Part 9
...สูทสีขาว...
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
ผมนั่งมองจิน ต้องยอมรับนะว่าเขาน่ะเท่ระเบิด ตอนที่อยู่
กลางฟลอร์นั่นเขาเด่นสะดุดตาที่สุด มีผู้หญิงห้อมล้อมเหมือนดาวล้อมเดือน
รอยยิ้มของเขาช่างสวยงามกว่าสิ่งใด ส่วนผม...
"ทำไมฉันต้องมานั่งเป็นบื้อ แล้วก็คิดเรื่องโง่ๆ อยู่คนเดียวด้วย
ทนไม่ไหวแล้วนะ!" ผมตะโกนดังลั่นบาร์ มันดังถึงขนาดกลบเสียงเพลงที่
ก้องสนั่น สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ผมรวมทั้งเขาด้วย จินเดินฝ่าผู้หญิง
พวกนั้นออกมาหา ผมคิดว่าเขาต้องด่าผมแน่ๆ
"เป็นอะไร" เขาถาม
"เอ่อ..."
"อยากกลับแล้วเหรอ?"
โดนแน่ ผมคงต้องแกล้งโมโหกลบเกลื่อนไว้ก่อน
"ฉันเบื่อจะตายอยู่แล้ว ฉันต้องมานั่งเอ๋อคุยกับห้องน้ำคนเดียว
พี่ชายฉันก็ไม่สนใจ ส่วนนายก็กลับไปดึ๊งดึ่งกับสาวๆ รอบเอว"
"ถ้าเบื่อก็บอกกันดีๆ ก็ได้ จะตะโกนทำไม งั้นไป"
"ไปไหน?"
"เต้น"
"เอ๋..."
เขาจูงมือผมไปตรงกลางฟลอร์ ไม่อยากจะเชื่อว่านอกจากจะไม่ด่าแล้ว
ยังพาผมออกมาเต้นกับเขาด้วย ฝันไปรึเปล่าเนี่ย! O_o
"ก็ไหนบอกว่าไม่อยากให้คนอย่างฉันอยู่ใกล้ๆ นายไง แล้ว..."
"แล้วใครบอกว่านายเป็นคน นายเป็นแมวต่างหาก
ไม่อยากเห็นแมวโดนทิ้ง"
>_<เขาสอนเต้นท่าแปลกๆ ที่ผมไม่เคยเห็น มันตลกชะมัด แต่ผม
กลับไม่รู้สึกอายเลยสักนิด เวลาที่อยู่กับเขาผมกล้าที่จะทำอะไรแปลกๆ เสมอ ทำไมกันนะ...
หนึ่งสัปดาห์ก่อนสอบ
"พี่ วันนี้อ่านหนังสือยังอ่ะ?"
"อ่านแล้ว"
"งั้นวันนี้ฉันจะให้พี่ลองทำข้อสอบที่ฉันเก็งเอาไว้นะ"
"ได้เลยไอ้น้อง นายจะต้องอึ้งในตัวพี่ชายคนนี้ที่นอกจากหน้าตา
ดีแล้ว ยังมีสมองอัจฉริยะอีกด้วย เอามาเลย"
O_o ง่ะ!ขอเวลาอ้วกสักชั่วโมงได้มะพี่
ผมให้เวลาพี่ชายทำข้อสอบครึ่งชั่วโมง ระหว่างรอผมก็นั่งอ่านหนังสือไปเงียบๆ
"อาร์ตๆ มาช่วยแม่เก็บอัลบั้มรูปพวกนี้ทีซิ" แม่คงกำลังเก็บ
กวาดห้องเก็บของอยู่
"ครับ..."
ผมวิ่งไปตามเสียงแม่ วันนี้คงต้องทำงานหนักอีกแล้ว เวลาแม่
อยากทำงานขึ้นมาละก็ ต้องใช้เวลาทั้งวันเพราะแม่จะคึกมาก เมื่อได้เห็นฝุ่น
"แกเอาอัลบั้มรูปเก่าๆ พวกนี้ไปเช็ดฝุ่นซะ ถ้าแม่ไม่ทำก็ไม่มีใครทำ"
แล้วแม่ก็จะบ่นประโยคนี้ทุกที
ผมนั่งเช็ดอัลบั้มรูปตามที่แม่สั่ง อี๋...ฝุ่นเขลอะเชียว ผมจ้องดูรูป
ตอนเด็กของตัวเองระหว่างที่เช็ดฝุ่นออก หน้าตาตลกตั้งแต่เด็กเลยแฮะ รู้สึกว่า
รูปตอนอยู่ประถมน่ารักกว่าตอนอนุบาลนิดหน่อย ^_^ แล้วเด็กชายข้างๆ
ที่ก้มหน้ามองรองเท้าตัวเองคือ...ใครกันนะ ผมจำชื่อไม่ได้แล้ว จำได้แต่ว่า
เป็นเด็กผู้ชายตัวอ้วนที่เกเรมากๆ ชอบแกล้งผม ตอนนั้นเกลียด เขาสุดๆ
ใช่สิ ตอนนั้นผมตัวเล็กนี่ ถ้าเป็นตอนนี้ดิ เข้ามาเลยไอ้หมูอ้วน!
"เสร็จรึยัง อาร์ต"
"ครับแม่"
หลังจากที่แม่ทำความสะอาดห้องเก็บของเรียบร้อยแล้ว ผมก็เอา
อัลบั้มรูปเก่าๆ พวกนี้ไปเก็บไว้ที่เดิม ก่อนกลับไปหาพี่ชายที่กำลังทำข้อสอบ
"เสร็จยัง?" ผมเปิดประตูเข้าห้องพี่ชาย ไม่อยากเชื่อ...พี่ซัน
หลับคาข้อสอบของผม ฮึ้ย! ผมอุตส่าห์ไปช่วยแม่คนเดียว เพื่อหวังจะให้เขา
ตั้งใจทำ แต่นี่มันอะไรกัน ผมกระชากข้อสอบที่พี่ชายนอนทับอยู่
พี่ซันเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็สลบเหมือดลงไปอย่างเดิม
"ยังดีที่ทำเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้ต้องลองให้นายจินทำดูบ้าง
ถ้าทั้งสองคนทำคะแนนได้ดี ก็ถือว่าการที่เราลงแรงครั้งนี้ประสบความสำเร็จ
อย่างสวยงาม" ผมบ่นพึมพำ
ในตอนเย็นของวันต่อมา ผมตั้งใจจะเอาข้อสอบไปให้จินทำ
ระหว่างที่ขี่จักรยานอยู่นั้นเองก็เจอเข้ากับพัด เขาจอดรถแล้วลดกระจกลง
"เรากำลังจะไปหานายที่บ้าน"
"หืม?" ผมแสดงแววตาสงสัย
"คือว่าคืนนี้ที่ห้างของเราจะจัดปาร์ตี้เล็กๆ เพื่อขอบคุณลูกค้าและ
พนักงานของเรา เราอยากให้นายไปร่วมงานด้วย"
"ต...แต่ว่าเรา..."
"..." เขาส่งสายตาอ้อนวอน
"ก็ได้"
สายตาที่วิงวอนของเขาทำให้ผมไม่สามารถ…
สายตาที่วิงวอนของเขาทำให้ผมไม่ คงต้องไปหาซื้อใหม่สักชุดแล้วล่ะสามารถปฏิเสธได้ งั้นพรุ่งนี้ค่อยเอาข้อสอบไปให้จินทำก็ได้มั้ง อีกตั้งหลายวันแน่ะกว่าจะสอบ
ผมจึงกลับบ้านมาแต่งตัว
"ชุดไหนดีหว่า มีแต่ชุดโทรมๆ ทั้งนั้นเลย"
ตลกชะมัด จะมาปาร์ตี้ที่นี่ แล้วก็มาซื้อชุดที่นี่ ก็ตอนนี้ผมกำลังเดิน
หาซื้อเสื้อผ้าที่ห้างของพัด อืม...แบบไหนดีนะ เอาเป็นชุดสีทึมๆดีกว่า
"เจอกันอีกแล้วนะ ปาร์ตี้ยังไม่เริ่มเลย เราว่าจะไปรับนายอยู่พอดี"
"เรามาหาซื้อชุดน่ะ พอดีที่มีอยู่มันไม่ได้เรื่อง"
"งั้นเราช่วยเลือกนะ"
"เราว่าชุดนี้เหมาะกับนายนะ"
มันคือชุดสูทสีขาว ขอบดำทั้งหมด ที่ปกเสื้อและปลายแขนปักลวดลายด้วยดิ้นทอง
"โห! เท่อ่ะ เด๋วเอาไปลองนะ"
ผมหยิบชุดเข้าไปในห้องลองเสื้อผ้า มันเท่มากและพอดีกับตัวผม
ผมจึงใส่ออกมาให้เขาดูด้วย
"ดูดีนี่อาร์ต"
"แฮ่ๆ ! ขอบใจนะที่ชม นายเป็นคนแรกเลยนะที่ชมอ่ะ
ถ้านายนั่นเห็นฉันในสภาพนี้ล่ะก็...คงหัวเราะท้องแข็งไปแล้ว"
"นายหมายถึง จิน?"
"อื้อ เขาน่ะชอบด่าเราเป็นที่สุด"
"นายสนิทกับเขามากเหรอ"
"ก็...เพิ่งรู้จักเขาก่อนนายแค่เดือนกว่าๆ เอง เขาเป็นเพื่อนของพี่ชายเราอ่ะ"
"..."
"อีกแค่ไม่กี่วัน เรากับเขาก็คง..." ผมก้มหน้าเพราะไม่อยากจะพูดต่อ
"เราว่าไปจ่ายเงินค่าชุดแล้วไปเดินเล่นกันดีกว่า
อีกตั้งเกือบชั่วโมงกว่างานจะเริ่ม"
"เอ่อ...ก็ดีเหมือนกัน"
"เดี๋ยวเราจัดการเรื่องเงินให้เอง" เขาหันไปบอกพนักงานให้ลงบัญชีส่วนตัวของเขา
"พัด เรา..."
"เราอยากชดเชย"
"ชดเชย?"
"เอ่อ...เราหมายถึงชดเชยที่ไปรับนายที่บ้านไม่ทัน"
"เรื่องแค่นี้ เราไม่..."
"ไปเถอะ เดี๋ยวไม่ได้เดินเล่นกันพอดี"
เขาดึงผมออกจากร้านเพื่อเป็นการตัดบท ผมไม่เข้าใจว่า
ทำไมเขาต้องดีกับผมขนาดนี้ คงไม่ใช่ว่ามาชอบผมหรอกนะ ฮิๆๆ มันจะเป็นไปได้ยังไง
ในเมื่อเขาเป็นผู้ชายปกติ แล้วผมมันก็ธรรมด๊าธรรมดาเสียเหลือเกิน
งานเริ่มตอนประมาณสองทุ่ม ผมตัวติดแหง็กอยู่กับพัดเกือบตลอดงาน
เพราะไม่รู้จะคุยกับใครดี ผมสังเกตุว่าเค้าเป็นผู้ใหญ่ต่างจากผมมาก
บางทีอาจจะเป็นเพราะหน้าที่ความรับผิดชอบที่เขาแบกรับ
เขาคงเป็นผู้ชายในฝันของใครหลายๆ คน แต่ผมกลับคิดแค่ว่าตัวเองโชคดี
จริงๆ ที่ได้มากินของฟรีในงานเลี้ยงที่ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยซะหน่อย^_^
"เฮ้! อาร์ต คิดอะไรอยู่ เหม่อลอยเชียว"
"อ้อ...เปล่าหรอก คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอ่ะ"
"..."
"เขาเป็นเพื่อนกับคุณพ่อเราเอง ชื่อคุณลุงโจเซฟ"
พัดแนะนำผู้ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ ให้ผมรู้จัก คิดว่าอายุน่าจะ
ไล่เลี่ยกับพ่อผม
"สวัสดีครับ ผม...อาร์ตครับ"
"สวัสดีครับ" คุณลุงทักทายเป็นภาษาไทย
"คุณลุงโจเซฟเป็นเจ้าของเสื้อผ้าแบรนด์ ZK ที่นายกำลังใส่อยู่"
"O_o จริงเหรอครับ"
"yes. ลุงทำธุรกิจร่วมกับห้างนี้ตั้งแต่คุณพ่อเขายังไม่เสีย ชอบเสื้อผ้าของลุงไหม?"
"ครับ แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะดูหมองไปรึเปล่าตอนมันอยู่บนตัวผม"
"พูดอะไรอย่างนั้น ลุงว่ามันดูดีขึ้นต่างหาก จริงสิเธอสนใจจะ
เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้ลุงไหม"
"เอ๋...อย่าล้อผมเล่นสิครับ"
"ลุงเอาจริงนะ ถ้าเธอสนใจก็บอกพัดได้นะ เพราะตอนนี้ลุงกำลัง
ต้องการพรีเซ็นเตอร์คนใหม่ แล้วลุงก็คิดว่าเธอใส่ชุดของแบรนด์เราแล้วดูดี
มากๆ เลย ถ้าได้แต่งหน้าสักหน่อยคงดูดีไม่แพ้พระเอกหนังเลยนะ"
"เราเห็นด้วยกับคุณลุงนะ นายน่าจะลองดู"
O_o ผมเนี่ยนะดูดี ผมอดคิดไม่ได้ว่าพัดต้องเตี๊ยมกับคุณลุง
โจเซฟแน่ๆ เลย ขืนโอเคไปมีหวัง ZK เจ๊งแน่ อย่าดีกว่า
"คือว่าผม..."
"ไม่เป็นไร ลุงไม่ได้เร่งรัดอะไร เธอกลับไปคิดดูก่อนก็ได้"
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
