ตอนที่ ๑๐ผมลุกขึ้นเดินนำหน้าพี่เป้ เพื่อกลับมายังลานหมูกะทะ ของพวกเรา
“ไปสวีทกันที่ไหนมาจ๊ะ” พี่โจพูดขึ้นก่อนพร้อมสายตาที่หวานนนนนนนนนเยิ้มมมมมมมม
“นึกว่าน้องติณพาน้องพี่ไปฆ่าแล้ว ลืมข่มขืน” อันนี้พี่ปีย์ครับ เดี๋ยวก็จับแหวนคอใต้มะเขือพวงซะหลอก
“ป่าวทั้งสองอย่าง ไปอ้วกแค่นั้น” พูดเสร็จผมกลังจะขอตัวกลับบ้าน ก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงโหยหวนดังขึ้นมาจากข้างๆ บ้านของพี่โจ ใช่นั้นมันเป็นเสียงของแม่ผมนี้
“แม่” พอตั้งสติได้ผมก็รีบวิ่งกลับที่บ้าน ภาพที่เห็นคือ แม่ผม กอดพ่อผมไว้แล้วเขย่าตัวของพ่อไปมา
“ติณช่วยพ่อด้วย พ่อเป็นอะไรไม่รู้ฮือ ๆ ช่วยพ่อด้วย พ่อไม่หายใจติณ ฮือ ๆ ๆ ติณ พ่อไม่หายใจ” อะไรนะพ่อไม่หายใจ หมายถึงอะไร ผมตกตลึงไปชั่วขณะ พอผมตั้งสติได้ ผมก็รีบพาพ่อส่งโรงพยาบาลโดยขอให้พี่โจแหละครับที่ไปส่ง ผมกับแม่ สลับกันเดินอยู่หน้าห้อง ไอ ซี ยู นานเท่าไรผมจำไม่ได้ที่เรารอ จนหมอเปิดประตูออกมา
“ญาติคุณสมบูรณ์ครับ”
“ผมหมอ ผมเป็นลูกครับ”
“หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้มาถึงช้าเกินไป” แม่ผมทรุดตัวลงกับพื้นทันทีที่หมอพูดจบ พี่โจรีบเข้มาประคอง ส่วนตัวผมยังคงตลึงกับกับพูดของหมอ ทำไมโรงพยาบาลเงียบจัง คนหายไปไหนกันหมด ทำไมมีแต่ความว่างเปล่า เงียบ ๆ มันเงียบเกินไปผมกลัว น้ำตาผมไหลออกมาแล้ว ผมกลัว ใครก็ได้ช่วยผมด้วย
“ติณๆๆ” ใช่สิเริ่มมีเสียงแล้ว มีคนเรียกชื่อผมแล้ว นั้นพ่อใช่ไหมที่เรียกชื่อผม ผมหันไปตามทิศทางของเสียง
“พี่เป้”
“ใช่ติณ พี่เอง ทำใจดีดีนะ เราต้องเข้มแข็ง ยังไงคนเราก็ต้องตาย พ่อติณโชคดีที่ท่านได้พักผ่อนแล้ว” ผมพยายามตั้งสติ จนสามารถที่จะจัดการเรื่องศพของพ่อให้ออกจากโรงพยาบาล ในตอนเช้า เมื่อนำศพมาถึงบ้าน เราต้องไปแจ้งผู้ใหญ่บ้าน เพื่อให้ประกาศให้ชาวบ้านทราบ และมาช่วยกัน ตลอดระยะเวลา ๓ วัน พี่โจ พี่ปีย์ และพี่เป้ รวมถึงไอ้อ้นทีมันพาแฟนมันมาเปิดตัว อยู่ช่วยงานจนทุกอย่างเรียบร้อย
“ติณ ตอนนี้เราก็เหลือกันสองคนแล้วนะ”
“ครับแม่”
“ลูกต้องตั้งใจเรียนให้จบนะ ลูกคือความหวังของแม่”
“แม่แล้วแม่จะอยู่กับใคร”
“แม่อยู่คนเดียวได้ ไม่ต้องห่วง แม่ยังมีแม่ของโจ เป็นเพื่อน ไม่ต้องห่วงแม่นะ”
“น้าขอบใจโจ และเพื่อน มากเลยนะที่ช่วยเป็นธุระเรื่องงานศพจนเรียบร้อย”
“น้าคิดอะไรมาก ผมจำความได้ก็เห็นหน้าน้าแล้ว เราไม่ใช่ญาติแต่ก็เหมือนญาติ”
“ยังไงน้าก็ฝากติณด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูติณเป็นอย่างดี” พี่เป้แทรกขึ้นมาตอบแม่ผมแทนพี่โจ
“อืม แล้วนี้ใครละรู้แต่เป็นเพื่อนโจ แต่น้ายังไม่รู้จักชื่อเลย”
“ผมชื่อเป้ ครับเป็นรุ่นพี่ของติณที่โรงเรียน สว่นอีกคนพี่ปีย์ เป็นพี่ผมครับ”
“อืม น้าฝากติณด้วยนะ มีอะไรที่ไม่ดีช่วยเตือนมันด้วย”
“ครับ น้าไม่ต้องห่วง ผมจะดูติณด้วยชีวิตผมเลย” ดูแลด้วยชีวิต เหรอเป้ พูดเกินไปป่าว ดูแลชีวิตตัวเองให้รอดก่อนเถอะ
หลังจากงานศพของพ่อ พวกพี่โจ ก็กลับเชียงใหม่ไปก่อน ผมยังอยู่กับแม่จนใกล้จะเปิดเทอม ช่วงงานศพพ่อ ผมลืมโทรไปหาแนนไปเลย พอคิดได้ผมก็โทรหา โดนต่อว่าชุดใหญ่เลย ๕๕๕
แต่ว่าแนนก็เข้าใจผมเพราะผมมีเหตุผลที่ไม่ได้โทรหาและวันนี้ผมก็กลับมาเชียงใหม่ แน่นอนว่าแนนได้เดินทางมาถึงก่อนผมแล้ว
“ติณ คิดถึงจังแนนเสียใจเรื่องพ่อด้วยนะ” แนนโผเย้ามากอดผมหลังจากที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง
“ติณก็คิดถึงแนน” ผมก้มลงหอมแก้มเธอ เบา ๆ ทำเอาแนนหน้าแดง
“แนนมีของมาฝากติณด้วย” แนนเดินไปหยิบเสื้อที่แขวนในตู้เสื้อผ้ามาให้ผม
“ชอบไหม” ผมชูเสื้อที่แนนเอามาให้แล้วทบกับตัว
“ชอบมากเลย แนนไม่น่าลำบากเลยนะ”
“ไม่เป็นไร แค่เห็นติณชอบ แนนก็ดีใจแล้ว” ไม่เจอกันหลายวันผมเลยจัดการ จัดการแนนไป สองรอบ พอหอมปากหอมคอ ตื่นเช้ามาก็อีก ๑ รอบ ก่อนไปเรียน
“ติณไปโรงเรียนก่อนนะ”
“จ้า ขี่รถดีดีละ” อีกครึ่งชั่วโมงผมก็โผล่หัวอยู่ที่ โรงอาหารของโรงรียน
“สวัสดีครับเจ๊แสบ ไมเจอกันนานคิดถึงจัง ยังน่ารักเหมือนเดิมนะเจ๊”
“ ปากหมาแต่เช้าเลยนะ น้องติณ” อุตส่าชมยังมาด่าอีก
“คราบบ ตอนนี้หิวข้าว”
“โน้น ชามข้าวมึง ไปตักเอง”
“เจ๊รู้จายจัง”
“รู้สิ รู้จนหมูกรอบ หมดไปเป็นตันละ”
“เกินไปเจ๊” ผมรีบไปตักข้าว ตักหมู ตักไข่ แล้วไปนั่งกิน โทรศัพท์เข้ามาพอดี แม้ กำลังจะตักหมูเข้าปาก
“อืม ว่าไงไอ้ชาติหมา”
“อวยพรกูแต่เช้า มึงอยู่ที่ไหน”
“โรงอาหารกำลังแดกข้าว จะมาปะ”
“อืมเดี๋ยวกูไป” ซักพัก มันก็เดินมาพร้อมกับไอ้อ้น ไม่ห่างกันเลยสองคนนี้
“ว่าไงคู่รักแห่งปี มาพร้อมกันเลยนะ”
“คู่รักพ่อมึงเดะ”
“พ่อกูตายแล้ว”
“เฮ้ย พูดจริงป่าว” ไอ้ชาติครับมันร้อนตัว
“จริง ตายเมื่อเดือนก่อน เดี๋ยวกุจะให้พ่อไปหักคอมึง”
“ขอโทษวะ ไม่ได้ตั้งใจ”
“แล้วทำไมไม่บอกพวกกูวะ”
“โทษวะกูลืมไปเลย มันกระทันหันและยุ่งมาก”
“ไอ้อ้นแล้วทำไมมึงไมโทรบอกกู”
“เอ๊า กูคิดว่ามึงคงมีความสุขกับแฟนมึงที่บ้านพ่อตา กูเลยไม่โทรไปรบกวน”
“เพี๊ยะ” ไอ้ชาติตบหัวมันไป
“นี้เรื่องของเพื่อนนะโว้ย”
“อย่าเถียงกัน ๆ จะกินอะไรก็ไปซื้อ อย่ามาเถียงกันใกล้ตีนกู” แล้วพวกมันก็แยกย้ายถ่ายเทกันซื้ออาหารเช้า ส่วนผมโซ้ย ข้าวหมูกรอบของผมต่อ
“พี่นั่งด้วยได้ไหม” ผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงพร้อมด้วยช้อนที่ยังคาปาก
“........................” กินต่อไม่สนใจ พี่เป้ คงคิดว่าไม่ตอบหมายถึงตกลง แกก้เลยนั่งฝั่งตรงข้ามกับผม
“กลับมาวันไหน”
“........................” กินต่อหมูกรอบอร่อย ตามด้วยน้ำซุป
อยู่ ๆ แก ก็ลุกไป คิดว่าแกคงรำคาญผมที่ไม่ตอบ แต่..
“อะน้ำ” แกยื่นแก้วชาเย็นมาวางไว้ข้างหน้าผม แล้วแกก็นั่งกินข้าวของแกต่อ
“มาแล้วๆๆๆ” ไอ้อ้นยกชามก๋วยเตี๋ยวมันมาวางพร้อมกับของไอ้ชาติ ส่วนไอ้ชาติสงสัยไปซื้อน้ำ พอไอ้อ้นมันนั่งก็สะกิดผมแล้วใช้ปากชี้ไปยังพี่เป้
“อืม” ผมไม่ตอบอะไรมากกว่านี้
“มึงรู้จักพี่คนนี้ด้วยเหรอ” ไอ้สาดมากระซิบข้างหู กูเสียวนะเว้ย
“อืม”
“สวัสดีครับพี่ผมชื่ออ้นคราบ เป็นเพื่อนติณคราบ” ไอ้อ้นมึงจะไปทักมันทามมาย
“ครับพี่ชื่อ เป้ครับ ปี ปวส.๒ อีเล็กฯครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” พี่เป้ตอบรับ พร้อมกับยิ้มให้ไอ้อ้น
“พี่เป้ ชอบ ติณเหรอ”...............................................มึงจะถามเพื่อ
หัวข้อ: ก็....ผม...มัน...เด็ก...ขาย...ตัว (ภาคสองๆๆๆๆ ) ๒๐ กรกฏาคม ๒๕๕๔ (อ่าน 270515 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก