รักทั้งใจให้นายจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ by Ice
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: รักทั้งใจให้นายจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ by Ice  (อ่าน 163418 ครั้ง)

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Part 17
   
   .~.ฉันคือก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์.~.



   วันต่อมา ผมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว คงเกิดจากฤทธิ์ฝนเมื่อวานนี้แน่
เฮ้อ...แค่ได้อยู่ใกล้เขา ผมถึงกับยอมไม่สบายเลยเหรอเนี่ย
แม้แต่ลุกจากเตียงผมก็ยังทำไม่ไหว
   "ตื่นได้แล้วอาร์ต" เสียงแม่เรียก
   แต่ผมลุกไม่ไหวจริงๆ
   "ตื่นได้แล้ว!!!!!!!" เสียงของแม่ดังขึ้นอีก
   ผมแทบจะลืมตาไม่ขึ้น ตัวมันหวิวๆ แล้วก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
นี่แหละที่เรียกว่าไข้ขึ้นขนานแท้ แม่คงเริ่มหมดความอดทนจึงขึ้นมาตามถึงห้อง
   "ตื่นได้แล้ว แม่ไม่อยากเรียกด้วยอุปกรณ์นะ"
   "ผมลุกไม่ไหว"
   "แกเป็นอะไร" แม่ดึงผ้าห่มออกจากตัวลูกชาย
   "ตายแล้ว! ตัวแกร้อนจี๋เลย"
   "ผมไม่สบาย เมื่อวานโดนฝนนิดหน่อย"
   "แกนี่! ก็รู้ว่าโดนฝนไม่ได้ ยังจะ..."
   ได้ยินแม่บ่นดังนั้น ผมจึงรีบคลุมโปงทันที
   "หนอย...บ่นนิดบ่นหน่อยทำเป็นทนฟังไม่ได้"
   รู้ตัวด้วยเหรอว่าบ่น
   แม่เดินออกจากห้องผมไป พี่ซันคงเป็นรายต่อไป
   "เจ้าซัน!!!! ตื่นเดี๋ยวนี้ น้องแกไม่สบาย แกรีบตื่นไปจ่ายตลาดแทนเดี๋ยวนี้"
   นั่นไงล่ะ...
   ผมนอนซมอยู่ในห้องทั้งวัน ถึงแม้การไม่สบายจะสุดเซ็ง
แต่มันก็ทำให้รู้ว่าเศรษฐีที่นั่งกินนอนกินมันเป็นยังไง
   "เอาข้าวมาให้แล้วรีบกินซะ เดี๋ยวจะได้เอาจานไปล้างให้"
พี่ซันยกอาหารเข้ามาให้ถึงในห้อง
   "แกรีบๆ หายเลยนะ พี่ไม่อยากไปจ่ายตลาดแทนแกแล้ว น่าอายจะตายไป"
   "น่าอายอะไรกัน จ่ายตลาดมันก็ไม่เห็นแปลกนี่นา"
   "วันนี้พี่โดนไอ้จินมันล้อเลยน่าโมโหนัก มันดันมาเห็นตอนที่พี่
ขี่จักรยานที่เต็มไปด้วยผักนานาชนิดในตะกร้ารถ มันหัวเราะเยาะพี่ซะดังลั่น"
   "อย่าไปสนใจเขาเลย นายนั่นน่ะก็แบบนี้แหละ"
   "อาร์ต...ซัน...จินมาหาแน่ะ" เสียงแม่ดังขึ้นมาถึงชั้นบนอย่างชัดเจน
   "พูดถึงก็มาทันทีเลย ตายยากจริงๆ " ผมพูดขึ้นมาลอย
   แม่อนุญาตให้เขาเข้ามาในห้องของผมได้
   "ไง...โดนฝนนิดเดียวไม่สบายเลยเหรอ แมวน้อย"
   นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกผมด้วยชื่อที่น่ารักนี้
   "จะชวนไปเล่นบาสเหรอ วันนี้ไม่ได้หรอก ต้องอยู่บ้านช่วนแม่
ทำงานเพราะไอ้น้องชายตัวดีนี่ไง" พี่ซันออกตัว
   "เปล่าหรอก ฉันเอาไอ้นี่มาฝากน้องแก" เขาส่งบางอย่างให้ผม
   "อะไร"
   "ข้าวเหนียวทุเรียน"
   "นายเอาไอ้นี่มาให้คนป่วยกิน นายจะฆ่าฉันเหรอ"
   "ทำไมอ่ะ" เขาทำหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งสิ้น
   "นายนี่มันสุดยอดแห่งความโง่เลยนะ นายตั้งใจเอาข้าวเหนียวทุเรียน
มาให้ฉันกินจริงๆ น่ะเหรอ"
   "ก็ใช่ดิ ร้านนี้อร่อยมากเลยนะ นายลองกินดูดิ ถึงฉันจะชอบทะเลาะกับนาย
แต่ในเมื่อคู่แข่งน็อคขึ้นมา ฉันก็พร้อมให้โอกาสเสมอ"
   "นายไม่รู้เหรอว่าคนป่วยเขากินของพวกนี้ไม่ได้"
   "อ้าว...เหรอ?" เขาทำหน้ามึนงง
   "อาร์ตมันกินไม่ได้ แต่ฉันกินได้" พี่ซันคว้าถุงในมือจิน แล้ววิ่ง
ออกจากห้องไปอย่างไร้วี่แวว
   "ไอ้ซัน!"
   "ขอบใจนะ" ผมพูด
   "เรื่องอะไร?"
   "ก็เรื่องข้าวเหนียวทุเรียนนั่นไง ถึงนายจะซื่อบื้อซื้อไม่คิดก็เถอะ"
   "หนอย...นายไม่สบายจริงๆ รึเปล่า รู้สึกว่าปากนายยังใช้การได้ปกติเลยนะ"
   "ว่าไป...นายก็เป็นคนดีเหมือนกันแฮะ"
   "นายเพิ่งรู้เหรอ ไหนมานี่ซิ ปากดีอย่างนี้หายป่วยแล้วมั้ง" เขาแตะที่หน้าผากผม
   "ตัวก็ยังอุ่นๆ อยู่เลย อย่างนี้คงต้องพักฟื้นอีกสองสามวัน"
   ถ้าเขามาหาผมแล้วก็ทำดีด้วยทุกวันอย่างวันนี้ ผมก็อยากจะไม่สบายทุกวันเลย
   สุดที่รักเธอโทรมาช่วยรับหน่อย...
   "พัด"
   "เทพบุตรสุดที่รักโทรมาให้กำลังใจแล้ว" จินชักมืออกจากหน้าผากผมทันที
   "ฮัลโหล... คงไม่ได้อ่ะ อาร์ตไม่สบายคงต้องอยู่บ้านเฉยๆ
สักสองสามวัน ขอโทษด้วยนะ"
   "จะชวนไปไหนอีกล่ะ!" เขาตะโกนแทรกเข้าไปในหูโทรศัพท์
   ผมรีบผลักหน้าเขาออกไปให้ไกลจากมือถือ
   "ไม่มีมารยาท!" ผมหันไปดุจิน แล้วหันไปคุยในสายต่อ
   "อื้อ...ใช่จินเขามาเยี่ยม แต่ดันซื้อของที่กินไม่ได้มาฝาก
เขาน่ะ...ไม่ได้เรื่องจริงๆ ไม่ต้องมาหรอก อีกไม่กี่วันก็น่าจะ
ออกไปวิ่งได้ปร๋อเหมือนเดิม อื้อ...แล้วเจอกัน"
   "เดี๋ยวนี้หนิดหนมกันน่าดูนะ"
   "แล้วจะทำไม"
   "เปล่า...ก็ดี ฉันไม่ได้ทำไมหรอกน่า"
   เขาชอบยุ่งเรื่องของทุกคน หรือว่าเฉพาะเรื่องของผมกันแน่
   
   ในวันต่อมา ผมเริ่มมีแรงเดินไปมาในบ้านได้แล้ว
ผมเดินออกไปยืดเส้นยืดสายที่หน้าบ้าน ขณะที่กำลังบิดตัวไปมา ก็เห็นอะไรบางอย่าง
แขวนอยู่ที่รั้วประตูบ้าน พร้อมกับดอกไม้อีกช่อหนึ่ง
   "นี่มัน..." ผมอ่านการ์ดแผ่นเล็กๆ ที่แนบมากับของขวัญชิ้นนั้น
   "หายเร็วๆ นะ" มันคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากพัด เพราะไอ้ของชิ้นนี้
มันคือเจ้าสายห้อยมือถือตุ๊กตาอียอ ผมดีใจมากที่ได้เป็นเจ้าของมัน
   สุดที่รักเธอโทรมาข่วยรับหน่อย...
   "อื้อ พัด ได้รับแล้ว ขอยใจมากนะ ก็ดีขึ้นมากแล้ว ขอบใจนะ"
   หลังจากวางสาย ผมก็รีบเอาอียอแขวนที่มือถือทันที
ผมจ้องมองมันอยู่นานพอสมควรก่อนที่จะเก็บมันลงไปในกระเป๋าเสื้อ

วันต่อมา
 ผมคิดว่าตัวเองหายดีแล้วแน่ๆ เพราะไม่รู้สึกว่าแขนขาหนัก
เหมือนสองวันที่ผ่านมา ผมจึงออกไปหาเรย์ที่บ้าน ป่านนี้คงรออยู่แล้วมั้ง
 "เฮ้! หายแล้วเหรอถึงออกมาได้" จินที่ออกมาเปิดประตูทำท่า
เก๊กหล่อโดยที่มือข้างหนึ่งเกาะอยู่ที่ขอบประตู ส่วนอีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกง
 "ฉันเข้าไปนะ" ผมลอกใต้วงแขนของเขาเข้าไปในบ้าน
 "ไง...เรย์ ให้ของแอนนี่ไปหรือยัง"
 "จะให้วันนี้ล่ะ" เขาทำท่ารื่นเริง
 ผมหันไปคุยกับจินซึ่งนอนอยู่ที่โซฟาตัวโปรด
 "แล้วนายล่ะ อีกไม่กี่วันรู้คะแนนสอบแล้ว เตรียมตัวอกหัก เอ้ย!
บอกรักรอบสองรึยัง"
 "แน่นอน นายคอยดูให้ดีวันประกาศคะแนนจะเป็นวันที่ต้อง
จารึกไว้ในประวัติศาสตร์ไทย"
 "ยิ่งใหญ่เหลือเกิน... ฉันจะคอยดู"
 สีหน้าของผมที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้
เจ็บปวดอยู่ข้างในลึกๆ การที่ได้เห็นแววตาและท่าทีที่มีหวังของจินยิ่ง
ทำให้ผมอึดอัดจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
 "แอนนี่" เรย์หน้าแดงเมื่อเห็นแอนนี่เดินเข้ามา
 "พี่จิน" แอนนี่ไม่สนใจเรย์แต่ตรงรี่เข้าไปหาจินอย่างเคย
 "ฉันซื้อนี่มาฝาก น่ารักไหมล่ะ" เรย์ยื่นเจ้าหมีพูห์ส่งให้แอนนี่
 "หมีพูห์" แอนนี่แสดงอาการว่าอยากได้มาก แต่คำพูดที่ออกจากปาก
มันไปคนละทิศละทางเลย
 "ก็น่ารักนะ แต่ถ้าพี่จินเป็นคนให้มันจะ
น่ารักกว่านี้อีก" เรย์ก้มหน้าจ๋อย
 "พูดอย่างนี้ได้ยังไง คนให้เขาเสียใจนะ" ผมเตือนแอนนี่
 "ก็ฉัน..."
 "ไม่ต้องพูดมาก ดูซิ! เรย์อุตส่าห์ซื้อมาให้ ขากลับฝนก็ตก
ต้องลำบากลำบนแค่ไหนเธอรู้ไหม" ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้อง
เป็นเดือดเป็นร้อนแทนด้วย
 "งั้นขอบใจก็ได้" แอนนี่ดึงหมีพูห์มากอดไว้ เรย์จึงร่าเริงได้อีกครั้ง
 ผมนั่งเล่นที่นั่นพักใหญ่ เพราะรู้ว่ากลับบ้านไปต้องถูกใช้
ทำงานแน่ๆ อย่างนี้แหละดีแล้ว พี่ซันจะได้ช่วยแม่บ้าง

 ตอนเย็น
 ผมขอตัวกลับ จินจึงมาส่งผมที่หน้าบ้าน
 "กลับเองได้แน่นะ" เขาถามไม่รู้ว่าด้วยความเป็นห่วงหรือความอะไรกันแน่
 "อืม...สบายอยู่แล้ว ก็ฉันหายดีแล้วนี่นา"
 "งั้นก็ไปซะทีเถอะ รบกวนชาวบ้านเขามาทั้งวันแล้ว"
 สุดที่รักเธอโทรมาช่วยรับหน่อย...
 พัดโทรมา ผมค้นมือถือในกระเป๋า
 "ฮัลโหล กำลังจะกลับบ้านแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว
วันนี้ก็เลยออกมายืดเส้นยืดสายซะหน่อย อ๋อ...ได้ แล้วเจอกันวันงานนะ"
ผมวางสายไป
 "สายห้อยโทรศัพท์นั่น..." จินพูด
 "น่ารักใช่ไหมล่ะ พัดให้ฉันมา"
 "ไหนเอามานี่ซิ" เขาดึงโทรศัพท์ไปจากมือผมด้วยความรวดเร็ว
แล้วก็ยกขึ้นดูอย่างละเอียด
 "ตรงไหนที่เรียกว่าน่ารัก" เขาเหวี่ยงให้มันหมุนเป็นวงกลม
 "เอาคืนมานะ เดี๋ยวขาดกันพอดี"
 ผมพยายามเอามันคืน แต่เขาชูมือสูงจนสุดแขน ผมกระโดด
เพื่อจะแย่งมันคืนมาแต่ไม่สำเร็จ
 "กระโดดอีกนิดสิ เร็วเข้า" จินยังคงเหวี่ยงไปมา
ผมเริ่มโกรธมากขึ้น เขาไม่รู้หรอกว่าผมชอบเจ้าตัวนี้มากแค่ไหน
 "เอาคืนมานะ" ผมโวยวายและทั้งทุบทั้งตีที่หน้าอกของเขา
 "เฮ้ย! เป็นบ้ารึไง หยุดนะ"
 เขาเอามืออีกข้างหนึ่งกันตัวเองไว้ และดูเหมือนเขาก็เริ่มโมโห
แล้วเหมือนกัน จินใช้มือข้างนั้นเพียงข้างเดียวจับข้อมือทั้งสองของผม
ได้อย่างสบายๆ ก่อนดึงผมไปกอดไว้ที่หน้าอกของเขา
ในเวลานี้ผมไม่สามารถต่อกรกับกำลังของเขาได้เลย
 "ปล่อยฉันนะ"
 "เป็นไงล่ะ จำเอาไว้อย่าคิดที่จะเอาชนะฉัน นายไม่มีทางชนะฉันได้หรอก
รักไอ้ตุ๊กตาขี้เหร่นี่มากใช่ไหม"
 "ขอฉันคืนเถอะนะ ฉันชอบมันมากจริงๆ อย่าทำอะไรมันเลยนะ"
 ในตอนนี้เขาผลักผมออก แล้วกระชากเจ้าอียอออกจากมือถือ
ก่อนเขวี้ยงลงพื้น ซ้ำด้วยการเหยียบมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนผมนับไม่ทัน
ว่ามันกี่ครั้งกันแน่ หัวใจของผมเจ็บแปลบไปหมด ได้แต่ยืนตะลึงงัน
 "เอาคืนไป" เขาส่งมือถือคืนให้ แล้วยังมีหน้ามายิ้มชื่นมื่นอีก
 ผมเคยบอกกับตัวเองว่าถึงแม้ผมจะเจ็บแค่ไหน ก็ไม่มีวันร้องไห้
ให้เขาเห็น เขาจะไม่มีทางได้เห็นน้ำตาของผม แต่ตอนนี้มันกลับไหล
ออกมาแล้ว และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเสียด้วย
 "แค่นี้ร้องไห้เลยเหรอ ขี้แงชะมัด"
 เขาไม่ได้ใส่ใจกับความรู้สึกผมเลยแม้แต่นิดเดียว
เมื่อผมเริ่มรู้สึกตัวก็รีบคว้าโทรศัพท์มือถือมาจากเขา แล้วปั่นจักรยานออกไปทั้งน้ำตา
ที่ผมร้องไห้ไม่ใช่เพราะว่าเห็นอียอยับเยินต่อหน้าต่อตา แต่เป็นเพราะเห็น
ความรู้สึกที่แท้จริงของจิน ซึ่งไม่แคร์หัวใจของผมเลยแม้แต่น้อย
ผมอยากรู้ว่าผมเป็นตัวอะไรในสายตาเขา คงเป็นแค่กลุ่มก๊าซที่เขาไม่เคย
เห็นตัวตน ไม่ใช่ก๊าซออกซิเจนนะ อาจจะเป็นก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์
ขาดผมไปก็ไม่มีความหมายต่อการมีชีวิตอยู่ของเขา...
 จินที่ยืนยิ้มร่าอยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นอาร์ตลับตาไป ก็มีสีหน้าแห่ง
ความซึมเศร้าเข้ามาแทนที่ เขาหยิบตุ๊กตาลาสีฟ้าเน่าๆ ที่เกิดขึ้นจาก
วีรกรรมของเขาขึ้นมาไว้ในกำมือ ท่าทางของเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้อาร์ต

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Part 18
   .~.ประกาศผลสอบ.~.



   ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ผมไม่ได้ไปบ้านของจินอีกเลย และก็
ไม่คิดที่จะไปอีกแล้วด้วย เพียงแค่นึกถึงเรื่องวันนั้น ผมก็ปวดร้าวขึ้นมาอย่าง
บอกไม่ถูก ผมควรตัดใจจากเขาเสียที ก่อนที่ความผิดหวังจะทำร้ายมากไป
กว่านี้ ลาก่อน...จิน...
   "พี่! ตื่นได้แล้ว วันนี้คะแนนออกแล้วนะ เร็วเข้า! นี่! ไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ"
ผมดึงผ้าห่มออกจากตัวพี่ชาย
   "ไปก่อนเลย พี่จะนอน" พี่ซันยื้อมันกลับไปคลุมตัวไว้
   "ไม่ได้!!!!!!!" เสียงก้องกังวานนี้มัน...แม่
   "แกรีบลุกเดี๋ยวนี้เลย วันนี้แกต้องไปพร้อมกับน้อง แกไม่ตื่นเต้น แต่ไม้พาย
แม่ตื่นเต้นใหญ่แล้ว ดูซิมันสั่นใหญ่เลย" แม่เขย่าไม้บายอันเบ้อเร่อที่ถือ
เข้ามาในห้องพี่ซัน เป็นอันว่าเขาต้องรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที โดยไม่จำเป็น
ต้องให้เรียกอีกเป็นครั้งที่สอง

   ที่โรงเรียนวันนี้ท่าทางทุกคนตื่นเต้นกันยกใหญ่
   "อาร์ต มาดูคะแนนเร็ว" เจ๊ยดึงมือผมไปที่บอร์ดติดคะแนน
ผมแหวกฝูงคนเข้าไปดูคะแนนของตัวเอง
   "นี่ไง!" เจ๊ยชี้คะแนนของมันให้ผมดู
   "โห! เทอมนี้แกได้คะแนนดีกว่าเดิมตั้งเยอะแน่ะ ดีใจด้วยนะ"
ผมแสดงความยินดีกับเพื่อนรัก ก่อนหันไปหาคะแนนของตัวเองมั่ง
   "นี่ไง! คะแนนฉัน" คะแนนของผมตามหลังเจ๊ยสามคะแนน
แต่ถึงยังไงก็ตาม ทั้งสองคนก็มีรายชื่ออยู่บนกระดาษแผ่นแรกเหมือนเดิม
   เมื่อผมดูคะแนนตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็นึกถึงพี่ชายตัวเอง
ขึ้นมา จะเป็นยังไงบ้างนะ ถ้าปีนี้พี่ซันซ้ำชั้นอีกแม่คงล้มทั้งยืนแน่
   "อาร์ต...น้องร๊ากกกกก" พี่ซันวิ่งเข้ามาหา แล้วกอดผมอย่าง
ที่ไม่เคยทำมาก่อน
   "พี่ดีใจขนาดนี้ แสดงว่าพี่หลุดพ้นจากกระดาษแผ่นสุดท้ายของ
ระดับชั้นแล้วใช่ป่ะ?"
   "เปล่า"
   "อ้าว"
   "แต่พี่เป็นรายชื่อแรกในกระดาษแผ่นสุดท้ายต่างหาก"
   "แล้วทำไมต้องดีอกดีใจขนาดนั้น"
   "ก็นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่พี่หลุดพ้นจากตำแหน่งสามอันดับโหล่
ของชั้นปี นั่นก็หมายความว่าพี่ผ่านเกณฑ์การเลื่อนชั้นได้"
   "จริงสิ เสียใจด้วยนะพี่"
   "เรื่องอะไร"
   "ก็ถ้าพี่เลื่อนชั้นได้ พื้นฐานของพี่มันก็ไม่แข็งแกร่งน่ะสิ ผมว่าผมไปบอก
อาจารย์ให้พี่ซ้ำชั้นอีกสักปีดีกว่ามั้ง"
   "เดี๋ยวเถอะ ล้อเลียนพี่ตัวเอง" พี่ซันจับหัวผมเล่น
   "เฮ้ย! จิน ไม่เห็นมีชื่อแกอยู่กระดาษแผ่นสุดท้ายเลยอะ หรือว่า
แกคะแนนห่วยมากเลยโดนซ้ำชั้นวะ" พี่ซันคุยกับจินข้ามหัวผม

   "แกจะเห็นได้ไงวะ ก็ชื่อฉันอยู่กระดาษแผ่นนี้" จินชี้ไปที่
กระดาษแผ่นแรก
   "ต่อไปแกก็พูดว่าแกเรียนดีกว่าฉันไม่ได้อีกแล้ว ฮะๆๆ"
   "เฮ้ย! ล้อเล่นรึเปล่าไอ้จิน ไหนขอดูหน่อยดิ" พี่ซันเบียดตัวเอง
เข้าไปดูตามคำอวดอ้างของเพื่อนแล้วก็ออกมา
   "เหลือเชื่อ แกได้อยู่ในนั้นจริง ถึงแม้มันจะเป็นรายชื่อสุดท้ายก็ตาม
แกทุบสถิติคะแนนสูงสุดของห้อง F ได้สำเร็จ เจ๋งไปเลยว่ะเพื่อน"
   จินชำเลืองมองมาที่ผม แต่ผมหลบตาเขา แล้วรีบหาทางหนีออกมา
   "พี่ฉันไปรอที่ลานจอดรถนะ" ผมรีบเดินไป
   "รอไปด้วยกันก็ไม่ได้ ไอ้น้องคนนี้"
   ผมรีบเดินไปให้พ้นเขาเสียที ตั้งแต่เกิดมาบนโลกใบนี้ ไม่เคยมี
ใครทำให้ผมเจ็บปวดได้มากเท่าเขาอีกแล้ว

   ที่หน้าบ้าน
   แม่ยืนจังก้าพร้อมอาวุธคู่ใจอยู่หน้าบ้าน ดูท่าทั้งแม่และอาวุธนั่น
กำลังกระหายเลือดพอๆ กัน
   "เจ้าซัน!!!!!!" เสียงแม่ดังลั่นไปสามบ้านแปดบ้าน
   "ว่าไงครับแม่" คราวนี้พี่ซันกล้าเผชิญหน้ากับแม่ ก็แน่ล่ะสิ...
   "คะแนนแกเป็นไงบ้าง?" แม่เข้าเรื่องทันที
   "พูดไปจะหาว่าคุย แม่ถามเจ้าอาร์ตเองดีกว่า"
   "มาทำเป็นโยกโย้นะไอ้ลูกเฮงซวย! ว่าไง คะแนนพี่แกเป็นไงบ้าง"
แม่หันมาถามผม
   "พี่ได้เลื่อนชั้นครับ แล้วก็ได้คะแนนดีขึ้นมากเลย แม่เก็บอาวุธได้แล้วครับ"
   "จริงเหรอเจ้าซัน งั้นวันนี้ก็ต้องเลี้ยงฉลองกันยกใหญ่แล้ว"
   แม่ออกอาการดีใจมาก ฮัมเพลงและกอดคอลูกชายเข้าไปในบ้าน

หลายวันต่อมา
   ผมมีนัดกับพัดที่ห้างของเขา ปิดเทอมนี้มาเจอเขานับ
ครั้งไม่ถ้วน ผมชอบไปไหนมาไหนกับเขา เพราะรู้สึกว่าเขาเข้าใจผมทุกอย่าง
แต่ผมไม่ได้พูดถึงอียอที่เขาให้มา ก็ผมไม่รู้ว่าควรแก้ตัวว่ายังไงดี
ผมบอกกับตัวเองว่าถ้าเขาไม่ถาม ผมก็จะไม่บอก
   "พรุ่งนี้แล้วนะที่ห้างของเราจะเปิดตัวนาย"
   "อื้อ นับวันรอเลยนะเนี่ย"
   "ไม่ต้องตื่นเต้นนะ ทุกอย่างต้องเรียบร้อยแน่ แล้วมันจะเป็นวัน
ที่นายน่ารักที่สุด"
   "ขอบใจนะที่ให้กำลังใจ"
   ตั้งแต่รู้จักกับพัด ผมก็มาที่ห้างนี้บ่อยมากซะจนรู้จักทุกซอก
ทุกมุมของที่นี่เป็นอย่างดี ทั้งคู่เดินเล่นในที่เดิมๆ แต่ผมก็ไม่รู้สึกเบื่อที่นี่เลย
เพราะอะไรกันนะ...
   "วันนี้มีร้านอาหารเปิดใหม่ที่ห้างของเราด้วยนะครับ ลองไปชิมดูไหม?"
   "ไปดิ หิวพอดี"
   ทั้งสองคนเดินไปที่ Food Center แต่ยังไม่ทันได้ถึงร้านอาหารนั้น
ผมก็เจอกับ...
   "จิน" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ
   เขามากับเอิ๊บ ผมต้องเผชิญหน้ากับเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
   "อ้าว...อาร์ต สวัสดีจ๊ะ" เอิ๊บทัก
   "สวัสดี"
   "มาShoppingเหรอ?"
   "เปล่า ฉันมาเดินเล่น แล้วเธอกับ..."
   "อ้อ...ลืมแนะนำให้รู้จัก นี่แฟนฉัน" จินพูดแทรกขึ้นมา และโอบเอิ๊บไว้
   ผมตัวชาไปหมดเมื่อได้ยินได้เห็นดังนั้น ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ามันต้อง
ลงเอยแบบนี้ แต่พอเอาเข้าจริงกลับทำใจไม่ได้เลย ผมนี่มันช่างงี่เง่าจัง
   "ยินดีด้วยนะ ในที่สุดนายก็ทำสำเร็จ" เป็นครั้งแรกที่ผมพูดกับเขา
ตั้งแต่วันที่โดนเขาเหยียบย่ำหัวใจ
   "จินบอกว่าเธอช่วยติวหนังสือให้เขา ขอบใจมากนะ"
เอิ๊บหันมาพูดกับผม
   "แต่ต่อไปนายไม่ต้องลำบากแล้วล่ะ เพราะฉันให้แฟนฉันซึ่งเรียนเก่ง
ที่สุดในชั้นปีติวให้ก็ได้ นายจะได้มีเวลาไปเที่ยวกับแฟนนายบ้าง"
   "จริงๆ แล้วฉันก็ไม่อยากยุ่งกับนายเท่าไหร่ ถ้าพี่ซันไม่ขอร้องอย่าหวังเลย"
   "จริงสิครับ พรุ่งนี้พวกคุณก็มาด้วยสิ"
   "เอ๋...มีอะไรเหรอคะ" เอิ๊บทำหน้าสงสัย
   "คือว่า พรุ่งนี้เราจะเปิดตัวพรีเซ็นเตอร์คนใหม่ของ ZK"
   "อ้อ...เหรอคะ ดาราคนไหนคะ?"
   "ก็คนนี้ไงครับ" พัดมองมาทางผม
   "O_o หา? ไอ้หน้าแมวเนี่ยนะ อย่าล้อเล่นน่า อย่างดีก็เป็นได้แค่
พรีเซ็นเตอร์อาหารแมวเท่านั้นแหละ ฮะๆๆๆ"
   "ผมไม่ได้ล้อเล่น เจ้าของแบรนด์นี้เขาชอบอาร์ตมาก"
   "วันนั้นเขาคงหน้ามือมั้ง ถ้าเขาเห็นฉันก่อนล่ะก็ นายน่ะตก
กระป๋องไปแล้ว"
   ทำไมเขาต้องทำให้ผมรู้สึกแย่ตลอดเวลาด้วยนะ
   "เราคงต้องไปก่อนนะครับ แล้วพรุ่งนี้มาให้ได้นะครับ"
   พัดคงเห็นผมอึดอัดใจมากที่ยืนอยู่ตรงนี้ เขาจึงรีบตัดบท
และหาทางออกจากบรรยากาศอึมครึมนั่น
   "นายแบบกิ๊กก๊อกอย่างนี้ใครเขาอยากจะไปดู อย่าลืมใส่ชุดมาสค็อตแมวเหมียวมาด้วยล่ะ" จินพูดกวนส่งท้าย
   "พวกเขาเป็นแฟนกันเหรอจิน" เอิ๊บถาม
   "ไม่รู้สิ"
   "เธอดูสนิทกับอาร์ตมากนะ"
   "อะไร ฉันเปล่านะ..." เขารีบปฏิเสธ
   "ฉันไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย แค่ถามเฉยๆ"
   "อ้าว...เหรอ...?" เขายิ้มงงๆ

armani

  • บุคคลทั่วไป
เปิดตัวให้อลังการเร้ยยยย จะได้รู้ซะทีว่าใครกันแน่ที่ต้องตามง้อ  :angry2:

ว่าแต่ไอ้อียอนี่ของจินใช่มะ  :m18: :m18:

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
นายจินนี้ชอบปิดความรู้สึกตัวเองจริงๆ
ด่าเค้าเอาๆ แต่ก็แอบสนใจเค้าอะ
อยากอ่านตอนวันเปิดตัวแล้วแฮะ

รออ่านต่อจ้านารถ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาจิ้มตูดเรยยยย  เฮ้อ เสียจายยย  :m17:

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
 :serius2: :serius2: :serius2:

อย่าว่าไรเลยนะ หนุกมากกกกกก อยากอ่านต่อออออออออออออออออออ
 o9 o9 o9 o9

ทำไมจินใจร้ายได้ขนาดนี้

ทำร้ายอียอทำไม
 :o12: :o12: :o12:

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
จินทำไมเป็นแบบนี้  :a6: :a6:

เหมือนพิมช่วงนี้คงมะค่อยได้จิ้มนารถเท่าไหร่  :m17: :m17:


leau_dissey

  • บุคคลทั่วไป
 :impress:มาลงชื่อนะคะ รออยู่นะ :m13:

nartch

  • บุคคลทั่วไป
มาขำคำตอบอ่ะ อิอิ ไปหัดยิงปืนที่ไหนอ่ะไปด้วย...เอาไว้ยิงไอ้พวกชอบจิ้มมมม ...จิ้มเค้าแล้วไม่รับผิดชอบบ
น่านนนสิหัดที่ไหนดี ดีดยางยังไม่เคยเลยยยย จะยิงได้มะเนี่ยปืนนนนน

ก็จะรับผิดชอบแล้วเนี่ยยยย  มามะ  จะให้รับป่าวอะ  มาดิ  :a4:
บอกให้แม่มาขอเลยนะ แต่ง 30 กุมภา ปีหน้าเลยยยยยจิ้มปายตั้งหลายทีละ...
จายร้ายยย  จะมายิงอะไรเค้า  แบร่ๆๆๆ  :m14:
ทายดูดิจายิงตรงหนายยยยยยย   :m10:

ส่งเสร็จแล้วก็กลับบ้านไปซะจิน  :angry2:   
อย่ามาทำลายอนาคตสดใส ส่วนตัวเองก็ไปอยู่กับนางฟ้าของตัวเองไป วิน-วิน :interest:
สงสัยเด็กเรียนจะเก็บกด...ให้เค้าช่วย...มะตะเองงงงง

อ่า
อยากให้คู่กะพัด
แต่...
ก้อยากให้คู่กะจิน
แต่จินเอายังไงกันแน่เลือกใคร
บอกมาเลย 
อิอิ
ถ้าเลือกอาร์ตจะได้เชียจิน หรือจะเชียพัดดีอะ
โอ้ย แงแง
เลือกมะถูกเลย
ให้เค้าสรุปให้ม๊า...เค้าว่าตะเองอ่ะหลายยยยใจจจจจ มาเคลียร์กะเค้าก่อนเลย ตะเองจะเอาใครแน่...  o6
มาต่อเร็วๆน้าคับบบ <<< มะช่ายน้า แค่พี่พอตะเองงงงง

ชอบจริงๆมันสะเด็ด
ตบจูบแบบนี้แหละที่เราต้องการ
โอ๋ยโยวววว...ออกแนวซาดิส์ส สงสัยจะเจอเนื้อคู่แล้วเรา.... :m3:

ท่าทางจินจะไม่ธรรมดา นอกจากบุคลิกจะเปลี่ยนจากหนุ่มจอมกวน
มากลายเป็นเด็กน้อยที่เอาแต่ใจตัวเองไปซะล่ะ ขำจริงๆตอนชะโงกหน้าอยากรู้อีกว่าพัดกับอาร์ตคุยไรกัน
เดี๋ยวตะเองจำขำไม่ออก ตอนเค้าชะโงกหน้าไปจุ๊บตะเองงงงงง :interest:

รอตอนหน้าค้าบบบบ :m3:
ต่อให้ละนะ...ตอบช้าไปหน่อยยยย อภัยให้หม่อมฉันเน้อออออออ

มาต่อได้ยาวจุใจจริงๆ ขอบคุณคร้าบบ :impress:
ม่ายเป็นไร...แค่เลี้ยง sizzler ซักมื้อก็พอออออออ ไม่อยากรบกวนมากกก.... o18

อ๊ะ มีฉากหลบฝนด้วย  ชีวิตนี้จะมีสักครั้งไหม ที่ใครคอยปกป้องเรา
ซะน่าสงสารเลยยยย ออกแนวรันทด...มาหลบฝนบ้านเค้าก็ได้ตะเองงงงงงง   :m10:

น่าสงสารจัง  อียอ ลาน้อยที่ถูกเมิน
อืมมม ... เราก็น่าสงสารนะกฤช...มาปลอบเรามั่งจิ.. :interest:

ขอบคุณที่นำมาลงครับยาวดีอิๆ :m21: :m21: :m21:
รู้จ้ะ..ว่าชอบ...ยาววววววววววววว

เปิดตัวให้อลังการเร้ยยยย จะได้รู้ซะทีว่าใครกันแน่ที่ต้องตามง้อ  :angry2:
Wowwww เด็กเรียนนี่อารมณ์รุนแรง...อย่างงี้เค้าชอบบบบบบบ   :m10:
ว่าแต่ไอ้อียอนี่ของจินใช่มะ  :m18:  <<<< มะรู้เด่ะ เค้าเป็นบ้าอ่ะตะเองงงง   :haun5:

นายจินนี้ชอบปิดความรู้สึกตัวเองจริงๆ
ด่าเค้าเอาๆ แต่ก็แอบสนใจเค้าอะ
อยากอ่านตอนวันเปิดตัวแล้วแฮะ
ช่ายสิ..ใครจะเปิดเผยเหมือนตะเองล่ะ...จิ้มเค้าต่อหน้าสาธารณะอยู่เรื่อยยยยยย :m16:
รออ่านต่อจ้านารถ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาจิ้มตูดเรยยยย  เฮ้อ เสียจายยย  :m17:
น่านนนน ยังมะทันไร ตั้งท่าจะจิ้มอีกละ.... :เฮ้อ:

อย่าว่าไรเลยนะ หนุกมากกกกกก อยากอ่านต่อออออออออออออออออออ
ทำไมจินใจร้ายได้ขนาดนี้
ทำร้ายอียอทำไม
อ่ะ...เอาละไง ออกแนว sensitive ซะงั้นนนน
เห็นตบจูบอยู่หยกๆ ... เดี๋ยวปลดจากว่าที่ซะเลยตะเองงงงงง
  :try2:

จินทำไมเป็นแบบนี้  :a6:
<<< มันก็เป็นของมันแบบนี้ละ..ไหนจะน่ารักสู้พัดของเราได้.... :m4:

เหมือนพิมช่วงนี้คงมะค่อยได้จิ้มนารถเท่าไหร่  :m17:
นั่นนนนน มาอีกคนละ....ให้เค้าพักบ้างเหอะตะเองงงงงง :m8:

:impress:มาลงชื่อนะคะ รออยู่นะ :m13: 
จ้าเดี๋ยวรอเป็นเพื่อนนนนน รอด้วยกันตลอดไปเลยดีมะตะเองงงงง :m26:

เหนื่อยจังงงง กว่าจะตอบหมด...ดองซะเยอะเลยยยย เอ้า....ถึงเวลาละ....Let's GO....
 :a1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-10-2007 12:59:39 โดย nartch »

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Part 19
   .~.วันวานยังหวานอยู่.~.   



   เย็นวันนั้นที่บ้าน
   "แม่ครับ ผมมีอะไรจะบอก"
   "..."
   "ผมได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้เสื้อผ้าของห้าง P.R.G."
   "แกอย่ามาอำแม่หน่อยเลย หน้าอย่างแกเนี่ยนะ"
   ขนาดแม่ยังดูถูกกัน งั้นก็คงไม่แปลกหรอกที่จินประณามผม
ต่อหน้าใครต่อใคร
   "แม่ไม่เชื่อก็ตามใจ พรุ่งนี้จะมีงานเปิดตัวแม่ไปดูเองก็แล้วกัน"
   "น้องแกพูดจริงเหรอ เจ้าซัน"
   "ก็ไม่เห็นแปลกนี่นาแม่ แม่ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนี้เจ้าของห้างนั่น
ติดพันลูกแม่อยู่ ถึงอาร์ตมันจะขี้เหร่ก็ใช้เส้นของเจ้านั่นได้นี่"
   "เออ! จริงด้วย แกนี่มันฉลาดใช้แผนนี้ก็ไม่บอกแม่" แม่หันมาพูด
   "แผนเผินอะไรกันล่ะแม่ เลิกคิดบ้าๆ กันได้แล้วทั้งคู่เลย"
   หลังจากอาหารเย็น ผมตามพี่ชายเข้าไปในห้องนอน เพื่อถาม
อะไรบางอย่างที่อยากรู้มานานแล้ว
   "พี่...ผมอยากรู้จังว่าจินเขาให้อะไรพี่ ถึงได้ยอมส่ง
น้องของพี่คนนี้ไปหาเขาถึงบ้าน"
   "ก็...ไม่มีอะไร แค่ของกำนัลนิดๆ หน่อยๆ"
   "แล้วมันอะไรล่ะ"
   "นี่ไง!"
   พี่ซันส่งกระดาษกว้างประมาณสามนิ้วให้ แต่ความยาวไม่แน่ใจ
อาจจะสิบหรือยี่สิบนิ้วก็ได้
   "อะไร แค่กระดาษเนี่ยนะ" ผมดูกระดาษนั่น
   "นี่มัน..."
   "ฮิๆๆๆ"
   "พี่ใช้ผมเป็นเครื่องมือเพื่อสาวๆ พวกนี้เหรอ"
   "มันเป็นข้อตกลงระหว่างเราต่างหาก แกขอให้พี่อ่านหนังสือ
แล้วก็ทำการบ้านเอง ส่วนพี่ก็ขอให้แกช่วยจินจีบเอิ๊บ ก็เจ๊ากันแล้วนี่"
   "พี่นะพี่!!!"
   ตุ๊บๆๆ ผมโจมตีที่หัวของพี่ชายด้วยหมอนข้าง
   "เฮ๊ย! แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ"
   ผมไม่อยากจะเชื่อ ที่ผมต้องมาทนทุกข์ทรมานจากบาดแผล
ของความรักเพียงเพราะความหื่นกระหายผู้หญิงของผู้ชายตัวเอง บ้าที่สุด!!!!!
ผมกระหน่ำตีหัวพี่ซันอีกหลายที
   
   วันเปิดตัวพรีเซ็นเตอร์
   ผมถูกช่างสี่คนรุมทึ้งตั้งแต่หัวจรดเท้า เวลาผ่านไปเกือบสอง
ชั่วโมง ถึึงหายใจเต็มปอดได้ซักที ผมสำรวจตัวเองในกระจก
ใบหน้าที่เรียวยาว คิ้วที่โค้งยาวได้รูป ขนตาที่งอนยาว ดวงตาที่กลมโต
จมูกที่โด่งเรียวสูง ริมฝีปากเล็กน่ารัก ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา ใบหน้าสวยไม่ต่างกับหญิงสาว
ทรงผมที่เซ็ทเป็นทรงสวยงาม
กับชุดที่เตรียมไว้
   "ตื่นเต้นจัง" ผมพึมพำ
   "อาร์ต"
   "พัด"
   "นายน่ารักมากเลยรู้ตัวไหม?"
   "พูดอย่างนี้เราก็เขินแย่ดิ"
   "มองในนั้นดิ" เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของผมหันไปที่กระจกบานเดิม
   "นายไม่เห็นคนที่น่ารักที่สุดเหรอ"
   "ขอบใจนะ"
   "ได้เวลาแล้วครับ" ทีมงานคนหนึ่งวิ่งเข้ามาบอก
   "ใจเต้นแรงมากเลยอ่ะ"
   "ใจเย็นๆ นะ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย" เขากุมมือผมแน่น
   ผมเดินขึ้นไปบนเวที เห็นคุณลุงโจเซฟอยู่ตรงกลางเวที
ผมจึงเดินไปยืนอยู่ข้างๆ ก่อนมองลงมาด้านล่างเวที สายตาทุกคู่จับจ้องมา
ที่ผมเพียงคนเดียวเท่านั้น ผมเริ่มหายใจไม่สะดวกขึ้นทุกทีๆ ภาพมันเบลอ
ไปหมดแล้ว เอ๋...นั่นมัน...คงไม่ใช่มั้ง ผมคงตื่นเต้นจนตาฝาดแน่ๆ เลย
เขาไม่มีวันมาดูผมหรอก
   "คุณอาร์ตครับ คุณได้รับเลือกได้ยังไงครับ คุณครับ!!!"
พิธีกรบนเวทีถาม ขณะที่ผมกำลังใจลอยไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
   "เอ่อ! ผมได้รู้จักกับคุณลุงโจเซฟ ท่านคงจะอยากลองของแปลกดูน่ะครับ"
   เมื่อผมตอบดังนั้น ผู้คนข้างล่างเวทีพากันหัวเราะชอบใจยกใหญ่
ผมหันไปมองพัดที่ยืนดูอยู่ข้างๆ เวที รอยยิ้มของเขาทำให้ผมใจชื้นขึ้นมานิดนึง

   หลังจากเลิกงาน ผมโล่งอกขึ้นเป็นกอง ผมยืนคุยกับพัดขณะ
ที่ทีมงานคนอื่นๆ กำลังเก็บเวที
   "คิดว่าจะทำให้งานพังซะแล้ว"
   "ขอบใจนะ"
   "หืม?"
   "ไม่ว่าผ่านไปกี่ปีพัดก็ไม่เคยลืมสิ่งที่อาร์ตทำให้"
   "...?" ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด
   "คงหิวแย่แล้ว ไปหาอะไรทานกันเถอะ"
   "อืม"
   ทั้งคู่ตัดสินใจว่าจะไปที่บ้านขนมปัง แต่ยังไม่ทันเดินออกจากจุดโชว์ตัว
   "กระเป๋าเงินผม คนนั้นล้วงกระเป๋าเงินผมไป" พัดชี้ไปที่ผู้ชายเสื้อ
สีน้ำตาลคนหนึ่ง ก่อนวิ่งไล่ตามเจ้าคนนั้นไปติดๆ ผมก็วิ่งตามไปเช่นกัน
   "หยุดนะ!!! ไอ้หัวขโมย"
   พลั่ก! พลั่ก!
   จิน...เขามาทำอะไรที่นี่ เจ้าหัวขโมยถูกเขาสกัดด้วยหน้าแข้ง
ก่อนลงไปกองกับพื้น รปภ.สองคนวิ่งเข้ามาดูสถานะการณ์และล็อกตัวจินไว้
   "เฮ้ย!!! พวกแกจะทำอะไรน่ะ ฉันไม่ใช่คนร้ายนะ" เขาโวยวายแบบเดิมๆ
   "เขามาช่วยฉันไว้" พัดอธิบายเรื่องราวให้ รปภ.ฟัง พวกเขาจึงได้
นำตัวเจ้าหัวขโมยนั่นไป
   "คนของนายทำงานประสาอะไร แค่นี้ก็มองไม่ออกว่าใครเป็นคนดีใครเป็นคนร้าย"
   "ใครเขาจะไปมองออก ก็ดูสารรูปนายซิ เพี้ยนไปแล้วเหรอ
ใส่หมวกกับแว่นดำเข้ามาในนี้ ไอ้โจรเมื่อกี้ยังดูดีซะกว่า" ผมเถียงแทนพัด
เพราะดูจากการแต่งตัวที่มีพิรุธของเขาแล้ว คงไม่มีใครเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนร้าย
   "นายจำฉันได้ด้วยเหรอ?" เขาถอดแว่นดำออก
   "ทำตัวลับลมคมในอย่างนี้ หรือว่าจริงๆ แล้วอยากมาดูฉัน
แต่ว่าฟอร์มจัดเลยต้องหลบๆ ซ่อนๆ"
   "อะไร...พูดอะไรของนาย ฉัน..."" เขาพูดติดๆ ขัดๆ
   "อ้าว...กระเป๋าพัด"
   ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ที่ร่วงอยู่บนพื้นขึ้นมา
แต่เอ๋...นี่มัน...รูปนั้น ผมประหลาดใจมากเมื่อเห็นรูปรูปหนึ่งในกระเป๋าของพัด
   "รูปนี้มัน...พัดมีรูปนี้ได้ยังไงกัน?"
   "ก็นั่นมันรูปของพัด ทำไมจะมีไม่ได้ล่ะ"
   "แต่นี่มันรูปของอาร์ต งั้นพัดก็คือ...เจ้าหมูอ้วนเกเรในตอนนั้น"

ชื่อที่ผมนึกไม่ออกตอนดูอัลบัมเก่าๆ ในตอนช่วยแม่เก็บของ
ก็คือพัด...นี่เองเหรอ ไม่อยากจะเชื่อ
   “อืม...เราคือเจ้านั่นที่ชอบแกล้งนายตอน ป.3”
   “พูดเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย” จินสอดขึ้นมา
   “เรื่องของเราสองคน” ผมและพัดพูดพร้อมกัน
   “อ๋อ...เดี๋ยวนี้ใช้คำว่าเรื่องของเรางั้นเหรอ”
   ผมไม่มีอารมณ์สนใจความยียวนของเขา เพราะมัวแต่อึ้งกับ
เรื่องเซอร์ไพรส์ของพัดมากกว่า
   “ทำไมไม่บอกเราตั้งแต่แรก”
   “พัดคิดว่าสักวันพัดจะบอกอาร์ตเมื่อพัดพร้อม พัดอยากจะรอจน
มั่นใจก่อนว่าอาร์ตจะไม่ปฏิเสธพัด”
   “พัดรักอาร์ต”
   “ว...ว่าไงนะ?”
   “ได้ยินถูกแล้วล่ะ พัดรักอาร์ต” เขาย้ำอีกครั้ง
   “อะไรทำให้พัดคิดอย่างนั้นอ่ะ”
“อาร์ตจำสิ่งที่พัดพูดเมื่อวันงานเลี้ยงของห้างได้ไหม ว่าพัดอยากจะชดเชย”
   “? ที่พัดซื้อเสื้อผ้าให้ ก็เพื่อชดเชยการที่คุณไปรับเราที่บ้านไม่ทันไม่ใช่เหรอ”
   “จริงๆ แล้วพัดไม่ได้หมายถึงการไปรับอาร์ตไม่ทันอะไรนั่นหรอก
แต่มันเป็นเรื่องเมื่อหลายปีมาแล้ว อาร์ตยังจำได้ไหมพัดไม่รู้ แต่พัดไม่เคยลืมเรื่องวันนั้นเลย”
   “เรื่องอะไรเหรอ”
   “ตอนนั้นเราสองคนเรียนห้องเดียวกัน แล้วก็อยู่บ้านใกล้กันอีกด้วย
พัดไม่ชอบให้เพื่อนๆ ล้อว่าเราเป็นแฟนกัน พัดก็เลยพยายามแกล้งอาร์ตแทน
ที่จะคุยดีด้วย แล้วอาร์ตก็เกลียดพัดเอามากๆ เลย ทั้งๆ ที่เราเป็นเพื่อนบ้านกัน
แต่เราแทบจะไม่เคยคุยกันเลย”
   “งั้นตอนเราเจอกันครั้งแรก ที่พัดบอกว่าพัดเคยอยู่แถวบ้านเรา นั่น
ก็...หมายถึงพัดคือเพื่อนบ้านหมูตอน  เอ๊ย! เพื่อนบ้านอวบอิ่มคนนั้นของเราอ่ะดิ”
   “อืม”
   ผมน่าจะเอะใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
   “แล้วพัดก็จำเราได้มาตลอด”
   “พัดไม่เคยลืมอาร์ตแม้แต่วินาทีเดียว”
   “แล้วเรื่องที่ต้องชดใช้ให้เรามันเรื่องอะไรกันแน่ เรางงไปหมดแล้ว”
   “วันนั้นหลังเลิกเรียน พัดรีบร้อนจะไปดูรายการโปรด จึงลืม
สมุดการบ้านไว้ที่โต๊ะเรียน พอนึกขึ้นได้จึงกลับมาเอา แต่ยังไม่ทันได้เข้าไป
ในห้อง พัดก็เห็นอาร์ตหยิบสมุดของพัดใส่ลงในกระเป๋า พัดตามไปจนถึงบ้าน
ตอนนั้นพัดมั่นใจเลยว่าอาร์ตต้องแกล้งพัดคืน ด้วยการเอามันไปทิ้งที่ใดที่หนึ่งแน่
อาจจะเป็นชักโครกในบ้านอาร์ตก็ได้” เขายิ้ม
   “เราเคยทำเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ?”
   “อืม พัดจำเรื่องวันนั้นได้ดี”
   “แล้วไงต่อ เราเอามันไปทิ้งไว้ที่ไหนกัน”
   “เปล่าเลย พัดกังวลทั้งคืนว่าพรุ่งนี้จะแก้ตัวกับคุณครูเกี่ยวกับ
การบ้านของวันพรุ่งนี้ว่ายังไงดี แต่ที่ไหนได้ตอนเช้าผมเห็นสมุดเล่มนั้นวาง
อยู่บนโต๊ะของพัด แถมมันยังทำเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย”
   “ทำไมเราจำเรื่องนี้ไม่ได้เลยอ่ะ พัดล้อเล่นรึเปล่า”
   “พัดไม่เอาความประทับใจของพัดมาล้อเล่นหรอก”
   “แล้วทำไมตอนนั้นพัดถึงได้แกล้งเราล่ะ...”
   “ตอนนั้นผมรู้ตัวว่าดูไม่ได้เลย อ้วนยังกับหมู ถ้าพัดบอกอาร์ต
ไปพัดต้องถูกหัวเราะเยาะแน่เลย เอาล่ะ...ตอนนี้พัดต้องการคำตอบจากอาร์ต”
   “คำตอบ?”
   “พัดรอคอยอาร์ตมาตลอด รอคอยรอยยิ้มที่อบอุ่น รอคอยหัวใจที่
อ่อนโยน แล้ววันนั้นก็มาถึงวันที่พัดได้พบอาร์ตอีกครั้ง อาร์ตจะคบกับพัดได้ไหม”
   “เอ่อ...” อะไรกันเนี่ย ผมควรตัดสินใจยังไงดี
   “เฮอะ! นายต้องตาบอดแน่ๆ เลย” จินพูดขึ้นอีกครั้งหนึ่งหลังจาก
ที่แอบฟังเรื่องราวทั้งหมดอยู่นาน
   “คนที่ไม่เคยเห็นความดีนั้นต่างหากที่เรียกว่าตาบอด หรือเรียกว่า
ใจบอดดีล่ะ” พัดว่า
   “หนอย...ไอ้นี่” เขาง้างกำปั้น
   “ตกลง เราจะคบกับพัด”
   “เฮ้ย!...นายจะคบกับหมอนี่ไม่ได้นะ” เขาเอามือลงทันทีเมื่อได้ฟัง
ดังนั้น
   “ทำไม?”
   “ก็...นายปรึกษาพี่ชายนายหรือยัง แล้วที่บ้านนายล่ะ รับได้เหรอ
แล้วอีกอย่าง...”
   “เรื่องนั้นคงไม่มีปัญหาอะไร เพราะครอบครัวฉันต้องเห็นด้วยกับเรื่องนี้แน่นอน”
   “แต่ว่า...นายก็น่าจะ...”
   “นี่มันเรื่องของฉัน นายเป็นใครกัน”
   เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นเฉยเมยทันที เขาไม่มีสิทธิ์มาตัดสินชีวิตผม
ชีวิตของผมก็คือของผม ทุกสิ่งทุกอย่างผมจะเป็นคนเลือกมันเอง
   “พัดดีใจมากเลยที่อาร์ไม่เลือกปฏิเสธพัด จากวันนี้ไปพัดจะอยู่ข้าง
อาร์ตเสมอไม่ว่าจะทุกข์จะสุขก็ตาม พัดสัญญา”
   “อาร์ตว่าเราไปจากที่นี่กันดีกว่า”
   “อืม เดี๋ยวบ้านขนมปังของเราจะปิดเสียก่อน”
   “...”
   “ขอตัวก่อนนะ” พัดหันไปพูดกับจิน
   เมื่อผมหันไปมอง จินยังคงเงียบเฉย และไม่มีคำพูดใดออกจากปาก
ของเขา ผมจะเดินจากเขามาโดยไม่เอ่ยปากลา จะไม่หันไปมอง จะไม่สนใจ
แล้วก็จะไม่ ไม่ ไม่...ถึงผมจะพยายามคิดอย่างนั้นแต่ในความเป็นจริงแล้ว
ผมกลับ...
   “ไปก่อนนะจิน” ผมเอ่ยคำลา หันไปมอง และก็สนใจความรู้สึก
ของเขาเป็นที่สุด ทำไมแกเป็นคนแบบนี้...อาร์ต....

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
จินโดนตัดหน้าไปแว้ว
น่าสงสาร รักก็ไม่ยอมบอกออกไป
 :m17: :m17: :m17: :m17:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ken_krub

  • บุคคลทั่วไป
เป็นกำลังใจให้ครับ

armani

  • บุคคลทั่วไป
เย้ๆๆๆๆ สมน้ำหน้านัยจิน  :laugh:
อย่าให้เรื่องพลิกนะคร้าบบบ ไม่งั้นจะประท้วง :m15: :m15:
ด้วยการไม่โหวตให้ตอนนึง...

jammy

  • บุคคลทั่วไป
พ่อเเง่แม่งอนกันเหลือเกินคู่นี้ :เฮ้อ:

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
ทำไมตอนนี้รู้สึกสงสารจินจัง   :m17:

niph

  • บุคคลทั่วไป
 :m21:
ไหงเป็นงั้นล่ะ
แล้วจินจะทำไงเนี่ย

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Part 20
   .~.เด็กหน้าใหม่ห้อง A .~.   



   "อุ๊ยต๊าย! จริงเหรอเนี่ย นายห้างใหญ่คนนั้นคือพัด เจ้าเด็ก
อ้วนที่เคยอยู่ข้างบ้านเรา"
   แม่พูดขณะเอาอัลบั้มรูปออกมาดู แม่เองก็คงประหลาดใจ
ไม่แพ้ผมในวันที่รู้ความจริง
   "ไม่น่าเชื่อไอ้หมูตอนตัวนั้นน่ะเอง โชคดีของแกแล้วที่ได้เขาเป็นแฟน"
พี่ซันพูดพร้อมกับเอาขนมเข้าปาก
   "มันช่างเป็นความรักที่โรแมนติกซะจริงๆ แอบหลงรักเด็กในห้อง
เดียวกัน เวลาผ่านไปหลายปีก็กลับมาตามหารักแท้" แม่เอามือ
มากุมไว้ที่หน้าอกและหลับตาพริ้ม ท่าทางเคลิ้มฝันเชียว
   "แม่ครับ ช่วยตั้งสติหน่อยได้ไหม เขากลับมาหาผมไม่ได้กลับมา
หาแม่ซะหน่อย"
   แม่รีบเอามือลงแล้วทำตาขวาง
   "แม่รู้หรอกน่า ก็มันน่าปลื้มใจแทนแกนี่ ที่จู่ๆ ความรักก็เดินทางมาหา
พร้อมกับหอบหิ้วสมบัติอันมหาศาลมาด้วย"
   "ที่แท้แม่ก็ไม่ได้ตื้นตันกับความรัก แต่ปลื้มใจกับเงินของเขามากกว่าใช่ไหมล่ะ"
   "แหม...มันก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละ"
   "เอ้อ! อาร์ตวันไหนแกก็ชวนเขามาที่บ้านเราดิ จะได้เป็นการเชื่อม
สัมพันธไมตรีกัน" พี่ซันออกความคิดเห็น
   "สัมพันธ์บ้าบออะไรของพี่"
   "แต่พ่อว่าเป็นความคิดที่เยี่ยมมากเลยนะ" พ่อที่นั่งนิ่งอยู่นาน
ออกความคิดเห็นบ้าง
   "พ่อก็เป็นไปกับเขาด้วยอีกคน"
   "ก็ตอนแรกพ่อกลัวว่าเขาจะมาหลอกลูก แต่ตอนนี้ก็มั่นใจได้แล้วว่า
เขารักลูกอย่างแท้จริง" พ่อพูด
   "นี่ไม่มีใครอยู่ข้างผมเลยเหรอครับเนี่ย"
   "ก็เพราะพวกเราอยู่ข้างเดียวกับแกไง ถึงได้อยากเห็นแกได้คนดีๆ รวยๆ หรือแกจะปฏิเสธว่าเขาไม่ดีไม่เหมาะสมกับแก แกอย่าลืมสิ
การที่แกเป็นอย่างนี้มันหารักแท้ยากนะ" พี่ซันพูด
   ผมเองก็ไม่ได้คิดว่าเขาไม่ดีอะไร เขาดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ ที่พี่ชาย
กับแม่พูดมันก็ถูก เขาคือคนที่แสนวิเศษ ไม่เพียงแค่ไม่ลืมความประทับใจนั่น
แต่ยังจำมันได้ดีอีกด้วย ผิดกับผมที่แม้แต่เพียงลางๆ ก็ยังจำไม่ได้เลย
ว่าเคยทำเรื่องแบบนั้น
   "แล้ววันหลังผมจะพาเขามาแนะนำให้รู้จักแล้วกันนะครับ"
   พ่อ แม่ และพี่ซันมองหน้ากัน ก่อนจะยิ้มอย่างชื่นอกชื่นใจ

   วันแรกของการเปิดเทอม
   ผมเดินงัวเงียเข้าไปในห้องเรียนด้วยอารมณ์เซ็งๆ ทุกอย่าง
ในห้องค่อนข้างจะเป็นเหมือนเดิมเพียงแต่ปีนี้ได้ย้ายขึ้นไปอยู่ที่ชั้นสี่
หน้าเพื่อนๆ ในห้องก็เหมือนเดิม...แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือ...
   "ไง ไอ้ดาราหน้าแมว"
   "นายมาทำอะไรที่นี่" สิ่งผิดปกตินั้นคือเจ้าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์
   "ฉันเรียนห้องนี้แล้ว ฉันไม่ใช่จินเด็กห้อง F อีกต่อไปแล้ว
จากวันนี้ไปฉันจะเป็นจิน เด็กอัจฉริยะห้อง A ฮะๆๆ"
   "นายได้ย้ายมาอยู่ห้องนี้แล้วเหรอ" ผมควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่เนี่ย
   "นายคงลืมไปแล้วล่ะมั้งว่าฉันมีรายชื่ออยู่บนกระดาษแผ่นแรก
นั่นก็หมายความว่าฉันมีคะแนนถึงเกณฑ์ที่จะเรียนห้องนี้"
   "คุยอะไรกันอยู่เหรอจ๊ะ" เอิ๊บที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องถามขึ้น
   "ก็ถามสารทุกข์สุขดิบกันนิดๆ หน่อยๆ ไม่มีอะไรหรอก" เขาพูดเสียงหวานกับเอิ๊บ
   "จริงรึเปล่า ไม่ได้นินินทาฉันแน่นะ" เธอพูดเล่นกับจิน
   "แน่สิจ๊ะ...เธอมานั่งตรงนี้สิ ฉันจองที่ไว้ให้เธอแล้ว เราจะได้นั่งเรียนใกล้ๆ กัน"
เขาดึงมือเอิ๊บให้นั่งลงข้างๆ เขา
   จินหันมามอง ผมดูไม่ออกว่ามันคือสายตาแบบไหนกันแน่
เรียกว่าสายตาแห่งการเยอะเย้ยได้ไหมนะ

ที่โรงอาหาร
   "ตอนนี้เรื่องของจินกับเอิ๊บ กลายเป็น Talk of the Town
ของโรงเรียนเราไปแล้วเนอะ" เจ้ยพูดขณะมีข้าวอยู่เต็มปาก
   "เรื่องของคนอื่นฉันไม่อยากจะยุ่ง"
   "นี่แกกลายเป็นคนไม่สอดรู้สอดเห็นไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" เจ้ยทำตาโต
   "..."
   "ไม่ใช่ว่าแอบชอบเขานะ"
   "อะไร ฉันเคยบอกเหรอว่าฉันชอบเขา"
   "แกไม่เคยบอกหรอก แต่ว่าพฤติกรรมแกมันฟ้องอยู่
ไม่ได้นะ ตอนนี้ทั้งแกและเขาต่างก็มีแฟนเป็นของตัวเองแล้ว"
   "ฉันรู้น่า"
   "ว่าแต่เรื่องของแกเถอะเป็นไงบ้าง พัดยังดีกับแกเหมือนตอนมาจีบใหม่ๆ ป่ะ"
   "ก็เหมือนเดิม เขาเสมอต้นเสมอปลายมาก"
   "ก็ดีแล้วล่ะ ชั้นว่าเขาเป็นคนดีมากนะ เขาอุตส่าห์มาหาแกเพียง
เพราะเรื่องน้ำเน่าในอดีตนั่น"
   "แต่คนที่ดีกับคนที่รักมันคนละเรื่องกันนะ"
   "แกพูดอย่างนี้ก็หมายความว่า..."
   ผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว เขาไม่ได้เป็นเหมือนผม เขาไม่เคยมองผมเลย
แต่จะให้ทำไงได้ในเมื่อผมมีความรู้สึกกับเขามากมายขนาดนี้
   "เจ้ย...ฉันควรทำยังไงดี"
   "ตายแล้ว! แกชอบเขาจริงๆ ใช่ไหม แกปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
กับแกได้ยังไงกัน ไอ้อาร์ต"
   "ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะเป็นตอนนั้น หรือตอนนั้น"
ผมทวนความทรงจำของตัวเอง
   "งั้นแกก็บอกเขาไปเลยสิ จะได้จบๆ ไป"
   "อะไรคือจบๆ ไปของแกล่ะ ฉันจะได้รู้ว่าอกหักร้อยเปอร์เซ็นต์เลยใช่ไหม
เพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางหันมาสนใจฉันได้หรอก ที่ผ่านมาเขาพยายาม
ทำทุกสิ่งทุกอย่างก็เพื่อเอิ๊บเท่านั้น"
   "ถ้าแกไม่พูด แล้วปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไป แกอาจจะเจ็บ
ปวดไปตลอดชีวิตก็ได้นะ"
   "แกพูดเหมือนแกช่ำชองเรื่องความรักซะเหลือเกินนะ"
   "แหะๆๆ ชั้นก็พูดไปงั้นแหละ"
   แต่ที่เจ้ยพูดก็มีเหตุผล เพียงแต่ผมต้องใช้ความกล้ามากมาย
แค่ไหนกันสำหรับการพูดเรื่องนี้ออกไป

   คาบเรียนตอนบ่ายเริ่มขึ้น
   ผมนั่งมองจินที่กำลังวางมาดขรึมในการเรียน เฮ้อ...เขาจะรู้
ไหมนะว่าผมกำลังแอบมองเขาอยู่ แต่อยู่ๆ เขาก็หันกลับมามองผม
แล้วก็ยิ้มให้ น่ารักจัง เขาหล่อยิ่งกว่าเทพบุตรบนท้องฟ้า นี่ผมฝันไปรึเปล่า
เขาไม่เคยมีรอยยิ้มอย่างนั้นให้ผมหรอก
   "อาร์ต..." เจ้ยกระซิบที่ข้างหู
   "อะไรล่ะ ฉันกำลังมองอะไรเพลินๆ"
   "แกเพลินไปแล้วนะ"
   "อะไรของแก!!!"
   ผมยืนขึ้นตะโกนใส่หน้าเจ้ย แล้วก็พบว่าตอนนี้กำลังถูก
จับจ้องด้วยสายตาเพื่อนทั้งห้อง รวมทั้งอาจารย์ที่จ้องเขม็ง
   "เธอมัวเหม่อลอยคิดอะไรอยู่ อาจารย์ถามทำไมไม่ตอบ"
อาจารย์พูดด้วยเสียงอันดุดัน
   "คือผม..."
   ที่แท้...เขายิ้มหวานให้ผม ก็เพราะขำเรื่องนี้เองเหรอ
รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าจังเลย ทั้งเจ็บทั้งอาย
   "แกเป็นบ้าอะไรไอ้อาร์ต เหม่อลอยออกไปนอกโลกแล้ว
เป็นเอามากนะเนี่ย ต้องใช้ไฟช็อตแล้วนะเนี่ย" เจ้ยพูด
   ผมนั่งลงทันทีที่รู้สึกตัว ส่งยิ้มแห้งๆ ให้ไอ้เจ้ย แล้วหันไปมองจินอีกครั้ง
เห็นเขาหัวเราะชอบใจกับเอิ๊บ วันแรกของการเปิด
เทอมก็ไม่ศิวิไลซ์เสียแล้ว

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Part 21
   .~.สารภาพรัก.~.   



   "อาร์ต!!! โทรศัพท์" พี่ซันเรียก
   "ครับ" ผมรับคำแล้วรีบวิ่งลงจากบันได
   "จะรีบร้อนอะไรกันนักกันหนา ไม่ใช่แฟนแกหรอกน่า"
   "รู้อยู่แล้วล่ะ ถ้าเป็นเขาต้องโทรมามือถือ สวัสดีครับ"
   "อาร์ตเหรอ ทำไมไม่มาหาฉันที่บ้านเลยล่ะ"
   "เอ๋..."
   "เจ้าชายสุดหล่อ จำฉันไม่ได้เหรอ"
   "อ๋อ...ว่าไง"
   "ก็ไหนนายบอกว่าจะช่วยฉันเรื่องนั้นไงล่ะ แล้วอยู่ๆ นายก็หายไปไหนตั้งหลายวัน"
   ตั้งแต่วันที่จินฆ่าอียอ ผมก็ไม่ได้ไปที่นั่นอีกเลย ผมเคย
บอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ไปที่นั่นอีก แต่ผมกลับดีใจที่เรย์โทรมาตาม
   "งั้นฉันไปหาวันหยุดนี้ละกัน"
   "ก็ได้ ห้ามเบี้ยวนะ"
   "รู้แล้วน่า" ผมวางโทรศัพท์
   หัวใจร่ำร้องอยากจะไปที่นั่นมาก พอวางโทรศัพท์ ผมก็นับ
ชั่วโมงรอให้ถึงวันหยุดเร็วๆ เวลาแห่งการรอคอยผ่านไปอย่างเชื่องช้า
ที่บ้านจินคือที่ที่ทำให้รู้สึกว่า ผมเพียงคนเดียวที่รู้จักเขาเป็นอย่างดี
ผมรีบนอนแต่หัวค่ำเพื่อที่เวลาจะได้ผ่านไปเร็วยิ่งขึ้น ทั้งๆ ที่ความเป็นจริง
แล้วหนึ่งวันก็ยังคงมียี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนเดิม
   หลังจากผ่านการรอคอยที่ทรมาน วันที่ผมเฝ้ารอก็มาถึง ผมรีบ
ตื่นแต่เช้าเพื่อไปที่นั่น

   ก๊อกๆๆ
   "มาแล้วเหรอ ฉันกำลังรอนายอยู่พอดีเลย" เรย์มาเปิดประตูให้
อย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าคงไม่ได้มีเพียงแค่ผมที่นับเวลารอคอยวันนี้
   "อยู่คนเดียวเหรอ" ผมกวาดตามองรอบๆ บ้าน
   "อืม...จินออกไปกับแฟน"
   การรอคอยของผมไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ช่างเถอะ...เพราะ
อย่างน้อยในเวลานี้ผมก็มีค่าสำหรับเจ้าหนูน้อยตรงหน้านี่ ผมมองหน้าที่มี
ความหวังของเรย์
   "โทรตามฉันมามีธุระอะไรรึเปล่า"
   "จะมีอะไรไปได้ถ้าไม่ใช่เรื่องแอนนี่"
   "แล้วตอนนี้แอนนี่มีท่าทียังไงบ้างล่ะ ตั้งแต่นายให้ของขวัญเขา"
   "เหมือนเดิมเด๊ะ"
   "เฮ้อ...ตัดใจดีกว่าไหม"
   "ไม่!!!" เขาตอบโดยไม่คิด
เด็กตัวเล็กๆ ยังมีความพยายามมากกว่าผมซะอีก
   "แล้วจะเอายังไง"
   "อ้าว...นายทำให้จินคบกับนางในฝันคนนั้นได้ แล้วทำไมทีฉัน
มาถามอย่างนี้ล่ะ?"
   โอ๊ย! พูดแทงใจดำผมจังๆ เลยนะ เจ้าจิ้งจอกน้อย
   "อืม...ฉันจะกลับไปคิดแผนการให้ก็ได้ แต่วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ทำอะไรหรอกนะ"
   "ก็ได้ แต่ห้ามหนีไปนานอีกนะ"
   "อืม..."
   "เดี๋ยวไปเอาส้มมาให้กินนะ" เรย์วิ่งไปด้วยความร่าเริง
   ผมดูข้าวของภายในบ้าน หลังจากไม่ได้มาที่นี่ซะนาน ทุกอย่าง
ก็ยังคงเหมือนเดิม แต่บ้านที่ไม่มีจินมันช่างเงียบเหงาเหลือเกิน ผมเดิน
ไปที่ชั้นวางหนังสือและหยิบอัลบั้มรูปมาดูพลางๆ
   "หน้าตาจินตอนเด็กๆ เหมือนเรย์ตอนนี้เด๊ะเลยนะเนี่ย"
ผมพึมพำขณะดูรูป
   "มาแล้วๆ ทำอะไรอยู่น่ะ"
   "รูปพี่ชายนายตอนเด็กๆ เหมือนนายไม่ผิดเพี้ยนเลยนะ"
   "อืม...ใครๆ ก็พูดอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ"
   "งั้นถ้านายโตขึ้นก็ต้องหน้าตาดีเหมือนพี่น่ะสิ"
   "นายหมายความว่าตอนนี้ฉันหน้าตาไม่ดีเหรอ" เขาค้อนควับ
   "เปล่า ฉันไม่ได้หมายความว่ายังงั้น เรียกว่าน่ารักคนละแบบต่างหาก"
   "แล้วไป"
   "แล้วแอนนี่ชอบจินเพราะอะไรนายรู้ไหม"
   "อาจจะเพราะชอบคนที่โตกว่าก็ได้มั้ง"
   "หรืออาจจะเพราะพี่ชายนายหน้าตาโดนใจก็ได้ใช่ไหม ฉันคงไม่ต้อง
กลับไปวางแผนให้นายแล้วล่ะ"
   "ทำไมอ่ะ" เขาทำหน้าจ๋อยไปชั่วขณะหนึ่ง
   "เพราะฉันรู้แล้วว่าควรจัดการกับเรื่องของนายยังไงดี"
   "ยังไงเหรอ"
   เดี๋ยวก็รู้...ผมจะช่วยเขาเอง ผมทนเห็นคนอื่นต้องมาทนทุกข์
ทรมานเพราะความรักเหมือนผมไม่ได้อีกแล้ว
   "พรุ่งนี้ฉันจะมาหานายอีกนะ ส่วนนายก็ชวนแอนนี่มาที่นี่ด้วยนะ"
   "แล้วไงล่ะ"
   "เรื่องอื่นฉันจัดการเอง แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ รับรองทุกอย่างจะต้อง
เรียบร้อยเอง"
   "โอเค พรุ่งนี้มาเร็วๆ ล่ะ ฉันตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว"
   "อืม..."

วันต่อมาผมไปพบเรย์ตามนัด ผมยังไม่ทันได้เปิดประตูเข้าไป
ในบ้านก็เห็นแอนนี่และเรย์นั่งอยู่หน้าบ้าน
   "แอนนี่! เรย์! ทำอะไรกันอยู่เหรอ"
   ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมอง ผมเห็นคราบน้ำตาเป็นทางทั้งสองข้างแก้มของแอนนี่"
   "เกิดอะไรขึ้น?"
   ผมสงสัยมาก  เรย์เดินมาหาและกระซิบว่า
   "แอนนี่รู้แล้วว่าจินมีแฟน ก็เลยร้องไห้ใหญ่เลย ทำไงดีล่ะ"
   "รู้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง"
   "ฉันสงสารแอนนี่"
   "เฮ้อ...แม้แต่เด็กๆ ก็ยังรู้จักความรัก ไม่เป็นไรนะ ฉันจะทำให้แอนนี่ยิ้มเอง"
   ผมเดินเข้าไปหาแอนนี่ที่กำลังใช้กิ่งไม้แห้งเขี่ยดินเล่นอยู่
   "เธอชอบจินตรงไหนเหรอ เขามีอะไรดี" ผมนั่งลงข้างๆ แอนนี่
   "..." แอนนี่ตอบและยังคงทำสิ่งเดิมต่อไป
   "นิสัย หรือหน้าตา"
   "ไม่รู้"
   "เธอน่าจะมองคนใกล้ๆ ตัวที่เป็นห่วงเธอมาตลอดนะ"
   "นายหมายถึงเจ้าเด็กกะเปี๊ยกนั่นเหรอ" แอนนี่มองไปทางเรย์
   "ฉันหมายถึงใครก็ได้ที่ดีกับเธอมาตลอด"
   "ฉันชอบพี่จินคนเดียว เข้าใจไหม"
   "แต่เธอก็ไม่ได้บอกว่าชอบเขาเพราะอะไร"
   "ก็เขาน่ารัก นายไม่เห็นเหรอว่าเขาน่ารักแค่ไหน"
   "สรุปก็คือชอบเขาที่หน้าตา"
   "ไม่รู้" แอนนี่ทำท่ารำคาญ
   "งั้นฉันจะให้เธอดูอะไร" ผมเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบอัลบั้มรูป
ที่ดูเมื่อวานให้แอนนี่ดูบ้าง
   "อะไร"
   "เธอดูรูปพวกนี้ซิจินตอนเด็กๆ หน้าตาเหมือนเรย์ตอนนี้อย่างกับแกะ"
   ผมชี้ให้แอนนี่ดูรูปพวกนั้น แอนนี่แอบชำเลืองดูก่อนจะดูมันอย่างตั้งใจ
เต็มสองตา
   "แล้วไง"
   "เธอลองคิดดูซิ ถ้าเรย์โตขึ้นก็ต้องหน้าตาแบบจินของเธอจริงไหม
อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ"
   แอนนี่จ้องรูปจินอย่างถี่ถ้วน
   "จริงเหรอ" เธอถาม
   "อืม...เขาน่ะเป็นเด็กอัจฉริยะ ควาคิดความอ่านต้องดีกว่าจินแน่นอน"
   "จริงด้วย" แอนนี่ปาดคราบน้ำตา
   เด็กนี่หลอกง่ายจริงๆ เล้ย...
   "ขอบใจนะ" แอนนี่ยิ้มให้ ก่อนหันไปยิ้มให้เรย์ซึ่งยืนหงออยู่ไกลๆ

   จินกลับมาขณะที่ผมกำลังจะกลับบ้าน
   "มาทำอะไร บ้านฉันไม่ใช่สวนสาธารณะนะ"
   "กำลังจะกลับ"
   "แฟนไม่มารับเหรอ?"
   "แล้วแฟนนายล่ะ ไปส่งมาแล้วเหรอ"
   "แน่นอน ฉันคงไม่ปล่อยให้คนน่ารัก อย่างนั้นกลับไปคนเดียวหรอก
มันอันตราย แต่อย่างนายคงกลับคนเดียวได้ ฮะๆๆๆ"
   "..." ผมไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขา จึงเงียบไว้ดีกว่า
แต่เขาก็ไม่ย่อท้อที่จะกวนประสาท
   "วันหลังอย่าเหม่อลอยอีกนะ เดี๋ยวโดนอาจารย์ดุอีก ฉันเข้าใจว่า
นายอดใจไม่ไหว เพราะมีคนหน้าตาดีราวเทพบุตรมานั่งเรียนห้องเดียวกัน"
   "ว่าไงนะ นายนี่มันหลงตัวเองซะจริงๆ"
   "ฉันพูดความจริงต่างหาก ไม่ได้เรียกว่าหลงตัวเอง"
   "เฮอะ!"
   "แล้วนายมาที่นี่ทำไม หรือว่าคิดถึงฉัน"
   "เอาอีกแล้วนะ ฉันไม่ได้มาหานายซักหน่อย ฉันมาหาน้องนาย"
   "เขาเรียกหาเรื่องมาน่ะรู้จักไหม นายตั้งใจมาหาฉันต่างหาก
แต่อ้างเรย์มัน นายแอบชอบฉันเหรอ!!!"
   O_o จินพูดอะไรน่ะ มันเป็นเพราะเขารู้ใจผมจริงๆ หรือว่าแกล้ง
อำเล่นกันแน่
   "นาย...พูดเรื่องอะไร"
   "ฉันมองออกนะว่านายชอบฉัน ฉันไม่เคยมองผิดหรอก"
   "งั้นคราวนี้คงเป็นครั้งแรกที่นายเดาผิด"
   "เหรอ" เขายิ้มยียวนเหมือนมองเห็นหัวใจผมทะลุปรุโปร่ง
   "ยิ้มอะไร"
   "ฉันชอบเธอ" จินตอบ
   "เอ๋...O_o อะไรนะ"
   "นายก็ได้ยินแล้วนี่ แต่พูดอีกทีก็ได้ ฉันชอบเธอ"
   ผมตะลึงงั้นไปขณะหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดี
   "เฮ้! อึ้งกิมกี่ไปเลยเหรอ ฉันพูดเล่น แอบดีใจอยู่ล่ะสิ ฮะๆๆ
ตลกชะมัดยาด ฮะๆๆ"
   "นาย...เอาความรู้สึกฉันมาล้อเล่นงั้นเหรอ"
   เรื่องแค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วย หรือว่านายชอบฉันจริงๆ" เขายังไม่มีทีท่าว่าจะสลดลงแม้แต่น้อย
   "ใช่!!! ฉันชอบนาย ไม่สิ ฉันคิดว่าน่าจะเรียกว่ารักเหมาะสมกว่า
นายคงสนุกมากใช่ไหมที่เห็นฉันเป็นตัวตลกของนาย นายแกล้งโง่รึยังไง
นายไม่เห็นหรือว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ มองนายตรงนี้ จะเหยียบย่ำหัวใจฉันไปถึงไหน"
   "นายล้อฉันเล่นใช่ไหม ไม่เอาน่า เล่นละครดีเกินไปแล้วนะ" เขาทำหน้างุนงง
   "อย่างที่นายพูดมันก็ถูก ฉันมันธรรมดา ไม่เหมือนนางฟ้าของนาย
แต่นายรู้ไหมทุกครั้งที่เห็นนายกับเขาฉันปวดใจมากแค่ไหน แต่นายคงไม่รู้สินะ"
   "นายพูดเรื่องอะไร เลิกเล่นได้แล้วนะ"
   "ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันโกหกตัวเองไม่ได้ว่าฉันรักคนที่ไม่เคยเห็น
คุณค่าของฉันเลย"
   "อาร์ต..." เขาเปลี่ยนจากสีหน้ากวนๆ เป็นเคร่งขรึม จ้องมองหน้าผม
   "ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีก ไม่กลับมาเป็นตัวตลกหรือของเล่นของใคร
อีกแล้ว ลาก่อนนะจิน..."
   ผมปั่นจักรยานสุดแรงเกิดเพื่อหนีจากสายตาคู่นั้น เขาไม่เคยรู้
เลยเหรอว่าผมวิ่งไล่ตามเขามาตลอด วิ่งจนสุดกำลังที่มี แต่ก็ไม่เคยตามเขา
ได้ทันซะที จริงๆ แล้วแม้แต่ปลายนิ้วของผมก็ยังไม่เคยได้สัมผัสแผ่นหลัง
ของเขาเสียด้วยซ้ำไป
   ตอนนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน...  เหนื่อยเสียจนไม่อยากจะหายใจ...

armani

  • บุคคลทั่วไป
อย่านะๆๆๆๆๆๆๆ  :serius2: :serius2:
จาเอาพัด o9 o9

ถ้าจะให้ได้กับจินต้องให้ิจินง้อนานๆ ด้วย สามสี่ตอนเป็นอย่างต่ำ  :angry2::angry2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-10-2007 22:38:29 โดย เด็กเรียน »

nartch

  • บุคคลทั่วไป
จินโดนตัดหน้าไปแว้ว
น่าสงสาร รักก็ไม่ยอมบอกออกไป
แต่เค้าสมน้ำหน้ามากกว่าอ่ะตัวเองงงงงงง :m18:

เป็นกำลังใจให้ครับ  <<< ให้ครายยยย ให้เค้าเหอะนะตะเองงงง เค้าขาดกะลังจายยยยย

เย้ๆๆๆๆ สมน้ำหน้านัยจิน  :laugh:    อุ้ยยยย เนื้อคู่....คิดเหมือนกันเลยยยตะเองงงง
อย่าให้เรื่องพลิกนะคร้าบบบ ไม่งั้นจะประท้วง :m15:
ด้วยการไม่โหวตให้ตอนนึง...   ทำงี้กะที่ร๊ากกกกได้ไงอ่ะ.....เซ็งงงงง :เฮ้อ:

พ่อเเง่แม่งอนกันเหลือเกินคู่นี้ :เฮ้อ:
เนอะว่ามะ....ถ้าเป็นเค้ากะตะเองงงงอ่ะไม่งอนนนนนนนนนเลย...จิงจริ๊งงงงงงง :give2:

ทำไมตอนนี้รู้สึกสงสารจินจัง   :m17:    เหรอ....ทำไมเค้าไม่เห็นรู้สึกกกกกก ....  :m28:

:m21:
ไหงเป็นงั้นล่ะ  แล้วจินจะทำไงเนี่ย 
ว่าจะเปลี่ยนบทให้ไปโดดเขาตายยยยย จะได้เป็นนิยายสุดรันทดประจำปี .... ดีมะ.... :laugh:

อย่านะๆๆๆๆๆๆๆ  :serius2:
จาเอาพัด o9    <<< ทะลึ่งละ ๆๆๆ ของใครให้มานรู้ม่างงงงงงง :m16:

ถ้าจะให้ได้กับจินต้องให้จินง้อนานๆ ด้วย สามสี่ตอนเป็นอย่างต่ำ  :angry2:
จัดให้......ให้ไปง้อกันท้างงงงงชีวิตเลยยยยยยย :m4:

ken_krub

  • บุคคลทั่วไป
เป็นกำลังใจให้ครับ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
บอกออกไปแล้วจินจะว่างัยต่อนะ  :m21: :m21: รออ่านต่อนะ

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
แล้วอียอก็โดนเหยียบและกระทืบอีกครั้ง

ใครบ้างหล่ะอยากเกิดมาเป็นอียอ

 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:

สนุกมากอยากอ่านต่อใจจะขาดแย้ว
 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:

ออฟไลน์ sasi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 148
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
ง่ะ โหดเกิ๊น จะให้จินไปโดดเขาเนี่ยนะ

เอาแค่โดนเอิ๊บวางยาก็พอ :m4: เพราะรู้ว่าจินไม่ได้รักอ่ะ เหอะๆๆ

ส่วนอาร์ตก็มีความสุขกะพัดปาย :a4:

เอ๊ จะโดนฆ่าหมกเล้าไม่เนี่ยเรา หุๆ :try2:

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
"ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันโกหกตัวเองไม่ได้ว่าฉันรักคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของฉันเลย"  :m15:
โธ่  อาร์ต  จินปากแข็งเจรงๆๆๆ  อย่างอื่นจะแข็งด้วยป่าวมะยู้ เห่อ

อยากอ่านต่อแว้วววว นารถที่ร้ากกก (กลับมารับผิดชอบหลังจากจิ้มตูดไป อิอิ)  :m3:

jammy

  • บุคคลทั่วไป
มาต่อได้เเย้วค้าบบอยากอ่านต่อเเล้ววว :m5: :m5:

nartch

  • บุคคลทั่วไป
บอกออกไปแล้วจินจะว่างัยต่อนะ  :m21:  รออ่านต่อนะ
ก็ต้องงั้นอยู่แล้วววววว   :laugh:

แล้วอียอก็โดนเหยียบและกระทืบอีกครั้ง
ใครบ้างหล่ะอยากเกิดมาเป็นอียอ
โหหหห ตะเองตืบอียออ่ะได้....ตืบเราอ่ะสู้นะเว้ยยยยยย  :m16:

สนุกมากอยากอ่านต่อใจจะขาดแย้ว  <<< จะให้อ่านต่อดีมะเนี่ยยยยยย :m28:
 

ง่ะ โหดเกิ๊น จะให้จินไปโดดเขาเนี่ยนะ     << เบาละนะเนี่ยยยยยยย  :m18:

เอาแค่โดนเอิ๊บวางยาก็พอ :m4: เพราะรู้ว่าจินไม่ได้รักอ่ะ เหอะๆๆ
ยาไรจ๊ะ...ยาปลุก   :oo1:     ละสิ.....

ส่วนอาร์ตก็มีความสุขกะพัดปาย :a4:   <<< ฝันไปเหอะ....จะขัดขวางทุกวิถีทางงงงงง

เอ๊ จะโดนฆ่าหมกเล้าไม่เนี่ยเรา หุๆ     <<< ไม่น่ารอดมาถึงป่านนี้ต่างหากกกกกก

"ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันโกหกตัวเองไม่ได้ว่าฉันรักคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของฉันเลย"  :m15:
โธ่  อาร์ต  จินปากแข็งเจรงๆๆๆ  อย่างอื่นจะแข็งด้วยป่าวมะยู้ เห่อ
เดี๋ยวขอไปทดสอบให้นะ.... แล้วจะกลับมาบอกกกก  :m10:

อยากอ่านต่อแว้วววว นารถที่ร้ากกก (กลับมารับผิดชอบหลังจากจิ้มตูดไป อิอิ)  :m3:
มั่วแล้ว ๆๆๆๆ  ไม่ต้องเลยยยย เสียใจ...หมดเวลารับผิดชอบ...หาพ่อของเด็กได้แล้วจ้ะ.... :a4:

มาต่อได้เเย้วค้าบบอยากอ่านต่อเเล้ววว  :m5:
มาแล้วจ้า......Let's go..... :m7:

ขอบคุณมากมายยยยที่หาคนแต่งให้ผมจนได้ by ice ...
นาย ice คงดีใจที่เพื่อน ๆ ชอบเรื่องนี้....ขนาดติดหนึ่งในห้านิยายหนุกหนานด้วยยยยยย..... :m5:

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
จะให้รับผิดชอบดีๆ ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย  :angry2:
ชอบตบจูบๆ เหรอ 5555

นึกว่ามาต่อ  รีบคลิกเข้ามา  ให้ไวๆ  :m4:

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Part 22
   .~.แตงโม.~.


   ในที่สุดก็สารภาพรักกับจินไปแล้ว ผมสามารถทำให้
คนอื่นรักกันได้ แต่เรื่องของตัวเองกลับเอาตัวไม่รอด ผมบอกเขาไปอย่างนั้น
ต่อไปจะเข้าหน้ากันติดได้ยังไง ฮือๆๆ
   "อาร์ต...มาแต่เช้าเลยนะยะ" เจ้ยเดินเข้ามาในห้องเรียน
   "ฉันนอนไม่หลับ"
   "อ้าว...เกิดอะไรขึ้น ดูซิตาบวมด้วย แกร้องไห้เหรอ" เจ้ยส่งเสียงดัง
   "นี่แกเบาๆ ก็ได้ กลัวคนอื่นไม่รู้เหรอว่าฉันอกหัก"
   "อกหัก!!!" มันส่งเสียงดังกว่าเดิม
   "ชู่ว์ว์ว์ว์"
   "แกบอกเขาไปแล้วเหรอ?" เจ้ยเสียงเบาลง
   "อืม..."
   "แล้วเป็นไง"
   "แกยังกล้าถามอีกเนอะ ดูสารรูปฉันแล้วเดาไม่ออกรึไง ฉันไม่น่าเชื่อแกเลย"
   "ถึงเขาไม่สนใจก็ยังมีพัดคอยซับน้ำตาให้แกนี่ ช่างหัวเจ้าจินเถอะ
พัดเก๋กว่าตั้งเยอะ เรียนถึงโรงเรียนสุดหรู รวยก็รวย
แกเลิกสนใจคนกิ๊กก๊อกอย่างนายนั่นได้แล้วนะ"

   สักพักคนที่ทั้งคู่กำลังพูดถึงก็เดินเข้ามาในห้องเรียน
   "มาแล้วแก" เจ้ยสะกิดให้เพื่อนดู
   "เห็นแล้วน่า"
   จินมองมา วันนี้แววตาของเขาเหงากว่าทุกวัน เขาไม่พูดจากวน
บาทาเหมือนอย่างทุกๆ วัน คงจะรู้สึกแย่มากที่ผมไปบอกรักเขา
ต่อไปจะมองหน้ากันยังไง เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองเงียบๆ ผมแอบมองเขา
เป็นระยะๆ สักพักเขาลุกขึ้นและเดินมาหา
   "อาร์ต..." เขาพูดเบาๆ
   "อะไร?"
   "เย็นนี้เจอกันที่ประตูทิศตะวันตก"
   "ทำไม"
   "เดี๋ยวนายก็รู้ ไปให้ได้นะ"
   "แต่เย็นนี้ฉัน..." ผมยังไม่ทันได้พูดต่อ เอิ๊บก็เดินเข้ามาในห้อง
เขาจึงเดินกลับไปที่ของตัวเอง
   "เขาพูดอะไรกับแก"
   "เขานัดไปเจอกันตอนเย็น คงหาเรื่องว่าฉันแน่ๆ เลย"
   "แล้วแกรับปากเขาไปรึเปล่า"
   "ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย"
   "งั้นแกก็ไปสิ เขาอาจจะขอโทษแกก็ได้นะ"
   "ขอโทษเหรอ น้ำคงท่วมหลังเป็ดก่อนละมั้งถึงจะได้ยินจากปากเขา"
   "เอ่อน่า...ลองไปดูก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา ถึงยังไงก็ไม่มีอะไรให้เสีย
มากไปกว่านี้แล้ว"
   "แต่วันนี้พัดจะมารับฉันที่โรงเรียน"
   สุดท้ายแล้วผมก็เลือกที่จะไปหาจินก่อน ถึงแม้จะไปแค่
ฟังเขาว่า ผมก็อยากไป

   ที่ประตูทิศตะวันตก
   ผมเห็นเขายืนหันหลังอยู่ จินมาก่อนอีกแล้ว ต้องโดนว่าแน่เลย
   "ขอโทษนะ มาช้าไปหน่อย"
   "ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็เพิ่งมา"
O_o   ไม่อยากจะเชื่อเขาไม่ด่า แถมยังใช้น้ำเสียงนุ่มนวลอย่างนั้นกับผมอีก
   "แล้วนัดมามีอะไรเหรอ"
   "ฉันอยากขอโทษนายเรื่องเมื่อวาน"
   "เอ๋?  ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษนายทีทำให้นายลำบากใจ
ต่อไปนายสบายใจได้เลยนะ ฉันจะไม่ไปวุ่นวายที่บ้านนายอีก"
   "เพราะอะไร? นายรักฉันเพราะอะไร"
   "..."
   เขากำลังพยายามทำให้ผมรู้สึกอายใช่ไหม
   "จะเพราะอะไรก็ช่าง ฉันมีอะไรอยากจะบอกนาย" เขาหยิบของ
บางอย่างกำไว้ในมืออย่างมิดชิด
   "อาร์ต...พัดตามหาซะทั่วโรงเรียนเลย มาทำอะไรที่นี่" พัดวิ่งเข้ามา
   "ปัดโธ่โว้ย! มาขัดจังหวะอีกแล้ว" จินพึมพำเบาๆ
   "ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง"
   "ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"
   "จริงสิ มีเรื่องอะไรจะบอกฉันเหรอจิน" ผมหันไปถาม
   "ไม่มีแล้ว" จินเอาของสิ่งนั้นเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
   งั้นวันหลังค่อยคุยกันนะ ไปก่อนนะ"
   พัดจูงมืออาร์ตไป
   "ไอ้วันวานยังหวานอยู่! ทำไมแกต้องมาตอนนี้ด้วย ไอ้บ้าเอ๊ย!!!"
   จินระเบิดเสียงดังลั่นโรงเรียน เมื่อทั้งสองลับตาไปแล้ว

   ที่สนามบาสของโรงเรียน
   "เป็นอะไรไปวะ หน้าตาไม่เสบยเลย" ซันถาม
   "เปล่า มีเรื่องคาใจนิดหน่อย" จินตอบด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า
   "เรื่องคาใจ? ตอนนี้ใครๆ ก็พากันอิจฉาแกทั้งนั้น"
   "ไม่รู้ว่ะ ข้าได้คบกับเอิ๊บ แต่กลับไม่รู้สึกดีใจอะไรเลย"
   "เอ็งไม่ได้ชอบเขาเหรอ"
   "ก็ชอบ"
   "แล้วไง"
   "แต่ก็แค่ชอบ"
   "เอ็งพูดอะไรวะ ข้างงไปหมดแล้ว"
   "ไม่รู้โว้ย!"
   "เอ็งรักคนอื่นอยู่ใช่ไหม"
   "..." จินนิ่ง
   "เอ็งรักใครอยู่" ซันถามแบบรู้ทัน
   "ข้ารัก...น้องชายเอ็ง" เขาพูดเบาๆ
O_o   "เฮ้ย!!! เอ็ง...เป็นไบเหรอวะ" ซันทำท่าตกใจสุดๆ
   "ไม่รู้ว่ะ ข้ายังไม่รู้ตัวเองเลย ข้ารู้แต่ว่า 'ข้ารักเขา' แค่นั้นแหละ"
   "แล้วเอ็งจะทำยังไงต่อไป"
   "ไม่รู้"
   "ตั้งแต่เมื่อไหร่"
   "ไม่รู้"
   "อะไรวะ! อะไรๆ ก็ไม่รู้ รับประทานแห้วเถอะเอ็ง
ปล่อยเวลามาเนิ่นนานขนาดนี้แล้ว เอ็งก็มีเอิ๊บ อาร์ตมันก็มีนายห้างนั่น
เอ็งคงต้องตัดใจซะแล้วล่ะมั้ง"
   "ไม่มีท่าง! เอ็งก็ช่วยข้าหน่อยดิ"
   "ช่วยยังไงวะ?"
   "ก็อย่าให้อาร์ตไปไหนมาไหนกับไอ้หมอนั่นดิ"
   "คงไม่ได้หรอกว่ะ ตอนนี้ทั้งพ่อและแม่ดีใจจะตายไปที่อาร์ตได้คบ
กับไอ้นั่น เรื่องนี้เอ็งต้องแก้ปัญหาเองแล้วล่ะ โทษทีว่ะเพื่อน"

ที่บ้านของอาร์ต
   "วันนี้พัดจะมาที่บ้านเรา ผมขอร้องทุกๆ คนเลยนะครับ ว่าอย่า
พูดจาประหลาดๆ ออกไป"
   "รู้น่า" แม่พูด
   ผมเห็นพี่ชายไปโทรศัพท์ ท่าทางมีพิรุธ
   "โทรหาใคร" ผมถาม
   "เปล่า"
   "ก็เห็นอยู่ว่ากำลังคุยโทรศัพท์"
   "เออๆ แค่นี้ก่อนนะ มาเร็วๆ ล่ะ" พี่ซันพูดในสายก่อนวางหู
   "แกนี่มันจุ้นจริงๆ เล้ย..." แล้วก็เดินหนีไป

   ตอนเที่ยงตรงพัดมาที่บ้านตามที่นัดหมายกันไว้
   "โตเป็นหนุ่มใหญ่แล้วนะ หล่อซะด้วย" แม่ชม
   "ขอบคุณครับ"
   แม่พูดคุยกับเขาสักพัก แขกที่ไม่ได้รับเชิญก็มา
   "สวัสดีครับคุณป้า ผมเอาแตงโมมาฝากครับ เจ้านี้หวานมากเลยนะครับ"
เจ้าอาคันตุกะหน้าจิ้งจอกเอ่ย
   นั่นทำให้รู้ว่าเมื่อกี้พี่ผมโทรหาใคร
   "วันนี้มีแขกมาตั้งสองคน ดีจัง บ้านเราจะได้คึกคัก" แม่พูด
   "นายมาทำไม" ผมถาม
   "ก็เอาแตงโมมาให้ไง" จินตอบ
   "งั้นให้เสร็จแล้วก็กลับได้แล้วสิ"
   "ทำไมพูดกับแขกอย่างนั้นล่ะ อาร์ต" พี่ซันพูดบ้าง
   "พี่เป็นคนโทรเรียกเขามาใช่ไหม?"
   "ก็พี่เห็นว่ามีคนเยอะๆ จะได้ครึกครื้นไง ไม่ดีเหรอ"
   พี่ซันและจินมองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างมีลับลมคมใน สองคนนี้
ต้องมีอะไรแน่ๆ เลย ผมพยายามจะลืมเขา แต่เขาก็ยังมาให้เห็นอีก
จะแกล้งกันไปถึงไหนนะ
   "พัด อาร์ตว่าเราไปข้างนอกกันดีกว่า" ผมรู้สึกเกรงใจ
เขามากที่ต้องมาพบความวุ่นวายในบ้านของผม
   "ไม่เป็นไรหรอก พัดก็คิดว่าคนเยอะๆ สนุกดี"
   "นี่พัด...ป้าจำได้นะว่าไอ้รูปนั้นน่ะป้าเป็นคนถ่ายเอง"
   "ผมก็จำได้ครับ"
   "ตอนนั้นอาร์ตงอแงน่าดู เขาว่าจะไม่มีทางถ่ายรูปกับเธออย่างแน่นอน
กว่าจะจับให้มายืนด้วยกันได้ทำเอาเหนื่อยเลย สรุปแล้วก็ได้รูป
แปลกๆ นี่มา แถมพวกเธอยังถ่ายด้วยกันแค่รูปเดียวด้วย"
   "ผมชอบรูปนั้นมากครับ ขอบคุณนะครับที่ทำให้ผมมีภาพสวยๆ ไว้ดู"
   "ตรงไหนที่ว่าสวย นายอ้วนอย่างกับหมู ส่วนอาร์ตก็ทำหน้า
บิดๆ เบี้ยวๆ ตลกจะตายไป" จินพูดแทรกขึ้นมา
   "นายพูดบ้าอะไรน่ะ รู้สึกว่านายจะกวนมากไปแล้วนะ" ผมเตือนเขา
   "เอ็งพูดอะไรวะ ทำตัวทุเรศอย่างนี้ใครเขาจะชอบเอ็ง สงบปากสงบคำ
หน่อยได้ไหม" ซันกระซิบกระซาบกับจิน
   "อึ๋ย...ข้าลืมตัวอ่ะ"
   "อย่าบ่อยนักนะ เดี๋ยวข้าจะช่วยเอ็งไม่ได้
   "เมื่อกี้ฉันขอโทษ" จินหันไปพูดกับพัด แต่แววตาไม่ได้แสดง
ความสำนึกสักนิดเดียว
   "ไม่เป็นไร" แต่พัดก็รับคำขอโทษโดยดี
   "คุณป้าครับ เดี๋ยวผมเอาแตงโมไปผ่าให้นะครับ" จินพูด
   "จ้ะ..." แม่ทำเสียงหวาน
   จินดึงซันลุกขึ้นไปด้วย แล้วก็ซุบซิบบางอย่าง
   "เอ็งคอยคุมสถานะการณ์ทางนี้ไว้ก่อนนะ ข้าจะเอาหน้าโดยการ
ผ่าไอ้แตงโมนี่ก่อน" จินพูด
   "เออจะดูให้แล้วกัน"
   จินถือแตงโมเข้าไปในครัว ส่วนซันกลับมานั่งที่เดิม
   "พี่โทรเรียกเขามาทำไม"
   "..." พี่ซันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
   "จะเป็นอะไรไปล่ะแกก็ เขาเป็นเพื่อนพี่ชายแกนะ"
   ที่แม่พูดอย่างนี้ก็เพราะว่าเห็นแก่ของฟรีนั่นต่างหาก ตอนที่ไม่มีเขา
ร่วมสนทนามันช่างเป็นอะไรที่ราบรื่นซะจริงๆ แต่ก็ไม่ได้นานสักเท่าไหร่
เพราะเขากำลังเดินออกจากครัวมาแล้ว
   "มาแล้วคร้าบ..." จินถือจานแตงโมในมือทั้งสองข้างทำท่า
เหมือนพนักงานเสิร์ฟอาหาร
   ทุกคนนั่งกินแตงโมจนหมดเกลี้ยง
   "อร่อยไหมครับคุณป้า"
   "อร่อยมากจ้ะ ทีหลังไม่ต้องเอามาก็ได้"
   "ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าคุณป้าชอบผมจะเอามาให้บ่อยๆ นะครับ
   "ดีจ้ะ ขอบใจไว้ล่วงหน้าเลยนะจ๊ะ"
   "แกฉลาดมากไอ้จิน เอาชนะใจแม่ข้าน่ะต้องเรื่องของฟรี
เรื่องเดียวเลย" ซันกระซิบ
   วันนี้พี่ซันกับจินทำท่าแปลกๆ กันทั้งวัน ผมรู้สึกไม่ดีเลย
กลัวว่าพวกเขาจะสร้างเรื่องหนักใจให้อีก

   ตอนเย็นที่หน้าบ้านอาร์ต
   "ขับรถกลับบ้านดีๆ นะ"
   ผมมาส่งพัดที่หน้าบ้าน ส่วนพี่ซันก็กำลังส่งจินอยู่เช่นกัน
ทั้งคู่กระซิบกระซาบกันอีกแล้ว ไม่รู้จะมีความลับอะไรกันนักหนา
   "เฮ้ย! แล้วเจอกัน"
   "ถ้าเรื่องนี้สำเร็จ ข้าจะยกผู้หญิงของข้าให้เอ็งทั้งสังกัดเลย"
   "จริงนะโว้ย!"
   "เออ ดิวะ"
   "ได้เลย งั้นเรื่องนี้ข้าช่วยเต็มที่เลย"
   ผมชักจะไม่ไว้ใจสองคนนี้ซะแล้วสิ

ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
"ไอ้วันวานยังหวานอยู่! ทำไมแกต้องมาตอนนี้ด้วย ไอ้บ้าเอ๊ย!!!"
55555  ขำดี  ไอ้วันวานยังหวานอยู่

จินรู้ใจตัวเองซะแล้ว ทีนี้ก็อาร์ตก็เตรียมตัวรับมือได้  :m4:

รออ่านต่อค้าบบ  นารทเท่ร้ากกกกก  มามะ จุ๊บๆ ที  :m3:

ปล  ถ้าจัดหน้าอีกหน่อย  จะทำให้อ่านง่ายมากขึ้นเยอะเลยนะนารถ (บอกเฉยๆน้า จุ๊บๆๆ)

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
อ่านไปขำไป
ถ้าตรูอยู่ตระกูลนี้
ตรูต้องทำปากจู๋ ร้องขึ้นไปบนฟ้า อาหู้........

 :a1: :a1: :a1:

มันจะงกจะเค็มอะไรได้ทั้งแม่ ทั้งพี่ชาย เวงแท้ๆ

เจ้าจินยอมรับตัวเองแล้วหรือ จะสายไปไหมน้า
 :m11: :m11: :m11:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด