หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[Kfc_Pizza]

 
มาม่ามาแล้วววววววววววววววววว
บททดสอบที่เข้ามาในช่วงหนึ่งของชีวิต
สู้ สู้ สู้
 

[คนอ่าน]

เข้ามาบอกว่า
รูปโปรพี่โจ้
หล่อ น่าร๊ากกกกกก
ตัวขาวจั๊วะเลย อิอิ

[micmicky]

คิดถึงค่ะ

[micmicky]

รูปโปรไฟล์น่ารักมากค่ะ

ดูเด็กจังเลย

[Yarkrak]

  :3123:สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับคู่หวานแห่งปี
 

[nutto]

หวายยยยยย มาทั้งพี่โจ้ พี่เป๊ปเลยทีเดียว ชื่นใจที่สุดเบยยยยยย ตอนต่อไปจะเริ่มดราม่าแล้วหรอเนี่ย ไม่ไหวนะ ต้องรุนแรงมากแน่ๆ แต่พี่เป๊ปแอบบมาสปอยเบาๆ เลยจิตในไม่อยู๋กะเนื้อกะตัว อยากจะรอลุ้นตอนต่อๆไปเป็นที่สุด

ส่วนอันนี้ตอบพี่โจ้ ผมก็รอพี่โจ้หาให้อะและ เนี่ยไปเรียนจนจบกลับมาแล้วยังหาแฟนไม่ได้เลยครับ ไม่มีคนเอา หน้าอย่างผม ฮ่าๆๆๆๆ

[sugarcane_aoi]

ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเนอะเก็บไว้เป็นบทเรียนของทั้งสองคนสู้สู้จ้า

[jonathan2624]

สวัสดีวันอาทิตย์ค้าบบบบ ร้อนเนอะ นอนราบเปิดแอร์ทั้งวันเลยอะ วันนี้มาส่งการบ้านน้า ฮ่าๆๆ จากเดิมที่ต้องรอสามเดือน กลัวว่าจะโดนดักปาดคออะค้าบ เขียนเสร็จก็ขัดเกลาเรียบร้อย แล้วมาลงทันทีเลย

ตอนนี้สะเทือนใจนิดนึงนะคับ อย่าเกลียดคิงคองน้า นางสำนึกผิดมานานแล้ว คิงคองตรวจทานการบ้าน นางบอก โจ้เขียนเกินไป ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นซะหน่อย เหอะ นี่เขียนเบาละน้า ตอนนั้นของจริงหนักกว่านี้อีก ชิ

คู่รัก ชช ใดอ่านแล้วอย่าไปทำนะคับ มันจะเป็นบาดแผลในใจไปตลอดชีวิตเลยน้า การคุยกันดีๆ ทำความเข้าใจกัน จะดีมากๆ เลยนะค้าบบบบ อ่านให้สนุกนะ ตอนหน้ารออีกครึ่งปีค้าบบบบ ฮ่าๆๆๆ 

bvan :  ตอนต่อไปมาแล้วน้า ขอบคุณที่ติดตามค้าบบบบ 

ทิวสนที : ตอนนี้อินหนักมากก่าเดิมอีก คิคิ 

snowboxs : ใช่ค้าบ คู่กรรมมาได้จังหวะพอดี ขอบคุณค้าบที่ชอบรูป อิอิ 

❣☾月亮☽❣ : ใช่ค้าบ คู่กรรมมาแรงมาก กว่าจะหลุด เกือบตาย

j123 : ฮ่าๆๆ มาต่อละค้าบ ไม่ต้องรอสามเดือนอะน้า 

noy : คู่เวรรุนแรงมากค้าบบ ติดตามแบบแน่นๆ เลยน้า 

Yarkrak : ฮ่าๆๆ อย่าไปตบเลยค้าบพี่ สงสารเขาน้า แต่ตบอีเก๋คนเดียวพอ ส่วนโอห์มพี่ตบมะลงแน่อะ นางมีหน้าตาเป็นเครื่องรางป้องกัน ฮ่าๆๆ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค้าบบบ 

meng : ขอบคุณมากค้าบบบบ มาต่อแล้วน้า 

Tinton : ฮ่าๆๆ ไผ่กระจุยเลยอะ 

Yarkrak : ขอบคุณมากค้าบพี่ค้าบบ 

broke-back : ช่ายๆ เป๊บหลงจนลืมไปหมด แงๆๆ ส่วนโอห์มเก็บไว้ เพราะหล่อมาก ฮ่าๆๆๆ (แต่ตอนนี้มีลูกสองแล้ว )

patee : มาแล้วค้าบบบ สติเอาไม่อยู่เลยง่า 

patchylove : มาเยอะเลยอะค้าบบบบ 

sugarcane_aoi : นายเอกหวั่นไปแล้วอะค้าบบบ แงๆๆ 

Kfc_Pizza : ผ่านการทดสอบแล้ววว ได้เกรด A อิอิ 

คนอ่าน : ขาวไปทุกส่วนเลยน้า ชมพูเป็นบางจุด อุ้ย ฮ่าๆๆ ขอบคุณค้าบบบบ 

micmicky : คิดถึงด้วยค้าบบบ 

micmicky : ขอบคุณค้าบบบ ปีนี้จะ 35 แล้วนะ แก่แล้วววว 

Yarkrak : ขอบคุณค้าบพี่ค้าบบบ 

nutto : หา เจ้านัท เรียนจบแล้วหรือออ ทำไมไวจังอ่าาาา เหมือนเพิ่งไปเองงงงง เดี๋ยวพี่หาลูกน้องในบริษัทหล่อๆ ไปข่มขืนให้นะ รับรองเสียวขาดใจ อุ้ย ฮ่าๆๆๆๆ 

sugarcane_aoi : บทเรียนราคาแพงเลยค้าบ ขอบคุณมากค้าบบบบบ 

ตอนที่ 49 ชีวิตอลเวง ภาค 2
นับจากที่ผมรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเป๊บกับเก๋ วันเวลาผ่านมาสองเดือน การเรียนการสอน เข้มข้นมากครับ อาจารย์มอบหมายให้ทุกคนต้องคิดหัวข้อวิทยานิพนธ์ ดังนั้นการเข้าห้องสมุดเป็นเรื่องที่ต้องทำทุกวัน ผมกับเป๊บก็เจอกันน้อยลงมาก ส่วนใหญ่จะเน้นการแชทกับโทรคุยเป็นหลักมากกว่าครับ (สำหรับโอห์มโทรมาคุยทุกวัน มากบ้างน้อยบ้างสลับกันไป)บ่อยครั้งในช่วงหลังเราแทบจะไม่ได้เจอที่มหาวิทยาลัย เว้นแต่ช่วงเที่ยงก็มาทานข้าวด้วยกันเท่านั้น จนกระทั่งวันนึง หลังเลิกเรียนช่วงเช้า
“หอยยยย แดกไร” ฉัตรถามผม
“เออนั่นดิ กินไรดีอะ” ผมหันไปถามเพื่อนๆ ในกลุ่ม
“กินร้านตรงคลองจั่นมะ จะได้ลองเปลี่ยนร้านบ้าง” เบิดเสนอความเห็น
“เออได้ รีบไปๆ เดี๋ยวกลับมาเรียนไม่ทัน” ฉัตรเร่งให้พวกเรารีบไป
   ผมหยิบโทรศัพท์กำลังจะกดหาเป๊บ พอดีเป๊บโทรมาเสียก่อน ผมจึงกดรับสาย
“เป๊บ ฉัตรบอกจะไปกิน.....”
“ที่รัก เที่ยงนี้เป๊บไปกินข้าวกับกลุ่มเก๋นะครับ” ผมพูดไม่ทันจบ เป๊บก็สวนมา อารมณ์ตอนนั้นรู้สึกไม่ชอบ
“หรือ” ผมตอบไปเสียงเรียบๆ
“อย่างอนนะที่รัก พอดีเก๋เขาชวนมาหลายครั้งมากแล้ว ครั้งนี้ถ้าไม่ไปคงน่าเกลียดแย่ครับ”
“ได้ๆ เป๊บไปกินเถอะ เดี๋ยวโจ้ไปกินร้านแถวๆ คลองจั่น”
“ครับๆ อย่างอนนะ คิดถึงนะครับ”
“ครับๆ” ผมวางสายเป๊บ
“อีโจ้ อีเป๊บมันว่าไง” ฉัตรถาม
“เป๊บบอกไปกินข้าวกับเก๋”
“อ้าวอีนี่ เมิงไปยอมได้ไง”
“เอ้ยเมิงเขาไปกินข้าว ถ้ากรูไปห้ามน่าเกลียดแย่ แค่กินข้าว”
“ไม่ได้ดั่งใจกรูอะ เมิงก็รู้นะว่าพักหลังอีเก๋มันคิดไรกะอีเป๊บ”
   ผมเงียบ ไม่ตอบ ฉัตรรู้นิสัยผมดี ถ้าผมเงียบทุกอย่างต้องเงียบ ไม่งั้นองค์ลงนางจะเดือดร้อนเอา
   ผมและเพื่อนๆ ก็ลงลิฟท์มาชั้นล่าง กำลังจะเดินไปกินข้าวเที่ยง
“พี่ฉัตร พี่ทราย พี่เบิด พี่โอ๊ต สวัสดีครับ” ทุกคนและผมหันไปมอง
“อ้าวโอห์ม มานั่งทำอะไรตรงนี้” ฉัตรถาม โอห์มยิ้มกว้าง (ขอบอกหล่อใจสั่น แต่ต้องเก็กหน้าตาไว้ อิอิ)
“ตอนแรกนัดเพื่อนๆ ทานข้าวแหละพี่ แต่พอดีผมมาช้าครับ เพื่อนหนีไปก่อน ว่าจะตามไปก็ไม่อยากเอารถออกไปครับ กลับมาหาที่จอดยาก”
“อ้าวหรือ งั้นไปทานข้าวกับพวกพี่มั้ยละ เดินไปกินคลองจั่นนี่เอง”
“จะดีหรือครับ ผมไปจะหมดสนุกป่าว กลัวเพื่อนพี่เขาไม่เต็มใจ” โอห์มพูดเหล่มองมาทางผม อ้าวกรูเกี่ยวไรด้วยเนี่ย เดี๋ยวจับจูบ อุ้ย ฮ่าๆๆ
“ถ้าหมายถึงอีหอยนี่อะนะ มันไม่มีปากเสียงหรอก เดินตามต้อยๆ เอาของหลอกล่อให้มันแดก ก็จบละ”
“ไม่ใช่หมาคะเพื่อน” ผมแขวะกลับ
“ฮ่าๆๆๆๆ อ้าวหรือ บางโมเม้นนึกว่าใช่”
“ใครจะไม่เต็มใจ ไปกินด้วยกันนะแหละ เดี๋ยวอดตายผอมแย่” ผมแซวโอห์ม นางยิ้มรับซะกว้าง หน้าบานไปปะ
   พวกเราก็เดินออกมาจากอาคารเรียน แสงแดดแรงมาก ผมก็หยิบร่มที่พกประจำมากาง เดินได้สามก้าว โอห์มก็คว้าร่มไปกางแทนให้
“เอ้ย ทำไรอะ” ผมตกใจ
“กางให้ ผมก็จะได้ไม่โดนแดดด้วยไง”
“เดินตากแดดไปเลย เอาร่มมานี่” ผมจะคว้าร่ม โอห์มก็ยกร่มให้สูง ผมเขย่งไม่ถึง
“เดี๋ยวกางให้ ตัวเตี้ยนิดนึงอย่าพยายามจะคว้าเลย ฮ่าๆๆ” โอห์มแซว ผมละหงุดหงิด แต่ก็ว่าไปมีคนกางให้ก็ดี
“ต้ายยยยยตายยยยย คุณแม่ขา คนบางคนทำบุญมาดีนะคะ มีนางสนองโอษฐ์เดินกางร่มตามยิกๆ หนูละอยากรู้เหลือเกินค่าคุณแม่ว่าทำบุญอะไร เผื่อหนูไปทำบ้าง ชาติหน้าจะได้มีคนเดินกางร่มให้บ้างคร่า” ทรายแขวะผมอย่างรุนแรง ด้วยสายตากวนตีนมาก ฮ่าๆๆๆ
“ต้ายตายยยย คุณทรายขา ก่อนจะทำบุญอิชั้นกลัว อีโจ้จะถีบเมิงก่อนนะคะ รีบเดินไปแดก กรูหิว” เบิดจิกทราย
“ฮ่าๆๆๆๆ” ตลกเบิดมาก
   โอห์มก็ยิ้มแบบเขินๆ ผมเองก็เกร็งๆ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ ที่จับจ้อง โอ้ยยยย หนูเปล่าชวนหนา เขามาเองงงงงง
   เดินดูร้านสักพักมาลงตัวที่ร้านเย็นตาโฟ ร้านใหญ่โต กว้างขวาง ชั้นบนเป็นห้องแอร์ดูสะอาดน่ากินดี ตัดสินใจนั่งชั้นล่าง
“รับอะไรดีครับ” น้องพนักงานมาถาม
“เส้นใหญ่โฟสองคะ” ทรายสั่งให้โอ๊ต สองคนนี้กินเหมือนกัน
“เล็กโฟครับ” เบิดสั่ง
“เล็กโฟต้มยำ แล้วก็ หมี่โฟ ไม่ต้มยำ”
“เอ่อ...เส้นเล็กโฟครับ” โอห์มสั่ง
“รับน้ำอะไรครับ”
“น้ำเปล่าสาม ชาดำเย็นหนึ่ง เก๊กฮวยหนึ่ง....น้องโอห์มน้ำอะไรดี” ฉัตรถามโอห์ม พนักงานก็ตะโกนบอกให้อีกคนเอาน้ำมาเสริฟ
“เก๊กฮวยครับ” พนักงานรับออเดอร์เสร็จ ก็เดินไป พร้อมกับน้ำมาเสริฟ ผมก็คว้าเก็กฮวยมาดูด
“แล้วโจ้ไม่สั่งหรือครับ” โอห์มหันมาถามผม
“พี่สั่งให้แล้ว อีโจ้มันกินแบบนี้ตลอดแหละ ถ้าพวกเย็นตาโฟก็ต้องเส้นหมี่เท่านั้น ถ้าเป็นพวกต้มยำหมู จะต้องเป็นเส้นบะหมี่ นอกนั้นแดกไม่เป็น ส่วนน้ำ มันก็แดกแต่เก๊กฮวย กับน้ำเปล่า น้ำอื่นไม่แดก ยกเว้นน้ำผัวมัน”
   ฉัตรพูดจบ ผมสำลักน้ำ บ้าแล้วววว ไปพูดแบบนั้นได้ไง
“ฮ่าๆๆๆๆ” ฮาครืนทั้งโต๊ะ โอห์มก็หัวเราะพร้อมหน้าแดงๆ เขินๆ ส่วนผมนะหรือ หน้าแดงไปนานละ อีห่านี่ พูดไรน่าเกลียด
   เย็นตาโฟมาเสริฟ เป็นการทานข้าวเที่ยงที่เกร็งที่สุดในชีวิต พวกเพื่อนก็เม้ามอยส์เผาผมไปด้วย โอห์มเองก็คุยสนุกสนาน ดูเข้ากับพวกเพื่อนๆ ได้ดี ระหว่างกำลังกิน
“อุ้ย สวัสดีจ๊ะทุกคน นานๆจะมาเจอร้านเดียวกันเนอะ” เก๋กล่าวทักทายพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ เดินลงมาจากชั้นสอง
   ผมใจไม่ดี เพราะเป๊บบอกจะไปกินข้าวกับเก๋
“สวัสดีจ๊ะเก๋ ลมเพ ลมพัดเนอะ มาเจอกันร้านเดียวกัน กินข้าวร้านห้องแถวแบบนี้ได้หรือ” ทรายยิ้มให้เก๋พร้อมแขวะ (หาเรื่องอีกแล้วอีทรายยยย)
“แหมทรายก็เกินไป เก๋ติดดินจะตายไป กินร้านข้างทางได้หมด”
“อ๋อจ๊ะ” ทรายยิ้มรับตอบ
   สิ้นเสียงทราย เป๊บก็เดินลงมาพอดี ระหว่างเดินลงมาเป๊บไม่เห็นผมที่จ้องเขม็งตลอด เพราะเป๊บมัวมองก้าวลงบันได พอเงยหน้ามาเป๊บก็ตกใจ เพราะเห็นผมและกลุ่มเพื่อนๆ นั่งทานกันอยู่
“อร่อยมั้ยเมิง” ฉัตรถามเป๊บแบบยิ้มมุมปาก
“อ่อ..ก็...กินได้” เป๊บตอบแบบอึกอัก ผมสะบัดหน้าหนีก้มหน้ากินต่อ
“ไปกันเถอะจะเป๊บ ไปก่อนนะ ไว้เจอกันๆ” เก๋ยิ้มลาทุกคน แล้วดึงเป๊บไป เป๊บเองก็พยายามมองสบตาผม แต่ผมไม่เล่นด้วย
   หลังจากที่เป็บและกลุ่มเก๋ออกจากร้านไปแล้ว ผมก็วางช้อน ตะเกียบ กินไม่ลง
“อิ่มแล้วหรือเมิง” ฉัตรถาม
“อิ่มละ” ผมตอบเสียงนิ่งๆ ทุกคนเลยพลอยนิ่งไปด้วย
   จ่ายเงินเรียบร้อย พวกเราก็เดินกลับไปเรียน ผมเดินเงียบ โดยมีโอห์มเดินถือร่มกางให้
“โจ้....โอเคนะ” โอห์มถามเบาๆ
“อื้อ...” ถามคำตอบคำเลยผม
   เดินขึ้นชั้นเรียนแบบลอยๆ ไร้อารมณ์ เสียงเอ็มเอสเอ็นในมือถือดังขึ้น
“ที่รัก โกรธเป๊บหรือครับ”
“เปล่า”
“ทำไมไม่สบตา”
“จำเป็นหรือ สบตาหรือไม่สบตา จะเกิดประโยชน์อะไร”
“ตกลงโกรธหรือครับ”
“เปล่า เป๊บไปเรียนเถอะ อาจารย์มาแล้ว โจ้จะเรียนละ”
“โอเคๆ งั้นเย็นนี้เลิกเรียนเจอกันนะ ไปทานข้าวกัน”
“โจ้จะกลับไปทานข้าวที่บ้านครับ”
“อ้าวหรือ โอเคๆ งั้นเลิกเรียนเป๊บโทรหาครับ”
   ผมไม่ตอบเป๊บ เรียนไปแบบไม่มีสมาธิ ไฟแสดงสถานะมือถือกระพริบ คงเป็นเป๊บที่ส่งข้อความมาอีก ผมไม่ได้อ่านข้อความจนกระทั่งช่วงเบรก
“โจ้ โอเคป่าวครับ” อ้าวโอห์มส่งข้อความมาถามนึกว่าเป๊บ
“โอเคดีโอห์ม” ไม่เกินนาที นางรีบถามต่อ
“ดีจัง นึกว่าจะโกรธโอห์ม”
“หือ โกรธเรื่องไร”
“ก็นึกว่าแฟนโจ้มาเจอโอห์มแล้วไม่พอใจอะครับ”
“ทำไมคิดงั้น”
“ก็ตอนเจอร้านเย็นตาโฟ แฟนโจ้เขามองโอห์มแบบไม่พอใจ จ้องเขม็งเลย โอห์มเลยนึกว่าเป็นสาเหตุของการทะเลาะกัน”
“คิดมาก เป๊บก็มองไปแบบนั้นแหละ”
“อะครับ เย็นนี้ว่างป่าว”
“จะชวนไปไหน”
“กินข้าว ไปมั้ยครับ”
   ผมคิดในใจ ไปดีมั้ยหว่า วันนี้วันศุกร์ด้วย ลองไปก็ดีนะ เซ็งๆ เบื่อๆ เลยตัดสินใจตอบไป
“ได้ครับๆ ที่ไหนดี”
“เจอกันตอนเย็นแล้วค่อยว่าอีกที รอชั้นล่างล๊อบบี้นะครับ”
“โอเคๆ เจอกันๆ”
   จนกระทั่งเลิกเรียน เพื่อนๆแยกย้ายกลับบ้าน ผมเดินลงมาพร้อมฉัตรกับทราย โอ๊ตและเบิด
“อีหอย อย่าปล่อยให้เรื่องราวบานปลายมากนะเมิง ถึงเวลาเกิดเรื่องจะแก้ไขได้ยากนะ”
“เมิงพูดถึงเรื่องอะไรอะฉัตร” ผมถาม
“เรื่องที่เมิงรู้อยู่แก่ใจ”
“กรูไม่ได้เริ่มก่อนนะ อีกคนต่างหากที่เริ่ม”
“กรูรู้ แต่เมิงก็ต้องหันหน้าพูดคุยกัน การปล่อยเป็นแบบนี้มันไม่ดีนะเว้ย”
“จะให้ทำไงได้ละ ถ้าเขาไม่เห็นคุณค่าก็ควรปล่อย ความรักแบบกรูอะ มันไม่มั่นคงหรอก”
“คู่อื่นๆ เขามั่นคงก็เยอะแยะไป โอเคสังคมตอนนี้อาจจะไม่ยอมรับ ในอนาคตอาจจะยอมรับมากกว่านี้นะ”
“เออช่างเถอะ กรูแก้ปัญหาเองแหละ เมิงไปไหนต่อละ”
“กลับบ้านวะ วันนี้พ่อกลับจากเมกา นานๆเจอทีว่าจะกินข้าวกะพ่อ”
“เออดีๆ ฝากสวัสดีพ่อเมิงด้วยนะ พ่อเมิงอยู่กี่วัน”
“น่าจะสัปดาห์นึง ไมวะ”
“ว่าจะไปกราบ ไม่เคยไปบ้านเมิงเลย อยากเจอพ่อเมิงด้วย”
“เออดีๆ วันไหนๆ อาทิตย์ว่างปะ มาดิ”
“ได้ๆ เมิงชวนเพื่อนๆ ด้วยเผื่อว่างไปกัน”
“คุณแม่จะจัดปาร์ตี้ริมสระน้ำมั้ยคะ เผื่อจะได้ร่าเริง” ทรายถามอมยิ้ม
“เมิงอยากแดกว่างั้นอีทราย”
“ฮ่าๆๆ นิดนึงคะคุณแม่ ไปบ้านคุณแม่หลายคราแต่ยังไม่เคยจัดปาร์ตี้”
“เออได้ๆ วันอาทิตย์ขนเสื้อผ้าไปนอนบ้านกรูเลยนะ วันจันทร์มาเรียนพร้อมกัน”
“ได้คร่า อีโจ้ขนเสื้อผ้ามานอนบ้านคุณแม่ด้วยนะคะ โอเค๊” ทรายย้ำผม
“โอเค ได้ๆ เจอกันวันอาทิตย์นะฉัตร ทราย โอ๊ต เบิด”
   ล่ำลาเพื่อนเสร็จ ผมก็แยกเดินมาทางล๊อบบี้ตึกด้านล่าง เจอโอห์มนั่งรออยู่
“รอนานป่าว” ผมถาม
“สิบนาทีเองครับ ไม่นานมาก” นางยิ้มกว้าง
“ไปกินข้าวที่ไหนดีอะ”
“แล้วแต่โอห์มเลย”
“เดอะมอลบางกะปิมั้ยครับ ใกล้ๆ ดี โจ้จะได้จอดรถไว้ที่มหาลัย ไปรถโอห์มแทน”
“ได้ๆ งั้นเดินทางกันเลยนะ”
   ระหว่างที่เดินมาลานจอด โทรศัพท์ผมดังขึ้น มองหน้าจอ แม่โทรมา
“ครับแม่”
“กลับบ้านกี่โมงลูก”
“น่าจะถึงบ้านราวๆ สามทุ่มอะครับ มีอะไรหรือครับแม่”
“พอดีแม่กับพ่อจะต้องไปเยี่ยมลุงที่กาญฯ ลุงป่วยกะทันหันลูก จิมก็อาสาขับรถให้”
“หรือครับแม่ งั้นแม่ล่วงหน้าไปก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้โจ้ค่อยขับรถตามไปนะครับ”
“แล้วนอนคนเดียวได้หรือลูก แม่ว่าชวนเป๊บมานอนเป็นเพื่อนดีมั้ย”
“อ่อ เอ่อ ได้ครับ ยังไงเดี๋ยวโจ้โทรบอกเป๊บเอง แม่เดินทางเถอะครับเดี๋ยวรถติด”
“ได้จ๊ะๆ พรุ่งนี้แม่รอที่กาญนะ รีบๆ กลับบ้านนะลูก”
“ครับแม่”
   หลังจากวางสายแม่ ผมครุ่นคิดว่า ไม่อยากโทรชวนเป๊บมานอน ไม่รู้ซิครับ เบื่อๆ ไม่อยากเจอ เขาคงมีความสุขกับชีวิตเขาอยู่มั้ง
“โจ้เป็นอะไรครับ หน้าดูเครียดๆ”
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกโอห์ม เครียดเรื่องเรียนนะ”
“ปีสองเรียนหนักมากเลยหรือครับ”
“ก็หัวข้อวิทยานิพนธ์ อาจารย์ก็เร่งให้ทำเค้าโครง เลยเครียดนะครับ” ผมตอบบ่ายเบี่ยงโอห์มไป
“ยังไงก็อย่าเครียดมากนะ ว่าแต่เราจะกินอะไรกันดีครับ”
“กินฟูจิละกันนะ โอห์มกินได้ป่าว” ผมตอบไปงั้นๆละครับ คือมัวถามมาถามไป เสียเวลาคิดอีก
“ได้ครับๆ”
   วอลโว่คันงามพาผมกับโอห์มมาถึงห้างเดอะมอลบางกะปิ ลงจากรถกำลังเดินไปร้านฟูจิ เป๊บโทรเข้ามา ผมไม่อยากคุยเลยกดปิดเครื่อง เพราะอะไรนะหรือครับ เลิกเรียนสี่โมง แต่โทรหาผมห้าโมงครึ่ง ถ้าผมรอคงนานพอดู แทนที่จะโทรมาตอนเลิกเรียน ไม่อยากรับครับ ปิดเครื่องใส่ซะเลย
   สั่งอาหารไปสามสี่อย่าง โอห์มก็ชวนคุย
“แล้วมากินข้าวกับโอห์มแบบนี้ แฟนโจ้เขาไม่ว่าหรือ”
“ไม่มั้ง ตอนนี้เขาคงมีความสุขในโลกของเขาแหละ”
“โจ้ทะเลาะกับแฟนหรือครับ”
“ก็...ไม่เชิงหรอก...แต่ห่างๆ กันนะ”
“โอห์มว่า น่าจะลองปรับความเข้าใจกันนะ การที่ไม่พูดไม่คุย จะกำหนดสถานะยากนะครับ”
“ไม่รู้ซิโอห์ม เขาไม่เริ่มก่อน จะให้โจ้ไปพูดได้ยังไง หรือบางทีความรักแบบชายชาย มันอาจจะไม่มีจริงมั้ง”
“อย่าคิดแบบนั้นครับ ความรักไม่มีการกำหนดเพศหรอกโจ้ มนุษย์แบบเราต่างหากที่กำหนดเองว่าความรักปกติคือ ชายกับหญิง แล้วมองความรักในรูปแบบอื่นว่า ประหลาดพิสดาร ทั้งๆที่ ขึ้นชื่อว่าความรักมันก็สวยงามด้วยตัวของมันอยู่แล้ว”
   ความคิดของโอห์มทำให้ผมประหลาดใจ ไม่น่าเชื่อว่า โอห์มจะมีทัศนคติที่มีต่อความรักได้ลึกซึ้งขนาดนี้ เราสองคนก็เปลี่ยนเรื่องคุยอื่นๆ ผมได้รู้จักโอห์มมากขึ้น
   โอห์มเป็นลูกคนเล็ก คุณพ่อเป็นชาวฮ่องกง คุณแม่เป็นคนไทย พี่ชายคนโตชื่อ แอมป์ คนรองชื่อ อาร์ม คุณแม่เป็นสาวนักธุรกิจ เจอคุณพ่อเป็นชาวนักธุรกิจเช่นกัน ทั้งสองคนเลยตัดสินใจมาเปิดธุรกิจโรงงานเม็ดพลาสติกแถวๆ สมุทรปราการ ประสบความสำเร็จร่ำรวยมากทีเดียวครับ
   หน้าตาของโอห์มนะหรือครับ จัดได้ว่าหล่อดูดีมากๆ คนละแนวกับเป๊บ โอห์มจะออกแนวขาวๆ สูง ตี๋แบบทันสมัย ตาไม่ได้ตี่ ถ้าให้เห็นภาพสอดคล้องกับยุคนี้ นึกถึงดีเจพุฒ ละกันนะครับ คล้ายที่สุดแล้ว
“แล้วที่ชวนโจ้มากินข้าวเนี่ย คิดอะไรกับโจ้หรือเปล่า”
“แค๊กๆ อะ..เอ่อ...ไม่ได้คิดอะไรนะโจ้” ถึงกับสำลัก หน้าแดงเชียว
“ฮ่าๆๆ จริงอะ...ถ้าคิดก็มีแฟนแล้วนะ โอห์มอย่าเสียเวลาเลย” นางหน้าเสียทันที
“อะ..เอ่อ..แล้วถ้าโจ้โสดละ โอห์มจีบได้ป่าว” ผมทำตาโต นางกล้าถามนะนี่
“หืมมมมม...ไหนไม่คิดไง แล้วจะมาจีบทำไม” ผมถามแบบยิ้มๆ
“ก็...อะ....เอ่อ...” นางอมยิ้มแบบเขินๆ ดูน่ารักดี ฮ่าๆๆ จีบไม่เก่งเท่าเป๊บเล้ย อ่อนมากนะน้อง ฮ่าๆๆ
“อะ หน้าแดงเข้าไป เขินมากแล้วนะเราอะ” ผมแซว
“ก็...ไม่เคยจีบผู้ชาย...ไม่รู้จะทำยังไง”
“ฮ่าๆๆ แล้วนี่โอห์มโสดหรือ ไปชอบ ญ ดีกว่ามั้ง อย่ามาชอบ ช เลย”
“โสดครับ ก็โอห์มถูกชะตากับโจ้ตั้งแต่แรกเจอ ก็มารู้ตัวเองสักพักแล้วว่าชอบโจ้มาก แต่ก็ไม่รู้จะคุยยังไง โจ้เองก็มีแฟนอยู่แล้ว”
“ตอนนี้ก็ยังมีแฟนนะแหละ วันนึงหากมีอะไรเปลี่ยนแปลง ค่อยว่ากันนะโอห์ม”
“จริงหรือครับ...งั้นวันไหนโสด โอห์มจองก่อนนะ”
“ได้ๆ ทำใจนะ พอดีเกิดมาน่ารักมากอะ คิวแน่น ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆ”
   ผมไม่ได้คิดอะไรกับโอห์มหรอกครับ ในใจยังรักเป๊บมาก แซวเล่นสนุกสนานไปตามประสา หลังจากทานอาหารเสร็จ โอห์มก็มาส่งที่ลานจอดรถในมหาวิทยาลัย
“ขับกลับบ้านดีๆนะ โอห์ม”
“ครับ โจ้ก็เหมือนกันนะ อย่าขับเร็วมาก”
“รู้ได้ไงว่าขับเร็ว” ผมถาม
“ก็เคยขับตาม เหยียบ 140 ถึงจะไล่ทัน”
“นั่น มีสะกดรอย เดี๋ยวตี”
“ฮ่าๆๆ เปล่านะครับ ก็ขับไปเส้นทางเดียวกัน แยกกันกลางทางเท่านั้นเอง”
“แล้วไป ขับดีๆ นะ ไว้เจอกัน” ผมเปิดประตูรถกำลังจะลง ทันใดนั้น
   โอห์มคว้ามือผมไปหอมทีนึง ผมตกใจมาก ชักกลับไม่ทัน
“ถือว่าเป็นค่ามัดจำจองล่วงหน้านะครับ โสดเมื่อไหร่ขอเป็นคิวแรกนะ”
“เดี๋ยวตีอะ ทะลึ่งใหญ่ละนะ” ผมทำหน้าไม่ถูกเลย
“ฮ่าๆๆ จะว่าไปเหมือนที่พี่ฉัตรพูดนะ โจ้ตัวหอมจริงด้วยๆ”
“โอ้ยๆ ไปละๆ” ผมเขิน ไม่ไหวหนีก่อน
“ครับๆ ขับรถดีๆครับ”
   ลงจากรถโอห์มมา ผมก็ขึ้นรถ นางยังคงรอ ผมขับรถออกมานางก็ขับตามหลังมาเรื่อยๆ จนมาแยกกันกลางทาง ระหว่างทางขับรถกลับบ้าน ผมนึกในใจ
   “พระอาจารย์ คนคนนี้ คือ เจ้ากรรมนายเวร ของผม....ใช่มั้ยครับ...ผมควรทำยังไง...ตอนนี้ทรมานใจมากเหลือเกิน”
   ผมหยิบทิชชู่มาซับน้ำตา ขับรถถึงบ้าน ตกใจพอสมควร เจอรถเป๊บจอดอยู่ตรงโรงรถ จอดเสร็จผมก็เดินลงมาแบบกลัวๆ เหมือนกัน เข้าบ้านก็เจอเป๊บนั่งอยู่ในห้องรับแขก ตาขวางกันเลยทีเดียว
“ไปไหนมา” เป๊บถามเสียงแข็ง ผมมองหน้าเป๊บ และมองไปรอบๆ เห็นกระป๋องเบียร์วางอยู่บนโต๊ะสามกระป๋อง เป๊บแพ้พวกแอลกอฮอร์ กินทีไรได้เรื่อง สงสัยเมาแน่
“ไปกินข้าวกับเพื่อน” ผมตอบเรียบๆ
“ใครละ”
“ฉัตร ทราย โอ๊ต” ตอบโกหกไปก่อน
“เป๊บโทรถามฉัตรแล้ว ฉัตรบอกว่าแยกกันตอนเลิกเรียน” งานเข้ากรูละ ไม่น่าตอบโง่ๆ เลย
“ตกลงไปกินข้าวกับใครมา” เป๊บถามซ้ำ
“เป๊บจะรู้ไปทำไมละ มันมีประโยชน์หรือไง แล้วเป๊บละไปกินข้าวหรือกินอะไรกับใครมา” ผมเริ่มขึ้นเสียง
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” เป๊บเริ่มเสียงดัง
“รู้อยู่แก่ใจ เลิกเรียนแล้วโทรหาโจ้ห้าโมงครึ่ง หมายความว่ายังไง”
“ก็อาจารย์เลิกช้า ออกจากห้องมาเป๊บก็โทรหาแล้วไง”
“อย่ามาโกหก อาจารย์(คนนี้) แกตรงเวลา ไม่มีทางเลิกช้า”
“โจ้ก็โกหก บอกไปกินข้าวกับฉัตร แต่ไม่ใช่แล้วไปกินกับใครมา” คิงคองเสียงดัง
“กินกับเก๋มั้ง” ผมกระแทกเสียงประชด เป๊บหน้าเสียนิดนึง
“เก๋มาเกี่ยวอะไรด้วย”
“ทำไมหรือเป๊บ โจ้เอ่ยชื่อไม่ได้หรือไง รักเมียน้อยมากหรือไง” อารมณ์โกรธมาแล้วครับ ผมเข้าโหมดกวนตีนแล้ว
“แล้วโจ้ละ ไปกินข้าวกับชู้หน้าตี๋ สนุกมากหรือไง” เป๊บสวนมา ผมตกใจตาโต
   เป๊บยกโทรศัพท์ โชว์รูปที่ผมเดินกับโอห์มกำลังเข้าร้านฟูจิ ผมตกใจมาก สงสัยจะมีสปายบางคนเจอผมโดบังเอิญแล้วถ่ายรูปส่งมาให้เป๊บ
“นั่นไม่ใช่ชู้ รุ่นน้องชื่อโอห์ม แค่ไปกินข้าวเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรเหมือนเป๊บกับเก๋หรอก” ผมสวนกลับเสียงดัง หูหน้าตาแดงด้วยอารมณ์โกรธ
“คำว่ามีอะไร โจ้หมายความว่าไง”
“ไม่ต้องมาทำใสซื่อนะเป๊บ เป๊บนอกใจ โจ้ทำไม จำได้มั้ยว่าสองเดือนก่อนที่โจ้ไปบ้านเป๊บครั้งสุดท้าย โจ้เอาโทรศัพท์เป๊บมากดดู มีการคุยเอ็มเอสเอ็นหยอดคำหวานกันไปมา เก๋โทรเข้ามาเป็บก็เดินออกไปคุยที่อื่น ทั้งๆ ที่โจ้นั่งอยู่ตรงนั้น คนรักกันเขาทำแบบนี้หรือเป๊บ เห็นโจ้เป็นควายหรือไง” ผมใส่ชุดใหญ่เสียงดัง เป๊บหน้าเสียเล็กน้อย
“เป๊บคุยตามประสาเพื่อนที่อยู่เอกเดียวกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น โจ้นะคิดมากไปเอง”
“หรือ คิดมากหรือ สาบานมาซิว่าไม่ได้ไปเอากับอีเก๋นั้นอะ” เป๊บเงียบ
“งั้นโจ้ก็สาบานมาซิว่าไม่ได้ไปเอากับไอ้หน้าขาวนั้นนะ”
“ไม่ต้องมาย้อนนะเป๊บ โจ้รู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร ว่าแต่เป๊บเหอะ รู้ตัวหรือยังว่ากำลังทำอะไร ตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมาโจ้อดทนมากแค่ไหน โจ้โทรหาก็รีบวางอ้างว่าง่วง จะไปรับที่บ้านก็อ้างว่าลำบาก ให้ศักดิ์ไปส่ง เจอกันที่มหาลัยก็ได้แค่กินข้าวเที่ยงเป็นบางวัน เป๊บเปลี่ยนไปแค่ไหนทำไมโจ้จะไม่รู้....เพราอะไรรู้ปะ เพราะเป๊บมักมากในกามไง อยากมีเมียน้อย จนเกิดเรื่องแบบนี้แล้วมาโทษโจ้ได้ยังไง”
   เป๊บเงียบ ไม่เถียง แต่สีหน้าโกรธอย่างมาก ผมถอนหายใจทั้งน้ำตา
“เป๊บ....ถ้าเราสองคนประคองความรักด้วยกันไปไม่ได้ เป๊บกลับไปใช้ชีวิตของเป๊บ หาผู้หญิงดีๆสักคนนึงแล้วสร้างครอบครัวให้มั่นคงเถอะ....เราสองคน เลิกกันเถอะ” ผมพูดนิ่งๆ พร้อมมองหน้าเป๊บน้ำตานองหน้า
   สีหน้าเป๊บดูตกใจมาก ไม่คิดว่าผมจะเอ่ยคำนี้ออกมา แว๊บเดียวจากสีหน้าตกใจ ก็เปลี่ยนเป็นหน้าซาตานทันที
“เพราะมันใช่มั้ย..... ใช่มั้ย......ที่ทำให้โจ้บอกเลิกเป๊บ” เป๊บถามด้วยความโกรธมาก
   ผมก็สับสน มัน ไหนเนี่ย
“หมายถึงใครเป๊บ” ผมตะคอกถามกลับ
“ไอ้หน้าตี๋นั่นไง มันบอกโจ้ให้มาบอกเลิกกับเป๊บใช่มั้ย”
   อ้าวเวรกรรม ไปกันใหญ่ คนเรานี่เวลาโกรธไม่มีสติ หน้ามืด ตามัว หูดับ สมองเบลอ มั่วไปหมด
“ไม่เกี่ยวกับโอห์มเลยนะเป๊บ โจ้บอกเลิกเพราะตัวเป๊บเองนะแหละที่นิสัยชั่ว”
“อ๋อหรือ เรียกชื่อสนิทสนมมากเหลือเกินนะ ด่าเป๊บว่าชั่ว ชู้หน้าตี๋มันคงนิสัยดีมากละซิ อยากรู้เหมือนกันว่า มันจะเก่งกว่าเป๊บตรงไหน มานี่เลย”
   เป๊บเดินพุ่งเข้ามาหาผมด้วยความเร็ว จับมือผมกระชากแรงมาก ลากผมขึ้นไปชั้นสอง
   ผมตกใจมาก สะบัดตัว พยายามกระชากตัวเองให้ออกจากเป๊บ ทั้งเอามือต่อยเป๊บ เท้าก็ถีบใส่ แต่เป๊บแรงเยอะมากๆ สู้ไม่ได้จริง เป๊บลากผมมาถึงห้องนอนชั้นสอง เหวี่ยงผมด้วยความแรง จนผมไปกระแทกขอบเตียง เป๊บเดินปรี่เข้ามา ผมยกเท้าถีบ พร้อมต่อยสุดกำลัง แต่เป๊บไม่กระเทือน พร้อมกับตบหน้าผมอย่างแรง
   ผมล้มลงไปกระแทกกับขอบเตียงอีกครั้ง จุกจนตัวงอ เลือดออกมุมปาก
“เป๊บอยากรู้เหมือนกันว่า ไอ้ชู้หน้าตี๋ มันจะดีกว่าเป๊บตรงไหน”
   สิ้นเสียงดังของเป๊บ เป๊บก็เดินมากระชากเสื้อผ้า ระดมจูบ ผมพยายามปัดป้อง แต่เป๊บไม่ยอมลดละ ระดมจูมทั้งกัดปาก กัดตัว จนปากผมเลือดออก และตัวช้ำไปหมด
.........ใช่ครับ......เป็นครั้งแรก.....ที่ผมถูกคนที่ผมรักสุดชีวิต
      

                    ข่มขืน

[mild-dy]

 

[patee]

แรง..ทั้งคู่

[bvan]

  อ้าว..ไหงลงเอยแบบนี้ล่ะ ติดตามๆๆๆๆๆ

[❣☾月亮☽❣]

     โอ้ว ไม่นึกเลย
แต่หวังว่าจะไม่จริงนะเรื่องเก๋น่ะ
ใจเย็นๆนะทั้งสองคน ขอบคุณที่เล่าค่ะพี่โจ้

[sugarcane_aoi]

 :angry2:ทำไมเป๊บทำอย่างนี้กับน้องโจ้ได้:m31:โกรธ

[YouandMe]

เม้นท์ม่ายออกกกกกกกกกกก 

โบกธงเชียร์โจ้...สู้โว้ยยยยยย 

[broke-back]

โอยยยย..สาดอารมณ์ใส่กัน รุนแรงพังเลย
ทั้งสองคนกำลังโกรธ โมโหหึงกันทั้งคู่
ก็เลยยิ่งไม่เข้าใจกันไปใหญ่

แต่เป๊บ..ทำไมต้องถึงกับข่มขืนกันด้วย
ตอนรู้สึกตัวก็จะมานั่งเสียใจไม่เลิก
 

ตามติดต่อไป
หุหุ

[Tinton]

ค้างอ่าห์

[Yarkrak]

เป๊บ...... รุนแรงเกินไปแล้ว
เดี๋ยว จะไปช่วยทึ้งเป๊บอีกคน บังอาจทำรุนแรงกับน้องโจ้ได้ไง
แบบนี้ต้องโกรธสักปี สงสารน้องโจ้ครับ
เป๊บใจร้ายมาก
 

[patchylove]

 

[Apple_matinie]

ดราม่าาา

[snowboxs]

กลืนน้ำลายดังเอื๊อก
เป๊บมักมากหรือกั๊กมาก
เรื่องนี้เป๊บผิดเต็มๆเลยนะ
ตัวเองเปลี่ยนไปหลงคนอื่น
แล้วมาพาลโยนความผิดให้โจ้

รอลุ้นว่าโจ้จะตัดสินใจอย่างไรต่อไป
แต่ขอเถอะนะโจ้ อย่างค้างไว้นานเลยนะ
อย่าให้ถึง 6 เดือน 3 เดือนเลย คนอ่านใจจะขาด
ให้พ้นเรื่องคู่เวรคู่กรรมนี้ไปก่อน แล้วค่อยดอง

[คนอ่าน]

อยากอ่านต่อใจจะขาดดด

[noy]

มาม่า

[Yarkrak]

นี่เราต้องรอไปอีก 6 เดือนจริงๆเหรอที่จะได้รู้เรื่องราวต่อไปของชาวบ้านน่ะ
น้องโจ้ ยายอยากรู้เรื่องแล้ว คู่หวานแห่งปีมาก่อนกำหนดเถอะ พ่อคู้นนนนน
 

[Kfc_Pizza]

 

[Yarkrak]

เรื่องมันเศร้าแต่โปรไฟล์น่ารักมาก ชอบรูปนี้ครับ
และรอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ
 

[jonathan2624]

สวัสดีครับ เป๊บเองครับ ก็ระหว่างที่ตัวขาวกำลังจ้องทีวีดู ละคร กำไลมาศ นางไม่สนใจผมชั่วคราว ไปนั่งข้างกกอด จูบ ลูบ คลำ แล้ว นางก็เอา Teen ถีบผมออกมา หมดอารมณ์เลยละครับ กำไลมาศ จะมาดีกว่า กำของเป๊บ ได้ยังไง ฮ่าๆๆๆ

เคลียร์งานทางเมล์เสร็จ บวกกับ ตัวขาวไม่สนใจ ก็เลยแวะมาในเล้าจน์ ถึงตอนที่ตัวขาวเล่าถึงเหตุการณ์สะเทือนใจ และยังคงฝังในความทรงจำผมมานับสิบปี ผมผิดต่อตัวขาวมากครับ ขอโทษนับร้อยๆ ครั้ง คงไม่เพียงพอกับความผิดที่ผมได้ทำลงไป ตัวขาวเองก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ความผิดก็ยังคาใจตลอดครับ

อดีตที่ผ่านมาแก้ไขไม่ได้ ผมเลยชดเชยความผิดด้วยการ เป็นคนซื่อสัตย์ เอาใจใส่และดูแลนางมากๆ รักนางมากๆ รักเดียวใจเดียว ผมได้แสดงให้เห็น จนตัวขาวรับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของผมนะครับ

สปอยล์กันนิดนึงครับ เหตุการณ์ตอนต่อไป ดราม่าหนักกว่านี้อีก อ่านแล้วสะเทือนใจกันแน่นอน และสำหรับ ทีมตัวขาว คงได้สาแก่ใจ เป็นแน่แท้ (ยืมประโยคของกำไลมาศมา) อำนาจของกรรม ย้อนมาสนองผมอย่างรุนแรงมาก สำหรับทีม ผม คงได้สะใจผมด้วย อ้าวยังไงกัน ฮ่าๆๆๆ ยังไงก็ลองตามอ่านนะครับ

ว่าไปตัวขาวนางชอบเอารูปตอนผอมๆ มาลงเนอะครับ ตอนนี้นางหน้าอวบ แล้ว ผมก็แซวว่า ไม่ลงรูปตอนนี้ นางบอก เดี๋ยวยิง เอารูปตอนละอ่อนมาลงเซะ ด้วยความเกลียมัว ผมก็ได้แต่เงียบไป

คืนนี้ตั้งใจว่าหลังจากละคร กำไลมาศ จบ คงต้องลงโทษให้แสดงละคร เรื่อง กำของเป๊บ แทน เพื่อเป็นการลงโทษที่เอา Teen ถีบสามีที่หน้าตาดีมากคนนี้

วันพรุ่งนี้ให้ทุกคนลองถามตัวขาวเองว่า ละครเรื่องใหม่เมื่อคืน เป็นยังไงบ้างนะครับ ฮ่าๆๆ

ฝันดีนะครับ 

Pep

[noy]

 

[Yarkrak]

 
เป๊บนี่จอมหื่นเนาะ
ช่วงนี้รักตัวขาวครับ
เพราะคิงคองปันใจให้คนอื่นและรังแกตัวขาวของป้า
 

[snowboxs]

ห๊ะมีดราม่าหนักกว่านี้อีก
แสดงว่าทั้งคู่เลิกกันจริง
เพราะเป๊บเลือกคนอื่นใช่มั้ย
นี่ถ้าไม่มีมาอัพเดทในชีวิตรักปัจจุบัน
ป่านนี้อาจด่าเป๊บไฟแล่บแล้วนะ 555
ก็โจ้น่าสงสารนี่นา รักเป๊บมากด้วย

ปล.ตกลงโจ้ได้แสดงเรื่องกำของเป๊บมั้ยคะ

[Chanakarn1515]