Chapter 12 คิงคองคิกขุ คิงคองออดอ้อน เอ็ก..อีเอ็ก....เอ้ก.........
เอ็ก..อีเอ็ก....เอ้ก........
“อื๊อ.....อือ....โอยยยเช้าแล้วหรืออ” ผมลืมตาขึ้นแบบไม่เต็มใจนัก เอื้อมมือไปกดมือถือเพื่อปิดเสียงนาฬิกาปลุก
“เป๊บ....เป๊บ....เช้าแล้ว ตื่นคร้าบๆ” ผมพูดพร้อมเขย่าให้เป๊บตื่น
“อีกนิดนะ....ง่วงอะ” เป๊บครวญพร้อมกับกอดผมแน่นกว่าเดิมอีก
“ตื่นช้าเดี๋ยวจะไปเรียนสายนะเป๊บบบ” ผมพูดพลางเอามือแกะหนวดปลาหมึกของมันอะ เพิ่งรู้ว่าคิงคองมีหนวดปลาหมึกเป็นออพชั่นเสริม เหนียวจริงๆ
“สายนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกกกกน่า นอนต่อๆ ตัวโจ้นิ่มจังงงง” เป๊บใช้ซุปเปอร์หนวดปลาหมึก
“ถ้าไม่ปล่อยจะโกรธแล้วนะ จะไปอาบน้ำ เมื่อคืนก็ไม่ได้อาบบบบ” ผมเริ่มตะคอกเสียงดัง จนเป๊บปล่อยออกจากหนวดปลาหมึก แต่แอบเห็นเป๊บทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ สงสัยขัดใจ ฮิฮิ
หลังจากหลุดพ้นหนวดปลาหมึกมาได้ ผมก็รีบเดินเข้าห้องน้ำ เหนียวตัวชะมัด อ๊ะ ท่านผู้อ่านอย่าคิดนะครับว่า ผมกับเป๊บสะบึ้มกันอะ ยังไม่ถึงเวลา คิคิ ผมก็ไม่พร้อมด้วยครับ เป๊บน่ารักมากที่รักษาสัญญาเป็นอย่างดี ผมเองก็ไว้ใจเป๊บเยอะเลยละครับ ผมก็อาบน้ำขัดผิวไปเรื่อยครับ ประมาณครึ่งชั่วโมงก็ออกมาจากห้องน้ำ
“เป๊บคร้าบบบ ตื่นได้แล้วไปอาบน้ำ” ผมตะโกนบอกเป๊บพร้อมกับเอามือดึงเป๊บให้ลุกขึ้น
“คร้าบๆๆ ที่รัก” เป๊บลุกขึ้นจะเดินไปห้องน้ำ แต่ก็หยุดแล้วหันมาพร้อมกับ..........
จุ๊ฟฟฟ...ที่ปากผม “ทำโทษที่โจ้ปลุกเป๊บตั้งแต่เช้า ฮ่าๆๆ” ผมยืนเขินหน้าแดง กรูปลุกเมิงไปเรียนโว้ย จะมาทำโทษกรูทำไมเนี่ย ทันใดนั้น สายตาเหลือบไปเห็น
“ว๊ากกกกก” ผมแหกปากออกมาระดับปานกลาง
“เป็นอะไรโจ้” เป๊บตกใจที่ผมร้องดัง พร้อมกับเดินเข้ามา
ผมชี้ไปที่.....เป้ากางเกงของเป๊บ มันตุงมากกกกกก เขินอะ แต่...ใหญ่จัง ว๊ากกกกก
“ฮ่าๆๆๆ ทำตกใจไปได้โจ้ ธรรมชาติของผู้ชายนี่น่า จะดูมั้ย เป๊บจะถอดกางเกงให้ดู” เป๊บทำท่าจะถอดกางเกง
“บ้าแล้วววว ไม่เอาๆๆ ไปอาบน้ำเลยไป๊ ห้ามทะลึ่ง” ผมพูดพร้อมหันหน้าไปอีกทาง เขินชะมัด
“ฮ่าๆๆ ครับๆ” แล้วเป๊บก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ถ้าอ่านเรื่องราวของผมมาถึงตรงนี้ คงจะคิดว่าผมทำสะดีดสะดิ้งไปหรือเปล่าที่เห็นไอ้นั่นแล้วเขินอาย คิกขุ ผมอยากจะบอกท่านผู้อ่านเลยครับว่า ผมไม่เคยเสียตัวให้ใครมาก่อน เป๊บคือคนแรกครับ แล้วไอ้อาการเขินง่ายเนี่ยมันแก้ไม่หายจริงๆ อย่างที่เล่าๆ ไปในตอนแรกๆ ถ้าเราสองคนไม่พร้อมจะไม่มีอะไรกันเด็ดขาดครับ
หลังจากอาบน้ำเสร็จเราสองคนก็เดินลงมาทานอาหารเช้าข้างล่าง พ่อกับแม่และจิมนั่งทานอยู่ก่อนแล้ว
“โจ้ เป๊บ มาทานข้าวลูก” แม่ชวน
“เป๊บนั่งข้างพ่อตรงนี้” พ่อชวนเป๊บพร้อมทั้งเอามือตบเก้าอี้ข้างๆ ชิ เป็นลูกรักเจงๆ ชิชิชิ ส่วนผมก็ไปนั่งที่ประจำ ป้าศรีนำอาหารเช้ามาให้
“พี่เป๊บหลับสบายมั้ยครับ” จิมถามปนยิ้มๆ
“สบายมากเลยน้องจิม หมอนข้างหอม นิ่ม นอนกอดทั้งคืนเลยละ” เป๊บตอบ แต่สายตามองมาสบตาผม พ่อกับแม่มองหน้ากันแล้วอมยิ้ม
“หือ ห้องเฮียมีหมอนข้างดีๆ ด้วยหรือ ซื้อที่ไหนอะเฮีย ของจิมหมอนข้างเก่าแล้ว” น้องกรูมันกินหญ้าหรือมันแกล้งไม่รู้เนี่ย เมิงดูหน้ากรูดิ คำตอบอยู่บนหน้ากรูเนี่ย แดงแปร๊ดดดดด เขินนนน
“เออ โจ้แล้วรถของลูกละ เป็นยังไงถึงไหนแล้ว” พ่อถามผม ผมหันไปมองหน้าเป๊บ
“อ๋อ ครับพ่อ คือผมให้คนของพ่อจัดการให้แล้วครับ กล่อง ECU มันรวนนะครับ ทางศูนย์บริการเค้าจะเคลมกล่องตัวใหม่ให้ ประมาณสามสี่วันรถน่าจะเสร็จครับ” เป๊บตอบพ่อไป
“รถไม่ดีหรือ แต่ยังไงก็รบกวนลูกเป๊บด้วยนะ พ่อเองไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ เป็นธุระให้ด้วยลูก”
“ไม่ต้องห่วงครับพ่อ ผมจะดูแลรับผิดชอบเองครับ” เป๊บตอบพ่อและหันมาสบตาผม ผมยิ้มตอบเป๊บไป
“โจ้ หรือลูกอยากได้คันใหม่ เอายี่ห้ออื่นมั้ย คันนี้ขายทิ้งไป” แม่ถาม
“ไม่ต้องครับแม่ รถยังใหม่ซ่อมแล้วขับได้ปกติครับ เปลี่ยนคันนึงเสียดายตังค์อะ”
“แม่เปลี่ยนให้จิมดีกว่า อยากได้ Benz Coupe อะ” จิมเสนอหน้า
“รถเรายังดีขับไปก่อน” พ่อตอบทันที จิมหน้าหงอย ฮ่าๆๆ ผมขำ
หลังจากทานข้าวเสร็จ เราสองคนก็ขอตัวออกมาก่อน กลัวไปเรียนสายนะครับ ระหว่างการเดินทางผมก็คุยกับเป๊บไปเรื่อยๆ อารมณ์ตอนนี้ผมรู้สึกสนิทกับเป๊บมากขึ้นเลยละครับ เป๊บเองก็น่ารักนะ รู้ใจไปหมดเลยว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไร
“โจ้ๆ นี่ร้านหมูกรอบ อร่อยมากๆ เลยนะ เดี๋ยววันเสาร์นี้แวะมากินกัน” เป๊บชวนชี้ให้ดูขณะที่ขับรถผ่านหน้าร้าน
“หูยเป๊บ ไขมันทั้งนั้นเลยนะ กินแล้วอ้วนตายอะ” ผมบ่น
“ถ้าเป๊บอ้วนแล้วยังจะรักเป๊บปะละ” เป๊บหันมาถามแบบยิ้ม
“บ้า....รักอยู่แล้ว” ผมยิ้มกว้างเอามือไปขยี้หัวเป๊บ เราสองคนขำพร้อมกัน
ตลอดทางเราก็คุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยครับ จนเป๊บเปิดไปเลี้ยวซ้ายเลี้ยวเข้ารถเข้ามหา’ลัย ผมก็รู้สึกหวั่นๆ ถ้าเจอตั๋มจะทำตัวยังไง หลังจากเกิดเรื่องนั้นแล้ว ก็ไม่ได้ติดต่อตั๋มอีกเลย
“เป๊บ ตกลงถ้าเจอตั๋ม ทำเฉยๆ ไว้หรือ”
“ใช่ๆ อย่าไปสนใจมัน เดี๋ยวเป๊บอยู่ใกล้ๆ โจ้เอง มันทำอะไรกระทืบมันให้จมดิน”
“ใช้กำลังตลอดอะ” ผมพูดยิ้มๆ เป๊บทำท่าแลบลิ้นใส่ผม
เป๊บขับรถขึ้นไปจอดที่ชั้นสาม เราสองคนก็เดินข้ามทางเชื่อมระหว่างตึก เข้ามายังอาคารเอนกประสงค์ ก็เจอกับ.........
“วู้วๆๆ ไอ้เป๊บ ไอ้โจ้ ทางนี้ๆ” เบิดกวักมือส่งเสียงเรียกครับ ผมหันไปมองก็เห็นทรายกับฉัตรนั่งอยู่ด้วย เลยรีบเดินเข้าไปหาทันที
“ไงพวกเมิง มานั่งรอไรเนี่ย” ผมถาม
“รอไปเรื่อยๆ อะหอย ถ้าองค์ประชุมครบก็ขึ้นเรียน ฮ่าๆๆ” ฉัตรมันตอบผมครับ (ผมสนิทกับมันมากแล้วละ มันเลยเรียกชื่อผมแปลกๆ เป๊บกับเพื่อนๆ ทราบดีครับ ฮิฮิ)
“เฮ้ยเบิด แล้วไอ้ตัวแสบมันมายัง” เป๊บถามเบิด
“ยังไม่เห็นเลยวะเป๊บ กรูว่าถึงมันมาคงไม่กล้าเข้ามาคุยหรอกมั้ง ก่อเรื่องไว้ขนาดนั้นอะ” เบิดตอบ
“ชั้นก็ว่าเหมือนกัน แต่ถ้าเข้ามาคุยจะทำยังไงละ ชั้นเองก็กำลังงงว่าจะคุยหรือไม่คุย”ทรายตอบเสริม
“เพื่อนๆ ทำตัวปกติกับตั๋มเถอะ สงสารมันนะ มันมีเรื่องกับเราคนเดียว” ผมตอบเสริม
เราทั้งกลุ่มพูดคุยกัน แต่ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ว่าจะทำตัวยังไงกับตั๋มดี สักพัก โอ๊ต เดินออกมาจากลิฟท์ เมื่อเห็นกลุ่มพวกเรานั่งอยู่เลยเดินเข้ามาทักทาย
“หวัดดีเพื่อนๆ ยังไม่กลับกันหรือ” โอ๊ตถาม
“กลับทำไมวะ นี่พวกกรูนั่งรอขึ้นเรียนเนี่ย” เบิดตอบ
“อ้าว พวกเมิงไม่รู้หรือว่า เลขาของอาจารย์แจ้งเลื่อนการสอนเอาไปรวมกับสัปดาห์หน้า อาจารย์ไม่สบายวะ” โอ๊ตบอก
“เอ้าเร้อ กรูไม่รู้เลยโอ๊ต แล้วคราวนี้จะเอาไงดีเนี่ย” ฉัตรบ่น
“เอางี้ๆ ชั้นว่าเราไปแว๊นซ์กันดีกว่า ว่าแต่ที่ไหนดี” ทรายกริ๊ดกร๊าดขึ้นมา
“ดรีมเวิลมั้ย” เป๊บพูดขึ้นมาด้วยความเร็วสูง เพื่อนๆ ทุกคนรวมทั้งผม หันมามองหน้าเป๊บ ด้วยอารมณ์ ดรีมเวิลลลลลลลลล แว๊บบบบบ เหรออออออออออออออออออ ตัดฉากด้วยความเร็วสูง พวกเรามายืนหน้าดรีมเวิลแล้วววว ฮ่าๆๆๆ
“อะ พวกเมิงๆ เอาบัตรไปคนละใบ กรูเลี้ยงๆ บัตรวีไอพีเล่นได้ทุกอย่างเลยโว้ย” เป๊บแนะนำเพื่อนๆ
“ไอ้เป๊บนี่มันเด็กโคตร มาดรีมเวิลอะนะ ตายละๆ กรูต้องทำตัวแอ๊บแบ๊วด้วยมั้ยเนี่ย” ฉัตรพร่ำเพร้อ
“ฮ่าๆๆๆ” พวกเราทั้งหมดขำพร้อมกัน
“เอาน่าเมิงก็ ตอนเด็กๆ กรูไม่เคยมานี่หว่า พ่อกับแม่ไม่เคยว่างเอาซะเลย สนอง Needs กรูเหอะ” เป๊บพูดยิ้มๆ แต่ผมสังเกตแววตาของเป๊บมีความเศร้าแฝงอยู่
“เออๆๆ งั้นพวกเราก็ทำตัวเป็นเด็กซักวันละกัน ปะ เดินเที่ยวกันเหอะ” เบิดพูด
เป๊บก็เดินจูงมือผมเข้าไปด้านในของดรีมเวิล ว่าไปก็ไม่ได้มานานเหมือนกันน่า เมื่อก่อนพ่อกับแม่ก็พาผมกับจิมมาเที่ยวนะแหละ เราทั้ง 6 คน (ลากไอ้โอ๊ตมาด้วย ฮ่าๆๆ) ก็เดินไปเครื่องเล่นที่ชื่อว่า ไวกิ้ง ผมยืนมองดูเครื่องเล่นแล้ว โหยยย น่ากลัวอะ
“โจ้ๆ ขึ้นไวกิ้งๆ” เป๊บดูตื่นเต้นอะ ชวนผมยังกะเด็กๆ เลย
“หวายๆ ไม่เอาอะเป๊บ กลัวคร้าบๆ” ผมปฏิเสธเป๊บ แต่เป๊บรั้งแขนจะขึ้นให้ได้ ผมเลยตามใจ
ว๊ากกกกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกกกก กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมแทบคลานลงจากไวกิ้งเลยละครับ เครื่องเล่นหวาดเสียวมากอะ พอลงจากไวกิ้งมา เป๊บก็ลากผมกับทุกคนไปบ้านผีสิง รถไฟคุณปู่ กระเช้า ฯลฯ เล่นไปหลายอย่างจนผมเริ่มมึนๆ แล้ว เลยบอกเป๊บขอตัวไปนั่งพักดีกว่า
“ไอ้เบิดๆ เมิงไปขึ้นเฮอริเคนกับกรู” เป๊บชวนเบิด
“ได้เลยเมิง มันส์ดีวะ นานๆ เล่นที” เบิดมันกอดคอไอ้เป๊บเดินไปขึ้นเฮอริเคน
“กรูไปด้วยๆ พวกเมิงรอกรูด้วย” ไอ้โอ๊ตก็วิ่งตามไปติดๆ
ผมมองตามหลังสามหนุ่มนั่นไป ก็แอบขำในใจนิดๆ เหมือนเด็กน้อยกันเลยเนี่ย
“อีหอย เป๊บเหมือนเด็กๆ เลยวะเมิง เห็นดี๊ด๊าตลอดเลยวะ หมดมาดเก๊กเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย ฮ่าๆๆ” ฉัตรพูดกับผม
“ชั้นก็ว่านะ ดูเป๊บอารมณ์ดีโคตร” ทรายหันมาพูดกับผม
“นั่นซิ กรูก็คิดแบบพวกเมิงอะ สนิทกับเป๊บมาตั้งสองสามเดือน ไม่เคยเห็นเป๊บอารมณ์ดีเป็นพิเศษแบบนี้เลย
ผมคิดในใจ นั่นซิ ดูเป๊บเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย นึกถึงคำที่แม่พูดว่า แววตาของเป๊บแฝงไปด้วยความเศร้า ไม่ได้การละ ต้องทำตามที่แม่แนะนำ เราจะต้องเป็นเสาหลักให้เป๊บยึดเหนี่ยวเอง
“หอย เป๊บขอเมิงคบเป็นแฟนยัง” อยู่ดีๆ ฉัตรมันก็ถามขึ้นมา คำถามของฉัตรทำให้ทรายหันหน้ามาสนใจด้วย
“เฮ้ยเมิง มันต้องขอด้วยหรือวะ กรูว่าตอนนี้เป๊บมันก็เป็นแฟนกรูแล้วน่า” ผมตอบไปด้วยความงงๆ คิดแบบนั้นจริงๆ นะ
“ตายแล้ววว อีโจ้อย่าบอกนะว่า เป๊บยังไม่ได้พูดเรื่องขอเป็นแฟน” ทรายพูดขึ้นมา
“ใช่ๆ ไม่เคยขอกรูเป็นแฟนเลยนะ” ผมตอบและเริ่มกังวล คิดตาม เออจริงแฮะ
“ไม่ได้การละ ไอ้เป๊บนี่มันจะจริงจังปะเนี่ย เดี๋ยวกรูจัดการเองอีหอย รับรองเมิงได้เสียกันเร็วขึ้นแน่” ฉัตรพูดด้วยท่าทางมั่นใจ เอ่อ จะให้กรูเสียตัวว่างั้น E-HA
“ฮ่าๆๆ เมิงก็เกินไปอีฉัตร กรูว่าเป็นแบบนี้ก็ดีนะ รู้กันสองคนว่าเป็นแฟนหรือไม่เป็นแฟน”
“อีฉัตรๆ ชั้นคิดว่า เป๊บมันอาจจะไม่มั่นใจอะไรบางอย่างหรือเปล่า ชั้นว่ามันคิดนะแหละแต่จังหวะยังไม่ให้” ทรายถามฉัตร
“กรูก็ว่าวะอีทราย เอางี้ เดี๋ยวเจ๊จัดให้เอง รับรอง มันขอโจ้เป็นแฟนแน่” ฮ่าๆๆ สองสาวหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
ผมทำท่าจะถามมันต่อว่าจะจัดการยังไง (ลึกๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนะครับ เพราะมั่นใจในตัวเป๊บอยู่แล้ว คนเรารักกันต้องเชื่อใจซึ่งกันและกันครับ) แต่สายตาเหลือบไปเห็นนาฬิกาตัวใหญ่ของดรีมเวิล จะใกล้ๆ บ่ายสองโมงแล้ว
“เออว่าไปนี่ก็จะใกล้ๆ บ่ายสองโมงแล้ว ในดรีมเวิลมีร้านอาหารมั้ยเนี่ย” ผมถามฉัตรกับทราย
“ชั้นไม่เห็นนะโจ้ ในดรีมเวิลก็จะเป็นร้านขนม ไอติม มากกว่านะ” ทรายตอบ
“เออกรูเห็นเคเอฟซีแถวๆ ที่เดินผ่านมานะ ไปแดกกันปะ” ฉัตรตอบกึ่งชวน
“หรือจะออกไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือ” ทรายเสนอ
“อย่าออกไปเลยอีทราย มันอยู่ข้างทาง สะอาดหรือเปล่า กรูว่ากินเคเอฟซีเหอะ ส่วนมื้อเย็นถ้ายังไม่รีบกลับ เดี๋ยวไปแดกหรูๆ ในเมือง” ฉัตรแย้ง
“เออก็ดีนะ งั้นชวนกันไปกินเคเอฟซีก็ได้” ผมสรุปความ
นั่งคุยกับทรายและฉัตรไปเรื่อยเปื่อย ปล่อยให้สามหนุ่มเค้าเฮฮากันไป จนสักพักประมาณบ่ายสองยี่สิบสามหนุ่มก็กลับมาครับ
“โจ้คร้าบๆ เป๊บหิวแล้วอะ กินอะไรดีๆ” เป๊บเดินกลับมา กอดคอผมแล้วอ้อนซะงั้นอะ
“ตกลงกับทรายและฉัตรว่าไปกินเคเอฟซีร้านที่เดินผ่านมานะ เดี๋ยวช่วงเย็นๆ ค่อยเข้าไปกินในเมืองก็ได้” ผมเลยหน้าตอบเป๊บพร้อมยิ้มหวานให้ทีนึง
“เออก็ดีวะเป๊บ ปะ พวกเราลุกขึ้น เตรียมแดก หิวแล้วววว” เบิดชวนยังกะไปรบ
ฮ่าๆๆ พวกเราทั้งหมดหัวเราะพร้อมกัน
“เดี๋ยวมื้อนี้กรูเลี้ยงเองนะ ตอบแทนที่ไอ้ฉัตรจัดการเรื่องค่าอาหารวันนั้น” เบิดเสนอตัวเป็นผู้เลี้ยง
“โถถถถ อีเบิดดดด เมิงเพิ่งสำนึกหรือไงงงงง อีห่า” ฉัตรแขวะไอ้เบิด
ฮ่าๆๆ พวกเราก็หัวเราะกันอีกรอบ ยกเว้นไอ้โอ๊ตทำหน้างงๆ เพราะมันไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่พวกเราก็ไม่ได้คิดที่จะเล่าให้ไอ้โอ๊ตฟังนะครับ
เบิดสั่งไก่มาเยอะมากเลยครับ ชุดใหญ่ๆ สามชุดได้มั้ง หมดหลายตังค์นะนั่น ผมนั่งข้างเป๊บ ตรงข้ามผมกับเป๊บคือ โอ๊ตกับฉัตร เบิดก็นั่งถัดไปตรงข้ามกับทรายครับ
“โจ้ๆ ป้อนๆ” เป๊บอ้าปากรอ ฮ่าๆๆ ทำยังกะลูกนก รอ อาหารจากแม่นกอะ
“แบร่ๆ กินเองเซ่ มือก็มีอะ” ผมแลบลิ้นใส่ พร้อมพูดดุๆ แต่หน้าอมยิ้มนะ ฮิฮิ
“ไม่เอาอะๆ ป้อนหน่อยนะที่รักนะ นะๆ” เป๊บยังจะอ้าปากรออีก
“อ๊ะ อ้ามมม” ผมตัดชิ้นไก่ขนาดพอดีคำ ให้เป๊บ เป๊บเคี้ยวไปยิ้มไป เหมือนเด็กเลยอะ ฮ่าๆๆ
“ต้ายยยยย ตายยยยย ไม่ทราบว่าจะหวานไปถึงไหนยะ อีหอยราก กรูละอิจฉาโว้ยยยยยย” ฉัตรแซวขึ้นมา
ฮ่าๆๆๆๆๆ
เราทั้งโต๊ะขำขึ้นพร้อมกัน
พวกเราทานไปเฮอาไป คุยกันไปเรื่อยๆ ครับ ไก่เคเอฟซี วันนี้อร่อยกว่าวันอื่น เพราะผมได้ทานกับคนที่ไม่เคยชอบหน้ากันมาก่อน ซึ่งนั่นก็คือ ไอ้เป๊บ แต่ตอนนี้มันมายืนข้างกายผม รักผม และดูแลผมได้อย่างดีที่สุด ผมมีเพื่อนที่รักผม เช่น ฉัตร เบิด ทราย ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไร ก็มักจะโทรมาปลอบใจกันเสมอ วันนี้มีความสุขจังเลยครับ อยากให้เป็นแบบนี้ไปนานๆ จังเลย
ต่อตอนหน้าคร้าบบบบบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
