเถอะ

อยากให้ทักเป็นพระเอกแล้ววววว

[stupidchild]

คลาดกัน  แต่คงไม่แคล้วกัน

[Rhythm]

เฮ้อ พระเอกเราต้องไปแล้ว เซงเลย
เเง้ๆ

[khunstar]

อร้ายยยยย...ไม่เคลียร์ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย

ฮัทสู้ๆยังไงเรื่องก้ออย่าจบแบบเศร้าาาาน้าาาาา

[nightsza]

ไม่อยากให้จบแบบเศร้าๆแบบนี้เลยอะ สงสารฮัทมากๆ

ยังไงก็คอยเชียร์ฮัทอยู่น๊าา

[loverken]

น้องฮัทคงจะสับสนอะ
 

[๐DeAchieS๐]

Why ?
Why ?
Why ?
Why ?
Why ?
Why ?
 

[MAKWAN]

ขอใบบัวบกสักสิบแก้ว 

[CarToonMiZa]

ทักใช่เพื่อนแท้หรือป่าวเนี่ย 
กด+เป็ดให้จ๊า
 
ปอลิง.1.คนเขียนสู้สู้อย่าคิดมาก
คนอ่านแค่อินจัดเท่านั้นเอง
ปอลิง.2.อิกกี๊จะต่อน้องญี่ปุ่นมั๊ยอ่า
รอนานแล้วน๊า
ปอลิง3.อย่าโกรธกันน๊าทวงข้ามเรื่อง
ซะงั้นคนเรา :pig4:เห็นลงเรื่องนี้บ่อยอ่ะ
แต่ถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรรอได้
ไหนๆก็รอมาตั้ง5เดือนล่ะ

[なおみ™]

ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว 

เรื่องนี้ก็ยังสนุกเหมือนเดิมค่ะคุณอิ๊กกี้
อ่านแล้วแอบคิดถึงเรื่องตัวเองสมัยเป็นเด็กมัธยม แต่นาโอมิไม่ได้โชคดีแบบฮินท์ 

เห็นเพื่อนคุณอิ๊กกี้ที่เป็นคนเขียนเล่าฝ่ายฮัทออกตัวว่ายังฝีมือไม่ดี จริงๆ นาโอมิว่าคุณมีฝีมือในระดับนึงที่เดียวที่เขียนถ่ายทอดความเป็นฮัทให้คนอ่านเกลียดได้ เพราะบทบาทของฮัทหรือพี่โชนในหนังเรื่องสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารักเป็นอะไรที่น่ารำคาญ น่าเบื่อหน่าย น่าหมั่นไส้มาก มีอย่างหรอรักเค้า แต่ไม่กล้า ไม่มั่นใจ ไปเสียทุกอย่าง การที่คุณสามารถเขียนถ่ายทอดความเป็นฮัทออกมาแล้วคนอ่านเกลียดตัวละครตัวนี้ได้นาโอมิว่าคุณทำสำเร็จแล้วล่ะ

ไม่รู้ว่าจะขยายเนื้อเรื่องเพิ่มไปจากหน้งรึเปล่า เพราะเห็นในหนังพอพระเอกกับนางเอกต้องแยกจากกัน นางเอกบอกปัดเพื่อนพระเอก ก็ตัดฉากมาเป็นตอนโต แล้วมาริโอ้ไปสารภาพรักเลย ถ้าเป็นแบบนี้ก็คงได้อ่านอีกไม่กี่ตอน 

รอตอนต่อไปของคุณอิ๊กกี้อยู่นะคะ

  +1 ให้ทั้งคุณอิ๊กกี้และเพื่อนค่ะ

[yunjaelover]

อ่านตอนนี้นึกถึงเนื้อร้องของทาทา เลย  ไม่เป็นไรนะ เข้มแข็ง เวลาจะช่วยเยียวยาเอง

ขอบคุณค่ะ 

[kanda53]

รักครั้งแรกน่ะ...มันจำฝังใจใช่ม๊ะ
กลับมาพบกันอีกทีคงมี..เฮ..แน่ ๆ
แต่ตอนนี้ก็....ซึม(คนอ่าน) ไปก่อนเนอะ...
  เป็นกำลังใจให้คนแต่ง... อย่าเครียดนะจ๊ะ...
คิดบวกเข้าไว้...แต่งแล้วคนอ่านนอยส์ตามก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้วล่ะ 

  น้องอิ๊ก กะ เพื่อน 

[Fairy_94]

เอ้อ..ยังไงดีล่ะ TT

พี่คนเขียนๆสู้ๆนะคะ ^__^

[PPink]

ขอรอดักตบทักได้ป้ะ โกรธ เคือง มากกกกก
อีชะนีแหวนอีกคน ไปเข้าป่าเลยได้ป้ะ โอ๊ยยยยยย

แจงกับวิวก็น่าจะฟังฮัทบ้างอ้ะ ทำอย่างกับไม่เคยสนิทกันไม่รู้นิสัยกัน


งานนี้ฮัทได้ใจไปเต็มๆเลยว่ะ ตรงกับความรู้สึกเราตอนนี้พอดี
สงสารฮัทฮิ้นท์แบบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่สุดอ้ะ

กลับมาเข้าใจกันเร็วๆนะ จะรออ่าน

[loverken]

 
คิดถึง

[eiky]

A20

   “เพื่อนๆเว้ยกูมีอะไรจะบอก” วันนี้ที่ห้องของผมมีเลี้ยงปีใหม่กันครับ ที่จริงแต่ละห้องเขาก็เลี้ยงกันล่ะไม่มีการเรียนการสอน เพื่อนๆทุกคนดูมีความสุขกันจังเลยมีเพียงผมคนเดียวที่เหมือนจะไม่ยินดียินร้ายอะไรกับเขาด้วยเลย พอเดินเข้าไปในห้องไอ้ทักมันก็ร้องขึ้นล่ะครับผมเองนั่งก้มหน้าอยู่ไม่มีใจจะมองหน้าใครทั้งนั้น อีแจงกับอีวิวตอนแรกมันก็ตบบ่าผมอยู่แต่พอไอ้ทักประกาศออกมามันก็หันไปมอง ทั้งห้องมีเพียงผมคนเดียวมั้งที่ไม่ได้สนใจมัน
   “มีไรวะไอ้เชี่ยทักพูดซะดังเชียว” อีแจงมันโพล่งขึ้น
   “กูจะบอกพวกมึงทุกคนว่ากูกับไอ้ฮิ้นท์ตกลงใจคบกันแล้วนะเว้ย” มันบอกออกมาครับ ผมเองยังคงนั่งนิ่งอยู่เสียงโห่ร้องเป่าปากแล้วเหมือนว่าความสนใจทั้งหมดในห้องมันจะตรงมาที่ผม
   “จริงเหรอมึง อะไรว้าทำไมกูไม่เคยรู้ นี่พวกมึงไปพลอดรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” เพื่อนในห้องถามขึ้น คำถามต่างๆมากมายมันรุมเร้าอยู่รอบตัวดังจนผมเองไม่รู้ว่าจะตอบอะไรออกไป
   “หือ อะไร” ผมเอ่ยออกมามองหน้าเพื่อนๆทุกคน
   “นี่มึงมันล้อเล่นอะไรเนี่ย” อีวิวมันหันมาถามผมครับ
   “ไม่ต้องอายหรอกน่าที่รัก บอกเพื่อนๆไปเลยว่าเราคบกันอยู่ รักกันปานจะกลืนกิน” ไอ้ทักมันหัวเราะแล้วเดินมาหาผมที่นั่งหน้าเอ๋ออยู่
   “ใครจะคบกับมึงกูยังไมได้บอกอะไรซะหน่อยนะ” ผมพูดออกไปตอนนี้รู้แล้วว่าที่เพื่อนๆร้องกันเกรียวกราวนั้นเรื่องอะไร
   “แหมๆ อย่าอายบอกแล้วไงมึง คนรักกันน่ะมันห้ามไม่ได้หรอกนะ” มันยังคงพูดอยู่ผมขี้เกียจจะอะไรกับมัน ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากจะตอบคำถามใคร เสียงเพื่อนๆที่ถามว่าจริงไหมยังดังอยู่จนถึงเวลาเลิกก็แยกย้ายกันกลับ ยังเหมือนเดิมยังคงไม่เห็นหน้าเขาเหมือนเดิม มันจะเป็นอย่างนี้อีกนานไหมใจ วันจันทร์ที่ผ่านมาผมหอบเอาเฟรมรูปวาดที่ห่อกระดาษตามที่ตั้งใจไว้แต่ก็อย่างที่บอกว่าเหมือนเขากำลังหลบหน้าผมอยู่นั่นล่ะครับ ทำยังไงได้เนอะก็เขาไม่อยากเจอ ก็เขาไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์ด้วยไม่ว่าจะในฐานะอะไร ผมฝากรูปไว้ที่ห้องศิลปะแล้วเดินคอตกกลับห้องไป แต่ระหว่างทางสายตาก็เหลือบไปเห็นบอร์ดกิจกรรม เฮ้อ เอาเข้าไป เคยเป็นไหมเวลาที่เราเห็นรูปหรือคำพูดของคนที่เรารักคุยกับคนอื่นถ่ายร่วมกับคนอื่น ในภาพนั้นเป็นภาพที่แหวนหอมแก้มของเขา ผมเสียดใจจังเลยทนดูอยู่ไม่ได้ มันมีอะไรที่จะเจ็บไปกว่านี้อีกไหมเนี่ย โอ๊ยย พอเสียทีมันทรมาน
 การสอบไล่ปลายภาคปีนี้ผมทรมานใจเป็นที่สุดปกติจะตืนเต้นกับการเตรียมตัวสอบอ่านหนังสือดึกดื่น แต่ว่าปีนี้ผมนอนดึกแต่ไม่ได้อ่านหนังสือเลยสักบรรทัดเดียว เพราะผมมัวแต่นอนร้องไห้ ไม่ว่าจะตื่นจะยืนจะนั่ง กางหนังสือหรือทำอะไรผมก็ปวดร้าวใจ วันสอบมาถึงแล้วนี่เขาหลบหน้าผมจะเป็นเดือนแล้ว เราไม่ได้เจอกันนานขนาดนี้แล้วหรือ ทำไมกัน
   “มึงท่าทางไม่ดีเลยนะฮิ้นท์ไหวไหมมึง” อีแจงมันถามขึ้นล่ะครับตอนเดินจะเข้าห้องสอบเสียงเพื่อนๆถามกันอื้ออึงเกี่ยวกับเรื่องสอบ จนอาจารย์เข้าห้องมาถึงหยุด ผมเองไม่มีหัวใจไม่มีที่ว่างพอที่จะคิดเรื่องนี้หรอกนะ ในหัวมันอัดแน่นไปด้วยคนที่ชื่อ ฮัท บุญณรงค์ ไม่ว่าจะหายใจเข้าออก ทำไมมันมีแต่เขา ไม่ว่าจะเปิดข้อสอบไปหน้าไหนพยายามอ่านโจทย์ข้อไหน อาจารย์คุมสอบจะขู่ว่าอย่าลอกกันยังไงทำไมมันมีแต่เขา
   “โอ๊ยย” ผมร้องขึ้นครับกลางห้องเลยอาจารย์แววตากำลังนั่งอยู่หน้าห้องถึงกับสะดุ้ง ตอนนี้เป็นสอบฟิสิกส์ครับไม่รู้ใครจัดตารางสอบนะคิดมาได้เอาฟิสิกส์มาไว้คาบบ่าย
   “ธรรปกรณ์” อาจารย์และเพื่อนๆหน้าเหวอไป ผมร้องออกมาถึงรู้ตัว
   “เอ่อขอโทษครับ” ผมครางออกมาก้มหน้าลง
   “ไหวไหมพักนี้ครูเห็นเธอซึมๆไปนะมีอะไรหรือเปล่า” อาจารย์แววตาถามขึ้นเดินตรงมาหาผม
   “จะมีไรคะจารย์ก็ตอนนี้มันคงอินเลิฟและไม่รู้จะไปบอกพ่อตุ๋ยกับแม่แจ่มยังไงดีสิคะ” เพื่อนในห้องที่ก๋ากั่นไม่แพ้อีแจงกับอีวิวมันพูดขึ้นพลันเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทั้งห้องคือพ่อแม่ผมเพื่อนๆในห้องมันรู้จักนะครับผมเองก็รู้จักพ่อแม่พวกมันเกือบทุกคนล้อเลียนกันเป็นเรื่องปกติ
   “อ้าวอินเลิฟทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะจ๊ะ ยิ้มสิ แต่ความรักของเธอนี่ท่าทางจะรุนแรงนะ คราวหลังให้ซุ่มให้เสียงก่อนนะธรรปกรณ์ครูตกใจ” อาจารย์แววตาแซวเสียงเพื่อนๆเองก็ยังคงดังอยู่ ผมสิ แล้วผมล่ะผมกลายเป็นตัวตลกไปแล้วเหรอ ไม่มีใครเข้าใจผมหรอกนะเพราะตอนนี้ผมเองก็ยังไม่เข้าใจเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
   “ไหวนะมึง” อีแจงมันกระซิบถามผมครับตอนที่สอบเสร็จวิชาฟิสิกส์ มันคงเข้าใจผมดีว่าเกิดอะไรขึ้น
   “ไม่ไหว กูไม่ไหว” ผมครางออกมาเสียงเหมือนคนกำลังจะร้องไห้
   “เอาน่ามึงสู้ให้ได้สิ เคยทำได้มาแล้วนี่ มึงจำได้ไหมว่ามึงเคยชนะใจตัวเองลดความอ้วนมาได้แล้ว เรื่องแค่นี้เองกูว่ามึงทำได้” มันเกี่ยวกันไหมเนี่ยแล้วมึงจะรู้ไหมว่าที่กูชนะใจตัวเองทำไปทั้งหมดนั่นเพราะใคร เพราะเขาคนเดียว เขาทั้งนั้น
   “ปิดเทอมจะลงไปกวดวิชาที่กรุงเพทฯไหมฮิ้นท์” พี่อ้อยถามขึ้นครับในเย็นวันศุกร์หลังจากที่เรากินข้าวเสร็จ
   “ไม่อ่ะพี่อ้อย อยากจะอยู่บ้านไม่อยากไปไหน”
   “อ้าวทำไมปีนี้มาแปลก จะไปกวดในเมืองเหรอ” ผมพยักหน้าครับแล้วขอตัวเดินขึ้นห้องไป ไม่รู้สิความรักมันทรงอิทธิพลกับตัวและหัวใจผมมากทีเดียว ปกติผมจะคุยกับพี่อ้อยได้นานสองนานแต่วันนี้ผมรู้สึกไม่อยากแม้แต่จะคุยสักคำเดียว ผมลองกดโทรศัพท์ไปหาฮัทอีกรอบหลังจากที่ทำใจกุมโทรศัพท์ไว้ในมือนานแสนนาน ถ้านี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายที่เราจะได้คุยกันก่อนที่จะปิดเทอมใหญ่ มันนานมากนะปิดเทอมใหญ่ผมต้องพยายามให้มากกว่านี้ เสียงตู๊ดยาวๆดังขึ้นโทรศัพท์ติดแล้ว แต่ไม่มีใครรับสายจนเสียงตอบรับอัตโนมัติมันบอกว่าให้ฝากข้อความผมก็กดวาง หัวใจหมดแรง ไม่มีแรงใดๆพลันน้ำตาก็ไหล
   “จะเป็นแบบนี้อีกนานไหมเนี่ย เชี่ยเอ้ย” ผมด่าตัวเองครับไม่ชอบเลยที่ผมต้องมาเป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะเดินเหินไปมุมไหนของบ้าน ยิ่งมองดูเตียงตรงที่เขาเคยนอน เราเคยนอนกอดกันบนเตียงหลังนี้ ตอนนี้อยู่ไหนเหรอ ย้อนเวลานั้นกลับคืนมาได้ไหม ถ้าหากว่าไม่พอใจที่ผมมีใจ ผมจะพยายามปิดบังมัน ผมจะทำว่าเราเป็นเพื่อนกันตลอดไป ตลอดไป ไม่ว่าผมจะรักเขามากเพียงใดก็ตาม ผมจะขอเก็บมันไว้ในใจเพียงคนเดียวผมจะไม่แสดงออกมาเลยว่ารักเขาชอบเขา ย้อนเวลาเหล่านั้นกลับมาได้ไหม ผมจะกลับไปแก้ไข ผมจะยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม ได้โปรดเถอะ
   “เชี่ยออกข้อสอบยากมากๆ ใครจะไปทำได้วะเนี่ย” ไอ้ทักมันบ่นออกมาหลังจากที่เราสอบเสร็จวิชาสุดท้าย ไม่อยากจะเชื่อว่ามันผ่านมาเนิ่นนานเพียงนี้แล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาและผมปล่อยให้มันผ่านมาได้นานขนาดนี้ได้ยังไงโดยที่ไม่ได้เจอหน้ากันไม่ได้คุยกันเลย
   “มึงทำได้ป่าวะฮิ้นท์” อีแจงมันถามผมครับ ผมเองก็ส่ายหน้า บอกตามความจริงผมทำได้นะแต่ไม่รู้จะถูกหรือเปล่าถ้าจะให้บอกตามความเป็นจริงก็คงได้สิ ได้ทำ ตอนที่อ่านข้อสอบอยู่นั้นผมอ่านวนไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบเพราะหัวสมองมันไม่ประมวลผล อ่านไม่เข้าใจ ทำไม่ทันหลายข้อเดาเอา มั่วเอา แล้วความฝันที่จะสอบเข้าศิลปากรของผมล่ะ มันไม่มีอิทธิพลอะไรในชีวิตผมบ้างเลยเหรอ นี่ผมปล่อยให้อะไรมันเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เชียวหรือ เจ็บแล้วยังไง เขาไม่รัก เขาไม่เอาแล้วยังไง ตายไหม ไม่ใช่จะทำให้ทุกอย่างมันพังทลายเพียงเพราะผู้ชายชื่อ ฮัท เพียงคนเดียวเหรอ เป็นบ้าไปแล้ว
   “งั้นเราไปกินหมูทะกันมึง ฉลองให้กับการสิ้นสุดจบชีวิตนักเรียน ม.๕” อีวิวมันร้องขึ้นอย่างดีใจ
   “จะจบหรือเปล่าล่ะยะ สอบให้ผ่านไม่แก้ไม่ซ่อมก่อนเถอะหล่อน” อีแจงมันขัดขึ้นครับ
   “แหมมึงคนอย่างวิวเนี่ยนะจะไม่จบ แค่นี้เบาๆ” มันหัวเราะออกมาแล้วเดินไปเอารถกับไอ้ทัก สอบเสร็จยังไม่ทันบ่ายสามโมงดีครับนักเรียนบางตามากๆ แต่ผมเองก็ยังอดไม่ได้ที่จะสอดส่ายสายตาหาเขา เผื่อว่าจะเจอ อยากจะเห็นหน้าก่อนที่จะปิดเทอมใหญ่แล้วต่างคนต่างแยกกันไปนานแสนนาน แล้วเมื่อไหร่ผมถึงจะได้เจอเขา อยากจะเก็บภาพใบหน้าของเขาเอาไว้ในความทรงจำนานๆแค่นี้ก็ยังยากเลย
   “เออมึงกูได้ยินจากไอ้ป่านมานะว่าฮัทมันจะไปเข้าสโมสรตอนปิดเทอม” อีแจงมันกระซิบบอกผมตอนที่เราอยู่ในร้านหมูกระทะครับ ผมหันขวับทันที อีวิวกับไอ้ทักมันไปตักของกิน
   “เหรอ” ที่จริงอยากจะพูดมากกว่านี้แต่ไม่รู้ทำไมผมเอ่ยออกไปได้แค่นั้นเอง
   “คงไปตอนปิดเทอมน่ะ มึงมีอะไรอยากจะคุยกับมันไหมล่ะ กูว่าปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีเลยนะ กูไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้” อีแจงมันแสดงความห่วงใยออกมาครับผมสะท้อนเข้าไปในใจ
   “คงไม่มีอะไรให้พูดกันหรอกมึง เพราะถ้าเขาอยากจะพูด มันคงไม่ออกมาในรูปแบบนี้หรอก ช่างมันเถอะ” ผมครางออกไป
   “เฮ้อ กูไม่เข้าใจมันจริงๆเลยนะว่าเป็นเชี่ยอะไรอยู่ๆก็เป็นขึ้นมา เลวว่ะแม่งเห็นท่าทางเป็นคนดี นี่ล่ะนะคนหล่อๆแม่งเชื่อใจไมได้” อีแจงมันพูดออกมาผมเองก็ถอนหายใจ เขาไม่ผิดหรอกนะผมอยากจะบอกมัน ถ้ามันจะผิดมันคงผิดตั้งแต่ผมแอบไปชอบเขานั่นล่ะ มันผิดตั้งแต่ผมวิปริตรผิดเพศไปชอบเขานั่นล่ะ เห็นไหมแทนที่จะได้เป็นเพื่อนกัน แล้วยังไงพอใจหรือยัง สาแก่ใจไหม
   “เฮ้ยมึง” ผมทนไม่ไหวครับน้ำตาแตก โว้ย จะนางเอกไปไหนเนี่ยเริ่มรำคาญตัวเองผมวิ่งออกไปเข้าห้องน้ำทันทีไม่อยากให้เพื่อนหรือใครเห็นว่าผมอ่อนแอ ผมกำลังอ่อนแออย่างมากมากเสียจนควบคุมอะไรไมได้เลย
   “ปิดบ้านด้วยนะฮิ้นท์แม่จะนอนแล้ว” แม่ผมร้องออกมาครับผมยังคงนั่งคุยกับอีวิวกับอีแจงอยู่ที่ศาลาริมคลองเรากลับมาจากกินหมูกระทะกันตอนประมาณสี่ทุ่มได้ ตอนนี้ก็เกือบจะห้าทุ่มแล้ว
   “พวกมึงกลับไปนอนเถอะพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน” ผมเอ่ยออกมาเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว
   “เออมึงแล้วปิดเทอมนี้มึงจะลงกรุงเทพฯไหมวะ” อีแจงมันถามขึ้นตอนที่ลุกจากที่เตรียมตัวจะไปนอนค้างบ้านอีวิวแล้วครับ
   “คงไม่ว่ะ อยากจะอยู่บ้าน”
   “กูว่ามึงน่าจะไปนะ ดีกว่าอยู่แบบนี้เผื่อว่าไปกวดวิชาแล้วอะไรๆมันจะดีขึ้น”
   “มันคงไม่ดีหรอกมึงแต่เอาเถอะ เดี๋ยวมันคงชินไปเองล่ะ” ผมครางออกมามันสองคนมองหน้ากัน
   “ถ้ามีความรักแล้วต้องเป็นแบบนี้นะกูขอมีแค่พวกมึงไปจนตายดีกว่าว่ะ แม่งเห็นแล้วปวดใจแทน” อีวิวมันเอ่ยออกมา
   “แล้วมึงจะทำให้เรื่องนี้มันทำลายความฝันที่จะเข้าศิลปากรของมึงเลยเหรอฮิ้นท์” อีแจงมันเอ่ยออกมาครับใจกระตุกทันที จริงสินะ ผมยังมีความฝัน ความฝันตั้งแต่รู้ความว่าผมชอบวาดรูป เขามาทีหลังความฝันนี้เสียอีก แล้วทำไมตอนนี้ผมถึงเรียบเรียงลำดับความสำคัญของอะไรต่างๆไม่ออกเอาเสียเลย สรุปตอนนี้ผมกำลังนอนร้องไห้เอาหน้าซุกหมอนอยู่สะอื้นออกมาอย่างสุดจะกลั้น แค่คิดไปว่าคงไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว แค่คิดไปว่าเราจะไม่มีวันได้เจอกันอีกจนกระทั่งเปิดเทอม มันกี่เดือน มันกี่วันล่ะ ผมจะอยู่ยังไง ผมจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง โว้ยยยย ยิ่งได้เห็นภาพเขาที่ผมวาด วาดมันขึ้นมาด้วยความรู้สึกจากใจเพียวๆแล้วยิ่งปวดใจ ทำไมนะ ทำไมวะ โว้ยยย ผมสะอื้นออกมาเจ็บปวดทรมานใจเป็นที่สุด เสียงหมาเห่าที่หน้าบ้านครับ เห่าเชี่ยไรเนี่ยคนกำลังดราม่า ผมไม่ได้สนใจแต่อย่างใดแต่มันก็น่าแปลกใจ หรือว่าขโมยจะมามัวแต่ร้องไห้ฟูมฟายถ้าหากว่าโจรมันบุกเข้ามาปล้นล่ะ เออๆ จะทำไรก็ทำไปเถอะกูเซ็ง ผมไม่ได้สนใจร้องไห้ต่อไปจนหลับล่ะครับ อนาถตัวเองเหลือเกิน
   “ฮิ้นท์เอ้ย นี่ของลูกป่ะทำไมวางไว้เกะกะแบบนี้อีด่างมันคาบไปจะมาถามหาทีหลังนะ” แม่ผมครับบ่นให้ผมแต่เช้าผมตื่นตอนเก้าโมงกว่า ตื่นมาปกติจะช่วยแม่ทำกับข้าวทำงานบ้านบ้างนิดหน่อยแต่มาพักหลังผมไม่ทำอะไรเลยตื่นมาก็นั่งเหม่อลอยอยู่ที่ศาลาริมน้ำมองน้ำที่ไหลเอื่อยๆผ่านตาไป จะอาบน้ำกินข้าวหรือแม้แต่แม่พ่อจะใช้อะไรต้องเรียก
   “อะไรอ่ะแม่” ผมเดินไปดูที่แม่ผมบ่นให้ผมล่ะครับผมเห็นในมือแม่มีสมุดเหมือนไดอารี่เล่มหนาสีน้ำตาลเข้มหน้าปกเหมือนจะทำขึ้นมาเองมันดูเหมือนเปลือกไม้ประมาณนั้น ผมสงสัยเลยไปหยิบเอามาจากมือแม่
   “เนี่ยหนังสออะไรมาวางทิ้งไว้ที่กระถางหน้าบ้านดีนะอีด่างมันไม่คาบไปกัดเล่น และก็ดีนะที่แม่ไม่รดน้ำต้นไม้อะไรทำไมไม่ระวังแบบนี้ท่าทางแพงด้วยนะเดี๋ยวจะบอกพ่อแก ว่าแกไม่รักษาของ” เอ่อคุณแม่บ่นยาวเหยียดผมแค่กวาดสายตาดูก็ใจเต้นแรงขึ้นมาทันที ถ้าเดาไม่ผิดนี่น่าจะเป็น พอได้สมุดเล่มหนามาไว้ในมือผมก็วิ่งขึ้นไปบนบ้านทันทีไม่ฟังเสียงบ่นของแม่อีก
   “ฮัท” ผมร้องออกมาเมื่อเข้าไปอยู่ในห้องรีบเปิดดูสมุดหนานั้นด้วยมือที่สั่นเทาไปหมด แค่เปิดหน้าแรกผมก็น้ำตาร่วงเลยครับ
   “แด่นายคือหัวใจ” หน้าแรกของสมุดไดอารี่เขียนไว้แบบนี้แค่ได้เห็นแค่ปราดตาอ่านผมก็สะอื้นออกมาอย่างสุดทนเพราะมันคือรูปของผมน่ะสิครับ มันเป็นรูปของผมเหมือนเขาแอบถ่ายตอนที่ผมยังอ้วนๆดำๆอยู่เลย
   “นายอ้วนดำ ทำไมนะเวลายิ้มถึงน่ามองจัง”
   “นายยิ้มให้เราด้วยนะ ดีใจจัง”
   “วันนี้ได้คุยกับนายด้วยล่ะ” วันนั้นไงที่เราคุยกันวันแรกเขาจำมันได้ด้วย
   “เรียนวาดรูปกับนาย รู้สึกดีจังเลยเหมือนนี่คือโลกส่วนตัวจริงๆของเราเลยนะ มีความสุขที่สุด ชอบเวลานายเอ๋อๆ น่ารักเป็นบ้าเลย”ใจจะขาด ผมหายใจไม่ออกแล้วตาเริ่มมองไม่เห็น
   “รู้สึกว่าชอบนายมากก็วันนี้เอง” วันที่เราไปเขื่อนกัน ภาพนี้เป็นภาพผมเผลอเขาแอบถ่ายมา
   “หัวใจดวงนี้มอบให้นายนะ นายฮิ้นท์” วันที่เขามานอนบ้านผม ภาพผมนอนหลับ เสียดใจจังเลย นี่ผมไม่รู้อะไรบ้างเลยเหรอ ปวดใจที่สุด ผมร้องไห้ออกมาเสียงดังทรุดตัวลงข้างๆเตียง
   “ฮัท ฮัท” ผมเพ้ออกมาแล้วรีบลุกขึ้น ฮัทผมต้องไปหาเขาผมต้องไปบอกเขาว่าสิ่งที่เขารู้สึกมันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่ผมมีให้เขา รูปๆ รูปอยู่ที่โรงเรียน ตายแล้วผมต้องรีบไปแล้ว คิดได้แค่นั้นผมก็วิ่งออกจากห้องทันทีคว้ารถเครื่องได้ก็บึ่งตรงไปที่โรงเรียน วันนี้น่าจะมีคนอยู่ภารโรงน่าจะอยู่ ขับรถไปน้ำตาไหลไป มันเป็นเรื่องจริง ผมกำลังบ้าไปแล้ว ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเขา เราจะคิดตรงกัน ผมโง่ทนเฝ้ามองดูมันอยู่ได้ยังไงตั้งนานแสนนาน แต่เอ๊ะทำไมเขาถึงเงียบไปเกิดอะไรขึ้น ทำไมเราสองคนปล่อยให้มีที่ว่างระหว่างเรา ทำไมปล่อยให้มีอะไรมากั้น เส้นผมบังตาแท้ๆ ผมจอดเครื่องยังไม่ทันดีก็วิ่งไปหาตัวภารโรงรถเครื่องสุดรักของผมล้มลงแต่ผมก็ไม่ได้สนใจวิ่งต่อไป เป็นบ้าไปแล้วเป็นมาก
   “ลุงๆเปิดห้องศิลปะให้ผมหน่อยครับ ผมลืมของไว้ในห้อง” พอเจอหน้าลุงภารโรงผมก็ร้องออกไปเหมือนเจอขุมทรัพย์
   “เปิดไมได้หรอกหนูฮิ้นท์ อาจารย์สุพจน์ไม่มานะวันนี้พรุ่งนี้แกเข้าเวรมาพรุ่งนี้สิ” ลุงแกเอ่ยออกมาเสียงเนิบนาบผมแทบเข่าทรุด
   “เปิดไม่ได้เลยเหรอครับ ผมลืมของไว้ของสำคัญด้วยผมต้องใช้ตอนนี้” ผมร้องออกไปเผื่อว่าแกจะเห็นใจแต่แกส่ายหน้าผมเม้มปากแน่นจะทำยังไงดีนะ จะทำยังไงดี ไม่รู้ล่ะยังไงขอเจอหน้าเขาก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน ผมรีบวิ่งกลับไปที่รถเครื่อง โอ๊ย นี่มันอะไรกันวะน้ำมันไหลออกมาจากรถเครื่องผมเต็มพื้นเลยกลิ่นน้ำมันเบนซินคลุ้งไปทั่วบริเวณ
   “อย่าเป็นไรนะเว้ย ขอวันนี้วันเดียว ขอนะ ขอร้องล่ะ” ผมทั้งร้องไห้ทั้งพูดออกมาเหมือนคนบ้า ผมบ้าอยู่ใช่ไหม นี่ผมเสียสติไปแล้วหรือไงวะ โว้ยย ผมรีบพยุงรถเครื่องคุณปู่ของผมขึ้นภาวนาอย่าให้มันเป็นอะไรไป โชคดีมากที่มันยังสตาร์ทติดผมรีบบึ่งออกจากโรงเรียนไปทันที ให้ตายเถอะตั้งแต่เกิดเป็นคนมาผมไม่เคยขับรถเครื่องเร็วเท่านี้มาก่อนเลยนะ ผมพอจะรู้ว่าบ้านฮัทอยู่ที่ไหนผมรีบตรงไปหาเขาทันที พอถึงหน้าบ้านผมก็พยายามสงบสติอารมณ์เพราะเท่าที่รู้ว่าพ่อของฮัทเข้มงวดมากๆ แต่เหมือนยิ่งพยายามหัวใจมันยิ่งเต้นแรงมากๆ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดหลายต่อหลายครั้ง
   “สวัสดีครับ ฮัทอยู่ไหมครับ” ผมเห็นผู้หญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากในบ้านล่ะครับน่าจะได้ยินเสียงรถเครื่องผม
   “เป็นเพื่อนฮัทเหรอลูก ฮัทเขาไปกรุงเทพฯแล้วตั้งแต่เมื่อคืน”
   “หา ไปกรุงเทพฯ ไปที่ไหนครับ ไปทำไม” ผมร้องขึ้นเสียงดังทำให้เธอตกใจล่ะครับท่าทางคงจะเป็นอาของฮัทเพราะเคยรู้มาว่าแม่ฮัทเสียนานแล้ว
   “จ๊ะ อ้าวฮัทไม่ได้บอกหรอกหรือ ฮัทไปเก็บตัวเข้าสโมสรจ๊ะ”
   “ขอโทษครับ แล้วฮัทจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ”
   “อืมอาก็ไม่แน่ใจเสียด้วยสิ เพราะท่าทางฮัทเครียดๆอาเลยไมได้ถามแต่เห็นพ่อของฮัทบอกว่าน่าจะเรียนจบ ม.๖เลยนะ” ใจสลายเหมือนไร้เสียงใดดังเข้ามากระทบโสตประสาท นี่ผมพลาดอะไรในชีวิตไปเหรอ นี่ผมทำอะไรกับชีวิตกับหัวใจของผมไปเหรอ ทำไมผมถึงเสียใจมากมายขนาดนี้ผมเม้มปากแน่นรีบยกมือขึ้นไหว้อาของฮัทแล้วรีบหันหลังให้ทันที ไปที่ไหนดี ที่ไหนดี ผมกำลังจะขาดใจ ผมหายใจไม่ออก ให้ไปที่ไหนดี ฮัท ทำไม ทำไมทำแบบนี้ ทำไมไม่อยู่คุยกับเราก่อน ทำไมนะ ทำไม ผมขับรถไปได้ไม่ไกลเลยเพราะมองไม่เห็นทางน้ำตามันเอ่อออกมาจนผมต้องจอดรถข้างทางแล้วลงไปนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ สะอื้นออกมาสุดแรง สุดใจ ผมไม่เคยรู้สึกเสียใจเท่านี้มาก่อนเลย ผมเสียใจเหลือเกิน
   “พี่อ้อยฮิ้นท์จะไปกรุงเทพฯ พาฮิ้นท์ไปหน่อย” พอกลับถึงบ้านผมก็วิ่งเข้าไปหาพี่อ้อยที่นั่งอยู่กับแม่
   “เป็นอะไรฮิ้นท์ ไปทำอะไรมาทำไมร้องไห้” แม่ผมร้องขึ้นครับ
   “พาฮิ้นท์ไปได้ไหม ขอร้องล่ะพาฮิ้นท์ไปกรุงเทพฯ ฮิ้นท์อยากไป” ผมไม่ตอบแม่แต่จ้องหน้าพี่อ้อยที่เริ่มหน้าเหวอ คงไม่มีใครคิดว่าจะเจอผมในสภาพแบบนี้ คงไม่มีใครคาดคิดว่าผมจะร้องไห้เหมือนใครตายแบบนี้ในเมื่อพี้อยกับแม่ซักผมอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ไม่คิดที่จะตอบในสิ่งที่ผมถามผมจึงวิ่งไปที่บ้านไอ้ทักล่ะครับ
   “มึงๆพากูไปกรุงเทพฯหน่อยได้ไหม” ผมเขย่าแขนมันครับสายตาอ้อนวอนมันอย่างที่ไม่เคยทำ
   “ไอ้ฮิ้นท์” มาร้องออกมาจับบ่าผมไว้
   “มึงเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”
   “อย่าเพิ่งมาถามได้ไหม พากูไปกรุงเทพฯหน่อยนะ นะทักกูขอร้องล่ะ”
   “มึงบอกกูมาก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น มึงร้องไห้ทำไม เกิดอะไรขึ้น” มันเริ่มตวาดครับ
   “กูจะไปหาฮัท เขารักกูเหมือนที่กูรักเขา เขารักกูมานานแล้ว มึงรู้ไหม เขารักกูมานานแล้ว กูมันโง่เอง กูมันบ้าเองที่มามัวคิดไปเอง ทั้งที่รู้สึกตรงกัน” ผมสารภาพออกไป มันตาค้างมองหน้าผมแวบแรกเหมือนมันไม่พอใจแต่มันจ้องผมอยู่นาน
   “กูใจจะขาด ช่วยกูได้ไหม ได้โปรด ช่วยพากูไปหน่อย” ผมสะอื้นออกมาน้ำตาไหลไม่ยอมหยุดง่ายๆ
   “กูรักเขามาก กูจะไม่ยอมปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ กูขอร้องล่ะมึง” ผมยังคงพล่ามออกไปไม่หยุด
   “มึงเป็นมากขนาดนี้เลยเหรอฮิ้นท์” มันครางออกมาครับสายตามันดูเจ็บปวดมาก
   “กูรักเขา กูรักเขา” ผมเม้มปากแน่นพยายามจะสูดเอาน้ำมูกกลับเข้าไป อนาถใจแท้ๆตอนนี้ถ้ามาเห็นสภาพของผมคงจะทุเรศน่าดูชม ทั้งน้ำหูน้ำตา น้ำมูกเอยไหลออกมารวมกันละเลงอยู่ทั่วหน้า
   “กูเข้าใจแล้ว กูรู้แล้ว กูทำผิดกับมึง กูเลวเอง ไม่คิดเลยว่ามึงจะทรมานมากขนาดนี้ เพราะกูใช่ไหม เพราะกูคนเดียว กูกับมึงคงเป็นได้แค่เพื่อนกันใช่ไหม กูไม่รู้เลยว่ามึงจะรักมันมากขนาดนี้ ถ้าหากกูรู้ว่ากูทำแบบนั้นแล้วมึงจะทรมานมากขนาดนี้ กูขอโทษนะฮิ้นท์ กูขอโทษ” กลายเป็นมันที่ร้องไห้ออกมามันกอดตัวของผมเอาไว้แน่นแล้วสะอื้นออกมาตอนนี้ทั้งผมกับมันสะอื้นระงมอยู่
   “ไอ้ป่านเหรอมึงรู้ไหมว่าไอ้ฮัทมันไปอยู่ที่ไหน” ไอ้ทักมันโทรหาป่านล่ะครับผมก็ยืนลุ้นอยู่
   “อะไรเชี่ยแล้วมึงเป็นเพื่อนรักมันอย่ามาบอกกูว่ามึงไม่รู้ กูไม่เชื่อ” ไอ้ทักมันตวาดออกไปครับ ผมใจแป้วทันที
   “แล้วไอ้วินล่ะมันรู้ไหม สัตว์เอ้ย นี่พวกมึงปิดบังอะไรกูอยู่ บอกมานะ ไม่บอกกูไปถามพ่อมันเองก็ได้วะ” ไอ้ทักมันเกรี้ยวกราดวางสายไปแล้วมันหันมามองหน้าผมสายตายังคงบึ้งโกรธอยู่
   “มันว่าไง” ผมร้องถามออกไป
   “พวกมันบอกไอ้ฮัทไม่ได้บอกอะไรเลย นี่พวกมันก็ตกใจ มันทำเช่ยอะไรของแม่งมันวะเนี่ย” ไอ้ทักมันสบถออกมา
   “ทำไมไม่รู้ ทำไม หรือพวกมันปิดเหรอทัก”
   “นั่นสิ ไม่ต้องสนใจแม่งไปถามพ่อมันเองเลยดีกว่า” ไอ้ทักพูดแล้ววิ่งออกจากบ้านมันครับผมวิ่งตาม มันไปเอารถเครื่องคุณปู่ผมมาเสียงแม่กับพี่อ้อยคราวนี้ทั้งพ่อทั้งพี่โฮมที่กลับจากนาร้องเรียกแต่ผมไม่สนใจฟังแล้วกระโดดขึ้นรถเครื่องทันที ไอ้ทักเองมันก็ขับรถเร็วอยู่แล้วครับพอมีเรื่องนี้มันยิ่งขับเร็ว แต่ระหว่างที่ผมนั่งอยู่หลังมันนั้นเสี้ยววินาทีหนึ่งหยดน้ำตาของมันปลิวลมมากระทบหน้าผม นี่ผมทำร้ายหัวใจมันอยู่ใช่ไหม ผมกำลังทำร้ายหัวใจมันอยู่ใช่ไหม ขอโทษนะทัก ขอโทษจริงๆ หัวใจกูให้ใครไปไม่ได้แล้ว กูรักเขามาก รักเขามากเหลือเกิน กูก็รักมึงนะแต่รักมึงแบบเพื่อนเท่านั้น กูขอโทษ ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้งแล้วเอาหน้าซุกแผ่นหลังของมันกอดมันแน่น
   “มึงใจเย็นๆนะ กูจะช่วย” มันพูดออกมาเสียงดังยิ่งมันพูดแบบนี้ผมยิ่งกอดมันแน่นขึ้นกว่าเดิม ไม่อยากหมันออกมาเป็นในรุปแบบนี้เลย ไม่อยากหมันรมานใครต่อใครเลย ขอให้ได้เจอ ขอให้ได้พบ เราจะบอกความในใจที่มีออกมาทั้งหมด นี่มันคงไม่สายไปใช่ไหม นี่มันคงไม่สายไปหรอกนะฮัท

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. มาแว้วววคร้าบ อาจจะมีเศร้านิดหน่อยน้า แต่หลังจากนี้เขาก็จะหวานสดชื่นกันแล้วนิ อิอิ อดทนๆๆ

ปล. ขอโฆษณาหน่อยน้า ตอนนี้น้องภูมิบุญกับพี่โตโต้เปิดจองแล้วนะคร้าบ อิอิ คลิกดูรายละเอียดที่หางของผมได้เล้ยยยยยย
ขอบคุณคร้าบบบบ

ปล.มีรูปหนังสือมาฝากคร้าบ อิอิ

[lucifel]

ทำไมพระเอกเรื่องนี้ชอบหายหัวไปตลอดเลย

[A-J.seiya*]

งง ว่า ฮัท เป็นพระเอก ที่รับบทนางเอกสินะ
ฮ่าๆๆๆ
อ่อยยย จะสงสารใครดี แต่ก็ดีใจที่ฮัทกล้าบอก
กลัวเข้ากรุงเทพไปเจอไอ้เด็ก กวดวิชานั่นอีกอ่ะ
เดี๋ยวจะทะเลากันอีก
และ จริงๆ แล้วทักก็น่าจะเห็นนานแล้วนะ ว่า ฮิ้นท์ไม่มีความสุขขนาดไหน
เหอะๆ  ก็อย่างว่าอ่ะ เรื่องความรักไม่มีใครถูกใครผิดหรอก
ก็แค่ ทำเพราะรัก!!

[wolfram]

หลังจากนี้จะหวานสดชื่นไปจนจบเลยรึป่าวคะพี่อิ๊กกี๊!! 

 

[bytoey]

พี่อิ๊ค น้องอ่านแล้วเศร้าอะ ขอหวานๆได้แล้วคร้า

เก็บตังค์ไว้รอรซื้อเรื่องนี้ ตั้งแต่อ่านจบในบอร์ดแหละ ดีใจจังค่ะ

[bebe]

คนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่อง ก็คือ ทัก  ฮิ้น น่าจะมองทักสักหน่อย ก็ยังดี

[TeuyHom]

ฮัทกลับมาได้ไหม ไม่อยากให้เปงแบบนี้เรยอ่ะ  มันเศร้านะ  ฮือๆๆๆ

[moobarpalang]

สายไปแล้วฮัท