ต่อตอนจบล่ะ แต่เหลืออีกนิดมาต่อตอนเ็ย็น แหะๆ ขอโทษนะที่ไม่ใช่3p T^T
......................................................................
"มึง หาย หัว ไป ไหน มา!!!"
ผมสะดุ้งสุดตัวรีบหันไปมองด้านหลัง
ไอ้รบยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน ตัวมันโชกไปด้วยเหงื่อ แถมหน้ามันเครียดมากแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ตาคมมันลุกวาวมองหน้าผมนิ่ง แต่มือสองข้างมันกำแน่น
"อ..อ้าว มึงยังไม่นอนอีกเหรอวะ"
ผมพูดเบาๆ พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เพราะดูแล้วมันคงโมโหมาก
"นอนเหรอ มึงจะให้กูนอนได้ไง มึงหายหัวไปตั้งแต่ตอนเรียน มึงจะให้กุนอนลั้ลล้ารอมึงเหรอวะ กูหามึงจนทั่ว โทรหาทุกๆเบอร์ที่กูคิดว่ามึงจะไป โทรไปมึงก็ไม่รับ ทีหลังมึงก็บอกกูดิว่ามึงจะไปเอากับไอ้สัดก้อง กูจะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นหามึงเป็นควายอย่างงี้!!!"
"มึงอย่าพูดหมาๆนะเว้ยรบ กูแค่ออกไปเที่ยวกับก้องเพราะกูไม่สบายใจ กูขอโทษด้วยถ้ามึงรอ"
"ไม่สบายใจอะไรทำไมไม่บอกกู มึงลืมแล้วใช่ไหมว่ากุเป็นเพื่อน แล้วมึงกลับมาเวลาเนี้ย มึงไปเที่ยวที่ไหนมา ม่านรูดรึไงวะ สัดเอ้ย!!!"
มันเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วกระชากแขนผมมาจับแน่น
"มึงเลิกพาลแล้วค่อยมาคุยกันเหอะว่ะ กูเบื่อ"
"มึงรำคาญกูมึงเบื่อกูใช่ไหม ดี งั้นกูจะทำให้มึงดู ว่าเพื่อนแบบกูน่ะถึงใจกว่าไอ้สัดหมาก้องเป็นไหนๆ"
ผมเบิกตากว้างกับคำพูดของมัน แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรมันก็ยกตัวผมพาดบ่ามัน แล้วเดินดุ่มๆเข้าไปในบ้านทันที
"เชี่ยรบ ปล่อยกู ปล่อยนะเว้ย มันไม่ใช่อย่างนั้น ไอ้เฮี้ย ฟังกูก่อน"
มันโยนผมลงโซฟา ก่อนจะโถมตัวทับผมลงมา
"รบ ฟังกูก่อนกูม..อุ่บส์"
มันประกบปากมันลงมากับปากผมแต่ผมเม้มปากไว้แน่น ผมไม่อยากให้อะไรๆมันเกิดขึ้นโดยที่มันไม่ได้รักผมเลยสักนิด
มันเอามือมาบีบคางผมให้เปิดปากออกก่อนที่จะใช้มืองอีกข้างตรึงแขนทั้งสองข้างไว้เหนือหัวผม
ในที่สุดลิ้นมันก็เข้ามาได้ ลิ้นร้อนของมันชอนไชไปทั่วปากผมอยู่นานก่อนที่มันจะผละออกมาไซร้ตรงคอผม
"กูม..ไม่ได้ทำ อา..มึงฟังกู อืออ ก่อน"
"มึงเลิกแก้ตัวให้กูดูเหมือนควายเถอะ หุปปากมึงไว้แล้วรอครางให้กูฟังอย่างเดียว"
ผมมองตามันก่อนจะเบนหน้าหนีไป
ณ ตอนนั้น ผมรู้ว่ามันไม่เชื่อผม
ณ ตอนนั้น ผมพูดอะไรไปก็ฟังไม่ขึ้น
ณ ตอนนั้น ผมรู้เลยว่า ผมเคยปลอดภัยเมื่ออยู่กับมัน...แต่ผมจะไม่ปลอดภัยแล้ว
ณ ตอนนั้น ผมซึ่งมันเคยเชื่อที่สุดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่มันกลับไม่แม้แต่จะฟังผม
มันกระชากเสื้อผ้าผมออกจนหมด และตามด้วยเสื้อผ้ามัน ก่อนที่มันจะไซร้ผมไปทั่ว มันดูดและกัดยอดอกผม แต่ผมก็ไม่ร้องออกมา ผมกัดปากไว้แน่น ภาวนาให้สิ่งที่เกิดขึ้นจบลงเร็วๆ
ไอ้รบดูหัวเสียที่ผมไม่ร้องออกมา มันเลย ถอดกางเกงในมันเผยให้เห็นอะไรใหญ่โตเกินวัยที่อยู่ภายใต้กางเกงใน มันไม่รอให้ผมเอ่ยห้าม มันกระแทกมาอย่างแรงทีเดียวมิดด้าม
"อ้าาา!!! ก..กูเจ็บ"
ผมทนไม่ไหวถึงกับร้องออกมา ช่องทางที่ไม่เคยมีใครผ่านมาก่อนถูกกระแทกอย่างรุนแรง จนเลือดซึมออกมาภายนอก
ไอ้รบยิ้มแสยะก่อนจะประกบจูบผมแล้วกระแทกถี่ยิบ
"อาา..ตอดดีจริงๆ"
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนกว่าที่มันจะเสร็จในตัวผมแล้วร้องครางออกมาอย่างแรง หัวผมปวดจี้ดไปหมดแล้วทุกอย่างก็กลายเป็นสีดำ
[ขอโทษจริงๆกับบทนี้ ไม่เคยแต่งมาก่อนเลยออกมาเอี้ยๆ]
............................................................................................
NAKROB TALK'
ผมตกใจเมื่อการสลบไปต่อหน้าต่อตาผม ผมรีบถอนน้องชายออกจากตัวมันแล้วก็ต้องช็อกเมื่อเลือดจำนวนไม่น้อยไหลออกมาพร้อมกับน้ำขาวขุ่นที่ผมปล่อยในตัวมันเมื่อกี้
น..นี่ผมทำเฮี้ยไรไปวะ
ผมลนลานหาใส่กางเกงแล้วรีบหาผ้าสะอาดกับน้ำในกะละมังมาเช็ดตัวให้มันและซับเลือดออกอยู่สักพักจนกว่าเลือดจะหยุดไหล
หน้าหวานแก้มยุ้ยเพราะมันแดกแต่ขนมไร้สาระตอนนี้นิ่งสนิท ถ้าหน้าอกมันไม่ขยับ ป่านนี้ผมต้องคิดว่ามันตายแน่ๆ
ผมไล้มือไปตามหน้ามันแล้วหยุดนิ่งที่ริมฝีปากมัน
ปากมันแดงช้ำเป็นห้อเลือดที่เริ่มจะปริจนมีเลือดซึมออกมาหน่อยๆ นอกจาปากมันแล้ว หน้ามันซีดเซียวไร้สีเลือด
ผมรู้สึกหมดแรงเอาดื้อๆ นี่ผมทำอะไรลงไปกับเพื่อนที่ตัวเองรักที่สุดวะเนี่ย วันนี้ตอนผมไม่เห็นมันเข้ามาเรียน ผมก็โดดตามมัน ที่จริงจะเรียกว่าโดดก็ไม่ถูก ผมออกมาทั้งๆที่ครูยังสอนนั่นแหละ แล้วหามันทั่วโรงเรียน พอคิดว่ามันอาจไปไหน ใจผมก็กระตุกทันที เวลามันออกไปข้างนอกกับผม ผู้ชายคนอื่นยังมองมันอย่างกับจะแดกเลย แล้วนี่มันไปคนเดียว................ คิดได้ตีนผมก็เริ่มวิ่งไปทั่วที่ๆคิดว่ามันจะไปวิ่งตั้งแต่เที่ยง ยันสี่ทุ่ม ผมก็มานั่งคอยที่หน้าบ้านมันแล้วโทรบอกพ่อให้ส่งคนมาช่วยหาเพราะผมกลัว..กลัวผมจะหามันไม่เจอ
จนสี่ทุ่มครึ่ง มันก็มา ผมแทบวิ่งเข้าไปหามันถ้าไม่ติดที่รถชอปเปอที่มันซ้อนมาเป็นใคร
ไอ้กึกก้อง
ผมเห็นทั้งสองพูดอะไรกันนิดหน่อย แล้วที่ผมเดือดกว่าเดิมคือไอ้ก้องก้มลงจุบหน้าผากการ แล้วมันก้ยิ้มรับไม่ปฏิเสธ จากนั้น ผมก็โปโหมันจนขาดสติ
ผมแทบจะหยุดทุกอย่างเมื่อเห็นสายตาตัดเพ้อมองมาที่ผมเมื่อผมไม่เชื่อมัน แต่ความคิดที่ว่าจะหยุดก็หายไปเมื่อมันบอกว่ามันเบื่อผม
"กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ กูรักมึง มึงตื่นมาฟังกูขอโทษหน่อยเถอะ กูขอร้อง"
ณ ตอนนั้น ผมแค่ภาวนาว่ามันจะลืมตาโตๆของมันมาแล้วยิ้มบอกผมว่าไม่เป็นไร
ณ ตอนนั้น ผมแค่อยากขอโทษมันจนกว่าจะสาสมกับที่ผมทำ
ณ ตอนนั้น ผมกุมมือมันไว้แน่น
ผมขาดมันไม่ได้ ไม่ได้แม้แต่วันเดียว
ผมไม่ชอบให้มันใกล้คนอื่น แต่ผมก็ไม่เคยบอกมันตรงๆ
ผมชอบเวลามันอ้อนผม เพราะมันน่ารัก
ผมคลั่งเมื่อได้กลิ่นมัน มันหอมไม่เหมือนใคร
ผมคิดว่าผม.............................
......
....
...
..
รักตัวการ
..........................................................
ขอตัวไปกินข้าวก่อนนะ วันนี้จบแน่นอนอย่าเพิ่งสาปแช่ง ตอนนี้หิวจริงๆ ขอตัวก่อนน้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
