“ลุงโชคกับพ่อจ๋านอนด้วยกันฮะ”
เฟรดรู้สึกเหมือนถูกทุบท้ายทอยแล้วเตะก้านคอซ้ำ เขาหูอื้ออึงประหนึ่งฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางกบาล รอบด้านดับวูบคล้ายใครปิดสวิทช์ไฟ
พฤษภาเปิดรถ อุ้มโจชัวร์ลงไปก่อน
“วันนี้พวกเรามีการบ้านมั้ย” กุ๊กจูงน้องเมษคนต่อไป มือไอ้แสบเหนียวเหนอะ จับดูแล้วเป็นคราบสีน้ำตาล “อ้าว..ใครให้กินของ
หวาน” เขาเหลือบมองคนที่นั่งนิ่งคล้ายถูกสาป “ลุงเฟรดนี่เอง เดี๋ยวพ่อจ๋าตีลุงเฟรดเลย”
เมษาวิ่งตุบตับเข้าบ้านไปกับจอชชี่(พร้อมถุงสมบัติยักษ์) คนเป็นพ่อก็ได้แต่หัวเราะในลำคอด้วยความเอ็นดู
“จะไปเลยเหรอคุณ” พฤษภ์หันมาถามหากเฟรดยังเงียบกริบ “จะลงมาก่อนมั้ย จอดรถไว้หน้าบ้านก็ได้”
ชายหนุ่มไม่ยอมหันมามองหน้า ดวงตาร้อนผ่าวไปด้วยความเสียใจ
“นี่..ผมถามว่าจะไปเลยรึไง”
เฟรดตาเขียวปั๊ด “แคร์ด้วยเหรอ”
พฤษภาอ้าปากค้าง มองคนผีเข้าผีออก “ตามใจวุ้ย จะไปไหนก็ไป”
ร่างสูงควันออกหัว คนมันขี้น้อยใจอย่างว่า ถ้ามาง้อ เขาจะงอน แต่ถ้าไล่ เอาแทร็คเตอร์มาขุดก็ไม่ไป!
พฤษภายืนมองอีกฝ่ายที่พรวดพราดออกจากรถเสียจนหัวเกือบกระแทกหลังคา เฟรดกระแทกประตูปิดดังโครม บอกถึงอารมณ์ที่
ไม่สู้จะดี
“ไปกินอะไรผิดสำแดงมาฝรั่งขี้นก”
หนุ่มผมทองขบกรามกรอด “คำก็ฝรั่ง สองคำก็ฝรั่ง”
“อะไรวะ..หรือจะให้เรียกมะละกอ?” คนฟังส่ายหัว ไม่อยากถือสาพวกเครียดติดหมัด “ไปกินรังแตนที่อื่นก็อย่าเอามาลงกับผมสิ”
ในหัวเฟรดตอนนี้มีแต่ภาพคนตรงหน้ายืนนุ่งลมห่มฟ้าอวดสายตาพี่เมีย เขาไม่ได้ดูถูกว่าเมย์จะยอมนอนกับคนอื่นง่ายๆ
..แต่ถ้ายากนัก..จะนอนกับเขาได้ยังไง..
“พ่อจ๋า..พ่อจ๋า” เสียงน้องเมษดังมาจากชั้นสองของบ้าน
พฤษภาเงยหน้ามอง รีบโบกไม้โบกมือให้ลูกชายกลับเข้าไป
“ลุงโชคจะมากินข้าวกับหนูรึเปล่า” เด็กชายเมษาตะโกนถาม มีโจชัวร์เบียดหัวกลมๆโผล่ขึ้นมาอีกหนึ่งเหมือนเห็ดสองดอกริม
หน้าต่าง
“ลุงบอกจะมาครับ น้องเมษอย่าชะโงกแบบนั้นเดี๋ยวตก” กุ๊กปราม
“ลุงโชคลืมลิง” ไอ้แสบวางเพลิงโดยไม่รู้ตัว มืออวบอ้วนโชว์ชั้นในสีขาวหรา “พ่อจ๋าอย่าลืมคืนลิงให้ลุงโชคนะ ลุงลืมไว้ในห้อง”
เฟรดรู้สึกว่าเซฟตี้คัทตัดดังผัวะ
..แต่โทษที..ไฟฝรั่งมันแรงสูง!..
ฝ่ามือหนาฉุดแขนคนที่เหลือ พฤษภาเบิกตากว้าง ทั้งตัวถูกกระชากเข้าไปด้านใน แรงไม่น้อยนักผลักเขาลงบนโซฟา
“ท..ทำอะไร” กุ๊กเมย์หน้าซีดเผือด
เสียงทุ้มต่ำตวาดลั่น “คุณนอนกับโชคงั้นเหรอ!”
“พูดบ้าอะไรวะ!”
คนฟังสบถสาบานในลำคอ อุ้งมือบีบลงบนไหล่ลาด
..เกลียดนัก! พวกไม่ยอมรับความจริง!..
“ตอบมาเดี๋ยวนี้นะเมย์” เฟรดตะโกนใส่หน้า “ไม่งั้นผมจะปล้ำคุณตรงนี้! เดี๋ยวนี้! ต่อให้ร้องยังไงผมก็ไม่หยุดแน่!”
พฤษภาหน้าหดเหลือสองนิ้ว
“คุณมีอะไรกับไอ้หมาไทยนั่นใช่มั้ย!”
“ห..ห๋า..”
“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง” เขาคิดว่าตัวเองร้องไห้ได้เลยนะ “ทั้งที่คุณนอนกับผมแล้ว..ทั้งที่คุณเป็นของผมแล้วด้วยซ้ำ!!”
“คือ..” คนข้างใต้เสียงตะกุกตะกัก
เฟรดเหยียดยิ้มมุมปาก ละมือข้างหนึ่งมาปลดกระดุมเสื้อ “ถ้าความจำเสื่อม ผมช่วยย้ำให้เอามั้ย” เขามองอย่างหมายมาด “วิธี..
ร่วม..รักน่ะ”
......
“เฟรดดี้!”
ป๊อง..
กุ๊กพฤษภ์โบกมือไปมาตรงหน้าอีกคน “นี่..ไม่ได้ยินเหรอ เรียกก็ไม่ตอบ” คนตัวเล็กถอนหายใจ “ทำเป็นพวกสติสตังไม่อยู่กับเนื้อ
กับตัวไปได้”
เฟรดเงยมองเด็กชายเมษาที่เอาชั้นในลุงโชคมาครอบหัวเล่น ความโกรธยังคุกรุ่น แต่จะให้ทำอะไรอย่างที่ใจแอบคิดนั้น เขาคง..
ไม่กล้า
“เข้ามาสิคุณ..” พฤษภาถือโอกาสอีกคนยืนนิ่งคว้าแขนหมับ
ร่างใหญ่กะพริบตาปริบ เดินตามแรงฉุดของคนตรงหน้าอย่างคาดไม่ถึง ปลายนิ้วอบอุ่นเลื่อนลงกอบกุมมือเขาแผ่วเบา “เมย์..”
“ไม่รู้หรอกนะว่าเครียดเรื่องอะไรมา” กุ๊กไม่ยอมหันมามอง แต่ใบหูเล็กๆนั่นกำลังแดงก่ำ “แต่เวลาคุณไม่คุยกับผมแล้ว..รู้สึกแย่
ชะมัด”
ดวงตาสีฟ้าอ่อนเบิกกว้าง “อะไรนะ”
พฤษภาเดินฉับๆเข้าไปในครัว ทำเสียงอะไรก๊องแก๊งสักพักแล้วก็ออกมาพร้อมแก้วใบหนึ่ง เขาได้กลิ่นหอมกรุ่นของเมล็ดกาแฟ
สดคั่ว
“จะได้หายบ้า” พูดจาไม่เข้าหู แต่ความหวังดีที่มาพร้อมกับความอบอุ่นในน้ำเสียงทำเอาคนได้ยินใจอ่อนยวบ
“Thanks” เฟรดอมยิ้ม รู้สึกเหมือนไฟในตัวถูกสาดด้วยน้ำ
มีเสียงเด็กๆวิ่งตึงตังลงมาจากชั้นสอง เขาหันไปมอง กุ๊กเมย์เข้าไปหาลูกๆแล้วอุ้มเด็กทั้งคู่ขึ้นเอว ถือว่าเป็นผู้ชายแข็งแรงคนหนึ่ง
ทีเดียว
“น้องเมษทำอะไรครับ” พฤษภาดึงชั้นในลุงโชคออกจากหัวลูก
“อันเดอร์แวร์!” จอชอยากลองบ้าง เด็กๆเล่นหนูน้อยหมวกแดงกันอยู่
พฤษภาหอมแก้มไอ้ตัวน้อยทั้งสองไปคนละทีสองที น้องเมษดิ้นขลุกขลักลงจากแขนเลยต้องยอมปล่อย เฟรดมองตามภาพ
ทุกอย่างเบื้องหน้า
“น้องจอชหอมแก้มคนหน้าบูดเป็นตูดหมึกหน่อยเร้ว” กุ๊กอุ้มโจชัวร์มานั่งตักแด๊ด “ฟอดใหญ่ๆเลยนะ ฟอดเลย”
จอชชี่ยื่นหน้าไปหอมแก้มพ่อเพื่อนดังฟอด พฤษภาหัวเราะก๊าก บอกว่าแก้มแด๊ด ไม่ใช่แก้มพ่อ หนุ่มฝรั่งอีกคนเลยเลิกคิ้วอย่าง
งุนงง
“พ่อ?”
โจชัวร์หันกลับไปหอมแด๊ดดี้บ้าง “อาเมย์ให้จอชเรียกว่าพ่อ”
เฟรดชะงักกึก “จริงเหรอ”
“โกหกมั้ง” ถึงคราวพฤษภาหน้าบูดบ้างล่ะ เขาชี้มือไปที่กาแฟในแก้ว “รีบๆกินแล้วรีบๆกลับไปเลย ถ้าผียังไม่ออกห้ามมานะ”
ร่างสูงยิ้มกริ่มเมื่อจอชชี่หอมแก้มเขาทั้งซ้ายทั้งขวา เด็กน่ะไม่คิดอะไร แต่ผู้ใหญ่กลับนึกไปไกลแล้ว..นี่มันจูบทางอ้อมชัดๆ
“ผมเปลี่ยนใจแล้ว” เขาซดกาแฟจนเกลี้ยง คืนนี้มีหวังนอนไม่หลับ
กุ๊กพฤษภ์เบะปาก
“ช่วงบ่ายนี่ผมไม่กลับ จะอยู่ทำคะแนน” เป็นถึงหัวหน้างานคนอื่น เรื่องหัวใจแค่นี้ถ้าบริหารไม่ได้ เฟรดยอมกระโดดทีลอซูเอาหัว
โหม่งโลกเลย
“คะแนนอะไร”
รอยยิ้มนุ่มนวลนั่นมีเสน่ห์จับตาอย่างน่าประหลาด “แล้วแต่จะคิด”
ดวงตาคมกริบจ้องคนตรงข้ามอย่างมีความหมาย พฤษภาหลุบตาลงต่ำ ปิดบังเสียงรัวอึกทึกน่าฉงนในอก แต่ถึงอย่างนั้นใบหูเล็กก็
แดงเรื่อขึ้นจนได้
“จอชชี่ จอชชี่” น้องเมษชะโงกหน้ามาเกาะประตู กวักมือเรียกเพื่อน ที่นั่งอยู่บนตักแด๊ด “จอชชี่มาเล่นพ่อพ่อลูกกับเมษมั้ย”
กุ๊กเมย์หน้าร้อนผ่าว ออกปากแก้ว่าพ่อแม่ลูกต่างหากเล่า
“งั้นให้พ่อจ๋าเป็นพ่อ ลุงเฟรดเป็นแม่นะ หนูเป็นพี่ จอชชี่เป็นน้อง”
เฟรดยิ้ม ไม่ยอมละสายตาที่จับจ้องอีกคนเลย “ว่าไงครับ..คุณพ่อ”
พฤษภาเม้มปากแน่น ลุกพรวดจากโต๊ะ เดินไปคว้าผ้ากันเปื้อนมาผูกแล้วเปิดตู้เย็นหาของสดแก้เก้อแทน “ถ้าจะอยู่ก็เงียบไปเลย
กวนโอ๊ยว่ะ”
ชายหนุ่มหัวเราะแผ่วเบา หยิบแก้วกาแฟว่างเปล่าเดินตามเข้าไปในครัวติดๆ หัวใจทั้งดวงที่ฝ่อแฟ่บในตอนแรกพลันฟูฟ่องเหมือน
ไข่เจียว
คู่แข่งรุกหนักแบบนี้ ถ้าเขามัวแต่โกรธแล้วเงียบหายไปคงแพ้แน่ เรื่องอะไรจะยอมให้คนอื่นแซง ในทางปฏิบัติ..เมย์เป็นของเขา
แล้วเรียบร้อย
เฟรดหักห้ามใจ พยายามไม่เดินไปสวมกอดอีกฝ่ายจากเบื้องหลัง เขาจำไม่ได้ว่าเคยบอกหรือยังว่าชอบมองพฤษภาเวลาอยู่ใน
ผ้ากันเปื้อน
..เพราะมันให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก..
“ผมชอบคุณ” เขาพึมพำ
กุ๊กพฤษภ์หันขวับมาด้วยความตกใจ “ห๋า!”
เฟรดยักไหล่ ล้างแก้วกาแฟแล้ววางคว่ำไว้ข้างซิงค์ ทำไม่รู้ไม่ชี้
..ชอบงั้นเหรอ..เขาควรเปลี่ยนคำพูดใหม่ตั้งนานแล้ว..
..เขารักเมย์ต่างหาก!..เป็นเอามากชนิดโงหัวไม่ขึ้นเลย!..
“ผมชอบที่คุณคอยอยู่ข้างๆเวลาผมงี่เง่า”
พฤษภาแอบหยิกแขนตัวเอง “คิดอะไรมาก ผมก็เป็นแบบนี้กับทุกคน”
อารมณ์ดีไม่เท่าไหร่ต้องปวดหัวเพราะคำพูดยียวนกวนประสาทของกุ๊กอีกแล้ว “อย่างน้อยคุณก็ต้องมีคนพิเศษอยู่บ้าง”
“คิดว่าตัวเองเป็นคนนั้นเหรอเฟรดดี้” พฤษภ์ควงมีดเล่น “หมั่นไส้จริง”
เฟรดไม่อยากต่อล้อต่อเถียง เดี๋ยวอารมณ์ขึ้นจะพาลจินตนาการต่อจากตอนปลดกระดุมเสื้อ “วันนี้ทำอะไรกิน”
“ซี่โครงหมูอบสับปะรด ไข่ลูกเขย ต้มยำไก่” กุ๊กว่า ล้างน่องไก่แล้วลอกเอาหนังออก มือหยิบจับทุกอย่างด้วยความคล่อง
แคล่ว “อยากช่วยมั้ย”
“เอ่อ..” เขานึกวีรกรรมทำเพื่อชาติของตัวเองในห้องครัวเมื่อคราวนั้นแล้วยังสยองไม่หาย “ขอผมกินอย่างเดียวได้มั้ย”
พฤษภาบู้หน้า “ผู้ชายที่ดีเนี่ยต้องหัดทำกับข้าวให้ภรรยากินรู้มั้ย ถ้าจะดีมากขึ้นไปอีกก็ต้องซักผ้า รีดผ้า ทำงานบ้านแทนเมีย
ด้วย”
เฟรดหน้าหงิก “ยากจัง อย่าเอาตัวเองเป็นมาตรฐานสิ”
“ใครบอก” พฤษภ์ล้างตะไคร้ ใบมะกรูด หั่นข่าเป็นแว่นแล้วซอยพริกชี้ฟ้าสดไว้โรยหน้าต้มยำ รอน้ำเดือดแล้วค่อยใส่ซี่โครงไก่ลง
ไปตุ๋น ไม่ต้องใช้ซุปก้อนให้เสียสถาบัน เคี่ยวจนเนื้อสุกน้ำงวดลงหน่อยก็ได้น้ำซุปที่หอมหวานถูกใจ
“พี่โชคก็ทำกับข้าวเก่งนะ ซักผ้านี่สะอาดนิ้งเลย”
“เฮอะ!” เขาเบือนหน้าหนี
“อ่ะ..ปอกสัปปะรดแล้วหั่นเป็นสามเหลี่ยมที”
“ห๋า!”
“หัดทำสิเฟรดดี้” กุ๊กแกว่งมีดอีกหน “ตาคุณทำให้ผมกินบ้างแล้ว”
เฟรดส่งเสียงร้องโหยหวนในใจ มือจับมีดท่าทางละล้าละลัง ฉับแรก..พ่อฝรั่งก็เฉือนนิ้วตัวเองเรียบร้อย “โอย..”
พฤษภาส่ายหัวดิก ไล่อีกคนกลับไปนั่งเฉยๆ “ไม่ได้เรื่องเล้ย”
คนตัวโตบีบเลือดออกจากนิ้ว แอบน้อยใจเหมือนกัน นี่ขนาดลงทุนแทงมีดลงนิ้วตัวเอง อีกคนยังไม่มาดูดำดูดีเลย “เจ็บจัง..อูย”
“นั่น..น้ำ” พฤษภ์ชี้ “นู่น..ยา..โน่น..พลาสเตอร์ ช่วยตัวเองเลย”
“เจ็บปวด เจ็บปวด” เขาครวญ เอานิ้วเข้าปากแล้วดูดเลือดจ๊วบ
“อย่ามาขอความเห็นใจซะให้ยาก” กุ๊กสาธิตการใช้มีดหั่นมะเขือเทศเป็นแว่น ตามด้วยซอยต้นหอมครึ่งถ้วยภายในเวลาห้า
วินาที “พี่โชคก็ทำได้”
เฟรดเกลียด ‘พี่โชค’ จริงๆให้ดิ้นตาย
“ลุงเฟรด ลุงเฟรด” เด็กชายเมษาโผล่เข้ามาในครัว จมูกจิ้มลิ้มขยับฟุดฟิดเพราะได้กลิ่นน้ำซุปซี่โครงไก่กับกลิ่นหอมของเครื่อง
เทศที่ใช้หมักเนื้อหมู
“น้องเมษอย่าเข้ามา พ่อจ๋าต้มน้ำอยู่ อันตรายครับ” เฟรดจูงมือนุ่มนิ่มออกไปอีกทาง เจ้าแสบตัวกลมก็ว่าง่ายเสียด้วย
“ลุงเฟรดเปิดฝักบัวให้หนูหน่อย หนูจะอาบน้ำ” เมษากระโดดเหยงๆ
กุ๊กพฤษภ์อดเขม่นลุงเฟรดไม่ได้ “เดี๋ยวนี้เป็นขวัญใจน้องเมษนะ!”
เฟรดยิ้มแก้มปริ หิ้วปีกเด็กชายเมษาเข้าห้องน้ำ ฝ่ายโจชัวร์ถอดเสื้อเกลี้ยงเกลาลงไปนอนแบบอยู่ในอ่างนานแล้ว “จะแช่หรือจะ
อาบเลยนี่”
“แช่แล้วอาบซู่ๆ” เมษาสลัดเสื้อว่องไว ปีนลงอ่างไปอีกคน “จอชชี่หันหลังมา เมษจะล้างขี้ไคลให้จอชชี่” เด็กชายเลียนแบบ
บทบาทของพ่อ
เฟรดหัวเราะด้วยความเอ็นดู เขาพับแขนเสื้อขึ้นเหนือข้อศอก นั่งยองๆลงข้างอ่าง เปิดก็อกน้ำแล้วเทแชมพูลงไปตีจนขึ้นฟองฟ่อ
ด “มาทั้งคู่เลย”
น้องเมษตีน้ำป๋อมแป๋มมาหา อ้อนให้ลุงเฟรดช่วยสระผม โจชัวร์ขยับเข้ามานั่งด้านหน้าอีกต่อหนึ่ง เมษาเลยเอาสบู่ถูหลังขาวจั๊วะ
ยกใหญ่
“วันนี้พวกเรามีการบ้านมั้ย” เขาเอามือป้องตากลมโตเหมือนลูกกวางของเด็กชาย คว้าฝักบัวมารดหัวล้างฟองขาว
“ครูแหม่มให้เลขมาทำฮะ”
“จอชไม่ชอบเลข” โจชัวร์เบะปาก
“หนูชอบเลข” เมษาอวดภูมิเสียงเจื้อยแจ้ว “พ่อจ๋าสอนหนู ลุงโชคมีไอติมสองถ้วย ให้พ่อจ๋าหนึ่งถ้วย ลุงโชคจะเหลือไอติมกี่
ถ้วย”
โจชัวร์ผูกคิ้วเป็นโบว์ เฟรดนั่งขำ นึกชมกุ๊กอยู่ในใจว่ารู้จักสอนเด็ก
“จอชตอบได้มั้ย มีไอติมสองถ้วย ให้ไปหนึ่ง จะเหลือกี่ถ้วย” เขาถามลูก คว้ามือปุ้มปุ้ยขึ้นมาชูสองนิ้ว หักให้ดูหนึ่ง เหลืออีก
หนึ่ง “เหลือถ้วยเดียว”
เมษาส่ายหัวดิก “ลุงโชคไม่เหลือเลย เพราะอีกถ้วยหนูเอาเอง”
ถ้าวัดไอคิวน้องเมษได้คงเกินร้อย แบบนี้ไม่ฉลาดธรรมดาแล้ว
เฟรดจับตัวลูกชายให้ลุกขึ้นยืน ถูขี้ไคลตรงข้อพับแขนให้ “ตัวเหนียวจริงๆ” เขาบิดจมูกเล็ก “อ้าปากซิกู๊ดบอย..โห! ช็อคโกแล
ตติดฟันเต็มเลย”
โจชัวร์หัวเราะคิกคัก เมษามียาสีฟันโคโดโหมะ เด็กชายบอกว่าจะแบ่งให้เพื่อนใช้หลังกินข้าวเย็นเสร็จ
“ตัวเปื่อยแล้วหนุ่มน้อย” ฝ่ายหนุ่มใหญ่คว้าผ้าเช็ดตัวมาผืนเดียว จัดการรวบไอ้ตัวจ้อยทั้งสองเข้าด้วยกัน เด็กๆหัวเราะชอบใจเมื่อ
เขาม้วนผ้ามาพันเหมือนดักแด้สร้างรัง “แช่น้ำนานจะเป็นหวัดนะ อดกินไอติมแน่”
พฤษภาเพิ่งยกกับข้าวออกมาจากในครัว กลิ่นหอมของต้มยำไก่กับซี่โครงหมูอบสับปะรดยั่วให้ท้องร้องโคร่ก “ว่าไงครับ แด๊ดดี้
กับลูกๆ”
เฟรดอมยิ้ม พาดผ้าเช็ดตัวกับโซฟาแล้วปะแป้งเบบี้มายด์ให้ทีละคน น้องเมษชอบอาบให้ตัวขาววอกเหมือนกุ้งชุบโกกิ ส่วนจอ
ชชี่ขอแค่ปะหน้าพอ
“คุณลงไปอาบด้วยรึไง” กุ๊กหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่เข้ามาหา ด้วยความไม่คิดอะไรเลยวางผ้าลงบนหัวอีกฝ่ายแล้วเช็ดผมให้ด้วย
ความเคยชิน
เฟรดชะงักกึก และดูเหมือนว่ากุ๊กเองจะเพิ่งรู้ตัว
“อ..เอ้า!” พฤษภ์โยนผ้าส่งๆ
“ไม่เช็ดให้แล้วเหรอ” เขาคลี่ยิ้ม ถือโอกาสแตะมือคนด้านหลังไปหน
พฤษภาหันหนี รู้สึกใจเต้นแรงอย่างน่าประหลาด เขาไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้ชายด้วยกัน..ไม่ได้คิดว่าจะชอบด้วย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคืน
นั้นทำให้เขาก้าวข้ามอะไรหลายอย่าง มิตรภาพที่เกิดขึ้นเริ่มสานสัมพันธ์พวกเขาเข้าด้วยกัน จากที่เกลียดจะเป็นจะตายมันก็ค่อย
คลายลง ถามคำเดียวว่ารังเกียจไหม..ต้องตอบว่ามันก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิด แต่ถ้าถามว่าเป็นไปได้ไหม..ที่จะรัก
..เขาเองยังตอบไม่ได้เลย..
“แจ้บ แจ้บ” เด็กชายเมษาเอาช็อคโกแลตมากินพลางนอนผึ่งพุงจ้องพ่อๆทั้งสองตากลมป๊อง โจชัวร์เอนมาพิงเพื่อนแล้วเอาอย่าง
บ้าง
มีเสียงกดออดหน้าบ้าน กุ๊กเมย์หันขวับไปมอง ชักมือหลบจากการกอบกุมผิวเผินนั่นอย่างรวดเร็ว “พี่โชค..”
เฟรดหน้าหงิก รับผ้ามาเช็ดหัวตัวเองแล้วลุกขึ้นจากข้างโซฟา โชคชัยก้าวเข้ามาในบ้าน ทำหน้าบอกบุญไม่รับเข้าไปอีกคนเมื่อ
เจอแขกไม่รับเชิญ
“พอดีเลยพี่โชค เพิ่งทำกับข้าวเสร็จ นั่งๆๆ” พฤษภ์ลนลานผิดสังเกต พอเห็นพี่โชคมองมาอย่างจับผิดเลยรีบวิ่งเข้าครัวไป
“พักนี้เจอกันบ่อยเนอะคุณเฟรด” โชคชัยยิ้มแสยะ
“ขยันมาพอๆกับคุณเลยใช่มั้ย” เฟรดย้อนเข้าให้
โชคเกลียดไอ้ฝรั่งพูดไทยคนนี้จริงเชียว จะรักเมืองไทยก็รักไปไม่มีใครว่า แต่จำเพาะอะไรต้องมารอสอยมะม่วงไทยต้นเดียวกัน
ด้วย!
..ไม่รู้เหรอว่ามะม่วงลูกนี้มันมีมดแดงแฝง!..
“You chickened out” ดูเหมือนว่าเฟรดจะดูออกเสียด้วย
“ว่าใครอ่อน!” เส้นเลือดข้างขมับคุณโชคเต้นตุบๆ จะด่ามันก็ลำบากหน่อย เพราะพี่แกเล่นรู้ทั้งสองภาษา “ไอ้เหลาเหย่” งั้นล่อ
ภาษาจีนแม่ง
“such a wimp”
“เก๋าเจ้ง”
“You’re a jerk”
“จ๊าดง่าว”
“Idiot!”
“แมงง้องแง้งลอยป๊องแป๊งอยู่ในแอ่งน้ำ” เด็กชายเมษายืนเต้นอยู่ข้างๆผู้ใหญ่หัวดื้อทั้งสอง “แมงตับเต่าออกลูกทางหลัง โอ้ แมง
อี่ฮุม แมงอี่ฮุม แมงอี่ฮุม ใต้ต้นบักเขียบ ต้นบักเขียบ ต้นบักเขียบ..”
โชคชัยเงียบกริบ อุ้มน้องเมษมานั่งตัก ไอ้แสบยังโยนก้นยุกยิก เฟรดเองก็หุบปากไปเช่นกัน พวกเขาเป็นผู้ใหญ่แต่ดันมาทะเลาะ
กันต่อหน้าเด็ก
..ไม่ดีเลย..
“มาแล้วๆ” พฤษภาออกมาพร้อมไข่ลูกเขยจานเด็ด หนุ่มทั้งสี่นั่งเรียบร้อยดี เห็นแบบนี้ค่อยปลื้มหน่อยที่มีแต่คนรอกินฝีมือเขากัน
พร้อมหน้า
โชคขยับเก้าอี้ให้น้องเขยนั่งข้าง พฤษภ์เหลือบดูหนุ่มฝรั่งไปหน จังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายมองมาอย่างตัดพ้อเล่นเอาเขาทำอะไร
ไม่ถูกเลย
“ฮึบ” จอชชี่เอื้อมตักไข่ลูกเขย แขนสั้นเกินไปเลยตักวืดอยู่นั่น
“โอ๊ะ! พ่อลืมไป” กุ๊กหันมาทางลูกชายคนที่สอง คำเรียกแทนตัวนั้นจุดรอยยิ้มดีใจของแขกอีกหนึ่งได้โดยไม่รู้ตัว “นี่..กินเยอะๆโต
ไวๆ”
จอชพยักหน้าหงึก เคี้ยวไข่หยุบหยับ ส่วนเมษาแทะไก่สองน่องแล้ว
“ฝีมือไม่เคยตกเลยนะ” โชคชัยหยอดบ้าง ตักซี่โครงหมูให้คนข้างกาย
“ผมรักอาหารของเมย์ที่สุด” อย่าได้คิดว่าเฟรดจะยอมแพ้
พี่เมียที่เป็นมดแดงแฝงพวงน้องเขยกวาดตามองมาอย่างหงุดหงิด นอกจากไอ้ฝรั่งจะมาคอยจ้องหนุ่มคนเดียวกันแล้วมันยังรุก
แบบไม่เหลือที่ด้วย
“วันหยุดนี้ไปเที่ยวสวนสนุกกันมั้ย” พี่โชคเข้าทางลูก
“ทะเลน่าสนกว่า” เฟรดข่ม “เจ้านายผมเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่กระบี่”
โชคขบกรามกรอด “ไอ้หมอนี่!”
“โอ้! แมงอี่ฮุม แมงอี่ฮุม แมงอี่ฮุม” น้องเมษร้องขัด โยกหัวซ้ายขวา
“ใต้ต้นบักเขียบ ต้นบักเขียบ ต้นบักเขียบ” โจชัวร์ก็รู้จักนะจะบอกให้
พฤษภาทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งซดต้มยำไก่ไป อาหารมื้อนี้น่าจะอร่อยแต่แลดูแล้วมันฝืดเคืองอย่างไรชอบกล “นอนอยู่บ้านดี
กว่า”
ผู้ใหญ่ทั้งสองเลยต้องสงบศึกลงด้วยประการฉะนี้
..แต่สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหารเว้ย!..
หลังมื้ออาหาร เฟรดอาสาเข้าไปช่วยล้างจานกับกุ๊กพฤษภ์ในห้องครัว โชคชัยยังเลือกที่จะเข้าทางลูกเลยปลีกตัวมาช่วยสอน
การบ้านเด็กๆ
“หนูอยากไปบ้านผีสิง” น้องเมษกระซิบ
ลุงโชคกระหยิ่มยิ้มย่อง “ดีมาก..คนเก่ง”
โจชัวร์ยกมืออยากไปด้วยคน “จอชอยากเล่นหิมะ”
พฤษภาเพิ่งออกมาจากครัว เขายืนมองหนึ่งหนุ่มใหญ่กับอีกสองหนุ่มน้อยคุยกันงุ้งงิ้ง ดูเหมือนว่าทั้งพี่โชคและคุณเฟรดจะเข้ากับ
เด็กๆได้ดีทั้งคู่
“น้องเมษน้องจอช กินนมคนละแก้วนะครับ” เขาเทนมสดแก้วยักษ์ให้ทั้งสอง “กินนมแล้วออกกำลังกาย พวกหนูจะตัวซู้งสูง”
“หนูจะโตเท่าก็อตซิลล่า!” เมษายกมือเหนือหัว อวดพุงกลมป่อง “เป็นก็อตซิลล่าพ่นไฟ กร๊าซ! กร๊าซ!”
เฟรดเดินตามมาจากด้านใน เขาเข้ามายืนซ้อนหลัง ช่วยปลดผ้ากันเปื้อนให้คนด้านหน้าท่าทางนุ่มนวล “ผมเคยบอกมั้ยว่าชอบ
เห็นคุณในลุคนี้”
พฤษภ์หน้าร้อนผ่าว ไอ้ความหมายสองแง่สองง่ามนั่นมันยังไงนะ
“อะแฮ่ม! ค่อกแค่ก โอ๊ย! โอ้ก!” พี่โชคเอาหมัดทุบอกตุบๆ
เฟรดเหยียดปากอย่างหมั่นไส้ กุ๊กเมย์รีบเดินหนีออกมาแทน เขามองนาฬิกาก็เห็นว่าทุ่มกว่าแล้ว วันนี้โดดงานมาจีบเมียครึ่งวัน
เลยทีเดียว
“กู๊ดบอย..กลับบ้านกันมั้ย ตาจะปิดแล้ว” เขาชวนลูกที่หาววอด
พฤษภาเอื้อมมือลูบหัวนุ่มนิ่มด้วยความรักใคร่ “ง่วงแล้วเหรอเรา”
โจชัวร์ผงกหัวหงึกหงัก น้องเมษพาเพื่อนไปใช้ยาสีฟันโคโดโหมะตามสัญญา แปรงสีฟ้าของเด็กชายเมษา แปรงสีชมพูของเด็ก
ชายโจชัวร์วางคู่กัน
“ไหน..ปากหอมรึยัง” กุ๊กเมย์รวบตัวจอชชี่เข้าไปกอด ไอ้ตัวน้อยพ่นลมพรูดใส่พลางหัวเราะคิก “หอมฟุ้งเลยลูก” เขาหอมแก้ม
ฟอดเป็นการตบท้าย
เจ้าของบ้านเดินออกมาส่งแด๊ดดี้กับลูกชายหน้าบ้าน เฟรดเหลือบมองคู่แข่งที่ถือโอกาสนอนค้างบ้านน้องเขยอีกจนได้
..ใครดีใครอยู่! ทีใครทีมัน!..
เฟรดอุ้มจอชขึ้นรถก่อนจะเข้าไปนั่งตรงคนขับ รัดเข็มขัดให้ลูกเสร็จกำลังสตาร์ทเครื่อง กุ๊กเมย์ก็เข้ามาเคาะกระจกก็อกๆ เขาเลย
ลดหน้าต่างลง
พฤษภายื่นหน้าเข้ามาหา “กู๊ดไนท์นะคุณ” เสียงนั้นอุบอิบ
เฟรดยิ้มแก้มปริ หัวใจเริงร่าเหมือนต้นไม้เหี่ยวเฉาได้ปุ๋ยวิเศษ แต่อย่างว่า..คนชาติไหนมันได้คืบก็อยากเอาศอกกันทั้ง
นั้น “กู๊ดไนท์ตรงนี้ด้วย”
อีกฝ่ายมองคนที่เอามือชี้แก้มตัวเองได้อย่างน่าหมั่นไส้ “ไอ้กร๊วกนี่!”
“please..darling”
พฤษภาย่นจมูกใส่ หูกลายเป็นสีแดงอีกครั้ง
..มีใครไม่หวั่นไหวบ้าง..
“คราวหน้า..แล้วกัน”
ความหวังที่ริบหรี่ของหนุ่มฝรั่งพลันโชติช่วงชัชวาลประหนึ่งไม้ขีดไฟตกลงถังน้ำมัน ประมาณว่าสว่างวูบวาบพรึ่บพรั่บจนแสบตา
เฟรดมองคุณโชคชัยที่โบกมือบ๊ายบายลงมาจากหน้าต่างชั้นสองแล้วต้องหมายมั่นปั้นมือว่าคราวหน้า..เขาจะพยายามให้ดีกว่านี้
..ฝากไว้ก่อนเถอะ!..
.....................................................................................
ขออภัยที่หายหัวไปเป็นชาติคร้าบ เพิ่งจะสอบเสร็จ หายไปอ่านหนังสือเดือนนึงมันก็ยังสอบไปแบบมึนๆงงๆ (จริงๆคือมันอู้ปลูกฟาร์มทั้งวันทั้งคืนนั้นเอง
)
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ยังติดตามตลอดเน้อ อิอิ แล้วก็ขอขอบพระคุณสำหรับคะแนนโหวตให้เรื่องของสองพ่อ เรื่องของไอ้ลอย อาณะ แล้วก็ไอ้ปอนด์ด้วยครับ
เขินจังเลย
จะพยายามมาอัพต่อในช่วงที่ปิดเทอมนี้น้า แต่อาจมีหายไปบ้างเพราะว่าต้องจัดการกับไอ้หมูต่อ 55555
แล้วเจอกันคร้าบ
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 832030 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก