ไหนว่าเกลียดกัน 18
บทที่ 18
ไม่ใช่สิ! เดี่ยวพยายามพูดขอโทษตลอดทุกครั้งที่ได้เจอกัน เป็นเวลามากกว่า 1 เดือน นับจากวันที่เกิดเรื่องนั้นขึ้นมา
แต่บาสก็ทำเป็นเมินเฉยทุกครั้งที่ได้ยิน
ในระหว่าง1 เดือนที่ผ่านมา บาสและเดี่ยวแยกกันอยู่ตลอด
บาสยังอยู่ที่หอเดิม ส่วนเดี่ยวย้ายไปอยู่กับพี แต่เค้าก็มักจะแวะเวียนมาที่หอพักของบาสบ่อยๆ
วันนี้เดี่ยวและบาสเจอกันโดยบังเอิญที่มหาลัย ขณะที่ บาสเดินลงบันได และเดี่ยวเดินขึ้นบันได
เดี่ยวจ้องหน้าบาสตลอด ส่วนบาส ก็ก้มมองพื้นตลอด
'เดี่ยวนายจะพูดขอโทษเราไปอีกนานแค่ไหน นายกำลังจะทำให้เรากลับไปหานายอีกครั้งแล้ว แล้วเราก็ต้องเจ็บอีกครั้งใช่ป่าว' บาสรำพึงในใจ ขณะที่กำลังจะเดินสวนกับเดี่ยว
"บาส เราขอโทษ เราขอโทษนายจริงๆ" เดี่ยวพูดเกือบจะเป็นกระซิบใกล้กับหูของบาสขฃณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินสวนกันพอดี แล้วเดี่ยวก็เดินผ่านไป ปล่อยให้บาสยืนอยู่แบบนั้น
"พอซักทีเหอะเดี่ยว กูไม่อยากกลับไปเจ็บอีกแล้ว" แล้วบาสก็เดินจากไป
ตอนนี้บาสจากคนร่าเริงแจ่มใส กลับกลายมาเป็นอีกคนนึง ไม่ค่อยยิ้ม พูดน้อย ไม่สุงสิงกับใคร หน้าซึมตลอดเวลา ร่างกายก็ซูบผอมลงไปมาก บาสเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ที่มีปัญหากับเดียว
ฝ่ายเดี่ยวเองก็มาพักอยู่กับพี ตอนนี้เดี่ยวเองก็ทำตัวไม่เอาไหน เสเพลไปวันๆ โมโหร้าย ควงสาวไม่ซ้ำหน้ากันในแต่ล่ะวัน เมาเหล้าทุกคืน มีเรื่องเตะต่อยกับอันธพาลบ่อยๆ ตามเนื้อตัวมีบาดแผลเต็มไปหมด วันนี้ก็เช่นเดียวกัน บาสและเดี่ยวเจอกันที่โรงอาหาร
บาสนั่งอยู่ที่โต๊ะกับเคน
ส่วนเดี่ยวเดินถือจานข้าวมาพร้อมกับหญิงสาวสวยคนนึง ถ้าจำไม่ผิด เดี่ยวเปลี่ยนคู่ควงอีกแล้ว
พอเดี่ยวเดินมาถึงโต๊ะที่บาสนั่งอยู่ เดี่ยวก็ก้มลงมากระซิบที่หูของบาส
"บาส กูอยากบอกว่า กูขอโทษมึงจริงๆนะ กูตั้งใจที่จะทำแบบนั้นกับมึง แต่กูไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันลงเอยอย่างที่เป็นอยู่อย่างนี้" แล้วเดี่ยวก็ดินจากไป
"พวกนายคืนดีกันแล้วเหรอ" เคนถามขึ้นเมื่อเดี่ยวเดินเลยไปได้สักนิด
"กูกับมันไม่จำเป็นต้องคืนดีกัน เพราะเราไม่ได้เป็นไรกัน ไม่เคยมีไรกัน ไม่เคยมีวันเริ่มต้น และไม่มีวันที่จะจบด้วย" บาสพูดขึ้นขณะที่มองไปทางเดี่ยว
ตอนนี้เดี่ยวหยุดเดินต่อแล้ว เพราะเค้าได้ยินที่บาสพูด ตอนนี้เค้าอยากจะบอกบาสเหลือเกินว่า 'บาส ทำไมมึงใจร้ายอย่างนี้ ทำไมมึงพูดไร มึงไม่เคยคิดถึงใจกูบ้าง'
"เดี่ยวค่ะ เมื่อกีเดี่ยวพูดกับใครเหรอคะ" แฟนสาวคนใหม่ของเดี่ยวถามขึ้น
"เมื่อกี้ผมพูดกับคนที่ผมไปทำให้เค้าเสียใจอ่ะครับ ผมทำไม่ดีกับเค้าไว้เยอะ เค้าคงเกลียดและรังเกียจผมมากๆเลยล่ะครับ" เดียวพูดและหันไปมองที่บาส ซึงบาสเองก็กำลังมองมาที่เดี่ยวพอดี แต่บทสนทนาที่เดียวพูดกับแฟนสาว บาสก็พอทีจะได้ยิน
ขณะนั้นต้อมก็เดินมาที่บาสพอดีและนั่งลงตรงข้างๆบาสพอดี
"ว่าไงบาส สบายดีป่าว พี่เป็นห่วงเราแทบแย่ หมู่นี้เห็นซึมๆไป เป็นไรมากป่าว " ต้อมพูดขณะทีเอามือมาโอบไหล่บาสเอาไว้
ซึ่งเหตุการณ์ทุกอย่าง อยู่ในสายตาของเดี่ยวตลอด ตอนนี้คงไม่บอกก็รู่ว่าเดี่ยวสามารถฆ่าคนได้เลยด้วยสายตาอันดุร้ายของเค้าที่จ้องมายังต้อม
"บาสสบายดีครับพี่ ผมไม่ได้เป็นไรหรอกครับ แค่เป็นห่วงแม่อ่ะครับ " บาสตอบและหันไปทางเดี่ยว ก็พบกับสายตาที่โกรธเคืองของเดี่ยว
'เดี่ยวมึงเปลี่ยนผู้หญิงควงอีกแล้วเหรอ แล้วดูหน้าตามึงสิ เขียวช้ำไปหมดเลย ร่างกายก็ดูโทรมลงไปเยอะมาก ทานข้าวบ้างรึป่าว เอาแต่เที่ยวและดื่มเหล้า ผลการเรียนก็ตก ทำไมนายทำตัวเหลวไหลแบบนี้ รู้บ้างป่าวว่ามีคนเค้าคอยเป็นห่วงนายอยู่' บาสนั่งคิดในใจ ขณะที่นั่งมองไปทางเดียว
"เดี่ยว ๆ ! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว" เคนรีบวิ่งกระหืดกระหอบตะโกนเรียกเดี่ยว
"เรื่องอะไรของมึงที่ว่าใหญ่อ่ะ ไอ้พีทิ้งมึงไปมีคนใหม่รึไง ถึงได้วิ่งตาเหลือกมาขนาดนี้" เดียวแซวกลับไป ขณะที่หยุดเดิน
"เวรแล้วไมล่ะมึง ปากนายดีดีจังเลยนะ" เคนย้อนกลับ
"555+ อ้าวไม่ใช่เหรอ แล้วเรื่อองไรล่ะ"
"เรื่องเกี่ยวกับบาส"เคนพูดได้แค่นั้นก็หยุดพูด แล้วดูอาการร้อนรนของเดี่ยวแทน"
"ว่าไงนะมึง บาสเป็นไร ใครทำร้ายมัน บาสเป็นไร บอกกุมาดิ มัวแต่ยืนบื้ออยู่ได้ " เดี่ยพูดขณะกำลังเขยาตัวเคนไปมาจนตัวโยน เดี่ยวพูดโยไม่เว้นวรรคให้เคนได้พูดบ้างเลย
"ก็นายเล่นพูดไม่หยุดเลยอ่ะ แล้วจะให้เราพูดช่วงไหนได้ล่ะ ฮ่าๆๆๆ+ ทำไมนายเป็นห่วงบาส มากเลยเหรอ" เคนย้อนและแกล้งแซวเดี่ยว
""ไม่รู้โว้ย มันเรื่องของกู มึงไม่ต้องรู้หรอก แล้วตกลงว่าบาสเป็นไร บอกมาเลยมึง ไม่งั้นกูจะเตะมึง กูไม่สนหรอกว่ามึงจะเป็นแฟนของไอ้พี บอกกูมาเดี๋ยวนี้เลย เร็วเข้า"เดี่ยวตะคอก
"ก็ได้ บอกก็ได้ ไม่อยากเห็นคนลงแดงตาย คืออย่างนี้ บาสมันโทรมาบอกเราเมื่อเช้าว่า วันนี้มันไม่มาเรียน เพราะมัยไมสบาย ปวดหัวตัวร้อนมากเลย ลุกไม่ไหว เลยขอนอนพักอยู่ที่หอ "
"แล้วบาสเป็นไรมากป่าว แล้วไปหาฮามอยัง แล้วมีใครคอยดูแลบ้าง แล้วทานไรบ้างยัง แล้ว...แล้ว..." เดี่ยวยังพูดไปเรื่อยเพราะความเป็นห่วงบาส จนเคนรำคาญ เลยพูดแทรกขึ้นมา
" นายเป็นห่วงบาสขนาดนี้ แล้วทำไมนายไม่ไปหาบาสล่ะ ตอนนี้มันคงไม่มีแรงไล่นายออกจากห้องหรอก " เคนให้คำแนะนำ
"กูไปหาบาสได้ด้วยเหรอว่ะ" เดี่ยวพูดพร้อมกับสายตาที่เริ่มมีความหวัง
"ก็...." เคนพูดยังไม่ทันจบ เดี่ยวก็วิ่งออกไปก่อนแล้ว
"จริงๆเลยนะคู้นี้ รักกันเป็นห่วงกัน แล้วทำไมต้องวางท่าใส่กันด้วย ทำไมมีปัญหาไรไม่ยอมหันหน้ามาคุยกันนะ" เคนยืนพูดอยู่คนเดียว แล้วก็มีเสียงนึงดังขึ้นข้างหลังของเค้า
"นั่นนะสิครับที่รักของพี ไม่เหมือนคู่ของเราเลยนะ รักกัน รักกัน มีไรก็หันหน้ามคุยกันตลอดเลย " เสียงพีนั่นเอง
"บ้า ใครไปรักกับนาย เพื่อนของนายทำให้เพื่อนของเราเสียใจ" เคนทำท่างอนๆ
"อ้าว ไหงงั้นล่ะครับเคน แล้วพีไปเกี่ยวไรด้วยล่ะครับ นั่นมันเรื่องของเคาสองคน ไม่เห็นเกี่ยวกับพีเลยครับ เคนอย่าพาลดิครับ" พีรีบแก้ตัว แต่หน้ายังยิ้มทะเล้น
"ไม่รู้ล่ะ เพื่อนนายนิสัยไม่ดี งั้นนายก็ต้องนิสัยไม่ดีเหมือนกันใช่ป่าวล่ะ" เคนยังงอนต่อ
"ซวยเลยเรา ใครว่าเพื่อนพีไม่ห่วงเพื่อนเคนล่ะครับ ไอ้เดี่ยวมันคอยถามเรื่องของบาสตลอดเลยจากเรา "
"จริงเหรอ"
"จริงสิครับ มันคอยถามตลอดเลยว่าบาสเป็นไงบ่าง สบายดีป่าว ทานข้าวได้มั๊ย แล้วมีใครมาเกาะแกะบาสบ้าง ถ้ามีใครมาเกาะแกะบาสนะ พีว่า ไอ้เดี่ยวมันต้องไปฆ่าไอ้คนนั้นแน่เลยอ่ะ"
"งั้นเหรอ บาสก็เหมือนกัน คอยถามเราแบอ้อมๆเกี่ยวกับเดี่ยว ถ้าถามตรงๆ คงกลัวเสียฟอร์มมั้ง ดูไปบาสก็ยังรักและห่วงเดี่ยวเอามากๆ แต่ทำไมไม่ยอมหันหน้ามาคุยกันก็ไม่รู "
"เราสองคนจะเข้าไปยุ่งมากก็ไม่ได้นะครับ มันเป็นเรื่องของพวกเค้าสองคน โตๆด้วยกันแล้วทั้งนั้น ปัญหาใครก็ต้องจัดการกันเอง แต่ถ้าพวกเค้าต้องการความช่วยเหลือจากเราเมื่อไร เราก็พร้อมและเต็มใจจะช่วยพวกเค้าใช่ป่าวครับ" พียิ้ม
"ครับ" เคนตอบรักอย่างน่ารัก
"หายงอนแล้วใช่ป่าวครับเคน"พีเริ่มง้ออีกครั้ง
"หายแล้วก็ได้ครับ" เคนยิ้ม
"เคนน่ารักขนาดนี้ พีจะไปรักใครได้อีกล่ะครับ" พีเดินเข้าไปบีบจมูกของเคนเบาๆ
"เคนก็เหมือนกันนะครับ" แล้วเคนก็บีบจมูกพีคืนบ้างแล้วก็หัวเราะและยิ้มให้กัน
"โครม ๆๆๆๆๆ ! " เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เดี๋ยวครับ" เสียงในห้องตอบอย่างอ่อนแรง
"โครมๆๆๆๆๆ!"เสียงยังดังอย่างต่อเนื่อง
"กำลัง... ไป ...ดะ...เดี่ยว..นี้ล่ะครับ" แล้วบาสก็เดินไปเปิดประตูจนได้ แต่เมื่อประตูเปิดออก
บาสก็ล้มลงไปกองอยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว
"เอ้ย บาส มึงไม่สบายมากนี่หว่า กูว่าไปหาหมอดีกว่าว่ะ"เดี่ยวลุกลี้ลุกลนพาบาสไปวางบนเตียง
"เดี่ยว.. นายกลับ..มาแล้วเหรอ" บาสละเมอเพ้ออกมา แล้วก็สลบไปอีกครั้ง
"เอ้ย! บาสมึงอย่าเป็นไรไปนะเว้ย" แล้วเดี่ยวก็จัดกการป้อนยา และเช็ดตัวให้บาส เสร็จสรรพ
เมื่อบาสตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงดังอยู่ในครัว
"ใครมาพังห้องครัวกูว่ะ"บาสสลบไปก่อนที่จะรู้วาเดี่ยวมาหาตัวเองที่ห้อง การที่เค้าเห็นเดี่ยวเมื่อกี้ เค้าคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น
"คงเป็นพีล่ะมั้ง " แล้วบาสก็เดินเข้าไปในห้องครัว
"เอ้ย! พี..นาย.... " บาสพูดไรไม่ออก เมิ่อคนที่หันหน้ามา คือ....
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอมึง กูคิดว่ากูทำศพให้มึงซะแล้วสิ อิอิ..........เอ่อ... นี่กูกำลังทำไรให้มึงกินอยู่เชียว หิวยังล่ะ" เดี่ยวเปลี่ยนเรื่องพูดทันทีเมื่อเห็นว่าบาสเริ่มทำหน้าบูดอีกแล้ว ปากดีตลอดเลยนะเดี่ยว เมื่อกี้เป็นห่วงบาสจะเป็นจะตาย
"มึงมาทำไม กลับออกไปเลย กูไม่อยากเห็นหน้ามึง" บาสตะโกนด่าออกไป
"ปากดีนักนะมึง...เมื่อกี้ไม่รู้มีใครบอกกูว่า....ว่า ...'เดี่ยวนายกลับมาแล้วเหรอ' พูดแบบนี้อ่ะ" เดี่ยวทำเสียงล้อเลียนแซวบาส
"ใคร... ใครพูดแบบนั้น.... มึงอย่ามามั่ว" บาสพูดอึกอัก เพราะไม่แน่ใจว่าตอนที่ตัวเองไม่ได้สติเผลอพูดไรไปบ้าง
'เมื่อกี้กูพูดไรไปบ้างว่ะ ทำไมจำไรไม่ได้เลยอ่ะ ซวยแล้วกู'บาสคิดในใจ
"อย่าพูดมากเลย มากินโจ๊กกันดีกว่า กูอุตส่าห์ตั้งใจทำให้มึงกินสุดชีวิตเลยนะ กูไม่เคยทำให้ใครกินมาก่อนเลย นอกจากคนที่บ้านของกูเอง มึงมีบุญนะรู้ป่าวที่ได้มีโอกาสได้กินอาหารฝีมือกู" เดียวพูดอย่างภูมิใจ
"กรรมล่ะซิไม่ว่า ! ออกไปเลยมึง ออกไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้เลย " บาสยังคงไล่เดี่ยวต่อไป
"OK OK เดี๋ยวกูไปแน่ แต่มึงต้องทานโจ๊ก ทานยา เช็ดตัว แล้วเข้านอนก่อน เมื่อมึงทำเสร็จทุกอย่าง แล้ว กูจะไป ตกลงไหม"เดี่ยวเริ่มออกคำสั่ง
"แล้วทำไมกูต้องเชื่อมึงด้วย แล้วมึงมาสั่งกูทำไม...แล้วทำไม" บาสพูดยังไม่จบ เดี่ยวก็แทรกขึ้นมา
"เพราะกูรักมึง กูห่วงมึง ...เหตุผลแค่นี้พอรึป่าวว่ะ" พูดเสร็จเดี่ยวก็เดินไปจัดโต๊ะอาหาร
ส่วนบาสยืนอึ้งแดกเลย เค้าไม่ได้ยินคำนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ เค้าได้ยินแต่คำว่าขอโทษ มาเป็นเวลาเกือบ 2 เดือน แล้วบาสก็เผลอยิ้มออกมา
"มากินเร็ว กูจัดโต๊ะเสร็จแล้ว" เดี่ยวตะโกนเรียก
"อืม" บาสพูดได้แค่นั้น ก็เดินไปที่โต๊ะทันที
"เป็นไงฝีมือกู อร่อยใช่ป่าว"
"ก็พอกินได้ว่ะ กินกันตาย" 'มึงทำอาหารอร่อยขนาดนี้เชียว ไม่น่าเชื่อ ไม่เห็นเคยทำให้กูกินมาก่อนเลย '
"โหมึง กูตั้งใจทำสุดชีวิต มึงพูดได้แค่นี้เองเหรว่ะ" เดี่ยวทำเสียงงอน
"แล้วใครไปขอร้องให้มึงไม่ทราบ"
"หัวใจกูไง ที่สั่งให้ทำและดูแลมึง" แล้วทั้งคู่ก็เงียบไป
"กินข้าวเสร็จแล้วก็กินยา กินให้กูเห็นเดี๋ยวนี้เลย" เดี่ยวสั่งทันที
"กูยังไม่ได้ซื้อยามาเลย"
"นี่"เดียวยื่นยาให้บาส " กูซื้อมาให้มึงแล้ว กินซะ "
"อืม" แล้วบาสก็กินยาตามที่เดี่ยวบอก
"ดีมากเลยครับบาสคนดี อย่างนี้สิ ถึงเรียกว่าคนเก่ง" เดี่ยวพูดชมบาส อย่างกับบาสเป็นเด็กดื้อที่ยอมกินยาที่ขมๆ
"มึงไม่ต้องมาพูดแบบนี้กับกูหรอก กูไม่ใช่เด็กๆแล้วนะโว้ย ไม่ต้องหลอกให้กินยาหรอก" บาส ค้อนให้
"อ้อ งั้นเหรอ ไม่รู้สิ ก็มึงชอบทำตัวอย่างกับเด็ก"
"ไม่ต้องพูดมากเลย กูกินข้าว กินยาแล้ว ทีนี้มึงจะกลับได้ยัง กูเบื่อขี้หน้ามึงจะแย่แล้ว"
"เออ กูกลับแน่ มึงไม่ต้องมาขยันไล่กูนักหรอก แต่ตอนี้มึงต้องเช็ดตัวแล้วเข้านอนให้เรียบร้อยก่อน เข้าใจ๊"เดี่ยวบังคับ
"มันเรื่องของกู มึงไม่เกี่ยว" บาสเริ่มงอแง
"งั้นมึงจะเช็ดตัวเอง หรือว่าจะให้กูช่วยเช็ดให้เหมือนเมื่อตะกี้ มึงเลือกเอาแล้วกัน"เดี่ยวเริ่มทำหน้าตาเจ้าเล่ห์
"กูเช็ดเองได้โว้ย" บาสเริ่มหน้าแดง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
"ดื้อ นักนะมึง รอให้มึงหายโกรธกูก่อนเถอะ กูจะต้นทบดอกเลย โทษฐานที่ทำให้กูทรมานเป็นเดือนขนาดนี้ ...เอ้อ แต่มันจะมีวันนั้นหรือป่าวว่ะ" เดี่ยวพูดขึ้นเมื่อบาสเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว