จอมใจนักเลง
Part 20
ความลับเกือบหลุด?...
.
.
.
.
“กราบนมัสการครับหลวงพ่อ” ผม..จอม...พี่สอน พากันก้มกราบหลวงพ่อทันทีที่เข้ามาในกุฏิ....
หลวงพ่อเป็นพระสายปฏิบัติ ท่านเป็นพระเกจิที่ควรค่าแก่การเคารพยิ่ง..พวกผมฝากตัวเป็นศิษย์มาสิบกว่าปี
“อืม...หายไปนานนะโยม..” หลวงพ่อทักหลังกราบท่านเรียบร้อยแล้ว สังขารท่านชราภาพลงมาก
แต่แววตายังอบอุ่นกอปรกับใบหน้าอิ่มบุญแค่เสียงทักก็เหมือนระฆังสะท้อนเข้าถึงใจกันเลย
“ครับ...ครึ่งปีเห็นจะได้หลวงพ่อ” ผมตอบท่านไป
“แล้วคนอื่นๆ ละ...เป็นอย่างไรกันบ้าง.” ท่านถามมาอีก
“ทุกคนสบายดี เห็นบอกเดือนหน้าจะมากัน...คงได้มากราบหลวงพ่อเหมือนทุกครั้งแหละครับ”
ที่ท่านถามหมายถึงเพื่อนกลุ่มสิงห์โตดำ และเหยี่ยวเวหา...หลังเหตุการณ์ปีศาจกรองกุมภ์ 16 ปีก่อน พวกผมมาทำบุญ
อุทิศส่วนกุศลให้กับพวกที่เสียชีวิตในเหตุการณ์นั้น ตะเกียงก็ได้หลวงพ่อเตือนสติชี้ทางธรรมช่วยให้จิตใจสงบลงได้
ไม่งั้นคงเอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุทำให้ไอ้พี่เทคมันตาย..
“อืม...แล้วนี่โยมตั้งใจมาทำบุญสินะ..ถึงหอบของมามากมาย”
“ครับ...แฟนผมเค้าตั้งใจทำบุญให้พ่อกับแม่ที่ล่วงลับไปแล้ว..รบกวนหลวงพ่อด้วยนะครับ”
ผมพูดอมยิ้มปรายตาไปทางจอม..หลวงพ่อหันไปมองน้อง..นั่งหน้าแดงหูแดงเถือกแล้วนั่น คงไม่คิดว่าผมจะแนะนำหลวงพ่อ
ไปแบบนั้น แต่จอมแสบก็ไม่โวยเอาแต่ก้มหน้างุด...พี่สอนกลั้นขำใหญ่
ผมไม่อายหรอกครับ หลวงพ่อรู้เรื่องพวกผมดี ตั้งแต่พวกเราฝากตัวเป็นศิษย์..ไม่ว่าจะเป็นคู่ของ
ตะเกียงกับไอ้โต๋ ไอ้รันกับไอ้พรต...เพราะฉะนั้นท่านไม่แปลกใจหรอกที่ผมบอกว่าจอมเป็นแฟน...ฮ่าๆๆๆๆ
“ชื่ออะไรกันหละ อายุเท่าไหรแล้ว” หลวงพ่อหันไปถามจอม
“จอมภาคย์ครับ อายุ 19 ครับ” น้องเงยหน้าขึ้นตอบ..ท่านสำรวจจอมเงียบๆ ก่อนจะหยิบ
ปากกากระดาษวางตรงหน้า...แล้วพูดขึ้นว่า
“เขียนชื่อสกุลพ่อแม่...ของโยมก็เขียนด้วยเลย วันเดือนปีเกิดให้ครบ..โยมบอมย์ด้วยนะ”
ท่านพูดจบ ผมก็พยักหน้าให้จอมแสบ เอื้อมไปหยิบกระดาษปากกามาจัดการเขียนตามที่หลวงพ่อบอก....
น้องเขียนก่อนส่งมาให้ผมเขียนต่อ ผมก็เขียนของผม..เรียบร้อยแล้วค่อยนำไปวางไว้ตรงหน้าหลวงพ่อเหมือนเดิม
หึหึ...แอบจำวันเดือนปีเกิดภรรเมียไว้เรียบร้อย งานนี้ได้ฉลองเพราะยังมาไม่ถึง....จัดหนัก...จัดเต็ม...
ไอ้หยะ!...เดือนหน้าแล้วด้วย...
“ถวายสังฆทานก่อนนะโยม...ก่อนอื่นนำปัจจัยไทยทานทั้งหมดตั้งจิตอธิษฐานถึงบุคคลที่เราส่งกุศล
ไปให้ด้วย อย่าลืมตั้งนะโมสามจบ อาราธนาศีลให้เรียบร้อย ” พูดจบ ผมก็พยักหน้าให้พี่สอนลำเลียงของทั้งหมดมาใกล้ๆ..
ก่อนยกขึ้นเหนือศรีษะตั้งจิตอธิษฐาน ผมนึกถึงโอโต้ซังกับคุณแม่ของจอม...บอกท่านว่าผมขอรับหน้าที่ดูแลจอม
ไปตลอดชีวิต...ไม่ลืมขอขมาท่านทั้งสองที่ทำให้ลูกชายคนเดียวของท่านกลายเป็นเมียผมอย่างสมบูรณ์หมดโอกาสสืบทายาท
ทางสายเลือดไปเสียแล้ว
จอมแสบก็ทำตาม....น้องอธิษฐานนานพอสมควร คงมีเรื่องบอกกับแม่และโอโต้ซัง
หลายเรื่องเชียวแหละ...ผมแอบคิดในใจอย่าฟ้องเด็ดขาดว่าพี่ขืนใจเชียวนะสุดที่รัก..ไม่งั้นพ่อตาแม่ยายได้ตามไปหักคอเอานะสิ
เรียบร้อยแล้วเริ่มสวดตามที่หลวงพ่อบอก หลังจากถวายสังฆทานหลวงพ่อก็สวดรับสังฆทานให้กรวดน้ำ
ปิดท้ายด้วยให้พรตามระเบียบ จากนั้นพี่สอนทำหน้าที่นำน้ำที่กรวดไปรดต้นไม้ด้านล่าง....ระหว่างนั้นท่านก็พูดขึ้นมาว่า
“ขอให้โยมทั้งคู่ดูแลกันและกันด้วยความเข้าใจ..อย่าใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง..สติมาปัญญาเกิด..
ทุกอย่างจึงจะผ่านได้ด้วยดี” ท่านให้ข้อคิดมา ผมก้มกราบจอมก็ทำตาม...หลังคุยสารทุกข์สุกดิบอีกสักพัก
เรื่องกิจการของผมนั่นแหละ ก็สมควรแก่เวลากราบลาท่าน...เพราะใกล้ฉันเพลเต็มแก่แล้ว ถือโอกาสขอตัวกลับกันเลย
พี่สอนรับหน้าที่ขับรถแทนอาจักร ผมไม่ต้องการคนมาเยอะ อยากใช้เวลาส่วนตัวบ้าง ไม่ลืมบอก
พี่สอนแวะฟ้าฮ่ามทานกลางวันแถวริมปิงเลยดีกว่า
ระหว่างนั่งในรถ ผมเอามือน้องมากุมไว้บนหน้าขา จอมแสบแค่ชำเลืองหางตามองนิดหนึ่ง
แต่ไม่ได้ขืนมือหนี นอกจากหน้าจะขึ้นสีแกล้งมองถนนด้านข้างซะงั้น ยิ่งเขินยิ่งทำให้ผมยิ้มไม่หุบ
น้องเขินโดนใจผมชะมัด หัวใจผมพองคับอกเลยเหอะ...พักหลังจอมยอมให้ผมแสดงความรู้สึกมากขึ้น
งงกับตัวเองจริงๆ เห็นผู้ชายหล่อหน้าตาดีก็ไม่น้อย ผมไม่นึกพิศวาสมาก่อน เพื่อนผมล้วนหล่อ
ขั้นเทพกันทั้งนั้น เพิ่งจะเกิดความรู้สึกนี้กับจอมคนแรก ไม่นับตะเกียงเพราะรายนั้นสวยไร้ที่ติ ไม่ได้หล่อแมนเหมือนจอม
คนเราลองเจอคนที่ใช่อะไรก็ไม่สำคัญ แค่ใจบอกว่ารักแล้วมักไม่สนเรื่องอื่น ยิ่งมีออฟชั่นมาครบ
ถือเป็นกำไรเสียมากกว่า กรณีจอมผมคิดว่าเป็นบุญเก่าผมละมั้ง ถึงได้น้องเป็นคู่ชีวิต..แม้จะรวบรัดเอาแบบมึนๆ งงๆ ก็เหอะ
มาถึงร้านผมเลือกนั่งริมน้ำ พี่สอนปล่อยแกตามสะดวก ยังไงผมสองคนคงอยู่ในสายตาแกตาม
หน้าที่การ์ดนั่นแหละ จากนั้นก็สั่งรายการอาหาร จอมสั่งปลาหิมะนึ่งซีอิ้วกับยำตะไคร้ ผมสั่งแกงส้มชะอมกุ้ง
ข้าวอบสับปะรด พล่าหมู เครื่องดื่มเราเห็นตรงกันขอเป็นน้ำเปล่า เมื่อพนักงานรับออเดอร์เสร็จระหว่างรออาหาร
ผมชวนคุยขึ้นก่อน
“สบายใจไหมได้ทำบุญให้แม่กับโอโต้ซัง” จอมมองผมยกยิ้มอย่างหล่อ
ถือเป็นคำตอบในตัวเสร็จสรรพ
นึกถึงที่เจอกันแรกๆ จอมกวนผมประจำจนได้เรื่อง ทั้งที่นิสัยปกติออกจะพูดน้อย คนไม่รู้จักมักคิดว่า
น้องหยิ่งหรือเปล่า ความจริงแล้วจอมไม่พูดพร่ำเพรื่อ ลองได้พูดจัดหนักจัดเต็มหน้าหงายกันเลยหละ
“บอกโอโต้ซังกับแม่เรื่องพี่หรือเปล่า?” ผมยังถามต่อ
“ไม่บอก..โอโต้ซังกับแม่รู้จักพี่แล้วไม่ใช่...จะให้บอกไรอีก” น้องทำเสียงขึ้นจมูก
“อ้าว!...ไม่แนะนำลูกเขยเล่าครับ งั้นที่พี่บอกกับพวกท่านกลายเป็นพี่โกหกอะดิ” ผมทำทีน้อยใจ
ดูจอมแสบจะตอบว่าไง
“พี่..อย่าเยอะ” แหนะ!..ไม่ง้อยังว่าผมอีก ให้มันได้ยังงี้ดิ
“จอมครับ..เราสองคนเป็นอะไรกันพ่อแม่พี่ยอมรับ แล้วทำไมจอมไม่บอกโอโต้ซังกับคุณแม่หละ...
พี่จะสู้หน้าพวกท่านได้ยังไง” เปลี่ยนโหมดเลยผม...เล่นลูกน้อยใจไม่ได้ ก็ต้องเอาเหตุผลมาพูดแทน
“เฮ้อ!..เหนื่อย..ตกลงมีผัวหรือมีพ่อเนี่ยะ?” ไอ้หยะ! จอมแสบหลุดปากเรียกผมว่าผัว
คงไม่รู้ตัวว่าพูดไรออกมา ผมพยายามยัดเยียดคำนี้มาตลอด แสดงว่าได้ผลคงฝังในจิตสำนึกของน้องให้แล้ว
มาแบบนี้ต้องรีบตะครุบให้ไว อย่าปล่อยหลุดเป็นอันขาด
“เป็นผัวซิครับ จะเป็นพ่อได้ไง” พอผมพูดไปปุ๊ป เหมือนน้องจะนึกขึ้นได้
หน้าแดงลามไปถึงหูแล้วนั่น ที่สำคัญอึ้งไปแล้ว
“พี่ดีใจนะครับ ในที่สุดจอมก็ยอมรับเสียที” ยิ่งผมเน้นน้องยิ่งเหวอเข้าไปใหญ่ จะขำก็กลัวโกรธ
เลยต้องเก็กหน้าจริงจัง ผมสุดปลื้มแต่เพราะเห็นท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของจอมแสบจะหลุดขำเข้าให้
เด็กบ้า...ไมน่าฟัดจริงหวะ
“ร้านนี้คราวหลังจอมไม่มาแล้วนะ” หาเรื่องตีรวนพาลร้านเค้าซะนั่น อันธพาลไปแล้วเมียผม
“อ้าว! ทำไมไปว่าร้านเค้าแบบนั่นครับ บรรยากาศการตกแต่งดูดีออก เรียนสถาปัตย์มา
มองไม่ออกหรือไงครับ” ผมไม่เลิก แกล้งเมียแล้วมีความสุขพิลึก
“อาหารช้าเห็นป่ะ!..สั่งตั้งนานไม่มาสักรายการ ไม่ได้ว่าเรื่องบรรยากาศสักหน่อย” ทำเป็นบ่น
แต่ไม่กล้าสบตาเลยครับ ปกติหลบทีไหน ยังไม่นับหน้าแดงก่ำที่ปิดไม่มิดผิวขาวเป็นทุนยิ่งเห็นชัด
ทำเป็นเนียน แต่ผมรู้ว่ากำลังหาเรื่องเปลี่ยนกระทู้ดึงความสนใจผมไปคุยเรื่องอื่น....ฮ่าๆๆๆๆ
ผู้ชายเขินหาดูไม่ง่าย ยิ่งหน้าตาดีเป็นทุนแถมเป็นคนที่ทำให้หัวใจพองโต เชื่อเหอะร้อยทั้งร้อยความสุข
มันสัมผัสได้จนล้น
“หิวขนาดนั้นเชียว งั้นเปลี่ยนร้านพี่ทนเห็นเมียพี่หิวไม่ได้ รอแป๊ปโทรตามพี่สอนก่อน”
ผมยังเน้นเมียชัดเจน แถมแกล้งล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง จอมแสบห้ามผมหน้าตั้ง
หน้ายังกะตูดลิง..แดงเอาแดงเอา ยิ่งได้ยินผมพูดเมียซะเต็มปาก ปกติต้องเหวผมกลับแล้วครับ
แต่นี่เจ้าตัวไปไม่เป็นเล่นหลุดปากก่อน เลยไม่รู้จะสะกัดผมยังไง น่ารักมากมาย
“เดี๋ยว! ไม่ต้องหรอกรอตั้งนานแล้ว ไปร้านใหม่ยิ่งช้าเข้าไปใหญ่ รอต่อไปเหอะ” พูดจบ
เฉมองทางแม่น้ำซะงั้น โอ้ย!เสี้ยวหน้าด้านข้างจมูกโด่งเป็นสันได้รูป หน้าเนียนใสแดงก่ำ หล่อสาด....
“หึหึ!.” อดขำไม่ได้ทำตัวน่ารักชะมัด จังหวะพนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ เลยต้องพักไว้ก่อน
“เชิญครับ หิวก็ลงมือทานได้เลย” ผมตักปลาหิมะนึ่งซีอิ้วใส่จานให้ จากนั้นเราทั้งคู่ก็ลงมือ
ทานอาหาร ไม่อยากแหย่ให้เขินไปมากกว่านี้ ปล่อยให้ทานข้าวดีกว่า แค่นี้ก็กระชุ่มกระชวยหัวใจแล้วครับ
ทานไปได้สักพัก โทรศัพท์จอมก็ดังขึ้นมา ตัวแสบวางช้อนจิบน้ำก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไงตั้ม..” เจ้าตั้มเพื่อนก๊วนเค้าโทรมา
“ไม่แน่ใจ...ถามพี่เค้าก่อน รอแป๊ป” จอมมองหน้าผม หลังคุยโทรศัพท์ก่อนจะถามผมว่า
“พี่...เพื่อนจะมาซ้อมดนตรีช่วงบ่าย สะดวกหรือเปล่า”
“เอาสิ..ทานเสร็จกลับเลย” ผมตอบ จอมหันไปคุยกับเจ้าตั้มต่อ ก่อนจะวางโทรศัพท์
แล้วลงมือทานข้าวอย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่กล้าเงยหน้ามาสบตาผมเลย
พี่สอนขับรถพาผมกับจอมกลับ ถึงบ้านแล้วผมบอกให้แกไปพักได้ไม่มีโปรแกรมออกไปไหนอีกแล้ว
ฝากสั่งแม่บ้านเตรียมอาหารเย็นเลี้ยงเด็กๆ ให้ด้วย ก่อนจะขอตัวขึ้นมานอนเอาแรงสักงีบ ส่วนจอมแสบเข้าไปในห้องซ้อม
เช็คอุปกรณ์เครื่องดนตรีเค้านั่นแหละ
เผลอหลับนานเหมือนกัน ตื่นมาอาบน้ำให้สดชื่น เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเสื้อยืดสีขาวกางเกง
สามส่วนสบายๆ เดินลงไปดูเด็กๆ สักหน่อย พอมาถึงห้องซ้อมเงียบเชียบ หรือเลิกกันไปแล้ว ไม่ได้ยินเสียงซ้อมเพลง
กำลังจะเปิดประตูเข้าไปดันได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเจ้าตั้ม เจ้าก้อง เจ้าเกียรติกับน้องอ้อย ขำกันกระจาย
พาลชะงักรอฟังว่าคุยอะไรกันถึงหัวเราะงอหายขนาดนั้น
“ยังไงนะผีผ้าห่มมึง เฮียเค้าเล่นกับมึงยังไงจอม ขออีกรอบดิ” เสียงเจ้าก้อง ตายห่าอย่าบอกว่า
จอมแสบเล่าเกมส์ผีผ้าห่มให้พวกเพื่อนฟังหละนั่น
“ก็เค้าให้กูม้วนตัวอยู่ในผ้าห่ม โผล่หัวกับเท้าออกมา ห้ามไม่ให้ตัวหลุดจากผ้าห่มไม่งั้นแพ้
แล้วพี่ก็จักจี๋ส้นเท้ากู ถ้าทนได้เกินห้านาทีกูชนะ”
“กร๊ากกกก!!!....ฮ่าๆๆๆๆ! ไอ้จอมมึงโดนเฮียหลอกแล้ว นั่นมันใช่ผีผ้าห่มที่ไหน เดี๋ยวก่อน...
แล้วตกลงมึงชนะหรือแพ้ กติกาคนแพ้ทำอะไร” เสียงไอ้ตั้มมันถาม ไม่ได้การแล้วเด็กพวกนี้กำลังสอนเมียผมรู้มาก
ต้องสกัดดาวรุ่งเสียก่อน คิดได้ผมเปิดประตูเข้าไปทันที
“ทำไรกันอยู่ครับ ไม่ได้ยินเสียงซ้อมเลิกแล้วเหรอ” ผมตีมึนแกล้งถามเปลี่ยนเรื่อง ทุกคนหันมอง
ผมเป็นตาเดียว แต่ละคนพอเห็นหน้าผมพากันอมยิ้มซะ โดยเฉพาะไอ้ตั้มมีส่งสายตาล้อเลียนให้อีก คงกำลังสงสัย
พฤติกรรมผมแน่ๆ เมียผมก็ซื่อซะมองมาตาโตอย่างเดียวเลย
“พักวงสักสิบนาทีนะเฮีย เพิ่งจะเบรกก่อนหน้าเฮียเข้ามานี่เอง ว่าแต่เฮียเหอะ สร้างวีรกรรมอะไร
ไว้กับเพื่อนอ้อยเนี่ยะ” น้องอ้อยใส่ผมทันที หญิงห้าวไม่เข้ากะหน้าออกตัวก่อนเพื่อน ผมไม่อยากให้วกเข้าเรื่องนี้
เลยต้องหาทางดึงความสนใจเสียก่อน
“หือ...นี่เล่นเพลงนี่ได้ปล่าว! งมงายของบอดี้แสลมนะ...เล่นให้พี่ฟังหน่อยดิ
เย็นนี้เลี้ยงข้าวตกลงไหม” พอผมพูดจบ ไอ้เจ้าก้องออกตัวทันที
“โห...เยี่ยมเลยเฮีย ได้ดิใครจะร้อง เฮียร้องเองหรือเปล่า พวกผมแกะซ้อมเหมือนกัน”
ได้ผลหัวข้อเปลี่ยนแล้ว
“ไม่หรอก ขอฟังนะ..ขอฟัง ปกติใครร้องลุยเลย” สรุปผมก็ได้ฟังเพลงสมใจ
เปลี่ยนหัวเรื่องได้อีกตะหาก คนร้องก็เมียผมนั่นแหละ เสียงโดนใจสุดๆ เฮ้อ! เกือบไปแล้วไหมหละ
ขืนให้เมียโดนซักฟอกหลุดปากบอกไป ได้โดนเด็กพวกนี้ถอนหงอกตายห่า หาว่าผมหัวงูหลอกเมียตัวเองแน่นอน
หวิดไปแล้วไหมหละ มาไม่ทันไม่รู้จอมแสบจะไขความลับแบบซื่อไม่รู้เรื่องหรือปล่าว...???
มาต่อให้แล้วนะคะ รอวันจันทร์มาต่อให้อีกค่ะ
รักทุกคนเหมือนกัน ตอนนี้เร่งงานประจำ ต้นเดือนงานเพียบ
ขอเป็ดหน่อยได้ไหม ถ้าเป็ดเยอะ ตอนหน้าไคลแม็กซ์
ดูจอมใจของเรา ออกโลงนักเลงเต็มสตรีม ถ้าเป็ดมาไม่เยอะ
คนเขียนอาจคิดไรไม่ออก ส่งกำลังใจให้กันหน่อย
Luk.
หัวข้อ: @@โดยLuk{จอมใจนักเลง} พี่บอมย์จอมกะล่อน VS จอมภาคย์เทพบุตรหยิ่งยโส (อ่าน 804468 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก