ต่อ...
ต่อไปผมจะทำยังงัย
นี้มันเรื่องบ้าอะไรเกิดขึ้นกับผม
ทำไมต้องเป็นผม
เมื่อหกเดือนก่อน นพทิ้งผมไปกับคนอื่นเพียงเพราะผมให้ในสิ่งที่เค้าต้องการไม่ได้ นั้นก็คือ SEX ใช่ครับ
ผมยังไม่เคยมีอะไรกับนพ ทำไมผมไม่ยอมมีอะไรกับนพนั้นหรอ ก็เพราะผมคิดว่า SEX มันไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผม และอีกอย่างตอนนั้นผมไม่พร้อมที่จะมีอะไรกับนพ
แต่ในเมื่อมันสำคัญสำหรับนพ และในเมื่อผมยังให้นพตอนนั้นไม่ได้ เค้าก็เลยจากผมไป ไปหาคนที่เค้าในนพได้ในเรื่องแบบนั้น
และนี่.........และนี้ก็ถือว่าเป็นครั้งแรงที่ผมเสียตัว
และตอนนี้ วินาที มันคืออะไรกันแน่
ทำไม ทำไมต้องเป็นเต้ย
ทำไม ทำไม ผมนั่งคิดวนไปวนมาอยู่อย่างนั้นอยู่ในห้องของตัวเอง
น้ำตามันใหลมาช้าๆ
ตั้งแต่ผมรู้จักเต้ยมา
มันเป็นคนที่ทำให้ผมเสียน้ำตามากที่สุด
ทำไม คนที่ผมกำลังมีความรู้สึกดีๆด้วย ถึงมาทำร้ายกันแบบนี้
ทำไม ผมทำผิดอะไรหรอ
นี้ใครกำลังจะพิสูจณ์อะไรในตัวผม ทำไมคนบนฟ้าต้องแกล้งกันแบบนี้
"ไปกันยัง"เสียงของเต้ยทำเอาผมหลุดจากภวังค์
".............."ผมไม่ตอบอะไร ไม่อยากแม้จะพูด ไอ้ยินเสียง แม้กระทั้งมองหน้าผมยังไม่อยากมอง
"ลุก ไปกินข้าวกัน"ผมยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่อยากออกไปพบ ไปเจอใคร
"กุบอกให้ลุก"แล้วเต้ยมันก็เดินมากระชากผมลุกขึ้น
และนี้คือสิ่งที่ผมต้องเผชิญใช่มั้ย
เต้ยมันพาผมมาที่ห้างแห่งนึงไม่ห่างจากบ้านผมเท่าไหร่
มันเป็นคนขับรถผมเองครับ
ระหว่างที่กินข้าวกันอยู่
ผมรู้สึกไปเองว่ามีคนกำลังมองมาที่ผมแล้วก็หัวเราะผมอยู่
เค้าคงเห็นรอยที่คอผม
เค้าคงคิดว่าผมกับเต้ยมีอะไรกัน
เค้าต้องรู้แน่เลยว่าผมเป็นเกย์
ผมดึงปกคอเสื้อขึ้นมาช้า เพื่อปิดรอยเหล่านั้น
ข้าวในจานผมไม่พร่องสักนิด
มันกินไม่ลง อยากกลับบ้าน
ไม่อยากไปไหน ไม่อยากเจอใคร
เสียงโทรศัพท์เต้ยดังขึ้น ทำเอาผมหลุดออกจากภวังค์ความคิดอีกครั้ง
ไอ้เต้ยรับสาย
"หวัดดีครับ"ใครโทรมาหาเต้ยนะ
..........................
"อ้อ พี่ส้มหรอครับ"หัวใจผมหลุดหายไปอีกครั้ง
ส้มโทรมา แล้วเต้ยมันก็ลุกออกไปคุยที่นอกร้าน
อะไรกัน นี้มันอะไรกัน
ในเมื่อมึงจะเลือกส้มแล้วมามีอะไรกับกูทำไม
ไม่นานเต้ยก็เดินเข้ามาแล้วก้จ่ายเงินค่าอาหาร
"ไปกินบัวลอยกันมั้ย"เต้ยพูดขึ้น
บัวลอยงั้นหรอ
"ไม่กิน กูอยากกลับบ้าน"ผมบอกมันไปพร้อมเดินไปที่จอดรถ
แต่ไม่เห็นมันจะเดินตามมา
ผมนั่งรอมันอยู่ที่ลานจอดรถอยู่นานพอสมควรแล้วมันก็มา
มันคงไปกินบัวลอยของโปรดมันนั้นแหละ
แถมยังไปซื้อของมาเยอะแยะ โดยไม่สนด้วยซ้ำว่าผมอยู่ตรงนี้ รอมันอยู่ที่ลานจอดรถ
ไม่นานก็กลับมาถึงบ้าน
ผมไม่อยากจะเจ็บอีกต่อไปแล้ว
ผมอยากจะหยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้
และนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมกับมันจะเจอกัน
"เต้ย"ผมเรียกมันซึ่งนั่งดูทีวีอยู่
"มีอะไร"มันหันมามอง
"ขออะไรสักอย่างได้มั้ย"
"อะไร"
"ช่วยออกไปจากชีวิตกูได้มั้ย"
ไอ้เต้ยมองหน้าผมอย่างตกใจ
"มึงว่างัยนะ"
"ช่วยออกไปจากชีวิตกูได้มั้ย เต้ยถือว่ากุขอร้อง ที่ผ่านมา ตั้งแต่กุรู้จักมึง ก็มีแต่เรื่อง กูอยากอยู่อย่างสงบ
ขอร้องล่ะ ไปจากชีวิตกูซะทีเถอะ ถือว่ากูขอร้อง"ตอนนี้ผมลงไปนั่งกับพื่น ขามันไม่มีแรงครับ
ตอนนี้ไอ้เต้ยเองก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว
"ได้"มันพูดออกมา แต่คำตอบนั้นของมัน แทบจะทำให้ผมจะหยุดหายใจเสียให้ได้
มึงจะเสียใจทำไม ในเมื่อมึงต้องการแบบนี้
"ยังงัยก้ขอบใจนะ ที่ทำให้กูตัดสินใจได้"ไอ้เต้ยพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากบ้านผมไป
...
ผมบอกตรงๆ ตอนนี้ผมพิมพ์ไปร้องไห้ไป
ความรู้สึกๆเดิมๆมันกลับมา
กานต์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
