ตอนที่ ๗ “ติณๆๆๆ ตื่นได้แล้วสายแล้ว” ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นหลังจากถูกแนนเขย่าให้ตื่น
“แนนคราบบบบบ” ผมดึงร่างแนนมากอดไว้
“คิดถึงแนนจัง”
“ฮึ ไม่ต้องพูดเลย เด็กดื้อ” แนนพูดพร้อมกับ ใช้มือบีบจมูกผมเบาๆ
“ดื้อที่ไหนครับ เป็นเด็กดีที่สุดของแนนเลยนะ” ผมใช้มือบีบจมูกแนนคืนบ้าง
“ไม่ดื้อแต่กลับดึกอีกแล้วปล่อยให้แนนนอนคนเดียว”
“โอ้ๆๆ ไม่โกรธน่า ตั้งแต่วันนี้ติณจะไม่ไปไหนเลิกเรียนแล้วจะกลับมาหอเลย แล้วจะอยู่กับแนนทุกคืนเลย”
“ฮึ โกหก ไปๆๆ ลุกอาบน้ำเปลี่ยนชุดไปเรียน อาทิตย์หน้าสอบแล้วใช่ไหม”
“คราบบบบบบ แนนละสอบหรือยัง” แนนพยักหน้าแทนคำตอบ
“งั้นติณไปอาบน้ำก่อนนะ”
“เดี๋ยวติณ”
“ครับ”
“แนนอุ่นข้าวเช้าไว้ให้แล้วนะ เดี๋ยวแนนจะไปเรียนก่อนเดี๋ยวสาย”
“คราบบบบ” ผมเดินมาหาแนนพร้อมกับหอมแก้มแนน แนนหอมตอบผมแล้วเดินออกไป แฟนผมน่ารักจริง ๆ เลย ผมรีบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบไปโรงเรียน แต่ว่าเหมือนผมจะยังเมาอยู่ ก็เลยไม่ได้กินข้าวที่แนนอุ่นไว้ให้
“ไอ้ติณมึงไปกินเหล้ามาเหรอเมื่อคืน” ไอ้อ้นเริ่มคำถามแรกกับผม หลังจากมาถึงห้อง
“มึงรู้ได้ไง”
“กลิ่นซะขาดนี้ไม่ได้กลิ่นก็แปลก”
“กินไม่ชวนกันเลยนะ เดี๋ยวนี้ลืมเพื่อนลืมฝูงนะมึง”
“ไม่ได้ตั้งใจไปกิน”
“ไม่ตั้งใจอะไร กลิ่นซะขนาดนี้”
“เออ ๆ วันหลังกูจะชวน เดี๋ยวนะกูรับโทรศัพท์ก่อน” อะ พี่โจโทรมาทำไม ผมเดินออกมารับข้างนอก
“ไร”
“ไม่ต้องไรกับกูเลยไอ้ติณ มึงแหละทำอะไรไว้” พี่โจพูดเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความน่ากลัวอย่างผิดสังเกตุ
“ทำไมพี่”
“อย่ามาแหล มึงทำอะไรกับเป้”
“ป่าว ไม่ได้ทำอะไร”
“ไม่ได้ทำอะไรแล้วทำไมเยินขนาดนี้ นี้เพิ่งพาเป้ไปโรงพยาบาลมา ตอนนี้นอนอยู่ที่บ้านกูเนี๊ยะ”
“อ้าวเหรอ เป็นไรละ”
“มึงมีหน้ามาถามว่าเป็นอะไรละ มึงทำอะไรกับมันน่าจะรู้ดี แล้วกูจะบอกพี่มันยังไงละทีนี้ เด็กกูทำร้ายน้องมัน”
“ทำอะไร ก็นั้นคือสิ่งที่มันต้องการ สาแก่ใจมันแล้วนี้”
“ติณกูไม่คิดว่ามึงจะเลวได้ขนาดนี้ ติณคนก่อนที่กูรู้จักไม่ได้คนแบบนี้ คนที่เคยน่ารัก เคยแสนดี คนนั้นหายไปไหน”
“ไม่ได้หายไปไหน ผมยังเป็นติณคนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือคนของพี่เอง ถ้าเขาถอยไปอยู่จุดเดิมของเขา เราก็ยังรู้จักกันในฐานะเพื่อนในสถานศึกษา แต่มันล้ำเส้นเอง และเส้นที่ผมขีดไว้พี่ก็น่าจะรู้ดี และพี่ก็เป็นอีกคนที่พยายามจะลบเส้นนั้น แหละนี้คือผลของมัน”
“ติณ อย่างน้อยถ้าติณยังหลงเหลือความมีน้ำใจของมนุษย์ อย่าทำแบบนี้อีกได้ไหม อย่าทำร้ายเป้แบบนี้อีก”
“ผมไม่ได้ทำอะไร ผมขอยืนยัน” ผมกดสายทิ้ง แล้วกลับเข้าในห้องเรียน มันเป็นอะไร นั้นนะสิมันเป็นอะไร หรือเมื่อคืนผมจะรุนแรงจริงๆ แต่ก็ดีแล้วนี้ มันจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตผมอีก ตอนเย็นหลังจากเลิกเรียนพวกผมก็มารวมตัวกันอีกครั้งที่สนามฟุตบอล
“ไอ้ติณปิดเทอมมึงจะไปไหนป่าว”
“กลับบ้านสิวะ ถามทำไมหรือว่ามึงไม่กลับไอ้ชาติ”
“อืมก็ว่าจะไปบ้านผิงวะ” แฟนมันครับ
“ไปเปิดตัวกับว่าที่พ่อตาเหรอ”
“แน่นอน คนมันรักกัน” อยากจะอ้วกวะ
“แล้วมึงละไอ้อ้น ไม่ไปเปิดตัวบ้านแฟนมึงเหรอ”
“ไม่อะ ของกูจะเอากลับบ้านด้วยโว้ย แล้วมึงอะ ไม่เอาแนนกลับบ้านด้วยเหรอ”
“กูว่าจะชวนเหมือนกัน” นั้นสินะ ผมเคยไปบ้านแนนแล้ว แต่แนนยังไม่เคยไปบ้านผม ไว้ชวนไปดีกว่า พอเล่นบอลเสร็จ ผมโทรไปหาพี่โจอีกครั้ง ไม่ได้โทรไปถามเรื่องพี่เป้หรอกครับ
“พี่โจ”
“มีไร” พูดไม่เพราะเลย
“จะโทรมาขอโทษ เป้เหรอ”
“จำเป็นด้วยเหรอพี่”
“ติณ ตอนนีเป้มันป่วยอยู่นะ บ้านมันก็กลับไม่ได้”
“ใครห้ามมันกลับ”
“ไอ้เหี๊ยะ สภาพมันตอนนี้กลับไปพ่อแม่เขาจะพาไปแจ้งความนะสิ” มันเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ
“แล้วโทรมามีไร”
“ตั้งแต่วันนี้ผมไม่รับแขกให้พี่แล้วนะ”
“อะไรนะ” แล้วจะตะโกนทำไมเนี๊ยะ
“มึงมีเหตุผลอะไร”
“พี่โง่อีกแล้ว อาทิตย์หน้าผมสอบ สอบเสร็จกลับบ้าน จะเอาเวลาไหนไปรับแขกให้พี่”
“เออ ลืมไป กูนึกว่ามึงจะหนีกูไป”
“อืมได้ แต่ถ้ามึงว่างและมีเวลา และมีน้ำใจ มาเยี่ยมเป้มันหน่อยก็ดีนะ”
“มันคงไม่อยากเห็นหน้าผมหรอกพี่”
“ใครบอกมึงละ ขนาดมึงทำกับมันขนาดนั้น มันยังบอกไม่ให้กูด่ามึง มันจะหลงอะไรมึงหนักหนาวะ”
“งั้นแค่นะพี่ผมจะกลับหอแล้ว”
“แนน ปิดเทอมแนนไปเที่ยวบ้านติณไหม” ผมพูดกับแนน ที่ตอนนี้นอนให้ผมกอดบนที่นอนในห้อง
“อืม เอาไว้เทอมหน้าได้ไหม ทอมนี้แนนนัดกับพ่อกับแม่ไว้แล้วว่าไปเยี่ยมพี่สาวที่เรียนหนังสือที่กรุงเทพ”
“เหรอ งั้นไม่เป็นไร ไว้ปิดเทอมหน้าก็ได้” เป็นอันว่าจะเอาว่าที่ภรรยาไปอวดพ่อแม่ซักหน่อยเป็นอันยกเลิก
ตั้งแต่วันที่ผมทำเหตุการณ์ร้าย ๆ กับพี่เป้จนถึงวันนี้ที่ผมสอบเสร็จ ผมไมได้เจอกับพี่เป้กับพี่โจ้อีกเลย คงเป็นอาทิตย์แล้วสินะ
“ไช โย สอบเสร็จแล้ว เราไปฉลองที่ไหนกันดี” เป็นการเสนอของไอ้ชาติ
“ร้านเดิมไหมวะ” ไอ้อ้นสนอง
“ที่ไหน กูรู้สึกว่าพวกมึงจะมีหลายร้านเหลือเกิน” ผมถามกลับพวกมันไป ไปกินก็ดีเพราะว่าแนนกลับบ้านไปแล้ว แนนสอบเสร็จก่อนแล้วก็กลับ ผมเพิ่งไปส่งแนนขึ้นรถเมื่อเช้านี้เอง
“แต่กูว่าเราไปบ้านไอ้วีดีกว่าไหมเผื่อจะมีไรหนุกๆ อีก” ไอ้ชาติเสนอขึ้นมาอีกครั้ง
“อยากเอาอีกละสิมึงนะ” ผมพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมาแบบระอา
“เดี๋ยวกูมานะไปซื้อน้ำก่อน” ผมเดินออกจากกลุ่มเพื่อที่จะไปซื้อน้ำที่โรงอาหาร ที่นั้นผมเห็นรุ่นพี่ปวส.อิเล็กฯ ยืนรอซื้อน้ำอยู่ ทำให้แว๊ปหนึ่งผมก็คิดถึงหน้าพี่เป้ ว่ามันจะตายหรือยังมีชีวิตอยู่นะ
“มึงรู้ไหมทำไมไอ้เป้ มันไม่มาสอบ” ผมไม่ได้แอบฟังนะมันเข้าหูมาเอง
“ไม่รู้วะ มันไม่มาตั้งแต่ก่อนสอบแล้วนะ” ตั้งแต่ก่อนสอบงั้นก็แสดงว่าตั้งแต่คืนวันนั้นสินะ
“มันเป็นอะไรของมันปกติมันไม่เคยขาดสอบนะ แม้แต่เรียนมันยังไม่เคยขาดเลย หรือว่ามันตาย” หา ตายเหรอ ถ้าตายพี่โจคงโทรมากระหน่ำซัมเมอร์เซลกูแล้วสินะ ผมซื้อน้ำเสร็จผมก็โทรไปหาพี่โจ
“พี่โจ”
“อะไร จะยืมตังพี่เหรอ” แสดงว่าอารมณ์ดีแทนตัวเองว่าพี่
“ป่าว แค่จะโทรหาถามว่า”
“ว่าอะไร” แล้วจะแทรกขึ้นมาทามมาย
“ไอ่นั้นเป็นไงบ้าง”
“ไอ่นั้นไหน ถ้าหมายถึงไอ่นั้นของพี่ยังอยู่ยังไม่เฉาะ”
“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวผมตัดทิ้งให้เอง” ไอ้บ้า
“ผมหมายถึงไอ้พี่เป้ขอพี่นะ”
“เฮ้ย คิดยังไง มาถามถึงมันวะติณ ถ้ามันรู้มันคงดีใจมากเลยรู้ไหม”
“พี่ไม่ต้องบอกหรอก เดี๋ยวจะคิดว่ามีใจให้ เรื่องมันจะไม่จบ”
“แล้วถามหามันทำไม
“ผมได้ยินเพื่อนมันเพื่อนมันพูดว่ามันไม่มาเรียน ไม่มาสอบ ก็เลยอยากรู้ว่ามันตายหรือยัง”
“ปากดีนักนะ มันยังไม่ตายหรอก หลังจากวันที่มึงข่มขืนมัน”
“อะไรพี่ใครข่มขืน สมยอมต่างหาก”
“สมยอมบ้านปาป๊า มาม๊ามึงดิ อย่างนั้นเขาเรียกข่มขืน ดีแค่ไหนเขาไม่ไปแจ้งความ” ตลกละ จะขึ้นไปแจ้งความว่าไง ผมโดนผู้ชายข่มขืนมาเหรอ ๕๕๕
“แล้วไงอีกพี่”
“มันก็มานอนรักษาตัวที่บ้านพี่ ๒ วันหลังจากนั้นเป้มันก็กลับบ้าน แต่พี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันบอกที่บ้านว่ายังไงกับสภาพที่ทั้งเยินและโทรมขนาดนั้น”
“กลับบ้านได้แสดงว่าไม่เป็นอะไรแล้วทำไมมันไม่มาสอบ”
“อ๋อ หลังจากนั้นมันก็ไม่สบายอีกรู้สึกจะเป็นไข้เลือดออกมั้ง”
“อืมก็ดีแล้ว”
“ติณ เป้มันรักติณนะ”
“พี่จะบ้าเหรอ”
“ไม่บ้าพี่พูดจริง บางครั้งพี่ก็คิดนะว่าไม่อยากให้ติณขายตัวแบบนี้แล้ว และพี่ก็คิดว่าถ้ามีโอกาศพี่อยากให้ติณมีใครซักคนที่ดูแล”
“พี่ผมมีเมียแล้ว และเมียผมก็ดูแลผมเป็นอย่างดี”
“นั้นแหละประเด็น ความหมายของการดูแลของพี่คือคนที่จะสามารถช่วยเหลือติณได้ ไม่ได้หมายความว่าต้องใช้ชีวิตคู่ผัวตัวเมีย และพี่คิดเป้มันจะอยู่ในสถานะนั้นได้”
อยู่ในสถานะนั้นได้เหรอ แล้วมันคือสถานะไหนละที่พี่เป้จะอยู่
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
