Chapter 12.2 : คราวชนะ 'รุก' ใหญ่ไม่รีรอ
“แด๊ดดี้!”
“มันอันตรายนะ” เฟรดยิ้มแฉ่ง อุ้มน้องเมษมือเดียวได้สบายตอนที่โจชัวร์โผเข้ากอดหมับเต็มกำลัง “แด๊ดขอโทษที่มาช้านะกู๊ด
บอย”
“I love you!!”
ลุงโชคที่เข้าถึงตัวน้องเขยกับหลานช้ากว่าใครได้แต่ยิ้มอย่างโล่งอก อันที่จริงเขาก็อยากเป็นฮีโร่ของน้องเมษเหมือนกัน แต่
เรื่องอย่างนี้ความปลอดภัยของหลานต้องมาก่อนใครเพื่อน “เกือบไปแล้วนะน้องเมษ”
ป้าสาวปาดน้ำตาทิ้งป้อยๆ ยืนมองคุณหนูกอดแด๊ดดี้ด้วยความสุข “ป้าขอไปเข้าห้องน้ำก่อน ค่อยมาเชียร์นะคะ” แต่แกก็ยังไม่ลืม
ธุระสำคัญ
ครูแหม่มที่ใจหายใจคว่ำเพราะลูกศิษย์ตัวเอ้เกือบลงไปนอนคลุกฝุ่นตั้งสติขึ้นมาได้ก็เอ่ยปากถามว่าทีมคุณพ่อพฤษภ์จะเปลี่ยนตัว
ผู้เล่นหรือไม่
“ผมเข้าแทนครับ” แด๊ดดี้เฟรดห้อแน่บมาจากกระบี่ สูทเสิทไม่ต้องถอด เนคไทยังร่องแร่งอยู่บนคอ ร้อนตับแล่บแทบหมดพลังแต่
ใจมาเต็มร้อย
โจชัวร์ยิ้มแป้นแล้นเมื่อครูแหม่มประกาศว่าพวกเขาเป็นทีมที่หนึ่ง
พฤษภาเหลือบมองคนข้างกาย “ปีนี้คงมีรางวัลคุณพ่อดีเด่น”
“จริงเหรอ” เฟรดอมยิ้ม ถอดสูทออกพาดรั้วด้านหลังพลางปลดไท
“ลุงเฟรดเท่ที่ซู้ด” น้องเมษที่ปีนมาขี่หลังพ่อออกปากชม
กุ๊กพฤษภ์ยิ้ม ขยับเข้ามาช่วยพับแขนเสื้อคนที่ปลดกระดุมแขนท่าทางวุ่นวายเพราะเจ้าหนูโจชัวร์กอดพ่อไม่ยอมปล่อย
เฟรดจ้องหน้าคนตรงข้าม “ขอบคุณที่ช่วยดูแลหัวใจของผม”
“มุขอะไรวะ”
“ก็นี่ไง” ร่างสูงขยี้หัวลูกชาย “หัวใจดวงน้อยๆของผมนี่”
โจชัวร์ยิ้มแก้มป่อง
“ครบทีมแล้วนะค้า” ครูแหม่มส่งเสียงเตือน “เข้าที่..”
กุ๊กพฤษภ์เหลือบมองทีมเบอร์สองตองบอ บิ๊ก โบ้ เบิ้ม กับอีกหนึ่งเด็กน้อยที่ไซส์ตัวไม่เป็นรองน้องเบิ้มด้วยความเพลียหัวใจ พอ
หันดูทีมตัวเองแล้วก็ได้แต่ยิ้มแหย มีคุณเฟรดก็ใช่ว่าความบึ้กจะข่มสองหนุ่มนักมวยปล้ำนั่นได้ ถึงจะสูงกว่าแต่กล้ามนี่แพ้กันหลุด
ลุ่ย เหมือนฝั่งอาร์โนลด์จับคู่ซิลเวสเตอร์ปะทะอีริค บานากับป๋อ ณัฐวุฒิ! (รายหลังนี่เตี้ยดีเนอะ)
“ระวัง..”
สส.บิ๊กหันมาเบ่งกล้ามใส่กุ๊กเป็นการข่มขวัญ “คุณแพ้แน่..ตัวเล็ก”
..เสียงอะไรบางอย่างในหัวของพฤษภาขาดผึง..
“ไป!” ครูแหม่มดึงสายรุ้งกระบอกดังปัง พวกผู้ปกครองทั้งหลายหิ้วปีกลูกชายกันคนละมือ วิ่งปรู๊ดออกจากจุดสตาร์ท
“ย๊ากกกก!” กุ๊กตัวน้อยแต่ต่อยหนักคว้าน้องเมษตัวกลมขึ้นขี่คอ อีกมือขยุ้มปกเสื้อฝรั่งขี้นกที่เพิ่งจะแบกโจชัวร์ขึ้นหลังวิ่งตัวปลิว
แซงหน้าชาวบ้านชาวช่องไปที่ฐานแรก ทีมตองบออ้าปากค้าง มองอย่างตกตะลึง
“จำไว้! กุ๊กพฤษภ์! เล็กๆไม่ ใหญ่ๆเอาเฟร้ย!!” ยังมีหน้าหันมาเยาะอีก
เด็กชายเมษาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่บนหลังพ่อจ๋า “กร๊าซซ! เต่าบิน!”
พฤษภาตัวเล็กแต่คล่องกว่าเพื่อน ถึงแพ้กันที่ความยาวของขา แต่ความไวไม่เป็นรองใคร วิ่งทีเหมือนเสือชีต้าร์ หรืออีกนัยหนึ่ง..
คุณภาพเหมือนรถแข่งที่โหลดเตี้ยติดดินประมาณนั้น ไอ้พวกสูงๆมันต้านลมเลยแพ้ราบ
“calm down..calm down!” เฟรดร้องบอก
“อะไรนะ..” พฤษภาตะโกน “วิ่งให้ถึงดาวเลยเหรอ ยิปปี้!”
เฟรดได้แต่ถอนใจ วิ่งตามไอ้ตัวบ้าพลัง แต่ละฐานห่างกันร้อยเมตร ทรมานสังขารผู้ปกครองกันจริงๆคุณครูพวกนี้
“ทีมเบอร์หนึ่ง นำโดยคุณพ่อพฤษภ์กับคุณพ่อเฟรดมาถึงฐานแรกแล้วนะคะ ตอนนี้เด็กๆปีนขึ้นหลังคุณพ่อไปคว้าขนมปังกัน
แล้ว!” ครูแหม่มให้เสียงพากย์ “เอ๊ะ!..แล้วทำไมน้องๆไม่กินล่ะนั่น”
เด็กชายเมษานั่งกอดอกพิจารณาขนมปังสอดไส้อยู่บนบ่าพ่อจ๋า
“ทำไมไม่กินล่ะน้องเมษ” พฤษภาปวดคอหนึบๆเพราะน้ำหนักลูกชาย
โจชัวร์ยื่นมือดึงขนมปังก้อนกลมตรงหน้ามาบิดูไส้ “ของจอชได้คัสตาร์ดล่ะ” ว่าแล้วก็คุยกันกับเมษาหงุงหงิง “แต่จอชอยากกิน
สังขยา”
“เมษเป็นคัสตาร์ดเหมือนกัน” ไอ้ตัวแสบหน้าหงิก “จะเอาสังขยา!”
“ไส้ไหนก็กินไปเถอะลูกเอ้ย” กุ๊กละเหี่ยใจเหลือเกิน
“ชิ” น้องเมษจำใจกินไส้คัสตาร์ดตุ้ยๆ ปากเคี้ยวแต่ยังไม่วายส่งเสียงอู้อี้ “อ่าอืมอื๊ออั๋งอะอ๋าไอ้อินอ้วย..แจ้บ”
“อย่าลืมซื้อสังขยาให้กินด้วย” พฤษภาแปลภาษา “สัญญาจ้า”
ครอบครัวตัวบอมาถึง น้องเบิ้มสปริงตัวทึ้งขนมปังมายัดปากตัวเองแล้วกลืนเอื๊อกทีเดียวจบ แซงหน้าทีมแรกไปง่ายๆ
“เหวย..” กุ๊กเมย์มุ่นคิ้ว “พลังเต่าเทอร์โบรึไงนั่น”
น้องเมษหูผึ่ง “เต่า!” เด็กชายควงกระบองในอากาศ “เต่าไมกี้!”
“ทีมสองตองบอนำทีมคุณพ่อพฤษภ์ไปอย่างไม่เห็นฝุ่น” ครูแหม่มลุ้นตัวโก่ง “ทีมอื่นๆกำลังวิ่งตามมา ทีมที่สี่เข้าฐานแรกแล้ว..”
เฟรดลากคอกุ๊กเมย์วิ่งต่อ น้องเมษธาตุไฟกำเริบ ตีปีกพั่บๆอยู่บนหลังพ่อจ๋า วิ่งถัดมาอีกห้าสิบเมตรมีเชือกป่านวางกองอยู่
“เชือกมีไว้ทำอะไรน่ะ” หนุ่มฝรั่งถามหนุ่มไทย
“คล้อง” พฤษภาฟังกติกากับเขาที่ไหนเล่า
“คล้องไหน” เฟรดคว้าเชือกขึ้นมา
“ไม่รู้วุ้ย” กุ๊กหันซ้ายหันขวา สายตาแม่งก็สั้น อย่ากระนั้นกระนี้เรื่องมากพิรี้พิไรไม่เข้าท่า คล้องไหนได้ก็เอา “คล้องหัวแล้วกัน!”
“ห๋า?” เฟรดนิ่งอึ้ง ไอ้กุ๊กมันเอาเชือกผูกเป็นวงรอบหัวเขากับตัวเองแล้วจัดการคล้องคู่กันเสร็จสรรพ จูงมือพากันวิ่งต่ออีกห้าสิบ
เมตร
ถ้าคล้องคอแล้วลากมันก็สายจูงหมา ถ้าคล้องจมูกแล้วจูงเดินมันก็สนตะพายควาย แต่คล้องหัวคู่กัน..แบบนี้เคยเห็นที่ไหนนะ
ทีมตองบอออกสตาร์ทจากฐานแรกก่อนแต่เพราะเอาเชือกมาคล้องข้อเท้ากันไว้ถึงได้วิ่งติดๆขัดๆ ไม่ทันทีมกุ๊กเมย์ที่เล่นทำ
เหมือนสายมงคล เลยต้องแพ้ให้กับรถโหลดเตี้ยที่วิ่งแซงเข้าฐานสองไปก่อนเพื่อน
“ถึงแล้ว ถึงแล้ว!” พฤษภาถลาเข้าหาโต๊ะ หายใจเฮือกเข้าปอดแล้วเป่าแป้งเด็กทีฟุ้งกระจายเป็นทอร์นาโดถล่ม
เฟรดเป่าพรูด เจอเหรียญพลาสติกซ่อนไว้ในแป้งฝุ่น
“ตอนนี้ทีมคุณพ่อพฤษภ์เจอเหรียญแล้วนะคะ แต่เดี๋ยวก่อน..มีม้ามืด ทีมที่สี่ คุณนายแม่เข้าฐานสองมาติดๆ..แล้วชีหยุดทำไม” ครู
แหม่มร้อง
ทีมสี่ ตู้เพชรเคลื่อนที่ก้มลงดมจานแป้งแล้วหน้าเบ้ “แป้งอะไรคะ! ถ้าไม่ใช่พาล์กันตอง อีทูดี้ หรือสกินฟู้ดเดี๊ยนไม่เป่านะ กลัวสิว
ค่ะ!”
“ทีมสี่ถอนตัวจากการแข่งขันค่า”
พฤษภาเอาปากดุนเหรียญในแป้ง พอเจอก็กัดหมับขึ้นมาเต็มปากเต็มคำ แป้งจอห์นสันที่ใช้ทาตูดน้องเมษก่อนนอนเปรอะหน้า
ขาววอก
“ออดเอย” กุ๊กเงยหน้า ส่งเหรียญให้ลูกชายพลางบอกให้หยอดเลย
น้องเมษเอามือข้างหนึ่งเท้าหัวพ่อแล้วยืดตัวขึ้นหยอดเหรียญพลาสติกใส่กระปุกหมูที่ตั้งอยู่บนเก้าอี้สูงสามตัวต่อ ยากอยู่หน่อย
เพราะพ่อจ๋าเตี้ยจัด ไม่เหมือนลุงเฟรดที่โจชัวร์ขึ้นบ่าแล้วสูงชะลูด หยอกกระปุกได้ง่ายๆ
“ตอนนี้ทีมที่สาม ทีมที่ห้าและทีมที่หกไล่ตามมาติดๆ อะไรนะคะ..กลัวปลาไหล!” ครูแหม่มหัวเราะก๊าก “สามทีมขอถอนตัว ไปต่อ
ไม่ไหวค่า”
พฤษภาดึงเชือกบนหัวออก คว้าแขนแกร่งมาแนบลำตัวแล้วพาวิ่งปรื๋อไม่หันมองใคร ทีมตองบอผ่านด่านแป้งไวตามคาด
“ฐานที่สาม ไหปลาไหล! ใครจะได้ไปต่อกันแน่”
กุ๊กพฤษภ์ถลกแขนเสื้อขึ้น หอบลูกขึ้นหลังพร้อมควงแขนแด๊ดดี้เฟรดไปที่ม่านสีเหลือง ชายหนุ่มพุ่งมือเข้าไป ล้วงลงไห
แล้วกระชากมือกลับมา ปลาไหลตัวยาวดิ้นสะบัดจนเมือกเหนียวลื่นกระเด็นไปทั่ว “ได้ข้าวเย็นแล้วเฟร้ย!”
..กรรมของปลาไหล..
“คุณพ่อค้าา! เอากุญแจค่ะกุญแจ ไม่ให้ปลานะคะ! ขอคืนค่า”
“อ้าวเหรอ” พฤษภาเลยโยนคืนกรรมการ สงสัยเล่นแรงไปหน่อย ปลาไหลเจ้ากรรมเลยพุ่งเข้าใส่ร่องอกคนดู แหกปากกันลั่นไป
หลายตลบ
ทีมที่เจ็ด สาวน้อยร้อยชั่งถึงกับร้องกรี๊ด ลงไปดีดดิ้นกรีดเสียง
“หนูนึกว่าเฉาก๊วย!”
ทีมตองบอไม่หวั่นแม้วันมามากเช่นกัน สส.บิ๊กเห็นทีมพ่อพฤษภ์ล้วงมือลงควานในไหง่ายๆ เขาเองก็ไม่สะทกสะท้าน ของแค่นี้
จิ๊บจ๊อย
“คุณพฤษภ์!” เขาส่งเสียง ขว้างปลาไหลใส่หน้า “ผมให้ข้าวเย็น!”
“เฮ้ย!” พฤษภาหลับตาปี๋
ฝ่ามือใหญ่ของคนข้างกายคว้าหมับเข้าที่หางปลา เสี้ยววินาทีก่อนจะเกิดการปะทะระหว่างพ่อครัวกับข้าวเย็น “อย่าแกล้งคนอื่น
สิ” เฟรดขมวดคิ้ว
“พี่ผมเอ็นดูต่างหาก” คุณโบ้ยิ้มมุมปาก “ไม่พอใจแทนแฟนเหรอครับ”
แด๊ดเฟรดยักไหล่ ส่วนกุ๊กเมย์อ้าปากค้าง
“ถ้าอย่างนั้น..” เขาล้วงมือลงไปในไห คว้าไอ้ตัวลื่นเมือกอีกนับสิบขึ้นมาทีเดียวหมด “ผมเลี้ยงข้าวเย็นคุณทั้งก๊กเลย!” แล้วก็
ขว้างใส่สุดแรง
เกิดฝูงปลาไหลบินขึ้นในสนามแข่ง ทีมตองบอแตกฮือไปคนละทิศ
“เฮ้!” โจชัวร์ปรบมือแปะๆ “แด๊ดดี้เท่ที่ซู้ด”
พฤษภาแขนสั้นแต่ควานไปเจอกุญแจก้นไหจนได้ “เย้!”
เฟรดคว้าตัวเมย์วิ่งต่ออีกร้อยเมตร เจอหีบใบยักษ์ตั้งอยู่ตรงหน้า เขาไขกุญแจออก เจอขดเชือกกับจานสปาเก็ตตี “แล้วไง..”
น้องเมษลงจากหลังกุ๊ก เด็กชายส่งเสียงให้พ่อๆยื่นมือมาหาแล้วถูเชือกเข้ากับข้อมือ “อยู่กันนานๆนะหลานเอ้ย” ยังมีหน้าไปเลียน
แบบหนัง
“ไม่ใช่นะ” จอชชี่ร้องท้วง “ครูแหม่มบอกให้มัด” ว่าแล้วก็จับมือแด๊ดขึ้นพนม สอดส่ายสายตาหวังจะหาดอกบัวมาเสียบ
..มัดตราสังนี่หว่า!..
ระหว่างที่ทีมกุ๊กถกเถียงกัน ทีมตองบอที่รวมตัวกันอีกครั้งก็วิ่งมาถึง สส.บิ๊กกับคุณโบ้ถูกน้องเบิ้มกับเพื่อนเอาเชือกมัดมือแล้วจับ
ยัดสปาเก็ตตีใส่
“อ๋อ..ทำแบบนี้นี่เอง” พฤษภายื่นแขนให้ลูก “มัดพ่อกับคุณเฟรดเร็ว”
น้องเมษพยักหน้าแข็งขัน จับพ่อๆหันหลังแล้วกระหวัดเชือกรอบตัว
“จอชชี่มีไฟมั้ย”
“เด็กๆเล่นไฟไม่ดีนะ” โจชัวร์ท้วง
“เมษจะเผานั่งยาง”
กุ๊กพฤษภ์ร้องเสียงโหยหวน “พ่อจ๋าจะไม่ให้หนูดูหนังโหดแล้วนะ!”
กว่าโจชัวร์กับเมษาจะช่วยกันพันข้อมือพ่อพฤษภ์กับแด๊ดเฟรดได้ ทีมตองบอก็สวาปามสปาเก็ตตีเกือบหมดจาน
“เราต้องกินใช่มั้ย” เฟรดตีหน้าปุเลี่ยน “ทำไมไม่เลือกยำวุ้นเส้นล่ะ”
“โธ่เอ๊ย” กุ๊กถอนหายใจ “ยัดๆไปเถอะคุณ ยำวุ้นเส้นน่ะไว้ถึงบ้านเราแล้วผมจะทำให้”
เฟรดนิ่งงัน..บ้าน..เรา
..บ้านเรา!!..
เมษาควักเส้นเย็นชืดป้อนให้พ่อจ๋า “โตเร็วๆน้า” เจ้าหนูไม่รู้ตัวว่าถูกพ่อค้อนควับ “กินแล้วจะซู้ง..สูง”
โจชัวร์ป้อนแด๊ดดี้บ้าง “เหมือนเลดี้แอนด์เดอะแทรมป์เลยนะฮะ”
“อื้อ..” เฟรดกินด้วยหัวใจพองโต
“อะไรคือเลดี้แอมป์ แอมป์” เมษาสนใจ
“คือการ์ตูนที่หมากับหมากินเส้นปากกับปาก” จอชชี่อวดภูมิ
..แต่สองพ่อมันเริ่มตงิดแล้ว..
“อย่างนี้เหรอ” น้องเมษเอาเส้นใส่ปากพ่อจ๋าแล้วดึงปลายอีกด้านยัดปากลุงเฟรด “หมากับหมาแล้วก็ปากกับปาก”
พฤษภาอายคนไม่เท่าน้อยใจลูก
..กลายเป็นหมาเลดี้แล้วเว้ยเฮ้ย!..
“ทีมตองบอออกจากฐานเลดี้แอนด์เดอะแทรมป์ไปที่ฐานสุดท้ายแล้วนะคะ ทีมที่แปด เก้า และสิบเริ่มตามมาติดๆ”
เฟรดมองคนตรงข้ามตาหวานเชื่อมอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
หนุ่มตัวเล็กกัดตามเส้นสปาเก็ตตีไปถึงปากคนที่ยืนเฉย ดวงตาสีอ่อนเหลือบมองอีกฝ่าย เฟรดจ้องเขาเหมือนอยู่ในภวังค์
..โดนแบบนี้ถึงไม่คิดมันก็ต้องคิด!..
เฟรดดูดเส้นเข้าปาก ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าหาเรื่อยๆ พฤษภาหน้าเหวอ หลับตาปี๋ กลั้นใจกัดให้ขาดก่อนปากจะถึงกัน
“ว้า..” หนุ่มฝรั่งอมยิ้ม
กุ๊กทำไม่รู้ไม่ชี้ ก้มลงเขมือบสปาเก็ตตีในจาน เฟรดเองก็ก้มกินต่อ แต่เชื่อเถอะ ดวงมันผูกกันตั้งแต่สายมงคลแล้ว อะไรๆมันก็ไม่
แคล้วกันหรอก
ริมฝีปากนุ่มนิ่มชนเข้ากับคนข้างกายตอนที่ก้มลงกัดมีทบอลลูกสุดท้าย นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง งับลูกชิ้นค้างไว้ตอนที่เฟรดขยับ
เข้ามากัดเสี้ยวหนึ่งไปจากปากเขา ดวงตาพราวระยับนั่นมันชวนให้หวั่นอย่างบอกไม่ถูก
“คราวหน้า..” เฟรดพึมพำ “ผมไม่ยอมให้มีมีทบอลขวางเรานะ”
“ห๋า!” พฤษภ์ร้องเสียงหลง
“อะไร..ผมเปล่าพูด” ร่างสูงทำเฉย แก้เชือกที่มือเมื่อภารกิจกินเส้นเสร็จสิ้น “จะไปต่อมั้ย..นู่น” เขาบุ้ยใบ้ “พวกนั้นไปถึงไหน
แล้ว”
กุ๊กพฤษภ์ขบกรามกรอด ไม่ยอมแพ้โดยเด็ดขาด “น้องเมษน้องจอช ขึ้นเครื่องเร็ว..” เขาประสานมือกับฝรั่งตัวใหญ่ จับหมับเข้าที่
แขนไว้แน่นหนา ให้ลูกๆขึ้นไปนั่งแหมะ “พ่อจ๋าจะบินแล้ว!!”
เมษากับโจชัวร์ส่งเสียงฮูเร่ เครื่องบินยี่ห้อสองพ่อวิ่งปรู๊ดถลาลมไปที่ฐานสุดท้าย ทีมตองบอกำลังก้มลงผูกเชือกให้เด็กๆอยู่หน้าลู่
วิ่งสามขา
“จ..จุก” พฤษภาหอบแฮ่ก เริ่มมีอาการวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม
“อีกสิบเมตร” เฟรดให้กำลังใจ
“ทีมพ่อพฤษภ์ตามไปไม่ยอมให้คลาด แซงทีมที่เก้าเข้าให้แล้วค่า”
“ห้าเมตร!” พฤษภากัดฟันห้อแน่บ
แขนที่เกาะเกี่ยวกันไว้เริ่มชื้นเหงื่อ เด็กๆตัวโงนเงนเพราะพ่อๆกำลังจะหมดแรง เฟรดก้าวขาเต็มกำลังตอนที่น้องเบิ้มกับเพื่อนวิ่ง
ออกไปพอดี
“บินเล้ย!” เมษาร้องลั่น
“เอ้า! บิน!” พฤษภาบ้าจี้ พอน้องเมษบอกบิน เขาก็โยนลูกลอยละลิ่วขึ้นด้านบน “จ๊ากกกก! น้องเมษษษ” หัวใจพ่อหล่นวูบไปถึง
ตาตุ่ม
เด็กชายเมษาปลิวหวือเหมือนลูกบอลถูกเตะโด่ง ไอ้แสบกางปีกท่าทางสวยงาม หลับตาพริ้มกลางอากาศ นึกภาพนินจาเต่า
..ว่าแต่..เต่ามันบินไม่ได้ไม่ใช่เรอะ!..
“น้องเมษ!” เฟรดโยนโจชัวร์ให้กุ๊ก
พฤษภากอดเด็กแนบอกตอนที่คนด้านข้างพุ่งเข้ารับลูกรักบี้เนื้อแน่น ทั้งสองกลิ้งโค่โล่ลงไปกับพื้น คนเชียร์ส่งเสียงฮือฮาด้วย
ความตกใจ
เฟรดนอนแหมะอย่างหมดแรง เขาเอาตัวกันไม่ให้น้องเมษหน้าทิ่มพื้น แต่ที่ไหนได้..เจ้าตัวน้อยไวทายาท มีการม้วนหน้ากลิ้ง
ขลุกๆเซฟตัวเองไว้ก่อนเพื่อน สรุปว่ามีตาแก่ฝรั่งคนเดียวที่แขนถลอกปอกเปิกไปหมด
“แต๊น!” น้องเมษยืดพุงผึ่งผาย
“เกือบหัวใจวายตาย..” พฤษภาคลานมานอนข้างเฟรด
โจชัวร์กระโดดตุบเอาเชือกมัดขาตัวเองไว้กับเพื่อนสนิท สองพ่อนอนหอบเหมือนจะขาดใจอยู่ด้านหลัง
น้องเบิ้มวิ่งนำไปได้ก่อนเกือบห้าสิบเมตร เด็กชายกับเพื่อนหันมาเยาะเย้ยทีมที่หนึ่ง “เย้ว เย้ว เต่าต้วมเตี้ยม เต่าอืดอาด”
“เมษเป็นเต่าไมกี้!” เมษาควันออกหู “ไม่ต้วมเตี้ยมนะ!”
“เต่าชักช้า!”
“จอชเป็นเต่าลีโอ!” โจชัวร์แผดเสียง “ไม่อืดด้วย!”
“แน่จริงก็ตามมาสิ แบระ!”
“ฮึ่ม!” เมษาควันออกหู เอาเท้าตะกุยพื้นฝุ่นคลุ้งเหมือนกระทิงเปลี่ยว
“ไปกันเถอะไมกี้” โจชัวร์สตาร์ทเครื่อง
“ไปเลยลีโอ” น้องเมษกอดคอจอชชี่ “ไปหาอาจารย์หนูสปลินเตอร์!”
“เย้!”
คนที่นำไปก่อนอย่างน้องเบิ้มถึงกับผงะที่เมษาและโจชัวร์วิ่งปรู๊ดเข้าใส่ หนุ่มน้อยคว้าแขนเพื่อนแล้วออกวิ่งสุดแรงเกิด
“ไปเลยน้องเบิ้ม!” สส.บิ๊กเชียร์เสียงลั่น “อย่าแพ้เขานะลูก!”
พฤษภาพลิกตัวมาดูเด็กๆ “ระวังล้มนะน้องเมษ อย่าวิ่งเร็ว!”
เมษาส่งเสียงปู๊นๆ “ฉึกกะฉัก เอ้า! ฉึกกะฉัก”
ขาปุ้มปุ้ยสลับกันเป็นจังหวะซ้ายขวาซ้าย จากก้าวสั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นก้าวยาว เด็กๆกอดคอกันวิ่งทั้งใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“จอชชี่เก่งที่ซู้ด” เมษาชมเพื่อน
“เมซซี่ก็เก่งที่ซู้ด” โจชัวร์แสดงความชื่นชม
น้องเบิ้มหน้าซีด พ่อสส.บอกว่าห้ามแพ้ เจ้าหนูเสียงดังใส่เพื่อนสนิทที่วิ่งสามขาด้วยกัน “วิ่งเร็วๆหน่อยสิ! ไม่งั้นเราไม่ให้กินหน
มนะ!”
“เรา..เหนื่อย..” เพื่อนซี้เหงื่อตก
“ห้ามเหนื่อย! ห้ามแพ้!” เด็กชายกระโดดตัวลอย หวังจะให้เร็วขึ้น
..ผลที่ได้คือล้มกลิ้งไม่เป็นท่ากันสองคนอยู่กลางสนามนั่นเอง..
“ฮิ้ววว ไปเล้ย ไมกี้!” น้องเมษเป่าปากวู้ๆเป็นทาร์ซาน วิ่งแซงคู่กัดอย่างน้องเบิ้มไปแบบไม่เห็นฝุ่น
“อย่าหนีนะ!” น้องเบิ้มยันตัวขึ้นแต่แล้วก็ต้องร้องโอ๊ย “จ..เจ็บ”
สส.บิ๊กส่งเสียงบอกลูก “ลุกขึ้นสิน้องเบิ้ม เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง ห้ามร้องไห้นะ!” เขาโวยวายเมื่อลูกเบะปาก ทำหน้าเบ้
“เบิ้ม..เจ็บ..ฮึก” เด็กน้อยยกมือปาดน้ำตา “แง้!”
เสียงร้องของเด็กชายเบิ้มดึงความสนใจของเมษาและโจชัวร์ เด็กทั้งสองมองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างหยุดวิ่งกะทันหัน
จังหวะที่น้องเมษกับน้องจอชหยุดชะงัก ทีมที่แปด เก้า และสิบที่ตอนแรกไต่กันมาแบบเต่าคลานก็กลับแซงหน้าขึ้นแทน
พฤษภามองหน้ากันกับเฟรด ทั้งสองงุนงงที่ลูกชายไม่วิ่งต่อ
“ลีโอคิดเหมือนไมกี้มั้ย” เมษาว่าเจื้อยแจ้ว
“ไมกี้คิดเหมือนลีโอแน่ๆ” โจชัวร์พยักหน้าหงึก
เมษากอดคอจอชชี่วิ่งโผเผกลับมาทางเพื่อนเบิ้มที่ร้องไห้แงๆอยู่กับเพื่อนสองคนกลางลู่วิ่ง “อาจารย์หนูสปลินเตอร์มาแล้ว!”
มืออวบอ้วนยื่นส่งให้กับศัตรูตัวฉกาจ
น้องเบิ้มเงยหน้ามองด้วยความสงสัย คราบน้ำตาเปื้อนเป็นทางยาวอยู่สองข้างแก้ม “ฮึก..จะมาแกล้งเราเหรอ”
“ไม่ช่ายย” น้องเมษลากเสียงยานคาง ก้มลงนั่งแหมะข้างเพื่อนร่วมห้อง “เบิ้มวิ่งไม่ได้ เมษกับจอชจะนั่งเป็นเพื่อน”
โจชัวร์ยิ้มเอียงอาย นั่งยองๆข้างกัน
เบิ้มกับเพื่อนสนิทร้องไห้ออกมาอีกครั้ง “แต่เราไม่อยากนั่ง”
“งั้นก็เดิน” เมษาฉุดแขนเพื่อนเบิ้ม “เมษกับจอชจะเดินด้วย”
ลู่วิ่งที่โรยไว้ด้วยชอล์กไม่เป็นอุปสรรคสำหรับทีมหนึ่งที่ข้ามแดนมาช่วยพยุงทีมสองให้ก้าวไปพร้อมๆกัน ทั่วทั้งสนามกึกก้องไป
ด้วยเสียงคนเชียร์ที่โห่ร้องด้วยความชื่นชม
สส.บิ๊กเข้ามารับลูกชายที่เดินกะเผลกเพราะหกล้มขาแพลง ฝ่ายกุ๊กพฤษภ์และเฟรดก็โผเข้ากอดลูกน้อยทั้งสองที่แม้จะตัวเล็ก
..แต่ก็ใจใหญ่สมกับเป็นนักกีฬา..
ผลการแข่งขันวันนั้น ปรากฏว่าทีมที่สิบเข้าถึงเส้นชัยเป็นทีมแรก ตามด้วยทีมที่แปดและเก้า ส่วนทีมที่โหล่..คือทีมหรรษาอย่าง
ทีมพ่อพฤษภ์และทีมสส.บิ๊ก เป็นอันว่าไม่มีใครต้องเลี้ยงบุฟเฟ่ต์เก้าพันอย่างที่พนันกันไว้
“ขอเชิญอาจารย์ใหญ่ให้รางวัลทีมชนะเลิศค่ะ” ครูแหม่มประกาศ
ถ้วยรางวัลกีฬาสานสัมพันธ์ปีนี้ตกเป็นของทีมช้าๆได้พร้าเล่มงาม
“ทุกคนจะเห็นได้ว่าการจะทำอะไรก็ตาม เราต้องทำด้วยความไม่ประมาท” ครูใหญ่ให้แง่คิด “เหมือนนิทานเรื่องกระต่ายกับเต่า
กระต่ายแม้จะไวกว่า แต่หยุดพักหลายหน ส่วนเต่าพากเพียรและพยายามทำให้สำเร็จ สุดท้าย เต่าถึงเข้าเส้นชัยได้ก่อนและเป็น
ฝ่ายชนะไป”
พฤษภากอดลูก หัวเราะแหะๆ
“อย่างไรก็ตาม การแข่งกีฬาสีมีจุดประสงค์ที่จะสร้างความสามัคคีและคาดหวังให้เด็กๆของเรามีน้ำใจนักกีฬา เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่
ดีในอนาคต เป็นกำลังของสังคม และเป็นที่พึ่งพาของทุกคนได้” ครูยืนยิ้ม “ดังนั้น..เราขอมอบรางวัลพิเศษให้กับหนุ่มน้อยขวัญใจ
นักกีฬาของเรา..” แกผายมือไปทางสองหน่อที่ยืนดูดน้ำหวานจ๊วบๆ “เด็กชายเมษากับเด็กชายโจชัวร์!”
เจ้าหนูทั้งสองกะพริบตาปริบ
“ขอเสียงปรบมือดังๆให้เล็กพริกขี้หนูหน่อยครับ!”
ผู้ปกครองทุกคนพร้อมใจกันปรบมือเสียงดังกระหึ่ม เด็กๆยืนแก้มแดงด้วยความเขิน พอถูกมองมากเข้าเลยโผเข้าซุกขาพ่อเป็น
การหลบแทน
น้องเบิ้มกับเพื่อนปรบมือให้อดีตคู่กัดดังกว่าใคร
ครูใหญ่มอบเหรียญทองคล้องคอเด็กๆ “หนูๆจะต้องโตขึ้นเป็นสุภาพบุรุษมีกึ๋นแน่นอน..ครูภูมิใจในตัวหนูมาก”
เมษายิ้มแป้น โจชัวร์เองก็แก้มแดง
“รางวัลของเรามีแค่รางวัลเดียว..” แกพูดออกไมค์ “ถ้างั้น..ให้ขออะไรก็ได้หนึ่งอย่างแล้วกัน..” ปกติเด็กๆจะขอของเล่นไม่ก็
ไอศกรีมกันทั้งนั้น
“อ๊ะ!” พฤษภาว่าจะร้องท้วง..แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
“หนูอยากกินบุฟเฟ่ต์เก้าพัน” เมษายิ้มแฉ่ง
“ใช่ๆ..” โจชัวร์สนับสนุน “บุฟเฟ่ต์เก้าพันฮะ” แบบว่าพูดตามเพื่อนเฉยๆ บุฟฟงบุฟเฟ่ต์อะไร จอชไม่เคยได้ยิน ไม่ได้อยากกิน
แต่จะเอาใจเมษา
“สัญญาแล้วน้า..” นิ้วก้อยเล็กๆยื่นเข้ามาเกี่ยว
ครูใหญ่หน้าหดเหลือสองนิ้ว
..ชิบหาย!..
น้องเมษวิ่งปร๋อออกมาจากสนาม เด็กชายกระโดดเข้ากอดลุงโชคที่ยืนลุ้นตัวโก่งอยู่ข้างลู่วิ่ง คุณลุงก้มลงหอมหัวเหม่งดังฟอด
“หนูเก่งมากลูก” โชคชัยกอดหลานแน่นด้วยความรัก
โจชัวร์จูงมือแด๊ดเดินตามมา วันนี้จอชชี่สนุกมาก แต่อะไรก็ไม่สนุกและไม่สำคัญเท่ากับการที่แด๊ดดี้มางานกีฬาสีปีแรกของจอ
ชทัน
สส.บิ๊กกับคุณโบ้เดินคอตกตามหลัง จูงมือน้องเบิ้มมาด้วย พฤษภาหันไปมอง รอยยิ้มแบบผูกมิตรมอบให้โดยไม่คิดอะไร
“ผมขอโทษ..” คุณสส.เอ่ยปากอ้อมแอ้ม
“เรื่องอะไรครับ?” กุ๊กเลิกคิ้ว
“ที่ขว้างปลาไหลใส่..ไม่มีน้ำใจนักกีฬาเลย”
“โห..อย่าคิดมากคุณ” พฤษภายิ้มกว้าง “แรกๆผมก็ซีเรียส กลัวเสียเงินเก้าพัน แต่ตอนนี้สนุกมากกว่า ได้เล่นกับลูก แล้วก็ได้รู้
ด้วย..” เขาก้มลงกอดน้องเมษ “ว่าลูกชายของผมเป็นเด็กดีที่หนึ่งเลย”
น้องเบิ้มยื่นมือไปจับกับเด็กชายเมษา “เราขอโทษนะ”
“อื้อ..” เด็กๆเคืองกันไม่นานหรอก
“เราขอโทษ” น้องเบิ้มก้มหน้าหลบจอชชี่ “ที่บอกว่าพ่อจอชไม่รัก”
โจชัวร์ฉีกยิ้ม กอดขาแด๊ดดี้ “แด๊ดรักจอชมากๆ แด๊ดมางานด้วย”
เฟรดขยี้หัวลูกชาย “ไม่มีพ่อที่ไหนไม่รักลูกหรอกกู๊ดบอย”
น้องเบิ้มอมยิ้ม เดินเข้าไปหาแล้วเอียงหน้าหอมแก้มน้องจอชฟอด
โจชัวร์เบิกตากว้าง เมษาก็ทำตาโต
“จอชน่ารัก..” ลูกพ่อบิ๊กแก้มแดง “โตขึ้นแต่งงานกับเบิ้มนะ” ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินจูงมือกับพ่อกลับบ้าน
แด๊ดดี้เฟรดยิ้มเฝื่อน พฤษภาหัวเราะก๊าก ลุงโชคออกปากแซวหลานชายที่ยืนกอดอกหน้าบึ้ง น้องเมษเหมือนจะงอนไปแล้ว
“กลับบ้านกันเถอะ” เฟรดชวน
พี่โชคอาสาจะไปส่ง แต่ต่างคนต่างเหนื่อยมามากแล้ว กว่าพี่โชคจะขับไปขับกลับ วันนี้ก็ไปติดต่อลูกค้าทั้งวัน เอาความสะดวกน่า
จะดีกว่า
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะพฤษภ์” โชคชัยโบกมือบ๊ายบาย
พฤษภายิ้มรับ จูงน้องเมษกับน้องจอชคนละข้าง มีคุณเฟรดช่วยเปิดประตูรถให้ พอขึ้นไปนั่งข้างคนขับได้ สองหนุ่มน้อยก็แย่งกัน
มานั่งบนตัก
“ขี้อ้อน..” กุ๊กเมย์ลูบหัวเด็กๆ แอบจูบหน้าผากกันไปคนละทีสองที “ถึงจะโตยังไง พ่อก็ยังมองลูกเป็นเด็กอยู่ดี อยากดูแลไป
ตลอดชีวิตล่ะเนอะ”
เฟรดอมยิ้ม เปิดเพลงคลอเบาๆ แอร์เย็นฉ่ำ ไม่นานนักผู้โดยสารทั้งหลายก็หลับผล็อย รถไม่ค่อยติดนัก แต่ก็ใช่ว่าจะเคลื่อนตัวได้
ง่าย
กว่าจะถึงบ้านก็ปาเข้าไปสองทุ่ม
เขาดับเครื่องยนต์ หันมาหาคนข้างกายที่นอนคอพับคออ่อน มีเด็กๆนั่งตัก นอนเอาหัวซุกอก กอดกันแน่นไม่มีใครปล่อยใคร
“คุณไม่คิดหาแม่ใหม่ให้น้องจอชเหรอ” ครั้งหนึ่งกุ๊กเมย์เคยถามเขาไว้ร่างสูงปลดเบลท์ตัวเองออก จ้องมองคนข้างกายด้วยรอยยิ้ม
“ไม่คิด” เขาตอบไปอย่างนั้น “ผมไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงที่ไหนที่รักลูกผมได้มากกว่าที่ผมรักหรือรักได้มากกว่าที่แซนดร้ารัก” “นั่นสินะ..” เฟรดพึมพำ “ไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไหนสักที” เขายกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมกุ๊กเมย์ออกเบาๆ แสงไฟจากด้านนอกส่องเข้า
มาด้านใน ทาบเงาลงกับใบหน้าอ่อนโยนที่นอนปิดตาพริ้ม
น้องเมษหลับปุ๋ย โจชัวร์ก็กรนคร่อกฟรี้
เขานึกภาพวันนี้..ที่โจชัวร์เกือบตกลงมา กุ๊กเมย์พุ่งเข้าไปหาก่อนใคร
..ไม่เจอผู้หญิงคนไหน..
..แต่ถ้าเป็นผู้ชายล่ะ..
เฟรดหลุบตาลงมองริมฝีปากบาง
“คราวหน้า..ผมจะไม่ให้มีมีทบอลมาขวางเรา”ชายหนุ่มพาดแขนลงกับพนักพิง โน้มร่างเข้าหาเชื่องช้า
ลมหายใจหอมกรุ่นรินรดหลังคอ ปากต่อปากทาบทับ ค่อยๆจรดความนุ่มนวลลงบนเรียวปากของคนที่หลับสนิท รอบด้านเงียบงัน
ได้ยินแต่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอและเสียงอะไรบางอย่าง..
..ที่เต้นตึกตักอยู่ในอกด้านซ้าย..
เขาขบริมฝีปากล่างแผ่วเบา ผละออกเพียงนิดเพื่อเหลือบมองคนที่ยังนอนเฉยก่อนจะตัดสินใจซ้ำรอยอีกหนที่ริมฝีปากบน ดวงตา
สีฟ้าทาบปิด ดื่มด่ำความรู้สึกมากมายที่บินวนอยู่ในอก..ล่องลอยเหมือนกับความฝัน
“เมย์..” เฟรดครางในลำคอ “ผม..ชอบคุณ”
พฤษภาส่งเสียงไม่พอใจเพราะมีคนกวนเวลานอน เฟรดรีบผละออกกะทันหันก่อนที่คนด้านข้างจะตื่นขึ้น กุ๊กเมย์ยกมือขยี้ตา งัว
เงียเหมือนเด็ก
“ถึงแล้วเหรอ” เจ้าตัวหาววอด “ขอบคุณที่มาส่งนะ”
“อ..อืม” เฟรดปรับสีหน้า ทำไม่รู้ไม่ชี้ ทำท่าจะปลุกโจชัวร์
“จุ๊ๆ” พฤษภาห้ามไว้ อุ้มทั้งสองคนแนบอก ส่งสัญญาณให้เจ้าของรถเปิดประตูหลังก่อนจะประคองน้องจอชไปนอนต่อเบาะ
ท้าย “ถึงบ้านค่อยปลุกแล้วกัน สงสัยจะเหนื่อยมาก” ลงท้ายด้วยรอยยิ้มตรึงใจคนมอง
เฟรดรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรง
“เข้าบ้านแล้วนะฝรั่งขี้นก” กุ๊กหาวอีกรอบ อุ้มน้องเมษไว้ที่เอว
“พรุ่งนี้จะมารับนะ”
“ตามใจ” ร่างเล็กโบกมือบ๊ายบาย “ขับรถดีๆล่ะคุณ”
เฟรดภูมิใจ..เหมือนมีเมียมายืนส่งไม่มีผิด ก่อนขับออกไปยังไม่วายเหลือบมองตรงกระจกส่องหลัง
..ถึงเวลา ‘รุกฆาต’ แล้วหรือยัง..
เฮ้!
เขาเปิดศึกกันอย่างเป็นทางการซะที
ขอบคุณทุกๆท่านมากๆคร้าบที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจกัน อิอิ
เจอกันงวดหน้าเน้อ
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 911937 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก