หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[8X]

Happy birthday ย้อนหลังนะคะน้องเป๊บ ขอให้สุขภาพแข็งแรง
เมื่อร่างกายแข็งแรง ทุกสิ่งก็จะตามมาอย่างที่ใจหวังค่ะ

[nutto]

HBD นะครับพี่เป๊ปสุดหล่อออออออ
ก็ไม่รู็จะอวยพรอะไรพี่เป๊ปดี เพราะเท่าที่อ่านเรื่องราวกันมาตลอด
ผมว่าพี่เป๊ปก็มีพร้อมสรรพในทุกสิ่งแล้วละครับ

มีแฟนที่น่ารัก เอาใจใส่ และ มีศีลเสมอกัน(ผมเปล่าชมพี่โจ้นะ แค่พูดถึงเฉยๆ)
มีครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่น
ทรัพย์สมบัติก็มีมากมายเพียงพอ
ผมว่าพี่เป็นคนที่มีความสุขในฐานะคนคนนึงที่เกิดมาบนโลกนี้ที่สุดแล้วครับ

ดังนั้นไม่ว่าจะให้พรอันใดพี่ก็มีพร้อมอยู่แล้ว ดังนั้นผมขอแสดงความยินดีและสุขสันต์วันเกิดพี่เฉยๆละกันครับ

[lipure]

  ขอบคุณคุณโจ้ ที่ถ่ายทอดเรื่องราว น่ารักๆ ให้เราได้อ่านน่ะคะ

เรื่องนี้ทำให้เราประทับใจมากเลย ยิ่งตอนที่ คุณโจ้ประสบอุบัติเหตุเราชอบมาก (เอ๊ะอินี่)

555+ คือได้เห็นกับเรื่องปาฎิหาริย์น่ะคะ อ่านแล้วรู้สึกเลยว่า

เราต้องทำความดีให้มากๆ แม้ว่าในสังคมทจะมีคนหลายประเภทมากมายปนกัน

คุณโจ้ทำให้เราเห็นมุมมองอะไรดีๆ และทำให้เราเห็นว่า เกย์ดีๆ ก็มีอยู่น่ะ

สุดท้ายนี้ ขอให้คุณโจ้และคุรเป๊ป ครองรักกันไป ตราบนานเท่านานเลยน่ะคะ

[nutto]

เมื่อไหร่พี่โจ้จะกลับมาเสียที อย่างทิ้งกันไปแบบนี้เลยนะครับ พี่โจผู้แสนจะน่ารัก

[jonathan2624]

สวัสดีทุกท่านค้าบบบบ....เอ่อ....คือ....หายไปนานมากๆ.....หลายคนคงลืมกันแล้วแน่ๆ  ขอโทษด้วยนะค้าบบบ 
ที่หายไปก็เรื่องการงานที่ยุ่งมากๆ วันนี้เป็นวันหยุดเลยปั่นจนเขียนเสร็จ แล้วมาลงให้อ่านนะค้าบ....แล้วก็อาจจะมีตอนพิเศษๆ มาเล่าเพิ่้มน้า อย่าทิ้งกันไปไหนน้าค้าบ รักทุกคนเล้ยยยยย 


ตอนที่ 47 ชีวิตใหม่
   ผ่านล่วงเข้าสู่ 10 วัน นับจากที่เป๊บเกิดอุบัติเหตุ อาการโดยรวมค่อยๆ ดีขึ้นมากจนเป็นที่พอใจของคณะแพทย์ ตลอดระยะเวลาสิบวัน ผมก็คอยดูแลเฝ้าเป๊บตลอดเวลา แทบไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลไปไหนเลย ทุกๆ คนรวมถึงครอบครัวผม ต่างก็คอยดูแลเสื้อผ้าอาหารการกิน แต่เหนือสิ่งอื่นใด ผมรู้สึกดีใจมากที่เป๊บกำลังจะหาย ปลอดภัยดีแล้ว
   ผมหันไปมองเป๊บที่กำลังนอนหลับสนิท ก็ค่อยๆ ย่องๆ ไปจัดการข้าวของภายในห้องพักฟื้น ไม่กล้าทำอะไรส่งเสียงดังมาก กลัวเป๊บตื่นครับ จัดของได้สักพักใหญ่ เดินกลับมาที่เตียงเห็น เป๊บนอนลืมตาใสแป๋วมองมาที่ผมแล้ว
“อ้าวเป๊บบบ...ตื่นนานยังอะ แล้วทำไมไม่เรียก” ผมรีบเดินมาที่เตียง
“ได้สักพักละครับ เป๊บไม่กล้าเรียกเห็นที่รักกำลังวุ่นๆ จัดของ”
“คราวหลังก็เรียกอะ...แล้วนี่อาการเจ็บเป็นไงบ้าง...หิวน้ำป่าว”
“ก็ไม่เจ็บมากแล้วครับ....น้ำสักนิดก็ดีนะที่รัก”
   ผมเลยรีบไปรินน้ำให้เป๊บ สักนิดที่ไหน กินไปสองขวด
“สักนิดตรงไหนเนี่ย ดูดอั๊กๆๆ ไปสองขวด”
“ก็....หิวน้ำนี่ครับ” ตอบแบบจ๋อยๆ เวลาเป๊บทำหน้าจ๋อยๆ นี่น่ารักดีนะ ฮ่าๆๆๆ
“รู้แล้วจ้า...งั้นเดี๋ยวเช็ดตัวให้นะเป๊บ”
“ครับ”
   ผมเข้าไปผสมน้ำอุ่น พร้อมผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้เป๊บ เช็ดตรงนั้นตรงนี้ตรงนู้น เป๊บก็ทะลึ่งนะครับ เอามือมาบีบก้นผม ผมก็เอามือไปตี ทำมาร้องโอดโอย คิงคองหื่นนนน
“นี่เป๊บ จะบีบก้นทำไมเนี่ยยยย”
“ก็ก้นที่รักงอนดี เป๊บเลยอยากบีบเล่นๆ” ทำหน้าตาหื่นใส่ผมอีก ยังไม่หายป่วยทำซ่า
“ทะลึ่งงงง....นอนพะงาบๆ อยู่ทำมาหื่น....นี่” ผมเลยแกล้งเอามือไปตีน้องชายเป๊บเบาๆ เจ้าตัวสะดุ้งโหยงพร้อมร้องโอดโอยเจ็บแผล ฮ่าๆๆๆๆ สะจายยยย
   ไม่นานนักทางเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลก็นำอาหารเช้ามาให้ ผมก็ป้อนเป๊บตามปกติ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ บรรดาคุณหมอหลายคนก็เข้ามาตรวจร่างกายเป๊บ ใช้เวลาสักพักใหญ่
“คุณหมอครับ เป๊บเป็นยังไงบ้างอะครับ”
“ภาพรวมดีขึ้นมากนะครับ อาการบอบช้ำต่างๆ ก็ลดลง ร่างกายกำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว คงเป็นเพราะยังหนุ่มแน่น และแข็งแรง  ยังไงวันนี้ช่วงบ่าย หมอจะนำผู้ป่วยไปสแกนสมองกับร่างกายอีกครั้งนะครับ คาดว่าอีกสักวันสองวันน่าจะเริ่มทำกายภาพบำบัดได้ครับ”
“ครับๆ ขอบคุณมากครับคุณหมอ”
   บรรดาคุณหมอก็ออกจากห้องไปได้สองนาที แด๊ด มัม พี่ปริม  พี่สะใภ้ทั้งสอง ก็มาเยี่ยมเป๊บ พร้อมถามไถ่อาการ
“โจ้ หมอว่าไงบ้างลูก” แด๊ดถามผม
“หมอก็บอกว่า......เล่าๆๆไป”
“ดีจังๆ แล้วนี่เจ้าเป๊บ เจ็บตรงไหนบ้าง” แด๊ดหันไปถามเป๊บ
“ไม่มากแล้วครับแด๊ด ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ครับ อีกไม่นานน่าจะหาย แด๊ดไม่ต้องห่วงครับ”
“หายก็ดีแล้ว หมดทุกข์ซะนี่ละลูก” มัมพูดยิ้มๆ
“พี่ปันติดงานหรือครับแด๊ด”
“อ๋อ แด๊ดให้ปันไปนิมนต์พระอาจารย์มาเยี่ยมแกนะแหละ” พี่ปริมบอกเป๊บ
“จริงหรือพี่ปริม....พระอาจารย์จะว่างมาหรือครับ”
“ถ้าไม่ติดกิจนิมนต์ ก็น่าจะมาได้นะ”
   หลังจากนั้นทุกคนก็คุยกันเรื่อยเปื่อย ผมก็นั่งฟังไปบ้างเม้าไปบ้าง จนกระทั่งประมาณช่วงใกล้บ่าย พี่ปันก็พาพระอาจารย์มาถึง ทุกคนในห้องคุกเข่าก้มกราบพระอาจารย์
“เจริญพรๆ ทุกคน นั่งตามสบายนะ”
   พระอาจารย์กล่าวทักทายอย่างอารมณ์ดี ผมก็รีบยกเก้าอี้มาให้พระอาจารย์นั่งข้างเตียงเป๊บ เป๊บทำท่าจะยกมือไหว้ แต่บาดแผลยังไม่หายสนิท เลยขยับได้ไม่สะดวกนัก
“ไม่เป็นไรหรอกโยม ยังไม่หายดีอย่าเคลื่อนไหวเลย”
“นมัสการครับพระอาจารย์ ผมดีใจที่พระอาจารย์มาเยี่ยมครับ” เป๊บน้ำตารื่นๆ
“พอดีโยมปันไปนิมนต์ จังหวะเดียวกับกำลังนึกถึงโยมพอดี เลยได้มานี่แหละ....แล้วนี่อาการเป็นอย่างไรบ้าง”
“อาการดีขึ้นมากแล้วครับ ยังมีเจ็บแผลนิดหน่อย คุณหมอบอกว่า เดี๋ยวช่วงบ่ายนี้จะนำไปสแกนและอีกวันสองวันก็ทำกายภาพได้ครับ”
“ดีแล้วโยม...บุญรักษา คนมีบุญมากแม้เจ็บปางตาย จะฟื้นตัวได้เร็ว ร่างกายจะกลับเข้าสู่ปกติในไม่ช้า”
“ขอบคุณพระอาจารย์มากครับ”
“พระอาจารย์ครับ เรื่องที่ผมสัญญาว่าจะบวช ควรจะเริ่มตอนไหนดีครับ” เป๊บถามขึ้นมา
“การบวชตามที่ตั้งใจสุดแล้วแต่โยมจะกำหนดเวลาได้เลย ไม่ต้องรีบมากหรอก เพียงแค่เราจำสัญญาแค่ตั้งใจทำตามสัญญานั้น เมื่อถึงเวลาอันสมควร ทุกสิ่งจะลงตัวเองนะ”
“ครับพระอาจารย์ ตอนนี้ผมตั้งใจจะรักษาตัวเองให้หายสนิทก่อน กลับไปเรียนให้จบ คิดว่าเมื่อเรียนจบทุกอย่างแล้ว จะบวชแน่นอนครับ”
“อนุโมทนาสาธุนะโยม...สิ่งที่โยมตั้งใจไว้สมความปรารถนาแน่นอน”
“พระอาจารย์แล้วผมจะบวชบ้างได้มั้ยครับ” ผมถามขึ้นมาบ้าง ทุกคนหันมามองหน้าผมด้วยความแปลกใจ
“แล้วแต่โยมเลย ว่าแต่โยมไปสัญญากับเขาไว้ด้วยหรือ” พระอาจารย์ยิ้มพร้อมแซวนิดๆ
“แหะๆ ไม่เชิงสัญญาหรอกครับ แต่ตอนที่เป๊บกำลังอาการโคม่า ผมแค่คิดในใจคนเดียวว่า ถ้าเป๊บรอดผมจะบวชให้”
“การคิดในใจคือมโนกรรมอย่างหนึ่ง ถือได้ว่าเป็นความตั้งใจอย่างหนึ่งนะโยม ถ้าหากโยมอยากทำตามความตั้งใจนั้นถือเป็นเรื่องดีนะ....เพียงแต่”
“แต่อะไรหรือครับพระอาจารย์”
“ไม่ควรบวชในวันและเวลาพร้อมกันในวัดเดียวกัน นอกเสียจากจะบวชคนละวันเวลาจึงบวชวัดเดียวกันได้”
“โหวววว.....เพราะอะไรหรือครับพระอาจารย์” ผมถามด้วยความแปลกใจ
“เพราะโยมทั้งสองเป็นเนื้อคู่กัน การบวชพร้อมกันนั้นอาจจะส่งผลต่อการปฏิบัติจิตและกิริยาต่างๆได้.....โยมพอเข้าใจใช่มั้ย”
   ผมคิดในใจตามที่พระอาจารย์แนะนำ แสดงว่า อาจจะผิดศีลได้แน่ๆ เลยตอบไปว่า
“เข้าใจครับ....การบวชที่จะเกิดขึ้นในอนาคต จะต่างวันและเวลาแน่นอนครับ
“เจริญพรสาธุกับโยมทั้งสองด้วยนะ”
   พวกเราก็สนทนาธรรมกับพระอาจารย์ได้สักพัก จนเวลาประมาณบ่ายสาม เจ้าหน้าที่พยาบาลก็มาแจ้งว่าจะพาเป๊บไปสแกนร่างกายอีกครั้ง
“ร่างกายโยมยังไม่เป็นปกติหรือถึงต้องไปสแกนอีกครั้ง” พระอาจารย์ ถามขึ้นมา
“ไม่เชิงครับพระอาจารย์ แต่คุณหมอแจ้งว่าเพื่อความมั่นใจควรสแกนอีกครั้ง” ผมตอบแทนเป๊บ
“งั้นเพื่อไม่เป็นการรบกวน อาตมากลับก่อนนะโยม” พระอาจารย์ลุกขึ้นยืน หลับตา พร้อมเอื้อมมือมาแตะหน้าผากเป๊บ
“พุทธังรักษา ธัมมังรักษา สังฆังรักษา......ด้วยผลบุญที่อาตมาได้บำเพ็ญมาตลอดอสงไขย ขอให้โยมเป๊บมีสุขะพลนามัยแข็งแรง หายจากอาการบาดเจ็บในเร็ววัน......เทอญ......”
   ผมกับทุกคนในห้องต่างขนลุกกับคำอวยพรของพระอาจารย์ เหมือนมีพลังไหลเวียนบางอย่างที่หมุนในห้องรุนแรงมากๆ เป๊บเองก็หลับตาน้ำตาไหลด้วยครับ
“ขอบพระคุณมากครับพระอาจารย์” เป๊บพยายามยกมือไหว้
“เจริญพรนะโยม ไม่กี่วันก็หายแล้วนะ” พระอาจารย์ยิ้มด้วยความเมตตา
“กราบนมัสการลาครับ” แด๊ดเอ่ยขึ้นมา ทุกคนก้มลงกราบ
“เจริญพรทุกคนนะ” พี่ปันก็ไปส่งพระอาจารย์ที่วัด
   ไม่นานนักเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลก็พาเป๊บไปเข้าเครื่องสแกน ผมว่าจะตามไปด้วย แต่ทางเจ้าหน้าบอกว่าไม่สะดวก ไปไม่นาน ให้คอยที่ห้อง เลยไม่ได้ตามไปครับ เป๊บออกไปแล้ว
“พระอาจารย์ท่านมีเมตตาสูงจริงๆนะ แด๊ดไม่เคยพบเจอพระสมัยใหม่เป็นแบบนี้เลย” แด๊ดเอ่ยขึ้นมา
“จริงครับแด๊ด ท่านแสดงพลังหลายครั้งมากๆ ผมเองศรัทธามากๆ เลย” พี่ปริมเสริมความคิดเห็น
“ดีจังนะนะคุณที่ครอบครัวเราได้เจอท่าน ไม่งั้นสภาพจิตคงแย่ไปมากกว่านี้” มัมคุยกับแด๊ด
   ผมฟังครอบครัวเป๊บคุยเกี่ยวกับพระอาจารย์ไปเรื่อยๆ พลางคิดตามไปว่า หากเราไม่มีวาสนากับพระอาจารย์มา คงไม่ได้มาช่วยเหลือกันแบบนี้
   สักพัก เจ้าหน้าที่ก็พาเป๊บกลับมาถึงห้อง มีทีมคณะแพทย์เดินตามมาด้วย
“อาการลูกชายผมเป็นยังไงบ้างครับ” แด๊ดถาม
“ผลการตรวจของเครื่องสแกน ไม่พบสิ่งผิดปกติที่เป็นอันตรายครับ สำหรับกระดูกที่หักพบว่า มีการประสานตัวกันอย่างรวดเร็วกว่าที่คาดการณ์มาก ซึ่งหมอไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดร่างกายผู้ป่วยถึงฟื้นตัวได้เร็วมาก ถ้าให้สรุปคงเป็นเพราะร่างกายแข็งแรงมีการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอนะครับ”
“สำหรับผลการตรวจของสมอง ไม่พบความผิดปกติของเลือดที่คั่งแล้วนะคะ คาดว่าร่างกายคงจะขับออกไปได้เอง” คุณหมอสาวสวยด้านสมองเอ่ยขึ้นมา
“โดยสรุปนะครับ ในภาพรวมอาการดีขึ้นมากๆ เหลือเพียงแค่อาจจะต้องกายภาพบำบัดต่อเนื่อง การเดินจะปกติเหมือนเดิมครับ”
   ฟังผลการสรุปแล้ว ผมดีใจมาก หันไปมองเป๊บที่นอนยิ้มยักคิ้วให้บนเตียง ในความดีใจก็ปนหมั่นไส้ จะนอนยักคิ้วทำไมเนี่ย ด้วยความหมั่นไส้ เลยเขยิบตัวพร้อมหยิกที่ใต้รักแร้ไปทีนึง เป๊บก็แหกปากร้องซะดัง ราวกับว่าผมเอามีดไปเชือดคอซะงั้น ทุกคนหันมามอง เป๊บตอบไปว่าเมียหยิก ผมละอายหน้าแดง เพราะคุณหมอก็ยืนอยู่ แต่ก็สร้างเสียงฮาได้มากมาย ทำสายตาดุไปมองเป๊บ ดันยักคิ้วใส่กวนซะงั้น.....โอ้ยยยยยยย....หมั่นไสสสสสสสส้
   
   วันเวลาผ่านไปอีกหลายวัน ตลอดช่วงระยะเวลาหลังจากวันที่สแกน เป๊บได้ทำกายภาพทุกวัน จนอาการดีขึ้นมาก  เดินได้โดยไม่ต้องใช้ไม้พยุง แต่การเดินยังมีกะเพลกๆ บ้าง ในภาพรวมก็ดูดีมากครับ คุณหมอก็แจ้งมาว่า วันพรุ่งนี้เช้าก็ออกจากโรงพยาบาลกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วแต่ต้องเดินทางมาทำกายภาพที่โรงพยาบาลอย่างต่อเนื่องไปอีกเดือนนึง จนกระทั่งในช่วงค่ำ
“เป๊บ พรุ่งนี้จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว รู้สึกไงบ้างหลังจากนอนมานับเดือน”
“รู้สึกดีใจครับที่รัก...มีใครบ้างละอยากนอนโรงพยาบาล ไม่ใช่โรงแรมห้าดาวที่น่านอนนี่”
“ฮ่าๆๆๆ จริงอะ นึกว่านอนเป็นเดือนๆ แล้วเกิดการผูกพันไม่อยากกลับบ้าน” ผมแซว
“ไม่เลยที่รัก...เหม็นยา น่าเบื่อ เจอผี”
“หา....เจอผีด้วยหรือ” ผมตกใจทำตาโต
“ฮ่าๆๆๆ...ทำตาโตทำไมครับ...ก็เจอทุกคืน แต่ไม่น่ากลัวเท่ากับที่เห็นตอนโดนไล่ล่า”
“หาๆๆๆ...เจอยังไงอะ” ผมเริ่มหลอนเลยเดินเข้ามาติดข้างเตียงเป๊บเลย
“ก็...เดินผ่านกำแพงห้องไปบ้าง....บางคืนก็มายืนมองเป๊บ....แต่ในห้องไม่ค่อยมีหรอก จะอยู่ตามทางเดินนอกห้องมากกว่า”
“โหววววว....น่ากลัวอะ....แล้วทำไมไม่บอกก่อนนนนน” ผมโวยวาย
“อ้าวถ้าบอกแล้ว ที่รักวิ่งป่าราบทิ้งเป๊บไปทำไงอะครับ”
“เออจริง...ฮ่าๆๆๆๆ”
“เห็นมั้ยละ ไม่ต้องมาหัวเราะเลย เจอผีวิ่งป่าราบทิ้งผัวหล่อเหลานอนบนเตียงคนเดียว”
“ฮ่าๆๆๆๆ ป่าราบนะใช่ แต่ผัวหล่อเหลาเนี่ยหลงตัวเองไปมั้ย” ผมแซว
“แซวนักมานี่เลย หอมแก้มสองที” เป๊บรั้งตัวผมไปหอมแก้ม
   ก็.....คนกำลังป่วย....ยอมๆ ไปก็ไม่เสียหายเนอะ ฮ่าๆๆๆๆ

   รุ่งเช้า ผมกำลังเก็บของเพื่อเตรียมตัวพาเป๊บกลับบ้าน ผมหันไปมองรอบๆ ห้อง ก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน มานอนโรงพยาบาลนานนับเดือนเปรียบเสมือนบ้านหลังที่สาม ขอบคุณทุกอย่างที่ดูแลเป๊บมาตลอด ขอบคุณจริงๆ นะ
   เจ้าหน้าที่ก็นำรถเข็นมาให้เป๊บ และพาไปที่ทางออกหน้าตึก แด๊ด มัม พี่ปริมพี่ปัน ก็กำลังวุ่นๆ กับการเช็คเอ้า มีลูกน้องแด๊ดหลายคนมาช่วยผมถือของ ผมเห็นบุรุษพยาบาลเข็นรถเดินเร็วมาก ถึงกับขนาดที่ว่า รอยต่อของพื้นตามทางเดิน ก็เข็นกระแทกๆ ผมรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เลยพูดออกไปว่า
“นี่คุณ...หยุดๆๆ” พนักงานคงตกใจเลยหยุดเข็น เป๊บเองก็หันมามอง
“คุณไม่ต้องเข็นละ....จะเดินไปไหนก็ไป ผมเข็นเอง” ผมทำหน้าตาโหดๆใส่ พนักงานเองก็คงตกใจ แต่ไม่กล้าทำอะไรมาก เพราะด้านหลังผมลูกน้องแด๊ดยืนหลายคน พนักงานก็รีบเดินไป
“ที่รัก มีอะไรหรือครับ” เป๊บก็งง
“ก็มันเข็นรถแบบหยาบๆ ขนาดรอยต่อของพื้น มันยังกระแทกๆ เป๊บไม่รู้สึกบ้างหรือไง”
“อ๋อ....ก็รู้สึกนะ แต่ไม่คิดอะไรมากครับ อาจจะรีบมั้งครับ”
“รีบยังไงก็ไม่ควรเข็นแบบนั้น...คนนะเว้ยเฮ้ยไม่ใช่เข็นศพ....ไม่ด่าให้จมก็บุญละ” ผมเริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด เป๊บเองรู้ทันทีว่าถ้าผมแหกปากแบบนี้ห้ามเถียงหรือแสดงความเห็นเด็ดขาด
   ผมเข็นเป๊บจนมาถึงหน้าตึก ศักดิ์เอารถมารอพร้อมไว้แล้ว
“ศักดิ์ แล้วแด๊ดละ” เป๊บถามศักดิ์
“ยังไม่ออกมาเลยครับ ผมว่าคุณเป๊บขึ้นรถก่อนดีกว่านะครับ”
“เป๊บขึ้นรถก่อนเถอะ ไหวป่าวมา โจ้ช่วยพยุง” จริงๆ เป๊บก็พอไหวละครับ แต่กลัวล้มเลยช่วยพยุง
“ศักดิ์ แล้วแด๊ดกับมัมกับพี่ๆ ไปรถคันเดียวกันหรือเปล่า” ผมถามศักดิ์
“มาอีกคันครับคุณโจ้..”
“งั้นศักดิ์สตาทเครื่องรอได้เลย แล้วตามรถอีกคันมาจอดเทียบ เดี๋ยวจะเข้าไปดูแด๊ดกับมัม” ผมบอกศักดิ์
“ได้ครับๆ”
   ผมก็รีบวิ่งเข้ามาที่ฝ่ายการเงินของโรงพยาบาล เห็นแด๊ดกับมัม พี่ปริมพี่ปันกำลังยืนคุยกับใครก็ไม่ทราบ...แต่พอเดินเข้าไปใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่า อ๋อ พ่อกับแม่ของเพื่อนเป๊บที่ชื่อ เด่น นั่นเอง
“สวัสดีครับ....เสร็จหรือยังครับแด๊ด” ผมกล่าวทักทายยกมือไหว้พ่อแม่ของเด่น และหันไปถามแด๊ด
“แด๊ดเสร็จยังครับ เป๊บรอที่รถแล้วครับ”
“เสร็จพอดีลูก...งั้นผมขอบตัวก่อนนะครับ...ขอบคุณมากครับ”
“อย่าขอบคุณเลยครับ เป็นความรับผิดชอบของเราทั้งสองคน...ยังไงก็ขอโทษแทนเจ้าเด่นอีกครั้งนะครับ...ขอบคุณมากนะครับ” พ่อกับแม่เด่นยกมือไหว้
   พวกเราทั้งหมดก็เดินออกมา ระหว่างเดินผมก็ถามแด๊ดว่า
“แด๊ดครับ พ่อกับแม่ของเด่นมาทำไมหรือครับ”
“อ๋อ..เค้ามารับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายนะลูก...โดนไปเยอะเลยทีเดียว”
“ค่าใช้จ่ายรวมทั้งหมดกี่บาทครับแด๊ด”
“ห้าล้านแปดแสนกว่าบาทนะลูก”
“โหววววววว” ผมอุทานด้วยความตกใจ
“โรงพยาบาลเอกชนราคานี้ถือว่าไม่แพงแล้ว ดีนะที่ ผอ โรงพยาบาลเป็นเพื่อนแด๊ด ไม่งั้นคงโดนเป็นสิบล้าน” พี่ปริมพูดขึ้นมา
   ผมคิดในใจ ก็จริงนะ ขนาดลดราคาแล้วยังโหดขนาดนี้ ถ้าราคาเต็มคงอึ้ง
“แสดงว่าพ่อกับแม่ของเด่นก็รวยมากนะครับแด๊ด” ผมถามขึ้นมา
“ก็คงจะ...แต่เท่าที่พ่อเช็คมา ก็ระดับห้าสิบล้าน นั่นคือเหตุผลที่พ่อไม่อยากให้เค้ามายุ่งไง ก่อนเค้าจะมาพ่อก็ให้คนรู้จักเช็คปลายทางแล้วว่าเป็นใครยังไง...แต่เค้ามีสำนึกก็ปล่อยเค้าไป ตอนแรกพ่อคิดว่าเค้าจะทำนิสัยไม่ดีกับเรา แต่เห็นมาขอโทษเลยไปบอกเพื่อนลดราคาให้”
“อ๋อ...เป็นแบบนี้นี่เอง แด๊ดใจดีจังครับ” ผมแซวแด๊ด แด๊ดหันมายิ้มๆ
   ใช้เวลาเดินทางฝ่าการจราจรมาพอสมควร ก็มาถึงบ้านใหญ่ คนที่ดูดีใจที่สุดคือป้าจันทร์ แกวิ่งมากอดเป๊บใหญ่
“คุณหนูเล็กเป็นไงบ้าง หายดีหรือยังคะ ป้าเป็นห่วง”
“ดีขึ้นมากแล้วครับป้า ไม่ได้เจอป้าตั้งนาน คิดถึงนะครับ” เป๊บกอดป้าจันทร์ ไม่แปลกหรอกครับที่จะผูกพันกัน เพราะป้าจันทร์แกดูแลสามทหารเสือมาตั้งแต่เด็กๆ โดยเฉพาะเป๊บที่เป็นน้องคนสุดท้องจะสนิทกับป้าแกเป็นพิเศษ
   หลังจากเข้าตัวบ้าน ผมก็พาเป๊บขึ้นไปพักผ่อนบนห้องนอน ถึงห้องผมก็จัดข้าวของต่างๆ ให้เรียบร้อย
“ที่รักกลับบ้านหรือนอนค้างที่นี่ครับ”
“เป๊บอยากให้กลับหรือนอนค้างละ” ผมถามกลับไปพลางจัดของไป
“ที่รักก็ถามกลับแรงไป ใครจะอยากไล่เมียให้กลับไปละครับ”
“ชิ....รู้แล้วยังจะมาถาม เดี๋ยวยิง”
“โห..โหดตลอดดดดด...งั้นนอนที่นี่นะ”
“รู้แล้ววววว...ไม่นอนนี่แล้วใครจะดูแล ถึงใกล้จะหายดีก็เถอะ ยังเดินกะเผลกๆ แบบนั้นล้มหัวฟาดพื้นไป ได้นอนราบยาวแน่”
“ฮ่าๆๆๆ” คิงคองหัวเราะชอบใจ
“หิวยังเป๊บ...จะได้บอกป้าจันทร์เตรียมอาหารให้”
“ก็ดีนะครับ เบื่ออาหารโรงพยาบาลมากๆ”
“อยากกินอะไรละ...”
“ที่รักไปบอกป้าจันทร์ว่า เป๊บอยากกินของชอบ ป้าแกรู้ครับ”
“ได้ๆ” ผมรีบวิ่งลงมาหาป้าจันทร์
“คุณโจ้มีอะไรหรือคะ” ป้าจันทร์ถาม
“เป๊บอยากทานกับข้าวที่ชอบนะครับป้า”
“อ๋อๆ ได้คะๆ เดี๋ยวป้าจะเตรียมเพิ่มให้ จัดแยกหรือพร้อมกับโต๊ะใหญ่ของคุณท่านดีคะ”
“พร้อมเลยก็ได้ครับ เดี๋ยวโจ้จะประคองเป๊บลงมาทานข้าวเอง”
“ได้คะๆ เดี๋ยวป้าจัดการให้”
   ผมก็รีบเดินขึ้นชั้นบนไปดูแลเป๊บ ระหว่างเดินแด๊ดกับมัมก็บอกให้เตรียมตัวลงมาทานข้าว ก็ตอบรับไป จนขึ้นมาถึงห้อง ผมเห็นเป๊บนอนลืมตามองเพดานราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“เป๊บ...เป็นอะไรอะ คิดอะไรหรือ”
“อ่อ...คือ เป๊บคิดถึงอาม่านะครับ อยากไปขอบคุณอาม่า”
“หือ...อ๋อ....แต่เป๊บยังไม่หายดีเลยนะ”
“ใช่ครับ...เลยคิดถึงอยากไปไงครับ ถ้ารอหายดีอาจจะใช้เวลานาน...เป๊บอยากขอบคุณอาม่าที่ช่วยชีวิตไว้”
“เอ...อืม...แล้วจะไปวันไหนดีอะ”
“วันนี้หลังทานข้าวเสร็จ ดีมั้ยครับ”
“โหววว เอางั้นเลยหรือเป๊บ เร็วไปป่าววววว”
“พาเป๊บไปวันนี้นะที่รัก...นะครับ...นะๆๆ” ออดอ้อนซะ เฮ้อ
“โอเคๆ เดี๋ยวโจ้ลองคุยกับแด๊ดและมัมดูก่อนนะ”
“ครับๆ”
   ไม่นานนักเด็กแม่บ้านขึ้นมาตามลงไปทานข้าว ผมก็พยุงเป๊บลงมาที่ห้องทานข้าว คุยเรื่องสัพเพเหระ จนมาถึงเรื่องที่จะขอไปพบอาม่า
“แด๊ดครับ เดี๋ยวทานเสร็จโจ้ว่าจะพาเป๊บไปขอบคุณอาม่านะครับ”
“หา..อาม่าที่ไหนลูก”
“อาม่าที่ผมเคยเล่าให้แด๊ดฟังไงครับ” เป๊บทวนความจำ
“อาม่า...อ๋อ...ที่ลูกเล่าว่ามาช่วย”
“ใช่ครับแด๊ด เป๊บอยากไปขอบคุณอาม่า เลยว่าจะให้โจ้พาไปครับ”
“รอให้หายกว่านี้สักหน่อยมั้ยลูก”
“ไม่อยากรอนานครับแด๊ด”
“งั้น...ให้ศักดิ์ขับรถให้ละกันนะ โจ้จะได้ไม่เหนื่อยด้วยลูก”
“ได้ครับแด๊ด” ตกลงใครขอใครเนี่ย ตะกี้ทำมาขอร้องให้เราช่วยตอนนี้ดันจ้อเองซะงั้น หมั่นไส้คิงคองงงงงงง
   หลังจากทานข้าวเสร็จ เราสองคนก็เดินมาขึ้นรถที่ศักดิ์จอดรอ เดินทางมุ่งไปยังบ้านอาม่าตามที่ได้ตั้งใจไว้ ระหว่างการเดินทางผมกับเป๊บก็ไม่พูดอะไรมากนัก เดินทางมาถึงบ้านอาม่าประมาณช่วงหกโมงเย็น ศักดิ์จอดรถหน้าร้านค้าซึ่งเป็นบ้านของอาม่า เราสองคนลงจากรถก็เดินเข้าไปที่ร้านจังหวะเดียวกับที่พี่เจ้าของร้านลูกสาวอาม่ากำลังจะปิดร้านพอดี
“สวัสดีครับพี่....จำเราสองคนได้มั้ยครับ” ผมทักพี่เจ้าของร้าน
“อ๋อ น้องทั้งสองคนนั่นเอง จำได้คะๆ จะรับอะไรดีคะ”
“เราสองคนตั้งใจจะมาหาอาม่า....มาขอบคุณอาม่านะครับ”
“หา..อะไรนะคะ...แม่ของพี่นะหรือคะ” พี่แกทำหน้าประหลาดใจมาก
   ท่ามกลางความงุนงง พี่แกก็เชิญเราสองคนเข้าไปหลังบ้าน เป็นห้องนอนของอาม่า
“ม๊า....น้องเค้ามาเยี่ยม”
“ครายมาหลืออาหมวย” อาม่ากำลังนั่งบนเก้าอี้ดูโทรทัศน์ แกก็หันมามองตามเสียงเรียก
“สวัสดีครับอาม่า จำผมได้มั้ยครับ” เป๊บยกมือไหว้อาม่า ผมก็ทำตามด้วย
“ไอ่หย๋าอาฝรั่งอาตี๋ จำล่ายๆ ลื้อเปงยางงายบ้าง”
   เป๊บค่อยๆ เดินเข้าไปหาอาม่า คุกเข่า ก้มลงกราบอาม่าพร้อมร้องไห้
“ฮึกๆๆ อาม่า...ขอบคุณมากนะครับ....ที่ช่วยผมไว้....ขอบคุณครับ” เป๊บร้องไห้จนตัวสั่น เหมือนเด็กน้อยเลยครับ
“อาฝรั่ง..อย่าร้องห้ายเลยน่า...อาม่าก็ลีจายที่ลื้อปอกภายเลี้ยวน่า” อาม่าเอื้อมมือมาลูบศรีษะเป๊บ
“ผมดีใจนะครับ ไม่คิดว่าตัวเองจะรอดตายมาได้...ตอนนั้นผมกลัวมากๆๆที่สุดในชีวิต ในสมองคิดอะไรไม่ออกเลยครับ ถ้าไม่ได้ยินเสียงอาม่าผมคงแย่แน่ๆ”
   พี่ลูกสาวของอาม่า ทำหน้างงอย่างหนัก คือ หน้าตาประมาณว่า อะไรยังไงอย่างไร
“อาฝรั่ง ลื้อเปงคงมีบุงน่า ไม่ล่ายตายง่ายๆ หลอก....อาม่าก็แค่ชี้ทางให้เท่านั้งน่า ลื้อเองต่างหากที่มีสาติ เลยรอดมาล่าย”
“เอ่อ ม๊า น้องคะ เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย พี่งงไปหมดแล้ว”
“ครับพี่...เรื่องเป็นแบบนี้ครับ.........” เป๊บตัดสินใจเล่าให้พี่เค้าฟังทั้งหมด พี่เค้าดูตกใจและประหลาดใจมาก แทบไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้
“มิน่าละ ช่วงเดือนที่แล้วม๊าถึงไม่สบาย....ไปช่วยน้องเค้านี่เอง”
“พอๆๆ อาหมวย คงเดือกร้องจะได้นิ่งลูลายได้ยังงาย...อีกอย่างน่า อาฝรั่งนี่ก็เคยเป็นลูกหลางอั๊วในอาดีกตะชาติมานานเลี๊ยว อั๊วะเลยช่วยเท่านั่งเอง”
“หา....จริงหรือครับอาม่า...” ผมอุทานถามด้วยความแปลกใจ
“จริงเซ่อาตี๋ อาฝรั่งมีกำหนักมากน่า ตอนเจอกันครั้งนั้งเจ้ากรรมนายเวงที่อั๊วะเหงมันอาฆาตมากๆ น่า อั๊วะพยายามจะช่วยแต่มังไม่ยอมให้ช่วย คืงนั้งอั๊วะรู้ได้จากสมาธิว่าอาฝรั่งกำลังจาลำบาก ถ้าไม่เข้าปายช่วยคงจาต้องตายแน่ๆ อ่า อั๊วะเลยขอบารมีจากท่านกวงสี่อิมผู่สัก (พระโพธิสัตว์กวนอิม) มาช่วยอาฝรั่ง ท่างก็มาจิงๆ น่า พอท่างมาช่วยเลี๊ยวอั๊วะก็ไม่เหงอาลายอีก ก็นึกถึงลื้อตาหลอกน่าอาฝรั่งว่าจะรอดม่าย...สุดท้ายลื้อก็รอกเลี๊ยว” อาม่ายิ้มอย่างเมตตา
“ขอบคุณครับอาม่า หลังจากอุบัติเหตุนั้นผมก็รักษาตัวร่วมเดือน วันนี้เพิ่งออกจากโรงพยาบาล เลยนึกถึงอาม่าอยากจะมากราบขอบคุณนะครับ”
“ขอบจายมากๆน่า อาม่าดีใจน่าที่ลื้อจะหายเลี๊ยว”
“ขอบคุณครับอาม่า”
   เราสองคนต่างคุยกันทุกเรื่องราว ได้รู้จักครอบครับอาม่ามากขึ้น เป็นครอบครัวที่ทำมาหากินสุจริต ซื่อสัตย์ และน่ารักมากๆ พี่ที่เป็นลูกสาวอาม่าก็น่ารัก พอสนิทกันก็คุยสนุกสนานจนได้เวลาสมควร
“อาม่าครับ จะรังเกียจมั้ยครับถ้าเราสองคนขอเป็นหลานอาม่าด้วย....พี่จะรังเกียจมั้ยครับถ้าเราสองคนขอเป็นนับถือพี่เป็นพี่สาว” เป๊บเอ่ยขึ้นมา
“อุ้ย ไม่เลยคะ พี่ยินดีมากๆ ที่ได้น้องชายเพิ่มมาสองคน”
“ถึงลื้อไม่ขอน่าอาฝาหรั่ง อาม่าก็เอ็งดูลื้อเหมืองลูกเหมืองหลางอยู่เลี๊ยวน่า”
“ขอบคุณมากนะครับ....ที่รับเราสองคนเป็นคนในครอบครัว...วันนี้ดึกแล้วกวนอาม่ากับพี่มามาก ขอตัวกลับก่อนนะครับ” ผมกับเป๊บก้มลงกราบที่ตักอาม่า
“อาตี๋ อาฝาหรั่ง จาเริงๆ น่า มีความสุขมากๆ น่า” อาม่าลูบศรีษะเราทั้งสองคน
“กลับก่อนนะครับพี่” ผมกับเป๊บยกมือไหว้
“วันหลังมานอนที่นี่นะคะ มีห้องว่างนะถึงแม้ไม่สะดวกสบายมาก แต่นอนได้นะคะ”
“ขอบคุณมากครับ เอาไว้ถ้ามีโอกาสจะมานอนแน่นอนครับ
   ผมกับเป๊บเดินทางกลับกรุงเทพฯ ด้วยอารมณ์มีความสุข มาถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว ทุกคนน่าจะหลับพักผ่อนกันหมดแล้ว ผมพยุงเป๊บขึ้นไปบนห้อง เราสองคนอาบน้ำด้วยกัน ระหว่างที่ขัดถูหลังเป๊บ เลยชวนคุย
“เป๊บ...รู้สึกยังไงบ้าง”
“ดีมากเลยนะที่รัก เป๊บรู้สึกดีใจ...ไม่ซิ อุ่นใจมั้ง เหมือนกับว่ามีชีวิตใหม่ เจอคนดีๆ รอบตัว เจออาม่าผู้มีเมตตาสูงมาก เจอครอบครัวใหม่ที่น่ารัก...ตอนนี้เป๊บสบายใจมากเลยนะครับ ทุกอย่างคลี่คลายหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ทำตามสัญญาเท่านั้น”
“ดีใจด้วยนะเป๊บ....โจ้เป็นกำลังใจให้นะ...”
“ครับ...ขอบคุณที่รักด้วยนะที่ดูแลเป๊บดีมาตลอด ช่วงเวลาที่เป๊บเจอเรื่องเลวร้าย ที่รักก็ไม่เคยทิ้งเป๊บ ยืนอยู่เคียงข้างตลอด...เป๊บสัญญานะว่าจะรักและดูแลให้มากกว่านับร้อยๆเท่าเลย
“แหวะทำมาปากหวาน...สมองกระเทือนหรือไงเนี่ย เว่อร์”
“แล้วทำไมต้องหน้าแดงละครับ” เป๊บยิ้มแซว
   หนอยยยย...ทำหน้ากวนนัก นี่ๆๆ เปิดฝักบัวฉีดใส่ซะเลย
“โอ้ยยยย ที่รักทำอะไรเนี่ยยยย” เป๊บโวยวาย
“สมน้ำหน้า แซวนัก นี่ๆๆๆ” ยังคงฉีดใส่
“โอ้ยยยๆๆ เจ็บแผลลลล” เป๊บทรุดตัวลง ผมละตกใจมาก
“เป๊บๆๆ เป็นอะไรๆๆ ขอโทษๆๆ” ผมทิ้งฝักบัวรีบลงไปพยุงเป๊บที่กำลังกุมหน้าท้อง อยู่ดี ๆ ก็
“ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย โดนหลอกแล้วววว” เป๊บทำหน้าทะเล้นใส่ ผมละโกรธจริงๆ เล้ย ชอบเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น ด้วยความโกรธเลยจะเดินหนี เป๊บเลยคว้าตัวมากอด
“จะไปไหนครับ มาให้เป๊บกอดหน่อย”
“ปล่อยเลย งอนแล้ว จะไปแต่งตัว”
“แต่งอะไรกัน เนื้อตัวยังล้างไม่หมดเลย เป๊บว่ามาทำอย่างอื่นดีกว่า”
“หือ...เอ้ย...เดี๋ยว....แว๊กกกกกกก....ไหนว่าเจ็บแผลลลลลงายยยยยย”
   เดือนกว่า...จัดหนัก...แงๆๆๆๆๆๆ

 

[patchylove]

เย้ๆๆๆ  พี่ๆทั้งสองมาเล่าเรื่องต่อแล้ว
อาม่าใจดีมากๆเลย

[ทิวสนที]

ดีใจที่กลับมาต่อเน้อนึกว่าจะทิ้งกันไปซะแล้ว

หน้าหนาวแล้วดูแลสุขภาพของตัวเองและคนอื่นๆด้วยนะคะพี่โจ้

[Key]

  ดีใจที่พี่กลับมาต่ออีกครั้ง มาต่อให้อ่านเรื่อยๆนะค่ะ

[noy]

คิดถึงตลอด

[pudcha]

ว่างซักทีนะคะพี่โจ้ กว่าจะหาเวลาว่างได้เนี่ยนานมากกกกก
ต้องขอบคุณอาม่าจริงๆ ที่ช่วยพี่เปบไว้ทัน รอตอนหน้านะคะ


             

[fay 13]

 

[❣☾月亮☽❣]

    

ขอบคุณที่มาต่อนะคะพี่โจ้ ตอนนี้อบอุ่นจังค่ะ

[Yarkrak]

โหคู่หวานแห่งปีมาแล้ว เกือบลืมแล้วน๊า(พูดเล่น) คิดถึงตลอดเวลา

จะมาทวงบ่อยๆก็จะเป็นการรบกวนน้องทั้งสองเกินไป คนทำงานกับคนอยู่เฉยๆไม่เหมือนกัน

ดีใจที่ยังคิดถึงคนอ่าน ว่างๆก็เข้ามาทักทายกันบ้างเด้อ

รักษาเนื้อรักษาตัวกันด้วยนะจ๊ะทั้งสองคน คิดถึงมากๅ

 

[poohanddew]

เย้ๆๆๆ ดีใจๆ พี่โจ้กลับมาแล้วววววว
ไม่ลืมหรอกน๊า แต่อย่าหายไปนานๆ อิอิ >.<
 
ทำงานหนัก อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยน๊า

[Tinton]

ท่าจะหนักมากนะคับ พี่โจ้ 555+

[patee]

อ่านตอนที่เป๊ปไปหาอาม่า ทำเอาน้ำตาไหลไปด้วย   :mew1

จะหายไปนานๆอีกป่าว

[snowboxs]

ดีจังเลยที่ทั้งคู่ผ่านเรื่องร้ายๆมาได้

เป๊บเก็บกดมานาน โจ้โดนจัดหนักซะเลย

คนอ่านยังไม่ลืมเรื่องนี้นะคะ จะตามอ่านตลอดๆ

ว่าแต่รูปโจ้ที่ลงใหม่นี่มันน่ารักแบบเฮ้วๆดีนะ อิอิ

[IsDeer]

เย้ มาต่อเรื่องแล้ว
มาบ่อยๆเลยนะคุณพี่ 

[Yarkrak]

น้องโจจ๋าอัปเดทโปรไฟล์หล่อๆน่ารักๆดีไหมเอ่ย คริคริ

ภาพนี้น้องไม่ดูดีคร้า อิอิ

 :mew4:อิ อิ

[Poseidon]

เจ็บแต่ยังหื่นนะ 5555

[☾❤Nyanpire❤☽]

  มาต่อแล้วววววววววววววว
คิดถึงจังเลยยยยยยย
ยังหวาน ยังน่ารักเหมือนเดิม
พี่เป๊ปนิหื่นเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
ขนาดป่วยนะเนี่ย
ปล. รูปใหม่ ยังดูวัยรุ่นอยู่เลย ใสกิ๊ก

[snowboxs]

สวัสดีปีใหม่ 2015 นะคะเป๊บกับโจ้
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขมากๆนะ
รักกันแบบนี้ตลอดไปเลยนะ

[Yarkrak]

สวัสดีปีใหม่ 2558 จ้า คู่หวานแห่งปี

ขอให้น้องโจ้และน้องเป๊บ มีสุขภาพแข็งแรง มีความสุขตลอดปีและตลอดไปจ้า

 

[คนอ่าน]

รูปโปรหล่อมากขาวใส
ถ้าเป็นผู้ชาย พี่โจ้ได้เป็นเดือนคณะหนูแน่เลยค่ะ
สาวกรี๊ดดดดดดดดตรึมแน่ๆ
แถมยังแมนดูแบดบอยแบบนักร้องเกาหลี อิอิ

[Poseidon]

สวัสดีปีใหม่นะงับ พี่เป๊ป พี่โจ้

[nutto]

ดีใจมากกกก  พี่โจ้มาต่อแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[jonathan2624]

สวัสดีปีใหม่ทุกท่านค้าบบบบบ หายไปนานร่วมเดือน ติดงานมากมายมหาศาลบานตะไท ตอนหลักก็ยังไม่เสร็จ เขียนตอนพิเศษมาให้อ่านก่อนน้า ไว้ตอนหลักเสร็จเมื่อไหร่จะเอามาลงนะค้าบบบบ ตอนพิเศษนี้ก็จะหวานๆ ตามประสา อ่านแล้วอมยิ้มตามไม่ว่ากันนะค้าบบบ คิดถึงทุกคนน้าาาาาา 

ตอบเม้นๆ

patchylove : มาตอบแล้ว อาม่าใจดีมากๆ คับ ตอนนี้อาม่าจากไปหลายปีแล้ว ยังคิดถึงแกเสมอเลยค้าบบบ 

ทิวสนที : ไม่ทิ้งไปไหนค้าบบ ติดงานไม่ได้มาอัพเลยยย ตอนนี้หนาวแล้วกอดเป๊บทุกคืนค้าบบบ อิอิ 

Key : ค้าบบบบ ถ้าว่างจะมาลงเรื่อยๆ น้าาาา 

noy : คิดถึงด้วยค้าบบบ มามะจุ๊บๆๆ 

pudcha : ช่ายยย นานๆ ว่างทีนึงค้าบ ถ้าไม่ได้อาม่าช่วยเป๊บคงแย่แน่ๆเลยง่า 

fay 13 : 

YueLiang : ตอนพืเศษนี่อบอุ่นจนร้อนฉ่าค้าบบบ อิอิ 

Yarkrak : ขอบคุณมากค้าบบบ คิดถึงด้วยๆๆ 

madamred : อย่าลืมน้า อิอิ 

Tinton : ช่ายยย หนัก ตอนนี้ก็หนักกกกกก 

patee : ไม่หายนานค้าบ เอ๊ะ แต่ก็นานง่าาาา อิอิ 

snowboxs : ขอบคุณมากค้าบบ ส่วนรูปอยากแมนบ้าง เลยเฮ้วๆ โหน่ยยยยย 55555+

IsDeer : จะบ่อยๆ เลยน้า อุ๊บส์ อารายบ่อยง่าาาา 

Yarkrak : เดี๋ยวเปลี่ยนรูปน่ารักๆ ให้นะค้าบบบ 

Pe๊aNu๊T : ช่ายๆๆ นอนพะงาบๆ ยังแข็งได้ตลอดเวลา 

☾❤Nyanpire❤☽ : ขอบคุณค้าบบบ รูปแก่แล้วนะ แสงช่วยยยย 

snowboxs : สวัสดีปีใหม่ค้าบบบ มีความสุขมากๆ เช่นกันน้า

Yarkrak : สวัสดีปีใหม่ค้าบพี่ มีความสุขสมหวังนะค้าบบบบ 

คนอ่าน : แอะ พี่เป็นผู้ชายน้า ไม่สาวน้า แต่มีสามี เอ๊ะ ยังไง 55555

Pe๊aNu๊T : สวัสดีปีใหม่ค้าบบบ มีความสุขมากๆน้าาาาา 

nutto : สวัสดีปีใหม่นะเจ้านัท มีความสุขมากๆ น้า แล้วนี่ไปเรียนที่อังกฤษหรือยัง มีแฟนยัง เสียตัวยัง อุ้ยยยย ฮ่าๆๆๆ 

ตอนพิเศษ สวัสดีปีใหม่ครอบครัวใหญ่คึกคัก
   สวัสดีปีใหม่ 2558 นะครับทุกคน เชื่อว่าหลายๆ คนได้กลับไปเยี่ยมพ่อแม่พี่น้องญาตสนิทมิตรสหายกันที่ภูมิลำเนาเกิด เป็นช่วงวันหยุดยาวที่สนุกสนานนะครับ ผมกับเป๊บเองเร่งกันทำงานอย่างหนักมากเพื่อให้เสร็จก่อนปีใหม่ ช่วงตั้งแต่กลางเดือน ก็ตระเวรบินไปมาทุกภาคเพื่อตรวจงานแต่ละสาขาแต่ละพื้นที่ ผมเองก็ช่วยบริษัทของจิมเสร็จเรียบร้อย แล้วก็รีบเดินทางไปสมทบตรวจงานบริษัทของเป๊บที่สาขาเชียงใหม่ในช่วงเช้าของวันที่ 30 ธค 57 อากาศเย็นมากครับ ด้วยสาขานี้เป็นสาขาสำนักงานใหญ่ภาคเหนือ ใช้เวลาตรวจเสร็จเกือบห้าทุ่ม ก็รีบนอนพักผ่อนเพราะรุ่งเช้าจะต้องบินกลับเที่ยวบินเจ็ดโมงเช้าไปกรุงเทพฯ นัดรวมตัวกันที่บ้านใหญ่ในตอนเที่ยงของวันที่ 31 ธันวาคม 2557 ครับ
“เป๊บ....ตื่นได้แล้ว...เดี๋ยวตกเครื่องอะ” ผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยในเวลาตีห้าครึ่ง พร้อมเขย่าตัวเป๊บ”
“คร้าบบบ....อือ...อีกนิดนึงนะ” เป๊บงัวเงีย
“ไม่ได้นะเป๊บบบบ....เดี๋ยวตกเครื่อง ต้องรีบกลับไปบ้านใหญ่นะ ตื่นนนน”
“อือ...อื้อ...คร้าบ มามะกอดทีนึง” งัวเงียๆ เอามือมารั้งตัวผมไปกอดอีกแนะ ไม่ทันเครื่องบินจะโดดถีบเข้าให้
“ไม่ต้องเลยคิงคองบ้า...รีบไปอาบน้ำแต่งตัวววว” ผมเอาเท้ายันตัวเป๊บให้ตกเตียง ด้วยความที่คิงคองตัวใหญ่ผม เกือบตกเตียงซะเอง ดีที่เป๊บรั้งตัวไว้ทัน ฮ่าๆๆ
“โหดดดด...” เป๊บบ่น พร้อมลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ
   หลังจากเป๊บเข้าห้องน้ำ ผมก็รีบจัดกระเป๋า พร้อมแพ๊คของที่ใช้ในงานเลี้ยงบ้านใหญ่ใส่ลัง กดโทรศัพท์ให้ลูกน้องที่มารับให้ขนของขึ้นรถ เป๊บออกมาจากห้องน้ำผมก็เร่งให้แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ทุกอย่างเสร็จสรรพ ก็รีบบึ่งไปสนามบิน ถึงสนามบินหกโมงครึ่ง ผมก็รีบวิ่งไปเช็คอิน ปล่อยให้เป๊บกับลูกน้องขนของเดินตามหลังมา
“สองที่ครับ” ผมรีบส่งตั๋วให้พนักงาน
“อุ้ย TG123 หรือคะ มีของโหลดมั้ยคะ” พนักงานถามผม
“มีครับๆ”
“เหลืออีกครึ่งชั่วโมงเครื่องจะออกแล้ว เกรงว่าจะโหลดไม่ทันแล้วคะ” พนักงานเริ่มปฏิเสธ
“งั้นก็ช่วยรีบกดเถอะครับจะได้ทัน ผมรู้นะว่ามาช้า แต่ถ้ามัวพูดมากแบบนี้มันจะไม่ทันนะครับ”
“คะๆ สักครู่นะคะ....ผู้โดยสารสองท่านเพิ่มเติมโหลดสัมภาระคะ....ชั้นธุรกิจคะ....คะ...ได้คะ” พนักงานกดโทรศัพท์ไปถามอะไรสักอย่าง พอวางสายก็รีบกดเช็คอิน
“เรียบร้อยนะคะ รบกวนรีบไปขึ้นเครื่องตามที่ระบุนะคะ...ขอบคุณคะ” ผมรับบอร์ดดิ้งพาสมาพร้อมกล่าวขอบคุณ พนักงานก็รีบจัดการโหลดสัมภาระ มีเจ้าหน้าที่รีบเดินมายกไปต่างหาก
“ที่รักทันมั้ยครับ”
“ทันๆ ไปกันเถอะเป๊บ เค้าเรียกขึ้นเครื่องแล้ว” ผมเร่งเป๊บ
“ขอบคุณทุกคนมากนะ” เป๊บหันไปขอบคุณลูกน้อง
“ด้วยความยินดีครับนาย...เดินทางโชคดีครับ สวัสดีครับนาย สวัสดีครับคุณโจ้” ผมกับเป๊บรับไหว้ลูกน้อง
   ล่ำลาเสร็จก็รีบเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในห้องผู้โดยสารขาออก
“ท่านผู้โดยสารที่ใช้นามว่า คุณ XXX และคุณ XXX ผู้โดยสารสองท่านสุดท้ายของสายการบินไทย เที่ยวบินที่ TG 123 ขึ้นเครื่องด่วน ณ ประตูทางออกหมายเลข X คะ ขอบคุณคะ”
   โห อายเลยครับ เล่นประกาศซะชัดเจนขนาดนี้ ผมกับเป๊บก็รีบเดินกึ่งวิ่งไปที่ประตู X
“ที่รัก ค่อยๆ เดินครับเดี๋ยวล้ม” เป๊บเตือนผม
“โหยยยย....แล้วใครละที่ตื่นสายอะ...อายมั้ยละเค้าประกาศชื่อออกไมค์อะ...รีบๆ เลยคิงคองบ้า” ผมแหกปากใส่ เป๊บทำหน้าจ๋อยๆ
“การบินไทยใช่มั้ยคะ” พนักงานเห็นผมกับเป๊บรีบเดินกึ่งวิ่งมา เลยตะโกนถาม
“ใช่ครับ” ผมส่งบอร์ดดิ้งพาสให้กับพนักงานที่วิ่งออกมาจากเค้าเตอร์มาต้อนรับโดยเฉพาะ ฮ่าๆๆ พนักงานก็ตื่นเต้นนะครับ เพราะมันเจ็ดโมงตรงแล้วววววว
“ขอบคุณคะ...รบกวนรีบเดินเลยนะคะ....ผู้โดยสารชั้นธุรกิจสองท่านเช็คเรียบร้อยแล้วคะ...” พนักงานบอกผมพร้อมหยิบวิทยุบอกปลายทาง
   คราวนี้ไม่เดินกึ่งวิ่งแล้วครับ ผมกับเป๊บวิ่งมาที่งวงเทียบเครื่อง ลูกเรือยืนคอยที่ประตูด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่แววตาของนางบอกเลยว่า รีบๆๆๆ เลยค่า คุณขา ระทึกมากๆ ฮ่าๆๆ ผมกับเป๊บก้าวเข้าไปในเครื่องปุ๊บ
“สวัสดีคะ...รบกวนเลี้ยวซ้ายคะ” ลูกเรือบอกแบบยิ้มแย้ม ลูกเรืออีกคนก็ปิดประตูเครื่องทันที กัปตันก็เหมือนรู้ สตาทเครื่องยนต์คำรามทันที อายมาก ไม่กล้าสบตาใครเลย
“สวัสดีคะไม่ทราบว่าที่นั่งอะไรคะ”
“2 3 AB ครับ” ผมบอกไป พนักงานต้อนรับก็เดินนำพาไปนั่ง
“สักครู่เครื่องขึ้นจะนำเวลคัมดริ้งกับผ้าอุ่นมาบริการนะคะ” คือถ้านางเค้าด่าได้คงจะบอกว่า ก็มาช้านี่คะจะบริการทันได้ไง...
   กัปตันเหมือนเร่งเครื่องประชดนะครับ เสียงคำรามซะดัง สงสัยแอบหมั่นไส้ ฮ่าๆๆๆ ไม่นานนัก เสียงเร่งเครื่องคำราม เชิดหัวขึ้น ทะยานออกจากท่าอากาศยานเชียงใหม่ บินขึ้นมาได้สักพัก
“ตื่นเต้นดีเนอะที่รัก” เป๊บพูดนำเสียงทะเล้น ผมหันไปมอง ทำหน้าระรื่น น่าถีบจริง
“ตื่นเต้นซิ...เค้าไม่ถีบตกเครื่องก็บุญแล้ว...บอกแล้วไงว่าอย่าตื่นสาย”
“ก็เหนื่อยนี่ครับ...อย่าดุเป๊บซิ...กลัวแร้วววว” เป๊บทำหน้าตาน่ารักใส่ เชอะ
“น่าตีจริงๆ...เดินทางเยอะแยะมีครั้งนี้แหละที่ตื่นเต้นสุด” ผมบ่นๆ
“ฮ่าๆๆ....เป๊บก็ตื่นเต้น...จริงๆ ถ้าไม่ทันก็ยอมเสียค่าปรับเลื่อนเที่ยวบินก็ได้นะที่รัก”
“รู้แหละ...แต่ที่ไม่อยากตกเครื่องก็ไปให้ทันพระอาจารย์มาที่บ้านไง”
   เรื่องของเรื่องคือ แด๊ดกับมัมนิมนต์พระอาจารย์มาทำบุญเลี้ยงพระที่บ้านเนื่องในโอกาสปีใหม่ครับ  บรรดาครอบครัวของเราสองคนมาพร้อมหน้ากันหมดแล้ว เหลือแต่ผมกับเป๊บนี่แหละครับ มัวทำงานเคลียร์งานสารพัด เลยกะรีบไปให้ทันถวายภัตตาหารเพลตอนสิบโมงเช้า
“จ้าเมียจ๋า....เป๊บก็รีบแหละ” เป๊บพูดยิ้มๆ
“เหรออออ....ขนาดรีบนะนี่ ดีที่พนักงานใจดี ไม่งั้นคาอยู่สนามบินนู้น” ผมบ่นกลับ
   ลูกเรือก็นำสารพัดมาบริการ ด้วยความหมั่นไส้เป๊บ ผมก็เลยหยิบขนมของเป๊บมากินด้วย ฮ่าๆๆๆ เป๊บทำหน้าตาเหรอหรา แต่ก็ไม่ได้ต่อว่าผม ลองซิ จับตบจูบเลย ฮ่าๆๆๆๆ กินเสร็จเรียบร้อย หันไปมองเป๊บ หลับไปซะแล้ว ผมเลยกดปุ่มเอนเบาะให้เป๊บ ไม่นานนักเครื่องก็ลงถึงสุวรรณภูมิ
“เป๊บ...เป๊บ...ตื่นได้แล้ว เครื่องกำลังเทียบเกทแล้ว”
“อ้าวถึงแล้วหรือครับ กัปตันลงนิ่มมากจนเป๊บไม่รู้สึกตัวเลย..” เป๊บตอบแบบงัวเงีย ผมนั่งคิดเออหลับสนิทจริงๆ ขนาดเครื่องลงแตะพื้นยังไม่รู้สึกตัว
   เราสองคนรีบเดินมาที่สายพานรับกระเป๋า เป๊บเองก็โทรบอกลูกน้องว่ามาถึงแล้วให้เอารถมาเทียบอาคาร จัดการเสร็จเรียบร้อยก็รีบบึ่งออกจากสนามบินไปบ้านใหญ่
“ไปบ้านใหญ่นะวิทย์” เป๊บบอกลูกน้อง
“ได้ครับนาย”
“วิทย์ขับเร็วๆ นะ อยากถึงไม่เกินสิบโมง” ผมเร่งวิทย์ วิทย์ก็ซิ่งเต็มที่ครับ ด้วยปีใหม่รถไม่มี ถนนโล่งสบาย ประมาณเก้าโมงสี่สิบห้า รถก็ตีวงเลี้ยวเข้าบ้านใหญ่ ผมมองผ่านไปด้านใน มีรถจอดหลายคันแล้วครับ รถเทียบจอดด้านหน้าของตัวบ้าน ผมกับเป๊บก็รีบลงจากรถ พี่ปริมก็เดินออกมาต้อนรับพอดี
“พี่ปริมหวัดดีครับ” ผมกับเป๊บยกมือไหว้ทักทายพี่ปริม
“แด๊ด มัม ละพี่ปริม” เป๊บถาม
“ออกไปรับพระอาจารย์ที่วัด กำลังใกล้จะถึงแล้ว พี่ว่าเข้าไปเตรียมตัวกันเหอะ”
“ครับๆ” ผมกับเป๊บรีบเดินเข้าไปในบ้านตรงห้องรับแขกที่จัดเป็นอาสนะพิธีกรรมทางศาสนา

   ไม่ถึงห้านาที รถตู้เบนซ์สีดำขนาดใหญ่ตีวงเลี้ยวเข้ามาในตัวบ้าน
“เป๊บ แด๊ดกับมัมมาแล้วอะ” ผมตะโกนบอกเป๊บที่กำลังจะเดินขึ้นไปชั้นสอง เป๊บ พี่ปริม พร้อมบรรดาแม่บ้านรีบเดินออกมา รถตู้เทียบหน้าบ้าน ประตูเปิด ก็เห็นพระอาจารย์ขยับตัวจะลงจากรถ ผม เป๊บ และพี่ปริม ก็รีบเดินไปต้อนรับ
“พระอาจารย์ กราบนมัสการครับ” ผมกับเป๊บคุกเข่าไหว้พระอาจารย์ ท่านเอามือมาลูบศรีษะเราสองคน
“เจริญพรๆ....เป็นไงกันบ้าง ไม่เจอกันเสียนาน สบายดีนะ” พระอาจารย์ยิ้มแย้มทักทาย
“สบายดีครับพระอาจารย์....พระอาจารย์สบายดีนะครับ”
“ตามสังขารของคนอายุมาก....พอไปได้ละ”
“ยังไม่มากเลยครับพระอาจารย์ ยังดูหนุ่มแน่น” เป๊บพูดหน้าระรื่น
“มุสากับพระบาปนะ” พระอาจารย์แซว
“ฮ่าๆๆๆ พูดจริงคร้าบบบ”
   แด๊ดกับมัมก็ออกจากรถตามลงมา
“แด๊ด มัม สวัสดีคับบบบ” ผมไหว้แด๊ดกับมัม
“สวัสดีลูก....เป็นไงบ้างงงง” แด๊ดกับมัมกอดผม
“เพิ่งกลับมาจากตรวจงานที่เชียงใหม่ ทุกอย่างราบรื่น”
“อันนี้พ่อเชื่อมือลูกอยู่แล้ว...”
“นิมนต์พระอาจารย์ในบ้านครับ” พี่ปริมเอ่ยขึ้นมา
“พระอาจารย์มารูปเดียวหรือครับ”
“เหลืออีกสี่นะโยม มากับรถอีกคันหนึ่ง”
   ไม่ทันขาดคำ รถตู้อีกคันก็เลี้ยวเข้าบ้านมา มีพระมาอีกสี่รูป พร้อมกับพี่ปัน อ๋อ แสดงว่าพี่ปันนั่งรถอีกคันไปรับพระนี่เอง
“นมัสการครับๆ นิมนต์ด้านในครับ” เป๊บเดินเข้าไปต้อนรับพระทั้งสี่รูป
“เป็นไงบ้างไอ้เสือ สะใภ้เหล็ก” พี่ปันลงตามพระทั้งสี่รูปเอ่ยทักทายผมกับเป๊บ
“สวัสดีครับพี่ปัน..สบายดีพี่” เป๊บเดินเข้าไปกอดพี่ปัน
“อ้าวไอ้เสือมากอดพี่ ทำไมสะใภ้ไม่มากอดพี่บ้าง” พี่ปันแซวผม
“ไม่ต้องเลยพี่ เมียผม ผมหวง” เป๊บตอบแทน
“ฮ่าๆๆๆ หวงก้างตลอดดดด” พี่ปันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ผมได้แต่ยิ้มเขินๆ ตามระเบียบ เห็นพี่ปันมาสิบแล้ว ทำบุญด้วยอะไร ออร่า หล่อ ขั้นเทพ กาลเวลาไม่ได้ทำร้ายฮีแกเล้ยยยย
   ทักทายกันเล็กน้อย พวกเราทั้งหมดก็เดินเข้าไปในห้องโถง ตามหลังพระท่านไป สักพักบรรดาหลานๆ ก็วิ่งมาทักทาย
“อาโจ้วววว หวัดดีค้าบบบบบบ” เนสวิ่งมาคนแรก
“อาโจ้ววววว หวัดดีด้วยค้าบบบบ” ชีต้าตามมาติดๆ
   หลานทั้งสองคนวิ่งมากอดขาผมพัลวัน ผมเลยอุ้มทั้งสองแขนเลย ตัวหนักกว่าเดิมเยอะนะเนี่ย
“คิดถึงอามั้ยยย เนส ชีต้า” ผมหอมแก้มหลานทั้งสอง
“คิดถึงมากเลยค้าบบ อาโจ้วไม่มาหาเนสเลย”
“ชีต้าคิดถึงมากกว่าพี่เนสอีก อาโจ้วชอบหายไปนานๆ”
   ช่างเจรจาจริงๆ หลานทั้งสอง ไม่ถึงนาที เจ้านัส น้องชายเจ้าเนส ก็เดินเตาะแตะมาหา ปีนี้ก็สองขวบนิดๆ แล้ว เพิ่งเดินได้ยังไม่คล่องมาก
“นัส มาให้อาอุ้มทีมามะ” ผมวางเนสกับชีต้า อุ้มเจ้านัส
“คิดถึงอามั้ยครับ”
“คิดถึงๆ” เจ้านัสยิ้มร่า ยังพูดไม่ค่อยเก่งนะนี่
“นี่ ไปกวนอากันอีกแล้วลูก เข้าไปไหว้พระได้แล้ว” เสียงพี่ลินดาดังมา
“พี่ลินดาสวัสดีครับ”
“สวัสดีคะน้องโจ้ ขอโทษทีนะ เด็กๆ กำลังซนเลย ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ นานๆ ได้เจอคงคิดถึง...อาว่า พวกเราไปไหว้พระกันนะ”
   ผมอุ้มเจ้านัสเดินเข้าไปในห้องโถง เนสกับชีต้า วิ่งนำหน้าไป ตะโกนว่า เย้ๆๆ ไหว้พระๆ
   เดินเข้ามาในห้องโถง พวกเราทุกคนก็เริ่มพิธีกรรมทางศาสนา พระอาจารย์ให้ศีล สวดเจริญพระพุทธมนต์
“ตั้งใจกรวดน้ำ รับพรนะ เนื่องในโอกาสปีใหม่ อาตมาในฐานะประธานสงฆ์ ขออำนวยอวยพรให้โยมทุกคน ประสบแต่ความสุขความเจริญ ด้วยอายุวรรณะ สุขะ พละ อันตรายใดๆ อย่าได้แผ้วพาน ตลอดกาลนาน เทอญ....ยะถา วาริวาหา.....”
   หลังจากเสร็จจากพิธีกรรม พวกเราต่างยกภัตตาหารมาประเคนถวายพระ จนพระอาจารย์กับคณะสงฆ์ฉันท์เสร็จ
“เป็นยังไงบ้างโยม สบายดีนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” พระอาจารย์ถามผมกับเป๊บ
“สบายดีครับพระอาจารย์  พระอาจารย์สบายดีนะครับ” เป๊บถาม
“ตามอัตภาพนะโยม ส่วนมากไปแสวงบุญอยู่ที่อินเดีย สุขสบายตามประสา”
“ครับพระอาจารย์ ผมยังอยากไปแสวงบุญบ้าง แต่ภาระงานเยอะมากเลยครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกโยม อนาคตโยมทั้งสองจะมีเวลาไปแสวงบุญเองแหละ...ไม่ต้องรีบร้อน ทุกอย่างมีเวลาของมันเอง”
“จริงหรือครับพระอาจารย์...ว่าไป...ปีนี้จะเป็นปีชงของดวงเราสองคนมั้ยครับ” ผมถามพระอาจารย์
“ถ้าตามหลักโหราศาสตร์ก็เป็นไปตามตำรานะโยม แต่ถ้าเป็นโยมทั้งสองคนกับทุกคนในครอบครัว คงไม่เจอเรื่องไม่ดี ครอบครัวคนมีบุญ บุญที่โยมได้สร้างจะเป็นเสมือนกำแพงแก้วปกป้องคุ้มครองให้โยมทุกคนรอดพ้นจากภยันตรายทั้งปวง...สบายใจได้นะ”
“สาธุครับพระอาจารย์...ถ้ามีโอกาสผมกับเป๊บก็จะทำบุญตลอดนะครับ”
“ดีแล้วละโยม เป็นหนทางที่โยมได้ดำเนินมาถูกต้องแล้ว”
“ครับ”
“นี่ก็ใกล้บ่ายแล้ว น่าจะใกล้เวลากลับวัดเสียที โยมเป๊บไปตามโยมพ่อโยมแม่มาเถอะ”
   เป๊บก็รีบเดินไปตามบรรดาพ่อแม่ที่คุยอยู่อีกห้องหนึ่ง ทุกคนมาถึง
“โยม อาตมากับคณะสงฆ์ขอตัวกลับวัดก่อนนะ”
“ครับพระอาจารย์...ขอบพระคุณมากนะครับที่มาเจริญพระพุทธมนต์อันเป็นศิริมงคลกับครอบครัวของเราทั้งสองครับ”
“ด้วยความเต็มใจนะโยม....โยมทุกคนรับพรนะ....เนื่องด้วยวันขึ้นปีใหม่ 2558 นี้ อานิสงส์ผลบุญที่อาตมาได้บำเพ็ญมาตลอดอสงไขย จงอำนวยอวยพรให้ครอบครัวของโยมทั้งสอง ประสบแต่ความสุขความเจริญ ด้วยอายุ วรรณะ สุขขะ พละ....ตลอดกาล....นาน....เทอญญญญ”
   ทุกคนพร้อมใจกันเปล่ง สาธุ ถือเป็นพรอันประเสริฐจริงๆครับ
“โยมเป๊บ โยมโจ้ เข้ามาหาพระอาจารย์” พระอาจารย์เรียกเราสองคน
   พระอาจารย์จับมือผมกับเป๊บคนละข้าง แล้วนำมาประสานกันโดยมีมือของพระอาจารย์กุมมือเราทั้งสองคน พระอาจารย์หลับตาท่องบริกรรมคาถาบางอย่าง
“ด้วยบุญนี้ ขอให้โยมทั้งสองประสบแต่ความสุขความเจริญ ไม่มีสิ่งใดแผ้วพาน ตลอดกาลนาน..เทอญ...” ผมกับเป๊บสบตากันราวกับจะบอกว่ารู้สึกถึงกระแสบางอย่าง ไหลเวียนทั่วร่าง
“ขอบพระคุณมากครับพระอาจารย์” ผมกับเป๊บก้มกราบพระอาจารย์
   พวกเราทุกคนเดินมาส่งพระอาจารย์ที่รถ พี่ปันอาสาตัวเองไปส่งพระอาจารย์ถึงวัด ขากลับคณะสงฆ์ก็ขึ้นรถตู้คันเดียวกับพระอาจารย์
“ไปก่อนนะโยม เจริญพรทุกคนนะ”
“สาธุครับพระอาจารย์....ขอบพระคุณมากๆ นะครับ” แด๊ดกราบตักพระอาจารย์ พระอาจารย์ท่านเอามือมาลูบศรีษะแด๊ด”
“เจริญๆ นะโยม...ลาทุกคนนะ”
   รถตู้ออกนอกบ้านลับสายตาไป พวกเราก็เดินเข้าบ้าน
“แยกย้ายพักผ่อนกันก่อนนะ เดี๋ยวช่วงเย็นลงมาทานข้าวริมสระน้ำ” แด๊ดบอกกับทุกคน
   ผมกับเป๊บก็ขึ้นมาพักผ่อนบนห้อง ถึงห้องปุ๊บผมล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยจากการเดินทาง และเมื่อคืนนอนไม่พอด้วย แทนที่จะได้นอนสบาย คิงคองก็ล้มตัวนอนทับผมซะงั้น
“นี่ๆๆ ลุง ไปนอนดีๆเลย จะล้มมาทับทำไมเนี่ย”
“ก็อยากนอนหนุนเมียบ้าง กอดเมียบ้าง เป๊บผิดหรือ” พักหลังพอแก่ตัวเล่นละครเก่งนะ มีทำตาหวานซึ้ง คิงคองเพี้ยน
“โหยยยย...ทุกวันนี้ก็นอนกอดกันทุกวัน แยกๆ บ้างเหอะลุงงงงง” ผมแหกปากใส่
“ก็ได้ครับ..แยกก็แยก” เป๊บขยับตัวหนีผมไปนอนอีกข้างของเตียง
   อะ...นั่น....งานเข้าอีกละ คิงคองงอน เวรกรรม ไม่น่าแหกปากใส่เลยเรา....ผมหันไปมองเป๊บ ขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ
“เป๊บ.....เป๊บ....” เอามือจิ้มๆ แผ่นหลัง...ไม่มีเสียงตอบกลับ งอนขั้นเทพ ซวยละชั้นนนนนนน
“ยู้ฮู้....เป๊บ....งอนหรือ....กุ๊กๆๆ...” ผมยังคงสะกิดหลังเป๊บ...หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้คะ...
“เป๊บบบบ.....อย่างอนเงยน้า....ขอโทษน้าค้าบบบบ” ผมเอาคางไปเกยตรงหูเป๊บ พร้อมหอมซอกคอ ต้องง้อเยอะๆ เดี๋ยวงอนยาวละยุ่ง
   ทันใดนั้น เป๊บพลิกตัวทันที เป๊บเลยนอนคร่อมตัวผม
“อะไรอะ..แกล้งงอนหรือไงเป๊บ” ผมแหกปากดิ้นไปมา
“ฮ่าๆๆๆ...หลงกลซะแล้วหนูน้อยโจ้ มามะ ให้ป๋าขืนใจซะดีๆ”
“เว้ยยยย...ไม่เอาอะเป๊บ กลางวันสว่างโร่แบบนี้ ทะลึ่งแล้ว ตาลุงบ้ากามมมม” ผมยังคงดิ้นไปมา แต่เป๊บตัวหนักง่า ดิ้นไม่หลุด
“ไม่รู้แหละ ทำโทษษษษษ”
“ข้อหา”
“ข้อหา....ก็...ตอนเช้าแหกปากใส่เป๊บที่สนามบินเชียงใหม่” เป๊บทำท่าคิดข้อหา....แถไปเรื่อยนะลุงงงงง
“โว้วววว...ไม่เกี่ยวกันเลย....อุ้บบบบบบส์....” ไม่ทันจะอธิบาย เป๊บจูบซะงั้น
   ก็...นะ...เลยตามเลย ฮ่าๆๆๆ ไม่ยอมสามีแล้วจะไปยอมครายยยยยย
   แต่....ทันใดนั้น....เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นนนนน....แกร๊กกก...ปังงงงงงง
   เสียงเปิดประตูเสียงดังกระแทกแรงมากกกกก แล้วสองแสบก็วิ่งเข้ามาในห้องทันที
“อาโจ้ววววววว...ชีต้าขอนอนนนนนน.......โอ้ววววววววววว”
“โอ้วววววววววววววววววววว”
   ชีต้ากับเนสแหกปากอุทานดังมาก เพราะเห็นเป๊บคร่อมตัวผมอยู่ ผมกับเป๊บก็ตกใจมาก ไม่รู้ว่าจะเห็นตอนจูบมั้ยนี่
   วินาทีนั้น เป๊บกระโจนตัวออกจากตัวผม ผมก็ตกใจทำหน้าไม่ถูก
“นี่.....เราสองคนเข้าไปห้องอาเค้าทำไมมมมมมม...มานี่เลยยยยย....” เสียงพี่ปริมตวาดดังมาก จนสองแสบตกใจ หน้าเหวอ มั่วไปหมด ฮ่าๆๆๆ
“ก็....ก็....” ชีต้ากับเนสเลิกลั่กตกใจ คงจะพยายามอธิบายพี่ปริม
“ ไม่ต้องเลย เราสองคนมานี่ ไปกวนอาเค้าทำไม พ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่า ก่อนจะเข้าห้องใครให้เคาะประตู มานี่เลย” พี่ปริมเสียงดัง จนพี่ลินดาต้องเดินมาลากสองแสบออกไป
   จนสองแสบออกไปแล้ว พี่ปริมพูดว่า
“พี่ขอโทษแทนหลานมันด้วยนะไอ้เสือ...”
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมผิดเองที่ลืมล๊อคประตูด้วย”
“แล้วนี่หลานเห็นอะไรบ้างเนี่ย” พี่ปริมถาม
“เอ่อ...ไม่แน่ใจนะพี่” เป๊บตอบแบบตกใจ
“ไม่เป็นไร หลานยังเด็ก เดี๋ยวพี่ไปอธิบายเอง....ว่าแต่....สะใภ้เหล็ก คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรน้องชายพี่ หัดล๊อคประตูบ้างนะ” พี่ปริมแซวแบบยิ้มๆ พร้อมออกไปพร้อมล๊อคห้อง ผมละหน้าเหวอ คือ พี่ น้องชายพี่นะแหละบ้ากามมมมมตะหากกกกก อยากจะกริ๊สสสสสสส
   หลังพี่ปริมออกไป ทุกสรรพสิ่งอยู่ความเงียบชั่วครู่
“พลั๊กกกกก....” ผมเอาหมอนฟาดเป๊บ
“โอ้ยยยย ที่รัก ฟาดเป๊บทำไมครับบบบ”
“บ้ากามมนัก เป็นไงหลานเห็นแล้ววว อายบ้างมั้ยยยยย” ผมฟาดเป๊บด้วยความหงุดหงิด
“ก็เป๊บไม่รู้ว่าหลานจะเข้ามานี่ครับ อีกอย่างมันเป็นห้องของเราสองคนนี่ครับ สวีทกันผิดตรงไหนเนี่ย”
   ฟังเหตุผล...ก็จริง...อายหลานเลย
“หายง่วงเลยเนี่ย ปีใหม่วันแรกก็ตื่นเต้นซะแล้ว โหยยยย” ผมบ่น
“เอาน่าที่รัก ไม่เป็นไรหรอก หลานยังเด็ก เป๊บว่าเรามานอนกันเถอะ”
   เป๊บนอนโดยดึงผมไปกอด....อารมณ์ยังตกใจ แต่ก็นะ อุ่นใจเหมือนกัน ไม่ถึงห้านาที เป๊บหลับแล้ว ผมยังคงนอนคิดไปตกใจไป ผมหันมามองเป๊บ
“หือ....อะไรเนี่ยลุง แอบมาผมขาวเส้นสองเส้นแล้วนะนี่” ผมบ่นเบาๆ
   ผมนอนไปลูบศรีษะเป๊บไป พิจารณาไป.....นี่ เราทำงานหนักมาก จนไม่ได้ดูเป๊บใกล้ๆแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว สิบกว่าปีก่อน กับตอนนี้ เป๊บยังหล่อเหมือนเดิมนะ ถึงแม้ใครๆ ชอบบอกว่า เป๊บแกกว่าเมื่อก่อนเยอะ ก็อายุเลขสามแล้ว จะให้หนุ่มแน่นได้ยังไง แต่ในสายตาเรา เป๊บไม่แก่ซะหน่อย ยังเป็นคู่รักที่ดีเสมอมา บางครั้งก็เป็นเพื่อน สามี หัวหน้า ผู้นำ ที่ดี....รักเป๊บนะครับ....จะรักจนกว่าจะตายจากกันเลยนะ....ผมโน้มตัวไปจุ๊บๆแก้มเป๊บ
“อื้อ...จะลักหลับเป๊บหรือ” เป๊บบ่นเบาๆ
“อ้าว ยังไม่หลับหรือเนี่ย”
“หลับแล้วแต่ไม่สนิทครับ”
“วู้.. อายุปูนนี้แล้ว ใครจะลักหลับ นอนเถอะลุง” ผมบ่นไปงั้น แต่เห็นเป๊บยิ้ม ฮีแกรู้แหละว่าผมชอบแสดงความรักแบบนี้เสมอ เขินง่า

[Yarkrak]

 

ฮะฮ่า ต่อไปต้องฝึกให้เป็นนิสัย เข้าห้องปั๊บล๊อคประตูทันทีนะจ๊ะ

ดีนะที่ยังไม่ทันได้ถอดเครื่องทรง ไม่งั้นเด็กๆตาเป็นกุ้งยิงและนอนฝันร้ายแน่ๆ 5555

 

[jonathan2624]

   รู้สึกตัวอีกที เสียงโทรศัพท์อินเตอร์คอมดังขึ้น รับโทรศัพท์ เด้กแม่บ้านแจ้งว่าแด๊ดให้ลงไปทานข้าวริมสระน้ำ เราสองคนก็ล้างหน้า เปลี่ยนชุด แล้วลงไปที่สระน้ำ ทุกคนมาพร้อมกันหมดแล้ว ปีใหม่นี้ครอบครัวเรามีขนาดใหญ่มาก ทั้งครอบครัวเป๊บ ผม จิม พี่ปัน พี่ปริม และหลานๆ ห้าคน ต่างก็เฮฮาสนุกสนาน ผิดแปลกก็ตรงที่ ชีต้ากับเนส ไม่เฉียดมาใกล้ผมเลย ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ สองแสบก็วิ่งหนี...ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
   พวกเราก็เฮอาสนุกสนาน ร้องคาราโอเกะ พวกเด็กคนสวน แม่บ้าน ลูกน้องแด๊ดและครอบครัว ก็มานั่งทานโต๊ะข้างๆ เปรียบเสมือนงานเลี้ยงขนาดย่อม เฮฮากันไปเรื่อยๆ ผมเองก็แอบมานั่งเก้าอี้ตรงสระน้ำอีกด้านนึง ไม่นานนัก เป๊บก็เดินตามมานั่งด้วย
“ที่รักเป็นอะไรครับ” เป๊บถามพลางพร้อมเอื้อมมือมาปัดเส้นผมของผมที่ปลิวตามแรงลม
“ไม่มีอะไรอะเป๊บ...โจ้มีความสุขนะ ที่ครอบครัวของพวกเราใหญ่ขึ้นมาก ไม่นึกว่าจะมีวันนี้นะ”
“เป๊บก็คิดเหมือนที่รักนะ...บางเวลากลับไปคิดถึงเรื่องในอดีตที่เราสองคนเจอมาด้วยกัน แทบไม่น่าเชื่อว่า วันนี้เราสองคนจะมีความสุขโดยที่ครอบครัวของเราสองคนเข้าใจนะครับ”
“นั่นซิเป๊บ...” เราสองคนสบตากัน ยิ้มกว้างให้กัน
   ผมเห็นหลานสองแสบ เดินกระดึ๊บๆ เข้ามาหาผม เนสผลักชีต้า ชีต้าก็หลบไปหลังผลักเนส บ่นๆว่า เข้าไปซิๆๆ ผมมองสองแสบแอบตลกในความน่ารักไร้เดียงสา
“ชีต้า เนส มีอะไรกับอาหรือเปล่า” ผมถามสองแสบ
“ก็...เอ่อ....ชีต้าขอโทษอาโจ้กับอาเป๊บค้าบบบ”
“เนสก็ขอโทษด้วยค้าบ”
   หลานสองแสบยกมือไหว้พร้อมขอโทษตามประสาเด็ก
“หืม...ขอโทษอาเรื่องอะไร” ผมถาม
“ขอโทษอาที่ชีต้ากับเนสวิ่งเข้าไปในห้องไม่เคาะประตูค้าบบบ”
“ช่ายๆๆ เนสขอโทษค้าบ ที่วิ่งเข้าไป ทำให้อาเป๊บนวดอาโจ้วไม่เสร็จเลย”
   หือ....นวด....????? ผมกับเป๊บมองหน้าแบบ งงๆ
“นวด” ผมถามแบบงงๆ
“ก็คุณพ่อบอกว่า...อาเป๊บกำลังนวดอาโจ้ว...แล้วพอชีต้ากับเนสเข้าไป อาโจ้วเลยโกรธที่ไม่หายเมื่อย” ชีต้าพยายามอธิบาย
“อุ๊บส์....” เป๊บกลั้นหัวเราะ
   ผมเลยถึงบางอ้อ นี่พี่ปริมคงไปบอกว่า เราสองคนกำลังนวดแน่ ฮ่าๆๆๆ งั้นเนียนดีกว่าเรา
“ไม่เป็นไรนะ อาไม่โกรธเราสองคนนะ...แต่คราวหลังจะเข้าห้องอาเคาะประตูก่อนนะคับ เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจแล้วค้าบบบบ...เย้ๆๆ อาหายโกรธแล้ววว” สองแสบก็วิ่งเข้ามากอดผมเป็นพัลวัน
“อ้าวแล้วไม่ขอโทษอาเป๊บละ” เป๊บทวงหลาน
“โว้ว....อาเป๊บเอาไว้ก่อน เนสรู้แหละว่าอาเป๊บไม่โกรธหรอก...อาเป๊บไปไกลๆก่อน ชิ่วๆๆ” ฮ่าๆๆๆ หลานไล่เป๊บ
   เด็กก็คือเด็กนะครับ ทะเล้นน่ารักไปตามประสา นี่อนาคตสองแสบโตขึ้น คงหล่อขั้นเทพ แบบนี้ผมในฐานะอา คงได้หวงหลานแน่ๆ ว่าจะมีสาวๆ มางาบไปหรือเปล่า เป๊บเคยแซวว่า ถ้าหนุ่มๆ มางาบละ...เออนั่นซิ ไม่เอานะ อย่าซ้ำรอยอานะหลานนนนน ฮ่าๆๆๆ
   จนกระทั่งงานเลี้ยงเลิก แด๊ดบอกพวกเราว่า ประมาณห้าทุ่มห้าสิบนาที มาสวดมนต์ข้ามคืนที่ห้องพระเพื่อเป็นศิริมงคล
“ตลกเนสกับชีต้าเนอะเป๊บ” ผมเปรยระหว่างที่เราอาบน้ำด้วยกัน”
“นั่นซิ..แต่เป๊บฮาพี่ปริมมากกว่า อธิบายหลานว่านวด”
“ใช่เป๊บ ฮามาก หลานยังเด็กไง แต่โจ้ว่านะ หลานจำแม่นแน่ พอโตเป็นหนุ่มคงรู้แหละว่าทำอะไรกัน”
“ใช่ครับ ดีนะที่เรายังไม่จัดหนัก หลานมาเห็นตอนนั้นคงช๊อกกว่านี้แน่”
“ทะลึ่ง....ถ้าเห็นขนาดนั้นเป๊บจะทำไงอะ”
“ก็....ทำต่อ เร่งกำลัง โชว์หลานนนน”
“บ้า....ตาลุงประสาทบ้ากามมมมมมม” ผมยกถังน้ำสาดเป๊บตูมใหญ่ ตาลุงเพี้ยน คิดได้ไงทำโชว์หลาน
“โอ้ยยยย สาดเป๊บทำไมเนี่ย”
“ก็บ้ากามนัก...หลานได้วิปริตหมด”
“ฮ่าๆๆๆๆ...พูดเล่น ใครจะกล้าทำต่อละครับ”
“แล้วปายยยยย”
   อาบน้ำเสร็จ พวกเราก็มาพร้อมที่ห้องพระ เริ่มสวดมนต์ ไม่นานนักได้ยินเสียงจุดพลุดังจากระยะไกล แสดงว่าเข้าปีใหม่อย่างสมบูรณ์แล้ว สวดมนต์เสร็จ แด๊ดบอกกับพวกเรา
“มีลูกค้าซื้อโคมลอยจากญี่ปุ่นมาฝาก น่าจะไปลอยเพื่อศิริมงคลปีใหม่นะครับ”
   พวกเราทุกคนก็มายืนอยู่กลางสนามหญ้า ต่างเตรียมตัวจุดโคมลอย ลูกค้าแด๊ดให้มาเยอะจนเผื่อไปยังพวกแม่บ้านและลูกน้องของแดด้วย
“แด๊ดครับ แล้วโคมลอยไม่ไปตกบ้านคนอื่นแล้วไฟไหม้หรือครับ” ผมถามแด๊ด
“น่าจะไม่นะลูก..ลูกค้าบอกว่า ไฟจะดับแล้วมันจะร่วงลงมาเอง ภายในเวลาสองเดือนจะสลายไปกับธรรมชาติ ที่ญี่ปุ่นเค้าออกแบบมาดี ประมาณนี้นะลูก”
“อ๋อครับ..งั้นมาเริ่มลอยกันเลยดีกว่าครับ”
   ผมกับเป๊บลอยคู่กัน ส่วนหลานๆ ห้าคนลอยด้วยกัน จุดไฟเรียบร้อย รอให้ลมร้อนดันตัวโคม
“เป๊บ อฐิษฐานดีๆนะ”
“ครับ...โจ้ก็อฐิษฐานดีๆนะ”
   เราสองคนหลับตาอฐิษฐาน.... “ข้าพเจ้า ขอตั้งจิตอฐิษฐาน ด้วยโคมประทีปนี้ ขอให้คนที่ข้าพเจ้ารัก มีความสุข ความเจริญ ขอให้เป๊บคนรักของข้าพเจ้า มีความสุข ความเจริญ ขอให้ความรักของเราทั้งสอง มั่นคง จนกว่าจะตายจากกัน ตลอดกาล ตลอดไป....”ปล่อยโคมลอยขึ้นท้องฟ้า ต่างคนต่างมองตาม โคมลอยสูงขึ้นเรื่อย
   โคมลอยพ้นสายตาไปไกลแล้ว ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันพักผ่อน ขึ้นมาบนห้อง ด้วยความง่วงเลยกระโดนขึ้นเตียง เตรียมตัวนอน
“เป๊บ....นอนเถอะ”
“ครับที่รัก...ทาครีมแป๊บนึงครับ”
“สำอางส์อะไรเที่ยงคืนเนี่ย”
“เดี๋ยวแก่เมียไม่รัก ทำไงละครับ”
“โหยยยย ลุงงงง แก่ยังไงก็รัก มานอนๆ”
   เป๊บยิ้มผ่านกระจก เห็นทาครีมสักสองนาที ก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ
“เป๊บล็อกประตูยัง” ผมถาม
“เรียบร้อยครับ...หือ...ถามแบบนี้ จะทำอะไรละเซ่”
“ทะลึ่งงงง ไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อยตาลุงบ้ากาม...ล๊อคเผื่อหลานโผล่มาอีก”
“ฮ่าๆๆๆ...คร้าบๆๆ งั้นนอนเถอะที่รัก”
   เป๊บรั้งตัวผมไปหนุนที่แขน จมูกผมชนที่อกเป๊บ ได้ยินเสียงหัวใจเป๊บเต้นเบาๆ
“เป๊บ”
“ครับ”
“ตอนลอยโคมอฐิษฐานว่าไงหรือ”
“หือ...ที่รักอยากรู้ไปทำไมครับ”
“อยากรู้ซิ ว่าจะอฐิษฐานเหมือนกันหรือเปล่า”
“ไม่บอก”
“บอกกกก”
“ไม่บอก”
“บอกเลยเป๊บ อยากรู้ เร็วๆ อะ...ไม่งั้นจะงอลแล้วนะ ชิ” ผมบ่นๆ
“โอเคๆ บอกก็ได้ครับ...เป๊บอฐิษฐานว่า...ขอให้คนที่เป๊บรักมีความสุข ประสบแต่ความเจริญ....ขอให้คนรักของเป๊บ มีความสุข สุขภาพแข็งแรง....และขอให้ความรักของเราทั้งสอง มั่นคง ยืนยง ตลอดไปจนกว่าชีวิตจะตายจากกัน” ผมฟังเป๊บเล่า อฐิษฐานคล้ายกับผมมาก
“ยิ้มทำไมที่รัก บอกของตัวเองมาเลยว่าอฐิษฐานยังไงบ้าง”
“ก็เหมือนเป๊บนะแหละ....เหลือเชื่อคิดเหมือนกันได้ยังไง”
“เนื้อคู่แล้วไม่แคล้วกันไงครับ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ คำโบราณนะลุง เชยมากๆๆ” ผมแซวเป๊บ
“โจ้...เป๊บรักโจ้มากนะครับ....รักมากขึ้นทุกวัน...ปีใหม่ 2558 เป๊บจะทำทุกอย่างให้โจ้มีความสุขนะ....บางครั้งเป๊บอาจจะทำให้โจ้โกรธบ้าง ขอโทษด้วยนะครับ”
   ผมได้แต่ยิ้มน้ำตาคลอ
“เป๊บ....โจ้ก็รักเป๊บมากนะ...ปีใหม่ตลอดทั้งปี โจ้สัญญาว่าจะดูแลเป๊บเป็นอย่างดี บางครั้งเราสองคนก็ทะเลาะกันบ้าง โจ้อาจจะเอาแต่ใจบ้าง ก็ขอโทษเป๊บด้วยนะครับ...รักเป๊บมากนะครับ”
   ผมโน้มตัวไปหอมแก้มเป๊บทีนึง.....เอ.....แค่หอมแก้มนี่ ไม่ได้ถือเป็นของขวัญปีใหม่โน๊ะ ฮ่าๆๆๆ นานๆ เริ่มเองทีนึง คงไม่เป็นไรม้างงงงง เอื้อมไปจับน้องชายเป๊บซะหน่อยยยยย จูบสักนิดดดด
“อื้อ..ที่รัก...อืมมมมมมมม”
   ล๊อคห้องแน่นหนา....จัดหนัก....ไหวป่าวคิงคองงงงงง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โจ้ : ไหวป่าววววลุงงงงงงง สองรอบเองนะ 

เป๊บ: แฮกๆๆๆ ที่รัก....แฮกๆๆๆ...ที่รัก....ขออีกสามรอบบบบบ 

โจ้ : แว๊กกกกกกกกก พอแล้วววววววว

[warin]