เมษาจามฟึดอยู่สามครั้งจนโจชัวร์ที่นั่งปั้นดินน้ำมันอยู่หันมามอง
เด็กฝรั่งตัวน้อยควักผ้าเช็ดหน้าลายหมีโคอะล่าให้เพื่อน
“ปี๊ดด” น้องเมษเลยสั่งน้ำมูกใส่ซะเลย
“ยี้!” มีเสียงแสดงความรังเกียจดังมาจากด้านหลัง
เมษาหันไปมอง เห็นเจ้าเก่าเวลาเดิมอย่างพี่เบิ้ม เพื่อนร่วมชั้นอนุบาลหนึ่งทับสองทำท่าหาเรื่อง ฝ่ายโจชัวร์รับผ้าเช็ดหน้าคืนมาแล้วก็ได้แต่ยกขึ้นส่องลอดช่องเหนียวยืดเป็นยองใยด้วยความสนเท่ห์
“ครูค้าบ..เมษาเป็นไข้หวัดนก!” พี่เบิ้มโวยวาย เด็กนักเรียนที่เล่นกระดานลื่นแถวนั้นแตกฮือกันเป็นแถบ
เมษาทำหน้าไม่ยินดียินร้าย พี่เบิ้มได้ทีเลยตะโกนใหญ่
“เมษาเป็นหวัดนก เมษาเป็นหวัดนก”
เด็กชายมุ่นหัวคิ้ว เดินเข้าไปหาคนที่กระโดดโลดเต้นตะโกนส่งข่าวเพื่อนๆ มือข้างหนึ่งดึงเสื้อนักเรียนฟิตเปรี๊ยะของพี่เบิ้มขึ้นมา
“ปู๊ดดด” แล้วก็สั่งน้ำมูกลงไป
“อ๊ากกก” หัวโจกตัวโตเลยร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ววิ่งเข้าไปฟ้องครู
โจชัวร์ปรบมือแปะๆ มองเพื่อนตาหวานเยิ้มด้วยความชื่นชม “เท่จัง”
เด็กชายเมษาลำพองด้วยการยืดอกอย่างภูมิใจ “เมษเป็นโรงงานผลิตเต้าส่วน” ว่าแล้วก็ตบผ้าเช็ดหน้า(เปื้อนน้ำมูก)ในกระเป๋านักเรียนของโจชัวร์ “เก็บไว้ดีๆนะจอชชี่ ลอดช่องสิงคโปร์ของอาจารย์เต่าอย่างเราหายากม๊ากก”
“น้องเมษ..” ครูแหม่มเดินเข้ามาหาสองเพื่อนซี้ที่เปลี่ยนไปนั่งก่อกองทรายอยู่ข้างสไลเดอร์ “คุณพ่อหนูมารับแล้วค่า”
เมษาลุกขึ้นยืนปัดทรายที่เปื้อนเต็มกางเกงนักเรียน โจชัวร์ลูกกระจ๊อกก็ช่วยปัดให้ด้วย ซ้ำร้ายยังเป็นฝ่ายหิ้วกระเป๋าเดินตามเจ้าพ่อต้อยๆ
พฤษภาโบกมือทักทายลูกตั้งแต่รั้วโรงเรียนอนุบาล วันนี้เขาบอกพี่โชคว่าจะมารับน้องเมษเอง ขากลับคงต้องอาศัยแท็กซี่ไม่ก็รถเมล์
“ครูแหม่มคร้าบ เมษาแกล้งผม” พี่เบิ้ม เจ้าเด็กตัวร้ายยังไม่วายฟ้อง
คุณพ่อตัวเล็กก้มลงหอมแก้มลูกที่โผเข้ากอด เมษาเอาตัวกลมๆซุกกับขาผู้ใหญ่ ทำตัวงอ หน้าตาบ๊องแบ๊ว “น้องเมษทำอะไรน้องเบิ้มเหรอฮะ”
ครูแหม่มยิ้มเจื่อน มองคราบเต้าส่วนเป็นเงาอยู่บนเสื้อนักเรียนมอมแมมของอีกฝ่าย “เล่นกันประสาเด็กน่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
โจชัวร์ยกมือเป็นพยานปากเอก “พวกเราเล่นกันฮะ”
“ครูแหม่มคร้าบ เพื่อนหกล้ม!” แล้วก็มีเสียงพวกลูกลิงดังมาจากอีกมุมของสนามเด็กเล่น ครูอนุบาลคนสวยเลยรีบขอตัวไปพยาบาลเด็ก
พี่เบิ้มทำหน้างอเป็นตูดลิง หมดครูแหม่มไปก็คงไม่มีใครช่วยได้ เด็กชายมองเมษาอย่างหมายหัว “ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ รู้มั้ยว่าพ่อเราเป็นใคร!”
พฤษภาอ้าปากหวอ
“แล้วพ่อนายเป็นใคร” เมษาส่งเสียงแง้วๆ
“พ่อเราเป็นสส.นะ!”
“คืออะไร?” น้องเมษเอียงคอมอง “ย่อมาจากน้ำส้มสายชูเหรอ”
พฤษภาหลุดปากหัวเราะก๊ากอย่างห้ามไม่อยู่
ปุจฉา..ลูกใครหว่า ปากคอเราะร้ายจริงๆ
“ม..ไม่ใช่นะ พ่อไม่ใช่น้ำส้มสายชู!”
“แล้วอะไรล่ะสส.เนี่ย”
“ส..สมาชิก..” พี่เบิ้มเกาหัวแกรก “สมาชิกสังฆภัณฑ์ไว้ทำสังฆทาน!”
“พ่อตัวคือใครยังไม่รู้เลย” เมษาท้วง “สส.ย่อมาจากสารส้มต่างหาก!”
พฤษภาหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่กับที่
วิสัจฉนา..ลูกมึงแหละพฤษภ์!
“แล้วรู้มั้ยว่าพ่อเราเป็นใคร” น้องเมษย่างสามขุมเข้าหาทั้งที่ตัวเตี้ยกว่าครึ่งไม้บรรทัดเห็นจะได้ ตอนนี้พ่อจ๋าเรียกยังไม่ฟังเลย
พี่เบิ้มถอยหลังกรูด “ป..เป็นใครล่ะ”
“พ่อเราเป็นกุ๊ก!” เมษาประกาศกร้าว “พ่อนายเป็นแค่น้ำส้มสายชู แต่พ่อเราเป็นคนใช้น้ำส้มสายชูนะ!”
จอชชี่ปรบมือแปะๆอีกคำรบ พี่เบิ้มเห็นว่าเถียงไม่ออกเลยหันไปเล่นอีกหนึ่งหน่อแทน เจ้าหนูน้อยถึงกับผงะเมื่อถูกถามว่า พ่อ
นายล่ะเป็นใคร
กุ๊กพฤษภ์ถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อก
“พ่อเราเป็นผัวกุ๊กที่ใช้น้ำส้มสายชูทำอาหารยังไงล่ะ”
ผ่าง!!
พฤษภาสำลักค่อกแค่ก พวกเด็กๆหันมามองอย่างงุนงง “ไม่มีอะไรครับ พ่อจ๋าสะอึกน้ำลายตัวเอง” เขาปาดเหงื่อ น้องจอชยังไม่
ทันได้พูดอะไรเขาก็นึกไปไกลถึงสามวาแปดศอกบวกอีกยี่สิบโยชน์ลงทะเลไปแล้ว
“แด๊ดดี้เป็นฮีโร่ของจอช” โจชัวร์ตอบอย่างเหนียมอาย
พี่เบิ้มเงียบกริบ เมษาก็เงียบกริบ
“กลับบ้านไปหาสารส้ม..เอ้ย..พ่อสส.ของเราดีกว่า” และแล้วหัวโจกก็จากไปด้วยดี “พ่อคร้าบ..เบิ้มคิดถึง”
..สงบศึกสองผู้ยิ่งใหญ่ของอนุบาลหนึ่งทับสองด้วยประการฉะนี้..
“น้องเมษ” กุ๊กพฤษภ์มองลูกชายอย่างคาดโทษ “พ่อจ๋ารู้นะว่าหนูผลิตลอดช่องใส่เสื้อน้องเบิ้ม ทำแบบนี้ได้ยังไงเจ้าตัวดี”
“ฮึ..” เมษากอดอกแน่น
โจชัวร์ปราดเข้ามาอธิบายแทน “เมษถูกล้อฮะอาเมย์”
กุ๊กยิ้มเฝื่อน ถูกน้องจอชเรียกอาเมย์อีกแล้ว
“พี่เบิ้มหาว่าเมษเป็นไข้หวัดนก ปากไม่ดีเลย”
พฤษภาได้แต่ถอนหายใจ “ทีหลังเราก็อย่าไปต่อปากต่อคำกับเขาสิครับ เข้าใจมั้ยทั้งสองคน เขาพูดอะไรก็ปล่อยเขาไป”
“แล้วพอกลางคืนหนูค่อยแปลงร่างเป็นเฟรดดี้ ครูเกอร์ไปเจื๋อนพี่เบิ้มได้ใช่มั้ยฮะ” เมษายิ้มแฉ่ง “หรือจะใส่หน้ากากฮ็อคกี้แบบพี่
เจสันดีน้า”
“ใครคือเฟรดดี้ ครูเกอร์?” จอชไม่ได้รับอนุญาตให้ดูหนังน่ากลัว
พฤษภากระแอมแก้เก้อ น้องเมษแปลงร่างได้สยองจริงๆ
“เอาล่ะ จะกลับกันรึยังเอ่ย” คุณพ่อลูกหนึ่งหันไปถาม
น้องเมษมองเพื่อนสนิทที่ยังรอแด๊ดดี้อีกคนมารับ
“เราไปก่อนนะจอชชี่ พรุ่งนี้เจอกัน”
ใจจริงพฤษภาอยากเร่งให้ลูกชายวิ่งมาโดยเร็ว วินาทีนี้เขาขี้เกียจเผชิญหน้ากับไอ้ตัวพ่อมากที่สุดพอๆกับไม่อยากเจอไส้เดือนนั่น
ล่ะ
“น้องจอชคะ..น้องจอช” ครูแหม่มวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา
โจชัวร์ที่เพิ่งยื่นกระเป๋าคืนให้เมษาหันไปตามเสียง
“คุณพ่อเฟรดโทรมาหาครูค่ะ..” เธอยกมือขึ้นปาดเหงื่อ “ตอนนี้คุณพ่อรถชน มารับหนูไม่ได้”
กุ๊กเมย์หันขวับ รู้สึกใจร่วงไปถึงตาตุ่ม
..เฮ้ย! ที่เผาพริกเผาเกลือมันได้ผลเรอะ!..
“แด๊ดดี้..” โจชัวร์เบะปาก
น้องเมษผละจากพ่อเข้าไปหา สอดมือนุ่มนิ่มเข้าไปกุมนิ้วเพื่อนแน่น พ่อพฤษภ์เห็นท่าไม่ดีเลยก้มลงกอดเพื่อนลูกชายไว้
..ไม่ได้ตั้งใจนะเฟ้ย! ไม่ได้อยากทำรุนแรง โอ๊ย! พ่อแก้วแม่แก้ว..
“คุณพ่อติดอยู่บนถนนค่ะ กำลังรอประกัน ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แค่กันชนบุบเท่านั้นเอง” ครูแหม่มปลอบใจลูกศิษย์ “คุณพ่อ
กำชับว่าให้อยู่ที่นี่จนกว่าคุณพ่อจะมารับนะคะ ห้ามไปไหนเด็ดขาด อาจจะช้าหน่อยแต่ว่าคุณพ่อจะมารับน้องจอชด้วยตัวเองค่ะ”
พฤษภาหน้าเจื่อน คว้ามือถือตัวเองออกมากดโทรหาศัตรูหมายเลขหนึ่ง “โห..” ชายหนุ่มพึมพำ จำได้ว่าปิดทั้งเสียงและระบบสั่น
เอาไว้ เผลออีกทีมีตั้งสี่สิบสายไม่ได้รับ “บ้ารึเปล่านี่” แต่พอเขาโทรกลับ ฝ่ายนั้นดันเล่นตัวซะงั้น
“โทรหาคุณเฟรดเหรอคะ พอดีมือถือเขาแบตหมดน่ะค่ะ” ครูคนสวยอธิบาย “ดูเหมือนจะบ่นว่าฟังเพลงควายอยู่สี่สิบครั้งได้ อะไร
ทำนองนี้ล่ะค่ะ”
เจ้าของมือถือหน้าหดเหลือสองนิ้ว ก้มมองเจ้าหนูน้อยโจชัวร์ที่น้ำตาร่วงผล็อยแล้วรู้สึกผิดเต็มประตู สูตรเผาสารพัดนี่มันแช่งได้
สัมฤทธิ์ผลจริงๆ
“คุณเฟรดบอกให้น้องจอชรอที่โรงเรียนใช่มั้ยครับ”
“ค่ะ..ยังไงครูแหม่มจะอยู่เป็นเพื่อนน้องจอชเอง” เธอก้มลงเช็ดน้ำตาเจ้าตัวเล็กที่ยืนสะอื้นเป็นพักๆ “คุณพ่อไม่เป็นอะไร ไม่ต้อง
กลัวนะเด็กดี”
กุ๊กพฤษภ์หันมองสนามเด็กเล่น ตอนนี้พวกเด็กๆเริ่มทยอยกลับบ้านแล้ว อีกสักพักภารโรงก็จะมาปิดห้อง คงรอได้แค่ตรงม้านั่งหิน
ในสนามเท่านั้น
“อา..แย่ล่ะสิ จะพาเราไปบ้านอาก็ไม่ได้แฮะ คุณเฟรดมือถือแบตหมดด้วย” พฤษภาสงสารโจชัวร์ที่นั่งหงอยเหงาอยู่ข้างเมษา
เลยตกลงขออยู่เป็นเพื่อนเด็กชายแทน “ครูแหม่มกลับก่อนได้นะครับ ไม่ต้องห่วงทางนี้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ครูไม่รีบ..” พูดไม่ทันขาดคำ ที่บ้านครูแหม่มก็โทรมาบอกว่าคุณแม่วัยดึกของเธอดันเล่นแพลงกิ้งเสียหลังเดาะ “ฝ..
ฝากน้องจอชด้วยนะคะ” เจ้าหล่อนปาดเหงื่อรอบสอง
“สบายมากคร้าบ” กุ๊กเมย์ยิ้มแฉล้ม “สบม.ยห.คุณเฟรดกับผมเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์ สนิ๊ทสนิท..”
..แบบแนบเนื้อเลยล่ะเว้ยเฮ้ย!..
“ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยเบาใจหน่อยค่ะ” เธอยิ้มออกมาได้ มองโจชัวร์ที่ดูเหมือนอยากอยู่กับเมษามากกว่าเลยออกปากขอฝากเด็กไว้
“ดูแลคุณแม่ให้ดีนะครับ อย่าให้แกเปลี่ยนมาทำเลวิเทติ้งล่ะ”
“แบบนั้นไม่ตายก็คงเลี้ยงไม่โตล่ะค่า” ครูแหม่มโบกมือลา
“เอาล่ะหนุ่มๆ..” กุ๊กตัวเล็กหันมาทางสองหน่อ “ทีนี้เราก็มานั่งคุยกันประสาชายโสดดีกว่าเนอะ ใครยังไม่มีแฟนยกมือขึ้น!”
......
เฟรดยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู สบถในใจด้วยความหัวเสีย กว่าจะเคลียร์เรื่องเสร็จปาเข้าไปสามสี่ชั่วโมง ตั้งแต่รอประกันที่บอกว่าไม่
เกินครึ่งชั่วโมงมันจะมาก็เห็นไม่เร็วตามปากว่าสักนิด ไหนจะคู่กรณีที่พุ่งเข้าชนเขาเต็มรักแต่ดันเถียงคอเป็นเอ็นว่าไม่ใช่คนผิด รถ
อีกคันที่เสยท้ายเขาก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งตลอดเวลา ไม่นับตอนที่หอบหิ้วกันขึ้นโรงพักไปเจรจาว่าความแล้วชดเชยค่าเสียหาย พอ
ตอนนี้รถก็ดันมาติดหนึบเพราะคนส่วนใหญ่เพิ่งเลิกงานอีก
“แด๊ดดี้กำลังไปรับนะลูก” เขานั่งกระสับกระส่ายเคาะพวงมาลัยเล่นยิ่งดูเวลายิ่งนั่งไม่ติดที่ อีกสิบนาทีจะสองทุ่มแต่เขายังติดแห
ง็กอยู่บนถนนเลย
“ไฟเขียว ไฟเขียว” ชายหนุ่มพึมพำ เห็นสัญญาณไฟปุ๊บก็กระชากตัวรถออกปั๊บ ซิ่งฉวัดเฉวียนเสียจนกรังด์ปรีซ์ยังต้องอาย
อีกยี่สิบนาทีต่อมา เฟรดเพิ่งถึงโรงเรียนอนุบาลที่เปิดไฟตรงสนามเด็กเล่นไว้เพียงไม่กี่หลอด เงาตะคุ่มที่เห็นอยู่กำลังนั่งตีแขนขา
ตัวเองเพี๊ยะๆ
“โจชัวร์!” แด๊ดดี้รูปหล่อแทบกระโดดลงจากรถ
เจ้าหนูน้อยจอชชี่หันมามองตามต้นเสียง “แด๊ดดี้!”
ร่างสูงกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา โจชัวร์กู๊ดบอยถลาเข้าใส่พร้อมไม้หมูปิ้งในมือ “โอ๊ะๆ ระวังครับคนเก่ง” เฟรดเพิ่งเหลือบเห็นใครบาง
คนตอนนั้นเอง
พฤษภานั่งเคี้ยวหมูปิ้งกับน้องเมษตุ้ยๆ พอเห็นเบนซ์สีบรอนซ์เจ้าเก่าจอดเทียบพร้อมกับคนขับที่วิ่งปรู๊ดเข้ามาก็แทบสำลักข้าว
เหนียวในปาก
“เมย์..” เสียงทุ้มต่ำครางเบาๆ
“อาเมย์กับเมษอยู่เป็นเพื่อนจอชฮะ” โจชัวร์ยิ้มแป้น อวดไม้เสียบหมูในมือ “อาเมย์เลี้ยงข้าวเหนียวหมูปิ้งกับซกเล็กด้วย อร่อย
ไปเล้ย!”
กุ๊กพฤษภ์หันซ้ายหันขวาไม่เจอทิชชู่ก็แอบเช็ดมือกับเสื้อตัวเอง ยิ้มเฝื่อนๆให้คนที่ก้าวเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว “เอ่อ..ไม่ได้ตั้งใจ
สอนให้น้องจอชกินซกเล็กนะ เหะๆ เสียสถาบันฝรั่งหมด เวรกรรม..โอ๊ะ!”
คนตัวเล็กกว่าถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ไอ้ฝรั่งขี้นกไม่พูดพร่ำทำเพลง มาถึงก็คว้าตัวเข้าไปกอดเสียแน่นหนึบ “เฮ้ย!”
“ขอบคุณ..” เฟรดกระซิบ อะไรดลใจไม่รู้ล่ะ รู้แต่ในอกมันคับพองด้วยความตื้นตันไปหมด “ขอบคุณนะเมย์..”
พฤษภาแก้มร้อนผ่าว ลูบหลังมันเหมือนจะปลอบใจ (จริงๆคือแอบเช็ดมือ) “ปล่อยได้แล้วเฟ้ย ลูกเห็น”
“อืม..นั่นสินะ” เฟรดอมยิ้ม ผละออกมาจากคุณพ่อลูกหนึ่ง “ขอโทษที ผมชินกับธรรมเนียมฝรั่งไปหน่อย แบบว่า..เราชอบกอด
กัน” ตอแหลชัดๆ!!
กุ๊กบู้หน้า “เออ..แล้วไป อโหสิ”
น้องเมษนั่งมองสองพ่อคุยกัน ปากก็เคี้ยวข้าวเหนียวต่อ โจชัวร์เดินเข้ามาร่วมวงโจ้ตำปูใส่พริกสามเม็ดให้หมดถุง
“มาแบบปลอดภัยครบสามสิบสองก็ดีแล้ว พาน้องจอชกลับบ้านเถอะคุณ แกเหนื่อยมาทั้งวันเชียว” กุ๊กเมย์มองเจ้าหนูทั้งสองแล้ว
อมยิ้ม
“กุ๊กล่ะ” เฟรดมองวงข้าวเย็นตรงม้าหินด้วยความขบขัน สงสัยกุ๊กเมย์คงซื้อจากรถเข็นแถวนี้เอา มาแบบครบเซ็ตอิ่มกันยันเช้าเลย
ทีเดียว
“จะกลับเหมือนกัน” พฤษภาลุกขึ้นยืนไล่ความเมื่อยขบ ตอนแรกตั้งใจจะชวนน้องเมษไปกินไอศกรีมเลยต้องเลื่อนไปวันหลัง
คนตัวสูงกว่าคว้าแขนเล็กหมับ “กลับกับผมนะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวขึ้นรถแท็กซี่หน้าปากซอยนี่ล่ะ ว่าจะแวะไปซื้อหมูสะเต๊ะกับขนมปังสังขยาให้น้องเมษก่อน เด็กอ้วนกินแค่นี้ไม่
ระคายท้องหรอก จริงเปล่าน้องเมษ” เจ้าตัวหันไปฟัดพุงกลมๆของลูกชาย
“ผมขับไปให้” เขายอมแพ้ง่ายๆที่ไหนกัน
“กลับบ้านไปเถอะน่า น้องจอชตาปรือแล้ว”
เฟรดมุ่นคิ้ว “เลิกขี้เกรงใจแล้วมากับผมง่ายๆก็คงไม่เสียเวลาหรอก”
“อะไรวะ” พฤษภาถูกจับลากเข้าไปในรถพร้อมกับน้องเมษ โจชัวร์ที่หาววอดแล้ววอดเล่าปีนขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังตาม
“รัดเข็มขัดด้วย”
“อยู่ไหนอ่ะ” เขาควานไปทั่ว
“โธ่เอ๊ย” เฟรดหัวเราะ พาดมือผ่านเบาะแล้วขยับเข้าไปหา
ใบหน้าคมสันอยู่ห่างอีกคนเพียงแค่คืบ เขาชะงักไปนิด ดวงตาสีฟ้าสว่างนิ่งงันกับริมฝีปากที่บ่นพึมพำอยู่ไม่ไกล
พฤษภาเหลือบมองคนที่ดูเหมือนจะเข้าภวังค์ “มีอะไร..เหรอ”
นัยน์ตาสีอ่อนหลุบมองเรียวปากบางด้านหน้า
“อย่าจ้องสิวะ” กุ๊กเมย์หายใจไม่ทั่วท้อง หมอนี่จะหลบก็ไม่หลบ จะเข้ามาหาหรือจะถอยก็ไม่มีสัญญาณ มันจะเอายังไงกันแน่โว้ย
“เมื่อตอนกลางวัน..” ร่างสูงยังไม่ละสายตา
“อือ..”
“ผมขอถอนคำพูด”
“เหรอ” กุ๊กลอบกลืนน้ำลายเอื๊อก
..จะว่าไป ไอ้หมอนี่มันก็หน้าตาดีจริงๆว่ะพับเผื่อย..
“ถ้าคุณไม่อยากให้พูด..ผมก็จะไม่พูด”
“อ่าฮะ..”
“จะไม่บอกใครด้วย” เฟรดว่าทวน “เรื่องที่เรา..ร่วมรักกัน”
“ใช่..เรื่องที่เราร่วม..รัก..” พฤษภาทำตาโต “แก๊!” พอได้สติก็กระชากคอเสื้อเชิ้ตอีกฝ่ายเข้ามาหาด้วยท่าทางอยากพ่นไฟเหมือน
ก็อตซิลล่าเต็มแก่
“ผีเจาะปากมาเกิดรึไงวะ”
“ขอโทษๆ” เฟรดยกธงขาว ยังจำหมัดอัปเปอร์คัทปลายคางได้แม่นยำ นี่ถ้าตอนนั้นถูกชกหัวสงสัยได้ความจำเสื่อมถาวร ตัวเล็ก
แต่หมัดหนักเป็นบ้า
“ห้ามพูดคำนั้นอีก เด็ดขาด!” ว่าไปตาก็เหลือบมองเด็กๆที่หลับปุ๋ยกัน
“โอเค” เขาตกลง นึกด่าปากตัวเองอยู่ในใจ
“มันก็แค่เซ็กซ์กับเหล้า” กุ๊กเมย์บิดแก้มอีกฝ่ายจนยืด ไม่อยากทำรุนแรงเพราะยังรู้สึกผิดกับคาถาเผาพริกเผาเกลืออยู่ “คำว่าร่วม
รักเขาใช้กับคนที่รักกัน กับคนที่แค่เห็นหน้าแล้วก็กัดกันน่ะมันไม่มีทางเฟ้ย!”
เฟรดกะพริบตาปริบ ตกลงคือเขาถูกห้ามไม่ให้พูดเพราะใช้คำไม่ถูกไวยากรณ์หรือเพราะมันแสลงใจดวงน้อยๆของกุ๊กเมย์กัน
แน่ “สรุปว่า?”
“หุบปากให้นิ่งแล้วก็ลืม อันเดอร์สแต๊น?”
“ถ้าไม่ล่ะ” ยังอยากลองเชิง
“เคยถูกกระเทียมยัดตูดมั้ย” พฤษภายิ้มเหี้ยม “อย่าคิดว่าตัวเองมีไอ้ดุ้นยักษ์นั่นอยู่คนเดียวนะเว้ย ในครัวมีทั้งหัวไชเท้า แครอท มะเขือยาว แตงร้าน หรือจะเอาสากกะเบือยันเรือรบ เดี๋ยวพ่อทะลวงไส้ขาดด้วยไม้ตีพริกซะนี่!”
เฟรดเหงื่อตก แอบกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ เขายันตัวขึ้นนั่งพิงเบาะหลังถูกทารุณกรรมจนแทบจมหายไปใต้พวงมาลัย
“ลืมก็ได้ สั่งให้ลืมก็ลืม แต่เดี๋ยว..ขอแก้ตัวก่อน ที่ตอนบ่ายไปหานี่ไม่ใช่จะคุยเรื่องนั้นนะ ไม่ได้จะไปแบล็คเมล์อะไรด้วย”
“แล้วจะฝอยอะไรไม่ทราบ”
“ก็กุ๊กน่ะ..” เขาขอเคลียร์ชัดๆ “บอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะลืม เราก็ตกลงกันแล้วนี่ว่าต่างคนต่างลืม แล้วทำไมพอผมสั่งผัดไทจาก
ร้าน กุ๊กกลับให้คนอื่นทำให้ ใครกันแน่ที่ทั้งจำแล้วก็ทั้งแค้นจนพาลไม่ยอมทำอาหารให้ผมกิน หือ?”
พฤษภาสะดุดตอจังเบ้อเร่อ ทำตาปะหลับปะเหลือก
“กุ๊กคนเดียวนั่นล่ะที่ทำเหมือนเรื่องคืนนั้นมันเกิดขึ้นตลอดเวลา”
“เฮอะ!” กุ๊กเมย์สะบัดหน้าพรืด ดูกะเง้ากะงอดได้น่ารักน่าชัง(และน่าถีบตกท้องร่องนัก) “แล้วไงล่ะ”
เฟรดคลายเนคไทที่ถูกคนด้านข้างใช้เป็นเครื่องมือประทุษร้ายต่อคอหอยออก “เรามาตกลงกัน”
พฤษภามองอย่างหวาดระแวง
“อย่างแรก..ผมขอโทษ”
“อโหสิ!”
“ผมขอโทษแล้วนะ เพราะฉะนั้น อย่างที่สอง..เรามาคุยกันเหมือนเดิม จะไม่มีการเมิน ไม่รู้จัก ทำเป็นคนแปลกหน้าหรือพูดแล้วไม่ทัก ที่สำคัญ..ถ้าผมโทรสั่งอาหารจากร้าน กุ๊กก็ต้องเป็นคนทำเท่านั้น เหมือนเดิม..ห้ามเปลี่ยน”
“เรื่องมากชิบ” กุ๊กพฤษภ์บ่นอุบ
“ช่วยไม่ได้ ผมรักฝีมือกุ๊ก ถ้าไม่ใช่กุ๊กทำ บอกตรงๆว่าผมไปกินฟางดีกว่า” เฟรดอมยิ้ม “คุณอยากเห็นหนุ่มหุ่นดีอย่างผมแห้งเป็น
ไม้จิ้มฟันเพราะอดอาหารเหรอ” เขาคิดว่าได้ยินเสียงอ้วกมาจากอีกคนนะ
“เออ! สัญญา”
“อย่างสุดท้าย..” หนุ่มตัวสูงคิดว่าเขาน่าจะได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง “เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ เมย์”
“ทำไมต้องเรียกเมย์วะ”
“โค้ดลับไง”
“ข้อแม้เยอะนะเฟรดดี้”
“ทำไมต้องเฟรดดี้” เฟรดตีหน้าปุเลี่ยน
“โค้ดลับ” พฤษภาอมยิ้ม “ฮีโร่ของน้องเมษคือเฟรดดี้”
“มีฮีโร่ชื่อนี้ด้วยเหรอ” ร่างสูงเกาหัวแกรก “ผมรู้จักแต่โทนี่ จา”
“อืม..ฮีโร่น้องเมษมีเฟรดดี้ ครูเกอร์ ชัคกี้ พินเฮด เจสัน วอร์ฮีส์ ไมเคิล ไมเยอร์ส กับแจ็ค เดอะ ริปเปอร์ด้วย”
เฟรดหน้าเจื่อน
..นี่มันชื่อฆาตกรในหนังทั้งนั้นนี่หว่า!..
“เอ้า..” พฤษภายิ้มแป้น ยื่นมือให้จับ ที่ว่าไงว่าตามกันไม่ใช่เชื่อฟังนะ แต่สงสารบวกรู้สึกผิดต่างหาก เขาไม่กล้าบอกหรอกว่าที่
เจ้าฝรั่งนี่ถูกรถชน เป็นเพราะแรงอาฆาตจากพริกและเกลือตามแบบฉบับไทยโบราณของเขาน่ะ
“สัญญาก็ได้ คุณก็ต้องสัญญาด้วย ต่างคนต่างลืม ห้ามพูดถึง แล้วก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ เชคแฮนด์กับอีกฝ่าย “I promise you.”
กุ๊กตบบ่ากว้างเบาๆ “งั้นก็ขับรถกลับบ้านไปส่งผมได้แล้ว..เฟรดดี้”
“ครับผม..” ซีอีโอรูปหล่อเผลอยิ้มมุมปาก “..คุณนาย” คำหลังนั่นพูดอุบอิบหรอกนะ ไม่อย่างนั้นมีสิทธิ์ตายวายชีวาได้ “ฟังเพลง
หน่อยนะ”
“เอาสิ” ดูเหมือนกุ๊กจะอารมณ์ดี มีการฮัมทำนองตาม
เด็กชายเมษาแอบลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง “จอช..จอช..” เสียงเล็กกระซิบเรียกเพื่อนที่นอนน้ำลายยืดอยู่อีกมุมของรถ
“หือ..”
“จอชคิดเหมือนเมษมั้ย”
“เหอ?”
“เหมือนเราจะมีพ่อสองคนนะ”
“Ahh..” โจชัวร์เกาพุงตัวเองแกรกๆ “We have two daddies.”
จบตอนแล้ววว
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 912520 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก