ซ่อนรัก
ตอนที่๑๑
สายน้ำลืมตาขึ้นมาในอ้อมกอดของพิษณุ
“ณุ ปล่อยน้ำก่อนเถอะ ถ้าพ่อเลี้ยงตื่นขึ้นมาแล้วจะยุ่ง”
“ไม่เอานี่ ณุอยากกอดน้ำไว้แบบนี้จนถึงเช้าเลย”
“ไม่ได้หรอกณุ อย่าเอาแต่ใจสิ”
“งั้นน้ำต้องสัญญาว่าจะลงมาหาณุทุกคืน” พิษณุพูดอย่างเอาแต่ใจ
“ไม่ได้หรอก แต่น้ำสัญญานะว่าจะลงมาหาบ่อยๆ” สายน้ำพูดพร้อมกับยืดตัวขึ้นไปจูบริมฝีปากของพิษณุเบาๆ
สายน้ำลุกขึ้นไปแต่งตัวพร้อมกับพูดว่า
“น้ำไปก่อนนะที่รักของน้ำ”
****************************************************
สายน้ำเดินออกมาจากเรือนของพิษณุมาได้นิดเดียวก็ได้ยินเสียงมาจากข้างหลัง
“แม่เลี้ยงจะไปไหนหรอครับ”
สายน้ำหันไปมองเห็นข้าวปุ้นเดินออกมาจากข้างเรือนของพิษณุสายน้ำชักสีหน้าตกใจแต่ปั้นหน้าว่าไม่มีอะไรเกิดขี้น
“จะกลับเรือนสิ ป่านนี้แล้วทำไมไม่นอนข้าวปุ้นมาเดินป้วนเปี้ยนอะไรแถวนี้”
“ผมก็มาเดินของผมปกติ แล้วแม่เลี้ยงล่ะครับออกมาจากเรือนลูกเลี้ยงทำไม เอ๊ะ ใครมาเห็นแบบนี้จะเข้าใจผิดเอานะครับ” ข้าวปุ้นพูดพร้อมกับทำสีหน้ายียวนกวนประสาท ทำเอาสายน้ำถึงกับจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่
“แกพูดยังงี้หมายความว่าไงนังข้าวปุ้น”
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั้นแหล่ะครับ ผมมาเดินแถวเรือนคุณณุแถมได้ยินเสียงเหมือนอะไรกำลังติดสัตว์พอดี”
“ข้าวปุ้น ! ” สายน้ำพูดอย่างตกใจ นี้นังข้าวปุ้นได้ยินอะไรรึเปล่ามันจะรู้เรื่องของเรากับณุไหม
“หน้าซีดทำไมครับแม่เลี้ยง กลัวผมจะรู้หรอว่าแม่เลี้ยงกำลังมาพลอดรักกับลูกเลี้ยงตัวเองอยู่” ข้าวปุ้นพูดอย่างคนมีไผ่เหนือกว่า
“นี้แกพูดอะไรของแก อ๋อ! ชั้นรู้ล่ะที่แกคอยมาป้วนเปี้ยวแถวเรือนของณุทุกคืน เพราะหวังว่าสักวันณุคงหน้ามืดตามัวมาเอาแกล่ะสิ แต่เสียใจหรอกนะ แกมันก็เป็นได้แค่คนรับใช้นั้นแหล่ะ นังหมาเห่าใบตองแห้ง”
“นี่มึงว่ากูเป็นหมาหรอ อีน้ำ! มึงล่ะวิเศษวิโสตรงไหน เป็นเมียพ่อแล้วยังจะมาเป็นเมียลูก มึงก็ไม่ต่างอะไรจากเดรัจฉานหรอก เอาไม่เลือก ไม่นึกถึงศีลธรรม ยิ่งกว่าสัตว์เวลามันติดสัตว์ซะอีก”
เพี๊ยะ!
สายน้ำเดินเข้าไปตบหน้าข้าวปุ้น
“แกไม่มีสิทธิ์จะมาด่าชั้น แล้วแกอย่าหวังว่าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร”
สายน้ำพูดแล้วไปกระชากข้าวปุ้นไปที่ศาลาท่าน้ำพอถึงศาลาก็โดนข้าวปุ้นสะบัดหลุด
เพี๊ยะๆ !
ข้าวปุ้นตบสายน้ำไปฉาดใหญ่สองครั้ง
“มึงอย่าหวังว่ากูไม่กล้าตบมึง อีผู้ดี อีผู้ดีติดสัตว์”
สายน้ำโกรธจนหน้าแดงทนไม่ไหวเข้าไปกระชากผมที่เริ่มยาวของข้าวปุ้นแล้วผลักลงไปที่พื้นศาลา แล้วลากหัวของสายน้ำมาใกล้ท่าน้ำ สายน้ำจับหัวของสายน้ำกดน้ำไปแปปนึงแล้วยกขึ้นมา
“เป็นไงล่ะมึง ยังจะปากดีอยู่อีไหมฮะ” สายน้ำตวาด ”มึงนี่ต้องให้กูร้ายใช่ไหม พูดดีกันไม่เป็นใช่ไหม ได้กูจัดให้”
“อีผู้ดี กูไม่กลัวมึงหรอก” ข้าวปุ้นพูดด้วยสายตามาดร้ายแต่แอบหวั่นนิดๆเมื่อเจอกับสายตาอันดุดันกว่าของสายน้ำ สายน้ำตอนนี้ใบหน้าอันสวยหวานติดเฉี่ยวนั้นได้ร้ายอย่างเต็มที่ ดูดุ จนข้าวปุ้นหวั่น
“ปากดีนักนะมึง ได้กูจะจัดให้” สายน้ำพูดแล้วกระชากข้าวปุ้นขึ้นมาพร้อมกับตบไปที่หน้าหลายครั้ง
เพี๊ยะๆๆๆ !
ข้าวปุ้นล้มลงอย่างหมดแรง สายน้ำมองข้าวปุ้นอย่างสะใจด้วยสายตาเหยียดหยามปนสมเพชและแบะปาก
“ไม่เห็นจะเก่งเหมือนปากมึง อีข้าวปุ้น” สายน้ำพูดเสร็จจะเดินออกมาจากท่าน้ำ แต่โดนข้าวปุ้นกระชากหวังว่าจะผลักให้ลงน้ำแต่สายน้ำสติดีเลยจับไม้ไว้ได้
“อีข้าวปุ้น!” สายน้ำตวาดพร้อมสายตาอันดุดันที่จะเผาข้าวปุ้นให้ไหม้ได้
สายน้ำเดินเข้าไปพร้อมถีบข้าวปุ้นตกน้ำไป
ตู้ม!
เป็นโชคร้ายของเข้าปุ้นที่จะจับไม้แถวนั้นไม่ได้แต่โชคร้ายกว่าคือสร้อยข้อเท้าของข้าวปุ้นกับไปเกี่ยวแทนทำให้ข้าวปุ้นอยู่ในสภาพที่หัวจมน้ำเท้าชี้ฟ้า จะขยับก็ไม่ได้เพราะติดไม้ข้าวปุ้นกระดุกกระดิกไปมา
“ช่วยไม่ได้แกรนหาที่ตายเองนังข้าวปุ้น”สายน้ำพูดด้วยสายตาเย็นชาแล้วเดินออกไป
ส่วนข้าวปุ้นดิ้นจนหมดแรงแล้วหยุดดิ้นไปพร้อมกับลมหายใจที่ขาดไป ทิ้งไว้แต่ร่างในสภาพอันหน้าอดสู
**********************************************
หัวข้อ: {ซ่อนรัก} ตอนที๑๓ ๑ ต.ค. ๒๕๕๔ P.๕ อดีตของสายน้ำ (อ่าน 34265 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก