มาแล้วค่ะ กราบขอโทษงามๆ
เนื่องจากว่าไรเตอร์ไปเผชิญภาระหน้าที่มา เลยมิมีเวลามาจับงานเขียน
ต้องขอโทษทุกๆคนที่ปล่อยให้รอกันนะึคะ ง้อๆ
ยกโทษให้คนแต่งคนนี้ด้วยนะคะ
---------------------------------------------------------
“มาคนเดียวเหรอครับ?” เสียงทักดังขึ้นจากใครคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก
“เปล่าครับ” ผมตอบพลางมองหน้าคนถาม ชายหนุ่มผิวแทน เครื่องหน้าคมเข้มหล่อเหลาสไตล์คนไทย กำลังยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร
“อ้าว...แล้วเพื่อนคุณไปไหนล่ะครับ ผมเห็นคุณเล่นน้ำอยู่คนเดียวมาสักพักแล้วนะ”
“รออยู่บนหาดน่ะครับ” ผมบอก เพราะตอนนี้ผมลงมาเล่นในทะเลแล้ว ระดับน้ำอยู่ในช่วงคอผมพอดี
“ผมชื่อตรีนะครับ ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าผมเป็นลูกคนที่สาม แล้วคุณล่ะครับ ชื่ออะไร”
“ผมกายครับ” ผมแนะนำตัวเองอย่างไม่คิดอะไร เพราะคนๆนี้ก็ดูท่าทางเป็นมิตรดี ไม่เสียหายอะไรที่จะทำความรู้จักกันเล็กน้อย
เขายิ้มกว้างให้ผม “คุณมาจากไหนเหรอครับ ใช่คนกรุงหรือเปล่า แต่เห็นผมแบบนี้ผมคนเชียงใหม่นะครับ แต่ผมชอบเล่นกีฬากลางแจ้ง เลยดำแบบนี้ไง ฮะๆ”
“อ่ะครับ ไม่ดำหรอกครับ ผิวแทนแบบนี้ดูเป็นคนสุขภาพดีออก ไม่เหมือนผม ขาวซีดเหมือนคนเป็นโรค” ผมเริ่มคุยกับเขาบ้าง ความที่เขาอัธยาศัยดีต่อผมแบบนี้ ทำให้ผมต้องพูดคุยกับเขาอย่างเสียไม่ได้
“ไม่หรอกครับ ผมว่าน่ารัก...”
ผมชะงัก นิ่งอึ้งในคำพูดของเขา แต่รอยยิ้มที่ไม่จางหายบนใบหน้าคมสันนั้น ทำให้ผมแน่ใจว่า ผมไม่ได้ฟังผิดไป
เวลานี้... ผมเริ่มรู้สึกทะแม่งๆแล้ว ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้แค่อยากแสดงความรู้จักผมเฉยๆซะแล้ว...
ไม่อย่างนั้น คนที่เพิ่งรู้จักกัน จะชมผู้ชายที่พบหน้ากันเป็นครั้งแรก ว่าน่ารัก... ได้ยังไง?
ความจริงแล้ว ผมก็ไม่ได้อยากเล่นน้ำเท่าไหร่หรอกนะ แต่ไหนๆก็มาทะเลทั้งที ถ้าไม่ได้แตะน้ำทะเลเลย ก็เหมือนกับว่ามาไม่ถึงที่ จริงไหม? เพราะงั้นผมถึงได้มาเล่นน้ำก่อนกลับไง อีกอย่างหนึ่งผมคิดว่า การลงเล่นน้ำ อาจทำให้ผมหายฟุ้งซ่านเรื่องของพี่สาวและแม่ผมได้บ้างไม่มากก็น้อย
ผมพยายามแล้วที่จะทำตัวให้เป็นปกติ โดยที่หนุ่มฝรั่งไม่ได้สงสัยใดๆ ผมคิดว่าเรื่องในครั้งนี้เป็นปัญหาของผมเอง ที่ทิ้งคาราคาซังมานานแล้ว มันเป็นเรื่องในครอบครัว ที่ต่อให้ผมอยากอธิบายต่อเขายังไง ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี อันที่จริงประเด็นสำคัญที่สุดที่ทำให้ผมไม่อยากบอกเรื่องราวของผมออกไป มันคงเป็นเพราะผมไม่อยากหวนนึกถึงอดีต... และไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของผมไปมากกว่านี้...
“คุณมาพักร้อนเหรอครับ ผมก็เพิ่งขอพ่อมาลาพักร้อนตั้งแต่เมื่อสามวันก่อนเอง กว่าจะอ้อนวอนมาได้ก็แทบแย่”
“อ่ะครับ” ผมตื่นจากภวังค์ความคิดแล้วหันไปพยักหน้าตอบ ทั้งๆที่ไม่ทันได้ฟังที่เขาพูด แต่ก็พอจะจับใจความได้ว่าเขาพูดเรื่องอะไร
“แล้วคุณทำธุรกิจอะไรเหรอครับ จะลาพักร้อนทีถึงกับต้องขออนุญาตจากพ่อด้วย?”
“บ้านผมทำไร่ผลไม้น่ะครับ หลักๆก็ส้มกับองุ่น ผมลงพื้นที่เองด้วยนะ! ถึงได้ผิวคล้ำแบบนี้ไง แต่ก็สนุกดีนะครับ ไว้ถ้าคุณไปเที่ยวทางเหนือบ้าง คุณอย่าลืมแวะไปชมนะครับ ” ผมยิ้มรับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท โดยที่เขาบอกกับผมว่ากิจการของที่บ้านเขาชื่ออะไร ซึ่งชื่อกิจการก็ติดหูผมเป็นอย่างดี เรียกว่ามีชื่อเสียงเลยทีเดียว
“นั่นเพื่อนคุณใช่รึเปล่าครับ? ชาวต่างชาติคนนั้น...ผมเห็นเขามองพวกเราอยู่นานสองนานแล้วนะครับ” ชายหนุ่มถามผมด้วยความฉงนพลางพยักพเยิดไปบนฝั่ง
ผมมองตามสายตาเขาไป ก็พบว่านายนิคกำลังยืนจ้องผมกับคุณตรีอยู่ แถมยังจ้องเขม็งซะด้วยสิ พอหนุ่มฝรั่งเห็นผมหันมามองทางเขา ก็กวักมือเรียกผมทันที ผมก็เห็นว่าตัวเองเล่นน้ำมาได้สักพักแล้ว สมควรที่จะขึ้นจากน้ำเสียที จึงหันไปล่ำลาหนุ่มไทย โดยที่เขาได้พยายามถามไถ่ว่าผมพักที่โรงแรมไหน แต่ผมไม่ได้บอกไป บอกแค่ว่าผมจะกลับกรุงเทพฯแล้ว อีกอย่างผมเห็นว่าแค่เป็นมิตรที่ประสบพบเจอแล้วผ่านพ้น จึงไม่จำเป็นที่จะต้องถือสารายละเอียด เพราะยังไงก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกอยู่แล้ว
เมื่อขึ้นจากทะเล ผมกับนายนิคก็ไปอาบน้ำล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้ากันที่ห้องอาบน้ำแถวนั้น ก่อนจะพากันเดินไปร้านอาหารริมทะเลที่เป็นจุดนัดพบของพวกผมกับพวกน้องหยก
“ผู้ชายคนนั้นใครเหรอครับ...”
ผมหันไปมองนายนิคอย่างแปลกใจ ก็ตั้งแต่ผมเล่นน้ำเสร็จเขาก็ไม่เห็นถามถึงเรื่องที่ชายหนุ่มนามว่านายตรีเข้ามาคุยกับผม จนกระทั่งเรากินข้าวเย็นกันเสร็จ แล้วออกเดินทางไปยังแหล่งท่องเที่ยวที่สุดท้าย ของทริปนี้ ผมก็นึกว่าเขาจะลืมไปแล้วเสียอีก...
“ไม่เคยรู้จักหรอก เขาแค่เข้ามาคุยด้วยเฉยๆ”
“มาจีบล่ะสิไม่ว่า...” เสียงพึมพำไม่เบานัก
“ทำไม? หึงเหรอ?” ผมถามหยั่งเชิง แต่ทำไมรู้สึกใจเต้นผิดปกติก็ไม่รู้
“เปล่า... ผมแค่ไม่ชอบให้ใครมาเกาะแกะแฟนตัวเองเท่านั่น” คำตอบของเขาทำเอาผมหุบยิ้มไม่ลง นี่ผมกำลังดีใจอยู่ใช่ไหม?
“ฮ่าๆ แก้ตัวอย่างงี้ อย่าพูดเลยดีกว่า” ผมขำกับการแสดงเหตุผลให้ดูดีของเขา หนุ่มฝรั่งกรอกตาไปมา เหมือนเด็กถูกจับผิด ก่อนจะพูดยอมรับออกมาตรงๆ
“ก็... คุณก็น่าจะรู้นี่ ว่าผมเป็นคนยังไง... ใช่! ผมทั้งหึงทั้งหวงคุณมากๆเลยล่ะ ไม่ชอบให้ใครหน้าไหนมายุ่มย่ามกับคุณ ถ้าทำได้...ผมอยากจะกักขังคุณไว้ไม่ให้ไปพบเจอใครเสียด้วยซ้ำ แต่ผมแสดงความรู้สึกของผมออกมาตรงๆไม่ได้หรอก เพราะผมรู้... ว่าคุณจะต้องด่าผมว่างี่เง่า ใช่ไหมครับ?”
“ใช่!” ผมตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำโดยไม่ต้องนิ่งคิดจนคนข้างๆหน้าหงอยไปในทันที
ผมรู้ว่านายนิคเป็นผู้ชายที่ขี้หึงมากถึงมากที่สุด แถมยังอารมณ์ร้อนอีกต่างหาก ดูจากการที่คอยตั้งแง่กับเรโอตั้งแต่ยังไม่ทันเจอหน้าก็รู้ วันนี้ผมเลยอดแปลกใจไม่ได้ที่เขาดูนิ่งเฉยผิดปกติ ไม่ได้กระฟัดกระเฟียดอารมณ์เสียอย่างที่เคยเป็น
อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่ทะเลาะต่อยตีกับไอ้เรโอเป็นผลให้ผมต้องมาเจ็บตัว เรื่องนี้ผมรู้ดีว่าเขาคิดมากเพียงไร และเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงไร สิ่งที่เกิดขึ้นมันคงทำให้เขาได้คิดขึ้นมาบ้าง ว่าการใจร้อนวู่วามใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล จะส่งผลเสียต่อคนรอบข้างแค่ไหน
ผมอมยิ้มมองใบหน้าด้านข้างของเขาที่ติดจะบูดบึ้งด้วยอาการงอน ดีใจที่เขาเลือกที่จะแคร์ผมมากกว่าแคร์ความรู้สึกของตัวเอง อิ่มเอมใจที่ถึงแม้ว่าคนๆนี้จะเป็นเพศเดียวกับผม แต่ความรักที่เขามอบให้ไม่ต่างจากความรักของคนปกติทั่วไปที่สังคมยอมรับ หรืออาจจะเหนือกว่าด้วยซ้ำ
อันที่จริงผมไม่ทราบหรอกว่ารักแค่ไหน และรักแบบไหนถึงจะดีที่สุด เพราะผมไม่รู้หรอกว่า ความรู้สึกที่ว่า ‘อยากจะอยู่กับคนๆนี้ให้นานที่สุด อยากให้เวลาของเราไม่มีวันสิ้นสุด’ มันเรียกว่ารักหรือเปล่า?
เอาเป็นว่า ผมจะค่อยๆศึกษาความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขาไปเรื่อยๆละกัน จนกว่าความรู้สึกทั้งหมดของผมจะมีมากพอที่จะจำกัดความไว้ในคำๆเดียวได้เต็ม...
คำว่า ‘รัก’ มันยิ่งใหญ่มากเลยนะ พวกคุณว่าไหมครับ?
-----
มือเรียวของคนข้างกายสอดเข้ามากระชับมือของผมไว้ ทำให้ผมแอบรอบยิ้มในใจ แต่ยังคงตีสีหน้างอนใส่เขาต่อไป ก็จะไม่ให้ผมเคืองได้อย่างไร! ในเมื่อผมแค่จะถามลองใจเขาเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าเขาจะเห็นด้วยกับสิ่งที่ผมถามแบบไม่มีหยุดคิดขนาดนั้น
แต่ผมก็แค่แกล้งงอนเขาเท่านั้นแหละ ไม่ได้จริงจังอะไรมากมาย ผมรู้ดีว่าคุณกายเป็นคนที่ตรงไปตรงมาอยู่แล้ว สำหรับเขา ถ้าใช่ก็คือใช่ ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ถ้าความคิดเห็นเขาเป็นแบบไหน คำตอบมันก็แน่ชัดของมันแล้ว
ผมยอมรับว่า ตัวผมขึ้หึงมาก โดยเฉพาะกับคุณกายผมทั้งหึงทั้งหวงได้หน้ามืดตามัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครได้เท่านี้มาก่อน อาจเป็นเพราะกับคนๆนี้ผมรู้สึกจริงจังมากกว่าใครก็เป็นได้ เลยทำให้ผมมีอาการแบบนี้ และจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่นาน ทำให้ผมรู้ตัวว่า การใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล มันทำให้คนที่ผมรักเจ็บปวดแค่ไหน ผมรู้ซึ้งเลยทีเดียวเชียว
ฉะนั้นวันนี้ผมถึงพยายามใจเย็นกว่าเดิม ควบคุมตัวเองให้มากขึ้น ทั้งๆที่มันทำให้ผมอารมณ์เสียและไม่พอใจแค่ไหน ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนละก็ ผมคงลุยน้ำเข้าไปขวางเรียบร้อยแล้ว!
“ฉันไม่ชอบให้นายมาคอยหึงคอยหวงก็จริง... แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะต้องเก็บความรู้สึกของตัวเองถึงขนาดนั้น มันจะอึดอัดเปล่าๆนะ แสดงออกตามความรู้สึกน่ะได้ แต่ก็ควรพอดี อย่ามากเกินไปจนบานปาย มันมีแต่จะทำให้เสียกับเสียเท่านั้นแหละ แต่ฉันก็ดีใจนะนิค ที่นายหึงฉัน... เพราะถ้านายไม่หึงไม่แสดงอาการอะไรเลย ตอนนั้นฉันกับนายคงเป็นได้แค่คนรู้จักกันเท่านั้นแหละ... โอ๊ยยย นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ยยย... ”
ผมลืมอาการแกล้งงอนของผมไปโดยสิ้นเชิง เพราะมัวแต่ตะลึงกับคำพูดของเขา ขณะพูดคนข้างๆไม่ยอมสบตากับผมเลย ยิ่งประโยคหลังๆยิ่งก้มหน้ามองพื้นงุดๆ ถึงจะเห็นหน้าไม่ถนัดชัดแต่ก็รู้ได้จากหูที่แดงก่ำของคุณกายว่าคงจะอายมากแค่ไหนในตอนนี้
คนเขินอายสลัดมือผมทิ้ง ก่อนจะเดินจ้ำๆแซงหน้าผมไป พลางงึมงำกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
“โอ๊ยๆ พูดไปแล้วๆ พูดออกไปได้ไงเนี่ยย”
ทิ้งให้ผมหัวเราะขำในความน่ารักของเขาจากเบื้องหลัง ผมยิ้มกว้างรีบก้าวยาวๆตามคนข้างหน้าให้ทัน ก่อนจะเอื้อมมือไปกอบกุมมือนั้นไว้อีกครั้ง
“คนอะไร พูดจาน่ารักจัง...” ผมกระซิบบอกเขาข้างใบหู แล้วจับมือก้าวเดินเคียงคู่กันไป
ในใจตอนนี้อยากจะกู่ร้องให้ก้องฟ้า กับสิ่งที่เขาแสดงออกมาให้ผมเห็น คำพูดแบบนี้... อาการแบบนี้...แสดงว่าเขาเริ่มหลงรักผมแล้วใช่ไหม? พวกคุณเห็นด้วยไหมครับ?
...
สถานที่แห่งสุดท้ายของการท่องเที่ยวในวันนี้ คือ แหลมพรหมเทพ จุดชมวิวพระอาทิตย์ตกดินที่ขึ้นชื่อของประเทศไทย โชคดีที่พวกเรามาทันก่อนที่ดวงอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า เลยได้เห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามตรึงตาตรึงใจเช่นนี้
นักท่องเที่ยวทั้งไทยและเทศต่างจับจองพื้นที่ชมวิว ทั้งมากันเป็นครอบครัว และมากันเป็นคู่รัก คงจะเรียกได้ว่าที่แห่งนี้ เป็นจุดชมวิวที่โรแมนติกที่สุดในภูเก็ตเลยก็ว่าได้ น่าเสียดาย...ที่จำนวนคนที่มาชมธรรมชาติเยอะเกินไปหน่อย เลยทำให้รอบบริเวณมีสภาพคึกคัก ขัดกับบรรยากาศธรรมชาติที่ควรจะเงียบสงบ เมื่อแสงอาทิตย์สุดท้ายกำลังลาลับกับขอบฟ้าไป...
วันนี้ท้องฟ้าปรอดโปร่งมีเมฆน้อย ดูจะเป็นใจให้พวกเราได้ชมดวงอาทิตย์ตกลูกกลมโตสีแดงสด คนข้างกายผมเงียบมาได้สักพักแล้ว หลังจากที่ผมชวนเขาไปยืนในที่ๆผู้คนไม่หนาตานัก ผมละสายตาจากภาพทิวทัศน์ตรงหน้าหันมามองใบหน้าด้านข้างของคุณกายที่อาบไล้แสงตะวัน
ไม่รู้ว่าผมอุปทานไปเองรึเปล่า ที่รู้สึกว่าสีหน้าของเขาดูอ้างว้างเหลือเกิน สายตาที่ทอดยาวไปไกลคู่นั้น กำลังคิดถึงอะไรอยู่กันนะ...
ผมค่อยๆขยับตัวไปยืนซ้อนหลังเขา ก่อนจะเอื้อมมือโอบกอดคนตรงหน้าเอาไว้หลวมๆ คุณกายหันมามองผมเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ากลับไปดูการปิดฉากของธรรมชาติที่สวยงามจับตา...
ไม่มีคำพูดใดจะเอื้อนเอ่ยในเวลานี้ นอกจากการกระทำที่เด่นชัดในสัมผัส พวกเรามองท้องฟ้าเดียวกัน มองดวงอาทิตน์ดวงเดียวกัน และท้องทะเลอันเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตา ความประทับใจที่สุดสำหรับผมก็คือ การได้มีส่วนร่วมในวันเวลาดีๆเช่นนี้ กับคนที่ผมมั่นใจแล้วว่า เขาเป็นคนสำคัญที่สุด ที่อยากจะแบ่งปันอะไรหลายๆอย่างในชีวิตร่วมกัน
“ผมรักคุณ...” คำพูดสั้นๆที่ไม่เคยหน่ายหากจะพูดกับคนๆนี้ กระซิบเบาๆให้ได้ยินเฉพาะเรา
คุณกายยกมือทาบทับมือของผมที่โอบกอดเขา ก่อนที่ศีรษะจะเอนซบกับไหล่ของผม ผมยิ้มบางๆ กับการตอบรับทางการกระทำของเขา อบอุ่นใจที่เขาไม่ปฏิเสธรักที่ผมมอบให้
แสงสุดท้ายของวันกำลังถูกกลืนกินด้วยความมืดอย่างช้าๆ ดวงอาทิตย์ที่เคยเจิดจ้ามาตลอดวันอ่อนแสงลงราวกับจะจับต้องได้ สุดปลายของท้องทะเลที่บรรจบกับท้องฟ้าค่อยๆดูดกลืนแสงสีส้มดวงโตนั้น...
พวกเรายืนดูความสวยงามของธรรมชาตินี้ จนดวงจันทร์ขึ้นแทนที่ดวงอาทิตย์ที่กลางท้องฟ้ายามกลางคืน ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ณ ตอนนี้เหมือนเราจะลืมกาลเวลาไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ความประทับใจที่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่นาน ยังคงเรืองรองอยู่ในใจผม...
“นั่นไง! เจอแล้ว! นิค พี่กาย มาแอบสวีทกันตรงนี้นี่เอง คนอื่นๆเขาทยอยกลับกันไปหมดแล้วนะ พวกพี่จะไม่กลับเหรอไง หรืออยากดูพระอาทิยต์ขึ้น คิกๆ”
ผมกับคุณกายรีบผละออกจากกัน ไม่สิ! คุณกายต่างหากที่รีบผลักผมออกไป สงสัยจะเขินที่คุณหยกมาเห็นเข้า
“คุณหยกก็แซวซะ ที่รักผมเขินจนทำอะไรไม่ถูกเลยเห็นไหม ฮ่าๆ โอ๊ยยยย... หยิกผมทำไมอ่า!”
ผมเอามือคลำหลังป้อยๆ เพราะที่รักเล่นบิดเนื้อกลางหลังซะแรง คนอะไรก็ไม่รู้... จะเขินทีก็ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้เลย กระซิกๆ
“พูดมากดีนัก” คนทำร้ายพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินจากไปแบบไม่รอ ปล่อยให้คุณหยกยืนหัวเราะผมเหมือนจะเยาะเย้ยอยู่นั่นแหละ
“คุณก็เอาแต่หัวเราะอ่ะ ไม่ยอมช่วยผมเลย” ผมหันไปพูดกับหญิงสาวแบบไม่จริงจัง
“ก็ใครจะกล้าช่วยล่ะคะ นิคก็รู้ว่าพี่กายเขาน่ากลัวขนาดไหน ลองโดนโกรธทีสิ ตัวใครตัวมันล่ะทีนี้” เธอทำท่าเอานิ้วปาดคอ จนผมหัวเราะลั่น
“นั่นสิเนอะผมก็ว่า บ้าอำนาจจะตาย...” แต่ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงผม เสียงเย็นๆก็พูดสวนขึ้นมาจากคนที่เดินกลับมาใหม่
“ใครบ้าอำนาจ! เร็วๆทั้งคู่น่ะ กลับกันได้แล้ว!”
ผมกับคุณหยกมองหน้ากันเหวอๆ ก่อนจะรีบเดินตามคนออกคำสั่งไปอย่างเจี๋ยมเจี้ยม ตอนนี้ความคิดในใจของคุณหยกคงไม่ต่างไปจากผมหรอก ว่าคุณกายแอบน่ากลัวเป็นบางเวลาจริงๆ
แต่ก็เพราะเขาเป็นแบบนี้แหละ...
เพราะเขาเป็น ‘คุณกายของผม’
----------------------จบตอน------------------------
หัวข้อ: †ღ♥ Łove Âccident!! วุ่นรัก พิทักษ์ใจ ♥ღ†(นายนิค&คุณกาย) ตอนพิเศษ Happy Valentine's Day (อ่าน 571158 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก