มาต่อแล้วจ้า
แหะ แหะ หลายคนรู้สึกปวดหัวกะคู่นี้ซะแล้ว 
แต่ว่าอย่าเพิ่งทิ้งกันไปน๊า อ่านกันต่อไปเรื่อยๆ จะรู้ว่าคู่นี้กว่าจะรักกันได้ต้องฝ่าฟันกับความรู้สึกตัวเองมากขนาดไหน ก็ความรักมันไม่ได้ง่าย โดยเฉพาะกับคนที่ไม่ค่อยชอบกันมาก่อน 
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ไอ้บ้า" ด่าไปแล้ว และก็ได้แต่ทำหน้าหงิกหน้างอใส่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่พอใจ แต่ก็ยังได้รับคำพูดเดิม ๆ เป็นคำพูด ซ้ำ ๆ
"หายโกรธยัง ขอโทษแล้ว ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ หายโกรธยัง"
จากที่โมโห เลยกลายเป็นขมวดคิ้วมุน ขมวดคิ้วก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างช้า ๆ พร้อมกับกลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้
"ขอโทษ หายโกรธยัง"
ฮวยยังคงพร่ำพูดคำขอโทษของตัวเองซ้ำ ๆ อีกหลายครั้งแม้จะได้รับเสียงตอบรับกลับมาเหมือนเดิม
"ไม่หาย"
เอ้า ไม่หายซะงั้น ไม่หายไม่เป็นไร ไม่หายก็ไม่หาย ไม่หายก็ขอโทษต่อไป
อะแน่ะ บอกว่าไม่หายโกรธนะ ถามกี่ครั้งก็บอกว่าไม่หายโกรธ เออ ไม่หายโกรธ แต่ยิ้มเหลือเกิน
เดียร์นี่มันจะเอายังไงของมัน คนโกรธอะไรวะ คนโกรธเหรอเนี่ย คนโกรธคนโมโห แล้วมันแอบยิ้มทำไม เห้นนะจ๊ะ
เดี๋ยวก็โดนหอมแก้มอีกสักทีสองทีหรอก ทำแบบนี้คิดจะยั่วหรือไงนะน้องนา เดี๋ยวก็โดนอีกหรอกแค่นี้ยังน่ารักไม่พอหรือไง เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ไม่ได้ล้อเล่น เดียร์มันเรื่องมาก งี่เง่าจริง ๆ ว่ะ วันนี้เพิ่งจะได้รู้นี่แหละว่ามันเป็นคนงี่เง่า บ้า ๆ บอ ๆ แต่ก็มีเหตุผลแปลก ๆ ที่ฟังดูน่ารักดี
ข้อ 1. เดียร์ไม่ชอบให้ใครแตะตัวหรือถูกเนื้อต้องตัวมัน สาเหตุมันบอกว่า เมื่อก่อนเวลาโหนรถเมล์กลับบ้านทุกคนจะเหงื่อท่วมตัว และเหม็นเหงื่อ เวลาที่ต้องอัดกันเป็นปลากระป๋องและเหงื่อของคนที่ไม่รู้จักมาโดนตัว ทำให้รู้สึกว่ามันเหนียวเละเทะ เลยไม่อยากให้ใครมายุ่งด้วย สงสัยมันจะเกลียดจริง ๆ นะ ตอนที่กระโดดจูบมันในห้องน้ำคราวก่อนมันถึงได้ตะโกนด่าปาว ๆ ตอนนั้นเลยต้องบอกว่าให้ห่างกันสักพัก
ที่แท้ก็เพราะว่ามันไม่อยากให้ใครแตะตัว ...... แต่ว่าเนี่ยอาบน้ำแล้วนะ แตะได้ รับรองหอม
ข้อ 2. เป็นพวกประเภท หนูไม่กินเผ็ด เผ็ดนิดเผ็ดหน่อย เขี่ยทิ้งลูกเดียว สังเกตได้จากการการที่กินข้าวด้วยกันแล้วมันมักจะสั่งแต่ข้าวผัด ข้าวผัด ข้าวผัดและข้าวผัด เพราะขี้เกียจคิดว่าจะต้องกินอย่างอื่น เวลาเกิดความรู้สึกว่าอาหารเผ็ดมันเลยทรมาน มิน่าล่ะ เห็นกับข้าวที่บ้านมัน มีแต่ผัดผัก ผัดผัก ไข่เจียว ต้มจืด แล้วก็ผัดผัก ขืนกินแบบนี้ทุกวัน ชีวิตคงจืดชืดน่าดู หน้าคงจืดเหมือนนาเดียร์ แน่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า สงสัยไม่กินเผ็ดจริง ๆ นะ เพราะก่อนหน้านั้นที่เคยไปกินข้าวมันไก่ด้วยกัน ตอนที่โดนไอ้เดียร์ยึดกระเป๋าตังค์ไปเมื่อคราวก่อน ไม่รู้ว่าน้ำจิ้มในข้าวมันไก่มีพริกหรือเปล่า ตอนที่คว้ามือมันไปจับ หน้างี้แดงเถือกเลย สงสัยมันกินพริกเข้าไปจริง ๆ
ข้อ 3. ปลายนิ้วมือนิ้วเท้าเย็นเฉียบ และเกลียดการอยู่ในที่เย็น ๆ ก็อย่างเมื่อคืนเป็นไง ร้อนแทบตาย เดียร์มันนอนห่มผ้าตั้งหลายชั้น หลับปุ๋ยสบายใจเฉิบ แค่ขยับเข้าหานิดเดียวเอง มันยังคว้าผ้าห่มอีกผืนมาคลุมตัวเลย ร้อนตายกันพอดี แต่เดียร์บอกว่า "ไม่ร้อน กูไม่ร้อน อย่ามายุ่งกับกู กูจะนอน" สงสัยท่าทางจะหนาวจริง ๆ
"มึงเข้าใจมั้ยวะ เฮ้ย ไอ้ฮวย ไอ้ฮวยมึงเข้าใจมั้ย" นั่งใจลอยมาพักใหญ่ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็มีอันต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกตะโกนเรียกชื่อ
เรียกมาได้ อยู่ใกล้กันแค่นี้ เสียงแสบแก้วหูชะมัด ไอ้เดียร์นะไอ้เดียร์
"ฟังกูมั้ยเนี่ย มึงจะสบายเกินไปแล้ว ให้กูพายเรือแล้วมึงนั่งเฉยเลย กูเหนื่อยเหมือนกันนะ"
นั่น บ่นอีก ก็เมื่อกี้ช่วยพายแล้วไงพายไปพายมาเรือก็วนไปวนมา เดี๋ยวเรือคว่ำก็ได้จมน้ำตายกันพอดี
หรือว่าเดียร์อยากลงไปเล่นน้ำด้วยกันให้หวานชื่น แบบขวัญเรียมหรือไงล่ะจ๊ะ
"ฟังอยู่ ไกลมั้ยล่ะ ไหนบอกไม่กี่คุ้งน้ำก็ถึง นี่มันกี่คุ้งน้ำแล้วล่ะคร้าบบบบบบคุณ กับข้าวในปิ่นโตมันจะเย็นหมดแล้ว"
อ่อเหรอ ฟังอยู่เหรอ นึกว่าไม่ได้ฟัง เห็นนั่งยิ้มตาลอย กูจะรู้เหรอว่ามึงฟังกูพูดอ่ะ เห็นถามแล้วไม่ตอบนึกว่าวิญญาณออกจากร่างไปแล้วซะอีก
"เนี่ย ขึ้นท่าน้ำข้างหน้าก็ถึงแล้ว มึงอย่าบ่นมากนักได้มั้ย กูเป็นคนพายกูยังไม่บ่นเท่ามึงเลย"
อ้าวเป็นงั้นไป กลายเป็นพี่ฮวยคนนี้เป็นคนบ่นเหรอจ๊ะ ทั้งที่น้องนาหน้าจืดเป็นคนบ่นเนี่ยนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่ฮวยคงต้องมีสวนหมัดไปสักหน่อย เอาให้กระอักออกมาเป็นเลือด เห็นเรายอมหน่อยกล้ากัดเลยนะ
เด็กไม่ดี ไม่น่ารักเลยนะ น้องนา
"แน่ะ ทำเป็นมาว่า เดี๋ยวจับปล้ำกลางน้ำเลย เรือคว่ำเดี๋ยวไปปล้ำกันในน้ำต่อ เอามั้ยจ๊ะเรียมจ๋า"
กูจาอ้วก ทำเป็นกระพริบตาปริบ ๆ ส่งสายตาหวานฉ่ำ ถุย ไม่เล่นด้วยหรอก อุบาทว์ชิบหาย ไอ้ฮวยมันก็ทำไปได้นะ ใครจะไปบ้าเล่นกับมึง ไอ้ประสาท
"เงียบไปเลย นั่งเงียบ ๆ ไปเลย น้ำลายคงไม่บูดตายหรอกมั้ง หรือถ้าน้ำลายบูดตายก็จะได้หมกศพไว้ในน้ำนี่แหละ รอให้ขึ้นอืดแล้วค่อยเรียกมูลนิธิมาเก็บ"
ดูปากมันสิ มันน่ามั้ยล่ะ ปากแบบนี้ไงมันถึงได้น่า............
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เออ ๆ จะให้มูลนิธิมาเก็บเลยเหรอ ยอมตายแล้ว แต่หลังจากปล้ำกันในน้ำเสร็จแล้วนะ ค่อยยอมจมน้ำตาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ไม่ตลกเลย
ไม่ขำด้วย
ขำห่าอะไรวะ ไม่เห็นจะขำตรงไหน แม่งไอ้ฮวยก็ขำอยู่ได้ ขำเป็นจริงเป็นจังเลยนะ นั่งขำจนน้ำตาเล็ดเลย เดี๋ยวกูก็แกล้งเขย่าเรือให้ตกน้ำตายไปจริง ๆ เลยนี่
"ปล้ำบ้ามึงเด่ะ พูดอีกคำเดียว ถีบตกน้ำแน่"
อ้าว ก็มันตลกนี่หว่า ริอ่านจะให้เราจมน้ำตาย นี่ว่าที่สามีในอนาคตนะ คิดจะฆ่าสามีเพื่อหวังมรดกหรือไงพี่ฮวยยิ่งทำประกันไว้หลายล้านอยู่ด้วย ตายไปแบบนี้น้องเดียร์ก็รับเละสิจ๊ะ ฮ่า ฮ่า ตลก
แต่ว่าก็ว่าเถอะ ไอ้การลงไปปล้ำกันในน้ำนี่มันก็..........น่าสนใจดีเหมือนกันแฮะ ปล้ำกับนาเดียร์ในน้ำเหรอ ท่าจะสนุก ไม่เคยลองซะที น่าลองเหมือนกันนะ
"เดียร์ ๆ ไม่อยากลองปล้ำกันในน้ำจริง ๆ เหรอ ซาหนุกน๊า ซาหนุกเจง ๆ นาเดียร์ไม่อยากลองเหรอจ๊ะ เชื่อพี่ฮวย รับรองสนุกกว่าปล้ำกันในห้องเป็นไหน ๆ เอามั้ย เอามั้ย เดี๋ยวพี่ฮวยคว่ำเรือเอง"
ไอ้บ้า เชิญมึงประสาทไปคนเดียวเหอะ ใครอยากเล่นกะมันวะ ไอ้ฮวยนี่ท่าจะบ้า ไม่เอาด้วยคนหรอกโว้ย
"มึงเล่นจริง กูถีบตกน้ำแน่"
คนที่ตั้งหน้าตั้งตาหลบสายตาไปสนใจกับการพายเรือ รีบหลบสายตาของคนพูดที่ทำเหมือนพูดเล่นแต่สายตาที่จ้องมองมาแบบจริงจัง และรอยยิ้มแปลก ๆ นั่นก็เล่นเอาคนถูกมองร้อน ๆ หนาว ๆ เพราะชักไม่มั่นใจในความปลอดภัยของตัวเอง
บ้า ๆ บอ ๆ อย่างไอ้ฮวย ไม่รู้ว่าอันไหนจริงอันไหนเล่น ไอ้เรื่องเพ้อเจ้อที่มันพูดนี่ก็เหมือนกัน สงสัยมันพูดเล่นคงไม่ทำจริง ๆ หรอกมั้ง
"เดียร์"
คนเรียก เรียกคนพายเรือเสียงดังก่อนจะค่อย ๆ พยุงร่างกายของตัวเองให้ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ
"ไอ้ฮวย มึงนั่งเลยนะ เฮ้ย นั่ง นั่ง นั่งเดี๋ยวนี้เลยมึง เดี๋ยวเรือคว่ำ จะเอากับข้าวไปส่งได้ยังไง ไอ้ฮวยกูพูดจริงนะ มึงนั่งเลยนะ ถ้ามึงลุกขึ้นยืนเดี๋ยวเรือก็คว่ำกันพอดี ไอ้ฮวย ไอ้ มึงจะนั่งมั้ยเนี่ย ห๊า กูพูดมึงฟังบ้างมั้ยเนี่ย"
จากเสียงเอ็ด กลายเป็นเสียงตะคอกในภายหลัง จนคนที่ทำท่าจะยืนมีอันต้องหุบยิ้มกระทันหัน และรีบลงมานั่งอยู่ที่เดิม ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนกำลังสำนึกผิด ทั้งที่ในใจกำลังหัวเราะร่า
ข้อ 1. เดียร์มันโกรธเพราะว่าถ้าเรือคว่ำจริง กับข้าวที่จะเอาไปส่งก็มีอันไม่ได้ไปกันพอดี
ข้อ 2. เดียร์มันโกรธเพราะว่าถ้าเรือคว่ำคงได้ลงไปปล้ำกันในน้ำจริง ๆ
มีเหตุผลอื่นอีกมั้ย ที่จะทำให้ไม่พอใจ แล้วก็ทำให้เดียร์มันโกรธได้มากถึงขนาดนี้
"ทำไมอ่ะ"
แกล้งถามออกไปอย่างนั้น ทั้งที่เวลานี้กำลังพยายามประเมินความรู้สึกของคนหน้าบึ้งที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอยู่ฝั่งตรงข้าม ตั้งหน้าตั้งตาพายเรือลูกเดียว
หน้าก็บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่ากำลังโกรธ
แล้วที่โกรธมันเพราะอะไรกัน
"เดียร์....."
เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา นอกจากคนตรงหน้าทำหน้าบึ้งและหลบสายตามองไปทางอื่น
"เดียร์จ๋า"
คำตอบยังคงเป็นความเงียบเหมือนเดิม ไม่มีเสียงตอบรับไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาอีก และเพียงเท่านั้นฮวยก็ยิ่งยิ้มหน้าระรื่น และนั่งท้าวคางมองคนหน้างอ
มอง และจ้อง จ้องแล้วยิ้ม คนหน้าบึ้งหันหน้าไปทางไหนก็หันไปมองตาม และ........อมยิ้มกับท่าทางแบบนั้นที่ได้เห็น
เป็นใครก็ต้องอึดอัดใจ มันน่าโมโห ที่ไอ้ฮวยมันเห็นเป็นของเล่นสนุกอีกแล้ว มองทำไมแบบนั้น
มองแล้วก็อมยิ้ม ทำหน้าทำตาแปลก ๆ สงสัยมันจะบ้าเต็มขั้น ยากแก่การเยียวยารักษาแล้วแบบนี้
นั่งเงียบอยู่นาน ปั้นหน้าให้นิ่งเฉยอยู่นาน แล้วในที่สุดความอดทนก็สิ้นสุดจนต้องระเบิดเสียงใส่คนแกล้ง
"มองหาห่าอะไรวะ แม่ง มองอยู่ได้"
ถามออกไป แต่ได้รับคำตอบเป็นเสียงหัวเราะต่ำ ๆ ในลำคอ ฮวยไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ นอกจากยังคงจ้องมองนิ่ง ๆ อยู่เหมือนเดิม
"มองทำไมวะ โธ่โว้ย เลิกมองไปเลยมึงไอ้ฮวย"
เอ็ด และด่า และค่อยพบว่าตัวเองหันหน้าหลบสายตาแปลก ๆ นั้นเพราะไม่สามารถจะสบตากับอีกฝ่ายได้
อาการแปลก ๆ เริ่มปรากฎขึ้นที่ใบหน้าร้อนวูบวาบอย่างช่วยไม่ได้
วิธีหนีคือ ใช้ไม้พายพายเรือ อย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่รู้ว่าตั้งใจเกินไปหรือเปล่า แต่พายจ้ำอ้าวจนไม้พายหลุดออกจากมือ กระเด็นจมลงไปในน้ำต่อหน้าต่อตา
"เฮ้ย ตายห่า เฮ้ย เฮ้ย"
เอื้อมมือคว้าไม้พายเอาไว้ แต่คว้าไม่ทัน ใจหายวูบเมื่อหันมามองหน้าของคนที่อยู่บนเรือด้วย
เห็นไอ้ฮวยทำหน้าตกใจไป แต่เมื่อหันมาสบตากับมันอีกครั้ง ก็ปรากฎรอยยิ้มหวานเชื่อมจากคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"สงสัยจะได้ปล้ำกันในน้ำจริง ๆ "
ยังจะมาพูดเพ้อเจ้ออีก ไอ้บ้า
ไม่.....
ไม่ต้องเลยมึง
ไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลย ไม่ต้องขยับมาด้วย ไม่ต้องทำเป็นขยับเข้ามาเลย เดี๋ยวเรือก็ล่มกันพอดี
ไม่ต้องเลยนะมึง ไอ้ฮวย กูบอกว่าไม่ต้อง ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
"เดียร์"
อย่ามาทำเสียงกระเส่าแบบนี้นะโว้ย
"เดียร์"
กูไม่อยากฟังนะ อย่ามาเรียกอย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้ได้มั้ยวะไอ้บ้า กูไม่อยากได้ยินเว้ย
"นาเดียร์จ๋า"
มันยังไม่หยุดเรียก มันยังอยากจะเรียกอีกใช่มั้ย สมใจมึงเลยสิคราวนี้ จะลงไปทำเรื่องบ้าๆ บอ ๆ ในน้ำจริง ๆ ใช่มั้ย มึงได้โอกาสแกล้งกูอีกแล้ว ไม่มีคนผ่านไปผ่านมาด้วย มึงคิดจะทำอะไรกูอีกหรือไง
เวร
เวรกรรมแท้ ๆ จะโดนมันลวนลามอีกแล้ว
คราวก่อนขย้ำลงมาได้ที่ก้น คราวนี้มันจะทำเรื่องอะไรอีกวะ ไม่น่าเลย ทำไมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนโดนไอ้ฮวยแกล้งซ้ำซากแบบนี้วะ เมื่อไหร่มันจะเลิกแกล้งกูซะที
"เออ มึงจะปล้ำกูจริง ๆ ใช่มั้ยในน้ำอ่ะ มึงอ่ะคิดแต่เรื่องห่า ๆ แบบนี้แหละ มึงชอบแกล้งกูไอ้ฮวย แม่งกูไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ไอ้บ้า กูโดดก่อนมึงก็ได้วะ เผื่อว่ากูจะว่ายหนีมึงทันโธ่เว้ย"
แหกปากด่าไปชนิดไม่ติดเบรคแล้วก็ทำหน้าเบ้เพราะคิดว่าตัวเองคงโดนแกล้งอีกแล้ว
แค่นั้นยังไม่พอ คนที่ทำหน้างอด่าไม่หยุดกำลังเตรียมจะลุกขึ้นกระโดดลงน้ำก็พอดีกับที่....
"เอ่อ ........"
ไม้พายอีกอันถูกยื่นให้ พร้อมกับการที่เดียร์นิ่งมองไม้พายก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือรับเอาไว้อย่างช้า ๆ
สติหลุดกลับมาเป็นปกติเมื่อเห็นสิ่งที่ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า
อาการเสียฟอร์มเกิดตามมา...........ชนิดที่หมอที่ไหนก็ไม่สามารถรักษาได้....
"อ่ะ คือว่าพายไม่เป็นว่ะเดียร์ เดียร์พายเองแล้วกันนะเห็นมันวางอยู่ ก็เลยว่าจะพายเองแต่สงสัยจะพายไม่เป็น"
รับไม้มาถือเอาไว้แบบงง ๆ แล้วก็ได้แต่นิ่งเงียบสนิท ไม่กล้าพูดอะไรอีก
"ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ แบบว่าด่าอะไรต่อก็ได้นะ จะฟังแล้ว ไม่กวนประสาทหรอก รับรอง"
คนถาม ถามด้วยน้ำเสียงแบบไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าคนถูกถามแทบกระโดดน้ำหนีไปให้ไกล ๆ ไม่อยากเจอหน้าใครให้อับอายอีก
"เอ่อ หรือว่าจะกระโดดไปปล้ำกันในน้ำก็ได้นะ ถ้าเดียร์ไม่พอใจ"
เออ มึงล้อกูเข้าไปสิ ล้อเข้าไป ล้อกูเข้าไป ไอ้ฮวย มึงนะมึง กูอายจริง ๆ นะโว้ยยยยยยย
คราวนี้กูอายจริง ๆ ไม่ได้แกล้งนะ กูอาย กูอาย กูอาย มึงไม่เห็นหน้ากูหรือไง หน้ากูไม่ได้บ่งบอกมึงเหรอว่ากูอายยยยยยยยยโว้ยยยยยยยย
"เลิกยุ่งกับกูซักพักได้มั้ย เลิกสนใจกูไปเลยก็ได้"
ได้ยินเหมือนเสียงขอร้องอยู่ในที แล้วเดียร์ก็ได้แต่หลบหน้าหลบตาของตัวเองไม่อยากให้ใครได้เห็นอีก
อย่ามาพูดกับกูนะโว้ยยยยย อย่ามายุ่งกับกู อย่ามาสนใจ แล้วก็เลิกล้อเลียนกูได้ยิ่งดี ไอ้ฮวย ไอ้เวรเอ้ย
คิดในใจไปเตลิดเรื่อยเปื่อย
ไม่ทันได้มองว่าใครอีกคน ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ยิ้มกว้างมากแค่ไหนกับท่าทางและคำพูดแบบนั้น
"เดียร์.....ถ้ารู้ว่าเดียร์น่ารักขนาดนี้นะ.....ยิ่งเวลาเขิน ๆ แล้วน่ารักถึงขั้นนี้แล้วเนี่ย รู้อย่างนี้จีบไปนานแล้ว
นี่พูดจริงนะ ไม่ได้พูดเล่น ทำหน้าแบบนี้ คิดจะให้ตบะแตกลากลงไปปล้ำในน้ำจริง ๆ หรือไง"
คนฟังนั่งนิ่ง.....ฟังอย่างเงียบ ๆ และไม่ได้พูดจาโต้ตอบอะไรอีก รู้แค่ว่าจังหวะหัวใจเริ่มเต้นระทึกขึ้นเรื่อย ๆ และแรงรัวเร็วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
คนพูดก้มหน้าก้มตาพูด แล้วก็หันหน้าหนีไปอีกทางทำเป็นสนใจกับการมองสายน้ำเอื่อย ๆ ที่ปรากฎให้เห็นตรงหน้า
ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้อีก
เคยแค่แกล้งหยอกเล่น พูดจาอะไรเพ้อเจ้ออยู่บ่อย ๆ
แต่พอได้พูดความรู้สึกออกมาจากใจจริง ๆ แบบนี้แล้ว กลับรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
มัน......ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าตัวเองจะพูดคำพูดน้ำเน่าแบบนี้ออกไป พูดด้วยความรู้สึกจริงๆ พูดออกมาจากใจจริงไม่ได้เสแสร้งหรือแกล้งหยอกล้อกันอีก
คนฟังจะฟังด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะ
จะคิดว่าล้อเล่นอีกหรือเปล่า
สาธุขอให้เดียร์มันเข้าใจถ้วยเถอะ ว่าคราวนี้ไม่ได้พูดเล่น แต่พูดจริง ๆ
พูดออกมาจากความรู้สึกข้างในจริง ๆ ขอให้มันเชื่อด้วยเถอะว้า เพราะขืนต้องพูดอะไรจริงจังแบบนี้บ่อย ๆ คงได้เขินตายกันบ้าง ดีนะ ที่เดียร์มันยังอายเรื่องของมันอยู่ ขืนมันรู้ว่าตอนนี้ก็เขินมันเหมือนกัน
นาเดียร์มันคงได้หัวเราะเยาะกันน่าดู
TBC
หัวข้อ: เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน โดย aoikyosuke (อ่าน 421740 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก