ตอนที่5
เปลี่ยนจากกลางวัน
กลายเป็นอีกคนไปเลย
แค่ฟ้ามืดลงเท่านั้น
อวดเก่ง ทำเป็นเข้มแข็ง
อยู่ได้ไม่นาน
ก็ต้านทานไม่ไหว
เก่งนักใช่ไหม
กลางวันทำเป็นเก่งนัก
แล้วทำไมไม่พัก
แล้วทำไมไม่นอน
เก่งนักใช่ไหม
แล้วทำไมต้องเหงา
แล้วทำไมต้องทุกข์ทน
คิดกังวลมากมาย
เก่งจริงต้องไม่เป็นอะไร
แต่ทำไมแพ้กลางคืนอย่างนี้
เก่งนักใช่ไหม
กลางวันทำเป็นเก่งนัก
แล้วทำไมไม่พัก
แล้วทำไมไม่นอน
เก่งนักใช่ไหม
แล้วทำไมต้องเหงา
แล้วทำไมต้องทุกข์ทน
คิดกังวลมากมาย
เก่งจริง ต้องไม่เป็นอะไร
แต่ทำไมแพ้กลางคืนอย่างนี้
ฟังเพลงนี้ทีไรมันเจ็บหัวใจชอบกล เคยมีใครซักคนนอนอยู่เคียงข้าง แต่ว่าตอนนี้กลับไม่มีคนๆนั้นอีกเเล้วภายในห้องที่มืดสนิทยิ่งฝนที่จู่ๆก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสายมันยิ่งทำให้หนาวเหน็บไปถึงหัวใจ คำพูดเพราะๆที่กระซิบข้างหูต่อไปนี้มันจะไม่มีอีกเเล้ว
เพราะอะไรล่ะ
เพราะทำตัวเอง
เพราะไม่ยอมรับความจริง
เพราะไม่ยอมที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงบนโลกนี้
เป็นเกย์เเล้วไง
เป็นเกย์เเล้วไม่ใช่คนหรือ
เป็นเกย์เเล้วมีความรักเเบบหนุ่มสาวไม่ได้หรือไง
ไอ้บอยมึงดูถูกความรักของไอ้ทินมันรู้ไหม
ใช่เราดูถูกความรักของทิน คำพูดที่พูดไปเหมือนสายลมที่พัดผ่าน มันทำให้หนาวเหน็บชั่วขณะหนึ่งแล้วมันก็ผ่านไป แต่มันใช่หรอ มันผ่านไปจริงแต่ความรู้สึกยังคงอยู่ ความรู้สึกหนาวมันเป็นยังไงเรายังรู้สึกได้ แล้วความรู้สึกของทินละ ความรู้สึกของตัวผมเองละไม่มีทางที่จะลืมหรือทำใจกับความรู้สึกนั้น
ไปหาเขาสิจะนอนโอดครวญอยู่ทำไม
ไม่กล้าไปเพราะสิ่งที่เราพูดไปมันทำให้เขาเจ็บขนาดนั้น
แต่ถ้าไม่ไปตอนนี้นายจะพลาดโอกาศไปตลอดเลยนะ นายอาจจะไม่ได้เขากลับคืนมาอีกก็ได้
มันจะดีหรอ
ดีสิไปเถอะ ไปตามเสียงหัวใจที่นายเรียกร้อง
ผมลุกจากที่นอนเดินฝ่าความมืดหยิบกุญแจรถแล้วออกไปหาทินทันที จะอะไรก็ช่างตอนนี้อยากเจอทินมากๆ ขอแค่ได้เห็นหน้าก็ยังดีหวังว่าทินคงจะไม่โกรธผม หวังว่าตอนนี้มันคงยังจะไม่สายจนเกินไป
ผมเคาะห้องอยู่นานแล้ว ทินก็ไม่เปิดประตูเสียทีผมเลยต้องเอากุญแจไขประตูเข้าไป ทินคงหลับไปแล้วเพราะนี่มันจะเที่ยงคืนเเล้วนี่ ดีที่ว่ายามจำผมได้ถึงได้ให้ขึ้นมาไม่งั้นคงไม่รู้ว่าจะทำยังไง ผมเปิดไฟ ทินที่กำลังหลับยังมีคราบน้ำตาอยู่เลย คงเพิ่งจะหลับไปแน่ๆ
บอยขอโทษนะทิน ผมเข้าไปนั่งข้างๆ เอานิ้วเกลี่ยน้ำตาที่แห้ง จู่ๆทินก็ลืมตา จนผมตกใจ
"บอย บอยหรอ บอยกลับมาหาทินเเล้วหรอ บอยอย่าทิ้งทินไปเลยนะ ฮึก ทินรักบอยมากเลยรู้ไหม" ทินกอดผมเเน่น มันตอกย้ำว่าสิ่งที่ผมพูดกับทินไปมันผิดมากๆ ผมกอดทินตอบ
"บอยขอโทษทิน บอยจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"ผมกอดทินอยู่นานทินเองก็กอดอยู่แบบนั้นไม่รู้ว่าทินละเมอหรือเปล่า ที่ทินพูดเมื่อกี้แต่ตอนนี้ทินเผลอหลับไปแล้ว ผมเลยต้องจับทินนอนหมอนดีๆ ลุกขึ้นไปปิดไฟ แล้วกลับมานอนกับทิน บอยขอโทษนะทิน ต่อไปนี้บอยจะไม่คิดอะไรบ้าๆแบบนี้อีกแล้ว พรุ่งนี้เช้าบอยจะเริ่มต้นใหม่ บอยจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้สมกับที่เป็นแฟนทิน จะไม่ให้ใครว่าหรือดูถูกอีกเเล้ว ถึงแม้ว่าปัญหารอบกายมันจะเกิด บอยก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน บอยรักทินนะ รักทินมากเหมือนกัน ฝันดีนะ ทิน
......................
เสียงโทรศัพท์ของทินดังตั้งเเต่เช้า ทินยังไม่ยอมตื่นง่ายๆ ผมเลยต้องเป็นคนรับแทน ปรากฎว่าเป็นไอ้กันโทรมา
"อ้าว ไอ้บอยหรอ มึงอยู่กับทินหรอกหรอ"
"อืม มึงมีไรอ่ะ"ผมตอบมันแบบงัวเงีย
"ดีกันเเล้วหรอวะ เออดีกันกูก็โล่งอกงั้นไม่มีไรละแค่นี้นะ"แล้วมันก็วางสายไปเฉย ไอ้นี่นิพูดยังไม่ทันจะรู้เรื่องเลยเสือกวางซะละ ผมเลยเอนตัวนอนต่อ
"บอย"ทินเรียกผมเบาๆ
"ตื่นเเล้วหรอ"ทินพยักหน้า แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
"หิวไหม ไปหาอะไรกินกัน"ผมชวนทินเพราะตอนนี้ก็สายมากเเล้ว
เราทานอาหารร้านเจ้อิ่มที่เราชอบมานั่งทานกันบ่อยๆ ทินนั่งทานเงียบๆไม่พูดอะไร ผมเองก็เหมือนกัน
"อิ่มเเล้วหรอ"ทินถามผม
"อืมอิ่มเเล้ว"
"ทุกทีเห็นกินเยอะนี่ ไม่สบายหรือเปล่ากินน้อยจัง"ทินถามผมด้วยความเป็นห่วง ผมส่ายหน้า
"ป่าวหรอก อิ่มน่ะกะว่าจะกินเเค่พออิ่มก็พอ"
"อ่า อืม งั้นกินเสร็จไปอ่านหนังสือต่อไหม"
"ไม่ได้เอาหนังสือมา"
"อืม งั้นกลับไปเอาหนังสือที่บ้านบอยก็ได้"ผมพยักหน้า บทสนทนารู้สึกว่ามันจะติดๆขัดๆชอบกล แต่ก็ทำใจยอมรับมันเเล้วล่ะ
ทินพาผมกลับบ้าน พอถึงบ้านพี่บิวเห็นหน้าผมก็บ่นผมเป็นชุดเรื่องที่ออกจากบ้านกลางดึก ไม่บอกให้ใครรู้ ผมเลยต้องทนฟังเเล้วพาทินขึ้นห้อง
"ห้องบอยหรอ"ทินถามแล้วมองไปรอบๆห้องพลางหยิบโน่นนี้ขึ้นดู
"อ่ะ อย่าดูนะ"ผมเเย่งรูปคืน
"ทำไมอ่ะ รูปใครแค่นี้ต้องหวงด้วย"ทินทำหน้าเหมือนไม่พอใจ
"เปล่ารูปบอยเอง แต่ไม่อยากให้ทินเห็น"
"ขอดูหน่อยสิถ้าไม่ใช่รูปคนอื่นบอยก็ต้องให้ทินดู"ทินยื่นมือมาผมลังเลอยู่ซักพัก จึงต้องจำใจให้ทินดู
"นี่บอยหรอ ดูไม่เห็นเหมือนบอยเลย"ทินดูรูปสมัยผมอยู่ม.ต้น ในรูปกำลังเล่นน้ำทะเลถือบอลลูกนึงเเล้วหันมายิ้มให้กล้อง
"อืมบอยเอง "
"น่ารักดีนะ"ทินเข้ามาเเล้วนั่งที่เตียง ผมเลยเดินไปนั่งข้างๆ ตามองพื้น ไม่กล้าสบตาทินเท่าไร
"บอย"ทินเรียกผม พอผมหันไป ตาผมกับทินเราสบตากันพอดี ทินมองผมอยู่แบบนี้ผมเองก็มอง เรามองกันอยู่นานจนทินค่อยๆโน้มตัวมาจูบผมเบาๆ จูบที่หอมหวาน ทุกครั้งที่ได้สัมผัส อยากให้อยู่แบบนี้ไปนานๆ ไม่อยากให้สัมผัสนี้ห่างหายไปอีก
"ทินรักบอยนะ"ทินกระซิบข้างๆหูผม
"บอยก็รักทิน"
"สัญญากับทินสิว่าจะไม่พูดแบบนั้นอีก"
"อืมบอยสัญญา"ทินกอดผมอีกครั้ง กอดแบบเนิ่นนาน อ้อมกอดที่อบอุ่น ทำให้ผมรู้สึกดี อนาคตจะเป็นยังไงช่างหัวมัน ขอแค่เราทำวันนี้ให้ดีที่สุดเป็นพอ เมื่อรักใครแล้วเเล้วเค้าคนนั้นรับรักเรา เราก็ควรจะรักเค้าให้ถึงที่สุด รัก ห่วงใย ผูกพันธ์ เรายังคงมีให้กันเสมอ ตั้งแต่พรุ่งนี้ผมก็จะสอบเเล้ว สอบครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เป็นหนุ่มมหาลัย และต้องไปเผชิญโลกกว้าง ผมเองก็จะทำหน้าที่นั้นให้ถึงที่สุด ถึงแม้จะมีอุปสรรค์ แค่ไหน ก็จะฝ่ามันไปด้วยกัน ผมเองก็คงจะต้องเข้มเเข็งมากกว่านี้ เพื่อปกป้องคนที่เรารัก ดูเเลคนที่เรารักเพื่อที่ไม่เขาต้องมาทุกข์ใจกับเรา ผมขอสัญญา
..........................
หัวข้อ: ~อย่าทำร้ายจิตใจกันได้ไหม~ (จบแล้ว) แก้ไขเนื้อหาเเละเรียบเรียงใหม่เเล้วจ้า (อ่าน 128055 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก