ตอนที่ ๔ด้วยความตกใจผมรีบลืมตาขึ้นดู พี่เป้เอานิ้วที่เปื้อนเลือดมาให้ผมดู
“ออกมาตรงไหนพี่ ออกตามไรฟันเหรอ” ถามไปงั้นแหละ ไม่ได้อยากสนใจเท่าไร
“ติณกระเด้าตูด พี่นะ ไม่ได้กระเด้าปาก เลือดถึงจะได้ออกที่ฟัน” แน๊ะ ยอกย้อน
“พูดว่าเอาเถอะพี่ ผมว่ามันจะเข้าใจง่ายกว่ากระเด้านะ”
“ฮึก ๆ ๆ ฮือ” อ้าวร้องไห้ไปใหญ่พูดแค่นี้ ไม่ได้ด่านะ
“พี่จะเป็นอะไรไหม พี่จะตายไหม ฮึก ๆ ๆ ฮือๆ” คุณพี่เป้ ถ้าแค่นี้ตาย ลูกค้าผมตายไปเป็นสิบแล้ว เอาวะเอาใจลูกค้าหน่อย
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ เดี๋ยวมันก็หยุด ผมพาไปล้างนะ” ผมจูงแขนพี่เป้เข้าไปล้างเลือด เปิดฝักบัวฉีดไปที่ก้นแก
“ซี๊ดดด แสบจังติณ” น้ำเฉย ๆ พี่ไม่ใช่พริกขี้หนู อะไรจะแสบมากมายขนาดนั้น ผมล้างจนเห็นว่าไม่มีคราบเลือดแล้ว ผมจึงล้างน้องชายผมต่อ พอจับ ๆ ล้าง ๆ มันสู้มือผมขึ้นมาอีก พี่เป้ มองเห็นก็น่าแดงทำเป็นมองข้างฝา
“เป็นไรพี่” แกเอามือมาชี้ที่น้องชายผม
“ทำไมเหรอ
“มันแข็งอีกแล้ว” แกมองแบบอาย ๆ
“มิน่าว่าทำไมเลือดพี่ถึงออก มันใหญ่อย่างนี้นี้เอง” ผมเห็นท่าทางแกแล้วตลกดี ไม่เหมือนลูกค้าคนก่อน ๆ ผม พอเห็นน้องชายผมตื่นก็จับ เข้าปากกันหมด ผมเลยคิดแกล้งแก ผมเอาผมเอาไปจับมือพี่เป้ แล้วเอามาจับน้องชายผมที่กำลังตื่นตัวอย่างเต็มที่ เท่านั้นแหละครับ ตัวพี่สั่นเหมือนเจ้าเข้า
“ฮึๆๆ กลัวเหรอครับ”
“ป่าว แค่มันใหญ่พี่เลย เอ่อ” ทำไมทำตัวไร้เดียงสาแบบนี้ ปวส. ๒ แล้วนะ สู้น้องมิ้นที่อายุ ๑๔-๑๕ ไม่ได้เล๊ย ผมก้มลงไปจูบหน้าผากแล้วไล่ลงมาตามจมูก มาหยุดที่ปาก สอดลิ้นเข้าไป ครั้งนี้พี่เป้ตอบโต้ มือพี่เป้ ยังจับน้องชายผมไว้แน่นจนผมคิดว่ามันจะขาดติดมือแกไป
“อืม” แล้วผมก็หยุดแล้วเดินออกมานอกห้องน้ำ ๕๕๕๕ ปล่อยให้แกหน้าแดง และตกตลึงอยู่ในห้องน้ำ
“พี่ ผมจะกลับแล้วนะ” พี่เป้รีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับเอาฝ่ามือปิดน้องชายไว้ แล้วรีบมานุ่งผ้าเช็ดตัว
“อะ นี้เงิน” พี่เป้ยื่นเงินมาให้ผม
“พี่ให้เพิ่มนะ”
“ให้เพิ่มทำไม ผมทำพี่เลือดออกนะ”
“ไม่เป็นไร พี่ก็ไม่ได้เป็นไรแล้วนิ” แล้วหน้าแดงทำไม ผมรีบรับเงินเพราะนี้ก็ตี ๕ แล้ว
“ผมไปแล้วนะครับพี่เป้ อย่าลืมนะครับ อย่าเล่าเรื่องผมให้ใครฟังนะครับ”
“ครับพี่ไม่เล่า ติณ”
“อะไรพี่”
“มาหาพี่อีกได้ไหม วันหลัง”
“พี่ผมนะไม่”
“พี่รู้” พี่เป้ชิงพูดขึ้นก่อน ที่ผมจะพูดอะไรต่ออีก
“พี่รู้ว่า ติณไม่ชอบรับแขกเดิมซ้ำ ๆ แต่แบบว่าออกมากินข้าวหรือกินเหล้ากับพี่แค่นั้นก็ได้ไม่ได้ถึงกับต้องมาแบบนี้”
“ผมไม่ค่อยว่างหรอกพี่ ไม่รับแขกผมก็อยู่กับเมีย ผมคงออกไปแดกข้าวกับพี่ไม่ได้” ผมพูดจบก็เดินออกจากห้องเลย ก่อนออกมาผมเห็นพี่เป้ทำหน้าเศร้าทันที ที่ผมตอบไปแบบนั้น ช่างเถอะผมไม่อยากให้เกย์หรือกระเทยมาผูกมัด หรือแม้แต่ผู้หญิง ผู้ชายคนไหน ผมไม่อยากมีปัญหา กว่าผมจะกลับมาถึงห้องก็เกือบ ๖ โมงเช้า แนนยังนอนหลับ ผมค่อย ๆ แทรกตัวเข้าไปนอนแล้วกอดแนนไว้ แล้วก็หลับไปด้วความอ่อนเพลีย ผมตื่นมาอีกทีก็บ่ายโมงกว่า
“แนนคราบบบบ” ผมเรียกแนนที่ตอนนี้นั่งดูทีวีอยู่
“จ๊า ตื่นแล้วเหรอ หิวยัง เมื่อคืนหนักละสิ กลับมากี่โมงละ” แนนพูดเหมือนน้อยใจ
ผมลุกขึ้นไปกอดแนนไว้
“อืม ขอโทษนะมื่อคืน กินมากไปหน่อย แนนไม่โกรธนะ” แล้วผมก็หอมแก้มแนนเบาๆ
“จะโกรธเรื่องไร แค่ไปกินเหล้าไม่ได้ไปเที่ยวผู้หญิง หรือว่าไป หึ”
“ใครจะไป แฟนออกจะน่ารักแบบนี้” ก็แฟนผมน่ารักจริง ๆ นี้
“ไปอาบน้ำเร็ว แนนซื้อกับข้าวมาไว้ให้แล้วนะ ข้าวหมูกรอบของชอบติณไง”
“ไม่กิน”
“เอ๊า ทำไมละ ก็ติณชอบไม่ใช่เหรอ แนนไปซื้อเจ้าประจำของติณเลยนะตั้งไกล” สีหน้าแนนดูผิดหวังมากที่ผมตอบไปว่าไม่กิน
“เก็บไว้กินตอนเย็น เดี๋ยวติณอาบน้ำเสร็จแล้วเราไปดูหนังกัน แล้วก็ออกไปกินข้างนอกเลยไง”
“จ๊า” สีหน้าแนนดูสดชื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมรีบ ๆ เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย และก็พาแนนออกไปดูหนังกินข้าว จนเย็นกลับมา ผมก็กินข้าวหมูกรอบที่แนนซื้อให้ ผมคิดว่าผมมีความสุขแล้วสำหรับการใช้ชีวิตแบบนี้ จนวันจันทร์ผมก็ต้องไปโรงเรียนอีกครั้ง
“ไอ้เหี๊ยะติณ”
“ไงไอ้ชาติหมา”
“อ้าวเห้ย ปกติมึงเรียหกูว่าหมาชาติ ไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้เปลี่ยนเป็นชาติหมาวะ”
“แล้วมัน แตกต่างกันตรงไหนระหว่างหมาชาติกับชาติหมา”
“พวกมึงจะเถียงกันอีกนานไหม กูจะหลับ” เสียงไอ้อ้นครับแทรกมา
“เพี๊ยะ” ผมกับไอ้ชาติครับตบหัวมัน
“จะหลับหาเตี่ยมึงเหรอไอ้อ้น นี้เพิ่ง ๘ โมงเช้า มึงเพิ่งตื่นนะ” ผมตวาดมันไป
“เหรอ” อ้าวไอ้นี้ สงสัยพวกผมตบหัวมันบ่อย ๆ สมองเคลื่อนที่จริง ๆ ไอ้อ้นก็เป็นแบบนี้มานานแล้วครับ การตอบสนองทางด้านร่างกายกับคำพูดมันจะช้ากว่าปกติชนทั่วไป ยกเว้นเรื่องผู้หญิงเร็วมาก แต่มันก็มีดีนะมันหล่อและเรียนเก่ง บางครั้งผมก็สงสัยว่ามันฉลาดได้ไง มาเรียนก็ขาด ๆหาย ๆจะสอบก็ไม่เห็นอ่านหนังสือ(รวมถึงผมกับไอ้ชาติ ๕๕๕) แต่ผลออกมาได้เอเกือบทุกวิชา ส่วนไอ้ชาตินี้เหรอครับ ไวทุกอย่าง ปากหมา กวนตีน แต่ทั้งหมดของไอ้ชาติและไอ้อ้น มีอยู่ในตัวผมหมด หลังจากอาจารย์เข้าห้อง พวกผมก็ยังคุยกันเหมือนไม่ได้เจอกันมา ๗ ชาติ
“ไอ้คุณสามหนุ่มนรกแตก จะคุยกันอีนานไหมคะ ถ้าจะคุยกันเชิญด้านนอกคะ พวกคุณคือจุดอ่อน” นี้ครับอาจารย์สิริพร ที่ปรึกษาสุดน่ารักของพวกผม เป็นคู่กัดกับพวกผมมาตั้งแต่ ปวส.๑ เป็นกันเอง สนุกเฮฮา แต่ด่าเจ็บมาก พวกผมเคารพท่านมากเลยนะครับอาจารย์สิริพร
“อาจารย์ครับปล่อยเถอะครับ ผมหิวข้าวแล้ว” ไอ้อ้นครับ ยกมือแล้วลุกขึ้นพูด แหมมีมารยาทซะด้วยเพื่อนกู
“ไอ้คุณอ้น ถ้าจำไม่ผิดเดี๊ยนเพิ่งสอนได้ไม่ถึง๒๐นาที และที่สำคัญนี้เพิ่งคาบแรก ไม่ใช่คาบ ๓ ที่คุณอ้นจะไปแดก ข้าวได้ค่ะ” พูดเพราะไหมครับอาจารย์ผม
“ไอ้คุณติณคะ ช่วยดึงขาหน้าเพื่อนคุณนั่งลงด้วยคะ” น่ากลัวจริง ๆ ผู้หญิงที่ไม่ได้แต่งงานเนี๊ยะ พวกผมนั่งเรียนจนเกือบจะหมดคาบของอาจารย์สิริพร ท่านอาจารย์ก็ด่าส่งท้ายนิดหน่อย
“นี้คือความหวังดีที่ อาจารย์คนนี้จะมีให้กับศิษย์ที่ คิดว่าเมื่อไรพวกแกจะจบ ๆ แล้วออกไปจากชีวิตเดี๊ยนซักที”
“โห้....จารย์” พวกผมประสานเสียงกลับไปทันที พวกผมออกจะน่ารัก
“ไม่ต้องมาโห่ ฮา ป่าเถื่อนแถวนี้ เดี๋ยวตบด้วยกำลังภายใน” แร๊ง
“อาทิตย์หน้าจะสอบกันแล้วรบกวนและขอไหว้วาน ให้ทุกท่านผู้เจริญแล้วอ่านหนังสือกันด้วยอย่ามัวแต่แดกเหล้า”
“โห้.....อาจารย์กินที่ไหน” ต้องเถียง ๆ
“อย่ามาเถียงให้เปลืองน้ำบ่อน้อย เข้าห้องมากลิ่นเหล้า กลิ่นเบียร์ นี้หึ่งเชียว” จมูกดีจริง ๆ อาจารย์เรา
“ส่วนใครที่หนังสือยังอยู่บนหิ้ง ไม่เคยเอามาจับมาเปิดก็จับมันหน่อยจะหมดเทอมแล้วเดี๋ยวมันจะเสียใจ ได้เขาไปแล้วทิ้งขว้าง แล้วไอ้คุณชาติ คุณอ้น คุณติณ จะส่งไหมคะ รายงาน เดี๊ยนให้ส่งมาตั้งแต่อาณาจักรสุโขทัยเพิ่งลงเสาเอก ตอนนี้เสาหักหมดแล้วคะ จะเอาไหมค่ะคะแนนนะ”
“เอาครับอาจารย์ วันศุกร์นะครับเดี๋ยวพวกผมเอาไปส่ง รับรองเช้าตรู่ รายงานของพวกผมจะอยู่บนโต๊ะอาจารย์เลยครับ” ไอ้ชาติตะโกนบอกอาจารย์ไป
“หวังว่าเดี๊ยนคงไม่ต้องทวงอีกครั้งด้วยการจุดธูปอันเชิญนะคะ”
“แรงนะอาจารย์” ผมตะโกนแซวไปบ้าง
“กับพวกเสือ สิงห์ กระทิง แรด กระซู่ กรูปรี ชะนีไพร่อย่างพวก แก ถ้าไม่แรง มันคงไม่ซึมเข้ากะโหลกหนา ๆ แถมพอความรู้เจาะเข้าไปแล้วยังไม่พบสมองอีกเจอแต่หัวกลวงๆ”
“โห้........” พวกผมประสานเสียงกันอีกครั้ง
“เอาละ ๆ อย่าลืมมาสอบด้วย ถ้ายังไม่ตายก็ขอให้ลากสังขารมาสอบ แล้วไม่ต้องสักลาย ๙ คัมภีย์ ๑๘ สูตรอภินิหาร ลงบนแข้งขา แขน อีกนะ ขี้เกียจไล่ออกจากห้อง เลิกเรียนได้”
“นักศึกษาเคารพ”
“สวัสดีครับ” ยังไม่ทันสิ้นเสียงพวกผมก็หลุดออกมาจากห้องเรียนแล้ว
พวกผมนั่งเรียนต่ออีกสองคาบอย่างขะมักเขม้น จนพักเที่ยง ต้องรีบไปโรงอาหาร เพราะเดี๋ยวไปช้าจะไม่มีเก้าอี้นั่ง ผมให้ไอ้อ้นไปหาที่นั่ง ส่วนผมกับไอ้ชาติไปซื้อข้าว
“มึงจะกินไร” ไอ้ชาติถามผม
“ข้าวหมูกรอบ”
“มึงไม่เบื่อเหรอ กูเห็นมึงแดกทุกวัน”
“แล้วมึงเสือกไร กูชอบกูจะกินมีปัญหาไหม”
“ว่าแต่มึงจะกินไร”
“ก๋วยเตี๋ยวน้ำตก”
“ว่าแต่กู กูก็เห็นมึงกินแต่ก๋วยเตี๋ยวจนหน้ามึงจะเป็นเส้นหมออ้อยอยู่แล้ว”
“ก็กูชอบ”
“มึงอย่าลืมซื้อไปให้ไอ้อ้นนะ” ผมบอกกับไอ้ชาติแล้วรีบเดินไปที่ร้านข้าวหมูกรอบเจ้าประจำ “เจ๊พิเศษเหมือนเดิมเพิ่มหมูเพิ่มไข่ ในราคา ๒๐”
“รีบๆเลยไอ้ติณเจ๊รอขายให้มึงเนี๊ยะ ขายเสร็จเจ๊จะเก็บกลับบ้าน”
“ทำไมละเจ๊ จะรีบกลับไปหาผัวเหรอ”
“ก็กำไรล้วน ๆ ไง พิเศษบ้านญาติแกสิ ๒๐ ตักข้าวเอง ใส่หมูกูลงไปอีกครึ่งโล ไข่อีก ๒ ฟอง” เจ๊เจ้าของร้านครับ แกเป็นกระเทย แกชอบผมตั้งแต่ ปวช.๑ แกบอกว่าผมเป็นรักแรกพบ ๕๕๕ ตลก เวลาผมมาซื้อแกก็ชอบจับโน้น จับนี้ผม ผมก็เล่น ๆ กับแกไปนาน ๆ ก็กลายมาเป็นพี่เป็นน้องกับผม ผมชอบมาคุยกับแกตลกดี เวลาผู้ชายมาซื้อแกแถมทุกราย สวนผมเหรอตักเองเลย ผมเคยถามแกเล่นๆ ว่ายังอยากได้ผมไหม คำตอบคือ
“เจ๊ขอ สองรอบ” ๕๕๕ พอผมได้ข้าวแล้วก็จะกลับโต๊ะ แต่นั้นที่เดินมา พี่เป้ นี้ สองวันท่านมาผมลืมพี่เป้ไปเลย เพราะอะไรเหรอครับ เพราะผมก็คิดว่าพี่แค่ก็ลูกค้าคนหนึ่งเท่านั้นเอง วันนี้พี่เป้ใส่ชุดช็อปทำให้ดูแปลกตา น่ารักแบบใสๆ แกเดินมากับกลุ่มอิเล็กฯ แกเดินมาหยุดที่ร้านเดียวกับผม พอแกจะสั่งก็เห็นผม เหมือนพี่เป้ตลึงไปชั่วขณะ ผมยิ้มให้แกไปตามมารยาท
“เจ๊ไปกินข้าวก่อนนะ” ผมหันไปมองเจ๊แสบ (เจ๊เจ้าของร้านชื่อแสบ) ผมรีบเดินออกจากร้าน
“ติณ”.............................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
