@@@@ แจ้งให้ทราบสำหรับนักอ่านที่สั่งซื้อหนังสือเรื่อง เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้
ทางทีมงานจัดทำขอเลื่อนการส่งหนังสือไปราวกลางเดือนธันวาคมเป็นต้นไป
ติดขัดปัญหาเรื่องน้ำท่วม และไม่สะดวกการจัดส่ง ทั้งยังมีนักอ่านที่สั่งซื้อ
หลายท่านไม่สะดวกให้ส่งอีกเป็นจำนวนไม่น้อย ทางทีมงานจึงลงมติเห็นควร
ส่งพร้อมกันทีเดียวเลย กันหนังสือสูญหาย หวังว่าอดใจรอหน่อยนะคะสำหรับท่าน
ที่ไม่ประสบปัญหาเหมือนคนอื่น ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
จอมใจนักเลง
Part 30
หัวใจสิงห์.
.
.
.
.
.
.
.
ภาพจอมโดนรุม ในขณะที่น้องได้แต่ป้องกันไม่ให้ตัวเองเพลี่ยงพล้ำจนยับเยิน ทำเอาผมแทบสับไกเป่าขมอง
ไอ้ตัวเหี้ยทุกตัวไปลงนรกจริงๆ หากไม่ติดไอ้รันกำชับไว้ไม่ให้ฆ่าใคร ไอ้จิ้งจอกเฒ่าที่ผมเอาปืนจ่อกะโหลกอยู่นี่
คงได้ไปเฝ้ายมทูตคนแรกแน่ๆ
“คุ..คุณบอมย์” จิ้งจอกเฒ่าเหลือบมองผมอ้าปากค้าง เลยสนองให้มันสำนึกว่านี่ไม่ใช่ความฝัน บอมเบย์ตัวเป็นๆ
กำลังถือปืนจ่อกบาลมันอยู่จริง
“หึ..ไม่ใช่ผมแล้วพ่อเลี้ยงคิดว่าใคร อย่ามั่นใจว่าลูกตะกั่วแค่นั่นจะทำอะไรผมได้
อย่างมากแค่เจ็บๆ คันๆ” ผมบอกแกมประชด คราวนี้เหงื่อมันซึมเต็มหน้าผาก ก่อนจะอ้าปากละล่ำละลักพูดมาว่า
“คุณใจเย็นก่อน ผมว่าเราคุยกันได้นะคุณบอมย์” เสือกสวมวิญญาณนักการทูต
มาต่อรองผมอีก...ระยำจริง
“เรายังมีหน้าคุยกันได้อีกหรือพ่อเลี้ยง คุณทำกับผมขนาดนี้ ช้าไปแล้วมั้ง” ผมสวนกลับทันควัน
“คุณบอมย์กำลังเข้าใจผิดอยู่นะครับ” เสือกพลิกลิ้นหน้าตาย ไอ้จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์กะแต่งเรื่อง
ให้ผมหลงเชื่อนะสิ ผมไม่โง่ฟังให้รกรูหูหรอก
“พ่อเลี้ยงไปเคลียร์กับตำรวจเอาดีกว่า สำหรับผมไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว” ผมตัดบท
ก่อนจะพยักหน้าเรียกจอมสุดที่รักให้เดินมายืนข้างผมนี่ น้องก็ยอมมาโดยดี จังหวะนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะ
“พวกไอ้พ่อเลี้ยงมันอยู่ตรงนั่น อย่าให้มันเอาของหนีไปได้” สิ้นเสียงพูด กระสุนปืนก็ระดมยิง
เข้าใส่ทันที ผมรวบกอดจอมแสบพุ่งเข้าหลบหลังเนินหญ้าห่างออกไปราวสามก้าว ส่วนพ่อเลี้ยงบรรจงกับสมุนซ้ายขวา
ก็เตลิดคนละทิศละทางพร้อมกับสาดกระสุนเข้าปะทะพวกไอ้หยางทันที
“ปัง!...ปังๆๆๆๆ!” ห่ากระสุนซึ่งต่างฝ่ายต่างสาดใส่กันหูดับตับไหม้ ก่อนที่คนเพลี่ยงพล้ำจะเป็น
ตัวพ่อเลี้ยงบรรจงเอง ที่โดนกระสุนของไอ้ล่ามผมยาวสมุนไอ้หยางเจาะเข้าตรงไหล่ซ้ายร้องซะดังลั่น ยังกะควายถูกเชือด
“ปัง! อร๊ากก!” ลูกสมุนเห็นเจ้านายเจ็บ ก็ฮึดขึ้นยืนสู้แต่ทักษะและฝีมือทางฝั่งของไอ้หยาง
เหนือชั้นกว่าเห็นๆ เก็บสมุนจิ้งจอกเฒ่าแดดิ้นเป็นศพไปทั้งสองคนไล่เลี่ยกันเพียงชั่วพริบตา
“ปังๆ..เปรี้ยง!..อึก..โอย!” ผมกดหัวจอมแสบหมอบราบกับพื้น ไม่ได้ยิงโต้ตอบกับพวกมัน
ด้วยหรอกไม่ใช่เรื่อง ตอนนี้ปล่อยให้มาเฟียค้ายามันล่าล้างกันเอง พระเอกไอคิวด็อกเตอร์ไม่มีความจำเป็นต้องแหย่เท้า
เข้าไปยุ่ง หลังเสียงปืนซาลง หลงเหลือแต่เสียงครวญครางทรมานของพ่อเลี้ยงบรรจงให้ได้ยิน
“โอย!...” ผมกับจอมค่อยเงยหน้าจากมุมที่ซ่อนตัวแอบมองพวกมันโผล่หัวออกมาทีละคน
นำทีมโดยไอ้หยางเดินหน้านิ่งตรงดิ่งมายังพ่อเลี้ยง ขนาบด้วยสมุนซ้ายขวาอีกสามรวมทั้งไอ้ล่ามผมยาวนั่นด้วย
ก่อนที่มันจะยืนค้ำหัวจิ้งจอกเฒ่าแล้วพูดขึ้นว่า
“แกเอาของกับเงินไปไว้ไหน รีบเอาออกมาเร็ว” พอไอ้ล่ามผมยาวพูดจบ จิ้งจอกเฒ่า
ตาลีตาเหลือกละล่ำละลักปฏิเสธพัลวัน
“ผมไม่รู้..พอเกิดการปะทะผมก็หลบออกมา ตอนนี้ตำรวจแห่กันมาเป็นขโยง ผมไม่รู้ใครเป็นคนเอาไป”จิ้งจอกเฒ่าตอบพวกมัน แต่เหมือนคำตอบจะไม่เป็นที่น่าพอใจ ไอ้หยางพยักหน้าให้ไอ้ล่ามผมยาว ก่อนมันจะยกปืนจ่อไปยัง
ร่างพ่อเลี้ยงบรรจงแล้วสับไกแบบไม่ให้โอกาสจิ้งจอกเฒ่าได้ร้องขอชีวิตสักนิด
“เปรี้ยง!” กระสุนตรงแสกหน้าดับชีวิตพ่อเลี้ยงมาเฟียแห่งเชียงใหม่แน่นิ่งลงไปอีกศพ แล้วพวกมันค่อยหันหลังเดินหนี
อย่างไม่สนใจ ในขณะเสียงปืนอีกฝั่งของไร่สนยังดังให้ได้ยินเป็นระยะ แสดงว่าโซนโน้นทั้งตำรวจและพวกไอ้โต๋คงรับมือ
กับพวกมันที่เหลือ ผมตัดสินใจสบตาจอมแสบไม่ต้องมีคำอธิบายเราสื่อสารกันอย่างเข้าใจ เทพบุตรดึงปืนพกขึ้นมา
เตรียมพร้อม ก่อนจะช้อนมือประคองเล็งไปยังไอ้ล่ามผมยาว ส่วนผมใช้ปืนเก็บเสียงเล็งไปยังไอ้หยางหัวหน้าใหญ่พวกมัน
หวังผลแค่หยุดพวกมันไว้ไม่ให้หนี ไม่ได้คิดปลิดชีวิตจึงไม่เล็งจุดตาย แม้ใครจะบอกว่ายิงคนข้างหลังไม่ใช่นักเลง
แต่วินาทีนี้ไม่ต้องคำนึงกันแล้ว เพราะเราแค่จับผู้ร้ายทำลายชาติ แถมพวกมันยังเป็นฆาตกรสังหารสามศพเมื่อตะกี้เองหมาดๆ
“ปังๆๆ!...ฟุ๊บๆๆๆ!” เสียงปืนจอมแสบและของผม ตามติดในเวลาไล่เลี่ยกัน ผลการยิงของจอมทำเอาไอ้ล่ามผมยาวหน้าเบี้ยว
ครางเสียงเจ็บปวด เพราะเล่นยิงเจาะไหล่ข้างที่ถือปืนของมันจนปืนที่ถืออยู่กระเด็นหลุดมือ ส่วนผมเป็นฝ่ายอึ้ง
เพราะไอ้ห่าหยางมันชะงักเพียงนิดเดียวคิ้วขมวดก่อนจะพุ่งตัวรบเข้าที่กำบัง ถ้าตาผมไม่ฟาดมันไม่เป็นอะไรซะงั้น
หรือมันหนังเหนียวถึงยิงไม่เข้า
“จอม...ไอ้หยางโดนพี่ยิงไม่เป็นอะไรสักนิดเหอะ” ผมบอกน้อง
“หึ...มันใส่เสื้อกันกระสุนหรอก” น้ำเสียงที่ตอบมานิ่งได้อีกเมียกู นั่นสิผมลืมคิดถึงข้อนี้ไป
ระดับมันคงเตรียมป้องกันพอตัว
“เอาไงละ พวกมันไหวตัวกันแล้ว” พูดไม่ทันจบ กระสุนก็ระดมยิงมายังจุดที่ผมกับจอมหมอบอยู่
เล่นเอาดินกระจายปลิวหล่นเต็มหัวไปหมด
“ปังๆๆๆ!!” ผมรีบกดหัวจอมแสบลงหมอบอย่างไว พวกมันรู้ที่ซ่อนของผมสองคนแล้ว
ตอนนี้ไอ้ห่าหยางกับสมุนมันอีกสองยกเว้นไอ้ล่ามผมยาวซึ่งแขนเดี้ยงไปแล้ว กำลังระดมยิงมาอย่างเอาเป็นเอาตาย
กะเอาพวกผมตายกันไปข้างเลยมั้ง
“มันตั้งใจเอาเราตายเลยนะนั่น ขืนอยู่แบบนี้เราเสร็จแน่ กระสุนพี่เหลือแค่สองนัดเอง” ผมบอกกับจอม เทพบุตรยังหน้านิ่งได้อีก เดาเอาจากลูกตาคมวาวที่กลอกไปมาว่ากำลังใช้ความคิดอยู่
“จอมจะล่อพวกมันเอง พี่หาจังหวะไปตามคนมาช่วย ตกลงตามนี้” เอาแล้วไง เมียกูผีฮีโร่เข้าสิง
กะเป็นพระเอกอีกแล้ว
“ไม่ได้ พี่จะปล่อยให้จอมไปเสี่ยงได้ยังไง” ผมโวยเสียงแข็ง เจ้าตัวชักสีหน้ากลับทันที
นึกว่าจะหน้านิ่งดังเดิมเสียอีก ก่อนจะพูดเสียงห้วนตอกผมมาว่า
“แล้วจะรอให้พวกมันเอาปืนมาจ่อกะโหลกหรือไง พี่เองก็เถอะแผลโดนยิงหายดีแล้วสิ
จอมคล่องตัวกว่าเยอะอย่าเรื่องมาก ตกลงตามนี้ตาลุง ห้ามยืดยาดเชียวละรีบตามคนมาช่วยด่วน” พูดจบไม่รอฟังผมค้านอีก
พุ่งตัวม้วนออกจากที่กำบังหน้าตาเฉย ใจผมหายแว่บเลย ตายห่า!..เมียกูแม่งไม่ต้องใช้แสตนอินท์ ไม่ต้องพึ่งสลิง
ล่อกระสุนสาดตามจนดินปลิวว่อนเลยนั่น
ถ้าจะให้ผมหันหลังไปตามคนมาช่วย คงไม่ทันการแน่ พวกนี้โหดมากไม่เก็บไว้ขวางลูกกะตาอยู่แล้ว
ดูตอนมันจ่อยิงพ่อเลี้ยงบรรจงไม่กระพริบตาเลยสักนิด ขืนผมทิ้งจอมไปกลับมาอาจต้องเสียใจไปตลอดชีวิต คิดได้ดังนั้น
อาศัยจังหวะที่พวกมันโผล่หัวมาสาดกระสุนไล่ตามร่างจอมที่กลิ้งลุนๆ ล่อเป้าอยู่นั่น เล็งปืนไปทางไอ้คนซ้าย
ก่อนจะลั่นไกออกไปอย่างมั่นใจทันที
“ฟุบ! โอย!.” ได้ผลปืนในมือมันหลุดกระเด็น เพราะผมซัดเต็มเหนียวเข้าไหล่ขวามันอย่างแม่นยำ
พวกมันหาวิถีกระสุนผมไม่เจอหรอกเพราะปืนของผมเก็บเสียง ก่อนผมจะเปลี่ยนไปเล็งไอ้คนทางขวาอีกคน
“ฟุบ! โอย!” และก็อาการเดียวกัน ตอนนี้เหลือแต่ไอ้ห่าหยางคนเดียวแล้วที่มีปืนในมือ ส่วนไอ้ล่ามผมยาว
ไอ้สมุนซ้ายขวา กุมแผลโอดครวญปืนกระเด็นหลุดไปหมดแล้ว ส่วนผมกระสุนหมดเช่นกัน สองนัดสุดท้ายใช้ไปไม่เหลือ
ขึ้นอยู่กับจอมแสบแล้ว เทพบุตรกำลังหมอบกับพื้น ในขณะที่ไอ้หยางหลบหลังต้นสน ยังไม่ยอมโผล่หัว
ออกมายิงคงสุ่มดูสถานการณ์ เพราะสมุนมือดีโดนปืนเก็บเสียงของผมเล่นงานหมดแล้ว มันไม่รู้ว่าผมซุ่มอยู่ตรงไหน
ที่สำคัญมันไม่รู้ว่าผมเองกระสุนหมดแม็กไม่เหลือแล้ว ส่วนจอมแสบถ้าคำนวณไม่ผิดน่าจะมีกระสุนเหลืออีกสองนัดในรังเพลิง
ต้องดูว่าจอมนักเลงของผมจะจัดการยังไง
สุดหล่อเงยหน้าขึ้นจ้องเป้าหมายแล้วนั่น ไอ้หยางมันแหล่มหน้าออกมาจ้องน้องเหมือนกัน
เมียผมใช้สองมือประคองด้ามปืนเล็งเป้าหมายนิ่ง เล่นเอาผมใจตุ่มๆ ต่อมๆ เมื่อน้องค่อยๆ โผล่หัวที่หมอบราบผงกขึ้นสูง
ในขณะที่ไอ้เหี้ยหยางมันก็ยกปืนขึ้นเล็งมายังจอมเหมือนเสือซุ่ม เวรแล้วงานนี้...อย่างน้อยไอ้ห่านั่นมันสวมเสื้อเกาะ
แถมชั่วโมงบินเหนือกว่าเมียผมอยู่แล้ว ขืนปล่อยไว้แบบนี้จอมใจของผมเสียเปรียบทุกประตู คิดได้ดังนั้น ผมไม่รอเสียเวลา
กลิ้งตัวออกจากที่ซ่อนล่อไอ้เหี้ยหยางให้มันเบี่ยงเบนมาสนใจผมแทนก่อนดีกว่า
“ปังๆๆ!! อึก!อูย!” ได้ผลไอ้หยางมันยิงไล่ผมทันที และผมคงได้แผลเพราะเจ็บแปลบที่หัวไหล่ซ้ายจนสะดุ้งหลุดเสียงคราง
ออกมาจนได้ อย่างที่จอมบอกแผลเก่าที่ถูกยิงตรงชายโครงยังไม่หายดีการเคลื่อนไหวจึงไม่ได้ดังใจ พอมาม้วนตัวกลิ้งแบบนี้
รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาเสียจังหวะไปหน่อย สงสัยผมคงโดนยิงที่ไหล่ซ้ายแน่นอน เพราะตอนนี้ปวดหนึบเข้าแล้ว
ไม่ใช่ถึงคราวตายเสียละคราวนี้
“ปัง!..โอย!” เสียงปืนตามด้วยเสียงร้อง ไม่ใช่ผมแน่ที่โดนยิง แต่กลับเป็นไอ้หยางง่ามมือแตก
เลือดย้อยปืนหลุดกระเด็น ฝีมือจอมแสบแม่นยังกับจับวาง ไม่เสียแรงที่ผมยอมเจ็บตัว
“ปัง! อร๊าก!” อีกนัด คราวนี้มันทรุดทั้งยืน จอมแสบเล่นเจาะยางยิงขามันอีกนัดซะงั้นไม่ทรุดได้ไง จังหวะนั้นพวกไอ้โต๋
ตะเกียง ไอ้พรต ไอ้รัน พร้อมตำรวจนอกเครื่องแบบอีกสองนาย พากันตรงมาทางนี้พอดี ทางโน้นคงเรียบร้อยแล้วสิท่า
“บอมย์ จอม เป็นไงกันมั้ง?” พวกมันตะโกนถามมาแต่ไกล
“รีบจับไอ้หยางก่อน พวกมันอยู่ตรงโน้น” ผมกัดฟันตะโกนบอกกลับไป และไม่ต้องย้ำอีก
พวกไอ้โต๋เปลี่ยนเป้าหมายรุกคืบเข้าไปหากลุ่มไอ้หยางกับสมุนที่เจ็บกันระนาวทางฝั่งโน้นทันที
แม้ผมจะเจ็บแต่ก็คุ้ม เมื่อหันมาเห็นเทพบุตรสุดหล่อเคลื่อนตัวมาอยู่ข้างผมตอนไหนไวยังกะลิง
ปั้นหน้าขมึงถึงยักกะยักษ์ตาเขียวปั๊ด! งานนี้บอมย์เบย์ตายสถานเดียว คดีเก่ายังไม่เคลียร์แถมเพิ่มข้อหาใหม่มาอีก
รู้ว่าสุดหล่อคงโมโหจนหน้าเขียวที่ผมไม่ทำตามแผนแถมยังโดนยิงหัวไหล่ซ้ายเลือดโซกอีกแผล แต่ก็ว่าเถอะเมียจ๋า
ที่พี่บอมย์ยอมเจ็บเพราะรักและห่วงที่รักนะครับ ยังไม่ทันได้เอ่ยปากกัดฟันจนหน้าเขียว
“หึ..ดื้อชิบไอ้ลุง คราวนี้หากตายขึ้นมาจริงๆ จะตามไปกระทืบซ้ำถึงเมืองผีเลยคอยดู
แก่แล้วไม่เจียมสังขาร” ตายห่า...ฟังเค้าพูดดิ ผัวเจ็บเกือบตายแทนที่จะปลอบกลับด่าซะงั้น ...แต่ก็แอบดีใจ
เพราะแววตาของเทพบุตรฉายความกังวลเด่นชัด ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือมาดูแผลตรงไหล่ผม...โธ่..ที่แท้ก็ห่วงเค้าเหมือนกัน
ทำเป็นปากแข็ง...เป็นแบบนี้ถึงตายก็ยอม.....ฮิ้วววว!!!!!
มาต่อให้แล้วนะคะ ขอโทษที่ให้รอนาน
วุ่นวายมากมายสารพัน พยายามเคลียร์ปัญหาอยู่
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ที่มีมาให้ไม่ขาด
รักคนอ่านทุกท่านเช่นกัน
Luk.
หัวข้อ: @@โดยLuk{จอมใจนักเลง} พี่บอมย์จอมกะล่อน VS จอมภาคย์เทพบุตรหยิ่งยโส (อ่าน 758051 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก