หัวข้อ: †ღ♥ Łove Âccident!! วุ่นรัก พิทักษ์ใจ ♥ღ†(นายนิค&คุณกาย) ตอนพิเศษ Happy Valentine's Day

[moonlight]

เจอคุณกายเหวี่ยงถึงจะสงบศึกกันได้ เหอะๆ

 

[คุณหมาหยอกไก่]

 
ย่องมาอ่าน
ชอบมากมาย

แต่อนาคต สองคนนั้นจะตีกันต่อไปไหม
สู้ๆ 

[yumyam]

เอาซี้....
นิค เท่ห์มั้กๆ ขอบอก

[The Lover]

สนุกจัง อ่านรวดเดียวจบครับ ชอบมากคับ

[Tetjinen]

  นิคสู้ๆ

[เห็ดน้อย]

 

นิคสุดยอด กล้ามาก 




มาต่อตามหลัง







  โดนเจาะไข่

[jeje]

ตามเรื่องนี้มาตลอด.....ชอบมาก......

[singsayam]

ลุงรักหลานนิคเป็นที่สุด

สู้เขานะนิโคลัส

[abcd]

คลิ๊กที่รูปโปสเตอร์เพื่อเข้าสู่กระทู้

[zilveria]

สั้นจังเลยคับ เหอ ๆ

มาต่อไว ๆ นะคับ

 

[Givesza]

พอนนี่จ๋า

กิฟ๊ซ่ามาให้กะลังจาย

ยังไม่ได้อ่านเรย

กำลังตามอ่าน งุงิ

สู้ๆเน้อว 

[DeShiWa]

 

ฮืมครับผม แบบนี้แสดงว่าเรโอก็ชอบพี่กายมาตลอดซิครับ

แต่พี่นิคโชคดีแล้วละครับผมว่า อิอิ

 

[madamkung]

 

 

[karenoo]

ว้า...คุณกายยังมะมาอีก
 
 
ไปละเดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่

[nOn†ღ]

น้องสาวววว มาต่อไว ๆ นะจ้ะ 

พี่จะลงแดงเพราะคิดถึงคุณกายอยู่แล้ววววว 

[satan666]

ขอโทษที่ช้านะคะ 

ช่วงนี้อยู่ในภาวะอ่านหนังสือเตรียมสอบค่ะ



================================





“คนไข้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ ดีที่ผลเอ็กซ์เรย์ไม่มีเลือดคั่งในสมอง กะโหลกไม่เกิดรอยร้าว แต่หนังศีรษะแตกต้องเย็บสี่เข็ม ผลของการเสียเลือดทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย หมอได้ให้น้ำเกลือกับคนไข้นะครับ พอน้ำเกลือหมดถุงแล้ว ก็กลับบ้านได้แล้วครับ” นี่เป็นคำบอกของแพทย์ที่รักษาคุณกาย ทำให้ผมรู้สึกโล่งอกและสบายใจขึ้นมาก

ผมรีบเข้าไปหาคุณกายที่ถูกย้ายไปนอนในห้องพักผู้ป่วย เขากำลังหลับอยู่ สีหน้ายังคงซีดเซียว มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดในใจมากขึ้น ถ้าผมไม่อารมณ์ร้อนจนเกินไป คุณกายก็คงไม่พลอยโดนลูกหลงไปด้วยแบบนี้ ผมมันผิดเองที่ไม่ยอมยับยั้งชั่งใจ...

ไอ้อิตาเลี่ยนไม่ได้ตามผมเข้ามาด้วย และผมก็ไม่ได้สนใจว่ามันหายไปไหน บางที...มันอาจจะไปนั่งทำใจที่ไหนสักแห่งก็ได้ เพราะว่าทุกอย่างมันก็เห็นกับตาอยู่ว่าผมกับคุณกายผูกพันกันมากแค่ไหน หวังว่ามันคงจะรู้ตัว แล้วยอมถอยออกไป...

บอกตามตรงว่า ผมเป็นคนดีสู้ไอ้หมอนี่ไม่ได้จริงๆ ตั้งแต่เจอกับมันและได้รู้ว่ามันเองก็ชอบคุณกายเหมือนกัน มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองย่ำแย่มาก

คนๆหนึ่งที่รักคนอีกคนมาเป็นสิบปี โดยที่เฝ้าแคร์ความรู้สึกของคนที่รักตลอดมา ไม่เคยหวังการตอบรับ แต่เลือกที่จะเป็นฝ่ายให้คนที่รัก...  เสมอมา...

มันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่ผมจะเทียบเปรียบได้จริงๆ การได้อยู่กับคนที่เรารักแต่ไม่อาจแตะต้องได้ เพราะกลัวที่จะแตะต้อง กลัวที่จะทำลาย... หากเปลี่ยนเป็นผม คงทนไม่ได้...

ผมนึกย้อนกลับไป เมื่อตอนที่คุณกายขังตัวเองอยู่ในห้อง...

“ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้เลย...” มันเอ่ยขึ้นมา นั่งลงพิงประตูห้องที่ปิดสนิท

“ก็แหงล่ะ! ถ้านายไม่ปากหมาทำฉันเลือดขึ้นหน้า คุณกายก็คงไม่โดนลูกหลงแบบนี้” ผมต่อว่ามัน ขณะเดินงุ่นง่านคิดหาหนทางไปมา

“เฮอะ! เพราะแทงใจดำล่ะสิ” มันกัดผมตอบ

ผมหยุดกึก นิ่งเงียบครุ่นคิดกับตัวเอง ใช่ซี่...ผมมันใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ได้ครอบครองตัวคุณกาย เจอคุณกายครั้งแรกก็ไปข่มขืนเขา หลังจากนั้นก็ยังหน้าด้านทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขารับรัก ผมมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง...

บรรยากาศกลับคืนสู่ความเงียบสงบจนน่าวังเวง พวกเราไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรอีก ผมตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน ส่วนไอ้อิตาเลี่ยนมันนั่งก้มหน้ามองพื้นเงียบๆไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่เหมือนกัน

“ฉันหลงรักกายมาตั้งแต่สมัยเรียนไฮสคูลด้วยกันแล้ว แต่มันปฏิเสธฉัน เลยได้แต่ขอให้มันคบฉันเป็นเพื่อน... ” มันทำลายความเงียบขึ้น ไม่เงยหน้าขึ้นมา เลยไม่รู้ว่าผมมองมันด้วยความสะใจอยู่ลึกๆ

“...ตั้งแต่คบกับมันมา ไม่เคยมีวี่แววเลย... ว่ามันจะชอบผู้ชายด้วยกัน แม้ว่าฉันจะเคยทดสอบมาแล้วหลายครั้ง”

“เฮ้ย! ทดสอบอะไร” ผมสะดุ้งสุดตัวเพราะคำพูดที่ฟังดูคลุมเครือของมัน

“ฮึ! ก็หลายอย่าง... ฉันไม่เคยเห็นมันคบใครจริงจังมาก่อน พอฉันอยู่ใกล้ๆมันมากๆ บางครั้งก็เกิดมีความหวังขึ้นมา อยากเข้าข้างตัวเองสักนิด...”

ประโยคหลังมันเหมือนกับพึมพำกับตัวเองมากกว่า ผมจ้องมองมันนิ่ง ไม่รู้เพราะมึนหมัดของผมรึเปล่า ถึงได้นึกอยากจะพูดความในใจออกมา

“แต่ไม่ว่าจะทดสอบกี่ครั้ง มันก็ไม่เห็นมีท่าทีเปลี่ยนไปสักครั้ง ทำให้ฉันแน่ใจว่ามันไม่มีทางชอบผู้ชายแน่ๆ จนกระทั่ง...” เสียงมันเบาลงเรื่อยๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องผมตาเขม็ง

มันลุกขึ้นยืน มองผมอย่างเดือดดาล “นายมา... จู่ๆนายก็มา!”

ไอ้เรโอกำหมัดแน่น กัดฟันกรอดๆ ผมได้แต่ยืนระวังตัว เตรียมความพร้อมถ้ามันเกิดอยากจะเข้ามาต่อยตีกับผมอีกรอบ แต่ผมก็คิดผิด...

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” มันตะโกนใส่หน้าผมเสียงดัง แล้วสะบัดหน้าจากไป

ผมยืนนิ่งครุ่นคิดอยู่อย่างนั้น... คิดว่าถ้าผมเป็นมัน ผมจะทำได้อย่างที่มันทำรึเปล่า? ความรู้สึกที่เหมือนเสียสิ่งสำคัญไปอย่างปัจจุบันทันด่วนนั้น... ผมจะทนไหวรึเปล่า? บางที...ผมอาจจะบ้ายิ่งกว่ามันก็ได้...


...



แกร็ก..... เสียงประตูห้องพักผู้ป่วยเปิดขึ้น ปลุกผมออกจากภวังค์ความคิดทั้งหมด

คุณหยกกับริชาร์ตเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ ทำให้ผมต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

“พี่เรโอโทรมาบอกหยกน่ะค่ะ” หญิงสาวบอกผมเบาๆ เพราะกลัวว่าคนนอนอยู่บนเตียงจะตื่น

“มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้...”

ผมไม่ตอบอะไร เพียงถอนหายใจออกมาเบาๆ มองคุณกายที่หลับสนิทด้วยความรู้สึกเสียใจในสิ่งที่ทำ มือบางของคุณหยกตบลงบนบ่าผมเบาๆเหมือนกับจะปลอบใจ ผมจึงหันไปส่งยิ้มแห้งแล้งให้เธอ

“หน้ายับเยินพอๆกับพี่เรโอเลย น่าจะไปทำแผลสักหน่อยนะคะ”

ผมส่ายศีรษะปฏิเสธ “ไม่ดีกว่าครับ คุณกายเจ็บกว่าผมเสียอีก”

“หยกเข้าใจนิคนะคะ แต่หยกก็เห็นใจพี่เรโอเขาเหมือนกัน มันอาจจะกระหันเกินไป จนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว คงต้องใช้เวลาให้เขาได้ทำใจกับความเป็นจริง...”

“คุณรู้??” ผมมองเธออย่างแปลกใจ

“ค่ะ... ตอนหยกเพิ่งมาถึงเมืองไทย พี่กายป่วยหยกก็เลยไปเยี่ยมที่คอนโด เจอพี่เรโออยู่ด้วย เขาดูแลพี่กายอย่างดีเลย ดีจนเกินไปด้วยซ้ำ... จนหยกรู้สึกว่าเขาคงคิดกับพี่กายเกินเพื่อนไปแล้ว... ”

“แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ถึงขนาดเจ็บตัวกันแบบนี้...”

ผมนิ่งเงียบฟังที่เธอพูด ในใจไม่ได้โกรธเคืองไอ้อิตาเลี่ยนอีกแล้ว เพราะผมเป็นคนมาทีหลัง แต่ดันโชคดีกว่ามัน 

คงโทษมันไม่ได้... เพราะมันเองก็คงจะเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไม่เบา

“แล้วเขาไปไหนแล้ว?” ผมถามถึงไอ้เรโอจากคุณหยก

“นั่งอยู่นอกห้องน่ะค่ะ หยกชวนแล้วแต่เขาไม่ยอมเข้ามา”

ผมพยักหน้าเบาๆอย่างรับรู้ ประโยคสนทนาเงียบไป ผมกับคุณหยกหันไปมองคนบนเตียง ต่างคนต่างถอนหายใจออกมาเบาๆ

[madamkung]

ตามมาเป็นกำลังใจให้ น้องสาว ค้าบบบบบ

[Poes]

  มาต่อแล้ว

[nOn†ღ]

โชคดีในการสอบน๊า น้องสาว 

[anna1234]

สงสารเรโอจังเฝ้ากันมาเป็นสิบปี ก็ได้แต่เฝ้ากันต่อไป

สู้สู้ นิก พอนนี่ด้วยสอนให้ได้นะค่าเป็นกำลังใจให้

รอตอนต่อไปด้วย อิอิ

[aisen]

ง่า มาตอนนี้ ทำลำบากใจ

มากมาย 

[TARO]

เครียด

 

ปล. GET A ค้าบ ผมก้อจะสอบเหมือนกัน 

[both^^]

โหย  รักมานานแล้วนะนั่น

แต่ก็นะ  นิคเค้าไม่มีทีท่าให้เรโอเลยนี่นา

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[moonlight]

เรโอน่าสงสาร

โชคAในการสอบนะค่ะ

[@BUA@]

สู้ๆ ค่าพอนนี่

 

[Simply Blue]

เฮ้อ ต้องให้กายเลือดตกยางออกก่อนถึงจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร เวรกรรมจริงๆๆ

จริงก็รักกายทั้งคู่ แต่แทนที่จะให้คนที่รับมีความสุขกลับ......

[THIP]

  สงสารเรโอเนอะ 

[tsuya]

เรโอ........เศร้าเลยยย สงสารเรโอ อ่ะ

 

[singsayam]

ว่างแล้วมาต่อนะหลานนะ

ลุงล่ะนึงสงสารหลานกายเหลือเกิน