หัวข้อ: [Love at first drunk] เมา ..รัก

[vanny]

 

ถึงทีน้องปลายได้เอาคืนพี่ทรายแล้ว

ว่าแต่ว่าแผนการครั้งนี้ ไม่รู้ว่าใครจะดือนร้อนกว่ากัน

[gayraygirl]

ปลายเอาไรไปซ่อนอ่ะ
อย่าแกล้งทรายมากนะ เค้าสงสาร 

[jiki]

เอาไรไปซ่อนอ่ะ ถุงยางอนามัย   หมอนข้าง ผ้าห่มเน่า ไรน้อ

[samsoon@doll]

แกล้งเดี๋ยวเค้าก็งอลหรอ

[kaporzung]

ได้เวลาสะสางบัญชีแล้ว อิอิ จะเกิดอะไรขึ้นน้า ต้องมาลุ้นกันต่อไป อิอิอิอิ

[cavalli]

 


ยังไง อ่ะ

[nazavo]

นายเอกของเราแสบน่าดู  มีบังคับเจ้าของห้องด้วย.... แล้วนายปลายจะทำยังไงเนี่ย..ง

[omuya]

ปลายแกล้งอะไรทรายอ่ะ
อยากรู้ อยากรู้

รักคนเขียน

[roseen]

 

[i-love-you]

มันคืออะรัย.................????

อยากรู้จัง

[Me_kame_nishi]

อะไรหายละนี้ แกล้งได้แกล้งไปนะ แล้วจะต้องมาง้อกลับหรือเปล่าอ่ะ

[tookta]

ขอบคุณนะจ๊ะ
เอ....เอาของเค้าไปซ่อนแล้วถ้ามันเป็นสิ่งสำคัญมากๆ ละ
คงจะเรื่องใหญ่เลยนะนั่น แกล้งกันยังไงก็เพราะรักใช่ไหม ???

[13smblue]

เห้ย!!! ปลายเอาอะไรไปซ่อนอ่ะ

[e_new]

อ๊าย ย แสบสันทั้งคู่
รอดูฉากต่อไป คริๆ
สู้ๆจ้า

[p_phai]

ซ่อนรักหรอ

[KimGeeHu]

ถึงเวลาที่ปลายฟ้าจะเอาคืนแล้ว
เอาใจช่วยคับ
 

[seaz]

แกล้งอะไรกันอีก

[mamaUM]

เมื่อไหร่จะจูบคะ ??

55555+++

ชอบมากเลยค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ ^^

[Kwunrat]

เอาหัวใจเขาไปหรือเปล่า...555

ขอบคุณครับ

[ReiiHarem]

พี่ทรายเค้าแกล้งเบาๆเองน๊า
อย่าจัดหนักมากล่ะ หุหุ
คุณนักเขียนสู้ๆ

[nazavo]

นายเอกนี่อย่างฮา....น่ารักโครต

[GapBL]

ถ้าให้ทายมันคงจะเป็นกล้อง

เพราะทรายหวงกล้องมากๆ

[pp4]

ใครผิดไม่รู้ววววว แต่เชียร์ยปลายฟ้าค่า~~~><'(สุดหล่อของช้านนนนน 555)
เพราะฉะนั้นก็...สมน้ำหน้าหนูทรายล่วงหน้าค่ะ 555 'o'
ปกติไม่ชอบให้ตัวพระเอกคิดมาก คิดแต่เรื่องของนายเอกแล้วนี่ยังมีแสดงออกอีก
แต่พอนายเอกไม่มีอาการตอบสนองเหมือนพระเอกบ้าง(หึงๆเงี้ย)เลย เซงนิดหน่อย 555
แล้วพอตอนท้ายๆจะมีแอบดราม่า นายเอกไม่รับรักเงี้ย โอ้ยแซดดดดดดดดด (บ่นไปงั้นแหละ แต่จริงอยากให้เป็นแบบนั้น 55)
รอตอนต่อไปค่า~

[kawana]

ทรายต๊องๆน่ารักดี แต่ก็แสบๆคันๆพอตัวเลย
ปรายเอาคืนแค่เบาๆก็พอมั่ง ไม่สงสารคนตัวเล็กๆหน่อยเหรอ

  น้องแบม
 

[hikaru00]

กรุณาต่อด่วนนนน มันค้างงง

มีตั้ง 5 คู่ ดีเลยครับ อิอิ ทุกรสทุกชาติ

[bambooiihallo]

Thx for all comment ka ;;

[bambooiihallo]

ตอนที่ 7

     เอ .. หายไปไหนนะจำได้ว่าอยู่ในกระเป๋า ! ทำไงดีโอยยยหายไปไหนวะ !! หายไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนใครเอาไป !!! เอาแหวนของข้าคืนมา !! ไม่ใช่ละๆ นั่นมันเดอะลอร์ดออฟเดอะริง อันนี้เดอะหล่อออฟเดอะเวิล์ด บ๊ะ เฉียบแหลมมากทรายเอ้ย ! แต่เดี๋ยวก่อน ของสำคัญมันหายไปไหนเนี่ย

     “พี่ทรายหาอะไรครับ” น้องที่นอนฝั่งตรงข้ามหันมาถามผม

     “อ๋อ หาของสำคัญน่ะจำได้ว่าเอามานะแต่หายไปไหนไม่รู้ว่ะ”

     “ผมช่วยหาไม่พี่”

     “เอ่อ .. ไม่ไรๆ” จะให้คนอื่นช่วยหาได้ไงเล่ามันน่าอายจะตาย ฮือออใครเอาน้องปุ้มปุ้ย
ผมไป ! ไอ้คนทำมันรู้มั้ยเนี่ยว่าผมขาดน้องปุ้มปุ้ยไม่ได้

     “แต่มันน่าจะสำคัญมากไม่ใช่หรอครับ”

     “อ๋อไม่ไรจริงๆแค่ไม่ชอบให้ของหายเฉยๆ ซื้อใหม่ได้ๆไม่แพงๆ” อยากจะกัดลิ้นตาย
ถ้าต้องซื้อใหม่ผมจะนอนร้องไห้สามร้อยยี่สิบล้านวันเลยคอดู

     “เอางี้เดี๋ยวให้ทุกคนเอากระเป๋ามาเปิดเผื่อมีขโมย”

     “เฮ้ยไม่ต้องยิ่งใหญ่ขนาดนั้นก็ได้ ไม่ไรจริงๆ”

     “ไม่ได้พี่ ถ้ามันไปอยู่กับใครแสดงว่ารุ่นผมมีขโมย มันเสียหายครับ เฮ้ยทุกคนเปิดกระ
เป๋าโว้ยยยยยย”

     แค่นั้นแหละเด็กๆที่กำลังจะนอนด้วยความง่วงงุนทั้งหลายก็ต้องแหกขี้ตาในเวลาเกือบ
เที่ยงคืนมาฟังไอ้น้องมากอุดมการณ์อธิบายเรื่องของผมหาย ไอ้น้ำแข็งที่นอนเถิบจากผม
ไปห้าเบาะก็ลุกขึ้นมาตีหน้านิ่งแต่แอบเห็นแววตามันวิบวับแปลกๆ มึงคงไม่ได้ขโมยน้องปุ้ม
ปุ้ยกูไปหรอกนะ ?

     “อ่ะพี่ทรายเดินดูเลย”

     “ขอดูหน่อยนะทุกคน” ผมค่อยๆเหลือบมองไปตามกระเป๋าแต่ละใบๆ บางคนนี่กระเป๋า
หรือป่าดงดิบของมึงรกแท้ บางคนก็เอามานิดเดียว แต่มันไม่มีวี่แววของน้องปุ้มปุ้ย !

     “ไม่มีอ่ะ เออๆไม่ไรขอบใจมากทุกคน นอนเถอะๆ พี่อาจจะลืมไว้ที่อื่นแต๊งกิ้วมากๆ”

     “นึกดีๆนาพี่ทราย เอาใจช่วยๆ ฮ้าววว” รุ่นน้องที่นี่นิสัยดีกันครับหลังจากให้กำลังใจผมก็
แยกย้ายเข้านอน แต่ผมก็นอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมา ผมเป็นโรคถ้าไม่ใช่เตียงตัวเองหรือ
ใกล้ๆบ้านนอนไม่ค่อยหลับครับ มาเที่ยวอะไรแบบนี้ก็จะพกน้องปุ้มปุ้ยมาด้วยมันทำให้ผม
นอนหลับได้สนิท แต่วันนี้ไม่มีน้องปุ้มปุ้ย ! ใครเอาปายยยยยยย กูจะฆ่ามึงงงง เอาปุ้มปุ้ย
ของฆ่าคืนมา (กลายเป็นเดอะลอร์ดออฟเดอะปุ้มปุ้ย !)

     สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวเดินออกมาจากบังกะโลทรุดนั่งลงที่หาดทราย

     “ฮืออออ ปุ้มปุ้ยลูกพ่อ ฮืออออออออออออออออออ แงงงงงงงง”

     “ร้องไห้เป็นเด็กประถมไปได้” เสียงไอ้น้ำแข็งดังขึ้นข้างๆ แล้วมันก็ทรุดตัวนั่งลงข้าง

ๆ ผม สีหน้ามันยุ่งๆเล็กน้อย

     “มะ .. มาไม ไปนอนไป” ผมป้ายน้ำตาป้อยๆ แง่งงงทำไมต้องมาเห็นตอนตูอ่อนแอด้วย
วะ

     “นอนไม่หลับ”

     “…”

     “สำคัญมากหรอของที่หาย”

     “มาก อย่าพูดดิ มัน ฮึก .. ฮืออออออออ”

     “เฮ้อ” ไอ้น้ำแข็งกดหัวผมลงซบกับอกมัน ลูบหัวผมเบาๆ

     “ไม่หายไปไหนหรอกน่า”

     “ฮึก .. รู้ได้ไงอ่ะ ฮือออ มันสำคัญมากเลยนะ”

     “เดี๋ยวช่วยหา โอเคมั้ย หยุดร้องดิไม่อายมั่งหรอให้เด็กมาปลอบ”

     “ไม่อาย ฮืออออ” ก็ผมไม่อายแล้วอ่ะ อารมณ์นี้มันต้องดราม่าเรียกน้ำตาอ่ะถูกแล้ว

     “เฮ้อ แล้วคืนนี้จะนอนหลับได้มั้ย ตาบวมหมดแล้ว พอเถอะ”

     “ฮึก ..”

     “เดี๋ยวร้องเพลงให้ฟัง หยุดร้องซะไอ้เตี้ย” ด้วยอารมณ์คิดถึงน้องปุ้มปุ้ยทำให้ผมไม่ใส่
ใจที่มันว่าผมเท่าที่ควร

    ‘ ทุกๆ ครั้งที่เธอนั้นส่งรอยยิ้มเข้ามาทักทาย
ทุกๆ ครั้งที่เธอนั้นส่งสายตาเข้ามาหากัน
ทำให้ฉันนั้นแทบจะขึ้นสวรรค์
ทั้งที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น
(แทบจะขึ้นสวรรค์ทั้งที่ยืนอยู่)

ทุกๆ ครั้งที่เธอนั้นคอยส่งเสียง และทุกข้อความ
ทุกๆ ครั้งที่เธอนั้นคอยเฝ้าถาม และเป็นห่วงฉัน
ทำให้ฉันนั้นแทบจะดิ้น ดิ้นตายอยู่ตรงนั้น

แต่ติดที่ฉันนั้นไม่ใช่เพียงคนเดียว
(เพียงคนเดียว เพียงคนเดียว)
ที่ได้รับท่าทีที่แสนดีเหล่านั้น

มันจึงเป็นความรัก ที่ไม่ถึงกับสุข
เป็นความทุกข์ ที่ไม่ถึงกับเศร้า
เป็นความรัก ที่ทั้งซึ้งทั้งเหงาอยู่ด้วยกัน
(เป็นความซึ้งและความเงียบเหงาอยู่ด้วยกัน)

จึงเป็นความรักที่มาพร้อมความอึดอัด
และเป็นความรักที่ไม่เคยเห็นภาพชัดๆ สักวัน
มีแค่ความรู้สึกครึ่งๆ กลาง ๆ
ข้างในใจของฉัน เพียงคนเดียว ‘
(หน่วง – Room 39)


     “อ่าวหลับแล้ว เฮ้อ รู้สึกผิดเลยเรา” ผมมองไอ้เตี้ยขี้แยที่ร้องไห้อยู่เมื่อสักครู่ แต่ตอนนี้กลับหลับง่ายๆ เพียงแค่เพลงๆเดียว

     “สมองคุณคิดอะไรอยู่นะ ทำไมมันถึงเรียบง่ายได้ขนาดนี้” ผมจิ้มหน้าผากของคนในอ้อมแขนสองสามที ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่รู้เรื่อง ปัดๆมือผมออก เฮ้อ เหมือนเด็กอนุบาลชะมัด

     “แง่มมม ปุ้มปุ้ยจ๋ากลับมาไวๆนะ แจ้บๆ” เสียงพึมพำละเมอแบบเด็กๆพร้อมกับการขยับตัวเล็กน้อยทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ มันเป็นความแปลกที่ดำเนินมาระยะหนึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน

     ผมจิ้มแก้มไอ้เตี้ยมหาภัยสองสามที อืม .. แก้มนิ้มเหมือนตูดเด็ก ใช้แป้งเด็กแคร์หรือเปล่านะ ?

     มือก็นิ่มเหมือนใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มแทนสบู่ …

     ผิวขาวๆแดงเรื่อเล็กน้อยเพราะตากแดดเมื่อตอนกลางวัน แต่ก็ยังคงขาวเหมือนกระเบื้อเคลือบ ..

     ทำไม .. ดูบอบบางในเวลาหลับแบบนี้ ทั้งๆที่ตอนตื่นนอนทั้งแสบทั้งซ่าทั้งซน แถมยังเสเพลพาสาวมาค้างถึงห้อง หึ พาสาวมาค้างถึงห้อง ! นั่นสินะบอบบางตรงไหนกันก็แค่ไอ้เตี้ยมหาภัยจอมเสเพลเท่านั้นล่ะ ไม่น่ามองแต่ภายนอกจริงๆ คิดแล้วหงุดหงิดชะมัดทำไมผมต้องอารมณ์เสียกับมันขนาดนี้ด้วย

     ผมมองหน้ามันแล้วก็หมั่นไส้ในใจ แต่จะให้โยนมันลงแล้วทิ้งมันไว้กลางทรายก็กลัวจะโดนฉุด ดีๆไม่ดีตื่นขึ้นมาไม่ยอมหลับอีก เฮ้อ .. เอาใจยากจริง แล้วทำไมต้องเอาใจมันด้วย ? ตกลงผมเป็นอะไรไป ? สงสัยเพราะมันทำตัวบ้าๆใส่ ไอ้ผู้ใหญ่ไม่รู้จักโตเอ้ย !

-----------------------

เหมือนปลายจะไม่ค่อยยอมรับความรู้สึกตัวเองเลยเนอะ >w<

[jiki]

อ๊าง เปิดบริสุทธิตอน๙

หมอนเน่าอ่ะดิ ไอ้ปุ้มปุ้ยอ่ะ

[vanny]

  สรุปว่าของที่หายไปคือน้องปุ้มปุ้ย และสำคัญมากถึงขนาดทำเอาพี่ทรายนอนไม่หลับเลยทีเดียว

ว่าแต่ว่าน้องปุ้มปุ้ยเนี่ยเป็นอะไรกันแน่ ไม่กล้าคาดเดาเพราะนายเอกของเราไม่ (ค่อย) เหมือนคนทั่วไป

ทฤษฎีที่ใช้ได้กับคนทั่วไป ไม่น่าจะเอามาใช้กับนายเอกของเราได้

ปล. รู้สึกว่าจะติดใช้ ๆ เยอะมาก บางประโยคก็ไม่มีความจำเป็นต้องใช้ พอใส่เข้าไปแล้วมันแปลกพิกล

[EVE910]

 

โถ่ ๆ น่าสงสารพี่ทราย