~ต่อกันเลย~
ตั้งแต่วันนั้นจนสอบเสร็จผมพยายามหาตัวไอ้เต้ย แต่ก็ไม่เจอตัวมัน
ไม่รู้มันหายไปไหน กะจะเคลียเรื่องรูปให้รู้เรื่อง
สอบเสร็จวันสุดท้ายก็ไม่เจอมัน
ผมจะทำงัยได้ล่ะครั กลับไปนั่งกลุ้มที่บ้านอยู่คนเดียว
"กิ้งก๋อง"เสียงกริ่งบ้านครับ
"อ้าวไอ้เทพ ไอ้บอล มาได้งัยว่ะ"ผมทักเมื่อเจอคนที่อยู่หน้าประตู
"กะมาเล่นเกมส์"ไอ้เทพพูด
"เออมาดิ กูกะลังเบื่อๆ"
ผมกับบอล เทพ ก็นั่งเล่นเกมส์ไปได้สักพัก โทรศัพท์ไอ้เทพก็ดังขึ้น
แล้วไอ้เทพมันออกไปรับโทรศัทพ์หน้าบ้าน
"ว่างัยนะ"เสียงไอ้เทพดังเข้ามาในบ้าน ไม่ถึงเสียวนาที ที่มันเดินออกไปคุยโทรศัพท์
"เห่ยมีอะไรว่ะ"ไอ้บอลวิ่งออกไปหาเทพ ผมวิ่งตามไปติดๆ
"ไอ้เต้ย โดนรถชน"ตอนนั้นไอ้เทพหน้าซีดมาก
"เป็นตายเท่ากัน"ไอ้เทพพูดต่อตอนนี้ผมก็ตกใจไม่แพ้ไอ้เทพเหมือนกัน
อย่าเป็นอะไรนะเต้ย
มีไอ้บอลคนเดียวที่มีสติตอนนี้ มันวิ่งเข้าไปเอากุญแจรถผมแล้วก็บอกให้พวกผมขึ้นรถ แล้วก็ไปรพ.ทันที
มาถึงรพ.ไอ้เต้ยยังคงอยู่ในห้อง ER.
ขอร้องล่ะ อย่าเป็นอะไรเลยนะเต้ย
ขอร้องล่ะ ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ
หมอก็ออกมาจากห้องER.
ตอนนี้เต้ยปลอดภัยแล้ว หมอย้ายไปห้อง ICU เพื่อดูอาการ
หลังจากหมอย้ายเต้ยไปห้องICU ไม่กี่นาที
ส้มก้มาถึงรพ.เช่นกัน
แต่จะเป็นไรมั้ย ที่ผมอยากจะเห้นเต้ยก่อน
อยากจะเห็นว่ามันไม่เป็นอะไรจริงๆ
"คืนนี้คงจะเข้าไปเยี่ยมไม่ได้นะค่ะ อยากให้คนไข้พักผ่อน"คุณพยาบาลพูดกับส้ม
"คนไข้ปลอดภัยแล้วนะค่ะ ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เราก้จะย้ายไปห้องพักฟื้นแล้วค่ะ"คุณพยาบาลยังคงตอบส้มอยู่
เช้าวันรุ่งขึ้นผมไปที่รพ.แต่เช้า
ดีนะที่รพ.นี้มี S&P ผมเลยได้ซื้อบัวลอยไปให้เต้ยด้วย
ผมเจอเทพอยู่ชั้นล่างของรพ.
ก็เลยขึ้นไปพร้อมมัน
เข้าไปในห้องพัก
ภาพที่ผมเห็นแทบทำให้ผมไม่อยากอยู่ต่อ
ส้มกำลังนั่งกุมมือกับเต้ยอยู่
ทั้งสองคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน เต้ยกำลังเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น
ให้มันกลายเป็นเรื่องตลก
ทั้งสองหัวเราะ หยอกกัน
"อ้าว กานต์มาด้วยหรอ"ส้มทัก
"อืม"แต่เต้ยสิครับ ไม่มองมาที่ผมด้วยซ้ำ
มันทำยังกับผมเป็นอากาศ ไม่มีตัวตนอยู่ในที่แห่งนั้น
แล้วผมจะอยู่ทำไมให้เสียใจล่ะครับ
ผมรู้สึกเป็นส่วนเกินยังงัยไม่รู้
เทพมันก็เข้าไปคุยกับสองคนนั้นด้วย
ผมควรไปจากตรงนี้ดีกว่า
ผมวางถุงS&P ที่มีบัวลอยอยู่ข้างในไว้ที่โต๊ะข้าง
แล้วก็เดินออกมาอย่างเงียบๆ
ก่อนที่ผมจะปิดประตูห้องพักของเต้ย
คุณพยาบาลก็เอาของ ของเต้ยมาคืน
ของที่ติดตัวเต้ยมาก่อนได้รับอุบัติเหตุ
ใช่ครับ สิ่งที่ผมคิดถึงตอนนี้ก็คือ โทรศัพท์มือถือมัน
ผมอาสาจะเอาของพวกนั้นไปให้เต้ยเอง
คุณพยาบาลก็ไม่ได้ว่าอะไร
ผมรับของๆเต้ยมา
แล้วก็หาของที่ผมต้องการที่สุด
เปิดมันขึ้นมา แล้วก็ลบรูปพวกนั้นซะ
แต่ก็มีหลายรูปเหมือนกัน
ที่เป็นรูปผม และผมก็ไม่รู้ว่าเต้ยถ่ายมันเมื่อไหร่
เป้นรูปตอนที่อยู่ค่าย
รูปตอนที่ผมหลับอยู่บนรถ
รูปที่ผมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
รูปที่ผมกำลังกินข้าว
รูปที่ผมกำลังนอนหลับ
มันถ่ายรูปพวกนี้ตอนไหนกันน่ะ
มันถ่ายทำไม ถ่ายเพื่ออะไร
แต่แล้วผมก็เจอรูปที่เต้ยกับส้มถ่ายคู่กัน
รูปนั้นมันทำให้ผม ดึงสติกลับมา
แล้วเลิกฟุ้งซ่านกับรูปพวกนั้น
ผมลบหมดทุกรูป ที่เป้นรูปผม
หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปในห้องพักอีกครั้ง
แล้วก็เอาของของเต้ยไปวางไว้ข้างๆถุงบัวลอย
ไม่มีใครสังเกตด้วยซ้ำว่าผมเข้ามา
ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของผม
ผมควรไปจากตรงนี้ซะ
อย่าลืมล่ะกานต์ว่าตอนนี้ มึงกับเต้ย เป็นแค่คนแปลกหน้า
น้อยลง ความรู้สึกดีๆดูน้อยลง
ทุกที ไม่รู้ว่าเหลือเท่าไหร่
น้อยใจ ต่อให้พยายามสักแค่ไหน
แต่ดูเหมือนว่าความเข้าใจก็ยิ่งน้อยลง ไป
* มีอะไรอยู่ในใจเธอ ไม่รู้
สิ่งใดที่เธอนั้นคิดอยู่
สายตาเธอเหมือนไม่รู้จักกัน แล้ว
** เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ หรือว่าเธอแกล้งทำ
ฉันเป็นคนแปลกหน้าของเธอเมื่อไหร่ ช่วยบอกให้เข้าใจ
เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ หรือว่าเธอลืมไป
เธอลืมไปแล้วว่าเรารักกัน ใช่ไหม
คนแปลกหน้าคนนี้ ยังรักเธออยู่ จำไว้
(เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ หรือว่าเธอแกล้งทำ ฉันเป็นคนแปลกหน้าของเธอเมื่อไหร่)
เธอจึงไม่สนใจ เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ หรือว่าเธอลืมไป
เธอลืมไปแล้วว่าเรารักกัน ใช่ไหม
คนแปลกหน้าคนนี้ ยังรักเธออยู่ จำไว้
น้อยลง ความรู้สึกดีๆดูน้อยลง
ทุกที ไม่รู้ว่าเหลือเท่าไหร่
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=0&songID=V2BA7F0P0 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
