~ ต่อกันเลยครับ ~
วันนี้วันจันทร์ ยังงัยผมก็ต้องไปเรียน เพราะว่าวันนี้มีส่งงาน
ระหว่างที่ผมขับรถผ่านคอนโดเทพ ผมก็เอาแต่ชะเง้อ มองดูเพื่อว่าจะเห็นเต้ย
กูจะทำอย่างนั้นทำไม ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่มึงเป็นคนบอกให้เค้าออกไปจากชีวิตมึงเอง
มึงก็ต้องยอมรับสิ่งที่จะเกิดต่อจากนี้แล้วกัน
วันนี้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
ผมไม่เจอเต้ยทั้งวัน
และนั้นมันก็ควรจะดีไม่ใช่หรอ
ทำไมผมต้องมานั่งเศร้าอยู่ที่ตลาดโต้รุ่งคนเดียว แล้วกูสั่งบัวลอยมาทำไม
ผมนั่งเขี่ยถ้วยบัวลอยไปมาก็มีมารเข้ามาครับ
"อ้าว กานต์ มาทำอะไรแถวนี้จ๊ะ"ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก อีส้มเน่า
"กินข้าวน่ะ แล้วส้มมาทำอะไร"ผมถามกลับไป
"ก็มากินข้าวกับน้องเต้ยนะจ๊ะ"เต้ยมากับมึงด้วยหรอ
"อ้าว แล้วเต้ยล่ะ"
"เค้าสั่งข้าวอยู่น่ะ"
"อ้าว กินบัวลอยอยู่หรอ เนี้ยเต้ยน่ะ เค้าก็ชอบกินเหมือนกัน"นางส้ม พรรณนาต่อ
"นั้นงัยมาแล้ว"ไอ้เต้ยมาครับ มาตัวเป็นๆเลย
"พี่ส้ม เราไปหาที่นั่งกันเถอะ"แล้วเต้ยมันก็จูงมือส้มไป
เต้ยมันไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ
"ไปก่อนนะกานต์"แล้วส้มก็หันมายิ้มให้ผม
มึงจะมาเสียใจอะไรว่ะกานต์ นี้คือสิ่งที่มึงต้องการนะ
ผมว่าผมรีบไปจากตรงนี้ดีกว่า
ผมต้องเข้มแข็งมากกว่านี้
กานต์ มึงต้องทำได้
ตั้งแต่วันนั้นจนมาวันนี้ เรื่องราวผ่านมาเกือบๆสองอาทิตย์ ผมเริ่มทำใจได้บ้าง
มีบ้างที่ผมเจอเต้ยที่คณะ แต่มันก็เท่านั้น เพราะว่าตอนนี้เราเป็นคนแปลกหน้ากันไปแล้ว
ใช่คนแปลกหน้าที่ไม่เคยแม้จะรู้จักกัน ไม่เคยแม่แต่เคยใกล้ชิดกัน
ทุกอย่างที่ผ่านมา ผมคิดไปคนเดียวทั้งหมด
ช่วงนี้ช่วงสอบ
วันนี้ผมกับบอลตัดสินใจไปอ่านหนังสือที่ริมทะเลบสาปมหาฯลัย
(ที่จริงมันแค่บ่อน้ำเท่านั้นแหละครับ แต่พวกผมเรียกให้มันหรูๆหน่อย)
ผมกับบอลนั่งอ่านหนังสือไปได้หลายชั่วโมง
บอลมันก็ขอตัวไปกินข้าวกับแฟนมัน ผมก็ไม่ว่าอะไรก็ปล่อยมันไป
แล้วก็นั่งอ่านหนังสือต่อ
สักพักก็มีคนมานั่งตรงข้ามกับผม
"อ้าวบอล มาเร็วจังว่ะ"ผมทักมันทั้งๆที่ตายังคงอยู่ที่หนังสือ
มันไม่ตอบอะไร
ผมก็งงว่ามันเป็นอะไร ทะเลาะอะไรกับแฟนมารึป่าว
"ทะเลาะกับแฟนมาหรอว่ะ"ผมถามต่อ
มันเงียบอีก เป้นอะไรของมันว่ะ
"เป็นอะไรว่ะ ทำไมไม่ตอบ"ชักหงุดหงิด
"ก็กูไม่ได้ชื่อบอล"เสียงนี้มัน เสียงเต้ย
"เต้ย"ผมเงยหน้ามอง
"ใช่ ทำไม จำกูไม่ได้รึงัย"มันพูด
"จำไม่ได้"
"อย่าใจร้ายไปหน่อยเลยน่า"
"ต้องการอะไรอีกเต้ย"
"ก็แค่ อธิบายเรื่องนี้ให้ฟังหน่อย"แล้วมันก็ชี้ไปที่หนังสือ
"ทำไมไม่ให้แฟนมึงสอนล่ะ"อีส้มมันก็ปีเดียวกับกู
"อ้อ พอดีพี่เค้าไม่ว่างน่ะ"
"กูก็ไม่ว่าง"
"อย่ามาเรื่องมากนา ok ok งั้นดูนี้ก่อนมั้ย ถึงจะมีอารมณ์สอนกู"แล้มันก็เปิดรุปในมือถือมันให้ผมดู
เป็นรูปผู้ชายคนนึงนอนหมดสติ ที่สำคัญไม่ได้ใส่อะไรไว้เลย
แน่นอนครับผู้ชายในรูปนั้นผมจำได้ดี ก็เพราะว่ามันคือผมเอง
ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆครับ
มันเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ปาก
"งัย มีอารมณ์สอนกูยัง"
"มึงลบเดี๋ยวนี้นะเต้ย มึงลบเด๋ยวนี้นะ"ปากผมก็พร่ำไป มือผมก็จะแย้งมือถือมันมาให้ได้
"หยุดเด๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นกูจะกดส่ง"
"กูหยุดแล้ว มึงจะเอางัยว่ามาเลย"
"กูก็แค่ต้องการให้มึง อธิบายเรื่องนี้ให้กูฟัง"แล้วมันก็โยนหนังสือลงตรงหน้าผม
"แล้วถ้ากู อธิบาย มึงจะลบรูปบ้าๆนั้นรึป่าว"
"มึงมีสิทธิเลือกหรอ"
ผมจะไปทำอะไรได้ล่ะครับ
ก็ก้มหน้าก้มตา อธิบายให้มันฟัง
หลังจากที่ผมอธิบายไปได้สักพัก ผมสังเกตว่าไอ้เต้ยไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลย
"นี่มึงตั้งใจฟังหน่อยได้มั้ย"
"เปลี่ยนกลิ่นน้ำหอมหรอ กลิ่นเดิมหอมกว่าน่ะ"มันพูด
"นี้ ถ้าไม่สนใจฟังจะไปอธิบายแล้วนะ"
ก่อนที่มันจะตอบผมไอ้บอลก็มาครับ
"ไปก่อนนะ"ไอ้เต้ยพูดเสร็จ แล้วมันก็หยิบหนังสือมันแล้วเดินจากไป
ทิ้งผมไว้กับความงง แล้วก็วุ่นวายใจกว่าเดิม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
