เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ภาคพิเศษ คิดถึง
“ไม่ได้กลับไปหาแบบนี้ คิดถึงล่ะสิ”
ได้ยินเสียงปลายสายที่พูดและมีแววว่าจะพูดไปยิ้มไปด้วย แค่ฟังก็รู้สึกจี๊ดที่หัวใจ หน้าเริ่มงอหงิกแต่ก็ขบริมฝีปากแน่น เพราะไม่รู้จะทำยังไง
โธ่เอ้ย ก็แค่ไม่กลับมา จะให้รู้สึกอะไรนักหนา
พูดมาได้ยังไงว่าไม่กลับมาหาแล้วจะคิดถึง ประสาท ทำอย่างกับว่าได้เจอกันทุกวัน สองสามเดือนเจอกันครั้งแบบนี้จะให้รู้สึกอะไร ท่าจะบ้า ถามอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ไม่มีทางหรอก ใครจะไปคิดถึงวะ เพ้อเจ้อ
“ก็แล้วแต่ ตามใจ”
ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ จนเสียงจากปลายสายกลายเป็นเงียบกริบทั้งที่เพิ่งหัวเราะอยู่ดี ๆ
เป็นไงล่ะ เจอแบบนี้บ้างเป็นไง ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ อย่ากลับมาก็แล้วกัน
จะให้พูดหรือไงว่าคิดถึง ฝันไปเหอะ ไม่มีทางซะหรอก
พูดง่าย ๆ แต่ไม่กล้าพูด พูดไม่ได้เพราะพูดทีไรก็จะขัด ๆ เขิน ๆ รู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเอง
แล้วเรื่องอะไรจะพูด ไม่มีทางซะหรอก
“ไม่คิดถึงเลยว่างั้น”
“ไม่”
เฉย ๆ
จะให้รู้สึกอะไรนอกจากเฉย ๆ
ก็แค่ไม่กลับมาหา ไม่ได้เจอกันอีกซักหน่อยจะเป็นไรไป ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่
จะให้งี่เง่า งอแงบอกว่ากลับมาเถอะนะ แบบนี้น่ะเหรอ
ไม่ทำหรอก ไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะมาร้องไห้คร่ำครวญอ้อนวอนให้กลับมาหาบ่อยๆ ใครจะไปทำ คนเรามีภาระหน้าที่ จะให้บินไปบินมาบ่อยขนาดนั้น ใครทำได้ก็เก่งแล้วล่ะ
แล้วทางนี้จะไปทำอะไรได้ นอกจากทำใจ
“เฉย ๆ” น้ำเสียงเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ใครจะรู้ว่าเดียร์กำลังบังคับเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น เงยหน้าขึ้นและกลั้นน้ำตาเอาไว้ ยกมือขึ้นปิดปากแน่นเพราะกลัวว่าปลายสายจะได้ยินเสียงสะอื้น
อย่านะ ขอร้อง อย่าให้รู้เลยว่ากำลังจะร้องไห้
เวลานี้จะให้ทำยังไง
จะให้ทำยังไงอีก
พูดอะไรไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ได้ ที่ทำได้ก็แค่รอ
บ้าชะมัด
รักทางไกลมันเหนื่อยแบบนี้นี่เอง นอกจากรอ รอ และรอ จะไปทำอะไรได้
“เข้าใจแล้ว งั้นไปทำงานก่อนนะ”
คราวนี้ความพยายามก็มีอันสิ้นสุด เพราะคำพูดของปลายสายที่ตอบกลับมา
หยดน้ำที่คลออยู่ที่หน่วยตาค่อยๆ หยดลงที่ข้างแก้ม จนต้องรีบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาไว้ไม่ให้รินไหลมากไปกว่านี้
“จะไปทำงานเหมือนกัน”
จบการสนทนา
ไม่ได้พูดจาหวานๆ ใส่กัน ไม่ได้มีคำพูดที่พิเศษให้กัน มีแค่คำพูดเรียบเรื่อยแสนธรรมดาแต่ก็ทำให้คิดอะไรไปได้ตั้งมากมาย
ทำงาน
มีงานต้องทำ ก็ต้องทำ จะเหลวไหลทำตัวเป็นเด็กงอแงไม่ได้ เข้าใจนะว่าทำงาน
แต่บางครั้งเวลาที่อยู่คนเดียว มันก็คิดถึงขึ้นมาจนแทบทนไม่ไหว
แต่จะให้โทรไปหาก่อน เพื่อบอกว่าคิดถึง ก็ทำไม่ได้ และไม่มีทางทำได้เด็ดขาด
สุดท้ายก็กลายเป็นแบบนี้ ได้แต่นั่งมองโทรศัพท์แล้วก็ร้องไห้คนเดียวเงียบ ๆ
รักทางไกล
ลำบาก
เหนื่อย
แล้วจะสิ้นสุดที่ตรงไหนก็ไม่รู้ นอกจากความเข้าใจแล้ว มีอะไรที่ทำได้อีก
คำตอบคือไม่มี
เดียร์นั่งอยู่คนเดียวเงียบๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
และเปิดอ่านข้อความโง่ ๆ ที่ถูกบันทึกทิ้งไว้ในวันหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว
....มองหน้าเดียร์แล้ว................อยาก.........
อยาก
อยาก
อยาก
อยาก
....จูบ.....
หัวเราะออกมาเสียงเบา เมื่ออ่านข้อความเพ้อเจ้อที่เคยถูกพิมพ์ทิ้งค้างเอาไว้ในเครื่อง
ยังเก็บเอาไว้ และฮวยมันคงไม่รู้ว่าเก็บบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้เอาไว้
ข้อความโง่ ๆ เพียงเล็กน้อยที่กลายเป็นความทรงจำ ว่าเคยโมโหและตกใจแค่ไหนกับข้อความที่ได้อ่าน
แตะปลายนิ้วเบา ๆ ที่ตัวอักษรแต่ละตัว และยิ้มออกมาอย่างหมองเศร้า
จูบที่แก้ม
จูบที่ปาก
จูบหน้าผาก
จูบที่ไหล่
จูบตรงซอกคอ
จูบให้หมดทั้งตัว
กล้าที่จะพิมพ์ข้อความอย่างนี้ แล้วทำไมเวลานี้ไม่มาทำตามที่ทิ้งข้อความเอาไว้ล่ะ
“ไอ้ฮวย ไอ้บ้า คิดถึงจะตายแล้วนะโว้ย”
พูดกับตัวเอง รำพึงรำพันออกมาคนเดียวเงียบๆ และเอนใบหน้าลงซบที่แขน ดวงตาจ้องนิ่งที่ตัวอักษรแต่ละตัว และเริ่มปล่อยให้หยดน้ำตาหลั่งรินหยดลงที่ข้างแก้มอย่างช้า ๆ
มันยาก ลำบาก แต่รักไปแล้วถึงอยากจะเลิกก็ทำไม่ได้
ดวงตาหรี่ปรือและค่อย ๆ หลับตาลง
ให้ตายเถอะวะ ถ้ายังไม่รีบกลับมา จะนอกใจให้ดู แล้วคราวนี้จะมาโทษกันไม่ได้นะ
คิดอะไรคนเดียวเพ้อเจ้อ แล้วก็ได้แต่หัวเราะ เพราะรู้ว่าต่อให้คิดอยากจะทำแค่ไหน
แต่ก็ไม่เคยกล้าที่จะทำ ก็เพราะแคร์คนที่อยู่ห่างไกลคนนั้นมาก และไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องรู้สึกไม่ดี ความคิดจึงยังคงเป็นได้แค่ความคิดอยู่ในหัวตลอดมาจนถึงเวลานี้
เวลานี้รู้ว่ากำลังเหงา เหงามาก และอยากจะเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงอีกฝ่าย เพียงแค่นิดเดียว แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น
“คิดถึง”
รำพึงรำพันอยู่คนเดียวเงียบ ๆ
จ้องมองข้อความบ้าๆ บอ ๆ ซ้ำ ๆ แล้วก็เอ่ยคำพูดเดิม ๆ อีกหลายครั้งเหมือนคนบ้า
“คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึงโว้ยยยยยยยยยยยยย”
พูดแล้วก็เริ่มหงุดหงิด หงุดหงิดแล้วก็เลยกลายเป็นเด็กขี้แย จะมีใครรู้มั้ยว่ากลายเป็นคนร้องไห้เก่งขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็เตรียมจะลุกขึ้นยืน เพราะขืนมัวคิดไปก็จะยิ่งฟุ้งซ่าน จนไม่เป็นอันทำอะไร
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
