*ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: *ฉัน(กรู)..มีค่าแค่ไหน...?  (อ่าน 134446 ครั้ง)

Yurameki

  • บุคคลทั่วไป
 o18 :oo1:

มาจิ้มตุดเจ้เรดอีเอม
ฮึ่ม
ดองกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์

แต่ช่างเถอะ  กราบขอบพระคุณ เจ๊เอมมาก ที่ลากข้าน้อยมารุจักกะบอร์ดนี้ อิอิ
เลยได้อ่านอะไรหื่นๆ อีกหลายหลาก
เรื่องเศร้า ๆ สุดแสนจะดราม่า
หรือแม้แต่เลี่ยนจนน้ำตาลเรียกพี่

มาจิ้มตุด  เอ้ย ดันกระทู้ ฮ่าๆๆๆ

มาต่อไวๆ นะเจ้

รักนะ จู จู๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

อุ้ย เขิน  :m13:

ปล.  เค้าเองนะ วิกกี้อะ  อิอิ   :m1:

@^_^@PeaZa@^_^@

  • บุคคลทั่วไป
หายไปไหนละเนี่ย  o7 o7 o7

@^_^@PeaZa@^_^@

  • บุคคลทั่วไป
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  :serius2: :serius2: :serius2:

ออฟไลน์ karunanont

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
 :m15: :m31: :m15: :sad2: :o12: o7 o2

ง่า หายยยยยไปเยยยยยยยยยยย

รอออออออ....ได้แต่รอ

พยายามเข้านะค่ะ

อย่าทิ้งดายกับโทชิยะ น้า..

@^_^@PeaZa@^_^@

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ karunanont

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 17
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
 :m15: :m15: :m15: :L2: :L2: :L2: :L1: :L1: :L1: :L1:

รอออออออออออออ

~Kalianeko~

  • บุคคลทั่วไป
>///////////////////////<

ตายล่ะ  ไอ้นัทไปแอบอยู่หลังเขาที่ไหนมาว่ะ

เพิ่งได้ตามอ่านเฮียดาย  กับทอดจิ  สุดที่รัก  กับเขาง่ะ



เข้ามาให้กำลังใจฮับ    + บวกๆ   เอ็ม   


ปกติไม่ค่อยได้อ่านฟิคเดอเท่าไหร่  เคยอ่านแต่  คาโอรุ กับ โทชิยะอ่างับ


5555555555


รีบมาลงต่อนะงับ








kei_kakura

  • บุคคลทั่วไป
 :m13:  :m13:  :m13: ฟิคของRed [em] คิดฮอตเด้อค่ะ

ม่ะได้เข้าบอร์ดมานานมาก   

คิดถึงพี่เคียว  :กอด1:  แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่มีก็ขอคิดถึงนิด 1 555

พี่ดายโหดได้ใจมากเคอะ    ปลื้มๆๆๆๆ   :m1:

รออ่านต่อนะจร๊า    ติดตามผลงานอยู่  รีบๆ มาต่อน๊า   :m13:

ออฟไลน์ mahmeow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-0
อยากให้ดายใจดีกับโทชิยะเยอะๆกว่านี้อะคะ......

ใจร้ายกะเค้ามาตั้งเยอะ....

ทำไมดายเป็นคนปากแข็งแถมไม่ตรงกับใจอย่างงี้เนี่ย....เอ้ออออ........ :sad2:

Red....[em]

  • บุคคลทั่วไป
 :o12: :o12: :o12:

คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


วันเสาร์นี้จะมาต่อให้นะฮะ 

ฮืออออออออออ....ม่ายรู้จะมีใครจำกันได้มั้ยยย เพราะมันนานมามากเลยย :เตะ1:





วันเสาร์เจอกันนะฮะ

คิดถึมากมาย ตอนนี้มีอยู่ในสต๊อกหลายอนแล้ว แฮ่ๆๆ

 :oni2: :L2: :bye2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ mahmeow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-0
อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆเลยคะ.....^^.....

อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆ..... :laugh:...

Red....[em]

  • บุคคลทั่วไป
 :mc4: :mc4: :mc4:

แล้วก็ได้ฤกษ์มาต่อซะที...

ถ้าไม่มีอะไรติดขัดก็คาดว่าต่อไปนี้จะลงได้โดยสะดวกไปจนถึงตอนจบเลยเพราะว่าเรามีสต๊อกตุนไว้แล้ว ฮี่ๆๆ


กลับมาติดตามต่อกันด้วยนะครับ :oni2: :oni2:



Red....[em]

  • บุคคลทั่วไป
ฉันมีค่าแค่ไหน 9
...

“อยากดูหนังมั้ย?”

หือออออ...อะไรเข้าสิงดายอีกแล้ว...จะขยันทำให้หัวใจของเขามันทำงานหนักเกินไปแล้วนะดาย

ร่างบางหันมามองข้างหลังตนทันที หลังจากที่ประโยคคำถามของร่างสูงดังขึ้นมาเบาๆ

อยากจะยืดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันออกไปอีกนิด ขอเวลาแห่งความสุขนี้อยู่กับเขานานอีกหน่อยเถอะ ขอให้เขาได้ชดเชยให้กับร่างบางด้านหน้าบ้าง...

“นะ...ไปดูหนังเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ...ท็อตจิ”ชื่อเล่นของอีกฝ่ายที่ร่างสูงแทบจะไม่เคยเรียกขานถูกใช้เรียกด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนแทบจะลืมไปเสียสนิท...เจ้าเอวบางด้านหน้าเขามันชื่ออะไร

“ท็อตจิ...?”เมื่อโทชิยะไม่ขานรับเอาแต่จ้องเขาตาไม่กระพริบอยู่อย่างเดียวเขาจึงเอ่ยเรียกอีกครั้ง

“ดูหนังกันเนอะ..?”เอ่ยชวนอีกครั้งก็ชักจะเกิดอาการเขินตามมา ก็จะให้เขาทำอะไรพูดอะไรได้ล่ะ ในเมื่อโทชิยะมันก็ยังเอาแต่จ้องเขาตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้าซะขนาดนั้น

โทชิยะอมยิ้มอีกแล้ว...

ไอ้หมอบ้าดายมันจะทำให้เขาเขินเป็นรอบที่ล้านแปดของวันเข้าไปแล้วนะ แล้วดูซิหน้าตาเถื่อนๆกิริยาเถื่อนๆก่อนหน้าที่ทำกับเขาน่ะมันหายไปจากหัวของเขาหมดตอนไหนกัน

ไอ้หมอเถื่อนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ทั้งใจดีทั้งอ่อนโยนไม่มีขัดใจไม่มีชวนทะเลาะให้เหนื่อยหน่าย...แถมไอ้ประโยคอ้อนๆหวานๆอาการเอาใจนั้นไอ้บ้าดายมันทำกับชาวบ้านเขาเป็นด้วยเหรอ..?

“ยิ้มอะไร...ตกลงจะไปมั้ย?”ใบหน้าเก้อเขินเริ่มบึ้งตึงขึ้นข้างหน้าเขาแล้วเมื่อเขาไม่เอ่ยตอบอะไรออกไป…

อย่าว่าแต่โทชิยะเลยที่ทำตัวไม่ถูก ดายเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน จะพูดจะทำอะไรก็ดูขัดเขินไปหมด พฤติกรรมป่าเถื่อนที่เขาทำไปก่อนหน้ากับโทชิยะมันยังฝั่งใจเขาอยู่มากเหมือนมาย ไอ้ครั้นจะให้เขาทำตัวเหมือนไม่มีเรื่องแบบนั้นมันเคยเกิดขึ้นมาเลยก็คงเป็นไปไม่ได้

กิริยาท่าทางที่เปลี่ยนแปลงแสดงออกไปกับร่างบางมาทั้งวันในวันนี้มันจึงดูขัดๆเขินๆเหมือนตัวตลกพูดจาติดขัดเหมือนหนุ่มสาวจีบกัน ในตอนนี้เขาเลยไม่รู้จะต้องทำตัวยังไงดี

ประหม่า...เขาห่างหายจากการเที่ยวจีบใครมานานมากแล้ว

มาเที่ยวกับโทชิยะวันนี้ทำให้เขานึกถึงสมัยวัยรุ่นอีกครั้ง

“ไปสิ...ไปดูหนังกันดาย”

ถ้าตาเขาไม่ฝาดหรือบอดสีล่ะก็ เจ้าเอวบางที่ยืนอยู่ด้านหน้าในตอนนี้แอบอมยิ้มจนแก้มแดงเถือกไปทั้งหน้า คนตัวเล็กเดินก้มหน้ามุดเข้ามาจับมือเขาหน้าตาเฉยก่อนที่จะลากให้เขารีบเดินตามไป...

...   ....  ...

“ท็อตจิ...”แต่ดายก็ขืนร่างไว้ไม่ยอมเดินตามโทชิยะ

“โรงหนังน่ะ มันไปทางนี้”มือเรียวยาวชี้ไปทางฝั่งตรงข้ามกับที่ร่างบางกำลังพาเดินไป ใบหน้าคมเข้มอมยิ้มที่ได้รู้ว่าเจ้าเอวบางตรงหน้ามันก็เขินเขาเหมือนกัน

ฝ่ามือเรียวเปลี่ยนตำแหน่งจากที่ถูกจับเป็นฝ่ายคว้ากุมมือบางเอาไว้แทน ก่อนจะพาร่างบางด้านข้างตนเดินไปด้วยกันช้าๆ

แต่แล้ว...เมื่อถึงเวลาเลือกโปรแกรมหนังที่จะดู

อีกคนอยากดูหนังผี ส่วนอีกคนอยากดูหนังตลก...ไม่มีใครยอมใคร ทะเลาะกันน้ำลายสาดหน้าโรงหนังอีก...เอาเข้าไป...ตกลงกันไม่ได้ ก็แยกโรง!!!


ชิ! ใครเค้าอยากจะไปนั่งดูกับคนใจร้ายพรรค์นั้น ดีไม่ดีนั่งดูไปไม่พอใจก็หันมาพูดให้เสียใจและทะเลาะกันให้คนอื่นเขาหันมามองได้อับอายไปทั้งโรงหนังตายกันพอดี

ดายไม่เคยมีความอดทนกับเขาไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆน้อยๆ สำหรับดาย...มันไม่เคยมี

เมื่อเห็นว่าดายไม่สนใจโทชิยะก็พาตัวเองเดินหนีออกมาทันที

ดายไปโรงซ้าย โทชิยะไปโรงขวา

เฮ้ย!!!

มันไม่ใช่แบบนี้โว้ยยย!!!

ร่างสูงหงุดหงิดวิ่งไปคว้าแขนร่างบางเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะลากอีกฝ่ายเข้าไปนั่งหน้าบึ้งอยู่ในโรงด้วยกันทั้งคู่

ทั้งแสง สี เสียง ในจอไม่ได้ทำให้คนดูทั้งสองคนหันมาพูดกันดีๆหรือเรียกความรู้สึกดีๆเหมือนเมื่อช่วงก่อนหน้ากลับมาได้เลยซักนิด

หนังรักโรแมนติก...ถูกถ่ายทอดอารมณ์อยู่ด้านหน้า...แต่ทั้งโทชิยะและดายเองตอนนี้หูตาอื้ออึ้งหัวใจอ้างว้างในหัวสับสนไม่ได้รู้สึกซึมซับไปกับหนังที่ดายซื้อตั๋วเข้ามาดูโดยที่ไม่ได้สนใจว่ามันเป็นหนังแนวไหนด้วยซ้ำ....ซื้อด้วยอารมณ์โกรธเป็นหลักแล้วต่างคนก็ต่างดูด้วยอารมณ์โกรธเป็นหลัก...ให้มันได้อย่างนั้น  แล้วจากหนังรักจะกลายเป็นหนังอะไร!!


มีคนบอกว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคน...
ใครสักคนที่...ไม่มีค่า...หรือไม่มีตัวตนสำหรับเรา....

และ...ใครสักคนที่มีชีวิตอยู่เพื่อเรา... 
ใครสักคนที่...มีค่า  มีตัวตนสำหรับเรา...

การมีชีวิตอยู่..จะมีค่าหรือไม่มีค่ามันไม่ได้อยู่ที่ตัวเราเสมอไป...
 
แต่การอยู่เพื่อใครสักคน…มันคือคุณค่าที่ทั้งเราและใครสักคนยังหากันไม่เจอ...


คำพูดของตัวเอกในเรื่องดังก้องเข้าหูปลุกอารมณ์ดำดิ่งของทั้งคู่ให้หันมามองหน้ากันโดยไม่ได้ตั้งใจ โทชิยะเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น นึกถึงคำพูดของพระเอกในเรื่องแล้วพาลน้ำตาจะไหล ต้องเอาเล็บมือจิกฝ่ามือตัวเองเอาไว้ให้รู้สึกเจ็บ

สำหรับคนดูคนอื่นมันก็แค่ประโยคที่ฟังเข้าใจยาก...แต่สำหรับโทชิยะเอง เขาเข้าใจได้เป็นอย่างดี

ทำไมมันทำให้รู้สึกอ่อนแอได้ถึงเพียงนี้...

ทั้งๆที่ไม่มีค่าอะไร...จะอยู่เพื่อใครซักคนได้ยังไง...

แววตาสดใสที่ทำตัวร่าเริงมาตลอดทั้งวันหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อความจริงมันเริ่มฉายชัดปรากฏขึ้น ...สายตาเริ่มจับจ้องเรื่องราวเบื้องหน้าเพื่อตอกย้ำสถานะตัวเอง

เขาคงลืมตัวไปชั่วขณะ...
เขาคงลืมตัวไปแน่ๆ...ระหว่างดายกับเขาเหมือนอยู่กันคนละขั้ว

เขาคงลืมตัวไปว่าเขากับดาย...ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้
เขาคงลืมไปว่าเขาทำอะไรกับดายและดายทำอะไรกับเขาเอาไว้บ้าง...
เขาคงลืมไปว่าดายเกลียดเขาแค่ไหน…
เขาคงลืมไปว่าดายโกธรแค้นเขาแค่ไหน...
และ...เขาคงลืมไปมั้ง...ว่าตัวเขามันไม่มีค่าอะไรกับดายเลย...

สำหรับเขามันไม่ได้มีค่าควรที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อใครเลย...

นั้นไงเหมือนนางเอกหนังในเรื่องนั้นไง โง่ชะมัด ฆ่าตัวตายให้ได้อะไรขึ้นมา ฆ่าตัวตายประชดที่ไม่มีใครรักงั้นเหรอ ประชดตัวเองหรือประชดใครกัน อยากให้ใครรักล่ะ อยากให้ใครสนใจล่ะ อยากให้ใครเป็นห่วงอยากให้ใครดูแลเหรอ...น้ำเน่าจัง...ทั้งเจ็บตัวเจ็บใจ ทำกี่ทีกี่ครั้งก็เจ็บปางตายยังไม่เห็นมีใครสนใจยังไม่เห็นมีใครรัก...ยังไม่เห็นมีคุณค่ากับใครซักคน...โง่จริงๆ...

หนังเศร้าพาเอาคนดูเศร้าตาม โทชิยะน้ำตาไหลให้ตัวเองหรือนางเอกในเรื่องตอนนี้ดายไม่อาจรู้ได้ แต่ที่ดายรู้แน่ๆในตอนนี้ก็คือ...

เขาไม่ชอบให้โทชิยะร้องไห้...เขาไม่อยากเห็นเจ้าหน้าสวยข้างกายน้ำตาไหลแบบนี้อีกแล้ว...

หนังเวรอะไรมันจะสะเทือนอารมณ์ได้ขนาดนั้นวะ!!

เห็นแล้วพาลหงุดหงิดพระเอกซาดิสซ์เลือดเย็นในเรื่องไม่ได้สนใจนางเอกที่ประชดตัวเองด้วยการฆ่าตัวตายด้วยวิธีการโหดร้ายต่างๆนาๆ นั้นซักนิด


เหมือนร่างสูงถูกสะกิดต่อมความใจร้ายใจดำเข้าเต็มเปา

..คุกดีๆที่ขังทั้งตัวและหัวใจไม่ให้มีทางออกอื่นใด...
นอกจาก ความทรมาน...
ห้ามโกรธ ห้ามเกลียด ห้ามชอบ ห้ามหลงรัก...
แม้กระทั้งความรู้สึกก็ยังใส่กุญแจขังเอาไว้...

ไม่วันใดก็วันหนึ่งที่อีกฝ่ายคงทนไม่ได้ ตรอมใจไปเสียก่อน...
แล้วถ้าวันนั้นมาถึง กุญแจที่ขังเอาไว้จะยอมไข คืนอิสรภาพให้กับอีกฝ่ายหรือไม่ ...?
หรือว่ามันสายไปแล้ว...?

สายไปแล้วใช่ไหม...?

เสียงอารัมภบทบรรยายเนื้อหาของหนังดังแทรกขึ้นมา เรียกอารมณ์ให้ขุนมัวได้ในพริบตา

ดายฉุดมือให้โทชิยะลุกขึ้นเพื่อที่จะได้ออกไปซะที ทนไม่ไหว ทั้งรันทด ทั้งน้ำเน่า  เขาไม่ดูมันแล้ว!!

แต่แล้วแรงกระตุกที่ฝ่ามือทำให้ดายไม่สามารถทำอย่างที่ตั้งใจได้ ต้องหันไปมองใบหน้าที่ยังคงเปื้อนไปด้วยน้ำตานั้นอีกครั้ง โทชิยะไม่ได้ลุกขึ้นตามเขา สายตาที่พร่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตานั้นมันไม่ได้หันมามองเขาด้วยซ้ำแต่กลับจ้องอยู่ที่ภาพด้านหน้าไม่กระพริบ ร่างบางกระตุกฝ่ามือให้คนตัวสูงกว่านั่งลงข้างกันให้ได้

โทชิยะอยากดูให้จบ บทสุดท้ายของหนังรักเรื่องนี้มันจะเป็นยังไง...ถึงจะต้องสะเทือนอารมณ์มากแค่ไหน เขาก็จะทนดูให้จบ

ร่างสูงอึ้งกับร่างบางด้านข้างตน ทำได้ก็แค่นั่งลงข้างๆ คว้าเอามือบางขึ้นมากุมวางไว้บนตักตัวเอง...
ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำแบบนี้....แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้นอกจากจะดูว่าหนังมันเล่นยังไงต่อไป...

ความเครียด ความกดดัน มันยังไม่ถึงจุดคลายแม็กซ์...แสงและเสียงของเรื่องราวที่โลดแล่นบนจอด้านหน้าดึงอารมณ์และสะกดให้คนดูเกร็งและเครียดตาม

ดายคิ้วขมวดรับรู้ถึงความรู้สึกของคนตัวเล็กข้างกายได้ชัดเจน

ยิ่งดูก็ยิ่งสะเทือนอารมณ์ น้ำตาเจ้าเอวบางข้างๆที่เสียไปอย่างไม่นึกอายนั้นก็ไม่ต้องพูดถึง...

ทำไมเขารู้สึกว่าฝ่ามือนี้เย็นเฉียบไปหมด...หนาว...กลัว...เจ็บปวด...นี้เขารับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายได้มากมายขนาดนี้เชียวเหรอ...?

โทชิยะ...ถูกคุมคามด้วยความรู้สึกเหล่านี้มาตลอดเลยใช่ไหม...?

ให้ตายทำไมเขาถึงอยากชกหน้าไอ้พระเอกในเรื่องซะจริงๆ!!!
อยากชัดให้มันกระอักเลือดตาย!!
อยากชกหน้ามันจริงๆเลยโว้ยยย!!!
ทำไมมันถึงได้โง่ขนาดนี้นะ!!

ดายหน้าชาไปหมด ตัวแข็งทื่อเมื่อคิดได้ดังนั้น…

สงสารนางเอกในเรื่อง ดูซิ สวยและน่ารักมากแค่ไหน อ่อนแอแค่ไหน ร้องไห้มากแค่ไหน เจ็บปวดมากแค่ไหน...ไอ้พระเอกหน้าหล่อนั้นมันยังไม่สนใจ...

ทะ...โทชิยะ... จะร้องไห้ทำไม...ห้ามร้องนะ...ห้ามร้องไห้อีก...ห้ามร้องเป็นอันขาด หยุดซิหยุดเดี๋ยวนี้!!

ดายยกมือบางขึ้นทาบใบหน้าตัวเองเอาไว้ก่อนที่อารมณ์ดำดิ่งเข้าขั้นนั้นจะพาทำอะไรไปโดยที่ไม่รู้สึกตัว มือที่ถูกจับไว้ถูกเจ้าตัวยกขึ้นตบหน้าตัวเองด้วยฝ่ามือของโทชิยะด้วยอารมณ์รุนแรงที่เจ้าตัวเป็น

ครั้งแรกเกิดขึ้นด้วยการไม่รู้สึกตัวของทั้งคู่ ครั้งที่สองตามมาด้วยแรงของดายแค่คนเดียว ครั้งที่สามโทชิยะหันมามองด้วยความตกใจและสะบัดมือหลุดออกมาได้

สีหน้าเย็นชาแบบนี้...สายตาที่มองทีไรก็ทำให้รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัวได้...

“ท็อตจิ...เจ็บมั้ย..?”ดายเริ่มพูดอะไรที่โทชิยะไม่รู้เรื่อง  ร่างบางหันไปมองที่นั่งข้างๆตัวที่ตอนนี้ทุกสายตาหันมาจ้องที่เขาทั้งสองหมด ปาดน้ำหูน้ำตาลวกๆแล้วลากดายออกโรงหนังมาด้วยกันทันที

ไปแล้วดาย...ดายเป็นบ้าอีกแล้ว...ไม่มีเหตุผลอะไรจะอยู่ดูต่อ

 “ฉันๆๆ...”ดายยังไม่รู้จะพูดอะไรกับอีกฝ่าย...เขารู้แค่ว่าอยากให้หัวใจตัวเองมันด้านชา จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรทั้งนั้น จะได้ไม่ต้องรู้สึกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาโทชิยะรู้สึกยังไง ร่างเล็กข้างกายอยู่มาได้ด้วยความรู้สึกยังไง!!

แค่คิดและนึกตามยังหนาวได้จับใจ...

ฝ่ามือแกร่งตีหน้าตัวเองแรงๆเพื่อที่มันจะได้ชาตามอย่างที่คิด

“กลับบ้านกันดาย...!!”แม้จะยังโกธรและน้อยใจอยู่แต่อาการของดายมันไม่ปกติพอที่โทชิยะจะนิ่งนอนใจได้อีก

เกิดคลั่งทำร้าย ใจร้ายใส่เขากลางห้างขึ้นมาอีกล่ะ เกิดเป็นบ้าอะไรกันตอนนี้ นั่งดูหนังอยู่ดีๆ เอามือเขาไปตบหน้าตัวเองซะงั้น

รู้สึกดีตายเลยดาย!!

ไอ้หมอโรคจิต!!

ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ…

จบตอน...


 :L1: :m23: :sad2:

sooyuu

  • บุคคลทั่วไป
ห๊า!!!!!!!! 0[]0
จบตอนและหรอเนี่ย อ๊ากกกก
ตามอารมณ์พี่ไม่ทันแล้วน่าจ๊ะเนี่ย
ค้างน่าจะบอกให้ กรี๊ดดดดดดดด

เนืองจากพี่เอ็มไมได้มาต่อนานแล้ว ปิ๊งเลยกลับมาเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรกฮิฮิ
แล้วมาถึงตอนนี้ ที่ตาดายอยู่ๆ ก็มาแนวไหนก็ไม่รู้
ชวนไปดูหนังซะอย่างนั้นนะ 555
แล้วก็เกือบไปไม่รอด ดันไปทะเลาะกันซะอีก โถ่ๆๆๆๆ
คู่นี้ จะดีกับเค้าได้ไหมเนี่ย เป็นห่วงจังเลย อิอิ

อ่านแล้วรู้สึกว่านู๋ท๊อตจิ(ชื่อน่ารักเชียว) คล้ายๆ จะโดนทำร้ายจนจิตตกแล้วน่าเนี่ย
แบบว่า เริ่มมองโรคในแง่ร้ายเลยอ่า
พอเค้าทำดีด้วยก็เริ่มไม่ไว้ใจอ่า น่าสงสารจัง
เมื่อไหร่จะได้มีความสุขกับเค้าซะที

แล้วดิตาดายนะ น่าเกลียดมากเลย
ทำเป็นอินกับหนังจะไปต่อยพระเอก
โถ่ๆๆๆ ได้ข่าวว่าคุ้นๆ เหมือนจะเป็นตัวคุณเลยนะเนี่ย
เกือบทำเค้าตายไปหลายทีแล้ว
งี้ก็ต้องต่อยตัวเองอ่ะเซ่ กร๊ากกกกกกกกกก

แล้วปิ๊งจะรอตอนต่อไปน่า
คิดถึงมากเลย จุ๊บๆๆๆๆ
ดูแลสุขภาพน่าจ๊ะ ช่วงนี้สวยวันสวยคืน อิอิ  :L2:

Red....[em]

  • บุคคลทั่วไป
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

หายไปไหนกันหมดแล้วคร๊าบบบบบบบบบบบ


มีใครยังอ่านกันอยู่บ้างมั้ยน้อออ?
 :o12: :o12:


แต่ไม่เป็นไร พี่เอ็มยังมีน้องปิ๊งอยู่อีกคน แฮ่ๆๆ

55++
ขอบคุณน้องปิ๊งที่ทนอ่านมาตลอดนะครับ

พี่เอ็มเป้นปลื้มและทราบซึ้งกับคอมเม้นต์ของน้องปิ๊งมากๆๆ


รักและคิดถึงปิ๊งนะครับ

55+

ไปอ่านต่อเถอะฮะ

ลงต่อๆๆ


เด็วจะลงวันเว้นวันให้ดู :a2: :a2:

แฮ่ๆๆ (ว่าไปนั้น)



 :oni1: :oni1:


sooyuu

  • บุคคลทั่วไป
^
^
^
เข้ามาจิ้มพี่เอ็ม
โอ๊ๆๆๆ อย่าเพิ่งท้อน่า
พี่เอ้มหายไปนาน คนอ่านคงปรับตัวไม่ได้ทันจ๊ะพี่
อิอิ ยังไงปิ๊งจะอ่านต่อไป เพราะเป็นเรื่องที่ค้างคา
ในหัวใจมานานเต็มที
เป็นกำลังใจนะค่ะ มาต่อทุกชั่วโมงเลยยิ่งดี
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

Yurameki

  • บุคคลทั่วไป
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ได่ได๋ โรคจิต

เพิ่งจะมาสำนึกหรอคะคุณพี่ข๋าาาาาา

Red....[em]

  • บุคคลทั่วไป
ฉันมีค่าแค่ไหน...? ตอนที่ 10

กว่าจะเอาดายออกมาที่ลานจอดรถได้เลือดตาแทบกระเด็น โทชิยะรู้สึกเหมือนกำลังจะหมดแรงให้ได้

ไม่น่าเชื่อดูหนังยังไม่ทันครึ่งเรื่องทำให้ดายเลือดขึ้นหน้าถึงขนาดนี้เชียวเหรอ...?

จับมือก็จับไม่ได้ พอคว้าไปจับทีไรก็ยกมือเขาขึ้นตีตัวเองทันที เข้าใกล้ตัวก็ถูกสะบัดให้หลุด ชุลมุนห้ามและรั้งกันอยู่ที่ลานจอดรถอยู่นาน หน้าอกแกร่งนั้นไม่รู้ว่าซ้ำในไปรึยัง ชกตัวเองอยู่ได้ มุมปากของไอ้หมอดายมันก็เลือดซึมแล้วนะ...เลือดออกแล้วนะดายย...

“ดายถ้าดายยังไม่หยุด ดายได้เห็นฉันทำอย่างเดียวกันกับดายแน่!!”

ไม่ได้ขู่...แต่เขาลืมไปว่าดายมันเป็นหมอ มันน่าจะโรคจิตอ่อนๆด้วย พื้นฐานของคนเราไม่ว่าใครก็ตามเป็นเหมือนกันหมดแหละ โรคจิตอ่อนๆเนี้ย

“เนี่ย...ข้างนี้ก่อนเลยดาย”มือเรียวจับมือของดายบีบเอาไว้แน่นก่อนที่จะยกขึ้นทาบใบหน้าด้านซ้ายของตัวเองเอาไว้อดประชดดายด้วยความโกรธและเหนื่อยไม่ได้

ถ้าดายฟังและเชื่อดีๆเขาก็คงไม่ต้องออกแรงและรั้งกันจนเหนื่อยขนาดนี้หรอก

“ตบมั้ย...เอาเลยดาย เอาซิ...ตบหน้าชั้นนี่...ตบตัวเองทำไม เจ็บจะตาย...”น้ำตาคลออีก

 ไอ้หมอบ้าเอ้ยย!!
ไอ้บ้าดาย ไอ้บ้าดาย!!

เป็นบ้าอะไร!!
แล้วเค้าล่ะ เป็นบ้าอะไรอีกคน!!

“หรือแค่หน้ามันไม่ซะใจดาย...เอามั้ยชกเลยดาย ต่อยเลยก็ได้ดาย ตัวชั้น เอาเลยดาย เต็มทีเลย...”

ดูหนังแล้วอยากทำกับเขาขึ้นมาหรือยังไง อยากทรมานแก้แค้นเขาขึ้นมาแบบในหนังเหรอไง...?


นี่ไงดาย ยืนให้ทำอยู่นี่ไง ระบายมันออกมาซิ ...ความแค้นของนาย ระบายมันออกมาซิ ความโกรธของนาย...ระบายให้ฉัน!!

เกลียดดายชิบหาย!!
เกลียด!!
เกลียดโว้ยยย!!




โทชิยะร้องไห้อีกแล้ว...ไหนบอกตัวเองว่าจะไม่ให้ร้องไห้อีกไง ไหนบอกตัวเองจะไม่ทำให้เสียใจอีก ร้องไห้ทำไมกัน...กลัว ...กลัวโทชิยะแหลกลานและเจ็บปวดจนตายคามือเขา ตายและบุบสบายด้วยน้ำมือเขา


เขาอยากขอโทษ...ขอโทษ ลงโทษทำยังไงก็ได้ให้สาสมกับที่เคยทำรุนแรงกับอีกฝ่าย...

น้ำตาไหลทำพระเอกเหรอไงดาย!!
เสียใจทำมิวสิคให้โง่หรือวะ!!
รู้สึกผิดให้แดดิ้นทำไม!!

ก็เมื่อทุกอย่างเขาเคยทำกับโทชิยะไปแล้ว...
เขาเคยตบเคยตี ทำร้ายร่างกายนี้มานับครั้งไม่ถ้วน...
มันจะมีประโยชน์อะไร...ทำยังไงมันก็ไม่หาย...


ทะ...โทชิยะ...แล้วทุกครั้งที่เขาตบแก้มนี้ล่ะ...เจ็บมากไหม...เจ็บจะตายเลยไหม...?
ร่างกายนี้เจ็บปวดมากไหม...มันเจ็บปวดมากเลยใช่มั้ย...?
หัวใจที่อยู่ข้างใน...ร้าวรานไม่มีชิ้นดีเลยหรือเปล่า...แหลกละเอียดเพราะเขาไปหรือยังโทชิยะ...?



อ้อมแขนสวมกอดโทชิยะเอาไว้แน่น เสียงสะอึกสะอื้นปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย นานแค่ไหนที่ไม่เคยร้องไห้ นานแค่ไหนที่เขาไม่เคยมีน้ำตา...นานมาก แต่ครั้งสุดท้ายเขาก็จำได้ วันที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ คนในครอบครัว คนรัก จากไปกันหมดเพราะคนที่อยู่ในอ้อมแขนนี้เป็นต้นเหตุ

แล้วตอนนี้เขาก็ต้องมาเสียน้ำตาให้กับคนๆเดียวกันอีก...

ภาพพระเอกหนังในเรื่องที่ทำร้ายร่างกายนางเอก ตลอดการพยายามทำร้ายร่างกายของนางเอกลอยติดตาและติดอยู่ในสมอง...มองเห็นภาพในอดีตที่เขาทำกับร่างเล็กลงไปชัดเจน...หัวใจกระตุกจนรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา ราวกับถูกกระชากให้ตายไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเองและโทชิยะ

โทชิยะอยู่มาได้ด้วยความใจร้ายใจดำของเขา...
อยู่มาได้ด้วยความโกรธและเกลียดแทบฆ่าให้ตาย...
อยู่มาได้ด้วยการทรมาน...
อยู่มาได้ด้วยการจองจำกักขัง...
จะแตกสลายหรือดับไปก็ด้วยน้ำมือของเขาเอง...

“ไปซะโทชิยะ กลับไปบ้านของนายตอนนี้...”ดายผลักร่างบางออกจากอ้อมแขนทันทีเมื่อคิดได้ทุกอย่าง...

แค่วินาที หนึ่งนาที หรืออีกหนึ่งชั่วโมงมันยังไม่สาย...รีบกลับไป...ยังได้อยู่ดาย ยังปล่อยกลับไปได้อยู่...

อารมณ์ปรวนแปร น้ำเสียงนิ่งเรียบเอาจริง สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้ใดๆกลับมาอีกครั้ง

“กลับไปซะโทชิยะ...กลับไปอยู่ที่ๆนายจากมา”เขาน่าจะรู้ตัวและคิดได้ก่อนหน้านี้ ทำไมถึงได้ปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบครอบงำอยู่มาได้ตั้งนาน

ดายเดินหนีไปโดยไม่สนใจ เขาไม่อยากเห็นหน้าอีก ยิ่งเห็นก็ยิ่งทรมาน ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งทำให้โทชิยะรู้สึกย่ำแย่ ตอนนี้ยังทัน ตอนนี้เขาเชื่อว่าเขายังทำได้ ปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ

“เป็นบ้าอะไรอีกดาย?”ดายจะบ้าเหรอไง คิดจะพูดจะทำอะไรก็ทำตามอำเภอใจ คิดจะไล่ก็ไล่ยังงั้นเหรอ...น้ำเสียงที่ตะคอกสั่ง กลับมาบ้าอำนาจอีกแล้ว เอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว

แล้วดูจะปล่อยให้เขาไปทั้งที่ตัวเองยังน้ำตาไหลไม่รู้สาเหตุเนี่ยนะ ทั้งๆที่ตัวเองแทบไม่มีสติทำอะไรอยู่อย่างนั้นนะ...?

จะเดินหนีกันไปไหน!!

โทชิยะตามเข้าฉุดแขนพูดกันให้รู้เรื่อง ทะเลาะก็ทะเลาะกันไปเลย...คงได้ตีกันให้ตายกันที่นี้แหละวันนี้

เขาตามอารมณ์อีกฝ่ายไม่ทันจริงๆ เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง ไม่ได้ดีใจกับอิสระที่อีกฝ่ายปลดปล่อยให้หรอกนะ...

“ขอโทษ...ขอโทษ...ทุกๆอย่างที่ทำกับนาย...จากนี้ต่อไประหว่างนายกับฉัน ไม่มีอะไรติดค้างต่อกันอีก..”

ตาคมแดงกล้ำใบหน้าคมเข้มที่หันมามองพร้อมกับคำพูดเด็ดขาดนั้นดังก้องไปมาอยู่ในหู

ไม่มีอะไรติดค้างต่อกันอีกแล้วเหรอ...?

ไม่มีอะไรติดค้าง...?

เหมือนถูกสายฟ้าฟาดฝ่ากลางใจให้ดับดิ้นเมื่อคำพูดดายมันก้องสะท้อนอยู่ในหัว โทชิยะยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดายเคยทำร้าย
ความโกรธความเกลียดและเครียดแค้น...หายหมดแล้ว..??
ละ..และ...แล้ว
ตัวเขาเองล่ะ...
ริมฝีปาก ฝ่ามือ วงแขน มันไม่หลงเหลือพอที่จะซึมซับไว้ได้บ้างเลยเหรอ...?
จูบ...กอด...นอนด้วยกัน...จบแค่บนเตียงใช่ไหม...?
ร่างกายเขา เลือดเนื้อ จิตวิญญาณของเขา ...ไม่มีอะไรที่ติดค้างไว้เลยใช่มั้ย…?

งั้น...

ถ้าอย่างนั้น...

คืนหัวใจเขามาซิวะไอ้บ้าดาย!
คืนความรู้สึกของเขากลับมา!!
เอามันคืนมาให้เขา...!!


ใจหายวาบ!

“มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า!!”โดยที่ไม่คาดคิด กำปั้นเล็กๆลอยขึ้นกระทบใบหน้าดายเข้าเต็มแรงทันที

สองมือเล็กจับแขนดายเขย่าแรงๆ วินาทีนี้ทั้งเตะทั้งถีบทั้งต่อยไม่ออมแรงแล้ว พูดอะไรออกไปดาย พูดอะไรอยู่

เกลียด...เกลียด...เกลียด!

ไม่ยอมหรอก...ไม่ยอม ไม่มีทางยอมเป็นอันขาด...

เมื่อชั่วโมงที่แล้วยังเรียกเขาว่าท็อตจิอยู่เลย...ท็อตจิอย่างโน่น ท็อตจิอย่างนี้...รอยยิ้ม คอยเอาอกเอาใจ ล่อเล่นกันใช่ไหม ทำไมตอนนี้กลับทำเหมือนคนไม่รู้จัก

“ไปตายซะดาย ไปตายซะ ไอ้หมอเฮงซวย!!”ไม่สนใจแล้ว

นี่ยังไงที่เขาอยากทำมานาน...
อยากทำทุกครั้งเวลาที่เคยโกรธและเคยเกลียด

เกลียด เกลียด เกลียดดาย!!

เกลียดดายที่สุด!!

ใบหน้านี้ อยากชกให้หายแค้นไม่ใช่รึไง...อยากตะบันให้หายโกรธ
ร่างกายกำยำนี้อยากเตะอยากต่อยคืนให้เจ็บปวดบ้าง...
เอาเลือดเลวๆเอาเลือดชั่วๆ ใจร้ายใจดำออกมาให้เขาเห็นบ้าง...

แล้วเป็นไง!!
เจ็บมั้ย!!
ปวดมั้ย!!
เจ็บมั้ยไอ้บ้าดาย!!

สู้ซิวะดาย!!
ลุกขึ้นมาสู้เขาซิ!!
ลุกขึ้นมาซัดเขาซิ ลุกขึ้นมาตบมาตีเขา!!
มีปัญญาทำได้แค่นี้เหรอไง!!
ลุกขึ้นมาซิโว้ยย!!
ทำให้เขาเป็นบ้าไปเลย ทำให้เขาคลั่งไงดาย ลุกขึ้นมาเซ่!!!

สะใจ สะใจ!!
ยับเยินไปทั้งตัว!!
มีอะไรที่ทำให้สะใจและสนุกแบบนี้อีกวะเนี้ย!!
นอนยิ้มทำเชี่ยอะไรลุกขึ้นมาสู้เขาซิวะ!!
ลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมาซิวะดาย!!



หมัดสุดท้ายแน่นิ่งอยู่ตรงปลายคางของดายด้วยอาการอ่อนเพลีย ดายไม่มีทีท่าที่จะสู้โทชิยะเลยซักนิด ร่างสูงล้มลงด้วยอาการทุลักทุเลปล่อยให้ร่างบางคร่อมตัวซัดเอาๆอยู่ฝ่ายเดียว

น้ำตาอันน่าอดสูพร่างพรายคลออยู่เต็มเบ้า ทั้งๆที่รู้ว่าต้องงี่เง่า ทั้งๆที่รู้ว่าบ้าบอทั้งๆที่รู้ว่าต้องบ้าคลั่งด้วยความโกรธทั้งๆที่รู้ว่าต้องทรมานและเจ็บปวด...แต่ทำไมกลับไม่อดทน...เคยอดทนได้แต่ทำไมกลับไม่อดทนต่อไป...แล้วทำไมต้องทำแบบนี้

ทำไมต้องเป็นแบบนี้!!

กำปั้นซัดลงพื้นปูนด้วยความอัดอั้นและโกรธตัวเองไปหลายครั้งติดกัน

“โทชิยะๆ ทำอะไร!!”น้ำเสียงตะคอกดังขึ้นเบาๆ จากร่างที่สะบักสบอมไม่มีชิ้นดีด้านล่างตน โทชิยะไม่ได้อ่อนแรงให้ในการทำร้ายเขาเลยซักนิด กระพุ้งแก้มเจ็บและปวดร้าวไปถึงฟันแต่ก็ยังเค้นเสียงถามร่างเล็กที่ทำร้ายตัวเองด้วยความเจ็บใจอยู่ขนาดนี้ได้

“ดายยยย...ฉันเจ็บกว่าดายหลายร้อยเท่าเลยนะ...”ใบหน้าคมด้านล่างตนแตกและยับเยินด้วยมือของเขาแล้ว เลือดที่มุมปากก็ไหลออกมาไม่หยุด

แต่ทำไมไอ้หมอบ้านี่มันยังยิ้มอยู่ได้...ทำไมมันยังยิ้มทั้งน้ำตาอยู่ได้!!
นอนนิ่งอยู่ทำไม ทั้งๆที่เขาทำถึงขนาดนี้!!
ทั้งๆที่ทำให้เจ็บถึงขนาดนี้!!
ไม่เข้าใจโว้ยยยยย!!!



“ฉะ...ชั้น ..จะ..ดีใจ ดีมั้ยนะท็อตจิ..”

“ดีใจซิ นายต้องดีใจดาย นายต้องดีใจซิ...ที่เห็นฉันเจ็บ...”ฝ่ามือเรียวเล็กควานหาโทรศัพท์ที่คิดว่าอยู่ตามกระเป๋าเสื้อผ้าของดายให้ทั่ว

“ตอนนี้ชั้นเจ็บตรงนี้...ที่สุดเลยดายย...”ไม่คิดว่าจะทำได้แต่ก็ทำไปแล้ว ฝ่ามือและหลังมือของตัวเองก็แตกและถลอกปลอกเปิกไปบ้างเหมือนกันแต่โทชิยะไม่สนใจมันหรอก

หัวใจเขาซิ มันเจ็บระบมไปหมดแล้วในตอนนี้...ยิ่งเห็นสภาพของร่างกายอีกฝ่ายที่ใจก็ยิ่งปวด...อีกมือกุมมือดายเอาไว้แนบอก ส่วนอีกข้างก็กดเบอร์บนโทรศัพท์ของอีกฝ่ายไล่หาชื่อที่ตัวเองรู้จัก

“คาโอรุ ๆๆรับซักทีซิวะ!“ละลำละลักเรียกชื่อคนที่พอจะพึ่งพาได้ที่สุดในเวลาเช่นนี้ ถึงจะยังน้อยใจ เสียใจและโกรธอีกฝ่ายแต่เขาก็มีสติอยู่บ้างล่ะ

ตกใจไม่น้อยที่เห็นสภาพของดาย เขามันก็ผู้ชายคนหนึ่งถึงจะตัวเล็กไปหน่อยแต่เรื่องชกต่อยมันก็เป็นไปโดยสัญชาตญาณ ยิ่งดายไม่พูดยิ่งดายไม่ห้ามซ้ำด้วยอารมณ์ร้อนที่เกินควบคุม มีเหรอที่ดายจะยังยืนอยู่ได้โดยที่ไม่เป็นอะไร


“นายต้องลุกขึ้นมาโกรธฉันนะดาย...นายต้องลุกขึ้นมาทำโทษฉัน!!”ร่างบางพูดไปก็พยายามลุกขึ้นประคองพาอีกฝ่ายไปขึ้นรถ

“ทำโทษฉันเสร็จแล้ว...เราค่อยมาคุยกันใหม่นะดาย...เรามาตกลงกันใหม่”

ร่างแกร่งฝืนยิ้ม...เขาได้ยินหมดทุกคำพูดที่ร่างบางเอ่ยกับเขาแต่เขาจะทำอะไรได้ แค่เพียงจะพูดก็เจ็บระบมไปหมดทั้งหน้าทั้งปากทั้งตัวโดนเจ้าเอวบางอัดเอาซะเละ…

ทั้งมือทั้งตีนหนักชะมัด
ทั้งๆที่เก่งและคล่องตัวออกขนาดนี้แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาทำไมไม่สู้เขาบ้างล่ะ ทำไมไม่ต่อยเขาให้คว่ำเหมือนตอนนี้บ้างโทชิยะ
ทำไมปล่อยให้เขาทำร้ายอยู่ได้ฝ่ายเดียว...
ปล่อยให้เขารังแกอยู่ได้ยังไง...?

ซัดเขาเละขนาดนี้มันสมควรโกรธใช่ไหม...สมควรแก้แค้น หายดีเมื่อไหร่แล้วค่อยเอาให้ตายทั้งเป็นเอาให้เจ็บปวดมากกว่าที่เขาได้รับ
กักขัง หน่วงเหนี่ยว ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น...
ร่างกาย หัวใจ ตลอดจนความรู้สึก ใส่กุญแจกักขังเอาไว้กับบทลงโทษอันโหดร้ายเหมือนเดิม...

ฮึ!!

เจ็บอกดีพึลึก!!

ดายส่ายหน้าฝืนอมยิ้มซีดเซียว...จะให้หายแล้วเล่นบทโหดอย่างเดิมเหรอโทชิยะ

จะให้ฉันกลับไปเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ...?

“เอาล่ะดาย...ตอนนี้ฉันติดค้างนายอยู่น่ะ...เราไปโรงพยาบาลกัน รอหายเมื่อไหร่แล้วค่อยมาเอาคืน”

อยากจะหัวเราะแต่หัวเราะไม่ออก เจ้าเอวบางที่เปลี่ยนตำแหน่งมาเป็นคนขับรถพูดอะไรขึ้นมาไม่เห็นรู้เรื่อง

“ฉันติดค้างนาย ยินดีให้นายเอาคืนให้สาสมเลยดายย”

ฝ่ามือเรียวเล็กคว้าเอามือหนามาจับพร้อมกับหันมาบอกด้วยความมุ่งมั่น แต่ร่างแกร่งข้างกายกำลังจะหมดสติลง

“แลกกัน...ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น รอให้นายเอาคืนนะดาย”รู้สึกตัวเองพูดมากจนน่ารำคาญ แต่เขาก็อยากจะพูด พูดอะไรก็ได้ บ้าบอยังไงก็ได้ให้ดายโกรธให้ดายเกลียด...แลกกับการไม่ปล่อยเขา...

ปล่อยกันง่ายไปแบบนี้...ให้ตาย!

“แต่ฉันรู้สึกดีเป็นบ้าเลยดาย...ได้ทำร้ายดายนี่มีความสุขที่สุดเลย...นะ”จะหันไปยิ้มเยอะเย้ยให้กับคนที่นั่งคอตกอยู่ด้านข้าง...แต่ร่างนั้นก็หมดสติไปซะก่อนแล้ว ทำได้แค่เพียงเอื้อมฝ่ามือออกไปลูบไล้ใบหน้าและสันคางของอีกฝ่ายเบาๆ

“มีความสุขที่สุดเลยย...แต่...ทิ้งกัน ปล่อยกันไปแบบนี้...ฉันก็แย่ซิดาย…”

“แล้วความรู้สึกฉันล่ะดายจะทำยังไง...จะปล่อยไปยังไง...ใครจะรับผิดชอบ...?”

ลุกขึ้นมาบอกกันหน่อยเถอะดาย...ลุกขึ้นมาบอกเขาหน่อย...ทำกับเขาถึงขนาดนี้ ทรมานทรกรรมเขาต่างๆนาๆไม่คิดว่าเขามันจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลยเหรอ...?

งี่เง่าชะมัดโทชิยะ...

ทำไมเขาไม่รีบไป ทำไมเขาไม่รีบหนีไปเลย หนีไปจากดายหนีไปให้พ้น มีโอกาสแล้วนี่ ดายให้โอกาสเขาแล้ว จะมารีรออะไรกัน แทนที่จะดีใจที่จะได้ไปให้พ้นๆ จะมัวมานั่งคร่ำครวญหาอะไรอยู่ จะมัวมาเป็นคนดีพาไอ้โรคจิตนี่ไปหาหมอทำไมกัน...

เขาหวังอะไรอยู่...

โง่สิ้นดี โง่ที่สุดเลยโทชิยะ นายมันโง่ที่สุดเลย!!!

ฝ่ามือทุบกับพวงมาลัยรถด้วยความอัดอั้น ร้องไห้ เสียใจ ใจเสีย สะอึกสะอื้น อ่อนแอ อ่อนแอมาตลอดแบบนี้ยังไงเขาถึงได้ทุกข์ใจแบบนี้ไม่มีสิ้นสุด



จบตอน...

 :bye2: :oni1:


ออฟไลน์ patee

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3731
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +276/-3
โอ้ย....มันอะไรกันเนี่ย 

ชวนกันไปเที่ยว หวานกันอยู่ดีๆ ทะเลาะกันซะแล้ว

สนุกมากเลยจ๊ะคนแต่ง  o13

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ mahmeow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-0
เฮออ....เครียดดด....

สองคนนี้จะอยู่กันได้..ต้องตีกันเท่าน้านนน....(คนอ่านเครียดนะเนี่ย...)

ดีใจที่ดายพูดว่าขอโทษซักที...(ลุ้นจนเหนื่อยเลยคะ...)

แต่โทชิยะก็เป็นไปด้วยซะงั้น....สองคนนี้...ก็บอกว่ารักไปเลยได้ม้ายย.... :angry2:

@^_^@PeaZa@^_^@

  • บุคคลทั่วไป
มาต้อแล้วววววววววววววววววววววว!!!!  :m4:

รอตั้งนาน นึงว่าจะไม่มาต่อแล้วนะเนี่ย  :m1:

Red....[em]

  • บุคคลทั่วไป
 :oni1: :oni1:

ไปอ่านต่อกันเถอะฮะ..

**************************************************

ความสุขแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ร่างสูงหยิบยื่นให้ ถูกเจ้าของกระชากกลับไปไม่หลงเหลือให้ซึมซับเอาไว้ได้อีกแล้ว

รู้สึกแย่กว่าครั้งไหนๆเลยซินะ...ต่อให้ดายทำร้ายร่างกายให้เจ็บเจื่อนตายก็ไม่ได้รู้สึกแย่เท่าครั้งนี้...

น้อยใจ เสียใจ ความรู้สึกด้านลบคุมคามจนประคองสติ ประคองตัวตนเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป...

...............

......................

คำพูด รอยยิ้ม ใบหน้า ฝ่ามือ วงแขน ทั้งหมดอบอุ่นอ่อนโยนมันก็แค่ภาพลวงตาที่ร่างสูงใช้หลอกล่อให้ตายใจเท่านั้น...จริงๆแล้วดายยังใจร้ายใจดำกับเขาไม่เปลี่ยนแปลง

ตลอดหลายเดือนมานี่ เขาเคยพูด เคยนอน เคยเห็นหน้าเคยออกไปไหนกับใครที่ไหน ไม่มีเลยซักครั้ง พูดก็พูดอยู่กับคนแค่คนเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างของเขามันก็ขึ้นอยู่กับคนแค่คนเดียว...อะไรก็ยอมให้หมดแล้ว จะเอาอะไร ทำร้ายกันแบบไหนก็ได้ทำกับเขาจนสะใจไปหมดแล้ว...ยอมให้ถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ...แต่ทำไมยังใจดำและทำร้ายเขาไม่สิ้นสุดซักทีล่ะดาย


คงเกลียดเขาเข้าไส้เข้ากระดูกดำไปแล้วซินะ ตอนนี้แม้แต่หน้าเขาก็ยังไม่อยากจะเห็นไม่อยากมอง...คงอยากจะปล่อยเขาไปแล้ว คงสะใจและเกลียดจนพอใจแล้วซินะถึงได้จะปล่อยไป


นี่มันย้ำว่าเขาไม่มีค่า ไม่มีความหมายอะไรเลย...

ชัดเจนดีจริงๆ...เจ็บชะมัด เจ็บไปหมด...

ร้องไห้ให้ตายก็คงไม่มาสนใจ...
จะทำอะไรก็คงไม่มาสนใจอีก...
มือที่ไขว่คว้าไปข้างหน้า...ไม่มีการคว้าจับตอบรับไว้
ดวงตาที่พร่าเลือนไปด้วยน้ำตา มืดมัว...มองหาใครไม่เจอ
ทำไมชีวิตมันช่างมืดมน อดสู รันทด ไร้ค่าได้ขนาดนี้...

แล้วแบบนี้จะอยู่เข้าไปได้ยังไง...ไม่มีสิ่งใดยึดเหนี่ยวพอให้ยืนหยัดอยู่ได้บ้างเลย...จะอยู่ต่อไปได้ยังไงกัน...

ทั้งความรู้สึกทั้งร่างกายอ่อนแอจนเกินเยี่ยวยาได้อีกแล้วล่ะดาย...

เขาพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนแอของตัวเองอีกแล้ว


...ขอโทษ...ดายยย

ถ้าการมีชีวิตอยู่ของเขามันทำให้เป็นทุกข์และเจ็บปวดมากมายแบบนี้...
ก็...ขอโทษด้วย



รอยนี้...ดายจำได้ไหม...ครั้งแรกที่ทำน่ะ...จำได้ไหมดาย...ฉันเจ็บมากเลย...

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...ใบมีดเล็กๆค่อยๆกรีดบนผิวเนื้อ กดลึกลงไป ลึกลงไปอีก...อ่า..รู้สึกดีจังเลยดายย

ใบหน้านี้..ลำตัวพวกนี้...มันเคยทำให้ดายรู้สึกดีบ้างไหม..ไม่แน่ๆเลยใช่ไหม...ไม่งั้นดายจะตบจะตีมันแบบนี้เหรอ...

เกลียดใบหน้า เกลียดร่างกายตัวเอง...เพราะมันเป็นสิ่งที่ดายเกลียด...จะทำลายมันดาย
ตบตีแบบนี้...ตีมันให้แตกย่อยยับ

เลือดนี่อีกดาย...เลือดนี่ก็จะเอามันออกมาให้หมด ให้มันล้างให้หมด

อืออ...แต่...ใบมีดเล็กๆแค่นี้ไม่น่าเชื่อนะดาย...มันทำฉันเจ็บมากกว่าครั้งแรกซะอีก...มีความสุขไหมดาย...ฉันเสียเลือดให้ดายอีกแล้ว...ไหลไม่หยุดเลยดูซิ...
 
มันต้องกรีดอีกดาย...เอาอีก...อีกแผล...

รอยนี้....เจ็บ...เจ็บเหมือนถูกตัดขั้วหัวใจยังไงยังงั้น...เลือดนี่...ล้างความโกรธความเกลียดให้ฉันได้ไหมดาย...

ถ้าได้...จะเอาออกให้หมดตัว...ถ้ามันทำให้ล้างความเกลียดจากใจดายได้...ฉันยอมดาย...แต่เจ็บเหลือเกิน...นี่กระมังที่ดายปรารถนาให้รู้สึก

มันยังไม่พอซินะ  อีกรอยเหรอดาย...

แต่รอยนี้... ขอกรีดให้มันย้ำตัวเองดาย เจ็บแค่ไหน ทุกข์แค่ไหน ประชดไปมากแค่ไหน เจื่อนบ้าเจื่อนตายไปกี่ครั้ง...มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...มันก็เป็นแค่วิธีการเรียกร้องความสนใจแบบโง่ๆ...

ครั้งนี้...ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นะดาย...ฉันก็ยังโง่เหมือนเดิม

เลือดโง่ๆ...อยากให้ดายได้เห็นมันจัง...ทั้งเลือดทั้งแผล คงทำให้ดายสะใจ...

ดี...ดีดาย...ลึกกว่านี้อีก...กดลงไปมากกว่านี้อีก...ให้มันย้ำคิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันมากไปกว่านี้...ระหว่างเรามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้...จะได้จากไปแบบไม่มีอะไรติดค้างกันจริงๆ...

จะ...เจ็บ...แต่ยังได้อยู่นะ...ยังได้อยู่...

สุดท้ายแล้วดาย...

รอยสุดท้ายแล้วจริงๆ...รอยนี้...ตัดขาดกันไปเลยนะ...

ตัดขาดจากกันให้ได้...ตัดกันให้ขาด ตัดกันให้ตาย...ในใจจะลืมไปให้หมด จะไม่ให้หลงเหลือความรู้สึกใดๆไว้อีก...

ตัดลมหายใจไปด้วย...

จบกันแค่รอยนี้ดาย…จบกันแล้ว...

จบกันไปซักที...

.....

.....  .....  .....


ทั้งทรมานทั้งเจ็บปวด...หัวใจร่างกายสมควรได้รับการลงโทษอย่างโหดร้าย

ได้ยินไหม...ได้ยินหรือยัง หัวใจที่ตะโกนร่ำร้อง น้ำตาไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย...อยากให้รู้ว่าเจ็บอยากให้รู้ว่าปวด อยากเห็นหน้า อยากให้รู้ว่าคิดถึง...อยากให้รู้จะยังไงก็พ่ายแพ้ให้อยู่ดี

ใบมีดตกลงข้างกาย กลิ่นเลือดคละคลุ้ง ห้วงสำนึกเริ่มล่องลอย เนื้อตัวร้อนดั่งไฟ...ตลอดเวลาที่พยายามทำร้ายตัวเอง ครั้งนี้คงหลุดพ้นซักที ให้ดินกลบหน้า ให้เลือดล้างอดีตในใจให้หายไป


ขออิสระกลับมา...
ขอความรู้สึกที่ถูกกักขังได้รับการปลดปล่อย...
ขอให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำสมหวัง…
ขอให้เลือดในครั้งนี้ล้างเอาความชั่วร้ายในใจของใครออกไปได้...
ขอให้ชีวิตนี้….แลกกับรอยยิ้มและความสุขของคนคนนั้น กลับคืนมา...


ความปรารถนาทั้งหมดนี้หวังว่าดาย...คงได้ยิน...


คงไม่มีอะไรจะทุกข์ทรมานเท่ากับการถูกคนที่เรารักทำร้ายจิตใจได้อีกแล้ว...


*****************************************************************************


“คะ...คะโอรุ...มาอยู่นี่กันได้ยังไง?”หลังจากที่หมดสติไปนานและตื่นขึ้นมาอีกครั้ง จมูกของเขามันก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ตลบอบอวลไปทั่ว

“โทชิยะโทรไปบอกเมื่อคืน...ให้มาเจอคุณที่นี้...แม่กับผมก็เลยออกมาเฝ้าครับ”ชายหนุ่มยืนอยู่ชิดเตียงคนไข้ตอบออกมาเบาๆ สายตามองไปยังมารดาที่ยังนอนหลับอยู่ที่โซฟาข้างผนังห้องด้วยความเพลีย

“แล้วเจ้าหมอนั้น...?”มันไปไหนแล้ว....? โทชิยะไปไหน ก็ขับรถมาส่งเขาไม่ใช่เหรอ?...นี่มันก็โรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่

“โทชิยะขับรถกลับบ้านไปตั้งแต่ผมมาแล้วครับ…คุณเป็นยังไงบ้าง...?”คาโอรุถามกลับสำรวจรอยอะไรต่อรอยอะไรที่เจ้านายถูกกระทำไป ทั้งผ้าพันแผล ทั้งพลาสเตอร์ยาเต็มไปหมดทั้งใบหน้าและลำตัวของเจ้านายของเขา บ้างเขียวคล้ำบ้างบวมปูดดูไม่ได้ไปทั้งตัว

คงทะเลาะกันอย่างหนัก เมื่อคืนที่เขาเห็น ดาย เจ้านายหมดสติไป ทั้งเนื้อตัวและใบหน้ายับเยินมีแต่แผลแตก ฟกซ้ำดำเขียวดูไม่ได้

แต่ทว่า...น่าแปลกใจที่โทชิยะกลับไม่มีร่องรอยการทำร้ายใดๆ ซึ่งปกติมันไม่น่าจะใช่ ยิ่งกลับดายเจ้านายเขาด้วยแล้ว ...มันไม่ใช่...

ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เขาก็เห็นมีแต่โทชิยะทุกทีที่เลือดตกยางออก...ครั้งนี้...ทีแรกยังคิดว่าหนักซะอีกแต่ที่ไหนได้ โทชิยะที่เขาเห็น ...แค่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ถามอะไรพูดอะไรก็เหมือนไม่รับรู้ ไม่ตอบอะไรเขาซักอย่าง

แต่เขาเห็นนะ...กำปั้นเล็กๆมีเลือดไหลแถมยังสั่นอยู่ตลอดเวลา จะเข้าไปดูกลับถูกตวาดลั่นห้ามมายุ่ง บอกอย่างเดียวว่าจะกลับไปรออยู่ที่บ้านเท่านั้น...เฮ้ย!!

...น่าสงสารน่าเป็นห่วง ไม่สนใจตัวเอง ไม่ดูแลตัวเอง คิดมากอีกแล้วแน่ๆ กลับไปก็ไม่พ้นร้องไห้อีก…ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง

จะสมน้ำหน้าเจ้านายที่นอนเจ็บอยู่นี่ดีไหมนะคาโอรุ...เขาสมควรย้ำแผลเหล่านี้ดีไหมนะ...

“หมัดหนักชิบหาย!!...เจ็บชะมัด!!”ดายนั่งสำรวจตัวเองพลางบ่นออกมา

“ไปโดนใครทำร้ายมาล่ะครับ...ซ้ำซะขนาดนี้...เล่นหนักกันจริงๆ” ถามไปยังงั้น ไม่ได้อยากจะได้คำตอบแต่ก็ยังดีกว่าให้ยืนเงียบอยู่เฉยๆ...ที่ดายโดนมันก็สมควรแล้ว...

“ฉะ..ฉัน…”ดายตะกุกตะกัก ไม่อยากบอก ไม่อยากพูด ...ไม่อยากเล่า

โทชิยะคงเอาคืนเขากระมัง คงอยากซัดเขาให้เดี้ยงแบบนี้มานานแล้วล่ะมั้ง...ป่านนี้คงหัวเราะดีใจที่ทำเขาเจ็บได้อยู่ที่บ้านไปแล้ว

“คาโอรุไปบอกหมอว่าฉันจะออกแล้ว”อีกครึ่งชั่วโมง หรือ 1 ชั่วโมง เขาก็ไม่อยากจะอยู่ทั้งนั้น

ใบหน้าขาวนวล รอยยิ้มน่ารัก ของใครคนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวชวนให้อยากเห็นหน้าขึ้นมาซะเดี๋ยวนั้น

เจ้าเอวบางนั้นทำเขาอายไปทั้งโรงพยาบาล...ป่านนี้เขามิตกเป็นข่าวไปทั่วแล้วเหรอเนี่ย

“แต่คุณหมอให้คุณนอนพักผ่อนอีกวันนะครับ”

“ฉันก็หมอนะคาโอรุ...เป็นหมอแค่นี้ไม่ตายหรอก จะพักผ่อนอะไรกันเยอะแยะ”สลัดผ้าห่มเตรียมลุกขึ้น ต้องให้อาละวาดก่อนหรือไงนะ...กินยาพักผ่อนเดี๋ยวมันก็หายเอง


“ดื้อเข้าไป ดื้อเข้าไป ดื้อทำบรรพบุรุษกันเข้าไป จะไปไหนก็ไปเลยดาย มานอนเกะกะโรงพยาบาลอยู่ได้ เตียงยิ่งไม่พออยู่ ฉันเองก็ขี้เกียจรักษานายแล้วล่ะว่ะ”คุณหมอยังหนุ่ม ซึ่งคาโอรุจำได้ดีว่าเป็นเพื่อนของดายเดินเข้ามาพอดี

ดายยิ้มเจื่อนๆส่งให้เพื่อนหมอหน้าตาดีของตนกลับไป

“โชคยังดีนะดายที่ไม่เจออันธพาลเล่นของสาดกระสุนเข้าใส่แทน...”

“เอ่ออ..นั้นนะสิ..”นี่เพื่อนเขาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า...แต่ก็ดี ปล่อยให้เข้าใจกันอย่างนี้แล้วกัน เขาไม่อยากอธิบายและพูดอะไรมาก

“กลับบ้านนอนพักแล้วกันดาย ขอตัวก่อนว่ะ มีเคสด่วนเข้ามาเมื่อเช้า แม่งเกือบร่อแร่เล่นซะเลือดอ่วมทั้งตัว...เฮ้ย! ...เสียดายความสวย ไม่น่าทำอะไรโง่ๆเลย...ไปล่ะดาย”

อะไรว่ะ...นี่มันมาบ่นให้ฟังแค่นี้นะ...แถมไม่ตรวจไม่สนใจเขาอีก เอ่อ เขาเป็นหมอนะ!!..เป็นหมอแล้วไง ...รักษาคนอื่นได้แต่รักษาตัวเองไม่ได้นี่ผิดไหม...

กลับบ้าน...กลับบ้านดีกว่า...กลับไปนอนบ้าน ไปรักษาตัวเองก็ได้วะ...กลับไปดูหน้าใครบ้างคน กลับไปทะเลาะกับใครบางคน กลับไปยั่วโมโหใครบางคน ให้คนบางคนโกรธเล่น ให้คนๆนั้นยิ้มและพูดด้วยดีกว่า....


….

แต่ว่า...จะไปพูดอะไรก่อนดีล่ะ...จำได้ว่าเมื่อคืนทำให้โกรธไปมากๆนี่น่า...โกรธมากจนถึงกับซัดเขาซะเล่นเอานอนโรงพยาบาลแบบนี้ทำไม...

จำได้ว่า...ไปดูหนัง...แล้วหนังมันไม่สนุก พระเอกโง่ นางเอกก็โง่ ดูกันเข้าไปได้ยังไง ไอ้คนข้างๆเขาก็ดูไปร้องไห้ไป …เซ็นซิทีฟจริงๆ

โทชิยะ. ก็แค่ๆ...

หนังมันก็แค่หนัง...จะจริงจังอะไรนักหนา
นั่นนะสิมันก็แค่หนัง...แล้วทำไมเขากลับทนดูไม่ได้
มันก็แค่หนังนะดาย...เอ่อรู้แล้ว...แต่ทำไมเมื่อคืนถึงรู้สึกผิดจนควบคุมตัวเองไม่ได้ล่ะ
หน้าแหกยับตามตัวก็ระบบเจ็บร้าวไปหมดนี่มันก็แค่ความรู้สึกของหนังอย่างนั้นนะเหรอ

บ้าแล้วดาย!

นี่..หนังรักงี่เง่านั้นทำให้เขาถึงกลับลงไม้ลงมือทำร้ายตัวเองได้เลยนะ…?

และความสงสาร...เจ็บ...เสียใจ...โกรธ...ความรู้สึกเหล่านี้มันเกิดขึ้นมากมายกับเจ้าตัวเล็กนั้นได้ยังไง

ตะ...แต่..มันก็แค่หนังนะ
แค่หนังเว้ยยยย....!

แค่หนัง!!

ตะ..แต่ว่า...

ถ้านางเอกหนังคนนั้นทำร้ายตัวเองจนเจ็บปวดขนาดนั้น...

แล้วถ้าเป็นเรื่องจริง...

โทชิยะคนที่อยู่ข้างๆเขา เคยทำร้ายตัวเองต่างๆนาๆมานับไม่ถ้วนล่ะ มันจะเจ็บขนาดไหน...?

ระหว่างเขากับเจ้าเอวบางนั้นมันเรื่องจริง ไม่ใช่หนัง...!!

แค่คิดมาถึงตรงนี้ ดายก็รู้สึกผิดอย่างที่ไม่น่าให้อภัยตัวเองได้...นี่เขาเป็นบ้าอะไรไป นั่งหลอกตัวเองอยู่ได้..แค่รู้สึกผิดนี่...มันเป็นอะไรที่ตัวเองรับไม่ได้เลยเหรอไง..?

ก็ใครซะอีกล่ะที่มันทำให้โทชิยะเป็นแบบนั้น ต้องทำร้ายตัวเองแบบนั้น...ตัวเขาเองไม่ใช่เหรอไง...

กอ..ก็มันรู้แย่จนตัวเองรับไม่ได้
ก็มันรู้สึกผิดมากๆ...มากจนเริ่มเกลียดตัวเองขึ้นมาที่ทำแบบนั้นกับโทชิยะไป

ก็มันรู้สึกผิดจริงๆ โว้ยย!!

ก็คนมันผิดไปแล้วจะให้พูดให้ทำอะไรได้ สิ่งที่คนนั้นปรารถนามาตลอดมันก็มีเพียงอย่างเดียวเองนี่...

ไปจากเขา อยู่ห่างๆเขา หลุดพ้นจากความใจร้ายใจดำของเขา เดินจากเขาไป...เขาจะยอมให้จากไป

เขายอมปล่อยแล้วไง จะเอาอะไรอีก ไม่ดีใจเหรอไงกับสิ่งที่ต้องการมาตลอด

อยู่กับเขา มันต้องใช้ความอดทนและทุกข์ทรมานมากแค่ไหนทำไมเขาจะไม่รู้ มันไม่มีความสุขเลยนี่...

มีแต่ทำให้ร้องไห้มีแต่ทำให้เสียใจ มีแต่น้ำตา แล้วก็เสียใจทุกวัน...อยู่กับเขาไปมันก็ได้แค่นี้...สู้ให้เขาเสียใจกับมันเพียงลำพังไม่ดีเหรอ...ปล่อยให้เขาอยู่เพียงลำพัง...ความเจ็บปวดในอดีตเขาจะอยู่กับมันเพียงลำพัง ซักวันมันคงจะเบาบางลงไปเอง


ขอเขากลับไปเห็นหน้าอีกซักครั้งแค่นั้น...
ขอให้เขากลับไปขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่าง...
ขอให้เขาได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกที
ขอให้เขากอดอีกแค่ครั้งเดียว...

ขอแค่ได้กอด...ขอแค่ได้เอ่ยคำขอโทษ...
เขายอม...
ต่อให้ต้องเจ็บต้องปวด...ก็จะยอม...ให้ไป...
ไม่มีอะไรที่ต้องติดค้างกันอีกโทชิยะ...
ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว...


จบตอน...




ออฟไลน์ ka[ze]na

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-6
เศร้าจังที่รัก ฮือๆๆ :sad2:ๆๆๆ
คะน้าคิดถึงพี่เอ้มน๊า จ๊วบๆๆ
พี่ดาย....รีบๆไปล่ะ เดี๋ยวสายเกิ๊น o7
ทจจิ... ก็เข้าใจอ่ะน่ะ แต่บางอย่างมันคงจะมีตัวเลือกที่มากกว่านี้ :a6:

katalina

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ mahmeow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-0
โอ้....ดายจะได้บอกไหมนี่...T^T........

อ่านเรื่องนี้ทีไร...เราหมดกำลังใจจะลุ้นทุกทีเลยคะ....เศร้ามากกกกกก.........

สงสารโทชิยะ...เจ็บแล้วจะกรีดตัวเองไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย....ดายจะเกลียดได้ยังไง...ตะกี้คุณหมอยังชมว่าโทชิยะส้วยสวยอยู่เลย..... :o12:

Yurameki

  • บุคคลทั่วไป
เพิ่งสอบเสดค่าเจ๊

แล้วพี่ดายจะได้ขอโทดท๊อจจิไม๊อ่า

ท๊อตจิเล่นกรีดข้อมือฆ่าตัวตายไปแล้วอ่ะ

 :sad2: :sad2: :sad2:

ต้องลุ้นให้ทจรอด  :impress:

พี่ดาย สู้ๆ :a2:

Fighto ne Die-san ~~

Red....[em]

  • บุคคลทั่วไป
อ้างถึง
เศร้าจังที่รัก ฮือๆๆ ๆๆๆ
คะน้าคิดถึงพี่เอ้มน๊า จ๊วบๆๆ



 :o8: :o8: :o8:

ที่รักจ๋าเค้าก็คิดถึงที่รักนะค๊าบบบบบบบบบบบ  :o8:


****

ที่มันเศร้าก็เพราะว่าเค้าก็จิตตกตามท็อจจิมันอะ...งืออ ทำไงดีอะคะน้า :o12: :o12: :o12:

sooyuu

  • บุคคลทั่วไป
โอ๊ยยยยยยยย
ยังคงคอนเซ็บทรมานใจได้เหมือนเดิมเลยพี่เอ็ม กรี๊ดดดดด :serius2:
อะไรของสองคนกันละนี้ ปากเเข็งทั้งคู่เลย ปากหนักมาก
สมน้ำหน้าแล้วที่ท๊อตจิต่อยซะอ่วม เห็นปากหน้ามาตั้งแต่ตอนเรื่องแล้ว
รักเค้า ก้ไม่บอกไม่เค้าไปว่ะ พอลับหลังแล้วมานั่งคิดว่าเค้าน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้
เดี่ยวปั๊ดดด ขัดใจจริงๆ เล๊ยยย ไอ้ดายบ้า
แล้วดูซิ มัวแต่นอนสลบอบู่นั้นเเหละ ท๊อตจิช้านนนน ร่อแร่แล้วอ่ากรี๊ดดดด :jul1:
อ๊ายยย ตายไม่ได้นะห้ามตายเด็ดขาด ปิ๊งไม่ยอม งี๊ดดดดดดด

คู่นี้วันไหนดีกันคงจะเป็นวันโลกแตก 555
สมกันน่าเนี่ย คู่มาโซ อิย่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ

พี่เอ็มมาต่ออย่างด่วนเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้อย่างแรง
หูยจบตอนได้ค้างคามากๆๆๆๆๆๆ
คู่โรคจิตอ่อนๆ สองคนนี้ จะลองเอยกันได้ยังไงเนี่ย
หนทางมืดมนมากๆ

ขออวยพรให้อิตาดาย กับท๊อจจิ ปากตรงกับใจไว้
อิอิ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด