ตอนที่ 20 วันที่ 20-10-2554 วันนี้วันเกิดแบมค่า ><
ครืดๆ
“ครับพี่ปลิว”
“นี่นายเอาเพื่อนเค้าไปซ่อนไว้มุมไหนของโลกกก เอาทรายคืนมาเดี๋ยวนี้เลยน๊า มะ ไม่งั้น เอ่อ …”
“พอๆ หลิวพี่คุยเอง ฮาโหลปลาย ทรายอยู่กับมึงเปล่า”
“อยู่ครับพี่ปลิวผมพาทรายมาออกค่ายอาสา”
“เออขอสายทรายหน่อยแล้วกัน เพื่อนเขาจะฆ่าพี่แล้วเว่ย”
“ทรายอยู่โรงบาลยังไม่ฟื้น”
“อะไรนะทรายอยู่โรงบาล !” เสียงหลายเสียงประสานกันดังแผดเข้าหูจนรีบเอาโทรศัพท์ออกห่างแทบไม่ทัน สัญญาณงานข้าวของกู
มาแล้วสินะ
“นี่ๆ ไอ้เด็กนิสัยเสีย พาเพื่อนฉันไปลำบากได้ไงฮะ อยู่จังหวัดไหน โรงบาลไหนบอกมา” คราวนี้กลายเป็นเสียงอีกคนที่น่าจะเป็น
เพื่อนในกลุ่มไอ้เตี้ย
“อยู่ …. ครับ”
“มันที่ไหนวะ ขนาดโรงบาลยังชื่อไม่คุ้นนี่แกพาเพื่อนฉันไปขายนอกชายแดนหรอไง ไอ้เส็งเคร็ง ฉันไม่น่ายกทรายให้แกเล้ยยย โอ้ยไอ้
ปองมึงดึงหัวกูทำไมเนี่ย”
“ใจเย็นสิวะ คุยให้รู้เรื่องก่อน ไอ้ตี้ไปคุย เลย์มึงมานั่งเฉยๆ อย่าเหวี่ยง !” เสียงทะเลาะกันผ่านโทรศัพท์ เริ่มทำผมเครียดหนักกว่าเดิม
“ตี้ครับ”
“ครับพี่ตี้”
“โรงพยาบาลไหนนะครับ ขออีกรอบ”
“ที่ ….. ครับ”
“พวกพี่คงขึ้นไปวันนี้เลย อาจจะถึงประมาณสายๆพรุ่งนี้ ฝากเพื่อนพี่ก่อนนะครับ”
“ครับ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง” สายตัดไปแล้ว แต่ผมหนักใจกว่าเก่า คิดแล้วจะโดนกี่แรงด่า กี่ฝ่าเท้า คิดแล้วไม่ได้อะไรไปดูทรายดีกว่า
ห้องนอนของโรงพยาบาลต่างจังหวัดก็ไม่มีอะไรมาก ห้องแคบๆกับเตียงเล็กๆตรงกลางที่ร่างแฟนผมนอนอยู่ ใบหน้าซีดๆแดงเรื่อน้อยๆเพราะแดด แขนข้างซ้ายถูกเจาะน้ำเกลือ จะเจ็บมากมั้ยนะ กลัวเข็มขนาดนั้น
“ทราย .. หายไวๆนะครับ เดี๋ยวปลายพากลับบ้านนะ” มือของคนป่วยขยับน้อยๆ ผมเลยรวบมือมันมากุมไว้หลวมๆ มือนิ่มๆที่แบกไม้มาตลอดหลายวันเริ่มพองและมีแผล คราวหน้าจะไม่พามาลำบากแล้ว กลัวเหลือเกินว่าตุ๊กตากระเบื้องเคลือบของผมจะร้าว คราวหน้าจะ
ทำให้ดีกว่านี้
“ปลาย …. ป .. ลาย” เสียงละเมอแผ่วๆลอดออกมาจากปากซีดๆ เป็นชื่อผม ไม่รู้ทำไมก็แค่แฟนเรียกชื่อต้องอมยิ้มด้วยวะเรา
“อยู่นี่แล้วนะ ไม่ได้ไปไหน พักผ่อนเยอะๆนะครับ”
“อื้อ ….” ไม่รู้ว่ารู้เรื่องหรือเปล่า แต่เจ้าตัวก็กุมมือผมไว้แน่นกว่าเดิม ผมก็ทำได้แค่จับมือบางๆนั่นไว้แน่นๆ แล้วฟุบลงหลับข้างเตียง
: Puensai :
จักจี้ที่มืออ่ะ เหมือนมีผมใครมาเสียดสี มาจากไหนว๊ารบกวนการนอนของสุดหล่อได้ไง
“นี่เจ้าหมา อย่างอแงกับมือน่า จะนอน แจ้บๆ” แน่ะดึงหนีก็ยังไม่ปล่อย จับแน่นกว่าเดิมอีก ! เอ๋ แต่หมามันจับไม่ได้นี่หว่ามันไม่มีหมามีแต่ขาหน้า ใครจับมือกูล่ะทีนี้ เอะ หรือว่า อ๊ากกกกกก ผี
“เจ้าพ่อคุณ แม่คุณ อย่าหลอกอย่าหลอนกันเลย มือลูกช้างยังต้องใช้ทำมาหากิน จะทำบุญหัวหมูไปให้นะครับ ไปที่ชอบๆเถอะ อย่ากินมือลูกช้างเลย ฮือออออ”
“เป็นบ้าอะไร คนจะนอนโวยวายอะไรเนี่ย” อะ อ่าวไม่ใช่ผี นี่มันผัว เอ้ยแฟน แอร๊ยกระดากปากตัวเอง แต่ขอเรียกอีกทีได้ป้ะ -,.- บ้าละๆ เก๊กหน่อยทรายเว่ยเดี๋ยวมันรู้หมดว่าสมยอม
“เอ่อ ไม่มีไร นอนต่อก็ได้นอนไปๆ”
“นอนไม่หลับ จะให้หลับต้องให้กอด” เอ๊ะ โอเคชอบจังข้อเสนอนี้ เฮ้ยหลุดฟอร์มอีกละกู ไม่ได้ๆต้องเก๊กๆ
“มึงบ้าหรอนี่มันโรงพยาบาลนะเว่ย” อะฮ่าแบบนี้แหละค่อยดูดีหน่อย แต่อยากกอดว่ะ
“ไม่มีใครรู้หรอก เขยิบเร็ว” โอเคจัดให้ !
“ให้เขยิบทำไมอ่ะปลาย”
“แบบนี่ไง” เฮ้ยยย ! มันยกตัวขึ้นมาบนเตียงแคบๆของผม แล้วรวบเอวผมไปกอดไว้หลวมๆ วางมือที่เจาะสายน้ำเกลือไว้บนอกแข็งๆ
ของมัน หน้าผมแนบกันอกด้านซ้ายที่มีการเต้นของหัวใจกำลังเต้นเร็วไม่ต่างจากผม
“ถ้านางพยาบาลมาเห็นล่ะ ลงไปเลย” ทำไมตูเหมือนคนปัญญาอ่อนเลยวะ ไล่มันแต่ก็ซุกอกมัน
“ค่อยว่ากัน นอนได้แล้ว พักผ่อนเยอะๆ เข้าใจมั้ย”
“คร้าบบบบพ่อ”
“ใครเป็นพ่อ”
“พ่อทูนหัวไง นอนแล้วไม่คุยแล้ว” อ๊ากกกเขินเว่ยยย ผมปิดตานอนหลับแกล้งไม่รู้เรื่อง ก็คนมันอาย อ้ะ … มันจูบหน้าผากผมมมมม
“ฝันดีครับแม่ทูนหัว” เหยยยแฟนกูน่ารักไปแล้วนะ !
- - - - - - - -
ฮิฮิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
