ตอนที่ ๑๙ “ทำไมมึงพูด แบบนั้น วะ กูดู พี่เขาก็ดีนะ เป็นห่วงเป็นใย ดูแลมึง”
“นั้นไม่ใช่ประเด็น นะ ถ้าจะอยู่ ก็อยู่ด้วยกัน”
“ไอ้ติณ”
“มี อะไรไอ้ชาติ”
“มันไหม”
“อะไรมัน”
“ก็ตอนที่มึง บังกะโล ป๊าม ปาม กับพี่เขาอะ รู้สึกดีไหม เหมือนเอาผู้หญิงไหม”
“ยังไม่เลิกนะมึง อยากรู้มึงก็ลองเอากับพี่เขาดูดิ”
“555 ถ้าพี่เขาให้ลองก็ดีสิ”
“มาจีบอะไรกันข้างนอกมิทราบ คนไข้อยู่ด้านในนะขอรับ”
“ไร ไอ้อ้น”
“พี่เขากินยานอนแล้ว เราจะไปยัง”
“เอางี้ไอ้อ้น มึงไปโรงเรียน แล้วเช็คชื่อให้พวกกู กูกับไอ้ติณจะอยู่ดูแลพี่เขาเอง”
“แล้วทำไมต้องเป็นกูที่ต้องฝ่าแดด ฝ่าลมไปคนเดียว”
“มึงหล่อไง”
“โอ เค งั้นกูไปเลยนะ” หุหุหุ บ้ายอจริง ๆ ไอ้อ้น ไอ้อ้นออกไปแล้ว ผมกับไอ้ชาติเข้ามาในห้อง พี่เป้นอนหลับไปแล้ว ไอ้ชาติเดินเข้าไปเอามือแตะที่หน้าผาก
“หัวร้อน สงสัยจะเป็นไข้จริงๆ”
“เหรอ” ผมเดินมานั่งโซฟาตัวตรงกันข้ามกับพี่เป้ สว่นไอ้ชาตินั่งข้าง ๆ ผม
“ไอ้ชาติกูว่า.....อ้าวหลับไปซะแล้ว” กำลังจะถามอะไรมันซักอย่าง หลับไปซะแล้ว ส่วนผมก็รู้สึกจะไม่ไหวเหมือนกันขอซักงีบ.....................
ตื่นมาประมาณ 4 โมงเย็น ลืมตาขึ้นมาก็ไม่เป็นพี่เป้กับไอ้ชาติแล้ว เฮ้ยหายไปไหนกันนะหรือว่า ไอ้ชาติกับพี่เป้จะ เฟคเจอริ่งกันที่ข้างบน หุหุหุ ต้องตามขึ้นไปดู ที่ข้างบน ไม่มีนี้ ห้องครัวละ ไม่มีนี้ แล้วหายไปไหนกัน
ผมกำลังเดินออกมาจากห้องครัวก็เห็นพี่เป้กับไอ้ชาติโผล่หัวเข้ามา
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ ติณพี่ไปตลาดกับชาติมานะ ซื้อของทะเลมาเยอะแยะเลย เย็นนี้เราจะทำเมนูเผากันนะ”
“อืม แล้วพี่หายแล้วเหรอ”
“หายแล้ว แค่ไม่ได้พักผ่อนนะ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ”
“ไม่ได้เป็นห่วง ถามไปงั้นแหละ” แป่ว
“มึงมานี้เลยไอ้ติณมาช่วยกูหิ้วนี้กูหนัก”
“โห้ ทำไมซื้อมาเยอะจัง”
“พี่เป้แหละบอกว่ากลัวว่ามึงจะไม่อิ่ม ขนซื้อมาทั้งตลาด”
“มันหลายอย่างนะติณ อย่างละนิดอย่างละหน่อย ก็มีกุ้งของโปรดติณ มีปลาหมึกตัวโต หอยแมลงภู่นิวซีแลนด์ ปูม้าตัวใหญ่ ๆ”
“ที่สำคัญไอ้ติณ ดูนี้ซะก่อน” ไอ้ชาติชูถุงหิ้วอีกถุงให้ผมดู
“อะไร”
“ไวด์ โว้ย 4 ขวด”
“กระแดะนะมึง”
“ก็กูอยากกิน ขวดละ1800”
“ซื้อของแพงนะมึง อย่างมึงเหล้าขาว 40 ดีกรีแหละเหมาะสุด”
“พี่เป้ซื้อ”
“ตามใจมันมากมันจะได้ใจนะพี่”
“ไม่เป็นไรซื้อมากินด้วยกัน ออกไปข้างนอกกันไป เดี๋ยวพี่จัดการของพวกนี้เอง ติณพี่ซื้อเสื้อกับกางเกงมาให้อยู่ในถุงท้ายรถ ไปเปิดเอานะ”
“ซื้อทำไมพี่”
“เอาน่า พี่ซื้อให้”
“ทีหลังไม่ต้องนะพี่ ถ้าผมอยากได้ผมซื้อเอง” ผมเดินออกมานั่งที่หน้าบ้านอีกครั้ง ไอ้ชาติตามมานั่งกับผม
“ทำไมมึงไปพูดกับพี่เขาแบบนั้นวะ สงสารพี่เขาวะ”
“กูพูดอะไร”
“ก็เรื่องเสื้อผ้าไง เขาซื้อให้ก็เอาสิ พูดแบบนั้นมันทำร้ายจิตใจพี่เขานะ”
“ก็กูพูดความจริง”
“มึงคนเรามีคนรักกว่าดีกว่ามีคนเกลียดนะ อีกย่างกูก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนกับแค่ซื้อเสื้อผ้าให้ ถ้าจะเสียหายมันเสียตั้งแต่มึงเอาพี่เขาแล้ว กูยังอยากให้มีคนมารักกูแบบนี้บ้าง”
“ก็แฟนมึงไง”
“เฮ้อ ไม่รู้สิ กูว่าซักวันหนึ่ง กูคงต้องเลิกกับขิง”
“เฮ้ย ทำไมงั้นวะ เห็นรักกันดีดี จู่ ๆ ทำไมถึงจะเลิกละ”
“นั้นนะภายนอก ที่คนอื่นเห็น แต่จริง ๆ แล้วกูกับขิงทะเลาะกันบ่อย พูดก็ไม่ค่อยเข้าใจกัน นั้นแหละกูถึงไม่อยากกลับหอ”
“ทำไมไม่คุยกันดีดีละ บางทีมันอาจจะไม่เลวร้ายก็ได้นะไอ้ชาติ”
“ช่างมันเถอะไอ้ติณถ้าขิงคือคนที่ใช่ มันก็คงใช่ แต่ถ้าไม่ใช่รั้งไปก็ก็ไม่มีประโยชน์ อย่าพูดเลยมึงเครียด”
“มาแว้วววววววว” เสียงไอ้อ้นมาพร้อมกับเสียงเบรกรถมอไซด์ของมันที่หน้าบ้าน
“คิดถึงอ้นกันไหมครับ”
“ไอ้อ้น ก็มีอะไรจะบอกมึง”
“ไรไอ้ชาติ”
“วันนี้พวกเราแดกไวด์กัน” รู้สึกสีหน้าไอ้ชาติดูสดใสขึ้นพอเห็นหน้าไอ้อ้น แปลก ๆ แฮะ
“ไวด์”
“ใช่ 4 ขวด กำลังแช่”
“เปรี๊ยวปากวะ แล้วกับแกล้มละมีไร”
“ทะเลเผาโว้ย พี่เป้กำลังทำ มึงเข้าไปช่วยพี่เป้ไป” ไอ้ชาติไล่ไอ้อ้นไปช่วยพี่เป้ ไม่นานทุกอย่างก็ถูกลำเลียงมาที่หน้าบ้านตรงลานจอดรถ พี่เป้ย้ายรถออกไปข้างนอก บรรยากาศดีทีเดียว ผมนั่งติดกับพี่เป้ ตรงข้ามเป็นพี่ไอ้ชาติกับไอ้อ้น เตาบาบีคิว อยู่ตรงกลาง ไวด์ถูกเปิดและรินครบทุกคน น้ำจิ้มที่พี่เป้ทำอร่อยใช่ได้ ผมเกือบไม่ต้องปิ้งต้องย่าง อะไรเพราะพี่เป้คอยปิ้งและแกะวางบนจานให้ตลอดเวลา สว่นไอ้ชาติกับไอ้อ้นก็เช่นกันกระดกไวด์เหมือนน้ำเปล่า ผมมองดูก็ยังแปลกอยู่ดี ได้ชาติเหมือนจะเอาใจไอ้อ้นเป็นพิเศษ คอยแกะกุ้งแกะปูให้ เอี๊ยดดดดด เสียงรถจอดที่หน้าบ้าน พวกผมหันไปมอง เมอร์ซิเดสเบ๊นซ์ สีเทาที่มาจอดที่หน้าบ้าน ซักพักประตูรถก็ถูกเปิดออก
“พี่ปีย์” ใช่นั้นมันพี่ปีย์พี่ของพี่เป้ มาทำไมวะ
“พี่ปีย์มานั่งกินด้วยกันสิ” พี่ปีย์ เดินเข้ามาสีหน้าดูไม่ค่อยดีนักพี่ปีย์หันมามองผม
“พี่นึกว่าเป็นอะไร สอง สาม วันนี้ไม่เห็นมาหา ที่แท้ก็เหมาผู้ชายมาอยู่ด้วย”
“พี่ปีย์ ทำไมพูดแบบนั้น” ไอ้อ้นกับไอ้ชาติคง งง กันใหญ่
“ นี้น้อง ๆ ที่เรียนโรงเรียนเดียวกัน”
“ชาติ อ้น นี้พี่ของพี่เอง พี่ปีย์”
“สวัสดีคราบบบบบบบบบบบบ” พี่ปีย์รับไหว้เหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจ
“สวัสดีครับพี่ปีย์” ผมยกมือไหว้พี่ปีย์ไปแต่แกกลับเดินเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจผม
“พี่ปีย์มากินด้วยกันสิ” พี่เป้ตามเข้าไปเรียกพี่ปีย์ออกมา
“ไม่อะ ไม่มีอารมณืจะกิน ไม่มีอะไรแล้วพี่กลับก่อนนะ ระวังตัวด้วย อย่าให้เหตุการณ์มันซ้ำรอย” แล้วพี่แกก็ขับรถออกไป ทิ้งคำพูดให้ไอ้ชาติ และไอ้อ้น งง กันเล่น ๆ ว่าแกหมายถึงอะไร
“กินกัน ๆ อย่าทำหน้าแบบงง แบบนั้น มาๆๆ อ้น ชาติ ติณ ชนแก้วกัน” อย่าทำแบบนี้ไม่ว่ากับใคร ไม่ใช่ใครร้องเพลงหรอกครับ เป็นเสียงโทรศัพท์ของไอ้อ้น
“รับสิ หนวกหู”
“ไอ้เชี่ยชาติ กูกำลังจะกินกุ้ง ใครโทรมาเวลาอร่อยวะ”
“ครับ ครับ อ๋อ จำได้ครับ มีอะไรป่าวคราบบบบ......อืม....งั้นเดี๋ยวพี่อ้นไปรับนะจ๊ะ”
“ใครไอ้อ้น”
“น้องแจง ที่เจอกันวันก่อนไง เขาอยากเจอกูวะ”
“เหรอ แล้วไง” ไอ้ชาติทำหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจ
“พี่เป้ ครับผมขอญาติ ไปรับน้องเขามากินด้วยได้ไหมครับ”
“ตามใจสิครับ”
“เฮ้ย ไอ้อ้นเกรงใจพี่เขา” ผมรีบบอกไอ้อ้น ยังไงเราก็มากินของเขายังจะพาคนมากินด้วยอีก
“น่า พี่เขาอนุญาตแล้ว”
“งั้นมึงก็รีบไปรีบมาเลย อย่าให้กูต้องมีน้ำโห” ไอ้ชาติรีบไล่ ไอ้อ้นไป ไม่นานนักไอ้อ้นก็กลับมาพร้อมกับน้องผู้หญิงอีก 2 คน
“น้องแจง น้องเปิ้ล นี้พี่เป้ เรียนอิเล็กฯ นี้ชาติจำได้ไหม นั้น ติณเรียนห้องเดียวกัน”
“สวัสดี คะ” อืมก็สวยนะ แต่รู้สึกจะแรงใช่เล่นดูจากการแต่งตัวแล้ว กางเกงสั้นซะขนาดนั้น เสื้อก็รัดซะจนเหมือนจะหายใจไม่ออก
“น้องแจงมานั่งใกล้ ๆ พี่นี้นะครับ ส่วนน้องเปิ้ล อยากนั่งใกล้ใครก็ตามบายนะครับ” น้องแจงๆ รีบเดินมานั่งแทรกระหว่างไอ้ชาติกับไอ้อ้น ส่วนน้องเปิ้ล ยิ้มก่อนที่จะมานั่งข้าง ๆ ผม
“กินไรกันคะ” น้องเปิ้ลครับ ตาบอดเหรอครับ ก็เห็นอยู่ว่าเผาอะไร
“ของทะเลนะครับ น้องอยากกินอะไรครับ”
“กินกุ้งคะ แกะให้หน่อยนะคะ” ผมก็แกะกุ้งให้โดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก
“กินไวด์ไหมครับน้อง” พี่เสนอ
“ดีดี คะ รินให้ด้วนะคะ” น้องเปิ้ลทำเสียงตอแหลนิด ๆ แล้วถือโอกาสโน้มตัวมาพิงผม พี่เป้ดูสะอึกไปพัก ที่เห็นน้องเปิ้ลเอนตัวมาพิงผม แต่ก็เทไวด์ให้กับน้องทั้ง 2
“พี่ติณคะ กินปูนะคะ เดี๋ยวเปิ้ลแกะให้” น้องเปิ้ลแกะปูแล้วก็เอามาให้ผมกิน เสร็จแล้วก็ยกแก้วไวด์ให้ผมดื่มอีก ดูพี่เป้เงียบไป ผมเลยหันไปมองแก หน้าแกดูเหงาลงไปมาก เพราะตอนนี้เหมือนไม่มีใครสนแก ไอ้ชาติกับไอ้อ้น ก็สนใจแต่กับน้องแจง ส่วนผมก็มีร้องเปิ้ลที่คอยเอาอันนั้น อันนี้ให้ผมกิน
“เป็นไรป่าวครับพี่เป้”
“ป่าวครับ คงจะเมา” ดูก็รู้ว่าแกฝืนยิ้มให้กับผม
“งั้นก็อย่ากินมากนะครับ”
“ห่วงพี่เหรอ”
“ป่าว เดี๋ยวพี่ต้องขับรถไปส่งผมกลับหอ”...............................................
หัวข้อ: ก็....ผม...มัน...เด็ก...ขาย...ตัว (ภาคสองๆๆๆๆ ) ๒๐ กรกฏาคม ๒๕๕๔ (อ่าน 270611 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก