'กีฬา กีฬา เป็นยาวิเศษ ฮ้าไฮ้! ฮ้าไฮ้!'
เสียงทุ้มต่ำฮัมเพลงเบาๆอย่างสบายอารมณ์ หนุ่มฝรั่งตัวสูงใหญ่เดินกลับไปกลับมาระหว่างห้องน้ำกับห้องนอน สาละวนเลือกเชิ้ตทำงานที่ไม่เห็นจะแตกต่างจากวันปกติตรงไหน
“แด๊ดดี้..” โจชัวร์กู๊ดบอยแต่งตัวเสร็จไวกว่าแด๊ดอีก
“ว่าไงเด็กอ้วน” เฟรดยืนลูบปลายคางอย่างครุ่นคิด เขาหันมาถามลูกชายว่าถ้าแด๊ดใส่สีชมพูแล้วจะหล่อกว่าใส่สีฟ้าไหม
“ยี้” จอชทำท่าขนลุก ชะงักมือที่กำลังขูดขีดกระดาษวาดเขียน “สีชมพูคือสีของผู้หญิง เราเป็นผู้ชายต้องใส่สีฟ้า”
คนฟังหัวเราะร่วน “เชยมากจอช สมัยนี้เขาไปถึงไหนกันแล้ว”
“ไปถึงไหนอ่ะ”
เฟรดย่อตัวให้ความสูงใกล้เคียงกัน “เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงมันวัดกันตรงนี้” เขาดึงมือกลมๆให้จับบนหน้าอกซ้ายของตัว
เอง “ไม่ใช่ว่าเป็นผู้ชายแล้วห้ามใส่สีชมพู เป็นผู้ชายแล้วจะร้องไห้ไม่ได้ เป็นผู้ตามไม่ได้ กินของหวานไม่ได้ รักงานบ้านงาน
เรือนไม่ได้ อ่อนแอหรืออยากให้คนมากอดปลอบไม่ได้”
โจชัวร์เลิกคิ้วสั้นๆมองหน้าแด๊ดดี้
“แด๊ดจะบอกเราว่าอย่ายึดติดให้มันมากนัก วันไหนจอชอยากใส่สีชมพูก็ใส่ วันไหนเจ็บปวด อ่อนแอขึ้นมา อยากให้ใครกอด หรือ
อยากร้องไห้ก็ทำ ถ้าเจอใครเป็นผู้นำมากกว่าเรา จอชก็ทำตัวเป็นผู้ตามที่ดีแทน”
“ถ้าจอชอยากกินของหวานก็กินได้!” เด็กชายชูมือหรา “ถ้าจอชอยากช่วยป้าสาวล้างจาน ซักผ้า รีดผ้าก็ได้ใช่มั้ยฮะ”
เฟรดอมยิ้ม “นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุด”
“แต่จอชไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“ผู้ชายมันวัดกันที่กึ๋น” ชายหนุ่มตบอกตัวเองตุบตับเหมือนคิงคอง
“กึ๋นคืออะไร” โจชัวร์เอียงคอมอง “เหมือนตับเสียบไม้ย่างมั้ย”
ร่างสูงหัวเราะร่วน พักหลังจอชชักจะพูดถึงแต่ของกินเหมือนน้องเมษเสียแล้ว “ผู้ชายมีกึ๋นคือผู้ชายที่มีอะไรดีๆ”
“มีหนอนใหญ่ๆ”
“ไม่ใช่กู๊ดบอย” เฟรดบอกปัด ดึงแก้มเจ้าหนูจนยืด “ผู้ชายมีดี คือผู้ชายที่ทำความดี ช่วยคนอ่อนแอกว่าอย่างผู้หญิง เด็ก คนแก่
แล้วก็คนท้อง”
“อ๋อ” โจชัวร์พอจะเข้าใจ
“เอาอย่างนี้” เฟรดสอนลูก “ถ้าจอชไปเจอผู้ชายตัวโตๆที่แข็งแรงมาก ไม่เคยใส่เสื้อสีชมพูเลย ไม่เคยร้องไห้เลย แต่เขาดันเป็น
โจรวิ่งราว..”
“เขาไม่เป็นผู้ชาย!” จอชร้อง
“แล้วถ้าวันหนึ่งจอชเจอผู้ชายขี้แย..แค่ผลักหัวโขกกำแพงก็ร้องไห้โฮ” เฟรดยิ้มกริ่ม “ผู้ชายคนนั้นชอบทำกับข้าว ชอบทำงาน
บ้าน ตัวสูงแค่อีกเซนเดียวจะร้อยเจ็ดสิบ แล้วก็..ไม่ได้มีบิ๊กเกสท์เวิร์มด้วย”
เจ้าตัวเล็กเงยหน้ามองคนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“แต่เขามีน้ำใจนั่งรอเด็กอนุบาลหนึ่งที่คอยพ่อมารับอยู่คนเดียวตั้งแต่บ่ายสามยันสองทุ่ม” ดวงตาสีฟ้าดูล่องลอย “แบบนี้เขาเป็น
คนยังไง..”
“อาเมย์เป็นผู้ชายที่ดีมากๆ! มีกึ๋นด้วย!”
“เฮ้!” เฟรดรีบปรับสีหน้า เขากระแอมดังๆแก้เก้อพร้อมกับลุกพรวดจากที่ ลนลานเสียผิดสังเกต “แด๊ดพูดชื่อกุ๊กเมย์ตอนไหน มั่ว!”
โจชัวร์ลอยหน้าลอยตา “งั้นจอชเดาผิด อิอิ”
“แก่แดด” คนพ่อรีบเดินหนี
“แด๊ดดี้..” ฝ่ายเจ้าลูกก็เรียกไว้ “จอชจะบอกให้แด๊ดดี้ใส่สีเขียว”
“ทำไมต้องสีเขียว” เฟรดชะงักมือที่กำลังปลดกระดุมเสื้อสีชมพูอ่อน
“เมษบอกจอชว่า อาเมย์ชอบสีเขียว”
เขามุ่นหัวคิ้ว ทำไม่รู้ไม่ชี้ “เกี่ยวอะไรกับแด๊ด”
“อาเมย์ชอบสีเขียวเพราะเมษชอบนินจาเต่า เต่าทุกตัวสีเขียว อาเมย์เลยชอบสีเขียวเอาใจเมษ” โจชัวร์ว่าปาวๆ ตรรกะง่ายมาก
นะนั่น
“ถ้าแด๊ดดี้จะเอาใจอาเมย์..แด๊ดดี้ต้องใส่สีเขียวด้วย!” พอแผดเสียงเสร็จก็วิ่งปรู๊ดหลบฉากไป ทิ้งใครอีกคนให้ยืนอ้าปากค้างตาม
ลำพัง
“โจชัวร์!” เฟรดเสียงหลง
..ลูกใครวะ! แสบจริงๆให้ดิ้นตาย..
......
โจชัวร์นั่งฮัมเพลงอยู่ข้างคนขับ เจ้าตัวน้อยโยกหัวไปมาซ้ายขวาพลางเหลือบมองแด๊ดดี้ที่นั่งร้องเพลงคลอเบาๆไม่ต่างกัน
“Why do birds suddenly appear everytime you are near?” เขาเคาะนิ้วลงกับพวงมาลัยระหว่างรอเด็กมาเปิดประตูรั้วบ้านให้ “Just like me, they long to be..close to you”
“คนนี้ใครร้อง” จอชจิ้มไปที่เครื่องเสียงในรถ
“คาเรน คาร์เพนเตอร์” เฟรดอารมณ์ดี “อย่าถามนะว่าทำไมแด๊ดร้องเพลงผู้หญิง” เขาชิงตอบ “เพราะมันไม่มีกฎว่าผู้ชายห้ามร้อง
เพลงผู้หญิงน่ะสิ”
โจชัวร์ส่ายหัวหวือ คำถามเด็กๆ จอชไม่ถามแน่นอน ที่จอชอยากรู้น่ะคืออยากรู้ว่าแด๊ดร้องให้ ‘ใคร’ มากกว่า “แด๊ดดี้อยากโคลส
โคลสกับใครเหรอ”
เฟรดไอค่อกแค่ก “เปล่า..ร้องเพลงเฉยๆ” เขาขับออกไปนอกบ้าน
“ร้องให้คนที่ชอบสีเขียว” ไอ้เด็กแสบมองแด๊ดที่ใส่สีเขียวจริงๆด้วย
“That is why all the girls in town follow you all around.” เฟรดแหกปากร้องเพลงกลบเกลื่อน “Just like me, they long
to be..close to you”
“ทำไมแด๊ดอารมณ์ดี” จอชเปลี่ยนหัวเรื่องแล้ว
“เพลงมันเพราะ”
“ทำไมเพลงมันเพราะ”
“เนื้อหามันเยี่ยม”
“ทำไมเนื้อหามันเยี่ยม”
“เพราะว่า..” เฟรดอมยิ้มรอบที่ล้านแปด “รักแท้..แพ้ใกล้ชิดยังไงล่ะ”
“แพ้ดาร์ลี่ไม่ได้เหรอ” มุขอะไรของเด็กวะนี่
เขาก้มลงหอมแก้มลูกดังฟอด “พูดมากจริงๆ”
โจชัวร์หัวเราะกิ๊กกั๊ก พักนี้แด๊ดดี้ร้องเพลงหวานๆทุกวัน โจชัวร์กลัวมดจะขึ้นรถแล้วกัดพวกเขาตาย อยากรู้จังน้า..ว่าเพราะอะไร
..หรือเพราะเจ้าของบ้านหลังด้านหน้านี่กัน..
“วันนี้ก็มารับอาเมย์อีกแล้วเนอะ” เด็กชายพูดหงุงหงิง
“รับน้องเมษต่างหากครับ” เฟรดแก้ต่าง..ทั้งที่ปากไม่หุบยิ้มเลย
บ้านของเขาอยู่ในซอยลึกเข้าไปอีกหน่อย ส่วนบ้านของพฤษภาตั้งออกมาด้านนอก เตะตาชนิดที่ว่าเห็นตู้จดหมายสีขาวกับแปลง
คุณนายตื่นสายและแพรเซี่ยงไฮ้ได้แต่ไกลทีเดียวเชียว
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา..หลังจากตกลงเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง เขาอาสาไปรับไปส่งครอบครัวของกุ๊กเมย์ ไม่มีเหตุผลอะไรมากมาย แค่
เพื่อนบ้านกัน โรงเรียนลูกก็โรงเรียนเดียวกัน ที่ทำงานก็อยู่ตรงข้ามกัน จะลำบากคนอยู่ไกลทำไมให้วุ่นวาย ใช่แล้วล่ะ..นอทติง
อิน อะ กอแบมบู อย่าคิดมาก!
..ไปด้วยกัน มาด้วยกัน ช่วยชาติหารสอง..
..ประหยัดแล้วก็อารมณ์ดี..แค่นี้เองจริงจริ๊ง!..
“โอ๊ะ..โอ” โจชัวร์ที่ปลดเข็มขัดแล้วปีนมองเพื่อนเมษทางหน้าต่างรถเบิกตากว้าง เด็กชายหันดูนาฬิกา ตอนนี้เจ็ดโมงสิบห้าเป๊ะ
ไม่ขาดไม่เกิน
..แต่แด๊ดดี้มาช้ากว่าใครบางคน..
เบนซ์คันเบ้อเริ่มขับมาจอดต่อจากวีออสที่แสนจะคุ้นตา คราวนี้อารมณ์ที่ส่อแววว่าจะดีทั้งวันของเฟรดเริ่มมีตะกอนตกให้พอขุ่น
แล้ว
“คุณเฟรด” พฤษภาที่ยืนคุยกับโชคชัยอยู่หน้าบ้านยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนพระอาทิตย์บานแฉ่ง “วันนี้พี่โชคมารับล่ะ ว่าจะ
โทรบอก ช้าไป”
“ไงครับคุณเฟรด” โชคยิ้มให้เป็นการทักทาย
เฟรดดับเครื่องยนต์ออกมายืนข้างกัน ไม่รู้หรอกว่าจะยืดอกทำตัวสูงชะลูดข่มขวัญใคร แต่เขามีดีที่เงินหนา เบนซ์คันใหญ่ แล้วก็
ใส่เสื้อสีเขียว!
“คุณใส่เสื้อสีอะไรน่ะ” พฤษภาเพิ่งจะจูงน้องเมษส่งให้พี่โชค
เมษาขยิบตากับโจชัวร์ เด็กสองคนหัวเราะคิกคัก
“สีนินจาเต่า” เฟรดยิ้มกริ่ม นี่เขียวที่สุดแล้วนะ เขียวสะเด็ดสะเด่ากระแทกจอตาชนิดพร่าไปร้อยสามสิบเมตรเลยเชียว
เจ้าของบ้านยืนนิ่ง สีหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “ตลกดี”
“ห๋า..”
พฤษภายิ้มเฝื่อน “คุณใส่สีฟ้าแล้วหล่อที่สุด แต่ช่างเถอะ แบบนี้ก็โอเค” เจ้าตัวยักไหล่ ไม่อยากพูดให้เสียน้ำใจว่าสีมันไม่เม
คเซนส์เอาเสียเลย
..เขียวอื๋อเหมือนตะไคร่น้ำ!..
..แล้วเนคไทนี่มันสาหร่ายสไปรูลิน่าหรือไงกัน..
โชคชัยหันมาอมยิ้ม “พฤษภ์ไม่ชอบสีเขียวครับ เพราะว่าน้องเมษชอบนินจาเต่ามากๆ แล้วพฤษภ์ก็รักลูกมากๆ เป็นพ่อที่ขี้หวง
มากด้วย พอน้องเมษแบ่งความรักให้ลุงนินจาเต่า เขาเลยแอนตี้อะไรเขียวๆไปโดยปริยาย”
“โจ..ชัวร์..” เฟรดหันมามองลูกอย่างคาดโทษ
จอชชี่หัวเราะก๊าก
..ฝากไว้ก่อนเถอะ!!..
......
มีอีก มีอีก
(แล้วจะกั๊กไว้ทำไมฟระ)
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 922352 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก