'ซื้อ(ใจ)พ่อหม้าย'
นายฝรั่งสั่งว่า..” ลูกมือสาวเดินถือออเดอร์ตรงดิ่งมาหาพ่อครัวใหญ่
พฤษภาเงี่ยหูฟังเมนูของพ่อเจ้าประคุณที่ร่ายมาได้แทบไม่ซ้ำในแต่ละวัน น่าปลื้มไม่หยอกที่คนต่างชาติมาหลงรัก
อาหารไทย
..หลงแบบโงหัวไม่ขึ้นเลยด้วย..
“ใส่กล่อง?” วันนี้เป็นไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ กุ๊กเลยให้เด็กๆซอยต้นหอม สับกระเทียม หั่นหอมหัวใหญ่แล้วก็เตรียม
พริกแห้ง
“กินที่นี่ค่า”
พฤษภาเลิกคิ้ว “ผีสิงรึไง” พักนี้ฝรั่งขี้นกไม่สั่งอาหารทางโทรศัพท์และไม่ได้ให้แม่บ้านมารับข้าวกล่องไปที่ทำงาน
เหมือนเดิม แต่คุณท่านเล่นถ่อจากฝั่งตรงข้าม อัญเชิญตัวมานั่งในร้านเหมือนคนมีเวลาพักกลางวันเยอะจัด
“หนูว่าผีทะเลมากกว่านะคะ” สาวน้อยไส้กรอกโพล่งขึ้นมาตอนหั่นสะโพกไก่เป็นชิ้น “เช้าถึง เย็นก็ถึง เที่ยงยังมาหา อู้
ว..” ท่อนหลังนี่อุบอิบนะ
“หือ?” กุ๊กขมวดคิ้ว ไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่
เขาเปิดไฟกลาง เอากระเทียม หอมใหญ่ ก้านต้นหอมสับกับพริกแห้งลงไปผัด พอเริ่มหอมค่อยใส่เนื้อไก่ ปรุงซีอิ๊ว ซอสปรุงรส
น้ำตาลกับน้ำมันหอย ผัดพอเครื่องคลุกเคล้า เนื้อไก่สุกดีแล้วเพิ่มกลิ่นด้วยเหล้าจีน
เสียงเนื้อในกระทะดังฉู่ฉ่า ไฟแดงแล่บขึ้นพร้อมกลิ่นหอมกรุ่นลอยอวล พฤษภาโรยเม็ดมะม่วงหิมพานต์ เสริมสีสันให้น่ากินด้วย
ต้นหอมซอย
“เสร็จแล้ว..” เขาเรียกเด็กมาตักขึ้นจาน
“โอ๊ะ! ลืมไป” สาวที่รับออเดอร์ชี้ให้ดูตรงมุมกระดาษ “คุณเฟรดบอกว่า ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ วงเล็บ..กุ๊กเมย์เป็นคนมา
เสิร์ฟ”
พฤษภาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ไอ้หมอนี่เรื่องมากชะมัด! “เอ้า..เอามา” ว่าแล้วก็ฉวยจานเดินดิ่งไปหาคุณพ่อลูกหนึ่งด้านนอก
เฟรดนั่งหน้าระรื่นอยู่ตรงระเบียง ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจับจ้องคนตัวเล็กที่เดินหน้าหงิกเข้ามาหาด้วยความขบขัน เขารู้ว่า
กุ๊กงานยุ่ง แต่ช่วยไม่ได้
..ในเมื่อเขาเองก็อยากเจอหน้า..
“อ่ะ” พฤษภาวางจานลง เสิร์ฟข้าวหอมมะลิร้อนๆกับรินน้ำให้ด้วยเป็นของแถม “ทีหลังจะคิดค่าบริการ ค่าทำ ค่าส่ง ค่า
เดิน”
เฟรดลงมือกินทันที ท้องเขาร้องจ๊อกๆตั้งแต่อยู่ในห้องประชุมแล้ว พอออกมาก็วิ่งตัวปลิวข้ามสะพานลอยผ่านถนนสี่เลน
กับเกาะกลางถนนอีกหนึ่ง อันที่จริงจะสั่งแม่บ้านก็ย่อมได้ แต่คติไทยสอนว่า รักแท้แพ้ใกล้ชิด และถึงแม้การเอาตัวมาใกล้ชิด
บ่อยๆจะทำให้กุ๊กเบื่อหน้าเขา เฟรดก็ยังท่องเสมอ
..ด้านได้อายอด!..
“คิดสินสอดเท่าไหร่ว่ามาเลย”
“หือ?”
พ่อหนุ่มต่างชาติทำเนียน ตักเข้าปากคำแรกก็ต้องร้องว้าว เนื้อไก่หมักนุ่มละมุนลิ้น กลิ่นหอมหวานของเครื่องปรุงเข้ากันได้ดีกับรส
ชาติ
“อร่อย!” เขายกนิ้วโป้งให้ “ยอดเยี่ยมที่สุด!”
กุ๊กพฤษภ์แก้มแดง ได้ยินคนอื่นชมก็บ่อยอยู่ แต่มาชมต่อหน้ามันอดเขินไม่ได้ “พักนี้กินยาไม่เขย่าขวดเหรอคุณ”
เฟรดโปรยยิ้ม “ยาที่ไหนก็ไม่สู้ยาไส้..” เขาตีหน้าปุเลี่ยน “ไม่ใช่สิ..รอเดี๋ยวนะ” แล้วก็เอามือถือขึ้นมากดดิคชันนารีอยู่
จึ้กสองจึ้ก “ยาหยี..ยาใจ”
พฤษภาอ้าปากค้าง “พูดอะไร ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียด”
คนฟังขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม คิดจะจีบคนไทยก็ต้องเรียนรู้เรื่องของอีกฝ่ายเยอะๆหน่อย เดี๋ยวจะหาว่า ‘รักไม่จริง’
เขาซัดเรียบ ข้าวไม่เหลือสักเม็ด จะกระเทียม หอมใหญ่ พริกแห้งหรือต้นหอมสับก็ไม่เห็นวิญญาณ ถ้ากินจาน กินช้อน
ได้คงทำ แต่นั่นต้องหมายถึง..
..กินคนทำได้ด้วย..
“บ่ายสามจะมารับนะ” มากินรสมือเมียแล้ว ประการต่อไปคือส่งเมียกลับบ้าน ทำไปเรื่อยๆแบบนี้ เสนอหน้าเข้าหาชนิดไม่เว้น จะ
ใจแข็งก็ให้รู้ไป
พฤษภาส่ายหัว “บอกว่ากลับเองได้ พี่โชคไปส่งอยู่แล้ว”
เฟรดฉุนทันควัน “คำก็พี่โชค สองคำก็พี่โชค”
“บ่นไร” คนที่มัวแต่หันไปมองทางอื่นเลิกคิ้ว
“บอกว่าโชคดีจังนะ มีคนไปส่งประจำ” ไอ้หมอนี่ก็ตอแหลสด
“แน่นอน..” กุ๊กยิ้มเผล่ “เราเป็นครอบครัวเดียวกัน”
ใครว่าคนหัวล้านขี้น้อยใจ ถึงผมเต็มกบาลอย่างคุณเฟรดนี่ก็ขี้น้อยใจชนิดดิ่งลงเหวได้เหมือนกัน “ผมกับจอชชี่ไม่ใช่
สินะ”
พฤษภามองหน้าเหมือนหมาหงอยแล้วอดขำไม่ได้
“ใครบอก จอชชี่เป็นลูกผมด้วยนะ”
“แล้วแด๊ดดี้ของจอชชี่ล่ะครับ”
“คุณตัวใหญ่เกินไป ผมชอบพวกตัวน้อยๆ” กุ๊กเรียกเด็กมาเก็บจานแล้วออกไปส่งหนุ่มตัวโตหน้าร้าน “กลับไปได้แล้ว อู้งานจริงๆ
ท่าน”
เฟรดเลยย่อตัวลง กะให้ความสูงต่ำกว่าหัวกุ๊กเมย์มาหน่อย เล่นเอาปวดเข่าหนุบหนับ พฤษภาหันมาเห็นก็หัวเราะก๊าก
ชกไหล่หนาผัวะ
“ทำยังไงก็ไม่น่ารักหรอกแด๊ดดี้! ไปทำงานไป”
ร่างสูงอิดออด ดูเป็นตัวสล็อธเวลาขากลับ ทั้งที่ตอนขามาออกจะติดเทอร์โบ “ตกลงให้ผมมารับนะ..เมย์ พลีส”
“ไม่เป็นไรคุณ เกรงใจ”
“ถ้าคุณไม่รับปาก ผมจะคุกเข่าไม่ยอมลุก!”
พฤษภาหน้าเหวอครั้งที่ล้านแปด พักนี้หมอนี่กินยาผิดขนานจริงๆ
“ตามใจ อยากเทียวไปเทียวมาก็ไม่ว่านะ”
เฟรดกำหมัดหมับ สำเร็จไปเป็นขั้นๆ รุกคืบ รุกคืบ เสร็จแล้วรุกฆาต!
..กุ๊กเมย์จะไปไหนเสีย..
......
หลังพักเที่ยง ครูแหม่มให้เด็กๆวาดภาพเรื่อง ‘ครอบครัวของฉัน’
“ครอบครัวของผมมีพ่อ แม่ พี่ น้อง ลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา ยาย ทวด แมลงสาบ หนูสามตัว และจิ้งจกเยอะๆเลย” เด็กชายคนหนึ่ง
ออกมาเล่าเรื่อง
เมษาเป็นคนเดียวที่ยังวาดไม่เสร็จ เด็กชายบรรจงใช้ดินสอร่างภาพแล้วลงสีไม้ ตกแต่งด้วยสีเทียน ตัดขอบด้วยสีเมจิกจนงามไป
สามโลก
โจชัวร์เป็นเด็กขี้อาย พอครูแหม่มให้ออกมาพรีเซ้นต์ก็ถึงกับขาสั่นพั่บๆ หน้าซีดเป็นไก่ต้ม น้องเมษเลยเงยหน้าแล้วยิ้มให้กำลังใจ
“จอชชี่สู้ๆ เป็นแฟนเราต้องเข้มแข็ง!” เสียงน้องเบิ้มแผดขึ้น
เมษาหันขวับไปมอง “จอชชี่เป็นน้องเรานะ!”
“แฟนเราด้วย”
โจชัวร์ยืนงง พอครูแหม่มห้ามทัพ สองหน่อถึงหุบปากฉับ เด็กฝรั่งหายใจดังซู้ดแล้วเริ่มพูดตะกุกตะกัก ชี้ให้ดูมนุษย์ก้างปลา
“แฟมิลี่ของจอชมีแด๊ดดี้ มีจอช มีป้าสาว” เด็กชายเหนียมอาย “แฟมิลี่ของจอชมีมัมด้วย มัมไม่ได้อยู่กับจอช แต่มัมยังรักจอชอยู่”
น้องเบิ้มปรบมือแปะๆอย่างออกนอกหน้า
เมษาเดินพุงล้ำมาหน้าห้องด้วยความมั่นอกมั่นใจ ในโลกนี้มีสิ่งเดียวที่ทำให้ลูกชายกุ๊กพฤษภ์ประหม่าได้ นั่นคือการไม่มีของกิน
“ครอบครัวของเมษมีพ่อจ๋า” นิ้วป้อมๆชี้ให้ดูมนุษย์ตัวจ้อยในผ้ากันเปื้อน มือรูปองุ่นข้างหนึ่งของพ่อจ๋าถือตะหลิว บนหัวมีหมวก
พ่อครัวทรงสูง
“พ่อจ๋าของเมษเป็นกุ๊กที่ทำข้าวอร่อยที่ซู้ด” ประโยคนี้ทุกคนในห้องแทบจะจำจนขึ้นใจ “พ่อจ๋ากับเมษอยู่ในบ้าน เมษเป็นเด็กดี
เพราะเมษช่วยพ่อจ๋าปลูกต้นไม้ พ่อจ๋าบอกว่าบ้านเรามีคุณนายตื่นดึก..”
“คุณนายตื่นสายค่ะ” ครูแหม่มกระซิบ
“กับแพรฮ่องกง”
“นั่นแพรเซี่ยงไฮ้จ้า”
น้องเมษชี้ให้ดูภาพบ้านหลังน้อย มีแปลงดอกไม้สองสามแปลงกับตู้จดหมายสีขาวที่พ่อจ๋ากับเด็กชายช่วยกันทำ
“แล้วก็มีลุงโชคใจดีที่ซู้ด ลุงโชคมีร้านข้าว ที่ร้านมีไอติมกะทิอาหย่อย” เมษาวกเข้าเรื่องเดิม “พ่อจ๋าเป็นกุ๊กของลุงโชค”
“ลุงโชคคือใครเอ่ย” ครูแหม่มถาม
“ลุงโชคเป็นลุงของเมษ ลุงโชครักเมษกับพ่อจ๋ามากๆ” เมษาพยักหน้าหงึกหงักคอนเฟิร์มความเข้าใจของตัวเอง “บางวันพวกเรา
สามคนอาบน้ำด้วยกัน จอชชี่ก็อาบด้วย บางวันลุงโชคก็นอนกับพ่อจ๋า เมษนอนกับจอชชี่”
โจชัวร์แก้มแดงก่ำเมื่อเพื่อนๆฮือฮา ไม่มีใครเคยไปนอนค้างบ้านเพื่อนอย่างที่จอชชี่ได้ทำสักที ต่างคนต่างบอกว่าเด็กฝรั่งเปรี้ยว
มาก
“เมษกับจอชเป็นพี่น้องกัน เราคือแควมมิลี่!”
น้องเบิ้มตั้งข้อสังเกต “แล้วทำไมเมษไม่วาดจอชชี่เข้าไปด้วย”
เมษาหน้าง้ำส่วนโจชัวร์ก้มหน้างุด เจ้าหนูเดินตุบตับมาดึงกระดาษแฟมิลี่ของจอชชี่กับกระดาษครอบครัวของตัวเองแล้วบอกให้ครู
แหม่มช่วยแปะสก็อตเทปให้ พอพลิกมาอีกที กระดาษทั้งสองก็กลายเป็นหนึ่งเดียว
“แควมมิลี่ของเมษมีพ่อจ๋า มีลุงโชค มีแด๊ดดี้เฟรดดี้ของจอชชี่ มีจอชชี่ มีป้าสาว แล้วก็มีเมษ” เจ้าอ้วนว่า “เบิ้มจะเป็นแฟนจอชชี่
ต้องขอเมษก่อน!”
..ยังพยายามเป็นพี่บิ๊กจนหยดสุดท้าย..
ครูแหม่มปรบมือให้เด็กทุกคนที่ออกมาพูดหน้าชั้นได้อย่างห้าวหาญที่สุด การเริ่มต้นทำสิ่งเล็กๆน้อยๆต่อหน้าคนอื่นคือ
การกล้าแสดงออกที่ดี
“ถึงเวลานอนกลางวันแล้วค่ะหนูๆทั้งหลาย” ครูคนสวยลากเบาะนอนมาวาง มีเด็กๆวิ่งไปช่วยกันด้วยความมีน้ำใจ “ดื่มนม
คนละแก้วก่อนนะคะ”
สำหรับน้องเมษไม่มีคำว่าคนละแก้ว มีแต่คนละสองแก้ว โจชัวร์เห็นเพื่อนดื่มเยอะก็ทำตาม เมษาบอกว่าจะได้ซู้งสูงทัน
แด๊ดดี้
ครูแหม่มส่งทุกคนเข้าประจำเบาะ เวลานอนกลางวันจะมีประมาณชั่วโมงครึ่ง พอตื่นแล้วเด็กๆจะสามัคคีเก็บห้อง ทำ
ความสะอาดด้วยการกวาดถู ช่วยกันเก็บขยะเพื่อปลูกฝังนิสัยเด็กดี บ่ายสามผู้ปกครองถึงจะมารับ
โจชัวร์พลิกตัวยุกยิกเหมือนจะนอนไม่เป็นสุข เมษาหัวถึงหมอนก็หลับปุ๋ยตามลักษณะเด็กแข็งแรง นิ่งเป็นหลับ ขยับ
เป็นหม่ำ
“เมษ..” จอชชี่สะกิดเพื่อน เมษาหันหนี ทำเสียงจิ๊จ๊ะ “จอชปวดฉี่”
“ฮื้อ..” เด็กอ้วนย่นคิ้วชนกัน เอามือปัดๆเหมือนจะรำคาญ
“จอชปวดฉี่..” โจชัวร์ดูหนังผีมาเมื่อคืนกับป้าสาว เป็นเรื่องผีในห้องน้ำเสียด้วย งานนี้เลยไม่กล้าลุกไปคนเดียวตอน
เพื่อนๆหลับหมดแล้ว
เมษาฝันว่าตัวเองแหวกว่ายอยู่ในทะเล พอกำลังจะอ้าปากงับหูฉลามลอยได้ก็บังเอิญสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงร้องไห้
กระซิกๆข้างหู
“จอชชี่เป็นอะไร” น้องเมษกระซิบถาม
“จอชปวดฉี่” โจชัวร์ชี้ให้ดูใต้ผ้าห่ม
“เมษไปเป็นเพื่อน” พอกำลังจะลุก จอชชี่ก็ส่ายหัวดิก
“จอชฉี่ไปแล้ว..”
เมษาหน้าหด ที่ฝันว่าว่ายในทะเลเพราะตัวเองเผลอป่ายขาไปจมชิ้งฉ่องของจอชชี่นี่เอง “เปียกหมดเลย แฉะแหมะ
แหมะ” คล้ายหมูฉึกๆดี
“ฮือ ฮือ..” เด็กฝรั่งเลยขวัญเสีย เป่าปี่ใหญ่
“ไม่เป็นไร เมษจัดการให้” พี่ชาย(ตัดสินจากขนุนในไอติมกะทิเมื่อปีมะโว้)ลุกจากเบาะ ที่นอนของจอชชี่เปียกเป็นวง
กว้างเชียว
พ่อจ๋าบอกว่าถ้าทำน้ำหก ต้องหาผ้ามาซับ เด็กชายเมษาเลยลากผ้าห่มของเพื่อนเบิ้มที่นอนดิ้นจนหัวไปทาง ตัวไปทางมาถือ
“ทำอะไรอ่ะ” โจชัวร์ยังนั่งกางเกงเปียกอยู่
น้องเมษเอาผ้าห่มเพื่อนซับแหมะเข้าตรงกองชิ้งฉ่องของจอชชี่ เสร็จแล้วก็ทบซ้ำหลายๆชั้น เอาก้นไปนั่งทับให้มันดูดซึมดีค่อย
พยักหน้าว่าเรียบร้อย
“ตื่นก็แห้ง” ขาหย่ายของชั้นอนุบาลหนึ่งทับสองกระซิบ
“กางเกงจอชเปียก” โจชัวร์ปาดน้ำตา
เมษารื้อกางเกงพละที่เด็กทุกคนจะต้องเปลี่ยนในวันที่มีคาบกีฬาออกมาจากตู้ บอกให้เพื่อนถอดผ้าที่เปียกพร้อมกางเกงในลาย
อุลตร้าแมนทิ้ง
“จอชชี่มีเหมือนเมษเลย” ไอ้แสบก้มดูหนอนห้อยๆของเพื่อนซี้
“ฮื่อ..” โจชัวร์รีบเปลี่ยนกางเกง “เสร็จแล้ว”
เมษาเอาตัวที่เปียกยัดลงกระเป๋าอนุบาล “นอนกัน”
“นอนเลยเหรอ” โจชัวร์ยังกังวล
“ไม่เปียกหรอก เราเอาผ้าห่มเบิ้มทับไว้แล้ว”
“จอชกลัวเบิ้มว่า”
“เบิ้มเป็นแฟนจอชชี่นี่ เป็นแฟนต้องทำได้ทุกอย่าง” เมษาสรุป
“เมษไม่ใช่แฟนจอชเหรอ” ที่ถามนี่ไม่รู้ว่าเข้าใจหรือยังว่าแฟนคืออะไร
น้องเมษหาววอด “เป็นแฟนเมษต้องกินได้” คนนะนั่น ไม่ใช่แฟนต้า
โจชัวร์ผูกคิ้วเป็นโบว์
..แล้วเมื่อไหร่จอชชี่จะกลายเป็นของกิน?..
......
อิอิ เอามาลงก่อนกันยา เดือนเก้างานเยอะเลยคร้าบ
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 912031 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก