ฉันมีค่าแค่ไหน...? ตอนที่ 10
กว่าจะเอาดายออกมาที่ลานจอดรถได้เลือดตาแทบกระเด็น โทชิยะรู้สึกเหมือนกำลังจะหมดแรงให้ได้
ไม่น่าเชื่อดูหนังยังไม่ทันครึ่งเรื่องทำให้ดายเลือดขึ้นหน้าถึงขนาดนี้เชียวเหรอ...?
จับมือก็จับไม่ได้ พอคว้าไปจับทีไรก็ยกมือเขาขึ้นตีตัวเองทันที เข้าใกล้ตัวก็ถูกสะบัดให้หลุด ชุลมุนห้ามและรั้งกันอยู่ที่ลานจอดรถอยู่นาน หน้าอกแกร่งนั้นไม่รู้ว่าซ้ำในไปรึยัง ชกตัวเองอยู่ได้ มุมปากของไอ้หมอดายมันก็เลือดซึมแล้วนะ...เลือดออกแล้วนะดายย...
“ดายถ้าดายยังไม่หยุด ดายได้เห็นฉันทำอย่างเดียวกันกับดายแน่!!”
ไม่ได้ขู่...แต่เขาลืมไปว่าดายมันเป็นหมอ มันน่าจะโรคจิตอ่อนๆด้วย พื้นฐานของคนเราไม่ว่าใครก็ตามเป็นเหมือนกันหมดแหละ โรคจิตอ่อนๆเนี้ย
“เนี่ย...ข้างนี้ก่อนเลยดาย”มือเรียวจับมือของดายบีบเอาไว้แน่นก่อนที่จะยกขึ้นทาบใบหน้าด้านซ้ายของตัวเองเอาไว้อดประชดดายด้วยความโกรธและเหนื่อยไม่ได้
ถ้าดายฟังและเชื่อดีๆเขาก็คงไม่ต้องออกแรงและรั้งกันจนเหนื่อยขนาดนี้หรอก
“ตบมั้ย...เอาเลยดาย เอาซิ...ตบหน้าชั้นนี่...ตบตัวเองทำไม เจ็บจะตาย...”น้ำตาคลออีก
ไอ้หมอบ้าเอ้ยย!!
ไอ้บ้าดาย ไอ้บ้าดาย!!
เป็นบ้าอะไร!!
แล้วเค้าล่ะ เป็นบ้าอะไรอีกคน!!
“หรือแค่หน้ามันไม่ซะใจดาย...เอามั้ยชกเลยดาย ต่อยเลยก็ได้ดาย ตัวชั้น เอาเลยดาย เต็มทีเลย...”
ดูหนังแล้วอยากทำกับเขาขึ้นมาหรือยังไง อยากทรมานแก้แค้นเขาขึ้นมาแบบในหนังเหรอไง...?
นี่ไงดาย ยืนให้ทำอยู่นี่ไง ระบายมันออกมาซิ ...ความแค้นของนาย ระบายมันออกมาซิ ความโกรธของนาย...ระบายให้ฉัน!!
เกลียดดายชิบหาย!!
เกลียด!!
เกลียดโว้ยยย!!
โทชิยะร้องไห้อีกแล้ว...ไหนบอกตัวเองว่าจะไม่ให้ร้องไห้อีกไง ไหนบอกตัวเองจะไม่ทำให้เสียใจอีก ร้องไห้ทำไมกัน...กลัว ...กลัวโทชิยะแหลกลานและเจ็บปวดจนตายคามือเขา ตายและบุบสบายด้วยน้ำมือเขา
เขาอยากขอโทษ...ขอโทษ ลงโทษทำยังไงก็ได้ให้สาสมกับที่เคยทำรุนแรงกับอีกฝ่าย...
น้ำตาไหลทำพระเอกเหรอไงดาย!!
เสียใจทำมิวสิคให้โง่หรือวะ!!
รู้สึกผิดให้แดดิ้นทำไม!!
ก็เมื่อทุกอย่างเขาเคยทำกับโทชิยะไปแล้ว...
เขาเคยตบเคยตี ทำร้ายร่างกายนี้มานับครั้งไม่ถ้วน...
มันจะมีประโยชน์อะไร...ทำยังไงมันก็ไม่หาย...
ทะ...โทชิยะ...แล้วทุกครั้งที่เขาตบแก้มนี้ล่ะ...เจ็บมากไหม...เจ็บจะตายเลยไหม...?
ร่างกายนี้เจ็บปวดมากไหม...มันเจ็บปวดมากเลยใช่มั้ย...?
หัวใจที่อยู่ข้างใน...ร้าวรานไม่มีชิ้นดีเลยหรือเปล่า...แหลกละเอียดเพราะเขาไปหรือยังโทชิยะ...?
อ้อมแขนสวมกอดโทชิยะเอาไว้แน่น เสียงสะอึกสะอื้นปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย นานแค่ไหนที่ไม่เคยร้องไห้ นานแค่ไหนที่เขาไม่เคยมีน้ำตา...นานมาก แต่ครั้งสุดท้ายเขาก็จำได้ วันที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ คนในครอบครัว คนรัก จากไปกันหมดเพราะคนที่อยู่ในอ้อมแขนนี้เป็นต้นเหตุ
แล้วตอนนี้เขาก็ต้องมาเสียน้ำตาให้กับคนๆเดียวกันอีก...
ภาพพระเอกหนังในเรื่องที่ทำร้ายร่างกายนางเอก ตลอดการพยายามทำร้ายร่างกายของนางเอกลอยติดตาและติดอยู่ในสมอง...มองเห็นภาพในอดีตที่เขาทำกับร่างเล็กลงไปชัดเจน...หัวใจกระตุกจนรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา ราวกับถูกกระชากให้ตายไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเองและโทชิยะ
โทชิยะอยู่มาได้ด้วยความใจร้ายใจดำของเขา...
อยู่มาได้ด้วยความโกรธและเกลียดแทบฆ่าให้ตาย...
อยู่มาได้ด้วยการทรมาน...
อยู่มาได้ด้วยการจองจำกักขัง...
จะแตกสลายหรือดับไปก็ด้วยน้ำมือของเขาเอง...
“ไปซะโทชิยะ กลับไปบ้านของนายตอนนี้...”ดายผลักร่างบางออกจากอ้อมแขนทันทีเมื่อคิดได้ทุกอย่าง...
แค่วินาที หนึ่งนาที หรืออีกหนึ่งชั่วโมงมันยังไม่สาย...รีบกลับไป...ยังได้อยู่ดาย ยังปล่อยกลับไปได้อยู่...
อารมณ์ปรวนแปร น้ำเสียงนิ่งเรียบเอาจริง สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้ใดๆกลับมาอีกครั้ง
“กลับไปซะโทชิยะ...กลับไปอยู่ที่ๆนายจากมา”เขาน่าจะรู้ตัวและคิดได้ก่อนหน้านี้ ทำไมถึงได้ปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบครอบงำอยู่มาได้ตั้งนาน
ดายเดินหนีไปโดยไม่สนใจ เขาไม่อยากเห็นหน้าอีก ยิ่งเห็นก็ยิ่งทรมาน ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งทำให้โทชิยะรู้สึกย่ำแย่ ตอนนี้ยังทัน ตอนนี้เขาเชื่อว่าเขายังทำได้ ปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ
“เป็นบ้าอะไรอีกดาย?”ดายจะบ้าเหรอไง คิดจะพูดจะทำอะไรก็ทำตามอำเภอใจ คิดจะไล่ก็ไล่ยังงั้นเหรอ...น้ำเสียงที่ตะคอกสั่ง กลับมาบ้าอำนาจอีกแล้ว เอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว
แล้วดูจะปล่อยให้เขาไปทั้งที่ตัวเองยังน้ำตาไหลไม่รู้สาเหตุเนี่ยนะ ทั้งๆที่ตัวเองแทบไม่มีสติทำอะไรอยู่อย่างนั้นนะ...?
จะเดินหนีกันไปไหน!!
โทชิยะตามเข้าฉุดแขนพูดกันให้รู้เรื่อง ทะเลาะก็ทะเลาะกันไปเลย...คงได้ตีกันให้ตายกันที่นี้แหละวันนี้
เขาตามอารมณ์อีกฝ่ายไม่ทันจริงๆ เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง ไม่ได้ดีใจกับอิสระที่อีกฝ่ายปลดปล่อยให้หรอกนะ...
“ขอโทษ...ขอโทษ...ทุกๆอย่างที่ทำกับนาย...จากนี้ต่อไประหว่างนายกับฉัน ไม่มีอะไรติดค้างต่อกันอีก..”
ตาคมแดงกล้ำใบหน้าคมเข้มที่หันมามองพร้อมกับคำพูดเด็ดขาดนั้นดังก้องไปมาอยู่ในหู
ไม่มีอะไรติดค้างต่อกันอีกแล้วเหรอ...?
ไม่มีอะไรติดค้าง...?
เหมือนถูกสายฟ้าฟาดฝ่ากลางใจให้ดับดิ้นเมื่อคำพูดดายมันก้องสะท้อนอยู่ในหัว โทชิยะยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดายเคยทำร้าย
ความโกรธความเกลียดและเครียดแค้น...หายหมดแล้ว..??
ละ..และ...แล้ว
ตัวเขาเองล่ะ...
ริมฝีปาก ฝ่ามือ วงแขน มันไม่หลงเหลือพอที่จะซึมซับไว้ได้บ้างเลยเหรอ...?
จูบ...กอด...นอนด้วยกัน...จบแค่บนเตียงใช่ไหม...?
ร่างกายเขา เลือดเนื้อ จิตวิญญาณของเขา ...ไม่มีอะไรที่ติดค้างไว้เลยใช่มั้ย…?
งั้น...
ถ้าอย่างนั้น...
คืนหัวใจเขามาซิวะไอ้บ้าดาย!
คืนความรู้สึกของเขากลับมา!!
เอามันคืนมาให้เขา...!!
ใจหายวาบ!
“มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า!!”โดยที่ไม่คาดคิด กำปั้นเล็กๆลอยขึ้นกระทบใบหน้าดายเข้าเต็มแรงทันที
สองมือเล็กจับแขนดายเขย่าแรงๆ วินาทีนี้ทั้งเตะทั้งถีบทั้งต่อยไม่ออมแรงแล้ว พูดอะไรออกไปดาย พูดอะไรอยู่
เกลียด...เกลียด...เกลียด!
ไม่ยอมหรอก...ไม่ยอม ไม่มีทางยอมเป็นอันขาด...
เมื่อชั่วโมงที่แล้วยังเรียกเขาว่าท็อตจิอยู่เลย...ท็อตจิอย่างโน่น ท็อตจิอย่างนี้...รอยยิ้ม คอยเอาอกเอาใจ ล่อเล่นกันใช่ไหม ทำไมตอนนี้กลับทำเหมือนคนไม่รู้จัก
“ไปตายซะดาย ไปตายซะ ไอ้หมอเฮงซวย!!”ไม่สนใจแล้ว
นี่ยังไงที่เขาอยากทำมานาน...
อยากทำทุกครั้งเวลาที่เคยโกรธและเคยเกลียด
เกลียด เกลียด เกลียดดาย!!
เกลียดดายที่สุด!!
ใบหน้านี้ อยากชกให้หายแค้นไม่ใช่รึไง...อยากตะบันให้หายโกรธ
ร่างกายกำยำนี้อยากเตะอยากต่อยคืนให้เจ็บปวดบ้าง...
เอาเลือดเลวๆเอาเลือดชั่วๆ ใจร้ายใจดำออกมาให้เขาเห็นบ้าง...
แล้วเป็นไง!!
เจ็บมั้ย!!
ปวดมั้ย!!
เจ็บมั้ยไอ้บ้าดาย!!
สู้ซิวะดาย!!
ลุกขึ้นมาสู้เขาซิ!!
ลุกขึ้นมาซัดเขาซิ ลุกขึ้นมาตบมาตีเขา!!
มีปัญญาทำได้แค่นี้เหรอไง!!
ลุกขึ้นมาซิโว้ยย!!
ทำให้เขาเป็นบ้าไปเลย ทำให้เขาคลั่งไงดาย ลุกขึ้นมาเซ่!!!
สะใจ สะใจ!!
ยับเยินไปทั้งตัว!!
มีอะไรที่ทำให้สะใจและสนุกแบบนี้อีกวะเนี้ย!!
นอนยิ้มทำเชี่ยอะไรลุกขึ้นมาสู้เขาซิวะ!!
ลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมาซิวะดาย!!
หมัดสุดท้ายแน่นิ่งอยู่ตรงปลายคางของดายด้วยอาการอ่อนเพลีย ดายไม่มีทีท่าที่จะสู้โทชิยะเลยซักนิด ร่างสูงล้มลงด้วยอาการทุลักทุเลปล่อยให้ร่างบางคร่อมตัวซัดเอาๆอยู่ฝ่ายเดียว
น้ำตาอันน่าอดสูพร่างพรายคลออยู่เต็มเบ้า ทั้งๆที่รู้ว่าต้องงี่เง่า ทั้งๆที่รู้ว่าบ้าบอทั้งๆที่รู้ว่าต้องบ้าคลั่งด้วยความโกรธทั้งๆที่รู้ว่าต้องทรมานและเจ็บปวด...แต่ทำไมกลับไม่อดทน...เคยอดทนได้แต่ทำไมกลับไม่อดทนต่อไป...แล้วทำไมต้องทำแบบนี้
ทำไมต้องเป็นแบบนี้!!
กำปั้นซัดลงพื้นปูนด้วยความอัดอั้นและโกรธตัวเองไปหลายครั้งติดกัน
“โทชิยะๆ ทำอะไร!!”น้ำเสียงตะคอกดังขึ้นเบาๆ จากร่างที่สะบักสบอมไม่มีชิ้นดีด้านล่างตน โทชิยะไม่ได้อ่อนแรงให้ในการทำร้ายเขาเลยซักนิด กระพุ้งแก้มเจ็บและปวดร้าวไปถึงฟันแต่ก็ยังเค้นเสียงถามร่างเล็กที่ทำร้ายตัวเองด้วยความเจ็บใจอยู่ขนาดนี้ได้
“ดายยยย...ฉันเจ็บกว่าดายหลายร้อยเท่าเลยนะ...”ใบหน้าคมด้านล่างตนแตกและยับเยินด้วยมือของเขาแล้ว เลือดที่มุมปากก็ไหลออกมาไม่หยุด
แต่ทำไมไอ้หมอบ้านี่มันยังยิ้มอยู่ได้...ทำไมมันยังยิ้มทั้งน้ำตาอยู่ได้!!
นอนนิ่งอยู่ทำไม ทั้งๆที่เขาทำถึงขนาดนี้!!
ทั้งๆที่ทำให้เจ็บถึงขนาดนี้!!
ไม่เข้าใจโว้ยยยยย!!!
“ฉะ...ชั้น ..จะ..ดีใจ ดีมั้ยนะท็อตจิ..”
“ดีใจซิ นายต้องดีใจดาย นายต้องดีใจซิ...ที่เห็นฉันเจ็บ...”ฝ่ามือเรียวเล็กควานหาโทรศัพท์ที่คิดว่าอยู่ตามกระเป๋าเสื้อผ้าของดายให้ทั่ว
“ตอนนี้ชั้นเจ็บตรงนี้...ที่สุดเลยดายย...”ไม่คิดว่าจะทำได้แต่ก็ทำไปแล้ว ฝ่ามือและหลังมือของตัวเองก็แตกและถลอกปลอกเปิกไปบ้างเหมือนกันแต่โทชิยะไม่สนใจมันหรอก
หัวใจเขาซิ มันเจ็บระบมไปหมดแล้วในตอนนี้...ยิ่งเห็นสภาพของร่างกายอีกฝ่ายที่ใจก็ยิ่งปวด...อีกมือกุมมือดายเอาไว้แนบอก ส่วนอีกข้างก็กดเบอร์บนโทรศัพท์ของอีกฝ่ายไล่หาชื่อที่ตัวเองรู้จัก
“คาโอรุ ๆๆรับซักทีซิวะ!“ละลำละลักเรียกชื่อคนที่พอจะพึ่งพาได้ที่สุดในเวลาเช่นนี้ ถึงจะยังน้อยใจ เสียใจและโกรธอีกฝ่ายแต่เขาก็มีสติอยู่บ้างล่ะ
ตกใจไม่น้อยที่เห็นสภาพของดาย เขามันก็ผู้ชายคนหนึ่งถึงจะตัวเล็กไปหน่อยแต่เรื่องชกต่อยมันก็เป็นไปโดยสัญชาตญาณ ยิ่งดายไม่พูดยิ่งดายไม่ห้ามซ้ำด้วยอารมณ์ร้อนที่เกินควบคุม มีเหรอที่ดายจะยังยืนอยู่ได้โดยที่ไม่เป็นอะไร
“นายต้องลุกขึ้นมาโกรธฉันนะดาย...นายต้องลุกขึ้นมาทำโทษฉัน!!”ร่างบางพูดไปก็พยายามลุกขึ้นประคองพาอีกฝ่ายไปขึ้นรถ
“ทำโทษฉันเสร็จแล้ว...เราค่อยมาคุยกันใหม่นะดาย...เรามาตกลงกันใหม่”
ร่างแกร่งฝืนยิ้ม...เขาได้ยินหมดทุกคำพูดที่ร่างบางเอ่ยกับเขาแต่เขาจะทำอะไรได้ แค่เพียงจะพูดก็เจ็บระบมไปหมดทั้งหน้าทั้งปากทั้งตัวโดนเจ้าเอวบางอัดเอาซะเละ…
ทั้งมือทั้งตีนหนักชะมัด
ทั้งๆที่เก่งและคล่องตัวออกขนาดนี้แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาทำไมไม่สู้เขาบ้างล่ะ ทำไมไม่ต่อยเขาให้คว่ำเหมือนตอนนี้บ้างโทชิยะ
ทำไมปล่อยให้เขาทำร้ายอยู่ได้ฝ่ายเดียว...
ปล่อยให้เขารังแกอยู่ได้ยังไง...?
ซัดเขาเละขนาดนี้มันสมควรโกรธใช่ไหม...สมควรแก้แค้น หายดีเมื่อไหร่แล้วค่อยเอาให้ตายทั้งเป็นเอาให้เจ็บปวดมากกว่าที่เขาได้รับ
กักขัง หน่วงเหนี่ยว ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น...
ร่างกาย หัวใจ ตลอดจนความรู้สึก ใส่กุญแจกักขังเอาไว้กับบทลงโทษอันโหดร้ายเหมือนเดิม...
ฮึ!!
เจ็บอกดีพึลึก!!
ดายส่ายหน้าฝืนอมยิ้มซีดเซียว...จะให้หายแล้วเล่นบทโหดอย่างเดิมเหรอโทชิยะ
จะให้ฉันกลับไปเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ...?
“เอาล่ะดาย...ตอนนี้ฉันติดค้างนายอยู่น่ะ...เราไปโรงพยาบาลกัน รอหายเมื่อไหร่แล้วค่อยมาเอาคืน”
อยากจะหัวเราะแต่หัวเราะไม่ออก เจ้าเอวบางที่เปลี่ยนตำแหน่งมาเป็นคนขับรถพูดอะไรขึ้นมาไม่เห็นรู้เรื่อง
“ฉันติดค้างนาย ยินดีให้นายเอาคืนให้สาสมเลยดายย”
ฝ่ามือเรียวเล็กคว้าเอามือหนามาจับพร้อมกับหันมาบอกด้วยความมุ่งมั่น แต่ร่างแกร่งข้างกายกำลังจะหมดสติลง
“แลกกัน...ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น รอให้นายเอาคืนนะดาย”รู้สึกตัวเองพูดมากจนน่ารำคาญ แต่เขาก็อยากจะพูด พูดอะไรก็ได้ บ้าบอยังไงก็ได้ให้ดายโกรธให้ดายเกลียด...แลกกับการไม่ปล่อยเขา...
ปล่อยกันง่ายไปแบบนี้...ให้ตาย!
“แต่ฉันรู้สึกดีเป็นบ้าเลยดาย...ได้ทำร้ายดายนี่มีความสุขที่สุดเลย...นะ”จะหันไปยิ้มเยอะเย้ยให้กับคนที่นั่งคอตกอยู่ด้านข้าง...แต่ร่างนั้นก็หมดสติไปซะก่อนแล้ว ทำได้แค่เพียงเอื้อมฝ่ามือออกไปลูบไล้ใบหน้าและสันคางของอีกฝ่ายเบาๆ
“มีความสุขที่สุดเลยย...แต่...ทิ้งกัน ปล่อยกันไปแบบนี้...ฉันก็แย่ซิดาย…”
“แล้วความรู้สึกฉันล่ะดายจะทำยังไง...จะปล่อยไปยังไง...ใครจะรับผิดชอบ...?”
ลุกขึ้นมาบอกกันหน่อยเถอะดาย...ลุกขึ้นมาบอกเขาหน่อย...ทำกับเขาถึงขนาดนี้ ทรมานทรกรรมเขาต่างๆนาๆไม่คิดว่าเขามันจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลยเหรอ...?
งี่เง่าชะมัดโทชิยะ...
ทำไมเขาไม่รีบไป ทำไมเขาไม่รีบหนีไปเลย หนีไปจากดายหนีไปให้พ้น มีโอกาสแล้วนี่ ดายให้โอกาสเขาแล้ว จะมารีรออะไรกัน แทนที่จะดีใจที่จะได้ไปให้พ้นๆ จะมัวมานั่งคร่ำครวญหาอะไรอยู่ จะมัวมาเป็นคนดีพาไอ้โรคจิตนี่ไปหาหมอทำไมกัน...
เขาหวังอะไรอยู่...
โง่สิ้นดี โง่ที่สุดเลยโทชิยะ นายมันโง่ที่สุดเลย!!!
ฝ่ามือทุบกับพวงมาลัยรถด้วยความอัดอั้น ร้องไห้ เสียใจ ใจเสีย สะอึกสะอื้น อ่อนแอ อ่อนแอมาตลอดแบบนี้ยังไงเขาถึงได้ทุกข์ใจแบบนี้ไม่มีสิ้นสุด
จบตอน...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
